Livre, page
[7, 1145]	σώφρονα οἳ δ' οὔ, καὶ	τὸν	ἀκόλαστον ἀκρατῆ καὶ τὸν ἀκρατῆ
[7, 1148]	εἰς ταὐτὸ τὸν ἀκρατῆ καὶ	τὸν	ἀκόλαστον τίθεμεν καὶ ἐγκρατῆ καὶ
[7, 1145]	καὶ τὸν ἀκόλαστον ἀκρατῆ καὶ	τὸν	ἀκρατῆ ἀκόλαστον συγκεχυμένως, οἳ δ'
[7, 1148]	Καὶ διὰ τοῦτ' εἰς ταὐτὸ	τὸν	ἀκρατῆ καὶ τὸν ἀκόλαστον τίθεμεν
[7, 1146]	πῶς εἰδότες· εἶτα περὶ ποῖα	τὸν	ἀκρατῆ (καὶ τὸν ἐγκρατῆ θετέον,
[7, 1145]	οὐχ ὁμολογοῦσιν, καὶ διὰ τοῦτο	τὸν	ἀκρατῆ φασὶν οὐκ ἐπιστήμην (ἔχοντα
[7, 1153]	φεύγειν καὶ τὸν φρόνιμον διώκειν	τὸν	ἄλυπον βίον, καὶ τὸ τὰ
[7, 1149]	οὗτος, ἔφη, τὸν ἑαυτοῦ κἀκεῖνος	τὸν	ἄνωθεν, (καὶ τὸ παιδίον δείξας
[7, 1152]	φρόνιμον καὶ ἀκρατῆ ἐνδέχεται εἶναι	τὸν	αὐτόν· ἅμα γὰρ φρόνιμος καὶ
[7, 1149]	ἢ νοσηματώδης, ἁπλῶς δ' οὔ,	τὸν	αὐτὸν τρόπον δῆλον ὅτι καὶ
[7, 1150]	καὶ ὥσπερ οἱ κατέχειν πειρώμενοι	τὸν	γέλωτα ἀθρόον ἐκκαγχάζουσιν, οἷον συνέπεσε
[7, 1149]	κακίας, καθάπερ καὶ ἡ θηριότης·	τὸν	δ' ἔχοντα κρατεῖν ἢ κρατεῖσθαι
[7, 1152]	ὁ δ' ἀκρατὴς οὐ πρακτικός	(τὸν	δὲ δεινὸν οὐδὲν κωλύει ἀκρατῆ
[7, 1145]	σώφρονα μὲν ἐγκρατῆ καὶ (καρτερικόν,	τὸν	δὲ τοιοῦτον οἳ μὲν πάντα
[7, 1147]	τι τῶν καθ' ἕκαστον, ἀνάγκη	τὸν	δυνάμενον καὶ μὴ κωλυόμενον ἅμα
[7, 1153]	Οἱ δὲ τὸν τροχιζόμενον καὶ	τὸν	δυστυχίαις μεγάλαις (περιπίπτοντα εὐδαίμονα φάσκοντες
[7, 1149]	τύπτοι Καὶ γὰρ οὗτος, ἔφη,	τὸν	ἑαυτοῦ κἀκεῖνος τὸν ἄνωθεν, (καὶ
[7, 1146]	περὶ ποῖα τὸν ἀκρατῆ (καὶ	τὸν	ἐγκρατῆ θετέον, λέγω δὲ πότερον
[7, 1146]	ἢ περί τινας ἀφωρισμένας, καὶ	τὸν	ἐγκρατῆ καὶ τὸν καρτερικόν, πότερον
[7, 1152]	τὴν δεινότητα διαφέρειν τῆς φρονήσεως	τὸν	εἰρημένον τρόπον ἐν τοῖς πρώτοις
[7, 1147]	παρὰ τὸν ὀρθὸν λόγον ὑπερβάλλοντας	τὸν	ἐν αὑτοῖς ἁπλῶς μὲν οὐ
[7, 1147]	ὁμοίως εἶναι δοκεῖν τῷ καθόλου	τὸν	ἔσχατον ὅρον καὶ ἔοικεν ὃ
[7, 1153]	ἁπλῶς. Καὶ διὰ τοῦτο πάντες	τὸν	εὐδαίμονα ἡδὺν οἴονται βίον (εἶναι,
[7, 1154]	ἐνέργεια, οὐκ ἔσται ζῆν ἡδέως	τὸν	εὐδαίμονα· τίνος γὰρ ἕνεκα δέοι
[7, 1149]	ἡ ἀκρασία αὕτη τῆς περὶ	τὸν	θυμόν ἐστι, καὶ ἁπλῶς ἀκρασία
[7, 1149]	περὶ ἐπιθυμίας ἀκρασία τῆς περὶ	τὸν	θυμόν, (καὶ ὅτι ἔστιν ἐγκράτεια
[7, 1147]	πως καὶ μὴ ἔχειν, οἷον	τὸν	καθεύδοντα καὶ μαινόμενον καὶ οἰνωμένον.
