HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τέχνη 3
τέχνης 2
τῇ 29
τὴν 68
τήν 1
τῆς 36
Τί 1

Fréquences [« »]
60 ἢ
64 περὶ
59 τὸν
68 τὴν
70 διὰ
76 τῶν
81 ἡ

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, Éthique à Nicomaque, livre VII

τὴν

Livre, page

[7, 1147]   ὧδε φυσικῶς ἄν τις ἐπιβλέψειε (τὴν αἰτίαν. Ἣ μὲν γὰρ καθόλου

[7, 1147]   τοιαῦτα τῶν σωματικῶν περὶ ἃ τὴν ἀκολασίαν ἔθεμεν καὶ τὴν σωφροσύνην)

[7, 1148]   ὁμοιότητα δὲ τοῦ πάθους προσεπιτιθέντες τὴν ἀκρασίαν περὶ ἕκαστον λέγουσιν, οἷον

[7, 1146]   γὰρ πράττει ὧν ὑπολαμβάνει διὰ τὴν ἀκρασίαν, ὑπολαμβάνει δὲ τἀγαθὰ (κακὰ

[7, 1149]   νοσηματώδης, ἁπλῶς (δὲ ἡ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην ἀκολασίαν μόνη. Ὅτι μὲν

[7, 1148]   λέγω δὲ τὰς θηριώδεις, (οἷον τὴν ἄνθρωπον ἣν λέγουσι τὰς κυούσας

[7, 1150]   διὰ τὸ φεύγειν τὴν λύπην τὴν ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας, ὥστε διαφέρουσιν

[7, 1150]   τὸ ἱμάτιον, ἵνα μὴ πονήσῃ τὴν ἀπὸ τοῦ αἴρειν λύπην, καὶ

[7, 1149]   ἢ ἡ αἴσθησις, ὁρμᾷ πρὸς τὴν ἀπόλαυσιν. (Ὥσθ' ὁ μὲν θυμὸς

[7, 1151]   (ἡ γὰρ ἀρετὴ καὶ μοχθηρία τὴν ἀρχὴν ἣ μὲν φθείρει ἣ

[7, 1151]   ἢ ἐθιστὴ τοῦ ὀρθοδοξεῖν περὶ τὴν ἀρχήν. Σώφρων μὲν οὖν ὁ

[7, 1154]   ἐν μὲν τῇ (νεότητι διὰ τὴν αὔξησιν ὥσπερ οἱ οἰνωμένοι διάκεινται,

[7, 1153]   οὐδ' ἣν ἂν φαῖεν, ἀλλὰ τὴν αὐτήν· πάντα γὰρ φύσει ἔχει

[7, 1153]   (οὔτε δοκεῖ, οὐδ' ἡδονὴν διώκουσι τὴν αὐτὴν πάντες, ἡδονὴν μέντοι πάντες.

[7, 1149]   φανερός· ἡ δ' ἐπιθυμία, καθάπερ τὴν Ἀφροδίτην φασίν· Δολοπλόκου γὰρ κυπρογενοῦς·

[7, 1149]   θηριώδη δειλίαν δειλός, ὃ δὲ τὴν γαλῆν ἐδεδίει διὰ νόσον· καὶ

[7, 1153]   τισιν εἶναι, ὅτι κυρίως ἀγαθόν· τὴν γὰρ ἐνέργειαν γένεσιν οἴονται εἶναι,

[7, 1152]   τινες ἀκρατεῖς δέ, διὰ τὸ τὴν δεινότητα διαφέρειν τῆς φρονήσεως τὸν

[7, 1148]   ἀλλὰ παρὰ τὴν προαίρεσιν καὶ τὴν (διάνοιαν, ἀκρατὴς λέγεται, οὐ κατὰ

[7, 1146]   ἃ ἢ τῷ ὣς ἔχοντες τὴν διαφοράν, λέγω δὲ πότερον τῷ

[7, 1147]   μὴ χρῆσθαι δὲ διαφέρουσαν ὁρῶμεν τὴν ἕξιν, ὥστε καὶ ἔχειν πως

[7, 1147]   δὲ θαυμαστόν. (Ἔτι τὸ ἔχειν τὴν ἐπιστήμην ἄλλον τρόπον τῶν νῦν

[7, 1147]   ἀμφοτέρας οὐδὲν κωλύει πράττειν παρὰ τὴν ἐπιστήμην, χρώμενον μέντοι τῇ καθόλου

