Livre, pages
[11, 494]	ἐπίνομεν· τούτῳ δέ, τέκνον, πολλὰ	κἀγάθ´	οἱ θεοὶ τῷ δημιουργῷ δοῖεν,
[11, 507]	κινούμενα καὶ ἐνεργὰ ἰδεῖν, οὕτω	κἀγὼ	τοὺς πολίτας οὓς διαγράφω. (Περὶ
[11, 481]	τὰ λύχν´ ὀμμένομεν; δάκτυλος ἁμέρα.	Κὰδ	δ´ ἄειρε κυλίχναις μεγάλαις, αιταποικιλλις.
[11, 501]	μὲν ἐμπυριβήτην, τὸν δὲ ἄπυρον·	Κὰδ	δὲ λέβητ´ ἄπυρον βοὸς ἄξιον
[11, 473]	κτησίου σημεῖα ἱδρύεσθαι χρὴ ὧδε·	καδίσκον	καινὸν δίωτον ἐπιθηματοῦντα στέψαι τὰ
[11, 473]	τρίτῃ Φοινικηίου, φησίν, οἴνου κάδον.	(ΚΑΔΙΣΚΟΣ.	Φιλήμων ἐν τῷ προειρημένῳ συγγράμματι
[11, 473]	παγκαρπία· ἅπερ ἔμβαλε. Μνημονεύει τοῦ	καδίσκου	καὶ Στράττις ὁ κωμικὸς ἐν
[11, 473]	ἐκ προχοιδίου, οἳ δ´ ἐκ	καδίσκου	ς´ ἴσον ἴσῳ κεκραμένον. (ΚΑΝΘΑΡΟΣ.
[11, 494]	αὐτοῦ τοὺς χόας καὶ τοὺς	καδίσκους	συγκεραυνώσω σποδῶν καὶ τἄλλα πάντ´
[11, 465]	Οἰδιπόδῃ καλὴν παρέθηκε τράπεζαν ἀργυρέην	Κάδμοιο	θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα χρύσεον ἔμπλησεν
[11, 462]	Κύλικες, παρ´ ᾧ ἐστι τὸ	Κάδμου	καὶ Ἁρμονίας μνημεῖον, ὡς ἱστορεῖ
[11, 466]	(γὰρ) ἐξέστην ἰδών. Κρατῆρες ἀργυροῖ,	κάδοι	(καὶ) μείζους ἐμοῦ Ὅτι Παρμενίων
[11, 472]	δ´ ἐν Μνηματίῳ φησίν· Κρατῆρες,	κάδοι,	(ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι γὰρ
[11, 480]	ἀργυροῦν. ΚΡΟΥΝΕΙΑ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ· Κρατῆρες,	κάδοι,	ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι γὰρ
[11, 486]	τῶν ποτηρίων καταλόγῳ φησί· Κρατῆρες,	κάδοι,	(ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι γὰρ
[11, 473]	Σωκλῆς εἰς ἠοῦν πίνει τετραχόοισι	κάδοις,	εἶτ´ ἐξαίφνης που τυχὸν οἴχεται.
[11, 473]	καί τι μελιχρὸν ἔπος. ἀλλὰ	κάδοις	Χίου με κατάβρεχε καὶ λέγε
[11, 503]	ἔξεστι κυαθίζειν γάρ τὸν δὲ	κάδον	ἔξω καὶ τὸ ποτήριον λαβὼν
[11, 472]	μικρὸν ἀποκλάς, οἴνου δ´ ἐξέπιον	κάδον.	Ἐπιγένης δ´ ἐν Μνηματίῳ φησίν·
[11, 473]	τῇ τρίτῃ Φοινικηίου, φησίν, οἴνου	κάδον.	(ΚΑΔΙΣΚΟΣ. Φιλήμων ἐν τῷ προειρημένῳ
[11, 473]	Γλώσσαις τὸ κεράμιόν φησιν Ἴωνας	κάδον	καλεῖν. Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ
[11, 503]	κυάθῳ. Εἰπὼν γάρ· Τρίποδα καὶ	κάδον	παραθέμενος ψυκτῆρά τ´ οἴνου μεθύσκεται,
[11, 472]	Κυπρίους τὸ ποτήριον οὕτως καλεῖν.	(ΚΑΔΟΣ.	Σιμμίας ποτήριον, παρατιθέμενος Ἀνακρέοντος· Ἠρίστησα
[11, 503]	ἡμῖν, ὁ δὲ καλὸς πῖλος	κάδος,	ψυκτήρ, ὅτι βούλει, πάντ´, Ἀμαλθείας
[11, 481]	ἐπ´ ὄχου καὶ κυμβία καὶ	κάδους	ἔχων, ὧν ἐπελαμβάνοντο οἱ πεντηκοστολόγοι.
[11, 500]	ὁλοχρύσους— {Β. Πλοῖα; {Α. Τοὺς	κάδους	μὲν οὖν καλοῦσι γαυλοὺς πάντες
[11, 483]	φοίτα καὶ κοίλων πώματ´ ἄφελκε	κάδων,	ἄγρει δ´ οἶνον ἐρυθρὸν ἀπὸ
[11, 467]	τὸ εἶ γράφουσιν καὶ ὅταν	καθ´	αὑτὸ μόνον ἐκφωνῆται καὶ ὅταν
[11, 464]	τὸν κωμικόν ὅτι μέχρι τῆς	καθ´	ἑαυτὸν ἡλικίας οὐκ ἀσίτους εἶναι
[11, 486]	{Α. Ναί. Λουτήρι´— ἀλλὰ τί	καθ´	ἕκαστα δεῖ λέγειν; ὄψει γὰρ
[11, 472]	{Α. Ναί· λουτήρι´— ἀλλὰ τί	καθ´	ἕκαστον δεῖ λέγειν; ὄψει γὰρ
[11, 491]	Πλειάδες ἦσαν ἐντετορευμέναι τῷ ποτηρίῳ,	καθ´	ἕκαστον τῶν ὤτων δύο ὑποθετέον
[11, 491]	δύω δ´ ὑπὸ πυθμένες ἦσαν,	(καθ´	ἑκατέραν τὴν σχίσιν τῶν ὤτων
[11, 488]	ῥίζης, ἥτις τῷ πυθμένι προσκυρεῖ,	καθ´	ἑκάτερον τὸ οὖς διασχιδεῖς εἰσι
[11, 487]	Ἀντιφάνης Ἀφροδίτης Γοναῖς· Ἐγὼ ´πιδείξω	καθ´	ἕν· ὃς ἂν τὸν κότταβον
[11, 509]	καὶ ὅτι τῆς εὐμορφίας τῶν	καθ´	ἡμᾶς ἀσελγῶν πλείονα πρόνοιαν ἐποιοῦντο·
[11, 484]	γάρ τινες ἡμῖν ἐκ τῶν	καθ´	ἡμέραν συμποσίων ἐπιπόλαιοι δριμύτητες· ταύταις
[11, 490]	(Ἡ δὲ τοῦ ὀνόματος ἐκτροπή,	καθ´	ἣν αἱ Πλειάδες λέγονται Πέλειαι
[11, 493]	νομίζοντες, ἐπειδὴ τέτρωται. Ὅτι δὲ	καθ´	Ὅμηρον ὁ Μαχάων οὐ τέτρωται
[11, 508]	ὥς φησιν Ἀριστοτέλης, λόγος ὡρισμένος	καθ´	ὁμολογίαν κοινὴν πόλεως, μηνύων πῶς
[11, 499]	τῇ πρὸς Διαγόραν Ἐπιστολῇ γράφει·	Καθ´	ὃν χρόνον ἐπεδήμησας ἐν Σάμῳ,
[11, 496]	~(Πενταπλόα δ´ ἡ κύλιξ καλεῖται	καθ´	ὅσον οἶνον ἔχει καὶ μέλι
[11, 489]	κύκλον συνεχόμενον ἐν τῷ μείζονι,	καθ´	ὅσον συννεύειν συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ
[11, 459]	ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ ἡμῶν	καθ´	ὥραν μετὰ σπουδῆς διὰ τὰ
[11, 482]	τὸν νεοκρᾶτα βάπτοντες τῷ κυμβίῳ,	καθὰ	καὶ νῦν παρ´ ὑμῖν ποιοῦσιν
[11, 475]	τῶν τραπεζῶν κεκραμένα τιθέναι ποτήρια,	καθὰ	καὶ Ὅμηρος ποιεῖ. Ὠνομάσθη δὲ
[11, 489]	καρπῶν, ἀρχὴ γενέσεως καὶ συναιρέσεως,	καθά	φησι καὶ Ἡσίοδος· Πληιάδων Ἀτλαιγενέων
[11, 489]	τοὺς τρίποδας τοὺς τοῖς θεοῖς	καθαγιζομένους,	(φθόεις κυκλοτερεῖς καὶ ἀστέρας ἔχοντας,
[11, 479]	ἐπιχωρίων δείπνων γράφει καὶ ταῦτα·	Καθαγισάντων	ταῦτα ἐν κεραμέᾳ κοτταβίδι πιεῖν
[11, 489]	εἶναι παρακειμένως ἔχοντα τὰ ὦτα,	καθάπερ	αἱ δίπρῳροι τῶν νεῶν, περὶ
[11, 495]	γράφει οὕτως· Οἱ χόες πελίκαι,	καθάπερ	εἴπομεν, ὠνομάζοντο. Ὁ δὲ τύπος
[11, 471]	ἂν εἴη μικρὸν τοὔνομα. Ἀλλά,	καθάπερ	εἴρηται, οὐκ ἔστιν πιστεῦσαι τῷ
[11, 488]	γὰρ ὡς τῶν ἥλων ἐμπεπερονημένων	καθάπερ	ἐπὶ τῶν ῥοπάλων. Καὶ ἐπὶ
[11, 495]	πρὸς τὴν τοῦ οἴνου ἔγχυσιν,	καθάπερ	Ἴων ὁ Χῖος ἐν Εὐρυτίδαις
[11, 490]	οὔσας Ἄτλαντος θυγατέρας Πελειάδας καλεῖ,	καθάπερ	καὶ Πίνδαρος. Ἐστὶ δ´ ἐοικὸς
[11, 467]	Δωρικῶς εἰρήκασιν. Οἱ γὰρ μουσικοί,	καθάπερ	πολλάκις Ἀριστόξενός φησι, τὸ σίγμα
[11, 508]	τί πεποιήκασιν; καίτοι γε ἔδει	καθάπερ	τὸν Λυκοῦργον τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ
[11, 464]	καὶ δοξομανεῖς καλοῦσι τοὺς φιλοδόξους,	(καθάπερ	τοὺς φιλογύνας γυναικομανεῖς καὶ τοὺς
[11, 462]	εὔφρονας ἄνδρας εὐφήμοις μύθοις καὶ	καθαροῖσι	λόγοις· σπείσαντας δὲ καὶ εὐξαμένους
[11, 500]	ἐν Ἡρακλεῖ· Ἐν ὑστιακῷ τε	καθαρὸν	ἐλατῆρα σὺ καθαρῶν τ´ ἀλήτων
[11, 483]	κώθων ἔχων ὑπολείπει τὸ οὐ	καθαρὸν	ἐν αὑτῷ. (Καὶ Πολέμων δ´
[11, 462]	θυμηδίας· Νῦν γὰρ δὴ ζάπεδον	καθαρὸν	καὶ χεῖρες ἁπάντων (καὶ κύλικες·
[11, 462]	ἐστὶν ὕδωρ καὶ γλυκὺ καὶ	καθαρόν.	(Πάρκεινται δ´ ἄρτοι ξανθοὶ γεραρή
[11, 483]	πολλάκις ἀνάγκη ὕδωρ πίνειν οὐ	καθαρόν.	Πρῶτον μὲν οὖν τὸ μὴ
[11, 484]	διὰ τῆς οὐρήσεως, τῶν δὲ	καθάρσεων	ἡ διὰ τῶν κωθωνισμῶν πρέπει
[11, 484]	ποιεῖν τινα καὶ τοῦ σώματος	κάθαρσιν	καὶ τῆς ψυχῆς ἄνεσιν. Γίγνονται
[11, 500]	ὑστιακῷ τε καθαρὸν ἐλατῆρα σὺ	καθαρῶν	τ´ ἀλήτων κἀλφίτων ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ.
[11, 507]	ἢ πρὸς τὸν μετεωρότερον καὶ	καθαρώτερον	ἀνέρχεσθαι τόπον, ἅτε κουφότητος μετεχούσας,
[11, 471]	Διένιψα δ´ οὐδὲν σκεῦος οὐδεπώποτε·	(καθαρώτερον	γὰρ τὸν κέραμον εἰργαζόμην ἢ
[11, 466]	ὅτι χρησμὸς ἦν αὐτοῖς δηλώσας	καθεῖναι	διαπλέοντας τῷ Ποσειδῶνι εἰς τὸ
[11, 462]	εἰς τὴν θάλασσαν κεραμέαν κύλικα,	καθέντες	εἰς αὐτὴν ἄνθεα καὶ κηρία
[11, 470]	ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν Ἥλιον	καθεύδοντα	περαιοῦσθαι πρὸς τὰς ἀνατολάς, αἰνισσόμενος
[11, 474]	ὦτα ἔχον μέχρι τοῦ πυθμένος	καθήκοντα.	Ἐστὶ δὲ ἱκανῶς ἐπίμηκες (τὸ)
[11, 484]	καὶ Ἀντίγονόν φησι· (Διόνυσος τέλειος	καθήμενος	ἐπὶ πέτρας· ἐξ εὐωνύμων δ´
[11, 460]	ἐς πίονα δῆμον» ἡ τροφὸς	καθημένῳ	δηλονότι οὕτως γὰρ ἐδείπνουν οἱ
[11, 459]	τὰ ἐκπώματα ὁ Οὐλπιανός, ἔτι	καθημένων	ἁπάντων, πρὶν καί τι διαλεχθῆναι
[11, 495]	δὲ τὸ μὲν τοιοῦτον ἀγγεῖον	καθιερωμένον	τινὰ τρόπον ἐν τῇ ἑορτῇ
[11, 459]	μὲν τῷ Ἀδράστῳ, ἄνδρες φίλοι,	καθίσαντες	οἱ ἀριστεῖς δειπνοῦσιν, ὁ δὲ
[11, 491]	μίαν πελειάδα· ἃς δοιὰς εἶπεν	καθὸ	συμφυεῖς εἰσιν ἀλλήλαις καὶ συνεζευγμέναι.
[11, 491]	σχίσεις τῶν ὤτων, ἑκάτερον δὲ	καθὸ	συμφυῆ πάλιν ἐπὶ τέλει γίνεται
[11, 491]	ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν ἂν λέγοιτο	καθὸ	τέτταρες αἱ πᾶσαι σχίσεις τῶν
[11, 507]	ἐφιστὰς δίκην ἐφωράθη· καὶ τὸ	καθόλου	πᾶσι τοῖς Σωκράτους μαθηταῖς ἐπεφύκει
[11, 492]	ὁρῶνται τοσαῦται, λέγονται δὲ ἑπτά,	καθότι	καὶ Ἄρατός φησιν· Ἐπτάποροι δὴ
[11, 501]	ἢ ἐπὶ πῦρ οὐκ ἐπιτιθεμένη,	καθότι	(καὶ λέβητα καλεῖ ὁ ποιητὴς
[11, 488]	εἶχεν μὲν δύο ὦτα ἄνω,	καθότι	καὶ τἄλλα ποτήρια, ἄλλα δὲ
[11, 480]	γὰρ φοξὸν ἐπὶ τούτου τάττουσι,	καθότι	Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ Θερσίτου· Φοξὸς
[11, 488]	καὶ συγκεχαλκευμένον τῷ ὅλῳ ποτηρίῳ,	καθότι	τὰ λεγόμενα κυμβία καὶ τὰς
[11, 466]	οἶνον ἐγχέας, ἀλλ´ ὕδωρ καὶ	καθύπερθε	μέθυ. Ἀνακρέων· Φέρ´ ὕδωρ, φέρ´
[11, 489]	καὶ ὥσπερ ἐμπεπηγέναι τῷ οὐρανῷ,	καθὼς	καὶ Ἄρατός φησιν ἐπ´ αὐτῶν·
[11, 463]	λέγῃ, ἀλλ´ ὅστις Μουσέων τε	καὶ	ἀγλαὰ δῶρ´ Ἀφροδίτης συμμίσγων ἐρατῆς
[11, 509]	Ἀριδαίου. Κριθεὶς δὲ καὶ ἁλοὺς	καὶ	ἀδοξήσας ἐν μὲν τῇ πόλει
[11, 509]	νῦν τῶν Ἀκαδημαικῶν τινες, ἀνοσίως	καὶ	ἀδόξως βιοῦντες. Χρημάτων γὰρ ἐξ
[11, 509]	ἐπέμενε παλαιὸς καταγεγηρακώς, ἀτίμως δὲ	καὶ	ἀδόξως διαζῶν. Τοιοῦτοι δ´ εἰσὶ
[11, 466]	δὲ τῇ τέχνῃ εὐδοκίμησαν Κίμων	καὶ	Ἀθηνοκλῆς. Ἐχρῶντο δὲ καὶ λιθοκολλήτοις
[11, 480]	ἐπίσημοι κύλικες αἵ τε Ἀργεῖαι	καὶ	αἱ Ἀττικαί. Καὶ τῶν μὲν
[11, 504]	ταχὺ ἡμῶν καὶ τὰ σώματα	καὶ	αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδ´
[11, 479]	καὶ ἡ τοῦ ἰσχίου κοιλότης,	καὶ	αἱ τοῦ πολύποδος ἐν ταῖς
[11, 480]	δοκεῖν εἶναι ἀργυραῖ. Ἐπαινοῦνται δὲ	καὶ	αἱ Χῖαι κύλικες, ὧν μνημονεύει
[11, 493]	ἀμογητί. Ἄλογον δ´ ἐδόκει Διομήδους	καὶ	Αἴαντος, ἔτι δ´ Ἀχιλλέως παρόντων
[11, 502]	Ἱστοριῶν νόμον φησὶ θέσθαι Ἀργείους	καὶ	Αἰγινήτας Ἀττικὸν μηδὲν προσφέρειν πρὸς
[11, 495]	Γλώσσαις πελλητῆρα μὲν καλεῖν Θεσσαλοὺς	καὶ	Αἰολεῖς τὸν ἀμολγέα, πέλλαν δὲ
[11, 478]	δὲ ταῦτα τὴν τελετὴν ποιεῖ	καὶ	αἱρεῖ τὰ ἐκ τῆς θαλάμης
[11, 465]	ἐν αὐτοῖς ἡ ἀδικία τε	καὶ	αἰσχροκέρδεια. Ὁ δὲ Οἰδίπους (δι´
[11, 491]	ἐπὶ τῆς οὐρᾶς τοῦ ταύρου.	~(Καὶ	Αἰσχύλος δ´ ἐκφανέστερον προσπαίζων τῷ
[11, 469]	δέπαι Ἠέλιον πόμπευεν ἀγακλυμένη Ἐρύθεια.	Καὶ	Αἰσχύλος ἐν Ἡλιάσιν· Ἔνθ´ ἐπὶ
[11, 493]	Καὶ μετ´ οὐ πολὺ παραγενομένῳ	καὶ	αἰτοῦντι εἰπόντες δεδωκέναι αὐτῷ τὰς
[11, 483]	Ἀπὸ δὲ τοῦ ποτηρίου τούτου	καὶ	ἀκρατοκώθωνας καλοῦσι τοὺς πλέονα ἄκρατον
[11, 505]	ἐλευθερίας διψήσασα κακῶν οἰνοχόων τύχῃ	καὶ	ἀκράτου αὐτῆς μεθυσθῇ. (Λέγεται δὲ
[11, 505]	Πέρσας μετὰ τῶν μυρίων Ἑλλήνων	καὶ	ἀκριβῶς εἰδὼς τὴν προδοσίαν τοῦ
[11, 496]	τοὺς ἀγροίκους πίνειν. Μνημονεύει αὐτοῦ	καὶ	Ἀλέξανδρος ἐν τιγονι. Ξενοφῶν δ´
[11, 498]	Φέρ´ ἐγχέας εἰς τὸ σκύφος.	Καὶ	Ἄλεξις ἐν Λευκαδίᾳ· Οἴνου γεραιοῖς
[11, 460]	Πολλὰ δ´ ἀνάριθμα ποτήρια καλαιφις.	Καὶ	Ἀλκαῖος· Ἐκ δὲ ποτήριον πώνης
[11, 480]	τε χρὴ κρατῆρα καὶ κυλιχνίδας.	Καὶ	Ἀλκαῖος ἐν τῷ ~(Πίνωμεν· τί
[11, 478]	Τὰ μόνωτα ποτήρια κότυλοι, ὧν	καὶ	Ἀλκαῖος μνημονεύει. Διόδωρος δ´ ἐν
[11, 498]	σκύφος, ᾧπερ ἔπινεν, οἴνου ἐνίπλειον.	Καὶ	Ἀλκμὰν δέ φησι· ~(Πολλάκι δ´
[11, 462]	καὶ κηρία καὶ λιβανωτὸν ἄτμητον	καὶ	ἄλλα ἄττα μετὰ τούτων ἀρώματα.
[11, 484]	περιβοήτου, φιλτάτη, λαβρωνίου. Δίφιλος Τιθραύστῃ	καὶ	ἄλλα γένη καταλέγων ποτηρίων φησί·
[11, 506]	τῷ λοιμῷ. Πολλὰ δ´ ἔστι	καὶ	ἄλλα λέγειν περὶ αὐτοῦ καὶ
[11, 486]	τῷ Φορμίωνι μετὰ τῶν χρημάτων	καὶ	ἄλλας φιάλας Λυκιουργεῖς δύο. Ἡρόδοτος
[11, 509]	πολιτείᾳ δι´ Ἀριδαίου. Κριθεὶς δὲ	καὶ	ἁλοὺς καὶ ἀδοξήσας ἐν μὲν
[11, 492]	ἐν τῷ κράματι τυρὸν ἔχουσα	καὶ	ἄλφιτον· ἄμφω δὲ ταῦτα κυκώμενα
[11, 496]	ἔχει καὶ μέλι καὶ τυρὸν	καὶ	ἀλφίτων καὶ ἐλαίου βραχύ. ΠΕΤΑΧΝΟΝ
[11, 490]	σθένος Ὠρίωνος ἄρκτον θ´, ἣν	καὶ	ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν. (Ἐπλανήθησαν δ´
[11, 489]	Πλειάδας, πρὸς ἃς σπόρος τε	καὶ	ἀμητὸς καὶ τῶν καρπῶν, ἀρχὴ
[11, 465]	ᾠδαῖς ἔμελπον τὸν Διόνυσον, χορεύοντες	καὶ	ἀνακαλοῦντες Εὔαν τε καὶ Διθύραμβον
[11, 498]	τοῦτον ἑλὼν ἀπέπλεεν. Ὁμοίως εἴρηκε	καὶ	Ἀνακρέων· Ἐγὼ δ´ ἔχων σκύπφον
[11, 481]	παρόμοιον πλοίῳ ὃ καλεῖται κύμβη.	Καὶ	Ἀναξανδρίδης ἐν Ἀγροίκοις· Μεγάλ´ ἴσως
[11, 463]	τοῦ δ´ ἐπιδέξια πίνειν μνημονεύει	καὶ	Ἀναξανδρίδης ἐν Ἀγροίκοις οὕτως· ~(Τίνα
[11, 482]	ἑκάτερα τείνει. Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ	καὶ	Ἀναξανδρίδης ἐν Νηρηίσιν· (Δὸς δὴ
[11, 498]	ἐνὶ δμώεσσιν ἔειπεν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	Ἀναξίμανδρος ἐν τῇ Ἡρωολογίᾳ λέγων
[11, 466]	ἐν τοῖς πότοις διατριβή, ἀναζωπυροῦσα	καὶ	ἀνεγείρουσα μετὰ φρονήσεως τὸν ἑκάστου
[11, 467]	παρῃτοῦντο διὰ τὸ σκληρόστομον εἶναι	καὶ	ἀνεπιτήδειον αὐλῷ· (τὸ δὲ ῥῶ
[11, 491]	τις ὀρνιθοφυεῖς κόρας εἴτ´ αὖ	καὶ	ἀνθρωποειδεῖς, ἄστροις δὲ πεποικιλμένας. Τὸ
[11, 483]	ἐν τῇ τῶν πρὸς Ἀδαῖον	καὶ	Ἀντίγονον, ὅτι κεραμέοις ἀγγείοις ἐχρῶντο
[11, 484]	ἐν πέμπτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον	καὶ	Ἀντίγονόν φησι· (Διόνυσος τέλειος καθήμενος
[11, 462]	τῷ πρώτῳ τῶν πρὸς Ἀδαῖον	καὶ	Ἀντίγονόν φησιν οὕτως· Τῆς δ´
[11, 469]	δάφναισι κατάσκιον ποσὶν πάις Διός.	Καὶ	Ἀντίμαχος δ´ οὑτωσὶ λέγει· Τότε
[11, 471]	κατ´ αὐτῶν. (Μνημονεύει τοῦ ἐκπώματος	καὶ	Ἀντιφάνης ἐν Ὁμοίοις οὕτως· Ὡς
[11, 496]	τελευταίᾳ τῶν μυστηρίων ἡμέρᾳ, ἣν	καὶ	ἀπ´ αὐτοῦ προσαγορεύουσι (Πλημοχόας· ἐν
[11, 506]	ἐπονείδιστον γένος ἔχειν, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	ἀπέκτεινε τὸν δεσπότην. Οὗτος δ´
[11, 474]	ἔχοντα τὰς φλόγας. Ὅτι δὲ	καὶ	ἀπὸ Κανθάρου κεραμέως ὠνομάσθη τὸ
[11, 466]	Ἀντιγόνου, ὡς ἀπὸ Σελεύκου ΣΕΛΕΥΚΙΣ	καὶ	ἀπὸ Προυσίου ΠΡΟΥΣΙΑΣ. (ΑΝΑΦΑΙΑ ἡ
[11, 465]	ὁ Ἀρκὰς ἐκ Φιαλείας, (ὃς	καὶ	ἀποθνῄσκων οὐκ ὤκνησεν ὑποθέσθαι τοῖς
[11, 485]	οἰνοχόην λεπαστὴν καλεῖσθαι. Ἀριστοφάνης δὲ	καὶ	Ἀπολλόδωρος γένος εἶναι κύλικος. Φερεκράτης
[11, 497]	τὸ ἔκπωμα προείρηται, ἱστοροῦντος τοῦτο	καὶ	Ἀπολλοδώρου τοῦ Ἀθηναίου. Πολέμων δ´
[11, 466]	τούτων Ἡσίοδος· Κρήνης τ´ ἀενάου	καὶ	ἀπορρύτου, ἥτ´ ἀθόλωτος, τρὶς ὕδατος
[11, 466]	καὶ σπονδοποιησάμενον προπιεῖν ἅμα πᾶσιν·	καὶ	ἀποφέρεσθαι ἔδωκε τὰ ποτήρια. Ἀντικλείδης
[11, 501]	τοῦ ποτηρίου. Ἡ δὲ (ἀμφίθετος	καὶ)	ἀπύρωτος ἢ ψυχρήλατος ἢ ἐπὶ
[11, 490]	ἄρχεσθ´ ἀμητοῖ´, ἀρότοιο δὲ δυσομενάων.	~(Καὶ	Ἄρατος· Αἳ μὲν ὁμῶς ὀλίγαι
[11, 489]	ὥσπερ ἐμπεπηγέναι τῷ οὐρανῷ, καθὼς	καὶ	Ἄρατός φησιν ἐπ´ αὐτῶν· (Οὐρανῷ
[11, 492]	τοσαῦται, λέγονται δὲ ἑπτά, καθότι	καὶ	Ἄρατός φησιν· Ἐπτάποροι δὴ ταί
[11, 476]	δὲ κατὰ μικρόν. Ἀθηναῖοι δὲ	καὶ	ἀργυρᾶ ποιοῦντες κέρατα ἔπινον ἐξ
[11, 500]	κατὰ μίμησιν εἰργάσαντο κεραμέους τε	καὶ	ἀργυροῦς σκύφους. Ὧν πρῶτοι μὲν
[11, 464]	ἀρωμάτων συμφυραθείσης τῆς γῆς ὀπτᾶται.	(Καὶ	Ἀριστοτέλης δὲ ἐν τῷ περὶ
[11, 496]	αὐτῶν καὶ Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ	καὶ	Ἀριστοτέλης ἐν τῷ περὶ Μέθης
[11, 478]	κακουμένῳ Τὸν κότυλον φέρει φησί,	καὶ	Ἀριστοφάνης ἐν Βαβυλωνίοις. Εὔβουλος δ´
[11, 496]	δὲ τὸ μαρτύριον. Μνημονεύει αὐτοῦ	καὶ	Ἀριστοφάνης ἐν Δράμασι λέγων· Πάντες
[11, 462]	παρ´ ᾧ ἐστι τὸ Κάδμου	καὶ	Ἁρμονίας μνημεῖον, ὡς ἱστορεῖ Φύλαρχος
[11, 498]	Οἱ δ´ Ἀττικοὶ τὴν εὐθεῖαν	καὶ	ἀρσενικῶς καὶ οὐδετέρως λέγουσιν. Ἡσίοδος
[11, 501]	θέσις τῶν φιαλῶν Ἰωνική ἐστι	καὶ	ἀρχαία. Ἔτι γοῦν καὶ νῦν
[11, 506]	ἀφ´ οὗ τὸ ἐπίγραμμα, ἀλλὰ	καὶ	Ἀρχελάου τοῦ Μακεδονίας βασιλέως, (ὃν
[11, 483]	φιδιτίοις ἐν πιθάκναις (Μνημονεύει αὐτοῦ	καὶ	Ἀρχίλοχος ἐν Ἐλεγείοις ὡς ποτηρίου
[11, 499]	ῥά οἱ παρέθηκε Φόλος κεράσας.	καὶ	Ἄρχιππος δὲ ἐν Ἀμφιτρύωνι οὐδετέρως
[11, 475]	δέ φησιν· Καὶ χρύσεια δέπαστρα	καὶ	ἀσκηθέος κελέβειον ἔμπλειον μέλιτος, τό
[11, 468]	δέ φησι· Καὶ χρύσεια δέπαστρα	καὶ	ἀσκηθέος κελέβειον ἔμπλειον μέλιτος, τό
[11, 489]	τοῖς θεοῖς καθαγιζομένους, (φθόεις κυκλοτερεῖς	καὶ	ἀστέρας ἔχοντας, οὓς καὶ καλοῦσι
[11, 489]	καὶ ἰδιαίτερόν ἐστιν. Ἔχει γὰρ	καὶ	ἀστέρας, οὓς ἥλοις ὁ ποιητὴς
[11, 466]	ὡς τὰ συσπαστὰ βαλάντια, ἃ	καὶ	αὐτὰ διὰ τὴν ὁμοιότητα ἀρυβάλλους
[11, 490]	τῶν Πλειάδων τιθέμενον· μυθεύονται γὰρ	καὶ	αὗται τὸν Ὠρίωνα φεύγειν, διωκομένης
[11, 491]	ὄρνεις ὁμωνυμίαν. Ἡ δὲ Μοιρὼ	καὶ	αὐτὴ τὸν τρόπον τοῦτόν φησι·
[11, 466]	ἐστενωμένον ἄνωθεν. (ΒΑΥΚΑΛΙΣ. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	καὶ	αὕτη, ὡς Σώπατρος ὁ παρῳδός·
[11, 462]	παρ´ Εὐβοέων. ~(Κυλικρῆνας ἐξεπόρθησε λῃζομένους	καὶ	αὐτόθι πόλιν ἐδείματο Ἡράκλειαν τὴν
[11, 470]	Ὃ δὲ τοξεύειν αὐτὸν μέλλει,	καὶ	αὐτὸν δείσας Ὠκεανὸς παύσασθαι κελεύει.
[11, 508]	καὶ τὸν Ζάλευκον τοὺς Θουρίους,	καὶ	αὐτόν, εἴπερ ἦσαν χρήσιμοι, πεῖσαί
[11, 468]	Θεόπομπος ἱστορεῖ Ἐξ ὧν πιθανὸν	καὶ	αὐτὸν ἐσχηκέναι. Πλησίον δὲ τῆς
[11, 477]	κισσύβιον κυμβίον ἔφη γράφων οὕτως·	Καὶ	αὐτὸν Ὀδυσσεὺς ὁρῶν ταῦτα ποιοῦντα
[11, 494]	(ὁ βασιλεὺς) καὶ κατιδὼν ἔφη	καὶ	αὐτὸς ἀπειληφέναι αὐτὸν οὕτως· ἦν
[11, 485]	περὶ Κωμῳδίας παραθέμενος τὰ Φερεκράτους	καὶ	αὐτὸς εἶναί (φησι γένος κύλικος
[11, 466]	Σοφοκλεῖ (ἐν τοῖς Λαρισαίοις Ἀκρίσιος	καὶ	αὐτὸς ἐκπώματα ὅσα πλεῖστα εἶχεν,
[11, 466]	δ´ ὁ τραγικὸς ἐν Ὀμφάλῃ	καὶ	αὐτὸς περὶ γραμματικοῦ ποτηρίου ποιεῖ
[11, 508]	Κάλλιππος δ´ ὁ Ἀθηναῖος, μαθητὴς	καὶ	αὐτὸς Πλάτωνος, ἑταῖρος Δίωνος (καὶ
[11, 462]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙΙ. (Ὁρῶν οὖν ὑμῶν	καὶ	αὐτὸς τὸ συμπόσιον κατὰ τὸν
[11, 508]	ἐξιδιοποιούμενον τὴν μοναρχίαν ἀποκτείνας αὐτὸν	καὶ	αὐτὸς τυραννεῖν ἐπιχειρήσας ἀπεσφάγη. Εὐαίων
[11, 461]	γέρων ἀμογητὶ ἄειρε, (περὶ οὗ	καὶ	αὐτοῦ διδάξει τι ἡμᾶς ὁ
[11, 508]	τῶν γε δὴ γνωριζομένων, Δράκοντος	καὶ	αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος καὶ Σόλωνος,
[11, 470]	ἄμπαυσις γίνεται οὐδεμία ἵπποισίν τε	καὶ	αὐτῷ, ἐπὴν ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς ὠκεανὸν
[11, 490]	Ἄρατος· Αἳ μὲν ὁμῶς ὀλίγαι	καὶ	ἀφεγγέες, ἀλλ´ ὀνομασταὶ ἦρι καὶ
[11, 508]	ἀργύριον ἐπὶ ἐνεχύρῳ τῇ ἀκροπόλει	(καὶ)	ἀφυστερησάσης τυραννεῖν ἐβουλεύετο, ἕως συνδραμόντες
[11, 498]	ἀρσενικῶς ἔφη· Σκύφος τε μακρός.	Καὶ	Ἀχαιὸς δ´ ἐν Ὀμφάλῃ· (Ὁ
[11, 465]	ἀνακαλοῦντες Εὔαν τε καὶ Διθύραμβον	καὶ	Βακχευτὰν καὶ Βρόμιον. (Καὶ Θεόφραστος
[11, 466]	(ἵησι λάταγας τῷ Κορινθίῳ πέει.	Καὶ	Βακχυλίδης· Εὖτε τὴν ἀπ´ ἀγκύλης
[11, 502]	γε ἐ- Ἐκαλεῖτο δέ τις	καὶ	βαλανωτὴ φιάλη, ἧς τῷ πυθμένι
[11, 466]	ὁ ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ ἀρύτειν	καὶ	βάλλειν. Λέγουσι δὲ καὶ πρόχουν
[11, 487]	ψόφος· τῷ καλλικοτταβοῦντι νικητήρια τίθημι	καὶ	βαλόντι χάλκειον κάρα. Ἀντιφάνης Ἀφροδίτης
[11, 480]	τῶν κεραμείων πύλη Κεραμικὴ καλεῖται)	καὶ	βάπτονται εἰς τὸ δοκεῖν εἶναι
[11, 461]	τὰ πολλὰ ἐγαλακτοπότει. Ἢ τάχα	καὶ	βαρβαρικὸν ἦν τὸ ἔκπωμα, εἴπερ
[11, 493]	μέγα (καὶ) κατὰ τὸ κύτος	καὶ	βαρὺ τὴν ὁλκήν, ὅπερ φιλοπότης
[11, 479]	γόνατα τῶν νενικηκότων οἱ νενικημένοι	καὶ	βαστάζουσιν αὐτούς. Διόδωρος δ´ ἐν
[11, 466]	κθʹ (ἄλλα ποτήρια μικρά) ῥυτὰ	καὶ	βατιάκαι Λυκιουργεῖς ἐπίχρυσοι καὶ θυμιατήρια
[11, 500]	θυμὸς εὐμενὴς Μοῦσά τε γλυκεῖα	καὶ	Βοιωτίοισιν ἐν σκύφοισιν οἶνος ἡδύς.
[11, 466]	ὅτε συνῴκισε τὴν Κασάνδρειαν, φιλοδοξοῦντι	καὶ	βουλομένῳ ἴδιόν τινα εὑρέσθαι κέραμον
[11, 466]	Διδόασι δὲ τῷ ἁρπασθέντι στολὴν	καὶ	βοῦν καὶ ποτήριον· ἣν καὶ
[11, 465]	τε καὶ Διθύραμβον καὶ Βακχευτὰν	καὶ	Βρόμιον. (Καὶ Θεόφραστος δ´ ἐν
[11, 509]	ἐξ Ἀκαδημίας τις ὑπὸ Πλάτωνα	καὶ	Βρυσωνοθρασυμαχειοληψικερμάτων, πληγεὶς ἀνάγκῃ ληψολιγομίσθῳ τέχνῃ
[11, 495]	ὄλπην Κλείταρχος Κορινθίους μέν φησι	καὶ	Βυζαντίους καὶ Κυπρίους τὴν λήκυθον
[11, 475]	ἀγγεῖον μελιτηρὸν τὴν κελέβην εἶναι.	Καὶ	γὰρ Ἀντίμαχος ὁ Κολοφώνιος ἐν
[11, 507]	κατὰ τὸ ἦθος οὐδαμῶς εὐδοκιμεῖν.	Καὶ	γὰρ Ἀρίστιππον πρὸς Διονύσιον ἀποδημήσαντα
[11, 504]	τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.	(Καὶ	γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ
[11, 494]	λέγει· Τοῦτο μέν σοι πείσομαι.	Καὶ	γὰρ ἐπαγωγόν, ὦ θεοί, τὸ
[11, 473]	τοῦ ὀνόματός φησιν· Ἐγὼ δὲ	(καὶ	γὰρ ἔτυχεν ὂν καταντικρὺ τῆς
[11, 508]	βέλτιον λεχθέντα ἢ μὴ χεῖρον.	Καὶ	γὰρ Θεόπομπος ὁ Χῖος ἐν
[11, 507]	Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ Ἀντισθένη ἐπαινῶ·	καὶ	γὰρ καὶ οὗτος πολλοὺς εἰπὼν
[11, 464]	δ´ ἡμῖν τὰ κεράμεα ποτήρια.	Καὶ	γὰρ Κτησίας Παρὰ Πέρσαις, φησίν,
[11, 464]	ἀλλοτρίως καλεῖσθαι τὸν τρόπον τοῦτον.	Καὶ	γὰρ ὁ φίλοψος καὶ ὁ
[11, 477]	τῷ Ἀθηναίῳ Πόλλιδι συνεστιασθέντος αὐτῷ·	Καὶ	γὰρ ὃ Θρηικίην μὲν ἀνήνατο
[11, 473]	δηλαδὴ Πιξώδαρον. Ἡδύλος Ἐπιγράμμασι· ~(Πίνωμεν·	καὶ	γάρ τι νέον, καὶ γάρ
[11, 473]	~(Πίνωμεν· καὶ γάρ τι νέον,	καὶ	γάρ τι παρ´ οἶνον εὕροιμ´
[11, 490]	σοφωτάτου Νέστορος ὁ ποιητὴς ποτηρίῳ·	καὶ	γὰρ τοῦτο τῆς ἑτέρας τροφῆς
[11, 492]	ἐκ Διὸς ἀστήρ, ἐξ οὗ	καὶ	γενεῆθεν ἀκούομεν, ἀλλὰ μάλ´ αὕτως
[11, 475]	τράπεζαν φάσκων προσεληλυθέναι τοὺς δράκοντας	καὶ	γενέσθαι περὶ τὰ σιτία καὶ
[11, 467]	καὶ δεινόν, ὦ θεοί. Ἐστὶ	καὶ	γένος ὀρχήσεως, ὡς Ἀπολλοφάνης ἐν
[11, 488]	χείλους ἔρεισιν πάλιν συμφυεῖς εἰσιν.	Καὶ	γίνεται τὸν τρόπον τοῦτον τέτταρα
[11, 474]	ἐκείνους τοὺς ἁδρούς, ταπεινὰ δὲ	καὶ	γλαφυρὰ πάντες ὡσπερεὶ αὐτὰ τὰ
[11, 462]	ἵησι· ψυχρὸν δ´ ἐστὶν ὕδωρ	καὶ	γλυκὺ καὶ καθαρόν. (Πάρκεινται δ´
[11, 496]	ὑπερπίνειν ἧττον ἂν καὶ σώματα	καὶ	γνώμας σφάλλειν· νῦν δὲ τὸ
[11, 505]	τῷ ὀνόματι, (ἔτι δ´ Ἱππίαν	καὶ	Γοργίαν καὶ Παρμενίδην καὶ ἑνὶ
[11, 473]	ἐπιλάμπει ἡ χάρις, ὥστε φίλει	καὶ	γράφε καὶ μέθυε. Κλείταρχος δ´
[11, 508]	οὖν ἃ πείσει λέγων ταῦτα	καὶ	γράφειν καὶ μὴ ταὐτὰ ποιεῖν
[11, 478]	ἓν ἀγαπητὸν ποικίλον, ~Πέρσας ἔχον	καὶ	γρῦπας ἐξώλεις τινὰς (τῶν Περσικῶν
[11, 473]	πλησίον δὲ κείμενον στρωματέα τε	καὶ	γύλιον αὐτοῦ. (Εὔβουλος δ´ ἐν
[11, 474]	τυράννου, νὴ Δί´. Ὅτι δὲ	καὶ	γυναικεῖον κοσμάριόν ἐστιν κάνθαρος Ἀντιφάνης
[11, 506]	καὶ ἄλλα λέγειν περὶ αὐτοῦ	καὶ	δεικνύναι ὡς ἔπλαττε τοὺς διαλόγους.
[11, 467]	ἐν τῷ σκότῳ. {Β. Δεῖνον	καὶ	δεινόν, ὦ θεοί. Ἐστὶ καὶ
[11, 487]	Γλώσσαις. Καλλίας δ´ ἐν Κύκλωψι·	Καὶ	δέξαι τηνδὶ μετανιπτρίδα τῆς Ὑγιείας.
[11, 466]	υἱὸν λυτρούμενος τοῖς ἐπισημοτάτοις κειμηλίοις	καὶ	δέπας δίδωσι περικαλλές. Αὐτός γε
[11, 466]	παρὰ τῷ Κολοφωνίῳ Νικάνδρῳ. (ΑΛΕΙΣΟΝ	καὶ	ΔΕΠΑΣ τὸ αὐτό. Ὅμηρος ἐν
[11, 500]	περὶ Διαλέκτου, σκύθος. Ἐκαλεῖτο δὲ	καὶ	(Δερκυλλίδας ὁ Λακεδαιμόνιος Σκύφος, ὥς
[11, 466]	καὶ τορευτά. Ἀντιφάνης· Ἄλλοι δὲ	καὶ	δὴ βακχίου παλαιγενοῦς ἀφρῷ σκιὰ
[11, 481]	μέθης κατηνέχθη. Τοῦ κυμβίου μνημονεύει	καὶ	Δημοσθένης ἐν τῷ κατὰ Μειδίου
[11, 460]	οἴκαδ´ ἥκω, συγγενεῖς καὶ φράτερας	καὶ	δημότας εὑρὼν μόλις εἰς τὸ
[11, 482]	Διονυσίου δὲ δράματ´ ἐκμαθεῖν δέοι	καὶ	Δημοφῶντος, ἅττ´ ἐποίησεν εἰς Κότυν,
[11, 509]	καὶ σῖτον ἐπιδοὺς τοῖς πολίταις	καὶ	διὰ ταῦτα πιστευθεὶς εἶναι χρηστὸς
[11, 464]	ἡδονὴν εἰς τὰς μέθας παρεισφέρονται	καὶ	διὰ τὸ θερμαινομένας τὸν οἶνον
[11, 508]	τῶν μαθητῶν αὐτοῦ τυραννικοί τινες	καὶ	διάβολοι γενόμενοι. (Εὐφραῖος μὲν γὰρ
[11, 508]	ἧττον αὐτοῦ (ἐβασίλευε) φαῦλος ὢν	καὶ	διάβολος (ὃς) οὕτω ψυχρῶς συνέταξε
[11, 469]	Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι τὸν Ἡρακλέα	καὶ	διαπλεῦσαι εἰς Ἐρύθειαν. Ὅτι δὲ
[11, 501]	βαλανείων οἱ θόλοι ὅμοιοί εἰσιν.	Καὶ	Δίδυμος δὲ τὰ αὐτὰ εἰπὼν
[11, 487]	ἴσως. Ἐδεξάμην. Παρέθετο τὰ ἰαμβεῖα	καὶ	Δίδυμος καὶ (Πάμφιλος. Καλεῖται δὲ
[11, 466]	Μηθύμνης οἰκουμένης παραγενέσθαι τὸν Ἔναλον	καὶ	διηγεῖσθαι τὸν τρόπον, καὶ ὅτι
[11, 464]	τοῖς χοροῖς εἰσιοῦσιν ἐνέχεον πίνειν	καὶ	διηγωνισμένοις ὅτ´ ἐξεπορεύοντο ἐνέχεον πάλιν·
[11, 500]	ποτηρίοις, οὓς καλοῦσι ταβαίτας, προβρέχουσι	καὶ	διηθήσαντες πίνουσι. Καὶ ἔστιν ὅμοιον
[11, 465]	χορεύοντες καὶ ἀνακαλοῦντες Εὔαν τε	καὶ	Διθύραμβον καὶ Βακχευτὰν καὶ Βρόμιον.
[11, 508]	ὁ Λαμψακηνός, ὥς φησιν Εὐρύπυλος	καὶ	Δικαιοκλῆς ὁ Κνίδιος ἐνενηκοστῷ καὶ
[11, 501]	οὐκ ἀρύθμως παίζονται. Ἀπίων δὲ	καὶ	Διόδωρός φησι· (Φιάλαι ποιαί, ὧν
[11, 471]	(συνάψαι βούλομαι γὰρ τἀν μέσῳ)	καὶ	Διὸς σωτῆρος ἦλθε Θηρίκλειον ὄργανον,
[11, 481]	μεγάλαις, αιταποικιλλις. Οἶνον γὰρ Σεμέλας	καὶ	Διὸς υἱὸς λαθικαδέα ἀνθρώποισιν ἔδωκ´.
[11, 500]	ἀπύρωτον ἔθηκε» καὶ Χρυσῆν φιάλην	καὶ	δίπλακα δημόν ~(οὐ τὸ ποτήριον
[11, 486]	τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ· Κλίνη Μιλησιουργὴς	καὶ	δίφρος Μιλησιουργής, κλίνη Χιουργὴς καὶ
[11, 480]	κεν εἴη συμπόταισίν τε γλυκερὸν	καὶ	Διωνύσοιο καρπῷ καὶ κυλίκεσσιν Ἀθηναίαισι
[11, 496]	ἢ τῶν ῥυτῶν. Μνημονεύει αὐτῶν	καὶ	Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ καὶ Ἀριστοτέλης
[11, 472]	ἐν Μηναγύρτῃ· Προπίνων θηρίκλειον τρικότυλον.	Καὶ	Διώξιππος ἐν Φιλαργύρῳ· Τῆς θηρικλείου
[11, 491]	καὶ συνεζευγμέναι. Τὸ γὰρ δοιοὶ	καὶ	δοιαὶ σημαίνει καὶ τὸ κατ´
[11, 491]	τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα.	Καὶ	Δοιὼ θεράποντε» Σημαίνει δὲ καὶ
[11, 482]	ἐπάγεσθαι κατὰ τὰς ἑστιάσεις κυμβία	καὶ	δοκεῖν τούτοις διαμάχεσθαι εἰς ἑκάτερα
[11, 500]	τὴν Ἀσίαν βάρβαροι μετὰ ἀπάτης	καὶ	δόλου. Διόπερ Δερκυλλίδαν ἔπεμψαν ἥκιστα
[11, 461]	μόνοις τοῖς ἥρωσιν ἀπεδίδοσαν. Ὃ	καὶ	δόξει τισὶν ἔχειν ἀπορίαν, εἰ
[11, 464]	τὴν δ´ ὀρτυγομανίαν. Τινὲς δὲ	καὶ	δοξομανεῖς καλοῦσι τοὺς φιλοδόξους, (καθάπερ
[11, 466]	Αἰσχύλῳ ἀγκυλητοὺς κοττάβους. Λέγονται δὲ	καὶ	δόρατα ἀγκυλητὰ καὶ μεσάγκυλα ἄλλα·
[11, 478]	ἐπὶ ὀκτὼ μῆνας κοτύλην ὕδατος	καὶ	δύο κοτύλας σίτου. Ἀριστοφάνης Προάγωνι·
[11, 481]	ἀνθρώποισιν ἔδωκ´. Ἔγχεε κέρναις ἕνα	καὶ	δύο πλέαις κὰκ κεφαλᾶς. Καὶ
[11, 489]	φασὶν εἶναι τοιοῦτον. Δύναται δὲ	καὶ	δύο πυθμένας ὑποτίθεσθαι, τὸν μὲν
[11, 506]	ἔπλαττε τοὺς διαλόγους. (Ὅτι δὲ	καὶ	δυσμενὴς ἦν πρὸς ἅπαντας, δῆλον
[11, 499]	Καὶ ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Κλίνῃ·	Καὶ	δυσχερὴς λάγυνος οὗτος πλησίον ὄξους.
