Livre, pages
[9, 391]	ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων χωρὶς τοῦ	σ>	κῶπας αὐτοὺς ὀνομάζει. (Ἐπίχαρμος· Σκῶπας,
[9, 391]	τοὺς παρ´ Ὁμήρῳ χωρὶς τοῦ	σ>	κῶπας εἶναι, καὶ Ἀριστοτέλη οὕτως
[9, 401]	δίκαιόν ἐστιν ὑμᾶς σὺν τῷ	σ>	σῦς ἐτυμώτερον· παρὰ τὸ σεύεσθαι
[9, 374]	ὄρνιχος. Ἀλκμὰν δὲ διὰ τοῦ	σ>	τὴν εὐθεῖαν ἐκφέρει· Ἁλιπόρφυρος εἴαρος
[9, 401]	λέγειν χωρὶς τοῦ κατ´ ἀρχὰς	σ>	ὗς. Οἳ δὲ σῦν εἰρῆσθαι
[9, 381]	τὴν ἀπόδειξιν τῆς τέχνης αἰτῶ	σ´	ἐγώ. Εἰς πολεμίαν ἄγω σε·
[9, 367]	γάρ τινες παροψίδες (εἰς´, ἀντιβολῶ	σ´;	Κἀν τοῖς δ´ ἑξῆς δίεισιν
[9, 373]	Νεμέσει· Λήδα, σὸν ἔργον· δεῖ	σ´	ὅπως εὐσχήμονος ἀλεκτρυόνος μηδὲν διοίσει
[9, 399]	μικρὸν ἐνωμότερον. Μὴ λυπείτω δέ	σ´	ὁρῶντα ἰχῶρα στάζοντα κρεῶν, ἀλλ´
[9, 381]	Ἰχθὺς ἁδρὸς πάρεστι· τἀντός ἐστι	σά.	(Κἂν τέμαχος ἐκκλίνῃς τι, καὶ
[9, 388]	παραλῆγον, βαρύτονά ἐστιν, οἷον ἀκάμας,	Σακάδας,	ἀδάμας. Λεκτέον δὲ καὶ ἀτταγαῖ
[9, 380]	καὶ πρὸς ἔτι τοὺς ἐν	Σαλαμῖνι	ναυμαχήσαντας. (Ἔδοξεν οὖν πᾶσι διὰ
[9, 401]	ἀπαρχὰς ἀκροθινιάζομαι. Λυγκεὺς δ´ ὁ	Σάμιος	ἐν τῇ πρὸς Ἀπολλόδωρον ἐπιστολῇ
[9, 372]	ὁ περιηγητὴς ἐν τῷ περὶ	Σαμοθρᾴκης	καὶ κιττῆσαί φησι τῆς γηθυλλίδος
[9, 391]	γίνεσθαι. (Μήποτε οὖν καὶ ἡ	Σαπφὼ	ἀπὸ τῆς ἱστορίας τὴν Ἀφροδίτην
[9, 410]	Ὠμολίνοις κόμη βρύους´ ἀτιμίας πλέως.	Σαπφὼ	δ´ (ὅταν λέγῃ ἐν τῷ
[9, 407]	παχὺν ἐπόππυς´, εἶτ´ ἐκέλευσε πέμπειν	σαργάνας.	Ὅτι δὲ καὶ τῶν δήμων
[9, 396]	τακερὰ μηκάδων μέλη, χλόην καταμπέχοντα	σάρκα	νεογενῆ. {Β. Τί λέγεις; {Α.
[9, 399]	γράφει· (Ὀσφύος αἱ ἐκ πλαγίων	σάρκες	ἐπανεστηκυῖαι ψύαι. Τὰ δ´ ἑκατέρωθεν
[9, 399]	δευτέρῳ περὶ σκελετῶν οὕτως φησί·	Σάρκες	μυωταὶ καθ´ ἑκάτερον μέρος, ἃς
[9, 370]	τἀγαθά, (ῥάφανος λιπαρά, σπλαγχνίδια πολλά,	σαρκία	ἁπαλώτατ´, οὐδὲν μὰ Δία τοῖς
[9, 368]	ἡμίκραιρ´ ἀριστερά. Ξενοφῶν Κυνηγετικῷ· Κωλῆν	σαρκώδη,	λαγόνας ὑγράς. Καὶ Ξενοφάνης δ´
[9, 376]	πλέες καὶ τὰ ἐκ τῶν	σαρκῶν	εἰς λεπτὰ κατακνιζόμενα καὶ μετὰ
[9, 399]	ἢ οἷόν τις (οὖσα) ἐπιψαύουσα	σὰρξ	καὶ ἐπιπολῆς τοῖς ὀστέοις ὑπάρχουσα.
[9, 368]	παροψίδες. ~(Ἀχαιὸς δ´ ἐν Αἴθωνι	σατυρικῷ·	Κεκερματίσθω δ´ ἄλλα μοι παροψίδων
[9, 376]	Ἀχαιὸς ὁ Ἐρετριεὺς ἐν Αἴθωνι	σατυρικῷ	λέγων οὕτως Πεταλίδων δέ τοι
[9, 400]	ἡ παρὰ Σοφοκλεῖ ἐν Ἀμύκῳ	σατυρικῷ	πληθυντικὴ ὀνομαστική· Γέρανοι, χελῶναι, γλαῦκες,
[9, 394]	ὀνομάζει, καίτοι Αἰσχύλου ἐν τῷ	σατυρικῷ	Πρωτεῖ οὕτω μνημονεύοντος τοῦ ὄρνιθος·
[9, 407]	χύτραν φέρει. (Ἐν δ´ Ἰκαρίοις	σατύροις	φησίν· Ὥστ´ ἔχειν οὐδὲν παρ´
[9, 403]	τῶν καρχαριῶν, νάρκη, βάτραχος, πέρκη,	σαῦρος,	τριχίας, φυκίς, βρίγκος, τρίγλη, κόκκυξ,
[9, 377]	ἕκαστος εὐθύς. Ἂν δ´ ἀληθινὸν	σαυτὸν	παραβάλλῃς, καὶ προσεκδαρεὶς ἄπει. Ὅπερ
[9, 380]	Περὶ δὲ τῶν γευμάτων ἃ	σαυτῷ	προὔπιες ὥρα σοι λέγειν, Οὐλπιανέ.
[9, 375]	ἔνικμα χοῖροι. Ἔνθεν τὸ Ὁμηρικὸν	σαφὲς	γίνεται· Τά τε δμώεσσι πάρεστι
[9, 383]	πάρεστι; Πηγός; Οὐχὶ λαικάσει, ἐρεῖς	σαφέστερόν	θ´ ὃ βούλει μοι λέγειν;
[9, 388]	τὴν χώραν ἀπώλλυντο, οὐ διέλιπον	σαφέστερον	τῶν παίδων τῶν τρανοτάτων ἕως
[9, 390]	εὗρε γεγλωσσάμενον κακκαβίδων στόμα συνθέμενος,	σαφῶς	ἐμφανίζων ὅτι παρὰ τῶν περδίκων
[9, 373]	(Μένανδρος δ´ ἐν Ἐπικλήρῳ πρώτῃ	σαφῶς	τὸ ἐπὶ τῆς συνηθείας φησὶν
[9, 373]	Καὶ πάλιν· Ὄρνιθα τοίνυν δεῖ	σε	γίγνεσθαι μέγαν. Καὶ Σοφοκλῆς Ἀντηνορίδαις·
[9, 387]	τὰ ὡμολογημένα, οὐκ ἐξαπατήσεως δημοσίᾳ	σε	γράψομαι, ἀλλὰ (τὸν Φᾶσιν οἰκήσοντα
[9, 406]	ἐποίησεν Ἀθηνᾶν Λαχάρης, οὐδὲν ἐνοχλοῦσαν·	σὲ	δ´ ἐνοχλοῦντα νῦν ἐγώ, (ὁ
[9, 386]	δειπνεῖν. Ἰδοὺ γάρ, ἕως πρὸς	σὲ	διαλέγομαι, καὶ οἱ ΦΑΣΙΑΝΙΚΟΙ παραπεπλεύκασιν
[9, 381]	σ´ ἐγώ. Εἰς πολεμίαν ἄγω	σε·	θαρρῶν κατάτρεχε, ἀριθμῷ διδόασι τὰ
[9, 381]	ἢ θέσιν φέρει, εἰς αὔριον	σὲ	κἀμὲ ταῦτ´ εὐφρανάτω. Λαφυροπώλῃ παντάπασι
[9, 380]	δευτέρου πάλιν τὴν καρδίαν εἶδόν	σε	καταπίνοντ´ ἐγώ πάλαι μέγας εἶ,
[9, 377]	γέρων, ὁ μισθὸς μικρός· εἴ	σε	λήψομαι νῦν μὴ κατεσθίοντα καὶ
[9, 378]	ἀγορᾶς ὁ παῖς, μικρὰ διακινήσω	σε	περὶ τοῦ πράγματος, (ἵνα τῷ
[9, 370]	Καὶ Ἀνάνιος δέ φησι· Καὶ	σὲ	πολλὸν ἀνθρώπων ἐγὼ φιλέω μάλιστα,
[9, 381]	διδόασι τὰ κρέα καὶ τηροῦσί	σε.	Τακερὰ ποιήσας ταῦτα καὶ ζέσας
[9, 373]	Καβείροις· Ὄρνιθα δ´ οὐ ποιῶ	σε	τῆς ἐμῆς ὁδοῦ. Ξενοφῶν δ´
[9, 404]	Ἀσπενδίου. Γεύσω δ´, ἐὰν βούλῃ,	σὲ	τῶν εὑρημένων· οὐ ταὐτὰ προσάγω
[9, 387]	ἔχων λέγειν, οὓς ἐγὼ διὰ	σὲ	ὥσπερ οἱ πυρέσσοντες περιφερομένους εἶδον.
[9, 406]	λαβὼν σχῇς, ἀλλὰ καὶ ἔνδον	σεαυτοῦ	καὶ πανδαισίᾳ τὸ σωμάτιον πᾶν
[9, 381]	σοφὸν ἢ γλαφυρὸν οἶσθα τῶν	σεαυτοῦ	πραγμάτων, φανερὸν ποίησον τοῦτο τῷ
[9, 372]	θεοὺς σέβουσιν. {Β. Ἀπέλαυσαν ἄρα	σέβοντες	ὑμᾶς, ὡς σὺ φής, τιητί;
[9, 372]	ὑπάρχει ταῦτ´, ἐπειδὴ τοὺς θεοὺς	σέβουσιν.	{Β. Ἀπέλαυσαν ἄρα σέβοντες ὑμᾶς,
[9, 372]	βάλον ἐκπλύναντες, ἐν δὲ μύκην	σειράς	τε πάλαι λαχάνοισι πλακείσας αὐλοτέροις
[9, 368]	καλετας ἀξιοῖ τοῦ μηθενός. Νικοφῶν	Σειρῆσιν·	Ἀλλᾶς μαχέσθω περὶ ἕδρας παροψίδι.
[9, 399]	ὑπογάστρι´, ὦ Δάματερ. Ἐν δὲ	Σειρῆσιν	ὑπήτρια καλεῖ τὰ ὑπογάστρια λέγων
[9, 405]	´σθ´ ἡ τέχνη. (Ἀβυρτακοποιὸς παρὰ	Σέλευκον	ἐγενόμην, παρ´ Ἀγαθοκλεῖ δὲ πρῶτος
[9, 398]	ἀπὸ τῆς τάσεως τῶν πτερῶν.	Σέλευκος	δ´ ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ
[9, 367]	τὰ πρόσωπ´ ἀνέσπασε, καθά φησι	Σέλευκος	ἐν τοῖς περὶ Ἑλληνισμοῦ· ἐστὶ
[9, 369]	φησί, χώραν γίγνεται. Ἡ δὲ	σελινοῦσσα	τὴν ὀνομασίαν ἔχει διὰ τὴν
[9, 369]	καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ λειοφύλλου καὶ	σελινούσσης·	τῇ δ´ ἡδονῇ πρώτην κεκρίσθαι
[9, 369]	τὴν οὐλότητα· ἐμφερὴς γάρ ἐστι	σελίνῳ	καὶ κατὰ τὴν ἄλλην πύκνωσιν.
[9, 403]	(πίνει, σκιρτᾷ, λορδοῖ, κεντεῖ (βινεῖ)	Σεμναὶ	δ´ αὐλῶν ἀγαναὶ φωναί, μολπά,
[9, 403]	γᾶς ἁγίας, ἁλίας Συρίας ὀσμὴ	σεμνὴ	μυκτῆρα δονεῖ λιβάνου, μάρου, σμύρνης,
[9, 371]	σμυρνεῖον σόγκος τε κυνόγλωσσός τε	σέρις	τε· σὺν καὶ ἄρου δριμεῖα
[9, 376]	θώρακ´ ἔχῃ φολιδωτὸν ἢ δράκοντα	σεσιδηρωμένον,	ἐφάνη Βριάρεως· ἂν τύχῃ δ´,
[9, 367]	(κακόν. Τὸ θυγάτριόν γέ μου	σεσινάπικεν	διὰ τῆς ξένης. Ἁλῶν δὲ
[9, 401]	σ> σῦς ἐτυμώτερον· παρὰ τὸ	σεύεσθαι	γὰρ καὶ ὁρμητικῶς ἔχειν τὸ
[9, 377]	δὲ μαγείρου (ὄνομα δ´ ἐστὶ	Σεύθης)	ὁ αὐτός φησιν ποιητὴς οὕτως·
[9, 377]	οὕτως· Ἰδιώτης μέγας (αὐτοῖς ὁ	Σεύθης·	οἶσθας, ὦ βέλτισθ´, ὅτι ἀγαθοῦ
[9, 371]	φησί· Ὑψιπέταλοί τε κράμβαι συχναί.	~ΣΕΥΤΛΑ.	Τούτων φησὶν ὁ Θεόφραστος (εὐχυλότερον
[9, 371]	Δίφιλος δ´ ὁ Σίφνιος τὸ	σευτλίον	φησὶν εὐχυλότερον εἶναι τῆς κράμβης
[9, 371]	καὶ καλεῖσθαι Σικελικόν. Ἡ δὲ	σευτλὶς	ἕτερον, φησί, τοῦ τεύτλου ἐστί.
