Livre, pages
[11, 502]	φιάλην εἰρηκότος. Φερεκράτης δὲ ἢ	ὁ	πεποιηκὼς τοὺς εἰς αὐτὸν ἀναφερομένους
[11, 468]	Μολοσσίας ἡ Ἰωλκός, ἐν ᾗ	ὁ	ἐπὶ Πελίᾳ ἀγὼν ἐτέθη. Βέλτιον
[11, 488]	χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον, ἔπειτα τί	τὸ	οὔατα δ´ αὐτοῦ τέσσαρ´ ἔσαν.
[11, 466]	ἔδωκε τὰ ποτήρια. Ἀντικλείδης δ´	ὁ	Ἀθηναῖος ἐν τῷ ιϚ Νόστων.
[11, 469]	ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ καλεῖσθαι Φιλήμων	ὁ	Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ Ἀττικῶν
[11, 501]	τὴν ἀπύθμενον φιάλην. Ἀπολλόδωρος δ´	ὁ	Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ τοῦ
[11, 483]	διὰ χρόνου ὁ κωθωνισμὸς Μνησίθεος	ὁ	Ἀθηναῖος ἰατρὸς ἐν τῇ περὶ
[11, 508]	Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι. Καὶ Κάλλιππος δ´	ὁ	Ἀθηναῖος, μαθητὴς καὶ αὐτὸς Πλάτωνος,
[11, 471]	θηρίων αὐτῷ ἐντετυπῶσθαι. (Πάμφιλος δ´	ὁ	Ἀλεξανδρεὺς ἀπὸ τοῦ τὸν Διόνυσον
[11, 482]	οὐ χρηστήν, ὥς φησιν Ἀντίοχος	ὁ	Ἀλεξανδρεὺς ἐν τῷ περὶ τῶν
[11, 480]	τὸ χεῖλος, (ὡς Σιμωνίδης φησὶν	ὁ	Ἀμόργιος· Αὐτὴ δὲ φοξίχειλος Ἀργείη
[11, 501]	φασιν, ὃν τρόπον ἀμφιφορεὺς λέγεται	ὁ	ἀμφοτέρωθεν κατὰ τὰ ὦτα δυνάμενος
[11, 466]	τε (Καικίλιος δὲ ὁ ῥήτωρ	ὁ	ἀπὸ Καλῆς ἀκτῆς ἐν τῷ
[11, 492]	τῶν Πλειάδων ἓξ ὁρωμένων ὅμως	ὁ	ἀριθμὸς αὐτῶν οὐκ ἀπόλλυται, λέγονται
[11, 461]	Δικαίαρχος μὲν γὰρ ὁ Μεσσήνιος,	ὁ	Ἀριστοτέλους μαθητής, ἐν τῷ περὶ
[11, 485]	πτωματίσιν, ἐκπεταλώτερον δέ. Ἀρτεμίδωρος δ´	ὁ	Ἀριστοφάνειος ποτήριον ποιόν. Ἀπολλοφάνης δὲ
[11, 465]	Ὧν εἷς ἐστι καὶ Πυθέας	ὁ	Ἀρκὰς ἐκ Φιαλείας, (ὃς καὶ
[11, 466]	πόρρω δέ ἐστι τοῦ ἀρυστίχου	ὁ	ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ ἀρύτειν καὶ
[11, 488]	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν. Ταῦτα προθέμενος	ὁ	Ἀσκληπιάδης ζητεῖ περὶ τῶν ἥλων,
[11, 509]	~(Τίμαιος δ´ ὁ Κυζικηνός, ὡς	ὁ	αὐτὸς Δημοχάρης φησίν, χρήματα καὶ
[11, 481]	μεγάλοις ποτηρίοις αἱ γυναῖκες ἐχρῶντο	ὁ	αὐτὸς εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Τυραννίδι
[11, 485]	λεγομένῳ βομβυλιῷ. Φησὶν γάρ που	ὁ	αὐτός· Τὸ δ´ αἷμα λέλαφας
[11, 466]	Ἀρκάδος ποτήριον, ὃ σοφίας ἆθλον	ὁ	Βαθυκλῆς τῷ κριθέντι ἀρίστῳ τῶν
[11, 460]	αὐτῷ δὲ ἔφη· Πολλῷ γ´	ὁ	Βάκις διεχρῆτο τῷ ποτηρίῳ. Καὶ
[11, 494]	Ἀπολλωνίου (Δίωνος) εἰς ἃ ἀποβλέψας	ὁ	βασιλεὺς εἶπεν ὦ θαυμάσιε λυτικέ,
[11, 467]	τοῦ Ἡρακλέους οὕτως· ὅταν εἰσίῃ	ὁ	βασιλεὺς εἰς τὴν πόλιν, ὑπαντᾶν
[11, 494]	λαμβανόντων, λαβὼν ταύτας εἰς χεῖρας	(ὁ	βασιλεὺς) καὶ κατιδὼν ἔφη καὶ
[11, 469]	ἐν Φιλολάκωνί φησι· (Τούτῳ προέπιεν	ὁ	βασιλεὺς κώμην τινά. {Β. Καινόν
[11, 497]	δὲ τοῦ τρίτου λέγων φησίν·	Ὁ	Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ τοῦ Πηγάσου
[11, 498]	(Καὶ παρ´ Ὁμήρῳ δ´ Ἀριστοφάνης	ὁ	Βυζάντιος γράφει· Πλησάμενος δ´ ἄρα
[11, 506]	προτέρῳ τῶν εἰς αὐτὸν διαλόγων·	ὁ	γὰρ δεύτερος ὑπό τινων Ξενοφῶντος
[11, 477]	ἔλεξα περιστείχοντος ἀλείσου τὸ τρίτον.	Ὁ	γὰρ λέγων ἄλεισον τὸ αὐτὸ
[11, 472]	ὑπόξυλα Νεοπτόλεμος ἀνέθηκεν. (Ἀπολλόδωρος δ´	ὁ	Γελῷος ἐν Φιλαδέλφοις ἢ Ἀποκαρτεροῦντί
[11, 492]	δέπας περικαλλές, ὃ οἴκοθεν ἦγ´	ὁ	γεραιός Ἐν τῷ ῥά σφι
[11, 487]	δέπας περικαλλές, ὃ οἴκοθεν ἦγ´	ὁ	γεραιός, χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον· οὔατα
[11, 461]	νέος βαστάσαι ἴσχυεν, Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρε, (περὶ οὗ
[11, 493]	ἑξαμέτρου (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν» ἀπὸ τοῦ
[11, 493]	τραπέζης (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν, γράφει κατὰ
[11, 488]	τραπέζης πλεῖον ἐόν· Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν. Ἐν τούτοις
[11, 493]	τραπέζης (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν» οὐκ ἀκουστέον
[11, 488]	ἐβάσταζον τὸ ποτήριον, Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν. Ταῦτα προθέμενος
[11, 493]	τραπέζης πλεῖον ἐόν, (Νέστωρ δ´	ὁ	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν, ὡς παντὸς
[11, 505]	μεθυσθῇ. (Λέγεται δὲ ὡς καὶ	ὁ	Γοργίας αὐτὸς ἀναγνοὺς τὸν ὁμώνυμον
[11, 505]	τε καὶ χρυσοῦς Γοργίας, ἔφη	ὁ	Γοργίας· Ἦ καλόν γε αἱ
[11, 505]	Ἄλλοι δέ φασιν ὡς ἀναγνοὺς	ὁ	Γοργίας τὸν Πλάτωνος διάλογον πρὸς
[11, 481]	καὶ Μνησιβούλου φησὶ δὲ Δίδυμος	ὁ	γραμματικὸς ἐπίμηκες εἶναι τὸ ποτήριον
[11, 486]	αʹ περὶ Ἀκροπόλεως. Ἀγνοεῖ δ´	ὁ	γραμματικὸς ὅτι τὸν τοιοῦτον σχηματισμὸν
[11, 486]	Λυκίᾳ εἰργασμένα. Ὅπερ ἐξηγούμενος Δίδυμος	ὁ	γραμματικὸς τὰς ὑπὸ Λυκίου φησὶ
[11, 463]	Θάσιος ἐκ μεγάλων κυλίκων ἐπιδέξια,	ὁ	δ´ Ἀττικὸς ἐκ μικρῶν ἐπιδέξια,
[11, 504]	ὃς ἐν τῷ Συμποσίῳ φησίν·	Ὁ	δ´ αὖ Σωκράτης εἶπεν· ἀλλὰ
[11, 508]	δὲ τοῦ Πλάτωνος καὶ προσκαταγελᾶν;	ὁ	δ´ αὐτὸς λόγος καὶ περὶ
[11, 470]	προειπὼν περὶ τοῦ Ὠκεανοῦ ἐπιφέρει·	Ὁ	δ´ Ἡρακλῆς ἕλκεται ἐπ´ αὐτὸν
[11, 478]	δ´ ἐν Ὀδυσσεῖ ἢ Πανόπταις·	Ὁ	δ´ ἱερεὺς Εὐήγορος ἐν μέσοις
[11, 460]	ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.	Ὁ	δὲ Ἀνακρέων ἔφη· Οἰνοπότης δὲ
[11, 488]	μικρά, παρόμοια ταῖς Κορινθιακαῖς ὑδρίαις.	Ὁ	δὲ Ἀπελλῆς ἐντέχνως ἄγαν ὑπέδειξε
[11, 476]	κριθαί, πισοί, λάθυροι, ὦχροι, φακοί.	Ὁ	δὲ βαστάσας αὐτὸ οἷον λικνοφορήσας
[11, 506]	δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους περιέχει καταδρομήν,	ὁ	δὲ Γοργίας οὐ μόνον ἀφ´
[11, 463]	δ´ Ἀττικὸς ἐκ μικρῶν ἐπιδέξια,	ὁ	δὲ Θετταλικὸς ἐκπώματα προπίνει ὅτῳ
[11, 506]	ἀληθείας ἔχει, θεὸς ἂν εἰδείη.	Ὁ	δὲ καλὸς αὐτοῦ Πρωταγόρας πρὸς
[11, 503]	μὲν ἐφίππιον στρῶμ´ ἐστὶν ἡμῖν,	ὁ	δὲ καλὸς πῖλος κάδος, ψυκτήρ,
[11, 473]	ὡς μέγιστον κάνθαρον. Καὶ πάλιν·	Ὁ	δὲ κάνθαρος πάλαι δὴ καινὸς
[11, 496]	τινὰς λέγει (κύλικας) γράφων ὧδε	(ὁ	δὲ λόγος ἐστὶν αὐτῷ περὶ
[11, 473]	κανθάρους. Ἄλεξις δ´ ἐν Κρατείᾳ	ὁ	δὲ λόγος περί τινος ἐν
[11, 501]	ὧν ὁ ὀμφαλὸς παραπλήσιος ἠθμῷ.	Ὁ	δὲ Μυρλεανὸς Ἀσκληπιάδης ἐν τοῖς
[11, 493]	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν,	ὁ	δὲ Νέστωρ ἀπονητὶ ἄειρεν. Νῦν
[11, 465]	ἡ ἀδικία τε καὶ αἰσχροκέρδεια.	Ὁ	δὲ Οἰδίπους (δι´ ἐκπώματα) τοῖς
[11, 494]	δὲ στρεπτὸν καὶ ὅλμον χρυσοῦν.	Ὁ	δὲ ὅλμος ἐστὶ ποτήριον κερατίου
[11, 463]	τὴν παρ´ αὑτῷ ἕκαστος πίνει,	ὁ	δὲ παῖς ὁ οἰνοχόος ὅσον
[11, 466]	ἐξ ὧν ἐκεράμευσε κατεσκευακέναι ταῦτα.	Ὁ	δὲ παρὰ Σοφοκλεῖ (ἐν τοῖς
[11, 508]	μηνύων πῶς δεῖ πράττειν ἕκαστα.	Ὁ	δὲ Πλάτων πῶς; οὐκ ἄτοπον
[11, 504]	ἡλικίας ἐπεπαίδευτο πάντα τὰ πάτρια,	ὁ	δὲ Πλάτων ὥσπερ ἐναντιούμενος ἐν
[11, 459]	φίλοι, καθίσαντες οἱ ἀριστεῖς δειπνοῦσιν,	ὁ	δὲ Πολύιδος ἱερὰ θύων ἐν
[11, 498]	Καὶ Ἀχαιὸς δ´ ἐν Ὀμφάλῃ·	(Ὁ	δὲ σκύφος με τοῦ θεοῦ
[11, 466]	ποιεῖ τοὺς Σατύρους τάδε λέγοντας·	(Ὁ	δὲ σκύφος με τοῦ θεοῦ
[11, 478]	οἶνος, γάλα, ὄιον ἔριον ἄπλυτον.	Ὁ	δὲ τοῦτο βαστάσας οἷον λικνοφορήσας
[11, 495]	χόες πελίκαι, καθάπερ εἴπομεν, ὠνομάζοντο.	Ὁ	δὲ τύπος ἦν τοῦ ἀγγείου
[11, 463]	θέραπες κιρνάντων προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις·	ὁ	δὲ χρυσὸς οἶνον ἔχων χειρῶν
[11, 507]	ἐπιγραφὴν διάλογον ἐξέδωκεν. (Ἡγήσανδρος δὲ	ὁ	Δελφὸς ἐν τοῖς Ὑπομνήμασι περὶ
[11, 479]	ἂν εἶπεν εὐδειπνίας. (Ἡγήσανδρος δ´	ὁ	Δελφὸς ἐν Ὑπομνήμασιν, ὧν ἀρχὴ
[11, 477]	κυμβίον δίδωσι πιεῖν. (ΚΙΒΩΡΙΟΝ. Ἡγήσανδρος	ὁ	Δελφὸς Εὐφορίωνά φησι τὸν ποιητὴν
[11, 472]	Φιλωνίδῃ· Τοιγαροῦν ἐμοὶ μὲν ἀρτίως	ὁ	δεσπότης δι´ ἀρετὴν τῶν θηρικλείων
[11, 484]	ἐστι τῶν μὲν πόρων οἰκειότατος	ὁ	διὰ τῆς οὐρήσεως, τῶν δὲ
[11, 468]	ἐτέθη. Βέλτιον δὲ λέγειν, φησὶν	ὁ	Δίδυμος ἐν τῷ τοῦ δράματος
[11, 487]	τῆς Ὑγιείας τοὔνομα. Φιλόξενος δ´	ὁ	διθυραμβοποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ
[11, 491]	ψυχραὶ δύνουσι Πέλειαι. Λαμπροκλῆς δ´	ὁ	διθυραμβοποιὸς καὶ ῥητῶς αὐτὰς εἶπεν
[11, 465]	ὃ ἀπηγορεύκει, λέγων οὕτως· (Αὐτὰρ	ὁ	διογενὴς ἥρως ξανθὸς Πολυνείκης πρῶτα
[11, 494]	ἀκουσόμεθα ποτήριον τὸ ὀξύβαφον, ὅταν	ὁ	Διόνυσος λέγῃ (περὶ τῶν Ἀθήνησι
[11, 462]	ἂν πορεύωνται. Πολλοῖς δὲ καὶ	ὁ	ἐν Ἰλλυριοῖς τόπος διαβόητός ἐστιν
[11, 499]	Θετταλῶν τὴν λάγυνον. Καὶ Ῥιανὸς	ὁ	ἐποποιὸς ἐν Ἐπιγράμμασιν· Ἥμισυ μὲν
[11, 464]	ἀτιμάσῃ, κεραμέοις χρῆται. Χοιρίλος δ´	ὁ	ἐποποιός φησι· (Χερσὶν ὄλβον ἔχω
[11, 480]	κώθων, καρχήσιον, φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ	ὁ	Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι ἀντὶ τοῦ
[11, 498]	καὶ οἱ ἐν ἀγρῷ, ὡς	ὁ	Εὔμαιος Πλησάμενος δῶκε σκύφος, ᾧπερ
[11, 503]	ὀβολούς, Φιλιππίδου λεπτότερον. (Ἡρακλέων δὲ	ὁ	Ἐφέσιος Ὃν ἡμεῖς, φησί, ψυγέα
[11, 474]	ποτήριον τὸ καρχήσιον, εἴ γε	ὁ	Ζεὺς ὁμιλήσας Ἀλκμήνῃ ἔδωκε δῶρον
[11, 466]	δίδωσι περικαλλές. Αὐτός γε μὴν	ὁ	Ζεὺς τῆς Ἡρακλέους γενέσεως ἄξιον
[11, 467]	Ἀριστοφάνης Νεφέλαις· Οὔτ´ αὐτὸς οὔθ´	ὁ	ζύγιος οὔθ´ ὁ σαμφόρας. Καὶ
[11, 506]	τῷ Μενεξένῳ οὐ μόνον Ἱππίας	ὁ	Ἡλεῖος χλευάζεται, ἀλλὰ καὶ ὁ
[11, 470]	νύκτα πρὸς ἑῴην, ἵν´ ἀνίσχει	(ὁ	ἥλιος) Ἔπειτα πορεύεται Ἡρακλῆς ἐν
[11, 469]	πινόντων προείπομεν. (Ὅτι δὲ καὶ	ὁ	Ἥλιος ἐπὶ ποτηρίου διεκομίζετο ἐπὶ
[11, 470]	τὸ τόξον ὡς βαλῶν, καὶ	ὁ	Ἥλιος παύσασθαι κελεύει, ὃ δὲ
[11, 474]	τῇ δευτέρᾳ ἱστορεῖ καὶ Ἡρόδωρος	ὁ	Ἡρακλεώτης. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς
[11, 461]	καὶ ὑδαρέστερον πεπωκέναι. Χαμαιλέων δ´	ὁ	Ἡρακλεώτης ἐν τῷ περὶ Μέθης,
[11, 489]	αὐτῷ συνενεγκάντων τἀργύριον· (ὅπερ Προμαθίδας	ὁ	Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος τὴν κατὰ τὸν
[11, 469]	τὸ δέπας ἐν ᾧ διέπλευσεν	(ὁ	Ἡρακλῆς τὸν Ὠκεανὸν εἶναι μέν
[11, 469]	Ἐρύθειαν. Ὅτι δὲ εἷς ἦν	ὁ	Ἡρακλῆς τῶν πλεῖστον πινόντων προείπομεν.
[11, 469]	δὲ ἐπεὶ μεγάλοις ἔχαιρε ποτηρίοις	ὁ	ἥρως, διὰ τὸ μέγεθος παίζοντες
[11, 493]	δέπας ἀμογητὶ ἀείρων. Ταῦτα καὶ	ὁ	θαυμάσιος λυτικὸς Σωσίβιος, ὃν οὐκ
[11, 504]	(Καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν	ὁ	θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἀθρόως ποτίζῃ,
[11, 492]	οὐδὲ κατὰ διαίρεσιν ἀναγνωστέον, ὡς	ὁ	Θρᾲξ Διονύσιος, ἀλλὰ κατὰ σύνθετον
[11, 489]	φέρεσθαι τὸ ἔκπωμα. Διονύσιος δὲ	ὁ	Θρᾲξ ἐν Ῥόδῳ λέγεται τὴν
[11, 501]	κατὰ τὸ στόμα. Διονύσιος δ´	ὁ	Θρᾲξ τὴν στρογγύλην, τὴν ἀμφιθέουσαν
[11, 503]	οἱ ἀρχαῖοι δῖνον. Νίκανδρος δ´	ὁ	Θυατειρηνὸς καλεῖσθαί φησι ψυκτήρια καὶ
[11, 485]	τὴν κώμην ποεῖ. Νίκανδρος δ´	ὁ	Θυατειρηνὸς κύλιξ, φησί, μείζων, παρατιθέμενος
[11, 461]	Οἴτῃ κατοικοῦντες, (ὥς φησι Νίκανδρος	ὁ	Θυατειρηνός, ὀνομασθῆναι φάσκων αὐτοὺς ἀπό
[11, 479]	οἱ μύσται, ὡς Νίκανδρός φησιν	ὁ	Θυατειρηνὸς παρατιθέμενος τὸ ἐκ Νεφελῶν
[11, 481]	Ἀριστονίκου τὰ κυφά. Νίκανδρος δ´	ὁ	Θυατειρηνὸς τὸ χωρὶς ὠτίων ποτήριον
[11, 486]	ὥς φησι Κλείταρχος καὶ Νίκανδρος	ὁ	Θυατειρηνός ᾧ τὸ ἔλαιον ἐπισπένδουσι
[11, 467]	ποτηρίου εἶδος, ὡς Μαρσύας γράφει	ὁ	ἱερεὺς τοῦ Ἡρακλέους οὕτως· ὅταν
[11, 479]	καὶ κύλικα. Κοτυλίσκος δὲ καλεῖται	ὁ	ἱερὸς τοῦ Διονύσου κρατηρίσκος, καὶ
[11, 478]	οἶμον ἔβαινε πόδα. ΚΟΝΩΝΕΙΟΣ. Ἴστρος	ὁ	Καλλιμάχειος ἐν πρώτῳ Πτολεμαίδος τῆς
[11, 505]	ὡς χαλεπός, ὡς ἀσελγής, διηγησαμένου·	ὁ	καλὸς Πλάτων μονονουχὶ εἰπών Οὐκ
[11, 505]	ὅτε εἶδεν αὐτόν, (Ἥκει ἡμῖν	ὁ	καλός τε καὶ χρυσοῦς Γοργίας,
[11, 479]	Ἐν τῇ ἀρίστῃ πολιτείᾳ, φησίν·	ὁ	καλούμενος κότταβος παρῆλθεν εἰς τὰ
[11, 462]	ἐν Ἰλλυριοῖς τόπος διαβόητός ἐστιν	ὁ	καλούμενος Κύλικες, παρ´ ᾧ ἐστι
[11, 496]	μαλακίᾳ διαβοήτου γενομένου ἱστορεῖ (Νίκανδρος	ὁ	Καλχηδόνιος ἐν τετάρτῳ Προυσίου Συμπτωμάτων.
[11, 508]	ὥς φησιν Εὐρύπυλος καὶ Δικαιοκλῆς	ὁ	Κνίδιος ἐνενηκοστῷ καὶ πρώτῳ Διατριβῶν,
[11, 475]	κελέβην εἶναι. Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος	ὁ	Κολοφώνιος ἐν πέμπτῳ Θηβαίδος φησί·
[11, 468]	τὰ ποτήρια καλεῖσθαι. Ἀντίμαχος δ´	ὁ	Κολοφώνιος ἐν πέμπτῳ Θηβαίδος φησί·
[11, 475]	τὴν κελέβην εἶναι. Νίκανδρος δ´	ὁ	Κολοφώνιος ἐν ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν
[11, 495]	ἄλλοτ´ Ἀρήτη προὔπινεν. Φοῖνιξ δ´	ὁ	Κολοφώνιος ἐν τοῖς Ἰάμβοις ἐπὶ
[11, 477]	κισσίνου κατασκευασθὲν ξύλου. (Νίκανδρος δὲ	ὁ	Κολοφώνιος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν
[11, 482]	σκύφοις ὅμοια, ὡς καὶ Νίκανδρος	ὁ	Κολοφώνιος, ~(Κύπελλα δ´ ἔνειμε συβώτης.
