Livre, page
[9, 1170]	δ' εἶναι ἦν αἱρετὸν διὰ	τὸ	αἰσθάνεσθαι αὑτοῦ ἀγαθοῦ ὄντος, ἡ
[9, 1170]	δὴ τὸ ζῆν εἶναι κυρίως	τὸ	αἰσθάνεσθαι ἢ νοεῖν. Τὸ δὲ
[9, 1170]	τῶν ἄλλων ὁμοίως ἔστι τι	τὸ	αἰσθανόμενον ὅτι ἐνεργοῦμεν, ὥστε ἂν
[9, 1167]	Δόξειε δ' ἂν φυσικώτερον εἶναι	τὸ	αἴτιον, καὶ οὐδ' ὅμοιον τὸ
[9, 1169]	εἶναι κάλλιον τοῦ αὐτὸν πρᾶξαι	τὸ	αἴτιον τῷ φίλῳ γενέσθαι. Ἐν
[9, 1171]	ἥκιστα δεῖ τῶν κακῶν, ὅθεν	τὸ	ἅλις ἐγὼ δυστυχῶν. Μάλιστα δὲ
[9, 1163]	πάσαις δὲ ταῖς ἀνομοιοειδέσι φιλίαις	τὸ	ἀνάλογον ἰσάζει καὶ σῴζει τὴν
[9, 1167]	τοῖς δ' οὐκ εἶναι ἐπιμελὲς	τὸ	ἀνταποδοῦναι. Ἐπίχαρμος μὲν οὖν τάχ'
[9, 1165]	ἀληθείᾳ οὕτως ἔχει, οὐκ ἴσον	τὸ	ἀξίωμα· εἴτ' ἔχει μὲν μὴ
[9, 1164]	δ' ἀνδρί. Οἱ δὲ προλαμβάνοντες	τὸ	ἀργύριον, εἶτα μηδὲν ποιοῦντες ὧν
[9, 1167]	στασιάζουσιν· οὐ γάρ ἐστιν ὁμονοεῖν	τὸ	αὐτὸ ἑκάτερον ἐννοεῖν ὁδήποτε, ἀλλὰ
[9, 1166]	μάλισθ' ἑαυτῷ· πάντοτε γάρ ἐστι	τὸ	αὐτὸ λυπηρόν τε καὶ ἡδύ,
[9, 1170]	ὁ φίλος ἐστίν) καθάπερ οὖν	τὸ	αὐτὸν εἶναι αἱρετόν ἐστιν ἑκάστῳ,
[9, 1169]	πράττει· πᾶς γὰρ νοῦς αἱρεῖται	τὸ	βέλτιστον ἑαυτῷ, ὁ δ' ἐπιεικὴς
[9, 1170]	αἰσθανόμεθα ἢ νοοῦμεν, ὅτι ἐσμέν	(τὸ	γὰρ εἶναι ἦν αἰσθάνεσθαι ἢ
[9, 1168]	ἔοικε καὶ τὸ τῶν εὐεργετῶν·	τὸ	γὰρ εὖ πεπονθὸς ἔργον ἐστὶν
[9, 1166]	αἱρεῖται οὐδεὶς πάντ' ἔχειν ἐκεῖνο	τὸ	γενόμενον (ἔχει γὰρ καὶ νῦν
[9, 1165]	τοὺς συγγενεῖς· τούτοις γὰρ κοινὸν	τὸ	γένος καὶ αἱ περὶ τοῦτο
[9, 1170]	αὑτό (φύσει γὰρ ἀγαθὸν ζωή,	τὸ	δ' ἀγαθὸν ὑπάρχον ἐν ἑαυτῷ
[9, 1170]	εἶναι ἦν αἰσθάνεσθαι ἢ νοεῖν)	(τὸ	δ' αἰσθάνεσθαι ὅτι ζῇ, τῶν
[9, 1168]	τὸ καλόν, καὶ φίλου ἕνεκα,	τὸ	δ' αὑτοῦ παρίησιν. Τοῖς λόγοις
[9, 1166]	ἥδεται, καὶ τὸ μὲν δεῦρο	τὸ	δ' ἐκεῖσε ἕλκει ὥσπερ διασπῶντα.
