Livre, Pages
[3, 1276]	καίπερ αἰεὶ τοῦ μὲν ἐπιγινομένου	νάματος	τοῦ δ' ὑπεξιόντος, ἢ τοὺς
[3, 1284]	εἰ διαφέροι τὸ κάλλος, οὔτε	ναυπηγὸς	πρύμναν ἢ τῶν ἄλλων τι
[3, 1276]	πᾶσιν. Ἡ γὰρ σωτηρία τῆς	ναυτιλίας	ἔργον ἐστὶν αὐτῶν πάντων· τούτου
[3, 1275]	τελέως οἱ μέτοικοι μετέχουσιν, ἀλλὰ	νέμειν	ἀνάγκη προστάτην, ὥστε ἀτελῶς πως
[3, 1282]	παντὸς ὑπεροχὴν ἀγαθοῦ δεῖν ἀνίσως	νενεμῆσθαι	τὰς ἀρχάς, εἰ πάντα τὰ
[3, 1284]	ἄλλων τι μορίων τῶν τῆς	νεώς,	οὐδὲ δὴ χοροδιδάσκαλος τὸν μεῖζον
[3, 1281]	ὀλίγους σπουδαίους, ἄδηλον, ἴσως δὲ	νὴ	Δία δῆλον ὅτι περὶ ἐνίων
[3, 1281]	οὐκ ἄδικόν ἐστιν; Ἔδοξε γὰρ	νὴ	Δία τῷ κυρίῳ δικαίως. Τὴν
[3, 1279]	μὲν πλειόνων δ' ἑνὸς ἀριστοκρατίαν	νἢ	διὰ τὸ τοὺς ἀρίστους ἄρχειν,
[3, 1275]	τῷ οἰκεῖν που πολίτης ἐστίν	νκαὶ	γὰρ μέτοικοι καὶ δοῦλοι κοινωνοῦσι
[3, 1276]	καίπερ ἀνομοίων ὄντων τὴν δύναμιν	νὁ	μὲν γάρ ἐστιν ἐρέτης, ὁ
[3, 1278]	ἔχει καὶ τὰ περὶ τοὺς	νόθους	παρὰ πολλοῖς. Οὐ μὴν ἀλλ'
[3, 1276]	αὐτὸν κατοικούντων ἀνθρώπων πότε δεῖ	νομίζειν	μίαν εἶναι τὴν πόλιν; Οὐ
[3, 1280]	μέχρι τινὸς ἑκατέρους δίκαιόν τι	νομίζουσι	δίκαιον λέγειν ἁπλῶς. Οἱ μὲν
[3, 1286]	ἀρίστων νόμων. Δοκοῦσι δὴ τοῖς	νομίζουσι	συμφέρειν βασιλεύεσθαι τὸ καθόλου μόνον
[3, 1275]	οὐκ ἔστι δῆμος, οὐδ' ἐκκλησίαν	νομίζουσιν	ἀλλὰ συγκλήτους, καὶ τὰς δίκας
[3, 1284]	Ὅθεν δῆλον ὅτι καὶ τὴν	νομοθεσίαν	ἀναγκαῖον εἶναι περὶ τοὺς ἴσους
[3, 1284]	Καὶ γὰρ γελοῖος ἂν εἴη	νομοθετεῖν	τις πειρώμενος κατ' αὐτῶν. Λέγοιεν
[3, 1283]	Ἀποροῦσι γάρ τινες πότερον τῷ	νομοθέτῃ	νομοθετητέον, βουλομένῳ τίθεσθαι τοὺς ὀρθοτάτους
[3, 1286]	κάλλιον. Ὅτι μὲν τοίνυν ἀνάγκη	νομοθέτην	αὐτὸν εἶναι, δῆλον, καὶ κεῖσθαι
[3, 1284]	ὀστρακισμόν. Βέλτιον μὲν οὖν τὸν	νομοθέτην	ἐξ ἀρχῆς οὕτω συστῆσαι τὴν
[3, 1287]	ἄριστον· περὶ ὧν γὰρ βουλεύονται	νομοθετῆσαι	τῶν ἀδυνάτων ἐστίν. Οὐ τοίνυν
[3, 1283]	γάρ τινες πότερον τῷ νομοθέτῃ	νομοθετητέον,	βουλομένῳ τίθεσθαι τοὺς ὀρθοτάτους νόμους,
