Livre, page
[9, 1170]	ὁρῶν ὅτι ὁρᾷ αἰσθάνεται καὶ	ὁ	ἀκούων ὅτι ἀκούει καὶ ὁ
[9, 1169]	πάντ' ἔχειν ἀγαθά· πολιτικὸν γὰρ	ὁ	ἄνθρωπος καὶ συζῆν πεφυκός. Καὶ
[9, 1169]	περὶ τιμὰς δὲ καὶ ἀρχὰς	ὁ	αὐτὸς τρόπος· πάντα γὰρ τῷ
[9, 1170]	ὁ ἀκούων ὅτι ἀκούει καὶ	ὁ	βαδίζων ὅτι βαδίζει, καὶ ἐπὶ
[9, 1170]	ἐπιεικεῖς καὶ μακαρίους· τούτοις γὰρ	ὁ	βίος αἱρετώτατος, καὶ ἡ τούτων
[9, 1170]	ἀνθυπηρετεῖν ἐπίπονον, καὶ οὐχ ἱκανὸς	ὁ	βίος αὐτὸ τοῦτο πράττειν. Οἱ
[9, 1170]	εὐδαίμονα. Μονώτῃ μὲν οὖν χαλεπὸς	ὁ	βίος· οὐ γὰρ ῥᾴδιον καθ'
[9, 1169]	ἢ ἐπὶ μικρόν (ἡδὺς γὰρ	ὁ	βίος ὢν οὐδὲν δεῖται ἐπεισάκτου
[9, 1168]	μάλιστα φίλον, φίλος δὲ μάλιστα	ὁ	βουλόμενος ᾧ βούλεται τἀγαθὰ ἐκείνου
[9, 1164]	τοῦ προϊεμένου ἢ τοῦ προλαβόντος;	Ὁ	γὰρ προϊέμενος ἔοικ' ἐπιτρέπειν ἐκείνῳ.
[9, 1170]	δεῖ περὶ τὸν μακάριον εἶναι·	ὁ	γὰρ σπουδαῖος, ᾗ σπουδαῖος, ταῖς
[9, 1169]	δεῖ πράττειν καὶ ἃ πράττει·	ὁ	δ' ἐπιεικής, ἃ δεῖ, ταῦτα
[9, 1169]	νοῦς αἱρεῖται τὸ βέλτιστον ἑαυτῷ,	ὁ	δ' ἐπιεικὴς πειθαρχεῖ τῷ νῷ.
[9, 1170]	καὶ ἡ τούτων μακαριωτάτη ζωή)	ὁ	δ' ὁρῶν ὅτι ὁρᾷ αἰσθάνεται
[9, 1169]	δι' αὑτοῦ ἀδυνατεῖ· ὅθεν Ὅταν	ὁ	δαίμων εὖ διδῷ, τί δεῖ
[9, 1167]	τὴν εὔνοιαν, τὰ δίκαια δρῶν·	ὁ	δὲ βουλόμενός τιν' εὐπραγεῖν, ἐλπίδα
[9, 1167]	προησθεὶς τῇ ἰδέᾳ οὐδεὶς ἐρᾷ,	ὁ	δὲ χαίρων τῷ εἴδει οὐδὲν
[9, 1167]	τῷ αὐτῷ, οἷον ὅταν καὶ	ὁ	δῆμος (καὶ οἱ ἐπιεικεῖς τοὺς
[9, 1165]	φιλίας οἰκειότερον. Δόξειε δ' ἂν	ὁ	διαλυόμενος οὐδὲν ἄτοπον ποιεῖν· οὐ
[9, 1164]	τυγχάνῃ, οἷον καὶ τῷ κιθαρῳδῷ	ὁ	ἐπαγγελλόμενος, καὶ ὅσῳ ἄμεινον ᾄσειεν,
[9, 1169]	μάλιστα, οὐκ ἄδηλον, καὶ ὅτι	ὁ	ἐπιεικὴς μάλιστα τοῦτ' ἀγαπᾷ. Διὸ
[9, 1164]	δὲ τῇ ἐρωτικῇ ἐνίοτε μὲν	ὁ	ἐραστὴς ἐγκαλεῖ ὅτι ὑπερφιλῶν οὐκ
[9, 1164]	εἰ οὕτως ἔτυχεν, πολλάκις δ'	ὁ	ἐρώμενος ὅτι πρότερον ἐπαγγελλόμενος πάντα
[9, 1166]	γενόμενον (ἔχει γὰρ καὶ νῦν	ὁ	θεὸς τἀγαθόν) ἀλλ' ὢν ὅ
[9, 1170]	ἔχουσι τὰ τῇ φύσει ἡδέα)	ὁ	μακάριος δὴ φίλων τοιούτων δεήσεται,
[9, 1169]	τοιούτων μὲν οὖν οὐδὲν δεήσεται	ὁ	μακάριος, ἐπειδὴ τἀγαθὰ ὑπάρχει αὐτῷ·
[9, 1167]	γὰρ εὔνοια ἐπὶ τούτοις γίνεται.	Ὁ	μὲν γὰρ εὐεργετηθεὶς ἀνθ' ὧν
[9, 1168]	αἰσχρῷ φιλαύτους ἀποκαλοῦσι, δοκεῖ τε	ὁ	μὲν φαῦλος ἑαυτοῦ χάριν πάντα
[9, 1170]	δ' ἀπὸ κακίας δυσχεραίνει, καθάπερ	ὁ	μουσικὸς τοῖς καλοῖς μέλεσιν ἥδεται,
[9, 1168]	γὰρ καὶ πράττεινν, ἐνεργείᾳ δὲ	ὁ	ποιήσας τὸ ἔργον ἔστι πως·
[9, 1169]	ὀθνείων, τῶν εὖ πεισομένων δεήσεται	ὁ	σπουδαῖος. Διὸ καὶ ἐπιζητεῖται πότερον
[9, 1166]	μέτρον ἑκάστων ἡ ἀρετὴ καὶ	ὁ	σπουδαῖος εἶναἰ· οὗτος γὰρ ὁμογνωμονεῖ
[9, 1170]	ὡς δὲ πρὸς ἑαυτὸν ἔχει	ὁ	σπουδαῖος, καὶ πρὸς τὸν φίλον
[9, 1169]	Ἐν πᾶσι δὴ τοῖς ἐπαινετοῖς	ὁ	σπουδαῖος φαίνεται ἑαυτῷ τοῦ καλοῦ
[9, 1170]	φησιν. Φυσικώτερον δ' ἐπισκοποῦσιν ἔοικεν	ὁ	σπουδαῖος φίλος τῷ σπουδαίῳ τῇ
[9, 1166]	εἶναι ἢ μάλιστα. Συνδιάγειν τε	ὁ	τοιοῦτος ἑαυτῷ βούλεται· ἡδέως γὰρ
[9, 1168]	οὐδὲ ψέξει. Δόξειε δ' ἂν	ὁ	τοιοῦτος μᾶλλον εἶναι φίλαυτος· ἀπονέμει
[9, 1168]	ἄνθρωπος· καὶ φίλαυτος δὴ μάλιστα	ὁ	τοῦτο ἀγαπῶν καὶ τούτῳ χαριζόμενος.
