Livre, page |
[6, 1144] |
ἀλλήλων
αἱ
ἀρεταί·
οὐ
γὰρ
|
ὁ |
αὐτὸς
εὐφυέστατος
πρὸς
ἁπάσας,
(ὥστε |
[6, 1140] |
καὶ
ὅλως
ἂν
εἴη
φρόνιμος
|
ὁ |
βουλευτικός.
Βουλεύεται
δ'
οὐθεὶς
περὶ |
[6, 1142] |
πλεοναχῶς,
δῆλον
ὅτι
οὐ
πᾶσα·
|
ὁ |
γὰρ
ἀκρατὴς
καὶ
ὁ
φαῦλος |
[6, 1141] |
ἔστι,
καὶ
τοῦτο
πρακτὸν
ἀγαθόν.
|
Ὁ |
δ'
ἁπλῶς
εὔβουλος
ὁ
τοῦ |
[6, 1143] |
τῶν
ἀκινήτων
ὅρων
καὶ
πρώτων,
|
ὁ |
δ'
ἐν
ταῖς
πρακτικαῖς
τοῦ |
[6, 1142] |
ὁ
μὲν
κακῶς
βουλευόμενος
ἁμαρτάνει,
|
ὁ |
δ'
εὖ
ὀρθῶς
βουλεύεται,
δῆλον |
[6, 1142] |
ζήτησις
ἀλλὰ
φάσις
τις
ἤδη,
|
ὁ |
δὲ
βουλευόμενος,
ἐάν
(τε
εὖ |
[6, 1142] |
(ἡ
δ'
εὐβουλία
βουλή
τις,
|
ὁ |
δὲ
βουλευόμενος
ζητεῖ
καὶ
λογίζεται. |
[6, 1139] |
ἀρχή
ἐστι
καὶ
τοῦ
καθόλου,
|
ὁ |
δὲ
συλλογισμὸς
ἐκ
τῶν
καθόλου. |
[6, 1141] |
ἀγνοοῖ,
οὐ
ποιήσει
ὑγίειαν,
(ἀλλ'
|
ὁ |
εἰδὼς
ὅτι
τὰ
ὀρνίθεια
(κοῦφα |
[6, 1140] |
ἔστιν·
καὶ
ἐν
μὲν
τέχνῃ
|
ὁ |
ἑκὼν
ἁμαρτάνων
αἱρετώτερος,
περὶ
δὲ |
[6, 1139] |
προαιρέσεως
δὲ
ὄρεξις
καὶ
λόγος
|
ὁ |
ἕνεκά
τινος.
Διὸ
οὔτ'
ἄνευ |
[6, 1144] |
τὸν
ὀρθὸν
λόγον·
ὀρθὸς
δ'
|
ὁ |
κατὰ
τὴν
φρόνησιν.
Ἐοίκασι
δὴ |
[6, 1141] |
(οἷον
φανερώτατά
γε
ἐξ
ὧν
|
ὁ |
κόσμος
συνέστηκεν.
Ἐκ
δὴ
τῶν |
[6, 1138] |
τὸ
(δὲ
μέσον
ἐστὶν
ὡς
|
ὁ |
λόγος
ὁ
ὀρθὸς
λέγει,
τοῦτο |
[6, 1144] |
τῆς
ἠθικῆς
ἀρετῆς.
Ἀλλὰ
καὶ
|
ὁ |
λόγος
ταύτῃ
λύοιτ'
ἄν,
ᾧ |
[6, 1142] |
Ἀντίκειται
μὲν
δὴ
τῷ
νῷ·
|
ὁ |
μὲν
γὰρ
νοῦς
τῶν
ὅρων, |
[6, 1142] |
ἡ
εὐβουλία
οὐδεμία.
Ἀλλ'
ἐπεὶ
|
ὁ |
μὲν
κακῶς
βουλευόμενος
ἁμαρτάνει,
ὁ |
[6, 1143] |
ἐστὶ
καὶ
οὐ
λόγος,
καὶ
|
ὁ |
μὲν
κατὰ
τὰς
ἀποδείξεις
τῶν |
[6, 1143] |
(πρακτά,
ταῦτα
δ'
ἔσχατα.
Καὶ
|
ὁ |
νοῦς
τῶν
ἐσχάτων
ἐπ'
ἀμφότερα· |
[6, 1138] |
μέσον
ἐστὶν
ὡς
ὁ
λόγος
|
ὁ |
ὀρθὸς
λέγει,
τοῦτο
διέλωμεν.
Ἐν |
[6, 1138] |
ἀλλὰ
καὶ
διωρισμένον
τίς
ἐστιν
|
ὁ |
ὀρθὸς
λόγος
καὶ
τούτου
τίς |
[6, 1138] |
ἀλλὰ
τὰ
μέσα
καὶ
ὡς
|
ὁ |
ὀρθὸς
λόγος·
τοῦτο
δὲ
μόνον |
[6, 1139] |
ἕνεκα
γάρ
του
ποιεῖ
πᾶς
|
ὁ |
ποιῶν,
καὶ
οὐ
τέλος
ἁπλῶς |
[6, 1144] |
τυγχάνειν
αὐτοῦ.
Ἂν
μὲν
οὖν
|
ὁ |
σκοπὸς
ᾖ
καλός,
ἐπαινετή
ἐστιν, |
[6, 1139] |
Εἰσὶν
(ἄρα
ἀρχαὶ
ἐξ
ὧν
|
ὁ |
συλλογισμός,
ὧν
οὐκ
ἔστι
συλλογισμός· |
[6, 1142] |
ἔχει
διαφορὰν
πολλήν·
~(καὶ
δοκεῖ
|
ὁ |
τὰ
περὶ
αὑτὸν
εἰδὼς
καὶ |
[6, 1138] |
ἡ
ἰατρικὴ
κελεύει
καὶ
ὡς
|
ὁ |
ταύτην
ἔχων.
Διὸ
δεῖ
καὶ |
[6, 1138] |
τις
σκοπὸς
πρὸς
ὃν
ἀποβλέπων
|
ὁ |
τὸν
λόγον
ἔχων
ἐπιτείνει
καὶ |
[6, 1141] |
ἀγαθόν.
Ὁ
δ'
ἁπλῶς
εὔβουλος
|
ὁ |
τοῦ
ἀρίστου
ἀνθρώπῳ
τῶν
πρακτῶν |
[6, 1142] |
πᾶσα·
ὁ
γὰρ
ἀκρατὴς
καὶ
|
ὁ |
φαῦλος
ὃ
προτίθεται
ἰδεῖν†
ἐκ |
[6, 1143] |
τῷ
(κριτικὸς
εἶναι
περὶ
ὧν
|
ὁ |
φρόνιμος,
συνετὸς
καὶ
εὐγνώμων
ἢ |
[6, 1139] |
ταῖς
ὁμοιότησιν.
(Πάντες
γὰρ
ὑπολαμβάνομεν,
|
ὃ |
ἐπιστάμεθα,
μηδ'
ἐνδέχεσθαι
ἄλλως
ἔχειν· |
[6, 1142] |
τούτου
ψευδεῖ
συλλογισμῷ
τυχεῖν,
καὶ
|
ὃ |
μὲν
δεῖ
ποιῆσαι
τυχεῖν,
δι' |
[6, 1142] |
γὰρ
ἀκρατὴς
καὶ
ὁ
φαῦλος
|
ὃ |
προτίθεται
ἰδεῖν†
ἐκ
τοῦ
λογισμοῦ |
[6, 1139] |
Πράξεως
μὲν
οὖν
ἀρχὴ
προαίρεσις-
|
ὅθεν |
ἡ
κίνησις
ἀλλ'
οὐχ
οὗ |
[6, 1144] |
εἴρηταί
τε
καὶ
ἔστι
δῆλον·
|
οἱ |
γὰρ
συλλογισμοὶ
τῶν
πρακτῶν
ἀρχὴν |
[6, 1142] |
εἰδὼς
καὶ
διατρίβων
φρόνιμος
εἶναι,
|
οἱ |
δὲ
πολιτικοὶ
πολυπράγμονες·
διὸ
Εὐριπίδης
|
[6, 1141] |
πρακτικώτεροι,
καὶ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
|
οἱ |
ἔμπειροι·
εἰ
γὰρ
εἰδείη
ὅτι |
[6, 1142] |
καὶ
τὰ
μὲν
οὐ
πιστεύουσιν
|
(οἱ |
νέοι
ἀλλὰ
λέγουσιν,
τῶν
δὲ |
[6, 1141] |
μόνοι
γὰρ
πράττουσιν
οὗτοι
ὥσπερ
|
οἱ |
χειροτέχναι.
Δοκεῖ
(δὲ
καὶ
φρόνησις |
[6, 1142] |
οὐχ
ἡ
τῶν
ἰδίων,
ἀλλ'
|
οἵᾳ |
αἰσθανόμεθα
ὅτι
τὸ
(ἐν
τοῖς |
[6, 1141] |
πολιτικὴν
ἢ
τὴν
φρόνησιν
σπουδαιοτάτην
|
οἴεται |
εἶναι,
εἰ
μὴ
τὸ
ἄριστον |
[6, 1139] |
ἀρετὴ
πρὸς
τὸ
ἔργον
τὸ
|
οἰκεῖον. |
Τρία
δή
ἐστιν
ἐν
τῇ |
[6, 1139] |
εἴπερ
καθ'
ὁμοιότητά
τινα
καὶ
|
οἰκειότητα |
ἡ
γνῶσις
ὑπάρχει
αὐτοῖς.
Λεγέσθω |
[6, 1140] |
πρᾶξίς
ἐστιν.
Ἐπεὶ
δ'
ἡ
|
οἰκοδομικὴ |
τέχνη
τίς
ἐστι
καὶ
ὅπερ |
[6, 1141] |
φρόνησις·
ἐκείνων
δὲ
ἣ
μὲν
|
οἰκονομία |
ἣ
δὲ
νομοθεσία
ἣ
δὲ |
[6, 1142] |
ἔστι
τὸ
αὑτοῦ
εὖ
ἄνευ
|
οἰκονομίας |
(οὐδ'
ἄνευ
πολιτείας.
Ἔτι
δὲ |
[6, 1140] |
(εἶναι
δὲ
τοιούτους
ἡγούμεθα
τοὺς
|
οἰκονομικοὺς |
καὶ
τοὺς
πολιτικούς.