[9, 410]	Ὄρυξαι βόθυνον πρὸς ἑσπέραν τοῦ	σήματος.	Ἔπειτα παρὰ τὸν βόθυνον πρὸς
[9, 392]	τοῦ γ> ὄρτυγος, ὄρυγος, κόκκυγος.	Σημειῶδες	δὲ τὸ ὄνυχος. Καθόλου τε
[9, 410]	χειρὸς ὕδωρ, παράπεμπε τὸ χειρόμακτρον.	Σημειωτέον	δὲ ὅτι καὶ μετὰ τὸ
[9, 403]	καρίς, τευθίς, ψῆττα, δρακαινίς, πουλυπόδειον,	σηπία,	ὀρφώς, κάραβος, ἔσχαρος, ἀφύαι, βελόναι,
[9, 404]	πατρῴαν οὐσίαν κατεσθίει· τούτῳ παρέθηκα	σηπίας	καὶ τευθίδας καὶ τῶν πετραίων
[9, 389]	Ἐπίχαρμος δ´ ἐν Κωμασταῖς βραχέως·	Σηπίας	τ´ ἆγον νεούσας πέρδικάς τε
[9, 370]	σπίνοις κοινῇ τε χναύειν τευθίσιν	σηπίδια	πιλεῖν τε πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς
[9, 371]	τοῦ σπέρματος φύσιν ὁ καλούμενος	σὴψ	καὶ τὸ τοῦ σταφυλίνου σπέρμα.
[9, 367]	καλὸς Ἀριστοφάνης ἐν τοῖς περὶ	Σθενέλου	τοῦ τραγικοῦ λέγων· Καὶ πῶς
[9, 367]	τραγικοῦ λέγων· Καὶ πῶς ἐγὼ	Σθενέλου	φάγοιμ´ ἂν ῥήματα; εἰς ὄξος
[9, 380]	καὶ πρὸς τὸ δίχορδον ἐτερέτιζες.	σθόμην·	(ἐκεῖνο δρᾶμα, τοῦτο δ´ ἐστὶ
[9, 392]	καὶ οἱ πέρδικες. Καὶ ἡ	σιαλὶς	δὲ ἀπὸ τούτου ἂν εἴη,
[9, 404]	πολὺν ἀπὸ τῆς τραπέζης καὶ	σίαλον	ἀπήγαγον, τῶν τ´ ἐσθιόντων ἀνεκάθηραν
[9, 375]	τὰ ἤδη τέλεια ἤσθιον· (Ἀτὰρ	σιάλους	γε σύας μνηστῆρες ἔδουσι. Καὶ
[9, 375]	τε δμώεσσι πάρεστι χοίρε´, ἀτὰρ	σιάλους	γε σύας μνηστῆρες ἔδουσι. Πλάτων
[9, 375]	ἀρρενικῶς ἔφη Τὸν δέλφακα ἀπῆγε	σιγῇ	Ἦν δὲ καὶ παλαιὸς νόμος,
[9, 389]	προσέχει. Ὅθεν πολλάκις διὰ ταῦτα	σιγῇ	προσέρχεται, ὅπως μὴ ἄλλος ἀκούσας
[9, 396]	καὶ Εὔβουλος Κατακολλωμένῳ· Καὶ πνικτὰ	Σικελὰ	πατανίων σωρεύματα. Ἀριστοφάνης τ´ εἴρηκεν
[9, 395]	γε θρέψαιο Δρακοντιάδας διτοκεύσας ἢ	Σικελὰς	μεγάροισι πελειάδας· οὐδέ φιν ἅρπαι
[9, 402]	(Ὅτι δὲ Αἰσχύλος διατρίψας ἐν	Σικελίᾳ	πολλαῖς κέχρηται φωναῖς Σικελικαῖς οὐδὲν
[9, 407]	τῷ θεάτρῳ τῶν γενομένων περὶ	Σικελίαν	ἀτυχημάτων. Οὐδεὶς ἀπέστη καίτοι σχεδὸν
[9, 402]	δ´ ὅτι οἱ περὶ τὴν	Σικελίαν	κατοικοῦντες ἀσχέδωρον καλοῦσι τὸν σύαγρον.
[9, 394]	πρὸς τὴν τροφήν. Τῆς δὲ	Σικελίας	ἐν Ἔρυκι καιρός τις ἐστίν,
[9, 395]	θηλυκῶς εἴρηκε καὶ ὅτι αἱ	Σικελικαὶ	διάφοροί· Περιστερὰς ἔνδον τρέφω τῶν
[9, 402]	ἐν Σικελίᾳ πολλαῖς κέχρηται φωναῖς	Σικελικαῖς	οὐδὲν θαυμαστόν. Περιεφέροντο καὶ ΕΡΙΦΟΙ
[9, 371]	μέλανος καὶ ὀλιγοσπερμότερον καὶ καλεῖσθαι	Σικελικόν.	Ἡ δὲ σευτλὶς ἕτερον, φησί,
[9, 395]	δὲ ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν τῶν	Σικελικῶν	μνημονεύων πελειάδων φησί· Καί τε
[9, 395]	διάφοροί· Περιστερὰς ἔνδον τρέφω τῶν	Σικελικῶν	τούτων πάνυ κομψάς. Φερεκράτης ἐν
[9, 399]	λέγων οὕτως· Θύννων τε λευκὰ	Σικελικῶν	ὑπήτρια· ΛΑΓΩΣ. Περὶ τούτου ὁ
[9, 405]	δὲ πρῶτος εἰσήνεγκ´ ἐγὼ τῷ	Σικελιώτῃ	τὴν τυραννικὴν φακῆν. Τὸ μέγιστον
[9, 403]	τῆς τέχνης· ἐδίδασκε δ´ αὐτοὺς	Σικελιώτης	Λάβδακος. (Οὗτοι τὰ μὲν παλαιὰ
[9, 372]	Γεωργικῶν μνημονεύει ταύτης τῆς χρήσεως	σικύας	ὀνομάζων τὰς κολοκύντας· οὕτως γὰρ
[9, 372]	λέγει δ´ οὕτως· Αὐτὰς μὴν	σικύας	τμήγων ἀνὰ κλώσμασι πείραις, ἠέρι
[9, 366]	Θηριακοῖς οὕτως· Ἦ μὴν καὶ	σικύην	χαλκήρεα ἠὲ σίνηπυ. Ἐν δὲ
[9, 372]	ἐπεγχεύῃσιν ἀλετρίς. Τῇ ἔνι μὲν	σικύης	ὅρμους βάλον ἐκπλύναντες, ἐν δὲ
[9, 372]	τούτοις· Ὄψει δὲ χειμῶνος μέσου	σικυούς,	βότρυς, ὀπώραν, στεφάνους ἴων, κονιορτὸν
[9, 378]	Τὸ διδασκαλεῖον ἡμεῖς σῴζομεν (τὸ	Σίκωνος·	οὗτος τῆς τέχνης ἀρχηγὸς ἦν.
[9, 403]	μέσου, οἷον λέγω κύμινον, ὄξος,	σίλφιον,	τυρόν, κορίαννον, οἷς ὁ Κρόνος
[9, 405]	δ´ ἀπολέσῃς, παραπόλωλεν ἡ τέχνη.	{ΣΙΜ.	Ἄνθρωπε, μέγας εἶ. {Α. Τουτονὶ
[9, 395]	νήττης. Ἔχουσι δὲ οἱ ἄρρενες	σιμά	τε καὶ ἐλάττονα τῇ συμμετρίᾳ
[9, 399]	καρπαλίμοισι μετασπὼν ψύας ἔγχει νύξε.	Σιμάριστος	δ´ ἐν τρίτῳ Συνωνύμων οὕτως
[9, 395]	μνημονεύει Ἐπαίνετος ἐν Ὀψαρτυτικῷ καὶ	Σιμάριστος	ἐν γʹ Συνωνύμων καὶ τετάρτῳ.
[9, 404]	τί φησίν; Σφόδρα μοι κεχάρισαι,	Σιμία,	νὴ τοὺς θεούς, (ταυτὶ προείπας·
[9, 405]	πολυτελῶν πολλῶν τε δείπνων, ἐπιλαθέσθαι,	Σιμία,	πάντων ποιήσω, θρῖον ἂν δείξω
[9, 396]	ἐστι γαλαθηνῶν τε καὶ χοίρων.	(Σιμωνίδης	δ´ ἐπὶ τοῦ Περσέως τὴν
[9, 374]	δὲ καὶ ἀλεκτορὶς καὶ ἀλέκτωρ.	Σιμωνίδης	Ἱμερόφων´ ἀλέκτωρ ἔφη. Κρατῖνος Ὥραις·
[9, 367]	μικρόν, ὥσπερ καὶ ἡ ἀφύη.	Σίναπυ	δὲ ὅτι σίνεται τοὺς ὦπας
[9, 366]	τακερόν; Ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη. Καὶ	σίναπυ	δὲ τίς εἴρηκε τὸ νᾶπυ;
[9, 367]	Κἄβλεψε νᾶπυ. Οὐδεὶς δ´ Ἀττικῶν	σίναπυ	ἔφη. Ἔχει δὲ ἑκάτερον λόγον.
[9, 367]	λέξεως Ἀριστοφάνη παριστᾷ λέγοντα· ~(Κἄβλεπε	σίναπυ	καὶ τὰ πρόσωπ´ ἀνέσπασε, καθά
[9, 404]	ἐστὶν ἢ τὰ τῶν νέων.	(Σίναπυ	παρατίθημι τούτοις καὶ ποιῶ χυλοὺς
[9, 409]	τις ἔχρῃζ´, ἐκτρίμματά τε λαμπρὰ	σινδονυφῆ,	δίδοσαν δὲ χρίματά τ´ ἀμβροσίοδμα
[9, 367]	ἡ ἀφύη. Σίναπυ δὲ ὅτι	σίνεται	τοὺς ὦπας ἐν τῇ ὀδμῇ,
[9, 366]	Τακεροὺς ποιῆσαι τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθι.	Σίνηπυ	δ´ ὠνόμασε Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος
[9, 366]	μὴν καὶ σικύην χαλκήρεα ἠὲ	σίνηπυ.	Ἐν δὲ τοῖς Γεωργικοῖς· Σπέρματά
[9, 366]	Κάρδαμ´ ἀνάρρινόν τε μελάμφυλλόν τε	σίνηπυ.	Κράτης δ´ ἐν τοῖς περὶ
[9, 366]	τοῖς Γεωργικοῖς· Σπέρματά τ´ ἐνδάκνοντα	σινήπυος.	Καὶ πάλιν· Κάρδαμ´ ἀνάρρινόν τε
[9, 384]	ἐσκευασμένων ἔφη τις Οἱ χῆνες	σιτευτοί	Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς Ὁ δὲ
[9, 384]	ὥσπερ χῆνα ἔτρεφέν μοι λαβὼν	σιτευτόν.	(Καὶ Ἀρχέστρατος ἐν τῷ πολυθρυλήτῳ
[9, 384]	τῷ πολυθρυλήτῳ ποιήματι· (Ὡς) καὶ	σιτευτὸν	χηνὸς ὁμοῦ σκεύαζε νεοττόν, ὀπτὸν
[9, 384]	Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς Ὁ δὲ	σιτευτὸς	χὴν παρὰ τίνι; πρὸς ὃν
[9, 384]	τοὺς Αἰγυπτίους χῆνας καὶ μόσχους	σιτευτούς.	Καὶ Ἐπιγένης δ´ ὁ κωμῳδιοποιὸς
[9, 376]	ἀπὸ τοῦ λαρινεύεσθαι (ὅπερ ἐστὶ	σιτίζεσθαι.	Σώφρων· Βόες δὲ λαρινεύονται ἢ
[9, 409]	μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν,	σῖτον	δὲ δμωαὶ παρενήνεον ἐν κανέοισι.
[9, 398]	καὶ αὐτὸς ὑμῖν· ζητήσεις γὰρ	σιτούμεθα·	τὸν τέτρακα τί νομίζετε; Καί
[9, 394]	Πρωτεῖ οὕτω μνημονεύοντος τοῦ ὄρνιθος·	Σιτουμένην	δύστηνον ἀθλίαν φάβα, μέσακτα πλευρὰ
[9, 408]	ὅτι Τηλέμαχος κυάμων χύτρας ἀεὶ	σιτούμενος	ἦγε Πυανέψια πορδὴν ἑορτήν. Ἔτνους
[9, 369]	ἀγρίους σταφυλίνους. Δίφιλος δ´ ὁ	Σίφνιος	ἰατρὸς Ἡ γογγυλίς, φησί, λεπτυντική
[9, 371]	χρόᾳ φαιόν. Δίφιλος δ´ ὁ	Σίφνιος	τὸ σευτλίον φησὶν εὐχυλότερον εἶναι
[9, 369]	δὲ ἀγρία. Δίφιλος δ´ ὁ	Σίφνιός	φησι· Κράμβη δὲ καλλίστη γίνεται
[9, 407]	αὐτοῦ τοῦ Ἡγήμονος, ὡς ἤκουσε,	σιωπᾶν	διεγνωκότος. Καθ´ ὃν δὲ χρόνον
[9, 398]	Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐδὲν ἔχετε	(σιωπᾶτε	γάρ) ἐγὼ καὶ τὸ ὄρνεον
[9, 367]	εἰπεῖν εἰμι δίκαιος πολλὰ ἤδη	σιωπήσας·	(Πολλοῖς δ´ ἀντιλέγειν Κατὰ τὸν
[9, 367]	τρόπου ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος.	Σιωπῶντος	οὖν τοῦ Οὐλπιανοῦ, Ἀλλ´ ἐγώ,
[9, 399]	Κλέαρχος δ´ ἐν δευτέρῳ περὶ	σκελετῶν	οὕτως φησί· Σάρκες μυωταὶ καθ´
[9, 368]	λέγουσι καὶ κωλῆν. Εὔπολις Αὐτολύκῳ·	Σκέλη	δὲ καὶ κωλῆνες εὐθὺ τοὐρόφου.