[7, 1151]   καὶ φαίνονται· (ἀλλὰ διὰ τὸ τὴν ἑτέραν ἐν ὀλίγοις καὶ ὀλιγάκις

[7, 1153]   καὶ ἐμπλέκουσι τὴν ἡδονὴν εἰς τὴν εὐδαιμονίαν, εὐλόγως· οὐδεμία γὰρ ἐνέργεια

[7, 1153]   εὐτυχίαν καλεῖν δίκαιον· πρὸς γὰρ τὴν εὐδαιμονίαν (ὁ ὅρος αὐτῆς. Καὶ

[7, 1152]   λύπας καὶ ἡδονὰς ἔθεμεν, καὶ τὴν εὐδαιμονίαν οἱ πλεῖστοι μεθ' ἡδονῆς

[7, 1153]   καὶ κακόν, ἀγαθόν. Ἀνάγκη οὖν τὴν ἡδονὴν ἀγαθόν τι εἶναι. Ὡς

[7, 1153]   τὸ αἰσθητὴν γένεσιν φάναι εἶναι τὴν ἡδονήν, ἀλλὰ μᾶλλον λεκτέον ἐνέργειαν

[7, 1154]   τῆς λύπης, ὡς οὔσης ἰατρείας, τὴν ἡδονὴν διώκουσι τὴν ὑπερβάλλουσαν καὶ

[7, 1153]   οἴονται βίον (εἶναι, καὶ ἐμπλέκουσι τὴν ἡδονὴν εἰς τὴν εὐδαιμονίαν, εὐλόγως·

[7, 1150]   προαιρουμένων ὃ μὲν ἄγεται διὰ τὴν ἡδονήν, ὃ δὲ διὰ τὸ

[7, 1153]   ἅπαντα καὶ θηρία καὶ ἀνθρώπους τὴν ἡδονὴν σημεῖόν τι τοῦ εἶναί

[7, 1153]   φαίη ὅπερ κακόν τι εἶναι τὴν ἡδονήν. Τἄριστόν τ' οὐδὲν κωλύει

[7, 1152]   γὰρ ἀρετὴν καὶ τὴν κακίαν τὴν ἠθικὴν περὶ λύπας καὶ ἡδονὰς

[7, 1145]   δ' ἐγκράτειαν καλοῦμεν· πρὸς δὲ τὴν θηριότητα μάλιστ' ἂν ἁρμόττοι λέγειν

[7, 1152]   τήν (τε γὰρ ἀρετὴν καὶ τὴν κακίαν τὴν ἠθικὴν περὶ λύπας

[7, 1154]   τὸ σῶμα δακνόμενον διατελεῖ διὰ τὴν κρᾶσιν, καὶ ἀεὶ ἐν ὀρέξει

[7, 1154]   μὲν οὖν δὴ ὅτι ἐκκρούει τὴν λύπην· καὶ διὰ τὰς ὑπερβολὰς

[7, 1150]   ὃ δὲ διὰ τὸ φεύγειν τὴν λύπην τὴν ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας,

[7, 1148]   διὰ μανίαν ἐνίοις, ὥσπερ ὁ τὴν μητέρα καθιερεύσας καὶ φαγών, καὶ

[7, 1154]   ψεύδους· τοῦτο γὰρ συμβάλλεται πρὸς τὴν πίστιν· ὅταν γὰρ εὔλογον φανῇ

[7, 1152]   ἡδονῆς καὶ λύπης θεωρῆσαι τοῦ τὴν πολιτικὴν φιλοσοφοῦντος· οὗτος γὰρ τοῦ

[7, 1151]   παρὰ προαίρεσιν τὸ δὲ κατὰ τὴν προαίρεσίν ἐστιν· οὐ μὴν ἀλλ'

