Livre, page
[6, 1144]	ἔχειν ὄψιν, οὕτω καὶ ἐνταῦθα·	ἐὰν	δὲ λάβῃ νοῦν, ἐν τῷ
[6, 1144]	σκοπὸς ᾖ καλός, ἐπαινετή ἐστιν,	ἐὰν	δὲ φαῦλος, πανουργία· διὸ καὶ
[6, 1142]	τις ἤδη, ὁ δὲ βουλευόμενος,	ἐάν	(τε εὖ ἐάν τε καὶ
[6, 1142]	δὲ βουλευόμενος, ἐάν (τε εὖ	ἐάν	τε καὶ κακῶς βουλεύηται, ζητεῖ
[6, 1141]	ὅταν ἴδωσιν ἀγνοοῦντας τὰ συμφέροντα	ἑαυτοῖς,	καὶ περιττὰ μὲν καὶ θαυμαστὰ
[6, 1145]	εἰ μὴ πρακτικὴ ἦν, ὅτι	ἔδει	ἂν αὐτῆς διὰ τὸ τοῦ
[6, 1142]	τυγχάνει, οὐ μέντοι δι' οὗ	ἔδει.	Ἔτι ἔστι πολὺν χρόνον βουλευόμενον
[6, 1144]	καὶ Σωκράτης τῇ μὲν ὀρθῶς	ἐζήτει	τῇ δ' ἡμάρτανεν· ὅτι μὲν
[6, 1141]	ἐν τοῖς ἄλλοις οἱ ἔμπειροι·	εἰ	γὰρ εἰδείη ὅτι τὰ κοῦφα
[6, 1139]	αὐτῷ ὦσιν αἱ ἀρχαί, ἐπίσταται·	εἰ	γὰρ μὴ μᾶλλον τοῦ συμπεράσματος,
[6, 1141]	καὶ ἡ πολιτικὴ ἡ αὐτή·	εἰ	γὰρ (τὴν περὶ τὰ ὠφέλιμα
[6, 1141]	μία περὶ πάντων τῶν ὄντων.	Εἰ	δ' ὅτι βέλτιστον ἄνθρωπος τῶν
[6, 1143]	τὴν ἰατρικὴν καὶ γυμναστικήν ἐσμεν.	Εἰ	δὲ μὴ τούτων χάριν φρόνιμον
[6, 1139]	οὖν τί ἐστιν, ἐντεῦθεν φανερόν,	εἰ	δεῖ ἀκριβολογεῖσθαι καὶ μὴ ἀκολουθεῖν
[6, 1141]	περὶ ἐνίων ἔχειν ἀπόδειξίν ἐστιν.	Εἰ	δὴ οἷς ἀληθεύομεν καὶ μηδέποτε
[6, 1142]	δὲ ἡ πρός τι τέλος.	Εἰ	δὴ τῶν φρονίμων τὸ εὖ
[6, 1141]	ἐν τῷ κόσμῳ ἄνθρωπός ἐστιν.	Εἰ	δὴ ὑγιεινὸν μὲν καὶ ἀγαθὸν
[6, 1139]	ἔξω τοῦ θεωρεῖν γένηται, λανθάνει	εἰ	ἔστιν ἢ μή. Ἐξ ἀνάγκης
[6, 1141]	ζῴων, ἀλλ' ἑτέρα περὶ ἕκαστον,	εἰ	μὴ καὶ ἰατρικὴ μία περὶ
[6, 1144]	ἑκατέραν ἑκατέρου τοῦ μορίου, καὶ	εἰ	μὴ ποιοῦσι μηδὲν μηδετέρα αὐτῶν.
[6, 1145]	πᾶσαι ὑπάρξουσιν. Δῆλον δέ, κἂν	εἰ	μὴ πρακτικὴ ἦν, ὅτι ἔδει
[6, 1141]	τὴν φρόνησιν σπουδαιοτάτην οἴεται εἶναι,	εἰ	μὴ τὸ ἄριστον τῶν ἐν
[6, 1144]	χάριν τὸ τυχόν) τοῦτο δ'	εἰ	μὴ τῷ ἀγαθῷ, οὐ φαίνεται·
[6, 1143]	τούτοις ἄτοπον ἂν εἶναι δόξειεν,	εἰ	χείρων τῆς σοφίας οὖσα κυριωτέρα
[6, 1138]	δεῖ προσφέρεσθαι πρὸς τὸ σῶμα,	εἴ	τις εἴπειεν ὅτι ὅσα ἡ
[6, 1141]	ἐπιστήμη (τῶν τιμιωτάτων. Ἄτοπον γὰρ	εἴ	τις τὴν πολιτικὴν ἢ τὴν
[6, 1145]	οὐκ ἐκείνῃ. (Ἔτι ὅμοιον κἂν	εἴ	τις τὴν πολιτικὴν φαίη ἄρχειν
[6, 1141]	ἄλλοις οἱ ἔμπειροι· εἰ γὰρ	εἰδείη	ὅτι τὰ κοῦφα εὔπεπτα κρέα
[6, 1138]	ἔχων ἄν (τις οὐδὲν ἂν	εἰδείη	πλέον, οἷον ποῖα δεῖ προσφέρεσθαι
[6, 1141]	ἂν εἴη γνώσεως τὸ αὑτῷ	εἰδέναι·	ἀλλ' ἔχει διαφορὰν πολλήν· ~(καὶ
[6, 1141]	μόνον τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν	εἰδέναι,	ἀλλὰ καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς
[6, 1143]	πράττειν, οὐδὲν δὲ πρακτικώτεροι τῷ	εἰδέναι	αὐτά ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις (αἱ
[6, 1141]	θαυμαστὰ καὶ χαλεπὰ καὶ δαιμόνια	εἰδέναι	αὐτούς φασιν, ἄχρηστα δ' ὅτι
[6, 1144]	ἐπὶ τοῦ δοξαστικοῦ δύο ἐστὶν	(εἴδη,	δεινότης καὶ φρόνησις, οὕτω καὶ
[6, 1141]	μὲν βουλευτικὴ ἣ δὲ δικαστική.	Εἶδος	μὲν οὖν τι ἂν εἴη
[6, 1142]	ἢ φρόνησις, ἐκείνης δ' ἄλλο	εἶδος.	Τὸ ζητεῖν δὲ καὶ τὸ
[6, 1141]	ἕκαστα. Διὸ καὶ ἔνιοι οὐκ	εἰδότες	ἑτέρων εἰδότων πρακτικώτεροι, καὶ ἐν
[6, 1141]	καὶ ἔνιοι οὐκ εἰδότες ἑτέρων	εἰδότων	πρακτικώτεροι, καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις
[6, 1142]	δοκεῖ ὁ τὰ περὶ αὑτὸν	εἰδὼς	καὶ διατρίβων φρόνιμος εἶναι, οἱ
[6, 1141]	οὐ ποιήσει ὑγίειαν, (ἀλλ' ὁ	εἰδὼς	ὅτι τὰ ὀρνίθεια (κοῦφα καὶ)
[6, 1141]	περὶ τὰς ἀρχὰς ἀληθεύειν. Ὥστ'	εἴη	ἂν ἡ σοφία νοῦς καὶ
[6, 1142]	τὸ εὖ βεβουλεῦσθαι, ἡ εὐβουλία	εἴη	ἂν ὀρθότης ἡ κατὰ τὸ
[6, 1140]	τῶν λόγον ἐχόντων, θατέρου ἂν	εἴη	ἀρετή, τοῦ δοξαστικοῦ· ἥ τε
[6, 1141]	Εἶδος μὲν οὖν τι ἂν	εἴη	γνώσεως τὸ αὑτῷ εἰδέναι· ἀλλ'
[6, 1141]	ἄμφω ἔχειν, ἢ ταύτην μᾶλλον.	Εἴη	δ' ἄν τις καὶ ἐνταῦθα
[6, 1140]	τῆς δὲ πράξεως οὐκ ἂν	εἴη·	ἔστι γὰρ αὐτὴ ἡ εὐπραξία
[6, 1141]	ὅτι ἀκριβεστάτη ἂν τῶν ἐπιστημῶν	εἴη	ἡ σοφία. Δεῖ ἄρα τὸν
[6, 1141]	δὲ καὶ ὅτι οὐκ ἂν	εἴη	ἡ σοφία καὶ ἡ πολιτικὴ
[6, 1140]	ἐξ ἀνάγκης ὄντων, οὐκ ἂν	εἴη	ἡ φρόνησις ἐπιστήμη οὐδὲ τέχνη,
[6, 1140]	τοῦ ἐπιστητοῦ οὔτ' ἂν ἐπιστήμη	εἴη	οὔτε τέχνη οὔτε (φρόνησις· ~τὸ
[6, 1140]	ἣ οὐ τέχνη, ταὐτὸν (ἂν	εἴη	τέχνη καὶ ἕξις μετὰ λόγου
[6, 1140]	τέχνη. Ὥστε καὶ ὅλως ἂν	εἴη	φρόνιμος ὁ βουλευτικός. Βουλεύεται δ'
[6, 1143]	τοῖς οὖσι σπουδαίοις οὐθὲν ἂν	εἴη	χρήσιμος· (ἔτι δ' οὐδὲ τοῖς
[6, 1142]	ἔσται (βεβουλευμένος, κακὸν δὲ μέγα	εἰληφώς.	Δοκεῖ δ' ἀγαθόν τι τὸ
[6, 1144]	μὲν ἤδη τὴν δ' οὔπω	εἰληφὼς	ἔσται· τοῦτο γὰρ κατὰ μὲν
[6, 1144]	πῶς ἔχοντα πράττειν ἕκαστα ὥστ'	εἶναι	ἀγαθόν, λέγω δ' οἷον διὰ
[6, 1144]	καθ' αὑτὰς ἀναγκαῖον αἱρετὰς αὐτὰς	εἶναι,	ἀρετάς γ' οὔσας ἑκατέραν ἑκατέρου
[6, 1141]	ἢ ὅτι ἀρετὴ τέχνης ἐστίν·	εἶναι	δέ τινας σοφοὺς οἰόμεθα ὅλως
[6, 1140]	τὰ τοῖς ἀνθρώποις δύνανται θεωρεῖν·	(εἶναι	δὲ τοιούτους ἡγούμεθα τοὺς οἰκονομικοὺς
[6, 1143]	Πρὸς δὲ τούτοις ἄτοπον ἂν	εἶναι	δόξειεν, εἰ χείρων τῆς σοφίας
[6, 1141]	ἢ τὴν φρόνησιν σπουδαιοτάτην οἴεται	εἶναι,	εἰ μὴ τὸ ἄριστον τῶν
[6, 1140]	καὶ ποιήσεως. Λείπεται ἄρα αὐτὴν	εἶναι	(ἕξιν ἀληθῆ μετὰ λόγου πρακτικὴν
[6, 1144]	οὖν λόγους τὰς ἀρετὰς ᾤετο	εἶναι	(ἐπιστήμας γὰρ εἶναι (πάσας) ἡμεῖς
[6, 1144]	φρονίμους δεινοὺς καὶ πανούργους φαμὲν	εἶναι.	Ἔστι δ' ἡ φρόνησις οὐχ
[6, 1141]	Δοκεῖ (δὲ καὶ φρόνησις μάλιστ'	εἶναι	ἡ περὶ αὐτὸν καὶ ἕνα·
[6, 1140]	γένηταί τι τῶν ἐνδεχομένων καὶ	εἶναι	καὶ μὴ εἶναι, καὶ ὧν
[6, 1145]	διὰ τὸ τοῦ μορίου ἀρετὴν	εἶναι,	καὶ ὅτι οὐκ ἔσται ἡ
[6, 1144]	φασι πάσας τὰς ἀρετὰς φρονήσεις	εἶναι,	καὶ Σωκράτης τῇ μὲν ὀρθῶς
[6, 1139]	μὲν τόν τε λόγον ἀληθῆ	εἶναι	καὶ τὴν ὄρεξιν ὀρθήν, (εἴπερ
[6, 1139]	(Ἔτι διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη δοκεῖ	εἶναι,	καὶ τὸ ἐπιστητὸν μαθητόν. Ἐκ
[6, 1140]	τέχνην ποιήσεως ἀλλ' οὐ πράξεως	εἶναι.	Καὶ τρόπον τινὰ περὶ τὰ
[6, 1140]	ἐνδεχομένων καὶ εἶναι καὶ μὴ	εἶναι,	καὶ ὧν ἡ ἀρχὴ ἐν
[6, 1142]	δόξης ἐλήλυθε τὸ τούτους φρονίμους	εἶναι·	καίτοι ἴσως οὐκ ἔστι τὸ
[6, 1144]	ὅτι οὐχ οἷόν τε ἀγαθὸν	εἶναι	κυρίως ἄνευ φρονήσεως, οὐδὲ φρόνιμον
[6, 1143]	ἀλλὰ τῷ ἀπὸ τῆς ἕξεως	εἶναι	λέγεται· οὐθὲν γὰρ πρακτικώτεροι τῷ
[6, 1141]	δὲ τῶν τριῶν μηδὲν ἐνδέχεται	εἶναι	(λέγω δὲ τρία φρόνησιν ἐπιστήμην
[6, 1139]	Πρότερον μὲν οὖν ἐλέχθη δύ'	εἶναι	μέρη τῆς ψυχῆς, τό τε
[6, 1140]	Ὥστ' ἀνάγκη τὴν φρόνησιν ἕξιν	εἶναι	μετὰ λόγου ἀληθῆ περὶ τὰ
[6, 1144]	Ὥστε φανερὸν ὅτι ἀδύνατον φρόνιμον	εἶναι	μὴ ὄντα ἀγαθόν. (Σκεπτέον δὴ
[6, 1142]	αὑτὸν εἰδὼς καὶ διατρίβων φρόνιμος	εἶναι,	οἱ δὲ πολιτικοὶ πολυπράγμονες· διὸ
[6, 1144]	λέγομεν πράττοντάς τινας οὔπω δικαίους	εἶναι,	οἷον (τοὺς τὰ ὑπὸ τῶν
[6, 1141]	τῶν θηρίων ἔνια φρόνιμά φασιν	εἶναι,	ὅσα περὶ τὸν αὑτῶν βίον
[6, 1141]	μὲν φρονίμους (δ' οὔ φασιν	εἶναι,	ὅταν ἴδωσιν ἀγνοοῦντας τὰ συμφέροντα
[6, 1140]	καὶ τοὺς τοιούτους φρονίμους οἰόμεθα	εἶναι,	ὅτι τὰ αὑτοῖς ἀγαθὰ καὶ
[6, 1141]	αὐτὴ μὲν ἕξις, τὸ μέντοι	εἶναι	οὐ ταὐτὸν αὐταῖς. Τῆς δὲ
[6, 1144]	ἀρετὰς ᾤετο εἶναι (ἐπιστήμας γὰρ	εἶναι	(πάσας) ἡμεῖς δὲ μετὰ λόγου.