[11, 485]	λαψάμενος μεστὴν ἐκχαρυβδίσαι. Νίκανδρος δ´	ὁ	Κολοφώνιός φησιν Δόλοπας οὕτω καλεῖν
[11, 470]	λέγεται τὴν κύλικα ταύτην Θηρικλῆς	ὁ	Κορίνθιος κεραμεύς, ἀφ´ οὗ καὶ
[11, 478]	ἀρχὴν ἣν Ἕρμιππος ἀστρολογικὸς ὡς	ὁ	κόσμος ἐξ οὗ τῶν θεῶν
[11, 487]	{Α. Τοῦτ´ ἐστὶ πλάστιγξ οὗτος	ὁ	κρατῶν γίνεται. {Β. Πῶς δ´
[11, 490]	τὰς Πλειάδας κομίζειν. Κράτης δ´	ὁ	κριτικὸς σφετερισάμενος αὐτῆς τὴν δόξαν
[11, 506]	οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Κίμωνος. Καὶ	ὁ	Κρίτων δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους περιέχει
[11, 509]	χρήματα ἀποδόντες ἐξέβαλον. ~(Τίμαιος δ´	ὁ	Κυζικηνός, ὡς ὁ αὐτὸς Δημοχάρης
[11, 476]	καὶ χρυσοῦντας· καὶ Φιλόξενος δ´	ὁ	Κυθήριος ἐν τῷ ἐπι γραφομένῳ
[11, 489]	δ´ ἐκάλεσαν ὅτι τῶν σχημάτων	ὁ	κύκλος ἀπήρτισται καὶ ἔστι τέλειος.
[11, 502]	εἶναι πίνειν. Καὶ Μελέαγρος δ´	ὁ	κυνικὸς ἐν τῷ Συμποσίῳ οὑτωσὶ
[11, 504]	δὲ τοὺς πότους Λυσανίας φησὶν	ὁ	Κυρηναῖος Ἡρόδωρον εἰρηκέναι ἐν τούτοις
[11, 487]	τῆς Ὑγιείας ἔγχεον. (ΜΑΣΤΟΣ. Ἀπολλόδωρος	ὁ	Κυρηναῖος, ὡς Πάμφιλός φησι, Παφίους
[11, 483]	εἶναι τὸ πόμα· εἶτα ἄμβωνας	ὁ	κώθων ἔχων ὑπολείπει τὸ οὐ
[11, 483]	ὅτι χρήσιμός ἐστι διὰ χρόνου	ὁ	κωθωνισμὸς Μνησίθεος ὁ Ἀθηναῖος ἰατρὸς
[11, 473]	Μνημονεύει τοῦ καδίσκου καὶ Στράττις	ὁ	κωμικὸς ἐν Λημνομέδᾳ λέγων οὕτως·
[11, 469]	Ὀνομάτων ἢ Γλωσσῶν. Στέφανος δ´	ὁ	κωμικὸς ἐν Φιλολάκωνί φησι· (Τούτῳ
[11, 466]	ἐφ´ ἓν πνεῦμα πιεῖν, ὡς	ὁ	κωμικὸς Πλάτων· Λύσας δὲ ἀργὴν
[11, 485]	σφόδρα κυανοβενθῆ, τὸ βάθος παρίστησιν	ὁ	κωμικὸς τοῦ ποτηρίου. Ἀντιφάνης δὲ
[11, 509]	παρανόμων Νόμων. (Διὸ καὶ Ἔφιππος	ὁ	κωμῳδιοποιὸς ἐν Ναυάγῳ (Πλάτωνά τε
[11, 461]	εἷς ὑπάρχων, οὓς χλευάζων Ἕρμιππος	ὁ	κωμῳδιοποιὸς ἐν τοῖς Ἰάμβοις φησίν·
[11, 484]	ἑστήκεσαν. Ἵππαρχος δ´ ἐν Θαίδ·	Ὁ	λαβρώνιος δ´ ἔσθ´ οὗτος ὄρνις;
[11, 484]	{Β. Πρὸς τῆς Ἑστίας. {Α.	Ὁ	λαβρώνιος χρυσῶν δέ, παῖδες, εἴκοσι.
[11, 500]	σκύθος. Ἐκαλεῖτο δὲ καὶ (Δερκυλλίδας	ὁ	Λακεδαιμόνιος Σκύφος, ὥς φησιν Ἔφορος
[11, 466]	Στρατόνικος, Μυρμηκίδης ὁ Μιλήσιος, Καλλικράτης	ὁ	Λάκων καὶ Μῦς, οὗ εἴδομεν
[11, 504]	δυνήσεται ἣν εἶχε πρὸς αὐτὸν	ὁ	λαμπρότατος Πλάτων ζηλοτυπίαν, ἢ τάχα
[11, 475]	κρατουμένους καρχαλέους εἶπεν. Χάρων δ´	ὁ	Λαμψακηνὸς ἐν τοῖς Ὥροις παρὰ
[11, 508]	τυραννεῖν ἐπιχειρήσας ἀπεσφάγη. Εὐαίων δ´	ὁ	Λαμψακηνός, ὥς φησιν Εὐρύπυλος καὶ
[11, 475]	ἔταττον, ἀφ´ οὗ λέγεται καὶ	ὁ	λέβης. Σιληνὸς δὲ καὶ Κλείταρχος
[11, 500]	γὰρ ἐπὶ τῶν ὤτων αὐτοῖς	ὁ	λεγόμενος Ἡράκλειος δεσμός. Μνημονεύει δὲ
[11, 465]	πασάμενος. Τοῦτο δ´ ἱστορεῖ Ἁρμόδιος	ὁ	Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ τῶν
[11, 479]	τὴν κοτύλην ἄλεισον. (ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος	ὁ	Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ τῶν
[11, 475]	τρικύαθον κελέβην ἔχουσα. Διονύσιος δ´	ὁ	Λεπτὸς ἐξηγούμενος Θεοδωρίδα τὸ εἰς
[11, 493]	ῥᾳδίως βαστάζειν ἔσθενε. (Σωσίβιος δ´	ὁ	λυτικὸς προθεὶς τὰ ἔπη· Ἄλλος
[11, 460]	δὲ Σεμέλῃ ἢ Διονύσῳ· Ἑρμῆς	ὁ	Μαίας λίθινος, ὃν προσεύγμασιν ἐν
[11, 504]	ψυχὰς τὰς μὲν λύπας ὥσπερ	ὁ	μανδραγόρας ἀνθρώπους κοιμίζει, τὰς δὲ
[11, 493]	τέτρωται. Ὅτι δὲ καθ´ Ὅμηρον	ὁ	Μαχάων οὐ τέτρωται ἐν ἄλλοις
[11, 489]	τὴν ἰδέαν τῆς χρόας οὐσίαν.	Ὁ	μὲν γὰρ οὐρανὸς ἀργύρῳ προσέοικεν,
[11, 505]	παῖδας ταῖς γυναιξὶ τρέφειν Πάλιν	ὁ	μὲν Ξενοφῶν συναναβὰς Κύρῳ εἰς
[11, 494]	εἰς τὸ κοινόν· εἶθ´ ὑπώμνυτο	ὁ	μὲν οἶνος ὄξος αὑτὸν εἶναι
[11, 463]	τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ διὰ τούτων·	Ὁ	μὲν Χῖος (καὶ Θάσιος ἐκ
[11, 461]	ἔπινον ποτηρίοις. Δικαίαρχος μὲν γὰρ	ὁ	Μεσσήνιος, ὁ Ἀριστοτέλους μαθητής, ἐν
[11, 503]	εἴθ´ Ἡσίοδός ἐστιν ἢ Κέρκωψ	ὁ	Μιλήσιος· Ἔνθα ποτ´ ἔσται ἐμὸν
[11, 466]	τορευταὶ Ἀθηνοκλῆς, Κράτης, Στρατόνικος, Μυρμηκίδης	ὁ	Μιλήσιος, Καλλικράτης ὁ Λάκων καὶ
[11, 506]	καὶ ὁ Ῥαμνούσιος Ἀντιφῶν καὶ	ὁ	μουσικὸς Λάμπρος. ~(Ἐπιλίποι δ´ ἄν
[11, 488]	Τὰ γὰρ ἄλλα ποτήριά φησιν	ὁ	Μυρλεανὸς Ἀσκληπιάδης ἐν τῷ περὶ
[11, 466]	καλὸν δέπας. Φησὶν οὖν Ἀσκληπιάδης	ὁ	Μυρλεανός· Δοκεῖ μοι φιαλῶδες εἶναι
[11, 498]	σκύφον, ᾧπερ ἔπινεν. Ἀσκληπιάδης δ´	ὁ	Μυρλεανὸς ἐν τῷ περὶ τῆς
[11, 503]	τῆς ἰδέας τῶν ποτηρίων Ἀσκληπιάδης	ὁ	Μυρλεανὸς ἐν τῷ περὶ τῆς
[11, 477]	ἔχων μέλανος οἴνοιο. Ἀσκληπιάδης δ´	ὁ	Μυρλεανὸς ἐν τῷ περὶ τῆς
[11, 501]	κυκλοτερεῖ τῷ σχήματι. Ἀσκληπιάδης δ´	ὁ	Μυρλεανὸς Ἡ μὲν φιάλη, φησί,
[11, 474]	Ἡρόδωρος ὁ Ἡρακλεώτης. Ἀσκληπιάδης δ´	ὁ	Μυρλεανὸς κεκλῆσθαί φησιν αὐτὸ ἀπό
[11, 489]	Ὁμηρικὰ ἔπη. (Ἐγὼ δέ, φησὶν	ὁ	Μυρλεανός, τάδε λέγω περὶ τοῦ
[11, 493]	τὴν ὁλκήν, ὅπερ φιλοπότης ὢν	ὁ	Νέστωρ ἐκ τῆς συνεχοῦς συνηθείας
[11, 493]	ἄειρεν. Νῦν οὖν οὕτω τεταγμένων	ὁ	Νέστωρ φαίνεται τῶν μὲν λοιπῶν
[11, 460]	κυλικείῳ λαμπρὸν ἐκτετριμμένον (Κρατῖνος δ´	ὁ	νεώτερος ἐν Χείρωνι· Πολλοστῷ δ´
[11, 469]	ἐν τῇ ηʹ Κρατῖνος δ´	ὁ	νεώτερός φησι· Παρ´ Ἀρχεφῶντος ἡδυποτίδας
[11, 505]	ὁ Τήιος Ἀλεξαμενός, ὡς Νικίας	ὁ	Νικαεὺς ἱστορεῖ καὶ Σωτίων. (Ἀριστοτέλης
[11, 506]	τοῦ Ἀκαδημαικοῦ, ὥς φησι Νικίας	ὁ	Νικαεύς. Τὰ μὲν οὖν κατὰ
[11, 495]	τῆς Σκιράδος Ἀθηνᾶς ἱεροῦ, καὶ	ὁ	νικήσας λαμβάνει κύλικα τὴν λεγομένην
[11, 498]	πρὸ ἑαυτοῦ δοῦναι πιεῖν. Καὶ	ὁ	Ὀδυσσεὺς δὲ παρὰ τῷ Ὁμήρῳ
[11, 504]	πάνυ δοκεῖ. Τῷ γὰρ ὄντι	ὁ	οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς
[11, 463]	σοφοὶ συμποτικὰς ὁμιλίας. Παραμυθεῖται γὰρ	ὁ	οἶνος καὶ τὴν τοῦ γήρως
[11, 476]	ἀγγεῖον δ´ ἐν ᾧ κιρνᾶται	ὁ	οἶνος κρατὴρ ἀπὸ τοῦ συγκιρνᾶσθαι
[11, 484]	οἴνοις· ὑγρὸν γὰρ καὶ θερμὸν	ὁ	οἶνος· τὸ δὲ ἀφ´ ἡμῶν
[11, 463]	ἕκαστος πίνει, ὁ δὲ παῖς	ὁ	οἰνοχόος ὅσον ἂν ἀποπίῃ τοῦ
[11, 501]	Διόδωρός φησι· (Φιάλαι ποιαί, ὧν	ὁ	ὀμφαλὸς παραπλήσιος ἠθμῷ. Ὁ δὲ
[11, 459]	μετὰ σπουδῆς διὰ τὰ ἐκπώματα	ὁ	Οὐλπιανός, ἔτι καθημένων ἁπάντων, πρὶν
[11, 464]	Καὶ γὰρ ὁ φίλοψος καὶ	ὁ	ὀψοφάγος οἷον ὀψομανής ἐστι καὶ
[11, 468]	σοι, τὸν ἐλέφανθ´ ἥκει φέρων	ὁ	παῖς. {Β. Τί δ´ ἐστὶ
[11, 495]	οὐ γὰρ ἦν αὐτῇ (κύλιξ,	ὁ	παῖς γὰρ ἐμπεσὼν κατήραξε, δῆλον,
[11, 502]	ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα προχέων	ὁ	παῖς τοῦ οἰναρίου ἀνατρέπει τὸν
[11, 476]	μόνωτον ποτήριον Φιλήμων. Νεοπτόλεμος δ´	ὁ	Παριανὸς ἐν τρίτῳ Γλωσσῶν τὸ
[11, 466]	Ἀλεξανδρείᾳ καὶ αὕτη, ὡς Σώπατρος	ὁ	παρῳδός· Βαυκαλὶς ἡ τετράκυκλος. Καὶ
[11, 509]	εἰσιν περίβλεπτοι· ὥσπερ καὶ (Χαίρων	ὁ	Πελληνεύς, ὃς οὐ μόνῳ Πλάτωνι
[11, 505]	αὐτοῦ ἔφη· Ὡς ἀνέπλαττε Πλάτων	ὁ	πεπλασμένα θαύματα εἰδώς. (Παρμενίδῃ μὲν
[11, 506]	αἴτιον γενέσθαι. Γράφει γοῦν Καρύστιος	ὁ	Περγαμηνὸς ἐν τοῖς Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασιν
[11, 490]	ἀστροθεσίᾳ τῶν Πλειάδων· διὸ καὶ	ὁ	περὶ ταύτας μῦθος, ὅτι φεύγουσι
[11, 474]	Φιλέταιρός φησιν ἐν Ἀχιλλεῖ· Πηλεύς·	ὁ	Πηλεὺς δ´ ἐστὶν ὄνομα κεραμέως,
[11, 466]	τὸν ἑκάστου νοῦν, ὥς φησιν	ὁ	Πίνδαρος· Ἁνίκ´ ἀνθρώπων καματώδεες οἴχονται
[11, 505]	γεγραφέναι τὸν Ἀλεξαμενόν. Διαβάλλει δὲ	ὁ	Πλάτων καὶ Θρασύμαχον τὸν Χαλκηδόνιον
[11, 504]	Κἀν τῷ περὶ Ψυχῆς δὲ	ὁ	Πλάτων καταλεγόμενος ἕκαστον τῶν παρατυχόντων
[11, 508]	ἡμᾶς, τί πλέον; ἔοικεν οὖν	ὁ	Πλάτων οὐ τοῖς οὖσιν ἀνθρώποις
[11, 507]	ἐμῆς ψεύσεσθαι κεφαλῆς. Ἦν δὲ	ὁ	Πλάτων πρὸς τῇ κακοηθείᾳ καὶ
[11, 461]	κατακλίνεσθαι. (Καὶ κατακλιθέντων Ἀλλὰ μήν»	ὁ	Πλούταρχος ἔφη, κατὰ τὸν Φλιάσιον
[11, 503]	αὐτὸς βασιλεὺς πίνει. (Τοσαῦτα εἰπὼν	ὁ	Πλούταρχος καὶ ὑπὸ πάντων κροταλισθεὶς
[11, 460]	ἀλλ´ ἤδη κατακλινώμεθα, ἵν´ ἡμῖν	ὁ	Πλούταρχος περὶ ὧν ἐπαγγέλλεται ποτηρίων
[11, 461]	καὶ αὐτοῦ διδάξει τι ἡμᾶς	ὁ	Πλούταρχος. Ὥρα οὖν κατακλίνεσθαι. (Καὶ
[11, 479]	Πολέμων γοῦν ἢ ὅστις ἐστὶν	ὁ	ποιήσας τὸν ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν περὶ
[11, 489]	γὰρ καὶ ἀστέρας, οὓς ἥλοις	ὁ	ποιητὴς ἀπεικάζει διὰ τὸ τοὺς
[11, 482]	τῇ κατασκευῇ. Φησὶ γὰρ καὶ	ὁ	ποιητής· Ἦτοι ὃ καλὸν ἄλεισον
[11, 489]	καὶ ἕτερον περιστεράν. Πελειάδας δ´	ὁ	ποιητὴς καλεῖ νῦν τὰς Πλειάδας,
[11, 460]	οἱ τότε τὸν Ὀδυσσέα, φησὶν	ὁ	ποιητής, (παῖδα νέον γεγαῶτα κιχήσατο
[11, 487]	ἰδέας τοῦ Νέστορος ποτηρίου φησὶν	ὁ	ποιητής· Πὰρ δὲ δέπας περικαλλές,
[11, 490]	ἐνετόρευσε τῷ τοῦ σοφωτάτου Νέστορος	ὁ	ποιητὴς ποτηρίῳ· καὶ γὰρ τοῦτο
[11, 492]	κυκώμενα καὶ οὕτω πινόμενα λέγει	ὁ	ποιητής· Τοῖσι δὲ τεῦχε κυκεῶ
[11, 501]	ἐπιτιθεμένη, καθότι (καὶ λέβητα καλεῖ	ὁ	ποιητὴς τὸν μὲν ἐμπυριβήτην, τὸν
[11, 489]	Περιττῶς δὲ καὶ τοῦτ´ ἔφρασεν	ὁ	ποιητής, τοὺς χρυσοῦς ἥλους παρατιθεὶς
[11, 505]	παιδικὰ γεγόνοι τοῦ Παρμενίδου Ζήνων	ὁ	πολίτης αὐτοῦ. Ἀδύνατον δὲ καὶ
[11, 505]	τῶν Σωκρατικῶν διαλόγων, ἄντικρυς φάσκων	ὁ	πολυμαθέστατος Ἀριστοτέλης πρὸ Πλάτωνος διαλόγους
[11, 504]	ἐπεπώκειμεν. Ἀλλὰ μήν, πρὸς θεῶν»	(ὁ	Ποντιανὸς ἔφη, οὐ δεόντως ἐκ
[11, 466]	θεῶν, ὅτε μὴ Διί. Καὶ	ὁ	Πρίαμος δὲ τὸν υἱὸν λυτρούμενος
[11, 480]	κεφαλήν. Καὶ ἔστιν οἷον φαοξός,	ὁ	πρὸς τὰ φάη ὀξὺς ὁρώμενος.
[11, 479]	κοτταβίδι πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν, καὶ	ὁ	προσφέρων ἂν εἶπεν εὐδειπνίας. (Ἡγήσανδρος
[11, 506]	ὁ Ἡλεῖος χλευάζεται, ἀλλὰ καὶ	ὁ	Ῥαμνούσιος Ἀντιφῶν καὶ ὁ μουσικὸς
[11, 476]	πιεῖν ἅπαξ μόνον. Λυκοῦργος δ´	ὁ	ῥήτωρ ἐν τῷ κατὰ Δημάδου
[11, 508]	πρώτῳ Διατριβῶν, ἔτι δὲ Δημοχάρης	ὁ	ῥήτωρ ἐν τῷ ὑπὲρ Σοφοκλέους
[11, 466]	τε μάχαι τε (Καικίλιος δὲ	ὁ	ῥήτωρ ὁ ἀπὸ Καλῆς ἀκτῆς
[11, 474]	εἴρηκεν ἐν Βοιωτίᾳ. (ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ. Καλλίξεινος	ὁ	Ῥόδιος ἐν τοῖς περὶ Ἀλεξανδρείας
[11, 500]	τοῦ δέοντος μεθύσκεσθαι. ~Ἱερώνυμος δ´	ὁ	Ῥόδιος ἐν τῷ περὶ Μέθης
[11, 481]	κατασέσειχ´ ὑμᾶς ἄνω. Διονύσιος δ´	ὁ	Σάμιος ἐν ἕκτῳ περὶ τοῦ
[11, 496]	τῷ περὶ Μέθης Λυγκεύς τε	ὁ	Σάμιος ἐν ταῖς Ἐπιστολαῖς. (ΡΥΤΟΝ
[11, 499]	θύλακον δὲ μεστόν. Λυγκεὺς δ´	ὁ	Σάμιος ἐν τῇ πρὸς Διαγόραν
[11, 477]	χωροῦν τοὺς ἀστραγάλους. Διονύσιος δ´	ὁ	Σάμιος ἐν τοῖς περὶ τοῦ
[11, 469]	τοὺς δυσχερεῖς. (ΗΔΥΠΟΤΙΔΕΣ. Ταύτας φησὶν	ὁ	Σάμιος Λυγκεὺς Ῥοδίους ἀντιδημιουργήσασθαι πρὸς
[11, 467]	αὐτὸς οὔθ´ ὁ ζύγιος οὔθ´	ὁ	σαμφόρας. Καὶ Πίνδαρος δέ φησι.
