Livre, page |
[6, 1144] |
τὴν
ἕξιν
εἰπόντες
καὶ
πρὸς
|
ἅ |
ἐστι,
τὴν
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν |
[6, 1142] |
καθ'
ἕκαστά
ἐστιν
ἡ
φρόνησις,
|
ἃ |
γίνεται
(γνώριμα
ἐξ
ἐμπειρίας,
νέος |
[6, 1144] |
δι'
αὐτά
(καίτοι
πράττουσί
γε
|
ἃ |
δεῖ
καὶ
ὅσα
χρὴ
τὸν |
[6, 1143] |
ἀγαθὰ
ἀνθρώπῳ,
ταῦτα
δ'
ἐστὶν
|
ἃ |
τοῦ
ἀγαθοῦ
ἐστὶν
ἀνδρὸς
πράττειν, |
[6, 1143] |
τὰ
δίκαια
καὶ
καλὰ
καὶ
|
ἀγαθὰ |
ἀνθρώπῳ,
ταῦτα
δ'
ἐστὶν
ἃ |
[6, 1141] |
δ'
ὅτι
οὐ
τὰ
ἀνθρώπινα
|
ἀγαθὰ |
ζητοῦσιν.
Ἡ
δὲ
φρόνησις
περὶ |
[6, 1140] |
λόγου
πρακτικὴν
περὶ
τὰ
ἀνθρώπῳ
|
ἀγαθὰ |
καὶ
κακά.
Τῆς
μὲν
γὰρ |
[6, 1140] |
καλῶς
βουλεύσασθαι
περὶ
τὰ
αὑτῷ
|
ἀγαθὰ |
καὶ
συμφέροντα,
οὐ
κατὰ
μέρος, |
[6, 1140] |
οἰόμεθα
εἶναι,
ὅτι
τὰ
αὑτοῖς
|
ἀγαθὰ |
καὶ
τὰ
τοῖς
ἀνθρώποις
δύνανται |
[6, 1140] |
λόγου
ἀληθῆ
περὶ
τὰ
ἀνθρώπινα
|
ἀγαθὰ |
πρακτικήν.
Ἀλλὰ
μὴν
τέχνης
μὲν |
[6, 1144] |
εἰρημένων
ὅτι
οὐχ
οἷόν
τε
|
ἀγαθὸν |
εἶναι
κυρίως
ἄνευ
φρονήσεως,
οὐδὲ |
[6, 1141] |
Εἰ
δὴ
ὑγιεινὸν
μὲν
καὶ
|
ἀγαθὸν |
ἕτερον
ἀνθρώποις
καὶ
ἰχθύσι,
τὸ |
[6, 1142] |
πλέον
Ζητοῦσι
γὰρ
τὸ
αὑτοῖς
|
ἀγαθόν, |
καὶ
οἴονται
τοῦτο
δεῖν
πράττειν. |
[6, 1144] |
ζητοῦμεν
ἕτερόν
τι
τὸ
κυρίως
|
ἀγαθὸν |
καὶ
τὰ
τοιαῦτα
ἄλλον
τρόπον |
[6, 1144] |
ἔχοντα
πράττειν
ἕκαστα
ὥστ'
εἶναι
|
ἀγαθόν, |
λέγω
δ'
οἷον
διὰ
προαίρεσιν |
[6, 1141] |
τι
ἔστι,
καὶ
τοῦτο
πρακτὸν
|
ἀγαθόν. |
Ὁ
δ'
ἁπλῶς
εὔβουλος
ὁ |
[6, 1144] |
ἀδύνατον
φρόνιμον
εἶναι
μὴ
ὄντα
|
ἀγαθόν. |
(Σκεπτέον
δὴ
πάλιν
καὶ
περὶ |
[6, 1142] |
δὲ
μέγα
εἰληφώς.
Δοκεῖ
δ'
|
ἀγαθόν |
τι
τὸ
εὖ
βεβουλεῦσθαι·
ἡ |
[6, 1141] |
γὰρ
μία
περὶ
τὸ
ἁπάντων
|
ἀγαθὸν |
τῶν
ζῴων,
ἀλλ'
ἑτέρα
περὶ |
[6, 1145] |
~(καθ'
ἃς
δὲ
ἁπλῶς
λέγεται
|
ἀγαθός, |
οὐκ
ἐνδέχεται·
ἅμα
γὰρ
τῇ |
[6, 1143] |
ταῦτα
δ'
ἐστὶν
ἃ
τοῦ
|
ἀγαθοῦ |
ἐστὶν
ἀνδρὸς
πράττειν,
οὐδὲν
δὲ |
[6, 1142] |
τοιαύτη
ὀρθότης
βουλῆς
εὐβουλία,
ἡ
|
ἀγαθοῦ |
τευκτική.
Ἀλλ'
ἔστι
καὶ
τούτου |
[6, 1144] |
τοῦτο
δ'
εἰ
μὴ
τῷ
|
ἀγαθῷ, |
οὐ
φαίνεται·
διαστρέφει
γὰρ
ἡ |
[6, 1143] |
τὰ
γὰρ
ἐπιεικῆ
κοινὰ
τῶν
|
ἀγαθῶν |
ἁπάντων
ἐστὶν
ἐν
τῷ
πρὸς |
[6, 1139] |
ἐνδέχεται
μὴ
γενέσθαι·
διὸ
ὀρθῶς
|
Ἀγάθων
|
(Μόνου
γὰρ
αὐτοῦ
καὶ
θεὸς |
[6, 1140] |
καὶ
ἡ
τέχνη,
καθάπερ
καὶ
|
Ἀγάθων |
φησὶ
Τέχνη
τύχην
ἔστερξε
καὶ |
[6, 1139] |
πάντα
ἀίδια,
τὰ
δ'
ἀίδια
|
ἀγένητα |
καὶ
ἄφθαρτα.
(Ἔτι
διδακτὴ
ἅπασα |
[6, 1139] |
γὰρ
αὐτοῦ
καὶ
θεὸς
στερίσκεται,
|
ἀγένητα |
ποιεῖν
ἅσσ'
ἂν
ᾖ
πεπραγμένα. |
[6, 1144] |
ποιοῦντας
ἢ
ἄκοντας
ἢ
δι'
|
ἄγνοιαν |
ἢ
δι'
ἕτερόν
τι
καὶ |
[6, 1141] |
καὶ
ὑγιεινά,
ποῖα
δὲ
κοῦφα
|
ἀγνοοῖ, |
οὐ
ποιήσει
ὑγίειαν,
(ἀλλ'
ὁ |
[6, 1141] |
οὔ
φασιν
εἶναι,
ὅταν
ἴδωσιν
|
ἀγνοοῦντας |
τὰ
συμφέροντα
ἑαυτοῖς,
καὶ
περιττὰ |
[6, 1142] |
(βουλεύεσθαι
δὲ
βραδέως.
Ἔτι
ἡ
|
ἀγχίνοια |
ἕτερον
καὶ
ἡ
εὐβουλία·
ἔστι |
[6, 1142] |
ἔστι
δ'
εὐστοχία
τις
ἡ
|
ἀγχίνοια. |
Οὐδὲ
δὴ
δόξα
ἡ
εὐβουλία |
[6, 1142] |
δὲ
τὸ
τί
ἐστιν
οὐκ
|
ἄδηλον; |
ἔτι
ἡ
ἁμαρτία
ἢ
περὶ |
[6, 1142] |
τὰ
αὑτοῦ
πῶς
δεῖ
διοικεῖν,
|
ἄδηλον |
καὶ
σκεπτέον.
Σημεῖον
δ'
ἐστὶ |
[6, 1144] |
πρακτικὰς
ἀρχάς.
Ὥστε
φανερὸν
ὅτι
|
ἀδύνατον |
φρόνιμον
εἶναι
μὴ
ὄντα
ἀγαθόν. |
[6, 1141] |
βουλεύεται
δ'
οὐδεὶς
περὶ
τῶν
|
ἀδυνάτων |
ἄλλως
ἔχειν,
οὐδ'
ὅσων
μὴ |
[6, 1140] |
Βουλεύεται
δ'
οὐθεὶς
περὶ
τῶν
|
ἀδυνάτων |
ἄλλως
ἔχειν,
οὐδὲ
τῶν
μὴ |
[6, 1141] |
δὲ
λευκὸν
καὶ
εὐθὺ
ταὐτὸν
|
ἀεί, |
καὶ
τὸ
σοφὸν
ταὐτὸ
πάντες |
[6, 1143] |
μεγέθη·
οὔτε
γὰρ
περὶ
τῶν
|
ἀεὶ |
ὄντων
καὶ
(ἀκινήτων
ἡ
σύνεσίς |
[6, 1143] |
τέλος
νοῦς·
ἐκ
τούτων
γὰρ
|
αἱ |
ἀποδείξεις
καὶ
περὶ
τούτων.
Ὥστε |
[6, 1143] |
εἰδέναι
αὐτά
ἐσμεν,
εἴπερ
ἕξεις
|
(αἱ |
ἀρεταί
εἰσιν,
ὥσπερ
οὐδὲ
τὰ |
[6, 1144] |
τις
ἂν
ὅτι
χωρίζονται
ἀλλήλων
|
αἱ |
ἀρεταί·
οὐ
γὰρ
ὁ
αὐτὸς |
[6, 1140] |
μὲν
μετ'
ἀποδείξεως,
ὧν
δ'
|
αἱ |
ἀρχαὶ
ἐνδέχονται
ἄλλως
ἔχειν,
τούτων |
[6, 1142] |
δι'
ἀφαιρέσεώς
ἐστιν,
τῶν
δ'
|
αἱ |
ἀρχαὶ
ἐξ
ἐμπειρίας·
καὶ
τὰ |
[6, 1139] |
πιστεύῃ
καὶ
γνώριμοι
αὐτῷ
ὦσιν
|
αἱ |
ἀρχαί,
ἐπίσταται·
εἰ
γὰρ
μὴ |
[6, 1139] |
τὰ
τοιαῦτα
τῶν
ὄντων
ὅσων
|
αἱ |
ἀρχαὶ
μὴ
ἐνδέχονται
ἄλλως
ἔχειν, |
[6, 1143] |
φρονίμους
καὶ
συνετούς.
Πᾶσαι
γὰρ
|
αἱ |
δυνάμεις
αὗται
τῶν
ἐσχάτων
εἰσὶ |
[6, 1143] |
τοῦ
ἀληθοῦς.
(Εἰσὶ
δὲ
πᾶσαι
|
αἱ |
ἕξεις
εὐλόγως
εἰς
ταὐτὸ
τείνουσαι· |
[6, 1140] |
ἀλλὰ
τὰς
περὶ
τὸ
πρακτόν.
|
Αἱ |
μὲν
γὰρ
ἀρχαὶ
τῶν
πρακτῶν |
[6, 1144] |
Καὶ
γὰρ
παισὶ
καὶ
θηρίοις
|
αἱ |
φυσικαὶ
ὑπάρχουσιν
ἕξεις,
ἀλλ'
ἄνευ |
[6, 1141] |
~τὸ
μὲν
γὰρ
ἐπιστητὸν
ἀποδεικτόν,
|
(αἳ |
δὲ
τυγχάνουσιν
οὖσαι
περὶ
τὰ |
[6, 1139] |
ἁπλῶς
πάντα
ἀίδια,
τὰ
δ'
|
ἀίδια |
ἀγένητα
καὶ
ἄφθαρτα.
