HODOI ELEKTRONIKAI
Corpora

Aristote, Éthique à Nicomaque, livre VI

Liste des contextes (ordre alphabétique)


α  =  189 formes différentes pour 457 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, page
[6, 1144]   τὴν ἕξιν εἰπόντες καὶ πρὸς     ἐστι, τὴν κατὰ τὸν ὀρθὸν
[6, 1142]   καθ' ἕκαστά ἐστιν φρόνησις,     γίνεται (γνώριμα ἐξ ἐμπειρίας, νέος
[6, 1144]   δι' αὐτά (καίτοι πράττουσί γε     δεῖ καὶ ὅσα χρὴ τὸν
[6, 1143]   ἀγαθὰ ἀνθρώπῳ, ταῦτα δ' ἐστὶν     τοῦ ἀγαθοῦ ἐστὶν ἀνδρὸς πράττειν,
[6, 1143]   τὰ δίκαια καὶ καλὰ καὶ  ἀγαθὰ   ἀνθρώπῳ, ταῦτα δ' ἐστὶν
[6, 1141]   δ' ὅτι οὐ τὰ ἀνθρώπινα  ἀγαθὰ   ζητοῦσιν. δὲ φρόνησις περὶ
[6, 1140]   λόγου πρακτικὴν περὶ τὰ ἀνθρώπῳ  ἀγαθὰ   καὶ κακά. Τῆς μὲν γὰρ
[6, 1140]   καλῶς βουλεύσασθαι περὶ τὰ αὑτῷ  ἀγαθὰ   καὶ συμφέροντα, οὐ κατὰ μέρος,
[6, 1140]   οἰόμεθα εἶναι, ὅτι τὰ αὑτοῖς  ἀγαθὰ   καὶ τὰ τοῖς ἀνθρώποις δύνανται
[6, 1140]   λόγου ἀληθῆ περὶ τὰ ἀνθρώπινα  ἀγαθὰ   πρακτικήν. Ἀλλὰ μὴν τέχνης μὲν
[6, 1144]   εἰρημένων ὅτι οὐχ οἷόν τε  ἀγαθὸν   εἶναι κυρίως ἄνευ φρονήσεως, οὐδὲ
[6, 1141]   Εἰ δὴ ὑγιεινὸν μὲν καὶ  ἀγαθὸν   ἕτερον ἀνθρώποις καὶ ἰχθύσι, τὸ
[6, 1142]   πλέον Ζητοῦσι γὰρ τὸ αὑτοῖς  ἀγαθόν,   καὶ οἴονται τοῦτο δεῖν πράττειν.
[6, 1144]   ζητοῦμεν ἕτερόν τι τὸ κυρίως  ἀγαθὸν   καὶ τὰ τοιαῦτα ἄλλον τρόπον
[6, 1144]   ἔχοντα πράττειν ἕκαστα ὥστ' εἶναι  ἀγαθόν,   λέγω δ' οἷον διὰ προαίρεσιν
[6, 1141]   τι ἔστι, καὶ τοῦτο πρακτὸν  ἀγαθόν.   δ' ἁπλῶς εὔβουλος
[6, 1144]   ἀδύνατον φρόνιμον εἶναι μὴ ὄντα  ἀγαθόν.   (Σκεπτέον δὴ πάλιν καὶ περὶ
[6, 1142]   δὲ μέγα εἰληφώς. Δοκεῖ δ'  ἀγαθόν   τι τὸ εὖ βεβουλεῦσθαι·
[6, 1141]   γὰρ μία περὶ τὸ ἁπάντων  ἀγαθὸν   τῶν ζῴων, ἀλλ' ἑτέρα περὶ
[6, 1145]   ~(καθ' ἃς δὲ ἁπλῶς λέγεται  ἀγαθός,   οὐκ ἐνδέχεται· ἅμα γὰρ τῇ
[6, 1143]   ταῦτα δ' ἐστὶν τοῦ  ἀγαθοῦ   ἐστὶν ἀνδρὸς πράττειν, οὐδὲν δὲ
[6, 1142]   τοιαύτη ὀρθότης βουλῆς εὐβουλία,  ἀγαθοῦ   τευκτική. Ἀλλ' ἔστι καὶ τούτου
[6, 1144]   τοῦτο δ' εἰ μὴ τῷ  ἀγαθῷ,   οὐ φαίνεται· διαστρέφει γὰρ
[6, 1143]   τὰ γὰρ ἐπιεικῆ κοινὰ τῶν  ἀγαθῶν   ἁπάντων ἐστὶν ἐν τῷ πρὸς
[6, 1139]   ἐνδέχεται μὴ γενέσθαι· διὸ ὀρθῶς  Ἀγάθων   (Μόνου γὰρ αὐτοῦ καὶ θεὸς
[6, 1140]   καὶ τέχνη, καθάπερ καὶ  Ἀγάθων   φησὶ Τέχνη τύχην ἔστερξε καὶ
[6, 1139]   πάντα ἀίδια, τὰ δ' ἀίδια  ἀγένητα   καὶ ἄφθαρτα. (Ἔτι διδακτὴ ἅπασα
[6, 1139]   γὰρ αὐτοῦ καὶ θεὸς στερίσκεται,  ἀγένητα   ποιεῖν ἅσσ' ἂν πεπραγμένα.
[6, 1144]   ποιοῦντας ἄκοντας δι'  ἄγνοιαν   δι' ἕτερόν τι καὶ
[6, 1141]   καὶ ὑγιεινά, ποῖα δὲ κοῦφα  ἀγνοοῖ,   οὐ ποιήσει ὑγίειαν, (ἀλλ'
[6, 1141]   οὔ φασιν εἶναι, ὅταν ἴδωσιν  ἀγνοοῦντας   τὰ συμφέροντα ἑαυτοῖς, καὶ περιττὰ
[6, 1142]   (βουλεύεσθαι δὲ βραδέως. Ἔτι  ἀγχίνοια   ἕτερον καὶ εὐβουλία· ἔστι
[6, 1142]   ἔστι δ' εὐστοχία τις  ἀγχίνοια.   Οὐδὲ δὴ δόξα εὐβουλία
[6, 1142]   δὲ τὸ τί ἐστιν οὐκ  ἄδηλον;   ἔτι ἁμαρτία περὶ
[6, 1142]   τὰ αὑτοῦ πῶς δεῖ διοικεῖν,  ἄδηλον   καὶ σκεπτέον. Σημεῖον δ' ἐστὶ
[6, 1144]   πρακτικὰς ἀρχάς. Ὥστε φανερὸν ὅτι  ἀδύνατον   φρόνιμον εἶναι μὴ ὄντα ἀγαθόν.
[6, 1141]   βουλεύεται δ' οὐδεὶς περὶ τῶν  ἀδυνάτων   ἄλλως ἔχειν, οὐδ' ὅσων μὴ
[6, 1140]   Βουλεύεται δ' οὐθεὶς περὶ τῶν  ἀδυνάτων   ἄλλως ἔχειν, οὐδὲ τῶν μὴ
[6, 1141]   δὲ λευκὸν καὶ εὐθὺ ταὐτὸν  ἀεί,   καὶ τὸ σοφὸν ταὐτὸ πάντες
[6, 1143]   μεγέθη· οὔτε γὰρ περὶ τῶν  ἀεὶ   ὄντων καὶ (ἀκινήτων σύνεσίς
[6, 1143]   τέλος νοῦς· ἐκ τούτων γὰρ  αἱ   ἀποδείξεις καὶ περὶ τούτων. Ὥστε
[6, 1143]   εἰδέναι αὐτά ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις  (αἱ   ἀρεταί εἰσιν, ὥσπερ οὐδὲ τὰ
[6, 1144]   τις ἂν ὅτι χωρίζονται ἀλλήλων  αἱ   ἀρεταί· οὐ γὰρ αὐτὸς
[6, 1140]   μὲν μετ' ἀποδείξεως, ὧν δ'  αἱ   ἀρχαὶ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, τούτων
[6, 1142]   δι' ἀφαιρέσεώς ἐστιν, τῶν δ'  αἱ   ἀρχαὶ ἐξ ἐμπειρίας· καὶ τὰ
[6, 1139]   πιστεύῃ καὶ γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν  αἱ   ἀρχαί, ἐπίσταται· εἰ γὰρ μὴ
[6, 1139]   τὰ τοιαῦτα τῶν ὄντων ὅσων  αἱ   ἀρχαὶ μὴ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν,
[6, 1143]   φρονίμους καὶ συνετούς. Πᾶσαι γὰρ  αἱ   δυνάμεις αὗται τῶν ἐσχάτων εἰσὶ
[6, 1143]   τοῦ ἀληθοῦς. (Εἰσὶ δὲ πᾶσαι  αἱ   ἕξεις εὐλόγως εἰς ταὐτὸ τείνουσαι·
[6, 1140]   ἀλλὰ τὰς περὶ τὸ πρακτόν.  Αἱ   μὲν γὰρ ἀρχαὶ τῶν πρακτῶν
[6, 1144]   Καὶ γὰρ παισὶ καὶ θηρίοις  αἱ   φυσικαὶ ὑπάρχουσιν ἕξεις, ἀλλ' ἄνευ
[6, 1141]   ~τὸ μὲν γὰρ ἐπιστητὸν ἀποδεικτόν,  (αἳ   δὲ τυγχάνουσιν οὖσαι περὶ τὰ
[6, 1139]   ἁπλῶς πάντα ἀίδια, τὰ δ'  ἀίδια   ἀγένητα καὶ ἄφθαρτα. (Ἔτι διδακτὴ
[6, 1139]   ἐξ ἀνάγκης ὄντα ἁπλῶς πάντα  ἀίδια,   τὰ δ' ἀίδια ἀγένητα καὶ
[6, 1139]   ἀνάγκης ἄρα ἐστὶ τὸ ἐπιστητόν.  Ἀίδιον   ἄρα· τὰ γὰρ ἐξ ἀνάγκης
[6, 1138]   εἰρηκότες ὅτι δεῖ τὸ μέσον  αἱρεῖσθαι,   μὴ τὴν ὑπερβολὴν μηδὲ τὴν