[9, 393]	ἐστὶ τὸ μέγεθος ἡλίκη τρυγών,	σκέλη	δὲ μακρά, δυσθαλὴς καὶ δειλή.
[9, 388]	εἶναι ἔχειν τε χρῶμα κυάνεον,	(σκέλη	μακρά, ῥύγχος ἠργμένον ἐκ τῆς
[9, 389]	τῆς νεοττιᾶς κυλινδεῖται παρὰ τὰ	σκέλη	τοῦ θηρεύοντος, ἐλπίδα ἐμποιῶν τοῦ
[9, 368]	φησί· Πέμψας γὰρ κωλῆν ἐρίφου	σκέλος	ἤραο πῖον ταύρου λαρινοῦ, τίμιον
[9, 392]	ποιεῖ, ἀλλὰ κονίστραν· (καὶ ταύτην	σκεπάζει	φρυγάνοις διὰ τοὺς ἱέρακας, ἐν
[9, 395]	καὶ τὸ ῥύγχος ὀξὺ ἔχει	σκέπον	τε τὰ ὄμματα, τὰ δὲ
[9, 384]	(Ὡς) καὶ σιτευτὸν χηνὸς ὁμοῦ	σκεύαζε	νεοττόν, ὀπτὸν ἁπλῶς καὶ τόνδε.
[9, 385]	ὑμῖν ἀγοράσω. Καὶ μετ´ ὀλίγα·	Σκεύαζε,	παῖ, τοὐψάριον ἡμῖν. Τὸ δὲ
[9, 385]	τῶν γενῶν ἐν ὀξυλιπάρῳ τρίμματι	σκευάζεται.	(Ἀκρολιπάρους δέ τινας ἀνθρώπους κέκληκεν
[9, 404]	δ´ ἢ πότ´ ἢ πῶς	σκευάσαι	δεῖ, μὴ προίδηται τοῦτο μηδὲ
[9, 405]	δὲ θάτερον, οὕτως ἐφ´ ἡμῖν	σκευάσαι	μὲν ἢ τεμεῖν ἡδύσμαθ´ ἑψῆσαί
[9, 379]	ξένον μαθεῖν. {Α. Τὸν ὀψοποιὸν	σκευάσαι	χρηστῶς μόνον δεῖ τοὔψον, ἄλλο
[9, 399]	περίεργοι ἔμοιγ´ εἰσὶν διὰ παντὸς	σκευασίαι,	γλοιῶν καταχύσματα καὶ κατάτυρα καὶ
[9, 399]	τε τρόποι πολλαί τε θέσεις	σκευασίας	εἰσίν. Κεῖνος δ´ οὖν ἐστιν
[9, 368]	Περὶ βολβῶν δ´ ἀρτύσεως καὶ	σκευασίας	τὸν λόγον ποιεῖται. Οἱ δ´
[9, 367]	ῥᾴστης εἰσὶ διδασκαλίας. Ἐπὶ τοῦ	σκεύους	οὖν εἴρηκεν, ὦ φιλότης Μυρτίλε,
[9, 390]	ἔχειν καρδίας. Οἱ δ´ ἐν	Σκιάθῳ	τῇ νήσῳ κοχλίας ἐσθίουσι. Τίκτουσι
[9, 371]	μάραθον, σταφυλῖνος, καυκαλίς, κώνειον, κόριον,	σκίλλα,	ἣν ἔνιοι μυηφόνον. ἐπεὶ δὲ
[9, 402]	ἐς ἄντρον ἀσχέδωρος ὥς. Καὶ	Σκίρας	(εἷς δ´ ἐστὶν οὗτος τῆς
[9, 403]	χαίρει, παίζει, πηδᾷ, δειπνεῖ, (πίνει,	σκιρτᾷ,	λορδοῖ, κεντεῖ (βινεῖ) Σεμναὶ δ´
[9, 368]	καὶ κωλῆνες εὐθὺ τοὐρόφου. Εὐριπίδης	Σκίρωνι·	Οὐδὲ κωλῆνες νεβρῶν. Ἀπὸ δὲ
[9, 407]	Νυκτερεύσας δ´ ἀθλίως πρῶτα μὲν	σκληρῶς	καθεῦδον, εἶτα Θούδιππος βδέων παντελῶς
[9, 371]	ὁπόταν πολυάνθεμον εἶαρ ἵκηται, αὐχμηρὴν	σκόλυμόν	τε καὶ ἀγριάδα σταφυλῖνον, ῥάφιν
[9, 403]	φοξῖνος ὅλος, κορακῖνος ὅλος, μεμβράς,	σκόμβρος,	θυννίς, κωβιός, ἠλακατῆνες, κυνὸς οὐραῖον
[9, 383]	τῶν τοῦ Φιλητᾶ λαμβάνοντα βιβλίων	σκοπεῖν	ἕκαστα τί δύναται τῶν ῥημάτων,
[9, 380]	τὸ γὰρ ἧπαρ αὐτῶν πολλάκις	σκοπουμένων	καθεὶς κάτω τὴν χεῖρα τὴν
[9, 371]	ἐν Φιλοκτήτῃ οὕτως· Ἐν δὲ	σκόροδα	δύο καὶ γαθυλλίδες δύο. ~(Ἀριστοφάνης
[9, 370]	δ´ ἐστὶν οἶσθα νῦν· ἄρτοι,	σκόροδα,	τυρός, πλακοῦντες, πράγματα ἐλευθέρι´, οὐ
[9, 385]	τε καὶ ὀξάλμην κᾆτ´ ἐς	σκοροδάλμην	χλιερὸν ἐμβάπτων, ὃς ἂν ὀπτότατός
[9, 372]	Τῶν δὲ γηθύων ῥίζας ἐχούσας	σκοροδομίμητον	φύσιν. Πολέμων δ´ ὁ περιηγητὴς
[9, 403]	καθ´ ἕκαστα λέγων· βολβός, ἐλαία,	σκόροδον,	καυλός, κολοκύντη, ἔτνος, θρῖον, φυλλάς,
[9, 403]	κάραβος, ἔσχαρος, ἀφύαι, βελόναι, κεστρεύς,	σκορπίος,	ἔγχελυς, ἄρκτος, κρέα τ´ ἄλλα
[9, 388]	τε λαμβάνειν τὸν πορφυρίωνα ἐν	σκότῳ	καταδυόμενον, ἵνα μή τις αὐτὸν
[9, 367]	Ξέναρχος δὲ ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν	Σκύθαις	ἔφη· Τουτὶ τὸ κακὸν οὔκ
[9, 410]	τὸ δειπνῆσαι ἀπονίψασθαι. Σοφοκλῆς Οἰνομάῳ·	Σκυθιστὶ	χειρόμακτρον ἐκκεκαρμένος. Καὶ Ἡρόδοτος ἐν
[9, 380]	κέχρηται λέγων Παράφερε, Κοικόα, τὸν	σκύφον	μεστόν. Καὶ Πλάτων δ´ ἐν
[9, 391]	Διὸ καὶ καλεῖσθαι τοὺς μὲν	σκῶπας	αὐτῶν, τοὺς δ´ ἀείσκωπας· εἰσὶ
[9, 391]	συνηθείας ἀντορχουμένους φησὶν ἁλίσκεσθαι τοὺς	σκῶπας.	Ἐπεὶ δ´ ἐν τῷ περὶ
[9, 391]	σ> κῶπας αὐτοὺς ὀνομάζει. (Ἐπίχαρμος·	Σκῶπας,	ἔποπας, γλαῦκας Καὶ Μητρόδωρος δ´
[9, 391]	αὐτὸ ποιεῖν λέγουσι καὶ τοὺς	σκῶπας·	καὶ γὰρ τούτους ὀρχήσει λόγος
[9, 391]	κινήσει ποικιλίας. (Χαίρουσι δὲ οἱ	σκῶπες	καὶ ὁμοιότητι καὶ ἀπ´ αὐτῶν
[9, 391]	ὁμοιότητι καὶ ἀπ´ αὐτῶν ἡμεῖς	σκώπτειν	καλοῦμεν τὸ συνεικάζειν καὶ καταστοχάζεσθαι
[9, 391]	τὸ συνεικάζειν καὶ καταστοχάζεσθαι τῶν	σκωπτομένων	διὰ τὸ τὴν ἐκείνων ἐπιτηδεύειν
[9, 391]	δέ φησι δύο γένη εἶναι	σκωπῶν	καὶ τοὺς μὲν φθέγγεσθαι, τοὺς
[9, 391]	τε ὀρχήσεως ἀπ´ αὐτῶν καλεῖται	σκὼψ	λαβὼν τοὔνομα ἀπὸ τῆς περὶ
[9, 391]	ψιττακὸς καὶ κίττα. Ὁ δὲ	σκώψ,	ὥς φησιν Ἀλέξανδρος ὁ Μύνδιος
[9, 409]	Δότω τις δεῦρ´ ὕδωρ καὶ	σμῆμα.	Ἔτι δὲ καὶ εὐώδεσι τὰς
[9, 409]	παῖδες νίπτρ´ ἔδοσαν κατὰ χειρῶν,	σμήμασιν	ἰρινομίκτοις χλιεροθαλπὲς ὕδωρ ἐπεγχέοντες τόσσον
[9, 409]	τὰς χεῖρας ἀποπλύνοντες αὐτὰς καὶ	σμήματι	ἀπορύψεως χάριν, ὡς παρίστησιν Ἀντιφάνης
[9, 398]	μεγάλου μνημονεύει, ἀλλά τινος τῶν	σμικροτάτων.	Λέγει γὰρ οὕτως· (Τέτραξ τὸ
[9, 403]	φυκίς, βρίγκος, τρίγλη, κόκκυξ, τρυγών,	σμύραινα,	φάγρος, (μύλλος, λεβίας, σπάρος, αἰολίας,
[9, 371]	σὺν δ´ αὐτὸς ἐπαυχμήεις σταφυλῖνος,	σμυρνεῖον	σόγκος τε κυνόγλωσσός τε σέρις
[9, 403]	σεμνὴ μυκτῆρα δονεῖ λιβάνου, μάρου,	σμύρνης,	καλάμου, στύρακος, βάρου, λίνδου, κίνδου,
[9, 373]	Ἀλεκτρυών τις ἐκεκράγει μέγα. Οὐ	σοβήσετ´	ἔξω, φησί, τὰς ὄρνιθας ἀφ´
[9, 371]	δ´ αὐτὸς ἐπαυχμήεις σταφυλῖνος, σμυρνεῖον	σόγκος	τε κυνόγλωσσός τε σέρις τε·
[9, 410]	ὡς πάνυ ἀχθόμενος ὅτι κατάπλεά	σοι	ἀπ´ αὐτῶν ἐγένετο. Πολέμων δ´
[9, 386]	ἅνθρωπος; Οὐκ ἐπίστασαι ζῆν· ψυχρά	σοι	ἅπαντα παραθῶ; {Β. Μηδαμῶς. {Α.
[9, 402]	δὲ σὺ καὶ τὸ προβληθέν	σοι	ἀποπροσπεποίησαι περὶ τῆς χρόας τοῦ
[9, 385]	ὀψάριον ἔκαμες καὶ προσέστη τοῦτό	σοι;	{Β. Ἔγωγε πέρυσι κάραβον φαγών.
[9, 378]	ἐμποιεῖν τινα. Τί οὖν ἔτι	σοι	δίειμι τὰ στρατηγικὰ ἔχω γε
[9, 401]	γραφομένου Καλυδωνίου, Προβάλλω, τὶς ἔφη,	σοὶ	ζητεῖν, φροντιστὰ καὶ λογιστὰ Οὐλπιανέ,
[9, 386]	ὀρνίθων μέμνηται τῶν παλαιῶν, ἐγώ	σοι	ἦρι μάλ´ οὐκ ἐφ´ Ἑλλήσποντον
[9, 386]	πορευθεὶς ὠνήσομαι φασιανικόν, ὃν συγκατέδομαί	σοι.	Καὶ ὁ Μυρτίλος Ἐπὶ ταύταις,
[9, 369]	Περὶ λαχάνων οὖν πρότερον ἐκθέμενός	σοι	καὶ περὶ τῶν ἄλλων μετὰ
[9, 377]	ποιεῖν. Ἐχθὲς κεκινδύνευκας· οὐδεὶς εἶχέ	σοι	κωβιὸς ὅλως γὰρ ἧπαρ, ἀλλ´
[9, 380]	γευμάτων ἃ σαυτῷ προὔπιες ὥρα	σοι	λέγειν, Οὐλπιανέ. Τὸ γὰρ γεῦσαι
[9, 396]	ἐστιν· εἴ τι γρύξομαι ὧν	σοι	λέγω πλέον τι γαλαθηνοῦ μυός.
[9, 377]	παννυχίδες, ἀναστροφή· ἱππόδρομος οὗτός ἐστί	σοι	μαγειρικῆς. Μέμνησο καὶ σὺ τοῦτο.