[11, 479]	δὲ ποτηρίου τι γένος ὑψηλὸν	καὶ	ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ τὸ κοῖλον
[11, 504]	μικραῖς κύλιξι μικρὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα	καὶ	ἐγὼ Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω, (οὕτως
[11, 488]	λεγόμενα κυμβία καὶ τὰς φιάλας	καὶ	εἴ τι φιαλῶδές ἐστι τὴν
[11, 471]	(Τίμαιος δ´ ἐν τῇ ὀγδόῃ	καὶ	εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν θηρικλείαν καλεῖ
[11, 462]	ἱστορεῖ Φύλαρχος ἐν τῇ δευτέρᾳ	καὶ	εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν. Καὶ Πολέμων
[11, 504]	τοῦ γραμματικοῦ Λεωνίδου μεῖζον ποτήριον	καὶ	εἰπόντος κρατηρίζωμεν, ἄνδρες φίλοι οὕτως
[11, 475]	διὰ τὸ τραχύσματα ἔχειν κεγχροειδῆ,	καὶ	εἴρηται κατὰ ἐναλλαγὴν τοῦ ει>
[11, 475]	Ὥροις παρὰ (Λακεδαιμονίοις φησὶν ἔτι	καὶ	εἰς αὐτὸν δείκνυσθαι τὸ δέπας
[11, 484]	σαυτόν, πλείονι χρῆσαι τῷ λουτρῷ	καὶ	εἰς τὴν πύελον κατακλίθητι σφόδρα
[11, 473]	ἐσθεῖναι ὅ τι ἂν εὕρῃς	καὶ	εἰσχέαι ἀμβροσίαν. Ἡ δ´ ἀμβροσία
[11, 473]	ἄλλῳ· Ἐξ ἠοῦς εἰς νύκτα	καὶ	ἐκ νυκτὸς πάλι Σωκλῆς εἰς
[11, 473]	ἐκ τοῦ ὤμου τοῦ δεξιοῦ	καὶ	ἐκ τοῦ μετώπου τοῦ κροκίου,
[11, 473]	στέψαι τὰ ὦτα ἐρίῳ λευκῷ	καὶ	ἐκ τοῦ ὤμου τοῦ δεξιοῦ
[11, 506]	δυσμενὴς ἦν πρὸς ἅπαντας, δῆλον	καὶ	ἐκ τῶν ἐν τῷ Ἴωνι
[11, 501]	ποτήριον λέγει, ἀλλὰ χαλκίον τι	(καὶ)	ἐκπέταλον λεβητῶδες, ἴσως δύο ὦτα
[11, 496]	μέλι καὶ τυρὸν καὶ ἀλφίτων	καὶ	ἐλαίου βραχύ. ΠΕΤΑΧΝΟΝ ποτήριον ἐκπέταλον,
[11, 505]	θαύματα εἰδώς. (Παρμενίδῃ μὲν γὰρ	καὶ	ἐλθεῖν εἰς λόγους τὸν τοῦ
[11, 462]	κεχαραγμένοι κύλικας ἦσαν. (Οἶδα δὲ	καὶ	Ἑλλάνικον ἐν Ἐθνῶν Ὀνομασίαις λέγοντα
[11, 466]	ἀλλήλους δεξιοῦνται. Ἐλευθέριον δέ, φησί,	καὶ	ἐμμελῶς ἐν οἴνῳ διάγειν, μὴ
[11, 504]	ἀλλὰ πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες,	καὶ	ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ. Τῷ γὰρ
[11, 495]	(ἐὼν ἄριστος, ἔλαβε πελλίδα χρυσῆν.	Καὶ	ἐν ἄλλῳ δὲ μέρει φησίν·
[11, 473]	ζῆν ἐς κενόν, οὐ μεθύων.	Καὶ	ἐν ἄλλῳ· Ἐξ ἠοῦς εἰς
[11, 504]	Συμπόσια μὲν γὰρ γεγράφασιν ἀμφότεροι,	καὶ	ἐν αὐτοῖς ὃ μὲν τὰς
[11, 460]	πώνης Διννομένῃ παρίσδων. Τιμᾶται δὲ	καὶ	ἐν Ἀχαίᾳ Δημήτηρ ποτηριοφόρος κατὰ
[11, 498]	ἐν χερσὶ τίθει δέπας ἀμφικύπελλον.	Καὶ	ἐν Ἰλιάδι· Πλησάμενος δ´ οἴνοιο
[11, 471]	χρυσοῦν· οὐ γὰρ ἐπίτηκτόν τινα.	Καὶ	ἐν Ἱππίσκῳ· Μεστὴν ἀκράτου θηρίκλειον
[11, 479]	ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶν ἀρυσθῆναι δυνάμενον.	Καὶ	ἐν κοτύλῃ δέ τις παιδιὰ
[11, 485]	ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος τέττιξ κελαδεῖ.	Καὶ	ἐν Μήδῳ· Ὥς ποτ´ ἐκήλησεν
[11, 472]	Μέσως μεθύων τὴν θηρίκλειον ἔσπασε.	Καὶ	ἐν Μηναγύρτῃ· Προπίνων θηρίκλειον τρικότυλον.
[11, 499]	δ´ αὐτὸ κοτύλας Ἀττικὰς δώδεκα.	Καὶ	ἐν Πάτραις δέ φασι τοῦτ´
[11, 481]	ἀπὸ Τηιᾶν, ὡς διαφόρων γινομένων	καὶ	ἐν Τέῳ κυλίκων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ'
[11, 499]	Τὸν μεστὸν ἡμῖν φέρε λάγυνον.	Καὶ	ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Κλίνῃ· Καὶ
[11, 469]	Ἐχενίκης ἐπιχωρίας γυναικός, ἧς μνημονεύει	καὶ	ἐν τῇ ηʹ Κρατῖνος δ´
[11, 480]	ὁρώμενος. (Διάφοροι δὲ κύλικες γίνονται	καὶ	ἐν τῇ τοῦ συσσίτου ἡμῶν
[11, 492]	ὁρώμενον οὖν ἐν τοῖς ἄστροις	καὶ	ἐν τῇ φαινομένῃ κατασκευῇ προσηκόντως
[11, 481]	καὶ δύο πλέαις κὰκ κεφαλᾶς.	Καὶ	ἐν τῷ δεκάτῳ· Λάταγες ποτέονται
[11, 481]	ἔχων, ὧν ἐπελαμβάνοντο οἱ πεντηκοστολόγοι.	(Καὶ	ἐν τῷ κατὰ Εὐέργου καὶ
[11, 507]	ἐβούλετο τὰ ἑαυτοῦ ἔργα κινούμενα	καὶ	ἐνεργὰ ἰδεῖν, οὕτω κἀγὼ τοὺς
[11, 498]	δὲ σκῆπτρον ἀείρας ἔστειχεν Φύλακος	καὶ	ἐνὶ δμώεσσιν ἔειπεν. Ὁμοίως δὲ
[11, 505]	Ἱππίαν καὶ Γοργίαν καὶ Παρμενίδην	καὶ	ἑνὶ διαλόγῳ τῷ Πρωταγόρᾳ πολλούς,
[11, 466]	(Ὅτι ἐστὶ ποτήριον ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ ΚΕΡΑΣ	καὶ	ΕΝΙΑΥΤΟΣ καλούμενον. (ΑΜΦΩΞΙΣ ξύλινον ποτήριον,
[11, 466]	ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν κατεσκευασμένον	καὶ	ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ ἔπη χρυσοῖς
[11, 494]	ἐστι φίλοινος ἐπαινοῦσα κύλικα μεγάλην	καὶ	ἐξευτελίζουσα τὸ ὀξύβαφον ὡς βραχύ.
[11, 466]	Τούνεκα σοὶ δώσω χρύσειον ἄλεισον.	Καὶ	ἑξῆς τὸ αὐτὸ πάλιν· Δῶκε
[11, 509]	τῶν γνωρίμων τινὰς κεκωμῴδηκεν ὡς	καὶ	ἐπ´ ἀργυρίῳ συκοφαντοῦντας, ἐμφαίνων ὅτι
[11, 500]	πλάττοντες, οἳ δὲ σφαίρας ποιοῦντες.	Καὶ	ἐπειδὰν μέλλωσι προσφέρεσθαι, ἀποκλάσαντες ἀπ´
[11, 489]	τὸ τοῦ Νέστορος ποτήριον μεταβαίνει	καὶ	ἐπὶ τὰ κράτιστα τῶν ἀπλανῶν
[11, 488]	τῆς ἐμπαιστικῆς τέχνης λόγον, ὡς	καὶ	ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως σκήπτρου· Ὣς
[11, 492]	κατασκευῇ προσηκόντως ἐτόρευσεν. Τοῦτο μέντοι	καὶ	ἐπὶ τοῦ Διὸς σημαίνειν πείθονται
[11, 488]	ἐμπεπερονημένων καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥοπάλων.	Καὶ	ἐπὶ τοῦ ξίφους (τοῦ Ἀγαμέμνονος·
[11, 493]	ἐπὶ δύο τάσσεσθαι πέφυκεν, ὡς	καὶ	ἐπὶ τούτων· Οἴσετε δ´ ἄρν´
[11, 496]	ἀπὸ Προυσίου τοῦ Βιθυνίας βασιλεύσαντος	καὶ	ἐπὶ τρυφῇ καὶ μαλακίᾳ διαβοήτου
[11, 490]	Πιθανὸν δ´ ἐστὶ τὸ ἐπίθετον	καὶ	ἐπὶ τῶν Πλειάδων τιθέμενον· μυθεύονται
[11, 498]	Οἴνου γεραιοῖς χείλεσιν μέγα σκύφος.	Καὶ	Ἐπιγένης ἐν Βακχίδι· Τὸ σκύφος
[11, 469]	τούτου μεταδιδόντων. (Μνημονεύει δ´ αὐτῶν	καὶ	Ἐπιγένης ἐν Ἡρωίνῃ διὰ τούτων·
[11, 477]	τὸν ποιητὴν παρὰ Πρυτάνιδι δειπνοῦντα	καὶ	ἐπιδεικνυμένου τοῦ Πρυτάνιδος κιβώριά τινα
[11, 475]	νευούσας ἐφ´ ἑκάτερα τὰ μέρη,	καὶ	ἐπίκειται τὸ λεγόμενον αὐτῷ θωράκιον,
[11, 469]	Ἀδαῖος. Μνημονεύει τοῦ ποτηρίου τούτου	καὶ	Ἐπίνικος ἐν Ὑποβαλλομέναις, οὗ τὸ
[11, 476]	Κατακείμενοι δ´ ἐν στιβάσιν ἐδείπνουν	καὶ	ἔπινον κερατίνοις ποτηρίοις. Αἰσχύλος δ´
[11, 498]	σκύφος σχηματίσας οὐδετέρως ἔφη. Ὁμοίως	καὶ	Ἐπίχαρμος ἐν Κύκλωπι· Φέρ´ ἐγχέας
[11, 501]	τὸν πυθμένα μὴ δυναμένην τίθεσθαι	καὶ	ἐρείδεσθαι, ἀλλὰ κατὰ τὸ στόμα.
[11, 478]	δ´ αὐτοῦ Κράτης ἐν Παιδιαῖς	καὶ	Ἕρμιππος ἐν Θεοῖς. Ἀθηναῖοι δὲ
[11, 502]	γέγραφε τοῖς ὄφεσι πιεῖν διδούς·	καὶ	Ἕρμιππος ἐν Κέρκωψι Χρυσίδ´ οἴνου
[11, 505]	Σωκράτην εἶναι, ἦ πού γε	καὶ	ἐρώμενον αὐτοῦ γεγονέναι. ~Ἀλλὰ μὴν
[11, 468]	θοῶς βασιλεῦσιν Ἀχαιῶν ἐνσχερὼ ἑστηῶσι,	καὶ	ἐς λοιβὴν χέον εἶθαρ χρυσείῃ
[11, 473]	ἐκ τοῦ μετώπου τοῦ κροκίου,	καὶ	ἐσθεῖναι ὅ τι ἂν εὕρῃς
[11, 490]	καὶ ἀφεγγέες, ἀλλ´ ὀνομασταὶ ἦρι	καὶ	ἑσπέριαι, Ζεὺς δ´ αἴτιος, εἱλίσσονται·
[11, 464]	πεπωκότες ἐβάδιζον ἐπὶ τὴν θέαν	καὶ	ἐστεφανωμένοι ἐθεώρουν, παρὰ δὲ τὸν
[11, 489]	τῶν σχημάτων ὁ κύκλος ἀπήρτισται	καὶ	ἔστι τέλειος. Καὶ τὸ ποτήριον
[11, 480]	τοῦ Θερσίτου· Φοξὸς ἔην κεφαλήν.	Καὶ	ἔστιν οἷον φαοξός, ὁ πρὸς
[11, 500]	ταβαίτας, προβρέχουσι καὶ διηθήσαντες πίνουσι.	Καὶ	ἔστιν ὅμοιον ὡς ἄν τις
[11, 489]	γὰρ εἶναί φησιν Ἀριστοτέλης πελειάδα	καὶ	ἕτερον περιστεράν. Πελειάδας δ´ ὁ
[11, 473]	πάλαι δὴ καινὸς ὡς ξηραίνεται.	(Καὶ	ἔτι· Ἅμα δὲ λαβοῦς´ ἠφάνικε
[11, 471]	ἀφρίζον, ἕκαστος δεξιτερᾷ δ´ ἔλαβεν.	Καὶ	Εὔβουλος ἐν μὲν Δόλωνι· Διένιψα
[11, 494]	δὲ τοῦ ὀξυβάφου ὡς ποτηρίου	καὶ	Εὔβουλος ἐν Μυλωθρίδι· Καὶ πιεῖν
[11, 462]	καὶ καθαροῖσι λόγοις· σπείσαντας δὲ	καὶ	εὐξαμένους τὰ δίκαια δύνασθαι (πρήσσειν
[11, 482]	προσπαρετίθεσαν τοὺς καλουμένους κοτύλους, κάλλιστα	καὶ	εὐποτώτατα ἐκπωμάτων. Ἦσαν δὲ καὶ
[11, 465]	καὶ κατὰ φύσιν δακρύουσι. Διόπερ	καὶ	Εὐριπίδης ἕνα τῶν τοῦ Ἡλίου
[11, 466]	γὰρ τοῖς παλαιοῖς πεφροντισμένον καλῶς	καὶ	εὐσχημόνως κότταβον προίεσθαι. Καὶ οἱ
[11, 475]	τὰν κελέβαν φοινικέῳ οἰὸς ἀώτῳ·	(καὶ	Εὐφορίων· Ἠέ ποθεν ποταμῶν κελέβῃ
[11, 483]	Λακωνικός, ἔκπωμα ἐπιτηδειότατον εἰς στρατείαν	καὶ	εὐφορώτατον ἐν γυλιῷ. Οὗ δὲ
[11, 504]	θύσαντες πρὸς δεῖπνον καὶ κρατῆρα	καὶ	εὐχὰς καὶ παιῶνας ἐτράποντο. Καὶ
[11, 482]	φέρων· Εὐριπίδης τις σήμερον γενήσεται.	Καὶ	Ἔφιππος ἐν Ὁμοίοις ἢ Ὀβελιαφόροις
[11, 509]	καὶ τῶν παρανόμων Νόμων. (Διὸ	καὶ	Ἔφιππος ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Ναυάγῳ
[11, 480]	τόρνον, ἀλλ´ ὥσπερ δακτύλῳ πεποιημέναι,	καὶ	ἔχουσιν ὦτα τέσσαρα, πυθμένα εἰς
[11, 508]	τοῖς ὑπ´ αὐτοῦ διαπλαττομένοις, ὥστε	καὶ	ζητεῖσθαι τοὺς χρησομένους. Ἐχρῆν οὖν
[11, 466]	κατὰ μικρὸν στάζοντος Ἐστὶ δὲ	καὶ	ζῷόν τι. ΒΡΟΜΙΑΔΕΣ, ἔκπωμα ὅμοιον
[11, 506]	τινων Ξενοφῶντος εἶναι λέγεται, ὡς	καὶ	ἡ Ἀλκυὼν Λέοντος τοῦ Ἀκαδημαικοῦ,
[11, 501]	τῶν ἀρχαίων ἐλέγετο. (Δύναται δὲ	καὶ	ἡ ἐπὶ τὸν πυθμένα καὶ
[11, 466]	ἀγκύλης ἤτοι τῆς δεξιᾶς χειρός.	Καὶ	ἡ κύλιξ δὲ (ἡ) ἀγκύλη
[11, 480]	τῇ Ναυκράτει κεραμεῖς ἀφ´ ὧν	καὶ	ἡ πλησίον τῶν κεραμείων πύλη
[11, 479]	χεῖλος ἀποκεκρουμένον. Κοτύλη δὲ καλεῖται	καὶ	ἡ τοῦ ἰσχίου κοιλότης, καὶ
[11, 477]	Οὐδὸς δ´ ἀμφοτέρους ὅδε χείσεται.	Καὶ	ἡ τοῦ ὄφεως κατάδυσις χειή,
[11, 507]	ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦς´ ἀνδροτῆτα	καὶ	ἥβην. Εἰ δ´ οὖν καὶ
[11, 509]	χθονός. Μέχρι τούτων ἡμῖν πεπεραιώσθω	καὶ	ἥδε ἡ συναγωγή, φίλτατε Τιμόκρατες.
[11, 470]	φιάλη χαλκῆ καὶ κύαθος χαλκοῦς	καὶ	ἠθάνιον χάλκεον. ΗΜΙΤΟΜΟΣ ἔκπωμά τι
[11, 494]	ταμίας. ~(Πτολεμαῖος δὲ μεταπεμψάμενος αὐτοὺς	καὶ	ἥκειν κελεύσας μετὰ τῶν βιβλίων,
[11, 465]	πλῆθος ἀπειρέσιον ἀργυρέων χρυσοῦ τε	καὶ	ἠλέκτροιο φαεινοῦ, τῶν προτέρων πάντων
[11, 508]	κατὰ τὸν ἄνθρωπον ἅπερ ἐπαγγέλλεται	καὶ	ἡμεῖς ζητοῦμεν ἐκ τῶν ἐκείνου
[11, 504]	εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὴ	καὶ	ἡμεῖς, ἢν μὲν ἀθρόον τὸ
[11, 463]	τῷ περὶ Μέθης. (Διόπερ συνιοῦσι	καὶ	ἡμῖν ἐπὶ τὰς Διονυσιακὰς ταύτας
[11, 479]	φησι Πάμφιλος, τὴν κοτύλην καλεῖσθαι	καὶ	ἡμίναν, παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου· (Καὶ πιεῖν
[11, 479]	Διόδωρος δ´ ἐν Ἰταλικαῖς Γλώσσαις	καὶ	Ἡράκλειτος, ὥς φησι Πάμφιλος, τὴν
[11, 500]	πρώτου Ἡρακλέους τῷ γένει· διὸ	καὶ	Ἡρακλεωτικοὶ πρός τινων καλοῦνται. Ἔχουσι
[11, 474]	Φερεκύδης ἐν τῇ δευτέρᾳ ἱστορεῖ	καὶ	Ἡρόδωρος ὁ Ἡρακλεώτης. Ἀσκληπιάδης δ´
[11, 489]	γενέσεως καὶ συναιρέσεως, καθά φησι	καὶ	Ἡσίοδος· Πληιάδων Ἀτλαιγενέων ἐπιτελλομενάων ἄρχεσθ´
[11, 462]	μολπὴ δ´ ἀμφὶς ἔχει δώματα	καὶ	θαλίη. Χρὴ δὲ πρῶτον μὲν
[11, 497]	δὲ γέγωνεν κώδωνος κώμου σύνθεμα	καὶ	θαλίης, Νεῖλος ὁκοῖον ἄναξ μύσταις
[11, 504]	καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται	καὶ	θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν.
[11, 463]	διὰ τούτων· Ὁ μὲν Χῖος	(καὶ	Θάσιος ἐκ μεγάλων κυλίκων ἐπιδέξια,
[11, 506]	μεγίστους (παρ´ Ἀθηναίοις γενομένους Ἀριστείδην	καὶ	Θεμιστοκλέα, Μένωνα δὲ ἐπαινεῖ τὸν
[11, 501]	μνημονεύει· Δέχεσθε φιάλας τάσδε βαλανειομφάλους.	Καὶ	Θεόπομπος δ´ ἐν Ἀλθαίᾳ ἔφη·
[11, 466]	πλεῖστοι γὰρ περὶ αὐτοῦ συνεγράψαντο.	Καὶ	θεοφιλὲς δὲ τὸ ποτήριον· χρυσέοις
[11, 465]	Διθύραμβον καὶ Βακχευτὰν καὶ Βρόμιον.	(Καὶ	Θεόφραστος δ´ ἐν τῷ περὶ
[11, 490]	δ´ αἴτιος, εἱλίσσονται· ὅς σφισι	καὶ	θέρεος καὶ χείματος ἀρχομένοιο σημαίνειν
[11, 484]	σῶμα τοῖς οἴνοις· ὑγρὸν γὰρ	καὶ	θερμὸν ὁ οἶνος· τὸ δὲ
[11, 472]	ἑξῆς λεχθήσεται. Καλεῖται δέ τις	καὶ	θηρίκλειος κρατήρ, οὗ μνημονεύει Ἄλεξις
[11, 471]	ποτηρίοις; Ἄλεξις δ´ ἐν Ἱππεῖ·	Καὶ	θηρίκλειός τις κύλιξ, στέφανον κύκλῳ
[11, 475]	τοῦ ὀρθοῦ ποτηρίου οἷον Προυσιάδος	καὶ	θηρικλείου. ~(ΚΕΡΑΣ. Τοὺς πρώτους λέγεται
[11, 478]	γράφει οὕτως· Κυλίκων Κονωνείων ζεῦγος	καὶ	θηρικλείων χρυσοκλύστων ζεῦγος. (ΚΟΤΥΛΟΣ. Τὰ
[11, 505]	Ἀλεξαμενόν. Διαβάλλει δὲ ὁ Πλάτων	καὶ	Θρασύμαχον τὸν Χαλκηδόνιον σοφιστὴν ὅμοιον
[11, 466]	ῥυτὰ καὶ βατιάκαι Λυκιουργεῖς ἐπίχρυσοι	καὶ	θυμιατήρια καὶ τρυβλία. ΒΗΣΣΑ ποτήριον
[11, 476]	Ἀμμώνιος ἐν γʹ περὶ Βωμῶν	καὶ	Θυσιῶν. (ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ τὸ μόνωτον ποτήριον
[11, 489]	κόσμου. Τὸ δὲ τοῦ Νέστορος	καὶ	ἰδιαίτερόν ἐστιν. Ἔχει γὰρ καὶ
[11, 483]	τὴν δίαιταν, ὑποδήματα ἄριστα Λακωνικὰ	καὶ	ἱμάτια φορεῖν ἥδιστα καὶ χρησιμώτατα·
[11, 470]	Αἰθιόπων, ἵνα δὴ θοὸν ἅρμα	καὶ	ἵπποι ἑστᾶς´, ὄφρ´ Ἠὼς ἠριγένεια
[11, 504]	αἰσθόμενοι τῆς ἰδίας ἑκάτερος ἀρετῆς,	καὶ	ἴσως καὶ περὶ πρωτείων διεφέροντο,
[11, 463]	Ἀφροδίτης συμμίσγων ἐρατῆς μνήσεται εὐφροσύνης.	Καὶ	Ἴων δὲ ὁ Χῖός φησιν·
[11, 478]	οὖς ἐνιαχῇ. Μνημονεύει δὲ αὐτοῦ	καὶ	Ἴων ὁ Χῖος Κότυλον οἴνου
[11, 503]	οἰνοχοοῦντες κυάθῳ. Εἰπὼν γάρ· Τρίποδα	καὶ	κάδον παραθέμενος ψυκτῆρά τ´ οἴνου
[11, 481]	δ´ ἐπ´ ὄχου καὶ κυμβία	καὶ	κάδους ἔχων, ὧν ἐπελαμβάνοντο οἱ
[11, 462]	ὑμνεῖν εὔφρονας ἄνδρας εὐφήμοις μύθοις	καὶ	καθαροῖσι λόγοις· σπείσαντας δὲ καὶ
[11, 462]	δ´ ἐστὶν ὕδωρ καὶ γλυκὺ	καὶ	καθαρόν. (Πάρκεινται δ´ ἄρτοι ξανθοὶ
[11, 507]	φύσεις ἢ πρὸς τὸν μετεωρότερον	καὶ	καθαρώτερον ἀνέρχεσθαι τόπον, ἅτε κουφότητος
[11, 466]	τις οἶνον ἐγχέας, ἀλλ´ ὕδωρ	καὶ	καθύπερθε μέθυ. Ἀνακρέων· Φέρ´ ὕδωρ,
[11, 493]	αὐτὸ ῥᾳδίως βαστάζοντος δίχα πόνου	καὶ	κακοπαθείας. Τὸ γὰρ ποτήριον ὑφίσταται
[11, 464]	ἐν τῇ Εἰσαγωγικῇ περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις προσάπτειν.
[11, 467]	παρίστησιν· Οὑτοσὶ δεῖνος τι δεινος	καὶ	καλαθίσκος οὑτοσί. Τελέσιλλα δὲ ἡ
[11, 508]	φησι Καρύστιος ἐν Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι.	Καὶ	Κάλλιππος δ´ ὁ Ἀθηναῖος, μαθητὴς
[11, 466]	δ´ ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον, τὸ ὑπερήφανον	καὶ	καλόν. Εἰ μὴ ἄρα τὸ
[11, 489]	κυκλοτερεῖς καὶ ἀστέρας ἔχοντας, οὓς	καὶ	καλοῦσι σελήνας. Καὶ τὸν ἄρτον
[11, 506]	τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων	καὶ	καλῶν ὀψιμαθεῖς ἔτι τε ἐριστὰς
[11, 479]	βάλλειν ἐπὶ τὸν σκοπόν, ἀλλὰ	καὶ	καλῶς ἕκαστα αὐτῶν. Ἔδει γὰρ
[11, 474]	Σκείρωνος, ἡσύχῳ ποδὶ (προσῆγε πρᾴως	καὶ	καλῶς τὸν κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς·
[11, 473]	φησι· Ἡ Μανία, φέρ´ ὀξύβαφα	καὶ	κανθάρους. Ἄλεξις δ´ ἐν Κρατείᾳ
[11, 502]	φησι χαλκοῦν φοίνικα, Ναξίων ἀνάθημα,	καὶ	καρυωτὰς φιάλας χρυσᾶς. Ἀναξανδρίδης δὲ
[11, 475]	Προσπτῆναι μέσην τράπεζαν ἀμφὶ σῖτα	καὶ	καρχήσια, (πρὸς τὴν τράπεζαν φάσκων
[11, 471]	τὸ αὐτὸ ὑπολαμβάνει θηρίκλειον εἶναι	καὶ	καρχήσιον. ~Ὅτι δὲ διαφέρει σαφῶς
[11, 489]	ποτηρίου φέροντα τὸν ὅλον ὄγκον	(καὶ)	κατὰ μείζονα κυκλοειδῆ περιγραφὴν ἔξαρσιν
[11, 507]	ἡ διαπλαττομένη ἀθάνατος ὑπ´ αὐτοῦ	καὶ	κατὰ τὴν ἀπόλυσιν χωριζομένη τοῦ
[11, 463]	τινός, πανηγυρίσας ἥδιστ´ ἀπῆλθεν οἴκαδε.	Καὶ	κατὰ τὴν καλὴν οὖν Σαπφώ·
[11, 507]	Ἐδόκει γὰρ Πλάτων φθονερὸς εἶναι	καὶ	κατὰ τὸ ἦθος οὐδαμῶς εὐδοκιμεῖν.
[11, 493]	Τὸ γὰρ ποτήριον ὑφίσταται μέγα	(καὶ)	κατὰ τὸ κύτος καὶ βαρὺ
[11, 501]	μερῶν τίθεσθαι, κατὰ τὸν πυθμένα	καὶ	κατὰ τὸ στόμα. Διονύσιος δ´
[11, 476]	Σεύθην, ἠσπάζοντο μὲν πρῶτον ἀλλήλους	καὶ	κατὰ τὸν Θρᾴκιον νόμον κέρατα
[11, 465]	ἄμπελοι πλεῖστον ὑγρὸν χέουσι τεμνόμεναι	καὶ	κατὰ φύσιν δακρύουσι. Διόπερ καὶ
[11, 461]	ὁ Πλούταρχος. Ὥρα οὖν κατακλίνεσθαι.	(Καὶ	κατακλιθέντων Ἀλλὰ μήν» ὁ Πλούταρχος
[11, 459]	ὁδῷ παραπορευόμενον τὸν Πετεὼ κατέσχεν	καὶ	κατακλίνας ἐν τῇ πόᾳ θαλλίαν
[11, 483]	ἀναγράφων τὴν τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν	καὶ	καταλέγων πολλὰ ἐκπώματα γράφει καὶ
[11, 486]	ἐπὶ τὸ μνῆμ´ ἐκείνῃ, μανθάνεις;	καὶ	κατάχεον. ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ ἡ μετὰ τὸ
[11, 466]	ἔχειν θνητὸν ἄνθρωπον, ἀλλ´ ἐρᾶν	καὶ	κατεσθίειν· σὺ δὲ κάρτα φείδῃ.
[11, 494]	ταύτας εἰς χεῖρας (ὁ βασιλεὺς)	καὶ	κατιδὼν ἔφη καὶ αὐτὸς ἀπειληφέναι
[11, 466]	Τὸ δὲ Νέστορος ποτήριον πολλοὶ	καὶ	κεραμεύουσι· πλεῖστοι γὰρ περὶ αὐτοῦ
[11, 477]	χειή, ἡ καταδεχομένη τὸ ζῷον.	Καὶ	κήθιον τὸ χήτιον τὸ χωροῦν
[11, 462]	κύλικα, καθέντες εἰς αὐτὴν ἄνθεα	καὶ	κηρία καὶ λιβανωτὸν ἄτμητον καὶ
[11, 477]	γὰρ λέγων ἄλεισον τὸ αὐτὸ	καὶ	κισσύβιον τὴν ἀκριβῆ θέσιν τῶν
[11, 477]	περὶ τῆς Νεστορίδος Σκύφει, φησί,	καὶ	κισσυβίῳ τῶν μὲν ἐν ἄστει
[11, 468]	φησιν ἐν Ἀτάκτοις. ~(ΔΕΠΑΣΤΡΟΝ. Σιληνὸς	καὶ	Κλείταρχος ἐν Γλώσσαις παρὰ Κλειτορίοις
[11, 478]	βιαζόμεναι μέλανος οἴνου ἀκράτου. (Σιληνὸς	καὶ	Κλείταρχος ἔτι τε Ζηνόδοτος τὴν
[11, 475]	καὶ ὁ λέβης. Σιληνὸς δὲ	καὶ	Κλείταρχος τοὺς Αἰολεῖς φασιν οὕτω
[11, 500]	σκύφους. Ὧν πρῶτοι μὲν ἐγένοντο	καὶ	κλέος ἔλαβον οἱ Βοιώτιοι λεγόμενοι,
[11, 466]	κηρύσσεται, χαλκηλάτους λέβητας ἐκτιθεὶς φέρειν	καὶ	κοῖλα χρυσόκολλα καὶ πανάργυρα ἐκπώματ´,
[11, 483]	θοῆς διὰ σέλματα νηὸς φοίτα	καὶ	κοίλων πώματ´ ἄφελκε κάδων, ἄγρει
[11, 502]	σοι τήνδ´ ἐγὼ ἰδίᾳ τε	καὶ	κοινῇ κύλικα προπίομαι. Ἐκαλεῖτο δὲ
[11, 478]	Εἰς κόρακας, ὦ μαστιγία. {Α.	Καὶ	κόνδυ καὶ ψυκτῆρα καὶ κυμβίον.
[11, 486]	ἀπὸ Λύκωνος τοῦ κατεσκευασμένου, ὡς	καὶ	Κονώνειοι αἱ ὑπὸ Κόνωνος ποιηθεῖσαι.
[11, 478]	κοτύλην ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον	καὶ	κοτύλην. Ὃν κύλικα μὲν οὐκ
[11, 479]	τὸ τῶν χειρῶν κοῖλον· ὅθεν	καὶ	κοτυλήρυτον αἷμα τὸ ἀμφοτέραις ταῖς
[11, 499]	παρὰ τοῖς Ἕλλησιν, ὡς χοὸς	καὶ	κοτύλης. (Χωρεῖν δ´ αὐτὸ κοτύλας
[11, 504]	Ἐπεὶ δὲ θύσαντες πρὸς δεῖπνον	καὶ	κρατῆρα καὶ εὐχὰς καὶ παιῶνας
[11, 483]	πριάμενοι κώθωνας, οἳ δὲ σκόροδα	καὶ	κρόμμυα. (Ἡνίοχος Γοργόσι· Πιεῖν πιεῖν
[11, 507]	ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν (μου) κατασκαριφᾶν	καὶ	κρώζειν περιβλέπουσαν. (Δοκῶ οὖν σε,
[11, 470]	τοῖς οἴκοις κεῖται φιάλη χαλκῆ	καὶ	κύαθος χαλκοῦς καὶ ἠθάνιον χάλκεον.
[11, 471]	τε δῶρα παρὰ τοῦ Νικοδήμου	καὶ	κύλικα θηρικλείαν λαβὼν ἐπανῆκεν. Ἀδαῖος
[11, 472]	ἄρας ἐνώμα. (Ἐν δὲ Προιτίσι·	Καὶ	κύλικα θηρίκλειον εἰσφέρει πλέον ἢ
[11, 479]	τῷ ἰσχίῳ ὀστοῦν καλεῖσθαι ἄλεισον	καὶ	κύλικα. Κοτυλίσκος δὲ καλεῖται ὁ
[11, 470]	φησί· Τορνεύεσθαι δὲ ἐξ αὐτῆς	καὶ	κύλικας θηρικλείους, ὥστε μηδένα ἂν
[11, 462]	ζάπεδον καθαρὸν καὶ χεῖρες ἁπάντων	(καὶ	κύλικες· πλεκτοὺς δ´ ἀμφιτιθεῖ στεφάνους,
[11, 480]	τε γλυκερὸν καὶ Διωνύσοιο καρπῷ	καὶ	κυλίκεσσιν Ἀθηναίαισι κέντρον Αἱ δ´
[11, 502]	ὡς ἐν Λυσιστράτῃ· Δέσποινα Πειθοῖ	καὶ	κύλιξ φιλοτησία. ΧΟΝΝΟΙ. Παρὰ Γορτυνίοις
[11, 502]	δὲ τὴν τοιαύτην πρόποσιν ἐκαλεῖτο	καὶ	κύλιξ φιλοτησία, ὡς ἐν Λυσιστράτῃ·
[11, 480]	φέρειν κοινόν τε χρὴ κρατῆρα	καὶ	κυλιχνίδας. Καὶ Ἀλκαῖος ἐν τῷ
[11, 466]	(Ποσειδῶνος ἔβοσκεν ἵππους· καί ποτε	(καὶ)	κύματος ἐπιφερομένου μεγάλου συγκολυμβήσαντα αὐτὸν
[11, 481]	Εὐβοίας, χλανίδας δ´ ἐπ´ ὄχου	καὶ	κυμβία καὶ κάδους ἔχων, ὧν
[11, 481]	Μειδίου ἀκολουθεῖν αὐτῷ φάσκων ῥυτὰ	καὶ	κυμβία. καὶ πάλιν ἐν τῷ
[11, 496]	ἐν τῷ κατὰ Μειδίου Ῥυτὰ	καὶ	κυμβία, φησί, καὶ φιάλας» Δίφιλος
[11, 478]	{Α. Καὶ κόνδυ καὶ ψυκτῆρα	καὶ	κυμβίον. Νικόμαχος δ´ ἐν πρώτῳ
[11, 481]	τὸ αὐτὸ οἴεται εἶναι κισσύβιον	καὶ	κυμβίον. Φησὶ γὰρ ὡς Ὀδυσσεὺς
[11, 503]	ἄρτος κρίθινος καὶ πύρινος ὀπτὸς	καὶ	κυπαρίσσου στέφανος καὶ οἶνος κεκραμένος
[11, 495]	Κορινθίους μέν φησι καὶ Βυζαντίους	καὶ	Κυπρίους τὴν λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς
[11, 495]	λαμβάνει κύλικα τὴν λεγομένην πενταπλόαν	καὶ	κωμάζει μετὰ χοροῦ. ~(Πενταπλόα δ´
[11, 503]	τινὲς ὀνομάζουσιν. Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς	καὶ	κωμῳδεῖν τὸν ψυγέα ὡς ξενικὸν
[11, 470]	δ´ ἔννους μόλις ᾔτησε κύλικα	καὶ	λαβὼν ἑξῆς πυκνὰς ἕλκει, καταντλεῖ,
[11, 501]	ἐπὶ πῦρ οὐκ ἐπιτιθεμένη, καθότι	(καὶ	λέβητα καλεῖ ὁ ποιητὴς τὸν
[11, 473]	ἀλλὰ κάδοις Χίου με κατάβρεχε	καὶ	λέγε παῖζε, Ἡδύλε» Μισῶ ζῆν
[11, 488]	ἕκαστον τῶν ὤτων; πῶς δὲ	καὶ	λέγει δύο πυθμένας εἶναι τοῦ
[11, 480]	Ταῦτα δ´ ἐστὶ κεράμεα ποτήρια	καὶ	λέγεται ἀπὸ τοῦ κυλίεσθαι τῷ
[11, 507]	διαλόγοις αὐτοῦ κεκλεμμένων τί ἂν	καὶ	λέγοι τις; ἡ μὲν γὰρ
[11, 485]	ποτήριον ποιόν. Ἀπολλοφάνης δὲ Κρησί·	Καὶ	λεπαστά μ´ ἁδύοινος εὐφρανεῖ δι´
[11, 462]	εἰς αὐτὴν ἄνθεα καὶ κηρία	καὶ	λιβανωτὸν ἄτμητον καὶ ἄλλα ἄττα
[11, 466]	Κίμων καὶ Ἀθηνοκλῆς. Ἐχρῶντο δὲ	καὶ	λιθοκολλήτοις ἐκπώμασι. Μένανδρος δέ πού
[11, 465]	κιρνάναι, εἶτ´ αὐτοὺς προσφέρεσθαι· ὅθεν	καὶ	Λιμναῖον κληθῆναι τὸν Διόνυσον, ὅτι
[11, 508]	οὐχ εὑρίσκομεν, ἀλλὰ συμπόσια μὲν	καὶ	λόγους ὑπὲρ ἔρωτος εἰρημένους καὶ
[11, 486]	ᾧ τὸν οἶνον, καλεῖσθαι λέγων	καὶ	λοιβίδας τὰ σπονδεῖα ὑπὸ Ἀντιμάχου
[11, 506]	τὸν Θουκυδίδου τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ	καὶ	Λυσίμαχον τὸν Ἀριστείδου τοῦ δικαίου,
[11, 507]	Διονύσιον. Αἰσχίνου τε πένητος ὄντος	καὶ	μαθητὴν ἕνα ἔχοντος Ξενοκράτην, τοῦτον
[11, 461]	ἀφικόμην· εἶδον οὖν τὴν Ἡράκλειαν	καὶ	μάλ´ ὡραίαν πόλιν. Ἡρακλεῶται δ´
[11, 508]	καὶ λόγους ὑπὲρ ἔρωτος εἰρημένους	καὶ	μάλα ἀπρεπεῖς, οὓς καταφρονῶν τῶν
[11, 504]	δὲ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτο πίνῃ,	καὶ	μάλα ὀρθά τε αὔξεται καὶ
[11, 496]	Βιθυνίας βασιλεύσαντος καὶ ἐπὶ τρυφῇ	καὶ	μαλακίᾳ διαβοήτου γενομένου ἱστορεῖ (Νίκανδρος
[11, 461]	καὶ πλήκτας τοὺς ἥρωας νομίζουσι	καὶ	μᾶλλον νύκτωρ ἢ μεθ´ ἡμέραν.
[11, 487]	Πρὸς θεῶν, τῷ κοττάβῳ πρόσεστι	καὶ	Μάνης τις ὥσπερ οἰκέτης; Ἕρμιππος
[11, 462]	οὐδὲν ἄλλο κέκτηνται ἢ κύλικα	καὶ	μάχαιραν καὶ ὑδρίαν, καὶ ὅτι
[11, 484]	Πλατὺ δ´ ἐστὶ τῇ κατασκευῇ	καὶ	μέγα· ἔχει δὲ καὶ ὦτα
[11, 465]	(οἶδα δέ τινας, ἄνδρες θιασῶται,	καὶ	μέγα φρονήσαντας οὐχ οὕτως ἐπὶ
[11, 473]	χάρις, ὥστε φίλει καὶ γράφε	καὶ	μέθυε. Κλείταρχος δ´ ἐν ταῖς
[11, 477]	ἓν τῶν κιβωρίων ὡς ἐξοινῶν	(καὶ	μεθύων) ἐνεούρησε. Δίδυμος δέ φησι
[11, 495]	τὰ μὲν δίχοα, τὰ δὲ	καὶ	μείζονα. ΠΡΟΑΡΟΝ κρατὴρ ξύλινος, εἰς
[11, 466]	ἐξέστην ἰδών. Κρατῆρες ἀργυροῖ, κάδοι	(καὶ)	μείζους ἐμοῦ Ὅτι Παρμενίων συγκεφαλαιούμενος
[11, 485]	Πάντα γὰρ ἦν μέστ´ ἀνδρῶν	καὶ	μειρακίων πινόντων· ὁμοῦ δ´ ἄλλων
[11, 502]	τὸ λοιπὸν αὐτόθι εἶναι πίνειν.	Καὶ	Μελέαγρος δ´ ὁ κυνικὸς ἐν
[11, 496]	καλεῖται καθ´ ὅσον οἶνον ἔχει	καὶ	μέλι καὶ τυρὸν καὶ ἀλφίτων
[11, 462]	ξανθοὶ γεραρή τε τράπεζα τυροῦ	καὶ	μέλιτος πίονος ἀχθομένη· βωμὸς δ´
[11, 485]	μείζων, παρατιθέμενος Τηλεκλείδου ἐκ Πρυτάνεων·	Καὶ	μελιχρὸν οἶνον ἕλκειν ἐξ ἡδυπνόου
[11, 466]	Λέγονται δὲ καὶ δόρατα ἀγκυλητὰ	καὶ	μεσάγκυλα ἄλλα· ἀπὸ ἀγκύλης ἤτοι
[11, 501]	Ὀμφάλῃ· Ἴτ´ ἐκφορεῖτε, παρθένοι, κύπελλα	καὶ	μεσομφάλους. Οὕτω δ´ εἴρηκε τὰς
[11, 481]	Ἀγροίκοις· Μεγάλ´ ἴσως (ποτήρια) προπινόμενα	καὶ	μέστ´ ἀκράτου κυμβία ἐκάρωσεν ὑμᾶς.
[11, 474]	πλοῖον; {Α. Οὐδὲν οἶσθας, ἄθλιε.	(Καὶ	μετ´ ὀλίγα· {ΣΤΡ. Τὴν ναῦν
[11, 493]	συντάξεως, λέγειν αὐτῷ ὅτι ἀπείληφε.	Καὶ	μετ´ οὐ πολὺ παραγενομένῳ καὶ
[11, 477]	κισσυβίῳ τῶν μὲν ἐν ἄστει	καὶ	μετρίων οὐδεὶς ἐχρῆτο, συβῶται δὲ
[11, 498]	κισσυβίῳ τῶν μὲν ἐν ἄστει	καὶ	μετρίων οὐδεὶς ἐχρῆτο, συβῶται δὲ
[11, 476]	κέρασιν ἔπινον δῆλον ἐκ τοῦ	καὶ	μέχρι νῦν λέγεσθαι, ὅταν συμμίσγωσι
[11, 508]	πείσει λέγων ταῦτα καὶ γράφειν	καὶ	μὴ ταὐτὰ ποιεῖν τοῖς εὐχομένοις,
[11, 465]	Περσῶν λέγων γράφει καὶ ταῦτα·	Καὶ	μὴν ἐκπώματα ἢν μὲν ὡς
[11, 470]	βραχέα ὡς ἂν κύλιξ οὖσα.	Καὶ	μήποτε Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνῃ θηρικλείῳ
[11, 481]	ποτηρίων. (ΚΥΜΒΙΑ τὰ κοῖλα ποτήρια	καὶ	μικρὰ Σιμάριστος. Δωρόθεος δέ· Γένος
[11, 488]	τοῦ χείλους διήκουσαι τοῦ ποτηρίου	καὶ	μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν
[11, 505]	μίμους μὴ φῶμεν εἶναι λόγους	καὶ	μιμήσεις ἢ τοὺς Ἀλεξαμενοῦ τοῦ
[11, 464]	ἅμα ἀκροώμενοι τῶν γελωτοποιῶν τούτων	καὶ	μίμων, ἔτι δὲ τῶν ἄλλων
[11, 481]	(Καὶ ἐν τῷ κατὰ Εὐέργου	καὶ	Μνησιβούλου φησὶ δὲ Δίδυμος ὁ
[11, 461]	δημιουργοῦσιν αὐτοὺς πίνοντας ἐκπώμασι μεγάλοις.	Καί	μοι δοκοῦσι λέγειν οὐ κακῶς
[11, 482]	τῷ ἀλείσῳ καὶ τῷ δέπαι	καὶ	μόνον ὀνόματι διαλλάσσει Τοὺς μὲν
[11, 506]	φείδεται κατηγορίας οὐδὲ τῆς Ἀλκιβιάδου	καὶ	Μυρωνίδου, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ
[11, 466]	ὁ Μιλήσιος, Καλλικράτης ὁ Λάκων	καὶ	Μῦς, οὗ εἴδομεν σκύφον Ἡρακλεωτικὸν
[11, 478]	αἱρεῖ τὰ ἐκ τῆς θαλάμης	καὶ	νέμει ὅσοι ἄνω τὸ κέρνος
[11, 505]	Ἦ καλόν γε αἱ Ἀθῆναι	(καὶ)	νέον τοῦτον Ἀρχίλοχον ἐνηνόχασιν. Ἄλλοι
[11, 493]	Ὅμηρος οὐκ ἐπὶ μόνων Μαχάονος	καὶ	Νέστορος ἔθηκε, δύο γὰρ οὗτοι
[11, 493]	οὐκ ἀκουστέον ἐπὶ μόνων Μαχάονος	καὶ	Νέστορος, ὡς οἴονταί τινες, τὸ
[11, 486]	(ΛΟΙΒΑΣΙΟΝ κύλιξ, ὥς φησι Κλείταρχος	καὶ	Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνός ᾧ τὸ
[11, 482]	κύπελλα ἐκπώματα σκύφοις ὅμοια, ὡς	καὶ	Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος, ~(Κύπελλα δ´
[11, 491]	φορέεσκε ποτὸν Διὶ μητιόεντι. Τὸν	καὶ	νικήσας πατέρα Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺς
[11, 477]	μετρίων οὐδεὶς ἐχρῆτο, συβῶται δὲ	καὶ	νομεῖς καὶ οἱ ἐν ἀγρῷ·
[11, 498]	μετρίων οὐδεὶς ἐχρῆτο, συβῶται δὲ	καὶ	νομεῖς καὶ οἱ ἐν ἀγρῷ,
[11, 483]	(δὲ) τῆς ἀγωγῆς γένος ὃ	καὶ	νῦν δρᾶται παρά τισι τῶν
[11, 471]	τοὺς εὑρόντας. Φαίνεται δ´ ἔτι	καὶ	νῦν· εἰ δὲ μὴ ποιεῖ
[11, 489]	τοὺς δύο πυθμένας. Ὁποῖόν τι	καὶ	νῦν ἔστιν ἰδεῖν ἐν Καπύῃ
[11, 476]	τὸ πόμα. (Διαμένει δὲ ἔτι	καὶ	νῦν ἡ τῶν κεράτων κατασκευή.
[11, 501]	ἐστι καὶ ἀρχαία. Ἔτι γοῦν	καὶ	νῦν οὕτως Μασσαλιῆται τιθέασι τὰς
[11, 482]	νεοκρᾶτα βάπτοντες τῷ κυμβίῳ, καθὰ	καὶ	νῦν παρ´ ὑμῖν ποιοῦσιν ἐν
[11, 509]	ἀδόξως διαζῶν. Τοιοῦτοι δ´ εἰσὶ	καὶ	νῦν τῶν Ἀκαδημαικῶν τινες, ἀνοσίως
[11, 506]	~Ἀλλὰ μὴν οὐ δύνανται Πάραλος	καὶ	(Ξάνθιππος οἱ Περικλέους υἱοὶ (τελευτήσαντες
[11, 509]	οὐ μόνῳ Πλάτωνι ἐσχόλακεν, ἀλλὰ	καὶ	Ξενοκράτει. Καὶ οὗτος οὖν τῆς
[11, 476]	ἐξ ἀργυρέων κεράτων πίνοντες ἐπλάζοντο.	Καὶ	Ξενοφῶν δ´ ἐν τῇ ζʹ
[11, 473]	οἴεσθε μέγεθος ἀρεσιαν μέγαν πάνυ,	καὶ	ξηρὸν ἐπόης´ εὐθέως τὸν κάνθαρον.
[11, 505]	αὐτῆς μεθυσθῇ. (Λέγεται δὲ ὡς	καὶ	ὁ Γοργίας αὐτὸς ἀναγνοὺς τὸν
[11, 462]	ὅπου ἂν πορεύωνται. Πολλοῖς δὲ	καὶ	ὁ ἐν Ἰλλυριοῖς τόπος διαβόητός
[11, 469]	πλεῖστον πινόντων προείπομεν. (Ὅτι δὲ	καὶ	ὁ Ἥλιος ἐπὶ ποτηρίου διεκομίζετο
[11, 470]	αὐτὸν τὸ τόξον ὡς βαλῶν,	καὶ	ὁ Ἥλιος παύσασθαι κελεύει, ὃ
[11, 493]	τὸ δέπας ἀμογητὶ ἀείρων. Ταῦτα	καὶ	ὁ θαυμάσιος λυτικὸς Σωσίβιος, ὃν
[11, 506]	ἀλλ´ οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Κίμωνος.	Καὶ	ὁ Κρίτων δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους
[11, 475]	συνήθως ἔταττον, ἀφ´ οὗ λέγεται	καὶ	ὁ λέβης. Σιληνὸς δὲ καὶ
[11, 506]	ἀλλὰ καὶ ὁ Ῥαμνούσιος Ἀντιφῶν	καὶ	ὁ μουσικὸς Λάμπρος. ~(Ἐπιλίποι δ´
[11, 495]	τοῦ τῆς Σκιράδος Ἀθηνᾶς ἱεροῦ,	καὶ	ὁ νικήσας λαμβάνει κύλικα τὴν
[11, 498]	ἑτέρῳ πρὸ ἑαυτοῦ δοῦναι πιεῖν.	Καὶ	ὁ Ὀδυσσεὺς δὲ παρὰ τῷ
[11, 464]	τοῦτον. Καὶ γὰρ ὁ φίλοψος	καὶ	ὁ ὀψοφάγος οἷον ὀψομανής ἐστι
[11, 490]	τῇ ἀστροθεσίᾳ τῶν Πλειάδων· διὸ	καὶ	ὁ περὶ ταύτας μῦθος, ὅτι
[11, 482]	εἶναι τῇ κατασκευῇ. Φησὶ γὰρ	καὶ	ὁ ποιητής· Ἦτοι ὃ καλὸν
[11, 466]	σπένδεσκε θεῶν, ὅτε μὴ Διί.	Καὶ	ὁ Πρίαμος δὲ τὸν υἱὸν
[11, 479]	κεραμέᾳ κοτταβίδι πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν,	καὶ	ὁ προσφέρων ἂν εἶπεν εὐδειπνίας.
