HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Arrien, Les Entretiens d'Épictête, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique)


κ  =  354 formes différentes pour 1589 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chap.
[1, 9]   ἐκπεπτωκὼς ἁπάντων καὶ διάγων ἐνταῦθα.  κἀγὼ   ἔγραψα ὑπὲρ αὐτοῦ ταπεινῶς.
[1, 10]   ἔτι ἐστὶν ἐμοὶ τὸ λοιπόν;  (Κἀγὼ   ἔλεγον αὐτῷ ὅτι Οὐ ποιήσεις,
[1, 29]   ὡς δραπέτης ἐφίσταται θεάτρῳ οὕτως  κἀγώ·   λούομαι, πίνω, ᾄδω, πάντα δὲ
[1, 18]   μὴ ψῦχέ σου τὰ ἱμάτια.  κἀγὼ   πρῴην σιδηροῦν λύχνον ἔχων παρὰ
[1, 24]   δεῖνα· μετὰ πολλῶν γὰρ περιπατεῖ.  κἀγὼ   συγκατατάττω ἐμαυτὸν σὺν τοῖς πολλοῖς
[1, 2]   καὶ σὺ τὸ σὸν ποιήσεις  κἀγὼ   τὸ ἐμόν. σόν ἐστιν ἀποκτεῖναι,
[1, 29]   τοῦ μὴ κλέπτου. διὰ τοῦτο  κἀγὼ   τὸν λύχνον ἀπώλεσα, ὅτι ἐν
[1, 12]   ἀλλὰ δόγμασιν. Οὐ θέλεις οὖν,  καθ´   ἴσος εἶ τοῖς θεοῖς,
[1, 6]   ἄγε δυνάμεις δ´ οὐκ εἰλήφατε,  καθ´   ἃς οἴσετε πᾶν τὸ συμβαῖνον;
[1, 6]   ἔδωκεν ἡμῖν τὰς δυνάμεις ταύτας,  καθ´   ἃς οἴσομεν πᾶν τὸ ἀποβαῖνον
[1, 7]   νωθροί ἐσμεν καὶ προφάσεις ζητοῦμεν,  καθ´   ἃς οὐ πονήσομεν οὐδ´ ἀγρυπνήσομεν
[1, 27]   εἰ αἱ τῶν πραγμάτων πιθανότητες,  καθ´   ἃς φαίνεταί τινα ἀγαθὰ οὐκ
[1, 7]   τὸ καθ´ αὑτὸν καὶ οὐ  καθ´   αὑτὸν ἐν ἐρωτήσει καὶ ἀποκρίσει,
[1, 7]   σοφίσματι μηδ´ ἁπλῶς βλέπειν τὸ  καθ´   αὑτὸν καὶ οὐ καθ´ αὑτὸν
[1, 29]   χρώμεθα, ἀλλὰ ἔχωμέν τι καὶ  καθ´   ἡμᾶς παράδειγμα. ταῦτα οὖν τίνος
[1, 7]   οὐδὲ γὰρ ἡμῖν ἔτι οὐδὲ  καθ´   ἡμᾶς συμβαίνει τοῦτο τὸ ἐπιφερόμενον,
[1, 1]   ἔδει μελετᾶν τοὺς φιλοσοφοῦντας, ταῦτα  καθ´   ἡμέραν γράφειν, ἐν τούτοις γυμνάζεσθαι.
[1, 25]   τούτῳ δειπνεῖν, ἵν´ αὐτοῦ ἀνέχομαι  καθ´   ἡμέραν διηγουμένου, πῶς ἐν Μυσίᾳ
[1, 7]   μεταβολήν τε καὶ μετάπτωσιν αὐτῶν,  καθ´   ἣν ἐν αὐτῇ τῇ ἐρωτήσει
[1, 6]   δὲ τοιαύτη τῆς διανοίας κατασκευή,  καθ´   ἣν οὐχ ἁπλῶς ὑποπίπτοντες τοῖς
[1, 5]   μὴ καὶ τὴν τῶν κιναίδων,  καθ´   ἣν πᾶν τὸ ἐπελθὸν ἐν
[1, 8]   δυνάμεις τοῖς ἀπαιδεύτοις οὐκ ἀσφαλεῖς.  Καθ´   ὅσους τρόπους μεταλαμβάνειν ἔστι τὰ
[1, 28]   ὅταν τὰ δόγματα τὰ ὀρθὰ  καθαιρῆται,   ὅταν ἐκεῖνα διαφθείρηται. (Ὅταν οὖν
[1, 9]   καὶ ποτίζοντες καὶ ἀναπαύοντες καὶ  καθαίροντες,   εἶτα δι´ αὐτὸ συμπεριφερόμενοι τοῖσδε
[1, 4]   ἂν τελειότης τινὸς  καθάπαξ   ἄγῃ, πρὸς αὐτὸ προκοπὴ
[1, 4]   μοι δεῖξόν σου τὴν προκοπήν.  καθάπερ   εἰ ἀθλητῇ διελεγόμην δεῖξόν μοι
[1, 17]   ἴδε ἐπίσκεψαι, πῶς τοῦτο λέγεται,  καθάπερ   εἰ Ῥωμαϊστί. ποία οὖν ἐνθάδ´
[1, 14]   ἔφη. (Πόθεν γὰρ οὕτω τεταγμένως  καθάπερ   ἐκ προστάγματος τοῦ θεοῦ, ὅταν
[1, 2]   προσπίπτει τὸ εὔλογον καὶ ἄλογον,  καθάπερ   καὶ ἀγαθὸν καὶ κακὸν ἄλλο
[1, 12]   ὑποτέταχεν τῷ διοικοῦντι τὰ ὅλα  καθάπερ   οἱ ἀγαθοὶ πολῖται τῷ νόμῳ
[1, 17]   {προ{ ς} τάσσουσιν τὰ λογικά,  καθάπερ   τῆς μετρήσεως τοῦ σίτου προτάσσομεν
[1, 18]   ὅτι πᾶσιν ἀνθρώποις μία ἀρχὴ  καθάπερ   τοῦ συγκαταθέσθαι τὸ παθεῖν ὅτι
[1, 28]   ἀποκεχωλωμένους; Ὅστις οὖν τούτου μέμνηται  καθαρῶς   ὅτι ἀνθρώπῳ μέτρον πάσης πράξεως
[1, 2]   εἰσελθεῖν, ἀλλ´ ᾔδει, ὅτι  καθεδεῖται   ὡς κεράμιον λέγων ἐρεῖ,
[1, 29]   ἀταλαιπώροις ἀνθρωπαρίοις, ἵν´ ἐν γωνίᾳ  καθεζόμενοι   μισθάρια λαμβάνωσιν {γογγ{ ρ}
[1, 1]   προσδεδεμένοι βαρούμεθα ὑπ´ αὐτῶν καὶ  καθελκόμεθα.   διὰ τοῦτο, ἂν ἄπλοια ᾖ,
[1, 29]   ζυγοῦ, οὐκ ἔδει τὸν βαρύτερον  καθελκύσαι;   Σωκράτης οὖν ἵνα πάθῃ ταῦτα
[1, 24]   τὸ δ´ ἐπ´ ἀστρώτῳ πέδῳ  καθεύδειν   λέγει ὅτι μαλακωτάτη κοίτη ἐστίν.
[1, 16]   κοιλίαν, ὅτι αὔξεσθαι λεληθότως, ὅτι  καθεύδοντας   ἀναπνεῖν. ταῦτα ἐφ´ ἑκάστου ἐφυμνεῖν
[1, 20]   δὲ ταλαιπώρου ἡγεμονικοῦ χάσκοντες καὶ  καθεύδοντες,   πᾶσαν φαντασίαν παραπροσδεχόμεθα· γὰρ
[1, 27]   ἔχειν ὅτι τὰ κακὰ ἐκκλίνειν  καθήκει   καὶ ἀναγκαῖον θάνατος. τί
[1, 7]   ἧττον συμβαίνει. τί οὖν μοι  καθήκει   ποιεῖν; προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος; καὶ
[1, 22]   δυνήσομαι τὸ πρὸς τὸν Δία  καθῆκον;   εἰ γὰρ βλάπτομαι καὶ ἀτυχῶ,
[1, 18]   ὀρέγεσθαι καὶ ἄλλο μὲν κρίνειν  καθῆκον,   ἐπ´ ἄλλο δὲ ὁρμᾶν, τί
[1, 28]   ἀληθὲς τὸ ψεῦδος; τὸ  καθῆκον   καὶ παρὰ τὸ καθῆκον, τὸ
[1, 7]   τόπῳ τούτῳ μὴ παρὰ τὸ  καθῆκον   μηδ´ εἰκῇ μηδὲ συγκεχυμένως ἀναστρεφώμεθα.
[1, 28]   τὸ καθῆκον καὶ παρὰ τὸ  καθῆκον,   τὸ συμφέρον καὶ τὸ ἀσύμφορον,
[1, 7]   πραγματεία λανθάνει τοὺς πολλοὺς περὶ  καθήκοντος   οὖσα. ζητοῦμεν γὰρ ἐπὶ πάσης
[1, 7]   {περὶ τίνος σκέψις; περὶ  καθήκοντος.   παραχωρήσαντι δὲ μενετέον εἰς ἅπαν
[1, 7]   καὶ ἀναστροφὴν τὴν ἐν αὐτῇ  καθήκουσαν.   οὐκοῦν τοῦτο λεγέτωσαν, ὅτι
[1, 27]   δυνηθῶ μήτε τὸν ἐμποδίζοντα ἐκτυφλῶσαι,  κάθημαι   καὶ στένω καὶ ὃν δύναμαι
[1, 1]   διὰ τοῦτο, ἂν ἄπλοια ᾖ,  καθήμεθα   σπώμενοι καὶ παρακύπτομεν συνεχῶς· τίς
[1, 8]   Πλάτων καὶ ἰσχυρός, ἔδει κἀμὲ  καθήμενον   ἐκπονεῖν, ἵνα καλὸς γένωμαι
[1, 29]   τούτῳ ἐλήλυθεν; ἐμὲ νῦν κατατριβῆναι  καθήμενον   ἐν γωνίᾳ δυνάμενον στεφανωθῆναι Ὀλύμπια;
[1, 29]   ὠφέλειαν ἐν ἔμαθες;  καθήμενος   λοιπὸν ἐν τῇ φυλακῇ λέγω
[1, 29]   ἔμαθες; ἐγώ τινα οἶμαι τῶν  καθημένων   ἐνταῦθα ὠδίνειν αὐτὸν ἐφ´ ἑαυτοῦ
[1, 29]   ὡς οἱ δραπέται· ἀλλ´ ἀπερισπάστως  καθῆσθαι   καὶ ἀκούειν νῦν μὲν τραγῳδοῦ
[1, 11]   τοῦ ἐλθεῖν πρὸς ἐμὲ καὶ  καθῆσθαι   νῦν ἀκούοντα, ἐμοὶ δὲ τοῦ
[1, 25]   κολακεύσεις φοβήσῃ; Ἀλλὰ θέλω  καθῆσθαι   ὅπου οἱ συγκλητικοί. (Ὁρᾷς ὅτι
[1, 9]   Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ὅτι ἔδει  καθῆσθαι   τὸν πρεσβύτερον ἐνταῦθα οὐ τοῦτο
[1, 9]   δ´ ὑμεῖς. ὅταν χορτασθῆτε σήμερον,  κάθησθε   κλάοντες περὶ τῆς αὔριον, πόθεν
[1, 6]   εἰλήφατε καὶ παρὰ τίνος, ἀλλὰ  κάθησθε   πενθοῦντες καὶ στένοντες οἱ μὲν
[1, 6]   τῶν ἀποβαινόντων ἐμαυτόν’ οὔ· ἀλλὰ  κάθησθε   τὰ μὲν μὴ συμβῇ τρέμοντες,
[1, 25]   ἔκδεξαι καὶ ἀχθείσης τῆς θεωρίας  κάθισον   εἰς τοὺς τῶν συγκλητικῶν τόπους
[1, 8]   τι οὖν Ἱπποκράτης οὕτω φράζει,  καθὸ   ἰατρός ἐστιν; τί οὖν μιγνύεις
[1, 12]   ἐστίν, ἐκεῖνο φυλακὴ αὐτῷ ἐστιν.  καθὸ   καὶ Σωκράτης οὐκ ἦν ἐν
[1, 25]   τῶν συγκλητικῶν τόπους καὶ ἡλιάζου.  καθόλου   γὰρ ἐκείνου μέμνησο, ὅτι ἑαυτοὺς
[1, 12]   μουσικῶν; ὡσαύτως. τί ἐν τῷ  καθόλου,   ὅπου τέχνη τις ἐπιστήμη
[1, 8]   προσλάβοι. ὅτι καὶ ἐν τῷ  καθόλου   πᾶσα δύναμις ἐπισφαλὴς τοῖς ἀπαιδεύτοις
[1, 19]   εἰς τὸ κοινὸν ὠφέλιμος ᾖ.  καθόλου   τε τοιαύτην τὴν φύσιν τοῦ
[1, 11]   ἀφέντα ἀπελθεῖν, εἶθ´ οὕτως ἔρημον  καὶ   ἀβοήθητον ἀπολειφθῆναι τὸ παιδίον διὰ
[1, 2]   τὸ εὔλογον καὶ ἄλογον, καθάπερ  καὶ   ἀγαθὸν καὶ κακὸν ἄλλο ἄλλῳ
[1, 28]   τὸ μέγα ἐν ἀνθρώποις κακὸν  καὶ   ἀγαθόν; ὅπου διαφορά. ἂν
[1, 12]   πάντα οὖν ταῦτα καλὸς  καὶ   ἀγαθὸς ἐπεσκεμμένος τὴν αὑτοῦ γνώμην
[1, 7]   {εὕρ{ ο} οι καλὸς  καὶ   ἀγαθὸς τὴν διέξοδον καὶ ἀναστροφὴν
[1, 22]   ἀνόσιον. ταύτην τὴν μάχην εὑρήσετε  καὶ   Ἀγαμέμνονος καὶ Ἀχιλλέως. κάλει γὰρ
[1, 11]   (Καὶ μὴν ἐκεῖνό γε ἄνισον  καὶ   ἄγνωμον, τις αὑτῷ προσῆκον
[1, 12]   γονεῖς τοὺς σεαυτοῦ καὶ τέκνα  καὶ   ἀδελφοὺς καὶ γείτονας. ἔδει δὲ
[1, 1]   τῷ σώματι καὶ τῇ κτήσει  καὶ   ἀδελφῷ καὶ φίλῳ καὶ τέκνῳ
[1, 6]   {ἔλαφ{ ρ} ος καὶ σῦς  καὶ   ἄδικοί τινες ἄνθρωποι καὶ θηριώδεις,
[1, 29]   τι περὶ ὁσίου καὶ ἀνοσίου  καὶ   ἀδίκου καὶ δικαίου; πολλῆς
[1, 7]   καὶ διακριτικὴν τῶν δοκίμων τε  καὶ   ἀδοκίμων δραχμῶν; οὐκοῦν καὶ ἐπὶ
[1, 30]   φυλακὴν καὶ δεσμὰ καὶ θάνατον  καὶ   ἀδοξίαν τί ἔλεγες ἐν τῇ
[1, 2]   ἔτι πλείονα. Τοῦτον τὸν τρόπον  καὶ   ἀθλητής τις κινδυνεύων ἀποθανεῖν, εἰ
[1, 12]   τί κέκτησαι, δυστυχὴς ἂν ἦς  καὶ   ἄθλιος, εἰ κατέμυες, προσαγόντων σοι
[1, 12]   τούτων ἀγνοεῖς, οὐ δυστυχέστερος εἶ  καὶ   ἀθλιώτερος; προσάγεταί σοι τὰ κατάλληλα
[1, 18]   ἀπώλειαι, τούτων οἱ πόνοι, ὧν  καὶ   αἱ κτήσεις. Ἀλλ´ τύραννος
[1, 11]   καὶ νῦν Ἰουδαίοις καὶ Σύροις  καὶ   Αἰγυπτίοις καὶ Ῥωμαίοις οἷόν τε
[1, 22]   ἐστὶν Ἰουδαίων καὶ Σύρων  καὶ   Αἰγυπτίων καὶ Ῥωμαίων μάχη, οὐ
[1, 5]   ἂν δέ τινος τὸ ἐντρεπτικὸν  καὶ   αἰδῆμον ἀπονεκρωθῇ, τοῦτο ἔτι καὶ
[1, 22]   τὸ ἀγαθὸν συμφέρον ἐστὶ ἐστι  καὶ   αἱρετὸν καὶ ἐκ πάσης αὐτὸ
[1, 27]   βοήθειαν. εἰ σοφίσματα ἡμᾶς Πυρρώνεια  καὶ   Ἀκαδημαικὰ τὰ θλίβοντά ἐστιν, ἐκείνοις
[1, 27]   ἐπείγοντα; Ἐρχέσθω καὶ ἀπαντάτω Πυρρώνειος  καὶ   Ἀκαδημαικός. ἐγὼ μὲν γὰρ τὸ
[1, 17]   ἀλλ´ μόδιος ξύλον ἐστὶ  καὶ   ἄκαρπον. ἀλλὰ μετρητικὸν σίτου. καὶ
[1, 17]   ἄλλου δεησόμεθα, ἄπειρον ἔσται τοῦτο  καὶ   ἀκατάληκτον. {εἰ} ναί, ἀλλ´ ἐπείγει
[1, 9]   ἱκανὴ παρέχειν ἐν ἀσφαλείᾳ διάγοντας  καὶ   ἀκαταφρονήτους καὶ δεδοικότας μηδ´ ὁτιοῦν,
[1, 6]   μὴ κατὰ τρόπον καὶ τεταγμένως  καὶ   ἀκολούθως τῇ ἑκάστου φύσει καὶ
[1, 25]   λέγει ἐγὼ δειπνῆσαι θέλω μᾶλλον  καὶ   ἀκούειν αὐτοῦ ὅσα θέλει ἀδολεσχοῦντος’
[1, 29]   οἱ δραπέται· ἀλλ´ ἀπερισπάστως καθῆσθαι  καὶ   ἀκούειν νῦν μὲν τραγῳδοῦ νῦν
[1, 8]   οὖν οὐ γυμνάζομεν αὑτούς τε  καὶ   ἀλλήλους τὸν τρόπον τοῦτον; ὅτι
[1, 18]   τὸ συμφέρον, ἄλλου δ´ ὀρέγεσθαι  καὶ   ἄλλο μὲν κρίνειν καθῆκον, ἐπ´
[1, 6]   οὐδαμῶς. ἄλλο γάρ ἐστι χρῆσις  καὶ   ἄλλο παρακολούθησις. ἐκείνων χρείαν εἶχεν
[1, 30]   τινα τῶν ὑπερεχόντων, μέμνησο ὅτι  καὶ   ἄλλος ἄνωθεν βλέπει τὰ γιγνόμενα
[1, 25]   εἶ. οὐκ ἀκολουθεῖ τῇ ὑποθέσει·  καὶ   ἄλλος με κωλύει. Μέχρι πόσου
[1, 2]   δ´ ἄλλο προσπίπτει τὸ εὔλογον  καὶ   ἄλογον, καθάπερ καὶ ἀγαθὸν καὶ
[1, 2]   εἰς δὲ τὴν τοῦ εὐλόγου  καὶ   ἀλόγου κρίσιν οὐ μόνον ταῖς
[1, 2]   δεόμεθα, ὥστε μαθεῖν τοῦ εὐλόγου  καὶ   ἀλόγου πρόληψιν ταῖς ἐπὶ μέρους
[1, 14]   τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἐνθυμεῖσθαι δύνασαι  καὶ   ἅμα μὲν αἰσθητικῶς ἀπὸ μυρίων
[1, 11]   οὔ; (Ὅπου δ´ ἄγνοια, ἐκεῖ  καὶ   ἀμαθία καὶ περὶ τὰ
[1, 12]   δ´ εἶναι μέν, ἀργὸν δὲ  καὶ   ἀμελὲς καὶ μὴ προνοεῖν μηδενός·
[1, 6]   (Οὐδ´ ὁτιοῦν. (Τί δ´, εἰ  καὶ   ἀμφότερα ταῦτα πεποιήκει, φῶς δὲ
[1, 7]   καὶ τρόπων πραγματεία καὶ γυμνασία  καὶ   ἀναγκαία πέφηνεν. Ἀλλὰ δὴ ἔστιν
[1, 27]   ὅτι τὰ κακὰ ἐκκλίνειν καθήκει  καὶ   ἀναγκαῖον θάνατος. τί γὰρ
[1, 4]   δ´ εἰσὶν οἱ πρῶτοι τόποι  καὶ   ἀναγκαιότατοι. ἂν δὲ τρέμων καὶ
[1, 20]   τὸ ἀγαθόν, πάλιν μακρὸν γίνεται  καὶ   ἀνάγκη ἀκοῦσαι τί τὸ προηγούμενόν
[1, 16]   εἷς’ φησίν. μεγάλης ἀναισθησίας  καὶ   ἀναισχυντίας. Ἄγε ἀφῶμεν τὰ ἔργα
[1, 7]   θεωρήματα ταῦτα πάντα, ἄτοπα ἦν  καὶ   ἀνακόλουθα τῇ προλήψει τοῦ σπουδαίου.
[1, 1]   Ἐπαφροδίτῳ τῷ κυρίῳ τοῦ Νέρωνος  καὶ   ἀνακρίνοντι αὐτὸν ὑπὲρ τοῦ συγκρουσθῆναι
[1, 29]   ἀναστρέφεται πεπαιδευμένος. θὲς τὴν πλατύσημον  καὶ   ἀναλαβὼν ῥάκη πρόσελθε ἐν προσώπῳ
[1, 17]   ἄνθρωπε, προαίρεσιν ἔχεις ἀκώλυτον φύσει  καὶ   ἀνανάγκαστον. τοῦτο ἐνταῦθα ἐν τοῖς
[1, 14]   αὑτὰ συνειλούμενα ἐφ´ ἡσυχίας μένειν  καὶ   ἀναπαύεσθαι, μένει καὶ ἀναπαύεται; πόθεν
[1, 14]   ἡσυχίας μένειν καὶ ἀναπαύεσθαι, μένει  καὶ   ἀναπαύεται; πόθεν δὲ πρὸς τὴν
[1, 9]   καὶ τοῦτο τρέφοντες καὶ ποτίζοντες  καὶ   ἀναπαύοντες καὶ καθαίροντες, εἶτα δι´
[1, 17]   σπλάγχνα, τί μοι σημαίνεται’ λαβὼν  καὶ   ἀναπτύξας ἐκεῖνος ἐξηγεῖται ὅτι ἄνθρωπε,
[1, 9]   θεὸς ἔν τινι χώρᾳ  καὶ   ἀναστροφῇ κατατέταχεν, ταύτην δ´ ἐγκαταλιπεῖν
[1, 7]   καλὸς καὶ ἀγαθὸς τὴν διέξοδον  καὶ   ἀναστροφὴν τὴν ἐν αὐτῇ καθήκουσαν.
[1, 9]   ἀναγκαῖα ἡμῖν γίνεται εἰς οἰκονομίαν  καὶ   ἀναστροφὴν τὴν ἐν τῷ βίῳ,
[1, 6]   ἐκτρεπόμενοι. καίτοι πρὸς μεγαλοψυχίαν μὲν  καὶ   ἀνδρείαν ἐγὼ σοὶ δείξω ὅτι
[1, 6]   τὸ ἀξιόλογον τῆς θέας φέρετε  καὶ   ἀνέχεσθε. ἄγε δυνάμεις δ´ οὐκ
[1, 3]   δὲ λέουσιν, ἄγριοι καὶ θηριώδεις  καὶ   ἀνήμεροι, οἱ πλείους δ´ ἡμῶν
[1, 28]   οἴκησις. (Ὅμοιον οὖν ἐστι πελαργὸς  καὶ   ἄνθρωπος; (Τί λέγεις; κατὰ τὸ
[1, 9]   περὶ τῆς συγγενείας τοῦ θεοῦ  καὶ   ἀνθρώπων λεγόμενα ὑπὸ τῶν φιλοσόφων,
[1, 9]   τῷ βίῳ, ὡς βάρη τινὰ  καὶ   ἀνιαρὰ καὶ ἄχρηστα ἀπορρῖψαι θέλωσιν
[1, 29]   τὴν ἐξουσίαν κρίνω σε ἀσεβῆ  καὶ   ἀνόσιον εἶναι. τί σοι γέγονεν;
[1, 29]   τί σοι γέγονεν; ἐκρίθην ἀσεβὴς  καὶ   ἀνόσιος εἶναι’ ἄλλο οὐδέν; οὐδέν’
[1, 29]   ἐπιστραφήσεται ἐπικρίνοντός τι περὶ ὁσίου  καὶ   ἀνοσίου καὶ ἀδίκου καὶ δικαίου;
[1, 12]   ὅτι καλόν τι ἐλευθερία ἐστὶ  καὶ   ἀξιόλογον; τὸ δ´ ὡς ἔτυχέν
[1, 29]   σε ἐτίμησεν ταύτην τὴν τιμὴν  καὶ   ἄξιον ἡγήσατο προσαγαγεῖν εἰς μαρτυρίαν
[1, 14]   ἐν τῇ σαυτοῦ ψυχῇ φυλάττεις  καὶ   ἀπ´ αὐτῶν κινούμενος εἰς ἐπινοίας
[1, 18]   θεοὺς μελετᾶν ἐπὶ τῶν μικρῶν  καὶ   ἀπ´ ἐκείνων ἀρχομένους διαβαίνειν ἐπὶ
[1, 4]   ἐξ ὧν εὔροιά ἐστι  καὶ   ἀπάθεια ἀπαντᾷ, λάβε μου τὰ
[1, 4]   ἔχει τὴν ἐπαγγελίαν εὐδαιμονίαν ποιῆσαι  καὶ   ἀπάθειαν καὶ εὔροιαν, πάντως καὶ
[1, 4]   ὅτι οὐκ ἄλλως τὸ εὔρουν  καὶ   ἀπαθὲς περιγίνεται τῷ ἀνθρώπῳ
[1, 27]   ταῦτα οὐ δοκεῖ ἐπείγοντα; Ἐρχέσθω  καὶ   ἀπαντάτω Πυρρώνειος καὶ Ἀκαδημαικός. ἐγὼ
[1, 14]   αὐτὸν αὐτῷ καὶ τοῦτον ἀκοίμητον  καὶ   ἀπαραλόγιστον. τίνι γὰρ ἄλλῳ κρείττονι
[1, 25]   μὲν σὰ {ἀκώλυ{ ς} τα  καὶ   ἀπαραπόδιστα, τὰ δὲ μὴ σὰ
[1, 1]   καὶ τὸ κτησίδιον ἐποίησα ἐλεύθερον  καὶ   ἀπαραπόδιστον. νῦν δέ, μή σε
[1, 9]   ἀνιαρὰ καὶ ἄχρηστα ἀπορρῖψαι θέλωσιν  καὶ   ἀπελθεῖν πρὸς τοὺς συγγενεῖς. καὶ
[1, 4]   καὶ ἐκκλίσει, ἵν´ ἀναπότευκτος ᾖς  καὶ   ἀπερίπτωτος, ἐν ὁρμαῖς καὶ ἀφορμαῖς,
[1, 6]   εἰς τὰς δυνάμεις ἃς ἔχεις  καὶ   ἀπιδὼν εἰπὲ φέρε νῦν,
[1, 9]   καὶ ὅλην σου τὴν οἰκίαν  καὶ   ἁπλῶς ὅθεν σου τὸ γένος
[1, 11]   κἂν μεταδόξῃ, οὐκ ἂν ἀπελεύσῃ.  καὶ   ἁπλῶς οὔτε θάνατος οὔτε φυγὴ
[1, 1]   καὶ ὀρεκτικήν τε καὶ ἐκκλιτικὴν  καὶ   ἁπλῶς τὴν χρηστικὴν ταῖς φαντασίαις,
[1, 11]   γίνεσθαι τοῦ σώματος, ὅτι γίνεται,  καὶ   ἁπλῶς τὸ ἁμαρτάνειν εἶναι κατὰ
[1, 14]   πάντα ἐφορᾶν καὶ πᾶσιν συμπαρεῖναι  καὶ   ἀπὸ πάντων τινὰ ἴσχειν διάδοσιν;
[1, 6]   οὕτω θαυμαστὰ καὶ τεχνικὰ εἰκῇ  καὶ   ἀπὸ ταὐτομάτου γίνεσθαι. Τί οὖν;
[1, 24]   λέγει ὅτι μαλακωτάτη κοίτη ἐστίν.  καὶ   ἀπόδειξιν φέρει περὶ ἑκάστου τὸ
[1, 28]   οὕτως τοὺς τὰ κυριώτατα τετυφλωμένους  καὶ   ἀποκεχωλωμένους; Ὅστις οὖν τούτου μέμνηται
[1, 7]   μηδ´ ὡς ἔτυχεν ἐν ἐρωτήσει  καὶ   ἀποκρίσει ἀναστρέφεσθαι, {μ} τούτων
[1, 7]   λόγῳ χρηστικὸς καὶ δεινὸς ἐρωτήσει  καὶ   ἀποκρίσει καὶ νὴ Δία ἀνεξαπάτητός
[1, 7]   οὐ καθ´ αὑτὸν ἐν ἐρωτήσει  καὶ   ἀποκρίσει, τούτων δ´ οὐδέν ἐστιν
[1, 7]   ὅτι οὐ συγκαθήσει εἰς ἐρώτησιν  καὶ   ἀπόκρισιν σπουδαῖος ὅτι
[1, 7]   περὶ οὓς μάλιστα στρέφεται ἐρώτησις  καὶ   ἀπόκρισις. τί γὰρ ἐπαγγέλλεται ἐν
[1, 11]   τὸ παιδίον, ὀρθῶς ἐποίεις φεύγων  καὶ   ἀπολείπων αὐτό; μήτηρ δ´
[1, 9]   τὸν θεόν. ὅταν ἐκεῖνος σημήνῃ  καὶ   ἀπολύσῃ ὑμᾶς ταύτης τῆς ὑπηρεσίας,
[1, 6]   χεῖρας ἔχεις, ἀνδράποδον; οὐχ ἵνα  καὶ   ἀπομύσσῃς σεαυτόν; (Τοῦτο οὖν εὔλογον
[1, 14]   θεῷ ἅτε αὐτοῦ μόρια οὖσαι  καὶ   ἀποσπάσματα, οὐ παντὸς δ´ αὐτῶν
[1, 25]   μοι πορεύου πρὸς τὸν Ἀχιλλέα  καὶ   ἀπόσπασον τὴν Βρισηίδα. πορεύομαι. ἔρχου.
[1, 18]   καὶ ἐξηπατημένον περὶ τῶν μεγίστων  καὶ   ἀποτετυφλωμένον οὐ τὴν ὄψιν τὴν
[1, 22]   πάλιν ἐνθάδε. ἐνδέχεται οὖν βλαπτόμενον  καὶ   ἀποτυγχάνοντα τῶν ἀγαθῶν εὐδαιμονεῖν; (Οὐκ
[1, 26]   δοκεῖς; ὅτι θέλων περιπίπτω κακῷ  καὶ   ἀποτυγχάνω τοῦ ἀγαθοῦ; μὴ γένοιτο.
[1, 4]   ἔδει μαθεῖν, ὅτι τῶν ἐκτὸς  καὶ   ἀπροαιρέτων οὐδέν ἐστι πρὸς ἡμᾶς,
[1, 28]   τὰ τηλικαῦτα; πολέμους καὶ στάσεις  καὶ   ἀπωλείας πολλῶν ἀνθρώπων καὶ κατασκαφὰς
[1, 9]   γενναῖον, ἀγρὸν παρὰ σοῦ λάβω  καὶ   ἀργύριον ἀρχήν τινα; μὴ
[1, 13]   ἐγκρατῶς καὶ κοσμίως, οὐκ ἔστι  καὶ   ἀρεστῶς τοῖς θεοῖς; ὅταν δὲ
[1, 12]   χειμῶνα καὶ φορὰν καὶ ἀφορίαν  καὶ   ἀρετὴν καὶ κακίαν καὶ πάσας
[1, 18]   σὺ φαντάζῃ. εἶτα μὴ ἔλθῃ  καὶ   ἄρῃ αὐτά; ἀλλὰ σὺ πλακοῦντα
[1, 16]   χάριτας; οὐκ ἔδει καὶ σκάπτοντας  καὶ   ἀροῦντας καὶ ἐσθίοντας ᾄδειν τὸν
[1, 22]   (Εἶτα οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ὑγίεια  καὶ   ἀρτιότης καὶ ζωή, ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 6]   ἀκόλουθον τῇ τοιαύτῃ ἀγεννείᾳ  καὶ   ἀσέβεια; καίτοι γε θεὸς
[1, 8]   πᾶσα δύναμις ἐπισφαλὴς τοῖς ἀπαιδεύτοις  καὶ   ἀσθενέσι προσγενομένη πρὸς τὸ ἐπᾶραι
[1, 7]   καὶ νὴ Δία ἀνεξαπάτητός τε  καὶ   ἀσόφιστος; ἀλλὰ συγκαθήσει μέν, οὐκ
[1, 29]   δὲ μετὰ τούτων ἔλθῃ βροντῶν  καὶ   ἀστράπτων, ἐγὼ δὲ ταῦτα φοβῶμαι,
[1, 2]   κακὸν ἄλλο ἄλλῳ καὶ συμφέρον  καὶ   ἀσύμφορον. διὰ τοῦτο μάλιστα παιδείας
[1, 10]   ἀναβὰς σπουδάσει ἐν ἡσυχίᾳ  καὶ   ἀταραξίᾳ διεξαγαγεῖν τὸ λοιπὸν τοῦ
[1, 4]   ταύτην, ἐξ ἧς ἤμελλον εὐρόως  καὶ   ἀταράχως βιώσεσθαι, ὑμεῖς δ´ ὄψεσθ´
[1, 6]   ἴδητε τὸ ἔργον τοῦ Φειδίου,  καὶ   ἀτύχημα ἕκαστος ὑμῶν οἴεται τὸ
[1, 4]   τὸ τάλας ἐγὼ’ καὶ δυστυχίαν  καὶ   ἀτυχίαν καὶ μαθεῖν, τί ἐστι
[1, 22]   Δία καθῆκον; εἰ γὰρ βλάπτομαι  καὶ   ἀτυχῶ, οὐκ ἐπιστρέφεταί μου. καὶ
[1, 14]   ὅταν πάλιν ἀποβάλλειν καὶ φυλλορροεῖν  καὶ   αὐτὰ εἰς αὑτὰ συνειλούμενα ἐφ´
[1, 11]   τοὺς προσήκοντας τούς τ´ ἄλλους  καὶ   αὐτὰ τὰ τέκνα καὶ τὴν
[1, 20]   μὲν οὖν ὁμοειδὴς τοῖς θεωρουμένοις  καὶ   αὐτή, ἀναγκαίως καὶ αὑτῆς γίνεται
[1, 20]   φωνήν· μή τι οὖν ἐστι  καὶ   αὐτὴ ἐγγράμματος φωνή; οὐδαμῶς. διὰ
[1, 1]   ἐρεῖ. τίς οὖν ἐρεῖ;  καὶ   αὑτὴν θεωροῦσα καὶ τἆλλα πάντα.
