HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Arrien, Les Entretiens d'Épictête, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique)

λ = 137 formes différentes pour 322 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chap.

[3, 20]   γὰρ οὐκ ἔστιν; ἀπὸ {π{ λ} ηρώσεως γὰρ οὐκ ἔστιν, μικρά

[3, 9]   δύνασαι, λάμβανε. Εἶτ´ ἐρεῖς {συνέβαλ{ λ} ον Ἐπικτήτῳ ὡς λίθῳ, ὡς

[3, 22]   δοκεῖς ὅτι καὶ σὲ {καταβαλ{ λ} οῦσιν οἱ συμπολιτευόμενοι, ὡς αἱ

[3, 22]   πῶς μέλλεις ἐγχειρεῖν; ἔσοπτρον πρῶτον λάβε, ἴδε σου τοὺς ὤμους, κατάμαθε

[3, 6]   εἰ κατὰ τὸν ἀγρὸν θέλεις, λάβε· λάβε τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν

[3, 7]   ἃ Λακεδαιμόνιοι ἐπαιδεύοντο ἢ Ἀθηναῖοι; λάβε μοι νέον, ἄγαγε κατὰ τὰ

[3, 3]   δὸς αὐτῷ τὸ νόμισμα καὶ λάβε ὃ θέλεις. ἄλλος φιλόθηρος. δὸς

[3, 26]   μετάβηθι, δὸς πλευρόν, κεφαλὴν αὐτοῦ λάβε, παράθες τὸν ὦμον’ εἶτ´ ἐλθὼν

[3, 6]   θέλεις, λάβε· λάβε τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν ἀρχήν, λάβε τὸ σωμάτιον.

[3, 6]   τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν ἀρχήν, λάβε τὸ σωμάτιον. τὴν δ´ ὄρεξιν

[3, 6]   κατὰ τὸν ἀγρὸν θέλεις, λάβε· λάβε τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν ἀρχήν,

[3, 3]   μοιχός. τίνι νομίσματι χρῆται; κορασιδίοις. λάβε‘ φησίν, τὸ νόμισμα καὶ πώλησόν

[3, 7]   ὅτι πίστιν περὶ τοῦ λαθεῖν λαβεῖν ἀδύνατον, διὰ τοῦτο λέγει μὴ

[3, 24]   ὁ Ζεὺς αὐτὸν παρ´ ἐμαυτοῦ λαβεῖν ἀπόδειξιν ἠθέλησεν καὶ αὐτὸς δὲ

[3, 9]   ἔχει καὶ ἔστι παρερχόμενον αὐτὸ λαβεῖν; εἰ δύνασαι, λάμβανε. Εἶτ´ ἐρεῖς

[3, 22]   θέλει γενέσθαι ἢ πολλὰς πληγὰς λαβεῖν. καὶ γὰρ τοῦτο λίαν κομψὸν

[3, 6]   ῥᾴδιον· οὐδὲ γὰρ τυρὸν ἀγκίστρῳ λαβεῖν· οἱ δ´ εὐφυεῖς, κἂν ἀποτρέπῃς,

[3, 20]   εἴ τις ἔλεγεν βλέπε μὴ λάβῃς ποτὲ φαντασίαν τοῦ τὰ τρία

[3, 1]   μή, ἐρεῖ σοι φωνήν ποθεν λαβὸν ἐγώ εἰμι τοιοῦτον οἷον ἐν

[3, 10]   γινέσθω’ οἷον εἴ τις πληγὰς λαβὼν ἀποσταίη τοῦ παγκρατιάζειν. ἀλλ´ ἐκεῖ

[3, 2]   ἀναστρέφεσθαι· ἴδωμεν, πῶς ὑπόθεσίν τις λαβὼν εἰς οὐδὲν ἄτοπον ἀπαχθήσεται‘ ἐκείνων

[3, 22]   προτίθεσθαι τίς ὑμῶν δύναται μὴ λαβὼν φαντασίαν λυσιτελοῦς ἢ μὴ καθήκοντος‘

[3, 16]   οἵαν ὁ κιθαριστικὸς τὴν λύραν λαβών, ὥστ´ εὐθὺς ἁψάμενος τῶν χορδῶν

[3, 7]   γείτονος γυναῖκα διαφθείρωμεν, ἂν δυνώμεθα λαθεῖν, ἂν δὲ φλυαρῇ ὁ ἀνήρ,

[3, 7]   καὶ ὅτι πίστιν περὶ τοῦ λαθεῖν λαβεῖν ἀδύνατον, διὰ τοῦτο λέγει

[3, 2]   ἀσφάλειαν, ἵνα μηδ´ ἐν ὕπνοις λάθῃ τις ἀνεξέταστος παρελθοῦσα φαντασία μηδ´

[3, 1]   τῷ γὰρ Ἀπόλλωνι ἐπείσθη ὁ Λάιος; οὐκ ἀπελθὼν καὶ μεθυσθεὶς χαίρειν

[3, 7]   δὲ καὶ παιδεύσει αὐτούς; ἃ Λακεδαιμόνιοι ἐπαιδεύοντο ἢ Ἀθηναῖοι; λάβε μοι

[3, 22]   ἀσχημονῆσαι, οὐχὶ Ἀθηναίων μόνον ἢ Λακεδαιμονίων ἢ Νικοπολιτῶν, εἶτα καὶ δέρεσθαι

[3, 14]   ἄν μοι λέγῃς ὅτι μεγάλα λακτίζω’ ἐρῶ σοι κἀγὼ ὅτι ἐπὶ

[3, 13]   καὶ ἡμᾶς δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς λαλεῖν, μὴ προσδεῖσθαι ἄλλων, διαγωγῆς μὴ

[3, 25]   γὰρ οὐκ ἔψεξα; οὕτως ἡμῖν λαλεῖς ὡς ἀζήμιος ἐξεληλυθώς, οἱονεί τις

[3, 16]   γὰρ ποιήσεις, ἂν περὶ μονομάχων {λαλῇ{ ς} ἂν περὶ ἵππων, ἂν

[3, 14]   καὶ μόνος περιπάτησον καὶ σαυτῷ λάλησον καὶ μὴ ἐν τῷ χορῷ

[3, 16]   συγκαθιέντα τισὶν ἐπιπλέον ἢ εἰς λαλιὰν ἢ εἰς συμπόσια ἢ ἁπλῶς

[3, 16]   τὰ σαπρὰ ταῦτα ἀπὸ δογμάτων λαλοῦσιν, ὑμεῖς δὲ τὰ κομψὰ ἀπὸ

[3, 9]   παρερχόμενον αὐτὸ λαβεῖν; εἰ δύνασαι, λάμβανε. Εἶτ´ ἐρεῖς {συνέβαλ{ λ} ον

[3, 7]   ζῷον ἐρυθριᾷ, ποῖον αἰσχροῦ φαντασίαν λαμβάνει; τὴν ἡδονὴν δ´ ὑπόταξαι τούτοις

[3, 17]   ἡμέρα. (Τί οὖν ἀγανακτεῖς, εἰ λαμβάνει τι ἀνθ´ οὗ πωλεῖ; ἢ

[3, 7]   ἀλλοτρίων δικαστὴς ὢν καὶ δυνάμενος λαμβάνειν. ἀλλ´ ἄν σοι δόξῃ, ἐκεῖνο

[3, 3]   εὐθὺς ὑπὸ πάσης φαντασίας κεχηνότες λαμβανόμεθα καὶ μόνον, εἴπερ ἄρα, ἐν

[3, 22]   εὐσχημονεῖ; {ὅ} τί κατηγορεῖ; ὅτι λαμπροτέραν ἐπιδείκνυται τὴν ἀρετὴν τὴν ἑαυτοῦ;

[3, 22]   ὁ τοῖς κοινοῖς προσευκαιρῶν, ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν·

[3, 22]   ἔνυπνος ἔτι ὢν ἀπήντησεν ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν‘

[3, 22]   ὁ καταπεπομφὼς αὐτὸν καὶ ᾧ λατρεύει, ὁ Ζεύς; ἄλλον τινὰ ἐπικαλεῖται

[3, 5]   πρὸς Ἱππίαν. καὶ γὰρ εἰ λάχανά τις ζητῶν ἐλήλυθεν, πρὸς τὸν

[3, 3]   ἀποδοκιμάσαι τῷ τραπεζίτῃ οὐδὲ τῷ λαχανοπώλῃ, ἀλλ´ ἂν δείξῃς, θέλει οὐ

[3, 9]   φιλόσοφον ἐλήλυθας, ἀλλ´ ὡς πρὸς λαχανοπώλην, ἀλλ´ ὡς πρὸς σκυτέα. (Πρὸς

[3, 24]   ὅτι πρὸς ςκυτέα ἀφῖξαι, πρὸς λαχανοπώλην, οὐδενὸς μεγάλου ἢ σεμνοῦ ἔχοντα

[3, 1]   δ´ ὁ ταῦρος προσελθὼν ἀνθίστηται, λέγε αὐτῷ, ἄν σοι {δόξῃ{ ς}

[3, 24]   ὄνομα φυσικοῦ τινὸς πράγματος σημαντικόν; λέγε δύσφημον εἶναι καὶ τὸ θερισθῆναι

[3, 24]   σταχύων· ἀλλ´ οὐχὶ τοῦ κόσμου. λέγε δύσφημον καὶ τὸ φυλλορροεῖν καὶ

[3, 17]   σου πυνθάνηται, τί ἐστι τοῦτο, λέγε ἡ γυνή μοι κακῶς χρῆται’

[3, 22]   τὰ ἴδια. εἰ δὲ μή, λέγε καὶ τὸν στρατηγὸν πολυπράγμονα, ὅταν

[3, 22]   τοῦ κοιτῶνος· ἄν τις ἔλθῃ, λέγε ὅτι ἔξω ἐστίν, οὐ σχολάζει.

[3, 13]   ἀρκεῖ πρὸς τὸ ἔρημον εἶναι, λέγε ὅτι καὶ ὁ Ζεὺς ἐν

[3, 23]   μάθε, τί λέγεις, εἶθ´ οὕτως λέγε’ Οὕτως οὖν κακῶς διακείμενος καὶ

[3, 21]   μηδ´ ἄλλου ἀνάσχῃ λέγοντος, ἀλλὰ λέγε πεπλάνηται· ἐγὼ γὰρ οὔτ´ ὀρέγομαι

[3, 21]   πρότερον καταστάσεως’ ταῦτα φρόνει καὶ λέγε περὶ σεαυτοῦ, εἰ θέλεις τὰ

[3, 26]   αἰσχρά ἐστιν, καὶ οὕτως ἡμῖν λέγε σαυτὸν φιλόσοφον. τὸ νῦν δὲ

[3, 9]   μοι τὰ σὰ καὶ οὕτως λέγε συμβεβληκέναι μοι. ἐλέγξωμεν ἀλλήλους· εἴ

[3, 1]   μελίσσαις, ἐν ἵπποις. μὴ δὴ λέγε τῷ ἐξαιρέτῳ σὺ οὖν τί

[3, 20]   δ´ ἐν τοῖς ἐκτός. οὐδεὶς λέγει ἀγαθὸν τὸ ἡμέραν εἶναι, κακὸν

[3, 21]   οὐκ ἔρχεται ὁ τέκτων καὶ λέγει ἀκούσατέ μου διαλεγομένου περὶ τῶν

[3, 1]   καὶ πρὸς τοὺς δικαστὰς τί λέγει; ἄν μ´ ἀφῆτε‘ φησίν, ἐπὶ

[3, 13]   τούτων εἰρήνην παρέχειν. καὶ τί λέγει; ἄν μοι προσέχητε, ὦ ἄνθρωποι,

[3, 20]   καὶ ὁ ἀλείπτης καλῶς ποιῶν λέγει ἆρον ὕπερον ἀμφοτέραις’ καὶ ὅσῳ

[3, 14]   τι ἀσκητικόν, ἐκ πάσης ἀφορμῆς λέγει αὐτὸ πρὸς πάντας. ἐγὼ ὕδωρ

[3, 22]   τις διὰ τούτων αὐτὸν ἐκφοβῇ, λέγει αὐτῷ ὕπαγε, ζήτει τὰ παιδία·

[3, 19]   εἰπεῖν ἀναγκασθῇ, οὐαί μοι’ ἐπιστήσας λέγει δι´ ἐμέ’ προαίρεσιν γὰρ οὐδὲν

[3, 10]   τοῦτο ἤσκουν’ ὁ θεός σοι λέγει δός μοι ἀπόδειξιν, εἰ νομίμως

[3, 24]   τῆς συνήθους σοι διατριβῆς καὶ λέγει δοῦλος ἐμὸς εἶ· ἐπ´ ἐμοὶ

[3, 14]   πατήρ μου ὑπατικός ἐστιν. ἄλλος λέγει ἐγὼ δεδημάρχηκα, σὺ δ´ οὔ’

[3, 24]   ἐδούλευσα’ πῶς ἠλευθέρωσεν; ἄκουε, τί λέγει· ἐδίδαξέν με τὰ ἐμὰ καὶ

[3, 9]   Ἐπίκτητον ἰδεῖν· ἴδωμεν, τί ποτε λέγει’ εἶτ´ ἐξελθὼν οὐδὲν ἦν ὁ

[3, 22]   σκῆπτρον τὸ Διογένους; ἄκουε, τί λέγει ἐκεῖνος πυρέσσων πρὸς τοὺς παριόντας·

[3, 22]   οἰκουμένῃ παρελθών τις αὐτὸς ἑαυτῷ λέγει ἐμὲ δεῖ οἰκονόμον εἶναι’ εἰ

[3, 15]   τινος οὕτως λέγοντος, ὡς Εὐφράτης λέγει (καίτοι τίς οὕτως δύναται εἰπεῖν

[3, 2]   μή τίς τι περὶ σοῦ λέγει. κἄν τις ἐλθὼν εἴπῃ σοι

[3, 7]   λαθεῖν λαβεῖν ἀδύνατον, διὰ τοῦτο λέγει μὴ κλέπτετε’ ἀλλ´ ἐγώ σοι

[3, 23]   ὅλον ἄλλο ἐστίν. μή τι λέγει ὁ ἄνθρωπος αἰδήμων ἐστίν, οὗτος

[3, 1]   σημαίνει; τί ἐστιν ἄλλο, ὃ λέγει ὁ ποιητής; ἐπεὶ πρό οἱ

[3, 11]   ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα. Μέμνησο, τί λέγει ὁ ποιητὴς περὶ τοῦ ξένου·