[9, 1166]	φαῦλοι γέμουσιν. Οὐ δὴ φαίνεται	ὁ	φαῦλος οὐδὲ πρὸς ἑαυτὸν φιλικῶς
[9, 1166]	ὥσπερ πρὸς αὑτόν (ἔστι γὰρ	ὁ	φίλος ἄλλος αὐτός) καὶ ἡ
[9, 1170]	τὸν φίλον (ἕτερος γὰρ αὐτὸς	ὁ	φίλος ἐστίν) καθάπερ οὖν τὸ
[9, 1171]	τὸ μὴ λυπεῖσθαι (παραμυθητικὸν γὰρ	ὁ	φίλος καὶ τῇ ὄψει καὶ
[9, 1168]	τὰ λοιπὰ δὴ πάνθ' οἷς	ὁ	φίλος ὁρίζεται· εἴρηται γὰρ ὅτι
[9, 1170]	τὸ τοῦ φίλου ἐστίν, κἂν	ὁ	φίλος τῶν αἱρετῶν εἴη. Ὃ
[9, 1172]	~(ὥστ' εἰκότως τούτου ἐφίενται. Καὶ	ὅ	ποτ' ἐστὶν ἑκάστοις τὸ εἶναι
[9, 1172]	συμφιλοσοφοῦσιν, ἕκαστοι ἐν τούτῳ συνημερεύοντες	ὅ	τι περ μάλιστ' ἀγαπῶσι τῶν
[9, 1166]	ὁ θεὸς τἀγαθόν) ἀλλ' ὢν	ὅ	τι ποτ' ἐστίν· δόξειε δ'
[9, 1165]	ἀγαπῶν προσεποιεῖτο διὰ τὸ ἦθος.	Ὃ	γὰρ ἐν ἀρχῇ εἴπομεν, πλεῖσται
[9, 1168]	τὸ εἶναι. Τοῦτο δὲ φυσικόν·	ὃ	γάρ ἐστι δυνάμει, τοῦτο ἐνεργείᾳ
[9, 1165]	μὲν διαμένοι τὴν διάνοιαν παῖς	ὃ	δ' ἀνὴρ εἴη οἷος κράτιστος,
[9, 1165]	Εἰ δ' ὃ μὲν διαμένοι	ὃ	δ' ἐπιεικέστερος γίνοιτο καὶ πολὺ
[9, 1170]	ὁ φίλος τῶν αἱρετῶν εἴη.	Ὃ	δ' ἐστὶν αὐτῷ αἱρετόν, τοῦτο
[9, 1165]	οἰόμενος κομιεῖσθαι ἐδάνεισεν ἐπιεικεῖ ὄντι,	ὃ	δ' οὐκ ἐλπίζει κομιεῖσθαι παρὰ
[9, 1164]	δι' ἡδονὴν τὸν ἐρώμενον φιλῇ,	ὃ	δὲ διὰ τὸ χρήσιμον τὸν
[9, 1164]	εἰ δ' ὃ μὲν τέρψιν	ὃ	δὲ κέρδος, καὶ ὃ μὲν
[9, 1164]	κέρδος, καὶ ὃ μὲν ἔχει	ὃ	δὲ μή, οὐκ ἂν εἴη
[9, 1170]	συνεχεστέρα, ἡδεῖα οὖσα καθ' αὑτήν,	ὃ	δεῖ περὶ τὸν μακάριον εἶναι·
[9, 1169]	τῷ εὐδαίμονι φίλους μὴ ἀποδιδόναι,	ὃ	δοκεῖ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν μέγιστον
[9, 1165]	γὰρ τῷ δανείσαντι ἐνίοτε ἀντιδανειστέον·	ὃ	μὲν γὰρ οἰόμενος κομιεῖσθαι ἐδάνεισεν
[9, 1164]	Συμβαίνει δὲ τὰ τοιαῦτα, ἐπειδὰν	ὃ	μὲν δι' ἡδονὴν τὸν ἐρώμενον
[9, 1165]	ἀδυνατῶν ἀνασῶσαι ἀφίσταται. Εἰ δ'	ὃ	μὲν διαμένοι ὃ δ' ἐπιεικέστερος
[9, 1165]	ταῖς παιδικαῖς φιλίαις· εἰ γὰρ	ὃ	μὲν διαμένοι τὴν διάνοιαν παῖς
[9, 1164]	τέρψιν ὃ δὲ κέρδος, καὶ	ὃ	μὲν ἔχει ὃ δὲ μή,
[9, 1165]	τὸ τὴν προυυπαρχὴν ἀμείψασθαι, ἐπειδὰν	ὃ	μὲν σπουδαῖον εἰδὼς εὖ ποιήσῃ,
[9, 1164]	ἱκανῶς ἂν εἶχεν· εἰ δ'	ὃ	μὲν τέρψιν ὃ δὲ κέρδος,
[9, 1171]	ἥδονται ἐπὶ τοῖς αὑτοῦ ἀγαθοῖσ.	Διὸ	δόξειεν ἂν δεῖν εἰς μὲν
[9, 1169]	εὖ πεισομένων δεήσεται ὁ σπουδαῖος.	Διὸ	καὶ ἐπιζητεῖται πότερον ἐν εὐτυχίαις
[9, 1168]	τοιοῦτοι δ' εἰσὶν οἱ πολλοί·	διὸ	καὶ ἡ προσηγορία γεγένηται ἀπὸ
[9, 1168]	περὶ αὐτὰ ὡς ἄριστα ὄντα,	διὸ	καὶ περιμάχητά ἐστιν. Οἱ δὴ
[9, 1171]	κάλλιον δ' ἐν ταῖς εὐτυχίαις,	διὸ	καὶ τοὺς ἐπιεικεῖς ζητοῦσιν· τούτους
[9, 1171]	οἱ λυπούμενοι συναλγούντων τῶν φίλων.	Διὸ	κἂν ἀπορήσειέν τις πότερον ὥσπερ
[9, 1167]	οὐδέν, οὐδ' ὀχληθεῖεν ὑπὲρ αὐτῶν.	Διὸ	μεταφέρων φαίη τις ἂν αὐτὴν
[9, 1164]	τὰ ὑπάρχοντα, οὐ μόνιμα ὄντα·	διὸ	τοιαῦται καὶ αἱ φιλίαι. Ἡ
[9, 1171]	μὲν δὴ ἐν ταῖς ἀτυχίαις,	διὸ	τῶν χρησίμων ἐνταῦθα δεῖ, κάλλιον