[6, 1140]   τούτου ἕνεκεν οὐδὲ διὰ τοῦθ'  αἱρεῖσθαι   πάντα καὶ πράττειν· ἔστι γὰρ
[6, 1144]   λέγωμεν ὅτι καθ' αὑτὰς ἀναγκαῖον  αἱρετὰς   αὐτὰς εἶναι, ἀρετάς γ' οὔσας
[6, 1140]   μὲν τέχνῃ ἑκὼν ἁμαρτάνων  αἱρετώτερος,   περὶ δὲ φρόνησιν ἧττον, ὥσπερ
[6, 1142]   τῶν ἰδίων, ἀλλ' οἵᾳ  αἰσθανόμεθα   ὅτι τὸ (ἐν τοῖς μαθηματικοῖς)
[6, 1143]   καθόλου· τούτων οὖν ἔχειν δεῖ  αἴσθησιν,   αὕτη δ' ἐστὶ νοῦς. Διὸ
[6, 1139]   δῆλον δὲ τῷ (τὰ θηρία  αἴσθησιν   μὲν ἔχειν πράξεως δὲ μὴ
[6, 1142]   γὰρ κἀκεῖ. Ἀλλ' αὕτη μᾶλλον  (αἴσθησις   φρόνησις, ἐκείνης δ' ἄλλο
[6, 1139]   τὰ κύρια πράξεως καὶ ἀληθείας,  αἴσθησις   νοῦς ὄρεξις. Τούτων δ'
[6, 1139]   νοῦς ὄρεξις. Τούτων δ'  αἴσθησις   οὐδεμιᾶς ἀρχὴ πράξεως· δῆλον δὲ
[6, 1142]   οὗ οὐκ ἔστιν ἐπιστήμη ἀλλ'  αἴσθησις,   οὐχ τῶν ἰδίων, ἀλλ'
[6, 1143]   καὶ γνώμην, ὡς τῆς φύσεως  αἰτίας   οὔσης. (Διὸ (καὶ ἀρχὴ καὶ
[6, 1142]   φρόνιμος δ' οὐ δοκεῖ γίνεσθαι.  Αἴτιον   δ' ὅτι καὶ τῶν καθ'
[6, 1143]   περὶ τῶν ἀεὶ ὄντων καὶ  (ἀκινήτων   σύνεσίς ἐστιν οὔτε περὶ
[6, 1143]   μὲν κατὰ τὰς ἀποδείξεις τῶν  ἀκινήτων   ὅρων καὶ πρώτων, δ'
[6, 1143]   ὅτι καὶ ταῖς ἡλικίαις οἰόμεθα  ἀκολουθεῖν,   καὶ ἥδε ἡλικία νοῦν
[6, 1139]   εἰ δεῖ ἀκριβολογεῖσθαι καὶ μὴ  ἀκολουθεῖν   ταῖς ὁμοιότησιν. (Πάντες γὰρ ὑπολαμβάνομεν,
[6, 1144]   τῶν νόμων τεταγμένα ποιοῦντας  ἄκοντας   δι' ἄγνοιαν δι'
[6, 1142]   ὅτι οὐ πᾶσα· γὰρ  ἀκρατὴς   καὶ φαῦλος προτίθεται
[6, 1141]   τι σοφόν. Ὥστε δῆλον ὅτι  ἀκριβεστάτη   ἂν τῶν ἐπιστημῶν εἴη
[6, 1141]   ἔν τε ταῖς τέχναις τοῖς  ἀκριβεστάτοις   (τὰς τέχνας ἀποδίδομεν, οἷον Φειδίαν
[6, 1139]   ἐστιν, ἐντεῦθεν φανερόν, εἰ δεῖ  ἀκριβολογεῖσθαι   καὶ μὴ ἀκολουθεῖν ταῖς ὁμοιότησιν.
[6, 1142]   γὰρ ἁμαρτία) δόξης δ' ὀρθότης  ἀλήθεια·   ἅμα δὲ καὶ ὥρισται ἤδη
[6, 1139]   τοῦ δὲ πρακτικοῦ (καὶ διανοητικοῦ  ἀλήθεια   ὁμολόγως ἔχουσα τῇ ὀρέξει τῇ
[6, 1139]   οὖν διάνοια καὶ  ἀλήθεια   πρακτική· τῆς δὲ θεωρητικῆς διανοίας
[6, 1139]   Ἀμφοτέρων δὴ τῶν νοητικῶν μορίων  ἀλήθεια   τὸ ἔργον. Καθ' ἃς οὖν
[6, 1139]   ψυχῇ τὰ κύρια πράξεως καὶ  ἀληθείας,   αἴσθησις νοῦς ὄρεξις. Τούτων δ'
[6, 1138]   περὶ ὅσας ἐστὶν ἐπιστήμη, τοῦτ'  ἀληθὲς   μὲν εἰπεῖν, ὅτι οὔτε πλείω
[6, 1138]   δὲ τὸ μὲν εἰπεῖν οὕτως  ἀληθὲς   μέν, οὐθὲν δὲ σαφές· καὶ
[6, 1139]   πάλιν λέγωμεν. (Ἔστω δὴ οἷς  ἀληθεύει   ψυχὴ τῷ καταφάναι
[6, 1141]   ἀλλὰ καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς  ἀληθεύειν.   Ὥστ' εἴη ἂν σοφία
[6, 1141]   ἀπόδειξίν ἐστιν. Εἰ δὴ οἷς  ἀληθεύομεν   καὶ μηδέποτε διαψευδόμεθα περὶ τὰ
[6, 1139]   Καθ' ἃς οὖν μάλιστα ἕξεις  ἀληθεύσει   ἑκάτερον, αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι
[6, 1139]   ταῦτα μὲν τόν τε λόγον  ἀληθῆ   εἶναι καὶ τὴν ὄρεξιν ὀρθήν,
[6, 1140]   Λείπεται ἄρα αὐτὴν εἶναι (ἕξιν  ἀληθῆ   μετὰ λόγου πρακτικὴν περὶ τὰ
[6, 1140]   φρόνησιν ἕξιν εἶναι μετὰ λόγου  ἀληθῆ   περὶ τὰ ἀνθρώπινα ἀγαθὰ πρακτικήν.
[6, 1142]   τὸ τέλος, οὗ φρόνησις  ἀληθὴς   ὑπόληψίς ἐστιν. ~Ἔστι δὲ καὶ
[6, 1143]   ὀρθή· ὀρθὴ δ' τοῦ  ἀληθοῦς.   (Εἰσὶ δὲ πᾶσαι αἱ ἕξεις
[6, 1140]   τέχνη καὶ ἕξις μετὰ λόγου  ἀληθοῦς   ποιητική. Ἔστι δὲ τέχνη πᾶσα
[6, 1140]   εἴρηται, ἕξις τις μετὰ λόγου  ἀληθοῦς   ποιητική ἐστιν, δ' ἀτεχνία
[6, 1138]   τῆς ψυχῆς ἕξεις μὴ μόνον  ἀληθῶς   εἶναι τοῦτ' εἰρημένον, ἀλλὰ καὶ
[6, 1142]   ἐσχάτου, οὗ οὐκ ἔστιν ἐπιστήμη  ἀλλ'   αἴσθησις, οὐχ τῶν ἰδίων,
[6, 1144]   θηρίοις αἱ φυσικαὶ ὑπάρχουσιν ἕξεις,  ἀλλ'   ἄνευ νοῦ βλαβεραὶ φαίνονται οὖσαι.
[6, 1142]   ἔσχατον τρίγωνον· στήσεται γὰρ κἀκεῖ.  Ἀλλ'   αὕτη μᾶλλον (αἴσθησις φρόνησις,
[6, 1142]   δὴ δόξα εὐβουλία οὐδεμία.  Ἀλλ'   ἐπεὶ μὲν κακῶς βουλευόμενος
[6, 1142]   βουλῆς εὐβουλία, ἀγαθοῦ τευκτική.  Ἀλλ'   ἔστι καὶ τούτου ψευδεῖ συλλογισμῷ
[6, 1141]   τὸ ἁπάντων ἀγαθὸν τῶν ζῴων,  ἀλλ'   ἑτέρα περὶ ἕκαστον, εἰ μὴ
[6, 1144]   πράττεσθαι οὐκ ἔστι τῆς ἀρετῆς  ἀλλ'   ἑτέρας δυνάμεως. Λεκτέον δ' ἐπιστήσασι
[6, 1141]   εἴη γνώσεως τὸ αὑτῷ εἰδέναι·  ἀλλ'   ἔχει διαφορὰν πολλήν· ~(καὶ δοκεῖ
[6, 1139]   Διάνοια δ' αὐτὴ οὐθὲν κινεῖ,  ἀλλ'   ἕνεκά του καὶ πρακτική·
[6, 1144]   κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον,  ἀλλ'   μετὰ τοῦ ὀρθοῦ λόγου
[6, 1141]   κοῦφα ἀγνοοῖ, οὐ ποιήσει ὑγίειαν,  (ἀλλ'   εἰδὼς ὅτι τὰ ὀρνίθεια
[6, 1142]   αἴσθησις, οὐχ τῶν ἰδίων,  ἀλλ'   οἵᾳ αἰσθανόμεθα ὅτι τὸ (ἐν
[6, 1144]   τἆλλα ἔχομεν εὐθὺς ἐκ γενετῆς·  ἀλλ'   ὅμως ζητοῦμεν ἕτερόν τι τὸ
[6, 1145]   ἰατρική· οὐ γὰρ χρῆται αὐτῇ,  ἀλλ'   ὁρᾷ ὅπως γένηται· ἐκείνης οὖν
[6, 1142]   Οὐκοῦν οὐδ' ἐκείνη πω εὐβουλία,  ἀλλ'   ὀρθότης κατὰ τὸ ὠφέλιμον,
[6, 1142]   βουλεύηται, ζητεῖ τι καὶ λογίζεται.  Ἀλλ'   ὀρθότης τίς ἐστιν εὐβουλία
[6, 1140]   ἕτερον, ἀνάγκη τὴν τέχνην ποιήσεως  ἀλλ'   οὐ πράξεως εἶναι. Καὶ τρόπον
[6, 1144]   φρόνησις οὐχ δύναμις,  ἀλλ'   οὐκ ἄνευ τῆς δυνάμεως ταύτης.