[9, 1168]	μὲν εὖ πάσχειν ἄπονον εἶναι,	τὸ	δ' εὖ ποιεῖν ἐργῶδες. Διὰ
[9, 1166]	διὰ μοχθηρίαν ἀλγεῖ ἀπεχόμενόν τινων,	τὸ	δ' ἥδεται, καὶ τὸ μὲν
[9, 1170]	αἰσθανόμεθα, κἂν νοῶμεν, ὅτι νοοῦμεν,	τὸ	δ' ὅτι αἰσθανόμεθα ἢ νοοῦμεν,
[9, 1170]	ἀγαθῶν καὶ ἡδέων· ὡρισμένον γάρ,	τὸ	δ' ὡρισμένον τῆς τἀγαθοῦ φύσεως·
[9, 1170]	δύναμις εἰς τὴν ἐνέργειαν ἀνάγεται,	τὸ	δὲ κύριον ἐν τῇ ἐνεργείᾳ·
[9, 1171]	ἐφ' οἷς ἥδεται καὶ λυπεῖται)	τὸ	δὲ λυπούμενον αἰσθάνεσθαι ἐπὶ ταῖς
[9, 1170]	δ' ὡρισμένον τῆς τἀγαθοῦ φύσεως·	τὸ	δὲ τῇ φύσει ἀγαθὸν καὶ
[9, 1169]	χρήματα, αὐτῷ δὲ τὸ καλόν·	τὸ	δὴ μεῖζον ἀγαθὸν ἑαυτῷ ἀπονέμει.
[9, 1170]	καὶ μάλιστα τοῖς ἀγαθοῖς, ὅτι	τὸ	εἶναι ἀγαθόν ἐστιν αὐτοῖς καὶ
[9, 1170]	νέμεσθαι. Εἰ δὴ τῷ μακαρίῳ	τὸ	εἶναι αἱρετόν ἐστι καθ' αὑτό,
[9, 1166]	φρονεῖ. Ἀγαθὸν γὰρ τῷ σπουδαίῳ	τὸ	εἶναι, ἕκαστος δ' ἑαυτῷ βούλεται
[9, 1172]	Καὶ ὅ ποτ' ἐστὶν ἑκάστοις	τὸ	εἶναι ἢ οὗ χάριν αἱροῦνται
[9, 1168]	ποιήσαντα. Τούτου δ' αἴτιον ὅτι	τὸ	εἶναι πᾶσιν αἱρετὸν καὶ φιλητόν,
[9, 1168]	δὴ τὸ ἔργον, διότι καὶ	τὸ	εἶναι. Τοῦτο δὲ φυσικόν· ὃ
[9, 1170]	οὐχ ὥσπερ ἐπὶ τῶν βοσκημάτων	τὸ	ἐν τῷ αὐτῷ νέμεσθαι. Εἰ
[9, 1167]	αὐτὸ ἑκάτερον ἐννοεῖν ὁδήποτε, ἀλλὰ	τὸ	ἐν τῷ αὐτῷ, οἷον ὅταν
[9, 1164]	πρὸς θεοὺς καὶ πρὸς γονεῖς,	τὸ	ἐνδεχόμενον. Μὴ τοιαύτης δ' οὔσης
[9, 1168]	ἔργον ἔστι πως· στέργει δὴ	τὸ	ἔργον, διότι καὶ τὸ εἶναι.