[11, 497]	ἥρωσι μόνοις ἀποδίδοσθαι. Δωρόθεος δ´	ὁ	Σιδώνιός φησιν τὰ ῥυτὰ κέρασιν
[11, 467]	καὶ τοῦτο ποτηρίου ὄνομα) Διονύσιος	ὁ	Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ καταλέγων ὀνόματα
[11, 497]	φίλτατον βασιλέα πάρειμι. Διονύσιος δ´	ὁ	Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ καταλέγων τινὰ
[11, 500]	εἰσὶν οἱ Συρακόσιοι. Καλεῖται δ´	ὁ	σκύφος ὑπὸ Ἠπειρωτῶν, ὥς φησι
[11, 498]	εὖ· ὅτε γὰρ ἀρσενικόν ἐστιν	ὁ	σκύφος, ὡς λύχνος, ἄνευ τοῦ
[11, 487]	λάταγας ἐν παιδιᾷ ἔπεμπον· ὅπερ	ὁ	Σοφοκλῆς ἐν Σαλμωνεῖ χάλκειον ἔφη
[11, 466]	αἶψα» (ποτήριον) Τὸν δὲ Ἥλιον	ὁ	Στησίχορος ποτηρίῳ διαπλεῖν φησι τὸν
[11, 475]	προειπὼν ποτήρια δέπαστρα. Θεόκριτος δ´	ὁ	Συρακόσιος ἐν ταῖς Φαρμακευτρίαις φησίν·
[11, 493]	τοὺς ταμίας ἐκέλευσεν, ἐὰν παραγένηται	ὁ	Σωσίβιος ἐπὶ τὴν ἀπαίτησιν τῆς
[11, 505]	εὗρε τὸ εἶδος τῶν λόγων	ὁ	Τήιος Ἀλεξαμενός, ὡς Νικίας ὁ
[11, 461]	Μνημονεύει δ´ αὐτῶν καὶ Σκυθῖνος	ὁ	Τήιος ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Ἱστορίῃ
[11, 460]	τράπεζαν εἷλέ νιν ποτήρια. Καὶ	ὁ	τὴν Ἀλκμαιωνίδα δὲ ποιήσας φησίν·
[11, 491]	ὁμώνυμοι πελειάσιν αἰθέρι κεῖσθε. Καὶ	ὁ	τὴν εἰς Ἡσίοδον δὲ ἀναφερομένην
[11, 465]	ἐκπώματα) τοῖς υἱοῖς κατηράσατο, ὡς	ὁ	τὴν κυκλικὴν Θηβαίδα πεποιηκώς φησιν,
[11, 505]	τὸν περὶ Ψυχῆς. Διὸ καλῶς	ὁ	Τίμων περὶ αὐτοῦ ἔφη· Ὡς
[11, 505]	ἑνὶ διαλόγῳ τῷ Πρωταγόρᾳ πολλούς,	ὁ	τοιαῦτα ἐν τῇ Πολιτείᾳ εἰπών·
[11, 503]	δένδρεα φίλαισιν ὠλέναισι δέξεται. Καὶ	ὁ	τὸν Αἰγίμιον δὲ ποιήσας εἴθ´
[11, 496]	ῥῆσιν μυστικήν. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ	ὁ	τὸν Πειρίθουν γράψας, εἴτε Κριτίας
[11, 488]	ἦεν ἀργύρεον. Ἀπελλῆς μὲν οὖν	ὁ	τορευτὴς ἐπεδείκνυεν, φησίν, ἡμῖν ἔν
[11, 481]	ἐχόντων μηδὲ ὦτα. Πτολεμαῖος δὲ	ὁ	τοῦ Ἀριστονίκου τὰ κυφά. Νίκανδρος
[11, 501]	ἀμφοτέρων τῶν μερῶν. Παρθένιος δ´	ὁ	τοῦ Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει τὴν
[11, 467]	τὰ ποτήρια, γυάλας. Παρθένιος δ´	ὁ	τοῦ Διονυσίου ἐν αʹ περὶ
[11, 503]	ἀπόφερε τἄλλα πάντα. Διονύσιος δὲ	ὁ	τοῦ Τρύφωνος ἐν τῷ περὶ
[11, 505]	λόγος οὗτος» ἐγκώμια αὐτοῦ διεξέρχεται,	ὁ	τοὺς ἄλλους ἁπαξαπλῶς κακολογήσας, ἐν
[11, 504]	εὐχὰς καὶ παιῶνας ἐτράποντο. Καὶ	ὁ	τοὺς μίμους δὲ πεποιηκώς, οὓς
[11, 466]	τὸ Νέστορος ὄν. Ἀχαιὸς δ´	ὁ	τραγικὸς ἐν Ὀμφάλῃ καὶ αὐτὸς
[11, 466]	ὅσα πλεῖστα εἶχεν, ὥς φησιν	ὁ	τραγικός· Πολὺν δ´ ἀγῶνα παγξενεὶ
[11, 482]	ἄλλος ἀνασταδόν ἢ διάφορος ἦν	ὁ	τύπος καὶ οὐχ ὥσπερ τὸ
[11, 496]	Πειρίθουν γράψας, εἴτε Κριτίας ἐστὶν	ὁ	τύραννος ἢ Εὐριπίδης, λέγων οὕτως·
[11, 493]	καὶ (τὰς) τοιαύτας λύσεις (Πτολεμαῖος	ὁ	Φιλάδελφος βασιλεύς. Λαμβάνοντος γὰρ αὐτοῦ
[11, 464]	ὀψοφάγος οἷον ὀψομανής ἐστι καὶ	ὁ	φίλοινος οἰνομανὴς καὶ ὡσαύτως ἐπὶ
[11, 495]	ξύλινον ποτήριον ἀποδίδωσι. ~(ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΝ. Ποσειδώνιος	ὁ	φιλόσοφος ἐν ἕκτῃ καὶ τριακοστῇ
[11, 467]	οὐδὲ ἓν βλέπει. Κλεάνθης δ´	ὁ	φιλόσοφος ἐν τῷ περὶ Μεταλήψεως
[11, 502]	ἤδη καλεῖ μ´ ὁ χορὸς	ὁ	φιλοτήσιος. Διὰ δὲ τὴν τοιαύτην
[11, 464]	ὑποπίνωμεν. (Λέγει δὲ περὶ τούτων	ὁ	Φιλόχορος οὑτωσί· Ἀθηναῖοι τοῖς Διονυσιακοῖς
[11, 464]	τὸν τρόπον τοῦτον. Καὶ γὰρ	ὁ	φίλοψος καὶ ὁ ὀψοφάγος οἷον
[11, 461]	εἶναι. Ἐν τούτοις ἀγνοεῖν ἔοικεν	ὁ	Χαμαιλέων ὅτι οὔκ ἐστι μικρὸν
[11, 463]	προμηθείην αἰὲν ἔχειν ἀγαθόν. (Καὶ	ὁ	χαρίεις δ´ Ἀνακρέων φησίν· Οὐ
[11, 496]	ἐν τετάρτῳ Συνωνύμων. Ἴων δ´	ὁ	Χῖος ἐν Ἐλεγείοις· Ἡμῖν δὲ
[11, 495]	τοῦ οἴνου ἔγχυσιν, καθάπερ Ἴων	ὁ	Χῖος ἐν Εὐρυτίδαις φησίν· Ἐκ
[11, 508]	μὴ χεῖρον. Καὶ γὰρ Θεόπομπος	ὁ	Χῖος ἐν τῷ κατὰ τῆς
[11, 478]	Μνημονεύει δὲ αὐτοῦ καὶ Ἴων	ὁ	Χῖος Κότυλον οἴνου πλέων» λέγων.
[11, 463]	μνήσεται εὐφροσύνης. Καὶ Ἴων δὲ	ὁ	Χῖός φησιν· (Χαιρέτω ἡμέτερος βασιλεύς,
[11, 502]	δεῖπνον ὡς ἤδη καλεῖ μ´	ὁ	χορὸς ὁ φιλοτήσιος. Διὰ δὲ
[11, 464]	δὲ μανίαν τοὺς πολλούς φησιν	ὁ	Χρύσιππος ἐν τῇ Εἰσαγωγικῇ περὶ
[11, 490]	Ὠαρίων´ ἀνεῖσθαι. Σύνεγγυς γάρ ἐστιν	ὁ	Ὠρίων τῇ ἀστροθεσίᾳ τῶν Πλειάδων·
[11, 465]	καλὸν δέπας ἡδέος οἴνου. Αὐτὰρ	ὅ	γ´ ὡς φράσθη παρακείμενα πατρὸς
[11, 502]	οἴνου πανσέληνον ἐκπιὼν ὑφείλετο. καὶ	ὅ	γε ἐ- Ἐκαλεῖτο δέ τις
[11, 499]	οὐκ οἶδ´ ἐρίφου κρέα· πλὴν	ὅ	γε πέμψας αἰνεῖσθαι πάντων ἄξιος
[11, 478]	δ´ ἐν πρώτῳ Βοκχορηίδος· Αὐτὰρ	ὅ	γε σπείσας ἐκ κόνδυος ἀργυφέοιο
[11, 468]	ἔκπωμα καὶ τὸ ἄμφωτον, εἰς	ὅ	ἐστιν οἷόν τε τοὺς δακτύλους
[11, 476]	ὠλένης. Ἕρμιππος Μοίραις· Οἶσθά νυν	ὅ	μοι ποίησον; τήνδε νῦν μή
[11, 493]	ὃς ὑποτακτικοῦ παραλαμβάνει τὸ προτακτικὸν	ὅ,	οἷον· Ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν,
[11, 473]	μετώπου τοῦ κροκίου, καὶ ἐσθεῖναι	ὅ	τι ἂν εὕρῃς καὶ εἰσχέαι
[11, 465]	φησιν, ὅτι αὐτῷ παρέθηκαν ἔκπωμα	ὃ	ἀπηγορεύκει, λέγων οὕτως· (Αὐτὰρ ὁ
[11, 470]	αὐτῷ τὸ δέπας τὸ χρύσεον,	ὃ	αὐτὸν ἐφόρει σὺν ταῖς ἵπποις,
[11, 491]	ἄρα τίς νιν ἠείδει μακάρων·	ὃ	δ´ ἀέξετο πᾶσι μέλεσσι. Τὸν
[11, 478]	δύο κοτύλας σίτου. Ἀριστοφάνης Προάγωνι·	Ὃ	δ´ ἀλφίτων πριάμενος τρεῖς χοίνικας
[11, 477]	κίσσινον φέρων σκύφος πόνων ἀναψυκτῆρ´,	ὃ	δ´ ἀμπέλων γάνος. Τὸ γὰρ
[11, 491]	ὁμόθεν πεφυῶτας, ὃ μὲν φυλίης,	ὃ	δ´ ἐλαίης. ~(Γενήσονται οὖν ἐπὶ
[11, 469]	τ´ ἄλοχον πάιδάς τε φίλους,	(ὃ	δ´ ἐς ἄλσος ἔβα δάφναισι
[11, 470]	καὶ ὁ Ἥλιος παύσασθαι κελεύει,	ὃ	δὲ δείσας παύεται. Ἥλιος δὲ
[11, 504]	ὃ μὲν τὰς αὐλητρίδας ἐκβάλλει,	ὃ	δὲ εἰσάγει· (καὶ ὃ μέν,
[11, 502]	Ψυχασταῖς· Ὃ δέ τις ψυκτῆρ´,	ὃ	δέ τις κύαθον χαλκοῦν κλέψας
[11, 502]	ψυκτῆρα, κύαθον, κυμβία. Στράττις Ψυχασταῖς·	Ὃ	δέ τις ψυκτῆρ´, ὃ δέ
[11, 504]	πρόκειται, παραιτεῖται πίνειν μεγάλοις ποτηρίοις,	ὃ	δὲ τὸν Σωκράτην παράγει τῷ
[11, 470]	αὐτοῦ κυμαίνει τὸ δέπας φανταζόμενος.	Ὃ	δὲ τοξεύειν αὐτὸν μέλλει, καὶ
[11, 493]	δεδωκέναι αὐτῷ τὰς ἡσυχίας εἶχον,	ὃ	δὲ τῷ βασιλεῖ προσελθὼν κατεμέμφετο
[11, 479]	Αἰσχύλος ἐν Ἠδωνοῖς κοτύλας εἴρηκεν·	Ὃ	δὲ χαλκοδέτοις κοτύλαις ὀτοβεῖ. (Μαρσύας
[11, 495]	πῖπτον μετεσχημάτισται, (ἀρυταίνῃ μάλιστα ἐοικός,	ὃ	δὴ καλοῦμεν χόα. Τὴν δὲ
[11, 463]	εἰς τὸ φῶς τε τοῦθ´,	ὃ	δὴ (ὁρῶμεν. Ὃς δ´ ἂν
[11, 502]	ποτηρίου εἶδος, ὅμοιον θηρικλείῳ, χάλκεον·	ὃ	δίδοσθαι τῷ ἁρπασθέντι ὑπὸ τοῦ
[11, 495]	σκυφοειδές, πυθμένα ἔχον πλατύτερον, εἰς	ὃ	ἤμελγον τὸ γάλα. Ὅμηρος· Ὡς
[11, 477]	Πόλλιδι συνεστιασθέντος αὐτῷ· Καὶ γὰρ	ὃ	Θρηικίην μὲν ἀνήνατο χανδὸν ἄμυστιν
[11, 461]	ὀνομαζόμενον μόνοις τοῖς ἥρωσιν ἀπεδίδοσαν.	Ὃ	καὶ δόξει τισὶν ἔχειν ἀπορίαν,
[11, 483]	τοιοῦτον (δὲ) τῆς ἀγωγῆς γένος	ὃ	καὶ νῦν δρᾶται παρά τισι
[11, 481]	στενὸν τῷ σχήματι, παρόμοιον πλοίῳ	ὃ	καλεῖται κύμβη. Καὶ Ἀναξανδρίδης ἐν
[11, 466]	δύο ὦτα εἶχε δῆλον· Ἦτοι	ὃ	καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε χρύσεον
[11, 482]	γὰρ καὶ ὁ ποιητής· Ἦτοι	ὃ	καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν χρύσεον
[11, 494]	Ἡρακλεῖ μέγα ποτήριον πληρώσαντες οἴνου,	ὃ	καλοῦσιν οἰνιστηρίαν, καὶ σπείσαντες τοῖς
[11, 493]	οἷον· Ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν,	ὃ	κέρδιστος γένετ´ ἀνδρῶν. Ἐλλείπει οὖν
[11, 496]	σκεῦος κεραμεοῦν βεμβικῶδες ἑδραῖον ἡσυχῇ,	ὃ	κοτυλίσκον ἔνιοι προσαγορεύουσιν, ὥς φησι
[11, 493]	τινες, τὸ ὃς ἀντὶ τοῦ	ὃ	λαμβάνοντες ἐπὶ τοῦ Μαχάονος· Ἀλλ´
[11, 477]	~(Πᾶς δὲ ποιμένων ἔρρει λεώς,	ὃ	μὲν γάλακτος κίσσινον φέρων σκύφος
[11, 504]	Καὶ περὶ τοῦ Κύρου οὖν	ὃ	μὲν λέγει ὡς ἐκ πρώτης
[11, 504]	γεγράφασιν ἀμφότεροι, καὶ ἐν αὐτοῖς	ὃ	μὲν τὰς αὐλητρίδας ἐκβάλλει, ὃ
[11, 491]	ὑπήλυθε θάμνους ἐξ ὁμόθεν πεφυῶτας,	ὃ	μὲν φυλίης, ὃ δ´ ἐλαίης.
[11, 504]	ἐκβάλλει, ὃ δὲ εἰσάγει· (καὶ	ὃ	μέν, ὡς πρόκειται, παραιτεῖται πίνειν
[11, 461]	λέγειν περὶ τοῦ Νέστορος ποτηρίου,	ὃ	μόλις ἂν νέος βαστάσαι ἴσχυεν,
[11, 492]	ἀκτήν, (πὰρ δὲ δέπας περικαλλές,	ὃ	οἴκοθεν ἦγ´ ὁ γεραιός Ἐν
[11, 487]	ποιητής· Πὰρ δὲ δέπας περικαλλές,	ὃ	οἴκοθεν ἦγ´ ὁ γεραιός, χρυσείοις
[11, 468]	ἀκούει τὸ ἄμφωτον ποτήριον, εἰς	ὃ	οἷόν τε τοὺς δακτύλους διείρειν
[11, 493]	τὸ ὃς ἀντὶ προτακτικοῦ τοῦ	ὃ	Ὅμηρος οὐδέποτε τίθησι· τοὔμπαλιν δὲ
[11, 466]	τὸ Βαθυκλέους τοῦ Ἀρκάδος ποτήριον,	ὃ	σοφίας ἆθλον ὁ Βαθυκλῆς τῷ
[11, 494]	ἀποκοτταβίζουσι δὲ ὀξύβαφον τιθέμενον εἰς	ὃ	τὰς λάταγας ἐγχέουσιν οὐκ ἄλλο
[11, 466]	τῷ ποτηρίῳ ὕδωρ ἐμβάλλεσθαι, μεθ´	ὃ	τὸν οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν
[11, 491]	μίαν πελειάδα· ἃς δοιὰς εἶπεν	καθὸ	συμφυεῖς εἰσιν ἀλλήλαις καὶ συνεζευγμέναι.
[11, 491]	σχίσεις τῶν ὤτων, ἑκάτερον δὲ	καθὸ	συμφυῆ πάλιν ἐπὶ τέλει γίνεται
[11, 491]	ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν ἂν λέγοιτο	καθὸ	τέτταρες αἱ πᾶσαι σχίσεις τῶν
[11, 478]	τὰ καρπώσιμα γίνεσθαι ἐπὶ γῆς·	διὸ	ἐκ τούτου σπένδεσθαι. Παγκράτης δ´
[11, 509]	Πολιτείας καὶ τῶν παρανόμων Νόμων.	(Διὸ	καὶ Ἔφιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν
[11, 500]	στρατείας πρώτου Ἡρακλέους τῷ γένει·	διὸ	καὶ Ἡρακλεωτικοὶ πρός τινων καλοῦνται.
[11, 490]	Ὠρίων τῇ ἀστροθεσίᾳ τῶν Πλειάδων·	διὸ	καὶ ὁ περὶ ταύτας μῦθος,
[11, 475]	τὸ α> ἀντὶ τοῦ κερχήσιον·	διὸ	καὶ Ὅμηρος τοὺς ὑπὸ δίψους
[11, 500]	τὸ πανοῦργον καὶ τὸ θηριῶδες.	Διὸ	καὶ Σκύφον αὐτὸν οἱ Λακεδαιμόνιοι
[11, 490]	τῆς ἑτέρας τροφῆς δεκτικὸν ἀγγεῖον.	(Διὸ	καὶ τῷ Διὶ τὴν ἀμβροσίαν
[11, 505]	εἰπεῖν ἀναγνόντα τὸν περὶ Ψυχῆς.	Διὸ	καλῶς ὁ Τίμων περὶ αὐτοῦ
[11, 489]	σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον.	Διὸ	τὴν τράπεζαν κυκλοειδῆ κατεσκευάσαντο καὶ
[11, 465]	γ´ ὡς φράσθη παρακείμενα πατρὸς	ἑοῖο	τιμήεντα γέρα, μέγα οἳ κακὸν
[11, 478]	ὅ γε σπείσας ἐκ κόνδυος	ἀργυφέοιο	(νέκταρ ἐπ´ ἀλλοδαπὴν οἶμον ἔβαινε
[11, 466]	πόρθησιν, ἔχοντα ἐπίγραμμα τόδε· γραμμαὶ	Παρρασίοιο,	τέχνα Μυός. Ἐμμὶ δὲ ἔργον
[11, 462]	ὕβρις πίνειν ὁπόσον κεν ἔχων	ἀφίκοιο	οἴκαδ´ ἄνευ προπόλου, μὴ πάνυ
[11, 490]	δ´ εὖχος Ἑρμᾶς ἐναγώνιος, Μαίας	εὐπλοκάμοιο	παῖς, ἔτικτε δ´ Ἄτλας ἑπτὰ
[11, 465]	Οἰδιπόδῃ καλὴν παρέθηκε τράπεζαν ἀργυρέην	Κάδμοιο	θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα χρύσεον ἔμπλησεν
[11, 469]	δέπας ἐσκατέβαινε χρύσεον, ὄφρα δι´	Ὠκεανοῖο	περάσας ἀφίκοιθ´ ἱερᾶς ποτὶ βένθεα
[11, 491]	τράφον ἄντρῳ ἀμβροσίην φορέουσαι ἀπ´	Ὠκεανοῖο	ῥοάων· νέκταρ δ´ ἐκ πέτρης
[11, 490]	σφισι καὶ θέρεος καὶ χείματος	ἀρχομένοιο	σημαίνειν ἐπένευσεν ἐπερχομένου τ´ ἀρότοιο.
[11, 477]	Κισσύβιον μετὰ χερσὶν ἔχων μέλανος	οἴνοιο.	Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς ἐν
[11, 475]	φησί· Κήρυκας ἀθανάτοισι φέρειν μέλανος	οἴνοιο	ἀσκὸν ἐνίπλειον κελέβειόν θ´ ὅττι
[11, 498]	Καὶ ἐν Ἰλιάδι· Πλησάμενος δ´	οἴνοιο	δέπας δείδεκτ´ Ἀχιλῆα. Πληροῦντες γὰρ
[11, 460]	φίλοις ἐπὶ γούνασι θῆκε παυομένῳ	δόρποιο)	ἐκάθισεν ἐπὶ τῶν γονάτων καὶ
[11, 465]	ἀπειρέσιον ἀργυρέων χρυσοῦ τε καὶ	ἠλέκτροιο	φαεινοῦ, τῶν προτέρων πάντων πλείονα
[11, 498]	πρώτῳ Ἡρακλείας· Δουράτεον σκύφος εὐρὺ	μελιζώροιο	ποτοῖο. (Καὶ παρ´ Ὁμήρῳ δ´
[11, 480]	εἴη συμπόταισίν τε γλυκερὸν καὶ	Διωνύσοιο	καρπῷ καὶ κυλίκεσσιν Ἀθηναίαισι κέντρον
[11, 464]	ναυάγιον, οἷά τε πολλὰ πνεῦμα	Διωνύσοιο	πρὸς Ὕβριος ἔκβαλεν ἀκτάς. Ἐγὼ
[11, 491]	Δοιοὺς δὲ τρίποδας, δέκα δὲ	χρυσοῖο	τάλαντα. Καὶ Δοιὼ θεράποντε» Σημαίνει
[11, 498]	φησίν· Τοῦ κεράσας κρητῆρα μέγαν	χρυσοῖο	φαεινὸν σκύπφους αἰνύμενος θαμέας ποτὸν
[11, 466]	στηθέων ἔξω, πελάγει δ´ ἐν	πολυχρύσοιο	πλούτου πάντες ἴσᾳ νέομεν ψευδῆ
[11, 498]	Ἡρακλείας· Δουράτεον σκύφος εὐρὺ μελιζώροιο	ποτοῖο.	(Καὶ παρ´ Ὁμήρῳ δ´ Ἀριστοφάνης
[11, 489]	Πληιάδων Ἀτλαιγενέων ἐπιτελλομενάων ἄρχεσθ´ ἀμητοῖ´,	ἀρότοιο	δὲ δυσομενάων. ~(Καὶ Ἄρατος· Αἳ
[11, 490]	ἀρχομένοιο σημαίνειν ἐπένευσεν ἐπερχομένου τ´	ἀρότοιο.	Τὰς οὖν τῆς τῶν καρπῶν
[11, 467]	ῥυτά· {Β. Ποτήρι´ ἡ γραῦς,	ἄλλο	δ´ οὐδὲ ἓν βλέπει. Κλεάνθης
[11, 471]	ἢν πλῆρες δοθῇς, οὐδέν ποτ´	ἄλλο.	Δεῦρο δή, γεμίσω ς´ ἐγώ.
[11, 462]	Λιβύων τῶν Νομάδων τινὲς οὐδὲν	ἄλλο	κέκτηνται ἢ κύλικα καὶ μάχαιραν
[11, 466]	ἀμφικύπελλον δὲ λέγων αὐτὸ οὐδὲν	ἄλλο	σημαίνει ἢ ὅτι ἦν ἀμφίκυρτον.
[11, 494]	ὃ τὰς λάταγας ἐγχέουσιν οὐκ	ἄλλο	τι ἂν εἴη ἢ ἐκπέταλον
[11, 494]	ἀπελθόντα ὀξυβάφω δύο. Οὐ γὰρ	ἄλλο	τι ἡγητέον εἶναι ἢ ὅτι
[11, 499]	ἐν Ἀδελφοῖς εἴρηκεν· (Ὦ τοιχωρύχον	ἐκεῖνο	καὶ τῶν δυναμένων λαγύνιον· ἔχον
[11, 466]	δόρατα ἀγκυλητὰ καὶ μεσάγκυλα ἄλλα·	ἀπὸ	ἀγκύλης ἤτοι τῆς δεξιᾶς χειρός.