[7, 1150]	τοῦ αἴρειν λύπην, καὶ μιμούμενος	τὸν	(κάμνοντα οὐκ οἴεται ἄθλιος εἶναι,
[7, 1146]	ἀφωρισμένας, καὶ τὸν ἐγκρατῆ καὶ	τὸν	καρτερικόν, πότερον ὁ αὐτὸς ἢ
[7, 1149]	φασίν· Δολοπλόκου γὰρ κυπρογενοῦς· καὶ	τὸν	κεστὸν ἱμάντα Ὅμηρος· Πάρφασις, ἥ
[7, 1150]	προϊδόντες καὶ προεγείραντες ἑαυτοὺς καὶ	τὸν	λογισμὸν οὐχ ἡττῶνται ὑπὸ τοῦ
[7, 1151]	γὰρ ἐγκρατὴς (οἷος μηδὲν παρὰ	τὸν	λόγον διὰ τὰς σωματικὰς ἡδονὰς
[7, 1150]	διὰ τὴν σφοδρότητα οὐκ ἀναμένουσι	τὸν	λόγον, διὰ τὸ ἀκολουθητικοὶ εἶναι
[7, 1152]	πρώτοις λόγοις, καὶ κατὰ μὲν	τὸν	λόγον ἐγγὺς εἶναι, διαφέρειν δὲ
[7, 1146]	ἣν ἀκρατεύονται, οὐδὲν διαφέρει πρὸς	τὸν	λόγον· ἔνιοι γὰρ τῶν δοξαζόντων
[7, 1151]	βελτίους οἱ ἐκστατικοὶ ἢ οἱ	τὸν	λόγον ἔχοντες μέν, μὴ ἐμμένοντες
[7, 1148]	ὑπερβάλλειν (διὸ ὅσοι μὲν παρὰ	τὸν	λόγον ἢ κρατοῦνται ἢ διώκουσι
[7, 1145]	αἱ ἐπιθυμίαι οὐκ ἀκολουθεῖ διὰ	τὸν	λόγον. Καὶ τὸν σώφρονα μὲν
[7, 1152]	τοιοῦτος οἷος μὴ ἥδεσθαι παρὰ	τὸν	λόγον, ὃ δ' οἷος ἥδεσθαι
[7, 1146]	διὰ τὸ λῦσαι μὴ ἔχειν	τὸν	λόγον. Συμβαίνει δὴ ἔκ τινος
[7, 1145]	μὲν γὰρ ὅλως ἐμάχετο πρὸς	τὸν	λόγον ὡς οὐκ οὔσης ἀκρασίας·
[7, 1152]	ἡδονῆς εἶναί φασιν· διὸ καὶ	τὸν	μακάριον ὠνομάκασιν ἀπὸ τοῦ χαίρειν.
[7, 1151]	Ὥστε μὲν μὴ πράττειν κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον κρατεῖ τὸ πάθος,
[7, 1151]	τις διὰ πάθος ἐκστατικὸς παρὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον, ὃν Ὥστε μὲν
[7, 1151]	τὰς καθ' ὑπερβολὴν καὶ παρὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον σωματικὰς ἡδονάς, ὃ
[7, 1147]	μὲν οὖν πρὸς ταῦτα παρὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον ὑπερβάλλοντας τὸν ἐν
[7, 1148]	Σάτυρος (ὁ φιλοπάτωρ ἐπικαλούμενος περὶ	τὸν	πατέρα· λίαν γὰρ ἐδόκει μωραίνειν)
[7, 1149]	θύραις· καὶ γὰρ αὐτὸς ἑλκύσαι	τὸν	πατέρα μέχρις ἐνταῦθα. Ἔτι ἀδικώτεροι
[7, 1149]	ἀναγκαίων, ὥσπερ ὁ ἀπολογούμενος ὅτι	τὸν	πατέρα τύπτοι Καὶ γὰρ οὗτος,
[7, 1149]	ἡ καθ' ὁμοιότητα, καθάπερ καὶ	τὸν	περὶ τοὺς θυμοὺς ἔχοντα τοῦτον
[7, 1154]	Μεταβολὴ δὲ πάντων γλυκύ, κατὰ	τὸν	ποιητήν, διὰ πονηρίαν τινά· ὥσπερ
[7, 1148]	φασὶν ἐνίους τῶν ἀπηγριωμένων περὶ	τὸν	Πόντον, τοὺς μὲν ὠμοῖς τοὺς
[7, 1145]	Ὅμηρος περὶ Ἕκτορος πεποίηκε λέγοντα	τὸν	Πρίαμον ὅτι σφόδρα ἦν ἀγαθός,
[7, 1148]	σωματικὰς ἀπολαύσεις, περὶ ἃς λέγομεν	τὸν	σώφρονα καὶ ἀκόλαστον, ὁ μὴ
[7, 1145]	ἀκολουθεῖ διὰ τὸν λόγον. Καὶ	τὸν	σώφρονα μὲν ἐγκρατῆ καὶ (καρτερικόν,
[7, 1153]	δοκεῖ ἡδονῆς εἶναι. Τὸ δὲ	τὸν	σώφρονα φεύγειν καὶ τὸν φρόνιμον
[7, 1149]	περὶ τοὺς θυμοὺς ἔχοντα τοῦτον	τὸν	τρόπον τοῦ πάθους, ἀκρατῆ δ'
[7, 1153]	μὴ ἐμποδίζηται ταῦτα. Οἱ δὲ	τὸν	τροχιζόμενον καὶ τὸν δυστυχίαις μεγάλαις
[7, 1153]	δὲ τὸν σώφρονα φεύγειν καὶ	τὸν	φρόνιμον διώκειν τὸν ἄλυπον βίον,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008