[9, 1168]	πράττεινν, ἐνεργείᾳ δὲ ὁ ποιήσας	τὸ	ἔργον ἔστι πως· στέργει δὴ
[9, 1168]	γάρ ἐστι δυνάμει, τοῦτο ἐνεργείᾳ	τὸ	ἔργον μηνύει. Ἅμα δὲ καὶ
[9, 1168]	Τῷ μὲν οὖν πεποιηκότι μένει	τὸ	ἔργον ντὸ καλὸν γὰρ πολυχρόνιονν,
[9, 1168]	τοῦτο δὴ ἀγαπῶσι μᾶλλον ἢ	τὸ	ἔργον τὸν ποιήσαντα. Τούτου δ'
[9, 1169]	Εἴ τε φίλου μᾶλλόν ἐστι	τὸ	εὖ ποιεῖν ἢ πάσχειν, καὶ
[9, 1169]	ὥσπερ κτῆμά τι. Εἰ δὲ	τὸ	εὐδαιμονεῖν ἐστὶν ἐν τῷ ζῆν
[9, 1169]	τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς ἀρετῆς	τὸ	εὐεργετεῖν, κάλλιον δ' εὖ ποιεῖν
[9, 1170]	ἔσται φανερώτερον. Εἰ δ' αὐτὸ	τὸ	ζῆν ἀγαθὸν καὶ ἡδύ (ἔοικε
[9, 1170]	ἐν τῇ ἐνεργείᾳ· ἔοικε δὴ	τὸ	ζῆν εἶναι κυρίως τὸ αἰσθάνεσθαι
[9, 1172]	εἶναι ἢ οὗ χάριν αἱροῦνται	τὸ	ζῆν, ἐν τούτῳ μετὰ τῶν
[9, 1166]	τὴν μοχθηρίαν μισοῦνται, καὶ φεύγουσι	τὸ	ζῆν καὶ ἀναιροῦσιν ἑαυτούς. Ζητοῦσί
[9, 1170]	ἑαυτῷ αἰσθάνεσθαι ἡδύ) αἱρετὸν δὲ	τὸ	ζῆν καὶ μάλιστα τοῖς ἀγαθοῖς,
[9, 1165]	εἰ διὰ τὸ χρήσιμον ἢ	τὸ	ἡδὺ ἀγαπῶν προσεποιεῖτο διὰ τὸ
[9, 1169]	αὐτῷ· οὐδὲ δὴ τῶν διὰ	τὸ	ἡδύ, ἢ ἐπὶ μικρόν (ἡδὺς
[9, 1167]	τὸ χρήσιμον οὐδὲ τὴν διὰ	τὸ	ἡδύ· οὐδὲ γὰρ εὔνοια ἐπὶ
[9, 1165]	τοὺς διὰ τὸ χρήσιμον ἢ	τὸ	ἡδὺ φίλους ὄντας, ὅταν μηκέτι
[9, 1170]	ὀλίγοι, καθάπερ ἐν τῇ τροφῇ	τὸ	ἥδυσμα. Τοὺς δὲ σπουδαίους πότερον
[9, 1165]	δ' ἔχουσι μᾶλλον βοηθητέον εἰς	τὸ	ἦθος ἢ τὴν οὐσίαν, ὅσῳ
[9, 1171]	ἐὰν ᾖ ἐπιδέξιος· οἶδε γὰρ	τὸ	ἦθος καὶ ἐφ' οἷς ἥδεται
[9, 1165]	τις καὶ ὑπολάβῃ φιλεῖσθαι διὰ	τὸ	ἦθος, μηδὲν τοιοῦτον ἐκείνου πράττοντος,
[9, 1165]	τὸ ἡδὺ ἀγαπῶν προσεποιεῖτο διὰ	τὸ	ἦθος. Ὃ γὰρ ἐν ἀρχῇ
[9, 1168]	τὰς ἀρετάς, καὶ ὅλως ἀεὶ	τὸ	καλὸν ἑαυτῷ περιποιοῖτο, οὐδεὶς ἐρεῖ
[9, 1169]	σπουδαῖος εἶναι, ἀντὶ πάντων αἱρούμενος	τὸ	καλόν. Ἐνδέχεται δὲ καὶ πράξεις