[3, 24]   τὰ μέγιστα ἁμαρτανόντων; τί γὰρ λέγει; ὁ προσποιούμενος τὰ μηδὲν πρὸς

[3, 24]   χώραν καὶ τάξιν ἐγχειρίσῃς, ὡς λέγει ὁ Σωκράτης, μυριάκις ἀποθανοῦμαι πρότερον

[3, 19]   ἰδιώτου καὶ φιλοσόφου· ὁ μὲν λέγει οὐαί μοι διὰ τὸ παιδάριον,

[3, 22]   τι τῶν ἀλλοτρίων κακῶς ἔχῃ, λέγει οὐαί μοι, οἱ γὰρ Ἕλληνες

[3, 23]   ἐπαίνου τίς λόγος; καὶ καλῶς λέγει. {οὐδὲ{ ν} γὰρ τῷ μουσικῷ,

[3, 23]   σὲ θαυμάζει. ἄκουσον αὐτοῦ, τίνα λέγει. οὗτος ὁ ἄνθρωπος πάνυ τεχνικώτατα

[3, 22]   ἄγε, περὶ πενίας δὲ τί λέγει, περὶ θανάτου, περὶ πόνου; πῶς

[3, 22]   ἕλκετο χαίτας. καὶ αὐτὸς τί λέγει; πλάζομαι ὧδε, φησίν, καὶ ἀλαλύκτημαι·

[3, 1]   οὖν καλὸς εἶναι‘ τί αὐτῷ λέγει; πλάσσε σου τὴν κόμην καὶ

[3, 23]   οὐχὶ δ´, ἂν λίαν εὐδοκιμῇς, λέγει πρός τινα κομψῶς ἔφρασεν τὰ

[3, 13]   σημαίνει, τὴν θύραν ἤνοιξεν καὶ λέγει σοι ἔρχου" ποῦ; εἰς οὐδὲν

[3, 23]   με δεῖ στάντα; ἄκουσον, τί λέγει Σωκράτης· οὐδὲ γὰρ ἂν πρέποι,

[3, 1]   ἢ τοῦτο. ἀλλ´ ὅρα, τί λέγει Σωκράτης τῷ καλλίστῳ πάντων καὶ

[3, 22]   γάρ, τί καὶ ὁ Ἕκτωρ λέγει τῇ Ἀνδρομάχῃ· ὕπαγε‘ φησίν, μᾶλλον

[3, 18]   σέ; ὅτι σε κακῶς τις λέγει· τί οὖν πρὸς σέ; ὅτι

[3, 9]   (Ἀνάγκη γάρ ἐστιν. (Τίς σοι λέγει τοῦτο; τὸ δόγμα. οὐκοῦν εἰ

[3, 23]   προτρεπτικὸς χαρακτήρ; (Τίς γὰρ οὐ λέγει; ὡς ὁ ἐλεγκτικός, ὡς ὁ

[3, 5]   ποιεῖν. Ἀλλ´ ὁ Σωκράτης τί λέγει; ὥσπερ ἄλλος τις‘ φησίν, {χαίρει{

[3, 25]   οὖν ὁ ἰατρὸς αὐτῷ ἔχῃ λέγειν ἄγε, λουσάμενος οὖν τί ἔπαθες;

[3, 24]   μεταξὺ καταφιλοῦντα τὸ παιδίον ἐπιψελλίζοντα λέγειν αὔριον ἀποθανῇ’ τῷ φίλῳ ὡσαύτως

[3, 10]   τί ὄφελος; τί οὖν δεῖ λέγειν αὐτὸν ἐφ´ ἑκάστου τῶν τραχέων;

[3, 12]   ἀνεξέταστον φαντασίαν μὴ παραδέχεσθαι, ἀλλὰ λέγειν ἔκδεξαι, ἄφες ἴδω, τίς εἶ

[3, 23]   ἀκέραιος’ τί δοκεῖς ἄλλο αὐτὸν λέγειν ἢ οὗτός τινά ποτέ μου

[3, 23]   αὐτὸς καὶ ὁ λέγων. εἴωθε λέγειν ὁ Ῥοῦφος εἰ εὐσχολεῖτε ἐπαινέσαι

[3, 1]   δὲ νῦν οὐ τολμῶ σοι λέγειν, ὅτι αἰσχρὸς εἶ· δοκεῖς γάρ

[3, 1]   Ἐπικτήτῳ ταῦτα εἰπεῖν οὐκ εἰωθότι λέγειν πρὸς οὐδένα. ἄγε οὖν τῷ

[3, 1]   σημαίνῃ τι, τὸν ἄνθρωπον ποιήσει λέγειν σοι ταῦτα, ἵν´ ἀγνοῇς τὴν

[3, 1]   ὁ Ἑρμῆς καταβὰς ἔμελλεν αὐτῷ λέγειν ταῦτα καὶ σοὶ νῦν λέγουσιν

[3, 22]   καὶ ἐπὶ σκηνὴν τραγικὴν ἀνερχόμενον λέγειν τὸ τοῦ Σωκράτους ἰὼ ἄνθρωποι,

[3, 10]   παρακολουθεῖς οὖν, ὅτι τοιοῦτόν τι λέγεις ἂν ἔτι ἐγὼ παρασκευάσωμαι πρὸς

[3, 5]   κἄν ποτ´ εἴπῃς οἴμοι‘ οὐ λέγεις διὰ τὸν πατέρα, τὸν ἀδελφόν,

[3, 10]   οὖν κολακεύεις τὸν ἰατρόν; τί λέγεις ἐὰν σὺ θέλῃς, κύριε, καλῶς

[3, 25]   ἀζήμιος; τί οὖν τὰ πρῴην λέγεις; ἔδει δ´ οἶμαι μεμνημένον, ὡς

[3, 23]   ἂν ὅτι πρῶτον μάθε, τί λέγεις, εἶθ´ οὕτως λέγε’ Οὕτως οὖν

[3, 24]   τί οὖν Στωικὸν σαυτὸν εἶναι λέγεις; εἶτα οἱ μὲν τῆς Ῥωμαίων

[3, 23]   τὰς Νύμφας. ὑπερφυῶς. εἶτά μοι λέγεις, ἐν ὀρέξει καὶ ἐκκλίσει κατὰ

[3, 22]   ἀλλὰ Κράτης ἔγημεν. (Περίστασίν μοι λέγεις ἐξ ἔρωτος γενομένην καὶ γυναῖκα

[3, 23]   πολλοί. δοκοῦμεν ὅτι πεντακόσιοι. οὐδὲν λέγεις· θὲς αὐτοὺς χιλίους. Δίωνος οὐδέποτ´

[3, 21]   αὐτὰς μόνας τὰς φωνὰς ἀνειληφὼς λέγεις. ἱεραί εἰσιν αἱ φωναὶ αὐταὶ

[3, 1]   μέλει, τί ποιοῦμεν; οἷον καὶ λέγεις; κοινωνός μου ὢν καὶ συγγενὴς

[3, 21]   ἢ τὰ μυστήρια ἐξορχῇ καὶ λέγεις οἴκημά ἐστι καὶ ἐν Ἐλευσῖνι,

[3, 24]   τῶν πραγμάτων. δύσφημον δέ μοι λέγεις ὄνομα φυσικοῦ τινὸς πράγματος σημαντικόν;

[3, 24]   μετέωρος πορεύῃ εἰς Ἀθήνας’ τί λέγεις πρὸς τοῦτον τὸν δουλαγωγοῦντά σε;

[3, 23]   ἐστιν; ἀλλ´ ἐπαίνεσόν με. τί λέγεις τὸ ἐπαίνεσον; εἰπέ μοι οὐᾶ"

[3, 24]   δόγματα ἔχων τοὺς λόγους ἡμῖν λέγεις τοὺς Ζήνωνος καὶ Σωκράτους; οὐκ

[3, 26]   ἔνθεν, εἶθ´ ὁ ἀλείπτης ἐπιστὰς λέγῃ μετάβηθι, δὸς πλευρόν, κεφαλὴν αὐτοῦ

[3, 22]   σοι, ὅτι, ἂν χαίρειν αὐτῷ λέγῃ προσερχόμενος, φίλος ἐστὶν αὐτοῦ κἀκεῖνος

[3, 23]   ῥήτωρ ὡς ῥήτωρ. ὅταν οὖν λέγῃς δεῦτε καὶ ἀκούσατέ μου ἀναγιγνώσκοντος

[3, 7]   ἠλίθιόν ἐστιν. ἀλλ´ οὐδ´ ἂν λέγῃς μοι, ὅτι ἀπέχῃ, πιστεύσω σοι.

[3, 14]   ἄνθρωπος ᾖ κρείττων. ἄν μοι λέγῃς ὅτι μεγάλα λακτίζω’ ἐρῶ σοι

[3, 24]   τοιούτους εἰκός τί ἄν τις λέγοι; ἔξεστιν γὰρ τεκμαίρεσθαι. ἄγε, φέρε

[3, 25]   τις τῷ ἰατρῷ κωλύοντι λούσασθαι λέγοι πρῴην γὰρ οὐκ ἐλουσάμην; ἂν

[3, 6]   Ὥσπερ, φησίν, κοινή τις ἀκοὴ λέγοιτ´ ἂν ἡ μόνον φωνῶν διακριτική,

[3, 7]   Στωικῶν· καὶ αὐτοὶ γὰρ ἄλλα λέγομεν, ἄλλα δὲ ποιοῦμεν. ἡμεῖς λέγομεν

[3, 13]   υἱὸν ἢ φίλον, ᾧ προσαναπαυόμεθα, λέγομεν ἀπολελεῖφθαι ἔρημοι, πολλάκις ἐν Ῥώμῃ

[3, 3]   εἶτ´ ἐξελθόντες ἂν ἴδωμεν πενθοῦντα, λέγομεν ἀπώλετο‘ ἂν ὕπατον, μακάριος‘ ἂν

[3, 13]   ὅταν ὁδεύωμεν, τότε μάλιστα ἐρήμους λέγομεν ἑαυτούς, ὅταν εἰς λῃστὰς ἐμπέσωμεν.

[3, 7]   λέγομεν, ἄλλα δὲ ποιοῦμεν. ἡμεῖς λέγομεν τὰ καλά, ποιοῦμεν τὰ αἰσχρά·

[3, 4]   τῷ Καίσαρι οὐκ ἀπαγγέλλονται τὰ λεγόμενα; τί οὖν ποιεῖ; οἶδεν ὅτι,

[3, 24]   εἶτα ἄν τι γένηται τῶν λεγομένων ἀβουλήτων, εὐθὺς ἐκεῖνο πρῶτον ἐπικουφίσει

[3, 7]   μή, οὐδὲν διοίσεις ἡμῶν τῶν λεγομένων Στωικῶν· καὶ αὐτοὶ γὰρ ἄλλα

[3, 23]   μήτ´ ἐνθυμουμένῳ εὕρῃ φιλόσοφον τὸν λέγοντα μεγαλοφυὴς καὶ ἁπλοῦς καὶ ἀκέραιος’

[3, 16]   οὐδὲ φέρομεν τοὺς ἀπαντῶντας καὶ λέγοντας {ε} ἴδ´ ὁ δεῖνα φιλοσοφεῖ,

[3, 12]   τῶν θαυματοποιῶν οὐδὲν διοίσομεν οἱ λέγοντες φιλοσοφεῖν. δύσκολον γάρ ἐστι καὶ

[3, 23]   ἵνα σοι οὐᾶ’ φῶσιν ἐπιφωνημάτια λέγοντι; τοῦτο Σωκράτης ἐποίει, τοῦτο Ζήνων,

[3, 21]   εἴπῃς σεαυτὸν μηδ´ ἄλλου ἀνάσχῃ λέγοντος, ἀλλὰ λέγε πεπλάνηται· ἐγὼ γὰρ

[3, 14]   περιτραχήλια’ εἰ οὖν ταῦτά σου λέγοντος εἶπον ὅτι ἔστω ταῦτα, τρέχωμεν

[3, 23]   θέλεις ἢ ἐπαινεθῆναι; εὐθὺς ἀκούεις λέγοντος ἐμοὶ δὲ τοῦ παρὰ τῶν

[3, 23]   τοῦτο τίς ἤκουσέ ποτε Σωκράτους λέγοντος ὅτι οἶδά τι καὶ διδάσκω’

[3, 21]   ἀλλ´ ἐλθόντες ἀκούσατέ μου σχόλια λέγοντος’ ὕπαγε, ζήτει τίνων κατεξεράσεις. καὶ

[3, 15]   φιλόσοφον καὶ ἀκούσαντές τινος οὕτως λέγοντος, ὡς Εὐφράτης λέγει (καίτοι τίς

[3, 13]   ἔγγονον ἢ συγγενῆ’ ταῦτα καὶ λέγουσί τινες ὅτι ποιεῖ μόνος ἐν

[3, 22]   περιλαμπομένοις ἢ αὐτοῖς ἐκείνοις; τί λέγουσιν; ἀκούσατε αὐτῶν, ὅταν οἰμώζωσιν, ὅταν

[3, 1]   λέγειν ταῦτα καὶ σοὶ νῦν λέγουσιν οἱ θεοὶ ταῦτα Ἑρμείαν πέμψαντες

[3, 24]   καλὴ ἡδύ ἐστιν. τί ἄλλο λέγουσιν οἱ τέλος ποιούμενοι τὴν ἡδονήν;

[3, 23]   ἔπαινος ἐκεῖνο, ὅ τι ποτὲ λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι τῶν ἐν τῇ

[3, 24]   τίνων ἢ τί περὶ ἐμοῦ λέγουσιν; οὐχὶ δ´ ὅλος πρὸς τὸν

[3, 1]   πῶς εἴπω· ἄν τε γὰρ λέγω ἃ φρονῶ, ἀνιάσω σε καὶ

[3, 23]   μοι οὐᾶ" καὶ θαυμαστῶς" ἰδοὺ λέγω. εἰ δ´ ἐστὶν ἔπαινος ἐκεῖνο,

[3, 23]   κεφαλαλγῶν. εἶτ´ ἐγὼ καθίσας ὑμῖν λέγω νοημάτια καὶ ἐπιφωνημάτια, ἵν´ ὑμεῖς

[3, 1]   οὐδ´ εἰσελεύσῃ· ἄν τε μὴ λέγω, ὅρα οἷον ποιήσω, εἰ σὺ

[3, 7]   μὴ κλέπτετε’ ἀλλ´ ἐγώ σοι λέγω, ὅτι ἐὰν κομψῶς καὶ περιεσταλμένως

[3, 24]   οὗ δέομαι; (Ἐγὼ δέ σοι λέγω ὅτι ὡς τευξόμενος ἀπέρχου’ οὐχὶ

[3, 5]   κορασίου κομψοῦ, οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγω. ~Σποράδην τινά. Πυθομένου δέ τινος,