[6, 1144]	ὅτι μὲν γὰρ φρονήσεις ᾤετο	(εἶναι	πάσας τὰς ἀρετάς, ἡμάρτανεν, ὅτι
[6, 1143]	καὶ ἐν μὲν τῷ (κριτικὸς	εἶναι	περὶ ὧν ὁ φρόνιμος, συνετὸς
[6, 1144]	πράττειν. Περὶ δὲ τοῦ μηθὲν	εἶναι	πρακτικωτέρους διὰ τὴν φρόνησιν τῶν
[6, 1143]	τὸν γὰρ ἐπιεικῆ μάλιστά φαμεν	εἶναι	συγγνωμονικόν, καὶ ἐπιεικὲς τὸ ἔχειν
[6, 1143]	νοῦς. Διὸ καὶ φυσικὰ δοκεῖ	εἶναι	ταῦτα, καὶ φύσει σοφὸς μὲν
[6, 1138]	τῶν μεσοτήτων, ἃς μεταξύ φαμεν	εἶναι	τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς ἐλλείψεως,
[6, 1140]	τοὺς φρονίμους. Δοκεῖ δὴ φρονίμου	εἶναι	τὸ δύνασθαι καλῶς βουλεύσασθαι περὶ
[6, 1139]	ψυχῆς ἀρετὰς διελόμενοι (τὰς μὲν	εἶναι	τοῦ ἤθους ἔφαμεν τὰς δὲ
[6, 1138]	ψυχῆς ἕξεις μὴ μόνον ἀληθῶς	εἶναι	τοῦτ' εἰρημένον, ἀλλὰ καὶ διωρισμένον
[6, 1141]	φρόνησιν ἐπιστήμην σοφίαν) λείπεται νοῦν	εἶναι	τῶν ἀρχῶν. Τὴν δὲ σοφίαν
[6, 1141]	γὰρ φρονίμου (μάλιστα τοῦτ' ἔργον	εἶναί	φαμεν, τὸ εὖ βουλεύεσθαι, βουλεύεται
[6, 1141]	ἕκαστα τὸ εὖ θεωροῦν φησὶν	εἶναι	φρόνιμον, καὶ τούτῳ ἐπιτρέψει αὐτά.
[6, 1142]	ἀλλὰ ψευδῆ τὸν μέσον ὅρον	εἶναι·	ὥστ' οὐδ' (αὕτη πω εὐβουλία,
[6, 1138]	πρὸς τὸ σῶμα, εἴ τις	εἴπειεν	ὅτι ὅσα ἡ ἰατρικὴ κελεύει
[6, 1138]	ἐστὶν ἐπιστήμη, τοῦτ' ἀληθὲς μὲν	εἰπεῖν,	ὅτι οὔτε πλείω οὔτε ἐλάττω
[6, 1138]	λόγον. Ἔστι δὲ τὸ μὲν	εἰπεῖν	οὕτως ἀληθὲς μέν, οὐθὲν δὲ
[6, 1143]	πρακτικώτεροι τῷ εἰδέναι αὐτά ἐσμεν,	εἴπερ	ἕξεις (αἱ ἀρεταί εἰσιν, ὥσπερ
[6, 1140]	μὴ ἐνδεχομένων αὐτῷ πρᾶξαι. Ὥστ'	εἴπερ	ἐπιστήμη μὲν μετ' ἀποδείξεως, ὧν
[6, 1143]	ἀλλὰ τίνος ἕνεκα δεῖ αὐτῆς;	εἴπερ	ἡ μὲν φρόνησίς ἐστιν ἡ
[6, 1139]	εἶναι καὶ τὴν ὄρεξιν ὀρθήν,	(εἴπερ	ἡ προαίρεσις σπουδαία, καὶ τὰ
[6, 1139]	(γένει τὸ πρὸς ἑκάτερον πεφυκός,	εἴπερ	καθ' ὁμοιότητά τινα καὶ οἰκειότητα
[6, 1141]	τὸ σοφὸν ταὐτὸ πάντες ἂν	εἴποιεν,	φρόνιμον (δὲ ἕτερον· τὰ γὰρ
[6, 1144]	τὴν ἀρετήν, προστιθέασι, τὴν ἕξιν	εἰπόντες	καὶ πρὸς ἅ ἐστι, τὴν
[6, 1139]	τῶν λοιπῶν, περὶ ψυχῆς πρῶτον	εἰπόντες,	λέγωμεν οὕτως. Πρότερον μὲν οὖν
[6, 1138]	Ζ. (Ἐπεὶ δὲ τυγχάνομεν πρότερον	εἰρηκότες	ὅτι δεῖ τὸ μέσον αἱρεῖσθαι,
[6, 1138]	διέλωμεν. Ἐν πάσαις γὰρ ταῖς	εἰρημέναις	ἕξεσι, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[6, 1138]	μὴ μόνον ἀληθῶς εἶναι τοῦτ'	εἰρημένον,	ἀλλὰ καὶ διωρισμένον τίς ἐστιν
[6, 1142]	σκεπτέον. Σημεῖον δ' ἐστὶ τοῦ	εἰρημένου	καὶ διότι γεωμετρικοὶ μὲν νέοι
[6, 1141]	κόσμος συνέστηκεν. Ἐκ δὴ τῶν	εἰρημένων	δῆλον ὅτι ἡ σοφία ἐστὶ
[6, 1144]	λόγου. Δῆλον οὖν ἐκ τῶν	εἰρημένων	ὅτι οὐχ οἷόν τε ἀγαθὸν
[6, 1143]	τῆς ψυχῆς μορίου ἀρετὴ ἑκατέρα,	εἴρηται.	Διαπορήσειε δ' ἄν τις περὶ
[6, 1140]	(Ἡ μὲν οὖν τέχνη, ὥσπερ	εἴρηται,	ἕξις τις μετὰ λόγου ἀληθοῦς
[6, 1144]	ψυχῆς οὐκ ἄνευ ἀρετῆς, ὡς	εἴρηταί	τε καὶ ἔστι δῆλον· οἱ
[6, 1142]	τοῦ γὰρ ἐσχάτου ἐστίν, ὥσπερ	εἴρηται·	(τὸ γὰρ πρακτὸν τοιοῦτον. Ἀντίκειται
[6, 1143]	δὲ πᾶσαι αἱ ἕξεις εὐλόγως	εἰς	ταὐτὸ τείνουσαι· λέγομεν γὰρ γνώμην
[6, 1140]	καὶ τῶν ἐξ ἀνάγκης ὄντων,	εἰσὶ	δ' ἀρχαὶ τῶν ἀποδεικτῶν καὶ
[6, 1143]	ὀρθὴ δ' ἡ τοῦ ἀληθοῦς.	(Εἰσὶ	δὲ πᾶσαι αἱ ἕξεις εὐλόγως
[6, 1143]	αἱ δυνάμεις αὗται τῶν ἐσχάτων	εἰσὶ	καὶ τῶν καθ' ἕκαστον· καὶ
[6, 1139]	δὲ συλλογισμὸς ἐκ τῶν καθόλου.	Εἰσὶν	(ἄρα ἀρχαὶ ἐξ ὧν ὁ
[6, 1144]	συλλογισμοὶ τῶν πρακτῶν ἀρχὴν ἔχοντές	εἰσιν,	ἐπειδὴ τοιόνδε τὸ τέλος καὶ
[6, 1143]	τις περὶ αὐτῶν τί χρήσιμοί	εἰσιν.	Ἡ μὲν γὰρ σοφία οὐδὲν
[6, 1143]	ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις (αἱ ἀρεταί	εἰσιν,	ὥσπερ οὐδὲ τὰ ὑγιεινὰ οὐδὲ
[6, 1144]	ἀνδρεῖοι καὶ τἆλλα ἔχομεν εὐθὺς	ἐκ	γενετῆς· ἀλλ' ὅμως ζητοῦμεν ἕτερόν
[6, 1141]	ἐξ ὧν ὁ κόσμος συνέστηκεν.	Ἐκ	δὴ τῶν εἰρημένων δῆλον ὅτι
[6, 1139]	εἶναι, καὶ τὸ ἐπιστητὸν μαθητόν.	Ἐκ	προγινωσκομένων δὲ πᾶσα διδασκαλία, ὥσπερ
[6, 1142]	καὶ οἴονται τοῦτο δεῖν πράττειν.	Ἐκ	ταύτης οὖν τῆς δόξης ἐλήλυθε
[6, 1143]	ἀποδείξεων· διὰ γὰρ τὸ ἔχειν	ἐκ	τῆς ἐμπειρίας ὄμμα ὁρῶσιν ὀρθῶς.
[6, 1143]	ἡ σύνεσις, καθ' ἣν εὐσύνετοι,	ἐκ	τῆς ἐν τῷ μανθάνειν· λέγομεν
[6, 1142]	ὁ φαῦλος ὃ προτίθεται ἰδεῖν†	ἐκ	τοῦ λογισμοῦ τεύξεται, ὥστε ὀρθῶς
[6, 1143]	(καὶ ἀρχὴ καὶ τέλος νοῦς·	ἐκ	τούτων γὰρ αἱ ἀποδείξεις καὶ
[6, 1141]	τὸν σοφὸν μὴ μόνον τὰ	ἐκ	τῶν ἀρχῶν εἰδέναι, ἀλλὰ καὶ
[6, 1144]	δὲ μετὰ λόγου. Δῆλον οὖν	ἐκ	τῶν εἰρημένων ὅτι οὐχ οἷόν
[6, 1143]	γὰρ τοῦ οὗ ἕνεκα αὗται·	ἐκ	τῶν καθ' ἕκαστα γὰρ (τὰ
[6, 1139]	τοῦ καθόλου, ὁ δὲ συλλογισμὸς	ἐκ	τῶν καθόλου. Εἰσὶν (ἄρα ἀρχαὶ
[6, 1143]	ἕνεκα αὗται· ἐκ τῶν καθ'	ἕκαστα	γὰρ (τὰ καθόλου· τούτων οὖν
[6, 1141]	ἀλλὰ δεῖ καὶ τὰ καθ'	ἕκαστα	γνωρίζειν· πρακτικὴ γάρ, ἡ δὲ
[6, 1141]	δὲ πρᾶξις περὶ τὰ καθ'	ἕκαστα.	Διὸ καὶ ἔνιοι οὐκ εἰδότες
[6, 1142]	δ' ὅτι καὶ τῶν καθ'	ἕκαστά	ἐστιν ἡ φρόνησις, ἃ γίνεται
[6, 1143]	ἄλλον. Ἔστι δὲ τῶν καθ'	ἕκαστα	καὶ τῶν ἐσχάτων ἅπαντα τὰ
[6, 1141]	ἕτερον· τὰ γὰρ περὶ αὑτὸ	ἕκαστα	τὸ εὖ θεωροῦν φησὶν εἶναι
[6, 1141]	ἣ δὲ ὡς τὰ καθ'	ἕκαστα	τὸ κοινὸν ἔχει ὄνομα, πολιτική·
[6, 1144]	τὴν κυρίαν. Πᾶσι γὰρ δοκεῖ	ἕκαστα	τῶν ἠθῶν ὑπάρχειν (φύσει πως·
[6, 1144]	ἔστι τὸ πῶς ἔχοντα πράττειν	ἕκαστα	ὥστ' εἶναι ἀγαθόν, λέγω δ'
[6, 1141]	τῶν ζῴων, ἀλλ' ἑτέρα περὶ	ἕκαστον,	εἰ μὴ καὶ ἰατρικὴ μία
[6, 1142]	βουλεύσασθαι ἢ περὶ τὸ καθ'	ἕκαστον·	ἢ γὰρ ὅτι πάντα τὰ
[6, 1143]	ἐσχάτων εἰσὶ καὶ τῶν καθ'	ἕκαστον·	καὶ ἐν μὲν τῷ (κριτικὸς
[6, 1143]	ποιοῦσα ἄρχει καὶ ἐπιτάττει περὶ	ἕκαστον.	Περὶ δὴ τούτων λεκτέον· νῦν
[6, 1143]	ἄλλου τῆς ψυχῆς μορίου ἀρετὴ	ἑκατέρα,	εἴρηται. Διαπορήσειε δ' ἄν τις
[6, 1143]	ἡ σοφία, καὶ περὶ τί	ἑκατέρα	τυγχάνει οὖσα, καὶ ὅτι ἄλλου
[6, 1144]	αὐτὰς εἶναι, ἀρετάς γ' οὔσας	ἑκατέραν	ἑκατέρου τοῦ μορίου, καὶ εἰ
[6, 1139]	ἃς οὖν μάλιστα ἕξεις ἀληθεύσει	ἑκάτερον,	αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν
[6, 1139]	ἕτερον τῷ (γένει τὸ πρὸς	ἑκάτερον	πεφυκός, εἴπερ καθ' ὁμοιότητά τινα
[6, 1139]	βελτίστη ἕξις· αὕτη γὰρ ἀρετὴ	ἑκατέρου,	ἡ δ' ἀρετὴ πρὸς τὸ
[6, 1144]	εἶναι, ἀρετάς γ' οὔσας ἑκατέραν	ἑκατέρου	τοῦ μορίου, καὶ εἰ μὴ
[6, 1139]	τοῦ λόγον ἔχοντος. Ληπτέον ἄρ'	ἑκατέρου	τούτων τίς ἡ βελτίστη ἕξις·
[6, 1145]	οὖν ἕνεκα ἐπιτάττει, ἀλλ' οὐκ	ἐκείνῃ.	(Ἔτι ὅμοιον κἂν εἴ τις
[6, 1142]	τὸν δὲ ταχύ. Οὐκοῦν οὐδ'	ἐκείνη	πω εὐβουλία, ἀλλ' ὀρθότης ἡ
[6, 1142]	αὕτη μᾶλλον (αἴσθησις ἢ φρόνησις,	ἐκείνης	δ' ἄλλο εἶδος. Τὸ ζητεῖν
[6, 1144]	ἡ ἀρετή, τὸ δ' ὅσα	ἐκείνης	ἕνεκα πέφυκε πράττεσθαι οὐκ ἔστι
[6, 1145]	αὐτῇ, ἀλλ' ὁρᾷ ὅπως γένηται·	ἐκείνης	οὖν ἕνεκα ἐπιτάττει, ἀλλ' οὐκ
[6, 1141]	αὕτη τὸ κοινὸν ὄνομα, φρόνησις·	ἐκείνων	δὲ ἣ μὲν οἰκονομία ἣ
[6, 1140]	καὶ ἐν μὲν τέχνῃ ὁ	ἑκὼν	ἁμαρτάνων αἱρετώτερος, περὶ δὲ φρόνησιν
[6, 1138]	εἰπεῖν, ὅτι οὔτε πλείω οὔτε	ἐλάττω	δεῖ πονεῖν οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν, ἀλλὰ
[6, 1144]	δ' οὐκ ἄνευ φρονήσεως, καλῶς	ἔλεγεν.	Σημεῖον δέ· καὶ γὰρ νῦν
[6, 1139]	λέγωμεν οὕτως. Πρότερον μὲν οὖν	ἐλέχθη	δύ' εἶναι μέρη τῆς ψυχῆς,
[6, 1142]	Ἐκ ταύτης οὖν τῆς δόξης	ἐλήλυθε	τὸ τούτους φρονίμους εἶναι· καίτοι
[6, 1143]	καλῶς τὸ αὐτό. Καὶ ἐντεῦθεν	ἐλήλυθε	τοὔνομα ἡ σύνεσις, καθ' ἣν
[6, 1138]	εἶναι τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς	ἐλλείψεως,	(οὔσας κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον.