[1, 1]   λογική· μόνη γὰρ αὕτη  καὶ   αὑτὴν κατανοήσουσα παρείληπται, τίς τέ
[1, 20]   τοῖς θεωρουμένοις καὶ αὐτή, ἀναγκαίως  καὶ   αὑτῆς γίνεται θεωρητική· ὅταν δ´
[1, 20]   κακόν. ὁρᾷς οὖν ὅτι ἀναγκαίως  καὶ   αὑτῆς γίνεται καὶ τῆς ἐναντίας
[1, 29]   ἔστιν ἀγαθὰ ταῦτα’ οὐδαμῶς· ἀλλὰ  καὶ   αὐτοὶ ἐπικροτοῦμεν. καὶ σὺ τοίνυν,
[1, 10]   ἐσπουδάκασιν, τάχα ἄν τι ἠνύομεν  καὶ   αὐτοί. οἶδα ἐγὼ πρεσβύτερον ἄνθρωπον
[1, 10]   ὅταν παίζοντας ὁρῶμεν νέους, συμπροθυμούμεθα  καὶ   αὐτοὶ συμπαίζειν. πολὺ δὲ πλέον,
[1, 27]   μὴ ἐπιστρέφονταί μου, τί ἐμοὶ  καὶ   αὐτοῖς; ναί· ἀλλ´ ἀσεβὴς ἔσῃ’
[1, 4]   μεταπίπτειν καὶ μεταρριπίζεσθαι ἅμα ἐκείνοις  καὶ   αὐτόν, ἀνάγκη δὲ καὶ ὑποτεταχέναι
[1, 7]   μέλλοντα ἐν λόγῳ συνετῶς ἀναστραφήσεσθαι  καὶ   αὐτόν τ´ ἀποδείξειν ἕκαστα ἀποδόντα
[1, 2]   ἐστιν εἰς Νέρωνος θεωρίας, ὥστε  καὶ   αὐτόν τι λειτουργῆσαι, ἔφη Κατάβηθι’
[1, 28]   μηδὲ τὸ συνετόν, τότε σῴζεται  καὶ   αὐτός· ἂν δ´ ἀπολλύηταί τι
[1, 28]   τι τούτων καὶ ἐκπολιορκῆται, τότε  καὶ   αὐτὸς ἀπόλλυται. καὶ τὰ μεγάλα
[1, 11]   ἡμέρας οὐκ ἔστιν, ἐπινοεῖς  καὶ   αὐτός. ~Περὶ εὐαρεστήσεως. Περὶ θεῶν
[1, 10]   καὶ συμπροθυμουμένους, προεθυμούμην ἂν συσπουδάζειν  καὶ   αὐτός. ~Περὶ φιλοστοργίας. Ἀφικομένου δέ
[1, 20]   ποιῶν φαντασιῶν. οὕτως γίνεται φύσει  καὶ   αὑτοῦ θεωρητικός. πάλιν φρόνησις
[1, 22]   βοηθῆσαι; καὶ πάλιν τί μοι  καὶ   αὐτῷ, εἰ θέλει μ´ ἐν
[1, 22]   ἐπιστρέφεταί μου. καὶ τί μοι  καὶ   αὐτῷ, εἰ οὐ δύναταί μοι
[1, 1]   ἄνεμος πνεῖ; βορέας. τί ἡμῖν  καὶ   αὐτῷ; πότε ζέφυρος πνεύσει;
[1, 16]   ἐπὶ τούτοις εὐχαριστεῖν, ὅτι μὴ  καὶ   αὐτῶν τὴν ἴσην ἐπιμέλειαν ἐπιμελούμεθα,
[1, 6]   αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκλαμβάνομέν τι  καὶ   ἀφαιροῦμεν καὶ προστίθεμεν καὶ συντίθεμεν
[1, 22]   μοι ἀγρὸν ἔχειν, συμφέρει μοι  καὶ   ἀφελέσθαι αὐτὸν τοῦ πλησίον· εἰ
[1, 11]   οὖν; ἀφεῖναι νοσοῦν τὸ παιδίον  καὶ   ἀφέντα ἀπελθεῖν ὅτι μὲν οὐκ
[1, 14]   καὶ τὴν τοῦ ἡλίου πρόσοδον  καὶ   ἄφοδον τοσαύτη παραλλαγὴ καὶ ἐπὶ
[1, 12]   εἶναι καὶ χειμῶνα καὶ φορὰν  καὶ   ἀφορίαν καὶ ἀρετὴν καὶ κακίαν
[1, 4]   ᾖς καὶ ἀπερίπτωτος, ἐν ὁρμαῖς  καὶ   ἀφορμαῖς, ἵν´ ἀναμάρτητος, ἐν προςθέσει
[1, 6]   παρασκευὴν ἐκ σοῦ μοι δεδομένην  καὶ   ἀφορμὰς πρὸς τὸ κοσμῆσαι διὰ
[1, 4]   τοῦτο ζητῶ, ἀλλὰ πῶς ὁρμᾷς  καὶ   ἀφορμᾷς, πῶς ὀρέγῃ καὶ ἐκκλίνεις,
[1, 21]   ἐκκλίνω κατὰ φύσιν, ἂν ὁρμῇ  καὶ   ἀφορμῇ χρῶμαι ὡς πέφυκα, ἂν
[1, 1]   δύναμιν ταύτην τὴν ὁρμητικήν τε  καὶ   ἀφορμητικὴν καὶ ὀρεκτικήν τε καὶ
[1, 25]   πράγματα ἔχεις; μικρὸν ἔκδεξαι  καὶ   ἀχθείσης τῆς θεωρίας κάθισον εἰς
[1, 25]   συνεθέμεθα παῖξαι τὰ περὶ Ἀγαμέμνονα  καὶ   Ἀχιλλέα. καταταγεὶς Ἀγαμέμνων λέγει μοι
[1, 22]   τὴν μάχην εὑρήσετε καὶ Ἀγαμέμνονος  καὶ   Ἀχιλλέως. κάλει γὰρ αὐτοὺς εἰς
[1, 9]   ὡς βάρη τινὰ καὶ ἀνιαρὰ  καὶ   ἄχρηστα ἀπορρῖψαι θέλωσιν καὶ ἀπελθεῖν
[1, 27]   αὐτοῦ, μήτηρ· ἐξεκόπη, ἀλλὰ  καὶ   ἄωρος καὶ ἐπὶ ξένης’ ἄκουσον
[1, 9]   τῶν δεσμῶν τούτων τῶν ἐξηρτημένων  καὶ   βαρούντων. ἐνταῦθα λῃσταὶ καὶ κλέπται
[1, 24]   μεμνημένος ὅτι ἐν τοῖς πλουσίοις  καὶ   βασιλεῦσι καὶ τυράννοις αἱ τραγῳδίαι
[1, 3]   ὅμοιοι γινόμεθα, ἄπιστοι καὶ ἐπίβουλοι  καὶ   βλαβεροί, οἱ δὲ λέουσιν, ἄγριοι
[1, 12]   τότε μάλιστα ἀποστρέφεις, ὁπότε ἠνοιγμένην  καὶ   βλέπουσαν ἔχειν ἔδει. οὐ μᾶλλον
[1, 6]   καταβρέχεσθε, ὅταν βρέχῃ; θορύβου δὲ  καὶ   βοῆς καὶ τῶν ἄλλων χαλεπῶν
[1, 28]   ἐκείνοις; (Ὁμοιότατα. σώματα ἀπώλετο ἀνθρώπων·  καὶ   βοῶν καὶ προβάτων. οἰκημάτια ἐνεπρήσθη
[1, 19]   ὡς πυρετὸν καὶ ὡς χολέραν  καὶ   βωμὸν στῆσαι, ὡς ἐν Ῥώμῃ
[1, 4]   ὁδόν. εἶτα Τριπτολέμῳ μὲν ἱερὰ  καὶ   βωμοὺς πάντες ἄνθρωποι ἀνεστάκασιν, ὅτι
[1, 19]   οὖν δύνασαι; πάντες με θεραπεύουσιν.  καὶ   γὰρ ἐγὼ τὸ πινάκιον θεραπεύω
[1, 19]   ζῷον· αὑτοῦ ἕνεκα πάντα ποιεῖ.  καὶ   γὰρ ἥλιος αὑτοῦ ἕνεκα
[1, 29]   τοῦτο κἀμοὶ συμβουλεύει· συγγιγνώσκω αὐτῷ.  καὶ   γὰρ Σωκράτης συνεγίγνωσκεν τῷ ἐπὶ
[1, 12]   σεαυτοῦ καὶ τέκνα καὶ ἀδελφοὺς  καὶ   γείτονας. ἔδει δὲ μόνον μένοντα
[1, 26]   δὲ τὸν ἀναγιγνώσκοντα τοὺς ὑποθετικοὺς  καὶ   γελάσαντος τοῦ ὑποθεμένου αὐτῷ τὴν
[1, 9]   ἐξ ἐμαυτοῦ λαβεῖν τὸ μεγαλόψυχον  καὶ   γενναῖον, ἀγρὸν παρὰ σοῦ λάβω
[1, 12]   χρωμάτων· ὅτι δὲ μεγαλοψυχίαν ἔχων  καὶ   γενναιότητα πρὸς ἕκαστα τούτων ἀγνοεῖς,
[1, 6]   τῆς ἄλλης ἀλκῆς καὶ καρτερίας  καὶ   γενναιότητος, εἰ μὴ τοιαῦταί τινες
[1, 4]   λάβε τὴν περὶ ὁρμῆς σύνταξιν  καὶ   γνῶθι πῶς αὐτὴν ἀνέγνωκα. ἀνδράποδον,
[1, 20]   καὶ πῶς πρὸς τὸ ἐξαπατηθῆναι  καὶ   γνώσῃ ὅτι μακρὰν εἶ τοῦ
[1, 4]   ἀπαντᾷ, λάβε μου τὰ βιβλία  καὶ   γνώσῃ ὡς τε καὶ σύμφωνά
[1, 12]   λέγεις καὶ λῃστάς, μέμφῃ δὲ  καὶ   γονεῖς τοὺς σεαυτοῦ καὶ τέκνα
[1, 4]   μόνον ἐξηγοῦ τὰ βιβλία, ἀλλὰ  καὶ   γράφε αὐτὸς τοιαῦτα. καὶ τί
[1, 6]   εὔχρηστα ἦν πρὸς τὸ δεῖξαι  καὶ   γυμνάσαι τὸν Ἡρακλέα. Ἄγε οὖν
[1, 1]   δ´ εἰώθει γυμνασάμενος ψυχρολουτρεῖν) ἀπέλθωμεν  καὶ   γυμνασθῶμεν. γυμνασαμένῳ λέγει τις αὐτῷ
[1, 7]   συναγόντων λόγων καὶ τρόπων πραγματεία  καὶ   γυμνασία καὶ ἀναγκαία πέφηνεν. Ἀλλὰ
[1, 11]   εἰ καὶ τέκνα εἴη αὐτῷ  καὶ   γυνή. τοῦ δ´ ὁμολογήσαντος προσεπύθετο·
[1, 9]   ἐν ἀσφαλείᾳ διάγοντας καὶ ἀκαταφρονήτους  καὶ   δεδοικότας μηδ´ ὁτιοῦν, τὸ δὲ
[1, 9]   θηρίων τῶν ἀλόγων εἶναι χείρονα  καὶ   δειλότερον, ὧν ἕκαστον αὐτὸ αὑτῷ
[1, 28]   ὥστε καὶ τὰ οὕτω μεγάλα  καὶ   δεινὰ ἔργα ταύτην ἔχει τὴν
[1, 7]   ἔτι ἄλλος ἐστὶ λόγῳ χρηστικὸς  καὶ   δεινὸς ἐρωτήσει καὶ ἀποκρίσει καὶ
[1, 30]   σου πυνθάνεται φυγὴν καὶ φυλακὴν  καὶ   δεσμὰ καὶ θάνατον καὶ ἀδοξίαν
[1, 7]   ἐπιμένειν ἐπὶ τῆς παραχωρήσεως αὐτῶν.  καὶ   δὴ μενόντων μὲν αὐτῶν εἰς
[1, 4]   προκοπὴν ἀποφαίνομεν. οὗτος’ φησίν, ἤδη  καὶ   δι´ αὑτοῦ δύναται Χρύσιππον ἀναγιγνώσκειν’
[1, 17]   οὖν τὸ τῶν ἄλλων κριτήριον  καὶ   δι´ οὗ τἆλλα καταμανθάνεται μὴ
[1, 9]   πλούσιος, ὕστερον δ´ ἐκπεπτωκὼς ἁπάντων  καὶ   διάγων ἐνταῦθα. κἀγὼ ἔγραψα ὑπὲρ
[1, 8]   καὶ φιλόσοφος; οὐ θέλεις αἰσθάνεσθαι  καὶ   διακρῖναι κατὰ τί οἱ ἄνθρωποι
[1, 20]   καὶ πρῶτον δοκιμάζειν τὰς φαντασίας  καὶ   διακρίνειν καὶ μηδεμίαν ἀδοκίμαστον προσφέρεσθαι.
[1, 7]   ἄλλο δύναμιν δοκιμαστικήν τε  καὶ   διακριτικὴν τῶν δοκίμων τε καὶ
[1, 7]   λεχθέν, ἀλλ´ ἀνάγκη δοκιμαστικὸν γενέσθαι  καὶ   διακριτικὸν τοῦ ἀληθοῦς καὶ τοῦ
[1, 6]   οὐδὲ ταῦτα ἱκανὰ κινῆσαί τινας  καὶ   διατρέψαι πρὸς τὸ ἀπολιπεῖν τὸν
[1, 29]   ποιεῖ τὴν προαίρεσιν, στρεβλὰ δὲ  καὶ   διεστραμμένα κακήν. τοῦτον τὸν νόμον
[1, 12]   ἐπικλωθουσῶν σου τὴν γένεσιν ὥρισεν  καὶ   διέταξεν; οὐκ {οἶσθα{ ς} ἡλίκον
[1, 29]   τοῦ θεοῦ νόμος κράτιστός ἐστι  καὶ   δικαιότατος· τὸ κρεῖσσον ἀεὶ περιγινέσθω
[1, 29]   ὁσίου καὶ ἀνοσίου καὶ ἀδίκου  καὶ   δικαίου; πολλῆς ἀδικίας τῶν
[1, 9]   βαρούντων. ἐνταῦθα λῃσταὶ καὶ κλέπται  καὶ   δικαστήρια καὶ οἱ καλούμενοι τύραννοι
[1, 22]   πάσης αὐτὸ περιστάσεως δεῖ μετιέναι  καὶ   διώκειν; τίς δ´ ἡμῶν οὐ
[1, 11]   μὴ πράττειν ἡμᾶς, ἀλλ´ ὑπολήψεις  καὶ   δόγματα. Τοῦτό σε πείθω
[1, 11]   πρῴην νοσοῦντός μου τοῦ θυγατρίου  καὶ   δόξαντος κινδυνεύειν οὐχ ὑπέμεινα οὐδὲ
[1, 1]   ἀδελφῷ καὶ φίλῳ καὶ τέκνῳ  καὶ   δούλῳ. ἅτε οὖν πολλοῖς προσδεδεμένοι
[1, 5]   καὶ αἰδῆμον ἀπονεκρωθῇ, τοῦτο ἔτι  καὶ   δύναμιν καλοῦμεν. Καταλαμβάνεις ὅτι ἐγρήγορας;
[1, 6]   πρὸς τὴν συνουσίαν ἑκατέρου  καὶ   δύναμις χρηστικὴ τοῖς μορίοις
[1, 20]   αὑτοῦ θεωρητικός ἐστιν. Πᾶσα τέχνη  καὶ   δύναμις προηγουμένων τινῶν ἐστι θεωρητική.
[1, 12]   παραχωρήσεις τῷ δεδωκότι; ἀγανακτήσεις δὲ  καὶ   δυσαρεστήσεις τοῖς ὑπὸ τοῦ Διὸς
[1, 12]   ἕξομεν. σὺ δ´ ἀταλαίπωρος εἶ  καὶ   δυσάρεστος κἂν μὲν μόνος ᾖς,
[1, 4]   παρὰ τὴν ἔκκλισιν τὴν αὑτοῦ  καὶ   δυστυχήσει. εἰ δ´ ἀρετὴ
[1, 4]   οἴμοι’ καὶ τὸ τάλας ἐγὼ’  καὶ   δυστυχίαν καὶ ἀτυχίαν καὶ μαθεῖν,
[1, 29]   θεῷ; ἐν δεινοῖς εἰμι, κύριε,  καὶ   δυστυχῶ, οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, οὐδείς
[1, 6]   τὸν βίον· εἰ δ´ ἄρα  καὶ   ἐγένετο, τί ὄφελος αὐτοῦ; τίς
[1, 6]   ἔχεις, πρὸς δὲ τὸ μέμφεσθαι  καὶ   ἐγκαλεῖν ποίας ἀφορμὰς ἔχεις σὺ
[1, 22]   μὲν καὶ φιλοσοφεῖν, δεῖ δὲ  καὶ   ἐγκέφαλον ἔχειν· ταῦτα μωρά ἐστιν.
[1, 6]   αὐτὸν περιστάσεις καὶ ὗλαι διέσεισαν  καὶ   ἐγύμνασαν; τί οὖν; αὑτῷ ταύτας
[1, 7]   ἡμάρτηκας. ἐπεί τοι τοῦτ´ αὐτὸ  καὶ   ἐγὼ Ῥούφῳ εἶπον ἐπιτιμῶντί μοι
[1, 11]   πεῖσον, ἔφη, σύ, διότι φυσικῶς,  καὶ   ἐγώ σε πείσω, ὅτι πᾶν
[1, 29]   δὲ περὶ συνημμένου τινὸς ἐπικεκρίκει  καὶ   ἐδεδώκει ἀπόφασιν τὸ εἰ ἡμέρα
[1, 7]   δοθεῖσαν παραχωρητέον οὐ πᾶσαν;  καὶ   εἰ οὐ πᾶσαν, τίνα; {περὶ
[1, 12]   προνοεῖν μηδενός· τρίτοι δ´ οἱ  καὶ   εἶναι καὶ προνοεῖν, ἀλλὰ τῶν
[1, 12]   οὖν; ἐδίδοτό σοι προελθόντι ἐκλέξασθαι  καὶ   εἰπεῖν δεῖνα τῇ δεῖνι
[1, 10]   τῶν λόγων, οὓς ἔλεγεν παρερχόμενος,  καὶ   εἰπεῖν ὅτι πόσῳ σοῦ ἐγὼ
[1, 2]   ἀδελφοῦ (ἦν δ´ ἐκεῖνος φιλόσοφος)  καὶ   εἰπόντος ἄγε, ἀδελφέ, τί μέλλεις
[1, 10]   ἁπάντων τούτων ἐπιλήσῃ’ ἂν δὲ  καὶ   εἰς αὐλὴν πάροδός τις δίδωται,
[1, 12]   αὐτῶν καὶ νὴ Δία γε  καὶ   εἰς ἐμέ, πῶς ἔτι καὶ
[1, 4]   τὴν ἀλήθειαν εὑρόντι καὶ φωτίσαντι  καὶ   εἰς πάντας ἀνθρώπους ἐξενεγκόντι, οὐ
[1, 16]   {π{ τ} όας γάλα γεννᾶσθαι  καὶ   ἐκ γάλακτος τυρὸν καὶ ἐκ
[1, 16]   γεννᾶσθαι καὶ ἐκ γάλακτος τυρὸν  καὶ   ἐκ δέρματος ἔρια τίς ἐστιν
[1, 22]   συμφέρον ἐστὶ ἐστι καὶ αἱρετὸν  καὶ   ἐκ πάσης αὐτὸ περιστάσεως δεῖ
[1, 6]   καὶ θηριώδεις, οὓς ἐκεῖνος ἐξήλαυνεν  καὶ   ἐκάθαιρεν; καὶ τί ἂν ἐποίει
[1, 4]   ὁρμᾷς καὶ ἀφορμᾷς, πῶς ὀρέγῃ  καὶ   ἐκκλίνεις, πῶς ἐπιβάλλῃ καὶ {προ{
[1, 21]   ἐγὼ μὲν ἀρκοῦμαι, ἂν ὀρέγωμαι  καὶ   ἐκκλίνω κατὰ φύσιν, ἂν ὁρμῇ
[1, 4]   σου τὸ ἔργον; ἐν ὀρέξει  καὶ   ἐκκλίσει, ἵν´ ἀναπότευκτος ᾖς καὶ
[1, 17]   ἄλλη ὁρμή; τίς δ´ ὄρεξιν  καὶ   ἔκκλισιν ἄλλη ὄρεξις καὶ
[1, 17]   καὶ ἔκκλισιν ἄλλη ὄρεξις  καὶ   ἔκκλισις; ἄν μοι’ φησί, προσάγῃ
[1, 1]   καὶ ἀφορμητικὴν καὶ ὀρεκτικήν τε  καὶ   ἐκκλιτικὴν καὶ ἁπλῶς τὴν χρηστικὴν
[1, 6]   αἰσθητοῖς τυπούμεθα ὑπ´ αὐτῶν, ἀλλὰ  καὶ   ἐκλαμβάνομέν τι καὶ ἀφαιροῦμεν καὶ
[1, 19]   πινάκιον θεραπεύω καὶ πλύνω αὐτὸ  καὶ   ἐκμάσσω καὶ τῆς ληκύθου ἕνεκα
[1, 28]   ἂν δ´ ἀπολλύηταί τι τούτων  καὶ   ἐκπολιορκῆται, τότε καὶ αὐτὸς ἀπόλλυται.
[1, 4]   ἐπέστραπται τὴν αὑτοῦ, ταύτην ἐξεργάζεσθαι  καὶ   ἐκπονεῖν, ὥστε σύμφωνον ἀποτελέσαι τῇ
[1, 11]   οὗ αὐτὸ ἐπράξαμεν, κἀκεῖνο ἐξαίρειν  καὶ   ἐκτέμνειν πειρασόμεθα μᾶλλον τὰ
[1, 6]   λέων τοιοῦτος ἐγένετο καὶ ὕδρα  καὶ   {ἔλαφ{ ρ} ος καὶ σῦς
[1, 12]   ἐλευθερία; μὴ γένοιτο. μανία γὰρ  καὶ   ἐλευθερία εἰς ταὐτὸν οὐκ ἔρχεται.
[1, 12]   μόνον μένοντα ἡσυχίαν καλεῖν αὐτὸ  καὶ   ἐλευθερίαν καὶ ὅμοιον τοῖς θεοῖς
[1, 25]   καὶ μελετᾶν ὅπως ἀπαραπόδιστοι  καὶ   ἐλεύθεροι ἐσόμεθα. παράδοξα λέγουσιν οἱ
[1, 29]   εἴληπταί μού τις τοῦ ἱματίου  καὶ   ἕλκει μ´ εἰς τὴν ἀγοράν,
[1, 23]   ἐγὼ μὲν οἶμαι ὅτι εἰ  καὶ   ἐμαντεύσατο μήτηρ σου καὶ
[1, 29]   τραγῳδοὶ οἰήσονται ἑαυτοὺς εἶναι προσωπεῖα  καὶ   ἐμβάδας καὶ τὸ σύρμα. ἄνθρωπε,
[1, 29]   τὰς ἐμβάδας καὶ τὸ προσωπεῖον  καὶ   ἐν εἰδώλῳ αὐτὸν προαγάγῃ, ἀπώλετο
[1, 1]   χρηστικὴν ταῖς φαντασίαις, ἧς ἐπιμελούμενος  καὶ   ἐν τὰ σαυτοῦ τιθέμενος
[1, 22]   ὅτι τὸ ὅσιον πάντων προτιμητέον  καὶ   ἐν παντὶ μεταδιωκτέον, ἀλλὰ πότερόν
[1, 11]   ἀλλὰ τοιοῦτόν τι ἄν, οἷον  καὶ   ἐν Ῥώμῃ τινὰ ἦν τὸ
[1, 8]   ἀπὸ τῶν ὀνομάτων προσλάβοι. ὅτι  καὶ   ἐν τῷ καθόλου πᾶσα δύναμις
[1, 25]   λέγοντος; τί οὖν θαυμαστὸν εἰ  καὶ   ἐν φιλοσοφίᾳ πολλὰ τῶν ἀληθῶν
[1, 29]   μένει; ἂν φωνὴν ἔχῃ, μένει.  Καὶ   ἐνθάδε. λάβε ἡγεμονίαν. λαμβάνω καὶ
[1, 8]   τὰ εἴδη τῶν ἐπιχειρημάτων τε  καὶ   ἐνθυμημάτων ἐν τοῖς λόγοις ἐκποιεῖ
[1, 1]   Νῦν δ´ ἑνὸς δυνάμενοι ἐπιμελεῖσθαι  καὶ   ἑνὶ προσηρτηκέναι ἑαυτοὺς μᾶλλον θέλομεν
[1, 25]   οὐκ ἀκολουθεῖ τῇ ὑποθέσει. οὕτως  καὶ   ἐνταῦθα. ἔστω σε εἶναι δυστυχῆ.
[1, 18]   ᾖ; τί δ´ ἐν Ὀλυμπίᾳ;  καὶ   ἐνταῦθα ὡσαύτως. ἂν ἀργυρίδιον προβάλῃς,
[1, 25]   σαυτοῦ ἀπώλεσας. τοιαύτας ἔχων ὑποθήκας  καὶ   ἐντολὰς παρὰ τοῦ Διὸς ποίας
[1, 5]   ἔχει. ἐκτέτμηται τὸ αἰδῆμον αὐτοῦ  καὶ   ἐντρεπτικὸν καὶ τὸ λογικὸν οὐκ
[1, 2]   αὐτὴν πωλήσῃς. τὸ δὲ μέγα  καὶ   ἐξαίρετον ἄλλοις τάχα προσήκει, Σωκράτει
[1, 17]   Ἐπειδὴ λόγος ἐστὶν διαρθρῶν  καὶ   ἐξεργαζόμενος τὰ λοιπά, ἔδει δ´
[1, 6]   καὶ οὐ μόνον θεατήν, ἀλλὰ  καὶ   ἐξηγητὴν αὐτῶν. διὰ τοῦτο αἰσχρόν
[1, 18]   ἐκεῖνο μᾶλλον τοῦτον τὸν πεπλανημένον  καὶ   ἐξηπατημένον περὶ τῶν μεγίστων καὶ
[1, 11]   οὐδὲν ἦν τὸ κινῆσάν σε  καὶ   ἐξορμῆσαν πρὸς τὸ ἀφεῖναι τὸ
[1, 21]   με καὶ οἱ ἀπαντῶντες θαυμάζωσιν  καὶ   ἐπακολουθοῦντες ἐπικραυγάζωσιν· μεγάλου φιλοσόφου.
[1, 9]   φιλόσοφον ἡμῖν δεήσει ἄλλοις θαρροῦντα  καὶ   ἐπαναπαυόμενον ἀποδημεῖν καὶ μὴ ἐπιμελεῖσθαι
[1, 16]   ὑμνεῖν τὸ θεῖον καὶ εὐφημεῖν  καὶ   ἐπεξέρχεσθαι τὰς χάριτας; οὐκ ἔδει
[1, 29]   ἐκεῖνοι ποιοῦσιν. ἅμα μὲν ἐπέστη  καὶ   ἐπῄνεσεν τὸν τραγῳδόν, ἅμα δὲ
[1, 7]   τε καὶ ἀδοκίμων δραχμῶν; οὐκοῦν  καὶ   ἐπὶ λόγου οὐκ ἀρκεῖ τὸ
[1, 27]   μήτηρ· ἐξεκόπη, ἀλλὰ καὶ ἄωρος  καὶ   ἐπὶ ξένης’ ἄκουσον τῶν ἐναντίων
[1, 14]   πρόσοδον καὶ ἄφοδον τοσαύτη παραλλαγὴ  καὶ   ἐπὶ τὰ ἐναντία μεταβολὴ τῶν
[1, 25]   ὑποθετικῶν λόγων ἀναστρεφόμεθα, οὕτως δεῖ  καὶ   ἐπὶ τοῦ βίου. ἔστω νύξ.
[1, 4]   ἕξιν τέταται καὶ ταύτην ἐκπονεῖ  καὶ   ἐπὶ τοῦτο ἐκδεδήμηκε, λέγω αὐτῷ
[1, 3]   ἀποκλίναντες λύκοις ὅμοιοι γινόμεθα, ἄπιστοι  καὶ   ἐπίβουλοι καὶ βλαβεροί, οἱ δὲ
[1, 4]   προκοπὴν δ´ ἐν ἄλλοις ζητοῦμεν  καὶ   ἐπιδείκνυμεν; τί ἔργον ἀρετῆς; εὔροια.
[1, 17]   αὐτό; λέγουσιν ὅτι Χρύσιππος. ἔρχομαι  καὶ   ἐπιζητῶ τί λέγει οὗτος
[1, 19]   ἀλλ´ ὅταν θέλῃ εἶναι Ὑέτιος  καὶ   Ἐπικάρπιος καὶ πατὴρ ἀνδρῶν τε
[1, 12]   ἐκεῖνος μετὰ τῶν Μοιρῶν παρουσῶν  καὶ   ἐπικλωθουσῶν σου τὴν γένεσιν ὥρισεν
[1, 23]   ἐμαυτοῦ, μαίνομαι’ ~Πρὸς Ἐπίκουρον. Ἐπινοεῖ  καὶ   Ἐπίκουρος ὅτι φύσει ἐσμὲν κοινωνικοί,
[1, 29]   δύνῃ, γίγνωσκε ὅτι παιδίον ἐστὶ  καὶ   ἐπικρότει αὐτῷ· ἂν δὲ μὴ
[1, 14]   ἀπαραλόγιστον. τίνι γὰρ ἄλλῳ κρείττονι  καὶ   ἐπιμελεστέρῳ φύλακι παρέδωκεν ἡμῶν ἕκαστον;
[1, 12]   ἔσται; ἀλλὰ δὴ καὶ ὄντων  καὶ   ἐπιμελομένων εἰ μηδεμία διάδοσις εἰς
[1, 17]   ὅτι τῶν ἄλλων ἐστὶ διακριτικὰ  καὶ   ἐπισκεπτικὰ καὶ ὡς ἄν τις
[1, 14]   Διί; ἀλλ´ οὖν οὐδὲν ἧττον  καὶ   ἐπίτροπον ἑκάστῳ παρέστησεν τὸν ἑκάστου
[1, 4]   ἀφορμαῖς, ἵν´ ἀναμάρτητος, ἐν προςθέσει  καὶ   ἐποχῇ, ἵν´ ἀνεξαπάτητος. πρῶτοι δ´
[1, 11]   ὥστ´ ἀφεθῆναι μόνος ὑπ´ αὐτῶν  καὶ   ἔρημος; (Οὐδαμῶς. (Εὔξαιο δ´ ἂν
[1, 4]   γὰρ συμφώνως, τοῦτό μοι δείκνυε  καὶ   ἐρῶ σοι ὅτι προκόπτεις· εἰ
[1, 16]   ἔδει καὶ σκάπτοντας καὶ ἀροῦντας  καὶ   ἐσθίοντας ᾄδειν τὸν ὕμνον τὸν
[1, 2]   ποιεῖν; ἀποκόπτομεν τοῦτο τὸ μέρος  καὶ   ἔτι εἰς γυμνάσιον προερχόμεθα; οὐχ
[1, 1]   ὀλίγον συνελκυσθεὶς πάλιν ἐξέτεινεν. ἀλλὰ  καὶ   ἔτι πρότερον προσελθόντι τις Ἐπαφροδίτῳ
[1, 13]   θεοῖς, Εἰ δικαίως ἔστιν, ἔφη,  καὶ   εὐγνωμόνως καὶ ἴσως ἐγκρατῶς καὶ
[1, 1]   μή τις οὖν κωλύει γελῶντα  καὶ   εὐθυμοῦντα καὶ εὐροοῦντα; εἰπὲ τὰ
[1, 28]   τι κανόνι, ἀλλά τι ἐφάνη  καὶ   εὐθὺς ποιῶ τὸ φανέν. κρείσσων
[1, 15]   καρπὸν θέλεις οὕτως δι´ ὀλίγου  καὶ   εὐκόλως κτήσασθαι; μηδ´ ἂν ἐγώ
[1, 8]   τύχοι γυμνασίας ἐπιπλέον καί τινα  καὶ   εὐπρέπειαν ἀπὸ τῶν ὀνομάτων προσλάβοι.
[1, 16]   πῶς δὲ καλὸν τὸ σύμβολον  καὶ   εὐπρεπὲς καὶ σεμνόν, πόσῳ κάλλιον
[1, 6]   τοῦτο καὶ μανία. γενόμενα δὲ  καὶ   εὑρεθέντα εὔχρηστα ἦν πρὸς τὸ
[1, 28]   διαφέρει. (Τίνι οὖν διαφέρει; (Ζήτει  καὶ   εὑρήσεις, ὅτι ἄλλῳ διαφέρει. ὅρα
[1, 4]   ἐπαγγελίαν εὐδαιμονίαν ποιῆσαι καὶ ἀπάθειαν  καὶ   εὔροιαν, πάντως καὶ προκοπὴ
[1, 1]   οὖν κωλύει γελῶντα καὶ εὐθυμοῦντα  καὶ   εὐροοῦντα; εἰπὲ τὰ ἀπόρρητα. οὐ
[1, 16]   ἰδίᾳ ὑμνεῖν τὸ θεῖον  καὶ   εὐφημεῖν καὶ ἐπεξέρχεσθαι τὰς χάριτας;
[1, 16]   τῆς προνοίας τῷ γε αἰδήμονι  καὶ   εὐχαρίστῳ. καὶ μή μοι νῦν
[1, 29]   οὐδεὶς αὐτοὺς προάγει οὐδὲ ζευγνύει  καὶ   εὔχονται τῷ θεῷ καὶ προσέρχονται
[1, 9]   τὴν ἐπιστολὴν ἀπέδωκέν μοι αὐτὴν  καὶ   ἔφη ὅτι Ἐγὼ βοηθηθῆναί τι
[1, 28]   ταλαίπωρος περὶ τῶν μεγίστων  καὶ   ἔχις ἀντὶ ἀνθρώπου γέγονεν; οὐχὶ
[1, 17]   τίς λέγει ταῦτα; μόνος Χρύσιππος  καὶ   Ζήνων καὶ Κλεάνθης; Ἀντισθένης δ´
[1, 6]   οὖν; αὑτῷ ταύτας ἔδει κατασκευάζειν  καὶ   ζητεῖν ποθεν λέοντα εἰσαγαγεῖν εἰς
[1, 22]   ἔστιν ἀγαθὸν ὑγίεια καὶ ἀρτιότης  καὶ   ζωή, ἀλλ´ οὐδὲ τέκνα οὐδὲ
[1, 29]   κύριος οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ θάνατος  καὶ   ζωὴ καὶ ἡδονὴ καὶ πόνος.
[1, 19]   συμφέροντος; καὶ πῶς ἔτι μία  καὶ   αὐτὴ ἀρχὴ πᾶσιν ἔσται
[1, 3]   τὰ ζῷα, λόγος δὲ  καὶ   γνώμη κοινὸν πρὸς τοὺς
[1, 28]   Ἰλιὰς οὐ μόνον ἀλλὰ  καὶ   Ὀδύσσεια. (Ἐκ τοιούτου οὖν
[1, 11]   δ´ ἄγνοια, ἐκεῖ καὶ ἀμαθία  καὶ   περὶ τὰ ἀναγκαῖα ἀπαιδευσία.