(Ἔτι
διδακτὴ |
[6, 1139] |
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντα
ἁπλῶς
πάντα
|
ἀίδια, |
τὰ
δ'
ἀίδια
ἀγένητα
καὶ |
[6, 1139] |
ἀνάγκης
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
ἐπιστητόν.
|
Ἀίδιον |
ἄρα·
τὰ
γὰρ
ἐξ
ἀνάγκης |
[6, 1138] |
εἰρηκότες
ὅτι
δεῖ
τὸ
μέσον
|
αἱρεῖσθαι, |
μὴ
τὴν
ὑπερβολὴν
μηδὲ
τὴν |
[6, 1140] |
τούτου
ἕνεκεν
οὐδὲ
διὰ
τοῦθ'
|
αἱρεῖσθαι |
πάντα
καὶ
πράττειν·
ἔστι
γὰρ |
[6, 1144] |
λέγωμεν
ὅτι
καθ'
αὑτὰς
ἀναγκαῖον
|
αἱρετὰς |
αὐτὰς
εἶναι,
ἀρετάς
γ'
οὔσας |
[6, 1140] |
μὲν
τέχνῃ
ὁ
ἑκὼν
ἁμαρτάνων
|
αἱρετώτερος, |
περὶ
δὲ
φρόνησιν
ἧττον,
ὥσπερ |
[6, 1142] |
ἡ
τῶν
ἰδίων,
ἀλλ'
οἵᾳ
|
αἰσθανόμεθα |
ὅτι
τὸ
(ἐν
τοῖς
μαθηματικοῖς) |
[6, 1143] |
καθόλου·
τούτων
οὖν
ἔχειν
δεῖ
|
αἴσθησιν, |
αὕτη
δ'
ἐστὶ
νοῦς.
Διὸ |
[6, 1139] |
δῆλον
δὲ
τῷ
(τὰ
θηρία
|
αἴσθησιν |
μὲν
ἔχειν
πράξεως
δὲ
μὴ |
[6, 1142] |
γὰρ
κἀκεῖ.
Ἀλλ'
αὕτη
μᾶλλον
|
(αἴσθησις |
ἢ
φρόνησις,
ἐκείνης
δ'
ἄλλο |
[6, 1139] |
τὰ
κύρια
πράξεως
καὶ
ἀληθείας,
|
αἴσθησις |
νοῦς
ὄρεξις.
Τούτων
δ'
ἡ |
[6, 1139] |
νοῦς
ὄρεξις.
Τούτων
δ'
ἡ
|
αἴσθησις |
οὐδεμιᾶς
ἀρχὴ
πράξεως·
δῆλον
δὲ |
[6, 1142] |
οὗ
οὐκ
ἔστιν
ἐπιστήμη
ἀλλ'
|
αἴσθησις, |
οὐχ
ἡ
τῶν
ἰδίων,
ἀλλ' |
[6, 1143] |
καὶ
γνώμην,
ὡς
τῆς
φύσεως
|
αἰτίας |
οὔσης.
(Διὸ
(καὶ
ἀρχὴ
καὶ |
[6, 1142] |
φρόνιμος
δ'
οὐ
δοκεῖ
γίνεσθαι.
|
Αἴτιον |
δ'
ὅτι
καὶ
τῶν
καθ' |
[6, 1143] |
περὶ
τῶν
ἀεὶ
ὄντων
καὶ
|
(ἀκινήτων |
ἡ
σύνεσίς
ἐστιν
οὔτε
περὶ |
[6, 1143] |
μὲν
κατὰ
τὰς
ἀποδείξεις
τῶν
|
ἀκινήτων |
ὅρων
καὶ
πρώτων,
ὁ
δ' |
[6, 1143] |
ὅτι
καὶ
ταῖς
ἡλικίαις
οἰόμεθα
|
ἀκολουθεῖν, |
καὶ
ἥδε
ἡ
ἡλικία
νοῦν |
[6, 1139] |
εἰ
δεῖ
ἀκριβολογεῖσθαι
καὶ
μὴ
|
ἀκολουθεῖν |
ταῖς
ὁμοιότησιν.
(Πάντες
γὰρ
ὑπολαμβάνομεν, |
[6, 1144] |
τῶν
νόμων
τεταγμένα
ποιοῦντας
ἢ
|
ἄκοντας |
ἢ
δι'
ἄγνοιαν
ἢ
δι' |
[6, 1142] |
ὅτι
οὐ
πᾶσα·
ὁ
γὰρ
|
ἀκρατὴς |
καὶ
ὁ
φαῦλος
ὃ
προτίθεται |
[6, 1141] |
τι
σοφόν.
Ὥστε
δῆλον
ὅτι
|
ἀκριβεστάτη |
ἂν
τῶν
ἐπιστημῶν
εἴη
ἡ |
[6, 1141] |
ἔν
τε
ταῖς
τέχναις
τοῖς
|
ἀκριβεστάτοις |
(τὰς
τέχνας
ἀποδίδομεν,
οἷον
Φειδίαν |
[6, 1139] |
ἐστιν,
ἐντεῦθεν
φανερόν,
εἰ
δεῖ
|
ἀκριβολογεῖσθαι |
καὶ
μὴ
ἀκολουθεῖν
ταῖς
ὁμοιότησιν. |
[6, 1142] |
γὰρ
ἁμαρτία)
δόξης
δ'
ὀρθότης
|
ἀλήθεια· |
ἅμα
δὲ
καὶ
ὥρισται
ἤδη |
[6, 1139] |
τοῦ
δὲ
πρακτικοῦ
(καὶ
διανοητικοῦ
|
ἀλήθεια |
ὁμολόγως
ἔχουσα
τῇ
ὀρέξει
τῇ |
[6, 1139] |
οὖν
ἡ
διάνοια
καὶ
ἡ
|
ἀλήθεια |
πρακτική·
τῆς
δὲ
θεωρητικῆς
διανοίας |
[6, 1139] |
Ἀμφοτέρων
δὴ
τῶν
νοητικῶν
μορίων
|
ἀλήθεια |
τὸ
ἔργον.
Καθ'
ἃς
οὖν |
[6, 1139] |
ψυχῇ
τὰ
κύρια
πράξεως
καὶ
|
ἀληθείας, |
αἴσθησις
νοῦς
ὄρεξις.
Τούτων
δ' |
[6, 1138] |
περὶ
ὅσας
ἐστὶν
ἐπιστήμη,
τοῦτ'
|
ἀληθὲς |
μὲν
εἰπεῖν,
ὅτι
οὔτε
πλείω |
[6, 1138] |
δὲ
τὸ
μὲν
εἰπεῖν
οὕτως
|
ἀληθὲς |
μέν,
οὐθὲν
δὲ
σαφές·
καὶ |
[6, 1139] |
πάλιν
λέγωμεν.
(Ἔστω
δὴ
οἷς
|
ἀληθεύει |
ἡ
ψυχὴ
τῷ
καταφάναι
ἢ |
[6, 1141] |
ἀλλὰ
καὶ
περὶ
τὰς
ἀρχὰς
|
ἀληθεύειν. |
Ὥστ'
εἴη
ἂν
ἡ
σοφία |
[6, 1141] |
ἀπόδειξίν
ἐστιν.
Εἰ
δὴ
οἷς
|
ἀληθεύομεν |
καὶ
μηδέποτε
διαψευδόμεθα
περὶ
τὰ |
[6, 1139] |
Καθ'
ἃς
οὖν
μάλιστα
ἕξεις
|
ἀληθεύσει |
ἑκάτερον,
αὗται
ἀρεταὶ
ἀμφοῖν.
Ἀρξάμενοι |
[6, 1139] |
ταῦτα
μὲν
τόν
τε
λόγον
|
ἀληθῆ |
εἶναι
καὶ
τὴν
ὄρεξιν
ὀρθήν, |
[6, 1140] |
Λείπεται
ἄρα
αὐτὴν
εἶναι
(ἕξιν
|
ἀληθῆ |
μετὰ
λόγου
πρακτικὴν
περὶ
τὰ |
[6, 1140] |
φρόνησιν
ἕξιν
εἶναι
μετὰ
λόγου
|
ἀληθῆ |
περὶ
τὰ
ἀνθρώπινα
ἀγαθὰ
πρακτικήν. |
[6, 1142] |
τὸ
τέλος,
οὗ
ἡ
φρόνησις
|
ἀληθὴς |
ὑπόληψίς
ἐστιν.
~Ἔστι
δὲ
καὶ |
[6, 1143] |
ὀρθή·
ὀρθὴ
δ'
ἡ
τοῦ
|
ἀληθοῦς. |
(Εἰσὶ
δὲ
πᾶσαι
αἱ
ἕξεις |
[6, 1140] |
τέχνη
καὶ
ἕξις
μετὰ
λόγου
|
ἀληθοῦς |
ποιητική.
Ἔστι
δὲ
τέχνη
πᾶσα |
[6, 1140] |
εἴρηται,
ἕξις
τις
μετὰ
λόγου
|
ἀληθοῦς |
ποιητική
ἐστιν,
ἡ
δ'
ἀτεχνία |
[6, 1138] |
τῆς
ψυχῆς
ἕξεις
μὴ
μόνον
|
ἀληθῶς |
εἶναι
τοῦτ'
εἰρημένον,
ἀλλὰ
καὶ |
[6, 1142] |
ἐσχάτου,
οὗ
οὐκ
ἔστιν
ἐπιστήμη
|
ἀλλ' |
αἴσθησις,
οὐχ
ἡ
τῶν
ἰδίων, |
[6, 1144] |
θηρίοις
αἱ
φυσικαὶ
ὑπάρχουσιν
ἕξεις,
|
ἀλλ' |
ἄνευ
νοῦ
βλαβεραὶ
φαίνονται
οὖσαι. |
[6, 1142] |
ἔσχατον
τρίγωνον·
στήσεται
γὰρ
κἀκεῖ.
|
Ἀλλ' |
αὕτη
μᾶλλον
(αἴσθησις
ἢ
φρόνησις, |
[6, 1142] |
δὴ
δόξα
ἡ
εὐβουλία
οὐδεμία.
|
Ἀλλ' |
ἐπεὶ
ὁ
μὲν
κακῶς
βουλευόμενος |
[6, 1142] |
βουλῆς
εὐβουλία,
ἡ
ἀγαθοῦ
τευκτική.
|
Ἀλλ' |
ἔστι
καὶ
τούτου
ψευδεῖ
συλλογισμῷ |
[6, 1141] |
τὸ
ἁπάντων
ἀγαθὸν
τῶν
ζῴων,
|
ἀλλ' |
ἑτέρα
περὶ
ἕκαστον,
εἰ
μὴ |
[6, 1144] |
πράττεσθαι
οὐκ
ἔστι
τῆς
ἀρετῆς
|
ἀλλ' |
ἑτέρας
δυνάμεως.
Λεκτέον
δ'
ἐπιστήσασι |
[6, 1141] |
εἴη
γνώσεως
τὸ
αὑτῷ
εἰδέναι·
|
ἀλλ' |
ἔχει
διαφορὰν
πολλήν·
~(καὶ
δοκεῖ |
[6, 1139] |
Διάνοια
δ'
αὐτὴ
οὐθὲν
κινεῖ,
|
ἀλλ' |
ἡ
ἕνεκά
του
καὶ
πρακτική· |
[6, 1144] |
ἡ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον,
|
ἀλλ' |
ἡ
μετὰ
τοῦ
ὀρθοῦ
λόγου |
[6, 1141] |
κοῦφα
ἀγνοοῖ,
οὐ
ποιήσει
ὑγίειαν,
|
(ἀλλ' |
ὁ
εἰδὼς
ὅτι
τὰ
ὀρνίθεια |
[6, 1142] |
αἴσθησις,
οὐχ
ἡ
τῶν
ἰδίων,
|
ἀλλ' |
οἵᾳ
αἰσθανόμεθα
ὅτι
τὸ
(ἐν |
[6, 1144] |
τἆλλα
ἔχομεν
εὐθὺς
ἐκ
γενετῆς·
|
ἀλλ' |
ὅμως
ζητοῦμεν
ἕτερόν
τι
τὸ |
[6, 1145] |
ἰατρική·
οὐ
γὰρ
χρῆται
αὐτῇ,
|
ἀλλ' |
ὁρᾷ
ὅπως
γένηται·
ἐκείνης
οὖν |
[6, 1142] |
Οὐκοῦν
οὐδ'
ἐκείνη
πω
εὐβουλία,
|
ἀλλ' |
ὀρθότης
ἡ
κατὰ
τὸ
ὠφέλιμον, |
[6, 1142] |
βουλεύηται,
ζητεῖ
τι
καὶ
λογίζεται.
|
Ἀλλ' |
ὀρθότης
τίς
ἐστιν
ἡ
εὐβουλία |
[6, 1140] |
ἕτερον,
ἀνάγκη
τὴν
τέχνην
ποιήσεως
|
ἀλλ' |
οὐ
πράξεως
εἶναι.