[9, 367]	ἀρκεῖ λόγος εἷς ὁ παλαιός·	Σοὶ	μὲν ταῦτα δοκοῦντ´ ἔστω, ἐμοὶ
[9, 403]	πῶς αὐτὰ φράσεις; Αὐτίκ´ ἐρῶ	σοι	πάλιν ἐξ ἀρχῆς· ἥκειν ἤδη
[9, 386]	{Β. Ἀπολεῖ μ´ οὑτοσί. Ταῦτά	σοι	παρ´ ἡμῶν τῶν ζώντων, ὀλβιογάστορ
[9, 387]	ὀνομάζεσθαι τὸν φασιανὸν ὄρνιν. (Τοσαῦτά	σοι	περὶ τῶν φασιανικῶν ὀρνίθων ἔχων
[9, 386]	Οὐλπιανός, διδάσκαλε Μυρτίλε, ὁ ὀλβιογάστωρ	σοι	πόθεν καὶ εἰ φασιανικῶν τις
[9, 381]	τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ὡς λέγω	σοι,	σύγχεον. Ἰχθὺς ἁδρὸς πάρεστι· τἀντός
[9, 396]	Παυσανίᾳ Πνικτόν τι τοίνυν ἔστω	σοι	συχνὸν τοιοῦτον καὶ Εὔβουλος Κατακολλωμένῳ·
[9, 367]	λευκοὺς ἅλας; Ἡμεῖς μὲν οὖν	σοι	ταῦτα, καλὲ ἄνθρωπε, ζητοῦντι συνεισευπορήσαμεν·
[9, 378]	μαθήματα ἅπαντ´ ἐφεξῆς εἰδόθ´, ἕτερόν	σοι	τυχὸν φανήσεται τὸ πρᾶγμα. Τρεῖς
[9, 366]	ἔσονται (δ ἐμοί τε καὶ	σοί,	ὦ Τιμόκρατες. Περιενεχθέντων γὰρ κωλήνων
[9, 393]	θήρας ἰδίως ἱστορεῖ Κλέαρχος ὁ	Σολεὺς	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ περὶ τῶν
[9, 383]	ζυμουμένη ὥσπερ κίσηρις λήψεται διεξόδους	σομφάς,	δι´ ὧν τὴν ὑγρασίαν ἐκδέξεται·
[9, 373]	θηλυκῶς εἰρήκασι. Κρατῖνος Νεμέσει· Λήδα,	σὸν	ἔργον· δεῖ σ´ ὅπως εὐσχήμονος
[9, 381]	ἐκκλίνῃς τι, καὶ τοῦτ´ ἐστὶ	σόν,	ἕως ἂν ἔνδον ὦμεν· ὅταν
[9, 379]	ἐφεύρηκάς τι καὶ τοῦτ´ ἐστὶ	σόν.	Πέμπτην ἔθυον ἡμέραν οἱ Τήνιοι
[9, 381]	πρὸς συνειδότα; Ἐμὸς εἶ μαθητής,	σὸς	δ´ ἐγὼ διδάσκαλος. Μέμνησο τῶνδε
[9, 386]	ὑπεριδόντες ἡμᾶς διὰ τὴν ἄκαιρόν	σου	γλωσσαλγίαν. (Ἀλλ´ ἢν ἐμοὶ εἴπῃς
[9, 409]	Κωρύκῳ· (Ἐν ὅσῳ δ´ ἀκροῶμαί	σου	κέλευσόν μοί τινα φέρειν ἀπονίψασθαι.
[9, 367]	ὦ φιλότης Μυρτίλε, (προήρπασα γάρ	σου	τὸν λόγον) (Ἀντιφάνης Βοιωτίῳ· Καλέσας
[9, 382]	ὁ παῖς ἐπὶ τῇ μαγειρικῇ	σοφίᾳ	ἐπαινεθεὶς Τί τοιοῦτον εὑρήκασιν, ἔφη,
[9, 376]	πάντων θαυμαζόντων τοῦ μαγείρου τὴν	σοφίαν,	μέγα φρονῶν ἐκεῖνος ἐπὶ τῇ
[9, 380]	ἡμῶν καὶ λιπαρούντων δεικνύναι τὴν	σοφίαν,	Οὐκ ἐρῶ, φησί, τῆτες, μὰ
[9, 379]	τὴν ἡδονήν. {Β. Εἰς τοὺς	σοφιστὰς	τὸν μάγειρον ἐγγράφω. {Α. Ἑστήκαθ´
[9, 379]	πόρους. Οὗτοι μετ´ ἐκείνους τοὺς	σοφιστὰς	τοὺς πάλαι γεγόνασιν ἡμῶν ἑπτὰ
[9, 408]	τοὺς κυάμους ἔσθ´ οὗτος ὁ	σοφιστὴς	γέλως. Τοιούτων οὖν πολλάκις λεγομένων
[9, 377]	γλίσχρον βλέπει. (Μέγας δέ ἐστι	σοφιστὴς	καὶ οὐδὲν ἥττων τῶν ἰατρῶν
[9, 386]	τάδε· Ὁ πρῶτος εἰπὼν ὅτι	σοφιστὴς	οὐδὲ εἷς ἔμψυχον οὐδὲν ἐσθίει
[9, 379]	πάλαι γεγόνασιν ἡμῶν ἑπτὰ δεύτεροι	σοφοί.	(Ἐγὼ δ´ ὁρῶν τὰ πολλὰ
[9, 400]	αἰτιατικῇ ἀκόλουθός ἐστιν ἡ παρὰ	Σοφοκλεῖ	ἐν Ἀμύκῳ σατυρικῷ πληθυντικὴ ὀνομαστική·
[9, 409]	τέτριμμαι οἰκότριψ, κέκλεμμαι βοίκλεψ, παρὰ	Σοφοκλεῖ	Ἑρμῆς, βέβλεμμαι κατῶβλεψ, παρὰ Ἀρχελάῳ
[9, 396]	Τί λέγεις; {Α. Τραγῳδίαν περαίνω	Σοφοκλέους.	ΓΑΛΑΘΗΝΩΝ δὲ χοίρων ποτὲ περιενεχθέντων
[9, 373]	δεῖ σε γίγνεσθαι μέγαν. Καὶ	Σοφοκλῆς	Ἀντηνορίδαις· Ὄρνιθα καὶ κήρυκα καὶ
[9, 400]	δὲ καὶ Ἀττικοὶ λαγός, ὡς	Σοφοκλῆς·	(Γέρανοι, κορῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λαγοί.
[9, 375]	καὶ σπλάγχνοισιν ἀγρίης χοίρου. (Καὶ	Σοφοκλῆς	Ἐπιταιναρίοις· Τοιγὰρ ϊωδὴ φυλάξαι χοῖρος
[9, 388]	τὸ ἐκτεινόμενον παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς.	Σοφοκλῆς	Καμικοῖς· Ὄρνιθος ἦλθ´ ἐπώνυμος πέρδικος
[9, 401]	ἐπὶ τοῦ συὸς τοῦ ἀγρίου.	Σοφοκλῆς	μὲν γὰρ (ἐν Ἀχιλλέως Ἐρασταῖς
[9, 410]	μετὰ δὲ τὸ δειπνῆσαι ἀπονίψασθαι.	Σοφοκλῆς	Οἰνομάῳ· Σκυθιστὶ χειρόμακτρον ἐκκεκαρμένος. Καὶ
[9, 378]	γε τὸν μάγειρον. Ἡ τάξις	σοφὸν	ἁπανταχοῦ μέν ἐστι κἀν πάσῃ
[9, 381]	νῦν, εἴ τι κομψὸν ἢ	σοφὸν	ἢ γλαφυρὸν οἶσθα τῶν σεαυτοῦ
[9, 403]	λοπάς· περὶ ἧς ἐξετραγῴδησεν ὁ	σοφὸς	ἐκεῖνος μάγειρος, πρὶν καὶ ἐπιδεῖξαι
[9, 386]	οὐδὲ εἷς ἔμψυχον οὐδὲν ἐσθίει	σοφός	τις ἦν. Ἐγὼ γὰρ ἥκω
[9, 403]	ἐν τῷ Ἐγκαλυπτομένῳ τοιάδε ὠγκώσατο·	Σόφων	Ἀκαρνὰν καὶ Ῥόδιος Δαμόξενος ἐγένονθ´
[9, 404]	{Β. Μάλ´ εἰκότως. {Α. Ὁ	Σόφων	δὲ πᾶσαν τὴν Ἰωνίαν ἔχει,
[9, 380]	τις τούτων τῶν δευτέρων ἑπτὰ	σοφῶν	ὀνομασθέντων τοιοῦτόν τι ἐπενόησε περὶ
[9, 366]	καὶ τοῦτο παρ´ ἐμοῦ, ὦ	σοφώτατοι,	ὅτι νῦν ὁ Ἐπίχαρμος καὶ
[9, 375]	ὁ Φιλόχορος, νομοθετηθῆναι διὰ τὴν	σπάνιν	ἀπέχεσθαι αὐτοὺς τῶν ζῴων, συνάγειν
[9, 397]	γὰρ ὁ ταὼς διὰ τὸ	σπάνιον	θαυμάζεται. (Ὁ ταώς, φησὶν Ἀριστοτέλης
[9, 397]	ἅπαξ τις ζεῦγος ἤγαγεν μόνον,	σπάνιον	ὂν τὸ χρῆμα· πλείους δ´
[9, 397]	ὠτίδες καὶ δορκάδες. ΤΑΩΣ. Ὅτι	σπάνιος	οὗτος ὁ ὄρνις δηλοῖ Ἀντιφάνης
[9, 399]	τῇ τετάρτῃ τῶν ἱστοριῶν φησιν	σπανίως	δ´ ἔστιν εὑρεῖν τὸ οὖθαρ
[9, 399]	δ´ ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Περσίδι	σπανίως,	φησίν, ἔστιν εὑρεῖν δασύποδα περὶ
[9, 387]	ποιητῶν) φησί· (Καὶ τὸ λεγόμενον,	σπανιώτερον	πάρεστιν ὀρνίθων γάλα καὶ φασιανὸς
[9, 404]	ὑπερβολήν ἐστιν. Τελώνῃ γλαῦκον, ἔγχελυν,	σπάρον·	ὅταν ἐγγὺς ᾖ δ´ ὅδ´
[9, 403]	τρυγών, σμύραινα, φάγρος, (μύλλος, λεβίας,	σπάρος,	αἰολίας, θρᾷττα, χελιδών, καρίς, τευθίς,
[9, 371]	δʹ γένη φησὶν εἶναι τεύτλων,	σπαστόν,	καυλωτόν, λευκόν, πάνδημον· τοῦτο δ´
[9, 406]	ἐνσπέρματος ἣ μὲν ἑψήσεως ἕνεκα	σπείρεται,	οἷον (ὁ) κύαμος, πισός· ἐτνηρὸν
[9, 369]	Γεωργικοῖς τῆς βουνιάδος μνημονεύει· Γογγυλίδας	σπείροις	δὲ κυλινδρωτῆς ἐφ´ ἅλωος, (ὄφρ´
[9, 370]	κράμβη, ὁτὲ δ´ ἀγριὰς ἐμπίπτουσα	σπειρομένῃς	πολύφυλλος ἐνήβησε πρασιῇσιν ἢ οὔλη
[9, 369]	Τὸ δ´ ἐκ Ῥόδου φερόμενον	σπέρμα	εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἐπὶ ἐνιαυτὸν γλυκεῖαν
[9, 394]	ἐὰν φαγοῦσα τὸ τῆς ἰξίας	σπέρμα	ἐπί τινος ἀφοδεύσῃ δένδρου, ἰδίαν
[9, 371]	σὴψ καὶ τὸ τοῦ σταφυλίνου	σπέρμα.	Κἀν τῷ πρώτῳ δέ φησι·
[9, 389]	ἁλίσκονταί τε καὶ προΐενται τὸ	σπέρμα,	πλὴν τῶν ἀλεκτρυόνων. Τούτους δ´
[9, 366]	σίνηπυ. Ἐν δὲ τοῖς Γεωργικοῖς·	Σπέρματά	τ´ ἐνδάκνοντα σινήπυος. Καὶ πάλιν·
[9, 398]	τε πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες τέτραγές τε	σπερματολόγοι.	Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐδὲν ἔχετε
[9, 398]	τε κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας τέτραγας	σπερματολόγους	τε κἀγλαὰς συκαλλίδας. Καὶ ἐν
[9, 369]	δ´ ἄμφω ἐκ τοῦ αὐτοῦ	σπέρματος.	Ποσειδώνιος δ´ ὁ ἀπὸ τῆς
[9, 371]	(Κατὰ δὲ τὴν αὐτοῦ τοῦ	σπέρματος	φύσιν ὁ καλούμενος σὴψ καὶ
[9, 371]	δέ φησι· πετασώδη τὴν τῶν	σπερμάτων	ἀπείληφε φύσιν ἄννησον, μάραθον, σταφυλῖνος,
[9, 388]	δὲ κονιστικὸς πολύτεκνός τε καὶ	σπερμολόγος.	Σωκράτης δ´ ἐν τῷ περὶ
[9, 398]	οὕτως· (Τέτραξ τὸ μέγεθος ἴσος	σπερμολόγῳ,	τὸ χρῶμα κεραμεοῦς, ῥυπαραῖς στιγμαῖς
[9, 404]	διδάσκαλος. Καὐτὸς φιλοσοφῶ καταλιπεῖν συγγράμματα	σπεύδων	ἐμαυτοῦ καινὰ τῆς τέχνης. {Β.
