Livre, pages
[11, 466]	Ποτηρίων λιθοκολλήτων σταθμὸς τάλαντα Βαβυλώνια	νϚ	μναῖ λδʹ (Ἔθος δ´ ἦν
[11, 462]	πίονος ἀχθομένη· βωμὸς δ´ ἄνθεσιν	ἀν	τὸ μέσον πάντῃ πεπύκασται, μολπὴ
[11, 507]	ὁ μουσικὸς Λάμπρος. ~(Ἐπιλίποι δ´	ἄν	με ἡ ἡμέρα, εἰ πάντας
[11, 471]	προπίομαι. Δέξαι· πιοῦσα δ´ ὁπόσον	ἄν	σοι θυμὸς ᾖ, παράδος τὸ
[11, 463]	φήσει με κρίνειν, οὐκ ἔχοιμ´	ἄν	σοι φράσαι· ἔγνωκα γοῦν οὕτως
[11, 508]	διαλόγων αὐτοῦ ἀχρείους καὶ ψευδεῖς	ἄν	τις εὕροι· ἀλλοτρίους δὲ τοὺς
[11, 486]	σχηματισμὸν ἀπὸ κυρίων ὀνομάτων οὐκ	ἄν	τις εὕροι γινόμενον, ἀλλ´ ἀπὸ
[11, 502]	ταὔτ´, ἀπνευστί τ´ ἐκπιὼν ὡς	ἄν	τις ἥδιστ´ ἴσον ἴσῳ κεκραμένον,
[11, 500]	πίνουσι. Καὶ ἔστιν ὅμοιον ὡς	ἄν	τις μέλι πίνοι διείς, τούτου
[11, 477]	ὀνομάτων οὐ διαφυλάττει. (Εἰκάσειε δ´	ἄν	τις τὸ κισσύβιον τὸ πρῶτον
[11, 488]	ὦτα ἔχειν. Πελειάδας δὲ πῶς	ἄν	τις ὑπόθοιτο νεμομένας περὶ ἕκαστον
[11, 502]	τὴν μεγάλην. Ψυκτῆρά τις προὔπινεν	ἄν,	τοὺς ἀθλίους ἀπολλύων. Ἐπιγένης δ´
[11, 494]	(Πῶς τις αὐτόν, πῶς τις	ἂν	ἀπὸ τοῦ πότου παύσειε, τοῦ
[11, 493]	ἄειρεν, ὡς παντὸς ἀνθρώπου μόλις	ἂν	ἀποκινήσαντος ἀπὸ τῆς τραπέζης τὸ
[11, 463]	δὲ παῖς ὁ οἰνοχόος ὅσον	ἂν	ἀποπίῃ τοῦ δ´ ἐπιδέξια πίνειν
[11, 472]	κεραννύει καλῶς, ἀφρῷ ζέουσαν. Οὐδ´	ἂν	Αὐτοκλῆς οὕτως μὰ τὴν Γῆν
[11, 463]	δὲ Θετταλικὸς ἐκπώματα προπίνει ὅτῳ	ἂν	βούλωνται μεγάλα. Λακεδαιμόνιοι δὲ τὴν
[11, 470]	καὶ κύλικας θηρικλείους, ὥστε μηδένα	ἂν	διαγνῶναι πρὸς τὰς κεραμέας. Κατασκευάσαι
[11, 485]	Κραπατάλλοις· Τῶν θεατῶν δ´ ὅστις	ἂν	διψῇ, λεπαστὴν λαψάμενος μεστὴν ἐκχαρυβδίσαι.
[11, 486]	ἐξ ἡδυπνόου λεπαστῆς. ~(Ἕρμιππος Μοίραις·	Ἂν	ἐγὼ πάθω τι τήνδε τὴν
[11, 507]	πάθος πρὸς τὴν πολιτείαν, ὥσπερ	ἂν	εἰ ζωγράφος ἐβούλετο τὰ ἑαυτοῦ
[11, 485]	μεγάλαι. Ἀριστοφάνης Εἰρήνῃ Τί δῆτ´	ἂν	εἰ πίοις οἴνου κύλικα λεπαστήν;
[11, 506]	εἴπερ οὕτως ἀληθείας ἔχει, θεὸς	ἂν	εἰδείη. Ὁ δὲ καλὸς αὐτοῦ
[11, 494]	λάταγας ἐγχέουσιν οὐκ ἄλλο τι	ἂν	εἴη ἢ ἐκπέταλον ποτήριον. Μνημονεύει
[11, 471]	δὲ μὴ ποιεῖ τοῦτο, μεταβεβληκὸς	ἂν	εἴη μικρὸν τοὔνομα. Ἀλλά, καθάπερ
[11, 477]	ποτηρίου εἶδος εἶναι, (καὶ τάχ´	ἂν	εἴη τὰ λεγόμενα σκυφία διὰ
[11, 466]	δύο ὦπας εἶχε· ταῦτα δὲ	ἂν	εἴη τὰ ὦτα. Τὸ δὲ
[11, 479]	ἑκάστῳ μικρόν, καὶ ὁ προσφέρων	ἂν	εἶπεν εὐδειπνίας. (Ἡγήσανδρος δ´ ὁ
[11, 497]	δύο χόας. {Β. (Ὃν) οὐδ´	ἂν	ἐλέφας ἐκπίοι. {Α. Ἐγὼ δὲ
[11, 484]	ἔχῃς ἤδη, μὴ κοιμῶ πρὶν	ἂν	ἐμέσῃς πλέον ἢ ἔλαττον. Εἶτα
[11, 493]	γὰρ οὗτοι πίνουσιν, ἀλλ´ εἶπεν	ἂν	ἕτερος. (Τοῦτο γὰρ ἐπὶ δύο
[11, 463]	τὰς Διονυσιακὰς ταύτας λαλιὰς οὐδεὶς	ἂν	εὐλόγως φθονήσαι νοῦν ἔχων, κατὰ
[11, 473]	κροκίου, καὶ ἐσθεῖναι ὅ τι	ἂν	εὕρῃς καὶ εἰσχέαι ἀμβροσίαν. Ἡ
[11, 466]	χρυσοῦς ἐμῶν. Φιλιππίδης· Τὰ ποτήρι´	ἂν	ἴδῃς τὰ παρεσκευασμένα· ἅπαντα χρυσᾶ,
[11, 487]	ἀίει· τὴν δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´	ἂν	ἴδοις (παρὰ τὸν στροφέα τῆς
[11, 468]	γίνεται διὰ πυρός. Λέγοι δ´	ἂν	ἴσως κατὰ μεταφορὰν ἔκπωμα τὴν
[11, 507]	τοῖς διαλόγοις αὐτοῦ κεκλεμμένων τί	ἂν	καὶ λέγοι τις; ἡ μὲν
[11, 464]	Ὅντινα τρόπον ἡμεῖς; Τοιοῦτον οἷον	ἂν	καὶ σοὶ δοκῇ. {Α. Βούλεσθε
[11, 496]	νομίζοντες τὸ μὴ ὑπερπίνειν ἧττον	ἂν	καὶ σώματα καὶ γνώμας σφάλλειν·
[11, 470]	ὦτά τε ἔχει βραχέα ὡς	ἂν	κύλιξ οὖσα. Καὶ μήποτε Ἄλεξις
[11, 483]	φάρυγος. Θεόπομπος Στρατιώτισιν· Ἐγὼ γὰρ	ἂν	κώθωνος ἐκ στρεψαύχενος πίοιμι τὸν
[11, 491]	τὴν τελευταίαν ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν	ἂν	λέγοιτο καθὸ τέτταρες αἱ πᾶσαι
[11, 473]	γάρ τι παρ´ οἶνον εὕροιμ´	ἂν	λεπτὸν καί τι μελιχρὸν ἔπος.
[11, 461]	τοῦ Νέστορος ποτηρίου, ὃ μόλις	ἂν	νέος βαστάσαι ἴσχυεν, Νέστωρ δ´
[11, 501]	τοῦ Ἐρατοσθένους Ἑρμοῦ (Πεπαῖχθαί τις	ἂν	οἰηθείη, φησί, τὴν λέξιν, διότι
[11, 474]	κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα κεραμεύων	ἂν	οἴκοι σωφρόνως Χαιρέστρατος ἑκατὸν ἂν
[11, 507]	Ἀπολλοδώρῳ. Καὶ ὃς εἶπεν Ἥδιον	ἂν	παρὰ Σωκράτους τὴν τοῦ φαρμάκου
[11, 463]	ὃ δὴ (ὁρῶμεν. Ὃς δ´	ἂν	πλεῖστα γελάσῃ καὶ πίῃ καὶ
[11, 462]	ἕνεκα, ἃς καὶ περιφέρουσιν ὅπου	ἂν	πορεύωνται. Πολλοῖς δὲ καὶ ὁ
[11, 474]	κύκνος ἢ κάνθαρος; τουτὶ γὰρ	ἂν	πύθωμ´ ἔτι, αὐτὸς περανῶ τὰ
[11, 474]	ἂν οἴκοι σωφρόνως Χαιρέστρατος ἑκατὸν	ἂν	τῆς ἡμέρας ἔκλαιεν οἴνου κανθάρους.
[11, 487]	Ἐγὼ ´πιδείξω καθ´ ἕν· ὃς	ἂν	τὸν κότταβον ἀφεὶς ἐπὶ τὴν
[11, 481]	κισσύβιον παρ´ Ὁμήρῳ· οὐ γὰρ	ἂν	τρὶς πιὼν μέγιστος ὢν τὸ
[11, 461]	ὑπ´ Ὀδυσσέως κισσύβιον. Οὐ γὰρ	ἂν	τρὶς πιὼν οὕτως κατηνέχθη ὑπὸ
[11, 466]	Κρατῖνος· Πιεῖν δὲ θάνατος οἶνον,	ἂν	ὕδωρ ἐπῇ. Ἀλλ´ ἴσον ἴσῳ
[11, 481]	μέγιστος ὢν τὸ σῶμα ταχέως	ἂν	ὑπὸ τῆς μέθης κατηνέχθη. Τοῦ
[11, 499]	μάλης, καὶ τοῦτο πωλεῖν μέχρι	ἂν	ὥσπερ ἐν ἐράνῳ εἷς λοιπὸς
[11, 466]	Ἐμμὶ δὲ ἔργον Ἰλίου αἰπεινᾶς,	ἃν	ἕλον Αἰακίδαι. (Ὅτι κλεινοὶ λέγονται
[11, 475]	ταῖς Φαρμακευτρίαις φησίν· Στέψον τὰν	κελέβαν	φοινικέῳ οἰὸς ἀώτῳ· (καὶ Εὐφορίων·
[11, 461]	τὸν Φλιάσιον ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ	γᾶν	αὐλακισμέναν ἀρῶν, ἀλλ´ ἄσκαφον ματεύων,
[11, 504]	ὅταν μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ	ἄγαν	ἀθρόως ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι
[11, 466]	δὲ ἄλεισον ἤτοι ἀπὸ τοῦ	ἄγαν	λεῖον εἶναι ἢ ὅτι ἁλίζεται
[11, 488]	ὑδρίαις. Ὁ δὲ Ἀπελλῆς ἐντέχνως	ἄγαν	ὑπέδειξε τὴν τῶν τεσσάρων ὤτων
[11, 499]	ἐν γάλα θεῖσα τυρὸν ἐτύρησας	μέγαν	ἄτρυφον ἀργειοφόνται. Αἰσχύλος δ´ ἐν
[11, 473]	πηλίκον τινὰ οἴεσθε μέγεθος ἀρεσιαν	μέγαν	πάνυ, καὶ ξηρὸν ἐπόης´ εὐθέως
[11, 499]	πολύφανος ἑορτά, χρύσεον ἄγγος ἔχοισα	μέγαν	σκύφον, οἷά τε ποιμένες ἄνδρες
[11, 498]	Ἡρακλείας φησίν· Τοῦ κεράσας κρητῆρα	μέγαν	χρυσοῖο φαεινὸν σκύπφους αἰνύμενος θαμέας
[11, 500]	οἳ δὲ σφαίρας ποιοῦντες. Καὶ	ἐπειδὰν	μέλλωσι προσφέρεσθαι, ἀποκλάσαντες ἀπ´ αὐτῶν
[11, 496]	ἀντὶ τοῦ εἰσφέρειν αὐτοὶ ἐκφέρονται,	ἐπειδὰν	μηκέτι δύνωνται ὀρθούμενοι ἐξιέναι. ΠΡΟΥΣΙΑΣ.
[11, 500]	λέγων οὕτως· Λακεδαιμόνιοι ἀντὶ Θίμβρωνος	Δερκυλλίδαν	ἔπεμψαν εἰς τὴν Ἀσίαν, ἀκούοντες
[11, 500]	μετὰ ἀπάτης καὶ δόλου. Διόπερ	Δερκυλλίδαν	ἔπεμψαν ἥκιστα νομίζοντες ἐξαπατηθήσεσθαι· ἦν
[11, 480]	τοῖσδε· Ὦ Θρασύβουλ´, ἐρατᾶν ὄχημ´	ἀοιδᾶν	τοῦτό τοι πέμπω μεταδόρπιον. Ἐν
[11, 494]	βασιλεὺς εἶπεν ὦ θαυμάσιε λυτικέ,	ἐὰν	ἀφέλῃς τοῦ Σωτῆρος τὸ σω>
[11, 507]	τίν´ ἐσχήκαμεν ἀπ´ αὐτοῦ ὠφέλειαν.	(Ἐὰν	γὰρ καὶ συγχωρήσῃ τις μεθίστασθαι
[11, 484]	ἐμέσῃς ἱκανῶς, ἀναπαύου μικρὸν περιχεάμενος·	ἐὰν	δὲ μὴ δυνηθῇς ἱκανῶς κενῶσαι
[11, 484]	ἐμέσῃς πλέον ἢ ἔλαττον. Εἶτα	ἐὰν	μὲν ἐμέσῃς ἱκανῶς, ἀναπαύου μικρὸν
[11, 493]	βασιλικήν, μεταπεμψάμενος τοὺς ταμίας ἐκέλευσεν,	ἐὰν	παραγένηται ὁ Σωσίβιος ἐπὶ τὴν
[11, 487]	δ´ εἴσεταί τις τοῦτ´; {Α.	Ἐὰν	τύχῃ μόνον αὐτῆς, ἐπὶ τὸν
[11, 466]	τοῦ πανταχόθεν κατακομιζομένου κεράμου τὴν	ἰδέαν	μιμούμενοι. Λύσιππον τὸν ἀνδριαντοποιόν φασι
[11, 489]	τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ τὴν	ἰδέαν	τῆς χρόας οὐσίαν. Ὁ μὲν
[11, 488]	εἴ τι φιαλῶδές ἐστι τὴν	ἰδέαν·	τινὰ δὲ δύο, ὥσπερ τὰ
[11, 489]	τροφὴν τῷ περιέχοντι κατὰ τὴν	ἰδέαν	τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον
[11, 464]	καὶ πεπωκότες ἐβάδιζον ἐπὶ τὴν	θέαν	καὶ ἐστεφανωμένοι ἐθεώρουν, παρὰ δὲ
[11, 503]	ψυκτηρίαν, τὸ τευτλίον δὲ σεῦτλα,	φακέαν	τὴν φακῆν, (τί δεῖ ποιεῖν;
[11, 462]	οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς τὴν θάλασσαν	κεραμέαν	κύλικα, καθέντες εἰς αὐτὴν ἄνθεα
[11, 472]	ἐν Βοιωτίᾳ· Τετρακότυλον δὲ κύλικα	κεραμέαν	τινὰ τῶν θηρικλείων, πῶς δοκεῖς,
[11, 466]	καρχησίου ἄνελκε τὴν γραῦν, τὴν	νέαν	δ´ ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ τε
[11, 502]	ἐν Ἀλθαίᾳ ἔφη· ~(Λαβοῦσα πλήρη	χρυσέαν	μεσόμφαλον φιάλην. Τελέστης δ´ ἄκατον
[11, 475]	καρχήσιον. Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι μέσην	τράπεζαν	ἀμφὶ σῖτα καὶ καρχήσια, (πρὸς
[11, 465]	πρῶτα μὲν Οἰδιπόδῃ καλὴν παρέθηκε	τράπεζαν	ἀργυρέην Κάδμοιο θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα
[11, 460]	Σιμωνίδην ἐν Ἰάμβοις οὕτως· Ἀπὸ	τράπεζαν	εἷλέ νιν ποτήρια. Καὶ ὁ
[11, 492]	ἣ σφῶιν πρῶτον μὲν ἐπιπροίηλε	τράπεζαν	καλὴν κυανόπεζαν ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´
[11, 489]	εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον. Διὸ τὴν	τράπεζαν	κυκλοειδῆ κατεσκευάσαντο καὶ τοὺς τρίποδας
[11, 475]	σῖτα καὶ καρχήσια, (πρὸς τὴν	τράπεζαν	φάσκων προσεληλυθέναι τοὺς δράκοντας καὶ
[11, 476]	ἀπὸ μὲν λευκὸν γάλα χερσὶ	τραπεζᾶν	ὤθεον, αὐτόματοι δ´ ἐξ ἀργυρέων
[11, 492]	πρῶτον μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν καλὴν	κυανόπεζαν	ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς χάλκειον
[11, 470]	εὕδονθ´ ἁρπαλέως χώρου ἀφ´ Ἑσπερίδων	γαῖαν	ἐς Αἰθιόπων, ἵνα δὴ θοὸν
[11, 461]	οὖν τὴν Ἡράκλειαν καὶ μάλ´	ὡραίαν	πόλιν. Ἡρακλεῶται δ´ εἰσὶν οὗτοι
[11, 467]	οἱ Σάτυροι τοῦ Διονύσου τὴν	τελευταίαν	συλλαβὴν διὰ τοῦ οὖ μόνου
[11, 494]	πρώτην συλλαβὴν (βι) καὶ τὴν	τελευταίαν	τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις σαυτὸν ἀπειληφότα
[11, 491]	δ´ αὖ συνάφεια κατὰ τὴν	τελευταίαν	ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν ἂν λέγοιτο
[11, 485]	~(ΛΕΠΑΣΤΗ. Οἳ μὲν ὀξύνουσι τὴν	τελευταίαν,	ὡς καλή, (οἳ δὲ παροξύνουσιν,
[11, 508]	φησιν Ἀριστοτέλης, λόγος ὡρισμένος καθ´	ὁμολογίαν	κοινὴν πόλεως, μηνύων πῶς δεῖ
[11, 505]	ὀνόματι, (ἔτι δ´ Ἱππίαν καὶ	Γοργίαν	καὶ Παρμενίδην καὶ ἑνὶ διαλόγῳ
[11, 466]	ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον εἰς ταύτην τὴν	παιδιάν.	(Ὅτι παρὰ Τιμαχίδᾳ ΑΙΑΚΙΣ ἡ
[11, 466]	ποτήριον πρὸς τὴν τῶν κοττάβων	παιδιὰν	χρήσιμον. Κρατῖνος· Πιεῖν δὲ θάνατος
[11, 506]	καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ ἠλιθίους	Μειδίαν	τε ὀρτυγοκόπον, καὶ τὸν τῶν
[11, 469]	βένθεα νυκτὸς ἐρεμνᾶς ποτὶ ματέρα	κουριδίαν	τ´ ἄλοχον πάιδάς τε φίλους,
[11, 471]	Ταυρομενίου μεθεστηκότων ταχθεὶς ἐπὶ τὴν	πρεσβείαν	ἕτερά τε δῶρα παρὰ τοῦ
[11, 465]	Διονύσου τροφοὶ αἱ Νύμφαι κατ´	ἀλήθειαν.	αἱ γὰρ ἄμπελοι πλεῖστον ὑγρὸν
[11, 498]	τείχους. Οἱ δ´ Ἀττικοὶ τὴν	εὐθεῖαν	καὶ ἀρσενικῶς καὶ οὐδετέρως λέγουσιν.
[11, 470]	τῷ δέπαι τούτῳ (ἐς τὴν	Ἐρύθειαν.	Καὶ ὅτε δὲ ἦν ἐν
[11, 469]	τὸν Ἡρακλέα καὶ διαπλεῦσαι εἰς	Ἐρύθειαν.	Ὅτι δὲ εἷς ἦν ὁ
[11, 471]	βάθος; ἦ που κατειδὼς τὴν	γυναικείαν	φύσιν, ὡς οὐχὶ μικροῖς ἥδεται
[11, 479]	ἐν τῷ περὶ τῶν κατὰ	Φιγάλειαν	Νομίμων διεξιὼν περὶ τῶν ἐπιχωρίων
[11, 465]	ἐν τῷ περὶ τῶν κατὰ	Φιγάλειαν	Νομίμων. (Ξενοφῶν δ´ ἐν ὀγδόῳ
[11, 460]	τείνας εὐρείης στιβάδος παρέθηκ´ αὐτοῖσι	θάλειαν	δαῖτα ποτήριά τε, στεφάνους δ´
[11, 507]	ὁρῶ τίν´ ἐσχήκαμεν ἀπ´ αὐτοῦ	ὠφέλειαν.	(Ἐὰν γὰρ καὶ συγχωρήσῃ τις
[11, 461]	σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον οὖν τὴν	Ἡράκλειαν	καὶ μάλ´ ὡραίαν πόλιν. Ἡρακλεῶται
[11, 462]	λῃζομένους καὶ αὐτόθι πόλιν ἐδείματο	Ἡράκλειαν	τὴν Τρηχινίαν καλεομένην. Πολέμων δ´
[11, 471]	ὀγδόῃ καὶ εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν	θηρικλείαν	καλεῖ τὴν κύλικα γράφων οὕτως·
[11, 471]	παρὰ τοῦ Νικοδήμου καὶ κύλικα	θηρικλείαν	λαβὼν ἐπανῆκεν. Ἀδαῖος δ´ ἐν
[11, 490]	ἐπίθετον πελειάδων, ἐπεὶ διὰ τὴν	ἀσθένειαν	εὐλαβὴς ἡ ὄρνις αὕτη· τρεῖν
[11, 502]	γράφει· Κἀν τοσούτῳ πρόποσιν αὐτῷ	βαρεῖαν	διέδωκε, χυτρίδια βαθέα δώδεκα. (ΨΥΓΕΥΣ
[11, 466]	Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε συνῴκισε τὴν	Κασάνδρειαν,	φιλοδοξοῦντι καὶ βουλομένῳ ἴδιόν τινα
[11, 490]	καὶ Πίνδαρος. Ἐστὶ δ´ ἐοικὸς	ὀρειᾶν	γε Πελειάδων μὴ τηλόθεν Ὠαρίων´
[11, 495]	μόνον, τὸ δ´ ἐς τὴν	χρείαν	πῖπτον μετεσχημάτισται, (ἀρυταίνῃ μάλιστα ἐοικός,
[11, 470]	φησι χρυσῇ κατεσκευασμένῃ πρὸς τὴν	χρείαν	ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν Ἥλιον
[11, 483]	κώθων Λακωνικός, ἔκπωμα ἐπιτηδειότατον εἰς	στρατείαν	καὶ εὐφορώτατον ἐν γυλιῷ. Οὗ
[11, 509]	καὶ παρὰ φύσιν κυριεύσαντες διὰ	γοητείαν	νῦν εἰσιν περίβλεπτοι· ὥσπερ καὶ
[11, 507]	(Πέπονθά τι πάθος πρὸς τὴν	πολιτείαν,	ὥσπερ ἂν εἰ ζωγράφος ἐβούλετο
[11, 481]	δεκάτῳ· Λάταγες ποτέονται κυλιχνᾶν ἀπὸ	Τηιᾶν,	ὡς διαφόρων γινομένων καὶ ἐν
[11, 466]	Περὶ Γρᾶ διηγούμενος τοῦ τὴν	ἀποικίαν	εἰς Λέσβον στείλαντος σὺν ἄλλοις
[11, 483]	Πρῶτον μὲν οὖν τὸ μὴ	λίαν	κατάδηλον εἶναι τὸ πόμα· εἶτα
[11, 494]	ἀπὸ τοῦ πότου παύσειε, τοῦ	λίαν	πότου; ἐγᾦδα. Συντρίψω γὰρ αὐτοῦ
[11, 507]	ἀποδημήσαντα ἔσκωπτεν, αὐτὸς τρὶς εἰς	Σικελίαν	ἐκπλεύσας· ἅπαξ μὲν τῶν ῥυάκων
[11, 479]	εἰς τὰ συμπόσια καὶ περὶ	Σικελίαν,	ὥς φησιν Δικαίαρχος, πρῶτον εἰσαγαγόντων.
[11, 502]	ΦΙΛΟΤΗΣΙΑ κύλιξ τις, ἣν κατὰ	φιλίαν	προὔπινον, ὥς φησι Πάμφιλος. Δημοσθένης
[11, 459]	καὶ κατακλίνας ἐν τῇ πόᾳ	θαλλίαν	τε κατακλάσας ἀντὶ τραπέζης παρέθηκε
[11, 499]	τριλάγυνον τὴν τῶν τριῶν γενῶν	ἀμφιβολίαν	ἔχει. Ἐρατοσθένης δέ φησι λέγεσθαι
[11, 481]	κὠμνύουσι μὴ ´κπιεῖν ἀλλ´ ἢ	μίαν.	Ἣ δὲ κρείττων ἡ μί´
[11, 491]	τὴν σχίσιν τῶν ὤτων ἀκουσόμεθα	μίαν	πελειάδα· ἃς δοιὰς εἶπεν καθὸ
[11, 492]	καὶ τῆς λειότητος ἀφαιρεῖσθαι λέγων	μίαν	τῶν Πλειάδων, ἄλλην δὲ πρὸς
[11, 504]	λέγων, παρατιθέμενος Μενάνδρου ἐκ Περινθίας·	Οὐδεμίαν	ἡ γραῦς ὅλως κύλικα παρῆκεν,
[11, 470]	ἕλκει, καταντλεῖ, κατά τε τὴν	παροιμίαν	αἰεί ποτ´ εὖ μὲν ἀσκός,
[11, 491]	εἰς Ἡσίοδον δὲ ἀναφερομένην ποιήσας	Ἀστρονομίαν	αἰεὶ Πελειάδας αὐτὰς λέγει· (Τὰς
[11, 463]	οἶνος καὶ τὴν τοῦ γήρως	δυσθυμίαν	φησὶ Θεόφραστος ἐν τῷ περὶ
[11, 491]	διὰ τὴν πρὸς τὰς ὄρνεις	ὁμωνυμίαν.	Ἡ δὲ Μοιρὼ καὶ αὐτὴ
[11, 464]	τὰς τέχνας ἐκπωμάτων. Τὴν δὲ	μανίαν	τοὺς πολλούς φησιν ὁ Χρύσιππος
[11, 464]	τὴν μὲν γυναικομανίαν, τὴν δ´	ὀρτυγομανίαν.	Τινὲς δὲ καὶ δοξομανεῖς καλοῦσι
[11, 464]	προσάπτειν. Καλεῖσθαι γοῦν τὴν μὲν	γυναικομανίαν,	τὴν δ´ ὀρτυγομανίαν. Τινὲς δὲ
[11, 506]	τὸν ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου	Κλεινίαν	μαινόμενόν τε ἀποφαίνει καὶ τοὺς
[11, 462]	αὐτόθι πόλιν ἐδείματο Ἡράκλειαν τὴν	Τρηχινίαν	καλεομένην. Πολέμων δ´ ἐν τῷ
[11, 504]	καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν	καρπογονίαν.	Οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς, ἢν
[11, 509]	ἐκείνων γυναῖκας συνῴκισεν πρὸς γάμου	κοινωνίαν,	ταῦτ´ ὠφεληθεὶς ἐκ τῆς καλῆς
[11, 491]	προσπαίζων τῷ ὀνόματι κατὰ τὴν	ὁμοφωνίαν·	Αἱ δ´ ἕπτ´ Ἄτλαντος παῖδες
[11, 479]	ἀριστερὸν ἀγκῶνα ἐρείσαντα καὶ τὴν	δεξιὰν	ἀγκυλώσαντα ὑγρῶς ἀφεῖναι τὴν λάταγα·
[11, 466]	ἀγκύλη διὰ τὸ ἐπαγκυλοῦν τὴν	δεξιὰν	χεῖρα ἐν τῇ προέσει. Ἦν
[11, 509]	τῶν καθ´ ἡμᾶς ἀσελγῶν πλείονα	πρόνοιαν	ἐποιοῦντο· λέγει δ´ οὕτως· Ἔπειτ´
[11, 487]	πλάστιγγα ποιήσῃ πεσεῖν— {Β. Πλάστιγγα;	ποίαν;	τοῦτο τοὐπικείμενον (ἄνω τὸ μικρόν,
[11, 505]	λέγων τῷ ὀνόματι, (ἔτι δ´	Ἱππίαν	καὶ Γοργίαν καὶ Παρμενίδην καὶ
[11, 504]	πρὸς αὐτὸν ὁ λαμπρότατος Πλάτων	ζηλοτυπίαν,	ἢ τάχα φιλονίκως εἶχον ἀρχῆθεν
[11, 462]	ἢ κύλικα καὶ μάχαιραν καὶ	ὑδρίαν,	καὶ ὅτι οἰκίας ἔχουσιν ἐξ
[11, 503]	Ὃν ἡμεῖς, φησί, ψυγέα καλοῦμεν,	ψυκτηρίαν	τινὲς ὀνομάζουσιν. Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς
[11, 503]	Ἐπὰν δὲ καλέσῃ ψυγέα τὸν	ψυκτηρίαν,	τὸ τευτλίον δὲ σεῦτλα, φακέαν
[11, 494]	ποτήριον πληρώσαντες οἴνου, ὃ καλοῦσιν	οἰνιστηρίαν,	καὶ σπείσαντες τοῖς συνελθοῦσι διδόασι
[11, 508]	(ὃς) οὕτω ψυχρῶς συνέταξε τὴν	ἑταιρίαν	τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ ἐξῆν
[11, 496]	ἐστι προείρηται. Καὶ ὅτι τὴν	προσηγορίαν	ἔσχεν ἀπὸ Προυσίου τοῦ Βιθυνίας
[11, 497]	ἀπὸ Σελεύκου τοῦ βασιλέως τὴν	προσηγορίαν	ἔσχεν τὸ ἔκπωμα προείρηται, ἱστοροῦντος
[11, 495]	ποτήριον μὲν οὐκ ἦν, δι´	ἀπορίαν	δὲ κύλικος ἐχρῶντο τῇ πελλίδι.
[11, 461]	Ὃ καὶ δόξει τισὶν ἔχειν	ἀπορίαν,	εἰ μή τις ἄρα φήσειε
[11, 466]	σπουδῆς εἶχον οἱ ἀρχαῖοι ἐγκόλαπτον	ἱστορίαν	ἔχειν ἐν ἐκπώμασιν. Ἐν ταύτῃ
[11, 471]	τῶν θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν παρα, κωθωνόχειλον,	ψηφοπεριβομβήτριαν,	μέλαιναν, εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν,
[11, 469]	οὖν τίς ἐστι περὶ τὴν	Θουρίαν.	{Β. Εἰς τὰς Ῥοδιακὰς ὅλος
[11, 500]	Θίμβρωνος Δερκυλλίδαν ἔπεμψαν εἰς τὴν	Ἀσίαν,	ἀκούοντες ὅτι πάντα πράττειν εἰώθασιν
[11, 500]	πράττειν εἰώθασιν οἱ περὶ τὴν	Ἀσίαν	βάρβαροι μετὰ ἀπάτης καὶ δόλου.
[11, 473]	ἠφάνικε πηλίκον τινὰ οἴεσθε μέγεθος	ἀρεσιαν	μέγαν πάνυ, καὶ ξηρὸν ἐπόης´
[11, 506]	Ἐν δὲ τῷ περὶ Ἀνδρείας	Μελησίαν	τὸν Θουκυδίδου τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ
[11, 471]	με. {ΣΠΙ. Ναί, τοιοῦτό τι·	φιλοτησίαν	δὲ τήνδε σοι προπίομαι. Δέξαι·
[11, 503]	τούτων Μνημοσύνῃ μητρὶ προὔπιε πᾶσι	φιλοτησίαν.	Ἐπειπὼν δέ· ~(Φιάλαν ὡς εἴ
[11, 502]	φησι· Καὶ φιλοτησίας προὔπινεν. Ἄλεξις·	Φιλοτησίαν	σοι τήνδ´ ἐγὼ ἰδίᾳ τε
[11, 505]	Ἑλλήνων καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς τὴν	προδοσίαν	τοῦ Θεσσαλοῦ Μένωνος, ὅτι αὐτὸς
[11, 468]	ὑδάτων ὑποδοχὴν ἢ τὸ πρὸς	ψυχροποσίαν	εὔθετον. Τινὲς δὲ τὸ κέρας.
[11, 490]	καὶ τῷ Διὶ φέρειν τὴν	ἀμβροσίαν.	Διόπερ ἀπὸ τῶν πτηνῶν αὐτὰς
[11, 473]	τι ἂν εὕρῃς καὶ εἰσχέαι	ἀμβροσίαν.	Ἡ δ´ ἀμβροσία ὕδωρ ἀκραιφνές,
[11, 466]	Κατασπένδειν κατὰ τῆς κεφαλῆς ἀρυβάλλῳ	ἀμβροσίαν.	Οὐ πόρρω δέ ἐστι τοῦ
[11, 490]	(Διὸ καὶ τῷ Διὶ τὴν	ἀμβροσίαν	τὰς Πελειάδας φέρειν φησί· Τῇ
[11, 490]	τῇ Μνημοσύνῃ ἐπιγραφομένῃ φάσκουσα τὴν	ἀμβροσίαν	τῷ Διὶ τὰς Πλειάδας κομίζειν.
[11, 490]	φέρειν νομιστέον τῷ Διὶ τὴν	ἀμβροσίαν,	ὡς οἱ πολλοὶ δοξάζουσιν (ἄσεμνον
[11, 489]	κατὰ τὴν ἰδέαν τῆς χρόας	οὐσίαν.	Ὁ μὲν γὰρ οὐρανὸς ἀργύρῳ
[11, 466]	τό τ´ ὖ πάρεστι, κοὐκ	ἀπουσίαν	ἐκ τοὐπέκεινα σὰν τό τ´
[11, 482]	αὐτῷ, ἤτοι φίλοινόν τινα ἢ	αἰτίαν	ἔχοντα οὐ χρηστήν, ὥς φησιν
[11, 501]	καὶ τὴν φιάλην εἶναι χαλκίῳ	προσεοικυῖαν	ἐκπετάλῳ, δεχομένην ψυχρὸν ὕδωρ. Τὴν
[11, 485]	Ἀχαιῶν, κέρμα φίλον διαδούς, ὅτε	συμμαχίαν	ἐρέεινεν· οἶον δ´ οὐ κήλησε
[11, 470]	(τοῦτο πρώτου εἰπόντος τοῦ τὴν	Τιτανομαχίαν	ποιήσαντος. Φερεκύδης δ´ ἐν τῇ
[11, 501]	Ἡ μὲν φιάλη, φησί, κατ´	ἀντιστοιχίαν	ἐστὶ πιάλη, ἡ τὸ πιεῖν
[11, 508]	ἤδη τὸν Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον τὴν	μοναρχίαν	ἀποκτείνας αὐτὸν καὶ αὐτὸς τυραννεῖν
[11, 464]	εἰς τὸν οἶνον ἧττον μεθύσκουσιν.	Κἀν	ἄλλῳ δὲ μέρει φησίν· Αἱ
[11, 494]	συμμετρίας καὶ τῆς ἀφελείας οὕνεκα.	Κἀν	τοῖς Βαβυλωνίοις οὖν τοῖς Ἀριστοφάνους
[11, 468]	τ´ ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσι κείαται.	Κἀν	τοῖς ἑξῆς δέ φησι· Καὶ
[11, 467]	καὶ ὅταν συζευγνυμένου τοῦ ἰῶτα.	Κἀν	τοῖς προκειμένοις οὖν οἱ Σάτυροι
[11, 502]	ἐν τῷ Συμποσίῳ οὑτωσὶ γράφει·	Κἀν	τοσούτῳ πρόποσιν αὐτῷ βαρεῖαν διέδωκε,
[11, 460]	Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα κοάλεμον αἱματοπώτην.	Κἀν	τῷ αὐτῷ δὲ ἔφη· Πολλῷ
[11, 504]	ψυκτῆρι πίνοντα μέχρι τῆς ἕω.	Κἀν	τῷ περὶ Ψυχῆς δὲ ὁ
[11, 486]	ἐν τῷ (περὶ τοῦ στεφάνου	κἀν	τῷ) πρὸς Τιμόθεον ὑπὲρ χρέως
[11, 460]	τῷ κυλικείῳ συντέτριφε τὰ ποτήρια.	Κἀν	Ψαλτρίᾳ δ´ ἔφη· Τὰ κυλικεῖα
[11, 480]	ᾧ τίθεται τόπῳ τὰ ποτήρια,	κἂν	ἀργυρᾶ τυγχάνῃ ὄντα, καὶ τὸ
[11, 463]	τὸν χρόνον τοῦτον ὃν ἀφεῖται,	κἂν	τύχῃ γ´, ἐράνου τινός, πανηγυρίσας
[11, 500]	Βοιωτίοισιν ἐν σκύφοισιν οἶνος ἡδύς.	Διήνεγκαν	δὲ μετὰ τοὺς Βοιωτίους οἱ
[11, 465]	Θηβαίδα πεποιηκώς φησιν, ὅτι αὐτῷ	παρέθηκαν	ἔκπωμα ὃ ἀπηγορεύκει, λέγων οὕτως·
[11, 506]	γὰρ ἀπέστειλε τὸν Ὠρείτην πρὸς	Περδίκκαν	Πλάτων, (ὃς ἔπεισεν ἀπομερίσαι τινὰ
[11, 504]	προὔπιε πᾶσι φιλοτησίαν. Ἐπειπὼν δέ·	~(Φιάλαν	ὡς εἴ τις ἀφνεᾶς ἀπὸ
[11, 474]	κεραμεύουσι νῦν τοὺς κανθάρους, ὦ	τάλαν,	ἐκείνους τοὺς ἁδρούς, ταπεινὰ δὲ
[11, 467]	τὴν πόλιν, ὑπαντᾶν οἴνου πλήρη	γυάλαν	ἔχοντά τινα, τὸν δὲ λαβόντα
[11, 508]	(τῶν δὲ τοῦ Πλάτωνος καὶ	προσκαταγελᾶν;	ὁ δ´ αὐτὸς λόγος καὶ
[11, 480]	Γυναῖκες αἳ τὰν θεὸν φαντὶ	ἐξελᾶν·	ὑποκατώρυκται δὲ ἐν κυαθίδι τρικτὺς
[11, 490]	ἔτικτε δ´ Ἄτλας ἑπτὰ ἰοπλοκάμων	φιλᾶν	θυγατρῶν τάν γ´ ἔξοχον εἶδος,
[11, 495]	Θεσσαλοὺς καὶ Αἰολεῖς τὸν ἀμολγέα,	πέλλαν	δὲ τὸ ποτήριον. Φιλητᾶς δ´
[11, 498]	ᾧπερ ἔπινεν, οἴνου ἐνίπλειον. Καὶ	Ἀλκμὰν	δέ φησι· ~(Πολλάκι δ´ ἐν
[11, 461]	Φλιάσιον ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ γᾶν	αὐλακισμέναν	ἀρῶν, ἀλλ´ ἄσκαφον ματεύων, κυλικηγορήσων
[11, 484]	τ´ εὐωχίας, καὶ Χῖον ἐκ	Λακαινᾶν	(κυλίκων) μέθυ ἡδέως καὶ φίλως.
[11, 487]	οὐδὲν λατάγων ἀίει· τὴν δὲ	τάλαιναν	πλάστιγγ´ ἂν ἴδοις (παρὰ τὸν
[11, 493]	ἄρν´ ἕτερον λευκόν, ἑτέρην δὲ	μέλαιναν.	Ἔπειτα δὲ τὸ ὃς ἀντὶ
[11, 471]	θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν παρα, κωθωνόχειλον, ψηφοπεριβομβήτριαν,	μέλαιναν,	εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν, ἐκνενιμμένην,
[11, 479]	Καὶ Σώφρων Κατάστρεψον, τέκνον, τὰν	ἡμίναν.	Κοτυλίσκην δ´ εἴρηκε Φερεκράτης ἐν
[11, 479]	Πάμφιλος, τὴν κοτύλην καλεῖσθαι καὶ	ἡμίναν,	παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου· (Καὶ πιεῖν ὕδωρ
[11, 461]	ἔφη, κατὰ τὸν Φλιάσιον ποιητὴν	Πρατίναν.	Οὐ γᾶν αὐλακισμέναν ἀρῶν, ἀλλ´
[11, 495]	δὲ τὴν πρόχοον. Σέλευκος δὲ	πελίχναν	Βοιωτοὺς μὲν τὴν κύλικα, Εὐφρόνιος
[11, 481]	ἐν τῷ δεκάτῳ· Λάταγες ποτέονται	κυλιχνᾶν	ἀπὸ Τηιᾶν, ὡς διαφόρων γινομένων
[11, 490]	Ὠρίωνος ἄρκτον θ´, ἣν καὶ	ἅμαξαν	ἐπίκλησιν καλέουσιν. (Ἐπλανήθησαν δ´ οἱ
[11, 490]	ὁ κριτικὸς σφετερισάμενος αὐτῆς τὴν	δόξαν	ὡς ἴδιον ἐκφέρει τὸν λόγον.
[11, 495]	νικήσας λαμβάνει κύλικα τὴν λεγομένην	πενταπλόαν	καὶ κωμάζει μετὰ χοροῦ. ~(Πενταπλόα
[11, 479]	τι γένος ὑψηλὸν καὶ ἔγκοιλον.	Πᾶν	δὲ τὸ κοῖλον κοτύλην, φησίν,
[11, 475]	πότερον εἶδός ἐστι ποτηρίου ἢ	πᾶν	ποτήριον κελέβη (καλεῖται ἀπὸ τοῦ
[11, 505]	δ´ ὀρθῆς οὐδὲ ἧφθαι τὸ	παράπαν,	οἰκονομίᾳ δ´ οὐδ´ ᾑτινιοῦν προσεσχηκέναι.
[11, 503]	ξενικὸν ὄνομα. Εὔφρων ἐν Ἀποδιδούσῃ·	Ἐπὰν	δὲ καλέσῃ ψυγέα τὸν ψυκτηρίαν,
[11, 476]	Ἀνδροδάμαντα δ´ ἐπεὶ Φῆρες δάεν	ῥιπὰν	μελιηδέος οἴνου, ἐσσυμένως ἀπὸ μὲν
[11, 475]	τ´ ἦχον κἄλειβον· ἀράσαντο δὲ	πάμπαν	ἐσλὰ τῷ γαμβρῷ. Κρατῖνος ἐν
[11, 462]	Ὀλυμπίας ἱερῷ (ἐκτὸς τοῦ τείχους	ἐσχάραν	τινὰ εἶναι, ἀφ´ ἧς, φησί,
[11, 489]	ποτήριον οὖν τὸ δεχόμενον τὴν	ὑγρὰν	τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ μίμημα
[11, 497]	τρία πίνειν δεήσει τήμερον πρὸς	κλεψύδραν	κρουνιζόμενον. Ἀμφότερα δ´ οἰωνίζομαι. Ἕν
[11, 466]	πόλλ´ ἔχειν θνητὸν ἄνθρωπον, ἀλλ´	ἐρᾶν	καὶ κατεσθίειν· σὺ δὲ κάρτα
[11, 472]	ἔδωκεν· οἶμαι, χρηστότητος οὕνεκα. Εἶτ´	ἐλευθέραν	ἀφῆκε βαπτίσας ἐρρωμένως. Θεόφιλος δ´
[11, 461]	καὶ μᾶλλον νύκτωρ ἢ μεθ´	ἡμέραν.	Ὅπως οὖν μὴ διὰ τὸν
[11, 484]	τινες ἡμῖν ἐκ τῶν καθ´	ἡμέραν	συμποσίων ἐπιπόλαιοι δριμύτητες· ταύταις οὖν
[11, 491]	δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν, (καθ´	ἑκατέραν	τὴν σχίσιν τῶν ὤτων ἀκουσόμεθα
[11, 461]	οὐδὲν θαυμαστόν. Οὐκ ἔχοντες γὰρ	ἑτέραν	ἡδονὴν ταύτης καλλίω οὐδὲ μᾶλλον
[11, 489]	φησιν Ἀριστοτέλης πελειάδα καὶ ἕτερον	περιστεράν.	Πελειάδας δ´ ὁ ποιητὴς καλεῖ
[11, 486]	ὅτι ἀκόντιά ἐστι πρὸς λύκων	θήραν	ἐπιτήδεια ἢ ἐν Λυκίᾳ εἰργασμένα.
[11, 481]	τοῦ βαλανείου γὰρ δίεφθος ἔρχομαι,	ξηρὰν	ἔχουσα τὴν φάρυγα. {Β. Δώσω
[11, 497]	ἀπὸ τοῦ Πηγάσου τὴν πύρπνοον	Χίμαιραν	εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου καὶ τοῦτο.
[11, 462]	ἄλλο κέκτηνται ἢ κύλικα καὶ	μάχαιραν	καὶ ὑδρίαν, καὶ ὅτι οἰκίας
[11, 481]	κυρισοι τὴν κυλίσκην; {Α. Μηδαμῶς	μικράν	γε. Κινεῖται γὰρ εὐθύς μοι
[11, 499]	ὁ Σάμιος ἐν τῇ πρὸς	Διαγόραν	Ἐπιστολῇ γράφει· Καθ´ ὃν χρόνον
[11, 500]	Ἔχουσι μέντοι πρὸς τοὺς ἄλλους	διαφοράν·	ἔπεστι γὰρ ἐπὶ τῶν ὤτων
[11, 468]	Λέγοι δ´ ἂν ἴσως κατὰ	μεταφορὰν	ἔκπωμα τὴν φιάλην. Φιλήμων δ´
[11, 482]	Λάχητί τ´ οἰκήσαιμι τὴν ἑξῆς	θύραν,	κυμβία τε παρέχοιμ´ ἑστιῶν Εὐριπίδῃ.
[11, 459]	Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ ἡμῶν καθ´	ὥραν	μετὰ σπουδῆς διὰ τὰ ἐκπώματα
[11, 506]	Πλάτων, (ὃς ἔπεισεν ἀπομερίσαι τινὰ	χώραν	Φιλίππῳ. Διατρέφων δ´ ἐνταῦθα δύναμιν,
[11, 460]	Δημήτηρ ποτηριοφόρος κατὰ τὴν Ἀνθέων	χῶραν,	ὡς Αὐτοκράτης ἱστορεῖ ἐν βʹ
[11, 467]	ἵν´ ᾖ Διονύσου. Τὸ δὲ	σὰν	ἀντὶ τοῦ σίγμα Δωρικῶς εἰρήκασιν.
[11, 467]	σχοινοτένειά τ´ ἀοιδὰ καὶ τὸ	σὰν	κίβδηλον ἀπὸ στομάτων. Μνημονεύει δὲ
[11, 466]	πάρεστι, κοὐκ ἀπουσίαν ἐκ τοὐπέκεινα	σὰν	τό τ´ οὖ κηρύσσετον. Ἐν
[11, 482]	τότε οὐδὲ κοτύλῃ. (Κρατῆρα γὰρ	ἵστασαν	τοῖς θεοῖς, οὐκ ἀργυροῦν οὐδὲ
[11, 487]	πεπαρμένον· οὔατα δ´ αὐτοῦ τέσσαρ´	ἔσαν,	δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς ἕκαστον
[11, 488]	τὸ οὔατα δ´ αὐτοῦ τέσσαρ´	ἔσαν.	Τὰ γὰρ ἄλλα ποτήριά φησιν
[11, 482]	δέ ποτε πλεῖον πιεῖν βουληθεῖεν,	προσπαρετίθεσαν	τοὺς καλουμένους κοτύλους, κάλλιστα καὶ
[11, 484]	λαβρώνιοι, Πέρσαι δ´ ἔχοντες μυιοσόβας	ἑστήκεσαν.	Ἵππαρχος δ´ ἐν Θαίδ· Ὁ
[11, 489]	σελήνας. Καὶ τὸν ἄρτον δ´	ἐκάλεσαν	ὅτι τῶν σχημάτων ὁ κύκλος
[11, 492]	νεμέθοντο, δύω δ´ ὑπὸ πυθμένες	ἦσαν,	ἀκουστέον οὐ πυθμένας δύο, ἀλλ´
[11, 487]	νεμέθοντο δύο δ´ ὑπὸ πυθμένες	ἦσαν.	~(Ἄλλος μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης
[11, 495]	τινῶν ποτηρίων μέμνηται γράφων οὕτως·	Ἦσαν	δὲ καὶ ὀνύχινοι σκύφοι καὶ
[11, 482]	κοτύλους, κάλλιστα καὶ εὐποτώτατα ἐκπωμάτων.	Ἦσαν	δὲ καὶ οὗτοι τῆς αὐτῆς
[11, 488]	τὸ δύο δ´ ὑπὸ πυθμένες	ἦσαν,	διαλύουσιν οὕτως τινές. Τῶν ποτηρίων
[11, 491]	(Ἀποδεδειγμένου οὖν τοῦ ὅτι Πλειάδες	ἦσαν	ἐντετορευμέναι τῷ ποτηρίῳ, καθ´ ἕκαστον
[11, 492]	πελειάδων ἀκούωμεν, ὅτι τέσσαρες μὲν	ἦσαν	ἐπὶ τῶν ὤτων, δύο δὲ
[11, 491]	νεμέθοντο, δύω δ´ ὑπὸ πυθμένες	ἦσαν,	(καθ´ ἑκατέραν τὴν σχίσιν τῶν
[11, 485]	οὓς λαφύκτας καλοῦμεν. Κύλικες δ´	ἦσαν	μεγάλαι. Ἀριστοφάνης Εἰρήνῃ Τί δῆτ´
[11, 462]	ὅτι τοὺς ὤμους κεχαραγμένοι κύλικας	ἦσαν.	(Οἶδα δὲ καὶ Ἑλλάνικον ἐν
[11, 480]	πρὸς τὰς Ἀττικάς. Φοξαὶ γοῦν	ἦσαν	τὸ χεῖλος, (ὡς Σιμωνίδης φησὶν
[11, 508]	τοὺς Θουρίους, καὶ αὐτόν, εἴπερ	ἦσαν	χρήσιμοι, πεῖσαί τινας τῶν Ἑλλήνων
[11, 497]	εὐδίης δεῦτ´ ἴδετ´ Ἀρσινόης, ὀρχηστὴν	Βησᾶν	Αἰγύπτιον· ὃς λιγὺν ἦχον σαλπίζει
[11, 469]	συγγραφεῖς πλεῖν αὐτὸν ἐν ποτηρίῳ	ἐμυθολόγησαν.	Πανύασις δ´ ἐν πρώτῳ Ἡρακλείας
[11, 490]	ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν.	(Ἐπλανήθησαν	δ´ οἱ πολλοὶ νομίζοντες τὰς
[11, 506]	φυγήν, ἀφ´ ἧς ἐν Θουρίοις	κατῳκίσθησαν.	Ἐν δὲ τῷ περὶ Ἀνδρείας
[11, 489]	δεχόμενον τὴν ὑγρὰν τροφὴν κυκλοτερὲς	ἐποίησαν	κατὰ μίμημα τοῦ κόσμου. Τὸ
[11, 466]	Ἐν ταύτῃ δὲ τῇ τέχνῃ	εὐδοκίμησαν	Κίμων καὶ Ἀθηνοκλῆς. Ἐχρῶντο δὲ
[11, 468]	χεῦαν ἀργυρέῳ κρητῆρι, περιφραδέως κερόωντες·	νώμησαν	δὲ δέπαστρα θοῶς βασιλεῦσιν Ἀχαιῶν
[11, 471]	ἐν Ὁμοίοις οὕτως· Ὡς δ´	ἐδείπνησαν	(συνάψαι βούλομαι γὰρ τἀν μέσῳ)
[11, 504]	ἀπὸ χειρὸς ἑλὼν ἔνδον ἀμπέλου	καχλάζοισαν	δρόσῳ δωρήσεται, οὐ μόνον νεανίᾳ
[11, 462]	διαμένουσιν· οἷς οὐδὲ τῆς πολιτείας	μετέδοσαν	οἱ Ἡρακλεῶται συνοικοῦσιν, ἀλλοφύλους ὑπολαβόντες.
[11, 478]	μέτρον τι καλοῦσι κοτύλην. Θουκυδίδης·	Ἐδίδοσαν	μὲν αὐτῶν ἑκάστῳ ἐπὶ ὀκτὼ
[11, 461]	ῥυτὸν ὀνομαζόμενον μόνοις τοῖς ἥρωσιν	ἀπεδίδοσαν.	Ὃ καὶ δόξει τισὶν ἔχειν
[11, 462]	καὶ οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς τὴν	θάλασσαν	κεραμέαν κύλικα, καθέντες εἰς αὐτὴν
[11, 466]	περὶ τῆς ἀφεθείσης εἰς τὴν	θάλασσαν	παρθένου καὶ φασὶν ἐρασθέντα αὐτῆς
[11, 487]	τῆς κηπαίας ἐν τοῖσι κορήμασιν	οὖσαν.	(ΝΕΣΤΟΡΙΣ. Περὶ τῆς ἰδέας τοῦ
[11, 471]	κωθωνόχειλον, ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν, εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα,	στίλβουσαν,	ἀνταυγοῦσαν, ἐκνενιμμένην, κισσῷ κάρα βρύουσαν,
[11, 471]	ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν, εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν,	ἀνταυγοῦσαν,	ἐκνενιμμένην, κισσῷ κάρα βρύουσαν, ἐπικαλούμενοι
[11, 472]	πῶς δοκεῖς, κεραννύει καλῶς, ἀφρῷ	ζέουσαν.	Οὐδ´ ἂν Αὐτοκλῆς οὕτως μὰ
[11, 501]	ὁ Θρᾲξ τὴν στρογγύλην, τὴν	ἀμφιθέουσαν	κυκλοτερεῖ τῷ σχήματι. Ἀσκληπιάδης δ´
[11, 471]	μὲν μάλ´ ἀνδρικὴν τῶν θηρικλείων	ὑπεραφρίζουσαν	παρα, κωθωνόχειλον, ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν, εὐκύκλωτον,
[11, 472]	ἀρετὴν τῶν θηρικλείων εὐκύκλωτον ἀσπίδα,	ὑπεραφρίζουσαν,	τρυφῶσαν, ἴσον ἴσῳ κεκραμένην, (προσφέρων
[11, 485]	Ἀσκληπιῷ· Τὴν δὲ γραῦν τὴν	ἀσθενοῦσαν	πάνυ πάλαι, τὴν βρυτικήν, ῥίζιον
[11, 507]	φαλακρὸν (μου) κατασκαριφᾶν καὶ κρώζειν	περιβλέπουσαν.	(Δοκῶ οὖν σε, ὦ Πλάτων,
[11, 472]	θηρίκλειον εἰσφέρει πλέον ἢ κοτύλας	χωροῦσαν	ἕπτ´ Ἀγαθῆς Τύχης. ΙΣΘΜΙΟΝ. Πάμφιλος
[11, 471]	Μεστὴν ἀκράτου θηρίκλειον ἔσπασε (κοίλην	ὑπερθύουσαν	(Τίμαιος δ´ ἐν τῇ ὀγδόῃ
[11, 471]	στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν, ἐκνενιμμένην, κισσῷ κάρα	βρύουσαν,	ἐπικαλούμενοι (εἷλκον Διὸς σωτῆρος. Ἀραρὼς
[11, 468]	οἷον κύκλῳ τὴν φιάλην κοιλότητας	ἔχουσαν	ἔνδοθεν οἷον δακτύλων, ἢ ἐπεὶ
[11, 488]	τὴν τῶν τεσσάρων ὤτων σχέσιν	ἔχουσαν	ὧδε. Ἐκ μιᾶς οἱονεὶ ῥίζης,
[11, 467]	οὖ μόνου ὡς βραχέος ἐγκεχαραγμένου	ἐδήλωσαν	ὅτι συνυπακούεσθαι δεῖ καὶ τὸ
[11, 472]	τῶν θηρικλείων εὐκύκλωτον ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν,	τρυφῶσαν,	ἴσον ἴσῳ κεκραμένην, (προσφέρων ἔδωκεν·
[11, 490]	Ἄτλας ἑπτὰ ἰοπλοκάμων φιλᾶν θυγατρῶν	τάν	γ´ ἔξοχον εἶδος, ταὶ καλέονται
[11, 479]	δύο. Καὶ Σώφρων Κατάστρεψον, τέκνον,	τὰν	ἡμίναν. Κοτυλίσκην δ´ εἴρηκε Φερεκράτης
[11, 480]	τῷ ἐπιγραφομένῳ μίμῳ Γυναῖκες αἳ	τὰν	θεὸν φαντὶ ἐξελᾶν· ὑποκατώρυκται δὲ
[11, 475]	ἐν ταῖς Φαρμακευτρίαις φησίν· Στέψον	τὰν	κελέβαν φοινικέῳ οἰὸς ἀώτῳ· (καὶ
[11, 471]	δ´ ἐδείπνησαν (συνάψαι βούλομαι γὰρ	τἀν	μέσῳ) καὶ Διὸς σωτῆρος ἦλθε
[11, 480]	Πίνδαρος ἐν τοῖσδε· Ὦ Θρασύβουλ´,	ἐρατᾶν	ὄχημ´ ἀοιδᾶν τοῦτό τοι πέμπω
[11, 483]	τούτων τὰ σμικρότατα ἐς τὴν	δίαιταν,	ὑποδήματα ἄριστα Λακωνικὰ καὶ ἱμάτια
[11, 469]	λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ. Τὸ καλούμενον ποτήριον	ἐμβασικοίταν	οὕτως φησὶ καλεῖσθαι Φιλήμων ὁ
[11, 466]	πάντες ἴσᾳ νέομεν ψευδῆ πρὸς	ἀκτάν·	ὃς μὲν ἀχρήμων, ἀφνεὸς τότε,
[11, 467]	ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν πόλιν,	ὑπαντᾶν	οἴνου πλήρη γυάλαν ἔχοντά τινα,
[11, 489]	ἄνθρωποι· λέγω δὲ τὰς πελειάδας.	(Ὅταν	γὰρ εἴπῃ· Δύο δὲ πελειάδες
[11, 482]	καὶ οὗτοι τῆς αὐτῆς κεραμείας.	Ὅταν	δ´ Ἔφιππος ἐν Ἐφήβοις λέγῃ·
[11, 484]	μηδὲ τραγηματίζεσθαι ἐν τοῖς κωθωνισμοῖς.	Ὅταν	δ´ ἱκανῶς ἔχῃς ἤδη, μὴ
[11, 504]	ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς ὥραις διαπνεῖσθαι·	ὅταν	δὲ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτο πίνῃ,
[11, 467]	ὁ ἱερεὺς τοῦ Ἡρακλέους οὕτως·	ὅταν	εἰσίῃ ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν
[11, 492]	τῶν ὤτων τέσσαρες πελειάδες. (Ἔπειθ´	ὅταν	ἐπενέγκῃ τὸ Δοιαὶ δὲ πελειάδες
[11, 480]	τυγχάνῃ ὄντα, καὶ τὸ κυλικηγορεῖν,	ὅταν	ἐπὶ τῇ κύλικί τις ἀγορεύῃ.
[11, 467]	καὶ τὸ εἶ γράφουσιν καὶ	ὅταν	καθ´ αὑτὸ μόνον ἐκφωνῆται καὶ
[11, 484]	οἱ γναφεῖς. (Τρία δὲ παραφύλαττε	ὅταν	κωθωνίζῃ· μὴ πονηρὸν οἶνον πίνειν
[11, 500]	κἀλφίτων ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ. Ὅμηρος μὲν	ὅταν	λέγῃ· Ἀμφίθετον φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκε»
[11, 492]	Διὸς σημαίνειν πείθονται τὸν ποιητὴν	ὅταν	λέγῃ· Τῇ μέν τ´ οὐδὲ
[11, 504]	γῇ φυομένων. (Καὶ γὰρ ἐκεῖνα,	ὅταν	μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν
[11, 494]	Ἀριστοφάνους ἀκουσόμεθα ποτήριον τὸ ὀξύβαφον,	ὅταν	ὁ Διόνυσος λέγῃ (περὶ τῶν
[11, 491]	τέλει γίνεται τῆς ἀποστάσεως αὐτῶν.	Ὅταν	οὖν εἴπῃ· Δοιαὶ δὲ πελειάδες
[11, 470]	θηρικλείῳ ποιεῖ τὸν Ἡρακλέα πίνοντα,	ὅταν	οὑτωσὶ λέγῃ· Γενόμενος δ´ ἔννους
[11, 466]	ὦσι κλεινοὶ γενόμενοι. (Ὁρᾷς δ´,	ὅταν	πίνωσιν ἄνθρωποι, τότε πλουτοῦσι, διαπράττουσι,
[11, 467]	καθ´ αὑτὸ μόνον ἐκφωνῆται καὶ	ὅταν	συζευγνυμένου τοῦ ἰῶτα. Κἀν τοῖς
[11, 476]	τοῦ καὶ μέχρι νῦν λέγεσθαι,	ὅταν	συμμίσγωσι τῷ οἴνῳ τὸ ὕδωρ,
[11, 481]	ἀνεκλογίστως πλεῖστος οἶνος ἐκποθῇ. (Εἶθ´	ὅταν	τὸν οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ´ ἐκπιεῖν,
[11, 505]	τοιαῦτα ἐν τῇ Πολιτείᾳ εἰπών·	Ὅὅταν,	οἶμαι, δημοκρατουμένη πόλις ἐλευθερίας διψήσασα
[11, 465]	Εὔαν τε καὶ Διθύραμβον καὶ	Βακχευτὰν	καὶ Βρόμιον. (Καὶ Θεόφραστος δ´
[11, 465]	τὸν Διόνυσον, χορεύοντες καὶ ἀνακαλοῦντες	Εὔαν	τε καὶ Διθύραμβον καὶ Βακχευτὰν
[11, 468]	ὕδωρ, ἐν δ´ ἀσκηθὲς μέλι	χεῦαν	ἀργυρέῳ κρητῆρι, περιφραδέως κερόωντες· νώμησαν
[11, 507]	(μου) ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν (μου)	κατασκαριφᾶν	καὶ κρώζειν περιβλέπουσαν. (Δοκῶ οὖν
[11, 465]	ἀναμίσγων αἷμα Βακχίου νεορρύτοισι δακρύοισι	Νυμφᾶν.	(οἶδα δέ τινας, ἄνδρες θιασῶται,
[11, 500]	οὕτως· Λακεδαιμόνιοι ἀντὶ Θίμβρωνος Δερκυλλίδαν	ἔπεμψαν	εἰς τὴν Ἀσίαν, ἀκούοντες ὅτι
[11, 500]	ἀπάτης καὶ δόλου. Διόπερ Δερκυλλίδαν	ἔπεμψαν	ἥκιστα νομίζοντες ἐξαπατηθήσεσθαι· ἦν γὰρ
[11, 483]	Λακωνικὸν ποτήριον, οὗ μνημονεύει Ξενοφῶν	ἐν	αʹ Κύρου Παιδείας. Κριτίας δ´
[11, 486]	τοῦ ἀνδριαντοποιοῦ, ὡς Πολέμων φησὶν	ἐν	αʹ περὶ Ἀκροπόλεως. Ἀγνοεῖ δ´
[11, 467]	Παρθένιος δ´ ὁ τοῦ Διονυσίου	ἐν	αʹ περὶ τῶν παρὰ τοῖς
[11, 468]	ἔκπωμα οὕτως καλούμενον παρὰ Ἴωνι	ἐν	Ἀγαμέμνονι· Οἴσῃ δὲ δῶρον ἄξιον
[11, 481]	ὃ καλεῖται κύμβη. Καὶ Ἀναξανδρίδης	ἐν	Ἀγροίκοις· Μεγάλ´ ἴσως (ποτήρια) προπινόμενα
[11, 463]	ἐπιδέξια πίνειν μνημονεύει καὶ Ἀναξανδρίδης	ἐν	Ἀγροίκοις οὕτως· ~(Τίνα δὴ παρεσκευασμένοι
[11, 477]	δὲ καὶ νομεῖς καὶ οἱ	ἐν	ἀγρῷ· (Πολύφημος μὲν τῷ κισσυβίῳ,
[11, 498]	δὲ καὶ νομεῖς καὶ οἱ	ἐν	ἀγρῷ, ὡς ὁ Εὔμαιος Πλησάμενος
[11, 499]	ἄξιος Ἱπποκράτης. Οὐδετέρως δὲ Δίφιλος	ἐν	Ἀδελφοῖς εἴρηκεν· (Ὦ τοιχωρύχον ἐκεῖνο
[11, 470]	κελεύει. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ' (ΗΘΑΝΙΟΝ. Ἑλλάνικος	ἐν	Αἰγυπτιακοῖς οὕτως γράφει· Αἰγυπτίων ἐν
[11, 478]	Καλλιμάχειος ἐν πρώτῳ Πτολεμαίδος τῆς	ἐν	Αἰγύπτῳ πόλεως γράφει οὕτως· Κυλίκων
[11, 476]	ἀναγεγραμμένον οὕτως ἐκ στήλης ἀνακειμένης	ἐν	ἀκροπόλει ἣ τὰ ἀναθήματα περιέχει·
[11, 466]	κάτω μερῶν, ἐστενωμένον ἄνωθεν. (ΒΑΥΚΑΛΙΣ.	Ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ καὶ αὕτη, ὡς Σώπατρος
[11, 466]	κατόχοις. (Κατασκευάζουσι δέ, φησίν, οἱ	ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ τὴν ὕαλον μεταρρυθμίζοντες πολλαῖς
[11, 501]	τάσδε βαλανειομφάλους. Καὶ Θεόπομπος δ´	ἐν	Ἀλθαίᾳ ἔφη· ~(Λαβοῦσα πλήρη χρυσέαν
[11, 500]	πέντε, τραγέλαφοι δύο. Μένανδρος δ´	ἐν	Ἁλιεῖ φησι· Τραγέλαφοι, λαβρώνιοι. Ἀντιφάνης
[11, 480]	φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ ὁ Ἐρετριεὺς	ἐν	Ἀλκμαίωνι ἀντὶ τοῦ κύλικες παραγώγως
[11, 493]	Ὅμηρον ὁ Μαχάων οὐ τέτρωται	ἐν	ἄλλοις δειχθήσεται. Ἀγνοοῦσιν δ´ ὅτι
[11, 495]	ἄριστος, ἔλαβε πελλίδα χρυσῆν. Καὶ	ἐν	ἄλλῳ δὲ μέρει φησίν· Ἐκ
[11, 473]	ἐς κενόν, οὐ μεθύων. Καὶ	ἐν	ἄλλῳ· Ἐξ ἠοῦς εἰς νύκτα
[11, 499]	Φόλος κεράσας. καὶ Ἄρχιππος δὲ	ἐν	Ἀμφιτρύωνι οὐδετέρως εἴρηκε. (Λάγυνον δὲ
[11, 499]	λάγυνος οὗτος πλησίον ὄξους. Δίφιλος	ἐν	Ἀνασῳζομένοις· Λάγυνον ἔχω κενόν, ὦ
[11, 476]	κίσσινον ποτήριον σημαίνειν παρ´ Εὐριπίδῃ	ἐν	Ἀνδρομέδᾳ· ~(Πᾶς δὲ ποιμένων ἔρρει
[11, 482]	καὶ πλοῖον ἡ κύμβη Σοφοκλῆς	ἐν	Ἀνδρομέδᾳ φησίν· (Ἵπποισιν ἢ κύμβαισι
[11, 503]	ψυγέα ὡς ξενικὸν ὄνομα. Εὔφρων	ἐν	Ἀποδιδούσῃ· Ἐπὰν δὲ καλέσῃ ψυγέα
[11, 473]	ποτήριόν τι οὕτω καλεῖται Ἀμειψίας	ἐν	Ἀποκοτταβίζουσί φησι· Ἡ Μανία, φέρ´
[11, 483]	δρᾶται παρά τισι τῶν Ἑλλήνων·	ἐν	Ἄργει μὲν ἐν ταῖς δημοσίαις
[11, 463]	κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων προχύταισιν	ἐν	ἀργυρέοις· ὁ δὲ χρυσὸς οἶνον
[11, 496]	κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων προχύταισιν	ἐν	ἀργυρέοις. Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις
[11, 485]	κωμικὸς τοῦ ποτηρίου. Ἀντιφάνης δὲ	ἐν	Ἀσκληπιῷ· Τὴν δὲ γραῦν τὴν
[11, 498]	καὶ τῷ κισσυβίῳ τῶν μὲν	ἐν	ἄστει καὶ μετρίων οὐδεὶς ἐχρῆτο,
[11, 477]	φησί, καὶ κισσυβίῳ τῶν μὲν	ἐν	ἄστει καὶ μετρίων οὐδεὶς ἐχρῆτο,
[11, 496]	προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις. Φιλητᾶς δ´	ἐν	Ἀτάκτοις ἀγγεῖον ξύλινον, ἀφ´ οὗ
[11, 467]	δεῖνον ὀνομάζουσιν, ὡς Φιλητᾶς φησιν	ἐν	Ἀτάκτοις. ~(ΔΕΠΑΣΤΡΟΝ. Σιληνὸς καὶ Κλείταρχος
[11, 467]	Πολλὰ γίνεται ὅμοια. (ΓΥΑΛΑΣ. Φιλητᾶς	ἐν	Ἀτάκτοις Μεγαρέας οὕτω φησὶ καλεῖν
[11, 498]	σπένδουσιν Αἰολεῖς, ὡς Φιλητᾶς φησιν	ἐν	Ἀτάκτοις. (ΣΚΥΦΟΣ. Τούτου τινὲς τὴν
[11, 495]	δὲ τὸ ποτήριον. Φιλητᾶς δ´	ἐν	Ἀτάκτοις τὴν κύλικα Βοιωτούς. (ΠΕΝΤΑΠΛΟΑ.
[11, 494]	συνελθοῦσι διδόασι πιεῖν. ΟΛΛΙΞ. Πάμφιλος	ἐν	Ἀττικαῖς Λέξεσι τὸ ξύλινον ποτήριον
[11, 465]	τούτῳ αἰσχύνονται. Πολὺ γὰρ ηὔξηται	ἐν	αὐτοῖς ἡ ἀδικία τε καὶ
[11, 504]	μὲν γὰρ γεγράφασιν ἀμφότεροι, καὶ	ἐν	αὐτοῖς ὃ μὲν τὰς αὐλητρίδας
[11, 478]	πολλοὺς κοτυλίσκους κεκολλημένους· ἔνεισι δ´	ἐν	αὐτοῖς ὅρμινοι, μήκωνες λευκοί, πυροί,
[11, 468]	ποτήριόν τι, ὡς Δαμόξενός φησιν	ἐν	Αὑτὸν πενθοῦντι· Εἰ δ´ οὐχ
[11, 492]	τροφῶν ἐστιν δεκτικόν. Κυκεὼν γὰρ	ἐν	αὐτῷ γίνεται· (τοῦτο δ´ ἐστὶ
[11, 466]	εἶναι τὸ δέπας· σπένδουσι γὰρ	ἐν	αὐτῷ. (Λέγει γοῦν Ὅμηρος δέπας,
[11, 466]	λεῖον εἶναι ἢ ὅτι ἁλίζεται	ἐν	αὐτῷ τὸ ὑγρόν. Ὅτι δὲ
[11, 476]	οἶνος κρατὴρ ἀπὸ τοῦ συγκιρνᾶσθαι	ἐν	αὐτῷ τὸ ὕδωρ, ἢ ἀπὸ
[11, 483]	ἔχων ὑπολείπει τὸ οὐ καθαρὸν	ἐν	αὑτῷ. (Καὶ Πολέμων δ´ ἐν
[11, 476]	ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ ἀγγεῖον κεραμεοῦν, ἔχον	ἐν	αὑτῷ πολ8 λοὺς κοτυλίσκους κεκολλημένους,
[11, 478]	δ´ ἐστὶν ἀγγεῖον κεραμεοῦν ἔχον	ἐν	αὑτῷ πολλοὺς κοτυλίσκους κεκολλημένους· ἔνεισι
[11, 460]	Διννομένῃ παρίσδων. Τιμᾶται δὲ καὶ	ἐν	Ἀχαίᾳ Δημήτηρ ποτηριοφόρος κατὰ τὴν
[11, 479]	Κοριαννοῖ· Τὴν κοτυλίσκην μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης	ἐν	Ἀχαρνεῦσι· Κοτυλίσκιον τὸ χεῖλος ἀποκεκρουμένον.
[11, 474]	ὠνομάσθη τὸ ἔκπωμα Φιλέταιρός φησιν	ἐν	Ἀχιλλεῖ· Πηλεύς· ὁ Πηλεὺς δ´
[11, 460]	Ἀνθέων χῶραν, ὡς Αὐτοκράτης ἱστορεῖ	ἐν	βʹ Ἀχαικῶν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' (Ἄξιον
[11, 478]	κότυλον φέρει φησί, καὶ Ἀριστοφάνης	ἐν	Βαβυλωνίοις. Εὔβουλος δ´ ἐν Ὀδυσσεῖ
[11, 498]	χείλεσιν μέγα σκύφος. Καὶ Ἐπιγένης	ἐν	Βακχίδι· Τὸ σκύφος ἔχαιρον δεχόμενος.
[11, 474]	κοσμάριόν ἐστιν κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν	ἐν	Βοιωτίᾳ. (ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ. Καλλίξεινος ὁ Ῥόδιος
[11, 472]	ἀφῆκε βαπτίσας ἐρρωμένως. Θεόφιλος δ´	ἐν	Βοιωτίᾳ· Τετρακότυλον δὲ κύλικα κεραμέαν
[11, 495]	δακτύλοισι τἠτέρῃ σπένδει, τρέμων οἷόνπερ	ἐν	βορηίῳ νωδός. Κλείταρχος δὲ ἐν
[11, 476]	τούτων γεύεται, ὡς ἱστορεῖ Ἀμμώνιος	ἐν	γʹ περὶ Βωμῶν καὶ Θυσιῶν.
[11, 503]	ἵσταται τὸ ποτήριον. ΩΙΟΝ. Δίνων	ἐν	γʹ Περσικῶν φησιν οὕτως· Ἐστὶ
[11, 499]	ποιμένες ἄνδρες ἔχουσιν, χερσὶ λεόντεον	ἐν	γάλα θεῖσα τυρὸν ἐτύρησας μέγαν
[11, 460]	ποτηρίων σκευοθήκη παρ´ Ἀριστοφάνει μὲν	ἐν	Γεωργοῖς· (Ὥσπερ κυλικείου τοὐθόνιον προπέπταται.
[11, 504]	πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ τῶν	ἐν	γῇ φυομένων. (Καὶ γὰρ ἐκεῖνα,
[11, 499]	ἠδικημένος ὑπ´ οἰνοπώλου. Τὸ δ´	ἐν	Γηρυονηίδι Στησιχόρου Ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον
[11, 470]	τοῦ σχήματος ὀνομασθέν, φησὶν Πάμφιλος	ἐν	Γλώσσαις. (ΘΗΡΙΚΛΕΙΟΣ. Ἡ κύλιξ αὕτη
[11, 487]	τὸ νίψασθαι πόσιν, ὡς Σέλευκος	ἐν	Γλώσσαις. Καλλίας δ´ ἐν Κύκλωψι·
[11, 468]	Ἀτάκτοις. ~(ΔΕΠΑΣΤΡΟΝ. Σιληνὸς καὶ Κλείταρχος	ἐν	Γλώσσαις παρὰ Κλειτορίοις τὰ ποτήρια
[11, 461]	περὶ τὴν Ἑλλάδα τόποις οὔτ´	ἐν	γραφαῖς οὔτ´ ἐπὶ τῶν πρότερον
[11, 483]	ἐπιτηδειότατον εἰς στρατείαν καὶ εὐφορώτατον	ἐν	γυλιῷ. Οὗ δὲ ἕνεκα στρατιωτικόν,
[11, 494]	ποτήριον κερατίου τρόπον εἰργασμένον. Μενεσθένης	ἐν	δʹ Πολιτικῶν γράφει οὕτως· Ἀλβατάνης
[11, 468]	ἐκέλευσε ῥεξέμεν· ἐν μὲν ὕδωρ,	ἐν	δ´ ἀσκηθὲς μέλι χεῦαν ἀργυρέῳ
[11, 466]	Ὅμηρος ἐν Ὀδυσσείᾳ περὶ Πεισιστράτου·	Ἐν	δ´ οἶνον ἔχευε χρυσείῳ δέπαι.
[11, 467]	καὶ γένος ὀρχήσεως, ὡς Ἀπολλοφάνης	ἐν	Δαλίδι παρίστησιν· Οὑτοσὶ δεῖνος τι
[11, 485]	δέσποτα, οἷον ἅθρουν μ´ ἐξέπιες.	Ἐν	δὲ Γηρυτάδῃ· ἦν δὲ (Τὸ
[11, 471]	τὰς κύλικας, ἡνίκ´ ἦν νέος.	Ἐν	δὲ Κυβευταῖς· Ἄρτι μὲν μάλ´
[11, 476]	ταῦρον καλεῖσθαι ὑπὸ πολλῶν ποιητῶν.	Ἐν	δὲ Κυζίκῳ καὶ ταυρόμορφος ἵδρυται.
[11, 462]	μείλιχος ἐν κεράμοις, ἄνθεος ὀσδόμενος·	ἐν	δὲ μέσοις ἁγνὴν ὀδμὴν λιβανωτὸς
[11, 488]	δ´ ἄρ´ ὤμοισιν βάλετο ξίφος·	ἐν	δέ οἱ ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον·
[11, 472]	εὐρύθμως τῇ δεξιᾷ ἄρας ἐνώμα.	(Ἐν	δὲ Προιτίσι· Καὶ κύλικα θηρίκλειον
[11, 460]	Τὰ κυλικεῖα δὲ ἐξεῦρεν ἡμῖν.	Ἐν	δὲ Σεμέλῃ ἢ Διονύσῳ· Ἑρμῆς
[11, 490]	κατὰ τὴν τῶν ἄλλων συναρίθμησιν·	Ἐν	δὲ τὰ τείρεα πάντα τά
[11, 476]	Θρᾴκιον νόμον κέρατα οἴνου προὔτεινον.	ἐν	δὲ τῇ ἕκτῃ περὶ Παφλαγόνων
[11, 503]	ὅτι βούλει, πάντ´, Ἀμαλθείας κέρας.	Ἐν	δὲ τῇ Καρίνῃ σαφῶς δηλοῦται,
[11, 483]	παρθένων, πίνουσιν ἐκ κεραμέων ποτηρίων·	ἐν	δὲ τοῖς ἄλλοις συμποσίοις καὶ
[11, 461]	πορίζονται τροφὰς περιέργους καὶ παντοίας.	Ἐν	δὲ τοῖς περὶ τὴν Ἑλλάδα
[11, 506]	ἐπαινεῖ τὸν τοὺς Ἕλληνας προδόντα.	Ἐν	δὲ τῷ Εὐθυδήμῳ Εὐθύδημον καὶ
[11, 506]	ἀξίωμα περικείμενος κάλλους οὐκ ἀληθινοῦ.	(Ἐν	δὲ τῷ Κίμωνι οὐδὲ τῆς
[11, 506]	βίον μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος Κολάκων.	Ἐν	δὲ τῷ Μενεξένῳ οὐ μόνον
[11, 506]	ἔτι δὲ τὸν Κλαζομένιον Ἡρακλείδην.	Ἐν	δὲ τῷ Μένωνι καὶ τοὺς
[11, 480]	ἀργυρᾶ, οἰνοχόη χρυσῆ, κέρατα δύο.	Ἐν	δὲ τῷ ναῷ τῆς Ἥρας
[11, 506]	ἀφ´ ἧς ἐν Θουρίοις κατῳκίσθησαν.	Ἐν	δὲ τῷ περὶ Ἀνδρείας Μελησίαν
[11, 486]	λέγων οὕτως· Φιάλας Λυκιουργεῖς δύο.	(Ἐν	δὲ τῷ πρὸς Τιμόθεον γράφει·
[11, 484]	τορεύματα κἀκτυπωμάτων πρόσωπα, τραγέλαφοι, λαβρώνια.	Ἐν	δὲ Φιλαδέλφοις· Ἤδη δ´ ἐπιχύσεις
[11, 505]	τὸ ποιήσασθαι τὴν ἀνάθεσιν τῆς	ἐν	Δελφοῖς ἑαυτοῦ χρυσῆς εἰκόνος, εἰπόντος
[11, 469]	οὑτωσὶ λέγει· Τότε δὴ χρυσέῳ	ἐν	δέπαι Ἠέλιον πόμπευεν ἀγακλυμένη Ἐρύθεια.
[11, 495]	Βοιωτούς. (ΠΕΝΤΑΠΛΟΑ. Μνημονεύει αὐτῆς Φιλόχορος	ἐν	δευτέρᾳ Ἀτθίδος. (Ἀριστόδημος δ´ ἐν
[11, 476]	δὲ Παιόνων βασιλεῖς φησι Θεόπομπος	ἐν	δευτέρᾳ Φιλιππικῶν, τῶν βοῶν τῶν
[11, 495]	Κρατίνου ἀποδίδωσι κύλικα. Κράτης δ´	ἐν	δευτέρῳ Ἀττικῆς Διαλέκτου γράφει οὕτως·
[11, 469]	Ἀρχεφῶντος ἡδυποτίδας δώδεκα. (ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ. Πείσανδρος	ἐν	δευτέρῳ Ἡρακλείας τὸ δέπας ἐν
[11, 470]	ὀχέων Ὑπερίονος υἱός. Θεόλυτος δ´	ἐν	δευτέρῳ Ὥρων ἐπὶ λέβητός φησιν
[11, 469]	ἐν πέμπτῃ Δηλιάδος ἀνακεῖσθαί φησιν	ἐν	Δήλῳ χρυσῆν ἡδυποτίδα Ἐχενίκης ἐπιχωρίας
[11, 507]	ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῷ ἀποδυόμεθα,	ἐν	διαθήκαις, ἐν ἐκκομιδαῖς, ἐν τάφοις»
[11, 467]	περὶ κάτω τετραμμένῳ. Ἀρχέδικος δ´	ἐν	Διαμαρτάνοντι παράγων οἰκέτην τινὰ περὶ
[11, 478]	ἐνέχυρον τῶν γειτόνων. Καὶ Πλάτων	ἐν	Διὶ κακουμένῳ Τὸν κότυλον φέρει
[11, 475]	πάμπαν ἐσλὰ τῷ γαμβρῷ. Κρατῖνος	ἐν	Διονυσαλεξάνδρῳ· Στολὴν δὲ δὴ τίν´
[11, 503]	σκολίῳ διδόμενον, ὡς Ἀντιφάνης παρίστησιν	ἐν	Διπλασίοις· Τί οὖν ἐνέσται τοῖς
[11, 496]	μαρτύριον. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀριστοφάνης	ἐν	Δράμασι λέγων· Πάντες δ´ ἔνδον
[11, 501]	ἐπὶ πρόσωπον. (Κρατίνου δ´ εἰπόντος	ἐν	Δραπέτισιν· Δέχεσθε φιάλας τάσδε βαλανειομφάλους,
[11, 496]	ποτήριον ἐκπέταλον, οὗ μνημονεύει Ἄλεξις	ἐν	Δρωπίδῃ· πρόκειται δὲ τὸ μαρτύριον.
[11, 482]	ἔμελλεν χρύσεον ἄμφωτον. Ἀντίμαχος δ´	ἐν	εʹ Θηβαίδος· Πᾶσιν δ´ ἡγεμόνεσσιν
[11, 462]	ἦσαν. (Οἶδα δὲ καὶ Ἑλλάνικον	ἐν	Ἐθνῶν Ὀνομασίαις λέγοντα (ὅτι Λιβύων
[11, 486]	ἢ ἐθνῶν. (Ἀριστοφάνης τε γὰρ	ἐν	Εἰρήνῃ φησί· Τὸ δὲ πλοῖον
[11, 502]	οἰναρίου ἀνατρέπει τὸν ψυκτῆρα. Ἄλεξις	ἐν	Εἰσοικιζομένῳ φησὶ Τρικότυλον ψυγέα. Διώξιππος
[11, 499]	εἴρηκε τὸν λάγυνον Νικόστρατος μὲν	ἐν	Ἑκάτῃ· (Τῶν κατεσταμνισμένων ἡμῖν λαγύνων
[11, 507]	θανάτῳ αὐτῷ ἀποδυόμεθα, ἐν διαθήκαις,	ἐν	ἐκκομιδαῖς, ἐν τάφοις» ὥς φησι
[11, 466]	οἱ ἀρχαῖοι ἐγκόλαπτον ἱστορίαν ἔχειν	ἐν	ἐκπώμασιν. Ἐν ταύτῃ δὲ τῇ
[11, 495]	ἀποδίδωσι. ~(ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΝ. Ποσειδώνιος ὁ φιλόσοφος	ἐν	ἕκτῃ καὶ τριακοστῇ τῶν Ἱστοριῶν
[11, 481]	ἄνω. Διονύσιος δ´ ὁ Σάμιος	ἐν	ἕκτῳ περὶ τοῦ Κύκλου) τὸ
[11, 496]	Συνωνύμων. Ἴων δ´ ὁ Χῖος	ἐν	Ἐλεγείοις· Ἡμῖν δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι
[11, 483]	πιθάκναις (Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀρχίλοχος	ἐν	Ἐλεγείοις ὡς ποτηρίου οὕτως· Ἀλλ´
[11, 496]	φησι Πάμφιλος. Χρῶνται δὲ αὐτῷ	ἐν	Ἐλευσῖνι τῇ τελευταίᾳ τῶν μυστηρίων
[11, 485]	κύλικος τὴν λεπαστήν. Μόσχος δ´	ἐν	ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν Λέξεων κεραμεοῦν ἀγγεῖόν
[11, 497]	ἐμνήσθη, ὡς προεῖπον· (Ἡδύλος δ´	ἐν	Ἐπιγράμμασι περὶ τοῦ κατασκευασθέντος ὑπὸ
[11, 499]	λάγυνον. Καὶ Ῥιανὸς ὁ ἐποποιὸς	ἐν	Ἐπιγράμμασιν· Ἥμισυ μὲν πίσσης κωνίτιδος,
[11, 486]	ὅτι ποτηρίου εἶδος, Ἡδύλος παρίστησιν	ἐν	Ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· (Ἡ διαπινομένη
[11, 499]	τοῦτο πωλεῖν μέχρι ἂν ὥσπερ	ἐν	ἐράνῳ εἷς λοιπὸς ᾖ κάπηλος
[11, 496]	ἐκαλεῖτο. Μνημονεύει δ´ αὐτῶν Ἀστυδάμας	ἐν	Ἑρμῇ λέγων οὕτως· Κρατῆρε μὲν
[11, 470]	νυκτὸς ἀμολγόν. ~(Μίμνερμος δὲ Ναννοῖ	ἐν	εὐνῇ φησι χρυσῇ κατεσκευασμένῃ πρὸς
[11, 496]	φησί, καὶ φιάλας» Δίφιλος δ´	ἐν	Εὐνούχῳ ἢ Στρατιώτῃ ἐστὶ δὲ
[11, 498]	ποτὸν ἡδὺν ἔπινεν. Εὐριπίδης δ´	ἐν	Εὐρυσθεῖ ἀρσενικῶς ἔφη· Σκύφος τε
[11, 495]	ἔγχυσιν, καθάπερ Ἴων ὁ Χῖος	ἐν	Εὐρυτίδαις φησίν· Ἐκ ζαθέων πιθακνῶν
[11, 482]	αὐτῆς κεραμείας. Ὅταν δ´ Ἔφιππος	ἐν	Ἐφήβοις λέγῃ· Οὐ κύλικας ἐπὶ
[11, 486]	φιάλας Λυκιουργεῖς δύο. Ἡρόδοτος δ´	ἐν	ζʹ Προβόλους δύο Λυκιουργίδας ἡμιεργέας,
[11, 496]	καὶ ἀπ´ αὐτοῦ προσαγορεύουσι (Πλημοχόας·	ἐν	ᾗ δύο πλημοχόας πληρώσαντες τὴν
[11, 479]	κοτύλῃ δέ τις παιδιὰ καλεῖται,	ἐν	ᾗ κοιλάναντες τὰς χεῖρας δέχονται
[11, 468]	δὲ τῆς Μολοσσίας ἡ Ἰωλκός,	ἐν	ᾗ ὁ ἐπὶ Πελίᾳ ἀγὼν
[11, 466]	Ἀσίᾳ σατράπας φέρεταί τις ἐπιστολὴ	ἐν	ᾗ ταῦτα γέγραπται· Βατιάκαι ἀργυραῖ
[11, 479]	Καὶ τὰ κύμβαλα δ´ Αἰσχύλος	ἐν	Ἠδωνοῖς κοτύλας εἴρηκεν· Ὃ δὲ
[11, 469]	πόμπευεν ἀγακλυμένη Ἐρύθεια. Καὶ Αἰσχύλος	ἐν	Ἡλιάσιν· Ἔνθ´ ἐπὶ δυσμαῖς ισου
[11, 500]	μαρτύριον. ΥΣΤΙΑΚΟΝ ποτήριον ποιὸν Ῥίνθων	ἐν	Ἡρακλεῖ· Ἐν ὑστιακῷ τε καθαρὸν
[11, 469]	(Μνημονεύει δ´ αὐτῶν καὶ Ἐπιγένης	ἐν	Ἡρωίνῃ διὰ τούτων· Ψυκτῆρα, κύαθον,
[11, 502]	τοὺς ἀθλίους ἀπολλύων. Ἐπιγένης δ´	ἐν	Ἡρωίνῃ καταλέγων πολλὰ ποτήρια καὶ
[11, 470]	κύλιξ οὖσα. Καὶ μήποτε Ἄλεξις	ἐν	Ἡσιόνῃ θηρικλείῳ ποιεῖ τὸν Ἡρακλέα
[11, 484]	ἔχοντες μυιοσόβας ἑστήκεσαν. Ἵππαρχος δ´	ἐν	Θαίδ· Ὁ λαβρώνιος δ´ ἔσθ´
[11, 478]	Κράτης ἐν Παιδιαῖς καὶ Ἕρμιππος	ἐν	Θεοῖς. Ἀθηναῖοι δὲ μέτρον τι
[11, 478]	οἴνου πλέων» λέγων. (Ἕρμιππος δὲ	ἐν	Θεοῖς· Τόν τε κότυλον πρῶτον
[11, 472]	δὲ τὴν θηρίκλειον εἶπε Μένανδρος	ἐν	Θεοφορουμένῃ· Μέσως μεθύων τὴν θηρίκλειον
[11, 506]	τῆς πατρίδος φυγήν, ἀφ´ ἧς	ἐν	Θουρίοις κατῳκίσθησαν. Ἐν δὲ τῷ
[11, 466]	ἀριθμὸν ἑξήκοντα δίς. Ποσειδώνιος δ´	ἐν	ιϚ τῶν Ἱστοριῶν Λυσίμαχόν φησι
[11, 460]	ὀνομάσαντα τὸν Ἀμόργιον ποιητὴν Σιμωνίδην	ἐν	Ἰάμβοις οὕτως· Ἀπὸ τράπεζαν εἷλέ
[11, 497]	κέρας τοῦτο. Μνημονεύει αὐτοῦ Θεοκλῆς	ἐν	Ἰθυφάλλοις οὕτως· Ἐθύσαμεν γὰρ σήμερον
[11, 498]	χερσὶ τίθει δέπας ἀμφικύπελλον. Καὶ	ἐν	Ἰλιάδι· Πλησάμενος δ´ οἴνοιο δέπας
[11, 462]	πορεύωνται. Πολλοῖς δὲ καὶ ὁ	ἐν	Ἰλλυριοῖς τόπος διαβόητός ἐστιν ὁ
[11, 471]	μικροῖς ἥδεται ποτηρίοις; Ἄλεξις δ´	ἐν	Ἱππεῖ· Καὶ θηρίκλειός τις κύλιξ,
[11, 460]	ὑδροποτεῖν καὶ οἰνοποτεῖν λέγουσιν. (Ἀριστοφάνης	ἐν	Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα κοάλεμον αἱματοπώτην.
[11, 471]	οὐ γὰρ ἐπίτηκτόν τινα. Καὶ	ἐν	Ἱππίσκῳ· Μεστὴν ἀκράτου θηρίκλειον ἔσπασε
[11, 502]	ἀνὰ χοίνικα μάττει. (Ἄλεξις δ´	ἐν	Ἱππίσκῳ ψυκτηρίδιον καλεῖ διὰ τούτων·
[11, 508]	λαβὼν ἀπέκτεινεν, ὥς φησι Καρύστιος	ἐν	Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι. Καὶ Κάλλιππος δ´
[11, 490]	Ὀρείας δὲ λέγει τὰς Πλειάδας	ἐν	ἴσῳ τῷ οὐρείας κατὰ παράλειψιν
[11, 499]	Κενταύρῳ ποτήριον σκύφιον δέπας καλεῖ	ἐν	ἴσῳ τῷ σκυφοειδές· λέγει δ´
[11, 479]	καὶ βαστάζουσιν αὐτούς. Διόδωρος δ´	ἐν	Ἰταλικαῖς Γλώσσαις καὶ Ἡράκλειτος, ὥς
[11, 471]	σωτῆρος. Ἀραρὼς δ´ ἢ Εὔβουλος	ἐν	Καμπυλίωνι· Ὦ γαῖα κεραμί, τίς
[11, 473]	ὁ δὲ λόγος περί τινος	ἐν	καπηλείῳ πίνοντος Εἶθ´ ὁρῶ τὸν
[11, 477]	Μένανδρος Κόλακι· Κοτύλας χωροῦν δέκα	ἐν	Καππαδοκίᾳ κόνδυ χρυσοῦν, Στρουθία. Ἵππαρχος
[11, 489]	τι καὶ νῦν ἔστιν ἰδεῖν	ἐν	Καπύῃ πόλει τῆς Καμπανίας ἀνακείμενον
[11, 466]	Τοιοῦτον εἴδομεν ποτήριον γραμματικὸν ἀνακείμενον	ἐν	Καπύῃ τῆς Καμπανίας τῇ Ἀρτέμιδι,
[11, 500]	φιάλαι, τραγέλαφοι, κύλικες. Εὔβουλος δ´	ἐν	Κατακολλωμένῳ· Ἀλλ´ εἰσὶ φιάλαι πέντε,
[11, 479]	γράφει καὶ ταῦτα· Καθαγισάντων ταῦτα	ἐν	κεραμέᾳ κοτταβίδι πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν,
[11, 462]	ὃς οὔποτέ φησι προδώσειν, μείλιχος	ἐν	κεράμοις, ἄνθεος ὀσδόμενος· ἐν δὲ
[11, 502]	ὄφεσι πιεῖν διδούς· καὶ Ἕρμιππος	ἐν	Κέρκωψι Χρυσίδ´ οἴνου πανσέληνον ἐκπιὼν
[11, 500]	ποτήρια, ὧν μνημονεύει (Ἄλεξις μὲν	ἐν	Κονιατῇ· Κυμβία, φιάλαι, τραγέλαφοι, κύλικες.
[11, 479]	ἡμίναν. Κοτυλίσκην δ´ εἴρηκε Φερεκράτης	ἐν	Κοριαννοῖ· Τὴν κοτυλίσκην μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης
[11, 499]	Ἀλκμὰν δέ φησι· ~(Πολλάκι δ´	ἐν	κορυφαῖς ὀρέων, ὅκα θεοῖσιν ἅδῃ
[11, 479]	ταῖς χερσὶν ἀρυσθῆναι δυνάμενον. Καὶ	ἐν	κοτύλῃ δέ τις παιδιὰ καλεῖται,
[11, 473]	ὀξύβαφα καὶ κανθάρους. Ἄλεξις δ´	ἐν	Κρατείᾳ ὁ δὲ λόγος περί
[11, 504]	αὐτοῖς ἀκράτου. (αὶ Εὐριπίδης δ´	ἐν	Κρήσσαις· Τὰ δ´ ἄλλα χαῖρε
[11, 480]	θεὸν φαντὶ ἐξελᾶν· ὑποκατώρυκται δὲ	ἐν	κυαθίδι τρικτὺς ἀλεξιφαρμάκων. (ΚΥΛΙΞ. Φερεκράτης
[11, 504]	φιλτάτοις ἔδωκε τῷ παιδὶ περισοβεῖν	(ἐν	κύκλῳ) κελεύσας, τὸ κύκλῳ πίνειν
[11, 485]	(Τὸ πρᾶγμ´ ἑορτή. Περιέφερεν δ´	ἐν	κύκλῳ λεπαστὴν ἡμῖν ταχὺ προσφέρων
[11, 468]	διείρειν ἑκατέρωθεν· ἄλλοι δὲ τὸ	ἐν	κύκλῳ τύπους ἔχον οἷον δακτύλους,
[11, 465]	ἀπὸ κρητῆρος ὀδώδει. Τιμόθεος δ´	ἐν	Κύκλωπι· Ἔγχευε δ´ ἓν μὲν
[11, 498]	οὐδετέρως ἔφη. Ὁμοίως καὶ Ἐπίχαρμος	ἐν	Κύκλωπι· Φέρ´ ἐγχέας εἰς τὸ
[11, 487]	Σέλευκος ἐν Γλώσσαις. Καλλίας δ´	ἐν	Κύκλωψι· Καὶ δέξαι τηνδὶ μετανιπτρίδα
[11, 472]	θηρίκλειος κρατήρ, οὗ μνημονεύει Ἄλεξις	ἐν	Κύκνῳ· Φαιδρὸς δὲ κρατὴρ θηρίκλειος
[11, 463]	οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι, χρυσίαισιν	ἐν	κυλίκεσσιν ἁβρῶς συμμεμιγμένον θαλίαισι νέκταρ
[11, 466]	τὸν οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν	ἐν	κύλικι πρότερον κεράσειέ τις οἶνον
[11, 469]	ἔργον. Προὔπιεν δέ μοί ποτε	ἐν	Κυψέλοις Ἀδαῖος. Μνημονεύει τοῦ ποτηρίου
[11, 483]	μὲν ἐν ταῖς δημοσίαις θοίναις,	ἐν	Λακεδαίμονι δὲ κατὰ τὰς ἑορτάς,
[11, 483]	αʹ Κύρου Παιδείας. Κριτίας δ´	ἐν	Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ γράφει οὕτως· Χωρὶς
[11, 498]	εἰς τὸ σκύφος. Καὶ Ἄλεξις	ἐν	Λευκαδίᾳ· Οἴνου γεραιοῖς χείλεσιν μέγα
[11, 460]	Ἀναξανδρίδῃ ἐν Μελιλώτῳ. Εὔβουλος δ´	ἐν	Λήδᾳ· Ὡσπερεὶ σπονδὴν διδοὺς ἐν
[11, 473]	καδίσκου καὶ Στράττις ὁ κωμικὸς	ἐν	Λημνομέδᾳ λέγων οὕτως· Ἑρμῆς, ὃν
[11, 465]	πρὸς τῷ ἱερῷ φησι τοῦ	ἐν	Λίμναις Διονύσου τὸ γλεῦκος φέροντας
[11, 486]	γραπτέον Λυκιοεργέας, ἵν´ ἀκούηται τὰ	ἐν	Λυκίᾳ εἰργασμένα. (ΜΕΛΗ. Οὕτω καλεῖταί
[11, 486]	πρὸς λύκων θήραν ἐπιτήδεια ἢ	ἐν	Λυκίᾳ εἰργασμένα. Ὅπερ ἐξηγούμενος Δίδυμος
[11, 502]	ἐκαλεῖτο καὶ κύλιξ φιλοτησία, ὡς	ἐν	Λυσιστράτῃ· Δέσποινα Πειθοῖ καὶ κύλιξ
[11, 508]	παρὰ (Περδίκκᾳ τῷ βασιλεῖ διατρίβων	ἐν	Μακεδονίᾳ οὐχ ἧττον αὐτοῦ (ἐβασίλευε)
[11, 468]	δέπαστρα οἰσόντων χρύσεια, τά τ´	ἐν	μεγάροισιν ἐμοῖσι κείαται. Κἀν τοῖς
[11, 460]	προπέπταται. Ἔστι καὶ παρὰ Ἀναξανδρίδῃ	ἐν	Μελιλώτῳ. Εὔβουλος δ´ ἐν Λήδᾳ·
[11, 471]	δεξιτερᾷ δ´ ἔλαβεν. Καὶ Εὔβουλος	ἐν	μὲν Δόλωνι· Διένιψα δ´ οὐδὲν
[11, 509]	δὲ καὶ ἁλοὺς καὶ ἀδοξήσας	ἐν	μὲν τῇ πόλει ἐπέμενε παλαιὸς
[11, 505]	ὁ τοὺς ἄλλους ἁπαξαπλῶς κακολογήσας,	ἐν	μὲν τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον ἐκβάλλων
[11, 468]	ὅσς´ Ἄδρηστος ἐποιχομένους ἐκέλευσε ῥεξέμεν·	ἐν	μὲν ὕδωρ, ἐν δ´ ἀσκηθὲς
[11, 478]	Πανόπταις· Ὁ δ´ ἱερεὺς Εὐήγορος	ἐν	μέσοις αὐτοῖσιν ἑστὼς τὴν καλὴν
[11, 472]	Κύκνῳ· Φαιδρὸς δὲ κρατὴρ θηρίκλειος	ἐν	μέσῳ ἕστηκε λευκοῦ νέκταρος παλαιγενοῦς
[11, 481]	χωρὶς ὠτίων ποτήριον ὠνομακέναι Θεόπομπον	ἐν	Μήδῳ. Φιλήμων Φάσματι· Ἐπεὶ δ´
[11, 485]	Ἀγαθοῦ Δαίμονος τέττιξ κελαδεῖ. Καὶ	ἐν	Μήδῳ· Ὥς ποτ´ ἐκήλησεν Καλλίστρατος
[11, 466]	ταῦτα· Μυθολογοῦσι δὲ (περὶ) τῶν	ἐν	Μηθύμνῃ τινὲς περὶ τῆς ἀφεθείσης
[11, 472]	μεθύων τὴν θηρίκλειον ἔσπασε. Καὶ	ἐν	Μηναγύρτῃ· Προπίνων θηρίκλειον τρικότυλον. Καὶ
[11, 472]	δ´ ἐξέπιον κάδον. Ἐπιγένης δ´	ἐν	Μνηματίῳ φησίν· Κρατῆρες, κάδοι, (ὁλκεῖα,
[11, 494]	ὀξυβάφου ὡς ποτηρίου καὶ Εὔβουλος	ἐν	Μυλωθρίδι· Καὶ πιεῖν χωρὶς μέτρω
[11, 494]	μικρᾶς κεραμέας σαφῶς παρίστησιν Ἀντιφάνης	ἐν	Μύστιδι διὰ τούτων· γραῦς ἐστι
[11, 509]	(Διὸ καὶ Ἔφιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς	ἐν	Ναυάγῳ (Πλάτωνά τε αὐτὸν καὶ
[11, 470]	δὲ τῆς κύλικος Θεόπομπος μὲν	ἐν	Νεμέᾳ οὕτως· {ΣΠΙ. Χώρει σὺ
[11, 467]	ἐκπώματος ὡς οὕτως καλουμένου Εὔβουλος	ἐν	Νεοττίδι οὕτως· (Μισῶ κάκιστον γραμματικὸν
[11, 482]	Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ καὶ Ἀναξανδρίδης	ἐν	Νηρηίσιν· (Δὸς δὴ τὸν χόα
[11, 496]	ΡΥΣΙΣ φιάλη χρυσῆ, Θεόδωρος. Κρατῖνος	ἐν	Νόμοις· Ῥυσίδι σπένδων. (ΡΟΔΙΑΣ. Δίφιλος
[11, 502]	τηνδὶ φέρεις; χρυσίδος δὲ Κρατῖνος	ἐν	Νόμοις· Χρυσίδι σπένδων γέγραφε τοῖς
[11, 480]	ἀοιδᾶν τοῦτό τοι πέμπω μεταδόρπιον.	Ἐν	ξυνῷ κεν εἴη συμπόταισίν τε
[11, 465]	κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων. (Ξενοφῶν δ´	ἐν	ὀγδόῳ Παιδείας περὶ Περσῶν λέγων
[11, 496]	Ἀλέξανδρος ἐν τιγονι. Ξενοφῶν δ´	ἐν	ὀγδόῳ Παιδείας προχοίδας τινὰς λέγει
[11, 478]	Ἀριστοφάνης ἐν Βαβυλωνίοις. Εὔβουλος δ´	ἐν	Ὀδυσσεῖ ἢ Πανόπταις· Ὁ δ´
[11, 466]	καὶ ΔΕΠΑΣ τὸ αὐτό. Ὅμηρος	ἐν	Ὀδυσσείᾳ περὶ Πεισιστράτου· Ἐν δ´
[11, 459]	ὁ δὲ Πολύιδος ἱερὰ θύων	ἐν	ὁδῷ παραπορευόμενον τὸν Πετεὼ κατέσχεν
[11, 466]	Ἐλευθέριον δέ, φησί, καὶ ἐμμελῶς	ἐν	οἴνῳ διάγειν, μὴ κωθωνιζόμενον μηδὲ
[11, 494]	ἥκειν κελεύσας μετὰ τῶν βιβλίων,	ἐν	οἷς αἱ ἀναγραφαί εἰσι τῶν
[11, 503]	τόπους τοὺς τοῖς θεοῖς ἀνειμένους,	ἐν	οἷς ἔστιν ἀναψῦξαι. Αἰσχύλος Νεανίσκοις·
[11, 508]	ἄλλους δὲ τοὺς τοιούτους διαλόγους,	ἐν	οἷς καὶ περὶ τῶν ἐν
[11, 499]	εἰς τοὺς παρ´ ἐμοὶ πότους,	ἐν	οἷς λάγυνος κατ´ ἄνδρα κείμενος
[11, 476]	αὑτῷ πολ8 λοὺς κοτυλίσκους κεκολλημένους,	ἐν	οἷς, (φησίν, μήκωνες λευκοί, πυροί,
[11, 479]	τὸν ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν περὶ τοῦ	ἐν	Ὀλυμπίᾳ λέγων Μεταποντίνων ναοῦ γράφει
[11, 482]	τις σήμερον γενήσεται. Καὶ Ἔφιππος	ἐν	Ὁμοίοις ἢ Ὀβελιαφόροις Διονυσίου δὲ
[11, 471]	(Μνημονεύει τοῦ ἐκπώματος καὶ Ἀντιφάνης	ἐν	Ὁμοίοις οὕτως· Ὡς δ´ ἐδείπνησαν
[11, 501]	χαλκοῦς ὀμφαλὸς ἔπεστιν. Ἴων δ´	ἐν	Ὀμφάλῃ· Ἴτ´ ἐκφορεῖτε, παρθένοι, κύπελλα
[11, 466]	ὄν. Ἀχαιὸς δ´ ὁ τραγικὸς	ἐν	Ὀμφάλῃ καὶ αὐτὸς περὶ γραμματικοῦ
[11, 498]	τε μακρός. Καὶ Ἀχαιὸς δ´	ἐν	Ὀμφάλῃ· (Ὁ δὲ σκύφος με
[11, 498]	Οὐατόεντα σκύφον» ἔφη. Ἴων δ´	ἐν	Ὀμφάλῃ· Οἶνος οὐκ ἔνι ἐν
[11, 487]	ἐφεστηκός, ἐφ´ οὗ τὰς λάταγας	ἐν	παιδιᾷ ἔπεμπον· ὅπερ ὁ Σοφοκλῆς
[11, 478]	ἔχειν. Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ Κράτης	ἐν	Παιδιαῖς καὶ Ἕρμιππος ἐν Θεοῖς.
[11, 473]	καὶ γύλιον αὐτοῦ. (Εὔβουλος δ´	ἐν	Παμφίλῳ πολλάκις μεμνημένος τοῦ ὀνόματός
[11, 499]	αὐτὸ κοτύλας Ἀττικὰς δώδεκα. Καὶ	ἐν	Πάτραις δέ φασι τοῦτ´ εἶναι
[11, 509]	ἄτομα πώγωνος βάθη, εὖ δ´	ἐν	πεδίλῳ πόδα τιθεὶς ὑπὸ ξυρὸν
[11, 469]	τρεῖς, ἡθμὸν ἀργυροῦν. Σῆμος δ´	ἐν	πέμπτῃ Δηλιάδος ἀνακεῖσθαί φησιν ἐν
[11, 497]	ἀπὸ τῆς ῥύσεως. (ΣΑΝΝΑΚΙΑ. Κράτης	ἐν	πέμπτῳ Ἀττικῆς Διαλέκτου ἔκπωμά φησιν
[11, 475]	Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος ὁ Κολοφώνιος	ἐν	πέμπτῳ Θηβαίδος φησί· Κήρυκας ἀθανάτοισι
[11, 468]	καλεῖσθαι. Ἀντίμαχος δ´ ὁ Κολοφώνιος	ἐν	πέμπτῳ Θηβαίδος φησί· Πάντα μάλ´
[11, 484]	εἰς θερμὸν ὕδωρ. Πολέμων δ´	ἐν	πέμπτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον καὶ
[11, 476]	ἔπινον κερατίνοις ποτηρίοις. Αἰσχύλος δ´	ἐν	Περραιβίσι τοὺς Περραιβοὺς παρίστησιν ἀντὶ
[11, 499]	μέγαν ἄτρυφον ἀργειοφόνται. Αἰσχύλος δ´	ἐν	Περραιβίσι φησί· Ποῦ μοι τὰ
[11, 502]	δὲ ἀργυρίδος (φιάλης) (Φερεκράτης μὲν	ἐν	Πέρσαις οὕτως μνημονεύει· Οὗτος σύ,
[11, 483]	τοῖς ἄλλοις συμποσίοις καὶ φιδιτίοις	ἐν	πιθάκναις (Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀρχίλοχος
[11, 466]	μέριμναι στηθέων ἔξω, πελάγει δ´	ἐν	πολυχρύσοιο πλούτου πάντες ἴσᾳ νέομεν
[11, 469]	ποιηταὶ καὶ συγγραφεῖς πλεῖν αὐτὸν	ἐν	ποτηρίῳ ἐμυθολόγησαν. Πανύασις δ´ ἐν
[11, 473]	εὐθέως τὸν κάνθαρον. Ξέναρχος δ´	ἐν	Πριάπῳ φησὶ τάδε· ~Σὺ δὲ
[11, 495]	οἶνον κιρνᾶσιν οἱ Ἀττικοί. Κοίλοις	ἐν	προάροις φησὶ Πάμφιλος. (ΠΕΛΙΚΑΙ. Καλλίστρατος
[11, 478]	ἐκ τούτου σπένδεσθαι. Παγκράτης δ´	ἐν	πρώτῳ Βοκχορηίδος· Αὐτὰρ ὅ γε
[11, 498]	σκύφος ἔχαιρον δεχόμενος. Φαίδιμός τε	ἐν	πρώτῳ Ἡρακλείας· Δουράτεον σκύφος εὐρὺ
[11, 469]	ἐν ποτηρίῳ ἐμυθολόγησαν. Πανύασις δ´	ἐν	πρώτῳ Ἡρακλείας παρὰ Νηρέως φησὶ
[11, 478]	ψυκτῆρα καὶ κυμβίον. Νικόμαχος δ´	ἐν	πρώτῳ περὶ Ἑορτῶν Αἰγυπτίων φησί·
[11, 472]	ποτηρίων εἴωθα πίνειν. Πολέμων δ´	ἐν	πρώτῳ περὶ τῆς Ἀθήνησιν Ἀκροπόλεως
[11, 478]	πόδα. ΚΟΝΩΝΕΙΟΣ. Ἴστρος ὁ Καλλιμάχειος	ἐν	πρώτῳ Πτολεμαίδος τῆς ἐν Αἰγύπτῳ
[11, 497]	Ἀπολλοδώρου τοῦ Ἀθηναίου. Πολέμων δ´	ἐν	πρώτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον Ποτήρια,
[11, 494]	ποτηρίου, οὗ μνημονεύει Κρατῖνος μὲν	ἐν	Πυτίνῃ οὕτως· (Πῶς τις αὐτόν,
[11, 489]	ἔκπωμα. Διονύσιος δὲ ὁ Θρᾲξ	ἐν	Ῥόδῳ λέγεται τὴν Νεστορίδα κατασκευάσαι
[11, 487]	παιδιᾷ ἔπεμπον· ὅπερ ὁ Σοφοκλῆς	ἐν	Σαλμωνεῖ χάλκειον ἔφη κάρα, λέγων
[11, 499]	γράφει· Καθ´ ὃν χρόνον ἐπεδήμησας	ἐν	Σάμῳ, Διαγόρα, πολλάκις οἶδά σε
[11, 487]	ποτήριον οὕτως καλεῖν. (ΜΑΘΑΛΙΔΑΣ Βλαῖσος	ἐν	Σατούρνῳ φησίν· Ἑπτὰ μαθαλίδας ἐπίχε´
[11, 500]	Μοῦσά τε γλυκεῖα καὶ Βοιωτίοισιν	ἐν	σκύφοισιν οἶνος ἡδύς. Διήνεγκαν δὲ
[11, 476]	Παφλαγόνων διηγούμενός φησι· Κατακείμενοι δ´	ἐν	στιβάσιν ἐδείπνουν καὶ ἔπινον κερατίνοις
[11, 480]	Χῖαι κύλικες, ὧν μνημονεύει Ἕρμιππος	ἐν	Στρατιώταις· Χία δὲ κύλιξ ὑψοῦ
[11, 480]	κοτύλην κύλικα καλεῖν. Ἑρμῶναξ δ´	ἐν	Συνωνύμοις οὕτως γράφει· Ἄλεισον, ποτήριον,
[11, 462]	ἐν τῷ περὶ τοῦ Μορύχου	ἐν	Συρακούσαις φησὶν ἐπ´ ἄκρᾳ τῇ
[11, 467]	ποτηρίου ὄνομα) Διονύσιος ὁ Σινωπεὺς	ἐν	Σῳζούσῃ καταλέγων ὀνόματα ποτηρίων μνημονεύει
[11, 497]	πάρειμι. Διονύσιος δ´ ὁ Σινωπεὺς	ἐν	Σῳζούσῃ καταλέγων τινὰ ποτήρια καὶ
[11, 483]	τῆς τραπέζης καταλείμματα. ΚΥΜΒΗ. Φιλήμων	ἐν	ταῖς Ἀττικαῖς Φωναῖς κύλικος εἶδος.
[11, 480]	κρέμαται περὶ πασσαλόφιν. (Γλαύκων δ´	ἐν	ταῖς Γλώσσαις Κυπρίους φησὶ τὴν
[11, 495]	ἐν βορηίῳ νωδός. Κλείταρχος δὲ	ἐν	ταῖς Γλώσσαις πελλητῆρα μὲν καλεῖν
[11, 475]	εἶναι. Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιος	ἐν	ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον μελιτηρὸν
[11, 473]	γράφε καὶ μέθυε. Κλείταρχος δ´	ἐν	ταῖς Γλώσσαις τὸ κεράμιόν φησιν
[11, 501]	ἔχοντα· Ἀπὸ τῶν ὀμφαλῶν τῶν	ἐν	ταῖς γυναικείαις πυέλοις, ὅθεν τοῖς
[11, 483]	τῶν Ἑλλήνων· ἐν Ἄργει μὲν	ἐν	ταῖς δημοσίαις θοίναις, ἐν Λακεδαίμονι
[11, 496]	Μέθης Λυγκεύς τε ὁ Σάμιος	ἐν	ταῖς Ἐπιστολαῖς. (ΡΥΤΟΝ ἔχει τὸ
[11, 466]	βατιάκη. Ἀλεξάνδρου δὲ τοῦ βασιλέως	ἐν	ταῖς Ἐπιστολαῖς ταῖς πρὸς τοὺς
[11, 479]	κοιλότης, καὶ αἱ τοῦ πολύποδος	ἐν	ταῖς πλεκτάναις ἐπιφύσεις παραγώγως κοτυληδόνες.
[11, 466]	μείζους ἐμοῦ Ὅτι Παρμενίων συγκεφαλαιούμενος	ἐν	ταῖς πρὸς Ἀλέξανδρον Ἐπιστολαῖς τὰ
[11, 483]	Συμβαίνει τοὺς μὲν πολὺν ἄκρατον	ἐν	ταῖς συνουσίαις πίνοντας μεγάλα βλάπτεσθαι
[11, 475]	δέπαστρα. Θεόκριτος δ´ ὁ Συρακόσιος	ἐν	ταῖς Φαρμακευτρίαις φησίν· Στέψον τὰν
[11, 466]	ἐγκόλαπτον ἱστορίαν ἔχειν ἐν ἐκπώμασιν.	Ἐν	ταύτῃ δὲ τῇ τέχνῃ εὐδοκίμησαν
[11, 507]	ἀποδυόμεθα, ἐν διαθήκαις, ἐν ἐκκομιδαῖς,	ἐν	τάφοις» ὥς φησι Διοσκουρίδης ἐν
[11, 483]	τῷ κατὰ Δημοσθένους. Καλλίξεινος δ´	ἐν	τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας ἀναγράφων τὴν
[11, 501]	τοῖς σκαφίοις ἀρύουσιν. Τίμαρχος δ´	ἐν	τετάρτῳ περὶ τοῦ Ἐρατοσθένους Ἑρμοῦ
[11, 496]	γενομένου ἱστορεῖ (Νίκανδρος ὁ Καλχηδόνιος	ἐν	τετάρτῳ Προυσίου Συμπτωμάτων. (ΡΕΟΝΤΑ. Οὕτως
[11, 496]	(ΠΡΟΧΥΤΗΣ εἶδος ἐκπώματος, (ὡς Σιμάριστος	ἐν	τετάρτῳ Συνωνύμων. Ἴων δ´ ὁ
[11, 481]	Τηιᾶν, ὡς διαφόρων γινομένων καὶ	ἐν	Τέῳ κυλίκων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' (Φερεκράτης
[11, 479]	Δελφὸς ἐν Ὑπομνήμασιν, ὧν ἀρχὴ	Ἐν	τῇ ἀρίστῃ πολιτείᾳ, φησίν· ὁ
[11, 466]	ταῖς Ἐπιστολαῖς ταῖς πρὸς τοὺς	ἐν	τῇ Ἀσίᾳ σατράπας φέρεταί τις
[11, 491]	πρόπολοι πίλναντο Πέλειαι. Ποσείδιππός τ´	ἐν	τῇ Ἀσωπίᾳ· Οὐδέ τοι ἀκρόνυχοι
[11, 491]	ἄγγελοί εἰσι. Καὶ Σιμμίας δ´	ἐν	τῇ Γοργοῖ φησιν· Αἳ θέρος
[11, 484]	εὐωνύμων δ´ αὐτοῦ Σάτυρος φαλακρός,	ἐν	τῇ δεξιᾷ κώθωνα μόνωτον ῥαβδωτὸν
[11, 474]	αὐτὸ τῆς μίξεως, ὡς Φερεκύδης	ἐν	τῇ δευτέρᾳ ἱστορεῖ καὶ Ἡρόδωρος
[11, 462]	Ἁρμονίας μνημεῖον, ὡς ἱστορεῖ Φύλαρχος	ἐν	τῇ δευτέρᾳ καὶ εἰκοστῇ τῶν
[11, 486]	καὶ τράπεζα Ῥηνιοεργής. Ἡρόδοτός τε	ἐν	τῇ ἑβδόμῃ φησί· Προβόλους δύο
[11, 464]	τοὺς πολλούς φησιν ὁ Χρύσιππος	ἐν	τῇ Εἰσαγωγικῇ περὶ ἀγαθῶν καὶ
[11, 495]	οἰνοχόης σχῆμα, οἷοί εἰσιν οἱ	ἐν	τῇ ἑορτῇ παρατιθέμενοι, ὁποίους δή
[11, 495]	τοιοῦτον ἀγγεῖον καθιερωμένον τινὰ τρόπον	ἐν	τῇ ἑορτῇ παρατίθεται μόνον, τὸ
[11, 461]	αὐτῶν καὶ Σκυθῖνος ὁ Τήιος	ἐν	τῇ ἐπιγραφομένῃ Ἱστορίῃ λέγων οὕτως·
[11, 499]	μεστὸν ἡμῖν φέρε λάγυνον. Καὶ	ἐν	τῇ ἐπιγραφομένῃ Κλίνῃ· Καὶ δυσχερὴς
[11, 476]	πίνοντες ἐπλάζοντο. Καὶ Ξενοφῶν δ´	ἐν	τῇ ζʹ τῆς Ἀναβάσεως διηγούμενος
[11, 469]	ἐπιχωρίας γυναικός, ἧς μνημονεύει καὶ	ἐν	τῇ ηʹ Κρατῖνος δ´ ὁ
[11, 498]	ἔειπεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξίμανδρος	ἐν	τῇ Ἡρωολογίᾳ λέγων ὧδε· (Ἀμφιτρύων
[11, 499]	διδοὺς ἑκάστῳ ποτήριον. (Ἀριστοτέλης δ´	ἐν	τῇ Θετταλῶν Πολιτείᾳ θηλυκῶς λέγεσθαί
[11, 477]	τῷ πρώτῳ τῶν Αἰτωλικῶν γράφει·	Ἐν	τῇ ἱεροποιίῃ τοῦ Διδυμαίου Διὸς
[11, 463]	πόλεις ἴδιοι, ὡς Κριτίας παρίστησιν	ἐν	τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ διὰ τούτων·
[11, 486]	ἔσται Ναξιουργὴς κάνθαρος. Κριτίας τε	ἐν	τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ· Κλίνη Μιλησιουργὴς
[11, 482]	Ἀλεξανδρεὺς ἐν τῷ περὶ τῶν	ἐν	τῇ μέσῃ κωμῳδίᾳ κωμῳδουμένων Ποιητῶν.
