Livre, Chap.
[1, 7]	καὶ γὰρ τὸν ἰατρόν φαμεν	ὑγιάζειν	καὶ τὸν οἶνον. Τὸ μὲν
[1, 7]	δὲ θερμαίνεσθαι μὲν τὸ ψυχρόν,	ὑγιάζεσθαι	δὲ τὸ κάμνον· ἀμφότερα δ´
[1, 7]	ὁτὲ μὲν τὸ ὑποκείμενον, οἷον	ὑγιάζεσθαι	τὸν ἄνθρωπον καὶ θερμαίνεσθαι καὶ
[1, 7]	ὑγίειαν οὐδὲν πάσχει ὑπὸ τοῦ	ὑγιαζομένου.	Τὸ δὲ σιτίον ποιοῦν καὶ
[1, 4]	ἢ μεταξύ, οἷον τὸ σῶμα	ὑγιαίνει	καὶ πάλιν κάμνει ὑπομένον γε
[1, 3]	λέγω δ´ οἷον ἐκ κάμνοντος	ὑγιαῖνον	καὶ κάμνον ἐξ ὑγιαίνοντος, ἢ
[1, 3]	κάμνοντος ὑγιαῖνον καὶ κάμνον ἐξ	ὑγιαίνοντος,	ἢ μικρὸν ἐκ μεγάλου καὶ
[1, 10]	ἰατρικὴ ποιεῖ ὑγίειαν οὐδ´ ἡ	ὑγίεια	μιγνυμένη τοῖς σώμασιν. Τῶν δὲ
[1, 7]	ἕνεκα οὐ ποιητικόν. Διὸ ἡ	ὑγίεια	οὐ ποιητικόν, εἰ μὴ κατὰ
[1, 10]	διὸ οὐδ´ ἡ ἰατρικὴ ποιεῖ	ὑγίειαν	οὐδ´ ἡ ὑγίεια μιγνυμένη τοῖς
[1, 7]	ἡ ἰατρική· αὐτὴ γὰρ ποιοῦσα	ὑγίειαν	οὐδὲν πάσχει ὑπὸ τοῦ ὑγιαζομένου.
[1, 10]	τὸ εὐορίστῳ εἶναι) οἷον τὰ	ὑγρὰ	μικτὰ μάλιστα τῶν σωμάτων· εὐόριστον
[1, 1]	θερμὸν ψυχρόν, λευκὸν μέλαν, ξηρὸν	ὑγρόν,	μαλακὸν σκληρὸν καὶ τῶν ἄλλων
[1, 9]	σῶμα συνεχὲς ὂν ὁτὲ μὲν	ὑγρὸν	ὁτὲ δὲ πεπηγός, οὐ διαιρέσει
[1, 9]	τοὺς ὄγκους· ἀλλ´ ὁμοίως ἅπαν	ὑγρόν,	ὁτὲ δὲ σκληρὸν καὶ πεπηγός
[1, 5]	εἶδος, οἷον εἰ ξηρῷ προσίοι	ὑγρόν,	προσελθὸν δὲ μεταβάλοι καὶ γένοιτο
[1, 10]	σωμάτων· εὐόριστον γὰρ μάλιστα τὸ	ὑγρὸν	τῶν διαιρετῶν, ἐὰν μὴ γλίσχρον
[1, 9]	μετατεθὲν τὴν φύσιν πεπηγὸς ἐξ	ὑγροῦ	γέγονεν· οὐδ´ ἐνυπάρχει τὰ σκληρὰ
[1, 5]	οἴνῳ ἀεὶ πλεῖον μιγνύμενον τέλος	ὑδαρῆ	ποιεῖ καὶ ὕδωρ, τότε φθίσιν
[1, 3]	γὰρ ὑπάρχει τἀναντία, πυρί, γῇ,	ὕδατι,	ἀέρι. Ἢ ἔστι μὲν ὡς
[1, 5]	τὸ ὥσπερ ἐν ἀγγείῳ τῷ	ὕδατι	ἐνεῖναι τὴν ὕλην αὐτοῦ. Ἀπείρους
[1, 5]	ᾧ, ὥσπερ ὅταν μίξῃς οἶνον	ὕδατι·	ὁμοίως γὰρ πλεῖον ἑκάτερον. Ἢ
[1, 2]	Ἐὰν μὲν γὰρ εἰς ἐλάττω	ὑδάτια	διαιρεθῇ, θᾶττον ἀὴρ γίνεται, ἐὰν
[1, 4]	γονῆς αἷμα πάσης ἢ ἐξ	ὕδατος	ἀὴρ ἢ ἐξ ἀέρος παντὸς
[1, 5]	τὴν φθίσιν, ὥσπερ ὅταν ἐξ	ὕδατος	ἀήρ· τότε γὰρ μείζων ὁ
[1, 1]	πυρὸς γενέσθαι ὕδωρ μηδ´ ἐξ	ὕδατος	γῆν, οὐδ´ ἐκ λευκοῦ μέλαν