[7, 1148]   ἁφὴν καὶ γεῦσιν ἀλλὰ παρὰ τὴν προαίρεσιν καὶ τὴν (διάνοιαν, ἀκρατὴς

[7, 1152]   ἐγγὺς εἶναι, διαφέρειν δὲ κατὰ τὴν προαίρεσιν οὐδὲ δὴ ὡς ὁ

[7, 1150]   δ' οἱ ὀξεῖς καὶ μελαγχολικοὶ τὴν προπετῆ ἀκρασίαν εἰσὶν ἀκρατεῖς· οἳ

[7, 1150]   τὴν ταχυτῆτα οἳ δὲ διὰ τὴν σφοδρότητα οὐκ ἀναμένουσι τὸν λόγον,

[7, 1154]   διώκουσι τὴν ὑπερβάλλουσαν καὶ ὅλως τὴν σωματικήν. Σφοδραὶ δὲ γίνονται (αἱ

[7, 1147]   ἃ τὴν ἀκολασίαν ἔθεμεν καὶ τὴν σωφροσύνην) τὰ δ' ἀναγκαῖα μὲν

[7, 1150]   ἀκρατεῖς· οἳ μὲν γὰρ διὰ τὴν ταχυτῆτα οἳ δὲ διὰ τὴν

[7, 1153]   ἕτερόν τι, ἀλλὰ τῶν εἰς τὴν τελέωσιν ἀγομένων τῆς φύσεως. Διὸ

[7, 1149]   ἐπίταγμα δ' ἀκούσας, ὁρμᾷ πρὸς τὴν τιμωρίαν. Ὁ μὲν γὰρ λόγος

[7, 1153]   ἔχει τι θεῖον. Ἀλλ' εἰλήφασι τὴν τοῦ ὀνόματος κληρονομίαν αἱ σωματικαὶ

[7, 1153]   καὶ τὰ παιδία διώκει, καὶ τὴν τούτων ἀλυπίαν ὁ φρόνιμος, τὰς

[7, 1147]   τὰ τοιαῦτα, τά τε περὶ τὴν τροφὴν καὶ τὴν τῶν ἀφροδισίων

[7, 1147]   τε περὶ τὴν τροφὴν καὶ τὴν τῶν ἀφροδισίων χρείαν, καὶ τὰ

[7, 1145]   θηριότητα μάλιστ' ἂν ἁρμόττοι λέγειν τὴν ὑπὲρ ἡμᾶς ἀρετήν, (ἡρωικήν τινα

[7, 1154]   οὔσης ἰατρείας, τὴν ἡδονὴν διώκουσι τὴν ὑπερβάλλουσαν καὶ ὅλως τὴν σωματικήν.

[7, 1154]   ἐναντία ἀλλ' ἢ τῷ διώκοντι τὴν ὑπερβολήν. Ἐπεὶ δ' οὐ μόνον

[7, 1154]   καὶ ὁ φαῦλος τῷ διώκειν τὴν ὑπερβολήν ἐστιν, ἀλλ' οὐ τὰς

[7, 1154]   ἐπὶ τῆς λύπης· οὐ γὰρ τὴν ὑπερβολὴν φεύγει, ἀλλ' ὅλως· (οὐ

[7, 1146]   δοξάζοντες μᾶλλον τῶν ἐπισταμένων παρὰ τὴν ὑπόληψιν πράξουσιν, οὐθὲν διοίσει ἐπιστήμη

[7, 1152]   κατὰ συμβεβηκὸς αἱ καθιστᾶσαι εἰς τὴν φυσικὴν ἕξιν ἡδεῖαί (εἰσιν· ἔστι