[6, 1138]	μὴ τὴν ὑπερβολὴν μηδὲ τὴν	ἔλλειψιν,	τὸ (δὲ μέσον ἐστὶν ὡς
[6, 1142]	πλῆθος γὰρ χρόνου ποιεῖ τὴν	ἐμπειρίαν·	ἐπεὶ καὶ τοῦτ' ἄν τις
[6, 1142]	τῶν δ' αἱ ἀρχαὶ ἐξ	ἐμπειρίας·	καὶ τὰ μὲν οὐ πιστεύουσιν
[6, 1142]	φρόνησις, ἃ γίνεται (γνώριμα ἐξ	ἐμπειρίας,	νέος δ' ἔμπειρος οὐκ ἔστιν·
[6, 1143]	γὰρ τὸ ἔχειν ἐκ τῆς	ἐμπειρίας	ὄμμα ὁρῶσιν ὀρθῶς. Τί μὲν
[6, 1141]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις οἱ	ἔμπειροι·	εἰ γὰρ εἰδείη ὅτι τὰ
[6, 1142]	(γνώριμα ἐξ ἐμπειρίας, νέος δ'	ἔμπειρος	οὐκ ἔστιν· πλῆθος γὰρ χρόνου
[6, 1143]	τούτων. Ὥστε δεῖ προσέχειν τῶν	ἐμπείρων	καὶ πρεσβυτέρων ἢ φρονίμων ταῖς
[6, 1140]	ἐστίν, οὔτε τῶν κατὰ φύσιν·	ἐν	αὑτοῖς γὰρ ἔχουσι ταῦτα τὴν
[6, 1139]	μὴ κοινωνεῖν. Ἔστι δ' ὅπερ	ἐν	διανοίᾳ κατάφασις καὶ ἀπόφασις, τοῦτ'
[6, 1140]	φρονήσεως δ' οὐκ ἔστιν· καὶ	ἐν	μὲν τέχνῃ ὁ ἑκὼν ἁμαρτάνων
[6, 1143]	καὶ τῶν καθ' ἕκαστον· καὶ	ἐν	μὲν τῷ (κριτικὸς εἶναι περὶ
[6, 1139]	διανοίᾳ κατάφασις καὶ ἀπόφασις, τοῦτ'	ἐν	ὀρέξει δίωξις καὶ φυγή· ὥστ'
[6, 1138]	ὁ ὀρθὸς λέγει, τοῦτο διέλωμεν.	Ἐν	πάσαις γὰρ ταῖς εἰρημέναις ἕξεσι,
[6, 1139]	εὐπραξία γὰρ καὶ τὸ (ἐναντίον	ἐν	πράξει ἄνευ διανοίας καὶ ἤθους
[6, 1138]	οὐθὲν δὲ σαφές· καὶ γὰρ	ἐν	ταῖς ἄλλαις ἐπιμελείαις, περὶ ὅσας
[6, 1143]	ὅρων καὶ πρώτων, ὁ δ'	ἐν	ταῖς πρακτικαῖς τοῦ ἐσχάτου καὶ
[6, 1145]	ὅτι ἐπιτάττει περὶ πάντα τὰ	ἐν	τῇ πόλει.
[6, 1139]	τὸ οἰκεῖον. Τρία δή ἐστιν	ἐν	τῇ ψυχῇ τὰ κύρια πράξεως
[6, 1141]	εἰδότες ἑτέρων εἰδότων πρακτικώτεροι, καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις οἱ ἔμπειροι· εἰ
[6, 1139]	δὲ πᾶσα διδασκαλία, ὥσπερ καὶ	ἐν	τοῖς ἀναλυτικοῖς λέγομεν· ἣ μὲν
[6, 1139]	ἀποδεικτική, καὶ ὅσα ἄλλα προσδιοριζόμεθα	ἐν	τοῖς ἀναλυτικοῖς· ὅταν γάρ πως
[6, 1142]	ἀλλ' οἵᾳ αἰσθανόμεθα ὅτι τὸ	(ἐν	τοῖς μαθηματικοῖς) ἔσχατον τρίγωνον· στήσεται
[6, 1142]	ἂν φρονοίην, ᾧ παρῆν ἀπραγμόνως	ἐν	τοῖσι πολλοῖς ἠριθμημένον στρατοῦ ἴσον
[6, 1142]	ἁμαρτία ἢ περὶ τὸ καθόλου	ἐν	τῷ βουλεύσασθαι ἢ περὶ τὸ
[6, 1141]	εἰ μὴ τὸ ἄριστον τῶν	ἐν	τῷ κόσμῳ ἄνθρωπός ἐστιν. Εἰ
[6, 1143]	καθ' ἣν εὐσύνετοι, ἐκ τῆς	ἐν	τῷ μανθάνειν· λέγομεν γὰρ τὸ
[6, 1141]	τι σοφούς, ὥσπερ Ὅμηρός φησιν	ἐν	τῷ Μαργίτῃ (ὸν δ' οὔτ'
[6, 1140]	ἐν τῷ ποιοῦντι ἀλλὰ μὴ	ἐν	τῷ ποιουμένῳ· οὔτε γὰρ τῶν
[6, 1140]	εἶναι, καὶ ὧν ἡ ἀρχὴ	ἐν	τῷ ποιοῦντι ἀλλὰ μὴ ἐν
[6, 1144]	ἐνταῦθα· ἐὰν δὲ λάβῃ νοῦν,	ἐν	τῷ πράττειν διαφέρει· ἡ δ'
[6, 1143]	κοινὰ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων ἐστὶν	ἐν	τῷ πρὸς ἄλλον. Ἔστι δὲ
[6, 1143]	ὅταν χρῆται τῇ ἐπιστήμῃ, οὕτως	ἐν	τῷ χρῆσθαι τῇ δόξῃ ἐπὶ
[6, 1141]	τῶν ἀρχῶν. Τὴν δὲ σοφίαν	ἔν	τε ταῖς τέχναις τοῖς ἀκριβεστάτοις
[6, 1139]	ἔχειν. Ὥστε τὸ λογιστικόν ἐστιν	(ἕν	τι μέρος τοῦ λόγον ἔχοντος.
[6, 1139]	ἀρχαὶ μὴ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν,	ἓν	δὲ ᾧ τὰ ἐνδεχόμενα· πρὸς
[6, 1139]	ὑποκείσθω δύο τὰ λόγον ἔχοντα,	ἓν	μὲν ᾧ θεωροῦμεν τὰ τοιαῦτα
[6, 1141]	εἶναι ἡ περὶ αὐτὸν καὶ	ἕνα·	καὶ ἔχει αὕτη τὸ κοινὸν
[6, 1139]	προαίρεσις· εὐπραξία γὰρ καὶ τὸ	(ἐναντίον	ἐν πράξει ἄνευ διανοίας καὶ
[6, 1139]	γὰρ ὑπολαμβάνομεν, ὃ ἐπιστάμεθα, μηδ'	ἐνδέχεσθαι	ἄλλως ἔχειν· τὰ δ' ἐνδεχόμενα
[6, 1145]	δὲ ἁπλῶς λέγεται ἀγαθός, οὐκ	ἐνδέχεται·	ἅμα γὰρ τῇ φρονήσει μιᾷ
[6, 1139]	νοῦς· ὑπολήψει γὰρ καὶ δόξῃ	ἐνδέχεται	διαψεύδεσθαι. Ἐπιστήμη μὲν οὖν τί
[6, 1141]	τούτων δὲ τῶν τριῶν μηδὲν	ἐνδέχεται	εἶναι (λέγω δὲ τρία φρόνησιν
[6, 1144]	κατὰ μὲν τὰς φυσικὰς ἀρετὰς	ἐνδέχεται,	~(καθ' ἃς δὲ ἁπλῶς λέγεται
[6, 1140]	μή ἐστιν ἀπόδειξις (πάντα γὰρ	ἐνδέχεται	καὶ ἄλλως ἔχειν) (καὶ οὐκ
[6, 1139]	ἐνδεχομένου, τὸ δὲ γεγονὸς οὐκ	ἐνδέχεται	μὴ γενέσθαι· διὸ ὀρθῶς Ἀγάθων
[6, 1140]	οὐδὲ τέχνη, ἐπιστήμη μὲν ὅτι	ἐνδέχεται	τὸ πρακτὸν ἄλλως ἔχειν, τέχνη
[6, 1141]	τὰ μὴ ἐνδεχόμενα ἢ καὶ	ἐνδεχόμενα	ἄλλως (ἔχειν, ἐπιστήμη καὶ φρόνησίς
[6, 1141]	δὲ τυγχάνουσιν οὖσαι περὶ τὰ	ἐνδεχόμενα	ἄλλως ἔχειν. Οὐδὲ δὴ σοφία
[6, 1139]	ἐνδέχεσθαι ἄλλως ἔχειν· τὰ δ'	ἐνδεχόμενα	ἄλλως, ὅταν ἔξω τοῦ θεωρεῖν
[6, 1141]	μηδέποτε διαψευδόμεθα περὶ τὰ μὴ	ἐνδεχόμενα	ἢ καὶ ἐνδεχόμενα ἄλλως (ἔχειν,
[6, 1139]	ἔχειν, ἓν δὲ ᾧ τὰ	ἐνδεχόμενα·	πρὸς γὰρ τὰ τῷ γένει
[6, 1140]	τε γὰρ δόξα περὶ τὸ	ἐνδεχόμενον	ἄλλως ἔχειν καὶ ἡ φρόνησις.