[1, 5]	ἀὴρ ἐξ ὕδατος, οὐ τοῦ	ὕδατος	ἔσται μεταβάλλοντος, ἀλλὰ διὰ τὸ
[1, 8]	ὁρᾶσθαι διά τε ἀέρος καὶ	ὕδατος	καὶ τῶν διαφανῶν, διὰ τὸ
[1, 1]	ἀνάγκη γίνεσθαι καὶ γῆν ἐξ	ὕδατος	καὶ ὕδωρ ἐκ γῆς, ὁμοίως
[1, 5]	οὕτω φαίνεται γινόμενος ἀὴρ ἐξ	ὕδατος,	οἷον ἐξιὼν ὑπομένοντος. Βέλτιον τοίνυν
[1, 8]	γίνεται ἁψάμενα ἕν, ὥσπερ ὕδωρ	ὕδατος	ὅταν θίγῃ; οὐδὲν γὰρ διαφέρει
[1, 10]	οἷον σταλαγμὸς οἴνου μυρίοις χοεῦσιν	ὕδατος	οὐ μίγνυται· λύεται γὰρ τὸ
[1, 5]	οἷον εἰ γίνεται ἀὴρ ἐξ	ὕδατος,	οὐ τοῦ ὕδατος ἔσται μεταβάλλοντος,
[1, 10]	ὁμοιομερὲς εἶναι, καὶ ὥσπερ τοῦ	ὕδατος	τὸ μέρος ὕδωρ, οὕτω καὶ
[1, 5]	ἔργον ἀλλ´ οὐ τὸ τοῦ	ὕδατος	τὸ συνόλον μίγμα. Ὁμοίως δὲ
[1, 5]	τις μετροίη τῷ αὐτῷ μέτρῳ	ὕδωρ·	ἀεὶ γὰρ ἄλλο καὶ ἄλλο
[1, 4]	ἀὴρ ἢ ἐξ ἀέρος παντὸς	ὕδωρ,	γένεσις ἤδη τὸ τοιοῦτον, τοῦ
[1, 4]	πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν, οἷον ὅταν	ὕδωρ	γένηται ἢ φθαρῇ εἰς ἀέρα·
[1, 4]	φθαρέντι, οἷον ὅταν ἐξ ἀέρος	ὕδωρ,	εἰ ἄμφω διαφανῆ ἢ ψυχρά,
[1, 1]	καὶ γῆν ἐξ ὕδατος καὶ	ὕδωρ	ἐκ γῆς, ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 1]	μὲν γάρ φησι πῦρ καὶ	ὕδωρ	καὶ ἀέρα καὶ γῆν στοιχεῖα
[1, 1]	γῆν δὲ καὶ πῦρ καὶ	ὕδωρ	καὶ ἀέρα σύνθετα· παν σπερμίαν
[1, 1]	μὴ δυνατὸν ἐκ πυρὸς γενέσθαι	ὕδωρ	μηδ´ ἐξ ὕδατος γῆν, οὐδ´
[1, 5]	ὥσπερ οἴνῳ εἴ τις ἐπιχέοι	ὕδωρ,	ὁ δὲ δύναιτο οἶνον ποιεῖν
[1, 5]	μηκέτι ποιεῖν δύνηται, ἀλλ´ οἷον	ὕδωρ	οἴνῳ ἀεὶ πλεῖον μιγνύμενον τέλος
[1, 1]	πῦρ γε καὶ γῆ καὶ	ὕδωρ	ὄντα ἓν ἦν τὸ πᾶν.
[1, 10]	καὶ μεταβάλλει εἰς τὸ πᾶν	ὕδωρ.	Ὅταν δὲ ταῖς δυνάμεσιν ἰσάζῃ
[1, 5]	οἷον εἰ σῶμα. Τὸ δ´	ὕδωρ	οὐκ ηὔξηται οὐδ´ ὁ ἀήρ,
[1, 10]	ὥσπερ τοῦ ὕδατος τὸ μέρος	ὕδωρ,	οὕτω καὶ τοῦ κραθέντος. Ἂν
[1, 1]	καὶ πάθεσιν ἐγένετο τὸ μὲν	ὕδωρ	τὸ δὲ πῦρ, καθάπερ λέγει
[1, 5]	μιγνύμενον τέλος ὑδαρῆ ποιεῖ καὶ	ὕδωρ,	τότε φθίσιν ποιεῖται τοῦ ποσοῦ,
[1, 8]	οὐ γίνεται ἁψάμενα ἕν, ὥσπερ	ὕδωρ	ὕδατος ὅταν θίγῃ; οὐδὲν γὰρ
[1, 5]	αὐτοῦ. Ἀπείρους γὰρ οὐδὲν κωλύει	ὕλας	εἶναι, ὥστε καὶ γίνεσθαι ἐντελεχείᾳ.