Ἔνθεν
καὶ |
[6, 1143] |
δ'
ὅτι
καὶ
ταῖς
ἡλικίαις
|
οἰόμεθα |
ἀκολουθεῖν,
καὶ
ἥδε
ἡ
ἡλικία |
[6, 1140] |
Περικλέα
καὶ
τοὺς
τοιούτους
φρονίμους
|
οἰόμεθα |
εἶναι,
ὅτι
τὰ
αὑτοῖς
ἀγαθὰ |
[6, 1141] |
ἐστίν·
εἶναι
δέ
τινας
σοφοὺς
|
οἰόμεθα |
ὅλως
οὐ
κατὰ
μέρος
οὐδ' |
[6, 1144] |
ὥστ'
εἶναι
ἀγαθόν,
λέγω
δ'
|
οἷον |
διὰ
προαίρεσιν
καὶ
αὐτῶν
ἕνεκα |
[6, 1143] |
μία
τῶν
κατὰ
μέρος
ἐπιστημῶν,
|
οἷον |
ἡ
ἰατρικὴ
περὶ
ὑγιεινῶν,
ἡ |
[6, 1140] |
διαστρέφει
τὸ
ἡδὺ
καὶ
λυπηρόν,
|
οἷον |
ὅτι
τὸ
τρίγωνον
(δύο
ὀρθὰς |
[6, 1139] |
ἔστι
δὲ
προαιρετὸν
οὐδὲν
γεγονός,
|
οἷον |
οὐδεὶς
προαιρεῖται
Ἴλιον
πεπορθηκέναι·
οὐδὲ |
[6, 1138] |
(τις
οὐδὲν
ἂν
εἰδείη
πλέον,
|
οἷον |
ποῖα
δεῖ
προσφέρεσθαι
πρὸς
τὸ |
[6, 1140] |
καὶ
συμφέροντα,
οὐ
κατὰ
μέρος,
|
οἷον |
ποῖα
πρὸς
ὑγίειαν,
πρὸς
ἰσχύν, |
[6, 1144] |
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
ὅτι
οὐχ
|
οἷόν |
τε
ἀγαθὸν
εἶναι
κυρίως
ἄνευ |
[6, 1144] |
πράττοντάς
τινας
οὔπω
δικαίους
εἶναι,
|
οἷον |
(τοὺς
τὰ
ὑπὸ
τῶν
νόμων |
[6, 1141] |
ἄλλα
πολὺ
θειότερα
τὴν
φύσιν,
|
(οἷον |
φανερώτατά
γε
ἐξ
ὧν
ὁ |
[6, 1141] |
τοῖς
ἀκριβεστάτοις
(τὰς
τέχνας
ἀποδίδομεν,
|
οἷον |
Φειδίαν
λιθουργὸν
σοφὸν
καὶ
Πολύκλειτον |
[6, 1142] |
γὰρ
τὸ
αὑτοῖς
ἀγαθόν,
καὶ
|
οἴονται |
τοῦτο
δεῖν
πράττειν.
Ἐκ
ταύτης |
[6, 1139] |
αὐτῶν
πάλιν
λέγωμεν.
(Ἔστω
δὴ
|
οἷς |
ἀληθεύει
ἡ
ψυχὴ
τῷ
καταφάναι |
[6, 1141] |
ἔχειν
ἀπόδειξίν
ἐστιν.
Εἰ
δὴ
|
οἷς |
ἀληθεύομεν
καὶ
μηδέποτε
διαψευδόμεθα
περὶ |
[6, 1144] |
εὐδαιμονίαν·
μέρος
γὰρ
οὖσα
τῆς
|
ὅλης |
ἀρετῆς
τῷ
ἔχεσθαι
ποιεῖ
καὶ |
[6, 1140] |
μή
ἐστι
τέχνη.
Ὥστε
καὶ
|
ὅλως |
ἂν
εἴη
φρόνιμος
ὁ
βουλευτικός. |
[6, 1141] |
εἶναι
δέ
τινας
σοφοὺς
οἰόμεθα
|
ὅλως |
οὐ
κατὰ
μέρος
οὐδ'
ἄλλο |
[6, 1140] |
ποῖα
πρὸς
τὸ
εὖ
ζῆν
|
ὅλως. |
Σημεῖον
δ'
ὅτι
καὶ
τοὺς |
[6, 1143] |
λέγομεν
συνετοὺς
καὶ
εὐσυνέτους,
οὔθ'
|
ὅλως |
τὸ
αὐτὸ
ἐπιστήμῃ
ἢ
δόξῃ |
[6, 1141] |
οὐδ'
ἄλλο
τι
σοφούς,
ὥσπερ
|
Ὅμηρός |
φησιν
ἐν
τῷ
Μαργίτῃ
(ὸν |
[6, 1143] |
τὸ
ἔχειν
ἐκ
τῆς
ἐμπειρίας
|
ὄμμα |
ὁρῶσιν
ὀρθῶς.
Τί
μὲν
οὖν |
[6, 1144] |
ταύτης.
Ἡ
δ'
ἕξις
τῷ
|
(ὄμματι |
τούτῳ
γίνεται
τῆς
ψυχῆς
οὐκ |
[6, 1144] |
πράττειν
διαφέρει·
ἡ
δ'
ἕξις
|
ὁμοία |
οὖσα
τότ'
ἔσται
κυρίως
ἀρετή. |
[6, 1144] |
τὴν
δεινότητα
οὐ
ταὐτὸ
μέν,
|
ὅμοιον |
δέ
οὕτω
καὶ
ἡ
φυσικὴ |
[6, 1145] |
ἐπιτάττει,
ἀλλ'
οὐκ
ἐκείνῃ.
(Ἔτι
|
ὅμοιον |
κἂν
εἴ
τις
τὴν
πολιτικὴν |
[6, 1139] |
ἀκριβολογεῖσθαι
καὶ
μὴ
ἀκολουθεῖν
ταῖς
|
ὁμοιότησιν. |
(Πάντες
γὰρ
ὑπολαμβάνομεν,
ὃ
ἐπιστάμεθα, |
[6, 1139] |
πρὸς
ἑκάτερον
πεφυκός,
εἴπερ
καθ'
|
ὁμοιότητά |
τινα
καὶ
οἰκειότητα
ἡ
γνῶσις |
[6, 1139] |
δὲ
πρακτικοῦ
(καὶ
διανοητικοῦ
ἀλήθεια
|
ὁμολόγως |
ἔχουσα
τῇ
ὀρέξει
τῇ
ὀρθῇ. |
[6, 1144] |
ἔχομεν
εὐθὺς
ἐκ
γενετῆς·
ἀλλ'
|
ὅμως |
ζητοῦμεν
ἕτερόν
τι
τὸ
κυρίως |
[6, 1143] |
τὴν
ὑγίειαν·
βουλόμενοι
γὰρ
ὑγιαίνειν
|
ὅμως |
οὐ
μανθάνομεν
ἰατρικήν.
Πρὸς
δὲ |
[6, 1141] |
Ὅμηρός
φησιν
ἐν
τῷ
Μαργίτῃ
|
(ὸν |
δ'
οὔτ'
ἂρ
σκαπτῆρα
θεοὶ |
[6, 1144] |
τέλος
καὶ
τὸ
ἄριστον,
ὁτιδήποτε
|
ὄν |
(ἔστω
γὰρ
λόγου
χάριν
τὸ |
[6, 1138] |
ἄλλων,
ἔστι
τις
σκοπὸς
πρὸς
|
ὃν |
ἀποβλέπων
ὁ
τὸν
λόγον
ἔχων |
[6, 1141] |
καθ'
ἕκαστα
τὸ
κοινὸν
ἔχει
|
ὄνομα, |
πολιτική·
αὕτη
δὲ
πρακτικὴ
καὶ |
[6, 1141] |
καὶ
ἔχει
αὕτη
τὸ
κοινὸν
|
ὄνομα, |
φρόνησις·
ἐκείνων
δὲ
ἣ
μὲν |
[6, 1140] |
τὴν
σωφροσύνην
τούτῳ
προσαγορεύομεν
τῷ
|
ὀνόματι, |
ὡς
σῴζουσαν
τὴν
φρόνησιν.
Σῴζει |
[6, 1144] |
ὅτι
ἀδύνατον
φρόνιμον
εἶναι
μὴ
|
ὄντα |
ἀγαθόν.
(Σκεπτέον
δὴ
πάλιν
καὶ |
[6, 1139] |
ἄρα·
τὰ
γὰρ
ἐξ
ἀνάγκης
|
ὄντα |
ἁπλῶς
πάντα
ἀίδια,
τὰ
δ' |
[6, 1140] |
καὶ
οὐ
τέχνη.
Δυοῖν
δ'
|
ὄντοιν |
μεροῖν
τῆς
ψυχῆς
τῶν
λόγον |
[6, 1141] |
ἰατρικὴ
μία
περὶ
πάντων
τῶν
|
ὄντων. |
Εἰ
δ'
ὅτι
βέλτιστον
ἄνθρωπος |
[6, 1140] |
ὑπόληψις
καὶ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
|
ὄντων, |
εἰσὶ
δ'
ἀρχαὶ
τῶν
ἀποδεικτῶν |
[6, 1140] |
οὔτε
γὰρ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
|
ὄντων |
ἢ
γινομένων
ἡ
(τέχνη
ἐστίν, |
[6, 1143] |
οὔτε
γὰρ
περὶ
τῶν
ἀεὶ
|
ὄντων |
καὶ
(ἀκινήτων
ἡ
σύνεσίς
ἐστιν |
[6, 1139] |
ᾧ
θεωροῦμεν
τὰ
τοιαῦτα
τῶν
|
ὄντων |
ὅσων
αἱ
ἀρχαὶ
μὴ
ἐνδέχονται |
[6, 1140] |
βουλεύσασθαι
περὶ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
|
ὄντων, |
οὐκ
ἂν
εἴη
ἡ
φρόνησις |
[6, 1139] |
δὲ
μὴ
κοινωνεῖν.
Ἔστι
δ'
|
ὅπερ |
ἐν
διανοίᾳ
κατάφασις
καὶ
ἀπόφασις, |
[6, 1140] |
οἰκοδομικὴ
τέχνη
τίς
ἐστι
καὶ
|
ὅπερ |
ἕξις
τις
μετὰ
λόγου
ποιητική, |
[6, 1140] |
καὶ
τὸ
τεχνάζειν
καὶ
θεωρεῖν
|
ὅπως |
ἂν
γένηταί
τι
τῶν
ἐνδεχομένων |
[6, 1145] |
γὰρ
χρῆται
αὐτῇ,
ἀλλ'
ὁρᾷ
|
ὅπως |
γένηται·
ἐκείνης
οὖν
ἕνεκα
ἐπιτάττει, |
[6, 1145] |
οὐ
γὰρ
χρῆται
αὐτῇ,
ἀλλ'
|
ὁρᾷ |
ὅπως
γένηται·
ἐκείνης
οὖν
ἕνεκα |
[6, 1144] |
φαίνονται
οὖσαι.
