Livre, Chap. |
[1, 1] |
τοῦτο
μὲν
ηὐξήθη,
τὸ
δὲ
|
ζητεῖν |
τὰ
περὶ
φύσεως
ἔληξε,
πρὸς |
[1, 5] |
θεούς)
οὕτω
καὶ
πρὸς
τὴν
|
ζήτησιν |
περὶ
ἑκάστου
τῶν
ζῴων
προσιέναι |
[1, 4] |
οὐ
ῥᾴδιον·
τὰ
γὰρ
πολλὰ
|
ζῷα |
ἀνάλογον
ταὐτὸ
πέπονθεν.
Ἐπεὶ
δ´ |
[1, 3] |
οἱ
εἰς
δύο
διαιροῦντες
τὰ
|
ζῷα |
ἢ
καὶ
ἄλλο
ὁτιοῦν
γένος. |
[1, 1] |
φαινόμενα
πρῶτον
τὰ
περὶ
τὰ
|
ζῷα |
θεωρήσαντα
καὶ
τὰ
μέρη
τὰ |
[1, 1] |
τοιαύτην
αἰτίαν
μᾶλλον
ἢ
τὰ
|
ζῷα |
τὰ
θνητά·
τὸ
γοῦν
τεταγμένον |
[1, 1] |
ἔστιν
ὁ
ἄνθρωπος
καὶ
τὰ
|
ζῷα |
φύσει
καὶ
τὰ
μόρια
αὐτῶν, |
[1, 3] |
πειρᾶσθαι
λαμβάνειν
κατὰ
γένη
τὰ
|
ζῷα, |
ὡς
ὑφήγηνθ´
οἱ
πολλοὶ
διορίσαντες |
[1, 3] |
ἐστιν,
ἕτερα
ὄντα
τῷ
εἴδει
|
ζῷα. |
Ὥστ´
ἀναγκαῖον,
εἰ
ἴδιοι
αἱ |
[1, 5] |
φαινόμενον
ἡμῖν,
λοιπὸν
περὶ
τῆς
|
ζωϊκῆς |
φύσεως
εἰπεῖν,
μηδὲν
παραλιπόντας
εἰς |
[1, 0] |
~ΠΕΡΙ
|
ΖΩΙΩΝ |
ΜΟΡΙΩΝ
~(Περὶ
πᾶσαν
θεωρίαν
τε |
[1, 4] |
καὶ
τούτοις
καὶ
τοῖς
ἄλλοις
|
ζῴοις |
ἅπασιν.
Ἀλλ´
ὅμως
ὀρθῶς
διώρισται |
[1, 1] |
εἴρηκε
λέγων
ὑπάρχειν
πολλὰ
τοῖς
|
ζῴοις |
διὰ
τὸ
συμβῆναι
οὕτως
ἐν |
[1, 3] |
αἱ
διαφοραὶ
ἴσαι
τοῖς
ἀτόμοις
|
ζῴοις, |
εἴπερ
ἄτομά
τε
ταῦτα
καὶ |
[1, 5] |
μὲν
αἳ
πᾶσιν
ὑπάρχουσι
τοῖς
|
ζῴοις, |
κατὰ
γένος
δέ,
ὅσων
παρ´ |
[1, 5] |
καθ´
αὑτὰ
πᾶσιν
ὑπάρχει
τοῖς
|
ζῴοις, |
μετὰ
δὲ
ταῦτα
τὰς
αἰτίας |
[1, 3] |
τὰς
ἐσχάτας
εἶναι
διαφορὰς
τοῖς
|
ζῴοις |
πᾶσι
τοῖς
ἀτόμοις
τῷ
εἴδει. |
[1, 5] |
καὶ
ὁπός´
ἄλλα
τοιαῦτα
τοῖς
|
ζῴοις |
ὑπάρχει·
μόρια
δὲ
λέγω
ῥῖνα |
[1, 3] |
ὧν
ἔστιν
εἴδη,
ὥσθ´
ὁτιοῦν
|
ζῷον |
ἐν
ταύταις
ὑπάρχειν
καὶ
μὴ |
[1, 1] |
ἄνευ
ψυχῆς
(ἀπελθούσης
γοῦν
οὐκέτι
|
ζῷόν |
ἐστιν,
οὐδὲ
τῶν
μορίων
οὐδὲν |
[1, 1] |
ὅτι
λεκτέον
ὡς
τοιοῦτον
τὸ
|
ζῷον, |
καὶ
περὶ
ἐκείνου,
καὶ
τί |
[1, 1] |
τοῦτο
καθ´
ὃ
τοιοῦτο
τὸ
|
ζῷον, |
καὶ
τί
ἐστιν
ἡ
ψυχή, |
[1, 3] |
γὰρ
πάντως
ἔχον
σῶμα
ἔσται
|
ζῷον, |
οὐδὲ
τῶν
μορίων
οὐδέν,
ὥσπερ |
[1, 1] |
τὸ
τέλος.