[1, 5]	καὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐν	ὕλῃ	εἶδος ἐχόντων· καὶ γὰρ ἡ
[1, 10]	οὖν ἀντιστρέφει, ὅσων ἡ αὐτὴ	ὕλη	ἐστί, καὶ ποιητικὰ ἀλλήλων καὶ
[1, 5]	οἷον αὐλός, δύναμίς τις ἐν	ὕλῃ	ἐστίν. Ἐὰν δέ τις προσίῃ
[1, 5]	ὅτι ἀνάλογον ηὔξηται· ἡ γὰρ	ὕλη	ἑτέρα οὖσα δήλη μᾶλλον τοῦ
[1, 7]	Ὅσα μὲν οὖν μὴ ἐν	ὕλῃ	ἔχει τὴν μορφήν, ταῦτα μὲν
[1, 3]	ἆρά γε ἑτέρα ἑκατέρου ἡ	ὕλη,	ἢ οὐκ ἂν γί νοιτο
[1, 3]	ὄν, τὸ δὲ μὴ ὂν	ὕλη	ἡ τῆς γῆς, καὶ πυρὸς
[1, 7]	τέλη ἕξεις τινές, ἡ δ´	ὕλη	ᾗ ὕλη παθητικόν. Τὸ μὲν
[1, 5]	δὲ οὗ ταῦτα ἔσχατα ἡ	ὕλη,	ἣν οὐδέποτ´ ἄνευ πάθους οἷόν
[1, 5]	εἶδος ἐχόντων· καὶ γὰρ ἡ	ὕλη	λέγεται καὶ τὸ εἶδος σὰρξ
[1, 4]	τὸ δὲ φθορά. Ἐστὶ δὲ	ὕλη	μάλιστα μὲν καὶ κυρίως τὸ
[1, 3]	μὴ ἁπλῶς, ἄλλον δὲ τῇ	ὕλῃ	ὁποία τις ἂν ᾖ· ἧς
[1, 8]	ταὐτὸ τἀναντία ὑπάρξει, καὶ ἡ	ὕλη	οὐ μόνον ἀριθμῷ ἔσται μία
[1, 5]	ἐστίν. Ἐὰν δέ τις προσίῃ	ὕλη,	οὖσα δυνάμει αὐλός, ἔχουσα καὶ
[1, 7]	τῶν ποιητικῶν, ὅσα δ´ ἐν	ὕλῃ,	παθητικά. Τὴν μὲν γὰρ ὕλην
[1, 7]	τινές, ἡ δ´ ὕλη ᾗ	ὕλη	παθητικόν. Τὸ μὲν οὖν πῦρ
[1, 7]	ἔστι μὲν γὰρ ὡς ἡ	ὕλη	πάσχει, ἔστι δ´ ὡς τοὐναντίον.
[1, 5]	Ἐπεὶ δ´ ἐστὶ καὶ οὐσίας	ὕλη	σωματικῆς, σώματος δ´ ἤδη τοιουδί
[1, 5]	γινόμενον. Οὕτω δ´ αὐξάνεται ἡ	ὕλη	τῆς σαρκός, καὶ οὐχ ὁτῳοῦν
[1, 7]	μὲν οὖν πῦρ ἔχει ἐν	ὕλῃ	τὸ θερμόν· εἰ δέ τι
[1, 3]	γένεσιν εἶναι συνεχῶς αἰτία ὡς	ὕλη	τὸ ὑποκείμενον, ὅτι μεταβλητικόν ἐστι
[1, 10]	ὄντα, ὅσων μὴ ἡ αὐτὴ	ὕλη.	Τούτων μὲν οὖν οὐκ ἔστι
[1, 1]	ἓν στοιχεῖον καὶ μία πάντων	ὕλη	τῶν ἐχόντων εἰς ἄλληλα μεταβολήν,
[1, 1]	τούτων. Ἧι μὲν γὰρ ὡς	ὕλη	ὑπόκειται, ἐξ οὗ μεταβάλλοντα διὰ
[1, 1]	μίαν ἀεὶ τοῖς ἐναντίοις ὑποθετέον	ὕλην,	ἄν τε μεταβάλλῃ κατὰ τόπον,
[1, 5]	ἀγγείῳ τῷ ὕδατι ἐνεῖναι τὴν	ὕλην	αὐτοῦ. Ἀπείρους γὰρ οὐδὲν κωλύει
[1, 3]	μὲν γὰρ εἰς αἰσθητὴν μεταβάλλῃ	ὕλην,	γίνεσθαί φασιν, ὅταν δ´ εἰς
[1, 5]	οὐδὲ γραμμὰς τὴν τοῦ σώματος	ὕλην	διὰ τὰς αὐτὰς αἰτίας. Ἐκεῖνο
[1, 3]	αἴτιον· διὰ γὰρ τὸ τὴν	ὕλην	διαφέρειν ἢ τῷ οὐσίαν εἶναι
[1, 5]	τὸ κενόν· ἀδύνατον δὲ μεγέθους	ὕλην	εἶναι χωριστήν, ὥσπερ εἴρηται πρότερον.