(Πλὴν
τοσοῦτον
ἔοικεν
|
ὁρᾶσθαι, |
ὅτι
ὥσπερ
σώματι
ἰσχυρῷ
ἄνευ |
[6, 1139] |
δ'
ὄρεξις
τούτου.
Διὸ
ἢ
|
ὀρεκτικὸς |
νοῦς
ἡ
προαίρεσις
(ἢ
ὄρεξις |
[6, 1139] |
κατάφασις
καὶ
ἀπόφασις,
τοῦτ'
ἐν
|
ὀρέξει |
δίωξις
καὶ
φυγή·
ὥστ'
ἐπειδὴ |
[6, 1139] |
διανοητικοῦ
ἀλήθεια
ὁμολόγως
ἔχουσα
τῇ
|
ὀρέξει |
τῇ
ὀρθῇ.
Πράξεως
μὲν
οὖν |
[6, 1139] |
λόγον
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ
τὴν
|
ὄρεξιν |
ὀρθήν,
(εἴπερ
ἡ
προαίρεσις
σπουδαία, |
[6, 1139] |
ἕξις
προαιρετική,
ἡ
δὲ
προαίρεσις
|
ὄρεξις |
βουλευτική,
δεῖ
διὰ
ταῦτα
μὲν |
[6, 1139] |
ὀρεκτικὸς
νοῦς
ἡ
προαίρεσις
(ἢ
|
ὄρεξις |
διανοητική,
καὶ
ἡ
τοιαύτη
ἀρχὴ |
[6, 1139] |
οὐχ
οὗ
ἕνεκα-
προαιρέσεως
δὲ
|
ὄρεξις |
καὶ
λόγος
ὁ
ἕνεκά
τινος. |
[6, 1139] |
γὰρ
εὐπραξία
τέλος,
ἡ
δ'
|
ὄρεξις |
τούτου.
Διὸ
ἢ
ὀρεκτικὸς
νοῦς |
[6, 1139] |
πράξεως
καὶ
ἀληθείας,
αἴσθησις
νοῦς
|
ὄρεξις. |
Τούτων
δ'
ἡ
αἴσθησις
οὐδεμιᾶς |
[6, 1140] |
οἷον
ὅτι
τὸ
τρίγωνον
(δύο
|
ὀρθὰς |
ἔχει
ἢ
οὐκ
ἔχει,
ἀλλὰ |
[6, 1145] |
ὅτι
οὐκ
ἔσται
ἡ
προαίρεσις
|
ὀρθὴ |
ἄνευ
(φρονήσεως
οὐδ'
ἄνευ
ἀρετῆς· |
[6, 1143] |
ἐστὶ
κριτικὴ
τοῦ
ἐπιεικοῦς
ὀρθή·
|
ὀρθὴ |
δ'
ἡ
τοῦ
ἀληθοῦς.
(Εἰσὶ |
[6, 1143] |
γνώμη
ἐστὶ
κριτικὴ
τοῦ
ἐπιεικοῦς
|
ὀρθή· |
ὀρθὴ
δ'
ἡ
τοῦ
ἀληθοῦς. |
[6, 1139] |
ὁμολόγως
ἔχουσα
τῇ
ὀρέξει
τῇ
|
ὀρθῇ. |
Πράξεως
μὲν
οὖν
ἀρχὴ
προαίρεσις- |
[6, 1143] |
ἡ
τοῦ
ἐπιεικοῦς
ἐστὶ
κρίσις
|
ὀρθή. |
Σημεῖον
δέ·
τὸν
γὰρ
ἐπιεικῆ |
[6, 1139] |
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ
τὴν
ὄρεξιν
|
ὀρθήν, |
(εἴπερ
ἡ
προαίρεσις
σπουδαία,
καὶ |
[6, 1144] |
(πραττομένων.
Τὴν
μὲν
οὖν
προαίρεσιν
|
ὀρθὴν |
ποιεῖ
ἡ
ἀρετή,
τὸ
δ' |
[6, 1144] |
γὰρ
ἀρετὴ
τὸν
σκοπὸν
ποιεῖ
|
ὀρθόν, |
ἡ
δὲ
φρόνησις
τὰ
πρὸς |
[6, 1144] |
οὐ
μόνον
ἡ
κατὰ
τὸν
|
ὀρθὸν |
λόγον,
ἀλλ'
ἡ
μετὰ
τοῦ |
[6, 1138] |
τῆς
ἐλλείψεως,
(οὔσας
κατὰ
τὸν
|
ὀρθὸν |
λόγον.
Ἔστι
δὲ
τὸ
μὲν |
[6, 1144] |
ἅ
ἐστι,
τὴν
κατὰ
τὸν
|
ὀρθὸν |
λόγον·
ὀρθὸς
δ'
ὁ
κατὰ |
[6, 1144] |
τὴν
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον·
|
ὀρθὸς |
δ'
ὁ
κατὰ
τὴν
φρόνησιν. |
[6, 1144] |
ὀρθοῦ
λόγου
ἕξις
ἀρετή
ἐστιν·
|
ὀρθὸς |
δὲ
λόγος
περὶ
τῶν
τοιούτων |
[6, 1138] |
ἐστὶν
ὡς
ὁ
λόγος
ὁ
|
ὀρθὸς |
λέγει,
τοῦτο
διέλωμεν.
Ἐν
πάσαις |
[6, 1138] |
καὶ
διωρισμένον
τίς
ἐστιν
ὁ
|
ὀρθὸς |
λόγος
καὶ
τούτου
τίς
ὅρος. |
[6, 1138] |
τὰ
μέσα
καὶ
ὡς
ὁ
|
ὀρθὸς |
λόγος·
τοῦτο
δὲ
μόνον
ἔχων |
[6, 1142] |
(οὐδὲ
γὰρ
ἁμαρτία)
δόξης
δ'
|
ὀρθότης |
ἀλήθεια·
ἅμα
δὲ
καὶ
ὥρισται |
[6, 1142] |
εὖ
βεβουλεῦσθαι·
ἡ
γὰρ
τοιαύτη
|
ὀρθότης |
βουλῆς
εὐβουλία,
ἡ
ἀγαθοῦ
τευκτική. |
[6, 1142] |
βεβουλεῦσθαι,
ἡ
εὐβουλία
εἴη
ἂν
|
ὀρθότης |
ἡ
κατὰ
τὸ
συμφέρον
πρὸς |
[6, 1142] |
οὐδ'
ἐκείνη
πω
εὐβουλία,
ἀλλ'
|
ὀρθότης |
ἡ
κατὰ
τὸ
ὠφέλιμον,
καὶ |
[6, 1142] |
(ἐπιστήμης
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἔστιν
|
ὀρθότης |
(οὐδὲ
γὰρ
ἁμαρτία)
δόξης
δ' |
[6, 1142] |
περὶ
τί.
Ἐπεὶ
δ'
ἡ
|
ὀρθότης |
πλεοναχῶς,
δῆλον
ὅτι
οὐ
πᾶσα· |
[6, 1142] |
ζητεῖ
τι
καὶ
λογίζεται.
Ἀλλ'
|
ὀρθότης |
τίς
ἐστιν
ἡ
εὐβουλία
βουλῆς· |
[6, 1142] |
εὖ
ὀρθῶς
βουλεύεται,
δῆλον
ὅτι
|
ὀρθότης |
τις
ἡ
εὐβουλία
ἐστίν,
οὔτ' |
[6, 1144] |
λόγον,
ἀλλ'
ἡ
μετὰ
τοῦ
|
ὀρθοῦ |
λόγου
ἕξις
ἀρετή
ἐστιν·
ὀρθὸς |
[6, 1139] |
οὐκ
ἐνδέχεται
μὴ
γενέσθαι·
διὸ
|
ὀρθῶς |
Ἀγάθων
(Μόνου
γὰρ
αὐτοῦ
καὶ |
[6, 1142] |
βουλευόμενος
ἁμαρτάνει,
ὁ
δ'
εὖ
|
ὀρθῶς |
βουλεύεται,
δῆλον
ὅτι
ὀρθότης
τις |
[6, 1144] |
εἶναι,
καὶ
Σωκράτης
τῇ
μὲν
|
ὀρθῶς |
ἐζήτει
τῇ
δ'
ἡμάρτανεν·
ὅτι |
[6, 1142] |
ἐκ
τοῦ
λογισμοῦ
τεύξεται,
ὥστε
|
ὀρθῶς |
ἔσται
(βεβουλευμένος,
κακὸν
δὲ
μέγα |
[6, 1143] |
ἐκ
τῆς
ἐμπειρίας
ὄμμα
ὁρῶσιν
|
ὀρθῶς. |
Τί
μὲν
οὖν
ἐστὶν
ἡ |
[6, 1144] |
καὶ
γὰρ
νῦν
πάντες,
ὅταν
|
ὁρίζωνται |
τὴν
ἀρετήν,
προστιθέασι,
τὴν
ἕξιν |
[6, 1141] |
(ἀλλ'
ὁ
εἰδὼς
ὅτι
τὰ
|
ὀρνίθεια |
(κοῦφα
καὶ)
ὑγιεινὰ
ποιήσει
μᾶλλον. |
[6, 1142] |
οὔ,
ἀλλὰ
ψευδῆ
τὸν
μέσον
|
ὅρον |
εἶναι·
ὥστ'
οὐδ'
(αὕτη
πω |
[6, 1138] |
ὀρθὸς
λόγος
καὶ
τούτου
τίς
|
ὅρος. |
~(ὰς
δὴ
τῆς
ψυχῆς
ἀρετὰς |
[6, 1138] |
καὶ
ἀνίησιν,
καί
τις
ἔστιν
|
ὅρος |
τῶν
μεσοτήτων,
ἃς
μεταξύ
φαμεν |
[6, 1143] |
κατὰ
τὰς
ἀποδείξεις
τῶν
ἀκινήτων
|
ὅρων |
καὶ
πρώτων,
ὁ
δ'
ἐν |
[6, 1143] |
ἀμφότερα·
καὶ
γὰρ
τῶν
πρώτων
|
ὅρων |
καὶ
τῶν
ἐσχάτων
(νοῦς
ἐστὶ |
[6, 1142] |
ὁ
μὲν
γὰρ
νοῦς
τῶν
|
ὅρων, |
ὧν
οὐκ
ἔστι
λόγος,
ἣ |
[6, 1143] |
ἔχειν
ἐκ
τῆς
ἐμπειρίας
ὄμμα
|
ὁρῶσιν |
ὀρθῶς.
