HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
γονεῖς 1
γοῦν 1
γυναῖκας 1
δ 119
δακνόμενον 1
δανείζειν 1
δὲ 147

Fréquences [« »]
81 ἡ
105 ὁ
117 τὸ
119 δ
128 γὰρ
131 μὲν
147 δὲ

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, Éthique à Nicomaque, livre VII

Livre, page

[7, 1152]   ἕκαστον τὸ μὲν κακὸν τὸ δ' ἀγαθὸν ἁπλῶς λέγομεν. Ἔτι δὲ

[7, 1147]   ἀναγκαῖα τῶν ποιούντων ἡδονήν, τὰ δ' αἱρετὰ μὲν (καθ' αὑτὰ ἔχοντα

[7, 1150]   μὲν μαλακίας εἶδος μᾶλλον, ὃ δ' ἀκόλαστος. Ἀντίκειται δὲ τῷ μὲν

[7, 1149]   φύσεως ἀκούσας μέν, οὐκ ἐπίταγμα δ' ἀκούσας, ὁρμᾷ πρὸς τὴν τιμωρίαν.

[7, 1152]   νόμοις, πονηροῖς δὲ χρωμένῃ. (Ἔστι δ' ἀκρασία καὶ ἐγκράτεια περὶ τὸ

[7, 1150]   μὲν γὰρ κακία λανθάνει, ἡ δ' ἀκρασία οὐ λανθάνει. ~(Αὐτῶν δὲ

[7, 1145]   καὶ (τῶν) ἐπαινετῶν εἶναι, ἡ δ' ἀκρασία τε καὶ μαλακία (τῶν

[7, 1150]   οἷον ὑδέρῳ καὶ φθίσει, ἡ δ' ἀκρασία τοῖς ἐπιληπτικοῖς· ἣ μὲν

[7, 1146]   διὰ τὸ μεταπεισθῆναι ἄν. Ὁ δ' ἀκρατὴς ἔνοχος τῇ παροιμίᾳ ἐν

[7, 1150]   (ἐμμένει γὰρ τῇ προαιρέσει· ὁ δ' ἀκρατὴς μεταμελητικὸς πᾶς. Διὸ οὐχ

[7, 1152]   ἀλλὰ καὶ τῷ πρακτικός· ὁ δ' ἀκρατὴς οὐ πρακτικός (τὸν δὲ

[7, 1145]   οὖν λεγόμενα ταῦτ' ἐστίν. Ἀπορήσειε δ' ἄν τις πῶς ὑπολαμβάνων ὀρθῶς

[7, 1150]   ἐπιθυμίας, ὥστε διαφέρουσιν ἀλλήλων. Παντὶ δ' ἂν δόξειε χείρων εἶναι, εἴ

[7, 1147]   ἔθεμεν καὶ τὴν σωφροσύνην) τὰ δ' ἀναγκαῖα μὲν οὐχί, αἱρετὰ δὲ

[7, 1154]   ἀκόλαστοι καὶ φαῦλοι γίνονται. Αἱ δ' ἄνευ λυπῶν οὐκ ἔχουσιν ὑπερβολήν·

[7, 1148]   τίλσεις καὶ ὀνύχων τρώξεις, ἔτι δ' ἀνθράκων καὶ γῆς, πρὸς δὲ

[7, 1153]   ὅρος αὐτῆς. Καὶ τὸ διώκειν δ' ἅπαντα καὶ θηρία καὶ ἀνθρώπους

[7, 1146]   τῆς θεωρίας ἐστὶ ταύτης. Ἔστι δ' ἀρχὴ τῆς σκέψεως, πότερον (ὁ

[7, 1150]   δὲ τὸ μὲν προπέτεια τὸ δ' ἀσθένεια. (Οἳ μὲν γὰρ βουλευσάμενοι

[7, 1146]   ἐγκράτεια οὐ πᾶσα (σπουδαία· εἰ δ' ἀσθενεῖς καὶ μὴ φαῦλαι, οὐθὲν

[7, 1150]   ἐστὶν ἐν τῷ ἀντέχειν, ἡ δ' ἐγκράτεια (ἐν τῷ κρατεῖν, ἕτερον

[7, 1145]   τὸ μὲν γὰρ ἀρετὴν τὸ δ' ἐγκράτειαν καλοῦμεν· πρὸς δὲ τὴν

[7, 1145]   φαῦλα πράττει διὰ πάθος, ὁ δ' ἐγκρατὴς εἰδὼς ὅτι φαῦλαι αἱ

[7, 1151]   διὰ τὸ ἧττόν τι· ὁ δ' ἐγκρατὴς ἐμμένει καὶ οὐδὲ δι'

[7, 1150]   μὲν περὶ ἡδονὰς ἀκρατὴς ὃ δ' ἐγκρατής, ὁ δὲ περὶ λύπας

[7, 1146]   ἁπάσας ἔχει τὰς ἀκρασίας, φαμὲν δ' εἶναί τινας (ἁπλῶς. Αἱ μὲν

[7, 1151]   λόγον κρατεῖ τὸ πάθος, ὥστε δ' εἶναι τοιοῦτον οἷον πεπεῖσθαι διώκειν

[7, 1153]   εἶναι, ἔστι δ' ἕτερον. Τὸ δ' εἶναι φαύλας ὅτι νοσώδη ἔνια

[7, 1148]   ἡδονὰς καὶ λύπας εἶναι· οἳ δ' εἰσὶ μὲν περὶ ταὐτά, ἀλλ'