[7, 1154]   τε μηδέτερον πολλοῖς λυπηρὸν διὰ τὴν φύσιν. Ἀεὶ γὰρ πονεῖ τὸ

[7, 1154]   τὸ μὴ ἁπλῆν ἡμῶν εἶναι τὴν φύσιν, ἀλλ' ἐνεῖναί τι καὶ

[7, 1154]   ἡ νεότης. Οἱ δὲ μελαγχολικοὶ τὴν φύσιν δέονται ἀεὶ ἰατρείας· καὶ

[7, 1147]   τὸ συμπερανθὲν ἔνθα μὲν φάναι τὴν ψυχήν, ἐν δὲ ταῖς ποιητικαῖς

Livre, page
[7, 1147]	ὧδε φυσικῶς ἄν τις ἐπιβλέψειε	(τὴν	αἰτίαν. Ἣ μὲν γὰρ καθόλου
[7, 1147]	τοιαῦτα τῶν σωματικῶν περὶ ἃ	τὴν	ἀκολασίαν ἔθεμεν καὶ τὴν σωφροσύνην)
[7, 1148]	ὁμοιότητα δὲ τοῦ πάθους προσεπιτιθέντες	τὴν	ἀκρασίαν περὶ ἕκαστον λέγουσιν, οἷον
[7, 1146]	γὰρ πράττει ὧν ὑπολαμβάνει διὰ	τὴν	ἀκρασίαν, ὑπολαμβάνει δὲ τἀγαθὰ (κακὰ
[7, 1149]	νοσηματώδης, ἁπλῶς (δὲ ἡ κατὰ	τὴν	ἀνθρωπίνην ἀκολασίαν μόνη. Ὅτι μὲν
[7, 1148]	λέγω δὲ τὰς θηριώδεις, (οἷον	τὴν	ἄνθρωπον ἣν λέγουσι τὰς κυούσας
[7, 1150]	διὰ τὸ φεύγειν τὴν λύπην	τὴν	ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας, ὥστε διαφέρουσιν
[7, 1150]	τὸ ἱμάτιον, ἵνα μὴ πονήσῃ	τὴν	ἀπὸ τοῦ αἴρειν λύπην, καὶ
[7, 1149]	ἢ ἡ αἴσθησις, ὁρμᾷ πρὸς	τὴν	ἀπόλαυσιν. (Ὥσθ' ὁ μὲν θυμὸς
[7, 1151]	(ἡ γὰρ ἀρετὴ καὶ μοχθηρία	τὴν	ἀρχὴν ἣ μὲν φθείρει ἣ
[7, 1151]	ἢ ἐθιστὴ τοῦ ὀρθοδοξεῖν περὶ	τὴν	ἀρχήν. Σώφρων μὲν οὖν ὁ
[7, 1154]	ἐν μὲν τῇ (νεότητι διὰ	τὴν	αὔξησιν ὥσπερ οἱ οἰνωμένοι διάκεινται,
[7, 1153]	οὐδ' ἣν ἂν φαῖεν, ἀλλὰ	τὴν	αὐτήν· πάντα γὰρ φύσει ἔχει
[7, 1153]	(οὔτε δοκεῖ, οὐδ' ἡδονὴν διώκουσι	τὴν	αὐτὴν πάντες, ἡδονὴν μέντοι πάντες.
[7, 1149]	φανερός· ἡ δ' ἐπιθυμία, καθάπερ	τὴν	Ἀφροδίτην φασίν· Δολοπλόκου γὰρ κυπρογενοῦς·
[7, 1149]	θηριώδη δειλίαν δειλός, ὃ δὲ	τὴν	γαλῆν ἐδεδίει διὰ νόσον· καὶ
[7, 1153]	τισιν εἶναι, ὅτι κυρίως ἀγαθόν·	τὴν	γὰρ ἐνέργειαν γένεσιν οἴονται εἶναι,
[7, 1152]	τινες ἀκρατεῖς δέ, διὰ τὸ	τὴν	δεινότητα διαφέρειν τῆς φρονήσεως τὸν
[7, 1148]	ἀλλὰ παρὰ τὴν προαίρεσιν καὶ	τὴν	(διάνοιαν, ἀκρατὴς λέγεται, οὐ κατὰ
[7, 1146]	ἃ ἢ τῷ ὣς ἔχοντες	τὴν	διαφοράν, λέγω δὲ πότερον τῷ
