Livre, page
[6, 1143]	τέλος νοῦς· ἐκ τούτων γὰρ	αἱ	ἀποδείξεις καὶ περὶ τούτων. Ὥστε
[6, 1143]	εἰδέναι αὐτά ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις	(αἱ	ἀρεταί εἰσιν, ὥσπερ οὐδὲ τὰ
[6, 1144]	τις ἂν ὅτι χωρίζονται ἀλλήλων	αἱ	ἀρεταί· οὐ γὰρ ὁ αὐτὸς
[6, 1140]	μὲν μετ' ἀποδείξεως, ὧν δ'	αἱ	ἀρχαὶ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, τούτων
[6, 1142]	δι' ἀφαιρέσεώς ἐστιν, τῶν δ'	αἱ	ἀρχαὶ ἐξ ἐμπειρίας· καὶ τὰ
[6, 1139]	πιστεύῃ καὶ γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν	αἱ	ἀρχαί, ἐπίσταται· εἰ γὰρ μὴ
[6, 1139]	τὰ τοιαῦτα τῶν ὄντων ὅσων	αἱ	ἀρχαὶ μὴ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν,
[6, 1143]	φρονίμους καὶ συνετούς. Πᾶσαι γὰρ	αἱ	δυνάμεις αὗται τῶν ἐσχάτων εἰσὶ
[6, 1143]	τοῦ ἀληθοῦς. (Εἰσὶ δὲ πᾶσαι	αἱ	ἕξεις εὐλόγως εἰς ταὐτὸ τείνουσαι·
[6, 1140]	ἀλλὰ τὰς περὶ τὸ πρακτόν.	Αἱ	μὲν γὰρ ἀρχαὶ τῶν πρακτῶν
[6, 1144]	Καὶ γὰρ παισὶ καὶ θηρίοις	αἱ	φυσικαὶ ὑπάρχουσιν ἕξεις, ἀλλ' ἄνευ
[6, 1141]	~τὸ μὲν γὰρ ἐπιστητὸν ἀποδεικτόν,	(αἳ	δὲ τυγχάνουσιν οὖσαι περὶ τὰ
[6, 1140]	Δοκεῖ δὴ φρονίμου εἶναι τὸ	δύνασθαι	καλῶς βουλεύσασθαι περὶ τὰ αὑτῷ
[6, 1144]	πρὸς τὸν ὑποτεθέντα (σκοπὸν συντείνοντα	δύνασθαι	ταῦτα πράττειν καὶ τυγχάνειν αὐτοῦ.
[6, 1144]	φαίνονται οὖσαι. (Πλὴν τοσοῦτον ἔοικεν	ὁρᾶσθαι,	ὅτι ὥσπερ σώματι ἰσχυρῷ ἄνευ
[6, 1142]	περὶ τὸ καθόλου ἐν τῷ	βουλεύσασθαι	ἢ περὶ τὸ καθ' ἕκαστον·
[6, 1140]	φρονίμου εἶναι τὸ δύνασθαι καλῶς	βουλεύσασθαι	περὶ τὰ αὑτῷ ἀγαθὰ καὶ
[6, 1140]	ἄλλως ἔχειν) (καὶ οὐκ ἔστι	βουλεύσασθαι	περὶ τῶν ἐξ ἀνάγκης ὄντων,
[6, 1141]	ἀνθρώπινα καὶ περὶ ὧν ἔστι	βουλεύσασθαι·	τοῦ γὰρ φρονίμου (μάλιστα τοῦτ'
[6, 1139]	ὑπολήψει γὰρ καὶ δόξῃ ἐνδέχεται	διαψεύδεσθαι.	Ἐπιστήμη μὲν οὖν τί ἐστιν,
[6, 1144]	διαστρέφει γὰρ ἡ (μοχθηρία καὶ	διαψεύδεσθαι	ποιεῖ περὶ τὰς πρακτικὰς ἀρχάς.
[6, 1139]	λογιστικόν· τὸ γὰρ βουλεύεσθαι καὶ	λογίζεσθαι	ταὐτόν, οὐδεὶς δὲ βουλεύεται περὶ
[6, 1143]	αὐτοὺς ἔχειν ἢ ἄλλοις ἔχουσι	πείθεσθαι,	ἱκανῶς τ' ἔχοι ἂν ἡμῖν
[6, 1144]	ἰσχυρῷ ἄνευ ὄψεως κινουμένῳ συμβαίνει	σφάλλεσθαι	ἰσχυρῶς διὰ τὸ μὴ ἔχειν
[6, 1139]	δὲ γεγονὸς οὐκ ἐνδέχεται μὴ	γενέσθαι·	διὸ ὀρθῶς Ἀγάθων (Μόνου γὰρ
[6, 1142]	τοιαῦτα, φρόνιμος δ' οὐ δοκεῖ	γίνεσθαι.	Αἴτιον δ' ὅτι καὶ τῶν
[6, 1143]	χάριν φρόνιμον ῥητέον ἀλλὰ τοῦ	γίνεσθαι,	τοῖς οὖσι σπουδαίοις οὐθὲν ἂν
[6, 1138]	εἰδείη πλέον, οἷον ποῖα δεῖ	προσφέρεσθαι	πρὸς τὸ σῶμα, εἴ τις
[6, 1144]	δ' ὅσα ἐκείνης ἕνεκα πέφυκε	πράττεσθαι	οὐκ ἔστι τῆς ἀρετῆς ἀλλ'
[6, 1141]	ἔργον εἶναί φαμεν, τὸ εὖ	βουλεύεσθαι,	βουλεύεται δ' οὐδεὶς περὶ τῶν
[6, 1142]	μὲν δεῖν ταχὺ τὰ βουλευθέντα,	(βουλεύεσθαι	δὲ βραδέως. Ἔτι ἡ ἀγχίνοια
[6, 1142]	Τὸ ζητεῖν δὲ καὶ τὸ	βουλεύεσθαι	διαφέρει· τὸ γὰρ βουλεύεσθαι ζητεῖν
[6, 1142]	τὸ βουλεύεσθαι διαφέρει· τὸ γὰρ	βουλεύεσθαι	ζητεῖν τι ἐστίν. Δεῖ δὲ
[6, 1139]	τὸ δὲ λογιστικόν· τὸ γὰρ	βουλεύεσθαι	καὶ λογίζεσθαι ταὐτόν, οὐδεὶς δὲ
[6, 1141]	πρακτὸν ὡς τὸ ἔσχατον. Διὸ	πολιτεύεσθαι	τούτους μόνον λέγουσιν· μόνοι γὰρ
[6, 1144]	κατὰ τὴν φρόνησιν. Ἐοίκασι δὴ	μαντεύεσθαί	πως ἅπαντες (ὅτι ἡ τοιαύτη
[6, 1144]	οὖσα τῆς ὅλης ἀρετῆς τῷ	ἔχεσθαι	ποιεῖ καὶ τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα.
[6, 1139]	γὰρ ὑπολαμβάνομεν, ὃ ἐπιστάμεθα, μηδ'	ἐνδέχεσθαι	ἄλλως ἔχειν· τὰ δ' ἐνδεχόμενα
[6, 1143]	τῇ ἐπιστήμῃ, οὕτως ἐν τῷ	χρῆσθαι	τῇ δόξῃ ἐπὶ τὸ κρίνειν
[6, 1139]	ἐστιν, ἐντεῦθεν φανερόν, εἰ δεῖ	ἀκριβολογεῖσθαι	καὶ μὴ ἀκολουθεῖν ταῖς ὁμοιότησιν.
[6, 1138]	εἰρηκότες ὅτι δεῖ τὸ μέσον	αἱρεῖσθαι,	μὴ τὴν ὑπερβολὴν μηδὲ τὴν
[6, 1140]	τούτου ἕνεκεν οὐδὲ διὰ τοῦθ'	αἱρεῖσθαι	πάντα καὶ πράττειν· ἔστι γὰρ
[6, 1142]	δ' ἀγαθόν τι τὸ εὖ	βεβουλεῦσθαι·	ἡ γὰρ τοιαύτη ὀρθότης βουλῆς
[6, 1142]	δὴ τῶν φρονίμων τὸ εὖ	βεβουλεῦσθαι,	ἡ εὐβουλία εἴη ἂν ὀρθότης
[6, 1142]	Ἔτι ἔστι καὶ ἁπλῶς εὖ	βεβουλεῦσθαι	καὶ πρός τι τέλος. Ἣ
[6, 1141]	αὑτοῖς ἐροῦσι σοφίαν, πολλαὶ ἔσονται	σοφίαι·	οὐ γὰρ μία περὶ τὸ
[6, 1143]	περὶ τὰ δίκαια καὶ καλὰ	καὶ	ἀγαθὰ ἀνθρώπῳ, ταῦτα δ' ἐστὶν
[6, 1141]	ἐστιν. Εἰ δὴ ὑγιεινὸν μὲν	καὶ	ἀγαθὸν ἕτερον ἀνθρώποις καὶ ἰχθύσι,
[6, 1140]	τύχη καὶ ἡ τέχνη, καθάπερ	καὶ	Ἀγάθων φησὶ Τέχνη τύχην ἔστερξε
[6, 1143]	γὰρ περὶ τῶν ἀεὶ ὄντων	καὶ	(ἀκινήτων ἡ σύνεσίς ἐστιν οὔτε
[6, 1139]	τῇ ψυχῇ τὰ κύρια πράξεως	καὶ	ἀληθείας, αἴσθησις νοῦς ὄρεξις. Τούτων
[6, 1140]	ἐστιν ἀπόδειξις (πάντα γὰρ ἐνδέχεται	καὶ	ἄλλως ἔχειν) (καὶ οὐκ ἔστι
[6, 1144]	καὶ γὰρ δίκαιοι καὶ σωφρονικοὶ	καὶ	ἀνδρεῖοι καὶ τἆλλα ἔχομεν εὐθὺς
[6, 1138]	ὁ τὸν λόγον ἔχων ἐπιτείνει	καὶ	ἀνίησιν, καί τις ἔστιν ὅρος
[6, 1142]	ὣς καὶ ὅτε. Ἔτι ἔστι	καὶ	ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι καὶ πρός
[6, 1139]	δ' ὅπερ ἐν διανοίᾳ κατάφασις	καὶ	ἀπόφασις, τοῦτ' ἐν ὀρέξει δίωξις
[6, 1143]	τῆς φύσεως αἰτίας οὔσης. (Διὸ	(καὶ	ἀρχὴ καὶ τέλος νοῦς· ἐκ
[6, 1144]	λέγω δ' οἷον διὰ προαίρεσιν	καὶ	αὐτῶν ἕνεκα τῶν (πραττομένων. Τὴν
[6, 1139]	ἀίδια, τὰ δ' ἀίδια ἀγένητα	καὶ	ἄφθαρτα. (Ἔτι διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη
[6, 1143]	περὶ ὧν ἀπορήσειεν ἄν τις	καὶ	βουλεύσαιτο. Διὸ περὶ τὰ αὐτὰ
[6, 1141]	ὄνομα, πολιτική· αὕτη δὲ πρακτικὴ	καὶ	βουλευτική· τὸ γὰρ ψήφισμα πρακτὸν
[6, 1141]	τῶν ἄλλων ζῴων, οὐδὲν διαφέρει·	καὶ	γὰρ ἀνθρώπου ἄλλα πολὺ θειότερα
[6, 1144]	τῶν ἠθῶν ὑπάρχειν (φύσει πως·	καὶ	γὰρ δίκαιοι καὶ σωφρονικοὶ καὶ
[6, 1138]	ἀληθὲς μέν, οὐθὲν δὲ σαφές·	καὶ	γὰρ ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπιμελείαις,
[6, 1144]	δὴ πάλιν καὶ περὶ ἀρετῆς·	καὶ	γὰρ ἡ ἀρετὴ παραπλησίως ἔχει
[6, 1142]	λείπεται· αὕτη γὰρ οὔπω φάσις·	καὶ	γὰρ ἡ δόξα οὐ ζήτησις
[6, 1144]	φρονήσεως, καλῶς ἔλεγεν. Σημεῖον δέ·	καὶ	γὰρ νῦν πάντες, ὅταν ὁρίζωνται
[6, 1144]	τὰ τοιαῦτα ἄλλον τρόπον ὑπάρχειν.	Καὶ	γὰρ παισὶ καὶ θηρίοις αἱ
[6, 1143]	τῶν ἐσχάτων ἅπαντα τὰ πρακτά·	καὶ	γὰρ τὸν φρόνιμον δεῖ γινώσκειν
[6, 1143]	νοῦς τῶν ἐσχάτων ἐπ' ἀμφότερα·	καὶ	γὰρ τῶν πρώτων ὅρων καὶ
[6, 1143]	ἥδε ἡ ἡλικία νοῦν ἔχει	καὶ	γνώμην, ὡς τῆς φύσεως αἰτίας
[6, 1139]	ἀναλυτικοῖς· ὅταν γάρ πως πιστεύῃ	καὶ	γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν αἱ ἀρχαί,
[6, 1143]	πρακτικώτεροι τῷ ἔχειν τὴν ἰατρικὴν	καὶ	γυμναστικήν ἐσμεν. Εἰ δὲ μὴ
[6, 1141]	μὲν καὶ θαυμαστὰ καὶ χαλεπὰ	καὶ	δαιμόνια εἰδέναι αὐτούς φασιν, ἄχρηστα
[6, 1139]	διανοητικοῦ ἔργον) τοῦ δὲ πρακτικοῦ	(καὶ	διανοητικοῦ ἀλήθεια ὁμολόγως ἔχουσα τῇ
[6, 1139]	τινος. Διὸ οὔτ' ἄνευ νοῦ	καὶ	διανοίας οὔτ' ἄνευ ἠθικῆς ἐστὶν
[6, 1142]	ὁ τὰ περὶ αὑτὸν εἰδὼς	καὶ	διατρίβων φρόνιμος εἶναι, οἱ δὲ
[6, 1144]	φαίνεται· διαστρέφει γὰρ ἡ (μοχθηρία	καὶ	διαψεύδεσθαι ποιεῖ περὶ τὰς πρακτικὰς
[6, 1144]	διὰ τὴν φρόνησιν τῶν καλῶν	καὶ	δικαίων, μικρὸν ἄνωθεν ἀρκτέον, λαβόντας
[6, 1142]	Σημεῖον δ' ἐστὶ τοῦ εἰρημένου	καὶ	διότι γεωμετρικοὶ μὲν νέοι καὶ
[6, 1138]	ἀληθῶς εἶναι τοῦτ' εἰρημένον, ἀλλὰ	καὶ	διωρισμένον τίς ἐστιν ὁ ὀρθὸς
[6, 1142]	εἰδέναι· ἀλλ' ἔχει διαφορὰν πολλήν·	~(καὶ	δοκεῖ ὁ τὰ περὶ αὑτὸν
[6, 1143]	ἢ φρονίμων ταῖς ἀναποδείκτοις φάσεσι	καὶ	δόξαις οὐχ ἧττον τῶν ἀποδείξεων·
[6, 1139]	φρόνησις σοφία νοῦς· ὑπολήψει γὰρ	καὶ	δόξῃ ἐνδέχεται διαψεύδεσθαι. Ἐπιστήμη μὲν
[6, 1144]	οὔσας ἑκατέραν ἑκατέρου τοῦ μορίου,	καὶ	εἰ μὴ ποιοῦσι μηδὲν μηδετέρα
[6, 1140]	ἂν γένηταί τι τῶν ἐνδεχομένων	καὶ	εἶναι καὶ μὴ εἶναι, καὶ
[6, 1140]	ἀρετή, φρονήσεως δ' οὐκ ἔστιν·	καὶ	ἐν μὲν τέχνῃ ὁ ἑκὼν
[6, 1143]	εἰσὶ καὶ τῶν καθ' ἕκαστον·	καὶ	ἐν μὲν τῷ (κριτικὸς εἶναι
[6, 1141]	οὐκ εἰδότες ἑτέρων εἰδότων πρακτικώτεροι,	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις οἱ ἔμπειροι·
[6, 1139]	προγινωσκομένων δὲ πᾶσα διδασκαλία, ὥσπερ	καὶ	ἐν τοῖς ἀναλυτικοῖς λέγομεν· ἣ
[6, 1141]	μάλιστ' εἶναι ἡ περὶ αὐτὸν	καὶ	ἕνα· καὶ ἔχει αὕτη τὸ
[6, 1141]	περὶ τὰ μὴ ἐνδεχόμενα ἢ	καὶ	ἐνδεχόμενα ἄλλως (ἔχειν, ἐπιστήμη καὶ
[6, 1143]	ἐν ταῖς πρακτικαῖς τοῦ ἐσχάτου	καὶ	ἐνδεχομένου καὶ τῆς ἑτέρας προτάσεως·
[6, 1139]	γεγονότος ἀλλὰ περὶ τοῦ ἐσομένου	καὶ	ἐνδεχομένου, τὸ δὲ γεγονὸς οὐκ
[6, 1141]	περὶ τὰ καθ' ἕκαστα. Διὸ	καὶ	ἔνιοι οὐκ εἰδότες ἑτέρων εἰδότων
[6, 1141]	μᾶλλον. Εἴη δ' ἄν τις	καὶ	ἐνταῦθα ἀρχιτεκτονική. Ἔστι δὲ καὶ
[6, 1144]	τὸ μὴ ἔχειν ὄψιν, οὕτω	καὶ	ἐνταῦθα· ἐὰν δὲ λάβῃ νοῦν,
[6, 1143]	εὖ τῷ καλῶς τὸ αὐτό.	Καὶ	ἐντεῦθεν ἐλήλυθε τοὔνομα ἡ σύνεσις,
[6, 1140]	τέχνη, ταὐτὸν (ἂν εἴη τέχνη	καὶ	ἕξις μετὰ λόγου ἀληθοῦς ποιητική.