[9, 1169]	ἐπαινοῦσιν· πάντων δὲ ἁμιλλωμένων πρὸς	τὸ	καλὸν καὶ διατεινομένων τὰ κάλλιστα
[9, 1168]	ἑαυτοῦ πράττειὁ δ' ἐπιεικὴς διὰ	τὸ	καλόν, καὶ ὅσῳ ἂν βελτίων
[9, 1168]	ἂν βελτίων ᾖ, μᾶλλον διὰ	τὸ	καλόν, καὶ φίλου ἕνεκα, τὸ
[9, 1169]	τὰ περιμάχητα ἀγαθά, περιποιούμενος ἑαυτῷ	τὸ	καλόν· ὀλίγον γὰρ χρόνον ἡσθῆναι
[9, 1169]	μὲν φίλῳ χρήματα, αὐτῷ δὲ	τὸ	καλόν· τὸ δὴ μεῖζον ἀγαθὸν
[9, 1170]	ἱκανῶν περίεργοι καὶ ἐμπόδιοι πρὸς	τὸ	καλῶς ζῆν· οὐθὲν οὖν δεῖ
[9, 1169]	ὀνειδιζομένου, καὶ διαφέρων τοσοῦτον ὅσον	τὸ	κατὰ λόγον ζῆν τοῦ κατὰ
[9, 1168]	γεγενημένου ἡ μνήμη· ἥδιστον δὲ	τὸ	κατὰ τὴν ἐνέργειαν, καὶ φιλητὸν
[9, 1168]	καὶ τῷ μὲν εὐεργέτῃ καλὸν	τὸ	κατὰ τὴν πρᾶξιν, ὥστε χαίρειν
[9, 1167]	καὶ κωλύει· μὴ γὰρ τηρούντων	τὸ	κοινὸν ἀπόλλυται. Συμβαίνει οὖν αὐτοῖς
[9, 1168]	πείθεται· ὥσπερ δὲ καὶ πόλις	τὸ	κυριώτατον μάλιστ' εἶναι δοκεῖ καὶ
[9, 1171]	ἀφείσθω· συμβαίνειν δ' οὖν φαίνεται	τὸ	λεχθέν. Ἔοικε δ' ἡ παρουσία
[9, 1170]	χρῆσιν κἂν πάνυ δόξειεν ἁρμόζειν	τὸ	λεχθέν· πολλοῖς γὰρ ἀνθυπηρετεῖν ἐπίπονον,
[9, 1166]	τινων, τὸ δ' ἥδεται, καὶ	τὸ	μὲν δεῦρο τὸ δ' ἐκεῖσε
[9, 1166]	γὰρ αὐτῶν ἡ ψυχή, καὶ	τὸ	μὲν διὰ μοχθηρίαν ἀλγεῖ ἀπεχόμενόν
[9, 1168]	κτησάμενοι τῶν παραλαβόντων· δοκεῖ δὲ	τὸ	μὲν εὖ πάσχειν ἄπονον εἶναι,
[9, 1170]	ἴσως ἕν τι, ἀλλὰ πᾶν	τὸ	μεταξὺ τινῶν ὡρισμένων. ~(Καὶ φίλων
[9, 1171]	μάλιστα τοὺς ἐν χρείᾳ καὶ	τὸ	μὴ ἀξιώσαντας· ἀμφοῖν γὰρ κάλλιον
[9, 1171]	καὶ γίνεταί τις ἐπικουρία πρὸς	τὸ	μὴ λυπεῖσθαι (παραμυθητικὸν γὰρ ὁ
[9, 1165]	ἦσαν φίλοι· ὧν ἀπολιπόντων εὔλογον	τὸ	μὴ φιλεῖν. Ἐγκαλέσειε δ' ἄν
[9, 1171]	τε συνθρήνους οὐ προσίεται διὰ	τὸ	μηδ' αὐτὸς εἶναι θρηνητικός· γύναια
[9, 1166]	πρὸς ἑαυτὸν φιλικῶς διακεῖσθαι διὰ	τὸ	μηδὲν ἔχειν φιλητόν. Εἰ δὴ
