Livre, Chap.
[1, 15]	τὴν μονομαχίαν νώτοισι {βοῶν} γέραιρεν’	ὁ	Ἀγαμέμνων· καὶ Νέστορι δ´ ἤδη
[1, 48]	κοῦφος, πότιμος ἀπὸ ἐτῶν πέντε.	ὁ	Ἀγκωνιτανὸς χρηστός, λιπαρός, πο- ὁ
[1, 41]	χρῆσθαι ἰητρῷ. καὶ Μνησίθεος δ´	ὁ	Ἀθηναῖος Διόνυσον ἰατρόν φησι τὴν
[1, 3]	συμποτικός. ~δραματουργεῖ δὲ τὸν διάλογον	ὁ	Ἀθήναιος ζήλῳ Πλατωνικῷ· οὕτως γοῦν
[1, 18]	δ´ ἴσως πρὸς τὴν παροιμίαν	ὁ	Ἀθήναιος. ~ὅτι τροφαῖς ἐχρῶντο οἱ
[1, 59]	καὶ Πραξαγόρας ἱστοροῦσι. Μνησίθεος δ´	ὁ	Ἀθηναῖός φησιν· ὁ μέλας οἶνός
[1, 39]	Ἀριστοκλῆς οὖν φησιν ὅτι Τελέστης	ὁ	Αἰσχύλου ὀρχηστὴς οὕτως ἦν τεχνίτης
[1, 5]	Ξενοκράτης ὁ Χαλκηδόνιος καὶ Σπεύσιππος	ὁ	Ἀκαδημαικὸς καὶ Ἀριστοτέλης βασιλικοὺς νόμους
[1, 5]	τοῦ Κείου Σιμωνίδου. Ἐμπεδοκλῆς δ´	ὁ	Ἀκραγαντῖνος ἵπποις Ὀλύμπια νικήσας, Πυθαγορικὸς
[1, 5]	νόμους ἔγραψε. ἀλλὰ μὴν καὶ	ὁ	Ἀκραγαντῖνος Τελλίας, φιλόξενος ὢν καὶ
[1, 29]	ὥς φησι Φαινίας. Ἀπίων δὲ	ὁ	Ἀλεξανδρεὺς καὶ ἀκηκοέναι φησὶ παρὰ
[1, 2]	Νικαεύς. μουσικὸς δὲ παρῆν Ἀλκείδης	ὁ	Ἀλεξανδρεύς. καὶ ἦν ὁ κατάλογος
[1, 37]	καλουμένης πρῶτος εἰσηγητὴς γέγονε Βάθυλλος	ὁ	Ἀλεξανδρεύς, ὅν φησι παντομίμους ὀρχήσασθαι
[1, 35]	καὶ Ῥωμαίοις Ματρέας ὁ πλάνος	ὁ	Ἀλεξανδρεύς, ὃς ἔλεγε καὶ θηρίον
[1, 60]	γενήσομαι. ὅτι ὁ Μαρεώτης οἶνος	ὁ	Ἀλεξανδρεωτικὸς τὴν μὲν προσηγορίαν ἔχει
[1, 2]	τοῦ κυρίου διασημότερον Κειτούκειτος. οὗτος	ὁ	ἀνὴρ νόμον εἶχεν ἴδιον μηδενὸς
[1, 59]	ἐστὶν ὅ τε Μύνδιος καὶ	ὁ	ἀπὸ Ἁλικαρνασσοῦ. ὁ γοῦν κυνικὸς
[1, 38]	τὴν Ἀναξιμένους περιβολήν· Καλλίστρατός τε	ὁ	Ἀριστοφάνειος Ἀρίσταρχον ἐν συγγράμματι κακῶς
[1, 60]	γύναι. ἦν δὲ τραγικὸς ποιητὴς	ὁ	Ἀστυδάμας. ~ὅτι {ὁ} Θεόπομπος ὁ
[1, 50]	καταστήσασα τρόπαιον. καὶ ἐπαινεῖται ὄντως	ὁ	Ἀττικὸς κέραμος. Εὔβουλος δέ φησι
[1, 48]	καθάπτεται. εἴδη δ´ αὐτοῦ δύο,	ὁ	αὐστηρὸς καὶ ὁ γλυκάζων· οὗτος
[1, 51]	λοιπὸν ὑποβρέχει μέρος καὶ νωγαλίζει.	ὁ	αὐτός· ἡδὺς ὁ Βρόμιος τὴν
[1, 35]	τερετίζοντα καὶ ναυαγὸν Ὀδυσσέα σολοικίζοντα,	ὁ	αὐτός φησι. Διοπείθης δὲ ὁ
[1, 10]	ὅτι πλεῖστον τοῖς ἡδέσιν ἐνδιατρίβῃ.	ὁ	αὐτός φησι Πίθυλλον τὸν Τένθην
[1, 54]	δὲ παρὰ Λαμψακηνοῖς ὁ Πρίηπος	ὁ	αὐτὸς ὢν τῷ Διονύσῳ, ἐξ
[1, 18]	Διοσκουρίδης ὁ Ἰσοκράτους μαθητής) καὶ	ὁ	Ἀχιλλεὺς δ´ ὀνειδίζων τῷ Ἀγαμέμνονί
[1, 54]	ἐχαρίσατο ἑπτὰ πόλεις, ὥς φησιν	ὁ	Βαβυλώνιος Ἀγαθοκλῆς, Πήδασον, Ὀλύμπιον, Ἀκαμάντιον,
[1, 48]	κατὰ πολλὰ τῷ Συρεντίνῳ παρεμφερής.	ὁ	Βαρῖνος λίαν αὐστηρὸς καὶ ἀεὶ
[1, 48]	Καυκῖνος καὶ τῷ Φαλερίνῳ ἐμφερής.	ὁ	Βενεφρανὸς εὐστόμαχος καὶ κοῦφος. ὁ
[1, 56]	παρὰ Σικελιώταις γλυκὺς καλούμενος Πόλλιος	ὁ	Βίβλινος οἶνος. χρησμός. ἐν τῷ
[1, 14]	προσέχων λογίσμασι. καὶ πάλιν· μακάριος	ὁ	βίος, ᾧ δεῖ μ´ ἀεὶ