Καὶ
τρόπον |
[6, 1144] |
ἡ
φρόνησις
οὐχ
ἡ
δύναμις,
|
ἀλλ' |
οὐκ
ἄνευ
τῆς
δυνάμεως
ταύτης. |
[6, 1145] |
γένηται·
ἐκείνης
οὖν
ἕνεκα
ἐπιτάττει,
|
ἀλλ' |
οὐκ
ἐκείνῃ.
(Ἔτι
ὅμοιον
κἂν |
[6, 1139] |
ἀρχὴ
προαίρεσις-
ὅθεν
ἡ
κίνησις
|
ἀλλ' |
οὐχ
οὗ
ἕνεκα-
προαιρέσεως
δὲ |
[6, 1144] |
ὡς
ἡ
ἰατρικὴ
δὲ
ὑγίειαν,
|
ἀλλ' |
ὡς
ἡ
ὑγίεια,
οὕτως
(ἡ |
[6, 1143] |
οὔτε
τὸ
λαμβάνειν
ἡ
σύνεσις·
|
ἀλλ' |
ὥσπερ
τὸ
μανθάνειν
λέγεται
συνιέναι, |
[6, 1141] |
ἡ
φρόνησις
τῶν
(καθόλου
μόνον,
|
ἀλλὰ |
δεῖ
καὶ
τὰ
καθ'
ἕκαστα |
[6, 1138] |
μόνον
ἀληθῶς
εἶναι
τοῦτ'
εἰρημένον,
|
ἀλλὰ |
καὶ
διωρισμένον
τίς
ἐστιν
ὁ |
[6, 1144] |
φρόνιμον
ἄνευ
τῆς
ἠθικῆς
ἀρετῆς.
|
Ἀλλὰ |
καὶ
ὁ
λόγος
ταύτῃ
λύοιτ' |
[6, 1141] |
τὰ
ἐκ
τῶν
ἀρχῶν
εἰδέναι,
|
ἀλλὰ |
καὶ
περὶ
τὰς
ἀρχὰς
ἀληθεύειν. |
[6, 1142] |
μὲν
οὐ
πιστεύουσιν
(οἱ
νέοι
|
ἀλλὰ |
λέγουσιν,
τῶν
δὲ
τὸ
τί |
[6, 1140] |
ἡ
ἀρχὴ
ἐν
τῷ
ποιοῦντι
|
ἀλλὰ |
μὴ
ἐν
τῷ
ποιουμένῳ·
οὔτε |
[6, 1142] |
ἤδη
πᾶν
οὗ
δόξα
ἐστίν.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδ'
ἄνευ
λόγου
ἡ |
[6, 1140] |
ἄλλως
ἔχειν
καὶ
ἡ
φρόνησις.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδ'
ἕξις
μετὰ
λόγου |
[6, 1142] |
δὲ
βουλευόμενος
ζητεῖ
καὶ
λογίζεται.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδ'
εὐστοχία·
ἄνευ
τε |
[6, 1145] |
πρὸς
τὸ
τέλος
ποιεῖ
πράττειν.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδὲ
κυρία
γ'
ἐστὶ |
[6, 1140] |
περὶ
τὰ
ἀνθρώπινα
ἀγαθὰ
πρακτικήν.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
τέχνης
μὲν
ἔστιν
ἀρετή, |
[6, 1139] |
γὰρ
βουλεύεται
περὶ
τοῦ
γεγονότος
|
ἀλλὰ |
περὶ
τοῦ
ἐσομένου
καὶ
ἐνδεχομένου, |
[6, 1143] |
οὔτε
περὶ
τῶν
γιγνομένων
ὁτουοῦν,
|
ἀλλὰ |
περὶ
ὧν
ἀπορήσειεν
ἄν
τις |
[6, 1140] |
ποῖα
πρὸς
ὑγίειαν,
πρὸς
ἰσχύν,
|
ἀλλὰ |
ποῖα
πρὸς
τὸ
εὖ
ζῆν |
[6, 1139] |
ποιῶν,
καὶ
οὐ
τέλος
ἁπλῶς
|
(ἀλλὰ |
πρός
τι
καὶ
τινός)
τὸ |
[6, 1138] |
ἐλάττω
δεῖ
πονεῖν
οὐδὲ
ῥᾳθυμεῖν,
|
ἀλλὰ |
τὰ
μέσα
καὶ
ὡς
ὁ |
[6, 1140] |
ὀρθὰς
ἔχει
ἢ
οὐκ
ἔχει,
|
ἀλλὰ |
τὰς
περὶ
τὸ
πρακτόν.
Αἱ |
[6, 1143] |
δὲ
φρόνησις
τοῦτο
μὲν
ἔχει,
|
ἀλλὰ |
τίνος
ἕνεκα
δεῖ
αὐτῆς;
εἴπερ |
[6, 1139] |
τι
καὶ
τινός)
τὸ
ποιητόν,
|
ἀλλὰ |
τὸ
πρακτόν·
ἡ
γὰρ
εὐπραξία |
[6, 1143] |
μὴ
τούτων
χάριν
φρόνιμον
ῥητέον
|
ἀλλὰ |
τοῦ
γίνεσθαι,
τοῖς
οὖσι
σπουδαίοις |
[6, 1143] |
εὐεκτικά,
ὅσα
μὴ
τῷ
ποιεῖν
|
ἀλλὰ |
τῷ
ἀπὸ
τῆς
ἕξεως
εἶναι |
[6, 1142] |
γὰρ
ἡ
δόξα
οὐ
ζήτησις
|
ἀλλὰ |
φάσις
τις
ἤδη,
ὁ
δὲ |
[6, 1142] |
τυχεῖν,
δι'
οὗ
δ'
οὔ,
|
ἀλλὰ |
ψευδῆ
τὸν
μέσον
ὅρον
εἶναι· |
[6, 1141] |
οὐδὲν
διαφέρει·
καὶ
γὰρ
ἀνθρώπου
|
ἄλλα |
πολὺ
θειότερα
τὴν
φύσιν,
(οἷον |
[6, 1139] |
ἐστὶν
ἕξις
ἀποδεικτική,
καὶ
ὅσα
|
ἄλλα |
προσδιοριζόμεθα
ἐν
τοῖς
ἀναλυτικοῖς·
ὅταν |
[6, 1138] |
σαφές·
καὶ
γὰρ
ἐν
ταῖς
|
ἄλλαις |
ἐπιμελείαις,
περὶ
ὅσας
ἐστὶν
ἐπιστήμη, |
[6, 1144] |
διαλεχθείη
τις
ἂν
ὅτι
χωρίζονται
|
ἀλλήλων |
αἱ
ἀρεταί·
οὐ
γὰρ
ὁ |
[6, 1140] |
(ἕξεως.
Διὸ
οὐδὲ
περιέχεται
ὑπ'
|
ἀλλήλων· |
οὔτε
γὰρ
ἡ
πρᾶξις
ποίησις |
[6, 1142] |
(αἴσθησις
ἢ
φρόνησις,
ἐκείνης
δ'
|
ἄλλο |
εἶδος.
Τὸ
ζητεῖν
δὲ
καὶ |
[6, 1141] |
ἀνδριαντοποιόν,
ἐνταῦθα
μὲν
οὖν
οὐθὲν
|
ἄλλο |
σημαίνοντες
τὴν
σοφίαν
ἢ
ὅτι |
[6, 1142] |
ἢ
δόξα
ἢ
εὐστοχία
ἢ
|
ἄλλο |
τι
γένος.
Ἐπιστήμη
μὲν
δὴ |
[6, 1141] |
ὅλως
οὐ
κατὰ
μέρος
οὐδ'
|
ἄλλο |
τι
σοφούς,
ὥσπερ
Ὅμηρός
φησιν |
[6, 1140] |
ἄλλως
ἔχειν,
τέχνη
δ'
ὅτι
|
ἄλλο |
τὸ
γένος
πράξεως
καὶ
ποιήσεως. |
[6, 1143] |
γὰρ
διοίσει
αὐτοὺς
ἔχειν
ἢ
|
ἄλλοις |
ἔχουσι
πείθεσθαι,
ἱκανῶς
τ'
ἔχοι |
[6, 1141] |
εἰδότων
πρακτικώτεροι,
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἄλλοις |
οἱ
ἔμπειροι·
εἰ
γὰρ
εἰδείη |
[6, 1143] |
ἁπάντων
ἐστὶν
ἐν
τῷ
πρὸς
|
ἄλλον. |
Ἔστι
δὲ
τῶν
καθ'
ἕκαστα |
[6, 1144] |
κυρίως
ἀγαθὸν
καὶ
τὰ
τοιαῦτα
|
ἄλλον |
τρόπον
ὑπάρχειν.
Καὶ
γὰρ
παισὶ |
[6, 1143] |
περὶ
ὧν
ἡ
(φρόνησίς
ἐστιν,
|
ἄλλου |
λέγοντος,
καὶ
κρίνειν
καλῶς·
τὸ |
[6, 1143] |
ἑκατέρα
τυγχάνει
οὖσα,
καὶ
ὅτι
|
ἄλλου |
τῆς
ψυχῆς
μορίου
ἀρετὴ
ἑκατέρα, |
[6, 1138] |
ἕξεσι,
καθάπερ
καὶ
ἐπὶ
τῶν
|
ἄλλων, |
ἔστι
τις
σκοπὸς
πρὸς
ὃν |
[6, 1141] |
δ'
ὅτι
βέλτιστον
ἄνθρωπος
τῶν
|
ἄλλων |
ζῴων,
οὐδὲν
διαφέρει·
καὶ
γὰρ |
[6, 1139] |
ὅσων
αἱ
ἀρχαὶ
μὴ
ἐνδέχονται
|
ἄλλως |
ἔχειν,
ἓν
δὲ
ᾧ
τὰ |
[6, 1141] |
μὴ
ἐνδεχόμενα
ἢ
καὶ
ἐνδεχόμενα
|
ἄλλως |
(ἔχειν,
ἐπιστήμη
καὶ
φρόνησίς
ἐστι |
[6, 1140] |
τρόπον
τοῦτον.
~(οῦ
δ'
ἐνδεχομένου
|
ἄλλως |
ἔχειν
ἔστι
τι
καὶ
ποιητὸν |
[6, 1140] |
γὰρ
δόξα
περὶ
τὸ
ἐνδεχόμενον
|
ἄλλως |
ἔχειν
καὶ
ἡ
φρόνησις.
Ἀλλὰ |
[6, 1140] |
ἀπόδειξις
(πάντα
γὰρ
ἐνδέχεται
καὶ
|
ἄλλως |
ἔχειν)
(καὶ
οὐκ
ἔστι
βουλεύσασθαι |
[6, 1141] |
δ'
οὐδεὶς
περὶ
τῶν
ἀδυνάτων
|
ἄλλως |
ἔχειν,
οὐδ'
ὅσων
μὴ
τέλος |
[6, 1141] |
τυγχάνουσιν
οὖσαι
περὶ
τὰ
ἐνδεχόμενα
|
ἄλλως |
ἔχειν.
Οὐδὲ
δὴ
σοφία
τούτων |
[6, 1140] |
δ'
οὐθεὶς
περὶ
τῶν
ἀδυνάτων
|
ἄλλως |
ἔχειν,
οὐδὲ
τῶν
μὴ
ἐνδεχομένων |
[6, 1140] |
ποιητικὴ
ἕξις,
περὶ
τὸ
ἐνδεχόμενον
|
ἄλλως |
ἔχειν.
Περὶ
δὲ
φρονήσεως
οὕτως |
[6, 1139] |
ὑπολαμβάνομεν,
ὃ
ἐπιστάμεθα,
μηδ'
ἐνδέχεσθαι
|
ἄλλως |
ἔχειν·
τὰ
δ'
ἐνδεχόμενα
ἄλλως, |
[6, 1140] |
μὲν
ὅτι
ἐνδέχεται
τὸ
πρακτὸν
|
ἄλλως |
ἔχειν,
τέχνη
δ'
ὅτι
ἄλλο |
[6, 1140] |
ὧν
δ'
αἱ
ἀρχαὶ
ἐνδέχονται
|
ἄλλως |
ἔχειν,
τούτων
μή
ἐστιν
ἀπόδειξις |
[6, 1139] |
βουλεύεται
περὶ
τῶν
μὴ
ἐνδεχομένων
|
ἄλλως |
ἔχειν.
