Livre, pages
[9, 397]	λαμβάνει. Ἐπῳάζει δ´ ἡμέρας πρὸς	λʹ	Τίκτει τε ἅπαξ τοῦ ἔτους
[9, 406]	φησὶν ὁ Δημόκριτος, οὐκ ὢν	Λαβάργυρος	ὡρολογητὴς κατὰ τὸν Τίμωνος Πρόδικον
[9, 403]	τέχνης· ἐδίδασκε δ´ αὐτοὺς Σικελιώτης	Λάβδακος.	(Οὗτοι τὰ μὲν παλαιὰ καὶ
[9, 372]	δι´ ἐνιαυτοῦ ὅτου τις ἐπιθυμεῖ	λαβεῖν.	{Β. Κακὸν μὲν οὖν μέγιστον·
[9, 378]	ὀρθῶς καταβαλέσθαι καὶ τὸ φῶς	(λαβεῖν	ὅσον δεῖ καὶ τὸ πνεῦμ´
[9, 381]	τύχῃ μάγειρος ἀδικήσας, τὸν αὐλητὴν	λαβεῖν	πληγάς περὶ ἡμιόπτου καὶ ἡμιέφθου
[9, 390]	ᾀδόντων ὀρνίθων· ὧν κατὰ μίμησιν	λαβεῖν	στάσιν τὴν μουσικήν. Οὐ πάντες
[9, 410]	μετὰ δεῖπνον αὐτῷ τοῦτο γίνεται	λαβεῖν.	Ὠμολίνου δὲ μέμνηται Κρατῖνος ἐν
[9, 405]	~(στρατηγὸς πᾶς καλεῖθ´ ὃς ἂν	λάβῃ	δύναμιν, ὁ μέντοι δυνάμενος κἀν
[9, 380]	(ἵνα μὴ ὁ αὐλητὴς πληγὰς	λάβῃ·	ὁ γὰρ Εὔβουλος ἐν Λάκωσιν
[9, 400]	ὅταν δ´ εἰς τὰς χεῖρας	λάβῃ	τις, μεγάλην ἔχει διαφορὰν καὶ
[9, 378]	τέχνη λυμαίνεται. ~(Ἐπεὶ μάγειρον ἂν	λάβῃς	ἀληθινόν, ἐκ παιδὸς ὀρθῶς εἰς
[9, 373]	νεοσσοῖσι προφέρῃσι μάστακ´, ἐπεί κε	λάβῃσι,	κακῶς δέ τέ οἱ πέλει
[9, 409]	τοὺς στεφάνους πάλιν (τοὺς ἑσπερίνους	λαβόντες	ἐστεφανούμεθα. Ἐκάλουν δ´ ἀπόνιπτρον τὸ
[9, 408]	Ὑδρίᾳ· (Οἳ δὲ κατὰ χειρῶν	λαβόντες	περιμένουσι φίλτατοι. Ἀριστοφάνης δὲ ὁ
[9, 399]	ἰχῶρα στάζοντα κρεῶν, ἀλλ´ ἔσθιε	λάβρως.	Αἱ δ´ ἄλλαι περίεργοι ἔμοιγ´
[9, 399]	Ἵνα τοὺς δασύποδας οὓς ἂν	λάβωμεν	ἁλσὶ διαπάττειν ἔχῃς. ~(Τρύφων δέ
[9, 378]	τοῦ πράγματος, (ἵνα τῷ λαλεῖν	λάβωμεν	εὔκαιρον χρόνον. {ΔΗ. Ἄπολλον, ἐργῶδές
[9, 406]	εἴποιμι μὴ παρ´ ἑκάστου μισθὸν	λαβών.	(Ἀλλ´ ἔγωγε, φησὶν ὁ Δημόκριτος,
[9, 401]	μὲν ἐν Ἁρπαζομένῃ οὕτως ὠνόμασε·	(Λαβὼν	ἐπανάξω σύαγρον εἰς τὴν οἰκίαν
[9, 383]	{Α. Τῷ τρόπῳ; {ΓΛ. Ὄξος	λαβὼν	ἢν εἰς λεκάνην τιν´ ἐγχέας
[9, 410]	οἱ ἄλλοι οἱ σπλαγχνεύοντες ὕδωρ	λαβὼν	κάθαιρε, ἀπόνιζε τὸ αἷμα τοῦ
[9, 396]	ἴσως γαλαθηνὸν τέθυκε τὸν χοῖρον	λαβών.	Καὶ Ἀνακρέων δέ φησιν· Οἷά
[9, 380]	ἐν Αἰξί· Τοῦδε νῦν γεῦσαι	λαβών.	Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς Ἔφιππος, ἔφη,
[9, 385]	(Καὶ ἐν Ἐφεσίῳ· Ἐπ´ ἀρίστῳ	λαβὼν	ὀψάριον. Εἶτ´ ἐπιφέρει· Τῶν ἰχθυοπωλῶν
[9, 384]	τις ὥσπερ χῆνα ἔτρεφέν μοι	λαβὼν	σιτευτόν. (Καὶ Ἀρχέστρατος ἐν τῷ
[9, 406]	μὴ μόνον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς	λαβὼν	σχῇς, ἀλλὰ καὶ ἔνδον σεαυτοῦ
[9, 409]	κατὰ τρόπον (τὰς χεῖρας εὐώδη	λαβὼν	(τὴν) γῆν. Καὶ Φιλόξενος δ´
[9, 391]	ὀρχήσεως ἀπ´ αὐτῶν καλεῖται σκὼψ	λαβὼν	τοὔνομα ἀπὸ τῆς περὶ τὸ
[9, 389]	υἱόν. Τὸ δὲ ζῷον ἐπὶ	λαγνείας	συμβολικῶς παρείληπται. Νικοφῶν ἐν Χειρογάστορσι·
[9, 400]	ὀνομαστική· Γέρανοι, χελῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι,	λαγοί.	Τῇ δὲ λαγὼν ἡ διὰ
[9, 400]	Σοφοκλῆς· (Γέρανοι, κορῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι,	λαγοί.	Τὸ μέντοι Ἢ πτῶκα λαγωόν
[9, 400]	λαγὼν ἐροῦσι. (Τῇ δὲ τὸν	λαγὸν	ἑνικῇ αἰτιατικῇ ἀκόλουθός ἐστιν ἡ
[9, 400]	νεὼν καὶ λαὸν λεών, οὕτω	λαγὸν	ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι λαγὼν ἐροῦσι. (Τῇ
[9, 400]	ἐστι τὸ μὲν Ἰακὸν λαγός·	Λαγὸν	ταράξας πῖθι τὸν θαλάσσιον, τὸ
[9, 368]	ἀριστερά. Ξενοφῶν Κυνηγετικῷ· Κωλῆν σαρκώδη,	λαγόνας	ὑγράς. Καὶ Ξενοφάνης δ´ ὁ
[9, 400]	Εἶτά ἐστι τὸ μὲν Ἰακὸν	λαγός·	Λαγὸν ταράξας πῖθι τὸν θαλάσσιον,
[9, 400]	Ἀττικόν. Λέγουσι δὲ καὶ Ἀττικοὶ	λαγός,	ὡς Σοφοκλῆς· (Γέρανοι, κορῶναι, γλαῦκες,
[9, 400]	ἐπεὶ τὸ καθ´ ἡμᾶς ἐστι	λαγός.	Ὥσπερ δὲ ναὸν λεγόντων ἡμῶν
[9, 400]	ἱστοριῶν γίγνεσθαί φησι παρόμοιον τῷ	λαγῷ	ζῷον τὸν κούνικλον καλούμενον, γράφων
[9, 400]	Ἵνα πάρα μὲν βατίδες καὶ	λαγῲ	καὶ γυναῖκες εἱλίποδες. Εἰσὶν δ´
[9, 400]	ἐν Κυνηγετικῷ χωρὶς τοῦ ν>	λαγῶ	καὶ περισπωμένως, ἐπεὶ τὸ καθ´
[9, 400]	διὰ τοῦ ω> παραπλησίως προσαγορευομένη	λαγῲ	παρ´ Εὐπόλιδι ἐν Κόλαξιν· Ἵνα
[9, 399]	Ἀρχέστρατος οὕτως φησί· Τοῦ δὲ	λαγὼ	πολλοί τε τρόποι πολλαί τε
[9, 400]	εἰ δ´ Ἀττικόν, τὸ ο>	Λαγῷα	δὲ λέγεται κρέα. Ἡγήσανδρος δ´
[9, 390]	Μύνδιος καὶ προσαγορεύεσθαί φησιν αὐτὸν	λαγωδίαν.	Φασὶ δ´ αὐτὸν καὶ τὴν
[9, 400]	φησιν βασιλείαν τοσοῦτον πλῆθος γενέσθαι	λαγῶν	ἐν Ἀστυπαλαίᾳ, ὡς τοὺς Ἀστυπαλαιεῖς
[9, 400]	ἔχῃς. ~(Τρύφων δέ φησι· Τὸν	λαγὼν	ἐπ´ αἰτιατικῆς ἐν Δαναίσιν Ἀριστοφάνης
[9, 400]	λεών, οὕτω λαγὸν ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι	λαγὼν	ἐροῦσι. (Τῇ δὲ τὸν λαγὸν
[9, 400]	γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λαγοί. Τῇ δὲ	λαγὼν	ἡ διὰ τοῦ ω> παραπλησίως
[9, 400]	λέγει· Λύσας ἴσως ἂν τὸν	λαγὼν	ξυναρπάσειεν ὑμῶν. Καὶ ἐν Δαιταλεῦσιν·
[9, 400]	ἐν Δαιταλεῦσιν· Ἀπόλωλα· τίλλων τὸν	λαγὼν	ὀφθήσομαι. Ξενοφῶν δ´ ἐν Κυνηγετικῷ
[9, 401]	Καλοῦνται δέ τινες καὶ χελιδονίαι	λαγωοί.	Μνημονεύει Δίφιλος ἢ Καλλιάδης ἐν
[9, 400]	λαγοί. Τὸ μέντοι Ἢ πτῶκα	λαγωόν	εἰ μέν ἐστιν Ἰωνικόν, πλεονάζει
[9, 401]	ἱστοριῶν (περὶ τὴν Βισαλτίαν φησὶ	λαγωοὺς	γίγνεσθαι δύο ἥπατα ἔχοντας. ΣΥΟΣ