[1, 51]	καὶ νωγαλίζει. ὁ αὐτός· ἡδὺς	ὁ	Βρόμιος τὴν ἀτέλειαν Λεσβίου ποιῶν
[1, 48]	ὁ Ἀγκωνιτανὸς χρηστός, λιπαρός, πο-	ὁ	Βυξεντῖνος ἐμφερῶς ἔχει τῷ Ἀλβανῷ
[1, 56]	ὡς σκληροῦ· οἶνος ξενικὸς παρῆν·	ὁ	γὰρ Κορίνθιος βασανισμός ἐστι. καὶ
[1, 51]	καὶ Ἀντίδοτος δέ· Θάσιον ἔγχει	ὁ	γὰρ λαβών μου καταφάγῃ τὴν
[1, 48]	τῆς πόσεως ἀπὸ ἐτῶν δέκα.	ὁ	Γαυρανὸς δὲ καὶ ὀλίγος καὶ
[1, 35]	αὐτοὺς ἔσκωψε πρῶτος. Εὔδικος δὲ	ὁ	γελωτοποιὸς ηὐδοκίμει μιμούμενος παλαιστὰς καὶ
[1, 60]	σταφυλὴ πάνυ βρωθῆναι εὔστομος καὶ	ὁ	γινόμενος οἶνος κάλλιστος· λευκός τε
[1, 48]	αὐτοῦ δύο, ὁ αὐστηρὸς καὶ	ὁ	γλυκάζων· οὗτος δὲ τοιοῦτος γίνεται
[1, 28]	αὐλοῖς καὶ σύριγξιν οἱ ἥρωες.	ὁ	γοῦν Ἀγαμέμνων αὐλῶν συρίγγων τ´
[1, 59]	Μύνδιος καὶ ὁ ἀπὸ Ἁλικαρνασσοῦ.	ὁ	γοῦν κυνικὸς Μένιππος ἁλμοπότιν τὴν
[1, 13]	τὸ ἰχθύδιον παρέθηκεν {ὡς ἀφύας}	ὁ	γοῦν παρ´ Εὔφρονι τῷ κωμικῷ
[1, 59]	γύψον λαβεῖν καὶ κεφαλὴν ἀδικοῦσιν.	ὁ	δ´ ἀπὸ Κιλικίας Ἀβάτης καλούμενος
[1, 59]	γλυκάζων τρόφιμος, πλήσμιος, κοιλίας μαλακτικός,	ὁ	δ´ αὐτόκρατος τῇ χρείᾳ μέσος
[1, 48]	καὶ ἀπὸ πεντεκαίδεκα μέχρι εἴκοσιν·	ὁ	δ´ ὑπὲρ τοῦτον ἐκπίπτων τὸν
[1, 59]	φαρμακώδης ὢν καροῖ λίαν ταχέως.	ὁ	δὲ Ἀδριανὸς καλούμενος εὔπνους, εὐανάδοτος,
[1, 59]	ὁ μὴ γλυκάζων, τροφιμώτατος, στυπτικός·	ὁ	δὲ γλυκάζων καὶ τῶν λευκῶν
[1, 59]	καὶ τρόφιμος καὶ μᾶλλον οὐρεῖται,	ὁ	δὲ γλυκάζων τρόφιμος, πλήσμιος, κοιλίας
[1, 59]	οἶνος εἰς παλαίωσιν ὁ Κερκυραῖος.	ὁ	δὲ Ζακύνθιος καὶ ὁ Λευκάδιος
[1, 60]	ταῖς γαμεταῖς ἐδίδοσαν εἰς ζώνας.	ὁ	δὲ κατὰ τὴν Θηβαίδα καὶ
[1, 59]	δὲ λευκὸς οὐρητικώτατος καὶ λεπτότατος,	ὁ	δὲ κιρρὸς ξηρὸς καὶ τῶν
[1, 47]	λευκὸς οἶνος ἀσθενὴς καὶ λεπτός.	ὁ	δὲ κιρρὸς πέττει ῥᾷον ξηραντικὸς
[1, 59]	τὴν καθημερινὴν χρῆσιν οὐκ ἀνοίκειος.	ὁ	δὲ Κνίδιος αἵματος γεννητικός, τρόφιμος,
[1, 61]	ὁ μὲν γὰρ οἶνος καρηβαρικός,	ὁ	δὲ κρίθινος καρωτικός. ~ὅτι δὲ
[1, 59]	δὲ πινόμενος ἐκλύει τὸν στόμαχον.	ὁ	δὲ Λέσβιος στῦψιν μικροτέραν ἔχει
[1, 47]	νῆσον, τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις μεταδοῦναι.	ὁ	δὲ λευκὸς οἶνος ἀσθενὴς καὶ
[1, 59]	ὁ μέλας οἶνός ἐστι θρεπτικώτατος,	ὁ	δὲ λευκὸς οὐρητικώτατος καὶ λεπτότατος,
[1, 48]	οὐ τόνον ἔχοντες, ἡδεῖς, εὐστόμαχοι.	ὁ	δὲ Μαμερτῖνος ἔξω μὲν τῆς
[1, 59]	διάπυρον· ἀνωφερὴς γὰρ ὁ οἶνος.	ὁ	δὲ μέλας, ὁ μὴ γλυκάζων,
[1, 48]	παρ´ ὃ καὶ μελάντερος γίνεται.	ὁ	δὲ μὴ οὕτω τρυγηθεὶς αὐστηρός
[1, 59]	δὲ πολὺς αὐτοῦ ἀχρεῖός ἐστιν.	ὁ	δὲ νησιώτης εἴς τε τοὺς
[1, 24]	ἐδίδαξε φίλησέ τε φῦλον ἀοιδῶν.	ὁ	δὲ παρὰ Φαίαξι Δημόδοκος ᾄδει
[1, 34]	βασιλεῖ μάλιστα ἐτιμῶντο τῶν φίλων.	ὁ	δὲ πατὴρ αὐτοῦ Ἀντίοχος τοὺς
[1, 59]	δὲ ἐλάττονος μὲν κεκοινώνηκε θαλάσσης,	ὁ	δὲ πολὺς αὐτοῦ ἀχρεῖός ἐστιν.