[11, 506]	Ἱππίας ὁ Ἡλεῖος χλευάζεται, ἀλλὰ	καὶ	ὁ Ῥαμνούσιος Ἀντιφῶν καὶ ὁ
[11, 460]	Ἀπὸ τράπεζαν εἷλέ νιν ποτήρια.	Καὶ	ὁ τὴν Ἀλκμαιωνίδα δὲ ποιήσας
[11, 491]	ποταναῖς ὁμώνυμοι πελειάσιν αἰθέρι κεῖσθε.	Καὶ	ὁ τὴν εἰς Ἡσίοδον δὲ
[11, 503]	Ψυκτήρια δένδρεα φίλαισιν ὠλέναισι δέξεται.	Καὶ	ὁ τὸν Αἰγίμιον δὲ ποιήσας
[11, 496]	ἐπιλέγοντες ῥῆσιν μυστικήν. Μνημονεύει αὐτῶν	καὶ	ὁ τὸν Πειρίθουν γράψας, εἴτε
[11, 504]	καὶ εὐχὰς καὶ παιῶνας ἐτράποντο.	Καὶ	ὁ τοὺς μίμους δὲ πεποιηκώς,
[11, 464]	ὁ ὀψοφάγος οἷον ὀψομανής ἐστι	καὶ	ὁ φίλοινος οἰνομανὴς καὶ ὡσαύτως
[11, 463]	δὲ προμηθείην αἰὲν ἔχειν ἀγαθόν.	(Καὶ	ὁ χαρίεις δ´ Ἀνακρέων φησίν·
[11, 502]	Χρυσίδ´ οἴνου πανσέληνον ἐκπιὼν ὑφείλετο.	καὶ	ὅ γε ἐ- Ἐκαλεῖτο δέ
[11, 504]	αὐλητρίδας ἐκβάλλει, ὃ δὲ εἰσάγει·	(καὶ	ὃ μέν, ὡς πρόκειται, παραιτεῖται
[11, 465]	οὗ βροτοὶ καλοῦσιν οἶνον αἴθοπα.	Καὶ	Ὀδυσσεὺς ὤπασεν Μελιηδέα οἶνον ἐρυθρόν,
[11, 477]	ἐχρῆτο, συβῶται δὲ καὶ νομεῖς	καὶ	οἱ ἐν ἀγρῷ· (Πολύφημος μὲν
[11, 498]	ἐχρῆτο, συβῶται δὲ καὶ νομεῖς	καὶ	οἱ ἐν ἀγρῷ, ὡς ὁ
[11, 463]	ἄλλων κυδρότερον πίεται. Ἐποιοῦντο δὲ	καὶ	οἱ ἑπτὰ καλούμενοι σοφοὶ συμποτικὰς
[11, 466]	καλῶς καὶ εὐσχημόνως κότταβον προίεσθαι.	Καὶ	οἱ πολλοὶ ἐπὶ τούτῳ μᾶλλον
[11, 508]	καταφρονῶν τῶν ἀναγνωσομένων συνέθηκεν, ὥσπερ	καὶ	οἱ πολλοὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ
[11, 466]	εὐρύθμως ἐρρίπτουν εἰς τὸ κοττάβιον.	(Καὶ	οἴκους δὲ ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον εἰς
[11, 460]	ἔκπωμα οἱ Ἀττικοί, ἐπεὶ ὑδροποτεῖν	καὶ	οἰνοποτεῖν λέγουσιν. (Ἀριστοφάνης ἐν Ἱππεῦσιν·
[11, 503]	πύρινος ὀπτὸς καὶ κυπαρίσσου στέφανος	καὶ	οἶνος κεκραμένος ἐν ᾠῷ χρυσῷ,
[11, 488]	ἦν ὀλίγη τοῖς κολαπτῆρσιν ἐπηρμένη	καὶ	οἱονεὶ κεφαλίδας ἥλων ἀποτελοῦσα. Πεπάρθαι
[11, 505]	ἀπωλείας τῆς ὑπὸ Τισσαφέρνου γενομένης,	καὶ	οἷός τις ἦν τὸν τρόπον,
[11, 479]	ὁ ἱερὸς τοῦ Διονύσου κρατηρίσκος,	καὶ	οἷς χρῶνται οἱ μύσται, ὡς
[11, 494]	γράφει οὕτως· Ἀλβατάνης δὲ στρεπτὸν	καὶ	ὅλμον χρυσοῦν. Ὁ δὲ ὅλμος
[11, 491]	ἀποκρύπτουσι Πελειάδες. Οὐδὲν οὖν ἄπιστον	καὶ	Ὅμηρον τὰς Πλειάδας κατὰ ποιητικὸν
[11, 475]	τραπεζῶν κεκραμένα τιθέναι ποτήρια, καθὰ	καὶ	Ὅμηρος ποιεῖ. Ὠνομάσθη δὲ τὸ
[11, 475]	α> ἀντὶ τοῦ κερχήσιον· διὸ	καὶ	Ὅμηρος τοὺς ὑπὸ δίψους κρατουμένους
[11, 494]	ὄξους δεκτικὸν σκεῦος· ἐστὶ δὲ	καὶ	ὄνομα ποτηρίου, οὗ μνημονεύει Κρατῖνος
[11, 495]	μέμνηται γράφων οὕτως· Ἦσαν δὲ	καὶ	ὀνύχινοι σκύφοι καὶ συνδέσεις τούτων
[11, 475]	τοῦ θωρακίου εἰς ὕψος ἀνήκουσα	καὶ	ὀξεῖα γιγνομένη ἐστὶν ἡ λεγομένη
[11, 496]	(ΡΥΤΟΝ ἔχει τὸ υ> βραχὺ	καὶ	ὀξύνεται. Δημοσθένης ἐν τῷ κατὰ
[11, 481]	Γένος ποτηρίων βαθέων τὰ κυμβία	καὶ	ὀρθῶν, πυθμένα μὴ ἐχόντων μηδὲ
[11, 499]	ὁμοίως ἀγγεῖον ξύλινον στρογγύλον γάλα	καὶ	ὀρὸν δεχόμενον, (ὡς καὶ παρ´
[11, 507]	τῆς σχολῆς, καὶ προέπιεν Ἀπολλοδώρῳ.	Καὶ	ὃς εἶπεν Ἥδιον ἂν παρὰ
[11, 471]	συγγράμματί φησι· Τὰ τοίνυν εὑρήματα	καὶ	ὅσα τοιαῦτα ἔτι καὶ τὰ
[11, 467]	δὲ καὶ τὸ εἶ γράφουσιν	καὶ	ὅταν καθ´ αὑτὸ μόνον ἐκφωνῆται
[11, 467]	ὅταν καθ´ αὑτὸ μόνον ἐκφωνῆται	καὶ	ὅταν συζευγνυμένου τοῦ ἰῶτα. Κἀν
[11, 470]	δέπαι τούτῳ (ἐς τὴν Ἐρύθειαν.	Καὶ	ὅτε δὲ ἦν ἐν τῷ
[11, 467]	ἧς νῦν τάττεται δυνάμεως, ~(ἀλλὰ	καὶ	ὅτε τὴν δίφθογγον ἔδει σημαίνειν
[11, 466]	Ἔναλον καὶ διηγεῖσθαι τὸν τρόπον,	καὶ	ὅτι ἡ μὲν παρθένος παρὰ
[11, 462]	κύλικα καὶ μάχαιραν καὶ ὑδρίαν,	καὶ	ὅτι οἰκίας ἔχουσιν ἐξ ἀνθερίκου
[11, 496]	ποτήριον τοῦτο ἔξορθόν ἐστι προείρηται.	Καὶ	ὅτι τὴν προσηγορίαν ἔσχεν ἀπὸ
[11, 509]	ἐμφαίνων ὅτι καὶ πολυτελῶς ἠσκοῦντο	καὶ	ὅτι τῆς εὐμορφίας τῶν καθ´
[11, 483]	βʹ (Περὶ δὲ τοῦ κωθωνίζεσθαι	καὶ	ὅτι χρήσιμός ἐστι διὰ χρόνου
[11, 466]	Λέσβον στείλαντος σὺν ἄλλοις βασιλεῦσι,	καὶ	ὅτι χρησμὸς ἦν αὐτοῖς δηλώσας
[11, 504]	σώματα καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται,	καὶ	οὐδ´ ἀναπνεῖν μὴ ὅτι λέγειν
[11, 498]	Ἀττικοὶ τὴν εὐθεῖαν καὶ ἀρσενικῶς	καὶ	οὐδετέρως λέγουσιν. Ἡσίοδος δ´ ἐν
[11, 491]	Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺς ἀθάνατον ποίησε	καὶ	οὐρανῷ ἐγκατένασσεν. Ὣς δ´ αὕτως
[11, 478]	λουτηρίῳ ἐοικὸς βαθεῖ. Ἔχει δὲ	καὶ	οὖς ἐνιαχῇ. Μνημονεύει δὲ αὐτοῦ
[11, 482]	καὶ εὐποτώτατα ἐκπωμάτων. Ἦσαν δὲ	καὶ	οὗτοι τῆς αὐτῆς κεραμείας. Ὅταν
[11, 509]	Πλάτωνι ἐσχόλακεν, ἀλλὰ καὶ Ξενοκράτει.	Καὶ	οὗτος οὖν τῆς πατρίδος πικρῶς
[11, 507]	οὐδ´ Ἀντισθένη ἐπαινῶ· καὶ γὰρ	καὶ	οὗτος πολλοὺς εἰπὼν κακῶς οὐδ´
[11, 492]	ἄλφιτον· ἄμφω δὲ ταῦτα κυκώμενα	καὶ	οὕτω πινόμενα λέγει ὁ ποιητής·
[11, 462]	νεὼ τῆς Ἀθηνᾶς ἀόρατον ἀσπίδα·	καὶ	οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς τὴν θάλασσαν
[11, 466]	φησ, (τοὺς) ἀμέλγοντας εἰς αὐτὸ	καὶ	οὕτως πίνοντας. ΑΜΥΣΤΙΣ. Καλεῖται μὲν
[11, 482]	ἢ διάφορος ἦν ὁ τύπος	καὶ	οὐχ ὥσπερ τὸ δέπας καὶ
[11, 460]	δόρποιο) ἐκάθισεν ἐπὶ τῶν γονάτων	καὶ	οὐχὶ παρὰ τοῖς γόνασιν ἔστησεν.
[11, 504]	δεῖπνον καὶ κρατῆρα καὶ εὐχὰς	καὶ	παιῶνας ἐτράποντο. Καὶ ὁ τοὺς
[11, 468]	λοιβὴν χέον εἶθαρ χρυσείῃ προχόῳ.	(Καὶ	πάλιν· Ἄλλοι δὲ κρητῆρα πανάργυρον
[11, 475]	ἐνὶ μεγάροις κεῖτο μέλιτος πεπληθός.	Καὶ	πάλιν· Ἀτὰρ ἀμφίθετον κελέβειον ἑλόντες
[11, 495]	δὲ κύλικος ἐχρῶντο τῇ πελλίδι.	Καὶ	πάλιν· Ἐκ δὲ τῆς πέλλης
[11, 504]	παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλῳ.	Καὶ	πάλιν ἐκ Θεοφορουμένης· Καὶ ταχὺ
[11, 481]	αὐτῷ φάσκων ῥυτὰ καὶ κυμβία.	καὶ	πάλιν ἐν τῷ αὐτῷ· Ἐπ´
[11, 498]	σκύπφον φέρε, δῶκε δ´ ἄνακτι.	Καὶ	πάλιν· Καὶ τότε Μάντης μὲν
[11, 466]	ὁ παρῳδός· Βαυκαλὶς ἡ τετράκυκλος.	Καὶ	πάλιν Νᾶμα μελισσῶν ἡδὺ μὲν
[11, 473]	παραθεῖναί θ´ ὡς μέγιστον κάνθαρον.	Καὶ	πάλιν· Ὁ δὲ κάνθαρος πάλαι
[11, 491]	Καὶ πάλιν· Χειμέριαι δύνουσι Πελειάδες.	Καὶ	πάλιν· Τῆμος ἀποκρύπτουσι Πελειάδες. Οὐδὲν
[11, 498]	σκύπφον ἔχων ὃν εἵλετο αὑτῷ.	Καὶ	πάλιν· Τὸν δὲ σκύπφον Τηλεβόῃ
[11, 499]	λαγύνων πηλίκοι τινές; {Β. Τρίχους.	Καὶ	πάλιν· Τὸν μεστὸν ἡμῖν φέρε
[11, 491]	(Τὰς δὲ βροτοὶ καλέουσι Πελειάδας.	Καὶ	πάλιν· Χειμέριαι δύνουσι Πελειάδες. Καὶ
[11, 487]	Παρέθετο τὰ ἰαμβεῖα καὶ Δίδυμος	καὶ	(Πάμφιλος. Καλεῖται δὲ μάνης καὶ
[11, 495]	καὶ συνδέσεις τούτων μέχρι δικοτύλων·	καὶ	Παναθηναικὰ μέγιστα, τὰ μὲν δίχοα,
[11, 466]	ἐκτιθεὶς φέρειν καὶ κοῖλα χρυσόκολλα	καὶ	πανάργυρα ἐκπώματ´, εἰς ἀριθμὸν ἑξήκοντα
[11, 466]	τῆς πόλεως, φιλοτιμηθῆναι καὶ πολλὰ	καὶ	παντοδαπὰ γένη παραθέμενον κεραμίων ἐξ
[11, 464]	τὸ πλῆθος τῶν καλῶν τούτων	καὶ	παντοδαπῶν κατὰ τὰς τέχνας ἐκπωμάτων.
[11, 461]	οἶνον καὶ πορίζονται τροφὰς περιέργους	καὶ	παντοίας. Ἐν δὲ τοῖς περὶ
[11, 486]	Ἣν σὺ σάου πάντως, ὡς	καὶ	πάντων ἀπ´ ἐκείνης σοὶ τοῖχοι
[11, 487]	(ΜΑΝΗΣ ποτηρίου εἶδος. Νίκων Κιθαρῳδῷ·	Καὶ	πάνυ τις εὐκαίρως προπίνω, φησί,
[11, 464]	πλεῖστον ἀπαρτωμένοις. (Ἡμεῖς οὖν, ὡς	καὶ	παρ´ Ἀθηναίοις ἐγίνετο, ἅμα ἀκροώμενοι
[11, 508]	θαυμαστέος ἐστίν. Ἔχει γάρ τις	καὶ	παρ´ ἑτέρων ταῦτα λαβεῖν ἢ
[11, 498]	Δουράτεον σκύφος εὐρὺ μελιζώροιο ποτοῖο.	(Καὶ	παρ´ Ὁμήρῳ δ´ Ἀριστοφάνης ὁ
[11, 499]	γάλα καὶ ὀρὸν δεχόμενον, (ὡς	καὶ	παρ´ Ὁμήρῳ λέγεται· Ναῖον δ´
[11, 460]	(Ὥσπερ κυλικείου τοὐθόνιον προπέπταται. Ἔστι	καὶ	παρὰ Ἀναξανδρίδῃ ἐν Μελιλώτῳ. Εὔβουλος
[11, 486]	καὶ παρὰ τῷ Ἡροδότῳ ὡς	καὶ	παρὰ τῷ Δημοσθένει γραπτέον Λυκιοεργέας,
[11, 486]	Προβόλους δύο Λυκοεργέας. Μήποτ´ οὖν	καὶ	παρὰ τῷ Ἡροδότῳ ὡς καὶ
[11, 460]	πεποίημαι. (Ἔστι δὲ τὸ ῥῆμα	καὶ	παρὰ τῷ ποιητῇ· Οἰνοποτάζων γὰρ
[11, 509]	βιοῦντες. Χρημάτων γὰρ ἐξ ἀσεβείας	καὶ	παρὰ φύσιν κυριεύσαντες διὰ γοητείαν
[11, 464]	ἑτέρων εἰς ὕδωρ ἐμβληθέντων ἕψονται	καὶ	παραχεόντων εἰς τὸν οἶνον ἧττον
[11, 505]	(ἔτι δ´ Ἱππίαν καὶ Γοργίαν	καὶ	Παρμενίδην καὶ ἑνὶ διαλόγῳ τῷ
[11, 504]	μόνον νεανίᾳ γαμβρῷ προπίνων» ἀλλὰ	καὶ	πᾶσι τοῖς φιλτάτοις ἔδωκε τῷ
[11, 508]	καὶ περὶ τῆς Πολιτείας· εἰ	καὶ	πασῶν εἴη αὕτη βελτίων, μὴ
[11, 490]	ἣν αἱ Πλειάδες λέγονται Πέλειαι	καὶ	Πελειάδες, παρὰ πολλοῖς ἐστι τῶν
[11, 488]	ποιητοῦ οὐχ ὅτι ἔξωθεν πρόσκεινται	καὶ	πεπαρμένοι εἰσίν, (ἀλλ´ ὅτι ἐμπεπαρμένοις
[11, 464]	ἀγῶσι τὸ μὲν πρῶτον ἠριστηκότες	καὶ	πεπωκότες ἐβάδιζον ἐπὶ τὴν θέαν
[11, 508]	καὶ περὶ τῶν κατὰ φύσιν	καὶ	περὶ πλειόνων ἄλλων, οὐδ´ ὣς
[11, 504]	ἰδίας ἑκάτερος ἀρετῆς, καὶ ἴσως	καὶ	περὶ πρωτείων διεφέροντο, οὐ μόνον
[11, 479]	κότταβος παρῆλθεν εἰς τὰ συμπόσια	καὶ	περὶ Σικελίαν, ὥς φησιν Δικαίαρχος,
[11, 508]	προσκαταγελᾶν; ὁ δ´ αὐτὸς λόγος	καὶ	περὶ τῆς Πολιτείας· εἰ καὶ
[11, 504]	κατὰ μικρὸν τοῦ Ξενοφῶντος μέμνηται.	Καὶ	περὶ τοῦ Κύρου οὖν ὃ
[11, 508]	τοὺς τοιούτους διαλόγους, ἐν οἷς	καὶ	περὶ τῶν ἐν τοῖς μαθήμασι
[11, 508]	τῶν ἐν τοῖς μαθήμασι διεξέρχεται	καὶ	περὶ τῶν κατὰ φύσιν καὶ
[11, 488]	μετέωροι τῆς ἄλλης ἐπιφανείας ὄντες.	(Καὶ	περὶ τῶν ὤτων οὕτως διορίζονται,
[11, 476]	ἀναθήματα περιέχει· κέρας ἔκπωμα ἀργυροῦν,	καὶ	περισκελὶς πρόσεσται ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ ἀγγεῖον
[11, 462]	μικρὰς ὅσον σκιᾶς ἕνεκα, ἃς	καὶ	περιφέρουσιν ὅπου ἂν πορεύωνται. Πολλοῖς
[11, 479]	καλεῖσθαι καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου·	(Καὶ	πιεῖν ὕδωρ διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας
[11, 494]	ποτηρίου καὶ Εὔβουλος ἐν Μυλωθρίδι·	Καὶ	πιεῖν χωρὶς μέτρω ὀξύβαφον εἰς
[11, 463]	Ὃς δ´ ἂν πλεῖστα γελάσῃ	καὶ	πίῃ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται
[11, 467]	ὁ ζύγιος οὔθ´ ὁ σαμφόρας.	Καὶ	Πίνδαρος δέ φησι. Πρὶν μὲν
[11, 490]	Ἄτλαντος θυγατέρας Πελειάδας καλεῖ, καθάπερ	καὶ	Πίνδαρος. Ἐστὶ δ´ ἐοικὸς ὀρειᾶν
[11, 466]	οὐ μόνον ἐξ ἀργύρου. Ἀναξίλας·	Καὶ	πίνειν ἐξ ἀργυρίδων χρυσῶν. (ΒΑΤΙΑΚΙΟΝ,
[11, 478]	πρῶτον ἤνεγκ´ ἐνέχυρον τῶν γειτόνων.	Καὶ	Πλάτων ἐν Διὶ κακουμένῳ Τὸν
[11, 507]	καὶ ἥβην. Εἰ δ´ οὖν	καὶ	Πλάτωνος φήσειέν τις εἶναι τὸν
[11, 461]	δαιμόνων καταδειχθῆναι τοῦτο. Χαλεποὺς γὰρ	καὶ	πλήκτας τοὺς ἥρωας νομίζουσι καὶ
[11, 476]	στόμια προσβεβλημένοις. Καὶ Σοφοκλῆς Πανδώρᾳ·	Καὶ	πλῆρες ἐκπιόντι χρύσεον κέρας (τρίψει
[11, 482]	παρέχοιμ´ ἑστιῶν Εὐριπίδῃ. Ὅτι δὲ	καὶ	πλοῖον ἡ κύμβη Σοφοκλῆς ἐν
[11, 466]	Ἀλεξανδρείᾳ τὴν ὕαλον μεταρρυθμίζοντες πολλαῖς	καὶ	ποικίλαις ἰδέαις ποτηρίων, παντὸς τοῦ
[11, 463]	κρητῆρι παρὰ πλέῳ οἰνοποτάζων νείκεα	καὶ	πόλεμον δακρυόεντα λέγῃ, ἀλλ´ ὅστις
[11, 483]	τὸ οὐ καθαρὸν ἐν αὑτῷ.	(Καὶ	Πολέμων δ´ ἐν τῇ τῶν
[11, 462]	δευτέρᾳ καὶ εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν.	Καὶ	Πολέμων δ´ ἐν τῷ περὶ
[11, 466]	ὧδ´ ἔχους´ ἐκώμασας. Ἐστὶ δὲ	καὶ	πόλις Ἰώνων Ἄρυστις. ΑΡΓΥΡΙΣ εἶδος
[11, 466]	οἶνον ἐκ τῆς πόλεως, φιλοτιμηθῆναι	καὶ	πολλὰ καὶ παντοδαπὰ γένη παραθέμενον
[11, 478]	ἀμφὶ νέκυν κοτυλήρυτον ἔρρεεν αἷμα.	Καί·	Πολλὰ μεταξὺ πέλει κοτύλης καὶ
[11, 500]	μέλι πίνοι διείς, τούτου δὲ	καὶ	πολὺ ἥδιον. ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ. Οὕτω τινὰ
[11, 509]	ἐπ´ ἀργυρίῳ συκοφαντοῦντας, ἐμφαίνων ὅτι	καὶ	πολυτελῶς ἠσκοῦντο καὶ ὅτι τῆς
[11, 461]	ὁρμῶσιν ἐπὶ τὸν πολὺν οἶνον	καὶ	πορίζονται τροφὰς περιέργους καὶ παντοίας.
[11, 466]	τὰς τοῦ (Ποσειδῶνος ἔβοσκεν ἵππους·	καί	ποτε (καὶ) κύματος ἐπιφερομένου μεγάλου
[11, 466]	τῷ ἁρπασθέντι στολὴν καὶ βοῦν	καὶ	ποτήριον· ἣν καὶ πρεσβύτεροι γενόμενοι
[11, 473]	πλοίου ὄνομα κοινόν, ὅτι δὲ	καὶ	ποτήριόν τι οὕτω καλεῖται Ἀμειψίας
[11, 466]	ἐκπώμασι. Μένανδρος δέ πού φησι	καὶ	ποτήριον τορνευτὸν καὶ τορευτά. Ἀντιφάνης·
[11, 466]	καὶ βοῦν καὶ ποτήριον· ἣν	καὶ	πρεσβύτεροι γενόμενοι φέρουσιν, ἵνα δῆλοι
[11, 507]	αὐτὸς εἴη ἡγεῖσθαι τῆς σχολῆς,	καὶ	προέπιεν Ἀπολλοδώρῳ. Καὶ ὃς εἶπεν
[11, 508]	πολίτας, (τῶν δὲ τοῦ Πλάτωνος	καὶ	προσκαταγελᾶν; ὁ δ´ αὐτὸς λόγος
[11, 466]	ἀρύτειν καὶ βάλλειν. Λέγουσι δὲ	καὶ	πρόχουν ἄρυστιν. Σοφοκλῆς· Κακῶς σὺ
[11, 508]	καὶ Δικαιοκλῆς ὁ Κνίδιος ἐνενηκοστῷ	καὶ	πρώτῳ Διατριβῶν, ἔτι δὲ Δημοχάρης
[11, 465]	καὶ χρυσᾶ. Ὧν εἷς ἐστι	καὶ	Πυθέας ὁ Ἀρκὰς ἐκ Φιαλείας,
[11, 503]	Ἐστὶ δὲ ποτίβαζις ἄρτος κρίθινος	καὶ	πύρινος ὀπτὸς καὶ κυπαρίσσου στέφανος
[11, 482]	οὕτως· Θαυμάζουσι δὲ οἱ αὐτοὶ	καὶ	πῶς κύαθον μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ
[11, 491]	Πέλειαι. Λαμπροκλῆς δ´ ὁ διθυραμβοποιὸς	καὶ	ῥητῶς αὐτὰς εἶπεν ὁμωνυμεῖν ταῖς
[11, 499]	φησιν ὑπὸ Θετταλῶν τὴν λάγυνον.	Καὶ	Ῥιανὸς ὁ ἐποποιὸς ἐν Ἐπιγράμμασιν·
[11, 460]	τῷ ποιητῇ· Οἰνοποτάζων γὰρ εἴρηκε.	Καὶ	Σαπφὼ δ´ ἐν τῷ βʹ
[11, 475]	ἠλακάτη. Μνημονεύει δὲ τῶν καρχησίων	καὶ	Σαπφὼ ἐν τούτοις· Κῆνοι δ´
[11, 466]	τυραννήσαντα οὐ μόνον Βαβυλωνίων ἀλλὰ	καὶ	Σελευκέων μετὰ τριακοσίων, μετὰ τὸ
[11, 474]	ἐς καλὸν τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα	καὶ	σεσωσμένον πρῶτος λέγω σοι τόν
[11, 491]	θέρεος καὶ χείματος ἄγγελοί εἰσι.	Καὶ	Σιμμίας δ´ ἐν τῇ Γοργοῖ
[11, 490]	ὡς ἴδιον ἐκφέρει τὸν λόγον.	Καὶ	Σιμωνίδης δὲ τὰς Πλειάδας Πελειάδας
[11, 509]	ὁ αὐτὸς Δημοχάρης φησίν, χρήματα	καὶ	σῖτον ἐπιδοὺς τοῖς πολίταις καὶ
[11, 461]	Ἡρακλεῖ συστρατευσαμένων. Μνημονεύει δ´ αὐτῶν	καὶ	Σκυθῖνος ὁ Τήιος ἐν τῇ
[11, 500]	πανοῦργον καὶ τὸ θηριῶδες. Διὸ	καὶ	Σκύφον αὐτὸν οἱ Λακεδαιμόνιοι προσηγόρευον.
[11, 464]	τρόπον ἡμεῖς; Τοιοῦτον οἷον ἂν	καὶ	σοὶ δοκῇ. {Α. Βούλεσθε δήπου
[11, 463]	τούτοις τοῖς ἑταίροις ἐμοῖς τε	καὶ	σοῖς. (Πρὸς οὓς λεκτέον ὅτι
[11, 508]	Δράκοντος καὶ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος	καὶ	Σόλωνος, τῶν μὲν τοῖς νόμοις
[11, 476]	Ἀργυρηλάτοις κέρασι χρυσᾶ στόμια προσβεβλημένοις.	Καὶ	Σοφοκλῆς Πανδώρᾳ· Καὶ πλῆρες ἐκπιόντι
[11, 506]	τῷ καταδρομὴν ἔχειν πολλῶν ποιητῶν	καὶ	σοφῶν ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ
[11, 494]	πληρώσαντες οἴνου, ὃ καλοῦσιν οἰνιστηρίαν,	καὶ	σπείσαντες τοῖς συνελθοῦσι διδόασι πιεῖν.
[11, 466]	(τῶν τριακοσίων ἔκπωμα δοῦναι ἀργυροῦν,	καὶ	σπονδοποιησάμενον προπιεῖν ἅμα πᾶσιν· καὶ
[11, 481]	γραμματικὸς ἐπίμηκες εἶναι τὸ ποτήριον	καὶ	στενὸν τῷ σχήματι, παρόμοιον πλοίῳ
[11, 473]	ἅπερ ἔμβαλε. Μνημονεύει τοῦ καδίσκου	καὶ	Στράττις ὁ κωμικὸς ἐν Λημνομέδᾳ
[11, 466]	δ´ ἐγὼ τέως. Αὔλει σύ,	καὶ	σὺ τὴν ἄμυστιν λάμβανε. {Β.
[11, 469]	τὸ μέγεθος παίζοντες οἱ ποιηταὶ	καὶ	συγγραφεῖς πλεῖν αὐτὸν ἐν ποτηρίῳ
[11, 488]	ἕνα πυθμένα ἔχειν τὸν φυσικὸν	καὶ	συγκεχαλκευμένον τῷ ὅλῳ ποτηρίῳ, καθότι
[11, 507]	ἀπ´ αὐτοῦ ὠφέλειαν. (Ἐὰν γὰρ	καὶ	συγχωρήσῃ τις μεθίστασθαι τὰς τῶν
[11, 508]	καὶ αὐτὸς Πλάτωνος, ἑταῖρος Δίωνος	(καὶ	συμμαθητὴς γενόμενος καὶ συναποδημήσας αὐτῷ
[11, 489]	καὶ τῶν καρπῶν, ἀρχὴ γενέσεως	καὶ	συναιρέσεως, καθά φησι καὶ Ἡσίοδος·
[11, 508]	ἑταῖρος Δίωνος (καὶ συμμαθητὴς γενόμενος	καὶ	συναποδημήσας αὐτῷ εἰς Συρακούσας, ὁρῶν
[11, 495]	Ἦσαν δὲ καὶ ὀνύχινοι σκύφοι	καὶ	συνδέσεις τούτων μέχρι δικοτύλων· καὶ
[11, 491]	εἶπεν καθὸ συμφυεῖς εἰσιν ἀλλήλαις	καὶ	συνεζευγμέναι. Τὸ γὰρ δοιοὶ καὶ
[11, 503]	φησι ψυκτήρια καὶ τοὺς ἀλσώδεις	καὶ	συσκίους τόπους τοὺς τοῖς θεοῖς
[11, 464]	ἧττον ποιεῖν μεθύσκειν. Σμύρνης γὰρ	καὶ	σχοίνου καὶ τῶν τοιούτων ἑτέρων
[11, 496]	τὸ μὴ ὑπερπίνειν ἧττον ἂν	καὶ	σώματα καὶ γνώμας σφάλλειν· νῦν
[11, 505]	ὡς Νικίας ὁ Νικαεὺς ἱστορεῖ	καὶ	Σωτίων. (Ἀριστοτέλης δ´ ἐν τῷ
[11, 465]	Πυθέα μνῆμα τόδ´ ἔστ´, ἀγαθοῦ	καὶ	σώφρονος ἀνδρός, Ὃς κυλίκων ἔσχεν
[11, 479]	ὕδωρ διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας δύο.	Καὶ	Σώφρων Κατάστρεψον, τέκνον, τὰν ἡμίναν.
[11, 488]	δὲ δύο, ὥσπερ τὰ ᾠοσκύφια	καὶ	τὰ κανθάρια καὶ τὰς Σελευκίδας
[11, 478]	οὗ τῶν θεῶν τὰ θαύματα	καὶ	τὰ καρπώσιμα γίνεσθαι ἐπὶ γῆς·
[11, 475]	καὶ γενέσθαι περὶ τὰ σιτία	καὶ	τὰ καρχήσια. Ἔθος γὰρ ἦν
[11, 488]	τὰ κανθάρια καὶ τὰς Σελευκίδας	καὶ	τὰ καρχήσια καὶ τὰ τούτοις
[11, 479]	ταῖς πλεκτάναις ἐπιφύσεις παραγώγως κοτυληδόνες.	Καὶ	τὰ κύμβαλα δ´ Αἰσχύλος ἐν
[11, 471]	εὑρήματα καὶ ὅσα τοιαῦτα ἔτι	καὶ	τὰ λοιπά ἐστιν, οἷον Θηρίκλειος,
[11, 464]	σημαινόντων τῶν ὀνομάτων τούτων. Ὥστε	καὶ	τὰ λοιπὰ μὴ ἀλλοτρίως καλεῖσθαι
[11, 461]	ἐπὶ τὸν οἶνον. (Ὅθεν δὴ	καὶ	τὰ μεγάλα τῶν ἐκπωμάτων ἐπιχώρια
[11, 464]	ἐστὶ τὰ κεράμεα ἐκπώματα, ὡς	καὶ	τὰ παρ´ ἡμῖν ἐκ τῆς
[11, 489]	τοῦ σχήματος ἐναργεῖς τὰς φαντασίας,	καὶ	τὰ περὶ τὴν ἀίδιον τροφὴν
[11, 489]	περὶ τοῦ ποτηρίου. Οἱ παλαιοὶ	καὶ	τὰ περὶ τὴν ἥμερον τροφὴν
[11, 466]	τέτρατον ἱέμεν οἴνου. Θεόφραστος· Ἐπεὶ	καὶ	τὰ περὶ τὴν κρᾶσιν (ἐναντίως
[11, 466]	μὴ μύσαντα. Καλοῦσι δ´ οὕτω	καὶ	τὰ ποτήρια, ἀφ´ ὧν ἔστι
[11, 502]	οὕτως μνημονεύει· Τὴν θηρίκλειον δεῦρο	καὶ	τὰ Ῥοδιακὰ κόμισον λαβὼν τοὺς
[11, 504]	τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῶν	καὶ	τὰ σώματα καὶ αἱ γνῶμαι
[11, 488]	τὰς Σελευκίδας καὶ τὰ καρχήσια	καὶ	τὰ τούτοις ὅμοια· ἕνα μὲν
[11, 504]	φλόγας ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι	καὶ	τὰ τῶν ἀνθρώπων σώματα τὰ
[11, 504]	σώματα τὰ αὐτὰ πάσχειν ἅπερ	καὶ	τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.
[11, 508]	συνδραμόντες ἐπ´ αὐτὸν οἱ Λαμψακηνοὶ	καὶ	τὰ χρήματα ἀποδόντες ἐξέβαλον. ~(Τίμαιος
[11, 483]	καὶ καταλέγων πολλὰ ἐκπώματα γράφει	καὶ	τάδε· Κώθωνες διμέτρητοι βʹ (Περὶ
[11, 494]	καὶ τοὺς καδίσκους συγκεραυνώσω σποδῶν	καὶ	τἄλλα πάντ´ ἀγγεῖα τὰ περὶ
[11, 488]	μὲν δύο ὦτα ἄνω, καθότι	καὶ	τἄλλα ποτήρια, ἄλλα δὲ δύο
[11, 478]	τῷ πρὸς Λυκόφρονα παρὰ Σικυωνίοις	καὶ	Ταραντίνοις ἐπιπολάζειν φησὶ τὸ ἔκπωμα,
[11, 485]	ἀπὸ τῶν εἰς τὰς μέθας	καὶ	τὰς ἀσωτίας πολλὰ ἀναλισκόντων, οὓς
[11, 509]	τὰ χρήματα τῶν δεσποτῶν χαρισάμενος	καὶ	τὰς ἐκείνων γυναῖκας συνῴκισεν πρὸς
[11, 460]	ἐπαγγέλλεται ποτηρίων ἀποδοὺς τὸν λόγον	καὶ	τὰς κύλικας πλήρεις (ἅπασι προπίῃ.
[11, 488]	τὰ ᾠοσκύφια καὶ τὰ κανθάρια	καὶ	τὰς Σελευκίδας καὶ τὰ καρχήσια
[11, 493]	διέπαιξε διὰ τὰς πολυθρυλήτους ταύτας	καὶ	(τὰς) τοιαύτας λύσεις (Πτολεμαῖος ὁ
[11, 488]	ποτηρίῳ, καθότι τὰ λεγόμενα κυμβία	καὶ	τὰς φιάλας καὶ εἴ τι
[11, 476]	πολλῶν ποιητῶν. Ἐν δὲ Κυζίκῳ	καὶ	ταυρόμορφος ἵδρυται. Ὅτι δὲ τοῖς
[11, 494]	ἀπειληφότα κατὰ τὰς σὰς ἐπινοίας.	Καὶ	(Ταῦτ´ οὐχ ὑπ´ ἄλλων, ἀλλὰ
[11, 479]	περὶ τῶν ἐπιχωρίων δείπνων γράφει	καὶ	ταῦτα· Καθαγισάντων ταῦτα ἐν κεραμέᾳ
[11, 465]	Παιδείας περὶ Περσῶν λέγων γράφει	καὶ	ταῦτα· Καὶ μὴν ἐκπώματα ἢν
[11, 507]	τοῦ Πλάτωνος κακοηθείας λέγων γράφει	καὶ	ταῦτα· Μετὰ τὴν Σωκράτους τελευτὴν
[11, 466]	εἰς τὸ πέλαγος παρθένον, γράφει	καὶ	ταῦτα· Μυθολογοῦσι δὲ (περὶ) τῶν
[11, 479]	Ὀλυμπίᾳ λέγων Μεταποντίνων ναοῦ γράφει	καὶ	ταῦτα· Ναὸς Μεταποντίνων, ἐν ᾧ
[11, 477]	δέ φησι ποτηρίου εἶδος εἶναι,	(καὶ	τάχ´ ἂν εἴη τὰ λεγόμενα
[11, 474]	ἐπίμηκες (τὸ) ποτήριον τὸ καρχήσιον,	(καὶ	τάχα διὰ τὸ ἀνατετάσθαι οὕτως
[11, 504]	κύκλῳ. Καὶ πάλιν ἐκ Θεοφορουμένης·	Καὶ	ταχὺ (πάλι) τὸ πρῶτον περισόβει
[11, 490]	οὖν τῆς τῶν καρπῶν γενέσεως	καὶ	τελειώσεως προσημαντικὰς Πλειάδας οἰκείως ἐνετόρευσε
[11, 483]	ποτήριον Κυπρίους, τὸ δὲ δίωτον	καὶ	τετράωτον Κρῆτας. Φιλητᾶς δὲ Συρακοσίους
[11, 476]	κέρατα φυόντων, ὡς χωρεῖν τρεῖς	καὶ	τέτταρας χόας, ἐκπώματα (ποιεῖν ἐξ
[11, 497]	ἐν τῇ Χήρᾳ βατιακῶν μνησθεὶς	καὶ	τῇ γελοιότητι τοῦ ὀνόματος προσπαίξας
[11, 503]	ἀφ´ ἧς σπείσας ταῖς Μούσαις	καὶ	τῇ τούτων Μνημοσύνῃ μητρὶ προὔπιε
[11, 467]	οὑτοσί. Τελέσιλλα δὲ ἡ Ἀργεία	καὶ	τὴν ἅλω καλεῖ δῖνον. Κυρηναῖοι
[11, 501]	τὰ ὦτα δυνάμενος φέρεσθαι, οὕτως	καὶ	τὴν ἀμφίθετον φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ
[11, 506]	Ὥσπερ ἀγνοοῦντας τοὺς ἀνθρώπους ὅτι	καὶ	τὴν ἀρχὴν τῆς βασιλείας Φίλιππος
[11, 467]	ὀνομασθῆναι τήν τε Θηρίκλειον κύλικα	καὶ	τὴν Δεινιάδα. Σέλευκος δ´ εἰπὼν
[11, 479]	εἰς τὸν ἀριστερὸν ἀγκῶνα ἐρείσαντα	καὶ	τὴν δεξιὰν ἀγκυλώσαντα ὑγρῶς ἀφεῖναι
[11, 506]	τε ἐριστὰς (ὀνομάζων) ὀνειδίζει αὐτοῖς	καὶ	τὴν ἐκ Χίου τῆς πατρίδος
[11, 480]	κύλικί τις ἀγορεύῃ. (Ἀθηναῖοι δὲ	καὶ	τὴν ἰατρικὴν πυξίδα καλοῦσι κυλιχνίδα
[11, 505]	μὲν τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον ἐκβάλλων	καὶ	τὴν μιμητικὴν ποίησιν, αὐτὸς δὲ
[11, 499]	δέ φησι λέγεσθαι τὴν πέτασον	καὶ	τὴν στάμνον ὑπό τινων. (Τὸ
[11, 494]	Βίωνος τὴν πρώτην συλλαβὴν (βι)	καὶ	τὴν τελευταίαν τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις
[11, 463]	ὁμιλίας. Παραμυθεῖται γὰρ ὁ οἶνος	καὶ	τὴν τοῦ γήρως δυσθυμίαν φησὶ
[11, 501]	δεχόμενον ἴσως ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε	καὶ	τὴν φιάλην εἶναι χαλκίῳ προσεοικυῖαν
[11, 483]	μεγάλα βλάπτεσθαι καὶ τὸ σῶμα	καὶ	τὴν ψυχήν. ~(Τὸ μέντοι κωθωνίζεσθαι
[11, 464]	ἐπ´ αὐτοῖς ὡς ἁμαρτάνουσι μανικῶς	καὶ	τῆς ἀληθείας ἐπὶ πλεῖστον ἀπαρτωμένοις.
[11, 494]	ὃς ἐποίησέ σε, τῆς συμμετρίας	καὶ	τῆς ἀφελείας οὕνεκα. Κἀν τοῖς
[11, 463]	ἂν πλεῖστα γελάσῃ καὶ πίῃ	καὶ	τῆς Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται τὸν χρόνον
[11, 475]	τετράγωνον πάντῃ πλὴν τῆς βάσεως	καὶ	τῆς κορυφῆς· αὗται δὲ προὔχουσι
[11, 492]	τῆς ὀξύτητος τῶν πλαγκτῶν πετρῶν	καὶ	τῆς λειότητος ἀφαιρεῖσθαι λέγων μίαν
[11, 502]	τις ἥδιστ´ ἴσον ἴσῳ κεκραμένον,	(καὶ	τῆς Ὁμονοίας δύο, τί νῦν
[11, 489]	λαμβάνοντες ἔκ τε τοῦ ἡλίου	καὶ	τῆς σελήνης τοῦ σχήματος ἐναργεῖς
[11, 484]	τινα καὶ τοῦ σώματος κάθαρσιν	καὶ	τῆς ψυχῆς ἄνεσιν. Γίγνονται γάρ
[11, 459]	Οὐλπιανός, ἔτι καθημένων ἁπάντων, πρὶν	καί	τι διαλεχθῆναι ἔφη· Παρὰ μὲν
[11, 473]	παρ´ οἶνον εὕροιμ´ ἂν λεπτὸν	καί	τι μελιχρὸν ἔπος. ἀλλὰ κάδοις
[11, 465]	Διόπερ ὀνομασθῆναι τὰς (πηγὰς) Νύμφας	καὶ	τιθήνας τοῦ Διονύσου, ὅτι τὸν
[11, 478]	καὶ τὸν παρὰ (τοῖς Αἰτωλοῖς	καί	τισι τῶν Ἰώνων λεγόμενον κότυλον,
[11, 476]	οἴνῳ τὸ ὕδωρ, κεράσαι φάσκοντες.	Καὶ	τὸ ἀγγεῖον δ´ ἐν ᾧ
[11, 482]	καὶ οὐχ ὥσπερ τὸ δέπας	καὶ	τὸ ἄλεισον ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ)
[11, 482]	τῆς κυφότητος τὸ κύπελλον, ὥσπερ	καὶ	τὸ ἀμφικύπελλον, (ἢ ὅτι παραπλήσιον
[11, 468]	προθεὶς καλπίς φησι· Δακτυλωτὸν ἔκπωμα	καὶ	τὸ ἄμφωτον, εἰς ὅ ἐστιν
[11, 466]	Γηρυόνου βόας ὁρμῶντα. Οἴδαμεν δὲ	καὶ	τὸ Βαθυκλέους τοῦ Ἀρκάδος ποτήριον,
[11, 467]	οὖ μόνου γράφουσι. Παραπλησίως δὲ	καὶ	τὸ εἶ γράφουσιν καὶ ὅταν
[11, 505]	λόγους. Τὸ δὲ πάντων σχετλιώτατον	καὶ	τὸ εἰπεῖν οὐδεμιᾶς κατεπειγούσης χρείας
[11, 487]	καὶ (Πάμφιλος. Καλεῖται δὲ μάνης	καὶ	τὸ ἐπὶ τοῦ κοττάβου ἐφεστηκός,
[11, 502]	κοινῇ κύλικα προπίομαι. Ἐκαλεῖτο δὲ	καὶ	τὸ ἑταιρικὸν συνευωχούμενον φιλοτήσιον. Ἀριστοφάνης·
[11, 500]	ἔχων, ἀλλὰ πολὺ τὸ πανοῦργον	καὶ	τὸ θηριῶδες. Διὸ καὶ Σκύφον
[11, 507]	τῆς δουλείας ἐφιστὰς δίκην ἐφωράθη·	καὶ	τὸ καθόλου πᾶσι τοῖς Σωκράτους
[11, 491]	γὰρ δοιοὶ καὶ δοιαὶ σημαίνει	καὶ	τὸ κατ´ ἀριθμὸν εἶδος, τὸ
[11, 480]	ποτήρια, κἂν ἀργυρᾶ τυγχάνῃ ὄντα,	καὶ	τὸ κυλικηγορεῖν, ὅταν ἐπὶ τῇ
[11, 482]	τὸν χόα αὐτῷ σύ, Κῶμε,	καὶ	τὸ κυμβίον φέρων· Εὐριπίδης τις
[11, 474]	πεποίηκεν (Ἵππυς τὴν μὲν οἰνοχόην	καὶ	τὸ κύπελλον λίθινα, χρυσῷ τὰ
[11, 500]	Ῥόδιος ἐν τῷ περὶ Μέθης	καὶ	τὸ μεθύσαι σκυθίσαι φησί· (συγγενὲς
[11, 507]	τὸ πόλιν δὲ θελῆσαι κτίσαι	καὶ	τὸ νομοθετῆσαι τίς οὐ φήσει
[11, 477]	κισσύβιον καλεῖν· Μαρσύας δὲ κύπελλον	καὶ	τὸ ξύλινον ποτήριον. Εὔμολπος δὲ
[11, 466]	ἀπόλαυσιν ἧττον ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ.	Καὶ	τὸ πλεῖστον δὲ εἰς τοὺς
[11, 507]	φησι Διοσκουρίδης ἐν τοῖς Ἀπομνημονεύμασιν.	Καὶ	τὸ πόλιν δὲ θελῆσαι κτίσαι
[11, 503]	γάρ τὸν δὲ κάδον ἔξω	καὶ	τὸ ποτήριον λαβὼν ἀπόφερε τἄλλα
[11, 489]	κύκλος ἀπήρτισται καὶ ἔστι τέλειος.	Καὶ	τὸ ποτήριον οὖν τὸ δεχόμενον
[11, 466]	ἀφ´ ὧν ἔστι πιεῖν εὐμαρῶς.	Καὶ	τὸ ῥῆμα δὲ ἐξημύστισε φασί,
[11, 467]	μὲν ἧρπε σχοινοτένειά τ´ ἀοιδὰ	καὶ	τὸ σὰν κίβδηλον ἀπὸ στομάτων.
[11, 501]	καὶ ἡ ἐπὶ τὸν πυθμένα	καὶ	τὸ στόμα τιθεμένη· ἡ δὲ
[11, 491]	Καὶ Δοιὼ θεράποντε» Σημαίνει δὲ	καὶ	τὸ συμφυὲς καὶ τὸ συνεζευγμένον
[11, 491]	Σημαίνει δὲ καὶ τὸ συμφυὲς	καὶ	τὸ συνεζευγμένον κατ´ ἀριθμόν, ὡς
[11, 507]	ποτε ἦμεν μήτ´ αἴσθησις, εἰ	καὶ	τὸ σύνολον ἦμεν, τίς χάρις
[11, 483]	ταῖς συνουσίαις πίνοντας μεγάλα βλάπτεσθαι	καὶ	τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν.
[11, 494]	εἶναι ἢ ὅτι ἐκπώματα ᾔτουν.	Καὶ	τὸ τοῖς ἀποκοτταβίζουσι δὲ ὀξύβαφον
[11, 489]	ἐφ´ οὗ ἵσταται τὸ ποτήριον.	~(Καὶ	τὸ τοῦ Νέστορος οὖν δέπας
[11, 479]	φησίν, ἐκάλουν οἱ παλαιοί, ὡς	καὶ	τὸ τῶν χειρῶν κοῖλον· ὅθεν
[11, 467]	ἐγκεχαραγμένου ἐδήλωσαν ὅτι συνυπακούεσθαι δεῖ	καὶ	τὸ ὖ, ἵν´ ᾖ Διονύσου.
[11, 505]	ἡ ἡλικία συγχωρεῖ, οὐχ ὡς	καὶ	τοιούτους εἰπεῖν ἢ ἀκοῦσαι λόγους.
[11, 483]	ἑορτάς, ἔν τε τοῖς ἐπινικίοις	καὶ	τοῖς γάμοις τῶν παρθένων, πίνουσιν
[11, 466]	Σπουδὴ δὲ αὐτοῖς παῖδας ἁρπάζειν·	καὶ	τοῖς καλοῖς παρ´ αὐτοῖς ἄδοξόν
[11, 492]	λέγονται δὲ καὶ τῷ ἀριθμῷ	καὶ	τοῖς ὀνόμασιν ἑπτά. (Πρὸς δὲ
[11, 469]	διὰ τὴν ἐλαφρότητα τῶν ποτηρίων	καὶ	τοῖς πένησι τοῦ καλλωπισμοῦ τούτου
[11, 466]	πᾶσι τοῖς σπένδειν βουλομένοις εἴτε	καὶ	τοῖς πίνειν, ἢ ὅτι δύο
[11, 509]	ἀρίστους τῶν πολιτῶν ἐξήλασεν, ἀλλὰ	καὶ	τοῖς τούτων δούλοις τὰ χρήματα
[11, 464]	αὐτοῖς ᾠνοχοεῖτο καὶ τραγήματα παρεφέρετο,	καὶ	τοῖς χοροῖς εἰσιοῦσιν ἐνέχεον πίνειν
[11, 506]	Ἐν δὲ τῷ Εὐθυδήμῳ Εὐθύδημον	καὶ	τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων
[11, 506]	τοὺς πάντων Ἑλλήνων ἐχθροὺς Πέρσας.	(Καὶ	τὸν ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου
[11, 489]	ἔχοντας, οὓς καὶ καλοῦσι σελήνας.	Καὶ	τὸν ἄρτον δ´ ἐκάλεσαν ὅτι
[11, 508]	καὶ τὸν Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους	καὶ	τὸν Ζάλευκον τοὺς Θουρίους, καὶ
[11, 466]	διαπλεῖν φησι τὸν ὠκεανόν, ᾧ	καὶ	τὸν Ἡρακλέα περαιωθῆναι ἐπὶ τὰς
[11, 506]	καὶ σοφῶν ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει	καὶ	τὸν Καλλίου βίον μᾶλλον τῶν
[11, 474]	κεκοσμημένας, ἐκπώματα δὲ κεραμέους κανθάρους,	καὶ	τὸν λύχνον ὁμοίως τὸν ἐκ
[11, 462]	πιὼν ἀναφαίνῃ, ὡς οἱ μνημοσύνη,	καὶ	τὸν ὃς ἀμφ´ ἀρετῆς. Οὔτι
[11, 478]	δὲ εἶδος εἶναι. Δύνασθαι δὲ	καὶ	τὸν παρὰ (τοῖς Αἰτωλοῖς καί
[11, 498]	τὴν λείην δασάμενος τοῖς συμμάχοις	καὶ	τὸν σκύπφον ἔχων ὃν εἵλετο
[11, 508]	καθάπερ τὸν Λυκοῦργον τοὺς Λακεδαιμονίους	καὶ	τὸν Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους καὶ
[11, 480]	κέντρον Αἱ δ´ Ἀργεῖαι δοκοῦσι	καὶ	τὸν τύπον ἔχειν διάφορον πρὸς
[11, 506]	αὐτοῦ ἠλιθίους Μειδίαν τε ὀρτυγοκόπον,	καὶ	τὸν τῶν Ἀθηναίων δῆμον εὐπρόσωπον
[11, 461]	λέγων οὕτως· Ἡρακλῆς λαβὼν Εὔρυτον	καὶ	τὸν υἱὸν ἔκτεινε φόρους πρήσσοντας
[11, 479]	κοττάβου τεθέντος (ἐξ ἀποστήματος ἴσου	καὶ	τόπων ὁμοίων ἀγωνίζοιντο περὶ τῆς
[11, 466]	πού φησι καὶ ποτήριον τορνευτὸν	καὶ	τορευτά. Ἀντιφάνης· Ἄλλοι δὲ καὶ
[11, 472]	φησιν· Ἐφεξῆς στρώματ´, ἀργυρώματα, θηρίκλειοι	καὶ	τορευτὰ πολυτελῆ ποτήρια ἕτερα. Ἀριστοφῶν
[11, 498]	δῶκε δ´ ἄνακτι. Καὶ πάλιν·	Καὶ	τότε Μάντης μὲν δεσμὸν βοὸς
[11, 461]	μέθης τηλικοῦτος ὤν. Ἦν οὖν	καὶ	τότε μεγάλα ποτήρια, εἰ μὴ
[11, 494]	καὶ τοῦ Σωσιγένους τὸ σι>	καὶ	τοῦ Βίωνος τὴν πρώτην συλλαβὴν
[11, 489]	ἐκπώματος φύσει, τὴν τῶν ἀστέρων	καὶ	τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ τὴν
[11, 497]	ἐν Σῳζούσῃ καταλέγων τινὰ ποτήρια	καὶ	τοῦ ῥυτοῦ ἐμνήσθη, ὡς προεῖπον·
[11, 463]	τινα ἀφειμένους ἐκ τοῦ θανάτου	καὶ	τοῦ σκότους εἰς τὴν διατριβὴν
[11, 484]	ἡμερῶν δοκεῖ μοι ποιεῖν τινα	καὶ	τοῦ σώματος κάθαρσιν καὶ τῆς
[11, 494]	ἀφέλῃς τοῦ Σωτῆρος τὸ σω>	καὶ	τοῦ Σωσιγένους τὸ σι> καὶ
[11, 497]	πλῆρες, ἐμφαινόντων τῶν δημιουργῶν ὡς	καὶ	τοῦ τῆς Ἀμαλθείας ἐστὶν ὀλβιώτερον
[11, 502]	ἐν Ἡρωίνῃ καταλέγων πολλὰ ποτήρια	καὶ	τοῦ ψυγέως οὕτως μνημονεύει· Τὴν
[11, 470]	ὁ Κορίνθιος κεραμεύς, ἀφ´ οὗ	καὶ	τοὔνομα ἔχει, γεγονὼς τοῖς χρόνοις
[11, 508]	Τιμαίους αὐτοῦ καὶ τοὺς Γοργίας,	(καὶ	τοὺς ἄλλους δὲ τοὺς τοιούτους
[11, 503]	ὁ Θυατειρηνὸς καλεῖσθαί φησι ψυκτήρια	καὶ	τοὺς ἀλσώδεις καὶ συσκίους τόπους
[11, 508]	τις διεξίοι τοὺς Τιμαίους αὐτοῦ	καὶ	τοὺς Γοργίας, (καὶ τοὺς ἄλλους
[11, 469]	τὰς Ῥοδιακὰς ὅλος ἀπηνέχθην ἐγὼ	καὶ	τοὺς ἐφήβους, Σωσία, τοὺς δυσχερεῖς.