[9, 369]	Τιμαχίδας τὰς κολοκύντας ζεκελτίδας καλεῖσθαι.	(Σπεύσιππος	δ´ ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων Ῥαφανίς,
[9, 391]	παραπλήσιοι τρυγόνι καὶ φάττῃ. Καὶ	Σπεύσιππος	δ´ ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων χωρὶς
[9, 387]	κορυδαλλός. Μνημονεύει δ´ αὐτῶν καὶ	Σπεύσιππος	ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων. Φασιανὸν δὲ
[9, 401]	ἐν τῷ Ἀδώνιδι· Νυμφῶν ὑπὸ	σπήλυγγα	τὸν αὐτόστεγον σύαγρον ἐκβόλειον εὔθηρον
[9, 370]	τε φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ	σπίνοις	κοινῇ τε χναύειν τευθίσιν σηπίδια
[9, 403]	θερμόν, ξηρὸν φύραμ´, ἄρτοι ξηροί·	~(σπλάγχν´	ὀπτᾶται, χναῦμ´ ἥρπασται, κρέας ἐξ
[9, 410]	αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι οἱ	σπλαγχνεύοντες	ὕδωρ λαβὼν κάθαιρε, ἀπόνιζε τὸ
[9, 370]	αὐτόματα πάντα τἀγαθά, (ῥάφανος λιπαρά,	σπλαγχνίδια	πολλά, σαρκία ἁπαλώτατ´, οὐδὲν μὰ
[9, 375]	ὡς Ἱππῶναξ· Σπονδῇ τε καὶ	σπλάγχνοισιν	ἀγρίης χοίρου. (Καὶ Σοφοκλῆς Ἐπιταιναρίοις·
[9, 392]	χολὴν ἐν τοῖς ἐντέροις κεκολλημένην,	σπλῆνα	μικρὸν καὶ δυσθεώρητον, ὄρχεις δὲ
[9, 394]	ἀλέκτορος τὸ μέγεθος, χρῶμα δὲ	σποδιόν,	ἡ δὲ τρυγὼν πάντων ἐλάττων,
[9, 375]	καλοῦσι τὴν θήλειαν, ὡς Ἱππῶναξ·	Σπονδῇ	τε καὶ σπλάγχνοισιν ἀγρίης χοίρου.
[9, 397]	τε Λακεδαίμονος καὶ Θετταλίας καὶ	σπουδὴν	ποιεῖσθαι τῶν ᾠῶν μεταλαβεῖν. Περὶ
[9, 398]	εἰληφέναι τάλαντα παρ´ Ἀλεξάνδρου τὸν	Σταγιρίτην	λόγος ἔχει εἰς τὴν περὶ
[9, 399]	λυπείτω δέ σ´ ὁρῶντα ἰχῶρα	στάζοντα	κρεῶν, ἀλλ´ ἔσθιε λάβρως. Αἱ
[9, 393]	ἐλαίου κρατὴρ τεθῇ πλήρης, οἱ	στάντες	αὐτῶν ἐπὶ τὸ χεῖλος καὶ
[9, 390]	τοὺς κυνηγοῦντας πράττοντας. Οἳ δὲ	στάντες	αὐτῶν καταντικρὺ ὑπαλείφονται φαρμάκῳ τοὺς
[9, 389]	ὄσφρωνται τῶν ἀρρένων κατ´ ἄνεμον	στάντων	ἢ περιπετομένων, ἐγκύους γίγνεσθαι, τινὲς
[9, 391]	νευροσπαστεῖται. Ἄλλος δέ τις ὄπισθεν	στὰς	καὶ λαθὼν συλλαμβάνει τῇ περὶ
[9, 391]	θήρᾳ αὐτῶν ὁ ἐπιτηδειότατος ὀρχεῖται	στὰς	κατὰ πρόσωπον αὐτῶν, καὶ τὰ
[9, 380]	Πελταστῇ Ἔνθ´ ὄνων ἵππων τε	στάσεις	καὶ γεύματα οἴνων. Ἀντιφάνης δ´
[9, 390]	ὀρνίθων· ὧν κατὰ μίμησιν λαβεῖν	στάσιν	τὴν μουσικήν. Οὐ πάντες δ´
[9, 371]	ἔνιοι ἄρον ἀρωνια. Τὸν δὲ	σταφυλῖνον	Διοκλῆς ἐν πρώτῳ Ὑγιεινῶν ἀσταφυλῖνον
[9, 371]	αὐχμηρὴν σκόλυμόν τε καὶ ἀγριάδα	σταφυλῖνον,	ῥάφιν τ´ ἔμπεδον καὶ καυκαλίδ´
[9, 371]	(μέγας δ´ ἐστὶν καὶ εὐαυξὴς	σταφυλῖνος)	εὐχυλότερόν ἐστι τοῦ σταφυλίνου καὶ
[9, 371]	σπερμάτων ἀπείληφε φύσιν ἄννησον, μάραθον,	σταφυλῖνος,	καυκαλίς, κώνειον, κόριον, σκίλλα, ἣν
[9, 371]	τὰς ῥίζας εὐστομωτέρας καὶ πολυτροφωτέρας.	ΣΤΑΦΥΛΙΝΟΣ.	Οὗτος δριμύς ἐστι, φησὶν ὁ
[9, 371]	πετραίου, σὺν δ´ αὐτὸς ἐπαυχμήεις	σταφυλῖνος,	σμυρνεῖον σόγκος τε κυνόγλωσσός τε
[9, 371]	ὄρνιθος κλέεται γάλα. Μνημονεύει τοῦ	σταφυλίνου	καὶ Θεόφραστος. Φαινίας δ´ ἐν
[9, 371]	εὐαυξὴς σταφυλῖνος) εὐχυλότερόν ἐστι τοῦ	σταφυλίνου	καὶ μᾶλλον (θερμαντικώτερον, οὐρητικώτερον, εὐστόμαχον,
[9, 371]	καλούμενος σὴψ καὶ τὸ τοῦ	σταφυλίνου	σπέρμα. Κἀν τῷ πρώτῳ δέ
[9, 369]	γίγνεσθαι γογγυλίδας (ἀκηπεύτους καὶ ἀγρίους	σταφυλίνους.	Δίφιλος δ´ ὁ Σίφνιος ἰατρὸς
[9, 393]	πέλαγος ᾄδοντες. Ἐστὶν δὲ τῶν	στεγανοπόδων	καὶ ποηφάγων. Ὁ δὲ Μύνδιός
[9, 402]	ἐκ θαλάμων κυπαρισσορόφων ἔξω, Μάνη·	στεῖχ´	εἰς ἀγορὰν πρὸς τοὺς Ἑρμᾶς,
[9, 373]	τὰ σύγκοπτα λάχανα, κνιστὰ ἢ	στέμφυλα)	ὁ Μυρτίλος ἔφη· Ἀλλὰ μὴν
[9, 395]	δὲ ῥύγχος μακρόν τε καὶ	στενὸν	ἔχει. Ἡ δὲ φαλαρὶς καὶ
[9, 395]	Ἡ δὲ φαλαρὶς καὶ αὐτὴ	στενὸν	ἔχουσα τὸ ῥύγχος στρογγυλωτέρα τὴν
[9, 399]	πρὶν θεωρῆσαι μαθών ΟΥΘΑΡ. Τηλεκλείδης	Στερροῖς·	Ὡς οὖσα θῆλυς εἰκότως οὖθαρ
[9, 380]	Διδύμοις· Οἰνογευστεῖ, περιπατεῖ ἐν τοῖς	στεφάνοις.	Ἐπὶ τούτοις ὁ μάγειρος ἔφη·
[9, 384]	τὴν Ῥώμην) μνημονεύει Εὔβουλος ἐν	Στεφανοπώλισι	λέγων οὕτως· Εἰ μὴ σὺ
[9, 370]	Γηρυόνῃ φησίν· Ἔπειτα πῶς (οὐ	στέφανος	οὐδείς ἐστι πρόσθε τῶν θυρῶν,
[9, 409]	δὲ χρίματά τ´ ἀμβροσίοδμα καὶ	στεφάνους	ἰοθαλέας. Δρόμων δ´ ἐν Ψαλτρίᾳ·
[9, 372]	χειμῶνος μέσου σικυούς, βότρυς, ὀπώραν,	στεφάνους	ἴων, κονιορτὸν ἐκτυφλοῦντα. (Αὑτὸς δ´
[9, 409]	νίμματα ἐπέχει τις, ἀπενιζόμεθα, τοὺς	στεφάνους	πάλιν (τοὺς ἑσπερίνους λαβόντες ἐστεφανούμεθα.
[9, 406]	δ´ οὕτως, ἵνα καὶ ἥδυσμα	στεφανωτικὸν	μὴ μόνον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς
[9, 370]	ἠγλαισμένην πνίγειν τε παχέων ἀρνίων	στηθύνια	τίλλειν τε φάττας καὶ κίχλας
[9, 398]	σπερμολόγῳ, τὸ χρῶμα κεραμεοῦς, ῥυπαραῖς	στιγμαῖς	καὶ μεγάλαις γραμμαῖς ποικίλος, καρποφάγος.
[9, 391]	ἐπὶ μολυβδοφανεῖ τῷ χρώματι ὑπόλευκα	στίγματα	ἔχει δύο τε ἀπὸ τῶν
[9, 369]	ἐκ ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή τε	στιφρή	τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι. Κηφισιακῶν
[9, 367]	περὶ Ἑλληνισμοῦ· ἐστὶ δ´ ὁ	στίχος	ἐξ Ἱππέων καὶ ἔχει οὕτως·
[9, 369]	Ποσειδώνιος δ´ ὁ ἀπὸ τῆς	στοᾶς	ἐν τῇ ἑβδόμῃ καὶ εἰκοστῇ
[9, 370]	Ζήνων ὁ Κιτιεὺς ὁ τῆς	στοᾶς	κτίστωρ μιμούμενος τὸν κατὰ τῆς
[9, 398]	δὲ καὶ διὰ τοῦ Η>	στοιχείου	τυπώσασθαι τοὺς παλαιοὺς τὴν δασεῖαν.
[9, 394]	διαμασησάμεναι ἐμπτύουσιν αὐτοῖς διοιγνῦσαι τὸ	στόμα,	διὰ τούτου παρασκευάζουσαι αὐτοὺς πρὸς
[9, 377]	ἂν εὖ προσδράμῃς πρὸς τὸ	στόμα.	Διακονοῦμεν νῦν γάμους· τὸ θῦμα
[9, 390]	μέλος Ἀλκμὰν εὗρε γεγλωσσάμενον κακκαβίδων	στόμα	συνθέμενος, σαφῶς ἐμφανίζων ὅτι παρὰ
[9, 404]	λαμπρὸν ποιῶ. Τὰ τῶν γερόντων	στόματα	διαφορὰν ἔχει, νωθρότερα πολλῷ δ´
[9, 396]	ἐντίθεσθαι τὰς θηλὰς εἰς τὰ	στόματα	τὰ βρέφη, καὶ ὁ τιτθὸς
[9, 407]	βρέξας τὸν δάκτυλον ἐκ τοῦ	στόματος	διήλειψε τὴν δίκην τοῦ Ἡγήμονος.
[9, 381]	προειρημένα χναυμάτια ἔβυσα διὰ τοῦ	στόματος,	πολλὸν ἐπιχέας ζωμὸν εὖ πάνυ
[9, 387]	χάριν πρὸς τὰς ἐκβολὰς τῶν	στομάτων.	Καλλίξενος δ´ ὁ Ῥόδιος ἐν
[9, 388]	τῆς κεφαλῆς φοινικοῦν, μέγεθος ἀλεκτρυόνος,	στόμαχον	δ´ ἔχει λεπτόν· διὸ τῶν
[9, 377]	κενῷ χώραν δίδου, καὶ τὰ	στόμια	γίνωσκε τῶν κεκλημένων. Ὥσπερ γὰρ
[9, 378]	οὖν ἔτι σοι δίειμι τὰ	στρατηγικὰ	ἔχω γε τὸν μάγειρον. Ἡ
[9, 378]	ἐπὶ πᾶσι τούτοις ἔλεγε τὰ	στρατηγικά.	Πρὸ τῆς τέχνης ἔσπευδε ταῦθ´
[9, 379]	ἀποψύξαντα, ταῦτα πάντα ~(ἐν τοῖς	στρατηγικοῖσιν	ἐξετάζεται μαθήμασιν. {ΔΗ. Τίς δή
[9, 401]	ἐβδόμῃ. Καὶ Αἰτωλῶν δὲ οἶδα	στρατηγὸν	Σύαγρον, οὗ μνημονεύει Φύλαρχος ἐν
[9, 377]	πάρεισιν· ὁ βαθὺς τῇ φύσει	στρατηγὸς	ἔστη καὶ τὸ πρᾶγμ´ ἐδέξατο.
[9, 405]	ἀναστραφῆναι καὶ διαβλέψαι τί που	στρατηγός	ἐστιν, ἡγεμὼν δὲ θάτερον, οὕτως
[9, 405]	δ´ ἐστὶ τοῦτο, πολὺ διήλλαχεν.	~(στρατηγὸς	πᾶς καλεῖθ´ ὃς ἂν λάβῃ
[9, 377]	οἶσθας, ὦ βέλτισθ´, ὅτι ἀγαθοῦ	στρατηγοῦ	διαφέρειν οὐθὲν δοκεῖ. Οἱ πολέμιοι
[9, 385]	ἁπάντων ὑμῶν φαίνηται, κατατρώξομαι, ὦ	στρατιῶται.	Καὶ Ἀριστοφάνης Σφηξίν· Ἀποφυσήσας εἰς
[9, 397]	ὁ ὄρνις δηλοῖ Ἀντιφάνης ἐν	Στρατιώτῃ	ἢ Τύχωνι λέγων οὕτως· Τῶν
[9, 394]	Μαρδονίου ἱστορῶν καὶ τοῦ διαφθαρέντος	στρατοῦ	Περσικοῦ περὶ τὸν Ἄθω γράφει
[9, 399]	ὡς ἐπὶ τῶν ἰχθύων λέγεται.	Στράττις	Ἀταλάντῃ· Ὑπογάστριον θύννου τι κἀκροκώλιον.