[1, 48]	ἐστὶν ἐπιτήδειος τοῖς χρωμένοις διηνεκῶς.	ὁ	δὲ Ῥηγῖνος τοῦ Συρεντίνου λιπαρώτερος
[1, 48]	ἑπτὰ ἐπιτήδειος πίνεσθαι μέχρι πεντεκαίδεκα.	ὁ	δὲ Σιγνῖνος μέχρις ἐτῶν ἓξ
[1, 48]	ἐστὶ δὲ τοῦ Συρεντίνου γεωδέστερος.	ὁ	δὲ Στατανὸς τῶν πρώτων ἐστὶν
[1, 59]	Ἰταλίαν Ἀλβανὸς καὶ ὁ Φαλερνίτης.	ὁ	δὲ τούτων πεπαλαιωμένος καὶ κεχρονικὼς
[1, 57]	βοτρύων δέ, φησί, φάγωσιν, ἐξαμβλοῦσιν.	ὁ	δὲ Τροιζήνιος οἶνος ἀγόνους, φησί,
[1, 27]	καρπαίαν καλουμένην ἐν τοῖς ὅπλοις.	ὁ	δὲ τρόπος τῆς ὀρχήσεως ἦν·
[1, 5]	τοῖς εἰς τὴν πανήγυριν ἀπαντήσασιν.	ὁ	δὲ Χῖος Ἴων τραγῳδίαν νικήσας
[1, 39]	χερσὶ τὰ λεγόμενα δεικνύς. Φίλλις	ὁ	Δήλιος μουσικὸς τοὺς ἀρχαίους φησὶ
[1, 8]	πλείοσι καὶ Νουμήνιος ὁ Ἡρακλεώτης,	ὁ	Διεύχους τοῦ ἰατροῦ μαθητής, καὶ
[1, 11]	συνεμέθυε δὲ τῷ Φιλοξένῳ ἡδέως	ὁ	Διονύσιος. ἐπεὶ δὲ τὴν ἐρωμένην
[1, 18]	εἶπε τὸ Θετταλὸν σόφισμα ἤτοι	ὁ	ἐκ Θετταλίας σοφιστής· παίζει δ´
[1, 48]	ὁ Βενεφρανὸς εὐστόμαχος καὶ κοῦφος.	ὁ	ἐν Νεαπόλει Τρεβιλλικὸς εὔκρατος τῇ
[1, 33]	ἔστιν εὑρεῖν. σχολαζόντων γὰρ βίος	ὁ	ἐν Ὀδυσσείᾳ καὶ διὰ τὴν
[1, 61]	τὴν ἄμπελον. διὸ καὶ Δίων	ὁ	ἐξ Ἀκαδημίας φιλοίνους καὶ φιλοπότας
[1, 8]	παρῳδὸς καὶ Ἡγήμων ὁ Θάσιος	ὁ	ἐπικληθεὶς Φακῆ, ὃν τῇ ἀρχαίᾳ
[1, 48]	εὔκρατος τῇ δυνάμει εὐστόμαχος, εὔστομος.	ὁ	Ἔρβουλος ἐν ἀρχῇ μέν ἐστι
[1, 53]	ἐκ Πεπαρήθου· φησὶ δὲ Φαινίας	ὁ	Ἐρέσιος Μενδαίους τοὺς βότρυς ἐπὶ
[1, 58]	τοῦ ἀνθοσμίου οἴνου σκευασίας Φαινίας	ὁ	Ἐρέσιός φησι τάδε· γλεύκει παραχεῖται
[1, 42]	τινος ἀνεκείμην. πρὸς ὃν δυσχεραίνων	ὁ	ἑταῖρός φησιν· ἀνάκεισο. Φιλιππίδης· καὶ
[1, 27]	ταῖς μαχαίραις ἐχρῶντο· τέλος δ´	ὁ	ἕτερος τὸν ἕτερον παίει, ὡς
[1, 27]	ζεῦγος ἀπάγει, ἐνίοτε δὲ καὶ	ὁ	ζευγηλάτης τὸν λῃστήν· εἶτα παρὰ
[1, 36]	τὴν λαμπροτάτην πόλεων πασῶν ὁπόσας	ὁ	Ζεὺς ἀναφαίνει, τὰς Ἀθήνας λέγω.
