Livre, Chap.
[4, 6]	οὕτω λέγουσι, τοσαῦτα εἰρήσθω· ἐπεὶ	δ'	ἀδύνατον τὴν ἀντίφασιν ἅμα ἀληθεύεσθαι
[4, 7]	τούτου εἰς μὴ ἀγαθόν) νῦν	δ'	ἀεὶ φαίνεται (οὐ γὰρ ἔστι
[4, 6]	καθεύδομεν νῦν ἢ ἐγρηγόραμεν, δύνανται	δ'	αἱ ἀπορίαι αἱ τοιαῦται πᾶσαι
[4, 5]	τούτους κάμνειν καὶ παραφρονεῖν τοὺς	δ'	ἄλλους οὔ· ἔτι δὲ καὶ
[4, 4]	φθέγξαιτο ἢ βαδίσειεν; αὶ πάντα	δ'	ἂν εἴη ἕν, ὥσπερ καὶ
[4, 4]	ὃ ἐσήμαινε τὸ ἄνθρωπος) εἰ	δ'	ἀνάγκη τοῦτο, οὐκ ἐνδέχεται μὴ
[4, 4]	τοῦτο ποιῇ, οὐ διαλέγεται. Ὅλως	δ'	ἀναιροῦσιν οἱ τοῦτο λέγοντες οὐσίαν
[4, 7]	εἶναι, ἅπαντα ἀληθῆ ποιεῖν, ὁ	δ'	Ἀναξαγόρου, εἶναί τι μεταξὺ τῆς
[4, 5]	τὸ εἶδος ἅπαντα γιγνώσκομεν. Ἔτι	δ'	ἄξιον ἐπιτιμῆσαι τοῖς οὕτως ὑπολαμβάνουσιν,
[4, 5]	ἐναντία, ἐντελεχείᾳ δ' οὔ. Ἔτι	δ'	ἀξιώσομεν αὐτοὺς ὑπολαμβάνειν καὶ ἄλλην
[4, 5]	διανοίᾳ (ὁρίσαι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἔστι	δ'	ἀπὸ τῆς αὐτῆς δόξης καὶ
[4, 4]	οὐκ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν. Ἔστι	δ'	ἀποδεῖξαι ἐλεγκτικῶς καὶ περὶ τούτου
[4, 4]	ἄλλοι μὴ ἄνθρωπον καλοῖεν· τὸ	δ'	ἀπορούμενον οὐ τοῦτό ἐστιν, εἰ
[4, 2]	γὰρ ἡ ἀναγωγὴ ἡμῖν) (αἱ	δ'	ἀρχαὶ καὶ παντελῶς αἱ παρὰ
[4, 3]	δ' οὗτος ὁ φιλόσοφος. Βεβαιοτάτη	δ'	ἀρχὴ πασῶν περὶ ἣν διαψευσθῆναι
[4, 4]	καὶ ἡ τῆς τριήρους· εἰ	δ'	αὕτη, καὶ ἡ κατάφασις. Ταῦτά
[4, 5]	οἴονται προσήκειν οὐδὲ ὀλιγότητι, τὸ	δ'	αὐτὸ τοῖς μὲν γλυκὺ γευομένοις
[4, 4]	καὶ μὴ εἶναι ἄνθρωπον. Ὁ	δ'	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τοῦ
[4, 3]	φυσική, ἀλλ' οὐ πρώτη. Ὅσα	δ'	ἐγχειροῦσι τῶν λεγόντων τινὲς περὶ
[4, 5]	φρόνησιν μὲν τὴν αἴσθησιν, ταύτην	δ'	εἶναι ἀλλοίωσιν, τὸ φαινόμενον κατὰ
[4, 8]	ἀληθῆ λόγον ἀληθῆ ἀληθής, τοῦτο	δ'	εἰς ἄπειρον βαδιεῖται. Φανερὸν δ'
[4, 4]	ἄλλων ἀξιωμάτων αὕτη πάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ'	(Εἰσὶ δέ τινες οἵ, καθάπερ
[4, 5]	τὸ ἐνδεχόμενον ἀληθὲς ἑωρακότες οὗτοι	(δ'	εἰσὶν οἱ μάλιστα ζητοῦντες αὐτὸ