[11, 490]	τὸν νοῦν τῶν Ὁμήρου ποιημάτων	ἐν	τῇ Μνημοσύνῃ ἐπιγραφομένῃ φάσκουσα τὴν
[11, 480]	εἰς πλάτος ἐκτεταμένον (πολλοὶ δ´	ἐν	τῇ Ναυκράτει κεραμεῖς ἀφ´ ὧν
[11, 474]	φησιν αὐτὸ ἀπό τινος τῶν	ἐν	τῇ νηὶ κατασκευασμάτων. Τοῦ γὰρ
[11, 471]	ἔσπασε (κοίλην ὑπερθύουσαν (Τίμαιος δ´	ἐν	τῇ ὀγδόῃ καὶ εἰκοστῇ τῶν
[11, 500]	Λακεδαιμόνιος Σκύφος, ὥς φησιν Ἔφορος	ἐν	τῇ ὀκτωκαιδεκάτῃ λέγων οὕτως· Λακεδαιμόνιοι
[11, 502]	τὸ τηλικοῦτο φῶς; Ἡρόδοτος δ´	ἐν	τῇ πέμπτῃ τῶν Ἱστοριῶν νόμον
[11, 483]	κωθωνισμὸς Μνησίθεος ὁ Ἀθηναῖος ἰατρὸς	ἐν	τῇ περὶ Κωθωνισμοῦ ἐπιστολῇ φησιν
[11, 470]	ἡ θηρίκλειος σαφῶς παρίστησιν (Θεόφραστος	ἐν	τῇ περὶ Φυτῶν Ἱστορίᾳ. Διηγούμενος
[11, 459]	τὸν Πετεὼ κατέσχεν καὶ κατακλίνας	ἐν	τῇ πόᾳ θαλλίαν τε κατακλάσας
[11, 505]	τῷ Πρωταγόρᾳ πολλούς, ὁ τοιαῦτα	ἐν	τῇ Πολιτείᾳ εἰπών· Ὅὅταν, οἶμαι,
[11, 466]	τὸ ἐπαγκυλοῦν τὴν δεξιὰν χεῖρα	ἐν	τῇ προέσει. Ἦν γὰρ τοῖς
[11, 482]	τάλαιν´ ἐγὼ κακῶν. (Ἐρατοσθένης δ´	ἐν	τῇ πρὸς Ἀγήτορα τὸν Λάκωνα
[11, 499]	μεστόν. Λυγκεὺς δ´ ὁ Σάμιος	ἐν	τῇ πρὸς Διαγόραν Ἐπιστολῇ γράφει·
[11, 477]	Εὔμαιος. Καλλίμαχος δ´ ἔοικε διαμαρτάνειν	ἐν	τῇ συγχρήσει τῶν ὀνομάτων, λέγων
[11, 480]	(Διάφοροι δὲ κύλικες γίνονται καὶ	ἐν	τῇ τοῦ συσσίτου ἡμῶν Ἀθηναίου
[11, 470]	τὴν Τιτανομαχίαν ποιήσαντος. Φερεκύδης δ´	ἐν	τῇ τρίτῃ τῶν Ἱστοριῶν προειπὼν
[11, 473]	Ἴωνας κάδον καλεῖν. Ἡρόδοτος δ´	ἐν	τῇ τρίτῃ Φοινικηίου, φησίν, οἴνου
[11, 483]	ἐν αὑτῷ. (Καὶ Πολέμων δ´	ἐν	τῇ τῶν πρὸς Ἀδαῖον καὶ
[11, 492]	οὖν ἐν τοῖς ἄστροις καὶ	ἐν	τῇ φαινομένῃ κατασκευῇ προσηκόντως ἐτόρευσεν.
[11, 497]	Ἐστὶ δὲ Περσικόν. (Φιλήμων δ´	ἐν	τῇ Χήρᾳ βατιακῶν μνησθεὶς καὶ
[11, 496]	πίνειν. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀλέξανδρος	ἐν	τιγονι. Ξενοφῶν δ´ ἐν ὀγδόῳ
[11, 507]	ἐν τάφοις» ὥς φησι Διοσκουρίδης	ἐν	τοῖς Ἀπομνημονεύμασιν. Καὶ τὸ πόλιν
[11, 492]	ἐπόψιαι ὀφθαλμοῖσιν) Τὸ ὁρώμενον οὖν	ἐν	τοῖς ἄστροις καὶ ἐν τῇ
[11, 468]	ἔκπωμα τὴν φιάλην. Φιλήμων δ´	ἐν	τοῖς Ἀττικοῖς Ὀνόμασιν ἢ Γλώτταις
[11, 487]	δ´ ὄψει, φησί, τὴν κοτταβικὴν	ἐν	τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην, μάνης δ´
[11, 476]	αὐτῶν. Ἔστι γοῦν τοῦτο εὑρεῖν	ἐν	τοῖς Δημιοπράτοις ἀναγεγραμμένον οὕτως ἐκ
[11, 507]	οὓς διαγράφω. (Περὶ δὲ τῶν	ἐν	τοῖς διαλόγοις αὐτοῦ κεκλεμμένων τί
[11, 472]	Ὁποῖον δ´ ἐστὶ τὸ καρχήσιον	ἐν	τοῖς ἑξῆς λεχθήσεται. Καλεῖται δέ
[11, 503]	παραθέμενος ψυκτῆρά τ´ οἴνου μεθύσκεται,	ἐν	τοῖς ἑξῆς ποιεῖ αὐτὸν λέγοντα·
[11, 495]	προὔπινεν. Φοῖνιξ δ´ ὁ Κολοφώνιος	ἐν	τοῖς Ἰάμβοις ἐπὶ φιάλης τίθησι
[11, 461]	οὓς χλευάζων Ἕρμιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς	ἐν	τοῖς Ἰάμβοις φησίν· Εἰς τὸ
[11, 506]	Γράφει γοῦν Καρύστιος ὁ Περγαμηνὸς	ἐν	τοῖς Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασιν οὕτως· Σπεύσιππος
[11, 484]	πίνειν μηδὲ ἄκρατον μηδὲ τραγηματίζεσθαι	ἐν	τοῖς κωθωνισμοῖς. Ὅταν δ´ ἱκανῶς
[11, 466]	ταῦτα. Ὁ δὲ παρὰ Σοφοκλεῖ	(ἐν	τοῖς Λαρισαίοις Ἀκρίσιος καὶ αὐτὸς
[11, 508]	ἐν οἷς καὶ περὶ τῶν	ἐν	τοῖς μαθήμασι διεξέρχεται καὶ περὶ
[11, 500]	μέλλωσι προσφέρεσθαι, ἀποκλάσαντες ἀπ´ αὐτῶν	ἐν	τοῖς ξυλίνοις ποτηρίοις, οὓς καλοῦσι
[11, 470]	ἐν Αἰγυπτιακοῖς οὕτως γράφει· Αἰγυπτίων	ἐν	τοῖς οἴκοις κεῖται φιάλη χαλκῆ
[11, 503]	ἐκαλεῖτο τὸ ποτήριον, φησὶ Τρύφων	ἐν	τοῖς Ὀνοματικοῖς, τὸ ἐπὶ τῷ
[11, 472]	δὲ διαφέρει σαφῶς παρίστησι Καλλίξεινος	ἐν	τοῖς (περὶ Ἀλεξανδρείας φάσκων τινὰς
[11, 474]	Βοιωτίᾳ. (ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ. Καλλίξεινος ὁ Ῥόδιος	ἐν	τοῖς περὶ Ἀλεξανδρείας φησὶν ὅτι
[11, 471]	θηρικλείαν λαβὼν ἐπανῆκεν. Ἀδαῖος δ´	ἐν	τοῖς περὶ Διαθέσεως τὸ αὐτὸ
[11, 501]	ἠθμῷ. Ὁ δὲ Μυρλεανὸς Ἀσκληπιάδης	ἐν	τοῖς περὶ Κρατίνου βαλανειόμφαλοι, φησίν,
[11, 472]	ἕπτ´ Ἀγαθῆς Τύχης. ΙΣΘΜΙΟΝ. Πάμφιλος	ἐν	τοῖς περὶ Ὀνομάτων Κυπρίους τὸ
[11, 477]	ἀστραγάλους. Διονύσιος δ´ ὁ Σάμιος	ἐν	τοῖς περὶ τοῦ Κύκλου (τὸ
[11, 466]	μεγαλύνει τε τὴν ψυχὴν ἡ	ἐν	τοῖς πότοις διατριβή, ἀναζωπυροῦσα καὶ
[11, 474]	δ´ ἐκυβέρνα Θούριος. Πολέμων δ´	ἐν	τοῖς πρὸς Ἀντίγονον περὶ Ζωγράφων
[11, 507]	ἐξέδωκεν. (Ἡγήσανδρος δὲ ὁ Δελφὸς	ἐν	τοῖς Ὑπομνήμασι περὶ τῆς πρὸς
[11, 482]	καὶ νῦν παρ´ ὑμῖν ποιοῦσιν	ἐν	τοῖς φιδιτίοις. Εἰ δέ ποτε
[11, 475]	εἶπεν. Χάρων δ´ ὁ Λαμψακηνὸς	ἐν	τοῖς Ὥροις παρὰ (Λακεδαιμονίοις φησὶν
[11, 480]	τῶν μὲν Ἀττικῶν μνημονεύει Πίνδαρος	ἐν	τοῖσδε· Ὦ Θρασύβουλ´, ἐρατᾶν ὄχημ´
[11, 487]	(παρὰ τὸν στροφέα τῆς κηπαίας	ἐν	τοῖσι κορήμασιν οὖσαν. (ΝΕΣΤΟΡΙΣ. Περὶ
[11, 461]	μέγα ποτήριον φρέαρ ἀργυροῦν εἶναι.	Ἐν	τούτοις ἀγνοεῖν ἔοικεν ὁ Χαμαιλέων
[11, 491]	αὐτὰς εἶπεν ὁμωνυμεῖν ταῖς περιστεραῖς	ἐν	τούτοις Αἵ τε ποταναῖς ὁμώνυμοι
[11, 490]	δὲ τὰς Πλειάδας Πελειάδας εἴρηκεν	ἐν	τούτοις· (Δίδωτι δ´ εὖχος Ἑρμᾶς
[11, 504]	φησὶν ὁ Κυρηναῖος Ἡρόδωρον εἰρηκέναι	ἐν	τούτοις Ἐπεὶ δὲ θύσαντες πρὸς
[11, 488]	δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν.	Ἐν	τούτοις ζητεῖται πρῶτον μὲν τί
[11, 475]	δὲ τῶν καρχησίων καὶ Σαπφὼ	ἐν	τούτοις· Κῆνοι δ´ ἄρα πάντες
[11, 466]	σὰν τό τ´ οὖ κηρύσσετον.	Ἐν	τούτοις λείπει τὸ ὖ στοιχεῖον,
[11, 500]	δὲ τῶν Βοιωτίων σκύφων Βακχυλίδης	ἐν	τούτοις ποιούμενος τὸν λόγον πρὸς
[11, 476]	Φιλήμων. Νεοπτόλεμος δ´ ὁ Παριανὸς	ἐν	τρίτῳ Γλωσσῶν τὸ κίσσινον ποτήριον
[11, 504]	ὁ δὲ Πλάτων ὥσπερ ἐναντιούμενος	ἐν	τρίτῳ Νόμων φησί· ~(Μαντεύομαι δὲ
[11, 495]	ἐν δευτέρᾳ Ἀτθίδος. (Ἀριστόδημος δ´	ἐν	τρίτῳ περὶ Πινδάρου τοῖς Σκίροις
[11, 481]	ἐχρῶντο ὁ αὐτὸς εἴρηκε Φερεκράτης	ἐν	Τυραννίδι διὰ τούτων· Εἶτ´ ἐκεραμεύσαντο
[11, 460]	διεχρῆτο τῷ ποτηρίῳ. Καὶ Φερεκράτης	ἐν	Τυραννίδι· Ἣ δὲ κρείττων ἡ
[11, 481]	ῥυτὰ καὶ κυμβία. καὶ πάλιν	ἐν	τῷ αὐτῷ· Ἐπ´ ἀστράβης δὲ
[11, 460]	γὰρ εἴρηκε. Καὶ Σαπφὼ δ´	ἐν	τῷ βʹ ἔφη· Πολλὰ δ´
[11, 481]	δύο πλέαις κὰκ κεφαλᾶς. Καὶ	ἐν	τῷ δεκάτῳ· Λάταγες ποτέονται κυλιχνᾶν
[11, 470]	(ὁ ἥλιος) Ἔπειτα πορεύεται Ἡρακλῆς	ἐν	τῷ δέπαι τούτῳ (ἐς τὴν
[11, 498]	καὶ οὐδετέρως λέγουσιν. Ἡσίοδος δ´	ἐν	τῷ δευτέρῳ Μελαμποδίας σὺν τῷ
[11, 469]	δυσμαῖς ισου πατρὸς Ἡφαιστοτευχὲς δέπας,	ἐν	τῷ διαβάλλει πολὺν οἰδματόεντα πόντου
[11, 501]	Δέχεσθε φιάλας τάσδε βαλανειομφάλους, Ἐρατοσθένης	ἐν	τῷ ἑνδεκάτῳ περὶ Κωμῳδία τὴν
[11, 473]	Δίας ἐγκαθιδρύουσιν, ὡς Ἀντικλείδης (φησὶν	ἐν	τῷ Ἐξηγητικῷ γράφων οὕτως· Διὸς
[11, 476]	καὶ Φιλόξενος δ´ ὁ Κυθήριος	ἐν	τῷ ἐπι γραφομένῳ Δείπνῳ φησίν
[11, 487]	τοὔνομα. Φιλόξενος δ´ ὁ διθυραμβοποιὸς	ἐν	τῷ ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ μετὰ τὸ
[11, 502]	ιτάτους δύο ψυκτῆρας. (Μένανδρος δ´	ἐν	τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Χαλκεῖά φησιν·
[11, 480]	Ναί. (ΚΥΑΘΙΣ, κοτυλῶδες ἀγγεῖον. Σώφρων	ἐν	τῷ ἐπιγραφομένῳ μίμῳ Γυναῖκες αἳ
[11, 485]	καλεῖν τὴν κύλικα. Λυκόφρων δ´	ἐν	τῷ θʹ περὶ Κωμῳδίας παραθέμενος
[11, 507]	Ἔσχατον τὸν τῆς φιλοδοξίας χιτῶνα	ἐν	τῷ θανάτῳ αὐτῷ ἀποδυόμεθα, ἐν
[11, 466]	ποτήρια. Ἀντικλείδης δ´ ὁ Ἀθηναῖος	ἐν	τῷ ιϚ Νόστων. Περὶ Γρᾶ
[11, 479]	ὀτοβεῖ. (Μαρσύας δέ φησι τὸ	ἐν	τῷ ἰσχίῳ ὀστοῦν καλεῖσθαι ἄλεισον
[11, 506]	ἅπαντας, δῆλον καὶ ἐκ τῶν	ἐν	τῷ Ἴωνι ἐπιγραφομένῳ, ἐν ᾧ
[11, 476]	μόνον. Λυκοῦργος δ´ ὁ ῥήτωρ	ἐν	τῷ κατὰ Δημάδου Φίλιππόν φησι
[11, 483]	πλέονα ἄκρατον σπῶντας, ὡς Ὑπερείδης	ἐν	τῷ κατὰ Δημοσθένους. Καλλίξεινος δ´
[11, 481]	ὧν ἐπελαμβάνοντο οἱ πεντηκοστολόγοι. (Καὶ	ἐν	τῷ κατὰ Εὐέργου καὶ Μνησιβούλου
[11, 481]	Τοῦ κυμβίου μνημονεύει καὶ Δημοσθένης	ἐν	τῷ κατὰ Μειδίου ἀκολουθεῖν αὐτῷ
[11, 496]	υ> βραχὺ καὶ ὀξύνεται. Δημοσθένης	ἐν	τῷ κατὰ Μειδίου Ῥυτὰ καὶ
[11, 508]	Καὶ γὰρ Θεόπομπος ὁ Χῖος	ἐν	τῷ κατὰ τῆς Πλάτωνος διατριβῆς
[11, 492]	γίνεται· (τοῦτο δ´ ἐστὶ πόσις	ἐν	τῷ κράματι τυρὸν ἔχουσα καὶ
[11, 460]	ὁ Μαίας λίθινος, ὃν προσεύγμασιν	ἐν	τῷ κυλικείῳ λαμπρὸν ἐκτετριμμένον (Κρατῖνος
[11, 460]	ἐν Λήδᾳ· Ὡσπερεὶ σπονδὴν διδοὺς	ἐν	τῷ κυλικείῳ συντέτριφε τὰ ποτήρια.
[11, 489]	δὲ κατ´ ἐλάττω κύκλον συνεχόμενον	ἐν	τῷ μείζονι, καθ´ ὅσον συννεύειν
[11, 461]	ὁ Μεσσήνιος, ὁ Ἀριστοτέλους μαθητής,	ἐν	τῷ περὶ Ἀλκαίου μικροῖς φησιν
[11, 469]	φησὶ καλεῖσθαι Φιλήμων ὁ Ἀθηναῖος	ἐν	τῷ περὶ Ἀττικῶν Ὀνομάτων ἢ
[11, 505]	οἶδε Πλάτων ἰαμβίζειν. Ἕρμιππος δὲ	ἐν	τῷ περὶ Γοργίου Ὡς ἐπεδήμησε,
[11, 500]	δὲ Μηθυμναίων, ὡς Παρμένων φησὶν	ἐν	τῷ περὶ Διαλέκτου, σκύθος. Ἐκαλεῖτο
[11, 483]	Φωναῖς κύλικος εἶδος. Ἀπολλόδωρος δ´	ἐν	τῷ περὶ Ἐτυμολογιῶν Παφίους τὸ
[11, 466]	ῥήτωρ ὁ ἀπὸ Καλῆς ἀκτῆς	ἐν	τῷ περὶ Ἱστορίας Ἀγαθοκλέα φησὶ
[11, 464]	γῆς ὀπτᾶται. (Καὶ Ἀριστοτέλης δὲ	ἐν	τῷ περὶ Μέθης Αἱ Ῥοδιακαί,
[11, 463]	τοῦ γήρως δυσθυμίαν φησὶ Θεόφραστος	ἐν	τῷ περὶ Μέθης. (Διόπερ συνιοῦσι
[11, 461]	πεπωκέναι. Χαμαιλέων δ´ ὁ Ἡρακλεώτης	ἐν	τῷ περὶ Μέθης, εἴ γε
[11, 500]	μεθύσκεσθαι. ~Ἱερώνυμος δ´ ὁ Ῥόδιος	ἐν	τῷ περὶ Μέθης καὶ τὸ
[11, 496]	Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ καὶ Ἀριστοτέλης	ἐν	τῷ περὶ Μέθης Λυγκεύς τε
[11, 497]	τῷδε παρ´ Ἀρσινόης. Θεόφραστος δ´	ἐν	τῷ περὶ Μέθης τὸ ῥυτόν
[11, 465]	καὶ Βρόμιον. (Καὶ Θεόφραστος δ´	ἐν	τῷ περὶ Μέθης φησὶν ὅτι
[11, 467]	βλέπει. Κλεάνθης δ´ ὁ φιλόσοφος	ἐν	τῷ περὶ Μεταλήψεως ἀπὸ τῶν
[11, 471]	παράδος τὸ περιόν. (Κλεάνθης δ´	ἐν	τῷ περὶ Μεταλήψεως συγγράμματί φησι·
[11, 503]	Διονύσιος δὲ ὁ τοῦ Τρύφωνος	ἐν	τῷ περὶ Ὀνομάτων Τὸν ψυγέα,
[11, 505]	ἱστορεῖ καὶ Σωτίων. (Ἀριστοτέλης δ´	ἐν	τῷ περὶ Ποιητῶν οὕτως γράφει·
[11, 488]	ποτήριά φησιν ὁ Μυρλεανὸς Ἀσκληπιάδης	ἐν	τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος δύο
[11, 477]	οἴνοιο. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς	ἐν	τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος Σκύφει,
[11, 503]	τῶν ποτηρίων Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανὸς	ἐν	τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος φησὶν
[11, 498]	ἔπινεν. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς	ἐν	τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος φησὶν
[11, 496]	ΠΡΙΣΤΙΣ ὅτι ποτηρίου εἶδος προείρηται	ἐν	τῷ περὶ τοῦ βατιακίου λόγῳ.
[11, 478]	δ´ εἶναι Διονύσου. Πολέμων δ´	ἐν	τῷ περὶ τοῦ Δίου Κῳδίου
[11, 501]	φιάλην. Ἀπολλόδωρος δ´ ὁ Ἀθηναῖος	ἐν	τῷ περὶ τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ
[11, 462]	τῶν Ἱστοριῶν. Καὶ Πολέμων δ´	ἐν	τῷ περὶ τοῦ Μορύχου ἐν
[11, 469]	Ὑποβαλλομέναις, οὗ τὸ μαρτύριον παρέξομαι	ἐν	τῷ περὶ τοῦ ῥυτοῦ λόγῳ.
[11, 486]	ποιηθεῖσαι. Μνημονεύει (τοῦ Λύκωνος) Δημοσθένης	ἐν	τῷ (περὶ τοῦ στεφάνου κἀν
[11, 482]	ὥς φησιν Ἀντίοχος ὁ Ἀλεξανδρεὺς	ἐν	τῷ περὶ τῶν ἐν τῇ
[11, 465]	δ´ ἱστορεῖ Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης	ἐν	τῷ περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν
[11, 479]	ἄλεισον. (ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης	ἐν	τῷ περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν
[11, 484]	ἐκπώματος Περσικοῦ εἶδος ἀπὸ τῆς	ἐν	τῷ πίνειν λαβρότητος ὠνομασμένον. Πλατὺ
[11, 466]	τὸ ὕδωρ τὸν οἶνον, ὅπως	ἐν	τῷ πίνειν ὑδαρεστέρῳ χρῷντο τῷ
[11, 480]	κρατῆρα καὶ κυλιχνίδας. Καὶ Ἀλκαῖος	ἐν	τῷ ~(Πίνωμεν· τί τὰ λύχν´
[11, 466]	λδʹ (Ἔθος δ´ ἦν πρότερον	ἐν	τῷ ποτηρίῳ ὕδωρ ἐμβάλλεσθαι, μεθ´
[11, 473]	φησίν, οἴνου κάδον. (ΚΑΔΙΣΚΟΣ. Φιλήμων	ἐν	τῷ προειρημένῳ συγγράμματι ποτηρίου εἶδος.
[11, 478]	καὶ Ἀλκαῖος μνημονεύει. Διόδωρος δ´	ἐν	τῷ πρὸς Λυκόφρονα παρὰ Σικυωνίοις
[11, 477]	ξύλου. (Νίκανδρος δὲ ὁ Κολοφώνιος	ἐν	τῷ πρώτῳ τῶν Αἰτωλικῶν γράφει·
[11, 462]	τὴν Τρηχινίαν καλεομένην. Πολέμων δ´	ἐν	τῷ πρώτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον
[11, 500]	οἱ Λακεδαιμόνιοι προσηγόρευον. (ΤΑΒΑΙΤΑΣ Ἀμύντας	ἐν	τῷ πρώτῳ τῶν τῆς Ἀσίας
[11, 492]	ὃ οἴκοθεν ἦγ´ ὁ γεραιός	Ἐν	τῷ ῥά σφι κύκησε γυνὴ
[11, 467]	ὅτι (δεῖνόν ποτ´ ἦρεν ἀργυροῦν	ἐν	τῷ σκότῳ. {Β. Δεῖνον καὶ
[11, 498]	ἐν Ὀμφάλῃ· Οἶνος οὐκ ἔνι	ἐν	τῷ σκύφει, τὸ σκύφει ἰδίως
[11, 506]	(Ἃ δὲ περὶ Ἀλκιβιάδου εἴρηκεν	ἐν	τῷ Συμποσίῳ οὐδ´ εἰς φῶς
[11, 502]	Καὶ Μελέαγρος δ´ ὁ κυνικὸς	ἐν	τῷ Συμποσίῳ οὑτωσὶ γράφει· Κἀν
[11, 504]	Ξενοφῶντα πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχοντες, ὃς	ἐν	τῷ Συμποσίῳ φησίν· Ὁ δ´
[11, 468]	δὲ λέγειν, φησὶν ὁ Δίδυμος	ἐν	τῷ τοῦ δράματος ἐξηγητικῷ, ὅτι
[11, 474]	Ἀντίγονον περὶ Ζωγράφων φησίν· Ἀθήνησιν	ἐν	τῷ τοῦ Πειρίθου γάμῳ πεποίηκεν
[11, 500]	νομίζοντες ἐξαπατηθήσεσθαι· ἦν γὰρ οὐδὲν	ἐν	τῷ τρόπῳ Λακωνικὸν οὐδ´ ἁπλοῦν
[11, 486]	φέρωσι πόθων. ΛΟΥΤΗΡΙΟΝ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ	ἐν	τῷ τῶν ποτηρίων καταλόγῳ φησί·
[11, 508]	ἔτι δὲ Δημοχάρης ὁ ῥήτωρ	ἐν	τῷ ὑπὲρ Σοφοκλέους πρὸς Φίλωνα,
[11, 500]	καὶ τριήρης εἶδος ἐκπώματος Ἐπίνικος	ἐν	Ὑποβαλλομέναις δεδήλωκε. Προείρηται δὲ τὸ
[11, 497]	ἢ τῶν ῥυτῶν. Ἐπίνικος δ´	ἐν	Ὑποβαλλομέναις· Καὶ τῶν ῥυτῶν τὰ
[11, 469]	τοῦ ποτηρίου τούτου καὶ Ἐπίνικος	ἐν	Ὑποβαλλομέναις, οὗ τὸ μαρτύριον παρέξομαι
[11, 502]	τῆς Θρᾳκικῆς εὐδοκιμοῦντα. (ΧΥΤΡΙΔΕΣ. Ἄλεξις	ἐν	Ὑποβολιμαίῳ· Ἐγὼ Πτολεμαίου τοῦ βασιλέως
[11, 495]	προάροις φησὶ Πάμφιλος. (ΠΕΛΙΚΑΙ. Καλλίστρατος	ἐν	Ὑπομνήμασι Θρᾳττῶν Κρατίνου ἀποδίδωσι κύλικα.
[11, 495]	μὲν τὴν κύλικα, Εὐφρόνιος δὲ	ἐν	Ὑπομνήμασι τοὺς χόας. (ΠΕΛΛΑ ἀγγεῖον
[11, 479]	εὐδειπνίας. (Ἡγήσανδρος δ´ ὁ Δελφὸς	ἐν	Ὑπομνήμασιν, ὧν ἀρχὴ Ἐν τῇ
[11, 500]	ποτήριον ποιὸν Ῥίνθων ἐν Ἡρακλεῖ·	Ἐν	ὑστιακῷ τε καθαρὸν ἐλατῆρα σὺ
[11, 462]	στεφάνους, ἄλλος δ´ εὐῶδες μύρον	ἐν	φιάλῃ παρατείνει· κρατὴρ δ´ ἕστηκεν
[11, 472]	ἀνέθηκεν. (Ἀπολλόδωρος δ´ ὁ Γελῷος	ἐν	Φιλαδέλφοις ἢ Ἀποκαρτεροῦντί φησιν· Ἐφεξῆς
[11, 496]	ῥυτῶν. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Διώξιππος	ἐν	Φιλαργύρῳ καὶ Ἀριστοτέλης ἐν τῷ
[11, 472]	Προπίνων θηρίκλειον τρικότυλον. Καὶ Διώξιππος	ἐν	Φιλαργύρῳ· Τῆς θηρικλείου τῆς μεγάλης
[11, 469]	Γλωσσῶν. Στέφανος δ´ ὁ κωμικὸς	ἐν	Φιλολάκωνί φησι· (Τούτῳ προέπιεν ὁ
[11, 466]	ὡς οὔ οἱ πατρώι´ ἐνηέι	ἐν	φιλότητι δάσσαιντ´, ἀμφοτέροισι δ´ αἰεὶ
[11, 472]	πολυτελῆ ποτήρια ἕτερα. Ἀριστοφῶν δ´	ἐν	Φιλωνίδῃ· Τοιγαροῦν ἐμοὶ μὲν ἀρτίως
[11, 486]	τινα ποτήρια, ὧν μνημονεύει Ἀνάξιππος	ἐν	Φρέατι λέγων οὕτως (Σὺ δὲ
[11, 483]	τρυγός· οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς νήφειν	ἐν	φυλακῇ τῇδε δυνησόμεθα, ὡς τῆς
[11, 460]	ἐκτετριμμένον (Κρατῖνος δ´ ὁ νεώτερος	ἐν	Χείρωνι· Πολλοστῷ δ´ ἔτει ἐκ
[11, 498]	τῷ Ὁμήρῳ τῇ (Ἀρήτῃ δ´	ἐν	χερσὶ τίθει δέπας ἀμφικύπελλον. Καὶ
[11, 476]	Δείπνῳ φησίν Πίνετο νεκτάρεον πῶμ´	ἐν	χρυσέαις προτομαῖς ταύρων κεραστῶν, ἔβρεχον
[11, 503]	ἀναψῦξαι. Αἰσχύλος Νεανίσκοις· Σαύρας ὑποσκίοισιν	ἐν	ψυκτηρίοις. (Εὐριπίδης Φαέθοντι· Ψυκτήρια δένδρεα
[11, 469]	ἐν δευτέρῳ Ἡρακλείας τὸ δέπας	ἐν	ᾧ διέπλευσεν (ὁ Ἡρακλῆς τὸν
[11, 476]	φάσκοντες. Καὶ τὸ ἀγγεῖον δ´	ἐν	ᾧ κιρνᾶται ὁ οἶνος κρατὴρ
[11, 506]	τῶν ἐν τῷ Ἴωνι ἐπιγραφομένῳ,	ἐν	ᾧ πρῶτον μὲν κακολογεῖ πάντας
[11, 480]	ὧν καλεῖται τό τε κυλικεῖον,	ἐν	ᾧ τίθεται τόπῳ τὰ ποτήρια,
[11, 473]	ποτηρίου εἶδος. Ἀγγεῖον δ´ ἐστὶν	ἐν	ᾧ τοὺς κτησίους Δίας ἐγκαθιδρύουσιν,
[11, 480]	φιάλαι γʹ ἐπίχρυσοι. ~(Ναὸς Βυζαντίων,	ἐν	ᾧ Τρίτων κυπαρίσσινος ἔχων κρατάνιον
[11, 479]	γράφει καὶ ταῦτα· Ναὸς Μεταποντίνων,	ἐν	ᾧ φιάλαι ἀργυραῖ ρλβʹ οἰνοχόαι
[11, 465]	κιρνάμενον. Ἡσθέντες οὖν τῇ κράσει	ἐν	ᾠδαῖς ἔμελπον τὸν Διόνυσον, χορεύοντες
[11, 508]	τὴν ἀρχὴν παραλαβόντος Παρμενίων αὐτὸν	ἐν	Ὠρεῷ λαβὼν ἀπέκτεινεν, ὥς φησι
[11, 503]	κυπαρίσσου στέφανος καὶ οἶνος κεκραμένος	ἐν	ᾠῷ χρυσῷ, οὗ αὐτὸς βασιλεὺς
[11, 483]	Λακεδαίμονι δὲ κατὰ τὰς ἑορτάς,	ἔν	τε τοῖς ἐπινικίοις καὶ τοῖς
[11, 506]	εἰς φῶς λέγεσθαί ἐστιν ἄξιον,	ἔν	τε τῷ προτέρῳ τῶν εἰς
[11, 507]	ἐπὶ πλεῖον τῶν συνήθων ἀθυμούντων	ἔν	τινι συνουσίᾳ Πλάτων συμπαρὼν λαβὼν
[11, 488]	ὁ τορευτὴς ἐπεδείκνυεν, φησίν, ἡμῖν	ἔν	τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις τὴν τῶν
[11, 466]	μία. Οἰνοφόρον βαρβαρικὸν ἀργυροῦν ποικίλον	ἕν.	Ἄλλα ποτήρια παντοδαπὰ μικρὰ κθʹ
[11, 503]	ἐνέσται τοῖς θεοῖσιν; {Β. Οὐδὲ	ἕν,	(ἂν μὴ κεράσῃ τις. {Α.
[11, 497]	κλεψύδραν κρουνιζόμενον. Ἀμφότερα δ´ οἰωνίζομαι.	Ἕν	ἐστιν ἐλέφας— {Β. Ἐλέφαντας περιάγει
[11, 503]	τοῖς θεοῖσιν; {Β. Οὐδὲ ἕν,	(ἂν	μὴ κεράσῃ τις. {Α. Ἴσχε,
[11, 487]	Ἀφροδίτης Γοναῖς· Ἐγὼ ´πιδείξω καθ´	ἕν·	ὃς ἂν τὸν κότταβον ἀφεὶς
[11, 477]	οἶδ´ ἐγώ, ἀλλ´ ἢ δαπίδιον	ἓν	ἀγαπητὸν ποικίλον, ~Πέρσας ἔχον καὶ
[11, 467]	ἡ γραῦς, ἄλλο δ´ οὐδὲ	ἓν	βλέπει. Κλεάνθης δ´ ὁ φιλόσοφος
[11, 465]	Ὀδυσσεὺς ὤπασεν Μελιηδέα οἶνον ἐρυθρόν,	(ἓν	δέπας ἐμπλήσας, ὕδατος δ´ ἀνὰ
[11, 491]	χρύσειαι νεμέθοντο» (οὐχ ὡς περὶ	ἓν	ἕκαστον ἀκουστέον· γενήσονται γὰρ οὕτως
[11, 465]	δ´ ἐν Κύκλωπι· Ἔγχευε δ´	ἓν	μὲν δέπας κίσσινον μελαίνας σταγόνος
[11, 478]	ὃν ὅμοιον ὄντα τῷ προειρημένῳ	ἓν	οὖς ἔχειν. Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ
[11, 466]	δὲ ἐξημύστισε φασί, τὸ ἐφ´	ἓν	πνεῦμα πιεῖν, ὡς ὁ κωμικὸς
[11, 477]	κώθωνος εὖ μάλα προβεβηκότος, λαβὼν	ἓν	τῶν κιβωρίων ὡς ἐξοινῶν (καὶ
[11, 502]	πυθμένι χρυσοῖ ὑπέκειντο ἀστράγαλοι. Σῆμος	δ´ἐν	Δήλῳ ἀνακεῖσθαί φησι χαλκοῦν φοίνικα,
[11, 476]	λέγων· Ἀνδροδάμαντα δ´ ἐπεὶ Φῆρες	δάεν	ῥιπὰν μελιηδέος οἴνου, ἐσσυμένως ἀπὸ
[11, 502]	Φιλαργύρῳ· Παρ´ Ὀλυμπίχου δὲ θηρικλείους	ἔλαβεν	ἕξ, ιτάτους δύο ψυκτῆρας. (Μένανδρος
[11, 471]	πλῆρες, ἀφρίζον, ἕκαστος δεξιτερᾷ δ´	ἔλαβεν.	Καὶ Εὔβουλος ἐν μὲν Δόλωνι·
[11, 466]	μὲν παρθένος παρὰ ταῖς Νηρῇσι	διέτριβεν,	αὐτὸς δὲ τὰς τοῦ (Ποσειδῶνος
[11, 502]	κύαθος δ´ ἦν ἀργυροῦς, (τἀκπώματα)	ἦγεν	δύο δραχμάς, κυμβίον δὲ τέτταρας,
[11, 499]	τε σκαφίδες τε τετυγμένα, τοῖς	ἐνάμελγεν.	Εἰ μὴ σκύφος οἷον σκύθος
[11, 502]	θέσθαι Ἀργείους καὶ Αἰγινήτας Ἀττικὸν	μηδὲν	προσφέρειν πρὸς τὰς θυσίας μηδὲ
[11, 503]	Ἴσχε, τὸν ᾠδὸν λάμβανε. Ἔπειτα	μηδὲν	τῶν ἀπηρχαιωμένων τούτων περάνῃς, τὸν
[11, 505]	εἰκόνος, εἰπόντος τοῦ Πλάτωνος, ὅτε	εἶδεν	αὐτόν, (Ἥκει ἡμῖν ὁ καλός
[11, 462]	(ὅτι Λιβύων τῶν Νομάδων τινὲς	οὐδὲν	ἄλλο κέκτηνται ἢ κύλικα καὶ
[11, 466]	ἄμφωτον. ἀμφικύπελλον δὲ λέγων αὐτὸ	οὐδὲν	ἄλλο σημαίνει ἢ ὅτι ἦν
[11, 463]	Οἳ τῶν πέλας (οὐδέν´ ἀδικοῦμεν	οὐδέν.	Ἆρ´ οὐκ οἶσθ´ ὅτι τὸ
[11, 466]	τὸν παρ´ αὐτοῖς αὐτῷ παραβαλλόμενον	οὐδὲν	διάφορον εἶναι χαλκοῦ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
[11, 497]	τοῦτό γ´ ἐκπέπωκα πολλάκις. {Β.	Οὐδὲν	ἐλέφαντος γὰρ διαφέρεις οὐδὲ σύ.
[11, 500]	ἥκιστα νομίζοντες ἐξαπατηθήσεσθαι· ἦν γὰρ	οὐδὲν	ἐν τῷ τρόπῳ Λακωνικὸν οὐδ´
[11, 482]	κτῆσιν παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν οὖν	οὐδὲν	ἐχρῶντο τότε οὐδὲ κοτύλῃ. (Κρατῆρα
[11, 461]	πλουτεῖν προτιμῶσι τὴν μέθην ταύτην,	οὐδὲν	θαυμαστόν. Οὐκ ἔχοντες γὰρ ἑτέραν
[11, 487]	τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην, μάνης δ´	οὐδὲν	λατάγων ἀίει· τὴν δὲ τάλαιναν
[11, 474]	{ΣΤΡ. Ποῖον; τὸ πλοῖον; {Α.	Οὐδὲν	οἶσθας, ἄθλιε. (Καὶ μετ´ ὀλίγα·
[11, 491]	Καὶ πάλιν· Τῆμος ἀποκρύπτουσι Πελειάδες.	Οὐδὲν	οὖν ἄπιστον καὶ Ὅμηρον τὰς
[11, 471]	κάτοπτρον φύσεος; ἢν πλῆρες δοθῇς,	οὐδέν	ποτ´ ἄλλο. Δεῦρο δή, γεμίσω
[11, 471]	ἐν μὲν Δόλωνι· Διένιψα δ´	οὐδὲν	σκεῦος οὐδεπώποτε· (καθαρώτερον γὰρ τὸν
[11, 465]	ἐξ ἀδίκων φανερῶς ᾖ μεμηχανημένα,	οὐδὲν	τούτῳ αἰσχύνονται. Πολὺ γὰρ ηὔξηται
[11, 505]	πρὸς τοὺς παρόντας εἶπεν ὅτι	οὐδὲν	τούτων οὔτ´ εἶπεν οὔτ´ ἤκουσε
[11, 462]	προτέρων, ἢ στάσιας σφεδανάς, τοῖς	οὐδὲν	χρηστὸν ἔνεστι, ~(θεῶν δὲ προμηθείην
[11, 498]	Τηλεβόης δὲ Πτερέλεῳ· τοῦτον ἑλὼν	ἀπέπλεεν.	Ὁμοίως εἴρηκε καὶ Ἀνακρέων· Ἐγὼ
[11, 478]	Πάντῃ δ´ ἀμφὶ νέκυν κοτυλήρυτον	ἔρρεεν	αἷμα. Καί· Πολλὰ μεταξὺ πέλει
[11, 475]	μέλιτος, τό ῥά οἱ προφερέστερον	ἦεν.	Ἀλλαχοῦ δέ φησιν· Καὶ χρύσεια
[11, 488]	χρύσειοι πάμφαινον· ἀτὰρ περὶ κουλεὸν	ἦεν	ἀργύρεον. Ἀπελλῆς μὲν οὖν ὁ
[11, 492]	Διὸς ἀστήρ, ἐξ οὗ καὶ	γενεῆθεν	ἀκούομεν, ἀλλὰ μάλ´ αὕτως εἴρητ´.
[11, 504]	ζηλοτυπίαν, ἢ τάχα φιλονίκως εἶχον	ἀρχῆθεν	πρὸς ἑαυτοὺς οἱ ἄνδρες οὗτοι,
[11, 463]	γ´, ἐράνου τινός, πανηγυρίσας ἥδιστ´	ἀπῆλθεν	οἴκαδε. Καὶ κατὰ τὴν καλὴν
[11, 479]	πολιτείᾳ, φησίν· ὁ καλούμενος κότταβος	παρῆλθεν	εἰς τὰ συμπόσια καὶ περὶ
[11, 507]	ἡ τοῦ Πατρόκλου ψυχὴ Ἄιδόσδε	κατῆλθεν	ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦς´ ἀνδροτῆτα
[11, 461]	καταφεύγουσιν εἰκότως ἐπὶ τὸν οἶνον.	(Ὅθεν	δὴ καὶ τὰ μεγάλα τῶν
[11, 479]	καὶ τὸ τῶν χειρῶν κοῖλον·	ὅθεν	καὶ κοτυλήρυτον αἷμα τὸ ἀμφοτέραις
[11, 465]	θεῷ κιρνάναι, εἶτ´ αὐτοὺς προσφέρεσθαι·	ὅθεν	καὶ Λιμναῖον κληθῆναι τὸν Διόνυσον,
[11, 477]	Διδυμαίου Διὸς κισσοῦ σπονδοποιέονται πετάλοισιν,	ὅθεν	τὰ ἀρχαῖα ἐκπώματα κισσύβια φωνέεται.
[11, 501]	τῶν ἐν ταῖς γυναικείαις πυέλοις,	ὅθεν	τοῖς σκαφίοις ἀρύουσιν. Τίμαρχος δ´
[11, 508]	τις ἐπίσταιτο γεωμετρεῖν ἢ φιλοσοφεῖν.	Ὅθεν	Φιλίππου τὴν ἀρχὴν παραλαβόντος Παρμενίων
[11, 475]	αὐτὸν δείκνυσθαι τὸ δέπας τὸ	δοθὲν	Ἀλκμήνῃ ὑπὸ Διός, ὅτε Ἀμφιτρύωνι
[11, 468]	κύκλῳ τὴν φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν	ἔνδοθεν	οἷον δακτύλων, ἢ ἐπεὶ περιείληπται
[11, 492]	(πὰρ δὲ δέπας περικαλλές, ὃ	οἴκοθεν	ἦγ´ ὁ γεραιός Ἐν τῷ
[11, 487]	Πὰρ δὲ δέπας περικαλλές, ὃ	οἴκοθεν	ἦγ´ ὁ γεραιός, χρυσείοις ἥλοισι
[11, 502]	τ´ εἶπα (δύο γὰρ ἦγον	οἴκοθεν)	τἀκπώματ´ εἰς τὸ φανερὸν ἐκνενιτρωμένα
[11, 490]	ἐοικὸς ὀρειᾶν γε Πελειάδων μὴ	τηλόθεν	Ὠαρίων´ ἀνεῖσθαι. Σύνεγγυς γάρ ἐστιν
[11, 482]	χρυσέοισι κυπέλλοις υἷες Ἀχαιῶν δειδέχατ´	ἄλλοθεν	ἄλλος ἀνασταδόν ἢ διάφορος ἦν
[11, 477]	τοῦ δε δειου ἀργύριον οὗτος	οὐδαμόθεν,	εὖ οἶδ´ ἐγώ, ἀλλ´ ἢ
[11, 491]	δ´ ἄρ´ ὑπήλυθε θάμνους ἐξ	ὁμόθεν	πεφυῶτας, ὃ μὲν φυλίης, ὃ
[11, 475]	οἰὸς ἀώτῳ· (καὶ Εὐφορίων· Ἠέ	ποθεν	ποταμῶν κελέβῃ ἀποήφυσας ὕδωρ. Ἀνακρέων·
[11, 466]	ποικίλαις ἰδέαις ποτηρίων, παντὸς τοῦ	πανταχόθεν	κατακομιζομένου κεράμου τὴν ἰδέαν μιμούμενοι.
[11, 466]	εἶναι, ἵν´ ᾖ περίποτον, τὸ	πανταχόθεν	πίνειν ἐπιτήδειον. Παρθένιος δὲ διὰ
[11, 470]	παρ´ Ἀττικοῖς ἀπὸ τοῦ σχήματος	ὀνομασθέν,	φησὶν Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις. (ΘΗΡΙΚΛΕΙΟΣ.
[11, 477]	φησίν, κατ´ ἀρχὰς ἐκ κισσίνου	κατασκευασθὲν	ξύλου. (Νίκανδρος δὲ ὁ Κολοφώνιος
[11, 498]	ἐπὶ νῶτ´ ἐπεμαίετο. Τῷ δ´	ἐπόπισθεν	σκύπφον ἔχων ἑτέρῃ, ἑτέρῃ δὲ
[11, 466]	τοῖς νεανίαις, λευκὸν ἀντείνουσα πῆχυν.	Ἐντεῦθεν	ἐννοοῦμεν τοὺς παρ´ Αἰσχύλῳ ἀγκυλητοὺς
[11, 464]	ὧν τὸ γινόμενον τῷ οἴνῳ	παραχυθὲν	οὕτω τὰς μέθας ἵστησιν (ὥστε
[11, 461]	τοῖς Ἕλλησιν, ἀλλὰ νεωστὶ εὑρέθη	πεμφθὲν	ἐκ τῶν βαρβάρων. Ἐκεῖνοι γὰρ
[11, 465]	Λιμναῖον κληθῆναι τὸν Διόνυσον, ὅτι	μιχθὲν	τὸ γλεῦκος τῷ ὕδατι τότε
[11, 466]	ἐκ τῶν κάτω μερῶν, ἐστενωμένον	ἄνωθεν.	(ΒΑΥΚΑΛΙΣ. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ αὕτη,
[11, 475]	καρχήσιον. ~(Ἔχει δὲ τοῦτο κεραίας	ἄνωθεν	νευούσας ἐφ´ ἑκάτερα τὰ μέρη,
[11, 488]	δέχεσθαι. Οἳ μὲν οὖν λέγουσιν	ἔξωθεν	δεῖν ἐμπείρεσθαι τοὺς χρυσοῦς ἥλους
[11, 488]	ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ οὐχ ὅτι	ἔξωθεν	πρόσκεινται καὶ πεπαρμένοι εἰσίν, (ἀλλ´
[11, 468]	οἷόν τε τοὺς δακτύλους διείρειν	ἑκατέρωθεν·	ἄλλοι δὲ τὸ ἐν κύκλῳ
[11, 468]	ἐστιν οἷόν τε τοὺς δακτύλους	ἑκατέρωθεν	διείρειν. Οἳ δὲ τὸ ἔχον
[11, 501]	ὃν τρόπον ἀμφιφορεὺς λέγεται ὁ	ἀμφοτέρωθεν	κατὰ τὰ ὦτα δυνάμενος φέρεσθαι,
[11, 481]	μέσας, γαστροιίδας, οὐκ ἀβούλως, ἀλλὰ	πόρρωθεν	κατεσκευασμέναι αὔθ´ ὅπως ἀνεκλογίστως πλεῖστος
[11, 477]	τὰ λεγόμενα σκυφία διὰ τὸ	κάτωθεν	εἰς στενὸν συνῆχθαι ὡς τὰ
[11, 466]	θερμοποτὶς παρὰ Κρησίν. ΑΡΥΒΑΛΛΟΣ ποτήριον	κάτωθεν	εὐρύτερον, ἄνω δὲ συνηγμένον, ὡς
[11, 497]	εἶναι, ἐξ ὧν κρουνιζόντων λεπτῶς	κάτωθεν	πίνουσιν, ὠνομάσθαι τε ἀπὸ τῆς
[11, 486]	τόδε σοί, Παφίη, ζωραῖς μύρρῃσι	θυωθὲν	κεῖται πορφυρέης Λέσβιον ἐξ ὑέλου.
[11, 489]	Ἄρατός φησιν ἐπ´ αὐτῶν· (Οὐρανῷ	αἰὲν	ἄρηρεν ἀγάλματα νυκτὸς ἰούσης. Περιττῶς
[11, 491]	δ´ ἐκ πέτρης μέγας αἰετὸς	αἰὲν	ἀφύσσων γαμφηλῇ φορέεσκε ποτὸν Διὶ
[11, 463]	χρηστὸν ἔνεστι, ~(θεῶν δὲ προμηθείην	αἰὲν	ἔχειν ἀγαθόν. (Καὶ ὁ χαρίεις
[11, 474]	Χαιρέστρατος ἑκατὸν ἂν τῆς ἡμέρας	ἔκλαιεν	οἴνου κανθάρους. Νικόστρατος Διαβόλῳ· Ἡ
[11, 482]	Τοῦτον δ´ ὁσάκις ἐπί τι	πληρώσαιεν,	ἀποσπείσαντες τοῖς θεοῖς ἐκ τῆς
[11, 497]	Πηγάσου τὴν πύρπνοον Χίμαιραν εἰσηκοντικώς.	Εἶεν,	δέχου καὶ τοῦτο. Ἐκαλεῖτο δὲ
[11, 482]	Εἰ δέ ποτε πλεῖον πιεῖν	βουληθεῖεν,	προσπαρετίθεσαν τοὺς καλουμένους κοτύλους, κάλλιστα
[11, 507]	Εἰ δ´ οὖν καὶ Πλάτωνος	φήσειέν	τις εἶναι τὸν λόγον, οὐχ
[11, 494]	κἀγάθ´ οἱ θεοὶ τῷ δημιουργῷ	δοῖεν,	ὃς ἐποίησέ σε, τῆς συμμετρίας
[11, 486]	κοὐ ψευδές, νῆστις τρεῖς χόας	ἐξέπιεν·	ἧς τόδε σοί, Παφίη, ζωραῖς
[11, 507]	εἴη ἡγεῖσθαι τῆς σχολῆς, καὶ	προέπιεν	Ἀπολλοδώρῳ. Καὶ ὃς εἶπεν Ἥδιον
[11, 469]	κωμικὸς ἐν Φιλολάκωνί φησι· (Τούτῳ	προέπιεν	ὁ βασιλεὺς κώμην τινά. {Β.
[11, 469]	τρεῖς χωρεῖν χοᾶς, Ἄλκωνος ἔργον.	Προὔπιεν	δέ μοί ποτε ἐν Κυψέλοις
[11, 480]	τοι πέμπω μεταδόρπιον. Ἐν ξυνῷ	κεν	εἴη συμπόταισίν τε γλυκερὸν καὶ
[11, 466]	ὃ τὸν οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ	κεν	ἐν κύλικι πρότερον κεράσειέ τις
[11, 462]	προχειρότερον) οὐχ ὕβρις πίνειν ὁπόσον	κεν	ἔχων ἀφίκοιο οἴκαδ´ ἄνευ προπόλου,
[11, 509]	Πελληνεύς, ὃς οὐ μόνῳ Πλάτωνι	ἐσχόλακεν,	ἀλλὰ καὶ Ξενοκράτει. Καὶ οὗτος
[11, 489]	τῷ μείζονι, καθ´ ὅσον συννεύειν	συμβέβηκεν	εἰς ὀξὺ τὸν φυσικὸν τοῦ
[11, 509]	αὐτὸν καὶ τῶν γνωρίμων τινὰς	κεκωμῴδηκεν	ὡς καὶ ἐπ´ ἀργυρίῳ συκοφαντοῦντας,
[11, 460]	τε, στεφάνους δ´ ἐπὶ κρασὶν	ἔθηκεν.	Ἅπερ ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς πόσεως,
[11, 468]	Πέμπτῳ δ´ ἀμφίθετον φιάλην ἀπύρωτον	ἔθηκεν.	(Ἔδοξε γὰρ ἔκπωμα εἶναι· ἐστὶ
[11, 472]	(Τὰ χρυσᾶ θηρίκλεια ὑπόξυλα Νεοπτόλεμος	ἀνέθηκεν.	(Ἀπολλόδωρος δ´ ὁ Γελῷος ἐν
[11, 508]	ἀπρεπεῖς, οὓς καταφρονῶν τῶν ἀναγνωσομένων	συνέθηκεν,	ὥσπερ καὶ οἱ πολλοὶ τῶν
[11, 474]	ἐν τῷ τοῦ Πειρίθου γάμῳ	πεποίηκεν	(Ἵππυς τὴν μὲν οἰνοχόην καὶ
[11, 471]	Νικοδήμου καὶ κύλικα θηρικλείαν λαβὼν	ἐπανῆκεν.	Ἀδαῖος δ´ ἐν τοῖς περὶ
[11, 504]	Οὐδεμίαν ἡ γραῦς ὅλως κύλικα	παρῆκεν,	ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλῳ. Καὶ
[11, 474]	γυναικεῖον κοσμάριόν ἐστιν κάνθαρος Ἀντιφάνης	εἴρηκεν	ἐν Βοιωτίᾳ. (ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ. Καλλίξεινος ὁ
[11, 490]	Σιμωνίδης δὲ τὰς Πλειάδας Πελειάδας	εἴρηκεν	ἐν τούτοις· (Δίδωτι δ´ εὖχος
[11, 506]	φάσκων. (Ἃ δὲ περὶ Ἀλκιβιάδου	εἴρηκεν	ἐν τῷ Συμποσίῳ οὐδ´ εἰς
[11, 479]	δ´ Αἰσχύλος ἐν Ἠδωνοῖς κοτύλας	εἴρηκεν·	Ὃ δὲ χαλκοδέτοις κοτύλαις ὀτοβεῖ.
[11, 499]	Οὐδετέρως δὲ Δίφιλος ἐν Ἀδελφοῖς	εἴρηκεν·	(Ὦ τοιχωρύχον ἐκεῖνο καὶ τῶν
[11, 462]	ἐν φιάλῃ παρατείνει· κρατὴρ δ´	ἕστηκεν	μεστὸς ἐυφροσύνης· ἄλλος δ´ οἶνος
[11, 461]	ἀργυροῦν εἶναι. Ἐν τούτοις ἀγνοεῖν	ἔοικεν	ὁ Χαμαιλέων ὅτι οὔκ ἐστι
[11, 508]	πείθοι δ´ ἡμᾶς, τί πλέον;	ἔοικεν	οὖν ὁ Πλάτων οὐ τοῖς
[11, 489]	Ὁ μὲν γὰρ οὐρανὸς ἀργύρῳ	προσέοικεν,	οἱ δὲ ἀστέρες χρυσῷ διὰ
[11, 467]	Στράττιδος ἐκ Μηδείας· Οἶσθ´ ᾧ	προσέοικεν,	ὦ Κρέων, τὸ βρέγμα σου;
[11, 481]	ἀκράτου κυμβία ἐκάρωσεν ὑμᾶς. {Β.	Ἀνακεχαίτικεν	μὲν οὖν. Ἄλεξις Ἱππεῖ· ~Τά
[11, 493]	ὅ, οἷον· Ἔνθα δὲ Σίσυφος	ἔσκεν,	ὃ κέρδιστος γένετ´ ἀνδρῶν. Ἐλλείπει
[11, 466]	δέπας, δι´ οὗ Διὶ μόνῳ	σπένδεσκεν	Ἀχιλλεύς. Καλεῖται δὲ δέπας ἤτοι
[11, 466]	Οὐδέ τις ἄλλος οὔτ´ ἀνδρῶν	πίνεσκεν	ἀπ´ αὐτοῦ οὔτε τεῳ σπένδεσκε
[11, 466]	αὐτὸς δὲ τὰς τοῦ (Ποσειδῶνος	ἔβοσκεν	ἵππους· καί ποτε (καὶ) κύματος
[11, 493]	(Τοῦτο γὰρ ἐπὶ δύο τάσσεσθαι	πέφυκεν,	ὡς καὶ ἐπὶ τούτων· Οἴσετε
[11, 472]	τρυφῶσαν, ἴσον ἴσῳ κεκραμένην, (προσφέρων	ἔδωκεν·	οἶμαι, χρηστότητος οὕνεκα. Εἶτ´ ἐλευθέραν
[11, 507]	ταύτην ἔχοντα τὴν ἐπιγραφὴν διάλογον	ἐξέδωκεν.	(Ἡγήσανδρος δὲ ὁ Δελφὸς ἐν
[11, 464]	πολλὰ πνεῦμα Διωνύσοιο πρὸς Ὕβριος	ἔκβαλεν	ἀκτάς. Ἐγὼ δὲ εὖ οἶδα
[11, 482]	Ἦτοι ὃ καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι	ἔμελλεν	χρύσεον ἄμφωτον. Ἀντίμαχος δ´ ἐν
[11, 492]	ἐπόψιαι ὀφθαλμοῖσιν. Οὐ μέν πως	ἀπόλωλεν	ἀπευθὴς ἐκ Διὸς ἀστήρ, ἐξ
[11, 468]	ἔκπωμα δακτυλωτόν, ἄχραντον πυρί, Πελίου	μὲν	ἆθλον, Κάστορος δ´ ἔργον ποδῶν.
[11, 504]	Οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς, ἢν	μὲν	ἀθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ
[11, 505]	~(Μαντεύομαι δὲ περὶ Κύρου τὰ	μὲν	ἄλλα στρατηγὸν αὐτὸν ἀγαθὸν εἶναι
[11, 488]	καὶ τοῦτο λέγεται ὅτι οἱ	μὲν	ἄλλοι μογοῦντες ἐβάσταζον τὸ ποτήριον,
[11, 501]	ἐξ ἑκατέρου μέρους, ἢ τὸ	μὲν	ἀμφὶ σημαίνει τὸ περί, τοῦτο
[11, 491]	κατὰ τὴν τελευταίαν ὑπόληξιν, ἕκαστον	μὲν	ἂν λέγοιτο καθὸ τέτταρες αἱ
[11, 481]	διὰ τούτων· Εἶτ´ ἐκεραμεύσαντο τοῖς	μὲν	ἀνδράσιν ποτήρια πλατέα, τοίχους οὐκ
[11, 477]	αὐτῷ· Καὶ γὰρ ὃ Θρηικίην	μὲν	ἀνήνατο χανδὸν ἄμυστιν ζωροποτεῖν, ὀλίγῳ
[11, 491]	δ´ ἀέξετο πᾶσι μέλεσσι. Τὸν	μὲν	ἄρα τρήρωνες ὑπὸ ζαθέῳ τράφον
[11, 482]	καὶ μόνον ὀνόματι διαλλάσσει Τοὺς	μὲν	ἄρα χρυσέοισι κυπέλλοις υἷες Ἀχαιῶν
[11, 502]	κὠμφαλωτὰς χρυσίδας. (Ἀθηναῖοι δὲ τὰς	μὲν	ἀργυρᾶς φιάλας ἀργυρίδας λέγουσι, χρυσίδας
[11, 472]	δ´ ἐν Φιλωνίδῃ· Τοιγαροῦν ἐμοὶ	μὲν	ἀρτίως ὁ δεσπότης δι´ ἀρετὴν
[11, 470]	τὴν παροιμίαν αἰεί ποτ´ εὖ	μὲν	ἀσκός, εὖ δὲ θύλακος ἅνθρωπός
[11, 480]	καὶ αἱ Ἀττικαί. Καὶ τῶν	μὲν	Ἀττικῶν μνημονεύει Πίνδαρος ἐν τοῖσδε·
[11, 469]	πρὸς τὰς Ἀθήνησι θηρικλείους, Ἀθηναίων	μὲν	αὐτὰς τοῖς πλουσίοις διὰ τὰ
[11, 502]	χωροῦντα. Τοῦτον οὖν ἐμπλησάμενον πρῶτον	μὲν	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει
[11, 478]	τι καλοῦσι κοτύλην. Θουκυδίδης· Ἐδίδοσαν	μὲν	αὐτῶν ἑκάστῳ ἐπὶ ὀκτὼ μῆνας
[11, 466]	νέομεν ψευδῆ πρὸς ἀκτάν· ὃς	μὲν	ἀχρήμων, ἀφνεὸς τότε, τοὶ δ´
[11, 477]	δὲ ποιμένων ἔρρει λεώς, ὃ	μὲν	γάλακτος κίσσινον φέρων σκύφος πόνων
[11, 504]	κἀκ τῶν αὐτῶν ὑποθέσεων. Συμπόσια	μὲν	γὰρ γεγράφασιν ἀμφότεροι, καὶ ἐν
[11, 470]	ὠκεανὸν προλιποῦς´ οὐρανὸν εἰσαναβῇ· (τὸν	μὲν	γὰρ διὰ κῦμα φέρει πολυήρατος
[11, 488]	καὶ τὰ τούτοις ὅμοια· ἕνα	μὲν	γὰρ εἶναι πυθμένα τὸν κατὰ
[11, 470]	ποτηρίου. Λέγει δ´ οὕτως· Ἠέλιος	μὲν	γὰρ ἔλαχεν πόνον ἤματα πάντα,
[11, 466]	νὴ τὸν Οὐρανόν, ὑπερήφανα. Ἐγὼ	μὲν	(γὰρ) ἐξέστην ἰδών. Κρατῆρες ἀργυροῖ,
[11, 505]	ὁ πεπλασμένα θαύματα εἰδώς. (Παρμενίδῃ	μὲν	γὰρ καὶ ἐλθεῖν εἰς λόγους
[11, 461]	ἀρχαῖοι μεγάλοις ἔπινον ποτηρίοις. Δικαίαρχος	μὲν	γὰρ ὁ Μεσσήνιος, ὁ Ἀριστοτέλους
[11, 489]	ἰδέαν τῆς χρόας οὐσίαν. Ὁ	μὲν	γὰρ οὐρανὸς ἀργύρῳ προσέοικεν, οἱ
[11, 508]	τινες καὶ διάβολοι γενόμενοι. (Εὐφραῖος	μὲν	γὰρ παρὰ (Περδίκκᾳ τῷ βασιλεῖ
[11, 507]	ἂν καὶ λέγοι τις; ἡ	μὲν	γὰρ ψυχὴ ἡ διαπλαττομένη ἀθάνατος
[11, 493]	τὸ ἐξ ἀρχῆς συνεροῦμεν ἄλλος	μὲν	γέρων μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον
[11, 464]	πλείστοις προσάπτειν. Καλεῖσθαι γοῦν τὴν	μὲν	γυναικομανίαν, τὴν δ´ ὀρτυγομανίαν. Τινὲς
[11, 496]	κυμβία, ῥέοντα δώδεχ´, ὧν τὰ	μὲν	δέκ´ ἀργυρᾶ ἦν, δύο δὲ
[11, 475]	κελέβην, ὅκως ἄμυστιν προπίω, τὰ	μὲν	δέκ´ ἐγχέας ὕδατος, τὰ πέντε
[11, 465]	ἐν Κύκλωπι· Ἔγχευε δ´ ἓν	μὲν	δέπας κίσσινον μελαίνας σταγόνος ἀμβρότας
[11, 498]	Καὶ πάλιν· Καὶ τότε Μάντης	μὲν	δεσμὸν βοὸς αἴνυτο χερσίν, Ἴφικλος
[11, 495]	δικοτύλων· καὶ Παναθηναικὰ μέγιστα, τὰ	μὲν	δίχοα, τὰ δὲ καὶ μείζονα.
[11, 471]	δ´ ἔλαβεν. Καὶ Εὔβουλος ἐν	μὲν	Δόλωνι· Διένιψα δ´ οὐδὲν σκεῦος
[11, 488]	ὤτων οὕτως διορίζονται, ὅτι εἶχεν	μὲν	δύο ὦτα ἄνω, καθότι καὶ
[11, 500]	καὶ ἀργυροῦς σκύφους. Ὧν πρῶτοι	μὲν	ἐγένοντο καὶ κλέος ἔλαβον οἱ
[11, 477]	ὀλίγῳ δ´ ἥδετο κισσυβίῳ. Τῷ	μὲν	ἐγὼ τόδ´ ἔλεξα περιστείχοντος ἀλείσου
[11, 506]	τὸν τῶν Ἀθηναίων δῆμον εὐπρόσωπον	μὲν	εἶναι, δεῖν δ´ αὐτὸν ἀποδύσαντας
[11, 493]	τὴν ἀρχὴν ὑπὸ τὸ ἄλλος	μέν,	εἶτα τὸ ἐξ ἀρχῆς συνεροῦμεν
[11, 473]	οὕτως· Ἑρμῆς, ὃν ἕλκους´ οἳ	μὲν	ἐκ προχοιδίου, οἳ δ´ ἐκ
[11, 490]	τὰς πελειάδας ὄρνεις εἶναι πρῶτον	μὲν	ἐκ τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ
[11, 466]	τῆς ἰδέας Σωκράτης φησίν· Οἱ	μὲν	ἐκ φιάλης πίνοντες ὅσον θέλουσι
[11, 491]	τὸν ἀριθμόν· ἀλλ´ ἐπείπερ ἔσχισται	μὲν	ἑκάτερον τῶν ὤτων εἰς δύο
[11, 484]	πλέον ἢ ἔλαττον. Εἶτα ἐὰν	μὲν	ἐμέσῃς ἱκανῶς, ἀναπαύου μικρὸν περιχεάμενος·
[11, 501]	λέβητα καλεῖ ὁ ποιητὴς τὸν	μὲν	ἐμπυριβήτην, τὸν δὲ ἄπυρον· Κὰδ
[11, 498]	σκύφει καὶ τῷ κισσυβίῳ τῶν	μὲν	ἐν ἄστει καὶ μετρίων οὐδεὶς
[11, 477]	Σκύφει, φησί, καὶ κισσυβίῳ τῶν	μὲν	ἐν ἄστει καὶ μετρίων οὐδεὶς
[11, 460]	τῶν ποτηρίων σκευοθήκη παρ´ Ἀριστοφάνει	μὲν	ἐν Γεωργοῖς· (Ὥσπερ κυλικείου τοὐθόνιον
[11, 499]	δὲ εἴρηκε τὸν λάγυνον Νικόστρατος	μὲν	ἐν Ἑκάτῃ· (Τῶν κατεσταμνισμένων ἡμῖν
[11, 500]	καλεῖται ποτήρια, ὧν μνημονεύει (Ἄλεξις	μὲν	ἐν Κονιατῇ· Κυμβία, φιάλαι, τραγέλαφοι,
[11, 470]	Μνημονεύει δὲ τῆς κύλικος Θεόπομπος	μὲν	ἐν Νεμέᾳ οὕτως· {ΣΠΙ. Χώρει
[11, 502]	Τῆς δὲ ἀργυρίδος (φιάλης) (Φερεκράτης	μὲν	ἐν Πέρσαις οὕτως μνημονεύει· Οὗτος
[11, 494]	ὄνομα ποτηρίου, οὗ μνημονεύει Κρατῖνος	μὲν	ἐν Πυτίνῃ οὕτως· (Πῶς τις
[11, 483]	τισι τῶν Ἑλλήνων· ἐν Ἄργει	μὲν	ἐν ταῖς δημοσίαις θοίναις, ἐν
[11, 488]	οὕτως τινές. Τῶν ποτηρίων τινὰ	μὲν	ἕνα πυθμένα ἔχειν τὸν φυσικὸν
[11, 476]	πίνοντας τοὺς ἀρχαίους κέρασι. Πίνδαρος	μὲν	ἐπὶ τῶν Κενταύρων λέγων· Ἀνδροδάμαντα
[11, 492]	ἐυπλόκαμος Ἑκαμήδη ἣ σφῶιν πρῶτον	μὲν	ἐπιπροίηλε τράπεζαν καλὴν κυανόπεζαν ἐύξοον,
[11, 493]	γράφει κατὰ λέξιν· Νῦν τὸ	μὲν	ἐπιτιμώμενόν ἐστι τῷ ποιητῇ ὅτι
[11, 463]	ἀνθρωπίνης μοίρας; ἐγὼ γάρ, εἰ	μὲν	εὖ τις ἢ κακῶς φήσει
[11, 503]	Ἱππεῦσι· Πῶς οὖν διαιτώμεσθα; τὸ	μὲν	ἐφίππιον στρῶμ´ ἐστὶν ἡμῖν, ὁ
[11, 494]	κλέους τοῦ τῆς ἑορτῆς. Οὗ	μὲν	ἦμεν ἄρτι γὰρ ἐξ ὀξυβαφίων
[11, 467]	Καὶ Πίνδαρος δέ φησι. Πρὶν	μὲν	ἧρπε σχοινοτένειά τ´ ἀοιδὰ καὶ
[11, 492]	τῶν πελειάδων ἀκούωμεν, ὅτι τέσσαρες	μὲν	ἦσαν ἐπὶ τῶν ὤτων, δύο
[11, 462]	καὶ θαλίη. Χρὴ δὲ πρῶτον	μὲν	θεὸν ὑμνεῖν εὔφρονας ἄνδρας εὐφήμοις
[11, 472]	Σιμμίας ποτήριον, παρατιθέμενος Ἀνακρέοντος· Ἠρίστησα	μὲν	ἰτρίου λεπτοῦ μικρὸν ἀποκλάς, οἴνου
[11, 508]	(ὅπερ) οὐχ εὑρίσκομεν, ἀλλὰ συμπόσια	μὲν	καὶ λόγους ὑπὲρ ἔρωτος εἰρημένους
[11, 506]	Ἴωνι ἐπιγραφομένῳ, ἐν ᾧ πρῶτον	μὲν	κακολογεῖ πάντας τοὺς ποιητάς, ἔπειτα
[11, 495]	δὲ ἐν ταῖς Γλώσσαις πελλητῆρα	μὲν	καλεῖν Θεσσαλοὺς καὶ Αἰολεῖς τὸν
[11, 474]	κατασκευασμάτων. Τοῦ γὰρ ἱστοῦ τὸ	μὲν	κατωτάτω πτέρνα καλεῖται, ᾗ ἐμπίπτει
[11, 494]	ὕψος ὡς πυγονιαῖον. (ΟΞΥΒΑΦΟΝ. Ἡ	μὲν	κοινὴ συνήθεια οὕτως καλεῖ τὸ
[11, 466]	τὸ κυρτόν. (Ἀνίκητος δὲ τὸ	μὲν	κύπελλόν φησι φιάλην εἶναι, τὸ
[11, 504]	περὶ τοῦ Κύρου οὖν ὃ	μὲν	λέγει ὡς ἐκ πρώτης ἡλικίας
[11, 476]	ῥιπὰν μελιηδέος οἴνου, ἐσσυμένως ἀπὸ	μὲν	λευκὸν γάλα χερσὶ τραπεζᾶν ὤθεον,
[11, 493]	ἐστι τῷ ποιητῇ ὅτι τοὺς	μὲν	λοιποὺς εἶπε μογέοντας ἀείρειν τὸ
[11, 493]	τεταγμένων ὁ Νέστωρ φαίνεται τῶν	μὲν	λοιπῶν πρεσβυτῶν μόνος τὸ δέπας
[11, 504]	οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς	μὲν	λύπας ὥσπερ ὁ μανδραγόρας ἀνθρώπους
[11, 471]	νέος. Ἐν δὲ Κυβευταῖς· Ἄρτι	μὲν	μάλ´ ἀνδρικὴν τῶν θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν
[11, 509]	οὐκ ἄσκεπτα δυνάμενος λέγειν, εὖ	μὲν	μαχαίρᾳ ξύστ´ ἔχων τριχώματα, εὖ
[11, 496]	γνώμας σφάλλειν· νῦν δὲ τὸ	μὲν	μὴ εἰσφέρεσθαι ἔτι αὖ καταμένει·
[11, 493]	ἐπὶ τοῦ Μαχάονος· Ἀλλ´ ὃς	μὲν	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης, ἐκ τοῦ
[11, 488]	δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν. ~(Ἄλλος	μὲν	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν·
[11, 493]	λυτικὸς προθεὶς τὰ ἔπη· Ἄλλος	μὲν	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης (πλεῖον ἐόν,
[11, 493]	ὥπλισσε κυκεῶ. (Τὸ δὲ ~Ἄλλος	μὲν	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης (πλεῖον ἐόν,
[11, 505]	ταῖς γυναιξὶ τρέφειν Πάλιν ὁ	μὲν	Ξενοφῶν συναναβὰς Κύρῳ εἰς Πέρσας
[11, 504]	φυομένων. (Καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν	μὲν	ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἀθρόως
[11, 465]	διογενὴς ἥρως ξανθὸς Πολυνείκης πρῶτα	μὲν	Οἰδιπόδῃ καλὴν παρέθηκε τράπεζαν ἀργυρέην
[11, 494]	τὸ κοινόν· εἶθ´ ὑπώμνυτο ὁ	μὲν	οἶνος ὄξος αὑτὸν εἶναι γνήσιον,
[11, 474]	Πειρίθου γάμῳ πεποίηκεν (Ἵππυς τὴν	μὲν	οἰνοχόην καὶ τὸ κύπελλον λίθινα,
[11, 489]	καὶ δύο πυθμένας ὑποτίθεσθαι, τὸν	μὲν	οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα τὸν
[11, 490]	δὲ δυσομενάων. ~(Καὶ Ἄρατος· Αἳ	μὲν	ὁμῶς ὀλίγαι καὶ ἀφεγγέες, ἀλλ´
[11, 485]	ἡδέως καὶ φίλως. ~(ΛΕΠΑΣΤΗ. Οἳ	μὲν	ὀξύνουσι τὴν τελευταίαν, ὡς καλή,
[11, 466]	Καὶ πάλιν Νᾶμα μελισσῶν ἡδὺ	μὲν	ὄρθρου καταβαυκαλίσαι τοῖς ὑπὸ πολλῆς
[11, 500]	ἀλήτων κἀλφίτων ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ. Ὅμηρος	μὲν	ὅταν λέγῃ· Ἀμφίθετον φιάλην ἀπύρωτον
[11, 480]	πατρίδι Ναυκράτει. (Εἰσὶν γὰρ φιαλώδεις	μέν,	οὐ κατὰ τόρνον, ἀλλ´ ὥσπερ
[11, 478]	Πύρνον καὶ κοτύλην. Ὃν κύλικα	μὲν	οὐκ εἶναι, οὐ γὰρ ἔχειν
[11, 495]	δῆλον, οἶμαι, ποιῶν ὅτι ποτήριον	μὲν	οὐκ ἦν, δι´ ἀπορίαν δὲ
[11, 468]	Κάστορος δ´ ἔργον ποδῶν. Ἐπιγένης	μὲν	οὖν ἀκούει τὸ ἄμφωτον ποτήριον,
[11, 481]	κυμβία ἐκάρωσεν ὑμᾶς. {Β. Ἀνακεχαίτικεν	μὲν	οὖν. Ἄλεξις Ἱππεῖ· ~Τά τε
[11, 500]	{Β. Πλοῖα; {Α. Τοὺς κάδους	μὲν	οὖν καλοῦσι γαυλοὺς πάντες οἱ
[11, 506]	φησι Νικίας ὁ Νικαεύς. Τὰ	μὲν	οὖν κατὰ Ἀλκιβιάδου λεχθέντα σιωπῶ·
[11, 466]	Διὸς σωτῆρος» {Α. Οὐκ ἄλλου	μὲν	οὖν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν
[11, 488]	πεπαρμένους αὐτοὺς δεῖ δέχεσθαι. Οἳ	μὲν	οὖν λέγουσιν ἔξωθεν δεῖν ἐμπείρεσθαι
[11, 488]	περὶ κουλεὸν ἦεν ἀργύρεον. Ἀπελλῆς	μὲν	οὖν ὁ τορευτὴς ἐπεδείκνυεν, φησίν,
[11, 482]	εἰς τὴν κτῆσιν παρειληφέναι. Κυάθῳ	μὲν	οὖν οὐδὲν ἐχρῶντο τότε οὐδὲ
[11, 469]	γέγονε νῦν ποτήριον; {Α. Κώμη	μὲν	οὖν τίς ἐστι περὶ τὴν
[11, 483]	ὕδωρ πίνειν οὐ καθαρόν. Πρῶτον	μὲν	οὖν τὸ μὴ λίαν κατάδηλον
[11, 466]	βουλόμενον ἀνασῶσαι τὴν παιδίσκην. Τότε	μὲν	οὖν ὑπὸ κύματος αὐτοὺς ἀμφοτέρους
[11, 466]	καὶ οὕτως πίνοντας. ΑΜΥΣΤΙΣ. Καλεῖται	μὲν	οὕτω πόσις τις, ἣν ἔστιν
[11, 469]	διεκομίζετο ἐπὶ τὴν δύσιν Στησίχορος	μὲν	οὕτως φησίν· Ἆμος δ´ Ὑπεριονίδας
[11, 466]	τὸν τρόπον, καὶ ὅτι ἡ	μὲν	παρθένος παρὰ ταῖς Νηρῇσι διέτριβεν,
[11, 478]	φησί· Τὸ δὲ κόνδυ ἐστὶ	μὲν	Περσικόν, τὴν δὲ ἀρχὴν ἣν
[11, 499]	ὁ ἐποποιὸς ἐν Ἐπιγράμμασιν· Ἥμισυ	μὲν	πίσσης κωνίτιδος, ἥμισυ δ´ οἴνου,
[11, 473]	ἴσον ἴσῳ κεκραμένον. (ΚΑΝΘΑΡΟΣ. Ὅτι	μὲν	πλοίου ὄνομα κοινόν, ὅτι δὲ
[11, 483]	ἐπιστολῇ φησιν οὕτως· Συμβαίνει τοὺς	μὲν	πολὺν ἄκρατον ἐν ταῖς συνουσίαις
[11, 484]	δριμύτητες· ταύταις οὖν ἐστι τῶν	μὲν	πόρων οἰκειότατος ὁ διὰ τῆς
[11, 496]	ᾗ δύο πλημοχόας πληρώσαντες τὴν	μὲν	πρὸς ἀνατολάς, τὴν δὲ πρὸς
[11, 496]	ἐν Ἑρμῇ λέγων οὕτως· Κρατῆρε	μὲν	πρώτιστον ἀργυρὼ δύο, φιάλας δὲ
[11, 476]	εἰσῆλθε πρὸς τὸν Σεύθην, ἠσπάζοντο	μὲν	πρῶτον ἀλλήλους καὶ κατὰ τὸν
[11, 464]	Ἀθηναῖοι τοῖς Διονυσιακοῖς ἀγῶσι τὸ	μὲν	πρῶτον ἠριστηκότες καὶ πεπωκότες ἐβάδιζον
[11, 492]	περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι ὀφθαλμοῖσιν. Οὐ	μέν	πως ἀπόλωλεν ἀπευθὴς ἐκ Διὸς
[11, 494]	δ´ ἀλλὰ πῖθι» λέγει· Τοῦτο	μέν	σοι πείσομαι. Καὶ γὰρ ἐπαγωγόν,
[11, 490]	πτηνῶν αὐτὰς χωρίζει λέγων· (Τῇ	μέν	τ´ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ
[11, 490]	τὰς Πελειάδας φέρειν φησί· Τῇ	μέν	τ´ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ
[11, 492]	τὸν ποιητὴν ὅταν λέγῃ· Τῇ	μέν	τ´ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ
[11, 504]	ἀμφότεροι, καὶ ἐν αὐτοῖς ὃ	μὲν	τὰς αὐλητρίδας ἐκβάλλει, ὃ δὲ
[11, 509]	καὶ ἁλοὺς καὶ ἀδοξήσας ἐν	μὲν	τῇ πόλει ἐπέμενε παλαιὸς καταγεγηρακώς,
[11, 505]	τοὺς ἄλλους ἁπαξαπλῶς κακολογήσας, ἐν	μὲν	τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον ἐκβάλλων καὶ
[11, 488]	καὶ μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι κατὰ	μὲν	τὴν ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι
[11, 495]	πρόχοον. Σέλευκος δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς	μὲν	τὴν κύλικα, Εὐφρόνιος δὲ ἐν
[11, 482]	προσεκέκτητο. Δοκεῖ δή μοι τὸ	μὲν	τῆς τῶν ἀνθρώπων χρείας ἕνεκα,
[11, 488]	ἄειρεν. Ἐν τούτοις ζητεῖται πρῶτον	μὲν	τί ποτ´ ἐστὶ τὸ χρυσείοις
[11, 493]	τὸ γὰρ πλῆρές ἐστιν Ἄλλος	μέν	τις μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον
[11, 495]	ὑπερφίαλον κελαρύζετε. Νυνὶ δὲ τὸ	μὲν	τοιοῦτον ἀγγεῖον καθιερωμένον τινὰ τρόπον
[11, 508]	τοῦ Πλάτωνος καὶ Σόλωνος, τῶν	μὲν	τοῖς νόμοις ἐμμένειν τοὺς πολίτας,
[11, 495]	τύπος ἦν τοῦ ἀγγείου πρότερον	μὲν	(τοῖς Παναθηναικοῖς ἐοικώς, ἡνίκα ἐκαλεῖτο
[11, 503]	ὅτι δύο πυθμένας ἔχει, ἕνα	μὲν	τὸν κατὰ τὸ κύτος αὐτῷ
[11, 459]	καί τι διαλεχθῆναι ἔφη· Παρὰ	μὲν	τῷ Ἀδράστῳ, ἄνδρες φίλοι, καθίσαντες
[11, 477]	καὶ οἱ ἐν ἀγρῷ· (Πολύφημος	μὲν	τῷ κισσυβίῳ, θατέρῳ δὲ Εὔμαιος.
[11, 507]	τρὶς εἰς Σικελίαν ἐκπλεύσας· ἅπαξ	μὲν	τῶν ῥυάκων χάριν, ὅτε καὶ
[11, 468]	Ἄδρηστος ἐποιχομένους ἐκέλευσε ῥεξέμεν· ἐν	μὲν	ὕδωρ, ἐν δ´ ἀσκηθὲς μέλι
[11, 495]	Τὴν δὲ ὄλπην Κλείταρχος Κορινθίους	μέν	φησι καὶ Βυζαντίους καὶ Κυπρίους
[11, 469]	(ὁ Ἡρακλῆς τὸν Ὠκεανὸν εἶναι	μέν	φησιν Ἡλίου, λαβεῖν δ´ αὐτὸ
[11, 501]	Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς Ἡ	μὲν	φιάλη, φησί, κατ´ ἀντιστοιχίαν ἐστὶ
[11, 491]	θάμνους ἐξ ὁμόθεν πεφυῶτας, ὃ	μὲν	φυλίης, ὃ δ´ ἐλαίης. ~(Γενήσονται
[11, 463]	Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ διὰ τούτων· Ὁ	μὲν	Χῖος (καὶ Θάσιος ἐκ μεγάλων
[11, 504]	αὖ Σωκράτης εἶπεν· ἀλλὰ πίνειν	μέν,	ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ
[11, 465]	ταῦτα· Καὶ μὴν ἐκπώματα ἢν	μὲν	ὡς πλεῖστα ἔχωσιν, τούτῳ καλλωπίζονται·
[11, 504]	ὃ δὲ εἰσάγει· (καὶ ὃ	μέν,	ὡς πρόκειται, παραιτεῖται πίνειν μεγάλοις
[11, 466]	ἐπὶ τὰς Γηρυόνου βόας ὁρμῶντα.	Οἴδαμεν	δὲ καὶ τὸ Βαθυκλέους τοῦ
[11, 507]	τὸν λόγον, οὐχ ὁρῶ τίν´	ἐσχήκαμεν	ἀπ´ αὐτοῦ ὠφέλειαν. (Ἐὰν γὰρ
[11, 497]	αὐτοῦ Θεοκλῆς ἐν Ἰθυφάλλοις οὕτως·	Ἐθύσαμεν	γὰρ σήμερον Σωτήρια πάντες οἱ
[11, 466]	ὕδατος προχέειν, τὸ δὲ τέτρατον	ἱέμεν	οἴνου. Θεόφραστος· Ἐπεὶ καὶ τὰ
[11, 468]	μάλ´ ὅσς´ Ἄδρηστος ἐποιχομένους ἐκέλευσε	ῥεξέμεν·	ἐν μὲν ὕδωρ, ἐν δ´
[11, 494]	τοῦ τῆς ἑορτῆς. Οὗ μὲν	ἦμεν	ἄρτι γὰρ ἐξ ὀξυβαφίων κεραμέων
[11, 507]	μήτ´ ἀνάμνησίς ἐστιν οὗ ποτε	ἦμεν	μήτ´ αἴσθησις, εἰ καὶ τὸ
[11, 507]	αἴσθησις, εἰ καὶ τὸ σύνολον	ἦμεν,	τίς χάρις ταύτης τῆς ἀθανασίας;
[11, 504]	λέγει που κἠκρατηρίχημες» ἀντὶ τοῦ	ἐπεπώκειμεν.	Ἀλλὰ μήν, πρὸς θεῶν» (ὁ
[11, 466]	μὲν οὖν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Τοιοῦτον	εἴδομεν	ποτήριον γραμματικὸν ἀνακείμενον ἐν Καπύῃ
[11, 466]	ὁ Λάκων καὶ Μῦς, οὗ	εἴδομεν	σκύφον Ἡρακλεωτικὸν τεχνικῶς ἔχοντα Ἰλίου
[11, 466]	ἐν πολυχρύσοιο πλούτου πάντες ἴσᾳ	νέομεν	ψευδῆ πρὸς ἀκτάν· ὃς μὲν
[11, 508]	τῶν ἐκείνου λόγων, (ὅπερ) οὐχ	εὑρίσκομεν,	ἀλλὰ συμπόσια μὲν καὶ λόγους
[11, 481]	τῷ ~(Πίνωμεν· τί τὰ λύχν´	ὀμμένομεν;	δάκτυλος ἁμέρα. Κὰδ δ´ ἄειρε
[11, 494]	ἄρτι γὰρ ἐξ ὀξυβαφίων κεραμέων	ἐπίνομεν·	τούτῳ δέ, τέκνον, πολλὰ κἀγάθ´
[11, 493]	τοῦ μέσου ἐξελόντες τὸ γέρων	τάξομεν	τοῦ πρώτου στίχου πρὸς τὴν
[11, 495]	οὕτως· Οἱ χόες πελίκαι, καθάπερ	εἴπομεν,	ὠνομάζοντο. Ὁ δὲ τύπος ἦν
[11, 469]	ὁ Ἡρακλῆς τῶν πλεῖστον πινόντων	προείπομεν.	(Ὅτι δὲ καὶ ὁ Ἥλιος
[11, 461]	γραφαῖς οὔτ´ ἐπὶ τῶν πρότερον	εὑρήσομεν	ποτήριον εὐμέγεθες εἰργασμένον πλὴν τῶν
[11, 493]	οὕτως κατηγορουμένων τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι	ἀπολύομεν	τὸν ποιητήν. Ἀπὸ γὰρ τούτου
[11, 492]	ἀστήρ, ἐξ οὗ καὶ γενεῆθεν	ἀκούομεν,	ἀλλὰ μάλ´ αὕτως εἴρητ´. Ἑπτὰ
[11, 461]	Κικόνων εἰλημμένον λείας. Τί οὖν	ἔχομεν	λέγειν περὶ τοῦ Νέστορος ποτηρίου,
[11, 463]	Ταραντίνους, Οἳ τῶν πέλας (οὐδέν´	ἀδικοῦμεν	οὐδέν. Ἆρ´ οὐκ οἶσθ´ ὅτι
[11, 485]	ἀσωτίας πολλὰ ἀναλισκόντων, οὓς λαφύκτας	καλοῦμεν.	Κύλικες δ´ ἦσαν μεγάλαι. Ἀριστοφάνης
[11, 495]	(ἀρυταίνῃ μάλιστα ἐοικός, ὃ δὴ	καλοῦμεν	χόα. Τὴν δὲ ὄλπην Κλείταρχος
[11, 503]	Ἐφέσιος Ὃν ἡμεῖς, φησί, ψυγέα	καλοῦμεν,	ψυκτηρίαν τινὲς ὀνομάζουσιν. Τοὺς δ´
[11, 498]	τὸ σκύφος, σὺν τῷ σ>	κλινοῦμεν	σκύφος σκύφους, ὡς τεῖχος τείχους.
[11, 466]	νεανίαις, λευκὸν ἀντείνουσα πῆχυν. Ἐντεῦθεν	ἐννοοῦμεν	τοὺς παρ´ Αἰσχύλῳ ἀγκυλητοὺς κοττάβους.
[11, 509]	συναγωγή, φίλτατε Τιμόκρατες. Ἑξῆς δὲ	ἐροῦμεν	περὶ τῶν ἐπὶ τρυφῇ διαβοήτων
[11, 493]	μέν, εἶτα τὸ ἐξ ἀρχῆς	συνεροῦμεν	ἄλλος μὲν γέρων μογέων ἀποκινήσασκε
[11, 484]	καὶ ὦτα μεγάλα. Μένανδρος Ἁλιεῖ·	Εὐποροῦμεν,	οὐδὲ μετρίως· ἐκ Κυίνδων χρυσίον,
[11, 508]	ἄνθρωπον ἅπερ ἐπαγγέλλεται καὶ ἡμεῖς	ζητοῦμεν	ἐκ τῶν ἐκείνου λόγων, (ὅπερ)
[11, 460]	γόνασιν ἔστησεν. Ἡμεῖς οὖν μὴ	διατρίβωμεν,	ἀλλ´ ἤδη κατακλινώμεθα, ἵν´ ἡμῖν
[11, 474]	ἀργυροῦν, εἰς τὸ βαθὺ δ´	ἐπανάγωμεν·	εἰς τὸν κάνθαρον, (παιδάριον, ἔγχει,
[11, 496]	τάσδ´ εἰς χθόνιον χάσμ´ εὐφήμως	προχέωμεν.	ΠΡΙΣΤΙΣ ὅτι ποτηρίου εἶδος προείρηται
[11, 463]	τ´, ἐκ Διὸς ἀρχόμενοι, (πίνωμεν,	παίζωμεν,	ἴτω διὰ νυκτὸς ἀοιδή, ὀρχείσθω
[11, 504]	Λεωνίδου μεῖζον ποτήριον καὶ εἰπόντος	κρατηρίζωμεν,	ἄνδρες φίλοι οὕτως δὲ τοὺς
[11, 473]	ἀφῖχθαι δηλαδὴ Πιξώδαρον. Ἡδύλος Ἐπιγράμμασι·	~(Πίνωμεν·	καὶ γάρ τι νέον, καὶ
[11, 463]	Περσείδαις τ´, ἐκ Διὸς ἀρχόμενοι,	(πίνωμεν,	παίζωμεν, ἴτω διὰ νυκτὸς ἀοιδή,
[11, 481]	κυλιχνίδας. Καὶ Ἀλκαῖος ἐν τῷ	~(Πίνωμεν·	τί τὰ λύχν´ ὀμμένομεν; δάκτυλος
[11, 464]	ἔτι δὲ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν	ὑποπίνωμεν.	(Λέγει δὲ περὶ τούτων ὁ
[11, 463]	φῶς τε τοῦθ´, ὃ δὴ	(ὁρῶμεν.	Ὃς δ´ ἂν πλεῖστα γελάσῃ
[11, 492]	ὑποπυθμένες, ὅπως ἐπὶ τῶν πελειάδων	ἀκούωμεν,	ὅτι τέσσαρες μὲν ἦσαν ἐπὶ
[11, 505]	τοὺς καλουμένους Σώφρονος μίμους μὴ	φῶμεν	εἶναι λόγους καὶ μιμήσεις ἢ
[11, 485]	κέρμα φίλον διαδούς, ὅτε συμμαχίαν	ἐρέεινεν·	οἶον δ´ οὐ κήλησε δέμας
[11, 508]	Παρμενίων αὐτὸν ἐν Ὠρεῷ λαβὼν	ἀπέκτεινεν,	ὥς φησι Καρύστιος ἐν Ἱστορικοῖς
[11, 498]	ἄρα οἱ δῶκε σκύφος, ᾧπερ	ἔπινεν.	Ἀρίσταρχος δέ· Πλησάμενος δ´ ἄρα
[11, 498]	ἄρα οἱ δῶκε σκύφον, ᾧπερ	ἔπινεν.	Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς ἐν
[11, 498]	σκύπφους αἰνύμενος θαμέας ποτὸν ἡδὺν	ἔπινεν.	Εὐριπίδης δ´ ἐν Εὐρυσθεῖ ἀρσενικῶς
[11, 498]	Εὔμαιος Πλησάμενος δῶκε σκύφος, ᾧπερ	ἔπινεν,	οἴνου ἐνίπλειον. Καὶ Ἀλκμὰν δέ
[11, 502]	Δημοσθένης δέ φησι· Καὶ φιλοτησίας	προὔπινεν.	Ἄλεξις· Φιλοτησίαν σοι τήνδ´ ἐγὼ
[11, 502]	ἐβόων, τὴν μεγάλην. Ψυκτῆρά τις	προὔπινεν	ἄν, τοὺς ἀθλίους ἀπολλύων. Ἐπιγένης
[11, 495]	ἔπινον, ἄλλοτ´ αὐτός, ἄλλοτ´ Ἀρήτη	προὔπινεν.	Φοῖνιξ δ´ ὁ Κολοφώνιος ἐν
[11, 492]	χαλκείῃ, ἐπὶ δ´ ἄλφιτα λευκὰ	πάλυνεν·	πινέμεναι δ´ ἐκέλευεν, ἐπεί ῥ´
[11, 497]	πολέμου σύνθημα, διὰ χρυσέου δὲ	γέγωνεν	κώδωνος κώμου σύνθεμα καὶ θαλίης,
[11, 509]	οὐκ οἰκεῖον, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,	(ἔλεξεν·	ἄνδρες τῆς Ἀθηναίων χθονός. Μέχρι
[11, 504]	φησίν· Ὁ δ´ αὖ Σωκράτης	εἶπεν·	ἀλλὰ πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες,
[11, 493]	δύο γὰρ οὗτοι πίνουσιν, ἀλλ´	εἶπεν	ἂν ἕτερος. (Τοῦτο γὰρ ἐπὶ
[11, 479]	μικρόν, καὶ ὁ προσφέρων ἂν	εἶπεν	εὐδειπνίας. (Ἡγήσανδρος δ´ ὁ Δελφὸς
[11, 507]	καὶ προέπιεν Ἀπολλοδώρῳ. Καὶ ὃς	εἶπεν	Ἥδιον ἂν παρὰ Σωκράτους τὴν
[11, 491]	ἀκουσόμεθα μίαν πελειάδα· ἃς δοιὰς	εἶπεν	καθὸ συμφυεῖς εἰσιν ἀλλήλαις καὶ
[11, 491]	ὁ διθυραμβοποιὸς καὶ ῥητῶς αὐτὰς	εἶπεν	ὁμωνυμεῖν ταῖς περιστεραῖς ἐν τούτοις
[11, 505]	Πλάτωνος διάλογον πρὸς τοὺς παρόντας	εἶπεν	ὅτι οὐδὲν τούτων οὔτ´ εἶπεν
[11, 505]	εἶπεν ὅτι οὐδὲν τούτων οὔτ´	εἶπεν	οὔτ´ ἤκουσε (παρὰ Πλάτωνος) Ταὐτά
[11, 475]	τοὺς ὑπὸ δίψους κρατουμένους καρχαλέους	εἶπεν.	Χάρων δ´ ὁ Λαμψακηνὸς ἐν
[11, 494]	εἰς ἃ ἀποβλέψας ὁ βασιλεὺς	εἶπεν	ὦ θαυμάσιε λυτικέ, ἐὰν ἀφέλῃς
[11, 507]	προτέρῳ εἴρηται Ὁμήρῳ. Οὗτος γὰρ	εἶπεν	ὡς ἡ τοῦ Πατρόκλου ψυχὴ
[11, 498]	ἔστειχεν Φύλακος καὶ ἐνὶ δμώεσσιν	ἔειπεν.	Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξίμανδρος ἐν
[11, 485]	ἦν δὲ (Τὸ πρᾶγμ´ ἑορτή.	Περιέφερεν	δ´ ἐν κύκλῳ λεπαστὴν ἡμῖν
[11, 467]	Σκοτοδίνην ἐπικαλουμένην, ὅτι (δεῖνόν ποτ´	ἦρεν	ἀργυροῦν ἐν τῷ σκότῳ. {Β.
[11, 489]	φησιν ἐπ´ αὐτῶν· (Οὐρανῷ αἰὲν	ἄρηρεν	ἀγάλματα νυκτὸς ἰούσης. Περιττῶς δὲ
[11, 493]	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ	ἄειρεν»	ἀπὸ τοῦ μέσου ἐξελόντες τὸ
[11, 493]	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ	ἄειρεν,	γράφει κατὰ λέξιν· Νῦν τὸ
[11, 488]	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ	ἄειρεν.	Ἐν τούτοις ζητεῖται πρῶτον μὲν
[11, 493]	ἐόν, ὁ δὲ Νέστωρ ἀπονητὶ	ἄειρεν.	Νῦν οὖν οὕτω τεταγμένων ὁ
[11, 493]	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ	ἄειρεν»	οὐκ ἀκουστέον ἐπὶ μόνων Μαχάονος
[11, 488]	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ	ἄειρεν.	Ταῦτα προθέμενος ὁ Ἀσκληπιάδης ζητεῖ
[11, 493]	(Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ	ἄειρεν,	ὡς παντὸς ἀνθρώπου μόλις ἂν
[11, 460]	δ´ ἔφη· Τὰ κυλικεῖα δὲ	ἐξεῦρεν	ἡμῖν. Ἐν δὲ Σεμέλῃ ἢ
[11, 509]	μόνον τοὺς ἀρίστους τῶν πολιτῶν	ἐξήλασεν,	ἀλλὰ καὶ τοῖς τούτων δούλοις
[11, 472]	περὶ τῆς Ἀθήνησιν Ἀκροπόλεως οὐδετέρως	ὠνόμασεν	εἰπών· (Τὰ χρυσᾶ θηρίκλεια ὑπόξυλα
[11, 507]	μαθητὴν ἕνα ἔχοντος Ξενοκράτην, τοῦτον	περιέσπασεν.	Καὶ Φαίδωνι δὲ τὴν τῆς
[11, 465]	καλοῦσιν οἶνον αἴθοπα. Καὶ Ὀδυσσεὺς	ὤπασεν	Μελιηδέα οἶνον ἐρυθρόν, (ἓν δέπας
[11, 489]	ἰούσης. Περιττῶς δὲ καὶ τοῦτ´	ἔφρασεν	ὁ ποιητής, τοὺς χρυσοῦς ἥλους
[11, 482]	ἐκμαθεῖν δέοι καὶ Δημοφῶντος, ἅττ´	ἐποίησεν	εἰς Κότυν, ῥήσεις τε κατὰ
[11, 485]	τὸ μέγεθος κοίλῃ λεπαστῇ, τοῦτ´	ἐποίησεν	ἐκπιεῖν. Φιλύλλιος Αὔγῃ· Πάντα γὰρ
[11, 485]	Καὶ ἐν Μήδῳ· Ὥς ποτ´	ἐκήλησεν	Καλλίστρατος υἷας Ἀχαιῶν, κέρμα φίλον
[11, 465]	Κάδμοιο θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα χρύσεον	ἔμπλησεν	καλὸν δέπας ἡδέος οἴνου. Αὐτὰρ
[11, 465]	Φιαλείας, (ὃς καὶ ἀποθνῄσκων οὐκ	ὤκνησεν	ὑποθέσθαι τοῖς οἰκείοις ἐπιγράψαι αὐτοῦ
[11, 460]	καὶ οὐχὶ παρὰ τοῖς γόνασιν	ἔστησεν.	Ἡμεῖς οὖν μὴ διατρίβωμεν, ἀλλ´
[11, 507]	τῇ κακοηθείᾳ καὶ φιλόδοξος, ὅστις	ἔφησεν·	Ἔσχατον τὸν τῆς φιλοδοξίας χιτῶνα
[11, 507]	ἀηδῶς περὶ αὐτοῦ στοχαζόμενος ἐνύπνιον	ἔφησεν	ἑωρακέναι πλειόνων παρόντων. Δοκεῖν γὰρ
[11, 506]	Ὠρείτην πρὸς Περδίκκαν Πλάτων, (ὃς	ἔπεισεν	ἀπομερίσαι τινὰ χώραν Φιλίππῳ. Διατρέφων
[11, 460]	ἐπὶ γούνασι θῆκε παυομένῳ δόρποιο)	ἐκάθισεν	ἐπὶ τῶν γονάτων καὶ οὐχὶ
[11, 509]	χαρισάμενος καὶ τὰς ἐκείνων γυναῖκας	συνῴκισεν	πρὸς γάμου κοινωνίαν, ταῦτ´ ὠφεληθεὶς
[11, 466]	ἔπειτ´ ἄκρατον κοὐ τεταργανωμένον ἔπινε	κἀξημύστισεν.	(Ἔπινον δὲ τὴν ἄμυστιν μετὰ
[11, 491]	Ζεὺς ἀθάνατον ποίησε καὶ οὐρανῷ	ἐγκατένασσεν.	Ὣς δ´ αὕτως τρήρωσι πελειάσιν
[11, 493]	σύνταξιν βασιλικήν, μεταπεμψάμενος τοὺς ταμίας	ἐκέλευσεν,	ἐὰν παραγένηται ὁ Σωσίβιος ἐπὶ
[11, 469]	Ἡρακλείας τὸ δέπας ἐν ᾧ	διέπλευσεν	(ὁ Ἡρακλῆς τὸν Ὠκεανὸν εἶναι
[11, 490]	θέρεος καὶ χείματος ἀρχομένοιο σημαίνειν	ἐπένευσεν	ἐπερχομένου τ´ ἀρότοιο. Τὰς οὖν
[11, 507]	καὶ τῷ πρεσβυτέρῳ Διονυσίῳ (συγγενόμενος	ἐκινδύνευσεν,	δὶς δὲ πρὸς τὸν νεώτερον
[11, 492]	ἐν τῇ φαινομένῃ κατασκευῇ προσηκόντως	ἐτόρευσεν.	Τοῦτο μέντοι καὶ ἐπὶ τοῦ
[11, 468]	τῷ τοῦ δράματος ἐξηγητικῷ, ὅτι	παρήκουσεν	Ὁμήρου λέγοντος· Πέμπτῳ δ´ ἀμφίθετον
[11, 481]	προπινόμενα καὶ μέστ´ ἀκράτου κυμβία	ἐκάρωσεν	ὑμᾶς. {Β. Ἀνακεχαίτικεν μὲν οὖν.
[11, 507]	γὰρ Ἀρίστιππον πρὸς Διονύσιον ἀποδημήσαντα	ἔσκωπτεν,	αὐτὸς τρὶς εἰς Σικελίαν ἐκπλεύσας·
[11, 492]	ἄλφιτα λευκὰ πάλυνεν· πινέμεναι δ´	ἐκέλευεν,	ἐπεί ῥ´ ὥπλισσε κυκεῶ. (Τὸ
[11, 469]	δὴ χρυσέῳ ἐν δέπαι Ἠέλιον	πόμπευεν	ἀγακλυμένη Ἐρύθεια. Καὶ Αἰσχύλος ἐν
[11, 488]	Ἀπελλῆς μὲν οὖν ὁ τορευτὴς	ἐπεδείκνυεν,	φησίν, ἡμῖν ἔν τισι Κορινθιακοῖς
[11, 461]	ὃ μόλις ἂν νέος βαστάσαι	ἴσχυεν,	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 470]	δ´ οὕτως· Ἠέλιος μὲν γὰρ	ἔλαχεν	πόνον ἤματα πάντα, οὐδέ ποτ´
[11, 466]	Ἀχιλλεὺς οὖν ὡς ἐξαίρετόν τι	εἶχεν	ἀνάθημα δέπας, Οὐδέ τις ἄλλος
[11, 488]	τῶν ὤτων οὕτως διορίζονται, ὅτι	εἶχεν	μὲν δύο ὦτα ἄνω, καθότι
[11, 475]	Διονυσαλεξάνδρῳ· Στολὴν δὲ δὴ τίν´	εἶχεν;	τοῦτό μοι φράσον. {Β. Θύρσον,
[11, 466]	καὶ αὐτὸς ἐκπώματα ὅσα πλεῖστα	εἶχεν,	ὥς φησιν ὁ τραγικός· Πολὺν
[11, 498]	ἑτέρῃ, ἑτέρῃ δὲ σκῆπτρον ἀείρας	ἔστειχεν	Φύλακος καὶ ἐνὶ δμώεσσιν ἔειπεν.
[11, 496]	προείρηται. Καὶ ὅτι τὴν προσηγορίαν	ἔσχεν	ἀπὸ Προυσίου τοῦ Βιθυνίας βασιλεύσαντος
[11, 506]	τῆς βασιλείας Φίλιππος διὰ Πλάτωνος	ἔσχεν.	Εὐφραῖον γὰρ ἀπέστειλε τὸν Ὠρείτην
[11, 495]	ἡνίκα ἐκαλεῖτο πελίκη, ὕστερον δὲ	ἔσχεν	οἰνοχόης σχῆμα, οἷοί εἰσιν οἱ
[11, 465]	καὶ σώφρονος ἀνδρός, Ὃς κυλίκων	ἔσχεν	πλῆθος ἀπειρέσιον ἀργυρέων χρυσοῦ τε
[11, 497]	Σελεύκου τοῦ βασιλέως τὴν προσηγορίαν	ἔσχεν	τὸ ἔκπωμα προείρηται, ἱστοροῦντος τοῦτο
[11, 459]	ἐν ὁδῷ παραπορευόμενον τὸν Πετεὼ	κατέσχεν	καὶ κατακλίνας ἐν τῇ πόᾳ
[11, 473]	φησιν· Ἐγὼ δὲ (καὶ γὰρ	ἔτυχεν	ὂν καταντικρὺ τῆς οἰκίας καινὸν
[11, 465]	ὡς πλεῖστα ἔχωσιν, τούτῳ καλλωπίζονται·	ἢν	δ´ ἐξ ἀδίκων φανερῶς ᾖ
[11, 504]	ἀναπνεῖν μὴ ὅτι λέγειν δυνησόμεθα·	ἢν	δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς
[11, 504]	καρπογονίαν. Οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς,	ἢν	μὲν ἀθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα,
[11, 465]	καὶ ταῦτα· Καὶ μὴν ἐκπώματα	ἢν	μὲν ὡς πλεῖστα ἔχωσιν, τούτῳ
[11, 471]	θώμεθα; ~(ἆρ´ εἶ κάτοπτρον φύσεος;	ἢν	πλῆρες δοθῇς, οὐδέν ποτ´ ἄλλο.
[11, 466]	οὐδὲν ἄλλο σημαίνει ἢ ὅτι	ἦν	ἀμφίκυρτον. Σιληνὸς δὲ ἀμφικύπελλόν φησι
[11, 502]	φανερὸν ἐκνενιτρωμένα θεῖναι· κύαθος δ´	ἦν	ἀργυροῦς, (τἀκπώματα) ἦγεν δύο δραχμάς,
[11, 495]	Ἐκ πελλίδος πίνοντες· οὐ γὰρ	ἦν	αὐτῇ (κύλιξ, ὁ παῖς γὰρ
[11, 466]	ἄλλοις βασιλεῦσι, καὶ ὅτι χρησμὸς	ἦν	αὐτοῖς δηλώσας καθεῖναι διαπλέοντας τῷ
[11, 482]	παρθένων; {Β. Νὴ τὸν Δί´,	ἦν	γάρ. {Α. Ὦ τάλαιν´ ἐγὼ
[11, 500]	Δερκυλλίδαν ἔπεμψαν ἥκιστα νομίζοντες ἐξαπατηθήσεσθαι·	ἦν	γὰρ οὐδὲν ἐν τῷ τρόπῳ
[11, 466]	τοῦ ποτηρίου γέ σοι πρώτιστον.	Ἦν	γὰρ στρογγύλον, μικρὸν πάνυ, παλαιόν,
[11, 466]	δεξιὰν χεῖρα ἐν τῇ προέσει.	Ἦν	γὰρ τοῖς παλαιοῖς πεφροντισμένον καλῶς
[11, 487]	Λαμπάδι· Τράπεζα φυστημινεις, ἅμα δ´	ἦν	Δαίμονος Ἀγαθοῦ μετάνιπτρον. Νικόστρατος Ἀντερώσῃ·
[11, 496]	λόγος ἐστὶν αὐτῷ περὶ Περσῶν)	Ἦν	δὲ αὐτοῖς νόμιμον μὴ προχοίδας
[11, 507]	κατὰ τῆς ἐμῆς ψεύσεσθαι κεφαλῆς.	Ἦν	δὲ ὁ Πλάτων πρὸς τῇ
[11, 486]	τὰς ὑπὸ Λυκίου φησὶ κατεσκευασμένας.	Ἦν	δὲ οὗτος τὸ γένος Βοιώτιος
[11, 485]	μ´ ἐξέπιες. Ἐν δὲ Γηρυτάδῃ·	ἦν	δὲ (Τὸ πρᾶγμ´ ἑορτή. Περιέφερεν
[11, 495]	ποιῶν ὅτι ποτήριον μὲν οὐκ	ἦν,	δι´ ἀπορίαν δὲ κύλικος ἐχρῶντο
[11, 496]	ὧν τὰ μὲν δέκ´ ἀργυρᾶ	ἦν,	δύο δὲ χρυσᾶ, γρύψ, τὸ
[11, 461]	ἦν τὸ ἔκπωμα, εἴπερ μέγα	ἦν,	ἐκ τῆς Κικόνων εἰλημμένον λείας.
[11, 470]	τὴν Ἐρύθειαν. Καὶ ὅτε δὲ	ἦν	ἐν τῷ πελάγει, Ὠκεανὸς πειρώμενος
[11, 485]	πινόντων· ὁμοῦ δ´ ἄλλων γρᾴδι´	ἦν	μεγάλαισιν οἴ– νου χαίροντα λεπασταῖς.
[11, 485]	ἐκπιεῖν. Φιλύλλιος Αὔγῃ· Πάντα γὰρ	ἦν	μέστ´ ἀνδρῶν καὶ μειρακίων πινόντων·
[11, 471]	ἢ Θηρικλῆς τὰς κύλικας, ἡνίκ´	ἦν	νέος. Ἐν δὲ Κυβευταῖς· Ἄρτι
[11, 469]	εἰς Ἐρύθειαν. Ὅτι δὲ εἷς	ἦν	ὁ Ἡρακλῆς τῶν πλεῖστον πινόντων
[11, 482]	ἄλλοθεν ἄλλος ἀνασταδόν ἢ διάφορος	ἦν	ὁ τύπος καὶ οὐχ ὥσπερ
[11, 488]	τῶν ἥλων θέσιν. Ἐξοχὴ δ´	ἦν	ὀλίγη τοῖς κολαπτῆρσιν ἐπηρμένη καὶ
[11, 494]	καὶ αὐτὸς ἀπειληφέναι αὐτὸν οὕτως·	ἦν	ὀνόματα ἐγγεγραμμένα ταῦτα, Σωτῆρος Σωσιγένους
[11, 466]	χαλκοῦ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' (Τιμιώτατον δ´	ἦν	πάλαι τὸ τῶν ἐκπωμάτων κτῆμα.
[11, 506]	διαλόγους. (Ὅτι δὲ καὶ δυσμενὴς	ἦν	πρὸς ἅπαντας, δῆλον καὶ ἐκ
[11, 482]	Ἱππεῖ· ~Τά τε κυμβία (ἆρ´	ἦν	πρόσωπ´ ἔχοντα χρυσᾶ παρθένων; {Β.
[11, 466]	νϚ μναῖ λδʹ (Ἔθος δ´	ἦν	πρότερον ἐν τῷ ποτηρίῳ ὕδωρ
[11, 482]	τὸ ἀμφικύπελλον, (ἢ ὅτι παραπλήσιον	ἦν	ταῖς πέλλαις, συνηγμένον μᾶλλον εἰς
[11, 461]	ἐγαλακτοπότει. Ἢ τάχα καὶ βαρβαρικὸν	ἦν	τὸ ἔκπωμα, εἴπερ μέγα ἦν,
[11, 483]	οὕτως· Ἀλλὰ μὴν ὅτι ἀρχαικὸν	ἦν	τὸ τοιοῦτον (δὲ) τῆς ἀγωγῆς
[11, 475]	καὶ τὰ καρχήσια. Ἔθος γὰρ	ἦν	τοῖς ἀρχαίοις ἐπὶ τῶν τραπεζῶν
[11, 505]	Τισσαφέρνου γενομένης, καὶ οἷός τις	ἦν	τὸν τρόπον, ὡς χαλεπός, ὡς
[11, 495]	εἴπομεν, ὠνομάζοντο. Ὁ δὲ τύπος	ἦν	τοῦ ἀγγείου πρότερον μὲν (τοῖς
[11, 466]	αὐτῆς τῶν ἡγεμόνων τινά, (ᾧ	ἦν	τοὔνομα Ἔναλος, ἐκκολυμβῆσαι βουλόμενον ἀνασῶσαι
[11, 470]	Ἐρύθειαν. Καὶ ὅτε δὲ ἦν	ἐν	τῷ πελάγει, Ὠκεανὸς πειρώμενος αὐτοῦ
[11, 490]	δὲ τοῦ ὀνόματος ἐκτροπή, καθ´	ἣν	αἱ Πλειάδες λέγονται Πέλειαι καὶ
[11, 461]	τις τὴν δύναμιν τοῦ οἴνου,	ἣν	αὐτὸς Ὅμηρος ἐξηγήσατο, ἢ τὸ
[11, 504]	τοῦ καλοῦ Ξενοφῶντος ἐπιγινώσκειν δυνήσεται	ἣν	εἶχε πρὸς αὐτὸν ὁ λαμπρότατος
[11, 485]	Θεόπομπος Παμφίλῃ· Λεπαστὴ μάλα συχνή,	(ἣν	ἐκπιοῦς´ ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος περίστατον
[11, 485]	λεκάνη, πτερόν, λεπαστὴ πάνυ πυκνή,	ἣν	ἐκπιοῦς´ ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος τέττιξ
[11, 478]	μὲν Περσικόν, τὴν δὲ ἀρχὴν	ἣν	Ἕρμιππος ἀστρολογικὸς ὡς ὁ κόσμος
[11, 466]	Καλεῖται μὲν οὕτω πόσις τις,	ἣν	ἔστιν ἀπνευστὶ πίνειν μὴ μύσαντα.
[11, 490]	τε σθένος Ὠρίωνος ἄρκτον θ´,	ἣν	καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν. (Ἐπλανήθησαν
[11, 496]	τῇ τελευταίᾳ τῶν μυστηρίων ἡμέρᾳ,	ἣν	καὶ ἀπ´ αὐτοῦ προσαγορεύουσι (Πλημοχόας·
[11, 466]	στολὴν καὶ βοῦν καὶ ποτήριον·	ἣν	καὶ πρεσβύτεροι γενόμενοι φέρουσιν, ἵνα
[11, 502]	παισί, φθειρσί. ΦΙΛΟΤΗΣΙΑ κύλιξ τις,	ἣν	κατὰ φιλίαν προὔπινον, ὥς φησι
[11, 486]	κεῖται πορφυρέης Λέσβιον ἐξ ὑέλου.	Ἣν	σὺ σάου πάντως, ὡς καὶ
[11, 494]	καὶ τοῦ Βίωνος τὴν πρώτην	συλλαβὴν	(βι) καὶ τὴν τελευταίαν τοῦ
[11, 467]	Σάτυροι τοῦ Διονύσου τὴν τελευταίαν	συλλαβὴν	διὰ τοῦ οὖ μόνου ὡς
[11, 475]	Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον μελιτηρὸν τὴν	κελέβην	εἶναι. Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος ὁ
[11, 475]	τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα καλούμενον τὴν	κελέβην	εἶναι. Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιος
[11, 475]	δ´ ἀμφίπολος μελιχρὸν οἶνον τρικύαθον	κελέβην	ἔχουσα. Διονύσιος δ´ ὁ Λεπτὸς
[11, 475]	δή, φέρ´ ἡμίν, ὦ παῖ,	κελέβην,	ὅκως ἄμυστιν προπίω, τὰ μὲν
[11, 475]	εἰς τὸν Ἔρωτα μέλος τὴν	κελέβην	φησὶ τίθεσθαι ἐπὶ τοῦ ὀρθοῦ
[11, 507]	πότμον γοόωσα, λιποῦς´ ἀνδροτῆτα καὶ	ἥβην.	Εἰ δ´ οὖν καὶ Πλάτωνος
[11, 475]	τοῦ χέειν εἰς αὐτὸ τὴν	λοιβὴν	ἤτοι λείβειν· τοῦτο δὲ ἐπὶ
[11, 468]	Ἀχαιῶν ἐνσχερὼ ἑστηῶσι, καὶ ἐς	λοιβὴν	χέον εἶθαρ χρυσείῃ προχόῳ. (Καὶ
[11, 463]	καὶ τοῦ σκότους εἰς τὴν	διατριβὴν	εἰς τὸ φῶς τε τοῦθ´,
[11, 472]	ἂν Αὐτοκλῆς οὕτως μὰ τὴν	Γῆν	εὐρύθμως τῇ δεξιᾷ ἄρας ἐνώμα.
[11, 475]	ἔχειν κεγχροειδῆ, καὶ εἴρηται κατὰ	ἐναλλαγὴν	τοῦ ει> πρὸς τὸ α>
[11, 503]	Ὥσπερ χρυσίου φωνῆς ἀπότισον, Πυργόθεμι,	καταλλαγήν.	Ἀντιφάνης Ἱππεῦσι· Πῶς οὖν διαιτώμεσθα;
[11, 466]	ὁ κωμικὸς Πλάτων· Λύσας δὲ	ἀργὴν	στάμνον εὐώδους ποτοῦ ἵησιν εὐθὺς
[11, 506]	τὴν ἐκ Χίου τῆς πατρίδος	φυγήν,	ἀφ´ ἧς ἐν Θουρίοις κατῳκίσθησαν.