[6, 1140]	ψευδοῦς ποιητικὴ ἕξις, περὶ τὸ	ἐνδεχόμενον	ἄλλως ἔχειν. Περὶ δὲ φρονήσεως
[6, 1140]	τὸν τρόπον τοῦτον. ~(οῦ δ'	ἐνδεχομένου	ἄλλως ἔχειν ἔστι τι καὶ
[6, 1143]	ταῖς πρακτικαῖς τοῦ ἐσχάτου καὶ	ἐνδεχομένου	καὶ τῆς ἑτέρας προτάσεως· ἀρχαὶ
[6, 1139]	ἀλλὰ περὶ τοῦ ἐσομένου καὶ	ἐνδεχομένου,	τὸ δὲ γεγονὸς οὐκ ἐνδέχεται
[6, 1139]	δὲ βουλεύεται περὶ τῶν μὴ	ἐνδεχομένων	ἄλλως ἔχειν. Ὥστε τὸ λογιστικόν
[6, 1140]	ἄλλως ἔχειν, οὐδὲ τῶν μὴ	ἐνδεχομένων	αὐτῷ πρᾶξαι. Ὥστ' εἴπερ ἐπιστήμη
[6, 1140]	ὅπως ἂν γένηταί τι τῶν	ἐνδεχομένων	καὶ εἶναι καὶ μὴ εἶναι,
[6, 1139]	ὄντων ὅσων αἱ ἀρχαὶ μὴ	ἐνδέχονται	ἄλλως ἔχειν, ἓν δὲ ᾧ
[6, 1140]	ἀποδείξεως, ὧν δ' αἱ ἀρχαὶ	ἐνδέχονται	ἄλλως ἔχειν, τούτων μή ἐστιν
[6, 1143]	προτάσεως· ἀρχαὶ γὰρ τοῦ οὗ	ἕνεκα	αὗται· ἐκ τῶν καθ' ἕκαστα
[6, 1139]	γὰρ καὶ τῆς ποιητικῆς ἄρχει·	ἕνεκα	γάρ του ποιεῖ πᾶς ὁ
[6, 1143]	τοῦτο μὲν ἔχει, ἀλλὰ τίνος	ἕνεκα	δεῖ αὐτῆς; εἴπερ ἡ μὲν
[6, 1145]	ὁρᾷ ὅπως γένηται· ἐκείνης οὖν	ἕνεκα	ἐπιτάττει, ἀλλ' οὐκ ἐκείνῃ. (Ἔτι
[6, 1144]	ἀρετή, τὸ δ' ὅσα ἐκείνης	ἕνεκα	πέφυκε πράττεσθαι οὐκ ἔστι τῆς
[6, 1139]	ἡ κίνησις ἀλλ' οὐχ οὗ	ἕνεκα-	προαιρέσεως δὲ ὄρεξις καὶ λόγος
[6, 1140]	ἀρχαὶ τῶν πρακτῶν τὸ οὗ	ἕνεκα	τὰ πρακτά· τῷ δὲ διεφθαρμένῳ
[6, 1139]	δὲ ὄρεξις καὶ λόγος ὁ	ἕνεκά	τινος. Διὸ οὔτ' ἄνευ νοῦ
[6, 1139]	αὐτὴ οὐθὲν κινεῖ, ἀλλ' ἡ	ἕνεκά	του καὶ πρακτική· (αὕτη γὰρ
[6, 1144]	οἷον διὰ προαίρεσιν καὶ αὐτῶν	ἕνεκα	τῶν (πραττομένων. Τὴν μὲν οὖν
[6, 1140]	φαίνεται ἀρχή, οὐδὲ δεῖν τούτου	ἕνεκεν	οὐδὲ διὰ τοῦθ' αἱρεῖσθαι πάντα
[6, 1144]	τῷ ἔχεσθαι ποιεῖ καὶ τῷ	ἐνεργεῖν	εὐδαίμονα. Ἔτι τὸ ἔργον ἀποτελεῖται
[6, 1140]	τοὺς οἰκονομικοὺς καὶ τοὺς πολιτικούς.	Ἔνθεν	καὶ τὴν σωφροσύνην τούτῳ προσαγορεύομεν
[6, 1143]	καὶ ἐπιεικὲς τὸ ἔχειν περὶ	ἔνια	συγγνώμην. Ἡ δὲ συγγνώμη γνώμη
[6, 1141]	αὐτά. Διὸ καὶ τῶν θηρίων	ἔνια	φρόνιμά φασιν εἶναι, ὅσα περὶ
[6, 1141]	τὰ καθ' ἕκαστα. Διὸ καὶ	ἔνιοι	οὐκ εἰδότες ἑτέρων εἰδότων πρακτικώτεροι,
[6, 1141]	ἐστίν· τοῦ γὰρ σοφοῦ περὶ	ἐνίων	ἔχειν ἀπόδειξίν ἐστιν. Εἰ δὴ
[6, 1141]	Εἴη δ' ἄν τις καὶ	ἐνταῦθα	ἀρχιτεκτονική. Ἔστι δὲ καὶ ἡ
[6, 1144]	μὴ ἔχειν ὄψιν, οὕτω καὶ	ἐνταῦθα·	ἐὰν δὲ λάβῃ νοῦν, ἐν
[6, 1141]	λιθουργὸν σοφὸν καὶ Πολύκλειτον ἀνδριαντοποιόν,	ἐνταῦθα	μὲν οὖν οὐθὲν ἄλλο σημαίνοντες
[6, 1143]	τῷ καλῶς τὸ αὐτό. Καὶ	ἐντεῦθεν	ἐλήλυθε τοὔνομα ἡ σύνεσις, καθ'
[6, 1139]	Ἐπιστήμη μὲν οὖν τί ἐστιν,	ἐντεῦθεν	φανερόν, εἰ δεῖ ἀκριβολογεῖσθαι καὶ
[6, 1139]	λανθάνει εἰ ἔστιν ἢ μή.	Ἐξ	ἀνάγκης ἄρα ἐστὶ τὸ ἐπιστητόν.
[6, 1139]	ἐπιστητόν. Ἀίδιον ἄρα· τὰ γὰρ	ἐξ	ἀνάγκης ὄντα ἁπλῶς πάντα ἀίδια,
[6, 1140]	καθόλου ἐστὶν ὑπόληψις καὶ τῶν	ἐξ	ἀνάγκης ὄντων, εἰσὶ δ' ἀρχαὶ
[6, 1140]	τῷ ποιουμένῳ· οὔτε γὰρ τῶν	ἐξ	ἀνάγκης ὄντων ἢ γινομένων ἡ
[6, 1140]	οὐκ ἔστι βουλεύσασθαι περὶ τῶν	ἐξ	ἀνάγκης ὄντων, οὐκ ἂν εἴη
[6, 1142]	ἐστιν, τῶν δ' αἱ ἀρχαὶ	ἐξ	ἐμπειρίας· καὶ τὰ μὲν οὐ
[6, 1142]	ἡ φρόνησις, ἃ γίνεται (γνώριμα	ἐξ	ἐμπειρίας, νέος δ' ἔμπειρος οὐκ
[6, 1143]	μὲν γὰρ σοφία οὐδὲν θεωρήσει	ἐξ	ὧν ἔσται εὐδαίμων (ἄνθρωπος (οὐδεμιᾶς
[6, 1141]	τὴν φύσιν, (οἷον φανερώτατά γε	ἐξ	ὧν ὁ κόσμος συνέστηκεν. Ἐκ
[6, 1139]	τῶν καθόλου. Εἰσὶν (ἄρα ἀρχαὶ	ἐξ	ὧν ὁ συλλογισμός, ὧν οὐκ
[6, 1139]	μᾶλλον τοῦ συμπεράσματος, (κατὰ συμβεβηκὸς	ἕξει	τὴν ἐπιστήμην. Περὶ μὲν οὖν
[6, 1143]	τῷ εἰδέναι αὐτά ἐσμεν, εἴπερ	ἕξεις	(αἱ ἀρεταί εἰσιν, ὥσπερ οὐδὲ
[6, 1139]	ἔργον. Καθ' ἃς οὖν μάλιστα	ἕξεις	ἀληθεύσει ἑκάτερον, αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν.
[6, 1144]	καὶ θηρίοις αἱ φυσικαὶ ὑπάρχουσιν	ἕξεις,	ἀλλ' ἄνευ νοῦ βλαβεραὶ φαίνονται
[6, 1143]	ἀληθοῦς. (Εἰσὶ δὲ πᾶσαι αἱ	ἕξεις	εὐλόγως εἰς ταὐτὸ τείνουσαι· λέγομεν
[6, 1138]	καὶ περὶ τὰς τῆς ψυχῆς	ἕξεις	μὴ μόνον ἀληθῶς εἶναι τοῦτ'
[6, 1138]	Ἐν πάσαις γὰρ ταῖς εἰρημέναις	ἕξεσι,	καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων,
[6, 1140]	ἐστι τῆς μετὰ λόγου ποιητικῆς	(ἕξεως.	Διὸ οὐδὲ περιέχεται ὑπ' ἀλλήλων·
[6, 1143]	ποιεῖν ἀλλὰ τῷ ἀπὸ τῆς	ἕξεως	εἶναι λέγεται· οὐθὲν γὰρ πρακτικώτεροι
[6, 1140]	ὅτι λήθη μὲν τῆς τοιαύτης	ἕξεως	ἔστι, φρονήσεως δ' (οὐκ ἔστιν.
[6, 1139]	διανοίας οὔτ' ἄνευ ἠθικῆς ἐστὶν	ἕξεως	ἡ προαίρεσις· εὐπραξία γὰρ καὶ
[6, 1140]	ποιήσεως. Λείπεται ἄρα αὐτὴν εἶναι	(ἕξιν	ἀληθῆ μετὰ λόγου πρακτικὴν περὶ
[6, 1140]	(ἀρχῆς. Ὥστ' ἀνάγκη τὴν φρόνησιν	ἕξιν	εἶναι μετὰ λόγου ἀληθῆ περὶ
[6, 1144]	ὁρίζωνται τὴν ἀρετήν, προστιθέασι, τὴν	ἕξιν	εἰπόντες καὶ πρὸς ἅ ἐστι,
[6, 1139]	Ἡ μὲν ἄρα ἐπιστήμη ἐστὶν	ἕξις	ἀποδεικτική, καὶ ὅσα ἄλλα προσδιοριζόμεθα
[6, 1144]	πως ἅπαντες (ὅτι ἡ τοιαύτη	ἕξις	ἀρετή ἐστιν, ἡ κατὰ τὴν
[6, 1144]	ἡ μετὰ τοῦ ὀρθοῦ λόγου	ἕξις	ἀρετή ἐστιν· ὀρθὸς δὲ λόγος
[6, 1139]	ἑκατέρου τούτων τίς ἡ βελτίστη	ἕξις·	αὕτη γὰρ ἀρετὴ ἑκατέρου, ἡ
[6, 1140]	ἥτις οὐ μετὰ λόγου ποιητικὴ	ἕξις	ἐστίν, οὔτε τοιαύτη ἣ οὐ
[6, 1140]	ταὐτὸν (ἂν εἴη τέχνη καὶ	ἕξις	μετὰ λόγου ἀληθοῦς ποιητική. Ἔστι
[6, 1140]	ἡ φρόνησις. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'	ἕξις	μετὰ λόγου μόνον· σημεῖον δ'
[6, 1144]	τῷ πράττειν διαφέρει· ἡ δ'	ἕξις	ὁμοία οὖσα τότ' ἔσται κυρίως
[6, 1140]	τοὐναντίον μετὰ λόγου ψευδοῦς ποιητικὴ	ἕξις,	περὶ τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως ἔχειν.
[6, 1140]	ὥστε καὶ ἡ μετὰ λόγου	ἕξις	πρακτικὴ ἕτερόν ἐστι τῆς μετὰ
[6, 1139]	ὥστ' ἐπειδὴ ἡ ἠθικὴ ἀρετὴ	ἕξις	προαιρετική, ἡ δὲ προαίρεσις ὄρεξις
[6, 1140]	μὲν οὖν τέχνη, ὥσπερ εἴρηται,	ἕξις	τις μετὰ λόγου ἀληθοῦς ποιητική
[6, 1140]	τέχνη τίς ἐστι καὶ ὅπερ	ἕξις	τις μετὰ λόγου ποιητική, καὶ
[6, 1141]	ἡ φρόνησις ἡ αὐτὴ μὲν	ἕξις,	τὸ μέντοι εἶναι οὐ ταὐτὸν
[6, 1144]	τῆς δυνάμεως ταύτης. Ἡ δ'	ἕξις	τῷ (ὄμματι τούτῳ γίνεται τῆς
[6, 1139]	τὰ δ' ἐνδεχόμενα ἄλλως, ὅταν	ἔξω	τοῦ θεωρεῖν γένηται, λανθάνει εἰ
[6, 1140]	δὲ περὶ αὐτῶν καὶ τοῖς	ἐξωτερικοῖς	λόγοις) ὥστε καὶ ἡ μετὰ
[6, 1144]	δ' ὁ κατὰ τὴν φρόνησιν.	Ἐοίκασι	δὴ μαντεύεσθαί πως ἅπαντες (ὅτι
[6, 1144]	χρὴ τὸν σπουδαῖον) οὕτως, ὡς	ἔοικεν,	ἔστι τὸ πῶς ἔχοντα πράττειν
[6, 1144]	βλαβεραὶ φαίνονται οὖσαι. (Πλὴν τοσοῦτον	ἔοικεν	ὁρᾶσθαι, ὅτι ὥσπερ σώματι ἰσχυρῷ
[6, 1143]	Καὶ ὁ νοῦς τῶν ἐσχάτων	ἐπ'	ἀμφότερα· καὶ γὰρ τῶν πρώτων
[6, 1144]	τοιαύτη, τοῦ θρεπτικοῦ· οὐδὲν γὰρ	ἐπ'	αὐτῷ πράττειν ἢ μὴ πράττειν.
[6, 1139]	συλλογισμός, ὧν οὐκ ἔστι συλλογισμός·	ἐπαγωγὴ	ἄρα. Ἡ μὲν ἄρα ἐπιστήμη
[6, 1139]	δὲ συλλογισμῷ. Ἡ μὲν δὴ	ἐπαγωγὴ	ἀρχή ἐστι καὶ τοῦ καθόλου,
[6, 1139]	λέγομεν· ἣ μὲν γὰρ δι'	ἐπαγωγῆς,	ἣ δὲ συλλογισμῷ. Ἡ μὲν
[6, 1144]	οὖν ὁ σκοπὸς ᾖ καλός,	ἐπαινετή	ἐστιν, ἐὰν δὲ φαῦλος, πανουργία·
[6, 1140]	ἔστι, φρονήσεως δ' (οὐκ ἔστιν.	Ἐπεὶ	δ' ἡ ἐπιστήμη περὶ τῶν
[6, 1140]	οὔτε ἡ ποίησις πρᾶξίς ἐστιν.	Ἐπεὶ	δ' ἡ οἰκοδομικὴ τέχνη τίς
[6, 1142]	πρῶτον τί καὶ περὶ τί.	Ἐπεὶ	δ' ἡ ὀρθότης πλεοναχῶς, δῆλον
[6, 1140]	γὰρ ἔχουσι ταῦτα τὴν ἀρχήν.	Ἐπεὶ	δὲ ποίησις καὶ πρᾶξις ἕτερον,
[6, 1138]	~Ἀριστοτέλους Ἠθικὰ Νικομάχεια Βιβλίον Ζ.	(Ἐπεὶ	δὲ τυγχάνομεν πρότερον εἰρηκότες ὅτι
[6, 1142]	γὰρ χρόνου ποιεῖ τὴν ἐμπειρίαν·	ἐπεὶ	καὶ τοῦτ' ἄν τις σκέψαιτο,
[6, 1142]	δόξα ἡ εὐβουλία οὐδεμία. Ἀλλ'	ἐπεὶ	ὁ μὲν κακῶς βουλευόμενος ἁμαρτάνει,
[6, 1139]	ὀρέξει δίωξις καὶ φυγή· ὥστ'	ἐπειδὴ	ἡ ἠθικὴ ἀρετὴ ἕξις προαιρετική,
[6, 1144]	τῶν πρακτῶν ἀρχὴν ἔχοντές εἰσιν,	ἐπειδὴ	τοιόνδε τὸ τέλος καὶ τὸ
[6, 1144]	μὴ ποιοῦσι μηδὲν μηδετέρα αὐτῶν.	Ἔπειτα	καὶ ποιοῦσι μέν, οὐχ ὡς
[6, 1143]	ἐν τῷ χρῆσθαι τῇ δόξῃ	ἐπὶ	τὸ κρίνειν περὶ τούτων περὶ
[6, 1144]	ἔσται κυρίως ἀρετή. Ὥστε καθάπερ	ἐπὶ	τοῦ δοξαστικοῦ δύο ἐστὶν (εἴδη,
[6, 1144]	δεινότης καὶ φρόνησις, οὕτω καὶ	ἐπὶ	τοῦ ἠθικοῦ δύο ἐστί, τὸ
[6, 1143]	σύνεσιν καὶ φρόνησιν καὶ νοῦν	ἐπὶ	τοὺς αὐτοὺς ἐπιφέροντες γνώμην ἔχειν
[6, 1138]	ταῖς εἰρημέναις ἕξεσι, καθάπερ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων, ἔστι τις σκοπὸς
[6, 1143]	μάλιστά φαμεν εἶναι συγγνωμονικόν, καὶ	ἐπιεικὲς	τὸ ἔχειν περὶ ἔνια συγγνώμην.