[6, 1144]	(εἴδη, δεινότης καὶ φρόνησις, οὕτω	καὶ	ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ δύο ἐστί,
[6, 1138]	γὰρ ταῖς εἰρημέναις ἕξεσι, καθάπερ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων, ἔστι τις
[6, 1143]	ἐπιεικῆ μάλιστά φαμεν εἶναι συγγνωμονικόν,	καὶ	ἐπιεικὲς τὸ ἔχειν περὶ ἔνια
[6, 1141]	δῆλον ὅτι ἡ σοφία ἐστὶ	καὶ	ἐπιστήμη καὶ νοῦς τῶν τιμιωτάτων
[6, 1141]	εἴη ἂν ἡ σοφία νοῦς	καὶ	ἐπιστήμη, ὥσπερ κεφαλὴν ἔχουσα ἐπιστήμη
[6, 1143]	ἔσται· (ἡ γὰρ ποιοῦσα ἄρχει	καὶ	ἐπιτάττει περὶ ἕκαστον. Περὶ δὴ
[6, 1144]	ἄνευ ἀρετῆς, ὡς εἴρηταί τε	καὶ	ἔστι δῆλον· οἱ γὰρ συλλογισμοὶ
[6, 1143]	περὶ ὧν ὁ φρόνιμος, συνετὸς	καὶ	εὐγνώμων ἢ συγγνώμων· τὰ γὰρ
[6, 1141]	καὶ ἰχθύσι, τὸ δὲ λευκὸν	καὶ	εὐθὺ ταὐτὸν ἀεί, καὶ τὸ
[6, 1143]	(κριτικὴ μόνον. Ταὐτὸ γὰρ σύνεσις	καὶ	εὐσυνεσία καὶ συνετοὶ καὶ εὐσύνετοι.
[6, 1143]	σύνεσις καὶ εὐσυνεσία καὶ συνετοὶ	καὶ	εὐσύνετοι. Ἔστι δ' οὔτε τὸ
[6, 1143]	εὐσυνεσία, (καθ' ἃς λέγομεν συνετοὺς	καὶ	εὐσυνέτους, οὔθ' ὅλως τὸ αὐτὸ
[6, 1141]	ἡ περὶ αὐτὸν καὶ ἕνα·	καὶ	ἔχει αὕτη τὸ κοινὸν ὄνομα,
[6, 1143]	καλουμένη γνώμη, καθ' ἣν συγγνώμονας	καὶ	(ἔχειν φαμὲν γνώμην, ἡ τοῦ
[6, 1139]	Αὕτη μὲν οὖν ἡ διάνοια	καὶ	ἡ ἀλήθεια πρακτική· τῆς δὲ
[6, 1143]	γινώσκειν αὐτά, καὶ ἡ σύνεσις	καὶ	ἡ γνώμη περὶ τὰ (πρακτά,
[6, 1142]	βραδέως. Ἔτι ἡ ἀγχίνοια ἕτερον	καὶ	ἡ εὐβουλία· ἔστι δ' εὐστοχία
[6, 1143]	~Ἔστι δὲ καὶ ἡ σύνεσις	καὶ	ἡ εὐσυνεσία, (καθ' ἃς λέγομεν
[6, 1140]	καὶ τοῖς ἐξωτερικοῖς λόγοις) ὥστε	καὶ	ἡ μετὰ λόγου ἕξις πρακτικὴ
[6, 1141]	οὐκ ἂν εἴη ἡ σοφία	καὶ	ἡ πολιτικὴ ἡ αὐτή· εἰ
[6, 1141]	καὶ ἐνταῦθα ἀρχιτεκτονική. Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ φρόνησις
[6, 1143]	μὲν οὖν ἐστὶν ἡ (φρόνησις	καὶ	ἡ σοφία, καὶ περὶ τί
[6, 1143]	τὸν φρόνιμον δεῖ γινώσκειν αὐτά,	καὶ	ἡ σύνεσις καὶ ἡ γνώμη
[6, 1143]	ἀληθὴς ὑπόληψίς ἐστιν. ~Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ σύνεσις καὶ ἡ εὐσυνεσία,
[6, 1140]	τὰ αὐτά ἐστιν ἡ τύχη	καὶ	ἡ τέχνη, καθάπερ καὶ Ἀγάθων
[6, 1139]	ἡ προαίρεσις (ἢ ὄρεξις διανοητική,	καὶ	ἡ τοιαύτη ἀρχὴ ἄνθρωπος. Οὐκ
[6, 1140]	περὶ τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἔχειν	καὶ	ἡ φρόνησις. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'
[6, 1141]	Ἔστι δὲ καὶ ἡ πολιτικὴ	καὶ	ἡ φρόνησις ἡ αὐτὴ μὲν
[6, 1144]	ταὐτὸ μέν, ὅμοιον δέ οὕτω	καὶ	ἡ φυσικὴ ἀρετὴ πρὸς τὴν
[6, 1143]	καὶ ταῖς ἡλικίαις οἰόμεθα ἀκολουθεῖν,	καὶ	ἥδε ἡ ἡλικία νοῦν ἔχει
[6, 1139]	(ἐναντίον ἐν πράξει ἄνευ διανοίας	καὶ	ἤθους οὐκ ἔστιν. Διάνοια δ'
[6, 1141]	τιμιωτάτων τῇ φύσει. Διὸ Ἀναξαγόραν	καὶ	Θαλῆν καὶ τοὺς τοιούτους σοφοὺς
[6, 1141]	συμφέροντα ἑαυτοῖς, καὶ περιττὰ μὲν	καὶ	θαυμαστὰ καὶ χαλεπὰ καὶ δαιμόνια
[6, 1139]	ὀρθῶς Ἀγάθων (Μόνου γὰρ αὐτοῦ	καὶ	θεὸς στερίσκεται, ἀγένητα ποιεῖν ἅσσ'
[6, 1140]	περὶ γένεσιν καὶ τὸ τεχνάζειν	καὶ	θεωρεῖν ὅπως ἂν γένηταί τι
[6, 1144]	τρόπον ὑπάρχειν. Καὶ γὰρ παισὶ	καὶ	θηρίοις αἱ φυσικαὶ ὑπάρχουσιν ἕξεις,
[6, 1141]	ἑτέρα περὶ ἕκαστον, εἰ μὴ	καὶ	ἰατρικὴ μία περὶ πάντων τῶν
[6, 1141]	μὲν καὶ ἀγαθὸν ἕτερον ἀνθρώποις	καὶ	ἰχθύσι, τὸ δὲ λευκὸν καὶ
[6, 1140]	πρακτικὴν περὶ τὰ ἀνθρώπῳ ἀγαθὰ	καὶ	κακά. Τῆς μὲν γὰρ ποιήσεως
[6, 1142]	ἐάν (τε εὖ ἐάν τε	καὶ	κακῶς βουλεύηται, ζητεῖ τι καὶ
[6, 1139]	πρακτικῆς μηδὲ ποιητικῆς τὸ εὖ	καὶ	κακῶς τἀληθές ἐστι καὶ ψεῦδος
[6, 1143]	ἐστιν ἡ περὶ τὰ δίκαια	καὶ	καλὰ καὶ ἀγαθὰ ἀνθρώπῳ, ταῦτα
[6, 1143]	ἡ (φρόνησίς ἐστιν, ἄλλου λέγοντος,	καὶ	κρίνειν καλῶς· τὸ γὰρ εὖ
[6, 1139]	δὲ λογιστικόν· τὸ γὰρ βουλεύεσθαι	καὶ	λογίζεσθαι ταὐτόν, οὐδεὶς δὲ βουλεύεται
[6, 1142]	καὶ κακῶς βουλεύηται, ζητεῖ τι	καὶ	λογίζεται. Ἀλλ' ὀρθότης τίς ἐστιν
[6, 1142]	τις, ὁ δὲ βουλευόμενος ζητεῖ	καὶ	λογίζεται. Ἀλλὰ μὴν οὐδ' εὐστοχία·
[6, 1139]	οὗ ἕνεκα- προαιρέσεως δὲ ὄρεξις	καὶ	λόγος ὁ ἕνεκά τινος. Διὸ
[6, 1140]	διαφθείρει οὐδὲ διαστρέφει τὸ ἡδὺ	καὶ	λυπηρόν, οἷον ὅτι τὸ τρίγωνον
[6, 1142]	καὶ διότι γεωμετρικοὶ μὲν νέοι	καὶ	μαθηματικοὶ γίνονται καὶ σοφοὶ τὰ
[6, 1139]	ἐντεῦθεν φανερόν, εἰ δεῖ ἀκριβολογεῖσθαι	καὶ	μὴ ἀκολουθεῖν ταῖς ὁμοιότησιν. (Πάντες
[6, 1144]	ἄγνοιαν ἢ δι' ἕτερόν τι	καὶ	μὴ δι' αὐτά (καίτοι πράττουσί
[6, 1140]	τι τῶν ἐνδεχομένων καὶ εἶναι	καὶ	μὴ εἶναι, καὶ ὧν ἡ
[6, 1139]	πρακτική· τῆς δὲ θεωρητικῆς διανοίας	καὶ	μὴ πρακτικῆς μηδὲ ποιητικῆς τὸ
[6, 1141]	ἐστιν. Εἰ δὴ οἷς ἀληθεύομεν	καὶ	μηδέποτε διαψευδόμεθα περὶ τὰ μὴ
[6, 1143]	γνώμην καὶ σύνεσιν καὶ φρόνησιν	καὶ	νοῦν ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς ἐπιφέροντες
[6, 1143]	τοὺς αὐτοὺς ἐπιφέροντες γνώμην ἔχειν	καὶ	νοῦν ἤδη καὶ φρονίμους καὶ
[6, 1143]	γνώμην δ' ἔχειν καὶ σύνεσιν	καὶ	νοῦν. Σημεῖον δ' ὅτι καὶ
[6, 1141]	καὶ φρόνησίς ἐστι καὶ σοφία	καὶ	νοῦς, τούτων δὲ τῶν τριῶν
[6, 1141]	ἡ σοφία ἐστὶ καὶ ἐπιστήμη	καὶ	νοῦς τῶν τιμιωτάτων τῇ φύσει.
[6, 1144]	ἄνευ τῆς ἠθικῆς ἀρετῆς. Ἀλλὰ	καὶ	ὁ λόγος ταύτῃ λύοιτ' ἄν,
[6, 1143]	(νοῦς ἐστὶ καὶ οὐ λόγος,	καὶ	ὁ μὲν κατὰ τὰς ἀποδείξεις
[6, 1143]	τὰ (πρακτά, ταῦτα δ' ἔσχατα.	Καὶ	ὁ νοῦς τῶν ἐσχάτων ἐπ'
[6, 1142]	οὐ πᾶσα· ὁ γὰρ ἀκρατὴς	καὶ	ὁ φαῦλος ὃ προτίθεται ἰδεῖν†
[6, 1142]	καὶ τούτου ψευδεῖ συλλογισμῷ τυχεῖν,	καὶ	ὃ μὲν δεῖ ποιῆσαι τυχεῖν,
[6, 1139]	πεφυκός, εἴπερ καθ' ὁμοιότητά τινα	καὶ	οἰκειότητα ἡ γνῶσις ὑπάρχει αὐτοῖς.
[6, 1142]	Ζητοῦσι γὰρ τὸ αὑτοῖς ἀγαθόν,	καὶ	οἴονται τοῦτο δεῖν πράττειν. Ἐκ
[6, 1140]	ὧν μή ἐστι τέχνη. Ὥστε	καὶ	ὅλως ἂν εἴη φρόνιμος ὁ
[6, 1140]	ἡ οἰκοδομικὴ τέχνη τίς ἐστι	καὶ	ὅπερ ἕξις τις μετὰ λόγου
[6, 1139]	ἄρα ἐπιστήμη ἐστὶν ἕξις ἀποδεικτική,	καὶ	ὅσα ἄλλα προσδιοριζόμεθα ἐν τοῖς
[6, 1144]	(καίτοι πράττουσί γε ἃ δεῖ	καὶ	ὅσα χρὴ τὸν σπουδαῖον) οὕτως,
[6, 1142]	καὶ οὗ δεῖ καὶ ὣς	καὶ	ὅτε. Ἔτι ἔστι καὶ ἁπλῶς
[6, 1143]	περὶ τί ἑκατέρα τυγχάνει οὖσα,	καὶ	ὅτι ἄλλου τῆς ψυχῆς μορίου
[6, 1141]	φαίνεται δύναμιν προνοητικήν. Φανερὸν δὲ	καὶ	ὅτι οὐκ ἂν εἴη ἡ
[6, 1145]	τὸ τοῦ μορίου ἀρετὴν εἶναι,	καὶ	ὅτι οὐκ ἔσται ἡ προαίρεσις
[6, 1143]	καὶ τῶν ἐσχάτων (νοῦς ἐστὶ	καὶ	οὐ λόγος, καὶ ὁ μὲν
[6, 1139]	του ποιεῖ πᾶς ὁ ποιῶν,	καὶ	οὐ τέλος ἁπλῶς (ἀλλὰ πρός
[6, 1140]	οὖν ὅτι ἀρετή (τις ἐστὶ	καὶ	οὐ τέχνη. Δυοῖν δ' ὄντοιν
[6, 1142]	ὀρθότης ἡ κατὰ τὸ ὠφέλιμον,	καὶ	οὗ δεῖ καὶ ὣς καὶ
[6, 1140]	ἕξις τις μετὰ λόγου ποιητική,	καὶ	οὐδεμία οὔτε τέχνη ἐστὶν ἥτις
[6, 1140]	γὰρ ἐνδέχεται καὶ ἄλλως ἔχειν)	(καὶ	οὐκ ἔστι βουλεύσασθαι περὶ τῶν
[6, 1144]	διὸ καὶ τοὺς φρονίμους δεινοὺς	καὶ	πανούργους φαμὲν εἶναι. Ἔστι δ'
[6, 1140]	εἰσὶ δ' ἀρχαὶ τῶν ἀποδεικτῶν	καὶ	πάσης ἐπιστήμης (μετὰ λόγου γὰρ
[6, 1144]	ὄντα ἀγαθόν. (Σκεπτέον δὴ πάλιν	καὶ	περὶ ἀρετῆς· καὶ γὰρ ἡ
[6, 1142]	τι ἐστίν. Δεῖ δὲ λαβεῖν	καὶ	περὶ εὐβουλίας τί ἐστι, πότερον
[6, 1140]	περὶ δὲ φρόνησιν ἧττον, ὥσπερ	καὶ	περὶ τὰς ἀρετάς. Δῆλον οὖν
[6, 1141]	ἐκ τῶν ἀρχῶν εἰδέναι, ἀλλὰ	καὶ	περὶ τὰς ἀρχὰς ἀληθεύειν. Ὥστ'
[6, 1138]	ὁ ταύτην ἔχων. Διὸ δεῖ	καὶ	περὶ τὰς τῆς ψυχῆς ἕξεις
[6, 1143]	τ' ἔχοι ἂν ἡμῖν ὥσπερ	καὶ	περὶ τὴν ὑγίειαν· βουλόμενοι γὰρ
[6, 1143]	ἡ (φρόνησις καὶ ἡ σοφία,	καὶ	περὶ τί ἑκατέρα τυγχάνει οὖσα,
[6, 1142]	ἡ βουλὴ ζητητέα πρῶτον τί	καὶ	περὶ τί. Ἐπεὶ δ' ἡ
[6, 1143]	ἐκ τούτων γὰρ αἱ ἀποδείξεις	καὶ	περὶ τούτων. Ὥστε δεῖ προσέχειν
[6, 1141]	δὲ φρόνησις περὶ τὰ ἀνθρώπινα	καὶ	περὶ ὧν ἔστι βουλεύσασθαι· τοῦ
[6, 1141]	ἴδωσιν ἀγνοοῦντας τὰ συμφέροντα ἑαυτοῖς,	καὶ	περιττὰ μὲν καὶ θαυμαστὰ καὶ
[6, 1140]	ὅτι ἄλλο τὸ γένος πράξεως	καὶ	ποιήσεως. Λείπεται ἄρα αὐτὴν εἶναι
[6, 1140]	ἐνδεχομένου ἄλλως ἔχειν ἔστι τι	καὶ	ποιητὸν καὶ πρακτόν· ἕτερον δ'
[6, 1144]	ποιοῦσι μηδὲν μηδετέρα αὐτῶν. Ἔπειτα	καὶ	ποιοῦσι μέν, οὐχ ὡς ἡ
[6, 1141]	ἀποδίδομεν, οἷον Φειδίαν λιθουργὸν σοφὸν	καὶ	Πολύκλειτον ἀνδριαντοποιόν, ἐνταῦθα μὲν οὖν
[6, 1139]	κινεῖ, ἀλλ' ἡ ἕνεκά του	καὶ	πρακτική· (αὕτη γὰρ καὶ τῆς
[6, 1140]	ἔχειν ἔστι τι καὶ ποιητὸν	καὶ	πρακτόν· ἕτερον δ' ἐστὶ ποίησις
[6, 1140]	τὴν ἀρχήν. Ἐπεὶ δὲ ποίησις	καὶ	πρᾶξις ἕτερον, ἀνάγκη τὴν τέχνην
[6, 1140]	πρακτόν· ἕτερον δ' ἐστὶ ποίησις	καὶ	πρᾶξις (πιστεύομεν δὲ περὶ αὐτῶν
[6, 1140]	οὐδὲ διὰ τοῦθ' αἱρεῖσθαι πάντα	καὶ	πράττειν· ἔστι γὰρ ἡ κακία
[6, 1143]	Ὥστε δεῖ προσέχειν τῶν ἐμπείρων	καὶ	πρεσβυτέρων ἢ φρονίμων ταῖς ἀναποδείκτοις
[6, 1144]	ἀρετήν, προστιθέασι, τὴν ἕξιν εἰπόντες	καὶ	πρὸς ἅ ἐστι, τὴν κατὰ
[6, 1142]	ἔστι καὶ ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι	καὶ	πρός τι τέλος. Ἣ μὲν
[6, 1143]	τὰς ἀποδείξεις τῶν ἀκινήτων ὅρων	καὶ	πρώτων, ὁ δ' ἐν ταῖς
[6, 1142]	αὑτοῦ πῶς δεῖ διοικεῖν, ἄδηλον	καὶ	σκεπτέον. Σημεῖον δ' ἐστὶ τοῦ
[6, 1141]	(ἔχειν, ἐπιστήμη καὶ φρόνησίς ἐστι	καὶ	σοφία καὶ νοῦς, τούτων δὲ
[6, 1142]	μὲν νέοι καὶ μαθηματικοὶ γίνονται	καὶ	σοφοὶ τὰ τοιαῦτα, φρόνιμος δ'
[6, 1140]	βουλεύσασθαι περὶ τὰ αὑτῷ ἀγαθὰ	καὶ	συμφέροντα, οὐ κατὰ μέρος, οἷον
[6, 1143]	μὲν οὐδείς, γνώμην δ' ἔχειν	καὶ	σύνεσιν καὶ νοῦν. Σημεῖον δ'
[6, 1143]	ταὐτὸ τείνουσαι· λέγομεν γὰρ γνώμην	καὶ	σύνεσιν καὶ φρόνησιν καὶ νοῦν
[6, 1143]	Ταὐτὸ γὰρ σύνεσις καὶ εὐσυνεσία	καὶ	συνετοὶ καὶ εὐσύνετοι. Ἔστι δ'
[6, 1143]	καὶ νοῦν ἤδη καὶ φρονίμους	καὶ	συνετούς. Πᾶσαι γὰρ αἱ δυνάμεις
[6, 1144]	πάσας τὰς ἀρετὰς φρονήσεις εἶναι,	καὶ	Σωκράτης τῇ μὲν ὀρθῶς ἐζήτει
[6, 1144]	(φύσει πως· καὶ γὰρ δίκαιοι	καὶ	σωφρονικοὶ καὶ ἀνδρεῖοι καὶ τἆλλα
[6, 1139]	ὀρθήν, (εἴπερ ἡ προαίρεσις σπουδαία,	καὶ	τὰ αὐτὰ τὸν μὲν φάναι
[6, 1144]	λαβόντας ἀρχὴν ταύτην. Ὥσπερ γὰρ	καὶ	τὰ δίκαια λέγομεν πράττοντάς τινας
[6, 1141]	τῶν (καθόλου μόνον, ἀλλὰ δεῖ	καὶ	τὰ καθ' ἕκαστα γνωρίζειν· πρακτικὴ
[6, 1142]	δ' αἱ ἀρχαὶ ἐξ ἐμπειρίας·	καὶ	τὰ μὲν οὐ πιστεύουσιν (οἱ
[6, 1144]	ἕτερόν τι τὸ κυρίως ἀγαθὸν	καὶ	τὰ τοιαῦτα ἄλλον τρόπον ὑπάρχειν.