[9, 1164]	ποιεῖν οἱ σοφισταὶ ἀναγκάζονται διὰ	τὸ	μηδένα ἂν δοῦναι ἀργύριον ὧν
[9, 1168]	παροιμίαι δὲ πᾶσαι ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον	τὸ	μία ψυχή καὶ κοινὰ τὰ
[9, 1164]	τοῖς τοιούτοις δ' ἐνίοις ἀρέσκει	τὸ	μισθὸς δ' ἀνδρί. Οἱ δὲ
[9, 1169]	ποιήσουσιν. Ἄτοπον δ' ἴσως καὶ	τὸ	μονώτην ποιεῖν τὸν μακάριον· οὐδεὶς
[9, 1164]	μὲν οὖν πεπόρισται κοινὸν μέτρον	τὸ	νόμισμα, καὶ πρὸς τοῦτο δὴ
[9, 1165]	ἀπατήσαντι, καὶ μᾶλλον ἢ τοῖς	τὸ	νόμισμα κιβδηλεύουσιν, ὅσῳ περὶ τιμιώτερον
[9, 1166]	ποτ' ἐστίν· δόξειε δ' ἂν	τὸ	νοοῦν ἕκαστος εἶναι ἢ μάλιστα.
[9, 1165]	τοῖς λοιποῖς ἅπασιν ἀεὶ πειρατέον	τὸ	οἰκεῖον ἀπονέμειν, καὶ συγκρίνειν τὰ
[9, 1167]	τῶν τεχνιτῶν συμβέβηκεν· πᾶς γὰρ	τὸ	οἰκεῖον ἔργον ἀγαπᾷ μᾶλλον ἢ
[9, 1169]	ἀρχῇ εἴρηται, ἔστι δὲ καὶ	τὸ	οἰκεῖον τῶν ἡδέων, θεωρεῖν δὲ
[9, 1165]	ὁμοιοῦσθαι φαύλῳ· εἴρηται δ' ὅτι	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον. Ἆρ'
[9, 1171]	Ἆρ' οὖν, ὥσπερ τοῖς ἐρῶσι	τὸ	ὁρᾶν ἀγαπητότατόν ἐστι καὶ μᾶλλον
[9, 1171]	αὐτῶν εἶναι. Αὐτὸ μὲν γὰρ	τὸ	ὁρᾶν τοὺς φίλους ἡδύ, (ἄλλως
[9, 1166]	μηδὲν ἔχειν φιλητόν. Εἰ δὴ	τὸ	οὕτως ἔχειν λίαν ἐστὶν ἄθλιον,
[9, 1165]	Ὅπερ οὖν εἴρηται, καθόλου μὲν	τὸ	ὀφείλημα ἀποδοτέον, ἐὰν δ' ὑπερτείνῃ
[9, 1169]	δεῖ φίλων; Ἔοικε δ' ἀτόπῳ	τὸ	πάντ' ἀπονέμοντας τἀγαθὰ τῷ εὐδαίμονι
[9, 1167]	τὸ αἴτιον, καὶ οὐδ' ὅμοιον	τὸ	περὶ τοὺς δανείσαντας· οὐ γάρ
[9, 1167]	τῶν οὐρανίων (οὐ γὰρ φιλικὸν	τὸ	περὶ τούτων ὁμονοεῖν) ἀλλὰ τὰς
[9, 1168]	ποτέροις χρεὼν ἕπεσθαι, ἀμφοῖν ἐχόντοιν	τὸ	πιστόν. Ἴσως οὖν τοὺς τοιούτους
[9, 1168]	φιλαύτους καλοῦσι τοὺς ἑαυτοῖς ἀπονέμοντας	τὸ	πλεῖον ἐν χρήμασι καὶ τιμαῖς
[9, 1164]	μὲν εὐεργεσίας ἀνταποδοτέον ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ μᾶλλον ἢ χαριστέον ἑταίροις,
