Livre, Chap.
[3, 4]	κέκραγεν· κἀγὼ τοίνυν κραυγάσω. ἀναπηδᾷ·	κἀγὼ	ἀναπηδήσω. οἱ δοῦλοι αὐτοῦ διακάθηνται
[3, 20]	οὔ· ἀλλ´ ὃ θέλεις φέρε	κἀγὼ	αὐτὸ ἀγαθὸν ποιήσω. φέρε νόσον,
[3, 3]	τις ἐπὶ τὰ προαιρετικὰ μεταθέτω,	κἀγὼ	αὐτὸν ἐγγυῶμαι ὅτι εὐσταθήσει, ὡς
[3, 21]	κἀγὼ κήρυκα καταστήσω. ἐκεῖ δᾳδοῦχος·	κἀγὼ	δᾳδοῦχον. ἐκεῖ δᾷδες· καὶ ἐνθάδε.
[3, 21]	πολυπραγμονήσας. ἰδοὺ ἐκεῖνος ταῦτα, κολλύρια·	κἀγὼ	ἔχω. μή τι οὖν καὶ
[3, 21]	ἐγὼ ποιήσω ἱεροφάντην. ἐκεῖ κήρυξ·	κἀγὼ	κήρυκα καταστήσω. ἐκεῖ δᾳδοῦχος· κἀγὼ
[3, 14]	ὅτι μεγάλα λακτίζω’ ἐρῶ σοι	κἀγὼ	ὅτι ἐπὶ ὄνου ἔργῳ μέγα
[3, 17]	ἐκεῖ σαυτὸν εὑρήσεις πλέον ἔχοντα.	κἀγώ	ποτ´ εἶπόν τινι ἀγανακτοῦντι, ὅτι
[3, 21]	σχολὴν ἔχει· διὰ τί μὴ	κἀγὼ	σχῶ; οὐκ εἰκῇ ταῦτα γίνεται,
[3, 4]	ἐπίτροπος τοῦ Καίσαρος θεωρεῖ· κέκραγεν·	κἀγὼ	τοίνυν κραυγάσω. ἀναπηδᾷ· κἀγὼ ἀναπηδήσω.
[3, 21]	ἱεραί εἰσιν αἱ φωναὶ αὐταὶ	καθ´	αὑτάς; Ἄλλον τρόπον δεῖ ἐπὶ
[3, 22]	ἄν τε ὁμοῦ ἄν τε	καθ´	ἕνα ὁμοίως κακόν ἐστιν. μή
[3, 8]	οὕτως καὶ πρὸς τὰς φαντασίας	καθ´	ἡμέραν ἔδει γυμνάζεσθαι· προτείνουσι γὰρ
[3, 3]	ἐποιοῦμεν καὶ πρὸς τοῦτο ἠσκούμεθα	καθ´	ἡμέραν ἐξ ὄρθρου μέχρι νυκτός,
[3, 20]	καλῶς γένοιτο Λεσβίῳ, ὅτι με	καθ´	ἡμέραν ἐξελέγχει μηδὲν εἰδότα. ~Πρὸς
[3, 5]	ἄλλος τὸν ἵππον, οὕτως ἐγὼ	καθ´	ἡμέραν χαίρω παρακολουθῶν ἐμαυτῷ βελτίονι
[3, 16]	ἰδιώταις συγκαταβαίνειν· εἰ δὲ μή,	καθ´	ἡμέραν ὡς κηρὸς ἐν ἡλίῳ
[3, 12]	μελετῶν μᾶλλον ἐν τοῖς δυσκαταπονήτοις.	καθ´	ὃ καὶ ἄλλῳ πρὸς ἄλλα
[3, 1]	ὃς εἶ καὶ πέφυκας, τοῦτον	κάθαιρε,	ἄνδρα ὡς ἄνδρα καθάριον εἶναι,
[3, 24]	καὶ τὴν μὲν ἐκβάλλοντα καὶ	καθαίροντα,	τὴν δ´ ἀντεισάγοντα. καίτοι πόσους
[3, 7]	παρ´ ὑμῶν τῶν φιλοσόφων πυνθάνεσθαι,	καθάπερ	τοὺς εἰς ξένην πόλιν ἐλθόντας
[3, 20]	ἀλλ´ ὁ μὲν τοῦ τραχήλου	καθάπτων	καὶ τὴν ὀσφῦν μου καὶ
[3, 1]	λόφον· δεῖ γὰρ καὶ τοῦτον	καθάριον	εἶναι. ἀλλ´ ὡς ἀλεκτρυόνα καὶ
[3, 1]	τοῦτον κάθαιρε, ἄνδρα ὡς ἄνδρα	καθάριον	εἶναι, γυναῖκα ὡς γυναῖκα, παιδίον
[3, 22]	αὐτὸν τὸν αὐχμὸν αὐτοῦ δεῖ	καθαρὸν	εἶναι καὶ ἀγωγόν. Δεῖ δὲ
[3, 22]	ἡγεμονικόν σε δεῖ τὸ σαυτοῦ	καθαρὸν	ποιῆσαι καὶ τὴν ἔνστασιν ταύτην·
[3, 22]	ὑπὲρ ἀνθρώπων καὶ πεπόνηκεν καὶ	καθαρὸς	μὲν κεκοίμηται, καθαρώτερον δ´ αὐτὸν
[3, 26]	θαλάττης ἄρχων καὶ ἡγεμὼν ἦν,	καθαρτὴς	ἀδικίας καὶ ἀνομίας, εἰσαγωγεὺς δὲ
[3, 21]	ὡς οὐδείς, τὴν λέξιν διαλύσω	καθαρώτατα,	προσθήσω ἄν που καὶ Ἀντιπάτρου
[3, 22]	πεπόνηκεν καὶ καθαρὸς μὲν κεκοίμηται,	καθαρώτερον	δ´ αὐτὸν ἔτι ὁ ὕπνος
[3, 22]	δὲ τὸ ἡγεμονικὸν αὐτοῦ δεῖ	καθαρώτερον	εἶναι τοῦ ἡλίου· εἰ δὲ
[3, 24]	ἔκλαιεν ἐπὶ {πέτρα{ ι} ς	καθεζόμενος.	(Σὺ δ´ Ὁμήρῳ πάντα προσέχεις
[3, 24]	τί ἄλλο θέλουσιν ἐκεῖνοι ἢ	καθεύδειν	ἀπαραποδίστως καὶ ἀναναγκάστως καὶ ἀναστάντες
[3, 24]	εἶτα κοιμηθῆναι, οἵαν δὴ κοίτην	καθεύδειν	τοὺς τοιούτους εἰκός τί ἄν
[3, 15]	Ὀλύμπια νικῆσαι. ἀλλὰ σκόπει τὰ	καθηγούμενα	αὐτοῦ καὶ τὰ ἀκόλουθα· καὶ
[3, 15]	ἕκαστα. Ἑκάστου ἔργου σκόπει τὰ	καθηγούμενα	καὶ τὰ ἀκόλουθα καὶ οὕτως
[3, 2]	καὶ ἁπλῶς ὁ περὶ τὸ	καθῆκον,	ἵνα τάξει, ἵνα εὐλογίστως, ἵνα
[3, 2]	δεύτερός ἐστιν ὁ περὶ τὸ	καθῆκον·	οὐ δεῖ γάρ με εἶναι
[3, 22]	σχολὴ τῷ εἰς τὰ ἰδιωτικὰ	καθήκοντα	ἐνδεδεμένῳ; οὐ δεῖ αὐτὸν πορίσαι
[3, 7]	τὰ χειρὸς ἔργα. οὐκοῦν καὶ	καθήκοντα	τρισσά· τὰ μὲν πρὸς τὸ
[3, 22]	λαβὼν φαντασίαν λυσιτελοῦς ἢ μὴ	καθήκοντος‘	οὐδείς. ἔχετε οὖν καὶ ἐν
[3, 22]	ἐπιφοιτᾶν ἀνθρώποις δυνάμενον, οὐ προσδεδεμένον	καθήκουσιν	ἰδιωτικοῖς οὐδ´ ἐμπεπλεγμένον σχέσεσιν, ἃς
[3, 24]	δέ τις ἀποδημήσῃ τῶν συνήθων,	καθήμενοι	κλαίωμεν καὶ πάλιν, ἂν ἔλθῃ,
[3, 24]	δοκοῦσι, ταῦτα ἐγὼ ἐπιτελῶ· κἀκεῖνοι	καθήμενοι	τὰς ἐμὰς ἀρετὰς ἐξηγοῦνται καὶ
[3, 23]	οὕτως ἔλεγεν, ὥσθ´ ἕκαστον ἡμῶν	καθήμενον	οἴεσθαι, ὅτι τίς ποτε αὐτὸν
[3, 21]	εἴ σε ψυχαγωγεῖ τὰ θεωρήματα,	καθήμενος	αὐτὰ στρέφε αὐτὸς ἐπὶ σεαυτοῦ·
[3, 13]	οὖν, ἂν πλεύσητε ὑμεῖς, μέλλω	καθήμενος	κλαίειν ὅτι μόνος ἀπελείφθην καὶ
[3, 12]	ποτε ὑπὲρ δοκιμασίας, εἰ ἄρα,	καθήσεις	εὐκαίρως αὐτὸς σαυτὸν ὑπὲρ τοῦ
[3, 24]	ἄλλον δ´ εἰς στρατείαν ἐνέβαλον.	κάθησο	τοίνυν πρὸς πάντα ταῦτα ἐπτοημένος,
[3, 9]	τοῖς παιδίοις εἰς στενόβρογχον κεράμιον	καθιεῖσιν	τὴν χεῖρα καὶ ἐκφέρουσιν ἰσχαδοκάρυα
[3, 6]	εἰς τοῦτον μόνον τὸν ἀγῶνα	καθίησιν	τὸν περὶ τῶν προαιρετικῶν· πῶς
[3, 24]	σοι φανῇ, ἐν τῇ ἀγορᾷ	καθίσας	πρόγραψον ὡς οἱ φαρμακοπῶλαι. οὐκ
[3, 23]	ὁ δὲ κεφαλαλγῶν. εἶτ´ ἐγὼ	καθίσας	ὑμῖν λέγω νοημάτια καὶ ἐπιφωνημάτια,
[3, 4]	τοῖς πολλοῖς, εἰς ἴσον ἐκείνοις	καθιστᾷς	σαυτόν. ~Πρὸς τοὺς διὰ νόσον
[3, 26]	αὐτὸ αὐτοῦ; ποῖος δὲ θυρωρὸς	καθίσταται	ἐπὶ οὐδεμιᾷ θύρᾳ; ἀλλὰ σὺ
[3, 3]	ἐφ´ οὗ εἰσιν· καταστάντος δὲ	καθίσταται	κἀκεῖνα. ~Πρὸς τὸν ἀκόσμως ἐν
[3, 6]	μείζους αἱ προκοπαὶ τότε ἦσαν;	καθὸ	γὰρ νῦν ἐκπεπόνηται, κατὰ τοῦτο
[3, 23]	{οὐδὲ{ ν} γὰρ τῷ μουσικῷ,	καθὸ	μουσικός ἐστιν, οὐδὲ τῷ γεωμετρικῷ.
[3, 26]	οὐχὶ καὶ ἡ αὐτή που	κάθοδος;	τὰ κάτω τὰ αὐτά; οὐ
[3, 1]	δ´ εἰ οὕτως τύχοι ἀηδόνα,	καθόλου	μὲν οὐκ ἀτόπως ἀποφήναιτ´ ἄν
[3, 7]	παιδοποιεῖσθαι, θεὸν σέβειν, γονέων ἐπιμελεῖσθαι,	καθόλου	ὀρέγεσθαι, ἐκκλίνειν, ὁρμᾶν, ἀφορμᾶν, ὡς
[3, 13]	ἔρημός ἐστιν οὐ μᾶλλον ἢ	καὶ	ἀβοήθητος. τί οὖν; ἄν τις
[3, 21]	τῷ ὄντι γίνεται, πρᾶγμ´ ἀκάθαρτον	καὶ	ἄβρωτον. ἀλλ´ ἀπ´ αὐτῶν ἀναδοθέντων
[3, 22]	θαυμαζομένων εἶναι ὑπ´ αὐτῶν καλὸν	καὶ	ἀγαθόν, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ
[3, 24]	εἶναι φαίνεται τὸ εἶναι καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν καὶ εὐδαίμονα; πρὸς ταῦτα
[3, 2]	ἀσκηθῆναι δεῖ τὸν ἐσόμενον καλὸν	καὶ	ἀγαθόν· ὁ περὶ τὰς ὀρέξεις
[3, 2]	τὸ ἀνεξαπάτητον. (Τίνα; τὸν καλὸν	καὶ	ἀγαθόν. σοὶ οὖν τοῦτο λείπει;
[3, 24]	ἐδυςτύχει; τίς δὲ καλός τε	καὶ	ἀγαθὸς δυστυχεῖ; τῷ ὄντι κακῶς
[3, 24]	ἔσχεν. Διὰ τοῦτο ὁ καλὸς	καὶ	ἀγαθὸς μεμνημένος, τίς τ´ ἐστὶ
[3, 24]	οὐκ οἶσθ´, ὅτι ἀνὴρ καλὸς	καὶ	ἀγαθὸς οὐδὲν ποιεῖ τοῦ δόξαι
[3, 24]	ἀλλ´ ἔργῳ τὰ τοῦ καλοῦ	καὶ	ἀγαθοῦ ἐκτελεῖς. οἷον γάρ ἐστιν
[3, 22]	οὐκέτι σώσει τὸ τοῦ καλοῦ	καὶ	ἀγαθοῦ πρόσωπον, τηρῶν δ´ ἀπολεῖ
[3, 3]	μάλιστ´ ἀσκητέον. Ὕλη τοῦ καλοῦ	καὶ	ἀγαθοῦ τὸ ἴδιον ἡγεμονικόν, τὸ
[3, 3]	γεωργοῦ ὕλη· ἔργον δὲ καλοῦ	καὶ	ἀγαθοῦ τὸ χρῆσθαι ταῖς φαντασίαις
[3, 22]	ἀθλούμενος καὶ γυμναζόμενος μέλλει κεκραγέναι	καὶ	ἀγανακτεῖν, ἄξιος φορεῖν τὸ σκῆπτρον
[3, 4]	ἀπαγγείλαντος πρὸς αὐτόν, ὅτι ἐλοιδορήθη,	καὶ	ἀγανακτοῦντος πρὸς τοὺς λοιδορήσαντας Καὶ
[3, 26]	πάντων τῶν κακῶν τῷ ἀνθρώπῳ	καὶ	ἀγεννείας καὶ δειλίας οὐ θάνατός
[3, 26]	δεδοικότας. Οὐκ αἰσχύνῃ δειλότερος ὢν	καὶ	ἀγεννέστερος τῶν δραπετῶν; πῶς ἐκεῖνοι
[3, 3]	πώλησόν μοι τὸ πραγμάτιον‘ δὸς	καὶ	ἀγόραζε. ἄλλος περὶ παιδάρια ἐσπούδακεν.
[3, 22]	αὐχμὸν αὐτοῦ δεῖ καθαρὸν εἶναι	καὶ	ἀγωγόν. Δεῖ δὲ καὶ χάριν
[3, 2]	τάλας, αὐτὰ ταῦτα τρέμων μανθάνεις	καὶ	ἀγωνιῶν, μή τίς σου καταφρονήσῃ,
[3, 2]	καίειν, ἀριστᾶν, ἂν οὕτως τύχῃ,	καὶ	ᾄδειν καὶ ὀρχεῖσθαι· βυθιζομένου δὲ
[3, 3]	ἕτερόν ἐστιν, οἴχεται καὶ πατὴρ	καὶ	ἀδελφὸς καὶ πατρὶς καὶ πάντα
[3, 15]	πᾶν ὃ ἂν ἴδῃς μιμῇ	καὶ	ἀεί σοι ἄλλο ἐξ ἄλλου
[3, 22]	ταλαίπωρον ἡγεμονικὸν καὶ μόνον ἀτημέλητον	καὶ	ἀθεράπευτον. μέλλουσιν ἀποθνῄσκειν ὑπὸ τῶν
[3, 24]	καλεῖς φιλοστοργίαν, δοῦλος μέλλεις εἶναι	καὶ	ἄθλιος, οὐ λυσιτελεῖ φιλόστοργον εἶναι.
[3, 20]	μεγάλα ὠφελήθη ζήσας οὕτως ἀγεννῶς	καὶ	ἀθλίως; ὕστερον γὰρ οὐκ ἀπέθανεν;
[3, 3]	σκοτωθῇ τις, οὐχ αἱ τέχναι	καὶ	αἱ ἀρεταὶ συγχέονται, ἀλλὰ τὸ
[3, 13]	ὄψις ἐξαιρεῖται ἐρημίας, ἀλλὰ πιστοῦ	καὶ	αἰδήμονος καὶ ὠφελίμου. ἐπεὶ εἰ
[3, 23]	τὸν λέγοντα μεγαλοφυὴς καὶ ἁπλοῦς	καὶ	ἀκέραιος’ τί δοκεῖς ἄλλο αὐτὸν
[3, 7]	ἄρξον δεικνὺς ἡμῖν τὰ συμφέροντα	καὶ	ἀκολουθήσομεν· δείκνυε τὰ ἀσύμφορα καὶ
[3, 15]	ἐπιθυμίαν. Οὕτως τινὲς ἰδόντες φιλόσοφον	καὶ	ἀκούσαντές τινος οὕτως λέγοντος, ὡς
[3, 23]	ῥήτωρ. ὅταν οὖν λέγῃς δεῦτε	καὶ	ἀκούσατέ μου ἀναγιγνώσκοντος ὑμῖν‘ σκέψαι
[3, 22]	τί λέγει; πλάζομαι ὧδε, φησίν,	καὶ	ἀλαλύκτημαι· κραδίη δέ μοι ἔξω
[3, 5]	ὅτι ἀποβάλλεις τινὰ δόγματα φαῦλα	καὶ	ἄλλ´ ἀντ´ αὐτῶν ἀναλαμβάνεις καὶ
[3, 22]	κακῶν ὑποδείξων αὐτοῖς, ὅτι πεπλάνηνται	καὶ	ἀλλαχοῦ ζητοῦσι τὴν οὐσίαν τοῦ
[3, 3]	φλυαρία; ταῦτα πάντα δόγματά ἐστι	καὶ	ἄλλο οὐδὲν καὶ δόγματα περὶ
[3, 12]	πρὸς ἐπίδειξιν, ἔξω νενευκότος ἐστὶ	καὶ	ἄλλο τι θηρωμένου καὶ θεατὰς
[3, 16]	μακρονοσοῦντας ἐκπέμπουσιν εἰς ἄλλην χώραν	καὶ	ἄλλον ἀέρα καλῶς ποιοῦντες. καὶ
[3, 24]	βοηθῆσαι; καὶ πάλιν ἄλλῳ προςελθεῖν	καὶ	ἄλλῳ. εἶτα ἄν τι γένηται
[3, 12]	ἐν τοῖς δυσκαταπονήτοις. καθ´ ὃ	καὶ	ἄλλῳ πρὸς ἄλλα μᾶλλον ἀσκητέον.
[3, 24]	ἐκείνῳ μόνῳ, ἐξαίρετος δ´ οὐδεμία·	καὶ	ἁλοὺς οὐκ ἐπόθει τὰς Ἀθήνας
[3, 2]	ταῦτα ἡμῖν ἔδειξας. ἄπελθε νῦν	καὶ	ἀναγίγνωσκε Ἀρχέδημον· εἶτα μῦς ἂν
[3, 24]	τὰ μὲν κωλυτὰ καὶ ἀφαιρετὰ	καὶ	ἀναγκαστὰ οὐκ ἴδια, τὰ δ´
[3, 24]	οὐσία, ἐξ ἧς δεδημιούργηται, μία	καὶ	ἀνάγκη περίοδόν τινα εἶναι καὶ
[3, 24]	τὸ πρόσωπον ἀποπλῦναι, εἶτα γράψαι	καὶ	ἀναγνῶναι ἃ θέλουσιν, εἶτα φλυαρῆσαί
[3, 25]	ἄλλα Ὀλύμπια, ἀλλ´ εὐθὺς ἀναλαβόντι	καὶ	ἀνακτησαμένῳ ἑαυτὸν καὶ τὴν αὐτὴν
[3, 9]	καὶ μετὰ χειμῶνος καὶ κινδύνου	καὶ	ἀναλωμάτων; (Ἀνάγκη γάρ ἐστιν. (Τίς
[3, 24]	θέλουσιν ἐκεῖνοι ἢ καθεύδειν ἀπαραποδίστως	καὶ	ἀναναγκάστως καὶ ἀναστάντες ἐφ´ ἡσυχίας
[3, 24]	ὁ νόμος θεῖος καὶ ἰσχυρὸς	καὶ	ἀναπόδραστος οὗτός ἐστιν ὁ τὰς
[3, 24]	ἢ καθεύδειν ἀπαραποδίστως καὶ ἀναναγκάστως	καὶ	ἀναστάντες ἐφ´ ἡσυχίας χασμήσασθαι καὶ
[3, 1]	δεῖ νέους εὔχεσθαι ἡμῖν φύεσθαι	καὶ	ἀνατρέφεσθαι; Μή, τοὺς θεούς σοι,
[3, 2]	ἐστὶν ὁ περὶ τὴν ἀνεξαπατησίαν	καὶ	ἀνεικαιότητα καὶ ὅλως ὁ περὶ
[3, 24]	ἀσύμμετροι καὶ ὁδοιπορίαι καὶ πλοῦς	καὶ	ἄνεμοι καὶ περιστάσεις ποικίλαι· τὸν
[3, 22]	τοὺς καρποὺς αὔξειν καὶ τρέφειν	καὶ	ἀνέμους κινεῖν καὶ ἀνιέναι καὶ
[3, 1]	ζῴων ἕκαστον; (Δοκοῦσιν, ἔφη. (Οὐκοῦν	καὶ	ἄνθρωποι οἱ μὲν καλοί, οἱ
[3, 24]	ἐπιλελησμένος, ὅτι φθαρτὰ τὰ γενόμενα	καὶ	ἄνθρωπον ἀνθρώπῳ συνεῖναι οὐ δυνατὸν
[3, 3]	νόμισμα. ἔνθεν ἐξήρτηται πᾶσα κίνησις	καὶ	ἀνθρώπου καὶ θεοῦ. Διὰ τοῦτο
[3, 22]	τοσαύτην εἰς Ὀλυμπίαν· πυρετοῦ δὲ	καὶ	ἀνθρώπου μάχην ἰδεῖν οὐ βούλεσθε;
[3, 7]	δ´ αὐτὰ τὰ προηγούμενα. οὕτως	καὶ	ἀνθρώπου οὐ τὴν ὕλην δεῖ
[3, 24]	μεστά, πρῶτα μὲν θεῶν, εἶτα	καὶ	ἀνθρώπων φύσει πρὸς ἀλλήλους ᾠκειωμένων·
[3, 22]	καὶ τρέφειν καὶ ἀνέμους κινεῖν	καὶ	ἀνιέναι καὶ τὰ σώματα τῶν
[3, 26]	καὶ ἡγεμὼν ἦν, καθαρτὴς ἀδικίας	καὶ	ἀνομίας, εἰσαγωγεὺς δὲ δικαιοσύνης καὶ
[3, 21]	διαλύσω καθαρώτατα, προσθήσω ἄν που	καὶ	Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου φοράν. Εἶτα
[3, 26]	Διογένης, πῶς Κλεάνθης ἅμα σχολάζων	καὶ	ἀντλῶν. ταῦτα ἂν θέλῃς ἔχειν,
[3, 26]	διὰ τί δ´ οὕτως ἄχρηστον	καὶ	ἀνωφελῆ σαυτὸν παρεσκεύακας, ἵνα μηδείς
[3, 26]	ἐπὶ σοὶ κατῄσχυνας ἄχρηστα ἐπιδείξας	καὶ	ἀνωφελῆ τοῖς ἀναλαμβάνουσιν· οὐδέποτε δ´
[3, 3]	ἡγεμονικόν, τὸ σῶμα δ´ ἰατροῦ	καὶ	{ἀπ} ἀλείπτου, ὁ ἀγρὸς γεωργοῦ
[3, 24]	ὡς ᾐσθημένος σου τῶν προσταγμάτων	καὶ	ἀπαγορευμάτων. μέχρι δ´ ἂν οὗ
[3, 22]	ὕλῃ δεῖ ζητεῖν τὸ εὔρουν	καὶ	ἀπαραπόδιστον; ἐν τῇ δούλῃ ἢ
[3, 5]	ἐνοσεῖτε ἂν ἡδέως καὶ ἐπεινᾶτε	καὶ	ἀπεθνῄσκετε. εἴ τις ὑμῶν ἠράσθη
[3, 24]	καὶ τἀπίχειρα τῆς θεομαχίας ταύτης	καὶ	ἀπειθείας οὐ παῖδες παίδων ἐκτίσουσιν,
[3, 26]	γὰρ ἦλθον, ὅτ´ ἐκείνῳ ἔδοξεν,	καὶ	ἄπειμι πάλιν ἐκείνῳ δοκοῦν καὶ
[3, 22]	δὲ περὶ τῶν κοινῶν γάμων	καὶ	ἀπεριστάτων ζητοῦμεν καὶ οὕτως ζητοῦντες
[3, 14]	ταῦτα ἐξελεῖν τῶν ἀνθρώπων, οἴησιν	καὶ	ἀπιστίαν. οἴησις μὲν οὖν ἐστι
[3, 23]	εὕρῃ φιλόσοφον τὸν λέγοντα μεγαλοφυὴς	καὶ	ἁπλοῦς καὶ ἀκέραιος’ τί δοκεῖς
[3, 1]	ἀλλὰ καὶ νέῳ καὶ πρεσβυτέρῳ	καὶ	ἁπλῶς ἀεὶ τῷ ἐντυγχάνοντι προσελθὼν
[3, 2]	περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ ἀφορμὰς	καὶ	ἁπλῶς ὁ περὶ τὸ καθῆκον,
[3, 13]	καὶ ἀπὸ ναυαγίου, μή τι	καὶ	ἀπὸ ἐμπρησμοῦ ἢ ἀπὸ σεισμοῦ
[3, 13]	ἡμῖν εἰρήνην παρασχεῖν, μή τι	καὶ	ἀπὸ ναυαγίου, μή τι καὶ
[3, 20]	ἀγαθόν, τὸ κακῶς κακόν. (Ὥστε	καὶ	ἀπὸ νόσου ἔστιν ὠφεληθῆναι; (Τὸν
[3, 13]	ἐπὶ δυσμάς. μή τι οὖν	καὶ	ἀπὸ πυρετοῦ δύναται ἡμῖν εἰρήνην
[3, 13]	οὐ γὰρ ἐπινοοῦσι διεξαγωγὴν μόνου	καὶ	ἀπό τινος φυσικοῦ ὁρμώμενοι, ἀπὸ
[3, 7]	ἐστι τῷ ψευδεῖ φαινομένῳ συγκαταθέσθαι	καὶ	ἀπὸ τοῦ ἀληθοῦς ἀπονεῦσαι, οὕτως
[3, 20]	ἀπὸ τούτων ὠφεληθῆναι; (Ἀπὸ πάντων.	(Καὶ	ἀπὸ τοῦ λοιδοροῦντος; (Τί δ´
[3, 13]	λόγος ὁ τῶν φιλοσόφων ὑπισχνεῖται	καὶ	ἀπὸ τούτων εἰρήνην παρέχειν. καὶ
[3, 24]	καὶ μάμμην καὶ κάμπτει σε	καὶ	ἀποθηλύνει κλαίοντα γύναια μωρά; οὕτως
[3, 7]	καὶ ἀκολουθήσομεν· δείκνυε τὰ ἀσύμφορα	καὶ	ἀποστραφησόμεθα. ζηλωτὰς ἡμᾶς κατασκεύασον σεαυτοῦ
[3, 1]	ἂν δ´ αὐτὸς ἑαυτοῦ ἐκκόπτῃ	καὶ	ἀποτίλλῃ, τί αὐτὸν ποιήσωμεν; ποῦ
[3, 3]	τίνι νομίσματι χρῆται; ἀργυρίῳ. δεῖξον	καὶ	ἀπόφερε ὃ θέλεις. ἐλήλυθεν μοιχός.
[3, 24]	τοῖς δόγμασιν. ὅταν τὰ ἐκτὸς	καὶ	ἀπροαίρετα ἠτιμακὼς ᾖς καὶ μηδὲν
[3, 23]	καὶ χάσκων περὶ τοὺς ἐπαινέσοντας	καὶ	ἀριθμῶν τοὺς ἀκούοντάς σου θέλεις
[3, 16]	τῶν χορδῶν γνῶναι τὰς ἀσυμφώνους	καὶ	ἁρμόσασθαι τὸ ὄργανον; οἵαν εἶχεν
[3, 2]	ἢ Ἀντίπατρον; εἰ μὲν γὰρ	καὶ	Ἀρχέδημον, ἀπέχεις ἅπαντα. τί ἔτι
[3, 21]	προσθήσω ἄν που καὶ Ἀντιπάτρου	καὶ	Ἀρχεδήμου φοράν. Εἶτα τούτου ἕνεκα
[3, 22]	δέ; ναί. καὶ κτησειδίου; ναί·	καὶ	ἀρχῶν καὶ τιμῶν. τί οὖν
[3, 24]	τὸ ἰσχάδα γίνεσθαι ἀντὶ σύκου	καὶ	ἀσταφίδας ἐκ σταφυλῆς. πάντα γὰρ
[3, 13]	βλέπων τὸν ἥλιον καὶ σελήνην	καὶ	ἄστρα καὶ γῆς ἀπολαύων καὶ
[3, 26]	ὡς πάντων ἐχόντων σοι καλῶς	καὶ	ἀσφαλῶς περὶ τὸν τελευταῖον κατεγίνου
[3, 19]	τοῦτο ἐπανόρθου, τοῦτο ὠφέλει. οὕτως	καὶ	αὐξηθέντες φαινόμεθα παιδία. παῖς γὰρ
[3, 12]	ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν, εἴη ἂν	καὶ	αὐτὰ ἀσκητικά· ἂν δὲ πρὸς
[3, 8]	ἔδει γυμνάζεσθαι· προτείνουσι γὰρ ἡμῖν	καὶ	αὗται ἐρωτήματα. ὁ υἱὸς ἀπέθανε
[3, 24]	εἰ κακόν ἐστιν, οὐδέν μοι	καὶ	αὐτῇ ἐγὼ πρὸς τὰ ἀγαθὰ
[3, 24]	τίς ἐστιν ὁ βίος ἑκάστου	καὶ	αὕτη μακρὰ καὶ ποικίλη. τηρεῖν
[3, 24]	χρειῶν τινων ἐπειγουσῶν, ποτὲ δὲ	καὶ	αὐτῆς τῆς θέας ἕνεκα. Καὶ
[3, 7]	διοίσεις ἡμῶν τῶν λεγομένων Στωικῶν·	καὶ	αὐτοὶ γὰρ ἄλλα λέγομεν, ἄλλα
[3, 7]	κράτιστόν ἐστιν ἐν κόσμῳ, ἵνα	καὶ	αὐτοὶ ἱστορήσαντες μετίωμεν, ὡς ἐκεῖνοι
[3, 4]	ἐπίτροπον, οὕτως σπουδάζοντα οὐκ ἔμελλον	καὶ	αὐτοὶ οὕτως σπουδάζειν; εἰ γὰρ
[3, 23]	τί; εἰπὲ καὶ ἡμῖν, ἵνα	καὶ	αὐτοὶ τρέχωμεν εἰς τὸ ἀκροατήριόν
[3, 15]	δύναται εἰπεῖν ὡς ἐκεῖνος; θέλουσιν	καὶ	αὐτοὶ φιλοσοφεῖν. ἄνθρωπε, σκέψαι πρῶτον
[3, 19]	ἂν οὖν ἐπὶ τοῦτο ῥέψωμεν	καὶ	αὐτοί, ὥσθ´ ὅταν δυσοδῶμεν, αὑτοὺς
[3, 22]	δύνασθαι καὶ κολάζειν τοὺς ἁμαρτάνοντας	καὶ	αὐτοῖς οὖσι κακοῖς, τῷ Κυνικῷ
[3, 16]	τὸν συνανατριβόμενον τῷ ἠσβολωμένῳ μὴ	καὶ	αὐτὸν ἀπολαῦσαι τῆς ἀσβόλης· τί
[3, 26]	ἔργον ἦν, ὑμνεῖν τὸν θεὸν	καὶ	αὐτὸν ἐπ´ ἐμαυτοῦ καὶ πρὸς
[3, 7]	ἂν δὲ φλυαρῇ ὁ ἀνήρ,	καὶ	αὐτὸν προσεκτραχηλίσωμεν; εἰ θέλεις εἶναι
[3, 21]	δυναμένοις, τοῖς κοσμοῦσι. μὴ προστρίβου	καὶ	αὐτὸς αἶσχος φιλοσοφίᾳ διὰ σαυτοῦ,
[3, 24]	παρ´ ἐμαυτοῦ λαβεῖν ἀπόδειξιν ἠθέλησεν	καὶ	αὐτὸς δὲ γνῶναι, εἰ ἔχει
[3, 9]	ἤδη καὶ τῶν ῥητόρων ἤκουες	καὶ	αὐτὸς ἐμελέτας, τί σοι λείπειν
[3, 23]	τοῦ φιλοσόφου λόγος, νεκρός ἐστι	καὶ	αὐτὸς καὶ ὁ λέγων. εἴωθε
[3, 22]	ἐκ κεφαλῆς προθελύμνους ἕλκετο χαίτας.	καὶ	αὐτὸς τί λέγει; πλάζομαι ὧδε,
[3, 24]	Ζεὺς τῶν ἀνθρώπων, ὅς γε	καὶ	αὑτοῦ πατέρα ᾤετο αὐτὸν καὶ
[3, 26]	τὰς ἀρχὰς τὰς μεγίστας ἄρξαντας	καὶ	αὐτοὺς τοὺς βασιλεῖς καὶ τυράννους
[3, 24]	δ´ ἀλλότρια· τὰ μὲν κωλυτὰ	καὶ	ἀφαιρετὰ καὶ ἀναγκαστὰ οὐκ ἴδια,
[3, 24]	δ´ ἅπαξ περιποιήσῃ τὸ ἄλυπον	καὶ	ἄφοβον, ἔτι σοι τύραννος ἔσται
[3, 2]	περιπίπτῃ· ὁ περὶ τὰς ὁρμὰς	καὶ	ἀφορμὰς καὶ ἁπλῶς ὁ περὶ
[3, 12]	όπος ὁ περὶ τὴν ὁρμὴν	καὶ	ἀφορμήν· ἵν´ εὐπειθὴς τῷ λόγῳ,
[3, 22]	ὀρεγόμεθα, ᾧ ἐκκλίνομεν, ᾧ ὁρμῶμεν	καὶ	ἀφορμῶμεν. πῶς ἠμέληται; ἀγνοεῖ τὴν
[3, 6]	τούτῳ δοκιμαστηρίῳ χρώμενος τῶν εὐφυῶν	καὶ	ἀφυῶν. ἔλεγε γὰρ ὅτι ὡς
[3, 21]	ἀλλὰ καὶ ἡλικίαν εἶναι δεῖ	καὶ	βίον καὶ θεὸν ἡγεμόνα. οὔ·
[3, 13]	δαιμόνων’ ταῦτά τις ἐνθυμεῖσθαι ἔχων	καὶ	βλέπων τὸν ἥλιον καὶ σελήνην
[3, 1]	εἰς τὸ πολίτευμα; καλὸς πολίτης	καὶ	βουλευτὴς καὶ ῥήτωρ. τοιούτους δεῖ
[3, 5]	νόσον ἀπαλλαττομένους. Νοσῶ, φησίν, ἐνθάδε	καὶ	βούλομαι ἀπιέναι εἰς οἶκον. (Ἐν
[3, 1]	ἢ στρατηγὸν ἢ ἀγωνοθέτην; ἄγε	καὶ	γαμήσας τίλλεσθαι μέλλεις; τίνι καὶ
[3, 24]	δεήσῃ τοῦ παραμυθουμένου, τοῦ ἐπιρρωννύντος.	καὶ	γὰρ αἰσχρὸν οὐ τὸ φαγεῖν
[3, 16]	ἐκείνους μεταθεῖναι ἐπὶ τὰ αὑτοῦ.	καὶ	γὰρ ἄνθρακα ἀπεσβεσμένον ἂν θῇ
[3, 5]	ἀπῆγεν πρὸς Πρωταγόραν, πρὸς Ἱππίαν.	καὶ	γὰρ εἰ λάχανά τις ζητῶν
[3, 23]	εἶθ´ οὕτως ποίει ἃ ποιεῖς.	καὶ	γὰρ ἐπὶ τῶν ἄλλων σχεδὸν
[3, 22]	καὶ γῆμαι αὐτὸν καὶ παιδοποιήσασθαι.	καὶ	γὰρ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἔσται
[3, 26]	ἡγεμόνα, ὑμνῶν αὐτοῦ τὰ ἔργα.	καὶ	γὰρ ἦλθον, ὅτ´ ἐκείνῳ ἔδοξεν,
[3, 12]	μὴ εἰς τὸ πολὺ πίνειν	(καὶ	γὰρ περὶ τοῦτο ἐπαρίστεροι ἀσκηταί
[3, 24]	νῦν ὁ κόσμος χρείαν ἔχει.	καὶ	γὰρ σὺ ἐγένου οὐχ ὅτε
[3, 1]	αἱ φύσεις εἰσὶν αὐτῶν; (Ἔοικεν.	(Καὶ	γὰρ τὸ παγκρατιαστὴν οἶμαι ποιοῦν
[3, 22]	γενέσθαι ἢ πολλὰς πληγὰς λαβεῖν.	καὶ	γὰρ τοῦτο λίαν κομψὸν τῷ
[3, 24]	ἀλλήλους’ (Ἀλλὰ δύσφημά ἐστι ταῦτα.	(Καὶ	γὰρ τῶν ἐπαοιδῶν ἔνιαι, ἀλλ´
[3, 1]	οὐκ ἀγαθὸν ποιεῖ, δρομέα δὲ	καὶ	γελοιότατον· καὶ ὁ πρὸς πενταθλίαν
[3, 22]	δ´ ἂν ὑποθώμεθα, οὐδὲν κωλύσει	καὶ	γῆμαι αὐτὸν καὶ παιδοποιήσασθαι. καὶ
[3, 13]	ἥλιον καὶ σελήνην καὶ ἄστρα	καὶ	γῆς ἀπολαύων καὶ θαλάσσης ἔρημός
[3, 22]	οὔ· ἀλλὰ πηρίδιον καὶ ξύλον	καὶ	γνάθοι μεγάλαι· καταφαγεῖν πᾶν ὃ
[3, 1]	τόθ´, ὅταν εἰς σαυτὸν ἔλθῃς,	καὶ	γνώσει, οἷόν ἐστι καὶ τίνες
[3, 17]	Ὅταν τῇ προνοίᾳ ἐγκαλῇς, ἐπιστράφηθι	καὶ	γνώσῃ, ὅτι κατὰ λόγον γέγονεν.