[6, 1140]	εἶναι, ὅτι τὰ αὑτοῖς ἀγαθὰ	καὶ	τὰ τοῖς ἀνθρώποις δύνανται θεωρεῖν·
[6, 1143]	καὶ νοῦν. Σημεῖον δ' ὅτι	καὶ	ταῖς ἡλικίαις οἰόμεθα ἀκολουθεῖν, καὶ
[6, 1144]	δίκαιοι καὶ σωφρονικοὶ καὶ ἀνδρεῖοι	καὶ	τἆλλα ἔχομεν εὐθὺς ἐκ γενετῆς·
[6, 1141]	δὲ νομοθεσία ἣ δὲ πολιτική,	καὶ	ταύτης ἣ μὲν βουλευτικὴ ἣ
[6, 1142]	εὐστοχία· ἄνευ τε γὰρ λόγου	καὶ	ταχύ τι ἡ εὐστοχία, βουλεύονται
[6, 1143]	αἰτίας οὔσης. (Διὸ (καὶ ἀρχὴ	καὶ	τέλος νοῦς· ἐκ τούτων γὰρ
[6, 1144]	ἔργον ἀποτελεῖται κατὰ τὴν φρόνησιν	καὶ	τὴν ἠθικὴν ἀρετήν· ἡ μὲν
[6, 1139]	τόν τε λόγον ἀληθῆ εἶναι	καὶ	τὴν ὄρεξιν ὀρθήν, (εἴπερ ἡ
[6, 1140]	οἰκονομικοὺς καὶ τοὺς πολιτικούς. Ἔνθεν	καὶ	τὴν σωφροσύνην τούτῳ προσαγορεύομεν τῷ
[6, 1138]	μεταξύ φαμεν εἶναι τῆς ὑπερβολῆς	καὶ	τῆς ἐλλείψεως, (οὔσας κατὰ τὸν
[6, 1143]	πρακτικαῖς τοῦ ἐσχάτου καὶ ἐνδεχομένου	καὶ	τῆς ἑτέρας προτάσεως· ἀρχαὶ γὰρ
[6, 1139]	του καὶ πρακτική· (αὕτη γὰρ	καὶ	τῆς ποιητικῆς ἄρχει· ἕνεκα γάρ
[6, 1142]	ἴσον μετασχεῖν; τοὺς γὰρ περισσοὺς	καί	τι πράσσοντας πλέον Ζητοῦσι γὰρ
[6, 1139]	τέλος ἁπλῶς (ἀλλὰ πρός τι	καὶ	τινός) τὸ ποιητόν, ἀλλὰ τὸ
[6, 1138]	λόγον ἔχων ἐπιτείνει καὶ ἀνίησιν,	καί	τις ἔστιν ὅρος τῶν μεσοτήτων,
[6, 1139]	ψυχῆς, τό τε λόγον ἔχον	καὶ	τὸ ἄλογον· (νῦν δὲ περὶ
[6, 1144]	εἰσιν, ἐπειδὴ τοιόνδε τὸ τέλος	καὶ	τὸ ἄριστον, ὁτιδήποτε ὄν (ἔστω
[6, 1142]	ἄλλο εἶδος. Τὸ ζητεῖν δὲ	καὶ	τὸ βουλεύεσθαι διαφέρει· τὸ γὰρ
[6, 1139]	ἕξεως ἡ προαίρεσις· εὐπραξία γὰρ	καὶ	τὸ (ἐναντίον ἐν πράξει ἄνευ
[6, 1139]	διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη δοκεῖ εἶναι,	καὶ	τὸ ἐπιστητὸν μαθητόν. Ἐκ προγινωσκομένων
[6, 1141]	λευκὸν καὶ εὐθὺ ταὐτὸν ἀεί,	καὶ	τὸ σοφὸν ταὐτὸ πάντες ἂν
[6, 1140]	δὲ τέχνη πᾶσα περὶ γένεσιν	καὶ	τὸ τεχνάζειν καὶ θεωρεῖν ὅπως
[6, 1140]	πρᾶξις (πιστεύομεν δὲ περὶ αὐτῶν	καὶ	τοῖς ἐξωτερικοῖς λόγοις) ὥστε καὶ
[6, 1139]	μὲν δὴ ἐπαγωγὴ ἀρχή ἐστι	καὶ	τοῦ καθόλου, ὁ δὲ συλλογισμὸς
[6, 1140]	ζῆν ὅλως. Σημεῖον δ' ὅτι	καὶ	τοὺς περί τι φρονίμους λέγομεν,
[6, 1140]	δὲ τοιούτους ἡγούμεθα τοὺς οἰκονομικοὺς	καὶ	τοὺς πολιτικούς. Ἔνθεν καὶ τὴν
[6, 1141]	φύσει. Διὸ Ἀναξαγόραν καὶ Θαλῆν	καὶ	τοὺς τοιούτους σοφοὺς μὲν φρονίμους
[6, 1140]	εὐπραξία τέλος. Διὰ τοῦτο Περικλέα	καὶ	τοὺς τοιούτους φρονίμους οἰόμεθα εἶναι,
[6, 1144]	ἐὰν δὲ φαῦλος, πανουργία· διὸ	καὶ	τοὺς φρονίμους δεινοὺς καὶ πανούργους
[6, 1142]	χρόνου ποιεῖ τὴν ἐμπειρίαν· ἐπεὶ	καὶ	τοῦτ' ἄν τις σκέψαιτο, διὰ
[6, 1141]	ὅσων μὴ τέλος τι ἔστι,	καὶ	τοῦτο πρακτὸν ἀγαθόν. Ὁ δ'
[6, 1138]	τίς ἐστιν ὁ ὀρθὸς λόγος	καὶ	τούτου τίς ὅρος. ~(ὰς δὴ
[6, 1142]	ἡ ἀγαθοῦ τευκτική. Ἀλλ' ἔστι	καὶ	τούτου ψευδεῖ συλλογισμῷ τυχεῖν, καὶ
[6, 1141]	εὖ θεωροῦν φησὶν εἶναι φρόνιμον,	καὶ	τούτῳ ἐπιτρέψει αὐτά. Διὸ καὶ
[6, 1144]	φυσικὴ τὸ δ' ἡ κυρία,	καὶ	τούτων ἡ κυρία οὐ γίνεται
[6, 1140]	ποιήσεως ἀλλ' οὐ πράξεως εἶναι.	Καὶ	τρόπον τινὰ περὶ τὰ αὐτά
[6, 1144]	(σκοπὸν συντείνοντα δύνασθαι ταῦτα πράττειν	καὶ	τυγχάνειν αὐτοῦ. Ἂν μὲν οὖν
[6, 1140]	Ἀγάθων φησὶ Τέχνη τύχην ἔστερξε	καὶ	τύχη τέχνην. (Ἡ μὲν οὖν
[6, 1144]	ὅλης ἀρετῆς τῷ ἔχεσθαι ποιεῖ	καὶ	τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα. Ἔτι τὸ
[6, 1140]	περὶ τῶν καθόλου ἐστὶν ὑπόληψις	καὶ	τῶν ἐξ ἀνάγκης ὄντων, εἰσὶ
[6, 1143]	Ἔστι δὲ τῶν καθ' ἕκαστα	καὶ	τῶν ἐσχάτων ἅπαντα τὰ πρακτά·
[6, 1143]	καὶ γὰρ τῶν πρώτων ὅρων	καὶ	τῶν ἐσχάτων (νοῦς ἐστὶ καὶ
[6, 1141]	καὶ τούτῳ ἐπιτρέψει αὐτά. Διὸ	καὶ	τῶν θηρίων ἔνια φρόνιμά φασιν
[6, 1142]	δοκεῖ γίνεσθαι. Αἴτιον δ' ὅτι	καὶ	τῶν καθ' ἕκαστά ἐστιν ἡ
[6, 1143]	δυνάμεις αὗται τῶν ἐσχάτων εἰσὶ	καὶ	τῶν καθ' ἕκαστον· καὶ ἐν
[6, 1139]	γὰρ τὰ τῷ γένει ἕτερα	καὶ	τῶν τῆς ψυχῆς μορίων ἕτερον
[6, 1141]	ὅτι τὰ κοῦφα εὔπεπτα κρέα	καὶ	ὑγιεινά, ποῖα δὲ κοῦφα ἀγνοοῖ,
[6, 1141]	εἰδὼς ὅτι τὰ ὀρνίθεια (κοῦφα	καὶ)	ὑγιεινὰ ποιήσει μᾶλλον. Ἡ δὲ
[6, 1139]	ἔχοντος τὸν αὐτὸν τρόπον διαιρετέον.	Καὶ	ὑποκείσθω δύο τὰ λόγον ἔχοντα,
[6, 1142]	εὐστοχία, βουλεύονται δὲ πολὺν χρόνον,	καὶ	φασὶ πράττειν μὲν δεῖν ταχὺ
[6, 1143]	λέγομεν γὰρ γνώμην καὶ σύνεσιν	καὶ	φρόνησιν καὶ νοῦν ἐπὶ τοὺς
[6, 1141]	καὶ ἐνδεχόμενα ἄλλως (ἔχειν, ἐπιστήμη	καὶ	φρόνησίς ἐστι καὶ σοφία καὶ
[6, 1143]	ἔστι δὲ τὸ αὐτὸ σύνεσις	καὶ	φρόνησις. Ἡ μὲν γὰρ φρόνησις
[6, 1141]	ὥσπερ οἱ χειροτέχναι. Δοκεῖ (δὲ	καὶ	φρόνησις μάλιστ' εἶναι ἡ περὶ
[6, 1144]	δοξαστικοῦ δύο ἐστὶν (εἴδη, δεινότης	καὶ	φρόνησις, οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ
[6, 1143]	γνώμην ἔχειν καὶ νοῦν ἤδη	καὶ	φρονίμους καὶ συνετούς. Πᾶσαι γὰρ
[6, 1139]	ἀπόφασις, τοῦτ' ἐν ὀρέξει δίωξις	καὶ	φυγή· ὥστ' ἐπειδὴ ἡ ἠθικὴ
[6, 1143]	καὶ φυσικὰ δοκεῖ εἶναι ταῦτα,	καὶ	φύσει σοφὸς μὲν οὐδείς, γνώμην
[6, 1143]	αὕτη δ' ἐστὶ νοῦς. Διὸ	καὶ	φυσικὰ δοκεῖ εἶναι ταῦτα, καὶ
[6, 1141]	καὶ περιττὰ μὲν καὶ θαυμαστὰ	καὶ	χαλεπὰ καὶ δαιμόνια εἰδέναι αὐτούς
[6, 1139]	εὖ καὶ κακῶς τἀληθές ἐστι	καὶ	ψεῦδος (τοῦτο γάρ ἐστι παντὸς
[6, 1140]	καὶ εἶναι καὶ μὴ εἶναι,	καὶ	ὧν ἡ ἀρχὴ ἐν τῷ
[6, 1142]	δ' ὀρθότης ἀλήθεια· ἅμα δὲ	καὶ	ὥρισται ἤδη πᾶν οὗ δόξα
[6, 1138]	οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν, ἀλλὰ τὰ μέσα	καὶ	ὡς ὁ ὀρθὸς λόγος· τοῦτο
[6, 1138]	ὅτι ὅσα ἡ ἰατρικὴ κελεύει	καὶ	ὡς ὁ ταύτην ἔχων. Διὸ
[6, 1142]	τὸ ὠφέλιμον, καὶ οὗ δεῖ	καὶ	ὣς καὶ ὅτε. Ἔτι ἔστι
[6, 1144]	γὰρ παισὶ καὶ θηρίοις αἱ	φυσικαὶ	ὑπάρχουσιν ἕξεις, ἀλλ' ἄνευ νοῦ
[6, 1141]	ὠφέλιμα τὰ αὑτοῖς ἐροῦσι σοφίαν,	πολλαὶ	ἔσονται σοφίαι· οὐ γὰρ μία
[6, 1139]	καὶ τὰ αὐτὰ τὸν μὲν	φάναι	τὴν δὲ διώκειν. Αὕτη μὲν
[6, 1139]	οἷς ἀληθεύει ἡ ψυχὴ τῷ	καταφάναι	ἢ ἀποφάναι, πέντε τὸν ἀριθμόν·
[6, 1139]	ἡ ψυχὴ τῷ καταφάναι ἢ	ἀποφάναι,	πέντε τὸν ἀριθμόν· ταῦτα δ'
[6, 1141]	ἂν εἴη γνώσεως τὸ αὑτῷ	εἰδέναι·	ἀλλ' ἔχει διαφορὰν πολλήν· ~(καὶ
[6, 1141]	μόνον τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν	εἰδέναι,	ἀλλὰ καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς
[6, 1143]	πράττειν, οὐδὲν δὲ πρακτικώτεροι τῷ	εἰδέναι	αὐτά ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις (αἱ
[6, 1141]	θαυμαστὰ καὶ χαλεπὰ καὶ δαιμόνια	εἰδέναι	αὐτούς φασιν, ἄχρηστα δ' ὅτι
[6, 1143]	ἀλλ' ὥσπερ τὸ μανθάνειν λέγεται	συνιέναι,	ὅταν χρῆται τῇ ἐπιστήμῃ, οὕτως
[6, 1143]	μανθάνειν· λέγομεν γὰρ τὸ μανθάνειν	συνιέναι	πολλάκις. Ἡ δὲ καλουμένη γνώμη,
[6, 1139]	γεγονός, οἷον οὐδεὶς προαιρεῖται Ἴλιον	πεπορθηκέναι·	οὐδὲ γὰρ βουλεύεται περὶ τοῦ
[6, 1144]	τὴν φρόνησιν. Δεῖ δὲ μικρὸν	μεταβῆναι.	Ἔστι γὰρ οὐ μόνον ἡ
[6, 1144]	πῶς ἔχοντα πράττειν ἕκαστα ὥστ'	εἶναι	ἀγαθόν, λέγω δ' οἷον διὰ
[6, 1144]	καθ' αὑτὰς ἀναγκαῖον αἱρετὰς αὐτὰς	εἶναι,	ἀρετάς γ' οὔσας ἑκατέραν ἑκατέρου
[6, 1141]	ἢ ὅτι ἀρετὴ τέχνης ἐστίν·	εἶναι	δέ τινας σοφοὺς οἰόμεθα ὅλως
[6, 1140]	τὰ τοῖς ἀνθρώποις δύνανται θεωρεῖν·	(εἶναι	δὲ τοιούτους ἡγούμεθα τοὺς οἰκονομικοὺς
[6, 1143]	Πρὸς δὲ τούτοις ἄτοπον ἂν	εἶναι	δόξειεν, εἰ χείρων τῆς σοφίας
[6, 1141]	ἢ τὴν φρόνησιν σπουδαιοτάτην οἴεται	εἶναι,	εἰ μὴ τὸ ἄριστον τῶν
[6, 1140]	καὶ ποιήσεως. Λείπεται ἄρα αὐτὴν	εἶναι	(ἕξιν ἀληθῆ μετὰ λόγου πρακτικὴν
[6, 1144]	οὖν λόγους τὰς ἀρετὰς ᾤετο	εἶναι	(ἐπιστήμας γὰρ εἶναι (πάσας) ἡμεῖς
[6, 1144]	φρονίμους δεινοὺς καὶ πανούργους φαμὲν	εἶναι.	Ἔστι δ' ἡ φρόνησις οὐχ
[6, 1141]	Δοκεῖ (δὲ καὶ φρόνησις μάλιστ'	εἶναι	ἡ περὶ αὐτὸν καὶ ἕνα·
[6, 1140]	γένηταί τι τῶν ἐνδεχομένων καὶ	εἶναι	καὶ μὴ εἶναι, καὶ ὧν
[6, 1145]	διὰ τὸ τοῦ μορίου ἀρετὴν	εἶναι,	καὶ ὅτι οὐκ ἔσται ἡ
[6, 1144]	φασι πάσας τὰς ἀρετὰς φρονήσεις	εἶναι,	καὶ Σωκράτης τῇ μὲν ὀρθῶς
[6, 1139]	μὲν τόν τε λόγον ἀληθῆ	εἶναι	καὶ τὴν ὄρεξιν ὀρθήν, (εἴπερ
[6, 1139]	(Ἔτι διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη δοκεῖ	εἶναι,	καὶ τὸ ἐπιστητὸν μαθητόν. Ἐκ
[6, 1140]	τέχνην ποιήσεως ἀλλ' οὐ πράξεως	εἶναι.	Καὶ τρόπον τινὰ περὶ τὰ
[6, 1140]	ἐνδεχομένων καὶ εἶναι καὶ μὴ	εἶναι,	καὶ ὧν ἡ ἀρχὴ ἐν
[6, 1142]	δόξης ἐλήλυθε τὸ τούτους φρονίμους	εἶναι·	καίτοι ἴσως οὐκ ἔστι τὸ
[6, 1144]	ὅτι οὐχ οἷόν τε ἀγαθὸν	εἶναι	κυρίως ἄνευ φρονήσεως, οὐδὲ φρόνιμον
[6, 1143]	ἀλλὰ τῷ ἀπὸ τῆς ἕξεως	εἶναι	λέγεται· οὐθὲν γὰρ πρακτικώτεροι τῷ
[6, 1141]	δὲ τῶν τριῶν μηδὲν ἐνδέχεται	εἶναι	(λέγω δὲ τρία φρόνησιν ἐπιστήμην
[6, 1139]	Πρότερον μὲν οὖν ἐλέχθη δύ'	εἶναι	μέρη τῆς ψυχῆς, τό τε
[6, 1140]	Ὥστ' ἀνάγκη τὴν φρόνησιν ἕξιν	εἶναι	μετὰ λόγου ἀληθῆ περὶ τὰ
[6, 1144]	Ὥστε φανερὸν ὅτι ἀδύνατον φρόνιμον	εἶναι	μὴ ὄντα ἀγαθόν. (Σκεπτέον δὴ
[6, 1142]	αὑτὸν εἰδὼς καὶ διατρίβων φρόνιμος	εἶναι,	οἱ δὲ πολιτικοὶ πολυπράγμονες· διὸ
[6, 1144]	λέγομεν πράττοντάς τινας οὔπω δικαίους	εἶναι,	οἷον (τοὺς τὰ ὑπὸ τῶν
[6, 1141]	τῶν θηρίων ἔνια φρόνιμά φασιν	εἶναι,	ὅσα περὶ τὸν αὑτῶν βίον
[6, 1141]	μὲν φρονίμους (δ' οὔ φασιν	εἶναι,	ὅταν ἴδωσιν ἀγνοοῦντας τὰ συμφέροντα
[6, 1140]	καὶ τοὺς τοιούτους φρονίμους οἰόμεθα	εἶναι,	ὅτι τὰ αὑτοῖς ἀγαθὰ καὶ
[6, 1141]	αὐτὴ μὲν ἕξις, τὸ μέντοι	εἶναι	οὐ ταὐτὸν αὐταῖς. Τῆς δὲ
[6, 1144]	ἀρετὰς ᾤετο εἶναι (ἐπιστήμας γὰρ	εἶναι	(πάσας) ἡμεῖς δὲ μετὰ λόγου.