[1, 6]   δ´ ἄρρεν καὶ τὸ θῆλυ  καὶ   προθυμία πρὸς τὴν
[1, 4]   καὶ ἀπάθειαν καὶ εὔροιαν, πάντως  καὶ   προκοπὴ πρὸς αὐτὴν
[1, 6]   ἐφ´ κατέληξεν ἐφ´ ἡμῶν  καὶ   φύσις. κατέληξεν δ´ ἐπὶ
[1, 16]   χιλίους, δεινὸν ἂν ἦν, οὕτω  καὶ   φύσις πεποίηκε τὰ πρὸς
[1, 2]   ἔφη, ἀνὴρ δ´ Ὀλύμπια κεκηρυγμένος  καὶ   ἠγωνισμένος, ἐν τοιαύτῃ τινὶ χώρᾳ
[1, 29]   ἔστιν, ἀλλὰ θάνατος καὶ ζωὴ  καὶ   ἡδονὴ καὶ πόνος. ἐπεὶ χωρὶς
[1, 25]   εἰς τοὺς τῶν συγκλητικῶν τόπους  καὶ   ἡλιάζου. καθόλου γὰρ ἐκείνου μέμνησο,
[1, 10]   ὑμεῖς οἱ νέοι. ἐπεί τοι  καὶ   ἡμεῖς οἱ γέροντες, ὅταν παίζοντας
[1, 2]   ἔχειν ἀπαντᾷ καὶ συναίσθησις αὐτῆς;  καὶ   ἡμῶν τοίνυν ὅστις ἂν ἔχῃ
[1, 6]   ἐγένετο Ἡρακλῆς ἐν τρυφῇ τοιαύτῃ  καὶ   ἡσυχίᾳ νυστάζων ὅλον τὸν βίον·
[1, 30]   φυγὴν καὶ φυλακὴν καὶ δεσμὰ  καὶ   θάνατον καὶ ἀδοξίαν τί ἔλεγες
[1, 16]   ἐφυμνεῖν ἔδει καὶ τὸν μέγιστον  καὶ   θειότατον ὕμνον ἐφυμνεῖν, ὅτι τὴν
[1, 19]   ὁρμῆσαι κατὰ φύσιν; ἐκεῖ γὰρ  καὶ   θεοῖς εὐχαριστοῦμεν, ὅπου τὸ ἀγαθὸν
[1, 9]   τὸ σύστημα τὸ ἐξ ἀνθρώπων  καὶ   θεοῦ, ἀπ´ ἐκείνου δὲ τὰ
[1, 3]   βλαβεροί, οἱ δὲ λέουσιν, ἄγριοι  καὶ   θηριώδεις καὶ ἀνήμεροι, οἱ πλείους
[1, 6]   σῦς καὶ ἄδικοί τινες ἄνθρωποι  καὶ   θηριώδεις, οὓς ἐκεῖνος ἐξήλαυνεν καὶ
[1, 1]   καὶ στένοντα; δεθῆναι· μή τι  καὶ   θρηνοῦντα; φυγαδευθῆναι· μή τις οὖν
[1, 17]   τοίνυν ἐπὶ τὸν ἐξηγητὴν τοῦτον  καὶ   θύτην καὶ λέγω ὅτι ἐπίσκεψαί
[1, 29]   ἤθελον πλεῦσαι ἐπ´ αὐτὸ τοῦτο  καὶ   ἰδεῖν, τί μου ποιεῖ
[1, 16]   ἔδει ἡμᾶς ποιεῖν καὶ κοινῇ  καὶ   ἰδίᾳ ὑμνεῖν τὸ θεῖον
[1, 2]   Ταῦτα εἶδεν καὶ Πρῖσκος Ἑλουίδιος  καὶ   ἰδὼν ἐποίησε. προσπέμψαντος αὐτῷ Οὐεσπασιανοῦ,
[1, 9]   ἐν δυνάμει τεταγμένους, μάλιστ´ ἂν  καὶ   ἰσχυροὶ ὦσιν καὶ ὀργίλοι; τί
[1, 8]   εἰ δὲ καλὸς ἦν Πλάτων  καὶ   ἰσχυρός, ἔδει κἀμὲ καθήμενον ἐκπονεῖν,
[1, 13]   δικαίως ἔστιν, ἔφη, καὶ εὐγνωμόνως  καὶ   ἴσως ἐγκρατῶς καὶ κοσμίως, οὐκ
[1, 29]   παραδείγμασι χρώμεθα, ἀλλὰ ἔχωμέν τι  καὶ   καθ´ ἡμᾶς παράδειγμα. ταῦτα οὖν
[1, 9]   τρέφοντες καὶ ποτίζοντες καὶ ἀναπαύοντες  καὶ   καθαίροντες, εἶτα δι´ αὐτὸ συμπεριφερόμενοι
[1, 1]   πολλοῖς προσδεδεμένοι βαρούμεθα ὑπ´ αὐτῶν  καὶ   καθελκόμεθα. διὰ τοῦτο, ἂν ἄπλοια
[1, 20]   ἐπὶ δὲ ταλαιπώρου ἡγεμονικοῦ χάσκοντες  καὶ   καθεύδοντες, πᾶσαν φαντασίαν παραπροσδεχόμεθα·
[1, 11]   μὲν τοῦ ἐλθεῖν πρὸς ἐμὲ  καὶ   καθῆσθαι νῦν ἀκούοντα, ἐμοὶ δὲ
[1, 20]   πῶς ἔχεις περὶ μὲν τἀγαθὰ  καὶ   κακὰ ἀνειμένως, περὶ τἀδιάφορα δ´
[1, 20]   φρόνησις τίνα θεωρήσουσα παρελήλυθεν; ἀγαθὰ  καὶ   κακὰ καὶ οὐδέτερα. αὐτὴ οὖν
[1, 12]   φορὰν καὶ ἀφορίαν καὶ ἀρετὴν  καὶ   κακίαν καὶ πάσας τὰς τοιαύτας
[1, 3]   τί γάρ ἐστιν ἄλλο λοίδορος  καὶ   κακοήθης ἄνθρωπος ἀλώπηξ
[1, 2]   καὶ ἄλογον, καθάπερ καὶ ἀγαθὸν  καὶ   κακὸν ἄλλο ἄλλῳ καὶ συμφέρον
[1, 25]   λοιπὸν οἱ μέν εἰσι κακαύστηροι  καὶ   κακοστόμαχοι καὶ λέγουσιν ἐγὼ οὐ
[1, 20]   ὡς δεῖ πεπονθέναι περὶ ἀγαθῶν  καὶ   κακῶν. ἀλλὰ πολλῆς ἔχει χρείαν
[1, 19]   ἀπροαιρέτων {π} ὡς ὄντων ἀγαθῶν  καὶ   κακῶν, πᾶσα ἀνάγκη θεραπεύειν τοὺς
[1, 18]   καὶ λωποδύται; πεπλάνηνται περὶ ἀγαθῶν  καὶ   κακῶν. χαλεπαίνειν οὖν δεῖ αὐτοῖς
[1, 2]   ἄλλοις αἴτιον τοῦ εὐπρεπῆ φαίνεσθαι  καὶ   καλά. τί οὖν μοι λέγεις
[1, 11]   θαρροῦντες ἀποφαινόμεθα ὀρθόν τε εἶναι  καὶ   καλόν; (Ἔστω, ἔφη. (Τί οὖν;
[1, 11]   σοι κατὰ φύσιν τ´ εἶναι  καὶ   καλόν; (Πῶς γὰρ οὔ; (Τί
[1, 11]   φιλόστοργον κατὰ φύσιν τ´ ἐστὶ  καὶ   καλόν, τὸ δ´ εὐλόγιστον οὐ
[1, 8]   φιλοσοφίαν, ἐπεί τις φιλόσοφος ἅμα  καὶ   καλὸς ἦν καὶ φιλόσοφος; οὐ
[1, 23]   οὐσίας οὔτε θαυμάζειν οὔτ´ ἀποδέχεσθαι·  καὶ   καλῶς αὐτοῦ κρατεῖ. πῶς οὖν
[1, 6]   ἐκείνου καὶ τῆς ἄλλης ἀλκῆς  καὶ   καρτερίας καὶ γενναιότητος, εἰ μὴ
[1, 12]   δὲ μόνον καὶ οὐχὶ δὲ  καὶ   κατ´ ἰδίαν ἑκάστου· πέμπτοι δ´,
[1, 9]   οὔτε διεξαγωγῆς τῆς {καταλλήλου{ ς}  καὶ   κατὰ φύσιν; Ἐγὼ μὲν οἶμαι,
[1, 29]   ψέγουσιν, κακολογοῦσιν. ταῦτα μέλλεις μαρτυρεῖν  καὶ   καταισχύνειν τὴν κλῆσιν ἣν κέκληκεν,
[1, 6]   αἰσχρόν ἐστι τῷ ἀνθρώπῳ ἄρχεσθαι  καὶ   καταλήγειν ὅπου καὶ τὰ ἄλογα,
[1, 25]   ἂν οὗ σῴζω τὸ πρέπον  καὶ   κατάλληλον. λοιπὸν οἱ μέν εἰσι
[1, 17]   δυνησόμεθά τι τῶν ἄλλων ἀκριβῶσαι  καὶ   καταμαθεῖν; καὶ πῶς οἷόν τε;
[1, 6]   τοῖς ἔργοις, ταῦτα δὲ θεάσασθαι  καὶ   κατανοῆσαι οὐκ ἐπιθυμήσετε; οὐκ αἰσθήσεσθε
[1, 19]   Τί οὖν ἐστι τὸ ταράσσον  καὶ   καταπλῆττον τοὺς πολλούς; τύραννος
[1, 26]   ἐμοῦσιν ἀπεπτοῦσιν· εἶτα στρόφοι  καὶ   κατάρροιαι καὶ πυρετοί. ἔδει δ´
[1, 28]   στάσεις καὶ ἀπωλείας πολλῶν ἀνθρώπων  καὶ   κατασκαφὰς πόλεων; καὶ τί μέγα
[1, 28]   καλιὰς χελιδόνων πελαργῶν ἐμπρησθῆναι  καὶ   κατασκαφῆναι; (Ὅμοια οὖν ἐστι ταῦτα
[1, 6]   καὶ ἀκολούθως τῇ ἑκάστου φύσει  καὶ   κατασκευῇ πράττωμεν, οὐκέτι τοῦ τέλους
[1, 28]   {πλὴν ὅτι μὲν ἐκ δοκῶν  καὶ   κεραμίδων καὶ πλίνθων οἰκοδομεῖται τὰ
[1, 9]   θεὸν ποιητὴν ἔχειν καὶ πατέρα  καὶ   κηδεμόνα οὐκέτι ἡμᾶς ἐξαιρήσεται λυπῶν
[1, 16]   ἀδιάκριτον ἔδει τὸ ζῷον ἀπολειφθῆναι  καὶ   κηρύσσειν ἕκαστον ἡμῶν ὅτι ἀνήρ
[1, 1]   μουσική· πότερον δ´ ᾀστέον νῦν  καὶ   κιθαριστέον οὔτε ᾀστέον οὔτε
[1, 17]   ταῦτα; μόνος Χρύσιππος καὶ Ζήνων  καὶ   Κλεάνθης; Ἀντισθένης δ´ οὐ λέγει;
[1, 9]   ἐξηρτημένων καὶ βαρούντων. ἐνταῦθα λῃσταὶ  καὶ   κλέπται καὶ δικαστήρια καὶ οἱ
[1, 22]   μοι ἱμάτιον ἔχειν, συμφέρει μοι  καὶ   κλέψαι αὐτὸ ἐκ βαλανείου. ἔνθεν
[1, 29]   σιώπα λοιπόν. Τούτων δεῖ μεμνῆσθαι  καὶ   κληθέντα εἴς τινα τοιαύτην περίστασιν
[1, 16]   ἄλλο τι ἔδει ἡμᾶς ποιεῖν  καὶ   κοινῇ καὶ ἰδίᾳ ὑμνεῖν
[1, 7]   φρόνιμος, ἀλλὰ φεύξεται ἐξέτασιν  καὶ   κοινολογίαν; καὶ τίς ἔτι ἄλλος
[1, 1]   ὄντας καὶ σώματι συνδεδεμένους τοιούτῳ  καὶ   κοινωνοῖς τοιούτοις πῶς οἷόν τ´
[1, 12]   μέρη τοῦ σώματος καὶ κτῆσιν  καὶ   κοινωνοὺς ἔδωκεν. Ταύτης οὖν τῆς
[1, 16]   μόνον τροφαὶ καὶ πόμα, ἀλλὰ  καὶ   κοίτη καὶ τὸ μὴ δεῖσθαι
[1, 9]   ἐντεῦθέν ποθεν καλεῖς σεαυτὸν Ἀθηναῖον  καὶ   Κορίνθιον; τοίνυν τῇ διοικήσει
[1, 13]   καὶ εὐγνωμόνως καὶ ἴσως ἐγκρατῶς  καὶ   κοσμίως, οὐκ ἔστι καὶ ἀρεστῶς
[1, 25]   πολύν, ἐξέρχομαι. τούτου γὰρ μεμνῆσθαι  καὶ   κρατεῖν, ὅτι θύρα ἤνοικται.
[1, 3]   ὄντι δύστηνα, ἀλλὰ ἔχεις τι  καὶ   κρεῖσσον τῶν σαρκιδίων. τί οὖν
[1, 12]   σῶμα καὶ μέρη τοῦ σώματος  καὶ   κτῆσιν καὶ κοινωνοὺς ἔδωκεν. Ταύτης
[1, 1]   ἦν ἄξιον, τὸ κράτιστον ἁπάντων  καὶ   κυριεῦον οἱ θεοὶ μόνον ἐφ´
[1, 9]   καὶ μεμαθηκώς, ὅτι τὸ μέγιστον  καὶ   κυριώτατον καὶ περιεκτικώτατον πάντων τοῦτό
[1, 12]   οὖν μόνον ἐπὶ τοῦ μεγίστου  καὶ   κυριωτάτου, τῆς ἐλευθερίας, ὡς ἔτυχεν
[1, 29]   ὑπὸ τῶν ἰσχυροτέρων εἰς δεσμωτήριον  καὶ   κώνειόν τις δῷ τῷ σωματίῳ
[1, 29]   Καὶ ἐνθάδε. λάβε ἡγεμονίαν. λαμβάνω  καὶ   λαβὼν δεικνύω, πῶς ἄνθρωπος ἀναστρέφεται
[1, 18]   παῖς φέρῃ, κραύγαζε καὶ σπῶ  καὶ   λέγε πάντες με μισοῦσιν’ τίς
[1, 14]   τούτοις παρακολουθεῖν. (Τοῦτο δέ σοι  καὶ   λέγει τις, ὅτι ἴσην ἔχεις
[1, 29]   ὅτι ἔμελλεν πίνειν τὸ φάρμακον,  καὶ   λέγει ὡς γενναίως ἡμᾶς ἀποδεδάκρυκεν’
[1, 29]   ἐνταῦθα ὠδίνειν αὐτὸν ἐφ´ ἑαυτοῦ  καὶ   λέγειν ἐμοὶ νῦν περίστασιν μὴ
[1, 29]   καλέσαντος τοῦ καιροῦ κλάειν δεῖ  καὶ   λέγειν ἤθελον ἔτι μανθάνειν’ τίνα;
[1, 29]   (Οὔ, ἀλλὰ τοῖς ἰδιώταις συμπεριφέρεσθαι  καὶ   λέγειν οὗτος αὑτῷ ἀγαθὸν
[1, 28]   ἤρτηται τὰ τηλικαῦτα; (Τίνα δὲ  καὶ   λέγεις τὰ τηλικαῦτα; πολέμους καὶ
[1, 29]   γὰρ παιδίοις, ὅταν προσελθόντα κροτῇ  καὶ   λέγῃ σήμερον Σατορνάλια ἀγαθά’ λέγομεν
[1, 17]   τι κατ´ ἀμφίβολον φωνὴν εἴπω  καὶ   λέγῃς μοι διάστιξον’ οὐκ ἔτι
[1, 26]   κλαίοντα Ἐπαφροδίτου τῶν γονάτων ἁπτόμενον  καὶ   λέγοντα ταλαιπωρεῖν· ἀπολελεῖφθαι γὰρ αὐτῷ
[1, 5]   ἐπελθὸν ἐν μέσῳ καὶ ποιοῦσι  καὶ   λέγουσι. ~Περὶ προνοίας. Ἀφ´ ἑκάστου
[1, 25]   μέν εἰσι κακαύστηροι καὶ κακοστόμαχοι  καὶ   λέγουσιν ἐγὼ οὐ δύναμαι παρὰ
[1, 17]   τὸν ἐξηγητὴν τοῦτον καὶ θύτην  καὶ   λέγω ὅτι ἐπίσκεψαί μοι τὰ
[1, 24]   ποθεν ἴδῃ, τρέχων ἔλθῃ τεταραγμένος  καὶ   λέγων ἤδη παρεῖναι τοὺς πολεμίους.
[1, 12]   δὲ μετὰ ἀνθρώπων, ἐπιβούλους λέγεις  καὶ   λῃστάς, μέμφῃ δὲ καὶ γονεῖς
[1, 22]   μέρους οὐσίαις καταλλήλως τῇ φύσει  καὶ   λοιπὸν διελεῖν, ὅτι τῶν ὄντων
[1, 10]   δὲ λαβὼν πάντων ἐκείνων ἐξελάθετο  καὶ   λοιπὸν ἓν ἐξ ἑνὸς ἐπισεσώρευκεν.
[1, 4]   ἐκεῖνα περιποιεῖν κωλύειν δυναμένοις·  καὶ   λοιπὸν ἕωθεν ἀνιστάμενος ταῦτα τηρεῖ
[1, 20]   ἐστιν {τὸ} ἐπικρῖνον; τί δὲ  καὶ   λύχνον ἅπτεις καὶ πονεῖς ὑπὲρ
[1, 18]   λωποδύται. (Τί ἐστι τὸ κλέπται  καὶ   λωποδύται; πεπλάνηνται περὶ ἀγαθῶν καὶ
[1, 18]   πολλοῖς χαλεπαίνομεν; (Κλέπται, φησίν, εἰσὶ  καὶ   λωποδύται. (Τί ἐστι τὸ κλέπται
[1, 4]   ἐγὼ’ καὶ δυστυχίαν καὶ ἀτυχίαν  καὶ   μαθεῖν, τί ἐστι θάνατος, τί
[1, 20]   χρείαν παρασκευῆς καὶ πόνου πολλοῦ  καὶ   μαθημάτων. τί οὖν; ἐλπίζεις ὅτι
[1, 3]   δέ τινες ἐπὶ τὴν θείαν  καὶ   μακαρίαν. ἐπειδὴ τοίνυν ἀνάγκη πάνθ´
[1, 11]   θερμῶν καὶ ψυχρῶν καὶ σκληρῶν  καὶ   μαλακῶν, ποῖόν τι; (Τὴν ἁφήν.
[1, 8]   καὶ ταύτην τὴν ἀσχολίαν προσλάβοιμεν;  καὶ   μάλισθ´, ὅτι οὐ μόνον ἀσχολία
[1, 8]   δύναμις ἐπιχειρητικὴ καὶ πιθανολογική,  καὶ   μάλιστ´ εἰ τύχοι γυμνασίας ἐπιπλέον
[1, 28]   οὐ δύναται. πῶς λέγουσα  καὶ   μανθάνω μὲν οἷα δρᾶν μέλλω
[1, 6]   σῦν καὶ ὕδραν; μωρία τοῦτο  καὶ   μανία. γενόμενα δὲ καὶ εὑρεθέντα
[1, 29]   τοῦ θεοῦ κεκλημένος. ἔρχου σὺ  καὶ   μαρτύρησόν μοι· σὺ γὰρ ἄξιος
[1, 9]   ἐξ αὑτοῦ τις ἔχει, περισσὸς  καὶ   μάταιος παρ´ ἄλλου λαμβάνων. ἐγὼ
[1, 7]   πατέρα ἀποκτεῖναι, τὸ δ´ εἰκῇ  καὶ   μάτην καὶ ὡς ἔτυχεν χρῆσθαι
[1, 28]   ἀνθρώποις καὶ τίνα τὰ μικρὰ  καὶ   μεγάλα ἐν ἀνθρώποις. Τί ἐστιν
[1, 2]   λαβεῖν τροφὰς τοῦ μὴ λαβεῖν  καὶ   μείζονα ἀπαξίαν τὸ δαρῆναι τοῦ
[1, 14]   πόθεν δὲ πρὸς τὴν αὔξησιν  καὶ   μείωσιν τῆς σελήνης καὶ τὴν
[1, 18]   ὄψιν τὴν διακριτικὴν τῶν λευκῶν  καὶ   μελάνων, ἀλλὰ τὴν γνώμην τὴν
[1, 11]   εἰ ἐζητοῦμεν, ἔφη, περὶ λευκῶν  καὶ   μελάνων, ποῖον ἂν κριτήριον παρεκαλοῦμεν
[1, 10]   εὐθὺς ἐμαυτῷ· τί δέ μοι  καὶ   μέλει πῶς δεῖνα ἀναγνῷ;
[1, 25]   δὲ θέλομεν πάντα μᾶλλον ἀσκεῖν  καὶ   μελετᾶν ὅπως ἀπαραπόδιστοι καὶ
[1, 29]   λέγει ἐκεῖνος; ἐμὲ δ´ Ἄνυτος  καὶ   Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι
[1, 9]   τῇ διοικήσει τοῦ κόσμου παρηκολουθηκὼς  καὶ   μεμαθηκώς, ὅτι τὸ μέγιστον καὶ
[1, 24]   κοιμήσῃ μόνον θαρρῶν καὶ ῥέγκων  καὶ   μεμνημένος ὅτι ἐν τοῖς πλουσίοις
[1, 30]   ε} ιθι λοιπὸν ἔσω θαρρῶν  καὶ   μεμνημένος τούτων καὶ ὄψει τί
[1, 19]   ὄνομα. (Γράψον αὐτὸ εἰς λίθον  καὶ   μενεῖ. ἄγε ἔξω δὲ Νικοπόλεως
[1, 12]   ὅλων ἡμῶν θ´ ἑκάστῳ σῶμα  καὶ   μέρη τοῦ σώματος καὶ κτῆσιν
[1, 24]   συγκατατάττω ἐμαυτὸν σὺν τοῖς πολλοῖς  καὶ   μετὰ πολλῶν περιπατῶ. τὸ δὲ
[1, 7]   καὶ τὴν τοιαύτην μεταβολήν τε  καὶ   μετάπτωσιν αὐτῶν, καθ´ ἣν ἐν
[1, 4]   οὔτ´ ἐλεύθερος, ἀλλ´ ἀνάγκη μεταπίπτειν  καὶ   μεταρριπίζεσθαι ἅμα ἐκείνοις καὶ αὐτόν,
[1, 4]   αὐτῷ αὐτόθεν πορεύεσθαι εἰς οἶκον  καὶ   μὴ ἀμελεῖν τῶν ἐκεῖ· τοῦτο
[1, 8]   τὸν τρόπον τοῦτον· εἰ ἐδανείσω  καὶ   μὴ ἀπέδωκας, ὀφείλεις μοι τὸ
[1, 25]   αὐτό. Εἰ ταῦτα ἀληθῆ ἐστι  καὶ   μὴ βλακεύομεν μηδ´ ὑποκρινόμεθα ὅτι
[1, 27]   γὰρ γένεσις πάθους θέλειν τι  καὶ   μὴ γίνεσθαι. ἔνθεν ἂν μὲν
[1, 7]   τὸ ἐπιμένειν ἐπὶ τοῦ δανείου  καὶ   μὴ διαλελύσθαι αὐτό, οὕτως οὐκ
[1, 15]   Τοῦτο ζητῶ, πῶς ἂν ἐκείνου  καὶ   μὴ διαλλασσομένου κατὰ φύσιν ἔχοιμι,
[1, 28]   σῴζηται τοῦτο καὶ περιτετειχισμένον μένῃ  καὶ   μὴ διαφθείρηται τὸ αἰδῆμον μηδὲ
[1, 2]   ἄνθρωπος, ἀλλὰ δεῖ χειμασκῆσαι, παρασκευάσασθαι  καὶ   μὴ εἰκῇ προσπηδᾶν ἐπὶ τὰ
[1, 4]   τοῖς θεοῖς φίλον, ταύτῃ γινέσθω’  καὶ   μὴ ἐκεῖνα τάλας ἐγώ, γέρων
[1, 9]   ἄλλοις θαρροῦντα καὶ ἐπαναπαυόμενον ἀποδημεῖν  καὶ   μὴ ἐπιμελεῖσθαι αὐτὸν αὑτοῦ καὶ
[1, 25]   καλῶς ἐν τῷ ἀμφιθεάτρῳ; (Ἄνθρωπε,  καὶ   μὴ θεώρει καὶ οὐ μὴ
[1, 29]   λοιπὸν ὅταν ἀπειλῇ τύραννος  καὶ   μὴ καλῇ, λέγω τίνι ἀπειλεῖ;
[1, 16]   τῷ γε αἰδήμονι καὶ εὐχαρίστῳ.  καὶ   μή μοι νῦν τὰ μεγάλα·
[1, 4]   προκόπτεις· εἰ δ´ ἀσυμφώνως, ἄπελθε  καὶ   μὴ μόνον ἐξηγοῦ τὰ βιβλία,
[1, 7]   χρῆσθαι ταῖς φαντασίαις ταῖς αὑτοῦ  καὶ   μὴ παρακολουθεῖν λόγῳ μηδ´ ἀποδείξει
[1, 12]   μέν, ἀργὸν δὲ καὶ ἀμελὲς  καὶ   μὴ προνοεῖν μηδενός· τρίτοι δ´
[1, 20]   δοκιμάζειν τὰς φαντασίας καὶ διακρίνειν  καὶ   μηδεμίαν ἀδοκίμαστον προσφέρεσθαι. ὁρᾶτε ἐπὶ
[1, 22]   πῶς Ὑέτιος καὶ πῶς Ἐπικάρπιος;  καὶ   μήν, ἂν ἐνταῦθά που θῶμεν
[1, 11]   οὔτε κηδομένων ἀποθανεῖν; (Μὴ γένοιτο.  (Καὶ   μὴν ἐκεῖνό γε ἄνισον καὶ
[1, 6]   κολεὸν πρὸς τὴν μάχαιραν; οὐδείς;  καὶ   μὴν ἐξ αὐτῆς τῆς κατασκευῆς
[1, 7]   οὐχ ὑγιῶς παρεχώρησα τὰ ὡμολογημένα’  καὶ   μὴν οὐδὲ τοῦτο δίδοται. ἀλλ´
[1, 11]   κριτήριον παραλάβωμεν; (Οὐκ οἶδ´, ἔφη.  (Καὶ   μὴν τὸ μὲν τῶν χρωμάτων
[1, 15]   εἶτα συκῆς μὲν καρπὸς ἄφνω  καὶ   μιᾷ ὥρᾳ οὐ τελειοῦται, γνώμης
[1, 18]   των τούτους οὖν τοὺς καταράτους  καὶ   μιαροὺς ἔστω· σὺ πῶς ποτ´
[1, 18]   μίσει· ἄφες τοῦτο τὸ προσκοπτικὸν  καὶ   μισητικόν· μὴ ἐ- πης τὰς
[1, 14]   τέχνας τ´ ἄλλην ἐπ´ ἄλλῃ  καὶ   μνήμας ἀπὸ μυρίων πραγμάτων διασῴζεις·
[1, 18]   οὐ χαλεπαίνεις. γνῶθι ὅτι κλέπτης  καὶ   μοιχὸς ἐν τοῖς σοῖς τόπον
[1, 28]   ποιήσει. ὅπου δὲ τὸ πρῶτον  καὶ   μόνον αἴτιόν ἐστι τοῦ κατορθοῦν
[1, 18]   σὺ πλακοῦντα δεικνύων ἀνθρώποις λίχνοις  καὶ   μόνος αὐτὸν καταπίνων οὐ θέλεις
[1, 9]   με τηρεῖν αὐτὴν καὶ φυλάττειν  καὶ   μυριάκις πρότερον αἱρεῖσθαι ἀποθνῄσκειν
[1, 3]   ἀποκλίνουσιν τὴν συγγένειαν τὴν ἀτυχῆ  καὶ   νεκράν, ὀλίγοι δέ τινες ἐπὶ
[1, 28]   μοι τί διαφέρει οἰκία ἀνθρώπου  καὶ   νεοσσιὰ πελαργοῦ ὡς οἴκησις. (Ὅμοιον
[1, 7]   καὶ δεινὸς ἐρωτήσει καὶ ἀποκρίσει  καὶ   νὴ Δία ἀνεξαπάτητός τε καὶ
[1, 12]   εἰς ἀνθρώπους ἐστὶν ἐξ αὐτῶν  καὶ   νὴ Δία γε καὶ εἰς
[1, 5]   δ´ ἀπονεκρουμένης οὐδὲν ἡμῖν μέλει.  καὶ   νὴ Δία ἐπὶ αὐτῆς τῆς
[1, 6]   συντίθεμεν τάδε τινὰ δι´ αὐτῶν  καὶ   νὴ Δία μεταβαίνομεν ἀπ´ ἄλλων
[1, 18]   τὸ παθεῖν ὅτι οὐχ ὑπάρχει  καὶ   νὴ Δία τοῦ ἐπισχεῖν τὸ
[1, 24]   σά, τὴν λήκυθον, τὴν πήραν.  καὶ   νῦν ἂν ᾖς μεμνημένος τῶν
[1, 19]   παρών· ἐμὲ γεγράφασιν; εἰ δὲ  καὶ   νῦν δύνασαι παρεῖναι πᾶσιν, ἐὰν
[1, 11]   τινὰ διώκειν, τοῦθ´ ὅπερ  καὶ   νῦν ἐμοί τε καὶ σοὶ
[1, 11]   ἐὰν μείνῃς, ὅτι ἔδοξέν σοι.  καὶ   νῦν ἐν Ῥώμῃ ἀνέρχῃ, ὅτι
[1, 24]   θέλῃς ὡς ἀθλητὴς νεανίσκῳ χρῆσθαι.  καὶ   νῦν ἡμεῖς γε εἰς τὴν
[1, 11]   καλὰ καὶ προσήκοντα, ὀρθῶς δοκεῖ;  καὶ   νῦν Ἰουδαίοις καὶ Σύροις καὶ
[1, 30]   τί; τὸ σοὶ ἀκολουθεῖν. ταῦτα  καὶ   νῦν λέγεις; ταὐτὰ καὶ νῦν
[1, 30]   ταῦτα καὶ νῦν λέγεις; ταὐτὰ  καὶ   νῦν λέγω. {ἄπ{ ε} ιθι
[1, 10]   τί οὖν; ἡμεῖς μόνοι ῥᾳθυμοῦμεν  καὶ   νυστάζομεν; οὔ· ἀλλὰ πολὺ πρότερον
[1, 7]   Τί ἔτι ἀργοὶ καὶ ῥᾴθυμοι  καὶ   νωθροί ἐσμεν καὶ προφάσεις ζητοῦμεν,
[1, 9]   πτῶμα ἡμῖν χάρισαι τοῦ δεῖνος  καὶ   ξέστην αἱματίου’ τῷ γὰρ ὄντι
[1, 9]   ὄντι πτῶμα τοιοῦτός ἐστι  καὶ   ξέστης αἱματίου, πλέον δ´ οὐδέν.
[1, 9]   ταῦτα καὶ οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς  καὶ   θάνατος οὐ κακόν; καὶ
[1, 3]   ὑπὸ τοῦ θεοῦ πάντες προηγουμένως  καὶ   θεὸς πατήρ ἐστι τῶν
[1, 4]   ἐστιν προκόπτων ταῖς ἀληθείαις  καὶ   μὴ εἰκῇ ἀποδεδημηκὼς οὗτός
[1, 23]   καὶ ἐμαντεύσατο μήτηρ σου  καὶ   πατήρ, ὅτι μέλλεις ταῦτα
[1, 29]   πλὴν αὐτὴ ἑαυτήν. διὰ τοῦτο  καὶ   τοῦ θεοῦ νόμος κράτιστός
[1, 14]   ἀλλ´ θεὸς ἔνδον ἐστὶ  καὶ   ὑμέτερος δαίμων ἐστίν. καὶ
[1, 4]   ἐκπονῶν, ὡς δρομεὺς δρομικῶς  καὶ   φώνασκος φωνασκικῶς· οὗτός ἐστιν
[1, 12]   ἑκάστου· πέμπτοι δ´, ὧν ἦν  καὶ   Ὀδυσσεὺς καὶ Σωκράτης, οἱ λέγοντες
[1, 16]   δύναμιν ἔδωκεν τὴν παρακολουθητικὴν τούτοις  καὶ   ὁδῷ χρηστικήν. τί οὖν; ἐπεὶ
[1, 29]   πεπλεγμένον κομψῶς προτείνατε, ἵνα γυμνασθῶ’  καὶ   οἱ ἀθληταὶ τοῖς κούφοις νεανίσκοις
[1, 4]   μου τοὺς ἁλτῆρας’ ὄψει σὺ  καὶ   οἱ ἁλτῆρες, ἐγὼ τὸ ἀποτέλεσμα
[1, 21]   καταπιὼν περιπατεῖς; ἤθελον, ἵνα με  καὶ   οἱ ἀπαντῶντες θαυμάζωσιν καὶ ἐπακολουθοῦντες
[1, 19]   καταπλῆττον τοὺς πολλούς; τύραννος  καὶ   οἱ δορυφόροι; πόθεν; μὴ γένοιτο·
[1, 26]   ὄντι αἱ μεγάλαι ὗλαί εἰσι  καὶ   οἱ ἐνθάδε πλοῦτοι ἐκεῖ παίγνια
[1, 9]   λῃσταὶ καὶ κλέπται καὶ δικαστήρια  καὶ   οἱ καλούμενοι τύραννοι δοκοῦντες ἔχειν
[1, 8]   ἀναγκαιοτέρων αὐτὴ προσγένοιτ´ ἄν, ἀλλὰ  καὶ   οἰήσεως ἀφορμὴ καὶ τύφου οὐχ
[1, 4]   ἐξελεῖν τοῦ αὑτοῦ βίου πένθη  καὶ   οἰμωγὰς καὶ τὸ οἴμοι’ καὶ
[1, 9]   αὐτὴν ἐκείνην τὴν γωνίαν, ἀλλὰ  καὶ   ὅλην σου τὴν οἰκίαν καὶ
[1, 12]   ἡσυχίαν καλεῖν αὐτὸ καὶ ἐλευθερίαν  καὶ   ὅμοιον τοῖς θεοῖς ἡγεῖσθαι αὑτόν,
[1, 2]   ἀμελῶ τοῦ σώματος· οὐδὲ Κροῖσος  καὶ   ὅμως οὐκ ἀμελῶ τῆς κτήσεως·
[1, 2]   ἐστιν. οὐδὲ γὰρ Μίλων ἔσομαι  καὶ   ὅμως οὐκ ἀμελῶ τοῦ σώματος·
[1, 9]   τοῖς ἀργυρώμασιν; οὐδενί, ἀλλ´ ἑαυτοῖς·  καὶ   ὅμως οὐκ ἐπιλείπουσιν αὐτοὺς τροφαί.
