Livre, Chap.
[3, 20]	θανάτου γὰρ οὐκ ἔστιν; ἀπὸ	{π{	λ} ηρώσεως γὰρ οὐκ ἔστιν,
[3, 10]	τις πληγὰς λαβὼν ἀποσταίη τοῦ	παγκρατιάζειν.	ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν ἔξεστι καταλῦσαι
[3, 1]	αὐτῶν; (Ἔοικεν. (Καὶ γὰρ τὸ	παγκρατιαστὴν	οἶμαι ποιοῦν καλὸν τοῦτο παλαιστὴν
[3, 25]	οὐ γὰρ ὑπὲρ πάλης καὶ	παγκρατίου	ὁ ἀγὼν πρόκειται, οὗ καὶ
[3, 16]	τὸ δόγμα. μέχρις ἂν οὖν	παγῶσιν	ἐν ὑμῖν αἱ κομψαὶ ὑπολήψεις
[3, 2]	ἐπείγων ἐστὶν ὁ περὶ τὰ	πάθη·	πάθος γὰρ ἄλλως οὐ γίνεται
[3, 2]	ἐστὶν ὁ περὶ τὰ πάθη·	πάθος	γὰρ ἄλλως οὐ γίνεται εἰ
[3, 1]	τίνας αὐτὸς ἐπαινεῖς, ὅταν δίχα	πάθους	τινὰς ἐπαινῇς· πότερα τοὺς δικαίους
[3, 2]	ἐκείνων ἐστὶ ταῦτα. τοῖς εὖ	παθοῦσι	πρέπει πῦρ καίειν, ἀριστᾶν, ἂν
[3, 10]	αὐτῶν ἀναφωνῶμεν, ὡς διὰ τοῦ	Παιὰν	Ἄπολλον. πάλιν ἐν πυρετῷ τὰ
[3, 7]	μηδεμίαν ἢ τὴν σήν, καλὸν	παῖδα	μηδένα, καλὸν ἀργύρωμα μηδέν, χρύσωμα
[3, 24]	εἶναι εὐποροῦμεν, οἱ μὲν διὰ	παῖδα,	οἱ δὲ διὰ μητέρα, ἄλλοι
[3, 26]	ἀντλεῖν δύνασθαι, οὐ γράφειν, οὐ	παιδαγωγεῖν,	οὐ θύραν ἀλλοτρίαν φυλάττειν; (Ἀλλ´
[3, 19]	ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐκείνου σε	παιδαγωγὸν	κατεστήσαμεν; ἀλλὰ τοῦ παιδίου ἡμῶν·
[3, 19]	ἡμῶν καταστέλλει τὴν ἐπιθυμίαν ὁ	παιδαγωγός,	ἀλλὰ δέρει τὸν μάγειρον. ἄνθρωπε,
[3, 22]	ὁ παιδευτὴς ὁ κοινός, ὁ	παιδαγωγός,	οἷα πάσχειν ἀνάγκη; ταῦτ´ οὖν
[3, 3]	δὸς καὶ ἀγόραζε. ἄλλος περὶ	παιδάρια	ἐσπούδακεν. δὸς αὐτῷ τὸ νόμισμα
[3, 19]	λέγει οὐαί μοι διὰ τὸ	παιδάριον,	διὰ τὸν ἀδελφόν, οὐαὶ διὰ
[3, 22]	φαίνεσθαι καλόν, μὴ δοξάριον, μὴ	παιδάριον,	μὴ πλακουντάριον. ἐκεῖνο γὰρ εἰδέναι
[3, 20]	ἀποφέρει· ἀλλ´ εὐθὺς πρὸς τὸ	παιδάριον	πόλεμος, πρὸς τοὺς γείτονας, πρὸς
[3, 15]	ἀπελθεῖν ἀπὸ τῶν οἰκείων, ὑπὸ	παιδαρίου	καταφρονηθῆναι, ὑπὸ τῶν ἀπαντώντων καταγελασθῆναι,
[3, 13]	τί χείρονας ἑαυτοὺς ποιῶμεν τῶν	παιδαρίων;	ἅ τινα ὅταν ἀπολειφθῇ μόνα,
[3, 24]	αὐτῷ, καὶ ἐπαιδοποιεῖτο καὶ τοὺς	παῖδας	ἀπέλειπεν οὐ στένων οὐδὲ ποθῶν
[3, 24]	ἢ Σωκράτης οὐκ ἐφίλει τοὺς	παῖδας	τοὺς ἑαυτοῦ; ἀλλ´ ὡς ἐλεύθερος,
[3, 21]	εἰς φαντασίαν ἐρχόμεθα, ὅτι ἐπὶ	παιδείᾳ	καὶ ἐπανορθώσει τοῦ βίου κατεστάθη
[3, 24]	θεομαχίας ταύτης καὶ ἀπειθείας οὐ	παῖδες	παίδων ἐκτίσουσιν, ἀλλ´ αὐτὸς ἐγὼ
[3, 22]	τηλικούτῳ; Γάμος δ´, ἔφη, καὶ	παῖδες	προηγουμένως παραληφθήσονται ὑπὸ τοῦ Κυνικοῦ;
[3, 7]	τίς γυμνασίαρχος; τί δὲ καὶ	παιδεύσει	αὐτούς; ἃ Λακεδαιμόνιοι ἐπαιδεύοντο ἢ
[3, 7]	πόθεν οἱ πολῖται; τίς αὐτοὺς	παιδεύσει;	τίς ἐφήβαρχος, τίς γυμνασίαρχος; τί
[3, 24]	ἢ δημότην, στρατιώτην ἢ στρατηγόν,	παιδευτὴν	ἢ οἰκοδεσπότην; ἣν ἂν χώραν
[3, 22]	δ´ ἀπὸ τύχης ἐμπέσῃ ὁ	παιδευτὴς	ὁ κοινός, ὁ παιδαγωγός, οἷα
[3, 15]	μή, ὅρα ὅτι ὡς τὰ	παιδία	ἀναστραφήσῃ, ἃ νῦν μὲν ἀθλητὰς
[3, 22]	ἢ δύο ἢ τρία κακόρυγχα	παιδία	ἀνθ´ αὑτῶν εἰσάγοντες ἢ οἱ
[3, 23]	τὸν συγκλητικόν; ἤθελές σου τὰ	παιδία	εἶναι τοιαῦτα; (Μὴ γένοιτο. (Τίνος
[3, 22]	λέγει αὐτῷ ὕπαγε, ζήτει τὰ	παιδία·	ἐκείνοις τὰ προσωπεῖα φοβερά ἐστιν,
[3, 15]	μὴ πρόσαγε, μὴ ὡς τὰ	παιδία	νῦν μὲν φιλόσοφος, ὕστερον δὲ
[3, 22]	χαμαὶ κοιμῶμαι· οὐ γυνή, οὐ	παιδία,	οὐ πραιτωρίδιον, ἀλλὰ γῆ μόνον
[3, 24]	ὀρχώμεθα καὶ κροτῶμεν ὡς τὰ	παιδία;	Οὐκ ἀπογαλακτίσομεν ἤδη ποθ´ ἑαυτοὺς
[3, 22]	πενθερὸς ἄλλος τοιοῦτος καὶ τὰ	παιδία	οὕτως ἀνατραφήσεται. τοιαύτης δ´ οὔσης
[3, 19]	ὠφέλει. οὕτως καὶ αὐξηθέντες φαινόμεθα	παιδία.	παῖς γὰρ ἐν μουσικοῖς ὁ
[3, 1]	τίνι καὶ ἐπὶ τί; καὶ	παιδία	ποιήσας εἶτα κἀκεῖνα τιλλόμενα ἡμῖν
[3, 22]	δεῖ αὐτὸν πορίσαι ἱματίδια τοῖς	παιδίοις;	ἄγε, πρὸς γραμματιστὴν ἀποστεῖλαι πινακίδια
[3, 9]	ἐπιθυμία, ἡ ἐμὴ πεπλήρωται. τοῖς	παιδίοις	εἰς στενόβρογχον κεράμιον καθιεῖσιν τὴν
[3, 24]	κακόν ἐστι μεταξὺ καταφιλοῦντα τὸ	παιδίον	ἐπιψελλίζοντα λέγειν αὔριον ἀποθανῇ’ τῷ
[3, 1]	γυναῖκα ὡς γυναῖκα, παιδίον ὡς	παιδίον.	οὔ· ἀλλὰ καὶ τοῦ λέοντος
[3, 24]	ταραχθῇς. οὕτως καὶ ἐνθάδ´, ἐὰν	παιδίον	σαυτοῦ καταφιλῇς, ἐὰν ἀδελφόν, ἐὰν
[3, 24]	γύναια μωρά; οὕτως οὐδέποτε παύσει	παιδίον·	ὢν νήπιον; οὐκ οἶσθ´, ὅτι
[3, 1]	καθάριον εἶναι, γυναῖκα ὡς γυναῖκα,	παιδίον	ὡς παιδίον. οὔ· ἀλλὰ καὶ
[3, 19]	σε παιδαγωγὸν κατεστήσαμεν; ἀλλὰ τοῦ	παιδίου	ἡμῶν· τοῦτο ἐπανόρθου, τοῦτο ὠφέλει.
[3, 24]	οὐκ οἶσθ´, ὅτι ὁ τὰ	παιδίου	ποιῶν ὅσῳ πρεσβύτερος τοσούτῳ γελοιότερος;
[3, 19]	ὁ λίθος; διὰ τὴν τοῦ	παιδίου	σου μωρίαν ἔδει μεταβῆναι αὐτόν;
[3, 25]	οἰκεῖα ἔργα; ἡττηθεὶς δὲ τοῦ	παιδισκαρίου	ἀπῆλθες ἀζήμιος; τί οὖν τὰ
[3, 25]	ἀποφυγοῦσιν ὄρτυξιν. ἡττᾷ με φαντασία	παιδισκαρίου	καλοῦ. τί γάρ; πρῴην οὐχ
[3, 22]	κουκκούμιον, ὅπου θερμὸν ποιήσει τῷ	παιδίῳ,	ἵν´ αὐτὸ λούσῃ εἰς σκάφην·
[3, 7]	τίνα ἐστὶ ταῦτα; πολιτεύεσθαι, γαμεῖν,	παιδοποιεῖσθαι,	θεὸν σέβειν, γονέων ἐπιμελεῖσθαι, καθόλου
[3, 22]	κωλύσει καὶ γῆμαι αὐτὸν καὶ	παιδοποιήσασθαι.	καὶ γὰρ ἡ γυνὴ αὐτοῦ
[3, 22]	ἐπεθαυμάζομεν, εἰ μὴ γαμήσει ἢ	παιδοποιήσεται.	ἄνθρωπε, πάντας ἀνθρώπους πεπαιδοποίηται, τοὺς
[3, 21]	πίε ὡς ἄνθρωπος, κοσμήθητι, γάμησον,	παιδοποίησον,	πολίτευσαι· ἀνάσχου λοιδορίας, ἔνεγκε ἀδελφὸν
[3, 7]	οὐ γὰρ γαμητέον. ἀλλ´ οὐδὲ	παιδοποιητέον,	ἀλλ´ οὐδὲ πολιτευτέον. τί οὖν
[3, 22]	σύνταγμά τινα ἀπείρξει γάμου ἢ	παιδοποιίας	καὶ οὐ δόξει οὗτος ἀντ´
[3, 24]	ταύτης καὶ ἀπειθείας οὐ παῖδες	παίδων	ἐκτίσουσιν, ἀλλ´ αὐτὸς ἐγὼ μεθ´
[3, 19]	ἐξ ἀρχῆς ἐληλύθαμεν. εὐθὺς ἔτι	παίδων	ἡμῶν ὄντων ἡ τιτθή, εἴ
[3, 26]	μὲν καὶ μετὰ γυναικὸς καὶ	παίδων,	πῶς Διογένης, πῶς Κλεάνθης ἅμα
[3, 15]	ἀναστραφήσῃ, ἃ νῦν μὲν ἀθλητὰς	παίζει,	νῦν δὲ μονομάχους, νῦν δὲ
[3, 19]	οὕτως καὶ αὐξηθέντες φαινόμεθα παιδία.	παῖς	γὰρ ἐν μουσικοῖς ὁ ἄμουσος,
[3, 9]	αἰσχύνῃ, αὐτὸς πρὸς σαυτόν. ὅτε	παῖς	ἦς, ἐξήταζες τὰ σαυτοῦ δόγματα;
[3, 16]	ἀποχωρεῖν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι τὰ	παλαιὰ	ἔθη περισπᾷ καὶ οὐκ ἐᾷ
[3, 21]	ὅτι ἱεροῖς προσελεύσεται καὶ ἱεροῖς	παλαιοῖς.	οὕτως ὠφέλιμα γίνεται τὰ μυστήρια,
[3, 1]	παγκρατιαστὴν οἶμαι ποιοῦν καλὸν τοῦτο	παλαιστὴν	οὐκ ἀγαθὸν ποιεῖ, δρομέα δὲ
[3, 15]	φύσιν, τί δύνασαι βαστάσαι. εἰ	παλαιστής,	ἰδού σου τοὺς ὤμους, τοὺς
[3, 21]	κατεστάθη πάντα ταῦτα ὑπὸ τῶν	παλαιῶν.	σὺ δ´ ἐξαγγέλλεις αὐτὰ καὶ
[3, 1]	καλὸς ὁ αὐτὸς οὗτος πρὸς	πάλην	αἴσχιστος; (Οὕτως, ἔφη. (Τί οὖν
[3, 25]	πληγὰς ληπτέον· οὐ γὰρ ὑπὲρ	πάλης	καὶ παγκρατίου ὁ ἀγὼν πρόκειται,
[3, 25]	ἂν ἀπαυδήσωμεν ἐνταῦθα, κωλύει τις	πάλιν	ἀγωνίζεσθαι οὐδὲ δεῖ περιμεῖναι τετραετίαν
[3, 22]	ἔφη, σὲ θεοῖς ἐχθρὸν νομίζων;	πάλιν	Ἀλεξάνδρῳ ἐπιστάντι αὐτῷ κοιμωμένῳ καὶ
[3, 13]	τί ποτε, εἶτα καταστρέφει καὶ	πάλιν	ἄλλο οἰκοδομεῖ· καὶ οὕτως οὐδέποτε
[3, 24]	μοι πρὸς τοῦτο βοηθῆσαι; καὶ	πάλιν	ἄλλῳ προςελθεῖν καὶ ἄλλῳ. εἶτα
[3, 24]	τῶν συνήθων, καθήμενοι κλαίωμεν καὶ	πάλιν,	ἂν ἔλθῃ, ὀρχώμεθα καὶ κροτῶμεν
[3, 19]	σου μωρίαν ἔδει μεταβῆναι αὐτόν;	πάλιν	ἂν μὴ εὕρωμεν φαγεῖν ἐκ
[3, 25]	εἰσφέροντι προθυμίαν ἔξεστιν ἀγωνίζεσθαι· κἂν	πάλιν	ἀπείπῃς, πάλιν ἔξεστιν, κἂν ἅπαξ
[3, 7]	ἥδεσθαι τὴν κατὰ ψυχὴν ἡδονήν·	πάλιν	ἐκεῖνα γίνεται προηγούμενα καὶ οὐσία
[3, 26]	ὅτ´ ἐκείνῳ ἔδοξεν, καὶ ἄπειμι	πάλιν	ἐκείνῳ δοκοῦν καὶ ζῶντός μου
[3, 24]	κινδυνεύσει, ἀλλὰ ἄχρηστος δόξει στρατεύεσθαι.	πάλιν	ἐν πλοίῳ ναύτης ἂν πλέῃς,
[3, 10]	ὡς διὰ τοῦ Παιὰν Ἄπολλον.	πάλιν	ἐν πυρετῷ τὰ πρὸς τοῦτο·
[3, 16]	κίρκον· εἶτ´ ἐκεῖθεν ὧδε καὶ	πάλιν	ἔνθεν ἐκεῖ οἱ αὐτοί. καὶ
[3, 24]	τόπους; ἔκδεξαι βραχὺ καὶ τούτους	πάλιν	ἕξεις συνήθεις. εἶτα ἂν οὕτως
[3, 25]	ἔξεστιν ἀγωνίζεσθαι· κἂν πάλιν ἀπείπῃς,	πάλιν	ἔξεστιν, κἂν ἅπαξ νικήσῃς, ὅμοιος
[3, 24]	δόξεις μὴ προτεθυμῆσθαι μὴ ἀνύσας.	πάλιν	ἐπελάθου, τίνος ἕνεκα ἐλήλυθας; οὐκ
[3, 22]	πυθοῦ μου καί, εἰ ἄρξει·	πάλιν	ἐρῶ σοι· μωρέ, ποίαν ἀρχὴν
[3, 24]	σε, τὸ ταπεινοῦν· ὅταν θέλω,	πάλιν	εὐφραίνῃ καὶ μετέωρος πορεύῃ εἰς
[3, 24]	ἀλλὰ πλείω προσέλαβες; κἂν ἄλλους	πάλιν	ἔχῃς συνήθεις καὶ φίλους, ἕξεις
[3, 24]	εἶτα ἂν οὕτως ἀγεννῶς ἔχῃς,	πάλιν	καὶ τούτων ἀπαλλαττόμενος κλαῖε καὶ
[3, 18]	ἁμαρτάνει, εἰς ἄλλο δὲ βλάπτεται.	πάλιν	σὸν ἔργον τὸ ἀπολογηθῆναι εὐσταθῶς,
[3, 24]	σοι πειθόμενος ἀπέρχομαι. πῶς ἀπέρχῃ;	πάλιν	ὡς σὺ ἠθέλησας, ὡς ἐλεύθερος,
[3, 12]	οὐδαμῶς. οὐκ ἔστι τὸ δύσκολον	πᾶν	καὶ ἐπικίνδυνον ἐπιτήδειον πρὸς ἄσκησιν,
[3, 20]	ἀποθανεῖν. τί ἔτι ἄλλο ζητεῖς;	πᾶν	ὃ ἂν δῷς, ἐγὼ αὐτὸ
[3, 15]	οὐδέν, ἀλλ´ ὡς ὁ πίθηκος	πᾶν	ὃ ἂν ἴδῃς μιμῇ καὶ
[3, 22]	ξύλον καὶ γνάθοι μεγάλαι· καταφαγεῖν	πᾶν	ὃ {ε} ἂν δῷς ἢ
[3, 23]	τὸ ποῖον; ὅπου διέγραψα τὸν	Πᾶνα	καὶ τὰς Νύμφας. ὑπερφυῶς. εἶτά
[3, 5]	με θέλεις ἀπελθεῖν ἐκ τῆς	πανηγύρεως·	ἄπειμι, χάριν σοι ἔχω πᾶσαν,
[3, 22]	κοιμωμένῳ καὶ εἰπόντι οὐ χρὴ	παννύχιον	εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα‘ ἔνυπνος ἔτι
[3, 24]	τὸ γὰρ εὐδαιμονοῦν ἀπέχειν δεῖ	πάντα	ἃ θέλει, πεπληρωμένῳ τινὶ ἐοικέναι·
[3, 13]	οὐκ ἔστιν, πάντα εἰρήνης μεστά,	πάντα	ἀταραξίας· πᾶσα ὁδός, πᾶσα πόλις,
[3, 24]	σύκου καὶ ἀσταφίδας ἐκ σταφυλῆς.	πάντα	γὰρ ταῦτα τῶν προτέρων εἰσὶν
[3, 24]	τῷ αὐτῷ, τὰ δὲ κινεῖσθαι.	πάντα	δὲ φίλων μεστά, πρῶτα μὲν
[3, 3]	τί ἀσέβεια, τί φλυαρία; ταῦτα	πάντα	δόγματά ἐστι καὶ ἄλλο οὐδὲν
[3, 13]	ἔστιν, ἐμοὶ σεισμὸς οὐκ ἔστιν,	πάντα	εἰρήνης μεστά, πάντα ἀταραξίας· πᾶσα
[3, 1]	αἰσχρὸς εἶ· δοκεῖς γάρ μοι	πάντα	θέλειν ἀκοῦσαι ἢ τοῦτο. ἀλλ´
[3, 13]	οὐδὲ Κωκυτὸς οὐδὲ Πυριφλεγέθων, ἀλλὰ	πάντα	θεῶν μεστὰ καὶ δαιμόνων’ ταῦτά
[3, 10]	τοῦτο· μή, ἂν πυρέξωμεν, ἀφιέναι	πάντα	καὶ ἐπιλανθάνεσθαι· ἂν ἐγὼ ἔτι
[3, 9]	ἃ ἔχεις, ἐμοὶ τὰ ἐμὰ	πάντα	μεγάλα. ἀπλήρωτός σου ἐστὶν ἡ
[3, 2]	παριόντα ταπεινόν, μεμψίμοιρον, ὀξύθυμον, δειλόν,	πάντα	μεμφόμενον, πᾶσιν ἐγκαλοῦντα, μηδέποτε ἡσυχίαν
[3, 1]	αἰσχρόν ς´ εἶναι ἀνάγκη, κἂν	πάντα	μηχανᾷ ὑπὲρ τοῦ φαίνεσθαί σε
[3, 9]	ἐγὼ τὰ τοῦ Ἀποφάσκοντος. σοὶ	πάντα	μικρὰ φαίνεται ἃ ἔχεις, ἐμοὶ
[3, 20]	ἐπιζήσας δὲ οὐκ ἀπώλλυεν ταῦτα	πάντα;	οὐ περιεποιεῖτο τὰ ἐναντία; τὸν
[3, 9]	σαυτοῦ δόγματα; οὐχὶ δ´ ὡς	πάντα	ποιεῖς, ἐποίεις ἃ ἐποίεις; ὅτε
[3, 24]	ς καθεζόμενος. (Σὺ δ´ Ὁμήρῳ	πάντα	προσέχεις καὶ τοῖς μύθοις αὐτοῦ;
[3, 3]	καὶ ἀδελφὸς καὶ πατρὶς καὶ	πάντα	τὰ πράγματα. ἀλλ´ ἐγὼ τὸ
[3, 22]	ἄθλιος εἶναι, ἀλλ´ ἀόκνως ἐπετέλει	πάντα	τὰ προσταττόμενα· οὗτος δ´ ὑπὸ
[3, 23]	τρῖψις, τοιαύτη γυμνασία· εἰ σταδιοδρόμος,	πάντα	ταῦτα ἀλλοῖα· εἰ πένταθλος, ἔτι
[3, 22]	ἂν ᾖ σαπρὰ δόγματα, ἐκεῖ	πάντα	ταῦτα εἶναι ἀνάγκη. Πυθομένου δὲ
[3, 24]	στρατείαν ἐνέβαλον. κάθησο τοίνυν πρὸς	πάντα	ταῦτα ἐπτοημένος, πενθῶν, ἀτυχῶν, δυστυχῶν,
[3, 24]	φίλοι, φήμη, συνήθεις τόποι, διατριβή,	πάντα	ταῦτα ὅτι ἀλλότρια. σὸν οὖν
[3, 20]	δίκην τὴν περὶ τῶν ἐσχάτων·	πάντα	ταῦτα τῷ ῥαβδίῳ τοῦ Ἑρμοῦ
[3, 21]	καὶ ἐπανορθώσει τοῦ βίου κατεστάθη	πάντα	ταῦτα ὑπὸ τῶν παλαιῶν. σὺ
[3, 6]	ἐστί τινα, ἃ οἱ μὴ	παντάπασιν	διεστραμμένοι τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὰς
[3, 13]	διαγάγῃς. ἀσίτησον, ὑδροπότησον· ἀπόσχου ποτὲ	παντάπασιν	ὀρέξεως, ἵνα ποτὲ καὶ εὐλόγως
[3, 24]	αὑτὸν ἀτυχεῖ. ὁ γὰρ θεὸς	πάντας	ἀνθρώπους ἐπὶ τὸ εὐδαιμονεῖν, ἐπὶ
[3, 22]	μὴ γαμήσει ἢ παιδοποιήσεται. ἄνθρωπε,	πάντας	ἀνθρώπους πεπαιδοποίηται, τοὺς ἄνδρας υἱοὺς
[3, 14]	πάσης ἀφορμῆς λέγει αὐτὸ πρὸς	πάντας.	ἐγὼ ὕδωρ πίνω. διὰ γὰρ
[3, 24]	πολεμήσοντα· οὐχ οἷόν τ´ εἶναι	πάντας	ἐν τῷ αὐτῷ οὐδ´ ἄμεινον.
[3, 1]	σαυτὸν μηδενὸς αὐτὸ νοοῦντος; Σωκράτης	πάντας	ἔπειθε τοὺς προσιόντας ἐπιμελεῖσθαι ἑαυτῶν;
[3, 19]	ἐστιν ἢ δόγμα, ὀμνύω ὑμῖν	πάντας	θεούς, ὅτι προεκόψαμεν. νῦν δ´
[3, 22]	αὑτῶν εἰσάγοντες ἢ οἱ ἐπισκοποῦντες	πάντας	κατὰ δύναμιν ἀνθρώπους, τί ποιοῦσιν,
[3, 24]	προσήκει δυστυχεῖν, ἀλλὰ εὐτυχεῖν διὰ	πάντας,	μάλιστα δὲ διὰ τὸν θεὸν
[3, 4]	οὖν ποιεῖ; οἶδεν ὅτι, ἂν	πάντας	τοὺς λοιδοροῦντας κολάζῃ, οὐχ ἕξει
[3, 16]	οὕτως ὑμᾶς οἱ ἰδιῶται νικῶσιν.	πανταχοῦ	γὰρ ἰσχυρὸν τὸ δόγμα, ἀνίκητον
[3, 22]	μετέχων τῆς ἀρχῆς τοῦ Διός,	πανταχοῦ	δ´ αὐτῷ πρόχειρον τὸ ἄγου
[3, 24]	ἀφορῶν ἔπραττεν ἃ ἔπραττεν. τοιγάρτοι	πανταχοῦ	ἐξῆν αὐτῷ διάγειν εὐδαιμόνως. οὐδέποτε
[3, 26]	ταῦτα ἂν θέλῃς ἔχειν, ἕξεις	πανταχοῦ	καὶ ζήσεις θαρρῶν. τίνι; ᾧ
[3, 22]	ἀνθρώπῳ· ὄρεξιν ἆραί σε δεῖ	παντελῶς,	ἔκκλισιν ἐπὶ μόνα μεταθεῖναι τὰ
[3, 22]	ἐλεούμενος δὲ Κυνικὸς ἐπαίτης δοκεῖ·	πάντες	ἀποστρέφονται, πάντες προσκόπτουσιν. οὐδὲ γὰρ
[3, 24]	ἄθλιοι, ἵνα πενθοῦντες διατελῶμεν; ἢ	πάντες	ἔστωσαν ἀθάνατοι καὶ μηδεὶς ἀποδημείτω,
[3, 9]	καὶ τὸ ἀποτελούμενον. ἆρ´ οὖν	πάντες	ἔχομεν ὑγιῆ δόγματα καὶ σὺ
[3, 1]	κοσμεῖσθαι; τίνι ἂν ἐκοσμοῦ, εἰ	πάντες	ἦσαν γυναῖκες; ἀλλ´ οὐκ ἀρέσκει
[3, 24]	τὸ στράτευμα, ὅτι ἄν σε	πάντες	μιμήσωνται, οὐ τάφρον σκάψει τις,
[3, 22]	Κυνικὸς ἐπαίτης δοκεῖ· πάντες ἀποστρέφονται,	πάντες	προσκόπτουσιν. οὐδὲ γὰρ ῥυπαρὸν αὐτὸν
[3, 20]	ὠφελεῖσθαι. Ἐπὶ τῶν θεωρητικῶν φαντασιῶν	πάντες	σχεδὸν τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ
[3, 26]	γυμνάζου, ἐνταῦθα νευέτωσαν οἱ λόγοι	πάντες,	τὰ ἀσκήματα, τὰ ἀναγνώσματα, καὶ
[3, 22]	ναί, ἀλλ´ οὐχ´ ὑφ´ ἓν	πάντες.	τί οὖν διαφέρει; εἰ γὰρ
[3, 24]	ἥττητο ταύτης τῆς διατριβῆς, ἐπὶ	παντὶ	ἂν ἦν τὰ ἐκείνου πράγματα,
[3, 9]	καλῶς, εἰ δὲ φαῦλα, κακῶς.	παντὶ	γὰρ αἴτιον τοῦ πράσσειν τι
[3, 1]	τί σοὶ μέλει; ἄνθρωπε, ἐν	παντὶ	γένει φύεταί τι ἐξαίρετον· ἐν
[3, 24]	εὶ τῷ νόμῳ πείθεσθαι ἐν	παντί.	εἶθ´ ὅταν σε ἡ φαντασία
[3, 15]	ὑπὸ τῶν ἀπαντώντων καταγελασθῆναι, ἐν	παντὶ	ἔλασσον ἔχειν, ἐν ἀρχῇ, ἐν
[3, 22]	ὀφθαλμίας, δυσεντερίας, τυράννου, πυρός, σιδήρου,	παντὸς	τοῦ ἰσχυροτέρου; ναὶ δοῦλον. πῶς
[3, 12]	τοῦ ἀποστῆναι τὴν ἔκκλισιν ἀπὸ	παντὸς	τοῦ τοιούτου. τίς γάρ ἐστιν
[3, 24]	οὐδείς ἐστιν ἄνθρωπος ὀρφανός, ἀλλὰ	πάντων	{ἀ{ ι} εὶ καὶ διηνεκῶς
[3, 9]	τοῦτο; τὸ δόγμα. οὐκοῦν εἰ	πάντων	αἴτια τὰ δόγματα, φαῦλα δέ
[3, 4]	δ´ οὐκ ἔχω δούλους· ἀντὶ	πάντων	αὐτὸς ὅσον δύναμαι κραυγάσω. εἰδέναι
[3, 26]	ἠμέλησας {φιλοσοφίας} τρέμεις, ἀγρυπνεῖς, μετὰ	πάντων	βουλεύῃ· κἂν μὴ πᾶσιν ἀρέσκειν
[3, 22]	ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν‘ Πρὸ	πάντων	δὲ τὸ ἡγεμονικὸν αὐτοῦ δεῖ
[3, 24]	λυπείσθω, φθονείτω, ἐλεείτω, τὸ κεφάλαιον	πάντων,	δυστυχείτω, θρηνείτω. Τί οὖν; θέλεις
[3, 15]	καταπιεῖν, μαστιγωθῆναι· καὶ μετὰ τούτων	πάντων	ἔσθ´ ὅτε νικηθῆναι. ταῦτα λογισάμενος,
[3, 26]	τὸ λοιπόν ἐστιν; ἀλλ´ ὡς	πάντων	ἐχόντων σοι καλῶς καὶ ἀσφαλῶς
[3, 20]	οὖν ἀπὸ τούτων ὠφεληθῆναι; (Ἀπὸ	πάντων.	(Καὶ ἀπὸ τοῦ λοιδοροῦντος; (Τί
[3, 1]	τί λέγει Σωκράτης τῷ καλλίστῳ	πάντων	καὶ ὡραιοτάτῳ Ἀλκιβιάδῃ· πειρῶ οὖν
[3, 22]	θυγατέρας· πᾶσιν οὕτως προσέρχεται, οὕτως	πάντων	κήδεται. ἢ σὺ δοκεῖς ὑπὸ
[3, 7]	προσήκει περὶ τὸ κράτιστον ἐσπουδακέναι;	(Πάντων	μάλιστα προσήκει. (Τί οὖν κρεῖσσον
[3, 23]	ὅτι σοι κακῶς ἐστι καὶ	πάντων	μᾶλλον ἐπιμελῇ ἢ οὗ δεῖ
[3, 13]	δὲ καὶ ἐλεύθεροι διάξετε ἀπὸ	πάντων’	ταύτην τὴν εἰρήνην τις ἔχων
[3, 24]	οὐκ ἀπροσδόκητον. μέγα γὰρ ἐπὶ	πάντων	τὸ ᾔδειν θνητὸν γεγεννηκώς’ οὕτως
[3, 21]	καὶ σῶμα ποιὸν καὶ πρὸ	πάντων	τὸν θεὸν συμβουλεύειν ταύτην τὴν
[3, 22]	σχολάζει. ὁ Κυνικὸς δ´ ἀντὶ	πάντων	τούτων ὀφείλει τὴν αἰδῶ προβεβλῆσθαι·
[3, 24]	τῷ φύσει μεγαλόφρων εἶναι καὶ	πάντων	τῶν ἀπροαιρέτων καταφρονητικὸς ἔτι κἀκεῖνο
[3, 20]	βίῳ ὁ ἀπαίδευτος. ~Ὅτι ἀπὸ	πάντων	τῶν ἐκτὸς ἔστιν ὠφελεῖσθαι. Ἐπὶ
[3, 26]	οὖν ἐνθυμῇ, ὅτι κεφάλαιον τοῦτο	πάντων	τῶν κακῶν τῷ ἀνθρώπῳ καὶ
[3, 23]	ᾗ κυλίονται· καὶ ὅτι μᾶλλον	πάντων	φροντίζουσιν ἢ ὧν θέλουσιν. θέλουσι
[3, 22]	αὐτοὺς τοὺς δέροντας ὡς πατέρα	πάντων,	ὡς ἀδελφόν. οὔ· ἀλλ´ ἄν
[3, 23]	τίνα λέγει. οὗτος ὁ ἄνθρωπος	πάνυ	τεχνικώτατα γράφει, Δίωνος πολὺ κάλλιον.
[3, 26]	ὧν αἴσχιστον εἶναι δοκεῖ δεῖσθαι	παρ´	ἄλλου; ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος.
[3, 22]	τῷ θεῷ καταπεπομφότι αὐτὸν ὡς	παρ´	ἀξίαν αὐτῷ χρωμένῳ, ὅς γε
[3, 24]	δέ τις ἀτυχῇ, μέμνησο, ὅτι	παρ´	αὑτὸν ἀτυχεῖ. ὁ γὰρ θεὸς
[3, 24]	τούτου με ὁ Ζεὺς αὐτὸν	παρ´	ἐμαυτοῦ λαβεῖν ἀπόδειξιν ἠθέλησεν καὶ
[3, 4]	ὕλης κατὰ φύσιν ἔχουσαν‘ ἐμοὶ	παρ´	ἐμὲ φίλτερος οὐδείς· γελοῖον οὖν,
[3, 7]	Ἄξιον, ἔφη, τοὺς ἰδιώτας ἡμᾶς	παρ´	ὑμῶν τῶν φιλοσόφων πυνθάνεσθαι, καθάπερ
[3, 12]	καιρόν, μὴ παρὰ τόπον, μὴ	παρὰ	ἄλλην τινὰ τοιαύτην {ἀ} συμμετρίαν.
[3, 21]	παρὰ τόπον ταῦτα ὠφελεῖ καὶ	παρὰ	καιρόν· καὶ μετὰ θυσίας δὲ
[3, 12]	εὐπειθὴς τῷ λόγῳ, ἵνα μὴ	παρὰ	καιρόν, μὴ παρὰ τόπον, μὴ
[3, 21]	δ´ ἐξαγγέλλεις αὐτὰ καὶ ἐξορχῇ	παρὰ	καιρόν, παρὰ τόπον, ἄνευ θυμάτων,
[3, 24]	ἐν χερσὶ καὶ τρίβων αὐτὸς	παρὰ	σαυτῷ καὶ πρόχειρα ποιῶν οὐδέποτε
[3, 11]	ἂν ἄλλο τι ἡγήσηται ἀγαθὸν	παρὰ	τὰ προαιρετικά, φθονείτω, ἐπιθυμείτω, κολακευέτω,
[3, 12]	μοι τὰ συνθήματα’ ἔχεις τὸ	παρὰ	τῆς φύσεως σύμβολον, ὃ δεῖ
[3, 22]	διάγουσιν, τίνος ἐπιμελοῦνται, τίνος ἀμελοῦσι	παρὰ	τὸ προσῆκον; καὶ Θηβαίους μείζονα
[3, 23]	δεῖνα δὲ πρῴην οὐκ ἐπῄνεις	παρὰ	τὸ σοὶ φαινόμενον; τὸν δεῖνα
[3, 26]	ταῦτα αἰσχρά ἐστιν; ταῦτα ἐμάνθανες	παρὰ	τοῖς φιλοσόφοις; οὐδέποτε ἤκουσας, ὅτι
[3, 24]	μυρίων ἐπὶ μυρίοις. Ταῦτα ἤκουες	παρὰ	τοῖς φιλοσόφοις, ταῦτ´ ἐμάνθανες; οὐκ
[3, 16]	γὰρ ἄνθρακα ἀπεσβεσμένον ἂν θῇ	παρὰ	τὸν καιόμενον, ἢ αὐτὸς ἐκεῖνον
[3, 21]	αὐτὰ καὶ ἐξορχῇ παρὰ καιρόν,	παρὰ	τόπον, ἄνευ θυμάτων, ἄνευ ἁγνείας·
[3, 12]	ἵνα μὴ παρὰ καιρόν, μὴ	παρὰ	τόπον, μὴ παρὰ ἄλλην τινὰ
[3, 21]	ἀσεβέστατε ἄνθρωπε, οὐδὲν διαφέρει; καὶ	παρὰ	τόπον ταῦτα ὠφελεῖ καὶ παρὰ
[3, 24]	τοῖς ὀπτικίοις τὸν τηλικαύτην ἀρχὴν	παρὰ	τοῦ Διὸς εἰληφότα; μόνον μὴ
[3, 1]	μου μέμφου, ὅτι με διαφέροντα	παρὰ	τοὺς ἄλλους ἐποίησεν‘ Τί οὖν;
[3, 1]	εἶπεν τῷ χρησμῷ; τί οὖν;	παρὰ	τοῦτο οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ
[3, 7]	τοὺς εἰς ξένην πόλιν ἐλθόντας	παρὰ	τῶν πολιτῶν καὶ εἰδότων, τί
[3, 23]	ἀκούεις λέγοντος ἐμοὶ δὲ τοῦ	παρὰ	τῶν πολλῶν ἐπαίνου τίς λόγος;
[3, 24]	ὁ τὰς μεγίστας εἰσπρασσόμενος κολάσεις	παρὰ	τῶν τὰ μέγιστα ἁμαρτανόντων; τί
[3, 24]	ἑαυτοὺς καὶ μεμνησόμεθα ὧν ἠκούσαμεν	παρὰ	τῶν φιλοσόφων; εἴ γε μὴ
[3, 12]	ἀσκήσεις οὐ δεῖ διὰ τῶν	παρὰ	φύσιν καὶ παραδόξων ποιεῖσθαι, ἐπεί
[3, 16]	προσπιπτούσαις φαντασίαις; κατὰ φύσιν ἢ	παρὰ	φύσιν; πῶς ἀποκρίνωμαι πρὸς αὐτάς;
[3, 24]	οὐκ ἐφ´ ἡμῖν. Τὸ ἄλλου	παρὰ	φύσιν σοὶ κακὸν μὴ γινέσθω·
[3, 22]	ἰδιωτικοῖς οὐδ´ ἐμπεπλεγμένον σχέσεσιν, ἃς	παραβαίνων	οὐκέτι σώσει τὸ τοῦ καλοῦ
[3, 25]	ἔθρεψάς σου τὴν ἕξιν ταύτην	παραβάλλων	αὐτῇ τὰ οἰκεῖα ἔργα; ἡττηθεὶς
[3, 15]	ἔτυχεν· ἁπλῶς ὡς ἰατρῷ {γὰρ}	παραδεδωκέναι	σεαυτὸν τῷ ἐπιστάτῃ· εἶτα ἐν
[3, 4]	θέατρον, ὅτι κανὼν εἰσέρχῃ καὶ	παράδειγμα	τοῖς ἄλλοις, πῶς αὐτοὺς δεῖ
[3, 24]	ἄλλο ἢ ἐμπόδιον καὶ κακὸν	παράδειγμα	τῶν ἄλλων ναυτῶν; οὕτως δὲ
[3, 26]	τῶν μαρτύρων, οἷς μόνοις χρῆται	παραδείγμασιν	πρὸς τοὺς ἀπαιδεύτους, ὅτι καὶ
[3, 12]	ζῆν, οὕτως ἀνεξέταστον φαντασίαν μὴ	παραδέχεσθαι,	ἀλλὰ λέγειν ἔκδεξαι, ἄφες ἴδω,
[3, 12]	φύσεως σύμβολον, ὃ δεῖ τὴν	παραδεχθησομένην	ἔχειν φαντασίαν; καὶ λοιπὸν ὅσα
[3, 22]	τὸ συνειδὸς τὴν ἐξουσίαν ταύτην	παραδίδωσιν.	ὅταν {ἴδῃ{ ς} ὅτι ὑπερηγρύπνηκεν
[3, 24]	ἐν ταῖς σχολαῖς σεμνολογοῦσιν καὶ	παραδοξολογεῖν	δοκοῦσι, ταῦτα ἐγὼ ἐπιτελῶ· κἀκεῖνοι
[3, 12]	διὰ τῶν παρὰ φύσιν καὶ	παραδόξων	ποιεῖσθαι, ἐπεί τοι τῶν θαυματοποιῶν
[3, 26]	δὸς πλευρόν, κεφαλὴν αὐτοῦ λάβε,	παράθες	τὸν ὦμον’ εἶτ´ ἐλθὼν ἐκ
[3, 23]	ἄγει τοὺς ὠφεληθησομένους; ποῖος ἰατρὸς	παρακαλεῖ,	ἵνα τις ὑπ´ αὐτοῦ θεραπευθῇ;
[3, 23]	σωτηρίαν’ Φιλόσοφος δ´ ἐπ´ ἀκρόασιν	παρακαλεῖ;	(Οὐχὶ δ´ ὡς ὁ ἥλιος
[3, 21]	μὴ θύσας τοῖς θεοῖς καὶ	παρακαλέσας	αὐτοὺς βοηθοὺς οὐδὲ σπείρουσιν ἄλλως
[3, 23]	ἀκούω ὅτι καὶ οἱ ἰατροὶ	παρακαλοῦσιν	ἐν Ῥώμῃ· πλὴν ἐπ´ ἐμοῦ
[3, 23]	Ῥώμῃ· πλὴν ἐπ´ ἐμοῦ παρεκαλοῦντο.	παρακαλῶ	σε ἐλθόντα ἀκοῦσαι, ὅτι σοι
[3, 22]	οὐδέν) ἵνα ἑτοίμως δύνηται καὶ	παρακειμένως	πρὸς τὰ ἐμπίπτοντα ἀπαντᾶν. ὡς
[3, 23]	δεῖ τεθῆναι χίλια βάθρα καὶ	παρακληθῆναι	τοὺς ἀκουσομένους καὶ σὲ ἐν
[3, 23]	κακοδαίμων εἶ καὶ δυστυχής. κομψὴ	παράκλησις.	καὶ μὴν ἂν μὴ ταῦτα
[3, 23]	ὅτι τούτοις οὐ πολλοὶ δύνανται	παρακολουθεῖν,	μὰ τὴν ὑμετέραν σωτηρίαν’ Φιλόσοφος
[3, 24]	ἐκείνην ἀντείσαγε, τὴν ἀπὸ τοῦ	παρακολουθεῖν,	ὅτι πείθῃ τῷ θεῷ, ὅτι
[3, 24]	σοι προσταχθῇ τραχύτερον, καὶ οὐ	παρακολουθεῖς,	οἷον ἀποφαίνεις, ὅσον ἐπὶ σοί,
[3, 10]	παρασκευάσασθαι πρὸς τὰ συμβαίνοντα; οὐ	παρακολουθεῖς	οὖν, ὅτι τοιοῦτόν τι λέγεις
[3, 5]	ποιήσεις τῶν ἑξῆς. εἰ δὲ	παρακολουθεῖς	σαυτῷ, ὅτι ἀποβάλλεις τινὰ δόγματα
[3, 1]	ὅτι αὐτοὶ οἱ τιλλόμενοι οὐ	παρακολουθοῦντες,	ὅτι τοῦτ´ αὐτό ἐστιν, ὃ
[3, 5]	οὕτως ἐγὼ καθ´ ἡμέραν χαίρω	παρακολουθῶν	ἐμαυτῷ βελτίονι γινομένῳ‘ (Πρὸς τί;
[3, 20]	ἄνθρωπος τῷ βουλήματι τῆς φύσεως	παρακολουθῶν;	τὴν νόσον τί ποιήσεις; δείξω
[3, 7]	ἐν τοῖς κατὰ φύσιν ἔργοις	παρακρατῇ.	Ἀλλ´ ἐγὼ πλούσιός εἰμι καὶ
[3, 22]	δ´, ἔφη, καὶ παῖδες προηγουμένως	παραληφθήσονται	ὑπὸ τοῦ Κυνικοῦ; (Ἄν μοι
[3, 24]	πρόχειρα ποιῶν οὐδέποτε δεήσῃ τοῦ	παραμυθουμένου,	τοῦ ἐπιρρωννύντος. καὶ γὰρ αἰσχρὸν
[3, 22]	τοῦτο λίαν κομψὸν τῷ Κυνικῷ	παραπέπλεκται·	δέρεσθαι αὐτὸν δεῖ ὡς ὄνον
[3, 22]	ἢ ὁρμᾶν ἢ ἀφορμᾶν ἢ	παρασκευάζεσθαι	ἢ προτίθεσθαι τίς ὑμῶν δύναται
[3, 22]	πρὸς θεοὺς ὁμιλία. Εἶθ´ οὕτως	παρασκευασάμενον	οὐκ ἔστι τούτοις ἀρκεῖσθαι τὸν
[3, 10]	δὲ φιλοσοφῆσαι τί ἐστιν; οὐχὶ	παρασκευάσασθαι	πρὸς τὰ συμβαίνοντα; οὐ παρακολουθεῖς
[3, 10]	τι λέγεις ἂν ἔτι ἐγὼ	παρασκευάσωμαι	πρὸς τὸ πρᾴως φέρειν τὰ
[3, 13]	δεῖ τινα καὶ πρὸς τοῦτο	παρασκευὴν	ἔχειν τὸ δύνασθαι αὐτὸν ἑαυτῷ
[3, 22]	καὶ ἰδού σοι πρῶτον τὴν	παρασκευήν.	ἰδοὺ γάρ, τί καὶ ὁ
[3, 16]	ἂν κακοηθίζηται; ἔχει τις ὑμῶν	παρασκευὴν	οἵαν ὁ κιθαριστικὸς τὴν λύραν
[3, 22]	ἐμοί. οὕτως καὶ τῆς ἰδίας	παρασκευῆς	συνῄσθετο καὶ τῆς ἐκείνης ἀδυναμίας.