[6, 1144]	ὅτι μὲν γὰρ φρονήσεις ᾤετο	(εἶναι	πάσας τὰς ἀρετάς, ἡμάρτανεν, ὅτι
[6, 1143]	καὶ ἐν μὲν τῷ (κριτικὸς	εἶναι	περὶ ὧν ὁ φρόνιμος, συνετὸς
[6, 1144]	πράττειν. Περὶ δὲ τοῦ μηθὲν	εἶναι	πρακτικωτέρους διὰ τὴν φρόνησιν τῶν
[6, 1143]	τὸν γὰρ ἐπιεικῆ μάλιστά φαμεν	εἶναι	συγγνωμονικόν, καὶ ἐπιεικὲς τὸ ἔχειν
[6, 1143]	νοῦς. Διὸ καὶ φυσικὰ δοκεῖ	εἶναι	ταῦτα, καὶ φύσει σοφὸς μὲν
[6, 1138]	τῶν μεσοτήτων, ἃς μεταξύ φαμεν	εἶναι	τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς ἐλλείψεως,
[6, 1140]	τοὺς φρονίμους. Δοκεῖ δὴ φρονίμου	εἶναι	τὸ δύνασθαι καλῶς βουλεύσασθαι περὶ
[6, 1139]	ψυχῆς ἀρετὰς διελόμενοι (τὰς μὲν	εἶναι	τοῦ ἤθους ἔφαμεν τὰς δὲ
[6, 1138]	ψυχῆς ἕξεις μὴ μόνον ἀληθῶς	εἶναι	τοῦτ' εἰρημένον, ἀλλὰ καὶ διωρισμένον
[6, 1141]	φρόνησιν ἐπιστήμην σοφίαν) λείπεται νοῦν	εἶναι	τῶν ἀρχῶν. Τὴν δὲ σοφίαν
[6, 1141]	γὰρ φρονίμου (μάλιστα τοῦτ' ἔργον	εἶναί	φαμεν, τὸ εὖ βουλεύεσθαι, βουλεύεται
[6, 1141]	ἕκαστα τὸ εὖ θεωροῦν φησὶν	εἶναι	φρόνιμον, καὶ τούτῳ ἐπιτρέψει αὐτά.
[6, 1142]	ἀλλὰ ψευδῆ τὸν μέσον ὅρον	εἶναι·	ὥστ' οὐδ' (αὕτη πω εὐβουλία,
[6, 1141]	γὰρ πράττουσιν οὗτοι ὥσπερ οἱ	χειροτέχναι.	Δοκεῖ (δὲ καὶ φρόνησις μάλιστ'
[6, 1140]	οὐδὲ τῶν μὴ ἐνδεχομένων αὐτῷ	πρᾶξαι.	Ὥστ' εἴπερ ἐπιστήμη μὲν μετ'
[6, 1144]	ὑπάρχουσιν ἕξεις, ἀλλ' ἄνευ νοῦ	βλαβεραὶ	φαίνονται οὖσαι. (Πλὴν τοσοῦτον ἔοικεν
[6, 1143]	ἡ τοῦ ἀληθοῦς. (Εἰσὶ δὲ	πᾶσαι	αἱ ἕξεις εὐλόγως εἰς ταὐτὸ
[6, 1143]	ἤδη καὶ φρονίμους καὶ συνετούς.	Πᾶσαι	γὰρ αἱ δυνάμεις αὗται τῶν
[6, 1145]	γὰρ τῇ φρονήσει μιᾷ ὑπαρχούσῃ	πᾶσαι	ὑπάρξουσιν. Δῆλον δέ, κἂν εἰ
[6, 1142]	τυχεῖν, καὶ ὃ μὲν δεῖ	ποιῆσαι	τυχεῖν, δι' οὗ δ' οὔ,
[6, 1141]	ἐπιστητὸν ἀποδεικτόν, (αἳ δὲ τυγχάνουσιν	οὖσαι	περὶ τὰ ἐνδεχόμενα ἄλλως ἔχειν.
[6, 1144]	ἀλλ' ἄνευ νοῦ βλαβεραὶ φαίνονται	οὖσαι.	(Πλὴν τοσοῦτον ἔοικεν ὁρᾶσθαι, ὅτι
[6, 1143]	αἱ ἕξεις εὐλόγως εἰς ταὐτὸ	τείνουσαι·	λέγομεν γὰρ γνώμην καὶ σύνεσιν
[6, 1139]	γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν αἱ ἀρχαί,	ἐπίσταται·	εἰ γὰρ μὴ μᾶλλον τοῦ
[6, 1145]	ἐνδέχεται, ~(καθ' ἃς δὲ ἁπλῶς	λέγεται	ἀγαθός, οὐκ ἐνδέχεται· ἅμα γὰρ
[6, 1143]	τῷ ἀπὸ τῆς ἕξεως εἶναι	λέγεται·	οὐθὲν γὰρ πρακτικώτεροι τῷ ἔχειν
[6, 1143]	σύνεσις· ἀλλ' ὥσπερ τὸ μανθάνειν	λέγεται	συνιέναι, ὅταν χρῆται τῇ ἐπιστήμῃ,
[6, 1142]	κακῶς βουλεύηται, ζητεῖ τι καὶ	λογίζεται.	Ἀλλ' ὀρθότης τίς ἐστιν ἡ
[6, 1142]	ὁ δὲ βουλευόμενος ζητεῖ καὶ	λογίζεται.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ' εὐστοχία· ἄνευ
[6, 1142]	ἀκρατὴς καὶ ὁ φαῦλος ὃ	προτίθεται	ἰδεῖν† ἐκ τοῦ λογισμοῦ τεύξεται,
[6, 1141]	πολιτικὴν ἢ τὴν φρόνησιν σπουδαιοτάτην	οἴεται	εἶναι, εἰ μὴ τὸ ἄριστον
[6, 1139]	(Μόνου γὰρ αὐτοῦ καὶ θεὸς	στερίσκεται,	ἀγένητα ποιεῖν ἅσσ' ἂν ᾖ
[6, 1140]	ἡδονὴν ἢ λύπην εὐθὺς οὐ	φαίνεται	ἀρχή, οὐδὲ δεῖν τούτου ἕνεκεν
[6, 1144]	εἰ μὴ τῷ ἀγαθῷ, οὐ	φαίνεται·	διαστρέφει γὰρ ἡ (μοχθηρία καὶ
[6, 1141]	περὶ τὸν αὑτῶν βίον ἔχοντα	φαίνεται	δύναμιν προνοητικήν. Φανερὸν δὲ καὶ
[6, 1144]	καὶ τούτων ἡ κυρία οὐ	γίνεται	ἄνευ φρονήσεως. Διόπερ τινές φασι
[6, 1142]	ἕκαστά ἐστιν ἡ φρόνησις, ἃ	γίνεται	(γνώριμα ἐξ ἐμπειρίας, νέος δ'
[6, 1144]	δ' ἕξις τῷ (ὄμματι τούτῳ	γίνεται	τῆς ψυχῆς οὐκ ἄνευ ἀρετῆς,
[6, 1142]	προτίθεται ἰδεῖν† ἐκ τοῦ λογισμοῦ	τεύξεται,	ὥστε ὀρθῶς ἔσται (βεβουλευμένος, κακὸν
[6, 1140]	τὸ γένος πράξεως καὶ ποιήσεως.	Λείπεται	ἄρα αὐτὴν εἶναι (ἕξιν ἀληθῆ
[6, 1142]	λόγου ἡ εὐβουλία. Διανοίας ἄρα	λείπεται·	αὕτη γὰρ οὔπω φάσις· καὶ
[6, 1141]	δὲ τρία φρόνησιν ἐπιστήμην σοφίαν)	λείπεται	νοῦν εἶναι τῶν ἀρχῶν. Τὴν
[6, 1139]	μάλιστα ἕξεις ἀληθεύσει ἑκάτερον, αὗται	ἀρεταὶ	ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν περὶ
[6, 1143]	αὐτά ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις (αἱ	ἀρεταί	εἰσιν, ὥσπερ οὐδὲ τὰ ὑγιεινὰ
[6, 1144]	ἂν ὅτι χωρίζονται ἀλλήλων αἱ	ἀρεταί·	οὐ γὰρ ὁ αὐτὸς εὐφυέστατος
[6, 1142]	(ἐν τοῖς μαθηματικοῖς) ἔσχατον τρίγωνον·	στήσεται	γὰρ κἀκεῖ. Ἀλλ' αὕτη μᾶλλον
[6, 1141]	εἶναί φαμεν, τὸ εὖ βουλεύεσθαι,	βουλεύεται	δ' οὐδεὶς περὶ τῶν ἀδυνάτων
[6, 1140]	ἂν εἴη φρόνιμος ὁ βουλευτικός.	Βουλεύεται	δ' οὐθεὶς περὶ τῶν ἀδυνάτων
[6, 1142]	ἁμαρτάνει, ὁ δ' εὖ ὀρθῶς	βουλεύεται,	δῆλον ὅτι ὀρθότης τις ἡ
[6, 1139]	προαιρεῖται Ἴλιον πεπορθηκέναι· οὐδὲ γὰρ	βουλεύεται	περὶ τοῦ γεγονότος ἀλλὰ περὶ
[6, 1139]	καὶ λογίζεσθαι ταὐτόν, οὐδεὶς δὲ	βουλεύεται	περὶ τῶν μὴ ἐνδεχομένων ἄλλως
[6, 1145]	δὲ ἁπλῶς λέγεται ἀγαθός, οὐκ	ἐνδέχεται·	ἅμα γὰρ τῇ φρονήσει μιᾷ
[6, 1139]	νοῦς· ὑπολήψει γὰρ καὶ δόξῃ	ἐνδέχεται	διαψεύδεσθαι. Ἐπιστήμη μὲν οὖν τί
[6, 1141]	τούτων δὲ τῶν τριῶν μηδὲν	ἐνδέχεται	εἶναι (λέγω δὲ τρία φρόνησιν
[6, 1144]	κατὰ μὲν τὰς φυσικὰς ἀρετὰς	ἐνδέχεται,	~(καθ' ἃς δὲ ἁπλῶς λέγεται
[6, 1140]	μή ἐστιν ἀπόδειξις (πάντα γὰρ	ἐνδέχεται	καὶ ἄλλως ἔχειν) (καὶ οὐκ
[6, 1139]	ἐνδεχομένου, τὸ δὲ γεγονὸς οὐκ	ἐνδέχεται	μὴ γενέσθαι· διὸ ὀρθῶς Ἀγάθων
[6, 1140]	οὐδὲ τέχνη, ἐπιστήμη μὲν ὅτι	ἐνδέχεται	τὸ πρακτὸν ἄλλως ἔχειν, τέχνη
[6, 1140]	λόγου ποιητικῆς (ἕξεως. Διὸ οὐδὲ	περιέχεται	ὑπ' ἀλλήλων· οὔτε γὰρ ἡ
[6, 1145]	χρῆται αὐτῇ, ἀλλ' ὁρᾷ ὅπως	γένηται·	ἐκείνης οὖν ἕνεκα ἐπιτάττει, ἀλλ'
[6, 1139]	ἄλλως, ὅταν ἔξω τοῦ θεωρεῖν	γένηται,	λανθάνει εἰ ἔστιν ἢ μή.
[6, 1140]	τεχνάζειν καὶ θεωρεῖν ὅπως ἂν	γένηταί	τι τῶν ἐνδεχομένων καὶ εἶναι
[6, 1143]	τῆς ψυχῆς μορίου ἀρετὴ ἑκατέρα,	εἴρηται.	Διαπορήσειε δ' ἄν τις περὶ
[6, 1140]	(Ἡ μὲν οὖν τέχνη, ὥσπερ	εἴρηται,	ἕξις τις μετὰ λόγου ἀληθοῦς
[6, 1144]	ψυχῆς οὐκ ἄνευ ἀρετῆς, ὡς	εἴρηταί	τε καὶ ἔστι δῆλον· οἱ
[6, 1142]	τοῦ γὰρ ἐσχάτου ἐστίν, ὥσπερ	εἴρηται·	(τὸ γὰρ πρακτὸν τοιοῦτον. Ἀντίκειται
[6, 1143]	τούτων λεκτέον· νῦν μὲν γὰρ	ἠπόρηται	περὶ αὐτῶν μόνον. ~(Πρῶτον μὲν
[6, 1145]	ὑγιείας ἡ ἰατρική· οὐ γὰρ	χρῆται	αὐτῇ, ἀλλ' ὁρᾷ ὅπως γένηται·
[6, 1143]	τὸ μανθάνειν λέγεται συνιέναι, ὅταν	χρῆται	τῇ ἐπιστήμῃ, οὕτως ἐν τῷ
[6, 1142]	εὖ ἐάν τε καὶ κακῶς	βουλεύηται,	ζητεῖ τι καὶ λογίζεται. Ἀλλ'
[6, 1142]	εἴρηται· (τὸ γὰρ πρακτὸν τοιοῦτον.	Ἀντίκειται	μὲν δὴ τῷ νῷ· ὁ
[6, 1144]	ἐνεργεῖν εὐδαίμονα. Ἔτι τὸ ἔργον	ἀποτελεῖται	κατὰ τὴν φρόνησιν καὶ τὴν
[6, 1139]	προαιρετὸν οὐδὲν γεγονός, οἷον οὐδεὶς	προαιρεῖται	Ἴλιον πεπορθηκέναι· οὐδὲ γὰρ βουλεύεται
[6, 1140]	ἀγαθὰ καὶ τὰ τοῖς ἀνθρώποις	δύνανται	θεωρεῖν· (εἶναι δὲ τοιούτους ἡγούμεθα
[6, 1144]	ᾧ διαλεχθείη τις ἂν ὅτι	χωρίζονται	ἀλλήλων αἱ ἀρεταί· οὐ γὰρ
[6, 1142]	γὰρ τὸ αὑτοῖς ἀγαθόν, καὶ	οἴονται	τοῦτο δεῖν πράττειν. Ἐκ ταύτης
[6, 1144]	ἕξεις, ἀλλ' ἄνευ νοῦ βλαβεραὶ	φαίνονται	οὖσαι. (Πλὴν τοσοῦτον ἔοικεν ὁρᾶσθαι,
[6, 1142]	γεωμετρικοὶ μὲν νέοι καὶ μαθηματικοὶ	γίνονται	καὶ σοφοὶ τὰ τοιαῦτα, φρόνιμος
[6, 1141]	τὰ αὑτοῖς ἐροῦσι σοφίαν, πολλαὶ	ἔσονται	σοφίαι· οὐ γὰρ μία περὶ
[6, 1142]	καὶ ταχύ τι ἡ εὐστοχία,	βουλεύονται	δὲ πολὺν χρόνον, καὶ φασὶ
[6, 1139]	ὄντων ὅσων αἱ ἀρχαὶ μὴ	ἐνδέχονται	ἄλλως ἔχειν, ἓν δὲ ᾧ
[6, 1140]	ἀποδείξεως, ὧν δ' αἱ ἀρχαὶ	ἐνδέχονται	ἄλλως ἔχειν, τούτων μή ἐστιν
[6, 1144]	καὶ γὰρ νῦν πάντες, ὅταν	ὁρίζωνται	τὴν ἀρετήν, προστιθέασι, τὴν ἕξιν
[6, 1140]	πρὸς τέλος τι σπουδαῖον (εὖ	λογίσωνται,	ὧν μή ἐστι τέχνη. Ὥστε
[6, 1142]	τοῦ λογισμοῦ τεύξεται, ὥστε ὀρθῶς	ἔσται	(βεβουλευμένος, κακὸν δὲ μέγα εἰληφώς.