[6, 1145]   γένηται· ἐκείνης οὖν ἕνεκα ἐπιτάττει,  ἀλλ'   οὐκ ἐκείνῃ. (Ἔτι ὅμοιον κἂν
[6, 1139]   ἀρχὴ προαίρεσις- ὅθεν κίνησις  ἀλλ'   οὐχ οὗ ἕνεκα- προαιρέσεως δὲ
[6, 1144]   ὡς ἰατρικὴ δὲ ὑγίειαν,  ἀλλ'   ὡς ὑγίεια, οὕτως (ἡ
[6, 1143]   οὔτε τὸ λαμβάνειν σύνεσις·  ἀλλ'   ὥσπερ τὸ μανθάνειν λέγεται συνιέναι,
[6, 1141]   φρόνησις τῶν (καθόλου μόνον,  ἀλλὰ   δεῖ καὶ τὰ καθ' ἕκαστα
[6, 1138]   μόνον ἀληθῶς εἶναι τοῦτ' εἰρημένον,  ἀλλὰ   καὶ διωρισμένον τίς ἐστιν
[6, 1144]   φρόνιμον ἄνευ τῆς ἠθικῆς ἀρετῆς.  Ἀλλὰ   καὶ λόγος ταύτῃ λύοιτ'
[6, 1141]   τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν εἰδέναι,  ἀλλὰ   καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς ἀληθεύειν.
[6, 1142]   μὲν οὐ πιστεύουσιν (οἱ νέοι  ἀλλὰ   λέγουσιν, τῶν δὲ τὸ τί
[6, 1140]   ἀρχὴ ἐν τῷ ποιοῦντι  ἀλλὰ   μὴ ἐν τῷ ποιουμένῳ· οὔτε
[6, 1142]   ἤδη πᾶν οὗ δόξα ἐστίν.  Ἀλλὰ   μὴν οὐδ' ἄνευ λόγου
[6, 1140]   ἄλλως ἔχειν καὶ φρόνησις.  Ἀλλὰ   μὴν οὐδ' ἕξις μετὰ λόγου
[6, 1142]   δὲ βουλευόμενος ζητεῖ καὶ λογίζεται.  Ἀλλὰ   μὴν οὐδ' εὐστοχία· ἄνευ τε
[6, 1145]   πρὸς τὸ τέλος ποιεῖ πράττειν.  Ἀλλὰ   μὴν οὐδὲ κυρία γ' ἐστὶ
[6, 1140]   περὶ τὰ ἀνθρώπινα ἀγαθὰ πρακτικήν.  Ἀλλὰ   μὴν τέχνης μὲν ἔστιν ἀρετή,
[6, 1139]   γὰρ βουλεύεται περὶ τοῦ γεγονότος  ἀλλὰ   περὶ τοῦ ἐσομένου καὶ ἐνδεχομένου,
[6, 1143]   οὔτε περὶ τῶν γιγνομένων ὁτουοῦν,  ἀλλὰ   περὶ ὧν ἀπορήσειεν ἄν τις
[6, 1140]   ποῖα πρὸς ὑγίειαν, πρὸς ἰσχύν,  ἀλλὰ   ποῖα πρὸς τὸ εὖ ζῆν
[6, 1139]   ποιῶν, καὶ οὐ τέλος ἁπλῶς  (ἀλλὰ   πρός τι καὶ τινός) τὸ
[6, 1138]   ἐλάττω δεῖ πονεῖν οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν,  ἀλλὰ   τὰ μέσα καὶ ὡς
[6, 1140]   ὀρθὰς ἔχει οὐκ ἔχει,  ἀλλὰ   τὰς περὶ τὸ πρακτόν. Αἱ
[6, 1143]   δὲ φρόνησις τοῦτο μὲν ἔχει,  ἀλλὰ   τίνος ἕνεκα δεῖ αὐτῆς; εἴπερ
[6, 1139]   τι καὶ τινός) τὸ ποιητόν,  ἀλλὰ   τὸ πρακτόν· γὰρ εὐπραξία
[6, 1143]   μὴ τούτων χάριν φρόνιμον ῥητέον  ἀλλὰ   τοῦ γίνεσθαι, τοῖς οὖσι σπουδαίοις
[6, 1143]   εὐεκτικά, ὅσα μὴ τῷ ποιεῖν  ἀλλὰ   τῷ ἀπὸ τῆς ἕξεως εἶναι
[6, 1142]   γὰρ δόξα οὐ ζήτησις  ἀλλὰ   φάσις τις ἤδη, δὲ
[6, 1142]   τυχεῖν, δι' οὗ δ' οὔ,  ἀλλὰ   ψευδῆ τὸν μέσον ὅρον εἶναι·
[6, 1141]   οὐδὲν διαφέρει· καὶ γὰρ ἀνθρώπου  ἄλλα   πολὺ θειότερα τὴν φύσιν, (οἷον
[6, 1139]   ἐστὶν ἕξις ἀποδεικτική, καὶ ὅσα  ἄλλα   προσδιοριζόμεθα ἐν τοῖς ἀναλυτικοῖς· ὅταν
[6, 1138]   σαφές· καὶ γὰρ ἐν ταῖς  ἄλλαις   ἐπιμελείαις, περὶ ὅσας ἐστὶν ἐπιστήμη,
[6, 1144]   διαλεχθείη τις ἂν ὅτι χωρίζονται  ἀλλήλων   αἱ ἀρεταί· οὐ γὰρ
[6, 1140]   (ἕξεως. Διὸ οὐδὲ περιέχεται ὑπ'  ἀλλήλων·   οὔτε γὰρ πρᾶξις ποίησις
[6, 1142]   (αἴσθησις φρόνησις, ἐκείνης δ'  ἄλλο   εἶδος. Τὸ ζητεῖν δὲ καὶ
[6, 1141]   ἀνδριαντοποιόν, ἐνταῦθα μὲν οὖν οὐθὲν  ἄλλο   σημαίνοντες τὴν σοφίαν ὅτι
[6, 1142]   δόξα εὐστοχία  ἄλλο   τι γένος. Ἐπιστήμη μὲν δὴ
[6, 1141]   ὅλως οὐ κατὰ μέρος οὐδ'  ἄλλο   τι σοφούς, ὥσπερ Ὅμηρός φησιν
[6, 1140]   ἄλλως ἔχειν, τέχνη δ' ὅτι  ἄλλο   τὸ γένος πράξεως καὶ ποιήσεως.
[6, 1143]   γὰρ διοίσει αὐτοὺς ἔχειν  ἄλλοις   ἔχουσι πείθεσθαι, ἱκανῶς τ' ἔχοι
[6, 1141]   εἰδότων πρακτικώτεροι, καὶ ἐν τοῖς  ἄλλοις   οἱ ἔμπειροι· εἰ γὰρ εἰδείη
[6, 1143]   ἁπάντων ἐστὶν ἐν τῷ πρὸς  ἄλλον.   Ἔστι δὲ τῶν καθ' ἕκαστα
[6, 1144]   κυρίως ἀγαθὸν καὶ τὰ τοιαῦτα  ἄλλον   τρόπον ὑπάρχειν. Καὶ γὰρ παισὶ
[6, 1143]   περὶ ὧν (φρόνησίς ἐστιν,  ἄλλου   λέγοντος, καὶ κρίνειν καλῶς· τὸ
[6, 1143]   ἑκατέρα τυγχάνει οὖσα, καὶ ὅτι  ἄλλου   τῆς ψυχῆς μορίου ἀρετὴ ἑκατέρα,
[6, 1138]   ἕξεσι, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν  ἄλλων,   ἔστι τις σκοπὸς πρὸς ὃν
[6, 1141]   δ' ὅτι βέλτιστον ἄνθρωπος τῶν  ἄλλων   ζῴων, οὐδὲν διαφέρει· καὶ γὰρ
[6, 1139]   ὅσων αἱ ἀρχαὶ μὴ ἐνδέχονται  ἄλλως   ἔχειν, ἓν δὲ τὰ
[6, 1141]   μὴ ἐνδεχόμενα καὶ ἐνδεχόμενα  ἄλλως   (ἔχειν, ἐπιστήμη καὶ φρόνησίς ἐστι
[6, 1140]   τρόπον τοῦτον. ~(οῦ δ' ἐνδεχομένου  ἄλλως   ἔχειν ἔστι τι καὶ ποιητὸν
[6, 1140]   γὰρ δόξα περὶ τὸ ἐνδεχόμενον  ἄλλως   ἔχειν καὶ φρόνησις. Ἀλλὰ
[6, 1140]   ἀπόδειξις (πάντα γὰρ ἐνδέχεται καὶ  ἄλλως   ἔχειν) (καὶ οὐκ ἔστι βουλεύσασθαι
[6, 1141]   δ' οὐδεὶς περὶ τῶν ἀδυνάτων  ἄλλως   ἔχειν, οὐδ' ὅσων μὴ τέλος
[6, 1141]   τυγχάνουσιν οὖσαι περὶ τὰ ἐνδεχόμενα  ἄλλως   ἔχειν. Οὐδὲ δὴ σοφία τούτων
[6, 1140]   δ' οὐθεὶς περὶ τῶν ἀδυνάτων  ἄλλως   ἔχειν, οὐδὲ τῶν μὴ ἐνδεχομένων
[6, 1140]   ποιητικὴ ἕξις, περὶ τὸ ἐνδεχόμενον  ἄλλως   ἔχειν. Περὶ δὲ φρονήσεως οὕτως
[6, 1139]   ὑπολαμβάνομεν, ἐπιστάμεθα, μηδ' ἐνδέχεσθαι  ἄλλως   ἔχειν· τὰ δ' ἐνδεχόμενα ἄλλως,
[6, 1140]   μὲν ὅτι ἐνδέχεται τὸ πρακτὸν  ἄλλως   ἔχειν, τέχνη δ' ὅτι ἄλλο
[6, 1140]   ὧν δ' αἱ ἀρχαὶ ἐνδέχονται  ἄλλως   ἔχειν, τούτων μή ἐστιν ἀπόδειξις
[6, 1139]   βουλεύεται περὶ τῶν μὴ ἐνδεχομένων  ἄλλως   ἔχειν. Ὥστε τὸ λογιστικόν ἐστιν
[6, 1139]   ἄλλως ἔχειν· τὰ δ' ἐνδεχόμενα  ἄλλως,   ὅταν ἔξω τοῦ θεωρεῖν γένηται,
[6, 1141]   θεοὶ θέσαν οὔτ' ἀροτῆρα οὔτ'  ἄλλως   τι σοφόν. Ὥστε δῆλον ὅτι
[6, 1139]   τε λόγον ἔχον καὶ τὸ  ἄλογον·   (νῦν δὲ περὶ τοῦ λόγον
[6, 1145]   ἁπλῶς λέγεται ἀγαθός, οὐκ ἐνδέχεται·  ἅμα   γὰρ τῇ φρονήσει μιᾷ ὑπαρχούσῃ
[6, 1142]   ἁμαρτία) δόξης δ' ὀρθότης ἀλήθεια·  ἅμα   δὲ καὶ ὥρισται ἤδη πᾶν
[6, 1142]   ἐπεὶ μὲν κακῶς βουλευόμενος  ἁμαρτάνει,   δ' εὖ ὀρθῶς βουλεύεται,
[6, 1140]   ἐν μὲν τέχνῃ ἑκὼν  ἁμαρτάνων   αἱρετώτερος, περὶ δὲ φρόνησιν ἧττον,
[6, 1142]   οὐκ ἔστιν ὀρθότης (οὐδὲ γὰρ  ἁμαρτία)   δόξης δ' ὀρθότης ἀλήθεια· ἅμα
[6, 1142]   ἐστιν οὐκ ἄδηλον; ἔτι  ἁμαρτία   περὶ τὸ καθόλου ἐν
[6, 1139]   ἕξεις ἀληθεύσει ἑκάτερον, αὗται ἀρεταὶ  ἀμφοῖν.   Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν περὶ αὐτῶν
[6, 1143]   νοῦς τῶν ἐσχάτων ἐπ'  ἀμφότερα·   καὶ γὰρ τῶν πρώτων ὅρων
[6, 1139]   ποιεῖν ἅσσ' ἂν πεπραγμένα.  Ἀμφοτέρων   δὴ τῶν νοητικῶν μορίων ἀλήθεια
[6, 1141]   δὲ φρόνησις πρακτική· ὥστε δεῖ  ἄμφω   ἔχειν, ταύτην μᾶλλον. Εἴη
[6, 1142]   δὴ μαθηματικὸς μὲν παῖς γένοιτ'  ἄν,   σοφὸς δ' φυσικὸς οὔ.