Τί
μὲν
οὖν
ἐστὶν |
[6, 1139] |
ἐπιστήμη
ἐστὶν
ἕξις
ἀποδεικτική,
καὶ
|
ὅσα |
ἄλλα
προσδιοριζόμεθα
ἐν
τοῖς
ἀναλυτικοῖς· |
[6, 1144] |
ποιεῖ
ἡ
ἀρετή,
τὸ
δ'
|
ὅσα |
ἐκείνης
ἕνεκα
πέφυκε
πράττεσθαι
οὐκ |
[6, 1138] |
σῶμα,
εἴ
τις
εἴπειεν
ὅτι
|
ὅσα |
ἡ
ἰατρικὴ
κελεύει
καὶ
ὡς |
[6, 1143] |
τὰ
ὑγιεινὰ
οὐδὲ
τὰ
εὐεκτικά,
|
ὅσα |
μὴ
τῷ
ποιεῖν
ἀλλὰ
τῷ |
[6, 1141] |
θηρίων
ἔνια
φρόνιμά
φασιν
εἶναι,
|
ὅσα |
περὶ
τὸν
αὑτῶν
βίον
ἔχοντα |
[6, 1144] |
πράττουσί
γε
ἃ
δεῖ
καὶ
|
ὅσα |
χρὴ
τὸν
σπουδαῖον)
οὕτως,
ὡς |
[6, 1138] |
ἐν
ταῖς
ἄλλαις
ἐπιμελείαις,
περὶ
|
ὅσας |
ἐστὶν
ἐπιστήμη,
τοῦτ'
ἀληθὲς
μὲν |
[6, 1139] |
θεωροῦμεν
τὰ
τοιαῦτα
τῶν
ὄντων
|
ὅσων |
αἱ
ἀρχαὶ
μὴ
ἐνδέχονται
ἄλλως |
[6, 1141] |
τῶν
ἀδυνάτων
ἄλλως
ἔχειν,
οὐδ'
|
ὅσων |
μὴ
τέλος
τι
ἔστι,
καὶ |
[6, 1139] |
ἄλλα
προσδιοριζόμεθα
ἐν
τοῖς
ἀναλυτικοῖς·
|
ὅταν |
γάρ
πως
πιστεύῃ
καὶ
γνώριμοι |
[6, 1139] |
ἔχειν·
τὰ
δ'
ἐνδεχόμενα
ἄλλως,
|
ὅταν |
ἔξω
τοῦ
θεωρεῖν
γένηται,
λανθάνει |
[6, 1141] |
φρονίμους
(δ'
οὔ
φασιν
εἶναι,
|
ὅταν |
ἴδωσιν
ἀγνοοῦντας
τὰ
συμφέροντα
ἑαυτοῖς, |
[6, 1144] |
δέ·
καὶ
γὰρ
νῦν
πάντες,
|
ὅταν |
ὁρίζωνται
τὴν
ἀρετήν,
προστιθέασι,
τὴν |
[6, 1140] |
τοὺς
περί
τι
φρονίμους
λέγομεν,
|
ὅταν |
πρὸς
τέλος
τι
σπουδαῖον
(εὖ |
[6, 1143] |
ὥσπερ
τὸ
μανθάνειν
λέγεται
συνιέναι,
|
ὅταν |
χρῆται
τῇ
ἐπιστήμῃ,
οὕτως
ἐν |
[6, 1142] |
οὗ
δεῖ
καὶ
ὣς
καὶ
|
ὅτε. |
Ἔτι
ἔστι
καὶ
ἁπλῶς
εὖ |
[6, 1144] |
τὰς
πρακτικὰς
ἀρχάς.
Ὥστε
φανερὸν
|
ὅτι |
ἀδύνατον
φρόνιμον
εἶναι
μὴ
ὄντα |
[6, 1141] |
ἄλλως
τι
σοφόν.
Ὥστε
δῆλον
|
ὅτι |
ἀκριβεστάτη
ἂν
τῶν
ἐπιστημῶν
εἴη |
[6, 1140] |
πρακτὸν
ἄλλως
ἔχειν,
τέχνη
δ'
|
ὅτι |
ἄλλο
τὸ
γένος
πράξεως
καὶ |
[6, 1143] |
τί
ἑκατέρα
τυγχάνει
οὖσα,
καὶ
|
ὅτι |
ἄλλου
τῆς
ψυχῆς
μορίου
ἀρετὴ |
[6, 1141] |
ἄλλο
σημαίνοντες
τὴν
σοφίαν
ἢ
|
ὅτι |
ἀρετὴ
τέχνης
ἐστίν·
εἶναι
δέ |
[6, 1140] |
περὶ
τὰς
ἀρετάς.
Δῆλον
οὖν
|
ὅτι |
ἀρετή
(τις
ἐστὶ
καὶ
οὐ |
[6, 1141] |
πάντων
τῶν
ὄντων.
Εἰ
δ'
|
ὅτι |
βέλτιστον
ἄνθρωπος
τῶν
ἄλλων
ζῴων, |
[6, 1142] |
φαῦλα,
ἢ
ὅτι
τοδὶ
βαρύσταθμον.
|
Ὅτι |
δ'
ἡ
φρόνησις
οὐκ
ἐπιστήμη, |
[6, 1144] |
(εἶναι
πάσας
τὰς
ἀρετάς,
ἡμάρτανεν,
|
ὅτι |
δ'
οὐκ
ἄνευ
φρονήσεως,
καλῶς |
[6, 1138] |
(Ἐπεὶ
δὲ
τυγχάνομεν
πρότερον
εἰρηκότες
|
ὅτι |
δεῖ
τὸ
μέσον
αἱρεῖσθαι,
μὴ |
[6, 1145] |
κἂν
εἰ
μὴ
πρακτικὴ
ἦν,
|
ὅτι |
ἔδει
ἂν
αὐτῆς
διὰ
τὸ |
[6, 1140] |
ἐπιστήμη
οὐδὲ
τέχνη,
ἐπιστήμη
μὲν
|
ὅτι |
ἐνδέχεται
τὸ
πρακτὸν
ἄλλως
ἔχειν, |
[6, 1145] |
πολιτικὴν
φαίη
ἄρχειν
τῶν
θεῶν,
|
ὅτι |
ἐπιτάττει
περὶ
πάντα
τὰ
ἐν |
[6, 1141] |
Ἐκ
δὴ
τῶν
εἰρημένων
δῆλον
|
ὅτι |
ἡ
σοφία
ἐστὶ
καὶ
ἐπιστήμη |
[6, 1144] |
Ἐοίκασι
δὴ
μαντεύεσθαί
πως
ἅπαντες
|
(ὅτι |
ἡ
τοιαύτη
ἕξις
ἀρετή
ἐστιν, |
[6, 1144] |
μόνον.
~(Πρῶτον
μὲν
οὖν
λέγωμεν
|
ὅτι |
καθ'
αὑτὰς
ἀναγκαῖον
αἱρετὰς
αὐτὰς |
[6, 1143] |
σύνεσιν
καὶ
νοῦν.
Σημεῖον
δ'
|
ὅτι |
καὶ
ταῖς
ἡλικίαις
οἰόμεθα
ἀκολουθεῖν, |
[6, 1140] |
εὖ
ζῆν
ὅλως.
Σημεῖον
δ'
|
ὅτι |
καὶ
τοὺς
περί
τι
φρονίμους |
[6, 1142] |
οὐ
δοκεῖ
γίνεσθαι.
Αἴτιον
δ'
|
ὅτι |
καὶ
τῶν
καθ'
ἕκαστά
ἐστιν |
[6, 1140] |
μετὰ
λόγου
μόνον·
σημεῖον
δ'
|
ὅτι |
λήθη
μὲν
τῆς
τοιαύτης
ἕξεως |
[6, 1144] |
ὀρθῶς
ἐζήτει
τῇ
δ'
ἡμάρτανεν·
|
ὅτι |
μὲν
γὰρ
φρονήσεις
ᾤετο
(εἶναι |
[6, 1142] |
δ'
εὖ
ὀρθῶς
βουλεύεται,
δῆλον
|
ὅτι |
ὀρθότης
τις
ἡ
εὐβουλία
ἐστίν, |
[6, 1138] |
τὸ
σῶμα,
εἴ
τις
εἴπειεν
|
ὅτι |
ὅσα
ἡ
ἰατρικὴ
κελεύει
καὶ |
[6, 1142] |
δ'
ἡ
ὀρθότης
πλεοναχῶς,
δῆλον
|
ὅτι |
οὐ
πᾶσα·
ὁ
γὰρ
ἀκρατὴς |
[6, 1141] |
εἰδέναι
αὐτούς
φασιν,
ἄχρηστα
δ'
|
ὅτι |
οὐ
τὰ
ἀνθρώπινα
ἀγαθὰ
ζητοῦσιν. |
[6, 1141] |
δύναμιν
προνοητικήν.
Φανερὸν
δὲ
καὶ
|
ὅτι |
οὐκ
ἂν
εἴη
ἡ
σοφία |
[6, 1145] |
τοῦ
μορίου
ἀρετὴν
εἶναι,
καὶ
|
ὅτι |
οὐκ
ἔσται
ἡ
προαίρεσις
ὀρθὴ |
[6, 1138] |
ἐπιστήμη,
τοῦτ'
ἀληθὲς
μὲν
εἰπεῖν,
|
ὅτι |
οὔτε
πλείω
οὔτε
ἐλάττω
δεῖ |
[6, 1144] |
Δῆλον
οὖν
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
|
ὅτι |
οὐχ
οἷόν
τε
ἀγαθὸν
εἶναι |
[6, 1142] |
τὸ
καθ'
ἕκαστον·
ἢ
γὰρ
|
ὅτι |
πάντα
τὰ
βαρύσταθμα
ὕδατα
φαῦλα, |
[6, 1140] |
τοὺς
τοιούτους
φρονίμους
οἰόμεθα
εἶναι,
|
ὅτι |
τὰ
αὑτοῖς
ἀγαθὰ
καὶ
τὰ |
[6, 1141] |
οἱ
ἔμπειροι·
εἰ
γὰρ
εἰδείη
|
ὅτι |
τὰ
κοῦφα
εὔπεπτα
κρέα
καὶ |
[6, 1142] |
δ'
ἢ
φυσικὸς
οὔ.
Ἢ
|
ὅτι |
τὰ
μὲν
δι'
ἀφαιρέσεώς
ἐστιν, |
[6, 1141] |
ποιήσει
ὑγίειαν,
(ἀλλ'
ὁ
εἰδὼς
|
ὅτι |
τὰ
ὀρνίθεια
(κοῦφα
καὶ)
ὑγιεινὰ |
[6, 1142] |
τῶν
ἰδίων,
ἀλλ'
οἵᾳ
αἰσθανόμεθα
|
ὅτι |
τὸ
(ἐν
τοῖς
μαθηματικοῖς)
ἔσχατον |
[6, 1140] |
τὸ
ἡδὺ
καὶ
λυπηρόν,
οἷον
|
ὅτι |
τὸ
τρίγωνον
(δύο
ὀρθὰς
ἔχει |
[6, 1142] |
τὰ
βαρύσταθμα
ὕδατα
φαῦλα,
ἢ
|
ὅτι |
τοδὶ
βαρύσταθμον.