[1, 27]   ἐμποδίζοντα ἐκτυφλῶσαι, κάθημαι καὶ στένω  καὶ   ὃν δύναμαι λοιδορῶ, τὸν Δία
[1, 12]   γίνεται πάντα κατὰ προαίρεσιν  καὶ   ὃν οὐδεὶς δύναται κωλῦσαι. τί
[1, 12]   πῶς ὑγιὲς ἔσται; ἀλλὰ δὴ  καὶ   ὄντων καὶ ἐπιμελομένων εἰ μηδεμία
[1, 6]   τὸν τεχνίτην, τὰ δ´ ὁρατὰ  καὶ   {ὅρας{ ε} ις καὶ φῶς
[1, 9]   μάλιστ´ ἂν καὶ ἰσχυροὶ ὦσιν  καὶ   ὀργίλοι; τί γὰρ ἡμῖν ποιήσουσιν;
[1, 1]   τὴν ὁρμητικήν τε καὶ ἀφορμητικὴν  καὶ   ὀρεκτικήν τε καὶ ἐκκλιτικὴν καὶ
[1, 17]   ἄγε ἐπὶ δὲ τοῦ ὀρεκτικοῦ  καὶ   ὁρμητικοῦ ἄλλως ἔχει; καὶ τίς
[1, 11]   κατὰ φύσιν οὐδ´ ὀρθῶς γίνεται.  (Καὶ   ὅς· Ἀλλ´ εἰ ἐζητοῦμεν, ἔφη,
[1, 11]   χρῇ τῷ πράγματι; (Ἀθλίως, ἔφη.  (Καὶ   ὅς· Τίνα τρόπον; οὐ γὰρ
[1, 28]   ἐμὲ καὶ οὐ κατ´ ἐμὲ  καὶ   ὅσα τούτοις ὅμοια. οὐ δύναται
[1, 9]   σῶμα καὶ τὴν κτῆσιν αὐτοῦ  καὶ   ὅσα τούτων ἕνεκα ἀναγκαῖα ἡμῖν
[1, 11]   μὴν τὸ μὲν τῶν χρωμάτων  καὶ   ὀσμῶν, ἔτι δὲ χυλῶν κριτήριον
[1, 20]   ἡμᾶς, πῶς καὶ τέχνην ἐξευρήκαμεν  καὶ   ὅσοις ἀργυρογνώμων προσχρῆται πρὸς
[1, 28]   γυναῖκες ἄγωνται καὶ παιδία αἰχμαλωτίζηται  καὶ   ὅταν αὐτοὶ κατασφάζωνται, ταῦτα οὐκ
[1, 28]   ὅτ´ ἐπῆλθον φασιν οἱ Ἕλληνες  καὶ   ὅτε ἐπόρθουν τὴν Τροίαν καὶ
[1, 28]   καὶ ὅτε ἐπόρθουν τὴν Τροίαν  καὶ   ὅτε οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ ἀπώλλυντο;
[1, 9]   τὴν πρὸς τοὺς θεοὺς συγγένειαν  καὶ   ὅτι δεσμά τινα ταῦτα προσηρτήμεθα
[1, 18]   πῶς ἀπάνθρωπόν ἐστιν λέγεις  καὶ   ὅτι ἐκείνῳ ὅμοιον τοῦτον οὖν
[1, 30]   ἄλλος ἄνωθεν βλέπει τὰ γιγνόμενα  καὶ   ὅτι ἐκείνῳ σε δεῖ μᾶλλον
[1, 4]   ἔκκλισις πρὸς κακά, μεμαθηκὼς δὲ  καὶ   ὅτι οὐκ ἄλλως τὸ εὔρουν
[1, 7]   ἁπλῶς βλέπειν τὸ καθ´ αὑτὸν  καὶ   οὐ καθ´ αὑτὸν ἐν ἐρωτήσει
[1, 28]   τὸ ἀσύμφορον, τὸ κατ´ ἐμὲ  καὶ   οὐ κατ´ ἐμὲ καὶ ὅσα
[1, 18]   ὠτίον ἀλγῶ. οἴμοι’ μὴ λέγε.  καὶ   οὐ λέγω ὅτι οὐ δέδοται
[1, 25]   ἀμφιθεάτρῳ; (Ἄνθρωπε, καὶ μὴ θεώρει  καὶ   οὐ μὴ θλιβῇς. τί πράγματα
[1, 6]   καὶ τῶν ἔργων τῶν αὐτοῦ,  καὶ   οὐ μόνον θεατήν, ἀλλὰ καὶ
[1, 28]   δεῖξον αὐτῇ ἐναργῶς ὅτι ἐξηπάτηται  καὶ   οὐ ποιήσει· μέχρι δ´ ἂν
[1, 11]   μὴ δόξαι, ἡμεῖς κύριοι  καὶ   οὐ τὰ ἐκτός. (Οὕτως, ἔφη.
[1, 27]   φαίνεται ὅτι ἔστιν ἔστι  καὶ   οὐ φαίνεται οὐκ ἔστι
[1, 9]   καὶ τοῖσδε. οὐκ ἀδιάφορα ταῦτα  καὶ   οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς καὶ
[1, 20]   θεωρήσουσα παρελήλυθεν; ἀγαθὰ καὶ κακὰ  καὶ   οὐδέτερα. αὐτὴ οὖν τί ἐστιν;
[1, 8]   τὸ ἀργύριον· οὐχὶ ἐδανείσω μὲν  καὶ   οὐκ ἀπέδωκας· οὐ μὴν ὀφείλεις
[1, 1]   ~Περὶ τῶν ἐφ´ ἡμῖν  καὶ   οὐκ ἐφ´ ἡμῖν. Τῶν ἄλλων
[1, 26]   τὰ τέκνα. οὐκοῦν ἁμαρτάνω, πάτερ,  καὶ   οὐκ οἶδα τὸ ἐπιβάλλον ἐμαυτῷ
[1, 12]   καὶ προνοεῖν, ἀλλὰ τῶν μεγάλων  καὶ   οὐρανίων, τῶν δὲ ἐπὶ γῆς
[1, 20]   ἐφ´ ἡμῶν, τί τὸ ὑποστατικὸν  καὶ   οὐσιῶδες. ὅτι τὸ κοχλίου ἀγαθὸν
[1, 11]   πραττομένων ταὐτὸν τοῦτο αἴτιον ἀποφανοῦμεν.  καὶ   οὔτ´ οἰκέτην ἔτι αἰτιασόμεθα οὔτε
[1, 17]   εἰ γὰρ αὐτὸς ἑαυτόν, δύναται  καὶ   οὗτος. εἰ ἄλλου δεησόμεθα, ἄπειρον
[1, 26]   ὑποθετικοὺς ἔφη Νόμος ὑποθετικός ἐστι  καὶ   οὗτος τὸ ἀκόλουθον τῇ ὑποθέσει
[1, 12]   ἀηδίαν, ἀλλ´ ἑορτὴν καὶ πανήγυριν  καὶ   οὕτως πάντα εὐαρέστως δέχεσθαι. τίς
[1, 12]   εἰσὶν μέν, μηδενὸς δ´ ἐπιμελούμενοι,  καὶ   οὕτως πῶς ὑγιὲς ἔσται; ἀλλὰ
[1, 6]   ὑποπίπτειν τῇ δυνάμει τῇ ὁρατικῇ,  καὶ   οὕτως τί ὄφελος; (Οὐδ´ ὁτιοῦν.
[1, 12]   καὶ εἰς ἐμέ, πῶς ἔτι  καὶ   οὕτως ὑγιές ἐστιν; πάντα οὖν
[1, 27]   ἡμῖν· γὰρ ἔστι τινὰ  καὶ   οὕτως φαίνεται οὐκ ὄντα
[1, 20]   τὸ δηνάριον τῷ ψόφῳ προσέχει  καὶ   οὐχ ἅπαξ ἀρκεῖται ψοφήσαντος, ἀλλ´
[1, 12]   ἀνθρωπίνων, εἰς κοινὸν δὲ μόνον  καὶ   οὐχὶ δὲ καὶ κατ´ ἰδίαν
[1, 6]   καὶ πίνειν καὶ τὸ ἀναπαύεσθαι  καὶ   ὀχεύειν καὶ τἆλλ´ ὅσα ἐπιτελεῖ
[1, 24]   ἄλλων λέγεις. οὐκ ἀπελεύσῃ πάλιν  καὶ   ὄψει ἀκριβέστερον δίχα τῆς δειλίας;
[1, 18]   αὐτούς; ἀλλὰ δεῖξον τὴν πλάνην  καὶ   ὄψει πῶς ἀφίστανται τῶν ἁμαρτημάτων.
[1, 29]   τούτων ἄγαγέ μοι τὸν Καίσαρα  καὶ   ὄψει πῶς εὐσταθῶ. ὅταν δὲ
[1, 20]   θέλεις γνῶναι, ἀνάγνωθι τὰ Ζήνωνος  καὶ   ὄψει. τί γὰρ ἔχει μακρὸν
[1, 30]   ἔσω θαρρῶν καὶ μεμνημένος τούτων  καὶ   ὄψει τί ἐστι νέος μεμελετηκὼς
[1, 28]   τοῖς φαινομένοις τοιαῦτα κακὰ ποιήσωσι  καὶ   πάθωσιν, ἐμοὶ δὲ μὴ ἀρκῇ
[1, 9]   ἀγῶνα ἀγωνίζεσθαι τὸν διδάσκαλον ὑμῶν  καὶ   παιδευτήν, εἴ τις ἄρα ἦν·
[1, 28]   διαφθείρηται. (Ὅταν οὖν γυναῖκες ἄγωνται  καὶ   παιδία αἰχμαλωτίζηται καὶ ὅταν αὐτοὶ
[1, 11]   τούτου γ´ ἕνεκα γαμοῦσιν ἄνθρωποι  καὶ   παιδοποιοῦνται, ὅπως ἄθλιοι ὦσιν, ἀλλὰ
[1, 11]   τοῦτο αὐτὸ ὅτι ἔδοξέν σοι·  καὶ   πάλιν, ἐὰν μείνῃς, ὅτι ἔδοξέν
[1, 29]   μὲν δύνανται, βλάψαι δ´ οὔ’  καὶ   πάλιν εἰ ταύτῃ τῷ θεῷ
[1, 2]   θλιβόμενον ὡς ὑπὸ τοῦ ἀλόγου  καὶ   πάλιν ἐπ´ οὐδὲν οὕτως ἑλκόμενον
[1, 22]   εἰ οὐ δύναταί μοι βοηθῆσαι;  καὶ   πάλιν τί μοι καὶ αὐτῷ,
[1, 12]   θόρυβον μηδ´ ἀηδίαν, ἀλλ´ ἑορτὴν  καὶ   πανήγυριν καὶ οὕτως πάντα εὐαρέστως
[1, 5]   τὴν μὲν σωματικὴν ἀπονέκρωσιν φοβούμεθα  καὶ   πάντ´ ἂν μηχανησαίμεθα ὑπὲρ τοῦ
[1, 22]   ἡμῖν· ἐφ´ ἡμῖν μὲν προαίρεσις  καὶ   πάντα τὰ προαιρετικὰ ἔργα, οὐκ
[1, 7]   ὑποθετικούς, ἔτι δὲ ἠρωτῆσθαι περαίνοντας  καὶ   πάντας ἁπλῶς τοὺς τοιούτους λόγους
[1, 12]   μόνον οὐκ εἶναι καλόν, ἀλλὰ  καὶ   πάντων αἴσχιστον εἶναι. πῶς γὰρ
[1, 18]   ἐπὶ σοί. ταῦτα ἂν ἀφῇς  καὶ   παρὰ μηδὲν ἡγήσῃ, τίνι ἔτι
[1, 6]   αὐτοῖς μηδ´ αἰσθάνεσθε τίνα εἰλήφατε  καὶ   παρὰ τίνος, ἀλλὰ κάθησθε πενθοῦντες
[1, 28]   τὸ ψεῦδος; τὸ καθῆκον  καὶ   παρὰ τὸ καθῆκον, τὸ συμφέρον
[1, 11]   κακῶν καὶ τῶν κατὰ φύσιν  καὶ   παρὰ φύσιν τῷ ἀνθρώπῳ δοκεῖ
[1, 6]   πρὸς τὰ ἄλογα. ἆρ´ οὖν  καὶ   παρακολουθεῖ τοῖς γινομένοις ἐκεῖνα; οὐδαμῶς.
[1, 6]   φύσις. κατέληξεν δ´ ἐπὶ θεωρίαν  καὶ   παρακολούθησιν καὶ σύμφωνον διεξαγωγὴν τῇ
[1, 6]   χρῆσθαι ὁπωσοῦν ἀπαρκεῖ· οὗ δὲ  καὶ   παρακολουθητικὴ τῇ χρήσει, τούτῳ τὸ
[1, 1]   ἂν ἄπλοια ᾖ, καθήμεθα σπώμενοι  καὶ   παρακύπτομεν συνεχῶς· τίς ἄνεμος πνεῖ;
[1, 25]   τὰ δὲ μὴ σὰ κωλυτὰ  καὶ   παραποδιστά; τίνα οὖν ἐντολὴν ἔχων
[1, 4]   ἐπιβάλλῃ καὶ {προ{ ς} τίθεσαι  καὶ   παρασκευάζῃ, πότερα συμφώνως τῇ φύσει
[1, 6]   ἐγὼ σοὶ δείξω ὅτι ἀφορμὰς  καὶ   παρασκευὴν ἔχεις, πρὸς δὲ τὸ
[1, 7]   ἀλλ´ ἄνευ τινὸς τοιαύτης γυμνασίας  καὶ   παρασκευῆς φυλάττειν οἷός τ´ ἐστὶ
[1, 14]   ἑκάστῳ παρέστησεν τὸν ἑκάστου δαίμονα  καὶ   παρέδωκεν φυλάσσειν αὐτὸν αὐτῷ καὶ
[1, 7]   ἐστὶ τὸ ἑξῆς; τοῦτο δεικνύτωσαν  καὶ   παρέλκει τὰ θεωρήματα ταῦτα πάντα,
[1, 6]   χρεία ἐστίν, ἀλλ´ ἐστὲ ἤδη  καὶ   πάρεστε τοῖς ἔργοις, ταῦτα δὲ
[1, 12]   ἀφορίαν καὶ ἀρετὴν καὶ κακίαν  καὶ   πάσας τὰς τοιαύτας ἐναντιότητας ὑπὲρ
[1, 14]   οἷός τ´ ἐστὶ πάντα ἐφορᾶν  καὶ   πᾶσιν συμπαρεῖναι καὶ ἀπὸ πάντων
[1, 9]   δὲ τὸν θεὸν ποιητὴν ἔχειν  καὶ   πατέρα καὶ κηδεμόνα οὐκέτι ἡμᾶς
[1, 19]   θέλῃ εἶναι Ὑέτιος καὶ Ἐπικάρπιος  καὶ   πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε,
[1, 28]   καὶ προβάτων. οἰκημάτια ἐνεπρήσθη ἀνθρώπων·  καὶ   πελαργῶν νεοσσιαί. τί μέγα
[1, 12]   τοῖς γονεῦσιν; ἔστω κακὸς υἱὸς  καὶ   πενθείτω. δυσαρεστεῖ τοῖς τέκνοις; ἔστω
[1, 6]   τρέμοντες, τῶν δὲ συμβαινόντων ὀδυρόμενοι  καὶ   πενθοῦντες καὶ στένοντες· εἶτα τοῖς
[1, 4]   καὶ ἀναγκαιότατοι. ἂν δὲ τρέμων  καὶ   πενθῶν ζητῇς ἀπερίπτωτος εἶναι, ἄρα
[1, 27]   δύναμαι συνηγορῆσαι τῇ συνηθείᾳ. εἰ  καὶ   περὶ ἀγριδίου πραγμάτιον εἶχον, ἄλλον
[1, 14]   μὲν περὶ τῆς θείας διοικήσεως  καὶ   περὶ ἑκάστου τῶν θείων, ὁμοῦ
[1, 17]   ἐπίσκεψις’ Σωκράτης δ´ οὐ λέγει;  καὶ   περὶ τίνος γράφει Ξενοφῶν, ὅτι
[1, 8]   γεγυμνασμένος οὗτος ἂν ἱκανὸς εἴη  καὶ   περὶ τὸν ἀτελῆ οὐδὲν ἧττον.
[1, 17]   καὶ τὰ λογικὰ ἄκαρπά ἐστι.  καὶ   περὶ τούτου μὲν ὀψόμεθα. εἰ
[1, 14]   ἑκάστου τῶν θείων, ὁμοῦ δὲ  καὶ   περὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἐνθυμεῖσθαι
[1, 10]   κατατρέχων τοῦ προτέρου ἑαυτοῦ βίου  καὶ   περὶ τῶν ἑξῆς ἐπαγγελλόμενος, ὅτι
[1, 1]   γραπτέον, γραμματικὴ οὐκ ἐρεῖ.  καὶ   περὶ τῶν μελῶν ὡσαύτως
[1, 16]   μὴ περὶ αὑτῶν μόνον ἀλλὰ  καὶ   περὶ τῶν προβάτων καὶ τῶν
[1, 14]   καὶ τὸν ἥλιον αὐτὸν πεποιηκὼς  καὶ   περιάγων μέρος ὄντ´ αὐτοῦ μικρὸν
[1, 9]   ὅτι τὸ μέγιστον καὶ κυριώτατον  καὶ   περιεκτικώτατον πάντων τοῦτό ἐστι τὸ
[1, 9]   δῆλον ὅτι ἀπὸ τοῦ κυριωτέρου  καὶ   περιέχοντος οὐ μόνον αὐτὴν ἐκείνην
[1, 26]   εἰ γὰρ ἐπὶ πάσης ὕλης  καὶ   περιστάσεως βουλόμεθα τηρῆσαι τὸ κατὰ
[1, 28]   διαφορά. ἂν σῴζηται τοῦτο  καὶ   περιτετειχισμένον μένῃ καὶ μὴ διαφθείρηται
[1, 12]   τῶν περὶ ἡμᾶς ὡς ἔχει  καὶ   πέφυκεν αὐτοὶ τὴν γνώμην τὴν
[1, 8]   λόγους τούτους καταπατήσας ἐπηρμένος ἡμῖν  καὶ   πεφυσημένος περιπατεῖ μηδ´ ἀνεχόμενος, ἄν
[1, 28]   οἰκίδια, δ´ ἐκ ῥάβδων  καὶ   πηλοῦ. Οὐδενὶ οὖν διαφέρει ἄνθρωπος
[1, 8]   γάρ ἐστι δύναμις ἐπιχειρητικὴ  καὶ   πιθανολογική, καὶ μάλιστ´ εἰ τύχοι
[1, 6]   ἐκείνοις μὲν ἀρκεῖ τὸ ἐσθίειν  καὶ   πίνειν καὶ τὸ ἀναπαύεσθαι καὶ
[1, 1]   ἀποκεφαλισθῆναι; ἐκτείνας γὰρ τὸν τράχηλον  καὶ   πληγεὶς καὶ πρὸς αὐτὴν τὴν
[1, 28]   μὲν ἐκ δοκῶν καὶ κεραμίδων  καὶ   πλίνθων οἰκοδομεῖται τὰ οἰκίδια,
[1, 9]   καὶ πρότερον μὲν ἐπιφανὴς ὢν  καὶ   πλούσιος, ὕστερον δ´ ἐκπεπτωκὼς ἁπάντων
[1, 19]   γὰρ ἐγὼ τὸ πινάκιον θεραπεύω  καὶ   πλύνω αὐτὸ καὶ ἐκμάσσω καὶ
[1, 9]   ἡμᾶς ἐξαιρήσεται λυπῶν καὶ φόβων;  (Καὶ   πόθεν φάγω, φησίν, μηδὲν ἔχων;
[1, 28]   δὲ μὴ ἀρκῇ τὸ φαινόμενον;  καὶ   ποία τραγῳδία ἄλλην ἀρχὴν ἔχει;
[1, 29]   τὸ δεσμωτήριον, ἰδοὺ μέλλεις τραχηλοκοπεῖσθαι’  καὶ   ποίαν ἔπραξα ἂν εἰσαγωγήν, ἵν´,
[1, 10]   ἐστιν τοῦ κόσμου διοίκησις  καὶ   ποίαν τινὰ χώραν ἐν αὐτῷ
[1, 14]   δὲ τοσούτους ἀφ´ οὕτω πολλῶν  καὶ   ποικίλων πραγμάτων ἐν τῇ σαυτοῦ
[1, 5]   ἐκείνης; οὐδέν’ ἔτι τούτῳ διαλέγομαι;  καὶ   ποῖον αὐτῷ πῦρ ποῖον
[1, 10]   δὲ καὶ τίς εἶ σὺ  καὶ   ποῖόν τι σοῦ τὸ ἀγαθὸν
[1, 5]   πᾶν τὸ ἐπελθὸν ἐν μέσῳ  καὶ   ποιοῦσι καὶ λέγουσι. ~Περὶ προνοίας.
[1, 30]   τὸ τοιοῦτον τί οὕτως μεγάλα  καὶ   πολλὰ παρασκευαζόμεθα πρὸς τὸ μηδέν;
[1, 28]   ἔχει μέγα πολλοὺς βοῦς ἀποθανεῖν  καὶ   πολλὰ πρόβατα καὶ πολλὰς καλιὰς
[1, 28]   βοῦς ἀποθανεῖν καὶ πολλὰ πρόβατα  καὶ   πολλὰς καλιὰς χελιδόνων πελαργῶν
[1, 1]   ἑαυτοὺς μᾶλλον θέλομεν πολλῶν ἐπιμελεῖσθαι  καὶ   πολλοῖς προσδεδέσθαι καὶ τῷ σώματι
[1, 16]   ἕτοιμα γέγονεν, οὐ μόνον τροφαὶ  καὶ   πόμα, ἀλλὰ καὶ κοίτη καὶ
[1, 20]   τί δὲ καὶ λύχνον ἅπτεις  καὶ   πονεῖς ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τηλικαῦτα
[1, 29]   θάνατος καὶ ζωὴ καὶ ἡδονὴ  καὶ   πόνος. ἐπεὶ χωρὶς τούτων ἄγαγέ
[1, 20]   ἀλλὰ πολλῆς ἔχει χρείαν παρασκευῆς  καὶ   πόνου πολλοῦ καὶ μαθημάτων. τί
[1, 1]   τέ ἐστι καὶ τί δύναται  καὶ   πόσου ἀξία οὖσα ἐλήλυθεν, καὶ
[1, 2]   εἰδώς, πόσου ἄξιος εἶ σεαυτῷ  καὶ   πόσου σεαυτὸν πιπράσκεις· ἄλλοι γὰρ
[1, 6]   μύξας γίνεσθαι ἐν τῷ κόσμῳ;  (Καὶ   πόσῳ κρεῖττον ἀπομύξασθαί σε
[1, 7]   πῶς τί τισιν ἀκόλουθον γίνεται  καὶ   ποτὲ μὲν ἓν ἑνὶ ἀκολουθεῖ,
[1, 9]   τούτου δεδεμένοι καὶ τοῦτο τρέφοντες  καὶ   ποτίζοντες καὶ ἀναπαύοντες καὶ καθαίροντες,
[1, 19]   σὺ γὰρ ἔχεις; ὁρμὴν ἀναμάρτητον;  καὶ   ποῦ σοι μέτεστιν; ἄγε, ἐν
[1, 27]   ἐκεῖνο οὐ πίπτει εἰς ἡμᾶς;  καὶ   ποῦ φύγω τὸν θάνατον; μηνύσατέ
[1, 22]   ὅτι τὸ δίκαιον καλόν ἐστι  καὶ   πρέπον; πότ´ οὖν μάχη
[1, 2]   ἔτι πορφύρα ἔσομαι; Ταῦτα εἶδεν  καὶ   Πρῖσκος Ἑλουίδιος καὶ ἰδὼν ἐποίησε.
[1, 4]   ὀρέγῃ καὶ ἐκκλίνεις, πῶς ἐπιβάλλῃ  καὶ   {προ{ ς} τίθεσαι καὶ παρασκευάζῃ,
[1, 28]   σώματα ἀπώλετο ἀνθρώπων· καὶ βοῶν  καὶ   προβάτων. οἰκημάτια ἐνεπρήσθη ἀνθρώπων· καὶ
[1, 2]   μόνος αἰσθάνεται τῆς αὑτοῦ παρασκευῆς  καὶ   προβέβληκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ τῆς ἀγέλης
[1, 22]   Προλήψεις κοιναὶ πᾶσιν ἀνθρώποις εἰσίν·  καὶ   πρόληψις προλήψει οὐ μάχεται. τίς
[1, 12]   τρίτοι δ´ οἱ καὶ εἶναι  καὶ   προνοεῖν, ἀλλὰ τῶν μεγάλων καὶ
[1, 28]   εὐτυχεῖν, ἐνθάδε μόνον εἰκαῖοι  καὶ   προπετεῖς. οὐδαμοῦ ὅμοιόν τι ζυγῷ,
[1, 3]   ὅσοι πρὸς πίστιν οἴονται γεγονέναι  καὶ   πρὸς αἰδῶ καὶ πρὸς ἀσφάλειαν
[1, 3]   οἴονται γεγονέναι καὶ πρὸς αἰδῶ  καὶ   πρὸς ἀσφάλειαν τῆς χρήσεως τῶν
[1, 1]   γὰρ τὸν τράχηλον καὶ πληγεὶς  καὶ   πρὸς αὐτὴν τὴν πληγὴν ἀσθενῆ
[1, 6]   πολλὰ δὲ κοινὰ εὑρήσεις ἡμῖν  καὶ   πρὸς τὰ ἄλογα. ἆρ´ οὖν
[1, 2]   οἶδεν ὅτι Καῖσαρ θέλει,  καὶ   προσεπισωρεύσει ἔτι πλείονα. Τοῦτον τὸν
[1, 26]   οἶδεν τοὺς ὑποθετικοὺς ἀναγιγνώσκει ταῦτα  καὶ   προσέρχεται τοῖς φιλοσόφοις, οὗτος ἄλλο
[1, 29]   ζευγνύει καὶ εὔχονται τῷ θεῷ  καὶ   προσέρχονται τοῖς ἐπιτρόποις δεόμενοι μονομαχῆσαι,
[1, 3]   ἀτυχέστερον καὶ ταπεινότερον; ὁρᾶτε οὖν  καὶ   προσέχετε, μή τι τούτων ἀποβῆτε
[1, 26]   οὐκ οἶδα τὸ ἐπιβάλλον ἐμαυτῷ  καὶ   προσῆκον· εἰ μὲν οὐδὲ μαθητόν
[1, 11]   δοκεῖ τισιν εἶναι καλὰ  καὶ   προσήκοντα, ὀρθῶς δοκεῖ; καὶ νῦν
[1, 6]   καὶ ἐκλαμβάνομέν τι καὶ ἀφαιροῦμεν  καὶ   προστίθεμεν καὶ συντίθεμεν τάδε τινὰ
[1, 9]   ὡς ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἠτυχηκὼς  καὶ   πρότερον μὲν ἐπιφανὴς ὢν καὶ
[1, 7]   καὶ ῥᾴθυμοι καὶ νωθροί ἐσμεν  καὶ   προφάσεις ζητοῦμεν, καθ´ ἃς οὐ
[1, 27]   πιθανότητας τὰς προλήψεις ἐναργεῖς ἐσμηγμένας  καὶ   προχείρους ἔχειν δεῖ. Ὅταν θάνατος
[1, 20]   ἔργον τοῦ φιλοσόφου τὸ μέγιστον  καὶ   πρῶτον δοκιμάζειν τὰς φαντασίας καὶ
[1, 26]   ἀπεπτοῦσιν· εἶτα στρόφοι καὶ κατάρροιαι  καὶ   πυρετοί. ἔδει δ´ ἐφιστάνειν, εἰ
[1, 12]   ἂν εὐαρεστοίην τῇ θείᾳ διοικήσει  καὶ   πῶς ἂν γενοίμην ἐλεύθερος; ἐλεύθερος
[1, 12]   ἐγὼ ἐν παντὶ τοῖς θεοῖς  καὶ   πῶς ἂν εὐαρεστοίην τῇ θείᾳ
[1, 22]   τοὺς κοινωνοὺς οἵαν δεῖ! ἀναστροφήν;  καὶ   πῶς ἐνδέχεται; ἐγὼ γὰρ πέφυκα
[1, 22]   ἔτι Σωτὴρ καὶ πῶς Ὑέτιος  καὶ   πῶς Ἐπικάρπιος; καὶ μήν, ἂν
[1, 7]   ὡς ἔτυχεν ἀναστρέφεσθαι ἐν λόγῳ;  καὶ   πῶς ἔτι ἔσται τοιοῦτος οἷον
[1, 19]   αὑτοῦ καὶ τοῦ ἰδίου συμφέροντος;  καὶ   πῶς ἔτι μία καὶ
[1, 2]   λέγεις ὅτι ἐξομοιώθητι τοῖς πολλοῖς’  καὶ   πῶς ἔτι πορφύρα ἔσομαι; Ταῦτα
[1, 22]   δαίμοσιν, ὡς πυρετῷ τῷ Διί;  καὶ   πῶς ἔτι Σωτὴρ καὶ πῶς
[1, 9]   πόθεν φάγω, φησίν, μηδὲν ἔχων;  (Καὶ   πῶς οἱ δοῦλοι, πῶς οἱ
[1, 7]   καθήκει ποιεῖν; προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος;  καὶ   πῶς οἷόν τ´; ἀλλὰ λέγειν
[1, 11]   δοκοῦντα περὶ τροφῆς ὀρθῶς δοκεῖν;  (Καὶ   πῶς οἷόν τε; (Ἀλλ´ οἶμαι
[1, 12]   τί γάρ; ἐνδέχεται φυγεῖν ἀνθρώπους;  καὶ   πῶς οἷόν τε; ἀλλὰ συνόντας
[1, 11]   πρὸς τὸ ἀφεῖναι τὸ παιδίον;  καὶ   πῶς οἷόν τε; ἀλλὰ τοιοῦτόν
[1, 17]   τῶν ἄλλων ἀκριβῶσαι καὶ καταμαθεῖν;  καὶ   πῶς οἷόν τε; ναί· ἀλλ´
[1, 20]   πῶς ἔχεις πρὸς τὸ ἐκτυφλωθῆναι  καὶ   πῶς πρὸς τὸ ἐξαπατηθῆναι καὶ
[1, 22]   Διί; καὶ πῶς ἔτι Σωτὴρ  καὶ   πῶς Ὑέτιος καὶ πῶς Ἐπικάρπιος;
[1, 16]   καὶ τῶν ὄνων, πῶς ἐνδύσηται  καὶ   πῶς ὑποδήσηται, πῶς φάγῃ, πῶς
[1, 16]   προσδεόμενα. οὕτως ἓν παιδίον μικρὸν  καὶ   ῥάβδῳ ἐλαύνει τὰ πρόβατα. νῦν
[1, 9]   χρόνος οὗτος τῆς οἰκήσεως  καὶ   ῥᾴδιος τοῖς οὕτω διακειμένοις. ποῖος
[1, 7]   τοῦ σπουδαίου. Τί ἔτι ἀργοὶ  καὶ   ῥᾴθυμοι καὶ νωθροί ἐσμεν καὶ
[1, 24]   εὕρῃς, χαμαὶ κοιμήσῃ μόνον θαρρῶν  καὶ   ῥέγκων καὶ μεμνημένος ὅτι ἐν
[1, 27]   τὸν δὲ τρέμοντα καὶ ταρασσόμενον  καὶ   ῥηγνύμενον ἔσωθεν τὴν καρδίαν ἄλλῳ
[1, 9]   δέ μοι οὐθέν ἐστιν’ οὕτως  καὶ   Ῥοῦφος πειράζων μ´ εἰώθει λέγειν
[1, 11]   Ἰουδαίοις καὶ Σύροις καὶ Αἰγυπτίοις  καὶ   Ῥωμαίοις οἷόν τε πάντα τὰ
[1, 22]   Ἰουδαίων καὶ Σύρων καὶ Αἰγυπτίων  καὶ   Ῥωμαίων μάχη, οὐ περὶ τοῦ
[1, 19]   δὲ θέλεις με λέγειν ὅτι  καὶ   σέ, λέγω σοι οὕτως ὡς
[1, 16]   καλὸν τὸ σύμβολον καὶ εὐπρεπὲς  καὶ   σεμνόν, πόσῳ κάλλιον τοῦ τῶν
[1, 17]   ἐκείνου κατανοήσειν οἰόμεθα τὰ μέλλοντα  καὶ   σημαινόμενα ὑπὸ τῶν θεῶν, οὐδὲ
[1, 2]   φησίν, σιώπησον’ μή μ´ ἐξέταζε  καὶ   σιωπήσω. ἀλλὰ δεῖ με ἐξετάσαι.
[1, 16]   ἐπεξέρχεσθαι τὰς χάριτας; οὐκ ἔδει  καὶ   σκάπτοντας καὶ ἀροῦντας καὶ ἐσθίοντας
[1, 24]   ἵν´, ἂν μόνον ἀκούσῃ ψόφου  καὶ   σκιάν ποθεν ἴδῃ, τρέχων ἔλθῃ
[1, 11]   εἰ περὶ θερμῶν καὶ ψυχρῶν  καὶ   σκληρῶν καὶ μαλακῶν, ποῖόν τι;
[1, 14]   ὥσθ´, ὅταν κλείσητε τὰς θύρας  καὶ   σκότος ἔνδον ποιήσητε, μέμνησθε μηδέποτε
[1, 11]   ὅπερ καὶ νῦν ἐμοί τε  καὶ   σοὶ γέγονεν αἴτιον, σοὶ μὲν
[1, 11]   ἀποθανόντος) ἀλλ´ ὅτι ἔδοξεν αὐτῷ.  καὶ   σοὶ τότε φεύγειν τοῦτο αὐτὸ
[1, 18]   ἐπίδεσμον παῖς φέρῃ, κραύγαζε  καὶ   σπῶ καὶ λέγε πάντες με
[1, 28]   καὶ λέγεις τὰ τηλικαῦτα; πολέμους  καὶ   στάσεις καὶ ἀπωλείας πολλῶν ἀνθρώπων
[1, 17]   ὡς ἄν τις εἴποι μετρητικὰ  καὶ   στατικά. τίς λέγει ταῦτα; μόνος
[1, 6]   ἀλλ´ ἐπὶ τοῖς ἀποβαίνουσιν πενθήσω  καὶ   στενάξω; Ναί· ἀλλ´ αἱ μύξαι
[1, 1]   με δεῖ· μή τι οὖν  καὶ   στένοντα; δεθῆναι· μή τι καὶ
[1, 6]   δὲ συμβαινόντων ὀδυρόμενοι καὶ πενθοῦντες  καὶ   στένοντες· εἶτα τοῖς θεοῖς ἐγκαλεῖτε.