[6, 1143]	σοφία οὐδὲν θεωρήσει ἐξ ὧν	ἔσται	εὐδαίμων (ἄνθρωπος (οὐδεμιᾶς γάρ ἐστι
[6, 1143]	τῆς σοφίας οὖσα κυριωτέρα αὐτῆς	ἔσται·	(ἡ γὰρ ποιοῦσα ἄρχει καὶ
[6, 1145]	ἀρετὴν εἶναι, καὶ ὅτι οὐκ	ἔσται	ἡ προαίρεσις ὀρθὴ ἄνευ (φρονήσεως
[6, 1144]	δ' ἕξις ὁμοία οὖσα τότ'	ἔσται	κυρίως ἀρετή. Ὥστε καθάπερ ἐπὶ
[6, 1144]	ἤδη τὴν δ' οὔπω εἰληφὼς	ἔσται·	τοῦτο γὰρ κατὰ μὲν τὰς
[6, 1142]	ὀρθότης ἀλήθεια· ἅμα δὲ καὶ	ὥρισται	ἤδη πᾶν οὗ δόξα ἐστίν.
[6, 1139]	οὖν μάλιστα ἕξεις ἀληθεύσει ἑκάτερον,	αὗται	ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν
[6, 1143]	ἀρχαὶ γὰρ τοῦ οὗ ἕνεκα	αὗται·	ἐκ τῶν καθ' ἕκαστα γὰρ
[6, 1143]	συνετούς. Πᾶσαι γὰρ αἱ δυνάμεις	αὗται	τῶν ἐσχάτων εἰσὶ καὶ τῶν
[6, 1143]	ἐνδεχομένου καὶ τῆς ἑτέρας προτάσεως·	ἀρχαὶ	γὰρ τοῦ οὗ ἕνεκα αὗται·
[6, 1140]	μετ' ἀποδείξεως, ὧν δ' αἱ	ἀρχαὶ	ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, τούτων μή
[6, 1142]	ἀφαιρέσεώς ἐστιν, τῶν δ' αἱ	ἀρχαὶ	ἐξ ἐμπειρίας· καὶ τὰ μὲν
[6, 1139]	ἐκ τῶν καθόλου. Εἰσὶν (ἄρα	ἀρχαὶ	ἐξ ὧν ὁ συλλογισμός, ὧν
[6, 1139]	καὶ γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν αἱ	ἀρχαί,	ἐπίσταται· εἰ γὰρ μὴ μᾶλλον
[6, 1139]	τοιαῦτα τῶν ὄντων ὅσων αἱ	ἀρχαὶ	μὴ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, ἓν
[6, 1140]	ἐξ ἀνάγκης ὄντων, εἰσὶ δ'	ἀρχαὶ	τῶν ἀποδεικτῶν καὶ πάσης ἐπιστήμης
[6, 1140]	τὸ πρακτόν. Αἱ μὲν γὰρ	ἀρχαὶ	τῶν πρακτῶν τὸ οὗ ἕνεκα
[6, 1144]	τεταγμένα ποιοῦντας ἢ ἄκοντας ἢ	δι'	ἄγνοιαν ἢ δι' ἕτερόν τι
[6, 1144]	δι' ἕτερόν τι καὶ μὴ	δι'	αὐτά (καίτοι πράττουσί γε ἃ
[6, 1142]	οὔ. Ἢ ὅτι τὰ μὲν	δι'	ἀφαιρέσεώς ἐστιν, τῶν δ' αἱ
[6, 1139]	ἀναλυτικοῖς λέγομεν· ἣ μὲν γὰρ	δι'	ἐπαγωγῆς, ἣ δὲ συλλογισμῷ. Ἡ
[6, 1144]	ἄκοντας ἢ δι' ἄγνοιαν ἢ	δι'	ἕτερόν τι καὶ μὴ δι'
[6, 1140]	τὰ πρακτά· τῷ δὲ διεφθαρμένῳ	δι'	ἡδονὴν ἢ λύπην εὐθὺς οὐ
[6, 1142]	ὃ μὲν δεῖ ποιῆσαι τυχεῖν,	δι'	οὗ δ' οὔ, ἀλλὰ ψευδῆ
[6, 1142]	δεῖ μὲν τυγχάνει, οὐ μέντοι	δι'	οὗ ἔδει. Ἔτι ἔστι πολὺν
[6, 1142]	βαρύσταθμα ὕδατα φαῦλα, ἢ ὅτι	τοδὶ	βαρύσταθμον. Ὅτι δ' ἡ φρόνησις
[6, 1141]	ἐν τοῖς ἄλλοις οἱ ἔμπειροι·	εἰ	γὰρ εἰδείη ὅτι τὰ κοῦφα
[6, 1139]	αὐτῷ ὦσιν αἱ ἀρχαί, ἐπίσταται·	εἰ	γὰρ μὴ μᾶλλον τοῦ συμπεράσματος,
[6, 1141]	καὶ ἡ πολιτικὴ ἡ αὐτή·	εἰ	γὰρ (τὴν περὶ τὰ ὠφέλιμα
[6, 1141]	μία περὶ πάντων τῶν ὄντων.	Εἰ	δ' ὅτι βέλτιστον ἄνθρωπος τῶν
[6, 1143]	τὴν ἰατρικὴν καὶ γυμναστικήν ἐσμεν.	Εἰ	δὲ μὴ τούτων χάριν φρόνιμον
[6, 1139]	οὖν τί ἐστιν, ἐντεῦθεν φανερόν,	εἰ	δεῖ ἀκριβολογεῖσθαι καὶ μὴ ἀκολουθεῖν
[6, 1141]	περὶ ἐνίων ἔχειν ἀπόδειξίν ἐστιν.	Εἰ	δὴ οἷς ἀληθεύομεν καὶ μηδέποτε
[6, 1142]	δὲ ἡ πρός τι τέλος.	Εἰ	δὴ τῶν φρονίμων τὸ εὖ
[6, 1141]	ἐν τῷ κόσμῳ ἄνθρωπός ἐστιν.	Εἰ	δὴ ὑγιεινὸν μὲν καὶ ἀγαθὸν
[6, 1139]	ἔξω τοῦ θεωρεῖν γένηται, λανθάνει	εἰ	ἔστιν ἢ μή. Ἐξ ἀνάγκης
[6, 1141]	ζῴων, ἀλλ' ἑτέρα περὶ ἕκαστον,	εἰ	μὴ καὶ ἰατρικὴ μία περὶ
[6, 1144]	ἑκατέραν ἑκατέρου τοῦ μορίου, καὶ	εἰ	μὴ ποιοῦσι μηδὲν μηδετέρα αὐτῶν.
[6, 1145]	πᾶσαι ὑπάρξουσιν. Δῆλον δέ, κἂν	εἰ	μὴ πρακτικὴ ἦν, ὅτι ἔδει
[6, 1141]	τὴν φρόνησιν σπουδαιοτάτην οἴεται εἶναι,	εἰ	μὴ τὸ ἄριστον τῶν ἐν
[6, 1144]	χάριν τὸ τυχόν) τοῦτο δ'	εἰ	μὴ τῷ ἀγαθῷ, οὐ φαίνεται·
[6, 1143]	τούτοις ἄτοπον ἂν εἶναι δόξειεν,	εἰ	χείρων τῆς σοφίας οὖσα κυριωτέρα
[6, 1138]	δεῖ προσφέρεσθαι πρὸς τὸ σῶμα,	εἴ	τις εἴπειεν ὅτι ὅσα ἡ
[6, 1141]	ἐπιστήμη (τῶν τιμιωτάτων. Ἄτοπον γὰρ	εἴ	τις τὴν πολιτικὴν ἢ τὴν
[6, 1145]	οὐκ ἐκείνῃ. (Ἔτι ὅμοιον κἂν	εἴ	τις τὴν πολιτικὴν φαίη ἄρχειν
[6, 1141]	δὲ λευκὸν καὶ εὐθὺ ταὐτὸν	ἀεί,	καὶ τὸ σοφὸν ταὐτὸ πάντες
[6, 1143]	μεγέθη· οὔτε γὰρ περὶ τῶν	ἀεὶ	ὄντων καὶ (ἀκινήτων ἡ σύνεσίς
[6, 1138]	ὡς ὁ λόγος ὁ ὀρθὸς	λέγει,	τοῦτο διέλωμεν. Ἐν πάσαις γὰρ
[6, 1143]	(τὰ καθόλου· τούτων οὖν ἔχειν	δεῖ	αἴσθησιν, αὕτη δ' ἐστὶ νοῦς.
[6, 1139]	τί ἐστιν, ἐντεῦθεν φανερόν, εἰ	δεῖ	ἀκριβολογεῖσθαι καὶ μὴ ἀκολουθεῖν ταῖς
[6, 1141]	Ἡ δὲ φρόνησις πρακτική· ὥστε	δεῖ	ἄμφω ἔχειν, ἢ ταύτην μᾶλλον.
[6, 1141]	τῶν ἐπιστημῶν εἴη ἡ σοφία.	Δεῖ	ἄρα τὸν σοφὸν μὴ μόνον
[6, 1143]	μὲν ἔχει, ἀλλὰ τίνος ἕνεκα	δεῖ	αὐτῆς; εἴπερ ἡ μὲν φρόνησίς
[6, 1143]	πρακτά· καὶ γὰρ τὸν φρόνιμον	δεῖ	γινώσκειν αὐτά, καὶ ἡ σύνεσις
[6, 1142]	γὰρ βουλεύεσθαι ζητεῖν τι ἐστίν.	Δεῖ	δὲ λαβεῖν καὶ περὶ εὐβουλίας
[6, 1144]	ἐστιν, ἡ κατὰ τὴν φρόνησιν.	Δεῖ	δὲ μικρὸν μεταβῆναι. Ἔστι γὰρ
[6, 1139]	ἡ δὲ προαίρεσις ὄρεξις βουλευτική,	δεῖ	διὰ ταῦτα μὲν τόν τε
[6, 1142]	Ἔτι δὲ τὰ αὑτοῦ πῶς	δεῖ	διοικεῖν, ἄδηλον καὶ σκεπτέον. Σημεῖον
[6, 1144]	αὐτά (καίτοι πράττουσί γε ἃ	δεῖ	καὶ ὅσα χρὴ τὸν σπουδαῖον)
[6, 1138]	ὡς ὁ ταύτην ἔχων. Διὸ	δεῖ	καὶ περὶ τὰς τῆς ψυχῆς
[6, 1141]	φρόνησις τῶν (καθόλου μόνον, ἀλλὰ	δεῖ	καὶ τὰ καθ' ἕκαστα γνωρίζειν·
[6, 1142]	κατὰ τὸ ὠφέλιμον, καὶ οὗ	δεῖ	καὶ ὣς καὶ ὅτε. Ἔτι
[6, 1142]	πω εὐβουλία, καθ' ἣν οὗ	δεῖ	μὲν τυγχάνει, οὐ μέντοι δι'
[6, 1142]	συλλογισμῷ τυχεῖν, καὶ ὃ μὲν	δεῖ	ποιῆσαι τυχεῖν, δι' οὗ δ'
[6, 1138]	ὅτι οὔτε πλείω οὔτε ἐλάττω	δεῖ	πονεῖν οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν, ἀλλὰ τὰ
[6, 1143]	φρόνησις ἐπιτακτική ἐστιν· τί γὰρ	δεῖ	πράττειν ἢ μή, τὸ τέλος
[6, 1143]	ἀποδείξεις καὶ περὶ τούτων. Ὥστε	δεῖ	προσέχειν τῶν ἐμπείρων καὶ πρεσβυτέρων
[6, 1138]	ἂν εἰδείη πλέον, οἷον ποῖα	δεῖ	προσφέρεσθαι πρὸς τὸ σῶμα, εἴ
[6, 1138]	δὲ τυγχάνομεν πρότερον εἰρηκότες ὅτι	δεῖ	τὸ μέσον αἱρεῖσθαι, μὴ τὴν
[6, 1145]	εἰ μὴ πρακτικὴ ἦν, ὅτι	ἔδει	ἂν αὐτῆς διὰ τὸ τοῦ
[6, 1142]	τυγχάνει, οὐ μέντοι δι' οὗ	ἔδει.	Ἔτι ἔστι πολὺν χρόνον βουλευόμενον
[6, 1142]	τευκτική. Ἀλλ' ἔστι καὶ τούτου	ψευδεῖ	συλλογισμῷ τυχεῖν, καὶ ὃ μὲν
[6, 1140]	ὀνόματι, ὡς σῴζουσαν τὴν φρόνησιν.	Σῴζει	δὲ τὴν τοιαύτην ὑπόληψιν. Οὐ
[6, 1144]	Τὴν μὲν οὖν προαίρεσιν ὀρθὴν	ποιεῖ	ἡ ἀρετή, τὸ δ' ὅσα
[6, 1144]	τῆς ὅλης ἀρετῆς τῷ ἔχεσθαι	ποιεῖ	καὶ τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα. Ἔτι
[6, 1144]	μὲν γὰρ ἀρετὴ τὸν σκοπὸν	ποιεῖ	ὀρθόν, ἡ δὲ φρόνησις τὰ
[6, 1139]	ποιητικῆς ἄρχει· ἕνεκα γάρ του	ποιεῖ	πᾶς ὁ ποιῶν, καὶ οὐ
[6, 1144]	γὰρ ἡ (μοχθηρία καὶ διαψεύδεσθαι	ποιεῖ	περὶ τὰς πρακτικὰς ἀρχάς. Ὥστε
[6, 1145]	δὲ τὰ πρὸς τὸ τέλος	ποιεῖ	πράττειν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ κυρία
[6, 1142]	οὐκ ἔστιν· πλῆθος γὰρ χρόνου	ποιεῖ	τὴν ἐμπειρίαν· ἐπεὶ καὶ τοῦτ'
[6, 1142]	μαθηματικοῖς) ἔσχατον τρίγωνον· στήσεται γὰρ	κἀκεῖ.	Ἀλλ' αὕτη μᾶλλον (αἴσθησις ἢ
[6, 1142]	τὰ τοιαῦτα, φρόνιμος δ' οὐ	δοκεῖ	γίνεσθαι. Αἴτιον δ' ὅτι καὶ
[6, 1142]	(βεβουλευμένος, κακὸν δὲ μέγα εἰληφώς.	Δοκεῖ	δ' ἀγαθόν τι τὸ εὖ
[6, 1141]	πράττουσιν οὗτοι ὥσπερ οἱ χειροτέχναι.	Δοκεῖ	(δὲ καὶ φρόνησις μάλιστ' εἶναι
[6, 1140]	θεωρήσαντες (τίνας λέγομεν τοὺς φρονίμους.	Δοκεῖ	δὴ φρονίμου εἶναι τὸ δύνασθαι
[6, 1139]	ἄφθαρτα. (Ἔτι διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη	δοκεῖ	εἶναι, καὶ τὸ ἐπιστητὸν μαθητόν.
[6, 1143]	ἐστὶ νοῦς. Διὸ καὶ φυσικὰ	δοκεῖ	εἶναι ταῦτα, καὶ φύσει σοφὸς
[6, 1144]	πρὸς τὴν κυρίαν. Πᾶσι γὰρ	δοκεῖ	ἕκαστα τῶν ἠθῶν ὑπάρχειν (φύσει
[6, 1142]	ἀλλ' ἔχει διαφορὰν πολλήν· ~(καὶ	δοκεῖ	ὁ τὰ περὶ αὑτὸν εἰδὼς
[6, 1145]	περὶ πάντα τὰ ἐν τῇ	πόλει.
[6, 1139]	ὅταν ἔξω τοῦ θεωρεῖν γένηται,	λανθάνει	εἰ ἔστιν ἢ μή. Ἐξ
[6, 1142]	ἐπεὶ ὁ μὲν κακῶς βουλευόμενος	ἁμαρτάνει,	ὁ δ' εὖ ὀρθῶς βουλεύεται,
[6, 1142]	καθ' ἣν οὗ δεῖ μὲν	τυγχάνει,	οὐ μέντοι δι' οὗ ἔδει.