[7, 1150]   ὁ γὰρ ἀμεταμέλητος ἀνίατος. Ὁ δ' ἐλλείπων ὁ ἀντικείμενος, ὁ δὲ

[7, 1150]   αἱρετώτερον ἐγκράτεια καρτερίας ἐστίν. (Ὁ δ' ἐλλείπων πρὸς ἃ οἱ πολλοὶ

[7, 1154]   συνήθεις ἐσμέν, ὡς φασίν. Ὁμοίως δ' ἐν μὲν τῇ (νεότητι διὰ

[7, 1145]   ἐν τοῖς ἀνθρώποις σπάνιος· μάλιστα δ' ἐν τοῖς βαρβάροις ἐστίν, γίνεται

[7, 1145]   εἴδη, κακία ἀκρασία θηριότης. Τὰ δ' ἐναντία τοῖς μὲν δυσὶ δῆλα·

[7, 1148]   ἡδέων ἔνια φύσει αἱρετά) τὰ δ' ἐναντία τούτων, τὰ δὲ (μεταξύ,

[7, 1151]   τὸ βέλτιστον, ἡ ἀρχή. Ἄλλος δ' ἐναντίος, ὁ ἐμμενετικὸς καὶ οὐκ

[7, 1145]   ἐν τοῖς βαρβάροις ἐστίν, γίνεται δ' ἔνια καὶ διὰ νόσους καὶ

[7, 1152]   τὸ ἀγαθὸν (καὶ ἡδονήν· τοῖς δ' ἔνιαι μὲν εἶναι, αἱ δὲ

[7, 1150]   μᾶλλον πρὸς τὰς χείρους. Ἐπεὶ δ' ἔνιαι τῶν ἡδονῶν ἀναγκαῖαί εἰσιν

[7, 1145]   φασιν ἐνδέχεσθαι εἶναι ἀκρατῆ, ὁτὲ δ' ἐνίους φρονίμους ὄντας καὶ δεινοὺς

[7, 1148]   τοῖς μὲν γὰρ φύσει (τοῖς δ' ἐξ ἔθους συμβαίνουσιν, οἷον τοῖς

[7, 1152]   ἀγαθοῦ τὸ μὲν ἐνέργεια τὸ δ' ἕξις, κατὰ συμβεβηκὸς αἱ καθιστᾶσαι

[7, 1151]   δόξῃ ὃ μὲν ἐμμένει ὃ δ' ἐξίσταται, ἁπλῶς δὲ (ὁ) τῇ

[7, 1154]   ἀλλ' οὐχ ὡς δεῖ. Ἐναντίως δ' ἐπὶ τῆς λύπης· οὐ γὰρ

[7, 1147]   μὲν γὰρ ἐφ' ἑαυτοῦ (τὸ δ' ἐπὶ τοῦ πράγματός ἐστιν· οἷον

[7, 1147]   οὖν λέγει φεύγειν τοῦτο, ἡ δ' ἐπιθυμία ἄγει· (κινεῖν γὰρ ἕκαστον

[7, 1149]   πολεμεῖν χαλεπαίνει δὴ εὐθύς· ἡ δ' ἐπιθυμία, ἐὰν (μόνον εἴπῃ ὅτι

[7, 1147]   γλυκύ (αὕτη δὲ ἐνεργεῖ) τύχῃ δ' ἐπιθυμία ἐνοῦσα, ἣ μὲν οὖν

[7, 1149]   ὁ θυμός, (ἀλλὰ φανερός· ἡ δ' ἐπιθυμία, καθάπερ τὴν Ἀφροδίτην φασίν·

[7, 1149]   ἀκολουθεῖ τῷ λόγῳ πως, ἡ δ' ἐπιθυμία οὔ. Αἰσχίων οὖν· ὁ

[7, 1147]   ἀκρατεῖς καὶ μαλακοί, φανερόν. Ἐπεὶ δ' ἐστὶ τὰ μὲν ἀναγκαῖα τῶν

[7, 1147]   ἐνδέχεται ἀκρατεύεσθαι, τοσαῦτα εἰρήσθω. (Πότερον δ' ἐστί τις ἁπλῶς ἀκρατὴς ἢ

[7, 1154]   ὑπερβολή, οὐδὲ τῆς ἡδονῆς· ὅσων (δ' ἔστι, καὶ τῆς ἡδονῆς. Ἔστιν

[7, 1149]   ἐπιληπτικάς, ἢ μανίας νοσηματώδεις. Τούτων δ' ἔστι μὲν ἔχειν τινὰ ἐνίοτε