[3, 1274]	τοῦ δὲ πολιτικοῦ καὶ τοῦ	νομοθέτου	πᾶσαν ὁρῶμεν τὴν πραγματείαν οὖσαν
[3, 1281]	Σόλων καὶ τῶν ἄλλων τινὲς	νομοθετῶν	τάττουσιν ἐπί τε τὰς ἀρχαιρεσίας
[3, 1282]	κυρίους περὶ ὅσων ἐξαδυνατοῦσιν οἱ	νόμοι	λέγειν ἀκριβῶς διὰ τὸ μὴ
[3, 1286]	βασιλεύεσθαι τὸ καθόλου μόνον οἱ	νόμοι	λέγειν, ἀλλ' οὐ πρὸς τὰ
[3, 1280]	μὴ κοινωνεῖν, ἀλλ' εἴησαν αὐτοῖς	νόμοι	τοῦ μὴ σφᾶς αὐτοὺς ἀδικεῖν
[3, 1287]	καταστατέον νομοφύλακας καὶ ὑπηρέτας τοῖς	νόμοις·	ἀναγκαῖον γὰρ εἶναί τινας ἀρχάς,
[3, 1278]	γὰρ ὀλιγανθρωπίαν οὕτω χρῶνται τοῖς	νόμοις)	εὐποροῦντες δὴ ὄχλου κατὰ μικρὸν
[3, 1287]	τὰ μὲν ἐνδέχεται περιληφθῆναι τοῖς	νόμοις	τὰ δὲ ἀδύνατα, ταῦτ' ἐστὶν
[3, 1285]	βαρβαρικῆς οὐ τῷ μὴ κατὰ	νόμον	ἀλλὰ τῷ μὴ πάτριος εἶναι
[3, 1287]	καὶ ζητεῖν πότερον τὸν ἄριστον	νόμον	ἄρχειν αἱρετώτερον ἢ τὸν ἄνδρα
[3, 1287]	γὰρ τάξις νόμος. Τὸν ἄρα	νόμον	ἄρχειν αἱρετώτερον μᾶλλον ἢ τῶν
[3, 1285]	τε καὶ πάτριαι γιγνόμεναι κατὰ	νόμον.	Διὰ γὰρ τὸ τοὺς πρώτους
[3, 1286]	διοικεῖν; Εἰ γὰρ καὶ κατὰ	νόμον	εἴη κύριος, μηδὲν πράττων κατὰ
[3, 1285]	διὰ τὸ πάτριαι καὶ κατὰ	νόμον	εἶναι. Καὶ ἡ φυλακὴ δὲ
[3, 1285]	ξενικόν· οἱ μὲν γὰρ κατὰ	νόμον	καὶ ἑκόντων οἱ δ' ἀκόντων
[3, 1285]	τυραννίσιν, εἰσὶ δὲ καὶ κατὰ	νόμον	καὶ πάτριαι· διὰ γὰρ τὸ
[3, 1287]	κειμένων. Ὁ μὲν οὖν τὸν	νόμον	κελεύων ἄρχειν δοκεῖ κελεύειν ἄρχειν
[3, 1286]	ὅσα δὲ μὴ δυνατὸν τὸν	νόμον	κρίνειν ἢ ὅλως ἢ εὖ,
[3, 1287]	σκέψιν. Ὁ μὲν γὰρ κατὰ	νόμον	λεγόμενος βασιλεὺς οὐκ ἔστιν εἶδος,
[3, 1286]	τὴν αὑτοῦ βούλησιν παρὰ τὸν	νόμον,	ὅμως ἀναγκαῖον ὑπάρχειν αὐτῷ δύναμιν
[3, 1285]	εἶναι βασιλεία μάλιστα τῶν κατὰ	νόμον,	οὐκ ἔστι δὲ κυρία πάντων,
[3, 1288]	ὄντων, ἀλλ' ὡς αὐτὸν ὄντα	νόμον,	οὔτε νόμων ὄντων, οὔτε ἀγαθὸν
[3, 1286]	οἱ ἐλεύθεροι, μηδὲν παρὰ τὸν	νόμον	πράττοντες ἀλλ' ἢ περὶ ὧν
[3, 1288]	δυνάμενον ἄρχεσθαι καὶ ἄρχειν κατὰ	νόμον	τὸν κατ' ἀξίαν διανέμοντα τοῖς
[3, 1281]	ὥστε δῆλον ὅτι καὶ τὸν	νόμον	τοῦτον οὐχ οἷόν τ' εἶναι
[3, 1281]	ὅλως ἄνθρωπον εἶναι ἀλλὰ μὴ	νόμον	φαῦλον, ἔχοντά γε τὰ συμβαίνοντα