Ὥστε
τὸ
λογιστικόν
ἐστιν |
[6, 1139] |
ἄλλως
ἔχειν·
τὰ
δ'
ἐνδεχόμενα
|
ἄλλως, |
ὅταν
ἔξω
τοῦ
θεωρεῖν
γένηται, |
[6, 1141] |
θεοὶ
θέσαν
οὔτ'
ἀροτῆρα
οὔτ'
|
ἄλλως |
τι
σοφόν.
Ὥστε
δῆλον
ὅτι |
[6, 1139] |
τε
λόγον
ἔχον
καὶ
τὸ
|
ἄλογον· |
(νῦν
δὲ
περὶ
τοῦ
λόγον |
[6, 1145] |
ἁπλῶς
λέγεται
ἀγαθός,
οὐκ
ἐνδέχεται·
|
ἅμα |
γὰρ
τῇ
φρονήσει
μιᾷ
ὑπαρχούσῃ |
[6, 1142] |
ἁμαρτία)
δόξης
δ'
ὀρθότης
ἀλήθεια·
|
ἅμα |
δὲ
καὶ
ὥρισται
ἤδη
πᾶν |
[6, 1142] |
ἐπεὶ
ὁ
μὲν
κακῶς
βουλευόμενος
|
ἁμαρτάνει, |
ὁ
δ'
εὖ
ὀρθῶς
βουλεύεται, |
[6, 1140] |
ἐν
μὲν
τέχνῃ
ὁ
ἑκὼν
|
ἁμαρτάνων |
αἱρετώτερος,
περὶ
δὲ
φρόνησιν
ἧττον, |
[6, 1142] |
οὐκ
ἔστιν
ὀρθότης
(οὐδὲ
γὰρ
|
ἁμαρτία) |
δόξης
δ'
ὀρθότης
ἀλήθεια·
ἅμα |
[6, 1142] |
ἐστιν
οὐκ
ἄδηλον;
ἔτι
ἡ
|
ἁμαρτία |
ἢ
περὶ
τὸ
καθόλου
ἐν |
[6, 1139] |
ἕξεις
ἀληθεύσει
ἑκάτερον,
αὗται
ἀρεταὶ
|
ἀμφοῖν. |
Ἀρξάμενοι
οὖν
ἄνωθεν
περὶ
αὐτῶν |
[6, 1143] |
ὁ
νοῦς
τῶν
ἐσχάτων
ἐπ'
|
ἀμφότερα· |
καὶ
γὰρ
τῶν
πρώτων
ὅρων |
[6, 1139] |
ποιεῖν
ἅσσ'
ἂν
ᾖ
πεπραγμένα.
|
Ἀμφοτέρων |
δὴ
τῶν
νοητικῶν
μορίων
ἀλήθεια |
[6, 1141] |
δὲ
φρόνησις
πρακτική·
ὥστε
δεῖ
|
ἄμφω |
ἔχειν,
ἢ
ταύτην
μᾶλλον.
Εἴη |
[6, 1142] |
δὴ
μαθηματικὸς
μὲν
παῖς
γένοιτ'
|
ἄν, |
σοφὸς
δ'
ἢ
φυσικὸς
οὔ. |
[6, 1143] |
ὁτουοῦν,
ἀλλὰ
περὶ
ὧν
ἀπορήσειεν
|
ἄν |
τις
καὶ
βουλεύσαιτο.
Διὸ
περὶ |
[6, 1141] |
ἢ
ταύτην
μᾶλλον.
Εἴη
δ'
|
ἄν |
τις
καὶ
ἐνταῦθα
ἀρχιτεκτονική.
Ἔστι |
[6, 1138] |
λόγος·
τοῦτο
δὲ
μόνον
ἔχων
|
ἄν |
(τις
οὐδὲν
ἂν
εἰδείη
πλέον, |
[6, 1143] |
ἀρετὴ
ἑκατέρα,
εἴρηται.
Διαπορήσειε
δ'
|
ἄν |
τις
περὶ
αὐτῶν
τί
χρήσιμοί |
[6, 1142] |
τὴν
ἐμπειρίαν·
ἐπεὶ
καὶ
τοῦτ'
|
ἄν |
τις
σκέψαιτο,
διὰ
τί
δὴ |
[6, 1144] |
καὶ
ὁ
λόγος
ταύτῃ
λύοιτ'
|
ἄν, |
ᾧ
διαλεχθείη
τις
ἂν
ὅτι |
[6, 1145] |
μὴ
πρακτικὴ
ἦν,
ὅτι
ἔδει
|
ἂν |
αὐτῆς
διὰ
τὸ
τοῦ
μορίου |
[6, 1140] |
τὸ
τεχνάζειν
καὶ
θεωρεῖν
ὅπως
|
ἂν |
γένηταί
τι
τῶν
ἐνδεχομένων
καὶ |
[6, 1138] |
μόνον
ἔχων
ἄν
(τις
οὐδὲν
|
ἂν |
εἰδείη
πλέον,
οἷον
ποῖα
δεῖ |
[6, 1140] |
ψυχῆς
τῶν
λόγον
ἐχόντων,
θατέρου
|
ἂν |
εἴη
ἀρετή,
τοῦ
δοξαστικοῦ·
ἥ |
[6, 1141] |
δικαστική.
Εἶδος
μὲν
οὖν
τι
|
ἂν |
εἴη
γνώσεως
τὸ
αὑτῷ
εἰδέναι· |
[6, 1140] |
τέλος,
τῆς
δὲ
πράξεως
οὐκ
|
ἂν |
εἴη·
ἔστι
γὰρ
αὐτὴ
ἡ |
[6, 1141] |
Φανερὸν
δὲ
καὶ
ὅτι
οὐκ
|
ἂν |
εἴη
ἡ
σοφία
καὶ
ἡ |
[6, 1140] |
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντων,
οὐκ
|
ἂν |
εἴη
ἡ
φρόνησις
ἐπιστήμη
οὐδὲ |
[6, 1140] |
τοιαύτη
ἣ
οὐ
τέχνη,
ταὐτὸν
|
(ἂν |
εἴη
τέχνη
καὶ
ἕξις
μετὰ |
[6, 1140] |
ἐστι
τέχνη.
Ὥστε
καὶ
ὅλως
|
ἂν |
εἴη
φρόνιμος
ὁ
βουλευτικός.
Βουλεύεται |
[6, 1143] |
γίνεσθαι,
τοῖς
οὖσι
σπουδαίοις
οὐθὲν
|
ἂν |
εἴη
χρήσιμος·
(ἔτι
δ'
οὐδὲ |
[6, 1143] |
ἰατρικήν.
Πρὸς
δὲ
τούτοις
ἄτοπον
|
ἂν |
εἶναι
δόξειεν,
εἰ
χείρων
τῆς |
[6, 1141] |
καὶ
τὸ
σοφὸν
ταὐτὸ
πάντες
|
ἂν |
εἴποιεν,
φρόνιμον
(δὲ
ἕτερον·
τὰ |
[6, 1140] |
τῆς
ἀρχῆς
τοῦ
ἐπιστητοῦ
οὔτ'
|
ἂν |
ἐπιστήμη
εἴη
οὔτε
τέχνη
οὔτε |
[6, 1139] |
θεὸς
στερίσκεται,
ἀγένητα
ποιεῖν
ἅσσ'
|
ἂν |
ᾖ
πεπραγμένα.
Ἀμφοτέρων
δὴ
τῶν |
[6, 1141] |
τὰς
ἀρχὰς
ἀληθεύειν.
Ὥστ'
εἴη
|
ἂν |
ἡ
σοφία
νοῦς
καὶ
ἐπιστήμη, |
[6, 1143] |
ἔχουσι
πείθεσθαι,
ἱκανῶς
τ'
ἔχοι
|
ἂν |
ἡμῖν
ὥσπερ
καὶ
περὶ
τὴν |
[6, 1143] |
ἐπιστήμῃ
ἢ
δόξῃ
(πάντες
γὰρ
|
ἂν |
ἦσαν
συνετοί)
οὔτε
τις
μία |
[6, 1140] |
ἔχειν.
Περὶ
δὲ
φρονήσεως
οὕτως
|
ἂν |
λάβοιμεν,
θεωρήσαντες
(τίνας
λέγομεν
τοὺς |
[6, 1144] |
ταῦτα
πράττειν
καὶ
τυγχάνειν
αὐτοῦ.
|
Ἂν |
μὲν
οὖν
ὁ
σκοπὸς
ᾖ |
[6, 1142] |
εὖ
βεβουλεῦσθαι,
ἡ
εὐβουλία
εἴη
|
ἂν |
ὀρθότης
ἡ
κατὰ
τὸ
συμφέρον |
[6, 1144] |
λύοιτ'
ἄν,
ᾧ
διαλεχθείη
τις
|
ἂν |
ὅτι
χωρίζονται
ἀλλήλων
αἱ
ἀρεταί· |
[6, 1141] |
σοφόν.
Ὥστε
δῆλον
ὅτι
ἀκριβεστάτη
|
ἂν |
τῶν
ἐπιστημῶν
εἴη
ἡ
σοφία. |
[6, 1142] |
πολυπράγμονες·
διὸ
Εὐριπίδης
Πῶς
δ'
|
ἂν |
φρονοίην,
ᾧ
παρῆν
ἀπραγμόνως
ἐν |
[6, 1144] |
οὖν
λέγωμεν
ὅτι
καθ'
αὑτὰς
|
ἀναγκαῖον |
αἱρετὰς
αὐτὰς
εἶναι,
ἀρετάς
γ' |
[6, 1140] |
δὲ
ποίησις
καὶ
πρᾶξις
ἕτερον,
|
ἀνάγκη |
τὴν
τέχνην
ποιήσεως
ἀλλ'
οὐ |
[6, 1140] |
ἡ
κακία
φθαρτικὴ
(ἀρχῆς.
Ὥστ'
|
ἀνάγκη |
τὴν
φρόνησιν
ἕξιν
εἶναι
μετὰ |
[6, 1139] |
εἰ
ἔστιν
ἢ
μή.
Ἐξ
|
ἀνάγκης |
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
ἐπιστητόν.
Ἀίδιον |
[6, 1139] |
Ἀίδιον
ἄρα·
τὰ
γὰρ
ἐξ
|
ἀνάγκης |
ὄντα
ἁπλῶς
πάντα
ἀίδια,
τὰ |
[6, 1140] |
ἐστὶν
ὑπόληψις
καὶ
τῶν
ἐξ
|
ἀνάγκης |
ὄντων,
εἰσὶ
δ'
ἀρχαὶ
τῶν |
[6, 1140] |
ποιουμένῳ·
οὔτε
γὰρ
τῶν
ἐξ
|
ἀνάγκης |
ὄντων
ἢ
γινομένων
ἡ
(τέχνη |
[6, 1140] |
ἔστι
βουλεύσασθαι
περὶ
τῶν
ἐξ
|
ἀνάγκης |
ὄντων,
οὐκ
ἂν
εἴη
ἡ |
[6, 1139] |
διδασκαλία,
ὥσπερ
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἀναλυτικοῖς |
λέγομεν·
ἣ
μὲν
γὰρ
δι' |
[6, 1139] |
ὅσα
ἄλλα
προσδιοριζόμεθα
ἐν
τοῖς
|
ἀναλυτικοῖς· |
ὅταν
γάρ
πως
πιστεύῃ
καὶ |
[6, 1141] |
τῶν
τιμιωτάτων
τῇ
φύσει.