[3, 22]	δ´ ὑπὸ τοῦ Διὸς ἀθλούμενος	καὶ	γυμναζόμενος μέλλει κεκραγέναι καὶ ἀγανακτεῖν,
[3, 12]	ἐκκλιτικῶς ἔχω πόνου· τρίψω μου	καὶ	γυμνάσω πρὸς τοῦτο τὰς φαντασίας
[3, 26]	καὶ ὁσιότητος· καὶ ταῦτα ἐποίει	καὶ	γυμνὸς καὶ μόνος. ὁ δ´
[3, 22]	μοι λέγεις ἐξ ἔρωτος γενομένην	καὶ	γυναῖκα τιθεῖς ἄλλον Κράτητα. ἡμεῖς
[3, 24]	ἀλλὰ καὶ ζωμὸς ἡδύς ἐστι	καὶ	γυνὴ καλὴ ἡδύ ἐστιν. τί
[3, 13]	Πυριφλεγέθων, ἀλλὰ πάντα θεῶν μεστὰ	καὶ	δαιμόνων’ ταῦτά τις ἐνθυμεῖσθαι ἔχων
[3, 22]	ἀνθρώποις φίλα καὶ τίνα πολέμια.	καὶ	δεῖ αὐτὸν ἀκριβῶς κατασκεψάμενον ἐλθόντ´
[3, 24]	ἀνθρώπων φύσει πρὸς ἀλλήλους ᾠκειωμένων·	καὶ	δεῖ τοὺς μὲν παρεῖναι ἀλλήλοις,
[3, 26]	κακῶν τῷ ἀνθρώπῳ καὶ ἀγεννείας	καὶ	δειλίας οὐ θάνατός ἐστιν, μᾶλλον
[3, 22]	ἢ Λακεδαιμονίων ἢ Νικοπολιτῶν, εἶτα	καὶ	δέρεσθαι δεῖ τὸν εἰκῇ ἐξελθόντα,
[3, 22]	δέρεσθαι αὐτὸν δεῖ ὡς ὄνον	καὶ	δερόμενον φιλεῖν αὐτοὺς τοὺς δέροντας
[3, 22]	βασιλέα τὸν ἑαυτοῦ ὁρᾶν οἴεται	καὶ	δεσπότην; Ἴδε κυνικαὶ φωναί, ἴδε
[3, 24]	εἶ, ἀλλὰ καὶ πέραν θαλάσσης	καὶ	διὰ γραμμάτων; οὕτως ἀσφαλῶς σοι
[3, 7]	ἐροῦμεν τοῖς ἀνθρώποις; τὴν σάρκα;	καὶ	διὰ ταύτην Μάξιμος ἔπλευσεν μέχρι
[3, 24]	ἀναλύσῃς ἑκτικώτερον ἢ ἐφοδεύσης ὑποθετικούς;	καὶ	διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἀδελφὸν
[3, 22]	αὐτῶν καλὸν καὶ ἀγαθόν, ἀλλὰ	καὶ	διὰ τοῦ σώματος ἐνδείκνυσθαι, ὅτι
[3, 22]	τοῦ σκήπτρου καὶ τῆς βασιλείας	καὶ	διάκονον ἄξιον, εἰ μέλλει φιλίας
[3, 23]	ἐκείνης ἀδυναμίας. ~Πρὸς τοὺς ἀναγιγνώσκοντας	καὶ	διαλεγομένους ἐπιδεικτικῶς. Τίς εἶναι θέλεις,
[3, 23]	Σωκράτους λέγοντος ὅτι οἶδά τι	καὶ	διδάσκω’ ἀλλὰ ἄλλον ἀλλαχοῦ ἔπεμπεν.
[3, 9]	ἡγεμονικὸν ἡμῶν κατὰ φύσιν ἔχειν	καὶ	διεξάγειν. μικρόν σοι δοκεῖ τοῦτο;
[3, 6]	ὤν, ὥστε κατὰ φύσιν ἔχειν	καὶ	διεξάγειν, οὐ προκόπτει. οὐδένα γὰρ
[3, 10]	οὐχ ἵνα κατὰ φύσιν ἔχῃς	καὶ	διεξάγῃς; τί κωλύει πυρέςσοντα κατὰ
[3, 24]	ἀλλὰ πάντων {ἀ{ ι} εὶ	καὶ	διηνεκῶς ὁ πατήρ ἐστιν ὁ
[3, 24]	ἀγαθῷ μεῖζον τοῦ τὰ καλὰ	καὶ	δίκαια πράττειν; ἐν Ὀλυμπίᾳ δ´
[3, 3]	διὰ τοῦτο, εἰ τοῦ καλοῦ	καὶ	δικαίου τὸ ἀγαθὸν ἕτερόν ἐστιν,
[3, 9]	δὲ νεανίσκος καὶ ἤδη ἐπολιτεύου	καὶ	δίκας αὐτὸς ἔλεγες καὶ εὐδοκίμεις,
[3, 24]	ζηλωτὰ τῆς ἀληθείας καὶ Σωκράτους	καὶ	Διογένους. τί θέλεις ἐν Ἀθήναις
[3, 24]	ἀπώλεια, ἀλλὰ τεταγμένη τις οἰκονομία	καὶ	διοίκησις. τοῦτ´ ἔστιν ἀποδημία, {καὶ}
[3, 3]	δόγματά ἐστι καὶ ἄλλο οὐδὲν	καὶ	δόγματα περὶ τῶν ἀπροαιρέτων ὡς
[3, 21]	ἐπιπληκτικήν, ὡς Ζήνωνι τὴν διδασκαλικὴν	καὶ	δογματικήν. σὺ δ´ ἰατρεῖον ἀνοίγεις
[3, 7]	ἀπέχεται τῶν ἀλλοτρίων δικαστὴς ὢν	καὶ	δυνάμενος λαμβάνειν. ἀλλ´ ἄν σοι
[3, 16]	ἐν ὑμῖν αἱ κομψαὶ ὑπολήψεις	καὶ	δυναμίν τινα περιποιήσησθε πρὸς ἀσφάλειαν,
[3, 22]	γὰρ τοῦτο ἐπιβάλλει καὶ πρέπει	καὶ	δύνασαι αὐτὸ ποιεῖν. σὺ δύνασαι
[3, 22]	ὅπλα παρεῖχε τὸ ἐπιτιμᾶν τισιν	καὶ	δύνασθαι καὶ κολάζειν τοὺς ἁμαρτάνοντας
[3, 23]	τὰ κακὰ καὶ κακοδαίμων εἶ	καὶ	δυστυχής. κομψὴ παράκλησις. καὶ μὴν
[3, 22]	{ἢ} καὶ κακοδαιμονίας, περὶ εὐτυχίας	καὶ	δυστυχίας, περὶ δουλείας καὶ ἐλευθερίας;
[3, 24]	δὲ περιερχόμενος ἐκτήσατο, ὅς γε	καὶ	ἐγάμει, ὅπου καιρὸς ἐφάνη αὐτῷ,
[3, 26]	ὁ δ´ ἐπετάσσετο καὶ ἐπόνει	καὶ	ἐγυμνάζετο. καὶ ἦν Εὐρυσθεὺς μέν,
[3, 21]	ἰδοὺ καὶ ἐνθάδε. ἐκεῖ ἱεροφάντης·	καὶ	ἐγὼ ποιήσω ἱεροφάντην. ἐκεῖ κήρυξ·
[3, 3]	ἀλλ´ ἐπ´ ἐμοὶ αὐτὸ ἐποίησεν	καὶ	ἔδωκεν οἷον εἶχεν αὐτός, {ἀκώλυ{
[3, 16]	πάλιν ἔνθεν ἐκεῖ οἱ αὐτοί.	καὶ	ἔθος κομψὸν οὐδέν, οὔτε προσοχὴ
[3, 7]	τὸ κράτιστον. ἀφρόνως δὲ ποιεῖ	καὶ	εἰ ἀπέχεται τῶν ἀλλοτρίων δικαστὴς
[3, 22]	πυνθάνῃ εἰ πολιτεύσεται; πυθοῦ μου	καί,	εἰ ἄρξει· πάλιν ἐρῶ σοι·
[3, 25]	ἀναμιμνῃσκόμενος, ἐφ´ οἷς δ´ ἄχθῃ,	καὶ	εἰ δυνατόν, ἀνάλαβε κἀκεῖνα ὧν
[3, 23]	οὗτος ὁ πιστὸς τί ἐστιν;	καὶ	εἰ μὴ εἶχεν εἰπεῖν, προσέθηκα
[3, 22]	Ἄν σοι δόξῃ, πυθοῦ μου	καὶ	εἰ πολιτεύσεται. σαννίων, μείζονα πολιτείαν
[3, 1]	τοῖς λείοις χαίρουσιν. οὐκ ἀπάγξῃ;	καὶ	εἰ τοῖς κιναίδοις ἔχαιρον, ἐγένου
[3, 9]	τὰ δόγματα ἐπισκέψασθαι τὰ σαυτοῦ	καὶ	εἴ τι φαῦλον ἔχεις, ἐκβαλεῖν;
[3, 7]	πόλιν ἐλθόντας παρὰ τῶν πολιτῶν	καὶ	εἰδότων, τί κράτιστόν ἐστιν ἐν
[3, 26]	τυγχάνοντα αὐτῶν αἰσχύνεσθαι; οὕτως δὲ	καὶ	εἰθίζου φιλοσοφῶν ἀφορᾶν εἰς ἄλλους
[3, 22]	πάλιν Ἀλεξάνδρῳ ἐπιστάντι αὐτῷ κοιμωμένῳ	καὶ	εἰπόντι οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν
[3, 7]	τῇ σαρκί; Ἀρνησαμένου δ´ ἐκείνου	καὶ	εἰπόντος Μὴ γένοιτο· Οὐ προσήκει
[3, 24]	οὕτως ὡς πρόσθεν ἐν Ἀθήναις	καὶ	εἰς Περραιβοὺς δ´ ἂν ἀπελθὼν
[3, 26]	πάντες, τὰ ἀσκήματα, τὰ ἀναγνώσματα,	καὶ	εἴσῃ, ὅτι οὕτως μόνως ἐλευθεροῦνται
[3, 5]	αὐτὸ πρόσωπον ἀεὶ καὶ ἐκφέρειν	καὶ	εἰσφέρειν; ταῦτα ἦν, ἃ ᾔδει
[3, 24]	καὶ αὑτοῦ πατέρα ᾤετο αὐτὸν	καὶ	ἐκάλει καὶ πρὸς ἐκεῖνον ἀφορῶν
[3, 1]	καθάριον εἶναι. ἀλλ´ ὡς ἀλεκτρυόνα	καὶ	ἐκεῖνον ὡς λέοντα καὶ τὸν
[3, 2]	τίνα ποτ´ ἐκεῖνον; τὸν Κρῖνιν.	καὶ	ἐκεῖνος μέγα ἐφρόνει, ὅτι ἐνόει
[3, 13]	τὴν ἔννοιαν ἀβοήθητός τις εἶναι	καὶ	ἐκκείμενος τοῖς βλάπτειν βουλομένοις. διὰ
[3, 12]	ἐστὶ τὸ προκείμενον ἐκπονηθῆναι; ὀρέξει	καὶ	ἐκκλίσει ἀκωλύτως ἀναστρέφεσθαι. τοῦτο δὲ
[3, 12]	ταῦτα εἰθισμένων ἡμῶν χρῆσθαι ὀρέξει	καὶ	ἐκκλίσει, δεῖ τῷ ἔθει τούτῳ
[3, 23]	εἶτά μοι λέγεις, ἐν ὀρέξει	καὶ	ἐκκλίσει κατὰ φύσιν ἀναστρέφῃ; ὕπαγε,
[3, 14]	πῶς ἐνδέχεται ἀπαραποδίστως ὀρέξει χρῆσθαι	καὶ	ἐκκλίσει. Κρείσσων εἰμὶ σοῦ· ὁ
[3, 22]	καὶ φόβοι καὶ ὀρέξεις ἀτελεῖς	καὶ	ἐκκλίσεις περιπίπτουσαι καὶ φθόνοι καὶ
[3, 12]	ὧδέ που ῥέπῃ πρὸς ὄρεξιν	καὶ	ἔκκλισιν, εἴη ἂν καὶ αὐτὰ
[3, 24]	Ὀδυσσεὺς ἐπεπόνθει πρὸς τὴν γυναῖκα	καὶ	ἔκλαιεν ἐπὶ {πέτρα{ ι} ς
[3, 12]	ποτε καύματος ἐφέλκυσαι βρόγχον ψυχροῦ	καὶ	ἔκπτυσον καὶ μηδενὶ εἴπῃς’ ~Τί
[3, 26]	ἵν´ ἐν τῷ βαλανείῳ ἐκδυσάμενος	καὶ	ἐκτείνας σεαυτὸν ὡς οἱ ἐσταυρωμένοι
[3, 5]	μηδένα· τὸ αὐτὸ πρόσωπον ἀεὶ	καὶ	ἐκφέρειν καὶ εἰσφέρειν; ταῦτα ἦν,
[3, 9]	στενόβρογχον κεράμιον καθιεῖσιν τὴν χεῖρα	καὶ	ἐκφέρουσιν ἰσχαδοκάρυα τοῦτο συμβαίνει· ἂν
[3, 23]	οὗτος ἀτάραχός ἐστιν’ εἰ δὲ	καὶ	ἔλεγεν, εἶπον ἂν αὐτῷ ἐπειδὴ
[3, 22]	εὐτυχίας καὶ δυστυχίας, περὶ δουλείας	καὶ	ἐλευθερίας; τηλικαύτην πολιτείαν πολιτευομένου ἀνθρώπου
[3, 13]	ἀναγκασθήσεσθε, οὐ κωλυθήσεσθε, ἀπαθεῖς δὲ	καὶ	ἐλεύθεροι διάξετε ἀπὸ πάντων’ ταύτην
[3, 22]	οὖν καὶ ἐν τούτοις ἀκώλυτον	καὶ	ἐλεύθερον. ταλαίπωροι, τοῦτο ἐξεργάζεσθε, τούτου
[3, 12]	συγκαταθέσεις, ὁ πρὸς τὰ πιθανὰ	καὶ	ἑλκυστικά. ὡς γὰρ ὁ Σωκράτης
[3, 24]	ἐξηγοῦνται καὶ περὶ ἐμοῦ ζητοῦσιν	καὶ	ἐμὲ ὑμνοῦσιν· καὶ τούτου με
[3, 21]	ἐξορχῇ καὶ λέγεις οἴκημά ἐστι	καὶ	ἐν Ἐλευσῖνι, ἰδοὺ καὶ ἐνθάδε.
[3, 13]	διοίκησιν τὴν ἑαυτοῦ οἵα ἐστὶ	καὶ	ἐν ἐπινοίαις γίνεται πρεπούσαις ἑαυτῷ,
[3, 24]	τὰς Ἀθήνας οὐ μέλλεις βλέπειν	καὶ	ἐν Λυκείῳ οὐ περιπατήσεις; ἐπὶ
[3, 2]	ὑποθετικούς, ψευδομένους. (Δεῖ γάρ, φησίν,	καὶ	ἐν ταῖς ὕλαις ταύταις γενόμενον
[3, 22]	διατασσόμενον, ἑλκύσας ἔτεμεν. οὕτως γίνεται	καὶ	ἐν τῇ μεγάλῃ ταύτῃ πόλει.
[3, 24]	ὅτι μὴ τοὺς αὐτοὺς βλέπεις	καὶ	ἐν τοῖς αὐτοῖς τόποις διατρίβεις.
[3, 1]	ἔχῃ τρίχας πολλάς, τέρας ἐστὶ	καὶ	ἐν τοῖς τέρασιν ἐν Ῥώμῃ
[3, 22]	μὴ καθήκοντος‘ οὐδείς. ἔχετε οὖν	καὶ	ἐν τούτοις ἀκώλυτον καὶ ἐλεύθερον.
[3, 9]	ὁ τὰ δόγματα αὐτοῦ καταμανθάνων	καὶ	ἐν τῷ μέρει τὰ ἴδια
[3, 22]	προβεβλῆσθαι· εἰ δὲ μή, γυμνὸς	καὶ	ἐν ὑπαίθρῳ ἀσχημονήσει. τοῦτο οἰκία
[3, 22]	ἀλλὰ γῆ μόνον καὶ οὐρανὸς	καὶ	ἓν τριβωνάριον. καὶ τί μοι
[3, 26]	βλέπειν θαρρῶν πρὸς πᾶσαν ἀπορίαν	καὶ	ἔνδειαν, ὅπου καὶ τοὺς πλουσιωτάτους
[3, 24]	μεμνημένος {μὴν} μὴ ταραχθῇς. οὕτως	καὶ	ἐνθάδ´, ἐὰν παιδίον σαυτοῦ καταφιλῇς,
[3, 22]	ταύτῃ πόλει. ἔστι γάρ τις	καὶ	ἐνθάδ´ οἰκοδεσπότης ἕκαστα ὁ διατάσσων.
[3, 21]	δᾳδοῦχος· κἀγὼ δᾳδοῦχον. ἐκεῖ δᾷδες·	καὶ	ἐνθάδε. αἱ φωναὶ αἱ αὐταί·
[3, 21]	ἐστι καὶ ἐν Ἐλευσῖνι, ἰδοὺ	καὶ	ἐνθάδε. ἐκεῖ ἱεροφάντης· καὶ ἐγὼ
[3, 24]	τῶν ἄλλων ναυτῶν; οὕτως δὲ	καὶ	ἐνθάδε· στρατεία τίς ἐστιν ὁ
[3, 24]	οἶκον αὐτοῦ φοιτῶν; (Ὃν ἐβουλόμην.	(Καὶ	ἐνθάδε τοῦτον θέλε ὁρᾶν καὶ
[3, 26]	ὡς οἱ ἐσταυρωμένοι τρίβῃ ἔνθεν	καὶ	ἔνθεν, εἶθ´ ὁ ἀλείπτης ἐπιστὰς
[3, 22]	εἰσελθεῖν; ὥστε ἄν σοι δοκῇ	καὶ	ἐνθυμηθῇς τι τοιοῦτον, κοπρίαν μᾶλλον
[3, 13]	ἀρκεῖται, ὅταν ᾖ μόνος, ἐπιβλέπων	καὶ	ἐνθυμούμενος νῦν ἐμοὶ κακὸν οὐδὲν
[3, 23]	γάρ ἐστιν ὁ προτρεπτικός; δύνασθαι	καὶ	ἑνὶ καὶ πολλοῖς δεῖξαι τὴν
[3, 13]	σύνεστιν καὶ ἡσυχάζει ἐφ´ ἑαυτοῦ	καὶ	ἐννοεῖ τὴν διοίκησιν τὴν ἑαυτοῦ
[3, 5]	ἐπιβολήν; ἐπεί τοι εἰ εἴχετε,	καὶ	ἐνοσεῖτε ἂν ἡδέως καὶ ἐπεινᾶτε
[3, 22]	ἔστιν ἐν Ὀλυμπίοις νικηθῆναι μόνον	καὶ	ἐξελθεῖν, ἀλλὰ πρῶτον μὲν ὅλης
[3, 1]	λέγω ἃ φρονῶ, ἀνιάσω σε	καὶ	ἐξελθὼν τάχα οὐδ´ εἰσελεύσῃ· ἄν
[3, 6]	ἡγεμονικὸν κατὰ φύσιν ἔχον τηρῆσαι	καὶ	ἐξεπονεῖτο καὶ προκοπαὶ ἦσαν. μὴ
[3, 22]	πολυπράγμονα, ὅταν τοὺς στρατιώτας ἐπισκοπῇ	καὶ	ἐξετάζῃ καὶ παραφυλάσσῃ καὶ τοὺς
[3, 9]	κλάει. ἄφες ὀλίγα ἐξ αὐτῶν	καὶ	ἐξοίσεις. καὶ σὺ ἄφες τὴν
[3, 21]	παλαιῶν. σὺ δ´ ἐξαγγέλλεις αὐτὰ	καὶ	ἐξορχῇ παρὰ καιρόν, παρὰ τόπον,
[3, 11]	Διός εἰσιν ἅπαντες τοῦ Πατρῴου·	καὶ	ἐπ´ ἀδελφῷ· πρὸς γὰρ Διός
[3, 24]	ἐγάμει, ὅπου καιρὸς ἐφάνη αὐτῷ,	καὶ	ἐπαιδοποιεῖτο καὶ τοὺς παῖδας ἀπέλειπεν
[3, 23]	τὸ φράζειν ὀρθῶς, δίδαξόν με	καὶ	ἐπαινέσω. τί οὖν; ἀηδῶς δεῖ
[3, 24]	αὐτοῖς τοῖς πειραταῖς συνήθης ἐγίνετο	καὶ	ἐπανορθοῦν ἐπειρᾶτο. καὶ πραθεὶς ὕστερον
[3, 21]	φαντασίαν ἐρχόμεθα, ὅτι ἐπὶ παιδείᾳ	καὶ	ἐπανορθώσει τοῦ βίου κατεστάθη πάντα
[3, 12]	ἕξεις οὔτε τὴν ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον.	καὶ	ἐπεὶ τὸ ἔθος ἰσχυρὸν προηγῆται
[3, 5]	εἴχετε, καὶ ἐνοσεῖτε ἂν ἡδέως	καὶ	ἐπεινᾶτε καὶ ἀπεθνῄσκετε. εἴ τις
[3, 11]	τε πτωχοί τε. τοῦτο οὖν	καὶ	ἐπὶ πατρὸς πρόχειρον ἔχειν· οὔ
[3, 22]	δύνασθαι ἀνατεινάμενον, ἂν οὕτως τύχῃ,	καὶ	ἐπὶ σκηνὴν τραγικὴν ἀνερχόμενον λέγειν
[3, 3]	ἀντ´ αὐτοῦ πωλούμενον, οὕτως ἔχει	καὶ	ἐπὶ τῆς ψυχῆς. τὸ ἀγαθὸν
[3, 1]	καὶ γαμήσας τίλλεσθαι μέλλεις; τίνι	καὶ	ἐπὶ τί; καὶ παιδία ποιήσας
[3, 20]	εἶναι αὐτό. ἔδει οὖν οὕτως	καὶ	ἐπὶ τοῦ βίου. ὑγεία ἀγαθόν,
[3, 4]	Ἠπείρου ἀκοσμότερον σπουδάσαντος κωμῳδῷ τινι	καὶ	ἐπὶ τούτῳ δημοσίᾳ λοιδορηθέντος, εἶτα
[3, 23]	πένταθλος, ἔτι ἀλλοιότερα. οὕτως εὑρήσεις	καὶ	ἐπὶ τῶν τεχνῶν. εἰ τέκτων,
[3, 23]	μὴ ὡς πρόβατον, εἰ βλαπτικῶς	καὶ	ἐπιεικῶς, ὡς θηρίον. ἡ δ´
[3, 2]	τὰς σχέσεις τηροῦντα τὰς φυσικὰς	καὶ	ἐπιθέτους ὡς εὐσεβῆ, ὡς υἱόν,
[3, 12]	οὐκ ἔστι τὸ δύσκολον πᾶν	καὶ	ἐπικίνδυνον ἐπιτήδειον πρὸς ἄσκησιν, ἀλλὰ
[3, 12]	καὶ οὐ μόνον δύσκολον, ἀλλὰ	καὶ	ἐπικίνδυνον. τούτου ἕνεκα δεῖ καὶ
[3, 22]	καὶ τὴν ἐπιφάνειαν ἀθλιώτερον οἴωνται	καὶ	ἐπικινδυνότερον ἔχειν. ἐν βασιλείᾳ οὐκ
[3, 7]	φρένας ἔχοντες· ἀνακόλουθα γὰρ ἐρεῖτε	καὶ	Ἐπικούρῳ καὶ τοῖς ἄλλοις ὑμῶν
[3, 9]	ἕως τὸ πλοῖον μισθούμεθα, δυνάμεθα	καὶ	Ἐπίκτητον ἰδεῖν· ἴδωμεν, τί ποτε
[3, 10]	μή, ἂν πυρέξωμεν, ἀφιέναι πάντα	καὶ	ἐπιλανθάνεσθαι· ἂν ἐγὼ ἔτι φιλοσοφήσω,
[3, 9]	δεῖξόν μοι, ὅτι ἐπίσκεψίν τινα	καὶ	ἐπιμέλειαν πεποίησαι τῶν σαυτοῦ δογμάτων.
[3, 24]	τὸ κυριώτατον τίς δ´ αὐτὸ	καὶ	ἐπιπέπομφεν; ὁ ἡγεμὼν ἢ ὁ
[3, 21]	ἔχειν, ὡς Διογένει τὴν βασιλικὴν	καὶ	ἐπιπληκτικήν, ὡς Ζήνωνι τὴν διδασκαλικὴν
[3, 7]	ὦμεν συνεπωθοῦσαν ἡμᾶς ἐπ´ αὐτὰ	καὶ	ἐπιρρωννύουσαν, τί γένηται; ἐν τορεύματι
[3, 21]	δὲ καὶ προχειρότητά τινα εἶναι	καὶ	ἐπιτηδειότητα πρὸς τοῦτο, νὴ τὸν
[3, 4]	αὐτῶν ἄρχοντα, τοῦ Καίσαρος φίλον	καὶ	ἐπίτροπον, οὕτως σπουδάζοντα οὐκ ἔμελλον
[3, 9]	εἶχες, ἀλλὰ μείζονός τινος ἐπιθυμεῖς	καὶ	ἐπιφανεστέρου, πότε οὕτως ἔπλευσας ὑπὲρ
[3, 23]	ἐγὼ καθίσας ὑμῖν λέγω νοημάτια	καὶ	ἐπιφωνημάτια, ἵν´ ὑμεῖς ἐπαινέσαντές με
[3, 22]	χρόνου χορτασθῆναι. τί οὖν σοι	καὶ	ἐπιχειρεῖν πράγματι τηλικούτῳ; Γάμος δ´,
[3, 26]	καὶ Μυκηνῶν, ὁ δ´ ἐπετάσσετο	καὶ	ἐπόνει καὶ ἐγυμνάζετο. καὶ ἦν
[3, 13]	καθήμενος κλαίειν ὅτι μόνος ἀπελείφθην	καὶ	ἔρημος οὕτως; οὐκ ὀστράκια ἕξω,
[3, 13]	γὰρ ὁ μόνος ὢν εὐθὺς	καὶ	ἔρημος, ὥσπερ οὐδ´ ὁ ἐν
[3, 26]	σεαυτοῦ; τοιγαροῦν οἴμωζε καὶ στένε	καὶ	ἔσθιε δεδοικώς, μὴ οὐ σχῇς
[3, 24]	μὴ μετ´ ὀρέξεως ἢ ἐκκλίσεως	καὶ	ἔσται τὰ σὰ καλῶς. τοῦτο
[3, 26]	παραδείγμασιν πρὸς τοὺς ἀπαιδεύτους, ὅτι	καὶ	ἔστι καὶ καλῶς διοικεῖ τὰ
[3, 9]	οὖν; ὀλίγου χρόνου χρείαν ἔχει	καὶ	ἔστι παρερχόμενον αὐτὸ λαβεῖν; εἰ
[3, 24]	ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω·	καὶ	ἔτι πρόσθεν τῷ Ἡρακλεῖ περιελθεῖν
[3, 24]	τὸ εἶναι καλὸν καὶ ἀγαθὸν	καὶ	εὐδαίμονα; πρὸς ταῦτα ὑπὸ θεῶν
[3, 25]	εἶναι, ἀλλ´ ὑπὲρ αὐτῆς εὐτυχίας	καὶ	εὐδαιμονίας. τί οὖν; οὐδ´ ἂν
[3, 24]	μηδεὶς αἰσθάνηται, ἀρκοῦ αὐτὸς ὑγιαίνων	καὶ	εὐδαιμονῶν. ~Πρὸς τοὺς ἀποπίπτοντας ὧν
[3, 9]	ἐπολιτεύου καὶ δίκας αὐτὸς ἔλεγες	καὶ	εὐδοκίμεις, τίς σοι ἔτι ἴσος
[3, 24]	μὲν ἡ ἀνωτάτω καὶ κυριωτάτη	καὶ	εὐθὺς ὥσπερ ἐν πύλαις, ὅταν
[3, 13]	ποτὲ παντάπασιν ὀρέξεως, ἵνα ποτὲ	καὶ	εὐλόγως ὀρεχθῇς. εἰ δ´ εὐλόγως,
[3, 24]	οἰκουμένην ὅλην ἀνθρώπων ὕβριν τε	καὶ	εὐνομίην ἐφορῶντα καὶ τὴν μὲν
[3, 24]	τὴν αὑτοῦ χώραν ἐκπληρώσῃ εὐτάκτως	καὶ	εὐπειθῶς τῷ θεῷ. ἔτι μ´
[3, 21]	τοὺς ὤμους, ἀφ´ ὧν ἐγυμνάσθησαν	καὶ	ἔφαγον, ὡς οἱ τὰς τέχνας
[3, 9]	συμβάλλειν. οὔ· ἀλλὰ πάροδός ἐστι	καὶ	ἕως τὸ πλοῖον μισθούμεθα, δυνάμεθα
[3, 22]	καὶ ἐκκλίσεις περιπίπτουσαι καὶ φθόνοι	καὶ	ζηλοτυπίαι, ποῦ ἐκεῖ πάροδος εὐδαιμονίας;
[3, 26]	ἂν θέλῃς ἔχειν, ἕξεις πανταχοῦ	καὶ	ζήσεις θαρρῶν. τίνι; ᾧ μόνῳ
[3, 24]	εἶτ´ ἂν ἐπιστρέφῃς κατὰ σαυτὸν	καὶ	ζητήσῃς τὴν χώραν, ἐξ ἧς
[3, 14]	ἀδύνατόν ἐστι τὸ πρᾶγμα, σκέψαι	καὶ	ζήτησον. οὐδέν σε βλάψει ἡ
[3, 24]	ἐστιν. (Τίς οὔ φησιν; ἀλλὰ	καὶ	ζωμὸς ἡδύς ἐστι καὶ γυνὴ
[3, 26]	ἦσαν, ἄλλους δὲ κληρονόμους ἀπέλιπον	καὶ	ζῶντες οὐκ ἐπαρκοῦσιν οὐδέν, σοὶ
[3, 26]	καὶ ἄπειμι πάλιν ἐκείνῳ δοκοῦν	καὶ	ζῶντός μου τοῦτο τὸ ἔργον
[3, 3]	τὸ ὕδωρ κινηθῇ, δοκεῖ μὲν	καὶ	ἡ αὐγὴ κινεῖσθαι, οὐ μέντοι
[3, 26]	λιμὸς ἀλλαχοῦ που φέρει; οὐχὶ	καὶ	ἡ αὐτή που κάθοδος; τὰ
[3, 24]	κόσμος οὗτος μία πόλις ἐστὶ	καὶ	ἡ οὐσία, ἐξ ἧς δεδημιούργηται,
[3, 22]	γίνεσθαι ἢ τὸ σωμάτιον χωρίζεσθαι	καὶ	ἡ ψυχή; οὐδέν. σοὶ δὲ
[3, 26]	ἁπάσης γῆς καὶ θαλάττης ἄρχων	καὶ	ἡγεμὼν ἦν, καθαρτὴς ἀδικίας καὶ
[3, 13]	φύσει κοινωνικοῦ εἶναι καὶ φιλαλλήλου	καὶ	ἡδέως συναναστρέφεσθαι ἀνθρώποις. ἀλλ´ οὐδὲν
[3, 9]	λείπειν ἐφαντάζου; ὅτε δὲ νεανίσκος	καὶ	ἤδη ἐπολιτεύου καὶ δίκας αὐτὸς
[3, 24]	εἰς τὴν πόλιν ταύτην εἰσηγμένος	καὶ	ἤδη τῶν ἀνδρὸς ἔργων ὀφείλων
[3, 5]	μὲν γὰρ μηδὲν ἀνύεις, περισσῶς	καὶ	ἦλθες. ἄπιθι, ἐπιμελοῦ τῶν ἐν
[3, 21]	ἀνδράποδον, οὐδ´ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ	καὶ	ἡλικίαν εἶναι δεῖ καὶ βίον
[3, 13]	ἐπινοίαις γίνεται πρεπούσαις ἑαυτῷ, οὕτως	καὶ	ἡμᾶς δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς λαλεῖν,
[3, 12]	καὶ ἐπικίνδυνον. τούτου ἕνεκα δεῖ	καὶ	ἡμᾶς μελετᾶν ἐπὶ σχοινίου περιπατεῖν
[3, 23]	ὠφελῆσαι θέλεις; πρὸς τί; εἰπὲ	καὶ	ἡμῖν, ἵνα καὶ αὐτοὶ τρέχωμεν
[3, 26]	ἐπετάσσετο καὶ ἐπόνει καὶ ἐγυμνάζετο.	καὶ	ἦν Εὐρυσθεὺς μέν, ὃς ἦν,
[3, 22]	ὑπὸ σοῦ ἀρχόμενοι. τί δὲ	καὶ	ἤρχου; μή τι ὄρεξις ὑμῖν
[3, 13]	ὁ Ζεὺς αὐτὸς ἑαυτῷ σύνεστιν	καὶ	ἡσυχάζει ἐφ´ ἑαυτοῦ καὶ ἐννοεῖ
[3, 24]	δ´ ἡδέως ἐν Ἀθήναις διῆγεν	καὶ	ἥττητο ταύτης τῆς διατριβῆς, ἐπὶ
[3, 13]	καὶ ἄστρα καὶ γῆς ἀπολαύων	καὶ	θαλάσσης ἔρημός ἐστιν οὐ μᾶλλον
[3, 26]	ὁ δ´ Ἡρακλῆς ἁπάσης γῆς	καὶ	θαλάττης ἄρχων καὶ ἡγεμὼν ἦν,
[3, 26]	εἶθ´ ὕστερον διὰ γῆς ἢ	καὶ	θαλάττης φέρονται ἄλλην ἐξ ἄλλης
[3, 5]	οὐκ οἶδας, ὅτι καὶ νόσος	καὶ	θάνατος καταλαβεῖν ἡμᾶς ὀφείλουσίν τί
[3, 22]	ἐντυγχάνω τούτοις, οὓς ὑμεῖς φοβεῖσθε	καὶ	θαυμάζετε; οὐχ ὡς ἀνδραπόδοις; τίς
[3, 15]	τραγῳδεῖ ὅ τι ἂν ἴδῃ	καὶ	θαυμάσῃ. οὕτως καὶ σὺ νῦν
[3, 23]	τὸ ἐπαίνεσον; εἰπέ μοι οὐᾶ"	καὶ	θαυμαστῶς" ἰδοὺ λέγω. εἰ δ´
[3, 22]	ὅς γε ἐνεκαλλωπίζετο ταῖς περιστάσεσι	καὶ	θέαμα εἶναι ἠξίου τῶν παριόντων.
[3, 12]	ἐστὶ καὶ ἄλλο τι θηρωμένου	καὶ	θεατὰς ζητοῦντος τοὺς ἐροῦντας {ὦ{
[3, 3]	τοῦ ἀγροῦ ὁ ἀδελφός. ὅσον	καὶ	θέλει. μή τι οὖν τοῦ
[3, 21]	ἡλικίαν εἶναι δεῖ καὶ βίον	καὶ	θεὸν ἡγεμόνα. οὔ· ἀλλ´ ἀπὸ
[3, 3]	ἐξήρτηται πᾶσα κίνησις καὶ ἀνθρώπου	καὶ	θεοῦ. Διὰ τοῦτο πάσης οἰκειότητος
[3, 7]	ἐκεῖνοι τὰ ἐν ταῖς πόλεσι,	καὶ	θεώμεθα. ὅτι μὲν γὰρ τρία
[3, 22]	τίνος ἀμελοῦσι παρὰ τὸ προσῆκον;	καὶ	Θηβαίους μείζονα ὠφέλησαν ὅσοι τεκνία
[3, 24]	καὶ τὴν χεῖρα δεῖ καταφιλῆσαι	καὶ	θωπεῦσαι δι´ ἐπαίνου. ἄπαγε, ταλάντου
[3, 5]	ὅτι ἠξίωσάς με συμπανηγυρίσαι σοι	καὶ	ἰδεῖν ἔργα τὰ σὰ καὶ
[3, 22]	δόξῃ, τὸν θεόν σοι, ὑπέρθου	καὶ	ἰδού σοι πρῶτον τὴν παρασκευήν.