Τοιοῦτον
δὲ
τοῦ
|
ζῴου |
ἤτοι
πᾶσα
ἡ
ψυχὴ
ἢ |
[1, 3] |
Οὔτε
γὰρ
ἄνευ
ὕλης
οὐδὲν
|
ζῴου |
μόριον,
οὔτε
μόνη
ἡ
ὕλη· |
[1, 1] |
ὑπάρχει
τοῖς
εἴδει
διαφέρουσι
τῶν
|
ζῴων, |
αὐτὰ
δὲ
μηδεμίαν
ἔχει
διαφοράν. |
[1, 1] |
φορὰ
καὶ
ἐν
ἑτέροις
τῶν
|
ζῴων, |
διάνοια
δ´
οὐδενί.
Δῆλον
οὖν |
[1, 3] |
ὁτιοῦν
λαβεῖν
τῶν
καθ´
ἕκαστον
|
ζῴων |
δίχα
διαιρουμένους.
~Ἀπορήσειε
δ´
ἄν |
[1, 1] |
μᾶλλον.
Οἱ
δὲ
τῶν
μὲν
|
ζῴων |
ἕκαστον
φύσει
φασὶν
εἶναι
καὶ |
[1, 5] |
παιδικῶς
τὴν
περὶ
τῶν
ἀτιμοτέρων
|
ζῴων |
ἐπίσκεψιν.
Ἐν
πᾶσι
γὰρ
τοῖς |
[1, 4] |
ἔνυδρα
καὶ
τὰ
πτηνὰ
τῶν
|
ζῴων. |
Ἔστι
γὰρ
ἔνια
πάθη
κοινὰ |
[1, 5] |
τῶν
φθαρτῶν
φυτῶν
τε
καὶ
|
ζῴων |
εὐποροῦμεν
μᾶλλον
πρὸς
τὴν
γνῶσιν |
[1, 5] |
τις
τὴν
περὶ
τῶν
ἄλλων
|
ζῴων |
θεωρίαν
ἄτιμον
εἶναι
νενόμικε,
τὸν |
[1, 1] |
χρώματι
ἕκαστόν
ἐστι
τῶν
τε
|
ζῴων |
καὶ
τῶν
μορίων,
ὀρθῶς
ἂν |
[1, 1] |
δὲ
καὶ
περὶ
τὴν
τῶν
|
ζῴων |
καὶ
τῶν
φυτῶν
γένεσιν
λέγουσιν, |
[1, 1] |
εἶδος
διαφορᾷ,
(οἷον
ἡ
τῶν
|
ζῴων |
πορεία·
οὐ
γὰρ
φαίνεται
μία |
[1, 5] |
τὴν
ζήτησιν
περὶ
ἑκάστου
τῶν
|
ζῴων |
προσιέναι
δεῖ
μὴ
δυσωπούμενον
ὡς |
[1, 5] |
πολλὰ
κοινὰ
πολλοῖς
ὑπάρχει
τῶν
|
ζῴων, |
τὰ
μὲν
ἁπλῶς,
οἷον
πόδες |