[6, 1143]	εὐγνώμων ἢ συγγνώμων· τὰ γὰρ	ἐπιεικῆ	κοινὰ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων ἐστὶν
[6, 1143]	ὀρθή. Σημεῖον δέ· τὸν γὰρ	ἐπιεικῆ	μάλιστά φαμεν εἶναι συγγνωμονικόν, καὶ
[6, 1143]	(ἔχειν φαμὲν γνώμην, ἡ τοῦ	ἐπιεικοῦς	ἐστὶ κρίσις ὀρθή. Σημεῖον δέ·
[6, 1143]	συγγνώμη γνώμη ἐστὶ κριτικὴ τοῦ	ἐπιεικοῦς	ὀρθή· ὀρθὴ δ' ἡ τοῦ
[6, 1138]	καὶ γὰρ ἐν ταῖς ἄλλαις	ἐπιμελείαις,	περὶ ὅσας ἐστὶν ἐπιστήμη, τοῦτ'
[6, 1139]	ὁμοιότησιν. (Πάντες γὰρ ὑπολαμβάνομεν, ὃ	ἐπιστάμεθα,	μηδ' ἐνδέχεσθαι ἄλλως ἔχειν· τὰ
[6, 1139]	γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν αἱ ἀρχαί,	ἐπίσταται·	εἰ γὰρ μὴ μᾶλλον τοῦ
[6, 1144]	λόγους τὰς ἀρετὰς ᾤετο εἶναι	(ἐπιστήμας	γὰρ εἶναι (πάσας) ἡμεῖς δὲ
[6, 1142]	τοῦ ἐσχάτου, οὗ οὐκ ἔστιν	ἐπιστήμη	ἀλλ' αἴσθησις, οὐχ ἡ τῶν
[6, 1139]	καὶ ἄφθαρτα. (Ἔτι διδακτὴ ἅπασα	ἐπιστήμη	δοκεῖ εἶναι, καὶ τὸ ἐπιστητὸν
[6, 1140]	ἀρχῆς τοῦ ἐπιστητοῦ οὔτ' ἂν	ἐπιστήμη	εἴη οὔτε τέχνη οὔτε (φρόνησις·
[6, 1139]	ἐπαγωγὴ ἄρα. Ἡ μὲν ἄρα	ἐπιστήμη	ἐστὶν ἕξις ἀποδεικτική, καὶ ὅσα
[6, 1143]	εὐσυνέτους, οὔθ' ὅλως τὸ αὐτὸ	ἐπιστήμῃ	ἢ δόξῃ (πάντες γὰρ ἂν
[6, 1141]	ὅτι ἡ σοφία ἐστὶ καὶ	ἐπιστήμη	καὶ νοῦς τῶν τιμιωτάτων τῇ
[6, 1141]	ἢ καὶ ἐνδεχόμενα ἄλλως (ἔχειν,	ἐπιστήμη	καὶ φρόνησίς ἐστι καὶ σοφία
[6, 1142]	εὐστοχία ἢ ἄλλο τι γένος.	Ἐπιστήμη	μὲν δὴ οὐκ ἔστιν· οὐ
[6, 1140]	ἐνδεχομένων αὐτῷ πρᾶξαι. Ὥστ' εἴπερ	ἐπιστήμη	μὲν μετ' ἀποδείξεως, ὧν δ'
[6, 1140]	ἡ φρόνησις ἐπιστήμη οὐδὲ τέχνη,	ἐπιστήμη	μὲν ὅτι ἐνδέχεται τὸ πρακτὸν
[6, 1139]	γὰρ καὶ δόξῃ ἐνδέχεται διαψεύδεσθαι.	Ἐπιστήμη	μὲν οὖν τί ἐστιν, ἐντεῦθεν
[6, 1140]	οὐκ ἂν εἴη ἡ φρόνησις	ἐπιστήμη	οὐδὲ τέχνη, ἐπιστήμη μὲν ὅτι
[6, 1143]	λέγεται συνιέναι, ὅταν χρῆται τῇ	ἐπιστήμῃ,	οὕτως ἐν τῷ χρῆσθαι τῇ
[6, 1140]	(οὐκ ἔστιν. Ἐπεὶ δ' ἡ	ἐπιστήμη	περὶ τῶν καθόλου ἐστὶν ὑπόληψις
[6, 1140]	ἐπιστήμης (μετὰ λόγου γὰρ ἡ	ἐπιστήμη)	τῆς ἀρχῆς τοῦ ἐπιστητοῦ οὔτ'
[6, 1142]	περὶ εὐβουλίας τί ἐστι, πότερον	ἐπιστήμη	τις ἢ δόξα ἢ εὐστοχία
[6, 1138]	ἄλλαις ἐπιμελείαις, περὶ ὅσας ἐστὶν	ἐπιστήμη,	τοῦτ' ἀληθὲς μὲν εἰπεῖν, ὅτι
[6, 1141]	καὶ ἐπιστήμη, ὥσπερ κεφαλὴν ἔχουσα	ἐπιστήμη	(τῶν τιμιωτάτων. Ἄτοπον γὰρ εἴ
[6, 1142]	Ὅτι δ' ἡ φρόνησις οὐκ	ἐπιστήμη,	φανερόν· τοῦ γὰρ ἐσχάτου ἐστίν,
[6, 1139]	ἀριθμόν· ταῦτα δ' ἐστὶ τέχνη	ἐπιστήμη	φρόνησις σοφία νοῦς· ὑπολήψει γὰρ
[6, 1141]	ἂν ἡ σοφία νοῦς καὶ	ἐπιστήμη,	ὥσπερ κεφαλὴν ἔχουσα ἐπιστήμη (τῶν
[6, 1139]	συμπεράσματος, (κατὰ συμβεβηκὸς ἕξει τὴν	ἐπιστήμην.	Περὶ μὲν οὖν ἐπιστήμης διωρίσθω
[6, 1141]	εἶναι (λέγω δὲ τρία φρόνησιν	ἐπιστήμην	σοφίαν) λείπεται νοῦν εἶναι τῶν
[6, 1142]	τις ἡ εὐβουλία ἐστίν, οὔτ'	ἐπιστήμης	δὲ οὔτε δόξης· (ἐπιστήμης μὲν
[6, 1139]	τὴν ἐπιστήμην. Περὶ μὲν οὖν	ἐπιστήμης	διωρίσθω τὸν τρόπον τοῦτον. ~(οῦ
[6, 1142]	οὔτ' ἐπιστήμης δὲ οὔτε δόξης·	(ἐπιστήμης	μὲν γὰρ οὐκ ἔστιν ὀρθότης
[6, 1140]	ἀρχαὶ τῶν ἀποδεικτῶν καὶ πάσης	ἐπιστήμης	(μετὰ λόγου γὰρ ἡ ἐπιστήμη)
[6, 1139]	Λεγέσθω δὲ τούτων τὸ μὲν	ἐπιστημονικὸν	τὸ δὲ λογιστικόν· τὸ γὰρ
[6, 1141]	δῆλον ὅτι ἀκριβεστάτη ἂν τῶν	ἐπιστημῶν	εἴη ἡ σοφία. Δεῖ ἄρα
[6, 1143]	τις μία τῶν κατὰ μέρος	ἐπιστημῶν,	οἷον ἡ ἰατρικὴ περὶ ὑγιεινῶν,
[6, 1144]	ἀλλ' ἑτέρας δυνάμεως. Λεκτέον δ'	ἐπιστήσασι	σαφέστερον περὶ αὐτῶν. Ἔστι δὴ
[6, 1139]	Ἐξ ἀνάγκης ἄρα ἐστὶ τὸ	ἐπιστητόν.	Ἀίδιον ἄρα· τὰ γὰρ ἐξ
[6, 1141]	οὔτε (φρόνησις· ~τὸ μὲν γὰρ	ἐπιστητὸν	ἀποδεικτόν, (αἳ δὲ τυγχάνουσιν οὖσαι
[6, 1139]	ἐπιστήμη δοκεῖ εἶναι, καὶ τὸ	ἐπιστητὸν	μαθητόν. Ἐκ προγινωσκομένων δὲ πᾶσα
[6, 1140]	ἡ ἐπιστήμη) τῆς ἀρχῆς τοῦ	ἐπιστητοῦ	οὔτ' ἂν ἐπιστήμη εἴη οὔτε
[6, 1143]	φρόνησις. Ἡ μὲν γὰρ φρόνησις	ἐπιτακτική	ἐστιν· τί γὰρ δεῖ πράττειν
[6, 1145]	ὅπως γένηται· ἐκείνης οὖν ἕνεκα	ἐπιτάττει,	ἀλλ' οὐκ ἐκείνῃ. (Ἔτι ὅμοιον
[6, 1143]	(ἡ γὰρ ποιοῦσα ἄρχει καὶ	ἐπιτάττει	περὶ ἕκαστον. Περὶ δὴ τούτων
[6, 1145]	φαίη ἄρχειν τῶν θεῶν, ὅτι	ἐπιτάττει	περὶ πάντα τὰ ἐν τῇ
[6, 1138]	ἀποβλέπων ὁ τὸν λόγον ἔχων	ἐπιτείνει	καὶ ἀνίησιν, καί τις ἔστιν
[6, 1141]	φησὶν εἶναι φρόνιμον, καὶ τούτῳ	ἐπιτρέψει	αὐτά. Διὸ καὶ τῶν θηρίων
[6, 1143]	καὶ νοῦν ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς	ἐπιφέροντες	γνώμην ἔχειν καὶ νοῦν ἤδη
[6, 1144]	τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα. Ἔτι τὸ	ἔργον	ἀποτελεῖται κατὰ τὴν φρόνησιν καὶ
[6, 1141]	τοῦ γὰρ φρονίμου (μάλιστα τοῦτ'	ἔργον	εἶναί φαμεν, τὸ εὖ βουλεύεσθαι,
[6, 1139]	τῶν νοητικῶν μορίων ἀλήθεια τὸ	ἔργον.	Καθ' ἃς οὖν μάλιστα ἕξεις
[6, 1139]	ἡ δ' ἀρετὴ πρὸς τὸ	ἔργον	τὸ οἰκεῖον. Τρία δή ἐστιν
[6, 1139]	(τοῦτο γάρ ἐστι παντὸς διανοητικοῦ	ἔργον)	τοῦ δὲ πρακτικοῦ (καὶ διανοητικοῦ
[6, 1141]	περὶ τὰ ὠφέλιμα τὰ αὑτοῖς	ἐροῦσι	σοφίαν, πολλαὶ ἔσονται σοφίαι· οὐ
[6, 1143]	ἔχειν τὴν ἰατρικὴν καὶ γυμναστικήν	ἐσμεν.	Εἰ δὲ μὴ τούτων χάριν
[6, 1143]	δὲ πρακτικώτεροι τῷ εἰδέναι αὐτά	ἐσμεν,	εἴπερ ἕξεις (αἱ ἀρεταί εἰσιν,
[6, 1139]	τοῦ γεγονότος ἀλλὰ περὶ τοῦ	ἐσομένου	καὶ ἐνδεχομένου, τὸ δὲ γεγονὸς
[6, 1141]	τὰ αὑτοῖς ἐροῦσι σοφίαν, πολλαὶ	ἔσονται	σοφίαι· οὐ γὰρ μία περὶ
[6, 1142]	τοῦ λογισμοῦ τεύξεται, ὥστε ὀρθῶς	ἔσται	(βεβουλευμένος, κακὸν δὲ μέγα εἰληφώς.