[3, 1]   σχῆμα ἔχοντα ἐσιώπα. ἐγὼ οὐ λέγω, τίνος ἐστὶ τὸ σχῆμα τοῦτο·

[3, 23]   ἐπαινέσαι με, ἐγὼ δ´ οὐδὲν λέγω’ τοιγαροῦν οὕτως ἔλεγεν, ὥσθ´ ἕκαστον

[3, 23]   ἐστι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ λέγων. εἴωθε λέγειν ὁ Ῥοῦφος εἰ

[3, 23]   οὐδὲν προτρεπτικώτερον ἢ ὅταν ὁ λέγων ἐμφαίνῃ τοῖς ἀκούουσιν ὅτι χρείαν

[3, 24]   τῶν φίλων, ὅ τι ἂν λέγωσιν, εἶτα εἰς περίπατον προελθόντες καὶ

[3, 1]   καλλώπιζε, μὴ γυναῖκα. ἐκείνη φύσει λεία γέγονε καὶ τρυφερά· κἂν ἔχῃ

[3, 1]   αὐτοῖς ἄρεσον. ναί· ἀλλὰ τοῖς λείοις χαίρουσιν. οὐκ ἀπάγξῃ; καὶ εἰ

[3, 23]   τίνι ποτὲ λόγῳ· τοῦτ´ ἐκείνου λειότερον. μὴ γὰρ ἄλλως αὐτὰ ἀνεγνώκατε

[3, 2]   δάκνῃ; νῦν οὐδὲν ἄλλο σοι λείπει ἢ ἀμεταπτωσία; τάλας, αὐτὰ ταῦτα

[3, 22]   ἓν τριβωνάριον. καὶ τί μοι {λείπει{ ν} οὐκ εἰμὶ ἄλυπος, οὐκ

[3, 26]   καὶ στρατιώτῃ μὲν ἀγαθῷ οὐ λείπει ὁ μισθοδοτῶν οὐδ´ ἐργάτῃ οὐδὲ

[3, 2]   καὶ ἀγαθόν. σοὶ οὖν τοῦτο λείπει; τὰς ἄλλας ἐκπεπόνηκας; περὶ κερμάτιον

[3, 9]   καὶ αὐτὸς ἐμελέτας, τί σοι λείπειν ἐφαντάζου; ὅτε δὲ νεανίσκος καὶ

[3, 26]   σὺ δὲ τρέμεις, μή σοι λείπῃ τὰ ἀναγκαῖα, καὶ τὰς νύκτας

[3, 26]   οὐ λείπουσι, τοῖς χωλοῖς οὐ λείπουσι· λείψουσιν ἀνδρὶ ἀγαθῷ; καὶ στρατιώτῃ

[3, 26]   αὐτῷ τροφαί; τοῖς τυφλοῖς οὐ λείπουσι, τοῖς χωλοῖς οὐ λείπουσι· λείψουσιν

[3, 26]   Φοβεῖταί τις ἀνὴρ ἀγαθός, μὴ λείπωσιν αὐτῷ τροφαί; τοῖς τυφλοῖς οὐ

[3, 26]   οὐδὲ σκυτεῖ· τῷ δ´ ἀγαθῷ λείψει; οὕτως ὁ θεὸς ἀμελεῖ τῶν

[3, 26]   λείπουσι, τοῖς χωλοῖς οὐ λείπουσι· λείψουσιν ἀνδρὶ ἀγαθῷ; καὶ στρατιώτῃ μὲν

[3, 3]   περὶ αὐτόν. Οἷόν ἐστιν ἡ λεκάνη τοῦ ὕδατος, τοιοῦτον ἡ ψυχή,

[3, 23]   αὐτοί σου οὗτοι οὐ καταφρονοῦσιν λεληθότως; ὅταν οὖν ἄνθρωπος συνειδὼς ἑαυτῷ

[3, 5]   (Πρὸς τί; μή τι πρὸς λεξείδια; (Ἄνθρωπε, εὐφήμει. (Μή τι πρὸς

[3, 5]   ἢ διδάσκει. εἰ δέ τις λεξείδια ᾔτει ἢ θεωρημάτια, ἀπῆγεν πρὸς

[3, 21]   γονεῖς τοὺς αὑτῶν, ἵν´ ἐλθόντες λεξείδιά σου ἐξηγουμένου ἀκούσωσιν; οὐ δεῖ

[3, 21]   τὰ Χρυσίππεια ὡς οὐδείς, τὴν λέξιν διαλύσω καθαρώτατα, προσθήσω ἄν που

[3, 1]   ὡς ἀλεκτρυόνα καὶ ἐκεῖνον ὡς λέοντα καὶ τὸν κυνηγετικὸν κύνα ὡς

[3, 1]   δεῖ μέλειν ἀνθρώπων. οὐδὲ γὰρ λέοντι τὸ τυχὸν βοίδιον τολμᾷ ἀντιστῆναι

[3, 1]   παιδίον. οὔ· ἀλλὰ καὶ τοῦ λέοντος ἐκτίλωμεν τὴν κόμην, ἵνα μὴ

[3, 22]   ἐπεί τοι ἂν φθισικὸς προέρχηται, λεπτὸς καὶ ὠχρός, οὐκέτι ὁμοίαν ἔμφασιν

[3, 20]   πρὸς τοὺς καταγελάσαντας. καλῶς γένοιτο Λεσβίῳ, ὅτι με καθ´ ἡμέραν ἐξελέγχει

[3, 26]   δεῖσθαι παρ´ ἄλλου; ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος. τίνι πεποιθώς; οὐ δόξῃ

[3, 22]   σὺ μοσχάριον εἶ· ὅταν ἐπιφανῇ λέων, τὰ σαυτοῦ πρᾶσσε· εἰ δὲ

[3, 25]   μέγιστον ἀγωνιζομένοις, ἀλλὰ καὶ πληγὰς ληπτέον· οὐ γὰρ ὑπὲρ πάλης καὶ

[3, 7]   ἐὰν κομψῶς καὶ περιεσταλμένως γίνηται, λησόμεθα’ εἶτα καὶ φίλους ἐν τῇ

[3, 13]   ἐρήμους λέγομεν ἑαυτούς, ὅταν εἰς λῃστὰς ἐμπέσωμεν. οὐ γὰρ ἀνθρώπου ὄψις

[3, 24]   πυρετὸν γενέσθαι κρείττονα, τοῦ δὲ λῃστήν, τοῦ δὲ τύραννον; τοιοῦτο γὰρ

[3, 13]   οὐκέτι πόλεμοι οὐδὲ μάχαι οὐδὲ λῃστήρια μεγάλα οὐδὲ πειρατικά, ἀλλ´ ἔξεστιν

[3, 13]   κακὸν οὐδὲν δύναται συμβῆναι, ἐμοὶ λῃστὴς οὐκ ἔστιν, ἐμοὶ σεισμὸς οὐκ

[3, 22]   ἕνεκα ὕπτιος ῥέγκει· εἰρήνη πᾶσα. λῃστὴς προαιρέσεως οὐ γίνεται, τύραννος οὐ

[3, 21]   θεὸν ἡγεμόνα. οὔ· ἀλλ´ ἀπὸ {λι{ πο} μένος μὲν οὐδεὶς ἀνάγεται

[3, 23]   ταῦτα ποιεῖν’ οὐχὶ δ´, ἂν λίαν εὐδοκιμῇς, λέγει πρός τινα κομψῶς

[3, 22]   πληγὰς λαβεῖν. καὶ γὰρ τοῦτο λίαν κομψὸν τῷ Κυνικῷ παραπέπλεκται· δέρεσθαι

[3, 7]   θέλω εἰς φυλακὴν βαλεῖν. (Ὡς λίθον. (Ἀλλὰ δύναμαι ξυλοκοπῆσαι ὃν θέλω.

[3, 19]   οὐχὶ ἡμῖν ἐπέπλησσεν, ἀλλὰ τὸν λίθον ἔτυπτεν. τί γὰρ ἐποίησεν ὁ

[3, 23]   λόγων. τὸ καλόν, κύριε, καὶ λίθον κινῆσαι δύναται. ἰδοὺ φωναὶ φιλοσόφου,

[3, 22]   ἀναίσθητον δοκεῖν τοῖς πολλοῖς καὶ λίθον· οὐδεὶς αὐτὸν λοιδορεῖ, οὐδεὶς τύπτει,

[3, 19]   ἔτυπτεν. τί γὰρ ἐποίησεν ὁ λίθος; διὰ τὴν τοῦ παιδίου σου

[3, 26]   καὶ ὁ πυρετός, ὅπου καὶ λίθος ἐπιπεσών, εἰς θάνατον. {τοῦτο{ ν}

[3, 2]   γὰρ δακτύλῳ οὐ δείκνυται ὡς λίθος ἢ ὡς ξύλον, ἀλλ´ ὅταν

[3, 6]   ἔλεγε γὰρ ὅτι ὡς ὁ λίθος, κἂν ἀναβάλῃς, ἐνεχθήσεται κάτω ἐπὶ

[3, 9]   {συνέβαλ{ λ} ον Ἐπικτήτῳ ὡς λίθῳ, ὡς ἀνδριάντι’ εἶδες γάρ με

[3, 24]   δίψος δεῖ προσεῖναι αὐτῷ, οὐ λιμόν. (Ἀλλ´ ὁ Ὀδυσσεὺς ἐπεπόνθει πρὸς

[3, 26]   ὡς δοκεῖς. σὺ δ´ οὐ λιμὸν φοβῇ, ἀλλὰ δέδοικας μὴ οὐ

[3, 26]   κακῶς οἴει βεβουλεῦσθαι. Εἶτα φοβῇ λιμόν, ὡς δοκεῖς. σὺ δ´ οὐ

[3, 26]   μή τι καὶ ὁ ἐκείνων λιμὸς ἀλλαχοῦ που φέρει; οὐχὶ καὶ

[3, 26]   χεῖρας ἔχων καὶ πόδας περὶ λιμοῦ δέδοικας οὕτως; οὐκ ἀντλεῖν δύνασθαι,

[3, 26]   φιλοτεχνοῦντες; καὶ τίς πώποτε δραπέτης λιμῷ ἀπέθανεν; σὺ δὲ τρέμεις, μή

[3, 22]   ἐνδείκνυσθαι, ὅτι ἡ ἀφελὴς καὶ λιτὴ καὶ ὕπαιθρος δίαιτα οὐδὲ τὸ

[3, 1]   τὸ χρηστικὸν φαντασίαις; οὔ. τὸ λογικὸν ἔχεις ἐξαίρετον· τοῦτο κόσμει καὶ

[3, 7]   φυλακήν σε βαλῶ. οὐκέτι ὡς λογικῶν ἡ ἀρχὴ γίνεται. ἀλλ´ ὡς

[3, 7]   ἔστι τοῦτο ἀνθρώπων ἀρχή. ὡς λογικῶν ἡμῶν ἄρξον δεικνὺς ἡμῖν τὰ

[3, 1]   χρηστικὸν φαντασίαις λογικῶς. τὸ δὲ λογικῶς τί ἐστιν; φύσει ὁμολογουμένως καὶ

[3, 1]   ἐστὶ θνητὸν ζῷον χρηστικὸν φαντασίαις λογικῶς. τὸ δὲ λογικῶς τί ἐστιν;

[3, 15]   πάντων ἔσθ´ ὅτε νικηθῆναι. ταῦτα λογισάμενος, ἂν ἔτι θέλῃς, ἔρχου ἐπὶ

[3, 10]   προσδέξασθαι, πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι ἕκαστα· πῇ παρέβην; τί δ´

[3, 26]   μοι γυμνάζου, ἐνταῦθα νευέτωσαν οἱ λόγοι πάντες, τὰ ἀσκήματα, τὰ ἀναγνώσματα,

[3, 23]   Ἰσοκράτους. πολλάκις ἐθαύμασα, τίσιν ποτὲ λόγοις. οὔ· ἀλλὰ τίνι ποτὲ λόγῳ·

[3, 17]   ἐπιστράφηθι καὶ γνώσῃ, ὅτι κατὰ λόγον γέγονεν. ναί, ἀλλ´ ὁ ἄδικος

[3, 13]   δεῖται τούτων, κατὰ τὸν αὐτῶν λόγον ἐξεργάζεσθαι. Ὁρᾶτε γάρ, ὅτι εἰρήνην

[3, 9]   μὴ φιλοτεχνήσω καὶ περὶ τὸν λόγον; εὐσχολῶ γάρ· οὐ περισπᾶταί μου

[3, 24]   φαγεῖν μὴ ἔχειν, ἀλλὰ τὸ λόγον μὴ ἔχειν ἀρκοῦντα πρὸς ἀφοβίαν,

[3, 9]   φιλόσοφος μὴ ἐξεργάσηται τὸν αὑτοῦ λόγον; σὺ κρυστάλλινα, ἐγὼ τὰ τοῦ

[3, 9]   σὺ χρυσᾶ σκεύη, ὀστράκινον τὸν λόγον, τὰ δόγματα, τὰς συγκαταθέσεις, τὰς

[3, 24]   εἶναι πάσχει αὐτά. (Ἡμῖν οὖν λόγος ἐπὶ ἀτυχίᾳ καὶ κακοδαιμονίᾳ δέδοται

[3, 23]   παρὰ τῶν πολλῶν ἐπαίνου τίς λόγος; καὶ καλῶς λέγει. {οὐδὲ{ ν}

[3, 23]   ταῦτα ἐμποιῇ ὁ τοῦ φιλοσόφου λόγος, νεκρός ἐστι καὶ αὐτὸς καὶ

[3, 13]   οὐδενὸς ἁπλῶς τούτων· ὁ δὲ λόγος ὁ τῶν φιλοσόφων ὑπισχνεῖται καὶ

[3, 24]   εὐτυχής· οὐδέποτε γὰρ αἱρεῖ ὁ λόγος ταπεινὸν εἶναι οὐδὲ κατακλᾶσθαι οὐδ´

[3, 24]   πορεύεσθαι; {Εἰ{ ς} τοῦτο αἱρεῖ λόγος, ὑπὲρ τῆς πατρίδος, ὑπὲρ τῶν

[3, 1]   νέος οὐκ ἤμην; οὐκ ἤμην λόγου ἀκουστικός; πόσοι δ´ ἄλλοι νέοι

[3, 23]   ὠφελήσοντος ἀνθρώπους· ἰδοὺ ἀκηκοὼς ἄνθρωπος λόγου, ἀνεγνωκὼς τὰ Σωκρατικὰ ὡς Σωκρατικά,