[3, 13]	ἀπὸ πυρετοῦ δύναται ἡμῖν εἰρήνην	παρασχεῖν,	μή τι καὶ ἀπὸ ναυαγίου,
[3, 26]	οὕτως οὐδὲ κυνὸς δύνασαι χρείαν	παρασχεῖν	οὐδ´ ἀλεκτρυόνος. τί οὖν ἔτι
[3, 22]	οἵα νῦν ἐστιν, ὡς ἐν	παρατάξει,	μή ποτ´ ἀπερίσπαστον εἶναι δεῖ
[3, 22]	ἄλλον τρόπον ὑπὸ τῶν φαντασιῶν	παραταραχθέντα	ἢ συγχυθέντα. Δεῖ οὖν αὐτὸν
[3, 16]	οὔτ´ ἐπιστροφὴ ἐφ´ αὑτὸν καὶ	παρατήρησις	πῶς χρῶμαι ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις;
[3, 22]	στρατιώτας ἐπισκοπῇ καὶ ἐξετάζῃ καὶ	παραφυλάσσῃ	καὶ τοὺς ἀκοσμοῦντας κολάζῃ. ἐὰν
[3, 24]	ἀνάγκη περίοδόν τινα εἶναι καὶ	παραχώρησιν	ἄλλων ἄλλοις καὶ τὰ μὲν
[3, 3]	ὑπερίδω, ἵνα σὺ σχῇς, καὶ	παραχωρήσω	σοι; ἀντὶ τίνος; πατήρ σου
[3, 13]	πίνων τοὺς πίνοντας, εἴκων πᾶσι,	παραχωρῶν,	ἀνεχόμενος, οὕτως αὐτοὺς ὠφέλει καὶ
[3, 24]	εἶναι φίλον. διὰ τοῦτο οὐδὲν	παρέβη	τῶν πρεπόντων ἀνδρὶ ἀγαθῷ οὔτ´
[3, 5]	δύνωμαι τῷ θεῷ μή τι	παρέβην	σου τὰς ἐντολάς; μή τι
[3, 10]	ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι ἕκαστα· πῇ	παρέβην;	τί δ´ ἔρεξα; τί μοι
[3, 24]	ᾠκειωμένων· καὶ δεῖ τοὺς μὲν	παρεῖναι	ἀλλήλοις, τοὺς δ´ ἀπαλλάττεσθαι, τοῖς
[3, 22]	οἱ δορυφόροι καὶ τὰ ὅπλα	παρεῖχε	τὸ ἐπιτιμᾶν τισιν καὶ δύνασθαι
[3, 26]	θέλει οὐδὲ γὰρ τῷ Ἡρακλεῖ	παρεῖχεν,	τῷ υἱεῖ τῷ ἑαυτοῦ, ἀλλ´
[3, 23]	ἐν Ῥώμῃ· πλὴν ἐπ´ ἐμοῦ	παρεκαλοῦντο.	παρακαλῶ σε ἐλθόντα ἀκοῦσαι, ὅτι
[3, 23]	ὀνομάτια καὶ ταῦτα συνθεῖναι καὶ	παρελθόντα	εὐφυῶς ἀναγνῶναι ἢ εἰπεῖν καὶ
[3, 2]	ἐν ὕπνοις λάθῃ τις ἀνεξέταστος	παρελθοῦσα	φαντασία μηδ´ ἐν οἰνώσει μηδὲ
[3, 22]	ἴσθι Ἀχιλλεύς. εἰ δὲ Θερσίτης	παρελθὼν	ἀντεποιεῖτο τῆς ἀρχῆς, ἢ οὐκ
[3, 2]	δὲ τοῦ πλοίου σύ μοι	παρελθὼν	ἐπαίρεις τοὺς σιφάρους. ~Τίς ὕλη
[3, 22]	ς} εται; ἢ ἐν Ἀθηναίοις	παρελθὼν	ἐρεῖ τις περὶ προσόδων ἢ
[3, 22]	γὰρ ἐν οἰκίᾳ καλῶς οἰκουμένῃ	παρελθών	τις αὐτὸς ἑαυτῷ λέγει ἐμὲ
[3, 15]	κόσμος διοικεῖται; ὁ δὲ Μὴ	παρέργως	ποτ´’ ἔφη, ἀπὸ Γάλβα κατεσκεύασα,
[3, 9]	χρόνου χρείαν ἔχει καὶ ἔστι	παρερχόμενον	αὐτὸ λαβεῖν; εἰ δύνασαι, λάμβανε.
[3, 26]	οὕτως ἄχρηστον καὶ ἀνωφελῆ σαυτὸν	παρεσκεύακας,	ἵνα μηδείς σε εἰς οἰκίαν
[3, 26]	ἕνα καὶ πρὸς πολλούς. οὐ	παρέχει	μοι πολλά, οὐκ ἄφθονα, τρυφᾶν
[3, 13]	σύνοδος, γείτων, κοινωνὸς ἀβλαβής. ἄλλος	παρέχει	τροφάς, ᾧ μέλει, ἄλλος ἐσθῆτα,
[3, 13]	ὑπισχνεῖται καὶ ἀπὸ τούτων εἰρήνην	παρέχειν.	καὶ τί λέγει; ἄν μοι
[3, 13]	μεγάλην ὁ Καῖσαρ ἡμῖν δοκεῖ	παρέχειν,	ὅτι οὐκ εἰσὶν οὐκέτι πόλεμοι
[3, 10]	θέλῃς, κύριε, καλῶς ἕξω’ τί	παρέχεις	αὐτῷ ἀφορμὴν τοῦ ἐπᾶραι ὀφρῦν;
[3, 1]	ἀμελεῖς σεαυτοῦ καὶ τῇ πόλει	παρέχεις	πολίτην κακὸν καὶ τοῖς συγγενέσι
[3, 13]	ἄλλος προλήψεις. ὅταν δὲ μὴ	παρέχῃ	τἀναγκαῖα, τὸ ἀνακλητικὸν σημαίνει, τὴν
[3, 26]	ἀποθανόντι; (Τί οὖν, ὅταν μὴ	παρέχῃ	τροφάς; (Τί γὰρ ἄλλο ἢ
[3, 10]	Ἑκάστου δόγματος ὅταν ἡ χρεία	παρῇ,	πρόχειρον αὐτὸ ἔχειν δεῖ· ἐπ´
[3, 21]	οὐδ´ ὅλως ἐν χρήσει φαντασιῶν	παρήλλαχά	τι ἀπὸ τῆς πρότερον καταστάσεως’
[3, 26]	ἀλλὰ πῶς ἀπῄει πρὸς τὰς	παρθένους	αἰτήσων τὰ ἀναγκαῖα, ὧν αἴσχιστον
[3, 2]	εἴπω, τίνα ἡμῖν ἔδειξας; ἄνθρωπον	παριόντα	ταπεινόν, μεμψίμοιρον, ὀξύθυμον, δειλόν, πάντα
[3, 22]	λέγει ἐκεῖνος πυρέσσων πρὸς τοὺς	παριόντας·	κακαί‘ ἔφη, κεφαλαί, οὐ μενεῖτε;
[3, 22]	καὶ θέαμα εἶναι ἠξίου τῶν	παριόντων.	ἐπὶ τίνι γὰρ ἐγκαλέσει; ὅτι
[3, 22]	μόνον τὰ τῆς ψυχῆς ἐπιδεικνύοντα	παριστάνειν	τοῖς ἰδιώταις ὅτι ἐνδέχεται δίχα
[3, 9]	ἐστι φιλοσόφῳ συμβάλλειν. οὔ· ἀλλὰ	πάροδός	ἐστι καὶ ἕως τὸ πλοῖον
[3, 22]	φθόνοι καὶ ζηλοτυπίαι, ποῦ ἐκεῖ	πάροδος	εὐδαιμονίας; ὅπου δ´ ἂν ᾖ
[3, 8]	μάλιστα δοκῶν αὐτῶν φιλόσοφος εἶναι	παρόντος	ποτέ μου χαλεπήνας τοῖς ἰδίοις,
[3, 24]	τῶν σεαυτοῦ φιλεῖς· ἐπὶ τοῦ	παρόντος	σοι δέδοται, οὐκ ἀναφαίρετον οὐδ´
[3, 9]	ἔχω χρείαν; (Τοῦ σοὶ μὴ	παρόντος·	τοῦ εὐσταθεῖν, τοῦ κατὰ φύσιν
[3, 24]	εὐδαιμονίαν καὶ πόθον τῶν οὐ	παρόντων	τὸ γὰρ εὐδαιμονοῦν ἀπέχειν δεῖ
[3, 15]	ἐπιστάτῃ· εἶτα ἐν τῷ ἀγῶνι	παρορύσσεσθαι,	ἔστιν ὅτε χεῖρα ἐκβαλεῖν, σφυρὸν
[3, 1]	ποθ´ ἡ ἀρετὴ ἡ ἀνθρώπου	παροῦσα;	καὶ σὺ οὖν εἰ θέλεις
[3, 1]	καλόν; ἡ ἀρετὴ ἡ κυνὸς	παροῦσα.	τί ἵππον; ἡ ἀρετὴ ἡ
[3, 1]	ἵππον; ἡ ἀρετὴ ἡ ἵππου	παροῦσα.	τί οὖν ἄνθρωπον; μή ποθ´
[3, 22]	γινέσθω· διὰ τί μὴ θαρρήσῃ	παρρησιάζεσθαι	πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς ἑαυτοῦ,
[3, 2]	δακτυλιαίου δίπηχυ. ἂν δ´ ἄλλος	παρὼν	εἴπῃ οὐδὲν εἴρηκας, οὐκ ἔστιν
[3, 2]	τίς ἄριστός ἐστι τῶν φιλοσόφων,	παρών	τις ἔλεγεν, ὅτι εἷς φιλόσοφος
[3, 13]	ἀταραξίας· πᾶσα ὁδός, πᾶσα πόλις,	{πᾶς{	α} σύνοδος, γείτων, κοινωνὸς ἀβλαβής.
[3, 4]	τί οὖν σε ἐλοιδόρουν; ὅτι	πᾶς	ἄνθρωπος μισεῖ τὸ ἐμποδίζον. ἐκεῖνοι
[3, 26]	ἡγήσεται, σὲ δ´ οὐδείς, ἀλλὰ	πᾶς	ζημίαν. οὕτως οὐδὲ κυνὸς δύνασαι
[3, 26]	ὁλόκληρον καὶ χρήσιμον ἔξω ἐρριμμένον	πᾶς	τις εὑρὼν ἀναιρήσεται καὶ κέρδος
[3, 24]	μή τι κακόν. οὕτως σοι	πᾶς	τόπος δύναται δυστυχίας εἶναι αἴτιος.
[3, 24]	τῷ θεῷ ὑποτεταγμένος. διὰ τοῦτο	πᾶσα	γῆ πατρὶς ἦν ἐκείνῳ μόνῳ,
[3, 24]	χειμὼν πρὸς σῦκον, τοιοῦτόν ἐστι	πᾶσα	ἡ ἀπὸ τῶν ὅλων περίστασις
[3, 3]	τὸ Καίσαρος νόμισμα. ἔνθεν ἐξήρτηται	πᾶσα	κίνησις καὶ ἀνθρώπου καὶ θεοῦ.
[3, 22]	ἄλλων ἕνεκα ὕπτιος ῥέγκει· εἰρήνη	πᾶσα.	λῃστὴς προαιρέσεως οὐ γίνεται, τύραννος
[3, 13]	ἡμεῖς δ´ ὑπὸ φρονήσεως δυστυχοῦμεν;	Πᾶσα	μεγάλη δύναμις ἐπισφαλὴς τῷ ἀρχομένῳ.
[3, 13]	πάντα εἰρήνης μεστά, πάντα ἀταραξίας·	πᾶσα	ὁδός, πᾶσα πόλις, {πᾶς{ α}
[3, 13]	μεστά, πάντα ἀταραξίας· πᾶσα ὁδός,	πᾶσα	πόλις, {πᾶς{ α} σύνοδος, γείτων,
[3, 3]	φαντασίαις κατὰ φύσιν. πέφυκεν δὲ	πᾶσα	ψυχὴ ὥσπερ τῷ ἀληθεῖ ἐπινεύειν,
[3, 24]	τῶν ἐνυπνίων ἐκπηδῶν, ταρασσόμενος, πρὸς	πᾶσαν	ἀπαγγελίαν τρέμων, ἐξ ἐπιστολῶν ἀλλοτρίων
[3, 26]	οὖν ἐκεῖ βλέπειν θαρρῶν πρὸς	πᾶσαν	ἀπορίαν καὶ ἔνδειαν, ὅπου καὶ
[3, 5]	πανηγύρεως· ἄπειμι, χάριν σοι ἔχω	πᾶσαν,	ὅτι ἠξίωσάς με συμπανηγυρίσαι σοι
[3, 1]	σε ἄνδρα ἐγέννησεν; τί οὖν;	πάσας	ἔδει γυναῖκας γεννῆσαι; καὶ τί
[3, 16]	εἶχεν δύναμιν Σωκράτης, ὥστ´ ἐν	πάσῃ	συμπεριφορᾷ ἄγειν ἐπὶ τὸ αὑτοῦ
[3, 13]	μεγάλα οὐδὲ πειρατικά, ἀλλ´ ἔξεστιν	πάσῃ	ὥρᾳ ὁδεύειν, πλεῖν ἀπ´ ἀνατολῶν
[3, 14]	ἢ ποιῇ τι ἀσκητικόν, ἐκ	πάσης	ἀφορμῆς λέγει αὐτὸ πρὸς πάντας.
[3, 3]	ἀνθρώπου καὶ θεοῦ. Διὰ τοῦτο	πάσης	οἰκειότητος προκρίνεται τὸ ἀγαθόν. οὐδὲν
[3, 24]	βουλεύων ἢ στρατευόμενος. ἡμεῖς δὲ	πάσης	προφάσεως πρὸς τὸ {ἀ{ γ}
[3, 3]	θεούς. νῦν δ´ εὐθὺς ὑπὸ	πάσης	φαντασίας κεχηνότες λαμβανόμεθα καὶ μόνον,
[3, 22]	ὕφαινε· πόλεμος δ´ ἄνδρεσσι μελήσει	πᾶσι,	μάλιστα δ´ ἐμοί. οὕτως καὶ
[3, 13]	ὠφέλει, πίνων τοὺς πίνοντας, εἴκων	πᾶσι,	παραχωρῶν, ἀνεχόμενος, οὕτως αὐτοὺς ὠφέλει
[3, 22]	προσόδων ἢ πόρων, ὃν δεῖ	πᾶσιν	ἀνθρώποις διαλέγεσθαι, ἐπίσης μὲν Ἀθηναίοις,
[3, 26]	μετὰ πάντων βουλεύῃ· κἂν μὴ	πᾶσιν	ἀρέσκειν μέλλῃ τὰ βουλεύματα, κακῶς
[3, 2]	μεμψίμοιρον, ὀξύθυμον, δειλόν, πάντα μεμφόμενον,	πᾶσιν	ἐγκαλοῦντα, μηδέποτε ἡσυχίαν ἄγοντα, πέρπερον·
[3, 23]	ἐξῆλθες· πρῴην ἐπαινεθεὶς περιήρχου καὶ	πᾶσιν	ἔλεγες τί σοι ἔδοξα; θαυμαστῶς,
[3, 24]	τὰ γύναια τὰ οὐδενὸς ἄξια	πᾶσιν	οἷς ἔχαιρες ὡς {ἀ{ ι}
[3, 22]	υἱοὺς ἔχει, τὰς γυναῖκας θυγατέρας·	πᾶσιν	οὕτως προσέρχεται, οὕτως πάντων κήδεται.
[3, 24]	ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ ἄλογα εἶναι	πάσχει	αὐτά. (Ἡμῖν οὖν λόγος ἐπὶ
[3, 22]	ὁ κοινός, ὁ παιδαγωγός, οἷα	πάσχειν	ἀνάγκη; ταῦτ´ οὖν δεδοικότα ἐπιθαρρεῖν
[3, 22]	πέπεισται δ´, ὅ τι ἂν	πάσχῃ	τούτων, ὅτι ἐκεῖνος αὐτὸν γυμνάζει;
[3, 8]	εἶναι κακά, ὅτι ἔξεστίν σοι	πάσχοντι	ταῦτα εὐδαιμονεῖν, ὅτι σοι τὴν
[3, 22]	ἐν τῇ σῇ εἰρήνῃ οἷα	πάσχω;	ἄγωμεν ἐπὶ τὸν ἀνθύπατον‘ Κυνικῷ
[3, 8]	χαλεπήνας τοῖς ἰδίοις, ὡς ἀνήκεστα	πάσχων,	Οὐ δύναμαι’ ἔφη, φέρειν· ἀπόλλυτέ
[3, 11]	οὐδ´ εἰ κακίων σέθεν ἔλθοι,	πατέρ´	ἀτιμῆσαι· πρὸς γὰρ Διός εἰσιν
[3, 5]	τό γε κερμάτιον αὐξήσεις, τὸν	πατέρα	γηροκομήσεις, ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀναστραφήσῃ,
[3, 21]	λοιδορίας, ἔνεγκε ἀδελφὸν ἀγνώμονα, ἔνεγκε	πατέρα,	ἔνεγκε υἱόν, γείτονα, σύνοδον. ταῦτα
[3, 19]	τὸν ἀδελφόν, οὐαὶ διὰ τὸν	πατέρα’	ὁ δ´, ἄν ποτ´ εἰπεῖν
[3, 22]	φιλεῖν αὐτοὺς τοὺς δέροντας ὡς	πατέρα	πάντων, ὡς ἀδελφόν. οὔ· ἀλλ´
[3, 26]	σὺ οὖν ἐποίησας τοῦτο, τὸν	πατέρα	τοιοῦτον; ἢ ἔξεστίν σοι ἐπανορθῶσαι
[3, 5]	οἴμοι‘ οὐ λέγεις διὰ τὸν	πατέρα,	τὸν ἀδελφόν, ἀλλὰ δι´ ἐμέ‘
[3, 18]	ἂν μὴ ἐκπληρώσῃ, ἀπώλεσεν τὸν	πατέρα,	τὸν φιλόστοργον, τὸν ἥμερον. ἄλλο
[3, 24]	ἀνθρώπων, ὅς γε καὶ αὑτοῦ	πατέρα	ᾤετο αὐτὸν καὶ ἐκάλει καὶ
[3, 2]	ὡς υἱόν, ὡς ἀδελφόν, ὡς	πατέρα,	ὡς πολίτην. Τρίτος ἐστὶν ὁ
[3, 3]	τυγχάνει. αἴρει τὰ χρήματα ὁ	πατήρ.	ἀλλ´ οὐ βλάπτει. ἕξει τὸ
[3, 22]	περιεργίας λοιδορεῖσθαι τοῖς ἀπαντῶσιν; ὡς	πατὴρ	αὐτὸ ποιεῖ, ὡς ἀδελφὸς καὶ
[3, 20]	τὸ εὔγνωμον, τὸ ἐπιεικές. κακὸς	πατήρ;	αὑτῷ· ἀλλ´ ἐμοὶ ἀγαθός. τοῦτ´
[3, 24]	γὰρ μέχρι λόγου ἠκηκόει, ὅτι	πατήρ	ἐστιν ὁ Ζεὺς τῶν ἀνθρώπων,
[3, 24]	ι} εὶ καὶ διηνεκῶς ὁ	πατήρ	ἐστιν ὁ κηδόμενος. οὐ γὰρ
[3, 3]	ἀγαθὸν ἕτερόν ἐστιν, οἴχεται καὶ	πατὴρ	καὶ ἀδελφὸς καὶ πατρὶς καὶ
[3, 20]	οὔ· ἀλλ´ ὁ τοῦ Ἀδμήτου	πατὴρ	μεγάλα ὠφελήθη ζήσας οὕτως ἀγεννῶς
[3, 17]	ἄλλο οὖν οὐδέν; οὐδέν. ὁ	πατήρ	μοι οὐδὲν δίδωσιν. ὅτι δὲ
[3, 14]	Κρείσσων εἰμὶ σοῦ· ὁ γὰρ	πατήρ	μου ὑπατικός ἐστιν. ἄλλος λέγει
[3, 14]	ἦμεν, ἔλεγες ἂν ὅτι ὁ	πατήρ	μου ὠκύτερος ἦν’ ἢ ὅτι
[3, 3]	καὶ παραχωρήσω σοι; ἀντὶ τίνος;	πατήρ	σου εἰμί. ἀλλ´ οὐκ ἀγαθόν.
[3, 18]	οὖν πρὸς σέ; ὅτι ὁ	πατὴρ	τάδε τινὰ ἑτοιμάζεται· ἐπὶ τίνα;
[3, 8]	ἀπόκριναι ἀπροαίρετον, οὐ κακόν’ ὁ	πατὴρ	τὸν δεῖνα ἀποκληρονόμον {ἀπέλ{ ε}
[3, 3]	ἀγαθόν. οὐδὲν ἐμοὶ καὶ τῷ	πατρί,	ἀλλὰ τῷ ἀγαθῷ. οὕτως εἶ
[3, 24]	ταύτην τὴν αἰτίαν ἀδελφὸν ἀπέλιπες,	πατρίδα,	φίλους, οἰκείους, ἵνα ταῦτα μαθὼν
[3, 21]	ἕνεκα ἀπολίπωσιν οἱ νέοι τὰς	πατρίδας	καὶ τοὺς γονεῖς τοὺς αὑτῶν,
[3, 24]	τοῦτο αἱρεῖ λόγος, ὑπὲρ τῆς	πατρίδος,	ὑπὲρ τῶν συγγενῶν, ὑπὲρ ἀνθρώπων,
[3, 16]	ἔχητε. διὰ τοῦτο καὶ τῶν	πατρίδων	συμβουλεύουσιν ἀποχωρεῖν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι
[3, 24]	ἄξιον τὸν κηδόμενον ἡμῶν καὶ	πατρικῶς	προιστάμενον, ἐν τοῖς ἰδίοις. ἀλλ´
[3, 24]	ὑποτεταγμένος. διὰ τοῦτο πᾶσα γῆ	πατρὶς	ἦν ἐκείνῳ μόνῳ, ἐξαίρετος δ´
[3, 3]	καὶ πατὴρ καὶ ἀδελφὸς καὶ	πατρὶς	καὶ πάντα τὰ πράγματα. ἀλλ´
[3, 11]	τε. τοῦτο οὖν καὶ ἐπὶ	πατρὸς	πρόχειρον ἔχειν· οὔ μοι θέμις
[3, 18]	σοι μέλει; ἔστι τι τοῦ	πατρός	σου ἔργον, ὃ ἂν μὴ
[3, 22]	ὡς ἀδελφὸς καὶ τοῦ κοινοῦ	πατρὸς	ὑπηρέτης τοῦ Διός. Ἄν σοι
[3, 9]	τὴν διάνοιαν, τοῦ μὴ ταράττεσθαι.	πάτρων,	οὐ πάτρων, τί μοι μέλει;
[3, 9]	τοῦ μὴ ταράττεσθαι. πάτρων, οὐ	πάτρων,	τί μοι μέλει; σοὶ μέλει.
[3, 11]	γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες τοῦ	Πατρῴου·	καὶ ἐπ´ ἀδελφῷ· πρὸς γὰρ
[3, 4]	ναῦται οὐ λοιδοροῦσι; τὸν Καίσαρα	παύονται	λοιδοροῦντες; τί οὖν; οὐ γιγνώσκει
[3, 1]	περιάμματά μου περιελεῖν, ψιλούμενόν με	παῦσαι	ἠδύνατο, ἀλλὰ βλέπων με τίνος
[3, 20]	θεοὺς ὑμῖν, τὰς ὕλας θαυμάζοντες,	παύσασθ´	ἑαυτοὺς δούλους ποιοῦντες πρῶτον τῶν
[3, 23]	πούλβινον διαγράφειν, πῶς Ἀχιλλεὺς ἀπέθανεν;	παύσασθε,	τοὺς θεοὺς ὑμῖν, καλὰ ὀνόματα
[3, 20]	ἀθλίως; ὕστερον γὰρ οὐκ ἀπέθανεν;	παύσασθε,	τοὺς θεοὺς ὑμῖν, τὰς ὕλας
[3, 24]	κλαίοντα γύναια μωρά; οὕτως οὐδέποτε	παύσει	παιδίον· ὢν νήπιον; οὐκ οἶσθ´,
[3, 26]	οὕτως σὺ ζῆθι καὶ μὴ	παύσῃ	μηδέποτε, ὅστις ὀνόματι μόνον πρὸς
[3, 24]	ἐγὼ οὖν τὸ μὲν ἐμὸν	παύσω	ἐξ ἅπαντος, ἐπ´ ἐμοὶ γάρ
[3, 23]	κατὰ φύσιν ἀναστρέφῃ; ὕπαγε, ἄλλον	πεῖθε.	τὸν δεῖνα δὲ πρῴην οὐκ
[3, 24]	{ἀ{ ι} εὶ τῷ νόμῳ	πείθεσθαι	ἐν παντί. εἶθ´ ὅταν σε
[3, 26]	δεῖ μέμφεσθαι οὐδενί, ἐγκαλεῖν οὐδενί,	πείθεσθαι	τῇ διοικήσει τῶν ὅλων; ταῦτά
[3, 24]	τὴν ἀπὸ τοῦ παρακολουθεῖν, ὅτι	πείθῃ	τῷ θεῷ, ὅτι οὐ λόγῳ,
[3, 26]	στρατηγὸς τὸ ἀνακλητικόν μοι σεσήμαγκεν;	πείθομαι,	ἀκολουθῶ, ἐπευφημῶν τὸν ἡγεμόνα, ὑμνῶν
[3, 24]	ἄλλον οὐδένα, καὶ νῦν σοι	πειθόμενος	ἀπέρχομαι. πῶς ἀπέρχῃ; πάλιν ὡς
[3, 10]	διψᾶν, δίψα καλῶς· τοῦ πεινᾶν,	πείνα	καλῶς. οὐκ {ἐξ} ἔστιν ἐπὶ
[3, 10]	δύναται· καὶ φαγεῖν μὲν κωλύσει,	πεινᾶν	δὲ καλῶς οὐ δύναται. Ἀλλ´
[3, 10]	τοῦ διψᾶν, δίψα καλῶς· τοῦ	πεινᾶν,	πείνα καλῶς. οὐκ {ἐξ} ἔστιν
[3, 26]	(Ναί· ἀλλὰ καὶ οἱ ἐμοὶ	πεινήσουσιν.	(Τί οὖν; μή τι καὶ
[3, 26]	τυράννους δεῖ κατελθεῖν, καὶ σὲ	πεινῶντα,	ἂν οὕτως τύχῃ, ἐκείνους δὲ
[3, 24]	πωλήσωσιν, ἵν´ ἴδῃ ποτὲ τὸν	Πειραιᾶ	τὸν καλὸν καὶ τὰ μακρὰ
[3, 24]	δύναμιν, ἐξ ἅπαντος δ´ οὐ	πειράσομαι.	εἰ δὲ μή, θεομαχήσω, ἀντιθήσω
[3, 24]	γάρ ἐστιν· τὸ δ´ ἀλλότριον	πειράσομαι	κατὰ δύναμιν, ἐξ ἅπαντος δ´
[3, 24]	καὶ φίλους, ἀλλ´ αὐτοῖς τοῖς	πειραταῖς	συνήθης ἐγίνετο καὶ ἐπανορθοῦν ἐπειρᾶτο.
[3, 24]	αὐτόν. πῶς ἂν δοκεῖς τοὺς	πειρατὰς	ἐκολάκευεν, ἵν´ αὐτὸν Ἀθηναίων τινὶ
[3, 13]	μάχαι οὐδὲ λῃστήρια μεγάλα οὐδὲ	πειρατικά,	ἀλλ´ ἔξεστιν πάσῃ ὥρᾳ ὁδεύειν,
[3, 1]	καλλίστῳ πάντων καὶ ὡραιοτάτῳ Ἀλκιβιάδῃ·	πειρῶ	οὖν καλὸς εἶναι‘ τί αὐτῷ
[3, 1]	δ´ ἀκριβέστατα ᾔδει, ὅτι οὐ	πεισθήσεται,	καὶ ὅμως εἶπεν. (Διὰ τί
[3, 1]	ναί· ἀλλ´ ἐρῶ καὶ οὐ	πεισθήσεται.	τῷ γὰρ Ἀπόλλωνι ἐπείσθη ὁ
[3, 1]	μὲν οὐκ οἶδα οὔτ´ εἰ	πεισθήσῃ	μοι οὔτ´ εἰ μή· ἐκεῖνος
[3, 1]	οὐδένα. ἄγε οὖν τῷ θεῷ	πεισθῶμεν,	ἵνα μὴ θεοχόλωτοι ὦμεν‘ οὔ·
[3, 24]	μετοικοδομεῖν τὰς νεοσσιὰς καὶ τὰ	πελάγη	διαπερᾶν μὴ στένουσιν μηδὲ ποθοῦσι
[3, 15]	δεῖ σε εὐτακτεῖν, ἀναγκοφαγεῖν, ἀπέχεσθαι	πεμμάτων,	γυμνάζεσθαι πρὸς ἀνάγκην, ὥρᾳ τεταγμένῃ,
[3, 24]	ἐνταῦθα ἄγει, νῦν δ´ ἐκεῖ	πέμπει,	πένητα δείκνυσι τοῖς ἀνθρώποις, δίχα
[3, 24]	μου μέμνησο. ἄν μ´ ἐκεῖ	πέμπῃς,	ὅπου κατὰ φύσιν διεξαγωγὴ οὐκ
[3, 1]	λέγουσιν οἱ θεοὶ ταῦτα Ἑρμείαν	πέμψαντες	διάκτορον ἀργειφόντην μὴ ἐκστρέφειν τὰ
[3, 1]	πρό οἱ εἴπομεν ἡμεῖς, Ἑρμείαν	πέμψαντες	ἐύσκοπον ἀργειφόντην, μήτ´ αὐτὸν κτείνειν
[3, 7]	πρὸ τοῦ κοιτῶνος κοιμηθείς; τίνι	πέμψας	δῶρα; εἶτα οὐκ αἰσθάνῃ, ὅτι
[3, 5]	οἱ ἄλλοι, ἀλλ´ ἐγὼ ἑκών.	πένης	ἐγενόμην σου θέλοντος, ἀλλὰ χαίρων.
[3, 3]	μακάριος‘ ἂν ἐξωρισμένον, ταλαίπωρος‘ ἂν	πένητα,	ἄθλιος, οὐκ ἔχει πόθεν φάγῃ‘
[3, 24]	ἄγει, νῦν δ´ ἐκεῖ πέμπει,	πένητα	δείκνυσι τοῖς ἀνθρώποις, δίχα ἀρχῆς,
[3, 26]	πυρετός; εἴ σου οἱ γονεῖς	πένητες	ἦσαν ἢ πλούσιοι μὲν ἦσαν,
[3, 24]	εἶχες αἴτια τοῦ λυπεῖσθαι καὶ	πενθεῖν,	εἰ καὶ μὴ ἀπεδήμησας, ἀλλὰ
[3, 22]	ἔξεστιν ἀποθανεῖν; ἔξεστιν. τί οὖν	πενθεῖς;	οὐᾶ, βασιλεὺς καὶ τὸ τοῦ
[3, 11]	ὃς ἂν ἄλλο κακόν, λυπείσθω,	πενθείτω,	θρηνείτω, δυστυχείτω’ καὶ ὅμως οὕτως
[3, 22]	ἔσται ἄλλη τοιαύτη καὶ ὁ	πενθερὸς	ἄλλος τοιοῦτος καὶ τὰ παιδία
[3, 22]	αὐτὸν ἀποδεικνύναι δεῖ τινα τῷ	πενθερῷ,	ἀποδιδόναι τοῖς ἄλλοις συγγενέσι τῆς
[3, 2]	ἀτυχίας, ὁ δυστυχίας ἐπιφέρων, ὁ	πένθη,	οἰμωγάς, φθόνους, ὁ φθονερούς, ὁ
[3, 24]	δύσφημόν ἐστι δειλία, δύσφημον ἀγέννεια,	πένθος,	λύπη, ἀναισχυντία· ταῦτα τὰ ὀνόματα
[3, 3]	ἀπροαίρετον· αἶρε ἔξω. τί εἶδες;	πενθοῦντ´	ἐπὶ τέκνου τελευτῇ; ἔπαγε τὸν
[3, 3]	διεγειρόμεθα· εἶτ´ ἐξελθόντες ἂν ἴδωμεν	πενθοῦντα,	λέγομεν ἀπώλετο‘ ἂν ὕπατον, μακάριος‘
[3, 24]	τῶν θεῶν, ἵν´ ἄθλιοι, ἵνα	πενθοῦντες	διατελῶμεν; ἢ πάντες ἔστωσαν ἀθάνατοι
[3, 13]	ἀπ´ ἔρωτος; οὐ δύναται. ἀπὸ	πένθους;	οὐ δύναται. ἀπὸ φθόνου; οὐ
[3, 24]	τοίνυν πρὸς πάντα ταῦτα ἐπτοημένος,	πενθῶν,	ἀτυχῶν, δυστυχῶν, ἐξ ἄλλου ἠρτημένος
[3, 17]	διὰ τοῦτο οὐ δεῖ τὴν	πενίαν	ἐκβάλλειν, ἀλλὰ τὸ δόγμα τὸ
[3, 22]	ἀρετὴν τὴν ἑαυτοῦ; ἄγε, περὶ	πενίας	δὲ τί λέγει, περὶ θανάτου,
[3, 20]	καὶ ὠφελήσει; ἂν οὖν περὶ	πενίας	ὃ δεῖ ὑπολάβω, ἂν περὶ
[3, 1]	καὶ γελοιότατον· καὶ ὁ πρὸς	πενταθλίαν	καλὸς ὁ αὐτὸς οὗτος πρὸς
[3, 23]	σταδιοδρόμος, πάντα ταῦτα ἀλλοῖα· εἰ	πένταθλος,	ἔτι ἀλλοιότερα. οὕτως εὑρήσεις καὶ
[3, 23]	ἤκουσαν. ναί, πολλοί. δοκοῦμεν ὅτι	πεντακόσιοι.	οὐδὲν λέγεις· θὲς αὐτοὺς χιλίους.