[7, 1151]   ἀλλ' ὁ δι' αἰσχράν. Ἐπεὶ δ' ἔστι τις καὶ τοιοῦτος οἷος

[7, 1148]   τιμῆς καὶ κέρδους φαμέν. (Ἐπεὶ δ' ἐστὶν ἔνια μὲν ἡδέα φύσει,

[7, 1153]   ᾖ ἀνεμπόδιστος, αἱρετωτάτην εἶναι· τοῦτο δ' ἐστὶν ἡδονή. Ὥστε εἴη ἄν

[7, 1147]   μὲν γὰρ καθόλου δόξα, ἡ δ' ἑτέρα περὶ τῶν καθ' ἕκαστά

[7, 1151]   ὁ θρασὺς τῷ θαρραλέῳ, εἰσὶ δ' ἕτεροι κατὰ πολλά. Ὃ μὲν

[7, 1145]   ἣ μὲν τιμιώτερον ἀρετῆς, ἣ δ' ἕτερόν τι γένος κακίας. Ἐπεὶ

[7, 1150]   οὐ συνεχὴς (πονηρία. Καὶ ὅλως δ' ἕτερον τὸ γένος ἀκρασίας καὶ

[7, 1153]   ἐνέργειαν γένεσιν οἴονται εἶναι, ἔστι δ' ἕτερον. Τὸ δ' εἶναι φαύλας

[7, 1145]   τὸν ἀκρατῆ ἀκόλαστον συγκεχυμένως, οἳ δ' ἑτέρους εἶναί φασιν. Τὸν δὲ

[7, 1153]   γὰρ ἐνέργεια τέλειος ἐμποδιζομένη, ἡ δ' εὐδαιμονία τῶν τελείων· διὸ προσδεῖται

[7, 1150]   εἶναι, ἀθλίῳ ὅμοιος ὤν. Ὁμοίως δ' ἔχει καὶ περὶ ἐγκράτειαν καὶ

[7, 1149]   καθάπερ καὶ ἡ θηριότης· τὸν δ' ἔχοντα κρατεῖν ἢ κρατεῖσθαι οὐχ

[7, 1152]   φυσικὴν ἕξιν ἡδεῖαί (εἰσιν· ἔστι δ' ἡ ἐνέργεια ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις

[7, 1147]   παρὰ τῶν φυσιολόγων ἀκούειν. Ἐπεὶ δ' ἡ τελευταία πρότασις δόξα τε

[7, 1150]   μαλακὸς ὃ δὲ καρτερικός. (Μεταξὺ δ' ἡ τῶν πλείστων ἕξις, κἂν

[7, 1154]   τοῦτο ἡδὺ δοκεῖ εἶναι· (φύσει δ' ἡδέα, ἃ ποιεῖ πρᾶξιν τῆς

[7, 1146]   ἢ ἕτεροι οἷς ἐπίστανται· δηλοῖ δ' Ἡράκλειτος. Ἀλλ' ἐπεὶ διχῶς λέγομεν

[7, 1152]   μὲν γὰρ ἐμμένει μᾶλλον ὃ δ' ἧττον τῆς τῶν πλείστων δυνάμεως.

[7, 1150]   ἀλλ' ὃ μὲν ἀνίατος ὃ δ' ἰατός· ἔοικε γὰρ ἡ μὲν

[7, 1154]   αἱ τῶν φαύλων ἀνθρώπων) αἳ δ' ἰατρεῖαι (ὅτι) ἐνδεοῦς, καὶ ἔχειν

[7, 1154]   ἑτέρᾳ φύσει παρὰ φύσιν, ὅταν δ' ἰσάζῃ, οὔτε λυπηρὸν δοκεῖ οὔθ'

[7, 1151]   μὲν οὖν ὁ (τοιοῦτος, ἀκόλαστος δ' ὁ ἐναντίος. Ἔστι δέ τις

[7, 1150]   ἀκολουθητικοὶ εἶναι τῇ φαντασίᾳ. Ἔστι δ' ὁ μὲν ἀκόλαστος, ὥσπερ ἐλέχθη,

[7, 1150]   ὧν οἱ πολλοὶ ἥττους· τούτων δ' ὁ μὲν περὶ ἡδονὰς ἀκρατὴς

[7, 1151]   οὐκ εἰσίν, ἀδικήσουσι δέ. Ἐπεὶ δ' ὃ μὲν τοιοῦτος οἷος μὴ

[7, 1150]   ᾖ οὔτ' ἂν λυπηρόν. Μάλιστα δ' οἱ ὀξεῖς καὶ μελαγχολικοὶ τὴν

[7, 1151]   ἀξύνετοι μὲν οὐκ εἰσίν, δρῶσιν δ' οἷάπερ ἀξύνετοι, (καὶ οἱ ἀκρατεῖς

[7, 1147]   αἱρετὰ δὲ καθ' αὑτά (λέγω δ' (οἷον νίκην τιμὴν πλοῦτον καὶ

[7, 1152]   ἥδεσθαι παρὰ τὸν λόγον, ὃ δ' οἷος ἥδεσθαι ἀλλὰ μὴ ἄγεσθαι.