Ὅτι
δ'
ἡ |
[6, 1144] |
ἄν,
ᾧ
διαλεχθείη
τις
ἂν
|
ὅτι |
χωρίζονται
ἀλλήλων
αἱ
ἀρεταί·
οὐ |
[6, 1144] |
οὖσαι.
(Πλὴν
τοσοῦτον
ἔοικεν
ὁρᾶσθαι,
|
ὅτι |
ὥσπερ
σώματι
ἰσχυρῷ
ἄνευ
ὄψεως |
[6, 1144] |
τὸ
τέλος
καὶ
τὸ
ἄριστον,
|
ὁτιδήποτε |
ὄν
(ἔστω
γὰρ
λόγου
χάριν |
[6, 1143] |
ἐστιν
οὔτε
περὶ
τῶν
γιγνομένων
|
ὁτουοῦν, |
ἀλλὰ
περὶ
ὧν
ἀπορήσειεν
ἄν |
[6, 1140] |
ἐπιστήμης
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον.
|
~(οῦ |
δ'
ἐνδεχομένου
ἄλλως
ἔχειν
ἔστι |
[6, 1140] |
Σῴζει
δὲ
τὴν
τοιαύτην
ὑπόληψιν.
|
Οὐ |
γὰρ
ἅπασαν
ὑπόληψιν
διαφθείρει
οὐδὲ |
[6, 1142] |
Ἐπιστήμη
μὲν
δὴ
οὐκ
ἔστιν·
|
οὐ |
γὰρ
ζητοῦσι
περὶ
ὧν
ἴσασιν, |
[6, 1141] |
ἐροῦσι
σοφίαν,
πολλαὶ
ἔσονται
σοφίαι·
|
οὐ |
γὰρ
μία
περὶ
τὸ
ἁπάντων |
[6, 1144] |
ὅτι
χωρίζονται
ἀλλήλων
αἱ
ἀρεταί·
|
οὐ |
γὰρ
ὁ
αὐτὸς
εὐφυέστατος
πρὸς |
[6, 1145] |
οὐδὲ
τῆς
ὑγιείας
ἡ
ἰατρική·
|
οὐ |
γὰρ
χρῆται
αὐτῇ,
ἀλλ'
ὁρᾷ |
[6, 1144] |
κυρία,
καὶ
τούτων
ἡ
κυρία
|
οὐ |
γίνεται
ἄνευ
φρονήσεως.
Διόπερ
τινές |
[6, 1142] |
σοφοὶ
τὰ
τοιαῦτα,
φρόνιμος
δ'
|
οὐ |
δοκεῖ
γίνεσθαι.
Αἴτιον
δ'
ὅτι |
[6, 1142] |
φάσις·
καὶ
γὰρ
ἡ
δόξα
|
οὐ |
ζήτησις
ἀλλὰ
φάσις
τις
ἤδη, |
[6, 1140] |
τὰ
αὑτῷ
ἀγαθὰ
καὶ
συμφέροντα,
|
οὐ |
κατὰ
μέρος,
οἷον
ποῖα
πρὸς |
[6, 1141] |
δέ
τινας
σοφοὺς
οἰόμεθα
ὅλως
|
οὐ |
κατὰ
μέρος
οὐδ'
ἄλλο
τι |
[6, 1143] |
τῶν
ἐσχάτων
(νοῦς
ἐστὶ
καὶ
|
οὐ |
λόγος,
καὶ
ὁ
μὲν
κατὰ |
[6, 1143] |
ὑγίειαν·
βουλόμενοι
γὰρ
ὑγιαίνειν
ὅμως
|
οὐ |
μανθάνομεν
ἰατρικήν.
Πρὸς
δὲ
τούτοις |
[6, 1142] |
ἣν
οὗ
δεῖ
μὲν
τυγχάνει,
|
οὐ |
μέντοι
δι'
οὗ
ἔδει.
Ἔτι |
[6, 1140] |
οὐδεμία
οὔτε
τέχνη
ἐστὶν
ἥτις
|
οὐ |
μετὰ
λόγου
ποιητικὴ
ἕξις
ἐστίν, |
[6, 1144] |
δὲ
μικρὸν
μεταβῆναι.
Ἔστι
γὰρ
|
οὐ |
μόνον
ἡ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν |
[6, 1142] |
ἡ
ὀρθότης
πλεοναχῶς,
δῆλον
ὅτι
|
οὐ |
πᾶσα·
ὁ
γὰρ
ἀκρατὴς
καὶ |
[6, 1142] |
ἐξ
ἐμπειρίας·
καὶ
τὰ
μὲν
|
οὐ |
πιστεύουσιν
(οἱ
νέοι
ἀλλὰ
λέγουσιν, |
[6, 1141] |
ὑγιεινά,
ποῖα
δὲ
κοῦφα
ἀγνοοῖ,
|
οὐ |
ποιήσει
ὑγίειαν,
(ἀλλ'
ὁ
εἰδὼς |
[6, 1140] |
ἀνάγκη
τὴν
τέχνην
ποιήσεως
ἀλλ'
|
οὐ |
πράξεως
εἶναι.
Καὶ
τρόπον
τινὰ |
[6, 1141] |
αὐτούς
φασιν,
ἄχρηστα
δ'
ὅτι
|
οὐ |
τὰ
ἀνθρώπινα
ἀγαθὰ
ζητοῦσιν.
Ἡ |
[6, 1144] |
ἡ
φρόνησις
πρὸς
τὴν
δεινότητα
|
οὐ |
ταὐτὸ
μέν,
ὅμοιον
δέ
οὕτω |
[6, 1141] |
μὲν
ἕξις,
τὸ
μέντοι
εἶναι
|
οὐ |
ταὐτὸν
αὐταῖς.
Τῆς
δὲ
περὶ |
[6, 1139] |
ποιεῖ
πᾶς
ὁ
ποιῶν,
καὶ
|
οὐ |
τέλος
ἁπλῶς
(ἀλλὰ
πρός
τι |
[6, 1140] |
ὅτι
ἀρετή
(τις
ἐστὶ
καὶ
|
οὐ |
τέχνη.
Δυοῖν
δ'
ὄντοιν
μεροῖν |
[6, 1140] |
ἕξις
ἐστίν,
οὔτε
τοιαύτη
ἣ
|
οὐ |
τέχνη,
ταὐτὸν
(ἂν
εἴη
τέχνη |
[6, 1140] |
δι'
ἡδονὴν
ἢ
λύπην
εὐθὺς
|
οὐ |
φαίνεται
ἀρχή,
οὐδὲ
δεῖν
τούτου |
[6, 1144] |
δ'
εἰ
μὴ
τῷ
ἀγαθῷ,
|
οὐ |
φαίνεται·
διαστρέφει
γὰρ
ἡ
(μοχθηρία |
[6, 1142] |
ποιῆσαι
τυχεῖν,
δι'
οὗ
δ'
|
οὔ, |
ἀλλὰ
ψευδῆ
τὸν
μέσον
ὅρον |
[6, 1142] |
ἄν,
σοφὸς
δ'
ἢ
φυσικὸς
|
οὔ. |
Ἢ
ὅτι
τὰ
μὲν
δι' |
[6, 1141] |
τοιούτους
σοφοὺς
μὲν
φρονίμους
(δ'
|
οὔ |
φασιν
εἶναι,
ὅταν
ἴδωσιν
ἀγνοοῦντας |
[6, 1142] |
μὲν
δεῖ
ποιῆσαι
τυχεῖν,
δι'
|
οὗ |
δ'
οὔ,
ἀλλὰ
ψευδῆ
τὸν |
[6, 1142] |
ἡ
κατὰ
τὸ
ὠφέλιμον,
καὶ
|
οὗ |
δεῖ
καὶ
ὣς
καὶ
ὅτε. |
[6, 1142] |
(αὕτη
πω
εὐβουλία,
καθ'
ἣν
|
οὗ |
δεῖ
μὲν
τυγχάνει,
οὐ
μέντοι |
[6, 1142] |
δὲ
καὶ
ὥρισται
ἤδη
πᾶν
|
οὗ |
δόξα
ἐστίν.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδ' |
[6, 1142] |
μὲν
τυγχάνει,
οὐ
μέντοι
δι'
|
οὗ |
ἔδει.
Ἔτι
ἔστι
πολὺν
χρόνον |
[6, 1143] |
ἑτέρας
προτάσεως·
ἀρχαὶ
γὰρ
τοῦ
|
οὗ |
ἕνεκα
αὗται·
ἐκ
τῶν
καθ' |
[6, 1139] |
ὅθεν
ἡ
κίνησις
ἀλλ'
οὐχ
|
οὗ |
ἕνεκα-
προαιρέσεως
δὲ
ὄρεξις
καὶ |
[6, 1140] |
γὰρ
ἀρχαὶ
τῶν
πρακτῶν
τὸ
|
οὗ |
ἕνεκα
τὰ
πρακτά·
τῷ
δὲ |
[6, 1142] |
τὸ
συμφέρον
πρὸς
τὸ
τέλος,
|
οὗ |
ἡ
φρόνησις
ἀληθὴς
ὑπόληψίς
ἐστιν. |
[6, 1142] |
λόγος,
ἣ
δὲ
τοῦ
ἐσχάτου,
|
οὗ |
οὐκ
ἔστιν
ἐπιστήμη
ἀλλ'
αἴσθησις, |
[6, 1141] |
οἰόμεθα
ὅλως
οὐ
κατὰ
μέρος
|
οὐδ' |
ἄλλο
τι
σοφούς,
ὥσπερ
Ὅμηρός |
[6, 1145] |
ἡ
προαίρεσις
ὀρθὴ
ἄνευ
(φρονήσεως
|
οὐδ' |
ἄνευ
ἀρετῆς·
ἣ
μὲν
γὰρ |
[6, 1142] |
οὗ
δόξα
ἐστίν.
Ἀλλὰ
μὴν
|
οὐδ' |
ἄνευ
λόγου
ἡ
εὐβουλία.
Διανοίας |
[6, 1142] |
τὸ
αὑτοῦ
εὖ
ἄνευ
οἰκονομίας
|
(οὐδ' |
ἄνευ
πολιτείας.
Ἔτι
δὲ
τὰ |
[6, 1142] |
τὸν
μέσον
ὅρον
εἶναι·
ὥστ'
|
οὐδ' |
(αὕτη
πω
εὐβουλία,
καθ'
ἣν |
[6, 1142] |
τυχεῖν,
τὸν
δὲ
ταχύ.