[7, 1147]	μὴ χρῆσθαι δὲ διαφέρουσαν ὁρῶμεν	τὴν	ἕξιν, ὥστε καὶ ἔχειν πως
[7, 1147]	δὲ θαυμαστόν. (Ἔτι τὸ ἔχειν	τὴν	ἐπιστήμην ἄλλον τρόπον τῶν νῦν
[7, 1147]	ἀμφοτέρας οὐδὲν κωλύει πράττειν παρὰ	τὴν	ἐπιστήμην, χρώμενον μέντοι τῇ καθόλου
[7, 1151]	καὶ φαίνονται· (ἀλλὰ διὰ τὸ	τὴν	ἑτέραν ἐν ὀλίγοις καὶ ὀλιγάκις
[7, 1153]	καὶ ἐμπλέκουσι τὴν ἡδονὴν εἰς	τὴν	εὐδαιμονίαν, εὐλόγως· οὐδεμία γὰρ ἐνέργεια
[7, 1153]	εὐτυχίαν καλεῖν δίκαιον· πρὸς γὰρ	τὴν	εὐδαιμονίαν (ὁ ὅρος αὐτῆς. Καὶ
[7, 1152]	λύπας καὶ ἡδονὰς ἔθεμεν, καὶ	τὴν	εὐδαιμονίαν οἱ πλεῖστοι μεθ' ἡδονῆς
[7, 1153]	καὶ κακόν, ἀγαθόν. Ἀνάγκη οὖν	τὴν	ἡδονὴν ἀγαθόν τι εἶναι. Ὡς
[7, 1153]	τὸ αἰσθητὴν γένεσιν φάναι εἶναι	τὴν	ἡδονήν, ἀλλὰ μᾶλλον λεκτέον ἐνέργειαν
[7, 1154]	τῆς λύπης, ὡς οὔσης ἰατρείας,	τὴν	ἡδονὴν διώκουσι τὴν ὑπερβάλλουσαν καὶ
[7, 1153]	οἴονται βίον (εἶναι, καὶ ἐμπλέκουσι	τὴν	ἡδονὴν εἰς τὴν εὐδαιμονίαν, εὐλόγως·
[7, 1150]	προαιρουμένων ὃ μὲν ἄγεται διὰ	τὴν	ἡδονήν, ὃ δὲ διὰ τὸ
[7, 1153]	ἅπαντα καὶ θηρία καὶ ἀνθρώπους	τὴν	ἡδονὴν σημεῖόν τι τοῦ εἶναί
[7, 1153]	φαίη ὅπερ κακόν τι εἶναι	τὴν	ἡδονήν. Τἄριστόν τ' οὐδὲν κωλύει
[7, 1152]	γὰρ ἀρετὴν καὶ τὴν κακίαν	τὴν	ἠθικὴν περὶ λύπας καὶ ἡδονὰς
[7, 1145]	δ' ἐγκράτειαν καλοῦμεν· πρὸς δὲ	τὴν	θηριότητα μάλιστ' ἂν ἁρμόττοι λέγειν
[7, 1152]	τήν (τε γὰρ ἀρετὴν καὶ	τὴν	κακίαν τὴν ἠθικὴν περὶ λύπας
[7, 1154]	τὸ σῶμα δακνόμενον διατελεῖ διὰ	τὴν	κρᾶσιν, καὶ ἀεὶ ἐν ὀρέξει
[7, 1154]	μὲν οὖν δὴ ὅτι ἐκκρούει	τὴν	λύπην· καὶ διὰ τὰς ὑπερβολὰς
[7, 1150]	ὃ δὲ διὰ τὸ φεύγειν	τὴν	λύπην τὴν ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας,
[7, 1148]	διὰ μανίαν ἐνίοις, ὥσπερ ὁ	τὴν	μητέρα καθιερεύσας καὶ φαγών, καὶ
[7, 1154]	ψεύδους· τοῦτο γὰρ συμβάλλεται πρὸς	τὴν	πίστιν· ὅταν γὰρ εὔλογον φανῇ
[7, 1152]	ἡδονῆς καὶ λύπης θεωρῆσαι τοῦ	τὴν	πολιτικὴν φιλοσοφοῦντος· οὗτος γὰρ τοῦ
[7, 1151]	παρὰ προαίρεσιν τὸ δὲ κατὰ	τὴν	προαίρεσίν ἐστιν· οὐ μὴν ἀλλ'