Διὸ
|
Ἀναξαγόραν |
καὶ
Θαλῆν
καὶ
τοὺς
τοιούτους |
[6, 1143] |
καὶ
πρεσβυτέρων
ἢ
φρονίμων
ταῖς
|
ἀναποδείκτοις |
φάσεσι
καὶ
δόξαις
οὐχ
ἧττον |
[6, 1144] |
γὰρ
δίκαιοι
καὶ
σωφρονικοὶ
καὶ
|
ἀνδρεῖοι |
καὶ
τἆλλα
ἔχομεν
εὐθὺς
ἐκ |
[6, 1141] |
Φειδίαν
λιθουργὸν
σοφὸν
καὶ
Πολύκλειτον
|
ἀνδριαντοποιόν, |
ἐνταῦθα
μὲν
οὖν
οὐθὲν
ἄλλο |
[6, 1143] |
ἐστὶν
ἃ
τοῦ
ἀγαθοῦ
ἐστὶν
|
ἀνδρὸς |
πράττειν,
οὐδὲν
δὲ
πρακτικώτεροι
τῷ |
[6, 1145] |
προαίρεσις
ὀρθὴ
ἄνευ
(φρονήσεως
οὐδ'
|
ἄνευ |
ἀρετῆς·
ἣ
μὲν
γὰρ
τὸ |
[6, 1144] |
τούτῳ
γίνεται
τῆς
ψυχῆς
οὐκ
|
ἄνευ |
ἀρετῆς,
ὡς
εἴρηταί
τε
καὶ |
[6, 1139] |
καὶ
τὸ
(ἐναντίον
ἐν
πράξει
|
ἄνευ |
διανοίας
καὶ
ἤθους
οὐκ
ἔστιν. |
[6, 1139] |
ἄνευ
νοῦ
καὶ
διανοίας
οὔτ'
|
ἄνευ |
ἠθικῆς
ἐστὶν
ἕξεως
ἡ
προαίρεσις· |
[6, 1142] |
δόξα
ἐστίν.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδ'
|
ἄνευ |
λόγου
ἡ
εὐβουλία.
Διανοίας
ἄρα |
[6, 1144] |
αἱ
φυσικαὶ
ὑπάρχουσιν
ἕξεις,
ἀλλ'
|
ἄνευ |
νοῦ
βλαβεραὶ
φαίνονται
οὖσαι.
(Πλὴν |
[6, 1139] |
ὁ
ἕνεκά
τινος.
Διὸ
οὔτ'
|
ἄνευ |
νοῦ
καὶ
διανοίας
οὔτ'
ἄνευ |
[6, 1142] |
οὐκ
ἔστι
τὸ
αὑτοῦ
εὖ
|
ἄνευ |
οἰκονομίας
(οὐδ'
ἄνευ
πολιτείας.
Ἔτι |
[6, 1144] |
ὁρᾶσθαι,
ὅτι
ὥσπερ
σώματι
ἰσχυρῷ
|
ἄνευ |
ὄψεως
κινουμένῳ
συμβαίνει
σφάλλεσθαι
ἰσχυρῶς |
[6, 1142] |
αὑτοῦ
εὖ
ἄνευ
οἰκονομίας
(οὐδ'
|
ἄνευ |
πολιτείας.
Ἔτι
δὲ
τὰ
αὑτοῦ |
[6, 1142] |
λογίζεται.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδ'
εὐστοχία·
|
ἄνευ |
τε
γὰρ
λόγου
καὶ
ταχύ |
[6, 1144] |
οὐχ
ἡ
δύναμις,
ἀλλ'
οὐκ
|
ἄνευ |
τῆς
δυνάμεως
ταύτης.
Ἡ
δ' |
[6, 1144] |
κυρίως
ἄνευ
φρονήσεως,
οὐδὲ
φρόνιμον
|
ἄνευ |
τῆς
ἠθικῆς
ἀρετῆς.
Ἀλλὰ
καὶ |
[6, 1144] |
τούτων
ἡ
κυρία
οὐ
γίνεται
|
ἄνευ |
φρονήσεως.
Διόπερ
τινές
φασι
πάσας |
[6, 1144] |
ἀρετάς,
ἡμάρτανεν,
ὅτι
δ'
οὐκ
|
ἄνευ |
φρονήσεως,
καλῶς
ἔλεγεν.
Σημεῖον
δέ· |
[6, 1145] |
οὐκ
ἔσται
ἡ
προαίρεσις
ὀρθὴ
|
ἄνευ |
(φρονήσεως
οὐδ'
ἄνευ
ἀρετῆς·
ἣ |
[6, 1144] |
οἷόν
τε
ἀγαθὸν
εἶναι
κυρίως
|
ἄνευ |
φρονήσεως,
οὐδὲ
φρόνιμον
ἄνευ
τῆς |
[6, 1141] |
ἄχρηστα
δ'
ὅτι
οὐ
τὰ
|
ἀνθρώπινα |
ἀγαθὰ
ζητοῦσιν.
Ἡ
δὲ
φρόνησις |
[6, 1140] |
μετὰ
λόγου
ἀληθῆ
περὶ
τὰ
|
ἀνθρώπινα |
ἀγαθὰ
πρακτικήν.
Ἀλλὰ
μὴν
τέχνης |
[6, 1141] |
Ἡ
δὲ
φρόνησις
περὶ
τὰ
|
ἀνθρώπινα |
καὶ
περὶ
ὧν
ἔστι
βουλεύσασθαι· |
[6, 1140] |
αὑτοῖς
ἀγαθὰ
καὶ
τὰ
τοῖς
|
ἀνθρώποις |
δύνανται
θεωρεῖν·
(εἶναι
δὲ
τοιούτους |
[6, 1141] |
ὑγιεινὸν
μὲν
καὶ
ἀγαθὸν
ἕτερον
|
ἀνθρώποις |
καὶ
ἰχθύσι,
τὸ
δὲ
λευκὸν |
[6, 1141] |
ἄριστον
τῶν
ἐν
τῷ
κόσμῳ
|
ἄνθρωπός |
ἐστιν.
Εἰ
δὴ
ὑγιεινὸν
μὲν |
[6, 1143] |
θεωρήσει
ἐξ
ὧν
ἔσται
εὐδαίμων
|
(ἄνθρωπος |
(οὐδεμιᾶς
γάρ
ἐστι
γενέσεως)
ἡ |
[6, 1139] |
διανοητική,
καὶ
ἡ
τοιαύτη
ἀρχὴ
|
ἄνθρωπος. |
Οὐκ
ἔστι
δὲ
προαιρετὸν
οὐδὲν |
[6, 1141] |
ὄντων.
Εἰ
δ'
ὅτι
βέλτιστον
|
ἄνθρωπος |
τῶν
ἄλλων
ζῴων,
οὐδὲν
διαφέρει· |
[6, 1141] |
ζῴων,
οὐδὲν
διαφέρει·
καὶ
γὰρ
|
ἀνθρώπου |
ἄλλα
πολὺ
θειότερα
τὴν
φύσιν, |
[6, 1140] |
μετὰ
λόγου
πρακτικὴν
περὶ
τὰ
|
ἀνθρώπῳ |
ἀγαθὰ
καὶ
κακά.
Τῆς
μὲν |
[6, 1143] |
δίκαια
καὶ
καλὰ
καὶ
ἀγαθὰ
|
ἀνθρώπῳ, |
ταῦτα
δ'
ἐστὶν
ἃ
τοῦ |
[6, 1141] |
ἁπλῶς
εὔβουλος
ὁ
τοῦ
ἀρίστου
|
ἀνθρώπῳ |
τῶν
πρακτῶν
στοχαστικὸς
κατὰ
τὸν |
[6, 1138] |
τὸν
λόγον
ἔχων
ἐπιτείνει
καὶ
|
ἀνίησιν, |
καί
τις
ἔστιν
ὅρος
τῶν |
[6, 1142] |
εἴρηται·
(τὸ
γὰρ
πρακτὸν
τοιοῦτον.
|
Ἀντίκειται |
μὲν
δὴ
τῷ
νῷ·
ὁ |
[6, 1144] |
τῶν
καλῶν
καὶ
δικαίων,
μικρὸν
|
ἄνωθεν |
ἀρκτέον,
λαβόντας
ἀρχὴν
ταύτην.
Ὥσπερ |
[6, 1139] |
αὗται
ἀρεταὶ
ἀμφοῖν.
Ἀρξάμενοι
οὖν
|
ἄνωθεν |
περὶ
αὐτῶν
πάλιν
λέγωμεν.
(Ἔστω |
[6, 1143] |
καθ'
ἕκαστα
καὶ
τῶν
ἐσχάτων
|
ἅπαντα |
τὰ
πρακτά·
καὶ
γὰρ
τὸν |
[6, 1144] |
φρόνησιν.
Ἐοίκασι
δὴ
μαντεύεσθαί
πως
|
ἅπαντες |
(ὅτι
ἡ
τοιαύτη
ἕξις
ἀρετή |
[6, 1141] |
οὐ
γὰρ
μία
περὶ
τὸ
|
ἁπάντων |
ἀγαθὸν
τῶν
ζῴων,
ἀλλ'
ἑτέρα |
[6, 1143] |
γὰρ
ἐπιεικῆ
κοινὰ
τῶν
ἀγαθῶν
|
ἁπάντων |
ἐστὶν
ἐν
τῷ
πρὸς
ἄλλον. |
[6, 1139] |
ἀγένητα
καὶ
ἄφθαρτα.
(Ἔτι
διδακτὴ
|
ἅπασα |
ἐπιστήμη
δοκεῖ
εἶναι,
καὶ
τὸ |
[6, 1140] |
τὴν
τοιαύτην
ὑπόληψιν.
Οὐ
γὰρ
|
ἅπασαν |
ὑπόληψιν
διαφθείρει
οὐδὲ
διαστρέφει
τὸ |
[6, 1144] |
γὰρ
ὁ
αὐτὸς
εὐφυέστατος
πρὸς
|
ἁπάσας, |
(ὥστε
τὴν
μὲν
ἤδη
τὴν |
[6, 1139] |
ὁ
ποιῶν,
καὶ
οὐ
τέλος
|
ἁπλῶς |
(ἀλλὰ
πρός
τι
καὶ
τινός) |
[6, 1142] |
καὶ
ὅτε.
Ἔτι
ἔστι
καὶ
|
ἁπλῶς |
εὖ
βεβουλεῦσθαι
καὶ
πρός
τι |
[6, 1141] |
τοῦτο
πρακτὸν
ἀγαθόν.
Ὁ
δ'
|
ἁπλῶς |
εὔβουλος
ὁ
τοῦ
ἀρίστου
ἀνθρώπῳ |
[6, 1142] |
τι
τέλος.
Ἣ
μὲν
(δὴ
|
ἁπλῶς |
ἡ
πρὸς
τὸ
τέλος
τὸ |
[6, 1142] |
ἡ
πρὸς
τὸ
τέλος
τὸ
|
ἁπλῶς |
κατορθοῦσα,
τὶς
δὲ
ἡ
πρός |
[6, 1145] |
ἀρετὰς
ἐνδέχεται,
~(καθ'
ἃς
δὲ
|
ἁπλῶς |
λέγεται
ἀγαθός,
οὐκ
ἐνδέχεται·
ἅμα |
[6, 1139] |
τὰ
γὰρ
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντα
|
ἁπλῶς |
πάντα
ἀίδια,
τὰ
δ'
ἀίδια |
[6, 1143] |
μὴ
τῷ
ποιεῖν
ἀλλὰ
τῷ
|
ἀπὸ |
τῆς
ἕξεως
εἶναι
λέγεται·
οὐθὲν |
[6, 1138] |
ἔστι
τις
σκοπὸς
πρὸς
ὃν
|
ἀποβλέπων |
ὁ
τὸν
λόγον
ἔχων
ἐπιτείνει |
[6, 1139] |
μὲν
ἄρα
ἐπιστήμη
ἐστὶν
ἕξις
|
ἀποδεικτική, |
καὶ
ὅσα
ἄλλα
προσδιοριζόμεθα
ἐν |
[6, 1141] |
(φρόνησις·
~τὸ
μὲν
γὰρ
ἐπιστητὸν
|
ἀποδεικτόν, |
(αἳ
δὲ
τυγχάνουσιν
οὖσαι
περὶ |
[6, 1140] |
ὄντων,
εἰσὶ
δ'
ἀρχαὶ
τῶν
|
ἀποδεικτῶν |
καὶ
πάσης
ἐπιστήμης
(μετὰ
λόγου |
[6, 1143] |
νοῦς·
ἐκ
τούτων
γὰρ
αἱ
|
ἀποδείξεις |
καὶ
περὶ
τούτων.