[11, 482]	καὶ τοῦτο, κυφὸν δὲ μόνον;	ἀπὸ	γὰρ τῆς κυφότητος τὸ κύπελλον,
[11, 493]	ἀναστροφῇ χρησάμενοι ἀπολύομεν τὸν ποιητήν.	Ἀπὸ	γὰρ τούτου τοῦ ἑξαμέτρου (πλεῖον
[11, 483]	κώθωνά μοι, παλαιὸν οἴκων κτῆμα.	Ἀπὸ	δὲ τοῦ ποτηρίου τούτου καὶ
[11, 466]	(Καικίλιος δὲ ὁ ῥήτωρ ὁ	ἀπὸ	Καλῆς ἀκτῆς ἐν τῷ περὶ
[11, 474]	τὰς φλόγας. Ὅτι δὲ καὶ	ἀπὸ	Κανθάρου κεραμέως ὠνομάσθη τὸ ἔκπωμα
[11, 465]	μέτρα χεῦ´· ὀδμὴ δ´ ἡδεῖα	ἀπὸ	κρητῆρος ὀδώδει. Τιμόθεος δ´ ἐν
[11, 486]	γραμματικὸς ὅτι τὸν τοιοῦτον σχηματισμὸν	ἀπὸ	κυρίων ὀνομάτων οὐκ ἄν τις
[11, 471]	ἦλθε Θηρίκλειον ὄργανον, τῆς τρυφερᾶς	ἀπὸ	Λέσβου σεμνογόνου σταγόνος πλῆρες, ἀφρίζον,
[11, 486]	(ΛΥΚΙΟΥΡΓΕΙΣ. Φιάλαι τινὲς οὕτως καλοῦνται	ἀπὸ	Λύκωνος τοῦ κατεσκευασμένου, ὡς καὶ
[11, 476]	δάεν ῥιπὰν μελιηδέος οἴνου, ἐσσυμένως	ἀπὸ	μὲν λευκὸν γάλα χερσὶ τραπεζᾶν
[11, 488]	ἀγγείῳ, ἕτερον δὲ τὸν πρόσθετον,	ἀπὸ	ὀξέος ἀρχόμενον, καταλήγοντα δ´ εἰς
[11, 486]	ἄν τις εὕροι γινόμενον, ἀλλ´	ἀπὸ	πόλεων ἢ ἐθνῶν. (Ἀριστοφάνης τε
[11, 466]	ὡς ἀπὸ Σελεύκου ΣΕΛΕΥΚΙΣ καὶ	ἀπὸ	Προυσίου ΠΡΟΥΣΙΑΣ. (ΑΝΑΦΑΙΑ ἡ θερμοποτὶς
[11, 496]	Καὶ ὅτι τὴν προσηγορίαν ἔσχεν	ἀπὸ	Προυσίου τοῦ Βιθυνίας βασιλεύσαντος καὶ
[11, 466]	ἀπὸ τοῦ βασιλέως Ἀντιγόνου, ὡς	ἀπὸ	Σελεύκου ΣΕΛΕΥΚΙΣ καὶ ἀπὸ Προυσίου
[11, 497]	ἱπποτραγέλαφοι, βατιάκια, σαννάκια. ΣΕΛΕΥΚΙΣ. Ὅτι	ἀπὸ	Σελεύκου τοῦ βασιλέως τὴν προσηγορίαν
[11, 467]	ἀοιδὰ καὶ τὸ σὰν κίβδηλον	ἀπὸ	στομάτων. Μνημονεύει δὲ τοῦ γραμματικοῦ
[11, 481]	τῷ δεκάτῳ· Λάταγες ποτέονται κυλιχνᾶν	ἀπὸ	Τηιᾶν, ὡς διαφόρων γινομένων καὶ
[11, 484]	κρατῶν. (ΛΑΒΡΩΝΙΑ ἐκπώματος Περσικοῦ εἶδος	ἀπὸ	τῆς ἐν τῷ πίνειν λαβρότητος
[11, 460]	ἐπὶ κρασὶν ἔθηκεν. Ἅπερ ὠνομάσθη	ἀπὸ	τῆς πόσεως, ὡς τὸ ἔκπωμα
[11, 497]	λεπτῶς κάτωθεν πίνουσιν, ὠνομάσθαι τε	ἀπὸ	τῆς ῥύσεως. (ΣΑΝΝΑΚΙΑ. Κράτης ἐν
[11, 499]	τινων. (Τὸ δὲ σκύφος ὠνομάσθη	ἀπὸ	τῆς σκαφίδος. Καὶ τοῦτο δ´
[11, 493]	παντὸς ἀνθρώπου μόλις ἂν ἀποκινήσαντος	ἀπὸ	τῆς τραπέζης τὸ ποτήριον, τοῦ
[11, 502]	φησιν Ἑρμῶναξ. ΧΑΛΚΙΔΙΚΑ ποτήρια, ἴσως	ἀπὸ	τῆς Χαλκίδος τῆς Θρᾳκικῆς εὐδοκιμοῦντα.
[11, 461]	ὁ Θυατειρηνός, ὀνομασθῆναι φάσκων αὐτοὺς	ἀπό	τινος Κύλικος γένος Λυδοῦ, ἑνὸς
[11, 474]	ὁ Μυρλεανὸς κεκλῆσθαί φησιν αὐτὸ	ἀπό	τινος τῶν ἐν τῇ νηὶ
[11, 466]	ὦτα. Τὸ δὲ ἄλεισον ἤτοι	ἀπὸ	τοῦ ἄγαν λεῖον εἶναι ἢ
[11, 466]	ἐστι τοῦ ἀρυστίχου ὁ ἀρύβαλλος,	ἀπὸ	τοῦ ἀρύτειν καὶ βάλλειν. Λέγουσι
[11, 466]	δὲ κάρτα φείδῃ. (ΑΝΤΙΓΟΝΙΣ ἔκπωμα	ἀπὸ	τοῦ βασιλέως Ἀντιγόνου, ὡς ἀπὸ
[11, 476]	ἀπὸ τοῦ κέρατος; οἷον κερατήρ,	ἀπὸ	τοῦ εἰς τὸ κέρας ἐγχεῖσθαι
[11, 484]	κυλίκων εἶδος οὕτως λεγόμενον ἢ	ἀπὸ	τοῦ κεράμου, ὡς τὰ Ἀττικὰ
[11, 476]	ἐν αὐτῷ τὸ ὕδωρ, ἢ	ἀπὸ	τοῦ κέρατος; οἷον κερατήρ, ἀπὸ
[11, 480]	ἐστὶ κεράμεα ποτήρια καὶ λέγεται	ἀπὸ	τοῦ κυλίεσθαι τῷ τροχῷ· ἀφ´
[11, 483]	συβώτης. Εὔμολπος δὲ ποτηρίου γένος,	ἀπὸ	τοῦ κυφὸν εἶναι. Σιμάριστος δὲ
[11, 493]	δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν»	ἀπὸ	τοῦ μέσου ἐξελόντες τὸ γέρων
[11, 497]	λέγων φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης ἐστὶν	ἀπὸ	τοῦ Πηγάσου τὴν πύρπνοον Χίμαιραν
[11, 494]	τις αὐτόν, πῶς τις ἂν	ἀπὸ	τοῦ πότου παύσειε, τοῦ λίαν
[11, 498]	τῷ σκύφει, τὸ σκύφει ἰδίως	ἀπὸ	τοῦ σκύφος σχηματίσας οὐδετέρως ἔφη.
[11, 476]	ᾧ κιρνᾶται ὁ οἶνος κρατὴρ	ἀπὸ	τοῦ συγκιρνᾶσθαι ἐν αὐτῷ τὸ
[11, 484]	ὡς τὰ Ἀττικὰ σκεύη, ἢ	ἀπὸ	τοῦ σχήματος ἐπιχωριάσαντος ἐκεῖ, ὥσπερ
[11, 470]	ΗΜΙΤΟΜΟΣ ἔκπωμά τι παρ´ Ἀττικοῖς	ἀπὸ	τοῦ σχήματος ὀνομασθέν, φησὶν Πάμφιλος
[11, 466]	τῷ εὖ ἀκοντίζειν. Ὠνομάσθη οὖν	ἀπὸ	τοῦ τῆς χειρὸς σχηματισμοῦ, ὃν
[11, 471]	ἐντετυπῶσθαι. (Πάμφιλος δ´ ὁ Ἀλεξανδρεὺς	ἀπὸ	τοῦ τὸν Διόνυσον τοὺς θῆρας
[11, 475]	ἢ πᾶν ποτήριον κελέβη (καλεῖται	ἀπὸ	τοῦ χέειν εἰς αὐτὸ τὴν
[11, 477]	ξύλου. Ἄλλοι δὲ ἐτυμολογοῦσιν αὐτὸ	ἀπὸ	τοῦ χεῖσθαι, τὸ δ´ ἐστὶ
[11, 460]	ποιητὴν Σιμωνίδην ἐν Ἰάμβοις οὕτως·	Ἀπὸ	τράπεζαν εἷλέ νιν ποτήρια. Καὶ
[11, 483]	κάδων, ἄγρει δ´ οἶνον ἐρυθρὸν	ἀπὸ	τρυγός· οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς νήφειν
[11, 485]	Τοῦτο δὲ τὸ ποτήριον ὠνομάσθη	ἀπὸ	τῶν εἰς τὰς μέθας καὶ
[11, 467]	φιλόσοφος ἐν τῷ περὶ Μεταλήψεως	ἀπὸ	τῶν κατασκευασάντων (φησὶν ὀνομασθῆναι τήν
[11, 501]	παρατίθεται τὰ Λυκόφρονος οὕτως ἔχοντα·	Ἀπὸ	τῶν ὀμφαλῶν τῶν ἐν ταῖς
[11, 490]	Διὶ φέρειν τὴν ἀμβροσίαν. Διόπερ	ἀπὸ	τῶν πτηνῶν αὐτὰς χωρίζει λέγων·
[11, 482]	κυφότητα· ἢ ἀμφικύπελλα οἷον ἀμφίκυρτα	ἀπὸ	τῶν ὤτων, διὰ τὸ τοιαῦτα
[11, 504]	~(Φιάλαν ὡς εἴ τις ἀφνεᾶς	ἀπὸ	χειρὸς ἑλὼν ἔνδον ἀμπέλου καχλάζοισαν
[11, 486]	λέγων καὶ λοιβίδας τὰ σπονδεῖα	ὑπὸ	Ἀντιμάχου τοῦ Κολοφωνίου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'
[11, 500]	Ἠπειρωτῶν, ὥς φησι Σέλευκος, λυρτός,	ὑπὸ	δὲ Μηθυμναίων, ὡς Παρμένων φησὶν
[11, 475]	τὸ δέπας τὸ δοθὲν Ἀλκμήνῃ	ὑπὸ	Διός, ὅτε Ἀμφιτρύωνι εἰκάσθη. ΚΑΛΠΙΟΝ.
[11, 475]	κερχήσιον· διὸ καὶ Ὅμηρος τοὺς	ὑπὸ	δίψους κρατουμένους καρχαλέους εἶπεν. Χάρων
[11, 492]	ὑποπυθμένιοι· (ὥστε διακρατεῖσθαι τὸ δέπας	ὑπὸ	δυεῖν Πελειάδων ὑποκειμένων τῷ πυθμένι,
[11, 489]	φυσικὸν τοῦ ποτηρίου πυθμένα, ὥστε	ὑπὸ	δυοῖν πυθμένοιν φέρεσθαι τὸ ἔκπωμα.
[11, 491]	μέλεσσι. Τὸν μὲν ἄρα τρήρωνες	ὑπὸ	ζαθέῳ τράφον ἄντρῳ ἀμβροσίην φορέουσαι
[11, 500]	Συρακόσιοι. Καλεῖται δ´ ὁ σκύφος	ὑπὸ	Ἠπειρωτῶν, ὥς φησι Σέλευκος, λυρτός,
[11, 470]	κατεσκευασμένῃ πρὸς τὴν χρείαν ταύτην	(ὑπὸ	Ἡφαίστου τὸν Ἥλιον καθεύδοντα περαιοῦσθαι
[11, 499]	Θετταλῶν Πολιτείᾳ θηλυκῶς λέγεσθαί φησιν	ὑπὸ	Θετταλῶν τὴν λάγυνον. Καὶ Ῥιανὸς
[11, 486]	κατεσκευασμένου, ὡς καὶ Κονώνειοι αἱ	ὑπὸ	Κόνωνος ποιηθεῖσαι. Μνημονεύει (τοῦ Λύκωνος)
[11, 497]	ἐν Ἐπιγράμμασι περὶ τοῦ κατασκευασθέντος	ὑπὸ	Κτησιβίου τοῦ μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ μνημονεύων
[11, 466]	τὴν παιδίσκην. Τότε μὲν οὖν	ὑπὸ	κύματος αὐτοὺς ἀμφοτέρους κρυφθέντας ἀφανεῖς
[11, 486]	ἐξηγούμενος Δίδυμος ὁ γραμματικὸς τὰς	ὑπὸ	Λυκίου φησὶ κατεσκευασμένας. Ἦν δὲ
[11, 499]	ἔχον βαδίζειν εἰς τὰ γεύμαθ´	ὑπὸ	μάλης, καὶ τοῦτο πωλεῖν μέχρι
[11, 461]	ἂν τρὶς πιὼν οὕτως κατηνέχθη	ὑπὸ	μέθης τηλικοῦτος ὤν. Ἦν οὖν
[11, 509]	δ´ ἐν πεδίλῳ πόδα τιθεὶς	ὑπὸ	ξυρὸν κνήμης ἱμάντων ἰσομέτροις ἑλίγμασιν,
[11, 503]	(Τοσαῦτα εἰπὼν ὁ Πλούταρχος καὶ	ὑπὸ	πάντων κροταλισθεὶς ᾔτησε φιάλην, ἀφ´
[11, 509]	νεανίας τῶν ἐξ Ἀκαδημίας τις	ὑπὸ	Πλάτωνα καὶ Βρυσωνοθρασυμαχειοληψικερμάτων, πληγεὶς ἀνάγκῃ
[11, 477]	τις τὸ κισσύβιον τὸ πρῶτον	ὑπὸ	ποιμένων ἐργασθῆναι ἐκ κισσίνου ξύλου.
[11, 466]	ἡδὺ μὲν ὄρθρου καταβαυκαλίσαι τοῖς	ὑπὸ	πολλῆς κραιπαλοβόσκου δίψης κατόχοις. (Κατασκευάζουσι
[11, 476]	πλάττεσθαι ἔτι τε ταῦρον καλεῖσθαι	ὑπὸ	πολλῶν ποιητῶν. Ἐν δὲ Κυζίκῳ
[11, 497]	πρότερον κέρας. Δοκεῖ δὲ σκευοποιηθῆναι	ὑπὸ	πρώτου τοῦ Φιλαδέλφου Πτολεμαίου βασιλέως
[11, 492]	ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο, δύω δ´	ὑπὸ	πυθμένες ἦσαν, ἀκουστέον οὐ πυθμένας
[11, 487]	ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο δύο δ´	ὑπὸ	πυθμένες ἦσαν. ~(Ἄλλος μὲν μογέων
[11, 488]	πῶς λέγεται τὸ δύο δ´	ὑπὸ	πυθμένες ἦσαν, διαλύουσιν οὕτως τινές.
[11, 491]	ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο, δύω δ´	ὑπὸ	πυθμένες ἦσαν, (καθ´ ἑκατέραν τὴν
[11, 461]	Ἡρακλεῶται δ´ εἰσὶν οὗτοι οἱ	ὑπὸ	τῇ Οἴτῃ κατοικοῦντες, (ὥς φησι
[11, 462]	οὕτως· Τῆς δ´ Ἡρακλείας τῆς	ὑπὸ	τὴν Οἴτην καὶ Τραχῖνος τῶν
[11, 481]	ὢν τὸ σῶμα ταχέως ἂν	ὑπὸ	τῆς μέθης κατηνέχθη. Τοῦ κυμβίου
[11, 492]	ἄλλην ἐνίησι πατὴρ ἐναρίθμιον εἶναι,	(ὑπὸ	τῆς ὀξύτητος τῶν πλαγκτῶν πετρῶν
[11, 506]	αὐτὸν διαλόγων· ὁ γὰρ δεύτερος	ὑπό	τινων Ξενοφῶντος εἶναι λέγεται, ὡς
[11, 499]	τὴν πέτασον καὶ τὴν στάμνον	ὑπό	τινων. (Τὸ δὲ σκύφος ὠνομάσθη
[11, 505]	περὶ Κλέαρχον τῆς ἀπωλείας τῆς	ὑπὸ	Τισσαφέρνου γενομένης, καὶ οἷός τις
[11, 493]	πρώτου στίχου πρὸς τὴν ἀρχὴν	ὑπὸ	τὸ ἄλλος μέν, εἶτα τὸ
[11, 506]	τοὺς ποιητάς, ἔπειτα καὶ τοὺς	ὑπὸ	τοῦ δήμου προαγομένους, Φανοσθένη τὸν
[11, 502]	χάλκεον· ὃ δίδοσθαι τῷ ἁρπασθέντι	ὑπὸ	τοῦ ἐραστοῦ φησιν Ἑρμῶναξ. ΧΑΛΚΙΔΙΚΑ
[11, 504]	εἴπω, (οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν	ὑπὸ	τοῦ οἴνου, ἀλλ´ ἀναπειθόμενοι πρὸς
[11, 488]	Πεπάρθαι δὲ λέγεται τοὺς ἥλους	ὑπὸ	τοῦ ποιητοῦ οὐχ ὅτι ἔξωθεν
[11, 507]	ἐθελήσαιμι ἐπελθεῖν τοὺς κακῶς ἀκούσαντας	ὑπὸ	τοῦ σοφοῦ. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´
[11, 490]	διωκομένης τῆς μητρὸς αὐτῶν Πληιόνης	ὑπὸ	τοῦ Ὠρίωνος. (Ἡ δὲ τοῦ
[11, 492]	ὤτων, δύο δὲ ὑποπυθμένες, τουτέστιν	ὑπὸ	τῷ πυθμένι οἷον ὑποπυθμένιοι· (ὥστε
[11, 466]	ἀργυραῖ κατάχρυσοι τρεῖς. Κόνδυα ἀργυρᾶ	ροϚ	τούτων ἐπίχρυσα λγʹ Τισιγίτης ἀργυροῦς
[11, 505]	ἰδέας οὐδ´ αὐτὸς εὑρετής ἐστιν.	Πρὸ	γὰρ αὐτοῦ τοῦθ´ εὗρε τὸ
[11, 466]	ὡς δὴ πρὸς Ἔρωτα πυκταλίζω.	Πρὸ	δὲ τούτων Ἡσίοδος· Κρήνης τ´
[11, 498]	ἐστι τοῦτο προπίνειν, τὸ ἑτέρῳ	πρὸ	ἑαυτοῦ δοῦναι πιεῖν. Καὶ ὁ
[11, 504]	τὸν ἥδιστον καὶ χαριέστατον Ξενοφῶντα	πρὸ	ὀφθαλμῶν ἔχοντες, ὃς ἐν τῷ
[11, 505]	ἄντικρυς φάσκων ὁ πολυμαθέστατος Ἀριστοτέλης	πρὸ	Πλάτωνος διαλόγους γεγραφέναι τὸν Ἀλεξαμενόν.
[11, 460]	δὲ εἶναι νομίζω ζητῆσαι ὑμᾶς	πρὸ	τοῦ καταλόγου τῶν ποτηρίων, ὧν
[11, 471]	πλῆρες δοθῇς, οὐδέν ποτ´ ἄλλο.	Δεῦρο	δή, γεμίσω ς´ ἐγώ. Γραῦ
[11, 470]	Νεμέᾳ οὕτως· {ΣΠΙ. Χώρει σὺ	δεῦρο,	Θηρικλέους πιστὸν τέκνον, γενναῖον εἶδος,
[11, 502]	ψυγέως οὕτως μνημονεύει· Τὴν θηρίκλειον	δεῦρο	καὶ τὰ Ῥοδιακὰ κόμισον λαβὼν
[11, 471]	σύ, φίλτατε; {ΣΠΙ. Ἵν´ ἀσπάσωμαι·	δεῦρο	παρ´ ἐμέ, Θεολύτη, παρὰ τὸν
[11, 475]	κατὰ ἐναλλαγὴν τοῦ ει> πρὸς	τὸ	α> ἀντὶ τοῦ κερχήσιον· διὸ
[11, 476]	τὸ ὕδωρ, κεράσαι φάσκοντες. Καὶ	τὸ	ἀγγεῖον δ´ ἐν ᾧ κιρνᾶται
[11, 461]	ἣν αὐτὸς Ὅμηρος ἐξηγήσατο, ἢ	τὸ	ἄηθες τῆς πόσεως τοῦ Κύκλωπος,
[11, 482]	οὐχ ὥσπερ τὸ δέπας καὶ	τὸ	ἄλεισον ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ) καὶ
[11, 493]	στίχου πρὸς τὴν ἀρχὴν ὑπὸ	τὸ	ἄλλος μέν, εἶτα τὸ ἐξ
[11, 493]	ἄλλοις δειχθήσεται. Ἀγνοοῦσιν δ´ ὅτι	τὸ	ἄλλος Ὅμηρος οὐκ ἐπὶ μόνων
[11, 482]	κυφότητος τὸ κύπελλον, ὥσπερ καὶ	τὸ	ἀμφικύπελλον, (ἢ ὅτι παραπλήσιον ἦν
[11, 479]	κοῖλον· ὅθεν καὶ κοτυλήρυτον αἷμα	τὸ	ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶν ἀρυσθῆναι δυνάμενον.
[11, 468]	καλπίς φησι· Δακτυλωτὸν ἔκπωμα καὶ	τὸ	ἄμφωτον, εἰς ὅ ἐστιν οἷόν
[11, 468]	ποδῶν. Ἐπιγένης μὲν οὖν ἀκούει	τὸ	ἄμφωτον ποτήριον, εἰς ὃ οἷόν
[11, 474]	τὸ καρχήσιον, (καὶ τάχα διὰ	τὸ	ἀνατετάσθαι οὕτως ὠνόμασται. Ἀρχαιότατον δ´
[11, 488]	φυλάττουσι τὴν διάσχισιν, κατὰ δὲ	τὸ	ἀπολῆγον πρὸς τὴν τοῦ χείλους
[11, 487]	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ μετὰ	τὸ	ἀπονίψασθαι τὰς χεῖρας προπίνων τινί
[11, 477]	τρίτον. Ὁ γὰρ λέγων ἄλεισον	τὸ	αὐτὸ καὶ κισσύβιον τὴν ἀκριβῆ
[11, 481]	ἐν ἕκτῳ περὶ τοῦ Κύκλου)	τὸ	αὐτὸ οἴεται εἶναι κισσύβιον καὶ
[11, 466]	Κολοφωνίῳ Νικάνδρῳ. (ΑΛΕΙΣΟΝ καὶ ΔΕΠΑΣ	τὸ	αὐτό. Ὅμηρος ἐν Ὀδυσσείᾳ περὶ
[11, 466]	δώσω χρύσειον ἄλεισον. Καὶ ἑξῆς	τὸ	αὐτὸ πάλιν· Δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ
[11, 464]	γυναικομανεῖς καὶ τοὺς φιλόρνιθας ὀρνιθομανεῖς,	τὸ	αὐτὸ σημαινόντων τῶν ὀνομάτων τούτων.