[9, 400]	τοῦτο Ἀναφαίου τινὸς ἐμβαλόντος δύο	λαγωοὺς	εἰς τὴν νῆσον· ὡς καὶ
[9, 400]	ἡ μὲν Ἀστυπάλαια οὐκ εἶχεν	λαγώς,	ἀλλὰ πέρδικας Πολύγονον δ´ ἐστὶ
[9, 400]	πῖθι τὸν θαλάσσιον, τὸ δὲ	λαγὼς	Ἀττικόν. Λέγουσι δὲ καὶ Ἀττικοὶ
[9, 388]	οὕτως Οὐδ´ ἀτταγᾶς τε καὶ	λαγὼς	διατρώγων. Καὶ Ἀριστοφάνης ἐν Ὄρνισιν·
[9, 400]	πόρρωθεν μὲν ὁρώμενος εἶναι δοκεῖ	λαγὼς	μικρός· ὅταν δ´ εἰς τὰς
[9, 376]	Βριάρεως· ἂν τύχῃ δ´, ἐστὶν	λαγώς.	Ὁ μάγειρος ἂν μὲν ὑποδιακόνους
[9, 399]	Θύννων τε λευκὰ Σικελικῶν ὑπήτρια·	ΛΑΓΩΣ.	Περὶ τούτου ὁ μὲν ὀψοδαίδαλος
[9, 400]	φησίν· Τοῦτο μὲν ὅτι ὁ	λαγὼς	ὑπὸ πάντων θηρεύεται, καὶ θηρίου
[9, 400]	δ´ ἐστὶ τὸ ζῷον ὁ	λαγώς,	ὡς Ξενοφῶν εἴρηκεν ἐν τῷ
[9, 369]	Βουνιὰς ἀλλ´ εἴσω ῥαφάνοις, εἴσω	λαθαρωκοι.	Γογγυλίδος δισσὴ γὰρ ἰδ´ ἐκ
[9, 388]	Ὄρνισιν μνημονεύει. Ἴβυκος δέ τινας	λαθιπορφυρίδας	ὀνομάζει διὰ τούτων· Τοῦ μὲν
[9, 388]	ἀκροτάτοις ἱζάνοισι ποικίλαι πανέλοπες, αἰολόδειροι	λαθιπορφυρίδες	καὶ ἀλκυόνες τανυσίπτεροι. Ἐν ἄλλοις
[9, 389]	τις ὑπὸ τοῦ δευτέρου, οὗτος	λάθρᾳ	ὀχεύεται ὑπὸ τοῦ κρατιστεύσαντος. Γίνεται
[9, 380]	κάτω τὴν χεῖρα τὴν μίαν	λαθὼν	ἔρριψας εἰς τὸν λάκκον ἰταμῶς
[9, 391]	δέ τις ὄπισθεν στὰς καὶ	λαθὼν	συλλαμβάνει τῇ περὶ τὴν μίμησιν
[9, 383]	λέγεις; Πηγὸς πάρεστι; Πηγός; Οὐχὶ	λαικάσει,	ἐρεῖς σαφέστερόν θ´ ὃ βούλει
[9, 397]	Χῖὀς, δῖὀς, χρεῖὀς, πλεῖὀς, λεῖὀς,	λαιὄς,	βαιὄς, φαιὄς, πηὄς, γόὀς, θοὄς,
[9, 409]	κατεχρίοντο τὰς ἀπομαγδαλίας ἀτιμάσαντες, ἃς	Λακεδαιμόνιοι	ἐκάλουν κυνάδας, ὥς φησι Πολέμων
[9, 369]	τῶν ἐν Πελοποννήσῳ πόλεων ὑπὸ	Λακεδαιμονίων	γάστρας φησὶ καλεῖσθαι. Νίκανδρος δ´
[9, 397]	τῶν ὀρνίθων θέας ἔκ τε	Λακεδαίμονος	καὶ Θετταλίας καὶ σπουδὴν ποιεῖσθαι
[9, 380]	μίαν λαθὼν ἔρριψας εἰς τὸν	λάκκον	ἰταμῶς τὸν νεφρόν. Πολὺν ἐποίησας
[9, 401]	Ἡροδότῳ δὲ ὄνομα κύριον Σύαγρος	Λάκων	γένος, ὁ πρὸς Γέλωνα τὸν
[9, 384]	δὲ τῶν Φιλιππικῶν Ἀγησιλάῳ τῷ	Λάκωνι	εἰς Αἴγυπτον ἀφικομένῳ πέμψαι τοὺς
[9, 392]	παρὰ τοῖς Φλιασίοις ἢ τοῖς	Λάκωσι	φωνήεντες, ὡς καὶ οἱ πέρδικες.
[9, 380]	μεστόν. Καὶ Πλάτων δ´ ἐν	Λάκωσιν	ἔφη Πάσας παραφερέτω. Ἄλεξις Παμφίλῃ·
[9, 380]	λάβῃ· ὁ γὰρ Εὔβουλος ἐν	Λάκωσιν	ἢ Λήδᾳ ἔφη· ~(ἀλλ´ ἠκούσαμεν
[9, 382]	Οὕτω λαλεῖν εἴωθα. Μὴ τοίνυν	λάλει	οὕτω παρ´ ἔμοιγ´ ὤν. ~Ἀλλὰ
[9, 382]	γὰρ διανοεῖ μ´ ἀπολλύναι; Οὕτω	λαλεῖν	εἴωθα. Μὴ τοίνυν λάλει οὕτω
[9, 378]	περὶ τοῦ πράγματος, (ἵνα τῷ	λαλεῖν	λάβωμεν εὔκαιρον χρόνον. {ΔΗ. Ἄπολλον,
[9, 383]	ἱκέτευον αὐτὸν ἤδη μεταβαλεῖν ἀνθρωπίνως	λαλεῖν	τε. Τὸν δ´ οὐκ ἂν
[9, 376]	ἐστιν οἰκεῖος τόπος ὑπὲρ τέχνης	λαλεῖν	τι· τῶν ἡδυσμάτων πάντων κράτιστόν
[9, 385]	ἵνα μηδενὸς μεταλαμβάνῃ, ἀλλὰ πάντα	λαλῇ,	ἔφη· Κρατῖνος ἐν Ὀδυσσεῦσιν εἴρηκε
[9, 369]	φέρω. Καὶ Ἄλεξις ἐν Θεοφορήτῳ·	Λαλῶ	Πτολεμαίῳ γογγυλίδος ὀπτῶν τόμους. Ἡ
[9, 397]	καὶ τὴν ποικιλίαν τῶν πτερῶν	λαμβάνει.	Ἐπῳάζει δ´ ἡμέρας πρὸς λʹ
[9, 378]	ὅλης συντάξεως ἑτέραν ἐν ἑτέροις	λαμβάνει	τὴν ἡδονήν. Ὁ μὲν οὖν
[9, 372]	κομίσῃ γηθυλλίδα μεγίστην τῇ Λητοῖ,	λαμβάνειν	μοῖραν ἀπὸ τῆς τραπέζης. Ἑώρακα
[9, 390]	ἄν τις ταχὺ ἀνιστῇ ἔστι	λαμβάνειν·	πέτονταί τε γὰρ βραχὺ (ὥσπερ
[9, 388]	ἑκάτερον καταριθμούμενος· τὴν τροφήν τε	λαμβάνειν	τὸν πορφυρίωνα ἐν σκότῳ καταδυόμενον,
[9, 379]	με διὰ τοῦτ´, ἀλλὰ πάντας	λαμβάνειν.	Ὑπ´ ἐμοῦ δ´ ὁρῶν σὺ
[9, 371]	θρεπτικώτερον μετρίως· ἐκζεστὸν δὲ καὶ	λαμβανόμενον	μετὰ νάπυος λεπτυντικώτερον εἶναι καὶ
[9, 388]	δ´ ἔχει λεπτόν· διὸ τῶν	λαμβανομένων	εἰς τὸν πόδα ταμιεύεται μικρὰς
[9, 383]	ὥστε με τῶν τοῦ Φιλητᾶ	λαμβάνοντα	βιβλίων σκοπεῖν ἕκαστα τί δύναται
[9, 409]	ἀπέβαπτον δαλὸν ἐκ τοῦ βωμοῦ	λαμβάνοντες	ἐφ´ οὗ τὴν θυσίαν ἐπετέλουν·
[9, 390]	αὐτοὶ ποιοῦσιν ἐκ τῶν λεκανίδων	λαμβάνοντες	καὶ ταχέως ἁλίσκονται. Γράφει δὲ
[9, 398]	Καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Ἥβας Γάμῳ·	Λαμβάνοντι	γὰρ ὄρτυγας στρουθούς τε κορυδαλλάς
[9, 374]	κωμῳδίας· (ὅτε γὰρ μὴ νικῴη,	λαμβάνων	ἔδωκεν εἰς τὸν λιβανωτὸν κατατεμεῖν
[9, 377]	(ὁ διδοὺς ἐπιφανής, ἐπιφανὴς ὁ	λαμβάνων·	τούτων γυναῖκες ἱέρειαι Θεᾷ, Θεῷ,
[9, 409]	ὅσον τις ἔχρῃζ´, ἐκτρίμματά τε	λαμπρὰ	σινδονυφῆ, δίδοσαν δὲ χρίματά τ´
[9, 379]	Χαριάδης, ζωμὸς μέλας ἐγένετο πρώτῳ	Λαμπρίᾳ,	ἀλλᾶντας Ἀφθόνητος, Εὔθυνος φακῆν, ἀπὸ
[9, 404]	καὶ τὸ περίδειπνον τοῦ βίου	λαμπρὸν	ποιῶ. Τὰ τῶν γερόντων στόματα
[9, 394]	ἐν Ἰνδοῖς. Χάρων δ´ ὁ	Λαμψακηνὸς	ἐν τοῖς Περσικοῖς περὶ Μαρδονίου
[9, 400]	ἡμῶν ἐκεῖνοί φασιν νεὼν καὶ	λαὸν	λεών, οὕτω λαγὸν ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι
[9, 372]	εἰδότων ὀψαρτυτῶν. Ἐζήτει οὖν ὁ	Λαρήνσιος	εἰ καὶ τὴν χρῆσιν ταύτην
[9, 398]	εἶδος ὀρνέου, εἶδος λίθου) ὁ	Λαρήνσιος	ἔφη· καὶ αὐτός, ἀνδρῶν λῷστε,
[9, 381]	περιεργίᾳ ὁ καλὸς ἡμῶν ἑστιάτωρ	Λαρήνσιος	Καὶ πόσῳ κάλλιον, ἔφη, τὰ
[9, 398]	ῥηθέντων, Ἀλλὰ κἀγώ, φησὶν ὁ	Λαρήνσιος,	κατὰ τὸν πάντα ἄριστον Οὐλπιανὸν