[1, 6]   παρὰ τίνος, ἀλλὰ κάθησθε πενθοῦντες  καὶ   στένοντες οἱ μὲν πρὸς αὐτὸν
[1, 25]   ἔστιν τὰ δόγματα ἡμᾶς θλίβει  καὶ   στενοχωρεῖ. ἐπεὶ τί ἐστιν αὐτὸ
[1, 27]   μήτε τὸν ἐμποδίζοντα ἐκτυφλῶσαι, κάθημαι  καὶ   στένω καὶ ὃν δύναμαι λοιδορῶ,
[1, 2]   εἶναι βούλομαι, τὸ ὀλίγον ἐκεῖνο  καὶ   στιλπνὸν καὶ τοῖς ἄλλοις αἴτιον
[1, 28]   εἰκῇ κρίνομεν· ὅπου τὰ εὐθέα  καὶ   στρεβλά, οὐκ εἰκῇ· ἁπλῶς ὅπου
[1, 24]   παρεῖναι τοὺς πολεμίους. οὕτως νῦν  καὶ   σὺ ἂν ἐλθὼν ἡμῖν εἴπῃς
[1, 25]   ἐκεῖνο αὐτοῦ τύπτε φυλάσσει’  καὶ   σὺ γίγνωσκε, ὅτι ἂν
[1, 24]   τὸ πρᾶγμα, λέγει οὐκέτι παίξω’  καὶ   σύ, ὅταν σοι φαίνηταί τινα
[1, 27]   με ἀμφότερα. ὅτι δ´ ἐγὼ  καὶ   σὺ οὐκ ἐσμὲν οἱ αὐτοί,
[1, 25]   ἀκούειν αὐτοῦ ὅσα θέλει ἀδολεσχοῦντος’  καὶ   σὺ σύγκρινε ταύτας τὰς ἀξίας·
[1, 2]   σοι εἶπον, ὅτι ἀθάνατός εἰμι;  καὶ   σὺ τὸ σὸν ποιήσεις κἀγὼ
[1, 29]   οὐδαμῶς· ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἐπικροτοῦμεν.  καὶ   σὺ τοίνυν, ὅταν μεταπεῖσαί τινα
[1, 6]   γυμνάσαι τὸν Ἡρακλέα. Ἄγε οὖν  καὶ   σὺ τούτων αἰσθόμενος ἀπόβλεψον εἰς
[1, 18]   ἔχειν καλὰ ἱμάτια, τοῦτο  καὶ   σὺ φαντάζῃ. εἶτα μὴ ἔλθῃ
[1, 9]   καὶ θάνατος οὐ κακόν;  καὶ   συγγενεῖς τινες τοῦ θεοῦ ἐσμεν
[1, 7]   ὧν δεδώκαμεν ὑγιῶς τὰ λήμματα  καὶ   συμβαίνει τουτὶ ἐξ αὐτῶν· ψεῦδος
[1, 14]   σώματα οὕτως ἐνδέδεται τοῖς ὅλοις  καὶ   συμπέπονθεν, αἱ ψυχαὶ δ´ αἱ
[1, 10]   δὲ πλέον, εἰ ἑώρων διεγηγερμένους  καὶ   συμπροθυμουμένους, προεθυμούμην ἂν συσπουδάζειν καὶ
[1, 2]   ἀγαθὸν καὶ κακὸν ἄλλο ἄλλῳ  καὶ   συμφέρον καὶ ἀσύμφορον. διὰ τοῦτο
[1, 27]   τῷ αὐτῷ τὸ εὐσεβὲς  καὶ   συμφέρον, οὐ δύναται σωθῆναι τὸ
[1, 14]   δ´ αὐτῶν κινήματος ἅτε οἰκείου  καὶ   συμφυοῦς θεὸς αἰσθάνεται; ἀλλὰ
[1, 4]   βιβλία καὶ γνώσῃ ὡς τε  καὶ   σύμφωνά ἐστι τῇ φύσει τὰ
[1, 6]   δ´ ἐπὶ θεωρίαν καὶ παρακολούθησιν  καὶ   σύμφωνον διεξαγωγὴν τῇ φύσει. ὁρᾶτε
[1, 6]   εἰς τὴν χώραν τὴν αὑτοῦ  καὶ   σῦν καὶ ὕδραν; μωρία τοῦτο
[1, 2]   τῷ τὴν παρασκευὴν ἔχειν ἀπαντᾷ  καὶ   συναίσθησις αὐτῆς; καὶ ἡμῶν τοίνυν
[1, 14]   ψυχαὶ μὲν οὕτως εἰσὶν ἐνδεδεμέναι  καὶ   συναφεῖς τῷ θεῷ ἅτε αὐτοῦ
[1, 24]   εἶτα καὶ τὸ σωμάτιον στίλβον  καὶ   συνεστραμμένον. οὐδείς’ φησίν, πολέμιος ἐγγύς
[1, 6]   τι καὶ ἀφαιροῦμεν καὶ προστίθεμεν  καὶ   συντίθεμεν τάδε τινὰ δι´ αὐτῶν
[1, 29]   οὖν τὸ Σωκράτους σωμάτιον ἀπαχθῇ  καὶ   συρῇ ὑπὸ τῶν ἰσχυροτέρων εἰς
[1, 11]   ὀρθῶς δοκεῖ; καὶ νῦν Ἰουδαίοις  καὶ   Σύροις καὶ Αἰγυπτίοις καὶ Ῥωμαίοις
[1, 22]   ἀλλήλους. αὕτη ἐστὶν Ἰουδαίων  καὶ   Σύρων καὶ Αἰγυπτίων καὶ Ῥωμαίων
[1, 6]   ὕδρα καὶ {ἔλαφ{ ρ} ος  καὶ   σῦς καὶ ἄδικοί τινες ἄνθρωποι
[1, 12]   δ´, ὧν ἦν καὶ Ὀδυσσεὺς  καὶ   Σωκράτης, οἱ λέγοντες ὅτι οὐδέ
[1, 12]   ἐκεῖνο φυλακὴ αὐτῷ ἐστιν. καθὸ  καὶ   Σωκράτης οὐκ ἦν ἐν φυλακῇ,
[1, 1]   ἠδύναντο. ἐπὶ γῆς γὰρ ὄντας  καὶ   σώματι συνδεδεμένους τοιούτῳ καὶ κοινωνοῖς
[1, 30]   ἀπροαίρετα οὐδὲν πρὸς ἐμέ. λέγε  καὶ   τὰ ἀγαθὰ τίνα ὑμῖν ἐδόκει;
[1, 6]   ἀνθρώπῳ ἄρχεσθαι καὶ καταλήγειν ὅπου  καὶ   τὰ ἄλογα, ἀλλὰ μᾶλλον ἔνθεν
[1, 11]   πειρασόμεθα μᾶλλον τὰ φύματα  καὶ   τὰ ἀποστήματα ἐκ τοῦ σώματος.
[1, 11]   τὰ αἴτια ἐφ´ ἑκάστου, τοιαῦτα  καὶ   τὰ ἀποτελούμενα. οὐκοῦν ὅταν μὴ
[1, 3]   τί γὰρ εἰμί; ταλαίπωρον ἀνθρωπάριον’  καὶ   τὰ δύστηνά μου σαρκίδια’ τῷ
[1, 6]   δ´ ὑπ´ ἀγεννείας εἰς μέμψεις  καὶ   τὰ ἐγκλήματα τῷ θεῷ ἐκτρεπόμενοι.
[1, 8]   τὰ ἰσοδυναμοῦντα ἀλλήλοις, κατὰ τοσούτους  καὶ   τὰ εἴδη τῶν ἐπιχειρημάτων τε
[1, 30]   ἐστὶν ἀδιάφορα. τὰ ἀπροαίρετα. λέγε  καὶ   τὰ ἑξῆς. ἀπροαίρετα οὐδὲν πρὸς
[1, 6]   γὰρ αἱ κατασκευαὶ διάφοροι, τούτων  καὶ   τὰ ἔργα καὶ τὰ τέλη.
[1, 14]   θεωρεῖται; ἀλλὰ τὰ φυτὰ μὲν  καὶ   τὰ ἡμέτερα σώματα οὕτως ἐνδέδεται
[1, 22]   οὐ δεῖ γενέσθαι τὰ δέοντα  καὶ   τὰ καλῶς ἔχοντα; δεῖ μὲν
[1, 17]   καὶ ἄκαρπον. ἀλλὰ μετρητικὸν σίτου.  καὶ   τὰ λογικὰ ἄκαρπά ἐστι. καὶ
[1, 7]   ἀποστατέον, τὰ δ´ ἀκόλουθα προσδεκτέον  καὶ   τὰ μαχόμενα οὐ προσδεκτέον; (Ναί.
[1, 28]   ἐκπολιορκῆται, τότε καὶ αὐτὸς ἀπόλλυται.  καὶ   τὰ μεγάλα πράγματα ἐν τούτῳ
[1, 17]   ναί, ἀλλ´ ἐπείγει μᾶλλον θεραπεύειν’  καὶ   τὰ ὅμοια. θέλεις οὖν περὶ
[1, 28]   μισήσει, οὐ προσκόψει οὐδενί. ὥστε  καὶ   τὰ οὕτω μεγάλα καὶ δεινὰ
[1, 6]   διάφοροι, τούτων καὶ τὰ ἔργα  καὶ   τὰ τέλη. οὗ τοίνυν
[1, 7]   τῶν λημμάτων ἀπέστημεν. δεῖ οὖν  καὶ   τὰ τοιαῦτα τῶν λημμάτων ἱστορῆσαι
[1, 9]   ἡμῖν ἐξουσίαν διὰ τὸ σωμάτιον  καὶ   τὰ τούτου κτήματα. ἄφες δείξωμεν
[1, 9]   παρ´ οὐδὲν πεποιημένοις τὸ σῶμα  καὶ   τὰ τούτου κτήματα; μείνατε, μὴ
[1, 11]   ὀρθῶς. ἐπεὶ τούτου γ´ ἕνεκα  καὶ   τὰ φύματα δεῖ λέγειν ἐπ´
[1, 6]   ἀλλ´ ἦν ἀγαθοῦ βασιλέως  καὶ   ταῖς ἀληθείαις πατρός, ἀκώλυτον τοῦτο
[1, 29]   ᾄδω, πάντα δὲ μετὰ φόβου  καὶ   ταλαιπωρίας. ἐὰν δ´ ἐμαυτὸν ἀπολύσω
[1, 6]   καὶ τὸ ἀναπαύεσθαι καὶ ὀχεύειν  καὶ   τἆλλ´ ὅσα ἐπιτελεῖ τῶν αὑτῶν
[1, 1]   ἐρεῖ; καὶ αὑτὴν θεωροῦσα  καὶ   τἆλλα πάντα. αὕτη δ´ ἐστὶ
[1, 4]   ὅτι ὑμῖν ἄδοξόν τινα ἐρῶ  καὶ   ταπεινόν; Πρίαμος αὐτὰ οὐ λέγει;
[1, 9]   ἀλλ´ ὅταν τις δειλὸς  καὶ   ταπεινός, ὑπὲρ τούτου τί ἄλλο
[1, 3]   ἀλώπηξ τί ἄλλο ἀτυχέστερον  καὶ   ταπεινότερον; ὁρᾶτε οὖν καὶ προσέχετε,
[1, 27]   τὸν σχολάζοντα· τὸν δὲ τρέμοντα  καὶ   ταρασσόμενον καὶ ῥηγνύμενον ἔσωθεν τὴν
[1, 1]   καὶ πόσου ἀξία οὖσα ἐλήλυθεν,  καὶ   τὰς ἄλλας ἁπάσας. τί γάρ
[1, 29]   τοῦτο ἂν ἀφέλῃ τις αὐτοῦ  καὶ   τὰς ἐμβάδας καὶ τὸ προσωπεῖον
[1, 16]   φωνῇ τι ἐγκατέμιξεν ἁπαλώτερον, οὕτως  καὶ   τὰς τρίχας ἀφεῖλεν. οὔ· ἀλλ´
[1, 2]   τὴν περὶ τῶν τοιούτων σκέψιν  καὶ   τὰς τῶν ἐκτὸς ἀξίας συγκαθεὶς
[1, 16]   γενείου; τί οὖν; οὐ συνεχρήσατο  καὶ   ταύταις ὡς μάλιστα πρεπόντως ἐδύνατο;
[1, 6]   χρεία τοῦ παρακολουθεῖν ταῖς φαντασίαις  καὶ   ταύτας διακρίνειν δύνασθαι; τὸν δ´
[1, 4]   ἐν τοῖς βιβλίοις ἕξιν τέταται  καὶ   ταύτην ἐκπονεῖ καὶ ἐπὶ τοῦτο
[1, 24]   τὴν πλατύσημον’ ἰδοὺ στενόσημος. θὲς  καὶ   ταύτην· ἰδοὺ ἱμάτιον μόνον. θὲς
[1, 8]   τί οὖν χρὴ προσδοκᾶν, εἰ  καὶ   ταύτην τὴν ἀσχολίαν προσλάβοιμεν; καὶ
[1, 11]   δεῖ ζητεῖν αὐτό, ἀλλ´ ἓν  καὶ   ταὐτόν ἐστιν ἐπὶ πάντων τὸ
[1, 11]   τὰ ἐπὶ μέρους ἠρώτησεν, εἰ  καὶ   τέκνα εἴη αὐτῷ καὶ γυνή.
[1, 12]   δὲ καὶ γονεῖς τοὺς σεαυτοῦ  καὶ   τέκνα καὶ ἀδελφοὺς καὶ γείτονας.
[1, 1]   κτήσει καὶ ἀδελφῷ καὶ φίλῳ  καὶ   τέκνῳ καὶ δούλῳ. ἅτε οὖν
[1, 6]   ἀλλ´ ἂν μὴ κατὰ τρόπον  καὶ   τεταγμένως καὶ ἀκολούθως τῇ ἑκάστου
[1, 20]   τι εἶναι πρὸς ἡμᾶς, πῶς  καὶ   τέχνην ἐξευρήκαμεν καὶ ὅσοις
[1, 6]   οἷόν τε τὰ οὕτω θαυμαστὰ  καὶ   τεχνικὰ εἰκῇ καὶ ἀπὸ ταὐτομάτου
[1, 1]   πολλοῖς προσδεδέσθαι καὶ τῷ σώματι  καὶ   τῇ κτήσει καὶ ἀδελφῷ καὶ
[1, 20]   ἅπτεις καὶ πονεῖς ὑπὲρ ἡμῶν  καὶ   τηλικαῦτα βιβλία γράφεις; ἵνα μὴ
[1, 14]   σωτηρίαν, ὑμεῖς δὲ δε τοσούτων  καὶ   τηλικούτων ἠξιωμένοι οὐκ ὀμόσετε
[1, 11]   ἄλλους καὶ αὐτὰ τὰ τέκνα  καὶ   τὴν γυναῖκα, ὥστ´ ἀφεθῆναι μόνος
[1, 27]   τοὺς σοφιστικοὺς λόγους τὰ λογικὰ  καὶ   τὴν ἐν τούτοις γυμνασίαν καὶ
[1, 9]   τινα ταῦτα προσηρτήμεθα τὸ σῶμα  καὶ   τὴν κτῆσιν αὐτοῦ καὶ ὅσα
[1, 11]   (Φιλοστοργεῖ μὲν οὖν. (Οὐκοῦν ἔδει  καὶ   τὴν μητέρα ἀφεῖναι αὐτὸ
[1, 12]   ἐγώ, τὸν πατέρα ἔχω τοιοῦτον  καὶ   τὴν μητέρα. τί οὖν; ἐδίδοτό
[1, 25]   ταῦτα τηρεῖν καλῶς {ἔχει{ ς}  καὶ   τὴν παιδιὰν μὴ λύειν; μέχρις
[1, 6]   αὑτῶν ἕκαστον, ἡμῖν δ´, οἷς  καὶ   τὴν παρακολουθητικὴν δύναμιν ἔδωκεν, οὐκέτι
[1, 22]   τῶν ἀγαθῶν εὐδαιμονεῖν; (Οὐκ ἐνδέχεται.  (Καὶ   τὴν πρὸς τοὺς κοινωνοὺς οἵαν
[1, 7]   τὰ τοιαῦτα τῶν λημμάτων ἱστορῆσαι  καὶ   τὴν τοιαύτην μεταβολήν τε καὶ
[1, 14]   αὔξησιν καὶ μείωσιν τῆς σελήνης  καὶ   τὴν τοῦ ἡλίου πρόσοδον καὶ
[1, 17]   γνώμην ἔσται ἅμα τὴν σὴν  καὶ   τὴν τοῦ θεοῦ. διὰ ταύτην
[1, 5]   εἴπω; μὴ γένοιτο, εἰ μὴ  καὶ   τὴν τῶν κιναίδων, καθ´ ἣν
[1, 6]   χρῆσις τῶν βραχιόνων τῶν ἐκείνου  καὶ   τῆς ἄλλης ἀλκῆς καὶ καρτερίας
[1, 13]   ἐκ τῶν αὐτῶν σπερμάτων γέγονεν  καὶ   τῆς αὐτῆς ἄνωθεν καταβολῆς, ἀλλ´
[1, 20]   ὅτι ἀναγκαίως καὶ αὑτῆς γίνεται  καὶ   τῆς ἐναντίας θεωρητική; διὰ τοῦτο
[1, 19]   καὶ πλύνω αὐτὸ καὶ ἐκμάσσω  καὶ   τῆς ληκύθου ἕνεκα πάσσαλον πήσσω.
[1, 6]   οὓς ἐκεῖνος ἐξήλαυνεν καὶ ἐκάθαιρεν;  καὶ   τί ἂν ἐποίει μηδενὸς τοιούτου
[1, 1]   κατανοήσουσα παρείληπται, τίς τέ ἐστι  καὶ   τί δύναται καὶ πόσου ἀξία
[1, 20]   ἐστι θεὸς καὶ τί φαντασία;  καὶ   τί ἐστι φύσις ἐπὶ
[1, 20]   ἐστι φύσις ἐπὶ μέρους  καὶ   τί ἐστι φύσις τῶν
[1, 6]   οὐκ εἰλήφατε; καρτερίαν οὐκ εἰλήφατε;  καὶ   τί ἔτι μοι μέλει μεγαλοψύχῳ
[1, 29]   τίνι προςσχῶμεν; σοὶ αὐτῷ;  καὶ   τί λέγει ἐκεῖνος; ἐμὲ δ´
[1, 28]   πολλῶν ἀνθρώπων καὶ κατασκαφὰς πόλεων;  καὶ   τί μέγα ἔχει ταῦτα; (Οὐδέν;
[1, 29]   ἐστιν. τῶν οὐκ ἐπ´ ἐμοί;  καὶ   τί μοι αὐτῶν μέλει; Ὑμεῖς
[1, 19]   ἐγώ εἰμι πάντων κράτιστος.  καὶ   τί μοι δύνασαι παρασχεῖν; ὄρεξίν
[1, 1]   ἐμὸν καὶ τί οὐκ ἐμὸν  καὶ   τί μοι ἔξεστιν καὶ τί
[1, 22]   καὶ ἀτυχῶ, οὐκ ἐπιστρέφεταί μου.  καὶ   τί μοι καὶ αὐτῷ, εἰ
[1, 1]   ἐμὸν καὶ τί μοι ἔξεστιν  καὶ   τί μοι οὐκ ἔξεστιν; ἀποθανεῖν
[1, 14]   ὀμόσετε ὀμόσαντες οὐκ ἐμμενεῖτε;  καὶ   τί ὀμόσετε; μὴ ἀπειθήσειν μηδέποτε
[1, 1]   γὰρ ἄλλο τί ἐμὸν  καὶ   τί οὐκ ἐμὸν καὶ τί
[1, 25]   ἄλλαις τέχναις οὐκ ἔστι παράδοξα;  καὶ   τί παραδοξότερόν ἐστιν κεντεῖν
[1, 25]   τὸ λοιδορεῖσθαι; παραστὰς λίθον λοιδόρει·  καὶ   τί ποιήσεις; ἂν οὖν τις
[1, 4]   ἀλλὰ καὶ γράφε αὐτὸς τοιαῦτα.  καὶ   τί σοι ὄφελος; οὐκ οἶδας
[1, 20]   λέγε τί οὖν ἐστι θεὸς  καὶ   τί φαντασία; καὶ τί ἐστι
[1, 28]   αὐτὸ τοῦτο, τῷ θυμῷ χαρίσασθαι  καὶ   τιμωρήσασθαι τὸν ἄνδρα, συμφορώτερον ἡγεῖται
[1, 8]   τί οἱ ἄνθρωποι γίνονται φιλόσοφοι  καὶ   τίνα ἄλλως αὐτοῖς πάρεστιν; ἄγε
[1, 8]   μάλιστ´ εἰ τύχοι γυμνασίας ἐπιπλέον  καί   τινα καὶ εὐπρέπειαν ἀπὸ τῶν
[1, 27]   ζῆν. ~Ποσαχῶς αἱ φαντασίαι γίνονται  καὶ   τίνα πρόχειρα πρὸς αὐτὰς βοηθήματα
[1, 28]   ~Ὅτι οὐ δεῖ χαλεπαίνειν ἀνθρώποις  καὶ   τίνα τὰ μικρὰ καὶ μεγάλα
[1, 17]   οὖν; αὐτὸς διὰ σεαυτοῦ παρακολουθεῖς;  καὶ   τίνος ἔτι χρείαν ἔχεις; εἰ
[1, 13]   σεαυτόν; οὐ μεμνήσῃ τί εἶ  καὶ   τίνων ἄρχεις; ὅτι συγγενῶν, ὅτι
[1, 27]   πεφράχθαι πρὸς τὰ κατ´ αὐτῆς;  (Καὶ   τίς ἀντιλέγει; ἀλλὰ τὸν δυνάμενον,
[1, 10]   τὸ λογικὸν ζῷον· ἐπίσκεψαι δὲ  καὶ   τίς εἶ σὺ καὶ ποῖόν
[1, 16]   ἔργα ἐφ´ ἡμῶν τῆς προνοίας;  καὶ   τίς ἐξαρκεῖ λόγος ὁμοίως αὐτὰ
[1, 17]   Κλεάνθης; Ἀντισθένης δ´ οὐ λέγει;  καὶ   τίς ἐστιν γεγραφὼς ὅτι
[1, 7]   ἀλλὰ φεύξεται ἐξέτασιν καὶ κοινολογίαν;  καὶ   τίς ἔτι ἄλλος ἐστὶ λόγῳ
[1, 12]   ἀλλὰ συνόντας αὐτοῖς ἐκείνους ἀλλάξαι;  καὶ   τίς ἡμῖν δίδωσιν; τί οὖν
[1, 17]   θαυμαστὸν νοῆσαι Χρύσιππον ἐξηγήσασθαι;  καὶ   τίς λέγει τοῦτο; τί οὖν
[1, 25]   ἐν κακοῖς εἶ. οὐχ ὑπολαμβάνω·  καὶ   τίς μ´ ἀναγκάσει ὑπολαμβάνειν; πάλιν
[1, 17]   ὀρεκτικοῦ καὶ ὁρμητικοῦ ἄλλως ἔχει;  καὶ   τίς ὁρμὴν νικῆσαι δύναται
[1, 29]   καὶ τῶν δογμάτων ἄρχειν θέλω.  καὶ   τίς σοι ταύτην τὴν ἐξουσίαν
[1, 22]   τέκνα οὐδὲ γονεῖς οὐδὲ πατρίς;  (Καὶ   τίς σου ἀνέξεται; μεταθῶμεν οὖν
[1, 14]   καὶ ὑμέτερος δαίμων ἐστίν.  καὶ   τίς τούτοις χρεία φωτὸς εἰς
[1, 7]   ἡμᾶς ἐπὶ τῆς παραχωρήσεως ἐπιμένειν  καὶ   τὸ ἀκόλουθον αὐτοῖς προσδέχεσθαι οὐδὲ
[1, 2]   αὐτὸν παρακρατῆσαι ἀφόρητον δοκεῖ, ἀλλὰ  καὶ   τὸ ἄλλου παρακρατοῦντος ἀνασχέσθαι. ἂν
[1, 6]   ἀρκεῖ τὸ ἐσθίειν καὶ πίνειν  καὶ   τὸ ἀναπαύεσθαι καὶ ὀχεύειν καὶ
[1, 28]   παρὰ τὸ καθῆκον, τὸ συμφέρον  καὶ   τὸ ἀσύμφορον, τὸ κατ´ ἐμὲ
[1, 7]   μηδ´ εἰκῇ μηδὲ συγκεχυμένως ἀναστρεφώμεθα.  Καὶ   τὸ αὐτὸ ἐπί τε τῶν
[1, 7]   ἔτι ὀφείλειν, ἀλλὰ δεῖ προσεῖναι  καὶ   τὸ ἐπιμένειν ἐπὶ τοῦ δανείου
[1, 6]   τε συνορατικὴν τῶν γεγονότων ἑκάστῳ  καὶ   τὸ εὐχάριστον. εἰ δὲ μή,
[1, 17]   οὖν τοῦτό ἐστι τὸ μέγα  καὶ   τὸ θαυμαστὸν νοῆσαι Χρύσιππον
[1, 6]   οὐκ ἐμφαίνει; τὸ δ´ ἄρρεν  καὶ   τὸ θῆλυ καὶ προθυμία
[1, 16]   διέκρινεν δι´ αὐτῶν τὸ ἄρρεν  καὶ   τὸ θῆλυ; οὐκ εὐθὺς μακρόθεν
[1, 22]   ὁρῶ τί ἐστι τὸ ἀγαθὸν  καὶ   τὸ κακόν· οὐ μαίνομαι; ναί·
[1, 25]   ἀγαθὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐν προαιρέσει  καὶ   τὸ κακόν, τὰ δ´ ἄλλα
[1, 10]   ποῖόν τι σοῦ τὸ ἀγαθὸν  καὶ   τὸ κακόν’ ταῦτα ἐκείνοις ὅμοιά
[1, 6]   τὴν μάχαιραν πρὸς τὸ κολεὸν  καὶ   τὸ κολεὸν πρὸς τὴν μάχαιραν;
[1, 1]   καὶ τὸ σωμάτιον ἄν σου  καὶ   τὸ κτησίδιον ἐποίησα ἐλεύθερον καὶ
[1, 5]   τὸ αἰδῆμον αὐτοῦ καὶ ἐντρεπτικὸν  καὶ   τὸ λογικὸν οὐκ ἀποτέτμηται, ἀλλ´
[1, 19]   ἥλιος αὑτοῦ ἕνεκα πάντα ποιεῖ  καὶ   τὸ λοιπὸν αὐτὸς Ζεύς.
[1, 16]   καὶ πόμα, ἀλλὰ καὶ κοίτη  καὶ   τὸ μὴ δεῖσθαι ὑποδημάτων, μὴ
[1, 4]   αὑτοῦ βίου πένθη καὶ οἰμωγὰς  καὶ   τὸ οἴμοι’ καὶ τὸ τάλας
[1, 29]   τις αὐτοῦ καὶ τὰς ἐμβάδας  καὶ   τὸ προσωπεῖον καὶ ἐν εἰδώλῳ
[1, 29]   ἑαυτοὺς εἶναι προσωπεῖα καὶ ἐμβάδας  καὶ   τὸ σύρμα. ἄνθρωπε, ταῦτα ὕλην
[1, 1]   Ἐπίκτητε, εἰ οἷόν τε ἦν,  καὶ   τὸ σωμάτιον ἄν σου καὶ
[1, 24]   τὴν ἀταραξίαν, τὴν ἐλευθερίαν, εἶτα  καὶ   τὸ σωμάτιον στίλβον καὶ συνεστραμμένον.
[1, 4]   καὶ οἰμωγὰς καὶ τὸ οἴμοι’  καὶ   τὸ τάλας ἐγὼ’ καὶ δυστυχίαν
[1, 25]   γὰρ οἴκησις παντὶ ἤνοικται.  καὶ   τὸ τελευταῖον χιτωνάριον, τοῦτ´ ἔστι
[1, 2]   τὸ ὀλίγον ἐκεῖνο καὶ στιλπνὸν  καὶ   τοῖς ἄλλοις αἴτιον τοῦ εὐπρεπῆ
[1, 2]   διαπρέπει ἐν αὐτῷ ὡς πορφύρα  καὶ   τοῖς ἄλλοις δὲ καλὸν παράδειγμα
[1, 7]   αὐτόν τ´ ἀποδείξειν ἕκαστα ἀποδόντα  καὶ   τοῖς ἀποδεικνύουσι παρακολουθήσειν μηδ´ ὑπὸ
[1, 18]   ἔχει, ἐν δὲ τοῖς ἀλλοτρίοις  καὶ   τοῖς οὐκ ἐπὶ σοί. ταῦτα
[1, 29]   φημὶ ὅτι ταῖς χερσὶν ἀπειλεῖ  καὶ   τοῖς ποσίν’ ἂν λέγῃ τραχηλοκοπήσω
[1, 2]   ἐξαίρετον ἄλλοις τάχα προσήκει, Σωκράτει  καὶ   τοῖς τοιούτοις. (Διὰ τί οὖν,
[1, 9]   εἶτα δι´ αὐτὸ συμπεριφερόμενοι τοῖσδε  καὶ   τοῖσδε. οὐκ ἀδιάφορα ταῦτα καὶ
[1, 14]   γῆ ποιεῖ· δὲ  καὶ   τὸν ἥλιον αὐτὸν πεποιηκὼς καὶ
[1, 18]   οὖν τὸν τυφλὸν μὴ ἀπολλύναι  καὶ   τὸν κωφόν; εἰ γὰρ μεγίστη
[1, 16]   ταῦτα ἐφ´ ἑκάστου ἐφυμνεῖν ἔδει  καὶ   τὸν μέγιστον καὶ θειότατον ὕμνον
[1, 7]   ἁμαρτήματά ἐστι τὸ Καπιτώλιον ἐμπρῆσαι  καὶ   τὸν πατέρα ἀποκτεῖναι, τὸ δ´
[1, 17]   ἔρχομαι ἐπὶ τὸν θύτην τοῦτον  καὶ   τὸν φιλόσοφον, οὐκ αὐτὸν θαυμάσας
[1, 7]   τοῦ ἀληθοῦς καὶ τοῦ ψεύδους  καὶ   τοῦ ἀδήλου; (Ἀνάγκη. (Ἐπὶ τούτοις
[1, 18]   συγκαταθέσθαι τὸ παθεῖν ὅτι ὑπάρχει  καὶ   τοῦ ἀνανεῦσαι τὸ παθεῖν ὅτι
[1, 29]   ἐγγύς. νόμος γὰρ τῆς φύσεως.  καὶ   τοῦ θεοῦ οὗτος τὸ κρεῖσσον
[1, 19]   ἐκδέχῃ; ἵνα τις ἀποστῇ αὑτοῦ  καὶ   τοῦ ἰδίου συμφέροντος; καὶ πῶς
[1, 18]   παθεῖν ὅτι ἄδηλόν ἐστιν, οὕτως  καὶ   τοῦ ὁρμῆσαι ἐπί τι τὸ
[1, 7]   γενέσθαι καὶ διακριτικὸν τοῦ ἀληθοῦς  καὶ   τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ ἀδήλου;
[1, 16]   θεῷ. καίτοι νὴ τὸν Δία  καὶ   τοὺς θεοὺς ἓν τῶν γεγονότων
[1, 27]   ὃν δύναμαι λοιδορῶ, τὸν Δία  καὶ   τοὺς θεοὺς τοὺς ἄλλους· εἰ
[1, 1]   διακρῖνον, δοκιμάζον τὰς χρήσεις αὐτῶν  καὶ   τοὺς καιροὺς παραδεικνύον; οὐδὲν ἄλλο.
[1, 29]   σεσόβηνται, ταράσσονται. αἰσχρόν ἐστιν οὕτως  καὶ   τοὺς φιλοσόφους θεωρεῖν τὰ ἔργα
[1, 7]   πλείοσιν κοινῇ. μή ποτε οὖν  καὶ   τοῦτο ἀνάγκη προσλαβεῖν τὸν μέλλοντα
[1, 17]   μὲν ὀψόμεθα. εἰ δ´ οὖν  καὶ   τοῦτο δοίη τις, ἐκεῖνο ἀπαρκεῖ
[1, 8]   μὴν ὀφείλεις μοι τὸ ἀργύριον.  καὶ   τοῦτο οὐδενὶ μᾶλλον προσήκει
[1, 9]   μετὰ τοῦ σωματίου τούτου δεδεμένοι  καὶ   τοῦτο τρέφοντες καὶ ποτίζοντες καὶ
[1, 9]   εἰώθει λέγειν Συμβήσεταί σοι τοῦτο  καὶ   τοῦτο ὑπὸ τοῦ δεσπότου’ κἀμοῦ
[1, 14]   καὶ παρέδωκεν φυλάσσειν αὐτὸν αὐτῷ  καὶ   τοῦτον ἀκοίμητον καὶ ἀπαραλόγιστον. τίνι
[1, 26]   ῥᾴδιον ἄρχεσθαι ἀπὸ τῶν χαλεπωτέρων.  καὶ   τοῦτον ἀπολογισμὸν ἔδει φέρειν πρὸς
[1, 9]   καὶ ἀπελθεῖν πρὸς τοὺς συγγενεῖς.  καὶ   τοῦτον ἔδει τὸν ἀγῶνα ἀγωνίζεσθαι
[1, 5]   μηδενὶ παρακολουθεῖν μηδὲ συνιέναι μηδέν,  καὶ   τοῦτον κακῶς ἔχειν οἰόμεθα· ἂν
[1, 18]   αὐτοῖς. Τοῦτον οὖν τὸν λῃστὴν  καὶ   τοῦτον τὸν μοιχὸν οὐκ ἔδει
[1, 18]   ἐν ἑκάστῳ προαίρεσις οἵα δεῖ  καὶ   τούτου στέρεταί τις, τί ἔτι
[1, 27]   οὖν; οὐ δεῖ κατὰ δύναμιν  καὶ   τούτων ἀντέχεσθαι, τοῦ τηρῆσαι τὴν
[1, 2]   μὴ τραγῳδήσω, τραχηλοκοπηθήσομαι. ἄπελθε τοίνυν  καὶ   τραγῴδει, ἐγὼ δ´ οὐ τραγῳδήσω.