[6, 1143]   ὁτουοῦν, ἀλλὰ περὶ ὧν ἀπορήσειεν  ἄν   τις καὶ βουλεύσαιτο. Διὸ περὶ
[6, 1141]   ταύτην μᾶλλον. Εἴη δ'  ἄν   τις καὶ ἐνταῦθα ἀρχιτεκτονική. Ἔστι
[6, 1138]   λόγος· τοῦτο δὲ μόνον ἔχων  ἄν   (τις οὐδὲν ἂν εἰδείη πλέον,
[6, 1143]   ἀρετὴ ἑκατέρα, εἴρηται. Διαπορήσειε δ'  ἄν   τις περὶ αὐτῶν τί χρήσιμοί
[6, 1142]   τὴν ἐμπειρίαν· ἐπεὶ καὶ τοῦτ'  ἄν   τις σκέψαιτο, διὰ τί δὴ
[6, 1144]   καὶ λόγος ταύτῃ λύοιτ'  ἄν,   διαλεχθείη τις ἂν ὅτι
[6, 1145]   μὴ πρακτικὴ ἦν, ὅτι ἔδει  ἂν   αὐτῆς διὰ τὸ τοῦ μορίου
[6, 1140]   τὸ τεχνάζειν καὶ θεωρεῖν ὅπως  ἂν   γένηταί τι τῶν ἐνδεχομένων καὶ
[6, 1138]   μόνον ἔχων ἄν (τις οὐδὲν  ἂν   εἰδείη πλέον, οἷον ποῖα δεῖ
[6, 1140]   ψυχῆς τῶν λόγον ἐχόντων, θατέρου  ἂν   εἴη ἀρετή, τοῦ δοξαστικοῦ·
[6, 1141]   δικαστική. Εἶδος μὲν οὖν τι  ἂν   εἴη γνώσεως τὸ αὑτῷ εἰδέναι·
[6, 1140]   τέλος, τῆς δὲ πράξεως οὐκ  ἂν   εἴη· ἔστι γὰρ αὐτὴ
[6, 1141]   Φανερὸν δὲ καὶ ὅτι οὐκ  ἂν   εἴη σοφία καὶ
[6, 1140]   τῶν ἐξ ἀνάγκης ὄντων, οὐκ  ἂν   εἴη φρόνησις ἐπιστήμη οὐδὲ
[6, 1140]   τοιαύτη οὐ τέχνη, ταὐτὸν  (ἂν   εἴη τέχνη καὶ ἕξις μετὰ
[6, 1140]   ἐστι τέχνη. Ὥστε καὶ ὅλως  ἂν   εἴη φρόνιμος βουλευτικός. Βουλεύεται
[6, 1143]   γίνεσθαι, τοῖς οὖσι σπουδαίοις οὐθὲν  ἂν   εἴη χρήσιμος· (ἔτι δ' οὐδὲ
[6, 1143]   ἰατρικήν. Πρὸς δὲ τούτοις ἄτοπον  ἂν   εἶναι δόξειεν, εἰ χείρων τῆς
[6, 1141]   καὶ τὸ σοφὸν ταὐτὸ πάντες  ἂν   εἴποιεν, φρόνιμον (δὲ ἕτερον· τὰ
[6, 1140]   τῆς ἀρχῆς τοῦ ἐπιστητοῦ οὔτ'  ἂν   ἐπιστήμη εἴη οὔτε τέχνη οὔτε
[6, 1139]   θεὸς στερίσκεται, ἀγένητα ποιεῖν ἅσσ'  ἂν   πεπραγμένα. Ἀμφοτέρων δὴ τῶν
[6, 1141]   τὰς ἀρχὰς ἀληθεύειν. Ὥστ' εἴη  ἂν   σοφία νοῦς καὶ ἐπιστήμη,
[6, 1143]   ἔχουσι πείθεσθαι, ἱκανῶς τ' ἔχοι  ἂν   ἡμῖν ὥσπερ καὶ περὶ τὴν
[6, 1143]   ἐπιστήμῃ δόξῃ (πάντες γὰρ  ἂν   ἦσαν συνετοί) οὔτε τις μία
[6, 1140]   ἔχειν. Περὶ δὲ φρονήσεως οὕτως  ἂν   λάβοιμεν, θεωρήσαντες (τίνας λέγομεν τοὺς
[6, 1144]   ταῦτα πράττειν καὶ τυγχάνειν αὐτοῦ.  Ἂν   μὲν οὖν σκοπὸς
[6, 1142]   εὖ βεβουλεῦσθαι, εὐβουλία εἴη  ἂν   ὀρθότης κατὰ τὸ συμφέρον
[6, 1144]   λύοιτ' ἄν, διαλεχθείη τις  ἂν   ὅτι χωρίζονται ἀλλήλων αἱ ἀρεταί·
[6, 1141]   σοφόν. Ὥστε δῆλον ὅτι ἀκριβεστάτη  ἂν   τῶν ἐπιστημῶν εἴη σοφία.
[6, 1142]   πολυπράγμονες· διὸ Εὐριπίδης Πῶς δ'  ἂν   φρονοίην, παρῆν ἀπραγμόνως ἐν
[6, 1144]   οὖν λέγωμεν ὅτι καθ' αὑτὰς  ἀναγκαῖον   αἱρετὰς αὐτὰς εἶναι, ἀρετάς γ'
[6, 1140]   δὲ ποίησις καὶ πρᾶξις ἕτερον,  ἀνάγκη   τὴν τέχνην ποιήσεως ἀλλ' οὐ
[6, 1140]   κακία φθαρτικὴ (ἀρχῆς. Ὥστ'  ἀνάγκη   τὴν φρόνησιν ἕξιν εἶναι μετὰ
[6, 1139]   εἰ ἔστιν μή. Ἐξ  ἀνάγκης   ἄρα ἐστὶ τὸ ἐπιστητόν. Ἀίδιον
[6, 1139]   Ἀίδιον ἄρα· τὰ γὰρ ἐξ  ἀνάγκης   ὄντα ἁπλῶς πάντα ἀίδια, τὰ
[6, 1140]   ἐστὶν ὑπόληψις καὶ τῶν ἐξ  ἀνάγκης   ὄντων, εἰσὶ δ' ἀρχαὶ τῶν
[6, 1140]   ποιουμένῳ· οὔτε γὰρ τῶν ἐξ  ἀνάγκης   ὄντων γινομένων (τέχνη
[6, 1140]   ἔστι βουλεύσασθαι περὶ τῶν ἐξ  ἀνάγκης   ὄντων, οὐκ ἂν εἴη
[6, 1139]   διδασκαλία, ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς  ἀναλυτικοῖς   λέγομεν· μὲν γὰρ δι'
[6, 1139]   ὅσα ἄλλα προσδιοριζόμεθα ἐν τοῖς  ἀναλυτικοῖς·   ὅταν γάρ πως πιστεύῃ καὶ
[6, 1141]   τῶν τιμιωτάτων τῇ φύσει. Διὸ  Ἀναξαγόραν   καὶ Θαλῆν καὶ τοὺς τοιούτους
[6, 1143]   καὶ πρεσβυτέρων φρονίμων ταῖς  ἀναποδείκτοις   φάσεσι καὶ δόξαις οὐχ ἧττον
[6, 1144]   γὰρ δίκαιοι καὶ σωφρονικοὶ καὶ  ἀνδρεῖοι   καὶ τἆλλα ἔχομεν εὐθὺς ἐκ
[6, 1141]   Φειδίαν λιθουργὸν σοφὸν καὶ Πολύκλειτον  ἀνδριαντοποιόν,   ἐνταῦθα μὲν οὖν οὐθὲν ἄλλο
[6, 1143]   ἐστὶν τοῦ ἀγαθοῦ ἐστὶν  ἀνδρὸς   πράττειν, οὐδὲν δὲ πρακτικώτεροι τῷ
[6, 1145]   προαίρεσις ὀρθὴ ἄνευ (φρονήσεως οὐδ'  ἄνευ   ἀρετῆς· μὲν γὰρ τὸ
[6, 1144]   τούτῳ γίνεται τῆς ψυχῆς οὐκ  ἄνευ   ἀρετῆς, ὡς εἴρηταί τε καὶ
[6, 1139]   καὶ τὸ (ἐναντίον ἐν πράξει  ἄνευ   διανοίας καὶ ἤθους οὐκ ἔστιν.