[1, 35]	τοιαῦτα ποιῶν ηὐδοκίμει καὶ Νοήμων	ὁ	ἠθολόγος. ἔνδοξοι δ´ ἦσαν καὶ
[1, 2]	δὲ καὶ Πλούταρχος καὶ Λεωνίδης	ὁ	Ἠλεῖος καὶ Αἰμιλιανὸς ὁ Μαυρούσιος
[1, 35]	καὶ ἀνεγίνωσκε δημοσίᾳ, διὰ τί	ὁ	ἥλιος δύνει μὲν κολυμβᾷ δ´
[1, 4]	παρ´ οὗ πάντα, φησί, πριάμενος	ὁ	ἡμεδαπὸς βασιλεὺς Πτολεμαῖος, Φιλάδελφος δὲ
[1, 8]	ἢ καὶ πλείοσι καὶ Νουμήνιος	ὁ	Ἡρακλεώτης, ὁ Διεύχους τοῦ ἰατροῦ
[1, 8]	Πιταναῖος ὁ παρῳδὸς καὶ Ἡγήμων	ὁ	Θάσιος ὁ ἐπικληθεὶς Φακῆ, ὃν
[1, 1]	ἐν τῷ δείπνῳ παρασκευῆς. τοιοῦτον	ὁ	θαυμαστὸς οὗτος τοῦ λόγου οἰκονόμος
[1, 35]	Αἰσχύλον. ἐθαυμάζετο δὲ καὶ Ξενοφῶν	ὁ	θαυματοποιός, ὃς μαθητὴν κατέλιπε Κρατισθένη
[1, 35]	διάνοιαν. τοιοῦτος ἦν καὶ Νυμφόδωρος	ὁ	θαυματοποιός, ὃς προσκρούσας Ῥηγίνοις, ὥς
[1, 25]	διαβόητοι δὲ ἐπὶ σφαιρικῇ Δημοτέλης	ὁ	Θεοκρίτου τοῦ Χίου σοφιστοῦ ἀδελφὸς
[1, 61]	τραγικὸς ποιητὴς ὁ Ἀστυδάμας. ~ὅτι	{ὁ}	Θεόπομπος ὁ Χῖος τὴν ἄμπελον
[1, 56]	χρησμός. ἐν τῷ χρησμῷ, φησίν,	ὁ	θεὸς ηὐτομάτισε· πῖν´ οἶνον τρυγίαν,
[1, 44]	ἅτε ξύλον παρὰ ξύλῳ‘ φησὶν	ὁ	Θηβαῖος μελοποιός. {ἔτι περὶ τοῦ
[1, 4]	εὔνοιαν εὐθὺς εἰσιόντα τὰς θύρας.	ὁ	θυρωρὸς ἱλαρὸς πρῶτόν ἐστιν, ἡ
[1, 55]	{ἢ πρόδρομον} ~θαυμάζεται δὲ καὶ	ὁ	Ἰκάριος οἶνος, ὡς Ἄμφος· ἐν
[1, 18]	τὰ ἔπη ταῦτα προηνέγκατο Διοσκουρίδης	ὁ	Ἰσοκράτους μαθητής) καὶ ὁ Ἀχιλλεὺς
[1, 48]	Φαλερίνου εὐστομαχώτερος. εὐγενὴς δὲ καὶ	ὁ	Καίκουβος, πληκτικός, εὔτονος· παλαιοῦται δὲ
[1, 48]	γὰρ ὡς ἐμμεμιγμένου αὐτῷ ἑτέρου.	ὁ	Καληνὸς κοῦφος, τοῦ Φαλερίνου εὐστομαχώτερος.
[1, 27]	πραγμάτων· ἣν παρίστησι γινομένην Ξενοφῶν	ὁ	καλὸς ἐν τῇ Ἀναβάσει ἐν
[1, 59]	ὁ Χῖος καὶ τοῦ Χίου	ὁ	καλούμενος Ἀριούσιος. διαφοραὶ δὲ αὐτοῦ
[1, 48]	δὲ περὶ τὴν Καμπανίας Κύμην	ὁ	καλούμενος Οὐλβανός, κοῦφος, πότιμος ἀπὸ
[1, 62]	ἐκάλουν οἱ παλαιοὶ Ἀπολλόδωρος δηλοῖ	ὁ	Καρύστιος· εἰ δ´ ὅτι καλοῦμεν
[1, 46]	κνίσσῃ μελδόμενος ἁπαλοτρεφέος σιάλοιο. καὶ	ὁ	κατ´ Ὀδυσσέως ἀφεθεὶς ποῦς βοὸς
[1, 60]	τὴν προσφοράν. τούτους δ´ ὑπερβάλλει	ὁ	κατὰ Ἄντυλλαν πόλιν οὐ μακρὰν
[1, 59]	δυνάμει. τῶν δ´ οἴνων χαριέστατος	ὁ	κατὰ τὴν Ἰταλίαν Ἀλβανὸς καὶ
[1, 60]	κατὰ τὴν Θηβαίδα καὶ μάλιστα	ὁ	κατὰ τὴν Κόπτον πόλιν οὕτως
[1, 2]	Ἀλκείδης ὁ Ἀλεξανδρεύς. καὶ ἦν	ὁ	κατάλογος οὗτος στρατιωτικός, φησί, μᾶλλον
[1, 48]	ἑαυτοῦ κρείττων γίνεται. εὐγενὴς καὶ	ὁ	Καυκῖνος καὶ τῷ Φαλερίνῳ ἐμφερής.
[1, 58]	οὐδὲν ἀπόβλητον Διονύσιον, οὐδὲ γίγαρτον,	ὁ	Κεῖός φησι ποιητής. ~τῶν οἴνων
[1, 59]	χαριέστατος δ´ οἶνος εἰς παλαίωσιν	ὁ	Κερκυραῖος. ὁ δὲ Ζακύνθιος καὶ
[1, 45]	ἀπαλλάττεται τῆς τούτων ἐπιθυμίας· εἴπερ	ὁ	κολάζων αὐτὸν θεὸς προσείων, καθάπερ
[1, 40]	καὶ ὕψι βιβάς. Εὔμηλος δὲ	ὁ	Κορίνθιος ἢ Ἀρκτῖνος τὸν Δία
[1, 40]	Κρατίνῳ καὶ Καλλίᾳ, Ζήνων δὲ	ὁ	Κρὴς ὁ πάνυ Ἀρταξέρξῃ προσφιλέστατος