[3, 22]	δὲ μή, ἐπιστραφεὶς ὁ κύριος	καὶ	ἰδὼν αὐτὸν σοβαρῶς διατασσόμενον, ἑλκύσας
[3, 21]	τῇ γνώμῃ, ὅτι ἱεροῖς προσελεύσεται	καὶ	ἱεροῖς παλαιοῖς. οὕτως ὠφέλιμα γίνεται
[3, 1]	κύνες τ´ εἶναι καλοί τινες	καὶ	ἵπποι καὶ οὕτως τῶν ἄλλων
[3, 1]	ὅπερ τῷ γένει καὶ κύνα	καὶ	ἵππον; (Τοῦτο, ἔφη. (Τί οὖν
[3, 23]	Σωκρατικά, οὐχὶ δ´ ὡς Λυσίου	καὶ	Ἰσοκράτους. πολλάκις ἐθαύμασα, τίσιν ποτὲ
[3, 24]	δυνατόν, ἀλλ´ ὁ νόμος θεῖος	καὶ	ἰσχυρὸς καὶ ἀναπόδραστος οὗτός ἐστιν
[3, 24]	ἐφορῶντα καὶ τὴν μὲν ἐκβάλλοντα	καὶ	καθαίροντα, τὴν δ´ ἀντεισάγοντα. καίτοι
[3, 22]	ὑπερηγρύπνηκεν ὑπὲρ ἀνθρώπων καὶ πεπόνηκεν	καὶ	καθαρὸς μὲν κεκοίμηται, καθαρώτερον δ´
[3, 7]	δὲ τὰ χειρὸς ἔργα. οὐκοῦν	καὶ	καθήκοντα τρισσά· τὰ μὲν πρὸς
[3, 24]	(Ἡμῖν οὖν λόγος ἐπὶ ἀτυχίᾳ	καὶ	κακοδαιμονίᾳ δέδοται ὑπὸ τῶν θεῶν,
[3, 22]	πολέμου, ἀλλὰ περὶ εὐδαιμονίας {ἢ}	καὶ	κακοδαιμονίας, περὶ εὐτυχίας καὶ δυστυχίας,
[3, 23]	τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ	καὶ	κακοδαίμων εἶ καὶ δυστυχής. κομψὴ
[3, 24]	ἐκβαλεῖ, οὐδὲν ἄλλο ἢ ἐμπόδιον	καὶ	κακὸν παράδειγμα τῶν ἄλλων ναυτῶν;
[3, 3]	τῶν ἀπροαιρέτων ὡς ὄντων ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν. ταῦτά τις ἐπὶ τὰ
[3, 22]	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν ὑποδείξων αὐτοῖς, ὅτι πεπλάνηνται
[3, 24]	φιλοστοργίαν ταύτην, {τ} ἥντινά ποτε	καὶ	καλεῖς φιλοστοργίαν, δοῦλος μέλλεις εἶναι
[3, 1]	λογικὸν ἔχεις ἐξαίρετον· τοῦτο κόσμει	καὶ	καλλώπιζε· τὴν κόμην δ´ ἄφες
[3, 26]	τοὺς ἀπαιδεύτους, ὅτι καὶ ἔστι	καὶ	καλῶς διοικεῖ τὰ ὅλα καὶ
[3, 23]	τῶν πολλῶν ἐπαίνου τίς λόγος;	καὶ	καλῶς λέγει. {οὐδὲ{ ν} γὰρ
[3, 10]	θλιβῆναι ὑπὸ τῶν γινομένων, εὖ	καὶ	καλῶς προσδέχεσθαι τὸν θάνατον, ποιεῖν
[3, 24]	ἅπτεσθαι τιτθὰς ἐπιποθεῖς καὶ μάμμην	καὶ	κάμπτει σε καὶ ἀποθηλύνει κλαίοντα
[3, 22]	Διογένης ἐποίει· στίλβων γὰρ περιήρχετο	καὶ	κατ´ αὐτὸ τὸ σῶμα ἐπέστρεφε
[3, 6]	ἦσαν, Κατὰ τί, ἔφη, ἐκπεπόνηται	καὶ	κατὰ τί μείζους αἱ προκοπαὶ
[3, 15]	πρᾶγμα οὐδὲ βασανίσας, ἀλλ´ εἰκῇ	καὶ	κατὰ ψυχρὰν ἐπιθυμίαν. Οὕτως τινὲς
[3, 13]	ἐν τῇ ἐκπυρώσει ἔρημός ἐστι	καὶ	κατακλαίει αὐτὸς ἑαυτοῦ· τάλας ἐγώ,
[3, 22]	ἔστιν; εἰπὲ ἡμῖν, κύριε ἄγγελε	καὶ	κατάσκοπε. ὅπου οὐ δοκεῖτε οὐδὲ
[3, 22]	τηρῶν δ´ ἀπολεῖ τὸν ἄγγελον	καὶ	κατάσκοπον καὶ κήρυκα τῶν θεῶν;
[3, 22]	ὅ τι ποτὲ ἠμέληταί σου	καὶ	κατέφθαρται, ᾧ ὀρεγόμεθα, ᾧ ἐκκλίνομεν,
[3, 22]	ὦ ταλαίπωροι; ὡς τυφλοὶ ἄνω	καὶ	κάτω κυλίεσθε· ἄλλην ὁδὸν ἀπέρχεσθε
[3, 24]	περιέχον, τοιοῦτον οἱ συνόντες, ψύχη	καὶ	καύματα καὶ τροφαὶ ἀσύμμετροι καὶ
[3, 26]	ἐρριμμένον πᾶς τις εὑρὼν ἀναιρήσεται	καὶ	κέρδος ἡγήσεται, σὲ δ´ οὐδείς,
[3, 22]	ἀπολεῖ τὸν ἄγγελον καὶ κατάσκοπον	καὶ	κήρυκα τῶν θεῶν; ὅρα γάρ,
[3, 24]	ἀνθρώπων φωνὴν ἀφῆκας; ὅτι Ἐπικουρείων	καὶ	κιναίδων; εἶτα τὰ ἐκείνων ἔργα
[3, 9]	τὸ δόγμα. καὶ μετὰ χειμῶνος	καὶ	κινδύνου καὶ ἀναλωμάτων; (Ἀνάγκη γάρ
[3, 22]	τὸ ἐπιτιμᾶν τισιν καὶ δύνασθαι	καὶ	κολάζειν τοὺς ἁμαρτάνοντας καὶ αὐτοῖς
[3, 23]	οὐδέποτ´ ἤκουσαν τοσοῦτοι. πόθεν αὐτῷ;	καὶ	κομψῶς αἰσθάνονται λόγων. τὸ καλόν,
[3, 12]	ἀλλὰ πρῶτον εἰς τὸ ἀποσχέσθαι,	καὶ	κορασιδίου ἀπέχεσθαι καὶ πλακουνταρίου. εἶτά
[3, 24]	εἶ, ἵνα καὶ τῶν κοράκων	καὶ	κορωνῶν ἀθλιώτερος ᾖς, οἷς ἔξεστιν
[3, 21]	φέρειν δυνήσονται τὰ συμπίπτοντα καλῶς	καὶ	κοσμεῖσθαι ὑπ´ αὐτῶν; καὶ πόθεν
[3, 7]	τί σοι χρεία δογμάτων; (Ἀλλὰ	καὶ	κριτής εἰμι τῶν Ἑλλήνων. (Οἶδας
[3, 24]	καὶ πάλιν, ἂν ἔλθῃ, ὀρχώμεθα	καὶ	κροτῶμεν ὡς τὰ παιδία; Οὐκ
[3, 22]	οὐ γίνεται. σωματίου δέ; ναί.	καὶ	κτησειδίου; ναί· καὶ ἀρχῶν καὶ
[3, 1]	καλὸν ἢ ὅπερ τῷ γένει	καὶ	κύνα καὶ ἵππον; (Τοῦτο, ἔφη.
[3, 24]	ἄσκησις; πρῶτον μὲν ἡ ἀνωτάτω	καὶ	κυριωτάτη καὶ εὐθὺς ὥσπερ ἐν
[3, 1]	σημαίνει, περὶ δὲ τῶν μεγίστων	καὶ	κυριωτάτων διὰ καλλίστου ἀγγέλου σημαίνει;
[3, 3]	ἐσπούδακεν. δὸς αὐτῷ τὸ νόμισμα	καὶ	λάβε ὃ θέλεις. ἄλλος φιλόθηρος.
[3, 21]	τῆς πρότερον καταστάσεως’ ταῦτα φρόνει	καὶ	λέγε περὶ σεαυτοῦ, εἰ θέλεις
[3, 21]	ἔμαθον. οὐκ ἔρχεται ὁ τέκτων	καὶ	λέγει ἀκούσατέ μου διαλεγομένου περὶ
[3, 24]	ἀπὸ τῆς συνήθους σοι διατριβῆς	καὶ	λέγει δοῦλος ἐμὸς εἶ· ἐπ´
[3, 13]	ἀνακλητικὸν σημαίνει, τὴν θύραν ἤνοιξεν	καὶ	λέγει σοι ἔρχου" ποῦ; εἰς
[3, 1]	σοι μέλει, τί ποιοῦμεν; οἷον	καὶ	λέγεις; κοινωνός μου ὢν καὶ
[3, 21]	ἄνθρωπε, ἢ τὰ μυστήρια ἐξορχῇ	καὶ	λέγεις οἴκημά ἐστι καὶ ἐν
[3, 16]	ἐθισμοῦ, οὐδὲ φέρομεν τοὺς ἀπαντῶντας	καὶ	λέγοντας {ε} ἴδ´ ὁ δεῖνα
[3, 13]	ἢ ἔγγονον ἢ συγγενῆ’ ταῦτα	καὶ	λέγουσί τινες ὅτι ποιεῖ μόνος
[3, 23]	αἰσθάνονται λόγων. τὸ καλόν, κύριε,	καὶ	λίθον κινῆσαι δύναται. ἰδοὺ φωναὶ
[3, 22]	αὐτὸν ἀναίσθητον δοκεῖν τοῖς πολλοῖς	καὶ	λίθον· οὐδεὶς αὐτὸν λοιδορεῖ, οὐδεὶς
[3, 26]	ὅπου καὶ ὁ πυρετός, ὅπου	καὶ	λίθος ἐπιπεσών, εἰς θάνατον. {τοῦτο{
[3, 22]	σώματος ἐνδείκνυσθαι, ὅτι ἡ ἀφελὴς	καὶ	λιτὴ καὶ ὕπαιθρος δίαιτα οὐδὲ
[3, 23]	καὶ περιεῖπες αὐτόν; (Εὐφυὴς νεανίσκος	καὶ	λόγων ἀκουστικός. (Πόθεν τοῦτο; (Ἐμὲ
[3, 24]	πρὸς τὰ κατ´ αὐτὴν ἀναιρούμενα.	καὶ	λοιπὸν ἐν αὐτοῖς οἷς χαίρεις
[3, 24]	ἔργα, τὰ ἀδελφοῦ, τὰ φίλου.	καὶ	λοιπὸν μέμνησο, ὅτι πρὸς ςκυτέα
[3, 3]	τηρεῖν τὰς σχέσεις ἀγαθὸν γίνεται·	καὶ	λοιπὸν ὁ τῶν ἐκτός τινων
[3, 12]	δεῖ τὴν παραδεχθησομένην ἔχειν φαντασίαν;	καὶ	λοιπὸν ὅσα τῷ σώματι προσάγεται
[3, 25]	αὐτοῦ ἡδέως αὐτὸ ἄρξῃ ποιεῖν·	καὶ	λοιπὸν ὡς κακὸς ἀθλητὴς περιέρχῃ
[3, 22]	ᾤετο εἶναι. ὅπου γὰρ ταραχαὶ	καὶ	λῦπαι καὶ φόβοι καὶ ὀρέξεις
[3, 2]	περὶ τὰς συγκαταθέσεις. τούτων κυριώτατος	καὶ	μάλιστα ἐπείγων ἐστὶν ὁ περὶ
[3, 24]	ἔργων ὀφείλων ἅπτεσθαι τιτθὰς ἐπιποθεῖς	καὶ	μάμμην καὶ κάμπτει σε καὶ
[3, 24]	μικροτάτων τινὸς ἀμελεῖ, ἀλλὰ γυμνάζων	καὶ	μάρτυρι πρὸς τοὺς ἄλλους χρώμενος.
[3, 26]	ἐκείνους δὲ διαρραγέντας ὑπὸ ἀπεψιῶν	καὶ	μέθης; τίνα πώποτ´ ἐπαίτην ῥᾳδίως
[3, 1]	ἐπείσθη ὁ Λάιος; οὐκ ἀπελθὼν	καὶ	μεθυσθεὶς χαίρειν εἶπεν τῷ χρησμῷ;
[3, 12]	πρὸς μόνα τὰ προαιρετικὰ χρῆσθαι	καὶ	μελετῶν μᾶλλον ἐν τοῖς δυσκαταπονήτοις.
[3, 23]	μᾶλλον ἐβλέπετε ἐμὲ δ´ Ἄνυτος	καὶ	Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι
[3, 19]	ὥσθ´ ὅταν δυσοδῶμεν, αὑτοὺς αἰτιᾶσθαι	καὶ	μεμνῆσθαι, ὅτι οὐδὲν ἄλλο ταραχῆς
[3, 24]	Οὐκ ἀπογαλακτίσομεν ἤδη ποθ´ ἑαυτοὺς	καὶ	μεμνησόμεθα ὧν ἠκούσαμεν παρὰ τῶν
[3, 21]	καιρόν· καὶ μετὰ θυσίας δὲ	καὶ	μετ´ εὐχῶν καὶ προηγνευκότα καὶ
[3, 26]	πῶς Σωκράτης ἔζησεν, ἐκεῖνος μὲν	καὶ	μετὰ γυναικὸς καὶ παίδων, πῶς
[3, 21]	ταῦτα ὠφελεῖ καὶ παρὰ καιρόν·	καὶ	μετὰ θυσίας δὲ καὶ μετ´
[3, 15]	στρέψαι, πολλὴν ἁφὴν καταπιεῖν, μαστιγωθῆναι·	καὶ	μετὰ τούτων πάντων ἔσθ´ ὅτε
[3, 9]	εἰς Ῥώμην ἀνέρχῃ; τὸ δόγμα.	καὶ	μετὰ χειμῶνος καὶ κινδύνου καὶ
[3, 24]	καὶ διοίκησις. τοῦτ´ ἔστιν ἀποδημία,	{καὶ}	μεταβολὴ μικρά· τοῦτο θάνατος, μεταβολὴ
[3, 23]	παρελθόντα εὐφυῶς ἀναγνῶναι ἢ εἰπεῖν	καὶ	μεταξὺ ἀναγιγνώσκοντα ἐπιφθέγξασθαι ὅτι τούτοις
[3, 24]	ἐστείλω ταύτην τὴν ἐμπορίαν, συλλογισμοὺς	καὶ	μεταπίπτοντας καὶ ὑποθετικούς· κἄν σοι
[3, 10]	ἀρξάμενος δ´ ἀπὸ τοῦδε ἐπέξιθι·	καὶ	μετέπειτα δειλὰ μὲν ῥέξας ἐπιπλήσσεο,
[3, 24]	ταπεινοῦν· ὅταν θέλω, πάλιν εὐφραίνῃ	καὶ	μετέωρος πορεύῃ εἰς Ἀθήνας’ τί
[3, 24]	οἷς ἔξεστιν ἵπτασθαι, ὅπου θέλουσιν,	καὶ	μετοικοδομεῖν τὰς νεοσσιὰς καὶ τὰ
[3, 24]	χρείαν ἔχεις; καλῶς σοι γένοιτο·	καὶ	μέχρι νῦν διὰ σὲ ἔμενον,
[3, 24]	τοῦ λυπεῖσθαι καὶ πενθεῖν, εἰ	καὶ	μὴ ἀπεδήμησας, ἀλλὰ πλείω προσέλαβες;
[3, 10]	ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν ἔξεστι καταλῦσαι	καὶ	μὴ δέρεσθαι, ἐνθάδε δ´ ἂν
[3, 8]	σοι μὴ ποιῇ; ἄνθρωπε, ἔξελθε	καὶ	μὴ ἐγκάλει. Πῶς ἔχουσι Ῥωμαῖοι
[3, 14]	μόνος περιπάτησον καὶ σαυτῷ λάλησον	καὶ	μὴ ἐν τῷ χορῷ κρύπτου.
[3, 23]	ψυχρότερόν σου τῶν ἀκροατῶν συνελθόντων	καὶ	μὴ ἐπιβοησάντων σοι τεταπεινωμένος ἐξῆλθες·
[3, 13]	παραχωρῶν, ἀνεχόμενος, οὕτως αὐτοὺς ὠφέλει	καὶ	μὴ κατεξέρα αὐτῶν τὸ σαυτοῦ
[3, 26]	μὴ ἀποθάνῃ. οὕτως σὺ ζῆθι	καὶ	μὴ παύσῃ μηδέποτε, ὅστις ὀνόματι
[3, 25]	ἀγὼν πρόκειται, οὗ καὶ τυχόντι	καὶ	μὴ τυχόντι ἔξεστιν μὲν πλείστου
[3, 13]	ἐπὶ σεαυτοῦ, οἵους ποιεῖ φιλοσοφία,	καὶ	μὴ φλυάρει. ἐσθίων τοὺς συνεσθίοντας
[3, 24]	διατελῶμεν; ἢ πάντες ἔστωσαν ἀθάνατοι	καὶ	μηδεὶς ἀποδημείτω, μηδ´ ἡμεῖς ποῦ
[3, 26]	εἰθίζου φιλοσοφῶν ἀφορᾶν εἰς ἄλλους	καὶ	μηδὲν αὐτὸς ἐλπίζειν ἐκ σεαυτοῦ;
[3, 24]	ἐκτὸς καὶ ἀπροαίρετα ἠτιμακὼς ᾖς	καὶ	μηδὲν αὐτῶν σὸν ἡγημένος, μόνα
[3, 12]	ἐφέλκυσαι βρόγχον ψυχροῦ καὶ ἔκπτυσον	καὶ	μηδενὶ εἴπῃς’ ~Τί ἐρημία καὶ
[3, 1]	αὐτὸν οὕτως αἰσχρῶς ἔχοντα περιίδῃ	καὶ	μηδέποτε μηδὲ ῥῆμα εἴπῃ; οὕτως
[3, 23]	εἶ καὶ δυστυχής. κομψὴ παράκλησις.	καὶ	μὴν ἂν μὴ ταῦτα ἐμποιῇ
[3, 21]	λέγοντος’ ὕπαγε, ζήτει τίνων κατεξεράσεις.	καὶ	μὴν ἐγὼ ὑμῖν ἐξηγήσομαι τὰ
[3, 5]	τι πρὸς θεωρημάτια; (Τί ποιεῖς;	(Καὶ	μὴν οὐ βλέπω, τί ἐστιν
[3, 22]	γὰρ Ἕλληνες κινδυνεύουσι‘ ταλαίπωρον ἡγεμονικὸν	καὶ	μόνον ἀτημέλητον καὶ ἀθεράπευτον. μέλλουσιν
[3, 3]	ὑπὸ πάσης φαντασίας κεχηνότες λαμβανόμεθα	καὶ	μόνον, εἴπερ ἄρα, ἐν τῇ
[3, 26]	καὶ ταῦτα ἐποίει καὶ γυμνὸς	καὶ	μόνος. ὁ δ´ Ὀδυσσεὺς ὅτε
[3, 14]	δύνανται. ἄνθρωπε, εἴ τις εἶ,	καὶ	μόνος περιπάτησον καὶ σαυτῷ λάλησον
[3, 26]	ἑαυτοῦ, ἀλλ´ ἄλλος ἐβασίλευεν Ἄργους	καὶ	Μυκηνῶν, ὁ δ´ ἐπετάσσετο καὶ
[3, 16]	χειλῶν· διὰ τοῦτο ἄτονά ἐστι	καὶ	νεκρά, καὶ σικχᾶναι ἔστιν ἀκούοντα
[3, 22]	ἦν καίτοι κομψότερος ὢν Σαρδαναπάλλου	καὶ	Νέρωνος, ἀλλὰ τῶν ἄλλων ῥεγκόντων
[3, 1]	οὐκ ἀνέξομαι οὐδ´ ἀνήσω· ἀλλὰ	καὶ	νέῳ καὶ πρεσβυτέρῳ καὶ ἁπλῶς
[3, 25]	ἀξίῳ, ἔξεστι δὲ ὀλίγου εἶναι	καὶ	νὴ Δία ἔξεστιν μὲν εὐτυχεστάτῳ,
[3, 7]	οὕτως πιθανῶν πρὸς τὸ ἀγαγεῖν	καὶ	νικῆσαι. ἂν δὲ πρὸς τῇ
[3, 24]	πολλῶν δ´ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα	καὶ	νόον ἔγνω· καὶ ἔτι πρόσθεν
[3, 5]	ὑπολογίζῃ νόσον; οὐκ οἶδας, ὅτι	καὶ	νόσος καὶ θάνατος καταλαβεῖν ἡμᾶς
[3, 24]	τόποις, τοῖς ἀνθρώποις, ταῖς διατριβαῖς;	καὶ	νῦν κλαίων ἐκάθισας, ὅτι μὴ
[3, 6]	τοῦτο καὶ προκοπαὶ νῦν εὑρεθήσονται.	καὶ	νῦν μὲν ὥστε συλλογισμοὺς ἀναλύειν
[3, 1]	ἐντυγχάνοντι προσελθὼν πεύσομαι ταῦτα ἃ	καὶ	νῦν πυνθάνομαι, πολὺ δὲ μάλιστα
[3, 22]	φορῶ καὶ τόθ´ ἕξω, κοιμῶμαι	καὶ	νῦν σκληρῶς καὶ τότε κοιμήσομαι,
[3, 24]	σὲ ἔμενον, δι´ ἄλλον οὐδένα,	καὶ	νῦν σοι πειθόμενος ἀπέρχομαι. πῶς
[3, 22]	ἔστιν οἷον δοκεῖ σοι. τριβώνιον	καὶ	νῦν φορῶ καὶ τόθ´ ἕξω,
[3, 22]	ἴδ´ ἐπιβολή. οὔ· ἀλλὰ πηρίδιον	καὶ	ξύλον καὶ γνάθοι μεγάλαι· καταφαγεῖν
[3, 22]	καὶ τότε κοιμήσομαι, πηρίδιον προσλήψομαι	καὶ	ξύλον καὶ περιερχόμενος αἰτεῖν ἄρξομαι
[3, 20]	τοὺς ὤμους καταρτίζων ὠφελεῖ με	καὶ	ὁ ἀλείπτης καλῶς ποιῶν λέγει
[3, 9]	ἔχομεν ὑγιῆ δόγματα καὶ σὺ	καὶ	ὁ ἀντίδικός σου; καὶ πῶς
[3, 26]	πεινήσουσιν. (Τί οὖν; μή τι	καὶ	ὁ ἐκείνων λιμὸς ἀλλαχοῦ που
[3, 22]	τὴν παρασκευήν. ἰδοὺ γάρ, τί	καὶ	ὁ Ἕκτωρ λέγει τῇ Ἀνδρομάχῃ·
[3, 6]	κατὰ τὴν αὑτοῦ κατασκευήν, οὕτως	καὶ	ὁ εὐφυής, ὅσῳ μᾶλλον ἀποκρούεταί
[3, 13]	τὸ ἔρημον εἶναι, λέγε ὅτι	καὶ	ὁ Ζεὺς ἐν τῇ ἐκπυρώσει
[3, 14]	ἐξ οὗ γνωσθήσεται ὁ χείρων	καὶ	ὁ κρείττων; μήποτ´ ἐστὶν αἰδώς,
[3, 23]	λόγος, νεκρός ἐστι καὶ αὐτὸς	καὶ	ὁ λέγων. εἴωθε λέγειν ὁ
[3, 22]	γυνὴ αὐτοῦ ἔσται ἄλλη τοιαύτη	καὶ	ὁ πενθερὸς ἄλλος τοιοῦτος καὶ
[3, 1]	ποιεῖ, δρομέα δὲ καὶ γελοιότατον·	καὶ	ὁ πρὸς πενταθλίαν καλὸς ὁ
[3, 26]	ἔνδεια; ποῦ γὰρ φέρει; ὅπου	καὶ	ὁ πυρετός, ὅπου καὶ λίθος
[3, 6]	μᾶλλον ἔχονται τοῦ λόγου. διὸ	καὶ	ὁ Ῥοῦφος τὰ πολλὰ ἀπέτρεπεν
[3, 16]	ὁ δεῖνα φιλοσοφεῖ, ὁ τοῖος	καὶ	ὁ τοῖος’ οὕτως καὶ οἱ
[3, 24]	καὶ καύματα καὶ τροφαὶ ἀσύμμετροι	καὶ	ὁδοιπορίαι καὶ πλοῦς καὶ ἄνεμοι
[3, 24]	ἰδίοις. ἀλλ´ ἀποκεχώρηκα τοῦ δεῖνος	καὶ	ὀδυνᾶται. διὰ τί γὰρ τὰ
[3, 5]	τὴν διοίκησιν; ἐνόσησα, ὅτε ἠθέλησας·	καὶ	οἱ ἄλλοι, ἀλλ´ ἐγὼ ἑκών.
[3, 7]	δυνατοὺς καὶ {φίλ{ ι} ας’	καὶ	οἱ Ἕλληνες ἀδρανεῖς εἰσιν· οὐδεὶς
[3, 26]	ἀποθανεῖν μετρίως ἔχεις; (Ναί· ἀλλὰ	καὶ	οἱ ἐμοὶ πεινήσουσιν. (Τί οὖν;
[3, 23]	θεραπευθῇ; καίτοι νῦν ἀκούω ὅτι	καὶ	οἱ ἰατροὶ παρακαλοῦσιν ἐν Ῥώμῃ·
[3, 16]	τοῖος καὶ ὁ τοῖος’ οὕτως	καὶ	οἱ ἰατροὶ τοὺς μακρονοσοῦντας ἐκπέμπουσιν
[3, 21]	τις ἄνευ θεῶν ἀσφαλῶς ἅψεται	καὶ	οἱ τούτῳ προσιόντες εὐτυχῶς προσελεύσονται;
[3, 3]	τί γάρ ἐστι τὸ κλαίειν	καὶ	οἰμώζειν; δόγμα. τί δυστυχία; δόγμα.
[3, 12]	ὅτι δόξον ἀνδριάντα περιειληφέναι’ εἶτα	καὶ	οἰναρίῳ κομψῶς χρῆσθαι, μὴ εἰς
[3, 7]	ἀποστῆναι. ὁ πλοῦτος δ´ ἀγαθὸν	καὶ	οἱονανεὶ τὸ ποιητικώτατόν γε τῶν
[3, 9]	τὴν ὄρεξιν· μὴ πολλῶν ἐπιθύμει	καὶ	οἴσεις. ~Πῶς φέρειν δεῖ τὰς
[3, 24]	λέγωσιν, εἶτα εἰς περίπατον προελθόντες	καὶ	ὀλίγα περιπατήσαντες λούσασθαι, εἶτα φαγεῖν,
[3, 12]	στῆσαι ἢ τὸ στέγην δερματίνην	καὶ	ὅλμον καὶ ὕπερον περιφέρειν; ἄνθρωπε,
[3, 2]	περὶ τὴν ἀνεξαπατησίαν καὶ ἀνεικαιότητα	καὶ	ὅλως ὁ περὶ τὰς συγκαταθέσεις.
[3, 22]	κατέλιπον Ἐπαμινώνδου τοῦ ἀτέκνου ἀποθανόντος;	καὶ	Ὁμήρου πλείονα τῇ κοινωνίᾳ συνεβάλετο
[3, 1]	ἀκριβέστατα ᾔδει, ὅτι οὐ πεισθήσεται,	καὶ	ὅμως εἶπεν. (Διὰ τί δ´
[3, 5]	ἦν, ἃ ᾔδει ὁ Σωκράτης,	καὶ	ὅμως οὐδέποτε εἶπεν, ὅτι οἶδέν
[3, 11]	κακόν, λυπείσθω, πενθείτω, θρηνείτω, δυστυχείτω’	καὶ	ὅμως οὕτως πικρῶς κολαζόμενοι ἀποστῆναι
[3, 24]	(Καὶ ἐνθάδε τοῦτον θέλε ὁρᾶν	καὶ	ὃν βούλει ὄψει· μόνον μὴ
[3, 24]	μεγάλου καὶ σεμνοῦ καταψευδομένους πράγματος	καὶ	ὀνόματος ἀθῴους ἀπαλλάττεσθαι δεῖ; ἢ
[3, 22]	πολλὴν προσεῖναι φυσικὴν τῷ Κυνικῷ	καὶ	ὀξύτητα (εἰ δὲ μή, μύξα
[3, 12]	ἔθει τούτῳ ἐναντίον ἔθος ἀντιθεῖναι	καὶ	ὅπου ὁ πολὺς ὄλισθος τῶν
[3, 22]	ταραχαὶ καὶ λῦπαι καὶ φόβοι	καὶ	ὀρέξεις ἀτελεῖς καὶ ἐκκλίσεις περιπίπτουσαι
[3, 2]	ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ ᾄδειν	καὶ	ὀρχεῖσθαι· βυθιζομένου δὲ τοῦ πλοίου
[3, 24]	ὡς οἱ φαρμακοπῶλαι. οὐκ ἀρνήσῃ	καὶ	ὅσα ἔμαθες εἰδέναι, ἵνα μὴ
[3, 24]	ἀνάπλασσε τὴν ἐν Ῥώμῃ διατριβὴν	καὶ	ὅσαι διαχύσεις ἦσαν ἐκεῖ διάγοντι,
[3, 26]	καὶ ἀνομίας, εἰσαγωγεὺς δὲ δικαιοσύνης	καὶ	ὁσιότητος· καὶ ταῦτα ἐποίει καὶ
[3, 26]	τὰς ἡμέρας καὶ χαμαὶ ἐρριμμένοι	καὶ	ὅσον αὐτὸ τὸ ἀναγκαῖον σιτούμενοι
[3, 20]	ποιῶν λέγει ἆρον ὕπερον ἀμφοτέραις’	καὶ	ὅσῳ βαρύτερός ἐστιν ἐκεῖνος, τοσούτῳ
[3, 22]	ἴδιον ἔχει καὶ τί ἀλλότριον.	καὶ	ὅταν τι τῶν ἀλλοτρίων κακῶς
[3, 3]	αὐγὴ κινεῖσθαι, οὐ μέντοι κινεῖται.	καὶ	ὅταν τοίνυν σκοτωθῇ τις, οὐχ
[3, 23]	ἢ οὗ δεῖ σε ἐπιμελεῖσθαι	καὶ	ὅτι ἀγνοεῖς τὰ ἀγαθὰ καὶ
[3, 26]	οὐκ ἀμελεῖ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων	καὶ	ὅτι ἀνδρὶ ἀγαθῷ οὐδέν ἐστι
[3, 22]	καὶ σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη,	καὶ	ὅτι εἰ ταύτῃ τοῖς θεοῖς
[3, 24]	θνητὸν γεγεννηκώς’ οὕτως γὰρ ἐρεῖς	καὶ	ὅτι ᾔδειν θνητὸς ὤν’ ᾔδειν
[3, 23]	τὴν μάχην ἐν ᾗ κυλίονται·	καὶ	ὅτι μᾶλλον πάντων φροντίζουσιν ἢ
[3, 10]	ἐστιν οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακὸν	καὶ	ὅτι οὐ δεῖ προηγεῖσθαι τῶν
[3, 7]	ἀποφαίνει κακόν, ἀλλὰ τὸ ἐμπεσεῖν·	καὶ	ὅτι πίστιν περὶ τοῦ λαθεῖν
[3, 2]	τίνα ἀσκεῖσθαι δεῖ τὸν προκόψοντα	καὶ	ὅτι τῶν κυριωτάτων ἀμελοῦμεν. Τρεῖς
[3, 23]	μὲν δύνανται, βλάψαι δ´ οὔ’	καὶ	ὅτι ὡς ἐγὼ {ἀ{ ι}
[3, 22]	τινα ἀπείρξει γάμου ἢ παιδοποιίας	καὶ	οὐ δόξει οὗτος ἀντ´ οὐδενὸς
[3, 12]	καὶ τὸ ἐπὶ σχοινίου περιπατεῖν	καὶ	οὐ μόνον δύσκολον, ἀλλὰ καὶ
[3, 24]	ὅταν τί σοι προσταχθῇ τραχύτερον,	καὶ	οὐ παρακολουθεῖς, οἷον ἀποφαίνεις, ὅσον
[3, 1]	ἕξω ἀπολογήσασθαι; ναί· ἀλλ´ ἐρῶ	καὶ	οὐ πεισθήσεται. τῷ γὰρ Ἀπόλλωνι
[3, 24]	οὐκ ἔμαθεν τούτους τοὺς λόγους;	καὶ	οὐ τοῦτό φημι, ὅτι οὐκ
[3, 11]	οὔ μοι θέμις {ἔστ´{ ι	καὶ}	οὐδ´ εἰ κακίων σέθεν ἔλθοι,
[3, 22]	τηλικούτῳ πράγματι ἐπιβαλλόμενος θεοχόλωτός ἐστι	καὶ	οὐδὲν ἄλλο ἢ δημοσίᾳ θέλει
[3, 24]	ἐστεφανῶσθαι Ὀλύμπια. οὕτως σοι μικρὸν	καὶ	οὐδενὸς ἄξιον εἶναι φαίνεται τὸ
[3, 7]	παρακρατῇ. Ἀλλ´ ἐγὼ πλούσιός εἰμι	καὶ	οὐδενὸς χρεία μοί ἐστιν. (Τί
[3, 17]	ἔχειν, ἐν ᾧ κρείττων ἐστίν,	καὶ	οὐδέποτ´ ἀγανακτήσετε. ἀλλ´ ἡ γυνή
[3, 26]	καὶ καλῶς διοικεῖ τὰ ὅλα	καὶ	οὐκ ἀμελεῖ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων
[3, 16]	ὅτι τὰ παλαιὰ ἔθη περισπᾷ	καὶ	οὐκ ἐᾷ ἀρχὴν γενέσθαι τινὰ
[3, 24]	ὑπεροχήν. τέταξαι ἐν πόλει ἡγεμονίᾳ	καὶ	οὐκ ἐν ταπεινῇ τινι χώρᾳ,
[3, 9]	ἐπὶ τῷ προστάτης εἶναι Κνωσίων	καὶ	οὐκ ἐξαρκεῖ σοι μένειν ἐν
[3, 26]	δόγμασι περὶ τῶν ἐφ´ ἡμῖν	καὶ	οὐκ ἐφ´ ἡμῖν. ταῦτα γάρ
[3, 24]	ἀποδημήσεις ἢ σὺ ἢ ἐγὼ	καὶ	οὐκέτι ὀψόμεθα ἀλλήλους’ (Ἀλλὰ δύσφημά
[3, 22]	οὐ πραιτωρίδιον, ἀλλὰ γῆ μόνον	καὶ	οὐρανὸς καὶ ἓν τριβωνάριον. καὶ
[3, 7]	ἡδονήν· πάλιν ἐκεῖνα γίνεται προηγούμενα	καὶ	οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ. Διὰ τοῦτο
[3, 22]	ἁρπάσῃ τι τῶν προβάτων αὐτῶν·	καὶ	οὗτοι δὲ πρόβατά εἰσιν οἱ
[3, 4]	τί κακόν, ἔφη, ἐποίουν; ἐσπούδαζον	καὶ	οὗτοι ὡς καὶ σύ. εἰπόντος
[3, 23]	ἑαυτὸν τὴν τροφήν, οὕτως δὲ	καὶ	οὗτος ἄγει τοὺς ὠφεληθησομένους; ποῖος
[3, 20]	ἀθλητὴν ὁ προσγυμναζόμενος; τὰ μέγιστα.	καὶ	οὗτος ἐμοῦ προγυμναστὴς γίνεται· τὸ
[3, 24]	γὰρ ὅμοιος ἐκεῖνος ὁ στρατηγὸς	καὶ	οὗτος οὔτε κατὰ τὴν ἰσχὺν
[3, 4]	οὖν θέλω νικῆσαι; (Τὸν νικῶντα·	καὶ	οὕτως ἀεὶ νικήσει, ὃν θέλω.
[3, 15]	καθηγούμενα αὐτοῦ καὶ τὰ ἀκόλουθα·	καὶ	οὕτως ἄν σοι λυσιτελῇ, ἅπτου
[3, 22]	ἀνθρώπων θερμαίνειν συμμέτρως· ὕπαγε, περιέρχου	καὶ	οὕτως διακίνει ἀπὸ τῶν μεγίστων
[3, 15]	τὰ καθηγούμενα καὶ τὰ ἀκόλουθα	καὶ	οὕτως ἔρχου ἐπ´ αὐτό. εἰ
[3, 17]	τὸ δόγμα τὸ περὶ αὐτῆς,	καὶ	οὕτως εὐροήσομεν. ~Ὅτι οὐ δεῖ
[3, 22]	κοινῶν γάμων καὶ ἀπεριστάτων ζητοῦμεν	καὶ	οὕτως ζητοῦντες οὐχ εὑρίσκομεν ἐν
[3, 26]	πρῶτον, τίνα τὰ αἰσχρά ἐστιν,	καὶ	οὕτως ἡμῖν λέγε σαυτὸν φιλόσοφον.
[3, 11]	Διός εἰσιν ἅπαντες τοῦ Ὁμογνίου.	καὶ	οὕτως κατὰ τὰς ἄλλας σχέσεις
[3, 1]	ποιεῖν; γνῶθι πρῶτον τίς εἶ	καὶ	οὕτως κόσμει σεαυτόν. ἄνθρωπος εἶ·
[3, 9]	δόγματα, δεῖξόν μοι τὰ σὰ	καὶ	οὕτως λέγε συμβεβληκέναι μοι. ἐλέγξωμεν
[3, 13]	καταστρέφει καὶ πάλιν ἄλλο οἰκοδομεῖ·	καὶ	οὕτως οὐδέποτε ἀπορεῖ διαγωγῆς. ἐγὼ
[3, 24]	μηδενὶ ἐγκαλῇς, μηδείς σε ἀδικῇ	καὶ	οὕτως τὰς σχέσεις ἀποσῴζῃς ἀπαραποδίστως;
[3, 1]	εἶναι καλοί τινες καὶ ἵπποι	καὶ	οὕτως τῶν ἄλλων ζῴων ἕκαστον;
[3, 25]	ληπτέον· οὐ γὰρ ὑπὲρ πάλης	καὶ	παγκρατίου ὁ ἀγὼν πρόκειται, οὗ
[3, 22]	πράγματι τηλικούτῳ; Γάμος δ´, ἔφη,	καὶ	παῖδες προηγουμένως παραληφθήσονται ὑπὸ τοῦ
[3, 7]	ἐφήβαρχος, τίς γυμνασίαρχος; τί δὲ	καὶ	παιδεύσει αὐτούς; ἃ Λακεδαιμόνιοι ἐπαιδεύοντο
[3, 1]	μέλλεις; τίνι καὶ ἐπὶ τί;	καὶ	παιδία ποιήσας εἶτα κἀκεῖνα τιλλόμενα
[3, 22]	οὐδὲν κωλύσει καὶ γῆμαι αὐτὸν	καὶ	παιδοποιήσασθαι. καὶ γὰρ ἡ γυνὴ
[3, 26]	ἐκεῖνος μὲν καὶ μετὰ γυναικὸς	καὶ	παίδων, πῶς Διογένης, πῶς Κλεάνθης
[3, 13]	οἰκοδομεῖ τί ποτε, εἶτα καταστρέφει	καὶ	πάλιν ἄλλο οἰκοδομεῖ· καὶ οὕτως
[3, 24]	ἔχεις μοι πρὸς τοῦτο βοηθῆσαι;	καὶ	πάλιν ἄλλῳ προςελθεῖν καὶ ἄλλῳ.
[3, 24]	ἀποδημήσῃ τῶν συνήθων, καθήμενοι κλαίωμεν	καὶ	πάλιν, ἂν ἔλθῃ, ὀρχώμεθα καὶ
[3, 16]	εἰς κίρκον· εἶτ´ ἐκεῖθεν ὧδε	καὶ	πάλιν ἔνθεν ἐκεῖ οἱ αὐτοί.
[3, 3]	πατὴρ καὶ ἀδελφὸς καὶ πατρὶς	καὶ	πάντα τὰ πράγματα. ἀλλ´ ἐγὼ
[3, 23]	ἀκοῦσαι, ὅτι σοι κακῶς ἐστι	καὶ	πάντων μᾶλλον ἐπιμελῇ ἢ οὗ
[3, 24]	πρὸς τῷ φύσει μεγαλόφρων εἶναι	καὶ	πάντων τῶν ἀπροαιρέτων καταφρονητικὸς ἔτι
[3, 21]	καὶ παρὰ τόπον ταῦτα ὠφελεῖ	καὶ	παρὰ καιρόν· καὶ μετὰ θυσίας
[3, 21]	ἐκείνων’ ἀσεβέστατε ἄνθρωπε, οὐδὲν διαφέρει;	καὶ	παρὰ τόπον ταῦτα ὠφελεῖ καὶ
[3, 4]	τὸ θέατρον, ὅτι κανὼν εἰσέρχῃ	καὶ	παράδειγμα τοῖς ἄλλοις, πῶς αὐτοὺς
[3, 24]	ἄλλοι ἐν ταῖς σχολαῖς σεμνολογοῦσιν	καὶ	παραδοξολογεῖν δοκοῦσι, ταῦτα ἐγὼ ἐπιτελῶ·
[3, 12]	δεῖ διὰ τῶν παρὰ φύσιν	καὶ	παραδόξων ποιεῖσθαι, ἐπεί τοι τῶν
[3, 21]	ἀνάγεται μὴ θύσας τοῖς θεοῖς	καὶ	παρακαλέσας αὐτοὺς βοηθοὺς οὐδὲ σπείρουσιν
[3, 22]	δ´ οὐδέν) ἵνα ἑτοίμως δύνηται	καὶ	παρακειμένως πρὸς τὰ ἐμπίπτοντα ἀπαντᾶν.