[6, 1139]   ἄνευ νοῦ καὶ διανοίας οὔτ'  ἄνευ   ἠθικῆς ἐστὶν ἕξεως προαίρεσις·
[6, 1142]   δόξα ἐστίν. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'  ἄνευ   λόγου εὐβουλία. Διανοίας ἄρα
[6, 1144]   αἱ φυσικαὶ ὑπάρχουσιν ἕξεις, ἀλλ'  ἄνευ   νοῦ βλαβεραὶ φαίνονται οὖσαι. (Πλὴν
[6, 1139]   ἕνεκά τινος. Διὸ οὔτ'  ἄνευ   νοῦ καὶ διανοίας οὔτ' ἄνευ
[6, 1142]   οὐκ ἔστι τὸ αὑτοῦ εὖ  ἄνευ   οἰκονομίας (οὐδ' ἄνευ πολιτείας. Ἔτι
[6, 1144]   ὁρᾶσθαι, ὅτι ὥσπερ σώματι ἰσχυρῷ  ἄνευ   ὄψεως κινουμένῳ συμβαίνει σφάλλεσθαι ἰσχυρῶς
[6, 1142]   αὑτοῦ εὖ ἄνευ οἰκονομίας (οὐδ'  ἄνευ   πολιτείας. Ἔτι δὲ τὰ αὑτοῦ
[6, 1142]   λογίζεται. Ἀλλὰ μὴν οὐδ' εὐστοχία·  ἄνευ   τε γὰρ λόγου καὶ ταχύ
[6, 1144]   οὐχ δύναμις, ἀλλ' οὐκ  ἄνευ   τῆς δυνάμεως ταύτης. δ'
[6, 1144]   κυρίως ἄνευ φρονήσεως, οὐδὲ φρόνιμον  ἄνευ   τῆς ἠθικῆς ἀρετῆς. Ἀλλὰ καὶ
[6, 1144]   τούτων κυρία οὐ γίνεται  ἄνευ   φρονήσεως. Διόπερ τινές φασι πάσας
[6, 1144]   ἀρετάς, ἡμάρτανεν, ὅτι δ' οὐκ  ἄνευ   φρονήσεως, καλῶς ἔλεγεν. Σημεῖον δέ·
[6, 1145]   οὐκ ἔσται προαίρεσις ὀρθὴ  ἄνευ   (φρονήσεως οὐδ' ἄνευ ἀρετῆς·
[6, 1144]   οἷόν τε ἀγαθὸν εἶναι κυρίως  ἄνευ   φρονήσεως, οὐδὲ φρόνιμον ἄνευ τῆς
[6, 1141]   ἄχρηστα δ' ὅτι οὐ τὰ  ἀνθρώπινα   ἀγαθὰ ζητοῦσιν. δὲ φρόνησις
[6, 1140]   μετὰ λόγου ἀληθῆ περὶ τὰ  ἀνθρώπινα   ἀγαθὰ πρακτικήν. Ἀλλὰ μὴν τέχνης
[6, 1141]   δὲ φρόνησις περὶ τὰ  ἀνθρώπινα   καὶ περὶ ὧν ἔστι βουλεύσασθαι·
[6, 1140]   αὑτοῖς ἀγαθὰ καὶ τὰ τοῖς  ἀνθρώποις   δύνανται θεωρεῖν· (εἶναι δὲ τοιούτους
[6, 1141]   ὑγιεινὸν μὲν καὶ ἀγαθὸν ἕτερον  ἀνθρώποις   καὶ ἰχθύσι, τὸ δὲ λευκὸν
[6, 1141]   ἄριστον τῶν ἐν τῷ κόσμῳ  ἄνθρωπός   ἐστιν. Εἰ δὴ ὑγιεινὸν μὲν
[6, 1143]   θεωρήσει ἐξ ὧν ἔσται εὐδαίμων  (ἄνθρωπος   (οὐδεμιᾶς γάρ ἐστι γενέσεως)
[6, 1139]   διανοητική, καὶ τοιαύτη ἀρχὴ  ἄνθρωπος.   Οὐκ ἔστι δὲ προαιρετὸν οὐδὲν
[6, 1141]   ὄντων. Εἰ δ' ὅτι βέλτιστον  ἄνθρωπος   τῶν ἄλλων ζῴων, οὐδὲν διαφέρει·
[6, 1141]   ζῴων, οὐδὲν διαφέρει· καὶ γὰρ  ἀνθρώπου   ἄλλα πολὺ θειότερα τὴν φύσιν,
[6, 1140]   μετὰ λόγου πρακτικὴν περὶ τὰ  ἀνθρώπῳ   ἀγαθὰ καὶ κακά. Τῆς μὲν
[6, 1143]   δίκαια καὶ καλὰ καὶ ἀγαθὰ  ἀνθρώπῳ,   ταῦτα δ' ἐστὶν τοῦ
[6, 1141]   ἁπλῶς εὔβουλος τοῦ ἀρίστου  ἀνθρώπῳ   τῶν πρακτῶν στοχαστικὸς κατὰ τὸν
[6, 1138]   τὸν λόγον ἔχων ἐπιτείνει καὶ  ἀνίησιν,   καί τις ἔστιν ὅρος τῶν
[6, 1142]   εἴρηται· (τὸ γὰρ πρακτὸν τοιοῦτον.  Ἀντίκειται   μὲν δὴ τῷ νῷ·
[6, 1144]   τῶν καλῶν καὶ δικαίων, μικρὸν  ἄνωθεν   ἀρκτέον, λαβόντας ἀρχὴν ταύτην. Ὥσπερ
[6, 1139]   αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν  ἄνωθεν   περὶ αὐτῶν πάλιν λέγωμεν. (Ἔστω
[6, 1143]   καθ' ἕκαστα καὶ τῶν ἐσχάτων  ἅπαντα   τὰ πρακτά· καὶ γὰρ τὸν
[6, 1144]   φρόνησιν. Ἐοίκασι δὴ μαντεύεσθαί πως  ἅπαντες   (ὅτι τοιαύτη ἕξις ἀρετή
[6, 1141]   οὐ γὰρ μία περὶ τὸ  ἁπάντων   ἀγαθὸν τῶν ζῴων, ἀλλ' ἑτέρα
[6, 1143]   γὰρ ἐπιεικῆ κοινὰ τῶν ἀγαθῶν  ἁπάντων   ἐστὶν ἐν τῷ πρὸς ἄλλον.