[9, 376]	οὕτως ἐκλήθησαν ἤτοι ἀπὸ τοῦ	λαρινεύεσθαι	(ὅπερ ἐστὶ σιτίζεσθαι. Σώφρων· Βόες
[9, 376]	ἐστὶ σιτίζεσθαι. Σώφρων· Βόες δὲ	λαρινεύονται	ἢ ἀπό τινος κώμης Ἠπειρωτικῆς
[9, 376]	ἢ ἀπό τινος κώμης Ἠπειρωτικῆς	(Λαρίνης	ἢ ἀπὸ τοῦ βουκολοῦντος αὐτάς·
[9, 376]	ἢ ἀπὸ τοῦ βουκολοῦντος αὐτάς·	Λαρῖνος	δ´ οὗτος ἐκαλεῖτο. Εἰσαχθέντος δὲ
[9, 368]	ἐρίφου σκέλος ἤραο πῖον ταύρου	λαρινοῦ,	τίμιον ἀνδρὶ λαχεῖν, τοῦ κλέος
[9, 376]	Ἐρατοσθένης ἐν Ἀντερινύι τοὺς σύας	λαρινοὺς	προσηγόρευσε μεταγαγὼν καὶ αὐτὸς ἀπὸ
[9, 376]	μεταγαγὼν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τῶν	λαρινῶν	βοῶν· οἳ οὕτως ἐκλήθησαν ἤτοι
[9, 383]	τὰ (ἐκ Δυσκόλου Μενάνδρου βρενθυόμενος	λαρυγγίσῃ	τάδε· Οὐδὲ εἷς μάγειρον ἀδικήσας
[9, 381]	αὔριον σὲ κἀμὲ ταῦτ´ εὐφρανάτω.	Λαφυροπώλῃ	παντάπασι μεταδίδου, τὴν πάροδον ἵν´
[9, 373]	Ἀριστοφάνης ἐν Δηλίᾳ τὰ σύγκοπτα	λάχανα,	κνιστὰ ἢ στέμφυλα) ὁ Μυρτίλος
[9, 373]	ταῖς κολοκύνταις καὶ ἄλλοις κνιστοῖς	λαχάνοις	(οὕτως δ´ εἴρηκεν Ἀριστοφάνης ἐν
[9, 370]	πέδιλα παλίμβολα κασσύουσιν· ἣν μάντιν	λαχάνοισι	παλαιόγονοι ἐνέπουσιν. Μήποτε δὲ ὁ
[9, 372]	δὲ μύκην σειράς τε πάλαι	λαχάνοισι	πλακείσας αὐλοτέροις καυλοῖς τε μιγήμεναι
[9, 371]	Εὔδημος δ´ ἐν τῷ περὶ	λαχάνων	δʹ γένη φησὶν εἶναι τεύτλων,
[9, 369]	ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ	λαχάνων	κράμβης φησὶν εἶναι γένη τρία,
[9, 369]	τῶν περισπουδάστων φασιανικῶν ὀρνίθων. Περὶ	λαχάνων	οὖν πρότερον ἐκθέμενός σοι καὶ
[9, 406]	εἰσενέγκας κάππαριν. ~Γυμνὴν ἐποίησεν Ἀθηνᾶν	Λαχάρης,	οὐδὲν ἐνοχλοῦσαν· σὲ δ´ ἐνοχλοῦντα
[9, 405]	φακῆν. Τὸ μέγιστον οὐκ εἴρηκα·	Λαχάρους	(τινός) ὅτ´ ἦν ὁ λιμός,
[9, 368]	πῖον ταύρου λαρινοῦ, τίμιον ἀνδρὶ	λαχεῖν,	τοῦ κλέος Ἑλλάδα πᾶσαν ἐφίξεται
[9, 408]	ἅρματα, τράπεζαι χαλκίαι, χειρόνιβα, λοιβάσια,	λέβητες	χαλκίοι. (Ἡ πλείων δὲ χρῆσις
[9, 383]	Παράγει δ´ αὐτὸν Ἄλεξις ἐν	Λέβητι	λέγοντα τάδε· Ἧψε, μοὐδόκει, πνικτόν
[9, 403]	κόκκυξ, τρυγών, σμύραινα, φάγρος, (μύλλος,	λεβίας,	σπάρος, αἰολίας, θρᾷττα, χελιδών, καρίς,
[9, 408]	δὲ πολλὰς φροντίδων διεξόδους. {Α.	Λέγ´	αὐτό· καὶ γὰρ οὐκ ἀγέλοιόν
[9, 382]	Πόσους κέκληκας μέροπας ἐπὶ δεῖπνον;	Λέγε.	Ἐγὼ κέκληκα μέροπας ἐπὶ δεῖπνον;
[9, 405]	καὶ δεῖξον ὃ φέρεις καὶ	λέγε	τί ἐστι. καὶ ὅς· Καταφρονεῖς
[9, 398]	μνημονεύει, ἀλλά τινος τῶν σμικροτάτων.	Λέγει	γὰρ οὕτως· (Τέτραξ τὸ μέγεθος
[9, 366]	παρ´ οἷς κατὰ τὸν Ἀντιφάνην,	λέγει	δ´ ἐν Κωρύκῳ τις ἄλλος
[9, 379]	ἐγὼ ὑμῖν πολλάκις τυγχάνω παρασκευάζων.	Λέγει	δ´ οὖν οὕτως· Πολλῶν μαθητῶν
[9, 372]	γὰρ ἐκαλοῦντο, ὡς πρότερον εἰρήκαμεν·	λέγει	δ´ οὕτως· Αὐτὰς μὴν σικύας
[9, 393]	τὸν Σύβαριν ποταμὸν πλησιάσαι γεράνῳ.	Λέγει	δὲ καὶ ἐντίθεσθαι αὐτὸν τῇ
[9, 391]	φησὶν ὀχευτικωτέρους εἶναι τῶν ἡμέρων.	Λέγει	δὲ καὶ τοὺς ἄρρενας εὐθὺς
[9, 393]	ἐν Χείρωσι λέγων· Ἰθακησία ὀρτυγομήτρα	~(λέγει	δὲ περὶ αὐτῆς ὁ Μύνδιος
[9, 399]	εὑρεῖν δασύποδα περὶ τὴν Ἀττικήν·	(λέγει	δὲ ὧδε· Ἐν τῇ γὰρ
[9, 393]	τιμήσασιν αὐτὴν Πυγμαίοις, γενέσθαι τε	λέγει	ἐξ αὐτῆς καὶ Νικοδάμαντος τὴν
[9, 384]	τῆς ἑταίρας τὸ γαστρίμαργον ἐμφανίζων	λέγει·	Ἔπειτ´ ἐπὶ τούτοις πᾶσιν ἧκ´
[9, 387]	ζῴων μνημονεύων αὐτῶν οὑτωσί πως	λέγει·	Ἐστὶ δὲ καὶ τοῖς ὄρνισι
[9, 392]	πρώτῳ γῆς περιόδου τοὺς Φοίνικας	λέγει	θύειν τῷ Ἡρακλεῖ ὄρτυγας διὰ
[9, 410]	Φωκάας δῶρα τίμια (καγγόνων) κόσμον	λέγει	κεφαλῆς τὰ χειρόμακτρα, ὡς καὶ
[9, 400]	ὀξυτόνως καὶ μετὰ τοῦ ν>	λέγει·	Λύσας ἴσως ἂν τὸν λαγὼν
[9, 405]	πολλὰ δ´ ἠγνόηκε κοὐδὲ ἓν	λέγει.	(Μὴ πάντ´ ἄκουε μηδὲ πάντα
[9, 382]	τῷ Φοινικίδῃ, περὶ οὗ τοιαῦτα	λέγει	ὁ μεμισθωμένος· Σφίγγ´ ἄρρεν´, οὐ
[9, 394]	διὸ οὐδεὶς τρέφει. Ἴδιον δὲ	λέγει	τῆς περιστερᾶς τὸ κυνεῖν αὐτὰς
[9, 410]	καὶ Ἀδαῖον περὶ τῆς διαφορᾶς	λέγει	τοῦ κατὰ χειρὸς πρὸς τὸ
[9, 382]	ὃ βούλοιτ´, ὦ μάγειρ´, αὐτῷ	λέγειν.	Ἀλλὰ τί πρὸς ἡμᾶς τοῦτο,
[9, 383]	σαφέστερόν θ´ ὃ βούλει μοι	λέγειν;	Ἀτάσθαλός γ´ εἶ, πρέσβυ, φης´·
[9, 384]	καὶ λίπους ἐν ζωμῷ γεγλυκασμένῳ.	Λέγειν	δὲ οὕτως Ἀριστοφάνης φησὶν ὁ
[9, 398]	παισὶν περὶ πάντων τῶν προβαλλομένων	λέγειν,	εἶδος φυτοῦ, εἶδος ὀρνέου, εἶδος
[9, 382]	(φέροντάς τε τὰς λοπάδας ἅμα	λέγειν	Εἷς, δύο, τρεῖς· ὁ δὲ
[9, 381]	τῶν θυρῶν εὐνουστέραν· τί δεῖ	λέγειν	με πολλὰ πρὸς συνειδότα; Ἐμὸς
[9, 384]	ἡμῖν, ὦ Οὐλπιανέ, δίκαιος εἶ	λέγειν,	ὁ περὶ πάντων πάντας ἀπαιτῶν,
[9, 380]	ἃ σαυτῷ προὔπιες ὥρα σοι	λέγειν,	Οὐλπιανέ. Τὸ γὰρ γεῦσαι ἔχομεν
[9, 387]	περὶ τῶν φασιανικῶν ὀρνίθων ἔχων	λέγειν,	οὓς ἐγὼ διὰ σὲ ὥσπερ
[9, 390]	κρέα αὐτῶν ἡδέα ἐστίν. Ἀληθῆ	λέγειν	φησὶ τὸν Ξενοφῶντα ὁ Πλούταρχος
[9, 401]	εἴρηται. Τέτριπται δὲ καὶ τὸ	λέγειν	χωρὶς τοῦ κατ´ ἀρχὰς σ>
[9, 408]	χρῆσις κατὰ χειρὸς ὕδωρ εἴωθε	λέγειν,	ὡς Εὔπολις ἐν Χρυσῷ γένει
[9, 396]	καταμπέχοντα σάρκα νεογενῆ. {Β. Τί	λέγεις;	{Α. Τραγῳδίαν περαίνω Σοφοκλέους. ΓΑΛΑΘΗΝΩΝ
[9, 383]	ἄρα λογογράφος ἢ μάγειρος. Ὃ	λέγεις	οὐ λέγεις· τέχνην δ´ ὀνειδίζεις.