[1, 27]   μὴ ἀποφύγω, ἀλλ´ ἀποθάνω πενθῶν  καὶ   τρέμων; αὕτη γὰρ γένεσις πάθους
[1, 27]   καὶ τὴν ἐν τούτοις γυμνασίαν  καὶ   τριβήν, πρὸς τὰς τῶν πραγμάτων
[1, 7]   ἡμῖν περὶ τῶν συναγόντων λόγων  καὶ   τρόπων πραγματεία καὶ γυμνασία καὶ
[1, 2]   μὴ παρακρατήσας μὲν πληγὰς λήψεται  καὶ   τροφὰς οὐ λήψεται, παρακρατήσας δ´
[1, 24]   ἐν τοῖς πλουσίοις καὶ βασιλεῦσι  καὶ   τυράννοις αἱ τραγῳδίαι τόπον ἔχουσιν,
[1, 8]   ἄν, ἀλλὰ καὶ οἰήσεως ἀφορμὴ  καὶ   τύφου οὐχ τυχοῦσα. μεγάλη
[1, 11]   τὸ δόξαν ἐπράττομεν; οὐκ οὖν  καὶ   τῷ Ἀχιλλεῖ τοῦτο αἴτιον τοῦ
[1, 7]   μόνον μαθεῖν; (Ἀρκεῖ, φησίν. (Οὐκοῦν  καὶ   τῷ βουλομένῳ ἐν χρήσει νομίσματος
[1, 10]   πάροδός τις δίδωται, ὅτι χαίρων  καὶ   τῷ θεῷ εὐχαριστῶν ὤσεται. (Ἄν
[1, 18]   μὴ θαύμαζέ σου τὰ ἱμάτια  καὶ   τῷ κλέπτῃ οὐ χαλεπαίνεις· μὴ
[1, 18]   θαύμαζε τὸ κάλλος τῆς γυναικὸς  καὶ   τῷ μοιχῷ οὐ χαλεπαίνεις. γνῶθι
[1, 1]   πολλῶν ἐπιμελεῖσθαι καὶ πολλοῖς προσδεδέσθαι  καὶ   τῷ σώματι καὶ τῇ κτήσει
[1, 6]   βρέχῃ; θορύβου δὲ καὶ βοῆς  καὶ   τῶν ἄλλων χαλεπῶν οὐκ ἀπολαύετε;
[1, 12]   οἱ καὶ τῶν ἐπὶ γῆς  καὶ   τῶν ἀνθρωπίνων, εἰς κοινὸν δὲ
[1, 29]   ὄντι ἐγκαλείτω μοι. ναί· ἀλλὰ  καὶ   τῶν δογμάτων ἄρχειν θέλω. καὶ
[1, 12]   γῆς μηδενός· τέταρτοι δ´ οἱ  καὶ   τῶν ἐπὶ γῆς καὶ τῶν
[1, 6]   ἄνθρωπον θεατὴν εἰσήγαγεν αὐτοῦ τε  καὶ   τῶν ἔργων τῶν αὐτοῦ, καὶ
[1, 3]   πατήρ ἐστι τῶν τ´ ἀνθρώπων  καὶ   τῶν θεῶν, οἶμαι ὅτι οὐδὲν
[1, 9]   καὶ μὴ ἐπιμελεῖσθαι αὐτὸν αὑτοῦ  καὶ   τῶν θηρίων τῶν ἀλόγων εἶναι
[1, 11]   ζημία, τὸ δὲ τῶν ἀγαθῶν  καὶ   τῶν κακῶν καὶ τῶν κατὰ
[1, 18]   γνώμην τὴν διακριτικὴν τῶν ἀγαθῶν  καὶ   τῶν κακῶν μὴ ἀπολλύναι; κἂν
[1, 2]   τῶν ἐκτὸς ἀξίαις συγχρώμεθα, ἀλλὰ  καὶ   τῶν κατὰ τὸ πρόσωπον ἑαυτοῦ
[1, 11]   τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν κακῶν  καὶ   τῶν κατὰ φύσιν καὶ παρὰ
[1, 7]   χρείας τῶν μεταπιπτόντων καὶ ὑποθετικῶν  καὶ   τῶν ὁμοίων. περὶ τοὺς
[1, 16]   ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν προβάτων  καὶ   τῶν ὄνων, πῶς ἐνδύσηται καὶ
[1, 11]   ἐπειδὴ περὶ τῶν κατὰ φύσιν  καὶ   τῶν ὀρθῶς οὐκ ὀρθῶς
[1, 11]   ἐκ τοῦ σώματος. ὡσαύτως δὲ  καὶ   τῶν ὀρθῶς πραττομένων ταὐτὸν τοῦτο
[1, 11]   πολλὴν φιλοστοργίαν τῶν γονέων ὑμῶν  καὶ   τῶν περὶ αὐτὸ ἐν
[1, 19]   ὁρᾷς ὅτι τούτων τῶν ἔργων  καὶ   τῶν προσηγοριῶν οὐ δύναται τυχεῖν,
[1, 7]   αὐτὸ ἐπί τε τῶν ὑποθέσεων  καὶ   τῶν ὑποθετικῶν λόγων. ἀναγκαῖον γὰρ
[1, 29]   δὲ μὴ αἱρῇ, λάβετε αὐτὸ  καὶ   ὑγιαίνετε. μόνον μὴ ἀλογίστως, μόνον
[1, 6]   εἰ μὴ λέων τοιοῦτος ἐγένετο  καὶ   ὕδρα καὶ {ἔλαφ{ ρ} ος
[1, 6]   χώραν τὴν αὑτοῦ καὶ σῦν  καὶ   ὕδραν; μωρία τοῦτο καὶ μανία.
[1, 6]   μὴ τοιαῦταί τινες αὐτὸν περιστάσεις  καὶ   ὗλαι διέσεισαν καὶ ἐγύμνασαν; τί
[1, 16]   ταύτην, ἐφ´ ὅσον ἂν διδῶται,  καὶ   ὑμᾶς ἐπὶ τὴν αὐτὴν ταύτην
[1, 14]   ποιεῖτε; τούτῳ τῷ θεῷ ἔδει  καὶ   ὑμᾶς ὀμνύειν ὅρκον, οἷον οἱ
[1, 6]   ἐμποδίσαι. ταῦτα ἔχοντες ἐλεύθερα  καὶ   ὑμέτερα μὴ χρῆσθε αὐτοῖς μηδ´
[1, 16]   τὸν ταύτην ἐκπληροῦντα τὴν χώραν  καὶ   ὑπὲρ πάντων ᾄδοντα τὸν ὕμνον
[1, 4]   ὄρεξιν ἦρκεν ἐξ αὑτοῦ εἰσάπαν  καὶ   ὑπερτέθειται, τῇ ἐκκλίσει δὲ πρὸς
[1, 29]   σύρμα. ἄνθρωπε, ταῦτα ὕλην ἔχεις  καὶ   ὑπόθεσιν. φθέγξαι τι, ἵνα εἰδῶμεν
[1, 7]   ὁμοίων. περὶ τοὺς μεταπίπτοντας  καὶ   ὑποθετικούς, ἔτι δὲ ἠρωτῆσθαι περαίνοντας
[1, 7]   ~Περὶ τῆς χρείας τῶν μεταπιπτόντων  καὶ   ὑποθετικῶν καὶ τῶν ὁμοίων.
[1, 25]   τί οὖν; κακοδαιμονεῖς; ναί. ἀλλὰ  καὶ   ὑπόλαβε ὅτι ἐν κακοῖς εἶ.
[1, 25]   ὅτι νύξ ἐστιν. ἔστω. ἀλλὰ  καὶ   ὑπόλαβε ὅτι νύξ ἐστιν. οὐκ
[1, 4]   ἐκείνοις καὶ αὐτόν, ἀνάγκη δὲ  καὶ   ὑποτεταχέναι ἄλλοις ἑαυτόν, τοῖς ἐκεῖνα
[1, 27]   οὐ φαίνεται οὐκ ἔστι  καὶ   φαίνεται. λοιπὸν ἐν πᾶσι τούτοις
[1, 29]   τὸν νόμον θεὸς τέθεικεν  καὶ   φησίν εἰ τι ἀγαθὸν θέλεις,
[1, 22]   ἄκουσόν μου, τέκνον· δεῖ μὲν  καὶ   φιλοσοφεῖν, δεῖ δὲ καὶ ἐγκέφαλον
[1, 8]   φιλόσοφος ἅμα καὶ καλὸς ἦν  καὶ   φιλόσοφος; οὐ θέλεις αἰσθάνεσθαι καὶ
[1, 1]   καὶ τῇ κτήσει καὶ ἀδελφῷ  καὶ   φίλῳ καὶ τέκνῳ καὶ δούλῳ.
[1, 9]   κηδεμόνα οὐκέτι ἡμᾶς ἐξαιρήσεται λυπῶν  καὶ   φόβων; (Καὶ πόθεν φάγω, φησίν,
[1, 12]   δὲ θέρος εἶναι καὶ χειμῶνα  καὶ   φορὰν καὶ ἀφορίαν καὶ ἀρετὴν
[1, 19]   κοιτωνίτας δ´ οὔ. πῶς δὲ  καὶ   φρόνιμος γίνεται ἐξαίφνης ἄνθρωπος,
[1, 30]   ἐκεῖνος οὖν σου πυνθάνεται φυγὴν  καὶ   φυλακὴν καὶ δεσμὰ καὶ θάνατον
[1, 4]   λοιπὸν ἕωθεν ἀνιστάμενος ταῦτα τηρεῖ  καὶ   φυλάσσει, λούεται ὡς πιστός, ὡς
[1, 9]   ὅτι ἔδει με τηρεῖν αὐτὴν  καὶ   φυλάττειν καὶ μυριάκις πρότερον αἱρεῖσθαι
[1, 14]   πεπαίνειν, πεπαίνει, ὅταν πάλιν ἀποβάλλειν  καὶ   φυλλορροεῖν καὶ αὐτὰ εἰς αὑτὰ
[1, 9]   τὰ ἐπὶ γῆς γεννώμενά τε  καὶ   φυόμενα, προηγουμένως δ´ εἰς τὰ
[1, 6]   ὁρατὰ καὶ {ὅρας{ ε} ις  καὶ   φῶς οὐκ ἐμφαίνει; τὸ δ´
[1, 4]   τῷ δὲ τὴν ἀλήθειαν εὑρόντι  καὶ   φωτίσαντι καὶ εἰς πάντας ἀνθρώπους
[1, 6]   παρείληφθε; (Ἀλλὰ γίνεταί τινα ἀηδῆ  καὶ   χαλεπὰ ἐν τῷ βίῳ. (Ἐν
[1, 8]   ἀσθενέσι προσγενομένη πρὸς τὸ ἐπᾶραι  καὶ   χαυνῶσαι ἐπ´ αὐτῇ. ποίᾳ γὰρ
[1, 12]   διατάσσων. διέταξε δὲ θέρος εἶναι  καὶ   χειμῶνα καὶ φορὰν καὶ ἀφορίαν
[1, 28]   Ἰλιὰς οὐδέν ἐστιν φαντασία  καὶ   χρῆσις φαντασιῶν. ἐφάνη τῷ Ἀλεξάνδρῳ
[1, 30]   ὑμῖν ἐδόκει; προαίρεσις οἵα δεῖ  καὶ   χρῆσις φαντασιῶν. τέλος δὲ τί;
[1, 8]   ἐγὼ φιλόσοφος ἤμην, ἔδει ὑμᾶς  καὶ   χωλοὺς γενέσθαι; τί οὖν; αἴρω
[1, 2]   τὰς τῶν ἐκτὸς ἀξίας συγκαθεὶς  καὶ   ψηφίζων ἐγγύς ἐστι τῶν ἐπιλελησμένων
[1, 11]   (Τί δ´ εἰ περὶ θερμῶν  καὶ   ψυχρῶν καὶ σκληρῶν καὶ μαλακῶν,
[1, 22]   ζήτησις τοῦ φιλοσοφοῦντος τῷ ὄντι  καὶ   ὠδίνοντος· νῦν ἐγὼ οὐχ ὁρῶ
[1, 17]   ἄλλων ἐστὶ διακριτικὰ καὶ ἐπισκεπτικὰ  καὶ   ὡς ἄν τις εἴποι μετρητικὰ
[1, 3]   οἱ πλείους δ´ ἡμῶν ἀλώπεκες  καὶ   ὡς ἐν ζῴοις ἀτυχήματα. τί
[1, 7]   ἐπιστραφήσεται δὲ τοῦ μὴ εἰκῇ  καὶ   ὡς ἔτυχεν ἀναστρέφεσθαι ἐν λόγῳ;
[1, 7]   τὸ δ´ εἰκῇ καὶ μάτην  καὶ   ὡς ἔτυχεν χρῆσθαι ταῖς φαντασίαις
[1, 19]   ἐξελαθόμην ὅτι σε δεῖ θεραπεύειν  καὶ   ὡς πυρετὸν καὶ ὡς χολέραν
[1, 19]   δεῖ θεραπεύειν καὶ ὡς πυρετὸν  καὶ   ὡς χολέραν καὶ βωμὸν στῆσαι,
[1, 29]   περίστασιν εἰδέναι, ὅτι ἐλήλυθεν  καιρὸς   τοῦ ἀποδεῖξαι, εἰ πεπαιδεύμεθα. νέος
[1, 29]   νέος. οὔ· ἀλλὰ καλέσαντος τοῦ  καιροῦ   κλάειν δεῖ καὶ λέγειν ἤθελον
[1, 11]   μὲν ἀκριβὲς οὐ τοῦ παρόντος  καιροῦ   τυχόν· ἐκεῖνο δ´ ἀπαρκεῖ πεισθῆναι,
[1, 1]   τὰς χρήσεις αὐτῶν καὶ τοὺς  καιροὺς   παραδεικνύον; οὐδὲν ἄλλο. Ὥσπερ οὖν
[1, 19]   γίνεται ἐξαίφνης ἄνθρωπος, ὅταν  Καῖσαρ   αὐτὸν ἐπὶ τοῦ λασάνου ποιήσῃ·
[1, 3]   περὶ ἑαυτοῦ. ἀλλ´ ἂν μὲν  Καῖσαρ   εἰσποιήσηταί σε, οὐδείς σου τὴν
[1, 2]   ἐρεῖ, οἶδεν ὅτι  Καῖσαρ   θέλει, καὶ προσεπισωρεύσει ἔτι πλείονα.
[1, 9]   ἀνθρώποις; ἀλλὰ πρὸς μὲν τὸν  Καίσαρα   συγγένεια ἄλλον τινὰ
[1, 29]   χωρὶς τούτων ἄγαγέ μοι τὸν  Καίσαρα   καὶ ὄψει πῶς εὐσταθῶ. ὅταν
[1, 14]   ὅρκον, οἷον οἱ στρατιῶται τῷ  Καίσαρι.   ἀλλ´ ἐκεῖνοι μὲν τὴν μισθοφορίαν
[1, 19]   δαίμονα ἀγορασθεὶς ὑπό τινος τῶν  Καισαριανῶν   τοῦ Καίσαρος σκυτεὺς ἐγένετο. εἶδες
[1, 2]   ἄλλος δ´ ἂν εἰπόντος αὐτῷ  Καίσαρος   ἐν τοιαύτῃ περὶ στάσει μὴ
[1, 29]   ὑμᾶς. ἀλλ´ ἐν μὲν τοῖς  Καίσαρος   μονομάχοις εἰσί τινες οἱ ἀγανακτοῦντες
[1, 10]   τὴν Ῥώμην, ἀπήντησαν αὐτῷ παρὰ  Καίσαρος   πινακίδες· δὲ λαβὼν πάντων
[1, 19]   ὑπό τινος τῶν Καισαριανῶν τοῦ  Καίσαρος   σκυτεὺς ἐγένετο. εἶδες ἂν πῶς
[1, 14]   ὀμνύουσιν πάντων προτιμήσειν τὴν τοῦ  Καίσαρος   σωτηρίαν, ὑμεῖς δὲ δε τοσούτων
[1, 20]   τέχνην ἀπὸ ὀλίγων ἔστιν ἀναλαβεῖν;  καίτοι   αὐτὸς μὲν προηγούμενος λόγος
[1, 8]   τὸν τρόπον τοῦτον; ὅτι νῦν  καίτοι   μὴ γυμναζόμενοι περὶ ταῦτα μηδ´
[1, 16]   ἐφ´ αὑτοῖς ἐγκαλοῦμεν τῷ θεῷ.  καίτοι   νὴ τὸν Δία καὶ τοὺς
[1, 6]   τοιαύτῃ ἀγεννείᾳ καὶ ἀσέβεια;  καίτοι   γε θεὸς οὐ μόνον
[1, 6]   τὰ ἐγκλήματα τῷ θεῷ ἐκτρεπόμενοι.  καίτοι   πρὸς μεγαλοψυχίαν μὲν καὶ ἀνδρείαν
[1, 10]   πρῶτόν ἐστιν, ἵνα ἐγὼ κοιμηθῶ’  καίτοι   τί ὅμοια τὰ ἐκείνων πράγματα
[1, 20]   ἔχεις περὶ μὲν τἀγαθὰ καὶ  κακὰ   ἀνειμένως, περὶ τἀδιάφορα δ´ ἐσπευσμένως,
[1, 27]   κακόν, πρόχειρον ἔχειν ὅτι τὰ  κακὰ   ἐκκλίνειν καθήκει καὶ ἀναγκαῖον
[1, 28]   σὺ λέγεις ὅτι οὐκ ἔστι  κακά;   (Ἔλθωμεν ἐπὶ τοὺς κανόνας, φέρε
[1, 28]   μανθάνω μὲν οἷα δρᾶν μέλλω  κακά,   θυμὸς δὲ κρείσσων τῶν ἐμῶν
[1, 20]   τίνα θεωρήσουσα παρελήλυθεν; ἀγαθὰ καὶ  κακὰ   καὶ οὐδέτερα. αὐτὴ οὖν τί
[1, 4]   ἐστιν, δ´ ἔκκλισις πρὸς  κακά,   μεμαθηκὼς δὲ καὶ ὅτι οὐκ
[1, 28]   αὐτοὶ κατασφάζωνται, ταῦτα οὐκ ἔστι  κακά;   (Πόθεν τοῦτο προσδοξάζεις; κἀμὲ δίδαξον.
[1, 28]   τὸ ἀκολουθῆσαι τοῖς φαινομένοις τοιαῦτα  κακὰ   ποιήσωσι καὶ πάθωσιν, ἐμοὶ δὲ
[1, 25]   κατάλληλον. λοιπὸν οἱ μέν εἰσι  κακαύστηροι   καὶ κακοστόμαχοι καὶ λέγουσιν ἐγὼ
[1, 9]   συγγενεῖς τινες τοῦ θεοῦ ἐσμεν  κἀκεῖθεν   ἐληλύθαμεν; ἄφες ἡμᾶς ἀπελθεῖν ὅθεν
[1, 1]   μὲν δοκῶ ὅτι, εἰ ἠδύναντο,  κἀκεῖνα   ἂν ἡμῖν ἐπέτρεψαν· ἀλλὰ πάντως
[1, 11]   αὐτό; (Στέργει, ἔφη. (Ἔδει οὖν  κἀκείνην   ἀφεῖναι αὐτό; (Οὐδαμῶς. (Τί δ´
[1, 29]   δῷ τῷ σωματίῳ τῷ Σωκράτους  κἀκεῖνο   ἀποψυγῇ; ταῦτά σοι φαίνεται θαυμαστά,
[1, 11]   δόγμα, ἀφ´ οὗ αὐτὸ ἐπράξαμεν,  κἀκεῖνο   ἐξαίρειν καὶ ἐκτέμνειν πειρασόμεθα μᾶλλον
[1, 6]   ἁρμόσας τοῦτο πρὸς ἐκεῖνο  κἀκεῖνο   πρὸς τοῦτο; τίς δ´
[1, 11]   στέργει αὐτό; (Στέργει. (Ἔδει οὖν  κἀκεῖνον   ἀφέντα ἀπελθεῖν, εἶθ´ οὕτως ἔρημον
[1, 15]   μὴ ὀργίζηται; (Φέρε μοι ἐκεῖνον  κἀκείνῳ   ἐρῶ, σοὶ δὲ περὶ τῆς
[1, 10]   ἀλλ´ ὡσαύτως ἀμελεῖν αἰσχρὸν τούτων  κἀκείνων;   τί οὖν; ἡμεῖς μόνοι ῥᾳθυμοῦμεν
[1, 29]   προαίρεσιν, στρεβλὰ δὲ καὶ διεστραμμένα  κακήν.   τοῦτον τὸν νόμον θεὸς
[1, 12]   καὶ ἀφορίαν καὶ ἀρετὴν καὶ  κακίαν   καὶ πάσας τὰς τοιαύτας ἐναντιότητας
[1, 25]   ἀτυχὴς εἶ; ναί. τί οὖν;  κακοδαιμονεῖς;   ναί. ἀλλὰ καὶ ὑπόλαβε ὅτι
[1, 3]   γάρ ἐστιν ἄλλο λοίδορος καὶ  κακοήθης   ἄνθρωπος ἀλώπηξ τί
[1, 22]   ποιοῦμεν, τί οὖν ἀγάλματα, ὡς  κακοῖς   δαίμοσιν, ὡς πυρετῷ τῷ Διί;
[1, 18]   παρὰ φύσιν ἐπὶ τοῖς ἀλλοτρίοις  κακοῖς   διατίθεσθαι, ἐλέει αὐτὸν μᾶλλον
[1, 25]   ἀλλὰ καὶ ὑπόλαβε ὅτι ἐν  κακοῖς   εἶ. οὐκ ἀκολουθεῖ τῇ ὑποθέσει·
[1, 25]   ἀλλὰ σὺ ὑπολάμβανε ὅτι ἐν  κακοῖς   εἶ. οὐχ ὑπολαμβάνω· καὶ τίς
[1, 25]   μὴ θλιβόμενος μηδ´ ὑπολαμβάνων ἐν  κακοῖς   εἶναι· τοῦτο γὰρ οὐδείς σε
[1, 29]   μοι δίδωσιν οὐδέν, πάντες ψέγουσιν,  κακολογοῦσιν.   ταῦτα μέλλεις μαρτυρεῖν καὶ καταισχύνειν
[1, 2]   ἄλογον, καθάπερ καὶ ἀγαθὸν καὶ  κακὸν   ἄλλο ἄλλῳ καὶ συμφέρον καὶ
[1, 9]   ὑπὸ σοῦ ἤθελον, οὐχὶ ἐλεηθῆναι·  κακὸν   δέ μοι οὐθέν ἐστιν’ οὕτως
[1, 28]   οὖν τὸ μέγα ἐν ἀνθρώποις  κακὸν   καὶ ἀγαθόν; ὅπου διαφορά.
[1, 9]   ἡμᾶς καὶ θάνατος οὐ  κακόν;   καὶ συγγενεῖς τινες τοῦ θεοῦ
[1, 29]   τῆς προαιρέσεως ἀγαθόν ἐστιν  κακόν;   μή τινα βλάπτω; μή τι
[1, 20]   δ´ ἀφροσύνη τί ἐστιν;  κακόν.   ὁρᾷς οὖν ὅτι ἀναγκαίως καὶ
[1, 22]   ἐστι τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ  κακόν·   οὐ μαίνομαι; ναί· ἀλλ´ ἂν
[1, 24]   ὅτι θάνατος οὐκ ἔστι  κακόν,   οὐδὲ γὰρ αἰσχρόν· λέγει ὅτι
[1, 27]   ἔχειν δεῖ. Ὅταν θάνατος φαίνηται  κακόν,   πρόχειρον ἔχειν ὅτι τὰ κακὰ
[1, 25]   ἀνθρώπου ἐν προαιρέσει καὶ τὸ  κακόν,   τὰ δ´ ἄλλα πάντα οὐδὲν
[1, 10]   σοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ  κακόν’   ταῦτα ἐκείνοις ὅμοιά ἐστιν; ἀλλ´
[1, 12]   πενθείτω. δυσαρεστεῖ τοῖς τέκνοις; ἔστω  κακὸς   πατήρ. βάλε αὐτὸν εἰς φυλακήν.
[1, 12]   δυσαρεστεῖ τις τοῖς γονεῦσιν; ἔστω  κακὸς   υἱὸς καὶ πενθείτω. δυσαρεστεῖ τοῖς
[1, 25]   οἱ μέν εἰσι κακαύστηροι καὶ  κακοστόμαχοι   καὶ λέγουσιν ἐγὼ οὐ δύναμαι
[1, 29]   τοῦ ἀγαθοῦ προαίρεσις ποιά, τοῦ  κακοῦ   προαίρεσις ποιά. τί οὖν τὰ
[1, 29]   τεύξεται τοῦ ἰδίου ἀγαθοῦ  κακοῦ.   πῶς τοῦ ἀγαθοῦ τεύξεται; ἂν
[1, 27]   ἀγαθοῦ, μὴ ὑπομένειν περιπίπτειν τῷ  κακῷ.   εἶτα τὸ τελευταῖον, ὅταν μήτε
[1, 26]   τί δοκεῖς; ὅτι θέλων περιπίπτω  κακῷ   καὶ ἀποτυγχάνω τοῦ ἀγαθοῦ; μὴ
[1, 20]   δεῖ πεπονθέναι περὶ ἀγαθῶν καὶ  κακῶν.   ἀλλὰ πολλῆς ἔχει χρείαν παρασκευῆς
[1, 11]   οὔτε τέκνα ὡς αἴτιά τινων  κακῶν   ἡμῖν γινόμενα πεπεισμένοι ὅτι, ἂν
[1, 11]   δὲ τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν  κακῶν   καὶ τῶν κατὰ φύσιν καὶ
[1, 18]   διακριτικὴν τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν  κακῶν   μὴ ἀπολλύναι; κἂν οὕτως λέγῃς,
[1, 4]   αὐτὸν τῆς συναισθήσεως τῶν αὑτοῦ  κακῶν;   οὐ θέλεις δεῖξαι αὐτῷ τὸ
[1, 19]   {π} ὡς ὄντων ἀγαθῶν καὶ  κακῶν,   πᾶσα ἀνάγκη θεραπεύειν τοὺς τυράννους.
[1, 18]   λωποδύται; πεπλάνηνται περὶ ἀγαθῶν καὶ  κακῶν.   χαλεπαίνειν οὖν δεῖ αὐτοῖς
[1, 28]   εἰ καλῶς, ἀνέγκλητός ἐστιν· εἰ  κακῶς,   αὐτὸς ἐζημίωται· οὐ δύναται γὰρ
[1, 26]   ἐπίκρισιν περὶ τῶν καλῶς  κακῶς   γινομένων; κἄν τινα κακῶς λέγῃ,
[1, 28]   (λοιπὸν καλῶς φαίνεται  κακῶς·   εἰ καλῶς, ἀνέγκλητός ἐστιν· εἰ
[1, 22]   οὖν’ πάντως ἕτερος αὐτῶν  κακῶς   ἐφαρμόζει τὴν πρόληψιν τοῦ δέοντος.
[1, 5]   νεκροῦ. μάχην οὗτος οὐ συνορᾷ·  κακῶς   ἔχει. συνορῶν οὗτος οὐ κινεῖται
[1, 5]   μηδὲ συνιέναι μηδέν, καὶ τοῦτον  κακῶς   ἔχειν οἰόμεθα· ἂν δέ τινος
[1, 26]   κακῶς γινομένων; κἄν τινα  κακῶς   λέγῃ, οὗτος ἐπιστρέφεται, κἂν ἐπαινῇ
[1, 6]   οὐ καυματίζεσθε; οὐ στενοχωρεῖσθε; οὐ  κακῶς   λούεσθε; οὐ καταβρέχεσθε, ὅταν βρέχῃ;
[1, 18]   ἐκείνοις. σκόπει γάρ· ἔχεις  καλὰ   ἱμάτια, γείτων σου οὐκ
[1, 18]   ἀλλὰ φαντάζεται ὅτι τὸ ἔχειν  καλὰ   ἱμάτια, τοῦτο καὶ σὺ
[1, 11]   πάντα δοκεῖ τισιν εἶναι  καλὰ   καὶ προσήκοντα, ὀρθῶς δοκεῖ; καὶ
[1, 2]   αἴτιον τοῦ εὐπρεπῆ φαίνεσθαι καὶ  καλά.   τί οὖν μοι λέγεις ὅτι
[1, 22]   εὑρήσετε καὶ Ἀγαμέμνονος καὶ Ἀχιλλέως.  κάλει   γὰρ αὐτοὺς εἰς τὸ μέσον.
[1, 12]   ἔδει δὲ μόνον μένοντα ἡσυχίαν  καλεῖν   αὐτὸ καὶ ἐλευθερίαν καὶ ὅμοιον
[1, 12]   πολλῶν δ´ ὄντα μὴ ὄχλον  καλεῖν   μηδὲ θόρυβον μηδ´ ἀηδίαν, ἀλλ´
[1, 9]   εἰς σὲ κατελήλυθεν ἐντεῦθέν ποθεν  καλεῖς   σεαυτὸν Ἀθηναῖον καὶ Κορίνθιον;
[1, 12]   κἂν μὲν μόνος ᾖς, ἐρημίαν  καλεῖς   τοῦτο, ἂν δὲ μετὰ ἀνθρώπων,
[1, 29]   ἐστιν εὐφυὴς νέος. οὔ· ἀλλὰ  καλέσαντος   τοῦ καιροῦ κλάειν δεῖ καὶ
[1, 29]   ἀπειλῇ τύραννος καὶ μὴ  καλῇ,   λέγω τίνι ἀπειλεῖ; ἂν λέγῃ
[1, 29]   τί οὖν; οὐ δέδοταί μοι  καλὴν   φωνὴν εἰσενεγκεῖν; πῶς οὖν ἀναβαίνεις
[1, 28]   καὶ πολλὰ πρόβατα καὶ πολλὰς  καλιὰς   χελιδόνων πελαργῶν ἐμπρησθῆναι καὶ
[1, 22]   δέ ςοι ποιητέον ἐστίν, σὺ  κάλλιον   οἶδας οἱ φιλόσοφοι’ ἄνθρωπε,
[1, 16]   καὶ εὐπρεπὲς καὶ σεμνόν, πόσῳ  κάλλιον   τοῦ τῶν ἀλεκτρυόνων λόφου, πόσῳ
[1, 18]   οὐ χαλεπαίνεις· μὴ θαύμαζε τὸ  κάλλος   τῆς γυναικὸς καὶ τῷ μοιχῷ
[1, 8]   περισπώμενοι ὅμως οὐδὲν ἐπιδίδομεν εἰς  καλοκἀγαθίαν.   τί οὖν χρὴ προσδοκᾶν, εἰ
[1, 12]   κινδυνεύει οὐ μόνον οὐκ εἶναι  καλόν,   ἀλλὰ καὶ πάντων αἴσχιστον εἶναι.
[1, 22]   οὐ τίθησιν, ὅτι τὸ δίκαιον  καλόν   ἐστι καὶ πρέπον; πότ´ οὖν
[1, 1]   ἄλλο τὸ λέγον ὅτι χρυσίον  καλόν   ἐστιν; αὐτὸ γὰρ οὐ λέγει.
[1, 11]   ἀποφαινόμεθα ὀρθόν τε εἶναι καὶ  καλόν;   (Ἔστω, ἔφη. (Τί οὖν; ἀφεῖναι
[1, 11]   καλόν, τὸ δ´ εὐλόγιστον οὐ  καλόν;   (Οὐδαμῶς. (Μὴ τοίνυν μάχην ἔχει
[1, 2]   πορφύρα καὶ τοῖς ἄλλοις δὲ  καλὸν   παράδειγμα ἔκκειται; ἄλλος δ´ ἂν
[1, 11]   κατὰ φύσιν τ´ εἶναι καὶ  καλόν;   (Πῶς γὰρ οὔ; (Τί δέ;
[1, 12]   εἶ, παραφρονεῖς. οὐκ οἶδας, ὅτι  καλόν   τι ἐλευθερία ἐστὶ καὶ ἀξιόλογον;
[1, 11]   κατὰ φύσιν τ´ ἐστὶ καὶ  καλόν,   τὸ δ´ εὐλόγιστον οὐ καλόν;
[1, 16]   ὅτι ἀνήρ εἰμι’ πῶς δὲ  καλὸν   τὸ σύμβολον καὶ εὐπρεπὲς καὶ
[1, 8]   ἔδει κἀμὲ καθήμενον ἐκπονεῖν, ἵνα  καλὸς   γένωμαι ἵνα ἰσχυρός, ὡς
[1, 8]   ἐπεί τις φιλόσοφος ἅμα καὶ  καλὸς   ἦν καὶ φιλόσοφος; οὐ θέλεις
[1, 8]   αὐτῶν ἀνθρώπων συνδραμόντα; εἰ δὲ  καλὸς   ἦν Πλάτων καὶ ἰσχυρός, ἔδει
[1, 12]   ἐστιν; πάντα οὖν ταῦτα  καλὸς   καὶ ἀγαθὸς ἐπεσκεμμένος τὴν αὑτοῦ
[1, 7]   ἂν {εὕρ{ ο} οι  καλὸς   καὶ ἀγαθὸς τὴν διέξοδον καὶ
[1, 5]   ἀπονεκρωθῇ, τοῦτο ἔτι καὶ δύναμιν  καλοῦμεν.   Καταλαμβάνεις ὅτι ἐγρήγορας; οὔ’ φησίν·
[1, 9]   κλέπται καὶ δικαστήρια καὶ οἱ  καλούμενοι   τύραννοι δοκοῦντες ἔχειν τινὰ ἐφ´
[1, 28]   καλῶς φαίνεται κακῶς· εἰ  καλῶς,   ἀνέγκλητός ἐστιν· εἰ κακῶς, αὐτὸς
[1, 23]   οὔτε θαυμάζειν οὔτ´ ἀποδέχεσθαι· καὶ  καλῶς   αὐτοῦ κρατεῖ. πῶς οὖν ὑπονοητικοί
[1, 19]   οὖν πώποτε ὑπὲρ τοῦ ὀρεχθῆναι  καλῶς   ἔθυσεν; ὑπὲρ τοῦ ὁρμῆσαι κατὰ
[1, 25]   θλίβεις; (Πῶς οὖν ἄλλως θεωρήσω  καλῶς   ἐν τῷ ἀμφιθεάτρῳ; (Ἄνθρωπε, καὶ
[1, 22]   οὐσίαις, ὅταν μὲν εἴπῃ  καλῶς   ἐποίησεν, ἀνδρεῖός ἐστιν’ οὔ, ἀλλ´
[1, 25]   Μέχρις οὖν τίνος ταῦτα τηρεῖν  καλῶς   {ἔχει{ ς} καὶ τὴν παιδιὰν
[1, 11]   εἶναι τὰ τῶν ἄλλων, εἰ  καλῶς   ἔχει τὰ Ἰουδαίων, μὴ καλῶς
[1, 11]   καλῶς ἔχει τὰ Ἰουδαίων, μὴ  καλῶς   ἔχειν τὰ τῶν ἄλλων. (Πῶς
[1, 22]   γενέσθαι τὰ δέοντα καὶ τὰ  καλῶς   ἔχοντα; δεῖ μὲν οὖν. σὺ
[1, 22]   οὐκ ἀρέσκει σοι γίνεσθαι τὰ  καλῶς   ἔχοντα; ἐμοὶ μὲν οὖν πάντων
[1, 26]   ψόγον πιστεύομεν, ἐπίκρισιν περὶ τῶν  καλῶς   κακῶς γινομένων; κἄν τινα
[1, 19]   Σωκράτους; ἀλλὰ δύναμαί σε τραχηλοκοπῆσαι.  καλῶς   λέγεις. ἐξελαθόμην ὅτι σε δεῖ
[1, 29]   σόν ἐστι προτεῖναι, ἐμὸν μελετῆσαι  καλῶς.   οὔ· ἀλλὰ μὴ τοιοῦτό μοι
[1, 7]   ἀκόλουθον τοῖς δοθεῖσιν ὑπὸ σοῦ  καλῶς   παραδέχου. ἄγε ἀρκεῖ οὖν κἀνταῦθα
[1, 25]   λάβε, περίσχισον. ὕβριν σοι πεποίηκα.  καλῶς   σοι γένοιτο. ταῦτα ἐμελέτα Σωκράτης,
[1, 11]   προσήγγειλέ τις μοι ὅτι ἔχει  καλῶς.   (Τί οὖν; ὀρθῶς φαίνει σαυτῷ
[1, 28]   πράξεως τὸ φαινόμενον (λοιπὸν  καλῶς   φαίνεται κακῶς· εἰ καλῶς,
[1, 28]   ἔστι κακά; (Πόθεν τοῦτο προσδοξάζεις;  κἀμὲ   δίδαξον. (Οὔ· ἀλλὰ πόθεν σὺ
[1, 2]   σιωπήσω. ἀλλὰ δεῖ με ἐξετάσαι.  κἀμὲ   εἰπεῖν τὸ φαινόμενον δίκαιον. ἀλλ´
[1, 8]   ἦν Πλάτων καὶ ἰσχυρός, ἔδει  κἀμὲ   καθήμενον ἐκπονεῖν, ἵνα καλὸς γένωμαι
[1, 29]   αὑτῷ ἀγαθὸν οἴεται τοῦτο  κἀμοὶ   συμβουλεύει· συγγιγνώσκω αὐτῷ. καὶ γὰρ
[1, 9]   καὶ τοῦτο ὑπὸ τοῦ δεσπότου’  κἀμοῦ   πρὸς αὐτὸν ἀποκριναμένου ὅτι Ἀνθρώπινα’
[1, 17]   πότερον ἀληθῶς ψευδῶς διαλέγῃ’  κἄν   τι κατ´ ἀμφίβολον φωνὴν εἴπω
[1, 26]   τῶν καλῶς κακῶς γινομένων;  κἄν   τινα κακῶς λέγῃ, οὗτος ἐπιστρέφεται,
[1, 29]   ἐστι τῷ μεμελετηκότι συλλογισμοὺς ἀναλύειν,  κἄν   τις εὔλυτον αὐτῷ προτείνῃ, λέγει
[1, 29]   σε βαλῶ’ ὅλῳ τῷ σαρκιδίῳ’  κἂν   ἐξορισμὸν ἀπειλῇ, τὸ αὐτό. (Σοὶ
[1, 26]   τινα κακῶς λέγῃ, οὗτος ἐπιστρέφεται,  κἂν   ἐπαινῇ τινα, ἐπαίρεται; ἐν τοῖς
[1, 12]   δ´ ἀταλαίπωρος εἶ καὶ δυσάρεστος  κἂν   μὲν μόνος ᾖς, ἐρημίαν καλεῖς
[1, 1]   με δεῖ. εἰ ἤδη, ἀποθνῄσκω·  κἂν   μετ´ ὀλίγον, νῦν ἀριστῶ τῆς
[1, 11]   Ῥώμῃ ἀνέρχῃ, ὅτι δοκεῖ σοι·  κἂν   μεταδόξῃ, οὐκ ἂν ἀπελεύσῃ. καὶ
[1, 12]   πᾶν τὸ δοκοῦν μοι ἀποβαίνειν,  κἂν   ὁπωσοῦν δοκῇ. μαινόμενος εἶ, παραφρονεῖς.