[3, 23]	γένηται, δεῖ τεθῆναι χίλια βάθρα	καὶ	παρακληθῆναι τοὺς ἀκουσομένους καὶ σὲ
[3, 16]	προσοχὴ οὔτ´ ἐπιστροφὴ ἐφ´ αὑτὸν	καὶ	παρατήρησις πῶς χρῶμαι ταῖς προσπιπτούσαις
[3, 22]	τοὺς στρατιώτας ἐπισκοπῇ καὶ ἐξετάζῃ	καὶ	παραφυλάσσῃ καὶ τοὺς ἀκοσμοῦντας κολάζῃ.
[3, 24]	καὶ ἀνάγκη περίοδόν τινα εἶναι	καὶ	παραχώρησιν ἄλλων ἄλλοις καὶ τὰ
[3, 3]	ἀγαθὸν ὑπερίδω, ἵνα σὺ σχῇς,	καὶ	παραχωρήσω σοι; ἀντὶ τίνος; πατήρ
[3, 23]	ἐκλέξαι ὀνομάτια καὶ ταῦτα συνθεῖναι	καὶ	παρελθόντα εὐφυῶς ἀναγνῶναι ἢ εἰπεῖν
[3, 23]	τεταπεινωμένος ἐξῆλθες· πρῴην ἐπαινεθεὶς περιήρχου	καὶ	πᾶσιν ἔλεγες τί σοι ἔδοξα;
[3, 3]	τὸ ἀγαθὸν ἕτερόν ἐστιν, οἴχεται	καὶ	πατὴρ καὶ ἀδελφὸς καὶ πατρὶς
[3, 24]	ἦν ἄξιον τὸν κηδόμενον ἡμῶν	καὶ	πατρικῶς προιστάμενον, ἐν τοῖς ἰδίοις.
[3, 3]	οἴχεται καὶ πατὴρ καὶ ἀδελφὸς	καὶ	πατρὶς καὶ πάντα τὰ πράγματα.
[3, 24]	ὅσα εἶχες αἴτια τοῦ λυπεῖσθαι	καὶ	πενθεῖν, εἰ καὶ μὴ ἀπεδήμησας,
[3, 22]	ς} ὅτι ὑπερηγρύπνηκεν ὑπὲρ ἀνθρώπων	καὶ	πεπόνηκεν καὶ καθαρὸς μὲν κεκοίμηται,
[3, 24]	ἀτυχεῖν, ὅπου αὐτὸς εἶ, ἀλλὰ	καὶ	πέραν θαλάσσης καὶ διὰ γραμμάτων;
[3, 20]	τὴν δ´ ἀπάτην κακόν, ὥστε	καὶ	περὶ αὐτὸ τὸ ψεῦδος ἀγαθὸν
[3, 24]	καθήμενοι τὰς ἐμὰς ἀρετὰς ἐξηγοῦνται	καὶ	περὶ ἐμοῦ ζητοῦσιν καὶ ἐμὲ
[3, 9]	φύσιν, διὰ τί μὴ φιλοτεχνήσω	καὶ	περὶ τὸν λόγον; εὐσχολῶ γάρ·
[3, 23]	γένοιτο. (Τίνος οὖν ἕνεκα ἐπῄνεις	καὶ	περιεῖπες αὐτόν; (Εὐφυὴς νεανίσκος καὶ
[3, 22]	κοιμήσομαι, πηρίδιον προσλήψομαι καὶ ξύλον	καὶ	περιερχόμενος αἰτεῖν ἄρξομαι τοὺς ἀπαντῶντας,
[3, 7]	σοι λέγω, ὅτι ἐὰν κομψῶς	καὶ	περιεσταλμένως γίνηται, λησόμεθα’ εἶτα καὶ
[3, 24]	ὁδοιπορίαι καὶ πλοῦς καὶ ἄνεμοι	καὶ	περιστάσεις ποικίλαι· τὸν μὲν ἀπώλεσαν,
[3, 12]	νέον ἀρχόμενον φιλοσοφεῖν· χύτρα, φασί,	καὶ	πέτρα οὐ συμφωνεῖ. Μετὰ τὴν
[3, 1]	(Μὴ γένοιτο· ἀλλ´ ὃς εἶ	καὶ	πέφυκας, τοῦτον κάθαιρε, ἄνδρα ὡς
[3, 1]	ἑαυτὸν κατατέταχεν, ὥστε μάντις εἶναι	καὶ	πηγὴ τῆς ἀληθείας καὶ πρὸς
[3, 14]	ποιεῖς. εἰ δὲ συμφέρει σοι	καὶ	πίνεις, σιώπα πρὸς τοὺς δυσαρεστοῦντας
[3, 12]	τὸ ἀποσχέσθαι, καὶ κορασιδίου ἀπέχεσθαι	καὶ	πλακουνταρίου. εἶτά ποτε ὑπὲρ δοκιμασίας,
[3, 9]	ὡς ἀνδριάντι’ εἶδες γάρ με	καὶ	πλέον οὐδέν. ἀνθρώπῳ δ´ ὡς
[3, 25]	ἀγῶνα τὸν μέγιστον ἀγωνιζομένοις, ἀλλὰ	καὶ	πληγὰς ληπτέον· οὐ γὰρ ὑπὲρ
[3, 24]	καὶ τροφαὶ ἀσύμμετροι καὶ ὁδοιπορίαι	καὶ	πλοῦς καὶ ἄνεμοι καὶ περιστάσεις
[3, 26]	δ´ ὁλόκληρος ἄνθρωπος χεῖρας ἔχων	καὶ	πόδας περὶ λιμοῦ δέδοικας οὕτως;
[3, 24]	ἀγαθὸς μεμνημένος, τίς τ´ ἐστὶ	καὶ	πόθεν ἐλήλυθεν καὶ ὑπὸ τίνος
[3, 12]	ἔκδεξαι, ἄφες ἴδω, τίς εἶ	καὶ	πόθεν ἔρχῃ’ ὡς οἱ νυκτοφύλακες
[3, 21]	καλῶς καὶ κοσμεῖσθαι ὑπ´ αὐτῶν;	καὶ	πόθεν σοι μεταδιδόναι τούτων ὧν
[3, 24]	εἰς τὸ αὐτὸ ἐλθεῖν εὐδαιμονίαν	καὶ	πόθον τῶν οὐ παρόντων τὸ
[3, 21]	φρονεῖν· εἰ δὲ μή, κύβευε	καὶ	ποίει ἃ ποιεῖς. ταῦτα γάρ
[3, 24]	ἐν τῷ μακρῷ χρόνῳ πολλὰ	καὶ	ποικίλα ἀποβαίνειν ἀνάγκη, τοῦ μὲν
[3, 24]	βίος ἑκάστου καὶ αὕτη μακρὰ	καὶ	ποικίλη. τηρεῖν σε δεῖ τὸ
[3, 13]	καὶ μηδενὶ εἴπῃς’ ~Τί ἐρημία	καὶ	ποῖος ἔρημος. Ἐρημία ἐστὶ κατάστασίς
[3, 24]	δὲ κατασκοπήσοντα ἐξιέναι, τὸν δὲ	καὶ	πολεμήσοντα· οὐχ οἷόν τ´ εἶναι
[3, 24]	πόλει οὐδὲ τοῖς φίλοις ἀπολέσαι	καὶ	πολίτην ἀγαθὸν καὶ φίλον. Ἀλλὰ
[3, 23]	ὁ προτρεπτικός; δύνασθαι καὶ ἑνὶ	καὶ	πολλοῖς δεῖξαι τὴν μάχην ἐν
[3, 1]	οὕτως περίεργος εἶ, ὦ Σώκρατες,	καὶ	πολυπράγμων; τί δέ σοι μέλει,
[3, 22]	οὐκ ἔχει. ἀλλὰ πολύχρυσος εἶ	καὶ	πολύχαλκος· τί οὖν σοι κακόν
[3, 21]	χρηστικὴν αὐτοῖς; μή τι οἶδας	καὶ	πότε καὶ πῶς ὠφελήσει καὶ
[3, 22]	ὅλου εἴτε μέρους τινός. φυγή;	καὶ	ποῦ δύναταί τις ἐκβαλεῖν; ἔξω
[3, 23]	τοὺς θεοὺς ὑμῖν, καλὰ ὀνόματα	καὶ	πράγματα καταισχύνοντες, ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς.
[3, 24]	συνήθης ἐγίνετο καὶ ἐπανορθοῦν ἐπειρᾶτο.	καὶ	πραθεὶς ὕστερον ἐν Κορίνθῳ διῆγεν
[3, 22]	μάχου· σοὶ γὰρ τοῦτο ἐπιβάλλει	καὶ	πρέπει καὶ δύνασαι αὐτὸ ποιεῖν.
[3, 1]	οὐδ´ ἀνήσω· ἀλλὰ καὶ νέῳ	καὶ	πρεσβυτέρῳ καὶ ἁπλῶς ἀεὶ τῷ
[3, 21]	τὸν Δία, καὶ σῶμα ποιὸν	καὶ	πρὸ πάντων τὸν θεὸν συμβουλεύειν
[3, 21]	καὶ μετ´ εὐχῶν καὶ προηγνευκότα	καὶ	προδιακείμενον τῇ γνώμῃ, ὅτι ἱεροῖς
[3, 21]	θυσίας δὲ καὶ μετ´ εὐχῶν	καὶ	προηγνευκότα καὶ προδιακείμενον τῇ γνώμῃ,
[3, 6]	μὲν ὥστε συλλογισμοὺς ἀναλύειν ἐκπεπόνηται	καὶ	προκοπαὶ γίνονται· τότε δ´ ὥστε
[3, 6]	φύσιν ἔχον τηρῆσαι καὶ ἐξεπονεῖτο	καὶ	προκοπαὶ ἦσαν. μὴ οὖν ἐνάλλασσε
[3, 6]	γὰρ νῦν ἐκπεπόνηται, κατὰ τοῦτο	καὶ	προκοπαὶ νῦν εὑρεθήσονται. καὶ νῦν
[3, 1]	εἶναι καὶ πηγὴ τῆς ἀληθείας	καὶ	πρὸς αὐτὸν ἔρχεσθαι τοὺς ἐκ
[3, 24]	πατέρα ᾤετο αὐτὸν καὶ ἐκάλει	καὶ	πρὸς ἐκεῖνον ἀφορῶν ἔπραττεν ἃ
[3, 26]	θεὸν καὶ αὐτὸν ἐπ´ ἐμαυτοῦ	καὶ	πρὸς ἕνα καὶ πρὸς πολλούς.
[3, 26]	ἐπ´ ἐμαυτοῦ καὶ πρὸς ἕνα	καὶ	πρὸς πολλούς. οὐ παρέχει μοι
[3, 8]	ἐρωτήματα τὰ σοφιστικὰ γυμναζόμεθα, οὕτως	καὶ	πρὸς τὰς φαντασίας καθ´ ἡμέραν
[3, 3]	σιφάρους. ~Τίς ὕλη τοῦ ἀγαθοῦ	καὶ	πρὸς τί μάλιστ´ ἀσκητέον. Ὕλη
[3, 22]	ἄγγελος ἀπὸ τοῦ Διὸς ἀπέσταλται	καὶ	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους περὶ ἀγαθῶν
[3, 1]	αὐτός, κατετάχθη, μηκέτι ἐξέλιπεν. ἀλλὰ	καὶ	πρὸς τοὺς δικαστὰς τί λέγει;
[3, 3]	σέ. καὶ τοῦτο εἰ ἐποιοῦμεν	καὶ	πρὸς τοῦτο ἠσκούμεθα καθ´ ἡμέραν
[3, 13]	ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον δεῖ τινα	καὶ	πρὸς τοῦτο παρασκευὴν ἔχειν τὸ
[3, 24]	φυτὸν προσηρτῆσθαι τοῖς αὐτοῖς τόποις	καὶ	προσερριζῶσθαι; (Ἡδὺ γάρ ἐστιν. (Τίς
[3, 17]	τοῦτο ἔσωθεν αὐτῷ δεῖ προςθεῖναι	καὶ	προσκαταψεύσασθαι; διὰ τοῦτο οὐ δεῖ
[3, 24]	καὶ τρίβων αὐτὸς παρὰ σαυτῷ	καὶ	πρόχειρα ποιῶν οὐδέποτε δεήσῃ τοῦ
[3, 17]	τὸ κρεῖττον; μέμνησθε οὖν ἀεὶ	καὶ	πρόχειρον ἔχετε, ὅτι νόμος οὗτος
[3, 21]	τὸ ἐπιμεληθῆναι νέων· δεῖ δὲ	καὶ	προχειρότητά τινα εἶναι καὶ ἐπιτηδειότητα
[3, 2]	ἀγωνιῶν, μή τίς σου καταφρονήσῃ,	καὶ	πυνθανόμενος, μή τίς τι περὶ
[3, 10]	ὡς πλοῦς, ὡς ὁδοιπορία, οὕτως	καὶ	πυρετός. μή τι περιπατῶν ἀναγιγνώσκεις;
[3, 10]	τοῦ σωματίου ἐπιμελεῖσθαι εἴ τε	καὶ	πυρετὸς οὐκ ἔρχεται. τὸ δὲ
[3, 3]	κορασιδίοις. λάβε‘ φησίν, τὸ νόμισμα	καὶ	πώλησόν μοι τὸ πραγμάτιον‘ δὸς
[3, 9]	σὺ καὶ ὁ ἀντίδικός σου;	καὶ	πῶς διαφέρεσθε; ἀλλὰ σὺ μᾶλλον
[3, 22]	ἐπιμέλεσθε, ἐνταῦθα ζητεῖτε τὸ ἀγαθόν.	Καὶ	πῶς ἐνδέχεται μηδὲν ἔχοντα, γυμνόν,
[3, 25]	μὲν ἐκράτησας, τίνων δ´ οὔ,	καὶ	πῶς ἐφ´ οἷς μὲν εὐφραίνῃ
[3, 22]	ὁ μὴ οἰόμενος εἶναι θεούς;	καὶ	πῶς‘ ἔφη, σὲ θεοῖς ἐχθρὸν
[3, 21]	μή τι οἶδας καὶ πότε	καὶ	πῶς ὠφελήσει καὶ τίνα; τί
[3, 22]	εἰ δὲ μή, κυβευτὴν ἀνάγκη	καὶ	ῥᾳδιουργόν, ὅστις ἐνεχόμενός τινι αὐτὸς
[3, 1]	πολίτευμα; καλὸς πολίτης καὶ βουλευτὴς	καὶ	ῥήτωρ. τοιούτους δεῖ νέους εὔχεσθαι
[3, 22]	μή, Νέρων ἂν εὐδαίμων ἐγένετο	καὶ	Σαρδανάπαλλος. ἀλλ´ οὐδ´ Ἀγαμέμνων εὐδαίμων
[3, 14]	τις εἶ, καὶ μόνος περιπάτησον	καὶ	σαυτῷ λάλησον καὶ μὴ ἐν
[3, 23]	βάθρα καὶ παρακληθῆναι τοὺς ἀκουσομένους	καὶ	σὲ ἐν κομψῷ στολίῳ ἢ
[3, 23]	δεῖ φράζειν· τούτου γὰρ ἕνεκα	καὶ	σὲ θαυμάζει. ἄκουσον αὐτοῦ, τίνα
[3, 22]	τῶν μελισσῶν, οὐ δοκεῖς ὅτι	καὶ	σὲ {καταβαλ{ λ} οῦσιν οἱ
[3, 26]	βασιλεῖς καὶ τυράννους δεῖ κατελθεῖν,	καὶ	σὲ πεινῶντα, ἂν οὕτως τύχῃ,
[3, 13]	ἔχων καὶ βλέπων τὸν ἥλιον	καὶ	σελήνην καὶ ἄστρα καὶ γῆς
[3, 24]	πικρῶς, τοὺς δ´ οὕτως μεγάλου	καὶ	σεμνοῦ καταψευδομένους πράγματος καὶ ὀνόματος
[3, 16]	τοῦτο ἄτονά ἐστι καὶ νεκρά,	καὶ	σικχᾶναι ἔστιν ἀκούοντα ὑμῶν τοὺς
[3, 1]	καταβὰς ἔμελλεν αὐτῷ λέγειν ταῦτα	καὶ	σοὶ νῦν λέγουσιν οἱ θεοὶ
[3, 2]	αὐτὸν ὡς ἄνθρωπον ἔδειξεν. Βλέπωμεν	καὶ	σοῦ τὰ δόγματα. μὴ γὰρ
[3, 13]	μόνα, τί ποιεῖ; ἄραντα ὀστράκια	καὶ	σποδὸν οἰκοδομεῖ τί ποτε, εἶτα
[3, 26]	ἐλπίζειν ἐκ σεαυτοῦ; τοιγαροῦν οἴμωζε	καὶ	στένε καὶ ἔσθιε δεδοικώς, μὴ
[3, 24]	πάλιν καὶ τούτων ἀπαλλαττόμενος κλαῖε	καὶ	στένε. Πῶς οὖν γένωμαι φιλόστοργος;
[3, 3]	ἱππάριον καλὸν ἢ κυνάριον· οἰμώζων	καὶ	στένων πωλήσει ἀντ´ αὐτοῦ ὃ
[3, 26]	οὐ λείπουσι· λείψουσιν ἀνδρὶ ἀγαθῷ;	καὶ	στρατιώτῃ μὲν ἀγαθῷ οὐ λείπει
[3, 9]	ὀλίγα ἐξ αὐτῶν καὶ ἐξοίσεις.	καὶ	σὺ ἄφες τὴν ὄρεξιν· μὴ
[3, 22]	ἄγου δέ μ´ ὦ Ζεῦ	καὶ	σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη, καὶ
[3, 4]	ἐποίουν; ἐσπούδαζον καὶ οὗτοι ὡς	καὶ	σύ. εἰπόντος δ´ ἐκείνου Οὕτως
[3, 1]	πώγωνα ἔχειν πολιὸν καὶ τρίβωνα	καὶ	σὺ εἰσέρχῃ πρὸς ἐμὲ ὡς
[3, 4]	σὺ ἕτερον· ἐκεῖνοι σοὶ ἐνεπόδιζον	καὶ	σὺ ἐκείνοις. σὺ εὑρίσκου ἰσχυρότερος·
[3, 9]	οὖν πάντες ἔχομεν ὑγιῆ δόγματα	καὶ	σὺ καὶ ὁ ἀντίδικός σου;
[3, 22]	ἂν ἠσχημόνησεν ἐν πλείοσι μάρτυσι.	Καὶ	{σὺ{ μ} βούλευσαι περὶ πράγματος
[3, 1]	δ´ οὐκ ὠφελήσω ς´ οὐδέν,	καὶ	σὺ μὲν ὡς πρὸς φιλόσοφον,
[3, 15]	ἂν ἴδῃ καὶ θαυμάσῃ. οὕτως	καὶ	σὺ νῦν μὲν ἀθλητής, νῦν
[3, 1]	ἡ ἀρετὴ ἡ ἀνθρώπου παροῦσα;	καὶ	σὺ οὖν εἰ θέλεις καλὸς
[3, 21]	ἔχει τὴν τέχνην. τοιοῦτόν τι	καὶ	σὺ ποίησον· φάγε ὡς ἄνθρωπος,
[3, 24]	γὰρ τεκμαίρεσθαι. ἄγε, φέρε μοι	καὶ	σὺ τὴν σαυτοῦ διατριβήν, ἣν
[3, 18]	ἀοργήτως. εἰ δὲ μή, ἀπώλεσας	καὶ	σὺ τὸν υἱόν, τὸν αἰδήμονα,
[3, 24]	ὅτι ἄνθρωποί εἰσιν. τοιοῦτόν τι	καὶ	σὺ ὑπομίμνῃσκε σεαυτόν, ὅτι θνητὸν
[3, 25]	ἔπαθες; οὐκ ἐπύρεξας; οὐκ ἐκεφαλάλγησας;	καὶ	σὺ ψέξας πρῴην τινὰ οὐ
[3, 13]	ὅθεν ἐγένου, εἰς τὰ φίλα	καὶ	συγγενῆ, εἰς τὰ στοιχεῖα. ὅσον
[3, 1]	καὶ λέγεις; κοινωνός μου ὢν	καὶ	συγγενὴς ἀμελεῖς σεαυτοῦ καὶ τῇ
[3, 12]	τὴν ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον ἄνευ μεγάλης	καὶ	συνεχοῦς ἀσκήσεως, ἴσθι ὅτι, ἐὰν
[3, 23]	ὑπ´ αὐτοῦ συσταθῆναι κἀκεῖνος ἀπῆγεν	καὶ	συνίστανεν. οὔ· ἀλλὰ προσπέμπων ἔλεγεν
[3, 22]	φθόνος; ὧδε ἡ πολλὴ προσοχὴ	καὶ	σύντασις, τῶν δ´ ἄλλων ἕνεκα
[3, 14]	σε βλάψει ἡ ζήτησις αὕτη·	καὶ	σχεδὸν τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτ´ ἔστι,
[3, 24]	ἣν ποθεῖς, ζηλωτὰ τῆς ἀληθείας	καὶ	Σωκράτους καὶ Διογένους. τί θέλεις
[3, 24]	λόγους ἡμῖν λέγεις τοὺς Ζήνωνος	καὶ	Σωκράτους; οὐκ ἀπορρίψεις ὡς μακροτάτω
[3, 7]	ἐστὶ περὶ τὸν ἄνθρωπον, ψυχὴ	καὶ	σῶμα καὶ τὰ ἐκτός, σχεδὸν
[3, 21]	πρὸς τοῦτο, νὴ τὸν Δία,	καὶ	σῶμα ποιὸν καὶ πρὸ πάντων
[3, 22]	μείζονα, ἧς ἄρχει; Χρεία μέντοι	καὶ	σώματος ποιοῦ τῷ τοιούτῳ. ἐπεί
[3, 15]	ἀλλὰ σκόπει τὰ καθηγούμενα αὐτοῦ	καὶ	τὰ ἀκόλουθα· καὶ οὕτως ἄν
[3, 15]	Ἑκάστου ἔργου σκόπει τὰ καθηγούμενα	καὶ	τὰ ἀκόλουθα καὶ οὕτως ἔρχου
[3, 7]	προσποιῇ φιλοσοφεῖν; ἀρκεῖ τὰ χρυσώματα	καὶ	τὰ ἀργυρώματα· τί σοι χρεία
[3, 24]	εἶτα τὰ ἐκείνων ἔργα πράσσων	καὶ	τὰ δόγματα ἔχων τοὺς λόγους
[3, 7]	τὸν ἄνθρωπον, ψυχὴ καὶ σῶμα	καὶ	τὰ ἐκτός, σχεδὸν οὐδεὶς ἀντιλέγει·
[3, 26]	ὀνόματι μόνον πρὸς φιλοσοφίαν προσῆλθες	καὶ	τὰ θεωρήματα αὐτῆς ὅσον ἐπὶ
[3, 23]	καὶ ὅτι ἀγνοεῖς τὰ ἀγαθὰ	καὶ	τὰ κακὰ καὶ κακοδαίμων εἶ
[3, 22]	ὅταν τι τῶν τοιούτων ποιῶσιν,	καὶ	τὰ κρύψοντα πολλὰ ἔχουσιν. κέκλεικε
[3, 24]	ποτὲ τὸν Πειραιᾶ τὸν καλὸν	καὶ	τὰ μακρὰ τείχη καὶ τὴν
[3, 24]	εἶναι καὶ παραχώρησιν ἄλλων ἄλλοις	καὶ	τὰ μὲν διαλύεσθαι, τὰ δ´
[3, 22]	τούτοις καὶ τυράννοις οἱ δορυφόροι	καὶ	τὰ ὅπλα παρεῖχε τὸ ἐπιτιμᾶν
[3, 24]	λέγει· ἐδίδαξέν με τὰ ἐμὰ	καὶ	τὰ οὐκ ἐμά. κτῆσις οὐκ
[3, 22]	καὶ ὁ πενθερὸς ἄλλος τοιοῦτος	καὶ	τὰ παιδία οὕτως ἀνατραφήσεται. τοιαύτης
[3, 24]	θέλουσιν, καὶ μετοικοδομεῖν τὰς νεοσσιὰς	καὶ	τὰ πελάγη διαπερᾶν μὴ στένουσιν
[3, 24]	τέταμαι καὶ τὰς ἐκείνου ἐντολὰς	καὶ	τὰ προστάγματα; Ταῦτα ἔχων ἀεὶ
[3, 22]	καὶ ἀνέμους κινεῖν καὶ ἀνιέναι	καὶ	τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων θερμαίνειν
[3, 20]	ἐν τοῖς ἐκτὸς τὰ κακὰ	καὶ	τἀγαθὰ δεῖ με ζητεῖν; ἀλλὰ
[3, 24]	κοινοῦ τῶν ἀνθρώπων τοσούτους πόνους	καὶ	ταλαιπωρίας τοῦ σώματος ἄσμενος ἀναδέχεσθαι;
[3, 22]	οὐχί τινά ποτε ἀγῶνα ψυχρὸν	καὶ	ταλαίπωρον. οὐκ ἔστιν ἐν Ὀλυμπίοις
[3, 24]	ἢ οἰκοδεσπότην; ἣν ἂν χώραν	καὶ	τάξιν ἐγχειρίσῃς, ὡς λέγει ὁ
[3, 24]	ὢν {ε} ἴδῃς, ἀνδράποδον; δοῦλος	καὶ	ταπεινός· καὶ τί σοι ὄφελος;
[3, 24]	ἀντιδιατάξομαι αὐτῷ πρὸς τὰ ὅλα.	καὶ	τἀπίχειρα τῆς θεομαχίας ταύτης καὶ
[3, 26]	ἔνδειαν, ὅπου καὶ τοὺς πλουσιωτάτους	καὶ	τὰς ἀρχὰς τὰς μεγίστας ἄρξαντας
[3, 24]	ὅλος πρὸς τὸν θεὸν τέταμαι	καὶ	τὰς ἐκείνου ἐντολὰς καὶ τὰ
[3, 2]	ἀγαθόν· ὁ περὶ τὰς ὀρέξεις	καὶ	τὰς ἐκκλίσεις, ἵνα μήτ´ ὀρεγόμενος
[3, 26]	ἐσχατόγηρων; ἀλλὰ ῥιγῶντες τὰς νύκτας	καὶ	τὰς ἡμέρας καὶ χαμαὶ ἐρριμμένοι
[3, 26]	μή σοι λείπῃ τὰ ἀναγκαῖα,	καὶ	τὰς νύκτας ἀγρυπνεῖς. ταλαίπωρε, οὕτως
[3, 23]	ποῖον; ὅπου διέγραψα τὸν Πᾶνα	καὶ	τὰς Νύμφας. ὑπερφυῶς. εἶτά μοι
[3, 22]	ἄλλοι ἄνθρωποι τοὺς τοίχους προβέβληνται	καὶ	τὰς οἰκίας καὶ τὸ σκότος,
[3, 26]	εἰσαγωγεὺς δὲ δικαιοσύνης καὶ ὁσιότητος·	καὶ	ταῦτα ἐποίει καὶ γυμνὸς καὶ
[3, 13]	τὰ θλίβοντα· πῶς ἂν θεραπευθῇ	καὶ	ταῦτα, πῶς ἐξαιρεθῇ· εἴ τινα
[3, 23]	κομψὸν τὸ τεχνίον ἐκλέξαι ὀνομάτια	καὶ	ταῦτα συνθεῖναι καὶ παρελθόντα εὐφυῶς
[3, 24]	ἂν πλέῃς, μίαν χώραν κάτεχε	καὶ	ταύτην προσλιπάρει· ἂν δ´ ἐπὶ
[3, 1]	λογικῶς τί ἐστιν; φύσει ὁμολογουμένως	καὶ	τελέως. τί οὖν ἐξαίρετον ἔχεις;
[3, 5]	καὶ ἰδεῖν ἔργα τὰ σὰ	καὶ	τῇ διοικήσει σου συμπαρακολουθῆσαι {σοί}
[3, 1]	ὢν καὶ συγγενὴς ἀμελεῖς σεαυτοῦ	καὶ	τῇ πόλει παρέχεις πολίτην κακὸν
[3, 24]	καλὸν καὶ τὰ μακρὰ τείχη	καὶ	τὴν ἀκρόπολιν; τίς ὢν {ε}
[3, 1]	ῥητορικοῦ περιεργότερον ἡρμοσμένου τὴν κόμην	καὶ	τὴν ἄλλην περιβολὴν κατακοσμοῦντος Εἰπέ
[3, 16]	ἔστιν ἀκούοντα ὑμῶν τοὺς προτρεπτικοὺς	καὶ	τὴν ἀρετὴν τὴν ταλαίπωρον, ἣ
[3, 12]	ἐκκλίνοντα περιπίπτειν. πρὸς τοῦτο οὖν	καὶ	τὴν ἄσκησιν ῥέπειν δεῖ. ἐπεὶ
[3, 25]	εὐθὺς ἀναλαβόντι καὶ ἀνακτησαμένῳ ἑαυτὸν	καὶ	τὴν αὐτὴν εἰσφέροντι προθυμίαν ἔξεστιν
[3, 22]	ὅταν δι´ αὐτὰς τὰς ὑπατείας	καὶ	τὴν δόξαν καὶ τὴν ἐπιφάνειαν
[3, 21]	κἀγὼ ἔχω. μή τι οὖν	καὶ	τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν αὐτοῖς;
[3, 12]	ἔστιν ἀναπότευκτον σχεῖν τὴν ὄρεξιν	καὶ	τὴν ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον ἄνευ μεγάλης
[3, 12]	οὐ συμφωνεῖ. Μετὰ τὴν ὄρεξιν	καὶ	τὴν ἔκκλισιν δεύτερος {τ{ ρ}
[3, 22]	δεῖ τὸ σαυτοῦ καθαρὸν ποιῆσαι	καὶ	τὴν ἔνστασιν ταύτην· νῦν ἐμοὶ
[3, 22]	τὰς ὑπατείας καὶ τὴν δόξαν	καὶ	τὴν ἐπιφάνειαν ἀθλιώτερον οἴωνται καὶ
[3, 24]	ὕβριν τε καὶ εὐνομίην ἐφορῶντα	καὶ	τὴν μὲν ἐκβάλλοντα καὶ καθαίροντα,
[3, 26]	ἀγρυπνεῖς. ταλαίπωρε, οὕτως τυφλὸς εἶ	καὶ	τὴν ὁδὸν οὐχ ὁρᾷς, ὅποι
[3, 20]	ὁ μὲν τοῦ τραχήλου καθάπτων	καὶ	τὴν ὀσφῦν μου καὶ τοὺς
[3, 23]	ἰδία πρὸς τὸ ἐπιτήδευμα ἑκάστου	καὶ	τὴν προαίρεσιν. ὁ κιθαρῳδὸς ὡς
[3, 5]	καὶ ἄλλ´ ἀντ´ αὐτῶν ἀναλαμβάνεις	καὶ	τὴν σαυτοῦ στάσιν μετατέθεικας ἀπὸ
[3, 15]	τί ἐστι τὸ πρᾶγμα, εἶτα	καὶ	τὴν σαυτοῦ φύσιν, τί δύνασαι
[3, 22]	τοῦ ἀγαθοῦ πρὸς ἣν πέφυκε	καὶ	τὴν τοῦ κακοῦ καὶ τί
[3, 24]	διαλεχθῆναι οὕτως· ἔστω, διαλεχθήσομαι. ἀλλὰ	καὶ	τὴν χεῖρα δεῖ καταφιλῆσαι καὶ
[3, 22]	αὐτὸν εἶναι δεῖ τοῦ σκήπτρου	καὶ	τῆς βασιλείας καὶ διάκονον ἄξιον,
[3, 22]	καὶ τῆς ἰδίας παρασκευῆς συνῄσθετο	καὶ	τῆς ἐκείνης ἀδυναμίας. ~Πρὸς τοὺς
[3, 22]	πᾶσι, μάλιστα δ´ ἐμοί. οὕτως	καὶ	τῆς ἰδίας παρασκευῆς συνῄσθετο καὶ
[3, 22]	κακοῦ καὶ τί ἴδιον ἔχει	καὶ	τί ἀλλότριον. καὶ ὅταν τι
[3, 1]	οὖν; πάσας ἔδει γυναῖκας γεννῆσαι;	καὶ	τί ἂν ὄφελος ἦν σοι
[3, 4]	δὲ μηδ´ εἴπωσιν ἃ θέλουσιν;	καὶ	τί θαυμαστόν; οἱ γεωργοὶ τὸν
[3, 22]	πέφυκε καὶ τὴν τοῦ κακοῦ	καὶ	τί ἴδιον ἔχει καὶ τί
[3, 4]	καὶ ἀγανακτοῦντος πρὸς τοὺς λοιδορήσαντας	Καὶ	τί κακόν, ἔφη, ἐποίουν; ἐσπούδαζον
[3, 24]	ἄθλιος, οὐ λυσιτελεῖ φιλόστοργον εἶναι.	καὶ	τί κωλύει φιλεῖν τινα ὡς
[3, 13]	καὶ ἀπὸ τούτων εἰρήνην παρέχειν.	καὶ	τί λέγει; ἄν μοι προσέχητε,
[3, 22]	καὶ οὐρανὸς καὶ ἓν τριβωνάριον.	καὶ	τί μοι {λείπει{ ν} οὐκ
[3, 1]	αὐτὸν ποιήσωμεν; ποῦ αὐτὸν δείξωμεν	καὶ	τί προγράψωμεν; δείξω ὑμῖν ἄνδρα,
[3, 23]	συντιθεῖς τὰ ὀνόματα; συντιθεῖς, ἄνθρωπε·	καὶ	τί σοι ἀγαθόν ἐστιν; ἀλλ´
[3, 1]	ς} σὺ δὲ τίς εἶ;	καὶ	τί σοὶ μέλει; ἄνθρωπε, ἐν
[3, 7]	ἵνα κρίνῃς περὶ τῶν μουσικῶν·	καὶ	τί σοι ὄφελος; ὅμως δὲ
[3, 24]	ἴδῃς, ἀνδράποδον; δοῦλος καὶ ταπεινός·	καὶ	τί σοι ὄφελος; (Οὔ· ἀλλ´
[3, 1]	λέγει; πλάσσε σου τὴν κόμην	καὶ	τίλλε σου τὰ σκέλη‘ μὴ
[3, 22]	καὶ κτησειδίου; ναί· καὶ ἀρχῶν	καὶ	τιμῶν. τί οὖν αὐτῷ τούτων
[3, 22]	τίνα ἐστὶ τοῖς ἀνθρώποις φίλα	καὶ	τίνα πολέμια. καὶ δεῖ αὐτὸν
[3, 26]	εἶτα τούτῳ περιποιεῖν τὴν ἀσφάλειαν;	καὶ	τίνα πώποτ´ εἶδες τριγχὸν περιοικοδομοῦντα
[3, 21]	καὶ πότε καὶ πῶς ὠφελήσει	καὶ	τίνα; τί οὖν κυβεύεις ἐν
[3, 1]	ἔλθῃς, καὶ γνώσει, οἷόν ἐστι	καὶ	τίνες αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι. Τοῦτό μοι
[3, 24]	τὴν πρῴραν διαδραμεῖν, μὴ θέλε·	καὶ	τίς ἀνέξεταί σου κυβερνήτης; οὐχὶ
[3, 2]	ἀπροαίρετα, τί ἐρεῖ ὁ δεῖνα	καὶ	τίς εἶναι δόξεις, εἰ φιλόλογος,
[3, 22]	τινα εἶναι δεῖ τὸν κυνίζοντα	καὶ	τίς ἡ πρόληψις ἡ τοῦ
[3, 26]	ἀφορμὴν πρὸς τὸ διατρέφεσθαι φιλοτεχνοῦντες;	καὶ	τίς πώποτε δραπέτης λιμῷ ἀπέθανεν;
[3, 22]	οὐδὲν ἔχετε ἐλεύθερον; μήποτε οὐδέν.	καὶ	τίς ὑμᾶς ἀναγκάσαι δύναται συγκαταθέσθαι
[3, 9]	ἂν ᾖ τὸ αἴτιον, τοιοῦτον	καὶ	τὸ ἀποτελούμενον. ἆρ´ οὖν πάντες
[3, 12]	λέγοντες φιλοσοφεῖν. δύσκολον γάρ ἐστι	καὶ	τὸ ἐπὶ σχοινίου περιπατεῖν καὶ
[3, 22]	ἀπολελοιπότες, ἀλλαχοῦ ζητεῖτε τὸ εὔρουν	καὶ	τὸ εὐδαιμονικόν, ὅπου οὐκ ἔστιν,
[3, 24]	πράγματος σημαντικόν; λέγε δύσφημον εἶναι	καὶ	τὸ θερισθῆναι τοὺς στάχυας· ἀπώλειαν
[3, 24]	λέγε δύσφημον καὶ τὸ φυλλορροεῖν	καὶ	τὸ ἰσχάδα γίνεσθαι ἀντὶ σύκου
[3, 20]	φαντασιῶν πάντες σχεδὸν τὸ ἀγαθὸν	καὶ	τὸ κακὸν ἐν ἡμῖν ἀπέλιπον,
[3, 23]	τοὺς φίλους καὶ τοὺς συγγενεῖς	καὶ	τὸ κτησίδιον, ἵνα σοι οὐᾶ’
[3, 26]	ὡς Μάνης νοσήσεις. (Τί δὲ	καὶ	τὸ πέρας τῆς νόσου; (Ἄλλο
[3, 24]	καὶ ἀναστάντες ἐφ´ ἡσυχίας χασμήσασθαι	καὶ	τὸ πρόσωπον ἀποπλῦναι, εἶτα γράψαι
[3, 22]	τοίχους προβέβληνται καὶ τὰς οἰκίας	καὶ	τὸ σκότος, ὅταν τι τῶν
[3, 22]	καὶ τούτου μάρτυς εἰμὶ ἐγὼ	καὶ	τὸ σῶμα τὸ ἐμόν. ὡς
[3, 22]	τί οὖν πενθεῖς; οὐᾶ, βασιλεὺς	καὶ	τὸ τοῦ Διὸς σκῆπτρον ἔχων.
[3, 26]	τοὺς πλουσίους, πρὸς τοὺς τυράννους.	καὶ	τὸ τοῦ φιλοσόφου δῶρον τοῦτο
[3, 24]	οὐχὶ τοῦ κόσμου. λέγε δύσφημον	καὶ	τὸ φυλλορροεῖν καὶ τὸ ἰσχάδα
[3, 22]	σοι. τριβώνιον καὶ νῦν φορῶ	καὶ	τόθ´ ἕξω, κοιμῶμαι καὶ νῦν
[3, 24]	οἷον δεῖ, πολίτην οἷον δεῖ,	καὶ	τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις προάγειν με
[3, 26]	μοι ποιήσει τὰ τροφεῖα; (Οἱ	καὶ	τοῖς ἄλλοις ποιοῦντες· ὡς Μάνης
[3, 7]	ἀνακόλουθα γὰρ ἐρεῖτε καὶ Ἐπικούρῳ	καὶ	τοῖς ἄλλοις ὑμῶν δόγμασιν. ὑπολείπεται
[3, 22]	ὃ κέκλοφας; τί δὲ σοὶ	καὶ	τοῖς ἀλλοτρίοις; τίς γὰρ εἶ;
[3, 26]	θαρρῶν, ἀλλὰ περιτρέμων τοῖς ἱματιδίοις	καὶ	τοῖς ἀργυρωματίοις; δύστηνε, οὕτως ἀπώλεσας
[3, 1]	κακὸν καὶ τοῖς συγγενέσι συγγενῆ	καὶ	τοῖς γείτοσι γείτονα. σὺ οὖν
[3, 9]	διὰ τί; δοκεῖ σοι. κἀκείνῳ	καὶ	τοῖς μαινομένοις. τοῦτο πονηρὸν κριτήριον.