[6, 1143]	σοφία, καὶ περὶ τί ἑκατέρα	τυγχάνει	οὖσα, καὶ ὅτι ἄλλου τῆς
[6, 1139]	ἐνδεχόμενα· πρὸς γὰρ τὰ τῷ	γένει	ἕτερα καὶ τῶν τῆς ψυχῆς
[6, 1139]	τῆς ψυχῆς μορίων ἕτερον τῷ	(γένει	τὸ πρὸς ἑκάτερον πεφυκός, εἴπερ
[6, 1144]	σώματι ἰσχυρῷ ἄνευ ὄψεως κινουμένῳ	συμβαίνει	σφάλλεσθαι ἰσχυρῶς διὰ τὸ μὴ
[6, 1138]	ἀποβλέπων ὁ τὸν λόγον ἔχων	ἐπιτείνει	καὶ ἀνίησιν, καί τις ἔστιν
[6, 1139]	ἔστιν. Διάνοια δ' αὐτὴ οὐθὲν	κινεῖ,	ἀλλ' ἡ ἕνεκά του καὶ
[6, 1139]	γὰρ καὶ τὸ (ἐναντίον ἐν	πράξει	ἄνευ διανοίας καὶ ἤθους οὐκ
[6, 1139]	μᾶλλον τοῦ συμπεράσματος, (κατὰ συμβεβηκὸς	ἕξει	τὴν ἐπιστήμην. Περὶ μὲν οὖν
[6, 1139]	κατάφασις καὶ ἀπόφασις, τοῦτ' ἐν	ὀρέξει	δίωξις καὶ φυγή· ὥστ' ἐπειδὴ
[6, 1139]	διανοητικοῦ ἀλήθεια ὁμολόγως ἔχουσα τῇ	ὀρέξει	τῇ ὀρθῇ. Πράξεως μὲν οὖν
[6, 1140]	ἔστι, φρονήσεως δ' (οὐκ ἔστιν.	Ἐπεὶ	δ' ἡ ἐπιστήμη περὶ τῶν
[6, 1140]	οὔτε ἡ ποίησις πρᾶξίς ἐστιν.	Ἐπεὶ	δ' ἡ οἰκοδομικὴ τέχνη τίς
[6, 1142]	πρῶτον τί καὶ περὶ τί.	Ἐπεὶ	δ' ἡ ὀρθότης πλεοναχῶς, δῆλον
[6, 1140]	γὰρ ἔχουσι ταῦτα τὴν ἀρχήν.	Ἐπεὶ	δὲ ποίησις καὶ πρᾶξις ἕτερον,
[6, 1138]	~Ἀριστοτέλους Ἠθικὰ Νικομάχεια Βιβλίον Ζ.	(Ἐπεὶ	δὲ τυγχάνομεν πρότερον εἰρηκότες ὅτι
[6, 1142]	γὰρ χρόνου ποιεῖ τὴν ἐμπειρίαν·	ἐπεὶ	καὶ τοῦτ' ἄν τις σκέψαιτο,
[6, 1142]	δόξα ἡ εὐβουλία οὐδεμία. Ἀλλ'	ἐπεὶ	ὁ μὲν κακῶς βουλευόμενος ἁμαρτάνει,
[6, 1144]	λάβῃ νοῦν, ἐν τῷ πράττειν	διαφέρει·	ἡ δ' ἕξις ὁμοία οὖσα
[6, 1141]	ἄνθρωπος τῶν ἄλλων ζῴων, οὐδὲν	διαφέρει·	καὶ γὰρ ἀνθρώπου ἄλλα πολὺ
[6, 1142]	ζητεῖν δὲ καὶ τὸ βουλεύεσθαι	διαφέρει·	τὸ γὰρ βουλεύεσθαι ζητεῖν τι
[6, 1140]	ὑπόληψιν. Οὐ γὰρ ἅπασαν ὑπόληψιν	διαφθείρει	οὐδὲ διαστρέφει τὸ ἡδὺ καὶ
[6, 1141]	τὰ ὀρνίθεια (κοῦφα καὶ) ὑγιεινὰ	ποιήσει	μᾶλλον. Ἡ δὲ φρόνησις πρακτική·
[6, 1141]	ποῖα δὲ κοῦφα ἀγνοοῖ, οὐ	ποιήσει	ὑγίειαν, (ἀλλ' ὁ εἰδὼς ὅτι
[6, 1143]	περὶ τὰ αὐτὰ μὲν τῇ	φρονήσει	ἐστίν, οὐκ ἔστι δὲ τὸ
[6, 1145]	οὐκ ἐνδέχεται· ἅμα γὰρ τῇ	φρονήσει	μιᾷ ὑπαρχούσῃ πᾶσαι ὑπάρξουσιν. Δῆλον
[6, 1143]	Ἡ μὲν γὰρ σοφία οὐδὲν	θεωρήσει	ἐξ ὧν ἔσται εὐδαίμων (ἄνθρωπος
[6, 1143]	τοῖς μὴ ἔχουσιν· οὐδὲν γὰρ	διοίσει	αὐτοὺς ἔχειν ἢ ἄλλοις ἔχουσι
[6, 1139]	Καθ' ἃς οὖν μάλιστα ἕξεις	ἀληθεύσει	ἑκάτερον, αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι
[6, 1141]	καὶ νοῦς τῶν τιμιωτάτων τῇ	φύσει.	Διὸ Ἀναξαγόραν καὶ Θαλῆν καὶ
[6, 1144]	δοκεῖ ἕκαστα τῶν ἠθῶν ὑπάρχειν	(φύσει	πως· καὶ γὰρ δίκαιοι καὶ
[6, 1143]	φυσικὰ δοκεῖ εἶναι ταῦτα, καὶ	φύσει	σοφὸς μὲν οὐδείς, γνώμην δ'
[6, 1142]	βουλή τις, ὁ δὲ βουλευόμενος	ζητεῖ	καὶ λογίζεται. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'
[6, 1142]	ἐάν τε καὶ κακῶς βουλεύηται,	ζητεῖ	τι καὶ λογίζεται. Ἀλλ' ὀρθότης
[6, 1144]	καὶ Σωκράτης τῇ μὲν ὀρθῶς	ἐζήτει	τῇ δ' ἡμάρτανεν· ὅτι μὲν
[6, 1145]	ὅπως γένηται· ἐκείνης οὖν ἕνεκα	ἐπιτάττει,	ἀλλ' οὐκ ἐκείνῃ. (Ἔτι ὅμοιον
[6, 1143]	(ἡ γὰρ ποιοῦσα ἄρχει καὶ	ἐπιτάττει	περὶ ἕκαστον. Περὶ δὴ τούτων
[6, 1145]	φαίη ἄρχειν τῶν θεῶν, ὅτι	ἐπιτάττει	περὶ πάντα τὰ ἐν τῇ
[6, 1139]	πάλιν λέγωμεν. (Ἔστω δὴ οἷς	ἀληθεύει	ἡ ψυχὴ τῷ καταφάναι ἢ
[6, 1138]	εἴπειεν ὅτι ὅσα ἡ ἰατρικὴ	κελεύει	καὶ ὡς ὁ ταύτην ἔχων.
[6, 1144]	μὴ τῷ ἀγαθῷ, οὐ φαίνεται·	διαστρέφει	γὰρ ἡ (μοχθηρία καὶ διαψεύδεσθαι
[6, 1140]	γὰρ ἅπασαν ὑπόληψιν διαφθείρει οὐδὲ	διαστρέφει	τὸ ἡδὺ καὶ λυπηρόν, οἷον
[6, 1140]	(δύο ὀρθὰς ἔχει ἢ οὐκ	ἔχει,	ἀλλὰ τὰς περὶ τὸ πρακτόν.
[6, 1143]	ἡ δὲ φρόνησις τοῦτο μὲν	ἔχει,	ἀλλὰ τίνος ἕνεκα δεῖ αὐτῆς;
[6, 1141]	περὶ αὐτὸν καὶ ἕνα· καὶ	ἔχει	αὕτη τὸ κοινὸν ὄνομα, φρόνησις·
[6, 1141]	γνώσεως τὸ αὑτῷ εἰδέναι· ἀλλ'	ἔχει	διαφορὰν πολλήν· ~(καὶ δοκεῖ ὁ
[6, 1140]	ὅτι τὸ τρίγωνον (δύο ὀρθὰς	ἔχει	ἢ οὐκ ἔχει, ἀλλὰ τὰς
[6, 1143]	καὶ ἥδε ἡ ἡλικία νοῦν	ἔχει	καὶ γνώμην, ὡς τῆς φύσεως
[6, 1141]	τὰ καθ' ἕκαστα τὸ κοινὸν	ἔχει	ὄνομα, πολιτική· αὕτη δὲ πρακτικὴ
[6, 1144]	καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ παραπλησίως	ἔχει	ὡς ἡ φρόνησις πρὸς τὴν
[6, 1139]	(αὕτη γὰρ καὶ τῆς ποιητικῆς	ἄρχει·	ἕνεκα γάρ του ποιεῖ πᾶς
[6, 1143]	αὐτῆς ἔσται· (ἡ γὰρ ποιοῦσα	ἄρχει	καὶ ἐπιτάττει περὶ ἕκαστον. Περὶ
[6, 1139]	τινα καὶ οἰκειότητα ἡ γνῶσις	ὑπάρχει	αὐτοῖς. Λεγέσθω δὲ τούτων τὸ
[6, 1141]	φησὶν εἶναι φρόνιμον, καὶ τούτῳ	ἐπιτρέψει	αὐτά. Διὸ καὶ τῶν θηρίων
[6, 1139]	τέχνη ἐπιστήμη φρόνησις σοφία νοῦς·	ὑπολήψει	γὰρ καὶ δόξῃ ἐνδέχεται διαψεύδεσθαι.
[6, 1144]	εἴρηταί τε καὶ ἔστι δῆλον·	οἱ	γὰρ συλλογισμοὶ τῶν πρακτῶν ἀρχὴν
[6, 1142]	εἰδὼς καὶ διατρίβων φρόνιμος εἶναι,	οἱ	δὲ πολιτικοὶ πολυπράγμονες· διὸ Εὐριπίδης
[6, 1141]	πρακτικώτεροι, καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις	οἱ	ἔμπειροι· εἰ γὰρ εἰδείη ὅτι
[6, 1142]	καὶ τὰ μὲν οὐ πιστεύουσιν	(οἱ	νέοι ἀλλὰ λέγουσιν, τῶν δὲ
[6, 1141]	μόνοι γὰρ πράττουσιν οὗτοι ὥσπερ	οἱ	χειροτέχναι. Δοκεῖ (δὲ καὶ φρόνησις
[6, 1141]	(ὸν δ' οὔτ' ἂρ σκαπτῆρα	θεοὶ	θέσαν οὔτ' ἀροτῆρα οὔτ' ἄλλως
[6, 1142]	τὰ μὲν οὐ πιστεύουσιν (οἱ	νέοι	ἀλλὰ λέγουσιν, τῶν δὲ τὸ
[6, 1142]	εἰρημένου καὶ διότι γεωμετρικοὶ μὲν	νέοι	καὶ μαθηματικοὶ γίνονται καὶ σοφοὶ
[6, 1144]	ὑπάρχειν (φύσει πως· καὶ γὰρ	δίκαιοι	καὶ σωφρονικοὶ καὶ ἀνδρεῖοι καὶ
[6, 1144]	γὰρ δίκαιοι καὶ σωφρονικοὶ καὶ	ἀνδρεῖοι	καὶ τἆλλα ἔχομεν εὐθὺς ἐκ
[6, 1141]	τὰ καθ' ἕκαστα. Διὸ καὶ	ἔνιοι	οὐκ εἰδότες ἑτέρων εἰδότων πρακτικώτεροι,
[6, 1144]	πως· καὶ γὰρ δίκαιοι καὶ	σωφρονικοὶ	καὶ ἀνδρεῖοι καὶ τἆλλα ἔχομεν
[6, 1142]	ἐστὶ τοῦ εἰρημένου καὶ διότι	γεωμετρικοὶ	μὲν νέοι καὶ μαθηματικοὶ γίνονται
[6, 1142]	διότι γεωμετρικοὶ μὲν νέοι καὶ	μαθηματικοὶ	γίνονται καὶ σοφοὶ τὰ τοιαῦτα,
[6, 1142]	διατρίβων φρόνιμος εἶναι, οἱ δὲ	πολιτικοὶ	πολυπράγμονες· διὸ Εὐριπίδης Πῶς δ'
[6, 1139]	ὅταν γάρ πως πιστεύῃ καὶ	γνώριμοι	αὐτῷ ὦσιν αἱ ἀρχαί, ἐπίσταται·
[6, 1143]	ἄν τις περὶ αὐτῶν τί	χρήσιμοί	εἰσιν. Ἡ μὲν γὰρ σοφία
[6, 1144]	καὶ ἔστι δῆλον· οἱ γὰρ	συλλογισμοὶ	τῶν πρακτῶν ἀρχὴν ἔχοντές εἰσιν,
[6, 1139]	ἀληθεύσει ἑκάτερον, αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν.	Ἀρξάμενοι	οὖν ἄνωθεν περὶ αὐτῶν πάλιν
[6, 1139]	~(ὰς δὴ τῆς ψυχῆς ἀρετὰς	διελόμενοι	(τὰς μὲν εἶναι τοῦ ἤθους
[6, 1143]	ὥσπερ καὶ περὶ τὴν ὑγίειαν·	βουλόμενοι	γὰρ ὑγιαίνειν ὅμως οὐ μανθάνομεν
[6, 1141]	Διὸ πολιτεύεσθαι τούτους μόνον λέγουσιν·	μόνοι	γὰρ πράττουσιν οὗτοι ὥσπερ οἱ
[6, 1141]	καὶ ὑγιεινά, ποῖα δὲ κοῦφα	ἀγνοοῖ,	οὐ ποιήσει ὑγίειαν, (ἀλλ' ὁ
[6, 1141]	ἔνιοι οὐκ εἰδότες ἑτέρων εἰδότων	πρακτικώτεροι,	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις οἱ
[6, 1143]	ἐστὶν ἀνδρὸς πράττειν, οὐδὲν δὲ	πρακτικώτεροι	τῷ εἰδέναι αὐτά ἐσμεν, εἴπερ
[6, 1143]	ἕξεως εἶναι λέγεται· οὐθὲν γὰρ	πρακτικώτεροι	τῷ ἔχειν τὴν ἰατρικὴν καὶ
[6, 1141]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις οἱ	ἔμπειροι·	εἰ γὰρ εἰδείη ὅτι τὰ
[6, 1143]	γὰρ σύνεσις καὶ εὐσυνεσία καὶ	συνετοὶ	καὶ εὐσύνετοι. Ἔστι δ' οὔτε
[6, 1143]	δόξῃ (πάντες γὰρ ἂν ἦσαν	συνετοί)	οὔτε τις μία τῶν κατὰ
[6, 1143]	τοὔνομα ἡ σύνεσις, καθ' ἣν	εὐσύνετοι,	ἐκ τῆς ἐν τῷ μανθάνειν·
[6, 1143]	καὶ εὐσυνεσία καὶ συνετοὶ καὶ	εὐσύνετοι.	Ἔστι δ' οὔτε τὸ ἔχειν
[6, 1142]	ἐλήλυθε τὸ τούτους φρονίμους εἶναι·	καίτοι	ἴσως οὐκ ἔστι τὸ αὑτοῦ
[6, 1144]	τι καὶ μὴ δι' αὐτά	(καίτοι	πράττουσί γε ἃ δεῖ καὶ
[6, 1142]	οὗ δεῖ μὲν τυγχάνει, οὐ	μέντοι	δι' οὗ ἔδει. Ἔτι ἔστι
[6, 1141]	ἡ αὐτὴ μὲν ἕξις, τὸ	μέντοι	εἶναι οὐ ταὐτὸν αὐταῖς. Τῆς
[6, 1141]	μόνον λέγουσιν· μόνοι γὰρ πράττουσιν	οὗτοι	ὥσπερ οἱ χειροτέχναι. Δοκεῖ (δὲ
[6, 1142]	νέοι καὶ μαθηματικοὶ γίνονται καὶ	σοφοὶ	τὰ τοιαῦτα, φρόνιμος δ' οὐ
[6, 1143]	ἄλλοις ἔχουσι πείθεσθαι, ἱκανῶς τ'	ἔχοι	ἂν ἡμῖν ὥσπερ καὶ περὶ
[6, 1143]	ἐν τῷ χρῆσθαι τῇ δόξῃ	ἐπὶ	τὸ κρίνειν περὶ τούτων περὶ
[6, 1144]	ἔσται κυρίως ἀρετή. Ὥστε καθάπερ	ἐπὶ	τοῦ δοξαστικοῦ δύο ἐστὶν (εἴδη,
[6, 1144]	δεινότης καὶ φρόνησις, οὕτω καὶ	ἐπὶ	τοῦ ἠθικοῦ δύο ἐστί, τὸ
[6, 1143]	σύνεσιν καὶ φρόνησιν καὶ νοῦν	ἐπὶ	τοὺς αὐτοὺς ἐπιφέροντες γνώμην ἔχειν
[6, 1138]	ταῖς εἰρημέναις ἕξεσι, καθάπερ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων, ἔστι τις σκοπὸς
[6, 1144]	ἀγαθόν. (Σκεπτέον δὴ πάλιν καὶ	περὶ	ἀρετῆς· καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ
[6, 1141]	φρόνιμον (δὲ ἕτερον· τὰ γὰρ	περὶ	αὑτὸ ἕκαστα τὸ εὖ θεωροῦν
[6, 1141]	καὶ φρόνησις μάλιστ' εἶναι ἡ	περὶ	αὐτὸν καὶ ἕνα· καὶ ἔχει
[6, 1142]	πολλήν· ~(καὶ δοκεῖ ὁ τὰ	περὶ	αὑτὸν εἰδὼς καὶ διατρίβων φρόνιμος
[6, 1144]	δυνάμεως. Λεκτέον δ' ἐπιστήσασι σαφέστερον	περὶ	αὐτῶν. Ἔστι δὴ δύναμις ἣν
[6, 1140]	ποίησις καὶ πρᾶξις (πιστεύομεν δὲ	περὶ	αὐτῶν καὶ τοῖς ἐξωτερικοῖς λόγοις)
[6, 1143]	λεκτέον· νῦν μὲν γὰρ ἠπόρηται	περὶ	αὐτῶν μόνον. ~(Πρῶτον μὲν οὖν
[6, 1139]	ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν	περὶ	αὐτῶν πάλιν λέγωμεν. (Ἔστω δὴ
[6, 1143]	εἴρηται. Διαπορήσειε δ' ἄν τις	περὶ	αὐτῶν τί χρήσιμοί εἰσιν. Ἡ
[6, 1140]	ποιητική. Ἔστι δὲ τέχνη πᾶσα	περὶ	γένεσιν καὶ τὸ τεχνάζειν καὶ
[6, 1144]	αὐτῷ πράττειν ἢ μὴ πράττειν.	Περὶ	δὲ τοῦ μηθὲν εἶναι πρακτικωτέρους
[6, 1139]	μὲν οὖν τῶν ἠθικῶν διεληλύθαμεν,	περὶ	δὲ τῶν λοιπῶν, περὶ ψυχῆς
[6, 1140]	περὶ τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἔχειν.	Περὶ	δὲ φρονήσεως οὕτως ἂν λάβοιμεν,
[6, 1140]	τέχνῃ ὁ ἑκὼν ἁμαρτάνων αἱρετώτερος,	περὶ	δὲ φρόνησιν ἧττον, ὥσπερ καὶ
[6, 1143]	ἄρχει καὶ ἐπιτάττει περὶ ἕκαστον.	Περὶ	δὴ τούτων λεκτέον· νῦν μὲν
[6, 1141]	ἀγαθὸν τῶν ζῴων, ἀλλ' ἑτέρα	περὶ	ἕκαστον, εἰ μὴ καὶ ἰατρικὴ
[6, 1143]	γὰρ ποιοῦσα ἄρχει καὶ ἐπιτάττει	περὶ	ἕκαστον. Περὶ δὴ τούτων λεκτέον·
[6, 1143]	συγγνωμονικόν, καὶ ἐπιεικὲς τὸ ἔχειν	περὶ	ἔνια συγγνώμην. Ἡ δὲ συγγνώμη
[6, 1141]	τούτων ἐστίν· τοῦ γὰρ σοφοῦ	περὶ	ἐνίων ἔχειν ἀπόδειξίν ἐστιν. Εἰ
[6, 1142]	ἐστίν. Δεῖ δὲ λαβεῖν καὶ	περὶ	εὐβουλίας τί ἐστι, πότερον ἐπιστήμη
[6, 1143]	ἰατρικὴ περὶ ὑγιεινῶν, ἡ γεωμετρία	περὶ	μεγέθη· οὔτε γὰρ περὶ τῶν
[6, 1139]	(κατὰ συμβεβηκὸς ἕξει τὴν ἐπιστήμην.	Περὶ	μὲν οὖν ἐπιστήμης διωρίσθω τὸν
[6, 1139]	ἔφαμεν τὰς δὲ τῆς διανοίας.	Περὶ	μὲν οὖν τῶν ἠθικῶν διεληλύθαμεν,
[6, 1138]	γὰρ ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπιμελείαις,	περὶ	ὅσας ἐστὶν ἐπιστήμη, τοῦτ' ἀληθὲς
[6, 1145]	ἄρχειν τῶν θεῶν, ὅτι ἐπιτάττει	περὶ	πάντα τὰ ἐν τῇ πόλει.