[4, 6]	δοξάζον ἀλλὰ τὸ δοξαζόμενον. Εἰ	δ'	ἕκαστον ἔσται πρὸς τὸ δοξάζον,
[4, 4]	τοίνυν τὰ μὲν οὕτως τὰ	δ'	ἐκείνως λέγεται συμβεβηκότα, ὅσα οὕτως
[4, 4]	τοιοῦτος ᾗ τοιοῦτος ἤδη. Τὸ	δ'	ἐλεγκτικῶς ἀποδεῖξαι λέγω διαφέρειν καὶ
[4, 5]	δὲ λόγου χάριν λέγουσι, τούτων	δ'	ἔλεγχος ἴασις τοῦ ἐν τῇ
[4, 6]	γὰρ οὐ χαλεπὸν λαβεῖν) (οἱ	δ'	ἐν τῷ λόγῳ τὴν βίαν
[4, 4]	νοεῖν μὴ νοοῦντα ἕν, εἰ	δ'	ἐνδέχεται, τεθείη ἂν ὄνομα τούτῳ
[4, 2]	ἧς λέγεται ἡ στέρησις) (τῷ	δ'	ἑνὶ πλῆθος ἀντίκειται) ὥστε καὶ
[4, 7]	δὲ τὸ μὴ εἶναι. Ἐλήλυθε	δ'	ἐνίοις αὕτη ἡ δόξα ὥσπερ
[4, 7]	ἢ κατάφησιν ἢ ἀπόφησιν τοῦτο	δ'	ἐξ ὁρισμοῦ δῆλον ὅταν ἀληθεύῃ
[4, 8]	ψευδῆ καὶ αὐτὸς αὑτόν. Ἐὰν	δ'	ἐξαιρῶνται ὁ μὲν τὸν ἐναντίον
[4, 4]	τι τὸ εἶναι αὐτῷ. Εἰ	δ'	ἔσται αὐτῷ τὸ ὅπερ ἀνθρώπῳ
[4, 3]	τῇ προτάσει τὰ εἰωθότἀ, ἐναντία	δ'	ἐστὶ δόξα δόξῃ ἡ τῆς
[4, 7]	τὰ ἀντικείμενα (καὶ μεταξύ) εἰ	δ'	ἔστι μεταξύ, καὶ οὕτως εἴη
[4, 1]	τούτῳ ὑπάρχοντα καθ' αὑτό. Αὕτη	δ'	ἐστὶν οὐδεμιᾷ τῶν ἐν μέρει
[4, 3]	τοιαύτη πασῶν ἀρχή, δῆλον· τίς	δ'	ἔστιν αὕτη, μετὰ ταῦτα λέγωμεν.
[4, 3]	καὶ περὶ τοῦ ὄντος. Ἐπεὶ	δ'	ἔστιν ἔτι τοῦ φυσικοῦ τις
[4, 3]	ἐφ' ὅσον αὐτοῖς ἱκανόν, τοῦτο	δ'	ἔστιν ὅσον ἐπέχει τὸ γένος
[4, 4]	μὲν αὐτοῦ ἀπόφασις ὑπάρξει, ἡ	δ'	ἑτέρου ὃ μὴ ὑπάρχει αὐτῷ
[4, 5]	ἔκαμνον (ἢ πάντες παρεφρόνουν, δύο	δ'	ἢ τρεῖς ὑγίαινον ἢ νοῦν
[4, 2]	ἓν παρὰ τὸ ὄν, ἔτι	δ'	ἡ ἑκάστου οὐσία ἕν ἐστιν
[4, 3]	ὑπάρχειν τῷ αὐτῷ τἀναντία προσδιωρίσθω	δ'	ἡμῖν καὶ ταύτῃ τῇ προτάσει
[4, 2]	εἰς τὴν ἀρχὴν ταύτην· (τεθεωρήσθω	δ'	ἡμῖν ταῦτα ἐν τῇ ἐκλογῇ
[4, 2]	οὐσίας ἐστὶ λόγον ἔχειν τοῦτο	δ'	ἦν ἓν τῶν ἐν τοῖς
[4, 7]	ὄνομα σημεῖον ὁρισμὸς ἔσται. Ἔοικε	δ'	ὁ μὲν Ἡρακλείτου (λόγος, λέγων
[4, 4]	ἑκάστῳ λόγῳ ἕτερον ὄνομα· λέγω	δ'	οἷον, εἰ μὴ φαίη τὸ
[4, 4]	ὑπάρχει αὐτῷ οὐχ ὑπάρξει· λέγω	δ'	οἷον εἰ ὀληθὲς εἰπεῖν τὸν
[4, 5]	ᾧ συμβέβηκε τὸ πάθος. Λέγω	δ'	οἷον ὁ μὲν αὐτὸς οἶνος
[4, 2]	ἐπιστήμης τῷ γένει θεωρῆσαι, λέγω	δ'	οἷον περὶ ταὐτοῦ καὶ ὁμοίου