[9, 382]	Δαιτυμών. Οὐδεὶς παρέσται, φημί. Τί	λέγεις;	Οὐδὲ εἷς; Σφόδρ´ ἠγανάκτης´ ὥσπερ
[9, 383]	Κριθαί. Τί οὖν, ἀπόπληκτε, περιπλοκὰς	λέγεις;	Πηγὸς πάρεστι; Πηγός; Οὐχὶ λαικάσει,
[9, 386]	κατωτέρω; {Β. Κατωτέρω. {Α. Τί	λέγεις	σύ; Ποδαπὸς οὑτοσὶ ἅνθρωπος; Οὐκ
[9, 383]	ἢ μάγειρος. Ὃ λέγεις οὐ	λέγεις·	τέχνην δ´ ὀνειδίζεις. Καὶ μαγείρων
[9, 408]	μὲν πρὸ ἀρίστου καὶ δείπνου	λέγεσθαι	κατὰ χειρὸς, τὸ δὲ μετὰ
[9, 371]	τὰ δ´ αὐτὰ καὶ γηθυλλίδας	λέγεσθαι.	μνημονεύει τῶν γηθυλλίδων καὶ Ἐπίχαρμος
[9, 376]	ᾗ καὶ ἀπόρρητος γίνεται θυσία.	~(Λέγεται	γὰρ ὡς ἄρα Διὶ θηλὴν
[9, 374]	τοῖς θεαταῖς διὰ τὸ γῆρας.	Λέγεται	δ´ εἶναι τὸ γένος Ῥόδιος
[9, 374]	Ἀλεκτρύαιναν, τὸν δ´ ἕτερον ἀλέκτορα.	(Λέγεται	δὲ καὶ ἀλεκτορὶς καὶ ἀλέκτωρ.
[9, 394]	φθέγγεσθαι, εἰ μὴ εὐδίας γενομένης.	Λέγεται	δὲ ὅτι ἡ οἰνὰς ἐὰν
[9, 392]	ἡ πρώτη συζυγία τῶν βαρυτόνων	λέγεται,	διὰ τοῦ κ> ἐπὶ γενικῆς
[9, 400]	Ἀττικόν, τὸ ο> Λαγῷα δὲ	λέγεται	κρέα. Ἡγήσανδρος δ´ ὁ Δελφὸς
[9, 399]	μόνον ὡς ἐπὶ τῶν ἰχθύων	λέγεται.	Στράττις Ἀταλάντῃ· Ὑπογάστριον θύννου τι
[9, 394]	φθινοπώρῳ μόνῳ. Πολυχρονιωτέρα δὲ εἶναι	λέγεται	τούτων ἡ φάσσα· καὶ γὰρ
[9, 410]	ἀτιμίας πλέως. Σαπφὼ δ´ (ὅταν	λέγῃ	ἐν τῷ πέμπτῳ τῶν μελῶν
[9, 382]	μὰ τοὺς θεοὺς ὅς´ ἂν	λέγῃ	συνίημι· καινὰ ῥήματα πεπορισμένος πάρεστιν.
[9, 392]	τελευταίας τυπωτικῷ, κἂν ἄνευ συμφώνου	λέγηται,	ὁμοίως. Ἀριστοτέλης δέ φησιν: Ὁ
[9, 385]	δὲ τῶν μὲν ζώντων ἡμεῖς	λέγομεν,	ἀτὰρ καὶ Πλάτων ἐπὶ τοῦ
[9, 408]	τὸ χέρνιβον εἴρηται, καθάπερ ἡμεῖς	λέγομεν	ἐν τῇ συνηθείᾳ. Καί τις
[9, 402]	Τὰ δὲ παρὰ τοῖς κωμῳδιοποιοῖς	λεγόμενα	δεῖπνα ἡδίστην ἀκοὴν παρέχει τοῖς
[9, 395]	ἔλαττον δὲ χηναλώπεκος. Αἱ δὲ	λεγόμεναι	φασκάδες μικρῷ μείζονες οὖσαι τῶν
[9, 395]	νήτταις εἰσὶ παραπλήσιοι. (Ἡ δὲ	λεγομένη	οὐρία οὐ πολὺ λείπεται νήττης,
[9, 393]	αὐτὸν τῇ νεοττιᾷ πόαν τὴν	λεγομένην	λυγαίαν. Καὶ περὶ τῆς γεράνου
[9, 371]	φησιν εἶναι τὰ γήθυα τοῖς	λεγομένοις	ἀμπελοπράσοις, τὰ δ´ αὐτὰ καὶ
[9, 395]	μεθ´ ἡμέρας ἐννέα ἐν τοῖς	λεγομένοις	(Καταγωγίοις μιᾶς προπετασθείσης ἐκ τοῦ
[9, 403]	πάντων ἀγαθῶν ἀνάμεστος. Ἔπὶ τούτοις	λεγομένοις	παρηνέχθη ἡ ῥοδουντία καλουμένη λοπάς·
[9, 409]	τοῦτον διὰ τῶν δύο μμ>	λεγόμενον,	βαρύνεται, λέλειμμαι αἰγίλιψ, τέτριμμαι οἰκότριψ,
[9, 395]	μείζων καὶ ποικιλώτερος. Τὸ δὲ	λεγόμενον	γλαυκίον διὰ τὴν τῶν ὀμμάτων
[9, 398]	ὡς οὐδὲν εὗρον περὶ αὐτοῦ	λεγόμενον,	(ἔχαιρον ἔχων ἐχεγγυώτατον μάρτυρα τὸν
[9, 366]	κωλεῶν. Οἶδα γὰρ καὶ οὕτως	λεγόμενον	κωλεὸν ἀρσενικῶς καὶ οὐχ, ὡς
[9, 385]	γὰρ παρ´ οὐδενὶ τῶν ζώντων	λεγόμενον	οἶδα. Οἱ μὲν οὖν πολλοὶ
[9, 387]	κωμῳδίας ποιητῶν) φησί· (Καὶ τὸ	λεγόμενον,	σπανιώτερον πάρεστιν ὀρνίθων γάλα καὶ
[9, 370]	ἐν τοῖς ἰάμβοις ἐστί τι	λεγόμενον	(τοιοῦτον· Ὁ δ´ ἐξολισθὼν ἱκέτευε
[9, 399]	οὖθαρ ἐπὶ τῶν ἄλλων ζῴων	λεγόμενον·	ΥΠΟΓΑΣΤΡΙΟΝ δὲ μόνον ὡς ἐπὶ
[9, 381]	ἐπί τε τῷ ἑτοίμῳ τῶν	λεγομένων	καὶ τῇ τῆς τέχνης περιεργίᾳ
[9, 406]	ὁλόπυρον προσαγορεύουσιν. Τοιούτων ἔτι πολλῶν	λεγομένων	ὁ Δημόκριτος ἔφη· Ἀλλὰ κἂν
[9, 408]	σοφιστὴς γέλως. Τοιούτων οὖν πολλάκις	λεγομένων	ὕδωρ ἐφέρετο κατὰ χειρῶν. Καὶ
[9, 387]	ὀνομάτων καὶ γλωσσῶν Ἐπαίνετον παρατίθεται	λέγοντα	ἐν τῷ Ὀψαρτυτικῷ ὅτι ὁ
[9, 366]	τῆς Ἀττικῆς λέξεως Ἀριστοφάνη παριστᾷ	λέγοντα·	~(Κἄβλεπε σίναπυ καὶ τὰ πρόσωπ´
[9, 382]	μοι διαλέγου. (Ὅμηρον οὐκ οἶσθα	λέγοντα;	Καὶ μάλα ἐξῆν ὃ βούλοιτ´,
[9, 383]	δ´ αὐτὸν Ἄλεξις ἐν Λέβητι	λέγοντα	τάδε· Ἧψε, μοὐδόκει, πνικτόν τι
[9, 376]	τῶν μόσχων· οὗτοι γὰρ πέτηλοι	λέγονται	ἀπὸ τῶν κεράτων, ὅταν αὐτὰ
[9, 397]	ὁ Μυρτίλος ἔφη· Μόνως δορκάδες	λέγονται,	δόρκωνες δὲ οὔ. Ξενοφῶν Ἀναβάσεως
[9, 385]	δ´ ἐσθίων καὶ τηρῶν τοὺς	λέγοντας	ἔφη· Ὀξυλίπαρον δὲ τί ἐστι;
[9, 374]	ἡμᾶς διεγείρει. Οἱ δὲ Δωριεῖς	λέγοντες	ὄρνιξ τὴν γενικὴν διὰ τοῦ
[9, 388]	παίδων τῶν τρανοτάτων ἕως νῦν	λέγοντες	Τρὶς τοῖς κακούργοις κακά Συλληφθέντες
[9, 371]	δράματι ἐπιτιμᾷ τινι ὡς κακῶς	λέγοντι	καὶ Τὰ τεῦτλα τευτλίδας καλῶν
[9, 398]	χαρίεντα Ἀριστοφάνη. Ἅμα δὲ ταῦτα	λέγοντος	αὐτοῦ εἰσῆλθέ τις φέρων ἐν
[9, 390]	κακκάβαι, ὡς καὶ (ὑπ´ Ἀλκμᾶνος	λέγοντος	οὕτως· Ἔπη τάδε καὶ μέλος
[9, 373]	ὄρνις καὶ ἀρσενικῶς καὶ θηλυκῶς	λεγόντων	ἐπ´ ἄλλων ὀρνέων, οὐ περὶ
[9, 400]	ἐστι λαγός. Ὥσπερ δὲ ναὸν	λεγόντων	ἡμῶν ἐκεῖνοί φασιν νεὼν καὶ
[9, 396]	τοῦ Περσέως τὴν Δανάην ποιεῖ	λέγουσαν·	Ὦ τέκος, οἷον ἔχω πόνον·
[9, 383]	τὰς ἱστορίας καὶ τὰ ὀνόματα.	Λέγουσι	γοῦν αὐτῶν οἱ λογιώτατοι Γόνυ