[7, 1149]   Ἔτι οὐδεὶς ὑβρίζει λυπούμενος, ὁ δ' ὀργῇ ποιῶν πᾶς ποιεῖ λυπούμενος,

[7, 1153]   φύσεως οὐκ ἐνδεοῦς οὔσης. Σημεῖον δ' ὅτι οὐ τῷ αὐτῷ ἡδεῖ

[7, 1149]   τὸν τρόπον τοῦ πάθους, ἀκρατῆ δ' οὐ λεκτέον. Πᾶσα (γὰρ ὑπερβάλλουσα

[7, 1154]   τῷ διώκοντι τὴν ὑπερβολήν. Ἐπεὶ δ' οὐ μόνον δεῖ τἀληθὲς εἰπεῖν

[7, 1148]   ἀλλ' οἳ μὲν προαιροῦνται οἳ δ' οὐ προαιροῦνται. Διὸ μᾶλλον ἀκόλαστον

[7, 1152]   λεγόμενα σχεδὸν ταῦτ' ἐστίν. (Ὅτι δ' οὐ συμβαίνει διὰ ταῦτα μὴ

[7, 1150]   ἣ μὲν γὰρ συνεχὴς ἣ δ' οὐ συνεχὴς (πονηρία. Καὶ ὅλως

[7, 1152]   γὰρ ἔνια τῶν ἡδέων. Ὅτι δ' οὐ τἄριστον ἡδονή, ὅτι οὐ

[7, 1152]   καὶ ὀλίγον χρόνον αἱρεταί, ἁπλῶς> δ' οὔ· αἳ δ' οὐδ' ἡδοναί,

[7, 1152]   ποιεῖ καὶ οὗ ἕνεκἀ, πονηρὸς δ' οὔ· ἡ γὰρ προαίρεσις ἐπιεικής·

[7, 1150]   τῶν ἡδονῶν ἀναγκαῖαί εἰσιν αἳ δ' οὔ, καὶ μέχρι τινός, αἱ

[7, 1145]   οἳ μὲν πάντα σώφρονα οἳ δ' οὔ, καὶ τὸν ἀκόλαστον ἀκρατῆ

[7, 1145]   οἳ τὰ μὲν συγχωροῦσι τὰ δ' οὔ· τὸ μὲν γὰρ ἐπιστήμης

[7, 1149]   ὅτι θηριώδης ἢ νοσηματώδης, ἁπλῶς δ' οὔ, τὸν αὐτὸν τρόπον δῆλον

[7, 1147]   καὶ τιμῆς καὶ θυμοῦ, ἁπλῶς δ' οὔ, ὡς ἑτέρους καὶ καθ'

[7, 1152]   αἳ μὲν ἁπλῶς φαῦλαι τινὶ (δ' οὒ ἀλλ' αἱρεταὶ τῷδε, ἔνιαι

[7, 1148]   αὐτῶν εἰσὶν αἱ ὑπερβολαί. Ὁμοίως (δ' οὐδ' ἀκρασία· ἡ γὰρ ἀκρασία

[7, 1146]   ἅμα φρόνιμος καὶ ἀκρατής, φήσειε δ' οὐδ' ἂν εἷς φρονίμου εἶναι

[7, 1152]   αἱρεταί, ἁπλῶς> δ' οὔ· αἳ δ' οὐδ' ἡδοναί, ἀλλὰ φαίνονται, ὅσαι

[7, 1152]   οὒ ἀλλ' αἱρεταὶ τῷδε, ἔνιαι δ' οὐδὲ τῷδε ἀλλὰ ποτὲ καὶ

[7, 1148]   ἢ κατά τι μέρος, τούτων δ' οὐδείς. Τῶν δὲ (περὶ τὰς

[7, 1148]   λέγονται περὶ ταύτας, περὶ ἐκείνων δ' οὐδεμίαν. Καὶ διὰ τοῦτ' εἰς

[7, 1154]   τῆς τοιᾶσδε φύσεως. Οὐκ ἀεὶ δ' οὐθὲν ἡδὺ τὸ αὐτὸ διὰ

[7, 1151]   προαιρέσει (ὃ μὲν ἐμμένει ὃ δ' οὐκ ἐμμένει; Εἰ γάρ τις

[7, 1148]   καὶ ζῴων καὶ ἀνθρώπων, τὰ δ' οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ τὰ μὲν

[7, 1152]   ~(ἀλλ' ὃ μὲν ἔχων ὃ δ' οὐκ ἔχων φαύλας ἐπιθυμίας, καὶ

[7, 1146]   τὸ παρὸν ἡδὺ διώκειν· ὃ δ' οὐκ οἴεται μέν, διώκει δέ.

[7, 1152]   μὲν καὶ οἰόμενος δεῖν, ὃ δ' οὐκ οἰόμενος. Οὐδ' ἅμα φρόνιμον

[7, 1147]   συνείρουσι μὲν τοὺς λόγους, ἴσασι δ' οὔπω· δεῖ γὰρ συμφυῆναι, τοῦτο

[7, 1153]   πως τὸ ἄριστον αὐτήν· φήμη δ' οὔτις πάμπαν ἀπόλλυται, ἥν τινα

[7, 1149]   ποιῶν πᾶς ποιεῖ λυπούμενος, ὁ δ' ὑβρίζων μεθ' ἡδονῆς. Εἰ οὖν

[7, 1150]   οὔ, καὶ μέχρι τινός, αἱ δ' ὑπερβολαὶ οὔ, οὐδ' αἱ ἐλλείψεις,

[7, 1147]   αἱρετὰ μὲν (καθ' αὑτὰ ἔχοντα δ' ὑπερβολήν, ἀναγκαῖα μὲν τὰ σωματικά

[7, 1151]   ἀληθεύειν αὐτῷ καλὸν ἦν, ἐπείσθη δ' ὑπὸ τοῦ Ὀδυσσέως ψεύδεσθαι. Οὐ

[7, 1145]   οὔθ' ὡς ἕτερον γένος. Δεῖ δ' ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων, τιθέντας