[4, 4]	ὅτι ἄμφω συμβέβηκε ταὐτῷ, λέγω	δ'	οἷον τὸ λευκὸν μουσικὸν καὶ
[4, 5]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, ἔστι	δ'	ὃν οὔ, καὶ ἅμα τὸ
[4, 2]	κίνησις δὲ τοῦ πλήθους· τὰ	δ'	ὄντα καὶ τὴν (οὐσίαν ὁμολογοῦσιν
[4, 5]	μὲν τὴν ἀλήθειαν ἐσκόπουν, τὰ	δ'	ὄντα ὑπέλαβον εἶναι τὰ αἰσθητὰ
[4, 2]	σημεῖον εἶναι τῆς ὑγιείας τὸ	δ'	ὅτι δεκτικὸν αὐτῆς, (καὶ τὸ
[4, 2]	δ' ὅτι πάθη οὐσίας, τὰ	δ'	ὅτι ὁδὸς εἰς οὐσίαν ἢ
[4, 2]	καὶ εἷς ὢν ἄνθρωπος (δῆλον	δ'	ὅτι οὐ χωρίζεται οὔτ' ἐπὶ
[4, 8]	δ' εἰς ἄπειρον βαδιεῖται. Φανερὸν	δ'	ὅτι οὐδ' οἱ πάντα ἠρεμεῖν
[4, 2]	ὅτι οὐσίαι, ὄντα λέγεται, τὰ	δ'	ὅτι πάθη οὐσίας, τὰ δ'
[4, 4]	τὸ μὲν βέλτιον ὑπολαμβάνει τὸ	δ'	οὐ βέλτιον. Εἰ δὲ τοῦτο,
[4, 4]	(καὶ τὸ μὲν γλυκὺ τὸ	δ'	οὐ γλυκὺ ἀνάγκη ὑπολαμβάνειν. Οὐ
[4, 5]	ταὐτὸ εἶναι τὰ ἐναντία, ἐντελεχείᾳ	δ'	οὔ. Ἔτι δ' ἀξιώσομεν αὐτοὺς
[4, 2]	ἡ δὲ σοφιστικὴ φαινομένη, οὖσα	δ'	οὔ. Ἔτι τῶν ἐναντίων ἡ
[4, 4]	περὶ μέν τινας, περί τινας	δ'	οὔ. Καὶ εἰ μὲν μὴ
[4, 4]	(φαίνεται τὰ μὲν εὐλαβούμενος τὰ	δ'	οὔ· ὥστε, ὡς ἔοικε, πάντες
[4, 8]	ἠρεμεῖ (ἢ κινεῖται ποτέ, ἀεὶ	δ'	οὐθέν· ἔστι γάρ τι ὃ
[4, 4]	ἔσται τὸ ἀνθρώπῳ εἶναι (διαφέρει	δ'	οὐθὲν οὐδ' εἰ πλείω τις
[4, 4]	καὶ τὸ μὲν ἄνθρωπον τὸ	δ'	οὐκ ἄνθρωπον (καὶ τὸ μὲν
[4, 4]	ἦν τοῦτό τινος οὐσία. Τὸ	δ'	οὐσίαν σημαίνειν ἐστὶν ὅτι οὐκ
[4, 3]	ὄντα τὰς πάντων βεβαιοτάτας. Ἔστι	δ'	οὗτος ὁ φιλόσοφος. Βεβαιοτάτη δ'
[4, 4]	ὡς τὸ μουσικὸν Σωκράτει· ὅσα	δ'	οὕτως, οὐ (συμβεβηκότι συμβέβηκε συμβεβηκός,
[4, 5]	ἀμφότεροι οἱ λόγοι, δῆλον· ἔστι	δ'	οὐχ ὁ αὐτὸς τρόπος πρὸς
[4, 7]	ἐκ μὴ λευκοῦ γένεσις, νῦν	δ'	οὐχ ὁρᾶται. (Ἔτι πᾶν τὸ
[4, 6]	τῇ ἐπαλλάξει τῶν δακτύλων ἡ	δ'	ὄψις ἕν) ἀλλ' οὔ τι
[4, 6]	καὶ ᾗ καὶ ὥς. Ἂν	δ'	ὑπέχωσι μὲν λόγον, μὴ οὕτω
[4, 6]	ὑπέχωσι μὲν λόγον, μὴ οὕτω	δ'	(ὑπέχωσι, συμβήσεται αὑτοῖς τἀναντία ταχὺ
[4, 4]	τὰ μὲν οὕτω συμβέβηκε τὰ	δ'	ὡς τὸ μουσικὸν Σωκράτει· ὅσα