[11, 492]	αὕτως εἴρητ´. Ἑπτὰ δ´ ἐκεῖναι	ἐπιρρήδην	καλέονται (Ἓξ οἶαί περ ἐοῦσαι
[11, 506]	Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν Κλαζομένιον	Ἡρακλείδην.	Ἐν δὲ τῷ Μένωνι καὶ
[11, 506]	τοὺς μεγίστους (παρ´ Ἀθηναίοις γενομένους	Ἀριστείδην	καὶ Θεμιστοκλέα, Μένωνα δὲ ἐπαινεῖ
[11, 505]	δ´ Ἱππίαν καὶ Γοργίαν καὶ	Παρμενίδην	καὶ ἑνὶ διαλόγῳ τῷ Πρωταγόρᾳ
[11, 460]	οἶδα ὀνομάσαντα τὸν Ἀμόργιον ποιητὴν	Σιμωνίδην	ἐν Ἰάμβοις οὕτως· Ἀπὸ τράπεζαν
[11, 460]	Εὔβουλος δ´ ἐν Λήδᾳ· Ὡσπερεὶ	σπονδὴν	διδοὺς ἐν τῷ κυλικείῳ συντέτριφε
[11, 480]	Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ Θερσίτου· Φοξὸς	ἔην	κεφαλήν. Καὶ ἔστιν οἷον φαοξός,
[11, 465]	μὲν Οἰδιπόδῃ καλὴν παρέθηκε τράπεζαν	ἀργυρέην	Κάδμοιο θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα χρύσεον
[11, 473]	καὶ λέγε παῖζε, Ἡδύλε» Μισῶ	ζῆν	ἐς κενόν, οὐ μεθύων. Καὶ
[11, 463]	οὐκ οἶσθ´ ὅτι τὸ καλούμενον	ζῆν	τοῦτο διατριβῆς χάριν μόνον ἐστὶν
[11, 461]	καὶ τῷ πλουτεῖν προτιμῶσι τὴν	μέθην	ταύτην, οὐδὲν θαυμαστόν. Οὐκ ἔχοντες
[11, 461]	τὸν τρόπον, ἀλλὰ διὰ τὴν	μέθην	φαίνωνται τοιοῦτοι, δημιουργοῦσιν αὐτοὺς πίνοντας
[11, 476]	μετ´ αὐτοῦ εἰσῆλθε πρὸς τὸν	Σεύθην,	ἠσπάζοντο μὲν πρῶτον ἀλλήλους καὶ
[11, 469]	{Β. Εἰς τὰς Ῥοδιακὰς ὅλος	ἀπηνέχθην	ἐγὼ καὶ τοὺς ἐφήβους, Σωσία,
[11, 463]	οὐδὲν χρηστὸν ἔνεστι, ~(θεῶν δὲ	προμηθείην	αἰὲν ἔχειν ἀγαθόν. (Καὶ ὁ
[11, 498]	λέγων ὧδε· (Ἀμφιτρύων δὲ τὴν	λείην	δασάμενος τοῖς συμμάχοις καὶ τὸν
[11, 477]	συνεστιασθέντος αὐτῷ· Καὶ γὰρ ὃ	Θρηικίην	μὲν ἀνήνατο χανδὸν ἄμυστιν ζωροποτεῖν,
[11, 490]	οὐδὲ Πέλειαι τρήρωνες, ταί τ´	ἀμβροσίην	Διὶ πατρὶ φέρουσι. Οὐ γὰρ
[11, 492]	οὐδὲ πέλειαι τρήρωνες ταί τ´	ἀμβροσίην	Διὶ πατρὶ φέρουσιν. Ἀλλά τε
[11, 491]	τρήρωνες ὑπὸ ζαθέῳ τράφον ἄντρῳ	ἀμβροσίην	φορέουσαι ἀπ´ Ὠκεανοῖο ῥοάων· νέκταρ
[11, 503]	τευτλίον δὲ σεῦτλα, φακέαν τὴν	φακῆν,	(τί δεῖ ποιεῖν; σὺ γὰρ
[11, 487]	Ῥάβδον δ´ ὄψει, φησί, τὴν	κοτταβικὴν	ἐν τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην, μάνης
[11, 494]	ὡς αὐτὸν ᾔτουν ἐπὶ τὴν	δίκην	ἀπελθόντα ὀξυβάφω δύο. Οὐ γὰρ
[11, 507]	δὲ τὴν τῆς δουλείας ἐφιστὰς	δίκην	ἐφωράθη· καὶ τὸ καθόλου πᾶσι
[11, 493]	βασιλεύς. Λαμβάνοντος γὰρ αὐτοῦ σύνταξιν	βασιλικήν,	μεταπεμψάμενος τοὺς ταμίας ἐκέλευσεν, ἐὰν
[11, 465]	υἱοῖς κατηράσατο, ὡς ὁ τὴν	κυκλικὴν	Θηβαίδα πεποιηκώς φησιν, ὅτι αὐτῷ
[11, 498]	Ἀτάκτοις. (ΣΚΥΦΟΣ. Τούτου τινὲς τὴν	γενικὴν	σὺν τῷ σ> προφέρονται διὰ
[11, 471]	δὲ Κυβευταῖς· Ἄρτι μὲν μάλ´	ἀνδρικὴν	τῶν θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν παρα, κωθωνόχειλον,
[11, 480]	ἀγορεύῃ. (Ἀθηναῖοι δὲ καὶ τὴν	ἰατρικὴν	πυξίδα καλοῦσι κυλιχνίδα διὰ τὸ
[11, 505]	Πολιτείᾳ Ὅμηρον ἐκβάλλων καὶ τὴν	μιμητικὴν	ποίησιν, αὐτὸς δὲ τοὺςδιαλόγους μιμητικῶς
[11, 496]	ἀνιστάμενοι ἀνατρέπουσίν τε ἐπιλέγοντες ῥῆσιν	μυστικήν.	Μνημονεύει αὐτῶν καὶ ὁ τὸν
[11, 485]	τὴν ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι, τὴν	βρυτικήν,	ῥίζιον τρίψας τι μικρὸν δελεάσας
[11, 493]	τὸ κύτος καὶ βαρὺ τὴν	ὁλκήν,	ὅπερ φιλοπότης ὢν ὁ Νέστωρ
[11, 466]	Ἔναλος, ἐκκολυμβῆσαι βουλόμενον ἀνασῶσαι τὴν	παιδίσκην.	Τότε μὲν οὖν ὑπὸ κύματος
[11, 481]	{Β. Εἰ λάβω κυρισοι τὴν	κυλίσκην;	{Α. Μηδαμῶς μικράν γε. Κινεῖται
[11, 479]	Σώφρων Κατάστρεψον, τέκνον, τὰν ἡμίναν.	Κοτυλίσκην	δ´ εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Κοριαννοῖ·
[11, 479]	εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Κοριαννοῖ· Τὴν	κοτυλίσκην	μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι· Κοτυλίσκιον
[11, 466]	φιαλῶδες ποτήριον κατὰ τὸν Παριανὸν	Πολυδεύκην.	ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ, θηρίκλειον Ῥοδιακόν, οὗ περὶ
[11, 487]	Ἐνέσεισε μεστὴν ἴσον ἴσῳ μετανιπτρίδα	μεγάλην,	ἐπειπὼν τῆς Ὑγιείας τοὔνομα. Φιλόξενος
[11, 494]	γραῦς ἐστι φίλοινος ἐπαινοῦσα κύλικα	μεγάλην	καὶ ἐξευτελίζουσα τὸ ὀξύβαφον ὡς
[11, 502]	νῦν ἔθος ἄκρατον» ἐβόων, τὴν	μεγάλην.	Ψυκτῆρά τις προὔπινεν ἄν, τοὺς
[11, 501]	Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει τὴν ἀπύθμενον	φιάλην.	Ἀπολλόδωρος δ´ ὁ Ἀθηναῖος ἐν
[11, 500]	Ὅμηρος μὲν ὅταν λέγῃ· Ἀμφίθετον	φιάλην	ἀπύρωτον ἔθηκε» καὶ Χρυσῆν φιάλην
[11, 468]	Ὁμήρου λέγοντος· Πέμπτῳ δ´ ἀμφίθετον	φιάλην	ἀπύρωτον ἔθηκεν. (Ἔδοξε γὰρ ἔκπωμα
[11, 502]	ποτήρια ταῦτα. Αἰολεῖς δὲ τὴν	φιάλην	ἄρακιν καλοῦσι. (ΦΘΟΙΣ. Πλατεῖαι φιάλαι
[11, 501]	φέρεσθαι, οὕτως καὶ τὴν ἀμφίθετον	φιάλην.	(Ἀρίσταρχος δὲ τὴν δυναμένην ἐξ
[11, 503]	καὶ ὑπὸ πάντων κροταλισθεὶς ᾔτησε	φιάλην,	ἀφ´ ἧς σπείσας ταῖς Μούσαις
[11, 466]	δὲ τὸ μὲν κύπελλόν φησι	φιάλην	εἶναι, τὸ δ´ ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον,
[11, 501]	ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε καὶ τὴν	φιάλην	εἶναι χαλκίῳ προσεοικυῖαν ἐκπετάλῳ, δεχομένην
[11, 502]	ὡς τοῦ Τελέστου ἄκατον τὴν	φιάλην	εἰρηκότος. Φερεκράτης δὲ ἢ ὁ
[11, 500]	φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκε» καὶ Χρυσῆν	φιάλην	καὶ δίπλακα δημόν ~(οὐ τὸ
[11, 468]	Δακτυλωτὸν δ´ οἷον κύκλῳ τὴν	φιάλην	κοιλότητας ἔχουσαν ἔνδοθεν οἷον δακτύλων,
[11, 469]	Νηρέως φησὶ τὴν τοῦ Ἡλίου	φιάλην	κομίσασθαι τὸν Ἡρακλέα καὶ διαπλεῦσαι
[11, 482]	μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ κυμβίον μόνον,	φιάλην	προσεκέκτητο. Δοκεῖ δή μοι τὸ
[11, 502]	ἔφη· ~(Λαβοῦσα πλήρη χρυσέαν μεσόμφαλον	φιάλην.	Τελέστης δ´ ἄκατον ὠνόμαζέ νιν,
[11, 468]	πινόντων δακτύλοις. Τινὲς δὲ ἀπύρωτον	φιάλην	τὸ κέρας· οὐ γὰρ γίνεται
[11, 468]	ἴσως κατὰ μεταφορὰν ἔκπωμα τὴν	φιάλην.	Φιλήμων δ´ ἐν τοῖς Ἀττικοῖς
[11, 492]	σφῶιν πρῶτον μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν	καλὴν	κυανόπεζαν ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς
[11, 463]	ἀπῆλθεν οἴκαδε. Καὶ κατὰ τὴν	καλὴν	οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι, χρυσίαισιν
[11, 465]	ξανθὸς Πολυνείκης πρῶτα μὲν Οἰδιπόδῃ	καλὴν	παρέθηκε τράπεζαν ἀργυρέην Κάδμοιο θεόφρονος·
[11, 478]	ἐν μέσοις αὐτοῖσιν ἑστὼς τὴν	καλὴν	σκευὴν ἔχων οἶνον ἐξέσπενδε κοτύλῳ.
[11, 480]	ἐπὶ τοῦ Θερσίτου· Φοξὸς ἔην	κεφαλήν.	Καὶ ἔστιν οἷον φαοξός, ὁ
[11, 507]	Πλάτωνα κορώνην γενόμενον ἐπὶ τὴν	κεφαλὴν	(μου) ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν (μου)
[11, 486]	λέγων οὕτως (Σὺ δὲ τὴν	μέλην,	Συρίσκε, ταυτηνὶ λαβὼν ἔνεγκον ἐπὶ
[11, 471]	Ἱππίσκῳ· Μεστὴν ἀκράτου θηρίκλειον ἔσπασε	(κοίλην	ὑπερθύουσαν (Τίμαιος δ´ ἐν τῇ
[11, 492]	ἀφαιρεῖσθαι λέγων μίαν τῶν Πλειάδων,	ἄλλην	δὲ πρὸς τοῦ Διὸς ἐνίεσθαι
[11, 492]	αἰεὶ ἀφαιρεῖται λὶς πέτρη. Ἀλλ´	ἄλλην	ἐνίησι πατὴρ ἐναρίθμιον εἶναι, (ὑπὸ
[11, 475]	τῷ γαμβρῷ. Κρατῖνος ἐν Διονυσαλεξάνδρῳ·	Στολὴν	δὲ δὴ τίν´ εἶχεν; τοῦτό
[11, 466]	παρασταθέντες. Διδόασι δὲ τῷ ἁρπασθέντι	στολὴν	καὶ βοῦν καὶ ποτήριον· ἣν
[11, 506]	Φίλιππον βλασφημεῖν περὶ Πλάτωνος εἰς	ἐπιστολὴν	ἔγραψέ τι τοιοῦτον· Ὥσπερ ἀγνοοῦντας
[11, 499]	δ´ οὐκ οἶδ´ ἐρίφου κρέα·	πλὴν	ὅ γε πέμψας αἰνεῖσθαι πάντων
[11, 475]	λεγόμενον αὐτῷ θωράκιον, τετράγωνον πάντῃ	πλὴν	τῆς βάσεως καὶ τῆς κορυφῆς·
[11, 461]	πρότερον εὑρήσομεν ποτήριον εὐμέγεθες εἰργασμένον	πλὴν	τῶν ἐπὶ τοῖς ἡρωικοῖς. Τὸ
[11, 501]	Διονύσιος δ´ ὁ Θρᾲξ τὴν	στρογγύλην,	τὴν ἀμφιθέουσαν κυκλοτερεῖ τῷ σχήματι.
[11, 479]	κοτυλίσκον. Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι τὴν	κοτύλην	ἄλεισον. (ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης
[11, 478]	Ἀθηναῖοι δὲ μέτρον τι καλοῦσι	κοτύλην.	Θουκυδίδης· Ἐδίδοσαν μὲν αὐτῶν ἑκάστῳ
[11, 479]	Ἡράκλειτος, ὥς φησι Πάμφιλος, τὴν	κοτύλην	καλεῖσθαι καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου·
[11, 480]	ταῖς Γλώσσαις Κυπρίους φησὶ τὴν	κοτύλην	κύλικα καλεῖν. Ἑρμῶναξ δ´ ἐν
[11, 478]	ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον καὶ	κοτύλην.	Ὃν κύλικα μὲν οὐκ εἶναι,
[11, 478]	αὐτῶν ἑκάστῳ ἐπὶ ὀκτὼ μῆνας	κοτύλην	ὕδατος καὶ δύο κοτύλας σίτου.
[11, 479]	ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ τὸ κοῖλον	κοτύλην,	φησίν, ἐκάλουν οἱ παλαιοί, ὡς
[11, 478]	δὲ τὸν παρά τισι κότυλον	κοτύλην	ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον καὶ
[11, 465]	λέγων γράφει καὶ ταῦτα· Καὶ	μὴν	ἐκπώματα ἢν μὲν ὡς πλεῖστα
[11, 474]	σεσῶσθαί μοι λέγεις; {Α. Ἔγωγε	μὴν	κείνην ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε τὸν
[11, 466]	δέπας δίδωσι περικαλλές. Αὐτός γε	μὴν	ὁ Ζεὺς τῆς Ἡρακλέους γενέσεως
[11, 461]	οὖν κατακλίνεσθαι. (Καὶ κατακλιθέντων Ἀλλὰ	μήν»	ὁ Πλούταρχος ἔφη, κατὰ τὸν
[11, 483]	οἱ Λακεδαιμόνιοι γράφει οὕτως· Ἀλλὰ	μὴν	ὅτι ἀρχαικὸν ἦν τὸ τοιοῦτον
[11, 506]	καὶ ἐρώμενον αὐτοῦ γεγονέναι. ~Ἀλλὰ	μὴν	οὐ δύνανται Πάραλος καὶ (Ξάνθιππος
[11, 507]	ἀκούσαντας ὑπὸ τοῦ σοφοῦ. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδ´ Ἀντισθένη ἐπαινῶ· καὶ γὰρ
[11, 504]	κἠκρατηρίχημες» ἀντὶ τοῦ ἐπεπώκειμεν. Ἀλλὰ	μήν,	πρὸς θεῶν» (ὁ Ποντιανὸς ἔφη,
[11, 487]	ἁδρόν, χωροῦντα κοτύλας πέντ´ ἴσως.	Ἐδεξάμην.	Παρέθετο τὰ ἰαμβεῖα καὶ Δίδυμος
[11, 462]	ὀσδόμενος· ἐν δὲ μέσοις ἁγνὴν	ὀδμὴν	λιβανωτὸς ἵησι· ψυχρὸν δ´ ἐστὶν
[11, 481]	ἐκ τοιαύτης φάρμακον. Εἰς τὴν	ἐμὴν	νῦν ἔγχεον τὴν μείζονα. Ὅτι
[11, 491]	δ´ αὕτως τρήρωσι πελειάσιν ὤπασε	τιμήν,	(αἳ δή τοι θέρεος καὶ
[11, 471]	οὐδεπώποτε· (καθαρώτερον γὰρ τὸν κέραμον	εἰργαζόμην	ἢ Θηρικλῆς τὰς κύλικας, ἡνίκ´
[11, 461]	Εἰς τὸ Κυλικράνων βαδίζων σπληνόπεδον	ἀφικόμην·	εἶδον οὖν τὴν Ἡράκλειαν καὶ
[11, 506]	καλὸς αὐτοῦ Πρωταγόρας πρὸς τῷ	καταδρομὴν	ἔχειν πολλῶν ποιητῶν καὶ σοφῶν
[11, 506]	Κρίτων δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους περιέχει	καταδρομήν,	ὁ δὲ Γοργίας οὐ μόνον
[11, 485]	Ἀγαθοῦ Δαίμονος περίστατον βοῶσα τὴν	κώμην	ποεῖ. Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς
[11, 469]	φησι· (Τούτῳ προέπιεν ὁ βασιλεὺς	κώμην	τινά. {Β. Καινόν τι τοῦτο
[11, 487]	εὐκαίρως προπίνω, φησί, σοί, πατριῶτα.	Μάνην	δ´ εἶχε κεραμεοῦν ἁδρόν, χωροῦντα
[11, 487]	τύχῃ μόνον αὐτῆς, ἐπὶ τὸν	μάνην	πεσεῖται καὶ ψόφος ἔσται πάνυ
[11, 462]	ἄνθεος ὀσδόμενος· ἐν δὲ μέσοις	ἁγνὴν	ὀδμὴν λιβανωτὸς ἵησι· ψυχρὸν δ´
[11, 501]	ἀμφίθετον φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ τὴν	δυναμένην	ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν τίθεσθαι,
[11, 501]	τὴν κατὰ τὸν πυθμένα μὴ	δυναμένην	τίθεσθαι καὶ ἐρείδεσθαι, ἀλλὰ κατὰ
[11, 472]	ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν, ἴσον ἴσῳ	κεκραμένην,	(προσφέρων ἔδωκεν· οἶμαι, χρηστότητος οὕνεκα.
[11, 501]	περιττόν; ὥστε λέγεσθαι τὴν περιττῶς	πεποιημένην	ἀμφίθετον, ἐπεὶ τὸ ποιῆσαι θεῖναι
[11, 471]	μέλαιναν, εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν,	ἐκνενιμμένην,	κισσῷ κάρα βρύουσαν, ἐπικαλούμενοι (εἷλκον
[11, 495]	ὁ νικήσας λαμβάνει κύλικα τὴν	λεγομένην	πενταπλόαν καὶ κωμάζει μετὰ χοροῦ.
[11, 487]	τὴν κοτταβικὴν ἐν τοῖς ἀχύροισι	κυλινδομένην,	μάνης δ´ οὐδὲν λατάγων ἀίει·
[11, 462]	πόλιν ἐδείματο Ἡράκλειαν τὴν Τρηχινίαν	καλεομένην.	Πολέμων δ´ ἐν τῷ πρώτῳ
[11, 491]	ὁ τὴν εἰς Ἡσίοδον δὲ	ἀναφερομένην	ποιήσας Ἀστρονομίαν αἰεὶ Πελειάδας αὐτὰς
[11, 501]	φιάλην εἶναι χαλκίῳ προσεοικυῖαν ἐκπετάλῳ,	δεχομένην	ψυχρὸν ὕδωρ. Τὴν δ´ ἀμφίθετον
[11, 466]	σκύφον Ἡρακλεωτικὸν τεχνικῶς ἔχοντα Ἰλίου	ἐντετορευμένην	πόρθησιν, ἔχοντα ἐπίγραμμα τόδε· γραμμαὶ
[11, 467]	ἤγαγον πρῴην σφόδρα γρυπήν, Σκοτοδίνην	ἐπικαλουμένην,	ὅτι (δεῖνόν ποτ´ ἦρεν ἀργυροῦν
[11, 467]	τιν´ ἤγαγον πρῴην σφόδρα γρυπήν,	Σκοτοδίνην	ἐπικαλουμένην, ὅτι (δεῖνόν ποτ´ ἦρεν
[11, 474]	μοι λέγεις; {Α. Ἔγωγε μὴν	κείνην	ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε τὸν καλούμενον,
[11, 508]	Ἀριστοτέλης, λόγος ὡρισμένος καθ´ ὁμολογίαν	κοινὴν	πόλεως, μηνύων πῶς δεῖ πράττειν
[11, 499]	κατ´ ἄνδρα κείμενος οἰνοχοεῖτο, πρὸς	ἡδονὴν	διδοὺς ἑκάστῳ ποτήριον. (Ἀριστοτέλης δ´
[11, 464]	προσαγορευόμεναι χυτρίδες διά τε τὴν	ἡδονὴν	εἰς τὰς μέθας παρεισφέρονται καὶ
[11, 461]	θαυμαστόν. Οὐκ ἔχοντες γὰρ ἑτέραν	ἡδονὴν	ταύτης καλλίω οὐδὲ μᾶλλον εὐχερῆ
[11, 502]	τῷ ξένῳ εἰς τὴν κατάλυσιν	ησονην	αἴθων ἀνήρ. Τοῖς παισί τ´
[11, 507]	Δοκεῖν γὰρ ἔφη τὸν Πλάτωνα	κορώνην	γενόμενον ἐπὶ τὴν κεφαλὴν (μου)
[11, 508]	ἑταιρίαν τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ	ἐξῆν	τοῦ συσσιτίου μετασχεῖν, εἰ μή
[11, 474]	γάμῳ πεποίηκεν (Ἵππυς τὴν μὲν	οἰνοχόην	καὶ τὸ κύπελλον λίθινα, χρυσῷ
[11, 485]	λεπαστήν. (Ἀμερίας δέ φησι τὴν	οἰνοχόην	λεπαστὴν καλεῖσθαι. Ἀριστοφάνης δὲ καὶ
[11, 478]	ἐκ κόνδυος ἀργυφέοιο (νέκταρ ἐπ´	ἀλλοδαπὴν	οἶμον ἔβαινε πόδα. ΚΟΝΩΝΕΙΟΣ. Ἴστρος
[11, 486]	ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ ἡ μετὰ τὸ δεῖπνον	ἐπὴν	ἀπονίψωνται διδομένη κύλιξ. Ἀντιφάνης Λαμπάδι·
[11, 470]	αὐτὸν ἐφόρει σὺν ταῖς ἵπποις,	ἐπὴν	δύνῃ, διὰ τοῦ Ὠκεανοῦ τὴν
[11, 470]	οὐδεμία ἵπποισίν τε καὶ αὐτῷ,	ἐπὴν	ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς ὠκεανὸν προλιποῦς´ οὐρανὸν
[11, 495]	δὴ καλοῦμεν χόα. Τὴν δὲ	ὄλπην	Κλείταρχος Κορινθίους μέν φησι καὶ
[11, 483]	Ἀλεξανδρείας ἀναγράφων τὴν τοῦ Φιλαδέλφου	πομπὴν	καὶ καταλέγων πολλὰ ἐκπώματα γράφει
[11, 467]	Νικοστράτην τιν´ ἤγαγον πρῴην σφόδρα	γρυπήν,	Σκοτοδίνην ἐπικαλουμένην, ὅτι (δεῖνόν ποτ´
[11, 493]	Οἴσετε δ´ ἄρν´ ἕτερον λευκόν,	ἑτέρην	δὲ μέλαιναν. Ἔπειτα δὲ τὸ
[11, 480]	Τρίτων κυπαρίσσινος ἔχων κρατάνιον ἀργυροῦν,	σειρὴν	ἀργυρᾶ, καρχήσια βʹ ἀργυρᾶ, κύλιξ
[11, 508]	ὥστε καὶ ζητεῖσθαι τοὺς χρησομένους.	Ἐχρῆν	οὖν ἃ πείσει λέγων ταῦτα
[11, 475]	ποικίλον, καρχήσιον. Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι	μέσην	τράπεζαν ἀμφὶ σῖτα καὶ καρχήσια,
[11, 469]	Δηλιάδος ἀνακεῖσθαί φησιν ἐν Δήλῳ	χρυσῆν	ἡδυποτίδα Ἐχενίκης ἐπιχωρίας γυναικός, ἧς
[11, 495]	ἀνθρώπων (ἐὼν ἄριστος, ἔλαβε πελλίδα	χρυσῆν.	Καὶ ἐν ἄλλῳ δὲ μέρει
[11, 500]	Ἀμφίθετον φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκε» καὶ	Χρυσῆν	φιάλην καὶ δίπλακα δημόν ~(οὐ
[11, 489]	τὰς φαντασίας, καὶ τὰ περὶ	τὴν	ἀίδιον τροφὴν τῷ περιέχοντι κατὰ
[11, 477]	ἄλεισον τὸ αὐτὸ καὶ κισσύβιον	τὴν	ἀκριβῆ θέσιν τῶν ὀνομάτων οὐ
[11, 460]	εἷλέ νιν ποτήρια. Καὶ ὁ	τὴν	Ἀλκμαιωνίδα δὲ ποιήσας φησίν· Νέκυς
[11, 490]	τοῦ προτάττειν αὐτὰς κατὰ τὴν	τῶν	ἄλλων συναρίθμησιν· Ἐν δὲ τὰ
[11, 467]	Τελέσιλλα δὲ ἡ Ἀργεία καὶ	τὴν	ἅλω καλεῖ δῖνον. Κυρηναῖοι δὲ
[11, 490]	ταύτας καὶ τῷ Διὶ φέρειν	τὴν	ἀμβροσίαν. Διόπερ ἀπὸ τῶν πτηνῶν
[11, 490]	ἀγγεῖον. (Διὸ καὶ τῷ Διὶ	τὴν	ἀμβροσίαν τὰς Πελειάδας φέρειν φησί·
[11, 490]	ἐν τῇ Μνημοσύνῃ ἐπιγραφομένῃ φάσκουσα	τὴν	ἀμβροσίαν τῷ Διὶ τὰς Πλειάδας
[11, 490]	ὄρνεις φέρειν νομιστέον τῷ Διὶ	τὴν	ἀμβροσίαν, ὡς οἱ πολλοὶ δοξάζουσιν
[11, 466]	τέως. Αὔλει σύ, καὶ σὺ	τὴν	ἄμυστιν λάμβανε. {Β. Οὐ χρὴ
[11, 466]	τεταργανωμένον ἔπινε κἀξημύστισεν. (Ἔπινον δὲ	τὴν	ἄμυστιν μετὰ μέλους, μεμετρημένον πρὸς
[11, 466]	μὴ ἔχον ὦτα. Ἄλλοι δὲ	τὴν	ἀμφὶ ἀντὶ τῆς περὶ εἶναι,
[11, 501]	δ´ ὁ Θρᾲξ τὴν στρογγύλην,	τὴν	ἀμφιθέουσαν κυκλοτερεῖ τῷ σχήματι. Ἀσκληπιάδης
[11, 501]	ὦτα δυνάμενος φέρεσθαι, οὕτως καὶ	τὴν	ἀμφίθετον φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ τὴν
[11, 505]	Ἀθήναις Γοργίας μετὰ τὸ ποιήσασθαι	τὴν	ἀνάθεσιν τῆς ἐν Δελφοῖς ἑαυτοῦ
[11, 460]	ἐν Ἀχαίᾳ Δημήτηρ ποτηριοφόρος κατὰ	τὴν	Ἀνθέων χῶραν, ὡς Αὐτοκράτης ἱστορεῖ
[11, 466]	Κορινθίῳ πέει. Καὶ Βακχυλίδης· Εὖτε	τὴν	ἀπ´ ἀγκύλης ἵησι τοῖς νεανίαις,
[11, 493]	ἐὰν παραγένηται ὁ Σωσίβιος ἐπὶ	τὴν	ἀπαίτησιν τῆς συντάξεως, λέγειν αὐτῷ
[11, 466]	Νόστων. Περὶ Γρᾶ διηγούμενος τοῦ	τὴν	ἀποικίαν εἰς Λέσβον στείλαντος σὺν
[11, 466]	τῷ ποτῷ καὶ τούτου ποιησάμενοι	τὴν	ἀπόλαυσιν ἧττον ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ.
[11, 507]	ἀθάνατος ὑπ´ αὐτοῦ καὶ κατὰ	τὴν	ἀπόλυσιν χωριζομένη τοῦ σώματος παρὰ
[11, 488]	μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν	τὴν	ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι τὴν
[11, 501]	ὁ τοῦ Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει	τὴν	ἀπύθμενον φιάλην. Ἀπολλόδωρος δ´ ὁ
[11, 502]	οὕτως μνημονεύει· Οὗτος σύ, ποῖ	τὴν	ἀργυρίδα τηνδὶ φέρεις; χρυσίδος δὲ
[11, 508]	γεωμετρεῖν ἢ φιλοσοφεῖν. Ὅθεν Φιλίππου	τὴν	ἀρχὴν παραλαβόντος Παρμενίων αὐτὸν ἐν
[11, 506]	ἀγνοοῦντας τοὺς ἀνθρώπους ὅτι καὶ	τὴν	ἀρχὴν τῆς βασιλείας Φίλιππος διὰ
[11, 493]	τάξομεν τοῦ πρώτου στίχου πρὸς	τὴν	ἀρχὴν ὑπὸ τὸ ἄλλος μέν,
[11, 490]	εἶναι ἐπίθετον πελειάδων, ἐπεὶ διὰ	τὴν	ἀσθένειαν εὐλαβὴς ἡ ὄρνις αὕτη·
[11, 485]	ἐν Ἀσκληπιῷ· Τὴν δὲ γραῦν	τὴν	ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι, τὴν βρυτικήν,
[11, 500]	ἀντὶ Θίμβρωνος Δερκυλλίδαν ἔπεμψαν εἰς	τὴν	Ἀσίαν, ἀκούοντες ὅτι πάντα πράττειν
[11, 500]	πάντα πράττειν εἰώθασιν οἱ περὶ	τὴν	Ἀσίαν βάρβαροι μετὰ ἀπάτης καὶ
[11, 489]	τοῦ ἀργυροῦ ἐκπώματος φύσει, τὴν	τῶν	ἀστέρων καὶ τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν
[11, 485]	γραῦν τὴν ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι,	τὴν	βρυτικήν, ῥίζιον τρίψας τι μικρὸν
[11, 498]	ἐν Ἀτάκτοις. (ΣΚΥΦΟΣ. Τούτου τινὲς	τὴν	γενικὴν σὺν τῷ σ> προφέρονται
[11, 472]	Οὐδ´ ἂν Αὐτοκλῆς οὕτως μὰ	τὴν	Γῆν εὐρύθμως τῇ δεξιᾷ ἄρας
[11, 466]	μείζω, κεὐθὺ τοῦ καρχησίου ἄνελκε	τὴν	γραῦν, τὴν νέαν δ´ ἐπουρίσας
[11, 471]	εὐρύνας βάθος; ἦ που κατειδὼς	τὴν	γυναικείαν φύσιν, ὡς οὐχὶ μικροῖς
[11, 501]	προσεοικυῖαν ἐκπετάλῳ, δεχομένην ψυχρὸν ὕδωρ.	Τὴν	δ´ ἀμφίθετον πότερα δύο βάσεις
[11, 464]	Καλεῖσθαι γοῦν τὴν μὲν γυναικομανίαν,	τὴν	δ´ ὀρτυγομανίαν. Τινὲς δὲ καὶ
[11, 478]	δὲ κόνδυ ἐστὶ μὲν Περσικόν,	τὴν	δὲ ἀρχὴν ἣν Ἕρμιππος ἀστρολογικὸς
[11, 485]	ποτηρίου. Ἀντιφάνης δὲ ἐν Ἀσκληπιῷ·	Τὴν	δὲ γραῦν τὴν ἀσθενοῦσαν πάνυ
[11, 464]	παντοδαπῶν κατὰ τὰς τέχνας ἐκπωμάτων.	Τὴν	δὲ μανίαν τοὺς πολλούς φησιν
[11, 495]	ἐοικός, ὃ δὴ καλοῦμεν χόα.	Τὴν	δὲ ὄλπην Κλείταρχος Κορινθίους μέν
[11, 496]	πληρώσαντες τὴν μὲν πρὸς ἀνατολάς,	τὴν	δὲ πρὸς δύσιν ἀνιστάμενοι ἀνατρέπουσίν
[11, 487]	μάνης δ´ οὐδὲν λατάγων ἀίει·	τὴν	δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´ ἂν ἴδοις
[11, 467]	τήν τε Θηρίκλειον κύλικα καὶ	τὴν	Δεινιάδα. Σέλευκος δ´ εἰπὼν ἐκπώματος
[11, 479]	τὸν ἀριστερὸν ἀγκῶνα ἐρείσαντα καὶ	τὴν	δεξιὰν ἀγκυλώσαντα ὑγρῶς ἀφεῖναι τὴν
[11, 466]	(ἡ) ἀγκύλη διὰ τὸ ἐπαγκυλοῦν	τὴν	δεξιὰν χεῖρα ἐν τῇ προέσει.
[11, 483]	δὲ τούτων τὰ σμικρότατα ἐς	τὴν	δίαιταν, ὑποδήματα ἄριστα Λακωνικὰ καὶ
[11, 488]	τὴν ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι	τὴν	διάσχισιν, κατὰ δὲ τὸ ἀπολῆγον
[11, 463]	θανάτου καὶ τοῦ σκότους εἰς	τὴν	διατριβὴν εἰς τὸ φῶς τε
[11, 494]	δημαγωγῶν ὡς αὐτὸν ᾔτουν ἐπὶ	τὴν	δίκην ἀπελθόντα ὀξυβάφω δύο. Οὐ
[11, 467]	τάττεται δυνάμεως, ~(ἀλλὰ καὶ ὅτε	τὴν	δίφθογγον ἔδει σημαίνειν διὰ τοῦ
[11, 490]	δ´ ὁ κριτικὸς σφετερισάμενος αὐτῆς	τὴν	δόξαν ὡς ἴδιον ἐκφέρει τὸν
[11, 501]	τὴν ἀμφίθετον φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ	τὴν	δυναμένην ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν
[11, 461]	ποτήρια, εἰ μὴ αἰτιάσεταί τις	τὴν	δύναμιν τοῦ οἴνου, ἣν αὐτὸς
[11, 469]	Ἥλιος ἐπὶ ποτηρίου διεκομίζετο ἐπὶ	τὴν	δύσιν Στησίχορος μὲν οὕτως φησίν·
[11, 491]	πελειάσιν αἰθέρι κεῖσθε. Καὶ ὁ	τὴν	εἰς Ἡσίοδον δὲ ἀναφερομένην ποιήσας
[11, 506]	ἐριστὰς (ὀνομάζων) ὀνειδίζει αὐτοῖς καὶ	τὴν	ἐκ Χίου τῆς πατρίδος φυγήν,
[11, 469]	ῥυθμὸν τοῦτον, Ῥοδίων δὲ διὰ	τὴν	ἐλαφρότητα τῶν ποτηρίων καὶ τοῖς
[11, 461]	παντοίας. Ἐν δὲ τοῖς περὶ	τὴν	Ἑλλάδα τόποις οὔτ´ ἐν γραφαῖς
[11, 481]	ἔπιον ἐκ τοιαύτης φάρμακον. Εἰς	τὴν	ἐμὴν νῦν ἔγχεον τὴν μείζονα.
[11, 482]	μοι λέγοι, Λάχητί τ´ οἰκήσαιμι	τὴν	ἑξῆς θύραν, κυμβία τε παρέχοιμ´
[11, 462]	ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ γενέσθαι	τὴν	ἐπὶ τοῦ νεὼ τῆς Ἀθηνᾶς
[11, 507]	φορτικῶς Σάθωνα τὸν ταύτην ἔχοντα	τὴν	ἐπιγραφὴν διάλογον ἐξέδωκεν. (Ἡγήσανδρος δὲ
[11, 470]	ἐν τῷ δέπαι τούτῳ (ἐς	τὴν	Ἐρύθειαν. Καὶ ὅτε δὲ ἦν
[11, 508]	διάβολος (ὃς) οὕτω ψυχρῶς συνέταξε	τὴν	ἑταιρίαν τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ
[11, 498]	τεῖχος τείχους. Οἱ δ´ Ἀττικοὶ	τὴν	εὐθεῖαν καὶ ἀρσενικῶς καὶ οὐδετέρως
[11, 489]	οἷς δὴ τεκμαίρονται τὰ περὶ	τὴν	ζωὴν οἱ ἄνθρωποι· λέγω δὲ
[11, 464]	φησί, προσαγορευόμεναι χυτρίδες διά τε	τὴν	ἡδονὴν εἰς τὰς μέθας παρεισφέρονται
[11, 488]	ἔν τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις τὴν	τῶν	ἥλων θέσιν. Ἐξοχὴ δ´ ἦν
[11, 489]	Οἱ παλαιοὶ καὶ τὰ περὶ	τὴν	ἥμερον τροφὴν πρῶτοι διαταξάμενοι τοῖς
[11, 461]	βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον οὖν	τὴν	Ἡράκλειαν καὶ μάλ´ ὡραίαν πόλιν.
[11, 462]	ἀσπίδα· καὶ οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς	τὴν	θάλασσαν κεραμέαν κύλικα, καθέντες εἰς
[11, 466]	τινὲς περὶ τῆς ἀφεθείσης εἰς	τὴν	θάλασσαν παρθένου καὶ φασὶν ἐρασθέντα
[11, 464]	ἠριστηκότες καὶ πεπωκότες ἐβάδιζον ἐπὶ	τὴν	θέαν καὶ ἐστεφανωμένοι ἐθεώρουν, παρὰ
[11, 502]	καὶ τοῦ ψυγέως οὕτως μνημονεύει·	Τὴν	θηρίκλειον δεῦρο καὶ τὰ Ῥοδιακὰ
[11, 472]	κισσοῦ κλάδοις (ἔστεψα. θηλυκῶς δὲ	τὴν	θηρίκλειον εἶπε Μένανδρος ἐν Θεοφορουμένῃ·
[11, 472]	Μένανδρος ἐν Θεοφορουμένῃ· Μέσως μεθύων	τὴν	θηρίκλειον ἔσπασε. Καὶ ἐν Μηναγύρτῃ·
[11, 469]	μὲν οὖν τίς ἐστι περὶ	τὴν	Θουρίαν. {Β. Εἰς τὰς Ῥοδιακὰς
[11, 480]	τις ἀγορεύῃ. (Ἀθηναῖοι δὲ καὶ	τὴν	ἰατρικὴν πυξίδα καλοῦσι κυλιχνίδα διὰ
[11, 466]	παντὸς τοῦ πανταχόθεν κατακομιζομένου κεράμου	τὴν	ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον τὸν ἀνδριαντοποιόν
[11, 489]	καὶ τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ	τὴν	ἰδέαν τῆς χρόας οὐσίαν. Ὁ
[11, 488]	καὶ εἴ τι φιαλῶδές ἐστι	τὴν	ἰδέαν· τινὰ δὲ δύο, ὥσπερ
[11, 489]	ἀίδιον τροφὴν τῷ περιέχοντι κατὰ	τὴν	ἰδέαν τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι
[11, 463]	ἥδιστ´ ἀπῆλθεν οἴκαδε. Καὶ κατὰ	τὴν	καλὴν οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι,
[11, 478]	Εὐήγορος ἐν μέσοις αὐτοῖσιν ἑστὼς	τὴν	καλὴν σκευὴν ἔχων οἶνον ἐξέσπενδε
[11, 504]	αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς	τὴν	καρπογονίαν. Οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς,
[11, 466]	φασι Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε συνῴκισε	τὴν	Κασάνδρειαν, φιλοδοξοῦντι καὶ βουλομένῳ ἴδιόν
[11, 489]	(ὅπερ Προμαθίδας ὁ Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος	τὴν	κατὰ τὸν Διονύσιον διάταξίν φησιν
[11, 501]	τῷ περὶ τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ	τὴν	κατὰ τὸν πυθμένα μὴ δυναμένην
[11, 502]	τούτων· Ἀπήντων τῷ ξένῳ εἰς	τὴν	κατάλυσιν ησονην αἴθων ἀνήρ. Τοῖς
[11, 475]	ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον μελιτηρὸν	τὴν	κελέβην εἶναι. Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος
[11, 475]	δὲ τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα καλούμενον	τὴν	κελέβην εἶναι. Νίκανδρος δ´ ὁ
[11, 475]	τὸ εἰς τὸν Ἔρωτα μέλος	τὴν	κελέβην φησὶ τίθεσθαι ἐπὶ τοῦ
[11, 507]	τὸν Πλάτωνα κορώνην γενόμενον ἐπὶ	τὴν	κεφαλὴν (μου) ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν
[11, 487]	Μοίραις Ῥάβδον δ´ ὄψει, φησί,	τὴν	κοτταβικὴν ἐν τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην,
[11, 466]	δαμέντες. (ΑΓΚΥΛΗ ποτήριον πρὸς τὴν	τῶν	κοττάβων παιδιὰν χρήσιμον. Κρατῖνος· Πιεῖν
[11, 479]	στέψω κοτυλίσκον. Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι	τὴν	κοτύλην ἄλεισον. (ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος ὁ
[11, 479]	καὶ Ἡράκλειτος, ὥς φησι Πάμφιλος,	τὴν	κοτύλην καλεῖσθαι καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος
[11, 480]	ἐν ταῖς Γλώσσαις Κυπρίους φησὶ	τὴν	κοτύλην κύλικα καλεῖν. Ἑρμῶναξ δ´
[11, 479]	δ´ εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Κοριαννοῖ·	Τὴν	κοτυλίσκην μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι·
[11, 466]	Θεόφραστος· Ἐπεὶ καὶ τὰ περὶ	τὴν	κρᾶσιν (ἐναντίως εἶχε τὸ παλαιὸν
[11, 482]	τῆς τῶν θεῶν τιμῆς εἰς	τὴν	κτῆσιν παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν οὖν
[11, 465]	τοῖς υἱοῖς κατηράσατο, ὡς ὁ	τὴν	κυκλικὴν Θηβαίδα πεποιηκώς φησιν, ὅτι
[11, 504]	ὅλως κύλικα παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει	τὴν	κύκλῳ. Καὶ πάλιν ἐκ Θεοφορουμένης·
[11, 495]	ποτήριον. Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις	τὴν	κύλικα Βοιωτούς. (ΠΕΝΤΑΠΛΟΑ. Μνημονεύει αὐτῆς
[11, 471]	εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν θηρικλείαν καλεῖ	τὴν	κύλικα γράφων οὕτως· Πολύξενός τις
[11, 480]	Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Νυνὶ δ´ ἀπόνιζε	τὴν	κύλικα δώσων πιεῖν, ἔγχει τ´
[11, 495]	Σέλευκος δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς μὲν	τὴν	κύλικα, Εὐφρόνιος δὲ ἐν Ὑπομνήμασι
[11, 485]	Κολοφώνιός φησιν Δόλοπας οὕτω καλεῖν	τὴν	κύλικα. Λυκόφρων δ´ ἐν τῷ
[11, 462]	τινὰ εἶναι, ἀφ´ ἧς, φησί,	τὴν	κύλικα ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ
[11, 478]	καὶ Κλείταρχος ἔτι τε Ζηνόδοτος	τὴν	κύλικα· Πάντῃ δ´ ἀμφὶ νέκυν
[11, 470]	τὰς κεραμέας. Κατασκευάσαι δὲ λέγεται	τὴν	κύλικα ταύτην Θηρικλῆς ὁ Κορίνθιος
[11, 481]	θεώ. {Β. Εἰ λάβω κυρισοι	τὴν	κυλίσκην; {Α. Μηδαμῶς μικράν γε.
[11, 482]	ταῖς πέλλαις, συνηγμένον μᾶλλον εἰς	τὴν	κυφότητα· ἢ ἀμφικύπελλα οἷον ἀμφίκυρτα
[11, 485]	ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος περίστατον βοῶσα	τὴν	κώμην ποεῖ. Νίκανδρος δ´ ὁ
[11, 499]	φασι τοῦτ´ εἶναι τὸ μέτρον	τὴν	λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε τὸν
[11, 499]	θηλυκῶς λέγεσθαί φησιν ὑπὸ Θετταλῶν	τὴν	λάγυνον. Καὶ Ῥιανὸς ὁ ἐποποιὸς
[11, 479]	τὴν δεξιὰν ἀγκυλώσαντα ὑγρῶς ἀφεῖναι	τὴν	λάταγα· οὕτω γὰρ ἐκάλουν τὸ
[11, 495]	καὶ ὁ νικήσας λαμβάνει κύλικα	τὴν	λεγομένην πενταπλόαν καὶ κωμάζει μετὰ
[11, 498]	Ἡρωολογίᾳ λέγων ὧδε· (Ἀμφιτρύων δὲ	τὴν	λείην δασάμενος τοῖς συμμάχοις καὶ
[11, 501]	ἐν τῷ ἑνδεκάτῳ περὶ Κωμῳδία	τὴν	λέξιν ἀγνοεῖν φησι Λυκόφρονα· τῶν
[11, 501]	(Πεπαῖχθαί τις ἂν οἰηθείη, φησί,	τὴν	λέξιν, διότι τὰ πλεῖστα τῶν
[11, 495]	τοῖς Ἰάμβοις ἐπὶ φιάλης τίθησι	τὴν	λέξιν λέγων οὕτως· Θαλῆς γάρ,
[11, 486]	Ἂν ἐγὼ πάθω τι τήνδε	τὴν	λεπαστὴν ἐκπιών, τῷ Διονύσῳ πάντα
[11, 485]	αὐτὸς εἶναί (φησι γένος κύλικος	τὴν	λεπαστήν. Μόσχος δ´ ἐν ἐξηγήσει
[11, 495]	φησι καὶ Βυζαντίους καὶ Κυπρίους	τὴν	λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ τὴν
[11, 474]	πτέρνα καλεῖται, ᾗ ἐμπίπτει εἰς	τὴν	ληνόν, τὸ δ´ οἷον εἰς
[11, 475]	ἀπὸ τοῦ χέειν εἰς αὐτὸ	τὴν	λοιβὴν ἤτοι λείβειν· τοῦτο δὲ
[11, 502]	τὸ νῦν ἔθος ἄκρατον» ἐβόων,	τὴν	μεγάλην. Ψυκτῆρά τις προὔπινεν ἄν,
[11, 461]	χρώμενοι καὶ τῷ πλουτεῖν προτιμῶσι	τὴν	μέθην ταύτην, οὐδὲν θαυμαστόν. Οὐκ
[11, 461]	διὰ τὸν τρόπον, ἀλλὰ διὰ	τὴν	μέθην φαίνωνται τοιοῦτοι, δημιουργοῦσιν αὐτοὺς
[11, 481]	Εἰς τὴν ἐμὴν νῦν ἔγχεον	τὴν	μείζονα. Ὅτι δὲ μεγάλοις ποτηρίοις
[11, 486]	Φρέατι λέγων οὕτως (Σὺ δὲ	τὴν	μέλην, Συρίσκε, ταυτηνὶ λαβὼν ἔνεγκον
[11, 464]	τοῖς πλείστοις προσάπτειν. Καλεῖσθαι γοῦν	τὴν	μὲν γυναικομανίαν, τὴν δ´ ὀρτυγομανίαν.
[11, 474]	τοῦ Πειρίθου γάμῳ πεποίηκεν (Ἵππυς	τὴν	μὲν οἰνοχόην καὶ τὸ κύπελλον
[11, 496]	ἐν ᾗ δύο πλημοχόας πληρώσαντες	τὴν	μὲν πρὸς ἀνατολάς, τὴν δὲ
[11, 487]	σωτῆρος, ἀγαθοῦ δαίμονος. Ἔνιοι δὲ	τὴν	μετὰ τὸ νίψασθαι πόσιν, ὡς
[11, 487]	~(Δίφιλος Σαπφοῖ· Ἀρχίλοχε, δέξαι τήνδε	τὴν	μετανιπτρίδα μεστὴν Διὸς σωτῆρος, ἀγαθοῦ
[11, 505]	τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον ἐκβάλλων καὶ	τὴν	μιμητικὴν ποίησιν, αὐτὸς δὲ τοὺςδιαλόγους
[11, 468]	δὲ τὸ κέρας. Περὶ δὲ	τὴν	Μολοσσίδα οἱ βόες ὑπερφυῆ ἱστοροῦνται
[11, 508]	ὁρῶν ἤδη τὸν Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον	τὴν	μοναρχίαν ἀποκτείνας αὐτὸν καὶ αὐτὸς
[11, 474]	ἄθλιε. (Καὶ μετ´ ὀλίγα· {ΣΤΡ.	Τὴν	ναῦν σεσῶσθαί μοι λέγεις; {Α.
[11, 466]	τοῦ καρχησίου ἄνελκε τὴν γραῦν,	τὴν	νέαν δ´ ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ
[11, 489]	ὁ Θρᾲξ ἐν Ῥόδῳ λέγεται	τὴν	Νεστορίδα κατασκευάσαι τῶν μαθητῶν αὐτῷ
[11, 470]	ἐπὴν δύνῃ, διὰ τοῦ Ὠκεανοῦ	τὴν	νύκτα πρὸς ἑῴην, ἵν´ ἀνίσχει
[11, 485]	δῶκε λεπαστήν. (Ἀμερίας δέ φησι	τὴν	οἰνοχόην λεπαστὴν καλεῖσθαι. Ἀριστοφάνης δὲ
[11, 462]	Τῆς δ´ Ἡρακλείας τῆς ὑπὸ	τὴν	Οἴτην καὶ Τραχῖνος τῶν οἰκητόρων
[11, 493]	κατὰ τὸ κύτος καὶ βαρὺ	τὴν	ὁλκήν, ὅπερ φιλοπότης ὢν ὁ
[11, 466]	βαλάντια, ἃ καὶ αὐτὰ διὰ	τὴν	ὁμοιότητα ἀρυβάλλους τινὲς καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης
[11, 491]	ἐκφανέστερον προσπαίζων τῷ ὀνόματι κατὰ	τὴν	ὁμοφωνίαν· Αἱ δ´ ἕπτ´ Ἄτλαντος
[11, 461]	μή τις ἄρα φήσειε διὰ	τὴν	ὀξύτητα (τῆς ἐπιφανείας τῶν δαιμόνων
[11, 466]	τὸ γράμματα ἔχον ἐγκεχαραγμένα. Ἄλεξις·	(Τὴν	ὄψιν εἴπω τοῦ ποτηρίου γέ
[11, 466]	δὲ ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον εἰς ταύτην	τὴν	παιδιάν. (Ὅτι παρὰ Τιμαχίδᾳ ΑΙΑΚΙΣ
[11, 466]	τοὔνομα Ἔναλος, ἐκκολυμβῆσαι βουλόμενον ἀνασῶσαι	τὴν	παιδίσκην. Τότε μὲν οὖν ὑπὸ
[11, 463]	ἂν βούλωνται μεγάλα. Λακεδαιμόνιοι δὲ	τὴν	παρ´ αὑτῷ ἕκαστος πίνει, ὁ
[11, 470]	πυκνὰς ἕλκει, καταντλεῖ, κατά τε	τὴν	παροιμίαν αἰεί ποτ´ εὖ μὲν
[11, 501]	αὖ τὸ περιττόν; ὥστε λέγεσθαι	τὴν	περιττῶς πεποιημένην ἀμφίθετον, ἐπεὶ τὸ
[11, 499]	ἔχει. Ἐρατοσθένης δέ φησι λέγεσθαι	τὴν	πέτασον καὶ τὴν στάμνον ὑπό
[11, 487]	ἂν τὸν κότταβον ἀφεὶς ἐπὶ	τὴν	πλάστιγγα ποιήσῃ πεσεῖν— {Β. Πλάστιγγα;
[11, 467]	ὅταν εἰσίῃ ὁ βασιλεὺς εἰς	τὴν	πόλιν, ὑπαντᾶν οἴνου πλήρη γυάλαν
[11, 507]	λέγει· (Πέπονθά τι πάθος πρὸς	τὴν	πολιτείαν, ὥσπερ ἂν εἰ ζωγράφος
[11, 471]	ἐκ Ταυρομενίου μεθεστηκότων ταχθεὶς ἐπὶ	τὴν	πρεσβείαν ἕτερά τε δῶρα παρὰ
[11, 505]	μυρίων Ἑλλήνων καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς	τὴν	προδοσίαν τοῦ Θεσσαλοῦ Μένωνος, ὅτι
[11, 491]	Ἀπτέρους γὰρ αὐτὰς εἴρηκε διὰ	τὴν	πρὸς τὰς ὄρνεις ὁμωνυμίαν. Ἡ
[11, 496]	ἔξορθόν ἐστι προείρηται. Καὶ ὅτι	τὴν	προσηγορίαν ἔσχεν ἀπὸ Προυσίου τοῦ
[11, 497]	Ὅτι ἀπὸ Σελεύκου τοῦ βασιλέως	τὴν	προσηγορίαν ἔσχεν τὸ ἔκπωμα προείρηται,
[11, 490]	τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ	τὴν	πρόσθεσιν τοῦ γράμματος· ἔπειτα δ´
[11, 495]	τὴν λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ	τὴν	πρόχοον. Σέλευκος δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς
[11, 494]	τὸ σι> καὶ τοῦ Βίωνος	τὴν	πρώτην συλλαβὴν (βι) καὶ τὴν
[11, 484]	χρῆσαι τῷ λουτρῷ καὶ εἰς	τὴν	πύελον κατακλίθητι σφόδρα εἰς θερμὸν
[11, 497]	Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ τοῦ Πηγάσου	τὴν	πύρπνοον Χίμαιραν εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου
[11, 499]	φησι λέγεσθαι τὴν πέτασον καὶ	τὴν	στάμνον ὑπό τινων. (Τὸ δὲ
[11, 501]	στόμα. Διονύσιος δ´ ὁ Θρᾲξ	τὴν	στρογγύλην, τὴν ἀμφιθέουσαν κυκλοτερεῖ τῷ
[11, 491]	ὑπὸ πυθμένες ἦσαν, (καθ´ ἑκατέραν	τὴν	σχίσιν τῶν ὤτων ἀκουσόμεθα μίαν
[11, 507]	λέγων γράφει καὶ ταῦτα· Μετὰ	τὴν	Σωκράτους τελευτὴν ἐπὶ πλεῖον τῶν
[11, 467]	ἀπὸ τῶν κατασκευασάντων (φησὶν ὀνομασθῆναι	τήν	τε Θηρίκλειον κύλικα καὶ τὴν
[11, 478]	Κῳδίου φησί· (Μετὰ δὲ ταῦτα	τὴν	τελετὴν ποιεῖ καὶ αἱρεῖ τὰ
[11, 467]	οὖν οἱ Σάτυροι τοῦ Διονύσου	τὴν	τελευταίαν συλλαβὴν διὰ τοῦ οὖ
[11, 494]	τὴν πρώτην συλλαβὴν (βι) καὶ	τὴν	τελευταίαν τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις σαυτὸν
[11, 491]	τούτων δ´ αὖ συνάφεια κατὰ	τὴν	τελευταίαν ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν ἂν
[11, 485]	φίλως. ~(ΛΕΠΑΣΤΗ. Οἳ μὲν ὀξύνουσι	τὴν	τελευταίαν, ὡς καλή, (οἳ δὲ
[11, 488]	Ἀπελλῆς ἐντέχνως ἄγαν ὑπέδειξε τὴν	τῶν	τεσσάρων ὤτων σχέσιν ἔχουσαν ὧδε.
[11, 507]	τοῦτον περιέσπασεν. Καὶ Φαίδωνι δὲ	τὴν	τῆς δουλείας ἐφιστὰς δίκην ἐφωράθη·
[11, 470]	διαπλεῦσαι, (τοῦτο πρώτου εἰπόντος τοῦ	τὴν	Τιτανομαχίαν ποιήσαντος. Φερεκύδης δ´ ἐν
[11, 502]	χορὸς ὁ φιλοτήσιος. Διὰ δὲ	τὴν	τοιαύτην πρόποσιν ἐκαλεῖτο καὶ κύλιξ
[11, 463]	Παραμυθεῖται γὰρ ὁ οἶνος καὶ	τὴν	τοῦ γήρως δυσθυμίαν φησὶ Θεόφραστος
[11, 469]	πρώτῳ Ἡρακλείας παρὰ Νηρέως φησὶ	τὴν	τοῦ Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι τὸν
[11, 495]	ποτε ὄλπας ἐκάλουν, χρώμενοι πρὸς	τὴν	τοῦ οἴνου ἔγχυσιν, καθάπερ Ἴων
[11, 507]	κύλικα εἰλήφειν ἢ παρὰ σοῦ	τὴν	τοῦ οἴνου πρόποσιν. Ἐδόκει γὰρ
[11, 507]	εἶπεν Ἥδιον ἂν παρὰ Σωκράτους	τὴν	τοῦ φαρμάκου κύλικα εἰλήφειν ἢ
[11, 483]	ἐν τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας ἀναγράφων	τὴν	τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ καταλέγων
[11, 488]	κατὰ δὲ τὸ ἀπολῆγον πρὸς	τὴν	τοῦ χείλους ἔρεισιν πάλιν συμφυεῖς
[11, 489]	ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον. Διὸ	τὴν	τράπεζαν κυκλοειδῆ κατεσκευάσαντο καὶ τοὺς
[11, 475]	ἀμφὶ σῖτα καὶ καρχήσια, (πρὸς	τὴν	τράπεζαν φάσκων προσεληλυθέναι τοὺς δράκοντας
[11, 462]	καὶ αὐτόθι πόλιν ἐδείματο Ἡράκλειαν	τὴν	Τρηχινίαν καλεομένην. Πολέμων δ´ ἐν
[11, 499]	Στησιχόρου Ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον τὴν	τῶν	τριῶν γενῶν ἀμφιβολίαν ἔχει. Ἐρατοσθένης
[11, 473]	καινὸν καπηλεῖον μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν	τὴν	τροφὸν τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας
[11, 490]	ἐκ τοῦ προτάττειν αὐτὰς κατὰ	τὴν	τῶν ἄλλων συναρίθμησιν· Ἐν δὲ
[11, 489]	τῇ τοῦ ἀργυροῦ ἐκπώματος φύσει,	τὴν	τῶν ἀστέρων καὶ τοῦ οὐρανοῦ
[11, 488]	ἡμῖν ἔν τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις	τὴν	τῶν ἥλων θέσιν. Ἐξοχὴ δ´
[11, 466]	τόξοις δαμέντες. (ΑΓΚΥΛΗ ποτήριον πρὸς	τὴν	τῶν κοττάβων παιδιὰν χρήσιμον. Κρατῖνος·
[11, 488]	δὲ Ἀπελλῆς ἐντέχνως ἄγαν ὑπέδειξε	τὴν	τῶν τεσσάρων ὤτων σχέσιν ἔχουσαν
[11, 499]	Γηρυονηίδι Στησιχόρου Ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον	τὴν	τῶν τριῶν γενῶν ἀμφιβολίαν ἔχει.
[11, 466]	δέ, φησίν, οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	τὴν	ὕαλον μεταρρυθμίζοντες πολλαῖς καὶ ποικίλαις
[11, 489]	τὸ ποτήριον οὖν τὸ δεχόμενον	τὴν	ὑγρὰν τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ
[11, 503]	τὸ τευτλίον δὲ σεῦτλα, φακέαν	τὴν	φακῆν, (τί δεῖ ποιεῖν; σὺ
[11, 481]	γὰρ δίεφθος ἔρχομαι, ξηρὰν ἔχουσα	τὴν	φάρυγα. {Β. Δώσω πιεῖν. {Α.
[11, 502]	τὰ ποτήρια ταῦτα. Αἰολεῖς δὲ	τὴν	φιάλην ἄρακιν καλοῦσι. (ΦΘΟΙΣ. Πλατεῖαι
[11, 501]	ἴσως ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε καὶ	τὴν	φιάλην εἶναι χαλκίῳ προσεοικυῖαν ἐκπετάλῳ,
[11, 502]	νιν, ὡς τοῦ Τελέστου ἄκατον	τὴν	φιάλην εἰρηκότος. Φερεκράτης δὲ ἢ
[11, 468]	ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν δ´ οἷον κύκλῳ	τὴν	φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν ἔνδοθεν οἷον
[11, 468]	ἂν ἴσως κατὰ μεταφορὰν ἔκπωμα	τὴν	φιάλην. Φιλήμων δ´ ἐν τοῖς
[11, 495]	παρατίθεται μόνον, τὸ δ´ ἐς	τὴν	χρείαν πῖπτον μετεσχημάτισται, (ἀρυταίνῃ μάλιστα
[11, 470]	εὐνῇ φησι χρυσῇ κατεσκευασμένῃ πρὸς	τὴν	χρείαν ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν
[11, 466]	γὰρ καὶ τρέφει μεγαλύνει τε	τὴν	ψυχὴν ἡ ἐν τοῖς πότοις
[11, 483]	βλάπτεσθαι καὶ τὸ σῶμα καὶ	τὴν	ψυχήν. ~(Τὸ μέντοι κωθωνίζεσθαι διά
[11, 507]	ὄντος καὶ μαθητὴν ἕνα ἔχοντος	Ξενοκράτην,	τοῦτον περιέσπασεν. Καὶ Φαίδωνι δὲ
[11, 505]	καὶ Φαῖδρον οὐ μόνον κατὰ	Σωκράτην	εἶναι, ἦ πού γε καὶ
[11, 505]	εἰς λόγους τὸν τοῦ Πλάτωνος	Σωκράτην	μόλις ἡ ἡλικία συγχωρεῖ, οὐχ
[11, 504]	μεγάλοις ποτηρίοις, ὃ δὲ τὸν	Σωκράτην	παράγει τῷ ψυκτῆρι πίνοντα μέχρι
[11, 467]	τινὰ περὶ ἑταιρίδων διαλεγόμενόν φησι·	Νικοστράτην	τιν´ ἤγαγον πρῴην σφόδρα γρυπήν,
[11, 467]	Ἀρχέδικος δ´ ἐν Διαμαρτάνοντι παράγων	οἰκέτην	τινὰ περὶ ἑταιρίδων διαλεγόμενόν φησι·
[11, 478]	φησί· (Μετὰ δὲ ταῦτα τὴν	τελετὴν	ποιεῖ καὶ αἱρεῖ τὰ ἐκ
[11, 472]	μὲν ἀρτίως ὁ δεσπότης δι´	ἀρετὴν	τῶν θηρικλείων εὐκύκλωτον ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν,
[11, 501]	καλεῖ ὁ ποιητὴς τὸν μὲν	ἐμπυριβήτην,	τὸν δὲ ἄπυρον· Κὰδ δὲ
[11, 507]	Αἰσχίνου τε πένητος ὄντος καὶ	μαθητὴν	ἕνα ἔχοντος Ξενοκράτην, τοῦτον περιέσπασεν.
[11, 482]	Εὐριπίδης, οὐ τὸν τραγικὸν λέγει	ποιητήν,	ἀλλά τινα ὁμώνυμον αὐτῷ, ἤτοι
[11, 493]	τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι ἀπολύομεν τὸν	ποιητήν.	Ἀπὸ γὰρ τούτου τοῦ ἑξαμέτρου
[11, 492]	τοῦ Διὸς σημαίνειν πείθονται τὸν	ποιητὴν	ὅταν λέγῃ· Τῇ μέν τ´
[11, 477]	ὁ Δελφὸς Εὐφορίωνά φησι τὸν	ποιητὴν	παρὰ Πρυτάνιδι δειπνοῦντα καὶ ἐπιδεικνυμένου
[11, 461]	Πλούταρχος ἔφη, κατὰ τὸν Φλιάσιον	ποιητὴν	Πρατίναν. Οὐ γᾶν αὐλακισμέναν ἀρῶν,
[11, 478]	τισι κότυλον κοτύλην ὠνομακέναι τὸν	ποιητήν	Πύρνον καὶ κοτύλην. Ὃν κύλικα
[11, 460]	πρῶτον οἶδα ὀνομάσαντα τὸν Ἀμόργιον	ποιητὴν	Σιμωνίδην ἐν Ἰάμβοις οὕτως· Ἀπὸ
[11, 467]	δικότυλοι, τρικότυλοι, δεῖνος μέγας χωρῶν	μετρητήν,	κυμβίον, σκύφοι, ῥυτά· {Β. Ποτήρι´
[11, 506]	ἔσχεν. Εὐφραῖον γὰρ ἀπέστειλε τὸν	Ὠρείτην	πρὸς Περδίκκαν Πλάτων, (ὃς ἔπεισεν
[11, 462]	δ´ Ἡρακλείας τῆς ὑπὸ τὴν	Οἴτην	καὶ Τραχῖνος τῶν οἰκητόρων μεθ´
[11, 506]	τὸν Ἀθηναίων δῆμον εἰκαῖον εἴρηκε	κριτὴν	(ἔτι τε πρόκωπον) Λακεδαιμονίους δὲ
[11, 492]	χλωρόν, παρὰ δ´ ἀλφίτου ἱεροῦ	ἀκτήν,	(πὰρ δὲ δέπας περικαλλές, ὃ
[11, 506]	ἀλλ´ ὅτι καὶ ἀπέκτεινε τὸν	δεσπότην.	Οὗτος δ´ ἐστὶ Πλάτων, ὃν
[11, 485]	Λύσανδρον κώθωνι, πρὶν αὐτῷ δῶκε	λεπαστήν.	(Ἀμερίας δέ φησι τὴν οἰνοχόην
[11, 485]	ἂν εἰ πίοις οἴνου κύλικα	λεπαστήν;	Ἀφ´ ἧς ἔστι λάψαι, τουτέστιν
[11, 486]	ἐγὼ πάθω τι τήνδε τὴν	λεπαστὴν	ἐκπιών, τῷ Διονύσῳ πάντα τἀμαυτοῦ
[11, 485]	ἑορτή. Περιέφερεν δ´ ἐν κύκλῳ	λεπαστὴν	ἡμῖν ταχὺ προσφέρων παῖς ἐνέχει
[11, 485]	(Ἀμερίας δέ φησι τὴν οἰνοχόην	λεπαστὴν	καλεῖσθαι. Ἀριστοφάνης δὲ καὶ Ἀπολλόδωρος
[11, 485]	θεατῶν δ´ ὅστις ἂν διψῇ,	λεπαστὴν	λαψάμενος μεστὴν ἐκχαρυβδίσαι. Νίκανδρος δ´
[11, 485]	εἶναί (φησι γένος κύλικος τὴν	λεπαστήν.	Μόσχος δ´ ἐν ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν
[11, 471]	ἐπίτηκτόν τινα. Καὶ ἐν Ἱππίσκῳ·	Μεστὴν	ἀκράτου θηρίκλειον ἔσπασε (κοίλην ὑπερθύουσαν
[11, 487]	Ἀρχίλοχε, δέξαι τήνδε τὴν μετανιπτρίδα	μεστὴν	Διὸς σωτῆρος, ἀγαθοῦ δαίμονος. Ἔνιοι
[11, 485]	ὅστις ἂν διψῇ, λεπαστὴν λαψάμενος	μεστὴν	ἐκχαρυβδίσαι. Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιός
[11, 487]	τῆς Ὑγιείας. Φιλέταιρος Ἀσκληπιῷ· Ἐνέσεισε	μεστὴν	ἴσον ἴσῳ μετανιπτρίδα μεγάλην, ἐπειπὼν
[11, 466]	Οὐρανόν, ὑπερήφανα. Ἐγὼ μὲν (γὰρ)	ἐξέστην	ἰδών. Κρατῆρες ἀργυροῖ, κάδοι (καὶ)
[11, 482]	τινα ἢ αἰτίαν ἔχοντα οὐ	χρηστήν,	ὥς φησιν Ἀντίοχος ὁ Ἀλεξανδρεὺς
[11, 497]	ῥυτὸν εὐδίης δεῦτ´ ἴδετ´ Ἀρσινόης,	ὀρχηστὴν	Βησᾶν Αἰγύπτιον· ὃς λιγὺν ἦχον
[11, 505]	Πλάτων καὶ Θρασύμαχον τὸν Χαλκηδόνιον	σοφιστὴν	ὅμοιον εἶναι λέγων τῷ ὀνόματι,
[11, 462]	θάλασσαν κεραμέαν κύλικα, καθέντες εἰς	αὐτὴν	ἄνθεα καὶ κηρία καὶ λιβανωτὸν
[11, 494]	βραχύ. (Εἰπόντος οὖν τινος πρὸς	αὐτήν	σὺ δ´ ἀλλὰ πῖθι» λέγει·
[11, 502]	ὁ φιλοτήσιος. Διὰ δὲ τὴν	τοιαύτην	πρόποσιν ἐκαλεῖτο καὶ κύλιξ φιλοτησία,
[11, 507]	καλέσας αὐτὸν φορτικῶς Σάθωνα τὸν	ταύτην	ἔχοντα τὴν ἐπιγραφὴν διάλογον ἐξέδωκεν.
[11, 470]	Κατασκευάσαι δὲ λέγεται τὴν κύλικα	ταύτην	Θηρικλῆς ὁ Κορίνθιος κεραμεύς, ἀφ´
[11, 461]	τῷ πλουτεῖν προτιμῶσι τὴν μέθην	ταύτην,	οὐδὲν θαυμαστόν. Οὐκ ἔχοντες γὰρ
[11, 466]	οἴκους δὲ ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον εἰς	ταύτην	τὴν παιδιάν. (Ὅτι παρὰ Τιμαχίδᾳ
[11, 470]	χρυσῇ κατεσκευασμένῃ πρὸς τὴν χρείαν	ταύτην	(ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν Ἥλιον καθεύδοντα
[11, 507]	καὶ ταῦτα· Μετὰ τὴν Σωκράτους	τελευτὴν	ἐπὶ πλεῖον τῶν συνήθων ἀθυμούντων
[11, 460]	ἐν Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα κοάλεμον	αἱματοπώτην.	Κἀν τῷ αὐτῷ δὲ ἔφη·
[11, 494]	σι> καὶ τοῦ Βίωνος τὴν	πρώτην	συλλαβὴν (βι) καὶ τὴν τελευταίαν
[11, 478]	μέσοις αὐτοῖσιν ἑστὼς τὴν καλὴν	σκευὴν	ἔχων οἶνον ἐξέσπενδε κοτύλῳ. Πάμφιλος
[11, 460]	εὑρὼν μόλις εἰς τὸ κυλικεῖον	ἐνεγράφην·	Ζεὺς ἔστι μοι ἑρκεῖος, ἔστι
[11, 507]	Σάθωνα τὸν ταύτην ἔχοντα τὴν	ἐπιγραφὴν	διάλογον ἐξέδωκεν. (Ἡγήσανδρος δὲ ὁ
[11, 489]	ὄγκον (καὶ) κατὰ μείζονα κυκλοειδῆ	περιγραφὴν	ἔξαρσιν ἔχοντα τοῦ ὕψους σύμμετρον,
[11, 489]	οὖν τὸ δεχόμενον τὴν ὑγρὰν	τροφὴν	κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ μίμημα τοῦ
[11, 489]	καὶ τὰ περὶ τὴν ἥμερον	τροφὴν	πρῶτοι διαταξάμενοι τοῖς ἀνθρώποις, πειθόμενοι
[11, 489]	καὶ τὰ περὶ τὴν ἀίδιον	τροφὴν	τῷ περιέχοντι κατὰ τὴν ἰδέαν
[11, 481]	τοὔδαφος μόνον, (κοὐχὶ χωροῦντ´ οὐδὲ	κόγχην,	ἐμφερῆ γευστηρίοις· σφίσι δέ γ´
[11, 468]	τὸ ἐπιτήδειον εἰς ψυχρῶν ὑδάτων	ὑποδοχὴν	ἢ τὸ πρὸς ψυχροποσίαν εὔθετον.
[11, 478]	ἐστὶ μὲν Περσικόν, τὴν δὲ	ἀρχὴν	ἣν Ἕρμιππος ἀστρολογικὸς ὡς ὁ
[11, 508]	ἢ φιλοσοφεῖν. Ὅθεν Φιλίππου τὴν	ἀρχὴν	παραλαβόντος Παρμενίων αὐτὸν ἐν Ὠρεῷ
[11, 506]	τοὺς ἀνθρώπους ὅτι καὶ τὴν	ἀρχὴν	τῆς βασιλείας Φίλιππος διὰ Πλάτωνος
[11, 493]	τοῦ πρώτου στίχου πρὸς τὴν	ἀρχὴν	ὑπὸ τὸ ἄλλος μέν, εἶτα
[11, 466]	καὶ τρέφει μεγαλύνει τε τὴν	ψυχὴν	ἡ ἐν τοῖς πότοις διατριβή,
[11, 483]	καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν	ψυχήν.	~(Τὸ μέντοι κωθωνίζεσθαι διά τινων
[11, 470]	τοῦ Ὠκεανοῦ τὴν νύκτα πρὸς	ἑῴην,	ἵν´ ἀνίσχει (ὁ ἥλιος) Ἔπειτα
[11, 489]	δὴ τεκμαίρονται τὰ περὶ τὴν	ζωὴν	οἱ ἄνθρωποι· λέγω δὲ τὰς
[11, 467]	διαλεγόμενόν φησι· Νικοστράτην τιν´ ἤγαγον	πρῴην	σφόδρα γρυπήν, Σκοτοδίνην ἐπικαλουμένην, ὅτι
[11, 469]	Ὠκεανὸν εἶναι μέν φησιν Ἡλίου,	λαβεῖν	δ´ αὐτὸ παρ´ Ὠκεανοῦ τὸν
[11, 508]	τις καὶ παρ´ ἑτέρων ταῦτα	λαβεῖν	ἢ βέλτιον λεχθέντα ἢ μὴ
[11, 475]	εἰς αὐτὸ τὴν λοιβὴν ἤτοι	λείβειν·	τοῦτο δὲ ἐπὶ τοῦ ὑγροῦ
[11, 504]	τοῖς φιλτάτοις ἔδωκε τῷ παιδὶ	περισοβεῖν	(ἐν κύκλῳ) κελεύσας, τὸ κύκλῳ
[11, 466]	φησί, καὶ ἐμμελῶς ἐν οἴνῳ	διάγειν,	μὴ κωθωνιζόμενον μηδὲ Θρᾳκίῳ νόμῳ
[11, 486]	Ἀντιφάνης Λαμπάδι· Δαίμονος Ἀγαθοῦ μετάνιπτρον,	ἐντραγεῖν,	σπονδή, κρότος. ~(Δίφιλος Σαπφοῖ· Ἀρχίλοχε,
[11, 464]	τῷ πίνοντι. {Β. Τὸν ἐπιδέξια	λέγειν;	Ἄπολλον, ὡσπερεὶ τεθνηκότι. (Παραιτητέον δ´
[11, 493]	ἐπὶ τὴν ἀπαίτησιν τῆς συντάξεως,	λέγειν	αὐτῷ ὅτι ἀπείληφε. Καὶ μετ´
[11, 504]	καὶ οὐδ´ ἀναπνεῖν μὴ ὅτι	λέγειν	δυνησόμεθα· ἢν δὲ ἡμῖν οἱ
[11, 464]	δήπου τὸν ἐπιδέξι´, ὦ πάτερ,	λέγειν	ἐπὶ τῷ πίνοντι. {Β. Τὸν
[11, 509]	(συνών τις, οὐκ ἄσκεπτα δυνάμενος	λέγειν,	εὖ μὲν μαχαίρᾳ ξύστ´ ἔχων
[11, 461]	ἐκπώμασι μεγάλοις. Καί μοι δοκοῦσι	λέγειν	οὐ κακῶς οἱ φάσκοντες τὸ
[11, 472]	ἀλλὰ τί καθ´ ἕκαστον δεῖ	λέγειν;	ὄψει γὰρ αὐτός. {Β. Βασιλέως
[11, 486]	ἀλλὰ τί καθ´ ἕκαστα δεῖ	λέγειν;	ὄψει γὰρ αὐτός. (ΛΥΚΙΟΥΡΓΕΙΣ. Φιάλαι
[11, 467]	πολλάκις Ἀριστόξενός φησι, τὸ σίγμα	λέγειν	παρῃτοῦντο διὰ τὸ σκληρόστομον εἶναι
[11, 506]	Πολλὰ δ´ ἔστι καὶ ἄλλα	λέγειν	περὶ αὐτοῦ καὶ δεικνύναι ὡς
[11, 461]	εἰλημμένον λείας. Τί οὖν ἔχομεν	λέγειν	περὶ τοῦ Νέστορος ποτηρίου, ὃ
[11, 468]	Πελίᾳ ἀγὼν ἐτέθη. Βέλτιον δὲ	λέγειν,	φησὶν ὁ Δίδυμος ἐν τῷ
[11, 490]	γὰρ καὶ αὗται τὸν Ὠρίωνα	φεύγειν,	διωκομένης τῆς μητρὸς αὐτῶν Πληιόνης
[11, 506]	Ἀθηναίων δῆμον εὐπρόσωπον μὲν εἶναι,	δεῖν	δ´ αὐτὸν ἀποδύσαντας θεωρεῖν· ὀφθήσεται
[11, 488]	Οἳ μὲν οὖν λέγουσιν ἔξωθεν	δεῖν	ἐμπείρεσθαι τοὺς χρυσοῦς ἥλους τῷ
[11, 489]	Ὁποῖόν τι καὶ νῦν ἔστιν	ἰδεῖν	ἐν Καπύῃ πόλει τῆς Καμπανίας
[11, 507]	ἑαυτοῦ ἔργα κινούμενα καὶ ἐνεργὰ	ἰδεῖν,	οὕτω κἀγὼ τοὺς πολίτας οὓς
[11, 466]	ἤτοι ὅτι δίδοται πᾶσι τοῖς	σπένδειν	βουλομένοις εἴτε καὶ τοῖς πίνειν,
[11, 467]	ἔχοντά τινα, τὸν δὲ λαβόντα	σπένδειν.	(ΔΕΙΝΟΣ. (Ὅτι καὶ τοῦτο ποτηρίου
[11, 466]	ἀρυβάλλους τινὲς καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσι·	Κατασπένδειν	κατὰ τῆς κεφαλῆς ἀρυβάλλῳ ἀμβροσίαν.
[11, 503]	ὀνομάζουσιν. Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς καὶ	κωμῳδεῖν	τὸν ψυγέα ὡς ξενικὸν ὄνομα.
[11, 475]	ποτήριον κελέβη (καλεῖται ἀπὸ τοῦ	χέειν	εἰς αὐτὸ τὴν λοιβὴν ἤτοι
[11, 466]	ἀπορρύτου, ἥτ´ ἀθόλωτος, τρὶς ὕδατος	προχέειν,	τὸ δὲ τέτρατον ἱέμεν οἴνου.
[11, 478]	Λυκόφρονα παρὰ Σικυωνίοις καὶ Ταραντίνοις	ἐπιπολάζειν	φησὶ τὸ ἔκπωμα, εἶναι δ´
[11, 466]	ἐρώμενοι. Σπουδὴ δὲ αὐτοῖς παῖδας	ἁρπάζειν·	καὶ τοῖς καλοῖς παρ´ αὐτοῖς
[11, 493]	ἐκ τῆς συνεχοῦς συνηθείας ῥᾳδίως	βαστάζειν	ἔσθενε. (Σωσίβιος δ´ ὁ λυτικὸς
[11, 479]	μεῖζον ἐφρόνουν ἐπὶ τῷ καλῶς	κοτταβίζειν	τῶν ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν μέγα
[11, 505]	ἔφη Ὡς καλῶς οἶδε Πλάτων	ἰαμβίζειν.	Ἕρμιππος δὲ ἐν τῷ περὶ
[11, 499]	καὶ τῶν δυναμένων λαγύνιον· ἔχον	βαδίζειν	εἰς τὰ γεύμαθ´ ὑπὸ μάλης,
[11, 503]	φράσαι τις, οὐκ ἔτι ἔξεστι	κυαθίζειν	γάρ τὸν δὲ κάδον ἔξω
[11, 490]	ἀμβροσίαν τῷ Διὶ τὰς Πλειάδας	κομίζειν.	Κράτης δ´ ὁ κριτικὸς σφετερισάμενος
[11, 501]	πότερα δύο βάσεις ἔχειν δεῖ	νομίζειν	ἐξ ἑκατέρου μέρους, ἢ τὸ
[11, 479]	καλῶς κοτταβίζειν τῶν ἐπὶ τῷ	ἀκοντίζειν	μέγα φρονούντων. (ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ
[11, 466]	μέγα ἢ ἐπὶ τῷ εὖ	ἀκοντίζειν.	Ὠνομάσθη οὖν ἀπὸ τοῦ τῆς
[11, 507]	τὸ φαλακρὸν (μου) κατασκαριφᾶν καὶ	κρώζειν	περιβλέπουσαν. (Δοκῶ οὖν σε, ὦ
[11, 492]	τοῦ Διὸς ἐνίεσθαι χάριν τοῦ	σῴζειν	τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ποιητικῶς αἰνιττόμενος
[11, 482]	ἢ Ὀβελιαφόροις Διονυσίου δὲ δράματ´	ἐκμαθεῖν	δέοι καὶ Δημοφῶντος, ἅττ´ ἐποίησεν
[11, 505]	εἰδώς. (Παρμενίδῃ μὲν γὰρ καὶ	ἐλθεῖν	εἰς λόγους τὸν τοῦ Πλάτωνος
[11, 507]	ἡ ἡμέρα, εἰ πάντας ἐθελήσαιμι	ἐπελθεῖν	τοὺς κακῶς ἀκούσαντας ὑπὸ τοῦ
[11, 481]	Δημοσθένης ἐν τῷ κατὰ Μειδίου	ἀκολουθεῖν	αὐτῷ φάσκων ῥυτὰ καὶ κυμβία.
[11, 466]	θνητὸν ἄνθρωπον, ἀλλ´ ἐρᾶν καὶ	κατεσθίειν·	σὺ δὲ κάρτα φείδῃ. (ΑΝΤΙΓΟΝΙΣ
[11, 476]	τρεῖς καὶ τέτταρας χόας, ἐκπώματα	(ποιεῖν	ἐξ αὐτῶν, τὰ χείλη περιαργυροῦντας
[11, 464]	τὸ θερμαινομένας τὸν οἶνον ἧττον	ποιεῖν	μεθύσκειν. Σμύρνης γὰρ καὶ σχοίνου
[11, 503]	φακέαν τὴν φακῆν, (τί δεῖ	ποιεῖν;	σὺ γὰρ εἶπον. {Β. Ὥσπερ
[11, 484]	διά τινων ἡμερῶν δοκεῖ μοι	ποιεῖν	τινα καὶ τοῦ σώματος κάθαρσιν
[11, 508]	καὶ γράφειν καὶ μὴ ταὐτὰ	ποιεῖν	τοῖς εὐχομένοις, ἀλλὰ τοῖς τῶν
[11, 481]	ἔχουσα τὴν φάρυγα. {Β. Δώσω	πιεῖν.	{Α. Γλίσχρον γέ μοὐστὶ τὸ
[11, 501]	ἀντιστοιχίαν ἐστὶ πιάλη, ἡ τὸ	πιεῖν	ἅλις παρέχουσα· μείζων γὰρ τοῦ
[11, 476]	τοῦ κέρατος αὖ μοι δὸς	πιεῖν	ἅπαξ μόνον. Λυκοῦργος δ´ ὁ
[11, 482]	φιδιτίοις. Εἰ δέ ποτε πλεῖον	πιεῖν	βουληθεῖεν, προσπαρετίθεσαν τοὺς καλουμένους κοτύλους,
[11, 496]	ἐπιγράφει Εὐνοῦχον) λέγει δὲ οὕτως·	Πιεῖν	δ´ ἔτι ἁδρότερον ἢ τῶν
[11, 497]	τοῦ Αἱρησιτείχους ~(Ἔσθ´ ὑποχέασθαι πλείονας·	πιεῖν	δ´ ἔτι ἁδρότερον ἢ τῶν
[11, 466]	τῶν κοττάβων παιδιὰν χρήσιμον. Κρατῖνος·	Πιεῖν	δὲ θάνατος οἶνον, ἂν ὕδωρ
[11, 502]	Χρυσίδι σπένδων γέγραφε τοῖς ὄφεσι	πιεῖν	διδούς· καὶ Ἕρμιππος ἐν Κέρκωψι
[11, 480]	δ´ ἀπόνιζε τὴν κύλικα δώσων	πιεῖν,	ἔγχει τ´ ἐπιθεὶς τὸν ἡθμόν.
[11, 479]	Καθαγισάντων ταῦτα ἐν κεραμέᾳ κοτταβίδι	πιεῖν	ἑκάστῳ μικρόν, καὶ ὁ προσφέρων
[11, 466]	τὰ ποτήρια, ἀφ´ ὧν ἔστι	πιεῖν	εὐμαρῶς. Καὶ τὸ ῥῆμα δὲ
[11, 498]	τὸ ἑτέρῳ πρὸ ἑαυτοῦ δοῦναι	πιεῖν.	Καὶ ὁ Ὀδυσσεὺς δὲ παρὰ
[11, 485]	ἧς ἔστι λάψαι, τουτέστιν ἁθρόως	πιεῖν,	κατεναντίον τῷ λεγομένῳ βομβυλιῷ. Φησὶν
[11, 477]	πληρώσας τοῦ οἴνου κυμβίον δίδωσι	πιεῖν.	(ΚΙΒΩΡΙΟΝ. Ἡγήσανδρος ὁ Δελφὸς Εὐφορίωνά
[11, 494]	καὶ σπείσαντες τοῖς συνελθοῦσι διδόασι	πιεῖν.	ΟΛΛΙΞ. Πάμφιλος ἐν Ἀττικαῖς Λέξεσι
[11, 483]	σκόροδα καὶ κρόμμυα. (Ἡνίοχος Γοργόσι·	Πιεῖν	πιεῖν τις ἐγχείτω λαβὼν πυριγενῆ
[11, 483]	καὶ κρόμμυα. (Ἡνίοχος Γοργόσι· Πιεῖν	πιεῖν	τις ἐγχείτω λαβὼν πυριγενῆ κυκλοτερῆ
[11, 479]	καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου· (Καὶ	πιεῖν	ὕδωρ διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας δύο.
[11, 494]	καὶ Εὔβουλος ἐν Μυλωθρίδι· Καὶ	πιεῖν	χωρὶς μέτρω ὀξύβαφον εἰς τὸ
[11, 466]	φασί, τὸ ἐφ´ ἓν πνεῦμα	πιεῖν,	ὡς ὁ κωμικὸς Πλάτων· Λύσας
[11, 481]	αἰτιώμεθ´ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται κὠμνύουσι μὴ	´κπιεῖν	ἀλλ´ ἢ μίαν. Ἣ δὲ
[11, 502]	οὖν ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν	ἐκπιεῖν,	ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν.
[11, 481]	ὅταν τὸν οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ´	ἐκπιεῖν,	λοιδοροῦνται κὠμνύουσι μὴ ´κπιεῖν ἀλλ´
[11, 485]	μέγεθος κοίλῃ λεπαστῇ, τοῦτ´ ἐποίησεν	ἐκπιεῖν.	Φιλύλλιος Αὔγῃ· Πάντα γὰρ ἦν
[11, 466]	ἔκπωμα δοῦναι ἀργυροῦν, καὶ σπονδοποιησάμενον	προπιεῖν	ἅμα πᾶσιν· καὶ ἀποφέρεσθαι ἔδωκε
[11, 494]	~(Πτολεμαῖος δὲ μεταπεμψάμενος αὐτοὺς καὶ	ἥκειν	κελεύσας μετὰ τῶν βιβλίων, ἐν
[11, 485]	ἐκ Πρυτάνεων· Καὶ μελιχρὸν οἶνον	ἕλκειν	ἐξ ἡδυπνόου λεπαστῆς. ~(Ἕρμιππος Μοίραις·
[11, 507]	ἐνύπνιον ἔφησεν ἑωρακέναι πλειόνων παρόντων.	Δοκεῖν	γὰρ ἔφη τὸν Πλάτωνα κορώνην
[11, 480]	καλεῖται) καὶ βάπτονται εἰς τὸ	δοκεῖν	εἶναι ἀργυραῖ. Ἐπαινοῦνται δὲ καὶ
[11, 482]	κατὰ τὰς ἑστιάσεις κυμβία καὶ	δοκεῖν	τούτοις διαμάχεσθαι εἰς ἑκάτερα τείνει.
[11, 466]	ἐκπώματα χρυσᾶ ἐπιδεικνύντα τοῖς ἑταίροις	φάσκειν,	ἐξ ὧν ἐκεράμευσε κατεσκευακέναι ταῦτα.
[11, 464]	θερμαινομένας τὸν οἶνον ἧττον ποιεῖν	μεθύσκειν.	Σμύρνης γὰρ καὶ σχοίνου καὶ
[11, 504]	ἀποβλέπων τὰ τοῦ καλοῦ Ξενοφῶντος	ἐπιγινώσκειν	δυνήσεται ἣν εἶχε πρὸς αὐτὸν
[11, 480]	Κυπρίους φησὶ τὴν κοτύλην κύλικα	καλεῖν.	Ἑρμῶναξ δ´ ἐν Συνωνύμοις οὕτως
[11, 473]	τὸ κεράμιόν φησιν Ἴωνας κάδον	καλεῖν.	Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ τρίτῃ
[11, 495]	ἐν ταῖς Γλώσσαις πελλητῆρα μὲν	καλεῖν	Θεσσαλοὺς καὶ Αἰολεῖς τὸν ἀμολγέα,
[11, 472]	Ὀνομάτων Κυπρίους τὸ ποτήριον οὕτως	καλεῖν.	(ΚΑΔΟΣ. Σιμμίας ποτήριον, παρατιθέμενος Ἀνακρέοντος·
[11, 483]	περὶ Ἐτυμολογιῶν Παφίους τὸ ποτήριον	καλεῖν	κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' (ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν
[11, 487]	φησι, Παφίους τὸ ποτήριον οὕτως	καλεῖν.	(ΜΑΘΑΛΙΔΑΣ Βλαῖσος ἐν Σατούρνῳ φησίν·
[11, 477]	φησιν Αἰολεῖς τὸν σκύφον κισσύβιον	καλεῖν·	Μαρσύας δὲ κύπελλον καὶ τὸ
[11, 467]	ἐν Ἀτάκτοις Μεγαρέας οὕτω φησὶ	καλεῖν	τὰ ποτήρια, γυάλας. Παρθένιος δ´
[11, 483]	Κρῆτας. Φιλητᾶς δὲ Συρακοσίους κύπελλα	καλεῖν	τὰ τῆς μάζης καὶ τῶν
[11, 485]	ὁ Κολοφώνιός φησιν Δόλοπας οὕτω	καλεῖν	τὴν κύλικα. Λυκόφρων δ´ ἐν
[11, 475]	Κλείταρχος τοὺς Αἰολεῖς φασιν οὕτω	καλεῖν	τὸ ποτήριον. Πάμφιλος δὲ τὸ
[11, 479]	νίκης. Οὐ γὰρ μόνον ἐφιλοτιμοῦντο	βάλλειν	ἐπὶ τὸν σκοπόν, ἀλλὰ καὶ
[11, 466]	ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ ἀρύτειν καὶ	βάλλειν.	Λέγουσι δὲ καὶ πρόχουν ἄρυστιν.
[11, 496]	ἂν καὶ σώματα καὶ γνώμας	σφάλλειν·	νῦν δὲ τὸ μὲν μὴ
[11, 469]	παίζοντες οἱ ποιηταὶ καὶ συγγραφεῖς	πλεῖν	αὐτὸν ἐν ποτηρίῳ ἐμυθολόγησαν. Πανύασις
[11, 466]	δὲ Ἥλιον ὁ Στησίχορος ποτηρίῳ	διαπλεῖν	φησι τὸν ὠκεανόν, ᾧ καὶ
[11, 499]	γεύμαθ´ ὑπὸ μάλης, καὶ τοῦτο	πωλεῖν	μέχρι ἂν ὥσπερ ἐν ἐράνῳ
[11, 506]	Ὑπομνήμασιν οὕτως· Σπεύσιππος πυνθανόμενος Φίλιππον	βλασφημεῖν	περὶ Πλάτωνος εἰς ἐπιστολὴν ἔγραψέ
[11, 507]	καὶ κατὰ τὸ ἦθος οὐδαμῶς	εὐδοκιμεῖν.	Καὶ γὰρ Ἀρίστιππον πρὸς Διονύσιον
[11, 507]	λαβὼν τὸ ποτήριον (παρεκάλει μὴ	ἀθυμεῖν	αὐτούς, ὡς ἱκανὸς αὐτὸς εἴη
[11, 491]	διθυραμβοποιὸς καὶ ῥητῶς αὐτὰς εἶπεν	ὁμωνυμεῖν	ταῖς περιστεραῖς ἐν τούτοις Αἵ
[11, 477]	δὲ Εὔμαιος. Καλλίμαχος δ´ ἔοικε	διαμαρτάνειν	ἐν τῇ συγχρήσει τῶν ὀνομάτων,
[11, 463]	πάντα τἀνθρώπων ὅλως, ἀποδημίας δὲ	τυγχάνειν	ἡμᾶς αἰεὶ τοὺς ζῶντας, ὥσπερ
[11, 508]	Σόλωνος, τῶν μὲν τοῖς νόμοις	ἐμμένειν	τοὺς πολίτας, (τῶν δὲ τοῦ
[11, 462]	μὴ πάνυ γηραλέος. Ἀνδρῶν δ´	αἰνεῖν	τοῦτον ὃς ἐσθλὰ πιὼν ἀναφαίνῃ,
[11, 467]	καὶ ὅτε τὴν δίφθογγον ἔδει	σημαίνειν	διὰ τοῦ οὖ μόνου γράφουσι.
[11, 490]	καὶ θέρεος καὶ χείματος ἀρχομένοιο	σημαίνειν	ἐπένευσεν ἐπερχομένου τ´ ἀρότοιο. Τὰς
[11, 476]	τρίτῳ Γλωσσῶν τὸ κίσσινον ποτήριον	σημαίνειν	παρ´ Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομέδᾳ· ~(Πᾶς
[11, 492]	μέντοι καὶ ἐπὶ τοῦ Διὸς	σημαίνειν	πείθονται τὸν ποιητὴν ὅταν λέγῃ·
[11, 464]	(Οὐ δεῖ οὖν ἡμᾶς ἐκμανῶς	πίνειν	ἀποβλέποντας εἰς τὸ πλῆθος τῶν
[11, 476]	λέγεται τοῖς κέρασι τῶν βοῶν	πίνειν·	ἀφ´ οὗ τὸν Διόνυσον κερατοφυῆ
[11, 497]	τὰ μέγιστα τῶν ὄντων τρία	πίνειν	δεήσει τήμερον πρὸς κλεψύδραν κρουνιζόμενον.
[11, 466]	μόνον ἐξ ἀργύρου. Ἀναξίλας· Καὶ	πίνειν	ἐξ ἀργυρίδων χρυσῶν. (ΒΑΤΙΑΚΙΟΝ, λαβρώνιος,
[11, 466]	ἵν´ ᾖ περίποτον, τὸ πανταχόθεν	πίνειν	ἐπιτήδειον. Παρθένιος δὲ διὰ τὸ
[11, 466]	σπένδειν βουλομένοις εἴτε καὶ τοῖς	πίνειν,	ἢ ὅτι δύο ὦπας εἶχε·
[11, 464]	καὶ τοῖς χοροῖς εἰσιοῦσιν ἐνέχεον	πίνειν	καὶ διηγωνισμένοις ὅτ´ ἐξεπορεύοντο ἐνέχεον
[11, 502]	ἐπιχωρίων τὸ λοιπὸν αὐτόθι εἶναι	πίνειν.	Καὶ Μελέαγρος δ´ ὁ κυνικὸς
[11, 484]	εἶδος ἀπὸ τῆς ἐν τῷ	πίνειν	λαβρότητος ὠνομασμένον. Πλατὺ δ´ ἐστὶ
[11, 504]	ὃ μέν, ὡς πρόκειται, παραιτεῖται	πίνειν	μεγάλοις ποτηρίοις, ὃ δὲ τὸν
[11, 504]	δ´ αὖ Σωκράτης εἶπεν· ἀλλὰ	πίνειν	μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ
[11, 466]	πόσις τις, ἣν ἔστιν ἀπνευστὶ	πίνειν	μὴ μύσαντα. Καλοῦσι δ´ οὕτω
[11, 484]	ὅταν κωθωνίζῃ· μὴ πονηρὸν οἶνον	πίνειν	μηδὲ ἄκρατον μηδὲ τραγηματίζεσθαι ἐν
[11, 496]	ξύλινον, ἀφ´ οὗ τοὺς ἀγροίκους	πίνειν.	Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀλέξανδρος ἐν
[11, 463]	ἂν ἀποπίῃ τοῦ δ´ ἐπιδέξια	πίνειν	μνημονεύει καὶ Ἀναξανδρίδης ἐν Ἀγροίκοις
[11, 462]	ὦν ἐστι προχειρότερον) οὐχ ὕβρις	πίνειν	ὁπόσον κεν ἔχων ἀφίκοιο οἴκαδ´
[11, 483]	ἕνεκα στρατιωτικόν, πολλάκις ἀνάγκη ὕδωρ	πίνειν	οὐ καθαρόν. Πρῶτον μὲν οὖν
[11, 472]	τῶν τοιούτων, Αἰσχρέα, ποτηρίων εἴωθα	πίνειν.	Πολέμων δ´ ἐν πρώτῳ περὶ
[11, 504]	(ἐν κύκλῳ) κελεύσας, τὸ κύκλῳ	πίνειν	τοῦτ´ εἶναι λέγων, παρατιθέμενος Μενάνδρου
[11, 464]	Ἀγροίκοις οὕτως· ~(Τίνα δὴ παρεσκευασμένοι	πίνειν	τρόπον ἐστὲ νυνί, λέγεθ´. {Β.
[11, 466]	τὸν οἶνον, ὅπως ἐν τῷ	πίνειν	ὑδαρεστέρῳ χρῷντο τῷ ποτῷ καὶ
[11, 476]	Δημάδου Φίλιππόν φησι τὸν βασιλέα	προπίνειν	κέρατι τούτοις οἷς ἐφιλοφρονεῖτο. Τοὺς
[11, 498]	προέπινον. Κυρίως γάρ ἐστι τοῦτο	προπίνειν,	τὸ ἑτέρῳ πρὸ ἑαυτοῦ δοῦναι
[11, 496]	(δῆλον ὅτι νομίζοντες τὸ μὴ	ὑπερπίνειν	ἧττον ἂν καὶ σώματα καὶ
[11, 463]	τις ἢ κακῶς φήσει με	κρίνειν,	οὐκ ἔχοιμ´ ἄν σοι φράσαι·
[11, 462]	Χρὴ δὲ πρῶτον μὲν θεὸν	ὑμνεῖν	εὔφρονας ἄνδρας εὐφήμοις μύθοις καὶ
[11, 508]	ἐνεχύρῳ τῇ ἀκροπόλει (καὶ) ἀφυστερησάσης	τυραννεῖν	ἐβουλεύετο, ἕως συνδραμόντες ἐπ´ αὐτὸν
[11, 508]	μοναρχίαν ἀποκτείνας αὐτὸν καὶ αὐτὸς	τυραννεῖν	ἐπιχειρήσας ἀπεσφάγη. Εὐαίων δ´ ὁ
[11, 471]	τοῦ τὸν Διόνυσον τοὺς θῆρας	κλονεῖν	σπένδοντα ταῖς κύλιξι ταύταις κατ´
[11, 504]	αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδ´	ἀναπνεῖν	μὴ ὅτι λέγειν δυνησόμεθα· ἢν
[11, 502]	ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν.	Παραμηκύνειν	ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα προχέων
[11, 461]	φρέαρ ἀργυροῦν εἶναι. Ἐν τούτοις	ἀγνοεῖν	ἔοικεν ὁ Χαμαιλέων ὅτι οὔκ
[11, 501]	ἑνδεκάτῳ περὶ Κωμῳδία τὴν λέξιν	ἀγνοεῖν	φησι Λυκόφρονα· τῶν γὰρ φιαλῶν
[11, 462]	ὃς ἀμφ´ ἀρετῆς. Οὔτι μάχας	διέπειν	Τιτήνων οὐδὲ Γιγάντων οὐδέ τι
[11, 505]	Πλάτωνος) Ταὐτά φασι καὶ Φαίδωνα	εἰπεῖν	ἀναγνόντα τὸν περὶ Ψυχῆς. Διὸ
[11, 505]	συγχωρεῖ, οὐχ ὡς καὶ τοιούτους	εἰπεῖν	ἢ ἀκοῦσαι λόγους. Τὸ δὲ
[11, 505]	δὲ πάντων σχετλιώτατον καὶ τὸ	εἰπεῖν	οὐδεμιᾶς κατεπειγούσης χρείας ὅτι παιδικὰ
[11, 466]	παγξενεὶ κηρύσσεται, χαλκηλάτους λέβητας ἐκτιθεὶς	φέρειν	καὶ κοῖλα χρυσόκολλα καὶ πανάργυρα
[11, 480]	ὡς τάχιστα μέλανα δεῦρ´ ἀμνὸν	φέρειν	κοινόν τε χρὴ κρατῆρα καὶ
[11, 475]	πέμπτῳ Θηβαίδος φησί· Κήρυκας ἀθανάτοισι	φέρειν	μέλανος οἴνοιο ἀσκὸν ἐνίπλειον κελέβειόν
[11, 490]	γὰρ τὰς πελειάδας τὰς ὄρνεις	φέρειν	νομιστέον τῷ Διὶ τὴν ἀμβροσίαν,
[11, 490]	ὥρας, ταύτας καὶ τῷ Διὶ	φέρειν	τὴν ἀμβροσίαν. Διόπερ ἀπὸ τῶν
[11, 490]	Διὶ τὴν ἀμβροσίαν τὰς Πελειάδας	φέρειν	φησί· Τῇ μέν τ´ οὐδὲ
[11, 496]	δὲ πίνουσιν ὥστε ἀντὶ τοῦ	εἰσφέρειν	αὐτοὶ ἐκφέρονται, ἐπειδὰν μηκέτι δύνωνται
[11, 479]	ἐπιτήδευμα ὥστε εἰς τὰ συμπόσια	παρεισφέρειν	ἆθλα κοτταβεῖα καλούμενα. Εἶτα κύλικες
[11, 502]	Ἀργείους καὶ Αἰγινήτας Ἀττικὸν μηδὲν	προσφέρειν	πρὸς τὰς θυσίας μηδὲ κέραμον,
[11, 493]	τοὺς μὲν λοιποὺς εἶπε μογέοντας	ἀείρειν	τὸ δέπας, τὸν δὲ Νέστορα
[11, 468]	ὃ οἷόν τε τοὺς δακτύλους	διείρειν	ἑκατέρωθεν· ἄλλοι δὲ τὸ ἐν
[11, 468]	οἷόν τε τοὺς δακτύλους ἑκατέρωθεν	διείρειν.	Οἳ δὲ τὸ ἔχον κύκλῳ
[11, 494]	μᾶλλον θατέρου. (ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ μέλλοντες	ἀποκείρειν	τὸν σκόλλυν ἔφηβοι, φησὶ Πάμφιλος,
[11, 480]	ἀργυρᾶ τυγχάνῃ ὄντα, καὶ τὸ	κυλικηγορεῖν,	ὅταν ἐπὶ τῇ κύλικί τις
[11, 471]	Δεινιάς, Ἰφικρατίς· ταῦτα γὰρ πρότερον	συνιστορεῖν	τοὺς εὑρόντας. Φαίνεται δ´ ἔτι
[11, 483]	ὑποδήματα ἄριστα Λακωνικὰ καὶ ἱμάτια	φορεῖν	ἥδιστα καὶ χρησιμώτατα· κώθων Λακωνικός,
[11, 490]	ἀσθένειαν εὐλαβὴς ἡ ὄρνις αὕτη·	τρεῖν	δ´ ἐστὶ τὸ εὐλαβεῖσθαι. Πιθανὸν
[11, 508]	μετασχεῖν, εἰ μή τις ἐπίσταιτο	γεωμετρεῖν	ἢ φιλοσοφεῖν. Ὅθεν Φιλίππου τὴν
[11, 476]	ἐξ αὐτῶν. Ἔστι γοῦν τοῦτο	εὑρεῖν	ἐν τοῖς Δημιοπράτοις ἀναγεγραμμένον οὕτως
[11, 464]	διηγωνισμένοις ὅτ´ ἐξεπορεύοντο ἐνέχεον πάλιν·	μαρτυρεῖν	δὲ τούτοις καὶ Φερεκράτη τὸν
[11, 506]	εἶναι, δεῖν δ´ αὐτὸν ἀποδύσαντας	θεωρεῖν·	ὀφθήσεται γάρ, φησί, περίβλεπτον ἀξίωμα
[11, 499]	Ἕλλησιν, ὡς χοὸς καὶ κοτύλης.	(Χωρεῖν	δ´ αὐτὸ κοτύλας Ἀττικὰς δώδεκα.
[11, 477]	τοῦ χεῖσθαι, τὸ δ´ ἐστὶ	χωρεῖν·	Οὐδὸς δ´ ἀμφοτέρους ὅδε χείσεται.
[11, 476]	γινομένων μεγάλα κέρατα φυόντων, ὡς	χωρεῖν	τρεῖς καὶ τέτταρας χόας, ἐκπώματα
[11, 469]	Ῥυτὸν (δίκρουνον ἡλίκον τι τρεῖς	χωρεῖν	χοᾶς, Ἄλκωνος ἔργον. Προὔπιεν δέ
[11, 487]	ἀφεὶς ἐπὶ τὴν πλάστιγγα ποιήσῃ	πεσεῖν—	{Β. Πλάστιγγα; ποίαν; τοῦτο τοὐπικείμενον
[11, 462]	καὶ εὐξαμένους τὰ δίκαια δύνασθαι	(πρήσσειν	(ταῦτα γὰρ ὦν ἐστι προχειρότερον)
[11, 462]	οἶνος ἕτοιμος, ὃς οὔποτέ φησι	προδώσειν,	μείλιχος ἐν κεράμοις, ἄνθεος ὀσδόμενος·
[11, 466]	κωθωνιζόμενον μηδὲ Θρᾳκίῳ νόμῳ ἄμυστιν	οἰνοποτεῖν,	ἀλλὰ τῷ πόματι φάρμακον ὑγείας
[11, 460]	οἱ Ἀττικοί, ἐπεὶ ὑδροποτεῖν καὶ	οἰνοποτεῖν	λέγουσιν. (Ἀριστοφάνης ἐν Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι
[11, 460]	τὸ ἔκπωμα οἱ Ἀττικοί, ἐπεὶ	ὑδροποτεῖν	καὶ οἰνοποτεῖν λέγουσιν. (Ἀριστοφάνης ἐν
[11, 477]	Θρηικίην μὲν ἀνήνατο χανδὸν ἄμυστιν	ζωροποτεῖν,	ὀλίγῳ δ´ ἥδετο κισσυβίῳ. Τῷ
[11, 464]	καὶ κακῶν Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις	προσάπτειν.	Καλεῖσθαι γοῦν τὴν μὲν γυναικομανίαν,
[11, 500]	τὴν Ἀσίαν, ἀκούοντες ὅτι πάντα	πράττειν	εἰώθασιν οἱ περὶ τὴν Ἀσίαν
[11, 508]	κοινὴν πόλεως, μηνύων πῶς δεῖ	πράττειν	ἕκαστα. Ὁ δὲ Πλάτων πῶς;
[11, 490]	ἄστρων ὑπείληφε, δῆλον ἐκ τοῦ	προτάττειν	αὐτὰς κατὰ τὴν τῶν ἄλλων
[11, 461]	ταῖς ἐξουσίαις χρώμενοι καὶ τῷ	πλουτεῖν	προτιμῶσι τὴν μέθην ταύτην, οὐδὲν
[11, 466]	ἀρυστίχου ὁ ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ	ἀρύτειν	καὶ βάλλειν. Λέγουσι δὲ καὶ
[11, 492]	(ὥστε διακρατεῖσθαι τὸ δέπας ὑπὸ	δυεῖν	Πελειάδων ὑποκειμένων τῷ πυθμένι, ἓξ
[11, 488]	Σελευκίδων. (Τὸ δ´ ἐπὶ τῶν	δυεῖν	πυθμένων ζητούμενον, πῶς λέγεται τὸ
[11, 502]	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει	κελεύειν	ἐγχεῖν. Παραμηκύνειν ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου,
[11, 489]	ἐν τῷ μείζονι, καθ´ ὅσον	συννεύειν	συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ τὸν φυσικὸν
[11, 470]	τὸ δέπας φανταζόμενος. Ὃ δὲ	τοξεύειν	αὐτὸν μέλλει, καὶ αὐτὸν δείσας
[11, 472]	Ἀλεξανδρείας φάσκων τινὰς ἔχοντας θηρικλείους	πομπεύειν,	τοὺς δὲ καρχήσια. Ὁποῖον δ´
[11, 504]	ῥήμασιν εἴπω, (οὕτως οὐ βιαζόμενοι	μεθύειν	ὑπὸ τοῦ οἴνου, ἀλλ´ ἀναπειθόμενοι
[11, 464]	ἵστησιν (ὥστε καὶ τῶν ἀφροδισίων	παραλύειν	τὰ πνεύματα πέττον. (Οὐ δεῖ
[11, 466]	τῇ κατασκευῇ ἄλεισον θέλει τις	ἀκούειν,	ἔξω λειότητος ὄν. Πείσανδρος δέ
[11, 508]	ἃ πείσει λέγων ταῦτα καὶ	γράφειν	καὶ μὴ ταὐτὰ ποιεῖν τοῖς
[11, 505]	τε τοὺς παῖδας ταῖς γυναιξὶ	τρέφειν	Πάλιν ὁ μὲν Ξενοφῶν συναναβὰς
[11, 507]	Σωκράτους τὴν τοῦ φαρμάκου κύλικα	εἰλήφειν	ἢ παρὰ σοῦ τὴν τοῦ
[11, 483]	ἀπὸ τρυγός· οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς	νήφειν	ἐν φυλακῇ τῇδε δυνησόμεθα, ὡς
[11, 508]	μή τις ἐπίσταιτο γεωμετρεῖν ἢ	φιλοσοφεῖν.	Ὅθεν Φιλίππου τὴν ἀρχὴν παραλαβόντος
[11, 502]	ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν	ἐγχεῖν.	Παραμηκύνειν ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα
[11, 463]	ἔνεστι, ~(θεῶν δὲ προμηθείην αἰὲν	ἔχειν	ἀγαθόν. (Καὶ ὁ χαρίεις δ´
[11, 506]	(ὃν οὐ μόνον ἐπονείδιστον γένος	ἔχειν,	ἀλλ´ ὅτι καὶ ἀπέκτεινε τὸν
[11, 461]	ἀπεδίδοσαν. Ὃ καὶ δόξει τισὶν	ἔχειν	ἀπορίαν, εἰ μή τις ἄρα
[11, 501]	δ´ ἀμφίθετον πότερα δύο βάσεις	ἔχειν	δεῖ νομίζειν ἐξ ἑκατέρου μέρους,
[11, 480]	Ἀργεῖαι δοκοῦσι καὶ τὸν τύπον	ἔχειν	διάφορον πρὸς τὰς Ἀττικάς. Φοξαὶ
[11, 504]	πεποιηκώς, οὓς αἰεὶ διὰ χειρὸς	ἔχειν	Δοῦρίς φησι τὸν σοφὸν Πλάτωνα,
[11, 466]	εἶχον οἱ ἀρχαῖοι ἐγκόλαπτον ἱστορίαν	ἔχειν	ἐν ἐκπώμασιν. Ἐν ταύτῃ δὲ
[11, 466]	λάμβανε. {Β. Οὐ χρὴ πόλλ´	ἔχειν	θνητὸν ἄνθρωπον, ἀλλ´ ἐρᾶν καὶ
[11, 475]	τὸ καρχήσιον διὰ τὸ τραχύσματα	ἔχειν	κεγχροειδῆ, καὶ εἴρηται κατὰ ἐναλλαγὴν
[11, 478]	ὄντα τῷ προειρημένῳ ἓν οὖς	ἔχειν.	Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ Κράτης ἐν
[11, 488]	περὶ τῆς Νεστορίδος δύο ὦτα	ἔχειν.	Πελειάδας δὲ πῶς ἄν τις
[11, 468]	οἱ βόες ὑπερφυῆ ἱστοροῦνται κέρατα	ἔχειν·	περὶ ὧν τῆς κατασκευῆς Θεόπομπος
[11, 506]	αὐτοῦ Πρωταγόρας πρὸς τῷ καταδρομὴν	ἔχειν	πολλῶν ποιητῶν καὶ σοφῶν ἀνδρῶν
[11, 488]	ποτηρίων τινὰ μὲν ἕνα πυθμένα	ἔχειν	τὸν φυσικὸν καὶ συγκεχαλκευμένον τῷ
[11, 478]	μὲν οὐκ εἶναι, οὐ γὰρ	ἔχειν	ὦτα, παραπλήσιον δ´ ὑπάρχειν λουτηρίῳ
[11, 495]	ἀγῶνα ἐπιτελεῖσθαι τῶν ἐφήβων δρόμου·	τρέχειν	δ´ αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον
[11, 478]	γὰρ ἔχειν ὦτα, παραπλήσιον δ´	ὑπάρχειν	λουτηρίῳ βαθεῖ, ποτηρίου δὲ εἶδος
[11, 504]	τῶν ἀνθρώπων σώματα τὰ αὐτὰ	πάσχειν	ἅπερ καὶ τὰ τῶν ἐν
[11, 508]	ὥστε οὐκ ἐξῆν τοῦ συσσιτίου	μετασχεῖν,	εἰ μή τις ἐπίσταιτο γεωμετρεῖν
[11, 466]	αὐτοῖς ἄδοξόν ἐστιν ἐραστοῦ μὴ	τυχεῖν.	Καλοῦνται δὲ οἱ ἁρπασθέντες παρασταθέντες.
[11, 502]	ταῦτα. Αἰολεῖς δὲ τὴν φιάλην	ἄρακιν	καλοῦσι. (ΦΘΟΙΣ. Πλατεῖαι φιάλαι ὀμφαλωτοί.
[11, 468]	χέον εἶθαρ χρυσείῃ προχόῳ. (Καὶ	πάλιν·	Ἄλλοι δὲ κρητῆρα πανάργυρον ἠδὲ
[11, 475]	μεγάροις κεῖτο μέλιτος πεπληθός. Καὶ	πάλιν·	Ἀτὰρ ἀμφίθετον κελέβειον ἑλόντες ἔμπλειον
[11, 466]	ἄλεισον. Καὶ ἑξῆς τὸ αὐτὸ	πάλιν·	Δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν δέπας.
[11, 495]	κύλικος ἐχρῶντο τῇ πελλίδι. Καὶ	πάλιν·	Ἐκ δὲ τῆς πέλλης ἔπινον,
[11, 504]	ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλῳ. Καὶ	πάλιν	ἐκ Θεοφορουμένης· Καὶ ταχὺ (πάλι)
[11, 481]	φάσκων ῥυτὰ καὶ κυμβία. καὶ	πάλιν	ἐν τῷ αὐτῷ· Ἐπ´ ἀστράβης
[11, 491]	ὤτων, ἑκάτερον δὲ καθὸ συμφυῆ	πάλιν	ἐπὶ τέλει γίνεται τῆς ἀποστάσεως
[11, 498]	φέρε, δῶκε δ´ ἄνακτι. Καὶ	πάλιν·	Καὶ τότε Μάντης μὲν δεσμὸν
[11, 464]	καὶ διηγωνισμένοις ὅτ´ ἐξεπορεύοντο ἐνέχεον	πάλιν·	μαρτυρεῖν δὲ τούτοις καὶ Φερεκράτη
[11, 466]	παρῳδός· Βαυκαλὶς ἡ τετράκυκλος. Καὶ	πάλιν	Νᾶμα μελισσῶν ἡδὺ μὲν ὄρθρου
[11, 473]	θ´ ὡς μέγιστον κάνθαρον. Καὶ	πάλιν·	Ὁ δὲ κάνθαρος πάλαι δὴ
[11, 505]	τοὺς παῖδας ταῖς γυναιξὶ τρέφειν	Πάλιν	ὁ μὲν Ξενοφῶν συναναβὰς Κύρῳ
[11, 488]	πρὸς τὴν τοῦ χείλους ἔρεισιν	πάλιν	συμφυεῖς εἰσιν. Καὶ γίνεται τὸν
[11, 491]	πάλιν· Χειμέριαι δύνουσι Πελειάδες. Καὶ	πάλιν·	Τῆμος ἀποκρύπτουσι Πελειάδες. Οὐδὲν οὖν
[11, 498]	ἔχων ὃν εἵλετο αὑτῷ. Καὶ	πάλιν·	Τὸν δὲ σκύπφον Τηλεβόῃ δίδωσι
[11, 499]	πηλίκοι τινές; {Β. Τρίχους. Καὶ	πάλιν·	Τὸν μεστὸν ἡμῖν φέρε λάγυνον.
[11, 491]	δὲ βροτοὶ καλέουσι Πελειάδας. Καὶ	πάλιν·	Χειμέριαι δύνουσι Πελειάδες. Καὶ πάλιν·
[11, 493]	τοῦ ὃ Ὅμηρος οὐδέποτε τίθησι·	τοὔμπαλιν	δὲ ἀντὶ τοῦ ὃς ὑποτακτικοῦ
[11, 507]	ἐν τοῖς Ἀπομνημονεύμασιν. Καὶ τὸ	πόλιν	δὲ θελῆσαι κτίσαι καὶ τὸ
[11, 462]	~(Κυλικρῆνας ἐξεπόρθησε λῃζομένους καὶ αὐτόθι	πόλιν	ἐδείματο Ἡράκλειαν τὴν Τρηχινίαν καλεομένην.
[11, 461]	τὴν Ἡράκλειαν καὶ μάλ´ ὡραίαν	πόλιν.	Ἡρακλεῶται δ´ εἰσὶν οὗτοι οἱ
[11, 467]	εἰσίῃ ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν	πόλιν,	ὑπαντᾶν οἴνου πλήρη γυάλαν ἔχοντά
[11, 461]	εἰ μὴ αἰτιάσεταί τις τὴν	δύναμιν	τοῦ οἴνου, ἣν αὐτὸς Ὅμηρος
[11, 506]	χώραν Φιλίππῳ. Διατρέφων δ´ ἐνταῦθα	δύναμιν,	ὡς ἀπέθανε Περδίκκας, ἐξ ἑτοίμου
[11, 504]	ὧν περὶ Κύρου εἰρήκασι τεκμαιρομένοις	ἡμῖν,	ἀλλὰ κἀκ τῶν αὐτῶν ὑποθέσεων.
[11, 496]	δ´ ὁ Χῖος ἐν Ἐλεγείοις·	Ἡμῖν	δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων
[11, 463]	βασιλεύς, σωτήρ τε πατήρ τε·	ἡμῖν	δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων
[11, 464]	ἐκπώματα, ὡς καὶ τὰ παρ´	ἡμῖν	ἐκ τῆς Κόπτου καταγόμενα· μετὰ
[11, 484]	ψυχῆς ἄνεσιν. Γίγνονται γάρ τινες	ἡμῖν	ἐκ τῶν καθ´ ἡμέραν συμποσίων
[11, 460]	ἔφη· Τὰ κυλικεῖα δὲ ἐξεῦρεν	ἡμῖν.	Ἐν δὲ Σεμέλῃ ἢ Διονύσῳ·
[11, 488]	οὖν ὁ τορευτὴς ἐπεδείκνυεν, φησίν,	ἡμῖν	ἔν τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις τὴν
[11, 463]	περὶ Μέθης. (Διόπερ συνιοῦσι καὶ	ἡμῖν	ἐπὶ τὰς Διονυσιακὰς ταύτας λαλιὰς
[11, 499]	μὲν ἐν Ἑκάτῃ· (Τῶν κατεσταμνισμένων	ἡμῖν	λαγύνων πηλίκοι τινές; {Β. Τρίχους.
[11, 503]	τὸ μὲν ἐφίππιον στρῶμ´ ἐστὶν	ἡμῖν,	ὁ δὲ καλὸς πῖλος κάδος,
[11, 505]	Πλάτωνος, ὅτε εἶδεν αὐτόν, (Ἥκει	ἡμῖν	ὁ καλός τε καὶ χρυσοῦς
[11, 460]	διατρίβωμεν, ἀλλ´ ἤδη κατακλινώμεθα, ἵν´	ἡμῖν	ὁ Πλούταρχος περὶ ὧν ἐπαγγέλλεται
[11, 504]	ὅτι λέγειν δυνησόμεθα· ἢν δὲ	ἡμῖν	οἱ παῖδες μικραῖς κύλιξι μικρὰ
[11, 509]	τῆς Ἀθηναίων χθονός. Μέχρι τούτων	ἡμῖν	πεπεραιώσθω καὶ ἥδε ἡ συναγωγή,
[11, 466]	ὦ παῖ, φέρε δ´ ἀνθεμεῦντας	ἡμῖν	στεφάνους ἔνεικον, ὡς δὴ πρὸς
[11, 464]	Ἄπολλον, ὡσπερεὶ τεθνηκότι. (Παραιτητέον δ´	ἡμῖν	τὰ κεράμεα ποτήρια. Καὶ γὰρ
[11, 485]	Περιέφερεν δ´ ἐν κύκλῳ λεπαστὴν	ἡμῖν	ταχὺ προσφέρων παῖς ἐνέχει τε
[11, 487]	Σατούρνῳ φησίν· Ἑπτὰ μαθαλίδας ἐπίχε´	ἡμῖν	τῶ γλυκυτάτω. Πάμφιλος δέ φησι·
[11, 499]	Τρίχους. Καὶ πάλιν· Τὸν μεστὸν	ἡμῖν	φέρε λάγυνον. Καὶ ἐν τῇ
[11, 475]	Ἀνακρέων μνημονεύει· Ἄγε δή, φέρ´	ἡμίν,	ὦ παῖ, κελέβην, ὅκως ἄμυστιν
[11, 474]	λιπὼν Αἰγαῖον ἁλμυρὸν βάθος (Θεόφιλος	ἡμῖν,	ὦ Στράτων. Ὡς ἐς καλὸν
[11, 507]	ἅτε κουφότητος μετεχούσας, τί πλέον	ἡμῖν;	ὧν γὰρ μήτ´ ἀνάμνησίς ἐστιν
[11, 482]	κυμβίῳ, καθὰ καὶ νῦν παρ´	ὑμῖν	ποιοῦσιν ἐν τοῖς φιδιτίοις. Εἰ
[11, 491]	τρέφετο μέγας, οὐδ´ ἄρα τίς	νιν	ἠείδει μακάρων· ὃ δ´ ἀέξετο
[11, 460]	Ἰάμβοις οὕτως· Ἀπὸ τράπεζαν εἷλέ	νιν	ποτήρια. Καὶ ὁ τὴν Ἀλκμαιωνίδα
[11, 502]	φιάλην. Τελέστης δ´ ἄκατον ὠνόμαζέ	νιν,	ὡς τοῦ Τελέστου ἄκατον τὴν
[11, 489]	ἐξηγούμενος τὴν κατὰ τὸν Διονύσιον	διάταξίν	φησιν σκύφον εἶναι παρακειμένως ἔχοντα
[11, 493]	Φιλάδελφος βασιλεύς. Λαμβάνοντος γὰρ αὐτοῦ	σύνταξιν	βασιλικήν, μεταπεμψάμενος τοὺς ταμίας ἐκέλευσεν,
[11, 501]	τῷ ἑνδεκάτῳ περὶ Κωμῳδία τὴν	λέξιν	ἀγνοεῖν φησι Λυκόφρονα· τῶν γὰρ
[11, 501]	τις ἂν οἰηθείη, φησί, τὴν	λέξιν,	διότι τὰ πλεῖστα τῶν Ἀθήνησι
[11, 495]	Ἰάμβοις ἐπὶ φιάλης τίθησι τὴν	λέξιν	λέγων οὕτως· Θαλῆς γάρ, ὅστις
[11, 493]	γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν, γράφει κατὰ	λέξιν·	Νῦν τὸ μὲν ἐπιτιμώμενόν ἐστι
[11, 491]	αὖ συνάφεια κατὰ τὴν τελευταίαν	ὑπόληξιν,	ἕκαστον μὲν ἂν λέγοιτο καθὸ
[11, 489]	ποτηρίου πυθμένα, ὥστε ὑπὸ δυοῖν	πυθμένοιν	φέρεσθαι τὸ ἔκπωμα. Διονύσιος δὲ
[11, 488]	κύρτωμα μέσον ἐξ ἀμφοῖν τοῖν	μεροῖν	μικρά, παρόμοια ταῖς Κορινθιακαῖς ὑδρίαις.