[7, 1149]   ὕβρις ἢ ὀλιγωρία ἐδήλωσεν, ὃ δ' ὥσπερ συλλογισάμενος ὅτι δεῖ τῷ

Livre, page
[7, 1152]	ἕκαστον τὸ μὲν κακὸν τὸ	δ'	ἀγαθὸν ἁπλῶς λέγομεν. Ἔτι δὲ
[7, 1147]	ἀναγκαῖα τῶν ποιούντων ἡδονήν, τὰ	δ'	αἱρετὰ μὲν (καθ' αὑτὰ ἔχοντα
[7, 1150]	μὲν μαλακίας εἶδος μᾶλλον, ὃ	δ'	ἀκόλαστος. Ἀντίκειται δὲ τῷ μὲν
[7, 1149]	φύσεως ἀκούσας μέν, οὐκ ἐπίταγμα	δ'	ἀκούσας, ὁρμᾷ πρὸς τὴν τιμωρίαν.
[7, 1152]	νόμοις, πονηροῖς δὲ χρωμένῃ. (Ἔστι	δ'	ἀκρασία καὶ ἐγκράτεια περὶ τὸ
[7, 1150]	μὲν γὰρ κακία λανθάνει, ἡ	δ'	ἀκρασία οὐ λανθάνει. ~(Αὐτῶν δὲ
[7, 1145]	καὶ (τῶν) ἐπαινετῶν εἶναι, ἡ	δ'	ἀκρασία τε καὶ μαλακία (τῶν
[7, 1150]	οἷον ὑδέρῳ καὶ φθίσει, ἡ	δ'	ἀκρασία τοῖς ἐπιληπτικοῖς· ἣ μὲν
[7, 1146]	διὰ τὸ μεταπεισθῆναι ἄν. Ὁ	δ'	ἀκρατὴς ἔνοχος τῇ παροιμίᾳ ἐν
[7, 1150]	(ἐμμένει γὰρ τῇ προαιρέσει· ὁ	δ'	ἀκρατὴς μεταμελητικὸς πᾶς. Διὸ οὐχ
[7, 1152]	ἀλλὰ καὶ τῷ πρακτικός· ὁ	δ'	ἀκρατὴς οὐ πρακτικός (τὸν δὲ
[7, 1145]	οὖν λεγόμενα ταῦτ' ἐστίν. Ἀπορήσειε	δ'	ἄν τις πῶς ὑπολαμβάνων ὀρθῶς
[7, 1150]	ἐπιθυμίας, ὥστε διαφέρουσιν ἀλλήλων. Παντὶ	δ'	ἂν δόξειε χείρων εἶναι, εἴ
[7, 1147]	ἔθεμεν καὶ τὴν σωφροσύνην) τὰ	δ'	ἀναγκαῖα μὲν οὐχί, αἱρετὰ δὲ
[7, 1154]	ἀκόλαστοι καὶ φαῦλοι γίνονται. Αἱ	δ'	ἄνευ λυπῶν οὐκ ἔχουσιν ὑπερβολήν·
[7, 1148]	τίλσεις καὶ ὀνύχων τρώξεις, ἔτι	δ'	ἀνθράκων καὶ γῆς, πρὸς δὲ
[7, 1153]	ὅρος αὐτῆς. Καὶ τὸ διώκειν	δ'	ἅπαντα καὶ θηρία καὶ ἀνθρώπους
[7, 1146]	τῆς θεωρίας ἐστὶ ταύτης. Ἔστι	δ'	ἀρχὴ τῆς σκέψεως, πότερον (ὁ
[7, 1150]	δὲ τὸ μὲν προπέτεια τὸ	δ'	ἀσθένεια. (Οἳ μὲν γὰρ βουλευσάμενοι
[7, 1146]	ἐγκράτεια οὐ πᾶσα (σπουδαία· εἰ	δ'	ἀσθενεῖς καὶ μὴ φαῦλαι, οὐθὲν
[7, 1150]	ἐστὶν ἐν τῷ ἀντέχειν, ἡ	δ'	ἐγκράτεια (ἐν τῷ κρατεῖν, ἕτερον
[7, 1145]	τὸ μὲν γὰρ ἀρετὴν τὸ	δ'	ἐγκράτειαν καλοῦμεν· πρὸς δὲ τὴν
[7, 1145]	φαῦλα πράττει διὰ πάθος, ὁ	δ'	ἐγκρατὴς εἰδὼς ὅτι φαῦλαι αἱ
[7, 1151]	διὰ τὸ ἧττόν τι· ὁ	δ'	ἐγκρατὴς ἐμμένει καὶ οὐδὲ δι'
[7, 1150]	μὲν περὶ ἡδονὰς ἀκρατὴς ὃ	δ'	ἐγκρατής, ὁ δὲ περὶ λύπας
[7, 1146]	ἁπάσας ἔχει τὰς ἀκρασίας, φαμὲν	δ'	εἶναί τινας (ἁπλῶς. Αἱ μὲν
[7, 1151]	λόγον κρατεῖ τὸ πάθος, ὥστε	δ'	εἶναι τοιοῦτον οἷον πεπεῖσθαι διώκειν
[7, 1153]	εἶναι, ἔστι δ' ἕτερον. Τὸ	δ'	εἶναι φαύλας ὅτι νοσώδη ἔνια
[7, 1148]	ἡδονὰς καὶ λύπας εἶναι· οἳ	δ'	εἰσὶ μὲν περὶ ταὐτά, ἀλλ'