[3, 24]	(Σὺ δ´ Ὁμήρῳ πάντα προσέχεις	καὶ	τοῖς μύθοις αὐτοῦ; ἢ εἰ
[3, 1]	τῇ πόλει παρέχεις πολίτην κακὸν	καὶ	τοῖς συγγενέσι συγγενῆ καὶ τοῖς
[3, 2]	φιλόσοφοι ἀφέντες τὸν πρῶτον τόπον	καὶ	τὸν δεύτερον καταγίνονται περὶ τὸν
[3, 1]	ἀλεκτρυόνα καὶ ἐκεῖνον ὡς λέοντα	καὶ	τὸν κυνηγετικὸν κύνα ὡς κυνηγετικόν.
[3, 22]	ἴδια. εἰ δὲ μή, λέγε	καὶ	τὸν στρατηγὸν πολυπράγμονα, ὅταν τοὺς
[3, 2]	γάρ σε μένει θάνατος, οἷον	καὶ	τὸν τίνα ποτ´ ἐκεῖνον; τὸν
[3, 13]	ὄντες, τοσούτου ὄχλου ἡμῖν ἀπαντῶντος	καὶ	τοσούτων συνοικούντων, ἔσθ´ ὅτε πλῆθος
[3, 22]	προσευκαιρῶν, ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται	καὶ	τόσσα μέμηλεν· ὃν δεῖ τοὺς
[3, 22]	ἀπήντησεν ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται	καὶ	τόσσα μέμηλεν‘ Πρὸ πάντων δὲ
[3, 22]	ἕξω, κοιμῶμαι καὶ νῦν σκληρῶς	καὶ	τότε κοιμήσομαι, πηρίδιον προσλήψομαι καὶ
[3, 24]	ποθεῖς; ὅταν δ´ ἀποθνῄσκειν δέῃ,	καὶ	τότε μέλλεις ἡμῶν κατακλαίειν, ὅτι
[3, 1]	κόμην, ἵνα μὴ ἀκάθαρτος ᾖ,	καὶ	τοῦ ἀλεκτρυόνος τὸν λόφον· δεῖ
[3, 22]	ζητοῦσι τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	καὶ	τοῦ κακοῦ, ὅπου οὐκ ἔστιν,
[3, 24]	τὴν δ´ οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	καὶ	τοῦ κακοῦ, ὥσπερ ἦν ἄξιον
[3, 22]	πατὴρ αὐτὸ ποιεῖ, ὡς ἀδελφὸς	καὶ	τοῦ κοινοῦ πατρὸς ὑπηρέτης τοῦ
[3, 1]	παιδίον ὡς παιδίον. οὔ· ἀλλὰ	καὶ	τοῦ λέοντος ἐκτίλωμεν τὴν κόμην,
[3, 24]	σε δεῖ τὸ τοῦ στρατιώτου	καὶ	τοῦ στρατηγοῦ πρὸς νεῦμα πράσσειν
[3, 22]	ἐπισκοπῇ καὶ ἐξετάζῃ καὶ παραφυλάσσῃ	καὶ	τοὺς ἀκοσμοῦντας κολάζῃ. ἐὰν δ´
[3, 23]	τούτου ἕνεκα ἀποδημήσωσιν ἄνθρωποι νεώτεροι	καὶ	τοὺς γονεῖς τοὺς αὑτῶν ἀπολίπωσιν
[3, 21]	ἀπολίπωσιν οἱ νέοι τὰς πατρίδας	καὶ	τοὺς γονεῖς τοὺς αὑτῶν, ἵν´
[3, 22]	περιερχόμενος ἐνιαυτὸν ποιεῖν καὶ ὥρας	καὶ	τοὺς καρποὺς αὔξειν καὶ τρέφειν
[3, 24]	καιρὸς ἐφάνη αὐτῷ, καὶ ἐπαιδοποιεῖτο	καὶ	τοὺς παῖδας ἀπέλειπεν οὐ στένων
[3, 26]	πᾶσαν ἀπορίαν καὶ ἔνδειαν, ὅπου	καὶ	τοὺς πλουσιωτάτους καὶ τὰς ἀρχὰς
[3, 23]	αὑτῶν ἀπολίπωσιν καὶ τοὺς φίλους	καὶ	τοὺς συγγενεῖς καὶ τὸ κτησίδιον,
[3, 23]	τοὺς γονεῖς τοὺς αὑτῶν ἀπολίπωσιν	καὶ	τοὺς φίλους καὶ τοὺς συγγενεῖς
[3, 20]	καθάπτων καὶ τὴν ὀσφῦν μου	καὶ	τοὺς ὤμους καταρτίζων ὠφελεῖ με
[3, 3]	δόκιμον· ἀπόβαλε, οὐδὲν πρὸς σέ.	καὶ	τοῦτο εἰ ἐποιοῦμεν καὶ πρὸς
[3, 7]	τυγχάνοντες ἡσθησόμεθα κατὰ ψυχήν. (Ὡμολόγει	καὶ	τοῦτο. (Ἐπὶ τίνι οὖν ἡσθησόμεθα
[3, 3]	ἀπροαίρετον ἢ προαιρετικόν; ἀπροαίρετον· αἶρε	καὶ	τοῦτο, οὐκ ἔστι δόκιμον· ἀπόβαλε,
[3, 14]	μὲν οὖν οἴησιν ἔλεγχος ἐξαιρεῖ,	καὶ	τοῦτο πρῶτον ποιεῖ Σωκράτης. ὅτι
[3, 10]	τοῦ φιλοσοφοῦντος. μέρος γάρ ἐστι	καὶ	τοῦτο τοῦ βίου, ὡς περίπατος,
[3, 22]	ἀποστεῖλαι πινακίδια ἔχοντα, γραφεῖα, τιτλάρια,	καὶ	τούτοις κραβάττιον ἑτοιμάσαι; οὐ γὰρ
[3, 1]	ἀλεκτρυόνος τὸν λόφον· δεῖ γὰρ	καὶ	τοῦτον καθάριον εἶναι. ἀλλ´ ὡς
[3, 22]	οὐδὲ τὸ σῶμα λυμαίνεται· ἰδοὺ	καὶ	τούτου μάρτυς εἰμὶ ἐγὼ καὶ
[3, 24]	ἐμοῦ ζητοῦσιν καὶ ἐμὲ ὑμνοῦσιν·	καὶ	τούτου με ὁ Ζεὺς αὐτὸν
[3, 24]	ἀτυχῶν, δυστυχῶν, ἐξ ἄλλου ἠρτημένος	καὶ	τούτου οὐχ ἑνός, οὐ δυεῖν,
[3, 24]	τοὺς συνήθεις τόπους; ἔκδεξαι βραχὺ	καὶ	τούτους πάλιν ἕξεις συνήθεις. εἶτα
[3, 10]	ῥέξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου.	καὶ	τούτους τοὺς στίχους κατέχειν χρηστικῶς,
[3, 24]	ἂν οὕτως ἀγεννῶς ἔχῃς, πάλιν	καὶ	τούτων ἀπαλλαττόμενος κλαῖε καὶ στένε.
[3, 22]	ὥρας καὶ τοὺς καρποὺς αὔξειν	καὶ	τρέφειν καὶ ἀνέμους κινεῖν καὶ
[3, 24]	Ταῦτα ἔχων ἀεὶ ἐν χερσὶ	καὶ	τρίβων αὐτὸς παρὰ σαυτῷ καὶ
[3, 1]	πως κατεκρίθην πώγωνα ἔχειν πολιὸν	καὶ	τρίβωνα καὶ σὺ εἰσέρχῃ πρὸς
[3, 22]	μή γε, ἔδει τοὺς δὶς	καὶ	τρὶς ὑπάτους εὐδαίμονας εἶναι· οὐκ
[3, 24]	οἱ συνόντες, ψύχη καὶ καύματα	καὶ	τροφαὶ ἀσύμμετροι καὶ ὁδοιπορίαι καὶ
[3, 1]	γυναῖκα. ἐκείνη φύσει λεία γέγονε	καὶ	τρυφερά· κἂν ἔχῃ τρίχας πολλάς,
[3, 22]	οἷόν ἐστιν. τοῖς βασιλεῦσι τούτοις	καὶ	τυράννοις οἱ δορυφόροι καὶ τὰ
[3, 26]	ἄρξαντας καὶ αὐτοὺς τοὺς βασιλεῖς	καὶ	τυράννους δεῖ κατελθεῖν, καὶ σὲ
[3, 25]	παγκρατίου ὁ ἀγὼν πρόκειται, οὗ	καὶ	τυχόντι καὶ μὴ τυχόντι ἔξεστιν
[3, 18]	τί ἐκεῖνος κρινεῖ; τί σοὶ	καὶ	τῷ ἀλλοτρίῳ κακῷ; σὸν κακόν
[3, 10]	τέκτονι περὶ τὴν οἰκίαν, οὕτως	καὶ	τῷ ἰατρῷ περὶ τὸ σωμάτιον,
[3, 24]	καὶ αὐτῆς τῆς θέας ἕνεκα.	Καὶ	τῷ Ὀδυσσεῖ τὸ συμβὰν τοιοῦτόν
[3, 3]	προκρίνεται τὸ ἀγαθόν. οὐδὲν ἐμοὶ	καὶ	τῷ πατρί, ἀλλὰ τῷ ἀγαθῷ.
[3, 20]	τῶν πραγμάτων, εἶτα δι´ αὐτὰ	καὶ	τῶν ἀνθρώπων τῶν ταῦτα περιποιεῖν
[3, 22]	τῷ Κυνικῷ ἀντὶ τῶν ὅπλων	καὶ	τῶν δορυφόρων τὸ συνειδὸς τὴν
[3, 24]	τούτου γὰρ ἄξιος εἶ, ἵνα	καὶ	τῶν κοράκων καὶ κορωνῶν ἀθλιώτερος
[3, 16]	τὰς ὑπολήψεις ἔχητε. διὰ τοῦτο	καὶ	τῶν πατρίδων συμβουλεύουσιν ἀποχωρεῖν οἱ
[3, 9]	ἐποίεις; ὅτε δὲ μειράκιον ἤδη	καὶ	τῶν ῥητόρων ἤκουες καὶ αὐτὸς
[3, 22]	ποία οὔ, ὡς ἰατρὸν περιερχόμενον	καὶ	τῶν σφυγμῶν ἁπτόμενον; σὺ πυρέττεις,
[3, 16]	καὶ ἄλλον ἀέρα καλῶς ποιοῦντες.	καὶ	ὑμεῖς ἀντεισαγάγετε ἄλλα ἔθη· πήξατε
[3, 22]	ὅτι ἡ ἀφελὴς καὶ λιτὴ	καὶ	ὕπαιθρος δίαιτα οὐδὲ τὸ σῶμα
[3, 12]	τὸ στέγην δερματίνην καὶ ὅλμον	καὶ	ὕπερον περιφέρειν; ἄνθρωπε, ἄσκησον, εἰ
[3, 22]	τοῖς ἔξωθεν τὰ ἐκείνων βλέπουσιν	καὶ	ὑπὸ τῆς φαντασίας περιλαμπομένοις ἢ
[3, 24]	τ´ ἐστὶ καὶ πόθεν ἐλήλυθεν	καὶ	ὑπὸ τίνος γέγονεν, πρὸς μόνῳ
[3, 24]	τὴν ἐμπορίαν, συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας	καὶ	ὑποθετικούς· κἄν σοι φανῇ, ἐν
[3, 24]	οἱ τοῖς θριαμβεύουσιν ἐφεστῶτες ὄπισθεν	καὶ	ὑπομιμνῄσκοντες, ὅτι ἄνθρωποί εἰσιν. τοιοῦτόν
[3, 22]	ὕπαγε‘ φησίν, μᾶλλον εἰς οἶκον	καὶ	ὕφαινε· πόλεμος δ´ ἄνδρεσσι μελήσει
[3, 10]	καλῶς δὲ διψᾶν οὐ δύναται·	καὶ	φαγεῖν μὲν κωλύσει, πεινᾶν δὲ
[3, 22]	ὀρέξεις ἀτελεῖς καὶ ἐκκλίσεις περιπίπτουσαι	καὶ	φθόνοι καὶ ζηλοτυπίαι, ποῦ ἐκεῖ
[3, 7]	ἐν τῇ Ῥώμῃ ἔχομεν δυνατοὺς	καὶ	{φίλ{ ι} ας’ καὶ οἱ
[3, 13]	ἀπὸ τοῦ φύσει κοινωνικοῦ εἶναι	καὶ	φιλαλλήλου καὶ ἡδέως συναναστρέφεσθαι ἀνθρώποις.
[3, 24]	οὐδένα, ὃς οὕτως ἥμερος ἦν	καὶ	φιλάνθρωπος, ὥστε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ
[3, 24]	φίλοις ἀπολέσαι καὶ πολίτην ἀγαθὸν	καὶ	φίλον. Ἀλλὰ δόξεις μὴ προτεθυμῆσθαι
[3, 7]	πρὸς τῇ πιθανότητι τῇ ἐκείνων	καὶ	φιλοσοφίαν τινά ποτε ταύτην ἐξευρηκότες
[3, 19]	ἀδίκως. ἄθλιος. ~Τίς στάσις ἰδιώτου	καὶ	φιλοσόφου. Ἡ πρώτη διαφορὰ ἰδιώτου
[3, 19]	φιλοσόφου. Ἡ πρώτη διαφορὰ ἰδιώτου	καὶ	φιλοσόφου· ὁ μὲν λέγει οὐαί
[3, 24]	Ἀθήνας οὐδὲ τοὺς ἐκεῖ συνήθεις	καὶ	φίλους, ἀλλ´ αὐτοῖς τοῖς πειραταῖς
[3, 7]	καὶ περιεσταλμένως γίνηται, λησόμεθα’ εἶτα	καὶ	φίλους ἐν τῇ Ῥώμῃ ἔχομεν
[3, 24]	κἂν ἄλλους πάλιν ἔχῃς συνήθεις	καὶ	φίλους, ἕξεις πλείονα τοῦ οἰμώζειν
[3, 22]	ὅπου γὰρ ταραχαὶ καὶ λῦπαι	καὶ	φόβοι καὶ ὀρέξεις ἀτελεῖς καὶ
[3, 26]	τὰς νύκτας καὶ τὰς ἡμέρας	καὶ	χαμαὶ ἐρριμμένοι καὶ ὅσον αὐτὸ
[3, 22]	εἶναι καὶ ἀγωγόν. Δεῖ δὲ	καὶ	χάριν πολλὴν προσεῖναι φυσικὴν τῷ
[3, 23]	λέγε’ Οὕτως οὖν κακῶς διακείμενος	καὶ	χάσκων περὶ τοὺς ἐπαινέσοντας καὶ
[3, 14]	ὅτι ἐγὼ ἔχω πολλὰς κριθὰς	καὶ	χόρτον’ ἢ ὅτι κομψὰ περιτραχήλια’
[3, 26]	ἐπιμεληθῆναι; ἀλλὰ σκεῦος μὲν ὁλόκληρον	καὶ	χρήσιμον ἔξω ἐρριμμένον πᾶς τις
[3, 22]	οὐκ ἀντιποιεῖται. ὅπου δὲ προαίρεσις	καὶ	χρῆσις τῶν φαντασιῶν, ἐκεῖ ὄψει,
[3, 20]	ῥαβδίον· οὗ θέλεις’ φησίν, ἅψαι	καὶ	χρυσοῦν ἔσται’ οὔ· ἀλλ´ ὃ
[3, 2]	Ἀρχέδημον· εἶτα μῦς ἂν καταπέσῃ	καὶ	ψοφήσῃ, ἀπέθανες. τοιοῦτος γάρ σε
[3, 22]	ἄλλος ἢ ὁ καταπεπομφὼς αὐτὸν	καὶ	ᾧ λατρεύει, ὁ Ζεύς; ἄλλον
[3, 24]	ὁ Ὀδυσσεύς, εἰ μὲν ἔκλαεν	καὶ	ὠδύρετο, οὐκ ἦν ἀγαθός. τίς
[3, 1]	σοι ὡς φιλόσοφος. πῶς δὲ	καὶ	ὠμόν ἐστι πρὸς αὐτόν σε
[3, 1]	λέγει Σωκράτης τῷ καλλίστῳ πάντων	καὶ	ὡραιοτάτῳ Ἀλκιβιάδῃ· πειρῶ οὖν καλὸς
[3, 22]	εἶ· δύνασαι περιερχόμενος ἐνιαυτὸν ποιεῖν	καὶ	ὥρας καὶ τοὺς καρποὺς αὔξειν
[3, 24]	τὰ ἑξῆς ἀναπλάσσουσαν ὅσα θέλει	καὶ	ὡς θέλει. ἂν ἐν Γυάροις
[3, 9]	ἐπιμέλειαν πεποίησαι τῶν σαυτοῦ δογμάτων.	καὶ	ὡς νῦν εἰς Ῥώμην πλεῖς
[3, 22]	ὅπου δ´ ἔστιν, οὐκ ἐνθυμοῦνται,	καὶ	ὡς ὁ Διογένης ἀπαχθεὶς πρὸς
[3, 13]	εὐθέως ὡς σοφοὶ διάγειν ἐθέλομεν	καὶ	ὠφελεῖν ἀνθρώπους. ποίαν ὠφέλειαν; τί
[3, 20]	με βλάψει; οὐχὶ δὲ μᾶλλον	καὶ	ὠφελήσει; ἂν οὖν περὶ πενίας
[3, 13]	ἐρημίας, ἀλλὰ πιστοῦ καὶ αἰδήμονος	καὶ	ὠφελίμου. ἐπεὶ εἰ τὸ μόνον
[3, 22]	τοι ἂν φθισικὸς προέρχηται, λεπτὸς	καὶ	ὠχρός, οὐκέτι ὁμοίαν ἔμφασιν ἡ
[3, 2]	τοῖς εὖ παθοῦσι πρέπει πῦρ	καίειν,	ἀριστᾶν, ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ
[3, 16]	ἀπεσβεσμένον ἂν θῇ παρὰ τὸν	καιόμενον,	ἢ αὐτὸς ἐκεῖνον ἀποσβέσει ἢ
[3, 21]	τόπον ταῦτα ὠφελεῖ καὶ παρὰ	καιρόν·	καὶ μετὰ θυσίας δὲ καὶ
[3, 12]	τῷ λόγῳ, ἵνα μὴ παρὰ	καιρόν,	μὴ παρὰ τόπον, μὴ παρὰ
[3, 21]	ἐξαγγέλλεις αὐτὰ καὶ ἐξορχῇ παρὰ	καιρόν,	παρὰ τόπον, ἄνευ θυμάτων, ἄνευ
[3, 10]	τὸ φύσει νεκρόν; τούτων ὁ	καιρός	ἐστι τῷ πυρέσσοντι· ἂν ταῦτα
[3, 10]	ἔργου καταμαλακίζῃ; νῦν τοῦ πυρέττειν	καιρός	ἐστιν, τοῦτο καλῶς γινέσθω· τοῦ
[3, 24]	ὅς γε καὶ ἐγάμει, ὅπου	καιρὸς	ἐφάνη αὐτῷ, καὶ ἐπαιδοποιεῖτο καὶ
[3, 10]	τοῦ φοβεῖσθαι; ποῦ οὖν ἔτι	καιρὸς	ὀργῆς; ποῦ φόβου περὶ τῶν
[3, 10]	ταῦτα ἀναστρέφεσθαι. ποῦ οὖν ἔτι	καιρὸς	τοῦ φοβεῖσθαι; ποῦ οὖν ἔτι
[3, 8]	σοι δοκεῖ; ἀπροαίρετον, οὐ κακόν.	Καῖσαρ	αὐτὸν κατέκρινεν. ἀπροαίρετον, οὐ κακόν.
[3, 22]	στὰς ἐν τῷ μέσῳ ὦ	Καῖσαρ,	ἐν τῇ σῇ εἰρήνῃ οἷα
[3, 13]	γάρ, ὅτι εἰρήνην μεγάλην ὁ	Καῖσαρ	ἡμῖν δοκεῖ παρέχειν, ὅτι οὐκ
[3, 7]	κρίνειν; τί σε ἐποίησεν εἰδέναι;	(Καῖσάρ	μοι κωδίκελλον ἔγραψεν. (Γραψάτω σοι,
[3, 9]	τί φρονήσει περὶ ἐμοῦ ὁ	Καῖσαρ·	οὐδένα κολακεύω τούτου ἕνεκα. ταῦτα
[3, 22]	ἐπὶ τὸν ἀνθύπατον‘ Κυνικῷ δὲ	Καῖσαρ	τί ἐστιν ἢ ἀνθύπατος ἢ
[3, 4]	οἱ ναῦται οὐ λοιδοροῦσι; τὸν	Καίσαρα	παύονται λοιδοροῦντες; τί οὖν; οὐ
[3, 4]	οὐ γιγνώσκει ὁ Ζεύς; τῷ	Καίσαρι	οὐκ ἀπαγγέλλονται τὰ λεγόμενα; τί
[3, 24]	ἔσται τις ἢ δορυφόρος ἢ	Καισαριανοὶ	ἢ ὀρδινατίων δήξεταί σε ἢ
[3, 4]	ὅρα πῶς ὁ ἐπίτροπος τοῦ	Καίσαρος	θεωρεῖ· κέκραγεν· κἀγὼ τοίνυν κραυγάσω.
[3, 3]	ψυχή, οὐ μᾶλλον ἢ τὸ	Καίσαρος	νόμισμα. ἔνθεν ἐξήρτηται πᾶσα κίνησις
[3, 3]	οὐδετέρως. ὡς γὰρ τὸ τοῦ	Καίσαρος	νόμισμα οὐκ ἔξεστιν ἀποδοκιμάσαι τῷ
[3, 13]	{οὐχὶ} κεκηρυγμένην οὐχ ὑπὸ τοῦ	Καίσαρος	(πόθεν γὰρ αὐτῷ ταύτην κηρύξαι;
[3, 15]	τελώνης, εἶτα ῥήτωρ, εἶτα ἐπίτροπος	Καίσαρος.	ταῦτα οὐ συμφωνεῖ· ἕνα σε
[3, 4]	βλέποντες τὸν αὐτῶν ἄρχοντα, τοῦ	Καίσαρος	φίλον καὶ ἐπίτροπον, οὕτως σπουδάζοντα
[3, 24]	ταῦτα τὰ ὀνόματα δύσφημά ἐστιν.	καίτοι	γε οὐδὲ ταῦτα ὀκνεῖν δεῖ
[3, 1]	αὐτῷ ὁ Ἀπόλλων τὰς ἀληθείας;	καίτοι	ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα οὔτ´
[3, 22]	ἀλλ´ οὐδ´ Ἀγαμέμνων εὐδαίμων ἦν	καίτοι	κομψότερος ὢν Σαρδαναπάλλου καὶ Νέρωνος,
[3, 23]	ἵνα τις ὑπ´ αὐτοῦ θεραπευθῇ;	καίτοι	νῦν ἀκούω ὅτι καὶ οἱ
[3, 24]	καὶ καθαίροντα, τὴν δ´ ἀντεισάγοντα.	καίτοι	πόσους οἴει φίλους ἔσχεν ἐν
[3, 15]	οὕτως λέγοντος, ὡς Εὐφράτης λέγει	(καίτοι	τίς οὕτως δύναται εἰπεῖν ὡς
[3, 23]	πρὸ ὀφθαλμῶν ἐτίθει τὰ ἑκάστου	κακά.	ἰατρεῖόν ἐστιν, ἄνδρες, τὸ τοῦ
[3, 23]	ἀγνοεῖς τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ	κακὰ	καὶ κακοδαίμων εἶ καὶ δυστυχής.
[3, 20]	ἔτι ἐν τοῖς ἐκτὸς τὰ	κακὰ	καὶ τἀγαθὰ δεῖ με ζητεῖν;
[3, 24]	οὐκ ἤρκει σοι τὰ ἐκεῖ	κακά,	ὅσα εἶχες αἴτια τοῦ λυπεῖσθαι
[3, 8]	ὅτι ἀφεῖλεν αὐτῶν τὸ εἶναι	κακά,	ὅτι ἔξεστίν σοι πάσχοντι ταῦτα
[3, 24]	ἀγαθὰ τὰ ἐμαυτοῦ πέφυκα, πρὸς	κακὰ	οὐ πέφυκα. Τίς οὖν ἡ
[3, 22]	ἐκεῖνος πυρέσσων πρὸς τοὺς παριόντας·	κακαί‘	ἔφη, κεφαλαί, οὐ μενεῖτε; ἀλλ´
[3, 3]	οὗ εἰσιν· καταστάντος δὲ καθίσταται	κἀκεῖνα.	~Πρὸς τὸν ἀκόσμως ἐν θεάτρῳ
[3, 1]	τί; καὶ παιδία ποιήσας εἶτα	κἀκεῖνα	τιλλόμενα ἡμῖν εἰσάξεις εἰς τὸ
[3, 25]	ἄχθῃ, καὶ εἰ δυνατόν, ἀνάλαβε	κἀκεῖνα	ὧν ἀπώλισθες. οὐ γὰρ ἀποκνητέον
[3, 24]	πάντων τῶν ἀπροαιρέτων καταφρονητικὸς ἔτι	κἀκεῖνο	ἔσχηκε τὸ μὴ ἐρριζῶσθαι μηδὲ
[3, 24]	παραδοξολογεῖν δοκοῦσι, ταῦτα ἐγὼ ἐπιτελῶ·	κἀκεῖνοι	καθήμενοι τὰς ἐμὰς ἀρετὰς ἐξηγοῦνται
[3, 23]	ἀξιοῦντες φιλοσόφοις ὑπ´ αὐτοῦ συσταθῆναι	κἀκεῖνος	ἀπῆγεν καὶ συνίστανεν. οὔ· ἀλλὰ
[3, 22]	λέγῃ προσερχόμενος, φίλος ἐστὶν αὐτοῦ	κἀκεῖνος	αὐτὸν ἄξιον ἡγήσεται τοῦ πρὸς
[3, 9]	ἐκεῖνος; διὰ τί; δοκεῖ σοι.	κἀκείνῳ	καὶ τοῖς μαινομένοις. τοῦτο πονηρὸν
[3, 18]	κριτὴς ἀκίνδυνός ἐστιν; οὔ· ἀλλὰ	κἀκείνῳ	τὰ ἴσα κινδυνεύεται. τί οὖν
[3, 11]	{ἔστ´{ ι καὶ} οὐδ´ εἰ	κακίων	σέθεν ἔλθοι, ξεῖνον ἀτιμῆσαι· πρὸς
[3, 11]	μοι θέμις ἔστ´ οὐδ´ εἰ	κακίων	σέθεν ἔλθοι, πατέρ´ ἀτιμῆσαι· πρὸς
[3, 25]	ἔξεστιν μὲν εὐτυχεστάτῳ, ἔξεστι δὲ	κακοδαιμονεστάτῳ	εἶναι, ἀλλ´ ὑπὲρ αὐτῆς εὐτυχίας
[3, 24]	οὖν λόγος ἐπὶ ἀτυχίᾳ καὶ	κακοδαιμονίᾳ	δέδοται ὑπὸ τῶν θεῶν, ἵν´
[3, 22]	ἀλλὰ περὶ εὐδαιμονίας {ἢ} καὶ	κακοδαιμονίας,	περὶ εὐτυχίας καὶ δυστυχίας, περὶ
[3, 23]	ἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ καὶ	κακοδαίμων	εἶ καὶ δυστυχής. κομψὴ παράκλησις.
[3, 16]	ἂν σκώπτῃ, ἂν γελοιάζῃ, ἂν	κακοηθίζηται;	ἔχει τις ὑμῶν παρασκευὴν οἵαν
[3, 25]	σὺ ψέξας πρῴην τινὰ οὐ	κακοήθους	ἔργον ἔπραξας; οὐ φλυάρου; οὐκ
[3, 14]	φλέγμα. ~Σποράδην τινά. Ὡς οἱ	κακοὶ	τραγῳδοὶ μόνοι ᾆσαι οὐ δύνανται,
[3, 23]	ἐφ´ αὑτόν; ᾔσθηται, ἐν οἵοις	κακοῖς	ἐστιν; ἀποβέβληκεν οἴησιν; ζητεῖ τὸν
[3, 22]	τοὺς ἁμαρτάνοντας καὶ αὐτοῖς οὖσι	κακοῖς,	τῷ Κυνικῷ ἀντὶ τῶν ὅπλων
[3, 7]	κλέψαι οὐδ´ αὐτὸς Ἐπίκουρος ἀποφαίνει	κακόν,	ἀλλὰ τὸ ἐμπεσεῖν· καὶ ὅτι
[3, 18]	ὥσπερ ἄλλου ἐστὶν ἔργον, οὕτως	κακὸν	ἄλλου ἐστίν. ἀπειλεῖ σοι ὁ
[3, 20]	εἶναι· κακόν ἐστιν’ ἄνθρωπε, πῶς	κακόν;	ἂν ὃ δεῖ περὶ αὐτοῦ
[3, 3]	εὐθὺς ἐκίνησεν ἐφ´ αὑτό, τὸ	κακὸν	ἀφ´ αὑτοῦ. οὐδέποτε δ´ ἀγαθοῦ
[3, 8]	κακόν. ἐλυπήθη ἐπὶ τούτοις. προαιρετικόν,	κακόν.	γενναίως ὑπέμεινεν. προαιρετικόν, ἀγαθόν. κἂν
[3, 9]	ἐλέγξωμεν ἀλλήλους· εἴ τι ἔχω	κακὸν	δόγμα, ἄφελε αὐτό· εἴ τι
[3, 24]	μή τι κακόν. τί δὲ	κακὸν	ἐκεῖ σοι συμβῆναι δύναται, ὅπου
[3, 3]	ὀρεκτικῶς κινεῖσθαι, πρὸς δὲ τὸ	κακὸν	ἐκκλιτικῶς, πρὸς δὲ τὸ μήτε
[3, 8]	Καῖσαρ αὐτὸν κατέκρινεν. ἀπροαίρετον, οὐ	κακόν.	ἐλυπήθη ἐπὶ τούτοις. προαιρετικόν, κακόν.
[3, 20]	σχεδὸν τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ	κακὸν	ἐν ἡμῖν ἀπέλιπον, οὐχὶ δ´
[3, 24]	θεωρήματα ὡς ἄχρηστα; τί σοι	κακὸν	ἐποίησεν φιλοσοφία; τί σε ἠδίκησε
[3, 24]	σαυτῷ {πρό{ ς} βαλε. τί	κακόν	ἐστι μεταξὺ καταφιλοῦντα τὸ παιδίον
[3, 22]	τί οὖν διαφέρει; εἰ γὰρ	κακόν	ἐστι τὸ ἀποθανεῖν, ἄν τε
[3, 18]	καὶ τῷ ἀλλοτρίῳ κακῷ; σὸν	κακόν	ἐστι τὸ κακῶς ἀπολογηθῆναι· τοῦτο
[3, 20]	τοῦ τὰ τρία τέσσαρα εἶναι·	κακόν	ἐστιν’ ἄνθρωπε, πῶς κακόν; ἂν
[3, 22]	καὶ πολύχαλκος· τί οὖν σοι	κακόν	ἐστιν; ἐκεῖνο, ὅ τι ποτὲ
[3, 22]	ἄν τε καθ´ ἕνα ὁμοίως	κακόν	ἐστιν. μή τι ἄλλο τι
[3, 20]	Οὔ· ἀλλὰ βλέπε μὴ νοσήσῃς·	κακόν	ἐστιν’ οἷον εἴ τις ἔλεγεν
[3, 24]	οὐδενὸς κακοῦ αἴτιον γίνεται· εἰ	κακόν	ἐστιν, οὐδέν μοι καὶ αὐτῇ
[3, 17]	μοι οὐδὲν δίδωσιν. ὅτι δὲ	κακόν	ἐστιν, τοῦτο ἔσωθεν αὐτῷ δεῖ
[3, 4]	πρὸς τοὺς λοιδορήσαντας Καὶ τί	κακόν,	ἔφη, ἐποίουν; ἐσπούδαζον καὶ οὗτοι
[3, 15]	ἄνθρωπον εἶναι ἢ ἀγαθὸν ἢ	κακόν·	ἢ τὸ ἡγεμονικόν σε δεῖ
[3, 10]	οὐδέν ἐστιν οὔτε ἀγαθὸν οὔτε	κακὸν	καὶ ὅτι οὐ δεῖ προηγεῖσθαι
[3, 1]	καὶ τῇ πόλει παρέχεις πολίτην	κακὸν	καὶ τοῖς συγγενέσι συγγενῆ καὶ
[3, 8]	τί σοι δοκεῖ; ἀπροαίρετον, οὐ	κακόν.	Καῖσαρ αὐτὸν κατέκρινεν. ἀπροαίρετον, οὐ
[3, 11]	κολακευέτω, ταρασσέσθω· ὃς ἂν ἄλλο	κακόν,	λυπείσθω, πενθείτω, θρηνείτω, δυστυχείτω’ καὶ
[3, 24]	Τὸ ἄλλου παρὰ φύσιν σοὶ	κακὸν	μὴ γινέσθω· οὐ γὰρ συνταπεινοῦσθαι
[3, 3]	ἐκκλιτικῶς, πρὸς δὲ τὸ μήτε	κακὸν	μήτ´ ἀγαθὸν οὐδετέρως. ὡς γὰρ
[3, 8]	τοῦ δεῖνος. ἀπόκριναι ἀπροαίρετον, οὐ	κακόν’	ὁ πατὴρ τὸν δεῖνα ἀποκληρονόμον
[3, 20]	βίου. ὑγεία ἀγαθόν, νόσος δὲ	κακόν;	οὔ, ἄνθρωπε. ἀλλὰ τί; τὸ
[3, 13]	ἐπιβλέπων καὶ ἐνθυμούμενος νῦν ἐμοὶ	κακὸν	οὐδὲν δύναται συμβῆναι, ἐμοὶ λῃστὴς
[3, 26]	ὅτι ἀνδρὶ ἀγαθῷ οὐδέν ἐστι	κακὸν	οὔτε ζῶντι οὔτ´ ἀποθανόντι; (Τί
[3, 24]	τῆς Ἑλλάδος. μόνον μή τι	κακόν.	οὕτως σοι πᾶς τόπος δύναται
[3, 24]	οὐδὲν ἄλλο ἢ ἐμπόδιον καὶ	κακὸν	παράδειγμα τῶν ἄλλων ναυτῶν; οὕτως
[3, 17]	ἀπεύχῃ, κτώμενον ἐκεῖνα; ἢ τί	κακὸν	ποιεῖ ἡ πρόνοια, εἰ τοῖς
[3, 24]	τις ἥκει. μόνον μή τι	κακόν.	τί δὲ κακὸν ἐκεῖ σοι
[3, 20]	λέγει ἀγαθὸν τὸ ἡμέραν εἶναι,	κακὸν	τὸ νύκτα εἶναι, μέγιστον δὲ
[3, 20]	καλῶς ὑγιαίνειν ἀγαθόν, τὸ κακῶς	κακόν.	(Ὥστε καὶ ἀπὸ νόσου ἔστιν
[3, 20]	ἐπιστήμην ἀγαθόν, τὴν δ´ ἀπάτην	κακόν,	ὥστε καὶ περὶ αὐτὸ τὸ
[3, 22]	οἱ ἢ δύο ἢ τρία	κακόρυγχα	παιδία ἀνθ´ αὑτῶν εἰσάγοντες ἢ
[3, 25]	ἄρξῃ ποιεῖν· καὶ λοιπὸν ὡς	κακὸς	ἀθλητὴς περιέρχῃ νικώμενος τὴν περίοδον
[3, 20]	μὴ εἰδέναι ἀπ´ ἀνθρώπων ὠφελεῖσθαι.	κακὸς	γείτων; αὑτῷ· ἀλλ´ ἐμοὶ ἀγαθός·
[3, 5]	ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀναστραφήσῃ, ἄρξεις·	κακὸς	κακῶς τί ποτε ποιήσεις τῶν
[3, 16]	χεῖρον περὶ ἀνθρώπων· ὁ δεῖνα	κακός,	ὁ δεῖνα ἀγαθός· τοῦτο καλῶς
[3, 20]	μου τὸ εὔγνωμον, τὸ ἐπιεικές.	κακὸς	πατήρ; αὑτῷ· ἀλλ´ ἐμοὶ ἀγαθός.
[3, 24]	φιλοστοργίαν; εἰ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδενὸς	κακοῦ	αἴτιον γίνεται· εἰ κακόν ἐστιν,
[3, 22]	ἣν πέφυκε καὶ τὴν τοῦ	κακοῦ	καὶ τί ἴδιον ἔχει καὶ
[3, 22]	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ	κακοῦ,	ὅπου οὐκ ἔστιν, ὅπου δ´
[3, 24]	δύσφημα καλεῖς ἄλλα ἢ τὰ	κακοῦ	τινος σημαντικά; δύσφημόν ἐστι δειλία,
[3, 24]	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ	κακοῦ,	ὥσπερ ἦν ἄξιον τὸν κηδόμενον
[3, 22]	ῥᾳδιουργόν, ὅστις ἐνεχόμενός τινι αὐτὸς	κακῷ	ἐπιτιμήσει τοῖς ἄλλοις. ὅρα γάρ,
[3, 18]	τί σοὶ καὶ τῷ ἀλλοτρίῳ	κακῷ;	σὸν κακόν ἐστι τὸ κακῶς
[3, 3]	ἀπροαιρέτων ὡς ὄντων ἀγαθῶν καὶ	κακῶν.	ταῦτά τις ἐπὶ τὰ προαιρετικὰ
[3, 20]	τὸ νύκτα εἶναι, μέγιστον δὲ	κακῶν	τὸ τρία τέσσαρα εἶναι. ἀλλὰ
[3, 26]	ὅτι κεφάλαιον τοῦτο πάντων τῶν	κακῶν	τῷ ἀνθρώπῳ καὶ ἀγεννείας καὶ
[3, 22]	τοὺς ἀνθρώπους περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν	ὑποδείξων αὐτοῖς, ὅτι πεπλάνηνται καὶ
[3, 18]	κακῷ; σὸν κακόν ἐστι τὸ	κακῶς	ἀπολογηθῆναι· τοῦτο φυλάσσου μόνον· κριθῆναι
[3, 23]	εἶθ´ οὕτως λέγε’ Οὕτως οὖν	κακῶς	διακείμενος καὶ χάσκων περὶ τοὺς
[3, 24]	καὶ ἀγαθὸς δυστυχεῖ; τῷ ὄντι	κακῶς	διοικεῖται τὰ ὅλα, εἰ μὴ
[3, 25]	πότε γὰρ εἰθίσθης φεύγειν τὸ	κακῶς	ἐνεργῆσαι; ~Πρὸς τοὺς τὴν ἀπορίαν
[3, 23]	σε ἐλθόντα ἀκοῦσαι, ὅτι σοι	κακῶς	ἐστι καὶ πάντων μᾶλλον ἐπιμελῇ
[3, 16]	ἀγαθός· τοῦτο καλῶς ἐγένετο, τοῦτο	κακῶς’	ἔτι ἂν σκώπτῃ, ἂν γελοιάζῃ,
[3, 10]	ἀθυμεῖν· τί γάρ ἐστι τὸ	κακῶς	ἔχειν; ἐγγίζειν τῷ διαλυθῆναι τὴν
[3, 10]	ἦν ἀγαθόν; μηδ´ ἂν εἴπῃ	κακῶς	ἔχεις’ ἀθυμεῖν· τί γάρ ἐστι
[3, 22]	καὶ ὅταν τι τῶν ἀλλοτρίων	κακῶς	ἔχῃ, λέγει οὐαί μοι, οἱ
[3, 22]	τάλας, τί τῶν σῶν ἔχει	κακῶς;	ἡ κτῆσις; οὐκ ἔχει. τὸ
[3, 20]	τὸ καλῶς ὑγιαίνειν ἀγαθόν, τὸ	κακῶς	κακόν. (Ὥστε καὶ ἀπὸ νόσου
[3, 26]	πᾶσιν ἀρέσκειν μέλλῃ τὰ βουλεύματα,	κακῶς	οἴει βεβουλεῦσθαι. Εἶτα φοβῇ λιμόν,
[3, 9]	ἔχεις, καλῶς, εἰ δὲ φαῦλα,	κακῶς.	παντὶ γὰρ αἴτιον τοῦ πράσσειν
[3, 8]	φυλακὴν ἀπήχθη. τὸ δ´ ὅτι	κακῶς	πέπραχεν’ ἐξ αὑτοῦ ἕκαστος προστίθησιν.