[9, 1169]	ὁ ἐπιεικὴς μάλιστα τοῦτ' ἀγαπᾷ.	Διὸ	φίλαυτος μάλιστ' ἂν εἴη, καθ'
[9, 1168]	οἷον ὅτι οὐδὲν ἀφ' ἑαυτοῦ	πράττειὁ	δ' ἐπιεικὴς διὰ τὸ καλόν,
[9, 1166]	καὶ ἡδύ, καὶ οὐκ ἄλλοτ'	ἄλλο·	ἀμεταμέλητος γὰρ ὡς εἰπεῖν. Τῷ
[9, 1168]	μάλιστ' εἶναι δοκεῖ καὶ πᾶν	ἄλλο	σύστημα, οὕτω καὶ ἄνθρωπος· καὶ
[9, 1171]	οὖν διὰ ταῦτα ἢ δι'	ἄλλο	τι κουφίζονται, ἀφείσθω· συμβαίνειν δ'
[9, 1166]	ἄλλος αἱρεῖται οὐδεὶς πάντ' ἔχειν	ἐκεῖνο	τὸ γενόμενον (ἔχει γὰρ καὶ
[9, 1170]	ἀρετὴν πράξεσι χαίρει, ταῖς δ'	ἀπὸ	κακίας δυσχεραίνει, καθάπερ ὁ μουσικὸς
[9, 1168]	διὸ καὶ ἡ προσηγορία γεγένηται	ἀπὸ	τοῦ πολλοῦ φαύλου ὄντος· δικαίως
[9, 1165]	ἑαυτὸν αἰτιῷτ' ἄν· ὅταν δ'	ὑπὸ	τῆς ἐκείνου προσποιήσεως ἀπατηθῇ, δίκαιον
[9, 1167]	ἀγαπᾷ μᾶλλον ἢ ἀγαπηθείη ἂν	ὑπὸ	τοῦ ἔργου ἐμψύχου γενομένου· ~(μάλιστα
[9, 1166]	δ' ἥδεται, καὶ τὸ μὲν	δεῦρο	τὸ δ' ἐκεῖσε ἕλκει ὥσπερ
[9, 1170]	δ' εἶναι ἦν αἱρετὸν διὰ	τὸ	αἰσθάνεσθαι αὑτοῦ ἀγαθοῦ ὄντος, ἡ
[9, 1170]	δὴ τὸ ζῆν εἶναι κυρίως	τὸ	αἰσθάνεσθαι ἢ νοεῖν. Τὸ δὲ
[9, 1170]	τῶν ἄλλων ὁμοίως ἔστι τι	τὸ	αἰσθανόμενον ὅτι ἐνεργοῦμεν, ὥστε ἂν
[9, 1167]	Δόξειε δ' ἂν φυσικώτερον εἶναι	τὸ	αἴτιον, καὶ οὐδ' ὅμοιον τὸ
[9, 1169]	εἶναι κάλλιον τοῦ αὐτὸν πρᾶξαι	τὸ	αἴτιον τῷ φίλῳ γενέσθαι. Ἐν
[9, 1171]	ἥκιστα δεῖ τῶν κακῶν, ὅθεν	τὸ	ἅλις ἐγὼ δυστυχῶν. Μάλιστα δὲ
[9, 1163]	πάσαις δὲ ταῖς ἀνομοιοειδέσι φιλίαις	τὸ	ἀνάλογον ἰσάζει καὶ σῴζει τὴν
[9, 1167]	τοῖς δ' οὐκ εἶναι ἐπιμελὲς	τὸ	ἀνταποδοῦναι. Ἐπίχαρμος μὲν οὖν τάχ'
[9, 1165]	ἀληθείᾳ οὕτως ἔχει, οὐκ ἴσον	τὸ	ἀξίωμα· εἴτ' ἔχει μὲν μὴ
[9, 1164]	δ' ἀνδρί. Οἱ δὲ προλαμβάνοντες	τὸ	ἀργύριον, εἶτα μηδὲν ποιοῦντες ὧν
[9, 1167]	στασιάζουσιν· οὐ γάρ ἐστιν ὁμονοεῖν	τὸ	αὐτὸ ἑκάτερον ἐννοεῖν ὁδήποτε, ἀλλὰ
[9, 1166]	μάλισθ' ἑαυτῷ· πάντοτε γάρ ἐστι	τὸ	αὐτὸ λυπηρόν τε καὶ ἡδύ,
[9, 1170]	ὁ φίλος ἐστίν) καθάπερ οὖν	τὸ	αὐτὸν εἶναι αἱρετόν ἐστιν ἑκάστῳ,
[9, 1169]	πράττει· πᾶς γὰρ νοῦς αἱρεῖται	τὸ	βέλτιστον ἑαυτῷ, ὁ δ' ἐπιεικὴς
[9, 1170]	αἰσθανόμεθα ἢ νοοῦμεν, ὅτι ἐσμέν	(τὸ	γὰρ εἶναι ἦν αἰσθάνεσθαι ἢ
[9, 1168]	ἔοικε καὶ τὸ τῶν εὐεργετῶν·	τὸ	γὰρ εὖ πεπονθὸς ἔργον ἐστὶν
[9, 1170]	σπουδαίῳ τῇ φύσει αἱρετὸς εἶναι.	Τὸ	γὰρ τῇ φύσει ἀγαθὸν εἴρηται
[9, 1166]	αἱρεῖται οὐδεὶς πάντ' ἔχειν ἐκεῖνο	τὸ	γενόμενον (ἔχει γὰρ καὶ νῦν
[9, 1165]	τοὺς συγγενεῖς· τούτοις γὰρ κοινὸν	τὸ	γένος καὶ αἱ περὶ τοῦτο
[9, 1170]	αὑτό (φύσει γὰρ ἀγαθὸν ζωή,	τὸ	δ' ἀγαθὸν ὑπάρχον ἐν ἑαυτῷ
[9, 1170]	εἶναι ἦν αἰσθάνεσθαι ἢ νοεῖν)	(τὸ	δ' αἰσθάνεσθαι ὅτι ζῇ, τῶν
[9, 1168]	τὸ καλόν, καὶ φίλου ἕνεκα,	τὸ	δ' αὑτοῦ παρίησιν. Τοῖς λόγοις
[9, 1170]	τὸ τὸν φίλον, ἢ παραπλησίως.	Τὸ	δ' εἶναι ἦν αἱρετὸν διὰ
[9, 1166]	ἥδεται, καὶ τὸ μὲν δεῦρο	τὸ	δ' ἐκεῖσε ἕλκει ὥσπερ διασπῶντα.