[3, 22]	τῇ κοινωνίᾳ συνεβάλετο Πρίαμος ὁ	πεντήκοντα	γεννήσας περικαθάρματα ἢ Δαναὸς ἢ
[3, 22]	ἄλλους ἐπισκοπεῖν, τοὺς γεγαμηκότας, τοὺς	πεπαιδοποιημένους,	τίς καλῶς χρῆται τῇ αὑτοῦ
[3, 22]	ἢ παιδοποιήσεται. ἄνθρωπε, πάντας ἀνθρώπους	πεπαιδοποίηται,	τοὺς ἄνδρας υἱοὺς ἔχει, τὰς
[3, 22]	τινὰ ἐπικαλεῖται ἢ ἐκεῖνον; οὐ	πέπεισται	δ´, ὅ τι ἂν πάσχῃ
[3, 22]	ἐπιτιμήσω αὐτῷ, κἂν τὸ κόμιον	πεπλακότα	ἢ ἐν κοκκίνοις περιπατοῦντα. εἰ
[3, 22]	καὶ κακῶν ὑποδείξων αὐτοῖς, ὅτι	πεπλάνηνται	καὶ ἀλλαχοῦ ζητοῦσι τὴν οὐσίαν
[3, 21]	ἄλλου ἀνάσχῃ λέγοντος, ἀλλὰ λέγε	πεπλάνηται·	ἐγὼ γὰρ οὔτ´ ὀρέγομαι ἄλλως
[3, 24]	ἀπέχειν δεῖ πάντα ἃ θέλει,	πεπληρωμένῳ	τινὶ ἐοικέναι· οὐ δίψος δεῖ
[3, 9]	ἐστὶν ἡ ἐπιθυμία, ἡ ἐμὴ	πεπλήρωται.	τοῖς παιδίοις εἰς στενόβρογχον κεράμιον
[3, 23]	συνειδὼς ἑαυτῷ μηθὲν ἀγαθὸν μήτε	πεποιηκότι	μήτ´ ἐνθυμουμένῳ εὕρῃ φιλόσοφον τὸν
[3, 9]	ὅτι ἐπίσκεψίν τινα καὶ ἐπιμέλειαν	πεποίησαι	τῶν σαυτοῦ δογμάτων. καὶ ὡς
[3, 26]	ἀπολείπουσι τοὺς δεσπότας, ποίοις ἀγροῖς	πεποιθότες,	ποίοις οἰκέταις; οὐχὶ δ´ ὀλίγον
[3, 26]	ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος. τίνι	πεποιθώς;	οὐ δόξῃ οὐδὲ χρήμασιν οὐδ´
[3, 22]	ὅτι ὑπερηγρύπνηκεν ὑπὲρ ἀνθρώπων καὶ	πεπόνηκεν	καὶ καθαρὸς μὲν κεκοίμηται, καθαρώτερον
[3, 8]	ἀπήχθη. τὸ δ´ ὅτι κακῶς	πέπραχεν’	ἐξ αὑτοῦ ἕκαστος προστίθησιν. ἀλλ´
[3, 24]	τοῦ δόξαι ἕνεκα, ἀλλὰ τοῦ	πεπρᾶχθαι	καλῶς; (Τί οὖν ὄφελος αὐτῷ
[3, 22]	Ζεῦ καὶ σύ γ´ ἡ	Πεπρωμένη,	καὶ ὅτι εἰ ταύτῃ τοῖς
[3, 2]	περὶ τὸν τρίτον· μεταπίπτοντας, ἠρωτῆσθαι	περαίνοντας,	ὑποθετικούς, ψευδομένους. (Δεῖ γάρ, φησίν,
[3, 21]	μεταπίπτοντες, πῶς οἱ τῷ ἠρωτῆσθαι	περαίνοντες;	ἀλλ´ ὁ δεῖνα σχολὴν ἔχει·
[3, 24]	ὅπου αὐτὸς εἶ, ἀλλὰ καὶ	πέραν	θαλάσσης καὶ διὰ γραμμάτων; οὕτως
[3, 26]	νοσήσεις. (Τί δὲ καὶ τὸ	πέρας	τῆς νόσου; (Ἄλλο τι ἢ
[3, 24]	ἐξουσίαν; Φίλιππος ἢ Ἀλέξανδρος ἢ	Περδίκκας	ἢ ὁ μέγας βασιλεύς; πόθεν
[3, 22]	ἀπέσταλται καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν ὑποδείξων αὐτοῖς,
[3, 16]	ς} ἂν περὶ ἵππων, ἂν	περὶ	ἀθλητῶν, ἂν τὸ ἔτι τούτων
[3, 20]	ὑπολάβω, ἂν περὶ νόσου, ἂν	περὶ	ἀναρχίας, οὐκ ἀρκεῖ μοι; οὐκ
[3, 16]	ἂν τὸ ἔτι τούτων χεῖρον	περὶ	ἀνθρώπων· ὁ δεῖνα κακός, ὁ
[3, 10]	ἔχειν δεῖ· ἐπ´ ἀρίστῳ τὰ	περὶ	ἀρίστου, ἐν βαλανείῳ τὰ περὶ
[3, 12]	σχέσεις εὑρήσομεν ἐπόπτην τὸν Δία.	~Περὶ	ἀσκήσεως. Τὰς ἀσκήσεις οὐ δεῖ
[3, 17]	ἐκβάλλειν, ἀλλὰ τὸ δόγμα τὸ	περὶ	αὐτῆς, καὶ οὕτως εὐροήσομεν. ~Ὅτι
[3, 20]	δ´ ἀπάτην κακόν, ὥστε καὶ	περὶ	αὐτὸ τὸ ψεῦδος ἀγαθὸν συνίστασθαι,
[3, 3]	εὐσταθήσει, ὡς ἂν ἔχῃ τὰ	περὶ	αὐτόν. Οἷόν ἐστιν ἡ λεκάνη
[3, 20]	πῶς κακόν; ἂν ὃ δεῖ	περὶ	αὐτοῦ ὑπολάβω, πῶς ἔτι με
[3, 23]	ἀκούων ἀναγιγνώσκοντός σου ἢ διαλεγομένου	περὶ	αὑτοῦ ἠγωνίασεν ἢ ἐπεστράφη· εἰς
[3, 10]	περὶ ἀρίστου, ἐν βαλανείῳ τὰ	περὶ	βαλανείου, ἐν κοίτῃ τὰ περὶ
[3, 1]	οὕτως, τοῖς δ´ ἐκείνως σημαίνει,	περὶ	δὲ τῶν μεγίστων καὶ κυριωτάτων
[3, 22]	κακοδαιμονίας, περὶ εὐτυχίας καὶ δυστυχίας,	περὶ	δουλείας καὶ ἐλευθερίας; τηλικαύτην πολιτείαν
[3, 22]	πόρων οὐδὲ περὶ προσόδων οὐδὲ	περὶ	εἰρήνης ἢ πολέμου, ἀλλὰ περὶ
[3, 24]	τὰς ἐμὰς ἀρετὰς ἐξηγοῦνται καὶ	περὶ	ἐμοῦ ζητοῦσιν καὶ ἐμὲ ὑμνοῦσιν·
[3, 24]	ἢ μετὰ τίνων ἢ τί	περὶ	ἐμοῦ λέγουσιν; οὐχὶ δ´ ὅλος
[3, 9]	εἰμί· οὐκ ἀγωνιῶ, τί φρονήσει	περὶ	ἐμοῦ ὁ Καῖσαρ· οὐδένα κολακεύω
[3, 22]	περὶ εἰρήνης ἢ πολέμου, ἀλλὰ	περὶ	εὐδαιμονίας {ἢ} καὶ κακοδαιμονίας, περὶ
[3, 22]	περὶ εὐδαιμονίας {ἢ} καὶ κακοδαιμονίας,	περὶ	εὐτυχίας καὶ δυστυχίας, περὶ δουλείας
[3, 22]	περὶ πενίας δὲ τί λέγει,	περὶ	θανάτου, περὶ πόνου; πῶς συνέκρινεν
[3, 16]	περὶ μονομάχων {λαλῇ{ ς} ἂν	περὶ	ἵππων, ἂν περὶ ἀθλητῶν, ἂν
[3, 1]		~Περὶ	καλλωπισμοῦ. Εἰσιόντος τινὸς πρὸς αὐτὸν
[3, 2]	τοῦτο λείπει; τὰς ἄλλας ἐκπεπόνηκας;	περὶ	κερμάτιον ἀνεξαπάτητος εἶ; ἐὰν ἴδῃς
[3, 10]	περὶ βαλανείου, ἐν κοίτῃ τὰ	περὶ	κοίτης. μηδ´ ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ´
[3, 22]	ποιεῖς. ταῦτα γάρ σοι πρέπει.	~Περὶ	Κυνισμοῦ. Πυθομένου δὲ τῶν γνωρίμων
[3, 26]	ἄνθρωπος χεῖρας ἔχων καὶ πόδας	περὶ	λιμοῦ δέδοικας οὕτως; οὐκ ἀντλεῖν
[3, 24]	τὴν ἐν Ἀθήναις διατριβήν, ἀλλὰ	περὶ	μόνης τῆς ἐκεῖ μελέτα. Εἶτ´
[3, 16]	ἀσβόλης· τί γὰρ ποιήσεις, ἂν	περὶ	μονομάχων {λαλῇ{ ς} ἂν περὶ
[3, 20]	πενίας ὃ δεῖ ὑπολάβω, ἂν	περὶ	νόσου, ἂν περὶ ἀναρχίας, οὐκ
[3, 5]	οὐ βλέπω, τί ἐστιν ἄλλο,	περὶ	ὃ ἀσχολοῦνται οἱ φιλόσοφοι. (Οὐδέν
[3, 18]	ἐκεῖνο ἔχε πρόχειρον, ὅτι ἀγγελία	περὶ	οὐδενὸς προαιρετικοῦ γίνεται. μή τι
[3, 2]	κυριωτάτων ἀμελοῦμεν. Τρεῖς εἰσι τόποι,	περὶ	οὓς ἀσκηθῆναι δεῖ τὸν ἐσόμενον
[3, 3]	πραγμάτιον‘ δὸς καὶ ἀγόραζε. ἄλλος	περὶ	παιδάρια ἐσπούδακεν. δὸς αὐτῷ τὸ
[3, 22]	τὴν ἀρετὴν τὴν ἑαυτοῦ; ἄγε,	περὶ	πενίας δὲ τί λέγει, περὶ
[3, 20]	μᾶλλον καὶ ὠφελήσει; ἂν οὖν	περὶ	πενίας ὃ δεῖ ὑπολάβω, ἂν
[3, 22]	δὲ τί λέγει, περὶ θανάτου,	περὶ	πόνου; πῶς συνέκρινεν τὴν εὐδαιμονίαν
[3, 22]	Κορινθίοις, ἐπίσης δὲ Ῥωμαίοις οὐ	περὶ	πόρων οὐδὲ περὶ προσόδων οὐδὲ
[3, 22]	μάρτυσι. Καὶ {σὺ{ μ} βούλευσαι	περὶ	πράγματος ἐπιμελῶς· οὐκ ἔστιν οἷον
[3, 17]	θέλετε ἄρξασθαί ποτέ τινες εἶναι.	~Περὶ	προνοίας. Ὅταν τῇ προνοίᾳ ἐγκαλῇς,
[3, 22]	ἐν Ἀθηναίοις παρελθὼν ἐρεῖ τις	περὶ	προσόδων ἢ πόρων, ὃν δεῖ
[3, 22]	Ῥωμαίοις οὐ περὶ πόρων οὐδὲ	περὶ	προσόδων οὐδὲ περὶ εἰρήνης ἢ
[3, 21]	καταστάσεως’ ταῦτα φρόνει καὶ λέγε	περὶ	σεαυτοῦ, εἰ θέλεις τὰ κατ´
[3, 2]	καὶ πυνθανόμενος, μή τίς τι	περὶ	σοῦ λέγει. κἄν τις ἐλθὼν
[3, 18]	ὁ κριτὴς ἀποφαίνεται ὅτι ἠσέβησας.	περὶ	Σωκράτους δ´ οὐκ ἀπεφήναντο οἱ
[3, 15]	περὶ τὰ ἔσω φιλοπονεῖν ἢ	περὶ	τὰ ἔξω· τοῦτ´ ἔστι φιλοσόφου
[3, 15]	σαυτοῦ ἢ τὰ ἐκτός· ἢ	περὶ	τὰ ἔσω φιλοπονεῖν ἢ περὶ
[3, 2]	καὶ μάλιστα ἐπείγων ἐστὶν ὁ	περὶ	τὰ πάθη· πάθος γὰρ ἄλλως
[3, 2]	εὐσχολῶ, ἡσυχίαν ἄγω. ἴδωμεν, πῶς	περὶ	τὰς μεταπτώσεις τῶν λόγων δεῖ
[3, 2]	ἐσόμενον καλὸν καὶ ἀγαθόν· ὁ	περὶ	τὰς ὀρέξεις καὶ τὰς ἐκκλίσεις,
[3, 2]	ἀποτυγχάνῃ μήτ´ ἐκκλίνων περιπίπτῃ· ὁ	περὶ	τὰς ὁρμὰς καὶ ἀφορμὰς καὶ
[3, 12]	τοιαύτην {ἀ} συμμετρίαν. τρίτος ὁ	περὶ	τὰς συγκαταθέσεις, ὁ πρὸς τὰ
[3, 2]	καὶ ἀνεικαιότητα καὶ ὅλως ὁ	περὶ	τὰς συγκαταθέσεις. τούτων κυριώτατος καὶ
[3, 21]	τι ἐποίησας ἐξ ἀρχῆς ἢ	περὶ	ταῦτα κατετρίβης, πῶς οἱ συλλογισμοὶ
[3, 2]	μὴ ἀμελῶς· τρίτος ἐστὶν ὁ	περὶ	τὴν ἀνεξαπατησίαν καὶ ἀνεικαιότητα καὶ
[3, 2]	ἤδη τοῖς προκόπτουσιν ἐπιβάλλων, ὁ	περὶ	τὴν αὐτῶν τούτων ἀσφάλειαν, ἵνα
[3, 10]	περὶ τὸν πόδα, ὡς τέκτονι	περὶ	τὴν οἰκίαν, οὕτως καὶ τῷ
[3, 12]	δεύτερος {τ{ ρ} όπος ὁ	περὶ	τὴν ὁρμὴν καὶ ἀφορμήν· ἵν´
[3, 26]	ἀτελῆ ὄρεξιν, τὴν ἀποτευκτικὴν ἔκκλισιν·	περὶ	τῆς τούτων ἀσφαλείας ἐφρόντιζες. Οὐκ
[3, 9]	εἰς Ῥώμην ἀνῄει δίκην ἔχων	περὶ	τιμῆς τῆς αὑτοῦ, πυθόμενος τὴν
[3, 2]	τὸν κυνηγετικὸν κύνα ὡς κυνηγετικόν.	~Περὶ	τίνα ἀσκεῖσθαι δεῖ τὸν προκόψοντα
[3, 2]	καὶ ἀφορμὰς καὶ ἁπλῶς ὁ	περὶ	τὸ καθῆκον, ἵνα τάξει, ἵνα
[3, 2]	λόγου δυνάμεθα. δεύτερός ἐστιν ὁ	περὶ	τὸ καθῆκον· οὐ δεῖ γάρ
[3, 7]	εἰπόντος Μὴ γένοιτο· Οὐ προσήκει	περὶ	τὸ κράτιστον ἐσπουδακέναι; (Πάντων μάλιστα
[3, 10]	οἰκίαν, οὕτως καὶ τῷ ἰατρῷ	περὶ	τὸ σωμάτιον, τὸ οὐκ ἐμόν,
[3, 22]	ἐστιν, ἔσωθεν δὲ οὐδὲν ἔχει‘	Περὶ	τοιούτου πράγματος βουλεύῃ. ὥστε ἐάν
[3, 7]	ὅτι μὲν γὰρ τρία ἐστὶ	περὶ	τὸν ἄνθρωπον, ψυχὴ καὶ σῶμα
[3, 9]	διὰ τί μὴ φιλοτεχνήσω καὶ	περὶ	τὸν λόγον; εὐσχολῶ γάρ· οὐ
[3, 23]	πρός τινα κομψῶς ἔφρασεν τὰ	περὶ	τὸν Ξέρξην’ ἄλλος οὔ· ἀλλὰ
[3, 10]	ἀξίαν αὐτῷ ἀποδίδως, ὡς σκυτεῖ	περὶ	τὸν πόδα, ὡς τέκτονι περὶ
[3, 26]	ἐχόντων σοι καλῶς καὶ ἀσφαλῶς	περὶ	τὸν τελευταῖον κατεγίνου τόπον, τὸν
[3, 2]	τόπον καὶ τὸν δεύτερον καταγίνονται	περὶ	τὸν τρίτον· μεταπίπτοντας, ἠρωτῆσθαι περαίνοντας,
[3, 7]	τὸ ἐμπεσεῖν· καὶ ὅτι πίστιν	περὶ	τοῦ λαθεῖν λαβεῖν ἀδύνατον, διὰ
[3, 24]	μάχην’ τοῦτό ἐστιν ἀκρόασις φιλοσόφου;	~Περὶ	τοῦ μὴ δεῖν προσπάσχειν τοῖς
[3, 11]	Μέμνησο, τί λέγει ὁ ποιητὴς	περὶ	τοῦ ξένου· ξεῖν´, οὔ μοι
[3, 9]	ἐπερωτήσαντος ἐκείνου, τίνα γνώμην ἔχει	περὶ	τοῦ πράγματος, Εἴ μου πυνθάνῃ,
[3, 23]	οὖν κακῶς διακείμενος καὶ χάσκων	περὶ	τοὺς ἐπαινέσοντας καὶ ἀριθμῶν τοὺς
[3, 12]	τὸ πολὺ πίνειν (καὶ γὰρ	περὶ	τοῦτο ἐπαρίστεροι ἀσκηταί εἰσιν) ἀλλὰ
[3, 3]	ἐκκόπτειν δεῖ τὰ πονηρὰ δόγματα,	περὶ	τοῦτο συντετάσθαι. τί γάρ ἐστι
[3, 22]	εἶναι· οὐκ εἰσὶ δέ. τίσιν	περὶ	τούτου πιστεύσομεν; ὑμῖν τοῖς ἔξωθεν
[3, 24]	ἔστω· ταῦτα γράφειν, ταῦτα ἀναγιγνώσκειν·	περὶ	τούτων τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, αὐτὸν
[3, 10]	ἔτι καιρὸς ὀργῆς; ποῦ φόβου	περὶ	τῶν ἀλλοτρίων, περὶ τῶν μηδενὸς
[3, 3]	καὶ ἄλλο οὐδὲν καὶ δόγματα	περὶ	τῶν ἀπροαιρέτων ὡς ὄντων ἀγαθῶν
[3, 26]	μὴ οὐ σχῇς τροφὰς αὔριον·	περὶ	τῶν δουλαρίων τρέμε, μὴ κλέψῃ
[3, 20]	ἀπορίαν, φέρε λοιδορίαν, δίκην τὴν	περὶ	τῶν ἐσχάτων· πάντα ταῦτα τῷ
[3, 26]	τῇ ἑαυτοῦ, τοῦτ´ ἔστι δόγμασι	περὶ	τῶν ἐφ´ ἡμῖν καὶ οὐκ
[3, 22]	τιθεῖς ἄλλον Κράτητα. ἡμεῖς δὲ	περὶ	τῶν κοινῶν γάμων καὶ ἀπεριστάτων
[3, 10]	ποῦ φόβου περὶ τῶν ἀλλοτρίων,	περὶ	τῶν μηδενὸς ἀξίων; δύο γὰρ
[3, 7]	ἔγραψεν. (Γραψάτω σοι, ἵνα κρίνῃς	περὶ	τῶν μουσικῶν· καὶ τί σοι
[3, 6]	μόνον τὸν ἀγῶνα καθίησιν τὸν	περὶ	τῶν προαιρετικῶν· πῶς οὖν οὐ
[3, 21]	καὶ λέγει ἀκούσατέ μου διαλεγομένου	περὶ	τῶν τεκτονικῶν’ ἀλλ´ ἐκμισθωσάμενος οἰκίαν
[3, 16]	ἀνάγκη ὑπὸ τῶν ἰδιωτῶν ὑμᾶς	περιάγεσθαι.	Διὰ τί οὖν ἐκεῖνοι ὑμῶν
[3, 1]	ἠδύνατό μου διορθῶσαι, τὰ μὲν	περιάμματά	μου περιελεῖν, ψιλούμενόν με παῦσαι
[3, 24]	τάφρον σκάψει τις, οὐ χάρακα	περιβαλεῖ,	οὐκ ἀγρυπνήσει, οὐ κινδυνεύσει, ἀλλὰ
[3, 24]	ἵνα λύπας ἄλλας ἐπ´ ἄλλαις	περιβάλῃ,	δι´ ἃς ἀτυχεῖς; εἶτά μοι
[3, 26]	εἶδες τριγχὸν περιοικοδομοῦντα μηδενὶ τειχίον	περιβαλλόμενον	αὐτὸ αὐτοῦ; ποῖος δὲ θυρωρὸς
[3, 22]	ἐνθυμηθῇς τι τοιοῦτον, κοπρίαν μᾶλλον	περιβλέπου	κομψήν, ἐν ᾗ πυρέξεις, ἀποσκέπουσαν
[3, 14]	τῷ χορῷ κρύπτου. σκώφθητί ποτε,	περίβλεψαι,	ἐνσείσθητι, ἵνα γνῷς, τίς εἶ.
[3, 1]	τὴν κόμην καὶ τὴν ἄλλην	περιβολὴν	κατακοσμοῦντος Εἰπέ μοι, ἔφη, εἰ
[3, 12]	πρὸς αὑτὸν ὅτι δόξον ἀνδριάντα	περιειληφέναι’	εἶτα καὶ οἰναρίῳ κομψῶς χρῆσθαι,
[3, 23]	(Τίνος οὖν ἕνεκα ἐπῄνεις καὶ	περιεῖπες	αὐτόν; (Εὐφυὴς νεανίσκος καὶ λόγων
[3, 1]	διορθῶσαι, τὰ μὲν περιάμματά μου	περιελεῖν,	ψιλούμενόν με παῦσαι ἠδύνατο, ἀλλὰ
[3, 24]	καὶ ἔτι πρόσθεν τῷ Ἡρακλεῖ	περιελθεῖν	τὴν οἰκουμένην ὅλην ἀνθρώπων ὕβριν
[3, 20]	οὐκ ἀπώλλυεν ταῦτα πάντα; οὐ	περιεποιεῖτο	τὰ ἐναντία; τὸν δειλὸν οὐκ
[3, 1]	ἐκστρέφειν τὰ καλῶς ἔχοντα μηδὲ	περιεργάζεσθαι,	ἀλλ´ ἀφεῖναι τὸν ἄνδρα ἄνδρα,
[3, 22]	κήδεται. ἢ σὺ δοκεῖς ὑπὸ	περιεργίας	λοιδορεῖσθαι τοῖς ἀπαντῶσιν; ὡς πατὴρ
[3, 1]	ἐγγυτέρω μου γένει ἐστέ. οὕτως	περίεργος	εἶ, ὦ Σώκρατες, καὶ πολυπράγμων;
[3, 22]	τοὺς συγγενεῖς; διὰ τοῦτο οὔτε	περίεργος	οὔτε πολυπράγμων ἐστὶν ὁ οὕτω
[3, 1]	τινὸς πρὸς αὐτὸν νεανίσκου ῥητορικοῦ	περιεργότερον	ἡρμοσμένου τὴν κόμην καὶ τὴν
[3, 25]	καὶ λοιπὸν ὡς κακὸς ἀθλητὴς	περιέρχῃ	νικώμενος τὴν περίοδον ὅμοιος τοῖς
[3, 22]	εὐσταθεῖ, ποία οὔ, ὡς ἰατρὸν	περιερχόμενον	καὶ τῶν σφυγμῶν ἁπτόμενον; σὺ
[3, 22]	πηρίδιον προσλήψομαι καὶ ξύλον καὶ	περιερχόμενος	αἰτεῖν ἄρξομαι τοὺς ἀπαντῶντας, λοιδορεῖν·
[3, 24]	πόσους ἐν Ἀθήναις, πόσους δὲ	περιερχόμενος	ἐκτήσατο, ὅς γε καὶ ἐγάμει,
[3, 22]	διατάσσων. σὺ ἥλιος εἶ· δύνασαι	περιερχόμενος	ἐνιαυτὸν ποιεῖν καὶ ὥρας καὶ
[3, 22]	τῶν ἀνθρώπων θερμαίνειν συμμέτρως· ὕπαγε,	περιέρχου	καὶ οὕτως διακίνει ἀπὸ τῶν
[3, 15]	ἔργῳ μέγα φρονεῖς’ ~Ὅτι δεῖ	περιεσκεμμένως	ἔρχεσθαι ἐφ´ ἕκαστα. Ἑκάστου ἔργου
[3, 7]	λέγω, ὅτι ἐὰν κομψῶς καὶ	περιεσταλμένως	γίνηται, λησόμεθα’ εἶτα καὶ φίλους
[3, 14]	μὴ δυνατὸν εἶναι εὐροεῖν τοσούτων	περιεστηκότων.	τὴν μὲν οὖν οἴησιν ἔλεγχος
[3, 23]	ὡς ἄνθρωπος. ἐν τούτῳ τί	περιέχεται;	μὴ ὡς πρόβατον, εἰ βλαπτικῶς
[3, 24]	δὲ τύραννον; τοιοῦτο γὰρ τὸ	περιέχον,	τοιοῦτον οἱ συνόντες, ψύχη καὶ
[3, 22]	ὡς Διογένης ἐποίει· στίλβων γὰρ	περιήρχετο	καὶ κατ´ αὐτὸ τὸ σῶμα
[3, 23]	σοι τεταπεινωμένος ἐξῆλθες· πρῴην ἐπαινεθεὶς	περιήρχου	καὶ πᾶσιν ἔλεγες τί σοι
[3, 1]	ἐστι πρὸς αὐτόν σε τὸ	περιιδεῖν	ἀνεπανόρθωτον ἄν ποθ´ ὕστερον φρένας
[3, 1]	πρὸς αὐτὸν οὕτως αἰσχρῶς ἔχοντα	περιίδῃ	καὶ μηδέποτε μηδὲ ῥῆμα εἴπῃ;
[3, 22]	συνεβάλετο Πρίαμος ὁ πεντήκοντα γεννήσας	περικαθάρματα	ἢ Δαναὸς ἢ Αἴολος; εἶτα
[3, 12]	ἢ φοίνικα ἱστάνειν ἢ ἀνδριάντας	περιλαμβάνειν;	οὐδαμῶς. οὐκ ἔστι τὸ δύσκολον
[3, 22]	βλέπουσιν καὶ ὑπὸ τῆς φαντασίας	περιλαμπομένοις	ἢ αὐτοῖς ἐκείνοις; τί λέγουσιν;
[3, 25]	τις πάλιν ἀγωνίζεσθαι οὐδὲ δεῖ	περιμεῖναι	τετραετίαν ἄλλην, ἵν´ ἔλθῃ ἄλλα
[3, 15]	σκέψεως ἦλθες ἐπί τι οὐδὲ	περιοδεύσας	ὅλον τὸ πρᾶγμα οὐδὲ βασανίσας,
[3, 25]	κακὸς ἀθλητὴς περιέρχῃ νικώμενος τὴν	περίοδον	ὅμοιος τοῖς ἀποφυγοῦσιν ὄρτυξιν. ἡττᾷ
[3, 24]	ἧς δεδημιούργηται, μία καὶ ἀνάγκη	περίοδόν	τινα εἶναι καὶ παραχώρησιν ἄλλων
[3, 26]	καὶ τίνα πώποτ´ εἶδες τριγχὸν	περιοικοδομοῦντα	μηδενὶ τειχίον περιβαλλόμενον αὐτὸ αὐτοῦ;
[3, 12]	καὶ ἡμᾶς μελετᾶν ἐπὶ σχοινίου	περιπατεῖν	ἢ φοίνικα ἱστάνειν ἢ ἀνδριάντας
[3, 12]	ἐστι καὶ τὸ ἐπὶ σχοινίου	περιπατεῖν	καὶ οὐ μόνον δύσκολον, ἀλλὰ
[3, 10]	οὐδὲ πυρέσσων. ἀλλ´ ἂν καλῶς	περιπατῇς,	ἔχεις τὸ τοῦ περιπατοῦντος· ἂν
[3, 14]	μετὰ πολλῶν, οὕτως ἔνιοι μόνοι	περιπατῆσαι	οὐ δύνανται. ἄνθρωπε, εἴ τις
[3, 24]	εἰς περίπατον προελθόντες καὶ ὀλίγα	περιπατήσαντες	λούσασθαι, εἶτα φαγεῖν, εἶτα κοιμηθῆναι,
[3, 24]	βλέπειν καὶ ἐν Λυκείῳ οὐ	περιπατήσεις;	ἐπὶ τοῦτο ἀπεδήμησας; τούτου ἕνεκα
[3, 14]	εἴ τις εἶ, καὶ μόνος	περιπάτησον	καὶ σαυτῷ λάλησον καὶ μὴ
[3, 24]	τι ἂν λέγωσιν, εἶτα εἰς	περίπατον	προελθόντες καὶ ὀλίγα περιπατήσαντες λούσασθαι,
[3, 23]	εἰ δολιχοδρόμος, τοιαύτη τροφή, τοιοῦτος	περίπατος,	τοιαύτη τρῖψις, τοιαύτη γυμνασία· εἰ
[3, 10]	καὶ τοῦτο τοῦ βίου, ὡς	περίπατος,	ὡς πλοῦς, ὡς ὁδοιπορία, οὕτως
[3, 22]	κόμιον πεπλακότα ἢ ἐν κοκκίνοις	περιπατοῦντα.	εἰ τοιοῦτόν τι φαντάζῃ τὸ
[3, 10]	καλῶς περιπατῇς, ἔχεις τὸ τοῦ	περιπατοῦντος·	ἂν καλῶς πυρέξῃς, ἔχεις τὰ
[3, 10]	οὕτως καὶ πυρετός. μή τι	περιπατῶν	ἀναγιγνώσκεις; (Οὔ. (Οὕτως οὐδὲ πυρέσσων.
[3, 23]	μὴ ἀποτυγχάνειν. τίς ἐκκλίσεως; μὴ	περιπίπτειν.	ἄγε, πληροῦμεν αὐτῶν τὴν ἐπαγγελίαν;
[3, 12]	μήτε ὀρεγόμενον ἀποτυγχάνειν μήτ´ ἐκκλίνοντα	περιπίπτειν.	πρὸς τοῦτο οὖν καὶ τὴν
[3, 2]	μήτ´ ὀρεγόμενος ἀποτυγχάνῃ μήτ´ ἐκκλίνων	περιπίπτῃ·	ὁ περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ
[3, 22]	{με} ἀποτυγχάνοντα, πότ´ ἐν ἐκκλίσει	περιπίπτοντα;	πότ´ ἐμεμψάμην ἢ θεὸν ἢ
[3, 22]	καὶ ὀρέξεις ἀτελεῖς καὶ ἐκκλίσεις	περιπίπτουσαι	καὶ φθόνοι καὶ ζηλοτυπίαι, ποῦ
[3, 2]	μὴ ὀρέξεως ἀποτυγχανούσης ἢ ἐκκλίσεως	περιπιπτούσης.	οὗτός ἐστιν ὁ ταραχάς, θορύβους,
[3, 20]	καὶ τῶν ἀνθρώπων τῶν ταῦτα	περιποιεῖν	ἢ ἀφαιρεῖσθαι δυναμένων. Ἔστιν οὖν
[3, 26]	ἐκ τοῦ λόγου, εἶτα τούτῳ	περιποιεῖν	τὴν ἀσφάλειαν; καὶ τίνα πώποτ´
[3, 7]	τῶν ἡδονῶν. διὰ τί μὴ	περιποιήσῃ	αὐτόν; διὰ τί δὲ μὴ
[3, 24]	πρὸς ἀλυπίαν. ἂν δ´ ἅπαξ	περιποιήσῃ	τὸ ἄλυπον καὶ ἄφοβον, ἔτι
[3, 16]	κομψαὶ ὑπολήψεις καὶ δυναμίν τινα	περιποιήσησθε	πρὸς ἀσφάλειαν, συμβουλεύω ὑμῖν εὐλαβῶς
[3, 22]	ὄρεξις ἀποτευκτική, μή που ἔκκλισις	περιπτωτική,	μή που ἐπιβολὴ ἀτελής, μή
[3, 6]	ποιήσεις ἀποτευκτικὴν οὐδὲ τὴν ἔκκλισιν	περιπτωτικήν.	εἰς τοῦτον μόνον τὸν ἀγῶνα
[3, 15]	ἐν τιμῇ, ἐν δίκῃ. ταῦτα	περισκεψάμενος,	εἴ σοι δοκεῖ, προσέρχου, εἰ
[3, 16]	φιλόσοφοι, ὅτι τὰ παλαιὰ ἔθη	περισπᾷ	καὶ οὐκ ἐᾷ ἀρχὴν γενέσθαι
[3, 22]	σκευάρια) τὴν ἄλλην ἀσχολίαν, τὸν	περισπασμόν.	ποῦ μοι λοιπὸν ἐκεῖνος ὁ
[3, 9]	τὸν λόγον; εὐσχολῶ γάρ· οὐ	περισπᾶταί	μου ἡ διάνοια. τί ποιήσω
[3, 9]	ἡ διάνοια. τί ποιήσω μὴ	περισπώμενος;	τούτου τί ἀνθρωπικώτερον ἔχω; ὑμεῖς
[3, 5]	εἰ μὲν γὰρ μηδὲν ἀνύεις,	περισσῶς	καὶ ἦλθες. ἄπιθι, ἐπιμελοῦ τῶν
[3, 24]	καὶ πλοῦς καὶ ἄνεμοι καὶ	περιστάσεις	ποικίλαι· τὸν μὲν ἀπώλεσαν, τὸν
[3, 22]	χρωμένῳ, ὅς γε ἐνεκαλλωπίζετο ταῖς	περιστάσεσι	καὶ θέαμα εἶναι ἠξίου τῶν
[3, 22]	ἀφαιρούμεθα. (Ναί· ἀλλὰ Κράτης ἔγημεν.	(Περίστασίν	μοι λέγεις ἐξ ἔρωτος γενομένην
[3, 14]	προηγουμένως πράττεται, τὰ δὲ κατὰ	περίστασιν,	τὰ δὲ κατ´ οἰκονομίαν, τὰ
[3, 24]	πᾶσα ἡ ἀπὸ τῶν ὅλων	περίστασις	πρὸς τὰ κατ´ αὐτὴν ἀναιρούμενα.
[3, 14]	καὶ χόρτον’ ἢ ὅτι κομψὰ	περιτραχήλια’	εἰ οὖν ταῦτά σου λέγοντος
[3, 26]	δ´ οὐκ ἐξελεύσῃ θαρρῶν, ἀλλὰ	περιτρέμων	τοῖς ἱματιδίοις καὶ τοῖς ἀργυρωματίοις;
[3, 12]	δερματίνην καὶ ὅλμον καὶ ὕπερον	περιφέρειν;	ἄνθρωπε, ἄσκησον, εἰ γοργὸς εἶ,
[3, 22]	ἀποσκέπουσαν τὸν βορέαν, ἵνα μὴ	περιψυγῇς.	σὺ δέ μοι δοκεῖς θέλειν
[3, 2]	πᾶσιν ἐγκαλοῦντα, μηδέποτε ἡσυχίαν ἄγοντα,	πέρπερον·	ταῦτα ἡμῖν ἔδειξας. ἄπελθε νῦν
[3, 24]	πρόσθεν ἐν Ἀθήναις καὶ εἰς	Περραιβοὺς	δ´ ἂν ἀπελθὼν ὡσαύτως εἶχεν.
[3, 24]	τὴν γυναῖκα καὶ ἔκλαιεν ἐπὶ	{πέτρα{	ι} ς καθεζόμενος. (Σὺ δ´
[3, 12]	ἀρχόμενον φιλοσοφεῖν· χύτρα, φασί, καὶ	πέτρα	οὐ συμφωνεῖ. Μετὰ τὴν ὄρεξιν
[3, 1]	ἁπλῶς ἀεὶ τῷ ἐντυγχάνοντι προσελθὼν	πεύσομαι	ταῦτα ἃ καὶ νῦν πυνθάνομαι,
[3, 24]	πρὸς τὰ ἀγαθὰ τὰ ἐμαυτοῦ	πέφυκα,	πρὸς κακὰ οὐ πέφυκα. Τίς
[3, 24]	ἐμαυτοῦ πέφυκα, πρὸς κακὰ οὐ	πέφυκα.	Τίς οὖν ἡ πρὸς τοῦτο
[3, 3]	οὕτως εἶ σκληρός; οὕτως γὰρ	πέφυκα·	τοῦτό μοι τὸ νόμισμα δέδωκεν
[3, 7]	τούτων δεῖ ποιεῖν, ὡς πεφύκαμεν.	πεφύκαμεν	δὲ πῶς; ὡς ἐλεύθεροι, ὡς
[3, 7]	ἕκαστον τούτων δεῖ ποιεῖν, ὡς	πεφύκαμεν.	πεφύκαμεν δὲ πῶς; ὡς ἐλεύθεροι,
[3, 24]	μὴ γινέσθω· οὐ γὰρ συνταπεινοῦσθαι	πέφυκας	οὐδὲ συνατυχεῖν, ἀλλὰ συνευτυχεῖν. ἂν
[3, 1]	γένοιτο· ἀλλ´ ὃς εἶ καὶ	πέφυκας,	τοῦτον κάθαιρε, ἄνδρα ὡς ἄνδρα
[3, 22]	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ πρὸς ἣν	πέφυκε	καὶ τὴν τοῦ κακοῦ καὶ
[3, 1]	τὸ σωμάτιον οὖν πῶς; ὡς	πέφυκεν.	ἄλλῳ τούτων ἐμέλησεν· ἐκείνῳ {ἐπί{
[3, 3]	χρῆσθαι ταῖς φαντασίαις κατὰ φύσιν.	πέφυκεν	δὲ πᾶσα ψυχὴ ὥσπερ τῷ
[3, 15]	ἄλλος γὰρ πρὸς ἄλλο τι	πέφυκεν.	δοκεῖς ὅτι ταῦτα ποιῶν δύνασαι
[3, 6]	τοσούτῳ μᾶλλον νεύει ἐφ´ ὃ	πέφυκεν.	~Πρὸς τὸν διορθωτὴν τῶν ἐλευθέρων
[3, 1]	πρὸς ἄλλο μὲν ὁρῶμεν κύνα	πεφυκότα,	πρὸς {ἄλλο{ ν} δ´ ἵππον,
[3, 21]	στομαχικοὶ τὴν τροφήν. πρῶτον αὐτὸ	πέψον,	εἶθ´ οὕτω μὴ ἐξεμέσῃς· εἰ
[3, 10]	τῶν ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι ἕκαστα·	πῇ	παρέβην; τί δ´ ἔρεξα; τί
[3, 1]	κατατέταχεν, ὥστε μάντις εἶναι καὶ	πηγὴ	τῆς ἀληθείας καὶ πρὸς αὐτὸν
[3, 22]	φύσει νεκρόν, ἡ γῆ, ὁ	πηλός;	τί οὖν; οὐδὲν ἔχετε ἐλεύθερον;
[3, 16]	καὶ ὑμεῖς ἀντεισαγάγετε ἄλλα ἔθη·	πήξατε	ὑμῶν τὰς ὑπολήψεις, ἐναθλεῖτε αὐταῖς.
[3, 22]	χαρακτήρ, ἴδ´ ἐπιβολή. οὔ· ἀλλὰ	πηρίδιον	καὶ ξύλον καὶ γνάθοι μεγάλαι·
[3, 22]	νῦν σκληρῶς καὶ τότε κοιμήσομαι,	πηρίδιον	προσλήψομαι καὶ ξύλον καὶ περιερχόμενος
[3, 21]	σὺ ποίησον· φάγε ὡς ἄνθρωπος,	πίε	ὡς ἄνθρωπος, κοσμήθητι, γάμησον, παιδοποίησον,
[3, 10]	σοί; τίς σε κωλύσει; ἀλλὰ	πιεῖν	μὲν κωλύσει ὁ ἰατρός, καλῶς
[3, 12]	τὰς συγκαταθέσεις, ὁ πρὸς τὰ	πιθανὰ	καὶ ἑλκυστικά. ὡς γὰρ ὁ
[3, 7]	νικῆσαι. ἂν δὲ πρὸς τῇ	πιθανότητι	τῇ ἐκείνων καὶ φιλοσοφίαν τινά
[3, 7]	ὁρμώμενος ἡδέως ἀφέξῃ πραγμάτων οὕτως	πιθανῶν	πρὸς τὸ ἀγαγεῖν καὶ νικῆσαι.