[7, 1150]	ὁ γὰρ ἀμεταμέλητος ἀνίατος. Ὁ	δ'	ἐλλείπων ὁ ἀντικείμενος, ὁ δὲ
[7, 1150]	αἱρετώτερον ἐγκράτεια καρτερίας ἐστίν. (Ὁ	δ'	ἐλλείπων πρὸς ἃ οἱ πολλοὶ
[7, 1154]	συνήθεις ἐσμέν, ὡς φασίν. Ὁμοίως	δ'	ἐν μὲν τῇ (νεότητι διὰ
[7, 1145]	ἐν τοῖς ἀνθρώποις σπάνιος· μάλιστα	δ'	ἐν τοῖς βαρβάροις ἐστίν, γίνεται
[7, 1145]	εἴδη, κακία ἀκρασία θηριότης. Τὰ	δ'	ἐναντία τοῖς μὲν δυσὶ δῆλα·
[7, 1148]	ἡδέων ἔνια φύσει αἱρετά) τὰ	δ'	ἐναντία τούτων, τὰ δὲ (μεταξύ,
[7, 1151]	τὸ βέλτιστον, ἡ ἀρχή. Ἄλλος	δ'	ἐναντίος, ὁ ἐμμενετικὸς καὶ οὐκ
[7, 1145]	ἐν τοῖς βαρβάροις ἐστίν, γίνεται	δ'	ἔνια καὶ διὰ νόσους καὶ
[7, 1152]	τὸ ἀγαθὸν (καὶ ἡδονήν· τοῖς	δ'	ἔνιαι μὲν εἶναι, αἱ δὲ
[7, 1150]	μᾶλλον πρὸς τὰς χείρους. Ἐπεὶ	δ'	ἔνιαι τῶν ἡδονῶν ἀναγκαῖαί εἰσιν
[7, 1145]	φασιν ἐνδέχεσθαι εἶναι ἀκρατῆ, ὁτὲ	δ'	ἐνίους φρονίμους ὄντας καὶ δεινοὺς
[7, 1148]	τοῖς μὲν γὰρ φύσει (τοῖς	δ'	ἐξ ἔθους συμβαίνουσιν, οἷον τοῖς
[7, 1152]	ἀγαθοῦ τὸ μὲν ἐνέργεια τὸ	δ'	ἕξις, κατὰ συμβεβηκὸς αἱ καθιστᾶσαι
[7, 1151]	δόξῃ ὃ μὲν ἐμμένει ὃ	δ'	ἐξίσταται, ἁπλῶς δὲ (ὁ) τῇ
[7, 1154]	ἀλλ' οὐχ ὡς δεῖ. Ἐναντίως	δ'	ἐπὶ τῆς λύπης· οὐ γὰρ
[7, 1147]	μὲν γὰρ ἐφ' ἑαυτοῦ (τὸ	δ'	ἐπὶ τοῦ πράγματός ἐστιν· οἷον
[7, 1147]	οὖν λέγει φεύγειν τοῦτο, ἡ	δ'	ἐπιθυμία ἄγει· (κινεῖν γὰρ ἕκαστον
[7, 1149]	πολεμεῖν χαλεπαίνει δὴ εὐθύς· ἡ	δ'	ἐπιθυμία, ἐὰν (μόνον εἴπῃ ὅτι
[7, 1147]	γλυκύ (αὕτη δὲ ἐνεργεῖ) τύχῃ	δ'	ἐπιθυμία ἐνοῦσα, ἣ μὲν οὖν
[7, 1149]	ὁ θυμός, (ἀλλὰ φανερός· ἡ	δ'	ἐπιθυμία, καθάπερ τὴν Ἀφροδίτην φασίν·
[7, 1149]	ἀκολουθεῖ τῷ λόγῳ πως, ἡ	δ'	ἐπιθυμία οὔ. Αἰσχίων οὖν· ὁ
[7, 1147]	ἀκρατεῖς καὶ μαλακοί, φανερόν. Ἐπεὶ	δ'	ἐστὶ τὰ μὲν ἀναγκαῖα τῶν
[7, 1147]	ἐνδέχεται ἀκρατεύεσθαι, τοσαῦτα εἰρήσθω. (Πότερον	δ'	ἐστί τις ἁπλῶς ἀκρατὴς ἢ
[7, 1154]	ὑπερβολή, οὐδὲ τῆς ἡδονῆς· ὅσων	(δ'	ἔστι, καὶ τῆς ἡδονῆς. Ἔστιν
[7, 1149]	ἐπιληπτικάς, ἢ μανίας νοσηματώδεις. Τούτων	δ'	ἔστι μὲν ἔχειν τινὰ ἐνίοτε
[7, 1151]	ἀλλ' ὁ δι' αἰσχράν. Ἐπεὶ	δ'	ἔστι τις καὶ τοιοῦτος οἷος
[7, 1148]	τιμῆς καὶ κέρδους φαμέν. (Ἐπεὶ	δ'	ἐστὶν ἔνια μὲν ἡδέα φύσει,
[7, 1153]	ᾖ ἀνεμπόδιστος, αἱρετωτάτην εἶναι· τοῦτο	δ'	ἐστὶν ἡδονή. Ὥστε εἴη ἄν
[7, 1147]	μὲν γὰρ καθόλου δόξα, ἡ	δ'	ἑτέρα περὶ τῶν καθ' ἕκαστά
[7, 1151]	ὁ θρασὺς τῷ θαρραλέῳ, εἰσὶ	δ'	ἕτεροι κατὰ πολλά. Ὃ μὲν
[7, 1145]	ἣ μὲν τιμιώτερον ἀρετῆς, ἣ	δ'	ἕτερόν τι γένος κακίας. Ἐπεὶ