[4, 5]	ᾤετο δεῖν λέγειν ἀλλὰ τὸν	δάκτυλον	ἐκίνει μόνον, καὶ Ἡρακλείτῳ ἐπετίμα
[4, 6]	λέγει ἐν τῇ ἐπαλλάξει τῶν	δακτύλων	ἡ δ' ὄψις ἕν) ἀλλ'
[4, 4]	ἢ μὴ ἔχειν διέψευσται, ὁ	δὲ	ἄμφω ἀληθεύει; εἰ γὰρ ἀληθεύει,
[4, 6]	ἢ θάτερον μὲν πῇ θάτερον	δὲ	ἁπλῶς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Ἀλλὰ μὴν
[4, 5]	τὸ φρονεῖν ἀλλοῖα παρίστατο. Παρμενίδης	δὲ	ἀποφαίνεται τὸν αὐτὸν τρόπον· Ὡς
[4, 4]	φῆσαι καὶ ἀποφῆσαι, καθ' ὅσων	δὲ	ἀποφῆσαι (οὐ πάντων φῆσαι. Καὶ
[4, 5]	μὲν γὰρ πειθοῦς δέονται οἱ	δὲ	βίας. Ὅσοι μὲν γὰρ ἐκ
[4, 6]	ἔσται οὐθὲν μηθενὸς προδοξάσαντος. Εἰ	δὲ	γέγονεν ἢ ἔσται, δῆλον ὅτι
[4, 2]	αἰτίας ἔχειν τὸν φιλόσοφον. Ἅπαντος	δὲ	γένους καὶ αἴσθησις μία ἑνὸς
[4, 6]	τὴν ὄψιν μέλι φαίνεσθαι τῇ	δὲ	γεύσει μή, καὶ τῶν ὀφθαλμῶν
[4, 7]	ἅπαντας τούτους ἐξ ὁρισμοῦ. Ὁρισμὸς	δὲ	γίγνεται ἐκ τοῦ σημαίνειν τι
[4, 3]	ὄντων, τοῦτο οὐχ ὑπόθεσις· ὃ	δὲ	γνωρίζειν ἀναγκαῖον τῷ ὁτιοῦν γνωρίζοντι,
[4, 7]	ἀλλ' ἀδύνατον· ἐκ τοῦ ὁρισμοῦ	δὲ	δῆλον. Ἔτι εἰς ἄπειρον βαδιεῖται,
[4, 5]	διὰ ταῦτα ἐκείνων κατεψηφίσαντο. Ἔτι	δὲ	δῆλον ὅτι καὶ πρὸς τούτους
[4, 7]	διὰ τοιαύτην αἰτίαν λέγουσιν, οἱ	δὲ	διὰ τὸ πάντων ζητεῖν λόγον.
[4, 5]	ἢ ἡμῖν γ' ἄδηλον. Ὅλως	δὲ	διὰ τὸ ὑπολαμβάνειν φρόνησιν μὲν
[4, 2]	γάρ τις ἡ ἐναντιότης, ἡ	δὲ	διαφορὰ ἑτερότης. Ὥστ' ἐπειδὴ πολλαχῶς
[4, 5]	φαίνεσθαι καὶ ἡμῖν, καὶ αὐτῷ	δὲ	ἑκάστῳ πρὸς αὑτὸν οὐ ταὐτὰ
[4, 2]	δὲ μιᾶς τἀντικείμενα (θεωρῆσαι, τῷ	δὲ	ἑνὶ ἀντίκειται πλῆθος ἀπόφασιν δὲ
[4, 5]	ὑγιοῦς ἢ μὴ μέλλοντος. Ἔτι	δὲ	ἐπ' αὐτῶν (τῶν αἰσθήσεων οὐχ
[4, 4]	εἰ ὁ λόγος εἷς· εἰ	δὲ	ἔσται ἕν, ἓν σημανεῖ τὸ
[4, 2]	τοῦ βίου (τῇ προαιρέσει· ἔστι	δὲ	ἡ διαλεκτικὴ πειραστικὴ περὶ ὧν
[4, 2]	γὰρ περιττὸν καὶ ἄρτιον, οἱ	δὲ	θερμὸν καὶ ψυχρόν, οἱ δὲ
[4, 2]	ἔργον εἶναι τῆς ἰατρικῆς) ὁμοιοτρόπως	δὲ	καὶ ἄλλα ληψόμεθα λεγόμενα τούτοις,
[4, 5]	γὰρ πλέον ἐστὶ νόημα. Ἀναξαγόρου	δὲ	καὶ ἀπόφθεγμα μνημονεύεται πρὸς τῶν