[11, 467]	διὰ τὸ εὔκολον πολλάκις παραλαμβάνουσι.	Καὶ	τοὺς ἵππους τοὺς τὸ ἐγκεχαραγμένον
[11, 494]	Συντρίψω γὰρ αὐτοῦ τοὺς χόας	καὶ	τοὺς καδίσκους συγκεραυνώσω σποδῶν καὶ
[11, 466]	εὐτρεπῆ τε τὸν κοντὸν ποοῦ	καὶ	τοὺς κάλως ἔκλυε καὶ χάλα
[11, 506]	Ἡρακλείδην. Ἐν δὲ τῷ Μένωνι	καὶ	τοὺς μεγίστους (παρ´ Ἀθηναίοις γενομένους
[11, 506]	πρόκωπον) Λακεδαιμονίους δὲ ἐπαινῶν ἐπαινεῖ	καὶ	τοὺς πάντων Ἑλλήνων ἐχθροὺς Πέρσας.
[11, 489]	Διὸ τὴν τράπεζαν κυκλοειδῆ κατεσκευάσαντο	καὶ	τοὺς τρίποδας τοὺς τοῖς θεοῖς
[11, 506]	Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν μαινόμενόν τε ἀποφαίνει	καὶ	τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ ἠλιθίους Μειδίαν
[11, 506]	κακολογεῖ πάντας τοὺς ποιητάς, ἔπειτα	καὶ	τοὺς ὑπὸ τοῦ δήμου προαγομένους,
[11, 464]	φιλοδόξους, (καθάπερ τοὺς φιλογύνας γυναικομανεῖς	καὶ	τοὺς φιλόρνιθας ὀρνιθομανεῖς, τὸ αὐτὸ
[11, 489]	ἀγάλματα νυκτὸς ἰούσης. Περιττῶς δὲ	καὶ	τοῦτ´ ἔφρασεν ὁ ποιητής, τοὺς
[11, 499]	σκύφος ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς σκαφίδος.	Καὶ	τοῦτο δ´ ἐστὶν ὁμοίως ἀγγεῖον
[11, 497]	πύρπνοον Χίμαιραν εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου	καὶ	τοῦτο. Ἐκαλεῖτο δὲ τὸ ῥυτὸν
[11, 482]	τὸ ἄλεισον ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ)	καὶ	τοῦτο, κυφὸν δὲ μόνον; ἀπὸ
[11, 488]	εἶναι τοῦ ποτηρίου; (ἰδίως δὲ	καὶ	τοῦτο λέγεται ὅτι οἱ μὲν
[11, 467]	δὲ λαβόντα σπένδειν. (ΔΕΙΝΟΣ. (Ὅτι	καὶ	τοῦτο ποτηρίου ὄνομα) Διονύσιος ὁ
[11, 499]	εἰς τὰ γεύμαθ´ ὑπὸ μάλης,	καὶ	τοῦτο πωλεῖν μέχρι ἂν ὥσπερ
[11, 497]	μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ μνημονεύων φησί· Ζωροπόται,	καὶ	τοῦτο φιλοζεφύρου κατὰ νηὸν τὸ
[11, 467]	Σῳζούσῃ καταλέγων ὀνόματα ποτηρίων μνημονεύει	καὶ	τούτου λέγων οὕτως· Ὅσα δ´
[11, 466]	πίνειν ὑδαρεστέρῳ χρῷντο τῷ ποτῷ	καὶ	τούτου ποιησάμενοι τὴν ἀπόλαυσιν ἧττον
[11, 508]	δὲ συντεθέντες ὑπ´ αὐτοῦ Νόμοι	(καὶ	τούτων ἔτι πρότερον ἡ Πολιτεία
[11, 464]	ἀγῶνα πάντα οἶνος αὐτοῖς ᾠνοχοεῖτο	καὶ	τραγήματα παρεφέρετο, καὶ τοῖς χοροῖς
[11, 486]	καὶ δίφρος Μιλησιουργής, κλίνη Χιουργὴς	καὶ	τράπεζα Ῥηνιοεργής. Ἡρόδοτός τε ἐν
[11, 462]	Ἡρακλείας τῆς ὑπὸ τὴν Οἴτην	καὶ	Τραχῖνος τῶν οἰκητόρων μεθ´ Ἡρακλέους
[11, 466]	ὠφελοῦσι τοὺς φίλους. Αὔξει γὰρ	καὶ	τρέφει μεγαλύνει τε τὴν ψυχὴν
[11, 495]	Ποσειδώνιος ὁ φιλόσοφος ἐν ἕκτῃ	καὶ	τριακοστῇ τῶν Ἱστοριῶν ὡς οὕτω
[11, 500]	πάντες οἱ προγάστορες. ΤΡΙΗΡΗΣ. Ὅτι	καὶ	τριήρης εἶδος ἐκπώματος Ἐπίνικος ἐν
[11, 466]	τὸ γράμμα φαίνων, δέλτ´, ἰῶτα	καὶ	τρίτον οὖ, νῦ τό τ´
[11, 466]	βατιάκαι Λυκιουργεῖς ἐπίχρυσοι καὶ θυμιατήρια	καὶ	τρυβλία. ΒΗΣΣΑ ποτήριον παρ´ Ἀλεξανδρεῦσι
[11, 496]	ὅσον οἶνον ἔχει καὶ μέλι	καὶ	τυρὸν καὶ ἀλφίτων καὶ ἐλαίου
[11, 492]	αὐτῶν οὐκ ἀπόλλυται, λέγονται δὲ	καὶ	τῷ ἀριθμῷ καὶ τοῖς ὀνόμασιν
[11, 460]	ἀντὶ τραπέζης παρέθηκε τῶν τυθέντων.	~Καὶ	τῷ Αὐτολύκῳ ἐλθόντι (Ἰθάκης ἐς
[11, 482]	πότερόν ἐστιν ταὐτὸν τῷ ἀλείσῳ	καὶ	τῷ δέπαι καὶ μόνον ὀνόματι
[11, 490]	ἑτέρας τροφῆς δεκτικὸν ἀγγεῖον. (Διὸ	καὶ	τῷ Διὶ τὴν ἀμβροσίαν τὰς
[11, 490]	ἀνθρώπων γένει τὰς ὥρας, ταύτας	καὶ	τῷ Διὶ φέρειν τὴν ἀμβροσίαν.
[11, 498]	Νεστορίδος φησὶν ὅτι τῷ σκύφει	καὶ	τῷ κισσυβίῳ τῶν μὲν ἐν
[11, 461]	δὲ οἱ ταῖς ἐξουσίαις χρώμενοι	καὶ	τῷ πλουτεῖν προτιμῶσι τὴν μέθην
[11, 507]	μὲν τῶν ῥυάκων χάριν, ὅτε	καὶ	τῷ πρεσβυτέρῳ Διονυσίῳ (συγγενόμενος ἐκινδύνευσεν,
[11, 492]	Διὶ πατρὶ φέρουσιν. Ἀλλά τε	καὶ	τῶν αἰεὶ ἀφαιρεῖται λὶς πέτρη.
[11, 483]	κύπελλα καλεῖν τὰ τῆς μάζης	καὶ	τῶν ἄρτων ἐπὶ τῆς τραπέζης
[11, 464]	οὕτω τὰς μέθας ἵστησιν (ὥστε	καὶ	τῶν ἀφροδισίων παραλύειν τὰ πνεύματα
[11, 501]	λέγονται, ὅτι οἱ ὀμφαλοὶ αὐτῶν	καὶ	τῶν βαλανείων οἱ θόλοι ὅμοιοί
[11, 501]	τῶν γὰρ φιαλῶν οἱ ὀμφαλοὶ	καὶ	τῶν βαλανείων οἱ θόλοι παρόμοιοι·
[11, 509]	ἐν Ναυάγῳ (Πλάτωνά τε αὐτὸν	καὶ	τῶν γνωρίμων τινὰς κεκωμῴδηκεν ὡς
[11, 499]	Ἀδελφοῖς εἴρηκεν· (Ὦ τοιχωρύχον ἐκεῖνο	καὶ	τῶν δυναμένων λαγύνιον· ἔχον βαδίζειν
[11, 489]	ἃς σπόρος τε καὶ ἀμητὸς	καὶ	τῶν καρπῶν, ἀρχὴ γενέσεως καὶ
[11, 480]	τε Ἀργεῖαι καὶ αἱ Ἀττικαί.	Καὶ	τῶν μὲν Ἀττικῶν μνημονεύει Πίνδαρος
[11, 509]	ὠφεληθεὶς ἐκ τῆς καλῆς Πολιτείας	καὶ	τῶν παρανόμων Νόμων. (Διὸ καὶ
[11, 476]	Καλοῦσι γοῦν ἔνιοι ταῦτα ῥυτά.	Καὶ	τῶν ποιητῶν δὲ πολλοὶ παράγουσι
[11, 472]	μοι. {ΑΙΣΧ. Εὖ οἶδα. {Α.	Καὶ	τῶν Ῥοδιακῶν. Ἥδιστα γὰρ ἐκ
[11, 497]	ῥυτῶν. Ἐπίνικος δ´ ἐν Ὑποβαλλομέναις·	Καὶ	τῶν ῥυτῶν τὰ μέγιστα τῶν
[11, 464]	μεθύσκειν. Σμύρνης γὰρ καὶ σχοίνου	καὶ	τῶν τοιούτων ἑτέρων εἰς ὕδωρ
[11, 495]	Θαλῆς γάρ, ὅστις ἀστέρων ὀνήιστος	καὶ	τῶν τότ´, ὡς λέγουσι, πολλὸν
[11, 461]	μικροῖς φησιν αὐτοὺς ἐκπώμασι κεχρῆσθαι	καὶ	ὑδαρέστερον πεπωκέναι. Χαμαιλέων δ´ ὁ
[11, 462]	κέκτηνται ἢ κύλικα καὶ μάχαιραν	καὶ	ὑδρίαν, καὶ ὅτι οἰκίας ἔχουσιν
[11, 503]	πίνει. (Τοσαῦτα εἰπὼν ὁ Πλούταρχος	καὶ	ὑπὸ πάντων κροταλισθεὶς ᾔτησε φιάλην,
[11, 505]	ὁ πολίτης αὐτοῦ. Ἀδύνατον δὲ	καὶ	Φαῖδρον οὐ μόνον κατὰ Σωκράτην
[11, 505]	ἤκουσε (παρὰ Πλάτωνος) Ταὐτά φασι	καὶ	Φαίδωνα εἰπεῖν ἀναγνόντα τὸν περὶ
[11, 507]	ἕνα ἔχοντος Ξενοκράτην, τοῦτον περιέσπασεν.	Καὶ	Φαίδωνι δὲ τὴν τῆς δουλείας
[11, 466]	ἀφεθείσης εἰς τὴν θάλασσαν παρθένου	καὶ	φασὶν ἐρασθέντα αὐτῆς τῶν ἡγεμόνων
[11, 464]	ἐνέχεον πάλιν· μαρτυρεῖν δὲ τούτοις	καὶ	Φερεκράτη τὸν κωμικόν ὅτι μέχρι
[11, 460]	ὁ Βάκις διεχρῆτο τῷ ποτηρίῳ.	Καὶ	Φερεκράτης ἐν Τυραννίδι· Ἣ δὲ
[11, 496]	Μειδίου Ῥυτὰ καὶ κυμβία, φησί,	καὶ	φιάλας» Δίφιλος δ´ ἐν Εὐνούχῳ
[11, 483]	ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις συμποσίοις	καὶ	φιδιτίοις ἐν πιθάκναις (Μνημονεύει αὐτοῦ
[11, 487]	λέγων οὕτως· Τάδ´ ἐστὶ κνισμὸς	καὶ	φιλημάτων ψόφος· τῷ καλλικοτταβοῦντι νικητήρια
[11, 507]	ὁ Πλάτων πρὸς τῇ κακοηθείᾳ	καὶ	φιλόδοξος, ὅστις ἔφησεν· Ἔσχατον τὸν
[11, 476]	τὰ χείλη περιαργυροῦντας καὶ χρυσοῦντας·	καὶ	Φιλόξενος δ´ ὁ Κυθήριος ἐν
[11, 505]	ἄλλα στρατηγὸν αὐτὸν ἀγαθὸν εἶναι	καὶ	φιλόπονον, παιδείας δ´ ὀρθῆς οὐδὲ
[11, 502]	φησι Πάμφιλος. Δημοσθένης δέ φησι·	Καὶ	φιλοτησίας προὔπινεν. Ἄλεξις· Φιλοτησίαν σοι
[11, 484]	ἐκ Λακαινᾶν (κυλίκων) μέθυ ἡδέως	καὶ	φίλως. ~(ΛΕΠΑΣΤΗ. Οἳ μὲν ὀξύνουσι
[11, 460]	τῶν πολεμίων οἴκαδ´ ἥκω, συγγενεῖς	καὶ	φράτερας καὶ δημότας εὑρὼν μόλις
[11, 509]	γοητείαν νῦν εἰσιν περίβλεπτοι· ὥσπερ	καὶ	(Χαίρων ὁ Πελληνεύς, ὃς οὐ
[11, 466]	ποοῦ καὶ τοὺς κάλως ἔκλυε	καὶ	χάλα πόδα. (ΑΩΤΟΝ παρὰ Κυπρίοις
[11, 504]	μεγάλων πίνετε ποτηρίων, τὸν ἥδιστον	καὶ	χαριέστατον Ξενοφῶντα πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχοντες,
[11, 478]	Καί· Πολλὰ μεταξὺ πέλει κοτύλης	καὶ	χείλεος ἄκρου. Σιμάριστος δὲ τὸ
[11, 491]	τιμήν, (αἳ δή τοι θέρεος	καὶ	χείματος ἄγγελοί εἰσι. Καὶ Σιμμίας
[11, 490]	εἱλίσσονται· ὅς σφισι καὶ θέρεος	καὶ	χείματος ἀρχομένοιο σημαίνειν ἐπένευσεν ἐπερχομένου
[11, 462]	Νῦν γὰρ δὴ ζάπεδον καθαρὸν	καὶ	χεῖρες ἁπάντων (καὶ κύλικες· πλεκτοὺς
[11, 484]	Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσι· Συβαρίτιδάς τ´ εὐωχίας,	καὶ	Χῖον ἐκ Λακαινᾶν (κυλίκων) μέθυ
[11, 483]	Λακωνικὰ καὶ ἱμάτια φορεῖν ἥδιστα	καὶ	χρησιμώτατα· κώθων Λακωνικός, ἔκπωμα ἐπιτηδειότατον
[11, 465]	κεκτῆσθαι πολλὰ ἐκπώματα ἀργυρᾶ τε	καὶ	χρυσᾶ. Ὧν εἷς ἐστι καὶ
[11, 475]	προφερέστερον ἦεν. Ἀλλαχοῦ δέ φησιν·	Καὶ	χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος κελέβειον
[11, 468]	Κἀν τοῖς ἑξῆς δέ φησι·	Καὶ	χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος κελέβειον
[11, 500]	λέγῃ· Ἀμφίθετον φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκε»	καὶ	Χρυσῆν φιάλην καὶ δίπλακα δημόν
[11, 466]	δὴ βακχίου παλαιγενοῦς ἀφρῷ σκιὰ	καὶ	χρυσοκόλλητον δέπας μεστὸν κύκλῳ χορεῦον
[11, 476]	ἐξ αὐτῶν, τὰ χείλη περιαργυροῦντας	καὶ	χρυσοῦντας· καὶ Φιλόξενος δ´ ὁ
[11, 505]	(Ἥκει ἡμῖν ὁ καλός τε	καὶ	χρυσοῦς Γοργίας, ἔφη ὁ Γοργίας·
[11, 466]	τινα Νικόμαχος· Ὦ χαῖρε χρυσόκλυστα	καὶ	χρυσοῦς ἐμῶν. Φιλιππίδης· Τὰ ποτήρι´
[11, 508]	φησί, τῶν διαλόγων αὐτοῦ ἀχρείους	καὶ	ψευδεῖς ἄν τις εὕροι· ἀλλοτρίους
[11, 487]	αὐτῆς, ἐπὶ τὸν μάνην πεσεῖται	καὶ	ψόφος ἔσται πάνυ πολύς. {Β.
[11, 478]	ὦ μαστιγία. {Α. Καὶ κόνδυ	καὶ	ψυκτῆρα καὶ κυμβίον. Νικόμαχος δ´
[11, 464]	ἐστι καὶ ὁ φίλοινος οἰνομανὴς	καὶ	ὡσαύτως ἐπὶ τῶν ὁμοίων, οὐκ
[11, 489]	περιφερεῖς εἶναι τοῖς ἥλοις ὁμοίως	καὶ	ὥσπερ ἐμπεπηγέναι τῷ οὐρανῷ, καθὼς
[11, 484]	κατασκευῇ καὶ μέγα· ἔχει δὲ	καὶ	ὦτα μεγάλα. Μένανδρος Ἁλιεῖ· Εὐποροῦμεν,
[11, 466]	αἰεὶ πόλεμοί τε μάχαι τε	(Καικίλιος	δὲ ὁ ῥήτωρ ὁ ἀπὸ
[11, 473]	σημεῖα ἱδρύεσθαι χρὴ ὧδε· καδίσκον	καινὸν	δίωτον ἐπιθηματοῦντα στέψαι τὰ ὦτα
[11, 473]	ἔτυχεν ὂν καταντικρὺ τῆς οἰκίας	καινὸν	καπηλεῖον μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν τὴν
[11, 469]	ὁ βασιλεὺς κώμην τινά. {Β.	Καινόν	τι τοῦτο γέγονε νῦν ποτήριον;
[11, 473]	Ὁ δὲ κάνθαρος πάλαι δὴ	καινὸς	ὡς ξηραίνεται. (Καὶ ἔτι· Ἅμα
[11, 508]	πρότερον ἡ Πολιτεία τί πεποιήκασιν;	καίτοι	γε ἔδει καθάπερ τὸν Λυκοῦργον
[11, 481]	κέρναις ἕνα καὶ δύο πλέαις	κὰκ	κεφαλᾶς. Καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ·
[11, 508]	τῶν Ἀριστίππου διατριβῶν, ἐνίους δὲ	κἀκ	τῶν Ἀντισθένους, πολλοὺς δὲ κἀκ
[11, 504]	Κύρου εἰρήκασι τεκμαιρομένοις ἡμῖν, ἀλλὰ	κἀκ	τῶν αὐτῶν ὑποθέσεων. Συμπόσια μὲν
[11, 508]	κἀκ τῶν Ἀντισθένους, πολλοὺς δὲ	κἀκ	τῶν Βρύσωνος τοῦ Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ
[11, 467]	Εὔβουλος ἐν Νεοττίδι οὕτως· (Μισῶ	κάκιστον	γραμματικὸν ἔκπωμ´ ἀεί. Ἀτὰρ ὡς
[11, 507]	δὲ ὁ Πλάτων πρὸς τῇ	κακοηθείᾳ	καὶ φιλόδοξος, ὅστις ἔφησεν· Ἔσχατον
[11, 507]	τῆς πρὸς πάντας τοῦ Πλάτωνος	κακοηθείας	λέγων γράφει καὶ ταῦτα· Μετὰ
[11, 506]	ἐπιγραφομένῳ, ἐν ᾧ πρῶτον μὲν	κακολογεῖ	πάντας τοὺς ποιητάς, ἔπειτα καὶ
[11, 505]	διεξέρχεται, ὁ τοὺς ἄλλους ἁπαξαπλῶς	κακολογήσας,	ἐν μὲν τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον
[11, 465]	ἑοῖο τιμήεντα γέρα, μέγα οἳ	κακὸν	ἔμπεσε θυμῷ, ~(αἶψα δὲ παισὶν
[11, 493]	ῥᾳδίως βαστάζοντος δίχα πόνου καὶ	κακοπαθείας.	Τὸ γὰρ ποτήριον ὑφίσταται μέγα
[11, 478]	γειτόνων. Καὶ Πλάτων ἐν Διὶ	κακουμένῳ	Τὸν κότυλον φέρει φησί, καὶ
[11, 499]	Ποῦ μοι τὰ πολλὰ δῶρα	κἀκροθίνια;	ποῦ χρυσότευκτα κἀργυρᾶ σκυφώματα; Στησίχορος
[11, 484]	ἔνδον ἔστ´, ἄνδρες, ποτηρίδια τορεύματα	κἀκτυπωμάτων	πρόσωπα, τραγέλαφοι, λαβρώνια. Ἐν δὲ
[11, 482]	γάρ. {Α. Ὦ τάλαιν´ ἐγὼ	κακῶν.	(Ἐρατοσθένης δ´ ἐν τῇ πρὸς
[11, 505]	οἶμαι, δημοκρατουμένη πόλις ἐλευθερίας διψήσασα	κακῶν	οἰνοχόων τύχῃ καὶ ἀκράτου αὐτῆς
[11, 464]	τῇ Εἰσαγωγικῇ περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν	Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις προσάπτειν. Καλεῖσθαι
[11, 507]	εἰ πάντας ἐθελήσαιμι ἐπελθεῖν τοὺς	κακῶς	ἀκούσαντας ὑπὸ τοῦ σοφοῦ. Ἀλλὰ
[11, 461]	Καί μοι δοκοῦσι λέγειν οὐ	κακῶς	οἱ φάσκοντες τὸ μέγα ποτήριον
[11, 507]	γὰρ καὶ οὗτος πολλοὺς εἰπὼν	κακῶς	οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος ἀπέσχετο,
[11, 466]	δὲ καὶ πρόχουν ἄρυστιν. Σοφοκλῆς·	Κακῶς	σὺ πρὸς θεῶν ὀλουμένη, (ἣ
[11, 463]	εἰ μὲν εὖ τις ἢ	κακῶς	φήσει με κρίνειν, οὐκ ἔχοιμ´
[11, 482]	δ´ ἡγεμόνεσσιν ἐποιχόμενοι κήρυκες χρύσεα	καλὰ	κύπελλα τετυγμένα νωμήσαντο. Σιληνὸς δέ
[11, 467]	Οὑτοσὶ δεῖνος τι δεινος καὶ	καλαθίσκος	οὑτοσί. Τελέσιλλα δὲ ἡ Ἀργεία
[11, 460]	ἔφη· Πολλὰ δ´ ἀνάριθμα ποτήρια	καλαιφις.	Καὶ Ἀλκαῖος· Ἐκ δὲ ποτήριον
[11, 502]	(Ἄλεξις δ´ ἐν Ἱππίσκῳ ψυκτηρίδιον	καλεῖ	διὰ τούτων· Ἀπήντων τῷ ξένῳ
[11, 467]	ἡ Ἀργεία καὶ τὴν ἅλω	καλεῖ	δῖνον. Κυρηναῖοι δὲ τὸν ποδονιπτῆρα
[11, 499]	τῷ Κενταύρῳ ποτήριον σκύφιον δέπας	καλεῖ	ἐν ἴσῳ τῷ σκυφοειδές· λέγει
[11, 490]	Πλειάδας οὔσας Ἄτλαντος θυγατέρας Πελειάδας	καλεῖ,	καθάπερ καὶ Πίνδαρος. Ἐστὶ δ´
[11, 502]	´πὶ τὸ δεῖπνον ὡς ἤδη	καλεῖ	μ´ ὁ χορὸς ὁ φιλοτήσιος.
[11, 489]	περιστεράν. Πελειάδας δ´ ὁ ποιητὴς	καλεῖ	νῦν τὰς Πλειάδας, πρὸς ἃς
[11, 501]	οὐκ ἐπιτιθεμένη, καθότι (καὶ λέβητα	καλεῖ	ὁ ποιητὴς τὸν μὲν ἐμπυριβήτην,
[11, 466]	δὲ σκύφος με τοῦ θεοῦ	καλεῖ	πάλαι τὸ γράμμα φαίνων, δέλτ´,
[11, 498]	δὲ σκύφος με τοῦ θεοῦ	καλεῖ.	Σιμωνίδης δὲ Οὐατόεντα σκύφον» ἔφη.
[11, 502]	χρυσᾶς. Ἀναξανδρίδης δὲ φιάλας Ἄρεος	καλεῖ	τὰ ποτήρια ταῦτα. Αἰολεῖς δὲ
[11, 471]	καὶ εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν θηρικλείαν	καλεῖ	τὴν κύλικα γράφων οὕτως· Πολύξενός
[11, 494]	Ἡ μὲν κοινὴ συνήθεια οὕτως	καλεῖ	τὸ ὄξους δεκτικὸν σκεῦος· ἐστὶ
[11, 475]	ἄρα πάντες καρχησία τ´ ἦχον	κἄλειβον·	ἀράσαντο δὲ πάμπαν ἐσλὰ τῷ
[11, 480]	Κυπρίους φησὶ τὴν κοτύλην κύλικα	καλεῖν.	Ἑρμῶναξ δ´ ἐν Συνωνύμοις οὕτως
[11, 473]	τὸ κεράμιόν φησιν Ἴωνας κάδον	καλεῖν.	Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ τρίτῃ
[11, 495]	ἐν ταῖς Γλώσσαις πελλητῆρα μὲν	καλεῖν	Θεσσαλοὺς καὶ Αἰολεῖς τὸν ἀμολγέα,
[11, 472]	Ὀνομάτων Κυπρίους τὸ ποτήριον οὕτως	καλεῖν.	(ΚΑΔΟΣ. Σιμμίας ποτήριον, παρατιθέμενος Ἀνακρέοντος·
[11, 483]	περὶ Ἐτυμολογιῶν Παφίους τὸ ποτήριον	καλεῖν	κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' (ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν
[11, 487]	φησι, Παφίους τὸ ποτήριον οὕτως	καλεῖν.	(ΜΑΘΑΛΙΔΑΣ Βλαῖσος ἐν Σατούρνῳ φησίν·
[11, 477]	φησιν Αἰολεῖς τὸν σκύφον κισσύβιον	καλεῖν·	Μαρσύας δὲ κύπελλον καὶ τὸ
[11, 467]	ἐν Ἀτάκτοις Μεγαρέας οὕτω φησὶ	καλεῖν	τὰ ποτήρια, γυάλας. Παρθένιος δ´
[11, 483]	Κρῆτας. Φιλητᾶς δὲ Συρακοσίους κύπελλα	καλεῖν	τὰ τῆς μάζης καὶ τῶν
[11, 485]	ὁ Κολοφώνιός φησιν Δόλοπας οὕτω	καλεῖν	τὴν κύλικα. Λυκόφρων δ´ ἐν
[11, 475]	Κλείταρχος τοὺς Αἰολεῖς φασιν οὕτω	καλεῖν	τὸ ποτήριον. Πάμφιλος δὲ τὸ
[11, 471]	Θεολύτη, γραῦ. {ΘΕΟΛ. Τί με	καλεῖς	σύ, φίλτατε; {ΣΠΙ. Ἵν´ ἀσπάσωμαι·
[11, 479]	τὸ ἐν τῷ ἰσχίῳ ὀστοῦν	καλεῖσθαι	ἄλεισον καὶ κύλικα. Κοτυλίσκος δὲ
[11, 468]	Γλώσσαις παρὰ Κλειτορίοις τὰ ποτήρια	καλεῖσθαι.	Ἀντίμαχος δ´ ὁ Κολοφώνιος ἐν
[11, 485]	δέ φησι τὴν οἰνοχόην λεπαστὴν	καλεῖσθαι.	Ἀριστοφάνης δὲ καὶ Ἀπολλόδωρος γένος
[11, 464]	κακῶν Πραγματείᾳ τοῖς πλείστοις προσάπτειν.	Καλεῖσθαι	γοῦν τὴν μὲν γυναικομανίαν, τὴν
[11, 478]	δὲ τὸ λεπτὸν ποτήριον οὕτως	καλεῖσθαι.	Διόδωρος δὲ τὸν παρά τισι
[11, 479]	ὥς φησι Πάμφιλος, τὴν κοτύλην	καλεῖσθαι	καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου· (Καὶ
[11, 486]	σπονδεῖον δὲ ᾧ τὸν οἶνον,	καλεῖσθαι	λέγων καὶ λοιβίδας τὰ σπονδεῖα
[11, 464]	καὶ τὰ λοιπὰ μὴ ἀλλοτρίως	καλεῖσθαι	τὸν τρόπον τοῦτον. Καὶ γὰρ
[11, 476]	κερατοφυῆ πλάττεσθαι ἔτι τε ταῦρον	καλεῖσθαι	ὑπὸ πολλῶν ποιητῶν. Ἐν δὲ
[11, 503]	δῖνον. Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς	καλεῖσθαί	φησι ψυκτήρια καὶ τοὺς ἀλσώδεις
[11, 469]	καλούμενον ποτήριον ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ	καλεῖσθαι	Φιλήμων ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ
[11, 466]	παρὰ Τιμαχίδᾳ ΑΙΑΚΙΣ ἡ κύλιξ	καλεῖται.	ΑΚΑΤΟΣ ποτήριον ἐοικὸς πλοίῳ. Ἐπικράτης·
[11, 473]	δὲ καὶ ποτήριόν τι οὕτω	καλεῖται	Ἀμειψίας ἐν Ἀποκοτταβίζουσί φησι· Ἡ
[11, 475]	ποτηρίου ἢ πᾶν ποτήριον κελέβη	(καλεῖται	ἀπὸ τοῦ χέειν εἰς αὐτὸ
[11, 500]	Τρίτοι δ´ εἰσὶν οἱ Συρακόσιοι.	Καλεῖται	δ´ ὁ σκύφος ὑπὸ Ἠπειρωτῶν,
[11, 466]	οὗ Διὶ μόνῳ σπένδεσκεν Ἀχιλλεύς.	Καλεῖται	δὲ δέπας ἤτοι ὅτι δίδοται
[11, 487]	ἰαμβεῖα καὶ Δίδυμος καὶ (Πάμφιλος.	Καλεῖται	δὲ μάνης καὶ τὸ ἐπὶ
[11, 472]	καρχήσιον ἐν τοῖς ἑξῆς λεχθήσεται.	Καλεῖται	δέ τις καὶ θηρίκλειος κρατήρ,
[11, 479]	ἐν κοτύλῃ δέ τις παιδιὰ	καλεῖται,	ἐν ᾗ κοιλάναντες τὰς χεῖρας
[11, 474]	ἱστοῦ τὸ μὲν κατωτάτω πτέρνα	καλεῖται,	ᾗ ἐμπίπτει εἰς τὴν ληνόν,
[11, 496]	χοροῦ. ~(Πενταπλόα δ´ ἡ κύλιξ	καλεῖται	καθ´ ὅσον οἶνον ἔχει καὶ
[11, 480]	πλησίον τῶν κεραμείων πύλη Κεραμικὴ	καλεῖται)	καὶ βάπτονται εἰς τὸ δοκεῖν
[11, 479]	τὸ χεῖλος ἀποκεκρουμένον. Κοτύλη δὲ	καλεῖται	καὶ ἡ τοῦ ἰσχίου κοιλότης,
[11, 481]	τῷ σχήματι, παρόμοιον πλοίῳ ὃ	καλεῖται	κύμβη. Καὶ Ἀναξανδρίδης ἐν Ἀγροίκοις·
[11, 466]	αὐτὸ καὶ οὕτως πίνοντας. ΑΜΥΣΤΙΣ.	Καλεῖται	μὲν οὕτω πόσις τις, ἣν
[11, 479]	ἄλεισον καὶ κύλικα. Κοτυλίσκος δὲ	καλεῖται	ὁ ἱερὸς τοῦ Διονύσου κρατηρίσκος,
[11, 500]	πολὺ ἥδιον. ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ. Οὕτω τινὰ	καλεῖται	ποτήρια, ὧν μνημονεύει (Ἄλεξις μὲν
[11, 486]	ἐν Λυκίᾳ εἰργασμένα. (ΜΕΛΗ. Οὕτω	καλεῖταί	τινα ποτήρια, ὧν μνημονεύει Ἀνάξιππος
[11, 480]	κυλίεσθαι τῷ τροχῷ· ἀφ´ ὧν	καλεῖται	τό τε κυλικεῖον, ἐν ᾧ
[11, 462]	πόλιν ἐδείματο Ἡράκλειαν τὴν Τρηχινίαν	καλεομένην.	Πολέμων δ´ ἐν τῷ πρώτῳ
[11, 492]	εἴρητ´. Ἑπτὰ δ´ ἐκεῖναι ἐπιρρήδην	καλέονται	(Ἓξ οἶαί περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι
[11, 492]	δὴ ταί γε μετ´ ἀνθρώποις	καλέονται,	ἓξ οἶαί περ ἐοῦσαι ἐπόψιαι
[11, 490]	τάν γ´ ἔξοχον εἶδος, ταὶ	καλέονται	Πελειάδες οὐράνιαι. Σαφῶς γὰρ τὰς
[11, 491]	αὐτὰς λέγει· (Τὰς δὲ βροτοὶ	καλέουσι	Πελειάδας. Καὶ πάλιν· Χειμέριαι δύνουσι
[11, 490]	θ´, ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν	καλέουσιν.	(Ἐπλανήθησαν δ´ οἱ πολλοὶ νομίζοντες
[11, 466]	Ἱστοριῶν Λυσίμαχόν φησι τὸν Βαβυλώνιον,	καλέσαντα	ἐπὶ δεῖπνον Ἵμερον τὸν τυραννήσαντα
[11, 507]	αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος ἀπέσχετο, ἀλλὰ	καλέσας	αὐτὸν φορτικῶς Σάθωνα τὸν ταύτην
[11, 503]	Εὔφρων ἐν Ἀποδιδούσῃ· Ἐπὰν δὲ	καλέσῃ	ψυγέα τὸν ψυκτηρίαν, τὸ τευτλίον
[11, 485]	μὲν ὀξύνουσι τὴν τελευταίαν, ὡς	καλή,	(οἳ δὲ παροξύνουσιν, ὡς μεγάλη.
[11, 492]	σφῶιν πρῶτον μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν	καλὴν	κυανόπεζαν ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς
[11, 463]	ἀπῆλθεν οἴκαδε. Καὶ κατὰ τὴν	καλὴν	οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι, χρυσίαισιν
[11, 465]	ξανθὸς Πολυνείκης πρῶτα μὲν Οἰδιπόδῃ	καλὴν	παρέθηκε τράπεζαν ἀργυρέην Κάδμοιο θεόφρονος·
[11, 478]	ἐν μέσοις αὐτοῖσιν ἑστὼς τὴν	καλὴν	σκευὴν ἔχων οἶνον ἐξέσπενδε κοτύλῳ.
[11, 466]	δὲ ὁ ῥήτωρ ὁ ἀπὸ	Καλῆς	ἀκτῆς ἐν τῷ περὶ Ἱστορίας
[11, 509]	κοινωνίαν, ταῦτ´ ὠφεληθεὶς ἐκ τῆς	καλῆς	Πολιτείας καὶ τῶν παρανόμων Νόμων.
[11, 487]	πόσιν, ὡς Σέλευκος ἐν Γλώσσαις.	Καλλίας	δ´ ἐν Κύκλωψι· Καὶ δέξαι
[11, 474]	{Α. Ἔγωγε μὴν κείνην ναῦν	Καλλικλῆς	ἐποίησε τὸν καλούμενον, Εὐφράνωρ δ´
[11, 487]	κνισμὸς καὶ φιλημάτων ψόφος· τῷ	καλλικοτταβοῦντι	νικητήρια τίθημι καὶ βαλόντι χάλκειον
[11, 466]	Κράτης, Στρατόνικος, Μυρμηκίδης ὁ Μιλήσιος,	Καλλικράτης	ὁ Λάκων καὶ Μῦς, οὗ
[11, 478]	ἔβαινε πόδα. ΚΟΝΩΝΕΙΟΣ. Ἴστρος ὁ	Καλλιμάχειος	ἐν πρώτῳ Πτολεμαίδος τῆς ἐν
[11, 477]	τῷ κισσυβίῳ, θατέρῳ δὲ Εὔμαιος.	Καλλίμαχος	δ´ ἔοικε διαμαρτάνειν ἐν τῇ
[11, 496]	Αἱρησιτείχει (τὸ δὲ δρᾶμα τοῦτο	(Καλλίμαχος	ἐπιγράφει Εὐνοῦχον) λέγει δὲ οὕτως·
[11, 483]	Ὑπερείδης ἐν τῷ κατὰ Δημοσθένους.	Καλλίξεινος	δ´ ἐν τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας
[11, 472]	~Ὅτι δὲ διαφέρει σαφῶς παρίστησι	Καλλίξεινος	ἐν τοῖς (περὶ Ἀλεξανδρείας φάσκων
[11, 474]	Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν Βοιωτίᾳ. (ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ.	Καλλίξεινος	ὁ Ῥόδιος ἐν τοῖς περὶ
[11, 506]	ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ τὸν	Καλλίου	βίον μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος Κολάκων.
[11, 508]	Καρύστιος ἐν Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι. Καὶ	Κάλλιππος	δ´ ὁ Ἀθηναῖος, μαθητὴς καὶ
[11, 482]	βουληθεῖεν, προσπαρετίθεσαν τοὺς καλουμένους κοτύλους,	κάλλιστα	καὶ εὐποτώτατα ἐκπωμάτων. Ἦσαν δὲ
[11, 486]	Ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· (Ἡ διαπινομένη	Καλλίστιον	ἀνδράσι, θαῦμα κοὐ ψευδές, νῆστις
[11, 495]	ἐν προάροις φησὶ Πάμφιλος. (ΠΕΛΙΚΑΙ.	Καλλίστρατος	ἐν Ὑπομνήμασι Θρᾳττῶν Κρατίνου ἀποδίδωσι
[11, 485]	ἐν Μήδῳ· Ὥς ποτ´ ἐκήλησεν	Καλλίστρατος	υἷας Ἀχαιῶν, κέρμα φίλον διαδούς,
[11, 461]	ἔχοντες γὰρ ἑτέραν ἡδονὴν ταύτης	καλλίω	οὐδὲ μᾶλλον εὐχερῆ καταφεύγουσιν εἰκότως
[11, 506]	γάρ, φησί, περίβλεπτον ἀξίωμα περικείμενος	κάλλους	οὐκ ἀληθινοῦ. (Ἐν δὲ τῷ
[11, 465]	μὲν ὡς πλεῖστα ἔχωσιν, τούτῳ	καλλωπίζονται·	ἢν δ´ ἐξ ἀδίκων φανερῶς
[11, 469]	ποτηρίων καὶ τοῖς πένησι τοῦ	καλλωπισμοῦ	τούτου μεταδιδόντων. (Μνημονεύει δ´ αὐτῶν
[11, 466]	αὐτοῖς παῖδας ἁρπάζειν· καὶ τοῖς	καλοῖς	παρ´ αὐτοῖς ἄδοξόν ἐστιν ἐραστοῦ
[11, 466]	ὦτα εἶχε δῆλον· Ἦτοι ὃ	καλὸν	ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε χρύσεον ἄμφωτον.
[11, 482]	καὶ ὁ ποιητής· Ἦτοι ὃ	καλὸν	ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν χρύσεον ἄμφωτον.
[11, 505]	Γοργίας, ἔφη ὁ Γοργίας· Ἦ	καλόν	γε αἱ Ἀθῆναι (καὶ) νέον
[11, 465]	θεόφρονος· αὐτὰρ ἔπειτα χρύσεον ἔμπλησεν	καλὸν	δέπας ἡδέος οἴνου. Αὐτὰρ ὅ
[11, 466]	αὐτὸ πάλιν· Δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ	καλὸν	δέπας. Φησὶν οὖν Ἀσκληπιάδης ὁ
[11, 466]	ἀμφικύπελλον ὑπερφίαλον, τὸ ὑπερήφανον καὶ	καλόν.	Εἰ μὴ ἄρα τὸ ποικίλον
[11, 474]	ἡμῖν, ὦ Στράτων. Ὡς ἐς	καλὸν	τὸν υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον
[11, 506]	θεὸς ἂν εἰδείη. Ὁ δὲ	καλὸς	αὐτοῦ Πρωταγόρας πρὸς τῷ καταδρομὴν
[11, 503]	στρῶμ´ ἐστὶν ἡμῖν, ὁ δὲ	καλὸς	πῖλος κάδος, ψυκτήρ, ὅτι βούλει,
[11, 505]	χαλεπός, ὡς ἀσελγής, διηγησαμένου· ὁ	καλὸς	Πλάτων μονονουχὶ εἰπών Οὐκ ἔστ´
[11, 505]	εἶδεν αὐτόν, (Ἥκει ἡμῖν ὁ	καλός	τε καὶ χρυσοῦς Γοργίας, ἔφη
[11, 504]	ταῦτά τις ἀποβλέπων τὰ τοῦ	καλοῦ	Ξενοφῶντος ἐπιγινώσκειν δυνήσεται ἣν εἶχε
[11, 485]	ἀσωτίας πολλὰ ἀναλισκόντων, οὓς λαφύκτας	καλοῦμεν.	Κύλικες δ´ ἦσαν μεγάλαι. Ἀριστοφάνης
[11, 495]	(ἀρυταίνῃ μάλιστα ἐοικός, ὃ δὴ	καλοῦμεν	χόα. Τὴν δὲ ὄλπην Κλείταρχος
[11, 503]	Ἐφέσιος Ὃν ἡμεῖς, φησί, ψυγέα	καλοῦμεν,	ψυκτηρίαν τινὲς ὀνομάζουσιν. Τοὺς δ´
[11, 479]	τὰ συμπόσια παρεισφέρειν ἆθλα κοτταβεῖα	καλούμενα.	Εἶτα κύλικες αἱ πρὸς τὸ
[11, 479]	χρήσιμαι μάλιστ´ εἶναι δοκοῦσαι κατεσκευάζοντο,	καλούμεναι	κοτταβίδες. Πρὸς δὲ τούτοις οἶκοι
[11, 463]	Ἐποιοῦντο δὲ καὶ οἱ ἑπτὰ	καλούμενοι	σοφοὶ συμποτικὰς ὁμιλίας. Παραμυθεῖται γὰρ
[11, 480]	ἀνηγμένη, οἷοί εἰσιν οἱ ἄμβικες	καλούμενοι.	Τὸ γὰρ φοξὸν ἐπὶ τούτου
[11, 466]	ποτήριον ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ ΚΕΡΑΣ καὶ ΕΝΙΑΥΤΟΣ	καλούμενον.	(ΑΜΦΩΞΙΣ ξύλινον ποτήριον, ᾧ χρῆσθαι
[11, 497]	Διαλέκτου ἔκπωμά φησιν εἶναι οὕτως	καλούμενον.	Ἐστὶ δὲ Περσικόν. (Φιλήμων δ´
[11, 474]	κείνην ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε τὸν	καλούμενον,	Εὐφράνωρ δ´ ἐκυβέρνα Θούριος. Πολέμων
[11, 463]	Ἆρ´ οὐκ οἶσθ´ ὅτι τὸ	καλούμενον	ζῆν τοῦτο διατριβῆς χάριν μόνον
[11, 479]	φρονούντων. (ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ νῦν	καλούμενον	κρανίον ἔκπωμα οὕτως ὠνόμαζον οἱ
[11, 468]	προφερέστερον εἴη. (ΔΑΚΤΥΛΩΤΟΝ ἔκπωμα οὕτως	καλούμενον	παρὰ Ἴωνι ἐν Ἀγαμέμνονι· Οἴσῃ
[11, 469]	τοῦ ῥυτοῦ λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ. Τὸ	καλούμενον	ποτήριον ἐμβασικοίταν οὕτως φησὶ καλεῖσθαι
[11, 475]	Πάμφιλος δὲ τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα	καλούμενον	τὴν κελέβην εἶναι. Νίκανδρος δ´
[11, 495]	ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον κατάκαρπον τὸν	καλούμενον	ὦσχον. Τρέχουσι δ´ ἐκ τοῦ
[11, 479]	τῇ ἀρίστῃ πολιτείᾳ, φησίν· ὁ	καλούμενος	κότταβος παρῆλθεν εἰς τὰ συμπόσια
[11, 462]	Ἰλλυριοῖς τόπος διαβόητός ἐστιν ὁ	καλούμενος	Κύλικες, παρ´ ᾧ ἐστι τὸ
[11, 500]	Ἀσίας Σταθμῶν περὶ τοῦ ἀερομέλιτος	καλουμένου	διαλεγόμενος γράφει οὕτως· Σὺν τοῖς
[11, 467]	τοῦ γραμματικοῦ ἐκπώματος ὡς οὕτως	καλουμένου	Εὔβουλος ἐν Νεοττίδι οὕτως· (Μισῶ
[11, 482]	πλεῖον πιεῖν βουληθεῖεν, προσπαρετίθεσαν τοὺς	καλουμένους	κοτύλους, κάλλιστα καὶ εὐποτώτατα ἐκπωμάτων.
[11, 505]	γράφει· Οὐκοῦν οὐδὲ ἐμμέτρους τοὺς	καλουμένους	Σώφρονος μίμους μὴ φῶμεν εἶναι
[11, 466]	Βαθυκλῆς τῷ κριθέντι ἀρίστῳ τῶν	καλουμένων	ζʹ σοφῶν ἀπέλιπε. Τὸ δὲ
[11, 495]	τριακοστῇ τῶν Ἱστοριῶν ὡς οὕτω	(καλουμένων	τινῶν ποτηρίων μέμνηται γράφων οὕτως·
[11, 486]	αὐτός. (ΛΥΚΙΟΥΡΓΕΙΣ. Φιάλαι τινὲς οὕτως	καλοῦνται	ἀπὸ Λύκωνος τοῦ κατεσκευασμένου, ὡς
[11, 466]	ἄδοξόν ἐστιν ἐραστοῦ μὴ τυχεῖν.	Καλοῦνται	δὲ οἱ ἁρπασθέντες παρασταθέντες. Διδόασι
[11, 500]	διὸ καὶ Ἡρακλεωτικοὶ πρός τινων	καλοῦνται.	Ἔχουσι μέντοι πρὸς τοὺς ἄλλους
[11, 500]	{Α. Τοὺς κάδους μὲν οὖν	καλοῦσι	γαυλοὺς πάντες οἱ προγάστορες. ΤΡΙΗΡΗΣ.
[11, 476]	νῦν ἡ τῶν κεράτων κατασκευή.	Καλοῦσι	γοῦν ἔνιοι ταῦτα ῥυτά. Καὶ
[11, 466]	ἔστιν ἀπνευστὶ πίνειν μὴ μύσαντα.	Καλοῦσι	δ´ οὕτω καὶ τὰ ποτήρια,
[11, 478]	Θεοῖς. Ἀθηναῖοι δὲ μέτρον τι	καλοῦσι	κοτύλην. Θουκυδίδης· Ἐδίδοσαν μὲν αὐτῶν
[11, 480]	δὲ καὶ τὴν ἰατρικὴν πυξίδα	καλοῦσι	κυλιχνίδα διὰ τὸ τῷ τόρνῳ
[11, 489]	καὶ ἀστέρας ἔχοντας, οὓς καὶ	καλοῦσι	σελήνας. Καὶ τὸν ἄρτον δ´
[11, 500]	ἐν τοῖς ξυλίνοις ποτηρίοις, οὓς	καλοῦσι	ταβαίτας, προβρέχουσι καὶ διηθήσαντες πίνουσι.
[11, 483]	τοῦ ποτηρίου τούτου καὶ ἀκρατοκώθωνας	καλοῦσι	τοὺς πλέονα ἄκρατον σπῶντας, ὡς
[11, 464]	ὀρτυγομανίαν. Τινὲς δὲ καὶ δοξομανεῖς	καλοῦσι	τοὺς φιλοδόξους, (καθάπερ τοὺς φιλογύνας
[11, 502]	Αἰολεῖς δὲ τὴν φιάλην ἄρακιν	καλοῦσι.	(ΦΘΟΙΣ. Πλατεῖαι φιάλαι ὀμφαλωτοί. Εὔπολις·
[11, 466]	διὰ τὴν ὁμοιότητα ἀρυβάλλους τινὲς	καλοῦσιν.	Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσι· Κατασπένδειν κατὰ τῆς
[11, 467]	τοὺς τὸ ἐγκεχαραγμένον ἔχοντας σαμφόρας	καλοῦσιν.	Ἀριστοφάνης Νεφέλαις· Οὔτ´ αὐτὸς οὔθ´
[11, 494]	μέγα ποτήριον πληρώσαντες οἴνου, ὃ	καλοῦσιν	οἰνιστηρίαν, καὶ σπείσαντες τοῖς συνελθοῦσι
[11, 465]	ὀρχάτους ὀπωρινούς· ἐξ οὗ βροτοὶ	καλοῦσιν	οἶνον αἴθοπα. Καὶ Ὀδυσσεὺς ὤπασεν
[11, 475]	ὑπὸ Διός, ὅτε Ἀμφιτρύωνι εἰκάσθη.	ΚΑΛΠΙΟΝ.	Ποτηρίου τι γένος Ἐρυθραίου, ὥς
[11, 468]	Ἀττικοῖς Ὀνόμασιν ἢ Γλώτταις προθεὶς	καλπίς	φησι· Δακτυλωτὸν ἔκπωμα καὶ τὸ
[11, 500]	ἐλατῆρα σὺ καθαρῶν τ´ ἀλήτων	κἀλφίτων	ἀπερρόφεις. (ΦΙΑΛΗ. Ὅμηρος μὲν ὅταν
[11, 496]	διαβοήτου γενομένου ἱστορεῖ (Νίκανδρος ὁ	Καλχηδόνιος	ἐν τετάρτῳ Προυσίου Συμπτωμάτων. (ΡΕΟΝΤΑ.