Ὥστε
δεῖ |
[6, 1143] |
καὶ
ὁ
μὲν
κατὰ
τὰς
|
ἀποδείξεις |
τῶν
ἀκινήτων
ὅρων
καὶ
πρώτων, |
[6, 1143] |
καὶ
δόξαις
οὐχ
ἧττον
τῶν
|
ἀποδείξεων· |
διὰ
γὰρ
τὸ
ἔχειν
ἐκ |
[6, 1140] |
Ὥστ'
εἴπερ
ἐπιστήμη
μὲν
μετ'
|
ἀποδείξεως, |
ὧν
δ'
αἱ
ἀρχαὶ
ἐνδέχονται |
[6, 1141] |
γὰρ
σοφοῦ
περὶ
ἐνίων
ἔχειν
|
ἀπόδειξίν |
ἐστιν.
Εἰ
δὴ
οἷς
ἀληθεύομεν |
[6, 1140] |
ἄλλως
ἔχειν,
τούτων
μή
ἐστιν
|
ἀπόδειξις |
(πάντα
γὰρ
ἐνδέχεται
καὶ
ἄλλως |
[6, 1141] |
τέχναις
τοῖς
ἀκριβεστάτοις
(τὰς
τέχνας
|
ἀποδίδομεν, |
οἷον
Φειδίαν
λιθουργὸν
σοφὸν
καὶ |
[6, 1143] |
γιγνομένων
ὁτουοῦν,
ἀλλὰ
περὶ
ὧν
|
ἀπορήσειεν |
ἄν
τις
καὶ
βουλεύσαιτο.
Διὸ |
[6, 1144] |
ἐνεργεῖν
εὐδαίμονα.
Ἔτι
τὸ
ἔργον
|
ἀποτελεῖται |
κατὰ
τὴν
φρόνησιν
καὶ
τὴν |
[6, 1139] |
ἡ
ψυχὴ
τῷ
καταφάναι
ἢ
|
ἀποφάναι, |
πέντε
τὸν
ἀριθμόν·
ταῦτα
δ' |
[6, 1139] |
ὅπερ
ἐν
διανοίᾳ
κατάφασις
καὶ
|
ἀπόφασις, |
τοῦτ'
ἐν
ὀρέξει
δίωξις
καὶ |
[6, 1142] |
δ'
ἂν
φρονοίην,
ᾧ
παρῆν
|
ἀπραγμόνως
|
ἐν
τοῖσι
πολλοῖς
ἠριθμημένον
στρατοῦ
|
[6, 1139] |
μέρος
τοῦ
λόγον
ἔχοντος.
Ληπτέον
|
ἄρ' |
ἑκατέρου
τούτων
τίς
ἡ
βελτίστη |
[6, 1141] |
τῷ
Μαργίτῃ
(ὸν
δ'
οὔτ'
|
ἂρ |
σκαπτῆρα
θεοὶ
θέσαν
οὔτ'
ἀροτῆρα |
[6, 1139] |
συλλογισμὸς
ἐκ
τῶν
καθόλου.
Εἰσὶν
|
(ἄρα |
ἀρχαὶ
ἐξ
ὧν
ὁ
συλλογισμός, |
[6, 1140] |
γένος
πράξεως
καὶ
ποιήσεως.
Λείπεται
|
ἄρα |
αὐτὴν
εἶναι
(ἕξιν
ἀληθῆ
μετὰ |
[6, 1139] |
συλλογισμός·
ἐπαγωγὴ
ἄρα.
Ἡ
μὲν
|
ἄρα |
ἐπιστήμη
ἐστὶν
ἕξις
ἀποδεικτική,
καὶ |
[6, 1139] |
ἔστιν
ἢ
μή.
Ἐξ
ἀνάγκης
|
ἄρα |
ἐστὶ
τὸ
ἐπιστητόν.
Ἀίδιον
ἄρα· |
[6, 1139] |
ὧν
οὐκ
ἔστι
συλλογισμός·
ἐπαγωγὴ
|
ἄρα. |
Ἡ
μὲν
ἄρα
ἐπιστήμη
ἐστὶν |
[6, 1142] |
ἄνευ
λόγου
ἡ
εὐβουλία.
Διανοίας
|
ἄρα |
λείπεται·
αὕτη
γὰρ
οὔπω
φάσις· |
[6, 1139] |
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
ἐπιστητόν.
Ἀίδιον
|
ἄρα· |
τὰ
γὰρ
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντα |
[6, 1141] |
ἐπιστημῶν
εἴη
ἡ
σοφία.
Δεῖ
|
ἄρα |
τὸν
σοφὸν
μὴ
μόνον
τὰ |
[6, 1139] |
μάλιστα
ἕξεις
ἀληθεύσει
ἑκάτερον,
αὗται
|
ἀρεταὶ |
ἀμφοῖν.
Ἀρξάμενοι
οὖν
ἄνωθεν
περὶ |
[6, 1143] |
αὐτά
ἐσμεν,
εἴπερ
ἕξεις
(αἱ
|
ἀρεταί |
εἰσιν,
ὥσπερ
οὐδὲ
τὰ
ὑγιεινὰ |
[6, 1144] |
ἂν
ὅτι
χωρίζονται
ἀλλήλων
αἱ
|
ἀρεταί· |
οὐ
γὰρ
ὁ
αὐτὸς
εὐφυέστατος |
[6, 1144] |
αὑτὰς
ἀναγκαῖον
αἱρετὰς
αὐτὰς
εἶναι,
|
ἀρετάς |
γ'
οὔσας
ἑκατέραν
ἑκατέρου
τοῦ |
[6, 1140] |
ἧττον,
ὥσπερ
καὶ
περὶ
τὰς
|
ἀρετάς. |
Δῆλον
οὖν
ὅτι
ἀρετή
(τις |
[6, 1139] |
ὅρος.
~(ὰς
δὴ
τῆς
ψυχῆς
|
ἀρετὰς |
διελόμενοι
(τὰς
μὲν
εἶναι
τοῦ |
[6, 1144] |
γὰρ
κατὰ
μὲν
τὰς
φυσικὰς
|
ἀρετὰς |
ἐνδέχεται,
~(καθ'
ἃς
δὲ
ἁπλῶς |
[6, 1144] |
φρονήσεις
ᾤετο
(εἶναι
πάσας
τὰς
|
ἀρετάς, |
ἡμάρτανεν,
ὅτι
δ'
οὐκ
ἄνευ |
[6, 1144] |
Διόπερ
τινές
φασι
πάσας
τὰς
|
ἀρετὰς |
φρονήσεις
εἶναι,
καὶ
Σωκράτης
τῇ |
[6, 1144] |
Σωκράτης
μὲν
οὖν
λόγους
τὰς
|
ἀρετὰς |
ᾤετο
εἶναι
(ἐπιστήμας
γὰρ
εἶναι |
[6, 1143] |
ὅτι
ἄλλου
τῆς
ψυχῆς
μορίου
|
ἀρετὴ |
ἑκατέρα,
εἴρηται.
Διαπορήσειε
δ'
ἄν |
[6, 1139] |
ἡ
βελτίστη
ἕξις·
αὕτη
γὰρ
|
ἀρετὴ |
ἑκατέρου,
ἡ
δ'
ἀρετὴ
πρὸς |
[6, 1139] |
φυγή·
ὥστ'
ἐπειδὴ
ἡ
ἠθικὴ
|
ἀρετὴ |
ἕξις
προαιρετική,
ἡ
δὲ
προαίρεσις |
[6, 1144] |
ἅπαντες
(ὅτι
ἡ
τοιαύτη
ἕξις
|
ἀρετή |
ἐστιν,
ἡ
κατὰ
τὴν
φρόνησιν. |
[6, 1144] |
μετὰ
τοῦ
ὀρθοῦ
λόγου
ἕξις
|
ἀρετή |
ἐστιν·
ὀρθὸς
δὲ
λόγος
περὶ |
[6, 1144] |
περὶ
ἀρετῆς·
καὶ
γὰρ
ἡ
|
ἀρετὴ |
παραπλησίως
ἔχει
ὡς
ἡ
φρόνησις |
[6, 1144] |
δέ
οὕτω
καὶ
ἡ
φυσικὴ
|
ἀρετὴ |
πρὸς
τὴν
κυρίαν.
Πᾶσι
γὰρ |
[6, 1139] |
γὰρ
ἀρετὴ
ἑκατέρου,
ἡ
δ'
|
ἀρετὴ |
πρὸς
τὸ
ἔργον
τὸ
οἰκεῖον. |
[6, 1141] |
σημαίνοντες
τὴν
σοφίαν
ἢ
ὅτι
|
ἀρετὴ |
τέχνης
ἐστίν·
εἶναι
δέ
τινας |
[6, 1140] |
τὰς
ἀρετάς.
Δῆλον
οὖν
ὅτι
|
ἀρετή |
(τις
ἐστὶ
καὶ
οὐ
τέχνη. |
[6, 1144] |
οὖν
προαίρεσιν
ὀρθὴν
ποιεῖ
ἡ
|
ἀρετή, |
τὸ
δ'
ὅσα
ἐκείνης
ἕνεκα |
[6, 1144] |
μορίου
τῆς
ψυχῆς
οὐκ
ἔστιν
|
(ἀρετὴ |
τοιαύτη,
τοῦ
θρεπτικοῦ·
οὐδὲν
γὰρ |
[6, 1144] |
ἠθικὴν
ἀρετήν·
ἡ
μὲν
γὰρ
|
ἀρετὴ |
τὸν
σκοπὸν
ποιεῖ
ὀρθόν,
ἡ |
[6, 1140] |
λόγον
ἐχόντων,
θατέρου
ἂν
εἴη
|
ἀρετή, |
τοῦ
δοξαστικοῦ·
ἥ
τε
γὰρ |
[6, 1140] |
Ἀλλὰ
μὴν
τέχνης
μὲν
ἔστιν
|
ἀρετή, |
φρονήσεως
δ'
οὐκ
ἔστιν·
καὶ |
[6, 1144] |
ἠθικοῦ
δύο
ἐστί,
τὸ
μὲν
|
ἀρετὴ |
φυσικὴ
τὸ
δ'
ἡ
κυρία, |
[6, 1144] |
ὁμοία
οὖσα
τότ'
ἔσται
κυρίως
|
ἀρετή. |
Ὥστε
καθάπερ
ἐπὶ
τοῦ
δοξαστικοῦ |
[6, 1145] |
αὐτῆς
διὰ
τὸ
τοῦ
μορίου
|
ἀρετὴν |
εἶναι,
καὶ
ὅτι
οὐκ
ἔσται |
[6, 1144] |
τὴν
φρόνησιν
καὶ
τὴν
ἠθικὴν
|
ἀρετήν· |
ἡ
μὲν
γὰρ
ἀρετὴ
τὸν |
[6, 1144] |
νῦν
πάντες,
ὅταν
ὁρίζωνται
τὴν
|
ἀρετήν, |
προστιθέασι,
τὴν
ἕξιν
εἰπόντες
καὶ |
[6, 1144] |
πέφυκε
πράττεσθαι
οὐκ
ἔστι
τῆς
|
ἀρετῆς |
ἀλλ'
ἑτέρας
δυνάμεως.
Λεκτέον
δ' |
[6, 1144] |
οὐδὲ
φρόνιμον
ἄνευ
τῆς
ἠθικῆς
|
ἀρετῆς. |
Ἀλλὰ
καὶ
ὁ
λόγος
ταύτῃ |
[6, 1145] |
ὀρθὴ
ἄνευ
(φρονήσεως
οὐδ'
ἄνευ
|
ἀρετῆς· |
ἣ
μὲν
γὰρ
τὸ
τέλος |
[6, 1144] |
(Σκεπτέον
δὴ
πάλιν
καὶ
περὶ
|
ἀρετῆς· |
καὶ
γὰρ
ἡ
ἀρετὴ
παραπλησίως |
[6, 1144] |
μέρος
γὰρ
οὖσα
τῆς
ὅλης
|
ἀρετῆς |
τῷ
ἔχεσθαι
ποιεῖ
καὶ
τῷ |
[6, 1144] |
γίνεται
τῆς
ψυχῆς
οὐκ
ἄνευ
|
ἀρετῆς, |
ὡς
εἴρηταί
τε
καὶ
ἔστι |
[6, 1139] |
καταφάναι
ἢ
ἀποφάναι,
πέντε
τὸν
|
ἀριθμόν· |
ταῦτα
δ'
ἐστὶ
τέχνη
ἐπιστήμη |
[6, 1144] |
τοιόνδε
τὸ
τέλος
καὶ
τὸ
|
ἄριστον, |
ὁτιδήποτε
ὄν
(ἔστω
γὰρ
λόγου |
[6, 1141] |
οἴεται
εἶναι,
εἰ
μὴ
τὸ
|
ἄριστον |
τῶν
ἐν
τῷ
κόσμῳ
ἄνθρωπός |
[6, 1138] |
|
~Ἀριστοτέλους |
Ἠθικὰ
Νικομάχεια
Βιβλίον
Ζ.