[3, 5]	τῇ ἀγορᾷ ἀναστραφήσῃ, ἄρξεις· κακὸς	κακῶς	τί ποτε ποιήσεις τῶν ἑξῆς.
[3, 22]	χρῆται τῇ αὑτοῦ γυναικί, τίς	κακῶς,	τίς διαφέρεται, ποία οἰκία εὐσταθεῖ,
[3, 18]	οὖν πρὸς σέ; ὅτι σε	κακῶς	τις λέγει· τί οὖν πρὸς
[3, 18]	δύναταί σοί τις ἀγγεῖλαι, ὅτι	κακῶς	ὑπέλαβες ἢ κακῶς ὠρέχθης; (Οὐδαμῶς.
[3, 17]	τοῦτο, λέγε ἡ γυνή μοι	κακῶς	χρῆται’ ἄλλο οὖν οὐδέν; οὐδέν.
[3, 17]	ἀγανακτήσετε. ἀλλ´ ἡ γυνή μοι	κακῶς	χρῆται. καλῶς. ἄν τίς σου
[3, 18]	ἀγγεῖλαι, ὅτι κακῶς ὑπέλαβες ἢ	κακῶς	ὠρέχθης; (Οὐδαμῶς. (Ἀλλ´ ὅτι ἀπέθανέν
[3, 24]	ἀνδρὶ ἀγαθῷ μεῖζον τοῦ τὰ	καλὰ	καὶ δίκαια πράττειν; ἐν Ὀλυμπίᾳ
[3, 23]	ἀπέθανεν; παύσασθε, τοὺς θεοὺς ὑμῖν,	καλὰ	ὀνόματα καὶ πράγματα καταισχύνοντες, ὅσον
[3, 7]	δὲ ποιοῦμεν. ἡμεῖς λέγομεν τὰ	καλά,	ποιοῦμεν τὰ αἰσχρά· σὺ τὴν
[3, 1]	τούτων ἐν τῷ αὐτῷ γένει	καλὰ	προσαγορεύομεν ἢ ἰδίως ἕκαστον; οὕτως
[3, 7]	δογματίζων τὰ αἰσχρά, ποιῶν τὰ	καλά.	Τὸν θεόν σοι, ἐπινοεῖς Ἐπικουρείων
[3, 9]	ἕξω ὡς οὐδὲ σύ, κτήνη	καλὰ	ὡς οὐδὲ σύ. πρὸς ταῦτα
[3, 24]	μόνον ὠφελείτω. σὺ δὲ δύσφημα	καλεῖς	ἄλλα ἢ τὰ κακοῦ τινος
[3, 24]	δι´ ἃς ἀτυχεῖς; εἶτά μοι	καλεῖς	τοῦτο φιλοστοργίαν; ποίαν, ἄνθρωπε, φιλοστοργίαν;
[3, 24]	ταύτην, {τ} ἥντινά ποτε καὶ	καλεῖς	φιλοστοργίαν, δοῦλος μέλλεις εἶναι καὶ
[3, 6]	ἡ τοιαύτη κατάστασις κοινὸς νοῦς	καλεῖται.	Τῶν νέων τοὺς μαλακοὺς οὐκ
[3, 24]	ζωμὸς ἡδύς ἐστι καὶ γυνὴ	καλὴ	ἡδύ ἐστιν. τί ἄλλο λέγουσιν
[3, 7]	δικαίως, ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων, σοὶ	καλὴν	γυναῖκα φαίνεσθαι μηδεμίαν ἢ τὴν
[3, 3]	ἐρώτημα. τί εἶδες; καλὸν ἢ	καλήν;	ἔπαγε τὸν κανόνα. ἀπροαίρετον ἢ
[3, 24]	οὕτως τὰς σχέσεις ἀποσῴζῃς ἀπαραποδίστως;	καλὴν	ἐστείλω ταύτην τὴν ἐμπορίαν, συλλογισμοὺς
[3, 1]	ἀλλὰ προαίρεσις· ταύτην ἂν σχῇς	καλήν,	τότ´ ἔστι καλός. μέχρι δὲ
[3, 23]	πάνυ τεχνικώτατα γράφει, Δίωνος πολὺ	κάλλιον.	ὅλον ἄλλο ἐστίν. μή τι
[3, 1]	τῶν μεγίστων καὶ κυριωτάτων διὰ	καλλίστου	ἀγγέλου σημαίνει; τί ἐστιν ἄλλο,
[3, 1]	ὅρα, τί λέγει Σωκράτης τῷ	καλλίστῳ	πάντων καὶ ὡραιοτάτῳ Ἀλκιβιάδῃ· πειρῶ
[3, 1]	ἢ γυνή; (Ἀνήρ. (Ἄνδρα οὖν	καλλώπιζε,	μὴ γυναῖκα. ἐκείνη φύσει λεία
[3, 1]	ἔχεις ἐξαίρετον· τοῦτο κόσμει καὶ	καλλώπιζε·	τὴν κόμην δ´ ἄφες τῷ
[3, 1]	~Περὶ	καλλωπισμοῦ.	Εἰσιόντος τινὸς πρὸς αὐτὸν νεανίσκου
[3, 1]	(Οὐκοῦν καὶ ἄνθρωποι οἱ μὲν	καλοί,	οἱ δ´ αἰσχροί; (Πῶς γὰρ
[3, 1]	δοκοῦσίν σοι κύνες τ´ εἶναι	καλοί	τινες καὶ ἵπποι καὶ οὕτως
[3, 1]	γυναῖκα, τὸν καλὸν ἄνθρωπον ὡς	καλὸν	ἄνθρωπον, τὸν αἰσχρὸν ὡς ἄνθρωπον
[3, 1]	ἄνδρα, τὴν γυναῖκα γυναῖκα, τὸν	καλὸν	ἄνθρωπον ὡς καλὸν ἄνθρωπον, τὸν
[3, 2]	ἀνεξαπάτητος εἶ; ἐὰν ἴδῃς κοράσιον	καλόν,	ἀντέχεις τῇ φαντασίᾳ; ἂν ὁ
[3, 7]	τὴν σήν, καλὸν παῖδα μηδένα,	καλὸν	ἀργύρωμα μηδέν, χρύσωμα μηδέν. τούτοις
[3, 1]	ἀποφήναιτ´ ἄν τις ἕκαστον τηνικαῦτα	καλὸν	εἶναι, ὁπότε κατὰ τὴν αὑτοῦ
[3, 1]	μηχανᾷ ὑπὲρ τοῦ φαίνεσθαί σε	καλόν.	Ἐντεῦθεν οὐκέτι ἔχω σοι πῶς
[3, 1]	εἶναί μοι δοκεῖ ἕκαστον αὐτῶν	καλόν·	ἢ γὰρ οὔ; (Ὡμολόγει. (Οὐκ
[3, 3]	ὡς πρὸς ἐρώτημα. τί εἶδες;	καλὸν	ἢ καλήν; ἔπαγε τὸν κανόνα.
[3, 3]	θέλεις. ἄλλος φιλόθηρος. δὸς ἱππάριον	καλὸν	ἢ κυνάριον· οἰμώζων καὶ στένων
[3, 1]	ἔφη. (Τί οὖν ποιεῖ ἄνθρωπον	καλὸν	ἢ ὅπερ τῷ γένει καὶ
[3, 1]	ἔφη. (Τί οὖν ποιεῖ κύνα	καλόν;	ἡ ἀρετὴ ἡ κυνὸς παροῦσα.
[3, 22]	τῶν θαυμαζομένων εἶναι ὑπ´ αὐτῶν	καλὸν	καὶ ἀγαθόν, ἀλλὰ καὶ διὰ
[3, 24]	ἄξιον εἶναι φαίνεται τὸ εἶναι	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν καὶ εὐδαίμονα; πρὸς
[3, 2]	οὓς ἀσκηθῆναι δεῖ τὸν ἐσόμενον	καλὸν	καὶ ἀγαθόν· ὁ περὶ τὰς
[3, 2]	διαφυλάξαι τὸ ἀνεξαπάτητον. (Τίνα; τὸν	καλὸν	καὶ ἀγαθόν. σοὶ οὖν τοῦτο
[3, 24]	ἴδῃ ποτὲ τὸν Πειραιᾶ τὸν	καλὸν	καὶ τὰ μακρὰ τείχη καὶ
[3, 23]	καὶ κομψῶς αἰσθάνονται λόγων. τὸ	καλόν,	κύριε, καὶ λίθον κινῆσαι δύναται.
[3, 22]	ἔλεον· μὴ κοράσιόν σοι φαίνεσθαι	καλόν,	μὴ δοξάριον, μὴ παιδάριον, μὴ
[3, 7]	φαίνεσθαι μηδεμίαν ἢ τὴν σήν,	καλὸν	παῖδα μηδένα, καλὸν ἀργύρωμα μηδέν,
[3, 1]	ἀλλ´ ἐρῶ· νεανίσκε, τίνα θέλεις	καλὸν	ποιεῖν; γνῶθι πρῶτον τίς εἶ
[3, 1]	τινα ποιῶν σαυτὸν ἴσθι ὅτι	καλὸν	ποιήσεις· μέχρις δ´ ἂν τούτων
[3, 22]	τοῖς ἀπαντῶσι λοιδορεῖσθαι ἀκαίρως ἢ	καλὸν	τὸν ὦμον δεικνύειν. τηλικούτῳ πράγματι
[3, 1]	(Οὐκ οὖν ὅπερ κύνα ποιεῖ	καλόν,	τοῦτο ἵππον αἰσχρόν, ὅπερ δ´
[3, 1]	ἵππον αἰσχρόν, ὅπερ δ´ ἵππον	καλόν,	τοῦτο κύνα αἰσχρόν, εἴ γε
[3, 1]	γὰρ τὸ παγκρατιαστὴν οἶμαι ποιοῦν	καλὸν	τοῦτο παλαιστὴν οὐκ ἀγαθὸν ποιεῖ,
[3, 1]	καὶ σὺ οὖν εἰ θέλεις	καλὸς	εἶναι, νεανίσκε, τοῦτο ἐκπόνει, τὴν
[3, 1]	καὶ ὡραιοτάτῳ Ἀλκιβιάδῃ· πειρῶ οὖν	καλὸς	εἶναι‘ τί αὐτῷ λέγει; πλάσσε
[3, 24]	χρείαν ἔσχεν. Διὰ τοῦτο ὁ	καλὸς	καὶ ἀγαθὸς μεμνημένος, τίς τ´
[3, 24]	ἐλήλυθας; οὐκ οἶσθ´, ὅτι ἀνὴρ	καλὸς	καὶ ἀγαθὸς οὐδὲν ποιεῖ τοῦ
[3, 1]	ἂν σχῇς καλήν, τότ´ ἔστι	καλός.	μέχρι δὲ νῦν οὐ τολμῶ
[3, 1]	γελοιότατον· καὶ ὁ πρὸς πενταθλίαν	καλὸς	ὁ αὐτὸς οὗτος πρὸς πάλην
[3, 1]	ἡμῖν εἰσάξεις εἰς τὸ πολίτευμα;	καλὸς	πολίτης καὶ βουλευτὴς καὶ ῥήτωρ.
[3, 24]	ἄλλο ἢ ἐδυςτύχει; τίς δὲ	καλός	τε καὶ ἀγαθὸς δυστυχεῖ; τῷ
[3, 24]	λόγῳ, ἀλλ´ ἔργῳ τὰ τοῦ	καλοῦ	καὶ ἀγαθοῦ ἐκτελεῖς. οἷον γάρ
[3, 22]	παραβαίνων οὐκέτι σώσει τὸ τοῦ	καλοῦ	καὶ ἀγαθοῦ πρόσωπον, τηρῶν δ´
[3, 3]	τί μάλιστ´ ἀσκητέον. Ὕλη τοῦ	καλοῦ	καὶ ἀγαθοῦ τὸ ἴδιον ἡγεμονικόν,
[3, 3]	ἀγρὸς γεωργοῦ ὕλη· ἔργον δὲ	καλοῦ	καὶ ἀγαθοῦ τὸ χρῆσθαι ταῖς
[3, 3]	θεός. διὰ τοῦτο, εἰ τοῦ	καλοῦ	καὶ δικαίου τὸ ἀγαθὸν ἕτερόν
[3, 25]	ὄρτυξιν. ἡττᾷ με φαντασία παιδισκαρίου	καλοῦ.	τί γάρ; πρῴην οὐχ ἡττήθην;
[3, 17]	ἡ γυνή μοι κακῶς χρῆται.	καλῶς.	ἄν τίς σου πυνθάνηται, τί
[3, 20]	τοὺς σκώψαντας, πρὸς τοὺς καταγελάσαντας.	καλῶς	γένοιτο Λεσβίῳ, ὅτι με καθ´
[3, 10]	τοῦ πυρέττειν καιρός ἐστιν, τοῦτο	καλῶς	γινέσθω· τοῦ διψᾶν, δίψα καλῶς·
[3, 10]	πιεῖν μὲν κωλύσει ὁ ἰατρός,	καλῶς	δὲ διψᾶν οὐ δύναται· καὶ
[3, 26]	ἀπαιδεύτους, ὅτι καὶ ἔστι καὶ	καλῶς	διοικεῖ τὰ ὅλα καὶ οὐκ
[3, 16]	κακός, ὁ δεῖνα ἀγαθός· τοῦτο	καλῶς	ἐγένετο, τοῦτο κακῶς’ ἔτι ἂν
[3, 9]	εἰ μὲν ὀρθὰ δόγματα ἔχεις,	καλῶς,	εἰ δὲ φαῦλα, κακῶς. παντὶ
[3, 10]	λέγεις ἐὰν σὺ θέλῃς, κύριε,	καλῶς	ἕξω’ τί παρέχεις αὐτῷ ἀφορμὴν
[3, 1]	διάκτορον ἀργειφόντην μὴ ἐκστρέφειν τὰ	καλῶς	ἔχοντα μηδὲ περιεργάζεσθαι, ἀλλ´ ἀφεῖναι
[3, 26]	ἀλλ´ ὡς πάντων ἐχόντων σοι	καλῶς	καὶ ἀσφαλῶς περὶ τὸν τελευταῖον
[3, 21]	ὁρμώμενοι φέρειν δυνήσονται τὰ συμπίπτοντα	καλῶς	καὶ κοσμεῖσθαι ὑπ´ αὐτῶν; καὶ
[3, 23]	πολλῶν ἐπαίνου τίς λόγος; καὶ	καλῶς	λέγει. {οὐδὲ{ ν} γὰρ τῷ
[3, 23]	αὑτὸν ἢ ἐξελθὼν εἶπεν ὅτι	καλῶς	μου ἥψατο ὁ φιλόσοφος· οὐκέτι
[3, 12]	ς} μεγάλου ἀνθρώπου’ διὰ τοῦτο	καλῶς	ὁ Ἀπολλώνιος ἔλεγεν ὅτι ὅταν
[3, 22]	ἀσχημονεῖν. οὐδὲ γὰρ ἐν οἰκίᾳ	καλῶς	οἰκουμένῃ παρελθών τις αὐτὸς ἑαυτῷ
[3, 10]	φαγεῖν μὲν κωλύσει, πεινᾶν δὲ	καλῶς	οὐ δύναται. Ἀλλ´ οὐ φιλολογῶ;
[3, 10]	δίψα καλῶς· τοῦ πεινᾶν, πείνα	καλῶς.	οὐκ {ἐξ} ἔστιν ἐπὶ σοί;
[3, 10]	(Οὕτως οὐδὲ πυρέσσων. ἀλλ´ ἂν	καλῶς	περιπατῇς, ἔχεις τὸ τοῦ περιπατοῦντος·
[3, 16]	ἄλλην χώραν καὶ ἄλλον ἀέρα	καλῶς	ποιοῦντες. καὶ ὑμεῖς ἀντεισαγάγετε ἄλλα
[3, 20]	ὠφελεῖ με καὶ ὁ ἀλείπτης	καλῶς	ποιῶν λέγει ἆρον ὕπερον ἀμφοτέραις’
[3, 10]	ὑπὸ τῶν γινομένων, εὖ καὶ	καλῶς	προσδέχεσθαι τὸν θάνατον, ποιεῖν τὰ
[3, 10]	ἔχεις τὸ τοῦ περιπατοῦντος· ἂν	καλῶς	πυρέξῃς, ἔχεις τὰ τοῦ πυρέσσοντος.
[3, 10]	τὰ τοῦ πυρέσσοντος. τί ἐστι	καλῶς	πυρέσσειν; μὴ θεὸν μέμψασθαι, μὴ
[3, 24]	ἀλλ´ οὐκέτι μου χρείαν ἔχεις;	καλῶς	σοι γένοιτο· καὶ μέχρι νῦν
[3, 24]	οὖν ὄφελος αὐτῷ τοῦ πρᾶξαι	καλῶς;	(Τί δ´ ὄφελος τῷ γράφοντι
[3, 24]	δόξαι ἕνεκα, ἀλλὰ τοῦ πεπρᾶχθαι	καλῶς;	(Τί οὖν ὄφελος αὐτῷ τοῦ
[3, 26]	Τί οὖν, ἂν νοσήσω; (Νοσήσεις	καλῶς.	(Τίς με θεραπεύσει; (Ὁ θεός,
[3, 24]	δ´ ἐκεῖνα σά, τὸ κρῖναι	καλῶς,	τὸ ὑπολαβεῖν, τὸ ὁρμῆσαι, τὸ
[3, 10]	καλῶς γινέσθω· τοῦ διψᾶν, δίψα	καλῶς·	τοῦ πεινᾶν, πείνα καλῶς. οὐκ
[3, 24]	ἐκκλίσεως καὶ ἔσται τὰ σὰ	καλῶς.	τοῦτο δ´ οὐκ ἐν τῷ
[3, 20]	οὔ, ἄνθρωπε. ἀλλὰ τί; τὸ	καλῶς	ὑγιαίνειν ἀγαθόν, τὸ κακῶς κακόν.
[3, 22]	τοὺς γεγαμηκότας, τοὺς πεπαιδοποιημένους, τίς	καλῶς	χρῆται τῇ αὑτοῦ γυναικί, τίς
[3, 24]	τιτθὰς ἐπιποθεῖς καὶ μάμμην καὶ	κάμπτει	σε καὶ ἀποθηλύνει κλαίοντα γύναια
[3, 5]	τῶν ἀπροαιρέτων ἐπὶ τὰ προαιρετικά,	κἄν	ποτ´ εἴπῃς οἴμοι‘ οὐ λέγεις
[3, 24]	συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας καὶ ὑποθετικούς·	κἄν	σοι φανῇ, ἐν τῇ ἀγορᾷ
[3, 2]	τίς τι περὶ σοῦ λέγει.	κἄν	τις ἐλθὼν εἴπῃ σοι ὅτι
[3, 24]	μὴ ἀπεδήμησας, ἀλλὰ πλείω προσέλαβες;	κἂν	ἄλλους πάλιν ἔχῃς συνήθεις καὶ
[3, 6]	γὰρ ὅτι ὡς ὁ λίθος,	κἂν	ἀναβάλῃς, ἐνεχθήσεται κάτω ἐπὶ γῆν
[3, 25]	κἂν πάλιν ἀπείπῃς, πάλιν ἔξεστιν,	κἂν	ἅπαξ νικήσῃς, ὅμοιος εἶ τῷ
[3, 6]	ἀγκίστρῳ λαβεῖν· οἱ δ´ εὐφυεῖς,	κἂν	ἀποτρέπῃς, ἔτι μᾶλλον ἔχονται τοῦ
[3, 24]	ἢ σεμνοῦ ἔχοντα τὴν ἐξουσίαν,	κἂν	αὐτὸ πολλοῦ πωλῇ. ὡς ἐπὶ
[3, 24]	διάγοντα, ἐν Γυάροις ἐρρωμένως διάγειν.	κἂν	ἐν Ῥώμῃ ᾖς, μὴ ἀνάπλασσε
[3, 1]	φύσει λεία γέγονε καὶ τρυφερά·	κἂν	ἔχῃ τρίχας πολλάς, τέρας ἐστὶ
[3, 22]	αἰτεῖν ἄρξομαι τοὺς ἀπαντῶντας, λοιδορεῖν·	κἂν	ἴδω τινὰ δρωπακιζόμενον, ἐπιτιμήσω αὐτῷ,
[3, 1]	ἀνδρός ἐστι τὸ μὴ ἔχειν·	κἂν	μὲν φύσει μὴ ἔχῃ, τέρας
[3, 26]	τρέμεις, ἀγρυπνεῖς, μετὰ πάντων βουλεύῃ·	κἂν	μὴ πᾶσιν ἀρέσκειν μέλλῃ τὰ
[3, 24]	ἐπ´ αὐτῇ, ἀλλ´ ἔργῳ δείκνυε·	κἂν	μηδεὶς αἰσθάνηται, ἀρκοῦ αὐτὸς ὑγιαίνων
[3, 8]	κακόν. γενναίως ὑπέμεινεν. προαιρετικόν, ἀγαθόν.	κἂν	οὕτως ἐθιζώμεθα, προκόψομεν· οὐδέποτε γὰρ
[3, 1]	τοιοῦτόν σε θῶμεν πολίτην Κορινθίων,	κἂν	οὕτως τύχῃ, ἀστυνόμον ἢ ἐφήβαρχον
[3, 25]	αὐτὴν εἰσφέροντι προθυμίαν ἔξεστιν ἀγωνίζεσθαι·	κἂν	πάλιν ἀπείπῃς, πάλιν ἔξεστιν, κἂν
[3, 1]	ἀμελῇς, αἰσχρόν ς´ εἶναι ἀνάγκη,	κἂν	πάντα μηχανᾷ ὑπὲρ τοῦ φαίνεσθαί
[3, 12]	οὕτως {προ{ ς} βήσῃ, ἵνα,	κἂν	πλήξῃ σέ τις, εἴπῃς αὐτὸς
[3, 24]	ἕξεις πλείονα τοῦ οἰμώζειν αἴτια,	κἂν	πρὸς ἄλλην χώραν προσπαθῇς. τί
[3, 22]	ἴδω τινὰ δρωπακιζόμενον, ἐπιτιμήσω αὐτῷ,	κἂν	τὸ κόμιον πεπλακότα ἢ ἐν
[3, 24]	χειμῶνος ἐπιποθῇς, μωρὸς εἶ. οὕτως	κἂν	τὸν υἱὸν ἢ τὸν φίλον
[3, 3]	καλὸν ἢ καλήν; ἔπαγε τὸν	κανόνα.	ἀπροαίρετον ἢ προαιρετικόν; ἀπροαίρετον· αἶρε
[3, 3]	ἐπὶ τέκνου τελευτῇ; ἔπαγε τὸν	κανόνα.	ὁ θάνατός ἐστιν ἀπροαίρετον· αἶρε
[3, 3]	ἀπήντησέ σοι ὕπατος; ἔπαγε τὸν	κανόνα.	ὑπατεία ποῖόν τι ἐστίν; ἀπροαίρετον
[3, 24]	ταλάντου δ´ οὐκ εἰσίν. οὕτως	κἀνταῦθα.	τοῦ ἐπὶ θύρας ἐλθεῖν ἄξιον
[3, 4]	εἰσέρχῃ εἰς τὸ θέατρον, ὅτι	κανὼν	εἰσέρχῃ καὶ παράδειγμα τοῖς ἄλλοις,
[3, 24]	ἢ οἱ ἐπιθύοντες ἐν τῷ	Καπιτωλίῳ	ἐπὶ τοῖς ὀπτικίοις τὸν τηλικαύτην
[3, 24]	τὸν δουλαγωγοῦντά σε; ποῖον αὐτῷ	καρπιστὴν	δίδως; ἢ οὐδ´ ὅλως ἀντιβλέπεις,
[3, 22]	ποιεῖν καὶ ὥρας καὶ τοὺς	καρποὺς	αὔξειν καὶ τρέφειν καὶ ἀνέμους
[3, 7]	διὰ ταύτην Μάξιμος ἔπλευσεν μέχρι	Κασσιόπης	χειμῶνος μετὰ τοῦ υἱοῦ προπέμπων,
[3, 22]	τοῦ μεγέθους αὐτοῦ οὐδὲ φανταζόμεθα	κατ´	ἀξίαν τὸν χαρακτῆρα τὸν Διογένους,
[3, 21]	περὶ σεαυτοῦ, εἰ θέλεις τὰ	κατ´	ἀξίαν φρονεῖν· εἰ δὲ μή,
[3, 24]	τῶν ὅλων περίστασις πρὸς τὰ	κατ´	αὐτὴν ἀναιρούμενα. καὶ λοιπὸν ἐν
[3, 22]	ἐποίει· στίλβων γὰρ περιήρχετο καὶ	κατ´	αὐτὸ τὸ σῶμα ἐπέστρεφε τοὺς
[3, 14]	δὲ κατὰ συμπεριφοράν, τὰ δὲ	κατ´	ἔνστασιν. Δύο ταῦτα ἐξελεῖν τῶν
[3, 14]	δὲ κατὰ περίστασιν, τὰ δὲ	κατ´	οἰκονομίαν, τὰ δὲ κατὰ συμπεριφοράν,
[3, 13]	φέρειν οὖν δεῖ τὰ τοιαῦτα	κατὰ	δύναμιν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν ἀλλ´
[3, 22]	εἰσάγοντες ἢ οἱ ἐπισκοποῦντες πάντας	κατὰ	δύναμιν ἀνθρώπους, τί ποιοῦσιν, πῶς
[3, 24]	ἐστιν· τὸ δ´ ἀλλότριον πειράσομαι	κατὰ	δύναμιν, ἐξ ἅπαντος δ´ οὐ
[3, 17]	ἐγκαλῇς, ἐπιστράφηθι καὶ γνώσῃ, ὅτι	κατὰ	λόγον γέγονεν. ναί, ἀλλ´ ὁ
[3, 14]	μὲν προηγουμένως πράττεται, τὰ δὲ	κατὰ	περίστασιν, τὰ δὲ κατ´ οἰκονομίαν,
[3, 24]	ἀπότακτος ὤν’ εἶτ´ ἂν ἐπιστρέφῃς	κατὰ	σαυτὸν καὶ ζητήσῃς τὴν χώραν,
[3, 22]	πράγματι ἐπιχειρεῖς. Πρῶτον ἐν τοῖς	κατὰ	σαυτὸν οὐκέτι δεῖ σε ὅμοιον
[3, 14]	δὲ κατ´ οἰκονομίαν, τὰ δὲ	κατὰ	συμπεριφοράν, τὰ δὲ κατ´ ἔνστασιν.
[3, 22]	πρόληψις ἡ τοῦ πράγματος, Σκεψόμεθα	κατὰ	σχολήν. τοσοῦτον δ´ ἔχω σοι
[3, 7]	Ἀθηναῖοι; λάβε μοι νέον, ἄγαγε	κατὰ	τὰ δόγματά σου. πονηρά ἐστι
[3, 11]	ἅπαντες τοῦ Ὁμογνίου. καὶ οὕτως	κατὰ	τὰς ἄλλας σχέσεις εὑρήσομεν ἐπόπτην
[3, 6]	μὴ παντάπασιν διεστραμμένοι τῶν ἀνθρώπων	κατὰ	τὰς κοινὰς ἀφορμὰς ὁρῶσιν. ἡ
[3, 10]	πῶς; μέχρι τοῦ μὴ ἀλογίστως	κατὰ	ταῦτα ἀναστρέφεσθαι. ποῦ οὖν ἔτι
[3, 6]	ἀναβάλῃς, ἐνεχθήσεται κάτω ἐπὶ γῆν	κατὰ	τὴν αὑτοῦ κατασκευήν, οὕτως καὶ
[3, 1]	ἕκαστον τηνικαῦτα καλὸν εἶναι, ὁπότε	κατὰ	τὴν αὑτοῦ φύσιν κράτιστ´ ἔχοι·
[3, 13]	ἔχοντες. θέλει γὰρ ὁ ἔρημος	κατὰ	τὴν ἔννοιαν ἀβοήθητός τις εἶναι
[3, 24]	ὁ στρατηγὸς καὶ οὗτος οὔτε	κατὰ	τὴν ἰσχὺν οὔτε κατὰ τὴν
[3, 24]	οὔτε κατὰ τὴν ἰσχὺν οὔτε	κατὰ	τὴν τοῦ ἤθους ὑπεροχήν. τέταξαι
[3, 6]	λόγου πρότερον μείζονες προκοπαὶ ἦσαν,	Κατὰ	τί, ἔφη, ἐκπεπόνηται καὶ κατὰ
[3, 6]	Κατὰ τί, ἔφη, ἐκπεπόνηται καὶ	κατὰ	τί μείζους αἱ προκοπαὶ τότε
[3, 1]	(Πῶς γὰρ οὔ; (Πότερον οὖν	κατὰ	τὸ αὐτὸ ἕκαστα τούτων ἐν
[3, 6]	μὴ ὅπου κρείσσων ἐστίν. εἰ	κατὰ	τὸν ἀγρὸν θέλεις, λάβε· λάβε
[3, 13]	εἴ τινα ἐξεργασίας δεῖται τούτων,	κατὰ	τὸν αὐτῶν λόγον ἐξεργάζεσθαι. Ὁρᾶτε
[3, 6]	ἦσαν; καθὸ γὰρ νῦν ἐκπεπόνηται,	κατὰ	τοῦτο καὶ προκοπαὶ νῦν εὑρεθήσονται.
[3, 22]	αὐτὸν δεῖ φαίνεσθαι, ὡς μηδὲ	κατὰ	τοῦτο τοὺς ἀνθρώπους ἀποσοβεῖν, ἀλλ´
[3, 13]	τὰ τοιαῦτα κατὰ δύναμιν, ἀλλὰ	κατὰ	φύσιν ἀλλ´ οὐχὶ τῷ φθισικῷ.
[3, 23]	λέγεις, ἐν ὀρέξει καὶ ἐκκλίσει	κατὰ	φύσιν ἀναστρέφῃ; ὕπαγε, ἄλλον πεῖθε.
[3, 9]	ὀρέξεις. ὅταν δὲ ταῦτα ἔχω	κατὰ	φύσιν, διὰ τί μὴ φιλοτεχνήσω
[3, 24]	οὐκ ἔχεις. ἂν δὲ διδῶται	κατὰ	φύσιν διεξαγωγή, οὐ ζητήσω ἄλλον
[3, 24]	ἄν μ´ ἐκεῖ πέμπῃς, ὅπου	κατὰ	φύσιν διεξαγωγὴ οὐκ ἔστιν ἀνθρώπων,
[3, 7]	προθυμίας ἐκκαλέσηται, ἵν´ ἐν τοῖς	κατὰ	φύσιν ἔργοις παρακρατῇ. Ἀλλ´ ἐγὼ
[3, 9]	ἂν ἀποβῇ, τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν	κατὰ	φύσιν ἔχειν καὶ διεξάγειν. μικρόν
[3, 6]	ἡμῶν πρὸς τούτῳ ὤν, ὥστε	κατὰ	φύσιν ἔχειν καὶ διεξάγειν, οὐ
[3, 9]	μὴ παρόντος· τοῦ εὐσταθεῖν, τοῦ	κατὰ	φύσιν ἔχειν τὴν διάνοιαν, τοῦ
[3, 10]	καὶ διεξάγῃς; τί κωλύει πυρέςσοντα	κατὰ	φύσιν ἔχειν τὸ ἡγεμονικόν; ἐνθάδ´
[3, 10]	οὐχ ἵνα εὐσταθῇς; οὐχ ἵνα	κατὰ	φύσιν ἔχῃς καὶ διεξάγῃς; τί
[3, 6]	τότε δ´ ὥστε τὸ ἡγεμονικὸν	κατὰ	φύσιν ἔχον τηρῆσαι καὶ ἐξεπονεῖτο
[3, 4]	προαίρεσιν ἐπὶ ταύτης τῆς ὕλης	κατὰ	φύσιν ἔχουσαν‘ ἐμοὶ παρ´ ἐμὲ
[3, 16]	πῶς χρῶμαι ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις;	κατὰ	φύσιν ἢ παρὰ φύσιν; πῶς
[3, 3]	ἀγαθοῦ τὸ χρῆσθαι ταῖς φαντασίαις	κατὰ	φύσιν. πέφυκεν δὲ πᾶσα ψυχὴ
[3, 5]	δύναταί σου τὸ ἡγεμονικὸν σχεῖν	κατὰ	φύσιν, τό γ´ ἀγρίδιον δυνήσεται·
[3, 7]	ἐπὶ τοῖς σωματικοῖς ἥδεσθαι τὴν	κατὰ	ψυχὴν ἡδονήν· πάλιν ἐκεῖνα γίνεται
[3, 7]	τοῦ ἀγαθοῦ, ἧς τυγχάνοντες ἡσθησόμεθα	κατὰ	ψυχήν. (Ὡμολόγει καὶ τοῦτο. (Ἐπὶ
[3, 15]	οὐδὲ βασανίσας, ἀλλ´ εἰκῇ καὶ	κατὰ	ψυχρὰν ἐπιθυμίαν. Οὕτως τινὲς ἰδόντες
[3, 22]	ἰσχυροτέρων. οὐδέποτ´ οὖν εἰς τοῦτον	καταβαίνει	τὸν ἀγῶνα, ὅπου δύναται νικηθῆναι,
[3, 22]	οὐ δοκεῖς ὅτι καὶ σὲ	{καταβαλ{	λ} οῦσιν οἱ συμπολιτευόμενοι, ὡς
[3, 1]	μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν. ὁ Ἑρμῆς	καταβὰς	ἔμελλεν αὐτῷ λέγειν ταῦτα καὶ
[3, 20]	πρὸς τοὺς σκώψαντας, πρὸς τοὺς	καταγελάσαντας.	καλῶς γένοιτο Λεσβίῳ, ὅτι με
[3, 15]	παιδαρίου καταφρονηθῆναι, ὑπὸ τῶν ἀπαντώντων	καταγελασθῆναι,	ἐν παντὶ ἔλασσον ἔχειν, ἐν
[3, 24]	οἷον ὑάλινον ποτήριον, ἵν´ ὅταν	καταγῇ,	μεμνημένος {μὴν} μὴ ταραχθῇς. οὕτως
[3, 2]	πρῶτον τόπον καὶ τὸν δεύτερον	καταγίνονται	περὶ τὸν τρίτον· μεταπίπτοντας, ἠρωτῆσθαι
[3, 22]	ἢ οὕτως ἀποκτεῖναι. σκόπει, ποῦ	κατάγομεν	τὸν Κυνικόν, πῶς αὐτοῦ τὴν
[3, 24]	ἐπὶ σοί) ἀναμάχου τῷ λόγῳ,	καταγωνίζου	αὐτήν, μὴ ἐάσῃς ἐνισχύειν μηδὲ
[3, 23]	ὑμῖν, καλὰ ὀνόματα καὶ πράγματα	καταισχύνοντες,	ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς. οὐδὲν προτρεπτικώτερον
[3, 5]	ὑγιαίνων ἄξιος εἶ ἐπὶ τοιούτου	κατακεῖσθαι.	μὴ τοίνυν ἀπόλλυε, ἃ δύνασαι
[3, 26]	(Ὁ θεός, οἱ φίλοι. (Σκληρῶς	κατακείσομαι.	(Ἀλλ´ ὡς ἀνήρ. (Οἴκημα ἐπιτήδειον
[3, 13]	τῇ ἐκπυρώσει ἔρημός ἐστι καὶ	κατακλαίει	αὐτὸς ἑαυτοῦ· τάλας ἐγώ, οὔτε
[3, 24]	δέῃ, καὶ τότε μέλλεις ἡμῶν	κατακλαίειν,	ὅτι τὰς Ἀθήνας οὐ μέλλεις
[3, 24]	ὁ λόγος ταπεινὸν εἶναι οὐδὲ	κατακλᾶσθαι	οὐδ´ ἐξ ἄλλου κρέμασθαι οὐδὲ
[3, 1]	κόμην καὶ τὴν ἄλλην περιβολὴν	κατακοσμοῦντος	Εἰπέ μοι, ἔφη, εἰ οὐ
[3, 18]	τὸ ἴδιον ἔργον. μέλλει σε	κατακρινεῖν	ἀδίκως. ἄθλιος. ~Τίς στάσις ἰδιώτου
[3, 5]	ὅτι καὶ νόσος καὶ θάνατος	καταλαβεῖν	ἡμᾶς ὀφείλουσίν τί ποτε ποιοῦντας;
[3, 5]	ἐνθυμούμενον, ταῦτα γράφοντα, ταῦτα ἀναγιγνώσκοντα	καταλάβοι	ὁ θάνατος. Ἀλλ´ ἡ μήτηρ
[3, 5]	ποτε ποιοῦντας; τὸν γεωργὸν γεωργοῦντα	καταλαμβάνουσι,	τὸν ναυτικὸν πλέοντα. σὺ τί
[3, 8]	ἄλλῳ συγκαταθησόμεθα ἢ οὗ φαντασία	καταληπτικὴ	γίνεται. ὁ υἱὸς ἀπέθανε. τί
[3, 5]	ποίει ἐκεῖνο. Ἐμοὶ μὲν γὰρ	καταληφθῆναι	γένοιτο μηδενὸς ἄλλου ἐπιμελουμένῳ ἢ
[3, 5]	μὲν γὰρ ποιοῦντά σε δεῖ	καταληφθῆναι.	εἴ τι ἔχεις τούτου κρεῖσσον
[3, 5]	τι ἔχεις τούτου κρεῖσσον ποιῶν	καταληφθῆναι,	ποίει ἐκεῖνο. Ἐμοὶ μὲν γὰρ
[3, 5]	πλέοντα. σὺ τί θέλεις ποιῶν	καταληφθῆναι;	τί ποτε μὲν γὰρ ποιοῦντά
[3, 10]	παγκρατιάζειν. ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν ἔξεστι	καταλῦσαι	καὶ μὴ δέρεσθαι, ἐνθάδε δ´
[3, 10]	μὴ δέρεσθαι, ἐνθάδε δ´ ἂν	καταλύσωμεν	φιλοσοφοῦντες, τί ὄφελος; τί οὖν
[3, 9]	τῷ μέρει τὰ ἴδια δεικνύων.	κατάμαθέ	μου τὰ δόγματα, δεῖξόν μοι
[3, 22]	λάβε, ἴδε σου τοὺς ὤμους,	κατάμαθε	τὴν ὀσφύν, τοὺς μηρούς. Ὀλύμπια
[3, 22]	ἴδια. ἐπιστρέψατε αὐτοὶ ἐφ´ ἑαυτούς,	καταμάθετε	τὰς προλήψεις ἃς ἔχετε. ποῖόν
[3, 10]	εἶτ´ ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ ἔργου	καταμαλακίζῃ;	νῦν τοῦ πυρέττειν καιρός ἐστιν,
[3, 9]	συμβάλλει ὁ τὰ δόγματα αὐτοῦ	καταμανθάνων	καὶ ἐν τῷ μέρει τὰ
[3, 22]	ὁ τοιοῦτος ἐνεκάλεσεν τῷ θεῷ	καταπεπομφότι	αὐτὸν ὡς παρ´ ἀξίαν αὐτῷ
[3, 22]	ἀνθύπατος ἢ ἄλλος ἢ ὁ	καταπεπομφὼς	αὐτὸν καὶ ᾧ λατρεύει, ὁ
[3, 2]	ἀναγίγνωσκε Ἀρχέδημον· εἶτα μῦς ἂν	καταπέσῃ	καὶ ψοφήσῃ, ἀπέθανες. τοιοῦτος γάρ
[3, 22]	δαρῆναι διψῆσαι, καυματισθῆναι, πολλὴν ἁφὴν	καταπιεῖν.	Βούλευσαι ἐπιμελέστερον, γνῶθι σαυτόν, ἀνάκρινον
[3, 15]	ἐκβαλεῖν, σφυρὸν στρέψαι, πολλὴν ἁφὴν	καταπιεῖν,	μαστιγωθῆναι· καὶ μετὰ τούτων πάντων
[3, 20]	ὀσφῦν μου καὶ τοὺς ὤμους	καταρτίζων	ὠφελεῖ με καὶ ὁ ἀλείπτης
[3, 24]	θεὸν τὸν ἐπὶ τοῦτο ἡμᾶς	κατασκευάσαντα.	ἄγε, Διογένης δ´ οὐκ ἐφίλει
[3, 21]	τεκτονικῶν’ ἀλλ´ ἐκμισθωσάμενος οἰκίαν ταύτην	κατασκευάσας	δείκνυσιν, ὅτι ἔχει τὴν τέχνην.