Οὐκοῦν
|
οὐδ' |
ἐκείνη
πω
εὐβουλία,
ἀλλ'
ὀρθότης |
[6, 1140] |
καὶ
ἡ
φρόνησις.
Ἀλλὰ
μὴν
|
οὐδ' |
ἕξις
μετὰ
λόγου
μόνον·
σημεῖον |
[6, 1141] |
πρακτῶν
στοχαστικὸς
κατὰ
τὸν
λογισμόν.
|
Οὐδ' |
ἐστὶν
ἡ
φρόνησις
τῶν
(καθόλου |
[6, 1142] |
ζητεῖ
καὶ
λογίζεται.
Ἀλλὰ
μὴν
|
οὐδ' |
εὐστοχία·
ἄνευ
τε
γὰρ
λόγου |
[6, 1141] |
περὶ
τῶν
ἀδυνάτων
ἄλλως
ἔχειν,
|
οὐδ' |
ὅσων
μὴ
τέλος
τι
ἔστι, |
[6, 1142] |
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἔστιν
ὀρθότης
|
(οὐδὲ |
γὰρ
ἁμαρτία)
δόξης
δ'
ὀρθότης |
[6, 1139] |
οἷον
οὐδεὶς
προαιρεῖται
Ἴλιον
πεπορθηκέναι·
|
οὐδὲ |
γὰρ
βουλεύεται
περὶ
τοῦ
γεγονότος |
[6, 1140] |
λύπην
εὐθὺς
οὐ
φαίνεται
ἀρχή,
|
οὐδὲ |
δεῖν
τούτου
ἕνεκεν
οὐδὲ
διὰ |
[6, 1142] |
δ'
εὐστοχία
τις
ἡ
ἀγχίνοια.
|
Οὐδὲ |
δὴ
δόξα
ἡ
εὐβουλία
οὐδεμία. |
[6, 1141] |
περὶ
τὰ
ἐνδεχόμενα
ἄλλως
ἔχειν.
|
Οὐδὲ |
δὴ
σοφία
τούτων
ἐστίν·
τοῦ |
[6, 1140] |
ἀρχή,
οὐδὲ
δεῖν
τούτου
ἕνεκεν
|
οὐδὲ |
διὰ
τοῦθ'
αἱρεῖσθαι
πάντα
καὶ |
[6, 1140] |
Οὐ
γὰρ
ἅπασαν
ὑπόληψιν
διαφθείρει
|
οὐδὲ |
διαστρέφει
τὸ
ἡδὺ
καὶ
λυπηρόν, |
[6, 1145] |
τέλος
ποιεῖ
πράττειν.
Ἀλλὰ
μὴν
|
οὐδὲ |
κυρία
γ'
ἐστὶ
τῆς
σοφίας |
[6, 1140] |
μετὰ
λόγου
ποιητικῆς
(ἕξεως.
Διὸ
|
οὐδὲ |
περιέχεται
ὑπ'
ἀλλήλων·
οὔτε
γὰρ |
[6, 1138] |
πλείω
οὔτε
ἐλάττω
δεῖ
πονεῖν
|
οὐδὲ |
ῥᾳθυμεῖν,
ἀλλὰ
τὰ
μέσα
καὶ |
[6, 1143] |
εἰσιν,
ὥσπερ
οὐδὲ
τὰ
ὑγιεινὰ
|
οὐδὲ |
τὰ
εὐεκτικά,
ὅσα
μὴ
τῷ |
[6, 1143] |
ἕξεις
(αἱ
ἀρεταί
εἰσιν,
ὥσπερ
|
οὐδὲ |
τὰ
ὑγιεινὰ
οὐδὲ
τὰ
εὐεκτικά, |
[6, 1140] |
ἂν
εἴη
ἡ
φρόνησις
ἐπιστήμη
|
οὐδὲ |
τέχνη,
ἐπιστήμη
μὲν
ὅτι
ἐνδέχεται |
[6, 1145] |
οὐδὲ
τοῦ
βελτίονος
μορίου,
ὥσπερ
|
οὐδὲ |
τῆς
ὑγιείας
ἡ
ἰατρική·
οὐ |
[6, 1143] |
ἂν
εἴη
χρήσιμος·
(ἔτι
δ'
|
οὐδὲ |
τοῖς
μὴ
ἔχουσιν·
οὐδὲν
γὰρ |
[6, 1145] |
κυρία
γ'
ἐστὶ
τῆς
σοφίας
|
οὐδὲ |
τοῦ
βελτίονος
μορίου,
ὥσπερ
οὐδὲ |
[6, 1140] |
περὶ
τῶν
ἀδυνάτων
ἄλλως
ἔχειν,
|
οὐδὲ |
τῶν
μὴ
ἐνδεχομένων
αὐτῷ
πρᾶξαι. |
[6, 1144] |
ἀγαθὸν
εἶναι
κυρίως
ἄνευ
φρονήσεως,
|
οὐδὲ |
φρόνιμον
ἄνευ
τῆς
ἠθικῆς
ἀρετῆς. |
[6, 1143] |
ταῦτα,
καὶ
φύσει
σοφὸς
μὲν
|
οὐδείς, |
γνώμην
δ'
ἔχειν
καὶ
σύνεσιν |
[6, 1139] |
γὰρ
βουλεύεσθαι
καὶ
λογίζεσθαι
ταὐτόν,
|
οὐδεὶς |
δὲ
βουλεύεται
περὶ
τῶν
μὴ |
[6, 1141] |
τὸ
εὖ
βουλεύεσθαι,
βουλεύεται
δ'
|
οὐδεὶς |
περὶ
τῶν
ἀδυνάτων
ἄλλως
ἔχειν, |
[6, 1139] |
δὲ
προαιρετὸν
οὐδὲν
γεγονός,
οἷον
|
οὐδεὶς |
προαιρεῖται
Ἴλιον
πεπορθηκέναι·
οὐδὲ
γὰρ |
[6, 1142] |
Οὐδὲ
δὴ
δόξα
ἡ
εὐβουλία
|
οὐδεμία. |
Ἀλλ'
ἐπεὶ
ὁ
μὲν
κακῶς |
[6, 1140] |
τις
μετὰ
λόγου
ποιητική,
καὶ
|
οὐδεμία |
οὔτε
τέχνη
ἐστὶν
ἥτις
οὐ |
[6, 1139] |
ὄρεξις.
Τούτων
δ'
ἡ
αἴσθησις
|
οὐδεμιᾶς |
ἀρχὴ
πράξεως·
δῆλον
δὲ
τῷ |
[6, 1143] |
ἐξ
ὧν
ἔσται
εὐδαίμων
(ἄνθρωπος
|
(οὐδεμιᾶς |
γάρ
ἐστι
γενέσεως)
ἡ
δὲ |
[6, 1138] |
δὲ
μόνον
ἔχων
ἄν
(τις
|
οὐδὲν |
ἂν
εἰδείη
πλέον,
οἷον
ποῖα |
[6, 1143] |
δ'
οὐδὲ
τοῖς
μὴ
ἔχουσιν·
|
οὐδὲν |
γὰρ
διοίσει
αὐτοὺς
ἔχειν
ἢ |
[6, 1144] |
ἔστιν
(ἀρετὴ
τοιαύτη,
τοῦ
θρεπτικοῦ·
|
οὐδὲν |
γὰρ
ἐπ'
αὐτῷ
πράττειν
ἢ |
[6, 1139] |
ἄνθρωπος.
Οὐκ
ἔστι
δὲ
προαιρετὸν
|
οὐδὲν |
γεγονός,
οἷον
οὐδεὶς
προαιρεῖται
Ἴλιον |
[6, 1143] |
τοῦ
ἀγαθοῦ
ἐστὶν
ἀνδρὸς
πράττειν,
|
οὐδὲν |
δὲ
πρακτικώτεροι
τῷ
εἰδέναι
αὐτά |
[6, 1141] |
βέλτιστον
ἄνθρωπος
τῶν
ἄλλων
ζῴων,
|
οὐδὲν |
διαφέρει·
καὶ
γὰρ
ἀνθρώπου
ἄλλα |
[6, 1143] |
εἰσιν.
Ἡ
μὲν
γὰρ
σοφία
|
οὐδὲν |
θεωρήσει
ἐξ
ὧν
ἔσται
εὐδαίμων |
[6, 1143] |
ἃς
λέγομεν
συνετοὺς
καὶ
εὐσυνέτους,
|
οὔθ' |
ὅλως
τὸ
αὐτὸ
ἐπιστήμῃ
ἢ |
[6, 1140] |
φρόνιμος
ὁ
βουλευτικός.
Βουλεύεται
δ'
|
οὐθεὶς |
περὶ
τῶν
ἀδυνάτων
ἄλλως
ἔχειν, |
[6, 1141] |
Πολύκλειτον
ἀνδριαντοποιόν,
ἐνταῦθα
μὲν
οὖν
|
οὐθὲν |
ἄλλο
σημαίνοντες
τὴν
σοφίαν
ἢ |
[6, 1143] |
τοῦ
γίνεσθαι,
τοῖς
οὖσι
σπουδαίοις
|
οὐθὲν |
ἂν
εἴη
χρήσιμος·
(ἔτι
δ' |
[6, 1143] |
ἀπὸ
τῆς
ἕξεως
εἶναι
λέγεται·
|
οὐθὲν |
γὰρ
πρακτικώτεροι
τῷ
ἔχειν
τὴν |
[6, 1138] |
μὲν
εἰπεῖν
οὕτως
ἀληθὲς
μέν,
|
οὐθὲν |
δὲ
σαφές·
καὶ
γὰρ
ἐν |
[6, 1139] |
οὐκ
ἔστιν.
Διάνοια
δ'
αὐτὴ
|
οὐθὲν |
κινεῖ,
ἀλλ'
ἡ
ἕνεκά
του |
[6, 1142] |
τῶν
δὲ
τὸ
τί
ἐστιν
|
οὐκ |
ἄδηλον;
ἔτι
ἡ
ἁμαρτία
ἢ |
[6, 1140] |
τὸ
τέλος,
τῆς
δὲ
πράξεως
|
οὐκ |
ἂν
εἴη·
ἔστι
γὰρ
αὐτὴ |
[6, 1141] |
προνοητικήν.
Φανερὸν
δὲ
καὶ
ὅτι
|
οὐκ |
ἂν
εἴη
ἡ
σοφία
καὶ |
[6, 1140] |
περὶ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντων,
|
οὐκ |
ἂν
εἴη
ἡ
φρόνησις
ἐπιστήμη |
[6, 1144] |
(ὄμματι
τούτῳ
γίνεται
τῆς
ψυχῆς
|
οὐκ |
ἄνευ
ἀρετῆς,
ὡς
εἴρηταί
τε |
[6, 1144] |
φρόνησις
οὐχ
ἡ
δύναμις,
ἀλλ'
|
οὐκ |
ἄνευ
τῆς
δυνάμεως
ταύτης.