[7, 1150]	οὐ συνεχὴς (πονηρία. Καὶ ὅλως	δ'	ἕτερον τὸ γένος ἀκρασίας καὶ
[7, 1153]	ἐνέργειαν γένεσιν οἴονται εἶναι, ἔστι	δ'	ἕτερον. Τὸ δ' εἶναι φαύλας
[7, 1145]	τὸν ἀκρατῆ ἀκόλαστον συγκεχυμένως, οἳ	δ'	ἑτέρους εἶναί φασιν. Τὸν δὲ
[7, 1153]	γὰρ ἐνέργεια τέλειος ἐμποδιζομένη, ἡ	δ'	εὐδαιμονία τῶν τελείων· διὸ προσδεῖται
[7, 1150]	εἶναι, ἀθλίῳ ὅμοιος ὤν. Ὁμοίως	δ'	ἔχει καὶ περὶ ἐγκράτειαν καὶ
[7, 1149]	καθάπερ καὶ ἡ θηριότης· τὸν	δ'	ἔχοντα κρατεῖν ἢ κρατεῖσθαι οὐχ
[7, 1152]	φυσικὴν ἕξιν ἡδεῖαί (εἰσιν· ἔστι	δ'	ἡ ἐνέργεια ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις
[7, 1147]	παρὰ τῶν φυσιολόγων ἀκούειν. Ἐπεὶ	δ'	ἡ τελευταία πρότασις δόξα τε
[7, 1150]	μαλακὸς ὃ δὲ καρτερικός. (Μεταξὺ	δ'	ἡ τῶν πλείστων ἕξις, κἂν
[7, 1154]	τοῦτο ἡδὺ δοκεῖ εἶναι· (φύσει	δ'	ἡδέα, ἃ ποιεῖ πρᾶξιν τῆς
[7, 1146]	ἢ ἕτεροι οἷς ἐπίστανται· δηλοῖ	δ'	Ἡράκλειτος. Ἀλλ' ἐπεὶ διχῶς λέγομεν
[7, 1152]	μὲν γὰρ ἐμμένει μᾶλλον ὃ	δ'	ἧττον τῆς τῶν πλείστων δυνάμεως.
[7, 1150]	ἀλλ' ὃ μὲν ἀνίατος ὃ	δ'	ἰατός· ἔοικε γὰρ ἡ μὲν
[7, 1154]	αἱ τῶν φαύλων ἀνθρώπων) αἳ	δ'	ἰατρεῖαι (ὅτι) ἐνδεοῦς, καὶ ἔχειν
[7, 1154]	ἑτέρᾳ φύσει παρὰ φύσιν, ὅταν	δ'	ἰσάζῃ, οὔτε λυπηρὸν δοκεῖ οὔθ'
[7, 1151]	μὲν οὖν ὁ (τοιοῦτος, ἀκόλαστος	δ'	ὁ ἐναντίος. Ἔστι δέ τις
[7, 1150]	ἀκολουθητικοὶ εἶναι τῇ φαντασίᾳ. Ἔστι	δ'	ὁ μὲν ἀκόλαστος, ὥσπερ ἐλέχθη,
[7, 1150]	ὧν οἱ πολλοὶ ἥττους· τούτων	δ'	ὁ μὲν περὶ ἡδονὰς ἀκρατὴς
[7, 1151]	οὐκ εἰσίν, ἀδικήσουσι δέ. Ἐπεὶ	δ'	ὃ μὲν τοιοῦτος οἷος μὴ
[7, 1150]	ᾖ οὔτ' ἂν λυπηρόν. Μάλιστα	δ'	οἱ ὀξεῖς καὶ μελαγχολικοὶ τὴν
[7, 1151]	ἀξύνετοι μὲν οὐκ εἰσίν, δρῶσιν	δ'	οἷάπερ ἀξύνετοι, (καὶ οἱ ἀκρατεῖς
[7, 1147]	αἱρετὰ δὲ καθ' αὑτά (λέγω	δ'	(οἷον νίκην τιμὴν πλοῦτον καὶ
[7, 1152]	ἥδεσθαι παρὰ τὸν λόγον, ὃ	δ'	οἷος ἥδεσθαι ἀλλὰ μὴ ἄγεσθαι.
[7, 1149]	Ἔτι οὐδεὶς ὑβρίζει λυπούμενος, ὁ	δ'	ὀργῇ ποιῶν πᾶς ποιεῖ λυπούμενος,
[7, 1153]	φύσεως οὐκ ἐνδεοῦς οὔσης. Σημεῖον	δ'	ὅτι οὐ τῷ αὐτῷ ἡδεῖ
[7, 1149]	τὸν τρόπον τοῦ πάθους, ἀκρατῆ	δ'	οὐ λεκτέον. Πᾶσα (γὰρ ὑπερβάλλουσα
[7, 1154]	τῷ διώκοντι τὴν ὑπερβολήν. Ἐπεὶ	δ'	οὐ μόνον δεῖ τἀληθὲς εἰπεῖν
[7, 1148]	ἀλλ' οἳ μὲν προαιροῦνται οἳ	δ'	οὐ προαιροῦνται. Διὸ μᾶλλον ἀκόλαστον
[7, 1152]	λεγόμενα σχεδὸν ταῦτ' ἐστίν. (Ὅτι	δ'	οὐ συμβαίνει διὰ ταῦτα μὴ