[6, 1141]	εἰ μὴ καὶ ἰατρικὴ μία	περὶ	πάντων τῶν ὄντων. Εἰ δ'
[6, 1141]	οὐ ταὐτὸν αὐταῖς. Τῆς δὲ	περὶ	(πόλιν ἣ μὲν ὡς ἀρχιτεκτονικὴ
[6, 1140]	ἕξιν εἶναι μετὰ λόγου ἀληθῆ	περὶ	τὰ ἀνθρώπινα ἀγαθὰ πρακτικήν. Ἀλλὰ
[6, 1141]	ἀγαθὰ ζητοῦσιν. Ἡ δὲ φρόνησις	περὶ	τὰ ἀνθρώπινα καὶ περὶ ὧν
[6, 1140]	(ἕξιν ἀληθῆ μετὰ λόγου πρακτικὴν	περὶ	τὰ ἀνθρώπῳ ἀγαθὰ καὶ κακά.
[6, 1140]	πράξεως εἶναι. Καὶ τρόπον τινὰ	περὶ	τὰ αὐτά ἐστιν ἡ τύχη
[6, 1143]	ἄν τις καὶ βουλεύσαιτο. Διὸ	περὶ	τὰ αὐτὰ μὲν τῇ φρονήσει
[6, 1140]	εἶναι τὸ δύνασθαι καλῶς βουλεύσασθαι	περὶ	τὰ αὑτῷ ἀγαθὰ καὶ συμφέροντα,
[6, 1143]	ἡ μὲν φρόνησίς ἐστιν ἡ	περὶ	τὰ δίκαια καὶ καλὰ καὶ
[6, 1141]	ἀποδεικτόν, (αἳ δὲ τυγχάνουσιν οὖσαι	περὶ	τὰ ἐνδεχόμενα ἄλλως ἔχειν. Οὐδὲ
[6, 1141]	πρακτικὴ γάρ, ἡ δὲ πρᾶξις	περὶ	τὰ καθ' ἕκαστα. Διὸ καὶ
[6, 1141]	οἷς ἀληθεύομεν καὶ μηδέποτε διαψευδόμεθα	περὶ	τὰ μὴ ἐνδεχόμενα ἢ καὶ
[6, 1143]	ἡ σύνεσις καὶ ἡ γνώμη	περὶ	τὰ (πρακτά, ταῦτα δ' ἔσχατα.
[6, 1141]	ἡ αὐτή· εἰ γὰρ (τὴν	περὶ	τὰ ὠφέλιμα τὰ αὑτοῖς ἐροῦσι
[6, 1140]	δὲ φρόνησιν ἧττον, ὥσπερ καὶ	περὶ	τὰς ἀρετάς. Δῆλον οὖν ὅτι
[6, 1141]	τῶν ἀρχῶν εἰδέναι, ἀλλὰ καὶ	περὶ	τὰς ἀρχὰς ἀληθεύειν. Ὥστ' εἴη
[6, 1144]	ἡ (μοχθηρία καὶ διαψεύδεσθαι ποιεῖ	περὶ	τὰς πρακτικὰς ἀρχάς. Ὥστε φανερὸν
[6, 1138]	ταύτην ἔχων. Διὸ δεῖ καὶ	περὶ	τὰς τῆς ψυχῆς ἕξεις μὴ
[6, 1143]	ἔχοι ἂν ἡμῖν ὥσπερ καὶ	περὶ	τὴν ὑγίειαν· βουλόμενοι γὰρ ὑγιαίνειν
[6, 1143]	(φρόνησις καὶ ἡ σοφία, καὶ	περὶ	τί ἑκατέρα τυγχάνει οὖσα, καὶ
[6, 1142]	βουλὴ ζητητέα πρῶτον τί καὶ	περὶ	τί. Ἐπεὶ δ' ἡ ὀρθότης
[6, 1140]	Σημεῖον δ' ὅτι καὶ τοὺς	περί	τι φρονίμους λέγομεν, ὅταν πρὸς
[6, 1141]	ἔσονται σοφίαι· οὐ γὰρ μία	περὶ	τὸ ἁπάντων ἀγαθὸν τῶν ζῴων,
[6, 1140]	δοξαστικοῦ· ἥ τε γὰρ δόξα	περὶ	τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἔχειν καὶ
[6, 1140]	μετὰ λόγου ψευδοῦς ποιητικὴ ἕξις,	περὶ	τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἔχειν. Περὶ
[6, 1142]	καθόλου ἐν τῷ βουλεύσασθαι ἢ	περὶ	τὸ καθ' ἕκαστον· ἢ γὰρ
[6, 1142]	ἄδηλον; ἔτι ἡ ἁμαρτία ἢ	περὶ	τὸ καθόλου ἐν τῷ βουλεύσασθαι
[6, 1140]	ἢ οὐκ ἔχει, ἀλλὰ τὰς	περὶ	τὸ πρακτόν. Αἱ μὲν γὰρ
[6, 1141]	ἔνια φρόνιμά φασιν εἶναι, ὅσα	περὶ	τὸν αὑτῶν βίον ἔχοντα φαίνεται
[6, 1139]	Ἴλιον πεπορθηκέναι· οὐδὲ γὰρ βουλεύεται	περὶ	τοῦ γεγονότος ἀλλὰ περὶ τοῦ
[6, 1139]	βουλεύεται περὶ τοῦ γεγονότος ἀλλὰ	περὶ	τοῦ ἐσομένου καὶ ἐνδεχομένου, τὸ
[6, 1139]	καὶ τὸ ἄλογον· (νῦν δὲ	περὶ	τοῦ λόγον ἔχοντος τὸν αὐτὸν
[6, 1143]	τῇ δόξῃ ἐπὶ τὸ κρίνειν	περὶ	τούτων περὶ ὧν ἡ (φρόνησίς
[6, 1143]	τούτων γὰρ αἱ ἀποδείξεις καὶ	περὶ	τούτων. Ὥστε δεῖ προσέχειν τῶν
[6, 1141]	εὖ βουλεύεσθαι, βουλεύεται δ' οὐδεὶς	περὶ	τῶν ἀδυνάτων ἄλλως ἔχειν, οὐδ'
[6, 1140]	ὁ βουλευτικός. Βουλεύεται δ' οὐθεὶς	περὶ	τῶν ἀδυνάτων ἄλλως ἔχειν, οὐδὲ
[6, 1143]	γεωμετρία περὶ μεγέθη· οὔτε γὰρ	περὶ	τῶν ἀεὶ ὄντων καὶ (ἀκινήτων
[6, 1143]	(ἀκινήτων ἡ σύνεσίς ἐστιν οὔτε	περὶ	τῶν γιγνομένων ὁτουοῦν, ἀλλὰ περὶ
[6, 1140]	ἔχειν) (καὶ οὐκ ἔστι βουλεύσασθαι	περὶ	τῶν ἐξ ἀνάγκης ὄντων, οὐκ
[6, 1140]	ἔστιν. Ἐπεὶ δ' ἡ ἐπιστήμη	περὶ	τῶν καθόλου ἐστὶν ὑπόληψις καὶ
[6, 1139]	λογίζεσθαι ταὐτόν, οὐδεὶς δὲ βουλεύεται	περὶ	τῶν μὴ ἐνδεχομένων ἄλλως ἔχειν.
[6, 1144]	ἀρετή ἐστιν· ὀρθὸς δὲ λόγος	περὶ	τῶν τοιούτων ἡ φρόνησίς ἐστιν.
[6, 1143]	μέρος ἐπιστημῶν, οἷον ἡ ἰατρικὴ	περὶ	ὑγιεινῶν, ἡ γεωμετρία περὶ μεγέθη·
[6, 1139]	διεληλύθαμεν, περὶ δὲ τῶν λοιπῶν,	περὶ	ψυχῆς πρῶτον εἰπόντες, λέγωμεν οὕτως.
[6, 1143]	περὶ τῶν γιγνομένων ὁτουοῦν, ἀλλὰ	περὶ	ὧν ἀπορήσειεν ἄν τις καὶ
[6, 1141]	φρόνησις περὶ τὰ ἀνθρώπινα καὶ	περὶ	ὧν ἔστι βουλεύσασθαι· τοῦ γὰρ
[6, 1143]	ἐπὶ τὸ κρίνειν περὶ τούτων	περὶ	ὧν ἡ (φρόνησίς ἐστιν, ἄλλου
[6, 1142]	οὐκ ἔστιν· οὐ γὰρ ζητοῦσι	περὶ	ὧν ἴσασιν, (ἡ δ' εὐβουλία
[6, 1143]	ἐν μὲν τῷ (κριτικὸς εἶναι	περὶ	ὧν ὁ φρόνιμος, συνετὸς καὶ
[6, 1144]	πάντες, ὅταν ὁρίζωνται τὴν ἀρετήν,	προστιθέασι,	τὴν ἕξιν εἰπόντες καὶ πρὸς
[6, 1144]	δ' ὁ κατὰ τὴν φρόνησιν.	Ἐοίκασι	δὴ μαντεύεσθαί πως ἅπαντες (ὅτι
[6, 1144]	φυσικὴ ἀρετὴ πρὸς τὴν κυρίαν.	Πᾶσι	γὰρ δοκεῖ ἕκαστα τῶν ἠθῶν
[6, 1144]	ἀλλ' ἑτέρας δυνάμεως. Λεκτέον δ'	ἐπιστήσασι	σαφέστερον περὶ αὐτῶν. Ἔστι δὴ
[6, 1144]	γίνεται ἄνευ φρονήσεως. Διόπερ τινές	φασι	πάσας τὰς ἀρετὰς φρονήσεις εἶναι,
[6, 1142]	βουλεύονται δὲ πολὺν χρόνον, καὶ	φασὶ	πράττειν μὲν δεῖν ταχὺ τὰ
[6, 1138]	Ἐν πάσαις γὰρ ταῖς εἰρημέναις	ἕξεσι,	καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων,
[6, 1143]	πρεσβυτέρων ἢ φρονίμων ταῖς ἀναποδείκτοις	φάσεσι	καὶ δόξαις οὐχ ἧττον τῶν
[6, 1140]	ἡ τέχνη, καθάπερ καὶ Ἀγάθων	φησὶ	Τέχνη τύχην ἔστερξε καὶ τύχη
[6, 1144]	ἄλλον τρόπον ὑπάρχειν. Καὶ γὰρ	παισὶ	καὶ θηρίοις αἱ φυσικαὶ ὑπάρχουσιν
[6, 1140]	καὶ τῶν ἐξ ἀνάγκης ὄντων,	εἰσὶ	δ' ἀρχαὶ τῶν ἀποδεικτῶν καὶ
[6, 1143]	ὀρθὴ δ' ἡ τοῦ ἀληθοῦς.	(Εἰσὶ	δὲ πᾶσαι αἱ ἕξεις εὐλόγως
[6, 1143]	αἱ δυνάμεις αὗται τῶν ἐσχάτων	εἰσὶ	καὶ τῶν καθ' ἕκαστον· καὶ
[6, 1142]	φρονοίην, ᾧ παρῆν ἀπραγμόνως ἐν	τοῖσι	πολλοῖς ἠριθμημένον στρατοῦ ἴσον μετασχεῖν;
[6, 1141]	καὶ ἀγαθὸν ἕτερον ἀνθρώποις καὶ	ἰχθύσι,	τὸ δὲ λευκὸν καὶ εὐθὺ
[6, 1143]	ῥητέον ἀλλὰ τοῦ γίνεσθαι, τοῖς	οὖσι	σπουδαίοις οὐθὲν ἂν εἴη χρήσιμος·
[6, 1144]	μηδὲν μηδετέρα αὐτῶν. Ἔπειτα καὶ	ποιοῦσι	μέν, οὐχ ὡς ἡ ἰατρικὴ
[6, 1144]	τοῦ μορίου, καὶ εἰ μὴ	ποιοῦσι	μηδὲν μηδετέρα αὐτῶν. Ἔπειτα καὶ
[6, 1144]	αὐτῶν. Ἔστι δὴ δύναμις ἣν	καλοῦσι	δεινότητα· αὕτη δ' ἐστὶ τοιαύτη
[6, 1141]	περὶ τὰ ὠφέλιμα τὰ αὑτοῖς	ἐροῦσι	σοφίαν, πολλαὶ ἔσονται σοφίαι· οὐ
[6, 1142]	περισσοὺς καί τι πράσσοντας πλέον	Ζητοῦσι	γὰρ τὸ αὑτοῖς ἀγαθόν, καὶ
[6, 1142]	δὴ οὐκ ἔστιν· οὐ γὰρ	ζητοῦσι	περὶ ὧν ἴσασιν, (ἡ δ'
[6, 1144]	καὶ μὴ δι' αὐτά (καίτοι	πράττουσί	γε ἃ δεῖ καὶ ὅσα
[6, 1143]	διοίσει αὐτοὺς ἔχειν ἢ ἄλλοις	ἔχουσι	πείθεσθαι, ἱκανῶς τ' ἔχοι ἂν
[6, 1140]	κατὰ φύσιν· ἐν αὑτοῖς γὰρ	ἔχουσι	ταῦτα τὴν ἀρχήν. Ἐπεὶ δὲ
[6, 1141]	δὲ δικαστική. Εἶδος μὲν οὖν	τι	ἂν εἴη γνώσεως τὸ αὑτῷ
[6, 1143]	μὲν γὰρ φρόνησις ἐπιτακτική ἐστιν·	τί	γὰρ δεῖ πράττειν ἢ μή,
[6, 1142]	δόξα ἢ εὐστοχία ἢ ἄλλο	τι	γένος. Ἐπιστήμη μὲν δὴ οὐκ
[6, 1142]	τοῦτ' ἄν τις σκέψαιτο, διὰ	τί	δὴ μαθηματικὸς μὲν παῖς γένοιτ'
[6, 1143]	καὶ ἡ σοφία, καὶ περὶ	τί	ἑκατέρα τυγχάνει οὖσα, καὶ ὅτι
[6, 1142]	ζητητέα πρῶτον τί καὶ περὶ	τί.	Ἐπεὶ δ' ἡ ὀρθότης πλεοναχῶς,
[6, 1142]	δὲ λαβεῖν καὶ περὶ εὐβουλίας	τί	ἐστι, πότερον ἐπιστήμη τις ἢ
[6, 1141]	ἔχειν, οὐδ' ὅσων μὴ τέλος	τι	ἔστι, καὶ τοῦτο πρακτὸν ἀγαθόν.