[3, 2]   τις ἐλθὼν εἴπῃ σοι ὅτι λόγου γινομένου, τίς ἄριστός ἐστι τῶν

[3, 6]   ἀποτρέπῃς, ἔτι μᾶλλον ἔχονται τοῦ λόγου. διὸ καὶ ὁ Ῥοῦφος τὰ

[3, 2]   ποιῶν, δι´ ὧν οὐδ´ ἀκοῦσαι λόγου δυνάμεθα. δεύτερός ἐστιν ὁ περὶ

[3, 26]   ἔδει προσκτήσασθαι πρῶτον ἐκ τοῦ λόγου, εἶτα τούτῳ περιποιεῖν τὴν ἀσφάλειαν;

[3, 24]   ὁ κηδόμενος. οὐ γὰρ μέχρι λόγου ἠκηκόει, ὅτι πατήρ ἐστιν ὁ

[3, 13]   τοῦ θεοῦ κεκηρυγμένην διὰ τοῦ λόγου οὐκ ἀρκεῖται, ὅταν ᾖ μόνος,

[3, 6]   πῶς νῦν μᾶλλον ἐκπεπονημένου τοῦ λόγου πρότερον μείζονες προκοπαὶ ἦσαν, Κατὰ

[3, 23]   τῇ ἡλικίᾳ ὥσπερ μειρακίῳ πλάττοντι λόγους εἰς ὑμᾶς εἰσιέναι’ ὥσπερ μειρακίῳ’

[3, 24]   καὶ τὰ δόγματα ἔχων τοὺς λόγους ἡμῖν λέγεις τοὺς Ζήνωνος καὶ

[3, 24]   ἀντιβλέπεις, ἀλλ´ ἀφεὶς τοὺς πολλοὺς λόγους ἱκετεύεις, ἵνα ἀφεθῇς; ἄνθρωπε, εἰς

[3, 24]   γὰρ οὐκ ἔμαθεν τούτους τοὺς λόγους; καὶ οὐ τοῦτό φημι, ὅτι

[3, 24]   ταῦτα ἀναγιγνώσκειν· περὶ τούτων τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, αὐτὸν πρὸς αὑτόν, πρὸς

[3, 24]   πείθῃ τῷ θεῷ, ὅτι οὐ λόγῳ, ἀλλ´ ἔργῳ τὰ τοῦ καλοῦ

[3, 12]   καὶ ἀφορμήν· ἵν´ εὐπειθὴς τῷ λόγῳ, ἵνα μὴ παρὰ καιρόν, μὴ

[3, 24]   οὐκ ἐπὶ σοί) ἀναμάχου τῷ λόγῳ, καταγωνίζου αὐτήν, μὴ ἐάσῃς ἐνισχύειν

[3, 23]   προσέχειν τῶν ἐμῶν ἢ τῷ λόγῳ, ὃς ἄν μοι σκοπουμένῳ βέλτιστος

[3, 23]   λόγοις. οὔ· ἀλλὰ τίνι ποτὲ λόγῳ· τοῦτ´ ἐκείνου λειότερον. μὴ γὰρ

[3, 23]   περιεῖπες αὐτόν; (Εὐφυὴς νεανίσκος καὶ λόγων ἀκουστικός. (Πόθεν τοῦτο; (Ἐμὲ θαυμάζει.

[3, 2]   πῶς περὶ τὰς μεταπτώσεις τῶν λόγων δεῖ ἀναστρέφεσθαι· ἴδωμεν, πῶς ὑπόθεσίν

[3, 23]   πόθεν αὐτῷ; καὶ κομψῶς αἰσθάνονται λόγων. τὸ καλόν, κύριε, καὶ λίθον

[3, 1]   νεανίσκε· ἀλλ´ ἅπαξ ἀκούσας τῶν λόγων τούτων ἀπελθὼν σαυτῷ εἰπὲ ταῦτά

[3, 22]   πολλοῖς καὶ λίθον· οὐδεὶς αὐτὸν λοιδορεῖ, οὐδεὶς τύπτει, οὐδεὶς ὑβρίζει· τὸ

[3, 22]   περιερχόμενος αἰτεῖν ἄρξομαι τοὺς ἀπαντῶντας, λοιδορεῖν· κἂν ἴδω τινὰ δρωπακιζόμενον, ἐπιτιμήσω

[3, 22]   ἢ ἀποθησαυρίσαι ἢ τοῖς ἀπαντῶσι λοιδορεῖσθαι ἀκαίρως ἢ καλὸν τὸν ὦμον

[3, 22]   ἢ σὺ δοκεῖς ὑπὸ περιεργίας λοιδορεῖσθαι τοῖς ἀπαντῶσιν; ὡς πατὴρ αὐτὸ

[3, 4]   τινι καὶ ἐπὶ τούτῳ δημοσίᾳ λοιδορηθέντος, εἶτα ἑξῆς ἀπαγγείλαντος πρὸς αὐτόν,

[3, 4]   ἐλοιδορήθη, καὶ ἀγανακτοῦντος πρὸς τοὺς λοιδορήσαντας Καὶ τί κακόν, ἔφη, ἐποίουν;

[3, 20]   φέρε θάνατον, φέρε ἀπορίαν, φέρε λοιδορίαν, δίκην τὴν περὶ τῶν ἐσχάτων·

[3, 21]   κοσμήθητι, γάμησον, παιδοποίησον, πολίτευσαι· ἀνάσχου λοιδορίας, ἔνεγκε ἀδελφὸν ἀγνώμονα, ἔνεγκε πατέρα,

[3, 12]   ἄνθρωπε, ἄσκησον, εἰ γοργὸς εἶ, λοιδορούμενος ἀνέχεσθαι, ἀτιμασθεὶς μὴ ἀχθεσθῆναι. εἶθ´

[3, 4]   κοινόν. εἰ δὲ μή, ἀνέχου λοιδορούμενος· ὡς, ὅταν ταὐτὰ ποιῇς τοῖς

[3, 4]   οἶδεν ὅτι, ἂν πάντας τοὺς λοιδοροῦντας κολάζῃ, οὐχ ἕξει τίνων ἄρξει.

[3, 4]   οὐ λοιδοροῦσι; τὸν Καίσαρα παύονται λοιδοροῦντες; τί οὖν; οὐ γιγνώσκει ὁ

[3, 20]   (Ἀπὸ πάντων. (Καὶ ἀπὸ τοῦ λοιδοροῦντος; (Τί δ´ ὠφελεῖ τὸν ἀθλητὴν

[3, 4]   ὑπ´ αὐτοῦ; οἱ ναῦται οὐ λοιδοροῦσι; τὸν Καίσαρα παύονται λοιδοροῦντες; τί

[3, 4]   οἱ γεωργοὶ τὸν Δία οὐ λοιδοροῦσιν, ὅταν ἐμποδίζωνται ὑπ´ αὐτοῦ; οἱ

[3, 22]   ἀσχολίαν, τὸν περισπασμόν. ποῦ μοι λοιπὸν ἐκεῖνος ὁ βασιλεὺς ὁ τοῖς

[3, 22]   αὐτῇ τῇ γυναικί· εἰς νοσοκομίας λοιπὸν ἐκκλείεται, εἰς πορισμόν. ἵνα τἆλλα

[3, 24]   τὰ κατ´ αὐτὴν ἀναιρούμενα. καὶ λοιπὸν ἐν αὐτοῖς οἷς χαίρεις τινί,

[3, 7]   τοῖς ἄλλοις ὑμῶν δόγμασιν. ὑπολείπεται λοιπὸν ἐπὶ τοῖς σωματικοῖς ἥδεσθαι τὴν

[3, 26]   οὐ δύναμαι; τί μοι τὸ λοιπόν ἐστιν; ἀλλ´ ὡς πάντων ἐχόντων

[3, 2]   κωλύομαι, οὐκ ἀναγκάζομαι. τί μοι λοιπόν; εὐσχολῶ, ἡσυχίαν ἄγω. ἴδωμεν, πῶς

[3, 23]   ἐφ´ ὃ μὴ δεῖ, διεσφαλμένως. λοιπὸν ἡ μέν τίς ἐστι κοινὴ

[3, 24]   τὰ ἀδελφοῦ, τὰ φίλου. καὶ λοιπὸν μέμνησο, ὅτι πρὸς ςκυτέα ἀφῖξαι,

[3, 3]   τὰς σχέσεις ἀγαθὸν γίνεται· καὶ λοιπὸν ὁ τῶν ἐκτός τινων ἐκχωρῶν,

[3, 12]   τὴν παραδεχθησομένην ἔχειν φαντασίαν; καὶ λοιπὸν ὅσα τῷ σώματι προσάγεται ὑπὸ

[3, 7]   τὰ ἐκτός, σχεδὸν οὐδεὶς ἀντιλέγει· λοιπὸν ὑμέτερόν ἐστιν ἀποκρίνασθαι, τί ἐστι

[3, 25]   ἡδέως αὐτὸ ἄρξῃ ποιεῖν· καὶ λοιπὸν ὡς κακὸς ἀθλητὴς περιέρχῃ νικώμενος

[3, 25]   ἰατρὸς αὐτῷ ἔχῃ λέγειν ἄγε, λουσάμενος οὖν τί ἔπαθες; οὐκ ἐπύρεξας;

[3, 24]   περίπατον προελθόντες καὶ ὀλίγα περιπατήσαντες λούσασθαι, εἶτα φαγεῖν, εἶτα κοιμηθῆναι, οἵαν

[3, 25]   οἱονεί τις τῷ ἰατρῷ κωλύοντι λούσασθαι λέγοι πρῴην γὰρ οὐκ ἐλουσάμην;

[3, 22]   ποιήσει τῷ παιδίῳ, ἵν´ αὐτὸ λούσῃ εἰς σκάφην· ἐρίδια τεκούσῃ τῇ

[3, 1]   ᾖ, καὶ τοῦ ἀλεκτρυόνος τὸν λόφον· δεῖ γὰρ καὶ τοῦτον καθάριον

[3, 24]   οὐ μέλλεις βλέπειν καὶ ἐν Λυκείῳ οὐ περιπατήσεις; ἐπὶ τοῦτο ἀπεδήμησας;

[3, 22]   κλάεις ὡς οἱ ποιμένες, ὅταν λύκος ἁρπάσῃ τι τῶν προβάτων αὐτῶν·

[3, 22]   ὕπαιθρος δίαιτα οὐδὲ τὸ σῶμα λυμαίνεται· ἰδοὺ καὶ τούτου μάρτυς εἰμὶ

[3, 7]   ἐστι τὰ δόγματα, ἀνατρεπτικὰ πόλεως, λυμαντικὰ οἴκων, οὐδὲ γυναιξὶ πρέποντα. ἄφες

[3, 22]   εἶναι. ὅπου γὰρ ταραχαὶ καὶ λῦπαι καὶ φόβοι καὶ ὀρέξεις ἀτελεῖς

[3, 24]   προσπαθῇς. τί οὖν ζῇς; ἵνα λύπας ἄλλας ἐπ´ ἄλλαις περιβάλῃ, δι´

[3, 24]   κακά, ὅσα εἶχες αἴτια τοῦ λυπεῖσθαι καὶ πενθεῖν, εἰ καὶ μὴ

[3, 11]   ταρασσέσθω· ὃς ἂν ἄλλο κακόν, λυπείσθω, πενθείτω, θρηνείτω, δυστυχείτω’ καὶ ὅμως

[3, 24]   διοικήσει ἔστω ταπεινός, ἔστω δοῦλος, λυπείσθω, φθονείτω, ἐλεείτω, τὸ κεφάλαιον πάντων,

[3, 24]   ἐστι δειλία, δύσφημον ἀγέννεια, πένθος, λύπη, ἀναισχυντία· ταῦτα τὰ ὀνόματα δύσφημά

[3, 24]   θέλειν τὰ ἀλλότρια ἐξ ἅπαντος. λύπη δ´ ἡ ἄλλου ἀλλότριόν ἐστιν,

[3, 13]   ὅ τι ἂν ποιῆτε, οὐ λυπηθήσεσθε, οὐκ ὀργισθήσεσθε, οὐκ ἀναγκασθήσεσθε, οὐ

[3, 24]   ὁ ἰσχυρότερος κύριος ἂν ἦν λυπῆσαι αὐτόν. πῶς ἂν δοκεῖς τοὺς

[3, 2]   ἔξεστιν εἰπεῖν οὐκ ὀργίζομαι, οὐ λυποῦμαι, οὐ φθονῶ, οὐ κωλύομαι, οὐκ

[3, 16]   παρασκευὴν οἵαν ὁ κιθαριστικὸς τὴν λύραν λαβών, ὥστ´ εὐθὺς ἁψάμενος τῶν

[3, 23]   ὡς Σωκρατικά, οὐχὶ δ´ ὡς Λυσίου καὶ Ἰσοκράτους. πολλάκις ἐθαύμασα, τίσιν

[3, 24]   ἐπαίνου. ἄπαγε, ταλάντου ἐστίν· οὐ λυσιτελεῖ μοι οὐδὲ τῇ πόλει οὐδὲ

[3, 14]   ὕδωρ πίνειν; ἄνθρωπε, εἴ σοι {λυσιτελεῖ{ ν} πίνειν, πῖνε· εἰ δὲ

[3, 24]   μέλλεις εἶναι καὶ ἄθλιος, οὐ λυσιτελεῖ φιλόστοργον εἶναι. καὶ τί κωλύει

[3, 15]   ἀκόλουθα· καὶ οὕτως ἄν σοι λυσιτελῇ, ἅπτου τοῦ ἔργου. δεῖ σε

[3, 22]   ὑμῶν δύναται μὴ λαβὼν φαντασίαν λυσιτελοῦς ἢ μὴ καθήκοντος‘ οὐδείς. ἔχετε