[11, 488]	τὸ κύρτωμα μέσον ἐξ ἀμφοῖν	τοῖν	μεροῖν μικρά, παρόμοια ταῖς Κορινθιακαῖς
[11, 489]	τοῦ ποτηρίου πυθμένα, ὥστε ὑπὸ	δυοῖν	πυθμένοιν φέρεσθαι τὸ ἔκπωμα. Διονύσιος
[11, 488]	οὖς διασχιδεῖς εἰσι ῥάβδοι ἐπ´	ἀμφοῖν,	(οὐ πολὺ ἀπ´ ἀλλήλων διεστῶσαι
[11, 488]	κατὰ τὸ κύρτωμα μέσον ἐξ	ἀμφοῖν	τοῖν μεροῖν μικρά, παρόμοια ταῖς
[11, 463]	τὸ καλούμενον ζῆν τοῦτο διατριβῆς	χάριν	μόνον ἐστὶν ὑποκόρισμα τῆς ἀνθρωπίνης
[11, 507]	ἐκπλεύσας· ἅπαξ μὲν τῶν ῥυάκων	χάριν,	ὅτε καὶ τῷ πρεσβυτέρῳ Διονυσίῳ
[11, 492]	δὲ πρὸς τοῦ Διὸς ἐνίεσθαι	χάριν	τοῦ σῴζειν τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν,
[11, 484]	ἱκανῶς ἔχῃς ἤδη, μὴ κοιμῶ	πρὶν	ἂν ἐμέσῃς πλέον ἢ ἔλαττον.
[11, 485]	δέμας λεπτὸν Ῥαδάμανθυν Λύσανδρον κώθωνι,	πρὶν	αὐτῷ δῶκε λεπαστήν. (Ἀμερίας δέ
[11, 459]	ὁ Οὐλπιανός, ἔτι καθημένων ἁπάντων,	πρὶν	καί τι διαλεχθῆναι ἔφη· Παρὰ
[11, 467]	σαμφόρας. Καὶ Πίνδαρος δέ φησι.	Πρὶν	μὲν ἧρπε σχοινοτένειά τ´ ἀοιδὰ
[11, 463]	αἰεὶ τοὺς ζῶντας, ὥσπερ εἰς	πανήγυρίν	τινα ἀφειμένους ἐκ τοῦ θανάτου
[11, 472]	κενὸν τρίψας, ποήσας λαμπρόν, ἀσφαλῆ	βάσιν	στήσας, συνάψας καρπίμοις κισσοῦ κλάδοις
[11, 476]	διηγούμενός φησι· Κατακείμενοι δ´ ἐν	στιβάσιν	ἐδείπνουν καὶ ἔπινον κερατίνοις ποτηρίοις.
[11, 500]	οὕτως· Σὺν τοῖς φύλλοις δρέποντες	συντιθέασιν	εἰς παλάθης Συριακῆς τρόπον πλάττοντες,
[11, 500]	Ἀσίαν, ἀκούοντες ὅτι πάντα πράττειν	εἰώθασιν	οἱ περὶ τὴν Ἀσίαν βάρβαροι
[11, 491]	τούτοις Αἵ τε ποταναῖς ὁμώνυμοι	πελειάσιν	αἰθέρι κεῖσθε. Καὶ ὁ τὴν
[11, 491]	ἐγκατένασσεν. Ὣς δ´ αὕτως τρήρωσι	πελειάσιν	ὤπασε τιμήν, (αἳ δή τοι
[11, 469]	ἀγακλυμένη Ἐρύθεια. Καὶ Αἰσχύλος ἐν	Ἡλιάσιν·	Ἔνθ´ ἐπὶ δυσμαῖς ισου πατρὸς
[11, 462]	Ἀθηνᾶς ἀόρατον ἀσπίδα· καὶ οὕτως	ἀφιᾶσιν	εἰς τὴν θάλασσαν κεραμέαν κύλικα,
[11, 508]	ἔτι πρότερον ἡ Πολιτεία τί	πεποιήκασιν;	καίτοι γε ἔδει καθάπερ τὸν
[11, 467]	σὰν ἀντὶ τοῦ σίγμα Δωρικῶς	εἰρήκασιν.	Οἱ γὰρ μουσικοί, καθάπερ πολλάκις
[11, 488]	πεπαρμένοι εἰσίν, (ἀλλ´ ὅτι ἐμπεπαρμένοις	ἐοίκασιν	ἔξω τε ὀλίγῳ προὔχουσι, μετέωροι
[11, 509]	ὑπὸ ξυρὸν κνήμης ἱμάντων ἰσομέτροις	ἑλίγμασιν,	ὄγκῳ τε χλανίδος εὖ τεθωρακισμένος,
[11, 460]	Ἑρμῆς ὁ Μαίας λίθινος, ὃν	προσεύγμασιν	ἐν τῷ κυλικείῳ λαμπρὸν ἐκτετριμμένον
[11, 506]	ὁ Περγαμηνὸς ἐν τοῖς Ἱστορικοῖς	Ὑπομνήμασιν	οὕτως· Σπεύσιππος πυνθανόμενος Φίλιππον βλασφημεῖν
[11, 479]	(Ἡγήσανδρος δ´ ὁ Δελφὸς ἐν	Ὑπομνήμασιν,	ὧν ἀρχὴ Ἐν τῇ ἀρίστῃ
[11, 504]	ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ Γοργιείοις	ῥήμασιν	εἴπω, (οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν
[11, 487]	στροφέα τῆς κηπαίας ἐν τοῖσι	κορήμασιν	οὖσαν. (ΝΕΣΤΟΡΙΣ. Περὶ τῆς ἰδέας
[11, 489]	γεγονέναι· (ἐστὶ δὲ ἀργύρεον, χρυσοῖς	γράμμασιν	ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ Ὁμηρικὰ ἔπη.
[11, 466]	ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ ἔπη χρυσοῖς	γράμμασιν,	ὡς τὸ Νέστορος ὄν. Ἀχαιὸς
[11, 499]	Καὶ Ῥιανὸς ὁ ἐποποιὸς ἐν	Ἐπιγράμμασιν·	Ἥμισυ μὲν πίσσης κωνίτιδος, ἥμισυ
[11, 486]	ποτηρίου εἶδος, Ἡδύλος παρίστησιν ἐν	Ἐπιγράμμασιν	οὑτωσὶ λέγων· (Ἡ διαπινομένη Καλλίστιον
[11, 492]	καὶ τῷ ἀριθμῷ καὶ τοῖς	ὀνόμασιν	ἑπτά. (Πρὸς δὲ τοὺς λέγοντας
[11, 468]	Φιλήμων δ´ ἐν τοῖς Ἀττικοῖς	Ὀνόμασιν	ἢ Γλώτταις προθεὶς καλπίς φησι·
[11, 507]	ὥς φησι Διοσκουρίδης ἐν τοῖς	Ἀπομνημονεύμασιν.	Καὶ τὸ πόλιν δὲ θελῆσαι
[11, 474]	Φιλαδέλφοις· Λεπτὴ δὲ κυρτοῖς ἐγγελῶσα	κύμασιν	αὔρα, κόρη Σκείρωνος, ἡσύχῳ ποδὶ
[11, 466]	ἀρχαῖοι ἐγκόλαπτον ἱστορίαν ἔχειν ἐν	ἐκπώμασιν.	Ἐν ταύτῃ δὲ τῇ τέχνῃ
[11, 460]	γονάτων καὶ οὐχὶ παρὰ τοῖς	γόνασιν	ἔστησεν. Ἡμεῖς οὖν μὴ διατρίβωμεν,
[11, 495]	ξύλινος, εἰς ὃν τὸν οἶνον	κιρνᾶσιν	οἱ Ἀττικοί. Κοίλοις ἐν προάροις
[11, 482]	Ἀντίμαχος δ´ ἐν εʹ Θηβαίδος·	Πᾶσιν	δ´ ἡγεμόνεσσιν ἐποιχόμενοι κήρυκες χρύσεα
[11, 466]	ἀργυροῦν, καὶ σπονδοποιησάμενον προπιεῖν ἅμα	πᾶσιν·	καὶ ἀποφέρεσθαι ἔδωκε τὰ ποτήρια.
[11, 481]	τούτων· Εἶτ´ ἐκεραμεύσαντο τοῖς μὲν	ἀνδράσιν	ποτήρια πλατέα, τοίχους οὐκ ἔχοντ´,
[11, 476]	ταυρόμορφος ἵδρυται. Ὅτι δὲ τοῖς	κέρασιν	ἔπινον δῆλον ἐκ τοῦ καὶ
[11, 497]	ὁ Σιδώνιός φησιν τὰ ῥυτὰ	κέρασιν	ὅμοια εἶναι, διατετρημένα δ´ εἶναι,
[11, 460]	ποτήριά τε, στεφάνους δ´ ἐπὶ	κρασὶν	ἔθηκεν. Ἅπερ ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς
[11, 466]	Ἐπεὶ καὶ τὰ περὶ τὴν	κρᾶσιν	(ἐναντίως εἶχε τὸ παλαιὸν τῷ
[11, 488]	ἔτι μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν τὴν	ἀπόστασιν	τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι τὴν διάσχισιν,
[11, 489]	τὸ τοῦ Νέστορος οὖν δέπας	φασὶν	εἶναι τοιοῦτον. Δύναται δὲ καὶ
[11, 466]	εἰς τὴν θάλασσαν παρθένου καὶ	φασὶν	ἐρασθέντα αὐτῆς τῶν ἡγεμόνων τινά,
[11, 501]	κατὰ τὸ στόμα. Τινὲς δέ	φασιν,	ὃν τρόπον ἀμφιφορεὺς λέγεται ὁ
[11, 475]	δὲ καὶ Κλείταρχος τοὺς Αἰολεῖς	φασιν	οὕτω καλεῖν τὸ ποτήριον. Πάμφιλος
[11, 505]	τοῦτον Ἀρχίλοχον ἐνηνόχασιν. Ἄλλοι δέ	φασιν	ὡς ἀναγνοὺς ὁ Γοργίας τὸν
[11, 504]	αὐτῶν ὑποθέσεων. Συμπόσια μὲν γὰρ	γεγράφασιν	ἀμφότεροι, καὶ ἐν αὐτοῖς ὃ
[11, 505]	Ἀθῆναι (καὶ) νέον τοῦτον Ἀρχίλοχον	ἐνηνόχασιν.	Ἄλλοι δέ φασιν ὡς ἀναγνοὺς
[11, 488]	Κορινθιακοῖς ἔργοις τὴν τῶν ἥλων	θέσιν.	Ἐξοχὴ δ´ ἦν ὀλίγη τοῖς
[11, 477]	αὐτὸ καὶ κισσύβιον τὴν ἀκριβῆ	θέσιν	τῶν ὀνομάτων οὐ διαφυλάττει. (Εἰκάσειε
[11, 507]	Σωκράτους μαθηταῖς ἐπεφύκει μητρυιᾶς ἔχων	διάθεσιν.	Διόπερ Σωκράτης οὐκ ἀηδῶς περὶ
[11, 505]	Γοργίας μετὰ τὸ ποιήσασθαι τὴν	ἀνάθεσιν	τῆς ἐν Δελφοῖς ἑαυτοῦ χρυσῆς
[11, 462]	μέλιτος πίονος ἀχθομένη· βωμὸς δ´	ἄνθεσιν	ἀν τὸ μέσον πάντῃ πεπύκασται,
[11, 490]	ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ τὴν	πρόσθεσιν	τοῦ γράμματος· ἔπειτα δ´ ὅτι
[11, 498]	Ἄλεξις ἐν Λευκαδίᾳ· Οἴνου γεραιοῖς	χείλεσιν	μέγα σκύφος. Καὶ Ἐπιγένης ἐν
[11, 484]	σώματος κάθαρσιν καὶ τῆς ψυχῆς	ἄνεσιν.	Γίγνονται γάρ τινες ἡμῖν ἐκ
[11, 492]	πυθμένας δύο, ἀλλ´ οὐδὲ κατὰ	διαίρεσιν	ἀναγνωστέον, ὡς ὁ Θρᾲξ Διονύσιος,
[11, 488]	ὑπέδειξε τὴν τῶν τεσσάρων ὤτων	σχέσιν	ἔχουσαν ὧδε. Ἐκ μιᾶς οἱονεὶ
[11, 492]	ῥά σφι κύκησε γυνὴ εἰκυῖα	θεῇσιν	οἴνῳ Πραμνείῳ, ἐπὶ δ´ αἴγειον
[11, 466]	Ἡρακλεωτικὸν τεχνικῶς ἔχοντα Ἰλίου ἐντετορευμένην	πόρθησιν,	ἔχοντα ἐπίγραμμα τόδε· γραμμαὶ Παρρασίοιο,
[11, 466]	δὲ ἀργὴν στάμνον εὐώδους ποτοῦ	ἵησιν	εὐθὺς κύλικος εἰς κοῖλον κύτος·
[11, 505]	Ὅμηρον ἐκβάλλων καὶ τὴν μιμητικὴν	ποίησιν,	αὐτὸς δὲ τοὺςδιαλόγους μιμητικῶς γράψας,
[11, 490]	ἄρκτον θ´, ἣν καὶ ἅμαξαν	ἐπίκλησιν	καλέουσιν. (Ἐπλανήθησαν δ´ οἱ πολλοὶ
[11, 461]	τοῦτό γέ ἐστι παρὰ τοῖς	Ἕλλησιν,	ἀλλὰ νεωστὶ εὑρέθη πεμφθὲν ἐκ
[11, 466]	τὸ παλαιὸν τῷ νῦν παρ´	Ἕλλησιν	ὑπάρχοντι. Οὐ γὰρ τὸ ὕδωρ
[11, 499]	λέγουσιν εἶναι ὄνομα παρὰ τοῖς	Ἕλλησιν,	ὡς χοὸς καὶ κοτύλης. (Χωρεῖν
[11, 490]	αὐτὰς κατὰ τὴν τῶν ἄλλων	συναρίθμησιν·	Ἐν δὲ τὰ τείρεα πάντα
[11, 500]	τῷ θ> Ὕστερον δὲ κατὰ	μίμησιν	εἰργάσαντο κεραμέους τε καὶ ἀργυροῦς
[11, 472]	δ´ ἐν πρώτῳ περὶ τῆς	Ἀθήνησιν	Ἀκροπόλεως οὐδετέρως ὠνόμασεν εἰπών· (Τὰ
[11, 474]	πρὸς Ἀντίγονον περὶ Ζωγράφων φησίν·	Ἀθήνησιν	ἐν τῷ τοῦ Πειρίθου γάμῳ
[11, 496]	δύσιν ἀνιστάμενοι ἀνατρέπουσίν τε ἐπιλέγοντες	ῥῆσιν	μυστικήν. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ ὁ
[11, 466]	ΠΡΟΥΣΙΑΣ. (ΑΝΑΦΑΙΑ ἡ θερμοποτὶς παρὰ	Κρησίν.	ΑΡΥΒΑΛΛΟΣ ποτήριον κάτωθεν εὐρύτερον, ἄνω
[11, 466]	Αἰακίδαι. (Ὅτι κλεινοὶ λέγονται παρὰ	Κρησὶν	οἱ ἐρώμενοι. Σπουδὴ δὲ αὐτοῖς
[11, 493]	παραγένηται ὁ Σωσίβιος ἐπὶ τὴν	ἀπαίτησιν	τῆς συντάξεως, λέγειν αὐτῷ ὅτι
[11, 482]	τῶν θεῶν τιμῆς εἰς τὴν	κτῆσιν	παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν οὖν οὐδὲν
[11, 464]	οἴνῳ παραχυθὲν οὕτω τὰς μέθας	ἵστησιν	(ὥστε καὶ τῶν ἀφροδισίων παραλύειν
[11, 476]	δ´ ἐν Περραιβίσι τοὺς Περραιβοὺς	παρίστησιν	ἀντὶ ποτηρίων τοῖς κέρασι χρωμένους
[11, 494]	εἶδος κύλικος μικρᾶς κεραμέας σαφῶς	παρίστησιν	Ἀντιφάνης ἐν Μύστιδι διὰ τούτων·
[11, 503]	τῷ σκολίῳ διδόμενον, ὡς Ἀντιφάνης	παρίστησιν	ἐν Διπλασίοις· Τί οὖν ἐνέσται
[11, 486]	ΛΕΣΒΙΟΝ ὅτι ποτηρίου εἶδος, Ἡδύλος	παρίστησιν	ἐν Ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· (Ἡ
[11, 463]	κατὰ πόλεις ἴδιοι, ὡς Κριτίας	παρίστησιν	ἐν τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ διὰ
[11, 470]	κύλιξ ἐστὶν ἡ θηρίκλειος σαφῶς	παρίστησιν	(Θεόφραστος ἐν τῇ περὶ Φυτῶν
[11, 485]	τε σφόδρα κυανοβενθῆ, τὸ βάθος	παρίστησιν	ὁ κωμικὸς τοῦ ποτηρίου. Ἀντιφάνης
[11, 467]	ὀρχήσεως, ὡς Ἀπολλοφάνης ἐν Δαλίδι	παρίστησιν·	Οὑτοσὶ δεῖνος τι δεινος καὶ
[11, 495]	τρίτῳ περὶ Πινδάρου τοῖς Σκίροις	φησὶν	Ἀθήναζε ἀγῶνα ἐπιτελεῖσθαι τῶν ἐφήβων
[11, 474]	τοῖς πρὸς Ἀντίγονον περὶ Ζωγράφων	φησίν·	Ἀθήνησιν ἐν τῷ τοῦ Πειρίθου
[11, 464]	μεθύσκουσιν. Κἀν ἄλλῳ δὲ μέρει	φησίν·	Αἱ Ῥοδιακαὶ χυτρίδες γίνονται σμύρνης,
[11, 491]	Σιμμίας δ´ ἐν τῇ Γοργοῖ	φησιν·	Αἳ θέρος ὠκεῖαι πρόπολοι πίλναντο
[11, 477]	τὸ ξύλινον ποτήριον. Κλείταρχος δέ	φησιν	Αἰολεῖς τὸν σκύφον κισσύβιον καλεῖν·
[11, 469]	τὴν δύσιν Στησίχορος μὲν οὕτως	φησίν·	Ἆμος δ´ Ὑπεριονίδας δέπας ἐσκατέβαινε
[11, 482]	αἰτίαν ἔχοντα οὐ χρηστήν, ὥς	φησιν	Ἀντίοχος ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν τῷ
[11, 508]	χρήσασθαι. Νόμος γάρ ἐστιν, ὥς	φησιν	Ἀριστοτέλης, λόγος ὡρισμένος καθ´ ὁμολογίαν
[11, 489]	εἶναι, ἁμαρτάνοντες. Ἕτερον γὰρ εἶναί	φησιν	Ἀριστοτέλης πελειάδα καὶ ἕτερον περιστεράν.
[11, 474]	Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς κεκλῆσθαί	φησιν	αὐτὸ ἀπό τινος τῶν ἐν
[11, 484]	εἴκοσι. (Δίδυμος δ´ ὅμοιον εἶναί	φησιν	αὐτὸ βομβυλιῷ ἢ βατιακίῳ. (ΛΑΚΑΙΝΑΙ
[11, 485]	ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν Λέξεων κεραμεοῦν ἀγγεῖόν	φησιν	αὐτὸ εἶναι, ἐοικὸς ταῖς λεγομέναις
[11, 470]	ἐν δευτέρῳ Ὥρων ἐπὶ λέβητός	φησιν	αὐτὸν διαπλεῦσαι, (τοῦτο πρώτου εἰπόντος
[11, 461]	ἐν τῷ περὶ Ἀλκαίου μικροῖς	φησιν	αὐτοὺς ἐκπώμασι κεχρῆσθαι καὶ ὑδαρέστερον
[11, 485]	πιεῖν, κατεναντίον τῷ λεγομένῳ βομβυλιῷ.	Φησὶν	γάρ που ὁ αὐτός· Τὸ
[11, 479]	συμπόσια καὶ περὶ Σικελίαν, ὥς	φησιν	Δικαίαρχος, πρῶτον εἰσαγαγόντων. Τοσαύτη δὲ
[11, 485]	ἐκχαρυβδίσαι. Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιός	φησιν	Δόλοπας οὕτω καλεῖν τὴν κύλικα.
[11, 473]	Παμφίλῳ πολλάκις μεμνημένος τοῦ ὀνόματός	φησιν·	Ἐγὼ δὲ (καὶ γὰρ ἔτυχεν
[11, 461]	εἴ γε τῆς φωνῆς μνημονεύω,	φησίν·	Εἰ δὲ οἱ ταῖς ἐξουσίαις
[11, 465]	ἕνα τῶν τοῦ Ἡλίου ἵππων	φησὶν	εἶναι Βακχίου φιλανθέμου Αἴθοπα πεπαίνοντ´
[11, 478]	ἐξέσπενδε κοτύλῳ. Πάμφιλος δὲ ποτηρίου	φησὶν	εἶναι γένος, ἴδιον δ´ εἶναι
[11, 497]	ἐν πέμπτῳ Ἀττικῆς Διαλέκτου ἔκπωμά	φησιν	εἶναι οὕτως καλούμενον. Ἐστὶ δὲ
[11, 461]	ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν τοῖς Ἰάμβοις	φησίν·	Εἰς τὸ Κυλικράνων βαδίζων σπληνόπεδον
[11, 495]	Ἴων ὁ Χῖος ἐν Εὐρυτίδαις	φησίν·	Ἐκ ζαθέων πιθακνῶν ἀφύσσοντες ὄλπαις
[11, 495]	Καὶ ἐν ἄλλῳ δὲ μέρει	φησίν·	Ἐκ πελλίδος δὲ τάργανον κατηγυίης
[11, 503]	τῷ περὶ Ὀνομάτων Τὸν ψυγέα,	φησίν,	ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι δῖνον. Νίκανδρος
[11, 479]	Πᾶν δὲ τὸ κοῖλον κοτύλην,	φησίν,	ἐκάλουν οἱ παλαιοί, ὡς καὶ
[11, 486]	Μύρωνος τοῦ ἀνδριαντοποιοῦ, ὡς Πολέμων	φησὶν	ἐν αʹ περὶ Ἀκροπόλεως. Ἀγνοεῖ
[11, 467]	ποδονιπτῆρα δεῖνον ὀνομάζουσιν, ὡς Φιλητᾶς	φησιν	ἐν Ἀτάκτοις. ~(ΔΕΠΑΣΤΡΟΝ. Σιληνὸς καὶ
[11, 498]	ᾧ σπένδουσιν Αἰολεῖς, ὡς Φιλητᾶς	φησιν	ἐν Ἀτάκτοις. (ΣΚΥΦΟΣ. Τούτου τινὲς
[11, 468]	ἐκαλεῖτο ποτήριόν τι, ὡς Δαμόξενός	φησιν	ἐν Αὑτὸν πενθοῦντι· Εἰ δ´
[11, 474]	κεραμέως ὠνομάσθη τὸ ἔκπωμα Φιλέταιρός	φησιν	ἐν Ἀχιλλεῖ· Πηλεύς· ὁ Πηλεὺς
[11, 469]	δ´ ἐν πέμπτῃ Δηλιάδος ἀνακεῖσθαί	φησιν	ἐν Δήλῳ χρυσῆν ἡδυποτίδα Ἐχενίκης
[11, 473]	κτησίους Δίας ἐγκαθιδρύουσιν, ὡς Ἀντικλείδης	(φησὶν	ἐν τῷ Ἐξηγητικῷ γράφων οὕτως·
[11, 500]	ὑπὸ δὲ Μηθυμναίων, ὡς Παρμένων	φησὶν	ἐν τῷ περὶ Διαλέκτου, σκύθος.
[11, 462]	περὶ τοῦ Μορύχου ἐν Συρακούσαις	φησὶν	ἐπ´ ἄκρᾳ τῇ νήσῳ πρὸς
[11, 489]	τῷ οὐρανῷ, καθὼς καὶ Ἄρατός	φησιν	ἐπ´ αὐτῶν· (Οὐρανῷ αἰὲν ἄρηρεν
[11, 487]	καλεῖν. (ΜΑΘΑΛΙΔΑΣ Βλαῖσος ἐν Σατούρνῳ	φησίν·	Ἑπτὰ μαθαλίδας ἐπίχε´ ἡμῖν τῶ
[11, 492]	δὲ ἑπτά, καθότι καὶ Ἄρατός	φησιν·	Ἐπτάποροι δὴ ταί γε μετ´
[11, 502]	τῷ ἁρπασθέντι ὑπὸ τοῦ ἐραστοῦ	φησιν	Ἑρμῶναξ. ΧΑΛΚΙΔΙΚΑ ποτήρια, ἴσως ἀπὸ
[11, 475]	ἐν τοῖς Ὥροις παρὰ (Λακεδαιμονίοις	φησὶν	ἔτι καὶ εἰς αὐτὸν δείκνυσθαι
[11, 508]	Εὐαίων δ´ ὁ Λαμψακηνός, ὥς	φησιν	Εὐρύπυλος καὶ Δικαιοκλῆς ὁ Κνίδιος
[11, 472]	Γελῷος ἐν Φιλαδέλφοις ἢ Ἀποκαρτεροῦντί	φησιν·	Ἐφεξῆς στρώματ´, ἀργυρώματα, θηρίκλειοι καὶ
[11, 500]	(Δερκυλλίδας ὁ Λακεδαιμόνιος Σκύφος, ὥς	φησιν	Ἔφορος ἐν τῇ ὀκτωκαιδεκάτῃ λέγων
[11, 469]	Ἡρακλῆς τὸν Ὠκεανὸν εἶναι μέν	φησιν	Ἡλίου, λαβεῖν δ´ αὐτὸ παρ´
[11, 488]	μὲν οὖν ὁ τορευτὴς ἐπεδείκνυεν,	φησίν,	ἡμῖν ἔν τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις
[11, 466]	ἔξω λειότητος ὄν. Πείσανδρος δέ	φησιν	Ἡρακλέα Τελαμῶνι τῆς ἐπὶ Ἴλιον
[11, 482]	ἡ κύμβη Σοφοκλῆς ἐν Ἀνδρομέδᾳ	φησίν·	(Ἵπποισιν ἢ κύμβαισι ναυστολεῖς χθόνα;
[11, 473]	ἐν ταῖς Γλώσσαις τὸ κεράμιόν	φησιν	Ἴωνας κάδον καλεῖν. Ἡρόδοτος δ´
[11, 475]	οἱ προφερέστερον ἦεν. Ἀλλαχοῦ δέ	φησιν·	Καὶ χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος
[11, 477]	δὲ γένος τι ποτηρίου, ἴσως,	φησίν,	κατ´ ἀρχὰς ἐκ κισσίνου κατασκευασθὲν
[11, 472]	κάδον. Ἐπιγένης δ´ ἐν Μνηματίῳ	φησίν·	Κρατῆρες, κάδοι, (ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β.
[11, 501]	ἐν τοῖς περὶ Κρατίνου βαλανειόμφαλοι,	φησίν,	λέγονται, ὅτι οἱ ὀμφαλοὶ αὐτῶν
[11, 476]	λοὺς κοτυλίσκους κεκολλημένους, ἐν οἷς,	(φησίν,	μήκωνες λευκοί, πυροί, κριθαί, πισοί,
[11, 460]	ὁ τὴν Ἀλκμαιωνίδα δὲ ποιήσας	φησίν·	Νέκυς δὲ χαμαιστρώτου ἐπὶ τείνας
[11, 480]	ἦσαν τὸ χεῖλος, (ὡς Σιμωνίδης	φησὶν	ὁ Ἀμόργιος· Αὐτὴ δὲ φοξίχειλος
[11, 497]	Περὶ δὲ τοῦ τρίτου λέγων	φησίν·	Ὁ Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ τοῦ
[11, 504]	ἔχοντες, ὃς ἐν τῷ Συμποσίῳ	φησίν·	Ὁ δ´ αὖ Σωκράτης εἶπεν·
[11, 468]	ἀγὼν ἐτέθη. Βέλτιον δὲ λέγειν,	φησὶν	ὁ Δίδυμος ἐν τῷ τοῦ
[11, 479]	χρῶνται οἱ μύσται, ὡς Νίκανδρός	φησιν	ὁ Θυατειρηνὸς παρατιθέμενος τὸ ἐκ
[11, 479]	ἀρχὴ Ἐν τῇ ἀρίστῃ πολιτείᾳ,	φησίν·	ὁ καλούμενος κότταβος παρῆλθεν εἰς
[11, 504]	οὕτως δὲ τοὺς πότους Λυσανίας	φησὶν	ὁ Κυρηναῖος Ἡρόδωρον εἰρηκέναι ἐν
[11, 488]	ἔσαν. Τὰ γὰρ ἄλλα ποτήριά	φησιν	ὁ Μυρλεανὸς Ἀσκληπιάδης ἐν τῷ
[11, 489]	τὰ Ὁμηρικὰ ἔπη. (Ἐγὼ δέ,	φησὶν	ὁ Μυρλεανός, τάδε λέγω περὶ
[11, 466]	φρονήσεως τὸν ἑκάστου νοῦν, ὥς	φησιν	ὁ Πίνδαρος· Ἁνίκ´ ἀνθρώπων καματώδεες
[11, 460]	ἐδείπνουν οἱ τότε τὸν Ὀδυσσέα,	φησὶν	ὁ ποιητής, (παῖδα νέον γεγαῶτα
[11, 487]	τῆς ἰδέας τοῦ Νέστορος ποτηρίου	φησὶν	ὁ ποιητής· Πὰρ δὲ δέπας
[11, 469]	Σωσία, τοὺς δυσχερεῖς. (ΗΔΥΠΟΤΙΔΕΣ. Ταύτας	φησὶν	ὁ Σάμιος Λυγκεὺς Ῥοδίους ἀντιδημιουργήσασθαι
[11, 466]	ἐκπώματα ὅσα πλεῖστα εἶχεν, ὥς	φησιν	ὁ τραγικός· Πολὺν δ´ ἀγῶνα
[11, 464]	Τὴν δὲ μανίαν τοὺς πολλούς	φησιν	ὁ Χρύσιππος ἐν τῇ Εἰσαγωγικῇ
[11, 466]	κραιπαλοβόσκου δίψης κατόχοις. (Κατασκευάζουσι δέ,	φησίν,	οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τὴν ὕαλον
[11, 466]	οὗ περὶ τῆς ἰδέας Σωκράτης	φησίν·	Οἱ μὲν ἐκ φιάλης πίνοντες
[11, 473]	δ´ ἐν τῇ τρίτῃ Φοινικηίου,	φησίν,	οἴνου κάδον. (ΚΑΔΙΣΚΟΣ. Φιλήμων ἐν
[11, 464]	Καὶ γὰρ Κτησίας Παρὰ Πέρσαις,	φησίν,	ὃν ἂν βασιλεὺς ἀτιμάσῃ, κεραμέοις
[11, 497]	τῷ περὶ Μέθης τὸ ῥυτόν	φησιν	ὀνομαζόμενον ποτήριον τοῖς ἥρωσι μόνοις
[11, 467]	περὶ Μεταλήψεως ἀπὸ τῶν κατασκευασάντων	(φησὶν	ὀνομασθῆναι τήν τε Θηρίκλειον κύλικα
[11, 465]	ὁ τὴν κυκλικὴν Θηβαίδα πεποιηκώς	φησιν,	ὅτι αὐτῷ παρέθηκαν ἔκπωμα ὃ
[11, 503]	ἐν τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος	φησὶν	ὅτι δύο πυθμένας ἔχει, ἕνα
[11, 474]	Ῥόδιος ἐν τοῖς περὶ Ἀλεξανδρείας	φησὶν	ὅτι ποτήριόν ἐστιν ἐπίμηκες, συνηγμένον
[11, 465]	δ´ ἐν τῷ περὶ Μέθης	φησὶν	ὅτι Τοῦ Διονύσου τροφοὶ αἱ
[11, 498]	ἐν τῷ περὶ τῆς Νεστορίδος	φησὶν	ὅτι τῷ σκύφει καὶ τῷ
[11, 463]	(Καὶ ὁ χαρίεις δ´ Ἀνακρέων	φησίν·	Οὐ φιλέω ὃς κρητῆρι παρὰ
[11, 466]	Δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν δέπας.	Φησὶν	οὖν Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανός· Δοκεῖ
[11, 503]	ΩΙΟΝ. Δίνων ἐν γʹ Περσικῶν	φησιν	οὕτως· Ἐστὶ δὲ ποτίβαζις ἄρτος
[11, 483]	ἐν τῇ περὶ Κωθωνισμοῦ ἐπιστολῇ	φησιν	οὕτως· Συμβαίνει τοὺς μὲν πολὺν
[11, 462]	τῶν πρὸς Ἀδαῖον καὶ Ἀντίγονόν	φησιν	οὕτως· Τῆς δ´ Ἡρακλείας τῆς
[11, 470]	Ἀττικοῖς ἀπὸ τοῦ σχήματος ὀνομασθέν,	φησὶν	Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις. (ΘΗΡΙΚΛΕΙΟΣ. Ἡ
[11, 476]	ἐν τῷ ἐπι γραφομένῳ Δείπνῳ	φησίν	Πίνετο νεκτάρεον πῶμ´ ἐν χρυσέαις
[11, 489]	τὴν κατὰ τὸν Διονύσιον διάταξίν	φησιν	σκύφον εἶναι παρακειμένως ἔχοντα τὰ
[11, 475]	ὁ Συρακόσιος ἐν ταῖς Φαρμακευτρίαις	φησίν·	Στέψον τὰν κελέβαν φοινικέῳ οἰὸς
[11, 497]	ἀποδίδοσθαι. Δωρόθεος δ´ ὁ Σιδώνιός	φησιν	τὰ ῥυτὰ κέρασιν ὅμοια εἶναι,
[11, 498]	μετὰ προσαγορεύσεως. Πανύασσις τρίτῳ Ἡρακλείας	φησίν·	Τοῦ κεράσας κρητῆρα μέγαν χρυσοῖο
[11, 502]	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Χαλκεῖά	φησιν·	Τοῦτο δὴ τὸ νῦν ἔθος
[11, 499]	τῇ Θετταλῶν Πολιτείᾳ θηλυκῶς λέγεσθαί	φησιν	ὑπὸ Θετταλῶν τὴν λάγυνον. Καὶ
[11, 463]	Καὶ Ἴων δὲ ὁ Χῖός	φησιν·	(Χαιρέτω ἡμέτερος βασιλεύς, σωτήρ τε
[11, 509]	Κυζικηνός, ὡς ὁ αὐτὸς Δημοχάρης	φησίν,	χρήματα καὶ σῖτον ἐπιδοὺς τοῖς
[11, 463]	καλὴν οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι,	χρυσίαισιν	ἐν κυλίκεσσιν ἁβρῶς συμμεμιγμένον θαλίαισι
[11, 485]	ὁμοῦ δ´ ἄλλων γρᾴδι´ ἦν	μεγάλαισιν	οἴ– νου χαίροντα λεπασταῖς. Θεόπομπος
[11, 503]	ψυκτηρίοις. (Εὐριπίδης Φαέθοντι· Ψυκτήρια δένδρεα	φίλαισιν	ὠλέναισι δέξεται. Καὶ ὁ τὸν
[11, 466]	κακὸν ἔμπεσε θυμῷ, ~(αἶψα δὲ	παισὶν	ἑοῖσι μετ´ ἀμφοτέροισιν ἐπαρὰς ἀργαλέας
[11, 480]	μεταδόρπιον. Ἐν ξυνῷ κεν εἴη	συμπόταισίν	τε γλυκερὸν καὶ Διωνύσοιο καρπῷ
[11, 481]	ἐμφερῆ γευστηρίοις· σφίσι δέ γ´	αὐταῖσιν	βαθείας κύλικας ὥσπερ ὁλκάδας οἰναγωγούς,
[11, 463]	δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων	προχύταισιν	ἐν ἀργυρέοις· ὁ δὲ χρυσὸς
[11, 496]	δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων	προχύταισιν	ἐν ἀργυρέοις. Φιλητᾶς δ´ ἐν
[11, 488]	ὅτι ἔξωθεν πρόσκεινται καὶ πεπαρμένοι	εἰσίν,	(ἀλλ´ ὅτι ἐμπεπαρμένοις ἐοίκασιν ἔξω
[11, 491]	ἃς δοιὰς εἶπεν καθὸ συμφυεῖς	εἰσιν	ἀλλήλαις καὶ συνεζευγμέναι. Τὸ γὰρ
[11, 480]	συσσίτου ἡμῶν Ἀθηναίου πατρίδι Ναυκράτει.	(Εἰσὶν	γὰρ φιαλώδεις μέν, οὐ κατὰ
[11, 488]	τοῦ χείλους ἔρεισιν πάλιν συμφυεῖς	εἰσιν.	Καὶ γίνεται τὸν τρόπον τοῦτον
[11, 501]	τῶν βαλανείων οἱ θόλοι ὅμοιοί	εἰσιν.	Καὶ Δίδυμος δὲ τὰ αὐτὰ
[11, 480]	ἡ εἰς ὀξὺ ἀνηγμένη, οἷοί	εἰσιν	οἱ ἄμβικες καλούμενοι. Τὸ γὰρ
[11, 495]	δὲ ἔσχεν οἰνοχόης σχῆμα, οἷοί	εἰσιν	οἱ ἐν τῇ ἑορτῇ παρατιθέμενοι,
[11, 500]	λεγόμενοι Δαμοκράτους δημιουργήσαντος. Τρίτοι δ´	εἰσὶν	οἱ Συρακόσιοι. Καλεῖται δ´ ὁ
[11, 461]	μάλ´ ὡραίαν πόλιν. Ἡρακλεῶται δ´	εἰσὶν	οὗτοι οἱ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ
[11, 509]	φύσιν κυριεύσαντες διὰ γοητείαν νῦν	εἰσιν	περίβλεπτοι· ὥσπερ καὶ (Χαίρων ὁ
[11, 488]	ἀπολῆγον πρὸς τὴν τοῦ χείλους	ἔρεισιν	πάλιν συμφυεῖς εἰσιν. Καὶ γίνεται
[11, 482]	δ´ αὐτοῦ καὶ Ἀναξανδρίδης ἐν	Νηρηίσιν·	(Δὸς δὴ τὸν χόα αὐτῷ
[11, 475]	ἐνίπλειον κελέβειόν θ´ ὅττι φέριστον	(οἷσιν	ἐνὶ μεγάροις κεῖτο μέλιτος πεπληθός.
[11, 499]	δ´ ἐν κορυφαῖς ὀρέων, ὅκα	θεοῖσιν	ἅδῃ πολύφανος ἑορτά, χρύσεον ἄγγος
[11, 503]	Διπλασίοις· Τί οὖν ἐνέσται τοῖς	θεοῖσιν;	{Β. Οὐδὲ ἕν, (ἂν μὴ
[11, 503]	ἔστιν ἀναψῦξαι. Αἰσχύλος Νεανίσκοις· Σαύρας	ὑποσκίοισιν	ἐν ψυκτηρίοις. (Εὐριπίδης Φαέθοντι· Ψυκτήρια
[11, 500]	εὐμενὴς Μοῦσά τε γλυκεῖα καὶ	Βοιωτίοισιν	ἐν σκύφοισιν οἶνος ἡδύς. Διήνεγκαν
[11, 477]	τοῦ Διδυμαίου Διὸς κισσοῦ σπονδοποιέονται	πετάλοισιν,	ὅθεν τὰ ἀρχαῖα ἐκπώματα κισσύβια
[11, 492]	ἓξ οἶαί περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι	ὀφθαλμοῖσιν.	Οὐ μέν πως ἀπόλωλεν ἀπευθὴς
[11, 492]	(Ἓξ οἶαί περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι	ὀφθαλμοῖσιν)	Τὸ ὁρώμενον οὖν ἐν τοῖς
[11, 488]	(τοῦ Ἀγαμέμνονος· Ἀμφὶ δ´ ἄρ´	ὤμοισιν	βάλετο ξίφος· ἐν δέ οἱ
[11, 482]	κύμβη Σοφοκλῆς ἐν Ἀνδρομέδᾳ φησίν·	(Ἵπποισιν	ἢ κύμβαισι ναυστολεῖς χθόνα; Κύββα
[11, 470]	οὐδέ ποτ´ ἄμπαυσις γίνεται οὐδεμία	ἵπποισίν	τε καὶ αὐτῷ, ἐπὴν ῥοδοδάκτυλος
[11, 481]	Σεμέλας καὶ Διὸς υἱὸς λαθικαδέα	ἀνθρώποισιν	ἔδωκ´. Ἔγχεε κέρναις ἕνα καὶ
[11, 468]	οἰσόντων χρύσεια, τά τ´ ἐν	μεγάροισιν	ἐμοῖσι κείαται. Κἀν τοῖς ἑξῆς
[11, 466]	~(αἶψα δὲ παισὶν ἑοῖσι μετ´	ἀμφοτέροισιν	ἐπαρὰς ἀργαλέας ἠρᾶτο (θεῶν δ´
[11, 478]	δ´ ἱερεὺς Εὐήγορος ἐν μέσοις	αὐτοῖσιν	ἑστὼς τὴν καλὴν σκευὴν ἔχων
[11, 500]	τε γλυκεῖα καὶ Βοιωτίοισιν ἐν	σκύφοισιν	οἶνος ἡδύς. Διήνεγκαν δὲ μετὰ
[11, 461]	ἥρωσιν ἀπεδίδοσαν. Ὃ καὶ δόξει	τισὶν	ἔχειν ἀπορίαν, εἰ μή τις
[11, 485]	αὐτὸ εἶναι, ἐοικὸς ταῖς λεγομέναις	πτωματίσιν,	ἐκπεταλώτερον δέ. Ἀρτεμίδωρος δ´ ὁ
[11, 501]	πρόσωπον. (Κρατίνου δ´ εἰπόντος ἐν	Δραπέτισιν·	Δέχεσθε φιάλας τάσδε βαλανειομφάλους, Ἐρατοσθένης
[11, 483]	παχύστομον κώθωνα παῖδα φάρυγος. Θεόπομπος	Στρατιώτισιν·	Ἐγὼ γὰρ ἂν κώθωνος ἐκ
[11, 491]	πυθμένες ἦσαν, (καθ´ ἑκατέραν τὴν	σχίσιν	τῶν ὤτων ἀκουσόμεθα μίαν πελειάδα·
[11, 488]	ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι τὴν	διάσχισιν,	κατὰ δὲ τὸ ἀπολῆγον πρὸς
[11, 465]	μελαίνας σταγόνος ἀμβρότας ἀφρῷ βρυάζον·	εἴκοσιν	δὲ μέτρ´ ἐνέχευ´, ἀναμίσγων αἷμα
[11, 469]	ἐς ἄλσος ἔβα δάφναισι κατάσκιον	ποσὶν	πάις Διός. Καὶ Ἀντίμαχος δ´
[11, 487]	δὲ τὴν μετὰ τὸ νίψασθαι	πόσιν,	ὡς Σέλευκος ἐν Γλώσσαις. Καλλίας
[11, 502]	Συμποσίῳ οὑτωσὶ γράφει· Κἀν τοσούτῳ	πρόποσιν	αὐτῷ βαρεῖαν διέδωκε, χυτρίδια βαθέα
[11, 507]	παρὰ σοῦ τὴν τοῦ οἴνου	πρόποσιν.	Ἐδόκει γὰρ Πλάτων φθονερὸς εἶναι
[11, 502]	φιλοτήσιος. Διὰ δὲ τὴν τοιαύτην	πρόποσιν	ἐκαλεῖτο καὶ κύλιξ φιλοτησία, ὡς
[11, 484]	ποιεῖν τινα καὶ τοῦ σώματος	κάθαρσιν	καὶ τῆς ψυχῆς ἄνεσιν. Γίγνονται
[11, 489]	(καὶ) κατὰ μείζονα κυκλοειδῆ περιγραφὴν	ἔξαρσιν	ἔχοντα τοῦ ὕψους σύμμετρον, τὸν
[11, 479]	κοτυλήρυτον αἷμα τὸ ἀμφοτέραις ταῖς	χερσὶν	ἀρυσθῆναι δυνάμενον. Καὶ ἐν κοτύλῃ
[11, 470]	φέρει πολυήρατος εὐνή, ποικίλη Ἡφαίστου	χερσὶν	ἐληλαμένη χρυσοῦ τιμήεντος, ὑπόπτερος, ἄκρον
[11, 477]	ἐκπώματα κισσύβια φωνέεται. Κισσύβιον μετὰ	χερσὶν	ἔχων μέλανος οἴνοιο. Ἀσκληπιάδης δ´
[11, 498]	Μάντης μὲν δεσμὸν βοὸς αἴνυτο	χερσίν,	Ἴφικλος δ´ ἐπὶ νῶτ´ ἐπεμαίετο.
[11, 464]	Χοιρίλος δ´ ὁ ἐποποιός φησι·	(Χερσὶν	ὄλβον ἔχω κύλικος τρύφος ἀμφὶς
[11, 488]	Ἐξοχὴ δ´ ἦν ὀλίγη τοῖς	κολαπτῆρσιν	ἐπηρμένη καὶ οἱονεὶ κεφαλίδας ἥλων
[11, 466]	δὲ τὸ ποτήριον· χρυσέοις γοῦν	δεπάεσσιν	ἀλλήλους δεξιοῦνται. Ἐλευθέριον δέ, φησί,
[11, 463]	Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι, χρυσίαισιν ἐν	κυλίκεσσιν	ἁβρῶς συμμεμιγμένον θαλίαισι νέκταρ οἰνοχοοῦσα»
[11, 480]	γλυκερὸν καὶ Διωνύσοιο καρπῷ καὶ	κυλίκεσσιν	Ἀθηναίαισι κέντρον Αἱ δ´ Ἀργεῖαι
[11, 482]	ἐν εʹ Θηβαίδος· Πᾶσιν δ´	ἡγεμόνεσσιν	ἐποιχόμενοι κήρυκες χρύσεα καλὰ κύπελλα
[11, 498]	ἀείρας ἔστειχεν Φύλακος καὶ ἐνὶ	δμώεσσιν	ἔειπεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξίμανδρος
[11, 466]	ποτῷ καὶ τούτου ποιησάμενοι τὴν	ἀπόλαυσιν	ἧττον ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ. Καὶ
[11, 496]	πρὸς ἀνατολάς, τὴν δὲ πρὸς	δύσιν	ἀνιστάμενοι ἀνατρέπουσίν τε ἐπιλέγοντες ῥῆσιν
[11, 469]	ἐπὶ ποτηρίου διεκομίζετο ἐπὶ τὴν	δύσιν	Στησίχορος μὲν οὕτως φησίν· Ἆμος
[11, 468]	κερόωντες· νώμησαν δὲ δέπαστρα θοῶς	βασιλεῦσιν	Ἀχαιῶν ἐνσχερὼ ἑστηῶσι, καὶ ἐς
[11, 460]	καὶ οἰνοποτεῖν λέγουσιν. (Ἀριστοφάνης ἐν	Ἱππεῦσιν·	Γαμφηλαῖσι δράκοντα κοάλεμον αἱματοπώτην. Κἀν
[11, 483]	τῆς κύλικος λεγομένης κώθωνος. Ἀριστοφάνης	Ἱππεῦσιν·	Εἰς τὰς ἱππαγωγοὺς εἰσεπήδων ἀνδρικῶς
[11, 502]	Ἀπήντων τῷ ξένῳ εἰς τὴν	κατάλυσιν	ησονην αἴθων ἀνήρ. Τοῖς παισί
[11, 507]	ὑπ´ αὐτοῦ καὶ κατὰ τὴν	ἀπόλυσιν	χωριζομένη τοῦ σώματος παρὰ προτέρῳ
[11, 508]	οὖν ὁ Πλάτων οὐ τοῖς	οὖσιν	ἀνθρώποις γράψαι τοὺς νόμους, ἀλλὰ
[11, 460]	Ἀττικοί, ἐπεὶ ὑδροποτεῖν καὶ οἰνοποτεῖν	λέγουσιν.	(Ἀριστοφάνης ἐν Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα
[11, 499]	οὐδετέρως εἴρηκε. (Λάγυνον δὲ μέτρου	λέγουσιν	εἶναι ὄνομα παρὰ τοῖς Ἕλλησιν,
[11, 489]	ἀνακείμενον τῇ Ἀρτέμιδι ποτήριον, ὅπερ	λέγουσιν	ἐκεῖνοι Νέστορος γεγονέναι· (ἐστὶ δὲ
[11, 488]	δεῖ δέχεσθαι. Οἳ μὲν οὖν	λέγουσιν	ἔξωθεν δεῖν ἐμπείρεσθαι τοὺς χρυσοῦς
[11, 498]	εὐθεῖαν καὶ ἀρσενικῶς καὶ οὐδετέρως	λέγουσιν.	Ἡσίοδος δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ
[11, 477]	ἐκ κισσίνου ξύλου. Ἄλλοι δὲ	ἐτυμολογοῦσιν	αὐτὸ ἀπὸ τοῦ χεῖσθαι, τὸ
[11, 461]	διὰ τὴν μέθην φαίνωνται τοιοῦτοι,	δημιουργοῦσιν	αὐτοὺς πίνοντας ἐκπώμασι μεγάλοις. Καί
[11, 461]	ταύτης καλλίω οὐδὲ μᾶλλον εὐχερῆ	καταφεύγουσιν	εἰκότως ἐπὶ τὸν οἶνον. (Ὅθεν
[11, 498]	Ἀντιγονίς. ~(ΣΚΑΛΛΙΟΝ κυλίκιον μικρόν, ᾧ	σπένδουσιν	Αἰολεῖς, ὡς Φιλητᾶς φησιν ἐν
[11, 490]	θ´, ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν	καλέουσιν.	(Ἐπλανήθησαν δ´ οἱ πολλοὶ νομίζοντες
[11, 494]	τιθέμενον εἰς ὃ τὰς λάταγας	ἐγχέουσιν	οὐκ ἄλλο τι ἂν εἴη
[11, 503]	φησί, ψυγέα καλοῦμεν, ψυκτηρίαν τινὲς	ὀνομάζουσιν.	Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς καὶ κωμῳδεῖν
[11, 467]	Κυρηναῖοι δὲ τὸν ποδονιπτῆρα δεῖνον	ὀνομάζουσιν,	ὡς Φιλητᾶς φησιν ἐν Ἀτάκτοις.
[11, 490]	τὴν ἀμβροσίαν, ὡς οἱ πολλοὶ	δοξάζουσιν	(ἄσεμνον γάρ) ἀλλὰ τὰς Πλειάδας.
[11, 479]	τῶν νενικηκότων οἱ νενικημένοι καὶ	βαστάζουσιν	αὐτούς. Διόδωρος δ´ ἐν Ἰταλικαῖς
[11, 482]	καθὰ καὶ νῦν παρ´ ὑμῖν	ποιοῦσιν	ἐν τοῖς φιδιτίοις. Εἰ δέ
[11, 464]	τραγήματα παρεφέρετο, καὶ τοῖς χοροῖς	εἰσιοῦσιν	ἐνέχεον πίνειν καὶ διηγωνισμένοις ὅτ´
[11, 462]	τῆς πολιτείας μετέδοσαν οἱ Ἡρακλεῶται	συνοικοῦσιν,	ἀλλοφύλους ὑπολαβόντες. Κυλικρᾶνες δὲ λέγονται,
[11, 464]	παραχεόντων εἰς τὸν οἶνον ἧττον	μεθύσκουσιν.	Κἀν ἄλλῳ δὲ μέρει φησίν·
[11, 466]	διὰ τὴν ὁμοιότητα ἀρυβάλλους τινὲς	καλοῦσιν.	Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσι· Κατασπένδειν κατὰ τῆς
[11, 467]	τοὺς τὸ ἐγκεχαραγμένον ἔχοντας σαμφόρας	καλοῦσιν.	Ἀριστοφάνης Νεφέλαις· Οὔτ´ αὐτὸς οὔθ´
[11, 494]	μέγα ποτήριον πληρώσαντες οἴνου, ὃ	καλοῦσιν	οἰνιστηρίαν, καὶ σπείσαντες τοῖς συνελθοῦσι
[11, 465]	ὀρχάτους ὀπωρινούς· ἐξ οὗ βροτοὶ	καλοῦσιν	οἶνον αἴθοπα. Καὶ Ὀδυσσεὺς ὤπασεν
[11, 462]	ἀφ´ ἧς, φησί, τὴν κύλικα	ναυστολοῦσιν	ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ γενέσθαι τὴν
[11, 462]	Ἀθαμᾶνες, ἀφ´ ὧν οἱ τόποι	διαμένουσιν·	οἷς οὐδὲ τῆς πολιτείας μετέδοσαν
[11, 493]	Νέστορος ἔθηκε, δύο γὰρ οὗτοι	πίνουσιν,	ἀλλ´ εἶπεν ἂν ἕτερος. (Τοῦτο
[11, 483]	καὶ τοῖς γάμοις τῶν παρθένων,	πίνουσιν	ἐκ κεραμέων ποτηρίων· ἐν δὲ
[11, 497]	ἐξ ὧν κρουνιζόντων λεπτῶς κάτωθεν	πίνουσιν,	ὠνομάσθαι τε ἀπὸ τῆς ῥύσεως.
[11, 496]	ἔτι αὖ καταμένει· τοσοῦτον δὲ	πίνουσιν	ὥστε ἀντὶ τοῦ εἰσφέρειν αὐτοὶ
[11, 466]	τότε πλουτοῦσι, διαπράττουσι, νικῶσιν δίκας,	εὐδαιμονοῦσιν,	ὠφελοῦσι τοὺς φίλους. Αὔξει γὰρ
[11, 459]	ἄνδρες φίλοι, καθίσαντες οἱ ἀριστεῖς	δειπνοῦσιν,	ὁ δὲ Πολύιδος ἱερὰ θύων
[11, 484]	γοῦν ἱμάτια τούτῳ χρώμενοι ῥύμματι	πλύνουσιν	οἱ γναφεῖς. (Τρία δὲ παραφύλαττε
[11, 485]	τελευταίαν, ὡς καλή, (οἳ δὲ	παροξύνουσιν,	ὡς μεγάλη. Τοῦτο δὲ τὸ
[11, 493]	οὐ τέτρωται ἐν ἄλλοις δειχθήσεται.	Ἀγνοοῦσιν	δ´ ὅτι τὸ ἄλλος Ὅμηρος
[11, 496]	τὴν δὲ πρὸς δύσιν ἀνιστάμενοι	ἀνατρέπουσίν	τε ἐπιλέγοντες ῥῆσιν μυστικήν. Μνημονεύει
[11, 492]	ταί τ´ ἀμβροσίην Διὶ πατρὶ	φέρουσιν.	Ἀλλά τε καὶ τῶν αἰεὶ
[11, 466]	ποτήριον· ἣν καὶ πρεσβύτεροι γενόμενοι	φέρουσιν,	ἵνα δῆλοι ὦσι κλεινοὶ γενόμενοι.
[11, 462]	ὅσον σκιᾶς ἕνεκα, ἃς καὶ	περιφέρουσιν	ὅπου ἂν πορεύωνται. Πολλοῖς δὲ
[11, 496]	ἑδραῖον ἡσυχῇ, ὃ κοτυλίσκον ἔνιοι	προσαγορεύουσιν,	ὥς φησι Πάμφιλος. Χρῶνται δὲ
[11, 488]	δύο δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν,	διαλύουσιν	οὕτως τινές. Τῶν ποτηρίων τινὰ
[11, 501]	γυναικείαις πυέλοις, ὅθεν τοῖς σκαφίοις	ἀρύουσιν.	Τίμαρχος δ´ ἐν τετάρτῳ περὶ
[11, 473]	ἐν ᾧ τοὺς κτησίους Δίας	ἐγκαθιδρύουσιν,	ὡς Ἀντικλείδης (φησὶν ἐν τῷ
[11, 467]	Παραπλησίως δὲ καὶ τὸ εἶ	γράφουσιν	καὶ ὅταν καθ´ αὑτὸ μόνον
[11, 462]	καὶ ὑδρίαν, καὶ ὅτι οἰκίας	ἔχουσιν	ἐξ ἀνθερίκου πεποιημένας μικρὰς ὅσον
[11, 499]	σκύφον, οἷά τε ποιμένες ἄνδρες	ἔχουσιν,	χερσὶ λεόντεον ἐν γάλα θεῖσα
[11, 480]	ἀλλ´ ὥσπερ δακτύλῳ πεποιημέναι, καὶ	ἔχουσιν	ὦτα τέσσαρα, πυθμένα εἰς πλάτος
[11, 497]	λιγὺν ἦχον σαλπίζει κρουνοῦ πρὸς	ῥύσιν	οἰγομένου, οὐ πολέμου σύνθημα, διὰ
[11, 465]	ὑγρὸν χέουσι τεμνόμεναι καὶ κατὰ	φύσιν	δακρύουσι. Διόπερ καὶ Εὐριπίδης ἕνα
[11, 508]	διεξέρχεται καὶ περὶ τῶν κατὰ	φύσιν	καὶ περὶ πλειόνων ἄλλων, οὐδ´
[11, 509]	γὰρ ἐξ ἀσεβείας καὶ παρὰ	φύσιν	κυριεύσαντες διὰ γοητείαν νῦν εἰσιν
[11, 471]	ἦ που κατειδὼς τὴν γυναικείαν	φύσιν,	ὡς οὐχὶ μικροῖς ἥδεται ποτηρίοις;
[11, 495]	χρώμενοι πρὸς τὴν τοῦ οἴνου	ἔγχυσιν,	καθάπερ Ἴων ὁ Χῖος ἐν
[11, 466]	δοθῆναι ποτήριον, ὅπερ Ἀμφιτρύωνι εἰκασθεὶς	δίδωσιν,	(Ἃ δ´ ὑποδεξαμένα θαήσατο χρύσεον
[11, 486]	δὲ τῷ πρὸς Τιμόθεον γράφει·	(Δίδωσιν	ἀποθεῖναι τῷ Φορμίωνι μετὰ τῶν
[11, 470]	παύεται. Ἥλιος δὲ ἀντὶ τούτου	δίδωσιν	αὐτῷ τὸ δέπας τὸ χρύσεον,
[11, 495]	Ὅμηρος· Ὡς ὅτε μυῖαι σταθμῷ	ἐνιβρομέωσιν	ἐυγλαγέας κατὰ πέλλας. Τοῦτο δὲ
[11, 504]	οἱ παῖδες μικραῖς κύλιξι μικρὰ	ἐπιψακάζωσιν,	ἵνα καὶ ἐγὼ Γοργιείοις ῥήμασιν
[11, 466]	πίνωσιν ἄνθρωποι, τότε πλουτοῦσι, διαπράττουσι,	νικῶσιν	δίκας, εὐδαιμονοῦσιν, ὠφελοῦσι τοὺς φίλους.
[11, 461]	Ἐκεῖνοι γὰρ ἀπεστερημένοι τῆς παιδείας	ὁρμῶσιν	ἐπὶ τὸν πολὺν οἶνον καὶ
[11, 466]	κλεινοὶ γενόμενοι. (Ὁρᾷς δ´, ὅταν	πίνωσιν	ἄνθρωποι, τότε πλουτοῦσι, διαπράττουσι, νικῶσιν
[11, 461]	γὰρ ῥυτὸν ὀνομαζόμενον μόνοις τοῖς	ἥρωσιν	ἀπεδίδοσαν. Ὃ καὶ δόξει τισὶν
[11, 465]	ἐκπώματα ἢν μὲν ὡς πλεῖστα	ἔχωσιν,	τούτῳ καλλωπίζονται· ἢν δ´ ἐξ
[11, 502]	Ἀριστοφάνης· Ἐπτάπους γοῦν ἡ σκιά	´στιν·	ἡ ´πὶ τὸ δεῖπνον ὡς
[11, 478]	τὸ κέρνος περιενηνοχότες. Τοῦτο δ´	ἐστὶν	ἀγγεῖον κεραμεοῦν ἔχον ἐν αὑτῷ
[11, 493]	τις μόριον· τὸ γὰρ πλῆρές	ἐστιν	Ἄλλος μέν τις μογέων ἀποκινήσασκε
[11, 506]	Συμποσίῳ οὐδ´ εἰς φῶς λέγεσθαί	ἐστιν	ἄξιον, ἔν τε τῷ προτέρῳ
[11, 494]	τὸ σχῆμά πως τῆς κύλικός	ἐστιν	ἄξιόν τε τοῦ κλέους τοῦ
[11, 497]	τρίτου λέγων φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης	ἐστὶν	ἀπὸ τοῦ Πηγάσου τὴν πύρπνοον
[11, 496]	γράφων ὧδε (ὁ δὲ λόγος	ἐστὶν	αὐτῷ περὶ Περσῶν) Ἦν δὲ
[11, 492]	τὸ δέπας ἀμφοτέρων τῶν τροφῶν	ἐστιν	δεκτικόν. Κυκεὼν γὰρ ἐν αὐτῷ
[11, 484]	δὲ ἀφ´ ἡμῶν διηθούμενον οὖρόν	ἐστιν	δριμύ. Τὰ γοῦν ἱμάτια τούτῳ
[11, 467]	τούτου λέγων οὕτως· Ὅσα δ´	ἐστὶν	εἴδη θηρικλείων τῶν καλῶν, γύναι
[11, 487]	Πάμφιλος δέ φησι· Μήποτε ἐκπώματός	ἐστιν	εἶδος, ἢ μέτρον οἷον κύαθος.
[11, 497]	κρουνιζόμενον. Ἀμφότερα δ´ οἰωνίζομαι. Ἕν	ἐστιν	ἐλέφας— {Β. Ἐλέφαντας περιάγει (ῥυτόν)
[11, 473]	συγγράμματι ποτηρίου εἶδος. Ἀγγεῖον δ´	ἐστὶν	ἐν ᾧ τοὺς κτησίους Δίας
[11, 474]	περὶ Ἀλεξανδρείας φησὶν ὅτι ποτήριόν	ἐστιν	ἐπίμηκες, συνηγμένον εἰς μέσον ἐπιεικῶς,
[11, 466]	τοῖς καλοῖς παρ´ αὐτοῖς ἄδοξόν	ἐστιν	ἐραστοῦ μὴ τυχεῖν. Καλοῦνται δὲ
[11, 489]	δὲ τοῦ Νέστορος καὶ ἰδιαίτερόν	ἐστιν.	Ἔχει γὰρ καὶ ἀστέρας, οὓς
[11, 508]	οὐδ´ ὣς διὰ ταῦτα θαυμαστέος	ἐστίν.	Ἔχει γάρ τις καὶ παρ´
[11, 503]	Αἰγίμιον δὲ ποιήσας εἴθ´ Ἡσίοδός	ἐστιν	ἢ Κέρκωψ ὁ Μιλήσιος· Ἔνθα
[11, 470]	ἅνθρωπός ἐστιν. Ὅτι δὲ κύλιξ	ἐστὶν	ἡ θηρίκλειος σαφῶς παρίστησιν (Θεόφραστος
[11, 475]	ὕψος ἀνήκουσα καὶ ὀξεῖα γιγνομένη	ἐστὶν	ἡ λεγομένη ἠλακάτη. Μνημονεύει δὲ
[11, 503]	διαιτώμεσθα; τὸ μὲν ἐφίππιον στρῶμ´	ἐστὶν	ἡμῖν, ὁ δὲ καλὸς πῖλος
[11, 474]	Ὅτι δὲ καὶ γυναικεῖον κοσμάριόν	ἐστιν	κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν Βοιωτίᾳ.
[11, 462]	ὁ ἐν Ἰλλυριοῖς τόπος διαβόητός	ἐστιν	ὁ καλούμενος Κύλικες, παρ´ ᾧ
[11, 479]	ἀρχαῖοι. Πολέμων γοῦν ἢ ὅστις	ἐστὶν	ὁ ποιήσας τὸν ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν
[11, 498]	οὐκ εὖ· ὅτε γὰρ ἀρσενικόν	ἐστιν	ὁ σκύφος, ὡς λύχνος, ἄνευ
[11, 496]	τὸν Πειρίθουν γράψας, εἴτε Κριτίας	ἐστὶν	ὁ τύραννος ἢ Εὐριπίδης, λέγων
[11, 490]	τηλόθεν Ὠαρίων´ ἀνεῖσθαι. Σύνεγγυς γάρ	ἐστιν	ὁ Ὠρίων τῇ ἀστροθεσίᾳ τῶν
[11, 471]	τοιαῦτα ἔτι καὶ τὰ λοιπά	ἐστιν,	οἷον Θηρίκλειος, Δεινιάς, Ἰφικρατίς· ταῦτα
[11, 468]	καὶ τὸ ἄμφωτον, εἰς ὅ	ἐστιν	οἷόν τε τοὺς δακτύλους ἑκατέρωθεν
[11, 497]	ὡς καὶ τοῦ τῆς Ἀμαλθείας	ἐστὶν	ὀλβιώτερον τὸ κέρας τοῦτο. Μνημονεύει
[11, 499]	τῆς σκαφίδος. Καὶ τοῦτο δ´	ἐστὶν	ὁμοίως ἀγγεῖον ξύλινον στρογγύλον γάλα
[11, 474]	Ἀχιλλεῖ· Πηλεύς· ὁ Πηλεὺς δ´	ἐστὶν	ὄνομα κεραμέως, (ξηροῦ λυχνοποιοῦ, Κανθάρου,
[11, 470]	ἀσκός, εὖ δὲ θύλακος ἅνθρωπός	ἐστιν.	Ὅτι δὲ κύλιξ ἐστὶν ἡ
[11, 507]	ἡμῖν; ὧν γὰρ μήτ´ ἀνάμνησίς	ἐστιν	οὗ ποτε ἦμεν μήτ´ αἴσθησις,
[11, 505]	τῆς ἰδέας οὐδ´ αὐτὸς εὑρετής	ἐστιν.	Πρὸ γὰρ αὐτοῦ τοῦθ´ εὗρε
[11, 482]	Ἀπολλόδωρος Παφίους. (ΚΥΠΕΛΛΟΝ. Τοῦτο πότερόν	ἐστιν	ταὐτὸν τῷ ἀλείσῳ καὶ τῷ
[11, 462]	ὀδμὴν λιβανωτὸς ἵησι· ψυχρὸν δ´	ἐστὶν	ὕδωρ καὶ γλυκὺ καὶ καθαρόν.
[11, 463]	ζῆν τοῦτο διατριβῆς χάριν μόνον	ἐστὶν	ὑποκόρισμα τῆς ἀνθρωπίνης μοίρας; ἐγὼ
[11, 508]	Ἑλλήνων αὐτοῖς χρήσασθαι. Νόμος γάρ	ἐστιν,	ὥς φησιν Ἀριστοτέλης, λόγος ὡρισμένος
[11, 503]	τοῖς θεοῖς ἀνειμένους, ἐν οἷς	ἔστιν	ἀναψῦξαι. Αἰσχύλος Νεανίσκοις· Σαύρας ὑποσκίοισιν
[11, 466]	μὲν οὕτω πόσις τις, ἣν	ἔστιν	ἀπνευστὶ πίνειν μὴ μύσαντα. Καλοῦσι
[11, 489]	πυθμένας. Ὁποῖόν τι καὶ νῦν	ἔστιν	ἰδεῖν ἐν Καπύῃ πόλει τῆς
[11, 480]	Θερσίτου· Φοξὸς ἔην κεφαλήν. Καὶ	ἔστιν	οἷον φαοξός, ὁ πρὸς τὰ
[11, 500]	προβρέχουσι καὶ διηθήσαντες πίνουσι. Καὶ	ἔστιν	ὅμοιον ὡς ἄν τις μέλι
[11, 471]	τοὔνομα. Ἀλλά, καθάπερ εἴρηται, οὐκ	ἔστιν	πιστεῦσαι τῷ τυχόντι. Ἄλλοι δ´
[11, 501]	μέσον, ἐφ´ οὗ χαλκοῦς ὀμφαλὸς	ἔπεστιν.	Ἴων δ´ ἐν Ὀμφάλῃ· Ἴτ´
[11, 485]	λεπαστήν; Ἀφ´ ἧς ἔστι λάψαι,	τουτέστιν	ἁθρόως πιεῖν, κατεναντίον τῷ λεγομένῳ
[11, 492]	τῶν ὤτων, δύο δὲ ὑποπυθμένες,	τουτέστιν	ὑπὸ τῷ πυθμένι οἷον ὑποπυθμένιοι·
[11, 477]	ὃ Θρηικίην μὲν ἀνήνατο χανδὸν	ἄμυστιν	ζωροποτεῖν, ὀλίγῳ δ´ ἥδετο κισσυβίῳ.
[11, 466]	Αὔλει σύ, καὶ σὺ τὴν	ἄμυστιν	λάμβανε. {Β. Οὐ χρὴ πόλλ´
[11, 466]	ἔπινε κἀξημύστισεν. (Ἔπινον δὲ τὴν	ἄμυστιν	μετὰ μέλους, μεμετρημένον πρὸς ὠκύτητα
[11, 466]	μὴ κωθωνιζόμενον μηδὲ Θρᾳκίῳ νόμῳ	ἄμυστιν	οἰνοποτεῖν, ἀλλὰ τῷ πόματι φάρμακον
[11, 475]	ἡμίν, ὦ παῖ, κελέβην, ὅκως	ἄμυστιν	προπίω, τὰ μὲν δέκ´ ἐγχέας
[11, 466]	βάλλειν. Λέγουσι δὲ καὶ πρόχουν	ἄρυστιν.	Σοφοκλῆς· Κακῶς σὺ πρὸς θεῶν
[11, 480]	δὲ κύλιξ ὑψοῦ κρέμαται περὶ	πασσαλόφιν.	(Γλαύκων δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις
[11, 490]	ἐν ἴσῳ τῷ οὐρείας κατὰ	παράλειψιν	τοῦ υ> ἐπειδὴ κεῖνται ἐπὶ
[11, 466]	γράμματα ἔχον ἐγκεχαραγμένα. Ἄλεξις· (Τὴν	ὄψιν	εἴπω τοῦ ποτηρίου γέ σοι
[11, 487]	Βρόμιος γάνος τόδε δοὺς ἐπὶ	τέρψιν	πάντας ἄγει. Ἀντιφάνης Λαμπάδι· Τράπεζα
[11, 492]	τεῦχε κυκεῶ ἐυπλόκαμος Ἑκαμήδη ἣ	σφῶιν	πρῶτον μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν καλὴν
[11, 466]	χρυσοῖς γράμμασιν, ὡς τὸ Νέστορος	ὄν.	Ἀχαιὸς δ´ ὁ τραγικὸς ἐν
[11, 466]	θέλει τις ἀκούειν, ἔξω λειότητος	ὄν.	Πείσανδρος δέ φησιν Ἡρακλέα Τελαμῶνι
[11, 473]	Ἐγὼ δὲ (καὶ γὰρ ἔτυχεν	ὂν	καταντικρὺ τῆς οἰκίας καινὸν καπηλεῖον
[11, 462]	κατὰ τὸν Κολοφώνιον Ξενοφάνη πλῆρες	ὂν	πάσης θυμηδίας· Νῦν γὰρ δὴ
[11, 464]	γὰρ Κτησίας Παρὰ Πέρσαις, φησίν,	ὃν	ἂν βασιλεὺς ἀτιμάσῃ, κεραμέοις χρῆται.
[11, 463]	Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται τὸν χρόνον τοῦτον	ὃν	ἀφεῖται, κἂν τύχῃ γ´, ἐράνου
[11, 464]	Κτησίας Παρὰ Πέρσαις, φησίν, ὃν	ἂν	βασιλεὺς ἀτιμάσῃ, κεραμέοις χρῆται. Χοιρίλος
[11, 498]	συμμάχοις καὶ τὸν σκύπφον ἔχων	ὃν	εἵλετο αὑτῷ. Καὶ πάλιν· Τὸν
[11, 473]	ἐν Λημνομέδᾳ λέγων οὕτως· Ἑρμῆς,	ὃν	ἕλκους´ οἳ μὲν ἐκ προχοιδίου,
[11, 503]	λεπτότερον. (Ἡρακλέων δὲ ὁ Ἐφέσιος	Ὃν	ἡμεῖς, φησί, ψυγέα καλοῦμεν, ψυκτηρίαν
[11, 478]	τὸν ποιητήν Πύρνον καὶ κοτύλην.	Ὃν	κύλικα μὲν οὐκ εἶναι, οὐ
[11, 472]	λευκοῦ νέκταρος παλαιγενοῦς πλήρης, ἀφρίζων·	ὃν	λαβὼν ἐγὼ κενὸν τρίψας, ποήσας
[11, 478]	τισι τῶν Ἰώνων λεγόμενον κότυλον,	ὃν	ὅμοιον ὄντα τῷ προειρημένῳ ἓν
[11, 506]	καὶ Ἀρχελάου τοῦ Μακεδονίας βασιλέως,	(ὃν	οὐ μόνον ἐπονείδιστον γένος ἔχειν,
[11, 497]	{Α. Χωροῦν δύο χόας. {Β.	(Ὃν)	οὐδ´ ἂν ἐλέφας ἐκπίοι. {Α.
[11, 493]	καὶ ὁ θαυμάσιος λυτικὸς Σωσίβιος,	ὃν	οὐκ ἀχαρίτως διέπαιξε διὰ τὰς
[11, 466]	ἀπὸ τοῦ τῆς χειρὸς σχηματισμοῦ,	ὃν	ποιούμενοι εὐρύθμως ἐρρίπτουν εἰς τὸ
[11, 507]	τοῦ Πατρόκλου ψυχὴ Ἄιδόσδε κατῆλθεν	ὃν	πότμον γοόωσα, λιποῦς´ ἀνδροτῆτα καὶ
[11, 460]	Διονύσῳ· Ἑρμῆς ὁ Μαίας λίθινος,	ὃν	προσεύγμασιν ἐν τῷ κυλικείῳ λαμπρὸν
[11, 506]	δεσπότην. Οὗτος δ´ ἐστὶ Πλάτων,	ὃν	Σπεύσιππός φησι φίλτατον ὄντα (Ἀρχελάῳ)
[11, 495]	μείζονα. ΠΡΟΑΡΟΝ κρατὴρ ξύλινος, εἰς	ὃν	τὸν οἶνον κιρνᾶσιν οἱ Ἀττικοί.
[11, 501]	τὸ στόμα. Τινὲς δέ φασιν,	ὃν	τρόπον ἀμφιφορεὺς λέγεται ὁ ἀμφοτέρωθεν
[11, 499]	πρὸς Διαγόραν Ἐπιστολῇ γράφει· Καθ´	ὃν	χρόνον ἐπεδήμησας ἐν Σάμῳ, Διαγόρα,
[11, 500]	πρῶτοι μὲν ἐγένοντο καὶ κλέος	ἔλαβον	οἱ Βοιώτιοι λεγόμενοι, χρησαμένου κατὰ
[11, 487]	καθ´ ἕν· ὃς ἂν τὸν	κότταβον	ἀφεὶς ἐπὶ τὴν πλάστιγγα ποιήσῃ
[11, 466]	παλαιοῖς πεφροντισμένον καλῶς καὶ εὐσχημόνως	κότταβον	προίεσθαι. Καὶ οἱ πολλοὶ ἐπὶ
[11, 475]	ἄρα πάντες καρχησία τ´ ἦχον	κἄλειβον·	ἀράσαντο δὲ πάμπαν ἐσλὰ τῷ
[11, 464]	δ´ ὁ ἐποποιός φησι· (Χερσὶν	ὄλβον	ἔχω κύλικος τρύφος ἀμφὶς ἐαγός,
[11, 465]	καὶ ἀνακαλοῦντες Εὔαν τε καὶ	Διθύραμβον	καὶ Βακχευτὰν καὶ Βρόμιον. (Καὶ
[11, 466]	διηγούμενος τοῦ τὴν ἀποικίαν εἰς	Λέσβον	στείλαντος σὺν ἄλλοις βασιλεῦσι, καὶ
[11, 484]	{Β. Ἡράκλεις, (ποτήριον χρυσοῦς διακοσίους	ἄγον.	{Α. Ὢ περιβοήτου, φιλτάτη, λαβρωνίου.
[11, 467]	ἑταιρίδων διαλεγόμενόν φησι· Νικοστράτην τιν´	ἤγαγον	πρῴην σφόδρα γρυπήν, Σκοτοδίνην ἐπικαλουμένην,
[11, 467]	δυνάμεως, ~(ἀλλὰ καὶ ὅτε τὴν	δίφθογγον	ἔδει σημαίνειν διὰ τοῦ οὖ
[11, 502]	παισί τ´ εἶπα (δύο γὰρ	ἦγον	οἴκοθεν) τἀκπώματ´ εἰς τὸ φανερὸν
[11, 488]	τὴν διάσχισιν, κατὰ δὲ τὸ	ἀπολῆγον	πρὸς τὴν τοῦ χείλους ἔρεισιν
[11, 505]	περὶ Κύρου τὰ μὲν ἄλλα	στρατηγὸν	αὐτὸν ἀγαθὸν εἶναι καὶ φιλόπονον,
[11, 495]	πυθμένα ἔχον πλατύτερον, εἰς ὃ	ἤμελγον	τὸ γάλα. Ὅμηρος· Ὡς ὅτε
[11, 469]	οὐθεις, μελανίππου προφυγὼν ἱερᾶς νυκτὸς	ἀμολγόν.	~(Μίμνερμος δὲ Ναννοῖ ἐν εὐνῇ
[11, 490]	δόξαν ὡς ἴδιον ἐκφέρει τὸν	λόγον.	Καὶ Σιμωνίδης δὲ τὰς Πλειάδας
[11, 460]	ὧν ἐπαγγέλλεται ποτηρίων ἀποδοὺς τὸν	λόγον	καὶ τὰς κύλικας πλήρεις (ἅπασι
[11, 466]	πόματι φάρμακον ὑγείας ἐγκιρνάναι τὸν	λόγον.	(Ὅτι διὰ σπουδῆς εἶχον οἱ
[11, 507]	Πλάτωνος φήσειέν τις εἶναι τὸν	λόγον,	οὐχ ὁρῶ τίν´ ἐσχήκαμεν ἀπ´
[11, 500]	Βακχυλίδης ἐν τούτοις ποιούμενος τὸν	λόγον	πρὸς τοὺς Διοσκόρους, καλῶν αὐτοὺς
[11, 488]	κατὰ τὸν τῆς ἐμπαιστικῆς τέχνης	λόγον,	ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως
[11, 493]	τὸν δὲ Νέστορα μόνον ἀμογητί.	Ἄλογον	δ´ ἐδόκει Διομήδους καὶ Αἴαντος,
[11, 507]	τὸν ταύτην ἔχοντα τὴν ἐπιγραφὴν	διάλογον	ἐξέδωκεν. (Ἡγήσανδρος δὲ ὁ Δελφὸς
[11, 505]	ἀναγνοὺς ὁ Γοργίας τὸν Πλάτωνος	διάλογον	πρὸς τοὺς παρόντας εἶπεν ὅτι
[11, 505]	αὐτὸς ἀναγνοὺς τὸν ὁμώνυμον αὑτῷ	διάλογον	πρὸς τοὺς συνήθεις ἔφη Ὡς
[11, 466]	Παρρασίοιο, τέχνα Μυός. Ἐμμὶ δὲ	ἔργον	Ἰλίου αἰπεινᾶς, ἃν ἕλον Αἰακίδαι.
[11, 468]	Πελίου μὲν ἆθλον, Κάστορος δ´	ἔργον	ποδῶν. Ἐπιγένης μὲν οὖν ἀκούει
[11, 469]	τι τρεῖς χωρεῖν χοᾶς, Ἄλκωνος	ἔργον.	Προὔπιεν δέ μοί ποτε ἐν
[11, 508]	καίτοι γε ἔδει καθάπερ τὸν	Λυκοῦργον	τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ τὸν Σόλωνα
[11, 500]	ἁπλοῦν ἔχων, ἀλλὰ πολὺ τὸ	πανοῦργον	καὶ τὸ θηριῶδες. Διὸ καὶ
[11, 494]	μέν σοι πείσομαι. Καὶ γὰρ	ἐπαγωγόν,	ὦ θεοί, τὸ σχῆμά πως
[11, 503]	ἔξεστι κυαθίζειν γάρ τὸν δὲ	κάδον	ἔξω καὶ τὸ ποτήριον λαβὼν
[11, 472]	μικρὸν ἀποκλάς, οἴνου δ´ ἐξέπιον	κάδον.	Ἐπιγένης δ´ ἐν Μνηματίῳ φησίν·
[11, 473]	τῇ τρίτῃ Φοινικηίου, φησίν, οἴνου	κάδον.	(ΚΑΔΙΣΚΟΣ. Φιλήμων ἐν τῷ προειρημένῳ
[11, 473]	Γλώσσαις τὸ κεράμιόν φησιν Ἴωνας	κάδον	καλεῖν. Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ
[11, 503]	κυάθῳ. Εἰπὼν γάρ· Τρίποδα καὶ	κάδον	παραθέμενος ψυκτῆρά τ´ οἴνου μεθύσκεται,
[11, 495]	τρέχειν δ´ αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου	κλάδον	κατάκαρπον τὸν καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι
[11, 482]	υἷες Ἀχαιῶν δειδέχατ´ ἄλλοθεν ἄλλος	ἀνασταδόν	ἢ διάφορος ἦν ὁ τύπος
[11, 487]	τις ὥσπερ οἰκέτης; Ἕρμιππος Μοίραις	Ῥάβδον	δ´ ὄψει, φησί, τὴν κοτταβικὴν
[11, 462]	πάσης θυμηδίας· Νῦν γὰρ δὴ	ζάπεδον	καθαρὸν καὶ χεῖρες ἁπάντων (καὶ
[11, 461]	φησίν· Εἰς τὸ Κυλικράνων βαδίζων	σπληνόπεδον	ἀφικόμην· εἶδον οὖν τὴν Ἡράκλειαν
[11, 461]	τὸ Κυλικράνων βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην·	εἶδον	οὖν τὴν Ἡράκλειαν καὶ μάλ´
[11, 477]	γὰρ ὃ Θρηικίην μὲν ἀνήνατο	χανδὸν	ἄμυστιν ζωροποτεῖν, ὀλίγῳ δ´ ἥδετο
[11, 504]	τις ἀφνεᾶς ἀπὸ χειρὸς ἑλὼν	ἔνδον	ἀμπέλου καχλάζοισαν δρόσῳ δωρήσεται, οὐ
[11, 484]	δ´ ἐκεῖναι πορφυρᾶ τε στρώματα	ἔνδον	ἔστ´, ἄνδρες, ποτηρίδια τορεύματα κἀκτυπωμάτων
[11, 496]	ἐν Δράμασι λέγων· Πάντες δ´	ἔνδον	πεταχνοῦνται. (ΠΛΗΜΟΧΟΗ σκεῦος κεραμεοῦν βεμβικῶδες
[11, 491]	κεῖσθε. Καὶ ὁ τὴν εἰς	Ἡσίοδον	δὲ ἀναφερομένην ποιήσας Ἀστρονομίαν αἰεὶ
[11, 503]	κεράσῃ τις. {Α. Ἴσχε, τὸν	ᾠδὸν	λάμβανε. Ἔπειτα μηδὲν τῶν ἀπηρχαιωμένων
[11, 488]	μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον	ἐόν·	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 493]	τις μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον	ἐόν,	(Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 493]	μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης (πλεῖον	ἐόν,	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 493]	μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης (πλεῖον	ἐόν,	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 493]	γὰρ τούτου τοῦ ἑξαμέτρου (πλεῖον	ἐόν,	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 493]	γέρων μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον	ἐόν,	ὁ δὲ Νέστωρ ἀπονητὶ ἄειρεν.
[11, 462]	θαλίη. Χρὴ δὲ πρῶτον μὲν	θεὸν	ὑμνεῖν εὔφρονας ἄνδρας εὐφήμοις μύθοις
[11, 480]	ἐπιγραφομένῳ μίμῳ Γυναῖκες αἳ τὰν	θεὸν	φαντὶ ἐξελᾶν· ὑποκατώρυκται δὲ ἐν
[11, 486]	δύο. (Ἐν δὲ τῷ πρὸς	Τιμόθεον	γράφει· (Δίδωσιν ἀποθεῖναι τῷ Φορμίωνι
[11, 486]	τοῦ στεφάνου κἀν τῷ) πρὸς	Τιμόθεον	ὑπὲρ χρέως λέγων οὕτως· Φιάλας
[11, 476]	μὲν λευκὸν γάλα χερσὶ τραπεζᾶν	ὤθεον,	αὐτόματοι δ´ ἐξ ἀργυρέων κεράτων
[11, 470]	καὶ κύαθος χαλκοῦς καὶ ἠθάνιον	χάλκεον.	ΗΜΙΤΟΜΟΣ ἔκπωμά τι παρ´ Ἀττικοῖς
[11, 502]	Γορτυνίοις ποτηρίου εἶδος, ὅμοιον θηρικλείῳ,	χάλκεον·	ὃ δίδοσθαι τῷ ἁρπασθέντι ὑπὸ
[11, 508]	μὴ πείθοι δ´ ἡμᾶς, τί	πλέον;	ἔοικεν οὖν ὁ Πλάτων οὐ
[11, 484]	μὴ κοιμῶ πρὶν ἂν ἐμέσῃς	πλέον	ἢ ἔλαττον. Εἶτα ἐὰν μὲν
[11, 472]	Προιτίσι· Καὶ κύλικα θηρίκλειον εἰσφέρει	πλέον	ἢ κοτύλας χωροῦσαν ἕπτ´ Ἀγαθῆς
[11, 502]	τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν	πλέον	ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. Τοῦτον
[11, 507]	τόπον, ἅτε κουφότητος μετεχούσας, τί	πλέον	ἡμῖν; ὧν γὰρ μήτ´ ἀνάμνησίς
[11, 488]	ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον· ἀτὰρ περὶ	κουλεὸν	ἦεν ἀργύρεον. Ἀπελλῆς μὲν οὖν
[11, 460]	Ὀδυσσέα, φησὶν ὁ ποιητής, (παῖδα	νέον	γεγαῶτα κιχήσατο θυγατέρος ἧς, τόν
[11, 473]	Ἐπιγράμμασι· ~(Πίνωμεν· καὶ γάρ τι	νέον,	καὶ γάρ τι παρ´ οἶνον
[11, 471]	παρ´ ἐμέ, Θεολύτη, παρὰ τὸν	νέον	ξύνδουλον. Οὑτωσὶ καλῶς. {ΘΕΟΛ. Σπινθὴρ
[11, 505]	καλόν γε αἱ Ἀθῆναι (καὶ)	νέον	τοῦτον Ἀρχίλοχον ἐνηνόχασιν. Ἄλλοι δέ
[11, 492]	ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς χάλκειον	κάνεον·	ἐπὶ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον
[11, 476]	ἐπι γραφομένῳ Δείπνῳ φησίν Πίνετο	νεκτάρεον	πῶμ´ ἐν χρυσέαις προτομαῖς ταύρων
[11, 488]	πάμφαινον· ἀτὰρ περὶ κουλεὸν ἦεν	ἀργύρεον.	Ἀπελλῆς μὲν οὖν ὁ τορευτὴς
[11, 498]	ἦλθε δι´ οἴκου, πλήσας δ´	ἀργύρεον	σκύπφον φέρε, δῶκε δ´ ἄνακτι.
[11, 489]	ἐκεῖνοι Νέστορος γεγονέναι· (ἐστὶ δὲ	ἀργύρεον,	χρυσοῖς γράμμασιν ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ
[11, 499]	ὅκα θεοῖσιν ἅδῃ πολύφανος ἑορτά,	χρύσεον	ἄγγος ἔχοισα μέγαν σκύφον, οἷά
[11, 466]	δίδωσιν, (Ἃ δ´ ὑποδεξαμένα θαήσατο	χρύσεον	αἶψα» (ποτήριον) Τὸν δὲ Ἥλιον
[11, 466]	ὃ καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε	χρύσεον	ἄμφωτον. ἀμφικύπελλον δὲ λέγων αὐτὸ
[11, 482]	ὃ καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν	χρύσεον	ἄμφωτον. Ἀντίμαχος δ´ ἐν εʹ
[11, 465]	ἀργυρέην Κάδμοιο θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα	χρύσεον	ἔμπλησεν καλὸν δέπας ἡδέος οἴνου.
[11, 476]	Σοφοκλῆς Πανδώρᾳ· Καὶ πλῆρες ἐκπιόντι	χρύσεον	κέρας (τρίψει γέμοντα μαλθακῆς ὑπ´
[11, 470]	δίδωσιν αὐτῷ τὸ δέπας τὸ	χρύσεον,	ὃ αὐτὸν ἐφόρει σὺν ταῖς
[11, 469]	Ἆμος δ´ Ὑπεριονίδας δέπας ἐσκατέβαινε	χρύσεον,	ὄφρα δι´ Ὠκεανοῖο περάσας ἀφίκοιθ´
[11, 498]	Φαίδιμός τε ἐν πρώτῳ Ἡρακλείας·	Δουράτεον	σκύφος εὐρὺ μελιζώροιο ποτοῖο. (Καὶ
[11, 491]	καθ´ ἕκαστον τῶν ὤτων δύο	ὑποθετέον	εἴτε βούλεταί τις ὀρνιθοφυεῖς κόρας
[11, 494]	δύο. Οὐ γὰρ ἄλλο τι	ἡγητέον	εἶναι ἢ ὅτι ἐκπώματα ᾔτουν.
[11, 464]	ἐπιδέξια λέγειν; Ἄπολλον, ὡσπερεὶ τεθνηκότι.	(Παραιτητέον	δ´ ἡμῖν τὰ κεράμεα ποτήρια.
[11, 492]	Πλειάδας, ξηρῶν τροφῶν οὔσας σημαντικάς,	λεκτέον	ὅτι τὸ δέπας ἀμφοτέρων τῶν
[11, 463]	τε καὶ σοῖς. (Πρὸς οὓς	λεκτέον	ὅτι τρόποι εἰσὶ πόσεων κατὰ
[11, 499]	τε ποιμένες ἄνδρες ἔχουσιν, χερσὶ	λεόντεον	ἐν γάλα θεῖσα τυρὸν ἐτύρησας
[11, 486]	ὡς καὶ παρὰ τῷ Δημοσθένει	γραπτέον	Λυκιοεργέας, ἵν´ ἀκούηται τὰ ἐν
[11, 490]	τὰς πελειάδας τὰς ὄρνεις φέρειν	νομιστέον	τῷ Διὶ τὴν ἀμβροσίαν, ὡς
[11, 491]	(οὐχ ὡς περὶ ἓν ἕκαστον	ἀκουστέον·	γενήσονται γὰρ οὕτως ηʹ τὸν
[11, 493]	ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν» οὐκ	ἀκουστέον	ἐπὶ μόνων Μαχάονος καὶ Νέστορος,
[11, 492]	δύω δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν,	ἀκουστέον	οὐ πυθμένας δύο, ἀλλ´ οὐδὲ
[11, 492]	δύο, ἀλλ´ οὐδὲ κατὰ διαίρεσιν	ἀναγνωστέον,	ὡς ὁ Θρᾲξ Διονύσιος, ἀλλὰ
[11, 468]	ἐνσχερὼ ἑστηῶσι, καὶ ἐς λοιβὴν	χέον	εἶθαρ χρυσείῃ προχόῳ. (Καὶ πάλιν·
[11, 486]	τὸ μνῆμ´ ἐκείνῃ, μανθάνεις; καὶ	κατάχεον.	ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ ἡ μετὰ τὸ δεῖπνον
[11, 478]	μέλανος μεστὸν κεραμευομέναις κοτύλαις μεγάλαις	ἔγχεον	ἐς σφέτερον δέμας οὐδένα κόσμον,
[11, 487]	Ἀντερώσῃ· Μετανιπτρίδ´ αὐτῷ τῆς Ὑγιείας	ἔγχεον.	(ΜΑΣΤΟΣ. Ἀπολλόδωρος ὁ Κυρηναῖος, ὡς
[11, 481]	φάρμακον. Εἰς τὴν ἐμὴν νῦν	ἔγχεον	τὴν μείζονα. Ὅτι δὲ μεγάλοις
[11, 464]	πίνειν καὶ διηγωνισμένοις ὅτ´ ἐξεπορεύοντο	ἐνέχεον	πάλιν· μαρτυρεῖν δὲ τούτοις καὶ
[11, 464]	παρεφέρετο, καὶ τοῖς χοροῖς εἰσιοῦσιν	ἐνέχεον	πίνειν καὶ διηγωνισμένοις ὅτ´ ἐξεπορεύοντο
[11, 466]	τὸ ὕδωρ ἐπὶ τὸν οἶνον	ἐπέχεον,	ἀλλ´ ἐπὶ τὸ ὕδωρ τὸν
[11, 479]	νῦν καλούμενον κρανίον ἔκπωμα οὕτως	ὠνόμαζον	οἱ ἀρχαῖοι. Πολέμων γοῦν ἢ
[11, 488]	ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι μογοῦντες	ἐβάσταζον	τὸ ποτήριον, Νέστωρ δ´ ὁ
[11, 466]	κοττάβιον. (Καὶ οἴκους δὲ ἐπιτηδείους	κατεσκεύαζον	εἰς ταύτην τὴν παιδιάν. (Ὅτι
[11, 465]	κίσσινον μελαίνας σταγόνος ἀμβρότας ἀφρῷ	βρυάζον·	εἴκοσιν δὲ μέτρ´ ἐνέχευ´, ἀναμίσγων
[11, 464]	μὲν πρῶτον ἠριστηκότες καὶ πεπωκότες	ἐβάδιζον	ἐπὶ τὴν θέαν καὶ ἐστεφανωμένοι
[11, 479]	τῆς κύλικος ὑγρόν· ὥστε ἔνιοι	μεῖζον	ἐφρόνουν ἐπὶ τῷ καλῶς κοτταβίζειν
[11, 504]	Αἰτοῦντος δὲ τοῦ γραμματικοῦ Λεωνίδου	μεῖζον	ποτήριον καὶ εἰπόντος κρατηρίζωμεν, ἄνδρες
[11, 489]	τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον	ἐνόμιζον.	Διὸ τὴν τράπεζαν κυκλοειδῆ κατεσκευάσαντο
[11, 471]	ἀπὸ Λέσβου σεμνογόνου σταγόνος πλῆρες,	ἀφρίζον,	ἕκαστος δεξιτερᾷ δ´ ἔλαβεν. Καὶ
[11, 497]	Ζωροπόται, καὶ τοῦτο φιλοζεφύρου κατὰ	νηὸν	τὸ ῥυτὸν εὐδίης δεῦτ´ ἴδετ´
[11, 505]	τὰ μὲν ἄλλα στρατηγὸν αὐτὸν	ἀγαθὸν	εἶναι καὶ φιλόπονον, παιδείας δ´
[11, 463]	~(θεῶν δὲ προμηθείην αἰὲν ἔχειν	ἀγαθόν.	(Καὶ ὁ χαρίεις δ´ Ἀνακρέων
[11, 469]	ἐν Ἡρωίνῃ διὰ τούτων· Ψυκτῆρα,	κύαθον,	κυμβία, ῥυτὰ τέτταρα, ἡδυποτίδας τρεῖς,
[11, 502]	παῖδας. Εἶτ´ οἴσεις μόνος ψυκτῆρα,	κύαθον,	κυμβία. Στράττις Ψυχασταῖς· Ὃ δέ
[11, 482]	δὲ οἱ αὐτοὶ καὶ πῶς	κύαθον	μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ κυμβίον μόνον,
[11, 502]	τις ψυκτῆρ´, ὃ δέ τις	κύαθον	χαλκοῦν κλέψας ἀπορῶν κεῖται, κοτύλη
[11, 475]	νοχόει δ´ ἀμφίπολος μελιχρὸν οἶνον	τρικύαθον	κελέβην ἔχουσα. Διονύσιος δ´ ὁ
[11, 496]	ΠΡΟΥΣΙΑΣ. Ὅτι τὸ ποτήριον τοῦτο	ἔξορθόν	ἐστι προείρηται. Καὶ ὅτι τὴν
[11, 495]	καὶ Βυζαντίους καὶ Κυπρίους τὴν	λήκυθον	ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ τὴν πρόχοον.
[11, 474]	Μένανδρος δὲ Ναυκλήρῳ· Ἥκει λιπὼν	Αἰγαῖον	ἁλμυρὸν βάθος (Θεόφιλος ἡμῖν, ὦ
[11, 483]	δ´ ἐν τῇ τῶν πρὸς	Ἀδαῖον	καὶ Ἀντίγονον, ὅτι κεραμέοις ἀγγείοις
[11, 484]	δ´ ἐν πέμπτῳ τῶν πρὸς	Ἀδαῖον	καὶ Ἀντίγονόν φησι· (Διόνυσος τέλειος
[11, 462]	ἐν τῷ πρώτῳ τῶν πρὸς	Ἀδαῖον	καὶ Ἀντίγονόν φησιν οὕτως· Τῆς
[11, 497]	δ´ ἐν πρώτῳ τῶν πρὸς	Ἀδαῖον	Ποτήρια, φησί, παραπλήσια Σελευκίς, Ῥοδιάς,
[11, 466]	διὰ τὸ πολὺν ἐξάγεσθαι τὸν	Μενδαῖον	οἶνον ἐκ τῆς πόλεως, φιλοτιμηθῆναι
[11, 494]	κερατίου τρόπον εἰργασμένον, ὕψος ὡς	πυγονιαῖον.	(ΟΞΥΒΑΦΟΝ. Ἡ μὲν κοινὴ συνήθεια
[11, 489]	ἰδέαν τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι	δίκαιον	ἐνόμιζον. Διὸ τὴν τράπεζαν κυκλοειδῆ
[11, 506]	ὅτι δὲ τὸν Ἀθηναίων δῆμον	εἰκαῖον	εἴρηκε κριτὴν (ἔτι τε πρόκωπον)
[11, 483]	Εἶτα τετρακότυλον ἐπεσόβει κώθωνά μοι,	παλαιὸν	οἴκων κτῆμα. Ἀπὸ δὲ τοῦ
[11, 461]	γέγονε τοῖς δυνάσταις. Οὐ γὰρ	παλαιὸν	οὐδὲ τοῦτό γέ ἐστι παρὰ
[11, 466]	τὴν κρᾶσιν (ἐναντίως εἶχε τὸ	παλαιὸν	τῷ νῦν παρ´ Ἕλλησιν ὑπάρχοντι.
[11, 466]	Ἦν γὰρ στρογγύλον, μικρὸν πάνυ,	παλαιόν,	ὦτα συντεθλασμένον σφόδρα, ἔχον κύκλῳ
[11, 460]	Αὐτοκράτης ἱστορεῖ ἐν βʹ Ἀχαικῶν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Β' (Ἄξιον δὲ εἶναι νομίζω
[11, 466]	παραβαλλόμενον οὐδὲν διάφορον εἶναι χαλκοῦ.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ' (Τιμιώτατον δ´ ἦν πάλαι
[11, 466]	{Α. Οὐκ ἄλλου μὲν οὖν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν ποτήριον γραμματικὸν
[11, 481]	γινομένων καὶ ἐν Τέῳ κυλίκων.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Θ' (Φερεκράτης Κοριαννοῖ· Ἐκ τοῦ
[11, 483]	Παφίους τὸ ποτήριον καλεῖν κύββα.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι' (ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν ποτήριον, οὗ
[11, 486]	σπονδεῖα ὑπὸ Ἀντιμάχου τοῦ Κολοφωνίου.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΑ' ΛΕΣΒΙΟΝ ὅτι ποτηρίου εἶδος,
[11, 462]	ἄλλα ἄττα μετὰ τούτων ἀρώματα.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΙΙ. (Ὁρῶν οὖν ὑμῶν καὶ
[11, 470]	αὐτὸν δείσας Ὠκεανὸς παύσασθαι κελεύει.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΣΤ' (ΗΘΑΝΙΟΝ. Ἑλλάνικος ἐν Αἰγυπτιακοῖς
[11, 486]	Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνός ᾧ τὸ	ἔλαιον	ἐπισπένδουσι τοῖς ἱεροῖς, σπονδεῖον δὲ
[11, 478]	κύαμοι, ζειαί, βρόμος, παλάθιον, μέλι,	ἔλαιον,	οἶνος, γάλα, ὄιον ἔριον ἄπλυτον.
[11, 473]	Ἡ δ´ ἀμβροσία ὕδωρ ἀκραιφνές,	ἔλαιον,	παγκαρπία· ἅπερ ἔμβαλε. Μνημονεύει τοῦ
[11, 504]	κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας ὥσπερ	ἔλαιον	φλόγας ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι
[11, 499]	(ὡς καὶ παρ´ Ὁμήρῳ λέγεται·	Ναῖον	δ´ ὀρῷ ἄγγεα πάντα γαυλοί
[11, 465]	εἶτ´ αὐτοὺς προσφέρεσθαι· ὅθεν καὶ	Λιμναῖον	κληθῆναι τὸν Διόνυσον, ὅτι μιχθὲν
[11, 470]	σὺ δεῦρο, Θηρικλέους πιστὸν τέκνον,	γενναῖον	εἶδος, ὄνομά σοι τί θώμεθα;
[11, 496]	πεταχνοῦνται. (ΠΛΗΜΟΧΟΗ σκεῦος κεραμεοῦν βεμβικῶδες	ἑδραῖον	ἡσυχῇ, ὃ κοτυλίσκον ἔνιοι προσαγορεύουσιν,
[11, 506]	βασιλείας Φίλιππος διὰ Πλάτωνος ἔσχεν.	Εὐφραῖον	γὰρ ἀπέστειλε τὸν Ὠρείτην πρὸς
[11, 506]	ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ τὸν Καλλίου	βίον	μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος Κολάκων. Ἐν
[11, 466]	ποιούμενοι εὐρύθμως ἐρρίπτουν εἰς τὸ	κοττάβιον.	(Καὶ οἴκους δὲ ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον
[11, 481]	Φάσματι· Ἐπεὶ δ´ ἡ Ῥόδη	(κυμβίον	ἀκράτου κατασέσειχ´ ὑμᾶς ἄνω. Διονύσιος
[11, 481]	Φησὶ γὰρ ὡς Ὀδυσσεὺς πληρώσας	κυμβίον	ἀκράτου ὤρεξε τῷ Κύκλωπι. Οὐκ
[11, 502]	ἀργυροῦς, (τἀκπώματα) ἦγεν δύο δραχμάς,	κυμβίον	δὲ τέτταρας, ~(ψυκτηρίδιον δὲ δύ´
[11, 477]	ταῦτα ποιοῦντα πληρώσας τοῦ οἴνου	κυμβίον	δίδωσι πιεῖν. (ΚΙΒΩΡΙΟΝ. Ἡγήσανδρος ὁ
[11, 477]	τοῦ Κύκλου (τὸ Ὁμηρικὸν κισσύβιον	κυμβίον	ἔφη γράφων οὕτως· Καὶ αὐτὸν
[11, 482]	πῶς κύαθον μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ	κυμβίον	μόνον, φιάλην προσεκέκτητο. Δοκεῖ δή
[11, 478]	Καὶ κόνδυ καὶ ψυκτῆρα καὶ	κυμβίον.	Νικόμαχος δ´ ἐν πρώτῳ περὶ
[11, 482]	Ἐπιστολῇ ὡς κυαθῶδες ἀγγεῖον τὸ	κυμβίον	παραδίδωσι γράφων οὕτως· Θαυμάζουσι δὲ
[11, 467]	τρικότυλοι, δεῖνος μέγας χωρῶν μετρητήν,	κυμβίον,	σκύφοι, ῥυτά· {Β. Ποτήρι´ ἡ
[11, 482]	αὐτῷ σύ, Κῶμε, καὶ τὸ	κυμβίον	φέρων· Εὐριπίδης τις σήμερον γενήσεται.
[11, 481]	αὐτὸ οἴεται εἶναι κισσύβιον καὶ	κυμβίον.	Φησὶ γὰρ ὡς Ὀδυσσεὺς πληρώσας
[11, 486]	ζωραῖς μύρρῃσι θυωθὲν κεῖται πορφυρέης	Λέσβιον	ἐξ ὑέλου. Ἣν σὺ σάου
[11, 486]	Ἀντιμάχου τοῦ Κολοφωνίου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'	ΛΕΣΒΙΟΝ	ὅτι ποτηρίου εἶδος, Ἡδύλος παρίστησιν
[11, 481]	Κύκλου) τὸ αὐτὸ οἴεται εἶναι	κισσύβιον	καὶ κυμβίον. Φησὶ γὰρ ὡς
[11, 477]	δέ φησιν Αἰολεῖς τὸν σκύφον	κισσύβιον	καλεῖν· Μαρσύας δὲ κύπελλον καὶ
[11, 477]	περὶ τοῦ Κύκλου (τὸ Ὁμηρικὸν	κισσύβιον	κυμβίον ἔφη γράφων οὕτως· Καὶ
[11, 477]	τὰ ἀρχαῖα ἐκπώματα κισσύβια φωνέεται.	Κισσύβιον	μετὰ χερσὶν ἔχων μέλανος οἴνοιο.
[11, 461]	(διδόμενον τῷ Κύκλωπι ὑπ´ Ὀδυσσέως	κισσύβιον.	Οὐ γὰρ ἂν τρὶς πιὼν
[11, 481]	δὲ μικρὸν τὸ διδόμενον αὐτῷ	κισσύβιον	παρ´ Ὁμήρῳ· οὐ γὰρ ἂν
[11, 477]	λέγων ἄλεισον τὸ αὐτὸ καὶ	κισσύβιον	τὴν ἀκριβῆ θέσιν τῶν ὀνομάτων
[11, 476]	γʹ περὶ Βωμῶν καὶ Θυσιῶν.	(ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ	τὸ μόνωτον ποτήριον Φιλήμων. Νεοπτόλεμος
[11, 477]	(Εἰκάσειε δ´ ἄν τις τὸ	κισσύβιον	τὸ πρῶτον ὑπὸ ποιμένων ἐργασθῆναι
[11, 477]	δ´ ἀμπέλων γάνος. Τὸ γὰρ	κισσύβιον,	φησί, λέγεται ἐπὶ συνόδου ἀγροικικῆς,
[11, 464]	τρύφος ἀμφὶς ἐαγός, ἀνδρῶν δαιτυμόνων	ναυάγιον,	οἷά τε πολλὰ πνεῦμα Διωνύσοιο
[11, 460]	δὲ πρῶτον οἶδα ὀνομάσαντα τὸν	Ἀμόργιον	ποιητὴν Σιμωνίδην ἐν Ἰάμβοις οὕτως·
[11, 507]	προέπιεν Ἀπολλοδώρῳ. Καὶ ὃς εἶπεν	Ἥδιον	ἂν παρὰ Σωκράτους τὴν τοῦ
[11, 500]	διείς, τούτου δὲ καὶ πολὺ	ἥδιον.	ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ. Οὕτω τινὰ καλεῖται ποτήρια,
[11, 478]	δὲ ποτηρίου φησὶν εἶναι γένος,	ἴδιον	δ´ εἶναι Διονύσου. Πολέμων δ´
[11, 490]	σφετερισάμενος αὐτῆς τὴν δόξαν ὡς	ἴδιον	ἐκφέρει τὸν λόγον. Καὶ Σιμωνίδης
[11, 466]	παραθέμενον κεραμίων ἐξ ἑκάστου ἀποπλασάμενον	ἴδιον	ποιῆσαι πλάσμα. (ΒΙΚΟΣ. Ξενοφῶν Ἀναβάσεως
[11, 466]	τὴν Κασάνδρειαν, φιλοδοξοῦντι καὶ βουλομένῳ	ἴδιόν	τινα εὑρέσθαι κέραμον διὰ τὸ
[11, 489]	φαντασίας, καὶ τὰ περὶ τὴν	ἀίδιον	τροφὴν τῷ περιέχοντι κατὰ τὴν
[11, 477]	εὖ οἶδ´ ἐγώ, ἀλλ´ ἢ	δαπίδιον	ἓν ἀγαπητὸν ποικίλον, ~Πέρσας ἔχον
[11, 503]	δύο δραχμάς, κυμβίον δὲ τέτταρας,	~(ψυκτηρίδιον	δὲ δύ´ ὀβολούς, Φιλιππίδου λεπτότερον.
[11, 502]	μάττει. (Ἄλεξις δ´ ἐν Ἱππίσκῳ	ψυκτηρίδιον	καλεῖ διὰ τούτων· Ἀπήντων τῷ
[11, 503]	Τελαμῶνα μηδὲ τὸν Παιῶνα μηδ´	Ἁρμόδιον.	ΩΙΟΣΚΥΦΙΑ. Περὶ τῆς ἰδέας τῶν
[11, 484]	φησί· Πρίστις, τραγέλαφος, βατιάκη, λαβρώνιος.	Ἀνδραποδιον	δὴ ταῦθ´, ὁρᾷς, ἥκιστά γε,
[11, 475]	προφερέστερον εἴη. Σαφῶς γὰρ νῦν	κελέβειον	ἀντὶ ἀγγείου τινὸς τέθεικε, προειπὼν
[11, 475]	πεπληθός. Καὶ πάλιν· Ἀτὰρ ἀμφίθετον	κελέβειον	ἑλόντες ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά
[11, 468]	Καὶ χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος	κελέβειον	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ
[11, 475]	Καὶ χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος	κελέβειον	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ
[11, 475]	φέρειν μέλανος οἴνοιο ἀσκὸν ἐνίπλειον	κελέβειόν	θ´ ὅττι φέριστον (οἷσιν ἐνὶ
[11, 476]	ὕδωρ, κεράσαι φάσκοντες. Καὶ τὸ	ἀγγεῖον	δ´ ἐν ᾧ κιρνᾶται ὁ
[11, 473]	τῷ προειρημένῳ συγγράμματι ποτηρίου εἶδος.	Ἀγγεῖον	δ´ ἐστὶν ἐν ᾧ τοὺς
[11, 490]	τοῦτο τῆς ἑτέρας τροφῆς δεκτικὸν	ἀγγεῖον.	(Διὸ καὶ τῷ Διὶ τὴν
[11, 495]	Νυνὶ δὲ τὸ μὲν τοιοῦτον	ἀγγεῖον	καθιερωμένον τινὰ τρόπον ἐν τῇ
[11, 476]	καὶ περισκελὶς πρόσεσται ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ	ἀγγεῖον	κεραμεοῦν, ἔχον ἐν αὑτῷ πολ8
[11, 478]	κέρνος περιενηνοχότες. Τοῦτο δ´ ἐστὶν	ἀγγεῖον	κεραμεοῦν ἔχον ἐν αὑτῷ πολλοὺς
[11, 475]	Κολοφώνιος ἐν ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν	ἀγγεῖον	μελιτηρὸν τὴν κελέβην εἶναι. Καὶ
[11, 496]	ἀργυρέοις. Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις	ἀγγεῖον	ξύλινον, ἀφ´ οὗ τοὺς ἀγροίκους
[11, 499]	Καὶ τοῦτο δ´ ἐστὶν ὁμοίως	ἀγγεῖον	ξύλινον στρογγύλον γάλα καὶ ὀρὸν
[11, 495]	ἐν Ὑπομνήμασι τοὺς χόας. (ΠΕΛΛΑ	ἀγγεῖον	σκυφοειδές, πυθμένα ἔχον πλατύτερον, εἰς
[11, 480]	κρουνεῖα; {Α. Ναί. (ΚΥΑΘΙΣ, κοτυλῶδες	ἀγγεῖον.	Σώφρων ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ μίμῳ
[11, 482]	τὸν Λάκωνα Ἐπιστολῇ ὡς κυαθῶδες	ἀγγεῖον	τὸ κυμβίον παραδίδωσι γράφων οὕτως·
[11, 485]	ἐν ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν Λέξεων κεραμεοῦν	ἀγγεῖόν	φησιν αὐτὸ εἶναι, ἐοικὸς ταῖς
[11, 492]	θεῇσιν οἴνῳ Πραμνείῳ, ἐπὶ δ´	αἴγειον	κνῆ τυρὸν κνήστι χαλκείῃ, ἐπὶ
[11, 468]	Ὁμηρικόν· (Ἄπυρον κατέθηκε λέβητα, τὸ	ἐπιτήδειον	εἰς ψυχρῶν ὑδάτων ὑποδοχὴν ἢ
[11, 466]	ᾖ περίποτον, τὸ πανταχόθεν πίνειν	ἐπιτήδειον.	Παρθένιος δὲ διὰ τὸ περικεκυρτῶσθαι
[11, 467]	διὰ τὸ σκληρόστομον εἶναι καὶ	ἀνεπιτήδειον	αὐλῷ· (τὸ δὲ ῥῶ διὰ
[11, 486]	τὸ ἔλαιον ἐπισπένδουσι τοῖς ἱεροῖς,	σπονδεῖον	δὲ ᾧ τὸν οἶνον, καλεῖσθαι
[11, 474]	νὴ Δί´. Ὅτι δὲ καὶ	γυναικεῖον	κοσμάριόν ἐστιν κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν
[11, 480]	ἀφ´ ὧν καλεῖται τό τε	κυλικεῖον,	ἐν ᾧ τίθεται τόπῳ τὰ
[11, 460]	δημότας εὑρὼν μόλις εἰς τὸ	κυλικεῖον	ἐνεγράφην· Ζεὺς ἔστι μοι ἑρκεῖος,
[11, 460]	ποτηρίων, ὧν πλῆρές ἐστι τὸ	κυλικεῖον	τοδί εἴρηται γὰρ οὕτως ἡ
[11, 490]	(ἄσεμνον γάρ) ἀλλὰ τὰς Πλειάδας.	Οἰκεῖον	γὰρ τὰς προσημαινούσας τῷ τῶν
[11, 509]	ἀξιόχρεων ἐπικαθεὶς βακτηρίᾳ, ἀλλότριον, οὐκ	οἰκεῖον,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, (ἔλεξεν· ἄνδρες
[11, 487]	ὅπερ ὁ Σοφοκλῆς ἐν Σαλμωνεῖ	χάλκειον	ἔφη κάρα, λέγων οὕτως· Τάδ´
[11, 492]	κυανόπεζαν ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς	χάλκειον	κάνεον· ἐπὶ δὲ κρόμυον ποτῷ
[11, 487]	καλλικοτταβοῦντι νικητήρια τίθημι καὶ βαλόντι	χάλκειον	κάρα. Ἀντιφάνης Ἀφροδίτης Γοναῖς· Ἐγὼ
[11, 468]	τὰ Σιδώνια ποτήρια, ἢ τὸ	λεῖον.	Ἄχραντον δὲ πυρὶ παρὰ τὸ
[11, 466]	ἄλεισον ἤτοι ἀπὸ τοῦ ἄγαν	λεῖον	εἶναι ἢ ὅτι ἁλίζεται ἐν
[11, 473]	ὂν καταντικρὺ τῆς οἰκίας καινὸν	καπηλεῖον	μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν τὴν τροφὸν
[11, 469]	φησι· Παρ´ Ἀρχεφῶντος ἡδυποτίδας δώδεκα.	(ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ.	Πείσανδρος ἐν δευτέρῳ Ἡρακλείας τὸ
[11, 502]	τοῦ ψυγέως οὕτως μνημονεύει· Τὴν	θηρίκλειον	δεῦρο καὶ τὰ Ῥοδιακὰ κόμισον
[11, 471]	περὶ Διαθέσεως τὸ αὐτὸ ὑπολαμβάνει	θηρίκλειον	εἶναι καὶ καρχήσιον. ~Ὅτι δὲ
[11, 472]	κλάδοις (ἔστεψα. θηλυκῶς δὲ τὴν	θηρίκλειον	εἶπε Μένανδρος ἐν Θεοφορουμένῃ· Μέσως
[11, 472]	(Ἐν δὲ Προιτίσι· Καὶ κύλικα	θηρίκλειον	εἰσφέρει πλέον ἢ κοτύλας χωροῦσαν
[11, 472]	ἐν Θεοφορουμένῃ· Μέσως μεθύων τὴν	θηρίκλειον	ἔσπασε. Καὶ ἐν Μηναγύρτῃ· Προπίνων
[11, 471]	Καὶ ἐν Ἱππίσκῳ· Μεστὴν ἀκράτου	θηρίκλειον	ἔσπασε (κοίλην ὑπερθύουσαν (Τίμαιος δ´
[11, 467]	κατασκευασάντων (φησὶν ὀνομασθῆναι τήν τε	Θηρίκλειον	κύλικα καὶ τὴν Δεινιάδα. Σέλευκος
[11, 471]	τῷ τυχόντι. Ἄλλοι δ´ ἱστοροῦσι	θηρίκλειον	ὀνομασθῆναι τὸ ποτήριον διὰ τὸ
[11, 471]	μέσῳ) καὶ Διὸς σωτῆρος ἦλθε	Θηρίκλειον	ὄργανον, τῆς τρυφερᾶς ἀπὸ Λέσβου
[11, 466]	κατὰ τὸν Παριανὸν Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ,	θηρίκλειον	Ῥοδιακόν, οὗ περὶ τῆς ἰδέας
[11, 472]	ἔσπασε. Καὶ ἐν Μηναγύρτῃ· Προπίνων	θηρίκλειον	τρικότυλον. Καὶ Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ·
[11, 488]	~(Ἄλλος μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης	πλεῖον	ἐόν· Νέστωρ δ´ ὁ γέρων
[11, 493]	~Ἄλλος μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης	(πλεῖον	ἐόν, Νέστωρ δ´ ὁ γέρων
[11, 493]	Ἄλλος μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης	(πλεῖον	ἐόν, Νέστωρ δ´ ὁ γέρων
[11, 493]	μέν τις μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης	πλεῖον	ἐόν, (Νέστωρ δ´ ὁ γέρων
[11, 493]	Ἀπὸ γὰρ τούτου τοῦ ἑξαμέτρου	(πλεῖον	ἐόν, Νέστωρ δ´ ὁ γέρων
[11, 493]	μὲν γέρων μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης	πλεῖον	ἐόν, ὁ δὲ Νέστωρ ἀπονητὶ
[11, 482]	τοῖς φιδιτίοις. Εἰ δέ ποτε	πλεῖον	πιεῖν βουληθεῖεν, προσπαρετίθεσαν τοὺς καλουμένους
[11, 507]	Μετὰ τὴν Σωκράτους τελευτὴν ἐπὶ	πλεῖον	τῶν συνήθων ἀθυμούντων ἔν τινι
[11, 498]	δῶκε σκύφος, ᾧπερ ἔπινεν, οἴνου	ἐνίπλειον.	Καὶ Ἀλκμὰν δέ φησι· ~(Πολλάκι
[11, 475]	ἀθανάτοισι φέρειν μέλανος οἴνοιο ἀσκὸν	ἐνίπλειον	κελέβειόν θ´ ὅττι φέριστον (οἷσιν
[11, 468]	χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος κελέβειον	ἔμπλειον	μέλιτος, τό ῥά οἱ προφερέστερον
[11, 475]	πάλιν· Ἀτὰρ ἀμφίθετον κελέβειον ἑλόντες	ἔμπλειον	μέλιτος, τό ῥά οἱ προφερέστερον
[11, 475]	χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος κελέβειον	ἔμπλειον	μέλιτος, τό ῥά οἱ προφερέστερον
[11, 462]	ἐστι τὸ Κάδμου καὶ Ἁρμονίας	μνημεῖον,	ὡς ἱστορεῖ Φύλαρχος ἐν τῇ
[11, 466]	τὸ αὐτό· Τούνεκα σοὶ δώσω	χρύσειον	ἄλεισον. Καὶ ἑξῆς τὸ αὐτὸ
[11, 466]	Τελαμῶνι τῆς ἐπὶ Ἴλιον στρατείας	ἀριστεῖον	ἄλεισον δοῦναι. (Ὅτι ἐστὶ ποτήριον
[11, 466]	Ἐν τούτοις λείπει τὸ ὖ	στοιχεῖον,	ἐπεὶ πάντες οἱ ἀρχαῖοι τῷ
[11, 485]	ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι, τὴν βρυτικήν,	ῥίζιον	τρίψας τι μικρὸν δελεάσας τε
[11, 478]	ὦχροι, φακοί, κύαμοι, ζειαί, βρόμος,	παλάθιον,	μέλι, ἔλαιον, οἶνος, γάλα, ὄιον
[11, 477]	ἡ καταδεχομένη τὸ ζῷον. Καὶ	κήθιον	τὸ χήτιον τὸ χωροῦν τοὺς
[11, 480]	χρυσοῦν, κρατὴρ χρυσοῦς, Κυρηναίων ἀνάθημα,	βατιάκιον	ἀργυροῦν. ΚΡΟΥΝΕΙΑ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ· Κρατῆρες,
[11, 466]	Καὶ πίνειν ἐξ ἀργυρίδων χρυσῶν.	(ΒΑΤΙΑΚΙΟΝ,	λαβρώνιος, τραγέλαφος, πρίστις, ποτηρίων ὀνόματα.
