Texte grec :
| [7,29] Εἰ δέ τι ἐπλημμελήθη Ἀλεξάνδρῳ δι´ ὀξύτητα ἢ
ὑπ´ ὀργῆς, ἢ εἴ τι ἐς τὸ ὑπερογκότερον προήχθη βαρβαρίσαι,
οὐ μεγάλα τίθεμαι ἔγωγε, εἰ τὴν νεότητά τέ
τις τὴν Ἀλεξάνδρου μὴ ἀνεπιεικῶς ἐνθυμηθείη καὶ τὸ
διηνεκὲς τῆς εὐτυχίας καὶ τοὺς πρὸς ἡδονήν, οὐκ ἐπὶ
τῷ βελτίστῳ, τοῖς βασιλεῦσι ξυνόντας τε καὶ ἐπὶ κακῷ
ξυνεσομένους· ἀλλὰ μεταγνῶναί γε ἐφ´ οἷς ἐπλημμέλησε
μόνῳ οἶδα τῶν πάλαι βασιλέων Ἀλεξάνδρῳ
ὑπάρξαι ὑπὸ γενναιότητος. οἱ δὲ πολλοί, εἰ καί τι
ἔγνωσαν πλημμελήσαντες, οἱ δὲ τῷ προηγορεῖν αὐτοῦ,
ὡς καλῶς δὴ πραχθέντος, ἐπικρύψειν οἴονται τὴν
ἁμαρτίαν, κακῶς γιγνώσκοντες. μόνη γὰρ ἔμοιγε δοκεῖ
ἴασις ἁμαρτίας ὁμολογεῖν τε ἁμαρτόντα καὶ δῆλον εἶναι
ἐπ´ αὐτῷ μεταγιγνώσκοντα, ὡς τοῖς τε παθοῦσί τι ἄχαρι
οὐ πάντῃ χαλεπὰ τὰ παθήματα φαινόμενα, εἰ ὁ δράσας
αὐτὰ ξυγχωροίη ὅτι οὐ καλὰ ἔδρασεν, αὐτῷ τέ τινι
ἐς τὸ μέλλον ταύτην ἐλπίδα ἀγαθὴν ὑπολειπομένην,
μή ποτε ἂν παραπλήσιόν τι ἁμαρτεῖν, εἰ τοῖς πρόσθεν
πλημμεληθεῖσιν ἀχθόμενος φαίνοιτο. ὅτι δὲ ἐς θεὸν
τὴν γένεσιν τὴν αὑτοῦ ἀνέφερεν, οὐδὲ τοῦτο ἐμοὶ
δοκεῖ μέγα εἶναι αὐτῷ τὸ πλημμέλημα, εἰ μὴ καὶ
σόφισμα ἦν τυχὸν ἐς τοὺς ὑπηκόους τοῦ σεμνοῦ ἕνεκα.
οὔκουν δοκεῖ ἔμοιγε ἢ Μίνωος γενέσθαι βασιλεὺς
ἀφανέστερος ἢ Αἰακοῦ ἢ Ῥαδαμάνθυος, οἷς δὴ ἐς Δία
ἀνενεχθεῖσα ἡ γένεσις πρὸς τῶν πάλαι ἀνθρώπων
οὐδεμιᾷ αὐτῶν ὕβρει προστίθεται, οὐδὲ Θησέως τοῦ
Ποσειδῶνος οὐδὲ Ἴωνος τοῦ Ἀπόλλωνος. ὡς ἔμοιγε
καὶ ἡ Περσικὴ σκευὴ σόφισμα δοκεῖ εἶναι πρός τε
τοὺς βαρβάρους, ὡς μὴ πάντῃ ἀλλότριον αὐτῶν
φαίνεσθαι τὸν βασιλέα, καὶ πρὸς τοὺς Μακεδόνας, ὡς
ἀποστροφήν τινα εἶναι αὐτῷ ἀπὸ τῆς ὀξύτητός τε καὶ
ὕβρεως τῆς Μακεδονικῆς· ἐφ´ ὅτῳ δὴ καὶ ἐγκαταμῖξαί
μοι δοκεῖ ταῖς τάξεσιν αὐτῶν τοὺς Πέρσας τοὺς μηλοφόρους
καὶ τοῖς ἀγήμασι τοὺς ὁμοτίμους. καὶ οἱ
πότοι δέ, ὡς λέγει Ἀριστόβουλος, οὐ τοῦ οἴνου ἕνεκα
μακροὶ αὐτῷ ἐγίγνοντο, οὐ γὰρ πίνειν πολὺν οἶνον
Ἀλέξανδρον, ἀλλὰ φιλοφροσύνης τῆς ἐς τοὺς ἑταίρους.
|
|
Traduction française :
| [7,29] Que s'il faillit dans des premiers mouvements de colère, s'il imita le faste
insolent des Barbares, il faut en accuser sa jeunesse, sa prospérité, même, et
surtout les flatteurs, cette peste des cours.
Mais il faut remarquer, à sa gloire, que de tous les despotes il est le seul qui
se soit sincèrement repenti. La plupart, en effet, s'obstinent iniquement dans
leur faute qu'ils croient pallier en la soutenant, comme si, dans ce cas, il
pouvait y avoir un autre remède que d'avouer sa faute, et de l'avouer hautement.
L'offensé croit que l'injure s'allège par le repentir de l'offenseur. C'est une
heureuse présomption qu'on cessera de mal faire, alors que l'on confesse avoir
mal fait.
Que s'il a rapporté son origine aux dieux, ce n'est pas un grand crime, il se
proposait d'imprimer plus de respect aux sujets. Imitateur en ceci de Minos,
d'Éaque, de Rhadamanthe, de Thésée, d'Ion, qui ont fait remonter leur naissance,
les uns à Jupiter, les autres à Neptune et à Apollon.
Il revêtit l'habit des Perses, mais par politique, pour leur paraître moins
étranger, pour contenir l'orgueil des Macédoniens, et tel fut le motif qui lui
fit introduire les mélophores persans dans les rangs des Macédoniens et dans l'Agéma.
S'il se livra à la débauche, ce fut moins par goût que pour complaire à ses
amis, car Aristobule rapporte qu'il buvait très peu.
|
|