[9, 400]	θαλάσσιον, τὸ δὲ λαγὼς Ἀττικόν.	Λέγουσι	δὲ καὶ Ἀττικοὶ λαγός, ὡς
[9, 397]	ποτ´ ἐστίν; Οὐ δήπου ταὧς;	Λέγουσι	δὲ καὶ τὴν δοτικὴν ταωνι,
[9, 368]	πονηρὸν γίνεται. Καὶ κωλῆνα δὲ	λέγουσι	καὶ κωλῆν. Εὔπολις Αὐτολύκῳ· Σκέλη
[9, 391]	κατεχομένους. Τὸ δ´ αὐτὸ ποιεῖν	λέγουσι	καὶ τοὺς σκῶπας· καὶ γὰρ
[9, 399]	ψύαι. Τὰ δ´ ἑκατέρωθεν κοιλώματα	λέγουσι	κύβους γαλλιας. Κλέαρχος δ´ ἐν
[9, 376]	μαγείρων περὶ ὧν οἱ κωμῳδιοποιοὶ	λέγουσι;	Ποσείδιππος μὲν ἐν Χορευούσαις· μάγειρος
[9, 373]	καὶ ἐπὶ τοῦ πληθυντικοῦ ὄρνις	λέγουσι	πρόκειται τὸ Μενάνδρειον μαρτύριον· (ἀλλὰ
[9, 387]	τὴν ὄψιν, ~δείσαντες ἑαυτοὺς παραμυθούμενοι	λέγουσι	τά τ´ ἄλλα (καὶ τάδε·
[9, 397]	ἢ τριάκοντά ἐστιν. (Ταὧς δὲ	λέγουσιν	Ἀθηναῖοι, ὥς φησι Τρύφων, τὴν
[9, 374]	τὴν γενικὴν διὰ τοῦ χ>	λέγουσιν	ὄρνιχος. Ἀλκμὰν δὲ διὰ τοῦ
[9, 368]	ὦ Συραττικὲ Οὐλπιανέ, καὶ ἔμβαμμα	λέγουσιν,	ὡς Θεόπομπος ἐν Εἰρήνῃ· Ὁ
[9, 408]	χερσὶν ἔχουσα. Ἀττικοὶ δὲ χερνίβιον	λέγουσιν,	ὡς Λυσίας ἐν τῷ κατὰ
[9, 392]	συμφώνῳ τῆς τελευταίας συλλαβῆς τυπωτικῷ	(λέγω	δὲ ὄνυξ καὶ ὄρτυξ) τὰ
[9, 369]	οὕτως γράφει· Τῆς δὲ ῥαφάνου	(λέγω	δὲ τὴν κράμβην) ἣ μέν
[9, 403]	ἠφάνισαν ἐκ τοῦ μέσου, οἷον	λέγω	κύμινον, ὄξος, σίλφιον, τυρόν, κορίαννον,
[9, 384]	μὰ τὸν Δί´ οὐχὶ κατέλιπον	λέγω	οὐδέν. Μετὰ δὲ ταῦτα ὁ
[9, 396]	εἴ τι γρύξομαι ὧν σοι	λέγω	πλέον τι γαλαθηνοῦ μυός. Ἡρόδοτος
[9, 403]	τὰ κάτωθεν ἄνω. Μέμνης´ ἃ	λέγω,	πρόσεχ´ οἷς φράζω. Χάσκεις οὗτος;
[9, 381]	σφόδρα τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ὡς	λέγω	σοι, σύγχεον. Ἰχθὺς ἁδρὸς πάρεστι·
[9, 386]	Ἐπὶ ταύταις, ἔφη, ταῖς συνθήκαις	λέγω.	Τοῦ μὲν ὀλβιογάστορος Ἄμφις μέμνηται
[9, 406]	διδοὺς τὸ πῦρ. Καὶ ἅμα	λέγων	ἀναπετάσας τὴν λοπάδα τοσαύτην εὐωδίαν
[9, 403]	ὄντων, ψυχρῶν ὄντων, καθ´ ἕκαστα	λέγων·	βολβός, ἐλαία, σκόροδον, καυλός, κολοκύντη,
[9, 397]	Περὶ δὲ τῆς ἰδέας αὐτῶν	λέγων	γράφει· (Εἴ τις ἐθέλοι καταβαλεῖν
[9, 367]	δ´ ἄν τις πείσειε τάχιστα	λέγων	εὖ, Οἵπερ καὶ ῥᾴστης εἰσὶ
[9, 386]	Ἄμφις μέμνηται ἐν Γυναικομανίᾳ οὑτωσὶ	λέγων·	Εὐρύβατε κνισολοῖχε, οὐκ ἔσθ´ ὅπως
[9, 392]	ἧς μνημονεύει Κρατῖνος ἐν Χείρωσι	λέγων·	Ἰθακησία ὀρτυγομήτρα ~(λέγει δὲ περὶ
[9, 367]	τοῖς περὶ Σθενέλου τοῦ τραγικοῦ	λέγων·	Καὶ πῶς ἐγὼ Σθενέλου φάγοιμ´
[9, 374]	τῆς θηλείας ἔταξε τὸν ἀλεκτρυόνα	λέγων	οὕτως· Ἄχθομαι δ´ ἀπολωλεκὼς ἀλεκτρυόνα
[9, 385]	ἐν Δακτυλίῳ μέμνηται τοῦ ὀξυλιπάρου	λέγων	οὕτως Γαλεοὺς καὶ βατίδας ὅσα
[9, 384]	Ῥώμην) μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Στεφανοπώλισι	λέγων	οὕτως· Εἰ μὴ σὺ χηνὸς
[9, 399]	Σειρῆσιν ὑπήτρια καλεῖ τὰ ὑπογάστρια	λέγων	οὕτως· Θύννων τε λευκὰ Σικελικῶν
[9, 366]	τακερὸν ἔταξεν ἐπὶ τοῦ τρυφεροῦ	λέγων	οὕτως· (Λῆμνος κυάμους τρέφουσα τακεροὺς
[9, 392]	ἐν Πόλεσιν αὐτοὺς κέκληκεν ὀρτύγια	λέγων	οὕτως· Ὄρτυγας ἔθρεψας σύ τινας
[9, 376]	ὁ Ἐρετριεὺς ἐν Αἴθωνι σατυρικῷ	λέγων	οὕτως Πεταλίδων δέ τοι συῶν
[9, 408]	Ἡνίοχος ὁ κωμικὸς ἐν Τροχίλῳ	λέγων	οὕτως· Πρὸς ἐμαυτὸν ἐνθυμούμενος, νὴ
[9, 408]	Λυσίας ἐν τῷ κατὰ Ἀλκιβιάδου	λέγων	οὕτως· Τοῖς χρυσοῖς χερνιβίοις καὶ
[9, 397]	Ἀντιφάνης ἐν Στρατιώτῃ ἢ Τύχωνι	λέγων	οὕτως· Τῶν ταὧν μὲν ὡς
[9, 380]	δ´ ἐν γυναικείοις κατακοινότερον κέχρηται	λέγων	Παράφερε, Κοικόα, τὸν σκύφον μεστόν.
[9, 376]	Χορευούσαις· μάγειρος δ´ ἐστὶν ὁ	λέγων	πρὸς τοὺς μαθητὰς τάδε· Μαθητὰ
[9, 401]	τοὔνομα ἀπὸ τοῦ σῦς ἀγρεύειν,	λέγων·	Σὺ δ´, ὦ Σύαγρε, Πηλιωτικὸν
[9, 407]	ταῖς παρῳδίαις καὶ περιβόητος ἦν	λέγων	τὰ ἔπη πανούργως καὶ ὑποκριτικῶς
[9, 410]	πρὸς ἑσπέραν βλέπε, ὕδωρ κατάχεε	λέγων	τάδε· ὑμῖν ἀπόνιμμα οἷς χρὴ
[9, 405]	δοξάζεται παρά τισιν οὕτως ὡς	λέγων	τι χρήσιμον. Τὰ πολλὰ δ´
[9, 408]	συνηθείᾳ. Καί τις αὐτῷ ἀπήντησεν	λέγων	τὸ ἐν Ἰλιάδι· (Ἦ ῥα
[9, 379]	μάγειρος οὐ μακρὰν τούτου ἐστὶ	λέγων	τοιάδε· Οὐκ ἴστε ταῖς πλείσταισι
[9, 367]	ἑξῆς δίεισιν ὥσπερ ἐπὶ παροψήματος	λέγων	τῶν παροψίδων. Ἐν δὲ Φάωνι·
[9, 384]	οἴδασι μάρτυς Κρατῖνος ἐν Διονυσαλεξάνδρῳ	λέγων·	Χηνοβοσκοί, βουκόλοι. Ὅμηρος δὲ καὶ
[9, 377]	παρὰ Σωσιπάτρῳ μάγειρος ἐν Καταψευδομένῳ	λέγων	ὧδε· Οὐ παντελῶς εὐκαταφρόνητος ἡ
[9, 370]	ἐπιχωριάζει. Νίκανδρος δ´ ἐν Γεωργικοῖς·	~(Λείη	μὲν κράμβη, ὁτὲ δ´ ἀγριὰς
[9, 397]	Κεῖὀς, Χῖὀς, δῖὀς, χρεῖὀς, πλεῖὀς,	λεῖὀς,	λαιὄς, βαιὄς, φαιὄς, πηὄς, γόὀς,
[9, 369]	Κνίδῳ καὶ Ἐφέσῳ· ἡ δὲ	λειόφυλλος	ἀνὰ πᾶσαν, φησί, χώραν γίγνεται.