[3, 1285]	ἐκ γένους ἀρχὴ δεσποτικὴ κατὰ	νόμονν,	τρίτη δὲ ἣν αἰσυμνητείαν προσαγορεύουσιν
[3, 1287]	ὁ δικαστής, περὶ ὧν ὁ	νόμος	ἀδυνατεῖ διορίζειν, ἐπεὶ περὶ ὧν
[3, 1287]	ὡς οὐκ ἂν ἄριστα ὁ	νόμος	ἄρξειε καὶ κρίνειεν. Ἀλλ' ἐπειδὴ
[3, 1284]	δὲ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι	νόμος·	αὐτοὶ γάρ εἰσι νόμος. Καὶ
[3, 1287]	Διόπερ ἄνευ ὀρέξεως νοῦς ὁ	νόμος	ἐστίν. Τὸ δὲ τῶν τεχνῶν
[3, 1287]	γνωρίζειν. Ἀλλ' ἐπίτηδες παιδεύσας ὁ	νόμος	ἐφίστησι τὰ λοιπὰ τῇ δικαιοτάτῃ
[3, 1287]	τοίνυν ὡσαύτως. Τοῦτο δ' ἤδη	νόμος·	ἡ γὰρ τάξις νόμος. Τὸν
[3, 1278]	τῶν τεχνιτῶν. Ἐν Θήβαις δὲ	νόμος	ἦν τὸν διὰ δέκα ἐτῶν
[3, 1284]	ἔστι νόμος· αὐτοὶ γάρ εἰσι	νόμος.	Καὶ γὰρ γελοῖος ἂν εἴη
[3, 1281]	τὴν ψυχήν. Ἂν οὖν ᾖ	νόμος	μὲν ὀλιγαρχικὸς δὲ ἢ δημοκρατικός,
[3, 1278]	τινὰς καὶ τῶν ξένων ὁ	νόμος·	ὁ γὰρ ἐκ πολίτιδος ἔν
[3, 1287]	μὴ δοκεῖ δύνασθαι διορίζειν ὁ	νόμος,	οὐδ' ἄνθρωπος ἂν δύναιτο γνωρίζειν.
[3, 1280]	τῶν ἄπωθεν συμμάχων. Καὶ ὁ	νόμος	συνθήκη καί, καθάπερ ἔφη Λυκόφρων
[3, 1287]	τὸ μέσον ζητοῦσιν· ὁ γὰρ	νόμος	τὸ μέσον. Ἔτι κυριώτεροι καὶ
[3, 1287]	ἤδη νόμος· ἡ γὰρ τάξις	νόμος.	Τὸν ἄρα νόμον ἄρχειν αἱρετώτερον
[3, 1287]	ἕκαστος ἄρχων πεπαιδευμένος ὑπὸ τοῦ	νόμου	καλῶς, ἄτοπον τ' ἴσως ἂν
[3, 1286]	αὐτὸν εἶναι, δῆλον, καὶ κεῖσθαι	νόμους,	ἀλλὰ μὴ κυρίους ᾗ παρεκβαίνουσιν,
[3, 1282]	πρὸς τὴν πολιτείαν κεῖσθαι τοὺς	νόμους.	Ἀλλὰ μὴν εἰ τοῦτο, δῆλον
[3, 1286]	ἔστιν ἡ κατὰ γράμματα καὶ	νόμους	ἀρίστη πολιτεία, διὰ τὴν αὐτὴν
[3, 1282]	ἕτερον ὡς ὅτι δεῖ τοὺς	νόμους	εἶναι κυρίους κειμένους ὀρθῶς, τὸν
[3, 1282]	εἶναι δεῖ τοὺς ὀρθῶς κειμένους	νόμους,	οὐδέν πω δῆλον, ἀλλ' ἔτι
[3, 1283]	νομοθετητέον, βουλομένῳ τίθεσθαι τοὺς ὀρθοτάτους	νόμους,	πρὸς τὸ τῶν βελτιόνων συμφέρον
[3, 1286]	αὐτῷ δύναμιν ᾗ φυλάξει τοὺς	νόμους.	Τάχα μὲν οὖν τὰ περὶ
[3, 1282]	ταῖς πολιτείαις ἀνάγκη καὶ τοὺς	νόμους	φαύλους ἢ σπουδαίους εἶναι, καὶ