[6, 1142]	διαφέρει· τὸ γὰρ βουλεύεσθαι ζητεῖν	τι	ἐστίν. Δεῖ δὲ λαβεῖν καὶ
[6, 1139]	ἐνδέχεται διαψεύδεσθαι. Ἐπιστήμη μὲν οὖν	τί	ἐστιν, ἐντεῦθεν φανερόν, εἰ δεῖ
[6, 1142]	τε γὰρ λόγου καὶ ταχύ	τι	ἡ εὐστοχία, βουλεύονται δὲ πολὺν
[6, 1142]	τε καὶ κακῶς βουλεύηται, ζητεῖ	τι	καὶ λογίζεται. Ἀλλ' ὀρθότης τίς
[6, 1144]	δι' ἄγνοιαν ἢ δι' ἕτερόν	τι	καὶ μὴ δι' αὐτά (καίτοι
[6, 1142]	διὸ ἡ βουλὴ ζητητέα πρῶτον	τί	καὶ περὶ τί. Ἐπεὶ δ'
[6, 1140]	δ' ἐνδεχομένου ἄλλως ἔχειν ἔστι	τι	καὶ ποιητὸν καὶ πρακτόν· ἕτερον
[6, 1139]	οὐ τέλος ἁπλῶς (ἀλλὰ πρός	τι	καὶ τινός) τὸ ποιητόν, ἀλλὰ
[6, 1143]	τῆς ἐμπειρίας ὄμμα ὁρῶσιν ὀρθῶς.	Τί	μὲν οὖν ἐστὶν ἡ (φρόνησις
[6, 1139]	Ὥστε τὸ λογιστικόν ἐστιν (ἕν	τι	μέρος τοῦ λόγον ἔχοντος. Ληπτέον
[6, 1142]	μετασχεῖν; τοὺς γὰρ περισσοὺς καί	τι	πράσσοντας πλέον Ζητοῦσι γὰρ τὸ
[6, 1141]	θέσαν οὔτ' ἀροτῆρα οὔτ' ἄλλως	τι	σοφόν. Ὥστε δῆλον ὅτι ἀκριβεστάτη
[6, 1141]	οὐ κατὰ μέρος οὐδ' ἄλλο	τι	σοφούς, ὥσπερ Ὅμηρός φησιν ἐν
[6, 1140]	φρονίμους λέγομεν, ὅταν πρὸς τέλος	τι	σπουδαῖον (εὖ λογίσωνται, ὧν μή
[6, 1142]	κατορθοῦσα, τὶς δὲ ἡ πρός	τι	τέλος. Εἰ δὴ τῶν φρονίμων
[6, 1142]	ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι καὶ πρός	τι	τέλος. Ἣ μὲν (δὴ ἁπλῶς
[6, 1142]	μέγα εἰληφώς. Δοκεῖ δ' ἀγαθόν	τι	τὸ εὖ βεβουλεῦσθαι· ἡ γὰρ
[6, 1144]	γενετῆς· ἀλλ' ὅμως ζητοῦμεν ἕτερόν	τι	τὸ κυρίως ἀγαθὸν καὶ τὰ
[6, 1140]	καὶ θεωρεῖν ὅπως ἂν γένηταί	τι	τῶν ἐνδεχομένων καὶ εἶναι καὶ
[6, 1140]	δ' ὅτι καὶ τοὺς περί	τι	φρονίμους λέγομεν, ὅταν πρὸς τέλος
[6, 1143]	δ' ἄν τις περὶ αὐτῶν	τί	χρήσιμοί εἰσιν. Ἡ μὲν γὰρ
[6, 1144]	ταύτης. Ἡ δ' ἕξις τῷ	(ὄμματι	τούτῳ γίνεται τῆς ψυχῆς οὐκ
[6, 1140]	τὴν σωφροσύνην τούτῳ προσαγορεύομεν τῷ	ὀνόματι,	ὡς σῴζουσαν τὴν φρόνησιν. Σῴζει
[6, 1144]	τοσοῦτον ἔοικεν ὁρᾶσθαι, ὅτι ὥσπερ	σώματι	ἰσχυρῷ ἄνευ ὄψεως κινουμένῳ συμβαίνει
[6, 1143]	σπουδαίοις οὐθὲν ἂν εἴη χρήσιμος·	(ἔτι	δ' οὐδὲ τοῖς μὴ ἔχουσιν·
[6, 1142]	ἄνευ οἰκονομίας (οὐδ' ἄνευ πολιτείας.	Ἔτι	δὲ τὰ αὑτοῦ πῶς δεῖ
[6, 1139]	δ' ἀίδια ἀγένητα καὶ ἄφθαρτα.	(Ἔτι	διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη δοκεῖ εἶναι,
[6, 1142]	δεῖ καὶ ὣς καὶ ὅτε.	Ἔτι	ἔστι καὶ ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι
[6, 1142]	οὐ μέντοι δι' οὗ ἔδει.	Ἔτι	ἔστι πολὺν χρόνον βουλευόμενον τυχεῖν,
[6, 1142]	τὰ βουλευθέντα, (βουλεύεσθαι δὲ βραδέως.	Ἔτι	ἡ ἀγχίνοια ἕτερον καὶ ἡ
[6, 1142]	τὸ τί ἐστιν οὐκ ἄδηλον;	ἔτι	ἡ ἁμαρτία ἢ περὶ τὸ
[6, 1145]	ἕνεκα ἐπιτάττει, ἀλλ' οὐκ ἐκείνῃ.	(Ἔτι	ὅμοιον κἂν εἴ τις τὴν
[6, 1144]	ποιεῖ καὶ τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα.	Ἔτι	τὸ ἔργον ἀποτελεῖται κατὰ τὴν
[6, 1140]	ὧν ἡ ἀρχὴ ἐν τῷ	ποιοῦντι	ἀλλὰ μὴ ἐν τῷ ποιουμένῳ·
[6, 1144]	τὰς πρακτικὰς ἀρχάς. Ὥστε φανερὸν	ὅτι	ἀδύνατον φρόνιμον εἶναι μὴ ὄντα
[6, 1141]	ἄλλως τι σοφόν. Ὥστε δῆλον	ὅτι	ἀκριβεστάτη ἂν τῶν ἐπιστημῶν εἴη
[6, 1140]	πρακτὸν ἄλλως ἔχειν, τέχνη δ'	ὅτι	ἄλλο τὸ γένος πράξεως καὶ
[6, 1143]	τί ἑκατέρα τυγχάνει οὖσα, καὶ	ὅτι	ἄλλου τῆς ψυχῆς μορίου ἀρετὴ
[6, 1141]	ἄλλο σημαίνοντες τὴν σοφίαν ἢ	ὅτι	ἀρετὴ τέχνης ἐστίν· εἶναι δέ
[6, 1140]	περὶ τὰς ἀρετάς. Δῆλον οὖν	ὅτι	ἀρετή (τις ἐστὶ καὶ οὐ
[6, 1141]	πάντων τῶν ὄντων. Εἰ δ'	ὅτι	βέλτιστον ἄνθρωπος τῶν ἄλλων ζῴων,
[6, 1142]	φαῦλα, ἢ ὅτι τοδὶ βαρύσταθμον.	Ὅτι	δ' ἡ φρόνησις οὐκ ἐπιστήμη,
[6, 1144]	(εἶναι πάσας τὰς ἀρετάς, ἡμάρτανεν,	ὅτι	δ' οὐκ ἄνευ φρονήσεως, καλῶς
[6, 1138]	(Ἐπεὶ δὲ τυγχάνομεν πρότερον εἰρηκότες	ὅτι	δεῖ τὸ μέσον αἱρεῖσθαι, μὴ
[6, 1145]	κἂν εἰ μὴ πρακτικὴ ἦν,	ὅτι	ἔδει ἂν αὐτῆς διὰ τὸ
[6, 1140]	ἐπιστήμη οὐδὲ τέχνη, ἐπιστήμη μὲν	ὅτι	ἐνδέχεται τὸ πρακτὸν ἄλλως ἔχειν,
[6, 1145]	πολιτικὴν φαίη ἄρχειν τῶν θεῶν,	ὅτι	ἐπιτάττει περὶ πάντα τὰ ἐν
[6, 1141]	Ἐκ δὴ τῶν εἰρημένων δῆλον	ὅτι	ἡ σοφία ἐστὶ καὶ ἐπιστήμη
[6, 1144]	Ἐοίκασι δὴ μαντεύεσθαί πως ἅπαντες	(ὅτι	ἡ τοιαύτη ἕξις ἀρετή ἐστιν,
[6, 1144]	μόνον. ~(Πρῶτον μὲν οὖν λέγωμεν	ὅτι	καθ' αὑτὰς ἀναγκαῖον αἱρετὰς αὐτὰς
[6, 1143]	σύνεσιν καὶ νοῦν. Σημεῖον δ'	ὅτι	καὶ ταῖς ἡλικίαις οἰόμεθα ἀκολουθεῖν,
[6, 1140]	εὖ ζῆν ὅλως. Σημεῖον δ'	ὅτι	καὶ τοὺς περί τι φρονίμους
[6, 1142]	οὐ δοκεῖ γίνεσθαι. Αἴτιον δ'	ὅτι	καὶ τῶν καθ' ἕκαστά ἐστιν
[6, 1140]	μετὰ λόγου μόνον· σημεῖον δ'	ὅτι	λήθη μὲν τῆς τοιαύτης ἕξεως
[6, 1144]	ὀρθῶς ἐζήτει τῇ δ' ἡμάρτανεν·	ὅτι	μὲν γὰρ φρονήσεις ᾤετο (εἶναι
[6, 1142]	δ' εὖ ὀρθῶς βουλεύεται, δῆλον	ὅτι	ὀρθότης τις ἡ εὐβουλία ἐστίν,
[6, 1138]	τὸ σῶμα, εἴ τις εἴπειεν	ὅτι	ὅσα ἡ ἰατρικὴ κελεύει καὶ
[6, 1142]	δ' ἡ ὀρθότης πλεοναχῶς, δῆλον	ὅτι	οὐ πᾶσα· ὁ γὰρ ἀκρατὴς
[6, 1141]	εἰδέναι αὐτούς φασιν, ἄχρηστα δ'	ὅτι	οὐ τὰ ἀνθρώπινα ἀγαθὰ ζητοῦσιν.
[6, 1141]	δύναμιν προνοητικήν. Φανερὸν δὲ καὶ	ὅτι	οὐκ ἂν εἴη ἡ σοφία
[6, 1145]	τοῦ μορίου ἀρετὴν εἶναι, καὶ	ὅτι	οὐκ ἔσται ἡ προαίρεσις ὀρθὴ
[6, 1138]	ἐπιστήμη, τοῦτ' ἀληθὲς μὲν εἰπεῖν,	ὅτι	οὔτε πλείω οὔτε ἐλάττω δεῖ
[6, 1144]	Δῆλον οὖν ἐκ τῶν εἰρημένων	ὅτι	οὐχ οἷόν τε ἀγαθὸν εἶναι
[6, 1142]	τὸ καθ' ἕκαστον· ἢ γὰρ	ὅτι	πάντα τὰ βαρύσταθμα ὕδατα φαῦλα,
[6, 1140]	τοὺς τοιούτους φρονίμους οἰόμεθα εἶναι,	ὅτι	τὰ αὑτοῖς ἀγαθὰ καὶ τὰ
[6, 1141]	οἱ ἔμπειροι· εἰ γὰρ εἰδείη	ὅτι	τὰ κοῦφα εὔπεπτα κρέα καὶ
[6, 1142]	δ' ἢ φυσικὸς οὔ. Ἢ	ὅτι	τὰ μὲν δι' ἀφαιρέσεώς ἐστιν,
[6, 1141]	ποιήσει ὑγίειαν, (ἀλλ' ὁ εἰδὼς	ὅτι	τὰ ὀρνίθεια (κοῦφα καὶ) ὑγιεινὰ
[6, 1142]	τῶν ἰδίων, ἀλλ' οἵᾳ αἰσθανόμεθα	ὅτι	τὸ (ἐν τοῖς μαθηματικοῖς) ἔσχατον
[6, 1140]	τὸ ἡδὺ καὶ λυπηρόν, οἷον	ὅτι	τὸ τρίγωνον (δύο ὀρθὰς ἔχει
[6, 1142]	τὰ βαρύσταθμα ὕδατα φαῦλα, ἢ	ὅτι	τοδὶ βαρύσταθμον. Ὅτι δ' ἡ
[6, 1144]	ἄν, ᾧ διαλεχθείη τις ἂν	ὅτι	χωρίζονται ἀλλήλων αἱ ἀρεταί· οὐ
[6, 1144]	οὖσαι. (Πλὴν τοσοῦτον ἔοικεν ὁρᾶσθαι,	ὅτι	ὥσπερ σώματι ἰσχυρῷ ἄνευ ὄψεως
[6, 1142]	δ' ἐστὶ τοῦ εἰρημένου καὶ	διότι	γεωμετρικοὶ μὲν νέοι καὶ μαθηματικοὶ
[6, 1143]	ἔσται εὐδαίμων (ἄνθρωπος (οὐδεμιᾶς γάρ	ἐστι	γενέσεως) ἡ δὲ φρόνησις τοῦτο
[6, 1141]	εἰρημένων δῆλον ὅτι ἡ σοφία	ἐστὶ	καὶ ἐπιστήμη καὶ νοῦς τῶν
[6, 1140]	δ' ἡ οἰκοδομικὴ τέχνη τίς	ἐστι	καὶ ὅπερ ἕξις τις μετὰ
[6, 1143]	ὅρων καὶ τῶν ἐσχάτων (νοῦς	ἐστὶ	καὶ οὐ λόγος, καὶ ὁ
[6, 1140]	Δῆλον οὖν ὅτι ἀρετή (τις	ἐστὶ	καὶ οὐ τέχνη. Δυοῖν δ'
[6, 1141]	ἄλλως (ἔχειν, ἐπιστήμη καὶ φρόνησίς	ἐστι	καὶ σοφία καὶ νοῦς, τούτων
[6, 1139]	Ἡ μὲν δὴ ἐπαγωγὴ ἀρχή	ἐστι	καὶ τοῦ καθόλου, ὁ δὲ
[6, 1139]	τὸ εὖ καὶ κακῶς τἀληθές	ἐστι	καὶ ψεῦδος (τοῦτο γάρ ἐστι
[6, 1143]	φαμὲν γνώμην, ἡ τοῦ ἐπιεικοῦς	ἐστὶ	κρίσις ὀρθή. Σημεῖον δέ· τὸν
[6, 1143]	συγγνώμην. Ἡ δὲ συγγνώμη γνώμη	ἐστὶ	κριτικὴ τοῦ ἐπιεικοῦς ὀρθή· ὀρθὴ
[6, 1143]	ἔχειν δεῖ αἴσθησιν, αὕτη δ'	ἐστὶ	νοῦς. Διὸ καὶ φυσικὰ δοκεῖ
[6, 1139]	ἐστι καὶ ψεῦδος (τοῦτο γάρ	ἐστι	παντὸς διανοητικοῦ ἔργον) τοῦ δὲ
[6, 1140]	ποιητὸν καὶ πρακτόν· ἕτερον δ'	ἐστὶ	ποίησις καὶ πρᾶξις (πιστεύομεν δὲ
[6, 1142]	λαβεῖν καὶ περὶ εὐβουλίας τί	ἐστι,	πότερον ἐπιστήμη τις ἢ δόξα
[6, 1139]	πέντε τὸν ἀριθμόν· ταῦτα δ'	ἐστὶ	τέχνη ἐπιστήμη φρόνησις σοφία νοῦς·
[6, 1140]	σπουδαῖον (εὖ λογίσωνται, ὧν μή	ἐστι	τέχνη. Ὥστε καὶ ὅλως ἂν
[6, 1144]	ἕξιν εἰπόντες καὶ πρὸς ἅ	ἐστι,	τὴν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον·
[6, 1140]	μετὰ λόγου ἕξις πρακτικὴ ἕτερόν	ἐστι	τῆς μετὰ λόγου ποιητικῆς (ἕξεως.
[6, 1145]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ κυρία γ'	ἐστὶ	τῆς σοφίας οὐδὲ τοῦ βελτίονος
[6, 1139]	ἢ μή. Ἐξ ἀνάγκης ἄρα	ἐστὶ	τὸ ἐπιστητόν. Ἀίδιον ἄρα· τὰ
[6, 1144]	καὶ ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ δύο	ἐστί,	τὸ μὲν ἀρετὴ φυσικὴ τὸ
[6, 1144]	ἣν καλοῦσι δεινότητα· αὕτη δ'	ἐστὶ	τοιαύτη ὥστε τὰ πρὸς τὸν
[6, 1142]	ἄδηλον καὶ σκεπτέον. Σημεῖον δ'	ἐστὶ	τοῦ εἰρημένου καὶ διότι γεωμετρικοὶ
[6, 1140]	καὶ ἄλλως ἔχειν) (καὶ οὐκ	ἔστι	βουλεύσασθαι περὶ τῶν ἐξ ἀνάγκης
[6, 1141]	τὰ ἀνθρώπινα καὶ περὶ ὧν	ἔστι	βουλεύσασθαι· τοῦ γὰρ φρονίμου (μάλιστα
[6, 1140]	δὲ πράξεως οὐκ ἂν εἴη·	ἔστι	γὰρ αὐτὴ ἡ εὐπραξία τέλος.
[6, 1140]	τοῦθ' αἱρεῖσθαι πάντα καὶ πράττειν·	ἔστι	γὰρ ἡ κακία φθαρτικὴ (ἀρχῆς.
[6, 1144]	φρόνησιν. Δεῖ δὲ μικρὸν μεταβῆναι.	Ἔστι	γὰρ οὐ μόνον ἡ κατὰ
[6, 1142]	ἀγχίνοια ἕτερον καὶ ἡ εὐβουλία·	ἔστι	δ' εὐστοχία τις ἡ ἀγχίνοια.
[6, 1144]	δεινοὺς καὶ πανούργους φαμὲν εἶναι.	Ἔστι	δ' ἡ φρόνησις οὐχ ἡ
[6, 1139]	ἔχειν πράξεως δὲ μὴ κοινωνεῖν.	Ἔστι	δ' ὅπερ ἐν διανοίᾳ κατάφασις
[6, 1143]	εὐσυνεσία καὶ συνετοὶ καὶ εὐσύνετοι.	Ἔστι	δ' οὔτε τὸ ἔχειν τὴν
[6, 1141]	ἄν τις καὶ ἐνταῦθα ἀρχιτεκτονική.	Ἔστι	δὲ καὶ ἡ πολιτικὴ καὶ
[6, 1143]	ἡ φρόνησις ἀληθὴς ὑπόληψίς ἐστιν.	~Ἔστι	δὲ καὶ ἡ σύνεσις καὶ
[6, 1139]	ἡ τοιαύτη ἀρχὴ ἄνθρωπος. Οὐκ	ἔστι	δὲ προαιρετὸν οὐδὲν γεγονός, οἷον
[6, 1140]	ἕξις μετὰ λόγου ἀληθοῦς ποιητική.	Ἔστι	δὲ τέχνη πᾶσα περὶ γένεσιν
[6, 1143]	μὲν τῇ φρονήσει ἐστίν, οὐκ	ἔστι	δὲ τὸ αὐτὸ σύνεσις καὶ
[6, 1138]	(οὔσας κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον.	Ἔστι	δὲ τὸ μὲν εἰπεῖν οὕτως
[6, 1143]	ἐστὶν ἐν τῷ πρὸς ἄλλον.	Ἔστι	δὲ τῶν καθ' ἕκαστα καὶ
[6, 1144]	δ' ἐπιστήσασι σαφέστερον περὶ αὐτῶν.	Ἔστι	δὴ δύναμις ἣν καλοῦσι δεινότητα·
[6, 1144]	ἀρετῆς, ὡς εἴρηταί τε καὶ	ἔστι	δῆλον· οἱ γὰρ συλλογισμοὶ τῶν
[6, 1142]	καὶ ὣς καὶ ὅτε. Ἔτι	ἔστι	καὶ ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι καὶ
[6, 1141]	οὐδ' ὅσων μὴ τέλος τι	ἔστι,	καὶ τοῦτο πρακτὸν ἀγαθόν. Ὁ
[6, 1142]	εὐβουλία, ἡ ἀγαθοῦ τευκτική. Ἀλλ'	ἔστι	καὶ τούτου ψευδεῖ συλλογισμῷ τυχεῖν,
[6, 1142]	νοῦς τῶν ὅρων, ὧν οὐκ	ἔστι	λόγος, ἣ δὲ τοῦ ἐσχάτου,
[6, 1142]	μέντοι δι' οὗ ἔδει. Ἔτι	ἔστι	πολὺν χρόνον βουλευόμενον τυχεῖν, τὸν
[6, 1139]	ὧν ὁ συλλογισμός, ὧν οὐκ	ἔστι	συλλογισμός· ἐπαγωγὴ ἄρα. Ἡ μὲν
[6, 1144]	ἐκείνης ἕνεκα πέφυκε πράττεσθαι οὐκ	ἔστι	τῆς ἀρετῆς ἀλλ' ἑτέρας δυνάμεως.
[6, 1140]	~(οῦ δ' ἐνδεχομένου ἄλλως ἔχειν	ἔστι	τι καὶ ποιητὸν καὶ πρακτόν·
[6, 1138]	καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων,	ἔστι	τις σκοπὸς πρὸς ὃν ἀποβλέπων
[6, 1142]	φρονίμους εἶναι· καίτοι ἴσως οὐκ	ἔστι	τὸ αὑτοῦ εὖ ἄνευ οἰκονομίας
[6, 1144]	τὸν σπουδαῖον) οὕτως, ὡς ἔοικεν,	ἔστι	τὸ πῶς ἔχοντα πράττειν ἕκαστα
[6, 1140]	λήθη μὲν τῆς τοιαύτης ἕξεως	ἔστι,	φρονήσεως δ' (οὐκ ἔστιν. Ἐπεὶ
[6, 1142]	ἀλλὰ λέγουσιν, τῶν δὲ τὸ	τί	ἐστιν οὐκ ἄδηλον; ἔτι ἡ