[6, 1143]	σοφία οὐδὲν θεωρήσει ἐξ ὧν	ἔσται	εὐδαίμων (ἄνθρωπος (οὐδεμιᾶς γάρ ἐστι
[6, 1143]	τῆς σοφίας οὖσα κυριωτέρα αὐτῆς	ἔσται·	(ἡ γὰρ ποιοῦσα ἄρχει καὶ
[6, 1145]	ἀρετὴν εἶναι, καὶ ὅτι οὐκ	ἔσται	ἡ προαίρεσις ὀρθὴ ἄνευ (φρονήσεως
[6, 1144]	δ' ἕξις ὁμοία οὖσα τότ'	ἔσται	κυρίως ἀρετή. Ὥστε καθάπερ ἐπὶ
[6, 1144]	ἤδη τὴν δ' οὔπω εἰληφὼς	ἔσται·	τοῦτο γὰρ κατὰ μὲν τὰς
[6, 1140]	καὶ Ἀγάθων φησὶ Τέχνη τύχην	ἔστερξε	καὶ τύχη τέχνην. (Ἡ μὲν
[6, 1143]	ἔσται εὐδαίμων (ἄνθρωπος (οὐδεμιᾶς γάρ	ἐστι	γενέσεως) ἡ δὲ φρόνησις τοῦτο
[6, 1141]	εἰρημένων δῆλον ὅτι ἡ σοφία	ἐστὶ	καὶ ἐπιστήμη καὶ νοῦς τῶν
[6, 1140]	δ' ἡ οἰκοδομικὴ τέχνη τίς	ἐστι	καὶ ὅπερ ἕξις τις μετὰ
[6, 1143]	ὅρων καὶ τῶν ἐσχάτων (νοῦς	ἐστὶ	καὶ οὐ λόγος, καὶ ὁ
[6, 1140]	Δῆλον οὖν ὅτι ἀρετή (τις	ἐστὶ	καὶ οὐ τέχνη. Δυοῖν δ'
[6, 1141]	ἄλλως (ἔχειν, ἐπιστήμη καὶ φρόνησίς	ἐστι	καὶ σοφία καὶ νοῦς, τούτων
[6, 1139]	Ἡ μὲν δὴ ἐπαγωγὴ ἀρχή	ἐστι	καὶ τοῦ καθόλου, ὁ δὲ
[6, 1139]	τὸ εὖ καὶ κακῶς τἀληθές	ἐστι	καὶ ψεῦδος (τοῦτο γάρ ἐστι
[6, 1143]	φαμὲν γνώμην, ἡ τοῦ ἐπιεικοῦς	ἐστὶ	κρίσις ὀρθή. Σημεῖον δέ· τὸν
[6, 1143]	συγγνώμην. Ἡ δὲ συγγνώμη γνώμη	ἐστὶ	κριτικὴ τοῦ ἐπιεικοῦς ὀρθή· ὀρθὴ
[6, 1143]	ἔχειν δεῖ αἴσθησιν, αὕτη δ'	ἐστὶ	νοῦς. Διὸ καὶ φυσικὰ δοκεῖ
[6, 1139]	ἐστι καὶ ψεῦδος (τοῦτο γάρ	ἐστι	παντὸς διανοητικοῦ ἔργον) τοῦ δὲ
[6, 1140]	ποιητὸν καὶ πρακτόν· ἕτερον δ'	ἐστὶ	ποίησις καὶ πρᾶξις (πιστεύομεν δὲ
[6, 1142]	λαβεῖν καὶ περὶ εὐβουλίας τί	ἐστι,	πότερον ἐπιστήμη τις ἢ δόξα
[6, 1139]	πέντε τὸν ἀριθμόν· ταῦτα δ'	ἐστὶ	τέχνη ἐπιστήμη φρόνησις σοφία νοῦς·
[6, 1140]	σπουδαῖον (εὖ λογίσωνται, ὧν μή	ἐστι	τέχνη. Ὥστε καὶ ὅλως ἂν
[6, 1144]	ἕξιν εἰπόντες καὶ πρὸς ἅ	ἐστι,	τὴν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον·
[6, 1140]	μετὰ λόγου ἕξις πρακτικὴ ἕτερόν	ἐστι	τῆς μετὰ λόγου ποιητικῆς (ἕξεως.
[6, 1145]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ κυρία γ'	ἐστὶ	τῆς σοφίας οὐδὲ τοῦ βελτίονος
[6, 1139]	ἢ μή. Ἐξ ἀνάγκης ἄρα	ἐστὶ	τὸ ἐπιστητόν. Ἀίδιον ἄρα· τὰ
[6, 1144]	καὶ ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ δύο	ἐστί,	τὸ μὲν ἀρετὴ φυσικὴ τὸ
[6, 1144]	ἣν καλοῦσι δεινότητα· αὕτη δ'	ἐστὶ	τοιαύτη ὥστε τὰ πρὸς τὸν
[6, 1142]	ἄδηλον καὶ σκεπτέον. Σημεῖον δ'	ἐστὶ	τοῦ εἰρημένου καὶ διότι γεωμετρικοὶ
[6, 1140]	καὶ ἄλλως ἔχειν) (καὶ οὐκ	ἔστι	βουλεύσασθαι περὶ τῶν ἐξ ἀνάγκης
[6, 1141]	τὰ ἀνθρώπινα καὶ περὶ ὧν	ἔστι	βουλεύσασθαι· τοῦ γὰρ φρονίμου (μάλιστα
[6, 1140]	δὲ πράξεως οὐκ ἂν εἴη·	ἔστι	γὰρ αὐτὴ ἡ εὐπραξία τέλος.
[6, 1140]	τοῦθ' αἱρεῖσθαι πάντα καὶ πράττειν·	ἔστι	γὰρ ἡ κακία φθαρτικὴ (ἀρχῆς.
[6, 1144]	φρόνησιν. Δεῖ δὲ μικρὸν μεταβῆναι.	Ἔστι	γὰρ οὐ μόνον ἡ κατὰ
[6, 1142]	ἀγχίνοια ἕτερον καὶ ἡ εὐβουλία·	ἔστι	δ' εὐστοχία τις ἡ ἀγχίνοια.
[6, 1144]	δεινοὺς καὶ πανούργους φαμὲν εἶναι.	Ἔστι	δ' ἡ φρόνησις οὐχ ἡ
[6, 1139]	ἔχειν πράξεως δὲ μὴ κοινωνεῖν.	Ἔστι	δ' ὅπερ ἐν διανοίᾳ κατάφασις
[6, 1143]	εὐσυνεσία καὶ συνετοὶ καὶ εὐσύνετοι.	Ἔστι	δ' οὔτε τὸ ἔχειν τὴν
[6, 1141]	ἄν τις καὶ ἐνταῦθα ἀρχιτεκτονική.	Ἔστι	δὲ καὶ ἡ πολιτικὴ καὶ
[6, 1143]	ἡ φρόνησις ἀληθὴς ὑπόληψίς ἐστιν.	~Ἔστι	δὲ καὶ ἡ σύνεσις καὶ
[6, 1139]	ἡ τοιαύτη ἀρχὴ ἄνθρωπος. Οὐκ	ἔστι	δὲ προαιρετὸν οὐδὲν γεγονός, οἷον
[6, 1140]	ἕξις μετὰ λόγου ἀληθοῦς ποιητική.	Ἔστι	δὲ τέχνη πᾶσα περὶ γένεσιν
[6, 1143]	μὲν τῇ φρονήσει ἐστίν, οὐκ	ἔστι	δὲ τὸ αὐτὸ σύνεσις καὶ
[6, 1138]	(οὔσας κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον.	Ἔστι	δὲ τὸ μὲν εἰπεῖν οὕτως
[6, 1143]	ἐστὶν ἐν τῷ πρὸς ἄλλον.	Ἔστι	δὲ τῶν καθ' ἕκαστα καὶ
[6, 1144]	δ' ἐπιστήσασι σαφέστερον περὶ αὐτῶν.	Ἔστι	δὴ δύναμις ἣν καλοῦσι δεινότητα·
[6, 1144]	ἀρετῆς, ὡς εἴρηταί τε καὶ	ἔστι	δῆλον· οἱ γὰρ συλλογισμοὶ τῶν
[6, 1142]	καὶ ὣς καὶ ὅτε. Ἔτι	ἔστι	καὶ ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι καὶ
[6, 1141]	οὐδ' ὅσων μὴ τέλος τι	ἔστι,	καὶ τοῦτο πρακτὸν ἀγαθόν. Ὁ
[6, 1142]	εὐβουλία, ἡ ἀγαθοῦ τευκτική. Ἀλλ'	ἔστι	καὶ τούτου ψευδεῖ συλλογισμῷ τυχεῖν,
[6, 1142]	νοῦς τῶν ὅρων, ὧν οὐκ	ἔστι	λόγος, ἣ δὲ τοῦ ἐσχάτου,
[6, 1142]	μέντοι δι' οὗ ἔδει. Ἔτι	ἔστι	πολὺν χρόνον βουλευόμενον τυχεῖν, τὸν
[6, 1139]	ὧν ὁ συλλογισμός, ὧν οὐκ	ἔστι	συλλογισμός· ἐπαγωγὴ ἄρα. Ἡ μὲν
[6, 1144]	ἐκείνης ἕνεκα πέφυκε πράττεσθαι οὐκ	ἔστι	τῆς ἀρετῆς ἀλλ' ἑτέρας δυνάμεως.
[6, 1140]	~(οῦ δ' ἐνδεχομένου ἄλλως ἔχειν	ἔστι	τι καὶ ποιητὸν καὶ πρακτόν·
[6, 1138]	καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων,	ἔστι	τις σκοπὸς πρὸς ὃν ἀποβλέπων
[6, 1142]	φρονίμους εἶναι· καίτοι ἴσως οὐκ	ἔστι	τὸ αὑτοῦ εὖ ἄνευ οἰκονομίας
[6, 1144]	τὸν σπουδαῖον) οὕτως, ὡς ἔοικεν,	ἔστι	τὸ πῶς ἔχοντα πράττειν ἕκαστα
[6, 1140]	λήθη μὲν τῆς τοιαύτης ἕξεως	ἔστι,	φρονήσεως δ' (οὐκ ἔστιν. Ἐπεὶ
[6, 1143]	καὶ ἀγαθὰ ἀνθρώπῳ, ταῦτα δ'	ἐστὶν	ἃ τοῦ ἀγαθοῦ ἐστὶν ἀνδρὸς
[6, 1142]	ὥρισται ἤδη πᾶν οὗ δόξα	ἐστίν.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ἄνευ λόγου
[6, 1143]	τούτων περὶ ὧν ἡ (φρόνησίς	ἐστιν,	ἄλλου λέγοντος, καὶ κρίνειν καλῶς·
[6, 1143]	δ' ἐστὶν ἃ τοῦ ἀγαθοῦ	ἐστὶν	ἀνδρὸς πράττειν, οὐδὲν δὲ πρακτικώτεροι
[6, 1140]	ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, τούτων μή	ἐστιν	ἀπόδειξις (πάντα γὰρ ἐνδέχεται καὶ
[6, 1142]	τὸ γὰρ βουλεύεσθαι ζητεῖν τι	ἐστίν.	Δεῖ δὲ λαβεῖν καὶ περὶ
[6, 1144]	ὁ σκοπὸς ᾖ καλός, ἐπαινετή	ἐστιν,	ἐὰν δὲ φαῦλος, πανουργία· διὸ
[6, 1141]	σοφοῦ περὶ ἐνίων ἔχειν ἀπόδειξίν	ἐστιν.	Εἰ δὴ οἷς ἀληθεύομεν καὶ
[6, 1141]	τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἄνθρωπός	ἐστιν.	Εἰ δὴ ὑγιεινὸν μὲν καὶ
[6, 1144]	καθάπερ ἐπὶ τοῦ δοξαστικοῦ δύο	ἐστὶν	(εἴδη, δεινότης καὶ φρόνησις, οὕτω
[6, 1141]	σοφίαν ἢ ὅτι ἀρετὴ τέχνης	ἐστίν·	εἶναι δέ τινας σοφοὺς οἰόμεθα
[6, 1139]	ἔργον τὸ οἰκεῖον. Τρία δή	ἐστιν	ἐν τῇ ψυχῇ τὰ κύρια
[6, 1143]	ἐπιεικῆ κοινὰ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων	ἐστὶν	ἐν τῷ πρὸς ἄλλον. Ἔστι
[6, 1139]	ἄλλως ἔχειν. Ὥστε τὸ λογιστικόν	ἐστιν	(ἕν τι μέρος τοῦ λόγον
[6, 1139]	διαψεύδεσθαι. Ἐπιστήμη μὲν οὖν τί	ἐστιν,	ἐντεῦθεν φανερόν, εἰ δεῖ ἀκριβολογεῖσθαι
[6, 1139]	καὶ διανοίας οὔτ' ἄνευ ἠθικῆς	ἐστὶν	ἕξεως ἡ προαίρεσις· εὐπραξία γὰρ
[6, 1139]	ἄρα. Ἡ μὲν ἄρα ἐπιστήμη	ἐστὶν	ἕξις ἀποδεικτική, καὶ ὅσα ἄλλα
[6, 1140]	ποίησις οὔτε ἡ ποίησις πρᾶξίς	ἐστιν.	Ἐπεὶ δ' ἡ οἰκοδομικὴ τέχνη
[6, 1138]	ταῖς ἄλλαις ἐπιμελείαις, περὶ ὅσας	ἐστὶν	ἐπιστήμη, τοῦτ' ἀληθὲς μὲν εἰπεῖν,
[6, 1142]	οὗ ἡ φρόνησις ἀληθὴς ὑπόληψίς	ἐστιν.	~Ἔστι δὲ καὶ ἡ σύνεσις
[6, 1140]	τις μετὰ λόγου ἀληθοῦς ποιητική	ἐστιν,	ἡ δ' ἀτεχνία τοὐναντίον μετὰ
[6, 1143]	ἢ μή, τὸ τέλος αὐτῆς	ἐστίν·	ἡ δὲ σύνεσις (κριτικὴ μόνον.