[9, 396]	ὀνομάσω πρὶν μαθεῖν. Ὃ δὲ	Στράττις	εἶπεν, ἔφη, ἐν Μακεδόσιν ἢ
[9, 373]	καὶ θαυμαστὸν ἐκ τοῦδ´ ὄρνεον.	Στράττις	Ψυχασταῖς· Αἱ δ´ ἀλεκτρυόνες ἅπασαι
[9, 382]	τῇ τέχνῃ ὡς ὁ παρὰ	Στράτωνι	μάγειρος ἐν τῷ Φοινικίδῃ, περὶ
[9, 372]	ἐλάττω γηθυλλίδα γογγυλίδος καὶ τῆς	στρογγύλης	ῥαφανῖδος. (Ἱστοροῦσι δὲ τὴν Λητὼ
[9, 395]	αὐτὴ στενὸν ἔχουσα τὸ ῥύγχος	στρογγυλωτέρα	τὴν ὄψιν οὖσα ἔντεφρος τὴν
[9, 391]	μᾶλλον τῆς ἡμέρας. Καὶ οἱ	στρουθοὶ	δέ εἰσιν ὀχευτικοί· διὸ καὶ
[9, 389]	τῷ περὶ τοῦ Πανικοῦ Οἱ	στρουθοί,	φησί χοἰ πέρδικες, ἔτι δὲ
[9, 391]	καὶ πολύγονον. Τίκτει γοῦν ὁ	στρουθός,	ὥς φησιν Ἀριστοτέλης καὶ μέχρι
[9, 399]	ἦν παραπλήσια τοῖς τῆς μεγάλης	στρουθοῦ,	ἣν καὶ αὐτὴν πολλάκις κατεδαισάμεθα.
[9, 392]	καιρούς. Ἠλεῖοι δὲ καλοῦσι τοὺς	στρουθοὺς	δειρήτας, ὡς Νίκανδρός φησιν ὁ
[9, 398]	Ἥβας Γάμῳ· Λαμβάνοντι γὰρ ὄρτυγας	στρουθούς	τε κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας τέτραγας
[9, 391]	καὶ Τερψικλῆς τοὺς ἐμφαγόντας φησὶν	στρουθῶν	ἐπικαταφόρους πρὸς ἀφροδίσια γίνεσθαι. (Μήποτε
[9, 391]	δύο γένη φησὶν εἶναι τῶν	στρουθῶν,	τὸ μὲν ἥμερον, τὸ δ´
[9, 393]	ὄρνιν μετεμόρφωσε πολέμιόν τε καὶ	στυγητὴν	κατέστησε τοῖς τιμήσασιν αὐτὴν Πυγμαίοις,
[9, 403]	δονεῖ λιβάνου, μάρου, σμύρνης, καλάμου,	στύρακος,	βάρου, λίνδου, κίνδου, κισθοῦ, μίνθου·
[9, 381]	(εἴρηται γὰρ καὶ ἐξαίρεσις, ὦ	στωμυλῆθραι	δαιταλεῖς) διακλύσας ἐπιμελῶς οἴνῳ πολλάκις
[9, 386]	ζώντων, ὀλβιογάστορ Οὐλπιανέ, ἀπεμνημόνευσα. Καὶ	σὺ	γάρ, ὡς ἔοικε, μετ´ ἐμοῦ
[9, 395]	μνημονεύων πελειάδων φησί· Καί τε	σύ	γε θρέψαιο Δρακοντιάδας διτοκεύσας ἢ
[9, 396]	Ὦ τέκος, οἷον ἔχω πόνον·	σὺ	δ´ ἀωτεῖς, γαλαθηνῷ δ´ ἤτορι
[9, 367]	ταῦτα, καλὲ ἄνθρωπε, ζητοῦντι συνεισευπορήσαμεν·	σὺ	δ´ ἡμῖν ἀποκρίνασθαι δίκαιος εἶ
[9, 407]	παρ´ ἡμῶν, Οὐλπιανέ, ἡ βαλλητύς.	Σὺ	δ´ ὅταν βουληθῇς ἐρεῖς περὶ
[9, 401]	ἀπὸ τοῦ σῦς ἀγρεύειν, λέγων·	Σὺ	δ´, ὦ Σύαγρε, Πηλιωτικὸν τρέφος.
[9, 384]	νεοττόν, ὀπτὸν ἁπλῶς καὶ τόνδε.	Σὺ	δὲ ἡμῖν, ὦ Οὐλπιανέ, δίκαιος
[9, 387]	ὥσπερ οἱ πυρέσσοντες περιφερομένους εἶδον.	Σὺ	δὲ κατὰ τὰς συνθήκας ἂν
[9, 408]	θεούς, ὅσῳ διαφέρει σῦκα καρδάμων.	Σὺ	δὲ Παύσωνι φὴς τὸ δεῖνα
[9, 396]	εἰ μὴ εἴπῃς ὅπου καὶ	σὺ	εὗρες τὰ τοιαῦτα κρεᾴδια. Οὐ
[9, 401]	ἑσπέριοι. Ἵν´ οὖν μὴ καὶ	σὺ	ζητῶν τὸν σύαγρον ἀφαυανθῇς, μάθε
[9, 402]	ἐμνήσθη συάγρων πολλῶν. Ἐπεὶ δὲ	σὺ	καὶ τὸ προβληθέν σοι ἀποπροσπεποίησαι
[9, 378]	ταῦθ´ ἡμᾶς μαθεῖν. {ΔΗ. Ἆρα	σύ	με κόπτειν οἷος εἶ γε,
[9, 380]	μὴ χανεῖν λύκον διὰ κενῆς	σὺ	μόνος εὕρηκας τέχνην. Χορδῆς ὀβελίσκους
[9, 386]	οἴομ´ οὐδ´ ἄλλ´ οὐδὲν ὧν	σὺ	νῦν ποιεῖς. {Α. Ἐγὼ δ´
[9, 405]	ἐστί κατὰ τοὺς Ἡγησίππου Ἀδελφούς·	σὺ	οὖν (ἢ δρῶν τι φαίνου
[9, 402]	εἰπόντα· τὸ δὲ μαρτύριον ἀνίχνευσον	σύ.	Πάλαι γὰρ τυγχάνω ἀνεγνωκὼς τοὺς
[9, 386]	{Β. Κατωτέρω. {Α. Τί λέγεις	σύ;	Ποδαπὸς οὑτοσὶ ἅνθρωπος; Οὐκ ἐπίστασαι
[9, 397]	Ὄρνισιν Ἀριστοφάνους. Τηρεὺς γὰρ εἶ	σύ;	Πότερον ὄρνις ἢ ταὧς; Καὶ
[9, 386]	καιρὸν ἀποδίδωμι τῆς συγκράσεως. {Β.	Σὺ	πρὸς θεῶν ἔθυσας τὸν ἔριφον·
[9, 392]	ὀρτύγιον εἴρηκεν οὕτως· Ὡς δὴ	σὺ	τί ποιεῖν δυνάμενος ὀρτυγίου ψυχὴν
[9, 392]	ὀρτύγια λέγων οὕτως· Ὄρτυγας ἔθρεψας	σύ	τινας ἤδη πώποτε; {Β. Ἔγωγε
[9, 377]	ἐστί σοι μαγειρικῆς. Μέμνησο καὶ	σὺ	τοῦτο. Καὶ περὶ ἑτέρου δὲ
[9, 379]	λαμβάνειν. Ὑπ´ ἐμοῦ δ´ ὁρῶν	σὺ	τοῦτο προκατειλημμένον ἴδιον ἐφεύρηκάς τι
[9, 386]	ἔσθ´ ὅπως οὐκ ὀλβιογάστωρ εἶ	σύ.	(Φασιανικοῦ δὲ ὄρνιθος ὁ ἥδιστος
[9, 372]	Ἀπέλαυσαν ἄρα σέβοντες ὑμᾶς, ὡς	σὺ	φής, τιητί; Αἴγυπτον αὐτῶν τὴν
[9, 407]	ἡδέως πάνυ ἔπειτα Χρῆσόν μοι	σύ,	φησί, τὰς χύτρας, (ἐν αἷσιν
[9, 384]	Στεφανοπώλισι λέγων οὕτως· Εἰ μὴ	σὺ	χηνὸς ἧπαρ ἢ ψυχὴν ἔχεις.
[9, 405]	δεσπότης. Ἐὰν δ´ εὖ μὲν	σὺ	χρήσῃ τῇ τέχνῃ, τὸν τῆς
[9, 401]	ὁ Δημόκριτος ἔφη· Ἀεί ποτε	σύ,	ὦ Οὐλπιανέ, οὐδενὸς μεταλαμβάνειν εἴωθας
[9, 401]	ἀγρεύειν, λέγων· Σὺ δ´, ὦ	Σύαγρε,	Πηλιωτικὸν τρέφος. Παρ´ Ἡροδότῳ δὲ
[9, 402]	αἴγεια τοῖς παισί, τὰ δὲ	συάγρεια	μετὰ τῶν φίλων αὐτὸς ἔχῃς.
[9, 402]	Σικελίαν κατοικοῦντες ἀσχέδωρον καλοῦσι τὸν	σύαγρον.	Αἰσχύλος γοῦν ἐν Φορκίσι παρεικάζων
[9, 401]	μὴ καὶ σὺ ζητῶν τὸν	σύαγρον	ἀφαυανθῇς, μάθε ὅτι Ἀντιφάνης μὲν
[9, 401]	Ἁρπαζομένῃ οὕτως ὠνόμασε· (Λαβὼν ἐπανάξω	σύαγρον	εἰς τὴν οἰκίαν τῆς νυκτὸς
[9, 401]	Νυμφῶν ὑπὸ σπήλυγγα τὸν αὐτόστεγον	σύαγρον	ἐκβόλειον εὔθηρον κλύειν, ᾧ πλεῖστ´
[9, 401]	Καὶ Αἰτωλῶν δὲ οἶδα στρατηγὸν	Σύαγρον,	οὗ μνημονεύει Φύλαρχος ἐν τετάρτῃ
[9, 401]	Παρ´ Ἡροδότῳ δὲ ὄνομα κύριον	Σύαγρος	Λάκων γένος, ὁ πρὸς Γέλωνα
[9, 401]	κατὰ τὸ σύνθετον ὁμοίως ἡμῖν	συάγρου	ἐπὶ τοῦ συὸς τοῦ ἀγρίου.
[9, 402]	τὸν προειρημένον Λυγκέα ἐπιστολῇ ἐμνήσθη	συάγρων	πολλῶν. Ἐπεὶ δὲ σὺ καὶ
[9, 376]	καὶ Ἐρατοσθένης ἐν Ἀντερινύι τοὺς	σύας	λαρινοὺς προσηγόρευσε μεταγαγὼν καὶ αὐτὸς
[9, 375]	τέλεια ἤσθιον· (Ἀτὰρ σιάλους γε	σύας	μνηστῆρες ἔδουσι. Καὶ νῦν δὲ
[9, 375]	πάρεστι χοίρε´, ἀτὰρ σιάλους γε	σύας	μνηστῆρες ἔδουσι. Πλάτων δ´ ὁ
[9, 393]	ὀρνιθωθῆναι καὶ παραγενόμενον ἐπὶ τὸν	Σύβαριν	ποταμὸν πλησιάσαι γεράνῳ. Λέγει δὲ
[9, 404]	πάτερ, διδάσκαλος. Καὐτὸς φιλοσοφῶ καταλιπεῖν	συγγράμματα	σπεύδων ἐμαυτοῦ καινὰ τῆς τέχνης.
[9, 387]	ὁ περιηγητὴς Ἴστρον τὸν Καλλιμάχειον	συγγραφέα	εἰς τὸν ὁμώνυμον κατεπόντου ποταμόν.
[9, 376]	χρώμενον. Πλὴν ὁ ἐμός γε	συγγραφεὺς	Πάξαμος τῶν ἰσικίων μέμνηται. Καὶ
[9, 386]	ἀγορὰν πορευθεὶς ὠνήσομαι φασιανικόν, ὃν	συγκατέδομαί	σοι. Καὶ ὁ Μυρτίλος Ἐπὶ
[9, 395]	δ´ οἱ ὄρχεις οὕτω καλούμενοι.	Συγκεκνισωμένων	δέ τινων κρεῶν ζωμῷ (καὶ)
[9, 384]	κρεωκάκκαβος. Κρέα δ´ ἐστὶ ταῦτα	συγκεκομμένα	μεθ´ αἵματος καὶ λίπους ἐν
[9, 393]	γενομένων ἡ τῶν πτερῶν αὐτοῖς	συγκόλλησις	αἰτία γίνεται τῆς ἁλώσεως. Τὴν
[9, 373]	εἴρηκεν Ἀριστοφάνης ἐν Δηλίᾳ τὰ	σύγκοπτα	λάχανα, κνιστὰ ἢ στέμφυλα) ὁ
[9, 386]	ἑστιωμένοις τὸν καιρὸν ἀποδίδωμι τῆς	συγκράσεως.	{Β. Σὺ πρὸς θεῶν ἔθυσας
[9, 410]	οἱ Ἕλληνες Ἅιδην νομίζουσι κἀκεῖθι	συγκυβεύειν	τῇ Δήμητρι, καὶ τὰ μὲν
[9, 381]	ἀριθμὸν αὐτῶν, ὡς λέγω σοι,	σύγχεον.	Ἰχθὺς ἁδρὸς πάρεστι· τἀντός ἐστι
[9, 392]	ἢ δι´ ὧν ἡ πρώτη	συζυγία	τῶν βαρυτόνων λέγεται, διὰ τοῦ
[9, 402]	τὸν Περσέα τῷ ἀγρίῳ τούτῳ	συί	φησιν· Ἔδυ δ´ ἐς ἄντρον
[9, 408]	νὴ τοὺς θεούς, ὅσῳ διαφέρει	σῦκα	καρδάμων. Σὺ δὲ Παύσωνι φὴς
[9, 398]	φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους τε κἀγλαὰς	συκαλλίδας.	Καὶ ἐν ἄλλοις δέ φησιν·
[9, 368]	τοῦ κωλέα συνῃρημένον ἐστὶν ὡς	συκέα	συκῆ, λεοντέα λεοντῆ, κωλέα κωλῆ.