[3, 15]	ψυχῇ οὐδέν, ἀλλ´ ὡς ὁ	πίθηκος	πᾶν ὃ ἂν ἴδῃς μιμῇ
[3, 11]	θρηνείτω, δυστυχείτω’ καὶ ὅμως οὕτως	πικρῶς	κολαζόμενοι ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα. Μέμνησο,
[3, 24]	τῆς Ῥωμαίων πολιτείας καταψευδόμενοι κολάζονται	πικρῶς,	τοὺς δ´ οὕτως μεγάλου καὶ
[3, 22]	παιδίοις; ἄγε, πρὸς γραμματιστὴν ἀποστεῖλαι	πινακίδια	ἔχοντα, γραφεῖα, τιτλάρια, καὶ τούτοις
[3, 14]	εἴ σοι {λυσιτελεῖ{ ν} πίνειν,	πῖνε·	εἰ δὲ μή, γελοίως ποιεῖς.
[3, 14]	πίνεις, διὰ γὰρ τὸ ὕδωρ	πίνειν;	ἄνθρωπε, εἴ σοι {λυσιτελεῖ{ ν}
[3, 12]	χρῆσθαι, μὴ εἰς τὸ πολὺ	πίνειν	(καὶ γὰρ περὶ τοῦτο ἐπαρίστεροι
[3, 15]	καύματι, ἐν ψύχει· μὴ ψυχρὸν	πίνειν,	μὴ οἶνον ὅτ´ ἔτυχεν· ἁπλῶς
[3, 15]	ὅτι δύνασαι ὡσαύτως ἐσθίειν, ὡσαύτως	πίνειν,	ὁμοίως ὀργίζεσθαι, ὁμοίως δυσαρεστεῖν; ἀγρυπνῆσαι
[3, 14]	ἄνθρωπε, εἴ σοι {λυσιτελεῖ{ ν}	πίνειν,	πῖνε· εἰ δὲ μή, γελοίως
[3, 14]	πίνω. διὰ γὰρ τοῦτο ὕδωρ	πίνεις,	διὰ γὰρ τὸ ὕδωρ πίνειν;
[3, 14]	εἰ δὲ συμφέρει σοι καὶ	πίνεις,	σιώπα πρὸς τοὺς δυσαρεστοῦντας τοῖς
[3, 14]	τίς εἶ. Ὅταν τις ὕδωρ	πίνῃ	ἢ ποιῇ τι ἀσκητικόν, ἐκ
[3, 13]	τοὺς συνεσθίοντας ὠφέλει, πίνων τοὺς	πίνοντας,	εἴκων πᾶσι, παραχωρῶν, ἀνεχόμενος, οὕτως
[3, 14]	αὐτὸ πρὸς πάντας. ἐγὼ ὕδωρ	πίνω.	διὰ γὰρ τοῦτο ὕδωρ πίνεις,
[3, 13]	φλυάρει. ἐσθίων τοὺς συνεσθίοντας ὠφέλει,	πίνων	τοὺς πίνοντας, εἴκων πᾶσι, παραχωρῶν,
[3, 3]	δείξας ἔχει τὸ ἀντ´ αὐτοῦ	πιπρασκόμενον.	ἐλήλυθεν εἰς τὴν ἐπαρχίαν κλέπτης
[3, 22]	οὐκ ἔστιν, οὐδ´ ἄλλου δεικνύοντος	πιστεύετε.	τί αὐτὸ ἔξω ζητεῖτε; ἐν
[3, 22]	εἰσὶ δέ. τίσιν περὶ τούτου	πιστεύσομεν;	ὑμῖν τοῖς ἔξωθεν τὰ ἐκείνων
[3, 7]	ἂν λέγῃς μοι, ὅτι ἀπέχῃ,	πιστεύσω	σοι. ὡς γὰρ ἀδύνατόν ἐστι
[3, 7]	ἀλλὰ τὸ ἐμπεσεῖν· καὶ ὅτι	πίστιν	περὶ τοῦ λαθεῖν λαβεῖν ἀδύνατον,
[3, 14]	ὁ κρείττων; μήποτ´ ἐστὶν αἰδώς,	πίστις,	δικαιοσύνη; τούτοις δείκνυε κρείττονα σεαυτόν,
[3, 7]	ποιῆσαι ἃ δεῖ· ἀπολέσεις τὸν	πιστόν,	τὸν αἰδήμονα, τὸν κόσμιον. τούτων
[3, 20]	τὸν φιλόπατριν, τὸν μεγαλόφρονα, τὸν	πιστόν,	τὸν γενναῖον; ἐπιζήσας δὲ οὐκ
[3, 17]	ἐκεῖνο βλέπε, εἰ ἐν τῷ	πιστὸς	εἶναι πλέον σου ἔχει, εἰ
[3, 23]	ὁ ἄνθρωπος αἰδήμων ἐστίν, οὗτος	πιστός	ἐστιν, οὗτος ἀτάραχός ἐστιν’ εἰ
[3, 23]	εἶπον ἂν αὐτῷ ἐπειδὴ οὗτος	πιστός	ἐστιν, οὗτος ὁ πιστὸς τί
[3, 23]	οὗτος πιστός ἐστιν, οὗτος ὁ	πιστὸς	τί ἐστιν; καὶ εἰ μὴ
[3, 13]	ἀνθρώπου ὄψις ἐξαιρεῖται ἐρημίας, ἀλλὰ	πιστοῦ	καὶ αἰδήμονος καὶ ὠφελίμου. ἐπεὶ
[3, 3]	τοῦ αἰδήμονος, μή τι τοῦ	πιστοῦ,	μή τι τοῦ φιλαδέλφου; ἐκ
[3, 26]	ᾧ μόνῳ θαρρεῖν ἐνδέχεται, τῷ	πιστῷ,	τῷ ἀκωλύτῳ, τῷ ἀναφαιρέτῳ, τοῦτ´
[3, 22]	χαίτας. καὶ αὐτὸς τί λέγει;	πλάζομαι	ὧδε, φησίν, καὶ ἀλαλύκτημαι· κραδίη
[3, 22]	μὴ δοξάριον, μὴ παιδάριον, μὴ	πλακουντάριον.	ἐκεῖνο γὰρ εἰδέναι σε δεῖ,
[3, 22]	ἐὰν δ´ ὑπὸ μάλης ἔχων	πλακουντάριον	ἐπιτιμᾷς ἄλλοις, ἐρῶ σοι· οὐ
[3, 12]	ἀποσχέσθαι, καὶ κορασιδίου ἀπέχεσθαι καὶ	πλακουνταρίου.	εἶτά ποτε ὑπὲρ δοκιμασίας, εἰ
[3, 1]	ἅπαντα σαυτὸν γυναῖκα, ἵνα μὴ	πλανώμεθα,	μὴ τὸ μὲν ἥμισυ ἀνδρός,
[3, 1]	τὴν κόμην δ´ ἄφες τῷ	πλάσαντι	ὡς αὐτὸς ἠθέλησεν. ἄγε, τίνας
[3, 1]	καλὸς εἶναι‘ τί αὐτῷ λέγει;	πλάσσε	σου τὴν κόμην καὶ τίλλε
[3, 23]	τῇδε τῇ ἡλικίᾳ ὥσπερ μειρακίῳ	πλάττοντι	λόγους εἰς ὑμᾶς εἰσιέναι’ ὥσπερ
[3, 24]	πάλιν ἐν πλοίῳ ναύτης ἂν	πλέῃς,	μίαν χώραν κάτεχε καὶ ταύτην
[3, 13]	ἀλλ´ ἔξεστιν πάσῃ ὥρᾳ ὁδεύειν,	πλεῖν	ἀπ´ ἀνατολῶν ἐπὶ δυσμάς. μή
[3, 22]	τοῦ ἀτέκνου ἀποθανόντος; καὶ Ὁμήρου	πλείονα	τῇ κοινωνίᾳ συνεβάλετο Πρίαμος ὁ
[3, 24]	ἔχῃς συνήθεις καὶ φίλους, ἕξεις	πλείονα	τοῦ οἰμώζειν αἴτια, κἂν πρὸς
[3, 23]	ἄλλους ὠφελεῖν; σήμερόν μου πολλῷ	πλείονες	ἤκουσαν. ναί, πολλοί. δοκοῦμεν ὅτι
[3, 22]	ἢ τυχὼν ἂν ἠσχημόνησεν ἐν	πλείοσι	μάρτυσι. Καὶ {σὺ{ μ} βούλευσαι
[3, 9]	καὶ ὡς νῦν εἰς Ῥώμην	πλεῖς	ἐπὶ τῷ προστάτης εἶναι Κνωσίων
[3, 25]	καὶ μὴ τυχόντι ἔξεστιν μὲν	πλείστου	ἀξίῳ, ἔξεστι δὲ ὀλίγου εἶναι
[3, 24]	εἰ καὶ μὴ ἀπεδήμησας, ἀλλὰ	πλείω	προσέλαβες; κἂν ἄλλους πάλιν ἔχῃς
[3, 22]	ἔλαιον, κραβάττιον, ποτήριον (γίνεται ἤδη	πλείω	σκευάρια) τὴν ἄλλην ἀσχολίαν, τὸν
[3, 2]	οἶδεν; τὰς πρώτας ἀφορμὰς ἔχει,	πλέον	δ´ οὐδέν‘ ἐξέστηκας, ὠχρίακας, εὐθὺς
[3, 17]	γέγονεν. ναί, ἀλλ´ ὁ ἄδικος	πλέον	ἔχει. ἐν τίνι; ἐν ἀργυρίῳ·
[3, 17]	φυσικὸς τὸν κρείττονα τοῦ χείρονος	πλέον	ἔχειν, ἐν ᾧ κρείττων ἐστίν,
[3, 17]	ὅπου κρείττων, ἐκεῖ σαυτὸν εὑρήσεις	πλέον	ἔχοντα. κἀγώ ποτ´ εἶπόν τινι
[3, 9]	ἀνδριάντι’ εἶδες γάρ με καὶ	πλέον	οὐδέν. ἀνθρώπῳ δ´ ὡς ἀνθρώπῳ
[3, 17]	εἰ ἐν τῷ πιστὸς εἶναι	πλέον	σου ἔχει, εἰ ἐν τῷ
[3, 3]	ἀλλ´ οὐ βλάπτει. ἕξει τὸ	πλέον	τοῦ ἀγροῦ ὁ ἀδελφός. ὅσον
[3, 4]	Ὀλύμπια· ἐν φανερῷ δὲ μὴ	πλεονέκτει	μηδ´ ὑφάρπαζε τὸ κοινόν. εἰ
[3, 5]	γεωργὸν γεωργοῦντα καταλαμβάνουσι, τὸν ναυτικὸν	πλέοντα.	σὺ τί θέλεις ποιῶν καταληφθῆναι;
[3, 26]	ἀλείπτης ἐπιστὰς λέγῃ μετάβηθι, δὸς	πλευρόν,	κεφαλὴν αὐτοῦ λάβε, παράθες τὸν
[3, 13]	ἀπορεῖ διαγωγῆς. ἐγὼ οὖν, ἂν	πλεύσητε	ὑμεῖς, μέλλω καθήμενος κλαίειν ὅτι
[3, 22]	σε θέλει γενέσθαι ἢ πολλὰς	πληγὰς	λαβεῖν. καὶ γὰρ τοῦτο λίαν
[3, 10]	θέλει γινέσθω’ οἷον εἴ τις	πληγὰς	λαβὼν ἀποσταίη τοῦ παγκρατιάζειν. ἀλλ´
[3, 25]	τὸν μέγιστον ἀγωνιζομένοις, ἀλλὰ καὶ	πληγὰς	ληπτέον· οὐ γὰρ ὑπὲρ πάλης
[3, 25]	μεμνημένον, ὡς οἱ δοῦλοι τῶν	πληγῶν,	ἀπέχεσθαι τῶν αὐτῶν ἁμαρτημάτων. ἀλλ´
[3, 13]	καὶ τοσούτων συνοικούντων, ἔσθ´ ὅτε	πλῆθος	δούλων ἔχοντες. θέλει γὰρ ὁ
[3, 23]	οἱ ἰατροὶ παρακαλοῦσιν ἐν Ῥώμῃ·	πλὴν	ἐπ´ ἐμοῦ παρεκαλοῦντο. παρακαλῶ σε
[3, 12]	{προ{ ς} βήσῃ, ἵνα, κἂν	πλήξῃ	σέ τις, εἴπῃς αὐτὸς πρὸς
[3, 23]	τίς ἐκκλίσεως; μὴ περιπίπτειν. ἄγε,	πληροῦμεν	αὐτῶν τὴν ἐπαγγελίαν; εἰπέ μοι
[3, 9]	ἐκφέρουσιν ἰσχαδοκάρυα τοῦτο συμβαίνει· ἂν	πληρώσῃ	τὴν χεῖρα, ἐξενεγκεῖν οὐ δύναται,
[3, 8]	πλοῖον ἀπώλετο. τί ἐγένετο; τὸ	πλοῖον	ἀπώλετο. εἰς φυλακὴν ἀπήχθη. τί
[3, 8]	οὐδέν; {οὐδ{ ε} έν. τὸ	πλοῖον	ἀπώλετο. τί ἐγένετο; τὸ πλοῖον
[3, 9]	πάροδός ἐστι καὶ ἕως τὸ	πλοῖον	μισθούμεθα, δυνάμεθα καὶ Ἐπίκτητον ἰδεῖν·
[3, 2]	καὶ ὀρχεῖσθαι· βυθιζομένου δὲ τοῦ	πλοίου	σύ μοι παρελθὼν ἐπαίρεις τοὺς
[3, 24]	ἄχρηστος δόξει στρατεύεσθαι. πάλιν ἐν	πλοίῳ	ναύτης ἂν πλέῃς, μίαν χώραν
[3, 24]	τροφαὶ ἀσύμμετροι καὶ ὁδοιπορίαι καὶ	πλοῦς	καὶ ἄνεμοι καὶ περιστάσεις ποικίλαι·
[3, 10]	τοῦ βίου, ὡς περίπατος, ὡς	πλοῦς,	ὡς ὁδοιπορία, οὕτως καὶ πυρετός.
[3, 26]	οἱ γονεῖς πένητες ἦσαν ἢ	πλούσιοι	μὲν ἦσαν, ἄλλους δὲ κληρονόμους
[3, 24]	γὰρ οὐ θαυμάζω. (Μηδὲ τὸν	πλούσιον.	(Οὐδὲ τὸν κηπουρὸν κολακεύσω. (Μηδὲ
[3, 24]	τὸν κηπουρὸν κολακεύσω. (Μηδὲ τὸν	πλούσιον.	Πῶς οὖν τύχω οὗ δέομαι;
[3, 17]	ἔστι κρεῖττον αἰδήμονα εἶναι ἢ	πλούσιον;	Ὡμολόγει. Τί οὖν ἀγανακτεῖς, ἄνθρωπε,
[3, 7]	φύσιν ἔργοις παρακρατῇ. Ἀλλ´ ἐγὼ	πλούσιός	εἰμι καὶ οὐδενὸς χρεία μοί
[3, 22]	ἴδετε Κροῖσον, ἴδετε τοὺς νῦν	πλουσίους,	ὅσης οἰμωγῆς ὁ βίος αὐτῶν
[3, 26]	ὀρθοῖς τοῖς ὀφθαλμοῖς πρὸς τοὺς	πλουσίους,	πρὸς τοὺς τυράννους. καὶ τὸ
[3, 24]	θιδράκων, ἐπὶ δὲ τὰς τῶν	πλουσίων,	ὅταν τινὸς ὁμοίου δέῃ; (Ναί·
[3, 26]	τὴν ἀγέννειαν, τὸν θαυμασμὸν τῶν	πλουσίων,	τὴν ἀτελῆ ὄρεξιν, τὴν ἀποτευκτικὴν
[3, 26]	καὶ ἔνδειαν, ὅπου καὶ τοὺς	πλουσιωτάτους	καὶ τὰς ἀρχὰς τὰς μεγίστας
[3, 9]	τί μοι μέλει; σοὶ μέλει.	πλουσιώτερός	σου εἰμί· οὐκ ἀγωνιῶ, τί
[3, 7]	τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ ἀποστῆναι. ὁ	πλοῦτος	δ´ ἀγαθὸν καὶ οἱονανεὶ τὸ
[3, 24]	οὐ πόνος, οὐ δόξα, οὐ	πλοῦτος,	δύναται δ´, ὅταν αὐτῷ δόξῃ,
[3, 3]	αἱ ἀρεταὶ συγχέονται, ἀλλὰ τὸ	πνεῦμα,	ἐφ´ οὗ εἰσιν· καταστάντος δὲ
[3, 13]	εἰς γῄδιον, ὅσον πνευματίου, εἰς	πνευμάτιον,	ὅσον ὑδατίου, εἰς ὑδάτιον. οὐδεὶς
[3, 13]	ἦν γῃδίου, εἰς γῄδιον, ὅσον	πνευματίου,	εἰς πνευμάτιον, ὅσον ὑδατίου, εἰς
[3, 21]	ἡγεμόνα. οὔ· ἀλλ´ ἀπὸ {λι{	πο}	μένος μὲν οὐδεὶς ἀνάγεται μὴ
[3, 10]	ἀποδίδως, ὡς σκυτεῖ περὶ τὸν	πόδα,	ὡς τέκτονι περὶ τὴν οἰκίαν,
[3, 22]	ἴστε ὅτι πυρετοῦ δοῦλόν ἐστιν,	ποδάγρας,	ὀφθαλμίας, δυσεντερίας, τυράννου, πυρός, σιδήρου,
[3, 22]	σὺ πυρέττεις, σὺ κεφαλαλγεῖς, σὺ	ποδαγρᾷς·	σὺ ἀνάτεινον, σὺ φάγε, σὺ
[3, 26]	ὁλόκληρος ἄνθρωπος χεῖρας ἔχων καὶ	πόδας	περὶ λιμοῦ δέδοικας οὕτως; οὐκ
[3, 24]	τὰ παιδία; Οὐκ ἀπογαλακτίσομεν ἤδη	ποθ´	ἑαυτοὺς καὶ μεμνησόμεθα ὧν ἠκούσαμεν
[3, 1]	παροῦσα. τί οὖν ἄνθρωπον; μή	ποθ´	ἡ ἀρετὴ ἡ ἀνθρώπου παροῦσα;
[3, 1]	σε τὸ περιιδεῖν ἀνεπανόρθωτον ἄν	ποθ´	ὕστερον φρένας σχῇς, εὐλόγως μοι
[3, 13]	ποτε διαγωγὴν ὡς ἄρρωστος, ἵνα	ποθ´	ὡς ὑγιαίνων διαγάγῃς. ἀσίτησον, ὑδροπότησον·
[3, 24]	σὺ τὴν σαυτοῦ διατριβήν, ἣν	ποθεῖς,	ζηλωτὰ τῆς ἀληθείας καὶ Σωκράτους
[3, 24]	Ῥώμῃ διάγειν ὀκνεῖς, τὴν Ἑλλάδα	ποθεῖς;	ὅταν δ´ ἀποθνῄσκειν δέῃ, καὶ
[3, 24]	τόπος, ποῦ ταπεινοφροσύνης; τί ἔτι	ποθεῖς	τὴν ἡσυχίαν τὴν ἐκεῖ, τί
[3, 24]	Περδίκκας ἢ ὁ μέγας βασιλεύς;	πόθεν	αὐτοῖς; τὸν γὰρ ὑπ´ ἀνθρώπου
[3, 23]	χιλίους. Δίωνος οὐδέποτ´ ἤκουσαν τοσοῦτοι.	πόθεν	αὐτῷ; καὶ κομψῶς αἰσθάνονται λόγων.
[3, 13]	κεκηρυγμένην οὐχ ὑπὸ τοῦ Καίσαρος	(πόθεν	γὰρ αὐτῷ ταύτην κηρύξαι; ἀλλ´
[3, 1]	ταῦτά μοι Ἐπίκτητος οὐκ εἴρηκεν·	πόθεν	γὰρ ἐκείνῳ; ἀλλὰ θεός τίς
[3, 18]	μή τι ἐπὶ τὴν προαίρεσιν;	πόθεν	δύναται; ἀλλ´ ἐπὶ τὸ σωμάτιον,
[3, 24]	μεμνημένος, τίς τ´ ἐστὶ καὶ	πόθεν	ἐλήλυθεν καὶ ὑπὸ τίνος γέγονεν,
[3, 12]	ἄφες ἴδω, τίς εἶ καὶ	πόθεν	ἔρχῃ’ ὡς οἱ νυκτοφύλακες δεῖξόν
[3, 1]	δὲ μή, ἐρεῖ σοι φωνήν	ποθεν	λαβὸν ἐγώ εἰμι τοιοῦτον οἷον
[3, 7]	οὐδὲ πολιτευτέον. τί οὖν γένηται;	πόθεν	οἱ πολῖται; τίς αὐτοὺς παιδεύσει;
[3, 21]	καὶ κοσμεῖσθαι ὑπ´ αὐτῶν; καὶ	πόθεν	σοι μεταδιδόναι τούτων ὧν οὐκ
[3, 1]	ἐποίησεν‘ Τί οὖν; ἐγὼ τοιοῦτος;	πόθεν;	σὺ γὰρ τοιοῦτος οἷος ἀκούειν
[3, 23]	(Εὐφυὴς νεανίσκος καὶ λόγων ἀκουστικός.	(Πόθεν	τοῦτο; (Ἐμὲ θαυμάζει. (Εἴρηκας τὴν
[3, 16]	ἐπὶ τὸ αὑτοῦ τοὺς συνόντας;	πόθεν	ὑμῖν; ἀλλ´ ἀνάγκη ὑπὸ τῶν
[3, 3]	ἂν πένητα, ἄθλιος, οὐκ ἔχει	πόθεν	φάγῃ‘ ταῦτ´ οὖν ἐκκόπτειν δεῖ
[3, 24]	υἱὸν ἢ τὸν φίλον τότε	ποθῇς,	ὅτε οὐ δέδοταί σοι, ἴσθι,
[3, 24]	τὸ αὐτὸ ἐλθεῖν εὐδαιμονίαν καὶ	πόθον	τῶν οὐ παρόντων τὸ γὰρ
[3, 24]	πελάγη διαπερᾶν μὴ στένουσιν μηδὲ	ποθοῦσι	τὰ πρῶτα. (Ναί· ἀλλ´ ὑπὸ
[3, 24]	παῖδας ἀπέλειπεν οὐ στένων οὐδὲ	ποθῶν	οὐδ´ ὡς ὀρφανοὺς ἀφιείς; ᾔδει
[3, 22]	τὸ τοῦ Σωκράτους ἰὼ ἄνθρωποι,	ποῖ	φέρεσθε; τί ποιεῖτε, ὦ ταλαίπωροι;
[3, 13]	σωμάτιον. Ποία οὖν ἔτι ἐρημία,	ποία	ἀπορία; τί χείρονας ἑαυτοὺς ποιῶμεν
[3, 7]	εἶναι, τὰ δὲ πρὸς τὸ	ποιὰ	εἶναι, τὰ δ´ αὐτὰ τὰ
[3, 25]	δὲ τῶν ἁμαρτημάτων ποῖος πόνος,	ποία	ζημία; πότε γὰρ εἰθίσθης φεύγειν
[3, 22]	γυναικί, τίς κακῶς, τίς διαφέρεται,	ποία	οἰκία εὐσταθεῖ, ποία οὔ, ὡς
[3, 22]	τίς διαφέρεται, ποία οἰκία εὐσταθεῖ,	ποία	οὔ, ὡς ἰατρὸν περιερχόμενον καὶ
[3, 13]	σὲ οὔ, ἀλλὰ τὸ σωμάτιον.	Ποία	οὖν ἔτι ἐρημία, ποία ἀπορία;
[3, 22]	φαντάζεσθε; ἀβλαβὲς οὐ φαντάζεσθε; ἐν	ποίᾳ	οὖν ὕλῃ δεῖ ζητεῖν τὸ
[3, 24]	εἶτά μοι καλεῖς τοῦτο φιλοστοργίαν;	ποίαν,	ἄνθρωπε, φιλοστοργίαν; εἰ ἀγαθόν ἐστιν,
[3, 22]	ἄρξει· πάλιν ἐρῶ σοι· μωρέ,	ποίαν	ἀρχὴν μείζονα, ἧς ἄρχει; Χρεία
[3, 7]	δὲ μὴ ποιήσῃς, ζημιωθήσῃ, βλαβήσῃ’	ποίαν	βλάβην; ἄλλην οὐδεμίαν, ἀλλὰ τὸ
[3, 9]	ἕνεκα; ποῖον χρόνον ἐπέταξας σαυτῷ,	ποίαν	ἡλικίαν; ἔπελθέ σου τοὺς χρόνους,
[3, 24]	συμβαλεῖν, ἵν´ ὠφεληθῇς ὑπ´ αὐτοῦ;	ποίαν	ὠφέλειαν; συλλογισμοὺς ἵν´ ἀναλύσῃς ἑκτικώτερον
[3, 13]	διάγειν ἐθέλομεν καὶ ὠφελεῖν ἀνθρώπους.	ποίαν	ὠφέλειαν; τί ποιεῖς; σαυτὸν γὰρ
[3, 23]	σαυτῷ πρῶτον εἰπέ· εἶθ´ οὕτως	ποίει	ἃ ποιεῖς. καὶ γὰρ ἐπὶ
[3, 21]	εἰ δὲ μή, κύβευε καὶ	ποίει	ἃ ποιεῖς. ταῦτα γάρ σοι
[3, 1]	αἴσχιστος; (Οὕτως, ἔφη. (Τί οὖν	ποιεῖ	ἄνθρωπον καλὸν ἢ ὅπερ τῷ
[3, 13]	τινα ὅταν ἀπολειφθῇ μόνα, τί	ποιεῖ;	ἄραντα ὀστράκια καὶ σποδὸν οἰκοδομεῖ
[3, 8]	οὐκ ὀρθῶς ταῦτα ὁ Ζεὺς	ποιεῖ.	διὰ τί; ὅτι σε ὑπομενητικὸν
[3, 1]	καλὸν τοῦτο παλαιστὴν οὐκ ἀγαθὸν	ποιεῖ,	δρομέα δὲ καὶ γελοιότατον· καὶ
[3, 5]	ἔχεις τούτου κρεῖσσον ποιῶν καταληφθῆναι,	ποίει	ἐκεῖνο. Ἐμοὶ μὲν γὰρ καταληφθῆναι
[3, 25]	γὰρ ὁ πόνος τὴν μνήμην	ποιεῖ,	ἐπὶ δὲ τῶν ἁμαρτημάτων ποῖος
[3, 17]	κτώμενον ἐκεῖνα; ἢ τί κακὸν	ποιεῖ	ἡ πρόνοια, εἰ τοῖς κρείττοσι
[3, 13]	ἀλλ´ ἐκεῖνα ὑπ´ ἀφροσύνης ταῦτα	ποιεῖ,	ἡμεῖς δ´ ὑπὸ φρονήσεως δυστυχοῦμεν;
[3, 7]	διὰ τὸ κράτιστον. ἀφρόνως δὲ	ποιεῖ	καὶ εἰ ἀπέχεται τῶν ἀλλοτρίων
[3, 1]	(Ὡμολόγει. (Οὐκ οὖν ὅπερ κύνα	ποιεῖ	καλόν, τοῦτο ἵππον αἰσχρόν, ὅπερ
[3, 1]	ἵππον; (Τοῦτο, ἔφη. (Τί οὖν	ποιεῖ	κύνα καλόν; ἡ ἀρετὴ ἡ
[3, 13]	ταῦτα καὶ λέγουσί τινες ὅτι	ποιεῖ	μόνος ἐν τῇ ἐκπυρώσει. οὐ
[3, 4]	ἀπαγγέλλονται τὰ λεγόμενα; τί οὖν	ποιεῖ;	οἶδεν ὅτι, ἂν πάντας τοὺς
[3, 22]	τῶν ἄλλων ῥεγκόντων ἐκεῖνος τί	ποιεῖ;	πολλὰς ἐκ κεφαλῆς προθελύμνους ἕλκετο
[3, 26]	ποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαίμονας, ἃ	ποιεῖ	προχωρεῖν αὐτοῖς τὰ πράγματα ὡς
[3, 14]	ἔλεγχος ἐξαιρεῖ, καὶ τοῦτο πρῶτον	ποιεῖ	Σωκράτης. ὅτι δ´ οὐκ ἀδύνατόν
[3, 18]	ψέγει σε. αὐτὸς ὄψεται, πῶς	ποιεῖ	τὸ ἴδιον ἔργον. μέλλει σε
[3, 12]	μᾶλλον ἀσκητέον. τί οὖν ὧδε	ποιεῖ	τὸ φοίνικα στῆσαι ἢ τὸ
[3, 24]	ἀνὴρ καλὸς καὶ ἀγαθὸς οὐδὲν	ποιεῖ	τοῦ δόξαι ἕνεκα, ἀλλὰ τοῦ
[3, 26]	ταῦτά σε ἀποδεικνύειν δεῖ, ἃ	ποιεῖ	τοὺς ἀνθρώπους εὐδαίμονας, ἃ ποιεῖ
[3, 13]	δεῖξον αὐτοῖς ἐπὶ σεαυτοῦ, οἵους	ποιεῖ	φιλοσοφία, καὶ μὴ φλυάρει. ἐσθίων
[3, 22]	τοῖς ἀπαντῶσιν; ὡς πατὴρ αὐτὸ	ποιεῖ,	ὡς ἀδελφὸς καὶ τοῦ κοινοῦ
[3, 5]	τοίνυν ἀπόλλυε, ἃ δύνασαι ἐκεῖ	ποιεῖν.	Ἀλλ´ ὁ Σωκράτης τί λέγει;
[3, 1]	ἐρῶ· νεανίσκε, τίνα θέλεις καλὸν	ποιεῖν;	γνῶθι πρῶτον τίς εἶ καὶ
[3, 23]	σκέψαι πρῶτον μὴ εἰκῇ αὐτὸ	ποιεῖν.	εἶτ´ ἂν εὕρῃς, ὅτι ἀναφέρεις,
[3, 25]	τοῦ αὐτοῦ ἡδέως αὐτὸ ἄρξῃ	ποιεῖν·	καὶ λοιπὸν ὡς κακὸς ἀθλητὴς
[3, 22]	ἥλιος εἶ· δύνασαι περιερχόμενος ἐνιαυτὸν	ποιεῖν	καὶ ὥρας καὶ τοὺς καρποὺς
[3, 23]	ὁ φιλόσοφος· οὐκέτι δεῖ ταῦτα	ποιεῖν’	οὐχὶ δ´, ἂν λίαν εὐδοκιμῇς,
[3, 22]	καὶ πρέπει καὶ δύνασαι αὐτὸ	ποιεῖν.	σὺ δύνασαι ἡγεῖσθαι τοῦ στρατεύματος
[3, 10]	καὶ καλῶς προσδέχεσθαι τὸν θάνατον,	ποιεῖν	τὰ προστασσόμενα· ὅταν ὁ ἰατρὸς
[3, 24]	Διογένους. τί θέλεις ἐν Ἀθήναις	ποιεῖν;	ταῦτα αὐτά; μή τι ἕτερα;
[3, 7]	ἀφορμᾶν, ὡς ἕκαστον τούτων δεῖ	ποιεῖν,	ὡς πεφύκαμεν. πεφύκαμεν δὲ πῶς;
[3, 21]	προσιόντες εὐτυχῶς προσελεύσονται; τί ἄλλο	ποιεῖς,	ἄνθρωπε, ἢ τὰ μυστήρια ἐξορχῇ
[3, 14]	πῖνε· εἰ δὲ μή, γελοίως	ποιεῖς.	εἰ δὲ συμφέρει σοι καὶ
[3, 5]	σύ; οὐ σκοπεῖς, εἴ τι	ποιεῖς	ἐνθάδε τῶν πρὸς τὴν προαίρεσιν
[3, 9]	δόγματα; οὐχὶ δ´ ὡς πάντα	ποιεῖς,	ἐποίεις ἃ ἐποίεις; ὅτε δὲ
[3, 23]	εἰπέ· εἶθ´ οὕτως ποίει ἃ	ποιεῖς.	καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[3, 5]	(Μή τι πρὸς θεωρημάτια; (Τί	ποιεῖς;	(Καὶ μὴν οὐ βλέπω, τί
[3, 22]	ἐν οὐδενὶ φαίνεσθαι οἷς νῦν	ποιεῖς,	οὐ θεῷ ἐγκαλοῦντα, οὐκ ἀνθρώπῳ·
[3, 13]	ὠφελεῖν ἀνθρώπους. ποίαν ὠφέλειαν; τί	ποιεῖς;	σαυτὸν γὰρ ὠφέλησας; ἀλλὰ προτρέψαι
[3, 21]	μή, κύβευε καὶ ποίει ἃ	ποιεῖς.	ταῦτα γάρ σοι πρέπει. ~Περὶ
[3, 24]	ἀναγιγνώσκειν· περὶ τούτων τοὺς λόγους	ποιεῖσθαι,	αὐτὸν πρὸς αὑτόν, πρὸς ἕτερον
[3, 12]	τῶν παρὰ φύσιν καὶ παραδόξων	ποιεῖσθαι,	ἐπεί τοι τῶν θαυματοποιῶν οὐδὲν
[3, 22]	ἰὼ ἄνθρωποι, ποῖ φέρεσθε; τί	ποιεῖτε,	ὦ ταλαίπωροι; ὡς τυφλοὶ ἄνω
[3, 8]	θύραν ἤνοιξεν, ὅταν σοι μὴ	ποιῇ;	ἄνθρωπε, ἔξελθε καὶ μὴ ἐγκάλει.
[3, 14]	Ὅταν τις ὕδωρ πίνῃ ἢ	ποιῇ	τι ἀσκητικόν, ἐκ πάσης ἀφορμῆς
[3, 4]	οὖν θέλεις; ἵνα σὺ μὲν	ποιῇς	ὃ θέλεις, ἐκεῖνοι δὲ μηδ´
[3, 4]	ἀνέχου λοιδορούμενος· ὡς, ὅταν ταὐτὰ	ποιῇς	τοῖς πολλοῖς, εἰς ἴσον ἐκείνοις
[3, 7]	ἄλλην οὐδεμίαν, ἀλλὰ τὸ μὴ	ποιῆσαι	ἃ δεῖ· ἀπολέσεις τὸν πιστόν,
[3, 22]	σε δεῖ τὸ σαυτοῦ καθαρὸν	ποιῆσαι	καὶ τὴν ἔνστασιν ταύτην· νῦν
[3, 1]	καὶ ἐπὶ τί; καὶ παιδία	ποιήσας	εἶτα κἀκεῖνα τιλλόμενα ἡμῖν εἰσάξεις
[3, 1]	φωνῆς σημαίνῃ τι, τὸν ἄνθρωπον	ποιήσει	λέγειν σοι ταῦτα, ἵν´ ἀγνοῇς
[3, 26]	ἐπιτηδείῳ οὐ νοσήσεις; (Τίς μοι	ποιήσει	τὰ τροφεῖα; (Οἱ καὶ τοῖς
[3, 22]	δεῖ αὐτὸν κουκκούμιον, ὅπου θερμὸν	ποιήσει	τῷ παιδίῳ, ἵν´ αὐτὸ λούσῃ
[3, 16]	ἀπολαῦσαι τῆς ἀσβόλης· τί γὰρ	ποιήσεις,	ἂν περὶ μονομάχων {λαλῇ{ ς}
[3, 6]	σωμάτιον. τὴν δ´ ὄρεξιν οὐ	ποιήσεις	ἀποτευκτικὴν οὐδὲ τὴν ἔκκλισιν περιπτωτικήν.
[3, 20]	φύσεως παρακολουθῶν; τὴν νόσον τί	ποιήσεις;	δείξω αὐτῆς τὴν φύσιν, διαπρέψω
[3, 1]	ποιῶν σαυτὸν ἴσθι ὅτι καλὸν	ποιήσεις·	μέχρις δ´ ἂν τούτων ἀμελῇς,
[3, 20]	ὠφέλιμα ἔσται. τὸν θάνατον τί	ποιήσεις;	τί γὰρ ἄλλο ἢ ἵνα
[3, 5]	ἄρξεις· κακὸς κακῶς τί ποτε	ποιήσεις	τῶν ἑξῆς. εἰ δὲ παρακολουθεῖς
[3, 8]	δύναμαι’ ἔφη, φέρειν· ἀπόλλυτέ με,	ποιήσετέ	με τοιοῦτον γενέσθαι’ δείξας ἐμέ.