[3, 7]	ἀσύμφορα καὶ ἀποστραφησόμεθα. ζηλωτὰς ἡμᾶς	κατασκεύασον	σεαυτοῦ ὡς Σωκράτης ἑαυτοῦ. ἐκεῖνος
[3, 6]	ἐπὶ γῆν κατὰ τὴν αὑτοῦ	κατασκευήν,	οὕτως καὶ ὁ εὐφυής, ὅσῳ
[3, 22]	πολέμια. καὶ δεῖ αὐτὸν ἀκριβῶς	κατασκεψάμενον	ἐλθόντ´ ἀπαγγεῖλαι τἀληθῆ μήθ´ ὑπὸ
[3, 22]	εἰπὲ ἡμῖν, κύριε ἄγγελε καὶ	κατάσκοπε.	ὅπου οὐ δοκεῖτε οὐδὲ θέλετε
[3, 24]	μὲν δεῖ φυλάττειν, τὸν δὲ	κατασκοπήσοντα	ἐξιέναι, τὸν δὲ καὶ πολεμήσοντα·
[3, 22]	δ´ ἀπολεῖ τὸν ἄγγελον καὶ	κατάσκοπον	καὶ κήρυκα τῶν θεῶν; ὅρα
[3, 22]	μετὰ τὴν ἐν Χαιρωνείᾳ μάχην	κατάσκοπος	εἶναι. τῷ γὰρ ὄντι κατάσκοπός
[3, 22]	κατάσκοπος εἶναι. τῷ γὰρ ὄντι	κατάσκοπός	ἐστιν ὁ Κυνικὸς τοῦ τίνα
[3, 3]	τὸ πνεῦμα, ἐφ´ οὗ εἰσιν·	καταστάντος	δὲ καθίσταται κἀκεῖνα. ~Πρὸς τὸν
[3, 22]	οὐχ εὑρίσκομεν ἐν ταύτῃ τῇ	καταστάσει	προηγούμενον τῷ Κυνικῷ τὸ πρᾶγμα.
[3, 22]	οὕτως ἀνατραφήσεται. τοιαύτης δ´ οὔσης	καταστάσεως,	οἵα νῦν ἐστιν, ὡς ἐν
[3, 21]	παρήλλαχά τι ἀπὸ τῆς πρότερον	καταστάσεως’	ταῦτα φρόνει καὶ λέγε περὶ
[3, 6]	κοινὰς ἀφορμὰς ὁρῶσιν. ἡ τοιαύτη	κατάστασις	κοινὸς νοῦς καλεῖται. Τῶν νέων
[3, 13]	καὶ ποῖος ἔρημος. Ἐρημία ἐστὶ	κατάστασίς	τις ἀβοηθήτου. οὐ γὰρ ὁ
[3, 19]	φαγεῖν ἐκ βαλανείου, οὐδέποθ´ ἡμῶν	καταστέλλει	τὴν ἐπιθυμίαν ὁ παιδαγωγός, ἀλλὰ
[3, 21]	ἱεροφάντην. ἐκεῖ κήρυξ· κἀγὼ κήρυκα	καταστήσω.	ἐκεῖ δᾳδοῦχος· κἀγὼ δᾳδοῦχον. ἐκεῖ
[3, 13]	σποδὸν οἰκοδομεῖ τί ποτε, εἶτα	καταστρέφει	καὶ πάλιν ἄλλο οἰκοδομεῖ· καὶ
[3, 21]	θεὸν συμβουλεύειν ταύτην τὴν χώραν	κατασχεῖν,	ὡς Σωκράτει συνεβούλευεν τὴν ἐλεγκτικὴν
[3, 24]	ἄλλους χρώμενος. εἰς τοιαύτην ὑπηρεσίαν	κατατεταγμένος	ἔτι φροντίζω, ποῦ εἰμι ἢ
[3, 1]	εἰς ταύτην τὴν χώραν ἑαυτὸν	κατατέταχεν,	ὥστε μάντις εἶναι καὶ πηγὴ
[3, 22]	θέλεις μᾶλλον ἀπελθὼν εἰς γωνίαν	καταφαγεῖν	ἐκεῖνο ὃ κέκλοφας; τί δὲ
[3, 22]	καὶ ξύλον καὶ γνάθοι μεγάλαι·	καταφαγεῖν	πᾶν ὃ {ε} ἂν δῷς
[3, 24]	καὶ ἐνθάδ´, ἐὰν παιδίον σαυτοῦ	καταφιλῇς,	ἐὰν ἀδελφόν, ἐὰν φίλον, μηδέποτε
[3, 24]	ἀλλὰ καὶ τὴν χεῖρα δεῖ	καταφιλῆσαι	καὶ θωπεῦσαι δι´ ἐπαίνου. ἄπαγε,
[3, 7]	κριτὴς ἐγένου; τὴν τίνος χεῖρα	καταφιλήσας,	τὴν Συμφόρου ἢ τὴν Νουμηνίου;
[3, 24]	βαλε. τί κακόν ἐστι μεταξὺ	καταφιλοῦντα	τὸ παιδίον ἐπιψελλίζοντα λέγειν αὔριον
[3, 15]	ἀπὸ τῶν οἰκείων, ὑπὸ παιδαρίου	καταφρονηθῆναι,	ὑπὸ τῶν ἀπαντώντων καταγελασθῆναι, ἐν
[3, 22]	κέρδος μέγα στερηθῆναι μοιχικοῦ γυναικαρίου;	καταφρονηθῶμεν	οὖν ὑπὸ τῶν Τρώων; τίνων
[3, 2]	καὶ ἀγωνιῶν, μή τίς σου	καταφρονήσῃ,	καὶ πυνθανόμενος, μή τίς τι
[3, 24]	εἶναι καὶ πάντων τῶν ἀπροαιρέτων	καταφρονητικὸς	ἔτι κἀκεῖνο ἔσχηκε τὸ μὴ
[3, 23]	σοι; αὐτοί σου οὗτοι οὐ	καταφρονοῦσιν	λεληθότως; ὅταν οὖν ἄνθρωπος συνειδὼς
[3, 24]	οἱ μὲν τῆς Ῥωμαίων πολιτείας	καταψευδόμενοι	κολάζονται πικρῶς, τοὺς δ´ οὕτως
[3, 24]	δ´ οὕτως μεγάλου καὶ σεμνοῦ	καταψευδομένους	πράγματος καὶ ὀνόματος ἀθῴους ἀπαλλάττεσθαι
[3, 26]	καὶ ἀσφαλῶς περὶ τὸν τελευταῖον	κατεγίνου	τόπον, τὸν τῆς ἀμεταπτωσίας, ἵν´
[3, 5]	ἐπὶ κλιναρίου κομψοῦ ἐν οἴκῳ	κατεκείμην.	(Ἄπιθί σου ἐπὶ τὸ κλινάριον·
[3, 1]	ὤφελεν. ἀλλ´ ὅμως ἐπεί πως	κατεκρίθην	πώγωνα ἔχειν πολιὸν καὶ τρίβωνα
[3, 8]	ἀπροαίρετον, οὐ κακόν. Καῖσαρ αὐτὸν	κατέκρινεν.	ἀπροαίρετον, οὐ κακόν. ἐλυπήθη ἐπὶ
[3, 26]	τοὺς βασιλεῖς καὶ τυράννους δεῖ	κατελθεῖν,	καὶ σὲ πεινῶντα, ἂν οὕτως
[3, 22]	μείζονα ὠφέλησαν ὅσοι τεκνία αὐτοῖς	κατέλιπον	Ἐπαμινώνδου τοῦ ἀτέκνου ἀποθανόντος; καὶ
[3, 13]	οὕτως αὐτοὺς ὠφέλει καὶ μὴ	κατεξέρα	αὐτῶν τὸ σαυτοῦ φλέγμα. ~Σποράδην
[3, 21]	σχόλια λέγοντος’ ὕπαγε, ζήτει τίνων	κατεξεράσεις.	καὶ μὴν ἐγὼ ὑμῖν ἐξηγήσομαι
[3, 7]	ὁ ὡς ἀνθρώπων ἄρχων, ὁ	κατεσκευακὼς	ὑποτεταχότας αὐτῷ τὴν ὄρεξιν τὴν
[3, 15]	παρέργως ποτ´’ ἔφη, ἀπὸ Γάλβα	κατεσκεύασα,	ὅτι προνοίᾳ ὁ κόσμος διοικεῖται;
[3, 21]	παιδείᾳ καὶ ἐπανορθώσει τοῦ βίου	κατεστάθη	πάντα ταῦτα ὑπὸ τῶν παλαιῶν.
[3, 23]	διαλεγομένου σου ἀκήκοεν, ἀναγιγνώσκοντος ἀκήκοεν.	κατέσταλται,	ἐπέστραπται ἐφ´ αὑτόν; ᾔσθηται, ἐν
[3, 19]	μὴ γὰρ ἐκείνου σε παιδαγωγὸν	κατεστήσαμεν;	ἀλλὰ τοῦ παιδίου ἡμῶν· τοῦτο
[3, 1]	τοῦ δαιμονίου, ὥς φησιν αὐτός,	κατετάχθη,	μηκέτι ἐξέλιπεν. ἀλλὰ καὶ πρὸς
[3, 21]	ἐξ ἀρχῆς ἢ περὶ ταῦτα	κατετρίβης,	πῶς οἱ συλλογισμοὶ ἀναλυθήσονται, πῶς
[3, 22]	τι ποτὲ ἠμέληταί σου καὶ	κατέφθαρται,	ᾧ ὀρεγόμεθα, ᾧ ἐκκλίνομεν, ᾧ
[3, 24]	ναύτης ἂν πλέῃς, μίαν χώραν	κάτεχε	καὶ ταύτην προσλιπάρει· ἂν δ´
[3, 10]	τέρπου. καὶ τούτους τοὺς στίχους	κατέχειν	χρηστικῶς, οὐχ ἵνα δι´ αὐτῶν
[3, 22]	ἐγκαλέσει; ὅτι εὐσχημονεῖ; {ὅ} τί	κατηγορεῖ;	ὅτι λαμπροτέραν ἐπιδείκνυται τὴν ἀρετὴν
[3, 3]	τί διχόνοια, τί μέμψις, τί	κατηγορία,	τί ἀσέβεια, τί φλυαρία; ταῦτα
[3, 23]	τῶν ἐν τῇ τοῦ ἀγαθοῦ	κατηγορίᾳ,	τί σε ἔχω ἐπαινέσαι; εἰ
[3, 26]	θεωρήματα αὐτῆς ὅσον ἐπὶ σοὶ	κατῄσχυνας	ἄχρηστα ἐπιδείξας καὶ ἀνωφελῆ τοῖς
[3, 9]	πράξεις ἐν Ῥώμῃ, φησίν, πότερον	κατορθώσεις	ἢ ἀποτεύξῃ, θεώρημα πρὸς τοῦτο
[3, 6]	ὁ λίθος, κἂν ἀναβάλῃς, ἐνεχθήσεται	κάτω	ἐπὶ γῆν κατὰ τὴν αὑτοῦ
[3, 16]	ἀρετὴν τὴν ταλαίπωρον, ἣ ἄνω	κάτω	θρυλεῖται. οὕτως ὑμᾶς οἱ ἰδιῶται
[3, 22]	ταλαίπωροι; ὡς τυφλοὶ ἄνω καὶ	κάτω	κυλίεσθε· ἄλλην ὁδὸν ἀπέρχεσθε τὴν
[3, 26]	ἡ αὐτή που κάθοδος; τὰ	κάτω	τὰ αὐτά; οὐ θέλεις οὖν
[3, 22]	σὲ δεῖ τμηθῆναι, σὲ δεῖ	καυθῆναι.	ποῦ σχολὴ τῷ εἰς τὰ
[3, 24]	τοιοῦτον οἱ συνόντες, ψύχη καὶ	καύματα	καὶ τροφαὶ ἀσύμμετροι καὶ ὁδοιπορίαι
[3, 15]	πρὸς ἀνάγκην, ὥρᾳ τεταγμένῃ, ἐν	καύματι,	ἐν ψύχει· μὴ ψυχρὸν πίνειν,
[3, 22]	πρὸ δὲ τοῦ δαρῆναι διψῆσαι,	καυματισθῆναι,	πολλὴν ἁφὴν καταπιεῖν. Βούλευσαι ἐπιμελέστερον,
[3, 12]	θέλῃς σαυτῷ ἀσκῆσαι, διψῶν ποτε	καύματος	ἐφέλκυσαι βρόγχον ψυχροῦ καὶ ἔκπτυσον
[3, 13]	κηρύξαι; ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ θεοῦ	κεκηρυγμένην	διὰ τοῦ λόγου οὐκ ἀρκεῖται,
[3, 13]	τὴν εἰρήνην τις ἔχων {οὐχὶ}	κεκηρυγμένην	οὐχ ὑπὸ τοῦ Καίσαρος (πόθεν
[3, 22]	καὶ τὰ κρύψοντα πολλὰ ἔχουσιν.	κέκλεικε	τὴν θύραν, ἕστακέν τινα πρὸ
[3, 22]	ἀπολλυμένων τῶν Ἑλλήνων ἡ θύρα	κέκλεισται;	οὐκ ἔξεστιν ἀποθανεῖν; ἔξεστιν. τί
[3, 22]	εἰς γωνίαν καταφαγεῖν ἐκεῖνο ὃ	κέκλοφας;	τί δὲ σοὶ καὶ τοῖς
[3, 22]	καὶ πεπόνηκεν καὶ καθαρὸς μὲν	κεκοίμηται,	καθαρώτερον δ´ αὐτὸν ἔτι ὁ
[3, 2]	δ´ οὐδέν‘ ἐξέστηκας, ὠχρίακας, εὐθὺς	κέκραγας	ἐγὼ αὐτῷ δείξω, τίς εἰμι,
[3, 4]	ὁ ἐπίτροπος τοῦ Καίσαρος θεωρεῖ·	κέκραγεν·	κἀγὼ τοίνυν κραυγάσω. ἀναπηδᾷ· κἀγὼ
[3, 22]	Διὸς ἀθλούμενος καὶ γυμναζόμενος μέλλει	κεκραγέναι	καὶ ἀγανακτεῖν, ἄξιος φορεῖν τὸ
[3, 7]	δόξῃ, ἐκεῖνο μόνον σκεπτώμεθα, ἵνα	κεκρυμμένως,	ἵν´ ἀσφαλῶς, ἵνα μή τις
[3, 24]	πρὸς αὐτὸν ἔστω ἀλαζών, ἔστω	κενόδοξος·	ὁ ἀπειθῶν τῇ θείᾳ διοικήσει
[3, 9]	πεπλήρωται. τοῖς παιδίοις εἰς στενόβρογχον	κεράμιον	καθιεῖσιν τὴν χεῖρα καὶ ἐκφέρουσιν
[3, 13]	ἢ ἀπὸ σεισμοῦ ἢ ἀπὸ	κεραυνοῦ;	ἄγε ἀπ´ ἔρωτος; οὐ δύναται.
[3, 26]	πᾶς τις εὑρὼν ἀναιρήσεται καὶ	κέρδος	ἡγήσεται, σὲ δ´ οὐδείς, ἀλλὰ
[3, 22]	τὸ γυναικάριον ἡρπάγη. οὐκ οὖν	κέρδος	μέγα στερηθῆναι μοιχικοῦ γυναικαρίου; καταφρονηθῶμεν
[3, 2]	λείπει; τὰς ἄλλας ἐκπεπόνηκας; περὶ	κερμάτιον	ἀνεξαπάτητος εἶ; ἐὰν ἴδῃς κοράσιον
[3, 5]	γ´ ἀγρίδιον δυνήσεται· τό γε	κερμάτιον	αὐξήσεις, τὸν πατέρα γηροκομήσεις, ἐν
[3, 22]	πρὸς τοὺς παριόντας· κακαί‘ ἔφη,	κεφαλαί,	οὐ μενεῖτε; ἀλλ´ ἀθλητῶν μὲν
[3, 24]	δοῦλος, λυπείσθω, φθονείτω, ἐλεείτω, τὸ	κεφάλαιον	πάντων, δυστυχείτω, θρηνείτω. Τί οὖν;
[3, 26]	θάνατος; ἆρ´ οὖν ἐνθυμῇ, ὅτι	κεφάλαιον	τοῦτο πάντων τῶν κακῶν τῷ
[3, 22]	σφυγμῶν ἁπτόμενον; σὺ πυρέττεις, σὺ	κεφαλαλγεῖς,	σὺ ποδαγρᾷς· σὺ ἀνάτεινον, σὺ
[3, 26]	ὃ ἄλλως ἀπήντησέν σοι, ὡς	κεφαλαλγία,	ὡς πυρετός; εἴ σου οἱ
[3, 23]	ὁ δὲ σύριγγα, ὁ δὲ	κεφαλαλγῶν.	εἶτ´ ἐγὼ καθίσας ὑμῖν λέγω
[3, 26]	ἐπιστὰς λέγῃ μετάβηθι, δὸς πλευρόν,	κεφαλὴν	αὐτοῦ λάβε, παράθες τὸν ὦμον’
[3, 5]	μητέρα· ἄξιος γὰρ εἶ τὴν	κεφαλὴν	κρατούμενος νοσεῖν. (Ἀλλ´ ἐπὶ κλιναρίου
[3, 5]	Ἀλλ´ ἡ μήτηρ μου τὴν	κεφαλὴν	νοσοῦντος οὐ κρατήσει. (Ἄπιθι τοίνυν
[3, 23]	οἷον εἰσήνεγκεν, ὁ δὲ τὴν	κεφαλὴν	ὡσαύτως ἔχουσαν, ὁ δὲ τὴν
[3, 22]	ἐκεῖνος τί ποιεῖ; πολλὰς ἐκ	κεφαλῆς	προθελύμνους ἕλκετο χαίτας. καὶ αὐτὸς
[3, 3]	δ´ εὐθὺς ὑπὸ πάσης φαντασίας	κεχηνότες	λαμβανόμεθα καὶ μόνον, εἴπερ ἄρα,
[3, 22]	πᾶσιν οὕτως προσέρχεται, οὕτως πάντων	κήδεται.	ἢ σὺ δοκεῖς ὑπὸ περιεργίας
[3, 24]	κακοῦ, ὥσπερ ἦν ἄξιον τὸν	κηδόμενον	ἡμῶν καὶ πατρικῶς προιστάμενον, ἐν
[3, 24]	Διὸς διάκονον ἔδει, ἅμα μὲν	κηδόμενος,	ἅμα δ´ ὡς τῷ θεῷ
[3, 24]	διηνεκῶς ὁ πατήρ ἐστιν ὁ	κηδόμενος.	οὐ γὰρ μέχρι λόγου ἠκηκόει,
[3, 5]	τις ζητῶν ἐλήλυθεν, πρὸς τὸν	κηπουρὸν	ἂν αὐτὸν ἀπήγαγεν· τίς οὖν
[3, 24]	(Μηδὲ τὸν πλούσιον. (Οὐδὲ τὸν	κηπουρὸν	κολακεύσω. (Μηδὲ τὸν πλούσιον. Πῶς
[3, 24]	ὑποδημάτων, οὐδ´ ἐπὶ τὰς τοῦ	κηπουροῦ,	ὅταν θιδράκων, ἐπὶ δὲ τὰς
[3, 16]	πού ποτε ὑπάγετε, μέχρις ἂν	κηρίνας	τὰς ὑπολήψεις ἔχητε. διὰ τοῦτο
[3, 16]	δὲ μή, καθ´ ἡμέραν ὡς	κηρὸς	ἐν ἡλίῳ διατακήσεται, ὑμῶν εἴ
[3, 21]	ποιήσω ἱεροφάντην. ἐκεῖ κήρυξ· κἀγὼ	κήρυκα	καταστήσω. ἐκεῖ δᾳδοῦχος· κἀγὼ δᾳδοῦχον.
[3, 22]	τὸν ἄγγελον καὶ κατάσκοπον καὶ	κήρυκα	τῶν θεῶν; ὅρα γάρ, ὅτι
[3, 21]	καὶ ἐγὼ ποιήσω ἱεροφάντην. ἐκεῖ	κήρυξ·	κἀγὼ κήρυκα καταστήσω. ἐκεῖ δᾳδοῦχος·
[3, 13]	Καίσαρος (πόθεν γὰρ αὐτῷ ταύτην	κηρύξαι;	ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ θεοῦ κεκηρυγμένην
[3, 22]	ἐκ φύσεως ἔχει. εἰ δὲ	κηφὴν	εἶ ἐπιδικαζόμενος τῆς βασιλείας τῶν
[3, 22]	συμπολιτευόμενοι, ὡς αἱ μέλισσαι τοὺς	κηφῆνας;	Τὸ μὲν γὰρ ἀνεκτικὸν τοσοῦτον
[3, 16]	τις ὑμῶν παρασκευὴν οἵαν ὁ	κιθαριστικὸς	τὴν λύραν λαβών, ὥστ´ εὐθὺς
[3, 23]	μή τι οὖν τούτου ἕνεκα	κιθαρῳδεῖν	με δεῖ στάντα; ἄκουσον, τί
[3, 23]	τὴν προαίρεσιν. ὁ κιθαρῳδὸς ὡς	κιθαρῳδός,	ὁ τέκτων ὡς τέκτων, ὁ
[3, 23]	ἑκάστου καὶ τὴν προαίρεσιν. ὁ	κιθαρῳδὸς	ὡς κιθαρῳδός, ὁ τέκτων ὡς
[3, 23]	μὴ γένοιτο. ἐγὼ μὲν οὐδὲ	κιθαρῳδοῦ	ἀηδῶς ἀκούω· μή τι οὖν
[3, 1]	οὐκ ἀπάγξῃ; καὶ εἰ τοῖς	κιναίδοις	ἔχαιρον, ἐγένου ἂν κίναιδος; τοῦτό
[3, 1]	τοῖς κιναίδοις ἔχαιρον, ἐγένου ἂν	κίναιδος;	τοῦτό σοι τὸ ἔργον ἐστίν,
[3, 24]	φωνὴν ἀφῆκας; ὅτι Ἐπικουρείων καὶ	κιναίδων;	εἶτα τὰ ἐκείνων ἔργα πράσσων
[3, 18]	οὔ· ἀλλὰ κἀκείνῳ τὰ ἴσα	κινδυνεύεται.	τί οὖν ἔτι φοβῇ, τί
[3, 22]	οὐαί μοι, οἱ γὰρ Ἕλληνες	κινδυνεύουσι‘	ταλαίπωρον ἡγεμονικὸν καὶ μόνον ἀτημέλητον
[3, 24]	χάρακα περιβαλεῖ, οὐκ ἀγρυπνήσει, οὐ	κινδυνεύσει,	ἀλλὰ ἄχρηστος δόξει στρατεύεσθαι. πάλιν
[3, 9]	δόγμα. καὶ μετὰ χειμῶνος καὶ	κινδύνου	καὶ ἀναλωμάτων; (Ἀνάγκη γάρ ἐστιν.
[3, 16]	τοῦτον ἐκκαύσει. τηλικούτου οὖν τοῦ	κινδύνου	ὄντος εὐλαβῶς δεῖ τοῖς ἰδιώταις
[3, 22]	αὔξειν καὶ τρέφειν καὶ ἀνέμους	κινεῖν	καὶ ἀνιέναι καὶ τὰ σώματα
[3, 3]	δοκεῖ μὲν καὶ ἡ αὐγὴ	κινεῖσθαι,	οὐ μέντοι κινεῖται. καὶ ὅταν
[3, 24]	ἐν τῷ αὐτῷ, τὰ δὲ	κινεῖσθαι.	πάντα δὲ φίλων μεστά, πρῶτα
[3, 3]	πρὸς μὲν τὸ ἀγαθὸν ὀρεκτικῶς	κινεῖσθαι,	πρὸς δὲ τὸ κακὸν ἐκκλιτικῶς,
[3, 3]	ἡ αὐγὴ κινεῖσθαι, οὐ μέντοι	κινεῖται.	καὶ ὅταν τοίνυν σκοτωθῇ τις,
[3, 3]	φαντασίαι. ὅταν οὖν τὸ ὕδωρ	κινηθῇ,	δοκεῖ μὲν καὶ ἡ αὐγὴ
[3, 23]	τὸ καλόν, κύριε, καὶ λίθον	κινῆσαι	δύναται. ἰδοὺ φωναὶ φιλοσόφου, ἰδοὺ
[3, 3]	Καίσαρος νόμισμα. ἔνθεν ἐξήρτηται πᾶσα	κίνησις	καὶ ἀνθρώπου καὶ θεοῦ. Διὰ
[3, 16]	εἰς μονομαχίαν, εἰς ξυστόν, εἰς	κίρκον·	εἶτ´ ἐκεῖθεν ὧδε καὶ πάλιν
[3, 9]	χεῖρα, ἐξενεγκεῖν οὐ δύναται, εἶτα	κλάει.	ἄφες ὀλίγα ἐξ αὐτῶν καὶ
[3, 24]	δ´ ἀντὶ τίνος; ἐπὶ τί	κλάεις	σεαυτόν; ἢ οὐδὲ σὺ ταῦτα
[3, 22]	ποιμὴν ταῖς ἀληθείαις· οὕτως γὰρ	κλάεις	ὡς οἱ ποιμένες, ὅταν λύκος
[3, 24]	ἔχῃς, πάλιν καὶ τούτων ἀπαλλαττόμενος	κλαῖε	καὶ στένε. Πῶς οὖν γένωμαι
[3, 3]	συντετάσθαι. τί γάρ ἐστι τὸ	κλαίειν	καὶ οἰμώζειν; δόγμα. τί δυστυχία;
[3, 13]	ἂν πλεύσητε ὑμεῖς, μέλλω καθήμενος	κλαίειν	ὅτι μόνος ἀπελείφθην καὶ ἔρημος
[3, 24]	καὶ κάμπτει σε καὶ ἀποθηλύνει	κλαίοντα	γύναια μωρά; οὕτως οὐδέποτε παύσει
[3, 24]	τις ἀποδημήσῃ τῶν συνήθων, καθήμενοι	κλαίωμεν	καὶ πάλιν, ἂν ἔλθῃ, ὀρχώμεθα
[3, 24]	ἀνθρώποις, ταῖς διατριβαῖς; καὶ νῦν	κλαίων	ἐκάθισας, ὅτι μὴ τοὺς αὐτοὺς
[3, 26]	καὶ παίδων, πῶς Διογένης, πῶς	Κλεάνθης	ἅμα σχολάζων καὶ ἀντλῶν. ταῦτα
[3, 23]	Σωκράτης ἐποίει, τοῦτο Ζήνων, τοῦτο	Κλεάνθης;	Τί οὖν; οὐκ ἔστιν ὁ
[3, 7]	ἀδύνατον, διὰ τοῦτο λέγει μὴ	κλέπτετε’	ἀλλ´ ἐγώ σοι λέγω, ὅτι
[3, 3]	πιπρασκόμενον. ἐλήλυθεν εἰς τὴν ἐπαρχίαν	κλέπτης	ἀνθύπατος. τίνι νομίσματι χρῆται; ἀργυρίῳ.
[3, 7]	μή τις γνῷ. τὸ γὰρ	κλέψαι	οὐδ´ αὐτὸς Ἐπίκουρος ἀποφαίνει κακόν,
[3, 26]	περὶ τῶν δουλαρίων τρέμε, μὴ	κλέψῃ	τι, μὴ φύγῃ, μὴ ἀποθάνῃ.
[3, 2]	φαντασίᾳ; ἂν ὁ γείτων σου	κληρονομήσῃ,	οὐ δάκνῃ; νῦν οὐδὲν ἄλλο
[3, 26]	πλούσιοι μὲν ἦσαν, ἄλλους δὲ	κληρονόμους	ἀπέλιπον καὶ ζῶντες οὐκ ἐπαρκοῦσιν
[3, 5]	κατεκείμην. (Ἄπιθί σου ἐπὶ τὸ	κλινάριον·	ἢ ὑγιαίνων ἄξιος εἶ ἐπὶ
[3, 5]	κεφαλὴν κρατούμενος νοσεῖν. (Ἀλλ´ ἐπὶ	κλιναρίου	κομψοῦ ἐν οἴκῳ κατεκείμην. (Ἄπιθί
[3, 9]	πλεῖς ἐπὶ τῷ προστάτης εἶναι	Κνωσίων	καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ σοι μένειν
[3, 9]	ἐστιν, ὃ ἐπεθύμησας προστάτης χειροτονηθῆναι	Κνωσίων;	τὸ δόγμα. τί ἐστιν, δι´
[3, 23]	διαλεγομένου ἐν τῇ οἰκίᾳ τῇ	Κοδράτου’	τί σου ἀκούσω; ἐπιδεῖξαί μοι
[3, 22]	ἑτοιμάσαι; οὐ γὰρ ἐκ τῆς	κοιλίας	ἐξελθόντα δύναται Κυνικὰ εἶναι· εἰ
[3, 17]	Ἤθελες ἂν σὺ μετὰ Σούρα	κοιμᾶσθαι;	(Μὴ γένοιτο’ φησίν, ἐκείνη ἡ
[3, 7]	Νουμηνίου; τίνος πρὸ τοῦ κοιτῶνος	κοιμηθείς;	τίνι πέμψας δῶρα; εἶτα οὐκ
[3, 24]	περιπατήσαντες λούσασθαι, εἶτα φαγεῖν, εἶτα	κοιμηθῆναι,	οἵαν δὴ κοίτην καθεύδειν τοὺς
[3, 22]	καὶ νῦν σκληρῶς καὶ τότε	κοιμήσομαι,	πηρίδιον προσλήψομαι καὶ ξύλον καὶ
[3, 22]	νῦν φορῶ καὶ τόθ´ ἕξω,	κοιμῶμαι	καὶ νῦν σκληρῶς καὶ τότε
[3, 22]	εἰμι, ἄπολις, ἀκτήμων, ἄδουλος· χαμαὶ	κοιμῶμαι·	οὐ γυνή, οὐ παιδία, οὐ
[3, 22]	νομίζων; πάλιν Ἀλεξάνδρῳ ἐπιστάντι αὐτῷ	κοιμωμένῳ	καὶ εἰπόντι οὐ χρὴ παννύχιον
[3, 6]	διεστραμμένοι τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὰς	κοινὰς	ἀφορμὰς ὁρῶσιν. ἡ τοιαύτη κατάστασις
[3, 6]	ἡ δὲ τῶν φθόγγων οὐκέτι	κοινή,	ἀλλὰ τεχνική, οὕτως ἐστί τινα,
[3, 23]	λοιπὸν ἡ μέν τίς ἐστι	κοινὴ	ἀναφορά, ἡ δ´ ἰδία. πρῶτον
[3, 6]	ὁ κοινὸς νοῦς, Ὥσπερ, φησίν,	κοινή	τις ἀκοὴ λέγοιτ´ ἂν ἡ
[3, 22]	ἐκεῖνος ὁ βασιλεὺς ὁ τοῖς	κοινοῖς	προσευκαιρῶν, ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται
[3, 4]	μὴ πλεονέκτει μηδ´ ὑφάρπαζε τὸ	κοινόν.	εἰ δὲ μή, ἀνέχου λοιδορούμενος·
[3, 6]	ἀφορμὰς ὁρῶσιν. ἡ τοιαύτη κατάστασις	κοινὸς	νοῦς καλεῖται. Τῶν νέων τοὺς
[3, 6]	δέ τινος, τί ἐστιν ὁ	κοινὸς	νοῦς, Ὥσπερ, φησίν, κοινή τις
[3, 22]	τύχης ἐμπέσῃ ὁ παιδευτὴς ὁ	κοινός,	ὁ παιδαγωγός, οἷα πάσχειν ἀνάγκη;
[3, 22]	ποιεῖ, ὡς ἀδελφὸς καὶ τοῦ	κοινοῦ	πατρὸς ὑπηρέτης τοῦ Διός. Ἄν
[3, 24]	καὶ φιλάνθρωπος, ὥστε ὑπὲρ τοῦ	κοινοῦ	τῶν ἀνθρώπων τοσούτους πόνους καὶ
[3, 22]	Κράτητα. ἡμεῖς δὲ περὶ τῶν	κοινῶν	γάμων καὶ ἀπεριστάτων ζητοῦμεν καὶ
[3, 22]	ἀποθανόντος; καὶ Ὁμήρου πλείονα τῇ	κοινωνίᾳ	συνεβάλετο Πρίαμος ὁ πεντήκοντα γεννήσας
[3, 22]	οὖν ἔτι, φησίν, διασώσει τὴν	κοινωνίαν;	(Τὸν θεόν σοι· μείζονα δ´
[3, 13]	φυσικοῦ ὁρμώμενοι, ἀπὸ τοῦ φύσει	κοινωνικοῦ	εἶναι καὶ φιλαλλήλου καὶ ἡδέως
[3, 22]	ἄξιος ᾖ φίλος αὐτοῦ ἀριθμεῖσθαι.	κοινωνὸν	αὐτὸν εἶναι δεῖ τοῦ σκήπτρου
[3, 13]	πόλις, {πᾶς{ α} σύνοδος, γείτων,	κοινωνὸς	ἀβλαβής. ἄλλος παρέχει τροφάς, ᾧ
[3, 1]	τί ποιοῦμεν; οἷον καὶ λέγεις;	κοινωνός	μου ὢν καὶ συγγενὴς ἀμελεῖς
[3, 10]	βαλανείῳ τὰ περὶ βαλανείου, ἐν	κοίτῃ	τὰ περὶ κοίτης. μηδ´ ὕπνον
[3, 24]	φαγεῖν, εἶτα κοιμηθῆναι, οἵαν δὴ	κοίτην	καθεύδειν τοὺς τοιούτους εἰκός τί
[3, 10]	βαλανείου, ἐν κοίτῃ τὰ περὶ	κοίτης.	μηδ´ ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ´ ὄμμασι
[3, 22]	θύραν, ἕστακέν τινα πρὸ τοῦ	κοιτῶνος·	ἄν τις ἔλθῃ, λέγε ὅτι
[3, 7]	τὴν Νουμηνίου; τίνος πρὸ τοῦ	κοιτῶνος	κοιμηθείς; τίνι πέμψας δῶρα; εἶτα
[3, 22]	θύρα, τοῦτο οἱ ἐπὶ τοῦ	κοιτῶνος,	τοῦτο σκότος. οὔτε γὰρ θέλειν
[3, 22]	τὸ κόμιον πεπλακότα ἢ ἐν	κοκκίνοις	περιπατοῦντα. εἰ τοιοῦτόν τι φαντάζῃ
[3, 22]	ἐπιτιμᾶν τισιν καὶ δύνασθαι καὶ	κολάζειν	τοὺς ἁμαρτάνοντας καὶ αὐτοῖς οὖσι
[3, 22]	καὶ παραφυλάσσῃ καὶ τοὺς ἀκοσμοῦντας	κολάζῃ.	ἐὰν δ´ ὑπὸ μάλης ἔχων
[3, 4]	ὅτι, ἂν πάντας τοὺς λοιδοροῦντας	κολάζῃ,	οὐχ ἕξει τίνων ἄρξει. τί
[3, 11]	δυστυχείτω’ καὶ ὅμως οὕτως πικρῶς	κολαζόμενοι	ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα. Μέμνησο, τί
[3, 24]	μὲν τῆς Ῥωμαίων πολιτείας καταψευδόμενοι	κολάζονται	πικρῶς, τοὺς δ´ οὕτως μεγάλου
[3, 24]	ὀρεχθῆναι, τὸ ἐκκλῖναι, ποῦ ἔτι	κολακείας	τόπος, ποῦ ταπεινοφροσύνης; τί ἔτι
[3, 17]	τοῦτό σου κρείττων ἐστίν, ὅτι	κολακεύει,	ἀναισχυντεῖ, ἀγρυπνεῖ. τί θαυμαστόν; ἀλλ´
[3, 10]	ἀνατρέπεσθαι σοῦ ἀποθανόντος; τί οὖν	κολακεύεις	τὸν ἰατρόν; τί λέγεις ἐὰν
[3, 11]	παρὰ τὰ προαιρετικά, φθονείτω, ἐπιθυμείτω,	κολακευέτω,	ταρασσέσθω· ὃς ἂν ἄλλο κακόν,
[3, 24]	τὸν πλούσιον. (Οὐδὲ τὸν κηπουρὸν	κολακεύσω.	(Μηδὲ τὸν πλούσιον. Πῶς οὖν
[3, 20]	εὐσταθήσω, εὐροήσω, τὸν ἰατρὸν οὐ	κολακεύσω,	οὐκ εὔξομαι ἀποθανεῖν. τί ἔτι
[3, 9]	περὶ ἐμοῦ ὁ Καῖσαρ· οὐδένα	κολακεύω	τούτου ἕνεκα. ταῦτα ἔχω ἀντὶ
[3, 24]	ἐστιν ὁ τὰς μεγίστας εἰσπρασσόμενος	κολάσεις	παρὰ τῶν τὰ μέγιστα ἁμαρτανόντων;
[3, 11]	τινες ὡς ἐκ νόμου διατεταγμέναι	κολάσεις	τοῖς ἀπειθοῦσι τῇ θείᾳ διοικήσει·
[3, 21]	μήτε πολυπραγμονήσας. ἰδοὺ ἐκεῖνος ταῦτα,	κολλύρια·	κἀγὼ ἔχω. μή τι οὖν
[3, 1]	τοῦτο κόσμει καὶ καλλώπιζε· τὴν	κόμην	δ´ ἄφες τῷ πλάσαντι ὡς
[3, 1]	με Πολέμωνα ἔσεσθαι· τὴν μὲν	κόμην	ἠδύνατό μου διορθῶσαι, τὰ μὲν
[3, 1]	καὶ τοῦ λέοντος ἐκτίλωμεν τὴν	κόμην,	ἵνα μὴ ἀκάθαρτος ᾖ, καὶ
[3, 1]	νεανίσκου ῥητορικοῦ περιεργότερον ἡρμοσμένου τὴν	κόμην	καὶ τὴν ἄλλην περιβολὴν κατακοσμοῦντος
[3, 1]	αὐτῷ λέγει; πλάσσε σου τὴν	κόμην	καὶ τίλλε σου τὰ σκέλη‘
[3, 21]	ἣν δεῖ τὸν ἱεροφάντην, οὐ	κόμην,	οὐ στρόφιον οἷον δεῖ, οὐ
[3, 22]	δρωπακιζόμενον, ἐπιτιμήσω αὐτῷ, κἂν τὸ	κόμιον	πεπλακότα ἢ ἐν κοκκίνοις περιπατοῦντα.