[9, 368]	κωλέα συνῃρημένον ἐστὶν ὡς συκέα	συκῆ,	λεοντέα λεοντῆ, κωλέα κωλῆ. Ἀριστοφάνης
[9, 372]	Ὑρίσους δ´ ἴδοις ἂν νιφομένους	σύκων	ὁμοῦ τε μύρτων· ἔπειτα κολοκύντας
[9, 388]	ας> λήγοντα ἐκτεταμένον ὑπὲρ δύο	συλλαβὰς	ὅτε ἔχει τὸ ἄλφα παραλῆγον,
[9, 393]	Τὴν μέσην δὲ τοῦ ὀνόματος	συλλαβὴν	ἐκτείνουσιν Ἀττικοὶ ὡς δοίδυκα καὶ
[9, 398]	μήποτ´ ἀλόγως κατὰ τὴν τελευτῶσαν	συλλαβὴν	ὁ ταὼς πρὸς τῶν Ἀττικῶν
[9, 397]	Ἴωσιν ἐν τοῖς ὑπὲρ μίαν	συλλαβὴν	ὀνόμασι τὴν τελευτῶσαν ἀπὸ φωνήεντος
[9, 400]	ταῦτ´ ἀλόγως κατὰ τὴν τελευτῶσαν	συλλαβὴν	περισπωμένως προφέρονται. Δεῖ δὲ ὀξυτονεῖν
[9, 397]	ὥς φησι Τρύφων, τὴν τελευταίαν	συλλαβὴν	περισπῶντες καὶ δασύνοντες. Καὶ ἀναγιγνώσκουσι
[9, 388]	αὐτῶν ἔνιοι συστέλλουσι τὴν μέσην	συλλαβήν,	ὡς Ἀρχίλοχος· Πτώσσουσαν ὥστε πέρδικα.
[9, 392]	παρεδρεύηται, ἔχῃ δὲ τῆς τελευταίας	συλλαβῆς	ἄρχον ἕν τι τῶν ἀμεταβόλων
[9, 392]	ἐπὶ γενικῆς συμφώνῳ τῆς τελευταίας	συλλαβῆς	τυπωτικῷ (λέγω δὲ ὄνυξ καὶ
[9, 409]	τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τῆς αὐτῆς	συλλαβῆς	φυλάττειν τὴν τάσιν. Ἀριστοφάνης δ´
[9, 394]	Τεκοῦσα γὰρ τῇ ἐχομένῃ ἡμέρᾳ	συλλαμβάνει.	Ἔτι ἐν τῷ αὐτῷ φησιν
[9, 391]	τις ὄπισθεν στὰς καὶ λαθὼν	συλλαμβάνει	τῇ περὶ τὴν μίμησιν ἡδονῇ
[9, 388]	λέγοντες Τρὶς τοῖς κακούργοις κακά	Συλληφθέντες	δὲ οὐ μόνον οὐ τιθασεύονται,
[9, 389]	τοῦ θηρεύοντος, ἐλπίδα ἐμποιῶν τοῦ	συλληφθήσεσθαι,	ἐξαπατᾷ τε ἕως ἂν ἀποπτῶσιν
[9, 378]	ἴσως ἐθαύμασας τί τῇ τέχνῃ	συμβάλλεται.	{ΔΗ. Ἐγὼ δ´ ἐθαύμας´; {Α.
[9, 379]	καθέστηκ´, ἀλλὰ καὶ τῶν χρωμένων	συμβάλλεταί	τις, ἂν καλῶς χρῶνται, μερίς.
[9, 374]	ἑκών· καὶ ταῦτα δή με	συμβολατεύειν	ἔφα τοῖς Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν τ´
[9, 389]	Τὸ δὲ ζῷον ἐπὶ λαγνείας	συμβολικῶς	παρείληπται. Νικοφῶν ἐν Χειρογάστορσι· Τοὺς
[9, 379]	ἀλλᾶντας Ἀφθόνητος, Εὔθυνος φακῆν, ἀπὸ	συμβολῶν	συνάγουσιν Ἀρίστων πόρους. Οὗτοι μετ´
[9, 403]	καὶ Ῥόδιος Δαμόξενος ἐγένονθ´ ἑαυτῶν	συμμαθηταὶ	τῆς τέχνης· ἐδίδασκε δ´ αὐτοὺς
[9, 401]	περὶ τῆς πρὸς τοὺς Μήδους	συμμαχίας	ἐν τῇ ἐβδόμῃ. Καὶ Αἰτωλῶν
[9, 395]	σιμά τε καὶ ἐλάττονα τῇ	συμμετρίᾳ	τὰ ῥύγχη. Ἡ δὲ μικρὰ
[9, 375]	δὲ συῶν τὰ μὲν ἤδη	συμπεπηγότα	δέλφακες, τὰ δ´ ἁπαλὰ καὶ
[9, 377]	ἐδέξατο. Πολέμιός ἐστι πᾶς ὁ	συμπίνων	ὄχλος. Κινεῖ γὰρ ἁθρόος οὗτος·
[9, 376]	λεπτὰ κατακνιζόμενα καὶ μετὰ πεπερίδων	συμπλαττόμενα·	ἰσίκια γὰρ Ὀνομάζειν αἰδοῦμαι τὸν
[9, 393]	Οὐκ ἀπελείποντο δὲ ἡμῶν τοῦ	συμποσίου	πολλάκις οὐδὲ ΚΥΚΝΟΙ, (περὶ ὧν
[9, 398]	οὖν καὶ ἄλλων ἐν τῷ	συμποσίῳ	περὶ ἑκάστου τῶν εἰσκομιζομένων ῥηθέντων,
[9, 406]	λοπάδα τοσαύτην εὐωδίαν παρέσχε τῷ	συμποσίῳ,	ὡς ἀληθῶς τινα τῶν παρόντων
[9, 383]	Παρατίθημ´ ὁλοσχερῆ ἄρν´ ἐς μέσον	σύμπτυκτον,	ὠνθυλευμένον, χοιρίδια περιφόρινα κρομβώσας ὅλα,
[9, 366]	ἧδος; {Α. Οἷον τοῖς παροῦσι	συμφέρει	ἁπαξάπασιν ὀξυβάφῳ ποτηρίῳ. Ὁρῶ δὲ
[9, 407]	ἄλλων πόλεων θεωροῦσιν ἀχθόμενοι τῇ	συμφορᾷ·	διέμειναν δ´ ἀκροώμενοι καίτοι καὶ
[9, 392]	τῆς τελευταίας τυπωτικῷ, κἂν ἄνευ	συμφώνου	λέγηται, ὁμοίως. Ἀριστοτέλης δέ φησιν:
[9, 392]	αὐτῷ οὐ χρῶνται ἐπὶ γενικῆς	συμφώνῳ	τῆς τελευταίας συλλαβῆς τυπωτικῷ (λέγω
[9, 392]	ἑνικὴ γενικὴ χρῆται τῷ αὐτῷ	συμφώνῳ	τῆς τελευταίας τυπωτικῷ, κἂν ἄνευ
[9, 382]	μὴ κέκληκα Δαιτυμόνα. Καινὸν πάνυ.	(Σῦν	ἄρα θύεις ἐρυσίχθον´; Οὔκ, ἔφην
[9, 371]	ἐν δέ τε ῥίζαι πετραίου,	σὺν	δ´ αὐτὸς ἐπαυχμήεις σταφυλῖνος, σμυρνεῖον
[9, 401]	ἀρχὰς σ> ὗς. Οἳ δὲ	σῦν	εἰρῆσθαι οἱονεὶ θῦν, τὸν εἰς
[9, 401]	Οὐλπιανέ, τίς ἱστόρηκε τὸν Καλυδώνιον	σῦν	θήλειάν τε γεγονέναι καὶ λευκὸν
[9, 371]	τε κυνόγλωσσός τε σέρις τε·	σὺν	καὶ ἄρου δριμεῖα καταψήχοιο πέτηλα
[9, 401]	Προφέρεσθαι δὲ δίκαιόν ἐστιν ὑμᾶς	σὺν	τῷ σ> σῦς ἐτυμώτερον· παρὰ
[9, 385]	πᾶν τὸ ἐν ὀξάλμῃ παρατιθέμενον,	συναγαγὼν	τὰς ὀφρῦς ὁ τὰς ἀκάνθας
[9, 407]	Ἀθήνας. Ὃ δὲ παραγενόμενος καὶ	συναγαγὼν	τοὺς περὶ τὸν Διόνυσον τεχνίτας
[9, 375]	σπάνιν ἀπέχεσθαι αὐτοὺς τῶν ζῴων,	συνάγειν	βουλομένους καὶ πληθῦσαι τῷ μὴ
[9, 379]	Ἀφθόνητος, Εὔθυνος φακῆν, ἀπὸ συμβολῶν	συνάγουσιν	Ἀρίστων πόρους. Οὗτοι μετ´ ἐκείνους
[9, 390]	Μενεκλῆς δ´ ἐν πρώτῃ τῆς	Συναγωγῆς	Οἱ Πυγμαῖοι, φησί, τοῖς πέρδιξι
[9, 385]	Καὶ ὁ Μυρτίλος ἡδέως πως	συναπογραφόμενος	αὐτῷ, ἵνα μηδενὸς μεταλαμβάνῃ, ἀλλὰ
[9, 394]	γίνονται ὡς δὴ τῇ θεῷ	συναποδημοῦσαι.	~Καὶ μεθ´ ἡμέρας ἐννέα ἐν
[9, 376]	τάδε· Μαθητὰ Λεύκων οἵ τε	συνδιάκονοι	ὑμεῖς· ἅπας γάρ ἐστιν οἰκεῖος
[9, 381]	δεῖ λέγειν με πολλὰ πρὸς	συνειδότα;	Ἐμὸς εἶ μαθητής, σὸς δ´
[9, 391]	αὐτῶν ἡμεῖς σκώπτειν καλοῦμεν τὸ	συνεικάζειν	καὶ καταστοχάζεσθαι τῶν σκωπτομένων διὰ
[9, 367]	σοι ταῦτα, καλὲ ἄνθρωπε, ζητοῦντι	συνεισευπορήσαμεν·	σὺ δ´ ἡμῖν ἀποκρίνασθαι δίκαιος
[9, 398]	τὰς ἁπλᾶς τῶν ὀνομάτων ἐκφορὰς	συνεκφέρεσθαι	ἐθέλει καὶ ἐνταυθοῖ προᾴττουσα καὶ
[9, 393]	διαλέκτου. (Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Εἰρήνῃ	συνεσταλμένως	ἔφη διὰ τὸ μέτρον· Ὄρτυγες
[9, 407]	φησί· Μετὰ τοῦτον αὐτῷ Τηλέμαχος	συνετύγχανε.	καὶ τοῦτον ἀσπασάμενος ἡδέως πάνυ
[9, 377]	(Ὁ δ´ ἐν τοῖς Εὔφρονος	Συνεφήβοις	μάγειρος ἀκούσατε οἷα παραινεῖ· Ὅταν
[9, 406]	εἰς λοπάδα καινήν, ἁπαλὸν καὶ	συνεχὲς	διδοὺς τὸ πῦρ. Καὶ ἅμα
[9, 408]	καθάπερ ἡμεῖς λέγομεν ἐν τῇ	συνηθείᾳ.	Καί τις αὐτῷ ἀπήντησεν λέγων
[9, 373]	καὶ ὀρνίθια νῦν μόνως ἡ	συνήθεια	καλεῖ τὰς θηλείας, ὧν ὁρῶ
[9, 373]	εἰδικοῦ, περὶ οὗ φησιν ἡ	συνήθεια	ὄρνιθας ὠνήσασθαι. Ὅμηρος μὲν οὖν
[9, 391]	Μητρόδωρος δ´ ἐν τῷ περὶ	συνηθείας	ἀντορχουμένους φησὶν ἁλίσκεσθαι τοὺς σκῶπας.
[9, 373]	πρώτῃ σαφῶς τὸ ἐπὶ τῆς	συνηθείας	φησὶν ἐμφανίζων οὕτως· Ἀλεκτρυών τις
[9, 368]	νεβρῶν. Ἀπὸ δὲ τοῦ κωλέα	συνῃρημένον	ἐστὶν ὡς συκέα συκῆ, λεοντέα
[9, 379]	καὶ τὴν τελευτὴν τοῦ βίου	συνῆψέ	τις μόνοις ἀνάγκης θεσμὸς οὐχ
[9, 393]	δὲ τὰ Κεφαλίωνος ἐπιγραφόμενα (Τρωικὰ	συνθεὶς	Ἡγησιάναξ ὁ Ἀλεξανδρεὺς καὶ τὸν
[9, 390]	Ἀλκμὰν εὗρε γεγλωσσάμενον κακκαβίδων στόμα	συνθέμενος,	σαφῶς ἐμφανίζων ὅτι παρὰ τῶν
[9, 409]	προφέρεσθαι. Τὰ γὰρ τοιάδε ῥηματικὰ	σύνθετα	εἰς ψ> λήγοντα γεγονότα παρὰ
[9, 401]	μοι τίς μνημονεύει κατὰ τὸ	σύνθετον	ὁμοίως ἡμῖν συάγρου ἐπὶ τοῦ
[9, 386]	Μυρτίλος Ἐπὶ ταύταις, ἔφη, ταῖς	συνθήκαις	λέγω. Τοῦ μὲν ὀλβιογάστορος Ἄμφις
[9, 387]	εἶδον. Σὺ δὲ κατὰ τὰς	συνθήκας	ἂν μὴ αὔριον ἀποδῷς τὰ
[9, 405]	ὁ δὲ μάγειρος ἄλλο τι.	Συνιδεῖν	τόπον, ὥραν, τὸν καλοῦντα, τὸν
[9, 382]	τοὺς θεοὺς ὅς´ ἂν λέγῃ	συνίημι·	καινὰ ῥήματα πεπορισμένος πάρεστιν. ὡς
[9, 378]	(ἐν τῇ περιφορᾷ τῆς ὅλης	συντάξεως	ἑτέραν ἐν ἑτέροις λαμβάνει τὴν
[9, 372]	χυμοῦ. Ἐτύγχανον δ´ οὖσαι τῶν	συντεθειμένων	ὑπὸ τῶν τὰ τοιαῦτα μαγγανεύειν
[9, 379]	χλιαίνειν πάλιν, ἢ μὴ προοπτήσαντα	συντελεῖν	ταχύ, ἀπεστέρησε τῆς τέχνης τὴν
[9, 395]	δὲ ἀρσενικῶς περιστερὸν καλοῦσιν. Ἄλεξις	Συντρέχουσιν·	(Λευκὸς Ἀφροδίτης εἰμὶ γὰρ περιστερός.