(Ἐπεὶ |
[6, 1141] |
δ'
ἁπλῶς
εὔβουλος
ὁ
τοῦ
|
ἀρίστου |
ἀνθρώπῳ
τῶν
πρακτῶν
στοχαστικὸς
κατὰ |
[6, 1144] |
καλῶν
καὶ
δικαίων,
μικρὸν
ἄνωθεν
|
ἀρκτέον, |
λαβόντας
ἀρχὴν
ταύτην.
Ὥσπερ
γὰρ |
[6, 1139] |
ἀληθεύσει
ἑκάτερον,
αὗται
ἀρεταὶ
ἀμφοῖν.
|
Ἀρξάμενοι |
οὖν
ἄνωθεν
περὶ
αὐτῶν
πάλιν |
[6, 1141] |
ἂρ
σκαπτῆρα
θεοὶ
θέσαν
οὔτ'
|
ἀροτῆρα |
οὔτ'
ἄλλως
τι
σοφόν.
Ὥστε |
[6, 1143] |
ἐνδεχομένου
καὶ
τῆς
ἑτέρας
προτάσεως·
|
ἀρχαὶ |
γὰρ
τοῦ
οὗ
ἕνεκα
αὗται· |
[6, 1140] |
μετ'
ἀποδείξεως,
ὧν
δ'
αἱ
|
ἀρχαὶ |
ἐνδέχονται
ἄλλως
ἔχειν,
τούτων
μή |
[6, 1142] |
ἀφαιρέσεώς
ἐστιν,
τῶν
δ'
αἱ
|
ἀρχαὶ |
ἐξ
ἐμπειρίας·
καὶ
τὰ
μὲν |
[6, 1139] |
ἐκ
τῶν
καθόλου.
Εἰσὶν
(ἄρα
|
ἀρχαὶ |
ἐξ
ὧν
ὁ
συλλογισμός,
ὧν |
[6, 1139] |
καὶ
γνώριμοι
αὐτῷ
ὦσιν
αἱ
|
ἀρχαί, |
ἐπίσταται·
εἰ
γὰρ
μὴ
μᾶλλον |
[6, 1139] |
τοιαῦτα
τῶν
ὄντων
ὅσων
αἱ
|
ἀρχαὶ |
μὴ
ἐνδέχονται
ἄλλως
ἔχειν,
ἓν |
[6, 1140] |
ἐξ
ἀνάγκης
ὄντων,
εἰσὶ
δ'
|
ἀρχαὶ |
τῶν
ἀποδεικτῶν
καὶ
πάσης
ἐπιστήμης |
[6, 1140] |
τὸ
πρακτόν.
Αἱ
μὲν
γὰρ
|
ἀρχαὶ |
τῶν
πρακτῶν
τὸ
οὗ
ἕνεκα |
[6, 1141] |
εἰδέναι,
ἀλλὰ
καὶ
περὶ
τὰς
|
ἀρχὰς |
ἀληθεύειν.
Ὥστ'
εἴη
ἂν
ἡ |
[6, 1144] |
διαψεύδεσθαι
ποιεῖ
περὶ
τὰς
πρακτικὰς
|
ἀρχάς. |
Ὥστε
φανερὸν
ὅτι
ἀδύνατον
φρόνιμον |
[6, 1139] |
(αὕτη
γὰρ
καὶ
τῆς
ποιητικῆς
|
ἄρχει· |
ἕνεκα
γάρ
του
ποιεῖ
πᾶς |
[6, 1143] |
αὐτῆς
ἔσται·
(ἡ
γὰρ
ποιοῦσα
|
ἄρχει |
καὶ
ἐπιτάττει
περὶ
ἕκαστον.
Περὶ |
[6, 1145] |
εἴ
τις
τὴν
πολιτικὴν
φαίη
|
ἄρχειν |
τῶν
θεῶν,
ὅτι
ἐπιτάττει
περὶ |
[6, 1139] |
ὄρεξις
διανοητική,
καὶ
ἡ
τοιαύτη
|
ἀρχὴ |
ἄνθρωπος.
Οὐκ
ἔστι
δὲ
προαιρετὸν |
[6, 1140] |
μὴ
εἶναι,
καὶ
ὧν
ἡ
|
ἀρχὴ |
ἐν
τῷ
ποιοῦντι
ἀλλὰ
μὴ |
[6, 1139] |
συλλογισμῷ.
Ἡ
μὲν
δὴ
ἐπαγωγὴ
|
ἀρχή |
ἐστι
καὶ
τοῦ
καθόλου,
ὁ |
[6, 1143] |
φύσεως
αἰτίας
οὔσης.
(Διὸ
(καὶ
|
ἀρχὴ |
καὶ
τέλος
νοῦς·
ἐκ
τούτων |
[6, 1140] |
ἢ
λύπην
εὐθὺς
οὐ
φαίνεται
|
ἀρχή, |
οὐδὲ
δεῖν
τούτου
ἕνεκεν
οὐδὲ |
[6, 1139] |
Τούτων
δ'
ἡ
αἴσθησις
οὐδεμιᾶς
|
ἀρχὴ |
πράξεως·
δῆλον
δὲ
τῷ
(τὰ |
[6, 1139] |
τῇ
ὀρθῇ.
Πράξεως
μὲν
οὖν
|
ἀρχὴ |
προαίρεσις-
ὅθεν
ἡ
κίνησις
ἀλλ' |
[6, 1140] |
αὑτοῖς
γὰρ
ἔχουσι
ταῦτα
τὴν
|
ἀρχήν. |
Ἐπεὶ
δὲ
ποίησις
καὶ
πρᾶξις |
[6, 1144] |
οἱ
γὰρ
συλλογισμοὶ
τῶν
πρακτῶν
|
ἀρχὴν |
ἔχοντές
εἰσιν,
ἐπειδὴ
τοιόνδε
τὸ |
[6, 1144] |
δικαίων,
μικρὸν
ἄνωθεν
ἀρκτέον,
λαβόντας
|
ἀρχὴν |
ταύτην.
Ὥσπερ
γὰρ
καὶ
τὰ |
[6, 1140] |
λόγου
γὰρ
ἡ
ἐπιστήμη)
τῆς
|
ἀρχῆς |
τοῦ
ἐπιστητοῦ
οὔτ'
ἂν
ἐπιστήμη |
[6, 1140] |
ἔστι
γὰρ
ἡ
κακία
φθαρτικὴ
|
(ἀρχῆς. |
Ὥστ'
ἀνάγκη
τὴν
φρόνησιν
ἕξιν |
[6, 1141] |
δ'
ἄν
τις
καὶ
ἐνταῦθα
|
ἀρχιτεκτονική. |
Ἔστι
δὲ
καὶ
ἡ
πολιτικὴ |
[6, 1141] |
περὶ
(πόλιν
ἣ
μὲν
ὡς
|
ἀρχιτεκτονικὴ |
φρόνησις
νομοθετική,
ἣ
δὲ
ὡς |
[6, 1141] |
μὴ
μόνον
τὰ
ἐκ
τῶν
|
ἀρχῶν |
εἰδέναι,
ἀλλὰ
καὶ
περὶ
τὰς |
[6, 1141] |
σοφίαν)
λείπεται
νοῦν
εἶναι
τῶν
|
ἀρχῶν. |
Τὴν
δὲ
σοφίαν
ἔν
τε |
[6, 1139] |
λόγος
καὶ
τούτου
τίς
ὅρος.
|
~(ὰς |
δὴ
τῆς
ψυχῆς
ἀρετὰς
διελόμενοι |
[6, 1145] |
τὰς
φυσικὰς
ἀρετὰς
ἐνδέχεται,
~(καθ'
|
ἃς |
δὲ
ἁπλῶς
λέγεται
ἀγαθός,
οὐκ |
[6, 1143] |
σύνεσις
καὶ
ἡ
εὐσυνεσία,
(καθ'
|
ἃς |
λέγομεν
συνετοὺς
καὶ
εὐσυνέτους,
οὔθ' |
[6, 1138] |
τις
ἔστιν
ὅρος
τῶν
μεσοτήτων,
|
ἃς |
μεταξύ
φαμεν
εἶναι
τῆς
ὑπερβολῆς |
[6, 1139] |
μορίων
ἀλήθεια
τὸ
ἔργον.
Καθ'
|
ἃς |
οὖν
μάλιστα
ἕξεις
ἀληθεύσει
ἑκάτερον, |
[6, 1139] |
καὶ
θεὸς
στερίσκεται,
ἀγένητα
ποιεῖν
|
ἅσσ' |
ἂν
ᾖ
πεπραγμένα.
Ἀμφοτέρων
δὴ |
[6, 1140] |
ἀληθοῦς
ποιητική
ἐστιν,
ἡ
δ'
|
ἀτεχνία |
τοὐναντίον
μετὰ
λόγου
ψευδοῦς
ποιητικὴ |
[6, 1143] |
μανθάνομεν
ἰατρικήν.
Πρὸς
δὲ
τούτοις
|
ἄτοπον |
ἂν
εἶναι
δόξειεν,
εἰ
χείρων |
[6, 1141] |
κεφαλὴν
ἔχουσα
ἐπιστήμη
(τῶν
τιμιωτάτων.
|
Ἄτοπον |
γὰρ
εἴ
τις
τὴν
πολιτικὴν |
[6, 1141] |
εἶναι
φρόνιμον,
καὶ
τούτῳ
ἐπιτρέψει
|
αὐτά. |
Διὸ
καὶ
τῶν
θηρίων
ἔνια |
[6, 1143] |
οὐδὲν
δὲ
πρακτικώτεροι
τῷ
εἰδέναι
|
αὐτά |
ἐσμεν,
εἴπερ
ἕξεις
(αἱ
ἀρεταί |
[6, 1140] |
Καὶ
τρόπον
τινὰ
περὶ
τὰ
|
αὐτά |
ἐστιν
ἡ
τύχη
καὶ
ἡ |
[6, 1143] |
γὰρ
τὸν
φρόνιμον
δεῖ
γινώσκειν
|
αὐτά, |
καὶ
ἡ
σύνεσις
καὶ
ἡ |
[6, 1144] |
ἕτερόν
τι
καὶ
μὴ
δι'
|
αὐτά |
(καίτοι
πράττουσί
γε
ἃ
δεῖ |
[6, 1143] |
καὶ
βουλεύσαιτο.
Διὸ
περὶ
τὰ
|
αὐτὰ |
μὲν
τῇ
φρονήσει
ἐστίν,
οὐκ |
[6, 1139] |
ἡ
προαίρεσις
σπουδαία,
καὶ
τὰ
|
αὐτὰ |
τὸν
μὲν
φάναι
τὴν
δὲ |
[6, 1139] |
οὖν
μάλιστα
ἕξεις
ἀληθεύσει
ἑκάτερον,
|
αὗται |
ἀρεταὶ
ἀμφοῖν.
Ἀρξάμενοι
οὖν
ἄνωθεν |
[6, 1143] |
ἀρχαὶ
γὰρ
τοῦ
οὗ
ἕνεκα
|
αὗται· |
ἐκ
τῶν
καθ'
ἕκαστα
γὰρ |
[6, 1143] |
συνετούς.