[7, 1150]	ἣ μὲν γὰρ συνεχὴς ἣ	δ'	οὐ συνεχὴς (πονηρία. Καὶ ὅλως
[7, 1152]	γὰρ ἔνια τῶν ἡδέων. Ὅτι	δ'	οὐ τἄριστον ἡδονή, ὅτι οὐ
[7, 1152]	καὶ ὀλίγον χρόνον αἱρεταί, ἁπλῶς>	δ'	οὔ· αἳ δ' οὐδ' ἡδοναί,
[7, 1152]	ποιεῖ καὶ οὗ ἕνεκἀ, πονηρὸς	δ'	οὔ· ἡ γὰρ προαίρεσις ἐπιεικής·
[7, 1150]	τῶν ἡδονῶν ἀναγκαῖαί εἰσιν αἳ	δ'	οὔ, καὶ μέχρι τινός, αἱ
[7, 1145]	οἳ μὲν πάντα σώφρονα οἳ	δ'	οὔ, καὶ τὸν ἀκόλαστον ἀκρατῆ
[7, 1145]	οἳ τὰ μὲν συγχωροῦσι τὰ	δ'	οὔ· τὸ μὲν γὰρ ἐπιστήμης
[7, 1149]	ὅτι θηριώδης ἢ νοσηματώδης, ἁπλῶς	δ'	οὔ, τὸν αὐτὸν τρόπον δῆλον
[7, 1147]	καὶ τιμῆς καὶ θυμοῦ, ἁπλῶς	δ'	οὔ, ὡς ἑτέρους καὶ καθ'
[7, 1152]	αἳ μὲν ἁπλῶς φαῦλαι τινὶ	(δ'	οὒ ἀλλ' αἱρεταὶ τῷδε, ἔνιαι
[7, 1148]	αὐτῶν εἰσὶν αἱ ὑπερβολαί. Ὁμοίως	(δ'	οὐδ' ἀκρασία· ἡ γὰρ ἀκρασία
[7, 1146]	ἅμα φρόνιμος καὶ ἀκρατής, φήσειε	δ'	οὐδ' ἂν εἷς φρονίμου εἶναι
[7, 1152]	αἱρεταί, ἁπλῶς> δ' οὔ· αἳ	δ'	οὐδ' ἡδοναί, ἀλλὰ φαίνονται, ὅσαι
[7, 1152]	οὒ ἀλλ' αἱρεταὶ τῷδε, ἔνιαι	δ'	οὐδὲ τῷδε ἀλλὰ ποτὲ καὶ
[7, 1148]	ἢ κατά τι μέρος, τούτων	δ'	οὐδείς. Τῶν δὲ (περὶ τὰς
[7, 1148]	λέγονται περὶ ταύτας, περὶ ἐκείνων	δ'	οὐδεμίαν. Καὶ διὰ τοῦτ' εἰς
[7, 1154]	τῆς τοιᾶσδε φύσεως. Οὐκ ἀεὶ	δ'	οὐθὲν ἡδὺ τὸ αὐτὸ διὰ
[7, 1151]	προαιρέσει (ὃ μὲν ἐμμένει ὃ	δ'	οὐκ ἐμμένει; Εἰ γάρ τις
[7, 1148]	καὶ ζῴων καὶ ἀνθρώπων, τὰ	δ'	οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ τὰ μὲν
[7, 1152]	~(ἀλλ' ὃ μὲν ἔχων ὃ	δ'	οὐκ ἔχων φαύλας ἐπιθυμίας, καὶ
[7, 1146]	τὸ παρὸν ἡδὺ διώκειν· ὃ	δ'	οὐκ οἴεται μέν, διώκει δέ.
[7, 1152]	μὲν καὶ οἰόμενος δεῖν, ὃ	δ'	οὐκ οἰόμενος. Οὐδ' ἅμα φρόνιμον
[7, 1147]	συνείρουσι μὲν τοὺς λόγους, ἴσασι	δ'	οὔπω· δεῖ γὰρ συμφυῆναι, τοῦτο
[7, 1153]	πως τὸ ἄριστον αὐτήν· φήμη	δ'	οὔτις πάμπαν ἀπόλλυται, ἥν τινα
[7, 1149]	ποιῶν πᾶς ποιεῖ λυπούμενος, ὁ	δ'	ὑβρίζων μεθ' ἡδονῆς. Εἰ οὖν
[7, 1150]	οὔ, καὶ μέχρι τινός, αἱ	δ'	ὑπερβολαὶ οὔ, οὐδ' αἱ ἐλλείψεις,
[7, 1147]	αἱρετὰ μὲν (καθ' αὑτὰ ἔχοντα	δ'	ὑπερβολήν, ἀναγκαῖα μὲν τὰ σωματικά
[7, 1151]	ἀληθεύειν αὐτῷ καλὸν ἦν, ἐπείσθη	δ'	ὑπὸ τοῦ Ὀδυσσέως ψεύδεσθαι. Οὐ
[7, 1145]	οὔθ' ὡς ἕτερον γένος. Δεῖ	δ'	ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων, τιθέντας
[7, 1149]	ὕβρις ἢ ὀλιγωρία ἐδήλωσεν, ὃ	δ'	ὥσπερ συλλογισάμενος ὅτι δεῖ τῷ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 29/05/2008