Ἡ |
[6, 1144] |
τὰς
ἀρετάς,
ἡμάρτανεν,
ὅτι
δ'
|
οὐκ |
ἄνευ
φρονήσεως,
καλῶς
ἔλεγεν.
Σημεῖον |
[6, 1141] |
καθ'
ἕκαστα.
Διὸ
καὶ
ἔνιοι
|
οὐκ |
εἰδότες
ἑτέρων
εἰδότων
πρακτικώτεροι,
καὶ |
[6, 1145] |
ἐκείνης
οὖν
ἕνεκα
ἐπιτάττει,
ἀλλ'
|
οὐκ |
ἐκείνῃ.
(Ἔτι
ὅμοιον
κἂν
εἴ |
[6, 1145] |
ἃς
δὲ
ἁπλῶς
λέγεται
ἀγαθός,
|
οὐκ |
ἐνδέχεται·
ἅμα
γὰρ
τῇ
φρονήσει |
[6, 1139] |
καὶ
ἐνδεχομένου,
τὸ
δὲ
γεγονὸς
|
οὐκ |
ἐνδέχεται
μὴ
γενέσθαι·
διὸ
ὀρθῶς |
[6, 1142] |
βαρύσταθμον.
Ὅτι
δ'
ἡ
φρόνησις
|
οὐκ |
ἐπιστήμη,
φανερόν·
τοῦ
γὰρ
ἐσχάτου |
[6, 1145] |
μορίου
ἀρετὴν
εἶναι,
καὶ
ὅτι
|
οὐκ |
ἔσται
ἡ
προαίρεσις
ὀρθὴ
ἄνευ |
[6, 1140] |
ἐνδέχεται
καὶ
ἄλλως
ἔχειν)
(καὶ
|
οὐκ |
ἔστι
βουλεύσασθαι
περὶ
τῶν
ἐξ |
[6, 1139] |
καὶ
ἡ
τοιαύτη
ἀρχὴ
ἄνθρωπος.
|
Οὐκ |
ἔστι
δὲ
προαιρετὸν
οὐδὲν
γεγονός, |
[6, 1143] |
αὐτὰ
μὲν
τῇ
φρονήσει
ἐστίν,
|
οὐκ |
ἔστι
δὲ
τὸ
αὐτὸ
σύνεσις |
[6, 1142] |
γὰρ
νοῦς
τῶν
ὅρων,
ὧν
|
οὐκ |
ἔστι
λόγος,
ἣ
δὲ
τοῦ |
[6, 1139] |
ἐξ
ὧν
ὁ
συλλογισμός,
ὧν
|
οὐκ |
ἔστι
συλλογισμός·
ἐπαγωγὴ
ἄρα.
Ἡ |
[6, 1144] |
ὅσα
ἐκείνης
ἕνεκα
πέφυκε
πράττεσθαι
|
οὐκ |
ἔστι
τῆς
ἀρετῆς
ἀλλ'
ἑτέρας |
[6, 1142] |
τούτους
φρονίμους
εἶναι·
καίτοι
ἴσως
|
οὐκ |
ἔστι
τὸ
αὑτοῦ
εὖ
ἄνευ |
[6, 1144] |
δὲ
τετάρτου
μορίου
τῆς
ψυχῆς
|
οὐκ |
ἔστιν
(ἀρετὴ
τοιαύτη,
τοῦ
θρεπτικοῦ· |
[6, 1139] |
πράξει
ἄνευ
διανοίας
καὶ
ἤθους
|
οὐκ |
ἔστιν.
Διάνοια
δ'
αὐτὴ
οὐθὲν |
[6, 1140] |
τοιαύτης
ἕξεως
ἔστι,
φρονήσεως
δ'
|
(οὐκ |
ἔστιν.
Ἐπεὶ
δ'
ἡ
ἐπιστήμη |
[6, 1142] |
ἣ
δὲ
τοῦ
ἐσχάτου,
οὗ
|
οὐκ |
ἔστιν
ἐπιστήμη
ἀλλ'
αἴσθησις,
οὐχ |
[6, 1140] |
μὲν
ἔστιν
ἀρετή,
φρονήσεως
δ'
|
οὐκ |
ἔστιν·
καὶ
ἐν
μὲν
τέχνῃ |
[6, 1142] |
οὔτε
δόξης·
(ἐπιστήμης
μὲν
γὰρ
|
οὐκ |
ἔστιν
ὀρθότης
(οὐδὲ
γὰρ
ἁμαρτία) |
[6, 1142] |
τι
γένος.
Ἐπιστήμη
μὲν
δὴ
|
οὐκ |
ἔστιν·
οὐ
γὰρ
ζητοῦσι
περὶ |
[6, 1142] |
ἐξ
ἐμπειρίας,
νέος
δ'
ἔμπειρος
|
οὐκ |
ἔστιν·
πλῆθος
γὰρ
χρόνου
ποιεῖ |
[6, 1140] |
τρίγωνον
(δύο
ὀρθὰς
ἔχει
ἢ
|
οὐκ |
ἔχει,
ἀλλὰ
τὰς
περὶ
τὸ |
[6, 1142] |
βουλευόμενον
τυχεῖν,
τὸν
δὲ
ταχύ.
|
Οὐκοῦν |
οὐδ'
ἐκείνη
πω
εὐβουλία,
ἀλλ' |
[6, 1139] |
ἑκάτερον,
αὗται
ἀρεταὶ
ἀμφοῖν.
Ἀρξάμενοι
|
οὖν |
ἄνωθεν
περὶ
αὐτῶν
πάλιν
λέγωμεν. |
[6, 1139] |
ὀρέξει
τῇ
ὀρθῇ.
Πράξεως
μὲν
|
οὖν |
ἀρχὴ
προαίρεσις-
ὅθεν
ἡ
κίνησις |
[6, 1144] |
ἡμεῖς
δὲ
μετὰ
λόγου.
Δῆλον
|
οὖν |
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
ὅτι
οὐχ |
[6, 1139] |
εἰπόντες,
λέγωμεν
οὕτως.
Πρότερον
μὲν
|
οὖν |
ἐλέχθη
δύ'
εἶναι
μέρη
τῆς |
[6, 1145] |
ἀλλ'
ὁρᾷ
ὅπως
γένηται·
ἐκείνης
|
οὖν |
ἕνεκα
ἐπιτάττει,
ἀλλ'
οὐκ
ἐκείνῃ. |
[6, 1139] |
ἕξει
τὴν
ἐπιστήμην.
Περὶ
μὲν
|
οὖν |
ἐπιστήμης
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον. |
[6, 1143] |
ὄμμα
ὁρῶσιν
ὀρθῶς.
Τί
μὲν
|
οὖν |
ἐστὶν
ἡ
(φρόνησις
καὶ
ἡ |
[6, 1143] |
ἕκαστα
γὰρ
(τὰ
καθόλου·
τούτων
|
οὖν |
ἔχειν
δεῖ
αἴσθησιν,
αὕτη
δ' |
[6, 1139] |
τὴν
δὲ
διώκειν.
Αὕτη
μὲν
|
οὖν |
ἡ
διάνοια
καὶ
ἡ
ἀλήθεια |
[6, 1144] |
περὶ
αὐτῶν
μόνον.
~(Πρῶτον
μὲν
|
οὖν |
λέγωμεν
ὅτι
καθ'
αὑτὰς
ἀναγκαῖον |
[6, 1144] |
ἡ
φρόνησίς
ἐστιν.
Σωκράτης
μὲν
|
οὖν |
λόγους
τὰς
ἀρετὰς
ᾤετο
εἶναι |
[6, 1139] |
ἀλήθεια
τὸ
ἔργον.
Καθ'
ἃς
|
οὖν |
μάλιστα
ἕξεις
ἀληθεύσει
ἑκάτερον,
αὗται |
[6, 1144] |
καὶ
τυγχάνειν
αὐτοῦ.
Ἂν
μὲν
|
οὖν |
ὁ
σκοπὸς
ᾖ
καλός,
ἐπαινετή |
[6, 1140] |
καὶ
περὶ
τὰς
ἀρετάς.
Δῆλον
|
οὖν |
ὅτι
ἀρετή
(τις
ἐστὶ
καὶ |
[6, 1141] |
καὶ
Πολύκλειτον
ἀνδριαντοποιόν,
ἐνταῦθα
μὲν
|
οὖν |
οὐθὲν
ἄλλο
σημαίνοντες
τὴν
σοφίαν |
[6, 1144] |
ἕνεκα
τῶν
(πραττομένων.
Τὴν
μὲν
|
οὖν |
προαίρεσιν
ὀρθὴν
ποιεῖ
ἡ
ἀρετή, |
[6, 1140] |
καὶ
τύχη
τέχνην.
(Ἡ
μὲν
|
οὖν |
τέχνη,
ὥσπερ
εἴρηται,
ἕξις
τις |
[6, 1142] |
τοῦτο
δεῖν
πράττειν.
Ἐκ
ταύτης
|
οὖν |
τῆς
δόξης
ἐλήλυθε
τὸ
τούτους |
[6, 1141] |
ἣ
δὲ
δικαστική.
Εἶδος
μὲν
|
οὖν |
τι
ἂν
εἴη
γνώσεως
τὸ |
[6, 1139] |
δόξῃ
ἐνδέχεται
διαψεύδεσθαι.
Ἐπιστήμη
μὲν
|
οὖν |
τί
ἐστιν,
ἐντεῦθεν
φανερόν,
εἰ |
[6, 1139] |
δὲ
τῆς
διανοίας.
Περὶ
μὲν
|
οὖν |
τῶν
ἠθικῶν
διεληλύθαμεν,
περὶ
δὲ |
[6, 1144] |
τὰ
δίκαια
λέγομεν
πράττοντάς
τινας
|
οὔπω |
δικαίους
εἶναι,
οἷον
(τοὺς
τὰ |
[6, 1144] |
τὴν
μὲν
ἤδη
τὴν
δ'
|
οὔπω |
εἰληφὼς
ἔσται·
τοῦτο
γὰρ
κατὰ |
[6, 1142] |
Διανοίας
ἄρα
λείπεται·
αὕτη
γὰρ
|
οὔπω |
φάσις·
καὶ
γὰρ
ἡ
δόξα |
[6, 1143] |
καὶ
περὶ
τί
ἑκατέρα
τυγχάνει
|
οὖσα, |
καὶ
ὅτι
ἄλλου
τῆς
ψυχῆς |
[6, 1143] |
δόξειεν,
εἰ
χείρων
τῆς
σοφίας
|
οὖσα |
κυριωτέρα
αὐτῆς
ἔσται·
(ἡ
γὰρ |
[6, 1144] |
(ἡ
σοφία
εὐδαιμονίαν·
μέρος
γὰρ
|
οὖσα |
τῆς
ὅλης
ἀρετῆς
τῷ
ἔχεσθαι |
[6, 1144] |
διαφέρει·
ἡ
δ'
ἕξις
ὁμοία
|
οὖσα |
τότ'
ἔσται
κυρίως
ἀρετή.