[1, 11]	~Φαινίας δέ φησιν ὅτι Φιλόξενος	ὁ	Κυθήριος ποιητής, περιπαθὴς ὢν τοῖς
[1, 3]	διδόασιν ἄμεινον, ὥς πού φησιν	ὁ	Κυρηναῖος ποιητής ἢ παρ´ ἄλλου
[1, 12]	προσπελάσαντι τῇ γῇ. Ἀριστόξενος δ´	ὁ	Κυρηναῖος φιλόσοφος, ὁ ὄντως μετελθὼν
[1, 57]	αὐτίτην καλεῖ οἶνον. Πλάτων δ´	ὁ	κωμικὸς καπνίαν· κάλλιστος δ´ οὗτος
[1, 52]	Τροιζήνιος Θεσμοφοριασάσας ἐπιγράφει. ἐν ταύτῃ	ὁ	κωμικὸς μέμνηται Πεπαρηθίου οἴνου· οἶνον
[1, 14]	εἰς ἀναιδείην, Ἀρχίλοχος φησίν. Εὔβουλος	ὁ	κωμικός φησί που· εἰσὶν ἡμῖν
[1, 14]	κἂν τάξιν λιπεῖν, Ἄμφις φησὶν	ὁ	κωμικός. Χρύσιππος δέ φησιν· ἀσύμβολον
[1, 4]	ἔτι διδάσκουσιν, ὡς τὰ Πινδάρου	ὁ	κωμῳδιοποιὸς Εὔπολίς φησιν ἤδη κατασεσιγασμένα
[1, 8]	δὲ τοῦ Λευκαδίου Δείπνου Πλάτων	ὁ	κωμῳδιοποιὸς μέμνηται· ἐγὼ δ´ ἐνθάδ´
[1, 59]	Μύνδον φησίν. ἱκανῶς δὲ καὶ	ὁ	Κῷος τεθαλάττωται. καὶ ὁ Ῥόδιος
[1, 48]	δέκα· κρείττων δὲ γίνεται παλαιούμενος.	ὁ	Λαβικανὸς ἡδὺς καὶ λιπαρὸς τῇ
[1, 26]	συνέγραψε δὲ περὶ σφαιριστικῆς Τιμοκράτης	ὁ	Λάκων. ~οἱ Φαίακες δὲ παρ´
[1, 18]	τρυφερὸν κατακρημνίζει. καὶ Ἀντίνοος δ´	ὁ	λέγων πρὸς Ὀδυσσέα οἶνός σε
[1, 59]	Κερκυραῖος. ὁ δὲ Ζακύνθιος καὶ	ὁ	Λευκάδιος διὰ τὸ γύψον λαβεῖν
[1, 52]	ὅστις ἐπεγερεῖ τὸν ἔμβολον. Εὔβουλος·	ὁ	Λευκάδιος πάρεστι καὶ μελίττιος οἰνίσκος
[1, 27]	πρὸς τὸν αὐλόν· καὶ τέλος	ὁ	λῃστὴς δήσας τὸν ἄνδρα τὸ
[1, 34]	μετὰ ἔτη τριάκοντα. Ἡρόδοτος δὲ	ὁ	λογόμιμος, ὥς φησιν Ἡγήσανδρος, καὶ
[1, 35]	ὁ αὐτός φησι. Διοπείθης δὲ	ὁ	Λοκρός, ὥς φησι Φανόδημος, παραγενόμενος
[1, 19]	ὡς Ἀντιφάνης· ἄριστον ἐν ὅσῳ	ὁ	μάγειρος ποιεῖ, εἶτ´ ἐπάγει· συνακρατίσασθαι
[1, 13]	ἔλεγε τοῖς φίλοις ἐγκώμιον. οὐδὲν	ὁ	μάγειρος τοῦ ποιητοῦ διαφέρει· ὁ
[1, 57]	ᾧ μηδένα συγκρίνεσθαι. Ἀλκίφρων δ´	ὁ	Μαιάνδριος περὶ τὴν Ἐφεσίαν φησὶν
[1, 60]	τε καὶ Ἀλκείδης γενήσομαι. ὅτι	ὁ	Μαρεώτης οἶνος ὁ Ἀλεξανδρεωτικὸς τὴν
[1, 48]	Πραινεστίνου δὲ καὶ Τιβουρτίνου λιπαρώτερος.	ὁ	Μαρσικὸς δὲ πάνυ αὐστηρός, εὐστόμαχος
[1, 51]	οἶνος Λέσβιος, ὃν αὐτὸς ἐποίησεν	ὁ	Μάρων, μοι δοκῶ, φησὶ Κλέαρχος.
[1, 48]	δὲ λίαν κοῦφος καὶ τρυφερός.	ὁ	Μασσαλιήτης καλός· ὀλίγος δὲ γίνεται,
[1, 2]	Λεωνίδης ὁ Ἠλεῖος καὶ Αἰμιλιανὸς	ὁ	Μαυρούσιος καὶ Ζωίλος, γραμματικῶν οἱ
[1, 26]	εὑρετὴς αὐτοῦ, ὥς φησιν Ἰόβας	ὁ	Μαυρούσιος, Φαινέστιος ὁ παιδοτρίβης. καὶ
[1, 5]	τοι. τοιοῦτος ἦν τῇ μεγαλοψυχίᾳ	ὁ	μέγας Ἀλέξανδρος. Κόνων δὲ τῇ
[1, 54]	ἱμάτιον περιβάληται. καὶ Κῦρος δὲ	ὁ	μέγας Πυθάρχῳ τῷ Κυζικηνῷ φίλῳ
[1, 2]	τοῦ τῆς ἡμέρας μορίου, εἰ	ὁ	μέθυσος ἐπὶ ἀνδρός, εἰ ἡ
[1, 59]	Μνησίθεος δ´ ὁ Ἀθηναῖός φησιν·	ὁ	μέλας οἶνός ἐστι θρεπτικώτατος, ὁ
[1, 61]	κρίθινον πεπωκότες ἐξυπτιάζονται τὴν κεφαλήν·	ὁ	μὲν γὰρ οἶνος καρηβαρικός, ὁ
[1, 59]	κιρρός, ὃ δὲ μέλας. καὶ	ὁ	μὲν λευκὸς λεπτότατος τῇ φύσει,
[1, 59]	τούτων τῇ γεύσει αὐτόκρατος καλεῖται.	ὁ	μὲν οὖν αὐστηρὸς εὔστομός ἐστι