[6, 1142]	καὶ λογίζεται. Ἀλλ' ὀρθότης τίς	ἐστιν	ἡ εὐβουλία βουλῆς· διὸ ἡ
[6, 1144]	(ὅτι ἡ τοιαύτη ἕξις ἀρετή	ἐστιν,	ἡ κατὰ τὴν φρόνησιν. Δεῖ
[6, 1143]	αὐτῆς; εἴπερ ἡ μὲν φρόνησίς	ἐστιν	ἡ περὶ τὰ δίκαια καὶ
[6, 1140]	τρόπον τινὰ περὶ τὰ αὐτά	ἐστιν	ἡ τύχη καὶ ἡ τέχνη,
[6, 1142]	ὅτι καὶ τῶν καθ' ἕκαστά	ἐστιν	ἡ φρόνησις, ἃ γίνεται (γνώριμα
[6, 1143]	ὁρῶσιν ὀρθῶς. Τί μὲν οὖν	ἐστὶν	ἡ (φρόνησις καὶ ἡ σοφία,
[6, 1141]	στοχαστικὸς κατὰ τὸν λογισμόν. Οὐδ'	ἐστὶν	ἡ φρόνησις τῶν (καθόλου μόνον,
[6, 1140]	ποιητική, καὶ οὐδεμία οὔτε τέχνη	ἐστὶν	ἥτις οὐ μετὰ λόγου ποιητικὴ
[6, 1138]	εἰρημένον, ἀλλὰ καὶ διωρισμένον τίς	ἐστιν	ὁ ὀρθὸς λόγος καὶ τούτου
[6, 1144]	τοῦ ὀρθοῦ λόγου ἕξις ἀρετή	ἐστιν·	ὀρθὸς δὲ λόγος περὶ τῶν
[6, 1142]	λέγουσιν, τῶν δὲ τὸ τί	ἐστιν	οὐκ ἄδηλον; ἔτι ἡ ἁμαρτία
[6, 1143]	τὰ αὐτὰ μὲν τῇ φρονήσει	ἐστίν,	οὐκ ἔστι δὲ τὸ αὐτὸ
[6, 1142]	ὅτι ὀρθότης τις ἡ εὐβουλία	ἐστίν,	οὔτ' ἐπιστήμης δὲ οὔτε δόξης·
[6, 1143]	ὄντων καὶ (ἀκινήτων ἡ σύνεσίς	ἐστιν	οὔτε περὶ τῶν γιγνομένων ὁτουοῦν,
[6, 1140]	οὐ μετὰ λόγου ποιητικὴ ἕξις	ἐστίν,	οὔτε τοιαύτη ἣ οὐ τέχνη,
[6, 1140]	ὄντων ἢ γινομένων ἡ (τέχνη	ἐστίν,	οὔτε τῶν κατὰ φύσιν· ἐν
[6, 1144]	περὶ τῶν τοιούτων ἡ φρόνησίς	ἐστιν.	Σωκράτης μὲν οὖν λόγους τὰς
[6, 1143]	Ἡ μὲν γὰρ φρόνησις ἐπιτακτική	ἐστιν·	τί γὰρ δεῖ πράττειν ἢ
[6, 1141]	ἔχειν. Οὐδὲ δὴ σοφία τούτων	ἐστίν·	τοῦ γὰρ σοφοῦ περὶ ἐνίων
[6, 1142]	ὅτι τὰ μὲν δι' ἀφαιρέσεώς	ἐστιν,	τῶν δ' αἱ ἀρχαὶ ἐξ
[6, 1140]	ἡ ἐπιστήμη περὶ τῶν καθόλου	ἐστὶν	ὑπόληψις καὶ τῶν ἐξ ἀνάγκης
[6, 1138]	τὴν ἔλλειψιν, τὸ (δὲ μέσον	ἐστὶν	ὡς ὁ λόγος ὁ ὀρθὸς
[6, 1142]	ἐπιστήμη, φανερόν· τοῦ γὰρ ἐσχάτου	ἐστίν,	ὥσπερ εἴρηται· (τὸ γὰρ πρακτὸν
[6, 1144]	τετάρτου μορίου τῆς ψυχῆς οὐκ	ἔστιν	(ἀρετὴ τοιαύτη, τοῦ θρεπτικοῦ· οὐδὲν
[6, 1140]	πρακτικήν. Ἀλλὰ μὴν τέχνης μὲν	ἔστιν	ἀρετή, φρονήσεως δ' οὐκ ἔστιν·
[6, 1139]	ἄνευ διανοίας καὶ ἤθους οὐκ	ἔστιν.	Διάνοια δ' αὐτὴ οὐθὲν κινεῖ,
[6, 1140]	ἕξεως ἔστι, φρονήσεως δ' (οὐκ	ἔστιν.	Ἐπεὶ δ' ἡ ἐπιστήμη περὶ
[6, 1142]	δὲ τοῦ ἐσχάτου, οὗ οὐκ	ἔστιν	ἐπιστήμη ἀλλ' αἴσθησις, οὐχ ἡ
[6, 1139]	τοῦ θεωρεῖν γένηται, λανθάνει εἰ	ἔστιν	ἢ μή. Ἐξ ἀνάγκης ἄρα
[6, 1140]	ἔστιν ἀρετή, φρονήσεως δ' οὐκ	ἔστιν·	καὶ ἐν μὲν τέχνῃ ὁ
[6, 1142]	δόξης· (ἐπιστήμης μὲν γὰρ οὐκ	ἔστιν	ὀρθότης (οὐδὲ γὰρ ἁμαρτία) δόξης
[6, 1138]	ἐπιτείνει καὶ ἀνίησιν, καί τις	ἔστιν	ὅρος τῶν μεσοτήτων, ἃς μεταξύ
[6, 1142]	γένος. Ἐπιστήμη μὲν δὴ οὐκ	ἔστιν·	οὐ γὰρ ζητοῦσι περὶ ὧν
[6, 1142]	ἐμπειρίας, νέος δ' ἔμπειρος οὐκ	ἔστιν·	πλῆθος γὰρ χρόνου ποιεῖ τὴν
[6, 1144]	καὶ τὸ ἄριστον, ὁτιδήποτε ὄν	(ἔστω	γὰρ λόγου χάριν τὸ τυχόν)
[6, 1139]	ἄνωθεν περὶ αὐτῶν πάλιν λέγωμεν.	(Ἔστω	δὴ οἷς ἀληθεύει ἡ ψυχὴ
[6, 1143]	περὶ τὰ (πρακτά, ταῦτα δ'	ἔσχατα.	Καὶ ὁ νοῦς τῶν ἐσχάτων
[6, 1141]	γὰρ ψήφισμα πρακτὸν ὡς τὸ	ἔσχατον.	Διὸ πολιτεύεσθαι τούτους μόνον λέγουσιν·
[6, 1142]	ὅτι τὸ (ἐν τοῖς μαθηματικοῖς)	ἔσχατον	τρίγωνον· στήσεται γὰρ κἀκεῖ. Ἀλλ'
[6, 1142]	οὐκ ἐπιστήμη, φανερόν· τοῦ γὰρ	ἐσχάτου	ἐστίν, ὥσπερ εἴρηται· (τὸ γὰρ
[6, 1143]	δ' ἐν ταῖς πρακτικαῖς τοῦ	ἐσχάτου	καὶ ἐνδεχομένου καὶ τῆς ἑτέρας
[6, 1142]	ἔστι λόγος, ἣ δὲ τοῦ	ἐσχάτου,	οὗ οὐκ ἔστιν ἐπιστήμη ἀλλ'
[6, 1143]	τῶν καθ' ἕκαστα καὶ τῶν	ἐσχάτων	ἅπαντα τὰ πρακτά· καὶ γὰρ
[6, 1143]	γὰρ αἱ δυνάμεις αὗται τῶν	ἐσχάτων	εἰσὶ καὶ τῶν καθ' ἕκαστον·
[6, 1143]	ἔσχατα. Καὶ ὁ νοῦς τῶν	ἐσχάτων	ἐπ' ἀμφότερα· καὶ γὰρ τῶν
[6, 1143]	τῶν πρώτων ὅρων καὶ τῶν	ἐσχάτων	(νοῦς ἐστὶ καὶ οὐ λόγος,
[6, 1141]	ἁπάντων ἀγαθὸν τῶν ζῴων, ἀλλ'	ἑτέρα	περὶ ἕκαστον, εἰ μὴ καὶ
[6, 1139]	πρὸς γὰρ τὰ τῷ γένει	ἕτερα	καὶ τῶν τῆς ψυχῆς μορίων
[6, 1144]	οὐκ ἔστι τῆς ἀρετῆς ἀλλ'	ἑτέρας	δυνάμεως. Λεκτέον δ' ἐπιστήσασι σαφέστερον
[6, 1143]	ἐσχάτου καὶ ἐνδεχομένου καὶ τῆς	ἑτέρας	προτάσεως· ἀρχαὶ γὰρ τοῦ οὗ
[6, 1140]	Ἐπεὶ δὲ ποίησις καὶ πρᾶξις	ἕτερον,	ἀνάγκη τὴν τέχνην ποιήσεως ἀλλ'
[6, 1141]	δὴ ὑγιεινὸν μὲν καὶ ἀγαθὸν	ἕτερον	ἀνθρώποις καὶ ἰχθύσι, τὸ δὲ
[6, 1140]	τι καὶ ποιητὸν καὶ πρακτόν·	ἕτερον	δ' ἐστὶ ποίησις καὶ πρᾶξις
[6, 1140]	ἡ μετὰ λόγου ἕξις πρακτικὴ	ἕτερόν	ἐστι τῆς μετὰ λόγου ποιητικῆς
[6, 1142]	δὲ βραδέως. Ἔτι ἡ ἀγχίνοια	ἕτερον	καὶ ἡ εὐβουλία· ἔστι δ'
[6, 1141]	πάντες ἂν εἴποιεν, φρόνιμον (δὲ	ἕτερον·	τὰ γὰρ περὶ αὑτὸ ἕκαστα
[6, 1144]	ἢ δι' ἄγνοιαν ἢ δι'	ἕτερόν	τι καὶ μὴ δι' αὐτά
[6, 1144]	ἐκ γενετῆς· ἀλλ' ὅμως ζητοῦμεν	ἕτερόν	τι τὸ κυρίως ἀγαθὸν καὶ
[6, 1140]	κακά. Τῆς μὲν γὰρ ποιήσεως	ἕτερον	τὸ τέλος, τῆς δὲ πράξεως
[6, 1139]	καὶ τῶν τῆς ψυχῆς μορίων	ἕτερον	τῷ (γένει τὸ πρὸς ἑκάτερον
[6, 1141]	Διὸ καὶ ἔνιοι οὐκ εἰδότες	ἑτέρων	εἰδότων πρακτικώτεροι, καὶ ἐν τοῖς
[6, 1143]	σπουδαίοις οὐθὲν ἂν εἴη χρήσιμος·	(ἔτι	δ' οὐδὲ τοῖς μὴ ἔχουσιν·
[6, 1142]	ἄνευ οἰκονομίας (οὐδ' ἄνευ πολιτείας.	Ἔτι	δὲ τὰ αὑτοῦ πῶς δεῖ
[6, 1139]	δ' ἀίδια ἀγένητα καὶ ἄφθαρτα.	(Ἔτι	διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη δοκεῖ εἶναι,
[6, 1142]	δεῖ καὶ ὣς καὶ ὅτε.	Ἔτι	ἔστι καὶ ἁπλῶς εὖ βεβουλεῦσθαι
[6, 1142]	οὐ μέντοι δι' οὗ ἔδει.	Ἔτι	ἔστι πολὺν χρόνον βουλευόμενον τυχεῖν,
[6, 1142]	τὰ βουλευθέντα, (βουλεύεσθαι δὲ βραδέως.	Ἔτι	ἡ ἀγχίνοια ἕτερον καὶ ἡ
[6, 1142]	τὸ τί ἐστιν οὐκ ἄδηλον;	ἔτι	ἡ ἁμαρτία ἢ περὶ τὸ
[6, 1145]	ἕνεκα ἐπιτάττει, ἀλλ' οὐκ ἐκείνῃ.	(Ἔτι	ὅμοιον κἂν εἴ τις τὴν
[6, 1144]	ποιεῖ καὶ τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα.	Ἔτι	τὸ ἔργον ἀποτελεῖται κατὰ τὴν
[6, 1142]	ἴσως οὐκ ἔστι τὸ αὑτοῦ	εὖ	ἄνευ οἰκονομίας (οὐδ' ἄνευ πολιτείας.
[6, 1142]	Δοκεῖ δ' ἀγαθόν τι τὸ	εὖ	βεβουλεῦσθαι· ἡ γὰρ τοιαύτη ὀρθότης
[6, 1142]	Εἰ δὴ τῶν φρονίμων τὸ	εὖ	βεβουλεῦσθαι, ἡ εὐβουλία εἴη ἂν
[6, 1142]	ὅτε. Ἔτι ἔστι καὶ ἁπλῶς	εὖ	βεβουλεῦσθαι καὶ πρός τι τέλος.
[6, 1141]	τοῦτ' ἔργον εἶναί φαμεν, τὸ	εὖ	βουλεύεσθαι, βουλεύεται δ' οὐδεὶς περὶ
[6, 1142]	ὁ δὲ βουλευόμενος, ἐάν (τε	εὖ	ἐάν τε καὶ κακῶς βουλεύηται,
[6, 1140]	ἰσχύν, ἀλλὰ ποῖα πρὸς τὸ	εὖ	ζῆν ὅλως. Σημεῖον δ' ὅτι
[6, 1141]	γὰρ περὶ αὑτὸ ἕκαστα τὸ	εὖ	θεωροῦν φησὶν εἶναι φρόνιμον, καὶ
[6, 1139]	μὴ πρακτικῆς μηδὲ ποιητικῆς τὸ	εὖ	καὶ κακῶς τἀληθές ἐστι καὶ
[6, 1140]	ὅταν πρὸς τέλος τι σπουδαῖον	(εὖ	λογίσωνται, ὧν μή ἐστι τέχνη.