[9, 1168]	μὲν εὖ πάσχειν ἄπονον εἶναι,	τὸ	δ' εὖ ποιεῖν ἐργῶδες. Διὰ
[9, 1166]	διὰ μοχθηρίαν ἀλγεῖ ἀπεχόμενόν τινων,	τὸ	δ' ἥδεται, καὶ τὸ μὲν
[9, 1170]	αἰσθανόμεθα, κἂν νοῶμεν, ὅτι νοοῦμεν,	τὸ	δ' ὅτι αἰσθανόμεθα ἢ νοοῦμεν,
[9, 1169]	φίλων οὐ δοκεῖ δεῖσθαι φίλων.	Τὸ	δ' οὐκ ἔστιν ἴσως ἀληθές.
[9, 1170]	ἀγαθῶν καὶ ἡδέων· ὡρισμένον γάρ,	τὸ	δ' ὡρισμένον τῆς τἀγαθοῦ φύσεως·
[9, 1170]	καὶ ἡδύ ἐστι καθ' αὑτό.	Τὸ	δὲ ζῆν ὁρίζονται τοῖς ζῴοις
[9, 1170]	κυρίως τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ νοεῖν.	Τὸ	δὲ ζῆν τῶν καθ' αὑτὸ
[9, 1170]	δύναμις εἰς τὴν ἐνέργειαν ἀνάγεται,	τὸ	δὲ κύριον ἐν τῇ ἐνεργείᾳ·
[9, 1171]	ἐφ' οἷς ἥδεται καὶ λυπεῖται)	τὸ	δὲ λυπούμενον αἰσθάνεσθαι ἐπὶ ταῖς
[9, 1170]	δέκα μυριάδων ἔτι πόλις ἐστίν.	Τὸ	δὲ ποσὸν οὐκ ἔστιν ἴσως
[9, 1170]	δ' ὡρισμένον τῆς τἀγαθοῦ φύσεως·	τὸ	δὲ τῇ φύσει ἀγαθὸν καὶ
[9, 1169]	χρήματα, αὐτῷ δὲ τὸ καλόν·	τὸ	δὴ μεῖζον ἀγαθὸν ἑαυτῷ ἀπονέμει.
[9, 1170]	καὶ μάλιστα τοῖς ἀγαθοῖς, ὅτι	τὸ	εἶναι ἀγαθόν ἐστιν αὐτοῖς καὶ
[9, 1170]	νέμεσθαι. Εἰ δὴ τῷ μακαρίῳ	τὸ	εἶναι αἱρετόν ἐστι καθ' αὑτό,
[9, 1166]	φρονεῖ. Ἀγαθὸν γὰρ τῷ σπουδαίῳ	τὸ	εἶναι, ἕκαστος δ' ἑαυτῷ βούλεται
[9, 1172]	Καὶ ὅ ποτ' ἐστὶν ἑκάστοις	τὸ	εἶναι ἢ οὗ χάριν αἱροῦνται
[9, 1168]	ποιήσαντα. Τούτου δ' αἴτιον ὅτι	τὸ	εἶναι πᾶσιν αἱρετὸν καὶ φιλητόν,
[9, 1168]	δὴ τὸ ἔργον, διότι καὶ	τὸ	εἶναι. Τοῦτο δὲ φυσικόν· ὃ
[9, 1170]	οὐχ ὥσπερ ἐπὶ τῶν βοσκημάτων	τὸ	ἐν τῷ αὐτῷ νέμεσθαι. Εἰ
[9, 1167]	αὐτὸ ἑκάτερον ἐννοεῖν ὁδήποτε, ἀλλὰ	τὸ	ἐν τῷ αὐτῷ, οἷον ὅταν
[9, 1164]	πρὸς θεοὺς καὶ πρὸς γονεῖς,	τὸ	ἐνδεχόμενον. Μὴ τοιαύτης δ' οὔσης
[9, 1168]	ἔργον ἔστι πως· στέργει δὴ	τὸ	ἔργον, διότι καὶ τὸ εἶναι.