[9, 369]	τῆς τε καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ	λειοφύλλου	καὶ σελινούσσης· τῇ δ´ ἡδονῇ
[9, 395]	δὲ λεγομένη οὐρία οὐ πολὺ	λείπεται	νήττης, τῷ χρώματι δὲ ῥυπαροκέραμός
[9, 397]	(οἷον νεὤς, λεὤς, Τυνδάρεὠς, Μενέλεὠς,	λειπόνεὠς,	εὔνεὠς, Νείλεὠς, πρᾶὀς, υἱὄς, Κεῖὀς,
[9, 409]	ἑσπέρας. Ἴσως δὲ καὶ τὴν	λεκάνην	οὕτως ἔλεγον, ἐν ᾧ τρόπῳ
[9, 383]	{ΓΛ. Ὄξος λαβὼν ἢν εἰς	λεκάνην	τιν´ ἐγχέας ψυχρόν, ξυνιεῖς, εἶτα
[9, 390]	καὶ αὐτοὶ ποιοῦσιν ἐκ τῶν	λεκανίδων	λαμβάνοντες καὶ ταχέως ἁλίσκονται. Γράφει
[9, 390]	(ἅπερ οὐ πόρρω ἑαυτῶν ἐν	λεκανίσκαις	βραχείαις τιθέασιν. Οἱ οὖν ὦτοι
[9, 406]	γίνεται· τὰ δὲ πάλιν αὖθις	λεκιθώδη,	καθάπερ ἄρακος· τὸ δὲ φακῆς,
[9, 388]	ἐστιν, οἷον ἀκάμας, Σακάδας, ἀδάμας.	Λεκτέον	δὲ καὶ ἀτταγαῖ καὶ οὐχὶ
[9, 374]	οὕτως ἐπειδὴ καὶ ἐκ τοῦ	λέκτρου	ἡμᾶς διεγείρει. Οἱ δὲ Δωριεῖς
[9, 409]	τῶν δύο μμ> λεγόμενον, βαρύνεται,	λέλειμμαι	αἰγίλιψ, τέτριμμαι οἰκότριψ, κέκλεμμαι βοίκλεψ,
[9, 398]	ἐκθέουσα δι´ ἐπιπολῆς ἐστι τῶν	λέξεων.	Τεκμαιρόμενοι οὖν Ἀθηναῖοι καὶ διὰ
[9, 366]	ἐν τοῖς περὶ τῆς Ἀττικῆς	λέξεως	Ἀριστοφάνη παριστᾷ λέγοντα· ~(Κἄβλεπε σίναπυ
[9, 368]	Δίδυμος ἐν τῷ περὶ παρεφθορυίας	λέξεως,	ἐπὶ τοῦ ἀγγείου. Φησὶ γάρ·
[9, 400]	προφέρονται. Δεῖ δὲ ὀξυτονεῖν τὴν	λέξιν,	(ἐπειδὴ τὰ εἰς ος> λήγοντα
[9, 406]	ὡρολογητὴς κατὰ τὸν Τίμωνος Πρόδικον	λέξω	τὰ περὶ τοῦ Ἡγήμονος. Χαμαιλέων
[9, 380]	Ἐπὶ τούτοις ὁ μάγειρος ἔφη·	Λέξω	τοίνυν κἀγὼ οὐκ ἀρχαίαν ἐπίνοιαν,
[9, 401]	οἰκίαν τῆς νυκτὸς αὐτῆς καὶ	λέοντα	καὶ λύκον. Διονύσιος δὲ ὁ
[9, 374]	δὲ πάνθηρας, ἄλλους ἀγρώστας λύκους,	λέοντας.	Ἐπὶ δὲ τῶν θηλειῶν τοὔνομα
[9, 399]	γὰρ Ἀττικῇ τίς εἶδε πώποτε	λέοντας	ἢ τοιοῦτον ἕτερον θηρίον; Οὗ
[9, 368]	συνῃρημένον ἐστὶν ὡς συκέα συκῆ,	λεοντέα	λεοντῆ, κωλέα κωλῆ. Ἀριστοφάνης Πλούτῳ
[9, 368]	ἐστὶν ὡς συκέα συκῆ, λεοντέα	λεοντῆ,	κωλέα κωλῆ. Ἀριστοφάνης Πλούτῳ δευτέρῳ·
[9, 403]	κρατὴρ ἐξερροίβδητ´ οἴνου· πρόποσις χωρεῖ·	λέπεται	κόρδαξ· ἀκολασταίνει νοῦς μειρακίων· πάντ´
[9, 385]	μὴ καὶ κόττανα ἡμᾶς καὶ	λέπιδιν,	τὰ πάτριά μου νόμιμα βρώματα,
[9, 376]	τὰ ἐκ τῶν σαρκῶν εἰς	λεπτὰ	κατακνιζόμενα καὶ μετὰ πεπερίδων συμπλαττόμενα·
[9, 399]	διὰ τούτων· Κορίαννον ἵνα τί	λεπτόν;	{Β. Ἵνα τοὺς δασύποδας οὓς
[9, 388]	μέγεθος ἀλεκτρυόνος, στόμαχον δ´ ἔχει	λεπτόν·	διὸ τῶν λαμβανομένων εἰς τὸν
[9, 380]	πολλοὶ παρόντες, πλοῦν πολὺν πεπλευκότες,	~(λεπτὸν	ἔριφον καὶ μικρόν. Οὐκ ἦν
[9, 390]	κεφαλὴ προμήκης, ῥύγχος ὀξύ, τράχηλος	λεπτός,	ὀφθαλμοὶ μεγάλοι, γλῶσσα ὀστώδης, πρόλοβον
[9, 392]	ζῴων Ὁ θῆλυς, φησίν, ὄρτυξ	λεπτοτράχηλός	ἐστι τοῦ ἄρρενος οὐκ ἔχων
[9, 369]	γογγυλὶς μᾶλλον πέττεται, περιττότερον δὲ	λεπτύνει.	Ταύτης μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι
[9, 369]	Σίφνιος ἰατρὸς Ἡ γογγυλίς, φησί,	λεπτυντική	ἐστι καὶ δριμεῖα καὶ δύσπεπτος,
[9, 371]	Εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ μέσως	λεπτυντικόν,	θρεπτικόν τε καὶ πνευματῶδες. Ἐπαίνετος
[9, 369]	τόμους. Ἡ δὲ ταριχευομένη γογγυλὶς	λεπτυντικωτέρα	ἐστὶ τῆς ἑφθῆς καὶ μάλιστα
[9, 371]	δὲ καὶ λαμβανόμενον μετὰ νάπυος	λεπτυντικώτερον	εἶναι καὶ ἑλμίνθων φθαρτικόν. (Εὐκοιλιώτερον
[9, 399]	ὑπογάστρια λέγων οὕτως· Θύννων τε	λευκὰ	Σικελικῶν ὑπήτρια· ΛΑΓΩΣ. Περὶ τούτου
[9, 394]	Ἄθω γράφει καὶ ταῦτα· Καὶ	λευκαὶ	περιστεραὶ τότε πρῶτον εἰς Ἕλληνας
[9, 373]	γράφει οὕτως· καθάπερ τινὲς τὰς	λευκὰς	ὄρνιθας τῶν μελαινῶν ἡδίους εἶναι
[9, 391]	τὸ δὲ πρόσωπον οὔτε λίαν	λευκὸν	ἐχούσας οὔτε μέλαν. ~Ἀριστοτέλης δέ
[9, 379]	ἧψε τοῖς θεοῖς, θρῖον τὸ	λευκὸν	οὑξ Ἀθηνῶν Χαριάδης, ζωμὸς μέλας
[9, 371]	φησὶν εἶναι τεύτλων, σπαστόν, καυλωτόν,	λευκόν,	πάνδημον· τοῦτο δ´ εἶναι τῇ
[9, 402]	συός εἴ τις αὐτὸν ἱστορεῖ	λευκὸν	τὴν χρόαν γεγονότα, ἐροῦμεν ἡμεῖς
[9, 401]	σῦν θήλειάν τε γεγονέναι καὶ	λευκὸν	τὴν χρόαν. Ὃ δὲ σφόδρα
[9, 371]	ἑλμίνθων φθαρτικόν. (Εὐκοιλιώτερον δὲ τὸ	λευκόν,	τὸ δὲ μέλαν οὐρητικώτερον. Ὑπάρχειν
[9, 371]	ὁ Θεόφραστος (εὐχυλότερον εἶναι τὸ	λευκὸν	τοῦ μέλανος καὶ ὀλιγοσπερμότερον καὶ
[9, 395]	ἀρσενικῶς περιστερὸν καλοῦσιν. Ἄλεξις Συντρέχουσιν·	(Λευκὸς	Ἀφροδίτης εἰμὶ γὰρ περιστερός. Ὁ
[9, 375]	ἀνδρὶ τοῦδε βέλτιον; Καὶ πάλιν·	λευκός·	τί δ´ οὐχί; Καὶ καλῶς
[9, 367]	ῥήματα; εἰς ὄξος ἐμβαπτόμενος ἢ	λευκοὺς	ἅλας; Ἡμεῖς μὲν οὖν σοι
[9, 393]	μονομαχήσαντα Κύκνον φησὶ τραφῆναι ἐν	Λευκόφρυι	πρὸς τοῦ ὁμωνύμου ὄρνιθος. Βοῖος
[9, 376]	πρὸς τοὺς μαθητὰς τάδε· Μαθητὰ	Λεύκων	οἵ τε συνδιάκονοι ὑμεῖς· ἅπας
[9, 375]	Κυρίως δ´ αἱ θήλειαι οὕτως	λεχθεῖεν	ἂν αἱ δελφύας ἔχουσαι· οὕτως
[9, 380]	κινδυνεύσαντας, οὐδείς τινος γεύσεται πρὶν	λεχθῆναι	ποῦ κεῖται τὸ παραφέρειν. Τὰ
[9, 387]	πολλοί· Τοὺς φασιανούς, οὓς τρέφει	Λεωγόρας.	Δύναται γὰρ ὁ Λεωγόρας καὶ
[9, 387]	τρέφει Λεωγόρας. Δύναται γὰρ ὁ	Λεωγόρας	καὶ ἵππους τρέφειν καὶ ὄρνεις
[9, 387]	ὄρνεις φασιανούς. Κωμῳδεῖται γὰρ ὁ	Λεωγόρας	ὡς γαστρίμαργος ὑπὸ Πλάτωνος ἐν
[9, 400]	ἐκεῖνοί φασιν νεὼν καὶ λαὸν	λεών,	οὕτω λαγὸν ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι λαγὼν
[9, 367]	Οὐλπιανοῦ, Ἀλλ´ ἐγώ, φησὶν ὁ	Λεωνίδης,	εἰπεῖν εἰμι δίκαιος πολλὰ ἤδη
[9, 397]	ψιλὴν αὐτὴν παρηκολούθηκεν, (οἷον νεὤς,	λεὤς,	Τυνδάρεὠς, Μενέλεὠς, λειπόνεὠς, εὔνεὠς, Νείλεὠς,
[9, 409]	τοιάδε ῥηματικὰ σύνθετα εἰς ψ>	λήγοντα	γεγονότα παρὰ τὸν παρακείμενον τὴν
[9, 388]	τοὔνομα. Τὰ γὰρ εἰς ας>	λήγοντα	ἐκτεταμένον ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ὅτε
[9, 400]	λέξιν, (ἐπειδὴ τὰ εἰς ος>	λήγοντα	τῶν ὀνομάτων ὁμότονά ἐστι, κἂν
[9, 392]	Καθόλου ἐπὶ τῶν εἰς υξ>	ληγόντων	ὀνομάτων ἐζήτηται τί δή ποτε
[9, 380]	γὰρ Εὔβουλος ἐν Λάκωσιν ἢ	Λήδᾳ	ἔφη· ~(ἀλλ´ ἠκούσαμεν καὶ τοῦτο,
[9, 373]	καὶ θηλυκῶς εἰρήκασι. Κρατῖνος Νεμέσει·	Λήδα,	σὸν ἔργον· δεῖ σ´ ὅπως
[9, 407]	καὶ τραγῳδίας) ἐν μὲν δράματι	Λήθῃ	φησί· Μετὰ τοῦτον αὐτῷ Τηλέμαχος
[9, 366]	ἔφη· Ἀριστοφάνης, ὦ οὗτος, ἐν	Λημνίαις	τὸ τακερὸν ἔταξεν ἐπὶ τοῦ
[9, 366]	ἐπὶ τοῦ τρυφεροῦ λέγων οὕτως·	(Λῆμνος	κυάμους τρέφουσα τακεροὺς καὶ καλούς.