[11, 500]	τὸν λόγον πρὸς τοὺς Διοσκόρους,	καλῶν	αὐτοὺς ἐπὶ ξένια· (Οὐ βοῶν
[11, 467]	δ´ ἐστὶν εἴδη θηρικλείων τῶν	καλῶν,	γύναι δικότυλοι, τρικότυλοι, δεῖνος μέγας
[11, 506]	ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων καὶ	καλῶν	ὀψιμαθεῖς ἔτι τε ἐριστὰς (ὀνομάζων)
[11, 464]	ἀποβλέποντας εἰς τὸ πλῆθος τῶν	καλῶν	τούτων καὶ παντοδαπῶν κατὰ τὰς
[11, 472]	τῶν θηρικλείων, πῶς δοκεῖς, κεραννύει	καλῶς,	ἀφρῷ ζέουσαν. Οὐδ´ ἂν Αὐτοκλῆς
[11, 490]	Πρώτη δὲ Μοιρὼ ἡ Βυζαντία	καλῶς	ἐδέξατο τὸν νοῦν τῶν Ὁμήρου
[11, 479]	ἐπὶ τὸν σκοπόν, ἀλλὰ καὶ	καλῶς	ἕκαστα αὐτῶν. Ἔδει γὰρ εἰς
[11, 466]	τὸν κοντὸν ποοῦ καὶ τοὺς	κάλως	ἔκλυε καὶ χάλα πόδα. (ΑΩΤΟΝ
[11, 471]	παρὰ τὸν νέον ξύνδουλον. Οὑτωσὶ	καλῶς.	{ΘΕΟΛ. Σπινθὴρ τάλας, πειρᾷς με.
[11, 466]	Ἦν γὰρ τοῖς παλαιοῖς πεφροντισμένον	καλῶς	καὶ εὐσχημόνως κότταβον προίεσθαι. Καὶ
[11, 479]	ἔνιοι μεῖζον ἐφρόνουν ἐπὶ τῷ	καλῶς	κοτταβίζειν τῶν ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν
[11, 505]	ἀναγνόντα τὸν περὶ Ψυχῆς. Διὸ	καλῶς	ὁ Τίμων περὶ αὐτοῦ ἔφη·
[11, 505]	πρὸς τοὺς συνήθεις ἔφη Ὡς	καλῶς	οἶδε Πλάτων ἰαμβίζειν. Ἕρμιππος δὲ
[11, 474]	ἡσύχῳ ποδὶ (προσῆγε πρᾴως καὶ	καλῶς	τὸν κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα
[11, 466]	φησιν ὁ Πίνδαρος· Ἁνίκ´ ἀνθρώπων	καματώδεες	οἴχονται μέριμναι στηθέων ἔξω, πελάγει
[11, 500]	κεκτημένῳ τάλαντα, παῖδας, ἐπιτρόπους, ζεύγη,	καμήλους,	στρώματ´, ἀργυρώματα, φιάλας, τριήρεις, τραγελάφους,
[11, 489]	ἰδεῖν ἐν Καπύῃ πόλει τῆς	Καμπανίας	ἀνακείμενον τῇ Ἀρτέμιδι ποτήριον, ὅπερ
[11, 466]	γραμματικὸν ἀνακείμενον ἐν Καπύῃ τῆς	Καμπανίας	τῇ Ἀρτέμιδι, ἀργυροῦν, ἐκ τῶν
[11, 471]	Ἀραρὼς δ´ ἢ Εὔβουλος ἐν	Καμπυλίωνι·	Ὦ γαῖα κεραμί, τίς σε
[11, 464]	εἰς τὸν οἶνον ἧττον μεθύσκουσιν.	Κἀν	ἄλλῳ δὲ μέρει φησίν· Αἱ
[11, 494]	συμμετρίας καὶ τῆς ἀφελείας οὕνεκα.	Κἀν	τοῖς Βαβυλωνίοις οὖν τοῖς Ἀριστοφάνους
[11, 468]	τ´ ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσι κείαται.	Κἀν	τοῖς ἑξῆς δέ φησι· Καὶ
[11, 467]	καὶ ὅταν συζευγνυμένου τοῦ ἰῶτα.	Κἀν	τοῖς προκειμένοις οὖν οἱ Σάτυροι
[11, 502]	ἐν τῷ Συμποσίῳ οὑτωσὶ γράφει·	Κἀν	τοσούτῳ πρόποσιν αὐτῷ βαρεῖαν διέδωκε,
[11, 460]	Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα κοάλεμον αἱματοπώτην.	Κἀν	τῷ αὐτῷ δὲ ἔφη· Πολλῷ
[11, 504]	ψυκτῆρι πίνοντα μέχρι τῆς ἕω.	Κἀν	τῷ περὶ Ψυχῆς δὲ ὁ
[11, 486]	ἐν τῷ (περὶ τοῦ στεφάνου	κἀν	τῷ) πρὸς Τιμόθεον ὑπὲρ χρέως
[11, 460]	τῷ κυλικείῳ συντέτριφε τὰ ποτήρια.	Κἀν	Ψαλτρίᾳ δ´ ἔφη· Τὰ κυλικεῖα
[11, 480]	ᾧ τίθεται τόπῳ τὰ ποτήρια,	κἂν	ἀργυρᾶ τυγχάνῃ ὄντα, καὶ τὸ
[11, 463]	τὸν χρόνον τοῦτον ὃν ἀφεῖται,	κἂν	τύχῃ γ´, ἐράνου τινός, πανηγυρίσας
[11, 492]	ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς χάλκειον	κάνεον·	ἐπὶ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον
[11, 488]	ὥσπερ τὰ ᾠοσκύφια καὶ τὰ	κανθάρια	καὶ τὰς Σελευκίδας καὶ τὰ
[11, 474]	ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς τὸν	κάνθαρον.	Ἐπιγένης Ἡρωίνῃ· Ἀλλ´ οὐδὲ κεραμεύουσι
[11, 473]	ὀβολοῦ παραθεῖναί θ´ ὡς μέγιστον	κάνθαρον.	Καὶ πάλιν· Ὁ δὲ κάνθαρος
[11, 473]	Ἑρμαίσκον τῶν ἁδρῶν τούτων τινὰ	κάνθαρον	καταστρέφοντα, πλησίον δὲ κείμενον στρωματέα
[11, 473]	καὶ ξηρὸν ἐπόης´ εὐθέως τὸν	κάνθαρον.	Ξέναρχος δ´ ἐν Πριάπῳ φησὶ
[11, 474]	βαθὺ δ´ ἐπανάγωμεν· εἰς τὸν	κάνθαρον,	(παιδάριον, ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς
[11, 474]	λέγω σοι τόν τε χρυσοῦν	κάνθαρον.	{ΣΤΡ. Ποῖον; τὸ πλοῖον; {Α.
[11, 474]	(προσῆγε πρᾴως καὶ καλῶς τὸν	κάνθαρον.	Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα κεραμεύων ἂν
[11, 474]	δὲ καὶ γυναικεῖον κοσμάριόν ἐστιν	κάνθαρος	Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν Βοιωτίᾳ. (ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ.
[11, 486]	Τὸ δὲ πλοῖον ἔσται Ναξιουργὴς	κάνθαρος.	Κριτίας τε ἐν τῇ Λακεδαιμονίων
[11, 473]	καδίσκου ς´ ἴσον ἴσῳ κεκραμένον.	(ΚΑΝΘΑΡΟΣ.	Ὅτι μὲν πλοίου ὄνομα κοινόν,
[11, 473]	κάνθαρον. Καὶ πάλιν· Ὁ δὲ	κάνθαρος	πάλαι δὴ καινὸς ὡς ξηραίνεται.
[11, 474]	εἰκόσορός ἐστ´ ἢ κύκνος ἢ	κάνθαρος;	τουτὶ γὰρ ἂν πύθωμ´ ἔτι,
[11, 474]	φλόγας. Ὅτι δὲ καὶ ἀπὸ	Κανθάρου	κεραμέως ὠνομάσθη τὸ ἔκπωμα Φιλέταιρός
[11, 474]	ἐστὶν ὄνομα κεραμέως, (ξηροῦ λυχνοποιοῦ,	Κανθάρου,	πενιχροῦ πάνυ, ἀλλ´ οὐ τυράννου,
[11, 473]	Ἡ Μανία, φέρ´ ὀξύβαφα καὶ	κανθάρους.	Ἄλεξις δ´ ἐν Κρατείᾳ ὁ
[11, 474]	στρώμασι κεκοσμημένας, ἐκπώματα δὲ κεραμέους	κανθάρους,	καὶ τὸν λύχνον ὁμοίως τὸν
[11, 474]	ἂν τῆς ἡμέρας ἔκλαιεν οἴνου	κανθάρους.	Νικόστρατος Διαβόλῳ· Ἡ ναῦς δὲ
[11, 474]	Ἀλλ´ οὐδὲ κεραμεύουσι νῦν τοὺς	κανθάρους,	ὦ τάλαν, ἐκείνους τοὺς ἁδρούς,
[11, 466]	ἔπειτ´ ἄκρατον κοὐ τεταργανωμένον ἔπινε	κἀξημύστισεν.	(Ἔπινον δὲ τὴν ἄμυστιν μετὰ
[11, 473]	ὂν καταντικρὺ τῆς οἰκίας καινὸν	καπηλεῖον	μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν τὴν τροφὸν
[11, 473]	δὲ λόγος περί τινος ἐν	καπηλείῳ	πίνοντος Εἶθ´ ὁρῶ τὸν Ἑρμαίσκον
[11, 473]	τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας τὸν	κάπηλόν	μοι χόα ὀβολοῦ παραθεῖναί θ´
[11, 499]	ἐν ἐράνῳ εἷς λοιπὸς ᾖ	κάπηλος	ἠδικημένος ὑπ´ οἰνοπώλου. Τὸ δ´
[11, 506]	δήμου προαγομένους, Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον	κἀπολλόδωρον	τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν
[11, 477]	Κόλακι· Κοτύλας χωροῦν δέκα ἐν	Καππαδοκίᾳ	κόνδυ χρυσοῦν, Στρουθία. Ἵππαρχος Ἀνασῳζομένοις·
[11, 489]	καὶ νῦν ἔστιν ἰδεῖν ἐν	Καπύῃ	πόλει τῆς Καμπανίας ἀνακείμενον τῇ
[11, 466]	εἴδομεν ποτήριον γραμματικὸν ἀνακείμενον ἐν	Καπύῃ	τῆς Καμπανίας τῇ Ἀρτέμιδι, ἀργυροῦν,
[11, 487]	νικητήρια τίθημι καὶ βαλόντι χάλκειον	κάρα.	Ἀντιφάνης Ἀφροδίτης Γοναῖς· Ἐγὼ ´πιδείξω
[11, 471]	ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν, ἐκνενιμμένην, κισσῷ	κάρα	βρύουσαν, ἐπικαλούμενοι (εἷλκον Διὸς σωτῆρος.
[11, 487]	Σοφοκλῆς ἐν Σαλμωνεῖ χάλκειον ἔφη	κάρα,	λέγων οὕτως· Τάδ´ ἐστὶ κνισμὸς
[11, 499]	πολλὰ δῶρα κἀκροθίνια; ποῦ χρυσότευκτα	κἀργυρᾶ	σκυφώματα; Στησίχορος δὲ τὸ παρὰ
[11, 503]	Ἀμαλθείας κέρας. Ἐν δὲ τῇ	Καρίνῃ	σαφῶς δηλοῦται, ὅτι τούτῳ ἐχρῶντο
[11, 472]	λαμπρόν, ἀσφαλῆ βάσιν στήσας, συνάψας	καρπίμοις	κισσοῦ κλάδοις (ἔστεψα. θηλυκῶς δὲ
[11, 504]	καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν	καρπογονίαν.	Οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς, ἢν
[11, 480]	συμπόταισίν τε γλυκερὸν καὶ Διωνύσοιο	καρπῷ	καὶ κυλίκεσσιν Ἀθηναίαισι κέντρον Αἱ
[11, 489]	τε καὶ ἀμητὸς καὶ τῶν	καρπῶν,	ἀρχὴ γενέσεως καὶ συναιρέσεως, καθά
[11, 490]	ἀρότοιο. Τὰς οὖν τῆς τῶν	καρπῶν	γενέσεως καὶ τελειώσεως προσημαντικὰς Πλειάδας
[11, 478]	θεῶν τὰ θαύματα καὶ τὰ	καρπώσιμα	γίνεσθαι ἐπὶ γῆς· διὸ ἐκ
[11, 502]	προσπεπωκώς. Ἔδει δὲ ὀξύνεσθαι ὡς	Καρσί,	παισί, φθειρσί. ΦΙΛΟΤΗΣΙΑ κύλιξ τις,
[11, 466]	ἐρᾶν καὶ κατεσθίειν· σὺ δὲ	κάρτα	φείδῃ. (ΑΝΤΙΓΟΝΙΣ ἔκπωμα ἀπὸ τοῦ
[11, 508]	Ὠρεῷ λαβὼν ἀπέκτεινεν, ὥς φησι	Καρύστιος	ἐν Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι. Καὶ Κάλλιππος
[11, 506]	βασιλείας αἴτιον γενέσθαι. Γράφει γοῦν	Καρύστιος	ὁ Περγαμηνὸς ἐν τοῖς Ἱστορικοῖς
[11, 502]	χαλκοῦν φοίνικα, Ναξίων ἀνάθημα, καὶ	καρυωτὰς	φιάλας χρυσᾶς. Ἀναξανδρίδης δὲ φιάλας
[11, 475]	Ὅμηρος τοὺς ὑπὸ δίψους κρατουμένους	καρχαλέους	εἶπεν. Χάρων δ´ ὁ Λαμψακηνὸς
[11, 480]	ἔχων κρατάνιον ἀργυροῦν, σειρὴν ἀργυρᾶ,	καρχήσια	βʹ ἀργυρᾶ, κύλιξ ἀργυρᾶ, οἰνοχόη
[11, 500]	στρώματ´, ἀργυρώματα, φιάλας, τριήρεις, τραγελάφους,	καρχήσια,	(γαυλοὺς ὁλοχρύσους— {Β. Πλοῖα; {Α.
[11, 475]	περὶ τὰ σιτία καὶ τὰ	καρχήσια.	Ἔθος γὰρ ἦν τοῖς ἀρχαίοις
[11, 488]	καὶ τὰς Σελευκίδας καὶ τὰ	καρχήσια	καὶ τὰ τούτοις ὅμοια· ἕνα
[11, 472]	ἔχοντας θηρικλείους πομπεύειν, τοὺς δὲ	καρχήσια.	Ὁποῖον δ´ ἐστὶ τὸ καρχήσιον
[11, 475]	μέσην τράπεζαν ἀμφὶ σῖτα καὶ	καρχήσια,	(πρὸς τὴν τράπεζαν φάσκων προσεληλυθέναι
[11, 475]	τούτοις· Κῆνοι δ´ ἄρα πάντες	καρχησία	τ´ ἦχον κἄλειβον· ἀράσαντο δὲ
[11, 475]	Ὅμηρος ποιεῖ. Ὠνομάσθη δὲ τὸ	καρχήσιον	διὰ τὸ τραχύσματα ἔχειν κεγχροειδῆ,
[11, 474]	Ἀρχαιότατον δ´ ἐστὶ ποτήριον τὸ	καρχήσιον,	εἴ γε ὁ Ζεὺς ὁμιλήσας
[11, 472]	καρχήσια. Ὁποῖον δ´ ἐστὶ τὸ	καρχήσιον	ἐν τοῖς ἑξῆς λεχθήσεται. Καλεῖται
[11, 474]	τὸ δὲ πρὸς τῷ τέλει	καρχήσιον.	~(Ἔχει δὲ τοῦτο κεραίας ἄνωθεν
[11, 474]	ἱκανῶς ἐπίμηκες (τὸ) ποτήριον τὸ	καρχήσιον,	(καὶ τάχα διὰ τὸ ἀνατετάσθαι
[11, 474]	κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν Βοιωτίᾳ.	(ΚΑΡΧΗΣΙΟΝ.	Καλλίξεινος ὁ Ῥόδιος ἐν τοῖς
[11, 471]	αὐτὸ ὑπολαμβάνει θηρίκλειον εἶναι καὶ	καρχήσιον.	~Ὅτι δὲ διαφέρει σαφῶς παρίστησι
[11, 475]	φράσον. {Β. Θύρσον, κροκωτόν, ποικίλον,	καρχήσιον.	Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι μέσην τράπεζαν
[11, 480]	κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ, κώθων,	καρχήσιον,	φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ ὁ Ἐρετριεὺς
[11, 466]	αἴρου τὰ μείζω, κεὐθὺ τοῦ	καρχησίου	ἄνελκε τὴν γραῦν, τὴν νέαν
[11, 475]	λεγομένη ἠλακάτη. Μνημονεύει δὲ τῶν	καρχησίων	καὶ Σαπφὼ ἐν τούτοις· Κῆνοι
[11, 472]	αὐτός. {Β. Βασιλέως υἱὸν λέγεις	Καρῶν	ἀφῖχθαι δηλαδὴ Πιξώδαρον. Ἡδύλος Ἐπιγράμμασι·
[11, 466]	Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε συνῴκισε τὴν	Κασάνδρειαν,	φιλοδοξοῦντι καὶ βουλομένῳ ἴδιόν τινα
[11, 466]	μιμούμενοι. Λύσιππον τὸν ἀνδριαντοποιόν φασι	Κασάνδρῳ	χαριζόμενον, ὅτε συνῴκισε τὴν Κασάνδρειαν,
[11, 468]	ἄχραντον πυρί, Πελίου μὲν ἆθλον,	Κάστορος	δ´ ἔργον ποδῶν. Ἐπιγένης μὲν
[11, 465]	Τοῦ Διονύσου τροφοὶ αἱ Νύμφαι	κατ´	ἀλήθειαν. αἱ γὰρ ἄμπελοι πλεῖστον
[11, 499]	ἐμοὶ πότους, ἐν οἷς λάγυνος	κατ´	ἄνδρα κείμενος οἰνοχοεῖτο, πρὸς ἡδονὴν
[11, 501]	Μυρλεανὸς Ἡ μὲν φιάλη, φησί,	κατ´	ἀντιστοιχίαν ἐστὶ πιάλη, ἡ τὸ
[11, 491]	καὶ δοιαὶ σημαίνει καὶ τὸ	κατ´	ἀριθμὸν εἶδος, τὸ δύο, οἷον·
[11, 491]	τὸ συμφυὲς καὶ τὸ συνεζευγμένον	κατ´	ἀριθμόν, ὡς ἐντούτοις· Δοιοὺς δ´
[11, 477]	γένος τι ποτηρίου, ἴσως, φησίν,	κατ´	ἀρχὰς ἐκ κισσίνου κατασκευασθὲν ξύλου.
[11, 471]	κλονεῖν σπένδοντα ταῖς κύλιξι ταύταις	κατ´	αὐτῶν. (Μνημονεύει τοῦ ἐκπώματος καὶ
[11, 489]	τοῦ ὕψους σύμμετρον, τὸν δὲ	κατ´	ἐλάττω κύκλον συνεχόμενον ἐν τῷ
[11, 506]	ὁ Νικαεύς. Τὰ μὲν οὖν	κατὰ	Ἀλκιβιάδου λεχθέντα σιωπῶ· ὅτι δὲ
[11, 488]	τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι τὴν διάσχισιν,	κατὰ	δὲ τὸ ἀπολῆγον πρὸς τὴν
[11, 482]	ἐποίησεν εἰς Κότυν, ῥήσεις τε	κατὰ	δεῖπνον Θεόδωρός μοι λέγοι, Λάχητί
[11, 476]	δ´ ὁ ῥήτωρ ἐν τῷ	κατὰ	Δημάδου Φίλιππόν φησι τὸν βασιλέα
[11, 483]	σπῶντας, ὡς Ὑπερείδης ἐν τῷ	κατὰ	Δημοσθένους. Καλλίξεινος δ´ ἐν τετάρτῳ
[11, 492]	οὐ πυθμένας δύο, ἀλλ´ οὐδὲ	κατὰ	διαίρεσιν ἀναγνωστέον, ὡς ὁ Θρᾲξ
[11, 475]	τραχύσματα ἔχειν κεγχροειδῆ, καὶ εἴρηται	κατὰ	ἐναλλαγὴν τοῦ ει> πρὸς τὸ
[11, 481]	οἱ πεντηκοστολόγοι. (Καὶ ἐν τῷ	κατὰ	Εὐέργου καὶ Μνησιβούλου φησὶ δὲ
[11, 493]	ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν, γράφει	κατὰ	λέξιν· Νῦν τὸ μὲν ἐπιτιμώμενόν
[11, 481]	μνημονεύει καὶ Δημοσθένης ἐν τῷ	κατὰ	Μειδίου ἀκολουθεῖν αὐτῷ φάσκων ῥυτὰ
[11, 496]	καὶ ὀξύνεται. Δημοσθένης ἐν τῷ	κατὰ	Μειδίου Ῥυτὰ καὶ κυμβία, φησί,
[11, 489]	φέροντα τὸν ὅλον ὄγκον (καὶ)	κατὰ	μείζονα κυκλοειδῆ περιγραφὴν ἔξαρσιν ἔχοντα
[11, 488]	ποτηρίου καὶ μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι	κατὰ	μὲν τὴν ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου
[11, 501]	κατασκευαῖς ὄντα τοὺς ἐξαγωγοὺς ἔχει	κατὰ	μέσον, ἐφ´ οὗ χαλκοῦς ὀμφαλὸς
[11, 468]	πυρός. Λέγοι δ´ ἂν ἴσως	κατὰ	μεταφορὰν ἔκπωμα τὴν φιάλην. Φιλήμων
[11, 476]	προτομαῖς ταύρων κεραστῶν, ἔβρεχον δὲ	κατὰ	μικρόν. Ἀθηναῖοι δὲ καὶ ἀργυρᾶ
[11, 466]	ἀπαλλαγήσονται, οἱ δ´ ἐκ βομβυλιοῦ	κατὰ	μικρὸν στάζοντος Ἐστὶ δὲ καὶ
[11, 504]	καταλεγόμενος ἕκαστον τῶν παρατυχόντων οὐδὲ	κατὰ	μικρὸν τοῦ Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ
[11, 489]	τὴν ὑγρὰν τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν	κατὰ	μίμημα τοῦ κόσμου. Τὸ δὲ
[11, 500]	φ> τῷ θ> Ὕστερον δὲ	κατὰ	μίμησιν εἰργάσαντο κεραμέους τε καὶ
[11, 497]	φησί· Ζωροπόται, καὶ τοῦτο φιλοζεφύρου	κατὰ	νηὸν τὸ ῥυτὸν εὐδίης δεῦτ´
[11, 490]	Πλειάδας ἐν ἴσῳ τῷ οὐρείας	κατὰ	παράλειψιν τοῦ υ> ἐπειδὴ κεῖνται
[11, 495]	ὅτε μυῖαι σταθμῷ ἐνιβρομέωσιν ἐυγλαγέας	κατὰ	πέλλας. Τοῦτο δὲ Ἱππῶναξ λέγει
[11, 491]	ἄπιστον καὶ Ὅμηρον τὰς Πλειάδας	κατὰ	ποιητικὸν νόμον Πελειάδας ὠνομακέναι. (Ἀποδεδειγμένου
[11, 463]	λεκτέον ὅτι τρόποι εἰσὶ πόσεων	κατὰ	πόλεις ἴδιοι, ὡς Κριτίας παρίστησιν
[11, 492]	ὡς ὁ Θρᾲξ Διονύσιος, ἀλλὰ	κατὰ	σύνθετον ὑποπυθμένες, ὅπως ἐπὶ τῶν
[11, 505]	δὲ καὶ Φαῖδρον οὐ μόνον	κατὰ	Σωκράτην εἶναι, ἦ πού γε
[11, 501]	τρόπον ἀμφιφορεὺς λέγεται ὁ ἀμφοτέρωθεν	κατὰ	τὰ ὦτα δυνάμενος φέρεσθαι, οὕτως
[11, 483]	δημοσίαις θοίναις, ἐν Λακεδαίμονι δὲ	κατὰ	τὰς ἑορτάς, ἔν τε τοῖς
[11, 482]	κωμῳδουμένων Ποιητῶν. Τὸ γὰρ ἐπάγεσθαι	κατὰ	τὰς ἑστιάσεις κυμβία καὶ δοκεῖν
[11, 494]	τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις σαυτὸν ἀπειληφότα	κατὰ	τὰς σὰς ἐπινοίας. Καὶ (Ταῦτ´
[11, 500]	ἔλαβον οἱ Βοιώτιοι λεγόμενοι, χρησαμένου	κατὰ	τὰς στρατείας πρώτου Ἡρακλέους τῷ
[11, 464]	τῶν καλῶν τούτων καὶ παντοδαπῶν	κατὰ	τὰς τέχνας ἐκπωμάτων. Τὴν δὲ
[11, 470]	λαβὼν ἑξῆς πυκνὰς ἕλκει, καταντλεῖ,	κατά	τε τὴν παροιμίαν αἰεί ποτ´
[11, 460]	καὶ ἐν Ἀχαίᾳ Δημήτηρ ποτηριοφόρος	κατὰ	τὴν Ἀνθέων χῶραν, ὡς Αὐτοκράτης
[11, 507]	διαπλαττομένη ἀθάνατος ὑπ´ αὐτοῦ καὶ	κατὰ	τὴν ἀπόλυσιν χωριζομένη τοῦ σώματος
[11, 489]	ἀστέρων καὶ τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν	κατὰ	τὴν ἰδέαν τῆς χρόας οὐσίαν.
[11, 489]	τὴν ἀίδιον τροφὴν τῷ περιέχοντι	κατὰ	τὴν ἰδέαν τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν
[11, 463]	πανηγυρίσας ἥδιστ´ ἀπῆλθεν οἴκαδε. Καὶ	κατὰ	τὴν καλὴν οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ,
[11, 491]	δ´ ἐκφανέστερον προσπαίζων τῷ ὀνόματι	κατὰ	τὴν ὁμοφωνίαν· Αἱ δ´ ἕπτ´
[11, 490]	ἐκ τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ	κατὰ	τὴν πρόσθεσιν τοῦ γράμματος· ἔπειτα
[11, 491]	σχίσεις, τούτων δ´ αὖ συνάφεια	κατὰ	τὴν τελευταίαν ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν
[11, 490]	δῆλον ἐκ τοῦ προτάττειν αὐτὰς	κατὰ	τὴν τῶν ἄλλων συναρίθμησιν· Ἐν
[11, 507]	οὖν σε, ὦ Πλάτων, πολλὰ	κατὰ	τῆς ἐμῆς ψεύσεσθαι κεφαλῆς. Ἦν
[11, 466]	τινὲς καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσι· Κατασπένδειν	κατὰ	τῆς κεφαλῆς ἀρυβάλλῳ ἀμβροσίαν. Οὐ
[11, 508]	Θεόπομπος ὁ Χῖος ἐν τῷ	κατὰ	τῆς Πλάτωνος διατριβῆς Τοὺς πολλούς,
[11, 507]	γὰρ Πλάτων φθονερὸς εἶναι καὶ	κατὰ	τὸ ἦθος οὐδαμῶς εὐδοκιμεῖν. Καὶ
[11, 488]	τἄλλα ποτήρια, ἄλλα δὲ δύο	κατὰ	τὸ κύρτωμα μέσον ἐξ ἀμφοῖν
[11, 503]	πυθμένας ἔχει, ἕνα μὲν τὸν	κατὰ	τὸ κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον, ἕτερον
[11, 493]	γὰρ ποτήριον ὑφίσταται μέγα (καὶ)	κατὰ	τὸ κύτος καὶ βαρὺ τὴν
[11, 488]	μὲν γὰρ εἶναι πυθμένα τὸν	κατὰ	τὸ κύτος συγκεχαλκευμένον ὅλῳ τῷ
[11, 501]	τίθεσθαι, κατὰ τὸν πυθμένα καὶ	κατὰ	τὸ στόμα. Διονύσιος δ´ ὁ
[11, 501]	δυναμένην τίθεσθαι καὶ ἐρείδεσθαι, ἀλλὰ	κατὰ	τὸ στόμα. Τινὲς δέ φασιν,
[11, 508]	Βρύσωνος τοῦ Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ	κατὰ	τὸν ἄνθρωπον ἅπερ ἐπαγγέλλεται καὶ
[11, 489]	Προμαθίδας ὁ Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος τὴν	κατὰ	τὸν Διονύσιον διάταξίν φησιν σκύφον
[11, 494]	ἄλλων, ἀλλὰ τοῖς αὑτοῦ πτεροῖς»	κατὰ	τὸν θαυμάσιον Αἰσχύλον ἁλίσκῃ, ἀπροσδιονύσους
[11, 476]	ἠσπάζοντο μὲν πρῶτον ἀλλήλους καὶ	κατὰ	τὸν Θρᾴκιον νόμον κέρατα οἴνου
[11, 462]	ὑμῶν καὶ αὐτὸς τὸ συμπόσιον	κατὰ	τὸν Κολοφώνιον Ξενοφάνη πλῆρες ὂν
[11, 470]	τοὔνομα ἔχει, γεγονὼς τοῖς χρόνοις	κατὰ	τὸν κωμικὸν Ἀριστοφάνη. Μνημονεύει δὲ
[11, 459]	τίς ἀρχὴ τῶν λόγων γενήσεται;	Κατὰ	τὸν κωμῳδιοποιὸν Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες.
[11, 466]	ἡμιδεεῖς. Ἐστὶ δὲ φιαλῶδες ποτήριον	κατὰ	τὸν Παριανὸν Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ, θηρίκλειον
[11, 501]	ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν τίθεσθαι,	κατὰ	τὸν πυθμένα καὶ κατὰ τὸ
[11, 501]	περὶ τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ τὴν	κατὰ	τὸν πυθμένα μὴ δυναμένην τίθεσθαι
[11, 488]	χρυσοῦς ἥλους τῷ ἀργυρῷ ἐκπώματι	κατὰ	τὸν τῆς ἐμπαιστικῆς τέχνης λόγον,
[11, 461]	Ἀλλὰ μήν» ὁ Πλούταρχος ἔφη,	κατὰ	τὸν Φλιάσιον ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ
[11, 480]	(Εἰσὶν γὰρ φιαλώδεις μέν, οὐ	κατὰ	τόρνον, ἀλλ´ ὥσπερ δακτύλῳ πεποιημέναι,
[11, 463]	ἂν εὐλόγως φθονήσαι νοῦν ἔχων,	κατὰ	τοὺς Ἀλέξιδος Ταραντίνους, Οἳ τῶν
[11, 479]	Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ τῶν	κατὰ	Φιγάλειαν Νομίμων διεξιὼν περὶ τῶν
[11, 465]	Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ τῶν	κατὰ	Φιγάλειαν Νομίμων. (Ξενοφῶν δ´ ἐν
[11, 502]	φθειρσί. ΦΙΛΟΤΗΣΙΑ κύλιξ τις, ἣν	κατὰ	φιλίαν προὔπινον, ὥς φησι Πάμφιλος.
[11, 465]	πλεῖστον ὑγρὸν χέουσι τεμνόμεναι καὶ	κατὰ	φύσιν δακρύουσι. Διόπερ καὶ Εὐριπίδης
[11, 508]	μαθήμασι διεξέρχεται καὶ περὶ τῶν	κατὰ	φύσιν καὶ περὶ πλειόνων ἄλλων,
[11, 466]	ΑΚΑΤΟΣ ποτήριον ἐοικὸς πλοίῳ. Ἐπικράτης·	Κατάβαλλε	τἀκάτια, τὰ κυμβία αἴρου τὰ
[11, 466]	Νᾶμα μελισσῶν ἡδὺ μὲν ὄρθρου	καταβαυκαλίσαι	τοῖς ὑπὸ πολλῆς κραιπαλοβόσκου δίψης
[11, 473]	ἔπος. ἀλλὰ κάδοις Χίου με	κατάβρεχε	καὶ λέγε παῖζε, Ἡδύλε» Μισῶ
[11, 509]	μὲν τῇ πόλει ἐπέμενε παλαιὸς	καταγεγηρακώς,	ἀτίμως δὲ καὶ ἀδόξως διαζῶν.
[11, 464]	παρ´ ἡμῖν ἐκ τῆς Κόπτου	καταγόμενα·	μετὰ γὰρ ἀρωμάτων συμφυραθείσης τῆς
[11, 461]	ὀξύτητα (τῆς ἐπιφανείας τῶν δαιμόνων	καταδειχθῆναι	τοῦτο. Χαλεποὺς γὰρ καὶ πλήκτας
[11, 477]	τοῦ ὄφεως κατάδυσις χειή, ἡ	καταδεχομένη	τὸ ζῷον. Καὶ κήθιον τὸ
[11, 483]	μὲν οὖν τὸ μὴ λίαν	κατάδηλον	εἶναι τὸ πόμα· εἶτα ἄμβωνας
[11, 506]	καλὸς αὐτοῦ Πρωταγόρας πρὸς τῷ	καταδρομὴν	ἔχειν πολλῶν ποιητῶν καὶ σοφῶν
[11, 506]	Κρίτων δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους περιέχει	καταδρομήν,	ὁ δὲ Γοργίας οὐ μόνον
[11, 477]	χείσεται. Καὶ ἡ τοῦ ὄφεως	κατάδυσις	χειή, ἡ καταδεχομένη τὸ ζῷον.
[11, 495]	δ´ αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον	κατάκαρπον	τὸν καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι δ´
[11, 476]	ἕκτῃ περὶ Παφλαγόνων διηγούμενός φησι·	Κατακείμενοι	δ´ ἐν στιβάσιν ἐδείπνουν καὶ
[11, 459]	ἐν τῇ πόᾳ θαλλίαν τε	κατακλάσας	ἀντὶ τραπέζης παρέθηκε τῶν τυθέντων.
[11, 461]	Πλούταρχος. Ὥρα οὖν κατακλίνεσθαι. (Καὶ	κατακλιθέντων	Ἀλλὰ μήν» ὁ Πλούταρχος ἔφη,
[11, 484]	λουτρῷ καὶ εἰς τὴν πύελον	κατακλίθητι	σφόδρα εἰς θερμὸν ὕδωρ. Πολέμων
[11, 459]	παραπορευόμενον τὸν Πετεὼ κατέσχεν καὶ	κατακλίνας	ἐν τῇ πόᾳ θαλλίαν τε
[11, 461]	ἡμᾶς ὁ Πλούταρχος. Ὥρα οὖν	κατακλίνεσθαι.	(Καὶ κατακλιθέντων Ἀλλὰ μήν» ὁ
[11, 460]	οὖν μὴ διατρίβωμεν, ἀλλ´ ἤδη	κατακλινώμεθα,	ἵν´ ἡμῖν ὁ Πλούταρχος περὶ
[11, 500]	τραγέλαφοι, κύλικες. Εὔβουλος δ´ ἐν	Κατακολλωμένῳ·	Ἀλλ´ εἰσὶ φιάλαι πέντε, τραγέλαφοι
[11, 466]	ἰδέαις ποτηρίων, παντὸς τοῦ πανταχόθεν	κατακομιζομένου	κεράμου τὴν ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον
[11, 504]	περὶ Ψυχῆς δὲ ὁ Πλάτων	καταλεγόμενος	ἕκαστον τῶν παρατυχόντων οὐδὲ κατὰ
[11, 467]	Διονύσιος ὁ Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ	καταλέγων	ὀνόματα ποτηρίων μνημονεύει καὶ τούτου
[11, 483]	τὴν τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ	καταλέγων	πολλὰ ἐκπώματα γράφει καὶ τάδε·
[11, 502]	ἀπολλύων. Ἐπιγένης δ´ ἐν Ἡρωίνῃ	καταλέγων	πολλὰ ποτήρια καὶ τοῦ ψυγέως
[11, 484]	Δίφιλος Τιθραύστῃ καὶ ἄλλα γένη	καταλέγων	ποτηρίων φησί· Πρίστις, τραγέλαφος, βατιάκη,
[11, 497]	δ´ ὁ Σινωπεὺς ἐν Σῳζούσῃ	καταλέγων	τινὰ ποτήρια καὶ τοῦ ῥυτοῦ
[11, 483]	τῶν ἄρτων ἐπὶ τῆς τραπέζης	καταλείμματα.	ΚΥΜΒΗ. Φιλήμων ἐν ταῖς Ἀττικαῖς
[11, 488]	τὸν πρόσθετον, ἀπὸ ὀξέος ἀρχόμενον,	καταλήγοντα	δ´ εἰς πλατύτερον, ἐφ´ οὗ
[11, 503]	τὸν πρόσθετον ἀπ´ ὀξέος ἀρχόμενον,	(καταλήγοντα	δὲ εἰς πλατύτερον, ἐφ´ οὗ
[11, 503]	Ὥσπερ χρυσίου φωνῆς ἀπότισον, Πυργόθεμι,	καταλλαγήν.	Ἀντιφάνης Ἱππεῦσι· Πῶς οὖν διαιτώμεσθα;
[11, 460]	νομίζω ζητῆσαι ὑμᾶς πρὸ τοῦ	καταλόγου	τῶν ποτηρίων, ὧν πλῆρές ἐστι
[11, 486]	Μνηματίῳ ἐν τῷ τῶν ποτηρίων	καταλόγῳ	φησί· Κρατῆρες, κάδοι, (ὁλκεῖα, κρουνεῖ´.
[11, 502]	Ἀπήντων τῷ ξένῳ εἰς τὴν	κατάλυσιν	ησονην αἴθων ἀνήρ. Τοῖς παισί
[11, 496]	μὲν μὴ εἰσφέρεσθαι ἔτι αὖ	καταμένει·	τοσοῦτον δὲ πίνουσιν ὥστε ἀντὶ
[11, 466]	πλεῖστον δὲ εἰς τοὺς κοττάβους	κατανήλισκον.	(Ἔνδοξοι δὲ τορευταὶ Ἀθηνοκλῆς, Κράτης,
[11, 484]	διὰ τῶν κωθωνισμῶν πρέπει μάλιστα.	Κατανίζεται	γὰρ τὸ σῶμα τοῖς οἴνοις·
[11, 473]	δὲ (καὶ γὰρ ἔτυχεν ὂν	καταντικρὺ	τῆς οἰκίας καινὸν καπηλεῖον μέγα)
[11, 470]	καὶ λαβὼν ἑξῆς πυκνὰς ἕλκει,	καταντλεῖ,	κατά τε τὴν παροιμίαν αἰεί
[11, 481]	δ´ ἡ Ῥόδη (κυμβίον ἀκράτου	κατασέσειχ´	ὑμᾶς ἄνω. Διονύσιος δ´ ὁ
[11, 507]	(μου) ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν (μου)	κατασκαριφᾶν	καὶ κρώζειν περιβλέπουσαν. (Δοκῶ οὖν
[11, 466]	ὑπὸ πολλῆς κραιπαλοβόσκου δίψης κατόχοις.	(Κατασκευάζουσι	δέ, φησίν, οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[11, 501]	τῶν Ἀθήνησι βαλανείων κυκλοειδῆ ταῖς	κατασκευαῖς	ὄντα τοὺς ἐξαγωγοὺς ἔχει κατὰ
[11, 470]	ἂν διαγνῶναι πρὸς τὰς κεραμέας.	Κατασκευάσαι	δὲ λέγεται τὴν κύλικα ταύτην
[11, 489]	ἐν Ῥόδῳ λέγεται τὴν Νεστορίδα	κατασκευάσαι	τῶν μαθητῶν αὐτῷ συνενεγκάντων τἀργύριον·
[11, 467]	τῷ περὶ Μεταλήψεως ἀπὸ τῶν	κατασκευασάντων	(φησὶν ὀνομασθῆναι τήν τε Θηρίκλειον
[11, 477]	φησίν, κατ´ ἀρχὰς ἐκ κισσίνου	κατασκευασθὲν	ξύλου. (Νίκανδρος δὲ ὁ Κολοφώνιος
[11, 497]	δ´ ἐν Ἐπιγράμμασι περὶ τοῦ	κατασκευασθέντος	ὑπὸ Κτησιβίου τοῦ μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ
[11, 474]	τινος τῶν ἐν τῇ νηὶ	κατασκευασμάτων.	Τοῦ γὰρ ἱστοῦ τὸ μὲν
[11, 466]	μὴ ἄρα τὸ ποικίλον τῇ	κατασκευῇ	ἄλεισον θέλει τις ἀκούειν, ἔξω
[11, 484]	ὠνομασμένον. Πλατὺ δ´ ἐστὶ τῇ	κατασκευῇ	καὶ μέγα· ἔχει δὲ καὶ
[11, 476]	καὶ νῦν ἡ τῶν κεράτων	κατασκευή.	Καλοῦσι γοῦν ἔνιοι ταῦτα ῥυτά.
[11, 492]	ἄστροις καὶ ἐν τῇ φαινομένῃ	κατασκευῇ	προσηκόντως ἐτόρευσεν. Τοῦτο μέντοι καὶ
[11, 482]	διὰ τὸ τοιαῦτα εἶναι τῇ	κατασκευῇ.	Φησὶ γὰρ καὶ ὁ ποιητής·
[11, 468]	κέρατα ἔχειν· περὶ ὧν τῆς	κατασκευῆς	Θεόπομπος ἱστορεῖ Ἐξ ὧν πιθανὸν
[11, 488]	ἐνίων ποτηρίων τὸ εἶδος τῆς	κατασκευῆς	θεωρεῖται, μάλιστα δὲ τῶν λεγομένων
[11, 469]	δ´ ἐς ἄλσος ἔβα δάφναισι	κατάσκιον	ποσὶν πάις Διός. Καὶ Ἀντίμαχος
[11, 466]	ἀρυβάλλους τινὲς καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσι·	Κατασπένδειν	κατὰ τῆς κεφαλῆς ἀρυβάλλῳ ἀμβροσίαν.
[11, 473]	τῶν ἁδρῶν τούτων τινὰ κάνθαρον	καταστρέφοντα,	πλησίον δὲ κείμενον στρωματέα τε
[11, 479]	χλιαρόν, ἡμίνας δύο. Καὶ Σώφρων	Κατάστρεψον,	τέκνον, τὰν ἡμίναν. Κοτυλίσκην δ´
[11, 461]	ταύτης καλλίω οὐδὲ μᾶλλον εὐχερῆ	καταφεύγουσιν	εἰκότως ἐπὶ τὸν οἶνον. (Ὅθεν
[11, 508]	εἰρημένους καὶ μάλα ἀπρεπεῖς, οὓς	καταφρονῶν	τῶν ἀναγνωσομένων συνέθηκεν, ὥσπερ καὶ
[11, 486]	τὸ μνῆμ´ ἐκείνῃ, μανθάνεις; καὶ	κατάχεον.	ΜΕΤΑΝΙΠΤΡΟΝ ἡ μετὰ τὸ δεῖπνον
[11, 466]	Τισιγίτης ἀργυροῦς εἷς. (Μύστροι ἀργυροῖ	κατάχρυσοι	λβʹ Λαγυνοθήκη ἀργυρᾶ μία. Οἰνοφόρον
[11, 466]	ᾗ ταῦτα γέγραπται· Βατιάκαι ἀργυραῖ	κατάχρυσοι	τρεῖς. Κόνδυα ἀργυρᾶ ροϚ τούτων
[11, 468]	πυρὶ παρὰ τὸ Ὁμηρικόν· (Ἄπυρον	κατέθηκε	λέβητα, τὸ ἐπιτήδειον εἰς ψυχρῶν
[11, 471]	λαγόνος εὐρύνας βάθος; ἦ που	κατειδὼς	τὴν γυναικείαν φύσιν, ὡς οὐχὶ
[11, 493]	ὃ δὲ τῷ βασιλεῖ προσελθὼν	κατεμέμφετο	τοὺς ταμίας. ~(Πτολεμαῖος δὲ μεταπεμψάμενος
[11, 485]	ἔστι λάψαι, τουτέστιν ἁθρόως πιεῖν,	κατεναντίον	τῷ λεγομένῳ βομβυλιῷ. Φησὶν γάρ
[11, 505]	σχετλιώτατον καὶ τὸ εἰπεῖν οὐδεμιᾶς	κατεπειγούσης	χρείας ὅτι παιδικὰ γεγόνοι τοῦ
[11, 466]	θνητὸν ἄνθρωπον, ἀλλ´ ἐρᾶν καὶ	κατεσθίειν·	σὺ δὲ κάρτα φείδῃ. (ΑΝΤΙΓΟΝΙΣ
[11, 466]	κοττάβιον. (Καὶ οἴκους δὲ ἐπιτηδείους	κατεσκεύαζον	εἰς ταύτην τὴν παιδιάν. (Ὅτι
[11, 479]	πρᾶγμα χρήσιμαι μάλιστ´ εἶναι δοκοῦσαι	κατεσκευάζοντο,	καλούμεναι κοτταβίδες. Πρὸς δὲ τούτοις
[11, 479]	κοτταβίδες. Πρὸς δὲ τούτοις οἶκοι	κατεσκευάζοντο	κυκλοτερεῖς, ἵνα πάντες εἰς τὸ
[11, 466]	ἑταίροις φάσκειν, ἐξ ὧν ἐκεράμευσε	κατεσκευακέναι	ταῦτα. Ὁ δὲ παρὰ Σοφοκλεῖ
[11, 489]	ἐνόμιζον. Διὸ τὴν τράπεζαν κυκλοειδῆ	κατεσκευάσαντο	καὶ τοὺς τρίποδας τοὺς τοῖς
[11, 481]	γαστροιίδας, οὐκ ἀβούλως, ἀλλὰ πόρρωθεν	κατεσκευασμέναι	αὔθ´ ὅπως ἀνεκλογίστως πλεῖστος οἶνος
[11, 486]	γραμματικὸς τὰς ὑπὸ Λυκίου φησὶ	κατεσκευασμένας.	Ἦν δὲ οὗτος τὸ γένος
[11, 470]	Ναννοῖ ἐν εὐνῇ φησι χρυσῇ	κατεσκευασμένῃ	πρὸς τὴν χρείαν ταύτην (ὑπὸ
[11, 466]	ἀργυροῦν, ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν	κατεσκευασμένον	καὶ ἐντετυπωμένα ἔχον τὰ ἔπη
[11, 486]	οὕτως καλοῦνται ἀπὸ Λύκωνος τοῦ	κατεσκευασμένου,	ὡς καὶ Κονώνειοι αἱ ὑπὸ
[11, 499]	Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ· (Τῶν	κατεσταμνισμένων	ἡμῖν λαγύνων πηλίκοι τινές; {Β.
[11, 459]	ἐν ὁδῷ παραπορευόμενον τὸν Πετεὼ	κατέσχεν	καὶ κατακλίνας ἐν τῇ πόᾳ
[11, 506]	Κίμωνι οὐδὲ τῆς Θεμιστοκλέους φείδεται	κατηγορίας	οὐδὲ τῆς Ἀλκιβιάδου καὶ Μυρωνίδου,
[11, 493]	ἡλικίᾳ προβεβηκότα. Τούτων τοίνυν οὕτως	κατηγορουμένων	τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι ἀπολύομεν τὸν
[11, 495]	φησίν· Ἐκ πελλίδος δὲ τάργανον	κατηγυίης	χωλοῖσι δακτύλοισι τἠτέρῃ σπένδει, τρέμων
[11, 507]	ἡ τοῦ Πατρόκλου ψυχὴ Ἄιδόσδε	κατῆλθεν	ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦς´ ἀνδροτῆτα
[11, 481]	ταχέως ἂν ὑπὸ τῆς μέθης	κατηνέχθη.	Τοῦ κυμβίου μνημονεύει καὶ Δημοσθένης
[11, 461]	γὰρ ἂν τρὶς πιὼν οὕτως	κατηνέχθη	ὑπὸ μέθης τηλικοῦτος ὤν. Ἦν
[11, 495]	(κύλιξ, ὁ παῖς γὰρ ἐμπεσὼν	κατήραξε,	δῆλον, οἶμαι, ποιῶν ὅτι ποτήριον
[11, 465]	Οἰδίπους (δι´ ἐκπώματα) τοῖς υἱοῖς	κατηράσατο,	ὡς ὁ τὴν κυκλικὴν Θηβαίδα
[11, 489]	διὰ τὸ πυρῶδες. (Ὑποθέμενος οὖν	κατηστερισμένον	τὸ τοῦ Νέστορος ποτήριον μεταβαίνει
[11, 494]	εἰς χεῖρας (ὁ βασιλεὺς) καὶ	κατιδὼν	ἔφη καὶ αὐτὸς ἀπειληφέναι αὐτὸν
[11, 461]	οὗτοι οἱ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ	κατοικοῦντες,	(ὥς φησι Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνός,
[11, 471]	σοι τί θώμεθα; ~(ἆρ´ εἶ	κάτοπτρον	φύσεος; ἢν πλῆρες δοθῇς, οὐδέν
[11, 466]	τοῖς ὑπὸ πολλῆς κραιπαλοβόσκου δίψης	κατόχοις.	(Κατασκευάζουσι δέ, φησίν, οἱ ἐν
[11, 466]	ὁλκῆς ἀπαύστοις, παντελῶς ἐστραμμένον (τἄνω	κάτω	δεικνύντες. Φησὶ πρός τινα Νικόμαχος·
[11, 466]	παρ´ Ἀλεξανδρεῦσι πλατύτερον ἐκ τῶν	κάτω	μερῶν, ἐστενωμένον ἄνωθεν. (ΒΑΥΚΑΛΙΣ. Ἐν
[11, 467]	βρέγμα σου; ἐγᾦδα· δείνῳ περὶ	κάτω	τετραμμένῳ. Ἀρχέδικος δ´ ἐν Διαμαρτάνοντι
[11, 477]	τὰ λεγόμενα σκυφία διὰ τὸ	κάτωθεν	εἰς στενὸν συνῆχθαι ὡς τὰ
[11, 466]	θερμοποτὶς παρὰ Κρησίν. ΑΡΥΒΑΛΛΟΣ ποτήριον	κάτωθεν	εὐρύτερον, ἄνω δὲ συνηγμένον, ὡς
[11, 497]	εἶναι, ἐξ ὧν κρουνιζόντων λεπτῶς	κάτωθεν	πίνουσιν, ὠνομάσθαι τε ἀπὸ τῆς
[11, 506]	φυγήν, ἀφ´ ἧς ἐν Θουρίοις	κατῳκίσθησαν.	Ἐν δὲ τῷ περὶ Ἀνδρείας
[11, 474]	Τοῦ γὰρ ἱστοῦ τὸ μὲν	κατωτάτω	πτέρνα καλεῖται, ᾗ ἐμπίπτει εἰς
[11, 504]	ἀπὸ χειρὸς ἑλὼν ἔνδον ἀμπέλου	καχλάζοισαν	δρόσῳ δωρήσεται, οὐ μόνον νεανίᾳ
[11, 475]	καρχήσιον διὰ τὸ τραχύσματα ἔχειν	κεγχροειδῆ,	καὶ εἴρηται κατὰ ἐναλλαγὴν τοῦ
[11, 468]	τά τ´ ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσι	κείαται.	Κἀν τοῖς ἑξῆς δέ φησι·
[11, 464]	ὁμοίων, οὐκ ἀλλοτρίως τῆς μανίας	κειμένης	ἐπ´ αὐτοῖς ὡς ἁμαρτάνουσι μανικῶς
[11, 473]	τινὰ κάνθαρον καταστρέφοντα, πλησίον δὲ	κείμενον	στρωματέα τε καὶ γύλιον αὐτοῦ.