Livre, Chap.
[3, 20]	γὰρ οὐκ ἔστιν; ἀπὸ {π{	λ}	ηρώσεως γὰρ οὐκ ἔστιν, μικρά
[3, 9]	δύνασαι, λάμβανε. Εἶτ´ ἐρεῖς {συνέβαλ{	λ}	ον Ἐπικτήτῳ ὡς λίθῳ, ὡς
[3, 22]	δοκεῖς ὅτι καὶ σὲ {καταβαλ{	λ}	οῦσιν οἱ συμπολιτευόμενοι, ὡς αἱ
[3, 22]	πῶς μέλλεις ἐγχειρεῖν; ἔσοπτρον πρῶτον	λάβε,	ἴδε σου τοὺς ὤμους, κατάμαθε
[3, 6]	εἰ κατὰ τὸν ἀγρὸν θέλεις,	λάβε·	λάβε τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν
[3, 7]	ἃ Λακεδαιμόνιοι ἐπαιδεύοντο ἢ Ἀθηναῖοι;	λάβε	μοι νέον, ἄγαγε κατὰ τὰ
[3, 3]	δὸς αὐτῷ τὸ νόμισμα καὶ	λάβε	ὃ θέλεις. ἄλλος φιλόθηρος. δὸς
[3, 26]	μετάβηθι, δὸς πλευρόν, κεφαλὴν αὐτοῦ	λάβε,	παράθες τὸν ὦμον’ εἶτ´ ἐλθὼν
[3, 6]	θέλεις, λάβε· λάβε τοὺς οἰκέτας,	λάβε	τὴν ἀρχήν, λάβε τὸ σωμάτιον.
[3, 6]	τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν ἀρχήν,	λάβε	τὸ σωμάτιον. τὴν δ´ ὄρεξιν
[3, 6]	κατὰ τὸν ἀγρὸν θέλεις, λάβε·	λάβε	τοὺς οἰκέτας, λάβε τὴν ἀρχήν,
[3, 3]	μοιχός. τίνι νομίσματι χρῆται; κορασιδίοις.	λάβε‘	φησίν, τὸ νόμισμα καὶ πώλησόν
[3, 7]	ὅτι πίστιν περὶ τοῦ λαθεῖν	λαβεῖν	ἀδύνατον, διὰ τοῦτο λέγει μὴ
[3, 24]	ὁ Ζεὺς αὐτὸν παρ´ ἐμαυτοῦ	λαβεῖν	ἀπόδειξιν ἠθέλησεν καὶ αὐτὸς δὲ
[3, 9]	ἔχει καὶ ἔστι παρερχόμενον αὐτὸ	λαβεῖν;	εἰ δύνασαι, λάμβανε. Εἶτ´ ἐρεῖς
[3, 22]	θέλει γενέσθαι ἢ πολλὰς πληγὰς	λαβεῖν.	καὶ γὰρ τοῦτο λίαν κομψὸν
[3, 6]	ῥᾴδιον· οὐδὲ γὰρ τυρὸν ἀγκίστρῳ	λαβεῖν·	οἱ δ´ εὐφυεῖς, κἂν ἀποτρέπῃς,
[3, 20]	εἴ τις ἔλεγεν βλέπε μὴ	λάβῃς	ποτὲ φαντασίαν τοῦ τὰ τρία
[3, 1]	μή, ἐρεῖ σοι φωνήν ποθεν	λαβὸν	ἐγώ εἰμι τοιοῦτον οἷον ἐν
[3, 10]	γινέσθω’ οἷον εἴ τις πληγὰς	λαβὼν	ἀποσταίη τοῦ παγκρατιάζειν. ἀλλ´ ἐκεῖ
[3, 2]	ἀναστρέφεσθαι· ἴδωμεν, πῶς ὑπόθεσίν τις	λαβὼν	εἰς οὐδὲν ἄτοπον ἀπαχθήσεται‘ ἐκείνων
[3, 22]	προτίθεσθαι τίς ὑμῶν δύναται μὴ	λαβὼν	φαντασίαν λυσιτελοῦς ἢ μὴ καθήκοντος‘
[3, 16]	οἵαν ὁ κιθαριστικὸς τὴν λύραν	λαβών,	ὥστ´ εὐθὺς ἁψάμενος τῶν χορδῶν
[3, 7]	γείτονος γυναῖκα διαφθείρωμεν, ἂν δυνώμεθα	λαθεῖν,	ἂν δὲ φλυαρῇ ὁ ἀνήρ,
[3, 7]	καὶ ὅτι πίστιν περὶ τοῦ	λαθεῖν	λαβεῖν ἀδύνατον, διὰ τοῦτο λέγει
[3, 2]	ἀσφάλειαν, ἵνα μηδ´ ἐν ὕπνοις	λάθῃ	τις ἀνεξέταστος παρελθοῦσα φαντασία μηδ´
[3, 1]	τῷ γὰρ Ἀπόλλωνι ἐπείσθη ὁ	Λάιος;	οὐκ ἀπελθὼν καὶ μεθυσθεὶς χαίρειν
[3, 7]	δὲ καὶ παιδεύσει αὐτούς; ἃ	Λακεδαιμόνιοι	ἐπαιδεύοντο ἢ Ἀθηναῖοι; λάβε μοι
[3, 22]	ἀσχημονῆσαι, οὐχὶ Ἀθηναίων μόνον ἢ	Λακεδαιμονίων	ἢ Νικοπολιτῶν, εἶτα καὶ δέρεσθαι
[3, 14]	ἄν μοι λέγῃς ὅτι μεγάλα	λακτίζω’	ἐρῶ σοι κἀγὼ ὅτι ἐπὶ
[3, 13]	καὶ ἡμᾶς δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς	λαλεῖν,	μὴ προσδεῖσθαι ἄλλων, διαγωγῆς μὴ
[3, 25]	γὰρ οὐκ ἔψεξα; οὕτως ἡμῖν	λαλεῖς	ὡς ἀζήμιος ἐξεληλυθώς, οἱονεί τις
[3, 16]	γὰρ ποιήσεις, ἂν περὶ μονομάχων	{λαλῇ{	ς} ἂν περὶ ἵππων, ἂν
[3, 14]	καὶ μόνος περιπάτησον καὶ σαυτῷ	λάλησον	καὶ μὴ ἐν τῷ χορῷ
[3, 16]	συγκαθιέντα τισὶν ἐπιπλέον ἢ εἰς	λαλιὰν	ἢ εἰς συμπόσια ἢ ἁπλῶς
[3, 16]	τὰ σαπρὰ ταῦτα ἀπὸ δογμάτων	λαλοῦσιν,	ὑμεῖς δὲ τὰ κομψὰ ἀπὸ
[3, 9]	παρερχόμενον αὐτὸ λαβεῖν; εἰ δύνασαι,	λάμβανε.	Εἶτ´ ἐρεῖς {συνέβαλ{ λ} ον
[3, 7]	ζῷον ἐρυθριᾷ, ποῖον αἰσχροῦ φαντασίαν	λαμβάνει;	τὴν ἡδονὴν δ´ ὑπόταξαι τούτοις
[3, 17]	ἡμέρα. (Τί οὖν ἀγανακτεῖς, εἰ	λαμβάνει	τι ἀνθ´ οὗ πωλεῖ; ἢ
[3, 7]	ἀλλοτρίων δικαστὴς ὢν καὶ δυνάμενος	λαμβάνειν.	ἀλλ´ ἄν σοι δόξῃ, ἐκεῖνο
[3, 3]	εὐθὺς ὑπὸ πάσης φαντασίας κεχηνότες	λαμβανόμεθα	καὶ μόνον, εἴπερ ἄρα, ἐν
[3, 22]	εὐσχημονεῖ; {ὅ} τί κατηγορεῖ; ὅτι	λαμπροτέραν	ἐπιδείκνυται τὴν ἀρετὴν τὴν ἑαυτοῦ;
[3, 22]	ὁ τοῖς κοινοῖς προσευκαιρῶν, ᾧ	λαοί	τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν·
[3, 22]	ἔνυπνος ἔτι ὢν ἀπήντησεν ᾧ	λαοί	τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν‘
[3, 22]	ὁ καταπεπομφὼς αὐτὸν καὶ ᾧ	λατρεύει,	ὁ Ζεύς; ἄλλον τινὰ ἐπικαλεῖται
[3, 5]	πρὸς Ἱππίαν. καὶ γὰρ εἰ	λάχανά	τις ζητῶν ἐλήλυθεν, πρὸς τὸν
[3, 3]	ἀποδοκιμάσαι τῷ τραπεζίτῃ οὐδὲ τῷ	λαχανοπώλῃ,	ἀλλ´ ἂν δείξῃς, θέλει οὐ
[3, 9]	φιλόσοφον ἐλήλυθας, ἀλλ´ ὡς πρὸς	λαχανοπώλην,	ἀλλ´ ὡς πρὸς σκυτέα. (Πρὸς
[3, 24]	ὅτι πρὸς ςκυτέα ἀφῖξαι, πρὸς	λαχανοπώλην,	οὐδενὸς μεγάλου ἢ σεμνοῦ ἔχοντα
[3, 1]	δ´ ὁ ταῦρος προσελθὼν ἀνθίστηται,	λέγε	αὐτῷ, ἄν σοι {δόξῃ{ ς}
[3, 24]	ὄνομα φυσικοῦ τινὸς πράγματος σημαντικόν;	λέγε	δύσφημον εἶναι καὶ τὸ θερισθῆναι
[3, 24]	σταχύων· ἀλλ´ οὐχὶ τοῦ κόσμου.	λέγε	δύσφημον καὶ τὸ φυλλορροεῖν καὶ
[3, 17]	σου πυνθάνηται, τί ἐστι τοῦτο,	λέγε	ἡ γυνή μοι κακῶς χρῆται’
[3, 22]	τὰ ἴδια. εἰ δὲ μή,	λέγε	καὶ τὸν στρατηγὸν πολυπράγμονα, ὅταν
[3, 22]	τοῦ κοιτῶνος· ἄν τις ἔλθῃ,	λέγε	ὅτι ἔξω ἐστίν, οὐ σχολάζει.
[3, 13]	ἀρκεῖ πρὸς τὸ ἔρημον εἶναι,	λέγε	ὅτι καὶ ὁ Ζεὺς ἐν
[3, 23]	μάθε, τί λέγεις, εἶθ´ οὕτως	λέγε’	Οὕτως οὖν κακῶς διακείμενος καὶ
[3, 21]	μηδ´ ἄλλου ἀνάσχῃ λέγοντος, ἀλλὰ	λέγε	πεπλάνηται· ἐγὼ γὰρ οὔτ´ ὀρέγομαι
[3, 21]	πρότερον καταστάσεως’ ταῦτα φρόνει καὶ	λέγε	περὶ σεαυτοῦ, εἰ θέλεις τὰ
[3, 26]	αἰσχρά ἐστιν, καὶ οὕτως ἡμῖν	λέγε	σαυτὸν φιλόσοφον. τὸ νῦν δὲ
[3, 9]	μοι τὰ σὰ καὶ οὕτως	λέγε	συμβεβληκέναι μοι. ἐλέγξωμεν ἀλλήλους· εἴ
[3, 1]	μελίσσαις, ἐν ἵπποις. μὴ δὴ	λέγε	τῷ ἐξαιρέτῳ σὺ οὖν τί
[3, 20]	δ´ ἐν τοῖς ἐκτός. οὐδεὶς	λέγει	ἀγαθὸν τὸ ἡμέραν εἶναι, κακὸν
[3, 21]	οὐκ ἔρχεται ὁ τέκτων καὶ	λέγει	ἀκούσατέ μου διαλεγομένου περὶ τῶν
[3, 1]	καὶ πρὸς τοὺς δικαστὰς τί	λέγει;	ἄν μ´ ἀφῆτε‘ φησίν, ἐπὶ
[3, 13]	τούτων εἰρήνην παρέχειν. καὶ τί	λέγει;	ἄν μοι προσέχητε, ὦ ἄνθρωποι,
[3, 20]	καὶ ὁ ἀλείπτης καλῶς ποιῶν	λέγει	ἆρον ὕπερον ἀμφοτέραις’ καὶ ὅσῳ
[3, 14]	τι ἀσκητικόν, ἐκ πάσης ἀφορμῆς	λέγει	αὐτὸ πρὸς πάντας. ἐγὼ ὕδωρ
[3, 22]	τις διὰ τούτων αὐτὸν ἐκφοβῇ,	λέγει	αὐτῷ ὕπαγε, ζήτει τὰ παιδία·
[3, 19]	εἰπεῖν ἀναγκασθῇ, οὐαί μοι’ ἐπιστήσας	λέγει	δι´ ἐμέ’ προαίρεσιν γὰρ οὐδὲν
[3, 10]	τοῦτο ἤσκουν’ ὁ θεός σοι	λέγει	δός μοι ἀπόδειξιν, εἰ νομίμως
[3, 24]	τῆς συνήθους σοι διατριβῆς καὶ	λέγει	δοῦλος ἐμὸς εἶ· ἐπ´ ἐμοὶ
[3, 14]	πατήρ μου ὑπατικός ἐστιν. ἄλλος	λέγει	ἐγὼ δεδημάρχηκα, σὺ δ´ οὔ’
[3, 24]	ἐδούλευσα’ πῶς ἠλευθέρωσεν; ἄκουε, τί	λέγει·	ἐδίδαξέν με τὰ ἐμὰ καὶ
[3, 9]	Ἐπίκτητον ἰδεῖν· ἴδωμεν, τί ποτε	λέγει’	εἶτ´ ἐξελθὼν οὐδὲν ἦν ὁ
[3, 22]	σκῆπτρον τὸ Διογένους; ἄκουε, τί	λέγει	ἐκεῖνος πυρέσσων πρὸς τοὺς παριόντας·
[3, 22]	οἰκουμένῃ παρελθών τις αὐτὸς ἑαυτῷ	λέγει	ἐμὲ δεῖ οἰκονόμον εἶναι’ εἰ
[3, 15]	τινος οὕτως λέγοντος, ὡς Εὐφράτης	λέγει	(καίτοι τίς οὕτως δύναται εἰπεῖν
[3, 2]	μή τίς τι περὶ σοῦ	λέγει.	κἄν τις ἐλθὼν εἴπῃ σοι
[3, 7]	λαθεῖν λαβεῖν ἀδύνατον, διὰ τοῦτο	λέγει	μὴ κλέπτετε’ ἀλλ´ ἐγώ σοι
[3, 23]	ὅλον ἄλλο ἐστίν. μή τι	λέγει	ὁ ἄνθρωπος αἰδήμων ἐστίν, οὗτος