[9, 1165]	ἀλλὰ τἀγαθόν; Οὔτε δὲ φιλητὸν	τὸ	πονηρὸν οὔτε δεῖ· φιλοπόνηρον γὰρ
[9, 1171]	δὲ σχολαίως· οὐ γὰρ καλὸν	τὸ	προθυμεῖσθαι ὠφελεῖσθαι. Δόξαν δ' ἀηδίας
[9, 1171]	ὑπάρχειν. Χαλεπὸν δὲ γίνεται καὶ	τὸ	συγχαίρειν καὶ τὸ συναλγεῖν οἰκείως
[9, 1170]	διανοίας· οὕτω γὰρ ἂν δόξειε	τὸ	συζῆν ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων λέγεσθαι,
[9, 1171]	εἶναι, ἀλλὰ τοσούτους ὅσοι εἰς	τὸ	συζῆν ἱκανοί· οὐδὲ γὰρ ἐνδέχεσθαι
[9, 1171]	καὶ τοῖς φίλοις αἱρετώτατόν ἐστι	τὸ	συζῆν; Κοινωνία γὰρ ἡ φιλία,
[9, 1171]	γίνεται καὶ τὸ συγχαίρειν καὶ	τὸ	συναλγεῖν οἰκείως πολλοῖς· εἰκὸς γὰρ
[9, 1171]	τοῦτο δὲ πρὸς ἕνα· καὶ	τὸ	σφόδρα δὴ πρὸς ὀλίγους. Οὕτω
[9, 1165]	Ἐνίοτε γὰρ οὐδ' ἐστὶν ἴσον	τὸ	τὴν προυυπαρχὴν ἀμείψασθαι, ἐπειδὰν ὃ
[9, 1170]	αἱρετόν ἐστιν ἑκάστῳ, οὕτω καὶ	τὸ	τὸν φίλον, ἢ παραπλησίως. Τὸ
[9, 1170]	καὶ ἡδύ, παραπλήσιον δὲ καὶ	τὸ	τοῦ φίλου ἐστίν, κἂν ὁ
[9, 1168]	τέκνα. Τοιούτῳ δὴ ἔοικε καὶ	τὸ	τῶν εὐεργετῶν· τὸ γὰρ εὖ
[9, 1169]	δὲ περὶ τοῦ σπουδαίου καὶ	τὸ	τῶν φίλων ἕνεκα πολλὰ πράττειν
[9, 1168]	πῇ ἀληθεύουσιν. Εἰ δὴ λάβοιμεν	τὸ	φίλαυτον πῶς ἑκάτεροι λέγουσιν, τάχ'
[9, 1168]	δὲ περὶ τὴν πρᾶξιν ἕπεται	τὸ	φιλεῖν καὶ τὰ φιλικά. Ἔτι
[9, 1168]	ἡ μὲν φίλησις ποιήσει ἔοικεν,	τὸ	φιλεῖσθαι δὲ τῷ πάσχειν· τοῖς
[9, 1165]	δ' ἄν τις, εἰ διὰ	τὸ	χρήσιμον ἢ τὸ ἡδὺ ἀγαπῶν
[9, 1165]	Ἢ πρὸς μὲν τοὺς διὰ	τὸ	χρήσιμον ἢ τὸ ἡδὺ φίλους
[9, 1167]	γίνεσθαι φιλίαν, οὐ τὴν διὰ	τὸ	χρήσιμον οὐδὲ τὴν διὰ τὸ
[9, 1168]	γὰρ πολυχρόνιονν, τῷ δὲ παθόντι	τὸ	χρήσιμον παροίχεται. Ἥ τε μνήμη
[9, 1164]	ἐρώμενον φιλῇ, ὃ δὲ διὰ	τὸ	χρήσιμον τὸν ἐραστήν, ταῦτα δὲ
[9, 1165]	τὰς πράξεις λόγοι ὁμοίως ἔχουσι	τὸ	ὡρισμένον τοῖς περὶ ἅ εἰσιν.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008