[3, 7]	ἀφορμήν. τοῦτο ποίησον, τοῦτο μὴ	ποιήσῃς·	εἰ δὲ μή, εἰς φυλακήν
[3, 7]	τοῦτο ποίησον· ἂν δὲ μὴ	ποιήσῃς,	ζημιωθήσῃ, βλαβήσῃ’ ποίαν βλάβην; ἄλλην
[3, 23]	μὲν ἐπὶ μηδὲν ἀναφέρωμεν, εἰκῇ	ποιήσομεν·	ἐὰν δ´ ἐφ´ ὃ μὴ
[3, 7]	ὡς ὁ Ζεὺς διέταξεν, τοῦτο	ποίησον·	ἂν δὲ μὴ ποιήσῃς, ζημιωθήσῃ,
[3, 1]	πραγμάτιον· ὅλον δι´ ὅλων αὐτὸ	ποίησον·	ἆρον τί ποτ´ ἐκεῖνο; τὸ
[3, 1]	ἐκεῖνο; τὸ αἴτιον τῶν τριχῶν·	ποίησον	εἰς ἅπαντα σαυτὸν γυναῖκα, ἵνα
[3, 7]	τὴν ὁρμήν, τὴν ἀφορμήν. τοῦτο	ποίησον,	τοῦτο μὴ ποιήσῃς· εἰ δὲ
[3, 21]	τέχνην. τοιοῦτόν τι καὶ σὺ	ποίησον·	φάγε ὡς ἄνθρωπος, πίε ὡς
[3, 1]	τε μὴ λέγω, ὅρα οἷον	ποιήσω,	εἰ σὺ μὲν ἔρχῃ πρὸς
[3, 21]	ἐνθάδε. ἐκεῖ ἱεροφάντης· καὶ ἐγὼ	ποιήσω	ἱεροφάντην. ἐκεῖ κήρυξ· κἀγὼ κήρυκα
[3, 20]	ὃ ἂν δῷς, ἐγὼ αὐτὸ	ποιήσω	μακάριον, εὐδαιμονικόν, σεμνόν, ζηλωτόν. Οὔ·
[3, 9]	περισπᾶταί μου ἡ διάνοια. τί	ποιήσω	μὴ περισπώμενος; τούτου τί ἀνθρωπικώτερον
[3, 20]	θέλεις φέρε κἀγὼ αὐτὸ ἀγαθὸν	ποιήσω.	φέρε νόσον, φέρε θάνατον, φέρε
[3, 1]	ἐκκόπτῃ καὶ ἀποτίλλῃ, τί αὐτὸν	ποιήσωμεν;	ποῦ αὐτὸν δείξωμεν καὶ τί
[3, 13]	ἂν ἦτε, ὅ τι ἂν	ποιῆτε,	οὐ λυπηθήσεσθε, οὐκ ὀργισθήσεσθε, οὐκ
[3, 1]	ἐστιν ἄλλο, ὃ λέγει ὁ	ποιητής;	ἐπεὶ πρό οἱ εἴπομεν ἡμεῖς,
[3, 11]	δυνάμεθα. Μέμνησο, τί λέγει ὁ	ποιητὴς	περὶ τοῦ ξένου· ξεῖν´, οὔ
[3, 7]	δ´ ἀγαθὸν καὶ οἱονανεὶ τὸ	ποιητικώτατόν	γε τῶν ἡδονῶν. διὰ τί
[3, 24]	τῷ μακρῷ χρόνῳ πολλὰ καὶ	ποικίλα	ἀποβαίνειν ἀνάγκη, τοῦ μὲν πυρετὸν
[3, 24]	πλοῦς καὶ ἄνεμοι καὶ περιστάσεις	ποικίλαι·	τὸν μὲν ἀπώλεσαν, τὸν δ´
[3, 24]	ἑκάστου καὶ αὕτη μακρὰ καὶ	ποικίλη.	τηρεῖν σε δεῖ τὸ τοῦ
[3, 22]	οὕτως γὰρ κλάεις ὡς οἱ	ποιμένες,	ὅταν λύκος ἁρπάσῃ τι τῶν
[3, 22]	ἀτυχὴς θεός. τί οὖν εἶ;	ποιμὴν	ταῖς ἀληθείαις· οὕτως γὰρ κλάεις
[3, 26]	ἐκεῖνοι φεύγοντες ἀπολείπουσι τοὺς δεσπότας,	ποίοις	ἀγροῖς πεποιθότες, ποίοις οἰκέταις; οὐχὶ
[3, 26]	τοὺς δεσπότας, ποίοις ἀγροῖς πεποιθότες,	ποίοις	οἰκέταις; οὐχὶ δ´ ὀλίγον ὅσον
[3, 7]	ποῖον γὰρ ἄλλο ζῷον ἐρυθριᾷ,	ποῖον	αἰσχροῦ φαντασίαν λαμβάνει; τὴν ἡδονὴν
[3, 24]	πρὸς τοῦτον τὸν δουλαγωγοῦντά σε;	ποῖον	αὐτῷ καρπιστὴν δίδως; ἢ οὐδ´
[3, 7]	ἐλεύθεροι, ὡς γενναῖοι, ὡς αἰδήμονες.	ποῖον	γὰρ ἄλλο ζῷον ἐρυθριᾷ, ποῖον
[3, 21]	νὴ τὸν Δία, καὶ σῶμα	ποιὸν	καὶ πρὸ πάντων τὸν θεὸν
[3, 23]	πῶς δ´ εἶπον ἐκεῖνο; τὸ	ποῖον;	ὅπου διέγραψα τὸν Πᾶνα καὶ
[3, 3]	ὕπατος; ἔπαγε τὸν κανόνα. ὑπατεία	ποῖόν	τι ἐστίν; ἀπροαίρετον ἢ προαιρετικόν;
[3, 22]	καταμάθετε τὰς προλήψεις ἃς ἔχετε.	ποῖόν	τι φαντάζεσθε τὸ ἀγαθόν; τὸ
[3, 22]	ἐπιρρεπῶς ἔχων πρὸς τὸ κυνίσαι,	Ποῖόν	τινα εἶναι δεῖ τὸν κυνίζοντα
[3, 9]	ἐκβαλεῖν; τίνι προσελήλυθας τούτου ἕνεκα;	ποῖον	χρόνον ἐπέταξας σαυτῷ, ποίαν ἡλικίαν;
[3, 26]	μηδενὶ τειχίον περιβαλλόμενον αὐτὸ αὐτοῦ;	ποῖος	δὲ θυρωρὸς καθίσταται ἐπὶ οὐδεμιᾷ
[3, 13]	μηδενὶ εἴπῃς’ ~Τί ἐρημία καὶ	ποῖος	ἔρημος. Ἐρημία ἐστὶ κατάστασίς τις
[3, 23]	καὶ οὗτος ἄγει τοὺς ὠφεληθησομένους;	ποῖος	ἰατρὸς παρακαλεῖ, ἵνα τις ὑπ´
[3, 25]	ποιεῖ, ἐπὶ δὲ τῶν ἁμαρτημάτων	ποῖος	πόνος, ποία ζημία; πότε γὰρ
[3, 22]	ἄρχει; Χρεία μέντοι καὶ σώματος	ποιοῦ	τῷ τοιούτῳ. ἐπεί τοι ἂν
[3, 7]	γὰρ ἄλλα λέγομεν, ἄλλα δὲ	ποιοῦμεν.	ἡμεῖς λέγομεν τὰ καλά, ποιοῦμεν
[3, 1]	τί δέ σοι μέλει, τί	ποιοῦμεν;	οἷον καὶ λέγεις; κοινωνός μου
[3, 7]	ποιοῦμεν. ἡμεῖς λέγομεν τὰ καλά,	ποιοῦμεν	τὰ αἰσχρά· σὺ τὴν ἐναντίαν
[3, 24]	τί ἄλλο λέγουσιν οἱ τέλος	ποιούμενοι	τὴν ἡδονήν; Οὐκ αἰσθάνῃ, τίνων
[3, 1]	(Καὶ γὰρ τὸ παγκρατιαστὴν οἶμαι	ποιοῦν	καλὸν τοῦτο παλαιστὴν οὐκ ἀγαθὸν
[3, 26]	ἐπαίροντα τῶν τεταπεινομένων, τὰ ἀντιβλέπειν	ποιοῦντα	ὀρθοῖς τοῖς ὀφθαλμοῖς πρὸς τοὺς
[3, 5]	καταληφθῆναι; τί ποτε μὲν γὰρ	ποιοῦντά	σε δεῖ καταληφθῆναι. εἴ τι
[3, 26]	ἐστι μόνα τὰ τοὺς ἐλευθέρους	ποιοῦντα,	τὰ τοὺς ἀκωλύτους, τὰ τὸν
[3, 5]	καταλαβεῖν ἡμᾶς ὀφείλουσίν τί ποτε	ποιοῦντας;	τὸν γεωργὸν γεωργοῦντα καταλαμβάνουσι, τὸν
[3, 16]	χώραν καὶ ἄλλον ἀέρα καλῶς	ποιοῦντες.	καὶ ὑμεῖς ἀντεισαγάγετε ἄλλα ἔθη·
[3, 20]	ὕλας θαυμάζοντες, παύσασθ´ ἑαυτοὺς δούλους	ποιοῦντες	πρῶτον τῶν πραγμάτων, εἶτα δι´
[3, 26]	τροφεῖα; (Οἱ καὶ τοῖς ἄλλοις	ποιοῦντες·	ὡς Μάνης νοσήσεις. (Τί δὲ
[3, 1]	τοῦτ´ αὐτό ἐστιν, ὃ ποιοῦσιν,	ποιοῦσιν.	ἄνθρωπε, τί ἔχεις ἐγκαλέσαι σου
[3, 23]	θέλουσιν, εἶθ´ οὕτως τὰ ἑξῆς	ποιοῦσιν.	εἰ δολιχοδρόμος, τοιαύτη τροφή, τοιοῦτος
[3, 1]	ὅτι τοῦτ´ αὐτό ἐστιν, ὃ	ποιοῦσιν,	ποιοῦσιν. ἄνθρωπε, τί ἔχεις ἐγκαλέσαι
[3, 22]	πάντας κατὰ δύναμιν ἀνθρώπους, τί	ποιοῦσιν,	πῶς διάγουσιν, τίνος ἐπιμελοῦνται, τίνος
[3, 13]	ποία ἀπορία; τί χείρονας ἑαυτοὺς	ποιῶμεν	τῶν παιδαρίων; ἅ τινα ὅταν
[3, 2]	φθόνους, ὁ φθονερούς, ὁ ζηλοτύπους	ποιῶν,	δι´ ὧν οὐδ´ ἀκοῦσαι λόγου
[3, 15]	τι πέφυκεν. δοκεῖς ὅτι ταῦτα	ποιῶν	δύνασαι φιλοσοφεῖν; δοκεῖς ὅτι δύνασαι
[3, 5]	εἴ τι ἔχεις τούτου κρεῖσσον	ποιῶν	καταληφθῆναι, ποίει ἐκεῖνο. Ἐμοὶ μὲν
[3, 5]	ναυτικὸν πλέοντα. σὺ τί θέλεις	ποιῶν	καταληφθῆναι; τί ποτε μὲν γὰρ
[3, 5]	ν} τὸν ἀγρὸν τὸν αὑτοῦ	ποιῶν	κρείσσονα, ἄλλος τὸν ἵππον, οὕτως
[3, 20]	με καὶ ὁ ἀλείπτης καλῶς	ποιῶν	λέγει ἆρον ὕπερον ἀμφοτέραις’ καὶ
[3, 24]	οἶσθ´, ὅτι ὁ τὰ παιδίου	ποιῶν	ὅσῳ πρεσβύτερος τοσούτῳ γελοιότερος; Ἐν
[3, 24]	αὐτὸς παρὰ σαυτῷ καὶ πρόχειρα	ποιῶν	οὐδέποτε δεήσῃ τοῦ παραμυθουμένου, τοῦ
[3, 1]	(Τοὺς ἐγκρατεῖς. (Οὐκοῦν τοιοῦτόν τινα	ποιῶν	σαυτὸν ἴσθι ὅτι καλὸν ποιήσεις·
[3, 7]	ἔσῃ διεστραμμένος δογματίζων τὰ αἰσχρά,	ποιῶν	τὰ καλά. Τὸν θεόν σοι,
[3, 22]	σκότος, ὅταν τι τῶν τοιούτων	ποιῶσιν,	καὶ τὰ κρύψοντα πολλὰ ἔχουσιν.
[3, 7]	ταῦτ´, ἄνθρωπε. ζῇς ἐν ἡγεμονούσῃ	πόλει·	ἄρχειν σε δεῖ, κρίνειν δικαίως,
[3, 22]	καὶ ἐν τῇ μεγάλῃ ταύτῃ	πόλει.	ἔστι γάρ τις καὶ ἐνθάδ´
[3, 24]	τοῦ ἤθους ὑπεροχήν. τέταξαι ἐν	πόλει	ἡγεμονίᾳ καὶ οὐκ ἐν ταπεινῇ
[3, 24]	οὐ λυσιτελεῖ μοι οὐδὲ τῇ	πόλει	οὐδὲ τοῖς φίλοις ἀπολέσαι καὶ
[3, 1]	συγγενὴς ἀμελεῖς σεαυτοῦ καὶ τῇ	πόλει	παρέχεις πολίτην κακὸν καὶ τοῖς
[3, 22]	ἀφρόνων; εἰ φρονίμων, τί αὐτοῖς	πολεμεῖτε;	εἰ ἀφρόνων, τί ὑμῖν μέλει;
[3, 24]	κατασκοπήσοντα ἐξιέναι, τὸν δὲ καὶ	πολεμήσοντα·	οὐχ οἷόν τ´ εἶναι πάντας
[3, 22]	τοῖς ἀνθρώποις φίλα καὶ τίνα	πολέμια.	καὶ δεῖ αὐτὸν ἀκριβῶς κατασκεψάμενον
[3, 22]	ἐκπλαγέντα, ὥστε τοὺς μὴ ὄντας	πολεμίους	δεῖξαι, μήτε τινὰ ἄλλον τρόπον
[3, 13]	παρέχειν, ὅτι οὐκ εἰσὶν οὐκέτι	πόλεμοι	οὐδὲ μάχαι οὐδὲ λῃστήρια μεγάλα
[3, 22]	μᾶλλον εἰς οἶκον καὶ ὕφαινε·	πόλεμος	δ´ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα
[3, 20]	ἀλλ´ εὐθὺς πρὸς τὸ παιδάριον	πόλεμος,	πρὸς τοὺς γείτονας, πρὸς τοὺς
[3, 22]	προσόδων οὐδὲ περὶ εἰρήνης ἢ	πολέμου,	ἀλλὰ περὶ εὐδαιμονίας {ἢ} καὶ
[3, 1]	τοιαῦτα διαμαρτάνουσιν; τινά ποτ´ ἀκούω	Πολέμωνα	ἐξ ἀκολαστοτάτου νεανίσκου τοσαύτην μεταβολὴν
[3, 1]	μεταβαλεῖν. ἔστω, οὐκ ᾤετό με	Πολέμωνα	ἔσεσθαι· τὴν μὲν κόμην ἠδύνατό
[3, 7]	ὡς ἐκεῖνοι τὰ ἐν ταῖς	πόλεσι,	καὶ θεώμεθα. ὅτι μὲν γὰρ
[3, 7]	~Πρὸς τὸν διορθωτὴν τῶν ἐλευθέρων	πόλεων	Ἐπικούρειον ὄντα. Τοῦ δὲ διορθωτοῦ
[3, 7]	πονηρά ἐστι τὰ δόγματα, ἀνατρεπτικὰ	πόλεως,	λυμαντικὰ οἴκων, οὐδὲ γυναιξὶ πρέποντα.
[3, 24]	στρατηγός, ἡ πόλις, ὁ τῆς	πόλεως	νόμος. δὸς οὖν αὐτό· δεῖ
[3, 7]	Τὸν θεόν σοι, ἐπινοεῖς Ἐπικουρείων	πόλιν;	ἐγὼ οὐ γαμῶ. οὐδ´ ἐγώ·
[3, 7]	πυνθάνεσθαι, καθάπερ τοὺς εἰς ξένην	πόλιν	ἐλθόντας παρὰ τῶν πολιτῶν καὶ
[3, 24]	ταῦτα ὑπὸ θεῶν εἰς τὴν	πόλιν	ταύτην εἰσηγμένος καὶ ἤδη τῶν
[3, 22]	(Ἄν μοι σοφῶν, ἔφη, δῷς	πόλιν,	τάχα μὲν οὐδ´ ἥξει τις
[3, 1]	ἐπεί πως κατεκρίθην πώγωνα ἔχειν	πολιὸν	καὶ τρίβωνα καὶ σὺ εἰσέρχῃ
[3, 24]	ὅτι ὁ κόσμος οὗτος μία	πόλις	ἐστὶ καὶ ἡ οὐσία, ἐξ
[3, 24]	ἡγεμὼν ἢ ὁ στρατηγός, ἡ	πόλις,	ὁ τῆς πόλεως νόμος. δὸς
[3, 13]	πάντα ἀταραξίας· πᾶσα ὁδός, πᾶσα	πόλις,	{πᾶς{ α} σύνοδος, γείτων, κοινωνὸς
[3, 7]	τί οὖν γένηται; πόθεν οἱ	πολῖται;	τίς αὐτοὺς παιδεύσει; τίς ἐφήβαρχος,
[3, 22]	καὶ εἰ πολιτεύσεται. σαννίων, μείζονα	πολιτείαν	ζητεῖς, ἧς {πολιτεύ{ ς} εται;
[3, 22]	περὶ δουλείας καὶ ἐλευθερίας; τηλικαύτην	πολιτείαν	πολιτευομένου ἀνθρώπου σύ μου πυνθάνῃ
[3, 24]	εἶτα οἱ μὲν τῆς Ῥωμαίων	πολιτείας	καταψευδόμενοι κολάζονται πικρῶς, τοὺς δ´
[3, 22]	σαννίων, μείζονα πολιτείαν ζητεῖς, ἧς	{πολιτεύ{	ς} εται; ἢ ἐν Ἀθηναίοις
[3, 7]	τὰ προηγούμενα. τίνα ἐστὶ ταῦτα;	πολιτεύεσθαι,	γαμεῖν, παιδοποιεῖσθαι, θεὸν σέβειν, γονέων
[3, 1]	τιλλόμενα ἡμῖν εἰσάξεις εἰς τὸ	πολίτευμα;	καλὸς πολίτης καὶ βουλευτὴς καὶ
[3, 22]	δουλείας καὶ ἐλευθερίας; τηλικαύτην πολιτείαν	πολιτευομένου	ἀνθρώπου σύ μου πυνθάνῃ εἰ
[3, 21]	ὡς ἄνθρωπος, κοσμήθητι, γάμησον, παιδοποίησον,	πολίτευσαι·	ἀνάσχου λοιδορίας, ἔνεγκε ἀδελφὸν ἀγνώμονα,
[3, 22]	ἀνθρώπου σύ μου πυνθάνῃ εἰ	πολιτεύσεται;	πυθοῦ μου καί, εἰ ἄρξει·
[3, 22]	δόξῃ, πυθοῦ μου καὶ εἰ	πολιτεύσεται.	σαννίων, μείζονα πολιτείαν ζητεῖς, ἧς
[3, 7]	ἀλλ´ οὐδὲ παιδοποιητέον, ἀλλ´ οὐδὲ	πολιτευτέον.	τί οὖν γένηται; πόθεν οἱ
[3, 24]	οὐδὲ τοῖς φίλοις ἀπολέσαι καὶ	πολίτην	ἀγαθὸν καὶ φίλον. Ἀλλὰ δόξεις
[3, 1]	σεαυτοῦ καὶ τῇ πόλει παρέχεις	πολίτην	κακὸν καὶ τοῖς συγγενέσι συγγενῆ
[3, 1]	ἀκόλαστοι χαίρωσιν; τοιοῦτόν σε θῶμεν	πολίτην	Κορινθίων, κἂν οὕτως τύχῃ, ἀστυνόμον
[3, 24]	εἰ ἔχει στρατιώτην οἷον δεῖ,	πολίτην	οἷον δεῖ, καὶ τοῖς ἄλλοις
[3, 2]	ὡς ἀδελφόν, ὡς πατέρα, ὡς	πολίτην.	Τρίτος ἐστὶν ὁ ἤδη τοῖς
[3, 1]	εἰσάξεις εἰς τὸ πολίτευμα; καλὸς	πολίτης	καὶ βουλευτὴς καὶ ῥήτωρ. τοιούτους
[3, 24]	ἵνα ἀποδεδωκὼς ᾖς τὰ τοῦ	πολίτου	ἔργα, τὰ ἀδελφοῦ, τὰ φίλου.
[3, 24]	ἐπιμελεῖται ὁ Ζεὺς τῶν ἑαυτοῦ	πολιτῶν,	ἵν´ ὦσιν ὅμοιοι αὐτῷ, εὐδαίμονες.
[3, 7]	ξένην πόλιν ἐλθόντας παρὰ τῶν	πολιτῶν	καὶ εἰδότων, τί κράτιστόν ἐστιν
[3, 1]	δὲ μάλιστα ὑμῶν, φησί, τῶν	πολιτῶν,	ὅτι ἐγγυτέρω μου γένει ἐστέ.
[3, 6]	διὸ καὶ ὁ Ῥοῦφος τὰ	πολλὰ	ἀπέτρεπεν τούτῳ δοκιμαστηρίῳ χρώμενος τῶν
[3, 26]	αὐτὸς εἶπες πρὸς τοὺς ἑταίρους,	πολλὰ	δ´ ἀνέγνως τοιαῦτα, πολλὰ δ´
[3, 24]	ὀλίγα μὲν δεῖ οἰκονομεῖν, τὰ	πολλὰ	δ´ ἀποδημεῖν ἄρχοντα ἢ ἀρχόμενον
[3, 26]	ἑταίρους, πολλὰ δ´ ἀνέγνως τοιαῦτα,	πολλὰ	δ´ ἔγραφες; ποσάκις δ´ ἠλαζονεύσω,
[3, 22]	τοιούτων ποιῶσιν, καὶ τὰ κρύψοντα	πολλὰ	ἔχουσιν. κέκλεικε τὴν θύραν, ἕστακέν
[3, 24]	ὅτι ἐν τῷ μακρῷ χρόνῳ	πολλὰ	καὶ ποικίλα ἀποβαίνειν ἀνάγκη, τοῦ
[3, 9]	οὐκ ἔχω· σὺ δ´ ἂν	πολλὰ	κτήσῃ, ἄλλων χρείαν ἔχεις, θέλεις
[3, 26]	πρὸς πολλούς. οὐ παρέχει μοι	πολλά,	οὐκ ἄφθονα, τρυφᾶν με οὐ
[3, 1]	δ´ ἄλλοι νέοι ἐφ´ ἡλικίας	πολλὰ	τοιαῦτα διαμαρτάνουσιν; τινά ποτ´ ἀκούω
[3, 23]	δ´ ὡς Λυσίου καὶ Ἰσοκράτους.	πολλάκις	ἐθαύμασα, τίσιν ποτὲ λόγοις. οὔ·
[3, 13]	ᾧ προσαναπαυόμεθα, λέγομεν ἀπολελεῖφθαι ἔρημοι,	πολλάκις	ἐν Ῥώμῃ ὄντες, τοσούτου ὄχλου
[3, 26]	θάνατον. {τοῦτο{ ν} οὖν οὐ	πολλάκις	σὺ αὐτὸς εἶπες πρὸς τοὺς
[3, 22]	ἄλλων ῥεγκόντων ἐκεῖνος τί ποιεῖ;	πολλὰς	ἐκ κεφαλῆς προθελύμνους ἕλκετο χαίτας.
[3, 14]	ἦν’ ἢ ὅτι ἐγὼ ἔχω	πολλὰς	κριθὰς καὶ χόρτον’ ἢ ὅτι
[3, 22]	μέγαν σε θέλει γενέσθαι ἢ	πολλὰς	πληγὰς λαβεῖν. καὶ γὰρ τοῦτο
[3, 1]	καὶ τρυφερά· κἂν ἔχῃ τρίχας	πολλάς,	τέρας ἐστὶ καὶ ἐν τοῖς
[3, 22]	ταπείνωσις ἢ φθόνος; ὧδε ἡ	πολλὴ	προσοχὴ καὶ σύντασις, τῶν δ´
[3, 22]	δὲ τοῦ δαρῆναι διψῆσαι, καυματισθῆναι,	πολλὴν	ἁφὴν καταπιεῖν. Βούλευσαι ἐπιμελέστερον, γνῶθι
[3, 15]	ὅτε χεῖρα ἐκβαλεῖν, σφυρὸν στρέψαι,	πολλὴν	ἁφὴν καταπιεῖν, μαστιγωθῆναι· καὶ μετὰ
[3, 22]	ἀγωγόν. Δεῖ δὲ καὶ χάριν	πολλὴν	προσεῖναι φυσικὴν τῷ Κυνικῷ καὶ
[3, 23]	μου πολλῷ πλείονες ἤκουσαν. ναί,	πολλοί.	δοκοῦμεν ὅτι πεντακόσιοι. οὐδὲν λέγεις·
[3, 23]	ἀναγιγνώσκοντα ἐπιφθέγξασθαι ὅτι τούτοις οὐ	πολλοὶ	δύνανται παρακολουθεῖν, μὰ τὴν ὑμετέραν
[3, 4]	τίνας γὰρ ἔχουσιν μιμήσασθαι οἱ	πολλοὶ	ἢ τοὺς ὑπερέχοντας ὑμᾶς; εἰς
[3, 23]	προτρεπτικός; δύνασθαι καὶ ἑνὶ καὶ	πολλοῖς	δεῖξαι τὴν μάχην ἐν ᾗ
[3, 4]	ὡς, ὅταν ταὐτὰ ποιῇς τοῖς	πολλοῖς,	εἰς ἴσον ἐκείνοις καθιστᾷς σαυτόν.
[3, 22]	ὥστ´ αὐτὸν ἀναίσθητον δοκεῖν τοῖς	πολλοῖς	καὶ λίθον· οὐδεὶς αὐτὸν λοιδορεῖ,
[3, 13]	ἔρημος, ὥσπερ οὐδ´ ὁ ἐν	πολλοῖς	ὢν οὐκ ἔρημος. ὅταν γοῦν
[3, 24]	ἔχοντα τὴν ἐξουσίαν, κἂν αὐτὸ	πολλοῦ	πωλῇ. ὡς ἐπὶ τὰς θίδρακας
[3, 22]	αὐτὸ τὸ σῶμα ἐπέστρεφε τοὺς	πολλούς.	ἐλεούμενος δὲ Κυνικὸς ἐπαίτης δοκεῖ·
[3, 24]	ὅλως ἀντιβλέπεις, ἀλλ´ ἀφεὶς τοὺς	πολλοὺς	λόγους ἱκετεύεις, ἵνα ἀφεθῇς; ἄνθρωπε,
[3, 26]	καὶ πρὸς ἕνα καὶ πρὸς	πολλούς.	οὐ παρέχει μοι πολλά, οὐκ
[3, 26]	ἕνεκα ἐθεράπευσας, συλλογισμῶν δ´ ἕνεκα	πολλούς·	οὐδέποτε τούτων τινὰ τῶν φαντασιῶν
[3, 23]	θέλεις ἄλλους ὠφελεῖν; σήμερόν μου	πολλῷ	πλείονες ἤκουσαν. ναί, πολλοί. δοκοῦμεν
[3, 24]	τὸ συμβὰν τοιοῦτόν τι ἦν·	πολλῶν	δ´ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ
[3, 23]	ἐμοὶ δὲ τοῦ παρὰ τῶν	πολλῶν	ἐπαίνου τίς λόγος; καὶ καλῶς
[3, 9]	σὺ ἄφες τὴν ὄρεξιν· μὴ	πολλῶν	ἐπιθύμει καὶ οἴσεις. ~Πῶς φέρειν
[3, 14]	ᾆσαι οὐ δύνανται, ἀλλὰ μετὰ	πολλῶν,	οὕτως ἔνιοι μόνοι περιπατῆσαι οὐ
[3, 22]	ἐστιν, τὸ δὲ σωμάτιον τῶν	πολλῶν	χεῖρον, τὸ ἀσθενέστερον τῶν ἰσχυροτέρων.
[3, 1]	ταῦτα ἃ καὶ νῦν πυνθάνομαι,	πολὺ	δὲ μάλιστα ὑμῶν, φησί, τῶν
[3, 23]	ἄνθρωπος πάνυ τεχνικώτατα γράφει, Δίωνος	πολὺ	κάλλιον. ὅλον ἄλλο ἐστίν. μή
[3, 12]	κομψῶς χρῆσθαι, μὴ εἰς τὸ	πολὺ	πίνειν (καὶ γὰρ περὶ τοῦτο
[3, 24]	γὰρ ὑπ´ ἀνθρώπου μέλλοντα ἡττᾶσθαι	πολὺ	πρότερον ὑπὸ τῶν πραγμάτων δεῖ
[3, 22]	μή, λέγε καὶ τὸν στρατηγὸν	πολυπράγμονα,	ὅταν τοὺς στρατιώτας ἐπισκοπῇ καὶ
[3, 22]	διακείμενος· οὐ γὰρ τὰ ἀλλότρια	πολυπραγμονεῖ,	ὅταν τὰ ἀνθρώπινα ἐπισκοπῇ, ἀλλὰ
[3, 21]	ἐπιτίθεται ταῦτα, μήτε εἰδὼς μήτε	πολυπραγμονήσας.	ἰδοὺ ἐκεῖνος ταῦτα, κολλύρια· κἀγὼ
[3, 22]	διὰ τοῦτο οὔτε περίεργος οὔτε	πολυπράγμων	ἐστὶν ὁ οὕτω διακείμενος· οὐ
[3, 1]	περίεργος εἶ, ὦ Σώκρατες, καὶ	πολυπράγμων;	τί δέ σοι μέλει, τί
[3, 12]	ἔθος ἀντιθεῖναι καὶ ὅπου ὁ	πολὺς	ὄλισθος τῶν φαντασιῶν, ἐκεῖ ἀντιτιθέναι
[3, 22]	ἔχει. ἀλλὰ πολύχρυσος εἶ καὶ	πολύχαλκος·	τί οὖν σοι κακόν ἐστιν;
[3, 22]	τὸ σῶμα; οὐκ ἔχει. ἀλλὰ	πολύχρυσος	εἶ καὶ πολύχαλκος· τί οὖν
[3, 24]	τοῦ Διὸς εἰληφότα; μόνον μὴ	πόμπευε	αὐτὴν μηδ´ ἀλαζονεύου ἐπ´ αὐτῇ,
[3, 3]	ταῦτ´ οὖν ἐκκόπτειν δεῖ τὰ	πονηρὰ	δόγματα, περὶ τοῦτο συντετάσθαι. τί
[3, 7]	ἄγαγε κατὰ τὰ δόγματά σου.	πονηρά	ἐστι τὰ δόγματα, ἀνατρεπτικὰ πόλεως,
[3, 9]	ἠνέσχου ὑπό τινος ἐξεταζόμενος, ὅτι	πονηρὰ	ἔχεις δόγματα; τί οὖν σοι
[3, 9]	κἀκείνῳ καὶ τοῖς μαινομένοις. τοῦτο	πονηρὸν	κριτήριον. ἀλλὰ δεῖξόν μοι, ὅτι
[3, 15]	ὀργίζεσθαι, ὁμοίως δυσαρεστεῖν; ἀγρυπνῆσαι δεῖ,	πονῆσαι,	νικῆσαί τινας ἐπιθυμίας, ἀπελθεῖν ἀπὸ
[3, 24]	οὐχ ἡδονὴ κρείττων ἐστίν, οὐ	πόνος,	οὐ δόξα, οὐ πλοῦτος, δύναται
[3, 25]	ἐπὶ δὲ τῶν ἁμαρτημάτων ποῖος	πόνος,	ποία ζημία; πότε γὰρ εἰθίσθης
[3, 25]	ὅμοιον· ἐνταῦθα μὲν γὰρ ὁ	πόνος	τὴν μνήμην ποιεῖ, ἐπὶ δὲ
[3, 22]	τί λέγει, περὶ θανάτου, περὶ	πόνου;	πῶς συνέκρινεν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν
[3, 12]	τῆς ἀσκήσεως ἕνεκα. ἐκκλιτικῶς ἔχω	πόνου·	τρίψω μου καὶ γυμνάσω πρὸς
[3, 24]	ἠδίκησε Χρύσιππος, ἵν´ αὐτοῦ τοὺς	πόνους	ἔργῳ αὐτὸς ἀχρήστους ἐξελέγχῃς; οὐκ
[3, 24]	τοῦ κοινοῦ τῶν ἀνθρώπων τοσούτους	πόνους	καὶ ταλαιπωρίας τοῦ σώματος ἄσμενος
[3, 22]	ἢ εἴ {ὅ} τι ἄρα	πόρδωνες	γίνονται, ἄλλο δ´ οὐδέν; ἐπεὶ
[3, 24]	ἐπὶ {θύρα{ ι} ς αὐτοῦ	πορεύεσθαι;	{Εἰ{ ς} τοῦτο αἱρεῖ λόγος,
[3, 24]	θέλω, πάλιν εὐφραίνῃ καὶ μετέωρος	πορεύῃ	εἰς Ἀθήνας’ τί λέγεις πρὸς
[3, 24]	σαυτῷ πρέπον; (Τί οὖν ἔτι	πορεύομαι;	(Ἵν´ ἀπέλθῃς, ἵνα ἀποδεδωκὼς ᾖς
[3, 24]	τὰς τοῦ σκυτέως οὐκ αἰσχύνῃ	πορευόμενος,	ὅταν δέῃ ὑποδημάτων, οὐδ´ ἐπὶ
[3, 22]	καθήκοντα ἐνδεδεμένῳ; οὐ δεῖ αὐτὸν	πορίσαι	ἱματίδια τοῖς παιδίοις; ἄγε, πρὸς
[3, 22]	εἰς νοσοκομίας λοιπὸν ἐκκλείεται, εἰς	πορισμόν.	ἵνα τἆλλα ἀφῶ, δεῖ αὐτὸν
[3, 1]	εἰμι τοιοῦτον οἷον ἐν ἱματίῳ	πορφύρα·	μή μ´ ἀξίου ὅμοιον εἶναι
[3, 22]	ἐρεῖ τις περὶ προσόδων ἢ	πόρων,	ὃν δεῖ πᾶσιν ἀνθρώποις διαλέγεσθαι,
[3, 22]	ἐπίσης δὲ Ῥωμαίοις οὐ περὶ	πόρων	οὐδὲ περὶ προσόδων οὐδὲ περὶ
[3, 26]	ἀνέγνως τοιαῦτα, πολλὰ δ´ ἔγραφες;	ποσάκις	δ´ ἠλαζονεύσω, ὅτι πρός γε
[3, 1]	ἤμην; οὐκ ἤμην λόγου ἀκουστικός;	πόσοι	δ´ ἄλλοι νέοι ἐφ´ ἡλικίας
[3, 24]	ἐν Ἄργει, πόσους ἐν Ἀθήναις,	πόσους	δὲ περιερχόμενος ἐκτήσατο, ὅς γε
[3, 24]	ἐν Θήβαις, πόσους ἐν Ἄργει,	πόσους	ἐν Ἀθήναις, πόσους δὲ περιερχόμενος
[3, 24]	οἴει φίλους ἔσχεν ἐν Θήβαις,	πόσους	ἐν Ἄργει, πόσους ἐν Ἀθήναις,
[3, 24]	καθαίροντα, τὴν δ´ ἀντεισάγοντα. καίτοι	πόσους	οἴει φίλους ἔσχεν ἐν Θήβαις,
[3, 1]	ἡλικίας πολλὰ τοιαῦτα διαμαρτάνουσιν; τινά	ποτ´	ἀκούω Πολέμωνα ἐξ ἀκολαστοτάτου νεανίσκου
[3, 10]	φιλοσοφήσω, ὃ θέλει γινέσθω. πού	ποτ´	ἀπελθόντα τοῦ σωματίου ἐπιμελεῖσθαι εἴ
[3, 22]	ἐστιν, ὡς ἐν παρατάξει, μή	ποτ´	ἀπερίσπαστον εἶναι δεῖ τὸν Κυνικόν,
[3, 19]	τὸν πατέρα’ ὁ δ´, ἄν	ποτ´	εἰπεῖν ἀναγκασθῇ, οὐαί μοι’ ἐπιστήσας
[3, 5]	ἀπροαιρέτων ἐπὶ τὰ προαιρετικά, κἄν	ποτ´	εἴπῃς οἴμοι‘ οὐ λέγεις διὰ
[3, 17]	σαυτὸν εὑρήσεις πλέον ἔχοντα. κἀγώ	ποτ´	εἶπόν τινι ἀγανακτοῦντι, ὅτι Φιλόστοργος
[3, 1]	ὅλων αὐτὸ ποίησον· ἆρον τί	ποτ´	ἐκεῖνο; τὸ αἴτιον τῶν τριχῶν·
[3, 2]	θάνατος, οἷον καὶ τὸν τίνα	ποτ´	ἐκεῖνον; τὸν Κρῖνιν. καὶ ἐκεῖνος
[3, 22]	ἀποτυγχάνοντα, πότ´ ἐν ἐκκλίσει περιπίπτοντα;	πότ´	ἐμεμψάμην ἢ θεὸν ἢ ἄνθρωπον,
[3, 22]	τις ἐν ὀρέξει {με} ἀποτυγχάνοντα,	πότ´	ἐν ἐκκλίσει περιπίπτοντα; πότ´ ἐμεμψάμην
[3, 5]	ταῖς προλήψεσιν; μή τί σοί	ποτ´	ἐνεκάλεσα; μή τι ἐμεμψάμην σου
[3, 22]	ἐμεμψάμην ἢ θεὸν ἢ ἄνθρωπον,	πότ´	ἐνεκάλεσά τινι; μή τις ὑμῶν
[3, 24]	ἃ θέλουσιν, εἶτα φλυαρῆσαί τί	ποτ´	ἐπαινούμενοι ὑπὸ τῶν φίλων, ὅ
[3, 1]	γὰρ ἐκείνῳ; ἀλλὰ θεός τίς	ποτ´	εὐμενὴς δι´ ἐκείνου. οὐδὲ γὰρ
[3, 15]	διοικεῖται; ὁ δὲ Μὴ παρέργως	ποτ´’	ἔφη, ἀπὸ Γάλβα κατεσκεύασα, ὅτι
[3, 22]	μέλλεις ἀπογράφεσθαι, ἄνθρωπε, οὐχί τινά	ποτε	ἀγῶνα ψυχρὸν καὶ ταλαίπωρον. οὐκ
[3, 23]	ἡμῶν καθήμενον οἴεσθαι, ὅτι τίς	ποτε	αὐτὸν διαβέβληκεν· οὕτως ἥπτετο τῶν
[3, 25]	ἁμαρτημάτων ποῖος πόνος, ποία ζημία;	πότε	γὰρ εἰθίσθης φεύγειν τὸ κακῶς
[3, 24]	ποτὲ μὲν χρειῶν τινων ἐπειγουσῶν,	ποτὲ	δὲ καὶ αὐτῆς τῆς θέας
[3, 13]	ἀλλ´ οὐχὶ τῷ φθισικῷ. μελέτησόν	ποτε	διαγωγὴν ὡς ἄρρωστος, ἵνα ποθ´
[3, 13]	ὀστράκια καὶ σποδὸν οἰκοδομεῖ τί	ποτε,	εἶτα καταστρέφει καὶ πάλιν ἄλλο
[3, 22]	κακόν ἐστιν; ἐκεῖνο, ὅ τι	ποτὲ	ἠμέληταί σου καὶ κατέφθαρται, ᾧ
[3, 24]	ἐξ ἄλλου κρέμασθαι οὐδὲ μέμψασθαί	ποτε	θεὸν ἢ ἄνθρωπον. οὕτως μοι
[3, 13]	ἀπόσχου ποτὲ παντάπασιν ὀρέξεως, ἵνα	ποτὲ	καὶ εὐλόγως ὀρεχθῇς. εἰ δ´
[3, 24]	τὴν φιλοστοργίαν ταύτην, {τ} ἥντινά	ποτε	καὶ καλεῖς φιλοστοργίαν, δοῦλος μέλλεις
[3, 21]	αὐτοῖς; μή τι οἶδας καὶ	πότε	καὶ πῶς ὠφελήσει καὶ τίνα;
[3, 12]	ὅταν θέλῃς σαυτῷ ἀσκῆσαι, διψῶν	ποτε	καύματος ἐφέλκυσαι βρόγχον ψυχροῦ καὶ
[3, 9]	καὶ Ἐπίκτητον ἰδεῖν· ἴδωμεν, τί	ποτε	λέγει’ εἶτ´ ἐξελθὼν οὐδὲν ἦν
[3, 23]	ἐστὶν ἔπαινος ἐκεῖνο, ὅ τι	ποτὲ	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι τῶν ἐν
[3, 23]	καὶ Ἰσοκράτους. πολλάκις ἐθαύμασα, τίσιν	ποτὲ	λόγοις. οὔ· ἀλλὰ τίνι ποτὲ
[3, 23]	ποτὲ λόγοις. οὔ· ἀλλὰ τίνι	ποτὲ	λόγῳ· τοῦτ´ ἐκείνου λειότερον. μὴ
[3, 5]	τί θέλεις ποιῶν καταληφθῆναι; τί	ποτε	μὲν γὰρ ποιοῦντά σε δεῖ
[3, 24]	ἄλλοτ´ ἐπ´ ἄλλους ἵεσθαι τόπους	ποτὲ	μὲν χρειῶν τινων ἐπειγουσῶν, ποτὲ
[3, 8]	δοκῶν αὐτῶν φιλόσοφος εἶναι παρόντος	ποτέ	μου χαλεπήνας τοῖς ἰδίοις, ὡς
[3, 23]	αὐτὸν λέγειν ἢ οὗτός τινά	ποτέ	μου χρείαν ἔχει’ ἢ εἰπέ
[3, 24]	ἐλεύθερος. ἰδοὺ ἐπείληπταί σου τίς	ποτε	οὗτος ὁ ἐξάγων σε ἀπὸ
[3, 9]	μείζονός τινος ἐπιθυμεῖς καὶ ἐπιφανεστέρου,	πότε	οὕτως ἔπλευσας ὑπὲρ τοῦ τὰ
[3, 13]	ὑγιαίνων διαγάγῃς. ἀσίτησον, ὑδροπότησον· ἀπόσχου	ποτὲ	παντάπασιν ὀρέξεως, ἵνα ποτὲ καὶ
[3, 14]	ἐν τῷ χορῷ κρύπτου. σκώφθητί	ποτε,	περίβλεψαι, ἐνσείσθητι, ἵνα γνῷς, τίς
[3, 5]	ἀναστραφήσῃ, ἄρξεις· κακὸς κακῶς τί	ποτε	ποιήσεις τῶν ἑξῆς. εἰ δὲ
[3, 5]	θάνατος καταλαβεῖν ἡμᾶς ὀφείλουσίν τί	ποτε	ποιοῦντας; τὸν γεωργὸν γεωργοῦντα καταλαμβάνουσι,
[3, 19]	ἡμῶν ὄντων ἡ τιτθή, εἴ	ποτε	προσεπταίσαμεν χάσκοντες, οὐχὶ ἡμῖν ἐπέπλησσεν,
[3, 23]	φαίνηται’ διὰ τοῦτο τίς ἤκουσέ	ποτε	Σωκράτους λέγοντος ὅτι οἶδά τι
[3, 7]	τῇ ἐκείνων καὶ φιλοσοφίαν τινά	ποτε	ταύτην ἐξευρηκότες ὦμεν συνεπωθοῦσαν ἡμᾶς
[3, 16]	τοὺς ἰδιώτας, εἰ θέλετε ἄρξασθαί	ποτέ	τινες εἶναι. ~Περὶ προνοίας. Ὅταν
[3, 24]	Ἀθηναίων τινὶ πωλήσωσιν, ἵν´ ἴδῃ	ποτὲ	τὸν Πειραιᾶ τὸν καλὸν καὶ
[3, 22]	εἰμὶ ἄφοβος, οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος;	πότε	ὑμῶν εἶδέν μέ τις ἐν
[3, 16]	οὖν ἀπὸ τοῦ ἡλίου πού	ποτε	ὑπάγετε, μέχρις ἂν κηρίνας τὰς
[3, 12]	κορασιδίου ἀπέχεσθαι καὶ πλακουνταρίου. εἶτά	ποτε	ὑπὲρ δοκιμασίας, εἰ ἄρα, καθήσεις
[3, 5]	εἶδες; μὴ οὐ προσῆλθόν σοί	ποτε	φαιδρῷ τῷ προσώπῳ, ἕτοιμος εἴ
[3, 20]	τις ἔλεγεν βλέπε μὴ λάβῃς	ποτὲ	φαντασίαν τοῦ τὰ τρία τέσσαρα
[3, 1]	ὅταν δίχα πάθους τινὰς ἐπαινῇς·	πότερα	τοὺς δικαίους ἢ τοὺς ἀδίκους;
[3, 7]	(Αὕτη δ´ ἐπὶ τίσιν γίνεται;	πότερον	ἐφ´ αὑτῇ; ἀλλ´ ἀδιανόητόν ἐστιν·
[3, 9]	τί πράξεις ἐν Ῥώμῃ, φησίν,	πότερον	κατορθώσεις ἢ ἀποτεύξῃ, θεώρημα πρὸς
[3, 1]	δ´ αἰσχροί; (Πῶς γὰρ οὔ;	(Πότερον	οὖν κατὰ τὸ αὐτὸ ἕκαστα
[3, 7]	τοῦ κρατίστου. (Ψυχῆς δὲ ἀγαθὰ	πότερον	προαιρετικά ἐστιν ἢ ἀπροαίρετα; (Προαιρετικά.