[11, 476]	πρῶτον ἀλλήλους καὶ κατὰ τὸν	Θρᾴκιον	νόμον κέρατα οἴνου προὔτεινον. ἐν
[11, 475]	καὶ ἐπίκειται τὸ λεγόμενον αὐτῷ	θωράκιον,	τετράγωνον πάντῃ πλὴν τῆς βάσεως
[11, 498]	παραπλήσια Σελευκίς, Ῥοδιάς, Ἀντιγονίς. ~(ΣΚΑΛΛΙΟΝ	κυλίκιον	μικρόν, ᾧ σπένδουσιν Αἰολεῖς, ὡς
[11, 468]	γὰρ ἔκπωμα εἶναι· ἐστὶ δὲ	χαλκίον	ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἐπιτηδείως ἔχον πρὸς
[11, 501]	~(οὐ τὸ ποτήριον λέγει, ἀλλὰ	χαλκίον	τι (καὶ) ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἴσως
[11, 469]	δ´ ἐς ἄλσος ἔβα δάφναισι	κατάσκιον	ποσὶν πάις Διός. Καὶ Ἀντίμαχος
[11, 487]	τοὐπικείμενον (ἄνω τὸ μικρόν, τὸ	πινακίσκιον	λέγεις; {Α. Τοῦτ´ ἐστὶ πλάστιγξ
[11, 479]	κοτυλίσκην μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι·	Κοτυλίσκιον	τὸ χεῖλος ἀποκεκρουμένον. Κοτύλη δὲ
[11, 467]	ὅμοιον οὑμὸς υἱὸς ᾤχετο ἔχων	φιάλιον	τῷδε. {Β. Πολλὰ γίνεται ὅμοια.
[11, 469]	Τότε δὴ χρυσέῳ ἐν δέπαι	Ἠέλιον	πόμπευεν ἀγακλυμένη Ἐρύθεια. Καὶ Αἰσχύλος
[11, 470]	χρείαν ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν	Ἥλιον	καθεύδοντα περαιοῦσθαι πρὸς τὰς ἀνατολάς,
[11, 466]	χρύσεον αἶψα» (ποτήριον) Τὸν δὲ	Ἥλιον	ὁ Στησίχορος ποτηρίῳ διαπλεῖν φησι
[11, 466]	φησιν Ἡρακλέα Τελαμῶνι τῆς ἐπὶ	Ἴλιον	στρατείας ἀριστεῖον ἄλεισον δοῦναι. (Ὅτι
[11, 498]	φησί, παραπλήσια Σελευκίς, Ῥοδιάς, Ἀντιγονίς.	~(ΣΚΑΛΛΙΟΝ	κυλίκιον μικρόν, ᾧ σπένδουσιν Αἰολεῖς,
[11, 503]	καλέσῃ ψυγέα τὸν ψυκτηρίαν, τὸ	τευτλίον	δὲ σεῦτλα, φακέαν τὴν φακῆν,
[11, 473]	δὲ κείμενον στρωματέα τε καὶ	γύλιον	αὐτοῦ. (Εὔβουλος δ´ ἐν Παμφίλῳ
[11, 473]	δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις τὸ	κεράμιόν	φησιν Ἴωνας κάδον καλεῖν. Ἡρόδοτος
[11, 492]	πέτρη. Ἀλλ´ ἄλλην ἐνίησι πατὴρ	ἐναρίθμιον	εἶναι, (ὑπὸ τῆς ὀξύτητος τῶν
[11, 472]	κοτύλας χωροῦσαν ἕπτ´ Ἀγαθῆς Τύχης.	ΙΣΘΜΙΟΝ.	Πάμφιλος ἐν τοῖς περὶ Ὀνομάτων
[11, 503]	ὠλέναισι δέξεται. Καὶ ὁ τὸν	Αἰγίμιον	δὲ ποιήσας εἴθ´ Ἡσίοδός ἐστιν
[11, 465]	καὶ Διθύραμβον καὶ Βακχευτὰν καὶ	Βρόμιον.	(Καὶ Θεόφραστος δ´ ἐν τῷ
[11, 470]	Ὠκεανὸς παύσασθαι κελεύει. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'	(ΗΘΑΝΙΟΝ.	Ἑλλάνικος ἐν Αἰγυπτιακοῖς οὕτως γράφει·
[11, 470]	χαλκῆ καὶ κύαθος χαλκοῦς καὶ	ἠθάνιον	χάλκεον. ΗΜΙΤΟΜΟΣ ἔκπωμά τι παρ´
[11, 479]	(ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ νῦν καλούμενον	κρανίον	ἔκπωμα οὕτως ὠνόμαζον οἱ ἀρχαῖοι.
[11, 480]	ἐν ᾧ Τρίτων κυπαρίσσινος ἔχων	κρατάνιον	ἀργυροῦν, σειρὴν ἀργυρᾶ, καρχήσια βʹ
[11, 479]	ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν μέγα φρονούντων.	(ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ.	Μήποτε τὸ νῦν καλούμενον κρανίον
[11, 479]	ἀργυραῖ ρλβʹ οἰνοχόαι ἀργυραῖ βʹ	ἀποθυστάνιον	ἀργυροῦν, φιάλαι γʹ ἐπίχρυσοι. ~(Ναὸς
[11, 480]	κρατάνια ἀργυρᾶ βʹ χύτρος ἀργυροῦς,	ἀποθυστάνιον	χρυσοῦν, κρατὴρ χρυσοῦς, Κυρηναίων ἀνάθημα,
[11, 506]	τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν	Κλαζομένιον	Ἡρακλείδην. Ἐν δὲ τῷ Μένωνι
[11, 505]	ὁ Πλάτων καὶ Θρασύμαχον τὸν	Χαλκηδόνιον	σοφιστὴν ὅμοιον εἶναι λέγων τῷ
[11, 460]	μὲν ἐν Γεωργοῖς· (Ὥσπερ κυλικείου	τοὐθόνιον	προπέπταται. Ἔστι καὶ παρὰ Ἀναξανδρίδῃ
[11, 496]	οὕτως· Ἵνα πλημοχόας τάσδ´ εἰς	χθόνιον	χάσμ´ εὐφήμως προχέωμεν. ΠΡΙΣΤΙΣ ὅτι
[11, 507]	οὐκ ἀηδῶς περὶ αὐτοῦ στοχαζόμενος	ἐνύπνιον	ἔφησεν ἑωρακέναι πλειόνων παρόντων. Δοκεῖν
[11, 499]	τοιχωρύχον ἐκεῖνο καὶ τῶν δυναμένων	λαγύνιον·	ἔχον βαδίζειν εἰς τὰ γεύμαθ´
[11, 466]	τῶν Ἱστοριῶν Λυσίμαχόν φησι τὸν	Βαβυλώνιον,	καλέσαντα ἐπὶ δεῖπνον Ἵμερον τὸν
[11, 462]	αὐτὸς τὸ συμπόσιον κατὰ τὸν	Κολοφώνιον	Ξενοφάνη πλῆρες ὂν πάσης θυμηδίας·
[11, 501]	Κὰδ δὲ λέβητ´ ἄπυρον βοὸς	ἄξιον	ἀνθεμόεντα, τὸν δεχόμενον ἴσως ὕδωρ
[11, 461]	ἔστι φρατέριος, τὰ τέλη τελῶ	~(ἄξιον	δ´ ἐστὶ ζητῆσαι εἰ οἱ
[11, 460]	ἐν βʹ Ἀχαικῶν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'	(Ἄξιον	δὲ εἶναι νομίζω ζητῆσαι ὑμᾶς
[11, 468]	ἐν Ἀγαμέμνονι· Οἴσῃ δὲ δῶρον	ἄξιον	δραμήματος ἔκπωμα δακτυλωτόν, ἄχραντον πυρί,
[11, 506]	οὐδ´ εἰς φῶς λέγεσθαί ἐστιν	ἄξιον,	ἔν τε τῷ προτέρῳ τῶν
[11, 466]	ὁ Ζεὺς τῆς Ἡρακλέους γενέσεως	ἄξιον	ἡγεῖται δῶρον Ἀλκμήνῃ δοθῆναι ποτήριον,
[11, 494]	σχῆμά πως τῆς κύλικός ἐστιν	ἄξιόν	τε τοῦ κλέους τοῦ τῆς
[11, 478]	παλάθιον, μέλι, ἔλαιον, οἶνος, γάλα,	ὄιον	ἔριον ἄπλυτον. Ὁ δὲ τοῦτο
[11, 485]	φίλον διαδούς, ὅτε συμμαχίαν ἐρέεινεν·	οἶον	δ´ οὐ κήλησε δέμας λεπτὸν
[11, 485]	αἷμα λέλαφας τοὐμόν, ὦναξ δέσποτα,	οἷον	ἅθρουν μ´ ἐξέπιες. Ἐν δὲ
[11, 482]	εἰς τὴν κυφότητα· ἢ ἀμφικύπελλα	οἷον	ἀμφίκυρτα ἀπὸ τῶν ὤτων, διὰ
[11, 464]	{Β. Ὅντινα τρόπον ἡμεῖς; Τοιοῦτον	οἷον	ἂν καὶ σοὶ δοκῇ. {Α.
[11, 468]	τὸ ἐν κύκλῳ τύπους ἔχον	οἷον	δακτύλους, ἢ τὸ ἔχον ἐξοχὰς
[11, 468]	τὴν φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν ἔνδοθεν	οἷον	δακτύλων, ἢ ἐπεὶ περιείληπται τοῖς
[11, 491]	κατ´ ἀριθμὸν εἶδος, τὸ δύο,	οἷον·	Δοιοὺς δὲ τρίποδας, δέκα δὲ
[11, 474]	εἰς τὴν ληνόν, τὸ δ´	οἷον	εἰς μέσον τράχηλος, τὸ δὲ
[11, 493]	ὑποτακτικοῦ παραλαμβάνει τὸ προτακτικὸν ὅ,	οἷον·	Ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ
[11, 475]	φησι Πάμφιλος. Εἶναι δ´ αὐτὸ	οἷόν	ἐστι τὸ σκαφίον. (ΚΕΛΕΒΗ. Τούτου
[11, 471]	ἔτι καὶ τὰ λοιπά ἐστιν,	οἷον	Θηρίκλειος, Δεινιάς, Ἰφικρατίς· ταῦτα γὰρ
[11, 476]	ὕδωρ, ἢ ἀπὸ τοῦ κέρατος;	οἷον	κερατήρ, ἀπὸ τοῦ εἰς τὸ
[11, 487]	ἐκπώματός ἐστιν εἶδος, ἢ μέτρον	οἷον	κύαθος. Διόδωρος δὲ κύλικα ἀποδίδωσι.
[11, 468]	ὑδάτων ψυχρῶν ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν δ´	οἷον	κύκλῳ τὴν φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν
[11, 478]	ἄπλυτον. Ὁ δὲ τοῦτο βαστάσας	οἷον	λικνοφορήσας τούτων γεύεται. (ΚΟΤΥΛΗ. Ἀριστοφάνης
[11, 476]	φακοί. Ὁ δὲ βαστάσας αὐτὸ	οἷον	λικνοφορήσας τούτων γεύεται, ὡς ἱστορεῖ
[11, 464]	ὁ φίλοψος καὶ ὁ ὀψοφάγος	οἷον	ὀψομανής ἐστι καὶ ὁ φίλοινος
[11, 475]	τίθεσθαι ἐπὶ τοῦ ὀρθοῦ ποτηρίου	οἷον	Προυσιάδος καὶ θηρικλείου. ~(ΚΕΡΑΣ. Τοὺς
[11, 499]	τοῖς ἐνάμελγεν. Εἰ μὴ σκύφος	οἷον	σκύθος τις διὰ τὸ τοὺς
[11, 468]	τὸ ἄμφωτον ποτήριον, εἰς ὃ	οἷόν	τε τοὺς δακτύλους διείρειν ἑκατέρωθεν·
[11, 468]	τὸ ἄμφωτον, εἰς ὅ ἐστιν	οἷόν	τε τοὺς δακτύλους ἑκατέρωθεν διείρειν.
[11, 489]	δύο πυθμένας ὑποτίθεσθαι, τὸν μὲν	οἷον	τοῦ ποτηρίου φέροντα τὸν ὅλον
[11, 492]	ὑποπυθμένες, τουτέστιν ὑπὸ τῷ πυθμένι	οἷον	ὑποπυθμένιοι· (ὥστε διακρατεῖσθαι τὸ δέπας
[11, 480]	Φοξὸς ἔην κεφαλήν. Καὶ ἔστιν	οἷον	φαοξός, ὁ πρὸς τὰ φάη
[11, 497]	κώμου σύνθεμα καὶ θαλίης, Νεῖλος	ὁκοῖον	ἄναξ μύσταις φίλον ἱεραγωγοῖς εὗρε
[11, 474]	χρυσοῦν κάνθαρον. {ΣΤΡ. Ποῖον; τὸ	πλοῖον;	{Α. Οὐδὲν οἶσθας, ἄθλιε. (Καὶ
[11, 486]	ἐν Εἰρήνῃ φησί· Τὸ δὲ	πλοῖον	ἔσται Ναξιουργὴς κάνθαρος. Κριτίας τε
[11, 482]	ἑστιῶν Εὐριπίδῃ. Ὅτι δὲ καὶ	πλοῖον	ἡ κύμβη Σοφοκλῆς ἐν Ἀνδρομέδᾳ
[11, 505]	καὶ Θρασύμαχον τὸν Χαλκηδόνιον σοφιστὴν	ὅμοιον	εἶναι λέγων τῷ ὀνόματι, (ἔτι
[11, 484]	δέ, παῖδες, εἴκοσι. (Δίδυμος δ´	ὅμοιον	εἶναί φησιν αὐτὸ βομβυλιῷ ἢ
[11, 502]	ΧΟΝΝΟΙ. Παρὰ Γορτυνίοις ποτηρίου εἶδος,	ὅμοιον	θηρικλείῳ, χάλκεον· ὃ δίδοσθαι τῷ
[11, 478]	τῶν Ἰώνων λεγόμενον κότυλον, ὃν	ὅμοιον	ὄντα τῷ προειρημένῳ ἓν οὖς
[11, 467]	γραμματικὸν ἔκπωμ´ ἀεί. Ἀτὰρ ὡς	ὅμοιον	οὑμὸς υἱὸς ᾤχετο ἔχων φιάλιον
[11, 466]	καὶ ζῷόν τι. ΒΡΟΜΙΑΔΕΣ, ἔκπωμα	ὅμοιον	τοῖς μακροτέροις τῶν σκύφων. (ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΝ
[11, 500]	καὶ διηθήσαντες πίνουσι. Καὶ ἔστιν	ὅμοιον	ὡς ἄν τις μέλι πίνοι
[11, 481]	ποτήριον καὶ στενὸν τῷ σχήματι,	παρόμοιον	πλοίῳ ὃ καλεῖται κύμβη. Καὶ
[11, 485]	Ἀρτεμίδωρος δ´ ὁ Ἀριστοφάνειος ποτήριον	ποιόν.	Ἀπολλοφάνης δὲ Κρησί· Καὶ λεπαστά
[11, 500]	δὲ τὸ μαρτύριον. ΥΣΤΙΑΚΟΝ ποτήριον	ποιὸν	Ῥίνθων ἐν Ἡρακλεῖ· Ἐν ὑστιακῷ
[11, 474]	τόν τε χρυσοῦν κάνθαρον. {ΣΤΡ.	Ποῖον;	τὸ πλοῖον; {Α. Οὐδὲν οἶσθας,
[11, 472]	θηρικλείους πομπεύειν, τοὺς δὲ καρχήσια.	Ὁποῖον	δ´ ἐστὶ τὸ καρχήσιον ἐν
[11, 489]	δ´ εἶναι τοὺς δύο πυθμένας.	Ὁποῖόν	τι καὶ νῦν ἔστιν ἰδεῖν
[11, 459]	τῶν λόγων γενήσεται; Κατὰ τὸν	κωμῳδιοποιὸν	Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ
[11, 466]	τὴν ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον τὸν	ἀνδριαντοποιόν	φασι Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε συνῴκισε
[11, 481]	εὐθύς μοι χολή, ἐξ οὗπερ	ἔπιον	ἐκ τοιαύτης φάρμακον. Εἰς τὴν
[11, 472]	λεπτοῦ μικρὸν ἀποκλάς, οἴνου δ´	ἐξέπιον	κάδον. Ἐπιγένης δ´ ἐν Μνηματίῳ
[11, 475]	ὑπὸ Διός, ὅτε Ἀμφιτρύωνι εἰκάσθη.	ΚΑΛΠΙΟΝ.	Ποτηρίου τι γένος Ἐρυθραίου, ὥς
[11, 503]	Πῶς οὖν διαιτώμεσθα; τὸ μὲν	ἐφίππιον	στρῶμ´ ἐστὶν ἡμῖν, ὁ δὲ
[11, 480]	ὄχημ´ ἀοιδᾶν τοῦτό τοι πέμπω	μεταδόρπιον.	Ἐν ξυνῷ κεν εἴη συμπόταισίν
[11, 474]	δ´ ἐπανάγωμεν· εἰς τὸν κάνθαρον,	(παιδάριον,	ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς τὸν
[11, 474]	τάδε· ~Σὺ δὲ μηκέτ´ ἔγχει,	παιδάριον,	εἰς ἀργυροῦν, εἰς τὸ βαθὺ
[11, 474]	Δί´. Ὅτι δὲ καὶ γυναικεῖον	κοσμάριόν	ἐστιν κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν
[11, 506]	τοῦ δήμου προαγομένους, Φανοσθένη τὸν	Ἄνδριον	κἀπολλόδωρον τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ
[11, 478]	μέλι, ἔλαιον, οἶνος, γάλα, ὄιον	ἔριον	ἄπλυτον. Ὁ δὲ τοῦτο βαστάσας
[11, 466]	χρυσέοις γοῦν δεπάεσσιν ἀλλήλους δεξιοῦνται.	Ἐλευθέριον	δέ, φησί, καὶ ἐμμελῶς ἐν
[11, 471]	σοι θυμὸς ᾖ, παράδος τὸ	περιόν.	(Κλεάνθης δ´ ἐν τῷ περὶ
[11, 503]	Μιλήσιος· Ἔνθα ποτ´ ἔσται ἐμὸν	ψυκτήριον,	ὄρχαμε λαῶν. (ΩΙΔΟΣ. Οὕτως ἐκαλεῖτο
[11, 469]	Καινόν τι τοῦτο γέγονε νῦν	ποτήριον;	{Α. Κώμη μὲν οὖν τίς
[11, 466]	ἀριστεῖον ἄλεισον δοῦναι. (Ὅτι ἐστὶ	ποτήριον	ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ ΚΕΡΑΣ καὶ ΕΝΙΑΥΤΟΣ καλούμενον.
[11, 494]	ἐν Ἀττικαῖς Λέξεσι τὸ ξύλινον	ποτήριον	ἀποδίδωσι. ~(ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΝ. Ποσειδώνιος ὁ φιλόσοφος
[11, 482]	ἢ κύμβαισι ναυστολεῖς χθόνα; Κύββα	ποτήριον	Ἀπολλόδωρος Παφίους. (ΚΥΠΕΛΛΟΝ. Τοῦτο πότερόν
[11, 499]	οἰνοχοεῖτο, πρὸς ἡδονὴν διδοὺς ἑκάστῳ	ποτήριον.	(Ἀριστοτέλης δ´ ἐν τῇ Θετταλῶν
[11, 477]	ὡς τὰ Αἰγύπτια κιβώρια. (ΚΟΝΔΥ	ποτήριον	Ἀσιατικόν. Μένανδρος Κόλακι· Κοτύλας χωροῦν
[11, 504]	ταχὺ (πάλι) τὸ πρῶτον περισόβει	ποτήριον	αὐτοῖς ἀκράτου. (αὶ Εὐριπίδης δ´
[11, 466]	οὖν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν	ποτήριον	γραμματικὸν ἀνακείμενον ἐν Καπύῃ τῆς
[11, 471]	δ´ ἱστοροῦσι θηρίκλειον ὀνομασθῆναι τὸ	ποτήριον	διὰ τὸ δορὰς θηρίων αὐτῷ
[11, 468]	μὲν οὖν ἀκούει τὸ ἄμφωτον	ποτήριον,	εἰς ὃ οἷόν τε τοὺς
[11, 496]	ἀλφίτων καὶ ἐλαίου βραχύ. ΠΕΤΑΧΝΟΝ	ποτήριον	ἐκπέταλον, οὗ μνημονεύει Ἄλεξις ἐν
[11, 469]	ῥυτοῦ λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ. Τὸ καλούμενον	ποτήριον	ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ καλεῖσθαι Φιλήμων
[11, 466]	ΑΙΑΚΙΣ ἡ κύλιξ καλεῖται. ΑΚΑΤΟΣ	ποτήριον	ἐοικὸς πλοίῳ. Ἐπικράτης· Κατάβαλλε τἀκάτια,
[11, 474]	τοῖς περὶ Ἀλεξανδρείας φησὶν ὅτι	ποτήριόν	ἐστιν ἐπίμηκες, συνηγμένον εἰς μέσον
[11, 461]	οὔτ´ ἐπὶ τῶν πρότερον εὑρήσομεν	ποτήριον	εὐμέγεθες εἰργασμένον πλὴν τῶν ἐπὶ
[11, 477]	δὲ κύπελλον καὶ τὸ ξύλινον	ποτήριον.	Εὔμολπος δὲ γένος τι ποτηρίου,
[11, 466]	ἁρπασθέντι στολὴν καὶ βοῦν καὶ	ποτήριον·	ἣν καὶ πρεσβύτεροι γενόμενοι φέρουσιν,
[11, 475]	τὸ ποτήριον. Πάμφιλος δὲ τὸ	(ποτήριον)	θερμοποτίδα καλούμενον τὴν κελέβην εἶναι.
[11, 504]	δὲ τοῦ γραμματικοῦ Λεωνίδου μεῖζον	ποτήριον	καὶ εἰπόντος κρατηρίζωμεν, ἄνδρες φίλοι
[11, 481]	ὁ γραμματικὸς ἐπίμηκες εἶναι τὸ	ποτήριον	καὶ στενὸν τῷ σχήματι, παρόμοιον
[11, 488]	πλατύτερον, ἐφ´ οὗ ἵσταται τὸ	ποτήριον.	~(Καὶ τὸ τοῦ Νέστορος οὖν
[11, 483]	τῷ περὶ Ἐτυμολογιῶν Παφίους τὸ	ποτήριον	καλεῖν κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' (ΚΩΘΩΝ
[11, 466]	οἴνου ἡμιδεεῖς. Ἐστὶ δὲ φιαλῶδες	ποτήριον	κατὰ τὸν Παριανὸν Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ,
[11, 466]	ἡ θερμοποτὶς παρὰ Κρησίν. ΑΡΥΒΑΛΛΟΣ	ποτήριον	κάτωθεν εὐρύτερον, ἄνω δὲ συνηγμένον,
[11, 475]	εἶδός ἐστι ποτηρίου ἢ πᾶν	ποτήριον	κελέβη (καλεῖται ἀπὸ τοῦ χέειν
[11, 494]	ἁλίσκῃ, ἀπροσδιονύσους λύσεις πραγματευόμενος. (ΟΛΜΟΣ	ποτήριον	κερατίου τρόπον εἰργασμένον. Μενεσθένης ἐν
[11, 494]	χρυσοῦν. Ὁ δὲ ὅλμος ἐστὶ	ποτήριον	κερατίου τρόπον εἰργασμένον, ὕψος ὡς
[11, 477]	ἔνθα προσήκει μάλιστα τὸ ξύλινον	ποτήριον.	Κλείταρχος δέ φησιν Αἰολεῖς τὸν
[11, 480]	ἐν Συνωνύμοις οὕτως γράφει· Ἄλεισον,	ποτήριον,	κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ, κώθων,
[11, 483]	εἶναι. Σιμάριστος δὲ τὸ δίωτον	ποτήριον	Κυπρίους, τὸ δὲ δίωτον καὶ
[11, 503]	δὲ κάδον ἔξω καὶ τὸ	ποτήριον	λαβὼν ἀπόφερε τἄλλα πάντα. Διονύσιος
[11, 501]	καὶ δίπλακα δημόν ~(οὐ τὸ	ποτήριον	λέγει, ἀλλὰ χαλκίον τι (καὶ)
[11, 495]	κατήραξε, δῆλον, οἶμαι, ποιῶν ὅτι	ποτήριον	μὲν οὐκ ἦν, δι´ ἀπορίαν
[11, 489]	οὖν κατηστερισμένον τὸ τοῦ Νέστορος	ποτήριον	μεταβαίνει καὶ ἐπὶ τὰ κράτιστα
[11, 494]	τι ἂν εἴη ἢ ἐκπέταλον	ποτήριον.	Μνημονεύει δὲ τοῦ ὀξυβάφου ὡς
[11, 488]	μὲν ἄλλοι μογοῦντες ἐβάσταζον τὸ	ποτήριον,	Νέστωρ δ´ ὁ γέρων ἀμογητὶ
[11, 466]	καὶ τὸ Βαθυκλέους τοῦ Ἀρκάδος	ποτήριον,	ὃ σοφίας ἆθλον ὁ Βαθυκλῆς
[11, 466]	ἄξιον ἡγεῖται δῶρον Ἀλκμήνῃ δοθῆναι	ποτήριον,	ὅπερ Ἀμφιτρύωνι εἰκασθεὶς δίδωσιν, (Ἃ
[11, 489]	τῆς Καμπανίας ἀνακείμενον τῇ Ἀρτέμιδι	ποτήριον,	ὅπερ λέγουσιν ἐκεῖνοι Νέστορος γεγονέναι·
[11, 483]	κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' (ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν	ποτήριον,	οὗ μνημονεύει Ξενοφῶν ἐν αʹ
[11, 489]	καὶ ἔστι τέλειος. Καὶ τὸ	ποτήριον	οὖν τὸ δεχόμενον τὴν ὑγρὰν
[11, 466]	ἔκπωμα, ὡς Πάμφιλος. Φιλητᾶς δὲ	ποτήριον	οὖς οὐκ ἔχον. ΑΡΟΚΛΟΝ ἡ
[11, 472]	τοῖς περὶ Ὀνομάτων Κυπρίους τὸ	ποτήριον	οὕτως καλεῖν. (ΚΑΔΟΣ. Σιμμίας ποτήριον,
[11, 487]	ὡς Πάμφιλός φησι, Παφίους τὸ	ποτήριον	οὕτως καλεῖν. (ΜΑΘΑΛΙΔΑΣ Βλαῖσος ἐν
[11, 478]	ἄκρου. Σιμάριστος δὲ τὸ λεπτὸν	ποτήριον	οὕτως καλεῖσθαι. Διόδωρος δὲ τὸν
[11, 475]	Αἰολεῖς φασιν οὕτω καλεῖν τὸ	ποτήριον.	Πάμφιλος δὲ τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα
[11, 466]	καὶ θυμιατήρια καὶ τρυβλία. ΒΗΣΣΑ	ποτήριον	παρ´ Ἀλεξανδρεῦσι πλατύτερον ἐκ τῶν
[11, 472]	ποτήριον οὕτως καλεῖν. (ΚΑΔΟΣ. Σιμμίας	ποτήριον,	παρατιθέμενος Ἀνακρέοντος· Ἠρίστησα μὲν ἰτρίου
[11, 507]	συνουσίᾳ Πλάτων συμπαρὼν λαβὼν τὸ	ποτήριον	(παρεκάλει μὴ ἀθυμεῖν αὐτούς, ὡς
[11, 494]	Πάμφιλος, εἰσφέρουσι τῷ Ἡρακλεῖ μέγα	ποτήριον	πληρώσαντες οἴνου, ὃ καλοῦσιν οἰνιστηρίαν,
[11, 485]	δέ. Ἀρτεμίδωρος δ´ ὁ Ἀριστοφάνειος	ποτήριον	ποιόν. Ἀπολλοφάνης δὲ Κρησί· Καὶ
[11, 500]	Προείρηται δὲ τὸ μαρτύριον. ΥΣΤΙΑΚΟΝ	ποτήριον	ποιὸν Ῥίνθων ἐν Ἡρακλεῖ· Ἐν
[11, 466]	σοφῶν ἀπέλιπε. Τὸ δὲ Νέστορος	ποτήριον	πολλοὶ καὶ κεραμεύουσι· πλεῖστοι γὰρ
[11, 466]	φρένας ἀμπελίνοις τόξοις δαμέντες. (ΑΓΚΥΛΗ	ποτήριον	πρὸς τὴν τῶν κοττάβων παιδιὰν
[11, 460]	καλαιφις. Καὶ Ἀλκαῖος· Ἐκ δὲ	ποτήριον	πώνης Διννομένῃ παρίσδων. Τιμᾶται δὲ
[11, 476]	ἐν τρίτῳ Γλωσσῶν τὸ κίσσινον	ποτήριον	σημαίνειν παρ´ Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομέδᾳ·
[11, 499]	τὸ παρὰ Φόλῳ τῷ Κενταύρῳ	ποτήριον	σκύφιον δέπας καλεῖ ἐν ἴσῳ
[11, 473]	ὄνομα κοινόν, ὅτι δὲ καὶ	ποτήριόν	τι οὕτω καλεῖται Ἀμειψίας ἐν
[11, 468]	τύπους τινάς. (ΕΛΕΦΑΣ. Οὕτως ἐκαλεῖτο	ποτήριόν	τι, ὡς Δαμόξενός φησιν ἐν
[11, 474]	οὕτως ὠνόμασται. Ἀρχαιότατον δ´ ἐστὶ	ποτήριον	τὸ καρχήσιον, εἴ γε ὁ
[11, 474]	Ἐστὶ δὲ ἱκανῶς ἐπίμηκες (τὸ)	ποτήριον	τὸ καρχήσιον, (καὶ τάχα διὰ
[11, 494]	Βαβυλωνίοις οὖν τοῖς Ἀριστοφάνους ἀκουσόμεθα	ποτήριον	τὸ ὀξύβαφον, ὅταν ὁ Διόνυσος
[11, 497]	Μέθης τὸ ῥυτόν φησιν ὀνομαζόμενον	ποτήριον	τοῖς ἥρωσι μόνοις ἀποδίδοσθαι. Δωρόθεος
[11, 466]	δ´ ὑποδεξαμένα θαήσατο χρύσεον αἶψα»	(ποτήριον)	Τὸν δὲ Ἥλιον ὁ Στησίχορος
[11, 466]	Μένανδρος δέ πού φησι καὶ	ποτήριον	τορνευτὸν καὶ τορευτά. Ἀντιφάνης· Ἄλλοι
[11, 493]	ἀποκινήσαντος ἀπὸ τῆς τραπέζης τὸ	ποτήριον,	τοῦ δὲ Νέστορος αὐτὸ ῥᾳδίως
[11, 496]	ὀρθούμενοι ἐξιέναι. ΠΡΟΥΣΙΑΣ. Ὅτι τὸ	ποτήριον	τοῦτο ἔξορθόν ἐστι προείρηται. Καὶ
[11, 493]	πόνου καὶ κακοπαθείας. Τὸ γὰρ	ποτήριον	ὑφίσταται μέγα (καὶ) κατὰ τὸ
[11, 503]	λαῶν. (ΩΙΔΟΣ. Οὕτως ἐκαλεῖτο τὸ	ποτήριον,	φησὶ Τρύφων ἐν τοῖς Ὀνοματικοῖς,
[11, 476]	καὶ Θυσιῶν. (ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ τὸ μόνωτον	ποτήριον	Φιλήμων. Νεοπτόλεμος δ´ ὁ Παριανὸς
[11, 495]	τὸν ἀμολγέα, πέλλαν δὲ τὸ	ποτήριον.	Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις τὴν
[11, 461]	κακῶς οἱ φάσκοντες τὸ μέγα	ποτήριον	φρέαρ ἀργυροῦν εἶναι. Ἐν τούτοις
[11, 466]	συνεγράψαντο. Καὶ θεοφιλὲς δὲ τὸ	ποτήριον·	χρυσέοις γοῦν δεπάεσσιν ἀλλήλους δεξιοῦνται.
[11, 484]	ἔσθ´ οὗτος ὄρνις; {Β. Ἡράκλεις,	(ποτήριον	χρυσοῦς διακοσίους ἄγον. {Α. Ὢ
[11, 466]	καὶ ΕΝΙΑΥΤΟΣ καλούμενον. (ΑΜΦΩΞΙΣ ξύλινον	ποτήριον,	ᾧ χρῆσθαι τοὺς ἀγροίκους Φιλητᾶς
[11, 503]	πλατύτερον, ἐφ´ οὗ ἵσταται τὸ	ποτήριον.	ΩΙΟΝ. Δίνων ἐν γʹ Περσικῶν
[11, 481]	ὁ Θυατειρηνὸς τὸ χωρὶς ὠτίων	ποτήριον	ὠνομακέναι Θεόπομπον ἐν Μήδῳ. Φιλήμων
[11, 485]	ὡς μεγάλη. Τοῦτο δὲ τὸ	ποτήριον	ὠνομάσθη ἀπὸ τῶν εἰς τὰς
[11, 486]	τοῖχοι γλυκερῶν σῦλα φέρωσι πόθων.	ΛΟΥΤΗΡΙΟΝ.	Ἐπιγένης Μνηματίῳ ἐν τῷ τῶν
[11, 493]	ἀνδρῶν. Ἐλλείπει οὖν τό τις	μόριον·	τὸ γὰρ πλῆρές ἐστιν Ἄλλος
[11, 497]	φίλον ἱεραγωγοῖς εὗρε μέλος θείων	πάτριον	ἐξ ὑδάτων. (Ἀλλ´ εἰ Κτησιβίου
[11, 509]	τεθωρακισμένος, σχῆμ´ ἀξιόχρεων ἐπικαθεὶς βακτηρίᾳ,	ἀλλότριον,	οὐκ οἰκεῖον, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[11, 508]	πρὸς Φίλωνα, δανείσας τῇ πατρίδι	ἀργύριον	ἐπὶ ἐνεχύρῳ τῇ ἀκροπόλει (καὶ)
[11, 477]	τῷ στρατιώτῃ τοῦ δε δειου	ἀργύριον	οὗτος οὐδαμόθεν, εὖ οἶδ´ ἐγώ,
[11, 489]	κατασκευάσαι τῶν μαθητῶν αὐτῷ συνενεγκάντων	τἀργύριον·	(ὅπερ Προμαθίδας ὁ Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος
[11, 496]	ἐν Δρωπίδῃ· πρόκειται δὲ τὸ	μαρτύριον.	Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ἀριστοφάνης ἐν
[11, 469]	Ἐπίνικος ἐν Ὑποβαλλομέναις, οὗ τὸ	μαρτύριον	παρέξομαι ἐν τῷ περὶ τοῦ
[11, 500]	Ὑποβαλλομέναις δεδήλωκε. Προείρηται δὲ τὸ	μαρτύριον.	ΥΣΤΙΑΚΟΝ ποτήριον ποιὸν Ῥίνθων ἐν
[11, 477]	τοῦ οἴνου κυμβίον δίδωσι πιεῖν.	(ΚΙΒΩΡΙΟΝ.	Ἡγήσανδρος ὁ Δελφὸς Εὐφορίωνά φησι
[11, 486]	Διονύσῳ πάντα τἀμαυτοῦ δίδωμι χρήματα.	(ΛΟΙΒΑΣΙΟΝ	κύλιξ, ὥς φησι Κλείταρχος καὶ
[11, 461]	ὁ Πλούταρχος ἔφη, κατὰ τὸν	Φλιάσιον	ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ γᾶν αὐλακισμέναν
[11, 479]	παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου· (Καὶ πιεῖν ὕδωρ	διπλάσιον	χλιαρόν, ἡμίνας δύο. Καὶ Σώφρων
[11, 494]	τοῖς αὑτοῦ πτεροῖς» κατὰ τὸν	θαυμάσιον	Αἰσχύλον ἁλίσκῃ, ἀπροσδιονύσους λύσεις πραγματευόμενος.
[11, 465]	ἀνδρός, Ὃς κυλίκων ἔσχεν πλῆθος	ἀπειρέσιον	ἀργυρέων χρυσοῦ τε καὶ ἠλέκτροιο
[11, 473]	ἁδρῶν τούτων τινὰ κάνθαρον καταστρέφοντα,	πλησίον	δὲ κείμενον στρωματέα τε καὶ
[11, 468]	ὧν πιθανὸν καὶ αὐτὸν ἐσχηκέναι.	Πλησίον	δὲ τῆς Μολοσσίας ἡ Ἰωλκός,
[11, 499]	Κλίνῃ· Καὶ δυσχερὴς λάγυνος οὗτος	πλησίον	ὄξους. Δίφιλος ἐν Ἀνασῳζομένοις· Λάγυνον
[11, 480]	κεραμεῖς ἀφ´ ὧν καὶ ἡ	πλησίον	τῶν κεραμείων πύλη Κεραμικὴ καλεῖται)
[11, 478]	εἶναι, οὐ γὰρ ἔχειν ὦτα,	παραπλήσιον	δ´ ὑπάρχειν λουτηρίῳ βαθεῖ, ποτηρίου
[11, 482]	καὶ τὸ ἀμφικύπελλον, (ἢ ὅτι	παραπλήσιον	ἦν ταῖς πέλλαις, συνηγμένον μᾶλλον
[11, 494]	μὲν οἶνος ὄξος αὑτὸν εἶναι	γνήσιον,	(τὸ δ´ ὄξος οἶνον αὑτὸ
[11, 502]	δὲ καὶ τὸ ἑταιρικὸν συνευωχούμενον	φιλοτήσιον.	Ἀριστοφάνης· Ἐπτάπους γοῦν ἡ σκιά
[11, 475]	Ὅμηρος ποιεῖ. Ὠνομάσθη δὲ τὸ	καρχήσιον	διὰ τὸ τραχύσματα ἔχειν κεγχροειδῆ,
[11, 474]	Ἀρχαιότατον δ´ ἐστὶ ποτήριον τὸ	καρχήσιον,	εἴ γε ὁ Ζεὺς ὁμιλήσας
[11, 472]	καρχήσια. Ὁποῖον δ´ ἐστὶ τὸ	καρχήσιον	ἐν τοῖς ἑξῆς λεχθήσεται. Καλεῖται
[11, 474]	τὸ δὲ πρὸς τῷ τέλει	καρχήσιον.	~(Ἔχει δὲ τοῦτο κεραίας ἄνωθεν
[11, 474]	ἱκανῶς ἐπίμηκες (τὸ) ποτήριον τὸ	καρχήσιον,	(καὶ τάχα διὰ τὸ ἀνατετάσθαι
[11, 474]	κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν Βοιωτίᾳ.	(ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ.	Καλλίξεινος ὁ Ῥόδιος ἐν τοῖς
[11, 471]	αὐτὸ ὑπολαμβάνει θηρίκλειον εἶναι καὶ	καρχήσιον.	~Ὅτι δὲ διαφέρει σαφῶς παρίστησι
[11, 475]	φράσον. {Β. Θύρσον, κροκωτόν, ποικίλον,	καρχήσιον.	Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι μέσην τράπεζαν
[11, 480]	κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ, κώθων,	καρχήσιον,	φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ ὁ Ἐρετριεὺς
[11, 475]	πρὸς τὸ α> ἀντὶ τοῦ	κερχήσιον·	διὸ καὶ Ὅμηρος τοὺς ὑπὸ
[11, 476]	τὸ παρὰ τῷ Θρᾳκὶ Σεύθῃ	συμπόσιον	γράφει οὕτως· (Ἐπεὶ δὲ Ξενοφῶν
[11, 462]	οὖν ὑμῶν καὶ αὐτὸς τὸ	συμπόσιον	κατὰ τὸν Κολοφώνιον Ξενοφάνη πλῆρες
[11, 507]	δὶς δὲ πρὸς τὸν νεώτερον	Διονύσιον.	Αἰσχίνου τε πένητος ὄντος καὶ
[11, 507]	εὐδοκιμεῖν. Καὶ γὰρ Ἀρίστιππον πρὸς	Διονύσιον	ἀποδημήσαντα ἔσκωπτεν, αὐτὸς τρὶς εἰς
[11, 489]	Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος τὴν κατὰ τὸν	Διονύσιον	διάταξίν φησιν σκύφον εἶναι παρακειμένως
[11, 484]	Εὐποροῦμεν, οὐδὲ μετρίως· ἐκ Κυίνδων	χρυσίον,	(Περσικαὶ στολαὶ δ´ ἐκεῖναι πορφυρᾶ
[11, 477]	τὸ ζῷον. Καὶ κήθιον τὸ	χήτιον	τὸ χωροῦν τοὺς ἀστραγάλους. Διονύσιος
[11, 506]	ὄντα (Ἀρχελάῳ) Φιλίππῳ τῆς βασιλείας	αἴτιον	γενέσθαι. Γράφει γοῦν Καρύστιος ὁ
[11, 468]	ὁ ἐπὶ Πελίᾳ ἀγὼν ἐτέθη.	Βέλτιον	δὲ λέγειν, φησὶν ὁ Δίδυμος
[11, 508]	παρ´ ἑτέρων ταῦτα λαβεῖν ἢ	βέλτιον	λεχθέντα ἢ μὴ χεῖρον. Καὶ
[11, 485]	ἔστι λάψαι, τουτέστιν ἁθρόως πιεῖν,	κατεναντίον	τῷ λεγομένῳ βομβυλιῷ. Φησὶν γάρ
[11, 497]	δεῦτ´ ἴδετ´ Ἀρσινόης, ὀρχηστὴν Βησᾶν	Αἰγύπτιον·	ὃς λιγὺν ἦχον σαλπίζει κρουνοῦ
[11, 486]	Ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· (Ἡ διαπινομένη	Καλλίστιον	ἀνδράσι, θαῦμα κοὐ ψευδές, νῆστις
[11, 461]	Ἡρακλῆς λαβὼν Εὔρυτον καὶ τὸν	υἱὸν	ἔκτεινε φόρους πρήσσοντας παρ´ Εὐβοέων.
[11, 474]	Στράτων. Ὡς ἐς καλὸν τὸν	υἱὸν	εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον πρῶτος λέγω
[11, 472]	ὄψει γὰρ αὐτός. {Β. Βασιλέως	υἱὸν	λέγεις Καρῶν ἀφῖχθαι δηλαδὴ Πιξώδαρον.
[11, 466]	Καὶ ὁ Πρίαμος δὲ τὸν	υἱὸν	λυτρούμενος τοῖς ἐπισημοτάτοις κειμηλίοις καὶ
[11, 475]	δ´ αὐτὸ οἷόν ἐστι τὸ	σκαφίον.	(ΚΕΛΕΒΗ. Τούτου τοῦ ἐκπώματος Ἀνακρέων
[11, 499]	λέγει δ´ ἐπὶ τοῦ Ἡρακλέους·	(Σκύφιον	δὲ λαβὼν δέπας ἔμμετρον ὡς
[11, 499]	παρὰ Φόλῳ τῷ Κενταύρῳ ποτήριον	σκύφιον	δέπας καλεῖ ἐν ἴσῳ τῷ
[11, 484]	Δαιταλεῦσι· Συβαρίτιδάς τ´ εὐωχίας, καὶ	Χῖον	ἐκ Λακαινᾶν (κυλίκων) μέθυ ἡδέως
[11, 503]	ἐφ´ οὗ ἵσταται τὸ ποτήριον.	ΩΙΟΝ.	Δίνων ἐν γʹ Περσικῶν φησιν
[11, 466]	τὸν Παριανὸν Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ, θηρίκλειον	Ῥοδιακόν,	οὗ περὶ τῆς ἰδέας Σωκράτης
[11, 500]	δεδήλωκε. Προείρηται δὲ τὸ μαρτύριον.	ΥΣΤΙΑΚΟΝ	ποτήριον ποιὸν Ῥίνθων ἐν Ἡρακλεῖ·
[11, 465]	ἑοῖο τιμήεντα γέρα, μέγα οἳ	κακὸν	ἔμπεσε θυμῷ, ~(αἶψα δὲ παισὶν
[11, 499]	Λάγυνον ἔχω κενόν, ὦ γραῦ,	θύλακον	δὲ μεστόν. Λυγκεὺς δ´ ὁ
[11, 481]	ἐξ οὗπερ ἔπιον ἐκ τοιαύτης	φάρμακον.	Εἰς τὴν ἐμὴν νῦν ἔγχεον
[11, 466]	ἄμυστιν οἰνοποτεῖν, ἀλλὰ τῷ πόματι	φάρμακον	ὑγείας ἐγκιρνάναι τὸν λόγον. (Ὅτι
[11, 486]	τὴν μέλην, Συρίσκε, ταυτηνὶ λαβὼν	ἔνεγκον	ἐπὶ τὸ μνῆμ´ ἐκείνῃ, μανθάνεις;
[11, 489]	τοῦ ποτηρίου φέροντα τὸν ὅλον	ὄγκον	(καὶ) κατὰ μείζονα κυκλοειδῆ περιγραφὴν
[11, 495]	Λέξεσι τὸ ξύλινον ποτήριον ἀποδίδωσι.	~(ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΝ.	Ποσειδώνιος ὁ φιλόσοφος ἐν ἕκτῃ
[11, 483]	γράφει οὕτως· Ἀλλὰ μὴν ὅτι	ἀρχαικὸν	ἦν τὸ τοιοῦτον (δὲ) τῆς
[11, 482]	κυμβίοισι πεπολέμηκ´ Εὐριπίδης, οὐ τὸν	τραγικὸν	λέγει ποιητήν, ἀλλά τινα ὁμώνυμον
[11, 479]	ἐστὶν ὁ ποιήσας τὸν ἐπιγραφόμενον	Ἑλλαδικὸν	περὶ τοῦ ἐν Ὀλυμπίᾳ λέγων
[11, 466]	φέρε δ´ ἀνθεμεῦντας ἡμῖν στεφάνους	ἔνεικον,	ὡς δὴ πρὸς Ἔρωτα πυκταλίζω.
[11, 469]	πρὸς θεῶν; ~{Α. Ῥυτὸν (δίκρουνον	ἡλίκον	τι τρεῖς χωρεῖν χοᾶς, Ἄλκωνος
[11, 473]	ἔτι· Ἅμα δὲ λαβοῦς´ ἠφάνικε	πηλίκον	τινὰ οἴεσθε μέγεθος ἀρεσιαν μέγαν
[11, 470]	γεγονὼς τοῖς χρόνοις κατὰ τὸν	κωμικὸν	Ἀριστοφάνη. Μνημονεύει δὲ τῆς κύλικος
[11, 464]	δὲ τούτοις καὶ Φερεκράτη τὸν	κωμικόν	ὅτι μέχρι τῆς καθ´ ἑαυτὸν
[11, 462]	κύλικας ἦσαν. (Οἶδα δὲ καὶ	Ἑλλάνικον	ἐν Ἐθνῶν Ὀνομασίαις λέγοντα (ὅτι
[11, 475]	ὁ Κολοφώνιος ἐν ταῖς Γλώσσαις	ποιμενικὸν	ἀγγεῖον μελιτηρὸν τὴν κελέβην εἶναι.
[11, 503]	καὶ κωμῳδεῖν τὸν ψυγέα ὡς	ξενικὸν	ὄνομα. Εὔφρων ἐν Ἀποδιδούσῃ· Ἐπὰν
[11, 498]	παντός, οὐκ εὖ· ὅτε γὰρ	ἀρσενικόν	ἐστιν ὁ σκύφος, ὡς λύχνος,
[11, 500]	γὰρ οὐδὲν ἐν τῷ τρόπῳ	Λακωνικὸν	οὐδ´ ἁπλοῦν ἔχων, ἀλλὰ πολὺ
[11, 483]	καλεῖν κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' (ΚΩΘΩΝ	Λακωνικὸν	ποτήριον, οὗ μνημονεύει Ξενοφῶν ἐν
[11, 466]	λβʹ Λαγυνοθήκη ἀργυρᾶ μία. Οἰνοφόρον	βαρβαρικὸν	ἀργυροῦν ποικίλον ἕν. Ἄλλα ποτήρια
[11, 461]	πολλὰ ἐγαλακτοπότει. Ἢ τάχα καὶ	βαρβαρικὸν	ἦν τὸ ἔκπωμα, εἴπερ μέγα
[11, 468]	Ἄχραντον δὲ πυρὶ παρὰ τὸ	Ὁμηρικόν·	(Ἄπυρον κατέθηκε λέβητα, τὸ ἐπιτήδειον
[11, 477]	τοῖς περὶ τοῦ Κύκλου (τὸ	Ὁμηρικὸν	κισσύβιον κυμβίον ἔφη γράφων οὕτως·
[11, 502]	προπίομαι. Ἐκαλεῖτο δὲ καὶ τὸ	ἑταιρικὸν	συνευωχούμενον φιλοτήσιον. Ἀριστοφάνης· Ἐπτάπους γοῦν
[11, 478]	Τὸ δὲ κόνδυ ἐστὶ μὲν	Περσικόν,	τὴν δὲ ἀρχὴν ἣν Ἕρμιππος
[11, 497]	εἶναι οὕτως καλούμενον. Ἐστὶ δὲ	Περσικόν.	(Φιλήμων δ´ ἐν τῇ Χήρᾳ
[11, 488]	μὲν ἕνα πυθμένα ἔχειν τὸν	φυσικὸν	καὶ συγκεχαλκευμένον τῷ ὅλῳ ποτηρίῳ,
[11, 489]	συννεύειν συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ τὸν	φυσικὸν	τοῦ ποτηρίου πυθμένα, ὥστε ὑπὸ
[11, 477]	τὰ Αἰγύπτια κιβώρια. (ΚΟΝΔΥ ποτήριον	Ἀσιατικόν.	Μένανδρος Κόλακι· Κοτύλας χωροῦν δέκα
[11, 466]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν ποτήριον	γραμματικὸν	ἀνακείμενον ἐν Καπύῃ τῆς Καμπανίας
[11, 467]	ἐν Νεοττίδι οὕτως· (Μισῶ κάκιστον	γραμματικὸν	ἔκπωμ´ ἀεί. Ἀτὰρ ὡς ὅμοιον
[11, 466]	ὅμοιον τοῖς μακροτέροις τῶν σκύφων.	(ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΝ	ΕΚΠΩΜΑ τὸ γράμματα ἔχον ἐγκεχαραγμένα.
[11, 491]	καὶ Ὅμηρον τὰς Πλειάδας κατὰ	ποιητικὸν	νόμον Πελειάδας ὠνομακέναι. (Ἀποδεδειγμένου οὖν
[11, 493]	τοῦ ὃς ὑποτακτικοῦ παραλαμβάνει τὸ	προτακτικὸν	ὅ, οἷον· Ἔνθα δὲ Σίσυφος
[11, 490]	γὰρ τοῦτο τῆς ἑτέρας τροφῆς	δεκτικὸν	ἀγγεῖον. (Διὸ καὶ τῷ Διὶ
[11, 492]	δέπας ἀμφοτέρων τῶν τροφῶν ἐστιν	δεκτικόν.	Κυκεὼν γὰρ ἐν αὐτῷ γίνεται·
[11, 494]	συνήθεια οὕτως καλεῖ τὸ ὄξους	δεκτικὸν	σκεῦος· ἐστὶ δὲ καὶ ὄνομα
[11, 502]	φησὶ θέσθαι Ἀργείους καὶ Αἰγινήτας	Ἀττικὸν	μηδὲν προσφέρειν πρὸς τὰς θυσίας
[11, 466]	καὶ Μῦς, οὗ εἴδομεν σκύφον	Ἡρακλεωτικὸν	τεχνικῶς ἔχοντα Ἰλίου ἐντετορευμένην πόρθησιν,
[11, 483]	ἐν γυλιῷ. Οὗ δὲ ἕνεκα	στρατιωτικόν,	πολλάκις ἀνάγκη ὕδωρ πίνειν οὐ
[11, 471]	ἐκνενιμμένην, κισσῷ κάρα βρύουσαν, ἐπικαλούμενοι	(εἷλκον	Διὸς σωτῆρος. Ἀραρὼς δ´ ἢ
[11, 475]	Κήρυκας ἀθανάτοισι φέρειν μέλανος οἴνοιο	ἀσκὸν	ἐνίπλειον κελέβειόν θ´ ὅττι φέριστον
[11, 491]	πατρὸς μέγιστον ἆθλον οὐρανοῦ στέγῃ	κλαίεσκον,	ἔνθα νυκτέρων φαντασμάτων ἔχουσι μορφὰς
[11, 473]	καπηλείῳ πίνοντος Εἶθ´ ὁρῶ τὸν	Ἑρμαίσκον	τῶν ἁδρῶν τούτων τινὰ κάνθαρον
[11, 473]	κτησίου σημεῖα ἱδρύεσθαι χρὴ ὧδε·	καδίσκον	καινὸν δίωτον ἐπιθηματοῦντα στέψαι τὰ
[11, 466]	πλεῖστον δὲ εἰς τοὺς κοττάβους	κατανήλισκον.	(Ἔνδοξοι δὲ τορευταὶ Ἀθηνοκλῆς, Κράτης,
[11, 496]	κεραμεοῦν βεμβικῶδες ἑδραῖον ἡσυχῇ, ὃ	κοτυλίσκον	ἔνιοι προσαγορεύουσιν, ὥς φησι Πάμφιλος.
[11, 479]	ἐκ Νεφελῶν Ἀριστοφάνους· Μηδὲ στέψω	κοτυλίσκον.	Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι τὴν κοτύλην
[11, 466]	ἀπ´ ἀγκύλης ἵησι τοῖς νεανίαις,	λευκὸν	ἀντείνουσα πῆχυν. Ἐντεῦθεν ἐννοοῦμεν τοὺς
[11, 476]	μελιηδέος οἴνου, ἐσσυμένως ἀπὸ μὲν	λευκὸν	γάλα χερσὶ τραπεζᾶν ὤθεον, αὐτόματοι
[11, 493]	τούτων· Οἴσετε δ´ ἄρν´ ἕτερον	λευκόν,	ἑτέρην δὲ μέλαιναν. Ἔπειτα δὲ
[11, 508]	Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους καὶ τὸν	Ζάλευκον	τοὺς Θουρίους, καὶ αὐτόν, εἴπερ
[11, 508]	Λαμψακηνοὶ καὶ τὰ χρήματα ἀποδόντες	ἐξέβαλον.	~(Τίμαιος δ´ ὁ Κυζικηνός, ὡς
[11, 481]	{Α. Γλίσχρον γέ μοὐστὶ τὸ	σίαλον	νὴ τὼ θεώ. {Β. Εἰ
[11, 495]	ζαθέων πιθακνῶν ἀφύσσοντες ὄλπαις οἶνον	ὑπερφίαλον	κελαρύζετε. Νυνὶ δὲ τὸ μὲν
[11, 466]	φιάλην εἶναι, τὸ δ´ ἀμφικύπελλον	ὑπερφίαλον,	τὸ ὑπερήφανον καὶ καλόν. Εἰ
[11, 466]	ὦτα εἶχε δῆλον· Ἦτοι ὃ	καλὸν	ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε χρύσεον ἄμφωτον.
[11, 482]	καὶ ὁ ποιητής· Ἦτοι ὃ	καλὸν	ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν χρύσεον ἄμφωτον.
[11, 505]	Γοργίας, ἔφη ὁ Γοργίας· Ἦ	καλόν	γε αἱ Ἀθῆναι (καὶ) νέον
[11, 465]	θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα χρύσεον ἔμπλησεν	καλὸν	δέπας ἡδέος οἴνου. Αὐτὰρ ὅ
[11, 466]	αὐτὸ πάλιν· Δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ	καλὸν	δέπας. Φησὶν οὖν Ἀσκληπιάδης ὁ
[11, 466]	ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον, τὸ ὑπερήφανον καὶ	καλόν.	Εἰ μὴ ἄρα τὸ ποικίλον
[11, 474]	ἡμῖν, ὦ Στράτων. Ὡς ἐς	καλὸν	τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον
[11, 466]	τῆς Μηθύμνης οἰκουμένης παραγενέσθαι τὸν	Ἔναλον	καὶ διηγεῖσθαι τὸν τρόπον, καὶ
[11, 468]	ἔκπωμα εἶναι· ἐστὶ δὲ χαλκίον	ἐκπέταλον	λεβητῶδες, ἐπιτηδείως ἔχον πρὸς ὑδάτων
[11, 501]	λέγει, ἀλλὰ χαλκίον τι (καὶ)	ἐκπέταλον	λεβητῶδες, ἴσως δύο ὦτα ἔχον
[11, 496]	καὶ ἐλαίου βραχύ. ΠΕΤΑΧΝΟΝ ποτήριον	ἐκπέταλον,	οὗ μνημονεύει Ἄλεξις ἐν Δρωπίδῃ·
[11, 494]	ἄλλο τι ἂν εἴη ἢ	ἐκπέταλον	ποτήριον. Μνημονεύει δὲ τοῦ ὀξυβάφου
[11, 466]	φησίν, οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τὴν	ὕαλον	μεταρρυθμίζοντες πολλαῖς καὶ ποικίλαις ἰδέαις
[11, 502]	Ἀλθαίᾳ ἔφη· ~(Λαβοῦσα πλήρη χρυσέαν	μεσόμφαλον	φιάλην. Τελέστης δ´ ἄκατον ὠνόμαζέ
[11, 466]	δὲ ἔργον Ἰλίου αἰπεινᾶς, ἃν	ἕλον	Αἰακίδαι. (Ὅτι κλεινοὶ λέγονται παρὰ
[11, 484]	τῷ λουτρῷ καὶ εἰς τὴν	πύελον	κατακλίθητι σφόδρα εἰς θερμὸν ὕδωρ.
[11, 507]	οὐ φήσει πάθος εἶναι φιλοδοξίας;	δῆλον	δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐξ ὧν
[11, 476]	Ὅτι δὲ τοῖς κέρασιν ἔπινον	δῆλον	ἐκ τοῦ καὶ μέχρι νῦν
[11, 490]	ἐνδοξότατον τῶν ἀπλανῶν ἄστρων ὑπείληφε,	δῆλον	ἐκ τοῦ προτάττειν αὐτὰς κατὰ
[11, 466]	Ὅτι δὲ δύο ὦτα εἶχε	δῆλον·	Ἦτοι ὃ καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι
[11, 506]	καὶ δυσμενὴς ἦν πρὸς ἅπαντας,	δῆλον	καὶ ἐκ τῶν ἐν τῷ
[11, 495]	ὁ παῖς γὰρ ἐμπεσὼν κατήραξε,	δῆλον,	οἶμαι, ποιῶν ὅτι ποτήριον μὲν
[11, 496]	προχοίδας εἰσφέρεσθαι εἰς τὰ συμπόσια,	(δῆλον	ὅτι νομίζοντες τὸ μὴ ὑπερπίνειν
[11, 475]	τὰ πέντε δ´ οἴνου κυάθους.	Ἄδηλον	δὲ πότερον εἶδός ἐστι ποτηρίου
[11, 483]	μὲν οὖν τὸ μὴ λίαν	κατάδηλον	εἶναι τὸ πόμα· εἶτα ἄμβωνας
[11, 467]	τ´ ἀοιδὰ καὶ τὸ σὰν	κίβδηλον	ἀπὸ στομάτων. Μνημονεύει δὲ τοῦ
[11, 473]	τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας τὸν	κάπηλόν	μοι χόα ὀβολοῦ παραθεῖναί θ´
[11, 483]	κώθωνος ἐκ στρεψαύχενος πίοιμι τὸν	τράχηλον	ἀνακεκλασμένη; Ἄλεξις Ἐρίθοις· Εἶτα τετρακότυλον
[11, 479]	~(Ἀπολλόδωρος δὲ ποτηρίου τι γένος	ὑψηλὸν	καὶ ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ τὸ
[11, 468]	δακτυλωτόν, ἄχραντον πυρί, Πελίου μὲν	ἆθλον,	Κάστορος δ´ ἔργον ποδῶν. Ἐπιγένης
[11, 466]	τοῦ Ἀρκάδος ποτήριον, ὃ σοφίας	ἆθλον	ὁ Βαθυκλῆς τῷ κριθέντι ἀρίστῳ
[11, 491]	Ἄτλαντος παῖδες ὠνομασμέναι πατρὸς μέγιστον	ἆθλον	οὐρανοῦ στέγῃ κλαίεσκον, ἔνθα νυκτέρων
[11, 471]	ἀνδρικὴν τῶν θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν παρα,	κωθωνόχειλον,	ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν, εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν,
[11, 466]	ἀργυρᾶ μία. Οἰνοφόρον βαρβαρικὸν ἀργυροῦν	ποικίλον	ἕν. Ἄλλα ποτήρια παντοδαπὰ μικρὰ
[11, 475]	μοι φράσον. {Β. Θύρσον, κροκωτόν,	ποικίλον,	καρχήσιον. Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι μέσην
[11, 477]	ἀλλ´ ἢ δαπίδιον ἓν ἀγαπητὸν	ποικίλον,	~Πέρσας ἔχον καὶ γρῦπας ἐξώλεις
[11, 466]	καλόν. Εἰ μὴ ἄρα τὸ	ποικίλον	τῇ κατασκευῇ ἄλεισον θέλει τις
[11, 479]	καὶ ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ τὸ	κοῖλον	κοτύλην, φησίν, ἐκάλουν οἱ παλαιοί,
[11, 466]	ποτοῦ ἵησιν εὐθὺς κύλικος εἰς	κοῖλον	κύτος· ἔπειτ´ ἄκρατον κοὐ τεταργανωμένον
[11, 479]	ὡς καὶ τὸ τῶν χειρῶν	κοῖλον·	ὅθεν καὶ κοτυλήρυτον αἷμα τὸ
[11, 470]	πρὸς τὰς ἀνατολάς, αἰνισσόμενος τὸ	κοῖλον	τοῦ ποτηρίου. Λέγει δ´ οὕτως·
[11, 479]	ποτηρίου τι γένος ὑψηλὸν καὶ	ἔγκοιλον.	Πᾶν δὲ τὸ κοῖλον κοτύλην,
[11, 485]	ἐκήλησεν Καλλίστρατος υἷας Ἀχαιῶν, κέρμα	φίλον	διαδούς, ὅτε συμμαχίαν ἐρέεινεν· οἶον
[11, 497]	θαλίης, Νεῖλος ὁκοῖον ἄναξ μύσταις	φίλον	ἱεραγωγοῖς εὗρε μέλος θείων πάτριον
[11, 466]	δὲ ποτήριον οὖς οὐκ ἔχον.	ΑΡΟΚΛΟΝ	ἡ φιάλη παρὰ τῷ Κολοφωνίῳ
[11, 489]	σύμμετρον, τὸν δὲ κατ´ ἐλάττω	κύκλον	συνεχόμενον ἐν τῷ μείζονι, καθ´
[11, 482]	παραπλήσιον ἦν ταῖς πέλλαις, συνηγμένον	μᾶλλον	εἰς τὴν κυφότητα· ἢ ἀμφικύπελλα
[11, 461]	ἑτέραν ἡδονὴν ταύτης καλλίω οὐδὲ	μᾶλλον	εὐχερῆ καταφεύγουσιν εἰκότως ἐπὶ τὸν
[11, 466]	Καὶ οἱ πολλοὶ ἐπὶ τούτῳ	μᾶλλον	ἐφρόνουν μέγα ἢ ἐπὶ τῷ
[11, 494]	(τὸ δ´ ὄξος οἶνον αὑτὸ	μᾶλλον	θατέρου. (ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ μέλλοντες ἀποκείρειν
[11, 461]	πλήκτας τοὺς ἥρωας νομίζουσι καὶ	μᾶλλον	νύκτωρ ἢ μεθ´ ἡμέραν. Ὅπως
[11, 506]	ἔχει καὶ τὸν Καλλίου βίον	μᾶλλον	τῶν Εὐπόλιδος Κολάκων. Ἐν δὲ
[11, 480]	Συνωνύμοις οὕτως γράφει· Ἄλεισον, ποτήριον,	κύπελλον,	ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ, κώθων, καρχήσιον,
[11, 477]	σκύφον κισσύβιον καλεῖν· Μαρσύας δὲ	κύπελλον	καὶ τὸ ξύλινον ποτήριον. Εὔμολπος
[11, 474]	τὴν μὲν οἰνοχόην καὶ τὸ	κύπελλον	λίθινα, χρυσῷ τὰ χείλη περιτεραμνίσας,
[11, 482]	χθόνα; Κύββα ποτήριον Ἀπολλόδωρος Παφίους.	(ΚΥΠΕΛΛΟΝ.	Τοῦτο πότερόν ἐστιν ταὐτὸν τῷ
[11, 466]	κυρτόν. (Ἀνίκητος δὲ τὸ μὲν	κύπελλόν	φησι φιάλην εἶναι, τὸ δ´
[11, 466]	μεγάλου συγκολυμβήσαντα αὐτὸν ἐκβῆναι (ἔχοντα	κύπελλον	χρυσοῦ οὕτω θαυμασίου ὡς τὸν
[11, 482]	ἀπὸ γὰρ τῆς κυφότητος τὸ	κύπελλον,	ὥσπερ καὶ τὸ ἀμφικύπελλον, (ἢ
[11, 466]	ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε χρύσεον ἄμφωτον.	ἀμφικύπελλον	δὲ λέγων αὐτὸ οὐδὲν ἄλλο
[11, 482]	τὸ κύπελλον, ὥσπερ καὶ τὸ	ἀμφικύπελλον,	(ἢ ὅτι παραπλήσιον ἦν ταῖς
[11, 498]	δ´ ἐν χερσὶ τίθει δέπας	ἀμφικύπελλον.	Καὶ ἐν Ἰλιάδι· Πλησάμενος δ´
[11, 482]	τὸ δέπας καὶ τὸ ἄλεισον	ἀμφικύπελλον,	οὕτω (δὲ) καὶ τοῦτο, κυφὸν
[11, 466]	φησι φιάλην εἶναι, τὸ δ´	ἀμφικύπελλον	ὑπερφίαλον, τὸ ὑπερήφανον καὶ καλόν.
[11, 466]	ὅτι ἦν ἀμφίκυρτον. Σιληνὸς δὲ	ἀμφικύπελλόν	φησι τὸ μὴ ἔχον ὦτα.
[11, 495]	καὶ τῶν τότ´, ὡς λέγουσι,	πολλὸν	ἀνθρώπων (ἐὼν ἄριστος, ἔλαβε πελλίδα
[11, 464]	πίνοντι. {Β. Τὸν ἐπιδέξια λέγειν;	Ἄπολλον,	ὡσπερεὶ τεθνηκότι. (Παραιτητέον δ´ ἡμῖν
[11, 489]	οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα τὸν	ὅλον	ὄγκον (καὶ) κατὰ μείζονα κυκλοειδῆ
[11, 467]	(τὸ δὲ ῥῶ διὰ τὸ	εὔκολον	πολλάκις παραλαμβάνουσι. Καὶ τοὺς ἵππους
[11, 507]	μήτ´ αἴσθησις, εἰ καὶ τὸ	σύνολον	ἦμεν, τίς χάρις ταύτης τῆς
[11, 499]	δ´ ἐστὶν ὁμοίως ἀγγεῖον ξύλινον	στρογγύλον	γάλα καὶ ὀρὸν δεχόμενον, (ὡς
[11, 466]	γέ σοι πρώτιστον. Ἦν γὰρ	στρογγύλον,	μικρὸν πάνυ, παλαιόν, ὦτα συντεθλασμένον
[11, 471]	ἐμέ, Θεολύτη, παρὰ τὸν νέον	ξύνδουλον.	Οὑτωσὶ καλῶς. {ΘΕΟΛ. Σπινθὴρ τάλας,
[11, 478]	Διόδωρος δὲ τὸν παρά τισι	κότυλον	κοτύλην ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον
[11, 478]	αὐτοῦ καὶ Ἴων ὁ Χῖος	Κότυλον	οἴνου πλέων» λέγων. (Ἕρμιππος δὲ
[11, 478]	καί τισι τῶν Ἰώνων λεγόμενον	κότυλον,	ὃν ὅμοιον ὄντα τῷ προειρημένῳ
[11, 478]	δὲ ἐν Θεοῖς· Τόν τε	κότυλον	πρῶτον ἤνεγκ´ ἐνέχυρον τῶν γειτόνων.
[11, 478]	Πλάτων ἐν Διὶ κακουμένῳ Τὸν	κότυλον	φέρει φησί, καὶ Ἀριστοφάνης ἐν
[11, 472]	ἐρρωμένως. Θεόφιλος δ´ ἐν Βοιωτίᾳ·	Τετρακότυλον	δὲ κύλικα κεραμέαν τινὰ τῶν
[11, 483]	τράχηλον ἀνακεκλασμένη; Ἄλεξις Ἐρίθοις· Εἶτα	τετρακότυλον	ἐπεσόβει κώθωνά μοι, παλαιὸν οἴκων
[11, 472]	Καὶ ἐν Μηναγύρτῃ· Προπίνων θηρίκλειον	τρικότυλον.	Καὶ Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ· Τῆς
[11, 502]	ψυκτῆρα. Ἄλεξις ἐν Εἰσοικιζομένῳ φησὶ	Τρικότυλον	ψυγέα. Διώξιππος Φιλαργύρῳ· Παρ´ Ὀλυμπίχου
[11, 494]	αὑτοῦ πτεροῖς» κατὰ τὸν θαυμάσιον	Αἰσχύλον	ἁλίσκῃ, ἀπροσδιονύσους λύσεις πραγματευόμενος. (ΟΛΜΟΣ
[11, 502]	προσφέρειν πρὸς τὰς θυσίας μηδὲ	κέραμον,	ἀλλ´ ἐκ χυτρίδων ἐπιχωρίων τὸ
[11, 466]	καὶ βουλομένῳ ἴδιόν τινα εὑρέσθαι	κέραμον	διὰ τὸ πολὺν ἐξάγεσθαι τὸν
[11, 471]	σκεῦος οὐδεπώποτε· (καθαρώτερον γὰρ τὸν	κέραμον	εἰργαζόμην ἢ Θηρικλῆς τὰς κύλικας,
[11, 503]	ὁ Μιλήσιος· Ἔνθα ποτ´ ἔσται	ἐμὸν	ψυκτήριον, ὄρχαμε λαῶν. (ΩΙΔΟΣ. Οὕτως
[11, 460]	(Ἀριστοφάνης ἐν Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα	κοάλεμον	αἱματοπώτην. Κἀν τῷ αὐτῷ δὲ
[11, 463]	παρὰ πλέῳ οἰνοποτάζων νείκεα καὶ	πόλεμον	δακρυόεντα λέγῃ, ἀλλ´ ὅστις Μουσέων
[11, 506]	σιωπῶ· ὅτι δὲ τὸν Ἀθηναίων	δῆμον	εἰκαῖον εἴρηκε κριτὴν (ἔτι τε
[11, 506]	ὀρτυγοκόπον, καὶ τὸν τῶν Ἀθηναίων	δῆμον	εὐπρόσωπον μὲν εἶναι, δεῖν δ´
[11, 460]	Αὐτολύκῳ ἐλθόντι (Ἰθάκης ἐς πίονα	δῆμον»	ἡ τροφὸς καθημένῳ δηλονότι οὕτως
[11, 500]	καὶ Χρυσῆν φιάλην καὶ δίπλακα	δημόν	~(οὐ τὸ ποτήριον λέγει, ἀλλὰ
[11, 506]	προδόντα. Ἐν δὲ τῷ Εὐθυδήμῳ	Εὐθύδημον	καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον
[11, 469]	κυμβία, ῥυτὰ τέτταρα, ἡδυποτίδας τρεῖς,	ἡθμὸν	ἀργυροῦν. Σῆμος δ´ ἐν πέμπτῃ
[11, 480]	πιεῖν, ἔγχει τ´ ἐπιθεὶς τὸν	ἡθμόν.	Ταῦτα δ´ ἐστὶ κεράμεα ποτήρια
[11, 491]	γενήσονται γὰρ οὕτως ηʹ τὸν	ἀριθμόν·	ἀλλ´ ἐπείπερ ἔσχισται μὲν ἑκάτερον
[11, 492]	ἐνίεσθαι χάριν τοῦ σῴζειν τὸν	ἀριθμὸν	αὐτῶν, ποιητικῶς αἰνιττόμενος ὅτι τῶν
[11, 491]	δοιαὶ σημαίνει καὶ τὸ κατ´	ἀριθμὸν	εἶδος, τὸ δύο, οἷον· Δοιοὺς
[11, 466]	χρυσόκολλα καὶ πανάργυρα ἐκπώματ´, εἰς	ἀριθμὸν	ἑξήκοντα δίς. Ποσειδώνιος δ´ ἐν
[11, 491]	συμφυὲς καὶ τὸ συνεζευγμένον κατ´	ἀριθμόν,	ὡς ἐντούτοις· Δοιοὺς δ´ ἄρ´
[11, 469]	διὰ τὰ βάρη χαλκευσαμένων τὸν	ῥυθμὸν	τοῦτον, Ῥοδίων δὲ διὰ τὴν
[11, 496]	περὶ Περσῶν) Ἦν δὲ αὐτοῖς	νόμιμον	μὴ προχοίδας εἰσφέρεσθαι εἰς τὰ
[11, 478]	κόνδυος ἀργυφέοιο (νέκταρ ἐπ´ ἀλλοδαπὴν	οἶμον	ἔβαινε πόδα. ΚΟΝΩΝΕΙΟΣ. Ἴστρος ὁ
[11, 466]	πρὸς τὴν τῶν κοττάβων παιδιὰν	χρήσιμον.	Κρατῖνος· Πιεῖν δὲ θάνατος οἶνον,
[11, 494]	οὕτως· Ἀλβατάνης δὲ στρεπτὸν καὶ	ὅλμον	χρυσοῦν. Ὁ δὲ ὅλμος ἐστὶ
[11, 476]	ἀλλήλους καὶ κατὰ τὸν Θρᾴκιον	νόμον	κέρατα οἴνου προὔτεινον. ἐν δὲ
[11, 491]	Ὅμηρον τὰς Πλειάδας κατὰ ποιητικὸν	νόμον	Πελειάδας ὠνομακέναι. (Ἀποδεδειγμένου οὖν τοῦ
[11, 502]	ἐν τῇ πέμπτῃ τῶν Ἱστοριῶν	νόμον	φησὶ θέσθαι Ἀργείους καὶ Αἰγινήτας
[11, 467]	σίγμα λέγειν παρῃτοῦντο διὰ τὸ	σκληρόστομον	εἶναι καὶ ἀνεπιτήδειον αὐλῷ· (τὸ
[11, 483]	ἐγχείτω λαβὼν πυριγενῆ κυκλοτερῆ βραχύωτον	παχύστομον	κώθωνα παῖδα φάρυγος. Θεόπομπος Στρατιώτισιν·
[11, 484]	τοῖς οἴνοις· ὑγρὸν γὰρ καὶ	θερμὸν	ὁ οἶνος· τὸ δὲ ἀφ´
[11, 484]	τὴν πύελον κατακλίθητι σφόδρα εἰς	θερμὸν	ὕδωρ. Πολέμων δ´ ἐν πέμπτῳ
[11, 498]	πάλιν· Καὶ τότε Μάντης μὲν	δεσμὸν	βοὸς αἴνυτο χερσίν, Ἴφικλος δ´
[11, 486]	ὁ γραμματικὸς ὅτι τὸν τοιοῦτον	σχηματισμὸν	ἀπὸ κυρίων ὀνομάτων οὐκ ἄν
[11, 489]	διαταξάμενοι τοῖς ἀνθρώποις, πειθόμενοι τὸν	κόσμον	εἶναι σφαιροειδῆ, λαμβάνοντες ἔκ τε
[11, 478]	ἔγχεον ἐς σφέτερον δέμας οὐδένα	κόσμον,	ἔρωτι βιαζόμεναι μέλανος οἴνου ἀκράτου.
[11, 507]	Πατρόκλου ψυχὴ Ἄιδόσδε κατῆλθεν ὃν	πότμον	γοόωσα, λιποῦς´ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην.
[11, 482]	τραγικὸν λέγει ποιητήν, ἀλλά τινα	ὁμώνυμον	αὐτῷ, ἤτοι φίλοινόν τινα ἢ
[11, 505]	ὁ Γοργίας αὐτὸς ἀναγνοὺς τὸν	ὁμώνυμον	αὑτῷ διάλογον πρὸς τοὺς συνήθεις
[11, 485]	αὐτός· Τὸ δ´ αἷμα λέλαφας	τοὐμόν,	ὦναξ δέσποτα, οἷον ἅθρουν μ´
[11, 495]	μέρει φησίν· Ἐκ πελλίδος δὲ	τάργανον	κατηγυίης χωλοῖσι δακτύλοισι τἠτέρῃ σπένδει,
[11, 471]	καὶ Διὸς σωτῆρος ἦλθε Θηρίκλειον	ὄργανον,	τῆς τρυφερᾶς ἀπὸ Λέσβου σεμνογόνου
[11, 469]	ᾧ διέπλευσεν (ὁ Ἡρακλῆς τὸν	Ὠκεανὸν	εἶναι μέν φησιν Ἡλίου, λαβεῖν
[11, 470]	καὶ αὐτῷ, ἐπὴν ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς	ὠκεανὸν	προλιποῦς´ οὐρανὸν εἰσαναβῇ· (τὸν μὲν
[11, 466]	Στησίχορος ποτηρίῳ διαπλεῖν φησι τὸν	ὠκεανόν,	ᾧ καὶ τὸν Ἡρακλέα περαιωθῆναι
[11, 490]	τρεῖν δ´ ἐστὶ τὸ εὐλαβεῖσθαι.	Πιθανὸν	δ´ ἐστὶ τὸ ἐπίθετον καὶ
[11, 468]	κατασκευῆς Θεόπομπος ἱστορεῖ Ἐξ ὧν	πιθανὸν	καὶ αὐτὸν ἐσχηκέναι. Πλησίον δὲ
[11, 466]	δὲ φιαλῶδες ποτήριον κατὰ τὸν	Παριανὸν	Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ, θηρίκλειον Ῥοδιακόν, οὗ
[11, 468]	Αὑτὸν πενθοῦντι· Εἰ δ´ οὐχ	ἱκανόν	σοι, τὸν ἐλέφανθ´ ἥκει φέρων
[11, 470]	ἐπὴν ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς ὠκεανὸν προλιποῦς´	οὐρανὸν	εἰσαναβῇ· (τὸν μὲν γὰρ διὰ
[11, 466]	ἅπαντα χρυσᾶ, Τρόφιμε, νὴ τὸν	Οὐρανόν,	ὑπερήφανα. Ἐγὼ μὲν (γὰρ) ἐξέστην
[11, 471]	Ἱππεῖ· Καὶ θηρίκλειός τις κύλιξ,	στέφανον	κύκλῳ ἔχουσα χρυσοῦν· οὐ γὰρ
[11, 466]	τὸ δ´ ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον, τὸ	ὑπερήφανον	καὶ καλόν. Εἰ μὴ ἄρα
[11, 466]	τῷ Ποσειδῶνι εἰς τὸ πέλαγος	παρθένον,	γράφει καὶ ταῦτα· Μυθολογοῦσι δὲ
[11, 473]	παῖζε, Ἡδύλε» Μισῶ ζῆν ἐς	κενόν,	οὐ μεθύων. Καὶ ἐν ἄλλῳ·
[11, 472]	πλήρης, ἀφρίζων· ὃν λαβὼν ἐγὼ	κενὸν	τρίψας, ποήσας λαμπρόν, ἀσφαλῆ βάσιν
[11, 499]	Δίφιλος ἐν Ἀνασῳζομένοις· Λάγυνον ἔχω	κενόν,	ὦ γραῦ, θύλακον δὲ μεστόν.
[11, 465]	τὸν οἶνον αὐξάνει τὸ ὕδωρ	κιρνάμενον.	Ἡσθέντες οὖν τῇ κράσει ἐν
[11, 479]	τὸ ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶν ἀρυσθῆναι	δυνάμενον.	Καὶ ἐν κοτύλῃ δέ τις
[11, 505]	πρὸ Πλάτωνος διαλόγους γεγραφέναι τὸν	Ἀλεξαμενόν.	Διαβάλλει δὲ ὁ Πλάτων καὶ
[11, 465]	τῷ ὕδατι τότε πρῶτον ἐπόθη	κεκραμένον.	Διόπερ ὀνομασθῆναι τὰς (πηγὰς) Νύμφας
[11, 502]	ἄν τις ἥδιστ´ ἴσον ἴσῳ	κεκραμένον,	(καὶ τῆς Ὁμονοίας δύο, τί
[11, 473]	ἐκ καδίσκου ς´ ἴσον ἴσῳ	κεκραμένον.	(ΚΑΝΘΑΡΟΣ. Ὅτι μὲν πλοίου ὄνομα
[11, 466]	γένη παραθέμενον κεραμίων ἐξ ἑκάστου	ἀποπλασάμενον	ἴδιον ποιῆσαι πλάσμα. (ΒΙΚΟΣ. Ξενοφῶν
[11, 466]	τριακοσίων ἔκπωμα δοῦναι ἀργυροῦν, καὶ	σπονδοποιησάμενον	προπιεῖν ἅμα πᾶσιν· καὶ ἀποφέρεσθαι
[11, 502]	ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. Τοῦτον οὖν	ἐμπλησάμενον	πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα
[11, 480]	ὦτα τέσσαρα, πυθμένα εἰς πλάτος	ἐκτεταμένον	(πολλοὶ δ´ ἐν τῇ Ναυκράτει
[11, 467]	Καὶ τοὺς ἵππους τοὺς τὸ	ἐγκεχαραγμένον	ἔχοντας σαμφόρας καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης Νεφέλαις·
[11, 474]	φησὶν ὅτι ποτήριόν ἐστιν ἐπίμηκες,	συνηγμένον	εἰς μέσον ἐπιεικῶς, ὦτα ἔχον
[11, 482]	ὅτι παραπλήσιον ἦν ταῖς πέλλαις,	συνηγμένον	μᾶλλον εἰς τὴν κυφότητα· ἢ
[11, 466]	ποτήριον κάτωθεν εὐρύτερον, ἄνω δὲ	συνηγμένον,	ὡς τὰ συσπαστὰ βαλάντια, ἃ
[11, 463]	Κύπρι, χρυσίαισιν ἐν κυλίκεσσιν ἁβρῶς	συμμεμιγμένον	θαλίαισι νέκταρ οἰνοχοοῦσα» τούτοις τοῖς
[11, 491]	καὶ τὸ συμφυὲς καὶ τὸ	συνεζευγμένον	κατ´ ἀριθμόν, ὡς ἐντούτοις· Δοιοὺς
[11, 466]	καὶ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ γένη	παραθέμενον	κεραμίων ἐξ ἑκάστου ἀποπλασάμενον ἴδιον
[11, 494]	τὸ τοῖς ἀποκοτταβίζουσι δὲ ὀξύβαφον	τιθέμενον	εἰς ὃ τὰς λάταγας ἐγχέουσιν
[11, 490]	ἐπίθετον καὶ ἐπὶ τῶν Πλειάδων	τιθέμενον·	μυθεύονται γὰρ καὶ αὗται τὸν
[11, 466]	δὲ τὴν ἄμυστιν μετὰ μέλους,	μεμετρημένον	πρὸς ὠκύτητα χρόνου. Ὡς Ἀμειψίας·
[11, 474]	ὁμοίως τὸν ἐκ τῆς ὀροφῆς	ἐξηρτημένον,	ἀνακεχυμένας ἔχοντα τὰς φλόγας. Ὅτι
[11, 501]	τοῦ Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει τὴν	ἀπύθμενον	φιάλην. Ἀπολλόδωρος δ´ ὁ Ἀθηναῖος
[11, 473]	τινὰ κάνθαρον καταστρέφοντα, πλησίον δὲ	κείμενον	στρωματέα τε καὶ γύλιον αὐτοῦ.
[11, 466]	Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν ποτήριον γραμματικὸν	ἀνακείμενον	ἐν Καπύῃ τῆς Καμπανίας τῇ
[11, 489]	ἐν Καπύῃ πόλει τῆς Καμπανίας	ἀνακείμενον	τῇ Ἀρτέμιδι ποτήριον, ὅπερ λέγουσιν
[11, 487]	πεσεῖν— {Β. Πλάστιγγα; ποίαν; τοῦτο	τοὐπικείμενον	(ἄνω τὸ μικρόν, τὸ πινακίσκιον
[11, 476]	τοῦτο εὑρεῖν ἐν τοῖς Δημιοπράτοις	ἀναγεγραμμένον	οὕτως ἐκ στήλης ἀνακειμένης ἐν
[11, 466]	ἕλκουσι γνάθοις ὁλκῆς ἀπαύστοις, παντελῶς	ἐστραμμένον	(τἄνω κάτω δεικνύντες. Φησὶ πρός
[11, 461]	μέγα ἦν, ἐκ τῆς Κικόνων	εἰλημμένον	λείας. Τί οὖν ἔχομεν λέγειν
[11, 460]	προσεύγμασιν ἐν τῷ κυλικείῳ λαμπρὸν	ἐκτετριμμένον	(Κρατῖνος δ´ ὁ νεώτερος ἐν
[11, 475]	τὰ μέρη, καὶ ἐπίκειται τὸ	λεγόμενον	αὐτῷ θωράκιον, τετράγωνον πάντῃ πλὴν
[11, 484]	βατιακίῳ. (ΛΑΚΑΙΝΑΙ κυλίκων εἶδος οὕτως	λεγόμενον	ἢ ἀπὸ τοῦ κεράμου, ὡς
[11, 478]	Αἰτωλοῖς καί τισι τῶν Ἰώνων	λεγόμενον	κότυλον, ὃν ὅμοιον ὄντα τῷ
[11, 467]	παράγων οἰκέτην τινὰ περὶ ἑταιρίδων	διαλεγόμενόν	φησι· Νικοστράτην τιν´ ἤγαγον πρῴην
[11, 481]	Οὐκ ἔστι δὲ μικρὸν τὸ	διδόμενον	αὐτῷ κισσύβιον παρ´ Ὁμήρῳ· οὐ
[11, 461]	ἐστι μικρὸν τὸ παρ´ Ὁμήρῳ	(διδόμενον	τῷ Κύκλωπι ὑπ´ Ὀδυσσέως κισσύβιον.
[11, 503]	Ὀνοματικοῖς, τὸ ἐπὶ τῷ σκολίῳ	διδόμενον,	ὡς Ἀντιφάνης παρίστησιν ἐν Διπλασίοις·
[11, 461]	τοῖς ἡρωικοῖς. Τὸ γὰρ ῥυτὸν	ὀνομαζόμενον	μόνοις τοῖς ἥρωσιν ἀπεδίδοσαν. Ὃ
[11, 497]	περὶ Μέθης τὸ ῥυτόν φησιν	ὀνομαζόμενον	ποτήριον τοῖς ἥρωσι μόνοις ἀποδίδοσθαι.
[11, 497]	πίνειν δεήσει τήμερον πρὸς κλεψύδραν	κρουνιζόμενον.	Ἀμφότερα δ´ οἰωνίζομαι. Ἕν ἐστιν
[11, 466]	ἐμμελῶς ἐν οἴνῳ διάγειν, μὴ	κωθωνιζόμενον	μηδὲ Θρᾳκίῳ νόμῳ ἄμυστιν οἰνοποτεῖν,
[11, 466]	Λύσιππον τὸν ἀνδριαντοποιόν φασι Κασάνδρῳ	χαριζόμενον,	ὅτε συνῴκισε τὴν Κασάνδρειαν, φιλοδοξοῦντι
[11, 506]	πολλῶν ποιητῶν καὶ σοφῶν ἀνδρῶν	ἐκθεατριζόμενον	ἔχει καὶ τὸν Καλλίου βίον
[11, 466]	ὡς τὸν παρ´ αὐτοῖς αὐτῷ	παραβαλλόμενον	οὐδὲν διάφορον εἶναι χαλκοῦ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[11, 466]	(ᾧ ἦν τοὔνομα Ἔναλος, ἐκκολυμβῆσαι	βουλόμενον	ἀνασῶσαι τὴν παιδίσκην. Τότε μὲν
[11, 507]	γὰρ ἔφη τὸν Πλάτωνα κορώνην	γενόμενον	ἐπὶ τὴν κεφαλὴν (μου) ἀναπηδήσαντα
[11, 506]	ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν	μαινόμενόν	τε ἀποφαίνει καὶ τοὺς υἱοὺς
[11, 486]	ὀνομάτων οὐκ ἄν τις εὕροι	γινόμενον,	ἀλλ´ ἀπὸ πόλεων ἢ ἐθνῶν.
[11, 464]	κινναμώμου συνεψηθέντων· ἀφ´ ὧν τὸ	γινόμενον	τῷ οἴνῳ παραχυθὲν οὕτω τὰς
[11, 499]	Σάμῳ, Διαγόρα, πολλάκις οἶδά σε	παραγινόμενον	εἰς τοὺς παρ´ ἐμοὶ πότους,
[11, 459]	Πολύιδος ἱερὰ θύων ἐν ὁδῷ	παραπορευόμενον	τὸν Πετεὼ κατέσχεν καὶ κατακλίνας
[11, 479]	ὅστις ἐστὶν ὁ ποιήσας τὸν	ἐπιγραφόμενον	Ἑλλαδικὸν περὶ τοῦ ἐν Ὀλυμπίᾳ
[11, 501]	ἄπυρον βοὸς ἄξιον ἀνθεμόεντα, τὸν	δεχόμενον	ἴσως ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε καὶ
[11, 489]	Καὶ τὸ ποτήριον οὖν τὸ	δεχόμενον	τὴν ὑγρὰν τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν
[11, 499]	ξύλινον στρογγύλον γάλα καὶ ὀρὸν	δεχόμενον,	(ὡς καὶ παρ´ Ὁμήρῳ λέγεται·
[11, 489]	τὸν δὲ κατ´ ἐλάττω κύκλον	συνεχόμενον	ἐν τῷ μείζονι, καθ´ ὅσον
[11, 488]	δὲ τὸν πρόσθετον, ἀπὸ ὀξέος	ἀρχόμενον,	καταλήγοντα δ´ εἰς πλατύτερον, ἐφ´
[11, 503]	δὲ τὸν πρόσθετον ἀπ´ ὀξέος	ἀρχόμενον,	(καταλήγοντα δὲ εἰς πλατύτερον, ἐφ´
[11, 488]	σκῆπτρον βάλε γαίῃ χρυσείοις ἥλοισι	πεπαρμένον.	Ἐμφαίνεται γὰρ ὡς τῶν ἥλων
[11, 488]	ποτ´ ἐστὶ τὸ χρυσείοις ἥλοισι	πεπαρμένον,	ἔπειτα τί τὸ οὔατα δ´
[11, 487]	ἦγ´ ὁ γεραιός, χρυσείοις ἥλοισι	πεπαρμένον·	οὔατα δ´ αὐτοῦ τέσσαρ´ ἔσαν,
[11, 494]	πραγματευόμενος. (ΟΛΜΟΣ ποτήριον κερατίου τρόπον	εἰργασμένον.	Μενεσθένης ἐν δʹ Πολιτικῶν γράφει
[11, 461]	τῶν πρότερον εὑρήσομεν ποτήριον εὐμέγεθες	εἰργασμένον	πλὴν τῶν ἐπὶ τοῖς ἡρωικοῖς.
[11, 494]	ὅλμος ἐστὶ ποτήριον κερατίου τρόπον	εἰργασμένον,	ὕψος ὡς πυγονιαῖον. (ΟΞΥΒΑΦΟΝ. Ἡ
[11, 466]	στρογγύλον, μικρὸν πάνυ, παλαιόν, ὦτα	συντεθλασμένον	σφόδρα, ἔχον κύκλῳ τε γράμματ´.
[11, 484]	τῆς ἐν τῷ πίνειν λαβρότητος	ὠνομασμένον.	Πλατὺ δ´ ἐστὶ τῇ κατασκευῇ
[11, 466]	ἀργυροῦν, ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν	κατεσκευασμένον	καὶ ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ ἔπη
[11, 489]	διὰ τὸ πυρῶδες. (Ὑποθέμενος οὖν	κατηστερισμένον	τὸ τοῦ Νέστορος ποτήριον μεταβαίνει
[11, 466]	προέσει. Ἦν γὰρ τοῖς παλαιοῖς	πεφροντισμένον	καλῶς καὶ εὐσχημόνως κότταβον προίεσθαι.
[11, 474]	καλὸν τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ	σεσωσμένον	πρῶτος λέγω σοι τόν τε
[11, 503]	τὸν κατὰ τὸ κύτος αὐτῷ	συγκεχαλκευμένον,	ἕτερον δὲ τὸν πρόσθετον ἀπ´
[11, 488]	πυθμένα τὸν κατὰ τὸ κύτος	συγκεχαλκευμένον	ὅλῳ τῷ ἀγγείῳ, ἕτερον δὲ
[11, 488]	πυθμένα ἔχειν τὸν φυσικὸν καὶ	συγκεχαλκευμένον	τῷ ὅλῳ ποτηρίῳ, καθότι τὰ
[11, 484]	οἶνος· τὸ δὲ ἀφ´ ἡμῶν	διηθούμενον	οὖρόν ἐστιν δριμύ. Τὰ γοῦν
[11, 508]	Συρακούσας, ὁρῶν ἤδη τὸν Δίωνα	ἐξιδιοποιούμενον	τὴν μοναρχίαν ἀποκτείνας αὐτὸν καὶ
[11, 466]	ποτήριον ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ ΚΕΡΑΣ καὶ ΕΝΙΑΥΤΟΣ	καλούμενον.	(ΑΜΦΩΞΙΣ ξύλινον ποτήριον, ᾧ χρῆσθαι
[11, 497]	Διαλέκτου ἔκπωμά φησιν εἶναι οὕτως	καλούμενον.	Ἐστὶ δὲ Περσικόν. (Φιλήμων δ´
[11, 474]	κείνην ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε τὸν	καλούμενον,	Εὐφράνωρ δ´ ἐκυβέρνα Θούριος. Πολέμων
[11, 463]	Ἆρ´ οὐκ οἶσθ´ ὅτι τὸ	καλούμενον	ζῆν τοῦτο διατριβῆς χάριν μόνον
[11, 479]	φρονούντων. (ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ νῦν	καλούμενον	κρανίον ἔκπωμα οὕτως ὠνόμαζον οἱ
[11, 468]	προφερέστερον εἴη. (ΔΑΚΤΥΛΩΤΟΝ ἔκπωμα οὕτως	καλούμενον	παρὰ Ἴωνι ἐν Ἀγαμέμνονι· Οἴσῃ
[11, 469]	τοῦ ῥυτοῦ λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ. Τὸ	καλούμενον	ποτήριον ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ καλεῖσθαι
[11, 475]	Πάμφιλος δὲ τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα	καλούμενον	τὴν κελέβην εἶναι. Νίκανδρος δ´
[11, 495]	ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον κατάκαρπον τὸν	καλούμενον	ὦσχον. Τρέχουσι δ´ ἐκ τοῦ
[11, 479]	ἐν Ἀχαρνεῦσι· Κοτυλίσκιον τὸ χεῖλος	ἀποκεκρουμένον.	Κοτύλη δὲ καλεῖται καὶ ἡ
[11, 488]	δ´ ἐπὶ τῶν δυεῖν πυθμένων	ζητούμενον,	πῶς λέγεται τὸ δύο δ´
[11, 502]	Ἐκαλεῖτο δὲ καὶ τὸ ἑταιρικὸν	συνευωχούμενον	φιλοτήσιον. Ἀριστοφάνης· Ἐπτάπους γοῦν ἡ
[11, 493]	κατὰ λέξιν· Νῦν τὸ μὲν	ἐπιτιμώμενόν	ἐστι τῷ ποιητῇ ὅτι τοὺς
[11, 466]	κοῖλον κύτος· ἔπειτ´ ἄκρατον κοὐ	τεταργανωμένον	ἔπινε κἀξημύστισεν. (Ἔπινον δὲ τὴν
[11, 466]	πλατύτερον ἐκ τῶν κάτω μερῶν,	ἐστενωμένον	ἄνωθεν. (ΒΑΥΚΑΛΙΣ. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ
[11, 505]	εἶναι, ἦ πού γε καὶ	ἐρώμενον	αὐτοῦ γεγονέναι. ~Ἀλλὰ μὴν οὐ
[11, 495]	δὲ τὸ μὲν τοιοῦτον ἀγγεῖον	καθιερωμένον	τινὰ τρόπον ἐν τῇ ἑορτῇ
[11, 492]	περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι ὀφθαλμοῖσιν) Τὸ	ὁρώμενον	οὖν ἐν τοῖς ἄστροις καὶ
[11, 477]	σκυφία διὰ τὸ κάτωθεν εἰς	στενὸν	συνῆχθαι ὡς τὰ Αἰγύπτια κιβώρια.
[11, 481]	ἐπίμηκες εἶναι τὸ ποτήριον καὶ	στενὸν	τῷ σχήματι, παρόμοιον πλοίῳ ὃ
[11, 506]	Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον κἀπολλόδωρον τὸν	Κυζικηνόν,	ἔτι δὲ τὸν Κλαζομένιον Ἡρακλείδην.
[11, 474]	καλεῖται, ᾗ ἐμπίπτει εἰς τὴν	ληνόν,	τὸ δ´ οἷον εἰς μέσον
[11, 502]	Ἕρμιππος ἐν Κέρκωψι Χρυσίδ´ οἴνου	πανσέληνον	ἐκπιὼν ὑφείλετο. καὶ ὅ γε
[11, 473]	σημεῖα ἱδρύεσθαι χρὴ ὧδε· καδίσκον	καινὸν	δίωτον ἐπιθηματοῦντα στέψαι τὰ ὦτα
[11, 473]	ἔτυχεν ὂν καταντικρὺ τῆς οἰκίας	καινὸν	καπηλεῖον μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν τὴν
[11, 469]	ὁ βασιλεὺς κώμην τινά. {Β.	Καινόν	τι τοῦτο γέγονε νῦν ποτήριον;
[11, 488]	ἐν δέ οἱ ἧλοι χρύσειοι	πάμφαινον·	ἀτὰρ περὶ κουλεὸν ἦεν ἀργύρεον.
[11, 467]	Ἀργεία καὶ τὴν ἅλω καλεῖ	δῖνον.	Κυρηναῖοι δὲ τὸν ποδονιπτῆρα δεῖνον
[11, 503]	ψυγέα, φησίν, ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι	δῖνον.	Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς καλεῖσθαί
[11, 498]	Τοῦ κεράσας κρητῆρα μέγαν χρυσοῖο	φαεινὸν	σκύπφους αἰνύμενος θαμέας ποτὸν ἡδὺν
[11, 467]	ἀργυροῦν ἐν τῷ σκότῳ. {Β.	Δεῖνον	καὶ δεινόν, ὦ θεοί. Ἐστὶ
[11, 467]	δῖνον. Κυρηναῖοι δὲ τὸν ποδονιπτῆρα	δεῖνον	ὀνομάζουσιν, ὡς Φιλητᾶς φησιν ἐν
[11, 467]	εἰπὼν ἐκπώματος εἶναι γένος τὸν	δεῖνον	παρατίθεται Στράττιδος ἐκ Μηδείας· Οἶσθ´
[11, 467]	σφόδρα γρυπήν, Σκοτοδίνην ἐπικαλουμένην, ὅτι	(δεῖνόν	ποτ´ ἦρεν ἀργυροῦν ἐν τῷ
[11, 467]	τῷ σκότῳ. {Β. Δεῖνον καὶ	δεινόν,	ὦ θεοί. Ἐστὶ καὶ γένος
[11, 502]	φέρε, παῖ, φάναι, τὸν ψυκτῆρα	ἐκεῖνον,	ἰδόντα αὐτὸν πλέον ἢ ὀκτὼ
[11, 476]	τὸν Θρᾴκιον νόμον κέρατα οἴνου	προὔτεινον.	ἐν δὲ τῇ ἕκτῃ περὶ
[11, 496]	Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις ἀγγεῖον	ξύλινον,	ἀφ´ οὗ τοὺς ἀγροίκους πίνειν.
[11, 494]	Πάμφιλος ἐν Ἀττικαῖς Λέξεσι τὸ	ξύλινον	ποτήριον ἀποδίδωσι. ~(ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΝ. Ποσειδώνιος ὁ
[11, 477]	Μαρσύας δὲ κύπελλον καὶ τὸ	ξύλινον	ποτήριον. Εὔμολπος δὲ γένος τι
[11, 477]	ἀγροικικῆς, ἔνθα προσήκει μάλιστα τὸ	ξύλινον	ποτήριον. Κλείταρχος δέ φησιν Αἰολεῖς
[11, 466]	ΚΕΡΑΣ καὶ ΕΝΙΑΥΤΟΣ καλούμενον. (ΑΜΦΩΞΙΣ	ξύλινον	ποτήριον, ᾧ χρῆσθαι τοὺς ἀγροίκους
[11, 499]	τοῦτο δ´ ἐστὶν ὁμοίως ἀγγεῖον	ξύλινον	στρογγύλον γάλα καὶ ὀρὸν δεχόμενον,
[11, 465]	ὀπωρινούς· ἐξ οὗ βροτοὶ καλοῦσιν	οἶνον	αἴθοπα. Καὶ Ὀδυσσεὺς ὤπασεν Μελιηδέα
[11, 466]	χρήσιμον. Κρατῖνος· Πιεῖν δὲ θάνατος	οἶνον,	ἂν ὕδωρ ἐπῇ. Ἀλλ´ ἴσον
[11, 465]	τιθήνας τοῦ Διονύσου, ὅτι τὸν	οἶνον	αὐξάνει τὸ ὕδωρ κιρνάμενον. Ἡσθέντες
[11, 481]	οἶνος ἐκποθῇ. (Εἶθ´ ὅταν τὸν	οἶνον	αὐτὰς αἰτιώμεθ´ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται κὠμνύουσι
[11, 494]	εἶναι γνήσιον, (τὸ δ´ ὄξος	οἶνον	αὑτὸ μᾶλλον θατέρου. (ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ
[11, 481]	δ´ ἄειρε κυλίχναις μεγάλαις, αιταποικιλλις.	Οἶνον	γὰρ Σεμέλας καὶ Διὸς υἱὸς
[11, 466]	ἐν κύλικι πρότερον κεράσειέ τις	οἶνον	ἐγχέας, ἀλλ´ ὕδωρ καὶ καθύπερθε
[11, 466]	τὸ πολὺν ἐξάγεσθαι τὸν Μενδαῖον	οἶνον	ἐκ τῆς πόλεως, φιλοτιμηθῆναι καὶ
[11, 485]	Τηλεκλείδου ἐκ Πρυτάνεων· Καὶ μελιχρὸν	οἶνον	ἕλκειν ἐξ ἡδυπνόου λεπαστῆς. ~(Ἕρμιππος
[11, 478]	ἑστὼς τὴν καλὴν σκευὴν ἔχων	οἶνον	ἐξέσπενδε κοτύλῳ. Πάμφιλος δὲ ποτηρίου
[11, 466]	γὰρ τὸ ὕδωρ ἐπὶ τὸν	οἶνον	ἐπέχεον, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ ὕδωρ
[11, 483]	πώματ´ ἄφελκε κάδων, ἄγρει δ´	οἶνον	ἐρυθρὸν ἀπὸ τρυγός· οὐδὲ γὰρ
[11, 465]	αἴθοπα. Καὶ Ὀδυσσεὺς ὤπασεν Μελιηδέα	οἶνον	ἐρυθρόν, (ἓν δέπας ἐμπλήσας, ὕδατος
[11, 473]	νέον, καὶ γάρ τι παρ´	οἶνον	εὕροιμ´ ἂν λεπτὸν καί τι
[11, 496]	ἡ κύλιξ καλεῖται καθ´ ὅσον	οἶνον	ἔχει καὶ μέλι καὶ τυρὸν
[11, 466]	Ὀδυσσείᾳ περὶ Πεισιστράτου· Ἐν δ´	οἶνον	ἔχευε χρυσείῳ δέπαι. Εἶτα παρακατιὼν
[11, 463]	ἐν ἀργυρέοις· ὁ δὲ χρυσὸς	οἶνον	ἔχων χειρῶν νιζέτω εἰς ἔδαφος.
[11, 464]	ἕψονται καὶ παραχεόντων εἰς τὸν	οἶνον	ἧττον μεθύσκουσιν. Κἀν ἄλλῳ δὲ
[11, 464]	καὶ διὰ τὸ θερμαινομένας τὸν	οἶνον	ἧττον ποιεῖν μεθύσκειν. Σμύρνης γὰρ
[11, 461]	παιδείας ὁρμῶσιν ἐπὶ τὸν πολὺν	οἶνον	καὶ πορίζονται τροφὰς περιέργους καὶ
[11, 486]	ἱεροῖς, σπονδεῖον δὲ ᾧ τὸν	οἶνον,	καλεῖσθαι λέγων καὶ λοιβίδας τὰ
[11, 495]	κρατὴρ ξύλινος, εἰς ὃν τὸν	οἶνον	κιρνᾶσιν οἱ Ἀττικοί. Κοίλοις ἐν
[11, 466]	ὕδωρ ἐμβάλλεσθαι, μεθ´ ὃ τὸν	οἶνον.	Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν ἐν κύλικι
[11, 461]	εὐχερῆ καταφεύγουσιν εἰκότως ἐπὶ τὸν	οἶνον.	(Ὅθεν δὴ καὶ τὰ μεγάλα
[11, 466]	ἀλλ´ ἐπὶ τὸ ὕδωρ τὸν	οἶνον,	ὅπως ἐν τῷ πίνειν ὑδαρεστέρῳ
[11, 484]	παραφύλαττε ὅταν κωθωνίζῃ· μὴ πονηρὸν	οἶνον	πίνειν μηδὲ ἄκρατον μηδὲ τραγηματίζεσθαι
[11, 474]	αὐτὰ τὰ ποτήρι´, οὐ τὸν	οἶνον	πιόμενοι. (Σωσικράτης Φιλαδέλφοις· Λεπτὴ δὲ
[11, 473]	που τυχὸν οἴχεται. Ἀλλὰ παρ´	οἶνον	Σικελίδου παίζει πουλὺ μελιχρότερον, (ἐστὶ
[11, 475]	Ἀνακρέων· νοχόει δ´ ἀμφίπολος μελιχρὸν	οἶνον	τρικύαθον κελέβην ἔχουσα. Διονύσιος δ´
[11, 495]	Ἐκ ζαθέων πιθακνῶν ἀφύσσοντες ὄλπαις	οἶνον	ὑπερφίαλον κελαρύζετε. Νυνὶ δὲ τὸ
[11, 466]	μέθυ. Ἀνακρέων· Φέρ´ ὕδωρ, φέρ´	οἶνον,	ὦ παῖ, φέρε δ´ ἀνθεμεῦντας
[11, 494]	χωρὶς μέτρω ὀξύβαφον εἰς τὸ	κοινόν·	εἶθ´ ὑπώμνυτο ὁ μὲν οἶνος
[11, 473]	(ΚΑΝΘΑΡΟΣ. Ὅτι μὲν πλοίου ὄνομα	κοινόν,	ὅτι δὲ καὶ ποτήριόν τι
[11, 480]	τάχιστα μέλανα δεῦρ´ ἀμνὸν φέρειν	κοινόν	τε χρὴ κρατῆρα καὶ κυλιχνίδας.
[11, 482]	ἀλλά τινα ὁμώνυμον αὐτῷ, ἤτοι	φίλοινόν	τινα ἢ αἰτίαν ἔχοντα οὐ
[11, 495]	πάλιν· Ἐκ δὲ τῆς πέλλης	ἔπινον,	ἄλλοτ´ αὐτός, ἄλλοτ´ Ἀρήτη προὔπινεν.
[11, 466]	ἄκρατον κοὐ τεταργανωμένον ἔπινε κἀξημύστισεν.	(Ἔπινον	δὲ τὴν ἄμυστιν μετὰ μέλους,
[11, 476]	ἵδρυται. Ὅτι δὲ τοῖς κέρασιν	ἔπινον	δῆλον ἐκ τοῦ καὶ μέχρι
[11, 476]	δὲ καὶ ἀργυρᾶ ποιοῦντες κέρατα	ἔπινον	ἐξ αὐτῶν. Ἔστι γοῦν τοῦτο
[11, 476]	δ´ ἐν στιβάσιν ἐδείπνουν καὶ	ἔπινον	κερατίνοις ποτηρίοις. Αἰσχύλος δ´ ἐν
[11, 461]	ζητῆσαι εἰ οἱ ἀρχαῖοι μεγάλοις	ἔπινον	ποτηρίοις. Δικαίαρχος μὲν γὰρ ὁ
[11, 498]	σκύπφον Ἐρξίωνι τῷ λευκολόφῳ μεστὸν	ἐξέπινον,	ἀντὶ τοῦ προέπινον. Κυρίως γάρ
[11, 498]	δέπας δείδεκτ´ Ἀχιλῆα. Πληροῦντες γὰρ	προέπινον	ἀλλήλοις μετὰ προσαγορεύσεως. Πανύασσις τρίτῳ
[11, 498]	λευκολόφῳ μεστὸν ἐξέπινον, ἀντὶ τοῦ	προέπινον.	Κυρίως γάρ ἐστι τοῦτο προπίνειν,
[11, 502]	κύλιξ τις, ἣν κατὰ φιλίαν	προὔπινον,	ὥς φησι Πάμφιλος. Δημοσθένης δέ
[11, 465]	Ἔγχευε δ´ ἓν μὲν δέπας	κίσσινον	μελαίνας σταγόνος ἀμβρότας ἀφρῷ βρυάζον·
[11, 476]	Παριανὸς ἐν τρίτῳ Γλωσσῶν τὸ	κίσσινον	ποτήριον σημαίνειν παρ´ Εὐριπίδῃ ἐν
[11, 477]	ἔρρει λεώς, ὃ μὲν γάλακτος	κίσσινον	φέρων σκύφος πόνων ἀναψυκτῆρ´, ὃ
[11, 470]	Χώρει σὺ δεῦρο, Θηρικλέους πιστὸν	τέκνον,	γενναῖον εἶδος, ὄνομά σοι τί
[11, 494]	ὀξυβαφίων κεραμέων ἐπίνομεν· τούτῳ δέ,	τέκνον,	πολλὰ κἀγάθ´ οἱ θεοὶ τῷ
[11, 479]	ἡμίνας δύο. Καὶ Σώφρων Κατάστρεψον,	τέκνον,	τὰν ἡμίναν. Κοτυλίσκην δ´ εἴρηκε
[11, 480]	Ἀλλ´ ὡς τάχιστα μέλανα δεῦρ´	ἀμνὸν	φέρειν κοινόν τε χρὴ κρατῆρα
[11, 466]	κωμικὸς Πλάτων· Λύσας δὲ ἀργὴν	στάμνον	εὐώδους ποτοῦ ἵησιν εὐθὺς κύλικος
[11, 499]	λέγεσθαι τὴν πέτασον καὶ τὴν	στάμνον	ὑπό τινων. (Τὸ δὲ σκύφος
[11, 490]	ἀμβροσίαν, ὡς οἱ πολλοὶ δοξάζουσιν	(ἄσεμνον	γάρ) ἀλλὰ τὰς Πλειάδας. Οἰκεῖον
[11, 466]	περὶ Ἱστορίας Ἀγαθοκλέα φησὶ τὸν	τύραννον	ἐκπώματα χρυσᾶ ἐπιδεικνύντα τοῖς ἑταίροις
[11, 483]	τῇ τῶν πρὸς Ἀδαῖον καὶ	Ἀντίγονον,	ὅτι κεραμέοις ἀγγείοις ἐχρῶντο οἱ
[11, 474]	Πολέμων δ´ ἐν τοῖς πρὸς	Ἀντίγονον	περὶ Ζωγράφων φησίν· Ἀθήνησιν ἐν
[11, 484]	πέμπτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον καὶ	Ἀντίγονόν	φησι· (Διόνυσος τέλειος καθήμενος ἐπὶ
[11, 462]	πρώτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον καὶ	Ἀντίγονόν	φησιν οὕτως· Τῆς δ´ Ἡρακλείας
[11, 493]	τὸ δέπας, τὸν δὲ Νέστορα	μόνον	ἀμογητί. Ἄλογον δ´ ἐδόκει Διομήδους
[11, 482]	(δὲ) καὶ τοῦτο, κυφὸν δὲ	μόνον;	ἀπὸ γὰρ τῆς κυφότητος τὸ
[11, 487]	τις τοῦτ´; {Α. Ἐὰν τύχῃ	μόνον	αὐτῆς, ἐπὶ τὸν μάνην πεσεῖται
[11, 506]	καταδρομήν, ὁ δὲ Γοργίας οὐ	μόνον	ἀφ´ οὗ τὸ ἐπίγραμμα, ἀλλὰ
[11, 466]	δεῖπνον Ἵμερον τὸν τυραννήσαντα οὐ	μόνον	Βαβυλωνίων ἀλλὰ καὶ Σελευκέων μετὰ
[11, 490]	ἔπειτα δ´ ὅτι τὸ τρήρωνες	μόνον	ἐδέξαντο εἶναι ἐπίθετον πελειάδων, ἐπεὶ
[11, 467]	γράφουσιν καὶ ὅταν καθ´ αὑτὸ	μόνον	ἐκφωνῆται καὶ ὅταν συζευγνυμένου τοῦ
[11, 466]	Ἄρυστις. ΑΡΓΥΡΙΣ εἶδος ποτηρίου, οὐ	μόνον	ἐξ ἀργύρου. Ἀναξίλας· Καὶ πίνειν
[11, 504]	καὶ περὶ πρωτείων διεφέροντο, οὐ	μόνον	ἐξ ὧν περὶ Κύρου εἰρήκασι
[11, 506]	τοῦ Μακεδονίας βασιλέως, (ὃν οὐ	μόνον	ἐπονείδιστον γένος ἔχειν, ἀλλ´ ὅτι
[11, 463]	καλούμενον ζῆν τοῦτο διατριβῆς χάριν	μόνον	ἐστὶν ὑποκόρισμα τῆς ἀνθρωπίνης μοίρας;
[11, 466]	ἀρχαῖοι τῷ οὖ ἀπεχρῶντο οὐ	μόνον	ἐφ´ ἧς νῦν τάττεται δυνάμεως,
[11, 479]	περὶ τῆς νίκης. Οὐ γὰρ	μόνον	ἐφιλοτιμοῦντο βάλλειν ἐπὶ τὸν σκοπόν,
[11, 506]	Ἐν δὲ τῷ Μενεξένῳ οὐ	μόνον	Ἱππίας ὁ Ἡλεῖος χλευάζεται, ἀλλὰ
[11, 505]	Ἀδύνατον δὲ καὶ Φαῖδρον οὐ	μόνον	κατὰ Σωκράτην εἶναι, ἦ πού
[11, 481]	οὐκ ἔχοντ´, ἀλλ´ αὐτὸ τοὔδαφος	μόνον,	(κοὐχὶ χωροῦντ´ οὐδὲ κόγχην, ἐμφερῆ
[11, 476]	αὖ μοι δὸς πιεῖν ἅπαξ	μόνον.	Λυκοῦργος δ´ ὁ ῥήτωρ ἐν
[11, 504]	ἀμπέλου καχλάζοισαν δρόσῳ δωρήσεται, οὐ	μόνον	νεανίᾳ γαμβρῷ προπίνων» ἀλλὰ καὶ
[11, 482]	ἀλείσῳ καὶ τῷ δέπαι καὶ	μόνον	ὀνόματι διαλλάσσει Τοὺς μὲν ἄρα
[11, 495]	τρόπον ἐν τῇ ἑορτῇ παρατίθεται	μόνον,	τὸ δ´ ἐς τὴν χρείαν
[11, 509]	τῆς πατρίδος πικρῶς τυραννήσας οὐ	μόνον	τοὺς ἀρίστους τῶν πολιτῶν ἐξήλασεν,
[11, 482]	κύαθον μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ κυμβίον	μόνον,	φιάλην προσεκέκτητο. Δοκεῖ δή μοι
[11, 470]	οὕτως· Ἠέλιος μὲν γὰρ ἔλαχεν	πόνον	ἤματα πάντα, οὐδέ ποτ´ ἄμπαυσις
[11, 505]	στρατηγὸν αὐτὸν ἀγαθὸν εἶναι καὶ	φιλόπονον,	παιδείας δ´ ὀρθῆς οὐδὲ ἧφθαι
[11, 491]	μητιόεντι. Τὸν καὶ νικήσας πατέρα	Κρόνον	εὐρύοπα Ζεὺς ἀθάνατον ποίησε καὶ
[11, 499]	Διαγόραν Ἐπιστολῇ γράφει· Καθ´ ὃν	χρόνον	ἐπεδήμησας ἐν Σάμῳ, Διαγόρα, πολλάκις
[11, 509]	παρὰ τοῖς Κυζικηνοῖς, μικρὸν ἐπισχὼν	χρόνον	ἐπέθετο τῇ πολιτείᾳ δι´ Ἀριδαίου.