[9, 1168]	πράττεινν, ἐνεργείᾳ δὲ ὁ ποιήσας	τὸ	ἔργον ἔστι πως· στέργει δὴ
[9, 1168]	γάρ ἐστι δυνάμει, τοῦτο ἐνεργείᾳ	τὸ	ἔργον μηνύει. Ἅμα δὲ καὶ
[9, 1168]	Τῷ μὲν οὖν πεποιηκότι μένει	τὸ	ἔργον ντὸ καλὸν γὰρ πολυχρόνιονν,
[9, 1168]	τοῦτο δὴ ἀγαπῶσι μᾶλλον ἢ	τὸ	ἔργον τὸν ποιήσαντα. Τούτου δ'
[9, 1169]	Εἴ τε φίλου μᾶλλόν ἐστι	τὸ	εὖ ποιεῖν ἢ πάσχειν, καὶ
[9, 1169]	ὥσπερ κτῆμά τι. Εἰ δὲ	τὸ	εὐδαιμονεῖν ἐστὶν ἐν τῷ ζῆν
[9, 1169]	τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς ἀρετῆς	τὸ	εὐεργετεῖν, κάλλιον δ' εὖ ποιεῖν
[9, 1170]	ἔσται φανερώτερον. Εἰ δ' αὐτὸ	τὸ	ζῆν ἀγαθὸν καὶ ἡδύ (ἔοικε
[9, 1170]	ἐν τῇ ἐνεργείᾳ· ἔοικε δὴ	τὸ	ζῆν εἶναι κυρίως τὸ αἰσθάνεσθαι
[9, 1172]	εἶναι ἢ οὗ χάριν αἱροῦνται	τὸ	ζῆν, ἐν τούτῳ μετὰ τῶν
[9, 1166]	τὴν μοχθηρίαν μισοῦνται, καὶ φεύγουσι	τὸ	ζῆν καὶ ἀναιροῦσιν ἑαυτούς. Ζητοῦσί
[9, 1170]	ἑαυτῷ αἰσθάνεσθαι ἡδύ) αἱρετὸν δὲ	τὸ	ζῆν καὶ μάλιστα τοῖς ἀγαθοῖς,
[9, 1165]	εἰ διὰ τὸ χρήσιμον ἢ	τὸ	ἡδὺ ἀγαπῶν προσεποιεῖτο διὰ τὸ
[9, 1169]	αὐτῷ· οὐδὲ δὴ τῶν διὰ	τὸ	ἡδύ, ἢ ἐπὶ μικρόν (ἡδὺς
[9, 1167]	τὸ χρήσιμον οὐδὲ τὴν διὰ	τὸ	ἡδύ· οὐδὲ γὰρ εὔνοια ἐπὶ
[9, 1165]	τοὺς διὰ τὸ χρήσιμον ἢ	τὸ	ἡδὺ φίλους ὄντας, ὅταν μηκέτι
[9, 1170]	ὀλίγοι, καθάπερ ἐν τῇ τροφῇ	τὸ	ἥδυσμα. Τοὺς δὲ σπουδαίους πότερον
[9, 1165]	δ' ἔχουσι μᾶλλον βοηθητέον εἰς	τὸ	ἦθος ἢ τὴν οὐσίαν, ὅσῳ
[9, 1171]	ἐὰν ᾖ ἐπιδέξιος· οἶδε γὰρ	τὸ	ἦθος καὶ ἐφ' οἷς ἥδεται
[9, 1165]	τις καὶ ὑπολάβῃ φιλεῖσθαι διὰ	τὸ	ἦθος, μηδὲν τοιοῦτον ἐκείνου πράττοντος,
[9, 1165]	τὸ ἡδὺ ἀγαπῶν προσεποιεῖτο διὰ	τὸ	ἦθος. Ὃ γὰρ ἐν ἀρχῇ
[9, 1168]	τὰς ἀρετάς, καὶ ὅλως ἀεὶ	τὸ	καλὸν ἑαυτῷ περιποιοῖτο, οὐδεὶς ἐρεῖ
[9, 1169]	σπουδαῖος εἶναι, ἀντὶ πάντων αἱρούμενος	τὸ	καλόν. Ἐνδέχεται δὲ καὶ πράξεις
[9, 1169]	ἐπαινοῦσιν· πάντων δὲ ἁμιλλωμένων πρὸς	τὸ	καλὸν καὶ διατεινομένων τὰ κάλλιστα
[9, 1168]	ἑαυτοῦ πράττειὁ δ' ἐπιεικὴς διὰ	τὸ	καλόν, καὶ ὅσῳ ἂν βελτίων
[9, 1168]	ἂν βελτίων ᾖ, μᾶλλον διὰ	τὸ	καλόν, καὶ φίλου ἕνεκα, τὸ
[9, 1169]	τὰ περιμάχητα ἀγαθά, περιποιούμενος ἑαυτῷ	τὸ	καλόν· ὀλίγον γὰρ χρόνον ἡσθῆναι
[9, 1169]	μὲν φίλῳ χρήματα, αὐτῷ δὲ	τὸ	καλόν· τὸ δὴ μεῖζον ἀγαθὸν
[9, 1170]	ἱκανῶν περίεργοι καὶ ἐμπόδιοι πρὸς	τὸ	καλῶς ζῆν· οὐθὲν οὖν δεῖ
[9, 1169]	ὀνειδιζομένου, καὶ διαφέρων τοσοῦτον ὅσον	τὸ	κατὰ λόγον ζῆν τοῦ κατὰ
[9, 1168]	γεγενημένου ἡ μνήμη· ἥδιστον δὲ	τὸ	κατὰ τὴν ἐνέργειαν, καὶ φιλητὸν
[9, 1168]	καὶ τῷ μὲν εὐεργέτῃ καλὸν	τὸ	κατὰ τὴν πρᾶξιν, ὥστε χαίρειν
[9, 1167]	καὶ κωλύει· μὴ γὰρ τηρούντων	τὸ	κοινὸν ἀπόλλυται. Συμβαίνει οὖν αὐτοῖς
[9, 1168]	πείθεται· ὥσπερ δὲ καὶ πόλις	τὸ	κυριώτατον μάλιστ' εἶναι δοκεῖ καὶ
[9, 1171]	ἀφείσθω· συμβαίνειν δ' οὖν φαίνεται	τὸ	λεχθέν. Ἔοικε δ' ἡ παρουσία