[11, 466]	ἔχευε χρυσείῳ δέπαι. Εἶτα παρακατιὼν	τὸ	αὐτό· Τούνεκα σοὶ δώσω χρύσειον
[11, 471]	δ´ ἐν τοῖς περὶ Διαθέσεως	τὸ	αὐτὸ ὑπολαμβάνει θηρίκλειον εἶναι καὶ
[11, 485]	παῖς ἐνέχει τε σφόδρα κυανοβενθῆ,	τὸ	βάθος παρίστησιν ὁ κωμικὸς τοῦ
[11, 474]	ἔγχει, παιδάριον, εἰς ἀργυροῦν, εἰς	τὸ	βαθὺ δ´ ἐπανάγωμεν· εἰς τὸν
[11, 466]	βόας ὁρμῶντα. Οἴδαμεν δὲ καὶ	τὸ	Βαθυκλέους τοῦ Ἀρκάδος ποτήριον, ὃ
[11, 467]	Οἶσθ´ ᾧ προσέοικεν, ὦ Κρέων,	τὸ	βρέγμα σου; ἐγᾦδα· δείνῳ περὶ
[11, 495]	ἔχον πλατύτερον, εἰς ὃ ἤμελγον	τὸ	γάλα. Ὅμηρος· Ὡς ὅτε μυῖαι
[11, 491]	συμφυεῖς εἰσιν ἀλλήλαις καὶ συνεζευγμέναι.	Τὸ	γὰρ δοιοὶ καὶ δοιαὶ σημαίνει
[11, 482]	τῇ μέσῃ κωμῳδίᾳ κωμῳδουμένων Ποιητῶν.	Τὸ	γὰρ ἐπάγεσθαι κατὰ τὰς ἑστιάσεις
[11, 477]	ἀναψυκτῆρ´, ὃ δ´ ἀμπέλων γάνος.	Τὸ	γὰρ κισσύβιον, φησί, λέγεται ἐπὶ
[11, 493]	Ἐλλείπει οὖν τό τις μόριον·	τὸ	γὰρ πλῆρές ἐστιν Ἄλλος μέν
[11, 493]	βαστάζοντος δίχα πόνου καὶ κακοπαθείας.	Τὸ	γὰρ ποτήριον ὑφίσταται μέγα (καὶ)
[11, 461]	πλὴν τῶν ἐπὶ τοῖς ἡρωικοῖς.	Τὸ	γὰρ ῥυτὸν ὀνομαζόμενον μόνοις τοῖς
[11, 480]	οἷοί εἰσιν οἱ ἄμβικες καλούμενοι.	Τὸ	γὰρ φοξὸν ἐπὶ τούτου τάττουσι,
[11, 486]	φησὶ κατεσκευασμένας. Ἦν δὲ οὗτος	τὸ	γένος Βοιώτιος ἐξ Ἐλευθερῶν, υἱὸς
[11, 493]	ἄειρεν» ἀπὸ τοῦ μέσου ἐξελόντες	τὸ	γέρων τάξομεν τοῦ πρώτου στίχου
[11, 464]	ἀμώμου, κινναμώμου συνεψηθέντων· ἀφ´ ὧν	τὸ	γινόμενον τῷ οἴνῳ παραχυθὲν οὕτω
[11, 465]	κληθῆναι τὸν Διόνυσον, ὅτι μιχθὲν	τὸ	γλεῦκος τῷ ὕδατι τότε πρῶτον
[11, 465]	φησι τοῦ ἐν Λίμναις Διονύσου	τὸ	γλεῦκος φέροντας τοὺς Ἀθηναίους ἐκ
[11, 466]	με τοῦ θεοῦ καλεῖ πάλαι	τὸ	γράμμα φαίνων, δέλτ´, ἰῶτα καὶ
[11, 466]	μακροτέροις τῶν σκύφων. (ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΝ ΕΚΠΩΜΑ	τὸ	γράμματα ἔχον ἐγκεχαραγμένα. Ἄλεξις· (Τὴν
[11, 485]	Φησὶν γάρ που ὁ αὐτός·	Τὸ	δ´ αἷμα λέλαφας τοὐμόν, ὦναξ
[11, 466]	μὲν κύπελλόν φησι φιάλην εἶναι,	τὸ	δ´ ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον, τὸ ὑπερήφανον
[11, 499]	ᾖ κάπηλος ἠδικημένος ὑπ´ οἰνοπώλου.	Τὸ	δ´ ἐν Γηρυονηίδι Στησιχόρου Ἔμμετρον
[11, 488]	μάλιστα δὲ τῶν λεγομένων Σελευκίδων.	(Τὸ	δ´ ἐπὶ τῶν δυεῖν πυθμένων
[11, 495]	ἐν τῇ ἑορτῇ παρατίθεται μόνον,	τὸ	δ´ ἐς τὴν χρείαν πῖπτον
[11, 477]	ἐτυμολογοῦσιν αὐτὸ ἀπὸ τοῦ χεῖσθαι,	τὸ	δ´ ἐστὶ χωρεῖν· Οὐδὸς δ´
[11, 496]	ἦν, δύο δὲ χρυσᾶ, γρύψ,	τὸ	δ´ ἕτερον Πήγασος. ΡΥΣΙΣ φιάλη
[11, 474]	ᾗ ἐμπίπτει εἰς τὴν ληνόν,	τὸ	δ´ οἷον εἰς μέσον τράχηλος,
[11, 494]	οἶνος ὄξος αὑτὸν εἶναι γνήσιον,	(τὸ	δ´ ὄξος οἶνον αὑτὸ μᾶλλον
[11, 466]	δὲ ἂν εἴη τὰ ὦτα.	Τὸ	δὲ ἄλεισον ἤτοι ἀπὸ τοῦ
[11, 492]	ἐκέλευεν, ἐπεί ῥ´ ὥπλισσε κυκεῶ.	(Τὸ	δὲ ~Ἄλλος μὲν μογέων ἀποκινήσασκε
[11, 484]	γὰρ καὶ θερμὸν ὁ οἶνος·	τὸ	δὲ ἀφ´ ἡμῶν διηθούμενον οὖρόν
[11, 483]	δὲ τὸ δίωτον ποτήριον Κυπρίους,	τὸ	δὲ δίωτον καὶ τετράωτον Κρῆτας.
[11, 496]	Ῥυσίδι σπένδων. (ΡΟΔΙΑΣ. Δίφιλος Αἱρησιτείχει	(τὸ	δὲ δρᾶμα τοῦτο (Καλλίμαχος ἐπιγράφει
[11, 478]	πρώτῳ περὶ Ἑορτῶν Αἰγυπτίων φησί·	Τὸ	δὲ κόνδυ ἐστὶ μὲν Περσικόν,
[11, 466]	τῶν καλουμένων ζʹ σοφῶν ἀπέλιπε.	Τὸ	δὲ Νέστορος ποτήριον πολλοὶ καὶ
[11, 505]	τοιούτους εἰπεῖν ἢ ἀκοῦσαι λόγους.	Τὸ	δὲ πάντων σχετλιώτατον καὶ τὸ
[11, 486]	τε γὰρ ἐν Εἰρήνῃ φησί·	Τὸ	δὲ πλοῖον ἔσται Ναξιουργὴς κάνθαρος.
[11, 474]	δ´ οἷον εἰς μέσον τράχηλος,	τὸ	δὲ πρὸς τῷ τέλει καρχήσιον.
[11, 467]	σκληρόστομον εἶναι καὶ ἀνεπιτήδειον αὐλῷ·	(τὸ	δὲ ῥῶ διὰ τὸ εὔκολον
[11, 467]	τὸ ὖ, ἵν´ ᾖ Διονύσου.	Τὸ	δὲ σὰν ἀντὶ τοῦ σίγμα
[11, 499]	καὶ τὴν στάμνον ὑπό τινων.	(Τὸ	δὲ σκύφος ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς
[11, 466]	ἥτ´ ἀθόλωτος, τρὶς ὕδατος προχέειν,	τὸ	δὲ τέτρατον ἱέμεν οἴνου. Θεόφραστος·
[11, 482]	τῆς τῶν ἀνθρώπων χρείας ἕνεκα,	τὸ	δὲ τῆς τῶν θεῶν τιμῆς
[11, 489]	ἐποίησαν κατὰ μίμημα τοῦ κόσμου.	Τὸ	δὲ τοῦ Νέστορος καὶ ἰδιαίτερόν
[11, 486]	καὶ κατάχεον. ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ ἡ μετὰ	τὸ	δεῖπνον ἐπὴν ἀπονίψωνται διδομένη κύλιξ.
[11, 502]	ἡ σκιά ´στιν· ἡ ´πὶ	τὸ	δεῖπνον ὡς ἤδη καλεῖ μ´
[11, 493]	τῶν μὲν λοιπῶν πρεσβυτῶν μόνος	τὸ	δέπας ἀμογητὶ ἀείρων. Ταῦτα καὶ
[11, 492]	τροφῶν οὔσας σημαντικάς, λεκτέον ὅτι	τὸ	δέπας ἀμφοτέρων τῶν τροφῶν ἐστιν
[11, 469]	(ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ. Πείσανδρος ἐν δευτέρῳ Ἡρακλείας	τὸ	δέπας ἐν ᾧ διέπλευσεν (ὁ
[11, 482]	ὁ τύπος καὶ οὐχ ὥσπερ	τὸ	δέπας καὶ τὸ ἄλεισον ἀμφικύπελλον,
[11, 466]	Μυρλεανός· Δοκεῖ μοι φιαλῶδες εἶναι	τὸ	δέπας· σπένδουσι γὰρ ἐν αὐτῷ.
[11, 475]	ἔτι καὶ εἰς αὐτὸν δείκνυσθαι	τὸ	δέπας τὸ δοθὲν Ἀλκμήνῃ ὑπὸ
[11, 470]	δὲ ἀντὶ τούτου δίδωσιν αὐτῷ	τὸ	δέπας τὸ χρύσεον, ὃ αὐτὸν
[11, 493]	μὲν λοιποὺς εἶπε μογέοντας ἀείρειν	τὸ	δέπας, τὸν δὲ Νέστορα μόνον
[11, 492]	πυθμένι οἷον ὑποπυθμένιοι· (ὥστε διακρατεῖσθαι	τὸ	δέπας ὑπὸ δυεῖν Πελειάδων ὑποκειμένων
[11, 470]	πελάγει, Ὠκεανὸς πειρώμενος αὐτοῦ κυμαίνει	τὸ	δέπας φανταζόμενος. Ὃ δὲ τοξεύειν
[11, 506]	τῷ λοιμῷ) Πρωταγόρᾳ διαλέγεσθαι, ὅτε	τὸ	δεύτερον ἐπεδήμησε ταῖς Ἀθήναις, οἱ
[11, 489]	τέλειος. Καὶ τὸ ποτήριον οὖν	τὸ	δεχόμενον τὴν ὑγρὰν τροφὴν κυκλοτερὲς
[11, 481]	Κύκλωπι. Οὐκ ἔστι δὲ μικρὸν	τὸ	διδόμενον αὐτῷ κισσύβιον παρ´ Ὁμήρῳ·
[11, 497]	οἱ τεχνῖται· μεθ´ ὧν πιὼν	τὸ	δίκερας ὡς τὸν φίλτατον βασιλέα
[11, 483]	τοῦ κυφὸν εἶναι. Σιμάριστος δὲ	τὸ	δίωτον ποτήριον Κυπρίους, τὸ δὲ
[11, 475]	εἰς αὐτὸν δείκνυσθαι τὸ δέπας	τὸ	δοθὲν Ἀλκμήνῃ ὑπὸ Διός, ὅτε
[11, 492]	τέσσαρες πελειάδες. (Ἔπειθ´ ὅταν ἐπενέγκῃ	τὸ	Δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον
[11, 480]	Κεραμικὴ καλεῖται) καὶ βάπτονται εἰς	τὸ	δοκεῖν εἶναι ἀργυραῖ. Ἐπαινοῦνται δὲ
[11, 471]	θηρίκλειον ὀνομασθῆναι τὸ ποτήριον διὰ	τὸ	δορὰς θηρίων αὐτῷ ἐντετυπῶσθαι. (Πάμφιλος
[11, 496]	Εὐνούχῳ ἢ Στρατιώτῃ ἐστὶ δὲ	τὸ	δρᾶμα διασκευὴ τοῦ Αἱρησιτείχους ~(Ἔσθ´
[11, 488]	δυεῖν πυθμένων ζητούμενον, πῶς λέγεται	τὸ	δύο δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν,
[11, 491]	καὶ τὸ κατ´ ἀριθμὸν εἶδος,	τὸ	δύο, οἷον· Δοιοὺς δὲ τρίποδας,
[11, 467]	παραλαμβάνουσι. Καὶ τοὺς ἵππους τοὺς	τὸ	ἐγκεχαραγμένον ἔχοντας σαμφόρας καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης
[11, 467]	μόνου γράφουσι. Παραπλησίως δὲ καὶ	τὸ	εἶ γράφουσιν καὶ ὅταν καθ´
[11, 501]	οἱ θόλοι παρόμοιοι· εἰς δὲ	τὸ	εἶδος οὐκ ἀρύθμως παίζονται. Ἀπίων
[11, 488]	πάντων, ἀλλ´ ἐπ´ ἐνίων ποτηρίων	τὸ	εἶδος τῆς κατασκευῆς θεωρεῖται, μάλιστα
[11, 505]	Πρὸ γὰρ αὐτοῦ τοῦθ´ εὗρε	τὸ	εἶδος τῶν λόγων ὁ Τήιος
[11, 505]	Τὸ δὲ πάντων σχετλιώτατον καὶ	τὸ	εἰπεῖν οὐδεμιᾶς κατεπειγούσης χρείας ὅτι
[11, 475]	δ´ ὁ Λεπτὸς ἐξηγούμενος Θεοδωρίδα	τὸ	εἰς τὸν Ἔρωτα μέλος τὴν
[11, 479]	Νίκανδρός φησιν ὁ Θυατειρηνὸς παρατιθέμενος	τὸ	ἐκ Νεφελῶν Ἀριστοφάνους· Μηδὲ στέψω
[11, 489]	ὥστε ὑπὸ δυοῖν πυθμένοιν φέρεσθαι	τὸ	ἔκπωμα. Διονύσιος δὲ ὁ Θρᾲξ
[11, 478]	Σικυωνίοις καὶ Ταραντίνοις ἐπιπολάζειν φησὶ	τὸ	ἔκπωμα, εἶναι δ´ αὐτὸ λουτηρίῳ
[11, 461]	Ἢ τάχα καὶ βαρβαρικὸν ἦν	τὸ	ἔκπωμα, εἴπερ μέγα ἦν, ἐκ
[11, 460]	ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς πόσεως, ὡς	τὸ	ἔκπωμα οἱ Ἀττικοί, ἐπεὶ ὑδροποτεῖν
[11, 497]	τοῦ βασιλέως τὴν προσηγορίαν ἔσχεν	τὸ	ἔκπωμα προείρηται, ἱστοροῦντος τοῦτο καὶ
[11, 474]	καὶ ἀπὸ Κανθάρου κεραμέως ὠνομάσθη	τὸ	ἔκπωμα Φιλέταιρός φησιν ἐν Ἀχιλλεῖ·
[11, 466]	χάλα πόδα. (ΑΩΤΟΝ παρὰ Κυπρίοις	τὸ	ἔκπωμα, ὡς Πάμφιλος. Φιλητᾶς δὲ
[11, 486]	καὶ Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνός ᾧ	τὸ	ἔλαιον ἐπισπένδουσι τοῖς ἱεροῖς, σπονδεῖον
[11, 468]	δακτύλους διείρειν ἑκατέρωθεν· ἄλλοι δὲ	τὸ	ἐν κύκλῳ τύπους ἔχον οἷον
[11, 479]	κοτύλαις ὀτοβεῖ. (Μαρσύας δέ φησι	τὸ	ἐν τῷ ἰσχίῳ ὀστοῦν καλεῖσθαι
[11, 490]	Πέλειαι. Ὅτι δὲ τὰς Πλειάδας	τὸ	ἐνδοξότατον τῶν ἀπλανῶν ἄστρων ὑπείληφε,
[11, 493]	ὑπὸ τὸ ἄλλος μέν, εἶτα	τὸ	ἐξ ἀρχῆς συνεροῦμεν ἄλλος μὲν
[11, 466]	κύλιξ δὲ (ἡ) ἀγκύλη διὰ	τὸ	ἐπαγκυλοῦν τὴν δεξιὰν χεῖρα ἐν
[11, 487]	(Πάμφιλος. Καλεῖται δὲ μάνης καὶ	τὸ	ἐπὶ τοῦ κοττάβου ἐφεστηκός, ἐφ´
[11, 503]	φησὶ Τρύφων ἐν τοῖς Ὀνοματικοῖς,	τὸ	ἐπὶ τῷ σκολίῳ διδόμενον, ὡς
[11, 506]	Γοργίας οὐ μόνον ἀφ´ οὗ	τὸ	ἐπίγραμμα, ἀλλὰ καὶ Ἀρχελάου τοῦ
[11, 490]	τὸ εὐλαβεῖσθαι. Πιθανὸν δ´ ἐστὶ	τὸ	ἐπίθετον καὶ ἐπὶ τῶν Πλειάδων
[11, 468]	τὸ Ὁμηρικόν· (Ἄπυρον κατέθηκε λέβητα,	τὸ	ἐπιτήδειον εἰς ψυχρῶν ὑδάτων ὑποδοχὴν
[11, 479]	Τοσαύτη δὲ ἐγένετο σπουδὴ περὶ	τὸ	ἐπιτήδευμα ὥστε εἰς τὰ συμπόσια
[11, 502]	κύλικα προπίομαι. Ἐκαλεῖτο δὲ καὶ	τὸ	ἑταιρικὸν συνευωχούμενον φιλοτήσιον. Ἀριστοφάνης· Ἐπτάπους
[11, 498]	Κυρίως γάρ ἐστι τοῦτο προπίνειν,	τὸ	ἑτέρῳ πρὸ ἑαυτοῦ δοῦναι πιεῖν.
[11, 467]	αὐλῷ· (τὸ δὲ ῥῶ διὰ	τὸ	εὔκολον πολλάκις παραλαμβάνουσι. Καὶ τοὺς
[11, 490]	ὄρνις αὕτη· τρεῖν δ´ ἐστὶ	τὸ	εὐλαβεῖσθαι. Πιθανὸν δ´ ἐστὶ τὸ
[11, 466]	τὸ ῥῆμα δὲ ἐξημύστισε φασί,	τὸ	ἐφ´ ἓν πνεῦμα πιεῖν, ὡς
[11, 468]	τύπους ἔχον οἷον δακτύλους, ἢ	τὸ	ἔχον ἐξοχὰς οἷα τὰ Σιδώνια
[11, 468]	δακτύλους ἑκατέρωθεν διείρειν. Οἳ δὲ	τὸ	ἔχον κύκλῳ δακτυλοειδεῖς τύπους τινάς.
[11, 477]	ὄφεως κατάδυσις χειή, ἡ καταδεχομένη	τὸ	ζῷον. Καὶ κήθιον τὸ χήτιον
[11, 507]	Πλάτων φθονερὸς εἶναι καὶ κατὰ	τὸ	ἦθος οὐδαμῶς εὐδοκιμεῖν. Καὶ γὰρ
[11, 464]	τὰς μέθας παρεισφέρονται καὶ διὰ	τὸ	θερμαινομένας τὸν οἶνον ἧττον ποιεῖν
[11, 500]	ἀλλὰ πολὺ τὸ πανοῦργον καὶ	τὸ	θηριῶδες. Διὸ καὶ Σκύφον αὐτὸν
[11, 462]	καλούμενος Κύλικες, παρ´ ᾧ ἐστι	τὸ	Κάδμου καὶ Ἁρμονίας μνημεῖον, ὡς
[11, 507]	δουλείας ἐφιστὰς δίκην ἐφωράθη· καὶ	τὸ	καθόλου πᾶσι τοῖς Σωκράτους μαθηταῖς
[11, 463]	οὐδέν. Ἆρ´ οὐκ οἶσθ´ ὅτι	τὸ	καλούμενον ζῆν τοῦτο διατριβῆς χάριν
[11, 469]	περὶ τοῦ ῥυτοῦ λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ.	Τὸ	καλούμενον ποτήριον ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ
[11, 475]	καὶ Ὅμηρος ποιεῖ. Ὠνομάσθη δὲ	τὸ	καρχήσιον διὰ τὸ τραχύσματα ἔχειν
[11, 474]	ὠνόμασται. Ἀρχαιότατον δ´ ἐστὶ ποτήριον	τὸ	καρχήσιον, εἴ γε ὁ Ζεὺς
[11, 472]	δὲ καρχήσια. Ὁποῖον δ´ ἐστὶ	τὸ	καρχήσιον ἐν τοῖς ἑξῆς λεχθήσεται.
[11, 474]	δὲ ἱκανῶς ἐπίμηκες (τὸ) ποτήριον	τὸ	καρχήσιον, (καὶ τάχα διὰ τὸ
[11, 491]	δοιοὶ καὶ δοιαὶ σημαίνει καὶ	τὸ	κατ´ ἀριθμὸν εἶδος, τὸ δύο,
[11, 477]	εἴη τὰ λεγόμενα σκυφία διὰ	τὸ	κάτωθεν εἰς στενὸν συνῆχθαι ὡς
[11, 473]	Κλείταρχος δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις	τὸ	κεράμιόν φησιν Ἴωνας κάδον καλεῖν.
[11, 476]	οἷον κερατήρ, ἀπὸ τοῦ εἰς	τὸ	κέρας ἐγχεῖσθαι τὸ πόμα. (Διαμένει
[11, 468]	δακτύλοις. Τινὲς δὲ ἀπύρωτον φιάλην	τὸ	κέρας· οὐ γὰρ γίνεται διὰ
[11, 468]	πρὸς ψυχροποσίαν εὔθετον. Τινὲς δὲ	τὸ	κέρας. Περὶ δὲ τὴν Μολοσσίδα
[11, 497]	τοῦ τῆς Ἀμαλθείας ἐστὶν ὀλβιώτερον	τὸ	κέρας τοῦτο. Μνημονεύει αὐτοῦ Θεοκλῆς
[11, 478]	θαλάμης καὶ νέμει ὅσοι ἄνω	τὸ	κέρνος περιενηνοχότες. Τοῦτο δ´ ἐστὶν
[11, 476]	ὁ Παριανὸς ἐν τρίτῳ Γλωσσῶν	τὸ	κίσσινον ποτήριον σημαίνειν παρ´ Εὐριπίδῃ
[11, 477]	διαφυλάττει. (Εἰκάσειε δ´ ἄν τις	τὸ	κισσύβιον τὸ πρῶτον ὑπὸ ποιμένων
[11, 479]	ὑψηλὸν καὶ ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ	τὸ	κοῖλον κοτύλην, φησίν, ἐκάλουν οἱ
[11, 470]	περαιοῦσθαι πρὸς τὰς ἀνατολάς, αἰνισσόμενος	τὸ	κοῖλον τοῦ ποτηρίου. Λέγει δ´
[11, 494]	πιεῖν χωρὶς μέτρω ὀξύβαφον εἰς	τὸ	κοινόν· εἶθ´ ὑπώμνυτο ὁ μὲν
[11, 466]	ὃν ποιούμενοι εὐρύθμως ἐρρίπτουν εἰς	τὸ	κοττάβιον. (Καὶ οἴκους δὲ ἐπιτηδείους
[11, 504]	παιδὶ περισοβεῖν (ἐν κύκλῳ) κελεύσας,	τὸ	κύκλῳ πίνειν τοῦτ´ εἶναι λέγων,
[11, 460]	καὶ δημότας εὑρὼν μόλις εἰς	τὸ	κυλικεῖον ἐνεγράφην· Ζεὺς ἔστι μοι
[11, 460]	τῶν ποτηρίων, ὧν πλῆρές ἐστι	τὸ	κυλικεῖον τοδί εἴρηται γὰρ οὕτως
[11, 480]	κἂν ἀργυρᾶ τυγχάνῃ ὄντα, καὶ	τὸ	κυλικηγορεῖν, ὅταν ἐπὶ τῇ κύλικί
[11, 461]	ἐν τοῖς Ἰάμβοις φησίν· Εἰς	τὸ	Κυλικράνων βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον
[11, 482]	Λάκωνα Ἐπιστολῇ ὡς κυαθῶδες ἀγγεῖον	τὸ	κυμβίον παραδίδωσι γράφων οὕτως· Θαυμάζουσι
[11, 482]	χόα αὐτῷ σύ, Κῶμε, καὶ	τὸ	κυμβίον φέρων· Εὐριπίδης τις σήμερον
[11, 474]	(Ἵππυς τὴν μὲν οἰνοχόην καὶ	τὸ	κύπελλον λίθινα, χρυσῷ τὰ χείλη
[11, 482]	μόνον; ἀπὸ γὰρ τῆς κυφότητος	τὸ	κύπελλον, ὥσπερ καὶ τὸ ἀμφικύπελλον,
[11, 466]	τὰ ὠτάρια· κυφὸν γὰρ εἶναι	τὸ	κυρτόν. (Ἀνίκητος δὲ τὸ μὲν
[11, 488]	ποτήρια, ἄλλα δὲ δύο κατὰ	τὸ	κύρτωμα μέσον ἐξ ἀμφοῖν τοῖν
[11, 503]	ἔχει, ἕνα μὲν τὸν κατὰ	τὸ	κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον, ἕτερον δὲ
[11, 493]	ποτήριον ὑφίσταται μέγα (καὶ) κατὰ	τὸ	κύτος καὶ βαρὺ τὴν ὁλκήν,
[11, 488]	γὰρ εἶναι πυθμένα τὸν κατὰ	τὸ	κύτος συγκεχαλκευμένον ὅλῳ τῷ ἀγγείῳ,
[11, 475]	ἑκάτερα τὰ μέρη, καὶ ἐπίκειται	τὸ	λεγόμενον αὐτῷ θωράκιον, τετράγωνον πάντῃ
[11, 468]	οἷα τὰ Σιδώνια ποτήρια, ἢ	τὸ	λεῖον. Ἄχραντον δὲ πυρὶ παρὰ
[11, 478]	καὶ χείλεος ἄκρου. Σιμάριστος δὲ	τὸ	λεπτὸν ποτήριον οὕτως καλεῖσθαι. Διόδωρος
[11, 502]	κέραμον, ἀλλ´ ἐκ χυτρίδων ἐπιχωρίων	τὸ	λοιπὸν αὐτόθι εἶναι πίνειν. Καὶ
[11, 496]	Ἄλεξις ἐν Δρωπίδῃ· πρόκειται δὲ	τὸ	μαρτύριον. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀριστοφάνης
[11, 469]	καὶ Ἐπίνικος ἐν Ὑποβαλλομέναις, οὗ	τὸ	μαρτύριον παρέξομαι ἐν τῷ περὶ
[11, 500]	ἐν Ὑποβαλλομέναις δεδήλωκε. Προείρηται δὲ	τὸ	μαρτύριον. ΥΣΤΙΑΚΟΝ ποτήριον ποιὸν Ῥίνθων
[11, 461]	λέγειν οὐ κακῶς οἱ φάσκοντες	τὸ	μέγα ποτήριον φρέαρ ἀργυροῦν εἶναι.