[1, 18]   καὶ τῶν κακῶν μὴ ἀπολλύναι;  κἂν   οὕτως λέγῃς, γνώσῃ πῶς ἀπάνθρωπόν
[1, 2]   τῷ Βάτωνι ἀλειφόμενος. ἄλλος δὲ  κἂν   τὸν τράχηλον ἀπετμήθη, εἰ ζῆν
[1, 28]   ἔστι κακά; (Ἔλθωμεν ἐπὶ τοὺς  κανόνας,   φέρε τὰς προλήψεις. Διὰ τοῦτο
[1, 28]   τι ζυγῷ, οὐδαμοῦ ὅμοιόν τι  κανόνι,   ἀλλά τι ἐφάνη καὶ εὐθὺς
[1, 7]   καλῶς παραδέχου. ἄγε ἀρκεῖ οὖν  κἀνταῦθα   γνῶναι τοῦτο; οὐκ ἀρκεῖ, δεῖ
[1, 7]   ταῦτα μόνα ἁμαρτήματά ἐστι τὸ  Καπιτώλιον   ἐμπρῆσαι καὶ τὸν πατέρα ἀποκτεῖναι,
[1, 19]   λύχνους ἁπτομένους. ἀναβαίνει εἰς τὸ  Καπιτώλιον,   ἐπιθύει. τίς οὖν πώποτε ὑπὲρ
[1, 7]   Ἀνδράποδον’ ἔφη, ἐνθάδε τὸ παραλειπόμενον  Καπιτώλιόν   ἐστιν’ ταῦτα μόνα ἁμαρτήματά
[1, 7]   οἷον μέν’ φημί, εἰ τὸ  Καπιτώλιον   κατέκαυσα’ δ´ Ἀνδράποδον’ ἔφη,
[1, 25]   τοῦτο γὰρ οὐδείς σε ἀναγκάζει.  καπνὸν   πεποίηκεν ἐν τῷ οἰκήματι; ἂν
[1, 25]   οἴκει. οἰκῶ. ἀλλὰ πολύς μοι  καπνὸς   φαίνεται τὸ ἐν Γυάροις οἰκεῖν.
[1, 27]   ταρασσόμενον καὶ ῥηγνύμενον ἔσωθεν τὴν  καρδίαν   ἄλλῳ τινὶ δεῖ προσευκαιρεῖν. ~Ὅτι
[1, 15]   ἀνθήσῃ πρῶτον, εἶτα προβάλῃ τὸν  καρπόν,   εἶτα πεπανθῇ. εἶτα συκῆς μὲν
[1, 14]   βλαστάνειν, βλαστάνει, ὅταν ἐκφέρειν τὸν  καρπόν,   ἐκφέρει, ὅταν πεπαίνειν, πεπαίνει, ὅταν
[1, 4]   ἕνεκα, ὅτι δὲ τοιοῦτον ἐξήνεγκαν  καρπὸν   ἐν ἀνθρωπίνῃ διανοίᾳ, δι´ οὗ
[1, 15]   οὐ τελειοῦται, γνώμης δ´ ἀνθρώπου  καρπὸν   θέλεις οὕτως δι´ ὀλίγου καὶ
[1, 15]   εἶτα πεπανθῇ. εἶτα συκῆς μὲν  καρπὸς   ἄφνω καὶ μιᾷ ὥρᾳ οὐ
[1, 6]   οὐκ εἰλήφατε; ἀνδρείαν οὐκ εἰλήφατε;  καρτερίαν   οὐκ εἰλήφατε; καὶ τί ἔτι
[1, 6]   καὶ τῆς ἄλλης ἀλκῆς καὶ  καρτερίας   καὶ γενναιότητος, εἰ μὴ τοιαῦταί
[1, 17]   ψευδῶς διαλέγῃ’ κἄν τι  κατ´   ἀμφίβολον φωνὴν εἴπω καὶ λέγῃς
[1, 3]   τις τῷ δόγματι τούτῳ συμπαθῆσαι  κατ´   ἀξίαν δύναιτο, ὅτι γεγόναμεν ὑπὸ
[1, 27]   συνήθειαν, τοῦ πεφράχθαι πρὸς τὰ  κατ´   αὐτῆς; (Καὶ τίς ἀντιλέγει; ἀλλὰ
[1, 25]   ὅτι ἂν φυλάσσειν ἐθέλῃς,  κατ´   ἐκεῖνο ἐπιβήσεταί σοι κύριος.
[1, 25]   δοῦλον. εὐθὺς γὰρ {ἐμ} αὐτὸς  κατ´   ἐμαυτοῦ δηλῶ, τίνι ἁλωτός εἰμι.
[1, 28]   τὸ κατ´ ἐμὲ καὶ οὐ  κατ´   ἐμὲ καὶ ὅσα τούτοις ὅμοια.
[1, 28]   συμφέρον καὶ τὸ ἀσύμφορον, τὸ  κατ´   ἐμὲ καὶ οὐ κατ´ ἐμὲ
[1, 2]   ἀπελθὼν παρακράτει. ἀλλ´ οὐκ ἂν  κατ´   ἐμέ. τοῦτο σὲ δεῖ συνεισφέρειν
[1, 12]   μόνον καὶ οὐχὶ δὲ καὶ  κατ´   ἰδίαν ἑκάστου· πέμπτοι δ´, ὧν
[1, 12]   δὲ κατὰ τὸ σῶμα, ὡς  κατά   γε τὸν λόγον οὐδὲν χείρων
[1, 17]   μέμψῃ οὐδένα, ἐγκαλέσεις οὐδενί, πάντα  κατὰ   γνώμην ἔσται ἅμα τὴν σὴν
[1, 27]   ἀπῆλθεν; (Τί οὖν; οὐ δεῖ  κατὰ   δύναμιν καὶ τούτων ἀντέχεσθαι, τοῦ
[1, 12]   γάρ ἐστιν, γίνεται πάντα  κατὰ   προαίρεσιν καὶ ὃν οὐδεὶς δύναται
[1, 2]   τις· Πόθεν οὖν αἰσθησόμεθα τοῦ  κατὰ   πρόσωπον ἕκαστος; (Πόθεν δ´
[1, 2]   ~Πῶς ἄν τις σῴζοι τὸ  κατὰ   πρόσωπον ἐν παντί. Τῷ λογικῷ
[1, 2]   τοῦ τραχήλου. τοιοῦτόν ἐστι τὸ  κατὰ   πρόσωπον· οὕτως ἰσχυρὸν παρὰ τοῖς
[1, 8]   οὐ θέλεις αἰσθάνεσθαι καὶ διακρῖναι  κατὰ   τί οἱ ἄνθρωποι γίνονται φιλόσοφοι
[1, 19]   ἄχρηστον εἶναι ἐπώλησεν. εἶτα ἐκεῖνος  κατά   τινα δαίμονα ἀγορασθεὶς ὑπό τινος
[1, 2]   ἀξίαις συγχρώμεθα, ἀλλὰ καὶ τῶν  κατὰ   τὸ πρόσωπον ἑαυτοῦ ἕκαστος. τῷ
[1, 28]   πελαργὸς καὶ ἄνθρωπος; (Τί λέγεις;  κατὰ   τὸ σῶμα ὁμοιότατον. {πλὴν ὅτι
[1, 12]   πρὸς τὰ ὅλα; τοῦτο δὲ  κατὰ   τὸ σῶμα, ὡς κατά γε
[1, 26]   οὐκ εἰδότα, ἐν δὲ τοῖς  κατὰ   τὸν βίον οὔτε παρέχει ἑαυτόν
[1, 9]   πέφυκεν τῷ θεῷ τῆς συναναστροφῆς  κατὰ   τὸν λόγον ἐπιπεπλεγμένα’ διὰ τί
[1, 28]   ὅπου διαφέρει ἡμῖν γνῶναι τὸ  κατὰ   τὸν τόπον ἀληθές, οὐδέποθ´ ἡμῶν
[1, 7]   οὖν ἐποίησας; μόνον ἦν  κατὰ   τὸν τόπον ἁμάρτημα, τοῦτο ἡμάρτηκας.
[1, 27]   τὸν συνηγορήσοντα· τίνι οὖν ἀρκοῦμαι  κατὰ   τὸν τόπον; πῶς μὲν αἴσθησις
[1, 8]   μεταλαμβάνειν ἔστι τὰ ἰσοδυναμοῦντα ἀλλήλοις,  κατὰ   τοσούτους καὶ τὰ εἴδη τῶν
[1, 6]   παρακολουθητικὴ τῇ χρήσει, τούτῳ τὸ  κατὰ   τρόπον ἂν μὴ προσῇ οὐδέποτε
[1, 6]   ταῦτ´ ἀπαρκεῖ, ἀλλ´ ἂν μὴ  κατὰ   τρόπον καὶ τεταγμένως καὶ ἀκολούθως
[1, 21]   ἀρκοῦμαι, ἂν ὀρέγωμαι καὶ ἐκκλίνω  κατὰ   φύσιν, ἂν ὁρμῇ καὶ ἀφορμῇ
[1, 11]   σε πείσω, ὅτι πᾶν τὸ  κατὰ   φύσιν γινόμενον ὀρθῶς γίνεται. (Τοῦτο,
[1, 26]   καὶ περιστάσεως βουλόμεθα τηρῆσαι τὸ  κατὰ   φύσιν, δῆλον ὅτι ἐν παντὶ
[1, 9]   διεξαγωγῆς τῆς {καταλλήλου{ ς} καὶ  κατὰ   φύσιν; Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ὅτι
[1, 19]   καλῶς ἔθυσεν; ὑπὲρ τοῦ ὁρμῆσαι  κατὰ   φύσιν; ἐκεῖ γὰρ καὶ θεοῖς
[1, 12]   αὐτοῖς, ἡμεῖς δ´ οὐδὲν ἧττον  κατὰ   φύσιν ἕξομεν. σὺ δ´ ἀταλαίπωρος
[1, 11]   δεῖξον οὖν μοι σύ, πῶς  κατὰ   φύσιν ἐστίν. (Οὐ δύναμαι, ἔφη·
[1, 15]   ἂν ἐκείνου καὶ μὴ διαλλασσομένου  κατὰ   φύσιν ἔχοιμι, Οὐδέν, ἔφη, τῶν
[1, 15]   πάσῃ περιστάσει τηρήσω τὸ ἡγεμονικὸν  κατὰ   φύσιν ἔχον. (Τὸ τίνος; (Τὸ
[1, 11]   καὶ τῶν κακῶν καὶ τῶν  κατὰ   φύσιν καὶ παρὰ φύσιν τῷ
[1, 11]   ἁφήν. (Οὐκοῦν, ἐπειδὴ περὶ τῶν  κατὰ   φύσιν καὶ τῶν ὀρθῶς
[1, 11]   ὅπως τὸ κριτήριον τῶν  κατὰ   φύσιν καταμαθὼν τούτῳ προσχρώμενος διακρινεῖς
[1, 11]   μή, τῶν μαχομένων ἀνάγκη θατέρου  κατὰ   φύσιν ὄντος θάτερον εἶναι παρὰ
[1, 11]   καὶ ἁπλῶς τὸ ἁμαρτάνειν εἶναι  κατὰ   φύσιν, ὅτι πάντες σχεδὸν
[1, 11]   μᾶλλον δεῖξον, πῶς οὐκ ἔστι  κατὰ   φύσιν οὐδ´ ὀρθῶς γίνεται. (Καὶ
[1, 11]   βοηθῆσαι. τὸ φιλόστοργον δοκεῖ σοι  κατὰ   φύσιν τ´ εἶναι καὶ καλόν;
[1, 11]   (Τί δέ; τὸ μὲν φιλόστοργον  κατὰ   φύσιν τ´ ἐστὶ καὶ καλόν,
[1, 2]   αὐτοῦ Διὰ τί σὺ οὐ  καταβαίνεις;   ἔφη ὅτι Ἐγὼ οὐδὲ βουλεύομαι’
[1, 2]   τοῦτο Ἀγριππῖνος Φλώρῳ σκεπτομένῳ, εἰ  καταβατέον   αὐτῷ ἐστιν εἰς Νέρωνος θεωρίας,
[1, 2]   καὶ αὐτόν τι λειτουργῆσαι, ἔφη  Κατάβηθι’   πυθομένου δ´ αὐτοῦ Διὰ τί
[1, 13]   γέγονεν καὶ τῆς αὐτῆς ἄνωθεν  καταβολῆς,   ἀλλ´ εἰ ἔν τινι τοιαύτῃ
[1, 6]   στενοχωρεῖσθε; οὐ κακῶς λούεσθε; οὐ  καταβρέχεσθε,   ὅταν βρέχῃ; θορύβου δὲ καὶ
[1, 29]   στεφανωθῆναι Ὀλύμπια; πότε τις ἐμοὶ  καταγγελεῖ   τοιοῦτον ἀγῶνα; οὕτως ἔχειν ἔδει
[1, 26]   αὐτῷ τὴν ἀνάγνωσιν Σεαυτοῦ, ἔφη,  καταγελᾷς·   οὐ προεγύμνασας τὸν νεανίσκον οὐδ´
[1, 22]   ἐν τοῖς προαιρετικοῖς, πάντες μου  καταγελάσονται.   ἥξει τις γέρων πολιὸς χρυσοῦς
[1, 11]   τοῦτο τὸ ζῷον οὗ πάντες  καταγελῶσιν,   εἴπερ ἄρα θέλεις ἐπίσκεψιν τῶν
[1, 19]   ἔμελλεν τὸν ἴδιον υἱὸν ἐᾶν  καταδουλοῦσθαι;   τοῦ νεκροῦ δέ μου κύριος
[1, 29]   κακολογοῦσιν. ταῦτα μέλλεις μαρτυρεῖν καὶ  καταισχύνειν   τὴν κλῆσιν ἣν κέκληκεν, ὅτι
[1, 1]   λέγει τις αὐτῷ ἐλθὼν ὅτι  Κατακέκρισαι’   (Φυγῇ, φησίν, θανάτῳ; (Φυγῇ.
[1, 29]   συνημμένῳ; τίς ἐνθάδε κρίνεται, τίς  κατακέκριται;   τὸ συνημμένον ἐξαπατηθεὶς
[1, 23]   μέλει, ἂν μυίδιον μικρὸν ἔσω  κατακλαίῃ   αὐτοῦ; ἀλλ´ οἶδεν, ὅτι, ἂν
[1, 5]   τοῦτο ἔτι καὶ δύναμιν καλοῦμεν.  Καταλαμβάνεις   ὅτι ἐγρήγορας; οὔ’ φησίν· οὐδὲ
[1, 6]   ἀλλὰ μᾶλλον ἔνθεν μὲν ἄρχεσθαι,  καταλήγειν   δὲ ἐφ´ κατέληξεν ἐφ´
[1, 6]   ἐστι τῷ ἀνθρώπῳ ἄρχεσθαι καὶ  καταλήγειν   ὅπου καὶ τὰ ἄλογα, ἀλλὰ
[1, 12]   καὶ ἀθλιώτερος; προσάγεταί σοι τὰ  κατάλληλα   τῇ δυνάμει ἣν ἔχεις· σὺ
[1, 25]   οὗ σῴζω τὸ πρέπον καὶ  κατάλληλον.   λοιπὸν οἱ μέν εἰσι κακαύστηροι
[1, 9]   τῆς οἰκείας οὔτε διεξαγωγῆς τῆς  {καταλλήλου{   ς} καὶ κατὰ φύσιν; Ἐγὼ
[1, 22]   ἐφαρμόζειν ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις  καταλλήλως   τῇ φύσει καὶ λοιπὸν διελεῖν,
[1, 17]   τι τῶν ἄλλων ἀκριβῶσαι καὶ  καταμαθεῖν;   καὶ πῶς οἷόν τε; ναί·
[1, 11]   τὸ κριτήριον τῶν κατὰ φύσιν  καταμαθὼν   τούτῳ προσχρώμενος διακρινεῖς τῶν ἐπὶ
[1, 17]   κριτήριον καὶ δι´ οὗ τἆλλα  καταμανθάνεται   μὴ καταμεμαθηκότες μηδ´ ἠκριβωκότες δυνησόμεθά
[1, 18]   λοιπὸν ἑκάστην τῶν περιστάσεων ἐπερχόμενος  καταμανθάνω   ὡς ἐπὶ τοῦ ἀθλητοῦ. οὗτος
[1, 17]   πάντας ἄκοντας ἁμαρτάνειν, σὺ δὲ  καταμεμάθηκας   τὴν ἀλήθειαν, ἀνάγκη σε ἤδη
[1, 17]   δι´ οὗ τἆλλα καταμανθάνεται μὴ  καταμεμαθηκότες   μηδ´ ἠκριβωκότες δυνησόμεθά τι τῶν
[1, 6]   ἔργοις, ταῦτα δὲ θεάσασθαι καὶ  κατανοῆσαι   οὐκ ἐπιθυμήσετε; οὐκ αἰσθήσεσθε τοίνυν,
[1, 17]   αὐτόν, ἀλλ´ ὅτι δι´ ἐκείνου  κατανοήσειν   οἰόμεθα τὰ μέλλοντα καὶ σημαινόμενα
[1, 1]   μόνη γὰρ αὕτη καὶ αὑτὴν  κατανοήσουσα   παρείληπται, τίς τέ ἐστι καὶ
[1, 8]   δὲ πάντας τοὺς λόγους τούτους  καταπατήσας   ἐπηρμένος ἡμῖν καὶ πεφυσημένος περιπατεῖ
[1, 9]   ἀπ´ ἐκείνου δὲ τὰ σπέρματα  καταπέπτωκεν   οὐκ εἰς τὸν πατέρα τὸν
[1, 26]   μὴ δυνάμενοί τινες τὸν ψωμὸν  καταπίνειν   σύνταξιν ἀγοράσαντες ἐπιβάλλονται ἐσθίειν. διὰ
[1, 27]   ἀκριβῶς οἶδα. πόθεν τοῦτο; οὐδέποτε  καταπίνειν   τι θέλων ἐκεῖ φέρω τὸν
[1, 18]   ἀνθρώποις λίχνοις καὶ μόνος αὐτὸν  καταπίνων   οὐ θέλεις ἵνα αὐτὸν ἁρπάσωσι;
[1, 21]   συγκαταθέσει. τί οὖν ἡμῖν ὀβελίσκον  καταπιὼν   περιπατεῖς; ἤθελον, ἵνα με καὶ
[1, 19]   οὖν ἐστι τὸ ταράσσον καὶ  καταπλῆττον   τοὺς πολλούς; τύραννος καὶ
[1, 16]   θεός, ὅτι χεῖρας δέδωκεν, ὅτι  κατάποσιν,   ὅτι κοιλίαν, ὅτι αὔξεσθαι λεληθότως,
[1, 16]   τοῦ θεοῦ, ἔδει αὐτὰ μὴ  καταπροίεσθαι,   μὴ συγχεῖν ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς
[1, 18]   φ- των τούτους οὖν τοὺς  καταράτους   καὶ μιαροὺς ἔστω· σὺ πῶς
[1, 26]   ἀπεπτοῦσιν· εἶτα στρόφοι καὶ  κατάρροιαι   καὶ πυρετοί. ἔδει δ´ ἐφιστάνειν,
[1, 28]   καὶ ἀπωλείας πολλῶν ἀνθρώπων καὶ  κατασκαφὰς   πόλεων; καὶ τί μέγα ἔχει
[1, 28]   ἐστιν πολιορκία, τοῦτό ἐστι  κατασκαφή,   ὅταν τὰ δόγματα τὰ ὀρθὰ
[1, 28]   χελιδόνων πελαργῶν ἐμπρησθῆναι καὶ  κατασκαφῆναι;   (Ὅμοια οὖν ἐστι ταῦτα ἐκείνοις;
[1, 6]   τέλους. τί οὖν; ἐκείνων ἕκαστον  κατασκευάζει   τὸ μὲν ὥστ´ ἐσθίεσθαι, τὸ
[1, 6]   τί οὖν; αὑτῷ ταύτας ἔδει  κατασκευάζειν   καὶ ζητεῖν ποθεν λέοντα εἰσαγαγεῖν
[1, 1]   δεῖ τὰ ἐφ´ ἡμῖν βέλτιστα  κατασκευάζειν,   τοῖς δ´ ἄλλοις χρῆσθαι ὡς
[1, 6]   τοῦ ἑαυτῶν. ὧν γὰρ αἱ  κατασκευαὶ   διάφοροι, τούτων καὶ τὰ ἔργα
[1, 6]   δὲ τοιαύτη τῆς διανοίας  κατασκευή,   καθ´ ἣν οὐχ ἁπλῶς ὑποπίπτοντες
[1, 6]   τὰ τέλη. οὗ τοίνυν  κατασκευὴ   μόνον χρηστική, τούτῳ χρῆσθαι ὁπωσοῦν
[1, 6]   ἀκολούθως τῇ ἑκάστου φύσει καὶ  κατασκευῇ   πράττωμεν, οὐκέτι τοῦ τέλους τευξόμεθα
[1, 6]   καὶ μὴν ἐξ αὐτῆς τῆς  κατασκευῆς   τῶν ἐπιτετελεσμένων ἀποφαίνεσθαι εἰώθαμεν, ὅτι
[1, 24]   τοῦτο μόνον ἡμάρτομεν, ὅτι τοιοῦτον  κατάσκοπον   ἐπέμπομεν’ Πρὸ σοῦ κατάσκοπος ἀποσταλεὶς
[1, 24]   κατάσκοπον πέμπομεν. οὐδεὶς δὲ δειλὸν  κατάσκοπον   πέμπει, ἵν´, ἂν μόνον ἀκούσῃ
[1, 24]   ἡμεῖς γε εἰς τὴν Ῥώμην  κατάσκοπον   πέμπομεν. οὐδεὶς δὲ δειλὸν κατάσκοπον
[1, 24]   τοιοῦτον κατάσκοπον ἐπέμπομεν’ Πρὸ σοῦ  κατάσκοπος   ἀποσταλεὶς Διογένης ἄλλα ἡμῖν ἀπήγγελκεν.
[1, 24]   πέφευγα; τοῦτ´ ἔστιν οἷος δεῖ  κατάσκοπος,   σὺ δ´ ἡμῖν ἐλθὼν ἄλλα
[1, 24]   περὶ πενίας εἴρηκεν οὗτος  κατάσκοπος.   τὸ δὲ {γυμν{ ασι} ὸν
[1, 13]   χώρᾳ κατετάγης ὑπερεχούσῃ, εὐθὺς τύραννον  καταστήσεις   σεαυτόν; οὐ μεμνήσῃ τί εἶ
[1, 28]   παιδία αἰχμαλωτίζηται καὶ ὅταν αὐτοὶ  κατασφάζωνται,   ταῦτα οὐκ ἔστι κακά; (Πόθεν
[1, 25]   τὰ περὶ Ἀγαμέμνονα καὶ Ἀχιλλέα.  καταταγεὶς   Ἀγαμέμνων λέγει μοι πορεύου πρὸς
[1, 9]   ἔν τινι χώρᾳ καὶ ἀναστροφῇ  κατατέταχεν,   ταύτην δ´ ἐγκαταλιπεῖν δεῖ ἡμᾶς.
[1, 10]   φυγῆς ἀναστρέφων, οἷα εἶπέν μοι,  κατατρέχων   τοῦ προτέρου ἑαυτοῦ βίου καὶ
[1, 29]   ὁποία τούτῳ ἐλήλυθεν; ἐμὲ νῦν  κατατριβῆναι   καθήμενον ἐν γωνίᾳ δυνάμενον στεφανωθῆναι
[1, 19]   ἀπαντῶντες συνήδονται· ἄλλος τοὺς ὀφθαλμοὺς  καταφιλεῖ,   ἄλλος τὸν τράχηλον, οἱ δοῦλοι
[1, 29]   Ὑμεῖς οὖν οἱ φιλόσοφοι διδάσκετε  καταφρονεῖν   τῶν βασιλέων; (Μὴ γένοιτο. τίς
[1, 18]   ἐνταῦθα ὡσαύτως. ἂν ἀργυρίδιον προβάλῃς,  καταφρονήσει.   τί οὖν ἂν κορασίδιον; τί
[1, 25]   ἰατρικῶν τοῦτο εἶπεν, οὐκ ἂν  κατεγέλα   τοῦ λέγοντος; τί οὖν θαυμαστὸν
[1, 26]   μυριάδας. τί οὖν Ἐπαφρόδιτος;  κατεγέλασεν   ὡς ὑμεῖς; οὔ· ἀλλ´ ἐπιθαυμάσας
[1, 18]   θεοῖς ἀκούσας ψόφον τῆς θυρίδος  κατέδραμον.   εὗρον ἡρπασμένον τὸν λύχνον. ἐπελογισάμην,
[1, 7]   μέν’ φημί, εἰ τὸ Καπιτώλιον  κατέκαυσα’   δ´ Ἀνδράποδον’ ἔφη, ἐνθάδε
[1, 9]   γένος τῶν προγόνων εἰς σὲ  κατελήλυθεν   ἐντεῦθέν ποθεν καλεῖς σεαυτὸν Ἀθηναῖον
[1, 6]   ἐφ´ ἡμῶν καὶ φύσις.  κατέληξεν   δ´ ἐπὶ θεωρίαν καὶ παρακολούθησιν
[1, 6]   ἄρχεσθαι, καταλήγειν δὲ ἐφ´  κατέληξεν   ἐφ´ ἡμῶν καὶ φύσις.
[1, 12]   ἂν ἦς καὶ ἄθλιος, εἰ  κατέμυες,   προσαγόντων σοι τῶν χρωμάτων· ὅτι
[1, 17]   ἄλλου τινὸς κωλυτὸν ἀναγκαστὸν  κατεσκευάκει,   οὐκέτι ἂν ἦν θεὸς οὐδ´
[1, 19]   τὴν φύσιν τοῦ λογικοῦ ζῴου  κατεσκεύασεν,   ἵνα μηδενὸς τῶν ἰδίων ἀγαθῶν
[1, 6]   χρηστικὴ τοῖς μορίοις τοῖς  κατεσκευασμένοις   οὐδὲ ταῦτα ἐμφαίνει τὸν τεχνίτην;
[1, 6]   τὸ ἔργον, οὐχὶ δ´ εἰκῇ  κατεσκευασμένον.   ἆρ´ οὖν τούτων μὲν ἕκαστον
[1, 13]   εἰ ἔν τινι τοιαύτῃ χώρᾳ  κατετάγης   ὑπερεχούσῃ, εὐθὺς τύραννον καταστήσεις σεαυτόν;
[1, 17]   τὴν ἀλήθειαν, ἀνάγκη σε ἤδη  κατορθοῦν.   ἀλλὰ νὴ Δία οὐ παρακολουθῶ
[1, 28]   καὶ μόνον αἴτιόν ἐστι τοῦ  κατορθοῦν   ἁμαρτάνειν, τοῦ εὐροεῖν
[1, 27]   τοῦ ἀριστεῦσαι· εἰ μὴ δύναμαι  κατορθῶσαί   τι αὐτός, οὐ φθονήσω ἄλλῳ
[1, 18]   τὸν δεύτερον; τί δ´ ἂν  καῦμα   ᾖ; τί δ´ ἐν Ὀλυμπίᾳ;
[1, 18]   πάντα νικῆσαι. τί οὖν ἂν  καῦμα   ᾖ, τοῦτό ἐστι· τί, ἂν
[1, 6]   Ὀλυμπίᾳ δ´ οὐ γίνεται; οὐ  καυματίζεσθε;   οὐ στενοχωρεῖσθε; οὐ κακῶς λούεσθε;
[1, 2]   ἀνήρ, ἔφη, ἀνὴρ δ´ Ὀλύμπια  κεκηρυγμένος   καὶ ἠγωνισμένος, ἐν τοιαύτῃ τινὶ
[1, 29]   καὶ καταισχύνειν τὴν κλῆσιν ἣν  κέκληκεν,   ὅτι σε ἐτίμησεν ταύτην τὴν
[1, 29]   ὡς μάρτυς ὑπὸ τοῦ θεοῦ  κεκλημένος.   ἔρχου σὺ καὶ μαρτύρησόν μοι·
[1, 16]   τὸ θῆλυ; οὐκ εὐθὺς μακρόθεν  κέκραγεν   ἡμῶν ἑκάστου φύσις ἀνήρ
[1, 9]   ἄλλῳ φθονήσει; διὰ τί πολλὰ  κεκτημένους   θαυμάσει τοὺς ἐν δυνάμει
[1, 12]   ὁρατικὴν δύναμιν ἠγνόεις πρὸς τί  κέκτησαι,   δυστυχὴς ἂν ἦς καὶ ἄθλιος,
[1, 1]   ἀποδοκιμαστικήν. γραμματικὴ μέχρι τίνος  κέκτηται   τὸ θεωρητικόν; μέχρι τοῦ διαγνῶναι
[1, 1]   Λατερανός τις ἐν τῇ Ῥώμῃ  κελευσθεὶς   ὑπὸ τοῦ Νέρωνος ἀποκεφαλισθῆναι; ἐκτείνας
[1, 23]   κοινωνικοί, ἀλλ´ ἅπαξ ἐν τῷ  κελύφει   θεὶς τὸ ἀγαθὸν ἡμῶν οὐκέτι
[1, 20]   οὐκ εἰκὸς εἶναι ἐν τῷ  κελύφει,   τὸ οὖν τοῦ ἀνθρώπου εἰκός;
[1, 25]   καὶ τί παραδοξότερόν ἐστιν  κεντεῖν   τινος τὸν ὀφθαλμόν, ἵνα ἴδῃ;
[1, 29]   γεωμετρικός, ἂν ἐπικρίνῃ τὰς ἀπὸ  κέντρου   πρὸς τὸν κύκλον προσπιπτούσας μὴ
[1, 28]   ὅτι μὲν ἐκ δοκῶν καὶ  κεραμίδων   καὶ πλίνθων οἰκοδομεῖται τὰ οἰκίδια,
[1, 2]   ᾔδει, ὅτι καθεδεῖται ὡς  κεράμιον   λέγων ἐρεῖ, οἶδεν
[1, 25]   παιδιάν. προστάσσει σὺ πίε, σὺ  κέρασον,   σὺ ᾆσον, σὺ ἄπελθε, σὺ
[1, 18]   ἀλγῶ τὴν κεφαλήν. μή τι  κέρατα   ἀλγεῖς; τί οὖν ἀγανακτεῖς; τούτων
[1, 28]   ἐφάνη τῷ Μενελάῳ παθεῖν ὅτι  κέρδος   ἐστὶ τοιαύτης γυναικὸς στερηθῆναι, τί
[1, 24]   μετὰ πολλῶν περιπατῶ. τὸ δὲ  κεφάλαιον·   μέμνησο ὅτι θύρα ἤνοικται.
[1, 18]   ἀρχομένους διαβαίνειν ἐπὶ τὰ μείζω.  κεφαλὴν   ἀλγῶ. οἴμοι’ μὴ λέγε. ὠτίον
[1, 22]   ἔχων πολλούς, εἶτα ἐπισείσας τὴν  κεφαλὴν   ἐρεῖ ἄκουσόν μου, τέκνον· δεῖ
[1, 25]   ὄφις ἐὰν συσπᾷ τὴν  κεφαλήν,   λέγω ἐκεῖνο αὐτοῦ τύπτε
[1, 18]   εἶχες γὰρ ἱμάτιον. ἀλγῶ τὴν  κεφαλήν.   μή τι κέρατα ἀλγεῖς; τί
[1, 21]   ἐν τῷ βίῳ, ἔξω οὐ  κέχηνεν.   ἄνθρωπε, τί θέλεις σοι γενέσθαι;
[1, 9]   ποιητὴν ἔχειν καὶ πατέρα καὶ  κηδεμόνα   οὐκέτι ἡμᾶς ἐξαιρήσεται λυπῶν καὶ
[1, 11]   χερσὶν τῶν οὔτε στεργόντων οὔτε  κηδομένων   ἀποθανεῖν; (Μὴ γένοιτο. (Καὶ μὴν
[1, 29]   ποῖον ἔτι κύριον; Τί οὖν;  κηρύσσειν   δεῖ ταῦτα πρὸς πάντας; (Οὔ,
[1, 16]   ἔδει τὸ ζῷον ἀπολειφθῆναι καὶ  κηρύσσειν   ἕκαστον ἡμῶν ὅτι ἀνήρ εἰμι’
[1, 24]   τρίτον τέταρτον μέρος· ἰὼ  Κιθαιρών,   τί μ´ ἐδέχου; ἀνδράποδον, ποῦ
[1, 1]   πότερον δ´ ᾀστέον νῦν καὶ  κιθαριστέον   οὔτε ᾀστέον οὔτε κιθαριστέον
[1, 1]   κιθαριστέον οὔτε ᾀστέον οὔτε  κιθαριστέον   οὐκ ἐρεῖ. τίς οὖν ἐρεῖ;
[1, 29]   νῦν μὲν τραγῳδοῦ νῦν δὲ  κιθαρῳδοῦ,   οὐχ ὡς ἐκεῖνοι ποιοῦσιν. ἅμα
[1, 5]   εἰ μὴ καὶ τὴν τῶν  κιναίδων,   καθ´ ἣν πᾶν τὸ ἐπελθὸν
[1, 12]   ὡς ἔτυχεν δόξαντα γίνεσθαι, τοῦτο  κινδυνεύει   οὐ μόνον οὐκ εἶναι καλόν,
[1, 11]   μου τοῦ θυγατρίου καὶ δόξαντος  κινδυνεύειν   οὐχ ὑπέμεινα οὐδὲ παρεῖναι αὐτῷ
[1, 2]   τὸν τρόπον καὶ ἀθλητής τις  κινδυνεύων   ἀποθανεῖν, εἰ μὴ ἀπεκόπη τὸ
[1, 24]   ἰδοὺ γυμνός. ἀλλὰ φθόνον μοι  κινεῖς.   λάβε τοίνυν ὅλον τὸ σωμάτιον.