[6, 1139]   ἀγένητα καὶ ἄφθαρτα. (Ἔτι διδακτὴ  ἅπασα   ἐπιστήμη δοκεῖ εἶναι, καὶ τὸ
[6, 1140]   τὴν τοιαύτην ὑπόληψιν. Οὐ γὰρ  ἅπασαν   ὑπόληψιν διαφθείρει οὐδὲ διαστρέφει τὸ
[6, 1144]   γὰρ αὐτὸς εὐφυέστατος πρὸς  ἁπάσας,   (ὥστε τὴν μὲν ἤδη τὴν
[6, 1139]   ποιῶν, καὶ οὐ τέλος  ἁπλῶς   (ἀλλὰ πρός τι καὶ τινός)
[6, 1142]   καὶ ὅτε. Ἔτι ἔστι καὶ  ἁπλῶς   εὖ βεβουλεῦσθαι καὶ πρός τι
[6, 1141]   τοῦτο πρακτὸν ἀγαθόν. δ'  ἁπλῶς   εὔβουλος τοῦ ἀρίστου ἀνθρώπῳ
[6, 1142]   τι τέλος. μὲν (δὴ  ἁπλῶς   πρὸς τὸ τέλος τὸ
[6, 1142]   πρὸς τὸ τέλος τὸ  ἁπλῶς   κατορθοῦσα, τὶς δὲ πρός
[6, 1145]   ἀρετὰς ἐνδέχεται, ~(καθ' ἃς δὲ  ἁπλῶς   λέγεται ἀγαθός, οὐκ ἐνδέχεται· ἅμα
[6, 1139]   τὰ γὰρ ἐξ ἀνάγκης ὄντα  ἁπλῶς   πάντα ἀίδια, τὰ δ' ἀίδια
[6, 1143]   μὴ τῷ ποιεῖν ἀλλὰ τῷ  ἀπὸ   τῆς ἕξεως εἶναι λέγεται· οὐθὲν
[6, 1138]   ἔστι τις σκοπὸς πρὸς ὃν  ἀποβλέπων   τὸν λόγον ἔχων ἐπιτείνει
[6, 1139]   μὲν ἄρα ἐπιστήμη ἐστὶν ἕξις  ἀποδεικτική,   καὶ ὅσα ἄλλα προσδιοριζόμεθα ἐν
[6, 1141]   (φρόνησις· ~τὸ μὲν γὰρ ἐπιστητὸν  ἀποδεικτόν,   (αἳ δὲ τυγχάνουσιν οὖσαι περὶ
[6, 1140]   ὄντων, εἰσὶ δ' ἀρχαὶ τῶν  ἀποδεικτῶν   καὶ πάσης ἐπιστήμης (μετὰ λόγου
[6, 1143]   νοῦς· ἐκ τούτων γὰρ αἱ  ἀποδείξεις   καὶ περὶ τούτων. Ὥστε δεῖ
[6, 1143]   καὶ μὲν κατὰ τὰς  ἀποδείξεις   τῶν ἀκινήτων ὅρων καὶ πρώτων,
[6, 1143]   καὶ δόξαις οὐχ ἧττον τῶν  ἀποδείξεων·   διὰ γὰρ τὸ ἔχειν ἐκ
[6, 1140]   Ὥστ' εἴπερ ἐπιστήμη μὲν μετ'  ἀποδείξεως,   ὧν δ' αἱ ἀρχαὶ ἐνδέχονται
[6, 1141]   γὰρ σοφοῦ περὶ ἐνίων ἔχειν  ἀπόδειξίν   ἐστιν. Εἰ δὴ οἷς ἀληθεύομεν
[6, 1140]   ἄλλως ἔχειν, τούτων μή ἐστιν  ἀπόδειξις   (πάντα γὰρ ἐνδέχεται καὶ ἄλλως
[6, 1141]   τέχναις τοῖς ἀκριβεστάτοις (τὰς τέχνας  ἀποδίδομεν,   οἷον Φειδίαν λιθουργὸν σοφὸν καὶ
[6, 1143]   γιγνομένων ὁτουοῦν, ἀλλὰ περὶ ὧν  ἀπορήσειεν   ἄν τις καὶ βουλεύσαιτο. Διὸ
[6, 1144]   ἐνεργεῖν εὐδαίμονα. Ἔτι τὸ ἔργον  ἀποτελεῖται   κατὰ τὴν φρόνησιν καὶ τὴν
[6, 1139]   ψυχὴ τῷ καταφάναι  ἀποφάναι,   πέντε τὸν ἀριθμόν· ταῦτα δ'
[6, 1139]   ὅπερ ἐν διανοίᾳ κατάφασις καὶ  ἀπόφασις,   τοῦτ' ἐν ὀρέξει δίωξις καὶ
[6, 1142]   δ' ἂν φρονοίην, παρῆν  ἀπραγμόνως   ἐν τοῖσι πολλοῖς ἠριθμημένον στρατοῦ
[6, 1139]   μέρος τοῦ λόγον ἔχοντος. Ληπτέον  ἄρ'   ἑκατέρου τούτων τίς βελτίστη
[6, 1141]   τῷ Μαργίτῃ (ὸν δ' οὔτ'  ἂρ   σκαπτῆρα θεοὶ θέσαν οὔτ' ἀροτῆρα
[6, 1139]   συλλογισμὸς ἐκ τῶν καθόλου. Εἰσὶν  (ἄρα   ἀρχαὶ ἐξ ὧν συλλογισμός,
[6, 1140]   γένος πράξεως καὶ ποιήσεως. Λείπεται  ἄρα   αὐτὴν εἶναι (ἕξιν ἀληθῆ μετὰ
[6, 1139]   συλλογισμός· ἐπαγωγὴ ἄρα. μὲν  ἄρα   ἐπιστήμη ἐστὶν ἕξις ἀποδεικτική, καὶ
[6, 1139]   ἔστιν μή. Ἐξ ἀνάγκης  ἄρα   ἐστὶ τὸ ἐπιστητόν. Ἀίδιον ἄρα·
[6, 1139]   ὧν οὐκ ἔστι συλλογισμός· ἐπαγωγὴ  ἄρα.   μὲν ἄρα ἐπιστήμη ἐστὶν
[6, 1142]   ἄνευ λόγου εὐβουλία. Διανοίας  ἄρα   λείπεται· αὕτη γὰρ οὔπω φάσις·
[6, 1139]   ἄρα ἐστὶ τὸ ἐπιστητόν. Ἀίδιον  ἄρα·   τὰ γὰρ ἐξ ἀνάγκης ὄντα
[6, 1141]   ἐπιστημῶν εἴη σοφία. Δεῖ  ἄρα   τὸν σοφὸν μὴ μόνον τὰ
[6, 1139]   μάλιστα ἕξεις ἀληθεύσει ἑκάτερον, αὗται  ἀρεταὶ   ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν περὶ
[6, 1143]   αὐτά ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις (αἱ  ἀρεταί   εἰσιν, ὥσπερ οὐδὲ τὰ ὑγιεινὰ
[6, 1144]   ἂν ὅτι χωρίζονται ἀλλήλων αἱ  ἀρεταί·   οὐ γὰρ αὐτὸς εὐφυέστατος
[6, 1144]   αὑτὰς ἀναγκαῖον αἱρετὰς αὐτὰς εἶναι,  ἀρετάς   γ' οὔσας ἑκατέραν ἑκατέρου τοῦ
[6, 1140]   ἧττον, ὥσπερ καὶ περὶ τὰς  ἀρετάς.   Δῆλον οὖν ὅτι ἀρετή (τις
[6, 1139]   ὅρος. ~(ὰς δὴ τῆς ψυχῆς  ἀρετὰς   διελόμενοι (τὰς μὲν εἶναι τοῦ
[6, 1144]   γὰρ κατὰ μὲν τὰς φυσικὰς  ἀρετὰς   ἐνδέχεται, ~(καθ' ἃς δὲ ἁπλῶς
[6, 1144]   φρονήσεις ᾤετο (εἶναι πάσας τὰς  ἀρετάς,   ἡμάρτανεν, ὅτι δ' οὐκ ἄνευ
[6, 1144]   Διόπερ τινές φασι πάσας τὰς  ἀρετὰς   φρονήσεις εἶναι, καὶ Σωκράτης τῇ
[6, 1144]   Σωκράτης μὲν οὖν λόγους τὰς  ἀρετὰς   ᾤετο εἶναι (ἐπιστήμας γὰρ εἶναι
[6, 1143]   ὅτι ἄλλου τῆς ψυχῆς μορίου  ἀρετὴ   ἑκατέρα, εἴρηται. Διαπορήσειε δ' ἄν
[6, 1139]   βελτίστη ἕξις· αὕτη γὰρ  ἀρετὴ   ἑκατέρου, δ' ἀρετὴ πρὸς
[6, 1139]   φυγή· ὥστ' ἐπειδὴ ἠθικὴ  ἀρετὴ   ἕξις προαιρετική, δὲ προαίρεσις
[6, 1144]   ἅπαντες (ὅτι τοιαύτη ἕξις  ἀρετή   ἐστιν, κατὰ τὴν φρόνησιν.
[6, 1144]   μετὰ τοῦ ὀρθοῦ λόγου ἕξις  ἀρετή   ἐστιν· ὀρθὸς δὲ λόγος περὶ
[6, 1144]   περὶ ἀρετῆς· καὶ γὰρ  ἀρετὴ   παραπλησίως ἔχει ὡς φρόνησις
[6, 1144]   δέ οὕτω καὶ φυσικὴ  ἀρετὴ   πρὸς τὴν κυρίαν. Πᾶσι γὰρ
[6, 1139]   γὰρ ἀρετὴ ἑκατέρου, δ'  ἀρετὴ   πρὸς τὸ ἔργον τὸ οἰκεῖον.
[6, 1141]   σημαίνοντες τὴν σοφίαν ὅτι  ἀρετὴ   τέχνης ἐστίν· εἶναι δέ τινας
[6, 1140]   τὰς ἀρετάς. Δῆλον οὖν ὅτι  ἀρετή   (τις ἐστὶ καὶ οὐ τέχνη.