[3, 1287]	τινας ἄρχειν βέλτιον, τούτους καταστατέον	νομοφύλακας	καὶ ὑπηρέτας τοῖς νόμοις· ἀναγκαῖον
[3, 1285]	ταῖς πολεμικαῖς ἐξόδοις, ἐν χειρὸς	νόμῳ.	Δηλοῖ δ' Ὅμηρος· ὁ γὰρ
[3, 1286]	ᾧ συμφυές· τῷ μὲν οὖν	νόμῳ	τοῦτο οὐχ ὑπάρχει, ψυχὴν δ'
[3, 1286]	ἄρχεσθαι ἢ ὑπὸ τῶν ἀρίστων	νόμων.	Δοκοῦσι δὴ τοῖς νομίζουσι συμφέρειν
[3, 1286]	περὶ τῆς τοιαύτης στρατηγίας ἐπισκοπεῖν	νόμων	ἔχει μᾶλλον εἶδος ἢ πολιτείας
[3, 1287]	περὶ κυριωτέρων τῶν κατὰ γράμματα	νόμων	οἱ κατὰ τὰ ἔθη εἰσίν,
[3, 1288]	κύριον εἶναι πάντων, οὔτε μὴ	νόμων	ὄντων, ἀλλ' ὡς αὐτὸν ὄντα
[3, 1288]	ὡς αὐτὸν ὄντα νόμον, οὔτε	νόμων	ὄντων, οὔτε ἀγαθὸν ἀγαθῶν οὔτε
[3, 1279]	συνέβαινεν ὑγιαίνειν ἀεὶ τοῖς ἄρχουσι	νοσακεροῖς	οὖσιν. Καὶ γὰρ ἂν οὕτως
[3, 1281]	ποιῆσαι ὑγιᾶ τὸν κάμνοντα τῆς	νόσου	τῆς παρούσης· οὗτος δ' ἐστὶν
[3, 1281]	μὴ μεταδιδόναι μηδὲ μετέχειν φοβερόν	νὅταν	γὰρ ἄτιμοι πολλοὶ καὶ πένητες
[3, 1275]	παρηκμακότας ἤ τι τοιοῦτον ἕτερον	νοὐδὲν	γὰρ διαφέρει· δῆλον γὰρ τὸ
[3, 1287]	ἄρχειν τὸν θεὸν καὶ τὸν	νοῦν	μόνους, ὁ δ' ἄνθρωπον κελεύων
[3, 1287]	ἀρίστους ἄνδρας. Διόπερ ἄνευ ὀρέξεως	νοῦς	ὁ νόμος ἐστίν. Τὸ δὲ
[3, 1282]	οἷς διώρισται περὶ τῶν ἠθικῶν	ντὶ	γὰρ καὶ τισὶ τὸ δίκαιον,
[3, 1274]	τί ποτέ ἐστιν ἡ πόλις.	Νῦν	γὰρ ἀμφισβητοῦσιν, οἱ μὲν φάσκοντες
[3, 1280]	τῶν ἄλλων ζῴων ἦν πόλις·	νῦν	δ' οὐκ ἔστι, διὰ τὸ
[3, 1279]	ἄρχων ἐσκόπει τὸ ἐκείνου συμφέρον·	νῦν	δὲ διὰ τὰς ὠφελείας τὰς
[3, 1276]	πόλις, λόγος ἕτερος. Τῶν δὲ	νῦν	εἰρημένων ἐχόμενόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι πότερον
[3, 1278]	διόπερ οἱ πολλοὶ τοιοῦτοι καὶ	νῦν·	ἡ δὲ βελτίστη πόλις οὐ
[3, 1287]	πράττοντος ὅ τε λόγος ἐφέστηκε	νῦν	καὶ ποιητέον τὴν σκέψιν. Ὁ
[3, 1287]	ἢ πολλοὶ πολλοῖς· ἐπεὶ καὶ	νῦν	ὀφθαλμοὺς πολλοὺς οἱ μόναρχοι ποιοῦσιν
[3, 1287]	μοι συμφράδμονες. Εἰσὶ δὲ καὶ	νῦν	περὶ ἐνίων αἱ ἀρχαὶ κύριαι
[3, 1286]	ἄρχειν ἢ πάντας; Καὶ γὰρ	νῦν	συνιόντες δικάζουσι καὶ βουλεύονται καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 30/05/2006