[9, 375]	παχεῖαν κἠρυθράν. ~(Ἀλλ´ αἰ τράφεν	λῇς,	ἅδε τοι χοῖρος καλά. Καὶ
[9, 372]	ἂν κομίσῃ γηθυλλίδα μεγίστην τῇ	Λητοῖ,	λαμβάνειν μοῖραν ἀπὸ τῆς τραπέζης.
[9, 372]	κιττῆσαί φησι τῆς γηθυλλίδος τὴν	Λητώ,	γράφων οὕτως· Διατέτακται παρὰ Δελφοῖς
[9, 372]	στρογγύλης ῥαφανῖδος. (Ἱστοροῦσι δὲ τὴν	Λητὼ	κύουσαν τὸν Ἀπόλλωνα κιττῆσαι γηθυλλίδος·
[9, 405]	τίν´ ἰχθὺν ἀγοράσαι, πάντα μὲν	λήψει	σχεδὸν αἰεὶ γάρ· οὐκ αἰεὶ
[9, 383]	νοτίδα καὶ ζυμουμένη ὥσπερ κίσηρις	λήψεται	διεξόδους σομφάς, δι´ ὧν τὴν
[9, 377]	ὁ μισθὸς μικρός· εἴ σε	λήψομαι	νῦν μὴ κατεσθίοντα καὶ τοὺς
[9, 391]	χρόαν, τὸ δὲ πρόσωπον οὔτε	λίαν	λευκὸν ἐχούσας οὔτε μέλαν. ~Ἀριστοτέλης
[9, 399]	καταχύσματα καὶ κατάτυρα καὶ κατέλαια	λίαν,	ὥσπερ γαλῇ ὀψοποιούντων. Ναυσικράτης δ´
[9, 385]	Μένανδρος Καρχηδονίῳ· Ἐπιθυμιάσας τῷ Βορέᾳ	λιβανίδιον	ὀψάριον οὐδὲν ἔλαβον· ἑψήσω φακῆν.
[9, 403]	Συρίας ὀσμὴ σεμνὴ μυκτῆρα δονεῖ	λιβάνου,	μάρου, σμύρνης, καλάμου, στύρακος, βάρου,
[9, 374]	νικῴη, λαμβάνων ἔδωκεν εἰς τὸν	λιβανωτὸν	κατατεμεῖν καὶ οὐ μετεσκεύαζεν ὥσπερ
[9, 394]	ᾧ φασι τὴν θεὸν εἰς	Λιβύην	ἀνάγεσθαι. Τότ´ οὖν αἱ περὶ
[9, 392]	Ἀστερίας καὶ Διὸς πορευόμενον εἰς	Λιβύην	ἀναιρεθῆναι μὲν ὑπὸ Τυφῶνος, (Ἰολάου
[9, 388]	ὄρνιν καὶ τῶν κατὰ τὴν	Λιβύην	θεῶν ἱερόν. ΠΟΡΦΥΡΙΣ. Καλλίμαχος δ´
[9, 390]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἀπὸ τῆς παρακειμένης	Λιβύης,	τῆς θήρας αὐτῶν τοιαύτης γινομένης.
[9, 388]	περὶ τῆς τῶν πτηνῶν ἱστορίας	Λίβυν	εἶναί φησι τὸν ὄρνιν καὶ
[9, 373]	ἠελίοιο. Καὶ ἀλλαχόθι θηλυκῶς Ὄρνιθι	λιγυρῇ.	Καί· Ὡς δ´ ὄρνις ἀπτῆσι
[9, 406]	ἔφη· Τίς δ´ αὕτη ἡ	λιθίνη	βαλλητύς; Ἐλευσῖνι γὰρ τῇ ἐμῇ
[9, 407]	θεατάς. Καὶ ὀλίγον διαλιπὼν εἶπε·	~(Λίθοι	μὲν οἵδε· βαλλέτω δ´ εἴ
[9, 406]	γε τῆς χύτρας, μὴ καὶ	λίθοις	τις ὑμῶν βεβλήσεται, κατὰ τὸν
[9, 398]	εἶδος φυτοῦ, εἶδος ὀρνέου, εἶδος	λίθου)	ὁ Λαρήνσιος ἔφη· καὶ αὐτός,
[9, 388]	καὶ τόπων καὶ πυρὸς καὶ	λίθων	ἐκ τῆς Λυδίας μετακομισθέντες, φησίν,
[9, 406]	εἰς τὸ θέατρον διδάσκων κωμῳδίαν	λίθων	ἔχων πλῆρες τὸ ἱμάτιον, οὓς
[9, 395]	εἴρηται, μνημονεύει μετὰ καὶ ἄλλων	λιμναίων	πολλῶν Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι διὰ
[9, 388]	δὲ τοῦ ποταμοῦ κοίλου ῥυέντος	λιμὸς	ἐγένετο καὶ πολλοὶ τῶν κατὰ
[9, 405]	Λαχάρους (τινός) ὅτ´ ἦν ὁ	λιμός,	ἑστιῶντος τοὺς φίλους, ἀνάληψιν ἐποίης´
[9, 407]	παντελῶς ἔπνιξεν ἡμᾶς, εἶθ´ ὁ	λιμὸς	ἥπτετο. Ἐφέρετο πρὸς Δίωνα τὸν
[9, 377]	μαθητὰς εἰσίῃ, ~(κυμινοπρίστας πάντας ἢ	λιμοὺς	καλῶν, ἔπτηξ´ ἕκαστος εὐθύς. Ἂν
[9, 403]	μάρου, σμύρνης, καλάμου, στύρακος, βάρου,	λίνδου,	κίνδου, κισθοῦ, μίνθου· τοιάδε δόμους
[9, 370]	φερόμεν´ αὐτόματα πάντα τἀγαθά, (ῥάφανος	λιπαρά,	σπλαγχνίδια πολλά, σαρκία ἁπαλώτατ´, οὐδὲν
[9, 370]	Καὶ μὴν ῥαφάνους γ´ ἕψουσι	λιπαράς,	ὦ θεοί, ἔτνος θ´ ἅμ´
[9, 380]	ἄσφακτος; Δεομένων οὖν ἡμῶν καὶ	λιπαρούντων	δεικνύναι τὴν σοφίαν, Οὐκ ἐρῶ,
[9, 384]	ταῦτα συγκεκομμένα μεθ´ αἵματος καὶ	λίπους	ἐν ζωμῷ γεγλυκασμένῳ. Λέγειν δὲ
[9, 399]	Εὔφρων ὁ κωμικὸς ἐν Θεωροῖς·	(Λοβός	τίς ἐστι καὶ ψύαι καλούμεναι·
[9, 401]	ἔφη, σοὶ ζητεῖν, φροντιστὰ καὶ	λογιστὰ	Οὐλπιανέ, τίς ἱστόρηκε τὸν Καλυδώνιον
[9, 383]	ὀνόματα. Λέγουσι γοῦν αὐτῶν οἱ	λογιώτατοι	Γόνυ κνήμης ἔγγιον καὶ Περιῆλθον
[9, 383]	ἀμείνων, ὡς ἔοικας, ἦσθ´ ἄρα	λογογράφος	ἢ μάγειρος. Ὃ λέγεις οὐ
[9, 367]	Μυρτίλε, (προήρπασα γάρ σου τὸν	λόγον)	(Ἀντιφάνης Βοιωτίῳ· Καλέσας τε παρατίθησιν
[9, 411]	Ἡμεῖς δ´ ἐνταῦθα καταπαύσαντες τὸν	λόγον	ἀρχὴν ποιησόμεθα τῶν ἑξῆς ἀπὸ
[9, 367]	σίναπυ ἔφη. Ἔχει δὲ ἑκάτερον	λόγον.	Νᾶπυ μὲν γὰρ οἷον νᾶφυ,
[9, 368]	δ´ ἀρτύσεως καὶ σκευασίας τὸν	λόγον	ποιεῖται. Οἱ δ´ Ἀττικοί, ὦ
[9, 387]	περὶ τοῦ Φάσιδος ποταμοῦ τὸν	λόγον	ποιούμενος γράφει καὶ ταῦτα· Πλῆθος
[9, 388]	οἱ Ἀττικοὶ παρὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	τοὔνομα. Τὰ γὰρ εἰς ας>
[9, 386]	(ἐν Παννυχίδι περιθεὶς μαγείρῳ τὸν	λόγον	φησίν· Θερμοτέροις χαιρεοις αἰεὶ τοῖς
[9, 391]	σκῶπας· καὶ γὰρ τούτους ὀρχήσει	λόγος	ἁλίσκεσθαι. Μνημονεύει δ´ αὐτῶν Ὅμηρος.