[9, 1170]	χρῆσιν κἂν πάνυ δόξειεν ἁρμόζειν	τὸ	λεχθέν· πολλοῖς γὰρ ἀνθυπηρετεῖν ἐπίπονον,
[9, 1166]	τινων, τὸ δ' ἥδεται, καὶ	τὸ	μὲν δεῦρο τὸ δ' ἐκεῖσε
[9, 1166]	γὰρ αὐτῶν ἡ ψυχή, καὶ	τὸ	μὲν διὰ μοχθηρίαν ἀλγεῖ ἀπεχόμενόν
[9, 1168]	κτησάμενοι τῶν παραλαβόντων· δοκεῖ δὲ	τὸ	μὲν εὖ πάσχειν ἄπονον εἶναι,
[9, 1170]	ἴσως ἕν τι, ἀλλὰ πᾶν	τὸ	μεταξὺ τινῶν ὡρισμένων. ~(Καὶ φίλων
[9, 1171]	μάλιστα τοὺς ἐν χρείᾳ καὶ	τὸ	μὴ ἀξιώσαντας· ἀμφοῖν γὰρ κάλλιον
[9, 1171]	καὶ γίνεταί τις ἐπικουρία πρὸς	τὸ	μὴ λυπεῖσθαι (παραμυθητικὸν γὰρ ὁ
[9, 1165]	ἦσαν φίλοι· ὧν ἀπολιπόντων εὔλογον	τὸ	μὴ φιλεῖν. Ἐγκαλέσειε δ' ἄν
[9, 1171]	τε συνθρήνους οὐ προσίεται διὰ	τὸ	μηδ' αὐτὸς εἶναι θρηνητικός· γύναια
[9, 1166]	πρὸς ἑαυτὸν φιλικῶς διακεῖσθαι διὰ	τὸ	μηδὲν ἔχειν φιλητόν. Εἰ δὴ
[9, 1164]	ποιεῖν οἱ σοφισταὶ ἀναγκάζονται διὰ	τὸ	μηδένα ἂν δοῦναι ἀργύριον ὧν
[9, 1168]	παροιμίαι δὲ πᾶσαι ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον	τὸ	μία ψυχή καὶ κοινὰ τὰ
[9, 1164]	τοῖς τοιούτοις δ' ἐνίοις ἀρέσκει	τὸ	μισθὸς δ' ἀνδρί. Οἱ δὲ
[9, 1169]	ποιήσουσιν. Ἄτοπον δ' ἴσως καὶ	τὸ	μονώτην ποιεῖν τὸν μακάριον· οὐδεὶς
[9, 1164]	μὲν οὖν πεπόρισται κοινὸν μέτρον	τὸ	νόμισμα, καὶ πρὸς τοῦτο δὴ
[9, 1165]	ἀπατήσαντι, καὶ μᾶλλον ἢ τοῖς	τὸ	νόμισμα κιβδηλεύουσιν, ὅσῳ περὶ τιμιώτερον
[9, 1166]	ποτ' ἐστίν· δόξειε δ' ἂν	τὸ	νοοῦν ἕκαστος εἶναι ἢ μάλιστα.
[9, 1165]	τοῖς λοιποῖς ἅπασιν ἀεὶ πειρατέον	τὸ	οἰκεῖον ἀπονέμειν, καὶ συγκρίνειν τὰ
[9, 1167]	τῶν τεχνιτῶν συμβέβηκεν· πᾶς γὰρ	τὸ	οἰκεῖον ἔργον ἀγαπᾷ μᾶλλον ἢ
[9, 1169]	ἀρχῇ εἴρηται, ἔστι δὲ καὶ	τὸ	οἰκεῖον τῶν ἡδέων, θεωρεῖν δὲ
[9, 1165]	ὁμοιοῦσθαι φαύλῳ· εἴρηται δ' ὅτι	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον. Ἆρ'
[9, 1171]	Ἆρ' οὖν, ὥσπερ τοῖς ἐρῶσι	τὸ	ὁρᾶν ἀγαπητότατόν ἐστι καὶ μᾶλλον
[9, 1171]	αὐτῶν εἶναι. Αὐτὸ μὲν γὰρ	τὸ	ὁρᾶν τοὺς φίλους ἡδύ, (ἄλλως
[9, 1166]	μηδὲν ἔχειν φιλητόν. Εἰ δὴ	τὸ	οὕτως ἔχειν λίαν ἐστὶν ἄθλιον,
[9, 1165]	Ὅπερ οὖν εἴρηται, καθόλου μὲν	τὸ	ὀφείλημα ἀποδοτέον, ἐὰν δ' ὑπερτείνῃ
[9, 1169]	δεῖ φίλων; Ἔοικε δ' ἀτόπῳ	τὸ	πάντ' ἀπονέμοντας τἀγαθὰ τῷ εὐδαίμονι
[9, 1167]	τὸ αἴτιον, καὶ οὐδ' ὅμοιον	τὸ	περὶ τοὺς δανείσαντας· οὐ γάρ
[9, 1167]	τῶν οὐρανίων (οὐ γὰρ φιλικὸν	τὸ	περὶ τούτων ὁμονοεῖν) ἀλλὰ τὰς
[9, 1168]	ποτέροις χρεὼν ἕπεσθαι, ἀμφοῖν ἐχόντοιν	τὸ	πιστόν. Ἴσως οὖν τοὺς τοιούτους
[9, 1168]	φιλαύτους καλοῦσι τοὺς ἑαυτοῖς ἀπονέμοντας	τὸ	πλεῖον ἐν χρήμασι καὶ τιμαῖς
[9, 1164]	μὲν εὐεργεσίας ἀνταποδοτέον ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ μᾶλλον ἢ χαριστέον ἑταίροις,
[9, 1165]	ἀλλὰ τἀγαθόν; Οὔτε δὲ φιλητὸν	τὸ	πονηρὸν οὔτε δεῖ· φιλοπόνηρον γὰρ
[9, 1171]	δὲ σχολαίως· οὐ γὰρ καλὸν	τὸ	προθυμεῖσθαι ὠφελεῖσθαι. Δόξαν δ' ἀηδίας