Ὥστε |
[6, 1141] |
ἐπιστητὸν
ἀποδεικτόν,
(αἳ
δὲ
τυγχάνουσιν
|
οὖσαι |
περὶ
τὰ
ἐνδεχόμενα
ἄλλως
ἔχειν. |
[6, 1144] |
ἀλλ'
ἄνευ
νοῦ
βλαβεραὶ
φαίνονται
|
οὖσαι. |
(Πλὴν
τοσοῦτον
ἔοικεν
ὁρᾶσθαι,
ὅτι |
[6, 1144] |
αἱρετὰς
αὐτὰς
εἶναι,
ἀρετάς
γ'
|
οὔσας |
ἑκατέραν
ἑκατέρου
τοῦ
μορίου,
καὶ |
[6, 1138] |
τῆς
ὑπερβολῆς
καὶ
τῆς
ἐλλείψεως,
|
(οὔσας |
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον.
Ἔστι |
[6, 1143] |
γνώμην,
ὡς
τῆς
φύσεως
αἰτίας
|
οὔσης. |
(Διὸ
(καὶ
ἀρχὴ
καὶ
τέλος |
[6, 1143] |
ῥητέον
ἀλλὰ
τοῦ
γίνεσθαι,
τοῖς
|
οὖσι |
σπουδαίοις
οὐθὲν
ἂν
εἴη
χρήσιμος· |
[6, 1141] |
σκαπτῆρα
θεοὶ
θέσαν
οὔτ'
ἀροτῆρα
|
οὔτ' |
ἄλλως
τι
σοφόν.
Ὥστε
δῆλον |
[6, 1140] |
ἐπιστήμη)
τῆς
ἀρχῆς
τοῦ
ἐπιστητοῦ
|
οὔτ' |
ἂν
ἐπιστήμη
εἴη
οὔτε
τέχνη |
[6, 1139] |
οὔτ'
ἄνευ
νοῦ
καὶ
διανοίας
|
οὔτ' |
ἄνευ
ἠθικῆς
ἐστὶν
ἕξεως
ἡ |
[6, 1139] |
λόγος
ὁ
ἕνεκά
τινος.
Διὸ
|
οὔτ' |
ἄνευ
νοῦ
καὶ
διανοίας
οὔτ' |
[6, 1141] |
ἐν
τῷ
Μαργίτῃ
(ὸν
δ'
|
οὔτ' |
ἂρ
σκαπτῆρα
θεοὶ
θέσαν
οὔτ' |
[6, 1141] |
οὔτ'
ἂρ
σκαπτῆρα
θεοὶ
θέσαν
|
οὔτ' |
ἀροτῆρα
οὔτ'
ἄλλως
τι
σοφόν. |
[6, 1142] |
ὀρθότης
τις
ἡ
εὐβουλία
ἐστίν,
|
οὔτ' |
ἐπιστήμης
δὲ
οὔτε
δόξης·
(ἐπιστήμης |
[6, 1140] |
Διὸ
οὐδὲ
περιέχεται
ὑπ'
ἀλλήλων·
|
οὔτε |
γὰρ
ἡ
πρᾶξις
ποίησις
οὔτε |
[6, 1143] |
ὑγιεινῶν,
ἡ
γεωμετρία
περὶ
μεγέθη·
|
οὔτε |
γὰρ
περὶ
τῶν
ἀεὶ
ὄντων |
[6, 1140] |
ἀλλὰ
μὴ
ἐν
τῷ
ποιουμένῳ·
|
οὔτε |
γὰρ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντων |
[6, 1142] |
εὐβουλία
ἐστίν,
οὔτ'
ἐπιστήμης
δὲ
|
οὔτε |
δόξης·
(ἐπιστήμης
μὲν
γὰρ
οὐκ |
[6, 1138] |
μὲν
εἰπεῖν,
ὅτι
οὔτε
πλείω
|
οὔτε |
ἐλάττω
δεῖ
πονεῖν
οὐδὲ
ῥᾳθυμεῖν, |
[6, 1140] |
οὔτε
γὰρ
ἡ
πρᾶξις
ποίησις
|
οὔτε |
ἡ
ποίησις
πρᾶξίς
ἐστιν.
Ἐπεὶ |
[6, 1143] |
καὶ
(ἀκινήτων
ἡ
σύνεσίς
ἐστιν
|
οὔτε |
περὶ
τῶν
γιγνομένων
ὁτουοῦν,
ἀλλὰ |
[6, 1138] |
τοῦτ'
ἀληθὲς
μὲν
εἰπεῖν,
ὅτι
|
οὔτε |
πλείω
οὔτε
ἐλάττω
δεῖ
πονεῖν |
[6, 1140] |
μετὰ
λόγου
ποιητική,
καὶ
οὐδεμία
|
οὔτε |
τέχνη
ἐστὶν
ἥτις
οὐ
μετὰ |
[6, 1140] |
ἐπιστητοῦ
οὔτ'
ἂν
ἐπιστήμη
εἴη
|
οὔτε |
τέχνη
οὔτε
(φρόνησις·
~τὸ
μὲν |
[6, 1143] |
(πάντες
γὰρ
ἂν
ἦσαν
συνετοί)
|
οὔτε |
τις
μία
τῶν
κατὰ
μέρος |
[6, 1143] |
συνετοὶ
καὶ
εὐσύνετοι.
Ἔστι
δ'
|
οὔτε |
τὸ
ἔχειν
τὴν
φρόνησιν
οὔτε |
[6, 1143] |
οὔτε
τὸ
ἔχειν
τὴν
φρόνησιν
|
οὔτε |
τὸ
λαμβάνειν
ἡ
σύνεσις·
ἀλλ' |
[6, 1140] |
μετὰ
λόγου
ποιητικὴ
ἕξις
ἐστίν,
|
οὔτε |
τοιαύτη
ἣ
οὐ
τέχνη,
ταὐτὸν |
[6, 1140] |
ἢ
γινομένων
ἡ
(τέχνη
ἐστίν,
|
οὔτε |
τῶν
κατὰ
φύσιν·
ἐν
αὑτοῖς |
[6, 1140] |
ἂν
ἐπιστήμη
εἴη
οὔτε
τέχνη
|
οὔτε |
(φρόνησις·
~τὸ
μὲν
γὰρ
ἐπιστητὸν |
[6, 1141] |
μόνον
λέγουσιν·
μόνοι
γὰρ
πράττουσιν
|
οὗτοι |
ὥσπερ
οἱ
χειροτέχναι.
Δοκεῖ
(δὲ |
[6, 1144] |
διὰ
τὸ
μὴ
ἔχειν
ὄψιν,
|
οὕτω |
καὶ
ἐνταῦθα·
ἐὰν
δὲ
λάβῃ |
[6, 1144] |
ἐστὶν
(εἴδη,
δεινότης
καὶ
φρόνησις,
|
οὕτω |
καὶ
ἐπὶ
τοῦ
ἠθικοῦ
δύο |
[6, 1144] |
οὐ
ταὐτὸ
μέν,
ὅμοιον
δέ
|
οὕτω |
καὶ
ἡ
φυσικὴ
ἀρετὴ
πρὸς |
[6, 1138] |
Ἔστι
δὲ
τὸ
μὲν
εἰπεῖν
|
οὕτως |
ἀληθὲς
μέν,
οὐθὲν
δὲ
σαφές· |
[6, 1140] |
ἄλλως
ἔχειν.
Περὶ
δὲ
φρονήσεως
|
οὕτως |
ἂν
λάβοιμεν,
θεωρήσαντες
(τίνας
λέγομεν |
[6, 1143] |
συνιέναι,
ὅταν
χρῆται
τῇ
ἐπιστήμῃ,
|
οὕτως |
ἐν
τῷ
χρῆσθαι
τῇ
δόξῃ |
[6, 1144] |
ὑγίειαν,
ἀλλ'
ὡς
ἡ
ὑγίεια,
|
οὕτως |
(ἡ
σοφία
εὐδαιμονίαν·
μέρος
γὰρ |
[6, 1139] |
περὶ
ψυχῆς
πρῶτον
εἰπόντες,
λέγωμεν
|
οὕτως. |
Πρότερον
μὲν
οὖν
ἐλέχθη
δύ' |
[6, 1144] |
καὶ
ὅσα
χρὴ
τὸν
σπουδαῖον)
|
οὕτως, |
ὡς
ἔοικεν,
ἔστι
τὸ
πῶς |
[6, 1144] |
εἶναι.
Ἔστι
δ'
ἡ
φρόνησις
|
οὐχ |
ἡ
δύναμις,
ἀλλ'
οὐκ
ἄνευ |
[6, 1142] |
οὐκ
ἔστιν
ἐπιστήμη
ἀλλ'
αἴσθησις,
|
οὐχ |
ἡ
τῶν
ἰδίων,
ἀλλ'
οἵᾳ |
[6, 1143] |
ταῖς
ἀναποδείκτοις
φάσεσι
καὶ
δόξαις
|
οὐχ |
ἧττον
τῶν
ἀποδείξεων·
διὰ
γὰρ |
[6, 1144] |
οὖν
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
ὅτι
|
οὐχ |
οἷόν
τε
ἀγαθὸν
εἶναι
κυρίως |
[6, 1139] |
προαίρεσις-
ὅθεν
ἡ
κίνησις
ἀλλ'
|
οὐχ |
οὗ
ἕνεκα-
προαιρέσεως
δὲ
ὄρεξις |
[6, 1144] |
αὐτῶν.
Ἔπειτα
καὶ
ποιοῦσι
μέν,
|
οὐχ |
ὡς
ἡ
ἰατρικὴ
δὲ
ὑγίειαν, |
[6, 1144] |
ὅτι
ὥσπερ
σώματι
ἰσχυρῷ
ἄνευ
|
ὄψεως |
κινουμένῳ
συμβαίνει
σφάλλεσθαι
ἰσχυρῶς
διὰ |
[6, 1144] |
ἰσχυρῶς
διὰ
τὸ
μὴ
ἔχειν
|
ὄψιν, |
οὕτω
καὶ
ἐνταῦθα·
ἐὰν
δὲ |