[1, 1]	ἀλλοιοῦσθαι. Ὅσοι δὲ πλείω τὴν	ὕλην	ἑνὸς τιθέασιν, οἷον Ἐμπεδοκλῆς καὶ
[1, 3]	μὲν μᾶλλον αἰσθητὴν εἶναι τὴν	ὕλην	ἐξ ἧς καὶ εἰς ἥν,
[1, 7]	ὕλῃ, παθητικά. Τὴν μὲν γὰρ	ὕλην	λέγομεν ὁμοίως ὡς εἰπεῖν τὴν
[1, 2]	λόγον, τὸ δὲ κατὰ τὴν	ὕλην.	Ὅταν μὲν οὖν ἐν τούτοις
[1, 5]	ὁτῳοῦν προσελήλυθεν, κατὰ δὲ τὴν	ὕλην	οὔ. Μεῖζον μέντοι τὸ ὅλον
[1, 5]	ἐστιν ἐνδεχόμενον, κατὰ δὲ τὴν	ὕλην	οὐκ ἔστιν· δεῖ γὰρ νοῆσαι
[1, 7]	γὰρ μὴ ἔχει τὴν αὐτὴν	ὕλην,	ποιεῖ ἀπαθῆ ὄντα, οἷον ἡ
[1, 10]	ἄν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τὴν	ὕλην	τῷ πυρὶ μεμίχθαι φαμὲν οὐδὲ
[1, 5]	τοίνυν ποιεῖν πᾶσιν ἀχώριστον τὴν	ὕλην	ὡς οὖσαν τὴν αὐτὴν καὶ
[1, 5]	αὐξανόμενον, ὥστ´ οὐκ ἐξ ἀμεγέθους	ὕλης	δεῖ εἶναι τὴν αὔξησιν εἰς
[1, 3]	νῦν δὲ τὴν ὡς ἐν	ὕλης	εἴδει τιθεμένην αἰτίαν εἴπωμεν, δι´
[1, 5]	κεχωρισμένης αὐτῆς καθ´ αὑτὴν τῆς	ὕλης,	ἢ ἐνυπαρχούσης ἐν ἄλλῳ σώματι;
[1, 6]	δὲ πρῶτον δεῖ περὶ τῆς	ὕλης	καὶ τῶν καλουμένων στοιχείων εἰπεῖν,
[1, 5]	Τοῦτο δὲ τὸ εἶδος ἄνευ	ὕλης,	οἷον αὐλός, δύναμίς τις ἐν
[1, 3]	τῆς κινήσεως, μιᾶς δὲ τῆς	ὕλης,	τὴν τοιαύτην αἰτίαν λεκτέον. Περὶ
[1, 10]	ὡς πάθος τι ὢν ἄνευ	ὕλης	τοῦ χαλκοῦ σχεδὸν ἀφανίζεται καὶ
[1, 8]	Τοιαῦτα δ´ ὄντα μὴ πάσχειν	ὑπ´	ἀλλήλων ἀδύνατον, οἷον ὑπὸ τοῦ
[1, 7]	τὰ ἕτερα καὶ διαφέροντα πάσχειν	ὑπ´	ἀλλήλων, ἀλλὰ κἂν ἕτερα ὄντα
[1, 6]	ἐστιν, ὄντων κινητικῶν καὶ κινητῶν	ὑπ´	ἀλλήλων. Ἐπεὶ δὲ τὸ κινοῦν
[1, 10]	τῶν ποιούντων· ταῦτα γὰρ δὴ	ὑπ´	ἀλλήλων ἐστὶ παθητικά. Καὶ μικρὰ
[1, 6]	ἀληθές, ἀλλ´ ἐν ὅσοις τὸ	ὑπ´	ἀλλήλων ἐστίν. Ἀλλὰ μὴν εἰ
[1, 10]	ἔνια τοιαῦτα οἷα παθητικά τε	ὑπ´	ἀλλήλων καὶ εὐόριστα καὶ εὐδιαίρετα·
[1, 9]	τὸ γίνεσθαί τε καὶ πάσχειν	ὑπ´	ἀλλήλων, καὶ τίνα τρόπον ἐνδέχεται,
[1, 6]	γεννῶσι τῷ ποιεῖν καὶ πάσχειν	ὑπ´	ἀλλήλων, καὶ τοῖς ἐξ ἑνὸς
[1, 6]	τὸ ποιεῖν καὶ τὸ πάσχειν	ὑπ´	ἀλλήλων, οἷον τὸ θερμὸν ψύχεσθαι
[1, 10]	καὶ ποιητικὰ ἀλλήλων καὶ παθητικὰ	ὑπ´	ἀλλήλων· τὰ δὲ ποιεῖ ἀπαθῆ
[1, 7]	ποιεῖ δὲ καὶ πάσχει τἀναντία	ὑπ´	ἀλλήλων. Ὥστ´ ἀνάγκη πῶς μὲν
[1, 5]	πῦρ ὑπὸ πυρὸς ἢ ἄνθρωπος	ὑπ´	ἀνθρώπου, ἢ ὑπ´ ἐντελεχείας· σκληρὸν
[1, 1]	γένεσιν, ἀδύνατον μέντοι κατὰ τὰ	ὑπ´	ἐκείνων λεγόμενα. Τοῦτο δ´ ὅτι