Πᾶσαι
γὰρ
αἱ
δυνάμεις
|
αὗται |
τῶν
ἐσχάτων
εἰσὶ
καὶ
τῶν |
[6, 1141] |
τὸ
μέντοι
εἶναι
οὐ
ταὐτὸν
|
αὐταῖς. |
Τῆς
δὲ
περὶ
(πόλιν
ἣ |
[6, 1144] |
ὅτι
καθ'
αὑτὰς
ἀναγκαῖον
αἱρετὰς
|
αὐτὰς |
εἶναι,
ἀρετάς
γ'
οὔσας
ἑκατέραν |
[6, 1144] |
μὲν
οὖν
λέγωμεν
ὅτι
καθ'
|
αὑτὰς |
ἀναγκαῖον
αἱρετὰς
αὐτὰς
εἶναι,
ἀρετάς |
[6, 1145] |
ἡ
ἰατρική·
οὐ
γὰρ
χρῆται
|
αὐτῇ, |
ἀλλ'
ὁρᾷ
ὅπως
γένηται·
ἐκείνης |
[6, 1141] |
σοφία
καὶ
ἡ
πολιτικὴ
ἡ
|
αὐτή· |
εἰ
γὰρ
(τὴν
περὶ
τὰ |
[6, 1140] |
οὐκ
ἂν
εἴη·
ἔστι
γὰρ
|
αὐτὴ |
ἡ
εὐπραξία
τέλος.
Διὰ
τοῦτο |
[6, 1141] |
πολιτικὴ
καὶ
ἡ
φρόνησις
ἡ
|
αὐτὴ |
μὲν
ἕξις,
τὸ
μέντοι
εἶναι |
[6, 1139] |
ἤθους
οὐκ
ἔστιν.
Διάνοια
δ'
|
αὐτὴ |
οὐθὲν
κινεῖ,
ἀλλ'
ἡ
ἕνεκά |
[6, 1139] |
τούτων
τίς
ἡ
βελτίστη
ἕξις·
|
αὕτη |
γὰρ
ἀρετὴ
ἑκατέρου,
ἡ
δ' |
[6, 1139] |
ἡ
ἕνεκά
του
καὶ
πρακτική·
|
(αὕτη |
γὰρ
καὶ
τῆς
ποιητικῆς
ἄρχει· |
[6, 1142] |
ἡ
εὐβουλία.
Διανοίας
ἄρα
λείπεται·
|
αὕτη |
γὰρ
οὔπω
φάσις·
καὶ
γὰρ |
[6, 1143] |
τούτων
οὖν
ἔχειν
δεῖ
αἴσθησιν,
|
αὕτη |
δ'
ἐστὶ
νοῦς.
Διὸ
καὶ |
[6, 1144] |
δὴ
δύναμις
ἣν
καλοῦσι
δεινότητα·
|
αὕτη |
δ'
ἐστὶ
τοιαύτη
ὥστε
τὰ |
[6, 1141] |
τὸ
κοινὸν
ἔχει
ὄνομα,
πολιτική·
|
αὕτη |
δὲ
πρακτικὴ
καὶ
βουλευτική·
τὸ |
[6, 1142] |
τρίγωνον·
στήσεται
γὰρ
κἀκεῖ.
Ἀλλ'
|
αὕτη |
μᾶλλον
(αἴσθησις
ἢ
φρόνησις,
ἐκείνης |
[6, 1139] |
μὲν
φάναι
τὴν
δὲ
διώκειν.
|
Αὕτη |
μὲν
οὖν
ἡ
διάνοια
καὶ |
[6, 1142] |
μέσον
ὅρον
εἶναι·
ὥστ'
οὐδ'
|
(αὕτη |
πω
εὐβουλία,
καθ'
ἣν
οὗ |
[6, 1141] |
αὐτὸν
καὶ
ἕνα·
καὶ
ἔχει
|
αὕτη |
τὸ
κοινὸν
ὄνομα,
φρόνησις·
ἐκείνων |
[6, 1140] |
πράξεως
καὶ
ποιήσεως.
Λείπεται
ἄρα
|
αὐτὴν |
εἶναι
(ἕξιν
ἀληθῆ
μετὰ
λόγου |
[6, 1145] |
πρακτικὴ
ἦν,
ὅτι
ἔδει
ἂν
|
αὐτῆς |
διὰ
τὸ
τοῦ
μορίου
ἀρετὴν |
[6, 1143] |
ἔχει,
ἀλλὰ
τίνος
ἕνεκα
δεῖ
|
αὐτῆς; |
εἴπερ
ἡ
μὲν
φρόνησίς
ἐστιν |
[6, 1143] |
χείρων
τῆς
σοφίας
οὖσα
κυριωτέρα
|
αὐτῆς |
ἔσται·
(ἡ
γὰρ
ποιοῦσα
ἄρχει |
[6, 1143] |
πράττειν
ἢ
μή,
τὸ
τέλος
|
αὐτῆς |
ἐστίν·
ἡ
δὲ
σύνεσις
(κριτικὴ |
[6, 1143] |
καὶ
εὐσυνέτους,
οὔθ'
ὅλως
τὸ
|
αὐτὸ |
ἐπιστήμῃ
ἢ
δόξῃ
(πάντες
γὰρ |
[6, 1143] |
γὰρ
εὖ
τῷ
καλῶς
τὸ
|
αὐτό. |
Καὶ
ἐντεῦθεν
ἐλήλυθε
τοὔνομα
ἡ |
[6, 1143] |
ἐστίν,
οὐκ
ἔστι
δὲ
τὸ
|
αὐτὸ |
σύνεσις
καὶ
φρόνησις.
Ἡ
μὲν |
[6, 1141] |
(δὲ
ἕτερον·
τὰ
γὰρ
περὶ
|
αὑτὸ |
ἕκαστα
τὸ
εὖ
θεωροῦν
φησὶν |
[6, 1139] |
καὶ
οἰκειότητα
ἡ
γνῶσις
ὑπάρχει
|
αὐτοῖς. |
Λεγέσθω
δὲ
τούτων
τὸ
μὲν |
[6, 1140] |
φρονίμους
οἰόμεθα
εἶναι,
ὅτι
τὰ
|
αὑτοῖς |
ἀγαθὰ
καὶ
τὰ
τοῖς
ἀνθρώποις |
[6, 1142] |
πράσσοντας
πλέον
Ζητοῦσι
γὰρ
τὸ
|
αὑτοῖς |
ἀγαθόν,
καὶ
οἴονται
τοῦτο
δεῖν |
[6, 1140] |
οὔτε
τῶν
κατὰ
φύσιν·
ἐν
|
αὑτοῖς |
γὰρ
ἔχουσι
ταῦτα
τὴν
ἀρχήν. |
[6, 1141] |
(τὴν
περὶ
τὰ
ὠφέλιμα
τὰ
|
αὑτοῖς |
ἐροῦσι
σοφίαν,
πολλαὶ
ἔσονται
σοφίαι· |
[6, 1141] |
φρόνησις
μάλιστ'
εἶναι
ἡ
περὶ
|
αὐτὸν |
καὶ
ἕνα·
καὶ
ἔχει
αὕτη |
[6, 1139] |
περὶ
τοῦ
λόγον
ἔχοντος
τὸν
|
αὐτὸν |
τρόπον
διαιρετέον.
Καὶ
ὑποκείσθω
δύο |
[6, 1142] |
~(καὶ
δοκεῖ
ὁ
τὰ
περὶ
|
αὑτὸν |
εἰδὼς
καὶ
διατρίβων
φρόνιμος
εἶναι, |
[6, 1144] |
αἱ
ἀρεταί·
οὐ
γὰρ
ὁ
|
αὐτὸς |
εὐφυέστατος
πρὸς
ἁπάσας,
(ὥστε
τὴν |
[6, 1144] |
δύνασθαι
ταῦτα
πράττειν
καὶ
τυγχάνειν
|
αὐτοῦ. |
Ἂν
μὲν
οὖν
ὁ
σκοπὸς |
[6, 1139] |
διὸ
ὀρθῶς
Ἀγάθων
(Μόνου
γὰρ
|
αὐτοῦ |
καὶ
θεὸς
στερίσκεται,
ἀγένητα
ποιεῖν |
[6, 1142] |
καίτοι
ἴσως
οὐκ
ἔστι
τὸ
|
αὑτοῦ |
εὖ
ἄνευ
οἰκονομίας
(οὐδ'
ἄνευ |
[6, 1142] |
ἄνευ
πολιτείας.
Ἔτι
δὲ
τὰ
|
αὑτοῦ |
πῶς
δεῖ
διοικεῖν,
ἄδηλον
καὶ |
[6, 1143] |
φρόνησιν
καὶ
νοῦν
ἐπὶ
τοὺς
|
αὐτοὺς |
ἐπιφέροντες
γνώμην
ἔχειν
καὶ
νοῦν |
[6, 1143] |
μὴ
ἔχουσιν·
οὐδὲν
γὰρ
διοίσει
|
αὐτοὺς |
ἔχειν
ἢ
ἄλλοις
ἔχουσι
πείθεσθαι, |
[6, 1141] |
καὶ
χαλεπὰ
καὶ
δαιμόνια
εἰδέναι
|
αὐτούς |
φασιν,
ἄχρηστα
δ'
ὅτι
οὐ |
[6, 1140] |
ἔχειν,
οὐδὲ
τῶν
μὴ
ἐνδεχομένων
|
αὐτῷ |
πρᾶξαι.
Ὥστ'
εἴπερ
ἐπιστήμη
μὲν |
[6, 1144] |
τοῦ
θρεπτικοῦ·
οὐδὲν
γὰρ
ἐπ'
|
αὐτῷ |
πράττειν
ἢ
μὴ
πράττειν.
Περὶ |
[6, 1139] |
γάρ
πως
πιστεύῃ
καὶ
γνώριμοι
|
αὐτῷ |
ὦσιν
αἱ
ἀρχαί,
ἐπίσταται·
εἰ |
[6, 1140] |
δύνασθαι
καλῶς
βουλεύσασθαι
περὶ
τὰ
|
αὑτῷ |
ἀγαθὰ
καὶ
συμφέροντα,
οὐ
κατὰ |
[6, 1141] |
τι
ἂν
εἴη
γνώσεως
τὸ
|
αὑτῷ |
εἰδέναι·
ἀλλ'
ἔχει
διαφορὰν
πολλήν· |
[6, 1144] |
δ'
οἷον
διὰ
προαίρεσιν
καὶ
|
αὐτῶν |
ἕνεκα
τῶν
(πραττομένων.
Τὴν
μὲν |
[6, 1144] |
εἰ
μὴ
ποιοῦσι
μηδὲν
μηδετέρα
|
αὐτῶν. |
Ἔπειτα
καὶ
ποιοῦσι
μέν,
οὐχ |
[6, 1144] |
Λεκτέον
δ'
ἐπιστήσασι
σαφέστερον
περὶ
|
αὐτῶν. |
Ἔστι
δὴ
δύναμις
ἣν
καλοῦσι |
[6, 1140] |
καὶ
πρᾶξις
(πιστεύομεν
δὲ
περὶ
|
αὐτῶν |
καὶ
τοῖς
ἐξωτερικοῖς
λόγοις)
ὥστε |
[6, 1143] |
νῦν
μὲν
γὰρ
ἠπόρηται
περὶ
|
αὐτῶν |
μόνον.
~(Πρῶτον
μὲν
οὖν
λέγωμεν |
[6, 1139] |
ἀμφοῖν.
Ἀρξάμενοι
οὖν
ἄνωθεν
περὶ
|
αὐτῶν |
πάλιν
λέγωμεν.
(Ἔστω
δὴ
οἷς |
[6, 1143] |
Διαπορήσειε
δ'
ἄν
τις
περὶ
|
αὐτῶν |
τί
χρήσιμοί
εἰσιν.
Ἡ
μὲν |
[6, 1141] |
φασιν
εἶναι,
ὅσα
περὶ
τὸν
|
αὑτῶν |
βίον
ἔχοντα
φαίνεται
δύναμιν
προνοητικήν. |
[6, 1142] |
Ἢ
ὅτι
τὰ
μὲν
δι'
|
ἀφαιρέσεώς |
ἐστιν,
τῶν
δ'
αἱ
ἀρχαὶ |
[6, 1139] |
τὰ
δ'
ἀίδια
ἀγένητα
καὶ
|
ἄφθαρτα. |
(Ἔτι
διδακτὴ
ἅπασα
ἐπιστήμη
δοκεῖ |
[6, 1141] |
καὶ
δαιμόνια
εἰδέναι
αὐτούς
φασιν,
|
ἄχρηστα |
δ'
ὅτι
οὐ
τὰ
ἀνθρώπινα |