[7, 1148]	ἁφὴν καὶ γεῦσιν ἀλλὰ παρὰ	τὴν	προαίρεσιν καὶ τὴν (διάνοιαν, ἀκρατὴς
[7, 1152]	ἐγγὺς εἶναι, διαφέρειν δὲ κατὰ	τὴν	προαίρεσιν οὐδὲ δὴ ὡς ὁ
[7, 1150]	δ' οἱ ὀξεῖς καὶ μελαγχολικοὶ	τὴν	προπετῆ ἀκρασίαν εἰσὶν ἀκρατεῖς· οἳ
[7, 1150]	τὴν ταχυτῆτα οἳ δὲ διὰ	τὴν	σφοδρότητα οὐκ ἀναμένουσι τὸν λόγον,
[7, 1154]	διώκουσι τὴν ὑπερβάλλουσαν καὶ ὅλως	τὴν	σωματικήν. Σφοδραὶ δὲ γίνονται (αἱ
[7, 1147]	ἃ τὴν ἀκολασίαν ἔθεμεν καὶ	τὴν	σωφροσύνην) τὰ δ' ἀναγκαῖα μὲν
[7, 1150]	ἀκρατεῖς· οἳ μὲν γὰρ διὰ	τὴν	ταχυτῆτα οἳ δὲ διὰ τὴν
[7, 1153]	ἕτερόν τι, ἀλλὰ τῶν εἰς	τὴν	τελέωσιν ἀγομένων τῆς φύσεως. Διὸ
[7, 1149]	ἐπίταγμα δ' ἀκούσας, ὁρμᾷ πρὸς	τὴν	τιμωρίαν. Ὁ μὲν γὰρ λόγος
[7, 1153]	ἔχει τι θεῖον. Ἀλλ' εἰλήφασι	τὴν	τοῦ ὀνόματος κληρονομίαν αἱ σωματικαὶ
[7, 1153]	καὶ τὰ παιδία διώκει, καὶ	τὴν	τούτων ἀλυπίαν ὁ φρόνιμος, τὰς
[7, 1147]	τὰ τοιαῦτα, τά τε περὶ	τὴν	τροφὴν καὶ τὴν τῶν ἀφροδισίων
[7, 1147]	τε περὶ τὴν τροφὴν καὶ	τὴν	τῶν ἀφροδισίων χρείαν, καὶ τὰ
[7, 1145]	θηριότητα μάλιστ' ἂν ἁρμόττοι λέγειν	τὴν	ὑπὲρ ἡμᾶς ἀρετήν, (ἡρωικήν τινα
[7, 1154]	οὔσης ἰατρείας, τὴν ἡδονὴν διώκουσι	τὴν	ὑπερβάλλουσαν καὶ ὅλως τὴν σωματικήν.
[7, 1154]	ἐναντία ἀλλ' ἢ τῷ διώκοντι	τὴν	ὑπερβολήν. Ἐπεὶ δ' οὐ μόνον
[7, 1154]	καὶ ὁ φαῦλος τῷ διώκειν	τὴν	ὑπερβολήν ἐστιν, ἀλλ' οὐ τὰς
[7, 1154]	ἐπὶ τῆς λύπης· οὐ γὰρ	τὴν	ὑπερβολὴν φεύγει, ἀλλ' ὅλως· (οὐ
[7, 1146]	δοξάζοντες μᾶλλον τῶν ἐπισταμένων παρὰ	τὴν	ὑπόληψιν πράξουσιν, οὐθὲν διοίσει ἐπιστήμη
[7, 1152]	κατὰ συμβεβηκὸς αἱ καθιστᾶσαι εἰς	τὴν	φυσικὴν ἕξιν ἡδεῖαί (εἰσιν· ἔστι
[7, 1154]	τε μηδέτερον πολλοῖς λυπηρὸν διὰ	τὴν	φύσιν. Ἀεὶ γὰρ πονεῖ τὸ
[7, 1154]	τὸ μὴ ἁπλῆν ἡμῶν εἶναι	τὴν	φύσιν, ἀλλ' ἐνεῖναί τι καὶ
[7, 1154]	ἡ νεότης. Οἱ δὲ μελαγχολικοὶ	τὴν	φύσιν δέονται ἀεὶ ἰατρείας· καὶ
[7, 1147]	τὸ συμπερανθὲν ἔνθα μὲν φάναι	τὴν	ψυχήν, ἐν δὲ ταῖς ποιητικαῖς

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 29/05/2008