[1, 14]   μὲν αἰσθητικῶς ἀπὸ μυρίων πραγμάτων  κινεῖσθαι,   ἅμα δὲ διανοητικῶς, ἅμα δὲ
[1, 5]   κακῶς ἔχει. συνορῶν οὗτος οὐ  κινεῖται   οὐδὲ προκόπτει· ἔτι ἀθλιώτερον ἔχει.
[1, 14]   ἀποσπάσματα, οὐ παντὸς δ´ αὐτῶν  κινήματος   ἅτε οἰκείου καὶ συμφυοῦς
[1, 6]   πως παρακείμενα, οὐδὲ ταῦτα ἱκανὰ  κινῆσαί   τινας καὶ διατρέψαι πρὸς τὸ
[1, 11]   Τί οὖν; οὐδὲν ἦν τὸ  κινῆσάν   σε καὶ ἐξορμῆσαν πρὸς τὸ
[1, 14]   ψυχῇ φυλάττεις καὶ ἀπ´ αὐτῶν  κινούμενος   εἰς ἐπινοίας ὁμοειδεῖς ἐμπίπτεις τοῖς
[1, 11]   ἐν Ῥώμῃ τινὰ ἦν τὸ  κινοῦν,   ὥστ´ ἐγκαλύπτεσθαι τοῦ ἵππου τρέχοντος
[1, 12]   λέγοντες ὅτι οὐδέ σε λήθω  Κινύμενος"   Πολὺ πρότερον οὖν ἀναγκαῖόν ἐστι
[1, 29]   οὔ· ἀλλὰ καλέσαντος τοῦ καιροῦ  κλάειν   δεῖ καὶ λέγειν ἤθελον ἔτι
[1, 23]   σοι πείθεται ἰδὼν παιδίον αὐτοῦ  κλαῖον   ἐπὶ τὴν γῆν πεπτωκός; ἐγὼ
[1, 26]   ἐκςείοντα μεγάλα. ἐγώ τινα οἶδα  κλαίοντα   Ἐπαφροδίτου τῶν γονάτων ἁπτόμενον καὶ
[1, 9]   ὑμεῖς. ὅταν χορτασθῆτε σήμερον, κάθησθε  κλάοντες   περὶ τῆς αὔριον, πόθεν φάγητε.
[1, 29]   συνεγίγνωσκεν τῷ ἐπὶ τῆς φυλακῆς  κλάοντι,   ὅτι ἔμελλεν πίνειν τὸ φάρμακον,
[1, 17]   μόνος Χρύσιππος καὶ Ζήνων καὶ  Κλεάνθης;   Ἀντισθένης δ´ οὐ λέγει; καὶ
[1, 14]   παρέδωκεν ἡμῶν ἕκαστον; ὥσθ´, ὅταν  κλείσητε   τὰς θύρας καὶ σκότος ἔνδον
[1, 9]   καὶ βαρούντων. ἐνταῦθα λῃσταὶ καὶ  κλέπται   καὶ δικαστήρια καὶ οἱ καλούμενοι
[1, 18]   καὶ λωποδύται. (Τί ἐστι τὸ  κλέπται   καὶ λωποδύται; πεπλάνηνται περὶ ἀγαθῶν
[1, 18]   τί ἔτι τοῖς πολλοῖς χαλεπαίνομεν;  (Κλέπται,   φησίν, εἰσὶ καὶ λωποδύται. (Τί
[1, 18]   σου τὰ ἱμάτια καὶ τῷ  κλέπτῃ   οὐ χαλεπαίνεις· μὴ θαύμαζε τὸ
[1, 29]   ἀγρυπνεῖν μου κρείσσων ἦν  κλέπτης.   ἀλλ´ ἐκεῖνος τοσούτου ὠνήσατο λύχνον·
[1, 29]   τοσούτου ὠνήσατο λύχνον· ἀντὶ λύχνου  κλέπτης   ἐγένετο, ἀντὶ λύχνου ἄπιστος, ἀντὶ
[1, 9]   γὰρ ἔτι τύραννος ποῖος  κλέπτης   ποῖα δικαστήρια φοβερὰ τοῖς
[1, 18]   μοιχῷ οὐ χαλεπαίνεις. γνῶθι ὅτι  κλέπτης   καὶ μοιχὸς ἐν τοῖς σοῖς
[1, 29]   οἱ πλείονες τοῦ ἑνός,  κλέπτης   τοῦ μὴ κλέπτου. διὰ τοῦτο
[1, 29]   ἑνός, κλέπτης τοῦ μὴ  κλέπτου.   διὰ τοῦτο κἀγὼ τὸν λύχνον
[1, 22]   ἱμάτιον ἔχειν, συμφέρει μοι καὶ  κλέψαι   αὐτὸ ἐκ βαλανείου. ἔνθεν πόλεμοι,
[1, 29]   λοιπόν. Τούτων δεῖ μεμνῆσθαι καὶ  κληθέντα   εἴς τινα τοιαύτην περίστασιν εἰδέναι,
[1, 18]   ἀθλητοῦ. οὗτος ἐξεβίασε τὸν πρῶτον  κλῆρον.   τί οὖν τὸν δεύτερον; τί
[1, 24]   σωμάτιον, ἔτι τοῦτον φοβοῦμαι; ἀλλὰ  κληρονόμον   μ´ οὐκ ἀπολείψει. τί οὖν;
[1, 29]   μέλλεις μαρτυρεῖν καὶ καταισχύνειν τὴν  κλῆσιν   ἣν κέκληκεν, ὅτι σε ἐτίμησεν
[1, 9]   τῶν θεῶν. ἡμεῖς οὖν ὡς  κοιλίαι,   ὡς ἔντερα, ὡς αἰδοῖα, οὕτω
[1, 16]   χεῖρας δέδωκεν, ὅτι κατάποσιν, ὅτι  κοιλίαν,   ὅτι αὔξεσθαι λεληθότως, ὅτι καθεύδοντας
[1, 10]   ἀναγνῷ; πρῶτόν ἐστιν, ἵνα ἐγὼ  κοιμηθῶ’   καίτοι τί ὅμοια τὰ ἐκείνων
[1, 24]   ἂν οὖν μὴ εὕρῃς, χαμαὶ  κοιμήσῃ   μόνον θαρρῶν καὶ ῥέγκων καὶ
[1, 29]   πότερον τραγῳδὸς εἶ γελωτοποιός·  κοινὰ   γὰρ ἔχουσι τὰ ἄλλα ἀμφότεροι.
[1, 6]   τὸ λογικὸν ζῷον, πολλὰ δὲ  κοινὰ   εὑρήσεις ἡμῖν καὶ πρὸς τὰ
[1, 22]   θέλεις; ~Περὶ τῶν προλήψεων. Προλήψεις  κοιναὶ   πᾶσιν ἀνθρώποις εἰσίν· καὶ πρόληψις
[1, 16]   τι ἔδει ἡμᾶς ποιεῖν καὶ  κοινῇ   καὶ ἰδίᾳ ὑμνεῖν τὸ
[1, 7]   ἑνὶ ἀκολουθεῖ, ποτὲ δὲ πλείοσιν  κοινῇ.   μή ποτε οὖν καὶ τοῦτο
[1, 7]   φρόνιμος, ἀλλὰ φεύξεται ἐξέτασιν καὶ  κοινολογίαν;   καὶ τίς ἔτι ἄλλος ἐστὶ
[1, 12]   γῆς καὶ τῶν ἀνθρωπίνων, εἰς  κοινὸν   δὲ μόνον καὶ οὐχὶ δὲ
[1, 3]   ἡμῶν ἐγκαταμέμικται, τὸ σῶμα μὲν  κοινὸν   πρὸς τὰ ζῷα, λόγος
[1, 3]   λόγος δὲ καὶ γνώμη  κοινὸν   πρὸς τοὺς θεούς, ἄλλοι μὲν
[1, 19]   ἂν μή τι εἰς τὸ  κοινὸν   ὠφέλιμον προσφέρηται. οὕτως οὐκέτι ἀκοινώνητον
[1, 19]   τυχεῖν, ἂν μὴ εἰς τὸ  κοινὸν   ὠφέλιμος ᾖ. καθόλου τε τοιαύτην
[1, 9]   δ´ εἰς τὰ λογικά, ὅτι  κοινωνεῖν   μόνον ταῦτα πέφυκεν τῷ θεῷ
[1, 23]   καὶ Ἐπίκουρος ὅτι φύσει ἐσμὲν  κοινωνικοί,   ἀλλ´ ἅπαξ ἐν τῷ κελύφει
[1, 28]   οἷς ποιεῖ, ὅρα μὴ τῷ  κοινωνικῷ,   μὴ τῷ πιστῷ, τῷ αἰδήμονι,
[1, 22]   ἀδελφοὶ, τέκνα, πατρίς, ἁπλῶς οἱ  κοινωνοί.   ποῦ οὖν θῶμεν τὸ ἀγαθόν;
[1, 1]   καὶ σώματι συνδεδεμένους τοιούτῳ καὶ  κοινωνοῖς   τοιούτοις πῶς οἷόν τ´ ἦν
[1, 12]   τοῦ σώματος καὶ κτῆσιν καὶ  κοινωνοὺς   ἔδωκεν. Ταύτης οὖν τῆς διατάξεως
[1, 22]   ἐνδέχεται. (Καὶ τὴν πρὸς τοὺς  κοινωνοὺς   οἵαν δεῖ! ἀναστροφήν; καὶ πῶς
[1, 24]   πέδῳ καθεύδειν λέγει ὅτι μαλακωτάτη  κοίτη   ἐστίν. καὶ ἀπόδειξιν φέρει περὶ
[1, 16]   τροφαὶ καὶ πόμα, ἀλλὰ καὶ  κοίτη   καὶ τὸ μὴ δεῖσθαι ὑποδημάτων,
[1, 30]   ἐξουσία; τοῦτο τὰ πρόθυρα, οἱ  κοιτωνῖται,   οἱ ἐπὶ τῆς μαχαίρας; τούτων
[1, 19]   γὰρ τοὺς τυράννους μόνον, τοὺς  κοιτωνίτας   δ´ οὔ. πῶς δὲ καὶ
[1, 9]   ἔτι τόπος δακρύοις; τίς ἔτι  κολακείας   ἀφορμή; διὰ τί ἄλλος ἄλλῳ
[1, 9]   τοὺς εἰς ταῦτα συνεργεῖν δυναμένους  κολακεύομεν,   τοὺς αὐτοὺς τούτους δεδοίκαμεν. Ἐμέ
[1, 25]   κύριος. τούτων μεμνημένος τίνα ἔτι  κολακεύσεις   φοβήσῃ; Ἀλλὰ θέλω καθῆσθαι
[1, 1]   οὐ στενάξεις, οὐ μέμψῃ, οὐ  κολακεύσεις   οὐδένα. τί οὖν; μή τι
[1, 12]   εὐαρέστως δέχεσθαι. τίς οὖν  κόλασις   τοῖς οὐ προσδεχομένοις; τὸ οὕτως
[1, 6]   ἁρμόσας τὴν μάχαιραν πρὸς τὸ  κολεὸν   καὶ τὸ κολεὸν πρὸς τὴν
[1, 6]   πρὸς τὸ κολεὸν καὶ τὸ  κολεὸν   πρὸς τὴν μάχαιραν; οὐδείς; καὶ
[1, 19]   ῥόδινον λαβὼν περίθου· ὄψει γὰρ  κομψότερον.   ~Περὶ τοῦ λόγου πῶς αὑτοῦ
[1, 10]   εἰπεῖν ὅτι πόσῳ σοῦ ἐγὼ  κομψότερος   μάντις εἰμί’ Τί οὖν; ἐγὼ
[1, 25]   παιδιὰν μὴ λύειν; μέχρις ἂν  κομψῶς   διεξάγηται. ἐν Σατορναλίοις λέλογχεν βασιλεύς·
[1, 1]   οὐκ ἔστιν σόν, ἀλλὰ πηλὸς  κομψῶς   πεφυραμένος. ἐπεὶ δὲ τοῦτο οὐκ
[1, 29]   προτείνῃ, λέγει μᾶλλόν μοι πεπλεγμένον  κομψῶς   προτείνατε, ἵνα γυμνασθῶ’ καὶ οἱ
[1, 19]   Φηλικίων’ ἤθελον αὐτὸν ἀποβληθῆναι τοῦ  κοπρῶνος,   ἵνα πάλιν ἄφρων σοι δοκῇ.
[1, 17]   δι´ ἐκείνων σημαίνεται, οὐδὲ τὸν  κόρακα   θαυμάζομεν τὴν κορώνην, ἀλλὰ
[1, 28]   γένοιτο· ἀλλ´ ὅτε ὠργίζετο, ὅτε  κορασίδιον   ἔκλαεν, ὅτ´ ἐπελάθετο ὅτι πάρεστιν
[1, 18]   προβάλῃς, καταφρονήσει. τί οὖν ἂν  κορασίδιον;   τί οὖν ἂν ἐν σκότῳ;
[1, 9]   ποθεν καλεῖς σεαυτὸν Ἀθηναῖον καὶ  Κορίνθιον;   τοίνυν τῇ διοικήσει τοῦ
[1, 9]   ἐστιν εἰπεῖν ὅτι Ἀθηναῖος  Κορίνθιος,   ἀλλ´ ὅτι κόσμιος; διὰ τί
[1, 17]   τὸν κόρακα θαυμάζομεν τὴν  κορώνην,   ἀλλὰ τὸν θεὸν σημαίνοντα διὰ
[1, 6]   δεδομένην καὶ ἀφορμὰς πρὸς τὸ  κοσμῆσαι   διὰ τῶν ἀποβαινόντων ἐμαυτόν’ οὔ·
[1, 9]   τί μὴ εἴπῃ {τις} αὑτὸν  κόσμιον;   διὰ τί μὴ υἱὸν τοῦ
[1, 28]   τὸν πιστόν, τὸν φιλόξενον, τὸν  κόσμιον.   πότ´ ἔπταισεν Ἀχιλλεύς; ὅτε
[1, 9]   Ἀθηναῖος Κορίνθιος, ἀλλ´ ὅτι  κόσμιος;   διὰ τί γὰρ λέγεις Ἀθηναῖον
[1, 13]   εὐγνωμόνως καὶ ἴσως ἐγκρατῶς καὶ  κοσμίως,   οὐκ ἔστι καὶ ἀρεστῶς τοῖς
[1, 10]   ἐπισκέψασθαι τίς ἐστιν τοῦ  κόσμου   διοίκησις καὶ ποίαν τινὰ χώραν
[1, 9]   τοίνυν τῇ διοικήσει τοῦ  κόσμου   παρηκολουθηκὼς καὶ μεμαθηκώς, ὅτι τὸ
[1, 29]   οὐ βούλεται· χρείαν γὰρ ἔχει  κόσμου   τοιούτου, τῶν ἐπὶ γῆς ἀναστρεφομένων
[1, 6]   Ἀφ´ ἑκάστου τῶν ἐν τῷ  κόςμῳ   γινομένων ῥᾴδιόν ἐστιν ἐγκωμιάσαι τὴν
[1, 12]   εἶτα δι´ ἓν σκελύδριον τῷ  κόσμῳ   ἐγκαλεῖς; οὐκ ἐπιδώσεις αὐτὸ τοῖς
[1, 6]   εὔλογον μύξας γίνεσθαι ἐν τῷ  κόσμῳ;   (Καὶ πόσῳ κρεῖττον ἀπομύξασθαί σε
[1, 29]   γυμνασθῶ’ καὶ οἱ ἀθληταὶ τοῖς  κούφοις   νεανίσκοις δυσαρεστοῦσιν· οὐ βαστάζει με’
[1, 1]   τῆς ἐκλογῆς; εἰ δ´ ὡς  κουφότερον,   τίς σοι δέδωκεν; οὐ θέλεις
[1, 20]   ὑποστατικὸν καὶ οὐσιῶδες. ὅτι τὸ  κοχλίου   ἀγαθὸν οὐκ εἰκὸς εἶναι ἐν
[1, 24]   ἐμὰ αὐτὰ λέγομεν; ὡς τὸν  κράβαττον   ἐν τῷ πανδοκείῳ. ἂν οὖν
[1, 24]   πανδοκεὺς ἀποθανὼν ἀπολίπῃ σοι τοὺς  κραβάττους·   ἂν δ´ ἄλλῳ, ἐκεῖνος ἕξει,
[1, 23]   εἰπεῖν. πάλιν γὰρ ἐκείνου λίαν  κρατεῖ,   ὅτι οὐ δεῖ ἀπεσπασμένον οὐδὲν
[1, 23]   οὔτ´ ἀποδέχεσθαι· καὶ καλῶς αὐτοῦ  κρατεῖ.   πῶς οὖν ὑπονοητικοί ἐσμεν, οἷς
[1, 29]   δεῖξον ὅτι χείρονα ἔχων δόγματα  κρατεῖ   τοῦ κρείττονος ἐν δόγμασιν. οὐ
[1, 25]   ἐξέρχομαι. τούτου γὰρ μεμνῆσθαι καὶ  κρατεῖν,   ὅτι θύρα ἤνοικται. ἀλλὰ
[1, 26]   δοκοῦσιν. διὰ τοῦτο ἐκεῖ δύσκολον  κρατῆσαι   τῶν αὑτοῦ φαντασιῶν, ὅπου τὰ
[1, 1]   Ὥσπερ οὖν ἦν ἄξιον, τὸ  κράτιστον   ἁπάντων καὶ κυριεῦον οἱ θεοὶ
[1, 29]   καὶ τοῦ θεοῦ νόμος  κράτιστός   ἐστι καὶ δικαιότατος· τὸ κρεῖσσον
[1, 19]   λέγει ἐγώ εἰμι πάντων  κράτιστος.   καὶ τί μοι δύνασαι παρασχεῖν;
[1, 18]   τὸν ἐπίδεσμον παῖς φέρῃ,  κραύγαζε   καὶ σπῶ καὶ λέγε πάντες
[1, 29]   φυλακῇ λέγω οὗτος ταῦτα  κραυγάζων   οὔτε τοῦ σημαινομένου ἀκούει οὔτε
[1, 29]   καὶ τοῦ θεοῦ οὗτος τὸ  κρεῖσσον   ἀεὶ περιγινέσθω τοῦ χείρονος. ἐν
[1, 29]   κράτιστός ἐστι καὶ δικαιότατος· τὸ  κρεῖσσον   ἀεὶ περιγινέσθω τοῦ χείρονος. κρείττονές
[1, 17]   ἐστὶν ἐκεῖνος ἄλλο τι  κρεῖσσον   ἔσται τοῦ λόγου, ὅπερ ἀδύνατον.
[1, 24]   ασι} ὸν εἶναι λέγει ὅτι  κρεῖσσόν   ἐστι πάσης περιπορφύρου· τὸ δ´
[1, 29]   χείρονος. ἐν τίνι; ἐν  κρεῖσσόν   ἐστιν. σῶμα σώματος ἰσχυρότερον, οἱ
[1, 3]   δύστηνα, ἀλλὰ ἔχεις τι καὶ  κρεῖσσον   τῶν σαρκιδίων. τί οὖν ἀφεὶς
[1, 24]   γίγνεται. ἐμοὶ μὲν οὐδεὶς δοκεῖ  κρείσσονα   ἐσχηκέναι περίστασιν ἧς σὺ ἔσχηκας,
[1, 29]   ἕνα ἐν τούτῳ, ἐν  κρείσσονές   εἰσιν. ἐν τίνι οὖν χείρονές
[1, 28]   καὶ εὐθὺς ποιῶ τὸ φανέν.  κρείσσων   γάρ εἰμι τοῦ Ἀγαμέμνονος
[1, 25]   ποίας ἔτι παρ´ ἐμοῦ θέλεις;  κρείσσων   εἰμὶ ἐκείνου, ἀξιοπιστότερος; ἀλλὰ ταύτας
[1, 29]   ὅτι ἐν τῷ ἀγρυπνεῖν μου  κρείσσων   ἦν κλέπτης. ἀλλ´ ἐκεῖνος
[1, 2]   τούτου ἕνεκα; μὴ γένοιτο. Ἐπίκτητος  κρείσσων   Σωκράτους οὐκ ἔσται· εἰ δὲ
[1, 28]   δρᾶν μέλλω κακά, θυμὸς δὲ  κρείσσων   τῶν ἐμῶν βουλευμάτων; ὅτι αὐτὸ
[1, 6]   ἐν τῷ κόσμῳ; (Καὶ πόσῳ  κρεῖττον   ἀπομύξασθαί σε ἐγκαλεῖν;
[1, 17]   προσαγόμενον, ἀλλ´ ὅτι δοκεῖ σοι  κρεῖττον   εἶναι ποιῆσαί τι τούτων
[1, 19]   πήσσω. τί οὖν; ταῦτά μου  κρείττονά   ἐστιν; οὔ· ἀλλὰ χρείαν μοι
[1, 29]   κρεῖσσον ἀεὶ περιγινέσθω τοῦ χείρονος.  κρείττονές   εἰσιν οἱ δέκα τοῦ ἑνός.
[1, 14]   καὶ ἀπαραλόγιστον. τίνι γὰρ ἄλλῳ  κρείττονι   καὶ ἐπιμελεστέρῳ φύλακι παρέδωκεν ἡμῶν
[1, 29]   χείρονα ἔχων δόγματα κρατεῖ τοῦ  κρείττονος   ἐν δόγμασιν. οὐ δείξεις· οὐδ´
[1, 28]   θαυμάσαι τὸ γινόμενον. ὅπου βάρη  κρῖναι   θέλομεν, οὐκ εἰκῇ κρίνομεν· ὅπου
[1, 18]   δ´ ὀρέγεσθαι καὶ ἄλλο μὲν  κρίνειν   καθῆκον, ἐπ´ ἄλλο δὲ ὁρμᾶν,
[1, 18]   συμφέρει, ἀμήχανον δ´ ἄλλο μὲν  κρίνειν   τὸ συμφέρον, ἄλλου δ´ ὀρέγεσθαι
[1, 12]   μέγεθος οὐ μήκει οὐδ´ ὕψει  κρίνεται,   ἀλλὰ δόγμασιν. Οὐ θέλεις οὖν,
[1, 29]   ἐγεγόνει τῷ συνημμένῳ; τίς ἐνθάδε  κρίνεται,   τίς κατακέκριται; τὸ συνημμένον
[1, 1]   οὐ γίνομαι’ ἀπηγγέλη αὐτῷ ὅτι  κρίνῃ   ἐν συγκλήτῳ. (Ἀγαθῇ τύχῃ. ἀλλὰ
[1, 28]   βάρη κρῖναι θέλομεν, οὐκ εἰκῇ  κρίνομεν·   ὅπου τὰ εὐθέα καὶ στρεβλά,
[1, 29]   ἀπεφήνατο ἔχων τὴν ἐξουσίαν  κρίνω   σε ἀσεβῆ καὶ ἀνόσιον εἶναι.
[1, 29]   εἰ ἡμέρα ἐστίν, φῶς ἐστιν  κρίνω   ψεῦδος εἶναι’ τί ἐγεγόνει τῷ
[1, 2]   τὴν τοῦ εὐλόγου καὶ ἀλόγου  κρίσιν   οὐ μόνον ταῖς τῶν ἐκτὸς
[1, 11]   καὶ ὀσμῶν, ἔτι δὲ χυλῶν  κριτήριον   ἀγνοεῖν τυχὸν οὐ μεγάλη ζημία,
[1, 17]   ἐνταῦθα οὖν τὸ τῶν ἄλλων  κριτήριον   καὶ δι´ οὗ τἆλλα καταμανθάνεται
[1, 11]   ὀρθῶς γινομένων ἀμφισβητοῦμεν, ποῖον θέλεις  κριτήριον   παραλάβωμεν; (Οὐκ οἶδ´, ἔφη. (Καὶ
[1, 11]   λευκῶν καὶ μελάνων, ποῖον ἂν  κριτήριον   παρεκαλοῦμεν πρὸς διάγνωσιν αὐτῶν; (Τὴν
[1, 11]   γνώμην. ἕξεις ὅπως τὸ  κριτήριον   τῶν κατὰ φύσιν καταμαθὼν τούτῳ
[1, 4]   ἐν τῇ φυλακῇ φίλε  Κρίτων,   εἰ ταύτῃ τοῖς θεοῖς φίλον,
[1, 2]   οὐκ ἀμελῶ τοῦ σώματος· οὐδὲ  Κροῖσος   καὶ ὅμως οὐκ ἀμελῶ τῆς
[1, 2]   κρόκη πρὸς τὰς ἄλλας  κρόκας   θέλει τι ἔχειν ἐξαίρετον. ἐγὼ
[1, 2]   ἄλλοις ἀνθρώποις, ὥσπερ οὐδ´  κρόκη   πρὸς τὰς ἄλλας κρόκας θέλει
[1, 2]   σεαυτὸν ἡγῇ μίαν τινὰ εἶναι  κρόκην   τῶν ἐκ τοῦ χιτῶνος. τί
[1, 29]   τοῖς γὰρ παιδίοις, ὅταν προσελθόντα  κροτῇ   καὶ λέγῃ σήμερον Σατορνάλια ἀγαθά’
[1, 28]   πάρεστιν οὐκ ἐπὶ τὸ ἐρωμένας  κτᾶσθαι,   ἀλλ´ ἐπὶ τὸ πολεμεῖν. ταῦτ´
[1, 9]   τὸ σωμάτιον καὶ τὰ τούτου  κτήματα.   ἄφες δείξωμεν αὐτοῖς, ὅτι οὐδενὸς
[1, 9]   τὸ σῶμα καὶ τὰ τούτου  κτήματα;   μείνατε, μὴ ἀλογίστως ἀπέλθητε’ Τοιοῦτόν
[1, 9]   οὕτως ἀναίσθητος ἔσομαι τῶν ἐμῶν  κτημάτων.   ἀλλ´ ὅταν τις δειλὸς
[1, 15]   οὕτως δι´ ὀλίγου καὶ εὐκόλως  κτήσασθαι;   μηδ´ ἂν ἐγώ σοι λέγω,
[1, 1]   καὶ τῷ σώματι καὶ τῇ  κτήσει   καὶ ἀδελφῷ καὶ φίλῳ καὶ
[1, 25]   δοῦλον ἐμαυτὸν παραδέδωκα· ἂν τὸ  κτησείδιον,   δοῦλον. εὐθὺς γὰρ {ἐμ} αὐτὸς
[1, 18]   οἱ πόνοι, ὧν καὶ αἱ  κτήσεις.   Ἀλλ´ τύραννος δήσει. τί;
[1, 22]   σῶμα, τὰ μέρη τοῦ σώματος,  κτήσεις,   γονεῖς, ἀδελφοὶ, τέκνα, πατρίς, ἁπλῶς
[1, 12]   ἕνεκα ἀφῆκαν, σώματος ἕνεκα ἀφῆκαν,  κτήσεως,   θανάτου, ζωῆς. τίνος οὖν ὑπεύθυνόν
[1, 2]   καὶ ὅμως οὐκ ἀμελῶ τῆς  κτήσεως·   οὐδ´ ἁπλῶς ἄλλου τινὸς τῆς
[1, 1]   σωμάτιον ἄν σου καὶ τὸ  κτησίδιον   ἐποίησα ἐλεύθερον καὶ ἀπαραπόδιστον. νῦν
[1, 9]   προσηρτήμεθα τὸ σῶμα καὶ τὴν  κτῆσιν   αὐτοῦ καὶ ὅσα τούτων ἕνεκα
[1, 12]   καὶ μέρη τοῦ σώματος καὶ  κτῆσιν   καὶ κοινωνοὺς ἔδωκεν. Ταύτης οὖν
[1, 29]   ἐξουσίαν; τὸ σωμάτιον λάβε, τὴν  κτῆσιν   λάβε, τὴν φήμην λάβε, τοὺς
[1, 26]   πώποτε {ὀργὴ{ ν} ἐδίδαξε τὰ  κυβερνητικά,   τὰ μουσικά; τὰ βιωτικὰ οὖν
[1, 29]   τὰς ἀπὸ κέντρου πρὸς τὸν  κύκλον   προσπιπτούσας μὴ εἶναι ἴσας·
[1, 16]   ἐποίουν τὰ τῆς ἀηδόνος, εἰ  κύκνος,   τὰ τοῦ κύκνου. νῦν δὲ
[1, 16]   ἀηδόνος, εἰ κύκνος, τὰ τοῦ  κύκνου.   νῦν δὲ λογικός εἰμι· ὑμνεῖν
[1, 11]   ἀνδράποδα οὔτε τοὺς ἵππους  κύνας,   ἀλλὰ τὰ δόγματα. (Εὔχομαι, ἔφη.
[1, 2]   (Ἵπποι γὰρ ὠκεῖς ἅπαντες γίνονται,  κύνες   γὰρ ἰχνευτικοὶ πάντες; τί οὖν;
[1, 29]   τῷ θεῷ; ἐν δεινοῖς εἰμι,  κύριε,   καὶ δυστυχῶ, οὐδείς μου ἐπιστρέφεται,
[1, 1]   ἄξιον, τὸ κράτιστον ἁπάντων καὶ  κυριεῦον   οἱ θεοὶ μόνον ἐφ´ ἡμῖν
[1, 11]   δὲ μὴ δόξαι, ἡμεῖς  κύριοι   καὶ οὐ τὰ ἐκτός. (Οὕτως,
[1, 29]   περιεβλέψατο· εἶτα ἄν τις φθέγξηται  κύριον,   εὐθὺς σεσόβηνται, ταράσσονται. αἰσχρόν ἐστιν
[1, 29]   ἔτι πρᾶγμα ἔχω, ποῖον ἔτι  κύριον;   Τί οὖν; κηρύσσειν δεῖ ταῦτα
[1, 29]   λοιπὸν δέδοικα; τὸν τίνων ὄντα  κύριον;   τῶν ἐπ´ ἐμοί; οὐδὲ εἷς
[1, 29]   τί ἄλλο ἐπέγνωκα τὸν  κύριον   ὡς δραπέτης; μέχρι δ´
[1, 29]   τῆς φύσεως. τί γάρ ἐστι  κύριος;   ἄνθρωπος ἀνθρώπου κύριος οὐκ ἔστιν,
[1, 19]   καταδουλοῦσθαι; τοῦ νεκροῦ δέ μου  κύριος   εἶ, λάβε αὐτόν. ὥσθ´ ὅταν
[1, 19]   ἐπιστρέφομαι. ἐγώ σοι δείξω ὅτι  κύριός   εἰμι. πόθεν σύ; ἐμὲ
[1, 29]   γάρ ἐστι κύριος; ἄνθρωπος ἀνθρώπου  κύριος   οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ θάνατος καὶ
[1, 25]   κατ´ ἐκεῖνο ἐπιβήσεταί σοι  κύριος.   τούτων μεμνημένος τίνα ἔτι κολακεύσεις
[1, 1]   θέλω, φησίν, ἐρῶ σου τῷ  κυρίῳ’   Τί οὖν δεῖ πρόχειρον ἔχειν
[1, 1]   πρότερον προσελθόντι τις Ἐπαφροδίτῳ τῷ  κυρίῳ   τοῦ Νέρωνος καὶ ἀνακρίνοντι αὐτὸν
[1, 28]   τοὺς χωλούς, οὕτως τοὺς τὰ  κυριώτατα   τετυφλωμένους καὶ ἀποκεχωλωμένους; Ὅστις οὖν
[1, 9]   μεμαθηκώς, ὅτι τὸ μέγιστον καὶ  κυριώτατον   καὶ περιεκτικώτατον πάντων τοῦτό ἐστι
[1, 12]   μόνον ἐπὶ τοῦ μεγίστου καὶ  κυριωτάτου,   τῆς ἐλευθερίας, ὡς ἔτυχεν ἐφεῖταί
[1, 20]   εἰκός; σὺ δ´ αὐτὸς τί  κυριώτερον   ἔχεις, Ἐπίκουρε; τί ἐστιν ἐν
[1, 9]   δῆλον ὅτι ἀπὸ τοῦ  κυριωτέρου   καὶ περιέχοντος οὐ μόνον αὐτὴν
[1, 23]   ἐν μυίαις μέλλεις ἀναςτρέφεσθαι, τί  κωλύει;   ἀλλ´ ὅμως εἰδὼς ταῦτα τολμᾷ
[1, 1]   θρηνοῦντα; φυγαδευθῆναι· μή τις οὖν  κωλύει   γελῶντα καὶ εὐθυμοῦντα καὶ εὐροοῦντα;
[1, 25]   τῇ ὑποθέσει· καὶ ἄλλος με  κωλύει.   Μέχρι πόσου οὖν ὑπακουστέον τοῖς
[1, 4]   ἑαυτόν, τοῖς ἐκεῖνα περιποιεῖν  κωλύειν   δυναμένοις· καὶ λοιπὸν ἕωθεν ἀνιστάμενος
[1, 19]   ὑπ´ ἄλλου τινὸς ταραχθῆναι  κωλυθῆναι   πλὴν ὑφ´ ἑαυτοῦ. ἀλλὰ τὰ
[1, 1]   τὰ σαυτοῦ τιθέμενος οὐδέποτε  κωλυθήσῃ,   οὐδέποτ´ ἐμποδισθήσῃ, οὐ στενάξεις, οὐ
[1, 17]   συγκαταθετικοῦ τόπου. μή τίς σε  κωλῦσαι   δύναται ἐπινεῦσαι ἀληθεῖ; οὐδὲ εἷς.
[1, 6]   πρὸς τοῦτο ἰσχὺν ἀπολιπών, ὥστε  κωλῦσαι   ἐμποδίσαι. ταῦτα ἔχοντες ἐλεύθερα
[1, 12]   προαίρεσιν καὶ ὃν οὐδεὶς δύναται  κωλῦσαι.   τί οὖν; ἀπόνοιά ἐστιν
[1, 25]   οἰκεῖν. ἀποχωρῶ, ὅπου μ´ οὐδεὶς  κωλύσει   οἰκεῖν· ἐκείνη γὰρ οἴκησις
[1, 25]   ἀφελέσθαι δύναταί σου ταῦτα; τίς  κωλύσει   χρῆσθαι αὐτοῖς ἄλλος εἰ μὴ
[1, 25]   ἀπαραπόδιστα, τὰ δὲ μὴ σὰ  κωλυτὰ   καὶ παραποδιστά; τίνα οὖν ἐντολὴν
[1, 17]   αὐτοῦ ὑπ´ ἄλλου τινὸς  κωλυτὸν   ἀναγκαστὸν κατεσκευάκει, οὐκέτι ἂν
[1, 4]   φυγή, τί δεσμωτήριον, τί {νος}  κώνειον,   ἵνα δύνηται λέγειν ἐν τῇ
[1, 29]   τῶν ἰσχυροτέρων εἰς δεσμωτήριον καὶ  κώνειόν   τις δῷ τῷ σωματίῳ τῷ
[1, 24]   πηδάλιον αἴρεις, μή τι τὰς  κώπας;   τί οὖν αἴρεις; τὰ σά,
[1, 18]   τυφλὸν μὴ ἀπολλύναι καὶ τὸν  κωφόν;   εἰ γὰρ μεγίστη βλάβη




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 7/06/2007