[3, 1]	σημαίνει; τί ἐστιν ἄλλο, ὃ	λέγει	ὁ ποιητής; ἐπεὶ πρό οἱ
[3, 11]	ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα. Μέμνησο, τί	λέγει	ὁ ποιητὴς περὶ τοῦ ξένου·
[3, 24]	τὰ μέγιστα ἁμαρτανόντων; τί γὰρ	λέγει;	ὁ προσποιούμενος τὰ μηδὲν πρὸς
[3, 24]	χώραν καὶ τάξιν ἐγχειρίσῃς, ὡς	λέγει	ὁ Σωκράτης, μυριάκις ἀποθανοῦμαι πρότερον
[3, 19]	ἰδιώτου καὶ φιλοσόφου· ὁ μὲν	λέγει	οὐαί μοι διὰ τὸ παιδάριον,
[3, 22]	τι τῶν ἀλλοτρίων κακῶς ἔχῃ,	λέγει	οὐαί μοι, οἱ γὰρ Ἕλληνες
[3, 23]	ἐπαίνου τίς λόγος; καὶ καλῶς	λέγει.	{οὐδὲ{ ν} γὰρ τῷ μουσικῷ,
[3, 23]	σὲ θαυμάζει. ἄκουσον αὐτοῦ, τίνα	λέγει.	οὗτος ὁ ἄνθρωπος πάνυ τεχνικώτατα
[3, 22]	ἄγε, περὶ πενίας δὲ τί	λέγει,	περὶ θανάτου, περὶ πόνου; πῶς
[3, 22]	ἕλκετο χαίτας. καὶ αὐτὸς τί	λέγει;	πλάζομαι ὧδε, φησίν, καὶ ἀλαλύκτημαι·
[3, 1]	οὖν καλὸς εἶναι‘ τί αὐτῷ	λέγει;	πλάσσε σου τὴν κόμην καὶ
[3, 23]	οὐχὶ δ´, ἂν λίαν εὐδοκιμῇς,	λέγει	πρός τινα κομψῶς ἔφρασεν τὰ
[3, 13]	σημαίνει, τὴν θύραν ἤνοιξεν καὶ	λέγει	σοι ἔρχου" ποῦ; εἰς οὐδὲν
[3, 23]	με δεῖ στάντα; ἄκουσον, τί	λέγει	Σωκράτης· οὐδὲ γὰρ ἂν πρέποι,
[3, 1]	ἢ τοῦτο. ἀλλ´ ὅρα, τί	λέγει	Σωκράτης τῷ καλλίστῳ πάντων καὶ
[3, 22]	γάρ, τί καὶ ὁ Ἕκτωρ	λέγει	τῇ Ἀνδρομάχῃ· ὕπαγε‘ φησίν, μᾶλλον
[3, 18]	σέ; ὅτι σε κακῶς τις	λέγει·	τί οὖν πρὸς σέ; ὅτι
[3, 9]	(Ἀνάγκη γάρ ἐστιν. (Τίς σοι	λέγει	τοῦτο; τὸ δόγμα. οὐκοῦν εἰ
[3, 23]	προτρεπτικὸς χαρακτήρ; (Τίς γὰρ οὐ	λέγει;	ὡς ὁ ἐλεγκτικός, ὡς ὁ
[3, 5]	ποιεῖν. Ἀλλ´ ὁ Σωκράτης τί	λέγει;	ὥσπερ ἄλλος τις‘ φησίν, {χαίρει{
[3, 25]	οὖν ὁ ἰατρὸς αὐτῷ ἔχῃ	λέγειν	ἄγε, λουσάμενος οὖν τί ἔπαθες;
[3, 24]	μεταξὺ καταφιλοῦντα τὸ παιδίον ἐπιψελλίζοντα	λέγειν	αὔριον ἀποθανῇ’ τῷ φίλῳ ὡσαύτως
[3, 10]	τί ὄφελος; τί οὖν δεῖ	λέγειν	αὐτὸν ἐφ´ ἑκάστου τῶν τραχέων;
[3, 12]	ἀνεξέταστον φαντασίαν μὴ παραδέχεσθαι, ἀλλὰ	λέγειν	ἔκδεξαι, ἄφες ἴδω, τίς εἶ
[3, 23]	ἀκέραιος’ τί δοκεῖς ἄλλο αὐτὸν	λέγειν	ἢ οὗτός τινά ποτέ μου
[3, 23]	αὐτὸς καὶ ὁ λέγων. εἴωθε	λέγειν	ὁ Ῥοῦφος εἰ εὐσχολεῖτε ἐπαινέσαι
[3, 1]	δὲ νῦν οὐ τολμῶ σοι	λέγειν,	ὅτι αἰσχρὸς εἶ· δοκεῖς γάρ
[3, 1]	Ἐπικτήτῳ ταῦτα εἰπεῖν οὐκ εἰωθότι	λέγειν	πρὸς οὐδένα. ἄγε οὖν τῷ
[3, 1]	σημαίνῃ τι, τὸν ἄνθρωπον ποιήσει	λέγειν	σοι ταῦτα, ἵν´ ἀγνοῇς τὴν
[3, 1]	ὁ Ἑρμῆς καταβὰς ἔμελλεν αὐτῷ	λέγειν	ταῦτα καὶ σοὶ νῦν λέγουσιν
[3, 22]	καὶ ἐπὶ σκηνὴν τραγικὴν ἀνερχόμενον	λέγειν	τὸ τοῦ Σωκράτους ἰὼ ἄνθρωποι,
[3, 10]	παρακολουθεῖς οὖν, ὅτι τοιοῦτόν τι	λέγεις	ἂν ἔτι ἐγὼ παρασκευάσωμαι πρὸς
[3, 5]	κἄν ποτ´ εἴπῃς οἴμοι‘ οὐ	λέγεις	διὰ τὸν πατέρα, τὸν ἀδελφόν,
[3, 10]	οὖν κολακεύεις τὸν ἰατρόν; τί	λέγεις	ἐὰν σὺ θέλῃς, κύριε, καλῶς
[3, 25]	ἀζήμιος; τί οὖν τὰ πρῴην	λέγεις;	ἔδει δ´ οἶμαι μεμνημένον, ὡς
[3, 23]	ἂν ὅτι πρῶτον μάθε, τί	λέγεις,	εἶθ´ οὕτως λέγε’ Οὕτως οὖν
[3, 24]	τί οὖν Στωικὸν σαυτὸν εἶναι	λέγεις;	εἶτα οἱ μὲν τῆς Ῥωμαίων
[3, 23]	τὰς Νύμφας. ὑπερφυῶς. εἶτά μοι	λέγεις,	ἐν ὀρέξει καὶ ἐκκλίσει κατὰ
[3, 22]	ἀλλὰ Κράτης ἔγημεν. (Περίστασίν μοι	λέγεις	ἐξ ἔρωτος γενομένην καὶ γυναῖκα
[3, 23]	πολλοί. δοκοῦμεν ὅτι πεντακόσιοι. οὐδὲν	λέγεις·	θὲς αὐτοὺς χιλίους. Δίωνος οὐδέποτ´
[3, 21]	αὐτὰς μόνας τὰς φωνὰς ἀνειληφὼς	λέγεις.	ἱεραί εἰσιν αἱ φωναὶ αὐταὶ
[3, 1]	μέλει, τί ποιοῦμεν; οἷον καὶ	λέγεις;	κοινωνός μου ὢν καὶ συγγενὴς
[3, 21]	ἢ τὰ μυστήρια ἐξορχῇ καὶ	λέγεις	οἴκημά ἐστι καὶ ἐν Ἐλευσῖνι,
[3, 24]	τῶν πραγμάτων. δύσφημον δέ μοι	λέγεις	ὄνομα φυσικοῦ τινὸς πράγματος σημαντικόν;
[3, 24]	μετέωρος πορεύῃ εἰς Ἀθήνας’ τί	λέγεις	πρὸς τοῦτον τὸν δουλαγωγοῦντά σε;
[3, 23]	ἐστιν; ἀλλ´ ἐπαίνεσόν με. τί	λέγεις	τὸ ἐπαίνεσον; εἰπέ μοι οὐᾶ"
[3, 24]	δόγματα ἔχων τοὺς λόγους ἡμῖν	λέγεις	τοὺς Ζήνωνος καὶ Σωκράτους; οὐκ
[3, 26]	ἔνθεν, εἶθ´ ὁ ἀλείπτης ἐπιστὰς	λέγῃ	μετάβηθι, δὸς πλευρόν, κεφαλὴν αὐτοῦ
[3, 22]	σοι, ὅτι, ἂν χαίρειν αὐτῷ	λέγῃ	προσερχόμενος, φίλος ἐστὶν αὐτοῦ κἀκεῖνος
[3, 23]	ῥήτωρ ὡς ῥήτωρ. ὅταν οὖν	λέγῃς	δεῦτε καὶ ἀκούσατέ μου ἀναγιγνώσκοντος
[3, 7]	ἠλίθιόν ἐστιν. ἀλλ´ οὐδ´ ἂν	λέγῃς	μοι, ὅτι ἀπέχῃ, πιστεύσω σοι.
[3, 14]	ἄνθρωπος ᾖ κρείττων. ἄν μοι	λέγῃς	ὅτι μεγάλα λακτίζω’ ἐρῶ σοι
[3, 24]	τοιούτους εἰκός τί ἄν τις	λέγοι;	ἔξεστιν γὰρ τεκμαίρεσθαι. ἄγε, φέρε
[3, 25]	τις τῷ ἰατρῷ κωλύοντι λούσασθαι	λέγοι	πρῴην γὰρ οὐκ ἐλουσάμην; ἂν
[3, 6]	Ὥσπερ, φησίν, κοινή τις ἀκοὴ	λέγοιτ´	ἂν ἡ μόνον φωνῶν διακριτική,
[3, 7]	Στωικῶν· καὶ αὐτοὶ γὰρ ἄλλα	λέγομεν,	ἄλλα δὲ ποιοῦμεν. ἡμεῖς λέγομεν
[3, 13]	υἱὸν ἢ φίλον, ᾧ προσαναπαυόμεθα,	λέγομεν	ἀπολελεῖφθαι ἔρημοι, πολλάκις ἐν Ῥώμῃ
[3, 3]	εἶτ´ ἐξελθόντες ἂν ἴδωμεν πενθοῦντα,	λέγομεν	ἀπώλετο‘ ἂν ὕπατον, μακάριος‘ ἂν
[3, 13]	ὅταν ὁδεύωμεν, τότε μάλιστα ἐρήμους	λέγομεν	ἑαυτούς, ὅταν εἰς λῃστὰς ἐμπέσωμεν.
[3, 7]	λέγομεν, ἄλλα δὲ ποιοῦμεν. ἡμεῖς	λέγομεν	τὰ καλά, ποιοῦμεν τὰ αἰσχρά·
[3, 4]	τῷ Καίσαρι οὐκ ἀπαγγέλλονται τὰ	λεγόμενα;	τί οὖν ποιεῖ; οἶδεν ὅτι,
[3, 24]	εἶτα ἄν τι γένηται τῶν	λεγομένων	ἀβουλήτων, εὐθὺς ἐκεῖνο πρῶτον ἐπικουφίσει
[3, 7]	μή, οὐδὲν διοίσεις ἡμῶν τῶν	λεγομένων	Στωικῶν· καὶ αὐτοὶ γὰρ ἄλλα
[3, 23]	μήτ´ ἐνθυμουμένῳ εὕρῃ φιλόσοφον τὸν	λέγοντα	μεγαλοφυὴς καὶ ἁπλοῦς καὶ ἀκέραιος’
[3, 16]	οὐδὲ φέρομεν τοὺς ἀπαντῶντας καὶ	λέγοντας	{ε} ἴδ´ ὁ δεῖνα φιλοσοφεῖ,
[3, 12]	τῶν θαυματοποιῶν οὐδὲν διοίσομεν οἱ	λέγοντες	φιλοσοφεῖν. δύσκολον γάρ ἐστι καὶ
[3, 23]	ἵνα σοι οὐᾶ’ φῶσιν ἐπιφωνημάτια	λέγοντι;	τοῦτο Σωκράτης ἐποίει, τοῦτο Ζήνων,
[3, 21]	εἴπῃς σεαυτὸν μηδ´ ἄλλου ἀνάσχῃ	λέγοντος,	ἀλλὰ λέγε πεπλάνηται· ἐγὼ γὰρ
[3, 14]	περιτραχήλια’ εἰ οὖν ταῦτά σου	λέγοντος	εἶπον ὅτι ἔστω ταῦτα, τρέχωμεν
[3, 23]	θέλεις ἢ ἐπαινεθῆναι; εὐθὺς ἀκούεις	λέγοντος	ἐμοὶ δὲ τοῦ παρὰ τῶν
[3, 23]	τοῦτο τίς ἤκουσέ ποτε Σωκράτους	λέγοντος	ὅτι οἶδά τι καὶ διδάσκω’
[3, 21]	ἀλλ´ ἐλθόντες ἀκούσατέ μου σχόλια	λέγοντος’	ὕπαγε, ζήτει τίνων κατεξεράσεις. καὶ
[3, 15]	φιλόσοφον καὶ ἀκούσαντές τινος οὕτως	λέγοντος,	ὡς Εὐφράτης λέγει (καίτοι τίς
[3, 13]	ἔγγονον ἢ συγγενῆ’ ταῦτα καὶ	λέγουσί	τινες ὅτι ποιεῖ μόνος ἐν
[3, 22]	περιλαμπομένοις ἢ αὐτοῖς ἐκείνοις; τί	λέγουσιν;	ἀκούσατε αὐτῶν, ὅταν οἰμώζωσιν, ὅταν
[3, 1]	λέγειν ταῦτα καὶ σοὶ νῦν	λέγουσιν	οἱ θεοὶ ταῦτα Ἑρμείαν πέμψαντες
[3, 24]	καλὴ ἡδύ ἐστιν. τί ἄλλο	λέγουσιν	οἱ τέλος ποιούμενοι τὴν ἡδονήν;
[3, 23]	ἔπαινος ἐκεῖνο, ὅ τι ποτὲ	λέγουσιν	οἱ φιλόσοφοι τῶν ἐν τῇ
[3, 24]	τίνων ἢ τί περὶ ἐμοῦ	λέγουσιν;	οὐχὶ δ´ ὅλος πρὸς τὸν
[3, 1]	πῶς εἴπω· ἄν τε γὰρ	λέγω	ἃ φρονῶ, ἀνιάσω σε καὶ
[3, 23]	μοι οὐᾶ" καὶ θαυμαστῶς" ἰδοὺ	λέγω.	εἰ δ´ ἐστὶν ἔπαινος ἐκεῖνο,
[3, 23]	κεφαλαλγῶν. εἶτ´ ἐγὼ καθίσας ὑμῖν	λέγω	νοημάτια καὶ ἐπιφωνημάτια, ἵν´ ὑμεῖς