[3, 1]	ἢ τοὺς ἀδίκους; (Τοὺς δικαίους.	(Πότερον	τοὺς σώφρονας ἢ τοὺς ἀκολάστους;
[3, 9]	οὐχ ἕξω ὡς οὐδὲ σύ,	ποτήρια	ἀργυρᾶ οὐχ ἕξω ὡς οὐδὲ
[3, 22]	τεκούσῃ τῇ γυναικί, ἔλαιον, κραβάττιον,	ποτήριον	(γίνεται ἤδη πλείω σκευάρια) τὴν
[3, 24]	οἷόν ἐστι χύτρα, οἷον ὑάλινον	ποτήριον,	ἵν´ ὅταν καταγῇ, μεμνημένος {μὴν}
[3, 24]	καὶ μηδεὶς ἀποδημείτω, μηδ´ ἡμεῖς	ποῦ	ἀποδημῶμεν, ἀλλὰ μένωμεν ὡς τὰ
[3, 1]	καὶ ἀποτίλλῃ, τί αὐτὸν ποιήσωμεν;	ποῦ	αὐτὸν δείξωμεν καὶ τί προγράψωμεν;
[3, 22]	ἀποκρύψοντος) οὔτε ὅταν θέλῃ δύναται.	ποῦ	γὰρ αὑτὸν ἀποκρύψῃ ἢ πῶς;
[3, 26]	φέρει ἡ τῶν ἀναγκαίων ἔνδεια;	ποῦ	γὰρ φέρει; ὅπου καὶ ὁ
[3, 9]	τίς σοι ἔτι ἴσος ἐφαίνετο;	ποῦ	δ´ ἂν ἠνέσχου ὑπό τινος
[3, 21]	ἄλλο οὐδὲν ἔχων ἢ φάρμακα,	ποῦ	δὲ ἢ πῶς ἐπιτίθεται ταῦτα,
[3, 24]	ἀποθανοῦμαι πρότερον ἢ ταύτην ἐγκαταλείψω.	ποῦ	δέ μ´ εἶναι θέλεις; ἐν
[3, 22]	αὐτὸν ἐλθεῖν ὥστε νοσοκομηθῆναι ὑπακούσει,	Ποῦ	δὲ φίλον μοι δώσεις Κυνικοῦ;
[3, 22]	εἴτε μέρους τινός. φυγή; καὶ	ποῦ	δύναταί τις ἐκβαλεῖν; ἔξω τοῦ
[3, 24]	τοιαύτην ὑπηρεσίαν κατατεταγμένος ἔτι φροντίζω,	ποῦ	εἰμι ἢ μετὰ τίνων ἢ
[3, 13]	ἤνοιξεν καὶ λέγει σοι ἔρχου"	ποῦ;	εἰς οὐδὲν δεινόν, ἀλλ´ ὅθεν
[3, 22]	περιπίπτουσαι καὶ φθόνοι καὶ ζηλοτυπίαι,	ποῦ	ἐκεῖ πάροδος εὐδαιμονίας; ὅπου δ´
[3, 22]	μή που ὄρεξις ἀποτευκτική, μή	που	ἔκκλισις περιπτωτική, μή που ἐπιβολὴ
[3, 22]	μή που ἔκκλισις περιπτωτική, μή	που	ἐπιβολὴ ἀτελής, μή που μέμψις,
[3, 24]	ὁρμῆσαι, τὸ ὀρεχθῆναι, τὸ ἐκκλῖναι,	ποῦ	ἔτι κολακείας τόπος, ποῦ ταπεινοφροσύνης;
[3, 26]	φέρει; οὐχὶ καὶ ἡ αὐτή	που	κάθοδος; τὰ κάτω τὰ αὐτά;
[3, 21]	λέξιν διαλύσω καθαρώτατα, προσθήσω ἄν	που	καὶ Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου φοράν.
[3, 22]	ῥῖψαι ἢ οὕτως ἀποκτεῖναι. σκόπει,	ποῦ	κατάγομεν τὸν Κυνικόν, πῶς αὐτοῦ
[3, 22]	μή που ἐπιβολὴ ἀτελής, μή	που	μέμψις, μή που ταπείνωσις ἢ
[3, 22]	τὴν ἄλλην ἀσχολίαν, τὸν περισπασμόν.	ποῦ	μοι λοιπὸν ἐκεῖνος ὁ βασιλεὺς
[3, 22]	μή που ὁρμὴ εἰκαία, μή	που	ὄρεξις ἀποτευκτική, μή που ἔκκλισις
[3, 22]	μή που συγκατάθεσις προπετής, μή	που	ὁρμὴ εἰκαία, μή που ὄρεξις
[3, 10]	οὖν ἔτι καιρὸς τοῦ φοβεῖσθαι;	ποῦ	οὖν ἔτι καιρὸς ὀργῆς; ποῦ
[3, 10]	μὴ ἀλογίστως κατὰ ταῦτα ἀναστρέφεσθαι.	ποῦ	οὖν ἔτι καιρὸς τοῦ φοβεῖσθαι;
[3, 10]	ἔτι φιλοσοφήσω, ὃ θέλει γινέσθω.	πού	ποτ´ ἀπελθόντα τοῦ σωματίου ἐπιμελεῖσθαι
[3, 16]	μακρὰν οὖν ἀπὸ τοῦ ἡλίου	πού	ποτε ὑπάγετε, μέχρις ἂν κηρίνας
[3, 12]	γυμναζόντων αὐτό, ἂν μὲν ὧδέ	που	ῥέπῃ πρὸς ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν,
[3, 22]	τυφλὸς ἦν πρὸς αὐτόν. μή	που	συγκατάθεσις προπετής, μή που ὁρμὴ
[3, 22]	δεῖ τμηθῆναι, σὲ δεῖ καυθῆναι.	ποῦ	σχολὴ τῷ εἰς τὰ ἰδιωτικὰ
[3, 24]	ἐκκλῖναι, ποῦ ἔτι κολακείας τόπος,	ποῦ	ταπεινοφροσύνης; τί ἔτι ποθεῖς τὴν
[3, 22]	ἀτελής, μή που μέμψις, μή	που	ταπείνωσις ἢ φθόνος; ὧδε ἡ
[3, 26]	καὶ ὁ ἐκείνων λιμὸς ἀλλαχοῦ	που	φέρει; οὐχὶ καὶ ἡ αὐτή
[3, 10]	ποῦ οὖν ἔτι καιρὸς ὀργῆς;	ποῦ	φόβου περὶ τῶν ἀλλοτρίων, περὶ
[3, 23]	στολίῳ ἢ τριβωναρίῳ ἀναβάντα ἐπὶ	πούλβινον	διαγράφειν, πῶς Ἀχιλλεὺς ἀπέθανεν; παύσασθε,
[3, 21]	μή, ἔμετος τῷ ὄντι γίνεται,	πρᾶγμ´	ἀκάθαρτον καὶ ἄβρωτον. ἀλλ´ ἀπ´
[3, 15]	σκέψαι πρῶτον τί ἐστι τὸ	πρᾶγμα,	εἶτα καὶ τὴν σαυτοῦ φύσιν,
[3, 24]	ἐπὶ θύρας ἐλθεῖν ἄξιον τὸ	πρᾶγμα·	ἔστω, ἀφίξομαι. τοῦ διαλεχθῆναι οὕτως·
[3, 22]	εἰ τοιοῦτόν τι φαντάζῃ τὸ	πρᾶγμα,	μακρὰν ἀπ´ αὐτοῦ· μὴ προσέλθῃς,
[3, 21]	ταῦτα ἐλθεῖν· μέγα ἐστὶ τὸ	πρᾶγμα,	μυστικόν ἐστιν, οὐχ ὡς ἔτυχεν
[3, 15]	τι οὐδὲ περιοδεύσας ὅλον τὸ	πρᾶγμα	οὐδὲ βασανίσας, ἀλλ´ εἰκῇ καὶ
[3, 9]	εἴπω; (Βοήθησόν μοι εἰς τὸ	πρᾶγμα.	(Οὐκ ἔχω πρὸς τοῦτο θεωρήματα·
[3, 22]	καταστάσει προηγούμενον τῷ Κυνικῷ τὸ	πρᾶγμα.	Πῶς οὖν ἔτι, φησίν, διασώσει
[3, 14]	δ´ οὐκ ἀδύνατόν ἐστι τὸ	πρᾶγμα,	σκέψαι καὶ ζήτησον. οὐδέν σε
[3, 3]	καὶ πατρὶς καὶ πάντα τὰ	πράγματα.	ἀλλ´ ἐγὼ τὸ ἐμὸν ἀγαθὸν
[3, 24]	γραμμάτων; οὕτως ἀσφαλῶς σοι τὰ	πράγματα	ἔχει; (Τί οὖν, ἂν ἀποθάνωσιν
[3, 23]	θεοὺς ὑμῖν, καλὰ ὀνόματα καὶ	πράγματα	καταισχύνοντες, ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς. οὐδὲν
[3, 24]	παντὶ ἂν ἦν τὰ ἐκείνου	πράγματα,	ὁ ἰσχυρότερος κύριος ἂν ἦν
[3, 26]	ἃ ποιεῖ προχωρεῖν αὐτοῖς τὰ	πράγματα	ὡς θέλουσιν, δι´ ἃ οὐ
[3, 22]	ὅτι ὁ δίχα θεοῦ τηλικούτῳ	πράγματι	ἐπιβαλλόμενος θεοχόλωτός ἐστι καὶ οὐδὲν
[3, 22]	οὐκ ἀπαξιοῖς σεαυτόν, σκέψαι ἡλίκῳ	πράγματι	ἐπιχειρεῖς. Πρῶτον ἐν τοῖς κατὰ
[3, 21]	μεγίστοις, τί ῥᾳδιουργεῖς, τί ἐπιχειρεῖς	πράγματι	μηδέν σοι προσήκοντι; ἄφες αὐτὸ
[3, 22]	καλὸν τὸν ὦμον δεικνύειν. τηλικούτῳ	πράγματι	ὁρᾷς πῶς μέλλεις ἐγχειρεῖν; ἔσοπτρον
[3, 22]	τί οὖν σοι καὶ ἐπιχειρεῖν	πράγματι	τηλικούτῳ; Γάμος δ´, ἔφη, καὶ
[3, 3]	νόμισμα καὶ πώλησόν μοι τὸ	πραγμάτιον‘	δὸς καὶ ἀγόραζε. ἄλλος περὶ
[3, 1]	ἀλλ´ οὐκ ἀρέσκει σοι τὸ	πραγμάτιον·	ὅλον δι´ ὅλων αὐτὸ ποίησον·
[3, 22]	δὲ οὐδὲν ἔχει‘ Περὶ τοιούτου	πράγματος	βουλεύῃ. ὥστε ἐάν σοι δόξῃ,
[3, 9]	τίνα γνώμην ἔχει περὶ τοῦ	πράγματος,	Εἴ μου πυνθάνῃ, τί πράξεις
[3, 22]	Καὶ {σὺ{ μ} βούλευσαι περὶ	πράγματος	ἐπιμελῶς· οὐκ ἔστιν οἷον δοκεῖ
[3, 10]	ἡγεμονικόν; ἐνθάδ´ ὁ ἔλεγχος τοῦ	πράγματος,	ἡ δοκιμασία τοῦ φιλοσοφοῦντος. μέρος
[3, 24]	οὕτως μεγάλου καὶ σεμνοῦ καταψευδομένους	πράγματος	καὶ ὀνόματος ἀθῴους ἀπαλλάττεσθαι δεῖ;
[3, 24]	μοι λέγεις ὄνομα φυσικοῦ τινὸς	πράγματος	σημαντικόν; λέγε δύσφημον εἶναι καὶ
[3, 22]	τίς ἡ πρόληψις ἡ τοῦ	πράγματος,	Σκεψόμεθα κατὰ σχολήν. τοσοῦτον δ´
[3, 10]	ὅτι οὐ δεῖ προηγεῖσθαι τῶν	πραγμάτων,	ἀλλ´ ἐπακολουθεῖν. οὐκ ἔδει οὕτως
[3, 24]	ἡττᾶσθαι πολὺ πρότερον ὑπὸ τῶν	πραγμάτων	δεῖ ἡττᾶσθαι’ οὗτινος οὖν οὐχ
[3, 24]	δεῖ φθέγγεσθαι ὑπὲρ φυλακῆς τῶν	πραγμάτων.	δύσφημον δέ μοι λέγεις ὄνομα
[3, 20]	ἑαυτοὺς δούλους ποιοῦντες πρῶτον τῶν	πραγμάτων,	εἶτα δι´ αὐτὰ καὶ τῶν
[3, 26]	καὶ οὐκ ἀμελεῖ τῶν ἀνθρωπίνων	πραγμάτων	καὶ ὅτι ἀνδρὶ ἀγαθῷ οὐδέν
[3, 7]	ἀφ´ ὧν ὁρμώμενος ἡδέως ἀφέξῃ	πραγμάτων	οὕτως πιθανῶν πρὸς τὸ ἀγαγεῖν
[3, 24]	ἐγίνετο καὶ ἐπανορθοῦν ἐπειρᾶτο. καὶ	πραθεὶς	ὕστερον ἐν Κορίνθῳ διῆγεν οὕτως
[3, 22]	οὐ γυνή, οὐ παιδία, οὐ	πραιτωρίδιον,	ἀλλὰ γῆ μόνον καὶ οὐρανὸς
[3, 24]	(Τί οὖν ὄφελος αὐτῷ τοῦ	πρᾶξαι	καλῶς; (Τί δ´ ὄφελος τῷ
[3, 9]	πράγματος, Εἴ μου πυνθάνῃ, τί	πράξεις	ἐν Ῥώμῃ, φησίν, πότερον κατορθώσεις
[3, 9]	ἔχω· εἰ δὲ πυνθάνῃ, πῶς	πράξεις,	τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι, εἰ μὲν
[3, 24]	ἀπέρχου’ οὐχὶ δὲ μόνον, ἵνα	πράξῃς	τὸ σαυτῷ πρέπον; (Τί οὖν
[3, 20]	μου γυμνάζει, τὸ ἀόργητον, τὸ	πρᾷον.	οὔ· ἀλλ´ ὁ μὲν τοῦ
[3, 22]	ὅταν ἐπιφανῇ λέων, τὰ σαυτοῦ	πρᾶσσε·	εἰ δὲ μή, οἰμώξεις. σὺ
[3, 24]	καὶ τοῦ στρατηγοῦ πρὸς νεῦμα	πράσσειν	ἕκαστα· εἰ οἷόν τε, μαντευόμενον
[3, 9]	κακῶς. παντὶ γὰρ αἴτιον τοῦ	πράσσειν	τι δόγμα. τί γάρ ἐστιν,
[3, 1]	ἐπὶ τούτοις, ἵνα μηκέτι ταῦτα	πράσσω	ἃ νῦν, οὐκ ἀνέξομαι οὐδ´
[3, 24]	κιναίδων; εἶτα τὰ ἐκείνων ἔργα	πράσσων	καὶ τὰ δόγματα ἔχων τοὺς
[3, 24]	τοῦ τὰ καλὰ καὶ δίκαια	πράττειν;	ἐν Ὀλυμπίᾳ δ´ οὐδεὶς ἄλλο
[3, 14]	Τῶν πραττομένων τὰ μὲν προηγουμένως	πράττεται,	τὰ δὲ κατὰ περίστασιν, τὰ
[3, 14]	αὐτοῖς τούτοις ἀρέσκειν θέλεις; Τῶν	πραττομένων	τὰ μὲν προηγουμένως πράττεται, τὰ
[3, 10]	ἔτι ἐγὼ παρασκευάσωμαι πρὸς τὸ	πρᾴως	φέρειν τὰ συμβαίνοντα, ὃ θέλει
[3, 22]	σοὶ γὰρ τοῦτο ἐπιβάλλει καὶ	πρέπει	καὶ δύνασαι αὐτὸ ποιεῖν. σὺ
[3, 21]	ἃ ποιεῖς. ταῦτα γάρ σοι	πρέπει.	~Περὶ Κυνισμοῦ. Πυθομένου δὲ τῶν
[3, 2]	ἐστὶ ταῦτα. τοῖς εὖ παθοῦσι	πρέπει	πῦρ καίειν, ἀριστᾶν, ἂν οὕτως
[3, 2]	ταῦτα τὰ μηδὲν πρὸς σέ;	πρέπει	ταῦτα τοῖς δυναμένοις δίχα ταραχῆς
[3, 23]	λέγει Σωκράτης· οὐδὲ γὰρ ἂν	πρέποι,	ὦ ἄνδρες, τῇδε τῇ ἡλικίᾳ
[3, 24]	μόνον, ἵνα πράξῃς τὸ σαυτῷ	πρέπον;	(Τί οὖν ἔτι πορεύομαι; (Ἵν´
[3, 7]	πόλεως, λυμαντικὰ οἴκων, οὐδὲ γυναιξὶ	πρέποντα.	ἄφες ταῦτ´, ἄνθρωπε. ζῇς ἐν
[3, 24]	διὰ τοῦτο οὐδὲν παρέβη τῶν	πρεπόντων	ἀνδρὶ ἀγαθῷ οὔτ´ ἀπολογούμενος οὐθ´
[3, 13]	ἐστὶ καὶ ἐν ἐπινοίαις γίνεται	πρεπούσαις	ἑαυτῷ, οὕτως καὶ ἡμᾶς δύνασθαι
[3, 24]	δ´ ἐξώρισαν, τὸν δ´ εἰς	πρεσβείαν,	ἄλλον δ´ εἰς στρατείαν ἐνέβαλον.
[3, 24]	ὁ τὰ παιδίου ποιῶν ὅσῳ	πρεσβύτερος	τοσούτῳ γελοιότερος; Ἐν Ἀθήναις δ´
[3, 1]	ἀνήσω· ἀλλὰ καὶ νέῳ καὶ	πρεσβυτέρῳ	καὶ ἁπλῶς ἀεὶ τῷ ἐντυγχάνοντι
[3, 22]	Ὁμήρου πλείονα τῇ κοινωνίᾳ συνεβάλετο	Πρίαμος	ὁ πεντήκοντα γεννήσας περικαθάρματα ἢ
[3, 10]	ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ´ ὄμμασι προσδέξασθαι,	πρὶν	τῶν ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι ἕκαστα·
[3, 22]	δέρεσθαι δεῖ τὸν εἰκῇ ἐξελθόντα,	πρὸ	δὲ τοῦ δαρῆναι διψῆσαι, καυματισθῆναι,
[3, 1]	ὃ λέγει ὁ ποιητής; ἐπεὶ	πρό	οἱ εἴπομεν ἡμεῖς, Ἑρμείαν πέμψαντες
[3, 23]	οὕτως ἥπτετο τῶν γιγνομένων, οὕτως	πρὸ	ὀφθαλμῶν ἐτίθει τὰ ἑκάστου κακά.
[3, 22]	τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν‘	Πρὸ	πάντων δὲ τὸ ἡγεμονικὸν αὐτοῦ
[3, 21]	Δία, καὶ σῶμα ποιὸν καὶ	πρὸ	πάντων τὸν θεὸν συμβουλεύειν ταύτην
[3, 24]	τινί, τὰς ἐναντίας φαντασίας σαυτῷ	{πρό{	ς} βαλε. τί κακόν ἐστι
[3, 12]	ἀτιμασθεὶς μὴ ἀχθεσθῆναι. εἶθ´ οὕτως	{προ{	ς} βήσῃ, ἵνα, κἂν πλήξῃ
[3, 22]	κέκλεικε τὴν θύραν, ἕστακέν τινα	πρὸ	τοῦ κοιτῶνος· ἄν τις ἔλθῃ,
[3, 7]	Συμφόρου ἢ τὴν Νουμηνίου; τίνος	πρὸ	τοῦ κοιτῶνος κοιμηθείς; τίνι πέμψας
[3, 24]	αὐτήν, μὴ ἐάσῃς ἐνισχύειν μηδὲ	προάγειν	ἐπὶ τὰ ἑξῆς ἀναπλάσσουσαν ὅσα
[3, 24]	δεῖ, καὶ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις	προάγειν	με μάρτυρα τῶν ἀπροαιρέτων. ἴδετε,
[3, 3]	ἀγαθόν. ἐὰν δ´ ἐν ὀρθῇ	προαιρέσει	θῶμεν, αὐτὸ τὸ τηρεῖν τὰς
[3, 26]	τῷ ἀναφαιρέτῳ, τοῦτ´ ἔστι τῇ	προαιρέσει	τῇ σεαυτοῦ. διὰ τί δ´
[3, 22]	ὕπτιος ῥέγκει· εἰρήνη πᾶσα. λῃστὴς	προαιρέσεως	οὐ γίνεται, τύραννος οὐ γίνεται.
[3, 10]	ἔχειν δεῖ· ὅτι ἔξω τῆς	προαιρέσεως	οὐδέν ἐστιν οὔτε ἀγαθὸν οὔτε
[3, 5]	μηδενὸς ἄλλου ἐπιμελουμένῳ ἢ τῆς	προαιρέσεως	τῆς ἐμῆς, ἵν´ ἀπαθής, ἵν´
[3, 19]	μοι’ ἐπιστήσας λέγει δι´ ἐμέ’	προαίρεσιν	γὰρ οὐδὲν δύναται κωλῦσαι ἢ
[3, 1]	γένοιτο· ἀλλὰ κόσμει σου τὴν	προαίρεσιν,	ἔξαιρε τὰ φαῦλα δόγματα‘ τὸ
[3, 4]	ἄγε ἵνα τηρήσω τὴν ἐμαυτοῦ	προαίρεσιν	ἐπὶ ταύτης τῆς ὕλης κατὰ
[3, 23]	τὸ ἐπιτήδευμα ἑκάστου καὶ τὴν	προαίρεσιν.	ὁ κιθαρῳδὸς ὡς κιθαρῳδός, ὁ
[3, 18]	τίνα; μή τι ἐπὶ τὴν	προαίρεσιν;	πόθεν δύναται; ἀλλ´ ἐπὶ τὸ
[3, 2]	δῆλόν ἐστιν, ὅτι σὺ τὴν	προαίρεσιν	τὴν σαυτοῦ ἐν οὐδενὶ τίθεσαι,
[3, 5]	ποιεῖς ἐνθάδε τῶν πρὸς τὴν	προαίρεσιν	τὴν σαυτοῦ φερόντων, ἵν´ ἐπανορθωθῇ;
[3, 22]	δούλων οὐκ ἀντιποιεῖται. ὅπου δὲ	προαίρεσις	καὶ χρῆσις τῶν φαντασιῶν, ἐκεῖ
[3, 1]	εἶ κρέας οὐδὲ τρίχες, ἀλλὰ	προαίρεσις·	ταύτην ἂν σχῇς καλήν, τότ´
[3, 7]	κρατίστου. (Ψυχῆς δὲ ἀγαθὰ πότερον	προαιρετικά	ἐστιν ἢ ἀπροαίρετα; (Προαιρετικά. (Προαιρετικὸν
[3, 5]	ἀπὸ τῶν ἀπροαιρέτων ἐπὶ τὰ	προαιρετικά,	κἄν ποτ´ εἴπῃς οἴμοι‘ οὐ
[3, 3]	κακῶν. ταῦτά τις ἐπὶ τὰ	προαιρετικὰ	μεταθέτω, κἀγὼ αὐτὸν ἐγγυῶμαι ὅτι
[3, 7]	πότερον προαιρετικά ἐστιν ἢ ἀπροαίρετα;	(Προαιρετικά.	(Προαιρετικὸν οὖν ἐστιν ἡ ἡδονὴ
[3, 22]	ἔκκλισιν ἐπὶ μόνα μεταθεῖναι τὰ	προαιρετικά·	σοὶ μὴ ὀργὴν εἶναι, μὴ
[3, 11]	τι ἡγήσηται ἀγαθὸν παρὰ τὰ	προαιρετικά,	φθονείτω, ἐπιθυμείτω, κολακευέτω, ταρασσέσθω· ὃς
[3, 12]	ἐκκλίσει δὲ πρὸς μόνα τὰ	προαιρετικὰ	χρῆσθαι καὶ μελετῶν μᾶλλον ἐν
[3, 8]	τούτοις. προαιρετικόν, κακόν. γενναίως ὑπέμεινεν.	προαιρετικόν,	ἀγαθόν. κἂν οὕτως ἐθιζώμεθα, προκόψομεν·
[3, 3]	ἔπαγε τὸν κανόνα. ἀπροαίρετον ἢ	προαιρετικόν;	ἀπροαίρετον· αἶρε ἔξω. τί εἶδες;
[3, 3]	ποῖόν τι ἐστίν; ἀπροαίρετον ἢ	προαιρετικόν;	ἀπροαίρετον· αἶρε καὶ τοῦτο, οὐκ
[3, 8]	οὐ κακόν. ἐλυπήθη ἐπὶ τούτοις.	προαιρετικόν,	κακόν. γενναίως ὑπέμεινεν. προαιρετικόν, ἀγαθόν.
[3, 7]	προαιρετικά ἐστιν ἢ ἀπροαίρετα; (Προαιρετικά.	(Προαιρετικὸν	οὖν ἐστιν ἡ ἡδονὴ ἡ
[3, 18]	πρόχειρον, ὅτι ἀγγελία περὶ οὐδενὸς	προαιρετικοῦ	γίνεται. μή τι γὰρ δύναταί
[3, 6]	ἀγῶνα καθίησιν τὸν περὶ τῶν	προαιρετικῶν·	πῶς οὖν οὐ μέλλει ἀήττητος
[3, 22]	προβάτων αὐτῶν· καὶ οὗτοι δὲ	πρόβατά	εἰσιν οἱ ὑπὸ σοῦ ἀρχόμενοι.
[3, 23]	τούτῳ τί περιέχεται; μὴ ὡς	πρόβατον,	εἰ βλαπτικῶς καὶ ἐπιεικῶς, ὡς
[3, 22]	ὅταν λύκος ἁρπάσῃ τι τῶν	προβάτων	αὐτῶν· καὶ οὗτοι δὲ πρόβατά
[3, 22]	οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τοὺς τοίχους	προβέβληνται	καὶ τὰς οἰκίας καὶ τὸ
[3, 22]	πάντων τούτων ὀφείλει τὴν αἰδῶ	προβεβλῆσθαι·	εἰ δὲ μή, γυμνὸς καὶ
[3, 1]	τῆς οἰκουμένης; διὰ τί δὲ	προγέγραπται	τὸ γνῶθι σαυτὸν μηδενὸς αὐτὸ
[3, 1]	θεάματος· οὐδεὶς οὐχὶ θαυμάσει τὴν	προγραφήν·	νὴ τὸν Δία, οἶμαι ὅτι
[3, 24]	φανῇ, ἐν τῇ ἀγορᾷ καθίσας	πρόγραψον	ὡς οἱ φαρμακοπῶλαι. οὐκ ἀρνήσῃ
[3, 1]	ποῦ αὐτὸν δείξωμεν καὶ τί	προγράψωμεν;	δείξω ὑμῖν ἄνδρα, ὃς θέλει
[3, 20]	τὰ μέγιστα. καὶ οὗτος ἐμοῦ	προγυμναστὴς	γίνεται· τὸ ἀνεκτικόν μου γυμνάζει,
[3, 21]	μετ´ εὐχῶν καὶ προηγνευκότα καὶ	προδιακείμενον	τῇ γνώμῃ, ὅτι ἱεροῖς προσελεύσεται
[3, 25]	εὐδαιμονῶν. ~Πρὸς τοὺς ἀποπίπτοντας ὧν	προέθεντο.	Σκέψαι, ὧν προέθου ἀρχόμενος, τίνων
[3, 25]	ἀποπίπτοντας ὧν προέθεντο. Σκέψαι, ὧν	προέθου	ἀρχόμενος, τίνων μὲν ἐκράτησας, τίνων
[3, 19]	ὀμνύω ὑμῖν πάντας θεούς, ὅτι	προεκόψαμεν.	νῦν δ´ ἄλλην ὁδὸν ἐξ
[3, 24]	ἅπαν μηδὲ τὴν διάχυσιν ἐάσῃς	προελθεῖν	ἐφ´ ὅσον αὐτὴ θέλει, ἀλλ´
[3, 24]	ἂν λέγωσιν, εἶτα εἰς περίπατον	προελθόντες	καὶ ὀλίγα περιπατήσαντες λούσασθαι, εἶτα
[3, 3]	εἶδος αὑτὸν γυμναστέον. εὐθὺς ὄρθρου	προελθὼν	ὃν ἂν ἴδῃς, ὃν ἂν
[3, 22]	τοιούτῳ. ἐπεί τοι ἂν φθισικὸς	προέρχηται,	λεπτὸς καὶ ὠχρός, οὐκέτι ὁμοίαν
[3, 3]	ἂν δείξῃς, θέλει οὐ θέλει,	προέσθαι	αὐτὸν δεῖ τὸ ἀντ´ αὐτοῦ
[3, 10]	κακὸν καὶ ὅτι οὐ δεῖ	προηγεῖσθαι	τῶν πραγμάτων, ἀλλ´ ἐπακολουθεῖν. οὐκ
[3, 12]	καὶ ἐπεὶ τὸ ἔθος ἰσχυρὸν	προηγῆται	πρὸς μόνα ταῦτα εἰθισμένων ἡμῶν
[3, 21]	δὲ καὶ μετ´ εὐχῶν καὶ	προηγνευκότα	καὶ προδιακείμενον τῇ γνώμῃ, ὅτι
[3, 7]	χειρὸς οὐσία μὲν ἡ σάρξ,	προηγούμενα	δὲ τὰ χειρὸς ἔργα. οὐκοῦν
[3, 7]	ψυχὴν ἡδονήν· πάλιν ἐκεῖνα γίνεται	προηγούμενα	καὶ οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ. Διὰ
[3, 7]	εἶναι, τὰ δ´ αὐτὰ τὰ	προηγούμενα.	οὕτως καὶ ἀνθρώπου οὐ τὴν
[3, 7]	τιμᾶν, τὰ σαρκίδια, ἀλλὰ τὰ	προηγούμενα.	τίνα ἐστὶ ταῦτα; πολιτεύεσθαι, γαμεῖν,
[3, 7]	ἐφ´ αὑτῇ; ἀλλ´ ἀδιανόητόν ἐστιν·	προηγουμένην	γάρ τινα ὑφεστάναι δεῖ οὐσίαν
[3, 7]	εὔλογον ᾖ τὸ ἐπιγέννημα, τὸ	προηγούμενον	δεῖ ἀγαθὸν εἶναι. ἀλλ´ οὐ
[3, 22]	εὑρίσκομεν ἐν ταύτῃ τῇ καταστάσει	προηγούμενον	τῷ Κυνικῷ τὸ πρᾶγμα. Πῶς
[3, 7]	ᾧ εὐλόγως ἐπαιρόμεθα, οὐδὲ τοῦ	προηγουμένου	μὴ ὄντος ἀγαθοῦ τὸ ἐπιγέννημα
[3, 22]	Γάμος δ´, ἔφη, καὶ παῖδες	προηγουμένως	παραληφθήσονται ὑπὸ τοῦ Κυνικοῦ; (Ἄν
[3, 14]	θέλεις; Τῶν πραττομένων τὰ μὲν	προηγουμένως	πράττεται, τὰ δὲ κατὰ περίστασιν,
[3, 22]	τί ποιεῖ; πολλὰς ἐκ κεφαλῆς	προθελύμνους	ἕλκετο χαίτας. καὶ αὐτὸς τί
[3, 25]	τί γάρ; πρῴην οὐχ ἡττήθην;	προθυμία	μοι γίνεται ψέξαι τινά. πρῴην
[3, 25]	ἑαυτὸν καὶ τὴν αὐτὴν εἰσφέροντι	προθυμίαν	ἔξεστιν ἀγωνίζεσθαι· κἂν πάλιν ἀπείπῃς,
[3, 7]	ὡς διάκονον, ὡς ὑπηρέτιν, ἵνα	προθυμίας	ἐκκαλέσηται, ἵν´ ἐν τοῖς κατὰ
[3, 15]	μή, τὴν μὲν πρώτην ἥξεις	προθύμως	ἅτε μηδὲν τῶν ἑξῆς ἐντεθυμημένος,
[3, 24]	τὸν κηδόμενον ἡμῶν καὶ πατρικῶς	προιστάμενον,	ἐν τοῖς ἰδίοις. ἀλλ´ ἀποκεχώρηκα
[3, 12]	ἐκπονηθῆναι. τί δ´ ἐστὶ τὸ	προκείμενον	ἐκπονηθῆναι; ὀρέξει καὶ ἐκκλίσει ἀκωλύτως
[3, 12]	ἄσκησιν, ἀλλὰ τὸ πρόσφορον τῷ	προκειμένῳ	ἐκπονηθῆναι. τί δ´ ἐστὶ τὸ
[3, 25]	πάλης καὶ παγκρατίου ὁ ἀγὼν	πρόκειται,	οὗ καὶ τυχόντι καὶ μὴ
[3, 6]	ὥστε συλλογισμοὺς ἀναλύειν ἐκπεπόνηται καὶ	προκοπαὶ	γίνονται· τότε δ´ ὥστε τὸ
[3, 6]	ἐκπεπονημένου τοῦ λόγου πρότερον μείζονες	προκοπαὶ	ἦσαν, Κατὰ τί, ἔφη, ἐκπεπόνηται
[3, 6]	ἔχον τηρῆσαι καὶ ἐξεπονεῖτο καὶ	προκοπαὶ	ἦσαν. μὴ οὖν ἐνάλλασσε μηδὲ
[3, 6]	νῦν ἐκπεπόνηται, κατὰ τοῦτο καὶ	προκοπαὶ	νῦν εὑρεθήσονται. καὶ νῦν μὲν
[3, 6]	καὶ κατὰ τί μείζους αἱ	προκοπαὶ	τότε ἦσαν; καθὸ γὰρ νῦν
[3, 6]	φύσιν ἔχειν καὶ διεξάγειν, οὐ	προκόπτει.	οὐδένα γὰρ εὑρήσεις. Ὁ σπουδαῖος
[3, 6]	ὅταν ἄλλο ἐκπονῇς, ἐν ἄλλῳ	προκόπτειν.	ἀλλ´ ἴδε, εἴ τις ἡμῶν
[3, 2]	Τρίτος ἐστὶν ὁ ἤδη τοῖς	προκόπτουσιν	ἐπιβάλλων, ὁ περὶ τὴν αὐτῶν
[3, 8]	προαιρετικόν, ἀγαθόν. κἂν οὕτως ἐθιζώμεθα,	προκόψομεν·	οὐδέποτε γὰρ ἄλλῳ συγκαταθησόμεθα ἢ
[3, 2]	~Περὶ τίνα ἀσκεῖσθαι δεῖ τὸν	προκόψοντα	καὶ ὅτι τῶν κυριωτάτων ἀμελοῦμεν.
[3, 3]	θεοῦ. Διὰ τοῦτο πάσης οἰκειότητος	προκρίνεται	τὸ ἀγαθόν. οὐδὲν ἐμοὶ καὶ
[3, 22]	αὐτοὶ ἐφ´ ἑαυτούς, καταμάθετε τὰς	προλήψεις	ἃς ἔχετε. ποῖόν τι φαντάζεσθε
[3, 13]	ἐσθῆτα, ἄλλος αἰσθήσεις ἔδωκεν, ἄλλος	προλήψεις.	ὅταν δὲ μὴ παρέχῃ τἀναγκαῖα,
[3, 5]	αἰσθήσεσιν ἄλλως, μή τι ταῖς	προλήψεσιν;	μή τί σοί ποτ´ ἐνεκάλεσα;
[3, 22]	τὸν κυνίζοντα καὶ τίς ἡ	πρόληψις	ἡ τοῦ πράγματος, Σκεψόμεθα κατὰ
[3, 17]	εἶναι. ~Περὶ προνοίας. Ὅταν τῇ	προνοίᾳ	ἐγκαλῇς, ἐπιστράφηθι καὶ γνώσῃ, ὅτι
[3, 17]	ἢ τί κακὸν ποιεῖ ἡ	πρόνοια,	εἰ τοῖς κρείττοσι τὰ κρείττω
[3, 15]	ἔλεγεν Γάλβα σφαγέντος ὅτι Νῦν	προνοίᾳ	ὁ κόσμος διοικεῖται; ὁ δὲ
[3, 15]	ἔφη, ἀπὸ Γάλβα κατεσκεύασα, ὅτι	προνοίᾳ	ὁ κόσμος διοικεῖται; ~Ὅτι εὐλαβῶς
[3, 17]	ἄρξασθαί ποτέ τινες εἶναι. ~Περὶ	προνοίας.	Ὅταν τῇ προνοίᾳ ἐγκαλῇς, ἐπιστράφηθι
[3, 7]	Κασσιόπης χειμῶνος μετὰ τοῦ υἱοῦ	προπέμπων,	ἵν´ ἡσθῇ τῇ σαρκί; Ἀρνησαμένου
[3, 22]	πρὸς αὐτόν. μή που συγκατάθεσις	προπετής,	μή που ὁρμὴ εἰκαία, μή
[3, 5]	σου τὰς ἐντολάς; μή τι	πρὸς	ἄλλα ἐχρησάμην ταῖς ἀφορμαῖς ἃς
[3, 12]	δυσκαταπονήτοις. καθ´ ὃ καὶ ἄλλῳ	πρὸς	ἄλλα μᾶλλον ἀσκητέον. τί οὖν
[3, 24]	θεῶν, εἶτα καὶ ἀνθρώπων φύσει	πρὸς	ἀλλήλους ᾠκειωμένων· καὶ δεῖ τοὺς
[3, 24]	πλείονα τοῦ οἰμώζειν αἴτια, κἂν	πρὸς	ἄλλην χώραν προσπαθῇς. τί οὖν
[3, 1]	πρὸς {ἄλλο{ ν} δ´ ἵππον,	πρὸς	ἄλλο δ´ εἰ οὕτως τύχοι
[3, 1]	οὕτως δ´ ὄψει αὐτό. ἐπειδὴ	πρὸς	ἄλλο μὲν ὁρῶμεν κύνα πεφυκότα,
[3, 1]	ἄλλο μὲν ὁρῶμεν κύνα πεφυκότα,	πρὸς	{ἄλλο{ ν} δ´ ἵππον, πρὸς
[3, 15]	μηρούς, τὴν ὀσφῦν. ἄλλος γὰρ	πρὸς	ἄλλο τι πέφυκεν. δοκεῖς ὅτι
[3, 24]	μὴ ἔχειν ἀρκοῦντα πρὸς ἀφοβίαν,	πρὸς	ἀλυπίαν. ἂν δ´ ἅπαξ περιποιήσῃ
[3, 15]	εὐτακτεῖν, ἀναγκοφαγεῖν, ἀπέχεσθαι πεμμάτων, γυμνάζεσθαι	πρὸς	ἀνάγκην, ὥρᾳ τεταγμένῃ, ἐν καύματι,
[3, 20]	ὠφελοῦμαι ἐγώ· εἰ δέ τις	πρὸς	ἀοργησίαν με γυμνάζει, οὐκ ὠφελεῖ
[3, 12]	δύσκολον πᾶν καὶ ἐπικίνδυνον ἐπιτήδειον	πρὸς	ἄσκησιν, ἀλλὰ τὸ πρόσφορον τῷ
[3, 16]	ὑπολήψεις καὶ δυναμίν τινα περιποιήσησθε	πρὸς	ἀσφάλειαν, συμβουλεύω ὑμῖν εὐλαβῶς τοῖς
[3, 16]	ἢ παρὰ φύσιν; πῶς ἀποκρίνωμαι	πρὸς	αὐτάς; ὡς δεῖ ἢ ὡς
[3, 23]	ἄλλον ἀλλαχοῦ ἔπεμπεν. τοιγαροῦν ἤρχοντο	πρὸς	αὐτὸν ἀξιοῦντες φιλοσόφοις ὑπ´ αὐτοῦ
[3, 22]	κἀκεῖνος αὐτὸν ἄξιον ἡγήσεται τοῦ	πρὸς	αὐτὸν εἰσελθεῖν; ὥστε ἄν σοι
[3, 22]	νεανίσκου, εἰ νοσήσας ἀξιοῦντος φίλου	πρὸς	αὐτὸν ἐλθεῖν ὥστε νοσοκομηθῆναι ὑπακούσει,
[3, 1]	καὶ πηγὴ τῆς ἀληθείας καὶ	πρὸς	αὐτὸν ἔρχεσθαι τοὺς ἐκ τῆς
[3, 24]	λέγει; ὁ προσποιούμενος τὰ μηδὲν	πρὸς	αὐτὸν ἔστω ἀλαζών, ἔστω κενόδοξος·
[3, 7]	ὄντα. Τοῦ δὲ διορθωτοῦ εἰσελθόντος	πρὸς	αὐτὸν (ἦν δ´ οὗτος Ἐπικούρειος)
[3, 22]	εἴπῃς, ὅτι Ἄργος τυφλὸς ἦν	πρὸς	αὐτόν. μή που συγκατάθεσις προπετής,
[3, 1]	~Περὶ καλλωπισμοῦ. Εἰσιόντος τινὸς	πρὸς	αὐτὸν νεανίσκου ῥητορικοῦ περιεργότερον ἡρμοσμένου
[3, 9]	ἐπὶ δίκῃ. Εἰσελθόντος δέ τινος	πρὸς	αὐτόν, ὃς εἰς Ῥώμην ἀνῄει
[3, 4]	δημοσίᾳ λοιδορηθέντος, εἶτα ἑξῆς ἀπαγγείλαντος	πρὸς	αὐτόν, ὅτι ἐλοιδορήθη, καὶ ἀγανακτοῦντος
[3, 1]	ἵνα βλέπων με τοιοῦτον εἰσερχόμενον	πρὸς	αὐτὸν οὕτως αἰσχρῶς ἔχοντα περιίδῃ
[3, 1]	πῶς δὲ καὶ ὠμόν ἐστι	πρὸς	αὐτόν σε τὸ περιιδεῖν ἀνεπανόρθωτον
[3, 12]	πλήξῃ σέ τις, εἴπῃς αὐτὸς	πρὸς	αὑτὸν ὅτι δόξον ἀνδριάντα περιειληφέναι’
[3, 24]	τούτων τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, αὐτὸν	πρὸς	αὑτόν, πρὸς ἕτερον μή τι
[3, 24]	τὸ λόγον μὴ ἔχειν ἀρκοῦντα	πρὸς	ἀφοβίαν, πρὸς ἀλυπίαν. ἂν δ´
[3, 11]	κακίων σέθεν ἔλθοι, ξεῖνον ἀτιμῆσαι·	πρὸς	γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες ξεῖνοί
[3, 11]	τοῦ Πατρῴου· καὶ ἐπ´ ἀδελφῷ·	πρὸς	γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες τοῦ
[3, 11]	κακίων σέθεν ἔλθοι, πατέρ´ ἀτιμῆσαι·	πρὸς	γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες τοῦ
[3, 17]	ἔχει. ἐν τίνι; ἐν ἀργυρίῳ·	πρὸς	γὰρ τοῦτό σου κρείττων ἐστίν,
[3, 26]	ἔγραφες; ποσάκις δ´ ἠλαζονεύσω, ὅτι	πρός	γε τὸ ἀποθανεῖν μετρίως ἔχεις;
[3, 22]	πορίσαι ἱματίδια τοῖς παιδίοις; ἄγε,	πρὸς	γραμματιστὴν ἀποστεῖλαι πινακίδια ἔχοντα, γραφεῖα,
[3, 3]	μὲν τὸ ἀγαθὸν ὀρεκτικῶς κινεῖσθαι,	πρὸς	δὲ τὸ κακὸν ἐκκλιτικῶς, πρὸς
[3, 3]	πρὸς δὲ τὸ κακὸν ἐκκλιτικῶς,	πρὸς	δὲ τὸ μήτε κακὸν μήτ´
[3, 24]	ᾤετο αὐτὸν καὶ ἐκάλει καὶ	πρὸς	ἐκεῖνον ἀφορῶν ἔπραττεν ἃ ἔπραττεν.