[9, 389]	καὶ τὰ ᾠὰ τῆς θηλείας	συντρίβει,	ἵνα ἀπολαύῃ τῶν ἀφροδισίων. Ὅθεν
[9, 395]	Ὀψαρτυτικῷ καὶ Σιμάριστος ἐν γʹ	Συνωνύμων	καὶ τετάρτῳ. Εἰσὶ δ´ οἱ
[9, 399]	νύξε. Σιμάριστος δ´ ἐν τρίτῳ	Συνωνύμων	οὕτως γράφει· (Ὀσφύος αἱ ἐκ
[9, 401]	λαγωοὺς γίγνεσθαι δύο ἥπατα ἔχοντας.	ΣΥΟΣ	δὲ ἀγρίου ἐπεισενεχθέντος, ὃς κατ´
[9, 402]	περὶ τῆς χρόας τοῦ Καλυδωνίου,	συός	εἴ τις αὐτὸν ἱστορεῖ λευκὸν
[9, 401]	ὁμοίως ἡμῖν συάγρου ἐπὶ τοῦ	συὸς	τοῦ ἀγρίου. Σοφοκλῆς μὲν γὰρ
[9, 401]	γένος, ὁ πρὸς Γέλωνα τὸν	Συρακόσιον	πρεσβεύσας περὶ τῆς πρὸς τοὺς
[9, 368]	ποιεῖται. Οἱ δ´ Ἀττικοί, ὦ	Συραττικὲ	Οὐλπιανέ, καὶ ἔμβαμμα λέγουσιν, ὡς
[9, 403]	Κασίας ἀπὸ γᾶς ἁγίας, ἁλίας	Συρίας	ὀσμὴ σεμνὴ μυκτῆρα δονεῖ λιβάνου,
[9, 407]	Οὗτος δ´ ἔοικε τοῖς νεωνήτοις	Σύροις.	{Β. Πῶς ἢ τί πράττων;
[9, 377]	ὅταν μὲν ἔλθῃς εἰς τοιοῦτον	συρφετόν,	Δρόμωνα καὶ Κέρδωνα καὶ Σωτηρίδην,
[9, 401]	κυνὸς ἔταξε τοὔνομα ἀπὸ τοῦ	σῦς	ἀγρεύειν, λέγων· Σὺ δ´, ὦ
[9, 401]	ἐστιν ὑμᾶς σὺν τῷ σ>	σῦς	ἐτυμώτερον· παρὰ τὸ σεύεσθαι γὰρ
[9, 388]	(Τοῦ δὲ ὀνόματος αὐτῶν ἔνιοι	συστέλλουσι	τὴν μέσην συλλαβήν, ὡς Ἀρχίλοχος·
[9, 370]	ὀνομάζων φησί· Ὑψιπέταλοί τε κράμβαι	συχναί.	~ΣΕΥΤΛΑ. Τούτων φησὶν ὁ Θεόφραστος
[9, 396]	Πνικτόν τι τοίνυν ἔστω σοι	συχνὸν	τοιοῦτον καὶ Εὔβουλος Κατακολλωμένῳ· Καὶ
[9, 376]	ἐν δευτέρῳ περὶ τελετῆς. Πεταλίδων	συῶν	μνημονεύει Ἀχαιὸς ὁ Ἐρετριεὺς ἐν
[9, 376]	λέγων οὕτως Πεταλίδων δέ τοι	συῶν	μορφαῖς ταῖσδε πόλλ´ ἐπάιον (Πεταλίδας
[9, 375]	περὶ ἡλικιῶν φησι· (Τῶν δὲ	συῶν	τὰ μὲν ἤδη συμπεπηγότα δέλφακες,
[9, 381]	χοῖρος ἐσφάγη ὑπὸ τὸν ὦμον	σφαγὴν	βραχεῖαν καὶ ἐπέδειξεν. (Ἔπειτα ἀπορρεύσαντος
[9, 376]	ἔφη· Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τὴν	σφαγὴν	ἔχει τις ὑμῶν ἐπιδεῖξαι ὅπου
[9, 375]	ἐπιγονῆς ἕνεκα τῶν θρεμμάτων μὴ	σφάττειν	πρόβατον ἄπεκτον ἢ ἄτοκον· διὸ
[9, 408]	ἐν Χρυσῷ γένει καὶ Ἀμειψίας	Σφενδόνῃ	Ἀλκαῖός τε ἐν Ἱερῷ γάμῳ.
[9, 376]	θηλὴν ὑπέσχεν ὗς καὶ τῷ	σφετέρῳ	γρυσμῷ περιοιχνεῦσα τὸν κνυζηθμὸν τοῦ
[9, 385]	κατατρώξομαι, ὦ στρατιῶται. Καὶ Ἀριστοφάνης	Σφηξίν·	Ἀποφυσήσας εἰς ὀξάλμην ἔμβαλε θερμήν.
[9, 396]	σωρεύματα. Ἀριστοφάνης τ´ εἴρηκεν ἐν	Σφηξίν·	Ἐν λοπάδι πεπνιγμένον. Κρατῖνος δ´
[9, 382]	οὗ τοιαῦτα λέγει ὁ μεμισθωμένος·	Σφίγγ´	ἄρρεν´, οὐ μάγειρον εἰς τὴν
[9, 382]	φημί. Τί λέγεις; Οὐδὲ εἷς;	Σφόδρ´	ἠγανάκτης´ ὥσπερ ἠδικημένος, εἰ μὴ
[9, 406]	ὀρνίθων τε καὶ χοίρων ἑφθοὺς	σφόδρα	ἐξινιασθέντας καὶ τῶν ᾠῶν τὰ
[9, 404]	καὶ τούτου μνησθῆναι) τί φησίν;	Σφόδρα	μοι κεχάρισαι, Σιμία, νὴ τοὺς
[9, 407]	καὶ ὑποκριτικῶς καὶ διὰ ταῦτα	σφόδρα	παρὰ τοῖς Ἀθηναίοις εὐδοκίμει. Ἐν
[9, 381]	Τακερὰ ποιήσας ταῦτα καὶ ζέσας	σφόδρα	τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ὡς λέγω
[9, 407]	Ἐν δὲ τῇ Γιγαντομαχίᾳ οὕτω	σφόδρα	τοὺς Ἀθηναίους ἐκήλησεν, ὡς ἐν
[9, 401]	λευκὸν τὴν χρόαν. Ὃ δὲ	σφόδρα	φροντίσας καὶ τὸ προβληθὲν ἀποδιοπομπησάμενος
[9, 366]	Μεγαρίδι φησίν· (Ὀρύα, τυρίδιον, κωλεοί,	σφονδύλοι,	τῶν δὲ βρωμάτων οὐδὲ ἕν.
[9, 372]	δ´ ἀνὴρ πωλεῖ κίχλας, ἀπίους,	σχαδόνας,	ἐλάας, πυόν, χόρια, χελιδόνια, τέττιγας,
[9, 405]	ἰχθὺν ἀγοράσαι, πάντα μὲν λήψει	σχεδὸν	αἰεὶ γάρ· οὐκ αἰεὶ δὲ
[9, 392]	εἴη, φησὶν ὁ Δίδυμος, ὠνομασμένη.	Σχεδὸν	γὰρ τὰ πλεῖστα τῶν ὀρνέων
[9, 377]	πέπλυται τὸ πρᾶγμα, καὶ πάντες	σχεδὸν	εἶναι μάγειροί φασιν οὐθὲν εἰδότες·
[9, 378]	φασί, πάντα καὶ τὰ βρώματα	σχεδὸν	(ἐν τῇ περιφορᾷ τῆς ὅλης
[9, 407]	Σικελίαν ἀτυχημάτων. Οὐδεὶς ἀπέστη καίτοι	σχεδὸν	πᾶσι τῶν οἰκείων ἀπολωλότων. (Ἔκλαιον
[9, 376]	ὅλου δὲ τῶν τεχνῶν ὄψει	σχεδόν	τι τοῦθ´ ἡγούμενον. Ξεναγὸς οὗτος
[9, 378]	καθ´ ἡμᾶς δ´ ὥσπερ ἡγεῖται	σχεδόν.	Τὸ γὰρ παραθεῖναι κἀφελεῖν τεταγμένως
[9, 383]	δ´ ἀτρεμεὶ καὶ δροσώδη τὴν	σχέσιν.	{Α. Ἄπολλον, ὡς ἰατρικῶς. Ὦ
[9, 406]	μόνον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς λαβὼν	σχῇς,	ἀλλὰ καὶ ἔνδον σεαυτοῦ καὶ
[9, 388]	λούεται, εἶτα τρέφεται. Ἀριστοτέλης δὲ	σχιδανόποδά	φησιν αὐτὸν εἶναι ἔχειν τε
[9, 390]	Ἐστὶ μὲν τῶν ἐκτοπιζόντων καὶ	σχιδανοπόδων	καὶ τριδακτύλων, μέγεθος ἀλεκτρυόνος μεγάλου,
[9, 392]	ἐστὶ μὲν τῶν ἐκτοπιζόντων καὶ	σχιδανοπόδων,	νεοττιὰν δὲ οὐ ποιεῖ, ἀλλὰ
[9, 397]	θαυμάζεται. (Ὁ ταώς, φησὶν Ἀριστοτέλης	σχιδανόπους	ἐστὶ καὶ ποιολόγος καὶ τίκτει
[9, 389]	Ὁ πέρδιξ ἐστὶ μὲν χερσαῖος,	σχιδανόπους,	ζῇ δὲ ἔτη πεντεκαίδεκα, ἡ
[9, 378]	{Α. Ἐγώ; Τὸ διδασκαλεῖον ἡμεῖς	σῴζομεν	(τὸ Σίκωνος· οὗτος τῆς τέχνης
[9, 382]	Ἀσθένειά τις αὐτῷ ξυνέπεσεν, ὦ	Σώκρατες.	Διεξήρχοντό τε τοῦ διαλόγου τὰ
[9, 388]	κονιστικὸς πολύτεκνός τε καὶ σπερμολόγος.	Σωκράτης	δ´ ἐν τῷ περὶ ὅρων
[9, 370]	τὸν κατὰ τῆς κυνὸς ὅρκον	Σωκράτους	καὶ αὐτὸς ὤμνυε τὴν κάππαριν,
[9, 385]	οὕτως· Ἀκρολίπαροι, τὸ δ´ ἄλλο	σῶμ´	ὑπόξυλον. Παρατεθέντος δέ ποτε καὶ
[9, 401]	διαλυθῆναι. Ἰσχνὸς γὰρ πάνυ τὸ	σῶμα	διὰ τὰς ζητήσεις γενόμενος ἀπέθανεν,
[9, 397]	κάλλος ἐστίν, ἀλλ´ οὐ τὸ	σῶμα.	Ὅτι δὲ καὶ περισπούδαστος ἦν
[9, 406]	ἔνδον σεαυτοῦ καὶ πανδαισίᾳ τὸ	σωμάτιον	πᾶν ἑστιάσῃς. Ῥόδα τὰ εὐοσμότατα
[9, 396]	Κατακολλωμένῳ· Καὶ πνικτὰ Σικελὰ πατανίων	σωρεύματα.	Ἀριστοφάνης τ´ εἴρηκεν ἐν Σφηξίν·
[9, 407]	τὸν χρηστὸν δραμὼν Τηλέμαχον Ἀχαρνέα	σωρόν	τε κυάμων καταλαβὼν ἁρπάσας τούτων
[9, 377]	εἰς ἀλαζονείαν καὶ ὁ παρὰ	Σωσιπάτρῳ	μάγειρος ἐν Καταψευδομένῳ λέγων ὧδε·
[9, 368]	παροψίδων κάθεφθα καὶ κνισηρὰ παραφλογίσματα.	Σωτάδης	δ´ ὁ κωμικὸς Παραλυτρουμένῳ· Παροψὶς
[9, 377]	συρφετόν, Δρόμωνα καὶ Κέρδωνα καὶ	Σωτηρίδην,	μισθὸν διδόντας ὅσον ἂν αἰτήσῃς,
[9, 376]	τοῦ λαρινεύεσθαι (ὅπερ ἐστὶ σιτίζεσθαι.	Σώφρων·	Βόες δὲ λαρινεύονται ἢ ἀπό
[9, 380]	οὐκ ἐκέλευσας παραφέρειν τὰ ποτήρια;	(Σώφρων	δ´ ἐν γυναικείοις κατακοινότερον κέχρηται
[9, 394]	πελειάδα ἀντὶ περιστερᾶς τιθέασιν, ὡς	Σώφρων	ἐν γυναικείοις. Καλλίμαχος δ´ ἐν
[9, 409]	δμωαὶ παρενήνεον ἐν κανέοισι. Καὶ	Σώφρων	ἐν γυναικείοις· Τάλαινα Κοικόα, κατὰ