[1, 15]	μαγειρικὰς μαγγανείας καὶ τά, ὡς	ὁ	Μένανδρός φησιν, ὑποβινητιῶντα βρώματα καὶ
[1, 28]	πολυτέλειαν. οἴκων μὲν οὖν λαμπρότατος	ὁ	Μενελάου. τοιοῦτον δέ τινα ὑφίσταται
[1, 59]	ὁ οἶνος. ὁ δὲ μέλας,	ὁ	μὴ γλυκάζων, τροφιμώτατος, στυπτικός· ὁ
[1, 35]	Ταραντῖνος, Φιλιστίδης ὁ Συρακούσιος, Ἡράκλειτος	ὁ	Μιτυληναῖος. γεγόνασι δὲ καὶ πλάνοι
[1, 48]	τιμᾶται δαίμων, ὥς φησι Χάρης	ὁ	Μιτυληναῖος, ὃς καλεῖται Σοροάδειος· ἑρμηνεύεται
[1, 41]	Ἀθηναίοις. φησὶ δὲ καὶ Ἀλκαῖος	ὁ	Μιτυληναῖος ποιητής· τέγγε πνεύμονα οἴνῳ·
[1, 58]	κεῖται παρὰ Ποσειδίππῳ· διψηρὸς ἄτοπος	ὁ	μυρίνης ὁ τίμιος. καὶ Ἑρμῆς
[1, 2]	τῶν ἀρχαίων ἀδυνατώτερος, Ῥουφῖνός τε	ὁ	Νικαεύς. μουσικὸς δὲ παρῆν Ἀλκείδης
[1, 48]	χρήσιμος, παλαιωθεὶς δὲ πολὺ χρησιμώτερος.	ὁ	Νουμεντανὸς ἀκμάζει ταχὺ καὶ ἀπὸ
[1, 42]	λέγῃ τις οὐδαμῶς μάθοιμεν ἄν·	ὁ	νοῦς γάρ ἐστι τῆς τραπέζης
[1, 13]	ὁ μάγειρος τοῦ ποιητοῦ διαφέρει·	ὁ	νοῦς γάρ ἐστιν ἑκατέρῳ τούτων
[1, 31]	καὶ Μενελάου δὲ τελοῦντος γάμους	ὁ	νυμφίος Μεγαπένθης οἰνοχοεῖ. νῦν δὲ
[1, 9]	ἐψυχαγώγησεν· ἦν δὲ διθυραμβοποιός. καὶ	ὁ	νυμφίος Φιλόξενε, εἶπε, καὶ αὔριον
[1, 62]	ἂν ἀμπελῶνι κράμβαι φύωνται, ἀμαυρότερος	ὁ	οἶνος γίνεται. διὸ καὶ Συβαρῖται,
[1, 59]	κεφαλὴν ποιεῖ διάπυρον· ἀνωφερὴς γὰρ	ὁ	οἶνος. ὁ δὲ μέλας, ὁ
[1, 17]	καθῃμαγμένος ἀσεβὲς ἡγεῖται. οἶδε δὲ	ὁ	Ὅμηρος καὶ τὸ ὠφέλιμον καὶ
[1, 12]	Ἀριστόξενος δ´ ὁ Κυρηναῖος φιλόσοφος,	ὁ	ὄντως μετελθὼν τὴν πάτριον φιλοσοφίαν,
[1, 34]	ὥς φησιν Ἡγήσανδρος, καὶ Ἀρχέλαος	ὁ	ὀρχηστὴς παρὰ Ἀντιόχῳ τῷ βασιλεῖ
[1, 39]	καὶ Τέλεσις δὲ ἢ Τελέστης	ὁ	ὀρχηστοδιδάσκαλος πολλὰ ἐξεύρηκε σχήματα, ἄκρως
[1, 48]	ἐστὶ δὲ δυνάμει καὶ εὐστόμαχος.	ὁ	Οὐελίτερνος δὲ ἡδὺς πινόμενος, εὐστόμαχος·
[1, 26]	φησιν Ἰόβας ὁ Μαυρούσιος, Φαινέστιος	ὁ	παιδοτρίβης. καὶ Ἀντιφάνης· φαινίνδα παίζων
[1, 47]	Μάρωνος. ἐπιδέχεται δὲ πλείω κρᾶσιν	ὁ	παλαιὸς οἶνος διὰ τὸ μᾶλλον
[1, 47]	ἀντὶ τοῦ ἀεί. ὄντως δὲ	ὁ	παλαιὸς οἶνος οὐ πρὸς ἡδονὴν
[1, 19]	Αἰσχύλῳ τῶν ὀνομάτων ἐν οἷς	ὁ	Παλαμήδης πεποίηται λέγων· καὶ ταξιάρχας
[1, 40]	Καλλίᾳ, Ζήνων δὲ ὁ Κρὴς	ὁ	πάνυ Ἀρταξέρξῃ προσφιλέστατος παρὰ Κτησίᾳ.
[1, 56]	ἐξ Ἰταλίας. εἴη ἂν οὖν	ὁ	παρὰ Σικελιώταις γλυκὺς καλούμενος Πόλλιος
[1, 24]	νήσῳ ἐρήμῃ. τοιοῦτός ἐστι καὶ	ὁ	παρὰ τοῖς μνηστῆρσιν ἀείδων ἀνάγκῃ,
[1, 48]	ὤν. ~περὶ Ἰταλικῶν οἴνων φησὶν	ὁ	παρὰ τούτῳ τῷ σοφιστῇ Γαληνός·
[1, 14]	~ὅτι περὶ Περικλέους φησὶν Ἀρχίλοχος	ὁ	Πάριος ποιητὴς ὡς ἀκλήτου ἐπεισπαίοντος
[1, 8]	μαθητής, καὶ Ματρέας ὁ Πιταναῖος	ὁ	παρῳδὸς καὶ Ἡγήμων ὁ Θάσιος
[1, 44]	λέγειν βιαιότερόν ἐστι. ὅτι Καρύστιος	ὁ	Περγαμηνὸς ἱστορεῖ τὰς Κερκυραίας γυναῖκας
[1, 2]	οὐ παρέργως ἁπτόμενος, Γαληνός τε	ὁ	Περγαμηνός, ὃς τοσαῦτ´ ἐκδέδωκε συγγράμματα