[9, 1171]	ὑπάρχειν. Χαλεπὸν δὲ γίνεται καὶ	τὸ	συγχαίρειν καὶ τὸ συναλγεῖν οἰκείως
[9, 1170]	διανοίας· οὕτω γὰρ ἂν δόξειε	τὸ	συζῆν ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων λέγεσθαι,
[9, 1171]	εἶναι, ἀλλὰ τοσούτους ὅσοι εἰς	τὸ	συζῆν ἱκανοί· οὐδὲ γὰρ ἐνδέχεσθαι
[9, 1171]	καὶ τοῖς φίλοις αἱρετώτατόν ἐστι	τὸ	συζῆν; Κοινωνία γὰρ ἡ φιλία,
[9, 1171]	γίνεται καὶ τὸ συγχαίρειν καὶ	τὸ	συναλγεῖν οἰκείως πολλοῖς· εἰκὸς γὰρ
[9, 1171]	τοῦτο δὲ πρὸς ἕνα· καὶ	τὸ	σφόδρα δὴ πρὸς ὀλίγους. Οὕτω
[9, 1165]	Ἐνίοτε γὰρ οὐδ' ἐστὶν ἴσον	τὸ	τὴν προυυπαρχὴν ἀμείψασθαι, ἐπειδὰν ὃ
[9, 1170]	αἱρετόν ἐστιν ἑκάστῳ, οὕτω καὶ	τὸ	τὸν φίλον, ἢ παραπλησίως. Τὸ
[9, 1170]	καὶ ἡδύ, παραπλήσιον δὲ καὶ	τὸ	τοῦ φίλου ἐστίν, κἂν ὁ
[9, 1168]	τέκνα. Τοιούτῳ δὴ ἔοικε καὶ	τὸ	τῶν εὐεργετῶν· τὸ γὰρ εὖ
[9, 1169]	δὲ περὶ τοῦ σπουδαίου καὶ	τὸ	τῶν φίλων ἕνεκα πολλὰ πράττειν
[9, 1168]	πῇ ἀληθεύουσιν. Εἰ δὴ λάβοιμεν	τὸ	φίλαυτον πῶς ἑκάτεροι λέγουσιν, τάχ'
[9, 1168]	δὲ περὶ τὴν πρᾶξιν ἕπεται	τὸ	φιλεῖν καὶ τὰ φιλικά. Ἔτι
[9, 1168]	ἡ μὲν φίλησις ποιήσει ἔοικεν,	τὸ	φιλεῖσθαι δὲ τῷ πάσχειν· τοῖς
[9, 1165]	δ' ἄν τις, εἰ διὰ	τὸ	χρήσιμον ἢ τὸ ἡδὺ ἀγαπῶν
[9, 1165]	Ἢ πρὸς μὲν τοὺς διὰ	τὸ	χρήσιμον ἢ τὸ ἡδὺ φίλους
[9, 1167]	γίνεσθαι φιλίαν, οὐ τὴν διὰ	τὸ	χρήσιμον οὐδὲ τὴν διὰ τὸ
[9, 1168]	γὰρ πολυχρόνιονν, τῷ δὲ παθόντι	τὸ	χρήσιμον παροίχεται. Ἥ τε μνήμη
[9, 1164]	ἐρώμενον φιλῇ, ὃ δὲ διὰ	τὸ	χρήσιμον τὸν ἐραστήν, ταῦτα δὲ
[9, 1165]	τὰς πράξεις λόγοι ὁμοίως ἔχουσι	τὸ	ὡρισμένον τοῖς περὶ ἅ εἰσιν.
[9, 1166]	ὅτι ἥσθη, καὶ οὐκ ἂν	ἐβούλετο	ἡδέα ταῦτα γενέσθαι αὑτῷ· μεταμελείας
[9, 1164]	Εἰ μὲν οὖν ἑκάτερος τοῦτο	ἐβούλετο,	ἱκανῶς ἂν εἶχεν· εἰ δ'
[9, 1171]	οἱ πλεῖστοι μεθ' ὧν ἂν	δύναιτό	τις συζῆν (τοῦτο γὰρ ἐδόκει
[9, 1165]	χρήσιμον ἢ τὸ ἡδὺ ἀγαπῶν	προσεποιεῖτο	διὰ τὸ ἦθος. Ὃ γὰρ
[9, 1168]	ὅλως ἀεὶ τὸ καλὸν ἑαυτῷ	περιποιοῖτο,	οὐδεὶς ἐρεῖ τοῦτον φίλαυτον οὐδὲ
[9, 1164]	τιμή τ' ἰσόρροπος οὐκ ἂν	γένοιτο,	ἀλλ' ἴσως ἱκανόν, καθάπερ καὶ
[9, 1168]	πῶς ἑκάτεροι λέγουσιν, τάχ' ἂν	γένοιτο	δῆλον. Οἱ μὲν οὖν εἰς
[9, 1166]	ἂν ἔχοι καὶ ἑτέρῳ φίλος	γένοιτο.	Ἡ δ' εὔνοια φιλικῷ μὲν
[9, 1170]	ἐπὶ δὲ τοῖς φαύλοις λυπεῖται.	Γίνοιτο	δ' ἂν καὶ ἄσκησίς τις
[9, 1165]	μὲν διαμένοι ὃ δ' ἐπιεικέστερος	γίνοιτο	καὶ πολὺ διαλλάττοι τῇ ἀρετῇ,
[9, 1168]	οὖν πεποιηκότι μένει τὸ ἔργον	ντὸ	καλὸν γὰρ πολυχρόνιονν, τῷ δὲ
[9, 1167]	οὐ γάρ ἐστιν ὁμονοεῖν τὸ	αὐτὸ	ἑκάτερον ἐννοεῖν ὁδήποτε, ἀλλὰ τὸ
[9, 1166]	ἑαυτῷ· πάντοτε γάρ ἐστι τὸ	αὐτὸ	λυπηρόν τε καὶ ἡδύ, καὶ
[9, 1171]	παρουσία μικτή τις αὐτῶν εἶναι.	Αὐτὸ	μὲν γὰρ τὸ ὁρᾶν τοὺς
[9, 1166]	τοιοῦτος ἑαυτῷ βούλεται· ἡδέως γὰρ	αὐτὸ	ποιεῖ· τῶν τε γὰρ πεπραγμένων