[1, 5]	ἢ ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου, ἢ	ὑπ´	ἐντελεχείας· σκληρὸν γὰρ οὐχ ὑπὸ
[1, 5]	μὴν εἴ γ´ ἔν τινι	ὑπάρξει,	εἰ μὲν κεχωρισμένον οὕτως ὥστε
[1, 8]	κινούμενον, ἢ κατὰ ταὐτὸ τἀναντία	ὑπάρξει,	καὶ ἡ ὕλη οὐ μόνον
[1, 8]	καὶ σκληρότης καὶ μαλακότης μὴ	ὑπάρξει·	καίτοι βαρύτερόν γε κατὰ τὴν
[1, 3]	μεταβάλλειν τὸ φθειρόμενον. Πότερον οὖν	ὑπάρξει	τι τούτῳ τῶν ἄλλων ἐντελεχείᾳ;
[1, 2]	δυνάμει διαιρετόν, τὸ δ´ ἐντελεχείᾳ	ὑπάρξει.	Τὸ δ´ εἶναι ἅμα πάντῃ
[1, 3]	τόδε τι ἢ οὐσίαν οὐχ	ὑπάρξει,	τῶν δ´ ἄλλων τι τῶν
[1, 8]	μὴν ἄτοπον καὶ εἰ μηθὲν	ὑπάρχει	ἀλλ´ ἢ μόνον σχῆμα· καὶ
[1, 8]	ἢ μόνον σχῆμα· καὶ εἰ	ὑπάρχει,	ἓν δὲ μόνον, οἷον τὸ
[1, 7]	καὶ πάσχειν ἐστὶ καὶ τίσιν	ὑπάρχει	καὶ διὰ τί καὶ πῶς,
[1, 8]	δὲ κἂν εἰ ταῦτα μὲν	ὑπάρχει,	λέγω δὲ θερμότης καὶ ψυχρότης,
[1, 3]	μὴ οὐσίας. Ὧι δὲ μὴ	ὑπάρχει	οὐσία μηδὲ τὸ τόδε, δῆλον
[1, 2]	εἶναι. Τὸ δ´ ἐστὶν ὡς	ὑπάρχει	πάντῃ, ὅτι μία ὁπῃοῦν ἐστι,
[1, 3]	οὐδ´ ἐξ ἐναντίων; τούτοις γὰρ	ὑπάρχει	τἀναντία, πυρί, γῇ, ὕδατι, ἀέρι.
[1, 7]	ἕτερα ἀλλ´ ᾗ ταὐτόν τι	ὑπάρχει,	ταύτῃ τοῦτο συμβαίνειν αὐτοῖς. Τὰ
[1, 3]	ἀληθὲς ἂν εἴη λέγειν ὅτι	ὑπάρχει	τισὶ τὸ μὴ ὄν. Τὶς
[1, 6]	κινητικοῦ καὶ κινητοῦ, ἐν οἷς	ὑπάρχει	τὸ ποιεῖν καὶ τὸ πάσχειν.
[1, 6]	Ὅμως δὲ τὸ κυρίως λεγόμενον	ὑπάρχει	τοῖς ἔχουσι θέσιν, θέσις δ´
[1, 2]	εἶναι διαιρετὸν ἔστι μὲν ὡς	ὑπάρχει	τοῖς μεγέθεσιν, ἔστι δ´ ὡς
[1, 9]	δύναται χωρίζεσθαι. ~Τίνα δὲ τρόπον	ὑπάρχει	τοῖς οὖσι γεννᾶν καὶ ποιεῖν
[1, 2]	γενέσεως ἐσκέψατο καὶ φθορᾶς, ὅπως	ὑπάρχει	τοῖς πράγμασι, καὶ περὶ γενέσεως
[1, 6]	θέσις μὲν ὅσοις καὶ τόπος	ὑπάρχει,	τόπου δὲ διαφορὰ πρώτη τὸ
[1, 5]	ἢ εἴ τι κοινὸν ἀμφοῖν	ὑπάρχει,	τῷ γινομένῳ καὶ τῷ φθαρέντι,
[1, 5]	τί ἐστι, πάθος δέ τι	ὑπάρχει	τῶν καθ´ αὑτό, ὃ πρότερον
[1, 8]	ἀδιαίρετον ὅλως διὰ τί μᾶλλον	ὑπάρχει	τῶν μεγάλων τοῖς μικροῖς; ἔτι
[1, 10]	τί τὸ μικτόν, καὶ τίσιν	ὑπάρχει	τῶν ὄντων καὶ πῶς, ἔτι
[1, 10]	γὰρ ἅπαν ἅπαντι μικτόν, ἀλλ´	ὑπάρχειν	δεῖ χωριστὸν ἑκάτερον τῶν μιχθέντων·
[1, 7]	θάτερον θατέρου (πάντα γὰρ ὁμοίως	ὑπάρχειν	ταὐτὰ τοῖς ὁμοίοις) τὰ δ´
[1, 7]	γὰρ τοῦ μὲν ποιοῦντος ὅταν	ὑπάρχῃ,	γίνεταί τι τὸ πάσχον, τῶν