[11, 463]	καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται τὸν	χρόνον	τοῦτον ὃν ἀφεῖται, κἂν τύχῃ
[11, 486]	κατάχεον. ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ ἡ μετὰ τὸ	δεῖπνον	ἐπὴν ἀπονίψωνται διδομένη κύλιξ. Ἀντιφάνης
[11, 482]	εἰς Κότυν, ῥήσεις τε κατὰ	δεῖπνον	Θεόδωρός μοι λέγοι, Λάχητί τ´
[11, 466]	φησι τὸν Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ	δεῖπνον	Ἵμερον τὸν τυραννήσαντα οὐ μόνον
[11, 504]	τούτοις Ἐπεὶ δὲ θύσαντες πρὸς	δεῖπνον	καὶ κρατῆρα καὶ εὐχὰς καὶ
[11, 502]	σκιά ´στιν· ἡ ´πὶ τὸ	δεῖπνον	ὡς ἤδη καλεῖ μ´ ὁ
[11, 480]	γὰρ φιαλώδεις μέν, οὐ κατὰ	τόρνον,	ἀλλ´ ὥσπερ δακτύλῳ πεποιημέναι, καὶ
[11, 478]	κότυλον κοτύλην ὠνομακέναι τὸν ποιητήν	Πύρνον	καὶ κοτύλην. Ὃν κύλικα μὲν
[11, 499]	τοῦτ´ εἶναι τὸ μέτρον τὴν	λάγυνον.	Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε τὸν λάγυνον
[11, 499]	δὲ ἐν Ἀμφιτρύωνι οὐδετέρως εἴρηκε.	(Λάγυνον	δὲ μέτρου λέγουσιν εἶναι ὄνομα
[11, 499]	πλησίον ὄξους. Δίφιλος ἐν Ἀνασῳζομένοις·	Λάγυνον	ἔχω κενόν, ὦ γραῦ, θύλακον
[11, 499]	πάλιν· Τὸν μεστὸν ἡμῖν φέρε	λάγυνον.	Καὶ ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Κλίνῃ·
[11, 499]	λέγεσθαί φησιν ὑπὸ Θετταλῶν τὴν	λάγυνον.	Καὶ Ῥιανὸς ὁ ἐποποιὸς ἐν
[11, 499]	λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε τὸν	λάγυνον	Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ· (Τῶν
[11, 499]	δὲ λαβὼν δέπας ἔμμετρον ὡς	τριλάγυνον	πί´ ἐπισχόμενος, τό ῥά οἱ
[11, 499]	ἐν Γηρυονηίδι Στησιχόρου Ἔμμετρον ὡς	τριλάγυνον	τὴν τῶν τριῶν γενῶν ἀμφιβολίαν
[11, 469]	τοῦτο, πρὸς θεῶν; ~{Α. Ῥυτὸν	(δίκρουνον	ἡλίκον τι τρεῖς χωρεῖν χοᾶς,
[11, 496]	καὶ ἀλφίτων καὶ ἐλαίου βραχύ.	ΠΕΤΑΧΝΟΝ	ποτήριον ἐκπέταλον, οὗ μνημονεύει Ἄλεξις
[11, 474]	δὲ κεραμέους κανθάρους, καὶ τὸν	λύχνον	ὁμοίως τὸν ἐκ τῆς ὀροφῆς
[11, 475]	ἐπίκειται τὸ λεγόμενον αὐτῷ θωράκιον,	τετράγωνον	πάντῃ πλὴν τῆς βάσεως καὶ
[11, 466]	καὶ τοῖς καλοῖς παρ´ αὐτοῖς	ἄδοξόν	ἐστιν ἐραστοῦ μὴ τυχεῖν. Καλοῦνται
[11, 470]	Ἡρακλῆς ἕλκεται ἐπ´ αὐτὸν τὸ	τόξον	ὡς βαλῶν, καὶ ὁ Ἥλιος
[11, 480]	οἱ ἄμβικες καλούμενοι. Τὸ γὰρ	φοξὸν	ἐπὶ τούτου τάττουσι, καθότι Ὅμηρος
[11, 470]	γαῖαν ἐς Αἰθιόπων, ἵνα δὴ	θοὸν	ἅρμα καὶ ἵπποι ἑστᾶς´, ὄφρ´
[11, 497]	ἐστὶν ἀπὸ τοῦ Πηγάσου τὴν	πύρπνοον	Χίμαιραν εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου καὶ
[11, 492]	μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν καλὴν κυανόπεζαν	ἐύξοον,	αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς χάλκειον κάνεον·
[11, 504]	δὴ καὶ ἡμεῖς, ἢν μὲν	ἀθρόον	τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῶν
[11, 495]	λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ τὴν	πρόχοον.	Σέλευκος δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς μὲν
[11, 503]	(τί δεῖ ποιεῖν; σὺ γὰρ	εἶπον.	{Β. Ὥσπερ χρυσίου φωνῆς ἀπότισον,
[11, 497]	καὶ τοῦ ῥυτοῦ ἐμνήσθη, ὡς	προεῖπον·	(Ἡδύλος δ´ ἐν Ἐπιγράμμασι περὶ
[11, 502]	ἀλλ´ ἐκ χυτρίδων ἐπιχωρίων τὸ	λοιπὸν	αὐτόθι εἶναι πίνειν. Καὶ Μελέαγρος
[11, 465]	οὖν τῇ κράσει ἐν ᾠδαῖς	ἔμελπον	τὸν Διόνυσον, χορεύοντες καὶ ἀνακαλοῦντες
[11, 487]	οὗ τὰς λάταγας ἐν παιδιᾷ	ἔπεμπον·	ὅπερ ὁ Σοφοκλῆς ἐν Σαλμωνεῖ
[11, 481]	τὸ χωρὶς ὠτίων ποτήριον ὠνομακέναι	Θεόπομπον	ἐν Μήδῳ. Φιλήμων Φάσματι· Ἐπεὶ
[11, 506]	υἱοὺς αὐτοῦ ἠλιθίους Μειδίαν τε	ὀρτυγοκόπον,	καὶ τὸν τῶν Ἀθηναίων δῆμον
[11, 479]	μόνον ἐφιλοτιμοῦντο βάλλειν ἐπὶ τὸν	σκοπόν,	ἀλλὰ καὶ καλῶς ἕκαστα αὐτῶν.
[11, 461]	Ὅπως οὖν μὴ διὰ τὸν	τρόπον,	ἀλλὰ διὰ τὴν μέθην φαίνωνται
[11, 501]	στόμα. Τινὲς δέ φασιν, ὃν	τρόπον	ἀμφιφορεὺς λέγεται ὁ ἀμφοτέρωθεν κατὰ
[11, 494]	λύσεις πραγματευόμενος. (ΟΛΜΟΣ ποτήριον κερατίου	τρόπον	εἰργασμένον. Μενεσθένης ἐν δʹ Πολιτικῶν
[11, 494]	δὲ ὅλμος ἐστὶ ποτήριον κερατίου	τρόπον	εἰργασμένον, ὕψος ὡς πυγονιαῖον. (ΟΞΥΒΑΦΟΝ.
[11, 495]	μὲν τοιοῦτον ἀγγεῖον καθιερωμένον τινὰ	τρόπον	ἐν τῇ ἑορτῇ παρατίθεται μόνον,
[11, 464]	οὕτως· ~(Τίνα δὴ παρεσκευασμένοι πίνειν	τρόπον	ἐστὲ νυνί, λέγεθ´. {Β. Ὅντινα
[11, 464]	ἐστὲ νυνί, λέγεθ´. {Β. Ὅντινα	τρόπον	ἡμεῖς; Τοιοῦτον οἷον ἂν καὶ
[11, 466]	τὸν Ἔναλον καὶ διηγεῖσθαι τὸν	τρόπον,	καὶ ὅτι ἡ μὲν παρθένος
[11, 500]	δρέποντες συντιθέασιν εἰς παλάθης Συριακῆς	τρόπον	πλάττοντες, οἳ δὲ σφαίρας ποιοῦντες.
[11, 464]	λοιπὰ μὴ ἀλλοτρίως καλεῖσθαι τὸν	τρόπον	τοῦτον. Καὶ γὰρ ὁ φίλοψος
[11, 488]	συμφυεῖς εἰσιν. Καὶ γίνεται τὸν	τρόπον	τοῦτον τέτταρα ὦτα. Τοῦτο δὲ
[11, 491]	δὲ Μοιρὼ καὶ αὐτὴ τὸν	τρόπον	τοῦτόν φησι· (Ζεὺς δ´ ἄρ´
[11, 505]	καὶ οἷός τις ἦν τὸν	τρόπον,	ὡς χαλεπός, ὡς ἀσελγής, διηγησαμένου·
[11, 507]	τὸν μετεωρότερον καὶ καθαρώτερον ἀνέρχεσθαι	τόπον,	ἅτε κουφότητος μετεχούσας, τί πλέον
[11, 508]	Ὁ δὲ Πλάτων πῶς; οὐκ	ἄτοπον	τριῶν Ἀθηναίων γενομένων νομοθετῶν τῶν
[11, 506]	Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασιν οὕτως· Σπεύσιππος πυνθανόμενος	Φίλιππον	βλασφημεῖν περὶ Πλάτωνος εἰς ἐπιστολὴν
[11, 476]	ῥήτωρ ἐν τῷ κατὰ Δημάδου	Φίλιππόν	φησι τὸν βασιλέα προπίνειν κέρατι
[11, 466]	κατακομιζομένου κεράμου τὴν ἰδέαν μιμούμενοι.	Λύσιππον	τὸν ἀνδριαντοποιόν φασι Κασάνδρῳ χαριζόμενον,
[11, 507]	ἦθος οὐδαμῶς εὐδοκιμεῖν. Καὶ γὰρ	Ἀρίστιππον	πρὸς Διονύσιον ἀποδημήσαντα ἔσκωπτεν, αὐτὸς
[11, 495]	δ´ αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον	κατάκαρπον	τὸν καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι δ´
[11, 480]	δ´ Ἀργεῖαι δοκοῦσι καὶ τὸν	τύπον	ἔχειν διάφορον πρὸς τὰς Ἀττικάς.
[11, 506]	εἰκαῖον εἴρηκε κριτὴν (ἔτι τε	πρόκωπον)	Λακεδαιμονίους δὲ ἐπαινῶν ἐπαινεῖ καὶ
[11, 466]	Οὐ χρὴ πόλλ´ ἔχειν θνητὸν	ἄνθρωπον,	ἀλλ´ ἐρᾶν καὶ κατεσθίειν· σὺ
[11, 508]	Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ κατὰ τὸν	ἄνθρωπον	ἅπερ ἐπαγγέλλεται καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν
[11, 501]	Μασσαλιῆται τιθέασι τὰς φιάλας ἐπὶ	πρόσωπον.	(Κρατίνου δ´ εἰπόντος ἐν Δραπέτισιν·
[11, 506]	καὶ τὸν τῶν Ἀθηναίων δῆμον	εὐπρόσωπον	μὲν εἶναι, δεῖν δ´ αὐτὸν
[11, 472]	υἱὸν λέγεις Καρῶν ἀφῖχθαι δηλαδὴ	Πιξώδαρον.	Ἡδύλος Ἐπιγράμμασι· ~(Πίνωμεν· καὶ γάρ
[11, 500]	ἐν Ἡρακλεῖ· Ἐν ὑστιακῷ τε	καθαρὸν	ἐλατῆρα σὺ καθαρῶν τ´ ἀλήτων
[11, 483]	κώθων ἔχων ὑπολείπει τὸ οὐ	καθαρὸν	ἐν αὑτῷ. (Καὶ Πολέμων δ´
[11, 462]	θυμηδίας· Νῦν γὰρ δὴ ζάπεδον	καθαρὸν	καὶ χεῖρες ἁπάντων (καὶ κύλικες·
[11, 462]	ἐστὶν ὕδωρ καὶ γλυκὺ καὶ	καθαρόν.	(Πάρκεινται δ´ ἄρτοι ξανθοὶ γεραρή
[11, 483]	πολλάκις ἀνάγκη ὕδωρ πίνειν οὐ	καθαρόν.	Πρῶτον μὲν οὖν τὸ μὴ
[11, 474]	ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς τὸν	κάνθαρον.	Ἐπιγένης Ἡρωίνῃ· Ἀλλ´ οὐδὲ κεραμεύουσι
[11, 473]	ὀβολοῦ παραθεῖναί θ´ ὡς μέγιστον	κάνθαρον.	Καὶ πάλιν· Ὁ δὲ κάνθαρος
[11, 473]	Ἑρμαίσκον τῶν ἁδρῶν τούτων τινὰ	κάνθαρον	καταστρέφοντα, πλησίον δὲ κείμενον στρωματέα
[11, 473]	καὶ ξηρὸν ἐπόης´ εὐθέως τὸν	κάνθαρον.	Ξέναρχος δ´ ἐν Πριάπῳ φησὶ
[11, 474]	βαθὺ δ´ ἐπανάγωμεν· εἰς τὸν	κάνθαρον,	(παιδάριον, ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς
[11, 474]	λέγω σοι τόν τε χρυσοῦν	κάνθαρον.	{ΣΤΡ. Ποῖον; τὸ πλοῖον; {Α.
[11, 474]	(προσῆγε πρᾴως καὶ καλῶς τὸν	κάνθαρον.	Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα κεραμεύων ἂν
[11, 479]	Ἐπιχάρμου· (Καὶ πιεῖν ὕδωρ διπλάσιον	χλιαρόν,	ἡμίνας δύο. Καὶ Σώφρων Κατάστρεψον,
[11, 495]	δίχοα, τὰ δὲ καὶ μείζονα.	ΠΡΟΑΡΟΝ	κρατὴρ ξύλινος, εἰς ὃν τὸν
[11, 484]	γὰρ τὸ σῶμα τοῖς οἴνοις·	ὑγρὸν	γὰρ καὶ θερμὸν ὁ οἶνος·
[11, 466]	ὅτι ἁλίζεται ἐν αὐτῷ τὸ	ὑγρόν.	Ὅτι δὲ δύο ὦτα εἶχε
[11, 465]	ἀλήθειαν. αἱ γὰρ ἄμπελοι πλεῖστον	ὑγρὸν	χέουσι τεμνόμεναι καὶ κατὰ φύσιν
[11, 479]	τὸ πῖπτον ἐκ τῆς κύλικος	ὑγρόν·	ὥστε ἔνιοι μεῖζον ἐφρόνουν ἐπὶ
[11, 487]	πατριῶτα. Μάνην δ´ εἶχε κεραμεοῦν	ἁδρόν,	χωροῦντα κοτύλας πέντ´ ἴσως. Ἐδεξάμην.
[11, 505]	πολίτης αὐτοῦ. Ἀδύνατον δὲ καὶ	Φαῖδρον	οὐ μόνον κατὰ Σωκράτην εἶναι,
[11, 466]	Παρμενίων συγκεφαλαιούμενος ἐν ταῖς πρὸς	Ἀλέξανδρον	Ἐπιστολαῖς τὰ Περσικὰ λάφυρα (Ποτηρίων,
[11, 485]	οὐ κήλησε δέμας λεπτὸν Ῥαδάμανθυν	Λύσανδρον	κώθωνι, πρὶν αὐτῷ δῶκε λεπαστήν.
[11, 480]	ξυνῷ κεν εἴη συμπόταισίν τε	γλυκερὸν	καὶ Διωνύσοιο καρπῷ καὶ κυλίκεσσιν
[11, 489]	παλαιοὶ καὶ τὰ περὶ τὴν	ἥμερον	τροφὴν πρῶτοι διαταξάμενοι τοῖς ἀνθρώποις,
[11, 482]	τὸ κυμβίον φέρων· Εὐριπίδης τις	σήμερον	γενήσεται. Καὶ Ἔφιππος ἐν Ὁμοίοις
[11, 497]	ἐν Ἰθυφάλλοις οὕτως· Ἐθύσαμεν γὰρ	σήμερον	Σωτήρια πάντες οἱ τεχνῖται· μεθ´
[11, 497]	τῶν ὄντων τρία πίνειν δεήσει	τήμερον	πρὸς κλεψύδραν κρουνιζόμενον. Ἀμφότερα δ´
[11, 466]	τὸν Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ δεῖπνον	Ἵμερον	τὸν τυραννήσαντα οὐ μόνον Βαβυλωνίων
[11, 502]	ἦγον οἴκοθεν) τἀκπώματ´ εἰς τὸ	φανερὸν	ἐκνενιτρωμένα θεῖναι· κύαθος δ´ ἦν
[11, 491]	αἱ πᾶσαι σχίσεις τῶν ὤτων,	ἑκάτερον	δὲ καθὸ συμφυῆ πάλιν ἐπὶ
[11, 488]	ἥτις τῷ πυθμένι προσκυρεῖ, καθ´	ἑκάτερον	τὸ οὖς διασχιδεῖς εἰσι ῥάβδοι
[11, 491]	ἀριθμόν· ἀλλ´ ἐπείπερ ἔσχισται μὲν	ἑκάτερον	τῶν ὤτων εἰς δύο σχίσεις,
[11, 489]	τινες ὑπονοοῦσι περιστερὰς εἶναι, ἁμαρτάνοντες.	Ἕτερον	γὰρ εἶναί φησιν Ἀριστοτέλης πελειάδα
[11, 503]	κατὰ τὸ κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον,	ἕτερον	δὲ τὸν πρόσθετον ἀπ´ ὀξέος
[11, 488]	κύτος συγκεχαλκευμένον ὅλῳ τῷ ἀγγείῳ,	ἕτερον	δὲ τὸν πρόσθετον, ἀπὸ ὀξέος
[11, 493]	ἐπὶ τούτων· Οἴσετε δ´ ἄρν´	ἕτερον	λευκόν, ἑτέρην δὲ μέλαιναν. Ἔπειτα
[11, 489]	εἶναί φησιν Ἀριστοτέλης πελειάδα καὶ	ἕτερον	περιστεράν. Πελειάδας δ´ ὁ ποιητὴς
[11, 496]	δὲ χρυσᾶ, γρύψ, τὸ δ´	ἕτερον	Πήγασος. ΡΥΣΙΣ φιάλη χρυσῆ, Θεόδωρος.
[11, 497]	γὰρ διαφέρεις οὐδὲ σύ. {Α.	Ἕτερον	τριήρης· τοῦτ´ ἴσως χωρεῖ χόα.
[11, 498]	τοῦ σ> προοισόμεθα, ὅτε δὲ	οὐδέτερον	τὸ σκύφος, σὺν τῷ σ>
[11, 478]	κεραμευομέναις κοτύλαις μεγάλαις ἔγχεον ἐς	σφέτερον	δέμας οὐδένα κόσμον, ἔρωτι βιαζόμεναι
[11, 489]	Τὸ δὲ τοῦ Νέστορος καὶ	ἰδιαίτερόν	ἐστιν. Ἔχει γὰρ καὶ ἀστέρας,
[11, 493]	Ἀχιλλέως παρόντων εἰσάγεσθαι τὸν Νέστορα	γενναιότερον,	τῇ ἡλικίᾳ προβεβηκότα. Τούτων τοίνυν
[11, 475]	δ´ οἴνου κυάθους. Ἄδηλον δὲ	πότερον	εἶδός ἐστι ποτηρίου ἢ πᾶν
[11, 474]	Νικόστρατος Διαβόλῳ· Ἡ ναῦς δὲ	πότερον	εἰκόσορός ἐστ´ ἢ κύκνος ἢ
[11, 482]	ποτήριον Ἀπολλόδωρος Παφίους. (ΚΥΠΕΛΛΟΝ. Τοῦτο	πότερόν	ἐστιν ταὐτὸν τῷ ἀλείσῳ καὶ
[11, 497]	ὑποχέασθαι πλείονας· πιεῖν δ´ ἔτι	ἁδρότερον	ἢ τῶν Ῥοδιακῶν ἢ τῶν
[11, 496]	δὲ οὕτως· Πιεῖν δ´ ἔτι	ἁδρότερον	ἢ τῶν Ῥοδιακῶν ἢ τῶν
[11, 463]	θήλεια πάρευνος, κεῖνος τῶν ἄλλων	κυδρότερον	πίεται. Ἐποιοῦντο δὲ καὶ οἱ
[11, 462]	(πρήσσειν (ταῦτα γὰρ ὦν ἐστι	προχειρότερον)	οὐχ ὕβρις πίνειν ὁπόσον κεν
[11, 466]	μναῖ λδʹ (Ἔθος δ´ ἦν	πρότερον	ἐν τῷ ποτηρίῳ ὕδωρ ἐμβάλλεσθαι,
[11, 461]	ἐν γραφαῖς οὔτ´ ἐπὶ τῶν	πρότερον	εὑρήσομεν ποτήριον εὐμέγεθες εἰργασμένον πλὴν
[11, 508]	αὐτοῦ Νόμοι (καὶ τούτων ἔτι	πρότερον	ἡ Πολιτεία τί πεποιήκασιν; καίτοι
[11, 497]	τοῦτο. Ἐκαλεῖτο δὲ τὸ ῥυτὸν	πρότερον	κέρας. Δοκεῖ δὲ σκευοποιηθῆναι ὑπὸ
[11, 466]	Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν ἐν κύλικι	πρότερον	κεράσειέ τις οἶνον ἐγχέας, ἀλλ´
[11, 495]	δὲ τύπος ἦν τοῦ ἀγγείου	πρότερον	μὲν (τοῖς Παναθηναικοῖς ἐοικώς, ἡνίκα
[11, 471]	Θηρίκλειος, Δεινιάς, Ἰφικρατίς· ταῦτα γὰρ	πρότερον	συνιστορεῖν τοὺς εὑρόντας. Φαίνεται δ´
[11, 506]	ἐπεδήμησε ταῖς Ἀθήναις, οἱ ἔτι	πρότερον	τελευτήσαντες τῷ λοιμῷ. Πολλὰ δ´
[11, 473]	παρ´ οἶνον Σικελίδου παίζει πουλὺ	μελιχρότερον,	(ἐστὶ δὲ δή, πολὺ δὴ
[11, 507]	ἄλλας φύσεις ἢ πρὸς τὸν	μετεωρότερον	καὶ καθαρώτερον ἀνέρχεσθαι τόπον, ἅτε
[11, 503]	~(ψυκτηρίδιον δὲ δύ´ ὀβολούς, Φιλιππίδου	λεπτότερον.	(Ἡρακλέων δὲ ὁ Ἐφέσιος Ὃν
[11, 485]	λεπασταῖς. Θεόπομπος Παμφίλῃ· (Σπόγγος, λεκάνη,	πτερόν,	λεπαστὴ πάνυ πυκνή, ἣν ἐκπιοῦς´
[11, 504]	οἴνου, ἀλλ´ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ	παιγνιωδέστερον	ἀφιξόμεθα. (Εἰς ταῦτά τις ἀποβλέπων
[11, 491]	τοῦ ταύρου. ~(Καὶ Αἰσχύλος δ´	ἐκφανέστερον	προσπαίζων τῷ ὀνόματι κατὰ τὴν
[11, 461]	φησιν αὐτοὺς ἐκπώμασι κεχρῆσθαι καὶ	ὑδαρέστερον	πεπωκέναι. Χαμαιλέων δ´ ὁ Ἡρακλεώτης
[11, 468]	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ	προφερέστερον	εἴη. (ΔΑΚΤΥΛΩΤΟΝ ἔκπωμα οὕτως καλούμενον
[11, 475]	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ	προφερέστερον	εἴη. Σαφῶς γὰρ νῦν κελέβειον
[11, 475]	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ	προφερέστερον	ἦεν. Ἀλλαχοῦ δέ φησιν· Καὶ
[11, 479]	αὐτῶν. Ἔδει γὰρ εἰς τὸν	ἀριστερὸν	ἀγκῶνα ἐρείσαντα καὶ τὴν δεξιὰν
[11, 495]	Παναθηναικοῖς ἐοικώς, ἡνίκα ἐκαλεῖτο πελίκη,	ὕστερον	δὲ ἔσχεν οἰνοχόης σχῆμα, οἷοί
[11, 500]	εἶναι τὸ φ> τῷ θ>	Ὕστερον	δὲ κατὰ μίμησιν εἰργάσαντο κεραμέους
[11, 466]	κρυφθέντας ἀφανεῖς γενέσθαι, χρόνῳ δ´	ὕστερον	ἤδη τῆς Μηθύμνης οἰκουμένης παραγενέσθαι
[11, 506]	λοιμῷ) Πρωταγόρᾳ διαλέγεσθαι, ὅτε τὸ	δεύτερον	ἐπεδήμησε ταῖς Ἀθήναις, οἱ ἔτι
[11, 466]	παρὰ Κρησίν. ΑΡΥΒΑΛΛΟΣ ποτήριον κάτωθεν	εὐρύτερον,	ἄνω δὲ συνηγμένον, ὡς τὰ
[11, 495]	(ΠΕΛΛΑ ἀγγεῖον σκυφοειδές, πυθμένα ἔχον	πλατύτερον,	εἰς ὃ ἤμελγον τὸ γάλα.
[11, 466]	τρυβλία. ΒΗΣΣΑ ποτήριον παρ´ Ἀλεξανδρεῦσι	πλατύτερον	ἐκ τῶν κάτω μερῶν, ἐστενωμένον
[11, 503]	ὀξέος ἀρχόμενον, (καταλήγοντα δὲ εἰς	πλατύτερον,	ἐφ´ οὗ ἵσταται τὸ ποτήριον.
[11, 488]	ὀξέος ἀρχόμενον, καταλήγοντα δ´ εἰς	πλατύτερον,	ἐφ´ οὗ ἵσταται τὸ ποτήριον.
[11, 507]	ἐκινδύνευσεν, δὶς δὲ πρὸς τὸν	νεώτερον	Διονύσιον. Αἰσχίνου τε πένητος ὄντος
[11, 497]	καὶ τοῦ τῆς Ἀμαλθείας ἐστὶν	ὀλβιώτερον	τὸ κέρας τοῦτο. Μνημονεύει αὐτοῦ
[11, 485]	εἶναι, ἐοικὸς ταῖς λεγομέναις πτωματίσιν,	ἐκπεταλώτερον	δέ. Ἀρτεμίδωρος δ´ ὁ Ἀριστοφάνειος
[11, 507]	ἢ πρὸς τὸν μετεωρότερον καὶ	καθαρώτερον	ἀνέρχεσθαι τόπον, ἅτε κουφότητος μετεχούσας,
[11, 471]	Διένιψα δ´ οὐδὲν σκεῦος οὐδεπώποτε·	(καθαρώτερον	γὰρ τὸν κέραμον εἰργαζόμην ἢ
[11, 505]	κακολογήσας, ἐν μὲν τῇ Πολιτείᾳ	Ὅμηρον	ἐκβάλλων καὶ τὴν μιμητικὴν ποίησιν,
[11, 493]	ἐπειδὴ τέτρωται. Ὅτι δὲ καθ´	Ὅμηρον	ὁ Μαχάων οὐ τέτρωται ἐν
[11, 491]	Πελειάδες. Οὐδὲν οὖν ἄπιστον καὶ	Ὅμηρον	τὰς Πλειάδας κατὰ ποιητικὸν νόμον
[11, 494]	περὶ τὸν πότον, κοὐδ´ ὀξύβαφον	οἰνηρὸν	ἔτι κεκτήσεται. Ὅτι δέ ἐστι
[11, 484]	δὲ παραφύλαττε ὅταν κωθωνίζῃ· μὴ	πονηρὸν	οἶνον πίνειν μηδὲ ἄκρατον μηδὲ
[11, 473]	μέγεθος ἀρεσιαν μέγαν πάνυ, καὶ	ξηρὸν	ἐπόης´ εὐθέως τὸν κάνθαρον. Ξέναρχος
[11, 475]	ἐν ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον	μελιτηρὸν	τὴν κελέβην εἶναι. Καὶ γὰρ
[11, 483]	ἄφελκε κάδων, ἄγρει δ´ οἶνον	ἐρυθρὸν	ἀπὸ τρυγός· οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς
[11, 465]	Καὶ Ὀδυσσεὺς ὤπασεν Μελιηδέα οἶνον	ἐρυθρόν,	(ἓν δέπας ἐμπλήσας, ὕδατος δ´
[11, 498]	Ἐπιγένης ἐν Βακχίδι· Τὸ σκύφος	ἔχαιρον	δεχόμενος. Φαίδιμός τε ἐν πρώτῳ
[11, 508]	ἢ βέλτιον λεχθέντα ἢ μὴ	χεῖρον.	Καὶ γὰρ Θεόπομπος ὁ Χῖος
[11, 470]	χερσὶν ἐληλαμένη χρυσοῦ τιμήεντος, ὑπόπτερος,	ἄκρον	ἐφ´ ὕδωρ εὕδονθ´ ἁρπαλέως χώρου
[11, 507]	τὴν κεφαλὴν (μου) ἀναπηδήσαντα τὸ	φαλακρὸν	(μου) κατασκαριφᾶν καὶ κρώζειν περιβλέπουσαν.
[11, 476]	ταύρων κεραστῶν, ἔβρεχον δὲ κατὰ	μικρόν.	Ἀθηναῖοι δὲ καὶ ἀργυρᾶ ποιοῦντες
[11, 472]	Ἀνακρέοντος· Ἠρίστησα μὲν ἰτρίου λεπτοῦ	μικρὸν	ἀποκλάς, οἴνου δ´ ἐξέπιον κάδον.
[11, 485]	τὴν βρυτικήν, ῥίζιον τρίψας τι	μικρὸν	δελεάσας τε γεννικῇ τὸ μέγεθος
[11, 475]	τῆς κορυφῆς· αὗται δὲ προὔχουσι	μικρὸν	ἐπ´ εὐθείας ἐξωτέρω. Ἐπὶ δὲ
[11, 509]	εἶναι χρηστὸς παρὰ τοῖς Κυζικηνοῖς,	μικρὸν	ἐπισχὼν χρόνον ἐπέθετο τῇ πολιτείᾳ
[11, 488]	χείλους διήκουσαι τοῦ ποτηρίου καὶ	μικρὸν	ἔτι μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν τὴν
[11, 479]	ἐν κεραμέᾳ κοτταβίδι πιεῖν ἑκάστῳ	μικρόν,	καὶ ὁ προσφέρων ἂν εἶπεν
[11, 466]	σοι πρώτιστον. Ἦν γὰρ στρογγύλον,	μικρὸν	πάνυ, παλαιόν, ὦτα συντεθλασμένον σφόδρα,
[11, 484]	ἐὰν μὲν ἐμέσῃς ἱκανῶς, ἀναπαύου	μικρὸν	περιχεάμενος· ἐὰν δὲ μὴ δυνηθῇς
[11, 466]	οἱ δ´ ἐκ βομβυλιοῦ κατὰ	μικρὸν	στάζοντος Ἐστὶ δὲ καὶ ζῷόν
[11, 481]	τῷ Κύκλωπι. Οὐκ ἔστι δὲ	μικρὸν	τὸ διδόμενον αὐτῷ κισσύβιον παρ´
[11, 461]	ὁ Χαμαιλέων ὅτι οὔκ ἐστι	μικρὸν	τὸ παρ´ Ὁμήρῳ (διδόμενον τῷ
[11, 487]	ποίαν; τοῦτο τοὐπικείμενον (ἄνω τὸ	μικρόν,	τὸ πινακίσκιον λέγεις; {Α. Τοῦτ´
[11, 504]	ἕκαστον τῶν παρατυχόντων οὐδὲ κατὰ	μικρὸν	τοῦ Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ περὶ
[11, 471]	ποιεῖ τοῦτο, μεταβεβληκὸς ἂν εἴη	μικρὸν	τοὔνομα. Ἀλλά, καθάπερ εἴρηται, οὐκ
[11, 498]	Σελευκίς, Ῥοδιάς, Ἀντιγονίς. ~(ΣΚΑΛΛΙΟΝ κυλίκιον	μικρόν,	ᾧ σπένδουσιν Αἰολεῖς, ὡς Φιλητᾶς
[11, 499]	ἀγγεῖον ξύλινον στρογγύλον γάλα καὶ	ὀρὸν	δεχόμενον, (ὡς καὶ παρ´ Ὁμήρῳ
[11, 469]	πολὺν οἰδματόεντα πόντου φέρει δρόμου	πόρον	οὐθεις, μελανίππου προφυγὼν ἱερᾶς νυκτὸς
[11, 466]	παρ´ αὐτοῖς αὐτῷ παραβαλλόμενον οὐδὲν	διάφορον	εἶναι χαλκοῦ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' (Τιμιώτατον
[11, 480]	δοκοῦσι καὶ τὸν τύπον ἔχειν	διάφορον	πρὸς τὰς Ἀττικάς. Φοξαὶ γοῦν
[11, 466]	κατάχρυσοι λβʹ Λαγυνοθήκη ἀργυρᾶ μία.	Οἰνοφόρον	βαρβαρικὸν ἀργυροῦν ποικίλον ἕν. Ἄλλα
[11, 472]	λαβὼν ἐγὼ κενὸν τρίψας, ποήσας	λαμπρόν,	ἀσφαλῆ βάσιν στήσας, συνάψας καρπίμοις
[11, 460]	ὃν προσεύγμασιν ἐν τῷ κυλικείῳ	λαμπρὸν	ἐκτετριμμένον (Κρατῖνος δ´ ὁ νεώτερος
[11, 487]	Μήποτε ἐκπώματός ἐστιν εἶδος, ἢ	μέτρον	οἷον κύαθος. Διόδωρος δὲ κύλικα
[11, 499]	δέ φασι τοῦτ´ εἶναι τὸ	μέτρον	τὴν λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε
[11, 478]	Ἕρμιππος ἐν Θεοῖς. Ἀθηναῖοι δὲ	μέτρον	τι καλοῦσι κοτύλην. Θουκυδίδης· Ἐδίδοσαν
[11, 499]	Ἡρακλέους· (Σκύφιον δὲ λαβὼν δέπας	ἔμμετρον	ὡς τριλάγυνον πί´ ἐπισχόμενος, τό
[11, 499]	Τὸ δ´ ἐν Γηρυονηίδι Στησιχόρου	Ἔμμετρον	ὡς τριλάγυνον τὴν τῶν τριῶν
[11, 489]	περιγραφὴν ἔξαρσιν ἔχοντα τοῦ ὕψους	σύμμετρον,	τὸν δὲ κατ´ ἐλάττω κύκλον
[11, 480]	Διωνύσοιο καρπῷ καὶ κυλίκεσσιν Ἀθηναίαισι	κέντρον	Αἱ δ´ Ἀργεῖαι δοκοῦσι καὶ
[11, 498]	σκύπφον ἔχων ἑτέρῃ, ἑτέρῃ δὲ	σκῆπτρον	ἀείρας ἔστειχεν Φύλακος καὶ ἐνὶ
[11, 488]	Ὣς φάτο χωόμενος, ποτὶ δὲ	σκῆπτρον	βάλε γαίῃ χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον.
[11, 486]	κύλιξ. Ἀντιφάνης Λαμπάδι· Δαίμονος Ἀγαθοῦ	μετάνιπτρον,	ἐντραγεῖν, σπονδή, κρότος. ~(Δίφιλος Σαπφοῖ·
[11, 486]	μνῆμ´ ἐκείνῃ, μανθάνεις; καὶ κατάχεον.	ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ	ἡ μετὰ τὸ δεῖπνον ἐπὴν
[11, 487]	ἅμα δ´ ἦν Δαίμονος Ἀγαθοῦ	μετάνιπτρον.	Νικόστρατος Ἀντερώσῃ· Μετανιπτρίδ´ αὐτῷ τῆς
[11, 471]	σοι τί θώμεθα; ~(ἆρ´ εἶ	κάτοπτρον	φύσεος; ἢν πλῆρες δοθῇς, οὐδέν
[11, 468]	ὡς Φιλητᾶς φησιν ἐν Ἀτάκτοις.	~(ΔΕΠΑΣΤΡΟΝ.	Σιληνὸς καὶ Κλείταρχος ἐν Γλώσσαις
[11, 476]	Διόνυσον κερατοφυῆ πλάττεσθαι ἔτι τε	ταῦρον	καλεῖσθαι ὑπὸ πολλῶν ποιητῶν. Ἐν
[11, 468]	(Καὶ πάλιν· Ἄλλοι δὲ κρητῆρα	πανάργυρον	ἠδὲ δέπαστρα οἰσόντων χρύσεια, τά
[11, 462]	ἀμφιτιθεῖ στεφάνους, ἄλλος δ´ εὐῶδες	μύρον	ἐν φιάλῃ παρατείνει· κρατὴρ δ´
[11, 474]	δὲ Ναυκλήρῳ· Ἥκει λιπὼν Αἰγαῖον	ἁλμυρὸν	βάθος (Θεόφιλος ἡμῖν, ὦ Στράτων.
[11, 509]	ἐν πεδίλῳ πόδα τιθεὶς ὑπὸ	ξυρὸν	κνήμης ἱμάντων ἰσομέτροις ἑλίγμασιν, ὄγκῳ
[11, 484]	τὸ δὲ ἀφ´ ἡμῶν διηθούμενον	οὖρόν	ἐστιν δριμύ. Τὰ γοῦν ἱμάτια
[11, 501]	δὲ ἄπυρον· Κὰδ δὲ λέβητ´	ἄπυρον	βοὸς ἄξιον ἀνθεμόεντα, τὸν δεχόμενον
[11, 501]	τὸν μὲν ἐμπυριβήτην, τὸν δὲ	ἄπυρον·	Κὰδ δὲ λέβητ´ ἄπυρον βοὸς
[11, 468]	δὲ πυρὶ παρὰ τὸ Ὁμηρικόν·	(Ἄπυρον	κατέθηκε λέβητα, τὸ ἐπιτήδειον εἰς
[11, 499]	χερσὶ λεόντεον ἐν γάλα θεῖσα	τυρὸν	ἐτύρησας μέγαν ἄτρυφον ἀργειοφόνται. Αἰσχύλος
[11, 492]	ἐστὶ πόσις ἐν τῷ κράματι	τυρὸν	ἔχουσα καὶ ἄλφιτον· ἄμφω δὲ
[11, 496]	οἶνον ἔχει καὶ μέλι καὶ	τυρὸν	καὶ ἀλφίτων καὶ ἐλαίου βραχύ.
[11, 492]	Πραμνείῳ, ἐπὶ δ´ αἴγειον κνῆ	τυρὸν	κνήστι χαλκείῃ, ἐπὶ δ´ ἄλφιτα
[11, 478]	Τόν τε κότυλον πρῶτον ἤνεγκ´	ἐνέχυρον	τῶν γειτόνων. Καὶ Πλάτων ἐν
[11, 473]	εὕροιμ´ ἂν λεπτὸν καί τι	μελιχρὸν	ἔπος. ἀλλὰ κάδοις Χίου με
[11, 485]	παρατιθέμενος Τηλεκλείδου ἐκ Πρυτάνεων· Καὶ	μελιχρὸν	οἶνον ἕλκειν ἐξ ἡδυπνόου λεπαστῆς.
[11, 475]	ὕδωρ. Ἀνακρέων· νοχόει δ´ ἀμφίπολος	μελιχρὸν	οἶνον τρικύαθον κελέβην ἔχουσα. Διονύσιος
[11, 481]	φάρυγα. {Β. Δώσω πιεῖν. {Α.	Γλίσχρον	γέ μοὐστὶ τὸ σίαλον νὴ
[11, 462]	μέσοις ἁγνὴν ὀδμὴν λιβανωτὸς ἵησι·	ψυχρὸν	δ´ ἐστὶν ὕδωρ καὶ γλυκὺ
[11, 501]	εἶναι χαλκίῳ προσεοικυῖαν ἐκπετάλῳ, δεχομένην	ψυχρὸν	ὕδωρ. Τὴν δ´ ἀμφίθετον πότερα
[11, 501]	ἀνθεμόεντα, τὸν δεχόμενον ἴσως ὕδωρ	ψυχρόν,	ὥστε καὶ τὴν φιάλην εἶναι
[11, 466]	τῆς Ἡρακλέους γενέσεως ἄξιον ἡγεῖται	δῶρον	Ἀλκμήνῃ δοθῆναι ποτήριον, ὅπερ Ἀμφιτρύωνι
[11, 468]	Ἴωνι ἐν Ἀγαμέμνονι· Οἴσῃ δὲ	δῶρον	ἄξιον δραμήματος ἔκπωμα δακτυλωτόν, ἄχραντον
[11, 474]	ὁ Ζεὺς ὁμιλήσας Ἀλκμήνῃ ἔδωκε	δῶρον	αὐτὸ τῆς μίξεως, ὡς Φερεκύδης
[11, 506]	δήμου προαγομένους, Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον	κἀπολλόδωρον	τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν
[11, 504]	πότους Λυσανίας φησὶν ὁ Κυρηναῖος	Ἡρόδωρον	εἰρηκέναι ἐν τούτοις Ἐπεὶ δὲ
[11, 459]	λόγων γενήσεται; Κατὰ τὸν κωμῳδιοποιὸν	Κηφισόδωρον,	ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ ἡμῶν
[11, 506]	Εὐθύδημον καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ	Διονυσόδωρον	προπηλακίζων καὶ καλῶν ὀψιμαθεῖς ἔτι
[11, 492]	κρόμυον ποτῷ ὄψον ἠδὲ μέλι	χλωρόν,	παρὰ δ´ ἀλφίτου ἱεροῦ ἀκτήν,
[11, 475]	δὴ τίν´ εἶχεν; τοῦτό μοι	φράσον.	{Β. Θύρσον, κροκωτόν, ποικίλον, καρχήσιον.
[11, 499]	Ἐρατοσθένης δέ φησι λέγεσθαι τὴν	πέτασον	καὶ τὴν στάμνον ὑπό τινων.
[11, 488]	δὲ δύο κατὰ τὸ κύρτωμα	μέσον	ἐξ ἀμφοῖν τοῖν μεροῖν μικρά,
[11, 474]	ποτήριόν ἐστιν ἐπίμηκες, συνηγμένον εἰς	μέσον	ἐπιεικῶς, ὦτα ἔχον μέχρι τοῦ
[11, 501]	ὄντα τοὺς ἐξαγωγοὺς ἔχει κατὰ	μέσον,	ἐφ´ οὗ χαλκοῦς ὀμφαλὸς ἔπεστιν.
[11, 462]	βωμὸς δ´ ἄνθεσιν ἀν τὸ	μέσον	πάντῃ πεπύκασται, μολπὴ δ´ ἀμφὶς
[11, 479]	κυκλοτερεῖς, ἵνα πάντες εἰς τὸ	μέσον	τοῦ κοττάβου τεθέντος (ἐξ ἀποστήματος
[11, 474]	ληνόν, τὸ δ´ οἷον εἰς	μέσον	τράχηλος, τὸ δὲ πρὸς τῷ
[11, 476]	Μοίραις· Οἶσθά νυν ὅ μοι	ποίησον;	τήνδε νῦν μή μοι δίδου,
[11, 472]	θηρικλείων εὐκύκλωτον ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν,	ἴσον	ἴσῳ κεκραμένην, (προσφέρων ἔδωκεν· οἶμαι,
[11, 502]	ἐκπιὼν ὡς ἄν τις ἥδιστ´	ἴσον	ἴσῳ κεκραμένον, (καὶ τῆς Ὁμονοίας
[11, 473]	οἳ δ´ ἐκ καδίσκου ς´	ἴσον	ἴσῳ κεκραμένον. (ΚΑΝΘΑΡΟΣ. Ὅτι μὲν
[11, 466]	οἶνον, ἂν ὕδωρ ἐπῇ. Ἀλλ´	ἴσον	ἴσῳ μάλιστ´ ἀκράτου δύο χοᾶς
[11, 487]	Ὑγιείας. Φιλέταιρος Ἀσκληπιῷ· Ἐνέσεισε μεστὴν	ἴσον	ἴσῳ μετανιπτρίδα μεγάλην, ἐπειπὼν τῆς
[11, 466]	φιάλη παρὰ τῷ Κολοφωνίῳ Νικάνδρῳ.	(ΑΛΕΙΣΟΝ	καὶ ΔΕΠΑΣ τὸ αὐτό. Ὅμηρος
[11, 482]	ὥσπερ τὸ δέπας καὶ τὸ	ἄλεισον	ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ) καὶ τοῦτο,
[11, 466]	εἶχε δῆλον· Ἦτοι ὃ καλὸν	ἄλεισον	ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε χρύσεον ἄμφωτον. ἀμφικύπελλον
[11, 482]	ὁ ποιητής· Ἦτοι ὃ καλὸν	ἄλεισον	ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν χρύσεον ἄμφωτον. Ἀντίμαχος
[11, 466]	τῆς ἐπὶ Ἴλιον στρατείας ἀριστεῖον	ἄλεισον	δοῦναι. (Ὅτι ἐστὶ ποτήριον ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ
[11, 466]	εἴη τὰ ὦτα. Τὸ δὲ	ἄλεισον	ἤτοι ἀπὸ τοῦ ἄγαν λεῖον
[11, 466]	ἄρα τὸ ποικίλον τῇ κατασκευῇ	ἄλεισον	θέλει τις ἀκούειν, ἔξω λειότητος
[11, 466]	αὐτό· Τούνεκα σοὶ δώσω χρύσειον	ἄλεισον.	Καὶ ἑξῆς τὸ αὐτὸ πάλιν·
[11, 479]	ἐν τῷ ἰσχίῳ ὀστοῦν καλεῖσθαι	ἄλεισον	καὶ κύλικα. Κοτυλίσκος δὲ καλεῖται
[11, 479]	Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι τὴν κοτύλην	ἄλεισον.	(ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης ἐν
[11, 480]	δ´ ἐν Συνωνύμοις οὕτως γράφει·	Ἄλεισον,	ποτήριον, κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ,
[11, 477]	τὸ τρίτον. Ὁ γὰρ λέγων	ἄλεισον	τὸ αὐτὸ καὶ κισσύβιον τὴν
[11, 502]	θηρίκλειον δεῦρο καὶ τὰ Ῥοδιακὰ	κόμισον	λαβὼν τοὺς παῖδας. Εἶτ´ οἴσεις
[11, 503]	εἶπον. {Β. Ὥσπερ χρυσίου φωνῆς	ἀπότισον,	Πυργόθεμι, καταλλαγήν. Ἀντιφάνης Ἱππεῦσι· Πῶς
[11, 463]	ὁ δὲ παῖς ὁ οἰνοχόος	ὅσον	ἂν ἀποπίῃ τοῦ δ´ ἐπιδέξια
[11, 466]	Οἱ μὲν ἐκ φιάλης πίνοντες	ὅσον	θέλουσι τάχιστ´ ἀπαλλαγήσονται, οἱ δ´
[11, 496]	δ´ ἡ κύλιξ καλεῖται καθ´	ὅσον	οἶνον ἔχει καὶ μέλι καὶ
[11, 462]	ἔχουσιν ἐξ ἀνθερίκου πεποιημένας μικρὰς	ὅσον	σκιᾶς ἕνεκα, ἃς καὶ περιφέρουσιν
[11, 489]	συνεχόμενον ἐν τῷ μείζονι, καθ´	ὅσον	συννεύειν συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ τὸν
[11, 471]	σοι προπίομαι. Δέξαι· πιοῦσα δ´	ὁπόσον	ἄν σοι θυμὸς ᾖ, παράδος
[11, 462]	ἐστι προχειρότερον) οὐχ ὕβρις πίνειν	ὁπόσον	κεν ἔχων ἀφίκοιο οἴκαδ´ ἄνευ
[11, 487]	φησι· (Σὺ δὲ τάνδε Βακχία	εὔδροσον	πλήρη μετανιπτρίδα δέξαι. Πραύ τί
[11, 475]	εἶχεν; τοῦτό μοι φράσον. {Β.	Θύρσον,	κροκωτόν, ποικίλον, καρχήσιον. Σοφοκλῆς Τυροῖ·
[11, 476]	βοῶν πίνειν· ἀφ´ οὗ τὸν	Διόνυσον	κερατοφυῆ πλάττεσθαι ἔτι τε ταῦρον
[11, 465]	ὅθεν καὶ Λιμναῖον κληθῆναι τὸν	Διόνυσον,	ὅτι μιχθὲν τὸ γλεῦκος τῷ
[11, 471]	ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀπὸ τοῦ τὸν	Διόνυσον	τοὺς θῆρας κλονεῖν σπένδοντα ταῖς
[11, 465]	κράσει ἐν ᾠδαῖς ἔμελπον τὸν	Διόνυσον,	χορεύοντες καὶ ἀνακαλοῦντες Εὔαν τε
[11, 466]	γραῦν, τὴν νέαν δ´ ἐπουρίσας	πλήρωσον,	εὐτρεπῆ τε τὸν κοντὸν ποοῦ
[11, 464]	καὶ ἐστεφανωμένοι ἐθεώρουν, παρὰ δὲ	τὸν	ἀγῶνα πάντα οἶνος αὐτοῖς ᾠνοχοεῖτο
[11, 506]	δὲ τῷ Εὐθυδήμῳ Εὐθύδημον καὶ	τὸν	ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων καὶ
[11, 506]	πάντων Ἑλλήνων ἐχθροὺς Πέρσας. (Καὶ	τὸν	ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν
[11, 506]	Ἀλκιβιάδου λεχθέντα σιωπῶ· ὅτι δὲ	τὸν	Ἀθηναίων δῆμον εἰκαῖον εἴρηκε κριτὴν
[11, 506]	Μειδίαν τε ὀρτυγοκόπον, καὶ τὸν	τῶν	Ἀθηναίων δῆμον εὐπρόσωπον μὲν εἶναι,
[11, 503]	φίλαισιν ὠλέναισι δέξεται. Καὶ ὁ	τὸν	Αἰγίμιον δὲ ποιήσας εἴθ´ Ἡσίοδός
[11, 505]	Ἀριστοτέλης πρὸ Πλάτωνος διαλόγους γεγραφέναι	τὸν	Ἀλεξαμενόν. Διαβάλλει δὲ ὁ Πλάτων
[11, 495]	μὲν καλεῖν Θεσσαλοὺς καὶ Αἰολεῖς	τὸν	ἀμολγέα, πέλλαν δὲ τὸ ποτήριον.
[11, 460]	(Ποτήρια δὲ πρῶτον οἶδα ὀνομάσαντα	τὸν	Ἀμόργιον ποιητὴν Σιμωνίδην ἐν Ἰάμβοις
[11, 466]	κεράμου τὴν ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον	τὸν	ἀνδριαντοποιόν φασι Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε
[11, 506]	ὑπὸ τοῦ δήμου προαγομένους, Φανοσθένη	τὸν	Ἄνδριον κἀπολλόδωρον τὸν Κυζικηνόν, ἔτι
[11, 508]	τοῦ Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ κατὰ	τὸν	ἄνθρωπον ἅπερ ἐπαγγέλλεται καὶ ἡμεῖς
[11, 491]	ἀκουστέον· γενήσονται γὰρ οὕτως ηʹ	τὸν	ἀριθμόν· ἀλλ´ ἐπείπερ ἔσχισται μὲν
[11, 492]	Διὸς ἐνίεσθαι χάριν τοῦ σῴζειν	τὸν	ἀριθμὸν αὐτῶν, ποιητικῶς αἰνιττόμενος ὅτι
[11, 506]	τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ Λυσίμαχον	τὸν	Ἀριστείδου τοῦ δικαίου, τῆς τῶν
[11, 479]	ἕκαστα αὐτῶν. Ἔδει γὰρ εἰς	τὸν	ἀριστερὸν ἀγκῶνα ἐρείσαντα καὶ τὴν
[11, 489]	οὓς καὶ καλοῦσι σελήνας. Καὶ	τὸν	ἄρτον δ´ ἐκάλεσαν ὅτι τῶν
[11, 466]	ιϚ τῶν Ἱστοριῶν Λυσίμαχόν φησι	τὸν	Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ δεῖπνον Ἵμερον
[11, 476]	τῷ κατὰ Δημάδου Φίλιππόν φησι	τὸν	βασιλέα προπίνειν κέρατι τούτοις οἷς
[11, 501]	ὁ ποιητὴς τὸν μὲν ἐμπυριβήτην,	τὸν	δὲ ἄπυρον· Κὰδ δὲ λέβητ´
[11, 466]	ὑποδεξαμένα θαήσατο χρύσεον αἶψα» (ποτήριον)	Τὸν	δὲ Ἥλιον ὁ Στησίχορος ποτηρίῳ
[11, 503]	οὐκ ἔτι ἔξεστι κυαθίζειν γάρ	τὸν	δὲ κάδον ἔξω καὶ τὸ
[11, 489]	ἔξαρσιν ἔχοντα τοῦ ὕψους σύμμετρον,	τὸν	δὲ κατ´ ἐλάττω κύκλον συνεχόμενον
[11, 467]	οἴνου πλήρη γυάλαν ἔχοντά τινα,	τὸν	δὲ λαβόντα σπένδειν. (ΔΕΙΝΟΣ. (Ὅτι
[11, 493]	εἶπε μογέοντας ἀείρειν τὸ δέπας,	τὸν	δὲ Νέστορα μόνον ἀμογητί. Ἄλογον
[11, 498]	ὃν εἵλετο αὑτῷ. Καὶ πάλιν·	Τὸν	δὲ σκύπφον Τηλεβόῃ δίδωσι Ποσειδῶν
[11, 467]	δ´ εἰπὼν ἐκπώματος εἶναι γένος	τὸν	δεῖνον παρατίθεται Στράττιδος ἐκ Μηδείας·
[11, 506]	ἔχειν, ἀλλ´ ὅτι καὶ ἀπέκτεινε	τὸν	δεσπότην. Οὗτος δ´ ἐστὶ Πλάτων,
[11, 501]	λέβητ´ ἄπυρον βοὸς ἄξιον ἀνθεμόεντα,	τὸν	δεχόμενον ἴσως ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε
[11, 482]	ἔχοντα χρυσᾶ παρθένων; {Β. Νὴ	τὸν	Δί´, ἦν γάρ. {Α. Ὦ
[11, 489]	ὁ Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος τὴν κατὰ	τὸν	Διονύσιον διάταξίν φησιν σκύφον εἶναι
[11, 476]	τῶν βοῶν πίνειν· ἀφ´ οὗ	τὸν	Διόνυσον κερατοφυῆ πλάττεσθαι ἔτι τε
[11, 465]	προσφέρεσθαι· ὅθεν καὶ Λιμναῖον κληθῆναι	τὸν	Διόνυσον, ὅτι μιχθὲν τὸ γλεῦκος
[11, 471]	δ´ ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀπὸ τοῦ	τὸν	Διόνυσον τοὺς θῆρας κλονεῖν σπένδοντα
[11, 465]	τῇ κράσει ἐν ᾠδαῖς ἔμελπον	τὸν	Διόνυσον, χορεύοντες καὶ ἀνακαλοῦντες Εὔαν
[11, 508]	αὐτῷ εἰς Συρακούσας, ὁρῶν ἤδη	τὸν	Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον τὴν μοναρχίαν ἀποκτείνας
[11, 474]	κανθάρους, καὶ τὸν λύχνον ὁμοίως	τὸν	ἐκ τῆς ὀροφῆς ἐξηρτημένον, ἀνακεχυμένας
[11, 466]	ἀναζωπυροῦσα καὶ ἀνεγείρουσα μετὰ φρονήσεως	τὸν	ἑκάστου νοῦν, ὥς φησιν ὁ
[11, 468]	Εἰ δ´ οὐχ ἱκανόν σοι,	τὸν	ἐλέφανθ´ ἥκει φέρων ὁ παῖς.
[11, 466]	ἤδη τῆς Μηθύμνης οἰκουμένης παραγενέσθαι	τὸν	Ἔναλον καὶ διηγεῖσθαι τὸν τρόπον,
[11, 479]	ἢ ὅστις ἐστὶν ὁ ποιήσας	τὸν	ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν περὶ τοῦ ἐν
[11, 464]	σοὶ δοκῇ. {Α. Βούλεσθε δήπου	τὸν	ἐπιδέξι´, ὦ πάτερ, λέγειν ἐπὶ
[11, 464]	λέγειν ἐπὶ τῷ πίνοντι. {Β.	Τὸν	ἐπιδέξια λέγειν; Ἄπολλον, ὡσπερεὶ τεθνηκότι.
[11, 473]	ἐν καπηλείῳ πίνοντος Εἶθ´ ὁρῶ	τὸν	Ἑρμαίσκον τῶν ἁδρῶν τούτων τινὰ
[11, 475]	Λεπτὸς ἐξηγούμενος Θεοδωρίδα τὸ εἰς	τὸν	Ἔρωτα μέλος τὴν κελέβην φησὶ
[11, 508]	τὸν Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους καὶ	τὸν	Ζάλευκον τοὺς Θουρίους, καὶ αὐτόν,
[11, 504]	δεόντως ἐκ μεγάλων πίνετε ποτηρίων,	τὸν	ἥδιστον καὶ χαριέστατον Ξενοφῶντα πρὸ
[11, 480]	δώσων πιεῖν, ἔγχει τ´ ἐπιθεὶς	τὸν	ἡθμόν. Ταῦτα δ´ ἐστὶ κεράμεα
[11, 470]	τὴν χρείαν ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου	τὸν	Ἥλιον καθεύδοντα περαιοῦσθαι πρὸς τὰς
[11, 469]	τὴν τοῦ Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι	τὸν	Ἡρακλέα καὶ διαπλεῦσαι εἰς Ἐρύθειαν.
[11, 469]	λαβεῖν δ´ αὐτὸ παρ´ Ὠκεανοῦ	τὸν	Ἡρακλέα. Μήποτε δὲ ἐπεὶ μεγάλοις
[11, 466]	φησι τὸν ὠκεανόν, ᾧ καὶ	τὸν	Ἡρακλέα περαιωθῆναι ἐπὶ τὰς Γηρυόνου
[11, 470]	Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνῃ θηρικλείῳ ποιεῖ	τὸν	Ἡρακλέα πίνοντα, ὅταν οὑτωσὶ λέγῃ·
[11, 494]	ἀλλὰ τοῖς αὑτοῦ πτεροῖς» κατὰ	τὸν	θαυμάσιον Αἰσχύλον ἁλίσκῃ, ἀπροσδιονύσους λύσεις
[11, 506]	δὲ τῷ περὶ Ἀνδρείας Μελησίαν	τὸν	Θουκυδίδου τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ
[11, 476]	μὲν πρῶτον ἀλλήλους καὶ κατὰ	τὸν	Θρᾴκιον νόμον κέρατα οἴνου προὔτεινον.
[11, 491]	γαμφηλῇ φορέεσκε ποτὸν Διὶ μητιόεντι.	Τὸν	καὶ νικήσας πατέρα Κρόνον εὐρύοπα
[11, 506]	σοφῶν ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ	τὸν	Καλλίου βίον μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος
[11, 474]	μὴν κείνην ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε	τὸν	καλούμενον, Εὐφράνωρ δ´ ἐκυβέρνα Θούριος.
[11, 495]	αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον κατάκαρπον	τὸν	καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι δ´ ἐκ
[11, 474]	(παιδάριον, ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς	τὸν	κάνθαρον. Ἐπιγένης Ἡρωίνῃ· Ἀλλ´ οὐδὲ
[11, 473]	πάνυ, καὶ ξηρὸν ἐπόης´ εὐθέως	τὸν	κάνθαρον. Ξέναρχος δ´ ἐν Πριάπῳ
[11, 474]	τὸ βαθὺ δ´ ἐπανάγωμεν· εἰς	τὸν	κάνθαρον, (παιδάριον, ἔγχει, νὴ Δί´
[11, 474]	ποδὶ (προσῆγε πρᾴως καὶ καλῶς	τὸν	κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα κεραμεύων
[11, 473]	τροφὸν τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας	τὸν	κάπηλόν μοι χόα ὀβολοῦ παραθεῖναί
[11, 503]	δύο πυθμένας ἔχει, ἕνα μὲν	τὸν	κατὰ τὸ κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον,
[11, 488]	ἕνα μὲν γὰρ εἶναι πυθμένα	τὸν	κατὰ τὸ κύτος συγκεχαλκευμένον ὅλῳ
[11, 471]	οὐδὲν σκεῦος οὐδεπώποτε· (καθαρώτερον γὰρ	τὸν	κέραμον εἰργαζόμην ἢ Θηρικλῆς τὰς
[11, 506]	κἀπολλόδωρον τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ	τὸν	Κλαζομένιον Ἡρακλείδην. Ἐν δὲ τῷ
[11, 462]	καὶ αὐτὸς τὸ συμπόσιον κατὰ	τὸν	Κολοφώνιον Ξενοφάνη πλῆρες ὂν πάσης
[11, 466]	δ´ ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ τε	τὸν	κοντὸν ποοῦ καὶ τοὺς κάλως
[11, 489]	πρῶτοι διαταξάμενοι τοῖς ἀνθρώποις, πειθόμενοι	τὸν	κόσμον εἶναι σφαιροειδῆ, λαμβάνοντες ἔκ
[11, 487]	´πιδείξω καθ´ ἕν· ὃς ἂν	τὸν	κότταβον ἀφεὶς ἐπὶ τὴν πλάστιγγα
[11, 478]	Καὶ Πλάτων ἐν Διὶ κακουμένῳ	Τὸν	κότυλον φέρει φησί, καὶ Ἀριστοφάνης
[11, 506]	προαγομένους, Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον κἀπολλόδωρον	τὸν	Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν Κλαζομένιον
[11, 470]	ἔχει, γεγονὼς τοῖς χρόνοις κατὰ	τὸν	κωμικὸν Ἀριστοφάνη. Μνημονεύει δὲ τῆς
[11, 464]	μαρτυρεῖν δὲ τούτοις καὶ Φερεκράτη	τὸν	κωμικόν ὅτι μέχρι τῆς καθ´
[11, 459]	ἀρχὴ τῶν λόγων γενήσεται; Κατὰ	τὸν	κωμῳδιοποιὸν Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων
[11, 499]	τὴν λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε	τὸν	λάγυνον Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ·
[11, 482]	δ´ ἐν τῇ πρὸς Ἀγήτορα	τὸν	Λάκωνα Ἐπιστολῇ ὡς κυαθῶδες ἀγγεῖον
[11, 490]	τὴν δόξαν ὡς ἴδιον ἐκφέρει	τὸν	λόγον. Καὶ Σιμωνίδης δὲ τὰς
[11, 460]	περὶ ὧν ἐπαγγέλλεται ποτηρίων ἀποδοὺς	τὸν	λόγον καὶ τὰς κύλικας πλήρεις
[11, 466]	τῷ πόματι φάρμακον ὑγείας ἐγκιρνάναι	τὸν	λόγον. (Ὅτι διὰ σπουδῆς εἶχον
[11, 507]	καὶ Πλάτωνος φήσειέν τις εἶναι	τὸν	λόγον, οὐχ ὁρῶ τίν´ ἐσχήκαμεν
[11, 500]	σκύφων Βακχυλίδης ἐν τούτοις ποιούμενος	τὸν	λόγον πρὸς τοὺς Διοσκόρους, καλῶν
[11, 508]	πεποιήκασιν; καίτοι γε ἔδει καθάπερ	τὸν	Λυκοῦργον τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ τὸν
[11, 474]	ἐκπώματα δὲ κεραμέους κανθάρους, καὶ	τὸν	λύχνον ὁμοίως τὸν ἐκ τῆς
[11, 487]	Ἐὰν τύχῃ μόνον αὐτῆς, ἐπὶ	τὸν	μάνην πεσεῖται καὶ ψόφος ἔσται
[11, 491]	ὃ δ´ ἀέξετο πᾶσι μέλεσσι.	Τὸν	μὲν ἄρα τρήρωνες ὑπὸ ζαθέῳ
[11, 470]	Ἠὼς ὠκεανὸν προλιποῦς´ οὐρανὸν εἰσαναβῇ·	(τὸν	μὲν γὰρ διὰ κῦμα φέρει
[11, 501]	(καὶ λέβητα καλεῖ ὁ ποιητὴς	τὸν	μὲν ἐμπυριβήτην, τὸν δὲ ἄπυρον·
[11, 489]	δὲ καὶ δύο πυθμένας ὑποτίθεσθαι,	τὸν	μὲν οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα
[11, 466]	κέραμον διὰ τὸ πολὺν ἐξάγεσθαι	τὸν	Μενδαῖον οἶνον ἐκ τῆς πόλεως,
[11, 499]	τινές; {Β. Τρίχους. Καὶ πάλιν·	Τὸν	μεστὸν ἡμῖν φέρε λάγυνον. Καὶ
[11, 507]	εἰς ἄλλας φύσεις ἢ πρὸς	τὸν	μετεωρότερον καὶ καθαρώτερον ἀνέρχεσθαι τόπον,
[11, 482]	ἐκ τῆς φιάλης ᾠνοχόουν ἐφεξῆς,	τὸν	νεοκρᾶτα βάπτοντες τῷ κυμβίῳ, καθὰ
[11, 471]	δεῦρο παρ´ ἐμέ, Θεολύτη, παρὰ	τὸν	νέον ξύνδουλον. Οὑτωσὶ καλῶς. {ΘΕΟΛ.
[11, 493]	ἔτι δ´ Ἀχιλλέως παρόντων εἰσάγεσθαι	τὸν	Νέστορα γενναιότερον, τῇ ἡλικίᾳ προβεβηκότα.
[11, 507]	(συγγενόμενος ἐκινδύνευσεν, δὶς δὲ πρὸς	τὸν	νεώτερον Διονύσιον. Αἰσχίνου τε πένητος
[11, 490]	Μοιρὼ ἡ Βυζαντία καλῶς ἐδέξατο	τὸν	νοῦν τῶν Ὁμήρου ποιημάτων ἐν
[11, 460]	οὕτως γὰρ ἐδείπνουν οἱ τότε	τὸν	Ὀδυσσέα, φησὶν ὁ ποιητής, (παῖδα
[11, 465]	καὶ τιθήνας τοῦ Διονύσου, ὅτι	τὸν	οἶνον αὐξάνει τὸ ὕδωρ κιρνάμενον.
[11, 481]	πλεῖστος οἶνος ἐκποθῇ. (Εἶθ´ ὅταν	τὸν	οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ´ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται
[11, 466]	Οὐ γὰρ τὸ ὕδωρ ἐπὶ	τὸν	οἶνον ἐπέχεον, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ
[11, 464]	ἐμβληθέντων ἕψονται καὶ παραχεόντων εἰς	τὸν	οἶνον ἧττον μεθύσκουσιν. Κἀν ἄλλῳ
[11, 464]	παρεισφέρονται καὶ διὰ τὸ θερμαινομένας	τὸν	οἶνον ἧττον ποιεῖν μεθύσκειν. Σμύρνης
[11, 486]	τοῖς ἱεροῖς, σπονδεῖον δὲ ᾧ	τὸν	οἶνον, καλεῖσθαι λέγων καὶ λοιβίδας
[11, 495]	ΠΡΟΑΡΟΝ κρατὴρ ξύλινος, εἰς ὃν	τὸν	οἶνον κιρνᾶσιν οἱ Ἀττικοί. Κοίλοις
[11, 466]	ποτηρίῳ ὕδωρ ἐμβάλλεσθαι, μεθ´ ὃ	τὸν	οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν ἐν
[11, 461]	μᾶλλον εὐχερῆ καταφεύγουσιν εἰκότως ἐπὶ	τὸν	οἶνον. (Ὅθεν δὴ καὶ τὰ
[11, 466]	ἐπέχεον, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ ὕδωρ	τὸν	οἶνον, ὅπως ἐν τῷ πίνειν
[11, 474]	ὡσπερεὶ αὐτὰ τὰ ποτήρι´, οὐ	τὸν	οἶνον πιόμενοι. (Σωσικράτης Φιλαδέλφοις· Λεπτὴ
[11, 489]	μὲν οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα	τὸν	ὅλον ὄγκον (καὶ) κατὰ μείζονα
[11, 505]	καὶ ὁ Γοργίας αὐτὸς ἀναγνοὺς	τὸν	ὁμώνυμον αὑτῷ διάλογον πρὸς τοὺς
[11, 462]	ἀναφαίνῃ, ὡς οἱ μνημοσύνη, καὶ	τὸν	ὃς ἀμφ´ ἀρετῆς. Οὔτι μάχας
[11, 466]	παρεσκευασμένα· ἅπαντα χρυσᾶ, Τρόφιμε, νὴ	τὸν	Οὐρανόν, ὑπερήφανα. Ἐγὼ μὲν (γὰρ)
[11, 503]	τούτων περάνῃς, τὸν Τελαμῶνα μηδὲ	τὸν	Παιῶνα μηδ´ Ἁρμόδιον. ΩΙΟΣΚΥΦΙΑ. Περὶ
[11, 466]	κύπελλον χρυσοῦ οὕτω θαυμασίου ὡς	τὸν	παρ´ αὐτοῖς αὐτῷ παραβαλλόμενον οὐδὲν
[11, 478]	ποτήριον οὕτως καλεῖσθαι. Διόδωρος δὲ	τὸν	παρά τισι κότυλον κοτύλην ὠνομακέναι
[11, 478]	εἶδος εἶναι. Δύνασθαι δὲ καὶ	τὸν	παρὰ (τοῖς Αἰτωλοῖς καί τισι
[11, 466]	Ἐστὶ δὲ φιαλῶδες ποτήριον κατὰ	τὸν	Παριανὸν Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ, θηρίκλειον Ῥοδιακόν,
[11, 496]	μυστικήν. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ ὁ	τὸν	Πειρίθουν γράψας, εἴτε Κριτίας ἐστὶν
[11, 505]	φασι καὶ Φαίδωνα εἰπεῖν ἀναγνόντα	τὸν	περὶ Ψυχῆς. Διὸ καλῶς ὁ
[11, 459]	ἱερὰ θύων ἐν ὁδῷ παραπορευόμενον	τὸν	Πετεὼ κατέσχεν καὶ κατακλίνας ἐν
[11, 507]	πλειόνων παρόντων. Δοκεῖν γὰρ ἔφη	τὸν	Πλάτωνα κορώνην γενόμενον ἐπὶ τὴν
[11, 505]	φασιν ὡς ἀναγνοὺς ὁ Γοργίας	τὸν	Πλάτωνος διάλογον πρὸς τοὺς παρόντας
[11, 467]	ἅλω καλεῖ δῖνον. Κυρηναῖοι δὲ	τὸν	ποδονιπτῆρα δεῖνον ὀνομάζουσιν, ὡς Φιλητᾶς
[11, 493]	κατηγορουμένων τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι ἀπολύομεν	τὸν	ποιητήν. Ἀπὸ γὰρ τούτου τοῦ
[11, 492]	ἐπὶ τοῦ Διὸς σημαίνειν πείθονται	τὸν	ποιητὴν ὅταν λέγῃ· Τῇ μέν
[11, 477]	Ἡγήσανδρος ὁ Δελφὸς Εὐφορίωνά φησι	τὸν	ποιητὴν παρὰ Πρυτάνιδι δειπνοῦντα καὶ
[11, 478]	παρά τισι κότυλον κοτύλην ὠνομακέναι	τὸν	ποιητήν Πύρνον καὶ κοτύλην. Ὃν
[11, 461]	ἀπεστερημένοι τῆς παιδείας ὁρμῶσιν ἐπὶ	τὸν	πολὺν οἶνον καὶ πορίζονται τροφὰς
[11, 494]	τἄλλα πάντ´ ἀγγεῖα τὰ περὶ	τὸν	πότον, κοὐδ´ ὀξύβαφον οἰνηρὸν ἔτι
[11, 503]	κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον, ἕτερον δὲ	τὸν	πρόσθετον ἀπ´ ὀξέος ἀρχόμενον, (καταλήγοντα
[11, 488]	ὅλῳ τῷ ἀγγείῳ, ἕτερον δὲ	τὸν	πρόσθετον, ἀπὸ ὀξέος ἀρχόμενον, καταλήγοντα
[11, 501]	ἀμφοτέρων τῶν μερῶν τίθεσθαι, κατὰ	τὸν	πυθμένα καὶ κατὰ τὸ στόμα.
[11, 501]	(Δύναται δὲ καὶ ἡ ἐπὶ	τὸν	πυθμένα καὶ τὸ στόμα τιθεμένη·
[11, 501]	τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ τὴν κατὰ	τὸν	πυθμένα μὴ δυναμένην τίθεσθαι καὶ
[11, 460]	νέον γεγαῶτα κιχήσατο θυγατέρος ἧς,	τόν	ῥά οἱ Εὐρύκλεια φίλοις ἐπὶ
[11, 469]	πλουσίοις διὰ τὰ βάρη χαλκευσαμένων	τὸν	ῥυθμὸν τοῦτον, Ῥοδίων δὲ διὰ
[11, 476]	τοῖς μετ´ αὐτοῦ εἰσῆλθε πρὸς	τὸν	Σεύθην, ἠσπάζοντο μὲν πρῶτον ἀλλήλους
[11, 494]	θατέρου. (ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ μέλλοντες ἀποκείρειν	τὸν	σκόλλυν ἔφηβοι, φησὶ Πάμφιλος, εἰσφέρουσι
[11, 479]	γὰρ μόνον ἐφιλοτιμοῦντο βάλλειν ἐπὶ	τὸν	σκοπόν, ἀλλὰ καὶ καλῶς ἕκαστα
[11, 498]	λείην δασάμενος τοῖς συμμάχοις καὶ	τὸν	σκύπφον ἔχων ὃν εἵλετο αὑτῷ.
[11, 477]	ποτήριον. Κλείταρχος δέ φησιν Αἰολεῖς	τὸν	σκύφον κισσύβιον καλεῖν· Μαρσύας δὲ
[11, 508]	τὸν Λυκοῦργον τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ	τὸν	Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους καὶ τὸν
[11, 504]	διὰ χειρὸς ἔχειν Δοῦρίς φησι	τὸν	σοφὸν Πλάτωνα, λέγει που κἠκρατηρίχημες»
[11, 487]	τάλαιναν πλάστιγγ´ ἂν ἴδοις (παρὰ	τὸν	στροφέα τῆς κηπαίας ἐν τοῖσι
[11, 504]	πίνειν μεγάλοις ποτηρίοις, ὃ δὲ	τὸν	Σωκράτην παράγει τῷ ψυκτῆρι πίνοντα
[11, 507]	ἀλλὰ καλέσας αὐτὸν φορτικῶς Σάθωνα	τὸν	ταύτην ἔχοντα τὴν ἐπιγραφὴν διάλογον
[11, 478]	λέγων. (Ἕρμιππος δὲ ἐν Θεοῖς·	Τόν	τε κότυλον πρῶτον ἤνεγκ´ ἐνέχυρον
[11, 474]	καὶ σεσωσμένον πρῶτος λέγω σοι	τόν	τε χρυσοῦν κάνθαρον. {ΣΤΡ. Ποῖον;
[11, 503]	μηδὲν τῶν ἀπηρχαιωμένων τούτων περάνῃς,	τὸν	Τελαμῶνα μηδὲ τὸν Παιῶνα μηδ´
[11, 488]	ἥλους τῷ ἀργυρῷ ἐκπώματι κατὰ	τὸν	τῆς ἐμπαιστικῆς τέχνης λόγον, ὡς
[11, 507]	καὶ φιλόδοξος, ὅστις ἔφησεν· Ἔσχατον	τὸν	τῆς φιλοδοξίας χιτῶνα ἐν τῷ
[11, 486]	Ἀγνοεῖ δ´ ὁ γραμματικὸς ὅτι	τὸν	τοιοῦτον σχηματισμὸν ἀπὸ κυρίων ὀνομάτων
[11, 505]	γὰρ καὶ ἐλθεῖν εἰς λόγους	τὸν	τοῦ Πλάτωνος Σωκράτην μόλις ἡ
[11, 506]	καὶ Θεμιστοκλέα, Μένωνα δὲ ἐπαινεῖ	τὸν	τοὺς Ἕλληνας προδόντα. Ἐν δὲ
[11, 482]	(οὐ κυμβίοισι πεπολέμηκ´ Εὐριπίδης, οὐ	τὸν	τραγικὸν λέγει ποιητήν, ἀλλά τινα
[11, 483]	ἂν κώθωνος ἐκ στρεψαύχενος πίοιμι	τὸν	τράχηλον ἀνακεκλασμένη; Ἄλεξις Ἐρίθοις· Εἶτα
[11, 461]	ἡμέραν. Ὅπως οὖν μὴ διὰ	τὸν	τρόπον, ἀλλὰ διὰ τὴν μέθην
[11, 466]	παραγενέσθαι τὸν Ἔναλον καὶ διηγεῖσθαι	τὸν	τρόπον, καὶ ὅτι ἡ μὲν
[11, 464]	τὰ λοιπὰ μὴ ἀλλοτρίως καλεῖσθαι	τὸν	τρόπον τοῦτον. Καὶ γὰρ ὁ
[11, 488]	πάλιν συμφυεῖς εἰσιν. Καὶ γίνεται	τὸν	τρόπον τοῦτον τέτταρα ὦτα. Τοῦτο
[11, 491]	Ἡ δὲ Μοιρὼ καὶ αὐτὴ	τὸν	τρόπον τοῦτόν φησι· (Ζεὺς δ´
[11, 505]	γενομένης, καὶ οἷός τις ἦν	τὸν	τρόπον, ὡς χαλεπός, ὡς ἀσελγής,
[11, 480]	Αἱ δ´ Ἀργεῖαι δοκοῦσι καὶ	τὸν	τύπον ἔχειν διάφορον πρὸς τὰς
[11, 466]	Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ δεῖπνον Ἵμερον	τὸν	τυραννήσαντα οὐ μόνον Βαβυλωνίων ἀλλὰ
[11, 466]	τῷ περὶ Ἱστορίας Ἀγαθοκλέα φησὶ	τὸν	τύραννον ἐκπώματα χρυσᾶ ἐπιδεικνύντα τοῖς
[11, 506]	ἠλιθίους Μειδίαν τε ὀρτυγοκόπον, καὶ	τὸν	τῶν Ἀθηναίων δῆμον εὐπρόσωπον μὲν
[11, 461]	οὕτως· Ἡρακλῆς λαβὼν Εὔρυτον καὶ	τὸν	υἱὸν ἔκτεινε φόρους πρήσσοντας παρ´
[11, 474]	ὦ Στράτων. Ὡς ἐς καλὸν	τὸν	υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον πρῶτος
[11, 466]	Διί. Καὶ ὁ Πρίαμος δὲ	τὸν	υἱὸν λυτρούμενος τοῖς ἐπισημοτάτοις κειμηλίοις
[11, 497]	ὧν πιὼν τὸ δίκερας ὡς	τὸν	φίλτατον βασιλέα πάρειμι. Διονύσιος δ´
[11, 461]	μήν» ὁ Πλούταρχος ἔφη, κατὰ	τὸν	Φλιάσιον ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ γᾶν
[11, 488]	τινὰ μὲν ἕνα πυθμένα ἔχειν	τὸν	φυσικὸν καὶ συγκεχαλκευμένον τῷ ὅλῳ
[11, 489]	ὅσον συννεύειν συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ	τὸν	φυσικὸν τοῦ ποτηρίου πυθμένα, ὥστε
[11, 505]	δὲ ὁ Πλάτων καὶ Θρασύμαχον	τὸν	Χαλκηδόνιον σοφιστὴν ὅμοιον εἶναι λέγων
[11, 482]	Ἀναξανδρίδης ἐν Νηρηίσιν· (Δὸς δὴ	τὸν	χόα αὐτῷ σύ, Κῶμε, καὶ
[11, 463]	πίῃ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται	τὸν	χρόνον τοῦτον ὃν ἀφεῖται, κἂν
[11, 503]	Τρύφωνος ἐν τῷ περὶ Ὀνομάτων	Τὸν	ψυγέα, φησίν, ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι
[11, 503]	Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς καὶ κωμῳδεῖν	τὸν	ψυγέα ὡς ξενικὸν ὄνομα. Εὔφρων
[11, 502]	ὁ παῖς τοῦ οἰναρίου ἀνατρέπει	τὸν	ψυκτῆρα. Ἄλεξις ἐν Εἰσοικιζομένῳ φησὶ
[11, 502]	Συμποσίῳ· (Ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,	τὸν	ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν πλέον
[11, 503]	Ἀποδιδούσῃ· Ἐπὰν δὲ καλέσῃ ψυγέα	τὸν	ψυκτηρίαν, τὸ τευτλίον δὲ σεῦτλα,
[11, 503]	μὴ κεράσῃ τις. {Α. Ἴσχε,	τὸν	ᾠδὸν λάμβανε. Ἔπειτα μηδὲν τῶν
[11, 469]	ἐν ᾧ διέπλευσεν (ὁ Ἡρακλῆς	τὸν	Ὠκεανὸν εἶναι μέν φησιν Ἡλίου,
[11, 466]	ὁ Στησίχορος ποτηρίῳ διαπλεῖν φησι	τὸν	ὠκεανόν, ᾧ καὶ τὸν Ἡρακλέα
[11, 506]	Πλάτωνος ἔσχεν. Εὐφραῖον γὰρ ἀπέστειλε	τὸν	Ὠρείτην πρὸς Περδίκκαν Πλάτων, (ὃς
[11, 490]	μετὰ τῆς μητρὸς τῆς Πληιόνης	τὸν	Ὠρίωνα. Ὀρείας δὲ λέγει τὰς
[11, 490]	τιθέμενον· μυθεύονται γὰρ καὶ αὗται	τὸν	Ὠρίωνα φεύγειν, διωκομένης τῆς μητρὸς
[11, 502]	ὠνόμαζέ νιν, ὡς τοῦ Τελέστου	ἄκατον	τὴν φιάλην εἰρηκότος. Φερεκράτης δὲ
[11, 502]	χρυσέαν μεσόμφαλον φιάλην. Τελέστης δ´	ἄκατον	ὠνόμαζέ νιν, ὡς τοῦ Τελέστου
[11, 474]	κεραμεύων ἂν οἴκοι σωφρόνως Χαιρέστρατος	ἑκατὸν	ἂν τῆς ἡμέρας ἔκλαιεν οἴνου
[11, 491]	νικήσας πατέρα Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺς	ἀθάνατον	ποίησε καὶ οὐρανῷ ἐγκατένασσεν. Ὣς
[11, 505]	Παρμενίδου Ζήνων ὁ πολίτης αὐτοῦ.	Ἀδύνατον	δὲ καὶ Φαῖδρον οὐ μόνον
[11, 485]	Λεπαστὴ μάλα συχνή, (ἣν ἐκπιοῦς´	ἄκρατον	Ἀγαθοῦ Δαίμονος περίστατον βοῶσα τὴν
[11, 485]	λεπαστὴ πάνυ πυκνή, ἣν ἐκπιοῦς´	ἄκρατον	Ἀγαθοῦ Δαίμονος τέττιξ κελαδεῖ. Καὶ
[11, 502]	Τοῦτο δὴ τὸ νῦν ἔθος	ἄκρατον»	ἐβόων, τὴν μεγάλην. Ψυκτῆρά τις
[11, 483]	οὕτως· Συμβαίνει τοὺς μὲν πολὺν	ἄκρατον	ἐν ταῖς συνουσίαις πίνοντας μεγάλα
[11, 466]	κύλικος εἰς κοῖλον κύτος· ἔπειτ´	ἄκρατον	κοὐ τεταργανωμένον ἔπινε κἀξημύστισεν. (Ἔπινον
[11, 484]	μὴ πονηρὸν οἶνον πίνειν μηδὲ	ἄκρατον	μηδὲ τραγηματίζεσθαι ἐν τοῖς κωθωνισμοῖς.
[11, 483]	καὶ ἀκρατοκώθωνας καλοῦσι τοὺς πλέονα	ἄκρατον	σπῶντας, ὡς Ὑπερείδης ἐν τῷ
[11, 462]	ἐπὶ τοῦ νεὼ τῆς Ἀθηνᾶς	ἀόρατον	ἀσπίδα· καὶ οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς
[11, 466]	τρὶς ὕδατος προχέειν, τὸ δὲ	τέτρατον	ἱέμεν οἴνου. Θεόφραστος· Ἐπεὶ καὶ
[11, 497]	πιὼν τὸ δίκερας ὡς τὸν	φίλτατον	βασιλέα πάρειμι. Διονύσιος δ´ ὁ
[11, 506]	ἐστὶ Πλάτων, ὃν Σπεύσιππός φησι	φίλτατον	ὄντα (Ἀρχελάῳ) Φιλίππῳ τῆς βασιλείας
[11, 474]	διὰ τὸ ἀνατετάσθαι οὕτως ὠνόμασται.	Ἀρχαιότατον	δ´ ἐστὶ ποτήριον τὸ καρχήσιον,
[11, 483]	καὶ χρησιμώτατα· κώθων Λακωνικός, ἔκπωμα	ἐπιτηδειότατον	εἰς στρατείαν καὶ εὐφορώτατον ἐν
[11, 490]	Ὅτι δὲ τὰς Πλειάδας τὸ	ἐνδοξότατον	τῶν ἀπλανῶν ἄστρων ὑπείληφε, δῆλον
[11, 504]	πίνετε ποτηρίων, τὸν ἥδιστον καὶ	χαριέστατον	Ξενοφῶντα πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχοντες, ὃς
[11, 485]	(ἣν ἐκπιοῦς´ ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος	περίστατον	βοῶσα τὴν κώμην ποεῖ. Νίκανδρος
[11, 505]	ἀκοῦσαι λόγους. Τὸ δὲ πάντων	σχετλιώτατον	καὶ τὸ εἰπεῖν οὐδεμιᾶς κατεπειγούσης
[11, 466]	διάφορον εἶναι χαλκοῦ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'	(Τιμιώτατον	δ´ ἦν πάλαι τὸ τῶν
[11, 483]	ἔκπωμα ἐπιτηδειότατον εἰς στρατείαν καὶ	εὐφορώτατον	ἐν γυλιῷ. Οὗ δὲ ἕνεκα
[11, 507]	κακοηθείᾳ καὶ φιλόδοξος, ὅστις ἔφησεν·	Ἔσχατον	τὸν τῆς φιλοδοξίας χιτῶνα ἐν
[11, 490]	εὐλαβεῖσθαι. Πιθανὸν δ´ ἐστὶ τὸ	ἐπίθετον	καὶ ἐπὶ τῶν Πλειάδων τιθέμενον·
[11, 490]	τὸ τρήρωνες μόνον ἐδέξαντο εἶναι	ἐπίθετον	πελειάδων, ἐπεὶ διὰ τὴν ἀσθένειαν
[11, 501]	Παρθένιος δ´ ὁ τοῦ Διονυσίου	ἀμφίθετον	ἀκούει τὴν ἀπύθμενον φιάλην. Ἀπολλόδωρος
[11, 501]	ὥστε λέγεσθαι τὴν περιττῶς πεποιημένην	ἀμφίθετον,	ἐπεὶ τὸ ποιῆσαι θεῖναι πρὸς
[11, 475]	μέλιτος πεπληθός. Καὶ πάλιν· Ἀτὰρ	ἀμφίθετον	κελέβειον ἑλόντες ἔμπλειον μέλιτος, τό
[11, 501]	δεχομένην ψυχρὸν ὕδωρ. Τὴν δ´	ἀμφίθετον	πότερα δύο βάσεις ἔχειν δεῖ
[11, 500]	(ΦΙΑΛΗ. Ὅμηρος μὲν ὅταν λέγῃ·	Ἀμφίθετον	φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκε» καὶ Χρυσῆν
[11, 468]	παρήκουσεν Ὁμήρου λέγοντος· Πέμπτῳ δ´	ἀμφίθετον	φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκεν. (Ἔδοξε γὰρ
[11, 501]	δυνάμενος φέρεσθαι, οὕτως καὶ τὴν	ἀμφίθετον	φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ τὴν δυναμένην
[11, 492]	ὁ Θρᾲξ Διονύσιος, ἀλλὰ κατὰ	σύνθετον	ὑποπυθμένες, ὅπως ἐπὶ τῶν πελειάδων
[11, 503]	αὐτῷ συγκεχαλκευμένον, ἕτερον δὲ τὸν	πρόσθετον	ἀπ´ ὀξέος ἀρχόμενον, (καταλήγοντα δὲ
[11, 488]	τῷ ἀγγείῳ, ἕτερον δὲ τὸν	πρόσθετον,	ἀπὸ ὀξέος ἀρχόμενον, καταλήγοντα δ´
[11, 468]	ὑποδοχὴν ἢ τὸ πρὸς ψυχροποσίαν	εὔθετον.	Τινὲς δὲ τὸ κέρας. Περὶ
[11, 466]	ἐκπωμάτων κτῆμα. Ἀχιλλεὺς οὖν ὡς	ἐξαίρετόν	τι εἶχεν ἀνάθημα δέπας, Οὐδέ
[11, 466]	τοὐπέκεινα σὰν τό τ´ οὖ	κηρύσσετον.	Ἐν τούτοις λείπει τὸ ὖ
[11, 482]	τοῖς θεοῖς, οὐκ ἀργυροῦν οὐδὲ	λιθοκόλλητον,	ἀλλὰ γῆς Κωλιάδος (γῆς) Τοῦτον
[11, 466]	βακχίου παλαιγενοῦς ἀφρῷ σκιὰ καὶ	χρυσοκόλλητον	δέπας μεστὸν κύκλῳ χορεῦον ἕλκουσι
[11, 462]	ἄνθεα καὶ κηρία καὶ λιβανωτὸν	ἄτμητον	καὶ ἄλλα ἄττα μετὰ τούτων
[11, 466]	{Β. Οὐ χρὴ πόλλ´ ἔχειν	θνητὸν	ἄνθρωπον, ἀλλ´ ἐρᾶν καὶ κατεσθίειν·
[11, 477]	ἐγώ, ἀλλ´ ἢ δαπίδιον ἓν	ἀγαπητὸν	ποικίλον, ~Πέρσας ἔχον καὶ γρῦπας
[11, 477]	τόδ´ ἔλεξα περιστείχοντος ἀλείσου τὸ	τρίτον.	Ὁ γὰρ λέγων ἄλεισον τὸ
[11, 466]	γράμμα φαίνων, δέλτ´, ἰῶτα καὶ	τρίτον	οὖ, νῦ τό τ´ ὖ
[11, 509]	αὐτὸς Δημοχάρης φησίν, χρήματα καὶ	σῖτον	ἐπιδοὺς τοῖς πολίταις καὶ διὰ
[11, 492]	τῷ κράματι τυρὸν ἔχουσα καὶ	ἄλφιτον·	ἄμφω δὲ ταῦτα κυκώμενα καὶ
[11, 471]	κύκλῳ ἔχουσα χρυσοῦν· οὐ γὰρ	ἐπίτηκτόν	τινα. Καὶ ἐν Ἱππίσκῳ· Μεστὴν
[11, 490]	τε τό τε σθένος Ὠρίωνος	ἄρκτον	θ´, ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν
[11, 468]	Σιδώνια ποτήρια, ἢ τὸ λεῖον.	Ἄχραντον	δὲ πυρὶ παρὰ τὸ Ὁμηρικόν·
[11, 468]	δῶρον ἄξιον δραμήματος ἔκπωμα δακτυλωτόν,	ἄχραντον	πυρί, Πελίου μὲν ἆθλον, Κάστορος
[11, 466]	ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ τε τὸν	κοντὸν	ποοῦ καὶ τοὺς κάλως ἔκλυε
[11, 491]	αἰετὸς αἰὲν ἀφύσσων γαμφηλῇ φορέεσκε	ποτὸν	Διὶ μητιόεντι. Τὸν καὶ νικήσας
[11, 504]	ἡμεῖς, ἢν μὲν ἀθρόον τὸ	ποτὸν	ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῶν καὶ τὰ
[11, 498]	χρυσοῖο φαεινὸν σκύπφους αἰνύμενος θαμέας	ποτὸν	ἡδὺν ἔπινεν. Εὐριπίδης δ´ ἐν
[11, 494]	πάντ´ ἀγγεῖα τὰ περὶ τὸν	πότον,	κοὐδ´ ὀξύβαφον οἰνηρὸν ἔτι κεκτήσεται.
[11, 466]	τῆς περὶ εἶναι, ἵν´ ᾖ	περίποτον,	τὸ πανταχόθεν πίνειν ἐπιτήδειον. Παρθένιος
[11, 466]	διὰ σπουδῆς εἶχον οἱ ἀρχαῖοι	ἐγκόλαπτον	ἱστορίαν ἔχειν ἐν ἐκπώμασιν. Ἐν
[11, 473]	τι παρ´ οἶνον εὕροιμ´ ἂν	λεπτὸν	καί τι μελιχρὸν ἔπος. ἀλλὰ
[11, 478]	χείλεος ἄκρου. Σιμάριστος δὲ τὸ	λεπτὸν	ποτήριον οὕτως καλεῖσθαι. Διόδωρος δὲ
[11, 485]	οἶον δ´ οὐ κήλησε δέμας	λεπτὸν	Ῥαδάμανθυν Λύσανδρον κώθωνι, πρὶν αὐτῷ
[11, 506]	ἀποδύσαντας θεωρεῖν· ὀφθήσεται γάρ, φησί,	περίβλεπτον	ἀξίωμα περικείμενος κάλλους οὐκ ἀληθινοῦ.
[11, 494]	Πολιτικῶν γράφει οὕτως· Ἀλβατάνης δὲ	στρεπτὸν	καὶ ὅλμον χρυσοῦν. Ὁ δὲ
[11, 479]	λάταγα· οὕτω γὰρ ἐκάλουν τὸ	πῖπτον	ἐκ τῆς κύλικος ὑγρόν· ὥστε
[11, 495]	τὸ δ´ ἐς τὴν χρείαν	πῖπτον	μετεσχημάτισται, (ἀρυταίνῃ μάλιστα ἐοικός, ὃ
[11, 489]	καὶ καλοῦσι σελήνας. Καὶ τὸν	ἄρτον	δ´ ἐκάλεσαν ὅτι τῶν σχημάτων
[11, 466]	ὠτάρια· κυφὸν γὰρ εἶναι τὸ	κυρτόν.	(Ἀνίκητος δὲ τὸ μὲν κύπελλόν
[11, 466]	ἄλλο σημαίνει ἢ ὅτι ἦν	ἀμφίκυρτον.	Σιληνὸς δὲ ἀμφικύπελλόν φησι τὸ
[11, 491]	νεμέθοντο» (οὐχ ὡς περὶ ἓν	ἕκαστον	ἀκουστέον· γενήσονται γὰρ οὕτως ηʹ
[11, 472]	Ναί· λουτήρι´— ἀλλὰ τί καθ´	ἕκαστον	δεῖ λέγειν; ὄψει γὰρ αὐτός.
[11, 491]	συνάφεια κατὰ τὴν τελευταίαν ὑπόληξιν,	ἕκαστον	μὲν ἂν λέγοιτο καθὸ τέτταρες
[11, 504]	Ψυχῆς δὲ ὁ Πλάτων καταλεγόμενος	ἕκαστον	τῶν παρατυχόντων οὐδὲ κατὰ μικρὸν
[11, 491]	ἦσαν ἐντετορευμέναι τῷ ποτηρίῳ, καθ´	ἕκαστον	τῶν ὤτων δύο ὑποθετέον εἴτε
[11, 488]	ἄν τις ὑπόθοιτο νεμομένας περὶ	ἕκαστον	τῶν ὤτων; πῶς δὲ καὶ
[11, 487]	ἔσαν, δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς	ἕκαστον	χρύσειαι νεμέθοντο δύο δ´ ὑπὸ
[11, 492]	τὸ Δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς	ἕκαστον	χρύσειαι νεμέθοντο, δύω δ´ ὑπὸ
[11, 491]	εἴπῃ· Δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς	ἕκαστον	χρύσειαι νεμέθοντο, δύω δ´ ὑπὸ
[11, 491]	δὲ πεποικιλμένας. Τὸ μέντοι Ἀμφὶς	ἕκαστον	χρύσειαι νεμέθοντο» (οὐχ ὡς περὶ
[11, 489]	εἴπῃ· Δύο δὲ πελειάδες ἀμφὶς	ἕκαστον	χρύσειαι νεμέθοντο, πελειάδας οὐ σημαίνει
[11, 461]	προτιμῶσι τὴν μέθην ταύτην, οὐδὲν	θαυμαστόν.	Οὐκ ἔχοντες γὰρ ἑτέραν ἡδονὴν
[11, 498]	ἔχων σκύπφον Ἐρξίωνι τῷ λευκολόφῳ	μεστὸν	ἐξέπινον, ἀντὶ τοῦ προέπινον. Κυρίως
[11, 499]	{Β. Τρίχους. Καὶ πάλιν· Τὸν	μεστὸν	ἡμῖν φέρε λάγυνον. Καὶ ἐν
[11, 478]	Ἄλλαι ὑποπρεσβύτεραι γρᾶες Θασίου μέλανος	μεστὸν	κεραμευομέναις κοτύλαις μεγάλαις ἔγχεον ἐς
[11, 466]	ἀφρῷ σκιὰ καὶ χρυσοκόλλητον δέπας	μεστὸν	κύκλῳ χορεῦον ἕλκουσι γνάθοις ὁλκῆς
[11, 499]	κενόν, ὦ γραῦ, θύλακον δὲ	μεστόν.	Λυγκεὺς δ´ ὁ Σάμιος ἐν
[11, 462]	ἢ στάσιας σφεδανάς, τοῖς οὐδὲν	χρηστὸν	ἔνεστι, ~(θεῶν δὲ προμηθείην αἰὲν
[11, 491]	ἕπτ´ Ἄτλαντος παῖδες ὠνομασμέναι πατρὸς	μέγιστον	ἆθλον οὐρανοῦ στέγῃ κλαίεσκον, ἔνθα
[11, 473]	χόα ὀβολοῦ παραθεῖναί θ´ ὡς	μέγιστον	κάνθαρον. Καὶ πάλιν· Ὁ δὲ
[11, 504]	ἐκ μεγάλων πίνετε ποτηρίων, τὸν	ἥδιστον	καὶ χαριέστατον Ξενοφῶντα πρὸ ὀφθαλμῶν
[11, 506]	Μακεδονίας βασιλέως, (ὃν οὐ μόνον	ἐπονείδιστον	γένος ἔχειν, ἀλλ´ ὅτι καὶ
[11, 464]	μανικῶς καὶ τῆς ἀληθείας ἐπὶ	πλεῖστον	ἀπαρτωμένοις. (Ἡμεῖς οὖν, ὡς καὶ
[11, 466]	ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ. Καὶ τὸ	πλεῖστον	δὲ εἰς τοὺς κοττάβους κατανήλισκον.
[11, 469]	εἷς ἦν ὁ Ἡρακλῆς τῶν	πλεῖστον	πινόντων προείπομεν. (Ὅτι δὲ καὶ
[11, 465]	κατ´ ἀλήθειαν. αἱ γὰρ ἄμπελοι	πλεῖστον	ὑγρὸν χέουσι τεμνόμεναι καὶ κατὰ
[11, 467]	Εὔβουλος ἐν Νεοττίδι οὕτως· (Μισῶ	κάκιστον	γραμματικὸν ἔκπωμ´ ἀεί. Ἀτὰρ ὡς
[11, 470]	{ΣΠΙ. Χώρει σὺ δεῦρο, Θηρικλέους	πιστὸν	τέκνον, γενναῖον εἶδος, ὄνομά σοι
[11, 491]	Τῆμος ἀποκρύπτουσι Πελειάδες. Οὐδὲν οὖν	ἄπιστον	καὶ Ὅμηρον τὰς Πλειάδας κατὰ
[11, 475]	ἀσκὸν ἐνίπλειον κελέβειόν θ´ ὅττι	φέριστον	(οἷσιν ἐνὶ μεγάροις κεῖτο μέλιτος
[11, 496]	Ἑρμῇ λέγων οὕτως· Κρατῆρε μὲν	πρώτιστον	ἀργυρὼ δύο, φιάλας δὲ πεντήκοντα,
[11, 466]	εἴπω τοῦ ποτηρίου γέ σοι	πρώτιστον.	Ἦν γὰρ στρογγύλον, μικρὸν πάνυ,
[11, 484]	πρὶν ἂν ἐμέσῃς πλέον ἢ	ἔλαττον.	Εἶτα ἐὰν μὲν ἐμέσῃς ἱκανῶς,
[11, 475]	δὲ ἐπὶ τοῦ ὑγροῦ συνήθως	ἔταττον,	ἀφ´ οὗ λέγεται καὶ ὁ
[11, 464]	τῶν ἀφροδισίων παραλύειν τὰ πνεύματα	πέττον.	(Οὐ δεῖ οὖν ἡμᾶς ἐκμανῶς
[11, 496]	ὅτι νομίζοντες τὸ μὴ ὑπερπίνειν	ἧττον	ἂν καὶ σώματα καὶ γνώμας
[11, 508]	βασιλεῖ διατρίβων ἐν Μακεδονίᾳ οὐχ	ἧττον	αὐτοῦ (ἐβασίλευε) φαῦλος ὢν καὶ
[11, 464]	καὶ παραχεόντων εἰς τὸν οἶνον	ἧττον	μεθύσκουσιν. Κἀν ἄλλῳ δὲ μέρει
[11, 466]	καὶ τούτου ποιησάμενοι τὴν ἀπόλαυσιν	ἧττον	ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ. Καὶ τὸ
[11, 464]	διὰ τὸ θερμαινομένας τὸν οἶνον	ἧττον	ποιεῖν μεθύσκειν. Σμύρνης γὰρ καὶ
[11, 501]	περί, τοῦτο δ´ αὖ τὸ	περιττόν;	ὥστε λέγεσθαι τὴν περιττῶς πεποιημένην
[11, 505]	Κύρου τὰ μὲν ἄλλα στρατηγὸν	αὐτὸν	ἀγαθὸν εἶναι καὶ φιλόπονον, παιδείας
[11, 502]	ἢ ὁ πεποιηκὼς τοὺς εἰς	αὐτὸν	ἀναφερομένους Πέρσας φησί· Στεφάνους τε
[11, 506]	εὐπρόσωπον μὲν εἶναι, δεῖν δ´	αὐτὸν	ἀποδύσαντας θεωρεῖν· ὀφθήσεται γάρ, φησί,
[11, 475]	(Λακεδαιμονίοις φησὶν ἔτι καὶ εἰς	αὐτὸν	δείκνυσθαι τὸ δέπας τὸ δοθὲν
[11, 470]	δὲ τοξεύειν αὐτὸν μέλλει, καὶ	αὐτὸν	δείσας Ὠκεανὸς παύσασθαι κελεύει. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[11, 506]	τε τῷ προτέρῳ τῶν εἰς	αὐτὸν	διαλόγων· ὁ γὰρ δεύτερος ὑπό
[11, 470]	δευτέρῳ Ὥρων ἐπὶ λέβητός φησιν	αὐτὸν	διαπλεῦσαι, (τοῦτο πρώτου εἰπόντος τοῦ
[11, 508]	τὸν Ζάλευκον τοὺς Θουρίους, καὶ	αὐτόν,	εἴπερ ἦσαν χρήσιμοι, πεῖσαί τινας
[11, 466]	(καὶ) κύματος ἐπιφερομένου μεγάλου συγκολυμβήσαντα	αὐτὸν	ἐκβῆναι (ἔχοντα κύπελλον χρυσοῦ οὕτω
[11, 502]	Τοῦτον οὖν ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν	αὐτὸν	ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν
[11, 469]	οἱ ποιηταὶ καὶ συγγραφεῖς πλεῖν	αὐτὸν	ἐν ποτηρίῳ ἐμυθολόγησαν. Πανύασις δ´
[11, 508]	Φιλίππου τὴν ἀρχὴν παραλαβόντος Παρμενίων	αὐτὸν	ἐν Ὠρεῷ λαβὼν ἀπέκτεινεν, ὥς
[11, 468]	ἱστορεῖ Ἐξ ὧν πιθανὸν καὶ	αὐτὸν	ἐσχηκέναι. Πλησίον δὲ τῆς Μολοσσίας
[11, 470]	τὸ δέπας τὸ χρύσεον, ὃ	αὐτὸν	ἐφόρει σὺν ταῖς ἵπποις, ἐπὴν
[11, 505]	εἰπόντος τοῦ Πλάτωνος, ὅτε εἶδεν	αὐτόν,	(Ἥκει ἡμῖν ὁ καλός τε
[11, 494]	(περὶ τῶν Ἀθήνησι δημαγωγῶν ὡς	αὐτὸν	ᾔτουν ἐπὶ τὴν δίκην ἀπελθόντα
[11, 508]	Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον τὴν μοναρχίαν ἀποκτείνας	αὐτὸν	καὶ αὐτὸς τυραννεῖν ἐπιχειρήσας ἀπεσφάγη.
[11, 509]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Ναυάγῳ (Πλάτωνά τε	αὐτὸν	καὶ τῶν γνωρίμων τινὰς κεκωμῴδηκεν
[11, 503]	μεθύσκεται, ἐν τοῖς ἑξῆς ποιεῖ	αὐτὸν	λέγοντα· (Ἔσται πότος σφοδρότερος. Οὐκοῦν,
[11, 470]	δέπας φανταζόμενος. Ὃ δὲ τοξεύειν	αὐτὸν	μέλλει, καὶ αὐτὸν δείσας Ὠκεανὸς
[11, 504]	ἐπιγινώσκειν δυνήσεται ἣν εἶχε πρὸς	αὐτὸν	ὁ λαμπρότατος Πλάτων ζηλοτυπίαν, ἢ
[11, 477]	κυμβίον ἔφη γράφων οὕτως· Καὶ	αὐτὸν	Ὀδυσσεὺς ὁρῶν ταῦτα ποιοῦντα πληρώσας
[11, 500]	τὸ θηριῶδες. Διὸ καὶ Σκύφον	αὐτὸν	οἱ Λακεδαιμόνιοι προσηγόρευον. (ΤΑΒΑΙΤΑΣ Ἀμύντας
[11, 508]	τυραννεῖν ἐβουλεύετο, ἕως συνδραμόντες ἐπ´	αὐτὸν	οἱ Λαμψακηνοὶ καὶ τὰ χρήματα
[11, 494]	κατιδὼν ἔφη καὶ αὐτὸς ἀπειληφέναι	αὐτὸν	οὕτως· ἦν ὀνόματα ἐγγεγραμμένα ταῦτα,
[11, 502]	φάναι, τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα	αὐτὸν	πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα.
[11, 494]	ἐν Πυτίνῃ οὕτως· (Πῶς τις	αὐτόν,	πῶς τις ἂν ἀπὸ τοῦ
[11, 470]	Ὁ δ´ Ἡρακλῆς ἕλκεται ἐπ´	αὐτὸν	τὸ τόξον ὡς βαλῶν, καὶ
[11, 507]	τοῦ Πλάτωνος ἀπέσχετο, ἀλλὰ καλέσας	αὐτὸν	φορτικῶς Σάθωνα τὸν ταύτην ἔχοντα
[11, 494]	ὑπώμνυτο ὁ μὲν οἶνος ὄξος	αὑτὸν	εἶναι γνήσιον, (τὸ δ´ ὄξος
[11, 468]	τι, ὡς Δαμόξενός φησιν ἐν	Αὑτὸν	πενθοῦντι· Εἰ δ´ οὐχ ἱκανόν
[11, 464]	κωμικόν ὅτι μέχρι τῆς καθ´	ἑαυτὸν	ἡλικίας οὐκ ἀσίτους εἶναι τοὺς
[11, 494]	τὴν τελευταίαν τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις	σαυτὸν	ἀπειληφότα κατὰ τὰς σὰς ἐπινοίας.
[11, 484]	δὲ μὴ δυνηθῇς ἱκανῶς κενῶσαι	σαυτόν,	πλείονι χρῆσαι τῷ λουτρῷ καὶ
[11, 482]	Παφίους. (ΚΥΠΕΛΛΟΝ. Τοῦτο πότερόν ἐστιν	ταὐτὸν	τῷ ἀλείσῳ καὶ τῷ δέπαι
[11, 466]	δέ πού φησι καὶ ποτήριον	τορνευτὸν	καὶ τορευτά. Ἀντιφάνης· Ἄλλοι δὲ
[11, 478]	ἔλαιον, οἶνος, γάλα, ὄιον ἔριον	ἄπλυτον.	Ὁ δὲ τοῦτο βαστάσας οἷον
[11, 495]	κελαρύζετε. Νυνὶ δὲ τὸ μὲν	τοιοῦτον	ἀγγεῖον καθιερωμένον τινὰ τρόπον ἐν
[11, 483]	μὴν ὅτι ἀρχαικὸν ἦν τὸ	τοιοῦτον	(δὲ) τῆς ἀγωγῆς γένος ὃ
[11, 489]	Νέστορος οὖν δέπας φασὶν εἶναι	τοιοῦτον.	Δύναται δὲ καὶ δύο πυθμένας
[11, 466]	ἄλλου μὲν οὖν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'	Τοιοῦτον	εἴδομεν ποτήριον γραμματικὸν ἀνακείμενον ἐν
[11, 464]	λέγεθ´. {Β. Ὅντινα τρόπον ἡμεῖς;	Τοιοῦτον	οἷον ἂν καὶ σοὶ δοκῇ.
[11, 486]	δ´ ὁ γραμματικὸς ὅτι τὸν	τοιοῦτον	σχηματισμὸν ἀπὸ κυρίων ὀνομάτων οὐκ
[11, 497]	εἰκόνων. (Τῇ γὰρ εὐωνύμῳ χειρὶ	τοιοῦτον	φέρει δημιούργημα πάντων τῶν ὡραίων
[11, 506]	Πλάτωνος εἰς ἐπιστολὴν ἔγραψέ τι	τοιοῦτον·	Ὥσπερ ἀγνοοῦντας τοὺς ἀνθρώπους ὅτι
[11, 496]	μὴ εἰσφέρεσθαι ἔτι αὖ καταμένει·	τοσοῦτον	δὲ πίνουσιν ὥστε ἀντὶ τοῦ
[11, 505]	γε αἱ Ἀθῆναι (καὶ) νέον	τοῦτον	Ἀρχίλοχον ἐνηνόχασιν. Ἄλλοι δέ φασιν
[11, 482]	λιθοκόλλητον, ἀλλὰ γῆς Κωλιάδος (γῆς)	Τοῦτον	δ´ ὁσάκις ἐπί τι πληρώσαιεν,
[11, 498]	τῷ ἑαυτοῦ, Τηλεβόης δὲ Πτερέλεῳ·	τοῦτον	ἑλὼν ἀπέπλεεν. Ὁμοίως εἴρηκε καὶ
[11, 464]	μὴ ἀλλοτρίως καλεῖσθαι τὸν τρόπον	τοῦτον.	Καὶ γὰρ ὁ φίλοψος καὶ
[11, 463]	τῆς Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται τὸν χρόνον	τοῦτον	ὃν ἀφεῖται, κἂν τύχῃ γ´,
[11, 462]	πάνυ γηραλέος. Ἀνδρῶν δ´ αἰνεῖν	τοῦτον	ὃς ἐσθλὰ πιὼν ἀναφαίνῃ, ὡς
[11, 502]	πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα.	Τοῦτον	οὖν ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν
[11, 507]	καὶ μαθητὴν ἕνα ἔχοντος Ξενοκράτην,	τοῦτον	περιέσπασεν. Καὶ Φαίδωνι δὲ τὴν
[11, 469]	τὰ βάρη χαλκευσαμένων τὸν ῥυθμὸν	τοῦτον,	Ῥοδίων δὲ διὰ τὴν ἐλαφρότητα
[11, 488]	εἰσιν. Καὶ γίνεται τὸν τρόπον	τοῦτον	τέτταρα ὦτα. Τοῦτο δὲ οὐκ
[11, 491]	Μοιρὼ καὶ αὐτὴ τὸν τρόπον	τοῦτόν	φησι· (Ζεὺς δ´ ἄρ´ ἐνὶ
[11, 497]	ἐστιν ἐλέφας— {Β. Ἐλέφαντας περιάγει	(ῥυτόν)	{Α. Χωροῦν δύο χόας. {Β.
[11, 469]	ἐστὶ τοῦτο, πρὸς θεῶν; ~{Α.	Ῥυτὸν	(δίκρουνον ἡλίκον τι τρεῖς χωρεῖν
[11, 497]	τοῦτο φιλοζεφύρου κατὰ νηὸν τὸ	ῥυτὸν	εὐδίης δεῦτ´ ἴδετ´ Ἀρσινόης, ὀρχηστὴν
[11, 496]	ὁ Σάμιος ἐν ταῖς Ἐπιστολαῖς.	(ΡΥΤΟΝ	ἔχει τὸ υ> βραχὺ καὶ
[11, 461]	ἐπὶ τοῖς ἡρωικοῖς. Τὸ γὰρ	ῥυτὸν	ὀνομαζόμενον μόνοις τοῖς ἥρωσιν ἀπεδίδοσαν.
[11, 497]	καὶ τοῦτο. Ἐκαλεῖτο δὲ τὸ	ῥυτὸν	πρότερον κέρας. Δοκεῖ δὲ σκευοποιηθῆναι
[11, 497]	ἐν τῷ περὶ Μέθης τὸ	ῥυτόν	φησιν ὀνομαζόμενον ποτήριον τοῖς ἥρωσι
[11, 479]	τῶν χειρῶν κοῖλον· ὅθεν καὶ	κοτυλήρυτον	αἷμα τὸ ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶν
[11, 478]	κύλικα· Πάντῃ δ´ ἀμφὶ νέκυν	κοτυλήρυτον	ἔρρεεν αἷμα. Καί· Πολλὰ μεταξὺ
[11, 461]	Ἱστορίῃ λέγων οὕτως· Ἡρακλῆς λαβὼν	Εὔρυτον	καὶ τὸν υἱὸν ἔκτεινε φόρους
[11, 466]	κάλως ἔκλυε καὶ χάλα πόδα.	(ΑΩΤΟΝ	παρὰ Κυπρίοις τὸ ἔκπωμα, ὡς
[11, 483]	Κυπρίους, τὸ δὲ δίωτον καὶ	τετράωτον	Κρῆτας. Φιλητᾶς δὲ Συρακοσίους κύπελλα
[11, 484]	ἐν τῇ δεξιᾷ κώθωνα μόνωτον	ῥαβδωτὸν	κρατῶν. (ΛΑΒΡΩΝΙΑ ἐκπώματος Περσικοῦ εἶδος
[11, 473]	ἱδρύεσθαι χρὴ ὧδε· καδίσκον καινὸν	δίωτον	ἐπιθηματοῦντα στέψαι τὰ ὦτα ἐρίῳ
[11, 483]	δίωτον ποτήριον Κυπρίους, τὸ δὲ	δίωτον	καὶ τετράωτον Κρῆτας. Φιλητᾶς δὲ
[11, 483]	κυφὸν εἶναι. Σιμάριστος δὲ τὸ	δίωτον	ποτήριον Κυπρίους, τὸ δὲ δίωτον
[11, 475]	τοῦτό μοι φράσον. {Β. Θύρσον,	κροκωτόν,	ποικίλον, καρχήσιον. Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι
[11, 472]	δεσπότης δι´ ἀρετὴν τῶν θηρικλείων	εὐκύκλωτον	ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν, ἴσον ἴσῳ
[11, 471]	ὑπεραφρίζουσαν παρα, κωθωνόχειλον, ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν,	εὐκύκλωτον,	ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν, ἐκνενιμμένην, κισσῷ
[11, 468]	δὲ δῶρον ἄξιον δραμήματος ἔκπωμα	δακτυλωτόν,	ἄχραντον πυρί, Πελίου μὲν ἆθλον,
[11, 468]	ἔχον πρὸς ὑδάτων ψυχρῶν ὑποδοχάς.	Δακτυλωτὸν	δ´ οἷον κύκλῳ τὴν φιάλην
[11, 468]	ἢ Γλώτταις προθεὶς καλπίς φησι·	Δακτυλωτὸν	ἔκπωμα καὶ τὸ ἄμφωτον, εἰς
[11, 468]	τό ῥά οἱ προφερέστερον εἴη.	(ΔΑΚΤΥΛΩΤΟΝ	ἔκπωμα οὕτως καλούμενον παρὰ Ἴωνι
[11, 462]	αὐτὴν ἄνθεα καὶ κηρία καὶ	λιβανωτὸν	ἄτμητον καὶ ἄλλα ἄττα μετὰ
[11, 476]	Βωμῶν καὶ Θυσιῶν. (ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ τὸ	μόνωτον	ποτήριον Φιλήμων. Νεοπτόλεμος δ´ ὁ
[11, 484]	φαλακρός, ἐν τῇ δεξιᾷ κώθωνα	μόνωτον	ῥαβδωτὸν κρατῶν. (ΛΑΒΡΩΝΙΑ ἐκπώματος Περσικοῦ
[11, 476]	πρὸς τὸν Σεύθην, ἠσπάζοντο μὲν	πρῶτον	ἀλλήλους καὶ κατὰ τὸν Θρᾴκιον
[11, 479]	περὶ Σικελίαν, ὥς φησιν Δικαίαρχος,	πρῶτον	εἰσαγαγόντων. Τοσαύτη δὲ ἐγένετο σπουδὴ
[11, 465]	τὸ γλεῦκος τῷ ὕδατι τότε	πρῶτον	ἐπόθη κεκραμένον. Διόπερ ὀνομασθῆναι τὰς
[11, 478]	ἐν Θεοῖς· Τόν τε κότυλον	πρῶτον	ἤνεγκ´ ἐνέχυρον τῶν γειτόνων. Καὶ
[11, 464]	τοῖς Διονυσιακοῖς ἀγῶσι τὸ μὲν	πρῶτον	ἠριστηκότες καὶ πεπωκότες ἐβάδιζον ἐπὶ
[11, 502]	κοτύλας χωροῦντα. Τοῦτον οὖν ἐμπλησάμενον	πρῶτον	μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ
[11, 490]	νομίζοντες τὰς πελειάδας ὄρνεις εἶναι	πρῶτον	μὲν ἐκ τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ
[11, 492]	κυκεῶ ἐυπλόκαμος Ἑκαμήδη ἣ σφῶιν	πρῶτον	μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν καλὴν κυανόπεζαν
[11, 462]	δώματα καὶ θαλίη. Χρὴ δὲ	πρῶτον	μὲν θεὸν ὑμνεῖν εὔφρονας ἄνδρας
[11, 506]	τῷ Ἴωνι ἐπιγραφομένῳ, ἐν ᾧ	πρῶτον	μὲν κακολογεῖ πάντας τοὺς ποιητάς,
[11, 483]	ἀνάγκη ὕδωρ πίνειν οὐ καθαρόν.	Πρῶτον	μὲν οὖν τὸ μὴ λίαν
[11, 488]	ἀμογητὶ ἄειρεν. Ἐν τούτοις ζητεῖται	πρῶτον	μὲν τί ποτ´ ἐστὶ τὸ
[11, 460]	πλήρεις (ἅπασι προπίῃ. (Ποτήρια δὲ	πρῶτον	οἶδα ὀνομάσαντα τὸν Ἀμόργιον ποιητὴν
[11, 504]	Θεοφορουμένης· Καὶ ταχὺ (πάλι) τὸ	πρῶτον	περισόβει ποτήριον αὐτοῖς ἀκράτου. (αὶ
[11, 477]	ἄν τις τὸ κισσύβιον τὸ	πρῶτον	ὑπὸ ποιμένων ἐργασθῆναι ἐκ κισσίνου
[11, 500]	μὲν ὅταν λέγῃ· Ἀμφίθετον φιάλην	ἀπύρωτον	ἔθηκε» καὶ Χρυσῆν φιάλην καὶ
[11, 468]	λέγοντος· Πέμπτῳ δ´ ἀμφίθετον φιάλην	ἀπύρωτον	ἔθηκεν. (Ἔδοξε γὰρ ἔκπωμα εἶναι·
[11, 468]	τῶν πινόντων δακτύλοις. Τινὲς δὲ	ἀπύρωτον	φιάλην τὸ κέρας· οὐ γὰρ
[11, 483]	τις ἐγχείτω λαβὼν πυριγενῆ κυκλοτερῆ	βραχύωτον	παχύστομον κώθωνα παῖδα φάρυγος. Θεόπομπος
[11, 466]	καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε χρύσεον	ἄμφωτον.	ἀμφικύπελλον δὲ λέγων αὐτὸ οὐδὲν
[11, 482]	καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν χρύσεον	ἄμφωτον.	Ἀντίμαχος δ´ ἐν εʹ Θηβαίδος·
[11, 468]	φησι· Δακτυλωτὸν ἔκπωμα καὶ τὸ	ἄμφωτον,	εἰς ὅ ἐστιν οἷόν τε
[11, 468]	Ἐπιγένης μὲν οὖν ἀκούει τὸ	ἄμφωτον	ποτήριον, εἰς ὃ οἷόν τε
[11, 500]	καὶ Σκύφον αὐτὸν οἱ Λακεδαιμόνιοι	προσηγόρευον.	(ΤΑΒΑΙΤΑΣ Ἀμύντας ἐν τῷ πρώτῳ
[11, 466]	καὶ χρυσοκόλλητον δέπας μεστὸν κύκλῳ	χορεῦον	ἕλκουσι γνάθοις ὁλκῆς ἀπαύστοις, παντελῶς
[11, 492]	αὐτῆς χάλκειον κάνεον· ἐπὶ δὲ	κρόμυον	ποτῷ ὄψον ἠδὲ μέλι χλωρόν,
[11, 494]	τρόπον εἰργασμένον, ὕψος ὡς πυγονιαῖον.	(ΟΞΥΒΑΦΟΝ.	Ἡ μὲν κοινὴ συνήθεια οὕτως
[11, 494]	κεκτήσεται. Ὅτι δέ ἐστι τὸ	ὀξύβαφον	εἶδος κύλικος μικρᾶς κεραμέας σαφῶς
[11, 494]	Μυλωθρίδι· Καὶ πιεῖν χωρὶς μέτρω	ὀξύβαφον	εἰς τὸ κοινόν· εἶθ´ ὑπώμνυτο
[11, 494]	τὰ περὶ τὸν πότον, κοὐδ´	ὀξύβαφον	οἰνηρὸν ἔτι κεκτήσεται. Ὅτι δέ
[11, 494]	τοῖς Ἀριστοφάνους ἀκουσόμεθα ποτήριον τὸ	ὀξύβαφον,	ὅταν ὁ Διόνυσος λέγῃ (περὶ
[11, 494]	Καὶ τὸ τοῖς ἀποκοτταβίζουσι δὲ	ὀξύβαφον	τιθέμενον εἰς ὃ τὰς λάταγας
[11, 494]	κύλικα μεγάλην καὶ ἐξευτελίζουσα τὸ	ὀξύβαφον	ὡς βραχύ. (Εἰπόντος οὖν τινος
[11, 461]	Οὐ γᾶν αὐλακισμέναν ἀρῶν, ἀλλ´	ἄσκαφον	ματεύων, κυλικηγορήσων ἔρχομαι, οὐ τῶν
[11, 491]	μὲν ἄρα τρήρωνες ὑπὸ ζαθέῳ	τράφον	ἄντρῳ ἀμβροσίην φορέουσαι ἀπ´ Ὠκεανοῖο
[11, 506]	τῷ Εὐθυδήμῳ Εὐθύδημον καὶ τὸν	ἀδελφὸν	αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων καὶ καλῶν
[11, 506]	Ἑλλήνων ἐχθροὺς Πέρσας. (Καὶ τὸν	ἀδελφὸν	δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν μαινόμενόν
[11, 473]	καπηλεῖον μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν τὴν	τροφὸν	τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας τὸν
[11, 497]	ἐξ ὑδάτων. (Ἀλλ´ εἰ Κτησιβίου	σοφὸν	εὕρεμα τίετε τοῦτο, δεῦτε, νέοι,
[11, 504]	χειρὸς ἔχειν Δοῦρίς φησι τὸν	σοφὸν	Πλάτωνα, λέγει που κἠκρατηρίχημες» ἀντὶ
[11, 498]	καὶ Ἀνακρέων· Ἐγὼ δ´ ἔχων	σκύπφον	Ἐρξίωνι τῷ λευκολόφῳ μεστὸν ἐξέπινον,
[11, 498]	νῶτ´ ἐπεμαίετο. Τῷ δ´ ἐπόπισθεν	σκύπφον	ἔχων ἑτέρῃ, ἑτέρῃ δὲ σκῆπτρον
[11, 498]	δασάμενος τοῖς συμμάχοις καὶ τὸν	σκύπφον	ἔχων ὃν εἵλετο αὑτῷ. Καὶ
[11, 498]	δευτέρῳ Μελαμποδίας σὺν τῷ π>	σκύπφον	λέγει· (Τῷ δὲ Μάρης θοὸς
[11, 498]	αὑτῷ. Καὶ πάλιν· Τὸν δὲ	σκύπφον	Τηλεβόῃ δίδωσι Ποσειδῶν παιδὶ τῷ
[11, 498]	δι´ οἴκου, πλήσας δ´ ἀργύρεον	σκύπφον	φέρε, δῶκε δ´ ἄνακτι. Καὶ
[11, 466]	διὰ τὸ περικεκυρτῶσθαι τὰ ὠτάρια·	κυφὸν	γὰρ εἶναι τὸ κυρτόν. (Ἀνίκητος
[11, 482]	ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ) καὶ τοῦτο,	κυφὸν	δὲ μόνον; ἀπὸ γὰρ τῆς
[11, 483]	δὲ ποτηρίου γένος, ἀπὸ τοῦ	κυφὸν	εἶναι. Σιμάριστος δὲ τὸ δίωτον
[11, 500]	καὶ τὸ θηριῶδες. Διὸ καὶ	Σκύφον	αὐτὸν οἱ Λακεδαιμόνιοι προσηγόρευον. (ΤΑΒΑΙΤΑΣ
[11, 489]	κατὰ τὸν Διονύσιον διάταξίν φησιν	σκύφον	εἶναι παρακειμένως ἔχοντα τὰ ὦτα,
[11, 498]	θεοῦ καλεῖ. Σιμωνίδης δὲ Οὐατόεντα	σκύφον»	ἔφη. Ἴων δ´ ἐν Ὀμφάλῃ·
[11, 466]	Λάκων καὶ Μῦς, οὗ εἴδομεν	σκύφον	Ἡρακλεωτικὸν τεχνικῶς ἔχοντα Ἰλίου ἐντετορευμένην
[11, 477]	Κλείταρχος δέ φησιν Αἰολεῖς τὸν	σκύφον	κισσύβιον καλεῖν· Μαρσύας δὲ κύπελλον
[11, 499]	ἑορτά, χρύσεον ἄγγος ἔχοισα μέγαν	σκύφον,	οἷά τε ποιμένες ἄνδρες ἔχουσιν,
[11, 498]	Πλησάμενος δ´ ἄρα οἱ δῶκε	σκύφον,	ᾧπερ ἔπινεν. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ
[11, 499]	γάλα θεῖσα τυρὸν ἐτύρησας μέγαν	ἄτρυφον	ἀργειοφόνται. Αἰσχύλος δ´ ἐν Περραιβίσι
[11, 506]	Θουκυδίδου τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ	Λυσίμαχον	τὸν Ἀριστείδου τοῦ δικαίου, τῆς
[11, 466]	δ´ ἐν ιϚ τῶν Ἱστοριῶν	Λυσίμαχόν	φησι τὸν Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ
[11, 505]	Διαβάλλει δὲ ὁ Πλάτων καὶ	Θρασύμαχον	τὸν Χαλκηδόνιον σοφιστὴν ὅμοιον εἶναι
[11, 466]	Φιλητᾶς δὲ ποτήριον οὖς οὐκ	ἔχον.	ΑΡΟΚΛΟΝ ἡ φιάλη παρὰ τῷ
[11, 499]	ἐκεῖνο καὶ τῶν δυναμένων λαγύνιον·	ἔχον	βαδίζειν εἰς τὰ γεύμαθ´ ὑπὸ
[11, 466]	σκύφων. (ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΝ ΕΚΠΩΜΑ τὸ γράμματα	ἔχον	ἐγκεχαραγμένα. Ἄλεξις· (Τὴν ὄψιν εἴπω
[11, 476]	πρόσεσται ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ ἀγγεῖον κεραμεοῦν,	ἔχον	ἐν αὑτῷ πολ8 λοὺς κοτυλίσκους
[11, 478]	Τοῦτο δ´ ἐστὶν ἀγγεῖον κεραμεοῦν	ἔχον	ἐν αὑτῷ πολλοὺς κοτυλίσκους κεκολλημένους·
[11, 501]	ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἴσως δύο ὦτα	ἔχον	ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν. Παρθένιος
[11, 468]	ἔχον οἷον δακτύλους, ἢ τὸ	ἔχον	ἐξοχὰς οἷα τὰ Σιδώνια ποτήρια,
[11, 478]	δαπίδιον ἓν ἀγαπητὸν ποικίλον, ~Πέρσας	ἔχον	καὶ γρῦπας ἐξώλεις τινὰς (τῶν
[11, 468]	ἑκατέρωθεν διείρειν. Οἳ δὲ τὸ	ἔχον	κύκλῳ δακτυλοειδεῖς τύπους τινάς. (ΕΛΕΦΑΣ.