[11, 485]	τι μικρὸν δελεάσας τε γεννικῇ	τὸ	μέγεθος κοίλῃ λεπαστῇ, τοῦτ´ ἐποίησεν
[11, 469]	ἔχαιρε ποτηρίοις ὁ ἥρως, διὰ	τὸ	μέγεθος παίζοντες οἱ ποιηταὶ καὶ
[11, 500]	ἐν τῷ περὶ Μέθης καὶ	τὸ	μεθύσαι σκυθίσαι φησί· (συγγενὲς γὰρ
[11, 501]	νομίζειν ἐξ ἑκατέρου μέρους, ἢ	τὸ	μὲν ἀμφὶ σημαίνει τὸ περί,
[11, 493]	ἄειρεν, γράφει κατὰ λέξιν· Νῦν	τὸ	μὲν ἐπιτιμώμενόν ἐστι τῷ ποιητῇ
[11, 503]	Ἀντιφάνης Ἱππεῦσι· Πῶς οὖν διαιτώμεσθα;	τὸ	μὲν ἐφίππιον στρῶμ´ ἐστὶν ἡμῖν,
[11, 474]	νηὶ κατασκευασμάτων. Τοῦ γὰρ ἱστοῦ	τὸ	μὲν κατωτάτω πτέρνα καλεῖται, ᾗ
[11, 466]	εἶναι τὸ κυρτόν. (Ἀνίκητος δὲ	τὸ	μὲν κύπελλόν φησι φιάλην εἶναι,
[11, 496]	καὶ γνώμας σφάλλειν· νῦν δὲ	τὸ	μὲν μὴ εἰσφέρεσθαι ἔτι αὖ
[11, 464]	οὑτωσί· Ἀθηναῖοι τοῖς Διονυσιακοῖς ἀγῶσι	τὸ	μὲν πρῶτον ἠριστηκότες καὶ πεπωκότες
[11, 482]	φιάλην προσεκέκτητο. Δοκεῖ δή μοι	τὸ	μὲν τῆς τῶν ἀνθρώπων χρείας
[11, 495]	οἶνον ὑπερφίαλον κελαρύζετε. Νυνὶ δὲ	τὸ	μὲν τοιοῦτον ἀγγεῖον καθιερωμένον τινὰ
[11, 491]	καὶ ἀνθρωποειδεῖς, ἄστροις δὲ πεποικιλμένας.	Τὸ	μέντοι Ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο»
[11, 484]	τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν.	~(Τὸ	μέντοι κωθωνίζεσθαι διά τινων ἡμερῶν
[11, 462]	ἀχθομένη· βωμὸς δ´ ἄνθεσιν ἀν	τὸ	μέσον πάντῃ πεπύκασται, μολπὴ δ´
[11, 479]	κατεσκευάζοντο κυκλοτερεῖς, ἵνα πάντες εἰς	τὸ	μέσον τοῦ κοττάβου τεθέντος (ἐξ
[11, 499]	Πάτραις δέ φασι τοῦτ´ εἶναι	τὸ	μέτρον τὴν λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ
[11, 466]	ἀμφίκυρτον. Σιληνὸς δὲ ἀμφικύπελλόν φησι	τὸ	μὴ ἔχον ὦτα. Ἄλλοι δὲ
[11, 483]	οὐ καθαρόν. Πρῶτον μὲν οὖν	τὸ	μὴ λίαν κατάδηλον εἶναι τὸ
[11, 496]	τὰ συμπόσια, (δῆλον ὅτι νομίζοντες	τὸ	μὴ ὑπερπίνειν ἧττον ἂν καὶ
[11, 487]	Πλάστιγγα; ποίαν; τοῦτο τοὐπικείμενον (ἄνω	τὸ	μικρόν, τὸ πινακίσκιον λέγεις; {Α.
[11, 486]	Συρίσκε, ταυτηνὶ λαβὼν ἔνεγκον ἐπὶ	τὸ	μνῆμ´ ἐκείνῃ, μανθάνεις; καὶ κατάχεον.
[11, 476]	περὶ Βωμῶν καὶ Θυσιῶν. (ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ	τὸ	μόνωτον ποτήριον Φιλήμων. Νεοπτόλεμος δ´
[11, 466]	τὰ ἔπη χρυσοῖς γράμμασιν, ὡς	τὸ	Νέστορος ὄν. Ἀχαιὸς δ´ ὁ
[11, 487]	δαίμονος. Ἔνιοι δὲ τὴν μετὰ	τὸ	νίψασθαι πόσιν, ὡς Σέλευκος ἐν
[11, 507]	πόλιν δὲ θελῆσαι κτίσαι καὶ	τὸ	νομοθετῆσαι τίς οὐ φήσει πάθος
[11, 502]	δράματι Χαλκεῖά φησιν· Τοῦτο δὴ	τὸ	νῦν ἔθος ἄκρατον» ἐβόων, τὴν
[11, 479]	ἀκοντίζειν μέγα φρονούντων. (ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε	τὸ	νῦν καλούμενον κρανίον ἔκπωμα οὕτως
[11, 494]	ΟΛΛΙΞ. Πάμφιλος ἐν Ἀττικαῖς Λέξεσι	τὸ	ξύλινον ποτήριον ἀποδίδωσι. ~(ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΝ. Ποσειδώνιος
[11, 477]	καλεῖν· Μαρσύας δὲ κύπελλον καὶ	τὸ	ξύλινον ποτήριον. Εὔμολπος δὲ γένος
[11, 477]	συνόδου ἀγροικικῆς, ἔνθα προσήκει μάλιστα	τὸ	ξύλινον ποτήριον. Κλείταρχος δέ φησιν
[11, 468]	λεῖον. Ἄχραντον δὲ πυρὶ παρὰ	τὸ	Ὁμηρικόν· (Ἄπυρον κατέθηκε λέβητα, τὸ
[11, 477]	ἐν τοῖς περὶ τοῦ Κύκλου	(τὸ	Ὁμηρικὸν κισσύβιον κυμβίον ἔφη γράφων
[11, 494]	μὲν κοινὴ συνήθεια οὕτως καλεῖ	τὸ	ὄξους δεκτικὸν σκεῦος· ἐστὶ δὲ
[11, 494]	ἔτι κεκτήσεται. Ὅτι δέ ἐστι	τὸ	ὀξύβαφον εἶδος κύλικος μικρᾶς κεραμέας
[11, 494]	οὖν τοῖς Ἀριστοφάνους ἀκουσόμεθα ποτήριον	τὸ	ὀξύβαφον, ὅταν ὁ Διόνυσος λέγῃ
[11, 494]	ἐπαινοῦσα κύλικα μεγάλην καὶ ἐξευτελίζουσα	τὸ	ὀξύβαφον ὡς βραχύ. (Εἰπόντος οὖν
[11, 492]	οἶαί περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι ὀφθαλμοῖσιν)	Τὸ	ὁρώμενον οὖν ἐν τοῖς ἄστροις
[11, 493]	ἑτέρην δὲ μέλαιναν. Ἔπειτα δὲ	τὸ	ὃς ἀντὶ προτακτικοῦ τοῦ ὃ
[11, 493]	καὶ Νέστορος, ὡς οἴονταί τινες,	τὸ	ὃς ἀντὶ τοῦ ὃ λαμβάνοντες
[11, 483]	ἄμβωνας ὁ κώθων ἔχων ὑπολείπει	τὸ	οὐ καθαρὸν ἐν αὑτῷ. (Καὶ
[11, 488]	τῷ πυθμένι προσκυρεῖ, καθ´ ἑκάτερον	τὸ	οὖς διασχιδεῖς εἰσι ῥάβδοι ἐπ´
[11, 504]	τοῦ οἴνου, ἀλλ´ ἀναπειθόμενοι πρὸς	τὸ	παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. (Εἰς ταῦτά τις
[11, 466]	περὶ τὴν κρᾶσιν (ἐναντίως εἶχε	τὸ	παλαιὸν τῷ νῦν παρ´ Ἕλλησιν
[11, 500]	οὐδ´ ἁπλοῦν ἔχων, ἀλλὰ πολὺ	τὸ	πανοῦργον καὶ τὸ θηριῶδες. Διὸ
[11, 466]	περὶ εἶναι, ἵν´ ᾖ περίποτον,	τὸ	πανταχόθεν πίνειν ἐπιτήδειον. Παρθένιος δὲ
[11, 461]	Χαμαιλέων ὅτι οὔκ ἐστι μικρὸν	τὸ	παρ´ Ὁμήρῳ (διδόμενον τῷ Κύκλωπι
[11, 476]	τῇ ζʹ τῆς Ἀναβάσεως διηγούμενος	τὸ	παρὰ τῷ Θρᾳκὶ Σεύθῃ συμπόσιον
[11, 499]	χρυσότευκτα κἀργυρᾶ σκυφώματα; Στησίχορος δὲ	τὸ	παρὰ Φόλῳ τῷ Κενταύρῳ ποτήριον
[11, 505]	παιδείας δ´ ὀρθῆς οὐδὲ ἧφθαι	τὸ	παράπαν, οἰκονομίᾳ δ´ οὐδ´ ᾑτινιοῦν
[11, 466]	καθεῖναι διαπλέοντας τῷ Ποσειδῶνι εἰς	τὸ	πέλαγος παρθένον, γράφει καὶ ταῦτα·
[11, 501]	ἢ τὸ μὲν ἀμφὶ σημαίνει	τὸ	περί, τοῦτο δ´ αὖ τὸ
[11, 466]	πίνειν ἐπιτήδειον. Παρθένιος δὲ διὰ	τὸ	περικεκυρτῶσθαι τὰ ὠτάρια· κυφὸν γὰρ
[11, 471]	ἄν σοι θυμὸς ᾖ, παράδος	τὸ	περιόν. (Κλεάνθης δ´ ἐν τῷ
[11, 501]	τὸ περί, τοῦτο δ´ αὖ	τὸ	περιττόν; ὥστε λέγεσθαι τὴν περιττῶς
[11, 501]	κατ´ ἀντιστοιχίαν ἐστὶ πιάλη, ἡ	τὸ	πιεῖν ἅλις παρέχουσα· μείζων γὰρ
[11, 487]	τοῦτο τοὐπικείμενον (ἄνω τὸ μικρόν,	τὸ	πινακίσκιον λέγεις; {Α. Τοῦτ´ ἐστὶ
[11, 479]	τὴν λάταγα· οὕτω γὰρ ἐκάλουν	τὸ	πῖπτον ἐκ τῆς κύλικος ὑγρόν·
[11, 466]	ἧττον ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ. Καὶ	τὸ	πλεῖστον δὲ εἰς τοὺς κοττάβους
[11, 464]	ἡμᾶς ἐκμανῶς πίνειν ἀποβλέποντας εἰς	τὸ	πλῆθος τῶν καλῶν τούτων καὶ
[11, 474]	τε χρυσοῦν κάνθαρον. {ΣΤΡ. Ποῖον;	τὸ	πλοῖον; {Α. Οὐδὲν οἶσθας, ἄθλιε.
[11, 501]	τὴν περιττῶς πεποιημένην ἀμφίθετον, ἐπεὶ	τὸ	ποιῆσαι θεῖναι πρὸς τῶν ἀρχαίων
[11, 505]	φησί, ταῖς Ἀθήναις Γοργίας μετὰ	τὸ	ποιήσασθαι τὴν ἀνάθεσιν τῆς ἐν
[11, 466]	καὶ καλόν. Εἰ μὴ ἄρα	τὸ	ποικίλον τῇ κατασκευῇ ἄλεισον θέλει
[11, 507]	Διοσκουρίδης ἐν τοῖς Ἀπομνημονεύμασιν. Καὶ	τὸ	πόλιν δὲ θελῆσαι κτίσαι καὶ
[11, 466]	ἴδιόν τινα εὑρέσθαι κέραμον διὰ	τὸ	πολὺν ἐξάγεσθαι τὸν Μενδαῖον οἶνον
[11, 476]	τοῦ εἰς τὸ κέρας ἐγχεῖσθαι	τὸ	πόμα. (Διαμένει δὲ ἔτι καὶ
[11, 483]	τὸ μὴ λίαν κατάδηλον εἶναι	τὸ	πόμα· εἶτα ἄμβωνας ὁ κώθων
[11, 471]	Ἄλλοι δ´ ἱστοροῦσι θηρίκλειον ὀνομασθῆναι	τὸ	ποτήριον διὰ τὸ δορὰς θηρίων
[11, 475]	καλεῖν τὸ ποτήριον. Πάμφιλος δὲ	τὸ	(ποτήριον) θερμοποτίδα καλούμενον τὴν κελέβην
[11, 481]	Δίδυμος ὁ γραμματικὸς ἐπίμηκες εἶναι	τὸ	ποτήριον καὶ στενὸν τῷ σχήματι,
[11, 488]	εἰς πλατύτερον, ἐφ´ οὗ ἵσταται	τὸ	ποτήριον. ~(Καὶ τὸ τοῦ Νέστορος
[11, 483]	ἐν τῷ περὶ Ἐτυμολογιῶν Παφίους	τὸ	ποτήριον καλεῖν κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'
[11, 503]	τὸν δὲ κάδον ἔξω καὶ	τὸ	ποτήριον λαβὼν ἀπόφερε τἄλλα πάντα.
[11, 501]	φιάλην καὶ δίπλακα δημόν ~(οὐ	τὸ	ποτήριον λέγει, ἀλλὰ χαλκίον τι
[11, 488]	οἱ μὲν ἄλλοι μογοῦντες ἐβάσταζον	τὸ	ποτήριον, Νέστωρ δ´ ὁ γέρων
[11, 489]	ἀπήρτισται καὶ ἔστι τέλειος. Καὶ	τὸ	ποτήριον οὖν τὸ δεχόμενον τὴν
[11, 472]	ἐν τοῖς περὶ Ὀνομάτων Κυπρίους	τὸ	ποτήριον οὕτως καλεῖν. (ΚΑΔΟΣ. Σιμμίας
[11, 487]	Κυρηναῖος, ὡς Πάμφιλός φησι, Παφίους	τὸ	ποτήριον οὕτως καλεῖν. (ΜΑΘΑΛΙΔΑΣ Βλαῖσος
[11, 475]	τοὺς Αἰολεῖς φασιν οὕτω καλεῖν	τὸ	ποτήριον. Πάμφιλος δὲ τὸ (ποτήριον)
[11, 507]	τινι συνουσίᾳ Πλάτων συμπαρὼν λαβὼν	τὸ	ποτήριον (παρεκάλει μὴ ἀθυμεῖν αὐτούς,
[11, 474]	καθήκοντα. Ἐστὶ δὲ ἱκανῶς ἐπίμηκες	(τὸ)	ποτήριον τὸ καρχήσιον, (καὶ τάχα
[11, 493]	ἂν ἀποκινήσαντος ἀπὸ τῆς τραπέζης	τὸ	ποτήριον, τοῦ δὲ Νέστορος αὐτὸ
[11, 496]	δύνωνται ὀρθούμενοι ἐξιέναι. ΠΡΟΥΣΙΑΣ. Ὅτι	τὸ	ποτήριον τοῦτο ἔξορθόν ἐστι προείρηται.
[11, 503]	ὄρχαμε λαῶν. (ΩΙΔΟΣ. Οὕτως ἐκαλεῖτο	τὸ	ποτήριον, φησὶ Τρύφων ἐν τοῖς
[11, 495]	Αἰολεῖς τὸν ἀμολγέα, πέλλαν δὲ	τὸ	ποτήριον. Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις
[11, 466]	αὐτοῦ συνεγράψαντο. Καὶ θεοφιλὲς δὲ	τὸ	ποτήριον· χρυσέοις γοῦν δεπάεσσιν ἀλλήλους
[11, 503]	εἰς πλατύτερον, ἐφ´ οὗ ἵσταται	τὸ	ποτήριον. ΩΙΟΝ. Δίνων ἐν γʹ
[11, 485]	παροξύνουσιν, ὡς μεγάλη. Τοῦτο δὲ	τὸ	ποτήριον ὠνομάσθη ἀπὸ τῶν εἰς
[11, 504]	καὶ ἡμεῖς, ἢν μὲν ἀθρόον	τὸ	ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῶν καὶ
[11, 485]	Ἐν δὲ Γηρυτάδῃ· ἦν δὲ	(Τὸ	πρᾶγμ´ ἑορτή. Περιέφερεν δ´ ἐν
[11, 479]	καλούμενα. Εἶτα κύλικες αἱ πρὸς	τὸ	πρᾶγμα χρήσιμαι μάλιστ´ εἶναι δοκοῦσαι
[11, 468]	εἰς ψυχρῶν ὑδάτων ὑποδοχὴν ἢ	τὸ	πρὸς ψυχροποσίαν εὔθετον. Τινὲς δὲ
[11, 493]	ἀντὶ τοῦ ὃς ὑποτακτικοῦ παραλαμβάνει	τὸ	προτακτικὸν ὅ, οἷον· Ἔνθα δὲ
[11, 504]	ἐκ Θεοφορουμένης· Καὶ ταχὺ (πάλι)	τὸ	πρῶτον περισόβει ποτήριον αὐτοῖς ἀκράτου.
[11, 477]	δ´ ἄν τις τὸ κισσύβιον	τὸ	πρῶτον ὑπὸ ποιμένων ἐργασθῆναι ἐκ
[11, 489]	οἱ δὲ ἀστέρες χρυσῷ διὰ	τὸ	πυρῶδες. (Ὑποθέμενος οὖν κατηστερισμένον τὸ
[11, 499]	ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον πί´ ἐπισχόμενος,	τό	ῥά οἱ παρέθηκε Φόλος κεράσας.
[11, 468]	καὶ ἀσκηθέος κελέβειον ἔμπλειον μέλιτος,	τό	ῥά οἱ προφερέστερον εἴη. (ΔΑΚΤΥΛΩΤΟΝ
[11, 475]	καὶ ἀσκηθέος κελέβειον ἔμπλειον μέλιτος,	τό	ῥά οἱ προφερέστερον εἴη. Σαφῶς
[11, 475]	ἀμφίθετον κελέβειον ἑλόντες ἔμπλειον μέλιτος,	τό	ῥά οἱ προφερέστερον ἦεν. Ἀλλαχοῦ
[11, 466]	ὧν ἔστι πιεῖν εὐμαρῶς. Καὶ	τὸ	ῥῆμα δὲ ἐξημύστισε φασί, τὸ
[11, 460]	Οἰνοπότης δὲ πεποίημαι. (Ἔστι δὲ	τὸ	ῥῆμα καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ·
[11, 497]	καὶ τοῦτο φιλοζεφύρου κατὰ νηὸν	τὸ	ῥυτὸν εὐδίης δεῦτ´ ἴδετ´ Ἀρσινόης,
[11, 497]	δέχου καὶ τοῦτο. Ἐκαλεῖτο δὲ	τὸ	ῥυτὸν πρότερον κέρας. Δοκεῖ δὲ
[11, 497]	δ´ ἐν τῷ περὶ Μέθης	τὸ	ῥυτόν φησιν ὀνομαζόμενον ποτήριον τοῖς
[11, 467]	ἧρπε σχοινοτένειά τ´ ἀοιδὰ καὶ	τὸ	σὰν κίβδηλον ἀπὸ στομάτων. Μνημονεύει
[11, 494]	τὸ σω> καὶ τοῦ Σωσιγένους	τὸ	σι> καὶ τοῦ Βίωνος τὴν
[11, 481]	πιεῖν. {Α. Γλίσχρον γέ μοὐστὶ	τὸ	σίαλον νὴ τὼ θεώ. {Β.