[6, 1142]	κακῶς βουλευόμενος ἁμαρτάνει, ὁ δ'	εὖ	ὀρθῶς βουλεύεται, δῆλον ὅτι ὀρθότης
[6, 1143]	καὶ κρίνειν καλῶς· τὸ γὰρ	εὖ	τῷ καλῶς τὸ αὐτό. Καὶ
[6, 1142]	ταχύ. Οὐκοῦν οὐδ' ἐκείνη πω	εὐβουλία,	ἀλλ' ὀρθότης ἡ κατὰ τὸ
[6, 1142]	περὶ ὧν ἴσασιν, (ἡ δ'	εὐβουλία	βουλή τις, ὁ δὲ βουλευόμενος
[6, 1142]	Ἀλλ' ὀρθότης τίς ἐστιν ἡ	εὐβουλία	βουλῆς· διὸ ἡ βουλὴ ζητητέα
[6, 1142]	μὴν οὐδ' ἄνευ λόγου ἡ	εὐβουλία.	Διανοίας ἄρα λείπεται· αὕτη γὰρ
[6, 1142]	φρονίμων τὸ εὖ βεβουλεῦσθαι, ἡ	εὐβουλία	εἴη ἂν ὀρθότης ἡ κατὰ
[6, 1142]	ἡ ἀγχίνοια ἕτερον καὶ ἡ	εὐβουλία·	ἔστι δ' εὐστοχία τις ἡ
[6, 1142]	δῆλον ὅτι ὀρθότης τις ἡ	εὐβουλία	ἐστίν, οὔτ' ἐπιστήμης δὲ οὔτε
[6, 1142]	ἡ γὰρ τοιαύτη ὀρθότης βουλῆς	εὐβουλία,	ἡ ἀγαθοῦ τευκτική. Ἀλλ' ἔστι
[6, 1142]	εἶναι· ὥστ' οὐδ' (αὕτη πω	εὐβουλία,	καθ' ἣν οὗ δεῖ μὲν
[6, 1142]	ἀγχίνοια. Οὐδὲ δὴ δόξα ἡ	εὐβουλία	οὐδεμία. Ἀλλ' ἐπεὶ ὁ μὲν
[6, 1142]	Δεῖ δὲ λαβεῖν καὶ περὶ	εὐβουλίας	τί ἐστι, πότερον ἐπιστήμη τις
[6, 1141]	πρακτὸν ἀγαθόν. Ὁ δ' ἁπλῶς	εὔβουλος	ὁ τοῦ ἀρίστου ἀνθρώπῳ τῶν
[6, 1143]	ὧν ὁ φρόνιμος, συνετὸς καὶ	εὐγνώμων	ἢ συγγνώμων· τὰ γὰρ ἐπιεικῆ
[6, 1144]	ἔχεσθαι ποιεῖ καὶ τῷ ἐνεργεῖν	εὐδαίμονα.	Ἔτι τὸ ἔργον ἀποτελεῖται κατὰ
[6, 1144]	ἡ ὑγίεια, οὕτως (ἡ σοφία	εὐδαιμονίαν·	μέρος γὰρ οὖσα τῆς ὅλης
[6, 1143]	οὐδὲν θεωρήσει ἐξ ὧν ἔσται	εὐδαίμων	(ἄνθρωπος (οὐδεμιᾶς γάρ ἐστι γενέσεως)
[6, 1143]	οὐδὲ τὰ ὑγιεινὰ οὐδὲ τὰ	εὐεκτικά,	ὅσα μὴ τῷ ποιεῖν ἀλλὰ
[6, 1141]	ἰχθύσι, τὸ δὲ λευκὸν καὶ	εὐθὺ	ταὐτὸν ἀεί, καὶ τὸ σοφὸν
[6, 1144]	καὶ ἀνδρεῖοι καὶ τἆλλα ἔχομεν	εὐθὺς	ἐκ γενετῆς· ἀλλ' ὅμως ζητοῦμεν
[6, 1140]	διεφθαρμένῳ δι' ἡδονὴν ἢ λύπην	εὐθὺς	οὐ φαίνεται ἀρχή, οὐδὲ δεῖν
[6, 1143]	(Εἰσὶ δὲ πᾶσαι αἱ ἕξεις	εὐλόγως	εἰς ταὐτὸ τείνουσαι· λέγομεν γὰρ
[6, 1141]	γὰρ εἰδείη ὅτι τὰ κοῦφα	εὔπεπτα	κρέα καὶ ὑγιεινά, ποῖα δὲ
[6, 1139]	ἠθικῆς ἐστὶν ἕξεως ἡ προαίρεσις·	εὐπραξία	γὰρ καὶ τὸ (ἐναντίον ἐν
[6, 1140]	εἴη· ἔστι γὰρ αὐτὴ ἡ	εὐπραξία	τέλος. Διὰ τοῦτο Περικλέα καὶ
[6, 1139]	ἀλλὰ τὸ πρακτόν· ἡ γὰρ	εὐπραξία	τέλος, ἡ δ' ὄρεξις τούτου.
[6, 1142]	οἱ δὲ πολιτικοὶ πολυπράγμονες· διὸ	Εὐριπίδης	Πῶς δ' ἂν φρονοίην, ᾧ
[6, 1142]	καὶ λογίζεται. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'	εὐστοχία·	ἄνευ τε γὰρ λόγου καὶ
[6, 1142]	λόγου καὶ ταχύ τι ἡ	εὐστοχία,	βουλεύονται δὲ πολὺν χρόνον, καὶ
[6, 1142]	ἐπιστήμη τις ἢ δόξα ἢ	εὐστοχία	ἢ ἄλλο τι γένος. Ἐπιστήμη
[6, 1142]	καὶ ἡ εὐβουλία· ἔστι δ'	εὐστοχία	τις ἡ ἀγχίνοια. Οὐδὲ δὴ
[6, 1143]	καὶ ἡ σύνεσις καὶ ἡ	εὐσυνεσία,	(καθ' ἃς λέγομεν συνετοὺς καὶ
[6, 1143]	μόνον. Ταὐτὸ γὰρ σύνεσις καὶ	εὐσυνεσία	καὶ συνετοὶ καὶ εὐσύνετοι. Ἔστι
[6, 1143]	τοὔνομα ἡ σύνεσις, καθ' ἣν	εὐσύνετοι,	ἐκ τῆς ἐν τῷ μανθάνειν·
[6, 1143]	καὶ εὐσυνεσία καὶ συνετοὶ καὶ	εὐσύνετοι.	Ἔστι δ' οὔτε τὸ ἔχειν
[6, 1143]	(καθ' ἃς λέγομεν συνετοὺς καὶ	εὐσυνέτους,	οὔθ' ὅλως τὸ αὐτὸ ἐπιστήμῃ
[6, 1144]	ἀρεταί· οὐ γὰρ ὁ αὐτὸς	εὐφυέστατος	πρὸς ἁπάσας, (ὥστε τὴν μὲν
[6, 1139]	(τὰς μὲν εἶναι τοῦ ἤθους	ἔφαμεν	τὰς δὲ τῆς διανοίας. Περὶ
[6, 1140]	(δύο ὀρθὰς ἔχει ἢ οὐκ	ἔχει,	ἀλλὰ τὰς περὶ τὸ πρακτόν.
[6, 1143]	ἡ δὲ φρόνησις τοῦτο μὲν	ἔχει,	ἀλλὰ τίνος ἕνεκα δεῖ αὐτῆς;
[6, 1141]	περὶ αὐτὸν καὶ ἕνα· καὶ	ἔχει	αὕτη τὸ κοινὸν ὄνομα, φρόνησις·
[6, 1141]	γνώσεως τὸ αὑτῷ εἰδέναι· ἀλλ'	ἔχει	διαφορὰν πολλήν· ~(καὶ δοκεῖ ὁ
[6, 1140]	ὅτι τὸ τρίγωνον (δύο ὀρθὰς	ἔχει	ἢ οὐκ ἔχει, ἀλλὰ τὰς
[6, 1143]	καὶ ἥδε ἡ ἡλικία νοῦν	ἔχει	καὶ γνώμην, ὡς τῆς φύσεως
[6, 1141]	τὰ καθ' ἕκαστα τὸ κοινὸν	ἔχει	ὄνομα, πολιτική· αὕτη δὲ πρακτικὴ
[6, 1144]	καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ παραπλησίως	ἔχει	ὡς ἡ φρόνησις πρὸς τὴν
[6, 1141]	τοῦ γὰρ σοφοῦ περὶ ἐνίων	ἔχειν	ἀπόδειξίν ἐστιν. Εἰ δὴ οἷς
[6, 1143]	γὰρ (τὰ καθόλου· τούτων οὖν	ἔχειν	δεῖ αἴσθησιν, αὕτη δ' ἐστὶ
[6, 1143]	τῶν ἀποδείξεων· διὰ γὰρ τὸ	ἔχειν	ἐκ τῆς ἐμπειρίας ὄμμα ὁρῶσιν
[6, 1139]	αἱ ἀρχαὶ μὴ ἐνδέχονται ἄλλως	ἔχειν,	ἓν δὲ ᾧ τὰ ἐνδεχόμενα·
[6, 1141]	ἐνδεχόμενα ἢ καὶ ἐνδεχόμενα ἄλλως	(ἔχειν,	ἐπιστήμη καὶ φρόνησίς ἐστι καὶ
[6, 1140]	τοῦτον. ~(οῦ δ' ἐνδεχομένου ἄλλως	ἔχειν	ἔστι τι καὶ ποιητὸν καὶ
[6, 1143]	ἔχουσιν· οὐδὲν γὰρ διοίσει αὐτοὺς	ἔχειν	ἢ ἄλλοις ἔχουσι πείθεσθαι, ἱκανῶς
[6, 1141]	φρόνησις πρακτική· ὥστε δεῖ ἄμφω	ἔχειν,	ἢ ταύτην μᾶλλον. Εἴη δ'
[6, 1140]	δόξα περὶ τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως	ἔχειν	καὶ ἡ φρόνησις. Ἀλλὰ μὴν
[6, 1143]	ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς ἐπιφέροντες γνώμην	ἔχειν	καὶ νοῦν ἤδη καὶ φρονίμους
[6, 1140]	(πάντα γὰρ ἐνδέχεται καὶ ἄλλως	ἔχειν)	(καὶ οὐκ ἔστι βουλεύσασθαι περὶ
[6, 1143]	σοφὸς μὲν οὐδείς, γνώμην δ'	ἔχειν	καὶ σύνεσιν καὶ νοῦν. Σημεῖον
[6, 1141]	οὐδεὶς περὶ τῶν ἀδυνάτων ἄλλως	ἔχειν,	οὐδ' ὅσων μὴ τέλος τι
[6, 1141]	οὖσαι περὶ τὰ ἐνδεχόμενα ἄλλως	ἔχειν.	Οὐδὲ δὴ σοφία τούτων ἐστίν·
[6, 1140]	οὐθεὶς περὶ τῶν ἀδυνάτων ἄλλως	ἔχειν,	οὐδὲ τῶν μὴ ἐνδεχομένων αὐτῷ
[6, 1144]	σφάλλεσθαι ἰσχυρῶς διὰ τὸ μὴ	ἔχειν	ὄψιν, οὕτω καὶ ἐνταῦθα· ἐὰν
[6, 1140]	ἕξις, περὶ τὸ ἐνδεχόμενον ἄλλως	ἔχειν.	Περὶ δὲ φρονήσεως οὕτως ἂν
[6, 1143]	εἶναι συγγνωμονικόν, καὶ ἐπιεικὲς τὸ	ἔχειν	περὶ ἔνια συγγνώμην. Ἡ δὲ
[6, 1139]	τῷ (τὰ θηρία αἴσθησιν μὲν	ἔχειν	πράξεως δὲ μὴ κοινωνεῖν. Ἔστι
[6, 1139]	ὃ ἐπιστάμεθα, μηδ' ἐνδέχεσθαι ἄλλως	ἔχειν·	τὰ δ' ἐνδεχόμενα ἄλλως, ὅταν
[6, 1140]	ὅτι ἐνδέχεται τὸ πρακτὸν ἄλλως	ἔχειν,	τέχνη δ' ὅτι ἄλλο τὸ
[6, 1143]	λέγεται· οὐθὲν γὰρ πρακτικώτεροι τῷ	ἔχειν	τὴν ἰατρικὴν καὶ γυμναστικήν ἐσμεν.
[6, 1143]	εὐσύνετοι. Ἔστι δ' οὔτε τὸ	ἔχειν	τὴν φρόνησιν οὔτε τὸ λαμβάνειν
[6, 1140]	δ' αἱ ἀρχαὶ ἐνδέχονται ἄλλως	ἔχειν,	τούτων μή ἐστιν ἀπόδειξις (πάντα
[6, 1143]	γνώμη, καθ' ἣν συγγνώμονας καὶ	(ἔχειν	φαμὲν γνώμην, ἡ τοῦ ἐπιεικοῦς
[6, 1139]	περὶ τῶν μὴ ἐνδεχομένων ἄλλως	ἔχειν.	Ὥστε τὸ λογιστικόν ἐστιν (ἕν
[6, 1144]	οὖσα τῆς ὅλης ἀρετῆς τῷ	ἔχεσθαι	ποιεῖ καὶ τῷ ἐνεργεῖν εὐδαίμονα.
[6, 1143]	ἄλλοις ἔχουσι πείθεσθαι, ἱκανῶς τ'	ἔχοι	ἂν ἡμῖν ὥσπερ καὶ περὶ
[6, 1144]	σωφρονικοὶ καὶ ἀνδρεῖοι καὶ τἆλλα	ἔχομεν	εὐθὺς ἐκ γενετῆς· ἀλλ' ὅμως
[6, 1139]	τῆς ψυχῆς, τό τε λόγον	ἔχον	καὶ τὸ ἄλογον· (νῦν δὲ
[6, 1139]	Καὶ ὑποκείσθω δύο τὰ λόγον	ἔχοντα,	ἓν μὲν ᾧ θεωροῦμεν τὰ
[6, 1144]	ὡς ἔοικεν, ἔστι τὸ πῶς	ἔχοντα	πράττειν ἕκαστα ὥστ' εἶναι ἀγαθόν,
[6, 1141]	ὅσα περὶ τὸν αὑτῶν βίον	ἔχοντα	φαίνεται δύναμιν προνοητικήν. Φανερὸν δὲ
[6, 1144]	γὰρ συλλογισμοὶ τῶν πρακτῶν ἀρχὴν	ἔχοντές	εἰσιν, ἐπειδὴ τοιόνδε τὸ τέλος
[6, 1139]	(ἕν τι μέρος τοῦ λόγον	ἔχοντος.	Ληπτέον ἄρ' ἑκατέρου τούτων τίς
[6, 1139]	(νῦν δὲ περὶ τοῦ λόγον	ἔχοντος	τὸν αὐτὸν τρόπον διαιρετέον. Καὶ
[6, 1140]	μεροῖν τῆς ψυχῆς τῶν λόγον	ἐχόντων,	θατέρου ἂν εἴη ἀρετή, τοῦ
[6, 1141]	νοῦς καὶ ἐπιστήμη, ὥσπερ κεφαλὴν	ἔχουσα	ἐπιστήμη (τῶν τιμιωτάτων. Ἄτοπον γὰρ
[6, 1139]	πρακτικοῦ (καὶ διανοητικοῦ ἀλήθεια ὁμολόγως	ἔχουσα	τῇ ὀρέξει τῇ ὀρθῇ. Πράξεως
[6, 1143]	διοίσει αὐτοὺς ἔχειν ἢ ἄλλοις	ἔχουσι	πείθεσθαι, ἱκανῶς τ' ἔχοι ἂν
[6, 1140]	κατὰ φύσιν· ἐν αὑτοῖς γὰρ	ἔχουσι	ταῦτα τὴν ἀρχήν. Ἐπεὶ δὲ
[6, 1143]	(ἔτι δ' οὐδὲ τοῖς μὴ	ἔχουσιν·	οὐδὲν γὰρ διοίσει αὐτοὺς ἔχειν
[6, 1138]	ὀρθὸς λόγος· τοῦτο δὲ μόνον	ἔχων	ἄν (τις οὐδὲν ἂν εἰδείη
[6, 1138]	κελεύει καὶ ὡς ὁ ταύτην	ἔχων.	Διὸ δεῖ καὶ περὶ τὰς
[6, 1138]	ὃν ἀποβλέπων ὁ τὸν λόγον	ἔχων	ἐπιτείνει καὶ ἀνίησιν, καί τις