[11, 466]	πάνυ, παλαιόν, ὦτα συντεθλασμένον σφόδρα,	ἔχον	κύκλῳ τε γράμματ´. {Β. Ἆρά
[11, 474]	συνηγμένον εἰς μέσον ἐπιεικῶς, ὦτα	ἔχον	μέχρι τοῦ πυθμένος καθήκοντα. Ἐστὶ
[11, 468]	δὲ τὸ ἐν κύκλῳ τύπους	ἔχον	οἷον δακτύλους, ἢ τὸ ἔχον
[11, 495]	χόας. (ΠΕΛΛΑ ἀγγεῖον σκυφοειδές, πυθμένα	ἔχον	πλατύτερον, εἰς ὃ ἤμελγον τὸ
[11, 468]	δὲ χαλκίον ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἐπιτηδείως	ἔχον	πρὸς ὑδάτων ψυχρῶν ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν
[11, 466]	Ὁμηρικῶν ἐπῶν κατεσκευασμένον καὶ ἐντετυπωμένα	ἔχον	τὰ ἔπη χρυσοῖς γράμμασιν, ὡς
[11, 489]	δὲ ἀργύρεον, χρυσοῖς γράμμασιν ἐντετυπωμένα	ἔχον	τὰ Ὁμηρικὰ ἔπη. (Ἐγὼ δέ,
[11, 466]	δὲ ἀμφικύπελλόν φησι τὸ μὴ	ἔχον	ὦτα. Ἄλλοι δὲ τὴν ἀμφὶ
[11, 476]	ἐν χρυσέαις προτομαῖς ταύρων κεραστῶν,	ἔβρεχον	δὲ κατὰ μικρόν. Ἀθηναῖοι δὲ
[11, 475]	δ´ ἄρα πάντες καρχησία τ´	ἦχον	κἄλειβον· ἀράσαντο δὲ πάμπαν ἐσλὰ
[11, 497]	ὀρχηστὴν Βησᾶν Αἰγύπτιον· ὃς λιγὺν	ἦχον	σαλπίζει κρουνοῦ πρὸς ῥύσιν οἰγομένου,
[11, 504]	Πλάτων ζηλοτυπίαν, ἢ τάχα φιλονίκως	εἶχον	ἀρχῆθεν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ ἄνδρες
[11, 493]	εἰπόντες δεδωκέναι αὐτῷ τὰς ἡσυχίας	εἶχον,	ὃ δὲ τῷ βασιλεῖ προσελθὼν
[11, 466]	τὸν λόγον. (Ὅτι διὰ σπουδῆς	εἶχον	οἱ ἀρχαῖοι ἐγκόλαπτον ἱστορίαν ἔχειν
[11, 469]	ἐρεμνᾶς ποτὶ ματέρα κουριδίαν τ´	ἄλοχον	πάιδάς τε φίλους, (ὃ δ´
[11, 505]	αἱ Ἀθῆναι (καὶ) νέον τοῦτον	Ἀρχίλοχον	ἐνηνόχασιν. Ἄλλοι δέ φασιν ὡς
[11, 490]	ἰοπλοκάμων φιλᾶν θυγατρῶν τάν γ´	ἔξοχον	εἶδος, ταὶ καλέονται Πελειάδες οὐράνιαι.
[11, 505]	αὐτὸς αἴτιος ἐγένετο (τοῖς περὶ	Κλέαρχον	τῆς ἀπωλείας τῆς ὑπὸ Τισσαφέρνου
[11, 495]	ἀμπέλου κλάδον κατάκαρπον τὸν καλούμενον	ὦσχον.	Τρέχουσι δ´ ἐκ τοῦ ἱεροῦ
[11, 496]	δὲ δρᾶμα τοῦτο (Καλλίμαχος ἐπιγράφει	Εὐνοῦχον)	λέγει δὲ οὕτως· Πιεῖν δ´
[11, 499]	Δίφιλος ἐν Ἀδελφοῖς εἴρηκεν· (Ὦ	τοιχωρύχον	ἐκεῖνο καὶ τῶν δυναμένων λαγύνιον·
[11, 473]	τετραχόοισι κάδοις, εἶτ´ ἐξαίφνης που	τυχὸν	οἴχεται. Ἀλλὰ παρ´ οἶνον Σικελίδου
[11, 479]	χλιαρόν, ἡμίνας δύο. Καὶ Σώφρων	Κατάστρεψον,	τέκνον, τὰν ἡμίναν. Κοτυλίσκην δ´
[11, 475]	Συρακόσιος ἐν ταῖς Φαρμακευτρίαις φησίν·	Στέψον	τὰν κελέβαν φοινικέῳ οἰὸς ἀώτῳ·
[11, 492]	κάνεον· ἐπὶ δὲ κρόμυον ποτῷ	ὄψον	ἠδὲ μέλι χλωρόν, παρὰ δ´
[11, 477]	κατάδυσις χειή, ἡ καταδεχομένη τὸ	ζῷον.	Καὶ κήθιον τὸ χήτιον τὸ
[11, 466]	μικρὸν στάζοντος Ἐστὶ δὲ καὶ	ζῷόν	τι. ΒΡΟΜΙΑΔΕΣ, ἔκπωμα ὅμοιον τοῖς
[11, 474]	λέγεις; {Α. Ἔγωγε μὴν κείνην	ναῦν	Καλλικλῆς ἐποίησε τὸν καλούμενον, Εὐφράνωρ
[11, 474]	(Καὶ μετ´ ὀλίγα· {ΣΤΡ. Τὴν	ναῦν	σεσῶσθαί μοι λέγεις; {Α. Ἔγωγε
[11, 485]	δὲ ἐν Ἀσκληπιῷ· Τὴν δὲ	γραῦν	τὴν ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι, τὴν
[11, 466]	κεὐθὺ τοῦ καρχησίου ἄνελκε τὴν	γραῦν,	τὴν νέαν δ´ ἐπουρίσας πλήρωσον,
[11, 497]	Ἀρσινόης, ὀρχηστὴν Βησᾶν Αἰγύπτιον· ὃς	λιγὺν	ἦχον σαλπίζει κρουνοῦ πρὸς ῥύσιν
[11, 498]	φαεινὸν σκύπφους αἰνύμενος θαμέας ποτὸν	ἡδὺν	ἔπινεν. Εὐριπίδης δ´ ἐν Εὐρυσθεῖ
[11, 485]	δ´ οὐ κήλησε δέμας λεπτὸν	Ῥαδάμανθυν	Λύσανδρον κώθωνι, πρὶν αὐτῷ δῶκε
[11, 478]	τὴν κύλικα· Πάντῃ δ´ ἀμφὶ	νέκυν	κοτυλήρυτον ἔρρεεν αἷμα. Καί· Πολλὰ
[11, 494]	(ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ μέλλοντες ἀποκείρειν τὸν	σκόλλυν	ἔφηβοι, φησὶ Πάμφιλος, εἰσφέρουσι τῷ
[11, 483]	φησιν οὕτως· Συμβαίνει τοὺς μὲν	πολὺν	ἄκρατον ἐν ταῖς συνουσίαις πίνοντας
[11, 466]	εἶχεν, ὥς φησιν ὁ τραγικός·	Πολὺν	δ´ ἀγῶνα παγξενεὶ κηρύσσεται, χαλκηλάτους
[11, 466]	τινα εὑρέσθαι κέραμον διὰ τὸ	πολὺν	ἐξάγεσθαι τὸν Μενδαῖον οἶνον ἐκ
[11, 469]	Ἡφαιστοτευχὲς δέπας, ἐν τῷ διαβάλλει	πολὺν	οἰδματόεντα πόντου φέρει δρόμου πόρον
[11, 461]	τῆς παιδείας ὁρμῶσιν ἐπὶ τὸν	πολὺν	οἶνον καὶ πορίζονται τροφὰς περιέργους
[11, 462]	Ξενοφάνη πλῆρες ὂν πάσης θυμηδίας·	Νῦν	γὰρ δὴ ζάπεδον καθαρὸν καὶ
[11, 496]	καὶ σώματα καὶ γνώμας σφάλλειν·	νῦν	δὲ τὸ μὲν μὴ εἰσφέρεσθαι
[11, 483]	τῆς ἀγωγῆς γένος ὃ καὶ	νῦν	δρᾶται παρά τισι τῶν Ἑλλήνων·
[11, 481]	τοιαύτης φάρμακον. Εἰς τὴν ἐμὴν	νῦν	ἔγχεον τὴν μείζονα. Ὅτι δὲ
[11, 502]	Χαλκεῖά φησιν· Τοῦτο δὴ τὸ	νῦν	ἔθος ἄκρατον» ἐβόων, τὴν μεγάλην.
[11, 471]	εὑρόντας. Φαίνεται δ´ ἔτι καὶ	νῦν·	εἰ δὲ μὴ ποιεῖ τοῦτο,
[11, 509]	παρὰ φύσιν κυριεύσαντες διὰ γοητείαν	νῦν	εἰσιν περίβλεπτοι· ὥσπερ καὶ (Χαίρων
[11, 489]	δύο πυθμένας. Ὁποῖόν τι καὶ	νῦν	ἔστιν ἰδεῖν ἐν Καπύῃ πόλει
[11, 476]	πόμα. (Διαμένει δὲ ἔτι καὶ	νῦν	ἡ τῶν κεράτων κατασκευή. Καλοῦσι
[11, 479]	μέγα φρονούντων. (ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ	νῦν	καλούμενον κρανίον ἔκπωμα οὕτως ὠνόμαζον
[11, 475]	οἱ προφερέστερον εἴη. Σαφῶς γὰρ	νῦν	κελέβειον ἀντὶ ἀγγείου τινὸς τέθεικε,
[11, 476]	δῆλον ἐκ τοῦ καὶ μέχρι	νῦν	λέγεσθαι, ὅταν συμμίσγωσι τῷ οἴνῳ
[11, 502]	(καὶ τῆς Ὁμονοίας δύο, τί	νῦν	μὴ κωμάσω ἄνευ λυχνούχου πρὸς
[11, 476]	νυν ὅ μοι ποίησον; τήνδε	νῦν	μή μοι δίδου, ἐκ δὲ
[11, 476]	ὑπ´ ὠλένης. Ἕρμιππος Μοίραις· Οἶσθά	νυν	ὅ μοι ποίησον; τήνδε νῦν
[11, 493]	ὁ δὲ Νέστωρ ἀπονητὶ ἄειρεν.	Νῦν	οὖν οὕτω τεταγμένων ὁ Νέστωρ
[11, 501]	καὶ ἀρχαία. Ἔτι γοῦν καὶ	νῦν	οὕτως Μασσαλιῆται τιθέασι τὰς φιάλας
[11, 466]	(ἐναντίως εἶχε τὸ παλαιὸν τῷ	νῦν	παρ´ Ἕλλησιν ὑπάρχοντι. Οὐ γὰρ
[11, 482]	βάπτοντες τῷ κυμβίῳ, καθὰ καὶ	νῦν	παρ´ ὑμῖν ποιοῦσιν ἐν τοῖς
[11, 469]	{Β. Καινόν τι τοῦτο γέγονε	νῦν	ποτήριον; {Α. Κώμη μὲν οὖν
[11, 489]	Πελειάδας δ´ ὁ ποιητὴς καλεῖ	νῦν	τὰς Πλειάδας, πρὸς ἃς σπόρος
[11, 466]	ἀπεχρῶντο οὐ μόνον ἐφ´ ἧς	νῦν	τάττεται δυνάμεως, ~(ἀλλὰ καὶ ὅτε
[11, 493]	ἀμογητὶ ἄειρεν, γράφει κατὰ λέξιν·	Νῦν	τὸ μὲν ἐπιτιμώμενόν ἐστι τῷ
[11, 474]	Ἐπιγένης Ἡρωίνῃ· Ἀλλ´ οὐδὲ κεραμεύουσι	νῦν	τοὺς κανθάρους, ὦ τάλαν, ἐκείνους
[11, 509]	διαζῶν. Τοιοῦτοι δ´ εἰσὶ καὶ	νῦν	τῶν Ἀκαδημαικῶν τινες, ἀνοσίως καὶ
[11, 471]	περὶ Μεταλήψεως συγγράμματί φησι· Τὰ	τοίνυν	εὑρήματα καὶ ὅσα τοιαῦτα ἔτι
[11, 493]	γενναιότερον, τῇ ἡλικίᾳ προβεβηκότα. Τούτων	τοίνυν	οὕτως κατηγορουμένων τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι
[11, 508]	τοῖς τῶν ἐνδεχομένων ἀντεχομένοις. (Χωρὶς	τοίνυν	τούτων εἴ τις διεξίοι τοὺς
[11, 466]	ἠρᾶτο (θεῶν δ´ οὐ λάνθαν´	Ἐρινύν)	ὡς οὔ οἱ πατρώι´ ἐνηέι
[11, 508]	καὶ ζητεῖσθαι τοὺς χρησομένους. Ἐχρῆν	οὖν	ἃ πείσει λέγων ταῦτα καὶ
[11, 468]	δ´ ἔργον ποδῶν. Ἐπιγένης μὲν	οὖν	ἀκούει τὸ ἄμφωτον ποτήριον, εἰς
[11, 481]	ἐκάρωσεν ὑμᾶς. {Β. Ἀνακεχαίτικεν μὲν	οὖν.	Ἄλεξις Ἱππεῖ· ~Τά τε κυμβία
[11, 491]	πάλιν· Τῆμος ἀποκρύπτουσι Πελειάδες. Οὐδὲν	οὖν	ἄπιστον καὶ Ὅμηρον τὰς Πλειάδας
[11, 466]	ἐπὶ τῷ εὖ ἀκοντίζειν. Ὠνομάσθη	οὖν	ἀπὸ τοῦ τῆς χειρὸς σχηματισμοῦ,
[11, 466]	δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν δέπας. Φησὶν	οὖν	Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανός· Δοκεῖ μοι
[11, 489]	ποτήριον. ~(Καὶ τὸ τοῦ Νέστορος	οὖν	δέπας φασὶν εἶναι τοιοῦτον. Δύναται
[11, 503]	Πυργόθεμι, καταλλαγήν. Ἀντιφάνης Ἱππεῦσι· Πῶς	οὖν	διαιτώμεσθα; τὸ μὲν ἐφίππιον στρῶμ´
[11, 491]	γίνεται τῆς ἀποστάσεως αὐτῶν. Ὅταν	οὖν	εἴπῃ· Δοιαὶ δὲ πελειάδες ἀμφὶς
[11, 502]	ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. Τοῦτον	οὖν	ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν,
[11, 492]	ἐοῦσαι ἐπόψιαι ὀφθαλμοῖσιν) Τὸ ὁρώμενον	οὖν	ἐν τοῖς ἄστροις καὶ ἐν
[11, 503]	Ἀντιφάνης παρίστησιν ἐν Διπλασίοις· Τί	οὖν	ἐνέσται τοῖς θεοῖσιν; {Β. Οὐδὲ
[11, 492]	φυλίης, ὃ δ´ ἐλαίης. ~(Γενήσονται	οὖν	ἐπὶ τῶν ὤτων τέσσαρες πελειάδες.
[11, 484]	ἡμέραν συμποσίων ἐπιπόλαιοι δριμύτητες· ταύταις	οὖν	ἐστι τῶν μὲν πόρων οἰκειότατος
[11, 461]	τῆς Κικόνων εἰλημμένον λείας. Τί	οὖν	ἔχομεν λέγειν περὶ τοῦ Νέστορος
[11, 464]	τὰ πνεύματα πέττον. (Οὐ δεῖ	οὖν	ἡμᾶς ἐκμανῶς πίνειν ἀποβλέποντας εἰς
[11, 486]	φησί· Προβόλους δύο Λυκοεργέας. Μήποτ´	οὖν	καὶ παρὰ τῷ Ἡροδότῳ ὡς
[11, 507]	ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην. Εἰ δ´	οὖν	καὶ Πλάτωνος φήσειέν τις εἶναι
[11, 461]	ὑπὸ μέθης τηλικοῦτος ὤν. Ἦν	οὖν	καὶ τότε μεγάλα ποτήρια, εἰ
[11, 500]	Πλοῖα; {Α. Τοὺς κάδους μὲν	οὖν	καλοῦσι γαυλοὺς πάντες οἱ προγάστορες.
[11, 506]	Νικίας ὁ Νικαεύς. Τὰ μὲν	οὖν	κατὰ Ἀλκιβιάδου λεχθέντα σιωπῶ· ὅτι
[11, 461]	τι ἡμᾶς ὁ Πλούταρχος. Ὥρα	οὖν	κατακλίνεσθαι. (Καὶ κατακλιθέντων Ἀλλὰ μήν»
[11, 489]	χρυσῷ διὰ τὸ πυρῶδες. (Ὑποθέμενος	οὖν	κατηστερισμένον τὸ τοῦ Νέστορος ποτήριον
[11, 466]	σωτῆρος» {Α. Οὐκ ἄλλου μὲν	οὖν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν ποτήριον
[11, 488]	αὐτοὺς δεῖ δέχεσθαι. Οἳ μὲν	οὖν	λέγουσιν ἔξωθεν δεῖν ἐμπείρεσθαι τοὺς
[11, 461]	νύκτωρ ἢ μεθ´ ἡμέραν. Ὅπως	οὖν	μὴ διὰ τὸν τρόπον, ἀλλὰ
[11, 460]	παρὰ τοῖς γόνασιν ἔστησεν. Ἡμεῖς	οὖν	μὴ διατρίβωμεν, ἀλλ´ ἤδη κατακλινώμεθα,
[11, 508]	δ´ ἡμᾶς, τί πλέον; ἔοικεν	οὖν	ὁ Πλάτων οὐ τοῖς οὖσιν
[11, 488]	κουλεὸν ἦεν ἀργύρεον. Ἀπελλῆς μὲν	οὖν	ὁ τορευτὴς ἐπεδείκνυεν, φησίν, ἡμῖν
[11, 504]	μέμνηται. Καὶ περὶ τοῦ Κύρου	οὖν	ὃ μὲν λέγει ὡς ἐκ
[11, 467]	τοῦ ἰῶτα. Κἀν τοῖς προκειμένοις	οὖν	οἱ Σάτυροι τοῦ Διονύσου τὴν
[11, 482]	τὴν κτῆσιν παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν	οὖν	οὐδὲν ἐχρῶντο τότε οὐδὲ κοτύλῃ.
[11, 493]	δὲ Νέστωρ ἀπονητὶ ἄειρεν. Νῦν	οὖν	οὕτω τεταγμένων ὁ Νέστωρ φαίνεται
[11, 463]	οἴκαδε. Καὶ κατὰ τὴν καλὴν	οὖν	Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι, χρυσίαισιν ἐν
[11, 507]	κατασκαριφᾶν καὶ κρώζειν περιβλέπουσαν. (Δοκῶ	οὖν	σε, ὦ Πλάτων, πολλὰ κατὰ
[11, 465]	αὐξάνει τὸ ὕδωρ κιρνάμενον. Ἡσθέντες	οὖν	τῇ κράσει ἐν ᾠδαῖς ἔμελπον
[11, 461]	Κυλικράνων βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον	οὖν	τὴν Ἡράκλειαν καὶ μάλ´ ὡραίαν
[11, 509]	ἀλλὰ καὶ Ξενοκράτει. Καὶ οὗτος	οὖν	τῆς πατρίδος πικρῶς τυραννήσας οὐ
[11, 490]	ἐπένευσεν ἐπερχομένου τ´ ἀρότοιο. Τὰς	οὖν	τῆς τῶν καρπῶν γενέσεως καὶ
[11, 494]	τὸ ὀξύβαφον ὡς βραχύ. (Εἰπόντος	οὖν	τινος πρὸς αὐτήν σὺ δ´
[11, 469]	νῦν ποτήριον; {Α. Κώμη μὲν	οὖν	τίς ἐστι περὶ τὴν Θουρίαν.
[11, 489]	ἔστι τέλειος. Καὶ τὸ ποτήριον	οὖν	τὸ δεχόμενον τὴν ὑγρὰν τροφὴν
[11, 483]	πίνειν οὐ καθαρόν. Πρῶτον μὲν	οὖν	τὸ μὴ λίαν κατάδηλον εἶναι
[11, 493]	ὃ κέρδιστος γένετ´ ἀνδρῶν. Ἐλλείπει	οὖν	τό τις μόριον· τὸ γὰρ
[11, 494]	ἀφελείας οὕνεκα. Κἀν τοῖς Βαβυλωνίοις	οὖν	τοῖς Ἀριστοφάνους ἀκουσόμεθα ποτήριον τὸ
[11, 491]	ποιητικὸν νόμον Πελειάδας ὠνομακέναι. (Ἀποδεδειγμένου	οὖν	τοῦ ὅτι Πλειάδες ἦσαν ἐντετορευμέναι
[11, 462]	τούτων ἀρώματα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙΙ. (Ὁρῶν	οὖν	ὑμῶν καὶ αὐτὸς τὸ συμπόσιον
[11, 466]	ἀνασῶσαι τὴν παιδίσκην. Τότε μὲν	οὖν	ὑπὸ κύματος αὐτοὺς ἀμφοτέρους κρυφθέντας
[11, 466]	τὸ τῶν ἐκπωμάτων κτῆμα. Ἀχιλλεὺς	οὖν	ὡς ἐξαίρετόν τι εἶχεν ἀνάθημα
[11, 464]	ἀληθείας ἐπὶ πλεῖστον ἀπαρτωμένοις. (Ἡμεῖς	οὖν,	ὡς καὶ παρ´ Ἀθηναίοις ἐγίνετο,
[11, 466]	δὲ τῷ ἁρπασθέντι στολὴν καὶ	βοῦν	καὶ ποτήριον· ἣν καὶ πρεσβύτεροι
[11, 466]	θεοφιλὲς δὲ τὸ ποτήριον· χρυσέοις	γοῦν	δεπάεσσιν ἀλλήλους δεξιοῦνται. Ἐλευθέριον δέ,
[11, 476]	ἡ τῶν κεράτων κατασκευή. Καλοῦσι	γοῦν	ἔνιοι ταῦτα ῥυτά. Καὶ τῶν
[11, 479]	οὕτως ὠνόμαζον οἱ ἀρχαῖοι. Πολέμων	γοῦν	ἢ ὅστις ἐστὶν ὁ ποιήσας
[11, 502]	ἑταιρικὸν συνευωχούμενον φιλοτήσιον. Ἀριστοφάνης· Ἐπτάπους	γοῦν	ἡ σκιά ´στιν· ἡ ´πὶ
[11, 480]	διάφορον πρὸς τὰς Ἀττικάς. Φοξαὶ	γοῦν	ἦσαν τὸ χεῖλος, (ὡς Σιμωνίδης
[11, 484]	διηθούμενον οὖρόν ἐστιν δριμύ. Τὰ	γοῦν	ἱμάτια τούτῳ χρώμενοι ῥύμματι πλύνουσιν
[11, 501]	Ἰωνική ἐστι καὶ ἀρχαία. Ἔτι	γοῦν	καὶ νῦν οὕτως Μασσαλιῆται τιθέασι
[11, 506]	τῆς βασιλείας αἴτιον γενέσθαι. Γράφει	γοῦν	Καρύστιος ὁ Περγαμηνὸς ἐν τοῖς
[11, 466]	σπένδουσι γὰρ ἐν αὐτῷ. (Λέγει	γοῦν	Ὅμηρος δέπας, δι´ οὗ Διὶ
[11, 463]	ἔχοιμ´ ἄν σοι φράσαι· ἔγνωκα	γοῦν	οὕτως ἐπισκοπούμενος εἶναι μανιώδη πάντα
[11, 464]	Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις προσάπτειν. Καλεῖσθαι	γοῦν	τὴν μὲν γυναικομανίαν, τὴν δ´
[11, 476]	κέρατα ἔπινον ἐξ αὐτῶν. Ἔστι	γοῦν	τοῦτο εὑρεῖν ἐν τοῖς Δημιοπράτοις
[11, 485]	δ´ ἐν ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν Λέξεων	κεραμεοῦν	ἀγγεῖόν φησιν αὐτὸ εἶναι, ἐοικὸς
[11, 487]	σοί, πατριῶτα. Μάνην δ´ εἶχε	κεραμεοῦν	ἁδρόν, χωροῦντα κοτύλας πέντ´ ἴσως.
[11, 496]	δ´ ἔνδον πεταχνοῦνται. (ΠΛΗΜΟΧΟΗ σκεῦος	κεραμεοῦν	βεμβικῶδες ἑδραῖον ἡσυχῇ, ὃ κοτυλίσκον
[11, 476]	περισκελὶς πρόσεσται ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ ἀγγεῖον	κεραμεοῦν,	ἔχον ἐν αὑτῷ πολ8 λοὺς
[11, 478]	περιενηνοχότες. Τοῦτο δ´ ἐστὶν ἀγγεῖον	κεραμεοῦν	ἔχον ἐν αὑτῷ πολλοὺς κοτυλίσκους
[11, 473]	ἐκ νυκτὸς πάλι Σωκλῆς εἰς	ἠοῦν	πίνει τετραχόοισι κάδοις, εἶτ´ ἐξαίφνης
[11, 496]	Μνημονεύει αὐτῶν καὶ ὁ τὸν	Πειρίθουν	γράψας, εἴτε Κριτίας ἐστὶν ὁ
[11, 505]	τὸ παράπαν, οἰκονομίᾳ δ´ οὐδ´	ᾑτινιοῦν	προσεσχηκέναι. Ἔοικε δ´ ἐκ νέου
[11, 489]	κατὰ τὴν ἰδέαν τοῦ σχήματος	ἀφομοιοῦν	εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον. Διὸ τὴν
[11, 502]	ψυκτῆρ´, ὃ δέ τις κύαθον	χαλκοῦν	κλέψας ἀπορῶν κεῖται, κοτύλη δ´
[11, 502]	Σῆμος δ´ἐν Δήλῳ ἀνακεῖσθαί φησι	χαλκοῦν	φοίνικα, Ναξίων ἀνάθημα, καὶ καρυωτὰς
[11, 503]	αὐτὸν λέγοντα· (Ἔσται πότος σφοδρότερος.	Οὐκοῦν,	εἰ φράσαι τις, οὐκ ἔτι
[11, 505]	τῷ περὶ Ποιητῶν οὕτως γράφει·	Οὐκοῦν	οὐδὲ ἐμμέτρους τοὺς καλουμένους Σώφρονος
[11, 503]	περὶ Ὀνομάτων Τὸν ψυγέα, φησίν,	ἐκάλουν	οἱ ἀρχαῖοι δῖνον. Νίκανδρος δ´
[11, 479]	δὲ τὸ κοῖλον κοτύλην, φησίν,	ἐκάλουν	οἱ παλαιοί, ὡς καὶ τὸ
[11, 479]	ἀφεῖναι τὴν λάταγα· οὕτω γὰρ	ἐκάλουν	τὸ πῖπτον ἐκ τῆς κύλικος
[11, 495]	παρατιθέμενοι, ὁποίους δή ποτε ὄλπας	ἐκάλουν,	χρώμενοι πρὸς τὴν τοῦ οἴνου
[11, 500]	ἐν τῷ τρόπῳ Λακωνικὸν οὐδ´	ἁπλοῦν	ἔχων, ἀλλὰ πολὺ τὸ πανοῦργον
[11, 466]	δὲ (ἡ) ἀγκύλη διὰ τὸ	ἐπαγκυλοῦν	τὴν δεξιὰν χεῖρα ἐν τῇ
[11, 463]	λαλιὰς οὐδεὶς ἂν εὐλόγως φθονήσαι	νοῦν	ἔχων, κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος Ταραντίνους,
[11, 490]	ἡ Βυζαντία καλῶς ἐδέξατο τὸν	νοῦν	τῶν Ὁμήρου ποιημάτων ἐν τῇ
[11, 466]	ἀνεγείρουσα μετὰ φρονήσεως τὸν ἑκάστου	νοῦν,	ὥς φησιν ὁ Πίνδαρος· Ἁνίκ´
[11, 466]	μετὰ τὸ τὰς τραπέζας ἀρθῆναι	τετράμνουν	ἑκάστῳ (τῶν τριακοσίων ἔκπωμα δοῦναι
[11, 479]	κύλικος ὑγρόν· ὥστε ἔνιοι μεῖζον	ἐφρόνουν	ἐπὶ τῷ καλῶς κοτταβίζειν τῶν
[11, 466]	οἱ πολλοὶ ἐπὶ τούτῳ μᾶλλον	ἐφρόνουν	μέγα ἢ ἐπὶ τῷ εὖ
[11, 476]	φησι· Κατακείμενοι δ´ ἐν στιβάσιν	ἐδείπνουν	καὶ ἔπινον κερατίνοις ποτηρίοις. Αἰσχύλος
[11, 460]	τροφὸς καθημένῳ δηλονότι οὕτως γὰρ	ἐδείπνουν	οἱ τότε τὸν Ὀδυσσέα, φησὶν
[11, 482]	τοῖς θεοῖς ἐκ τῆς φιάλης	ᾠνοχόουν	ἐφεξῆς, τὸν νεοκρᾶτα βάπτοντες τῷ
[11, 472]	ἕτερα. Ἀριστοφῶν δ´ ἐν Φιλωνίδῃ·	Τοιγαροῦν	ἐμοὶ μὲν ἀρτίως ὁ δεσπότης
[11, 473]	οἰκίας καινὸν καπηλεῖον μέγα) ἐνταῦθ´	ἐπετήρουν	τὴν τροφὸν τῆς παρθένου, κεράσαι
[11, 485]	λέλαφας τοὐμόν, ὦναξ δέσποτα, οἷον	ἅθρουν	μ´ ἐξέπιες. Ἐν δὲ Γηρυτάδῃ·
[11, 461]	φάσκοντες τὸ μέγα ποτήριον φρέαρ	ἀργυροῦν	εἶναι. Ἐν τούτοις ἀγνοεῖν ἔοικεν
[11, 474]	δὲ μηκέτ´ ἔγχει, παιδάριον, εἰς	ἀργυροῦν,	εἰς τὸ βαθὺ δ´ ἐπανάγωμεν·
[11, 466]	Καπύῃ τῆς Καμπανίας τῇ Ἀρτέμιδι,	ἀργυροῦν,	ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν κατεσκευασμένον
[11, 467]	ἐπικαλουμένην, ὅτι (δεῖνόν ποτ´ ἦρεν	ἀργυροῦν	ἐν τῷ σκότῳ. {Β. Δεῖνον
[11, 476]	τὰ ἀναθήματα περιέχει· κέρας ἔκπωμα	ἀργυροῦν,	καὶ περισκελὶς πρόσεσται ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ
[11, 466]	ἑκάστῳ (τῶν τριακοσίων ἔκπωμα δοῦναι	ἀργυροῦν,	καὶ σπονδοποιησάμενον προπιεῖν ἅμα πᾶσιν·
[11, 480]	κρατὴρ χρυσοῦς, Κυρηναίων ἀνάθημα, βατιάκιον	ἀργυροῦν.	ΚΡΟΥΝΕΙΑ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ· Κρατῆρες, κάδοι,
[11, 482]	γὰρ ἵστασαν τοῖς θεοῖς, οὐκ	ἀργυροῦν	οὐδὲ λιθοκόλλητον, ἀλλὰ γῆς Κωλιάδος
[11, 466]	Λαγυνοθήκη ἀργυρᾶ μία. Οἰνοφόρον βαρβαρικὸν	ἀργυροῦν	ποικίλον ἕν. Ἄλλα ποτήρια παντοδαπὰ
[11, 480]	ᾧ Τρίτων κυπαρίσσινος ἔχων κρατάνιον	ἀργυροῦν,	σειρὴν ἀργυρᾶ, καρχήσια βʹ ἀργυρᾶ,
[11, 469]	ῥυτὰ τέτταρα, ἡδυποτίδας τρεῖς, ἡθμὸν	ἀργυροῦν.	Σῆμος δ´ ἐν πέμπτῃ Δηλιάδος
[11, 479]	ρλβʹ οἰνοχόαι ἀργυραῖ βʹ ἀποθυστάνιον	ἀργυροῦν,	φιάλαι γʹ ἐπίχρυσοι. ~(Ναὸς Βυζαντίων,
[11, 464]	ἐπὶ τὴν θέαν καὶ ἐστεφανωμένοι	ἐθεώρουν,	παρὰ δὲ τὸν ἀγῶνα πάντα
[11, 477]	ποτήριον Ἀσιατικόν. Μένανδρος Κόλακι· Κοτύλας	χωροῦν	δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ κόνδυ χρυσοῦν,
[11, 497]	{Β. Ἐλέφαντας περιάγει (ῥυτόν) {Α.	Χωροῦν	δύο χόας. {Β. (Ὃν) οὐδ´
[11, 477]	Καὶ κήθιον τὸ χήτιον τὸ	χωροῦν	τοὺς ἀστραγάλους. Διονύσιος δ´ ὁ
[11, 474]	πρῶτος λέγω σοι τόν τε	χρυσοῦν	κάνθαρον. {ΣΤΡ. Ποῖον; τὸ πλοῖον;
[11, 480]	ἀργυρᾶ βʹ χύτρος ἀργυροῦς, ἀποθυστάνιον	χρυσοῦν,	κρατὴρ χρυσοῦς, Κυρηναίων ἀνάθημα, βατιάκιον
[11, 494]	Ἀλβατάνης δὲ στρεπτὸν καὶ ὅλμον	χρυσοῦν.	Ὁ δὲ ὅλμος ἐστὶ ποτήριον
[11, 471]	τις κύλιξ, στέφανον κύκλῳ ἔχουσα	χρυσοῦν·	οὐ γὰρ ἐπίτηκτόν τινα. Καὶ
[11, 477]	χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ κόνδυ	χρυσοῦν,	Στρουθία. Ἵππαρχος Ἀνασῳζομένοις· Προσέχεις τι
[11, 494]	τῶν Ἀθήνησι δημαγωγῶν ὡς αὐτὸν	ᾔτουν	ἐπὶ τὴν δίκην ἀπελθόντα ὀξυβάφω
[11, 494]	ἡγητέον εἶναι ἢ ὅτι ἐκπώματα	ᾔτουν.	Καὶ τὸ τοῖς ἀποκοτταβίζουσι δὲ
[11, 466]	χειρὸς σχηματισμοῦ, ὃν ποιούμενοι εὐρύθμως	ἐρρίπτουν	εἰς τὸ κοττάβιον. (Καὶ οἴκους
[11, 479]	φησι τὸ ἐν τῷ ἰσχίῳ	ὀστοῦν	καλεῖσθαι ἄλεισον καὶ κύλικα. Κοτυλίσκος
[11, 466]	καὶ βάλλειν. Λέγουσι δὲ καὶ	πρόχουν	ἄρυστιν. Σοφοκλῆς· Κακῶς σὺ πρὸς
[11, 466]	τὴν ἀποικίαν εἰς Λέσβον στείλαντος	σὺν	ἄλλοις βασιλεῦσι, καὶ ὅτι χρησμὸς
[11, 483]	ὡς ποτηρίου οὕτως· Ἀλλ´ ἄγε	σὺν	κώθωνι θοῆς διὰ σέλματα νηὸς
[11, 470]	τὸ χρύσεον, ὃ αὐτὸν ἐφόρει	σὺν	ταῖς ἵπποις, ἐπὴν δύνῃ, διὰ
[11, 476]	γράφει οὕτως· (Ἐπεὶ δὲ Ξενοφῶν	σὺν	τοῖς μετ´ αὐτοῦ εἰσῆλθε πρὸς
[11, 500]	ἀερομέλιτος καλουμένου διαλεγόμενος γράφει οὕτως·	Σὺν	τοῖς φύλλοις δρέποντες συντιθέασιν εἰς
[11, 498]	δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ Μελαμποδίας	σὺν	τῷ π> σκύπφον λέγει· (Τῷ
[11, 498]	ὅτε δὲ οὐδέτερον τὸ σκύφος,	σὺν	τῷ σ> κλινοῦμεν σκύφος σκύφους,
[11, 498]	(ΣΚΥΦΟΣ. Τούτου τινὲς τὴν γενικὴν	σὺν	τῷ σ> προφέρονται διὰ παντός,
[11, 502]	(ΦΘΟΙΣ. Πλατεῖαι φιάλαι ὀμφαλωτοί. Εὔπολις·	Σὺν	φθοῖσι προσπεπωκώς. Ἔδει δὲ ὀξύνεσθαι
[11, 482]	καὶ Δημοφῶντος, ἅττ´ ἐποίησεν εἰς	Κότυν,	ῥήσεις τε κατὰ δεῖπνον Θεόδωρός
[11, 466]	ἵησι τοῖς νεανίαις, λευκὸν ἀντείνουσα	πῆχυν.	Ἐντεῦθεν ἐννοοῦμεν τοὺς παρ´ Αἰσχύλῳ
[11, 461]	οὕτως κατηνέχθη ὑπὸ μέθης τηλικοῦτος	ὤν.	Ἦν οὖν καὶ τότε μεγάλα
[11, 461]	κατηνέχθη ὑπὸ μέθης τηλικοῦτος ὤν.	Ἦν	οὖν καὶ τότε μεγάλα ποτήρια,
[11, 508]	οὐχ ἧττον αὐτοῦ (ἐβασίλευε) φαῦλος	ὢν	καὶ διάβολος (ὃς) οὕτω ψυχρῶς
[11, 493]	βαρὺ τὴν ὁλκήν, ὅπερ φιλοπότης	ὢν	ὁ Νέστωρ ἐκ τῆς συνεχοῦς
[11, 481]	γὰρ ἂν τρὶς πιὼν μέγιστος	ὢν	τὸ σῶμα ταχέως ἂν ὑπὸ
[11, 462]	δίκαια δύνασθαι (πρήσσειν (ταῦτα γὰρ	ὦν	ἐστι προχειρότερον) οὐχ ὕβρις πίνειν
[11, 479]	δ´ ὁ Δελφὸς ἐν Ὑπομνήμασιν,	ὧν	ἀρχὴ Ἐν τῇ ἀρίστῃ πολιτείᾳ,
[11, 507]	κουφότητος μετεχούσας, τί πλέον ἡμῖν;	ὧν	γὰρ μήτ´ ἀνάμνησίς ἐστιν οὗ
[11, 465]	ἐκπώματα ἀργυρᾶ τε καὶ χρυσᾶ.	Ὧν	εἷς ἐστι καὶ Πυθέας ὁ
[11, 466]	ἐπιδεικνύντα τοῖς ἑταίροις φάσκειν, ἐξ	ὧν	ἐκεράμευσε κατεσκευακέναι ταῦτα. Ὁ δὲ
[11, 507]	δῆλον δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐξ	ὧν	ἐν τῷ Τιμαίῳ λέγει· (Πέπονθά
[11, 460]	ἵν´ ἡμῖν ὁ Πλούταρχος περὶ	ὧν	ἐπαγγέλλεται ποτηρίων ἀποδοὺς τὸν λόγον
[11, 481]	καὶ κυμβία καὶ κάδους ἔχων,	ὧν	ἐπελαμβάνοντο οἱ πεντηκοστολόγοι. (Καὶ ἐν
[11, 466]	οὕτω καὶ τὰ ποτήρια, ἀφ´	ὧν	ἔστι πιεῖν εὐμαρῶς. Καὶ τὸ
[11, 478]	(ΚΟΤΥΛΟΣ. Τὰ μόνωτα ποτήρια κότυλοι,	ὧν	καὶ Ἀλκαῖος μνημονεύει. Διόδωρος δ´
[11, 480]	ἐν τῇ Ναυκράτει κεραμεῖς ἀφ´	ὧν	καὶ ἡ πλησίον τῶν κεραμείων
[11, 480]	τοῦ κυλίεσθαι τῷ τροχῷ· ἀφ´	ὧν	καλεῖται τό τε κυλικεῖον, ἐν
[11, 501]	Οὕτω δ´ εἴρηκε τὰς βαλανειομφάλους,	ὧν	Κρατῖνος μνημονεύει· Δέχεσθε φιάλας τάσδε
[11, 497]	εἶναι, διατετρημένα δ´ εἶναι, ἐξ	ὧν	κρουνιζόντων λεπτῶς κάτωθεν πίνουσιν, ὠνομάσθαι
[11, 500]	ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ. Οὕτω τινὰ καλεῖται ποτήρια,	ὧν	μνημονεύει (Ἄλεξις μὲν ἐν Κονιατῇ·
[11, 486]	(ΜΕΛΗ. Οὕτω καλεῖταί τινα ποτήρια,	ὧν	μνημονεύει Ἀνάξιππος ἐν Φρέατι λέγων
[11, 480]	δὲ καὶ αἱ Χῖαι κύλικες,	ὧν	μνημονεύει Ἕρμιππος ἐν Στρατιώταις· Χία
[11, 501]	καὶ Διόδωρός φησι· (Φιάλαι ποιαί,	ὧν	ὁ ὀμφαλὸς παραπλήσιος ἠθμῷ. Ὁ
[11, 462]	Κυλικρᾶνες, οἳ δ´ Ἀθαμᾶνες, ἀφ´	ὧν	οἱ τόποι διαμένουσιν· οἷς οὐδὲ
[11, 504]	πρωτείων διεφέροντο, οὐ μόνον ἐξ	ὧν	περὶ Κύρου εἰρήκασι τεκμαιρομένοις ἡμῖν,
[11, 468]	τῆς κατασκευῆς Θεόπομπος ἱστορεῖ Ἐξ	ὧν	πιθανὸν καὶ αὐτὸν ἐσχηκέναι. Πλησίον
[11, 497]	Σωτήρια πάντες οἱ τεχνῖται· μεθ´	ὧν	πιὼν τὸ δίκερας ὡς τὸν
[11, 460]	πρὸ τοῦ καταλόγου τῶν ποτηρίων,	ὧν	πλῆρές ἐστι τὸ κυλικεῖον τοδί
[11, 500]	κεραμέους τε καὶ ἀργυροῦς σκύφους.	Ὧν	πρῶτοι μὲν ἐγένοντο καὶ κλέος
[11, 496]	δέκα δὲ κυμβία, ῥέοντα δώδεχ´,	ὧν	τὰ μὲν δέκ´ ἀργυρᾶ ἦν,
[11, 505]	αὐτὸς δὲ τοὺςδιαλόγους μιμητικῶς γράψας,	ὧν	τῆς ἰδέας οὐδ´ αὐτὸς εὑρετής
[11, 468]	ὑπερφυῆ ἱστοροῦνται κέρατα ἔχειν· περὶ	ὧν	τῆς κατασκευῆς Θεόπομπος ἱστορεῖ Ἐξ
[11, 464]	βαλσάμου, ἀμώμου, κινναμώμου συνεψηθέντων· ἀφ´	ὧν	τὸ γινόμενον τῷ οἴνῳ παραχυθὲν
[11, 507]	δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐξ ὧν	ἐν	τῷ Τιμαίῳ λέγει· (Πέπονθά τι
[11, 503]	ποτ´ ἔσται ἐμὸν ψυκτήριον, ὄρχαμε	λαῶν.	(ΩΙΔΟΣ. Οὕτως ἐκαλεῖτο τὸ ποτήριον,
[11, 489]	φησι καὶ Ἡσίοδος· Πληιάδων Ἀτλαιγενέων	ἐπιτελλομενάων	ἄρχεσθ´ ἀμητοῖ´, ἀρότοιο δὲ δυσομενάων.
[11, 489]	ἐπιτελλομενάων ἄρχεσθ´ ἀμητοῖ´, ἀρότοιο δὲ	δυσομενάων.	~(Καὶ Ἄρατος· Αἳ μὲν ὁμῶς
[11, 491]	ἄντρῳ ἀμβροσίην φορέουσαι ἀπ´ Ὠκεανοῖο	ῥοάων·	νέκταρ δ´ ἐκ πέτρης μέγας
[11, 493]	Ὅτι δὲ καθ´ Ὅμηρον ὁ	Μαχάων	οὐ τέτρωται ἐν ἄλλοις δειχθήσεται.
[11, 508]	παραλαβόντος Παρμενίων αὐτὸν ἐν Ὠρεῷ	λαβὼν	ἀπέκτεινεν, ὥς φησι Καρύστιος ἐν
[11, 503]	κάδον ἔξω καὶ τὸ ποτήριον	λαβὼν	ἀπόφερε τἄλλα πάντα. Διονύσιος δὲ
[11, 499]	ἐπὶ τοῦ Ἡρακλέους· (Σκύφιον δὲ	λαβὼν	δέπας ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον πί´
[11, 472]	νέκταρος παλαιγενοῦς πλήρης, ἀφρίζων· ὃν	λαβὼν	ἐγὼ κενὸν τρίψας, ποήσας λαμπρόν,
[11, 477]	τοῦ κώθωνος εὖ μάλα προβεβηκότος,	λαβὼν	ἓν τῶν κιβωρίων ὡς ἐξοινῶν
[11, 486]	δὲ τὴν μέλην, Συρίσκε, ταυτηνὶ	λαβὼν	ἔνεγκον ἐπὶ τὸ μνῆμ´ ἐκείνῃ,
[11, 470]	ἔννους μόλις ᾔτησε κύλικα καὶ	λαβὼν	ἑξῆς πυκνὰς ἕλκει, καταντλεῖ, κατά
[11, 471]	τοῦ Νικοδήμου καὶ κύλικα θηρικλείαν	λαβὼν	ἐπανῆκεν. Ἀδαῖος δ´ ἐν τοῖς
[11, 461]	ἐπιγραφομένῃ Ἱστορίῃ λέγων οὕτως· Ἡρακλῆς	λαβὼν	Εὔρυτον καὶ τὸν υἱὸν ἔκτεινε
[11, 483]	Γοργόσι· Πιεῖν πιεῖν τις ἐγχείτω	λαβὼν	πυριγενῆ κυκλοτερῆ βραχύωτον παχύστομον κώθωνα
[11, 494]	εἰσι τῶν τὰς συντάξεις λαμβανόντων,	λαβὼν	ταύτας εἰς χεῖρας (ὁ βασιλεὺς)
[11, 507]	ἔν τινι συνουσίᾳ Πλάτων συμπαρὼν	λαβὼν	τὸ ποτήριον (παρεκάλει μὴ ἀθυμεῖν
[11, 502]	δεῦρο καὶ τὰ Ῥοδιακὰ κόμισον	λαβὼν	τοὺς παῖδας. Εἶτ´ οἴσεις μόνος
[11, 502]	χυτρίδι´ ἀκράτου τῆς τ´ ἀδελφῆς	προσλαβὼν	τῆς τοῦ βασιλέως ταὔτ´, ἀπνευστί
[11, 466]	(ΑΓΚΥΛΗ ποτήριον πρὸς τὴν τῶν	κοττάβων	παιδιὰν χρήσιμον. Κρατῖνος· Πιεῖν δὲ
[11, 495]	φησὶν Ἀθήναζε ἀγῶνα ἐπιτελεῖσθαι τῶν	ἐφήβων	δρόμου· τρέχειν δ´ αὐτοὺς ἔχοντας
[11, 508]	γὰρ παρὰ (Περδίκκᾳ τῷ βασιλεῖ	διατρίβων	ἐν Μακεδονίᾳ οὐχ ἧττον αὐτοῦ
[11, 508]	πλείους, ὄντας (ἐκ τῶν Ἀριστίππου	διατριβῶν,	ἐνίους δὲ κἀκ τῶν Ἀντισθένους,
[11, 508]	ὁ Κνίδιος ἐνενηκοστῷ καὶ πρώτῳ	Διατριβῶν,	ἔτι δὲ Δημοχάρης ὁ ῥήτωρ
[11, 468]	ἐν ᾗ ὁ ἐπὶ Πελίᾳ	ἀγὼν	ἐτέθη. Βέλτιον δὲ λέγειν, φησὶν
[11, 467]	τετραμμένῳ. Ἀρχέδικος δ´ ἐν Διαμαρτάνοντι	παράγων	οἰκέτην τινὰ περὶ ἑταιρίδων διαλεγόμενόν
[11, 487]	ἀχύροισι κυλινδομένην, μάνης δ´ οὐδὲν	λατάγων	ἀίει· τὴν δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´
[11, 477]	ἀλείσου τὸ τρίτον. Ὁ γὰρ	λέγων	ἄλεισον τὸ αὐτὸ καὶ κισσύβιον
[11, 476]	Πίνδαρος μὲν ἐπὶ τῶν Κενταύρων	λέγων·	Ἀνδροδάμαντα δ´ ἐπεὶ Φῆρες δάεν
[11, 466]	ἔμελλε χρύσεον ἄμφωτον. ἀμφικύπελλον δὲ	λέγων	αὐτὸ οὐδὲν ἄλλο σημαίνει ἢ
[11, 465]	ἐν ὀγδόῳ Παιδείας περὶ Περσῶν	λέγων	γράφει καὶ ταῦτα· Καὶ μὴν
[11, 507]	πρὸς πάντας τοῦ Πλάτωνος κακοηθείας	λέγων	γράφει καὶ ταῦτα· Μετὰ τὴν
[11, 477]	ἐν τῇ συγχρήσει τῶν ὀνομάτων,	λέγων	ἐπὶ τοῦ οἰκείου ξένου τοῦ
[11, 478]	ὁ Χῖος Κότυλον οἴνου πλέων»	λέγων.	(Ἕρμιππος δὲ ἐν Θεοῖς· Τόν
[11, 486]	Ἡδύλος παρίστησιν ἐν Ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ	λέγων·	(Ἡ διαπινομένη Καλλίστιον ἀνδράσι, θαῦμα
[11, 486]	δὲ ᾧ τὸν οἶνον, καλεῖσθαι	λέγων	καὶ λοιβίδας τὰ σπονδεῖα ὑπὸ
[11, 479]	Ἑλλαδικὸν περὶ τοῦ ἐν Ὀλυμπίᾳ	λέγων	Μεταποντίνων ναοῦ γράφει καὶ ταῦτα·
[11, 492]	πετρῶν καὶ τῆς λειότητος ἀφαιρεῖσθαι	λέγων	μίαν τῶν Πλειάδων, ἄλλην δὲ
[11, 465]	αὐτῷ παρέθηκαν ἔκπωμα ὃ ἀπηγορεύκει,	λέγων	οὕτως· (Αὐτὰρ ὁ διογενὴς ἥρως
[11, 473]	Στράττις ὁ κωμικὸς ἐν Λημνομέδᾳ	λέγων	οὕτως· Ἑρμῆς, ὃν ἕλκους´ οἳ
[11, 461]	Τήιος ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Ἱστορίῃ	λέγων	οὕτως· Ἡρακλῆς λαβὼν Εὔρυτον καὶ
[11, 495]	ἐπὶ φιάλης τίθησι τὴν λέξιν	λέγων	οὕτως· Θαλῆς γάρ, ὅστις ἀστέρων
[11, 496]	ἐστὶν ὁ τύραννος ἢ Εὐριπίδης,	λέγων	οὕτως· Ἵνα πλημοχόας τάσδ´ εἰς
[11, 496]	δ´ αὐτῶν Ἀστυδάμας ἐν Ἑρμῇ	λέγων	οὕτως· Κρατῆρε μὲν πρώτιστον ἀργυρὼ
[11, 500]	φησιν Ἔφορος ἐν τῇ ὀκτωκαιδεκάτῃ	λέγων	οὕτως· Λακεδαιμόνιοι ἀντὶ Θίμβρωνος Δερκυλλίδαν
[11, 467]	ὀνόματα ποτηρίων μνημονεύει καὶ τούτου	λέγων	οὕτως· Ὅσα δ´ ἐστὶν εἴδη
[11, 486]	ὧν μνημονεύει Ἀνάξιππος ἐν Φρέατι	λέγων	οὕτως (Σὺ δὲ τὴν μέλην,
[11, 487]	ἐν Σαλμωνεῖ χάλκειον ἔφη κάρα,	λέγων	οὕτως· Τάδ´ ἐστὶ κνισμὸς καὶ
[11, 486]	τῷ) πρὸς Τιμόθεον ὑπὲρ χρέως	λέγων	οὕτως· Φιάλας Λυκιουργεῖς δύο. (Ἐν
[11, 496]	αὐτοῦ καὶ Ἀριστοφάνης ἐν Δράμασι	λέγων·	Πάντες δ´ ἔνδον πεταχνοῦνται. (ΠΛΗΜΟΧΟΗ
[11, 504]	τὸ κύκλῳ πίνειν τοῦτ´ εἶναι	λέγων,	παρατιθέμενος Μενάνδρου ἐκ Περινθίας· Οὐδεμίαν
[11, 508]	χρησομένους. Ἐχρῆν οὖν ἃ πείσει	λέγων	ταῦτα καὶ γράφειν καὶ μὴ
[11, 490]	ἀπὸ τῶν πτηνῶν αὐτὰς χωρίζει	λέγων·	(Τῇ μέν τ´ οὐδὲ ποτητὰ
[11, 505]	τὸν Χαλκηδόνιον σοφιστὴν ὅμοιον εἶναι	λέγων	τῷ ὀνόματι, (ἔτι δ´ Ἱππίαν
[11, 497]	χόα. Περὶ δὲ τοῦ τρίτου	λέγων	φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ
[11, 498]	καὶ Ἀναξίμανδρος ἐν τῇ Ἡρωολογίᾳ	λέγων	ὧδε· (Ἀμφιτρύων δὲ τὴν λείην
[11, 467]	Διονύσιος ὁ Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ	καταλέγων	ὀνόματα ποτηρίων μνημονεύει καὶ τούτου
[11, 483]	τὴν τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ	καταλέγων	πολλὰ ἐκπώματα γράφει καὶ τάδε·
[11, 502]	ἀπολλύων. Ἐπιγένης δ´ ἐν Ἡρωίνῃ	καταλέγων	πολλὰ ποτήρια καὶ τοῦ ψυγέως
[11, 484]	Δίφιλος Τιθραύστῃ καὶ ἄλλα γένη	καταλέγων	ποτηρίων φησί· Πρίστις, τραγέλαφος, βατιάκη,
[11, 497]	δ´ ὁ Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ	καταλέγων	τινὰ ποτήρια καὶ τοῦ ῥυτοῦ
[11, 509]	τῆς εὐμορφίας τῶν καθ´ ἡμᾶς	ἀσελγῶν	πλείονα πρόνοιαν ἐποιοῦντο· λέγει δ´
[11, 459]	~(Ἄγε δή, τίς ἀρχὴ τῶν	λόγων	γενήσεται; Κατὰ τὸν κωμῳδιοποιὸν Κηφισόδωρον,
[11, 505]	τοῦθ´ εὗρε τὸ εἶδος τῶν	λόγων	ὁ Τήιος Ἀλεξαμενός, ὡς Νικίας
[11, 508]	ἡμεῖς ζητοῦμεν ἐκ τῶν ἐκείνου	λόγων,	(ὅπερ) οὐχ εὑρίσκομεν, ἀλλὰ συμπόσια
[11, 505]	τοὺς πρώτους γραφέντας τῶν Σωκρατικῶν	διαλόγων,	ἄντικρυς φάσκων ὁ πολυμαθέστατος Ἀριστοτέλης
[11, 508]	διατριβῆς Τοὺς πολλούς, φησί, τῶν	διαλόγων	αὐτοῦ ἀχρείους καὶ ψευδεῖς ἄν
[11, 506]	τῷ προτέρῳ τῶν εἰς αὐτὸν	διαλόγων·	ὁ γὰρ δεύτερος ὑπό τινων
[11, 497]	τῶν ὡραίων πλῆρες, ἐμφαινόντων τῶν	δημιουργῶν	ὡς καὶ τοῦ τῆς Ἀμαλθείας
[11, 465]	βρυάζον· εἴκοσιν δὲ μέτρ´ ἐνέχευ´,	ἀναμίσγων	αἷμα Βακχίου νεορρύτοισι δακρύοισι Νυμφᾶν.
[11, 463]	τε καὶ ἀγλαὰ δῶρ´ Ἀφροδίτης	συμμίσγων	ἐρατῆς μνήσεται εὐφροσύνης. Καὶ Ἴων
[11, 469]	φέρει δρόμου πόρον οὐθεις, μελανίππου	προφυγὼν	ἱερᾶς νυκτὸς ἀμολγόν. ~(Μίμνερμος δὲ
[11, 494]	Διόνυσος λέγῃ (περὶ τῶν Ἀθήνησι	δημαγωγῶν	ὡς αὐτὸν ᾔτουν ἐπὶ τὴν
[11, 492]	σύνθετον ὑποπυθμένες, ὅπως ἐπὶ τῶν	πελειάδων	ἀκούωμεν, ὅτι τέσσαρες μὲν ἦσαν
[11, 490]	τρήρωνες μόνον ἐδέξαντο εἶναι ἐπίθετον	πελειάδων,	ἐπεὶ διὰ τὴν ἀσθένειαν εὐλαβὴς
[11, 490]	Ἐστὶ δ´ ἐοικὸς ὀρειᾶν γε	Πελειάδων	μὴ τηλόθεν Ὠαρίων´ ἀνεῖσθαι. Σύνεγγυς
[11, 492]	διακρατεῖσθαι τὸ δέπας ὑπὸ δυεῖν	Πελειάδων	ὑποκειμένων τῷ πυθμένι, ἓξ δὲ
[11, 492]	λειότητος ἀφαιρεῖσθαι λέγων μίαν τῶν	Πλειάδων,	ἄλλην δὲ πρὸς τοῦ Διὸς
[11, 490]	ὁ Ὠρίων τῇ ἀστροθεσίᾳ τῶν	Πλειάδων·	διὸ καὶ ὁ περὶ ταύτας
[11, 492]	αὐτῶν, ποιητικῶς αἰνιττόμενος ὅτι τῶν	Πλειάδων	ἓξ ὁρωμένων ὅμως ὁ ἀριθμὸς
[11, 490]	τὸ ἐπίθετον καὶ ἐπὶ τῶν	Πλειάδων	τιθέμενον· μυθεύονται γὰρ καὶ αὗται
[11, 489]	συναιρέσεως, καθά φησι καὶ Ἡσίοδος·	Πληιάδων	Ἀτλαιγενέων ἐπιτελλομενάων ἄρχεσθ´ ἀμητοῖ´, ἀρότοιο
[11, 483]	φοίτα καὶ κοίλων πώματ´ ἄφελκε	κάδων,	ἄγρει δ´ οἶνον ἐρυθρὸν ἀπὸ
[11, 462]	Ὀνομασίαις λέγοντα (ὅτι Λιβύων τῶν	Νομάδων	τινὲς οὐδὲν ἄλλο κέκτηνται ἢ
[11, 483]	Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσιν· Εἰς τὰς ἱππαγωγοὺς	εἰσεπήδων	ἀνδρικῶς πριάμενοι κώθωνας, οἳ δὲ
[11, 466]	ὑπερήφανα. Ἐγὼ μὲν (γὰρ) ἐξέστην	ἰδών.	Κρατῆρες ἀργυροῖ, κάδοι (καὶ) μείζους
[11, 498]	Τὸν δὲ σκύπφον Τηλεβόῃ δίδωσι	Ποσειδῶν	παιδὶ τῷ ἑαυτοῦ, Τηλεβόης δὲ
[11, 488]	θεωρεῖται, μάλιστα δὲ τῶν λεγομένων	Σελευκίδων.	(Τὸ δ´ ἐπὶ τῶν δυεῖν
[11, 470]	ὕδωρ εὕδονθ´ ἁρπαλέως χώρου ἀφ´	Ἑσπερίδων	γαῖαν ἐς Αἰθιόπων, ἵνα δὴ
[11, 467]	Διαμαρτάνοντι παράγων οἰκέτην τινὰ περὶ	ἑταιρίδων	διαλεγόμενόν φησι· Νικοστράτην τιν´ ἤγαγον
[11, 502]	θυσίας μηδὲ κέραμον, ἀλλ´ ἐκ	χυτρίδων	ἐπιχωρίων τὸ λοιπὸν αὐτόθι εἶναι
[11, 466]	ἀργύρου. Ἀναξίλας· Καὶ πίνειν ἐξ	ἀργυρίδων	χρυσῶν. (ΒΑΤΙΑΚΙΟΝ, λαβρώνιος, τραγέλαφος, πρίστις,
[11, 494]	εἰς χεῖρας (ὁ βασιλεὺς) καὶ	κατιδὼν	ἔφη καὶ αὐτὸς ἀπειληφέναι αὐτὸν
[11, 502]	δὲ Κρατῖνος ἐν Νόμοις· Χρυσίδι	σπένδων	γέγραφε τοῖς ὄφεσι πιεῖν διδούς·
[11, 496]	Θεόδωρος. Κρατῖνος ἐν Νόμοις· Ῥυσίδι	σπένδων.	(ΡΟΔΙΑΣ. Δίφιλος Αἱρησιτείχει (τὸ δὲ
[11, 484]	Ἁλιεῖ· Εὐποροῦμεν, οὐδὲ μετρίως· ἐκ	Κυίνδων	χρυσίον, (Περσικαὶ στολαὶ δ´ ἐκεῖναι
[11, 468]	μὲν ἆθλον, Κάστορος δ´ ἔργον	ποδῶν.	Ἐπιγένης μὲν οὖν ἀκούει τὸ
[11, 494]	χόας καὶ τοὺς καδίσκους συγκεραυνώσω	σποδῶν	καὶ τἄλλα πάντ´ ἀγγεῖα τὰ
[11, 504]	Τῷ γὰρ ὄντι ὁ οἶνος	ἄρδων	τὰς ψυχὰς τὰς μὲν λύπας
[11, 460]	Ἐκ δὲ ποτήριον πώνης Διννομένῃ	παρίσδων.	Τιμᾶται δὲ καὶ ἐν Ἀχαίᾳ
[11, 495]	τότ´, ὡς λέγουσι, πολλὸν ἀνθρώπων	(ἐὼν	ἄριστος, ἔλαβε πελλίδα χρυσῆν. Καὶ
[11, 493]	τοῦ Μαχάονος· Ἀλλ´ ὃς μὲν	μογέων	ἀποκινήσασκε τραπέζης, ἐκ τοῦ μογέων
[11, 488]	ὑπὸ πυθμένες ἦσαν. ~(Ἄλλος μὲν	μογέων	ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν· Νέστωρ
[11, 493]	προθεὶς τὰ ἔπη· Ἄλλος μὲν	μογέων	ἀποκινήσασκε τραπέζης (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ
[11, 493]	πλῆρές ἐστιν Ἄλλος μέν τις	μογέων	ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν, (Νέστωρ
[11, 493]	κυκεῶ. (Τὸ δὲ ~Ἄλλος μὲν	μογέων	ἀποκινήσασκε τραπέζης (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ
[11, 493]	ἀρχῆς συνεροῦμεν ἄλλος μὲν γέρων	μογέων	ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν, ὁ
[11, 493]	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης, ἐκ τοῦ	μογέων	δηλοῦσθαι νομίζοντες, ἐπειδὴ τέτρωται. Ὅτι
[11, 468]	Τί δ´ ἐστὶ τοῦτο, πρὸς	θεῶν;	~{Α. Ῥυτὸν (δίκρουνον ἡλίκον τι
[11, 466]	μετ´ ἀμφοτέροισιν ἐπαρὰς ἀργαλέας ἠρᾶτο	(θεῶν	δ´ οὐ λάνθαν´ Ἐρινύν) ὡς
[11, 463]	σφεδανάς, τοῖς οὐδὲν χρηστὸν ἔνεστι,	~(θεῶν	δὲ προμηθείην αἰὲν ἔχειν ἀγαθόν.
[11, 504]	τοῦ ἐπεπώκειμεν. Ἀλλὰ μήν, πρὸς	θεῶν»	(ὁ Ποντιανὸς ἔφη, οὐ δεόντως
[11, 466]	ἄρυστιν. Σοφοκλῆς· Κακῶς σὺ πρὸς	θεῶν	ὀλουμένη, (ἣ τὰς ἀρύστεις ὧδ´
[11, 466]	ἀπ´ αὐτοῦ οὔτε τεῳ σπένδεσκε	θεῶν,	ὅτε μὴ Διί. Καὶ ὁ
[11, 478]	ὁ κόσμος ἐξ οὗ τῶν	θεῶν	τὰ θαύματα καὶ τὰ καρπώσιμα
[11, 482]	ἕνεκα, τὸ δὲ τῆς τῶν	θεῶν	τιμῆς εἰς τὴν κτῆσιν παρειληφέναι.
[11, 487]	ἔσται πάνυ πολύς. {Β. Πρὸς	θεῶν,	τῷ κοττάβῳ πρόσεστι καὶ Μάνης
[11, 481]	Σιμάριστος. Δωρόθεος δέ· Γένος ποτηρίων	βαθέων	τὰ κυμβία καὶ ὀρθῶν, πυθμένα
[11, 495]	Χῖος ἐν Εὐρυτίδαις φησίν· Ἐκ	ζαθέων	πιθακνῶν ἀφύσσοντες ὄλπαις οἶνον ὑπερφίαλον
[11, 466]	Ἁνίκ´ ἀνθρώπων καματώδεες οἴχονται μέριμναι	στηθέων	ἔξω, πελάγει δ´ ἐν πολυχρύσοιο
[11, 460]	Ἀχαίᾳ Δημήτηρ ποτηριοφόρος κατὰ τὴν	Ἀνθέων	χῶραν, ὡς Αὐτοκράτης ἱστορεῖ ἐν
[11, 466]	οὐ μόνον Βαβυλωνίων ἀλλὰ καὶ	Σελευκέων	μετὰ τριακοσίων, μετὰ τὸ τὰς
[11, 492]	ἀμφοτέρων τῶν τροφῶν ἐστιν δεκτικόν.	Κυκεὼν	γὰρ ἐν αὐτῷ γίνεται· (τοῦτο
[11, 461]	ἐκπώμασι κεχρῆσθαι καὶ ὑδαρέστερον πεπωκέναι.	Χαμαιλέων	δ´ ὁ Ἡρακλεώτης ἐν τῷ
[11, 461]	Ἐν τούτοις ἀγνοεῖν ἔοικεν ὁ	Χαμαιλέων	ὅτι οὔκ ἐστι μικρὸν τὸ
[11, 503]	δὲ δύ´ ὀβολούς, Φιλιππίδου λεπτότερον.	(Ἡρακλέων	δὲ ὁ Ἐφέσιος Ὃν ἡμεῖς,
[11, 486]	τις εὕροι γινόμενον, ἀλλ´ ἀπὸ	πόλεων	ἢ ἐθνῶν. (Ἀριστοφάνης τε γὰρ
[11, 478]	Ἴων ὁ Χῖος Κότυλον οἴνου	πλέων»	λέγων. (Ἕρμιππος δὲ ἐν Θεοῖς·
[11, 494]	ἦμεν ἄρτι γὰρ ἐξ ὀξυβαφίων	κεραμέων	ἐπίνομεν· τούτῳ δέ, τέκνον, πολλὰ
[11, 483]	γάμοις τῶν παρθένων, πίνουσιν ἐκ	κεραμέων	ποτηρίων· ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις
[11, 489]	ὦτα, καθάπερ αἱ δίπρῳροι τῶν	νεῶν,	περὶ δὲ τὰ ὦτα τὰς
[11, 485]	φησί, μείζων, παρατιθέμενος Τηλεκλείδου ἐκ	Πρυτάνεων·	Καὶ μελιχρὸν οἶνον ἕλκειν ἐξ
[11, 489]	καθά φησι καὶ Ἡσίοδος· Πληιάδων	Ἀτλαιγενέων	ἐπιτελλομενάων ἄρχεσθ´ ἀμητοῖ´, ἀρότοιο δὲ
[11, 467]	περὶ τῶν παρὰ τοῖς ἱστορικοῖς	Λέξεων	ζητουμένων φησί· Γυάλας ποτηρίου εἶδος,
[11, 485]	Μόσχος δ´ ἐν ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν	Λέξεων	κεραμεοῦν ἀγγεῖόν φησιν αὐτὸ εἶναι,
[11, 461]	υἱὸν ἔκτεινε φόρους πρήσσοντας παρ´	Εὐβοέων.	~(Κυλικρῆνας ἐξεπόρθησε λῃζομένους καὶ αὐτόθι
[11, 467]	Μηδείας· Οἶσθ´ ᾧ προσέοικεν, ὦ	Κρέων,	τὸ βρέγμα σου; ἐγᾦδα· δείνῳ
[11, 498]	ἑλὼν ἀπέπλεεν. Ὁμοίως εἴρηκε καὶ	Ἀνακρέων·	Ἐγὼ δ´ ἔχων σκύπφον Ἐρξίωνι
[11, 460]	ἐστὶ χιλίων ποτηρίων. Ὁ δὲ	Ἀνακρέων	ἔφη· Οἰνοπότης δὲ πεποίημαι. (Ἔστι
[11, 475]	σκαφίον. (ΚΕΛΕΒΗ. Τούτου τοῦ ἐκπώματος	Ἀνακρέων	μνημονεύει· Ἄγε δή, φέρ´ ἡμίν,
[11, 475]	ποθεν ποταμῶν κελέβῃ ἀποήφυσας ὕδωρ.	Ἀνακρέων·	νοχόει δ´ ἀμφίπολος μελιχρὸν οἶνον
[11, 466]	ἀλλ´ ὕδωρ καὶ καθύπερθε μέθυ.	Ἀνακρέων·	Φέρ´ ὕδωρ, φέρ´ οἶνον, ὦ
[11, 463]	ἀγαθόν. (Καὶ ὁ χαρίεις δ´	Ἀνακρέων	φησίν· Οὐ φιλέω ὃς κρητῆρι
[11, 499]	φησι· ~(Πολλάκι δ´ ἐν κορυφαῖς	ὀρέων,	ὅκα θεοῖσιν ἅδῃ πολύφανος ἑορτά,
[11, 476]	τραπεζᾶν ὤθεον, αὐτόματοι δ´ ἐξ	ἀργυρέων	κεράτων πίνοντες ἐπλάζοντο. Καὶ Ξενοφῶν
[11, 465]	Ὃς κυλίκων ἔσχεν πλῆθος ἀπειρέσιον	ἀργυρέων	χρυσοῦ τε καὶ ἠλέκτροιο φαεινοῦ,
[11, 509]	τε χλανίδος εὖ τεθωρακισμένος, σχῆμ´	ἀξιόχρεων	ἐπικαθεὶς βακτηρίᾳ, ἀλλότριον, οὐκ οἰκεῖον,
[11, 504]	ἡμῖν, ἀλλὰ κἀκ τῶν αὐτῶν	ὑποθέσεων.	Συμπόσια μὲν γὰρ γεγράφασιν ἀμφότεροι,
[11, 463]	οὓς λεκτέον ὅτι τρόποι εἰσὶ	πόσεων	κατὰ πόλεις ἴδιοι, ὡς Κριτίας
[11, 484]	διὰ τῆς οὐρήσεως, τῶν δὲ	καθάρσεων	ἡ διὰ τῶν κωθωνισμῶν πρέπει
[11, 463]	πόλεμον δακρυόεντα λέγῃ, ἀλλ´ ὅστις	Μουσέων	τε καὶ ἀγλαὰ δῶρ´ Ἀφροδίτης
[11, 470]	ἠριγένεια μόλῃ. Ἔνθ´ ἐπέβη ἑτέρων	ὀχέων	Ὑπερίονος υἱός. Θεόλυτος δ´ ἐν
[11, 502]	Παραμηκύνειν ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα	προχέων	ὁ παῖς τοῦ οἰναρίου ἀνατρέπει
[11, 509]	καταγεγηρακώς, ἀτίμως δὲ καὶ ἀδόξως	διαζῶν.	Τοιοῦτοι δ´ εἰσὶ καὶ νῦν
[11, 506]	καλῶν ὀψιμαθεῖς ἔτι τε ἐριστὰς	(ὀνομάζων)	ὀνειδίζει αὐτοῖς καὶ τὴν ἐκ
[11, 460]	ῥῆμα καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ·	Οἰνοποτάζων	γὰρ εἴρηκε. Καὶ Σαπφὼ δ´
[11, 463]	φιλέω ὃς κρητῆρι παρὰ πλέῳ	οἰνοποτάζων	νείκεα καὶ πόλεμον δακρυόεντα λέγῃ,
[11, 461]	τῶν Κυλικράνων εἷς ὑπάρχων, οὓς	χλευάζων	Ἕρμιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν τοῖς
[11, 475]	ἦν τοῖς ἀρχαίοις ἐπὶ τῶν	τραπεζῶν	κεκραμένα τιθέναι ποτήρια, καθὰ καὶ
[11, 491]	ταύρου. ~(Καὶ Αἰσχύλος δ´ ἐκφανέστερον	προσπαίζων	τῷ ὀνόματι κατὰ τὴν ὁμοφωνίαν·
[11, 461]	Ἰάμβοις φησίν· Εἰς τὸ Κυλικράνων	βαδίζων	σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον οὖν τὴν
[11, 501]	ἡ τὸ πιεῖν ἅλις παρέχουσα·	μείζων	γὰρ τοῦ ποτηρίου. Ἡ δὲ
[11, 485]	δ´ ὁ Θυατειρηνὸς κύλιξ, φησί,	μείζων,	παρατιθέμενος Τηλεκλείδου ἐκ Πρυτάνεων· Καὶ
[11, 506]	καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον	προπηλακίζων	καὶ καλῶν ὀψιμαθεῖς ἔτι τε
[11, 472]	ἕστηκε λευκοῦ νέκταρος παλαιγενοῦς πλήρης,	ἀφρίζων·	ὃν λαβὼν ἐγὼ κενὸν τρίψας,
[11, 464]	Χρύσιππος ἐν τῇ Εἰσαγωγικῇ περὶ	ἀγαθῶν	καὶ κακῶν Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις
[11, 507]	Σωκράτους τελευτὴν ἐπὶ πλεῖον τῶν	συνήθων	ἀθυμούντων ἔν τινι συνουσίᾳ Πλάτων
[11, 502]	ξένῳ εἰς τὴν κατάλυσιν ησονην	αἴθων	ἀνήρ. Τοῖς παισί τ´ εἶπα
[11, 465]	φέροντας τοὺς Ἀθηναίους ἐκ τῶν	πίθων	τῷ θεῷ κιρνάναι, εἶτ´ αὐτοὺς
[11, 493]	εἶχον, ὃ δὲ τῷ βασιλεῖ	προσελθὼν	κατεμέμφετο τοὺς ταμίας. ~(Πτολεμαῖος δὲ
[11, 500]	τὸ μαρτύριον. ΥΣΤΙΑΚΟΝ ποτήριον ποιὸν	Ῥίνθων	ἐν Ἡρακλεῖ· Ἐν ὑστιακῷ τε
[11, 486]	σοὶ τοῖχοι γλυκερῶν σῦλα φέρωσι	πόθων.	ΛΟΥΤΗΡΙΟΝ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ ἐν τῷ
[11, 481]	ποτηρίων βαθέων τὰ κυμβία καὶ	ὀρθῶν,	πυθμένα μὴ ἐχόντων μηδὲ ὦτα.
[11, 483]	τὸ πόμα· εἶτα ἄμβωνας ὁ	κώθων	ἔχων ὑπολείπει τὸ οὐ καθαρὸν
[11, 480]	ποτήριον, κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ,	κώθων,	καρχήσιον, φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ ὁ
[11, 483]	ποτήριον καλεῖν κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'	(ΚΩΘΩΝ	Λακωνικὸν ποτήριον, οὗ μνημονεύει Ξενοφῶν
[11, 483]	ἱμάτια φορεῖν ἥδιστα καὶ χρησιμώτατα·	κώθων	Λακωνικός, ἔκπωμα ἐπιτηδειότατον εἰς στρατείαν
[11, 501]	ἐφ´ οὗ χαλκοῦς ὀμφαλὸς ἔπεστιν.	Ἴων	δ´ ἐν Ὀμφάλῃ· Ἴτ´ ἐκφορεῖτε,
[11, 498]	Σιμωνίδης δὲ Οὐατόεντα σκύφον» ἔφη.	Ἴων	δ´ ἐν Ὀμφάλῃ· Οἶνος οὐκ
[11, 496]	(ὡς Σιμάριστος ἐν τετάρτῳ Συνωνύμων.	Ἴων	δ´ ὁ Χῖος ἐν Ἐλεγείοις·
[11, 463]	συμμίσγων ἐρατῆς μνήσεται εὐφροσύνης. Καὶ	Ἴων	δὲ ὁ Χῖός φησιν· (Χαιρέτω
[11, 495]	τὴν τοῦ οἴνου ἔγχυσιν, καθάπερ	Ἴων	ὁ Χῖος ἐν Εὐρυτίδαις φησίν·
[11, 478]	ἐνιαχῇ. Μνημονεύει δὲ αὐτοῦ καὶ	Ἴων	ὁ Χῖος Κότυλον οἴνου πλέων»
[11, 508]	Πλάτων πῶς; οὐκ ἄτοπον τριῶν	Ἀθηναίων	γενομένων νομοθετῶν τῶν γε δὴ
[11, 506]	λεχθέντα σιωπῶ· ὅτι δὲ τὸν	Ἀθηναίων	δῆμον εἰκαῖον εἴρηκε κριτὴν (ἔτι
[11, 506]	τε ὀρτυγοκόπον, καὶ τὸν τῶν	Ἀθηναίων	δῆμον εὐπρόσωπον μὲν εἶναι, δεῖν
[11, 469]	ἀντιδημιουργήσασθαι πρὸς τὰς Ἀθήνησι θηρικλείους,	Ἀθηναίων	μὲν αὐτὰς τοῖς πλουσίοις διὰ
[11, 509]	ἐμοὶ δοκεῖ, (ἔλεξεν· ἄνδρες τῆς	Ἀθηναίων	χθονός. Μέχρι τούτων ἡμῖν πεπεραιώσθω
[11, 480]	ἀργυροῦς, ἀποθυστάνιον χρυσοῦν, κρατὴρ χρυσοῦς,	Κυρηναίων	ἀνάθημα, βατιάκιον ἀργυροῦν. ΚΡΟΥΝΕΙΑ. Ἐπιγένης
[11, 500]	φησι Σέλευκος, λυρτός, ὑπὸ δὲ	Μηθυμναίων,	ὡς Παρμένων φησὶν ἐν τῷ
[11, 497]	τοιοῦτον φέρει δημιούργημα πάντων τῶν	ὡραίων	πλῆρες, ἐμφαινόντων τῶν δημιουργῶν ὡς
[11, 508]	καὶ αὐτὸς τυραννεῖν ἐπιχειρήσας ἀπεσφάγη.	Εὐαίων	δ´ ὁ Λαμψακηνός, ὥς φησιν
[11, 482]	μὲν ἄρα χρυσέοισι κυπέλλοις υἷες	Ἀχαιῶν	δειδέχατ´ ἄλλοθεν ἄλλος ἀνασταδόν ἢ
[11, 468]	νώμησαν δὲ δέπαστρα θοῶς βασιλεῦσιν	Ἀχαιῶν	ἐνσχερὼ ἑστηῶσι, καὶ ἐς λοιβὴν
[11, 485]	Ὥς ποτ´ ἐκήλησεν Καλλίστρατος υἷας	Ἀχαιῶν,	κέρμα φίλον διαδούς, ὅτε συμμαχίαν
[11, 501]	τὸ ποιῆσαι θεῖναι πρὸς τῶν	ἀρχαίων	ἐλέγετο. (Δύναται δὲ καὶ ἡ
[11, 483]	Ἀπολλόδωρος δ´ ἐν τῷ περὶ	Ἐτυμολογιῶν	Παφίους τὸ ποτήριον καλεῖν κύββα.
[11, 469]	βάρη χαλκευσαμένων τὸν ῥυθμὸν τοῦτον,	Ῥοδίων	δὲ διὰ τὴν ἐλαφρότητα τῶν
[11, 497]	μύσταις φίλον ἱεραγωγοῖς εὗρε μέλος	θείων	πάτριον ἐξ ὑδάτων. (Ἀλλ´ εἰ
[11, 472]	ὁ δεσπότης δι´ ἀρετὴν τῶν	θηρικλείων	εὐκύκλωτον ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν, ἴσον
[11, 472]	δὲ κύλικα κεραμέαν τινὰ τῶν	θηρικλείων,	πῶς δοκεῖς, κεραννύει καλῶς, ἀφρῷ
[11, 467]	οὕτως· Ὅσα δ´ ἐστὶν εἴδη	θηρικλείων	τῶν καλῶν, γύναι δικότυλοι, τρικότυλοι,
[11, 471]	Ἄρτι μὲν μάλ´ ἀνδρικὴν τῶν	θηρικλείων	ὑπεραφρίζουσαν παρα, κωθωνόχειλον, ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν,
[11, 478]	οὕτως· Κυλίκων Κονωνείων ζεῦγος καὶ	θηρικλείων	χρυσοκλύστων ζεῦγος. (ΚΟΤΥΛΟΣ. Τὰ μόνωτα
[11, 480]	ὧν καὶ ἡ πλησίον τῶν	κεραμείων	πύλη Κεραμικὴ καλεῖται) καὶ βάπτονται
[11, 501]	διότι τὰ πλεῖστα τῶν Ἀθήνησι	βαλανείων	κυκλοειδῆ ταῖς κατασκευαῖς ὄντα τοὺς
[11, 501]	οἱ ὀμφαλοὶ αὐτῶν καὶ τῶν	βαλανείων	οἱ θόλοι ὅμοιοί εἰσιν. Καὶ
[11, 501]	φιαλῶν οἱ ὀμφαλοὶ καὶ τῶν	βαλανείων	οἱ θόλοι παρόμοιοι· εἰς δὲ
[11, 478]	Αἰγύπτῳ πόλεως γράφει οὕτως· Κυλίκων	Κονωνείων	ζεῦγος καὶ θηρικλείων χρυσοκλύστων ζεῦγος.
[11, 504]	ἀρετῆς, καὶ ἴσως καὶ περὶ	πρωτείων	διεφέροντο, οὐ μόνον ἐξ ὧν
[11, 485]	γὰρ ἦν μέστ´ ἀνδρῶν καὶ	μειρακίων	πινόντων· ὁμοῦ δ´ ἄλλων γρᾴδι´
[11, 494]	καὶ ἥκειν κελεύσας μετὰ τῶν	βιβλίων,	ἐν οἷς αἱ ἀναγραφαί εἰσι
[11, 481]	δὲ κρείττων ἡ μί´ ἐστὶ	χιλίων	ποτηρίων. (ΚΥΜΒΙΑ τὰ κοῖλα ποτήρια
[11, 460]	δὲ κρείττων ἡ μί´ ἐστὶ	χιλίων	ποτηρίων. Ὁ δὲ Ἀνακρέων ἔφη·
[11, 466]	πολλὰ καὶ παντοδαπὰ γένη παραθέμενον	κεραμίων	ἐξ ἑκάστου ἀποπλασάμενον ἴδιον ποιῆσαι
[11, 460]	Πολλοστῷ δ´ ἔτει ἐκ τῶν	πολεμίων	οἴκαδ´ ἥκω, συγγενεῖς καὶ φράτερας
[11, 488]	οὐκ ἐπὶ πάντων, ἀλλ´ ἐπ´	ἐνίων	ποτηρίων τὸ εἶδος τῆς κατασκευῆς
[11, 508]	Ὅθεν Φιλίππου τὴν ἀρχὴν παραλαβόντος	Παρμενίων	αὐτὸν ἐν Ὠρεῷ λαβὼν ἀπέκτεινεν,
[11, 466]	κάδοι (καὶ) μείζους ἐμοῦ Ὅτι	Παρμενίων	συγκεφαλαιούμενος ἐν ταῖς πρὸς Ἀλέξανδρον
[11, 483]	Κύρου Παιδείας. Κριτίας δ´ ἐν	Λακεδαιμονίων	Πολιτείᾳ γράφει οὕτως· Χωρὶς δὲ
[11, 463]	ὡς Κριτίας παρίστησιν ἐν τῇ	Λακεδαιμονίων	Πολιτείᾳ διὰ τούτων· Ὁ μὲν
[11, 486]	κάνθαρος. Κριτίας τε ἐν τῇ	Λακεδαιμονίων	Πολιτείᾳ· Κλίνη Μιλησιουργὴς καὶ δίφρος
[11, 466]	Ἵμερον τὸν τυραννήσαντα οὐ μόνον	Βαβυλωνίων	ἀλλὰ καὶ Σελευκέων μετὰ τριακοσίων,
[11, 502]	Δήλῳ ἀνακεῖσθαί φησι χαλκοῦν φοίνικα,	Ναξίων	ἀνάθημα, καὶ καρυωτὰς φιάλας χρυσᾶς.
[11, 479]	περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων	διεξιὼν	περὶ τῶν ἐπιχωρίων δείπνων γράφει
[11, 479]	(ἐξ ἀποστήματος ἴσου καὶ τόπων	ὁμοίων	ἀγωνίζοιντο περὶ τῆς νίκης. Οὐ
[11, 464]	οἰνομανὴς καὶ ὡσαύτως ἐπὶ τῶν	ὁμοίων,	οὐκ ἀλλοτρίως τῆς μανίας κειμένης
[11, 495]	γὰρ ἐμπεσὼν κατήραξε, δῆλον, οἶμαι,	ποιῶν	ὅτι ποτήριον μὲν οὐκ ἦν,
[11, 464]	Ἀθηναίοις ἐγίνετο, ἅμα ἀκροώμενοι τῶν	γελωτοποιῶν	τούτων καὶ μίμων, ἔτι δὲ
[11, 462]	δ´ αἰνεῖν τοῦτον ὃς ἐσθλὰ	πιὼν	ἀναφαίνῃ, ὡς οἱ μνημοσύνη, καὶ
[11, 481]	Ὁμήρῳ· οὐ γὰρ ἂν τρὶς	πιὼν	μέγιστος ὢν τὸ σῶμα ταχέως
[11, 461]	κισσύβιον. Οὐ γὰρ ἂν τρὶς	πιὼν	οὕτως κατηνέχθη ὑπὸ μέθης τηλικοῦτος
[11, 497]	πάντες οἱ τεχνῖται· μεθ´ ὧν	πιὼν	τὸ δίκερας ὡς τὸν φίλτατον
[11, 501]	τὸ εἶδος οὐκ ἀρύθμως παίζονται.	Ἀπίων	δὲ καὶ Διόδωρός φησι· (Φιάλαι
[11, 486]	πάθω τι τήνδε τὴν λεπαστὴν	ἐκπιών,	τῷ Διονύσῳ πάντα τἀμαυτοῦ δίδωμι
[11, 502]	ἐν Κέρκωψι Χρυσίδ´ οἴνου πανσέληνον	ἐκπιὼν	ὑφείλετο. καὶ ὅ γε ἐ-
[11, 502]	τοῦ βασιλέως ταὔτ´, ἀπνευστί τ´	ἐκπιὼν	ὡς ἄν τις ἥδιστ´ ἴσον
[11, 471]	τὸ ποτήριον διὰ τὸ δορὰς	θηρίων	αὐτῷ ἐντετυπῶσθαι. (Πάμφιλος δ´ ὁ
[11, 460]	ὁ Πλούταρχος περὶ ὧν ἐπαγγέλλεται	ποτηρίων	ἀποδοὺς τὸν λόγον καὶ τὰς
[11, 503]	ΩΙΟΣΚΥΦΙΑ. Περὶ τῆς ἰδέας τῶν	ποτηρίων	Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανὸς ἐν τῷ
[11, 481]	μικρὰ Σιμάριστος. Δωρόθεος δέ· Γένος	ποτηρίων	βαθέων τὰ κυμβία καὶ ὀρθῶν,
[11, 472]	γὰρ ἐκ τῶν τοιούτων, Αἰσχρέα,	ποτηρίων	εἴωθα πίνειν. Πολέμων δ´ ἐν
[11, 483]	τῶν παρθένων, πίνουσιν ἐκ κεραμέων	ποτηρίων·	ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις συμποσίοις
[11, 469]	δὲ διὰ τὴν ἐλαφρότητα τῶν	ποτηρίων	καὶ τοῖς πένησι τοῦ καλλωπισμοῦ
[11, 486]	Ἐπιγένης Μνηματίῳ ἐν τῷ τῶν	ποτηρίων	καταλόγῳ φησί· Κρατῆρες, κάδοι, (ὁλκεῖα,
[11, 481]	κρείττων ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων	ποτηρίων.	(ΚΥΜΒΙΑ τὰ κοῖλα ποτήρια καὶ
[11, 466]	τάλαντα Βαβυλώνια ογʹ μναῖ νβʹ	Ποτηρίων	λιθοκολλήτων σταθμὸς τάλαντα Βαβυλώνια νϚ
[11, 495]	Ἱστοριῶν ὡς οὕτω (καλουμένων τινῶν	ποτηρίων	μέμνηται γράφων οὕτως· Ἦσαν δὲ
[11, 467]	Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ καταλέγων ὀνόματα	ποτηρίων	μνημονεύει καὶ τούτου λέγων οὕτως·
[11, 460]	κρείττων ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων	ποτηρίων.	Ὁ δὲ Ἀνακρέων ἔφη· Οἰνοπότης
[11, 466]	χρυσῶν. (ΒΑΤΙΑΚΙΟΝ, λαβρώνιος, τραγέλαφος, πρίστις,	ποτηρίων	ὀνόματα. Περσικὴ δὲ φιάλη ἡ
[11, 466]	μεταρρυθμίζοντες πολλαῖς καὶ ποικίλαις ἰδέαις	ποτηρίων,	παντὸς τοῦ πανταχόθεν κατακομιζομένου κεράμου
[11, 460]	εἴρηται γὰρ οὕτως ἡ τῶν	ποτηρίων	σκευοθήκη παρ´ Ἀριστοφάνει μὲν ἐν
[11, 488]	ἦσαν, διαλύουσιν οὕτως τινές. Τῶν	ποτηρίων	τινὰ μὲν ἕνα πυθμένα ἔχειν
[11, 488]	ἐπὶ πάντων, ἀλλ´ ἐπ´ ἐνίων	ποτηρίων	τὸ εἶδος τῆς κατασκευῆς θεωρεῖται,
[11, 476]	Περραιβίσι τοὺς Περραιβοὺς παρίστησιν ἀντὶ	ποτηρίων	τοῖς κέρασι χρωμένους διὰ τούτων·
[11, 504]	οὐ δεόντως ἐκ μεγάλων πίνετε	ποτηρίων,	τὸν ἥδιστον καὶ χαριέστατον Ξενοφῶντα
[11, 484]	Τιθραύστῃ καὶ ἄλλα γένη καταλέγων	ποτηρίων	φησί· Πρίστις, τραγέλαφος, βατιάκη, λαβρώνιος.
[11, 466]	Ἀλέξανδρον Ἐπιστολαῖς τὰ Περσικὰ λάφυρα	(Ποτηρίων,	φησί, χρυσῶν σταθμὸς τάλαντα Βαβυλώνια
[11, 460]	ὑμᾶς πρὸ τοῦ καταλόγου τῶν	ποτηρίων,	ὧν πλῆρές ἐστι τὸ κυλικεῖον
[11, 496]	ἐν Ἐλευσῖνι τῇ τελευταίᾳ τῶν	μυστηρίων	ἡμέρᾳ, ἣν καὶ ἀπ´ αὐτοῦ
[11, 471]	τῇ ὀγδόῃ καὶ εἰκοστῇ τῶν	Ἱστοριῶν	θηρικλείαν καλεῖ τὴν κύλικα γράφων
[11, 462]	τῇ δευτέρᾳ καὶ εἰκοστῇ τῶν	Ἱστοριῶν.	Καὶ Πολέμων δ´ ἐν τῷ
[11, 466]	Ποσειδώνιος δ´ ἐν ιϚ τῶν	Ἱστοριῶν	Λυσίμαχόν φησι τὸν Βαβυλώνιον, καλέσαντα
[11, 502]	δ´ ἐν τῇ πέμπτῃ τῶν	Ἱστοριῶν	νόμον φησὶ θέσθαι Ἀργείους καὶ
[11, 470]	δ´ ἐν τῇ τρίτῃ τῶν	Ἱστοριῶν	προειπὼν περὶ τοῦ Ὠκεανοῦ ἐπιφέρει·
[11, 495]	ἐν ἕκτῃ καὶ τριακοστῇ τῶν	Ἱστοριῶν	ὡς οὕτω (καλουμένων τινῶν ποτηρίων
[11, 475]	κελέβαν φοινικέῳ οἰὸς ἀώτῳ· (καὶ	Εὐφορίων·	Ἠέ ποθεν ποταμῶν κελέβῃ ἀποήφυσας
[11, 508]	δὲ Πλάτων πῶς; οὐκ ἄτοπον	τριῶν	Ἀθηναίων γενομένων νομοθετῶν τῶν γε
[11, 499]	Ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον τὴν τῶν	τριῶν	γενῶν ἀμφιβολίαν ἔχει. Ἐρατοσθένης δέ
[11, 498]	τῶν μὲν ἐν ἄστει καὶ	μετρίων	οὐδεὶς ἐχρῆτο, συβῶται δὲ καὶ
[11, 477]	τῶν μὲν ἐν ἄστει καὶ	μετρίων	οὐδεὶς ἐχρῆτο, συβῶται δὲ καὶ
[11, 486]	ὅτι τὸν τοιοῦτον σχηματισμὸν ἀπὸ	κυρίων	ὀνομάτων οὐκ ἄν τις εὕροι
[11, 505]	Κύρῳ εἰς Πέρσας μετὰ τῶν	μυρίων	Ἑλλήνων καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς τὴν
[11, 490]	ἀνεῖσθαι. Σύνεγγυς γάρ ἐστιν ὁ	Ὠρίων	τῇ ἀστροθεσίᾳ τῶν Πλειάδων· διὸ
[11, 477]	μάλα προβεβηκότος, λαβὼν ἓν τῶν	κιβωρίων	ὡς ἐξοινῶν (καὶ μεθύων) ἐνεούρησε.
[11, 479]	Φιγάλειαν Νομίμων διεξιὼν περὶ τῶν	ἐπιχωρίων	δείπνων γράφει καὶ ταῦτα· Καθαγισάντων
[11, 502]	μηδὲ κέραμον, ἀλλ´ ἐκ χυτρίδων	ἐπιχωρίων	τὸ λοιπὸν αὐτόθι εἶναι πίνειν.
[11, 475]	λεγομένη ἠλακάτη. Μνημονεύει δὲ τῶν	καρχησίων	καὶ Σαπφὼ ἐν τούτοις· Κῆνοι
[11, 464]	μέθας ἵστησιν (ὥστε καὶ τῶν	ἀφροδισίων	παραλύειν τὰ πνεύματα πέττον. (Οὐ
[11, 466]	τραπέζας ἀρθῆναι τετράμνουν ἑκάστῳ (τῶν	τριακοσίων	ἔκπωμα δοῦναι ἀργυροῦν, καὶ σπονδοποιησάμενον
[11, 466]	Βαβυλωνίων ἀλλὰ καὶ Σελευκέων μετὰ	τριακοσίων,	μετὰ τὸ τὰς τραπέζας ἀρθῆναι
[11, 484]	ἡμῖν ἐκ τῶν καθ´ ἡμέραν	συμποσίων	ἐπιπόλαιοι δριμύτητες· ταύταις οὖν ἐστι
[11, 476]	ἐν γʹ περὶ Βωμῶν καὶ	Θυσιῶν.	(ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ τὸ μόνωτον ποτήριον Φιλήμων.
[11, 466]	οἶνον ἔχευε χρυσείῳ δέπαι. Εἶτα	παρακατιὼν	τὸ αὐτό· Τούνεκα σοὶ δώσω
[11, 508]	εἰ καὶ πασῶν εἴη αὕτη	βελτίων,	μὴ πείθοι δ´ ἡμᾶς, τί
[11, 480]	ἀργυροῦν, φιάλαι γʹ ἐπίχρυσοι. ~(Ναὸς	Βυζαντίων,	ἐν ᾧ Τρίτων κυπαρίσσινος ἔχων
[11, 470]	Ἑλλάνικος ἐν Αἰγυπτιακοῖς οὕτως γράφει·	Αἰγυπτίων	ἐν τοῖς οἴκοις κεῖται φιάλη
[11, 478]	δ´ ἐν πρώτῳ περὶ Ἑορτῶν	Αἰγυπτίων	φησί· Τὸ δὲ κόνδυ ἐστὶ
[11, 482]	ἑξῆς θύραν, κυμβία τε παρέχοιμ´	ἑστιῶν	Εὐριπίδῃ. Ὅτι δὲ καὶ πλοῖον
[11, 481]	δ´ ὁ Θυατειρηνὸς τὸ χωρὶς	ὠτίων	ποτήριον ὠνομακέναι Θεόπομπον ἐν Μήδῳ.
[11, 500]	Ἡράκλειος δεσμός. Μνημονεύει δὲ τῶν	Βοιωτίων	σκύφων Βακχυλίδης ἐν τούτοις ποιούμενος
[11, 505]	Νικίας ὁ Νικαεὺς ἱστορεῖ καὶ	Σωτίων.	(Ἀριστοτέλης δ´ ἐν τῷ περὶ
[11, 494]	μὲν ἦμεν ἄρτι γὰρ ἐξ	ὀξυβαφίων	κεραμέων ἐπίνομεν· τούτῳ δέ, τέκνον,
[11, 497]	δ´ ἔτι ἁδρότερον ἢ τῶν	Ῥοδιακῶν	ἢ τῶν ῥυτῶν. Ἐπίνικος δ´
[11, 496]	δ´ ἔτι ἁδρότερον ἢ τῶν	Ῥοδιακῶν	ἢ τῶν ῥυτῶν. Μνημονεύει αὐτῶν
[11, 472]	Εὖ οἶδα. {Α. Καὶ τῶν	Ῥοδιακῶν.	Ἥδιστα γὰρ ἐκ τῶν τοιούτων,
[11, 485]	λεπαστήν. Μόσχος δ´ ἐν ἐξηγήσει	Ῥοδιακῶν	Λέξεων κεραμεοῦν ἀγγεῖόν φησιν αὐτὸ
[11, 497]	(Φιλήμων δ´ ἐν τῇ Χήρᾳ	βατιακῶν	μνησθεὶς καὶ τῇ γελοιότητι τοῦ
[11, 482]	γάρ. {Α. Ὦ τάλαιν´ ἐγὼ	κακῶν.	(Ἐρατοσθένης δ´ ἐν τῇ πρὸς
[11, 505]	οἶμαι, δημοκρατουμένη πόλις ἐλευθερίας διψήσασα	κακῶν	οἰνοχόων τύχῃ καὶ ἀκράτου αὐτῆς
[11, 464]	τῇ Εἰσαγωγικῇ περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν	Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις προσάπτειν. Καλεῖσθαι
[11, 466]	Μυρμηκίδης ὁ Μιλήσιος, Καλλικράτης ὁ	Λάκων	καὶ Μῦς, οὗ εἴδομεν σκύφον
[11, 506]	Καλλίου βίον μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος	Κολάκων.	Ἐν δὲ τῷ Μενεξένῳ οὐ
[11, 480]	ὑποκατώρυκται δὲ ἐν κυαθίδι τρικτὺς	ἀλεξιφαρμάκων.	(ΚΥΛΙΞ. Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Νυνὶ δ´
[11, 507]	Σικελίαν ἐκπλεύσας· ἅπαξ μὲν τῶν	ῥυάκων	χάριν, ὅτε καὶ τῷ πρεσβυτέρῳ
[11, 463]	διὰ νυκτὸς ἀοιδή, ὀρχείσθω τις,	ἑκὼν	δ´ ἄρχε φιλοφροσύνης. Ὅντινα δ´
[11, 509]	δ´ εἰσὶ καὶ νῦν τῶν	Ἀκαδημαικῶν	τινες, ἀνοσίως καὶ ἀδόξως βιοῦντες.
[11, 460]	ὡς Αὐτοκράτης ἱστορεῖ ἐν βʹ	Ἀχαικῶν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' (Ἄξιον δὲ εἶναι
[11, 465]	τούτῳ καλλωπίζονται· ἢν δ´ ἐξ	ἀδίκων	φανερῶς ᾖ μεμηχανημένα, οὐδὲν τούτῳ
[11, 484]	αὐτὸ βομβυλιῷ ἢ βατιακίῳ. (ΛΑΚΑΙΝΑΙ	κυλίκων	εἶδος οὕτως λεγόμενον ἢ ἀπὸ
[11, 463]	Χῖος (καὶ Θάσιος ἐκ μεγάλων	κυλίκων	ἐπιδέξια, ὁ δ´ Ἀττικὸς ἐκ
[11, 465]	ἀγαθοῦ καὶ σώφρονος ἀνδρός, Ὃς	κυλίκων	ἔσχεν πλῆθος ἀπειρέσιον ἀργυρέων χρυσοῦ
[11, 481]	διαφόρων γινομένων καὶ ἐν Τέῳ	κυλίκων.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' (Φερεκράτης Κοριαννοῖ· Ἐκ
[11, 478]	ἐν Αἰγύπτῳ πόλεως γράφει οὕτως·	Κυλίκων	Κονωνείων ζεῦγος καὶ θηρικλείων χρυσοκλύστων
[11, 484]	εὐωχίας, καὶ Χῖον ἐκ Λακαινᾶν	(κυλίκων)	μέθυ ἡδέως καὶ φίλως. ~(ΛΕΠΑΣΤΗ.
[11, 477]	Κολοφώνιος ἐν τῷ πρώτῳ τῶν	Αἰτωλικῶν	γράφει· Ἐν τῇ ἱεροποιίῃ τοῦ
[11, 487]	κύλικα ἀποδίδωσι. (ΜΑΝΗΣ ποτηρίου εἶδος.	Νίκων	Κιθαρῳδῷ· Καὶ πάνυ τις εὐκαίρως
[11, 483]	τετρακότυλον ἐπεσόβει κώθωνά μοι, παλαιὸν	οἴκων	κτῆμα. Ἀπὸ δὲ τοῦ ποτηρίου
[11, 476]	βασιλεῖς φησι Θεόπομπος ἐν δευτέρᾳ	Φιλιππικῶν,	τῶν βοῶν τῶν παρ´ αὐτοῖς
[11, 466]	τῇ Ἀρτέμιδι, ἀργυροῦν, ἐκ τῶν	Ὁμηρικῶν	ἐπῶν κατεσκευασμένον καὶ ἐντετυπωμένα ἔχον
[11, 478]	καὶ γρῦπας ἐξώλεις τινὰς (τῶν	Περσικῶν	{Β. Εἰς κόρακας, ὦ μαστιγία.
[11, 503]	ποτήριον. ΩΙΟΝ. Δίνων ἐν γʹ	Περσικῶν	φησιν οὕτως· Ἐστὶ δὲ ποτίβαζις
[11, 505]	Τηίου τοὺς πρώτους γραφέντας τῶν	Σωκρατικῶν	διαλόγων, ἄντικρυς φάσκων ὁ πολυμαθέστατος
[11, 494]	τρόπον εἰργασμένον. Μενεσθένης ἐν δʹ	Πολιτικῶν	γράφει οὕτως· Ἀλβατάνης δὲ στρεπτὸν
[11, 480]	αἱ Ἀττικαί. Καὶ τῶν μὲν	Ἀττικῶν	μνημονεύει Πίνδαρος ἐν τοῖσδε· Ὦ
[11, 469]	ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ	Ἀττικῶν	Ὀνομάτων ἢ Γλωσσῶν. Στέφανος δ´
[11, 506]	τῶν πατέρων ἀρετῆς ἀναξίους εἶναι	φάσκων.	(Ἃ δὲ περὶ Ἀλκιβιάδου εἴρηκεν
[11, 461]	φησι Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνός, ὀνομασθῆναι	φάσκων	αὐτοὺς ἀπό τινος Κύλικος γένος
[11, 505]	γραφέντας τῶν Σωκρατικῶν διαλόγων, ἄντικρυς	φάσκων	ὁ πολυμαθέστατος Ἀριστοτέλης πρὸ Πλάτωνος
[11, 475]	καὶ καρχήσια, (πρὸς τὴν τράπεζαν	φάσκων	προσεληλυθέναι τοὺς δράκοντας καὶ γενέσθαι
[11, 481]	τῷ κατὰ Μειδίου ἀκολουθεῖν αὐτῷ	φάσκων	ῥυτὰ καὶ κυμβία. καὶ πάλιν
[11, 472]	Καλλίξεινος ἐν τοῖς (περὶ Ἀλεξανδρείας	φάσκων	τινὰς ἔχοντας θηρικλείους πομπεύειν, τοὺς
[11, 465]	Ἀρκὰς ἐκ Φιαλείας, (ὃς καὶ	ἀποθνῄσκων	οὐκ ὤκνησεν ὑποθέσθαι τοῖς οἰκείοις
[11, 480]	κύλιξ ὑψοῦ κρέμαται περὶ πασσαλόφιν.	(Γλαύκων	δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις Κυπρίους
[11, 486]	ἡμιεργέας, ὅτι ἀκόντιά ἐστι πρὸς	λύκων	θήραν ἐπιτήδεια ἢ ἐν Λυκίᾳ
[11, 470]	ἐπ´ αὐτὸν τὸ τόξον ὡς	βαλῶν,	καὶ ὁ Ἥλιος παύσασθαι κελεύει,
[11, 463]	μὲν Χῖος (καὶ Θάσιος ἐκ	μεγάλων	κυλίκων ἐπιδέξια, ὁ δ´ Ἀττικὸς
[11, 504]	Ποντιανὸς ἔφη, οὐ δεόντως ἐκ	μεγάλων	πίνετε ποτηρίων, τὸν ἥδιστον καὶ
[11, 501]	ἡ δὲ τοιαύτη θέσις τῶν	φιαλῶν	Ἰωνική ἐστι καὶ ἀρχαία. Ἔτι
[11, 501]	ἀγνοεῖν φησι Λυκόφρονα· τῶν γὰρ	φιαλῶν	οἱ ὀμφαλοὶ καὶ τῶν βαλανείων
[11, 500]	τὸν λόγον πρὸς τοὺς Διοσκόρους,	καλῶν	αὐτοὺς ἐπὶ ξένια· (Οὐ βοῶν
[11, 467]	δ´ ἐστὶν εἴδη θηρικλείων τῶν	καλῶν,	γύναι δικότυλοι, τρικότυλοι, δεῖνος μέγας
[11, 506]	ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων καὶ	καλῶν	ὀψιμαθεῖς ἔτι τε ἐριστὰς (ὀνομάζων)
[11, 464]	ἀποβλέποντας εἰς τὸ πλῆθος τῶν	καλῶν	τούτων καὶ παντοδαπῶν κατὰ τὰς
[11, 488]	ἥλων ἐμπεπερονημένων καθάπερ ἐπὶ τῶν	ῥοπάλων.	Καὶ ἐπὶ τοῦ ξίφους (τοῦ
[11, 499]	ποτήριον. (Ἀριστοτέλης δ´ ἐν τῇ	Θετταλῶν	Πολιτείᾳ θηλυκῶς λέγεσθαί φησιν ὑπὸ
[11, 499]	Πολιτείᾳ θηλυκῶς λέγεσθαί φησιν ὑπὸ	Θετταλῶν	τὴν λάγυνον. Καὶ Ῥιανὸς ὁ
[11, 501]	Λυκόφρονος οὕτως ἔχοντα· Ἀπὸ τῶν	ὀμφαλῶν	τῶν ἐν ταῖς γυναικείαις πυέλοις,
[11, 498]	ἑαυτοῦ, Τηλεβόης δὲ Πτερέλεῳ· τοῦτον	ἑλὼν	ἀπέπλεεν. Ὁμοίως εἴρηκε καὶ Ἀνακρέων·
[11, 504]	εἴ τις ἀφνεᾶς ἀπὸ χειρὸς	ἑλὼν	ἔνδον ἀμπέλου καχλάζοισαν δρόσῳ δωρήσεται,
[11, 477]	σκύφος πόνων ἀναψυκτῆρ´, ὃ δ´	ἀμπέλων	γάνος. Τὸ γὰρ κισσύβιον, φησί,
[11, 479]	ὁ Θυατειρηνὸς παρατιθέμενος τὸ ἐκ	Νεφελῶν	Ἀριστοφάνους· Μηδὲ στέψω κοτυλίσκον. Σιμμίας
[11, 488]	κολαπτῆρσιν ἐπηρμένη καὶ οἱονεὶ κεφαλίδας	ἥλων	ἀποτελοῦσα. Πεπάρθαι δὲ λέγεται τοὺς
[11, 488]	πεπαρμένον. Ἐμφαίνεται γὰρ ὡς τῶν	ἥλων	ἐμπεπερονημένων καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥοπάλων.
[11, 488]	τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις τὴν τῶν	ἥλων	θέσιν. Ἐξοχὴ δ´ ἦν ὀλίγη
[11, 488]	ὁ Ἀσκληπιάδης ζητεῖ περὶ τῶν	ἥλων,	πῶς πεπαρμένους αὐτοὺς δεῖ δέχεσθαι.
[11, 488]	ἐπ´ ἀμφοῖν, (οὐ πολὺ ἀπ´	ἀλλήλων	διεστῶσαι διάστημα. Αὗται μέχρι τοῦ
[11, 483]	διὰ σέλματα νηὸς φοίτα καὶ	κοίλων	πώματ´ ἄφελκε κάδων, ἄγρει δ´
[11, 494]	ἐπινοίας. Καὶ (Ταῦτ´ οὐχ ὑπ´	ἄλλων,	ἀλλὰ τοῖς αὑτοῦ πτεροῖς» κατὰ
[11, 485]	καὶ μειρακίων πινόντων· ὁμοῦ δ´	ἄλλων	γρᾴδι´ ἦν μεγάλαισιν οἴ– νου
[11, 463]	μίμνει θήλεια πάρευνος, κεῖνος τῶν	ἄλλων	κυδρότερον πίεται. Ἐποιοῦντο δὲ καὶ
[11, 508]	κατὰ φύσιν καὶ περὶ πλειόνων	ἄλλων,	οὐδ´ ὣς διὰ ταῦτα θαυμαστέος
[11, 490]	προτάττειν αὐτὰς κατὰ τὴν τῶν	ἄλλων	συναρίθμησιν· Ἐν δὲ τὰ τείρεα
[11, 464]	καὶ μίμων, ἔτι δὲ τῶν	ἄλλων	τεχνιτῶν ὑποπίνωμεν. (Λέγει δὲ περὶ
[11, 505]	ἐν μὲν τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον	ἐκβάλλων	καὶ τὴν μιμητικὴν ποίησιν, αὐτὸς
[11, 476]	ἔτι τε ταῦρον καλεῖσθαι ὑπὸ	πολλῶν	ποιητῶν. Ἐν δὲ Κυζίκῳ καὶ
[11, 506]	Πρωταγόρας πρὸς τῷ καταδρομὴν ἔχειν	πολλῶν	ποιητῶν καὶ σοφῶν ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον
[11, 468]	φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν ἔνδοθεν οἷον	δακτύλων,	ἢ ἐπεὶ περιείληπται τοῖς τῶν
[11, 495]	σκύφοι καὶ συνδέσεις τούτων μέχρι	δικοτύλων·	καὶ Παναθηναικὰ μέγιστα, τὰ μὲν
[11, 490]	παῖς, ἔτικτε δ´ Ἄτλας ἑπτὰ	ἰοπλοκάμων	φιλᾶν θυγατρῶν τάν γ´ ἔξοχον
[11, 475]	ἀώτῳ· (καὶ Εὐφορίων· Ἠέ ποθεν	ποταμῶν	κελέβῃ ἀποήφυσας ὕδωρ. Ἀνακρέων· νοχόει
[11, 466]	Ὦ χαῖρε χρυσόκλυστα καὶ χρυσοῦς	ἐμῶν.	Φιλιππίδης· Τὰ ποτήρι´ ἂν ἴδῃς
[11, 479]	ἔκπωμα οὕτως ὠνόμαζον οἱ ἀρχαῖοι.	Πολέμων	γοῦν ἢ ὅστις ἐστὶν ὁ
[11, 484]	κατακλίθητι σφόδρα εἰς θερμὸν ὕδωρ.	Πολέμων	δ´ ἐν πέμπτῳ τῶν πρὸς
[11, 472]	τοιούτων, Αἰσχρέα, ποτηρίων εἴωθα πίνειν.	Πολέμων	δ´ ἐν πρώτῳ περὶ τῆς
[11, 497]	τοῦτο καὶ Ἀπολλοδώρου τοῦ Ἀθηναίου.	Πολέμων	δ´ ἐν πρώτῳ τῶν πρὸς
[11, 483]	οὐ καθαρὸν ἐν αὑτῷ. (Καὶ	Πολέμων	δ´ ἐν τῇ τῶν πρὸς
[11, 474]	καλούμενον, Εὐφράνωρ δ´ ἐκυβέρνα Θούριος.	Πολέμων	δ´ ἐν τοῖς πρὸς Ἀντίγονον
[11, 462]	καὶ εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν. Καὶ	Πολέμων	δ´ ἐν τῷ περὶ τοῦ
[11, 478]	γένος, ἴδιον δ´ εἶναι Διονύσου.	Πολέμων	δ´ ἐν τῷ περὶ τοῦ
[11, 462]	ἐδείματο Ἡράκλειαν τὴν Τρηχινίαν καλεομένην.	Πολέμων	δ´ ἐν τῷ πρώτῳ τῶν
[11, 486]	υἱὸς Μύρωνος τοῦ ἀνδριαντοποιοῦ, ὡς	Πολέμων	φησὶν ἐν αʹ περὶ Ἀκροπόλεως.