[1, 51]	Ὑμηττίων ὀρίγανόν τε Τενέδιον. ~ὅτι	ὁ	Περσῶν βασιλεὺς τὸν Χαλυβώνιον μόνον
[1, 8]	τοῦ ἰατροῦ μαθητής, καὶ Ματρέας	ὁ	Πιταναῖος ὁ παρῳδὸς καὶ Ἡγήμων
[1, 35]	παρ´ Ἕλλησι καὶ Ῥωμαίοις Ματρέας	ὁ	πλάνος ὁ Ἀλεξανδρεύς, ὃς ἔλεγε
[1, 41]	φορῇ. ἡμῖν δ´ οὐ μόνον	ὁ	πνεύμων ἀπεξήρανται, κινδυνεύει δὲ καὶ
[1, 21]	ἐπὶ μόνων ἀνθρώπων δαῖτα λέγει	ὁ	ποιητής, ἐπὶ δὲ θηρίων οὐκ
[1, 27]	ὅ φησι ληκεῖν. οἶδε δὲ	ὁ	ποιητὴς καὶ τὴν πρὸς ᾠδὴν
[1, 18]	Σικελίαν. τῆς μέθης δὲ κατατρέχων	ὁ	ποιητὴς τὸν τηλικοῦτον Κύκλωπα ὑπὸ
[1, 49]	καὶ τυρὸν παρέχουσι. καὶ Κερκυραίους	ὁ	Ποσειδῶν ἐξολέσειε ναυσὶν ἐπὶ γλαφυραῖς,
[1, 60]	πλείστη μὲν αὐτή, ὅσος καὶ	ὁ	ποταμός. καὶ πολλαὶ τῶν οἴνων
[1, 55]	δὲ ἐν Ἰκάρῳ, φησὶν Ἐπαρχίδης,	ὁ	πράμνιος. ἐστὶ δὲ οὗτος γένος
[1, 43]	ἂν ὀλίγων πολὺς ὅμιλος. καὶ	ὁ	Πρίαμος δὲ πρὸς Ἀχιλλέα φησί·
[1, 54]	κίνδυνον. τιμᾶται δὲ παρὰ Λαμψακηνοῖς	ὁ	Πρίηπος ὁ αὐτὸς ὢν τῷ
[1, 48]	ἀπὸ ἐτῶν πεντεκαίδεκα. χρήσιμος καὶ	ὁ	Πριούερνος λεπτομερέστερος ὢν τοῦ Ῥηγίνου
[1, 2]	πολυμαθείᾳ πάντας ὑπερηκοντικότες, Φιλάδελφός τε	ὁ	Πτολεμαεύς, ἀνὴρ οὐ μόνον ἐν
[1, 56]	παρέστασαν οἶνον ἄγουσαι. Ἵππυς δ´	ὁ	Ῥηγῖνος τὴν εἰλεὸν καλουμένην ἄμπελον
[1, 59]	καὶ ὁ Κῷος τεθαλάττωται. καὶ	ὁ	Ῥόδιος δὲ ἐλάττονος μὲν κεκοινώνηκε
[1, 8]	πεποίηνται ἄλλοι τε καὶ Τιμαχίδας	ὁ	Ῥόδιος δι´ ἐπῶν ἐν ἕνδεκα
[1, 57]	τὸν πράμνιον οἶνον. Τιμαχίδας δὲ	ὁ	Ῥόδιος ὑπόχυτόν τινα οἶνον ἐν
[1, 48]	συμποσίοις πίνεται. πάντων δὲ τούτων	ὁ	Σαβῖνος κουφότερος, ἀπὸ ἐτῶν ἑπτὰ
[1, 6]	ἔμμετρα ἔλεγε, καὶ Πάμφιλος δὲ	ὁ	Σικελός, ὡς ταῦτα· ἔγχει πιεῖν
[1, 37]	δέ φασιν ὅτι Κρὴς ἦν	ὁ	Σίκιννος. ἦν δὲ ἡ Πυλάδου
[1, 41]	τὸ Μουσεῖον ὁ Φιλιάσιος Τίμων	ὁ	σιλλογράφος τάλαρόν πού φησιν ἐπισκώπτων
[1, 37]	Μέμφιδος ὀρχήσεως ἤρα καὶ Σωκράτης	ὁ	σοφὸς καὶ πολλάκις καταλαμβανόμενος ὀρχούμενος,
[1, 48]	οὔτε λίαν ἡδὺς οὔτε λεπτός.	ὁ	Σπωλητῖνος οἶνος καὶ πινόμενος ἡδὺς
[1, 36]	ἄλλων πλειόνων. οὗτοι οὖν πάντες,	ὁ	σύμπας δῆμος τῆς οἰκουμένης, τὸν
[1, 7]	φέροντες, Ἀριστοφάνης φησίν. ~ὅτι Ἀρχέστρατος	ὁ	Συρακούσιος ἢ Γελῷος ἐν τῇ
[1, 35]	θαυματοποιοὶ Σκύμνος ὁ Ταραντῖνος, Φιλιστίδης	ὁ	Συρακούσιος, Ἡράκλειτος ὁ Μιτυληναῖος. γεγόνασι
[1, 8]	δὲ γίνεται ἐν χειμῶνι, φησὶν	ὁ	Συρακούσιος ποιητής· οὐχ ἅμα μὲν
[1, 21]	ἐστι διαμοιρᾶσθαι ἐπ´ ἴσης· καὶ	ὁ	τὰ κρέα ὀπτῶν δαιτρός, ἐπεὶ
[1, 60]	καθικνούμενος, διουρητικός. τούτου δὲ καλλίων	ὁ	Ταινιωτικὸς καλούμενος. ταινία δ´ ἐστὶν
[1, 60]	μέλι τὸ Ἀττικὸν ἀνακιρνάμενον. οὗτος	ὁ	Ταινιωτικὸς πρὸς τῷ ἡδὺς εἶναι
[1, 35]	ὥς φησιν Ἀριστόξενος. Στράτων δ´	ὁ	Ταραντῖνος ἐθαυμάζετο τοὺς διθυράμβους μιμούμενος·
[1, 35]	καὶ παρ´ Ἀλεξάνδρῳ θαυματοποιοὶ Σκύμνος	ὁ	Ταραντῖνος, Φιλιστίδης ὁ Συρακούσιος, Ἡράκλειτος
[1, 6]	παρ´ Ἀσκραίοις τεῦτλα. Κλεάνθης δὲ	ὁ	Ταραντῖνος, ὥς φησι Κλέαρχος, πάντα