[6, 1144]   οὖν προαίρεσιν ὀρθὴν ποιεῖ  ἀρετή,   τὸ δ' ὅσα ἐκείνης ἕνεκα
[6, 1144]   μορίου τῆς ψυχῆς οὐκ ἔστιν  (ἀρετὴ   τοιαύτη, τοῦ θρεπτικοῦ· οὐδὲν γὰρ
[6, 1144]   ἠθικὴν ἀρετήν· μὲν γὰρ  ἀρετὴ   τὸν σκοπὸν ποιεῖ ὀρθόν,
[6, 1140]   λόγον ἐχόντων, θατέρου ἂν εἴη  ἀρετή,   τοῦ δοξαστικοῦ· τε γὰρ
[6, 1140]   Ἀλλὰ μὴν τέχνης μὲν ἔστιν  ἀρετή,   φρονήσεως δ' οὐκ ἔστιν· καὶ
[6, 1144]   ἠθικοῦ δύο ἐστί, τὸ μὲν  ἀρετὴ   φυσικὴ τὸ δ' κυρία,
[6, 1144]   ὁμοία οὖσα τότ' ἔσται κυρίως  ἀρετή.   Ὥστε καθάπερ ἐπὶ τοῦ δοξαστικοῦ
[6, 1145]   αὐτῆς διὰ τὸ τοῦ μορίου  ἀρετὴν   εἶναι, καὶ ὅτι οὐκ ἔσται
[6, 1144]   τὴν φρόνησιν καὶ τὴν ἠθικὴν  ἀρετήν·   μὲν γὰρ ἀρετὴ τὸν
[6, 1144]   νῦν πάντες, ὅταν ὁρίζωνται τὴν  ἀρετήν,   προστιθέασι, τὴν ἕξιν εἰπόντες καὶ
[6, 1144]   πέφυκε πράττεσθαι οὐκ ἔστι τῆς  ἀρετῆς   ἀλλ' ἑτέρας δυνάμεως. Λεκτέον δ'
[6, 1144]   οὐδὲ φρόνιμον ἄνευ τῆς ἠθικῆς  ἀρετῆς.   Ἀλλὰ καὶ λόγος ταύτῃ
[6, 1145]   ὀρθὴ ἄνευ (φρονήσεως οὐδ' ἄνευ  ἀρετῆς·   μὲν γὰρ τὸ τέλος
[6, 1144]   (Σκεπτέον δὴ πάλιν καὶ περὶ  ἀρετῆς·   καὶ γὰρ ἀρετὴ παραπλησίως
[6, 1144]   μέρος γὰρ οὖσα τῆς ὅλης  ἀρετῆς   τῷ ἔχεσθαι ποιεῖ καὶ τῷ
[6, 1144]   γίνεται τῆς ψυχῆς οὐκ ἄνευ  ἀρετῆς,   ὡς εἴρηταί τε καὶ ἔστι
[6, 1139]   καταφάναι ἀποφάναι, πέντε τὸν  ἀριθμόν·   ταῦτα δ' ἐστὶ τέχνη ἐπιστήμη
[6, 1144]   τοιόνδε τὸ τέλος καὶ τὸ  ἄριστον,   ὁτιδήποτε ὄν (ἔστω γὰρ λόγου
[6, 1141]   οἴεται εἶναι, εἰ μὴ τὸ  ἄριστον   τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἄνθρωπός
[6, 1138]    ~Ἀριστοτέλους   Ἠθικὰ Νικομάχεια Βιβλίον Ζ. (Ἐπεὶ
[6, 1141]   δ' ἁπλῶς εὔβουλος τοῦ  ἀρίστου   ἀνθρώπῳ τῶν πρακτῶν στοχαστικὸς κατὰ
[6, 1144]   καλῶν καὶ δικαίων, μικρὸν ἄνωθεν  ἀρκτέον,   λαβόντας ἀρχὴν ταύτην. Ὥσπερ γὰρ
[6, 1139]   ἀληθεύσει ἑκάτερον, αὗται ἀρεταὶ ἀμφοῖν.  Ἀρξάμενοι   οὖν ἄνωθεν περὶ αὐτῶν πάλιν
[6, 1141]   ἂρ σκαπτῆρα θεοὶ θέσαν οὔτ'  ἀροτῆρα   οὔτ' ἄλλως τι σοφόν. Ὥστε
[6, 1143]   ἐνδεχομένου καὶ τῆς ἑτέρας προτάσεως·  ἀρχαὶ   γὰρ τοῦ οὗ ἕνεκα αὗται·
[6, 1140]   μετ' ἀποδείξεως, ὧν δ' αἱ  ἀρχαὶ   ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, τούτων μή
[6, 1142]   ἀφαιρέσεώς ἐστιν, τῶν δ' αἱ  ἀρχαὶ   ἐξ ἐμπειρίας· καὶ τὰ μὲν
[6, 1139]   ἐκ τῶν καθόλου. Εἰσὶν (ἄρα  ἀρχαὶ   ἐξ ὧν συλλογισμός, ὧν
[6, 1139]   καὶ γνώριμοι αὐτῷ ὦσιν αἱ  ἀρχαί,   ἐπίσταται· εἰ γὰρ μὴ μᾶλλον
[6, 1139]   τοιαῦτα τῶν ὄντων ὅσων αἱ  ἀρχαὶ   μὴ ἐνδέχονται ἄλλως ἔχειν, ἓν
[6, 1140]   ἐξ ἀνάγκης ὄντων, εἰσὶ δ'  ἀρχαὶ   τῶν ἀποδεικτῶν καὶ πάσης ἐπιστήμης
[6, 1140]   τὸ πρακτόν. Αἱ μὲν γὰρ  ἀρχαὶ   τῶν πρακτῶν τὸ οὗ ἕνεκα
[6, 1141]   εἰδέναι, ἀλλὰ καὶ περὶ τὰς  ἀρχὰς   ἀληθεύειν. Ὥστ' εἴη ἂν
[6, 1144]   διαψεύδεσθαι ποιεῖ περὶ τὰς πρακτικὰς  ἀρχάς.   Ὥστε φανερὸν ὅτι ἀδύνατον φρόνιμον
[6, 1139]   (αὕτη γὰρ καὶ τῆς ποιητικῆς  ἄρχει·   ἕνεκα γάρ του ποιεῖ πᾶς
[6, 1143]   αὐτῆς ἔσται· (ἡ γὰρ ποιοῦσα  ἄρχει   καὶ ἐπιτάττει περὶ ἕκαστον. Περὶ
[6, 1145]   εἴ τις τὴν πολιτικὴν φαίη  ἄρχειν   τῶν θεῶν, ὅτι ἐπιτάττει περὶ
[6, 1139]   ὄρεξις διανοητική, καὶ τοιαύτη  ἀρχὴ   ἄνθρωπος. Οὐκ ἔστι δὲ προαιρετὸν
[6, 1140]   μὴ εἶναι, καὶ ὧν  ἀρχὴ   ἐν τῷ ποιοῦντι ἀλλὰ μὴ
[6, 1139]   συλλογισμῷ. μὲν δὴ ἐπαγωγὴ  ἀρχή   ἐστι καὶ τοῦ καθόλου,
[6, 1143]   φύσεως αἰτίας οὔσης. (Διὸ (καὶ  ἀρχὴ   καὶ τέλος νοῦς· ἐκ τούτων
[6, 1140]   λύπην εὐθὺς οὐ φαίνεται  ἀρχή,   οὐδὲ δεῖν τούτου ἕνεκεν οὐδὲ
[6, 1139]   Τούτων δ' αἴσθησις οὐδεμιᾶς  ἀρχὴ   πράξεως· δῆλον δὲ τῷ (τὰ
[6, 1139]   τῇ ὀρθῇ. Πράξεως μὲν οὖν  ἀρχὴ   προαίρεσις- ὅθεν κίνησις ἀλλ'
[6, 1140]   αὑτοῖς γὰρ ἔχουσι ταῦτα τὴν  ἀρχήν.   Ἐπεὶ δὲ ποίησις καὶ πρᾶξις
[6, 1144]   οἱ γὰρ συλλογισμοὶ τῶν πρακτῶν  ἀρχὴν   ἔχοντές εἰσιν, ἐπειδὴ τοιόνδε τὸ
[6, 1144]   δικαίων, μικρὸν ἄνωθεν ἀρκτέον, λαβόντας  ἀρχὴν   ταύτην. Ὥσπερ γὰρ καὶ τὰ
[6, 1140]   λόγου γὰρ ἐπιστήμη) τῆς  ἀρχῆς   τοῦ ἐπιστητοῦ οὔτ' ἂν ἐπιστήμη
[6, 1140]   ἔστι γὰρ κακία φθαρτικὴ  (ἀρχῆς.   Ὥστ' ἀνάγκη τὴν φρόνησιν ἕξιν
[6, 1141]   δ' ἄν τις καὶ ἐνταῦθα  ἀρχιτεκτονική.   Ἔστι δὲ καὶ πολιτικὴ
[6, 1141]   περὶ (πόλιν μὲν ὡς  ἀρχιτεκτονικὴ   φρόνησις νομοθετική, δὲ ὡς
[6, 1141]   μὴ μόνον τὰ ἐκ τῶν  ἀρχῶν   εἰδέναι, ἀλλὰ καὶ περὶ τὰς
[6, 1141]   σοφίαν) λείπεται νοῦν εἶναι τῶν  ἀρχῶν.   Τὴν δὲ σοφίαν ἔν τε
[6, 1139]   λόγος καὶ τούτου τίς ὅρος.  ~(ὰς   δὴ τῆς ψυχῆς ἀρετὰς διελόμενοι
[6, 1145]   τὰς φυσικὰς ἀρετὰς ἐνδέχεται, ~(καθ'  ἃς   δὲ ἁπλῶς λέγεται ἀγαθός, οὐκ
[6, 1143]   σύνεσις καὶ εὐσυνεσία, (καθ'  ἃς   λέγομεν συνετοὺς καὶ εὐσυνέτους, οὔθ'
[6, 1138]   τις ἔστιν ὅρος τῶν μεσοτήτων,  ἃς   μεταξύ φαμεν εἶναι τῆς ὑπερβολῆς
[6, 1139]   μορίων ἀλήθεια τὸ ἔργον. Καθ'  ἃς   οὖν μάλιστα ἕξεις ἀληθεύσει ἑκάτερον,
[6, 1139]   καὶ θεὸς στερίσκεται, ἀγένητα ποιεῖν  ἅσσ'   ἂν πεπραγμένα. Ἀμφοτέρων δὴ
[6, 1140]   ἀληθοῦς ποιητική ἐστιν, δ'  ἀτεχνία   τοὐναντίον μετὰ λόγου ψευδοῦς ποιητικὴ
[6, 1143]   μανθάνομεν ἰατρικήν. Πρὸς δὲ τούτοις  ἄτοπον   ἂν εἶναι δόξειεν, εἰ χείρων
[6, 1141]   κεφαλὴν ἔχουσα ἐπιστήμη (τῶν τιμιωτάτων.  Ἄτοπον   γὰρ εἴ τις τὴν πολιτικὴν
[6, 1141]   εἶναι φρόνιμον, καὶ τούτῳ ἐπιτρέψει  αὐτά.   Διὸ καὶ τῶν θηρίων ἔνια
[6, 1143]   οὐδὲν δὲ πρακτικώτεροι τῷ εἰδέναι  αὐτά   ἐσμεν, εἴπερ ἕξεις (αἱ ἀρεταί
[6, 1140]   Καὶ τρόπον τινὰ περὶ τὰ  αὐτά   ἐστιν τύχη καὶ