[1, 5]	οὕτω πῦρ ποιῆσαι ἐπὶ τὸ	ὑπάρχον	ἐπιθέντα ξύλα. Ἀλλ´ οὕτω μὲν
[1, 5]	γὰρ σώζειν τῷ λόγῳ τὰ	ὑπάρχοντα	τῷ αὐξανομένῳ καὶ φθίνοντι. Ταῦτα
[1, 2]	τἀναντία τούτοις πάσχει, τῶν πρώτων	ὑπαρχόντων	μεγεθῶν ἀδιαιρέτων, ἢ οὐθέν ἐστι
[1, 2]	τῶν πολλῶν λόγων ἀθεώρητοι τῶν	ὑπαρχόντων	ὄντες, πρὸς ὀλίγα βλέψαντες, ἀποφαίνονται
[1, 2]	οὔτε περὶ αὐξήσεως, τίνα τρόπον	ὑπάρχουσι	τοῖς πράγμασιν. Ὅλως δὲ παρὰ
[1, 8]	πάσχειν τι λέγεται· τὸ γὰρ	ὑπεικτικὸν	μαλακόν. Ἀλλὰ μὴν ἄτοπον καὶ
[1, 8]	ὁμοίως δὲ καὶ τῆς αὐξήσεως,	ὑπεισδυομένων	στερεῶν. Σχεδὸν δὲ καὶ Ἐμπεδοκλεῖ
[1, 5]	παντὶ προσγίνεται, ἀλλὰ τὸ μὲν	ὑπεκρεῖ	τὸ δὲ προσέρχεται, τοῦ δὲ
[1, 7]	οἱ τοῦτον τὸν τρόπον λέγοντες	ὑπεναντία	φαίνεσθαι λέγειν. Αἴτιον δὲ τῆς
[1, 7]	παρειλήφαμεν δὲ παρὰ τῶν πρότερον	ὑπεναντίους	ἀλλήλοις λόγους. Οἱ μὲν γὰρ
[1, 8]	ἀδύνατον, οἷον ὑπὸ τοῦ πολὺ	ὑπερβάλλοντος	θερμοῦ τὸ ἠρέμα θερμόν. Ἀλλὰ
[1, 8]	μὲν οὖν τούτων τῶν λόγων,	ὑπερβάντες	τὴν αἴσθησιν καὶ παριδόντες αὐτὴν
[1, 8]	καίτοι βαρύτερόν γε κατὰ τὴν	ὑπεροχήν	φησιν εἶναι Δημόκριτος ἕκαστον τῶν
[1, 5]	καθ´ αὑτό, ὃ πρότερον οὐχ	ὑπῆρχεν,	ἠλλοίωται τοῦτο· ᾧ δ´ ἠλλοίωται,
[1, 7]	οὐδὲν γὰρ ἂν πάθοι λευκότης	ὑπὸ	γραμμῆς ἢ γραμμὴ ὑπὸ λευκότητος,
[1, 7]	λευκότης ὑπὸ γραμμῆς ἢ γραμμὴ	ὑπὸ	λευκότητος, πλὴν εἰ μή που
[1, 10]	μεθίστησιν. Τὸ δὲ πολὺ καὶ	ὑπὸ	πολλοῦ χρονίως τοῦτο δρᾷ. Διὸ
[1, 5]	ὁμοιοειδοῦς ἢ ὁμογενοῦς, οἷον πῦρ	ὑπὸ	πυρὸς ἢ ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου,
[1, 5]	ὑπ´ ἐντελεχείας· σκληρὸν γὰρ οὐχ	ὑπὸ	σκληροῦ γίνεται. Ἐπεὶ δ´ ἐστὶ
[1, 7]	ἐναντίον· πέφυκε γὰρ σῶμα μὲν	ὑπὸ	σώματος, χυμὸς δ´ ὑπὸ χυμοῦ,
[1, 5]	καὶ ἐν ἄλλοις διώρισται, καὶ	ὑπό	τινος δὲ ἐντελεχείᾳ ὄντος, ἢ
[1, 7]	πάσχειν, ὅλως δὲ τὸ ὁμογενὲς	ὑπὸ	τοῦ ὁμογενοῦς. Τούτου δ´ αἴτιον
[1, 7]	πάντως ἀδιάφορον εὔλογον μὴ πάσχειν	ὑπὸ	τοῦ ὁμοίου μηθέν· τί γὰρ
[1, 7]	λέγουσιν, ὡς τὸ μὲν ὅμοιον	ὑπὸ	τοῦ ὁμοίου πᾶν ἀπαθές ἐστι
[1, 7]	ποιητικὸν ἢ θάτερον; εἴ τε	ὑπὸ	τοῦ ὁμοίου τι πάσχειν δυνατόν,
[1, 7]	γὰρ ὅταν τὸ ἔλαττον πῦρ	ὑπὸ	τοῦ πλείονος φθείρηται, διὰ τὴν
[1, 8]	πάσχειν ὑπ´ ἀλλήλων ἀδύνατον, οἷον	ὑπὸ	τοῦ πολὺ ὑπερβάλλοντος θερμοῦ τὸ