[9, 367]	καὶ πρὸς μὲν τούτους ἀρκεῖ	λόγος	εἷς ὁ παλαιός· Σοὶ μὲν
[9, 398]	τάλαντα παρ´ Ἀλεξάνδρου τὸν Σταγιρίτην	λόγος	ἔχει εἰς τὴν περὶ τῶν
[9, 397]	ἐγείρει. Ἀντιφῶντι δὲ τῷ ῥήτορι	λόγος	μὲν γέγραπται ἔχων ἐπίγραμμα περὶ
[9, 411]	ἐν ἑπτακαιδεκάτῃ τοῦ καθ´ Ἡρακλέα	λόγου	Εὔνομον. Καὶ Κύαθον δὲ τὸν
[9, 378]	Περὶ φύσεως κατεῖχε πάντας τοὺς	λόγους·	ἐπὶ πᾶσι τούτοις ἔλεγε τὰ
[9, 391]	ἐν τῷ περὶ τῶν περδίκων	λόγῳ	ἐμνήσθημεν ὅτι εἰσὶν ὀχευτικώτατοι, προσιστορήσθω
[9, 397]	ταῶν, καὶ ἐν αὐτῷ τῷ	λόγῳ	οὐδεμία μνεία τοῦ ὀνόματος γίνεται,
[9, 397]	ἡ θέα ἐν τῷ αὐτῷ	λόγῳ	πάλιν φησίν· ἀλλὰ τὰς μὲν
[9, 401]	ἐπίγραμμα δηλοῖ· Ξεῖνε, Φιλητᾶς εἰμί.	Λόγων	ὁ ψευδόμενός με ὤλεσε καὶ
[9, 401]	ζητῶν τὸν καλούμενον ψευδολόγον τῶν	λόγων	ὁμοίως ἐκείνῳ διαλυθῆναι. Ἰσχνὸς γὰρ
[9, 408]	τρίποδες, ἅρματα, τράπεζαι χαλκίαι, χειρόνιβα,	λοιβάσια,	λέβητες χαλκίοι. (Ἡ πλείων δὲ
[9, 382]	ἐκεῖνον ἤδη πρόσεχε καὶ τὰ	λοιπά	μοι. Ὁμηρικῶς γὰρ διανοεῖ μ´
[9, 395]	οὖσαι τῶν μικρῶν κολυμβίδων τὰ	λοιπὰ	νήτταις εἰσὶ παραπλήσιοι. (Ἡ δὲ
[9, 395]	νεὼν εἰσπτάσης παραγίνονται καὶ αἱ	λοιπαί.	Ὅσοι οὖν τότε περιουσίας εὖ
[9, 378]	Τρεῖς ἡμεῖς μόνοι ἐσμὲν ἔτι	λοιποί,	Βοιδίων καὶ Χαριάδης ἐγώ τε·
[9, 395]	τῶν περιοίκων εὐωχοῦνται, οἱ δὲ	λοιποὶ	κροταλίζουσιν μετὰ χαρᾶς, ὄζει τε
[9, 378]	καὶ Χαριάδης ἐγώ τε· τοῖς	λοιποῖς	δὲ προσπέρδου. {ΔΗ. Τί φής;
[9, 406]	ταῦτα διατρίψας ἐπιμελῶς ἐνέβαλον εἰς	λοπάδα	καινήν, ἁπαλὸν καὶ συνεχὲς διδοὺς
[9, 404]	χρώμενον. Αὐτοὶ δ´ ἔλαιον καὶ	λοπάδα	καινήν, πάτερ, πῦρ τ´ ὀξὺ
[9, 406]	ἔφη· Ῥοδωνιὰν καλῶ μὲν τὴν	λοπάδα	ταύτην ἐγώ· ἐσκεύασται δ´ οὕτως,
[9, 406]	Καὶ ἅμα λέγων ἀναπετάσας τὴν	λοπάδα	τοσαύτην εὐωδίαν παρέσχε τῷ συμποσίῳ,
[9, 382]	τοὺς μαγείρους (φέροντάς τε τὰς	λοπάδας	ἅμα λέγειν Εἷς, δύο, τρεῖς·
[9, 370]	καταπεπασμέν´ οὐδὲ θρυμματὶς τεταραγμένη καὶ	λοπάδες	ἀνθρώπων φθοραί. Καὶ μὴν ῥαφάνους
[9, 396]	τ´ εἴρηκεν ἐν Σφηξίν· Ἐν	λοπάδι	πεπνιγμένον. Κρατῖνος δ´ ἐν Δηλιάσι·
[9, 403]	λεγομένοις παρηνέχθη ἡ ῥοδουντία καλουμένη	λοπάς·	περὶ ἧς ἐξετραγῴδησεν ὁ σοφὸς
[9, 403]	παίζει, πηδᾷ, δειπνεῖ, (πίνει, σκιρτᾷ,	λορδοῖ,	κεντεῖ (βινεῖ) Σεμναὶ δ´ αὐλῶν
[9, 388]	ἑαυτῷ ἐπιτήδειον· μεθ´ ὃ κονισάμενος	λούεται,	εἶτα τρέφεται. Ἀριστοτέλης δὲ σχιδανόποδά
[9, 387]	οἳ μὲν κονιστικοί, οἳ δὲ	λοῦνται,	οἳ δὲ οὔτε κονιστικοὶ οὔτε
[9, 387]	οἳ δὲ οὔτε κονιστικοὶ οὔτε	λοῦνται.	(Ὅσοι δὲ μὴ πτητικοί, ἀλλ´
[9, 391]	εἰσιὼν οἱανδήποτε θύραν ἐπικλίνει τὸν	λόφον	καὶ ὅτι τῆς ὀχείας ἑτέρῳ
[9, 393]	τῇ νεοττιᾷ πόαν τὴν λεγομένην	λυγαίαν.	Καὶ περὶ τῆς γεράνου δέ
[9, 402]	ἐν τῇ πρὸς τὸν προειρημένον	Λυγκέα	ἐπιστολῇ ἐμνήσθη συάγρων πολλῶν. Ἐπεὶ
[9, 401]	κλύειν, ᾧ πλεῖστ´ ἀπαρχὰς ἀκροθινιάζομαι.	Λυγκεὺς	δ´ ὁ Σάμιος ἐν τῇ
[9, 388]	πυρὸς καὶ λίθων ἐκ τῆς	Λυδίας	μετακομισθέντες, φησίν, εἰς Αἴγυπτον οἱ
[9, 379]	οὕτως· Πολλῶν μαθητῶν γενομένων ἐμοί,	Λύκε,	διὰ τὸ νοεῖν ἀεί τι
[9, 380]	γίνωσκε· τοῦ γὰρ μὴ χανεῖν	λύκον	διὰ κενῆς σὺ μόνος εὕρηκας
[9, 401]	νυκτὸς αὐτῆς καὶ λέοντα καὶ	λύκον.	Διονύσιος δὲ ὁ τύραννος ἐν
[9, 374]	τοὺς δὲ πάνθηρας, ἄλλους ἀγρώστας	λύκους,	λέοντας. Ἐπὶ δὲ τῶν θηλειῶν
[9, 380]	καὶ μικρόν. Οὐκ ἦν ἐκφορὰ	Λύκῳ	κρεῶν τότ´ οὐδὲ τῷ διδασκάλῳ.
[9, 403]	μέλλειν (τῷ τε μαγείρῳ μὴ	λυμαίνεσθ´,	ὡς τῶν ὄψων ἑφθῶν ὄντων,
[9, 377]	τῶν τοιούτων δ´ ἡ τέχνη	λυμαίνεται.	~(Ἐπεὶ μάγειρον ἂν λάβῃς ἀληθινόν,
[9, 399]	ἀφαρπάζων ὀβελίσκου μικρὸν ἐνωμότερον. Μὴ	λυπείτω	δέ σ´ ὁρῶντα ἰχῶρα στάζοντα
[9, 375]	ἠφευμένος· ὁ χοῖρος ἕψου μηδὲ	λυπηθῇς	πυρί. Καὶ ἔτι· Θύσας δὲ
[9, 400]	καὶ μετὰ τοῦ ν> λέγει·	Λύσας	ἴσως ἂν τὸν λαγὼν ξυναρπάσειεν
[9, 408]	Ἀττικοὶ δὲ χερνίβιον λέγουσιν, ὡς	Λυσίας	ἐν τῷ κατὰ Ἀλκιβιάδου λέγων
[9, 395]	πελειάδας· οὐδέ φιν ἅρπαι οὐδεφινοστρακεοι	λωβήσιμοι	ἐξενέπονται. ΝΗΤΤΑΙ. Τούτων, ὥς φησιν
[9, 398]	Λαρήνσιος ἔφη· καὶ αὐτός, ἀνδρῶν	λῷστε,	ὅτι ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης ἐν