[6, 1143]   γὰρ τὸν φρόνιμον δεῖ γινώσκειν  αὐτά,   καὶ σύνεσις καὶ
[6, 1144]   ἕτερόν τι καὶ μὴ δι'  αὐτά   (καίτοι πράττουσί γε δεῖ
[6, 1143]   καὶ βουλεύσαιτο. Διὸ περὶ τὰ  αὐτὰ   μὲν τῇ φρονήσει ἐστίν, οὐκ
[6, 1139]   προαίρεσις σπουδαία, καὶ τὰ  αὐτὰ   τὸν μὲν φάναι τὴν δὲ
[6, 1139]   οὖν μάλιστα ἕξεις ἀληθεύσει ἑκάτερον,  αὗται   ἀρεταὶ ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν
[6, 1143]   ἀρχαὶ γὰρ τοῦ οὗ ἕνεκα  αὗται·   ἐκ τῶν καθ' ἕκαστα γὰρ
[6, 1143]   συνετούς. Πᾶσαι γὰρ αἱ δυνάμεις  αὗται   τῶν ἐσχάτων εἰσὶ καὶ τῶν
[6, 1141]   τὸ μέντοι εἶναι οὐ ταὐτὸν  αὐταῖς.   Τῆς δὲ περὶ (πόλιν
[6, 1144]   ὅτι καθ' αὑτὰς ἀναγκαῖον αἱρετὰς  αὐτὰς   εἶναι, ἀρετάς γ' οὔσας ἑκατέραν
[6, 1144]   μὲν οὖν λέγωμεν ὅτι καθ'  αὑτὰς   ἀναγκαῖον αἱρετὰς αὐτὰς εἶναι, ἀρετάς
[6, 1145]   ἰατρική· οὐ γὰρ χρῆται  αὐτῇ,   ἀλλ' ὁρᾷ ὅπως γένηται· ἐκείνης
[6, 1141]   σοφία καὶ πολιτικὴ  αὐτή·   εἰ γὰρ (τὴν περὶ τὰ
[6, 1140]   οὐκ ἂν εἴη· ἔστι γὰρ  αὐτὴ   εὐπραξία τέλος. Διὰ τοῦτο
[6, 1141]   πολιτικὴ καὶ φρόνησις  αὐτὴ   μὲν ἕξις, τὸ μέντοι εἶναι
[6, 1139]   ἤθους οὐκ ἔστιν. Διάνοια δ'  αὐτὴ   οὐθὲν κινεῖ, ἀλλ' ἕνεκά
[6, 1139]   τούτων τίς βελτίστη ἕξις·  αὕτη   γὰρ ἀρετὴ ἑκατέρου, δ'
[6, 1139]   ἕνεκά του καὶ πρακτική·  (αὕτη   γὰρ καὶ τῆς ποιητικῆς ἄρχει·
[6, 1142]   εὐβουλία. Διανοίας ἄρα λείπεται·  αὕτη   γὰρ οὔπω φάσις· καὶ γὰρ
[6, 1143]   τούτων οὖν ἔχειν δεῖ αἴσθησιν,  αὕτη   δ' ἐστὶ νοῦς. Διὸ καὶ
[6, 1144]   δὴ δύναμις ἣν καλοῦσι δεινότητα·  αὕτη   δ' ἐστὶ τοιαύτη ὥστε τὰ
[6, 1141]   τὸ κοινὸν ἔχει ὄνομα, πολιτική·  αὕτη   δὲ πρακτικὴ καὶ βουλευτική· τὸ
[6, 1142]   τρίγωνον· στήσεται γὰρ κἀκεῖ. Ἀλλ'  αὕτη   μᾶλλον (αἴσθησις φρόνησις, ἐκείνης
[6, 1139]   μὲν φάναι τὴν δὲ διώκειν.  Αὕτη   μὲν οὖν διάνοια καὶ
[6, 1142]   μέσον ὅρον εἶναι· ὥστ' οὐδ'  (αὕτη   πω εὐβουλία, καθ' ἣν οὗ
[6, 1141]   αὐτὸν καὶ ἕνα· καὶ ἔχει  αὕτη   τὸ κοινὸν ὄνομα, φρόνησις· ἐκείνων
[6, 1140]   πράξεως καὶ ποιήσεως. Λείπεται ἄρα  αὐτὴν   εἶναι (ἕξιν ἀληθῆ μετὰ λόγου
[6, 1145]   πρακτικὴ ἦν, ὅτι ἔδει ἂν  αὐτῆς   διὰ τὸ τοῦ μορίου ἀρετὴν
[6, 1143]   ἔχει, ἀλλὰ τίνος ἕνεκα δεῖ  αὐτῆς;   εἴπερ μὲν φρόνησίς ἐστιν
[6, 1143]   χείρων τῆς σοφίας οὖσα κυριωτέρα  αὐτῆς   ἔσται· (ἡ γὰρ ποιοῦσα ἄρχει
[6, 1143]   πράττειν μή, τὸ τέλος  αὐτῆς   ἐστίν· δὲ σύνεσις (κριτικὴ
[6, 1143]   καὶ εὐσυνέτους, οὔθ' ὅλως τὸ  αὐτὸ   ἐπιστήμῃ δόξῃ (πάντες γὰρ
[6, 1143]   γὰρ εὖ τῷ καλῶς τὸ  αὐτό.   Καὶ ἐντεῦθεν ἐλήλυθε τοὔνομα
[6, 1143]   ἐστίν, οὐκ ἔστι δὲ τὸ  αὐτὸ   σύνεσις καὶ φρόνησις. μὲν
[6, 1141]   (δὲ ἕτερον· τὰ γὰρ περὶ  αὑτὸ   ἕκαστα τὸ εὖ θεωροῦν φησὶν
[6, 1139]   καὶ οἰκειότητα γνῶσις ὑπάρχει  αὐτοῖς.   Λεγέσθω δὲ τούτων τὸ μὲν
[6, 1140]   φρονίμους οἰόμεθα εἶναι, ὅτι τὰ  αὑτοῖς   ἀγαθὰ καὶ τὰ τοῖς ἀνθρώποις
[6, 1142]   πράσσοντας πλέον Ζητοῦσι γὰρ τὸ  αὑτοῖς   ἀγαθόν, καὶ οἴονται τοῦτο δεῖν
[6, 1140]   οὔτε τῶν κατὰ φύσιν· ἐν  αὑτοῖς   γὰρ ἔχουσι ταῦτα τὴν ἀρχήν.
[6, 1141]   (τὴν περὶ τὰ ὠφέλιμα τὰ  αὑτοῖς   ἐροῦσι σοφίαν, πολλαὶ ἔσονται σοφίαι·
[6, 1141]   φρόνησις μάλιστ' εἶναι περὶ  αὐτὸν   καὶ ἕνα· καὶ ἔχει αὕτη
[6, 1139]   περὶ τοῦ λόγον ἔχοντος τὸν  αὐτὸν   τρόπον διαιρετέον. Καὶ ὑποκείσθω δύο
[6, 1142]   ~(καὶ δοκεῖ τὰ περὶ  αὑτὸν   εἰδὼς καὶ διατρίβων φρόνιμος εἶναι,
[6, 1144]   αἱ ἀρεταί· οὐ γὰρ  αὐτὸς   εὐφυέστατος πρὸς ἁπάσας, (ὥστε τὴν
[6, 1144]   δύνασθαι ταῦτα πράττειν καὶ τυγχάνειν  αὐτοῦ.   Ἂν μὲν οὖν σκοπὸς
[6, 1139]   διὸ ὀρθῶς Ἀγάθων (Μόνου γὰρ  αὐτοῦ   καὶ θεὸς στερίσκεται, ἀγένητα ποιεῖν
[6, 1142]   καίτοι ἴσως οὐκ ἔστι τὸ  αὑτοῦ   εὖ ἄνευ οἰκονομίας (οὐδ' ἄνευ
[6, 1142]   ἄνευ πολιτείας. Ἔτι δὲ τὰ  αὑτοῦ   πῶς δεῖ διοικεῖν, ἄδηλον καὶ
[6, 1143]   φρόνησιν καὶ νοῦν ἐπὶ τοὺς  αὐτοὺς   ἐπιφέροντες γνώμην ἔχειν καὶ νοῦν
[6, 1143]   μὴ ἔχουσιν· οὐδὲν γὰρ διοίσει  αὐτοὺς   ἔχειν ἄλλοις ἔχουσι πείθεσθαι,
[6, 1141]   καὶ χαλεπὰ καὶ δαιμόνια εἰδέναι  αὐτούς   φασιν, ἄχρηστα δ' ὅτι οὐ
[6, 1140]   ἔχειν, οὐδὲ τῶν μὴ ἐνδεχομένων  αὐτῷ   πρᾶξαι. Ὥστ' εἴπερ ἐπιστήμη μὲν
[6, 1144]   τοῦ θρεπτικοῦ· οὐδὲν γὰρ ἐπ'  αὐτῷ   πράττειν μὴ πράττειν. Περὶ
[6, 1139]   γάρ πως πιστεύῃ καὶ γνώριμοι  αὐτῷ   ὦσιν αἱ ἀρχαί, ἐπίσταται· εἰ
[6, 1140]   δύνασθαι καλῶς βουλεύσασθαι περὶ τὰ  αὑτῷ   ἀγαθὰ καὶ συμφέροντα, οὐ κατὰ
[6, 1141]   τι ἂν εἴη γνώσεως τὸ  αὑτῷ   εἰδέναι· ἀλλ' ἔχει διαφορὰν πολλήν·
[6, 1144]   δ' οἷον διὰ προαίρεσιν καὶ  αὐτῶν   ἕνεκα τῶν (πραττομένων. Τὴν μὲν
[6, 1144]   εἰ μὴ ποιοῦσι μηδὲν μηδετέρα  αὐτῶν.   Ἔπειτα καὶ ποιοῦσι μέν, οὐχ
[6, 1144]   Λεκτέον δ' ἐπιστήσασι σαφέστερον περὶ  αὐτῶν.   Ἔστι δὴ δύναμις ἣν καλοῦσι
[6, 1140]   καὶ πρᾶξις (πιστεύομεν δὲ περὶ  αὐτῶν   καὶ τοῖς ἐξωτερικοῖς λόγοις) ὥστε
[6, 1143]   νῦν μὲν γὰρ ἠπόρηται περὶ  αὐτῶν   μόνον. ~(Πρῶτον μὲν οὖν λέγωμεν
[6, 1139]   ἀμφοῖν. Ἀρξάμενοι οὖν ἄνωθεν περὶ  αὐτῶν   πάλιν λέγωμεν. (Ἔστω δὴ οἷς
[6, 1143]   Διαπορήσειε δ' ἄν τις περὶ  αὐτῶν   τί χρήσιμοί εἰσιν. μὲν
[6, 1141]   φασιν εἶναι, ὅσα περὶ τὸν  αὑτῶν   βίον ἔχοντα φαίνεται δύναμιν προνοητικήν.
[6, 1142]   ὅτι τὰ μὲν δι'  ἀφαιρέσεώς   ἐστιν, τῶν δ' αἱ ἀρχαὶ
[6, 1139]   τὰ δ' ἀίδια ἀγένητα καὶ  ἄφθαρτα.   (Ἔτι διδακτὴ ἅπασα ἐπιστήμη δοκεῖ
[6, 1141]   καὶ δαιμόνια εἰδέναι αὐτούς φασιν,  ἄχρηστα   δ' ὅτι οὐ τὰ ἀνθρώπινα




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 22/05/2008