[9, 1170]	λύπης ἔσται φανερώτερον. Εἰ δ'	αὐτὸ	τὸ ζῆν ἀγαθὸν καὶ ἡδύ
[9, 1170]	καὶ οὐχ ἱκανὸς ὁ βίος	αὐτὸ	τοῦτο πράττειν. Οἱ πλείους δὴ
[9, 1168]	μὲν οὖν εἰς ὄνειδος ἄγοντες	αὐτὸ	φιλαύτους καλοῦσι τοὺς ἑαυτοῖς ἀπονέμοντας
[9, 1170]	τὸ εἶναι αἱρετόν ἐστι καθ'	αὑτό,	ἀγαθὸν τῇ φύσει ὂν καὶ
[9, 1170]	ἡδύ (συναισθανόμενοι γὰρ τοῦ καθ'	αὑτὸ	ἀγαθοῦ ἥδονται) ὡς δὲ πρὸς
[9, 1170]	Τὸ δὲ ζῆν τῶν καθ'	αὑτὸ	ἀγαθῶν καὶ ἡδέων· ὡρισμένον γάρ,
[9, 1170]	ἀγαθὸν καὶ ἡδύ ἐστι καθ'	αὑτό.	Τὸ δὲ ζῆν ὁρίζονται τοῖς
[9, 1170]	ὅτι ζῇ, τῶν ἡδέων καθ'	αὑτό	(φύσει γὰρ ἀγαθὸν ζωή, τὸ
[9, 1165]	δεῖν τοὺς συγγενεῖς ἀπαντᾶν διὰ	ταὐτό.	Δόξειε δ' ἂν τροφῆς μὲν
[9, 1168]	καὶ φίλαυτος δὴ μάλιστα ὁ	τοῦτο	ἀγαπῶν καὶ τούτῳ χαριζόμενος. Καὶ
[9, 1165]	ἐργωδεστέρα. Οὐ μὴν διά γε	τοῦτο	ἀποστατέον, ἀλλ' ὡς ἂν ἐνδέχηται,
[9, 1171]	ὧν ἂν δύναιτό τις συζῆν	(τοῦτο	γὰρ ἐδόκει φιλικώτατον εἶναι) ὅτι
[9, 1171]	μέλλουσι πάντες μετ' ἀλλήλων συνημερεύειν·	τοῦτο	δ' ἐργῶδες ἐν πολλοῖς ὑπάρχειν.
[9, 1168]	τῷ δράσαντι, ἀλλ' εἴπερ, συμφέρον·	τοῦτο	δ' ἧττον ἡδὺ καὶ φιλητόν.
[9, 1164]	οὐ γὰρ ἐπιτελοῦσιν ἃ ὡμολόγησαν.	Τοῦτο	δ' ἴσως ποιεῖν οἱ σοφισταὶ
[9, 1170]	καὶ τοῦ φίλου ὅτι ἔστιν,	τοῦτο	δὲ γίνοιτ' ἂν ἐν τῷ
[9, 1171]	γάρ τις εἶναι βούλεται φιλίας,	τοῦτο	δὲ πρὸς ἕνα· καὶ τὸ
[9, 1168]	ἔργον, διότι καὶ τὸ εἶναι.	Τοῦτο	δὲ φυσικόν· ὃ γάρ ἐστι
[9, 1170]	Ὃ δ' ἐστὶν αὐτῷ αἱρετόν,	τοῦτο	δεῖ ὑπάρχειν αὐτῷ, ἢ ταύτῃ
[9, 1168]	εὖ πεπονθὸς ἔργον ἐστὶν αὐτῶν·	τοῦτο	δὴ ἀγαπῶσι μᾶλλον ἢ τὸ
[9, 1164]	μέτρον τὸ νόμισμα, καὶ πρὸς	τοῦτο	δὴ πάντα ἀναφέρεται καὶ τούτῳ
[9, 1165]	τὸ γένος καὶ αἱ περὶ	τοῦτο	δὴ πράξεις· καὶ εἰς τὰ
[9, 1164]	ἔφη. Εἰ μὲν οὖν ἑκάτερος	τοῦτο	ἐβούλετο, ἱκανῶς ἂν εἶχεν· εἰ
[9, 1168]	φυσικόν· ὃ γάρ ἐστι δυνάμει,	τοῦτο	ἐνεργείᾳ τὸ ἔργον μηνύει. Ἅμα
[9, 1169]	ταῦτα προήσεται· καλὸν γὰρ αὐτῷ	τοῦτο	καὶ ἐπαινετόν. Εἰκότως δὴ δοκεῖ
[9, 1168]	ὅτι αὑτῶν. Δόξειε δ' ἂν	τοῦτο	καὶ τοῖς εὐεργέταις οἰκεῖον εἶναι.
[9, 1167]	φαίνεται. Διόπερ οὐκ ἔστιν ὁμοδοξία·	τοῦτο	μὲν γὰρ καὶ ἀγνοοῦσιν ἀλλήλους
[9, 1171]	πότερον ὥσπερ βάρους μεταλαμβάνουσιν, ἢ	τοῦτο	μὲν οὔ, ἡ παρουσία δ'
[9, 1164]	κατ' ἀξίαν εἶναι, εἰ δὲ	τοῦτο	μὴ συμβαίνοι, οὐ μόνον ἀναγκαῖον
[9, 1166]	τῷ φίλῳ· μάλιστα δὲ καὶ	τοῦτο	περὶ τὰς μητέρας συμβαίνει. Τούτων
[9, 1168]	ἐμψύχου γενομένου· ~(μάλιστα δ' ἴσως	τοῦτο	περὶ τοὺς ποιητὰς συμβαίνει· ὑπεραγαπῶσι
[9, 1170]	οὐχ ἱκανὸς ὁ βίος αὐτὸ	τοῦτο	πράττειν. Οἱ πλείους δὴ τῶν
[9, 1168]	πρᾶξιν, ὥστε χαίρειν ἐν ᾧ	τοῦτο,	τῷ δὲ παθόντι οὐδὲν καλὸν
[9, 1166]	ἑαυτὸν καὶ σῴζεσθαι, καὶ μάλιστα	τοῦτο	ᾧ φρονεῖ. Ἀγαθὸν γὰρ τῷ
[9, 1166]	ταύτῃ εἶναι φιλία, ᾗ ἐστὶ	δύο	ἢ πλείω, ἐκ τῶν εἰρημένων,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008