[3, 10]	αὐτὸς ὡς δεῖ χρήσομαι τοῖς	πρὸς	ἐκεῖνον. τοῦτο γὰρ ἐμόν ἐστιν,
[3, 16]	ἐπιλέγω τοῖς ἀπροαιρέτοις, ὅτι οὐδὲν	πρὸς	ἐμέ; εἰ γὰρ μήπω οὕτως
[3, 22]	ἐμέ· τὰ τούτου μέρη οὐδὲν	πρὸς	ἐμέ. θάνατος; ἐρχέσθω, ὅταν θέλῃ,
[3, 22]	φαντασιῶν. τὸ σωμάτιον δὲ οὐδὲν	πρὸς	ἐμέ· τὰ τούτου μέρη οὐδὲν
[3, 9]	σύ, εἰ τούτου ἕνεκα ἐλήλυθας	πρὸς	ἐμέ, ὡς πρὸς φιλόσοφον ἐλήλυθας,
[3, 1]	καὶ τρίβωνα καὶ σὺ εἰσέρχῃ	πρὸς	ἐμὲ ὡς πρὸς φιλόσοφον, οὐ
[3, 1]	ποιήσω, εἰ σὺ μὲν ἔρχῃ	πρὸς	ἐμὲ ὠφεληθησόμενος, {ἐ{ ρ} γὼ
[3, 26]	καὶ αὐτὸν ἐπ´ ἐμαυτοῦ καὶ	πρὸς	ἕνα καὶ πρὸς πολλούς. οὐ
[3, 12]	καὶ αὐτὰ ἀσκητικά· ἂν δὲ	πρὸς	ἐπίδειξιν, ἔξω νενευκότος ἐστὶ καὶ
[3, 3]	ἂν ἀκούσῃς, ἐξέταζε, ἀποκρίνου ὡς	πρὸς	ἐρώτημα. τί εἶδες; καλὸν ἢ
[3, 24]	λόγους ποιεῖσθαι, αὐτὸν πρὸς αὑτόν,	πρὸς	ἕτερον μή τι ἔχεις μοι
[3, 23]	θέλουσιν. θέλουσι μὲν γὰρ τὰ	πρὸς	εὐδαιμονίαν φέροντα, ἀλλαχοῦ δ´ αὐτὰ
[3, 12]	ἀντιτιθέναι τὸ ἀσκητικόν. Ἑτεροκλινῶς ἔχω	πρὸς	ἡδονήν· ἀνατοιχήσω ἐπὶ τὸ ἐναντίον
[3, 22]	ἀγνοεῖ τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	πρὸς	ἣν πέφυκε καὶ τὴν τοῦ
[3, 22]	ἐκεῖ ἄστρα, ἐνύπνια, οἰωνοί, ἡ	πρὸς	θεοὺς ὁμιλία. Εἶθ´ οὕτως παρασκευασάμενον
[3, 5]	λεξείδια; (Ἄνθρωπε, εὐφήμει. (Μή τι	πρὸς	θεωρημάτια; (Τί ποιεῖς; (Καὶ μὴν
[3, 5]	ἢ θεωρημάτια, ἀπῆγεν πρὸς Πρωταγόραν,	πρὸς	Ἱππίαν. καὶ γὰρ εἰ λάχανά
[3, 24]	τὰ ἀγαθὰ τὰ ἐμαυτοῦ πέφυκα,	πρὸς	κακὰ οὐ πέφυκα. Τίς οὖν
[3, 9]	πρὸς φιλόσοφον ἐλήλυθας, ἀλλ´ ὡς	πρὸς	λαχανοπώλην, ἀλλ´ ὡς πρὸς σκυτέα.
[3, 24]	μέμνησο, ὅτι πρὸς ςκυτέα ἀφῖξαι,	πρὸς	λαχανοπώλην, οὐδενὸς μεγάλου ἢ σεμνοῦ
[3, 5]	γινομένῳ‘ (Πρὸς τί; μή τι	πρὸς	λεξείδια; (Ἄνθρωπε, εὐφήμει. (Μή τι
[3, 3]	πρὸς τὸ ἄδηλον ἐπέχειν, οὕτως	πρὸς	μὲν τὸ ἀγαθὸν ὀρεκτικῶς κινεῖσθαι,
[3, 12]	μὲν μὴ χρῆσθαι, ἐκκλίσει δὲ	πρὸς	μόνα τὰ προαιρετικὰ χρῆσθαι καὶ
[3, 12]	ἐπεὶ τὸ ἔθος ἰσχυρὸν προηγῆται	πρὸς	μόνα ταῦτα εἰθισμένων ἡμῶν χρῆσθαι
[3, 24]	ἐλήλυθεν καὶ ὑπὸ τίνος γέγονεν,	πρὸς	μόνῳ τούτῳ ἐστίν, πῶς τὴν
[3, 12]	ἄνισος ἡ μάχη κορασιδίῳ κομψῷ	πρὸς	νέον ἀρχόμενον φιλοσοφεῖν· χύτρα, φασί,
[3, 24]	τοῦ στρατιώτου καὶ τοῦ στρατηγοῦ	πρὸς	νεῦμα πράσσειν ἕκαστα· εἰ οἷόν
[3, 12]	ἂν μὲν ὧδέ που ῥέπῃ	πρὸς	ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν, εἴη ἂν
[3, 1]	ταῦτα εἰπεῖν οὐκ εἰωθότι λέγειν	πρὸς	οὐδένα. ἄγε οὖν τῷ θεῷ
[3, 1]	πενταθλίαν καλὸς ὁ αὐτὸς οὗτος	πρὸς	πάλην αἴσχιστος; (Οὕτως, ἔφη. (Τί
[3, 24]	εἰς στρατείαν ἐνέβαλον. κάθησο τοίνυν	πρὸς	πάντα ταῦτα ἐπτοημένος, πενθῶν, ἀτυχῶν,
[3, 14]	ἐκ πάσης ἀφορμῆς λέγει αὐτὸ	πρὸς	πάντας. ἐγὼ ὕδωρ πίνω. διὰ
[3, 24]	διὰ τῶν ἐνυπνίων ἐκπηδῶν, ταρασσόμενος,	πρὸς	πᾶσαν ἀπαγγελίαν τρέμων, ἐξ ἐπιστολῶν
[3, 26]	θέλεις οὖν ἐκεῖ βλέπειν θαρρῶν	πρὸς	πᾶσαν ἀπορίαν καὶ ἔνδειαν, ὅπου
[3, 1]	δὲ καὶ γελοιότατον· καὶ ὁ	πρὸς	πενταθλίαν καλὸς ὁ αὐτὸς οὗτος
[3, 26]	ἐμαυτοῦ καὶ πρὸς ἕνα καὶ	πρὸς	πολλούς. οὐ παρέχει μοι πολλά,
[3, 5]	λεξείδια ᾔτει ἢ θεωρημάτια, ἀπῆγεν	πρὸς	Πρωταγόραν, πρὸς Ἱππίαν. καὶ γὰρ
[3, 24]	τῶν οὐκ ἐμῶν· τί οὖν	πρὸς	{ς} ἐμέ; εἶτα τὸ κυριώτατον
[3, 9]	χρόνους, εἰ ἐμὲ αἰσχύνῃ, αὐτὸς	πρὸς	σαυτόν. ὅτε παῖς ἦς, ἐξήταζες
[3, 22]	αὐτοῦ· μὴ προσέλθῃς, οὐδέν ἐστι	πρὸς	σέ. εἰ δ´ οἷόν ἐστι
[3, 3]	οὐκ ἔστι δόκιμον· ἀπόβαλε, οὐδὲν	πρὸς	σέ. καὶ τοῦτο εἰ ἐποιοῦμεν
[3, 18]	κακῶς τις λέγει· τί οὖν	πρὸς	σέ; ὅτι ὁ πατὴρ τάδε
[3, 18]	ὅτι ἀπέθανέν τις· τί οὖν	πρὸς	σέ; ὅτι σε κακῶς τις
[3, 2]	θέλεις ἀφεῖναι ταῦτα τὰ μηδὲν	πρὸς	σέ; πρέπει ταῦτα τοῖς δυναμένοις
[3, 24]	φίλου. καὶ λοιπὸν μέμνησο, ὅτι	πρὸς	ςκυτέα ἀφῖξαι, πρὸς λαχανοπώλην, οὐδενὸς
[3, 9]	ὡς πρὸς λαχανοπώλην, ἀλλ´ ὡς	πρὸς	σκυτέα. (Πρὸς τί οὖν ἔχουσιν
[3, 24]	ἐπιποθεῖς. οἷον γάρ ἐστι χειμὼν	πρὸς	σῦκον, τοιοῦτόν ἐστι πᾶσα ἡ
[3, 24]	οὐδέν μοι καὶ αὐτῇ ἐγὼ	πρὸς	τὰ ἀγαθὰ τὰ ἐμαυτοῦ πέφυκα,
[3, 22]	ἵνα ἑτοίμως δύνηται καὶ παρακειμένως	πρὸς	τὰ ἐμπίπτοντα ἀπαντᾶν. ὡς Διογένης
[3, 8]	πρὸς τὰς φαντασίας γυμναστέον. Ὡς	πρὸς	τὰ ἐρωτήματα τὰ σοφιστικὰ γυμναζόμεθα,
[3, 24]	ἡ ἀπὸ τῶν ὅλων περίστασις	πρὸς	τὰ κατ´ αὐτὴν ἀναιρούμενα. καὶ
[3, 24]	πρὸς τὸν Δία, ἀντιδιατάξομαι αὐτῷ	πρὸς	τὰ ὅλα. καὶ τἀπίχειρα τῆς
[3, 12]	ὁ περὶ τὰς συγκαταθέσεις, ὁ	πρὸς	τὰ πιθανὰ καὶ ἑλκυστικά. ὡς
[3, 10]	φιλοσοφῆσαι τί ἐστιν; οὐχὶ παρασκευάσασθαι	πρὸς	τὰ συμβαίνοντα; οὐ παρακολουθεῖς οὖν,
[3, 13]	σχέσει· ἐπιβλέπειν, πῶς πρότερον εἴχομεν	πρὸς	τὰ συμβαίνοντα, πῶς νῦν· τίνα
[3, 22]	πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς ἑαυτοῦ,	πρὸς	τὰ τέκνα, ἁπλῶς πρὸς τοὺς
[3, 13]	τῇ θείᾳ διοικήσει, τῇ αὑτῶν	πρὸς	τἆλλα σχέσει· ἐπιβλέπειν, πῶς πρότερον
[3, 18]	οὕτως εὐροήσομεν. ~Ὅτι οὐ δεῖ	πρὸς	τὰς ἀγγελίας ταράσσεσθαι. Ὅταν σοί
[3, 26]	τι ἐπέκλασεν; ἀλλὰ πῶς ἀπῄει	πρὸς	τὰς παρθένους αἰτήσων τὰ ἀναγκαῖα,
[3, 26]	οἰκέταις; οὐχὶ δ´ ὀλίγον ὅσον	πρὸς	τὰς πρώτας ἡμέρας ὑφελόμενοι εἶθ´
[3, 8]	βλάβας μείζονας μὴ ζήτει. ~Πῶς	πρὸς	τὰς φαντασίας γυμναστέον. Ὡς πρὸς
[3, 8]	τὰ σοφιστικὰ γυμναζόμεθα, οὕτως καὶ	πρὸς	τὰς φαντασίας καθ´ ἡμέραν ἔδει
[3, 9]	κτήνη καλὰ ὡς οὐδὲ σύ.	πρὸς	ταῦτα ἴσως ἀρκεῖ ἐκεῖνο εἰπεῖν
[3, 24]	καλὸν καὶ ἀγαθὸν καὶ εὐδαίμονα;	πρὸς	ταῦτα ὑπὸ θεῶν εἰς τὴν
[3, 22]	εἶναι δεῖ τὸν Κυνικόν, ὅλον	πρὸς	τῇ διακονίᾳ τοῦ θεοῦ, ἐπιφοιτᾶν
[3, 7]	ἀγαγεῖν καὶ νικῆσαι. ἂν δὲ	πρὸς	τῇ πιθανότητι τῇ ἐκείνων καὶ
[3, 24]	λιμόν. (Ἀλλ´ ὁ Ὀδυσσεὺς ἐπεπόνθει	πρὸς	τὴν γυναῖκα καὶ ἔκλαιεν ἐπὶ
[3, 5]	νοσοῦντος οὐ κρατήσει. (Ἄπιθι τοίνυν	πρὸς	τὴν μητέρα· ἄξιος γὰρ εἶ
[3, 5]	εἴ τι ποιεῖς ἐνθάδε τῶν	πρὸς	τὴν προαίρεσιν τὴν σαυτοῦ φερόντων,
[3, 23]	τῷ γεωμετρικῷ. οὐκοῦν ὠφελῆσαι θέλεις;	πρὸς	τί; εἰπὲ καὶ ἡμῖν, ἵνα
[3, 3]	~Τίς ὕλη τοῦ ἀγαθοῦ καὶ	πρὸς	τί μάλιστ´ ἀσκητέον. Ὕλη τοῦ
[3, 5]	χαίρω παρακολουθῶν ἐμαυτῷ βελτίονι γινομένῳ‘	(Πρὸς	τί; μή τι πρὸς λεξείδια;
[3, 9]	λαχανοπώλην, ἀλλ´ ὡς πρὸς σκυτέα.	(Πρὸς	τί οὖν ἔχουσιν οἱ φιλόσοφοι
[3, 23]	δ´, ἂν λίαν εὐδοκιμῇς, λέγει	πρός	τινα κομψῶς ἔφρασεν τὰ περὶ
[3, 9]	με τοιοῦτον γενέσθαι’ δείξας ἐμέ.	~Πρός	τινα ῥήτορα ἀνιόντα εἰς Ῥώμην
[3, 24]	στρατευόμενος. ἡμεῖς δὲ πάσης προφάσεως	πρὸς	τὸ {ἀ{ γ} γεννεῖς εἶναι
[3, 7]	ἡδέως ἀφέξῃ πραγμάτων οὕτως πιθανῶν	πρὸς	τὸ ἀγαγεῖν καὶ νικῆσαι. ἂν
[3, 3]	ἐπινεύειν, πρὸς τὸ ψεῦδος ἀνανεύειν,	πρὸς	τὸ ἄδηλον ἐπέχειν, οὕτως πρὸς
[3, 26]	φέρονται ἄλλην ἐξ ἄλλης ἀφορμὴν	πρὸς	τὸ διατρέφεσθαι φιλοτεχνοῦντες; καὶ τίς
[3, 7]	καὶ καθήκοντα τρισσά· τὰ μὲν	πρὸς	τὸ εἶναι, τὰ δὲ πρὸς
[3, 21]	οὐδὲ σοφὸν εἶναι τυχὸν ἐξαρκεῖ	πρὸς	τὸ ἐπιμεληθῆναι νέων· δεῖ δὲ
[3, 23]	ὡς θηρίον. ἡ δ´ ἰδία	πρὸς	τὸ ἐπιτήδευμα ἑκάστου καὶ τὴν
[3, 13]	εἰ τὸ μόνον εἶναι ἀρκεῖ	πρὸς	τὸ ἔρημον εἶναι, λέγε ὅτι
[3, 22]	αὐτοῦ, ὃς ἐφαίνετο ἐπιρρεπῶς ἔχων	πρὸς	τὸ κυνίσαι, Ποῖόν τινα εἶναι
[3, 20]	δ´ οὐδεὶς ἀποφέρει· ἀλλ´ εὐθὺς	πρὸς	τὸ παιδάριον πόλεμος, πρὸς τοὺς
[3, 7]	πρὸς τὸ εἶναι, τὰ δὲ	πρὸς	τὸ ποιὰ εἶναι, τὰ δ´
[3, 10]	λέγεις ἂν ἔτι ἐγὼ παρασκευάσωμαι	πρὸς	τὸ πρᾴως φέρειν τὰ συμβαίνοντα,
[3, 3]	ψυχὴ ὥσπερ τῷ ἀληθεῖ ἐπινεύειν,	πρὸς	τὸ ψεῦδος ἀνανεύειν, πρὸς τὸ
[3, 4]	εἰσιν· καταστάντος δὲ καθίσταται κἀκεῖνα.	~Πρὸς	τὸν ἀκόσμως ἐν θεάτρῳ σπουδάσαντα.
[3, 24]	εἰ δὲ μή, θεομαχήσω, ἀντιθήσω	πρὸς	τὸν Δία, ἀντιδιατάξομαι αὐτῷ πρὸς
[3, 7]	μᾶλλον νεύει ἐφ´ ὃ πέφυκεν.	~Πρὸς	τὸν διορθωτὴν τῶν ἐλευθέρων πόλεων
[3, 22]	τὰ ἐμπίπτοντα ἀπαντᾶν. ὡς Διογένης	πρὸς	τὸν εἰπόντα σὺ εἶ ὁ
[3, 24]	ἐμοῦ λέγουσιν; οὐχὶ δ´ ὅλος	πρὸς	τὸν θεὸν τέταμαι καὶ τὰς
[3, 5]	εἰ λάχανά τις ζητῶν ἐλήλυθεν,	πρὸς	τὸν κηπουρὸν ἂν αὐτὸν ἀπήγαγεν·
[3, 22]	διὰ τί μὴ θαρρήσῃ παρρησιάζεσθαι	πρὸς	τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς ἑαυτοῦ, πρὸς
[3, 24]	ἀμελεῖ, ἀλλὰ γυμνάζων καὶ μάρτυρι	πρὸς	τοὺς ἄλλους χρώμενος. εἰς τοιαύτην
[3, 23]	συνῄσθετο καὶ τῆς ἐκείνης ἀδυναμίας.	~Πρὸς	τοὺς ἀναγιγνώσκοντας καὶ διαλεγομένους ἐπιδεικτικῶς.
[3, 22]	ἀπὸ τοῦ Διὸς ἀπέσταλται καὶ	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους περὶ ἀγαθῶν καὶ
[3, 26]	μαρτύρων, οἷς μόνοις χρῆται παραδείγμασιν	πρὸς	τοὺς ἀπαιδεύτους, ὅτι καὶ ἔστι
[3, 25]	ἀρκοῦ αὐτὸς ὑγιαίνων καὶ εὐδαιμονῶν.	~Πρὸς	τοὺς ἀποπίπτοντας ὧν προέθεντο. Σκέψαι,
[3, 20]	εὐθὺς πρὸς τὸ παιδάριον πόλεμος,	πρὸς	τοὺς γείτονας, πρὸς τοὺς σκώψαντας,
[3, 5]	εἰς ἴσον ἐκείνοις καθιστᾷς σαυτόν.	~Πρὸς	τοὺς διὰ νόσον ἀπαλλαττομένους. Νοσῶ,
[3, 1]	κατετάχθη, μηκέτι ἐξέλιπεν. ἀλλὰ καὶ	πρὸς	τοὺς δικαστὰς τί λέγει; ἄν
[3, 14]	συμφέρει σοι καὶ πίνεις, σιώπα	πρὸς	τοὺς δυσαρεστοῦντας τοῖς ἀνθρώποις. τί
[3, 26]	οὐ πολλάκις σὺ αὐτὸς εἶπες	πρὸς	τοὺς ἑταίρους, πολλὰ δ´ ἀνέγνως
[3, 21]	καθ´ ἡμέραν ἐξελέγχει μηδὲν εἰδότα.	~Πρὸς	τοὺς εὐκόλως ἐπὶ τὸ σοφιστεύειν
[3, 20]	τοὺς γείτονας, πρὸς τοὺς σκώψαντας,	πρὸς	τοὺς καταγελάσαντας. καλῶς γένοιτο Λεσβίῳ,
[3, 4]	αὐτόν, ὅτι ἐλοιδορήθη, καὶ ἀγανακτοῦντος	πρὸς	τοὺς λοιδορήσαντας Καὶ τί κακόν,
[3, 22]	ἄκουε, τί λέγει ἐκεῖνος πυρέσσων	πρὸς	τοὺς παριόντας· κακαί‘ ἔφη, κεφαλαί,
[3, 26]	ἀντιβλέπειν ποιοῦντα ὀρθοῖς τοῖς ὀφθαλμοῖς	πρὸς	τοὺς πλουσίους, πρὸς τοὺς τυράννους.
[3, 20]	παιδάριον πόλεμος, πρὸς τοὺς γείτονας,	πρὸς	τοὺς σκώψαντας, πρὸς τοὺς καταγελάσαντας.
[3, 22]	ἑαυτοῦ, πρὸς τὰ τέκνα, ἁπλῶς	πρὸς	τοὺς συγγενεῖς; διὰ τοῦτο οὔτε
[3, 26]	εἰθίσθης φεύγειν τὸ κακῶς ἐνεργῆσαι;	~Πρὸς	τοὺς τὴν ἀπορίαν δεδοικότας. Οὐκ
[3, 26]	τοῖς ὀφθαλμοῖς πρὸς τοὺς πλουσίους,	πρὸς	τοὺς τυράννους. καὶ τὸ τοῦ
[3, 24]	οὐ πέφυκα. Τίς οὖν ἡ	πρὸς	τοῦτο ἄσκησις; πρῶτον μὲν ἡ
[3, 24]	εὐδαιμονεῖν, ἐπὶ τὸ εὐσταθεῖν ἐποίησεν.	πρὸς	τοῦτο ἀφορμὰς ἔδωκεν, τὰ μὲν
[3, 24]	ἕτερον μή τι ἔχεις μοι	πρὸς	τοῦτο βοηθῆσαι; καὶ πάλιν ἄλλῳ
[3, 3]	καὶ τοῦτο εἰ ἐποιοῦμεν καὶ	πρὸς	τοῦτο ἠσκούμεθα καθ´ ἡμέραν ἐξ
[3, 9]	εἰς τὸ πρᾶγμα. (Οὐκ ἔχω	πρὸς	τοῦτο θεωρήματα· οὐδὲ σύ, εἰ
[3, 3]	ὁ τὸ νόμισμα τοῦτο τεταχώς.	Πρὸς	τοῦτο μάλιστα τὸ εἶδος αὑτὸν
[3, 10]	Ἄπολλον. πάλιν ἐν πυρετῷ τὰ	πρὸς	τοῦτο· μή, ἂν πυρέξωμεν, ἀφιέναι
[3, 21]	προχειρότητά τινα εἶναι καὶ ἐπιτηδειότητα	πρὸς	τοῦτο, νὴ τὸν Δία, καὶ
[3, 9]	οὖν ἔχουσιν οἱ φιλόσοφοι θεωρήματα;	(Πρὸς	τοῦτο, ὅ τι ἂν ἀποβῇ,
[3, 9]	πότερον κατορθώσεις ἢ ἀποτεύξῃ, θεώρημα	πρὸς	τοῦτο οὐκ ἔχω· εἰ δὲ
[3, 12]	ὀρεγόμενον ἀποτυγχάνειν μήτ´ ἐκκλίνοντα περιπίπτειν.	πρὸς	τοῦτο οὖν καὶ τὴν ἄσκησιν
[3, 13]	οὐδὲν ἧττον δεῖ τινα καὶ	πρὸς	τοῦτο παρασκευὴν ἔχειν τὸ δύνασθαι
[3, 12]	πόνου· τρίψω μου καὶ γυμνάσω	πρὸς	τοῦτο τὰς φαντασίας ὑπὲρ τοῦ
[3, 23]	ἀνεγιγνώσκετε ὡς δεῖ, οὐκ ἂν	πρὸς	τούτοις ἐγίνεσθε, ἀλλ´ ἐκεῖνο μᾶλλον
[3, 9]	ἄλλου κριταὶ εἰσέρχεσθε; ἀλλ´ ἂν	πρὸς	τούτοις’ φησίν, ὦ, ἀγρὸν οὐχ
[3, 24]	πορεύῃ εἰς Ἀθήνας’ τί λέγεις	πρὸς	τοῦτον τὸν δουλαγωγοῦντά σε; ποῖον
[3, 6]	ἀλλ´ ἴδε, εἴ τις ἡμῶν	πρὸς	τούτῳ ὤν, ὥστε κατὰ φύσιν
[3, 24]	μὴ ἀχθομένους. ὁ δ´ ἄνθρωπος	πρὸς	τῷ φύσει μεγαλόφρων εἶναι καὶ
[3, 22]	καὶ ὡς ὁ Διογένης ἀπαχθεὶς	πρὸς	Φίλιππον μετὰ τὴν ἐν Χαιρωνείᾳ
[3, 26]	παύσῃ μηδέποτε, ὅστις ὀνόματι μόνον	πρὸς	φιλοσοφίαν προσῆλθες καὶ τὰ θεωρήματα
[3, 1]	οὐδέν, καὶ σὺ μὲν ὡς	πρὸς	φιλόσοφον, ἐγὼ δ´ οὐδὲν ἐρῶ
[3, 9]	ἕνεκα ἐλήλυθας πρὸς ἐμέ, ὡς	πρὸς	φιλόσοφον ἐλήλυθας, ἀλλ´ ὡς πρὸς
[3, 1]	σὺ εἰσέρχῃ πρὸς ἐμὲ ὡς	πρὸς	φιλόσοφον, οὐ χρήσομαί σοι ὠμῶς
[3, 8]	μὴ ἐγκάλει. Πῶς ἔχουσι Ῥωμαῖοι	πρὸς	φιλοσόφους ἂν θέλῃς γνῶναι, ἄκουσον.
[3, 18]	ἀγγελίας ταράσσεσθαι. Ὅταν σοί τι	προσαγγελθῇ	ταρακτικόν, ἐκεῖνο ἔχε πρόχειρον, ὅτι
[3, 15]	ἀταραξίαν. εἰ δὲ μή, μὴ	πρόσαγε,	μὴ ὡς τὰ παιδία νῦν
[3, 12]	καὶ λοιπὸν ὅσα τῷ σώματι	προσάγεται	ὑπὸ τῶν γυμναζόντων αὐτό, ἂν
[3, 1]	ἐν τῷ αὐτῷ γένει καλὰ	προσαγορεύομεν	ἢ ἰδίως ἕκαστον; οὕτως δ´
[3, 13]	ἢ υἱὸν ἢ φίλον, ᾧ	προσαναπαυόμεθα,	λέγομεν ἀπολελεῖφθαι ἔρημοι, πολλάκις ἐν
[3, 20]	δ´ ὠφελεῖ τὸν ἀθλητὴν ὁ	προσγυμναζόμενος;	τὰ μέγιστα. καὶ οὗτος ἐμοῦ
[3, 22]	θεοῦ, ἐπιφοιτᾶν ἀνθρώποις δυνάμενον, οὐ	προσδεδεμένον	καθήκουσιν ἰδιωτικοῖς οὐδ´ ἐμπεπλεγμένον σχέσεσιν,
[3, 13]	δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς λαλεῖν, μὴ	προσδεῖσθαι	ἄλλων, διαγωγῆς μὴ ἀπορεῖν· ἐφιστάνειν
[3, 14]	οὖν ἐστι τὸ δοκεῖν μηδενὸς	προσδεῖσθαι,	ἀπιστία δὲ τὸ ὑπολαμβάνειν μὴ
[3, 10]	μηδ´ ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ´ ὄμμασι	προσδέξασθαι,	πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι
[3, 10]	τῶν γινομένων, εὖ καὶ καλῶς	προσδέχεσθαι	τὸν θάνατον, ποιεῖν τὰ προστασσόμενα·
[3, 23]	καὶ εἰ μὴ εἶχεν εἰπεῖν,	προσέθηκα	ἂν ὅτι πρῶτον μάθε, τί
[3, 24]	τινὶ ἐοικέναι· οὐ δίψος δεῖ	προσεῖναι	αὐτῷ, οὐ λιμόν. (Ἀλλ´ ὁ
[3, 22]	Δεῖ δὲ καὶ χάριν πολλὴν	προσεῖναι	φυσικὴν τῷ Κυνικῷ καὶ ὀξύτητα
[3, 7]	φλυαρῇ ὁ ἀνήρ, καὶ αὐτὸν	προσεκτραχηλίσωμεν;	εἰ θέλεις εἶναι φιλόσοφος οἷος
[3, 24]	καὶ μὴ ἀπεδήμησας, ἀλλὰ πλείω	προσέλαβες;	κἂν ἄλλους πάλιν ἔχῃς συνήθεις
[3, 21]	προδιακείμενον τῇ γνώμῃ, ὅτι ἱεροῖς	προσελεύσεται	καὶ ἱεροῖς παλαιοῖς. οὕτως ὠφέλιμα
[3, 21]	καὶ οἱ τούτῳ προσιόντες εὐτυχῶς	προσελεύσονται;	τί ἄλλο ποιεῖς, ἄνθρωπε, ἢ
[3, 9]	τι φαῦλον ἔχεις, ἐκβαλεῖν; τίνι	προσελήλυθας	τούτου ἕνεκα; ποῖον χρόνον ἐπέταξας
[3, 24]	τοῦτο βοηθῆσαι; καὶ πάλιν ἄλλῳ	προςελθεῖν	καὶ ἄλλῳ. εἶτα ἄν τι
[3, 22]	πρᾶγμα, μακρὰν ἀπ´ αὐτοῦ· μὴ	προσέλθῃς,	οὐδέν ἐστι πρὸς σέ. εἰ
[3, 1]	αὐτῷ· ἂν δ´ ὁ ταῦρος	προσελθὼν	ἀνθίστηται, λέγε αὐτῷ, ἄν σοι
[3, 22]	μή, οἰμώξεις. σὺ ταῦρος εἶ,	προσελθὼν	μάχου· σοὶ γὰρ τοῦτο ἐπιβάλλει
[3, 1]	καὶ ἁπλῶς ἀεὶ τῷ ἐντυγχάνοντι	προσελθὼν	πεύσομαι ταῦτα ἃ καὶ νῦν
[3, 10]	ὄψεται. ἐγὼ δ´, ὡς ἂν	προσενεχθῇ,	αὐτὸς ὡς δεῖ χρήσομαι τοῖς
[3, 10]	ἐπακολουθεῖν. οὐκ ἔδει οὕτως μοι	προσενεχθῆναι	τὸν ἀδελφόν. οὔ· ἀλλὰ τοῦτο
[3, 19]	ὄντων ἡ τιτθή, εἴ ποτε	προσεπταίσαμεν	χάσκοντες, οὐχὶ ἡμῖν ἐπέπλησσεν, ἀλλὰ
[3, 24]	ἀλλὰ μένωμεν ὡς τὰ φυτὰ	προσερριζωμένοι·	ἂν δέ τις ἀποδημήσῃ τῶν
[3, 24]	προσηρτῆσθαι τοῖς αὐτοῖς τόποις καὶ	προσερριζῶσθαι;	(Ἡδὺ γάρ ἐστιν. (Τίς οὔ
[3, 22]	τὰς γυναῖκας θυγατέρας· πᾶσιν οὕτως	προσέρχεται,	οὕτως πάντων κήδεται. ἢ σὺ
[3, 22]	ὅτι, ἂν χαίρειν αὐτῷ λέγῃ	προσερχόμενος,	φίλος ἐστὶν αὐτοῦ κἀκεῖνος αὐτὸν
[3, 15]	ταῦτα περισκεψάμενος, εἴ σοι δοκεῖ,	προσέρχου,	εἰ θέλεις ἀντικαταλλάξασθαι τούτων ἀπάθειαν,
[3, 22]	ὁ βασιλεὺς ὁ τοῖς κοινοῖς	προσευκαιρῶν,	ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ
[3, 23]	ι} εὶ τοιοῦτος οἷος μηδενὶ	προσέχειν	τῶν ἐμῶν ἢ τῷ λόγῳ,
[3, 24]	καθεζόμενος. (Σὺ δ´ Ὁμήρῳ πάντα	προσέχεις	καὶ τοῖς μύθοις αὐτοῦ; ἢ
[3, 13]	καὶ τί λέγει; ἄν μοι	προσέχητε,	ὦ ἄνθρωποι, ὅπου ἂν ἦτε,
[3, 1]	ἠθέλησεν. ἄγε, τίνας ἄλλας ἔχεις	προσηγορίας;	ἀνὴρ εἶ ἢ γυνή; (Ἀνήρ.
[3, 24]	δι´ ἀδελφούς. δι´ οὐδένα δὲ	προσήκει	δυστυχεῖν, ἀλλὰ εὐτυχεῖν διὰ πάντας,
[3, 7]	καὶ εἰπόντος Μὴ γένοιτο· Οὐ	προσήκει	περὶ τὸ κράτιστον ἐσπουδακέναι; (Πάντων
[3, 7]	τὸ κράτιστον ἐσπουδακέναι; (Πάντων μάλιστα	προσήκει.	(Τί οὖν κρεῖσσον ἔχομεν τῆς
[3, 22]	ἐπιμελοῦνται, τίνος ἀμελοῦσι παρὰ τὸ	προσῆκον;	καὶ Θηβαίους μείζονα ὠφέλησαν ὅσοι
[3, 21]	τί ἐπιχειρεῖς πράγματι μηδέν σοι	προσήκοντι;	ἄφες αὐτὸ τοῖς δυναμένοις, τοῖς
[3, 24]	τἀλλότρια, οἷς κοσμῇ μηδέν σοι	προσήκουσιν;	ἢ τί ἄλλο θέλουσιν ἐκεῖνοι
[3, 26]	ὅστις ὀνόματι μόνον πρὸς φιλοσοφίαν	προσῆλθες	καὶ τὰ θεωρήματα αὐτῆς ὅσον
[3, 5]	ἕνεκα στυγνότερον εἶδες; μὴ οὐ	προσῆλθόν	σοί ποτε φαιδρῷ τῷ προσώπῳ,
[3, 24]	εἶτά μοι θέλεις ὡς φυτὸν	προσηρτῆσθαι	τοῖς αὐτοῖς τόποις καὶ προσερριζῶσθαι;
[3, 17]	ἐστιν, τοῦτο ἔσωθεν αὐτῷ δεῖ	προςθεῖναι	καὶ προσκαταψεύσασθαι; διὰ τοῦτο οὐ
[3, 24]	ἀπολογούμενος οὐθ´ ὑποτιμώμενος οὔτ´ ἔτι	πρόσθεν	βουλεύων ἢ στρατευόμενος. ἡμεῖς δὲ
[3, 24]	ἐν Κορίνθῳ διῆγεν οὕτως ὡς	πρόσθεν	ἐν Ἀθήναις καὶ εἰς Περραιβοὺς
[3, 24]	καὶ νόον ἔγνω· καὶ ἔτι	πρόσθεν	τῷ Ἡρακλεῖ περιελθεῖν τὴν οἰκουμένην
[3, 21]	οὐδείς, τὴν λέξιν διαλύσω καθαρώτατα,	προσθήσω	ἄν που καὶ Ἀντιπάτρου καὶ
[3, 1]	νοοῦντος; Σωκράτης πάντας ἔπειθε τοὺς	προσιόντας	ἐπιμελεῖσθαι ἑαυτῶν; οὐδὲ τὸ χιλιοστὸν
[3, 21]	ἀσφαλῶς ἅψεται καὶ οἱ τούτῳ	προσιόντες	εὐτυχῶς προσελεύσονται; τί ἄλλο ποιεῖς,
[3, 17]	ἔσωθεν αὐτῷ δεῖ προςθεῖναι καὶ	προσκαταψεύσασθαι;	διὰ τοῦτο οὐ δεῖ τὴν
[3, 22]	ἐπαίτης δοκεῖ· πάντες ἀποστρέφονται, πάντες	προσκόπτουσιν.	οὐδὲ γὰρ ῥυπαρὸν αὐτὸν δεῖ
[3, 26]	τούτων ἀσφαλείας ἐφρόντιζες. Οὐκ ἔδει	προσκτήσασθαι	πρῶτον ἐκ τοῦ λόγου, εἶτα
[3, 22]	σκληρῶς καὶ τότε κοιμήσομαι, πηρίδιον	προσλήψομαι	καὶ ξύλον καὶ περιερχόμενος αἰτεῖν
[3, 24]	μίαν χώραν κάτεχε καὶ ταύτην	προσλιπάρει·	ἂν δ´ ἐπὶ τὸν ἱστὸν
[3, 22]	Ἀθηναίοις παρελθὼν ἐρεῖ τις περὶ	προσόδων	ἢ πόρων, ὃν δεῖ πᾶσιν
[3, 22]	οὐ περὶ πόρων οὐδὲ περὶ	προσόδων	οὐδὲ περὶ εἰρήνης ἢ πολέμου,
[3, 22]	ἢ φθόνος; ὧδε ἡ πολλὴ	προσοχὴ	καὶ σύντασις, τῶν δ´ ἄλλων
[3, 16]	καὶ ἔθος κομψὸν οὐδέν, οὔτε	προσοχὴ	οὔτ´ ἐπιστροφὴ ἐφ´ αὑτὸν καὶ
[3, 24]	αἴτια, κἂν πρὸς ἄλλην χώραν	προσπαθῇς.	τί οὖν ζῇς; ἵνα λύπας
[3, 24]	φιλοσόφου; ~Περὶ τοῦ μὴ δεῖν	προσπάσχειν	τοῖς οὐκ ἐφ´ ἡμῖν. Τὸ
[3, 24]	ὥσπερ ἐν πύλαις, ὅταν τινὶ	προσπάσχῃς,	οὐδενὶ τῶν ἀναφαιρέτων, ἀλλά τινι
[3, 23]	ἀπῆγεν καὶ συνίστανεν. οὔ· ἀλλὰ	προσπέμπων	ἔλεγεν ἄκουσόν μου σήμερον διαλεγομένου
[3, 24]	ἔσχηκε τὸ μὴ ἐρριζῶσθαι μηδὲ	προσπεφυκέναι	τῇ γῇ, ἀλλὰ ἄλλοτ´ ἐπ´
[3, 3]	ψυχή, οἷον ἡ αὐγὴ ἡ	προσπίπτουσα	τῷ ὕδατι, τοιοῦτον αἱ φαντασίαι.