[11, 495]	κατηγυίης χωλοῖσι δακτύλοισι τἠτέρῃ σπένδει,	τρέμων	οἷόνπερ ἐν βορηίῳ νωδός. Κλείταρχος
[11, 480]	καὶ ἐν τῇ τοῦ συσσίτου	ἡμῶν	Ἀθηναίου πατρίδι Ναυκράτει. (Εἰσὶν γὰρ
[11, 484]	ὁ οἶνος· τὸ δὲ ἀφ´	ἡμῶν	διηθούμενον οὖρόν ἐστιν δριμύ. Τὰ
[11, 459]	Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ	ἡμῶν	καθ´ ὥραν μετὰ σπουδῆς διὰ
[11, 504]	ἀθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ	ἡμῶν	καὶ τὰ σώματα καὶ αἱ
[11, 497]	οὕτως καλούμενον. Ἐστὶ δὲ Περσικόν.	(Φιλήμων	δ´ ἐν τῇ Χήρᾳ βατιακῶν
[11, 468]	κατὰ μεταφορὰν ἔκπωμα τὴν φιάλην.	Φιλήμων	δ´ ἐν τοῖς Ἀττικοῖς Ὀνόμασιν
[11, 483]	ἐπὶ τῆς τραπέζης καταλείμματα. ΚΥΜΒΗ.	Φιλήμων	ἐν ταῖς Ἀττικαῖς Φωναῖς κύλικος
[11, 473]	Φοινικηίου, φησίν, οἴνου κάδον. (ΚΑΔΙΣΚΟΣ.	Φιλήμων	ἐν τῷ προειρημένῳ συγγράμματι ποτηρίου
[11, 476]	Θυσιῶν. (ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ τὸ μόνωτον ποτήριον	Φιλήμων.	Νεοπτόλεμος δ´ ὁ Παριανὸς ἐν
[11, 469]	ποτήριον ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ καλεῖσθαι	Φιλήμων	ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ
[11, 481]	ποτήριον ὠνομακέναι Θεόπομπον ἐν Μήδῳ.	Φιλήμων	Φάσματι· Ἐπεὶ δ´ ἡ Ῥόδη
[11, 482]	Οὐ κύλικας ἐπὶ τὰ δεῖπνα	Χαιρήμων	φέρει, (οὐ κυμβίοισι πεπολέμηκ´ Εὐριπίδης,
[11, 466]	ψευδῆ πρὸς ἀκτάν· ὃς μὲν	ἀχρήμων,	ἀφνεὸς τότε, τοὶ δ´ αὖ
[11, 500]	τῷ πρώτῳ τῶν τῆς Ἀσίας	Σταθμῶν	περὶ τοῦ ἀερομέλιτος καλουμένου διαλεγόμενος
[11, 466]	ταύτῃ δὲ τῇ τέχνῃ εὐδοκίμησαν	Κίμων	καὶ Ἀθηνοκλῆς. Ἐχρῶντο δὲ καὶ
[11, 464]	ἀκροώμενοι τῶν γελωτοποιῶν τούτων καὶ	μίμων,	ἔτι δὲ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν
[11, 479]	τῷ περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν	Νομίμων	διεξιὼν περὶ τῶν ἐπιχωρίων δείπνων
[11, 465]	τῷ περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν	Νομίμων.	(Ξενοφῶν δ´ ἐν ὀγδόῳ Παιδείας
[11, 509]	(Πλάτωνά τε αὐτὸν καὶ τῶν	γνωρίμων	τινὰς κεκωμῴδηκεν ὡς καὶ ἐπ´
[11, 505]	περὶ Ψυχῆς. Διὸ καλῶς ὁ	Τίμων	περὶ αὐτοῦ ἔφη· Ὡς ἀνέπλαττε
[11, 504]	ἥδιστον καὶ χαριέστατον Ξενοφῶντα πρὸ	ὀφθαλμῶν	ἔχοντες, ὃς ἐν τῷ Συμποσίῳ
[11, 509]	καλῆς Πολιτείας καὶ τῶν παρανόμων	Νόμων.	(Διὸ καὶ Ἔφιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς
[11, 504]	Πλάτων ὥσπερ ἐναντιούμενος ἐν τρίτῳ	Νόμων	φησί· ~(Μαντεύομαι δὲ περὶ Κύρου
[11, 509]	τῆς καλῆς Πολιτείας καὶ τῶν	παρανόμων	Νόμων. (Διὸ καὶ Ἔφιππος ὁ
[11, 484]	δὲ καθάρσεων ἡ διὰ τῶν	κωθωνισμῶν	πρέπει μάλιστα. Κατανίζεται γὰρ τὸ
[11, 462]	ἀρώματα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙΙ. (Ὁρῶν οὖν	ὑμῶν	καὶ αὐτὸς τὸ συμπόσιον κατὰ
[11, 496]	ἐκπώματος, (ὡς Σιμάριστος ἐν τετάρτῳ	Συνωνύμων.	Ἴων δ´ ὁ Χῖος ἐν
[11, 484]	τέλειος καθήμενος ἐπὶ πέτρας· ἐξ	εὐωνύμων	δ´ αὐτοῦ Σάτυρος φαλακρός, ἐν
[11, 476]	ἱστορεῖ Ἀμμώνιος ἐν γʹ περὶ	Βωμῶν	καὶ Θυσιῶν. (ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ τὸ μόνωτον
[11, 489]	καὶ ἐπὶ τὰ κράτιστα τῶν	ἀπλανῶν	ἀστέρων, οἷς δὴ τεκμαίρονται τὰ
[11, 490]	τὰς Πλειάδας τὸ ἐνδοξότατον τῶν	ἀπλανῶν	ἄστρων ὑπείληφε, δῆλον ἐκ τοῦ
[11, 461]	τοῖς Ἰάμβοις φησίν· Εἰς τὸ	Κυλικράνων	βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον οὖν
[11, 461]	ματεύων, κυλικηγορήσων ἔρχομαι, οὐ τῶν	Κυλικράνων	εἷς ὑπάρχων, οὓς χλευάζων Ἕρμιππος
[11, 499]	ὡς τριλάγυνον τὴν τῶν τριῶν	γενῶν	ἀμφιβολίαν ἔχει. Ἐρατοσθένης δέ φησι
[11, 482]	(ἆρ´ ἦν πρόσωπ´ ἔχοντα χρυσᾶ	παρθένων;	{Β. Νὴ τὸν Δί´, ἦν
[11, 483]	ἐπινικίοις καὶ τοῖς γάμοις τῶν	παρθένων,	πίνουσιν ἐκ κεραμέων ποτηρίων· ἐν
[11, 499]	(Ὦ τοιχωρύχον ἐκεῖνο καὶ τῶν	δυναμένων	λαγύνιον· ἔχον βαδίζειν εἰς τὰ
[11, 469]	τοῖς πλουσίοις διὰ τὰ βάρη	χαλκευσαμένων	τὸν ῥυθμὸν τοῦτον, Ῥοδίων δὲ
[11, 461]	γένος Λυδοῦ, ἑνὸς τῶν Ἡρακλεῖ	συστρατευσαμένων.	Μνημονεύει δ´ αὐτῶν καὶ Σκυθῖνος
[11, 493]	ἀπονητὶ ἄειρεν. Νῦν οὖν οὕτω	τεταγμένων	ὁ Νέστωρ φαίνεται τῶν μὲν
[11, 459]	τὰ ἐκπώματα ὁ Οὐλπιανός, ἔτι	καθημένων	ἁπάντων, πρὶν καί τι διαλεχθῆναι
[11, 488]	Ἐμφαίνεται γὰρ ὡς τῶν ἥλων	ἐμπεπερονημένων	καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥοπάλων. Καὶ
[11, 488]	(Τὸ δ´ ἐπὶ τῶν δυεῖν	πυθμένων	ζητούμενον, πῶς λέγεται τὸ δύο
[11, 492]	τὸ δέπας ὑπὸ δυεῖν Πελειάδων	ὑποκειμένων	τῷ πυθμένι, ἓξ δὲ τὰς
[11, 477]	τὸ κισσύβιον τὸ πρῶτον ὑπὸ	ποιμένων	ἐργασθῆναι ἐκ κισσίνου ξύλου. Ἄλλοι
[11, 477]	Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομέδᾳ· ~(Πᾶς δὲ	ποιμένων	ἔρρει λεώς, ὃ μὲν γάλακτος
[11, 507]	τῶν ἐν τοῖς διαλόγοις αὐτοῦ	κεκλεμμένων	τί ἂν καὶ λέγοι τις;
[11, 488]	κατασκευῆς θεωρεῖται, μάλιστα δὲ τῶν	λεγομένων	Σελευκίδων. (Τὸ δ´ ἐπὶ τῶν
[11, 508]	γενομένων νομοθετῶν τῶν γε δὴ	γνωριζομένων,	Δράκοντος καὶ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος
[11, 509]	περὶ τῶν ἐπὶ τρυφῇ διαβοήτων	γενομένων.
[11, 508]	πῶς; οὐκ ἄτοπον τριῶν Ἀθηναίων	γενομένων	νομοθετῶν τῶν γε δὴ γνωριζομένων,
[11, 481]	κυλιχνᾶν ἀπὸ Τηιᾶν, ὡς διαφόρων	γινομένων	καὶ ἐν Τέῳ κυλίκων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[11, 476]	τῶν βοῶν τῶν παρ´ αὐτοῖς	γινομένων	μεγάλα κέρατα φυόντων, ὡς χωρεῖν
[11, 508]	μάλα ἀπρεπεῖς, οὓς καταφρονῶν τῶν	ἀναγνωσομένων	συνέθηκεν, ὥσπερ καὶ οἱ πολλοὶ
[11, 504]	καὶ τὰ τῶν ἐν γῇ	φυομένων.	(Καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν
[11, 508]	τοῖς εὐχομένοις, ἀλλὰ τοῖς τῶν	ἐνδεχομένων	ἀντεχομένοις. (Χωρὶς τοίνυν τούτων εἴ
[11, 500]	λυρτός, ὑπὸ δὲ Μηθυμναίων, ὡς	Παρμένων	φησὶν ἐν τῷ περὶ Διαλέκτου,
[11, 499]	Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ· (Τῶν	κατεσταμνισμένων	ἡμῖν λαγύνων πηλίκοι τινές; {Β.
[11, 482]	τῶν ἐν τῇ μέσῃ κωμῳδίᾳ	κωμῳδουμένων	Ποιητῶν. Τὸ γὰρ ἐπάγεσθαι κατὰ
[11, 466]	Βαθυκλῆς τῷ κριθέντι ἀρίστῳ τῶν	καλουμένων	ζʹ σοφῶν ἀπέλιπε. Τὸ δὲ
[11, 495]	τριακοστῇ τῶν Ἱστοριῶν ὡς οὕτω	(καλουμένων	τινῶν ποτηρίων μέμνηται γράφων οὕτως·
[11, 493]	ἡλικίᾳ προβεβηκότα. Τούτων τοίνυν οὕτως	κατηγορουμένων	τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι ἀπολύομεν τὸν
[11, 467]	τῶν παρὰ τοῖς ἱστορικοῖς Λέξεων	ζητουμένων	φησί· Γυάλας ποτηρίου εἶδος, ὡς
[11, 503]	ᾠδὸν λάμβανε. Ἔπειτα μηδὲν τῶν	ἀπηρχαιωμένων	τούτων περάνῃς, τὸν Τελαμῶνα μηδὲ
[11, 492]	αἰνιττόμενος ὅτι τῶν Πλειάδων ἓξ	ὁρωμένων	ὅμως ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν οὐκ
[11, 505]	ὅτι παιδικὰ γεγόνοι τοῦ Παρμενίδου	Ζήνων	ὁ πολίτης αὐτοῦ. Ἀδύνατον δὲ
[11, 508]	ἦσαν χρήσιμοι, πεῖσαί τινας τῶν	Ἑλλήνων	αὐτοῖς χρήσασθαι. Νόμος γάρ ἐστιν,
[11, 483]	νῦν δρᾶται παρά τισι τῶν	Ἑλλήνων·	ἐν Ἄργει μὲν ἐν ταῖς
[11, 506]	ἐπαινῶν ἐπαινεῖ καὶ τοὺς πάντων	Ἑλλήνων	ἐχθροὺς Πέρσας. (Καὶ τὸν ἀδελφὸν
[11, 505]	εἰς Πέρσας μετὰ τῶν μυρίων	Ἑλλήνων	καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς τὴν προδοσίαν
[11, 462]	ἀμφ´ ἀρετῆς. Οὔτι μάχας διέπειν	Τιτήνων	οὐδὲ Γιγάντων οὐδέ τι Κενταύρων,
[11, 490]	τὴν ἀμβροσίαν. Διόπερ ἀπὸ τῶν	πτηνῶν	αὐτὰς χωρίζει λέγων· (Τῇ μέν
[11, 486]	γινόμενον, ἀλλ´ ἀπὸ πόλεων ἢ	ἐθνῶν.	(Ἀριστοφάνης τε γὰρ ἐν Εἰρήνῃ
[11, 462]	(Οἶδα δὲ καὶ Ἑλλάνικον ἐν	Ἐθνῶν	Ὀνομασίαις λέγοντα (ὅτι Λιβύων τῶν
[11, 506]	(ἔτι τε πρόκωπον) Λακεδαιμονίους δὲ	ἐπαινῶν	ἐπαινεῖ καὶ τοὺς πάντων Ἑλλήνων
[11, 466]	θεοῦ καλεῖ πάλαι τὸ γράμμα	φαίνων,	δέλτ´, ἰῶτα καὶ τρίτον οὖ,
[11, 509]	ὡς καὶ ἐπ´ ἀργυρίῳ συκοφαντοῦντας,	ἐμφαίνων	ὅτι καὶ πολυτελῶς ἠσκοῦντο καὶ
[11, 503]	οὗ ἵσταται τὸ ποτήριον. ΩΙΟΝ.	Δίνων	ἐν γʹ Περσικῶν φησιν οὕτως·
[11, 509]	τῶν δεσποτῶν χαρισάμενος καὶ τὰς	ἐκείνων	γυναῖκας συνῴκισεν πρὸς γάμου κοινωνίαν,
[11, 477]	λαβὼν ἓν τῶν κιβωρίων ὡς	ἐξοινῶν	(καὶ μεθύων) ἐνεούρησε. Δίδυμος δέ
[11, 504]	δωρήσεται, οὐ μόνον νεανίᾳ γαμβρῷ	προπίνων»	ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς φιλτάτοις
[11, 472]	θηρίκλειον ἔσπασε. Καὶ ἐν Μηναγύρτῃ·	Προπίνων	θηρίκλειον τρικότυλον. Καὶ Διώξιππος ἐν
[11, 487]	μετὰ τὸ ἀπονίψασθαι τὰς χεῖρας	προπίνων	τινί φησι· (Σὺ δὲ τάνδε
[11, 484]	ψυχήν. ~(Τὸ μέντοι κωθωνίζεσθαι διά	τινων	ἡμερῶν δοκεῖ μοι ποιεῖν τινα
[11, 500]	γένει· διὸ καὶ Ἡρακλεωτικοὶ πρός	τινων	καλοῦνται. Ἔχουσι μέντοι πρὸς τοὺς
[11, 506]	διαλόγων· ὁ γὰρ δεύτερος ὑπό	τινων	Ξενοφῶντος εἶναι λέγεται, ὡς καὶ
[11, 495]	τῶν Ἱστοριῶν ὡς οὕτω (καλουμένων	τινῶν	ποτηρίων μέμνηται γράφων οὕτως· Ἦσαν
[11, 499]	πέτασον καὶ τὴν στάμνον ὑπό	τινων.	(Τὸ δὲ σκύφος ὠνομάσθη ἀπὸ
[11, 479]	ναοῦ γράφει καὶ ταῦτα· Ναὸς	Μεταποντίνων,	ἐν ᾧ φιάλαι ἀργυραῖ ρλβʹ
[11, 479]	περὶ τοῦ ἐν Ὀλυμπίᾳ λέγων	Μεταποντίνων	ναοῦ γράφει καὶ ταῦτα· Ναὸς
[11, 495]	ἐν Εὐρυτίδαις φησίν· Ἐκ ζαθέων	πιθακνῶν	ἀφύσσοντες ὄλπαις οἶνον ὑπερφίαλον κελαρύζετε.
[11, 476]	ἐν δὲ τῇ ἕκτῃ περὶ	Παφλαγόνων	διηγούμενός φησι· Κατακείμενοι δ´ ἐν
[11, 476]	τούτοις οἷς ἐφιλοφρονεῖτο. Τοὺς δὲ	Παιόνων	βασιλεῖς φησι Θεόπομπος ἐν δευτέρᾳ
[11, 508]	τῶν κατὰ φύσιν καὶ περὶ	πλειόνων	ἄλλων, οὐδ´ ὣς διὰ ταῦτα
[11, 507]	αὐτοῦ στοχαζόμενος ἐνύπνιον ἔφησεν ἑωρακέναι	πλειόνων	παρόντων. Δοκεῖν γὰρ ἔφη τὸν
[11, 497]	βασιλέως φορήματα γενέσθαι τῶν Ἀρσινόης	εἰκόνων.	(Τῇ γὰρ εὐωνύμῳ χειρὶ τοιοῦτον
[11, 461]	εἴπερ μέγα ἦν, ἐκ τῆς	Κικόνων	εἰλημμένον λείας. Τί οὖν ἔχομεν
[11, 493]	τὸ ἄλλος Ὅμηρος οὐκ ἐπὶ	μόνων	Μαχάονος καὶ Νέστορος ἔθηκε, δύο
[11, 493]	ἀμογητὶ ἄειρεν» οὐκ ἀκουστέον ἐπὶ	μόνων	Μαχάονος καὶ Νέστορος, ὡς οἴονταί
[11, 466]	καὶ φασὶν ἐρασθέντα αὐτῆς τῶν	ἡγεμόνων	τινά, (ᾧ ἦν τοὔνομα Ἔναλος,
[11, 461]	τὴν ὀξύτητα (τῆς ἐπιφανείας τῶν	δαιμόνων	καταδειχθῆναι τοῦτο. Χαλεποὺς γὰρ καὶ
[11, 464]	κύλικος τρύφος ἀμφὶς ἐαγός, ἀνδρῶν	δαιτυμόνων	ναυάγιον, οἷά τε πολλὰ πνεῦμα
[11, 477]	μὲν γάλακτος κίσσινον φέρων σκύφος	πόνων	ἀναψυκτῆρ´, ὃ δ´ ἀμπέλων γάνος.
[11, 508]	εἰρημένους καὶ μάλα ἀπρεπεῖς, οὓς	καταφρονῶν	τῶν ἀναγνωσομένων συνέθηκεν, ὥσπερ καὶ
[11, 478]	κότυλον πρῶτον ἤνεγκ´ ἐνέχυρον τῶν	γειτόνων.	Καὶ Πλάτων ἐν Διὶ κακουμένῳ
[11, 479]	Νομίμων διεξιὼν περὶ τῶν ἐπιχωρίων	δείπνων	γράφει καὶ ταῦτα· Καθαγισάντων ταῦτα
[11, 499]	ἐν Ἑκάτῃ· (Τῶν κατεσταμνισμένων ἡμῖν	λαγύνων	πηλίκοι τινές; {Β. Τρίχους. Καὶ
[11, 509]	Βρυσωνοθρασυμαχειοληψικερμάτων, πληγεὶς ἀνάγκῃ ληψολιγομίσθῳ τέχνῃ	(συνών	τις, οὐκ ἄσκεπτα δυνάμενος λέγειν,
[11, 466]	ἐκώμασας. Ἐστὶ δὲ καὶ πόλις	Ἰώνων	Ἄρυστις. ΑΡΓΥΡΙΣ εἶδος ποτηρίου, οὐ
[11, 478]	(τοῖς Αἰτωλοῖς καί τισι τῶν	Ἰώνων	λεγόμενον κότυλον, ὃν ὅμοιον ὄντα
[11, 500]	καλῶν αὐτοὺς ἐπὶ ξένια· (Οὐ	βοῶν	πάρεστι σώματ´ οὔτε χρυσὸς οὔτε
[11, 476]	πρώτους λέγεται τοῖς κέρασι τῶν	βοῶν	πίνειν· ἀφ´ οὗ τὸν Διόνυσον
[11, 476]	Θεόπομπος ἐν δευτέρᾳ Φιλιππικῶν, τῶν	βοῶν	τῶν παρ´ αὐτοῖς γινομένων μεγάλα
[11, 502]	δὴ τὸ νῦν ἔθος ἄκρατον»	ἐβόων,	τὴν μεγάλην. Ψυκτῆρά τις προὔπινεν
[11, 505]	δημοκρατουμένη πόλις ἐλευθερίας διψήσασα κακῶν	οἰνοχόων	τύχῃ καὶ ἀκράτου αὐτῆς μεθυσθῇ.
[11, 464]	πλῆθος τῶν καλῶν τούτων καὶ	παντοδαπῶν	κατὰ τὰς τέχνας ἐκπωμάτων. Τὴν
[11, 466]	Ἀρτέμιδι, ἀργυροῦν, ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν	ἐπῶν	κατεσκευασμένον καὶ ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ
[11, 504]	παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. (Εἰς ταῦτά τις	ἀποβλέπων	τὰ τοῦ καλοῦ Ξενοφῶντος ἐπιγινώσκειν
[11, 503]	ὅτι τούτῳ ἐχρῶντο οἰνοχοοῦντες κυάθῳ.	Εἰπὼν	γάρ· Τρίποδα καὶ κάδον παραθέμενος
[11, 467]	καὶ τὴν Δεινιάδα. Σέλευκος δ´	εἰπὼν	ἐκπώματος εἶναι γένος τὸν δεῖνον
[11, 507]	καὶ γὰρ καὶ οὗτος πολλοὺς	εἰπὼν	κακῶς οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος
[11, 503]	οὗ αὐτὸς βασιλεὺς πίνει. (Τοσαῦτα	εἰπὼν	ὁ Πλούταρχος καὶ ὑπὸ πάντων
[11, 505]	ὁ τοιαῦτα ἐν τῇ Πολιτείᾳ	εἰπών·	Ὅὅταν, οἶμαι, δημοκρατουμένη πόλις ἐλευθερίας
[11, 505]	διηγησαμένου· ὁ καλὸς Πλάτων μονονουχὶ	εἰπών	Οὐκ ἔστ´ ἔτυμος λόγος οὗτος»
[11, 501]	Καὶ Δίδυμος δὲ τὰ αὐτὰ	εἰπὼν	παρατίθεται τὰ Λυκόφρονος οὕτως ἔχοντα·
[11, 472]	τῆς Ἀθήνησιν Ἀκροπόλεως οὐδετέρως ὠνόμασεν	εἰπών·	(Τὰ χρυσᾶ θηρίκλεια ὑπόξυλα Νεοπτόλεμος
[11, 470]	ἐν τῇ τρίτῃ τῶν Ἱστοριῶν	προειπὼν	περὶ τοῦ Ὠκεανοῦ ἐπιφέρει· Ὁ
[11, 475]	κελέβειον ἀντὶ ἀγγείου τινὸς τέθεικε,	προειπὼν	ποτήρια δέπαστρα. Θεόκριτος δ´ ὁ
[11, 503]	Μνημοσύνῃ μητρὶ προὔπιε πᾶσι φιλοτησίαν.	Ἐπειπὼν	δέ· ~(Φιάλαν ὡς εἴ τις
[11, 487]	μεστὴν ἴσον ἴσῳ μετανιπτρίδα μεγάλην,	ἐπειπὼν	τῆς Ὑγιείας τοὔνομα. Φιλόξενος δ´
[11, 474]	κεκεραμευμένος) Μένανδρος δὲ Ναυκλήρῳ· Ἥκει	λιπὼν	Αἰγαῖον ἁλμυρὸν βάθος (Θεόφιλος ἡμῖν,
[11, 493]	ὁ Νέστωρ φαίνεται τῶν μὲν	λοιπῶν	πρεσβυτῶν μόνος τὸ δέπας ἀμογητὶ
[11, 470]	χώρου ἀφ´ Ἑσπερίδων γαῖαν ἐς	Αἰθιόπων,	ἵνα δὴ θοὸν ἅρμα καὶ
[11, 479]	τεθέντος (ἐξ ἀποστήματος ἴσου καὶ	τόπων	ὁμοίων ἀγωνίζοιντο περὶ τῆς νίκης.
[11, 465]	Εὐριπίδης ἕνα τῶν τοῦ Ἡλίου	ἵππων	φησὶν εἶναι Βακχίου φιλανθέμου Αἴθοπα
[11, 489]	τε καὶ ἀμητὸς καὶ τῶν	καρπῶν,	ἀρχὴ γενέσεως καὶ συναιρέσεως, καθά
[11, 490]	ἀρότοιο. Τὰς οὖν τῆς τῶν	καρπῶν	γενέσεως καὶ τελειώσεως προσημαντικὰς Πλειάδας
[11, 489]	τῶν ἀστέρων καὶ τοῦ οὐρανοῦ	ἐκτυπῶν	κατὰ τὴν ἰδέαν τῆς χρόας
[11, 490]	γὰρ τὰς προσημαινούσας τῷ τῶν	ἀνθρώπων	γένει τὰς ὥρας, ταύτας καὶ
[11, 495]	τῶν τότ´, ὡς λέγουσι, πολλὸν	ἀνθρώπων	(ἐὼν ἄριστος, ἔλαβε πελλίδα χρυσῆν.
[11, 466]	ὥς φησιν ὁ Πίνδαρος· Ἁνίκ´	ἀνθρώπων	καματώδεες οἴχονται μέριμναι στηθέων ἔξω,
[11, 504]	μέντοι μοι καὶ τὰ τῶν	ἀνθρώπων	σώματα τὰ αὐτὰ πάσχειν ἅπερ
[11, 482]	μοι τὸ μὲν τῆς τῶν	ἀνθρώπων	χρείας ἕνεκα, τὸ δὲ τῆς
[11, 463]	οὕτως ἐπισκοπούμενος εἶναι μανιώδη πάντα	τἀνθρώπων	ὅλως, ἀποδημίας δὲ τυγχάνειν ἡμᾶς
[11, 461]	ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ γᾶν αὐλακισμέναν	ἀρῶν,	ἀλλ´ ἄσκαφον ματεύων, κυλικηγορήσων ἔρχομαι,
[11, 461]	νεωστὶ εὑρέθη πεμφθὲν ἐκ τῶν	βαρβάρων.	Ἐκεῖνοι γὰρ ἀπεστερημένοι τῆς παιδείας
[11, 500]	ὑστιακῷ τε καθαρὸν ἐλατῆρα σὺ	καθαρῶν	τ´ ἀλήτων κἀλφίτων ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ.
[11, 472]	αὐτός. {Β. Βασιλέως υἱὸν λέγεις	Καρῶν	ἀφῖχθαι δηλαδὴ Πιξώδαρον. Ἡδύλος Ἐπιγράμμασι·
[11, 491]	οὐδ´ ἄρα τίς νιν ἠείδει	μακάρων·	ὃ δ´ ἀέξετο πᾶσι μέλεσσι.
[11, 507]	ἀθυμούντων ἔν τινι συνουσίᾳ Πλάτων	συμπαρὼν	λαβὼν τὸ ποτήριον (παρεκάλει μὴ
[11, 488]	ἐντέχνως ἄγαν ὑπέδειξε τὴν τῶν	τεσσάρων	ὤτων σχέσιν ἔχουσαν ὧδε. Ἐκ
[11, 475]	ὑπὸ δίψους κρατουμένους καρχαλέους εἶπεν.	Χάρων	δ´ ὁ Λαμψακηνὸς ἐν τοῖς
[11, 473]	Εἶθ´ ὁρῶ τὸν Ἑρμαίσκον τῶν	ἁδρῶν	τούτων τινὰ κάνθαρον καταστρέφοντα, πλησίον
[11, 462]	ἄνευ προπόλου, μὴ πάνυ γηραλέος.	Ἀνδρῶν	δ´ αἰνεῖν τοῦτον ὃς ἐσθλὰ
[11, 464]	ἔχω κύλικος τρύφος ἀμφὶς ἐαγός,	ἀνδρῶν	δαιτυμόνων ναυάγιον, οἷά τε πολλὰ
[11, 506]	ἔχειν πολλῶν ποιητῶν καὶ σοφῶν	ἀνδρῶν	ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ τὸν Καλλίου
[11, 493]	Σίσυφος ἔσκεν, ὃ κέρδιστος γένετ´	ἀνδρῶν.	Ἐλλείπει οὖν τό τις μόριον·
[11, 485]	Αὔγῃ· Πάντα γὰρ ἦν μέστ´	ἀνδρῶν	καὶ μειρακίων πινόντων· ὁμοῦ δ´
[11, 466]	δέπας, Οὐδέ τις ἄλλος οὔτ´	ἀνδρῶν	πίνεσκεν ἀπ´ αὐτοῦ οὔτε τεῳ
[11, 461]	βαστάσαι ἴσχυεν, Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρε, (περὶ οὗ καὶ
[11, 493]	(πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρεν» ἀπὸ τοῦ μέσου
[11, 493]	(πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρεν, γράφει κατὰ λέξιν·
[11, 488]	πλεῖον ἐόν· Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρεν. Ἐν τούτοις ζητεῖται
[11, 493]	(πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρεν» οὐκ ἀκουστέον ἐπὶ
[11, 488]	τὸ ποτήριον, Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρεν. Ταῦτα προθέμενος ὁ
[11, 493]	πλεῖον ἐόν, (Νέστωρ δ´ ὁ	γέρων	ἀμογητὶ ἄειρεν, ὡς παντὸς ἀνθρώπου
[11, 493]	ἐξ ἀρχῆς συνεροῦμεν ἄλλος μὲν	γέρων	μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης πλεῖον ἐόν,
[11, 493]	ἀπὸ τοῦ μέσου ἐξελόντες τὸ	γέρων	τάξομεν τοῦ πρώτου στίχου πρὸς
[11, 486]	οὗτος τὸ γένος Βοιώτιος ἐξ	Ἐλευθερῶν,	υἱὸς Μύρωνος τοῦ ἀνδριαντοποιοῦ, ὡς
[11, 486]	πάντων ἀπ´ ἐκείνης σοὶ τοῖχοι	γλυκερῶν	σῦλα φέρωσι πόθων. ΛΟΥΤΗΡΙΟΝ. Ἐπιγένης
[11, 466]	Ἀλεξανδρεῦσι πλατύτερον ἐκ τῶν κάτω	μερῶν,	ἐστενωμένον ἄνωθεν. (ΒΑΥΚΑΛΙΣ. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[11, 501]	ὦτα ἔχον ἐξ ἀμφοτέρων τῶν	μερῶν.	Παρθένιος δ´ ὁ τοῦ Διονυσίου
[11, 501]	τὴν δυναμένην ἐξ ἀμφοτέρων τῶν	μερῶν	τίθεσθαι, κατὰ τὸν πυθμένα καὶ
[11, 484]	~(Τὸ μέντοι κωθωνίζεσθαι διά τινων	ἡμερῶν	δοκεῖ μοι ποιεῖν τινα καὶ
[11, 506]	Ἀριστείδου τοῦ δικαίου, τῆς τῶν	πατέρων	ἀρετῆς ἀναξίους εἶναι φάσκων. (Ἃ
[11, 464]	καὶ σχοίνου καὶ τῶν τοιούτων	ἑτέρων	εἰς ὕδωρ ἐμβληθέντων ἕψονται καὶ
[11, 470]	Ἠὼς ἠριγένεια μόλῃ. Ἔνθ´ ἐπέβη	ἑτέρων	ὀχέων Ὑπερίονος υἱός. Θεόλυτος δ´
[11, 508]	Ἔχει γάρ τις καὶ παρ´	ἑτέρων	ταῦτα λαβεῖν ἢ βέλτιον λεχθέντα
[11, 491]	ἆθλον οὐρανοῦ στέγῃ κλαίεσκον, ἔνθα	νυκτέρων	φαντασμάτων ἔχουσι μορφὰς ἄπτεροι Πελειάδες.
[11, 462]	οὐδέ τι Κενταύρων, πλάσματα τῶν	προτέρων,	ἢ στάσιας σφεδανάς, τοῖς οὐδὲν
[11, 465]	τε καὶ ἠλέκτροιο φαεινοῦ, τῶν	προτέρων	πάντων πλείονα πασάμενος. Τοῦτο δ´
[11, 474]	πάντ´. {Β. Ἀμέλει κυκνοκάνθαρος· (ἐξ	ἀμφοτέρων	τούτων κεκεραμευμένος) Μένανδρος δὲ Ναυκλήρῳ·
[11, 501]	ἴσως δύο ὦτα ἔχον ἐξ	ἀμφοτέρων	τῶν μερῶν. Παρθένιος δ´ ὁ
[11, 501]	(Ἀρίσταρχος δὲ τὴν δυναμένην ἐξ	ἀμφοτέρων	τῶν μερῶν τίθεσθαι, κατὰ τὸν
[11, 492]	σημαντικάς, λεκτέον ὅτι τὸ δέπας	ἀμφοτέρων	τῶν τροφῶν ἐστιν δεκτικόν. Κυκεὼν
[11, 489]	ἀργυροῦ ἐκπώματος φύσει, τὴν τῶν	ἀστέρων	καὶ τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ
[11, 489]	ἐπὶ τὰ κράτιστα τῶν ἀπλανῶν	ἀστέρων,	οἷς δὴ τεκμαίρονται τὰ περὶ
[11, 495]	λέγων οὕτως· Θαλῆς γάρ, ὅστις	ἀστέρων	ὀνήιστος καὶ τῶν τότ´, ὡς
[11, 482]	σύ, Κῶμε, καὶ τὸ κυμβίον	φέρων·	Εὐριπίδης τις σήμερον γενήσεται. Καὶ
[11, 468]	ἱκανόν σοι, τὸν ἐλέφανθ´ ἥκει	φέρων	ὁ παῖς. {Β. Τί δ´
[11, 477]	λεώς, ὃ μὲν γάλακτος κίσσινον	φέρων	σκύφος πόνων ἀναψυκτῆρ´, ὃ δ´
[11, 479]	πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν, καὶ ὁ	προσφέρων	ἂν εἶπεν εὐδειπνίας. (Ἡγήσανδρος δ´
[11, 472]	ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν, ἴσον ἴσῳ κεκραμένην,	(προσφέρων	ἔδωκεν· οἶμαι, χρηστότητος οὕνεκα. Εἶτ´
[11, 485]	ἐν κύκλῳ λεπαστὴν ἡμῖν ταχὺ	προσφέρων	παῖς ἐνέχει τε σφόδρα κυανοβενθῆ,
[11, 492]	τῷ ποτηρίῳ ἐντετυπῶσθαι τὰς Πλειάδας,	ξηρῶν	τροφῶν οὔσας σημαντικάς, λεκτέον ὅτι
[11, 509]	νῦν εἰσιν περίβλεπτοι· ὥσπερ καὶ	(Χαίρων	ὁ Πελληνεύς, ὃς οὐ μόνῳ
[11, 493]	πρεσβυτῶν μόνος τὸ δέπας ἀμογητὶ	ἀείρων.	Ταῦτα καὶ ὁ θαυμάσιος λυτικὸς
[11, 479]	παλαιοί, ὡς καὶ τὸ τῶν	χειρῶν	κοῖλον· ὅθεν καὶ κοτυλήρυτον αἷμα
[11, 463]	ὁ δὲ χρυσὸς οἶνον ἔχων	χειρῶν	νιζέτω εἰς ἔδαφος. Σπένδοντες δ´
[11, 463]	ἐπιδέξια, ὁ δ´ Ἀττικὸς ἐκ	μικρῶν	ἐπιδέξια, ὁ δὲ Θετταλικὸς ἐκπώματα
[11, 508]	καὶ συναποδημήσας αὐτῷ εἰς Συρακούσας,	ὁρῶν	ἤδη τὸν Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον τὴν
[11, 462]	μετὰ τούτων ἀρώματα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙΙ.	(Ὁρῶν	οὖν ὑμῶν καὶ αὐτὸς τὸ
[11, 477]	γράφων οὕτως· Καὶ αὐτὸν Ὀδυσσεὺς	ὁρῶν	ταῦτα ποιοῦντα πληρώσας τοῦ οἴνου
[11, 484]	ταύταις οὖν ἐστι τῶν μὲν	πόρων	οἰκειότατος ὁ διὰ τῆς οὐρήσεως,
[11, 502]	δέ τις κύαθον χαλκοῦν κλέψας	ἀπορῶν	κεῖται, κοτύλη δ´ ἀνὰ χοίνικα
[11, 462]	τὴν Οἴτην καὶ Τραχῖνος τῶν	οἰκητόρων	μεθ´ Ἡρακλέους τινὲς ἀφικόμενοι ἐκ
[11, 481]	ποτέονται κυλιχνᾶν ἀπὸ Τηιᾶν, ὡς	διαφόρων	γινομένων καὶ ἐν Τέῳ κυλίκων.
[11, 490]	δ´ Ἄτλας ἑπτὰ ἰοπλοκάμων φιλᾶν	θυγατρῶν	τάν γ´ ἔξοχον εἶδος, ταὶ
[11, 492]	(ὑπὸ τῆς ὀξύτητος τῶν πλαγκτῶν	πετρῶν	καὶ τῆς λειότητος ἀφαιρεῖσθαι λέγων
[11, 490]	Πλειάδας τὸ ἐνδοξότατον τῶν ἀπλανῶν	ἄστρων	ὑπείληφε, δῆλον ἐκ τοῦ προτάττειν
[11, 476]	νεκτάρεον πῶμ´ ἐν χρυσέαις προτομαῖς	ταύρων	κεραστῶν, ἔβρεχον δὲ κατὰ μικρόν.
[11, 476]	κέρασι. Πίνδαρος μὲν ἐπὶ τῶν	Κενταύρων	λέγων· Ἀνδροδάμαντα δ´ ἐπεὶ Φῆρες
[11, 462]	Τιτήνων οὐδὲ Γιγάντων οὐδέ τι	Κενταύρων,	πλάσματα τῶν προτέρων, ἢ στάσιας
[11, 460]	συγγενεῖς καὶ φράτερας καὶ δημότας	εὑρὼν	μόλις εἰς τὸ κυλικεῖον ἐνεγράφην·
[11, 485]	Δόλοπας οὕτω καλεῖν τὴν κύλικα.	Λυκόφρων	δ´ ἐν τῷ θʹ περὶ
[11, 503]	τὸν ψυγέα ὡς ξενικὸν ὄνομα.	Εὔφρων	ἐν Ἀποδιδούσῃ· Ἐπὰν δὲ καλέσῃ
[11, 480]	{Α. Ναί. (ΚΥΑΘΙΣ, κοτυλῶδες ἀγγεῖον.	Σώφρων	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ μίμῳ Γυναῖκες
[11, 479]	διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας δύο. Καὶ	Σώφρων	Κατάστρεψον, τέκνον, τὰν ἡμίναν. Κοτυλίσκην
[11, 468]	κατέθηκε λέβητα, τὸ ἐπιτήδειον εἰς	ψυχρῶν	ὑδάτων ὑποδοχὴν ἢ τὸ πρὸς
[11, 468]	λεβητῶδες, ἐπιτηδείως ἔχον πρὸς ὑδάτων	ψυχρῶν	ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν δ´ οἷον κύκλῳ
[11, 470]	υἱός. Θεόλυτος δ´ ἐν δευτέρῳ	Ὥρων	ἐπὶ λέβητός φησιν αὐτὸν διαπλεῦσαι,
[11, 467]	γύναι δικότυλοι, τρικότυλοι, δεῖνος μέγας	χωρῶν	μετρητήν, κυμβίον, σκύφοι, ῥυτά· {Β.
[11, 508]	περὶ τῆς Πολιτείας· εἰ καὶ	πασῶν	εἴη αὕτη βελτίων, μὴ πείθοι
[11, 495]	αὐτῇ (κύλιξ, ὁ παῖς γὰρ	ἐμπεσὼν	κατήραξε, δῆλον, οἶμαι, ποιῶν ὅτι
[11, 461]	αὐλακισμέναν ἀρῶν, ἀλλ´ ἄσκαφον ματεύων,	κυλικηγορήσων	ἔρχομαι, οὐ τῶν Κυλικράνων εἷς
[11, 496]	δὲ λόγος ἐστὶν αὐτῷ περὶ	Περσῶν)	Ἦν δὲ αὐτοῖς νόμιμον μὴ
[11, 465]	δ´ ἐν ὀγδόῳ Παιδείας περὶ	Περσῶν	λέγων γράφει καὶ ταῦτα· Καὶ
[11, 466]	ἡ τετράκυκλος. Καὶ πάλιν Νᾶμα	μελισσῶν	ἡδὺ μὲν ὄρθρου καταβαυκαλίσαι τοῖς
[11, 491]	ἐκ πέτρης μέγας αἰετὸς αἰὲν	ἀφύσσων	γαμφηλῇ φορέεσκε ποτὸν Διὶ μητιόεντι.
[11, 469]	τῷ περὶ Ἀττικῶν Ὀνομάτων ἢ	Γλωσσῶν.	Στέφανος δ´ ὁ κωμικὸς ἐν
[11, 476]	δ´ ὁ Παριανὸς ἐν τρίτῳ	Γλωσσῶν	τὸ κίσσινον ποτήριον σημαίνειν παρ´
[11, 466]	Ἀναξίλας· Καὶ πίνειν ἐξ ἀργυρίδων	χρυσῶν.	(ΒΑΤΙΑΚΙΟΝ, λαβρώνιος, τραγέλαφος, πρίστις, ποτηρίων
[11, 484]	τῆς Ἑστίας. {Α. Ὁ λαβρώνιος	χρυσῶν	δέ, παῖδες, εἴκοσι. (Δίδυμος δ´
[11, 466]	τὰ Περσικὰ λάφυρα (Ποτηρίων, φησί,	χρυσῶν	σταθμὸς τάλαντα Βαβυλώνια ογʹ μναῖ
[11, 480]	Νυνὶ δ´ ἀπόνιζε τὴν κύλικα	δώσων	πιεῖν, ἔγχει τ´ ἐπιθεὶς τὸν
[11, 473]	πίνοντος Εἶθ´ ὁρῶ τὸν Ἑρμαίσκον	τῶν	ἁδρῶν τούτων τινὰ κάνθαρον καταστρέφοντα,
[11, 501]	τὴν λέξιν, διότι τὰ πλεῖστα	τῶν	Ἀθήνησι βαλανείων κυκλοειδῆ ταῖς κατασκευαῖς
[11, 494]	ὅταν ὁ Διόνυσος λέγῃ (περὶ	τῶν	Ἀθήνησι δημαγωγῶν ὡς αὐτὸν ᾔτουν
[11, 492]	πατρὶ φέρουσιν. Ἀλλά τε καὶ	τῶν	αἰεὶ ἀφαιρεῖται λὶς πέτρη. Ἀλλ´
[11, 477]	ὁ Κολοφώνιος ἐν τῷ πρώτῳ	τῶν	Αἰτωλικῶν γράφει· Ἐν τῇ ἱεροποιίῃ
[11, 509]	Τοιοῦτοι δ´ εἰσὶ καὶ νῦν	τῶν	Ἀκαδημαικῶν τινες, ἀνοσίως καὶ ἀδόξως
[11, 463]	εὐειδὴς μίμνει θήλεια πάρευνος, κεῖνος	τῶν	ἄλλων κυδρότερον πίεται. Ἐποιοῦντο δὲ
[11, 464]	τούτων καὶ μίμων, ἔτι δὲ	τῶν	ἄλλων τεχνιτῶν ὑποπίνωμεν. (Λέγει δὲ
[11, 508]	καὶ μάλα ἀπρεπεῖς, οὓς καταφρονῶν	τῶν	ἀναγνωσομένων συνέθηκεν, ὥσπερ καὶ οἱ
[11, 490]	Οἰκεῖον γὰρ τὰς προσημαινούσας τῷ	τῶν	ἀνθρώπων γένει τὰς ὥρας, ταύτας
[11, 504]	Δοκεῖ μέντοι μοι καὶ τὰ	τῶν	ἀνθρώπων σώματα τὰ αὐτὰ πάσχειν
[11, 482]	δή μοι τὸ μὲν τῆς	τῶν	ἀνθρώπων χρείας ἕνεκα, τὸ δὲ
[11, 508]	Ἀριστίππου διατριβῶν, ἐνίους δὲ κἀκ	τῶν	Ἀντισθένους, πολλοὺς δὲ κἀκ τῶν
[11, 503]	τὸν ᾠδὸν λάμβανε. Ἔπειτα μηδὲν	τῶν	ἀπηρχαιωμένων τούτων περάνῃς, τὸν Τελαμῶνα
[11, 489]	μεταβαίνει καὶ ἐπὶ τὰ κράτιστα	τῶν	ἀπλανῶν ἀστέρων, οἷς δὴ τεκμαίρονται
[11, 490]	δὲ τὰς Πλειάδας τὸ ἐνδοξότατον	τῶν	ἀπλανῶν ἄστρων ὑπείληφε, δῆλον ἐκ
[11, 508]	δὲ τοὺς πλείους, ὄντας (ἐκ	τῶν	Ἀριστίππου διατριβῶν, ἐνίους δὲ κἀκ
[11, 497]	Φιλαδέλφου Πτολεμαίου βασιλέως φορήματα γενέσθαι	τῶν	Ἀρσινόης εἰκόνων. (Τῇ γὰρ εὐωνύμῳ
[11, 483]	καλεῖν τὰ τῆς μάζης καὶ	τῶν	ἄρτων ἐπὶ τῆς τραπέζης καταλείμματα.
[11, 501]	ἐπεὶ τὸ ποιῆσαι θεῖναι πρὸς	τῶν	ἀρχαίων ἐλέγετο. (Δύναται δὲ καὶ
[11, 504]	εἰρήκασι τεκμαιρομένοις ἡμῖν, ἀλλὰ κἀκ	τῶν	αὐτῶν ὑποθέσεων. Συμπόσια μὲν γὰρ
[11, 464]	τὰς μέθας ἵστησιν (ὥστε καὶ	τῶν	ἀφροδισίων παραλύειν τὰ πνεύματα πέττον.
[11, 501]	ὅτι οἱ ὀμφαλοὶ αὐτῶν καὶ	τῶν	βαλανείων οἱ θόλοι ὅμοιοί εἰσιν.
[11, 501]	γὰρ φιαλῶν οἱ ὀμφαλοὶ καὶ	τῶν	βαλανείων οἱ θόλοι παρόμοιοι· εἰς
[11, 461]	ἀλλὰ νεωστὶ εὑρέθη πεμφθὲν ἐκ	τῶν	βαρβάρων. Ἐκεῖνοι γὰρ ἀπεστερημένοι τῆς
[11, 494]	αὐτοὺς καὶ ἥκειν κελεύσας μετὰ	τῶν	βιβλίων, ἐν οἷς αἱ ἀναγραφαί
[11, 500]	λεγόμενος Ἡράκλειος δεσμός. Μνημονεύει δὲ	τῶν	Βοιωτίων σκύφων Βακχυλίδης ἐν τούτοις
[11, 476]	Τοὺς πρώτους λέγεται τοῖς κέρασι	τῶν	βοῶν πίνειν· ἀφ´ οὗ τὸν
[11, 476]	φησι Θεόπομπος ἐν δευτέρᾳ Φιλιππικῶν,	τῶν	βοῶν τῶν παρ´ αὐτοῖς γινομένων
[11, 508]	τῶν Ἀντισθένους, πολλοὺς δὲ κἀκ	τῶν	Βρύσωνος τοῦ Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ
[11, 501]	τὴν λέξιν ἀγνοεῖν φησι Λυκόφρονα·	τῶν	γὰρ φιαλῶν οἱ ὀμφαλοὶ καὶ
[11, 508]	ἄτοπον τριῶν Ἀθηναίων γενομένων νομοθετῶν	τῶν	γε δὴ γνωριζομένων, Δράκοντος καὶ
[11, 478]	τε κότυλον πρῶτον ἤνεγκ´ ἐνέχυρον	τῶν	γειτόνων. Καὶ Πλάτων ἐν Διὶ
[11, 464]	παρ´ Ἀθηναίοις ἐγίνετο, ἅμα ἀκροώμενοι	τῶν	γελωτοποιῶν τούτων καὶ μίμων, ἔτι
[11, 509]	Ναυάγῳ (Πλάτωνά τε αὐτὸν καὶ	τῶν	γνωρίμων τινὰς κεκωμῴδηκεν ὡς καὶ
[11, 460]	θῆκε παυομένῳ δόρποιο) ἐκάθισεν ἐπὶ	τῶν	γονάτων καὶ οὐχὶ παρὰ τοῖς
[11, 461]	διὰ τὴν ὀξύτητα (τῆς ἐπιφανείας	τῶν	δαιμόνων καταδειχθῆναι τοῦτο. Χαλεποὺς γὰρ
[11, 484]	οἰκειότατος ὁ διὰ τῆς οὐρήσεως,	τῶν	δὲ καθάρσεων ἡ διὰ τῶν
[11, 508]	τοῖς νόμοις ἐμμένειν τοὺς πολίτας,	(τῶν	δὲ τοῦ Πλάτωνος καὶ προσκαταγελᾶν;
[11, 509]	τοῖς τούτων δούλοις τὰ χρήματα	τῶν	δεσποτῶν χαρισάμενος καὶ τὰς ἐκείνων
[11, 497]	πάντων τῶν ὡραίων πλῆρες, ἐμφαινόντων	τῶν	δημιουργῶν ὡς καὶ τοῦ τῆς
[11, 508]	Πλάτωνος διατριβῆς Τοὺς πολλούς, φησί,	τῶν	διαλόγων αὐτοῦ ἀχρείους καὶ ψευδεῖς
[11, 488]	λεγομένων Σελευκίδων. (Τὸ δ´ ἐπὶ	τῶν	δυεῖν πυθμένων ζητούμενον, πῶς λέγεται
[11, 499]	εἴρηκεν· (Ὦ τοιχωρύχον ἐκεῖνο καὶ	τῶν	δυναμένων λαγύνιον· ἔχον βαδίζειν εἰς
[11, 506]	ἄξιον, ἔν τε τῷ προτέρῳ	τῶν	εἰς αὐτὸν διαλόγων· ὁ γὰρ
[11, 485]	δὲ τὸ ποτήριον ὠνομάσθη ἀπὸ	τῶν	εἰς τὰς μέθας καὶ τὰς
[11, 471]	κύλικα γράφων οὕτως· Πολύξενός τις	τῶν	ἐκ Ταυρομενίου μεθεστηκότων ταχθεὶς ἐπὶ
[11, 508]	ἐπαγγέλλεται καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν ἐκ	τῶν	ἐκείνου λόγων, (ὅπερ) οὐχ εὑρίσκομεν,
[11, 461]	(Ὅθεν δὴ καὶ τὰ μεγάλα	τῶν	ἐκπωμάτων ἐπιχώρια γέγονε τοῖς δυνάσταις.
[11, 466]	(Τιμιώτατον δ´ ἦν πάλαι τὸ	τῶν	ἐκπωμάτων κτῆμα. Ἀχιλλεὺς οὖν ὡς
[11, 508]	εἴπερ ἦσαν χρήσιμοι, πεῖσαί τινας	τῶν	Ἑλλήνων αὐτοῖς χρήσασθαι. Νόμος γάρ
[11, 483]	καὶ νῦν δρᾶται παρά τισι	τῶν	Ἑλλήνων· ἐν Ἄργει μὲν ἐν
[11, 504]	αὐτὰ πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ	τῶν	ἐν γῇ φυομένων. (Καὶ γὰρ
[11, 466]	καὶ ταῦτα· Μυθολογοῦσι δὲ (περὶ)	τῶν	ἐν Μηθύμνῃ τινὲς περὶ τῆς
[11, 501]	οὕτως ἔχοντα· Ἀπὸ τῶν ὀμφαλῶν	τῶν	ἐν ταῖς γυναικείαις πυέλοις, ὅθεν
[11, 482]	ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν τῷ περὶ	τῶν	ἐν τῇ μέσῃ κωμῳδίᾳ κωμῳδουμένων
[11, 474]	κεκλῆσθαί φησιν αὐτὸ ἀπό τινος	τῶν	ἐν τῇ νηὶ κατασκευασμάτων. Τοῦ
[11, 507]	πολίτας οὓς διαγράφω. (Περὶ δὲ	τῶν	ἐν τοῖς διαλόγοις αὐτοῦ κεκλεμμένων
[11, 508]	διαλόγους, ἐν οἷς καὶ περὶ	τῶν	ἐν τοῖς μαθήμασι διεξέρχεται καὶ
[11, 506]	πρὸς ἅπαντας, δῆλον καὶ ἐκ	τῶν	ἐν τῷ Ἴωνι ἐπιγραφομένῳ, ἐν
[11, 508]	ποιεῖν τοῖς εὐχομένοις, ἀλλὰ τοῖς	τῶν	ἐνδεχομένων ἀντεχομένοις. (Χωρὶς τοίνυν τούτων
[11, 509]	οὕτως· Ἔπειτ´ ἀναστὰς εὔστοχος νεανίας	τῶν	ἐξ Ἀκαδημίας τις ὑπὸ Πλάτωνα
[11, 461]	εὑρήσομεν ποτήριον εὐμέγεθες εἰργασμένον πλὴν	τῶν	ἐπὶ τοῖς ἡρωικοῖς. Τὸ γὰρ
[11, 509]	Τιμόκρατες. Ἑξῆς δὲ ἐροῦμεν περὶ	τῶν	ἐπὶ τρυφῇ διαβοήτων γενομένων.
[11, 479]	ἐφρόνουν ἐπὶ τῷ καλῶς κοτταβίζειν	τῶν	ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν μέγα φρονούντων.
[11, 479]	κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων διεξιὼν περὶ	τῶν	ἐπιχωρίων δείπνων γράφει καὶ ταῦτα·
[11, 506]	καὶ τὸν Καλλίου βίον μᾶλλον	τῶν	Εὐπόλιδος Κολάκων. Ἐν δὲ τῷ
[11, 495]	Σκίροις φησὶν Ἀθήναζε ἀγῶνα ἐπιτελεῖσθαι	τῶν	ἐφήβων δρόμου· τρέχειν δ´ αὐτοὺς
[11, 466]	παρθένου καὶ φασὶν ἐρασθέντα αὐτῆς	τῶν	ἡγεμόνων τινά, (ᾧ ἦν τοὔνομα
[11, 488]	ἥλοισι πεπαρμένον. Ἐμφαίνεται γὰρ ὡς	τῶν	ἥλων ἐμπεπερονημένων καθάπερ ἐπὶ τῶν
[11, 488]	προθέμενος ὁ Ἀσκληπιάδης ζητεῖ περὶ	τῶν	ἥλων, πῶς πεπαρμένους αὐτοὺς δεῖ
[11, 461]	τινος Κύλικος γένος Λυδοῦ, ἑνὸς	τῶν	Ἡρακλεῖ συστρατευσαμένων. Μνημονεύει δ´ αὐτῶν
[11, 485]	γένος εἶναι κύλικος. Φερεκράτης Κραπατάλλοις·	Τῶν	θεατῶν δ´ ὅστις ἂν διψῇ,
[11, 478]	ὡς ὁ κόσμος ἐξ οὗ	τῶν	θεῶν τὰ θαύματα καὶ τὰ
[11, 482]	χρείας ἕνεκα, τὸ δὲ τῆς	τῶν	θεῶν τιμῆς εἰς τὴν κτῆσιν
[11, 472]	ἀρτίως ὁ δεσπότης δι´ ἀρετὴν	τῶν	θηρικλείων εὐκύκλωτον ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν,
[11, 472]	Τετρακότυλον δὲ κύλικα κεραμέαν τινὰ	τῶν	θηρικλείων, πῶς δοκεῖς, κεραννύει καλῶς,
[11, 471]	Κυβευταῖς· Ἄρτι μὲν μάλ´ ἀνδρικὴν	τῶν	θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν παρα, κωθωνόχειλον, ψηφοπεριβομβήτριαν,
[11, 471]	ἐν τῇ ὀγδόῃ καὶ εἰκοστῇ	τῶν	Ἱστοριῶν θηρικλείαν καλεῖ τὴν κύλικα
[11, 462]	ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ εἰκοστῇ	τῶν	Ἱστοριῶν. Καὶ Πολέμων δ´ ἐν
[11, 466]	δίς. Ποσειδώνιος δ´ ἐν ιϚ	τῶν	Ἱστοριῶν Λυσίμαχόν φησι τὸν Βαβυλώνιον,
[11, 502]	Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ πέμπτῃ	τῶν	Ἱστοριῶν νόμον φησὶ θέσθαι Ἀργείους
[11, 470]	Φερεκύδης δ´ ἐν τῇ τρίτῃ	τῶν	Ἱστοριῶν προειπὼν περὶ τοῦ Ὠκεανοῦ
[11, 495]	φιλόσοφος ἐν ἕκτῃ καὶ τριακοστῇ	τῶν	Ἱστοριῶν ὡς οὕτω (καλουμένων τινῶν
[11, 478]	παρὰ (τοῖς Αἰτωλοῖς καί τισι	τῶν	Ἰώνων λεγόμενον κότυλον, ὃν ὅμοιον
[11, 509]	ἠσκοῦντο καὶ ὅτι τῆς εὐμορφίας	τῶν	καθ´ ἡμᾶς ἀσελγῶν πλείονα πρόνοιαν
[11, 484]	Γίγνονται γάρ τινες ἡμῖν ἐκ	τῶν	καθ´ ἡμέραν συμποσίων ἐπιπόλαιοι δριμύτητες·
[11, 466]	ὁ Βαθυκλῆς τῷ κριθέντι ἀρίστῳ	τῶν	καλουμένων ζʹ σοφῶν ἀπέλιπε. Τὸ
[11, 467]	Ὅσα δ´ ἐστὶν εἴδη θηρικλείων	τῶν	καλῶν, γύναι δικότυλοι, τρικότυλοι, δεῖνος
[11, 464]	πίνειν ἀποβλέποντας εἰς τὸ πλῆθος	τῶν	καλῶν τούτων καὶ παντοδαπῶν κατὰ
[11, 489]	σπόρος τε καὶ ἀμητὸς καὶ	τῶν	καρπῶν, ἀρχὴ γενέσεως καὶ συναιρέσεως,
[11, 490]	τ´ ἀρότοιο. Τὰς οὖν τῆς	τῶν	καρπῶν γενέσεως καὶ τελειώσεως προσημαντικὰς
[11, 475]	ἡ λεγομένη ἠλακάτη. Μνημονεύει δὲ	τῶν	καρχησίων καὶ Σαπφὼ ἐν τούτοις·
[11, 479]	ὁ Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ	τῶν	κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων διεξιὼν περὶ
[11, 465]	ὁ Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ	τῶν	κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων. (Ξενοφῶν δ´
[11, 508]	τοῖς μαθήμασι διεξέρχεται καὶ περὶ	τῶν	κατὰ φύσιν καὶ περὶ πλειόνων
[11, 467]	ἐν τῷ περὶ Μεταλήψεως ἀπὸ	τῶν	κατασκευασάντων (φησὶν ὀνομασθῆναι τήν τε
[11, 499]	λάγυνον Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ·	(Τῶν	κατεσταμνισμένων ἡμῖν λαγύνων πηλίκοι τινές;
[11, 466]	ποτήριον παρ´ Ἀλεξανδρεῦσι πλατύτερον ἐκ	τῶν	κάτω μερῶν, ἐστενωμένον ἄνωθεν. (ΒΑΥΚΑΛΙΣ.
[11, 476]	ἀρχαίους κέρασι. Πίνδαρος μὲν ἐπὶ	τῶν	Κενταύρων λέγων· Ἀνδροδάμαντα δ´ ἐπεὶ
[11, 480]	ἀφ´ ὧν καὶ ἡ πλησίον	τῶν	κεραμείων πύλη Κεραμικὴ καλεῖται) καὶ
[11, 476]	δὲ ἔτι καὶ νῦν ἡ	τῶν	κεράτων κατασκευή. Καλοῦσι γοῦν ἔνιοι
[11, 477]	εὖ μάλα προβεβηκότος, λαβὼν ἓν	τῶν	κιβωρίων ὡς ἐξοινῶν (καὶ μεθύων)
[11, 461]	ἄσκαφον ματεύων, κυλικηγορήσων ἔρχομαι, οὐ	τῶν	Κυλικράνων εἷς ὑπάρχων, οὓς χλευάζων
[11, 484]	τῶν δὲ καθάρσεων ἡ διὰ	τῶν	κωθωνισμῶν πρέπει μάλιστα. Κατανίζεται γὰρ
[11, 488]	τῆς κατασκευῆς θεωρεῖται, μάλιστα δὲ	τῶν	λεγομένων Σελευκίδων. (Τὸ δ´ ἐπὶ
[11, 459]	~(Ἄγε δή, τίς ἀρχὴ	τῶν	λόγων γενήσεται; Κατὰ τὸν κωμῳδιοποιὸν
[11, 505]	αὐτοῦ τοῦθ´ εὗρε τὸ εἶδος	τῶν	λόγων ὁ Τήιος Ἀλεξαμενός, ὡς
[11, 508]	συνέθηκεν, ὥσπερ καὶ οἱ πολλοὶ	τῶν	μαθητῶν αὐτοῦ τυραννικοί τινες καὶ
[11, 489]	Ῥόδῳ λέγεται τὴν Νεστορίδα κατασκευάσαι	τῶν	μαθητῶν αὐτῷ συνενεγκάντων τἀργύριον· (ὅπερ
[11, 480]	Ἀργεῖαι καὶ αἱ Ἀττικαί. Καὶ	τῶν	μὲν Ἀττικῶν μνημονεύει Πίνδαρος ἐν
[11, 498]	τῷ σκύφει καὶ τῷ κισσυβίῳ	τῶν	μὲν ἐν ἄστει καὶ μετρίων
[11, 477]	Νεστορίδος Σκύφει, φησί, καὶ κισσυβίῳ	τῶν	μὲν ἐν ἄστει καὶ μετρίων
[11, 493]	οὕτω τεταγμένων ὁ Νέστωρ φαίνεται	τῶν	μὲν λοιπῶν πρεσβυτῶν μόνος τὸ
[11, 484]	ἐπιπόλαιοι δριμύτητες· ταύταις οὖν ἐστι	τῶν	μὲν πόρων οἰκειότατος ὁ διὰ
[11, 508]	αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος καὶ Σόλωνος,	τῶν	μὲν τοῖς νόμοις ἐμμένειν τοὺς
[11, 501]	δύο ὦτα ἔχον ἐξ ἀμφοτέρων	τῶν	μερῶν. Παρθένιος δ´ ὁ τοῦ
[11, 501]	δὲ τὴν δυναμένην ἐξ ἀμφοτέρων	τῶν	μερῶν τίθεσθαι, κατὰ τὸν πυθμένα
[11, 505]	συναναβὰς Κύρῳ εἰς Πέρσας μετὰ	τῶν	μυρίων Ἑλλήνων καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς
[11, 496]	αὐτῷ ἐν Ἐλευσῖνι τῇ τελευταίᾳ	τῶν	μυστηρίων ἡμέρᾳ, ἣν καὶ ἀπ´
[11, 479]	τὰς χεῖρας δέχονται τὰ γόνατα	τῶν	νενικηκότων οἱ νενικημένοι καὶ βαστάζουσιν
[11, 489]	τὰ ὦτα, καθάπερ αἱ δίπρῳροι	τῶν	νεῶν, περὶ δὲ τὰ ὦτα
[11, 462]	Ἐθνῶν Ὀνομασίαις λέγοντα (ὅτι Λιβύων	τῶν	Νομάδων τινὲς οὐδὲν ἄλλο κέκτηνται
[11, 462]	ὑπὸ τὴν Οἴτην καὶ Τραχῖνος	τῶν	οἰκητόρων μεθ´ Ἡρακλέους τινὲς ἀφικόμενοι
[11, 466]	Καμπανίας τῇ Ἀρτέμιδι, ἀργυροῦν, ἐκ	τῶν	Ὁμηρικῶν ἐπῶν κατεσκευασμένον καὶ ἐντετυπωμένα
[11, 490]	Βυζαντία καλῶς ἐδέξατο τὸν νοῦν	τῶν	Ὁμήρου ποιημάτων ἐν τῇ Μνημοσύνῃ
[11, 464]	φίλοινος οἰνομανὴς καὶ ὡσαύτως ἐπὶ	τῶν	ὁμοίων, οὐκ ἀλλοτρίως τῆς μανίας
[11, 501]	τὰ Λυκόφρονος οὕτως ἔχοντα· Ἀπὸ	τῶν	ὀμφαλῶν τῶν ἐν ταῖς γυναικείαις
[11, 477]	ἔοικε διαμαρτάνειν ἐν τῇ συγχρήσει	τῶν	ὀνομάτων, λέγων ἐπὶ τοῦ οἰκείου
[11, 477]	καὶ κισσύβιον τὴν ἀκριβῆ θέσιν	τῶν	ὀνομάτων οὐ διαφυλάττει. (Εἰκάσειε δ´
[11, 464]	φιλόρνιθας ὀρνιθομανεῖς, τὸ αὐτὸ σημαινόντων	τῶν	ὀνομάτων τούτων. Ὥστε καὶ τὰ
[11, 497]	Καὶ τῶν ῥυτῶν τὰ μέγιστα	τῶν	ὄντων τρία πίνειν δεήσει τήμερον
[11, 476]	ἐν δευτέρᾳ Φιλιππικῶν, τῶν βοῶν	τῶν	παρ´ αὐτοῖς γινομένων μεγάλα κέρατα
[11, 467]	τοῦ Διονυσίου ἐν αʹ περὶ	τῶν	παρὰ τοῖς ἱστορικοῖς Λέξεων ζητουμένων
[11, 509]	ἐκ τῆς καλῆς Πολιτείας καὶ	τῶν	παρανόμων Νόμων. (Διὸ καὶ Ἔφιππος
[11, 504]	δὲ ὁ Πλάτων καταλεγόμενος ἕκαστον	τῶν	παρατυχόντων οὐδὲ κατὰ μικρὸν τοῦ
[11, 483]	τοῖς ἐπινικίοις καὶ τοῖς γάμοις	τῶν	παρθένων, πίνουσιν ἐκ κεραμέων ποτηρίων·
[11, 506]	τὸν Ἀριστείδου τοῦ δικαίου, τῆς	τῶν	πατέρων ἀρετῆς ἀναξίους εἶναι φάσκων.
[11, 463]	κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος Ταραντίνους, Οἳ	τῶν	πέλας (οὐδέν´ ἀδικοῦμεν οὐδέν. Ἆρ´
[11, 492]	κατὰ σύνθετον ὑποπυθμένες, ὅπως ἐπὶ	τῶν	πελειάδων ἀκούωμεν, ὅτι τέσσαρες μὲν
[11, 478]	ἔχον καὶ γρῦπας ἐξώλεις τινὰς	(τῶν	Περσικῶν {Β. Εἰς κόρακας, ὦ
[11, 465]	γλεῦκος φέροντας τοὺς Ἀθηναίους ἐκ	τῶν	πίθων τῷ θεῷ κιρνάναι, εἶτ´
[11, 468]	δακτύλων, ἢ ἐπεὶ περιείληπται τοῖς	τῶν	πινόντων δακτύλοις. Τινὲς δὲ ἀπύρωτον
[11, 492]	ἐναρίθμιον εἶναι, (ὑπὸ τῆς ὀξύτητος	τῶν	πλαγκτῶν πετρῶν καὶ τῆς λειότητος
[11, 492]	τῆς λειότητος ἀφαιρεῖσθαι λέγων μίαν	τῶν	Πλειάδων, ἄλλην δὲ πρὸς τοῦ
[11, 490]	ἐστιν ὁ Ὠρίων τῇ ἀστροθεσίᾳ	τῶν	Πλειάδων· διὸ καὶ ὁ περὶ
[11, 492]	ἀριθμὸν αὐτῶν, ποιητικῶς αἰνιττόμενος ὅτι	τῶν	Πλειάδων ἓξ ὁρωμένων ὅμως ὁ
[11, 490]	ἐστὶ τὸ ἐπίθετον καὶ ἐπὶ	τῶν	Πλειάδων τιθέμενον· μυθεύονται γὰρ καὶ
[11, 469]	δὲ εἷς ἦν ὁ Ἡρακλῆς	τῶν	πλεῖστον πινόντων προείπομεν. (Ὅτι δὲ
[11, 476]	γοῦν ἔνιοι ταῦτα ῥυτά. Καὶ	τῶν	ποιητῶν δὲ πολλοὶ παράγουσι πίνοντας
[11, 490]	καὶ Πελειάδες, παρὰ πολλοῖς ἐστι	τῶν	ποιητῶν. Πρώτη δὲ Μοιρὼ ἡ
[11, 460]	Χείρωνι· Πολλοστῷ δ´ ἔτει ἐκ	τῶν	πολεμίων οἴκαδ´ ἥκω, συγγενεῖς καὶ
[11, 509]	τυραννήσας οὐ μόνον τοὺς ἀρίστους	τῶν	πολιτῶν ἐξήλασεν, ἀλλὰ καὶ τοῖς
[11, 503]	Ἁρμόδιον. ΩΙΟΣΚΥΦΙΑ. Περὶ τῆς ἰδέας	τῶν	ποτηρίων Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανὸς ἐν
[11, 469]	Ῥοδίων δὲ διὰ τὴν ἐλαφρότητα	τῶν	ποτηρίων καὶ τοῖς πένησι τοῦ
[11, 486]	ΛΟΥΤΗΡΙΟΝ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ ἐν τῷ	τῶν	ποτηρίων καταλόγῳ φησί· Κρατῆρες, κάδοι,
[11, 460]	τοδί εἴρηται γὰρ οὕτως ἡ	τῶν	ποτηρίων σκευοθήκη παρ´ Ἀριστοφάνει μὲν
[11, 488]	πυθμένες ἦσαν, διαλύουσιν οὕτως τινές.	Τῶν	ποτηρίων τινὰ μὲν ἕνα πυθμένα
[11, 460]	ζητῆσαι ὑμᾶς πρὸ τοῦ καταλόγου	τῶν	ποτηρίων, ὧν πλῆρές ἐστι τὸ
[11, 483]	(Καὶ Πολέμων δ´ ἐν τῇ	τῶν	πρὸς Ἀδαῖον καὶ Ἀντίγονον, ὅτι
[11, 484]	ὕδωρ. Πολέμων δ´ ἐν πέμπτῳ	τῶν	πρὸς Ἀδαῖον καὶ Ἀντίγονόν φησι·
[11, 462]	Πολέμων δ´ ἐν τῷ πρώτῳ	τῶν	πρὸς Ἀδαῖον καὶ Ἀντίγονόν φησιν
[11, 497]	Ἀθηναίου. Πολέμων δ´ ἐν πρώτῳ	τῶν	πρὸς Ἀδαῖον Ποτήρια, φησί, παραπλήσια
[11, 461]	οὔτ´ ἐν γραφαῖς οὔτ´ ἐπὶ	τῶν	πρότερον εὑρήσομεν ποτήριον εὐμέγεθες εἰργασμένον
[11, 462]	Γιγάντων οὐδέ τι Κενταύρων, πλάσματα	τῶν	προτέρων, ἢ στάσιας σφεδανάς, τοῖς
[11, 465]	χρυσοῦ τε καὶ ἠλέκτροιο φαεινοῦ,	τῶν	προτέρων πάντων πλείονα πασάμενος. Τοῦτο
[11, 490]	φέρειν τὴν ἀμβροσίαν. Διόπερ ἀπὸ	τῶν	πτηνῶν αὐτὰς χωρίζει λέγων· (Τῇ
[11, 497]	πιεῖν δ´ ἔτι ἁδρότερον ἢ	τῶν	Ῥοδιακῶν ἢ τῶν ῥυτῶν. Ἐπίνικος
[11, 496]	Πιεῖν δ´ ἔτι ἁδρότερον ἢ	τῶν	Ῥοδιακῶν ἢ τῶν ῥυτῶν. Μνημονεύει
[11, 472]	{ΑΙΣΧ. Εὖ οἶδα. {Α. Καὶ	τῶν	Ῥοδιακῶν. Ἥδιστα γὰρ ἐκ τῶν
[11, 488]	τῶν ἥλων ἐμπεπερονημένων καθάπερ ἐπὶ	τῶν	ῥοπάλων. Καὶ ἐπὶ τοῦ ξίφους
[11, 507]	εἰς Σικελίαν ἐκπλεύσας· ἅπαξ μὲν	τῶν	ῥυάκων χάριν, ὅτε καὶ τῷ
[11, 497]	ἁδρότερον ἢ τῶν Ῥοδιακῶν ἢ	τῶν	ῥυτῶν. Ἐπίνικος δ´ ἐν Ὑποβαλλομέναις·
[11, 496]	ἁδρότερον ἢ τῶν Ῥοδιακῶν ἢ	τῶν	ῥυτῶν. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Διώξιππος
[11, 497]	Ἐπίνικος δ´ ἐν Ὑποβαλλομέναις· Καὶ	τῶν	ῥυτῶν τὰ μέγιστα τῶν ὄντων
[11, 466]	ΒΡΟΜΙΑΔΕΣ, ἔκπωμα ὅμοιον τοῖς μακροτέροις	τῶν	σκύφων. (ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΝ ΕΚΠΩΜΑ τὸ γράμματα
[11, 507]	τὴν Σωκράτους τελευτὴν ἐπὶ πλεῖον	τῶν	συνήθων ἀθυμούντων ἔν τινι συνουσίᾳ
[11, 489]	τὸν ἄρτον δ´ ἐκάλεσαν ὅτι	τῶν	σχημάτων ὁ κύκλος ἀπήρτισται καὶ
[11, 505]	τοῦ Τηίου τοὺς πρώτους γραφέντας	τῶν	Σωκρατικῶν διαλόγων, ἄντικρυς φάσκων ὁ
[11, 494]	ἐν οἷς αἱ ἀναγραφαί εἰσι	τῶν	τὰς συντάξεις λαμβανόντων, λαβὼν ταύτας
[11, 507]	καὶ συγχωρήσῃ τις μεθίστασθαι τὰς	τῶν	τετελευτηκότων ψυχὰς εἰς ἄλλας φύσεις
[11, 500]	(ΤΑΒΑΙΤΑΣ Ἀμύντας ἐν τῷ πρώτῳ	τῶν	τῆς Ἀσίας Σταθμῶν περὶ τοῦ
[11, 472]	τῶν Ῥοδιακῶν. Ἥδιστα γὰρ ἐκ	τῶν	τοιούτων, Αἰσχρέα, ποτηρίων εἴωθα πίνειν.
[11, 464]	Σμύρνης γὰρ καὶ σχοίνου καὶ	τῶν	τοιούτων ἑτέρων εἰς ὕδωρ ἐμβληθέντων
[11, 495]	γάρ, ὅστις ἀστέρων ὀνήιστος καὶ	τῶν	τότ´, ὡς λέγουσι, πολλὸν ἀνθρώπων
[11, 465]	δακρύουσι. Διόπερ καὶ Εὐριπίδης ἕνα	τῶν	τοῦ Ἡλίου ἵππων φησὶν εἶναι
[11, 475]	γὰρ ἦν τοῖς ἀρχαίοις ἐπὶ	τῶν	τραπεζῶν κεκραμένα τιθέναι ποτήρια, καθὰ
[11, 466]	τὰς τραπέζας ἀρθῆναι τετράμνουν ἑκάστῳ	(τῶν	τριακοσίων ἔκπωμα δοῦναι ἀργυροῦν, καὶ
[11, 492]	λεκτέον ὅτι τὸ δέπας ἀμφοτέρων	τῶν	τροφῶν ἐστιν δεκτικόν. Κυκεὼν γὰρ
[11, 459]	τε κατακλάσας ἀντὶ τραπέζης παρέθηκε	τῶν	τυθέντων. ~Καὶ τῷ Αὐτολύκῳ ἐλθόντι
[11, 501]	τιθεμένη· ἡ δὲ τοιαύτη θέσις	τῶν	φιαλῶν Ἰωνική ἐστι καὶ ἀρχαία.
[11, 479]	οἱ παλαιοί, ὡς καὶ τὸ	τῶν	χειρῶν κοῖλον· ὅθεν καὶ κοτυλήρυτον
[11, 486]	(Δίδωσιν ἀποθεῖναι τῷ Φορμίωνι μετὰ	τῶν	χρημάτων καὶ ἄλλας φιάλας Λυκιουργεῖς
[11, 497]	χειρὶ τοιοῦτον φέρει δημιούργημα πάντων	τῶν	ὡραίων πλῆρες, ἐμφαινόντων τῶν δημιουργῶν
[11, 491]	ἦσαν, (καθ´ ἑκατέραν τὴν σχίσιν	τῶν	ὤτων ἀκουσόμεθα μίαν πελειάδα· ἃς
[11, 500]	ἄλλους διαφοράν· ἔπεστι γὰρ ἐπὶ	τῶν	ὤτων αὐτοῖς ὁ λεγόμενος Ἡράκλειος
[11, 482]	ἢ ἀμφικύπελλα οἷον ἀμφίκυρτα ἀπὸ	τῶν	ὤτων, διὰ τὸ τοιαῦτα εἶναι
[11, 492]	ὅτι τέσσαρες μὲν ἦσαν ἐπὶ	τῶν	ὤτων, δύο δὲ ὑποπυθμένες, τουτέστιν
[11, 491]	ἐντετορευμέναι τῷ ποτηρίῳ, καθ´ ἕκαστον	τῶν	ὤτων δύο ὑποθετέον εἴτε βούλεταί
[11, 491]	ἀλλ´ ἐπείπερ ἔσχισται μὲν ἑκάτερον	τῶν	ὤτων εἰς δύο σχίσεις, τούτων
[11, 491]	καθὸ τέτταρες αἱ πᾶσαι σχίσεις	τῶν	ὤτων, ἑκάτερον δὲ καθὸ συμφυῆ
[11, 488]	ἄλλης ἐπιφανείας ὄντες. (Καὶ περὶ	τῶν	ὤτων οὕτως διορίζονται, ὅτι εἶχεν
[11, 488]	τις ὑπόθοιτο νεμομένας περὶ ἕκαστον	τῶν	ὤτων; πῶς δὲ καὶ λέγει
[11, 492]	δ´ ἐλαίης. ~(Γενήσονται οὖν ἐπὶ	τῶν	ὤτων τέσσαρες πελειάδες. (Ἔπειθ´ ὅταν
[11, 497]	εὗρε μέλος θείων πάτριον ἐξ	ὑδάτων.	(Ἀλλ´ εἰ Κτησιβίου σοφὸν εὕρεμα
[11, 468]	λέβητα, τὸ ἐπιτήδειον εἰς ψυχρῶν	ὑδάτων	ὑποδοχὴν ἢ τὸ πρὸς ψυχροποσίαν
[11, 468]	ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἐπιτηδείως ἔχον πρὸς	ὑδάτων	ψυχρῶν ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν δ´ οἷον
[11, 485]	εἶναι κύλικος. Φερεκράτης Κραπατάλλοις· Τῶν	θεατῶν	δ´ ὅστις ἂν διψῇ, λεπαστὴν
[11, 478]	ἤνεγκ´ ἐνέχυρον τῶν γειτόνων. Καὶ	Πλάτων	ἐν Διὶ κακουμένῳ Τὸν κότυλον
[11, 504]	εἶχε πρὸς αὐτὸν ὁ λαμπρότατος	Πλάτων	ζηλοτυπίαν, ἢ τάχα φιλονίκως εἶχον
[11, 505]	συνήθεις ἔφη Ὡς καλῶς οἶδε	Πλάτων	ἰαμβίζειν. Ἕρμιππος δὲ ἐν τῷ
[11, 505]	τὸν Ἀλεξαμενόν. Διαβάλλει δὲ ὁ	Πλάτων	καὶ Θρασύμαχον τὸν Χαλκηδόνιον σοφιστὴν
[11, 504]	τῷ περὶ Ψυχῆς δὲ ὁ	Πλάτων	καταλεγόμενος ἕκαστον τῶν παρατυχόντων οὐδὲ
[11, 466]	πνεῦμα πιεῖν, ὡς ὁ κωμικὸς	Πλάτων·	Λύσας δὲ ἀργὴν στάμνον εὐώδους
[11, 505]	ὡς ἀσελγής, διηγησαμένου· ὁ καλὸς	Πλάτων	μονονουχὶ εἰπών Οὐκ ἔστ´ ἔτυμος
[11, 505]	περὶ αὐτοῦ ἔφη· Ὡς ἀνέπλαττε	Πλάτων	ὁ πεπλασμένα θαύματα εἰδώς. (Παρμενίδῃ
[11, 506]	τὸν δεσπότην. Οὗτος δ´ ἐστὶ	Πλάτων,	ὃν Σπεύσιππός φησι φίλτατον ὄντα
[11, 506]	ἀπέστειλε τὸν Ὠρείτην πρὸς Περδίκκαν	Πλάτων,	(ὃς ἔπεισεν ἀπομερίσαι τινὰ χώραν
[11, 508]	τί πλέον; ἔοικεν οὖν ὁ	Πλάτων	οὐ τοῖς οὖσιν ἀνθρώποις γράψαι
[11, 507]	περιβλέπουσαν. (Δοκῶ οὖν σε, ὦ	Πλάτων,	πολλὰ κατὰ τῆς ἐμῆς ψεύσεσθαι
[11, 507]	ψεύσεσθαι κεφαλῆς. Ἦν δὲ ὁ	Πλάτων	πρὸς τῇ κακοηθείᾳ καὶ φιλόδοξος,
[11, 508]	δεῖ πράττειν ἕκαστα. Ὁ δὲ	Πλάτων	πῶς; οὐκ ἄτοπον τριῶν Ἀθηναίων
[11, 507]	συνήθων ἀθυμούντων ἔν τινι συνουσίᾳ	Πλάτων	συμπαρὼν λαβὼν τὸ ποτήριον (παρεκάλει
[11, 502]	βαθέα δώδεκα. (ΨΥΓΕΥΣ ἢ ΨΥΚΤΗΡ.	Πλάτων	Συμποσίῳ· (Ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,
[11, 507]	τοῦ οἴνου πρόποσιν. Ἐδόκει γὰρ	Πλάτων	φθονερὸς εἶναι καὶ κατὰ τὸ
[11, 504]	πάντα τὰ πάτρια, ὁ δὲ	Πλάτων	ὥσπερ ἐναντιούμενος ἐν τρίτῳ Νόμων
[11, 490]	ἐδέξατο τὸν νοῦν τῶν Ὁμήρου	ποιημάτων	ἐν τῇ Μνημοσύνῃ ἐπιγραφομένῃ φάσκουσα
[11, 487]	οὕτως· Τάδ´ ἐστὶ κνισμὸς καὶ	φιλημάτων	ψόφος· τῷ καλλικοτταβοῦντι νικητήρια τίθημι
[11, 509]	τινες, ἀνοσίως καὶ ἀδόξως βιοῦντες.	Χρημάτων	γὰρ ἐξ ἀσεβείας καὶ παρὰ
[11, 486]	ἀποθεῖναι τῷ Φορμίωνι μετὰ τῶν	χρημάτων	καὶ ἄλλας φιάλας Λυκιουργεῖς δύο.
[11, 489]	ἄρτον δ´ ἐκάλεσαν ὅτι τῶν	σχημάτων	ὁ κύκλος ἀπήρτισται καὶ ἔστι
[11, 469]	Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ Ἀττικῶν	Ὀνομάτων	ἢ Γλωσσῶν. Στέφανος δ´ ὁ
[11, 472]	ΙΣΘΜΙΟΝ. Πάμφιλος ἐν τοῖς περὶ	Ὀνομάτων	Κυπρίους τὸ ποτήριον οὕτως καλεῖν.
[11, 477]	διαμαρτάνειν ἐν τῇ συγχρήσει τῶν	ὀνομάτων,	λέγων ἐπὶ τοῦ οἰκείου ξένου
[11, 477]	κισσύβιον τὴν ἀκριβῆ θέσιν τῶν	ὀνομάτων	οὐ διαφυλάττει. (Εἰκάσειε δ´ ἄν
[11, 486]	τὸν τοιοῦτον σχηματισμὸν ἀπὸ κυρίων	ὀνομάτων	οὐκ ἄν τις εὕροι γινόμενον,
[11, 503]	τοῦ Τρύφωνος ἐν τῷ περὶ	Ὀνομάτων	Τὸν ψυγέα, φησίν, ἐκάλουν οἱ
[11, 464]	ὀρνιθομανεῖς, τὸ αὐτὸ σημαινόντων τῶν	ὀνομάτων	τούτων. Ὥστε καὶ τὰ λοιπὰ
[11, 467]	καὶ τὸ σὰν κίβδηλον ἀπὸ	στομάτων.	Μνημονεύει δὲ τοῦ γραμματικοῦ ἐκπώματος
[11, 509]	Ἀκαδημίας τις ὑπὸ Πλάτωνα καὶ	Βρυσωνοθρασυμαχειοληψικερμάτων,	πληγεὶς ἀνάγκῃ ληψολιγομίσθῳ τέχνῃ (συνών
[11, 491]	οὐρανοῦ στέγῃ κλαίεσκον, ἔνθα νυκτέρων	φαντασμάτων	ἔχουσι μορφὰς ἄπτεροι Πελειάδες. Ἀπτέρους
[11, 474]	τινος τῶν ἐν τῇ νηὶ	κατασκευασμάτων.	Τοῦ γὰρ ἱστοῦ τὸ μὲν
[11, 484]	δὴ ταῦθ´, ὁρᾷς, ἥκιστά γε,	ἐκπωμάτων	δ´ ὀνόματα. {Β. Πρὸς τῆς
[11, 461]	δὴ καὶ τὰ μεγάλα τῶν	ἐκπωμάτων	ἐπιχώρια γέγονε τοῖς δυνάσταις. Οὐ
[11, 482]	καλουμένους κοτύλους, κάλλιστα καὶ εὐποτώτατα	ἐκπωμάτων.	Ἦσαν δὲ καὶ οὗτοι τῆς
[11, 466]	δ´ ἦν πάλαι τὸ τῶν	ἐκπωμάτων	κτῆμα. Ἀχιλλεὺς οὖν ὡς ἐξαίρετόν
[11, 464]	καὶ παντοδαπῶν κατὰ τὰς τέχνας	ἐκπωμάτων.	Τὴν δὲ μανίαν τοὺς πολλούς
[11, 484]	ἔνδον ἔστ´, ἄνδρες, ποτηρίδια τορεύματα	κἀκτυπωμάτων	πρόσωπα, τραγέλαφοι, λαβρώνια. Ἐν δὲ
[11, 464]	τῆς Κόπτου καταγόμενα· μετὰ γὰρ	ἀρωμάτων	συμφυραθείσης τῆς γῆς ὀπτᾶται. (Καὶ
[11, 496]	ὁ Καλχηδόνιος ἐν τετάρτῳ Προυσίου	Συμπτωμάτων.	(ΡΕΟΝΤΑ. Οὕτως ποτήριά τινα ἐκαλεῖτο.
[11, 460]	παυομένῳ δόρποιο) ἐκάθισεν ἐπὶ τῶν	γονάτων	καὶ οὐχὶ παρὰ τοῖς γόνασιν
[11, 476]	ἔτι καὶ νῦν ἡ τῶν	κεράτων	κατασκευή. Καλοῦσι γοῦν ἔνιοι ταῦτα
[11, 476]	ὤθεον, αὐτόματοι δ´ ἐξ ἀργυρέων	κεράτων	πίνοντες ἐπλάζοντο. Καὶ Ξενοφῶν δ´
[11, 487]	Τοῦτ´ ἐστὶ πλάστιγξ οὗτος ὁ	κρατῶν	γίνεται. {Β. Πῶς δ´ εἴσεταί
[11, 484]	τῇ δεξιᾷ κώθωνα μόνωτον ῥαβδωτὸν	κρατῶν.	(ΛΑΒΡΩΝΙΑ ἐκπώματος Περσικοῦ εἶδος ἀπὸ
[11, 474]	ἁλμυρὸν βάθος (Θεόφιλος ἡμῖν, ὦ	Στράτων.	Ὡς ἐς καλὸν τὸν υἱὸν
[11, 508]	οὐκ ἄτοπον τριῶν Ἀθηναίων γενομένων	νομοθετῶν	τῶν γε δὴ γνωριζομένων, Δράκοντος
[11, 508]	ὥσπερ καὶ οἱ πολλοὶ τῶν	μαθητῶν	αὐτοῦ τυραννικοί τινες καὶ διάβολοι
[11, 489]	λέγεται τὴν Νεστορίδα κατασκευάσαι τῶν	μαθητῶν	αὐτῷ συνενεγκάντων τἀργύριον· (ὅπερ Προμαθίδας
[11, 476]	ἔνιοι ταῦτα ῥυτά. Καὶ τῶν	ποιητῶν	δὲ πολλοὶ παράγουσι πίνοντας τοὺς
[11, 476]	τε ταῦρον καλεῖσθαι ὑπὸ πολλῶν	ποιητῶν.	Ἐν δὲ Κυζίκῳ καὶ ταυρόμορφος
[11, 506]	πρὸς τῷ καταδρομὴν ἔχειν πολλῶν	ποιητῶν	καὶ σοφῶν ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει
[11, 505]	(Ἀριστοτέλης δ´ ἐν τῷ περὶ	Ποιητῶν	οὕτως γράφει· Οὐκοῦν οὐδὲ ἐμμέτρους
[11, 490]	Πελειάδες, παρὰ πολλοῖς ἐστι τῶν	ποιητῶν.	Πρώτη δὲ Μοιρὼ ἡ Βυζαντία
[11, 482]	ἐν τῇ μέσῃ κωμῳδίᾳ κωμῳδουμένων	Ποιητῶν.	Τὸ γὰρ ἐπάγεσθαι κατὰ τὰς
[11, 500]	καθαρὸν ἐλατῆρα σὺ καθαρῶν τ´	ἀλήτων	κἀλφίτων ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ. Ὅμηρος μὲν
[11, 466]	Βαβυλώνια ογʹ μναῖ νβʹ Ποτηρίων	λιθοκολλήτων	σταθμὸς τάλαντα Βαβυλώνια νϚ μναῖ
[11, 509]	ἐροῦμεν περὶ τῶν ἐπὶ τρυφῇ	διαβοήτων	γενομένων.
[11, 509]	οὐ μόνον τοὺς ἀρίστους τῶν	πολιτῶν	ἐξήλασεν, ἀλλὰ καὶ τοῖς τούτων
[11, 464]	μίμων, ἔτι δὲ τῶν ἄλλων	τεχνιτῶν	ὑποπίνωμεν. (Λέγει δὲ περὶ τούτων
[11, 506]	αὐτοῦ τοῦ Κίμωνος. Καὶ ὁ	Κρίτων	δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους περιέχει καταδρομήν,
[11, 480]	ἐπίχρυσοι. ~(Ναὸς Βυζαντίων, ἐν ᾧ	Τρίτων	κυπαρίσσινος ἔχων κρατάνιον ἀργυροῦν, σειρὴν
[11, 496]	καὶ μέλι καὶ τυρὸν καὶ	ἀλφίτων	καὶ ἐλαίου βραχύ. ΠΕΤΑΧΝΟΝ ποτήριον
[11, 478]	σίτου. Ἀριστοφάνης Προάγωνι· Ὃ δ´	ἀλφίτων	πριάμενος τρεῖς χοίνικας κοτύλης δεούσας
[11, 500]	ἐλατῆρα σὺ καθαρῶν τ´ ἀλήτων	κἀλφίτων	ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ. Ὅμηρος μὲν ὅταν
[11, 492]	εἶναι, (ὑπὸ τῆς ὀξύτητος τῶν	πλαγκτῶν	πετρῶν καὶ τῆς λειότητος ἀφαιρεῖσθαι
[11, 462]	Οὔτι μάχας διέπειν Τιτήνων οὐδὲ	Γιγάντων	οὐδέ τι Κενταύρων, πλάσματα τῶν
[11, 489]	Νεστορίδα κατασκευάσαι τῶν μαθητῶν αὐτῷ	συνενεγκάντων	τἀργύριον· (ὅπερ Προμαθίδας ὁ Ἡρακλεώτης
[11, 509]	πόδα τιθεὶς ὑπὸ ξυρὸν κνήμης	ἱμάντων	ἰσομέτροις ἑλίγμασιν, ὄγκῳ τε χλανίδος
[11, 463]	ἡμῖν δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες	κιρνάντων	προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις· ὁ δὲ
[11, 496]	Ἡμῖν δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες	κιρνάντων	προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις. Φιλητᾶς δ´
[11, 488]	ὦτα. Τοῦτο δὲ οὐκ ἐπὶ	πάντων,	ἀλλ´ ἐπ´ ἐνίων ποτηρίων τὸ
[11, 499]	πλὴν ὅ γε πέμψας αἰνεῖσθαι	πάντων	ἄξιος Ἱπποκράτης. Οὐδετέρως δὲ Δίφιλος
[11, 486]	σὺ σάου πάντως, ὡς καὶ	πάντων	ἀπ´ ἐκείνης σοὶ τοῖχοι γλυκερῶν
[11, 506]	δὲ ἐπαινῶν ἐπαινεῖ καὶ τοὺς	πάντων	Ἑλλήνων ἐχθροὺς Πέρσας. (Καὶ τὸν
[11, 503]	εἰπὼν ὁ Πλούταρχος καὶ ὑπὸ	πάντων	κροταλισθεὶς ᾔτησε φιάλην, ἀφ´ ἧς
[11, 465]	καὶ ἠλέκτροιο φαεινοῦ, τῶν προτέρων	πάντων	πλείονα πασάμενος. Τοῦτο δ´ ἱστορεῖ
[11, 505]	ἢ ἀκοῦσαι λόγους. Τὸ δὲ	πάντων	σχετλιώτατον καὶ τὸ εἰπεῖν οὐδεμιᾶς
[11, 497]	εὐωνύμῳ χειρὶ τοιοῦτον φέρει δημιούργημα	πάντων	τῶν ὡραίων πλῆρες, ἐμφαινόντων τῶν
[11, 462]	δὴ ζάπεδον καθαρὸν καὶ χεῖρες	ἁπάντων	(καὶ κύλικες· πλεκτοὺς δ´ ἀμφιτιθεῖ
[11, 459]	ἐκπώματα ὁ Οὐλπιανός, ἔτι καθημένων	ἁπάντων,	πρὶν καί τι διαλεχθῆναι ἔφη·
[11, 467]	τῷ περὶ Μεταλήψεως ἀπὸ τῶν	κατασκευασάντων	(φησὶν ὀνομασθῆναι τήν τε Θηρίκλειον
[11, 479]	ἐπιχωρίων δείπνων γράφει καὶ ταῦτα·	Καθαγισάντων	ταῦτα ἐν κεραμέᾳ κοτταβίδι πιεῖν
[11, 464]	τῶν τοιούτων ἑτέρων εἰς ὕδωρ	ἐμβληθέντων	ἕψονται καὶ παραχεόντων εἰς τὸν
[11, 464]	ἀνήθου, κρόκου, βαλσάμου, ἀμώμου, κινναμώμου	συνεψηθέντων·	ἀφ´ ὧν τὸ γινόμενον τῷ
[11, 461]	Πλούταρχος. Ὥρα οὖν κατακλίνεσθαι. (Καὶ	κατακλιθέντων	Ἀλλὰ μήν» ὁ Πλούταρχος ἔφη,
[11, 459]	κατακλάσας ἀντὶ τραπέζης παρέθηκε τῶν	τυθέντων.	~Καὶ τῷ Αὐτολύκῳ ἐλθόντι (Ἰθάκης
[11, 459]	τὸν κωμῳδιοποιὸν Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες.	Συναχθέντων	γὰρ ἡμῶν καθ´ ὥραν μετὰ
[11, 502]	Ἱππίσκῳ ψυκτηρίδιον καλεῖ διὰ τούτων·	Ἀπήντων	τῷ ξένῳ εἰς τὴν κατάλυσιν
[11, 497]	τῶν ῥυτῶν τὰ μέγιστα τῶν	ὄντων	τρία πίνειν δεήσει τήμερον πρὸς
[11, 479]	Σικελίαν, ὥς φησιν Δικαίαρχος, πρῶτον	εἰσαγαγόντων.	Τοσαύτη δὲ ἐγένετο σπουδὴ περὶ
[11, 469]	τοῖς πένησι τοῦ καλλωπισμοῦ τούτου	μεταδιδόντων.	(Μνημονεύει δ´ αὐτῶν καὶ Ἐπιγένης
[11, 464]	εἰς ὕδωρ ἐμβληθέντων ἕψονται καὶ	παραχεόντων	εἰς τὸν οἶνον ἧττον μεθύσκουσιν.
[11, 497]	διατετρημένα δ´ εἶναι, ἐξ ὧν	κρουνιζόντων	λεπτῶς κάτωθεν πίνουσιν, ὠνομάσθαι τε
[11, 485]	μέθας καὶ τὰς ἀσωτίας πολλὰ	ἀναλισκόντων,	οὓς λαφύκτας καλοῦμεν. Κύλικες δ´
[11, 494]	ἀναγραφαί εἰσι τῶν τὰς συντάξεις	λαμβανόντων,	λαβὼν ταύτας εἰς χεῖρας (ὁ
[11, 464]	τοὺς φιλόρνιθας ὀρνιθομανεῖς, τὸ αὐτὸ	σημαινόντων	τῶν ὀνομάτων τούτων. Ὥστε καὶ
[11, 497]	δημιούργημα πάντων τῶν ὡραίων πλῆρες,	ἐμφαινόντων	τῶν δημιουργῶν ὡς καὶ τοῦ
[11, 468]	ἢ ἐπεὶ περιείληπται τοῖς τῶν	πινόντων	δακτύλοις. Τινὲς δὲ ἀπύρωτον φιάλην
[11, 485]	ἦν μέστ´ ἀνδρῶν καὶ μειρακίων	πινόντων·	ὁμοῦ δ´ ἄλλων γρᾴδι´ ἦν
[11, 469]	ἦν ὁ Ἡρακλῆς τῶν πλεῖστον	πινόντων	προείπομεν. (Ὅτι δὲ καὶ ὁ
[11, 507]	στοχαζόμενος ἐνύπνιον ἔφησεν ἑωρακέναι πλειόνων	παρόντων.	Δοκεῖν γὰρ ἔφη τὸν Πλάτωνα
[11, 493]	καὶ Αἴαντος, ἔτι δ´ Ἀχιλλέως	παρόντων	εἰσάγεσθαι τὸν Νέστορα γενναιότερον, τῇ
[11, 468]	δὲ κρητῆρα πανάργυρον ἠδὲ δέπαστρα	οἰσόντων	χρύσεια, τά τ´ ἐν μεγάροισιν
[11, 476]	παρ´ αὐτοῖς γινομένων μεγάλα κέρατα	φυόντων,	ὡς χωρεῖν τρεῖς καὶ τέτταρας
[11, 481]	κυμβία καὶ ὀρθῶν, πυθμένα μὴ	ἐχόντων	μηδὲ ὦτα. Πτολεμαῖος δὲ ὁ
[11, 504]	ὁ Πλάτων καταλεγόμενος ἕκαστον τῶν	παρατυχόντων	οὐδὲ κατὰ μικρὸν τοῦ Ξενοφῶντος
[11, 507]	τελευτὴν ἐπὶ πλεῖον τῶν συνήθων	ἀθυμούντων	ἔν τινι συνουσίᾳ Πλάτων συμπαρὼν
[11, 479]	τῶν ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν μέγα	φρονούντων.	(ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ νῦν καλούμενον
[11, 479]	χεῖρας δέχονται τὰ γόνατα τῶν	νενικηκότων	οἱ νενικημένοι καὶ βαστάζουσιν αὐτούς.
[11, 471]	Πολύξενός τις τῶν ἐκ Ταυρομενίου	μεθεστηκότων	ταχθεὶς ἐπὶ τὴν πρεσβείαν ἕτερά
[11, 507]	συγχωρήσῃ τις μεθίστασθαι τὰς τῶν	τετελευτηκότων	ψυχὰς εἰς ἄλλας φύσεις ἢ
[11, 509]	τούτων δούλοις τὰ χρήματα τῶν	δεσποτῶν	χαρισάμενος καὶ τὰς ἐκείνων γυναῖκας
[11, 483]	τὰ τῆς μάζης καὶ τῶν	ἄρτων	ἐπὶ τῆς τραπέζης καταλείμματα. ΚΥΜΒΗ.
[11, 478]	Νικόμαχος δ´ ἐν πρώτῳ περὶ	Ἑορτῶν	Αἰγυπτίων φησί· Τὸ δὲ κόνδυ
[11, 476]	πῶμ´ ἐν χρυσέαις προτομαῖς ταύρων	κεραστῶν,	ἔβρεχον δὲ κατὰ μικρόν. Ἀθηναῖοι
[11, 466]	ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ ιϚ	Νόστων.	Περὶ Γρᾶ διηγούμενος τοῦ τὴν
[11, 478]	Κυλίκων Κονωνείων ζεῦγος καὶ θηρικλείων	χρυσοκλύστων	ζεῦγος. (ΚΟΤΥΛΟΣ. Τὰ μόνωτα ποτήρια
[11, 495]	Πάμφιλος. (ΠΕΛΙΚΑΙ. Καλλίστρατος ἐν Ὑπομνήμασι	Θρᾳττῶν	Κρατίνου ἀποδίδωσι κύλικα. Κράτης δ´
[11, 460]	Φερεκράτης ἐν Τυραννίδι· Ἣ δὲ	κρείττων	ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.
[11, 481]	ἀλλ´ ἢ μίαν. Ἣ δὲ	κρείττων	ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.
[11, 496]	ποτήριά τινα ἐκαλεῖτο. Μνημονεύει δ´	αὐτῶν	Ἀστυδάμας ἐν Ἑρμῇ λέγων οὕτως·
[11, 479]	σκοπόν, ἀλλὰ καὶ καλῶς ἕκαστα	αὐτῶν.	Ἔδει γὰρ εἰς τὸν ἀριστερὸν
[11, 478]	καλοῦσι κοτύλην. Θουκυδίδης· Ἐδίδοσαν μὲν	αὐτῶν	ἑκάστῳ ἐπὶ ὀκτὼ μῆνας κοτύλην
[11, 500]	ἐπειδὰν μέλλωσι προσφέρεσθαι, ἀποκλάσαντες ἀπ´	αὐτῶν	ἐν τοῖς ξυλίνοις ποτηρίοις, οὓς
[11, 476]	ἀργυρᾶ ποιοῦντες κέρατα ἔπινον ἐξ	αὐτῶν.	Ἔστι γοῦν τοῦτο εὑρεῖν ἐν
[11, 496]	Ῥοδιακῶν ἢ τῶν ῥυτῶν. Μνημονεύει	αὐτῶν	καὶ Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ καὶ
[11, 469]	καλλωπισμοῦ τούτου μεταδιδόντων. (Μνημονεύει δ´	αὐτῶν	καὶ Ἐπιγένης ἐν Ἡρωίνῃ διὰ
[11, 496]	τε ἐπιλέγοντες ῥῆσιν μυστικήν. Μνημονεύει	αὐτῶν	καὶ ὁ τὸν Πειρίθουν γράψας,
[11, 461]	τῶν Ἡρακλεῖ συστρατευσαμένων. Μνημονεύει δ´	αὐτῶν	καὶ Σκυθῖνος ὁ Τήιος ἐν
[11, 501]	φησίν, λέγονται, ὅτι οἱ ὀμφαλοὶ	αὐτῶν	καὶ τῶν βαλανείων οἱ θόλοι
[11, 471]	σπένδοντα ταῖς κύλιξι ταύταις κατ´	αὐτῶν.	(Μνημονεύει τοῦ ἐκπώματος καὶ Ἀντιφάνης
[11, 491]	ἐπὶ τέλει γίνεται τῆς ἀποστάσεως	αὐτῶν.	Ὅταν οὖν εἴπῃ· Δοιαὶ δὲ
[11, 492]	ἓξ ὁρωμένων ὅμως ὁ ἀριθμὸς	αὐτῶν	οὐκ ἀπόλλυται, λέγονται δὲ καὶ
[11, 489]	καθὼς καὶ Ἄρατός φησιν ἐπ´	αὐτῶν·	(Οὐρανῷ αἰὲν ἄρηρεν ἀγάλματα νυκτὸς
[11, 490]	Ὠρίωνα φεύγειν, διωκομένης τῆς μητρὸς	αὐτῶν	Πληιόνης ὑπὸ τοῦ Ὠρίωνος. (Ἡ
[11, 492]	χάριν τοῦ σῴζειν τὸν ἀριθμὸν	αὐτῶν,	ποιητικῶς αἰνιττόμενος ὅτι τῶν Πλειάδων
[11, 476]	τέτταρας χόας, ἐκπώματα (ποιεῖν ἐξ	αὐτῶν,	τὰ χείλη περιαργυροῦντας καὶ χρυσοῦντας·
[11, 504]	τεκμαιρομένοις ἡμῖν, ἀλλὰ κἀκ τῶν	αὐτῶν	ὑποθέσεων. Συμπόσια μὲν γὰρ γεγράφασιν
[11, 493]	Νέστωρ φαίνεται τῶν μὲν λοιπῶν	πρεσβυτῶν	μόνος τὸ δέπας ἀμογητὶ ἀείρων.
[11, 472]	Ῥοδιακῶν. Ἥδιστα γὰρ ἐκ τῶν	τοιούτων,	Αἰσχρέα, ποτηρίων εἴωθα πίνειν. Πολέμων
[11, 464]	γὰρ καὶ σχοίνου καὶ τῶν	τοιούτων	ἑτέρων εἰς ὕδωρ ἐμβληθέντων ἕψονται
[11, 480]	κύλικες παραγώγως κυλιχνίδας εἴρηκε διὰ	τούτων·	Ἀλλ´ ὡς τάχιστα μέλανα δεῦρ´
[11, 502]	ἐν Ἱππίσκῳ ψυκτηρίδιον καλεῖ διὰ	τούτων·	Ἀπήντων τῷ ξένῳ εἰς τὴν
[11, 476]	ποτηρίων τοῖς κέρασι χρωμένους διὰ	τούτων·	Ἀργυρηλάτοις κέρασι χρυσᾶ στόμια προσβεβλημένοις.
[11, 462]	ἄτμητον καὶ ἄλλα ἄττα μετὰ	τούτων	ἀρώματα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙΙ. (Ὁρῶν οὖν
[11, 478]	δὲ τοῦτο βαστάσας οἷον λικνοφορήσας	τούτων	γεύεται. (ΚΟΤΥΛΗ. Ἀριστοφάνης Κωκάλῳ· Ἄλλαι
[11, 476]	δὲ βαστάσας αὐτὸ οἷον λικνοφορήσας	τούτων	γεύεται, ὡς ἱστορεῖ Ἀμμώνιος ἐν
[11, 494]	παρίστησιν Ἀντιφάνης ἐν Μύστιδι διὰ	τούτων·	γραῦς ἐστι φίλοινος ἐπαινοῦσα κύλικα
[11, 491]	τῶν ὤτων εἰς δύο σχίσεις,	τούτων	δ´ αὖ συνάφεια κατὰ τὴν
[11, 509]	πολιτῶν ἐξήλασεν, ἀλλὰ καὶ τοῖς	τούτων	δούλοις τὰ χρήματα τῶν δεσποτῶν
[11, 508]	τῶν ἐνδεχομένων ἀντεχομένοις. (Χωρὶς τοίνυν	τούτων	εἴ τις διεξίοι τοὺς Τιμαίους
[11, 481]	εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Τυραννίδι διὰ	τούτων·	Εἶτ´ ἐκεραμεύσαντο τοῖς μὲν ἀνδράσιν
[11, 466]	κατάχρυσοι τρεῖς. Κόνδυα ἀργυρᾶ ροϚ	τούτων	ἐπίχρυσα λγʹ Τισιγίτης ἀργυροῦς εἷς.
[11, 508]	συντεθέντες ὑπ´ αὐτοῦ Νόμοι (καὶ	τούτων	ἔτι πρότερον ἡ Πολιτεία τί
[11, 509]	ἄνδρες τῆς Ἀθηναίων χθονός. Μέχρι	τούτων	ἡμῖν πεπεραιώσθω καὶ ἥδε ἡ
[11, 466]	πρὸς Ἔρωτα πυκταλίζω. Πρὸ δὲ	τούτων	Ἡσίοδος· Κρήνης τ´ ἀενάου καὶ
[11, 464]	ἐγίνετο, ἅμα ἀκροώμενοι τῶν γελωτοποιῶν	τούτων	καὶ μίμων, ἔτι δὲ τῶν
[11, 464]	εἰς τὸ πλῆθος τῶν καλῶν	τούτων	καὶ παντοδαπῶν κατὰ τὰς τέχνας
[11, 474]	{Β. Ἀμέλει κυκνοκάνθαρος· (ἐξ ἀμφοτέρων	τούτων	κεκεραμευμένος) Μένανδρος δὲ Ναυκλήρῳ· Ἥκει
[11, 495]	καὶ ὀνύχινοι σκύφοι καὶ συνδέσεις	τούτων	μέχρι δικοτύλων· καὶ Παναθηναικὰ μέγιστα,
[11, 503]	σπείσας ταῖς Μούσαις καὶ τῇ	τούτων	Μνημοσύνῃ μητρὶ προὔπιε πᾶσι φιλοτησίαν.
[11, 463]	ἐν τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ διὰ	τούτων·	Ὁ μὲν Χῖος (καὶ Θάσιος
[11, 464]	τεχνιτῶν ὑποπίνωμεν. (Λέγει δὲ περὶ	τούτων	ὁ Φιλόχορος οὑτωσί· Ἀθηναῖοι τοῖς
[11, 493]	τάσσεσθαι πέφυκεν, ὡς καὶ ἐπὶ	τούτων·	Οἴσετε δ´ ἄρν´ ἕτερον λευκόν,
[11, 505]	τοὺς παρόντας εἶπεν ὅτι οὐδὲν	τούτων	οὔτ´ εἶπεν οὔτ´ ἤκουσε (παρὰ
[11, 503]	λάμβανε. Ἔπειτα μηδὲν τῶν ἀπηρχαιωμένων	τούτων	περάνῃς, τὸν Τελαμῶνα μηδὲ τὸν
[11, 483]	Πολιτείᾳ γράφει οὕτως· Χωρὶς δὲ	τούτων	τὰ σμικρότατα ἐς τὴν δίαιταν,
[11, 473]	ὁρῶ τὸν Ἑρμαίσκον τῶν ἁδρῶν	τούτων	τινὰ κάνθαρον καταστρέφοντα, πλησίον δὲ
[11, 493]	Νέστορα γενναιότερον, τῇ ἡλικίᾳ προβεβηκότα.	Τούτων	τοίνυν οὕτως κατηγορουμένων τῇ ἀναστροφῇ
[11, 469]	καὶ Ἐπιγένης ἐν Ἡρωίνῃ διὰ	τούτων·	Ψυκτῆρα, κύαθον, κυμβία, ῥυτὰ τέτταρα,
[11, 464]	τὸ αὐτὸ σημαινόντων τῶν ὀνομάτων	τούτων.	Ὥστε καὶ τὰ λοιπὰ μὴ
[11, 497]	ἢ τῶν Ῥοδιακῶν ἢ τῶν	ῥυτῶν.	Ἐπίνικος δ´ ἐν Ὑποβαλλομέναις· Καὶ
[11, 496]	ἢ τῶν Ῥοδιακῶν ἢ τῶν	ῥυτῶν.	Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Διώξιππος ἐν
[11, 497]	δ´ ἐν Ὑποβαλλομέναις· Καὶ τῶν	ῥυτῶν	τὰ μέγιστα τῶν ὄντων τρία
[11, 470]	παρίστησιν (Θεόφραστος ἐν τῇ περὶ	Φυτῶν	Ἱστορίᾳ. Διηγούμενος γὰρ περὶ τῆς
[11, 491]	(καθ´ ἑκατέραν τὴν σχίσιν τῶν	ὤτων	ἀκουσόμεθα μίαν πελειάδα· ἃς δοιὰς
[11, 500]	διαφοράν· ἔπεστι γὰρ ἐπὶ τῶν	ὤτων	αὐτοῖς ὁ λεγόμενος Ἡράκλειος δεσμός.
[11, 482]	ἀμφικύπελλα οἷον ἀμφίκυρτα ἀπὸ τῶν	ὤτων,	διὰ τὸ τοιαῦτα εἶναι τῇ
[11, 492]	τέσσαρες μὲν ἦσαν ἐπὶ τῶν	ὤτων,	δύο δὲ ὑποπυθμένες, τουτέστιν ὑπὸ
[11, 491]	τῷ ποτηρίῳ, καθ´ ἕκαστον τῶν	ὤτων	δύο ὑποθετέον εἴτε βούλεταί τις
[11, 491]	ἐπείπερ ἔσχισται μὲν ἑκάτερον τῶν	ὤτων	εἰς δύο σχίσεις, τούτων δ´
[11, 491]	τέτταρες αἱ πᾶσαι σχίσεις τῶν	ὤτων,	ἑκάτερον δὲ καθὸ συμφυῆ πάλιν
[11, 488]	ἐπιφανείας ὄντες. (Καὶ περὶ τῶν	ὤτων	οὕτως διορίζονται, ὅτι εἶχεν μὲν
[11, 488]	ὑπόθοιτο νεμομένας περὶ ἕκαστον τῶν	ὤτων;	πῶς δὲ καὶ λέγει δύο
[11, 488]	ἄγαν ὑπέδειξε τὴν τῶν τεσσάρων	ὤτων	σχέσιν ἔχουσαν ὧδε. Ἐκ μιᾶς
[11, 492]	ἐλαίης. ~(Γενήσονται οὖν ἐπὶ τῶν	ὤτων	τέσσαρες πελειάδες. (Ἔπειθ´ ὅταν ἐπενέγκῃ
[11, 500]	Καλεῖται δ´ ὁ σκύφος ὑπὸ	Ἠπειρωτῶν,	ὥς φησι Σέλευκος, λυρτός, ὑπὸ
[11, 462]	ἐν Ἐθνῶν Ὀνομασίαις λέγοντα (ὅτι	Λιβύων	τῶν Νομάδων τινὲς οὐδὲν ἄλλο
[11, 474]	τὸν κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα	κεραμεύων	ἂν οἴκοι σωφρόνως Χαιρέστρατος ἑκατὸν
[11, 497]	ὑπὸ Κτησιβίου τοῦ μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ	μνημονεύων	φησί· Ζωροπόται, καὶ τοῦτο φιλοζεφύρου
[11, 461]	γᾶν αὐλακισμέναν ἀρῶν, ἀλλ´ ἄσκαφον	ματεύων,	κυλικηγορήσων ἔρχομαι, οὐ τῶν Κυλικράνων
[11, 459]	δειπνοῦσιν, ὁ δὲ Πολύιδος ἱερὰ	θύων	ἐν ὁδῷ παραπορευόμενον τὸν Πετεὼ
[11, 477]	τῶν κιβωρίων ὡς ἐξοινῶν (καὶ	μεθύων)	ἐνεούρησε. Δίδυμος δέ φησι ποτηρίου
[11, 473]	Μισῶ ζῆν ἐς κενόν, οὐ	μεθύων.	Καὶ ἐν ἄλλῳ· Ἐξ ἠοῦς
[11, 472]	εἶπε Μένανδρος ἐν Θεοφορουμένῃ· Μέσως	μεθύων	τὴν θηρίκλειον ἔσπασε. Καὶ ἐν
[11, 506]	εἶναι λέγεται, ὡς καὶ ἡ	Ἀλκυὼν	Λέοντος τοῦ Ἀκαδημαικοῦ, ὥς φησι
[11, 502]	τις προὔπινεν ἄν, τοὺς ἀθλίους	ἀπολλύων.	Ἐπιγένης δ´ ἐν Ἡρωίνῃ καταλέγων
[11, 508]	ὡρισμένος καθ´ ὁμολογίαν κοινὴν πόλεως,	μηνύων	πῶς δεῖ πράττειν ἕκαστα. Ὁ
[11, 498]	ἐν τῇ Ἡρωολογίᾳ λέγων ὧδε·	(Ἀμφιτρύων	δὲ τὴν λείην δασάμενος τοῖς
[11, 473]	Ἀντικλείδης (φησὶν ἐν τῷ Ἐξηγητικῷ	γράφων	οὕτως· Διὸς κτησίου σημεῖα ἱδρύεσθαι
[11, 495]	οὕτω (καλουμένων τινῶν ποτηρίων μέμνηται	γράφων	οὕτως· Ἦσαν δὲ καὶ ὀνύχινοι
[11, 482]	κυαθῶδες ἀγγεῖον τὸ κυμβίον παραδίδωσι	γράφων	οὕτως· Θαυμάζουσι δὲ οἱ αὐτοὶ
[11, 477]	(τὸ Ὁμηρικὸν κισσύβιον κυμβίον ἔφη	γράφων	οὕτως· Καὶ αὐτὸν Ὀδυσσεὺς ὁρῶν
[11, 471]	Ἱστοριῶν θηρικλείαν καλεῖ τὴν κύλικα	γράφων	οὕτως· Πολύξενός τις τῶν ἐκ
[11, 496]	Παιδείας προχοίδας τινὰς λέγει (κύλικας)	γράφων	ὧδε (ὁ δὲ λόγος ἐστὶν
[11, 483]	δ´ ἐν τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας	ἀναγράφων	τὴν τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ
[11, 474]	ἐν τοῖς πρὸς Ἀντίγονον περὶ	Ζωγράφων	φησίν· Ἀθήνησιν ἐν τῷ τοῦ
[11, 506]	ἔπεισεν ἀπομερίσαι τινὰ χώραν Φιλίππῳ.	Διατρέφων	δ´ ἐνταῦθα δύναμιν, ὡς ἀπέθανε
[11, 506]	χλευάζεται, ἀλλὰ καὶ ὁ Ῥαμνούσιος	Ἀντιφῶν	καὶ ὁ μουσικὸς Λάμπρος. ~(Ἐπιλίποι
[11, 466]	ἀποπλασάμενον ἴδιον ποιῆσαι πλάσμα. (ΒΙΚΟΣ.	Ξενοφῶν	Ἀναβάσεως πρώτῳ· Κῦρος ἔπεμπε βίκους
[11, 465]	περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων.	(Ξενοφῶν	δ´ ἐν ὀγδόῳ Παιδείας περὶ
[11, 496]	αὐτοῦ καὶ Ἀλέξανδρος ἐν τιγονι.	Ξενοφῶν	δ´ ἐν ὀγδόῳ Παιδείας προχοίδας
[11, 476]	ἀργυρέων κεράτων πίνοντες ἐπλάζοντο. Καὶ	Ξενοφῶν	δ´ ἐν τῇ ζʹ τῆς
[11, 483]	(ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν ποτήριον, οὗ μνημονεύει	Ξενοφῶν	ἐν αʹ Κύρου Παιδείας. Κριτίας
[11, 476]	συμπόσιον γράφει οὕτως· (Ἐπεὶ δὲ	Ξενοφῶν	σὺν τοῖς μετ´ αὐτοῦ εἰσῆλθε
[11, 505]	γυναιξὶ τρέφειν Πάλιν ὁ μὲν	Ξενοφῶν	συναναβὰς Κύρῳ εἰς Πέρσας μετὰ
[11, 492]	ὅτι τὸ δέπας ἀμφοτέρων τῶν	τροφῶν	ἐστιν δεκτικόν. Κυκεὼν γὰρ ἐν
[11, 492]	ποτηρίῳ ἐντετυπῶσθαι τὰς Πλειάδας, ξηρῶν	τροφῶν	οὔσας σημαντικάς, λεκτέον ὅτι τὸ
[11, 506]	καταδρομὴν ἔχειν πολλῶν ποιητῶν καὶ	σοφῶν	ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ τὸν
[11, 466]	κριθέντι ἀρίστῳ τῶν καλουμένων ζʹ	σοφῶν	ἀπέλιπε. Τὸ δὲ Νέστορος ποτήριον
[11, 472]	καὶ τορευτὰ πολυτελῆ ποτήρια ἕτερα.	Ἀριστοφῶν	δ´ ἐν Φιλωνίδῃ· Τοιγαροῦν ἐμοὶ
[11, 500]	δεσμός. Μνημονεύει δὲ τῶν Βοιωτίων	σκύφων	Βακχυλίδης ἐν τούτοις ποιούμενος τὸν
[11, 466]	ἔκπωμα ὅμοιον τοῖς μακροτέροις τῶν	σκύφων.	(ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΝ ΕΚΠΩΜΑ τὸ γράμματα ἔχον
[11, 503]	Οὕτως ἐκαλεῖτο τὸ ποτήριον, φησὶ	Τρύφων	ἐν τοῖς Ὀνοματικοῖς, τὸ ἐπὶ
[11, 500]	τῷ τρόπῳ Λακωνικὸν οὐδ´ ἁπλοῦν	ἔχων,	ἀλλὰ πολὺ τὸ πανοῦργον καὶ
[11, 462]	οὐχ ὕβρις πίνειν ὁπόσον κεν	ἔχων	ἀφίκοιο οἴκαδ´ ἄνευ προπόλου, μὴ
[11, 507]	τοῖς Σωκράτους μαθηταῖς ἐπεφύκει μητρυιᾶς	ἔχων	διάθεσιν. Διόπερ Σωκράτης οὐκ ἀηδῶς
[11, 498]	ἐπεμαίετο. Τῷ δ´ ἐπόπισθεν σκύπφον	ἔχων	ἑτέρῃ, ἑτέρῃ δὲ σκῆπτρον ἀείρας
[11, 463]	οὐδεὶς ἂν εὐλόγως φθονήσαι νοῦν	ἔχων,	κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος Ταραντίνους, Οἳ
[11, 480]	Βυζαντίων, ἐν ᾧ Τρίτων κυπαρίσσινος	ἔχων	κρατάνιον ἀργυροῦν, σειρὴν ἀργυρᾶ, καρχήσια
[11, 477]	κισσύβια φωνέεται. Κισσύβιον μετὰ χερσὶν	ἔχων	μέλανος οἴνοιο. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ
[11, 478]	αὐτοῖσιν ἑστὼς τὴν καλὴν σκευὴν	ἔχων	οἶνον ἐξέσπενδε κοτύλῳ. Πάμφιλος δὲ
[11, 498]	τοῖς συμμάχοις καὶ τὸν σκύπφον	ἔχων	ὃν εἵλετο αὑτῷ. Καὶ πάλιν·
[11, 498]	εἴρηκε καὶ Ἀνακρέων· Ἐγὼ δ´	ἔχων	σκύπφον Ἐρξίωνι τῷ λευκολόφῳ μεστὸν
[11, 509]	λέγειν, εὖ μὲν μαχαίρᾳ ξύστ´	ἔχων	τριχώματα, εὖ δ´ ὑποκαθιεὶς ἄτομα
[11, 483]	πόμα· εἶτα ἄμβωνας ὁ κώθων	ἔχων	ὑπολείπει τὸ οὐ καθαρὸν ἐν
[11, 467]	ὡς ὅμοιον οὑμὸς υἱὸς ᾤχετο	ἔχων	φιάλιον τῷδε. {Β. Πολλὰ γίνεται
[11, 463]	ἀργυρέοις· ὁ δὲ χρυσὸς οἶνον	ἔχων	χειρῶν νιζέτω εἰς ἔδαφος. Σπένδοντες
[11, 481]	ὄχου καὶ κυμβία καὶ κάδους	ἔχων,	ὧν ἐπελαμβάνοντο οἱ πεντηκοστολόγοι. (Καὶ
[11, 461]	ἔρχομαι, οὐ τῶν Κυλικράνων εἷς	ὑπάρχων,	οὓς χλευάζων Ἕρμιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς
[11, 509]	χρηστὸς παρὰ τοῖς Κυζικηνοῖς, μικρὸν	ἐπισχὼν	χρόνον ἐπέθετο τῇ πολιτείᾳ δι´