[1, 7]	γὰρ ποιοῦσα ὑγίειαν οὐδὲν πάσχει	ὑπὸ	τοῦ ὑγιαζομένου. Τὸ δὲ σιτίον
[1, 5]	αὐξανόμενον τούτῳ. Τί οὖν παθὸν	ὑπὸ	τούτου ηὐξήθη> ἢ μιχθέν, ὥσπερ
[1, 10]	τὰ μὲν ποιητικὰ τὰ δ´	ὑπὸ	τούτων παθητικά. Τὰ μὲν οὖν
[1, 7]	δ´ ὑπὸ χυμοῦ, χρῶμα δ´	ὑπὸ	χρώματος πάσχειν, ὅλως δὲ τὸ
[1, 7]	μὲν ὑπὸ σώματος, χυμὸς δ´	ὑπὸ	χυμοῦ, χρῶμα δ´ ὑπὸ χρώματος
[1, 1]	οἰκεῖος ὁ λόγος αὐτῶν τῇ	ὑποθέσει	οὕτω φάναι, δῆλον, καὶ ὅτι
[1, 1]	ὅτι μίαν ἀεὶ τοῖς ἐναντίοις	ὑποθετέον	ὕλην, ἄν τε μεταβάλλῃ κατὰ
[1, 4]	μεταβολαῖς, ὅτι πάντα δεκτικὰ τὰ	ὑποκείμενα	ἐναντιώσεών τινων. Περὶ μὲν οὖν
[1, 6]	ἀνάγκη τούτων μίαν εἶναι τὴν	ὑποκειμένην	φύσιν. Τὸ μὲν οὖν πάντα
[1, 4]	μάλιστα μὲν καὶ κυρίως τὸ	ὑποκείμενον	γενέσεως καὶ φθορᾶς δεκτικόν, τρόπον
[1, 1]	ἄλληλα μεταβολήν, κἂν εἰ τὸ	ὑποκείμενον	ἕν, ἔστιν ἀλλοίωσις. Ἐμπεδοκλῆς μὲν
[1, 1]	γὰρ ἀλλοίωσίς ἐστι, καὶ τὸ	ὑποκείμενον	ἓν στοιχεῖον καὶ μία πάντων
[1, 3]	τρόπον ζητοῦμεν, ἀλλ´ οὐ τὸ	ὑποκείμενον.	Ἡ μὲν οὖν εἰς τὸ
[1, 4]	Ἐπειδὴ οὖν ἐστί τι τὸ	ὑποκείμενον	καὶ ἕτερον τὸ πάθος ὃ
[1, 7]	γὰρ πάσχειν ὁτὲ μὲν τὸ	ὑποκείμενον,	οἷον ὑγιάζεσθαι τὸν ἄνθρωπον καὶ
[1, 3]	συνεχῶς αἰτία ὡς ὕλη τὸ	ὑποκείμενον,	ὅτι μεταβλητικόν ἐστι εἰς τἀναντία,
[1, 1]	ἀλλοίωσιν· ἀεὶ γὰρ μένειν τὸ	ὑποκείμενον	ταὐτὸ καὶ ἕν· τὸ δὲ
[1, 6]	ἄλληλα, ἀλλὰ δῆλον ὅτι τὸ	ὑποκείμενον,	ὥστε ἐν οἷς τὸ ποιεῖν
[1, 4]	μέν ἐστιν, ὅταν ὑπομένοντος τοῦ	ὑποκειμένου,	αἰσθητοῦ ὄντος, μεταβάλλῃ ἐν τοῖς
[1, 3]	Εἴτ´ οὖν ὄντος τινὸς τοῦ	ὑποκειμένου	εἴτε μή, γίνεται ἐκ μὴ
[1, 4]	τὸ πάθος ὃ κατὰ τοῦ	ὑποκειμένου	λέγεσθαι πέφυκεν, καὶ ἔστι μεταβολὴ
[1, 4]	μὴ ὑπομένοντος αἰσθητοῦ τινὸς ὡς	ὑποκειμένου	τοῦ αὐτοῦ, ἀλλ´ οἷον ἐκ
[1, 2]	δὲ διαφέρει. Ἐν γὰρ τῷ	ὑποκειμένῳ	τὸ μέν ἐστι κατὰ τὸν
[1, 5]	αὐξανόμενον. Ἀλλὰ δεῖ τοῦτο σώζειν·	ὑπόκειται	γὰρ ἡ αὔξησις τοιοῦτον. Ἀπορήσειε
[1, 1]	Ἧι μὲν γὰρ ὡς ὕλη	ὑπόκειται,	ἐξ οὗ μεταβάλλοντα διὰ τὴν
[1, 3]	ὃ μὲν γάρ ποτε ὂν	ὑπόκειται	τὸ αὐτό, τὸ δ´ εἶναι
[1, 8]	λέγειν τοὺς πόρους, ὥς τινες	ὑπολαμβάνουσιν,	ἢ ψεῦδος ἢ μάταιον, φανερὸν
[1, 3]	μὴ ὄν. Εἰκότως οὖν οὐχ	ὑπολείπει·	ἡ γὰρ γένεσις φθορὰ τοῦ
[1, 3]	ἀεὶ φθορὰ καὶ γένεσις οὐχ	ὑπολείπει	τὴν φύσιν· ἅμα γὰρ ἂν