[3, 16]	καὶ παρατήρησις πῶς χρῶμαι ταῖς	προσπιπτούσαις	φαντασίαις; κατὰ φύσιν ἢ παρὰ
[3, 7]	μοί ἐστιν. (Τί οὖν ἔτι	προσποιῇ	φιλοσοφεῖν; ἀρκεῖ τὰ χρυσώματα καὶ
[3, 24]	ἁμαρτανόντων; τί γὰρ λέγει; ὁ	προσποιούμενος	τὰ μηδὲν πρὸς αὐτὸν ἔστω
[3, 24]	αὐτῷ δόξῃ, τὸ σωμάτιον ὅλον	προσπτύσας	τινὶ ἀπελθεῖν, τίνος ἔτι οὗτος
[3, 24]	τὰς ἐκείνου ἐντολὰς καὶ τὰ	προστάγματα;	Ταῦτα ἔχων ἀεὶ ἐν χερσὶ
[3, 24]	σὺ δ´ ἀφεὶς ἐκτελεῖν τὰ	προστάγματα	τοῦ στρατηγοῦ ἐγκαλεῖς, ὅταν τί
[3, 24]	σός, ὡς ᾐσθημένος σου τῶν	προσταγμάτων	καὶ ἀπαγορευμάτων. μέχρι δ´ ἂν
[3, 10]	προσδέχεσθαι τὸν θάνατον, ποιεῖν τὰ	προστασσόμενα·	ὅταν ὁ ἰατρὸς εἰσέρχηται, μὴ
[3, 9]	εἰς Ῥώμην πλεῖς ἐπὶ τῷ	προστάτης	εἶναι Κνωσίων καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ
[3, 9]	τί γάρ ἐστιν, ὃ ἐπεθύμησας	προστάτης	χειροτονηθῆναι Κνωσίων; τὸ δόγμα. τί
[3, 22]	ἀλλ´ ἀόκνως ἐπετέλει πάντα τὰ	προσταττόμενα·	οὗτος δ´ ὑπὸ τοῦ Διὸς
[3, 24]	στρατηγοῦ ἐγκαλεῖς, ὅταν τί σοι	προσταχθῇ	τραχύτερον, καὶ οὐ παρακολουθεῖς, οἷον
[3, 8]	κακῶς πέπραχεν’ ἐξ αὑτοῦ ἕκαστος	προστίθησιν.	ἀλλ´ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα ὁ
[3, 21]	τοῖς δυναμένοις, τοῖς κοσμοῦσι. μὴ	προστρίβου	καὶ αὐτὸς αἶσχος φιλοσοφίᾳ διὰ
[3, 12]	ἐπιτήδειον πρὸς ἄσκησιν, ἀλλὰ τὸ	πρόσφορον	τῷ προκειμένῳ ἐκπονηθῆναι. τί δ´
[3, 22]	ζήτει τὰ παιδία· ἐκείνοις τὰ	προσωπεῖα	φοβερά ἐστιν, ἐγὼ δ´ οἶδα,
[3, 5]	μὴ μέμψασθαι μηδένα· τὸ αὐτὸ	πρόσωπον	ἀεὶ καὶ ἐκφέρειν καὶ εἰσφέρειν;
[3, 24]	ἐφ´ ἡσυχίας χασμήσασθαι καὶ τὸ	πρόσωπον	ἀποπλῦναι, εἶτα γράψαι καὶ ἀναγνῶναι
[3, 22]	τὸ τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ	πρόσωπον,	τηρῶν δ´ ἀπολεῖ τὸν ἄγγελον
[3, 5]	προσῆλθόν σοί ποτε φαιδρῷ τῷ	προσώπῳ,	ἕτοιμος εἴ τι ἐπιτάσσεις, εἴ
[3, 24]	καὶ φίλον. Ἀλλὰ δόξεις μὴ	προτεθυμῆσθαι	μὴ ἀνύσας. πάλιν ἐπελάθου, τίνος
[3, 8]	φαντασίας καθ´ ἡμέραν ἔδει γυμνάζεσθαι·	προτείνουσι	γὰρ ἡμῖν καὶ αὗται ἐρωτήματα.
[3, 13]	πρὸς τἆλλα σχέσει· ἐπιβλέπειν, πῶς	πρότερον	εἴχομεν πρὸς τὰ συμβαίνοντα, πῶς
[3, 24]	λέγει ὁ Σωκράτης, μυριάκις ἀποθανοῦμαι	πρότερον	ἢ ταύτην ἐγκαταλείψω. ποῦ δέ
[3, 21]	φαντασιῶν παρήλλαχά τι ἀπὸ τῆς	πρότερον	καταστάσεως’ ταῦτα φρόνει καὶ λέγε
[3, 6]	νῦν μᾶλλον ἐκπεπονημένου τοῦ λόγου	πρότερον	μείζονες προκοπαὶ ἦσαν, Κατὰ τί,
[3, 21]	γὰρ οὔτ´ ὀρέγομαι ἄλλως ἢ	πρότερον	οὐδ´ ὁρμῶ ἐπ´ ἄλλα οὐδὲ
[3, 24]	ὑπ´ ἀνθρώπου μέλλοντα ἡττᾶσθαι πολὺ	πρότερον	ὑπὸ τῶν πραγμάτων δεῖ ἡττᾶσθαι’
[3, 16]	οὕτως ἔχητε, φεύγετε ἔθη τὰ	πρότερον,	φεύγετε τοὺς ἰδιώτας, εἰ θέλετε
[3, 24]	σταφυλῆς. πάντα γὰρ ταῦτα τῶν	προτέρων	εἰσὶν εἰς ἕτερα μεταβολαί· οὐκ
[3, 13]	προτρέψαι αὐτοὺς θέλεις. σὺ γὰρ	προτέτρεψαι;	θέλεις αὐτοὺς ὠφελῆσαι. δεῖξον αὐτοῖς
[3, 22]	ἢ ἀφορμᾶν ἢ παρασκευάζεσθαι ἢ	προτίθεσθαι	τίς ὑμῶν δύναται μὴ λαβὼν
[3, 23]	ἐπιδεικτικόν; τίς γάρ ἐστιν ὁ	προτρεπτικός;	δύνασθαι καὶ ἑνὶ καὶ πολλοῖς
[3, 23]	Τί οὖν; οὐκ ἔστιν ὁ	προτρεπτικὸς	χαρακτήρ; (Τίς γὰρ οὐ λέγει;
[3, 16]	σικχᾶναι ἔστιν ἀκούοντα ὑμῶν τοὺς	προτρεπτικοὺς	καὶ τὴν ἀρετὴν τὴν ταλαίπωρον,
[3, 23]	καταισχύνοντες, ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς. οὐδὲν	προτρεπτικώτερον	ἢ ὅταν ὁ λέγων ἐμφαίνῃ
[3, 13]	ποιεῖς; σαυτὸν γὰρ ὠφέλησας; ἀλλὰ	προτρέψαι	αὐτοὺς θέλεις. σὺ γὰρ προτέτρεψαι;
[3, 6]	νέων τοὺς μαλακοὺς οὐκ ἔστι	προτρέψαι	ῥᾴδιον· οὐδὲ γὰρ τυρὸν ἀγκίστρῳ
[3, 24]	ἢ στρατευόμενος. ἡμεῖς δὲ πάσης	προφάσεως	πρὸς τὸ {ἀ{ γ} γεννεῖς
[3, 24]	εἰμί. Ταῦτα νυκτός, ταῦτα ἡμέρας	πρόχειρα	ἔστω· ταῦτα γράφειν, ταῦτα ἀναγιγνώσκειν·
[3, 10]	μηδενὸς ἀξίων; δύο γὰρ ταῦτα	πρόχειρα	ἔχειν δεῖ· ὅτι ἔξω τῆς
[3, 24]	τρίβων αὐτὸς παρὰ σαυτῷ καὶ	πρόχειρα	ποιῶν οὐδέποτε δεήσῃ τοῦ παραμυθουμένου,
[3, 10]	δόγματος ὅταν ἡ χρεία παρῇ,	πρόχειρον	αὐτὸ ἔχειν δεῖ· ἐπ´ ἀρίστῳ
[3, 11]	τοῦτο οὖν καὶ ἐπὶ πατρὸς	πρόχειρον	ἔχειν· οὔ μοι θέμις ἔστ´
[3, 17]	κρεῖττον; μέμνησθε οὖν ἀεὶ καὶ	πρόχειρον	ἔχετε, ὅτι νόμος οὗτος φυσικὸς
[3, 18]	τι προσαγγελθῇ ταρακτικόν, ἐκεῖνο ἔχε	πρόχειρον,	ὅτι ἀγγελία περὶ οὐδενὸς προαιρετικοῦ
[3, 22]	τοῦ Διός, πανταχοῦ δ´ αὐτῷ	πρόχειρον	τὸ ἄγου δέ μ´ ὦ
[3, 21]	ἐπιμεληθῆναι νέων· δεῖ δὲ καὶ	προχειρότητά	τινα εἶναι καὶ ἐπιτηδειότητα πρὸς
[3, 26]	τοὺς ἀνθρώπους εὐδαίμονας, ἃ ποιεῖ	προχωρεῖν	αὐτοῖς τὰ πράγματα ὡς θέλουσιν,
[3, 25]	τῷ ἰατρῷ κωλύοντι λούσασθαι λέγοι	πρῴην	γὰρ οὐκ ἐλουσάμην; ἂν οὖν
[3, 25]	προθυμία μοι γίνεται ψέξαι τινά.	πρῴην	γὰρ οὐκ ἔψεξα; οὕτως ἡμῖν
[3, 23]	μὴ ἐπιβοησάντων σοι τεταπεινωμένος ἐξῆλθες·	πρῴην	ἐπαινεθεὶς περιήρχου καὶ πᾶσιν ἔλεγες
[3, 25]	ἀπῆλθες ἀζήμιος; τί οὖν τὰ	πρῴην	λέγεις; ἔδει δ´ οἶμαι μεμνημένον,
[3, 23]	ἄλλον πεῖθε. τὸν δεῖνα δὲ	πρῴην	οὐκ ἐπῄνεις παρὰ τὸ σοὶ
[3, 25]	φαντασία παιδισκαρίου καλοῦ. τί γάρ;	πρῴην	οὐχ ἡττήθην; προθυμία μοι γίνεται
[3, 25]	οὐκ ἐκεφαλάλγησας; καὶ σὺ ψέξας	πρῴην	τινὰ οὐ κακοήθους ἔργον ἔπραξας;
[3, 23]	ἂν δὲ ψεύσῃ, ἐρῶ σοι	πρῴην	ψυχρότερόν σου τῶν ἀκροατῶν συνελθόντων
[3, 24]	μὴ θέλε, ἂν εἰς τὴν	πρῴραν	διαδραμεῖν, μὴ θέλε· καὶ τίς
[3, 12]	ἡττῶσίν σε αἱ φαντασίαι. τὰ	πρῶτα	δὲ φεῦγε μακρὰν ἀπὸ τῶν
[3, 24]	κινεῖσθαι. πάντα δὲ φίλων μεστά,	πρῶτα	μὲν θεῶν, εἶτα καὶ ἀνθρώπων
[3, 24]	μὴ στένουσιν μηδὲ ποθοῦσι τὰ	πρῶτα.	(Ναί· ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ ἄλογα
[3, 5]	ᾔτει ἢ θεωρημάτια, ἀπῆγεν πρὸς	Πρωταγόραν,	πρὸς Ἱππίαν. καὶ γὰρ εἰ
[3, 2]	ἀκροᾶσθαι· τί γὰρ οἶδεν; τὰς	πρώτας	ἀφορμὰς ἔχει, πλέον δ´ οὐδέν‘
[3, 26]	δ´ ὀλίγον ὅσον πρὸς τὰς	πρώτας	ἡμέρας ὑφελόμενοι εἶθ´ ὕστερον διὰ
[3, 19]	στάσις ἰδιώτου καὶ φιλοσόφου. Ἡ	πρώτη	διαφορὰ ἰδιώτου καὶ φιλοσόφου· ὁ
[3, 15]	εἰ δὲ μή, τὴν μὲν	πρώτην	ἥξεις προθύμως ἅτε μηδὲν τῶν
[3, 21]	ὡς οἱ στομαχικοὶ τὴν τροφήν.	πρῶτον	αὐτὸ πέψον, εἶθ´ οὕτω μὴ
[3, 24]	ὡς ἐλεύθερος, ὡς μεμνημένος, ὅτι	πρῶτον	δεῖ θεοῖς εἶναι φίλον. διὰ
[3, 23]	ἐπιδεικτικῶς. Τίς εἶναι θέλεις, σαυτῷ	πρῶτον	εἰπέ· εἶθ´ οὕτως ποίει ἃ
[3, 12]	τοῦτο ἐπαρίστεροι ἀσκηταί εἰσιν) ἀλλὰ	πρῶτον	εἰς τὸ ἀποσχέσθαι, καὶ κορασιδίου
[3, 26]	ἀσφαλείας ἐφρόντιζες. Οὐκ ἔδει προσκτήσασθαι	πρῶτον	ἐκ τοῦ λόγου, εἶτα τούτῳ
[3, 22]	σεαυτόν, σκέψαι ἡλίκῳ πράγματι ἐπιχειρεῖς.	Πρῶτον	ἐν τοῖς κατὰ σαυτὸν οὐκέτι
[3, 24]	τῶν λεγομένων ἀβουλήτων, εὐθὺς ἐκεῖνο	πρῶτον	ἐπικουφίσει σε, ὅτι οὐκ ἀπροσδόκητον.
[3, 23]	κοινὴ ἀναφορά, ἡ δ´ ἰδία.	πρῶτον	ἵν´ ὡς ἄνθρωπος. ἐν τούτῳ
[3, 23]	οὕτως ὁρῶμεν γινόμενα. οἱ ἀθλοῦντες	πρῶτον	κρίνουσιν, τίνες εἶναι θέλουσιν, εἶθ´
[3, 22]	ὁρᾷς πῶς μέλλεις ἐγχειρεῖν; ἔσοπτρον	πρῶτον	λάβε, ἴδε σου τοὺς ὤμους,
[3, 23]	εἶχεν εἰπεῖν, προσέθηκα ἂν ὅτι	πρῶτον	μάθε, τί λέγεις, εἶθ´ οὕτως
[3, 24]	οὖν ἡ πρὸς τοῦτο ἄσκησις;	πρῶτον	μὲν ἡ ἀνωτάτω καὶ κυριωτάτη
[3, 22]	νικηθῆναι μόνον καὶ ἐξελθεῖν, ἀλλὰ	πρῶτον	μὲν ὅλης τῆς οἰκουμένης βλεπούσης
[3, 23]	ἀκούσατέ μου ἀναγιγνώσκοντος ὑμῖν‘ σκέψαι	πρῶτον	μὴ εἰκῇ αὐτὸ ποιεῖν. εἶτ´
[3, 22]	τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις; ἀμήχανον, ἀδύνατον.	πρῶτον	οὖν τὸ ἡγεμονικόν σε δεῖ
[3, 14]	οἴησιν ἔλεγχος ἐξαιρεῖ, καὶ τοῦτο	πρῶτον	ποιεῖ Σωκράτης. ὅτι δ´ οὐκ
[3, 22]	σοι, ὑπέρθου καὶ ἰδού σοι	πρῶτον	τὴν παρασκευήν. ἰδοὺ γάρ, τί
[3, 15]	καὶ αὐτοὶ φιλοσοφεῖν. ἄνθρωπε, σκέψαι	πρῶτον	τί ἐστι τὸ πρᾶγμα, εἶτα
[3, 26]	σοφισμάτων· ἀπὸ τίνων; δεῖξόν μοι	πρῶτον,	τί τηρεῖς, τί μετρεῖς ἢ
[3, 26]	ἐλθεῖν τὴν ἀνάγκην. (Μάθε οὖν	πρῶτον,	τίνα τὰ αἰσχρά ἐστιν, καὶ
[3, 1]	τίνα θέλεις καλὸν ποιεῖν; γνῶθι	πρῶτον	τίς εἶ καὶ οὕτως κόσμει
[3, 2]	δὲ νῦν φιλόσοφοι ἀφέντες τὸν	πρῶτον	τόπον καὶ τὸν δεύτερον καταγίνονται
[3, 20]	θαυμάζοντες, παύσασθ´ ἑαυτοὺς δούλους ποιοῦντες	πρῶτον	τῶν πραγμάτων, εἶτα δι´ αὐτὰ
[3, 11]	Διός εἰσιν ἅπαντες ξεῖνοί τε	πτωχοί	τε. τοῦτο οὖν καὶ ἐπὶ
[3, 9]	χρείαν ἔχεις, θέλεις οὐ θέλεις,	πτωχότερός	μου’ (Τίνος οὖν ἔχω χρείαν;
[3, 4]	ἀγῶνας ἄγων ἀνακήρυξον αὐτὸν Νέμεα,	Πύθια,	Ἴσθμια, Ὀλύμπια· ἐν φανερῷ δὲ
[3, 9]	ἔχων περὶ τιμῆς τῆς αὑτοῦ,	πυθόμενος	τὴν αἰτίαν, δι´ ἣν ἄνεισιν,
[3, 6]	ὅτι ἀληθῆ λέγω. ~Σποράδην τινά.	Πυθομένου	δέ τινος, πῶς νῦν μᾶλλον
[3, 6]	οὖν οὐ μέλλει ἀήττητος εἶναι;	Πυθομένου	δέ τινος, τί ἐστιν ὁ
[3, 22]	ἐκεῖ πάντα ταῦτα εἶναι ἀνάγκη.	Πυθομένου	δὲ τοῦ νεανίσκου, εἰ νοσήσας
[3, 22]	γάρ σοι πρέπει. ~Περὶ Κυνισμοῦ.	Πυθομένου	δὲ τῶν γνωρίμων τινὸς αὐτοῦ,
[3, 22]	σύ μου πυνθάνῃ εἰ πολιτεύσεται;	πυθοῦ	μου καί, εἰ ἄρξει· πάλιν
[3, 22]	τοῦ Διός. Ἄν σοι δόξῃ,	πυθοῦ	μου καὶ εἰ πολιτεύσεται. σαννίων,
[3, 23]	ἄλλος οὔ· ἀλλὰ τὴν ἐπὶ	Πύλαις	μάχην’ τοῦτό ἐστιν ἀκρόασις φιλοσόφου;
[3, 24]	κυριωτάτη καὶ εὐθὺς ὥσπερ ἐν	πύλαις,	ὅταν τινὶ προσπάσχῃς, οὐδενὶ τῶν
[3, 22]	τοὺς νῦν ἀποβλέπομεν, τοὺς τραπεζῆας	πυλαωρούς,	οἳ οὐδὲν μιμοῦνται ἐκείνους ἢ
[3, 7]	ἡμᾶς παρ´ ὑμῶν τῶν φιλοσόφων	πυνθάνεσθαι,	καθάπερ τοὺς εἰς ξένην πόλιν
[3, 22]	πολιτείαν πολιτευομένου ἀνθρώπου σύ μου	πυνθάνῃ	εἰ πολιτεύσεται; πυθοῦ μου καί,
[3, 9]	τοῦτο οὐκ ἔχω· εἰ δὲ	πυνθάνῃ,	πῶς πράξεις, τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι,
[3, 9]	περὶ τοῦ πράγματος, Εἴ μου	πυνθάνῃ,	τί πράξεις ἐν Ῥώμῃ, φησίν,
[3, 17]	χρῆται. καλῶς. ἄν τίς σου	πυνθάνηται,	τί ἐστι τοῦτο, λέγε ἡ
[3, 1]	πεύσομαι ταῦτα ἃ καὶ νῦν	πυνθάνομαι,	πολὺ δὲ μάλιστα ὑμῶν, φησί,
[3, 2]	μή τίς σου καταφρονήσῃ, καὶ	πυνθανόμενος,	μή τίς τι περὶ σοῦ
[3, 13]	ἦν ἐν σοὶ πυρός, εἰς	πῦρ	ἄπεισιν, ὅσον ἦν γῃδίου, εἰς
[3, 2]	ταῦτα. τοῖς εὖ παθοῦσι πρέπει	πῦρ	καίειν, ἀριστᾶν, ἂν οὕτως τύχῃ,
[3, 22]	μᾶλλον περιβλέπου κομψήν, ἐν ᾗ	πυρέξεις,	ἀποσκέπουσαν τὸν βορέαν, ἵνα μὴ
[3, 10]	τὸ τοῦ περιπατοῦντος· ἂν καλῶς	πυρέξῃς,	ἔχεις τὰ τοῦ πυρέσσοντος. τί
[3, 10]	τὰ πρὸς τοῦτο· μή, ἂν	πυρέξωμεν,	ἀφιέναι πάντα καὶ ἐπιλανθάνεσθαι· ἂν
[3, 10]	τοῦ πυρέσσοντος. τί ἐστι καλῶς	πυρέσσειν;	μὴ θεὸν μέμψασθαι, μὴ ἄνθρωπον,
[3, 10]	ἔχῃς καὶ διεξάγῃς; τί κωλύει	πυρέςσοντα	κατὰ φύσιν ἔχειν τὸ ἡγεμονικόν;
[3, 10]	τούτων ὁ καιρός ἐστι τῷ	πυρέσσοντι·	ἂν ταῦτα ἐκπληρώσῃ, ἔχει τὰ
[3, 10]	καλῶς πυρέξῃς, ἔχεις τὰ τοῦ	πυρέσσοντος.	τί ἐστι καλῶς πυρέσσειν; μὴ
[3, 10]	περιπατῶν ἀναγιγνώσκεις; (Οὔ. (Οὕτως οὐδὲ	πυρέσσων.	ἀλλ´ ἂν καλῶς περιπατῇς, ἔχεις
[3, 22]	Διογένους; ἄκουε, τί λέγει ἐκεῖνος	πυρέσσων	πρὸς τοὺς παριόντας· κακαί‘ ἔφη,
[3, 24]	ποικίλα ἀποβαίνειν ἀνάγκη, τοῦ μὲν	πυρετὸν	γενέσθαι κρείττονα, τοῦ δὲ λῃστήν,
[3, 26]	ἀπήντησέν σοι, ὡς κεφαλαλγία, ὡς	πυρετός;	εἴ σου οἱ γονεῖς πένητες
[3, 10]	πλοῦς, ὡς ὁδοιπορία, οὕτως καὶ	πυρετός.	μή τι περιπατῶν ἀναγιγνώσκεις; (Οὔ.
[3, 26]	γὰρ φέρει; ὅπου καὶ ὁ	πυρετός,	ὅπου καὶ λίθος ἐπιπεσών, εἰς
[3, 10]	σωματίου ἐπιμελεῖσθαι εἴ τε καὶ	πυρετὸς	οὐκ ἔρχεται. τὸ δὲ φιλοσοφῆσαι
[3, 22]	ἄπιτε ὁδὸν τοσαύτην εἰς Ὀλυμπίαν·	πυρετοῦ	δὲ καὶ ἀνθρώπου μάχην ἰδεῖν
[3, 22]	οὐκ ἴσμεν. οὐκ ἴστε ὅτι	πυρετοῦ	δοῦλόν ἐστιν, ποδάγρας, ὀφθαλμίας, δυσεντερίας,
[3, 13]	μή τι οὖν καὶ ἀπὸ	πυρετοῦ	δύναται ἡμῖν εἰρήνην παρασχεῖν, μή
[3, 10]	τοῦ ἔργου καταμαλακίζῃ; νῦν τοῦ	πυρέττειν	καιρός ἐστιν, τοῦτο καλῶς γινέσθω·
[3, 22]	καὶ τῶν σφυγμῶν ἁπτόμενον; σὺ	πυρέττεις,	σὺ κεφαλαλγεῖς, σὺ ποδαγρᾷς· σὺ
[3, 10]	τοῦ Παιὰν Ἄπολλον. πάλιν ἐν	πυρετῷ	τὰ πρὸς τοῦτο· μή, ἂν
[3, 13]	οὐδ´ Ἀχέρων οὐδὲ Κωκυτὸς οὐδὲ	Πυριφλεγέθων,	ἀλλὰ πάντα θεῶν μεστὰ καὶ
[3, 13]	στοιχεῖα. ὅσον ἦν ἐν σοὶ	πυρός,	εἰς πῦρ ἄπεισιν, ὅσον ἦν
[3, 22]	ἐστιν, ποδάγρας, ὀφθαλμίας, δυσεντερίας, τυράννου,	πυρός,	σιδήρου, παντὸς τοῦ ἰσχυροτέρου; ναὶ
[3, 1]	ἀλλ´ ὅμως ἐπεί πως κατεκρίθην	πώγωνα	ἔχειν πολιὸν καὶ τρίβωνα καὶ
[3, 17]	εἰ λαμβάνει τι ἀνθ´ οὗ	πωλεῖ;	ἢ πῶς μακαρίζεις τὸν διὰ
[3, 24]	τὴν ἐξουσίαν, κἂν αὐτὸ πολλοῦ	πωλῇ.	ὡς ἐπὶ τὰς θίδρακας ἀπέρχῃ·
[3, 3]	ἢ κυνάριον· οἰμώζων καὶ στένων	πωλήσει	ἀντ´ αὐτοῦ ὃ θέλεις. ἄλλος
[3, 3]	λάβε‘ φησίν, τὸ νόμισμα καὶ	πώλησόν	μοι τὸ πραγμάτιον‘ δὸς καὶ
[3, 24]	ἐκολάκευεν, ἵν´ αὐτὸν Ἀθηναίων τινὶ	πωλήσωσιν,	ἵν´ ἴδῃ ποτὲ τὸν Πειραιᾶ
[3, 3]	αὐτὸν δεῖ τὸ ἀντ´ αὐτοῦ	πωλούμενον,	οὕτως ἔχει καὶ ἐπὶ τῆς
[3, 26]	περιποιεῖν τὴν ἀσφάλειαν; καὶ τίνα	πώποτ´	εἶδες τριγχὸν περιοικοδομοῦντα μηδενὶ τειχίον
[3, 26]	ὑπὸ ἀπεψιῶν καὶ μέθης; τίνα	πώποτ´	ἐπαίτην ῥᾳδίως εἶδες μὴ γέροντα;
[3, 26]	τὸ διατρέφεσθαι φιλοτεχνοῦντες; καὶ τίς	πώποτε	δραπέτης λιμῷ ἀπέθανεν; σὺ δὲ
[3, 23]	ὡς ὁ διδασκαλικός. τίς οὖν	πώποτε	τέταρτον εἶπεν μετὰ τούτων τὸν
[3, 24]	ἢ οἱ θνητοὶ ἀπέθανον; ἢ	πῶς	ἅμα μὲν γηρᾶσαι θέλεις, ἅμα
[3, 22]	ποῦ γὰρ αὑτὸν ἀποκρύψῃ ἢ	πῶς;	ἂν δ´ ἀπὸ τύχης ἐμπέσῃ
[3, 24]	κύριος ἂν ἦν λυπῆσαι αὐτόν.	πῶς	ἂν δοκεῖς τοὺς πειρατὰς ἐκολάκευεν,
[3, 13]	τίνα ἐστὶν ἔτι τὰ θλίβοντα·	πῶς	ἂν θεραπευθῇ καὶ ταῦτα, πῶς
[3, 24]	καὶ νῦν σοι πειθόμενος ἀπέρχομαι.	πῶς	ἀπέρχῃ; πάλιν ὡς σὺ ἠθέλησας,
[3, 26]	ἀπορία, μή τι ἐπέκλασεν; ἀλλὰ	πῶς	ἀπῄει πρὸς τὰς παρθένους αἰτήσων
[3, 16]	κατὰ φύσιν ἢ παρὰ φύσιν;	πῶς	ἀποκρίνωμαι πρὸς αὐτάς; ὡς δεῖ
[3, 22]	σκόπει, ποῦ κατάγομεν τὸν Κυνικόν,	πῶς	αὐτοῦ τὴν βασιλείαν ἀφαιρούμεθα. (Ναί·
[3, 4]	εἰσέρχῃ καὶ παράδειγμα τοῖς ἄλλοις,	πῶς	αὐτοὺς δεῖ θεωρεῖν. τί οὖν
[3, 23]	τριβωναρίῳ ἀναβάντα ἐπὶ πούλβινον διαγράφειν,	πῶς	Ἀχιλλεὺς ἀπέθανεν; παύσασθε, τοὺς θεοὺς
[3, 1]	μὲν καλοί, οἱ δ´ αἰσχροί;	(Πῶς	γὰρ οὔ; (Πότερον οὖν κατὰ
[3, 23]	κύριε, τὴν ἐμήν σοι σωτηρίαν.	πῶς	δ´ εἶπον ἐκεῖνο; τὸ ποῖον;
[3, 22]	τις ὑμῶν ἐσκυθρωπακότα με εἶδεν;	πῶς	δ´ ἐντυγχάνω τούτοις, οὓς ὑμεῖς
[3, 1]	οὐδὲν ἐρῶ σοι ὡς φιλόσοφος.	πῶς	δὲ καὶ ὠμόν ἐστι πρὸς
[3, 22]	τι δύναται τῶν τοῦ σώματος;	πῶς	δὲ μέγα ἢ ἀξιόλογον τὸ
[3, 23]	διδάξοντα; (Ζητεῖ, φησί. (Τὸν διδάξοντα,	πῶς	δεῖ βιοῦν; οὔ, μωρέ· ἀλλὰ
[3, 23]	δεῖ βιοῦν; οὔ, μωρέ· ἀλλὰ	πῶς	δεῖ φράζειν· τούτου γὰρ ἕνεκα
[3, 22]	κατὰ δύναμιν ἀνθρώπους, τί ποιοῦσιν,	πῶς	διάγουσιν, τίνος ἐπιμελοῦνται, τίνος ἀμελοῦσι
[3, 9]	καὶ ὁ ἀντίδικός σου; καὶ	πῶς	διαφέρεσθε; ἀλλὰ σὺ μᾶλλον ἢ
[3, 26]	καὶ μετὰ γυναικὸς καὶ παίδων,	πῶς	Διογένης, πῶς Κλεάνθης ἅμα σχολάζων
[3, 1]	καλόν. Ἐντεῦθεν οὐκέτι ἔχω σοι	πῶς	εἴπω· ἄν τε γὰρ λέγω
[3, 26]	ὢν καὶ ἀγεννέστερος τῶν δραπετῶν;	πῶς	ἐκεῖνοι φεύγοντες ἀπολείπουσι τοὺς δεσπότας,
[3, 24]	ὄφελος; (Οὔ· ἀλλ´ ἐλεύθερος. (Δεῖξον,	πῶς	ἐλεύθερος. ἰδοὺ ἐπείληπταί σου τίς
[3, 14]	τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτ´ ἔστι, ζητεῖν,	πῶς	ἐνδέχεται ἀπαραποδίστως ὀρέξει χρῆσθαι καὶ
[3, 22]	ἐνταῦθα ζητεῖτε τὸ ἀγαθόν. Καὶ	πῶς	ἐνδέχεται μηδὲν ἔχοντα, γυμνόν, ἄοικον,
[3, 13]	πῶς ἂν θεραπευθῇ καὶ ταῦτα,	πῶς	ἐξαιρεθῇ· εἴ τινα ἐξεργασίας δεῖται
[3, 21]	ἢ φάρμακα, ποῦ δὲ ἢ	πῶς	ἐπιτίθεται ταῦτα, μήτε εἰδὼς μήτε
[3, 20]	ὃ δεῖ περὶ αὐτοῦ ὑπολάβω,	πῶς	ἔτι με βλάψει; οὐχὶ δὲ
[3, 25]	ἐκράτησας, τίνων δ´ οὔ, καὶ	πῶς	ἐφ´ οἷς μὲν εὐφραίνῃ ἀναμιμνῃσκόμενος,
[3, 22]	μὴ οἰόμενος εἶναι θεούς; καὶ	πῶς‘	ἔφη, σὲ θεοῖς ἐχθρὸν νομίζων;
[3, 8]	ἄνθρωπε, ἔξελθε καὶ μὴ ἐγκάλει.	Πῶς	ἔχουσι Ῥωμαῖοι πρὸς φιλοσόφους ἂν
[3, 24]	μ´ Ἀντισθένης ἠλευθέρωσεν, οὐκέτι ἐδούλευσα’	πῶς	ἠλευθέρωσεν; ἄκουε, τί λέγει· ἐδίδαξέν
[3, 22]	ἐκκλίνομεν, ᾧ ὁρμῶμεν καὶ ἀφορμῶμεν.	πῶς	ἠμέληται; ἀγνοεῖ τὴν οὐσίαν τοῦ
[3, 20]	τέσσαρα εἶναι· κακόν ἐστιν’ ἄνθρωπε,	πῶς	κακόν; ἂν ὃ δεῖ περὶ
[3, 1]	τἀληθῆ; ὤφελεν. ἀλλ´ ὅμως ἐπεί	πως	κατεκρίθην πώγωνα ἔχειν πολιὸν καὶ
[3, 26]	γυναικὸς καὶ παίδων, πῶς Διογένης,	πῶς	Κλεάνθης ἅμα σχολάζων καὶ ἀντλῶν.
[3, 7]	τί σοι ὄφελος; ὅμως δὲ	πῶς	κριτὴς ἐγένου; τὴν τίνος χεῖρα
[3, 17]	τι ἀνθ´ οὗ πωλεῖ; ἢ	πῶς	μακαρίζεις τὸν διὰ τούτων, ἃ
[3, 22]	ὦμον δεικνύειν. τηλικούτῳ πράγματι ὁρᾷς	πῶς	μέλλεις ἐγχειρεῖν; ἔσοπτρον πρῶτον λάβε,
[3, 10]	ἴδιον ἡγεμονικόν. τὰ δ´ ἔξω	πῶς;	μέχρι τοῦ μὴ ἀλογίστως κατὰ
[3, 6]	~Σποράδην τινά. Πυθομένου δέ τινος,	πῶς	νῦν μᾶλλον ἐκπεπονημένου τοῦ λόγου
[3, 13]	πρότερον εἴχομεν πρὸς τὰ συμβαίνοντα,	πῶς	νῦν· τίνα ἐστὶν ἔτι τὰ
[3, 4]	τὰ θέατρα ἢ ὑμᾶς; ὅρα	πῶς	ὁ ἐπίτροπος τοῦ Καίσαρος θεωρεῖ·
[3, 26]	δοῦλοι ζῶσιν, πῶς οἱ ἐργάται,	πῶς	οἱ γνησίως φιλοσοφοῦντες, πῶς Σωκράτης
[3, 26]	τοι τὸν τῶν ὑγιαινόντων μάθε,	πῶς	οἱ δοῦλοι ζῶσιν, πῶς οἱ
[3, 26]	μάθε, πῶς οἱ δοῦλοι ζῶσιν,	πῶς	οἱ ἐργάται, πῶς οἱ γνησίως
[3, 21]	κατετρίβης, πῶς οἱ συλλογισμοὶ ἀναλυθήσονται,	πῶς	οἱ μεταπίπτοντες, πῶς οἱ τῷ
[3, 21]	ἀρχῆς ἢ περὶ ταῦτα κατετρίβης,	πῶς	οἱ συλλογισμοὶ ἀναλυθήσονται, πῶς οἱ
[3, 21]	συλλογισμοὶ ἀναλυθήσονται, πῶς οἱ μεταπίπτοντες,	πῶς	οἱ τῷ ἠρωτῆσθαι περαίνοντες; ἀλλ´
[3, 24]	τούτων ἀπαλλαττόμενος κλαῖε καὶ στένε.	Πῶς	οὖν γένωμαι φιλόστοργος; (Ὡς γενναῖος,
[3, 22]	παντὸς τοῦ ἰσχυροτέρου; ναὶ δοῦλον.	πῶς	οὖν ἔτι ἀνεμπόδιστον εἶναί τι
[3, 20]	ἀρκεῖ μοι; οὐκ ὠφέλιμα ἔσται;	πῶς	οὖν ἔτι ἐν τοῖς ἐκτὸς
[3, 22]	προηγούμενον τῷ Κυνικῷ τὸ πρᾶγμα.	Πῶς	οὖν ἔτι, φησίν, διασώσει τὴν
[3, 6]	καθίησιν τὸν περὶ τῶν προαιρετικῶν·	πῶς	οὖν οὐ μέλλει ἀήττητος εἶναι;
[3, 24]	κηπουρὸν κολακεύσω. (Μηδὲ τὸν πλούσιον.	Πῶς	οὖν τύχω οὗ δέομαι; (Ἐγὼ
[3, 2]	λοιπόν; εὐσχολῶ, ἡσυχίαν ἄγω. ἴδωμεν,	πῶς	περὶ τὰς μεταπτώσεις τῶν λόγων
[3, 18]	οὔ. ψέγει σε. αὐτὸς ὄψεται,	πῶς	ποιεῖ τὸ ἴδιον ἔργον. μέλλει
[3, 9]	οὐκ ἔχω· εἰ δὲ πυνθάνῃ,	πῶς	πράξεις, τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι, εἰ
[3, 8]	ἄλλας βλάβας μείζονας μὴ ζήτει.	~Πῶς	πρὸς τὰς φαντασίας γυμναστέον. Ὡς
[3, 13]	αὑτῶν πρὸς τἆλλα σχέσει· ἐπιβλέπειν,	πῶς	πρότερον εἴχομεν πρὸς τὰ συμβαίνοντα,
[3, 22]	λέγει, περὶ θανάτου, περὶ πόνου;	πῶς	συνέκρινεν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν αὑτοῦ
[3, 26]	ἐργάται, πῶς οἱ γνησίως φιλοσοφοῦντες,	πῶς	Σωκράτης ἔζησεν, ἐκεῖνος μὲν καὶ
[3, 24]	γέγονεν, πρὸς μόνῳ τούτῳ ἐστίν,	πῶς	τὴν αὑτοῦ χώραν ἐκπληρώσῃ εὐτάκτως
[3, 2]	τῶν λόγων δεῖ ἀναστρέφεσθαι· ἴδωμεν,	πῶς	ὑπόθεσίν τις λαβὼν εἰς οὐδὲν
[3, 10]	μὴ πολλῶν ἐπιθύμει καὶ οἴσεις.	~Πῶς	φέρειν δεῖ τὰς νόσους. Ἑκάστου
[3, 16]	ἐπιστροφὴ ἐφ´ αὑτὸν καὶ παρατήρησις	πῶς	χρῶμαι ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις; κατὰ
[3, 7]	ποιεῖν, ὡς πεφύκαμεν. πεφύκαμεν δὲ	πῶς;	ὡς ἐλεύθεροι, ὡς γενναῖοι, ὡς
[3, 1]	φαῦλα δόγματα‘ τὸ σωμάτιον οὖν	πῶς;	ὡς πέφυκεν. ἄλλῳ τούτων ἐμέλησεν·
[3, 24]	σώματος ἄσμενος ἀναδέχεσθαι; ἀλλ´ ἐφίλει	πῶς;	ὡς τοῦ Διὸς διάκονον ἔδει,
[3, 21]	τι οἶδας καὶ πότε καὶ	πῶς	ὠφελήσει καὶ τίνα; τί οὖν