[3, 16]	δογμάτων λαλοῦσιν, ὑμεῖς δὲ τὰ	κομψὰ	ἀπὸ τῶν χειλῶν· διὰ τοῦτο
[3, 14]	κριθὰς καὶ χόρτον’ ἢ ὅτι	κομψὰ	περιτραχήλια’ εἰ οὖν ταῦτά σου
[3, 16]	οὖν παγῶσιν ἐν ὑμῖν αἱ	κομψαὶ	ὑπολήψεις καὶ δυναμίν τινα περιποιήσησθε
[3, 23]	καὶ κακοδαίμων εἶ καὶ δυστυχής.	κομψὴ	παράκλησις. καὶ μὴν ἂν μὴ
[3, 22]	τι τοιοῦτον, κοπρίαν μᾶλλον περιβλέπου	κομψήν,	ἐν ᾗ πυρέξεις, ἀποσκέπουσαν τὸν
[3, 16]	ἐκεῖ οἱ αὐτοί. καὶ ἔθος	κομψὸν	οὐδέν, οὔτε προσοχὴ οὔτ´ ἐπιστροφὴ
[3, 23]	φησίν. ἔστι γὰρ τῷ ὄντι	κομψὸν	τὸ τεχνίον ἐκλέξαι ὀνομάτια καὶ
[3, 22]	λαβεῖν. καὶ γὰρ τοῦτο λίαν	κομψὸν	τῷ Κυνικῷ παραπέπλεκται· δέρεσθαι αὐτὸν
[3, 22]	οὐδ´ Ἀγαμέμνων εὐδαίμων ἦν καίτοι	κομψότερος	ὢν Σαρδαναπάλλου καὶ Νέρωνος, ἀλλὰ
[3, 5]	κρατούμενος νοσεῖν. (Ἀλλ´ ἐπὶ κλιναρίου	κομψοῦ	ἐν οἴκῳ κατεκείμην. (Ἄπιθί σου
[3, 5]	εἴ τις ὑμῶν ἠράσθη κορασίου	κομψοῦ,	οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγω. ~Σποράδην
[3, 12]	ἰσχυροτέρων. ἄνισος ἡ μάχη κορασιδίῳ	κομψῷ	πρὸς νέον ἀρχόμενον φιλοσοφεῖν· χύτρα,
[3, 23]	τοὺς ἀκουσομένους καὶ σὲ ἐν	κομψῷ	στολίῳ ἢ τριβωναρίῳ ἀναβάντα ἐπὶ
[3, 23]	ἤκουσαν τοσοῦτοι. πόθεν αὐτῷ; καὶ	κομψῶς	αἰσθάνονται λόγων. τὸ καλόν, κύριε,
[3, 23]	λίαν εὐδοκιμῇς, λέγει πρός τινα	κομψῶς	ἔφρασεν τὰ περὶ τὸν Ξέρξην’
[3, 10]	τί εἴπῃ, μηδ´ ἂν εἴπῃ	κομψῶς	ἔχεις’ ὑπερχαίρειν· τί γάρ σοι
[3, 7]	ἐγώ σοι λέγω, ὅτι ἐὰν	κομψῶς	καὶ περιεσταλμένως γίνηται, λησόμεθα’ εἶτα
[3, 23]	ἀκούσω; ἐπιδεῖξαί μοι θέλεις, ὅτι	κομψῶς	συντιθεῖς τὰ ὀνόματα; συντιθεῖς, ἄνθρωπε·
[3, 12]	ἀνδριάντα περιειληφέναι’ εἶτα καὶ οἰναρίῳ	κομψῶς	χρῆσθαι, μὴ εἰς τὸ πολὺ
[3, 22]	δοκῇ καὶ ἐνθυμηθῇς τι τοιοῦτον,	κοπρίαν	μᾶλλον περιβλέπου κομψήν, ἐν ᾗ
[3, 24]	ἄξιος εἶ, ἵνα καὶ τῶν	κοράκων	καὶ κορωνῶν ἀθλιώτερος ᾖς, οἷς
[3, 1]	σημαίνῃ σοί τι, οὐχ ὁ	κόραξ	ἐστὶν ὁ σημαίνων, ἀλλ´ ὁ
[3, 1]	ὦμεν‘ οὔ· ἀλλ´ ἂν μὲν	κόραξ	κραυγάζων σημαίνῃ σοί τι, οὐχ
[3, 3]	ἐλήλυθεν μοιχός. τίνι νομίσματι χρῆται;	κορασιδίοις.	λάβε‘ φησίν, τὸ νόμισμα καὶ
[3, 12]	πρῶτον εἰς τὸ ἀποσχέσθαι, καὶ	κορασιδίου	ἀπέχεσθαι καὶ πλακουνταρίου. εἶτά ποτε
[3, 12]	τῶν ἰσχυροτέρων. ἄνισος ἡ μάχη	κορασιδίῳ	κομψῷ πρὸς νέον ἀρχόμενον φιλοσοφεῖν·
[3, 2]	κερμάτιον ἀνεξαπάτητος εἶ; ἐὰν ἴδῃς	κοράσιον	καλόν, ἀντέχεις τῇ φαντασίᾳ; ἂν
[3, 22]	μὴ φθόνον, μὴ ἔλεον· μὴ	κοράσιόν	σοι φαίνεσθαι καλόν, μὴ δοξάριον,
[3, 5]	ἀπεθνῄσκετε. εἴ τις ὑμῶν ἠράσθη	κορασίου	κομψοῦ, οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγω.
[3, 22]	ἐπίσης μὲν Ἀθηναίοις, ἐπίσης δὲ	Κορινθίοις,	ἐπίσης δὲ Ῥωμαίοις οὐ περὶ
[3, 1]	χαίρωσιν; τοιοῦτόν σε θῶμεν πολίτην	Κορινθίων,	κἂν οὕτως τύχῃ, ἀστυνόμον ἢ
[3, 24]	ἐπειρᾶτο. καὶ πραθεὶς ὕστερον ἐν	Κορίνθῳ	διῆγεν οὕτως ὡς πρόσθεν ἐν
[3, 24]	ἵνα καὶ τῶν κοράκων καὶ	κορωνῶν	ἀθλιώτερος ᾖς, οἷς ἔξεστιν ἵπτασθαι,
[3, 1]	τὸ λογικὸν ἔχεις ἐξαίρετον· τοῦτο	κόσμει	καὶ καλλώπιζε· τὴν κόμην δ´
[3, 1]	πρῶτον τίς εἶ καὶ οὕτως	κόσμει	σεαυτόν. ἄνθρωπος εἶ· τοῦτο δ´
[3, 1]	τὰ σκέλη‘ μὴ γένοιτο· ἀλλὰ	κόσμει	σου τὴν προαίρεσιν, ἔξαιρε τὰ
[3, 1]	ἂν ὄφελος ἦν σοι τοῦ	κοσμεῖσθαι;	τίνι ἂν ἐκοσμοῦ, εἰ πάντες
[3, 21]	δυνήσονται τὰ συμπίπτοντα καλῶς καὶ	κοσμεῖσθαι	ὑπ´ αὐτῶν; καὶ πόθεν σοι
[3, 24]	ἀπορρίψεις ὡς μακροτάτω τἀλλότρια, οἷς	κοσμῇ	μηδέν σοι προσήκουσιν; ἢ τί
[3, 21]	ὡς ἄνθρωπος, πίε ὡς ἄνθρωπος,	κοσμήθητι,	γάμησον, παιδοποίησον, πολίτευσαι· ἀνάσχου λοιδορίας,
[3, 20]	γὰρ ἄλλο ἢ ἵνα σε	κοσμήσῃ	ἢ ἵνα {δείξῃς{ ε} ἔργῳ
[3, 7]	τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν	κόσμιον.	τούτων ἄλλας βλάβας μείζονας μὴ
[3, 15]	σφαγέντος ὅτι Νῦν προνοίᾳ ὁ	κόσμος	διοικεῖται; ὁ δὲ Μὴ παρέργως
[3, 15]	Γάλβα κατεσκεύασα, ὅτι προνοίᾳ ὁ	κόσμος	διοικεῖται; ~Ὅτι εὐλαβῶς δεῖ συγκαθιέναι
[3, 10]	ὕστερον οὐκ ἐγγιεῖς; ἀλλὰ ὁ	κόσμος	μέλλει ἀνατρέπεσθαι σοῦ ἀποθανόντος; τί
[3, 24]	ἐπαοιδῶν αὐτῶν ἠκούομεν, ὅτι ὁ	κόσμος	οὗτος μία πόλις ἐστὶ καὶ
[3, 24]	σὺ ἠθέλησας, ἀλλ´ ὅτε ὁ	κόσμος	χρείαν ἔσχεν. Διὰ τοῦτο ὁ
[3, 24]	ἄλλο τι, οὗ νῦν ὁ	κόσμος	χρείαν ἔχει. καὶ γὰρ σὺ
[3, 24]	τῶν σταχύων· ἀλλ´ οὐχὶ τοῦ	κόσμου.	λέγε δύσφημον καὶ τὸ φυλλορροεῖν
[3, 22]	δύναταί τις ἐκβαλεῖν; ἔξω τοῦ	κόσμου	οὐ δύναται. ὅπου δ´ ἂν
[3, 21]	ἄφες αὐτὸ τοῖς δυναμένοις, τοῖς	κοσμοῦσι.	μὴ προστρίβου καὶ αὐτὸς αἶσχος
[3, 7]	εἰδότων, τί κράτιστόν ἐστιν ἐν	κόσμῳ,	ἵνα καὶ αὐτοὶ ἱστορήσαντες μετίωμεν,
[3, 22]	ἵνα τἆλλα ἀφῶ, δεῖ αὐτὸν	κουκκούμιον,	ὅπου θερμὸν ποιήσει τῷ παιδίῳ,
[3, 22]	ἔχοντα, γραφεῖα, τιτλάρια, καὶ τούτοις	κραβάττιον	ἑτοιμάσαι; οὐ γὰρ ἐκ τῆς
[3, 22]	ἐρίδια τεκούσῃ τῇ γυναικί, ἔλαιον,	κραβάττιον,	ποτήριον (γίνεται ἤδη πλείω σκευάρια)
[3, 22]	πλάζομαι ὧδε, φησίν, καὶ ἀλαλύκτημαι·	κραδίη	δέ μοι ἔξω στηθέων ἐκθρῴσκει.
[3, 22]	ὡς Διογένης Ἀντισθένους ἐγένετο, ὡς	Κράτης	Διογένους. ἢ δοκεῖ σοι, ὅτι,
[3, 22]	τὴν βασιλείαν ἀφαιρούμεθα. (Ναί· ἀλλὰ	Κράτης	ἔγημεν. (Περίστασίν μοι λέγεις ἐξ
[3, 5]	μου τὴν κεφαλὴν νοσοῦντος οὐ	κρατήσει.	(Ἄπιθι τοίνυν πρὸς τὴν μητέρα·
[3, 22]	γενομένην καὶ γυναῖκα τιθεῖς ἄλλον	Κράτητα.	ἡμεῖς δὲ περὶ τῶν κοινῶν
[3, 1]	ὁπότε κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν	κράτιστ´	ἔχοι· ἐπεὶ δ´ ἡ φύσις
[3, 7]	σάρκα, τοῦτ´ ἔστι διὰ τὸ	κράτιστον.	ἀφρόνως δὲ ποιεῖ καὶ εἰ
[3, 7]	γένοιτο· Οὐ προσήκει περὶ τὸ	κράτιστον	ἐσπουδακέναι; (Πάντων μάλιστα προσήκει. (Τί
[3, 7]	τῶν πολιτῶν καὶ εἰδότων, τί	κράτιστόν	ἐστιν ἐν κόσμῳ, ἵνα καὶ
[3, 7]	τί γένηται; ἐν τορεύματι τί	κράτιστόν	ἐστιν, ὁ ἄργυρος ἢ ἡ
[3, 7]	ἐστιν ἀποκρίνασθαι, τί ἐστι τὸ	κράτιστον.	τί ἐροῦμεν τοῖς ἀνθρώποις; τὴν
[3, 7]	ἔφη. (Ἀγαθὰ δὲ τὰ τοῦ	κρατίστου	κρείττονά ἐστιν ἢ τὰ τοῦ
[3, 7]	τὰ τοῦ φαυλοτέρου; (Τὰ τοῦ	κρατίστου.	(Ψυχῆς δὲ ἀγαθὰ πότερον προαιρετικά
[3, 5]	ἄξιος γὰρ εἶ τὴν κεφαλὴν	κρατούμενος	νοσεῖν. (Ἀλλ´ ἐπὶ κλιναρίου κομψοῦ
[3, 22]	ἀλλ´ ἄν τίς σε δέρῃ,	κραύγαζε	στὰς ἐν τῷ μέσῳ ὦ
[3, 4]	ἀναπηδήσω. οἱ δοῦλοι αὐτοῦ διακάθηνται	κραυγάζοντες·	ἐγὼ δ´ οὐκ ἔχω δούλους·
[3, 1]	οὔ· ἀλλ´ ἂν μὲν κόραξ	κραυγάζων	σημαίνῃ σοί τι, οὐχ ὁ
[3, 26]	ἐκ τοῦ βαλανείου εἰς οἶκον	κραυγάσῃς	οὐδεὶς φέρει φαγεῖν; εἶτ´ ἆρον
[3, 4]	Καίσαρος θεωρεῖ· κέκραγεν· κἀγὼ τοίνυν	κραυγάσω.	ἀναπηδᾷ· κἀγὼ ἀναπηδήσω. οἱ δοῦλοι
[3, 4]	ἀντὶ πάντων αὐτὸς ὅσον δύναμαι	κραυγάσω.	εἰδέναι σε οὖν δεῖ, ὅταν
[3, 1]	ἄνθρωπον αἰσχρόν. ὅτι οὐκ εἶ	κρέας	οὐδὲ τρίχες, ἀλλὰ προαίρεσις· ταύτην
[3, 7]	(Πάντων μάλιστα προσήκει. (Τί οὖν	κρεῖσσον	ἔχομεν τῆς σαρκός; (Τὴν ψυχήν,
[3, 22]	Κυνικὰ εἶναι· εἰ δὲ μή,	κρεῖσσον	ἦν αὐτὰ γενόμενα ῥῖψαι ἢ
[3, 5]	καταληφθῆναι. εἴ τι ἔχεις τούτου	κρεῖσσον	ποιῶν καταληφθῆναι, ποίει ἐκεῖνο. Ἐμοὶ
[3, 5]	τὸν ἀγρὸν τὸν αὑτοῦ ποιῶν	κρείσσονα,	ἄλλος τὸν ἵππον, οὕτως ἐγὼ
[3, 6]	γὰρ οὐκ ἀγωνίζεται, ὅπου μὴ	κρείσσων,	εἰ μὴ ὅπου κρείσσων ἐστίν.
[3, 14]	ἀπαραποδίστως ὀρέξει χρῆσθαι καὶ ἐκκλίσει.	Κρείσσων	εἰμὶ σοῦ· ὁ γὰρ πατήρ
[3, 6]	μὴ κρείσσων, εἰ μὴ ὅπου	κρείσσων	ἐστίν. εἰ κατὰ τὸν ἀγρὸν
[3, 17]	κρείττω δίδωσιν; ἢ οὐκ ἔστι	κρεῖττον	αἰδήμονα εἶναι ἢ πλούσιον; Ὡμολόγει.
[3, 17]	οὖν ἀγανακτεῖς, ἄνθρωπε, ἔχων τὸ	κρεῖττον;	μέμνησθε οὖν ἀεὶ καὶ πρόχειρον
[3, 7]	(Ἀγαθὰ δὲ τὰ τοῦ κρατίστου	κρείττονά	ἐστιν ἢ τὰ τοῦ φαυλοτέρου;
[3, 14]	αἰδώς, πίστις, δικαιοσύνη; τούτοις δείκνυε	κρείττονα	σεαυτόν, ἵν´ ὡς ἄνθρωπος ᾖ
[3, 24]	ἀνάγκη, τοῦ μὲν πυρετὸν γενέσθαι	κρείττονα,	τοῦ δὲ λῃστήν, τοῦ δὲ
[3, 17]	ὅτι νόμος οὗτος φυσικὸς τὸν	κρείττονα	τοῦ χείρονος πλέον ἔχειν, ἐν
[3, 22]	χεῖρον ἀνάγκη νικᾶσθαι ὑπὸ τοῦ	κρείττονος,	ὅπου χεῖρόν ἐστιν, τὸ δὲ
[3, 17]	ποιεῖ ἡ πρόνοια, εἰ τοῖς	κρείττοσι	τὰ κρείττω δίδωσιν; ἢ οὐκ
[3, 17]	πρόνοια, εἰ τοῖς κρείττοσι τὰ	κρείττω	δίδωσιν; ἢ οὐκ ἔστι κρεῖττον
[3, 14]	σεαυτόν, ἵν´ ὡς ἄνθρωπος ᾖ	κρείττων.	ἄν μοι λέγῃς ὅτι μεγάλα
[3, 17]	οὐ γὰρ εὑρήσεις· ἀλλ´ ὅπου	κρείττων,	ἐκεῖ σαυτὸν εὑρήσεις πλέον ἔχοντα.
[3, 17]	χείρονος πλέον ἔχειν, ἐν ᾧ	κρείττων	ἐστίν, καὶ οὐδέποτ´ ἀγανακτήσετε. ἀλλ´
[3, 17]	ἀργυρίῳ· πρὸς γὰρ τοῦτό σου	κρείττων	ἐστίν, ὅτι κολακεύει, ἀναισχυντεῖ, ἀγρυπνεῖ.
[3, 24]	ἡττᾶσθαι’ οὗτινος οὖν οὐχ ἡδονὴ	κρείττων	ἐστίν, οὐ πόνος, οὐ δόξα,
[3, 14]	γνωσθήσεται ὁ χείρων καὶ ὁ	κρείττων;	μήποτ´ ἐστὶν αἰδώς, πίστις, δικαιοσύνη;
[3, 24]	οὐδὲ κατακλᾶσθαι οὐδ´ ἐξ ἄλλου	κρέμασθαι	οὐδὲ μέμψασθαί ποτε θεὸν ἢ
[3, 14]	ἢ ὅτι ἐγὼ ἔχω πολλὰς	κριθὰς	καὶ χόρτον’ ἢ ὅτι κομψὰ
[3, 18]	κακῶς ἀπολογηθῆναι· τοῦτο φυλάσσου μόνον·	κριθῆναι	δ´ ἢ μὴ κριθῆναι ὥσπερ
[3, 18]	μόνον· κριθῆναι δ´ ἢ μὴ	κριθῆναι	ὥσπερ ἄλλου ἐστὶν ἔργον, οὕτως
[3, 24]	μόνα δ´ ἐκεῖνα σά, τὸ	κρῖναι	καλῶς, τὸ ὑπολαβεῖν, τὸ ὁρμῆσαι,
[3, 18]	οὖν ἔτι φοβῇ, τί ἐκεῖνος	κρινεῖ;	τί σοὶ καὶ τῷ ἀλλοτρίῳ
[3, 7]	ἡγεμονούσῃ πόλει· ἄρχειν σε δεῖ,	κρίνειν	δικαίως, ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων, σοὶ
[3, 7]	κριτής εἰμι τῶν Ἑλλήνων. (Οἶδας	κρίνειν;	τί σε ἐποίησεν εἰδέναι; (Καῖσάρ
[3, 7]	κωδίκελλον ἔγραψεν. (Γραψάτω σοι, ἵνα	κρίνῃς	περὶ τῶν μουσικῶν· καὶ τί
[3, 2]	τὸν τίνα ποτ´ ἐκεῖνον; τὸν	Κρῖνιν.	καὶ ἐκεῖνος μέγα ἐφρόνει, ὅτι
[3, 23]	ὁρῶμεν γινόμενα. οἱ ἀθλοῦντες πρῶτον	κρίνουσιν,	τίνες εἶναι θέλουσιν, εἶθ´ οὕτως
[3, 9]	ἐσολοίκιζεν, ἐβαρβάριζεν’ τίνος γὰρ ἄλλου	κριταὶ	εἰσέρχεσθε; ἀλλ´ ἂν πρὸς τούτοις’
[3, 7]	αἰσθάνῃ, ὅτι τοσούτου ἄξιόν ἐστι	κριτὴν	εἶναι ὅσου Νουμήνιος; (Ἀλλὰ δύναμαι
[3, 9]	καὶ τοῖς μαινομένοις. τοῦτο πονηρὸν	κριτήριον.	ἀλλὰ δεῖξόν μοι, ὅτι ἐπίσκεψίν
[3, 18]	τὸν γενναῖον. τί οὖν; ὁ	κριτὴς	ἀκίνδυνός ἐστιν; οὔ· ἀλλὰ κἀκείνῳ
[3, 18]	ἐπὶ σέ. {οὐκοῦν} ἀλλ´ ὁ	κριτὴς	ἀποφαίνεται ὅτι ἠσέβησας. περὶ Σωκράτους
[3, 7]	σοι ὄφελος; ὅμως δὲ πῶς	κριτὴς	ἐγένου; τὴν τίνος χεῖρα καταφιλήσας,
[3, 7]	σοι χρεία δογμάτων; (Ἀλλὰ καὶ	κριτής	εἰμι τῶν Ἑλλήνων. (Οἶδας κρίνειν;
[3, 22]	ἔστιν. εἰ δ´ ἀπιστεῖτε, ἴδετε	Κροῖσον,	ἴδετε τοὺς νῦν πλουσίους, ὅσης
[3, 24]	πάλιν, ἂν ἔλθῃ, ὀρχώμεθα καὶ	κροτῶμεν	ὡς τὰ παιδία; Οὐκ ἀπογαλακτίσομεν
[3, 14]	καὶ μὴ ἐν τῷ χορῷ	κρύπτου.	σκώφθητί ποτε, περίβλεψαι, ἐνσείσθητι, ἵνα
[3, 9]	ἐξεργάσηται τὸν αὑτοῦ λόγον; σὺ	κρυστάλλινα,	ἐγὼ τὰ τοῦ Ψευδομένου· σὺ
[3, 22]	τῶν τοιούτων ποιῶσιν, καὶ τὰ	κρύψοντα	πολλὰ ἔχουσιν. κέκλεικε τὴν θύραν,
[3, 1]	πέμψαντες ἐύσκοπον ἀργειφόντην, μήτ´ αὐτὸν	κτείνειν	μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν. ὁ Ἑρμῆς
[3, 9]	οὐχ ἕξω ὡς οὐδὲ σύ,	κτήνη	καλὰ ὡς οὐδὲ σύ. πρὸς
[3, 22]	ἴδετε Μύρωνα, ἴδετε Ὀφέλλιον. ἐν	κτήσει	οὐκ ἔστιν. εἰ δ´ ἀπιστεῖτε,
[3, 18]	ἐπὶ τὸ σωμάτιον, ἐπὶ τὸ	κτησείδιον·	ἐσώθης, οὐκ ἐπὶ σέ. {οὐκοῦν}
[3, 22]	γίνεται. σωματίου δέ; ναί. καὶ	κτησειδίου;	ναί· καὶ ἀρχῶν καὶ τιμῶν.
[3, 9]	ἔχω· σὺ δ´ ἂν πολλὰ	κτήσῃ,	ἄλλων χρείαν ἔχεις, θέλεις οὐ
[3, 23]	καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ τὸ	κτησίδιον,	ἵνα σοι οὐᾶ’ φῶσιν ἐπιφωνημάτια
[3, 24]	ἐμὰ καὶ τὰ οὐκ ἐμά.	κτῆσις	οὐκ ἐμή· συγγενεῖς, οἰκεῖοι, φίλοι,
[3, 22]	τῶν σῶν ἔχει κακῶς; ἡ	κτῆσις;	οὐκ ἔχει. τὸ σῶμα; οὐκ
[3, 17]	διὰ τούτων, ἃ σὺ ἀπεύχῃ,	κτώμενον	ἐκεῖνα; ἢ τί κακὸν ποιεῖ
[3, 24]	θέλε· καὶ τίς ἀνέξεταί σου	κυβερνήτης;	οὐχὶ δ´ ὡς σκεῦος ἄχρηστον
[3, 21]	ἀξίαν φρονεῖν· εἰ δὲ μή,	κύβευε	καὶ ποίει ἃ ποιεῖς. ταῦτα
[3, 21]	ὠφελήσει καὶ τίνα; τί οὖν	κυβεύεις	ἐν τοῖς μεγίστοις, τί ῥᾳδιουργεῖς,
[3, 22]	τοῦ ἡλίου· εἰ δὲ μή,	κυβευτὴν	ἀνάγκη καὶ ῥᾳδιουργόν, ὅστις ἐνεχόμενός
[3, 22]	ὡς τυφλοὶ ἄνω καὶ κάτω	κυλίεσθε·	ἄλλην ὁδὸν ἀπέρχεσθε τὴν οὖσαν
[3, 23]	δεῖξαι τὴν μάχην ἐν ᾗ	κυλίονται·	καὶ ὅτι μᾶλλον πάντων φροντίζουσιν
[3, 1]	ὅπερ δ´ ἵππον καλόν, τοῦτο	κύνα	αἰσχρόν, εἴ γε διάφοροι αἱ
[3, 1]	ἢ ὅπερ τῷ γένει καὶ	κύνα	καὶ ἵππον; (Τοῦτο, ἔφη. (Τί
[3, 1]	(Τοῦτο, ἔφη. (Τί οὖν ποιεῖ	κύνα	καλόν; ἡ ἀρετὴ ἡ κυνὸς
[3, 1]	ἐπειδὴ πρὸς ἄλλο μὲν ὁρῶμεν	κύνα	πεφυκότα, πρὸς {ἄλλο{ ν} δ´
[3, 1]	οὔ; (Ὡμολόγει. (Οὐκ οὖν ὅπερ	κύνα	ποιεῖ καλόν, τοῦτο ἵππον αἰσχρόν,
[3, 1]	ὡς λέοντα καὶ τὸν κυνηγετικὸν	κύνα	ὡς κυνηγετικόν. ~Περὶ τίνα ἀσκεῖσθαι
[3, 3]	φιλόθηρος. δὸς ἱππάριον καλὸν ἢ	κυνάριον·	οἰμώζων καὶ στένων πωλήσει ἀντ´
[3, 1]	ἔφη, εἰ οὐ δοκοῦσίν σοι	κύνες	τ´ εἶναι καλοί τινες καὶ
[3, 1]	ἐκεῖνον ὡς λέοντα καὶ τὸν	κυνηγετικὸν	κύνα ὡς κυνηγετικόν. ~Περὶ τίνα
[3, 1]	καὶ τὸν κυνηγετικὸν κύνα ὡς	κυνηγετικόν.	~Περὶ τίνα ἀσκεῖσθαι δεῖ τὸν
[3, 22]	ἥξει τις ῥᾳδίως ἐπὶ τὸ	κυνίζειν.	τίνων γὰρ ἕνεκα ἀναδέξηται ταύτην
[3, 22]	Ποῖόν τινα εἶναι δεῖ τὸν	κυνίζοντα	καὶ τίς ἡ πρόληψις ἡ
[3, 22]	ἐκ τῆς κοιλίας ἐξελθόντα δύναται	Κυνικὰ	εἶναι· εἰ δὲ μή, κρεῖσσον
[3, 22]	ὁρᾶν οἴεται καὶ δεσπότην; Ἴδε	κυνικαὶ	φωναί, ἴδε χαρακτήρ, ἴδ´ ἐπιβολή.
[3, 22]	τούτοις ἀρκεῖσθαι τὸν ταῖς ἀληθείαις	Κυνικόν,	ἀλλ´ εἰδέναι δεῖ, ὅτι ἄγγελος
[3, 22]	ποτ´ ἀπερίσπαστον εἶναι δεῖ τὸν	Κυνικόν,	ὅλον πρὸς τῇ διακονίᾳ τοῦ
[3, 22]	ἀποκτεῖναι. σκόπει, ποῦ κατάγομεν τὸν	Κυνικόν,	πῶς αὐτοῦ τὴν βασιλείαν ἀφαιρούμεθα.
[3, 22]	δὲ μή, ἀπῆλθεν, ἀπώλεσε τὸν	Κυνικόν,	τὸν ὕπαιθρον, τὸν ἐλεύθερον, ἦρκταί
[3, 22]	ἀνεκτικὸν τοσοῦτον ἔχειν δεῖ τὸν	Κυνικόν,	ὥστ´ αὐτὸν ἀναίσθητον δοκεῖν τοῖς
[3, 22]	ἔξω ἐστίν, οὐ σχολάζει. ὁ	Κυνικὸς	δ´ ἀντὶ πάντων τούτων ὀφείλει
[3, 22]	ἐπέστρεφε τοὺς πολλούς. ἐλεούμενος δὲ	Κυνικὸς	ἐπαίτης δοκεῖ· πάντες ἀποστρέφονται, πάντες
[3, 22]	γὰρ ὄντι κατάσκοπός ἐστιν ὁ	Κυνικὸς	τοῦ τίνα ἐστὶ τοῖς ἀνθρώποις
[3, 22]	παῖδες προηγουμένως παραληφθήσονται ὑπὸ τοῦ	Κυνικοῦ;	(Ἄν μοι σοφῶν, ἔφη, δῷς
[3, 22]	τὴν ἀτεκνίαν, ἡ δὲ τοῦ	Κυνικοῦ	βασιλεία οὐκ ἔσται ἀνταξία; μήποτε
[3, 22]	Ποῦ δὲ φίλον μοι δώσεις	Κυνικοῦ;	ἔφη. δεῖ γὰρ αὐτὸν ἄλλον
[3, 22]	καὶ αὐτοῖς οὖσι κακοῖς, τῷ	Κυνικῷ	ἀντὶ τῶν ὅπλων καὶ τῶν
[3, 22]	πάσχω; ἄγωμεν ἐπὶ τὸν ἀνθύπατον‘	Κυνικῷ	δὲ Καῖσαρ τί ἐστιν ἢ
[3, 22]	χάριν πολλὴν προσεῖναι φυσικὴν τῷ	Κυνικῷ	καὶ ὀξύτητα (εἰ δὲ μή,
[3, 22]	γὰρ τοῦτο λίαν κομψὸν τῷ	Κυνικῷ	παραπέπλεκται· δέρεσθαι αὐτὸν δεῖ ὡς
[3, 22]	ταύτῃ τῇ καταστάσει προηγούμενον τῷ	Κυνικῷ	τὸ πρᾶγμα. Πῶς οὖν ἔτι,
[3, 22]	ἐφαίνετο ἐπιρρεπῶς ἔχων πρὸς τὸ	κυνίσαι,	Ποῖόν τινα εἶναι δεῖ τὸν
[3, 22]	ταῦτα γάρ σοι πρέπει. ~Περὶ	Κυνισμοῦ.	Πυθομένου δὲ τῶν γνωρίμων τινὸς
[3, 26]	ἀλλὰ πᾶς ζημίαν. οὕτως οὐδὲ	κυνὸς	δύνασαι χρείαν παρασχεῖν οὐδ´ ἀλεκτρυόνος.
[3, 1]	κύνα καλόν; ἡ ἀρετὴ ἡ	κυνὸς	παροῦσα. τί ἵππον; ἡ ἀρετὴ
[3, 22]	τούτοις οὐκ ἔστιν; εἰπὲ ἡμῖν,	κύριε	ἄγγελε καὶ κατάσκοπε. ὅπου οὐ
[3, 23]	κομψῶς αἰσθάνονται λόγων. τὸ καλόν,	κύριε,	καὶ λίθον κινῆσαι δύναται. ἰδοὺ
[3, 10]	τί λέγεις ἐὰν σὺ θέλῃς,	κύριε,	καλῶς ἕξω’ τί παρέχεις αὐτῷ
[3, 23]	ἔλεγες τί σοι ἔδοξα; θαυμαστῶς,	κύριε,	τὴν ἐμήν σοι σωτηρίαν. πῶς
[3, 24]	τὰ ἐκείνου πράγματα, ὁ ἰσχυρότερος	κύριος	ἂν ἦν λυπῆσαι αὐτόν. πῶς
[3, 22]	εἰ δὲ μή, ἐπιστραφεὶς ὁ	κύριος	καὶ ἰδὼν αὐτὸν σοβαρῶς διατασσόμενον,
[3, 24]	πρῶτον μὲν ἡ ἀνωτάτω καὶ	κυριωτάτη	καὶ εὐθὺς ὥσπερ ἐν πύλαις,
[3, 24]	πρὸς {ς} ἐμέ; εἶτα τὸ	κυριώτατον	τίς δ´ αὐτὸ καὶ ἐπιπέπομφεν;
[3, 2]	ὁ περὶ τὰς συγκαταθέσεις. τούτων	κυριώτατος	καὶ μάλιστα ἐπείγων ἐστὶν ὁ
[3, 2]	τὸν προκόψοντα καὶ ὅτι τῶν	κυριωτάτων	ἀμελοῦμεν. Τρεῖς εἰσι τόποι, περὶ
[3, 1]	περὶ δὲ τῶν μεγίστων καὶ	κυριωτάτων	διὰ καλλίστου ἀγγέλου σημαίνει; τί
[3, 1]	τι ἐξαίρετον· ἐν βουσίν, ἐν	κυσίν,	ἐν μελίσσαις, ἐν ἵπποις. μὴ
[3, 7]	σε ἐποίησεν εἰδέναι; (Καῖσάρ μοι	κωδίκελλον	ἔγραψεν. (Γραψάτω σοι, ἵνα κρίνῃς
[3, 13]	οὐδεὶς Ἅιδης οὐδ´ Ἀχέρων οὐδὲ	Κωκυτὸς	οὐδὲ Πυριφλεγέθων, ἀλλὰ πάντα θεῶν
[3, 10]	φύσιν ἔχῃς καὶ διεξάγῃς; τί	κωλύει	πυρέςσοντα κατὰ φύσιν ἔχειν τὸ
[3, 25]	οὖν; οὐδ´ ἂν ἀπαυδήσωμεν ἐνταῦθα,	κωλύει	τις πάλιν ἀγωνίζεσθαι οὐδὲ δεῖ
[3, 24]	λυσιτελεῖ φιλόστοργον εἶναι. καὶ τί	κωλύει	φιλεῖν τινα ὡς θνητόν, ὡς
[3, 10]	τοῦτο οὐδεὶς κωλῦσαι δύναται, ἐκεῖνο	κωλύεται.	~Σποράδην τινά. Εἰσί τινες ὡς
[3, 13]	οὐκ ὀργισθήσεσθε, οὐκ ἀναγκασθήσεσθε, οὐ	κωλυθήσεσθε,	ἀπαθεῖς δὲ καὶ ἐλεύθεροι διάξετε
[3, 2]	οὐ λυποῦμαι, οὐ φθονῶ, οὐ	κωλύομαι,	οὐκ ἀναγκάζομαι. τί μοι λοιπόν;
[3, 25]	ἐξεληλυθώς, οἱονεί τις τῷ ἰατρῷ	κωλύοντι	λούσασθαι λέγοι πρῴην γὰρ οὐκ
[3, 10]	ἐκεῖνο δ´ ἀλλότριον· τοῦτο οὐδεὶς	κωλῦσαι	δύναται, ἐκεῖνο κωλύεται. ~Σποράδην τινά.
[3, 19]	ἐμέ’ προαίρεσιν γὰρ οὐδὲν δύναται	κωλῦσαι	ἢ βλάψαι ἀπροαίρετον εἰ μὴ
[3, 24]	εἶ· ἐπ´ ἐμοὶ γάρ ἐστι	κωλῦσαί	σε διάγειν ὡς θέλεις, ἐπ´
[3, 10]	ἔστιν ἐπὶ σοί; τίς σε	κωλύσει;	ἀλλὰ πιεῖν μὲν κωλύσει ὁ
[3, 22]	ὅμως δ´ ἂν ὑποθώμεθα, οὐδὲν	κωλύσει	καὶ γῆμαι αὐτὸν καὶ παιδοποιήσασθαι.
[3, 10]	σε κωλύσει; ἀλλὰ πιεῖν μὲν	κωλύσει	ὁ ἰατρός, καλῶς δὲ διψᾶν
[3, 10]	οὐ δύναται· καὶ φαγεῖν μὲν	κωλύσει,	πεινᾶν δὲ καλῶς οὐ δύναται.
[3, 24]	ὅσον αὐτὴ θέλει, ἀλλ´ ἀντίσπασον,	κώλυσον,	οἷον οἱ τοῖς θριαμβεύουσιν ἐφεστῶτες
[3, 24]	τὰ δ´ ἀλλότρια· τὰ μὲν	κωλυτὰ	καὶ ἀφαιρετὰ καὶ ἀναγκαστὰ οὐκ
[3, 4]	ἐπιτρόπου τῆς Ἠπείρου ἀκοσμότερον σπουδάσαντος	κωμῳδῷ	τινι καὶ ἐπὶ τούτῳ δημοσίᾳ
[3, 4]	γελοῖον οὖν, ἵν´ ἄλλος νικήσῃ	κωμῳδῶν,	ἐμὲ βλάπτεσθαι. (Τίνα οὖν θέλω