Texte grec :
| [7,22] Αὐτὸς δὲ ὡς ἐξελέγξας δὴ τῶν Χαλδαίων τὴν
μαντείαν, ὅτι οὐδὲν πεπόνθοι ἐν Βαβυλῶνι ἄχαρι,
καθάπερ ἐκεῖνοι ἐμαντεύσαντο, ἀλλὰ ἔφθη γὰρ ἐλάσας
ἔξω Βαβυλῶνος πρίν τι παθεῖν, ἀνέπλει αὖθις κατὰ
τὰ ἕλη θαρρῶν, ἐν ἀριστερᾷ ἔχων τὴν Βαβυλῶνα· ἵνα
δὴ καὶ ἐπλανήθη αὐτῷ μέρος τοῦ ναυτικοῦ κατὰ τὰ
στενὰ ἀπορίᾳ ἡγεμόνος, πρίν γε δὴ αὐτὸς πέμψας τὸν
ἡγησόμενον ἐπανήγαγεν αὐτοὺς ἐς τὸν πόρον. λόγος
δὲ λέγεται τοῖόσδε. τῶν βασιλέων τῶν Ἀσσυρίων
τοὺς τάφους ἐν ταῖς λίμναις τε εἶναι τοὺς πολλοὺς
καὶ ἐν τοῖς ἕλεσι δεδομημένους. ὡς δὲ ἔπλει Ἀλέξανδρος
κατὰ τὰ ἕλη, κυβερνᾶν γὰρ αὐτὸν λόγος τὴν
τριήρη, πνεύματος μεγάλου ἐμπεσόντος αὐτῷ ἐς τὴν
καυσίαν καὶ τὸ διάδημα αὐτῇ συνεχόμενον, τὴν μὲν
δὴ οἷα βαρυτέραν πεσεῖν ἐς τὸ ὕδωρ, τὸ διάδημα δὲ
ἀπενεχθὲν πρὸς τῆς πνοῆς σχεθῆναι ἐν καλάμῳ· τὸν
κάλαμον δὲ τῶν ἐπιπεφυκότων εἶναι τάφῳ τινὶ τῶν
πάλαι βασιλέων. τοῦτό τε οὖν αὐτὸ πρὸ τῶν μελλόντων
σημῆναι καὶ ὅτι τῶν τις ναυτῶν ἐκνηξάμενος
ὡς ἐπὶ τὸ διάδημα ἀφελὼν τοῦ καλάμου αὐτὸ μετὰ
χεῖρας μὲν οὐκ ἤνεγκεν, ὅτι νηχομένου ἂν αὐτοῦ
ἐβρέχετο, περιθεὶς δὲ τῇ κεφαλῇ τῇ αὑτοῦ οὕτω διήνεγκε.
καὶ οἱ μὲν πολλοὶ τῶν ἀναγραψάντων τὰ
Ἀλεξάνδρου λέγουσιν ὅτι τάλαντον μὲν ἐδωρήσατο
αὐτῷ Ἀλέξανδρος τῆς προθυμίας ἕνεκα, ἀποτεμεῖν δὲ
ἐκέλευσε τὴν κεφαλήν, τῶν μάντεων ταύτῃ ἐξηγησαμένων,
μὴ περιιδεῖν σώαν ἐκείνην τὴν κεφαλὴν ἥτις
τὸ διάδημα ἐφόρησε τὸ βασίλειον· Ἀριστόβουλος δὲ
τάλαντον μὲν ὅτι ἔλαβε λέγει αὐτόν, ἀλλὰ πληγὰς
λαβεῖν τῆς περιθέσεως ἕνεκα τοῦ διαδήματος. Ἀριστόβουλος
μὲν δὴ τῶν τινα Φοινίκων τῶν ναυτῶν λέγει
ὅτι τὸ διάδημα τῷ Ἀλεξάνδρῳ ἐκόμισεν, εἰσὶ δὲ οἳ
Σέλευκον λέγουσιν. καὶ τοῦτο τῷ τε Ἀλεξάνδρῳ
σημῆναι τὴν τελευτὴν καὶ τῷ Σελεύκῳ τὴν βασιλείαν
τὴν μεγάλην. Σέλευκον γὰρ μέγιστον τῶν μετὰ Ἀλέξανδρον
διαδεξαμένων τὴν ἀρχὴν βασιλέα γενέσθαι
τήν τε γνώμην βασιλικώτατον καὶ πλείστης γῆς ἐπάρξαι
μετά γε αὐτὸν Ἀλέξανδρον οὔ μοι δοκεῖ ἰέναι
ἐς ἀμφίλογον.
|
|
Traduction française :
| [7,22] Alexandre traitant alors de frivole l'oracle des Chaldéens, puisqu'il était
sorti de Babylone sans encombre, remonta par les marais, ayant la ville à sa
gauche. Il fait remettre dans sa route une partie égarée de la flotte loin de
son chef. On raconte le trait suivant. Les tombeaux des rois d'Assyrie s'élèvent
au milieu des étangs. Au moment où Alexandre gouvernait lui-même la trirème
qu'il montait, un vent violent, venant à s'élever, emporta sa couronne et son
diadème. L'une tomba dans l'eau, l'autre, enlevé par le vent, fut retenu par un
des roseaux qui croissent autour de ces tombeaux. On en conçut un présage
sinistre, surtout en voyant que le matelot, qui s'était jeté à la nage le mit
sur sa tête, pour ne point le mouiller.
Tous les historiens rapportent qu'il reçut en récompense un talent, mais
qu'ensuite Alexandre le fit mourir, sur l'avis des Chaldéens qui lui dirent
qu'une tête qui avait porté son diadème devait être abattue.
Aristobule, ne parlant point de la récompense, raconte que l'infortuné fut battu
de verges. C'était un matelot phénicien. Plusieurs attribuent le trait à
Séleucus, auquel il présagea sa grandeur future et la mort d'Alexandre.
Seleucus, de tous ceux qui lui succédèrent, fut celui qui, dans le plus haut
rang, s'en montra le plus digne.
|
|