[1, 1]	~ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΝΑΥΚΡΑΤΙΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΩΝ ~Ἀθήναιος μὲν	ὁ	τῆς βίβλου πατήρ· ποιεῖται δὲ
[1, 48]	Φαλερίνῳ, κουφότερος δέ, οὐ πληκτικός.	ὁ	Τιβουρτῖνος λεπτός, εὐδιάπνευστος, ἀκμάζων ἀπὸ
[1, 58]	Ποσειδίππῳ· διψηρὸς ἄτοπος ὁ μυρίνης	ὁ	τίμιος. καὶ Ἑρμῆς δ´ εἶδος
[1, 57]	καὶ γλύξις δ´ οἶνος καλεῖται	ὁ	τὸ ἕψημα ἔχων. Πολύζηλος δὲ
[1, 43]	εἴα τὸ πένθος. διὸ καὶ	ὁ	τὸ σύνολον οὐ γευσάμενος τροφῆς
[1, 15]	ἀτάκτων ἐπιθυμιῶν. καὶ Ἀλκίνους δὲ	ὁ	τὸν τρυφερὸν ᾑρημένος βίον τοὺς
[1, 6]	πεπαιδευμένος εἶναι, ὡς καὶ Καλλιφάνης	ὁ	τοῦ Παραβρύκοντος κληθεὶς ἀρχὰς ποιημάτων
[1, 6]	ἔδωκεν ἑκάστῳ χιτῶνα καὶ ἱμάτιον.	~ὁ	τρεχέδειπνος, φησί, σοφιστής. Κλέαρχός φησι
[1, 10]	τὸ ὄψον, ἵν´ ὡς θερμότατον	ὁ	τρισάθλιος ἀναδιδῷ τῇ γλώττῃ. ἄλλοι
[1, 48]	ἐστιν αὐτοῦ. βράδιον δ´ ἀκμάζει	ὁ	Τριφολῖνος, ἐστὶ δὲ τοῦ Συρεντίνου
[1, 52]	Ἀριστοφάνους τὰς δευτέρας Θεσμοφοριαζούσας Δημήτριος	ὁ	Τροιζήνιος Θεσμοφοριασάσας ἐπιγράφει. ἐν ταύτῃ
[1, 2]	ἄλλων ὅσοι τι ἐφθέγγοντο Οὐλπιανὸς	ὁ	Τύριος, ὃς διὰ τὰς συνεχεῖς
[1, 28]	δέ ἐστι παρ´ αὐτῷ καὶ	ὁ	τῶν Φαιάκων βίος· αἰεὶ γὰρ
[1, 27]	ἔσκαιρον. ὑποσημαίνεται δὲ ἐν τούτοις	ὁ	ὑπορχηματικὸς τρόπος, ὃς ἤνθησεν ἐπὶ
[1, 48]	παρὰ τούτῳ τῷ σοφιστῇ Γαληνός·	ὁ	Φαλερῖνος οἶνος ἀπὸ ἐτῶν δέκα
[1, 59]	κατὰ τὴν Ἰταλίαν Ἀλβανὸς καὶ	ὁ	Φαλερνίτης. ὁ δὲ τούτων πεπαλαιωμένος
[1, 57]	πόλει Ἰταλίας. ἀμφίας δ´ οἶνος	ὁ	φαῦλος καλεῖται παρὰ Σωσικράτει. ἐχρῶντο
[1, 24]	ᾄδει πρὸς τὴν αὐτὴν βουλὴν	ὁ	Φήμιος νόστον Ἀχαιῶν. καὶ αἱ
[1, 41]	καὶ Χρυσίππου. ~ὅτι τὸ Μουσεῖον	ὁ	Φιλιάσιος Τίμων ὁ σιλλογράφος τάλαρόν
[1, 9]	καὶ αὔριον ὧδε δειπνήσεις· καὶ	ὁ	Φιλόξενος ἂν ὄψον, ἔφη, μὴ
[1, 11]	τίνος ἕνεκεν τοῦτο ποιεῖ, εἶπεν	ὁ	Φιλόξενος ὅτι γράφων τὴν Γαλάτειαν
[1, 48]	τε καθαπτόμενος κεφαλῆς. τούτῳ ἐμφερὴς	ὁ	Φορμιανός, ταχὺ δὲ ἀκμάζει καὶ
[1, 48]	παλαιοῦται δὲ μετὰ ἱκανὰ ἔτη.	ὁ	Φουνδανὸς εὔτονος, πολύτροφος, κεφαλῆς καὶ
[1, 5]	παύεται, Ἀντιφάνης φησίν. ὅτι Ξενοκράτης	ὁ	Χαλκηδόνιος καὶ Σπεύσιππος ὁ Ἀκαδημαικὸς
[1, 26]	δ´ οὐκ ἀηδῶς καὶ Κτησίβιος	ὁ	Χαλκιδεὺς φιλόσοφος· καὶ πολλοὶ διὰ
[1, 49]	φωνῇ οἰνοποιός. ~ὅτι Ἀντιφάνης που	ὁ	χαρίεις τὰ ἐξ ἑκάστης πόλεως
[1, 6]	γράμματα. φησὶ δὲ καὶ ὅτι	ὁ	Χάρμος εἰς ἕκαστον τῶν παρατιθεμένων
[1, 59]	μᾶλλον οὐρεῖται. χαριέστατος δ´ ἐστὶν	ὁ	Χῖος καὶ τοῦ Χίου ὁ
[1, 59]	χρείᾳ μέσος ἐστί. κοινῶς δ´	ὁ	Χῖος πεπτικός, τρόφιμος, αἵματος χρηστοῦ
[1, 61]	ὁ Ἀστυδάμας. ~ὅτι {ὁ} Θεόπομπος	ὁ	Χῖος τὴν ἄμπελον ἱστορεῖ εὑρεθῆναι
[1, 8]	κωμῳδίᾳ τινὲς ἐντάττουσιν. ὅτι Ἀρτεμίδωρος	ὁ	Ψευδαριστοφάνειος ὀψαρτυτικὰς λέξεις συνήγαγε. τοῦ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/02/2006