[11, 499]	ἐν οἷς λάγυνος κατ´ ἄνδρα	κείμενος	οἰνοχοεῖτο, πρὸς ἡδονὴν διδοὺς ἑκάστῳ
[11, 466]	τὸν υἱὸν λυτρούμενος τοῖς ἐπισημοτάτοις	κειμηλίοις	καὶ δέπας δίδωσι περικαλλές. Αὐτός
[11, 474]	μοι λέγεις; {Α. Ἔγωγε μὴν	κείνην	ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε τὸν καλούμενον,
[11, 463]	δ´ εὐειδὴς μίμνει θήλεια πάρευνος,	κεῖνος	τῶν ἄλλων κυδρότερον πίεται. Ἐποιοῦντο
[11, 490]	κατὰ παράλειψιν τοῦ υ> ἐπειδὴ	κεῖνται	ἐπὶ τῆς οὐρᾶς τοῦ ταύρου.
[11, 491]	τε ποταναῖς ὁμώνυμοι πελειάσιν αἰθέρι	κεῖσθε.	Καὶ ὁ τὴν εἰς Ἡσίοδον
[11, 502]	τις κύαθον χαλκοῦν κλέψας ἀπορῶν	κεῖται,	κοτύλη δ´ ἀνὰ χοίνικα μάττει.
[11, 486]	σοί, Παφίη, ζωραῖς μύρρῃσι θυωθὲν	κεῖται	πορφυρέης Λέσβιον ἐξ ὑέλου. Ἣν
[11, 470]	γράφει· Αἰγυπτίων ἐν τοῖς οἴκοις	κεῖται	φιάλη χαλκῆ καὶ κύαθος χαλκοῦς
[11, 475]	ὅττι φέριστον (οἷσιν ἐνὶ μεγάροις	κεῖτο	μέλιτος πεπληθός. Καὶ πάλιν· Ἀτὰρ
[11, 474]	Ἀμέλει κυκνοκάνθαρος· (ἐξ ἀμφοτέρων τούτων	κεκεραμευμένος)	Μένανδρος δὲ Ναυκλήρῳ· Ἥκει λιπὼν
[11, 507]	τῶν ἐν τοῖς διαλόγοις αὐτοῦ	κεκλεμμένων	τί ἂν καὶ λέγοι τις;
[11, 474]	Ἡρακλεώτης. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ Μυρλεανὸς	κεκλῆσθαί	φησιν αὐτὸ ἀπό τινος τῶν
[11, 476]	ἐν αὑτῷ πολ8 λοὺς κοτυλίσκους	κεκολλημένους,	ἐν οἷς, (φησίν, μήκωνες λευκοί,
[11, 478]	ἔχον ἐν αὑτῷ πολλοὺς κοτυλίσκους	κεκολλημένους·	ἔνεισι δ´ ἐν αὐτοῖς ὅρμινοι,
[11, 474]	κλισίας ἐλατίνας χαμᾶζε ποικίλοις στρώμασι	κεκοσμημένας,	ἐκπώματα δὲ κεραμέους κανθάρους, καὶ
[11, 475]	τοῖς ἀρχαίοις ἐπὶ τῶν τραπεζῶν	κεκραμένα	τιθέναι ποτήρια, καθὰ καὶ Ὅμηρος
[11, 472]	ἀσπίδα, ὑπεραφρίζουσαν, τρυφῶσαν, ἴσον ἴσῳ	κεκραμένην,	(προσφέρων ἔδωκεν· οἶμαι, χρηστότητος οὕνεκα.
[11, 465]	τῷ ὕδατι τότε πρῶτον ἐπόθη	κεκραμένον.	Διόπερ ὀνομασθῆναι τὰς (πηγὰς) Νύμφας
[11, 502]	ἄν τις ἥδιστ´ ἴσον ἴσῳ	κεκραμένον,	(καὶ τῆς Ὁμονοίας δύο, τί
[11, 473]	ἐκ καδίσκου ς´ ἴσον ἴσῳ	κεκραμένον.	(ΚΑΝΘΑΡΟΣ. Ὅτι μὲν πλοίου ὄνομα
[11, 503]	καὶ κυπαρίσσου στέφανος καὶ οἶνος	κεκραμένος	ἐν ᾠῷ χρυσῷ, οὗ αὐτὸς
[11, 482]	αὐτοὶ καὶ πῶς κύαθον μὴ	κεκτημένος,	ἀλλὰ κυμβίον μόνον, φιάλην προσεκέκτητο.
[11, 500]	Σατραποπλούτῳ δ´, ὡς λέγουσι, νυμφίῳ,	κεκτημένῳ	τάλαντα, παῖδας, ἐπιτρόπους, ζεύγη, καμήλους,
[11, 462]	τῶν Νομάδων τινὲς οὐδὲν ἄλλο	κέκτηνται	ἢ κύλικα καὶ μάχαιραν καὶ
[11, 494]	πότον, κοὐδ´ ὀξύβαφον οἰνηρὸν ἔτι	κεκτήσεται.	Ὅτι δέ ἐστι τὸ ὀξύβαφον
[11, 465]	ἐπὶ πλούτῳ ὡς ἐπὶ τῷ	κεκτῆσθαι	πολλὰ ἐκπώματα ἀργυρᾶ τε καὶ
[11, 480]	κυλιχνίδα διὰ τὸ τῷ τόρνῳ	κεκυλίσθαι.	Ἐγένοντο δ´ ἐπίσημοι κύλικες αἵ
[11, 509]	αὐτὸν καὶ τῶν γνωρίμων τινὰς	κεκωμῴδηκεν	ὡς καὶ ἐπ´ ἀργυρίῳ συκοφαντοῦντας,
[11, 485]	ἐκπιοῦς´ ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος τέττιξ	κελαδεῖ.	Καὶ ἐν Μήδῳ· Ὥς ποτ´
[11, 495]	πιθακνῶν ἀφύσσοντες ὄλπαις οἶνον ὑπερφίαλον	κελαρύζετε.	Νυνὶ δὲ τὸ μὲν τοιοῦτον
[11, 475]	ταῖς Φαρμακευτρίαις φησίν· Στέψον τὰν	κελέβαν	φοινικέῳ οἰὸς ἀώτῳ· (καὶ Εὐφορίων·
[11, 475]	προφερέστερον εἴη. Σαφῶς γὰρ νῦν	κελέβειον	ἀντὶ ἀγγείου τινὸς τέθεικε, προειπὼν
[11, 475]	πεπληθός. Καὶ πάλιν· Ἀτὰρ ἀμφίθετον	κελέβειον	ἑλόντες ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά
[11, 475]	Καὶ χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος	κελέβειον	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ
[11, 468]	Καὶ χρύσεια δέπαστρα καὶ ἀσκηθέος	κελέβειον	ἔμπλειον μέλιτος, τό ῥά οἱ
[11, 475]	φέρειν μέλανος οἴνοιο ἀσκὸν ἐνίπλειον	κελέβειόν	θ´ ὅττι φέριστον (οἷσιν ἐνὶ
[11, 475]	(καὶ Εὐφορίων· Ἠέ ποθεν ποταμῶν	κελέβῃ	ἀποήφυσας ὕδωρ. Ἀνακρέων· νοχόει δ´
[11, 475]	ἐστι ποτηρίου ἢ πᾶν ποτήριον	κελέβη	(καλεῖται ἀπὸ τοῦ χέειν εἰς
[11, 475]	αὐτὸ οἷόν ἐστι τὸ σκαφίον.	(ΚΕΛΕΒΗ.	Τούτου τοῦ ἐκπώματος Ἀνακρέων μνημονεύει·
[11, 475]	Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον μελιτηρὸν τὴν	κελέβην	εἶναι. Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος ὁ
[11, 475]	τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα καλούμενον τὴν	κελέβην	εἶναι. Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιος
[11, 475]	δ´ ἀμφίπολος μελιχρὸν οἶνον τρικύαθον	κελέβην	ἔχουσα. Διονύσιος δ´ ὁ Λεπτὸς
[11, 475]	δή, φέρ´ ἡμίν, ὦ παῖ,	κελέβην,	ὅκως ἄμυστιν προπίω, τὰ μὲν
[11, 475]	εἰς τὸν Ἔρωτα μέλος τὴν	κελέβην	φησὶ τίθεσθαι ἐπὶ τοῦ ὀρθοῦ
[11, 470]	καὶ αὐτὸν δείσας Ὠκεανὸς παύσασθαι	κελεύει.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ' (ΗΘΑΝΙΟΝ. Ἑλλάνικος ἐν
[11, 470]	βαλῶν, καὶ ὁ Ἥλιος παύσασθαι	κελεύει,	ὃ δὲ δείσας παύεται. Ἥλιος
[11, 502]	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει	κελεύειν	ἐγχεῖν. Παραμηκύνειν ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου,
[11, 494]	δὲ μεταπεμψάμενος αὐτοὺς καὶ ἥκειν	κελεύσας	μετὰ τῶν βιβλίων, ἐν οἷς
[11, 504]	τῷ παιδὶ περισοβεῖν (ἐν κύκλῳ)	κελεύσας,	τὸ κύκλῳ πίνειν τοῦτ´ εἶναι
[11, 473]	τὴν τροφὸν τῆς παρθένου, κεράσαι	κελεύσας	τὸν κάπηλόν μοι χόα ὀβολοῦ
[11, 480]	τοι πέμπω μεταδόρπιον. Ἐν ξυνῷ	κεν	εἴη συμπόταισίν τε γλυκερὸν καὶ
[11, 466]	ὃ τὸν οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ	κεν	ἐν κύλικι πρότερον κεράσειέ τις
[11, 462]	προχειρότερον) οὐχ ὕβρις πίνειν ὁπόσον	κεν	ἔχων ἀφίκοιο οἴκαδ´ ἄνευ προπόλου,
[11, 473]	παῖζε, Ἡδύλε» Μισῶ ζῆν ἐς	κενόν,	οὐ μεθύων. Καὶ ἐν ἄλλῳ·
[11, 472]	πλήρης, ἀφρίζων· ὃν λαβὼν ἐγὼ	κενὸν	τρίψας, ποήσας λαμπρόν, ἀσφαλῆ βάσιν
[11, 499]	Δίφιλος ἐν Ἀνασῳζομένοις· Λάγυνον ἔχω	κενόν,	ὦ γραῦ, θύλακον δὲ μεστόν.
[11, 499]	δὲ τὸ παρὰ Φόλῳ τῷ	Κενταύρῳ	ποτήριον σκύφιον δέπας καλεῖ ἐν
[11, 476]	κέρασι. Πίνδαρος μὲν ἐπὶ τῶν	Κενταύρων	λέγων· Ἀνδροδάμαντα δ´ ἐπεὶ Φῆρες
[11, 462]	Τιτήνων οὐδὲ Γιγάντων οὐδέ τι	Κενταύρων,	πλάσματα τῶν προτέρων, ἢ στάσιας
[11, 480]	Διωνύσοιο καρπῷ καὶ κυλίκεσσιν Ἀθηναίαισι	κέντρον	Αἱ δ´ Ἀργεῖαι δοκοῦσι καὶ
[11, 484]	ἐὰν δὲ μὴ δυνηθῇς ἱκανῶς	κενῶσαι	σαυτόν, πλείονι χρῆσαι τῷ λουτρῷ
[11, 475]	τέλει καρχήσιον. ~(Ἔχει δὲ τοῦτο	κεραίας	ἄνωθεν νευούσας ἐφ´ ἑκάτερα τὰ
[11, 464]	ὅτι ἥδιστα πολλάκις ἐστὶ τὰ	κεράμεα	ἐκπώματα, ὡς καὶ τὰ παρ´
[11, 479]	καὶ ταῦτα· Καθαγισάντων ταῦτα ἐν	κεραμέᾳ	κοτταβίδι πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν, καὶ
[11, 464]	τεθνηκότι. (Παραιτητέον δ´ ἡμῖν τὰ	κεράμεα	ποτήρια. Καὶ γὰρ Κτησίας Παρὰ
[11, 480]	τὸν ἡθμόν. Ταῦτα δ´ ἐστὶ	κεράμεα	ποτήρια καὶ λέγεται ἀπὸ τοῦ
[11, 462]	οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς τὴν θάλασσαν	κεραμέαν	κύλικα, καθέντες εἰς αὐτὴν ἄνθεα
[11, 472]	ἐν Βοιωτίᾳ· Τετρακότυλον δὲ κύλικα	κεραμέαν	τινὰ τῶν θηρικλείων, πῶς δοκεῖς,
[11, 470]	μηδένα ἂν διαγνῶναι πρὸς τὰς	κεραμέας.	Κατασκευάσαι δὲ λέγεται τὴν κύλικα
[11, 494]	τὸ ὀξύβαφον εἶδος κύλικος μικρᾶς	κεραμέας	σαφῶς παρίστησιν Ἀντιφάνης ἐν Μύστιδι
[11, 482]	δὲ καὶ οὗτοι τῆς αὐτῆς	κεραμείας.	Ὅταν δ´ Ἔφιππος ἐν Ἐφήβοις
[11, 480]	(πολλοὶ δ´ ἐν τῇ Ναυκράτει	κεραμεῖς	ἀφ´ ὧν καὶ ἡ πλησίον
[11, 480]	ὧν καὶ ἡ πλησίον τῶν	κεραμείων	πύλη Κεραμικὴ καλεῖται) καὶ βάπτονται
[11, 483]	πρὸς Ἀδαῖον καὶ Ἀντίγονον, ὅτι	κεραμέοις	ἀγγείοις ἐχρῶντο οἱ Λακεδαιμόνιοι γράφει
[11, 464]	φησίν, ὃν ἂν βασιλεὺς ἀτιμάσῃ,	κεραμέοις	χρῆται. Χοιρίλος δ´ ὁ ἐποποιός
[11, 485]	δ´ ἐν ἐξηγήσει Ῥοδιακῶν Λέξεων	κεραμεοῦν	ἀγγεῖόν φησιν αὐτὸ εἶναι, ἐοικὸς
[11, 487]	σοί, πατριῶτα. Μάνην δ´ εἶχε	κεραμεοῦν	ἁδρόν, χωροῦντα κοτύλας πέντ´ ἴσως.
[11, 496]	δ´ ἔνδον πεταχνοῦνται. (ΠΛΗΜΟΧΟΗ σκεῦος	κεραμεοῦν	βεμβικῶδες ἑδραῖον ἡσυχῇ, ὃ κοτυλίσκον
[11, 476]	περισκελὶς πρόσεσται ἀργυρᾶ. (ΚΕΡΝΟΣ ἀγγεῖον	κεραμεοῦν,	ἔχον ἐν αὑτῷ πολ8 λοὺς
[11, 478]	περιενηνοχότες. Τοῦτο δ´ ἐστὶν ἀγγεῖον	κεραμεοῦν	ἔχον ἐν αὑτῷ πολλοὺς κοτυλίσκους
[11, 474]	ποικίλοις στρώμασι κεκοσμημένας, ἐκπώματα δὲ	κεραμέους	κανθάρους, καὶ τὸν λύχνον ὁμοίως
[11, 500]	Ὕστερον δὲ κατὰ μίμησιν εἰργάσαντο	κεραμέους	τε καὶ ἀργυροῦς σκύφους. Ὧν
[11, 478]	ὑποπρεσβύτεραι γρᾶες Θασίου μέλανος μεστὸν	κεραμευομέναις	κοτύλαις μεγάλαις ἔγχεον ἐς σφέτερον
[11, 474]	κάνθαρον. Ἐπιγένης Ἡρωίνῃ· Ἀλλ´ οὐδὲ	κεραμεύουσι	νῦν τοὺς κανθάρους, ὦ τάλαν,
[11, 466]	δὲ Νέστορος ποτήριον πολλοὶ καὶ	κεραμεύουσι·	πλεῖστοι γὰρ περὶ αὐτοῦ συνεγράψαντο.
[11, 470]	κύλικα ταύτην Θηρικλῆς ὁ Κορίνθιος	κεραμεύς,	ἀφ´ οὗ καὶ τοὔνομα ἔχει,
[11, 474]	τὸν κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα	κεραμεύων	ἂν οἴκοι σωφρόνως Χαιρέστρατος ἑκατὸν
[11, 494]	ἦμεν ἄρτι γὰρ ἐξ ὀξυβαφίων	κεραμέων	ἐπίνομεν· τούτῳ δέ, τέκνον, πολλὰ
[11, 483]	γάμοις τῶν παρθένων, πίνουσιν ἐκ	κεραμέων	ποτηρίων· ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις
[11, 474]	ὁ Πηλεὺς δ´ ἐστὶν ὄνομα	κεραμέως,	(ξηροῦ λυχνοποιοῦ, Κανθάρου, πενιχροῦ πάνυ,
[11, 474]	Ὅτι δὲ καὶ ἀπὸ Κανθάρου	κεραμέως	ὠνομάσθη τὸ ἔκπωμα Φιλέταιρός φησιν
[11, 471]	Εὔβουλος ἐν Καμπυλίωνι· Ὦ γαῖα	κεραμί,	τίς σε Θηρικλῆς ποτε ἔτευξε
[11, 480]	ἡ πλησίον τῶν κεραμείων πύλη	Κεραμικὴ	καλεῖται) καὶ βάπτονται εἰς τὸ
[11, 473]	δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις τὸ	κεράμιόν	φησιν Ἴωνας κάδον καλεῖν. Ἡρόδοτος
[11, 466]	πολλὰ καὶ παντοδαπὰ γένη παραθέμενον	κεραμίων	ἐξ ἑκάστου ἀποπλασάμενον ἴδιον ποιῆσαι
[11, 462]	οὔποτέ φησι προδώσειν, μείλιχος ἐν	κεράμοις,	ἄνθεος ὀσδόμενος· ἐν δὲ μέσοις
[11, 502]	προσφέρειν πρὸς τὰς θυσίας μηδὲ	κέραμον,	ἀλλ´ ἐκ χυτρίδων ἐπιχωρίων τὸ
[11, 466]	καὶ βουλομένῳ ἴδιόν τινα εὑρέσθαι	κέραμον	διὰ τὸ πολὺν ἐξάγεσθαι τὸν
[11, 471]	σκεῦος οὐδεπώποτε· (καθαρώτερον γὰρ τὸν	κέραμον	εἰργαζόμην ἢ Θηρικλῆς τὰς κύλικας,
[11, 466]	ποτηρίων, παντὸς τοῦ πανταχόθεν κατακομιζομένου	κεράμου	τὴν ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον τὸν
[11, 484]	οὕτως λεγόμενον ἢ ἀπὸ τοῦ	κεράμου,	ὡς τὰ Ἀττικὰ σκεύη, ἢ
[11, 472]	τινὰ τῶν θηρικλείων, πῶς δοκεῖς,	κεραννύει	καλῶς, ἀφρῷ ζέουσαν. Οὐδ´ ἂν
[11, 497]	Ἐκαλεῖτο δὲ τὸ ῥυτὸν πρότερον	κέρας.	Δοκεῖ δὲ σκευοποιηθῆναι ὑπὸ πρώτου
[11, 476]	κερατήρ, ἀπὸ τοῦ εἰς τὸ	κέρας	ἐγχεῖσθαι τὸ πόμα. (Διαμένει δὲ
[11, 476]	ἀκροπόλει ἣ τὰ ἀναθήματα περιέχει·	κέρας	ἔκπωμα ἀργυροῦν, καὶ περισκελὶς πρόσεσται
[11, 503]	ψυκτήρ, ὅτι βούλει, πάντ´, Ἀμαλθείας	κέρας.	Ἐν δὲ τῇ Καρίνῃ σαφῶς
[11, 466]	δοῦναι. (Ὅτι ἐστὶ ποτήριον ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ	ΚΕΡΑΣ	καὶ ΕΝΙΑΥΤΟΣ καλούμενον. (ΑΜΦΩΞΙΣ ξύλινον
[11, 468]	Τινὲς δὲ ἀπύρωτον φιάλην τὸ	κέρας·	οὐ γὰρ γίνεται διὰ πυρός.
[11, 468]	ψυχροποσίαν εὔθετον. Τινὲς δὲ τὸ	κέρας.	Περὶ δὲ τὴν Μολοσσίδα οἱ
[11, 476]	ποτηρίου οἷον Προυσιάδος καὶ θηρικλείου.	~(ΚΕΡΑΣ.	Τοὺς πρώτους λέγεται τοῖς κέρασι
[11, 497]	τῆς Ἀμαλθείας ἐστὶν ὀλβιώτερον τὸ	κέρας	τοῦτο. Μνημονεύει αὐτοῦ Θεοκλῆς ἐν
[11, 476]	Πανδώρᾳ· Καὶ πλῆρες ἐκπιόντι χρύσεον	κέρας	(τρίψει γέμοντα μαλθακῆς ὑπ´ ὠλένης.
[11, 473]	ἐπετήρουν τὴν τροφὸν τῆς παρθένου,	κεράσαι	κελεύσας τὸν κάπηλόν μοι χόα
[11, 476]	συμμίσγωσι τῷ οἴνῳ τὸ ὕδωρ,	κεράσαι	φάσκοντες. Καὶ τὸ ἀγγεῖον δ´
[11, 499]	τό ῥά οἱ παρέθηκε Φόλος	κεράσας.	καὶ Ἄρχιππος δὲ ἐν Ἀμφιτρύωνι
[11, 498]	Πανύασσις τρίτῳ Ἡρακλείας φησίν· Τοῦ	κεράσας	κρητῆρα μέγαν χρυσοῖο φαεινὸν σκύπφους
[11, 466]	Οὐδέ κεν ἐν κύλικι πρότερον	κεράσειέ	τις οἶνον ἐγχέας, ἀλλ´ ὕδωρ
[11, 503]	{Β. Οὐδὲ ἕν, (ἂν μὴ	κεράσῃ	τις. {Α. Ἴσχε, τὸν ᾠδὸν
[11, 476]	πολλοὶ παράγουσι πίνοντας τοὺς ἀρχαίους	κέρασι.	Πίνδαρος μὲν ἐπὶ τῶν Κενταύρων
[11, 476]	~(ΚΕΡΑΣ. Τοὺς πρώτους λέγεται τοῖς	κέρασι	τῶν βοῶν πίνειν· ἀφ´ οὗ
[11, 476]	κέρασι χρωμένους διὰ τούτων· Ἀργυρηλάτοις	κέρασι	χρυσᾶ στόμια προσβεβλημένοις. Καὶ Σοφοκλῆς
[11, 476]	Περραιβοὺς παρίστησιν ἀντὶ ποτηρίων τοῖς	κέρασι	χρωμένους διὰ τούτων· Ἀργυρηλάτοις κέρασι
[11, 476]	ταυρόμορφος ἵδρυται. Ὅτι δὲ τοῖς	κέρασιν	ἔπινον δῆλον ἐκ τοῦ καὶ
[11, 497]	ὁ Σιδώνιός φησιν τὰ ῥυτὰ	κέρασιν	ὅμοια εἶναι, διατετρημένα δ´ εἶναι,
[11, 476]	πῶμ´ ἐν χρυσέαις προτομαῖς ταύρων	κεραστῶν,	ἔβρεχον δὲ κατὰ μικρόν. Ἀθηναῖοι
[11, 480]	ἀργυρᾶ, κύλιξ ἀργυρᾶ, οἰνοχόη χρυσῆ,	κέρατα	δύο. Ἐν δὲ τῷ ναῷ
[11, 476]	Ἀθηναῖοι δὲ καὶ ἀργυρᾶ ποιοῦντες	κέρατα	ἔπινον ἐξ αὐτῶν. Ἔστι γοῦν
[11, 468]	Μολοσσίδα οἱ βόες ὑπερφυῆ ἱστοροῦνται	κέρατα	ἔχειν· περὶ ὧν τῆς κατασκευῆς
[11, 476]	καὶ κατὰ τὸν Θρᾴκιον νόμον	κέρατα	οἴνου προὔτεινον. ἐν δὲ τῇ
[11, 476]	τῶν παρ´ αὐτοῖς γινομένων μεγάλα	κέρατα	φυόντων, ὡς χωρεῖν τρεῖς καὶ
[11, 476]	ἢ ἀπὸ τοῦ κέρατος; οἷον	κερατήρ,	ἀπὸ τοῦ εἰς τὸ κέρας
[11, 476]	Φίλιππόν φησι τὸν βασιλέα προπίνειν	κέρατι	τούτοις οἷς ἐφιλοφρονεῖτο. Τοὺς δὲ
[11, 476]	ἐν στιβάσιν ἐδείπνουν καὶ ἔπινον	κερατίνοις	ποτηρίοις. Αἰσχύλος δ´ ἐν Περραιβίσι
[11, 494]	ἀπροσδιονύσους λύσεις πραγματευόμενος. (ΟΛΜΟΣ ποτήριον	κερατίου	τρόπον εἰργασμένον. Μενεσθένης ἐν δʹ
[11, 494]	Ὁ δὲ ὅλμος ἐστὶ ποτήριον	κερατίου	τρόπον εἰργασμένον, ὕψος ὡς πυγονιαῖον.
[11, 476]	μοι δίδου, ἐκ δὲ τοῦ	κέρατος	αὖ μοι δὸς πιεῖν ἅπαξ
[11, 476]	τὸ ὕδωρ, ἢ ἀπὸ τοῦ	κέρατος;	οἷον κερατήρ, ἀπὸ τοῦ εἰς
[11, 476]	πίνειν· ἀφ´ οὗ τὸν Διόνυσον	κερατοφυῆ	πλάττεσθαι ἔτι τε ταῦρον καλεῖσθαι
[11, 476]	ἔτι καὶ νῦν ἡ τῶν	κεράτων	κατασκευή. Καλοῦσι γοῦν ἔνιοι ταῦτα
[11, 476]	ὤθεον, αὐτόματοι δ´ ἐξ ἀργυρέων	κεράτων	πίνοντες ἐπλάζοντο. Καὶ Ξενοφῶν δ´
[11, 493]	Ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ	κέρδιστος	γένετ´ ἀνδρῶν. Ἐλλείπει οὖν τό
[11, 503]	ποιήσας εἴθ´ Ἡσίοδός ἐστιν ἢ	Κέρκωψ	ὁ Μιλήσιος· Ἔνθα ποτ´ ἔσται
[11, 502]	πιεῖν διδούς· καὶ Ἕρμιππος ἐν	Κέρκωψι	Χρυσίδ´ οἴνου πανσέληνον ἐκπιὼν ὑφείλετο.
[11, 485]	ποτ´ ἐκήλησεν Καλλίστρατος υἷας Ἀχαιῶν,	κέρμα	φίλον διαδούς, ὅτε συμμαχίαν ἐρέεινεν·
[11, 481]	υἱὸς λαθικαδέα ἀνθρώποισιν ἔδωκ´. Ἔγχεε	κέρναις	ἕνα καὶ δύο πλέαις κὰκ
[11, 476]	ἀργυροῦν, καὶ περισκελὶς πρόσεσται ἀργυρᾶ.	(ΚΕΡΝΟΣ	ἀγγεῖον κεραμεοῦν, ἔχον ἐν αὑτῷ
[11, 478]	καὶ νέμει ὅσοι ἄνω τὸ	κέρνος	περιενηνοχότες. Τοῦτο δ´ ἐστὶν ἀγγεῖον
[11, 468]	μέλι χεῦαν ἀργυρέῳ κρητῆρι, περιφραδέως	κερόωντες·	νώμησαν δὲ δέπαστρα θοῶς βασιλεῦσιν
[11, 475]	πρὸς τὸ α> ἀντὶ τοῦ	κερχήσιον·	διὸ καὶ Ὅμηρος τοὺς ὑπὸ
[11, 466]	τὰ κυμβία αἴρου τὰ μείζω,	κεὐθὺ	τοῦ καρχησίου ἄνελκε τὴν γραῦν,
[11, 460]	Αὐτοκράτης ἱστορεῖ ἐν βʹ Ἀχαικῶν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Β' (Ἄξιον δὲ εἶναι νομίζω
[11, 466]	παραβαλλόμενον οὐδὲν διάφορον εἶναι χαλκοῦ.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ' (Τιμιώτατον δ´ ἦν πάλαι
[11, 466]	{Α. Οὐκ ἄλλου μὲν οὖν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε' Τοιοῦτον εἴδομεν ποτήριον γραμματικὸν
[11, 481]	γινομένων καὶ ἐν Τέῳ κυλίκων.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Θ' (Φερεκράτης Κοριαννοῖ· Ἐκ τοῦ
[11, 483]	Παφίους τὸ ποτήριον καλεῖν κύββα.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι' (ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν ποτήριον, οὗ
[11, 486]	σπονδεῖα ὑπὸ Ἀντιμάχου τοῦ Κολοφωνίου.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΑ' ΛΕΣΒΙΟΝ ὅτι ποτηρίου εἶδος,
[11, 462]	ἄλλα ἄττα μετὰ τούτων ἀρώματα.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΙΙ. (Ὁρῶν οὖν ὑμῶν καὶ
[11, 470]	αὐτὸν δείσας Ὠκεανὸς παύσασθαι κελεύει.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΣΤ' (ΗΘΑΝΙΟΝ. Ἑλλάνικος ἐν Αἰγυπτιακοῖς
[11, 481]	ἕνα καὶ δύο πλέαις κὰκ	κεφαλᾶς.	Καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ· Λάταγες
[11, 480]	ἐπὶ τοῦ Θερσίτου· Φοξὸς ἔην	κεφαλήν.	Καὶ ἔστιν οἷον φαοξός, ὁ
[11, 507]	Πλάτωνα κορώνην γενόμενον ἐπὶ τὴν	κεφαλὴν	(μου) ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν (μου)
[11, 466]	Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσι· Κατασπένδειν κατὰ τῆς	κεφαλῆς	ἀρυβάλλῳ ἀμβροσίαν. Οὐ πόρρω δέ
[11, 507]	πολλὰ κατὰ τῆς ἐμῆς ψεύσεσθαι	κεφαλῆς.	Ἦν δὲ ὁ Πλάτων πρὸς
[11, 488]	τοῖς κολαπτῆρσιν ἐπηρμένη καὶ οἱονεὶ	κεφαλίδας	ἥλων ἀποτελοῦσα. Πεπάρθαι δὲ λέγεται
[11, 462]	δὲ λέγονται, ὅτι τοὺς ὤμους	κεχαραγμένοι	κύλικας ἦσαν. (Οἶδα δὲ καὶ
[11, 461]	Ἀλκαίου μικροῖς φησιν αὐτοὺς ἐκπώμασι	κεχρῆσθαι	καὶ ὑδαρέστερον πεπωκέναι. Χαμαιλέων δ´
[11, 477]	ἡ καταδεχομένη τὸ ζῷον. Καὶ	κήθιον	τὸ χήτιον τὸ χωροῦν τοὺς
[11, 504]	τὸν σοφὸν Πλάτωνα, λέγει που	κἠκρατηρίχημες»	ἀντὶ τοῦ ἐπεπώκειμεν. Ἀλλὰ μήν,
[11, 485]	συμμαχίαν ἐρέεινεν· οἶον δ´ οὐ	κήλησε	δέμας λεπτὸν Ῥαδάμανθυν Λύσανδρον κώθωνι,
[11, 475]	καρχησίων καὶ Σαπφὼ ἐν τούτοις·	Κῆνοι	δ´ ἄρα πάντες καρχησία τ´
[11, 487]	ἴδοις (παρὰ τὸν στροφέα τῆς	κηπαίας	ἐν τοῖσι κορήμασιν οὖσαν. (ΝΕΣΤΟΡΙΣ.
[11, 462]	καθέντες εἰς αὐτὴν ἄνθεα καὶ	κηρία	καὶ λιβανωτὸν ἄτμητον καὶ ἄλλα
[11, 475]	Κολοφώνιος ἐν πέμπτῳ Θηβαίδος φησί·	Κήρυκας	ἀθανάτοισι φέρειν μέλανος οἴνοιο ἀσκὸν
[11, 482]	Θηβαίδος· Πᾶσιν δ´ ἡγεμόνεσσιν ἐποιχόμενοι	κήρυκες	χρύσεα καλὰ κύπελλα τετυγμένα νωμήσαντο.
[11, 466]	τραγικός· Πολὺν δ´ ἀγῶνα παγξενεὶ	κηρύσσεται,	χαλκηλάτους λέβητας ἐκτιθεὶς φέρειν καὶ
[11, 466]	τοὐπέκεινα σὰν τό τ´ οὖ	κηρύσσετον.	Ἐν τούτοις λείπει τὸ ὖ
[11, 459]	λόγων γενήσεται; Κατὰ τὸν κωμῳδιοποιὸν	Κηφισόδωρον,	ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ ἡμῶν
[11, 466]	ἕν. Ἄλλα ποτήρια παντοδαπὰ μικρὰ	κθʹ	(ἄλλα ποτήρια μικρά) ῥυτὰ καὶ
[11, 467]	τ´ ἀοιδὰ καὶ τὸ σὰν	κίβδηλον	ἀπὸ στομάτων. Μνημονεύει δὲ τοῦ
[11, 477]	στενὸν συνῆχθαι ὡς τὰ Αἰγύπτια	κιβώρια.	(ΚΟΝΔΥ ποτήριον Ἀσιατικόν. Μένανδρος Κόλακι·
[11, 477]	δειπνοῦντα καὶ ἐπιδεικνυμένου τοῦ Πρυτάνιδος	κιβώριά	τινα δοκοῦντα πεποιῆσθαι πολυτελῶς, τοῦ
[11, 477]	τοῦ οἴνου κυμβίον δίδωσι πιεῖν.	(ΚΙΒΩΡΙΟΝ.	Ἡγήσανδρος ὁ Δελφὸς Εὐφορίωνά φησι
[11, 477]	μάλα προβεβηκότος, λαβὼν ἓν τῶν	κιβωρίων	ὡς ἐξοινῶν (καὶ μεθύων) ἐνεούρησε.
[11, 487]	ἀποδίδωσι. (ΜΑΝΗΣ ποτηρίου εἶδος. Νίκων	Κιθαρῳδῷ·	Καὶ πάνυ τις εὐκαίρως προπίνω,
[11, 461]	εἴπερ μέγα ἦν, ἐκ τῆς	Κικόνων	εἰλημμένον λείας. Τί οὖν ἔχομεν
[11, 466]	ταύτῃ δὲ τῇ τέχνῃ εὐδοκίμησαν	Κίμων	καὶ Ἀθηνοκλῆς. Ἐχρῶντο δὲ καὶ
[11, 506]	οὐκ ἀληθινοῦ. (Ἐν δὲ τῷ	Κίμωνι	οὐδὲ τῆς Θεμιστοκλέους φείδεται κατηγορίας
[11, 506]	Μυρωνίδου, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ	Κίμωνος.	Καὶ ὁ Κρίτων δ´ αὐτοῦ
[11, 481]	κυλίσκην; {Α. Μηδαμῶς μικράν γε.	Κινεῖται	γὰρ εὐθύς μοι χολή, ἐξ
[11, 464]	σχοίνου, ἀνήθου, κρόκου, βαλσάμου, ἀμώμου,	κινναμώμου	συνεψηθέντων· ἀφ´ ὧν τὸ γινόμενον
[11, 507]	ζωγράφος ἐβούλετο τὰ ἑαυτοῦ ἔργα	κινούμενα	καὶ ἐνεργὰ ἰδεῖν, οὕτω κἀγὼ
[11, 465]	τὸν οἶνον αὐξάνει τὸ ὕδωρ	κιρνάμενον.	Ἡσθέντες οὖν τῇ κράσει ἐν
[11, 465]	ἐκ τῶν πίθων τῷ θεῷ	κιρνάναι,	εἶτ´ αὐτοὺς προσφέρεσθαι· ὅθεν καὶ
[11, 463]	ἡμῖν δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες	κιρνάντων	προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις· ὁ δὲ
[11, 496]	Ἡμῖν δὲ κρητῆρ´ οἰνοχόοι θέραπες	κιρνάντων	προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις. Φιλητᾶς δ´
[11, 495]	ξύλινος, εἰς ὃν τὸν οἶνον	κιρνᾶσιν	οἱ Ἀττικοί. Κοίλοις ἐν προάροις
[11, 476]	τὸ ἀγγεῖον δ´ ἐν ᾧ	κιρνᾶται	ὁ οἶνος κρατὴρ ἀπὸ τοῦ
[11, 465]	Ἔγχευε δ´ ἓν μὲν δέπας	κίσσινον	μελαίνας σταγόνος ἀμβρότας ἀφρῷ βρυάζον·
[11, 476]	Παριανὸς ἐν τρίτῳ Γλωσσῶν τὸ	κίσσινον	ποτήριον σημαίνειν παρ´ Εὐριπίδῃ ἐν
[11, 477]	ἔρρει λεώς, ὃ μὲν γάλακτος	κίσσινον	φέρων σκύφος πόνων ἀναψυκτῆρ´, ὃ
[11, 477]	ἴσως, φησίν, κατ´ ἀρχὰς ἐκ	κισσίνου	κατασκευασθὲν ξύλου. (Νίκανδρος δὲ ὁ
[11, 477]	πρῶτον ὑπὸ ποιμένων ἐργασθῆναι ἐκ	κισσίνου	ξύλου. Ἄλλοι δὲ ἐτυμολογοῦσιν αὐτὸ
[11, 472]	ἀσφαλῆ βάσιν στήσας, συνάψας καρπίμοις	κισσοῦ	κλάδοις (ἔστεψα. θηλυκῶς δὲ τὴν
[11, 477]	τῇ ἱεροποιίῃ τοῦ Διδυμαίου Διὸς	κισσοῦ	σπονδοποιέονται πετάλοισιν, ὅθεν τὰ ἀρχαῖα
[11, 477]	πετάλοισιν, ὅθεν τὰ ἀρχαῖα ἐκπώματα	κισσύβια	φωνέεται. Κισσύβιον μετὰ χερσὶν ἔχων
[11, 481]	Κύκλου) τὸ αὐτὸ οἴεται εἶναι	κισσύβιον	καὶ κυμβίον. Φησὶ γὰρ ὡς
[11, 477]	δέ φησιν Αἰολεῖς τὸν σκύφον	κισσύβιον	καλεῖν· Μαρσύας δὲ κύπελλον καὶ
[11, 477]	περὶ τοῦ Κύκλου (τὸ Ὁμηρικὸν	κισσύβιον	κυμβίον ἔφη γράφων οὕτως· Καὶ
[11, 477]	τὰ ἀρχαῖα ἐκπώματα κισσύβια φωνέεται.	Κισσύβιον	μετὰ χερσὶν ἔχων μέλανος οἴνοιο.
[11, 461]	(διδόμενον τῷ Κύκλωπι ὑπ´ Ὀδυσσέως	κισσύβιον.	Οὐ γὰρ ἂν τρὶς πιὼν
[11, 481]	δὲ μικρὸν τὸ διδόμενον αὐτῷ	κισσύβιον	παρ´ Ὁμήρῳ· οὐ γὰρ ἂν
[11, 477]	λέγων ἄλεισον τὸ αὐτὸ καὶ	κισσύβιον	τὴν ἀκριβῆ θέσιν τῶν ὀνομάτων
[11, 476]	γʹ περὶ Βωμῶν καὶ Θυσιῶν.	(ΚΙΣΣΥΒΙΟΝ	τὸ μόνωτον ποτήριον Φιλήμων. Νεοπτόλεμος
[11, 477]	(Εἰκάσειε δ´ ἄν τις τὸ	κισσύβιον	τὸ πρῶτον ὑπὸ ποιμένων ἐργασθῆναι
[11, 477]	δ´ ἀμπέλων γάνος. Τὸ γὰρ	κισσύβιον,	φησί, λέγεται ἐπὶ συνόδου ἀγροικικῆς,
[11, 477]	ἐν ἀγρῷ· (Πολύφημος μὲν τῷ	κισσυβίῳ,	θατέρῳ δὲ Εὔμαιος. Καλλίμαχος δ´
[11, 477]	ἄμυστιν ζωροποτεῖν, ὀλίγῳ δ´ ἥδετο	κισσυβίῳ.	Τῷ μὲν ἐγὼ τόδ´ ἔλεξα
[11, 477]	τῆς Νεστορίδος Σκύφει, φησί, καὶ	κισσυβίῳ	τῶν μὲν ἐν ἄστει καὶ
[11, 498]	ὅτι τῷ σκύφει καὶ τῷ	κισσυβίῳ	τῶν μὲν ἐν ἄστει καὶ
[11, 471]	εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν, ἀνταυγοῦσαν, ἐκνενιμμένην,	κισσῷ	κάρα βρύουσαν, ἐπικαλούμενοι (εἷλκον Διὸς
[11, 460]	ὁ ποιητής, (παῖδα νέον γεγαῶτα	κιχήσατο	θυγατέρος ἧς, τόν ῥά οἱ
[11, 472]	βάσιν στήσας, συνάψας καρπίμοις κισσοῦ	κλάδοις	(ἔστεψα. θηλυκῶς δὲ τὴν θηρίκλειον
[11, 495]	τρέχειν δ´ αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου	κλάδον	κατάκαρπον τὸν καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι
[11, 506]	τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν	Κλαζομένιον	Ἡρακλείδην. Ἐν δὲ τῷ Μένωνι
[11, 491]	πατρὸς μέγιστον ἆθλον οὐρανοῦ στέγῃ	κλαίεσκον,	ἔνθα νυκτέρων φαντασμάτων ἔχουσι μορφὰς
[11, 471]	θυμὸς ᾖ, παράδος τὸ περιόν.	(Κλεάνθης	δ´ ἐν τῷ περὶ Μεταλήψεως
[11, 467]	ἄλλο δ´ οὐδὲ ἓν βλέπει.	Κλεάνθης	δ´ ὁ φιλόσοφος ἐν τῷ
[11, 505]	αὐτὸς αἴτιος ἐγένετο (τοῖς περὶ	Κλέαρχον	τῆς ἀπωλείας τῆς ὑπὸ Τισσαφέρνου
[11, 506]	τὸν ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου	Κλεινίαν	μαινόμενόν τε ἀποφαίνει καὶ τοὺς
[11, 466]	γενόμενοι φέρουσιν, ἵνα δῆλοι ὦσι	κλεινοὶ	γενόμενοι. (Ὁρᾷς δ´, ὅταν πίνωσιν
[11, 466]	αἰπεινᾶς, ἃν ἕλον Αἰακίδαι. (Ὅτι	κλεινοὶ	λέγονται παρὰ Κρησὶν οἱ ἐρώμενοι.
[11, 473]	φίλει καὶ γράφε καὶ μέθυε.	Κλείταρχος	δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις τὸ
[11, 495]	τρέμων οἷόνπερ ἐν βορηίῳ νωδός.	Κλείταρχος	δὲ ἐν ταῖς Γλώσσαις πελλητῆρα
[11, 477]	προσήκει μάλιστα τὸ ξύλινον ποτήριον.	Κλείταρχος	δέ φησιν Αἰολεῖς τὸν σκύφον
[11, 468]	ἐν Ἀτάκτοις. ~(ΔΕΠΑΣΤΡΟΝ. Σιληνὸς καὶ	Κλείταρχος	ἐν Γλώσσαις παρὰ Κλειτορίοις τὰ
[11, 478]	μέλανος οἴνου ἀκράτου. (Σιληνὸς καὶ	Κλείταρχος	ἔτι τε Ζηνόδοτος τὴν κύλικα·
[11, 486]	χρήματα. (ΛΟΙΒΑΣΙΟΝ κύλιξ, ὥς φησι	Κλείταρχος	καὶ Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνός ᾧ
[11, 495]	καλοῦμεν χόα. Τὴν δὲ ὄλπην	Κλείταρχος	Κορινθίους μέν φησι καὶ Βυζαντίους
[11, 475]	ὁ λέβης. Σιληνὸς δὲ καὶ	Κλείταρχος	τοὺς Αἰολεῖς φασιν οὕτω καλεῖν
[11, 468]	καὶ Κλείταρχος ἐν Γλώσσαις παρὰ	Κλειτορίοις	τὰ ποτήρια καλεῖσθαι. Ἀντίμαχος δ´
[11, 500]	Ὧν πρῶτοι μὲν ἐγένοντο καὶ	κλέος	ἔλαβον οἱ Βοιώτιοι λεγόμενοι, χρησαμένου
[11, 494]	κύλικός ἐστιν ἄξιόν τε τοῦ	κλέους	τοῦ τῆς ἑορτῆς. Οὗ μὲν
[11, 502]	ὃ δέ τις κύαθον χαλκοῦν	κλέψας	ἀπορῶν κεῖται, κοτύλη δ´ ἀνὰ
[11, 497]	τρία πίνειν δεήσει τήμερον πρὸς	κλεψύδραν	κρουνιζόμενον. Ἀμφότερα δ´ οἰωνίζομαι. Ἕν
[11, 465]	αὐτοὺς προσφέρεσθαι· ὅθεν καὶ Λιμναῖον	κληθῆναι	τὸν Διόνυσον, ὅτι μιχθὲν τὸ
[11, 499]	λάγυνον. Καὶ ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ	Κλίνῃ·	Καὶ δυσχερὴς λάγυνος οὗτος πλησίον
[11, 486]	τε ἐν τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ·	Κλίνη	Μιλησιουργὴς καὶ δίφρος Μιλησιουργής, κλίνη
[11, 486]	Κλίνη Μιλησιουργὴς καὶ δίφρος Μιλησιουργής,	κλίνη	Χιουργὴς καὶ τράπεζα Ῥηνιοεργής. Ἡρόδοτός
[11, 498]	τὸ σκύφος, σὺν τῷ σ>	κλινοῦμεν	σκύφος σκύφους, ὡς τεῖχος τείχους.
[11, 474]	τὰ χείλη περιτεραμνίσας, τὰς δὲ	κλισίας	ἐλατίνας χαμᾶζε ποικίλοις στρώμασι κεκοσμημένας,
[11, 471]	τοῦ τὸν Διόνυσον τοὺς θῆρας	κλονεῖν	σπένδοντα ταῖς κύλιξι ταύταις κατ´
[11, 492]	οἴνῳ Πραμνείῳ, ἐπὶ δ´ αἴγειον	κνῆ	τυρὸν κνήστι χαλκείῃ, ἐπὶ δ´
[11, 509]	πεδίλῳ πόδα τιθεὶς ὑπὸ ξυρὸν	κνήμης	ἱμάντων ἰσομέτροις ἑλίγμασιν, ὄγκῳ τε
[11, 492]	ἐπὶ δ´ αἴγειον κνῆ τυρὸν	κνήστι	χαλκείῃ, ἐπὶ δ´ ἄλφιτα λευκὰ
[11, 508]	φησιν Εὐρύπυλος καὶ Δικαιοκλῆς ὁ	Κνίδιος	ἐνενηκοστῷ καὶ πρώτῳ Διατριβῶν, ἔτι
[11, 487]	κάρα, λέγων οὕτως· Τάδ´ ἐστὶ	κνισμὸς	καὶ φιλημάτων ψόφος· τῷ καλλικοτταβοῦντι
[11, 460]	(Ἀριστοφάνης ἐν Ἱππεῦσιν· Γαμφηλαῖσι δράκοντα	κοάλεμον	αἱματοπώτην. Κἀν τῷ αὐτῷ δὲ
[11, 481]	τοὔδαφος μόνον, (κοὐχὶ χωροῦντ´ οὐδὲ	κόγχην,	ἐμφερῆ γευστηρίοις· σφίσι δέ γ´
[11, 481]	ἐστὶ χιλίων ποτηρίων. (ΚΥΜΒΙΑ τὰ	κοῖλα	ποτήρια καὶ μικρὰ Σιμάριστος. Δωρόθεος
[11, 466]	χαλκηλάτους λέβητας ἐκτιθεὶς φέρειν καὶ	κοῖλα	χρυσόκολλα καὶ πανάργυρα ἐκπώματ´, εἰς
[11, 479]	τις παιδιὰ καλεῖται, ἐν ᾗ	κοιλάναντες	τὰς χεῖρας δέχονται τὰ γόνατα
[11, 485]	δελεάσας τε γεννικῇ τὸ μέγεθος	κοίλῃ	λεπαστῇ, τοῦτ´ ἐποίησεν ἐκπιεῖν. Φιλύλλιος
[11, 471]	Ἱππίσκῳ· Μεστὴν ἀκράτου θηρίκλειον ἔσπασε	(κοίλην	ὑπερθύουσαν (Τίμαιος δ´ ἐν τῇ
[11, 471]	τίς σε Θηρικλῆς ποτε ἔτευξε	κοίλης	λαγόνος εὐρύνας βάθος; ἦ που
[11, 495]	τὸν οἶνον κιρνᾶσιν οἱ Ἀττικοί.	Κοίλοις	ἐν προάροις φησὶ Πάμφιλος. (ΠΕΛΙΚΑΙ.
[11, 479]	καὶ ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ τὸ	κοῖλον	κοτύλην, φησίν, ἐκάλουν οἱ παλαιοί,
[11, 466]	ποτοῦ ἵησιν εὐθὺς κύλικος εἰς	κοῖλον	κύτος· ἔπειτ´ ἄκρατον κοὐ τεταργανωμένον
[11, 479]	ὡς καὶ τὸ τῶν χειρῶν	κοῖλον·	ὅθεν καὶ κοτυλήρυτον αἷμα τὸ
[11, 470]	πρὸς τὰς ἀνατολάς, αἰνισσόμενος τὸ	κοῖλον	τοῦ ποτηρίου. Λέγει δ´ οὕτως·
[11, 479]	καλεῖται καὶ ἡ τοῦ ἰσχίου	κοιλότης,	καὶ αἱ τοῦ πολύποδος ἐν
[11, 468]	δ´ οἷον κύκλῳ τὴν φιάλην	κοιλότητας	ἔχουσαν ἔνδοθεν οἷον δακτύλων, ἢ
[11, 483]	διὰ σέλματα νηὸς φοίτα καὶ	κοίλων	πώματ´ ἄφελκε κάδων, ἄγρει δ´
[11, 504]	λύπας ὥσπερ ὁ μανδραγόρας ἀνθρώπους	κοιμίζει,	τὰς δὲ φιλοφροσύνας ὥσπερ ἔλαιον
[11, 484]	δ´ ἱκανῶς ἔχῃς ἤδη, μὴ	κοιμῶ	πρὶν ἂν ἐμέσῃς πλέον ἢ
[11, 502]	τήνδ´ ἐγὼ ἰδίᾳ τε καὶ	κοινῇ	κύλικα προπίομαι. Ἐκαλεῖτο δὲ καὶ
[11, 494]	ὡς πυγονιαῖον. (ΟΞΥΒΑΦΟΝ. Ἡ μὲν	κοινὴ	συνήθεια οὕτως καλεῖ τὸ ὄξους
[11, 508]	Ἀριστοτέλης, λόγος ὡρισμένος καθ´ ὁμολογίαν	κοινὴν	πόλεως, μηνύων πῶς δεῖ πράττειν
[11, 494]	χωρὶς μέτρω ὀξύβαφον εἰς τὸ	κοινόν·	εἶθ´ ὑπώμνυτο ὁ μὲν οἶνος
[11, 473]	(ΚΑΝΘΑΡΟΣ. Ὅτι μὲν πλοίου ὄνομα	κοινόν,	ὅτι δὲ καὶ ποτήριόν τι
[11, 480]	τάχιστα μέλανα δεῦρ´ ἀμνὸν φέρειν	κοινόν	τε χρὴ κρατῆρα καὶ κυλιχνίδας.