[3, 1]	οὐδ´ εἰσελεύσῃ· ἄν τε μὴ	λέγω,	ὅρα οἷον ποιήσω, εἰ σὺ
[3, 7]	μὴ κλέπτετε’ ἀλλ´ ἐγώ σοι	λέγω,	ὅτι ἐὰν κομψῶς καὶ περιεσταλμένως
[3, 24]	οὗ δέομαι; (Ἐγὼ δέ σοι	λέγω	ὅτι ὡς τευξόμενος ἀπέρχου’ οὐχὶ
[3, 5]	κορασίου κομψοῦ, οἶδεν ὅτι ἀληθῆ	λέγω.	~Σποράδην τινά. Πυθομένου δέ τινος,
[3, 1]	σχῆμα ἔχοντα ἐσιώπα. ἐγὼ οὐ	λέγω,	τίνος ἐστὶ τὸ σχῆμα τοῦτο·
[3, 23]	ἐπαινέσαι με, ἐγὼ δ´ οὐδὲν	λέγω’	τοιγαροῦν οὕτως ἔλεγεν, ὥσθ´ ἕκαστον
[3, 23]	ἐστι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ	λέγων.	εἴωθε λέγειν ὁ Ῥοῦφος εἰ
[3, 23]	οὐδὲν προτρεπτικώτερον ἢ ὅταν ὁ	λέγων	ἐμφαίνῃ τοῖς ἀκούουσιν ὅτι χρείαν
[3, 24]	τῶν φίλων, ὅ τι ἂν	λέγωσιν,	εἶτα εἰς περίπατον προελθόντες καὶ
[3, 1]	καλλώπιζε, μὴ γυναῖκα. ἐκείνη φύσει	λεία	γέγονε καὶ τρυφερά· κἂν ἔχῃ
[3, 1]	αὐτοῖς ἄρεσον. ναί· ἀλλὰ τοῖς	λείοις	χαίρουσιν. οὐκ ἀπάγξῃ; καὶ εἰ
[3, 23]	τίνι ποτὲ λόγῳ· τοῦτ´ ἐκείνου	λειότερον.	μὴ γὰρ ἄλλως αὐτὰ ἀνεγνώκατε
[3, 2]	δάκνῃ; νῦν οὐδὲν ἄλλο σοι	λείπει	ἢ ἀμεταπτωσία; τάλας, αὐτὰ ταῦτα
[3, 22]	ἓν τριβωνάριον. καὶ τί μοι	{λείπει{	ν} οὐκ εἰμὶ ἄλυπος, οὐκ
[3, 26]	καὶ στρατιώτῃ μὲν ἀγαθῷ οὐ	λείπει	ὁ μισθοδοτῶν οὐδ´ ἐργάτῃ οὐδὲ
[3, 2]	καὶ ἀγαθόν. σοὶ οὖν τοῦτο	λείπει;	τὰς ἄλλας ἐκπεπόνηκας; περὶ κερμάτιον
[3, 9]	καὶ αὐτὸς ἐμελέτας, τί σοι	λείπειν	ἐφαντάζου; ὅτε δὲ νεανίσκος καὶ
[3, 26]	σὺ δὲ τρέμεις, μή σοι	λείπῃ	τὰ ἀναγκαῖα, καὶ τὰς νύκτας
[3, 26]	οὐ λείπουσι, τοῖς χωλοῖς οὐ	λείπουσι·	λείψουσιν ἀνδρὶ ἀγαθῷ; καὶ στρατιώτῃ
[3, 26]	αὐτῷ τροφαί; τοῖς τυφλοῖς οὐ	λείπουσι,	τοῖς χωλοῖς οὐ λείπουσι· λείψουσιν
[3, 26]	Φοβεῖταί τις ἀνὴρ ἀγαθός, μὴ	λείπωσιν	αὐτῷ τροφαί; τοῖς τυφλοῖς οὐ
[3, 26]	οὐδὲ σκυτεῖ· τῷ δ´ ἀγαθῷ	λείψει;	οὕτως ὁ θεὸς ἀμελεῖ τῶν
[3, 26]	λείπουσι, τοῖς χωλοῖς οὐ λείπουσι·	λείψουσιν	ἀνδρὶ ἀγαθῷ; καὶ στρατιώτῃ μὲν
[3, 3]	περὶ αὐτόν. Οἷόν ἐστιν ἡ	λεκάνη	τοῦ ὕδατος, τοιοῦτον ἡ ψυχή,
[3, 23]	αὐτοί σου οὗτοι οὐ καταφρονοῦσιν	λεληθότως;	ὅταν οὖν ἄνθρωπος συνειδὼς ἑαυτῷ
[3, 5]	(Πρὸς τί; μή τι πρὸς	λεξείδια;	(Ἄνθρωπε, εὐφήμει. (Μή τι πρὸς
[3, 5]	ἢ διδάσκει. εἰ δέ τις	λεξείδια	ᾔτει ἢ θεωρημάτια, ἀπῆγεν πρὸς
[3, 21]	γονεῖς τοὺς αὑτῶν, ἵν´ ἐλθόντες	λεξείδιά	σου ἐξηγουμένου ἀκούσωσιν; οὐ δεῖ
[3, 21]	τὰ Χρυσίππεια ὡς οὐδείς, τὴν	λέξιν	διαλύσω καθαρώτατα, προσθήσω ἄν που
[3, 1]	ὡς ἀλεκτρυόνα καὶ ἐκεῖνον ὡς	λέοντα	καὶ τὸν κυνηγετικὸν κύνα ὡς
[3, 1]	δεῖ μέλειν ἀνθρώπων. οὐδὲ γὰρ	λέοντι	τὸ τυχὸν βοίδιον τολμᾷ ἀντιστῆναι
[3, 1]	παιδίον. οὔ· ἀλλὰ καὶ τοῦ	λέοντος	ἐκτίλωμεν τὴν κόμην, ἵνα μὴ
[3, 22]	ἐπεί τοι ἂν φθισικὸς προέρχηται,	λεπτὸς	καὶ ὠχρός, οὐκέτι ὁμοίαν ἔμφασιν
[3, 20]	πρὸς τοὺς καταγελάσαντας. καλῶς γένοιτο	Λεσβίῳ,	ὅτι με καθ´ ἡμέραν ἐξελέγχει
[3, 26]	δεῖσθαι παρ´ ἄλλου; ὥς τε	λέων	ὀρεσίτροφος. τίνι πεποιθώς; οὐ δόξῃ
[3, 22]	σὺ μοσχάριον εἶ· ὅταν ἐπιφανῇ	λέων,	τὰ σαυτοῦ πρᾶσσε· εἰ δὲ
[3, 25]	μέγιστον ἀγωνιζομένοις, ἀλλὰ καὶ πληγὰς	ληπτέον·	οὐ γὰρ ὑπὲρ πάλης καὶ
[3, 7]	ἐὰν κομψῶς καὶ περιεσταλμένως γίνηται,	λησόμεθα’	εἶτα καὶ φίλους ἐν τῇ
[3, 13]	ἐρήμους λέγομεν ἑαυτούς, ὅταν εἰς	λῃστὰς	ἐμπέσωμεν. οὐ γὰρ ἀνθρώπου ὄψις
[3, 24]	πυρετὸν γενέσθαι κρείττονα, τοῦ δὲ	λῃστήν,	τοῦ δὲ τύραννον; τοιοῦτο γὰρ
[3, 13]	οὐκέτι πόλεμοι οὐδὲ μάχαι οὐδὲ	λῃστήρια	μεγάλα οὐδὲ πειρατικά, ἀλλ´ ἔξεστιν
[3, 13]	κακὸν οὐδὲν δύναται συμβῆναι, ἐμοὶ	λῃστὴς	οὐκ ἔστιν, ἐμοὶ σεισμὸς οὐκ
[3, 22]	ἕνεκα ὕπτιος ῥέγκει· εἰρήνη πᾶσα.	λῃστὴς	προαιρέσεως οὐ γίνεται, τύραννος οὐ
[3, 21]	θεὸν ἡγεμόνα. οὔ· ἀλλ´ ἀπὸ	{λι{	πο} μένος μὲν οὐδεὶς ἀνάγεται
[3, 23]	ταῦτα ποιεῖν’ οὐχὶ δ´, ἂν	λίαν	εὐδοκιμῇς, λέγει πρός τινα κομψῶς
[3, 22]	πληγὰς λαβεῖν. καὶ γὰρ τοῦτο	λίαν	κομψὸν τῷ Κυνικῷ παραπέπλεκται· δέρεσθαι
[3, 7]	θέλω εἰς φυλακὴν βαλεῖν. (Ὡς	λίθον.	(Ἀλλὰ δύναμαι ξυλοκοπῆσαι ὃν θέλω.
[3, 19]	οὐχὶ ἡμῖν ἐπέπλησσεν, ἀλλὰ τὸν	λίθον	ἔτυπτεν. τί γὰρ ἐποίησεν ὁ
[3, 23]	λόγων. τὸ καλόν, κύριε, καὶ	λίθον	κινῆσαι δύναται. ἰδοὺ φωναὶ φιλοσόφου,
[3, 22]	ἀναίσθητον δοκεῖν τοῖς πολλοῖς καὶ	λίθον·	οὐδεὶς αὐτὸν λοιδορεῖ, οὐδεὶς τύπτει,
[3, 19]	ἔτυπτεν. τί γὰρ ἐποίησεν ὁ	λίθος;	διὰ τὴν τοῦ παιδίου σου
[3, 26]	καὶ ὁ πυρετός, ὅπου καὶ	λίθος	ἐπιπεσών, εἰς θάνατον. {τοῦτο{ ν}
[3, 2]	γὰρ δακτύλῳ οὐ δείκνυται ὡς	λίθος	ἢ ὡς ξύλον, ἀλλ´ ὅταν
[3, 6]	ἔλεγε γὰρ ὅτι ὡς ὁ	λίθος,	κἂν ἀναβάλῃς, ἐνεχθήσεται κάτω ἐπὶ
[3, 9]	{συνέβαλ{ λ} ον Ἐπικτήτῳ ὡς	λίθῳ,	ὡς ἀνδριάντι’ εἶδες γάρ με
[3, 24]	δίψος δεῖ προσεῖναι αὐτῷ, οὐ	λιμόν.	(Ἀλλ´ ὁ Ὀδυσσεὺς ἐπεπόνθει πρὸς
[3, 26]	ὡς δοκεῖς. σὺ δ´ οὐ	λιμὸν	φοβῇ, ἀλλὰ δέδοικας μὴ οὐ
[3, 26]	κακῶς οἴει βεβουλεῦσθαι. Εἶτα φοβῇ	λιμόν,	ὡς δοκεῖς. σὺ δ´ οὐ
[3, 26]	μή τι καὶ ὁ ἐκείνων	λιμὸς	ἀλλαχοῦ που φέρει; οὐχὶ καὶ
[3, 26]	χεῖρας ἔχων καὶ πόδας περὶ	λιμοῦ	δέδοικας οὕτως; οὐκ ἀντλεῖν δύνασθαι,
[3, 26]	φιλοτεχνοῦντες; καὶ τίς πώποτε δραπέτης	λιμῷ	ἀπέθανεν; σὺ δὲ τρέμεις, μή
[3, 22]	ἐνδείκνυσθαι, ὅτι ἡ ἀφελὴς καὶ	λιτὴ	καὶ ὕπαιθρος δίαιτα οὐδὲ τὸ
[3, 1]	τὸ χρηστικὸν φαντασίαις; οὔ. τὸ	λογικὸν	ἔχεις ἐξαίρετον· τοῦτο κόσμει καὶ
[3, 7]	φυλακήν σε βαλῶ. οὐκέτι ὡς	λογικῶν	ἡ ἀρχὴ γίνεται. ἀλλ´ ὡς
[3, 7]	ἔστι τοῦτο ἀνθρώπων ἀρχή. ὡς	λογικῶν	ἡμῶν ἄρξον δεικνὺς ἡμῖν τὰ
[3, 1]	χρηστικὸν φαντασίαις λογικῶς. τὸ δὲ	λογικῶς	τί ἐστιν; φύσει ὁμολογουμένως καὶ
[3, 1]	ἐστὶ θνητὸν ζῷον χρηστικὸν φαντασίαις	λογικῶς.	τὸ δὲ λογικῶς τί ἐστιν;
[3, 15]	πάντων ἔσθ´ ὅτε νικηθῆναι. ταῦτα	λογισάμενος,	ἂν ἔτι θέλῃς, ἔρχου ἐπὶ
[3, 10]	προσδέξασθαι, πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων	λογίσασθαι	ἕκαστα· πῇ παρέβην; τί δ´
[3, 26]	μοι γυμνάζου, ἐνταῦθα νευέτωσαν οἱ	λόγοι	πάντες, τὰ ἀσκήματα, τὰ ἀναγνώσματα,
[3, 23]	Ἰσοκράτους. πολλάκις ἐθαύμασα, τίσιν ποτὲ	λόγοις.	οὔ· ἀλλὰ τίνι ποτὲ λόγῳ·
[3, 17]	ἐπιστράφηθι καὶ γνώσῃ, ὅτι κατὰ	λόγον	γέγονεν. ναί, ἀλλ´ ὁ ἄδικος
[3, 13]	δεῖται τούτων, κατὰ τὸν αὐτῶν	λόγον	ἐξεργάζεσθαι. Ὁρᾶτε γάρ, ὅτι εἰρήνην
[3, 9]	μὴ φιλοτεχνήσω καὶ περὶ τὸν	λόγον;	εὐσχολῶ γάρ· οὐ περισπᾶταί μου
[3, 24]	φαγεῖν μὴ ἔχειν, ἀλλὰ τὸ	λόγον	μὴ ἔχειν ἀρκοῦντα πρὸς ἀφοβίαν,
[3, 9]	φιλόσοφος μὴ ἐξεργάσηται τὸν αὑτοῦ	λόγον;	σὺ κρυστάλλινα, ἐγὼ τὰ τοῦ
[3, 9]	σὺ χρυσᾶ σκεύη, ὀστράκινον τὸν	λόγον,	τὰ δόγματα, τὰς συγκαταθέσεις, τὰς
[3, 24]	εἶναι πάσχει αὐτά. (Ἡμῖν οὖν	λόγος	ἐπὶ ἀτυχίᾳ καὶ κακοδαιμονίᾳ δέδοται
[3, 23]	παρὰ τῶν πολλῶν ἐπαίνου τίς	λόγος;	καὶ καλῶς λέγει. {οὐδὲ{ ν}
[3, 23]	ταῦτα ἐμποιῇ ὁ τοῦ φιλοσόφου	λόγος,	νεκρός ἐστι καὶ αὐτὸς καὶ
[3, 13]	οὐδενὸς ἁπλῶς τούτων· ὁ δὲ	λόγος	ὁ τῶν φιλοσόφων ὑπισχνεῖται καὶ