[11, 467]	μουσικοί, καθάπερ πολλάκις Ἀριστόξενός φησι,	τὸ	σίγμα λέγειν παρῃτοῦντο διὰ τὸ
[11, 475]	Εἶναι δ´ αὐτὸ οἷόν ἐστι	τὸ	σκαφίον. (ΚΕΛΕΒΗ. Τούτου τοῦ ἐκπώματος
[11, 467]	τὸ σίγμα λέγειν παρῃτοῦντο διὰ	τὸ	σκληρόστομον εἶναι καὶ ἀνεπιτήδειον αὐλῷ·
[11, 498]	οὐκ ἔνι ἐν τῷ σκύφει,	τὸ	σκύφει ἰδίως ἀπὸ τοῦ σκύφος
[11, 498]	σκύφος. Καὶ Ἐπιγένης ἐν Βακχίδι·	Τὸ	σκύφος ἔχαιρον δεχόμενος. Φαίδιμός τε
[11, 498]	ἐν Κύκλωπι· Φέρ´ ἐγχέας εἰς	τὸ	σκύφος. Καὶ Ἄλεξις ἐν Λευκαδίᾳ·
[11, 498]	σ> προοισόμεθα, ὅτε δὲ οὐδέτερον	τὸ	σκύφος, σὺν τῷ σ> κλινοῦμεν
[11, 501]	κατὰ τὸν πυθμένα καὶ κατὰ	τὸ	στόμα. Διονύσιος δ´ ὁ Θρᾲξ
[11, 501]	ἡ ἐπὶ τὸν πυθμένα καὶ	τὸ	στόμα τιθεμένη· ἡ δὲ τοιαύτη
[11, 501]	τίθεσθαι καὶ ἐρείδεσθαι, ἀλλὰ κατὰ	τὸ	στόμα. Τινὲς δέ φασιν, ὃν
[11, 462]	(Ὁρῶν οὖν ὑμῶν καὶ αὐτὸς	τὸ	συμπόσιον κατὰ τὸν Κολοφώνιον Ξενοφάνη
[11, 491]	Δοιὼ θεράποντε» Σημαίνει δὲ καὶ	τὸ	συμφυὲς καὶ τὸ συνεζευγμένον κατ´
[11, 491]	δὲ καὶ τὸ συμφυὲς καὶ	τὸ	συνεζευγμένον κατ´ ἀριθμόν, ὡς ἐντούτοις·
[11, 507]	ἦμεν μήτ´ αἴσθησις, εἰ καὶ	τὸ	σύνολον ἦμεν, τίς χάρις ταύτης
[11, 494]	Καὶ γὰρ ἐπαγωγόν, ὦ θεοί,	τὸ	σχῆμά πως τῆς κύλικός ἐστιν
[11, 494]	λυτικέ, ἐὰν ἀφέλῃς τοῦ Σωτῆρος	τὸ	σω> καὶ τοῦ Σωσιγένους τὸ
[11, 483]	συνουσίαις πίνοντας μεγάλα βλάπτεσθαι καὶ	τὸ	σῶμα καὶ τὴν ψυχήν. ~(Τὸ
[11, 481]	ἂν τρὶς πιὼν μέγιστος ὢν	τὸ	σῶμα ταχέως ἂν ὑπὸ τῆς
[11, 484]	κωθωνισμῶν πρέπει μάλιστα. Κατανίζεται γὰρ	τὸ	σῶμα τοῖς οἴνοις· ὑγρὸν γὰρ
[11, 466]	κοὐκ ἀπουσίαν ἐκ τοὐπέκεινα σὰν	τό	τ´ οὖ κηρύσσετον. Ἐν τούτοις
[11, 466]	ἰῶτα καὶ τρίτον οὖ, νῦ	τό	τ´ ὖ πάρεστι, κοὐκ ἀπουσίαν
[11, 466]	καὶ Σελευκέων μετὰ τριακοσίων, μετὰ	τὸ	τὰς τραπέζας ἀρθῆναι τετράμνουν ἑκάστῳ
[11, 480]	τῷ τροχῷ· ἀφ´ ὧν καλεῖται	τό	τε κυλικεῖον, ἐν ᾧ τίθεται
[11, 490]	ἐστεφάνωται, Πληιάδας θ´ Ὑάδας τε	τό	τε σθένος Ὠρίωνος ἄρκτον θ´,
[11, 503]	δὲ καλέσῃ ψυγέα τὸν ψυκτηρίαν,	τὸ	τευτλίον δὲ σεῦτλα, φακέαν τὴν
[11, 502]	μὴ κωμάσω ἄνευ λυχνούχου πρὸς	τὸ	τηλικοῦτο φῶς; Ἡρόδοτος δ´ ἐν
[11, 493]	κέρδιστος γένετ´ ἀνδρῶν. Ἐλλείπει οὖν	τό	τις μόριον· τὸ γὰρ πλῆρές
[11, 482]	ἀμφίκυρτα ἀπὸ τῶν ὤτων, διὰ	τὸ	τοιαῦτα εἶναι τῇ κατασκευῇ. Φησὶ
[11, 483]	Ἀλλὰ μὴν ὅτι ἀρχαικὸν ἦν	τὸ	τοιοῦτον (δὲ) τῆς ἀγωγῆς γένος
[11, 494]	ἢ ὅτι ἐκπώματα ᾔτουν. Καὶ	τὸ	τοῖς ἀποκοτταβίζουσι δὲ ὀξύβαφον τιθέμενον
[11, 470]	δ´ Ἡρακλῆς ἕλκεται ἐπ´ αὐτὸν	τὸ	τόξον ὡς βαλῶν, καὶ ὁ
[11, 489]	οὗ ἵσταται τὸ ποτήριον. ~(Καὶ	τὸ	τοῦ Νέστορος οὖν δέπας φασὶν
[11, 489]	τὸ πυρῶδες. (Ὑποθέμενος οὖν κατηστερισμένον	τὸ	τοῦ Νέστορος ποτήριον μεταβαίνει καὶ
[11, 489]	ἥλοις ὁ ποιητὴς ἀπεικάζει διὰ	τὸ	τοὺς ἀστέρας περιφερεῖς εἶναι τοῖς
[11, 499]	σκύφος οἷον σκύθος τις διὰ	τὸ	τοὺς Σκύθας περαιτέρω τοῦ δέοντος
[11, 475]	Ὠνομάσθη δὲ τὸ καρχήσιον διὰ	τὸ	τραχύσματα ἔχειν κεγχροειδῆ, καὶ εἴρηται
[11, 490]	τοῦ γράμματος· ἔπειτα δ´ ὅτι	τὸ	τρήρωνες μόνον ἐδέξαντο εἶναι ἐπίθετον
[11, 477]	ἐγὼ τόδ´ ἔλεξα περιστείχοντος ἀλείσου	τὸ	τρίτον. Ὁ γὰρ λέγων ἄλεισον
[11, 480]	ἰατρικὴν πυξίδα καλοῦσι κυλιχνίδα διὰ	τὸ	τῷ τόρνῳ κεκυλίσθαι. Ἐγένοντο δ´
[11, 466]	Δ' (Τιμιώτατον δ´ ἦν πάλαι	τὸ	τῶν ἐκπωμάτων κτῆμα. Ἀχιλλεὺς οὖν
[11, 479]	ἐκάλουν οἱ παλαιοί, ὡς καὶ	τὸ	τῶν χειρῶν κοῖλον· ὅθεν καὶ
[11, 496]	ἐν ταῖς Ἐπιστολαῖς. (ΡΥΤΟΝ ἔχει	τὸ	υ> βραχὺ καὶ ὀξύνεται. Δημοσθένης
[11, 467]	ἐδήλωσαν ὅτι συνυπακούεσθαι δεῖ καὶ	τὸ	ὖ, ἵν´ ᾖ Διονύσου. Τὸ
[11, 466]	οὖ κηρύσσετον. Ἐν τούτοις λείπει	τὸ	ὖ στοιχεῖον, ἐπεὶ πάντες οἱ
[11, 466]	ἢ ὅτι ἁλίζεται ἐν αὐτῷ	τὸ	ὑγρόν. Ὅτι δὲ δύο ὦτα
[11, 466]	παρ´ Ἕλλησιν ὑπάρχοντι. Οὐ γὰρ	τὸ	ὕδωρ ἐπὶ τὸν οἶνον ἐπέχεον,
[11, 476]	ἀπὸ τοῦ συγκιρνᾶσθαι ἐν αὐτῷ	τὸ	ὕδωρ, ἢ ἀπὸ τοῦ κέρατος;
[11, 476]	λέγεσθαι, ὅταν συμμίσγωσι τῷ οἴνῳ	τὸ	ὕδωρ, κεράσαι φάσκοντες. Καὶ τὸ
[11, 465]	Διονύσου, ὅτι τὸν οἶνον αὐξάνει	τὸ	ὕδωρ κιρνάμενον. Ἡσθέντες οὖν τῇ
[11, 466]	τὸν οἶνον ἐπέχεον, ἀλλ´ ἐπὶ	τὸ	ὕδωρ τὸν οἶνον, ὅπως ἐν
[11, 466]	εἶναι, τὸ δ´ ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον,	τὸ	ὑπερήφανον καὶ καλόν. Εἰ μὴ
[11, 500]	σκυθίσαι φησί· (συγγενὲς γὰρ εἶναι	τὸ	φ> τῷ θ> Ὕστερον δὲ
[11, 507]	ἐπὶ τὴν κεφαλὴν (μου) ἀναπηδήσαντα	τὸ	φαλακρὸν (μου) κατασκαριφᾶν καὶ κρώζειν
[11, 502]	γὰρ ἦγον οἴκοθεν) τἀκπώματ´ εἰς	τὸ	φανερὸν ἐκνενιτρωμένα θεῖναι· κύαθος δ´
[11, 463]	σκότους εἰς τὴν διατριβὴν εἰς	τὸ	φῶς τε τοῦθ´, ὃ δὴ
[11, 479]	μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι· Κοτυλίσκιον	τὸ	χεῖλος ἀποκεκρουμένον. Κοτύλη δὲ καλεῖται
[11, 480]	τὰς Ἀττικάς. Φοξαὶ γοῦν ἦσαν	τὸ	χεῖλος, (ὡς Σιμωνίδης φησὶν ὁ
[11, 477]	καταδεχομένη τὸ ζῷον. Καὶ κήθιον	τὸ	χήτιον τὸ χωροῦν τοὺς ἀστραγάλους.
[11, 488]	πρῶτον μὲν τί ποτ´ ἐστὶ	τὸ	χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον, ἔπειτα τί
[11, 470]	τούτου δίδωσιν αὐτῷ τὸ δέπας	τὸ	χρύσεον, ὃ αὐτὸν ἐφόρει σὺν
[11, 481]	κυφά. Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς	τὸ	χωρὶς ὠτίων ποτήριον ὠνομακέναι Θεόπομπον
[11, 477]	ζῷον. Καὶ κήθιον τὸ χήτιον	τὸ	χωροῦν τοὺς ἀστραγάλους. Διονύσιος δ´
[11, 462]	ἐξεπόρθησε λῃζομένους καὶ αὐτόθι πόλιν	ἐδείματο	Ἡράκλειαν τὴν Τρηχινίαν καλεομένην. Πολέμων
[11, 477]	Καὶ γὰρ ὃ Θρηικίην μὲν	ἀνήνατο	χανδὸν ἄμυστιν ζωροποτεῖν, ὀλίγῳ δ´
[11, 490]	δὲ Μοιρὼ ἡ Βυζαντία καλῶς	ἐδέξατο	τὸν νοῦν τῶν Ὁμήρου ποιημάτων
[11, 466]	ἑοῖσι μετ´ ἀμφοτέροισιν ἐπαρὰς ἀργαλέας	ἠρᾶτο	(θεῶν δ´ οὐ λάνθαν´ Ἐρινύν)
[11, 465]	Οἰδίπους (δι´ ἐκπώματα) τοῖς υἱοῖς	κατηράσατο,	ὡς ὁ τὴν κυκλικὴν Θηβαίδα
[11, 466]	εἰκασθεὶς δίδωσιν, (Ἃ δ´ ὑποδεξαμένα	θαήσατο	χρύσεον αἶψα» (ποτήριον) Τὸν δὲ
[11, 461]	τοῦ οἴνου, ἣν αὐτὸς Ὅμηρος	ἐξηγήσατο,	ἢ τὸ ἄηθες τῆς πόσεως
[11, 460]	ὁ ποιητής, (παῖδα νέον γεγαῶτα	κιχήσατο	θυγατέρος ἧς, τόν ῥά οἱ
[11, 488]	ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως σκήπτρου· Ὣς	φάτο	χωόμενος, ποτὶ δὲ σκῆπτρον βάλε
[11, 501]	ποιῆσαι θεῖναι πρὸς τῶν ἀρχαίων	ἐλέγετο.	(Δύναται δὲ καὶ ἡ ἐπὶ
[11, 477]	χανδὸν ἄμυστιν ζωροποτεῖν, ὀλίγῳ δ´	ἥδετο	κισσυβίῳ. Τῷ μὲν ἐγὼ τόδ´
[11, 469]	καὶ ὁ Ἥλιος ἐπὶ ποτηρίου	διεκομίζετο	ἐπὶ τὴν δύσιν Στησίχορος μὲν
[11, 509]	τοῖς Κυζικηνοῖς, μικρὸν ἐπισχὼν χρόνον	ἐπέθετο	τῇ πολιτείᾳ δι´ Ἀριδαίου. Κριθεὶς
[11, 487]	χωροῦντα κοτύλας πέντ´ ἴσως. Ἐδεξάμην.	Παρέθετο	τὰ ἰαμβεῖα καὶ Δίδυμος καὶ
[11, 498]	χερσίν, Ἴφικλος δ´ ἐπὶ νῶτ´	ἐπεμαίετο.	Τῷ δ´ ἐπόπισθεν σκύπφον ἔχων
[11, 488]	Ἀγαμέμνονος· Ἀμφὶ δ´ ἄρ´ ὤμοισιν	βάλετο	ξίφος· ἐν δέ οἱ ἧλοι
[11, 498]	καὶ τὸν σκύπφον ἔχων ὃν	εἵλετο	αὑτῷ. Καὶ πάλιν· Τὸν δὲ
[11, 502]	Κέρκωψι Χρυσίδ´ οἴνου πανσέληνον ἐκπιὼν	ὑφείλετο.	καὶ ὅ γε ἐ- Ἐκαλεῖτο
[11, 507]	πολιτείαν, ὥσπερ ἂν εἰ ζωγράφος	ἐβούλετο	τὰ ἑαυτοῦ ἔργα κινούμενα καὶ
[11, 479]	Δικαίαρχος, πρῶτον εἰσαγαγόντων. Τοσαύτη δὲ	ἐγένετο	σπουδὴ περὶ τὸ ἐπιτήδευμα ὥστε
[11, 505]	Θεσσαλοῦ Μένωνος, ὅτι αὐτὸς αἴτιος	ἐγένετο	(τοῖς περὶ Κλέαρχον τῆς ἀπωλείας
[11, 464]	οὖν, ὡς καὶ παρ´ Ἀθηναίοις	ἐγίνετο,	ἅμα ἀκροώμενοι τῶν γελωτοποιῶν τούτων
[11, 476]	τῷ ἐπι γραφομένῳ Δείπνῳ φησίν	Πίνετο	νεκτάρεον πῶμ´ ἐν χρυσέαις προτομαῖς
[11, 491]	νιν ἠείδει μακάρων· ὃ δ´	ἀέξετο	πᾶσι μέλεσσι. Τὸν μὲν ἄρα
[11, 464]	οἶνος αὐτοῖς ᾠνοχοεῖτο καὶ τραγήματα	παρεφέρετο,	καὶ τοῖς χοροῖς εἰσιοῦσιν ἐνέχεον
[11, 508]	τῇ ἀκροπόλει (καὶ) ἀφυστερησάσης τυραννεῖν	ἐβουλεύετο,	ἕως συνδραμόντες ἐπ´ αὐτὸν οἱ
[11, 491]	(Ζεὺς δ´ ἄρ´ ἐνὶ Κρήτῃ	τρέφετο	μέγας, οὐδ´ ἄρα τίς νιν
[11, 493]	ὃ δὲ τῷ βασιλεῖ προσελθὼν	κατεμέμφετο	τοὺς ταμίας. ~(Πτολεμαῖος δὲ μεταπεμψάμενος
[11, 507]	κακῶς οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος	ἀπέσχετο,	ἀλλὰ καλέσας αὐτὸν φορτικῶς Σάθωνα
[11, 467]	Ἀτὰρ ὡς ὅμοιον οὑμὸς υἱὸς	ᾤχετο	ἔχων φιάλιον τῷδε. {Β. Πολλὰ
[11, 498]	ἐν ἄστει καὶ μετρίων οὐδεὶς	ἐχρῆτο,	συβῶται δὲ καὶ νομεῖς καὶ
[11, 477]	ἐν ἄστει καὶ μετρίων οὐδεὶς	ἐχρῆτο,	συβῶται δὲ καὶ νομεῖς καὶ
[11, 460]	ἔφη· Πολλῷ γ´ ὁ Βάκις	διεχρῆτο	τῷ ποτηρίῳ. Καὶ Φερεκράτης ἐν
[11, 482]	κεκτημένος, ἀλλὰ κυμβίον μόνον, φιάλην	προσεκέκτητο.	Δοκεῖ δή μοι τὸ μὲν
[11, 508]	συσσιτίου μετασχεῖν, εἰ μή τις	ἐπίσταιτο	γεωμετρεῖν ἢ φιλοσοφεῖν. Ὅθεν Φιλίππου
[11, 475]	ὅττι φέριστον (οἷσιν ἐνὶ μεγάροις	κεῖτο	μέλιτος πεπληθός. Καὶ πάλιν· Ἀτὰρ
[11, 500]	ἐν τῷ περὶ Διαλέκτου, σκύθος.	Ἐκαλεῖτο	δὲ καὶ (Δερκυλλίδας ὁ Λακεδαιμόνιος
[11, 502]	τε καὶ κοινῇ κύλικα προπίομαι.	Ἐκαλεῖτο	δὲ καὶ τὸ ἑταιρικὸν συνευωχούμενον
[11, 502]	ὑφείλετο. καὶ ὅ γε ἐ-	Ἐκαλεῖτο	δέ τις καὶ βαλανωτὴ φιάλη,
[11, 497]	εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου καὶ τοῦτο.	Ἐκαλεῖτο	δὲ τὸ ῥυτὸν πρότερον κέρας.
[11, 502]	Διὰ δὲ τὴν τοιαύτην πρόποσιν	ἐκαλεῖτο	καὶ κύλιξ φιλοτησία, ὡς ἐν
[11, 496]	Συμπτωμάτων. (ΡΕΟΝΤΑ. Οὕτως ποτήριά τινα	ἐκαλεῖτο.	Μνημονεύει δ´ αὐτῶν Ἀστυδάμας ἐν
[11, 495]	μὲν (τοῖς Παναθηναικοῖς ἐοικώς, ἡνίκα	ἐκαλεῖτο	πελίκη, ὕστερον δὲ ἔσχεν οἰνοχόης
[11, 468]	δακτυλοειδεῖς τύπους τινάς. (ΕΛΕΦΑΣ. Οὕτως	ἐκαλεῖτο	ποτήριόν τι, ὡς Δαμόξενός φησιν
[11, 503]	ψυκτήριον, ὄρχαμε λαῶν. (ΩΙΔΟΣ. Οὕτως	ἐκαλεῖτο	τὸ ποτήριον, φησὶ Τρύφων ἐν
[11, 476]	βασιλέα προπίνειν κέρατι τούτοις οἷς	ἐφιλοφρονεῖτο.	Τοὺς δὲ Παιόνων βασιλεῖς φησι
[11, 499]	οἷς λάγυνος κατ´ ἄνδρα κείμενος	οἰνοχοεῖτο,	πρὸς ἡδονὴν διδοὺς ἑκάστῳ ποτήριον.
[11, 464]	τὸν ἀγῶνα πάντα οἶνος αὐτοῖς	ᾠνοχοεῖτο	καὶ τραγήματα παρεφέρετο, καὶ τοῖς
[11, 491]	τελευταίαν ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν ἂν	λέγοιτο	καθὸ τέτταρες αἱ πᾶσαι σχίσεις
[11, 488]	Πελειάδας δὲ πῶς ἄν τις	ὑπόθοιτο	νεμομένας περὶ ἕκαστον τῶν ὤτων;
[11, 491]	φησιν· Αἳ θέρος ὠκεῖαι πρόπολοι	πίλναντο	Πέλειαι. Ποσείδιππός τ´ ἐν τῇ
[11, 490]	δ´ ὅτι τὸ τρήρωνες μόνον	ἐδέξαντο	εἶναι ἐπίθετον πελειάδων, ἐπεὶ διὰ
[11, 500]	θ> Ὕστερον δὲ κατὰ μίμησιν	εἰργάσαντο	κεραμέους τε καὶ ἀργυροῦς σκύφους.
[11, 475]	πάντες καρχησία τ´ ἦχον κἄλειβον·	ἀράσαντο	δὲ πάμπαν ἐσλὰ τῷ γαμβρῷ.
[11, 489]	ἐνόμιζον. Διὸ τὴν τράπεζαν κυκλοειδῆ	κατεσκευάσαντο	καὶ τοὺς τρίποδας τοὺς τοῖς
[11, 482]	κήρυκες χρύσεα καλὰ κύπελλα τετυγμένα	νωμήσαντο.	Σιληνὸς δέ φησι· κύπελλα ἐκπώματα
[11, 481]	ἐν Τυραννίδι διὰ τούτων· Εἶτ´	ἐκεραμεύσαντο	τοῖς μὲν ἀνδράσιν ποτήρια πλατέα,
[11, 466]	κεραμεύουσι· πλεῖστοι γὰρ περὶ αὐτοῦ	συνεγράψαντο.	Καὶ θεοφιλὲς δὲ τὸ ποτήριον·
[11, 502]	φιάλη, ἧς τῷ πυθμένι χρυσοῖ	ὑπέκειντο	ἀστράγαλοι. Σῆμος δ´ἐν Δήλῳ ἀνακεῖσθαί
[11, 466]	τούτου ποιησάμενοι τὴν ἀπόλαυσιν ἧττον	ὀρέγοιντο	τοῦ λοιποῦ. Καὶ τὸ πλεῖστον
[11, 479]	ἀποστήματος ἴσου καὶ τόπων ὁμοίων	ἀγωνίζοιντο	περὶ τῆς νίκης. Οὐ γὰρ
[11, 476]	δ´ ἐξ ἀργυρέων κεράτων πίνοντες	ἐπλάζοντο.	Καὶ Ξενοφῶν δ´ ἐν τῇ
[11, 495]	Οἱ χόες πελίκαι, καθάπερ εἴπομεν,	ὠνομάζοντο.	Ὁ δὲ τύπος ἦν τοῦ
[11, 476]	αὐτοῦ εἰσῆλθε πρὸς τὸν Σεύθην,	ἠσπάζοντο	μὲν πρῶτον ἀλλήλους καὶ κατὰ
[11, 479]	πρᾶγμα χρήσιμαι μάλιστ´ εἶναι δοκοῦσαι	κατεσκευάζοντο,	καλούμεναι κοτταβίδες. Πρὸς δὲ τούτοις
[11, 479]	κοτταβίδες. Πρὸς δὲ τούτοις οἶκοι	κατεσκευάζοντο	κυκλοτερεῖς, ἵνα πάντες εἰς τὸ
[11, 487]	δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι	νεμέθοντο	δύο δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν.