[1, 3]	εἶναι ἐξ οὗ γίνεται, οὐχ	ὑπολείπει·	τοῦτο γὰρ ἀδύνατον. Κατ´ ἐνέργειαν
[1, 3]	ταύτην εἶναι μόνην τὴν μὴ	ὑπολείπουσαν	τῷ γίνεσθαί τι ἀεὶ ἔλαττον·
[1, 7]	τοὐναντίον. Τὸν αὐτὸν δὲ λόγον	ὑποληπτέον	εἶναι περὶ τοῦ ποιεῖν καὶ
[1, 5]	τὸ αὐξάνεσθαι καὶ φθίνειν) ποτέρως	ὑποληπτέον,	πότερον ἐκ δυνάμει μὲν μεγέθους
[1, 1]	ἑκάτερον, καὶ πότερον τὴν αὐτὴν	ὑποληπτέον	φύσιν εἶναι ἀλλοιώσεως καὶ γενέσεως,
[1, 5]	τι ἁπλῶς ἢ φθείρεσθαι οὐχ	ὑπομένει,	ἐν δὲ τῷ ἀλλοιοῦσθαι ἢ
[1, 4]	ἄμουσος ἐγένετο, ὁ δ´ ἄνθρωπος	ὑπομένει	τὸ αὐτό. Εἰ μὲν οὖν
[1, 5]	ἀλλοιοῦσθαι ἢ αὐξάνεσθαι ἢ φθίνειν	ὑπομένει	τὸ αὐτὸ τὸ αὐξανόμενον καὶ
[1, 5]	μηδενὸς ἀπιόντος φθίνειν καὶ μὴ	ὑπομένειν	τὸ αὐξανόμενον. Ἀλλὰ δεῖ τοῦτο
[1, 4]	ποιόν, ἀλλοίωσις, ὅταν δὲ μηδὲν	ὑπομένῃ	οὗ θάτερον πάθος ἢ συμβεβηκὸς
[1, 4]	Ἐν δὲ τούτοις ἄν τι	ὑπομένῃ	πάθος τὸ αὐτὸ ἐναντιώσεως ἐν
[1, 4]	σῶμα ὑγιαίνει καὶ πάλιν κάμνει	ὑπομένον	γε ταὐτό, καὶ ὁ χαλκὸς
[1, 4]	Ὅταν δ´ ὅλον μεταβάλλῃ μὴ	ὑπομένοντος	αἰσθητοῦ τινὸς ὡς ὑποκειμένου τοῦ
[1, 5]	ἂν μηδενός γε προσιόντος μηδὲ	ὑπομένοντος	αὐξάνεσθαι καὶ μηδενὸς ἀπιόντος φθίνειν
[1, 5]	ἀὴρ ἐξ ὕδατος, οἷον ἐξιὼν	ὑπομένοντος.	Βέλτιον τοίνυν ποιεῖν πᾶσιν ἀχώριστον
[1, 4]	νῦν δὲ πάθος τοῦτο τοῦ	ὑπομένοντος.	Διὸ ἀλλοίωσις τὰ τοιαῦτα. Ὅταν
[1, 5]	τρίτον σωζομένου τοῦ αὐξανομένου καὶ	ὑπομένοντος·	ἐν μὲν γὰρ τῷ γίνεσθαί
[1, 5]	πειρᾶσθαι λύσιν εὑρεῖν, σώζοντας τὸ	ὑπομένοντός	τε τοῦ αὐξανομένου καὶ προσιόντος
[1, 4]	τούτων, ἀλλοίωσις μέν ἐστιν, ὅταν	ὑπομένοντος	τοῦ ὑποκειμένου, αἰσθητοῦ ὄντος, μεταβάλλῃ
[1, 3]	δὴ ταῦτα ἢ τοιαῦθ´ ἕτερα	ὑποτίθεσθαι	διαφέρει οὐδέν· τὸν γὰρ τρόπον
[1, 2]	ἐν τοῖς φυσικοῖς μᾶλλον δύνανται	ὑποτίθεσθαι	τοιαύτας ἀρχὰς αἳ ἐπὶ πολὺ
[1, 3]	τὸ συνεχῶς κινεῖσθαι τἆλλα κινοῦντος	ὕστερον	ἀποδοτέον, τί τοιοῦτον τῶν καθ´
[1, 3]	εἰς ἄλληλα μεταβάλλουσιν· τὸ δ´	ὕστερον	εἰρημένον οὐ τοῦτο διαπορεῖ, ἀλλὰ
[1, 2]	δ´ ἔσται δῆλον ἐν τοῖς	ὕστερον.	Νῦν δὲ τοσοῦτον διωρίσθω, ὅτι
[1, 8]	θίγῃ; οὐδὲν γὰρ διαφέρει τὸ	ὕστερον	τοῦ προτέρου. Εἰ δ´ ἕτερα,
[1, 7]	τι πάσχειν δυνατόν, καὶ αὐτὸ	ὑφ´	αὑτοῦ· καίτοι τούτων οὕτως ἐχόντων

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 2/02/2010