[11, 509]	ἐκείνων γυναῖκας συνῴκισεν πρὸς γάμου	κοινωνίαν,	ταῦτ´ ὠφεληθεὶς ἐκ τῆς καλῆς
[11, 477]	κιβώρια. (ΚΟΝΔΥ ποτήριον Ἀσιατικόν. Μένανδρος	Κόλακι·	Κοτύλας χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ
[11, 506]	Καλλίου βίον μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος	Κολάκων.	Ἐν δὲ τῷ Μενεξένῳ οὐ
[11, 488]	Ἐξοχὴ δ´ ἦν ὀλίγη τοῖς	κολαπτῆρσιν	ἐπηρμένη καὶ οἱονεὶ κεφαλίδας ἥλων
[11, 462]	αὐτὸς τὸ συμπόσιον κατὰ τὸν	Κολοφώνιον	Ξενοφάνη πλῆρες ὂν πάσης θυμηδίας·
[11, 475]	εἶναι. Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος ὁ	Κολοφώνιος	ἐν πέμπτῳ Θηβαίδος φησί· Κήρυκας
[11, 468]	ποτήρια καλεῖσθαι. Ἀντίμαχος δ´ ὁ	Κολοφώνιος	ἐν πέμπτῳ Θηβαίδος φησί· Πάντα
[11, 475]	κελέβην εἶναι. Νίκανδρος δ´ ὁ	Κολοφώνιος	ἐν ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον
[11, 495]	Ἀρήτη προὔπινεν. Φοῖνιξ δ´ ὁ	Κολοφώνιος	ἐν τοῖς Ἰάμβοις ἐπὶ φιάλης
[11, 477]	κατασκευασθὲν ξύλου. (Νίκανδρος δὲ ὁ	Κολοφώνιος	ἐν τῷ πρώτῳ τῶν Αἰτωλικῶν
[11, 482]	ὅμοια, ὡς καὶ Νίκανδρος ὁ	Κολοφώνιος,	~(Κύπελλα δ´ ἔνειμε συβώτης. Εὔμολπος
[11, 485]	μεστὴν ἐκχαρυβδίσαι. Νίκανδρος δ´ ὁ	Κολοφώνιός	φησιν Δόλοπας οὕτω καλεῖν τὴν
[11, 486]	τὰ σπονδεῖα ὑπὸ Ἀντιμάχου τοῦ	Κολοφωνίου.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' ΛΕΣΒΙΟΝ ὅτι ποτηρίου
[11, 466]	ΑΡΟΚΛΟΝ ἡ φιάλη παρὰ τῷ	Κολοφωνίῳ	Νικάνδρῳ. (ΑΛΕΙΣΟΝ καὶ ΔΕΠΑΣ τὸ
[11, 490]	ἀμβροσίαν τῷ Διὶ τὰς Πλειάδας	κομίζειν.	Κράτης δ´ ὁ κριτικὸς σφετερισάμενος
[11, 469]	φησὶ τὴν τοῦ Ἡλίου φιάλην	κομίσασθαι	τὸν Ἡρακλέα καὶ διαπλεῦσαι εἰς
[11, 502]	θηρίκλειον δεῦρο καὶ τὰ Ῥοδιακὰ	κόμισον	λαβὼν τοὺς παῖδας. Εἶτ´ οἴσεις
[11, 478]	Ἑορτῶν Αἰγυπτίων φησί· Τὸ δὲ	κόνδυ	ἐστὶ μὲν Περσικόν, τὴν δὲ
[11, 478]	κόρακας, ὦ μαστιγία. {Α. Καὶ	κόνδυ	καὶ ψυκτῆρα καὶ κυμβίον. Νικόμαχος
[11, 477]	συνῆχθαι ὡς τὰ Αἰγύπτια κιβώρια.	(ΚΟΝΔΥ	ποτήριον Ἀσιατικόν. Μένανδρος Κόλακι· Κοτύλας
[11, 477]	Κοτύλας χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ	κόνδυ	χρυσοῦν, Στρουθία. Ἵππαρχος Ἀνασῳζομένοις· Προσέχεις
[11, 466]	γέγραπται· Βατιάκαι ἀργυραῖ κατάχρυσοι τρεῖς.	Κόνδυα	ἀργυρᾶ ροϚ τούτων ἐπίχρυσα λγʹ
[11, 478]	Αὐτὰρ ὅ γε σπείσας ἐκ	κόνδυος	ἀργυφέοιο (νέκταρ ἐπ´ ἀλλοδαπὴν οἶμον
[11, 500]	ὧν μνημονεύει (Ἄλεξις μὲν ἐν	Κονιατῇ·	Κυμβία, φιάλαι, τραγέλαφοι, κύλικες. Εὔβουλος
[11, 466]	ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ τε τὸν	κοντὸν	ποοῦ καὶ τοὺς κάλως ἔκλυε
[11, 486]	Λύκωνος τοῦ κατεσκευασμένου, ὡς καὶ	Κονώνειοι	αἱ ὑπὸ Κόνωνος ποιηθεῖσαι. Μνημονεύει
[11, 478]	ἐπ´ ἀλλοδαπὴν οἶμον ἔβαινε πόδα.	ΚΟΝΩΝΕΙΟΣ.	Ἴστρος ὁ Καλλιμάχειος ἐν πρώτῳ
[11, 478]	Αἰγύπτῳ πόλεως γράφει οὕτως· Κυλίκων	Κονωνείων	ζεῦγος καὶ θηρικλείων χρυσοκλύστων ζεῦγος.
[11, 486]	ὡς καὶ Κονώνειοι αἱ ὑπὸ	Κόνωνος	ποιηθεῖσαι. Μνημονεύει (τοῦ Λύκωνος) Δημοσθένης
[11, 464]	τὰ παρ´ ἡμῖν ἐκ τῆς	Κόπτου	καταγόμενα· μετὰ γὰρ ἀρωμάτων συμφυραθείσης
[11, 478]	τινὰς (τῶν Περσικῶν {Β. Εἰς	κόρακας,	ὦ μαστιγία. {Α. Καὶ κόνδυ
[11, 491]	ὑποθετέον εἴτε βούλεταί τις ὀρνιθοφυεῖς	κόρας	εἴτ´ αὖ καὶ ἀνθρωποειδεῖς, ἄστροις
[11, 474]	δὲ κυρτοῖς ἐγγελῶσα κύμασιν αὔρα,	κόρη	Σκείρωνος, ἡσύχῳ ποδὶ (προσῆγε πρᾴως
[11, 487]	στροφέα τῆς κηπαίας ἐν τοῖσι	κορήμασιν	οὖσαν. (ΝΕΣΤΟΡΙΣ. Περὶ τῆς ἰδέας
[11, 481]	Τέῳ κυλίκων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' (Φερεκράτης	Κοριαννοῖ·	Ἐκ τοῦ βαλανείου γὰρ δίεφθος
[11, 479]	Κοτυλίσκην δ´ εἴρηκε Φερεκράτης ἐν	Κοριαννοῖ·	Τὴν κοτυλίσκην μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν
[11, 488]	τοῖν μεροῖν μικρά, παρόμοια ταῖς	Κορινθιακαῖς	ὑδρίαις. Ὁ δὲ Ἀπελλῆς ἐντέχνως
[11, 488]	ἐπεδείκνυεν, φησίν, ἡμῖν ἔν τισι	Κορινθιακοῖς	ἔργοις τὴν τῶν ἥλων θέσιν.
[11, 470]	τὴν κύλικα ταύτην Θηρικλῆς ὁ	Κορίνθιος	κεραμεύς, ἀφ´ οὗ καὶ τοὔνομα
[11, 495]	χόα. Τὴν δὲ ὄλπην Κλείταρχος	Κορινθίους	μέν φησι καὶ Βυζαντίους καὶ
[11, 466]	ἐπονομάζους´ ἅμα (ἵησι λάταγας τῷ	Κορινθίῳ	πέει. Καὶ Βακχυλίδης· Εὖτε τὴν
[11, 499]	δέ φησι· ~(Πολλάκι δ´ ἐν	κορυφαῖς	ὀρέων, ὅκα θεοῖσιν ἅδῃ πολύφανος
[11, 475]	πλὴν τῆς βάσεως καὶ τῆς	κορυφῆς·	αὗται δὲ προὔχουσι μικρὸν ἐπ´
[11, 507]	Δοκεῖν γὰρ ἔφη τὸν Πλάτωνα	κορώνην	γενόμενον ἐπὶ τὴν κεφαλὴν (μου)
[11, 474]	Δί´. Ὅτι δὲ καὶ γυναικεῖον	κοσμάριόν	ἐστιν κάνθαρος Ἀντιφάνης εἴρηκεν ἐν
[11, 489]	διαταξάμενοι τοῖς ἀνθρώποις, πειθόμενοι τὸν	κόσμον	εἶναι σφαιροειδῆ, λαμβάνοντες ἔκ τε
[11, 478]	ἔγχεον ἐς σφέτερον δέμας οὐδένα	κόσμον,	ἔρωτι βιαζόμεναι μέλανος οἴνου ἀκράτου.
[11, 478]	ἣν Ἕρμιππος ἀστρολογικὸς ὡς ὁ	κόσμος	ἐξ οὗ τῶν θεῶν τὰ
[11, 489]	κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ μίμημα τοῦ	κόσμου.	Τὸ δὲ τοῦ Νέστορος καὶ
[11, 479]	εἰς τὰ συμπόσια παρεισφέρειν ἆθλα	κοτταβεῖα	καλούμενα. Εἶτα κύλικες αἱ πρὸς
[11, 479]	μάλιστ´ εἶναι δοκοῦσαι κατεσκευάζοντο, καλούμεναι	κοτταβίδες.	Πρὸς δὲ τούτοις οἶκοι κατεσκευάζοντο
[11, 479]	ταῦτα· Καθαγισάντων ταῦτα ἐν κεραμέᾳ	κοτταβίδι	πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν, καὶ ὁ
[11, 479]	μεῖζον ἐφρόνουν ἐπὶ τῷ καλῶς	κοτταβίζειν	τῶν ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν μέγα
[11, 487]	Ῥάβδον δ´ ὄψει, φησί, τὴν	κοτταβικὴν	ἐν τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην, μάνης
[11, 466]	ποιούμενοι εὐρύθμως ἐρρίπτουν εἰς τὸ	κοττάβιον.	(Καὶ οἴκους δὲ ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον
[11, 479]	δὲ ἀποδίδωσι τὴν κοτύλην ἄλεισον.	(ΚΟΤΤΑΒΙΣ.	Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης ἐν τῷ
[11, 487]	καθ´ ἕν· ὃς ἂν τὸν	κότταβον	ἀφεὶς ἐπὶ τὴν πλάστιγγα ποιήσῃ
[11, 466]	παλαιοῖς πεφροντισμένον καλῶς καὶ εὐσχημόνως	κότταβον	προίεσθαι. Καὶ οἱ πολλοὶ ἐπὶ
[11, 479]	ἀρίστῃ πολιτείᾳ, φησίν· ὁ καλούμενος	κότταβος	παρῆλθεν εἰς τὰ συμπόσια καὶ
[11, 487]	μάνης καὶ τὸ ἐπὶ τοῦ	κοττάβου	ἐφεστηκός, ἐφ´ οὗ τὰς λάταγας
[11, 479]	πάντες εἰς τὸ μέσον τοῦ	κοττάβου	τεθέντος (ἐξ ἀποστήματος ἴσου καὶ
[11, 466]	τὸ πλεῖστον δὲ εἰς τοὺς	κοττάβους	κατανήλισκον. (Ἔνδοξοι δὲ τορευταὶ Ἀθηνοκλῆς,
[11, 466]	ἐννοοῦμεν τοὺς παρ´ Αἰσχύλῳ ἀγκυλητοὺς	κοττάβους.	Λέγονται δὲ καὶ δόρατα ἀγκυλητὰ
[11, 487]	πολύς. {Β. Πρὸς θεῶν, τῷ	κοττάβῳ	πρόσεστι καὶ Μάνης τις ὥσπερ
[11, 466]	(ΑΓΚΥΛΗ ποτήριον πρὸς τὴν τῶν	κοττάβων	παιδιὰν χρήσιμον. Κρατῖνος· Πιεῖν δὲ
[11, 478]	γρᾶες Θασίου μέλανος μεστὸν κεραμευομέναις	κοτύλαις	μεγάλαις ἔγχεον ἐς σφέτερον δέμας
[11, 479]	κοτύλας εἴρηκεν· Ὃ δὲ χαλκοδέτοις	κοτύλαις	ὀτοβεῖ. (Μαρσύας δέ φησι τὸ
[11, 499]	καὶ κοτύλης. (Χωρεῖν δ´ αὐτὸ	κοτύλας	Ἀττικὰς δώδεκα. Καὶ ἐν Πάτραις
[11, 479]	κύμβαλα δ´ Αἰσχύλος ἐν Ἠδωνοῖς	κοτύλας	εἴρηκεν· Ὃ δὲ χαλκοδέτοις κοτύλαις
[11, 487]	δ´ εἶχε κεραμεοῦν ἁδρόν, χωροῦντα	κοτύλας	πέντ´ ἴσως. Ἐδεξάμην. Παρέθετο τὰ
[11, 478]	μῆνας κοτύλην ὕδατος καὶ δύο	κοτύλας	σίτου. Ἀριστοφάνης Προάγωνι· Ὃ δ´
[11, 477]	(ΚΟΝΔΥ ποτήριον Ἀσιατικόν. Μένανδρος Κόλακι·	Κοτύλας	χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίᾳ κόνδυ
[11, 502]	ἰδόντα αὐτὸν πλέον ἢ ὀκτὼ	κοτύλας	χωροῦντα. Τοῦτον οὖν ἐμπλησάμενον πρῶτον
[11, 472]	κύλικα θηρίκλειον εἰσφέρει πλέον ἢ	κοτύλας	χωροῦσαν ἕπτ´ Ἀγαθῆς Τύχης. ΙΣΘΜΙΟΝ.
[11, 478]	βαστάσας οἷον λικνοφορήσας τούτων γεύεται.	(ΚΟΤΥΛΗ.	Ἀριστοφάνης Κωκάλῳ· Ἄλλαι ὑποπρεσβύτεραι γρᾶες
[11, 502]	κύαθον χαλκοῦν κλέψας ἀπορῶν κεῖται,	κοτύλη	δ´ ἀνὰ χοίνικα μάττει. (Ἄλεξις
[11, 479]	Ἀχαρνεῦσι· Κοτυλίσκιον τὸ χεῖλος ἀποκεκρουμένον.	Κοτύλη	δὲ καλεῖται καὶ ἡ τοῦ
[11, 479]	χερσὶν ἀρυσθῆναι δυνάμενον. Καὶ ἐν	κοτύλῃ	δέ τις παιδιὰ καλεῖται, ἐν
[11, 482]	οὖν οὐδὲν ἐχρῶντο τότε οὐδὲ	κοτύλῃ.	(Κρατῆρα γὰρ ἵστασαν τοῖς θεοῖς,
[11, 479]	ἐν ταῖς πλεκτάναις ἐπιφύσεις παραγώγως	κοτυληδόνες.	Καὶ τὰ κύμβαλα δ´ Αἰσχύλος
[11, 479]	κοτυλίσκον. Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι τὴν	κοτύλην	ἄλεισον. (ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος ὁ Λεπρεάτης
[11, 478]	Ἀθηναῖοι δὲ μέτρον τι καλοῦσι	κοτύλην.	Θουκυδίδης· Ἐδίδοσαν μὲν αὐτῶν ἑκάστῳ
[11, 479]	Ἡράκλειτος, ὥς φησι Πάμφιλος, τὴν	κοτύλην	καλεῖσθαι καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος Ἐπιχάρμου·
[11, 480]	ταῖς Γλώσσαις Κυπρίους φησὶ τὴν	κοτύλην	κύλικα καλεῖν. Ἑρμῶναξ δ´ ἐν
[11, 478]	ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον καὶ	κοτύλην.	Ὃν κύλικα μὲν οὐκ εἶναι,
[11, 478]	αὐτῶν ἑκάστῳ ἐπὶ ὀκτὼ μῆνας	κοτύλην	ὕδατος καὶ δύο κοτύλας σίτου.
[11, 479]	ἔγκοιλον. Πᾶν δὲ τὸ κοῖλον	κοτύλην,	φησίν, ἐκάλουν οἱ παλαιοί, ὡς
[11, 478]	δὲ τὸν παρά τισι κότυλον	κοτύλην	ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον καὶ
[11, 479]	τῶν χειρῶν κοῖλον· ὅθεν καὶ	κοτυλήρυτον	αἷμα τὸ ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶν
[11, 478]	κύλικα· Πάντῃ δ´ ἀμφὶ νέκυν	κοτυλήρυτον	ἔρρεεν αἷμα. Καί· Πολλὰ μεταξὺ
[11, 478]	δ´ ἀλφίτων πριάμενος τρεῖς χοίνικας	κοτύλης	δεούσας εἴκος´ ἀπολογίζεται. ~(Ἀπολλόδωρος δὲ
[11, 478]	αἷμα. Καί· Πολλὰ μεταξὺ πέλει	κοτύλης	καὶ χείλεος ἄκρου. Σιμάριστος δὲ
[11, 499]	τοῖς Ἕλλησιν, ὡς χοὸς καὶ	κοτύλης.	(Χωρεῖν δ´ αὐτὸ κοτύλας Ἀττικὰς
[11, 479]	Σώφρων Κατάστρεψον, τέκνον, τὰν ἡμίναν.	Κοτυλίσκην	δ´ εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Κοριαννοῖ·
[11, 479]	εἴρηκε Φερεκράτης ἐν Κοριαννοῖ· Τὴν	κοτυλίσκην	μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι· Κοτυλίσκιον
[11, 479]	κοτυλίσκην μηδαμῶς. Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι·	Κοτυλίσκιον	τὸ χεῖλος ἀποκεκρουμένον. Κοτύλη δὲ
[11, 496]	κεραμεοῦν βεμβικῶδες ἑδραῖον ἡσυχῇ, ὃ	κοτυλίσκον	ἔνιοι προσαγορεύουσιν, ὥς φησι Πάμφιλος.
[11, 479]	ἐκ Νεφελῶν Ἀριστοφάνους· Μηδὲ στέψω	κοτυλίσκον.	Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι τὴν κοτύλην
[11, 479]	ὀστοῦν καλεῖσθαι ἄλεισον καὶ κύλικα.	Κοτυλίσκος	δὲ καλεῖται ὁ ἱερὸς τοῦ
[11, 476]	ἔχον ἐν αὑτῷ πολ8 λοὺς	κοτυλίσκους	κεκολλημένους, ἐν οἷς, (φησίν, μήκωνες
[11, 478]	κεραμεοῦν ἔχον ἐν αὑτῷ πολλοὺς	κοτυλίσκους	κεκολλημένους· ἔνεισι δ´ ἐν αὐτοῖς
[11, 478]	ζεῦγος. (ΚΟΤΥΛΟΣ. Τὰ μόνωτα ποτήρια	κότυλοι,	ὧν καὶ Ἀλκαῖος μνημονεύει. Διόδωρος
[11, 478]	Διόδωρος δὲ τὸν παρά τισι	κότυλον	κοτύλην ὠνομακέναι τὸν ποιητήν Πύρνον
[11, 478]	αὐτοῦ καὶ Ἴων ὁ Χῖος	Κότυλον	οἴνου πλέων» λέγων. (Ἕρμιππος δὲ
[11, 478]	καί τισι τῶν Ἰώνων λεγόμενον	κότυλον,	ὃν ὅμοιον ὄντα τῷ προειρημένῳ
[11, 478]	δὲ ἐν Θεοῖς· Τόν τε	κότυλον	πρῶτον ἤνεγκ´ ἐνέχυρον τῶν γειτόνων.
[11, 478]	Πλάτων ἐν Διὶ κακουμένῳ Τὸν	κότυλον	φέρει φησί, καὶ Ἀριστοφάνης ἐν
[11, 478]	ζεῦγος καὶ θηρικλείων χρυσοκλύστων ζεῦγος.	(ΚΟΤΥΛΟΣ.	Τὰ μόνωτα ποτήρια κότυλοι, ὧν
[11, 482]	πιεῖν βουληθεῖεν, προσπαρετίθεσαν τοὺς καλουμένους	κοτύλους,	κάλλιστα καὶ εὐποτώτατα ἐκπωμάτων. Ἦσαν
[11, 478]	καλὴν σκευὴν ἔχων οἶνον ἐξέσπενδε	κοτύλῳ.	Πάμφιλος δὲ ποτηρίου φησὶν εἶναι
[11, 480]	γὰρ κρουνεῖα; {Α. Ναί. (ΚΥΑΘΙΣ,	κοτυλῶδες	ἀγγεῖον. Σώφρων ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ
[11, 482]	καὶ Δημοφῶντος, ἅττ´ ἐποίησεν εἰς	Κότυν,	ῥήσεις τε κατὰ δεῖπνον Θεόδωρός
[11, 466]	εἰς κοῖλον κύτος· ἔπειτ´ ἄκρατον	κοὐ	τεταργανωμένον ἔπινε κἀξημύστισεν. (Ἔπινον δὲ
[11, 486]	(Ἡ διαπινομένη Καλλίστιον ἀνδράσι, θαῦμα	κοὐ	ψευδές, νῆστις τρεῖς χόας ἐξέπιεν·
[11, 494]	ἀγγεῖα τὰ περὶ τὸν πότον,	κοὐδ´	ὀξύβαφον οἰνηρὸν ἔτι κεκτήσεται. Ὅτι
[11, 466]	νῦ τό τ´ ὖ πάρεστι,	κοὐκ	ἀπουσίαν ἐκ τοὐπέκεινα σὰν τό
[11, 488]	ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον· ἀτὰρ περὶ	κουλεὸν	ἦεν ἀργύρεον. Ἀπελλῆς μὲν οὖν
[11, 469]	βένθεα νυκτὸς ἐρεμνᾶς ποτὶ ματέρα	κουριδίαν	τ´ ἄλοχον πάιδάς τε φίλους,
[11, 507]	καὶ καθαρώτερον ἀνέρχεσθαι τόπον, ἅτε	κουφότητος	μετεχούσας, τί πλέον ἡμῖν; ὧν
[11, 481]	ἔχοντ´, ἀλλ´ αὐτὸ τοὔδαφος μόνον,	(κοὐχὶ	χωροῦντ´ οὐδὲ κόγχην, ἐμφερῆ γευστηρίοις·
[11, 466]	ὄρθρου καταβαυκαλίσαι τοῖς ὑπὸ πολλῆς	κραιπαλοβόσκου	δίψης κατόχοις. (Κατασκευάζουσι δέ, φησίν,
[11, 492]	δ´ ἐστὶ πόσις ἐν τῷ	κράματι	τυρὸν ἔχουσα καὶ ἄλφιτον· ἄμφω
[11, 479]	(ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ. Μήποτε τὸ νῦν καλούμενον	κρανίον	ἔκπωμα οὕτως ὠνόμαζον οἱ ἀρχαῖοι.
[11, 485]	Ἀπολλόδωρος γένος εἶναι κύλικος. Φερεκράτης	Κραπατάλλοις·	Τῶν θεατῶν δ´ ὅστις ἂν
[11, 465]	ὕδωρ κιρνάμενον. Ἡσθέντες οὖν τῇ	κράσει	ἐν ᾠδαῖς ἔμελπον τὸν Διόνυσον,
[11, 460]	ποτήριά τε, στεφάνους δ´ ἐπὶ	κρασὶν	ἔθηκεν. Ἅπερ ὠνομάσθη ἀπὸ τῆς
[11, 466]	Ἐπεὶ καὶ τὰ περὶ τὴν	κρᾶσιν	(ἐναντίως εἶχε τὸ παλαιὸν τῷ
[11, 480]	τῷ παλαιῷ φιάλαι ἀργυραῖ λʹ	κρατάνια	ἀργυρᾶ βʹ χύτρος ἀργυροῦς, ἀποθυστάνιον
[11, 480]	ἐν ᾧ Τρίτων κυπαρίσσινος ἔχων	κρατάνιον	ἀργυροῦν, σειρὴν ἀργυρᾶ, καρχήσια βʹ
[11, 479]	ἐπὶ τῷ ἀκοντίζειν μέγα φρονούντων.	(ΚΡΑΤΑΝΙΟΝ.	Μήποτε τὸ νῦν καλούμενον κρανίον
[11, 473]	καὶ κανθάρους. Ἄλεξις δ´ ἐν	Κρατείᾳ	ὁ δὲ λόγος περί τινος
[11, 476]	ἐν ᾧ κιρνᾶται ὁ οἶνος	κρατὴρ	ἀπὸ τοῦ συγκιρνᾶσθαι ἐν αὐτῷ
[11, 462]	εὐῶδες μύρον ἐν φιάλῃ παρατείνει·	κρατὴρ	δ´ ἕστηκεν μεστὸς ἐυφροσύνης· ἄλλος
[11, 472]	Ἄλεξις ἐν Κύκνῳ· Φαιδρὸς δὲ	κρατὴρ	θηρίκλειος ἐν μέσῳ ἕστηκε λευκοῦ
[11, 495]	τὰ δὲ καὶ μείζονα. ΠΡΟΑΡΟΝ	κρατὴρ	ξύλινος, εἰς ὃν τὸν οἶνον
[11, 472]	Καλεῖται δέ τις καὶ θηρίκλειος	κρατήρ,	οὗ μνημονεύει Ἄλεξις ἐν Κύκνῳ·
[11, 480]	βʹ χύτρος ἀργυροῦς, ἀποθυστάνιον χρυσοῦν,	κρατὴρ	χρυσοῦς, Κυρηναίων ἀνάθημα, βατιάκιον ἀργυροῦν.
[11, 482]	οὐδὲν ἐχρῶντο τότε οὐδὲ κοτύλῃ.	(Κρατῆρα	γὰρ ἵστασαν τοῖς θεοῖς, οὐκ
[11, 504]	δὲ θύσαντες πρὸς δεῖπνον καὶ	κρατῆρα	καὶ εὐχὰς καὶ παιῶνας ἐτράποντο.
[11, 480]	ἀμνὸν φέρειν κοινόν τε χρὴ	κρατῆρα	καὶ κυλιχνίδας. Καὶ Ἀλκαῖος ἐν
[11, 496]	Ἀστυδάμας ἐν Ἑρμῇ λέγων οὕτως·	Κρατῆρε	μὲν πρώτιστον ἀργυρὼ δύο, φιάλας
[11, 466]	Ἐγὼ μὲν (γὰρ) ἐξέστην ἰδών.	Κρατῆρες	ἀργυροῖ, κάδοι (καὶ) μείζους ἐμοῦ
[11, 472]	Ἐπιγένης δ´ ἐν Μνηματίῳ φησίν·	Κρατῆρες,	κάδοι, (ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι
[11, 480]	βατιάκιον ἀργυροῦν. ΚΡΟΥΝΕΙΑ. Ἐπιγένης Μνηματίῳ·	Κρατῆρες,	κάδοι, ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι
[11, 486]	τῷ τῶν ποτηρίων καταλόγῳ φησί·	Κρατῆρες,	κάδοι, (ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι
[11, 504]	Λεωνίδου μεῖζον ποτήριον καὶ εἰπόντος	κρατηρίζωμεν,	ἄνδρες φίλοι οὕτως δὲ τοὺς
[11, 479]	καλεῖται ὁ ἱερὸς τοῦ Διονύσου	κρατηρίσκος,	καὶ οἷς χρῶνται οἱ μύσται,
[11, 501]	Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ τοῦ	Κρατῆρος	ῥησειδίῳ τὴν κατὰ τὸν πυθμένα
[11, 495]	Ὑπομνήμασι Θρᾳττῶν Κρατίνου ἀποδίδωσι κύλικα.	Κράτης	δ´ ἐν δευτέρῳ Ἀττικῆς Διαλέκτου
[11, 490]	τῷ Διὶ τὰς Πλειάδας κομίζειν.	Κράτης	δ´ ὁ κριτικὸς σφετερισάμενος αὐτῆς
[11, 478]	οὖς ἔχειν. Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ	Κράτης	ἐν Παιδιαῖς καὶ Ἕρμιππος ἐν
[11, 497]	τε ἀπὸ τῆς ῥύσεως. (ΣΑΝΝΑΚΙΑ.	Κράτης	ἐν πέμπτῳ Ἀττικῆς Διαλέκτου ἔκπωμά
[11, 466]	κατανήλισκον. (Ἔνδοξοι δὲ τορευταὶ Ἀθηνοκλῆς,	Κράτης,	Στρατόνικος, Μυρμηκίδης ὁ Μιλήσιος, Καλλικράτης
[11, 460]	ἐν τῷ κυλικείῳ λαμπρὸν ἐκτετριμμένον	(Κρατῖνος	δ´ ὁ νεώτερος ἐν Χείρωνι·
[11, 469]	μνημονεύει καὶ ἐν τῇ ηʹ	Κρατῖνος	δ´ ὁ νεώτερός φησι· Παρ´
[11, 475]	δὲ πάμπαν ἐσλὰ τῷ γαμβρῷ.	Κρατῖνος	ἐν Διονυσαλεξάνδρῳ· Στολὴν δὲ δὴ
[11, 496]	Πήγασος. ΡΥΣΙΣ φιάλη χρυσῆ, Θεόδωρος.	Κρατῖνος	ἐν Νόμοις· Ῥυσίδι σπένδων. (ΡΟΔΙΑΣ.
[11, 502]	ἀργυρίδα τηνδὶ φέρεις; χρυσίδος δὲ	Κρατῖνος	ἐν Νόμοις· Χρυσίδι σπένδων γέγραφε
[11, 494]	καὶ ὄνομα ποτηρίου, οὗ μνημονεύει	Κρατῖνος	μὲν ἐν Πυτίνῃ οὕτως· (Πῶς
[11, 501]	δ´ εἴρηκε τὰς βαλανειομφάλους, ὧν	Κρατῖνος	μνημονεύει· Δέχεσθε φιάλας τάσδε βαλανειομφάλους.
[11, 466]	τὴν τῶν κοττάβων παιδιὰν χρήσιμον.	Κρατῖνος·	Πιεῖν δὲ θάνατος οἶνον, ἂν
[11, 495]	(ΠΕΛΙΚΑΙ. Καλλίστρατος ἐν Ὑπομνήμασι Θρᾳττῶν	Κρατίνου	ἀποδίδωσι κύλικα. Κράτης δ´ ἐν
[11, 501]	Μυρλεανὸς Ἀσκληπιάδης ἐν τοῖς περὶ	Κρατίνου	βαλανειόμφαλοι, φησίν, λέγονται, ὅτι οἱ
[11, 501]	τιθέασι τὰς φιάλας ἐπὶ πρόσωπον.	(Κρατίνου	δ´ εἰπόντος ἐν Δραπέτισιν· Δέχεσθε
[11, 489]	ποτήριον μεταβαίνει καὶ ἐπὶ τὰ	κράτιστα	τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων, οἷς δὴ
[11, 475]	καὶ Ὅμηρος τοὺς ὑπὸ δίψους	κρατουμένους	καρχαλέους εἶπεν. Χάρων δ´ ὁ
[11, 487]	Τοῦτ´ ἐστὶ πλάστιγξ οὗτος ὁ	κρατῶν	γίνεται. {Β. Πῶς δ´ εἴσεταί
[11, 484]	τῇ δεξιᾷ κώθωνα μόνωτον ῥαβδωτὸν	κρατῶν.	(ΛΑΒΡΩΝΙΑ ἐκπώματος Περσικοῦ εἶδος ἀπὸ
[11, 499]	Λεπτοτέρης δ´ οὐκ οἶδ´ ἐρίφου	κρέα·	πλὴν ὅ γε πέμψας αἰνεῖσθαι
[11, 481]	ἀλλ´ ἢ μίαν. Ἣ δὲ	κρείττων	ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.
[11, 460]	Φερεκράτης ἐν Τυραννίδι· Ἣ δὲ	κρείττων	ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.
[11, 480]	Στρατιώταις· Χία δὲ κύλιξ ὑψοῦ	κρέμαται	περὶ πασσαλόφιν. (Γλαύκων δ´ ἐν
[11, 467]	Μηδείας· Οἶσθ´ ᾧ προσέοικεν, ὦ	Κρέων,	τὸ βρέγμα σου; ἐγᾦδα· δείνῳ
[11, 466]	πυκταλίζω. Πρὸ δὲ τούτων Ἡσίοδος·	Κρήνης	τ´ ἀενάου καὶ ἀπορρύτου, ἥτ´
[11, 485]	Ἀριστοφάνειος ποτήριον ποιόν. Ἀπολλοφάνης δὲ	Κρησί·	Καὶ λεπαστά μ´ ἁδύοινος εὐφρανεῖ
[11, 466]	ΠΡΟΥΣΙΑΣ. (ΑΝΑΦΑΙΑ ἡ θερμοποτὶς παρὰ	Κρησίν.	ΑΡΥΒΑΛΛΟΣ ποτήριον κάτωθεν εὐρύτερον, ἄνω
[11, 466]	Αἰακίδαι. (Ὅτι κλεινοὶ λέγονται παρὰ	Κρησὶν	οἱ ἐρώμενοι. Σπουδὴ δὲ αὐτοῖς
[11, 504]	ἀκράτου. (αὶ Εὐριπίδης δ´ ἐν	Κρήσσαις·	Τὰ δ´ ἄλλα χαῖρε κύλικος
[11, 483]	τὸ δὲ δίωτον καὶ τετράωτον	Κρῆτας.	Φιλητᾶς δὲ Συρακοσίους κύπελλα καλεῖν
[11, 491]	φησι· (Ζεὺς δ´ ἄρ´ ἐνὶ	Κρήτῃ	τρέφετο μέγας, οὐδ´ ἄρα τίς
[11, 496]	Χῖος ἐν Ἐλεγείοις· Ἡμῖν δὲ	κρητῆρ´	οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων προχύταισιν ἐν
[11, 463]	τε πατήρ τε· ἡμῖν δὲ	κρητῆρ´	οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων προχύταισιν ἐν
[11, 498]	τρίτῳ Ἡρακλείας φησίν· Τοῦ κεράσας	κρητῆρα	μέγαν χρυσοῖο φαεινὸν σκύπφους αἰνύμενος
[11, 468]	προχόῳ. (Καὶ πάλιν· Ἄλλοι δὲ	κρητῆρα	πανάργυρον ἠδὲ δέπαστρα οἰσόντων χρύσεια,
[11, 463]	Ἀνακρέων φησίν· Οὐ φιλέω ὃς	κρητῆρι	παρὰ πλέῳ οἰνοποτάζων νείκεα καὶ
[11, 468]	δ´ ἀσκηθὲς μέλι χεῦαν ἀργυρέῳ	κρητῆρι,	περιφραδέως κερόωντες· νώμησαν δὲ δέπαστρα
[11, 465]	χεῦ´· ὀδμὴ δ´ ἡδεῖα ἀπὸ	κρητῆρος	ὀδώδει. Τιμόθεος δ´ ἐν Κύκλωπι·
[11, 478]	αὐτοῖς ὅρμινοι, μήκωνες λευκοί, πυροί,	κριθαί,	πισοί, λάθυροι, ὦχροι, φακοί, κύαμοι,
[11, 476]	οἷς, (φησίν, μήκωνες λευκοί, πυροί,	κριθαί,	πισοί, λάθυροι, ὦχροι, φακοί. Ὁ
[11, 509]	ἐπέθετο τῇ πολιτείᾳ δι´ Ἀριδαίου.	Κριθεὶς	δὲ καὶ ἁλοὺς καὶ ἀδοξήσας
[11, 466]	σοφίας ἆθλον ὁ Βαθυκλῆς τῷ	κριθέντι	ἀρίστῳ τῶν καλουμένων ζʹ σοφῶν
[11, 503]	οὕτως· Ἐστὶ δὲ ποτίβαζις ἄρτος	κρίθινος	καὶ πύρινος ὀπτὸς καὶ κυπαρίσσου
[11, 463]	τις ἢ κακῶς φήσει με	κρίνειν,	οὐκ ἔχοιμ´ ἄν σοι φράσαι·
[11, 506]	τὸν Ἀθηναίων δῆμον εἰκαῖον εἴρηκε	κριτὴν	(ἔτι τε πρόκωπον) Λακεδαιμονίους δὲ
[11, 483]	Ξενοφῶν ἐν αʹ Κύρου Παιδείας.	Κριτίας	δ´ ἐν Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ γράφει
[11, 496]	ὁ τὸν Πειρίθουν γράψας, εἴτε	Κριτίας	ἐστὶν ὁ τύραννος ἢ Εὐριπίδης,
[11, 463]	πόσεων κατὰ πόλεις ἴδιοι, ὡς	Κριτίας	παρίστησιν ἐν τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ
[11, 486]	δὲ πλοῖον ἔσται Ναξιουργὴς κάνθαρος.	Κριτίας	τε ἐν τῇ Λακεδαιμονίων Πολιτείᾳ·
[11, 490]	Πλειάδας κομίζειν. Κράτης δ´ ὁ	κριτικὸς	σφετερισάμενος αὐτῆς τὴν δόξαν ὡς
[11, 506]	αὐτοῦ τοῦ Κίμωνος. Καὶ ὁ	Κρίτων	δ´ αὐτοῦ Σοφοκλέους περιέχει καταδρομήν,
[11, 473]	καὶ ἐκ τοῦ μετώπου τοῦ	κροκίου,	καὶ ἐσθεῖναι ὅ τι ἂν
[11, 464]	χυτρίδες γίνονται σμύρνης, σχοίνου, ἀνήθου,	κρόκου,	βαλσάμου, ἀμώμου, κινναμώμου συνεψηθέντων· ἀφ´
[11, 475]	τοῦτό μοι φράσον. {Β. Θύρσον,	κροκωτόν,	ποικίλον, καρχήσιον. Σοφοκλῆς Τυροῖ· Προσπτῆναι
[11, 483]	κώθωνας, οἳ δὲ σκόροδα καὶ	κρόμμυα.	(Ἡνίοχος Γοργόσι· Πιεῖν πιεῖν τις
[11, 492]	αὐτῆς χάλκειον κάνεον· ἐπὶ δὲ	κρόμυον	ποτῷ ὄψον ἠδὲ μέλι χλωρόν,
[11, 491]	μητιόεντι. Τὸν καὶ νικήσας πατέρα	Κρόνον	εὐρύοπα Ζεὺς ἀθάνατον ποίησε καὶ
[11, 503]	ὁ Πλούταρχος καὶ ὑπὸ πάντων	κροταλισθεὶς	ᾔτησε φιάλην, ἀφ´ ἧς σπείσας
[11, 486]	Δαίμονος Ἀγαθοῦ μετάνιπτρον, ἐντραγεῖν, σπονδή,	κρότος.	~(Δίφιλος Σαπφοῖ· Ἀρχίλοχε, δέξαι τήνδε
[11, 472]	Μνηματίῳ φησίν· Κρατῆρες, κάδοι, (ὁλκεῖα,	κρουνεῖ´.	{Β. Ἔστι γὰρ κρουνεῖα; {Α.
[11, 480]	Ἐπιγένης Μνηματίῳ· Κρατῆρες, κάδοι, ὁλκεῖα,	κρουνεῖ´.	{Β. Ἔστι γὰρ κρουνεῖα; {Α.
[11, 486]	καταλόγῳ φησί· Κρατῆρες, κάδοι, (ὁλκεῖα,	κρουνεῖ´.	{Β. Ἔστι γὰρ κρουνεῖα; {Α.
[11, 480]	ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι γὰρ	κρουνεῖα;	{Α. Ναί. (ΚΥΑΘΙΣ, κοτυλῶδες ἀγγεῖον.
[11, 472]	(ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι γὰρ	κρουνεῖα;	{Α. Ναί· λουτήρι´— ἀλλὰ τί
[11, 486]	(ὁλκεῖα, κρουνεῖ´. {Β. Ἔστι γὰρ	κρουνεῖα;	{Α. Ναί. Λουτήρι´— ἀλλὰ τί
[11, 480]	χρυσοῦς, Κυρηναίων ἀνάθημα, βατιάκιον ἀργυροῦν.	ΚΡΟΥΝΕΙΑ.	Ἐπιγένης Μνηματίῳ· Κρατῆρες, κάδοι, ὁλκεῖα,
[11, 497]	πίνειν δεήσει τήμερον πρὸς κλεψύδραν	κρουνιζόμενον.	Ἀμφότερα δ´ οἰωνίζομαι. Ἕν ἐστιν
[11, 497]	διατετρημένα δ´ εἶναι, ἐξ ὧν	κρουνιζόντων	λεπτῶς κάτωθεν πίνουσιν, ὠνομάσθαι τε
[11, 497]	Αἰγύπτιον· ὃς λιγὺν ἦχον σαλπίζει	κρουνοῦ	πρὸς ῥύσιν οἰγομένου, οὐ πολέμου
[11, 466]	οὖν ὑπὸ κύματος αὐτοὺς ἀμφοτέρους	κρυφθέντας	ἀφανεῖς γενέσθαι, χρόνῳ δ´ ὕστερον
[11, 507]	τὸ φαλακρὸν (μου) κατασκαριφᾶν καὶ	κρώζειν	περιβλέπουσαν. (Δοκῶ οὖν σε, ὦ
[11, 483]	ἐπεσόβει κώθωνά μοι, παλαιὸν οἴκων	κτῆμα.	Ἀπὸ δὲ τοῦ ποτηρίου τούτου
[11, 466]	ἦν πάλαι τὸ τῶν ἐκπωμάτων	κτῆμα.	Ἀχιλλεὺς οὖν ὡς ἐξαίρετόν τι
[11, 464]	τὰ κεράμεα ποτήρια. Καὶ γὰρ	Κτησίας	Παρὰ Πέρσαις, φησίν, ὃν ἂν
[11, 497]	πάτριον ἐξ ὑδάτων. (Ἀλλ´ εἰ	Κτησιβίου	σοφὸν εὕρεμα τίετε τοῦτο, δεῦτε,
[11, 497]	Ἐπιγράμμασι περὶ τοῦ κατασκευασθέντος ὑπὸ	Κτησιβίου	τοῦ μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ μνημονεύων φησί·
[11, 482]	τῶν θεῶν τιμῆς εἰς τὴν	κτῆσιν	παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν οὖν οὐδὲν
[11, 473]	τῷ Ἐξηγητικῷ γράφων οὕτως· Διὸς	κτησίου	σημεῖα ἱδρύεσθαι χρὴ ὧδε· καδίσκον
[11, 473]	δ´ ἐστὶν ἐν ᾧ τοὺς	κτησίους	Δίας ἐγκαθιδρύουσιν, ὡς Ἀντικλείδης (φησὶν
[11, 507]	Καὶ τὸ πόλιν δὲ θελῆσαι	κτίσαι	καὶ τὸ νομοθετῆσαι τίς οὐ
[11, 480]	φαντὶ ἐξελᾶν· ὑποκατώρυκται δὲ ἐν	κυαθίδι	τρικτὺς ἀλεξιφαρμάκων. (ΚΥΛΙΞ. Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ·
[11, 503]	φράσαι τις, οὐκ ἔτι ἔξεστι	κυαθίζειν	γάρ τὸν δὲ κάδον ἔξω
[11, 480]	Ἔστι γὰρ κρουνεῖα; {Α. Ναί.	(ΚΥΑΘΙΣ,	κοτυλῶδες ἀγγεῖον. Σώφρων ἐν τῷ
[11, 469]	ἐν Ἡρωίνῃ διὰ τούτων· Ψυκτῆρα,	κύαθον,	κυμβία, ῥυτὰ τέτταρα, ἡδυποτίδας τρεῖς,
[11, 502]	παῖδας. Εἶτ´ οἴσεις μόνος ψυκτῆρα,	κύαθον,	κυμβία. Στράττις Ψυχασταῖς· Ὃ δέ
[11, 482]	δὲ οἱ αὐτοὶ καὶ πῶς	κύαθον	μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ κυμβίον μόνον,
[11, 502]	τις ψυκτῆρ´, ὃ δέ τις	κύαθον	χαλκοῦν κλέψας ἀπορῶν κεῖται, κοτύλη
[11, 502]	εἰς τὸ φανερὸν ἐκνενιτρωμένα θεῖναι·	κύαθος	δ´ ἦν ἀργυροῦς, (τἀκπώματα) ἦγεν
[11, 487]	ἐστιν εἶδος, ἢ μέτρον οἷον	κύαθος.	Διόδωρος δὲ κύλικα ἀποδίδωσι. (ΜΑΝΗΣ
[11, 470]	οἴκοις κεῖται φιάλη χαλκῆ καὶ	κύαθος	χαλκοῦς καὶ ἠθάνιον χάλκεον. ΗΜΙΤΟΜΟΣ
[11, 475]	ὕδατος, τὰ πέντε δ´ οἴνου	κυάθους.	Ἄδηλον δὲ πότερον εἶδός ἐστι
[11, 503]	δηλοῦται, ὅτι τούτῳ ἐχρῶντο οἰνοχοοῦντες	κυάθῳ.	Εἰπὼν γάρ· Τρίποδα καὶ κάδον
[11, 482]	τιμῆς εἰς τὴν κτῆσιν παρειληφέναι.	Κυάθῳ	μὲν οὖν οὐδὲν ἐχρῶντο τότε
[11, 482]	Ἀγήτορα τὸν Λάκωνα Ἐπιστολῇ ὡς	κυαθῶδες	ἀγγεῖον τὸ κυμβίον παραδίδωσι γράφων
[11, 478]	κριθαί, πισοί, λάθυροι, ὦχροι, φακοί,	κύαμοι,	ζειαί, βρόμος, παλάθιον, μέλι, ἔλαιον,
[11, 485]	προσφέρων παῖς ἐνέχει τε σφόδρα	κυανοβενθῆ,	τὸ βάθος παρίστησιν ὁ κωμικὸς
[11, 492]	πρῶτον μὲν ἐπιπροίηλε τράπεζαν καλὴν	κυανόπεζαν	ἐύξοον, αὐτὰρ ἐπ´ αὐτῆς χάλκειον
[11, 483]	Ἐτυμολογιῶν Παφίους τὸ ποτήριον καλεῖν	κύββα.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' (ΚΩΘΩΝ Λακωνικὸν ποτήριον,
[11, 482]	(Ἵπποισιν ἢ κύμβαισι ναυστολεῖς χθόνα;	Κύββα	ποτήριον Ἀπολλόδωρος Παφίους. (ΚΥΠΕΛΛΟΝ. Τοῦτο
[11, 471]	ἡνίκ´ ἦν νέος. Ἐν δὲ	Κυβευταῖς·	Ἄρτι μὲν μάλ´ ἀνδρικὴν τῶν
[11, 463]	θήλεια πάρευνος, κεῖνος τῶν ἄλλων	κυδρότερον	πίεται. Ἐποιοῦντο δὲ καὶ οἱ
[11, 509]	πιστευθεὶς εἶναι χρηστὸς παρὰ τοῖς	Κυζικηνοῖς,	μικρὸν ἐπισχὼν χρόνον ἐπέθετο τῇ
[11, 506]	Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον κἀπολλόδωρον τὸν	Κυζικηνόν,	ἔτι δὲ τὸν Κλαζομένιον Ἡρακλείδην.
[11, 509]	ἀποδόντες ἐξέβαλον. ~(Τίμαιος δ´ ὁ	Κυζικηνός,	ὡς ὁ αὐτὸς Δημοχάρης φησίν,
[11, 476]	ὑπὸ πολλῶν ποιητῶν. Ἐν δὲ	Κυζίκῳ	καὶ ταυρόμορφος ἵδρυται. Ὅτι δὲ
[11, 476]	χρυσοῦντας· καὶ Φιλόξενος δ´ ὁ	Κυθήριος	ἐν τῷ ἐπι γραφομένῳ Δείπνῳ
[11, 484]	Ἁλιεῖ· Εὐποροῦμεν, οὐδὲ μετρίως· ἐκ	Κυίνδων	χρυσίον, (Περσικαὶ στολαὶ δ´ ἐκεῖναι
[11, 492]	ὁ ποιητής· Τοῖσι δὲ τεῦχε	κυκεῶ	ἐυπλόκαμος Ἑκαμήδη ἣ σφῶιν πρῶτον
[11, 492]	δ´ ἐκέλευεν, ἐπεί ῥ´ ὥπλισσε	κυκεῶ.	(Τὸ δὲ ~Ἄλλος μὲν μογέων
[11, 492]	ἀμφοτέρων τῶν τροφῶν ἐστιν δεκτικόν.	Κυκεὼν	γὰρ ἐν αὐτῷ γίνεται· (τοῦτο
[11, 492]	γεραιός Ἐν τῷ ῥά σφι	κύκησε	γυνὴ εἰκυῖα θεῇσιν οἴνῳ Πραμνείῳ,
[11, 465]	υἱοῖς κατηράσατο, ὡς ὁ τὴν	κυκλικὴν	Θηβαίδα πεποιηκώς φησιν, ὅτι αὐτῷ
[11, 489]	δίκαιον ἐνόμιζον. Διὸ τὴν τράπεζαν	κυκλοειδῆ	κατεσκευάσαντο καὶ τοὺς τρίποδας τοὺς
[11, 489]	ὅλον ὄγκον (καὶ) κατὰ μείζονα	κυκλοειδῆ	περιγραφὴν ἔξαρσιν ἔχοντα τοῦ ὕψους
[11, 501]	τὰ πλεῖστα τῶν Ἀθήνησι βαλανείων	κυκλοειδῆ	ταῖς κατασκευαῖς ὄντα τοὺς ἐξαγωγοὺς
[11, 489]	σύμμετρον, τὸν δὲ κατ´ ἐλάττω	κύκλον	συνεχόμενον ἐν τῷ μείζονι, καθ´
[11, 489]	ἐκάλεσαν ὅτι τῶν σχημάτων ὁ	κύκλος	ἀπήρτισται καὶ ἔστι τέλειος. Καὶ
[11, 501]	Θρᾲξ τὴν στρογγύλην, τὴν ἀμφιθέουσαν	κυκλοτερεῖ	τῷ σχήματι. Ἀσκληπιάδης δ´ ὁ
[11, 479]	Πρὸς δὲ τούτοις οἶκοι κατεσκευάζοντο	κυκλοτερεῖς,	ἵνα πάντες εἰς τὸ μέσον
[11, 489]	τοὺς τοῖς θεοῖς καθαγιζομένους, (φθόεις	κυκλοτερεῖς	καὶ ἀστέρας ἔχοντας, οὓς καὶ
[11, 489]	τὸ δεχόμενον τὴν ὑγρὰν τροφὴν	κυκλοτερὲς	ἐποίησαν κατὰ μίμημα τοῦ κόσμου.