[3, 24]	εὐτυχής· οὐδέποτε γὰρ αἱρεῖ ὁ	λόγος	ταπεινὸν εἶναι οὐδὲ κατακλᾶσθαι οὐδ´
[3, 24]	πορεύεσθαι; {Εἰ{ ς} τοῦτο αἱρεῖ	λόγος,	ὑπὲρ τῆς πατρίδος, ὑπὲρ τῶν
[3, 1]	νέος οὐκ ἤμην; οὐκ ἤμην	λόγου	ἀκουστικός; πόσοι δ´ ἄλλοι νέοι
[3, 23]	ὠφελήσοντος ἀνθρώπους· ἰδοὺ ἀκηκοὼς ἄνθρωπος	λόγου,	ἀνεγνωκὼς τὰ Σωκρατικὰ ὡς Σωκρατικά,
[3, 2]	τις ἐλθὼν εἴπῃ σοι ὅτι	λόγου	γινομένου, τίς ἄριστός ἐστι τῶν
[3, 6]	ἀποτρέπῃς, ἔτι μᾶλλον ἔχονται τοῦ	λόγου.	διὸ καὶ ὁ Ῥοῦφος τὰ
[3, 2]	ποιῶν, δι´ ὧν οὐδ´ ἀκοῦσαι	λόγου	δυνάμεθα. δεύτερός ἐστιν ὁ περὶ
[3, 26]	ἔδει προσκτήσασθαι πρῶτον ἐκ τοῦ	λόγου,	εἶτα τούτῳ περιποιεῖν τὴν ἀσφάλειαν;
[3, 24]	ὁ κηδόμενος. οὐ γὰρ μέχρι	λόγου	ἠκηκόει, ὅτι πατήρ ἐστιν ὁ
[3, 13]	τοῦ θεοῦ κεκηρυγμένην διὰ τοῦ	λόγου	οὐκ ἀρκεῖται, ὅταν ᾖ μόνος,
[3, 6]	πῶς νῦν μᾶλλον ἐκπεπονημένου τοῦ	λόγου	πρότερον μείζονες προκοπαὶ ἦσαν, Κατὰ
[3, 23]	τῇ ἡλικίᾳ ὥσπερ μειρακίῳ πλάττοντι	λόγους	εἰς ὑμᾶς εἰσιέναι’ ὥσπερ μειρακίῳ’
[3, 24]	καὶ τὰ δόγματα ἔχων τοὺς	λόγους	ἡμῖν λέγεις τοὺς Ζήνωνος καὶ
[3, 24]	ἀντιβλέπεις, ἀλλ´ ἀφεὶς τοὺς πολλοὺς	λόγους	ἱκετεύεις, ἵνα ἀφεθῇς; ἄνθρωπε, εἰς
[3, 24]	γὰρ οὐκ ἔμαθεν τούτους τοὺς	λόγους;	καὶ οὐ τοῦτό φημι, ὅτι
[3, 24]	ταῦτα ἀναγιγνώσκειν· περὶ τούτων τοὺς	λόγους	ποιεῖσθαι, αὐτὸν πρὸς αὑτόν, πρὸς
[3, 24]	πείθῃ τῷ θεῷ, ὅτι οὐ	λόγῳ,	ἀλλ´ ἔργῳ τὰ τοῦ καλοῦ
[3, 12]	καὶ ἀφορμήν· ἵν´ εὐπειθὴς τῷ	λόγῳ,	ἵνα μὴ παρὰ καιρόν, μὴ
[3, 24]	οὐκ ἐπὶ σοί) ἀναμάχου τῷ	λόγῳ,	καταγωνίζου αὐτήν, μὴ ἐάσῃς ἐνισχύειν
[3, 23]	προσέχειν τῶν ἐμῶν ἢ τῷ	λόγῳ,	ὃς ἄν μοι σκοπουμένῳ βέλτιστος
[3, 23]	λόγοις. οὔ· ἀλλὰ τίνι ποτὲ	λόγῳ·	τοῦτ´ ἐκείνου λειότερον. μὴ γὰρ
[3, 23]	περιεῖπες αὐτόν; (Εὐφυὴς νεανίσκος καὶ	λόγων	ἀκουστικός. (Πόθεν τοῦτο; (Ἐμὲ θαυμάζει.
[3, 2]	πῶς περὶ τὰς μεταπτώσεις τῶν	λόγων	δεῖ ἀναστρέφεσθαι· ἴδωμεν, πῶς ὑπόθεσίν
[3, 23]	πόθεν αὐτῷ; καὶ κομψῶς αἰσθάνονται	λόγων.	τὸ καλόν, κύριε, καὶ λίθον
[3, 1]	νεανίσκε· ἀλλ´ ἅπαξ ἀκούσας τῶν	λόγων	τούτων ἀπελθὼν σαυτῷ εἰπὲ ταῦτά
[3, 22]	πολλοῖς καὶ λίθον· οὐδεὶς αὐτὸν	λοιδορεῖ,	οὐδεὶς τύπτει, οὐδεὶς ὑβρίζει· τὸ
[3, 22]	περιερχόμενος αἰτεῖν ἄρξομαι τοὺς ἀπαντῶντας,	λοιδορεῖν·	κἂν ἴδω τινὰ δρωπακιζόμενον, ἐπιτιμήσω
[3, 22]	ἢ ἀποθησαυρίσαι ἢ τοῖς ἀπαντῶσι	λοιδορεῖσθαι	ἀκαίρως ἢ καλὸν τὸν ὦμον
[3, 22]	ἢ σὺ δοκεῖς ὑπὸ περιεργίας	λοιδορεῖσθαι	τοῖς ἀπαντῶσιν; ὡς πατὴρ αὐτὸ
[3, 4]	τινι καὶ ἐπὶ τούτῳ δημοσίᾳ	λοιδορηθέντος,	εἶτα ἑξῆς ἀπαγγείλαντος πρὸς αὐτόν,
[3, 4]	ἐλοιδορήθη, καὶ ἀγανακτοῦντος πρὸς τοὺς	λοιδορήσαντας	Καὶ τί κακόν, ἔφη, ἐποίουν;
[3, 20]	φέρε θάνατον, φέρε ἀπορίαν, φέρε	λοιδορίαν,	δίκην τὴν περὶ τῶν ἐσχάτων·
[3, 21]	κοσμήθητι, γάμησον, παιδοποίησον, πολίτευσαι· ἀνάσχου	λοιδορίας,	ἔνεγκε ἀδελφὸν ἀγνώμονα, ἔνεγκε πατέρα,
[3, 12]	ἄνθρωπε, ἄσκησον, εἰ γοργὸς εἶ,	λοιδορούμενος	ἀνέχεσθαι, ἀτιμασθεὶς μὴ ἀχθεσθῆναι. εἶθ´
[3, 4]	κοινόν. εἰ δὲ μή, ἀνέχου	λοιδορούμενος·	ὡς, ὅταν ταὐτὰ ποιῇς τοῖς
[3, 4]	οἶδεν ὅτι, ἂν πάντας τοὺς	λοιδοροῦντας	κολάζῃ, οὐχ ἕξει τίνων ἄρξει.
[3, 4]	οὐ λοιδοροῦσι; τὸν Καίσαρα παύονται	λοιδοροῦντες;	τί οὖν; οὐ γιγνώσκει ὁ
[3, 20]	(Ἀπὸ πάντων. (Καὶ ἀπὸ τοῦ	λοιδοροῦντος;	(Τί δ´ ὠφελεῖ τὸν ἀθλητὴν
[3, 4]	ὑπ´ αὐτοῦ; οἱ ναῦται οὐ	λοιδοροῦσι;	τὸν Καίσαρα παύονται λοιδοροῦντες; τί
[3, 4]	οἱ γεωργοὶ τὸν Δία οὐ	λοιδοροῦσιν,	ὅταν ἐμποδίζωνται ὑπ´ αὐτοῦ; οἱ
[3, 22]	ἀσχολίαν, τὸν περισπασμόν. ποῦ μοι	λοιπὸν	ἐκεῖνος ὁ βασιλεὺς ὁ τοῖς
[3, 22]	αὐτῇ τῇ γυναικί· εἰς νοσοκομίας	λοιπὸν	ἐκκλείεται, εἰς πορισμόν. ἵνα τἆλλα
[3, 24]	τὰ κατ´ αὐτὴν ἀναιρούμενα. καὶ	λοιπὸν	ἐν αὐτοῖς οἷς χαίρεις τινί,
[3, 7]	τοῖς ἄλλοις ὑμῶν δόγμασιν. ὑπολείπεται	λοιπὸν	ἐπὶ τοῖς σωματικοῖς ἥδεσθαι τὴν
[3, 26]	οὐ δύναμαι; τί μοι τὸ	λοιπόν	ἐστιν; ἀλλ´ ὡς πάντων ἐχόντων
[3, 2]	κωλύομαι, οὐκ ἀναγκάζομαι. τί μοι	λοιπόν;	εὐσχολῶ, ἡσυχίαν ἄγω. ἴδωμεν, πῶς
[3, 23]	ἐφ´ ὃ μὴ δεῖ, διεσφαλμένως.	λοιπὸν	ἡ μέν τίς ἐστι κοινὴ
[3, 24]	τὰ ἀδελφοῦ, τὰ φίλου. καὶ	λοιπὸν	μέμνησο, ὅτι πρὸς ςκυτέα ἀφῖξαι,
[3, 3]	τὰς σχέσεις ἀγαθὸν γίνεται· καὶ	λοιπὸν	ὁ τῶν ἐκτός τινων ἐκχωρῶν,
[3, 12]	τὴν παραδεχθησομένην ἔχειν φαντασίαν; καὶ	λοιπὸν	ὅσα τῷ σώματι προσάγεται ὑπὸ
[3, 7]	τὰ ἐκτός, σχεδὸν οὐδεὶς ἀντιλέγει·	λοιπὸν	ὑμέτερόν ἐστιν ἀποκρίνασθαι, τί ἐστι
[3, 25]	ἡδέως αὐτὸ ἄρξῃ ποιεῖν· καὶ	λοιπὸν	ὡς κακὸς ἀθλητὴς περιέρχῃ νικώμενος
[3, 25]	ἰατρὸς αὐτῷ ἔχῃ λέγειν ἄγε,	λουσάμενος	οὖν τί ἔπαθες; οὐκ ἐπύρεξας;
[3, 24]	περίπατον προελθόντες καὶ ὀλίγα περιπατήσαντες	λούσασθαι,	εἶτα φαγεῖν, εἶτα κοιμηθῆναι, οἵαν
[3, 25]	οἱονεί τις τῷ ἰατρῷ κωλύοντι	λούσασθαι	λέγοι πρῴην γὰρ οὐκ ἐλουσάμην;
[3, 22]	ποιήσει τῷ παιδίῳ, ἵν´ αὐτὸ	λούσῃ	εἰς σκάφην· ἐρίδια τεκούσῃ τῇ
[3, 1]	ᾖ, καὶ τοῦ ἀλεκτρυόνος τὸν	λόφον·	δεῖ γὰρ καὶ τοῦτον καθάριον
[3, 24]	οὐ μέλλεις βλέπειν καὶ ἐν	Λυκείῳ	οὐ περιπατήσεις; ἐπὶ τοῦτο ἀπεδήμησας;
[3, 22]	κλάεις ὡς οἱ ποιμένες, ὅταν	λύκος	ἁρπάσῃ τι τῶν προβάτων αὐτῶν·
[3, 22]	ὕπαιθρος δίαιτα οὐδὲ τὸ σῶμα	λυμαίνεται·	ἰδοὺ καὶ τούτου μάρτυς εἰμὶ
[3, 7]	ἐστι τὰ δόγματα, ἀνατρεπτικὰ πόλεως,	λυμαντικὰ	οἴκων, οὐδὲ γυναιξὶ πρέποντα. ἄφες
[3, 22]	εἶναι. ὅπου γὰρ ταραχαὶ καὶ	λῦπαι	καὶ φόβοι καὶ ὀρέξεις ἀτελεῖς
[3, 24]	προσπαθῇς. τί οὖν ζῇς; ἵνα	λύπας	ἄλλας ἐπ´ ἄλλαις περιβάλῃ, δι´
[3, 24]	κακά, ὅσα εἶχες αἴτια τοῦ	λυπεῖσθαι	καὶ πενθεῖν, εἰ καὶ μὴ
[3, 11]	ταρασσέσθω· ὃς ἂν ἄλλο κακόν,	λυπείσθω,	πενθείτω, θρηνείτω, δυστυχείτω’ καὶ ὅμως
[3, 24]	διοικήσει ἔστω ταπεινός, ἔστω δοῦλος,	λυπείσθω,	φθονείτω, ἐλεείτω, τὸ κεφάλαιον πάντων,
[3, 24]	ἐστι δειλία, δύσφημον ἀγέννεια, πένθος,	λύπη,	ἀναισχυντία· ταῦτα τὰ ὀνόματα δύσφημά
[3, 24]	θέλειν τὰ ἀλλότρια ἐξ ἅπαντος.	λύπη	δ´ ἡ ἄλλου ἀλλότριόν ἐστιν,
[3, 13]	ὅ τι ἂν ποιῆτε, οὐ	λυπηθήσεσθε,	οὐκ ὀργισθήσεσθε, οὐκ ἀναγκασθήσεσθε, οὐ
[3, 24]	ὁ ἰσχυρότερος κύριος ἂν ἦν	λυπῆσαι	αὐτόν. πῶς ἂν δοκεῖς τοὺς
[3, 2]	ἔξεστιν εἰπεῖν οὐκ ὀργίζομαι, οὐ	λυποῦμαι,	οὐ φθονῶ, οὐ κωλύομαι, οὐκ
[3, 16]	παρασκευὴν οἵαν ὁ κιθαριστικὸς τὴν	λύραν	λαβών, ὥστ´ εὐθὺς ἁψάμενος τῶν
[3, 23]	ὡς Σωκρατικά, οὐχὶ δ´ ὡς	Λυσίου	καὶ Ἰσοκράτους. πολλάκις ἐθαύμασα, τίσιν
[3, 24]	ἐπαίνου. ἄπαγε, ταλάντου ἐστίν· οὐ	λυσιτελεῖ	μοι οὐδὲ τῇ πόλει οὐδὲ
[3, 14]	ὕδωρ πίνειν; ἄνθρωπε, εἴ σοι	{λυσιτελεῖ{	ν} πίνειν, πῖνε· εἰ δὲ
[3, 24]	μέλλεις εἶναι καὶ ἄθλιος, οὐ	λυσιτελεῖ	φιλόστοργον εἶναι. καὶ τί κωλύει
[3, 15]	ἀκόλουθα· καὶ οὕτως ἄν σοι	λυσιτελῇ,	ἅπτου τοῦ ἔργου. δεῖ σε
[3, 22]	ὑμῶν δύναται μὴ λαβὼν φαντασίαν	λυσιτελοῦς	ἢ μὴ καθήκοντος‘ οὐδείς. ἔχετε

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 21/06/2007