[11, 491]	δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι	νεμέθοντο,	δύω δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν,
[11, 492]	δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι	νεμέθοντο,	δύω δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν,
[11, 491]	Τὸ μέντοι Ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι	νεμέθοντο»	(οὐχ ὡς περὶ ἓν ἕκαστον
[11, 489]	δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι	νεμέθοντο,	πελειάδας οὐ σημαίνει τὰς ὄρνιθας,
[11, 481]	κυμβία καὶ κάδους ἔχων, ὧν	ἐπελαμβάνοντο	οἱ πεντηκοστολόγοι. (Καὶ ἐν τῷ
[11, 480]	διὰ τὸ τῷ τόρνῳ κεκυλίσθαι.	Ἐγένοντο	δ´ ἐπίσημοι κύλικες αἵ τε
[11, 500]	ἀργυροῦς σκύφους. Ὧν πρῶτοι μὲν	ἐγένοντο	καὶ κλέος ἔλαβον οἱ Βοιώτιοι
[11, 504]	κρατῆρα καὶ εὐχὰς καὶ παιῶνας	ἐτράποντο.	Καὶ ὁ τοὺς μίμους δὲ
[11, 504]	καὶ ἴσως καὶ περὶ πρωτείων	διεφέροντο,	οὐ μόνον ἐξ ὧν περὶ
[11, 464]	ἐνέχεον πίνειν καὶ διηγωνισμένοις ὅτ´	ἐξεπορεύοντο	ἐνέχεον πάλιν· μαρτυρεῖν δὲ τούτοις
[11, 463]	κεῖνος τῶν ἄλλων κυδρότερον πίεται.	Ἐποιοῦντο	δὲ καὶ οἱ ἑπτὰ καλούμενοι
[11, 509]	καθ´ ἡμᾶς ἀσελγῶν πλείονα πρόνοιαν	ἐποιοῦντο·	λέγει δ´ οὕτως· Ἔπειτ´ ἀναστὰς
[11, 509]	συκοφαντοῦντας, ἐμφαίνων ὅτι καὶ πολυτελῶς	ἠσκοῦντο	καὶ ὅτι τῆς εὐμορφίας τῶν
[11, 479]	τῆς νίκης. Οὐ γὰρ μόνον	ἐφιλοτιμοῦντο	βάλλειν ἐπὶ τὸν σκοπόν, ἀλλὰ
[11, 467]	Ἀριστόξενός φησι, τὸ σίγμα λέγειν	παρῃτοῦντο	διὰ τὸ σκληρόστομον εἶναι καὶ
[11, 466]	ὅπως ἐν τῷ πίνειν ὑδαρεστέρῳ	χρῷντο	τῷ ποτῷ καὶ τούτου ποιησάμενοι
[11, 466]	τέχνῃ εὐδοκίμησαν Κίμων καὶ Ἀθηνοκλῆς.	Ἐχρῶντο	δὲ καὶ λιθοκολλήτοις ἐκπώμασι. Μένανδρος
[11, 481]	δὲ μεγάλοις ποτηρίοις αἱ γυναῖκες	ἐχρῶντο	ὁ αὐτὸς εἴρηκε Φερεκράτης ἐν
[11, 483]	καὶ Ἀντίγονον, ὅτι κεραμέοις ἀγγείοις	ἐχρῶντο	οἱ Λακεδαιμόνιοι γράφει οὕτως· Ἀλλὰ
[11, 503]	Καρίνῃ σαφῶς δηλοῦται, ὅτι τούτῳ	ἐχρῶντο	οἰνοχοοῦντες κυάθῳ. Εἰπὼν γάρ· Τρίποδα
[11, 495]	ἦν, δι´ ἀπορίαν δὲ κύλικος	ἐχρῶντο	τῇ πελλίδι. Καὶ πάλιν· Ἐκ
[11, 482]	παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν οὖν οὐδὲν	ἐχρῶντο	τότε οὐδὲ κοτύλῃ. (Κρατῆρα γὰρ
[11, 466]	πάντες οἱ ἀρχαῖοι τῷ οὖ	ἀπεχρῶντο	οὐ μόνον ἐφ´ ἧς νῦν
[11, 474]	δ´ ὁ Μυρλεανὸς κεκλῆσθαί φησιν	αὐτὸ	ἀπό τινος τῶν ἐν τῇ
[11, 477]	κισσίνου ξύλου. Ἄλλοι δὲ ἐτυμολογοῦσιν	αὐτὸ	ἀπὸ τοῦ χεῖσθαι, τὸ δ´
[11, 484]	(Δίδυμος δ´ ὅμοιον εἶναί φησιν	αὐτὸ	βομβυλιῷ ἢ βατιακίῳ. (ΛΑΚΑΙΝΑΙ κυλίκων
[11, 485]	Ῥοδιακῶν Λέξεων κεραμεοῦν ἀγγεῖόν φησιν	αὐτὸ	εἶναι, ἐοικὸς ταῖς λεγομέναις πτωματίσιν,
[11, 477]	Ὁ γὰρ λέγων ἄλεισον τὸ	αὐτὸ	καὶ κισσύβιον τὴν ἀκριβῆ θέσιν
[11, 466]	Φιλητᾶς φησ, (τοὺς) ἀμέλγοντας εἰς	αὐτὸ	καὶ οὕτως πίνοντας. ΑΜΥΣΤΙΣ. Καλεῖται
[11, 499]	χοὸς καὶ κοτύλης. (Χωρεῖν δ´	αὐτὸ	κοτύλας Ἀττικὰς δώδεκα. Καὶ ἐν
[11, 478]	φησὶ τὸ ἔκπωμα, εἶναι δ´	αὐτὸ	λουτηρίῳ ἐοικὸς βαθεῖ. Ἔχει δὲ
[11, 481]	ἕκτῳ περὶ τοῦ Κύκλου) τὸ	αὐτὸ	οἴεται εἶναι κισσύβιον καὶ κυμβίον.
[11, 475]	ὥς φησι Πάμφιλος. Εἶναι δ´	αὐτὸ	οἷόν ἐστι τὸ σκαφίον. (ΚΕΛΕΒΗ.
[11, 476]	ὦχροι, φακοί. Ὁ δὲ βαστάσας	αὐτὸ	οἷον λικνοφορήσας τούτων γεύεται, ὡς
[11, 466]	Νικάνδρῳ. (ΑΛΕΙΣΟΝ καὶ ΔΕΠΑΣ τὸ	αὐτό.	Ὅμηρος ἐν Ὀδυσσείᾳ περὶ Πεισιστράτου·
[11, 466]	χρύσεον ἄμφωτον. ἀμφικύπελλον δὲ λέγων	αὐτὸ	οὐδὲν ἄλλο σημαίνει ἢ ὅτι
[11, 466]	χρύσειον ἄλεισον. Καὶ ἑξῆς τὸ	αὐτὸ	πάλιν· Δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν
[11, 469]	μέν φησιν Ἡλίου, λαβεῖν δ´	αὐτὸ	παρ´ Ὠκεανοῦ τὸν Ἡρακλέα. Μήποτε
[11, 493]	τὸ ποτήριον, τοῦ δὲ Νέστορος	αὐτὸ	ῥᾳδίως βαστάζοντος δίχα πόνου καὶ
[11, 464]	καὶ τοὺς φιλόρνιθας ὀρνιθομανεῖς, τὸ	αὐτὸ	σημαινόντων τῶν ὀνομάτων τούτων. Ὥστε
[11, 475]	(καλεῖται ἀπὸ τοῦ χέειν εἰς	αὐτὸ	τὴν λοιβὴν ἤτοι λείβειν· τοῦτο
[11, 474]	Ζεὺς ὁμιλήσας Ἀλκμήνῃ ἔδωκε δῶρον	αὐτὸ	τῆς μίξεως, ὡς Φερεκύδης ἐν
[11, 481]	πλατέα, τοίχους οὐκ ἔχοντ´, ἀλλ´	αὐτὸ	τοὔδαφος μόνον, (κοὐχὶ χωροῦντ´ οὐδὲ
[11, 466]	χρυσείῳ δέπαι. Εἶτα παρακατιὼν τὸ	αὐτό·	Τούνεκα σοὶ δώσω χρύσειον ἄλεισον.
[11, 471]	ἐν τοῖς περὶ Διαθέσεως τὸ	αὐτὸ	ὑπολαμβάνει θηρίκλειον εἶναι καὶ καρχήσιον.
[11, 494]	γνήσιον, (τὸ δ´ ὄξος οἶνον	αὑτὸ	μᾶλλον θατέρου. (ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ μέλλοντες
[11, 467]	εἶ γράφουσιν καὶ ὅταν καθ´	αὑτὸ	μόνον ἐκφωνῆται καὶ ὅταν συζευγνυμένου
[11, 504]	λέγει ὡς ἐκ πρώτης ἡλικίας	ἐπεπαίδευτο	πάντα τὰ πάτρια, ὁ δὲ
[11, 498]	τότε Μάντης μὲν δεσμὸν βοὸς	αἴνυτο	χερσίν, Ἴφικλος δ´ ἐπὶ νῶτ´
[11, 494]	ὀξύβαφον εἰς τὸ κοινόν· εἶθ´	ὑπώμνυτο	ὁ μὲν οἶνος ὄξος αὑτὸν
[11, 471]	τάλας, πειρᾷς με. {ΣΠΙ. Ναί,	τοιοῦτό	τι· φιλοτησίαν δὲ τήνδε σοι
[11, 502]	κωμάσω ἄνευ λυχνούχου πρὸς τὸ	τηλικοῦτο	φῶς; Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ
[11, 504]	διαπνεῖσθαι· ὅταν δὲ ὅσῳ ἥδεται	τοσοῦτο	πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά τε
[11, 478]	ὄιον ἔριον ἄπλυτον. Ὁ δὲ	τοῦτο	βαστάσας οἷον λικνοφορήσας τούτων γεύεται.
[11, 497]	ἐλέφας ἐκπίοι. {Α. Ἐγὼ δὲ	τοῦτό	γ´ ἐκπέπωκα πολλάκις. {Β. Οὐδὲν
[11, 493]	πίνουσιν, ἀλλ´ εἶπεν ἂν ἕτερος.	(Τοῦτο	γὰρ ἐπὶ δύο τάσσεσθαι πέφυκεν,
[11, 461]	δυνάσταις. Οὐ γὰρ παλαιὸν οὐδὲ	τοῦτό	γέ ἐστι παρὰ τοῖς Ἕλλησιν,
[11, 469]	κώμην τινά. {Β. Καινόν τι	τοῦτο	γέγονε νῦν ποτήριον; {Α. Κώμη
[11, 501]	μὲν ἀμφὶ σημαίνει τὸ περί,	τοῦτο	δ´ αὖ τὸ περιττόν; ὥστε
[11, 506]	δυνάμεως ὑπαρχούσης ἐπέπεσε τοῖς πράγμασι.	Τοῦτο	δ´ εἴπερ οὕτως ἀληθείας ἔχει,
[11, 492]	Κυκεὼν γὰρ ἐν αὐτῷ γίνεται·	(τοῦτο	δ´ ἐστὶ πόσις ἐν τῷ
[11, 478]	ὅσοι ἄνω τὸ κέρνος περιενηνοχότες.	Τοῦτο	δ´ ἐστὶν ἀγγεῖον κεραμεοῦν ἔχον
[11, 499]	ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς σκαφίδος. Καὶ	τοῦτο	δ´ ἐστὶν ὁμοίως ἀγγεῖον ξύλινον
[11, 465]	τῶν προτέρων πάντων πλείονα πασάμενος.	Τοῦτο	δ´ ἱστορεῖ Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης
[11, 475]	αὐτὸ τὴν λοιβὴν ἤτοι λείβειν·	τοῦτο	δὲ ἐπὶ τοῦ ὑγροῦ συνήθως
[11, 495]	σταθμῷ ἐνιβρομέωσιν ἐυγλαγέας κατὰ πέλλας.	Τοῦτο	δὲ Ἱππῶναξ λέγει πελλίδα· Ἐκ
[11, 488]	τὸν τρόπον τοῦτον τέτταρα ὦτα.	Τοῦτο	δὲ οὐκ ἐπὶ πάντων, ἀλλ´
[11, 485]	(οἳ δὲ παροξύνουσιν, ὡς μεγάλη.	Τοῦτο	δὲ τὸ ποτήριον ὠνομάσθη ἀπὸ
[11, 497]	εἰ Κτησιβίου σοφὸν εὕρεμα τίετε	τοῦτο,	δεῦτε, νέοι, νηῷ τῷδε παρ´
[11, 502]	τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Χαλκεῖά φησιν·	Τοῦτο	δὴ τὸ νῦν ἔθος ἄκρατον»
[11, 463]	οἶσθ´ ὅτι τὸ καλούμενον ζῆν	τοῦτο	διατριβῆς χάριν μόνον ἐστὶν ὑποκόρισμα
[11, 497]	Χίμαιραν εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου καὶ	τοῦτο.	Ἐκαλεῖτο δὲ τὸ ῥυτὸν πρότερον
[11, 507]	εἶναι φιλοδοξίας; δῆλον δ´ ἐστὶ	τοῦτο	ἐξ ὧν ἐν τῷ Τιμαίῳ
[11, 496]	ἐξιέναι. ΠΡΟΥΣΙΑΣ. Ὅτι τὸ ποτήριον	τοῦτο	ἔξορθόν ἐστι προείρηται. Καὶ ὅτι
[11, 476]	ἔπινον ἐξ αὐτῶν. Ἔστι γοῦν	τοῦτο	εὑρεῖν ἐν τοῖς Δημιοπράτοις ἀναγεγραμμένον
[11, 497]	ἔσχεν τὸ ἔκπωμα προείρηται, ἱστοροῦντος	τοῦτο	καὶ Ἀπολλοδώρου τοῦ Ἀθηναίου. Πολέμων
[11, 496]	Δίφιλος Αἱρησιτείχει (τὸ δὲ δρᾶμα	τοῦτο	(Καλλίμαχος ἐπιγράφει Εὐνοῦχον) λέγει δὲ
[11, 475]	τῷ τέλει καρχήσιον. ~(Ἔχει δὲ	τοῦτο	κεραίας ἄνωθεν νευούσας ἐφ´ ἑκάτερα
[11, 482]	ἄλεισον ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ) καὶ	τοῦτο,	κυφὸν δὲ μόνον; ἀπὸ γὰρ
[11, 488]	τοῦ ποτηρίου; (ἰδίως δὲ καὶ	τοῦτο	λέγεται ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι
[11, 494]	σὺ δ´ ἀλλὰ πῖθι» λέγει·	Τοῦτο	μέν σοι πείσομαι. Καὶ γὰρ
[11, 492]	τῇ φαινομένῃ κατασκευῇ προσηκόντως ἐτόρευσεν.	Τοῦτο	μέντοι καὶ ἐπὶ τοῦ Διὸς
[11, 471]	νῦν· εἰ δὲ μὴ ποιεῖ	τοῦτο,	μεταβεβληκὸς ἂν εἴη μικρὸν τοὔνομα.
[11, 497]	Ἀμαλθείας ἐστὶν ὀλβιώτερον τὸ κέρας	τοῦτο.	Μνημονεύει αὐτοῦ Θεοκλῆς ἐν Ἰθυφάλλοις
[11, 475]	Στολὴν δὲ δὴ τίν´ εἶχεν;	τοῦτό	μοι φράσον. {Β. Θύρσον, κροκωτόν,
[11, 482]	Κύββα ποτήριον Ἀπολλόδωρος Παφίους. (ΚΥΠΕΛΛΟΝ.	Τοῦτο	πότερόν ἐστιν ταὐτὸν τῷ ἀλείσῳ
[11, 467]	λαβόντα σπένδειν. (ΔΕΙΝΟΣ. (Ὅτι καὶ	τοῦτο	ποτηρίου ὄνομα) Διονύσιος ὁ Σινωπεὺς
[11, 498]	τοῦ προέπινον. Κυρίως γάρ ἐστι	τοῦτο	προπίνειν, τὸ ἑτέρῳ πρὸ ἑαυτοῦ
[11, 468]	παῖς. {Β. Τί δ´ ἐστὶ	τοῦτο,	πρὸς θεῶν; ~{Α. Ῥυτὸν (δίκρουνον
[11, 470]	ἐπὶ λέβητός φησιν αὐτὸν διαπλεῦσαι,	(τοῦτο	πρώτου εἰπόντος τοῦ τὴν Τιτανομαχίαν
[11, 499]	τὰ γεύμαθ´ ὑπὸ μάλης, καὶ	τοῦτο	πωλεῖν μέχρι ἂν ὥσπερ ἐν
[11, 490]	ὁ ποιητὴς ποτηρίῳ· καὶ γὰρ	τοῦτο	τῆς ἑτέρας τροφῆς δεκτικὸν ἀγγεῖον.
[11, 480]	Ὦ Θρασύβουλ´, ἐρατᾶν ὄχημ´ ἀοιδᾶν	τοῦτό	τοι πέμπω μεταδόρπιον. Ἐν ξυνῷ
[11, 487]	ποιήσῃ πεσεῖν— {Β. Πλάστιγγα; ποίαν;	τοῦτο	τοὐπικείμενον (ἄνω τὸ μικρόν, τὸ
[11, 497]	ῥυτοῦ μνημονεύων φησί· Ζωροπόται, καὶ	τοῦτο	φιλοζεφύρου κατὰ νηὸν τὸ ῥυτὸν
[11, 461]	(τῆς ἐπιφανείας τῶν δαιμόνων καταδειχθῆναι	τοῦτο.	Χαλεποὺς γὰρ καὶ πλήκτας τοὺς
[11, 492]	πυθμένες ἦσαν, ἀκουστέον οὐ πυθμένας	δύο,	ἀλλ´ οὐδὲ κατὰ διαίρεσιν ἀναγνωστέον,
[11, 501]	ὕδωρ. Τὴν δ´ ἀμφίθετον πότερα	δύο	βάσεις ἔχειν δεῖ νομίζειν ἐξ
[11, 502]	ἀνήρ. Τοῖς παισί τ´ εἶπα	(δύο	γὰρ ἦγον οἴκοθεν) τἀκπώματ´ εἰς
[11, 493]	μόνων Μαχάονος καὶ Νέστορος ἔθηκε,	δύο	γὰρ οὗτοι πίνουσιν, ἀλλ´ εἶπεν
[11, 487]	πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο	δύο	δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν. ~(Ἄλλος
[11, 488]	πυθμένων ζητούμενον, πῶς λέγεται τὸ	δύο	δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν, διαλύουσιν
[11, 489]	τὰς πελειάδας. (Ὅταν γὰρ εἴπῃ·	Δύο	δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον χρύσειαι
[11, 492]	μὲν ἦσαν ἐπὶ τῶν ὤτων,	δύο	δὲ ὑποπυθμένες, τουτέστιν ὑπὸ τῷ
[11, 496]	τὰ μὲν δέκ´ ἀργυρᾶ ἦν,	δύο	δὲ χρυσᾶ, γρύψ, τὸ δ´
[11, 502]	δ´ ἦν ἀργυροῦς, (τἀκπώματα) ἦγεν	δύο	δραχμάς, κυμβίον δὲ τέτταρας, ~(ψυκτηρίδιον
[11, 480]	κύλιξ ἀργυρᾶ, οἰνοχόη χρυσῆ, κέρατα	δύο.	Ἐν δὲ τῷ ναῷ τῆς
[11, 486]	χρέως λέγων οὕτως· Φιάλας Λυκιουργεῖς	δύο.	(Ἐν δὲ τῷ πρὸς Τιμόθεον
[11, 486]	χρημάτων καὶ ἄλλας φιάλας Λυκιουργεῖς	δύο.	Ἡρόδοτος δ´ ἐν ζʹ Προβόλους
[11, 479]	πιεῖν ὕδωρ διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας	δύο.	Καὶ Σώφρων Κατάστρεψον, τέκνον, τὰν
[11, 488]	καὶ τἄλλα ποτήρια, ἄλλα δὲ	δύο	κατὰ τὸ κύρτωμα μέσον ἐξ
[11, 478]	ὀκτὼ μῆνας κοτύλην ὕδατος καὶ	δύο	κοτύλας σίτου. Ἀριστοφάνης Προάγωνι· Ὃ
[11, 486]	Ἡρόδοτος δ´ ἐν ζʹ Προβόλους	δύο	Λυκιουργίδας ἡμιεργέας, ὅτι ἀκόντιά ἐστι
[11, 486]	ἐν τῇ ἑβδόμῃ φησί· Προβόλους	δύο	Λυκοεργέας. Μήποτ´ οὖν καὶ παρὰ
[11, 500]	Ἀλλ´ εἰσὶ φιάλαι πέντε, τραγέλαφοι	δύο.	Μένανδρος δ´ ἐν Ἁλιεῖ φησι·
[11, 491]	τὸ κατ´ ἀριθμὸν εἶδος, τὸ	δύο,	οἷον· Δοιοὺς δὲ τρίποδας, δέκα
[11, 494]	ἐπὶ τὴν δίκην ἀπελθόντα ὀξυβάφω	δύο.	Οὐ γὰρ ἄλλο τι ἡγητέον
[11, 481]	ἔδωκ´. Ἔγχεε κέρναις ἕνα καὶ	δύο	πλέαις κὰκ κεφαλᾶς. Καὶ ἐν
[11, 496]	αὐτοῦ προσαγορεύουσι (Πλημοχόας· ἐν ᾗ	δύο	πλημοχόας πληρώσαντες τὴν μὲν πρὸς
[11, 488]	ὤτων; πῶς δὲ καὶ λέγει	δύο	πυθμένας εἶναι τοῦ ποτηρίου; (ἰδίως
[11, 503]	περὶ τῆς Νεστορίδος φησὶν ὅτι	δύο	πυθμένας ἔχει, ἕνα μὲν τὸν
[11, 489]	μήκους· ταῦτα δ´ εἶναι τοὺς	δύο	πυθμένας. Ὁποῖόν τι καὶ νῦν
[11, 489]	εἶναι τοιοῦτον. Δύναται δὲ καὶ	δύο	πυθμένας ὑποτίθεσθαι, τὸν μὲν οἷον
[11, 491]	μὲν ἑκάτερον τῶν ὤτων εἰς	δύο	σχίσεις, τούτων δ´ αὖ συνάφεια
[11, 493]	ἂν ἕτερος. (Τοῦτο γὰρ ἐπὶ	δύο	τάσσεσθαι πέφυκεν, ὡς καὶ ἐπὶ
[11, 502]	ἴσῳ κεκραμένον, (καὶ τῆς Ὁμονοίας	δύο,	τί νῦν μὴ κωμάσω ἄνευ
[11, 491]	ποτηρίῳ, καθ´ ἕκαστον τῶν ὤτων	δύο	ὑποθετέον εἴτε βούλεταί τις ὀρνιθοφυεῖς
[11, 489]	περιστεράς· ὡσπερεὶ δέ τινα ῥοπάλια	δύο	ὑποκεῖσθαι τῷ ποτηρίῳ πλάγια διὰ
[11, 496]	οὕτως· Κρατῆρε μὲν πρώτιστον ἀργυρὼ	δύο,	φιάλας δὲ πεντήκοντα, δέκα δὲ
[11, 497]	Ἐλέφαντας περιάγει (ῥυτόν) {Α. Χωροῦν	δύο	χόας. {Β. (Ὃν) οὐδ´ ἂν
[11, 466]	Ἀλλ´ ἴσον ἴσῳ μάλιστ´ ἀκράτου	δύο	χοᾶς πίνους´ ἀπ´ ἀγκύλης, ἐπονομάζους´
[11, 502]	δὲ θηρικλείους ἔλαβεν ἕξ, ιτάτους	δύο	ψυκτῆρας. (Μένανδρος δ´ ἐν τῷ
[11, 466]	καὶ τοῖς πίνειν, ἢ ὅτι	δύο	ὦπας εἶχε· ταῦτα δὲ ἂν
[11, 488]	ἐστι τὴν ἰδέαν· τινὰ δὲ	δύο,	ὥσπερ τὰ ᾠοσκύφια καὶ τὰ
[11, 488]	οὕτως διορίζονται, ὅτι εἶχεν μὲν	δύο	ὦτα ἄνω, καθότι καὶ τἄλλα
[11, 466]	αὐτῷ τὸ ὑγρόν. Ὅτι δὲ	δύο	ὦτα εἶχε δῆλον· Ἦτοι ὃ
[11, 488]	ἐν τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος	δύο	ὦτα ἔχειν. Πελειάδας δὲ πῶς
[11, 501]	τι (καὶ) ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἴσως	δύο	ὦτα ἔχον ἐξ ἀμφοτέρων τῶν