[11, 483]	πιεῖν τις ἐγχείτω λαβὼν πυριγενῆ	κυκλοτερῆ	βραχύωτον παχύστομον κώθωνα παῖδα φάρυγος.
[11, 481]	Σάμιος ἐν ἕκτῳ περὶ τοῦ	Κύκλου)	τὸ αὐτὸ οἴεται εἶναι κισσύβιον
[11, 477]	Σάμιος ἐν τοῖς περὶ τοῦ	Κύκλου	(τὸ Ὁμηρικὸν κισσύβιον κυμβίον ἔφη
[11, 504]	δ´ ἄλλα χαῖρε κύλικος ἑρπούσης	κύκλῳ.	Αἰτοῦντος δὲ τοῦ γραμματικοῦ Λεωνίδου
[11, 468]	διείρειν. Οἳ δὲ τὸ ἔχον	κύκλῳ	δακτυλοειδεῖς τύπους τινάς. (ΕΛΕΦΑΣ. Οὕτως
[11, 471]	Καὶ θηρίκλειός τις κύλιξ, στέφανον	κύκλῳ	ἔχουσα χρυσοῦν· οὐ γὰρ ἐπίτηκτόν
[11, 504]	κύλικα παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει τὴν	κύκλῳ.	Καὶ πάλιν ἐκ Θεοφορουμένης· Καὶ
[11, 504]	ἔδωκε τῷ παιδὶ περισοβεῖν (ἐν	κύκλῳ)	κελεύσας, τὸ κύκλῳ πίνειν τοῦτ´
[11, 485]	πρᾶγμ´ ἑορτή. Περιέφερεν δ´ ἐν	κύκλῳ	λεπαστὴν ἡμῖν ταχὺ προσφέρων παῖς
[11, 504]	περισοβεῖν (ἐν κύκλῳ) κελεύσας, τὸ	κύκλῳ	πίνειν τοῦτ´ εἶναι λέγων, παρατιθέμενος
[11, 466]	παλαιόν, ὦτα συντεθλασμένον σφόδρα, ἔχον	κύκλῳ	τε γράμματ´. {Β. Ἆρά γ´
[11, 468]	ψυχρῶν ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν δ´ οἷον	κύκλῳ	τὴν φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν ἔνδοθεν
[11, 468]	ἑκατέρωθεν· ἄλλοι δὲ τὸ ἐν	κύκλῳ	τύπους ἔχον οἷον δακτύλους, ἢ
[11, 466]	σκιὰ καὶ χρυσοκόλλητον δέπας μεστὸν	κύκλῳ	χορεῦον ἕλκουσι γνάθοις ὁλκῆς ἀπαύστοις,
[11, 465]	κρητῆρος ὀδώδει. Τιμόθεος δ´ ἐν	Κύκλωπι·	Ἔγχευε δ´ ἓν μὲν δέπας
[11, 481]	πληρώσας κυμβίον ἀκράτου ὤρεξε τῷ	Κύκλωπι.	Οὐκ ἔστι δὲ μικρὸν τὸ
[11, 461]	τὸ παρ´ Ὁμήρῳ (διδόμενον τῷ	Κύκλωπι	ὑπ´ Ὀδυσσέως κισσύβιον. Οὐ γὰρ
[11, 498]	ἔφη. Ὁμοίως καὶ Ἐπίχαρμος ἐν	Κύκλωπι·	Φέρ´ ἐγχέας εἰς τὸ σκύφος.
[11, 461]	τὸ ἄηθες τῆς πόσεως τοῦ	Κύκλωπος,	ἐπεὶ τὰ πολλὰ ἐγαλακτοπότει. Ἢ
[11, 487]	ἐν Γλώσσαις. Καλλίας δ´ ἐν	Κύκλωψι·	Καὶ δέξαι τηνδὶ μετανιπτρίδα τῆς
[11, 474]	περανῶ τὰ πάντ´. {Β. Ἀμέλει	κυκνοκάνθαρος·	(ἐξ ἀμφοτέρων τούτων κεκεραμευμένος) Μένανδρος
[11, 474]	δὲ πότερον εἰκόσορός ἐστ´ ἢ	κύκνος	ἢ κάνθαρος; τουτὶ γὰρ ἂν
[11, 472]	κρατήρ, οὗ μνημονεύει Ἄλεξις ἐν	Κύκνῳ·	Φαιδρὸς δὲ κρατὴρ θηρίκλειος ἐν
[11, 492]	καὶ ἄλφιτον· ἄμφω δὲ ταῦτα	κυκώμενα	καὶ οὕτω πινόμενα λέγει ὁ
[11, 480]	ποτήρια καὶ λέγεται ἀπὸ τοῦ	κυλίεσθαι	τῷ τροχῷ· ἀφ´ ὧν καλεῖται
[11, 487]	μέτρον οἷον κύαθος. Διόδωρος δὲ	κύλικα	ἀποδίδωσι. (ΜΑΝΗΣ ποτηρίου εἶδος. Νίκων
[11, 495]	Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις τὴν	κύλικα	Βοιωτούς. (ΠΕΝΤΑΠΛΟΑ. Μνημονεύει αὐτῆς Φιλόχορος
[11, 471]	τῶν Ἱστοριῶν θηρικλείαν καλεῖ τὴν	κύλικα	γράφων οὕτως· Πολύξενός τις τῶν
[11, 480]	Δουλοδιδασκάλῳ· Νυνὶ δ´ ἀπόνιζε τὴν	κύλικα	δώσων πιεῖν, ἔγχει τ´ ἐπιθεὶς
[11, 507]	παρὰ Σωκράτους τὴν τοῦ φαρμάκου	κύλικα	εἰλήφειν ἢ παρὰ σοῦ τὴν
[11, 495]	δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς μὲν τὴν	κύλικα,	Εὐφρόνιος δὲ ἐν Ὑπομνήμασι τοὺς
[11, 471]	δῶρα παρὰ τοῦ Νικοδήμου καὶ	κύλικα	θηρικλείαν λαβὼν ἐπανῆκεν. Ἀδαῖος δ´
[11, 472]	ἐνώμα. (Ἐν δὲ Προιτίσι· Καὶ	κύλικα	θηρίκλειον εἰσφέρει πλέον ἢ κοτύλας
[11, 462]	ἀφιᾶσιν εἰς τὴν θάλασσαν κεραμέαν	κύλικα,	καθέντες εἰς αὐτὴν ἄνθεα καὶ
[11, 470]	Γενόμενος δ´ ἔννους μόλις ᾔτησε	κύλικα	καὶ λαβὼν ἑξῆς πυκνὰς ἕλκει,
[11, 462]	τινὲς οὐδὲν ἄλλο κέκτηνται ἢ	κύλικα	καὶ μάχαιραν καὶ ὑδρίαν, καὶ
[11, 467]	(φησὶν ὀνομασθῆναι τήν τε Θηρίκλειον	κύλικα	καὶ τὴν Δεινιάδα. Σέλευκος δ´
[11, 480]	Γλώσσαις Κυπρίους φησὶ τὴν κοτύλην	κύλικα	καλεῖν. Ἑρμῶναξ δ´ ἐν Συνωνύμοις
[11, 472]	δ´ ἐν Βοιωτίᾳ· Τετρακότυλον δὲ	κύλικα	κεραμέαν τινὰ τῶν θηρικλείων, πῶς
[11, 479]	ἰσχίῳ ὀστοῦν καλεῖσθαι ἄλεισον καὶ	κύλικα.	Κοτυλίσκος δὲ καλεῖται ὁ ἱερὸς
[11, 495]	ἐν Ὑπομνήμασι Θρᾳττῶν Κρατίνου ἀποδίδωσι	κύλικα.	Κράτης δ´ ἐν δευτέρῳ Ἀττικῆς
[11, 485]	δῆτ´ ἂν εἰ πίοις οἴνου	κύλικα	λεπαστήν; Ἀφ´ ἧς ἔστι λάψαι,
[11, 485]	φησιν Δόλοπας οὕτω καλεῖν τὴν	κύλικα.	Λυκόφρων δ´ ἐν τῷ θʹ
[11, 494]	τούτων· γραῦς ἐστι φίλοινος ἐπαινοῦσα	κύλικα	μεγάλην καὶ ἐξευτελίζουσα τὸ ὀξύβαφον
[11, 478]	ποιητήν Πύρνον καὶ κοτύλην. Ὃν	κύλικα	μὲν οὐκ εἶναι, οὐ γὰρ
[11, 462]	εἶναι, ἀφ´ ἧς, φησί, τὴν	κύλικα	ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ γενέσθαι
[11, 478]	Κλείταρχος ἔτι τε Ζηνόδοτος τὴν	κύλικα·	Πάντῃ δ´ ἀμφὶ νέκυν κοτυλήρυτον
[11, 504]	Περινθίας· Οὐδεμίαν ἡ γραῦς ὅλως	κύλικα	παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλῳ.
[11, 502]	ἐγὼ ἰδίᾳ τε καὶ κοινῇ	κύλικα	προπίομαι. Ἐκαλεῖτο δὲ καὶ τὸ
[11, 470]	κεραμέας. Κατασκευάσαι δὲ λέγεται τὴν	κύλικα	ταύτην Θηρικλῆς ὁ Κορίνθιος κεραμεύς,
[11, 495]	ἱεροῦ, καὶ ὁ νικήσας λαμβάνει	κύλικα	τὴν λεγομένην πενταπλόαν καὶ κωμάζει
[11, 496]	ὀγδόῳ Παιδείας προχοίδας τινὰς λέγει	(κύλικας)	γράφων ὧδε (ὁ δὲ λόγος
[11, 482]	Ἔφιππος ἐν Ἐφήβοις λέγῃ· Οὐ	κύλικας	ἐπὶ τὰ δεῖπνα Χαιρήμων φέρει,
[11, 471]	κέραμον εἰργαζόμην ἢ Θηρικλῆς τὰς	κύλικας,	ἡνίκ´ ἦν νέος. Ἐν δὲ
[11, 462]	λέγονται, ὅτι τοὺς ὤμους κεχαραγμένοι	κύλικας	ἦσαν. (Οἶδα δὲ καὶ Ἑλλάνικον
[11, 470]	Τορνεύεσθαι δὲ ἐξ αὐτῆς καὶ	κύλικας	θηρικλείους, ὥστε μηδένα ἂν διαγνῶναι
[11, 460]	ἀποδοὺς τὸν λόγον καὶ τὰς	κύλικας	πλήρεις (ἅπασι προπίῃ. (Ποτήρια δὲ
[11, 481]	σφίσι δέ γ´ αὐταῖσιν βαθείας	κύλικας	ὥσπερ ὁλκάδας οἰναγωγούς, περιφερεῖς, λεπτάς,
[11, 460]	Κἀν Ψαλτρίᾳ δ´ ἔφη· Τὰ	κυλικεῖα	δὲ ἐξεῦρεν ἡμῖν. Ἐν δὲ
[11, 480]	ἀφ´ ὧν καλεῖται τό τε	κυλικεῖον,	ἐν ᾧ τίθεται τόπῳ τὰ
[11, 460]	δημότας εὑρὼν μόλις εἰς τὸ	κυλικεῖον	ἐνεγράφην· Ζεὺς ἔστι μοι ἑρκεῖος,
[11, 460]	ποτηρίων, ὧν πλῆρές ἐστι τὸ	κυλικεῖον	τοδί εἴρηται γὰρ οὕτως ἡ
[11, 460]	Ἀριστοφάνει μὲν ἐν Γεωργοῖς· (Ὥσπερ	κυλικείου	τοὐθόνιον προπέπταται. Ἔστι καὶ παρὰ
[11, 460]	λίθινος, ὃν προσεύγμασιν ἐν τῷ	κυλικείῳ	λαμπρὸν ἐκτετριμμένον (Κρατῖνος δ´ ὁ
[11, 460]	Ὡσπερεὶ σπονδὴν διδοὺς ἐν τῷ	κυλικείῳ	συντέτριφε τὰ ποτήρια. Κἀν Ψαλτρίᾳ
[11, 479]	παρεισφέρειν ἆθλα κοτταβεῖα καλούμενα. Εἶτα	κύλικες	αἱ πρὸς τὸ πρᾶγμα χρήσιμαι
[11, 480]	τόρνῳ κεκυλίσθαι. Ἐγένοντο δ´ ἐπίσημοι	κύλικες	αἵ τε Ἀργεῖαι καὶ αἱ
[11, 480]	φάη ὀξὺς ὁρώμενος. (Διάφοροι δὲ	κύλικες	γίνονται καὶ ἐν τῇ τοῦ
[11, 485]	πολλὰ ἀναλισκόντων, οὓς λαφύκτας καλοῦμεν.	Κύλικες	δ´ ἦσαν μεγάλαι. Ἀριστοφάνης Εἰρήνῃ
[11, 500]	ἐν Κονιατῇ· Κυμβία, φιάλαι, τραγέλαφοι,	κύλικες.	Εὔβουλος δ´ ἐν Κατακολλωμένῳ· Ἀλλ´
[11, 462]	τόπος διαβόητός ἐστιν ὁ καλούμενος	Κύλικες,	παρ´ ᾧ ἐστι τὸ Κάδμου
[11, 480]	Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι ἀντὶ τοῦ	κύλικες	παραγώγως κυλιχνίδας εἴρηκε διὰ τούτων·
[11, 462]	καθαρὸν καὶ χεῖρες ἁπάντων (καὶ	κύλικες·	πλεκτοὺς δ´ ἀμφιτιθεῖ στεφάνους, ἄλλος
[11, 480]	Ἐπαινοῦνται δὲ καὶ αἱ Χῖαι	κύλικες,	ὧν μνημονεύει Ἕρμιππος ἐν Στρατιώταις·
[11, 463]	Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι, χρυσίαισιν ἐν	κυλίκεσσιν	ἁβρῶς συμμεμιγμένον θαλίαισι νέκταρ οἰνοχοοῦσα»
[11, 480]	γλυκερὸν καὶ Διωνύσοιο καρπῷ καὶ	κυλίκεσσιν	Ἀθηναίαισι κέντρον Αἱ δ´ Ἀργεῖαι
[11, 480]	ἀργυρᾶ τυγχάνῃ ὄντα, καὶ τὸ	κυλικηγορεῖν,	ὅταν ἐπὶ τῇ κύλικί τις
[11, 461]	αὐλακισμέναν ἀρῶν, ἀλλ´ ἄσκαφον ματεύων,	κυλικηγορήσων	ἔρχομαι, οὐ τῶν Κυλικράνων εἷς
[11, 466]	οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν ἐν	κύλικι	πρότερον κεράσειέ τις οἶνον ἐγχέας,
[11, 480]	τὸ κυλικηγορεῖν, ὅταν ἐπὶ τῇ	κύλικί	τις ἀγορεύῃ. (Ἀθηναῖοι δὲ καὶ
[11, 498]	παραπλήσια Σελευκίς, Ῥοδιάς, Ἀντιγονίς. ~(ΣΚΑΛΛΙΟΝ	κυλίκιον	μικρόν, ᾧ σπένδουσιν Αἰολεῖς, ὡς
[11, 461]	ὀνομασθῆναι φάσκων αὐτοὺς ἀπό τινος	Κύλικος	γένος Λυδοῦ, ἑνὸς τῶν Ἡρακλεῖ
[11, 483]	Φιλήμων ἐν ταῖς Ἀττικαῖς Φωναῖς	κύλικος	εἶδος. Ἀπολλόδωρος δ´ ἐν τῷ
[11, 466]	στάμνον εὐώδους ποτοῦ ἵησιν εὐθὺς	κύλικος	εἰς κοῖλον κύτος· ἔπειτ´ ἄκρατον
[11, 504]	Κρήσσαις· Τὰ δ´ ἄλλα χαῖρε	κύλικος	ἑρπούσης κύκλῳ. Αἰτοῦντος δὲ τοῦ
[11, 494]	θεοί, τὸ σχῆμά πως τῆς	κύλικός	ἐστιν ἄξιόν τε τοῦ κλέους
[11, 495]	οὐκ ἦν, δι´ ἀπορίαν δὲ	κύλικος	ἐχρῶντο τῇ πελλίδι. Καὶ πάλιν·
[11, 470]	κωμικὸν Ἀριστοφάνη. Μνημονεύει δὲ τῆς	κύλικος	Θεόπομπος μὲν ἐν Νεμέᾳ οὕτως·
[11, 483]	φυλακῇ τῇδε δυνησόμεθα, ὡς τῆς	κύλικος	λεγομένης κώθωνος. Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσιν· Εἰς
[11, 494]	δέ ἐστι τὸ ὀξύβαφον εἶδος	κύλικος	μικρᾶς κεραμέας σαφῶς παρίστησιν Ἀντιφάνης
[11, 485]	καὶ αὐτὸς εἶναί (φησι γένος	κύλικος	τὴν λεπαστήν. Μόσχος δ´ ἐν
[11, 464]	ἐποποιός φησι· (Χερσὶν ὄλβον ἔχω	κύλικος	τρύφος ἀμφὶς ἐαγός, ἀνδρῶν δαιτυμόνων
[11, 479]	ἐκάλουν τὸ πῖπτον ἐκ τῆς	κύλικος	ὑγρόν· ὥστε ἔνιοι μεῖζον ἐφρόνουν
[11, 485]	δὲ καὶ Ἀπολλόδωρος γένος εἶναι	κύλικος.	Φερεκράτης Κραπατάλλοις· Τῶν θεατῶν δ´
[11, 462]	οἱ Ἡρακλεῶται συνοικοῦσιν, ἀλλοφύλους ὑπολαβόντες.	Κυλικρᾶνες	δὲ λέγονται, ὅτι τοὺς ὤμους
[11, 462]	Ἡρακλέους τινὲς ἀφικόμενοι ἐκ Λυδίας	Κυλικρᾶνες,	οἳ δ´ Ἀθαμᾶνες, ἀφ´ ὧν
[11, 461]	τοῖς Ἰάμβοις φησίν· Εἰς τὸ	Κυλικράνων	βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον οὖν
[11, 461]	ματεύων, κυλικηγορήσων ἔρχομαι, οὐ τῶν	Κυλικράνων	εἷς ὑπάρχων, οὓς χλευάζων Ἕρμιππος
[11, 462]	ἔκτεινε φόρους πρήσσοντας παρ´ Εὐβοέων.	~(Κυλικρῆνας	ἐξεπόρθησε λῃζομένους καὶ αὐτόθι πόλιν
[11, 484]	αὐτὸ βομβυλιῷ ἢ βατιακίῳ. (ΛΑΚΑΙΝΑΙ	κυλίκων	εἶδος οὕτως λεγόμενον ἢ ἀπὸ
[11, 463]	Χῖος (καὶ Θάσιος ἐκ μεγάλων	κυλίκων	ἐπιδέξια, ὁ δ´ Ἀττικὸς ἐκ
[11, 465]	ἀγαθοῦ καὶ σώφρονος ἀνδρός, Ὃς	κυλίκων	ἔσχεν πλῆθος ἀπειρέσιον ἀργυρέων χρυσοῦ
[11, 481]	διαφόρων γινομένων καὶ ἐν Τέῳ	κυλίκων.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' (Φερεκράτης Κοριαννοῖ· Ἐκ
[11, 478]	ἐν Αἰγύπτῳ πόλεως γράφει οὕτως·	Κυλίκων	Κονωνείων ζεῦγος καὶ θηρικλείων χρυσοκλύστων
[11, 484]	εὐωχίας, καὶ Χῖον ἐκ Λακαινᾶν	(κυλίκων)	μέθυ ἡδέως καὶ φίλως. ~(ΛΕΠΑΣΤΗ.
[11, 487]	τὴν κοτταβικὴν ἐν τοῖς ἀχύροισι	κυλινδομένην,	μάνης δ´ οὐδὲν λατάγων ἀίει·
[11, 486]	τὸ δεῖπνον ἐπὴν ἀπονίψωνται διδομένη	κύλιξ.	Ἀντιφάνης Λαμπάδι· Δαίμονος Ἀγαθοῦ μετάνιπτρον,
[11, 480]	σειρὴν ἀργυρᾶ, καρχήσια βʹ ἀργυρᾶ,	κύλιξ	ἀργυρᾶ, οἰνοχόη χρυσῆ, κέρατα δύο.
[11, 470]	Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις. (ΘΗΡΙΚΛΕΙΟΣ. Ἡ	κύλιξ	αὕτη ἐγκάθηται περὶ τὰς λαγόνας
[11, 466]	τῆς δεξιᾶς χειρός. Καὶ ἡ	κύλιξ	δὲ (ἡ) ἀγκύλη διὰ τὸ
[11, 470]	θύλακος ἅνθρωπός ἐστιν. Ὅτι δὲ	κύλιξ	ἐστὶν ἡ θηρίκλειος σαφῶς παρίστησιν
[11, 480]	Ἀμόργιος· Αὐτὴ δὲ φοξίχειλος Ἀργείη	κύλιξ,	ἡ εἰς ὀξὺ ἀνηγμένη, οἷοί
[11, 466]	(Ὅτι παρὰ Τιμαχίδᾳ ΑΙΑΚΙΣ ἡ	κύλιξ	καλεῖται. ΑΚΑΤΟΣ ποτήριον ἐοικὸς πλοίῳ.
[11, 496]	μετὰ χοροῦ. ~(Πενταπλόα δ´ ἡ	κύλιξ	καλεῖται καθ´ ὅσον οἶνον ἔχει
[11, 480]	Ἄλεισον, ποτήριον, κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος,	κύλιξ,	κώθων, καρχήσιον, φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ
[11, 495]	πίνοντες· οὐ γὰρ ἦν αὐτῇ	(κύλιξ,	ὁ παῖς γὰρ ἐμπεσὼν κατήραξε,
[11, 470]	τε ἔχει βραχέα ὡς ἂν	κύλιξ	οὖσα. Καὶ μήποτε Ἄλεξις ἐν
[11, 471]	ἐν Ἱππεῖ· Καὶ θηρίκλειός τις	κύλιξ,	στέφανον κύκλῳ ἔχουσα χρυσοῦν· οὐ
[11, 502]	ὡς Καρσί, παισί, φθειρσί. ΦΙΛΟΤΗΣΙΑ	κύλιξ	τις, ἣν κατὰ φιλίαν προὔπινον,
[11, 480]	Ἕρμιππος ἐν Στρατιώταις· Χία δὲ	κύλιξ	ὑψοῦ κρέμαται περὶ πασσαλόφιν. (Γλαύκων
[11, 480]	δὲ ἐν κυαθίδι τρικτὺς ἀλεξιφαρμάκων.	(ΚΥΛΙΞ.	Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Νυνὶ δ´ ἀπόνιζε
[11, 485]	ποεῖ. Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς	κύλιξ,	φησί, μείζων, παρατιθέμενος Τηλεκλείδου ἐκ
[11, 502]	ἐν Λυσιστράτῃ· Δέσποινα Πειθοῖ καὶ	κύλιξ	φιλοτησία. ΧΟΝΝΟΙ. Παρὰ Γορτυνίοις ποτηρίου
[11, 502]	τὴν τοιαύτην πρόποσιν ἐκαλεῖτο καὶ	κύλιξ	φιλοτησία, ὡς ἐν Λυσιστράτῃ· Δέσποινα
[11, 486]	πάντα τἀμαυτοῦ δίδωμι χρήματα. (ΛΟΙΒΑΣΙΟΝ	κύλιξ,	ὥς φησι Κλείταρχος καὶ Νίκανδρος
[11, 504]	δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς	κύλιξι	μικρὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ
[11, 471]	τοὺς θῆρας κλονεῖν σπένδοντα ταῖς	κύλιξι	ταύταις κατ´ αὐτῶν. (Μνημονεύει τοῦ
[11, 481]	{Β. Εἰ λάβω κυρισοι τὴν	κυλίσκην;	{Α. Μηδαμῶς μικράν γε. Κινεῖται
[11, 481]	δάκτυλος ἁμέρα. Κὰδ δ´ ἄειρε	κυλίχναις	μεγάλαις, αιταποικιλλις. Οἶνον γὰρ Σεμέλας
[11, 481]	ἐν τῷ δεκάτῳ· Λάταγες ποτέονται	κυλιχνᾶν	ἀπὸ Τηιᾶν, ὡς διαφόρων γινομένων
[11, 480]	καὶ τὴν ἰατρικὴν πυξίδα καλοῦσι	κυλιχνίδα	διὰ τὸ τῷ τόρνῳ κεκυλίσθαι.
[11, 480]	Ἀλκμαίωνι ἀντὶ τοῦ κύλικες παραγώγως	κυλιχνίδας	εἴρηκε διὰ τούτων· Ἀλλ´ ὡς
[11, 480]	κοινόν τε χρὴ κρατῆρα καὶ	κυλιχνίδας.	Καὶ Ἀλκαῖος ἐν τῷ ~(Πίνωμεν·
[11, 470]	εἰσαναβῇ· (τὸν μὲν γὰρ διὰ	κῦμα	φέρει πολυήρατος εὐνή, ποικίλη Ἡφαίστου
[11, 470]	τῷ πελάγει, Ὠκεανὸς πειρώμενος αὐτοῦ	κυμαίνει	τὸ δέπας φανταζόμενος. Ὃ δὲ
[11, 474]	Φιλαδέλφοις· Λεπτὴ δὲ κυρτοῖς ἐγγελῶσα	κύμασιν	αὔρα, κόρη Σκείρωνος, ἡσύχῳ ποδὶ
[11, 466]	παιδίσκην. Τότε μὲν οὖν ὑπὸ	κύματος	αὐτοὺς ἀμφοτέρους κρυφθέντας ἀφανεῖς γενέσθαι,
[11, 466]	ἔβοσκεν ἵππους· καί ποτε (καὶ)	κύματος	ἐπιφερομένου μεγάλου συγκολυμβήσαντα αὐτὸν ἐκβῆναι
[11, 482]	ἐν Ἀνδρομέδᾳ φησίν· (Ἵπποισιν ἢ	κύμβαισι	ναυστολεῖς χθόνα; Κύββα ποτήριον Ἀπολλόδωρος
[11, 479]	ἐπιφύσεις παραγώγως κοτυληδόνες. Καὶ τὰ	κύμβαλα	δ´ Αἰσχύλος ἐν Ἠδωνοῖς κοτύλας
[11, 481]	σχήματι, παρόμοιον πλοίῳ ὃ καλεῖται	κύμβη.	Καὶ Ἀναξανδρίδης ἐν Ἀγροίκοις· Μεγάλ´
[11, 482]	Ὅτι δὲ καὶ πλοῖον ἡ	κύμβη	Σοφοκλῆς ἐν Ἀνδρομέδᾳ φησίν· (Ἵπποισιν
[11, 483]	ἄρτων ἐπὶ τῆς τραπέζης καταλείμματα.	ΚΥΜΒΗ.	Φιλήμων ἐν ταῖς Ἀττικαῖς Φωναῖς
[11, 466]	πλοίῳ. Ἐπικράτης· Κατάβαλλε τἀκάτια, τὰ	κυμβία	αἴρου τὰ μείζω, κεὐθὺ τοῦ
[11, 482]	οὖν. Ἄλεξις Ἱππεῖ· ~Τά τε	κυμβία	(ἆρ´ ἦν πρόσωπ´ ἔχοντα χρυσᾶ
[11, 481]	(ποτήρια) προπινόμενα καὶ μέστ´ ἀκράτου	κυμβία	ἐκάρωσεν ὑμᾶς. {Β. Ἀνακεχαίτικεν μὲν
[11, 482]	γὰρ ἐπάγεσθαι κατὰ τὰς ἑστιάσεις	κυμβία	καὶ δοκεῖν τούτοις διαμάχεσθαι εἰς
[11, 481]	χλανίδας δ´ ἐπ´ ὄχου καὶ	κυμβία	καὶ κάδους ἔχων, ὧν ἐπελαμβάνοντο
[11, 481]	δέ· Γένος ποτηρίων βαθέων τὰ	κυμβία	καὶ ὀρθῶν, πυθμένα μὴ ἐχόντων
[11, 481]	ἀκολουθεῖν αὐτῷ φάσκων ῥυτὰ καὶ	κυμβία.	καὶ πάλιν ἐν τῷ αὐτῷ·
[11, 488]	ὅλῳ ποτηρίῳ, καθότι τὰ λεγόμενα	κυμβία	καὶ τὰς φιάλας καὶ εἴ
[11, 496]	φιάλας δὲ πεντήκοντα, δέκα δὲ	κυμβία,	ῥέοντα δώδεχ´, ὧν τὰ μὲν
[11, 469]	Ἡρωίνῃ διὰ τούτων· Ψυκτῆρα, κύαθον,	κυμβία,	ῥυτὰ τέτταρα, ἡδυποτίδας τρεῖς, ἡθμὸν
[11, 502]	Εἶτ´ οἴσεις μόνος ψυκτῆρα, κύαθον,	κυμβία.	Στράττις Ψυχασταῖς· Ὃ δέ τις
[11, 481]	ἡ μί´ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.	(ΚΥΜΒΙΑ	τὰ κοῖλα ποτήρια καὶ μικρὰ
[11, 482]	τ´ οἰκήσαιμι τὴν ἑξῆς θύραν,	κυμβία	τε παρέχοιμ´ ἑστιῶν Εὐριπίδῃ. Ὅτι
[11, 496]	τῷ κατὰ Μειδίου Ῥυτὰ καὶ	κυμβία,	φησί, καὶ φιάλας» Δίφιλος δ´
[11, 500]	μνημονεύει (Ἄλεξις μὲν ἐν Κονιατῇ·	Κυμβία,	φιάλαι, τραγέλαφοι, κύλικες. Εὔβουλος δ´
[11, 482]	τὰ δεῖπνα Χαιρήμων φέρει, (οὐ	κυμβίοισι	πεπολέμηκ´ Εὐριπίδης, οὐ τὸν τραγικὸν
[11, 481]	Φάσματι· Ἐπεὶ δ´ ἡ Ῥόδη	(κυμβίον	ἀκράτου κατασέσειχ´ ὑμᾶς ἄνω. Διονύσιος
[11, 481]	Φησὶ γὰρ ὡς Ὀδυσσεὺς πληρώσας	κυμβίον	ἀκράτου ὤρεξε τῷ Κύκλωπι. Οὐκ
[11, 502]	ἀργυροῦς, (τἀκπώματα) ἦγεν δύο δραχμάς,	κυμβίον	δὲ τέτταρας, ~(ψυκτηρίδιον δὲ δύ´
[11, 477]	ταῦτα ποιοῦντα πληρώσας τοῦ οἴνου	κυμβίον	δίδωσι πιεῖν. (ΚΙΒΩΡΙΟΝ. Ἡγήσανδρος ὁ
[11, 477]	τοῦ Κύκλου (τὸ Ὁμηρικὸν κισσύβιον	κυμβίον	ἔφη γράφων οὕτως· Καὶ αὐτὸν
[11, 482]	πῶς κύαθον μὴ κεκτημένος, ἀλλὰ	κυμβίον	μόνον, φιάλην προσεκέκτητο. Δοκεῖ δή
[11, 478]	Καὶ κόνδυ καὶ ψυκτῆρα καὶ	κυμβίον.	Νικόμαχος δ´ ἐν πρώτῳ περὶ
[11, 482]	Ἐπιστολῇ ὡς κυαθῶδες ἀγγεῖον τὸ	κυμβίον	παραδίδωσι γράφων οὕτως· Θαυμάζουσι δὲ
[11, 467]	τρικότυλοι, δεῖνος μέγας χωρῶν μετρητήν,	κυμβίον,	σκύφοι, ῥυτά· {Β. Ποτήρι´ ἡ
[11, 482]	αὐτῷ σύ, Κῶμε, καὶ τὸ	κυμβίον	φέρων· Εὐριπίδης τις σήμερον γενήσεται.
[11, 481]	αὐτὸ οἴεται εἶναι κισσύβιον καὶ	κυμβίον.	Φησὶ γὰρ ὡς Ὀδυσσεὺς πληρώσας
[11, 481]	ὑπὸ τῆς μέθης κατηνέχθη. Τοῦ	κυμβίου	μνημονεύει καὶ Δημοσθένης ἐν τῷ
[11, 482]	ἐφεξῆς, τὸν νεοκρᾶτα βάπτοντες τῷ	κυμβίῳ,	καθὰ καὶ νῦν παρ´ ὑμῖν
[11, 502]	πίνειν. Καὶ Μελέαγρος δ´ ὁ	κυνικὸς	ἐν τῷ Συμποσίῳ οὑτωσὶ γράφει·
[11, 480]	~(Ναὸς Βυζαντίων, ἐν ᾧ Τρίτων	κυπαρίσσινος	ἔχων κρατάνιον ἀργυροῦν, σειρὴν ἀργυρᾶ,
[11, 503]	κρίθινος καὶ πύρινος ὀπτὸς καὶ	κυπαρίσσου	στέφανος καὶ οἶνος κεκραμένος ἐν
[11, 483]	ὡς καὶ Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος,	~(Κύπελλα	δ´ ἔνειμε συβώτης. Εὔμολπος δὲ
[11, 482]	τετυγμένα νωμήσαντο. Σιληνὸς δέ φησι·	κύπελλα	ἐκπώματα σκύφοις ὅμοια, ὡς καὶ
[11, 501]	ἐν Ὀμφάλῃ· Ἴτ´ ἐκφορεῖτε, παρθένοι,	κύπελλα	καὶ μεσομφάλους. Οὕτω δ´ εἴρηκε
[11, 483]	τετράωτον Κρῆτας. Φιλητᾶς δὲ Συρακοσίους	κύπελλα	καλεῖν τὰ τῆς μάζης καὶ
[11, 482]	ἡγεμόνεσσιν ἐποιχόμενοι κήρυκες χρύσεα καλὰ	κύπελλα	τετυγμένα νωμήσαντο. Σιληνὸς δέ φησι·
[11, 482]	διαλλάσσει Τοὺς μὲν ἄρα χρυσέοισι	κυπέλλοις	υἷες Ἀχαιῶν δειδέχατ´ ἄλλοθεν ἄλλος
[11, 480]	Συνωνύμοις οὕτως γράφει· Ἄλεισον, ποτήριον,	κύπελλον,	ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ, κώθων, καρχήσιον,
[11, 477]	σκύφον κισσύβιον καλεῖν· Μαρσύας δὲ	κύπελλον	καὶ τὸ ξύλινον ποτήριον. Εὔμολπος
[11, 474]	τὴν μὲν οἰνοχόην καὶ τὸ	κύπελλον	λίθινα, χρυσῷ τὰ χείλη περιτεραμνίσας,
[11, 482]	χθόνα; Κύββα ποτήριον Ἀπολλόδωρος Παφίους.	(ΚΥΠΕΛΛΟΝ.	Τοῦτο πότερόν ἐστιν ταὐτὸν τῷ
[11, 466]	κυρτόν. (Ἀνίκητος δὲ τὸ μὲν	κύπελλόν	φησι φιάλην εἶναι, τὸ δ´
[11, 466]	μεγάλου συγκολυμβήσαντα αὐτὸν ἐκβῆναι (ἔχοντα	κύπελλον	χρυσοῦ οὕτω θαυμασίου ὡς τὸν
[11, 482]	ἀπὸ γὰρ τῆς κυφότητος τὸ	κύπελλον,	ὥσπερ καὶ τὸ ἀμφικύπελλον, (ἢ
[11, 463]	τὴν καλὴν οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ,	Κύπρι,	χρυσίαισιν ἐν κυλίκεσσιν ἁβρῶς συμμεμιγμένον
[11, 466]	καὶ χάλα πόδα. (ΑΩΤΟΝ παρὰ	Κυπρίοις	τὸ ἔκπωμα, ὡς Πάμφιλος. Φιλητᾶς
[11, 495]	μέν φησι καὶ Βυζαντίους καὶ	Κυπρίους	τὴν λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ
[11, 483]	Σιμάριστος δὲ τὸ δίωτον ποτήριον	Κυπρίους,	τὸ δὲ δίωτον καὶ τετράωτον
[11, 472]	Πάμφιλος ἐν τοῖς περὶ Ὀνομάτων	Κυπρίους	τὸ ποτήριον οὕτως καλεῖν. (ΚΑΔΟΣ.
[11, 480]	(Γλαύκων δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις	Κυπρίους	φησὶ τὴν κοτύλην κύλικα καλεῖν.
[11, 467]	καὶ τὴν ἅλω καλεῖ δῖνον.	Κυρηναῖοι	δὲ τὸν ποδονιπτῆρα δεῖνον ὀνομάζουσιν,
[11, 504]	τοὺς πότους Λυσανίας φησὶν ὁ	Κυρηναῖος	Ἡρόδωρον εἰρηκέναι ἐν τούτοις Ἐπεὶ
[11, 487]	Ὑγιείας ἔγχεον. (ΜΑΣΤΟΣ. Ἀπολλόδωρος ὁ	Κυρηναῖος,	ὡς Πάμφιλός φησι, Παφίους τὸ
[11, 480]	ἀργυροῦς, ἀποθυστάνιον χρυσοῦν, κρατὴρ χρυσοῦς,	Κυρηναίων	ἀνάθημα, βατιάκιον ἀργυροῦν. ΚΡΟΥΝΕΙΑ. Ἐπιγένης
[11, 509]	ἐξ ἀσεβείας καὶ παρὰ φύσιν	κυριεύσαντες	διὰ γοητείαν νῦν εἰσιν περίβλεπτοι·
[11, 481]	τὼ θεώ. {Β. Εἰ λάβω	κυρισοι	τὴν κυλίσκην; {Α. Μηδαμῶς μικράν
[11, 486]	ὅτι τὸν τοιοῦτον σχηματισμὸν ἀπὸ	κυρίων	ὀνομάτων οὐκ ἄν τις εὕροι
[11, 498]	μεστὸν ἐξέπινον, ἀντὶ τοῦ προέπινον.	Κυρίως	γάρ ἐστι τοῦτο προπίνειν, τὸ
[11, 466]	πλάσμα. (ΒΙΚΟΣ. Ξενοφῶν Ἀναβάσεως πρώτῳ·	Κῦρος	ἔπεμπε βίκους οἴνου ἡμιδεεῖς. Ἐστὶ
[11, 504]	οὐ μόνον ἐξ ὧν περὶ	Κύρου	εἰρήκασι τεκμαιρομένοις ἡμῖν, ἀλλὰ κἀκ
[11, 504]	Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ περὶ τοῦ	Κύρου	οὖν ὃ μὲν λέγει ὡς
[11, 483]	οὗ μνημονεύει Ξενοφῶν ἐν αʹ	Κύρου	Παιδείας. Κριτίας δ´ ἐν Λακεδαιμονίων
[11, 505]	Νόμων φησί· ~(Μαντεύομαι δὲ περὶ	Κύρου	τὰ μὲν ἄλλα στρατηγὸν αὐτὸν
[11, 474]	πιόμενοι. (Σωσικράτης Φιλαδέλφοις· Λεπτὴ δὲ	κυρτοῖς	ἐγγελῶσα κύμασιν αὔρα, κόρη Σκείρωνος,
[11, 466]	ὠτάρια· κυφὸν γὰρ εἶναι τὸ	κυρτόν.	(Ἀνίκητος δὲ τὸ μὲν κύπελλόν
[11, 488]	ἄλλα δὲ δύο κατὰ τὸ	κύρτωμα	μέσον ἐξ ἀμφοῖν τοῖν μεροῖν
[11, 505]	Πάλιν ὁ μὲν Ξενοφῶν συναναβὰς	Κύρῳ	εἰς Πέρσας μετὰ τῶν μυρίων
[11, 503]	ἕνα μὲν τὸν κατὰ τὸ	κύτος	αὐτῷ συγκεχαλκευμένον, ἕτερον δὲ τὸν
[11, 466]	ἵησιν εὐθὺς κύλικος εἰς κοῖλον	κύτος·	ἔπειτ´ ἄκρατον κοὐ τεταργανωμένον ἔπινε
[11, 493]	ὑφίσταται μέγα (καὶ) κατὰ τὸ	κύτος	καὶ βαρὺ τὴν ὁλκήν, ὅπερ
[11, 488]	εἶναι πυθμένα τὸν κατὰ τὸ	κύτος	συγκεχαλκευμένον ὅλῳ τῷ ἀγγείῳ, ἕτερον
[11, 481]	δὲ ὁ τοῦ Ἀριστονίκου τὰ	κυφά.	Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς τὸ
[11, 466]	διὰ τὸ περικεκυρτῶσθαι τὰ ὠτάρια·	κυφὸν	γὰρ εἶναι τὸ κυρτόν. (Ἀνίκητος
[11, 482]	ἀμφικύπελλον, οὕτω (δὲ) καὶ τοῦτο,	κυφὸν	δὲ μόνον; ἀπὸ γὰρ τῆς
[11, 483]	δὲ ποτηρίου γένος, ἀπὸ τοῦ	κυφὸν	εἶναι. Σιμάριστος δὲ τὸ δίωτον
[11, 482]	πέλλαις, συνηγμένον μᾶλλον εἰς τὴν	κυφότητα·	ἢ ἀμφικύπελλα οἷον ἀμφίκυρτα ἀπὸ
[11, 482]	δὲ μόνον; ἀπὸ γὰρ τῆς	κυφότητος	τὸ κύπελλον, ὥσπερ καὶ τὸ
[11, 469]	Προὔπιεν δέ μοί ποτε ἐν	Κυψέλοις	Ἀδαῖος. Μνημονεύει τοῦ ποτηρίου τούτου
[11, 478]	ἐν τῷ περὶ τοῦ Δίου	Κῳδίου	φησί· (Μετὰ δὲ ταῦτα τὴν
[11, 497]	σύνθημα, διὰ χρυσέου δὲ γέγωνεν	κώδωνος	κώμου σύνθεμα καὶ θαλίης, Νεῖλος
[11, 483]	τὸ πόμα· εἶτα ἄμβωνας ὁ	κώθων	ἔχων ὑπολείπει τὸ οὐ καθαρὸν
[11, 480]	ποτήριον, κύπελλον, ἄμφωτις, σκύφος, κύλιξ,	κώθων,	καρχήσιον, φιάλη. Ἀχαιὸς δὲ ὁ
[11, 483]	ποτήριον καλεῖν κύββα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'	(ΚΩΘΩΝ	Λακωνικὸν ποτήριον, οὗ μνημονεύει Ξενοφῶν
[11, 483]	ἱμάτια φορεῖν ἥδιστα καὶ χρησιμώτατα·	κώθων	Λακωνικός, ἔκπωμα ἐπιτηδειότατον εἰς στρατείαν
[11, 483]	Ἄλεξις Ἐρίθοις· Εἶτα τετρακότυλον ἐπεσόβει	κώθωνά	μοι, παλαιὸν οἴκων κτῆμα. Ἀπὸ
[11, 484]	Σάτυρος φαλακρός, ἐν τῇ δεξιᾷ	κώθωνα	μόνωτον ῥαβδωτὸν κρατῶν. (ΛΑΒΡΩΝΙΑ ἐκπώματος
[11, 483]	λαβὼν πυριγενῆ κυκλοτερῆ βραχύωτον παχύστομον	κώθωνα	παῖδα φάρυγος. Θεόπομπος Στρατιώτισιν· Ἐγὼ
[11, 483]	τὰς ἱππαγωγοὺς εἰσεπήδων ἀνδρικῶς πριάμενοι	κώθωνας,	οἳ δὲ σκόροδα καὶ κρόμμυα.
[11, 483]	πολλὰ ἐκπώματα γράφει καὶ τάδε·	Κώθωνες	διμέτρητοι βʹ (Περὶ δὲ τοῦ
[11, 483]	ποτηρίου οὕτως· Ἀλλ´ ἄγε σὺν	κώθωνι	θοῆς διὰ σέλματα νηὸς φοίτα
[11, 485]	κήλησε δέμας λεπτὸν Ῥαδάμανθυν Λύσανδρον	κώθωνι,	πρὶν αὐτῷ δῶκε λεπαστήν. (Ἀμερίας
[11, 484]	καὶ τὴν ψυχήν. ~(Τὸ μέντοι	κωθωνίζεσθαι	διά τινων ἡμερῶν δοκεῖ μοι
[11, 483]	διμέτρητοι βʹ (Περὶ δὲ τοῦ	κωθωνίζεσθαι	καὶ ὅτι χρήσιμός ἐστι διὰ
[11, 484]	γναφεῖς. (Τρία δὲ παραφύλαττε ὅταν	κωθωνίζῃ·	μὴ πονηρὸν οἶνον πίνειν μηδὲ
[11, 466]	ἐμμελῶς ἐν οἴνῳ διάγειν, μὴ	κωθωνιζόμενον	μηδὲ Θρᾳκίῳ νόμῳ ἄμυστιν οἰνοποτεῖν,
[11, 484]	ἄκρατον μηδὲ τραγηματίζεσθαι ἐν τοῖς	κωθωνισμοῖς.	Ὅταν δ´ ἱκανῶς ἔχῃς ἤδη,
[11, 483]	χρήσιμός ἐστι διὰ χρόνου ὁ	κωθωνισμὸς	Μνησίθεος ὁ Ἀθηναῖος ἰατρὸς ἐν
[11, 483]	Ἀθηναῖος ἰατρὸς ἐν τῇ περὶ	Κωθωνισμοῦ	ἐπιστολῇ φησιν οὕτως· Συμβαίνει τοὺς
[11, 484]	δὲ καθάρσεων ἡ διὰ τῶν	κωθωνισμῶν	πρέπει μάλιστα. Κατανίζεται γὰρ τὸ
[11, 483]	δυνησόμεθα, ὡς τῆς κύλικος λεγομένης	κώθωνος.	Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσιν· Εἰς τὰς ἱππαγωγοὺς
[11, 483]	Θεόπομπος Στρατιώτισιν· Ἐγὼ γὰρ ἂν	κώθωνος	ἐκ στρεψαύχενος πίοιμι τὸν τράχηλον
[11, 477]	τινα δοκοῦντα πεποιῆσθαι πολυτελῶς, τοῦ	κώθωνος	εὖ μάλα προβεβηκότος, λαβὼν ἓν
[11, 471]	ἀνδρικὴν τῶν θηρικλείων ὑπεραφρίζουσαν παρα,	κωθωνόχειλον,	ψηφοπεριβομβήτριαν, μέλαιναν, εὐκύκλωτον, ὀξυπύνδακα, στίλβουσαν,
[11, 478]	λικνοφορήσας τούτων γεύεται. (ΚΟΤΥΛΗ. Ἀριστοφάνης	Κωκάλῳ·	Ἄλλαι ὑποπρεσβύτεραι γρᾶες Θασίου μέλανος
[11, 482]	ἀργυροῦν οὐδὲ λιθοκόλλητον, ἀλλὰ γῆς	Κωλιάδος	(γῆς) Τοῦτον δ´ ὁσάκις ἐπί
[11, 495]	κύλικα τὴν λεγομένην πενταπλόαν καὶ	κωμάζει	μετὰ χοροῦ. ~(Πενταπλόα δ´ ἡ
[11, 474]	καὶ καλῶς τὸν κάνθαρον. Φρύνιχος	Κωμασταῖς·	Εἶτα κεραμεύων ἂν οἴκοι σωφρόνως
[11, 502]	Ὁμονοίας δύο, τί νῦν μὴ	κωμάσω	ἄνευ λυχνούχου πρὸς τὸ τηλικοῦτο
[11, 482]	δὴ τὸν χόα αὐτῷ σύ,	Κῶμε,	καὶ τὸ κυμβίον φέρων· Εὐριπίδης
[11, 469]	τοῦτο γέγονε νῦν ποτήριον; {Α.	Κώμη	μὲν οὖν τίς ἐστι περὶ
[11, 485]	Ἀγαθοῦ Δαίμονος περίστατον βοῶσα τὴν	κώμην	ποεῖ. Νίκανδρος δ´ ὁ Θυατειρηνὸς
[11, 469]	φησι· (Τούτῳ προέπιεν ὁ βασιλεὺς	κώμην	τινά. {Β. Καινόν τι τοῦτο
[11, 470]	γεγονὼς τοῖς χρόνοις κατὰ τὸν	κωμικὸν	Ἀριστοφάνη. Μνημονεύει δὲ τῆς κύλικος
[11, 464]	δὲ τούτοις καὶ Φερεκράτη τὸν	κωμικόν	ὅτι μέχρι τῆς καθ´ ἑαυτὸν
[11, 473]	τοῦ καδίσκου καὶ Στράττις ὁ	κωμικὸς	ἐν Λημνομέδᾳ λέγων οὕτως· Ἑρμῆς,
[11, 469]	ἢ Γλωσσῶν. Στέφανος δ´ ὁ	κωμικὸς	ἐν Φιλολάκωνί φησι· (Τούτῳ προέπιεν
[11, 466]	ἓν πνεῦμα πιεῖν, ὡς ὁ	κωμικὸς	Πλάτων· Λύσας δὲ ἀργὴν στάμνον
[11, 485]	κυανοβενθῆ, τὸ βάθος παρίστησιν ὁ	κωμικὸς	τοῦ ποτηρίου. Ἀντιφάνης δὲ ἐν
[11, 481]	οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ´ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται	κὠμνύουσι	μὴ ´κπιεῖν ἀλλ´ ἢ μίαν.
[11, 497]	διὰ χρυσέου δὲ γέγωνεν κώδωνος	κώμου	σύνθεμα καὶ θαλίης, Νεῖλος ὁκοῖον
[11, 502]	Πέρσας φησί· Στεφάνους τε πᾶσι	κὠμφαλωτὰς	χρυσίδας. (Ἀθηναῖοι δὲ τὰς μὲν
[11, 503]	ὀνομάζουσιν. Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς καὶ	κωμῳδεῖν	τὸν ψυγέα ὡς ξενικὸν ὄνομα.
[11, 482]	περὶ τῶν ἐν τῇ μέσῃ	κωμῳδίᾳ	κωμῳδουμένων Ποιητῶν. Τὸ γὰρ ἐπάγεσθαι
[11, 501]	Ἐρατοσθένης ἐν τῷ ἑνδεκάτῳ περὶ	Κωμῳδία	τὴν λέξιν ἀγνοεῖν φησι Λυκόφρονα·
[11, 485]	δ´ ἐν τῷ θʹ περὶ	Κωμῳδίας	παραθέμενος τὰ Φερεκράτους καὶ αὐτὸς
[11, 459]	τῶν λόγων γενήσεται; Κατὰ τὸν	κωμῳδιοποιὸν	Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων γὰρ
[11, 509]	Νόμων. (Διὸ καὶ Ἔφιππος ὁ	κωμῳδιοποιὸς	ἐν Ναυάγῳ (Πλάτωνά τε αὐτὸν
[11, 461]	ὑπάρχων, οὓς χλευάζων Ἕρμιππος ὁ	κωμῳδιοποιὸς	ἐν τοῖς Ἰάμβοις φησίν· Εἰς
[11, 482]	τῶν ἐν τῇ μέσῃ κωμῳδίᾳ	κωμῳδουμένων	Ποιητῶν. Τὸ γὰρ ἐπάγεσθαι κατὰ
[11, 499]	ἐν Ἐπιγράμμασιν· Ἥμισυ μὲν πίσσης	κωνίτιδος,	ἥμισυ δ´ οἴνου, Ἀρχῖν´, ἀτρεκέως