[4, 4]	ἔσται ἀληθὲς καὶ ἴδιον) ὁμοίως	δὲ	καὶ εἰ διαιροῦντα ἐνδέχεται ἀληθεύειν,
[4, 2]	γενέσεως οὔτ' (ἐπὶ φθορᾶς) ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τοῦ ἑνός, ὥστε
[4, 4]	λόγος τὸ ζῷον δίπουν, εἶεν	δὲ	καὶ ἕτεροι πλείους, ὡρισμένοι δὲ
[4, 5]	οὔτε γένεσις τὸ παράπαν. (Ὅμοιως	δὲ	καὶ ἡ περὶ τὰ φαινόμενα
[4, 2]	ἐστιν οὐ κατὰ συμβεβηκός, ὁμοίως	δὲ	καὶ ὅπερ ὄν τι· ὥσθ'
[4, 2]	ἐναντίον ἢ ποσαχῶς λέγεται; ὁμοίως	δὲ	καὶ περὶ τῶν ἄλλων τῶν
[4, 5]	τοὺς δ' ἄλλους οὔ· ἔτι	δὲ	καὶ πολλοῖς τῶν ἄλλων ζῴων
[4, 5]	(γὰρ ᾤετο οὐδ' ἅπαξ. Ἡμεῖς	δὲ	καὶ πρὸς τοῦτον τὸν λόγον
[4, 2]	ἀλλήλους ὑπάρχει τοῖς ἀριθμοῖς (ὁμοίως	δὲ	καὶ στερεῷ καὶ ἀκινήτῳ καὶ
[4, 2]	δὲ ἑνὶ ἀντίκειται πλῆθος ἀπόφασιν	δὲ	καὶ στέρησιν μιᾶς ἐστὶ θεωρῆσαι
[4, 2]	δὲ φιλίαν καὶ νεῖκος. Πάντα	δὲ	καὶ τἆλλα ἀναγόμενα φαίνεται εἰς
[4, 4]	μᾶλλον, ὥστε σημαίνειν ἕτερον. Εἰ	δὲ	καὶ (τὸ λευκὸν φήσει τὸ
[4, 2]	ἄλλα ληψόμεθα λεγόμενα τούτοις, (οὕτω	δὲ	καὶ τὸ ὂν λέγεται πολλαχῶς
[4, 5]	ὄντα οἷα ἂν ὑπολάβωσιν. ~Φασὶ	δὲ	καὶ τὸν Ὅμηρον ταύτην ἔχοντα
[4, 6]	ἐν τῷ λόγῳ ζητοῦσιν, ἅμα	δὲ	καὶ ὑπέχειν λόγον ἀξιοῦσιν, ὅτι
[4, 2]	τὰ δὲ τῷ ποιεῖν τὰ	δὲ	κατ' ἄλλους λεχθήσεται τοιούτους τρόπους.
[4, 2]	μιᾶς θεωρῆσαι ᾗ ὄντα. Πανταχοῦ	δὲ	κυρίως τοῦ πρώτου ἡ ἐπιστήμη,
[4, 5]	ἐναύξεται ἀνθρώποισιν. Καὶ ἐν ἑτέροις	δὲ	λέγει (ὅτι Ὅσσον ἀλλοῖοι μετέφυν,
[4, 5]	εἰκότως μὲν λέγουσιν, οὐκ ἀληθῆ	δὲ	λέγουσιν (οὕτω γὰρ ἁρμόττει μᾶλλον
[4, 5]	διάνοιαν ἡ ἀπάντησις αὐτῶν) ὅσοι	δὲ	λόγου χάριν λέγουσι, τούτων δ'
[4, 4]	τῶν ὄντων ἡ (φύσις; εἰ	δὲ	μὴ ἀληθεύει, ἀλλὰ μᾶλλον ἀληθεύει
[4, 3]	λέγει, ταῦτα καὶ ὑπολαμβάνειν· εἰ	δὲ	μὴ ἐνδέχεται ἅμα ὑπάρχειν τῷ
[4, 4]	οὐ μόνον τὰ ἀντικείμενα. Εἰ	δὲ	μὴ ἐνδέχεται τοῦτο, συμβαίνει τὸ
[4, 4]	τὸ ἄμεινον καὶ χεῖρον. Εἰ	δὲ	μὴ ἐπιστάμενοι (ἀλλὰ δοξάζοντες, πολὺ
[4, 6]	ἀξιοῦσιν, εὐθὺς ἐναντία λέγοντες. Εἰ	δὲ	μὴ ἔστι πάντα πρός τι,
[4, 5]	μὲν ὂν τούτων εἶναι τὸ	δὲ	(μὴ ὄν. Πρὸς μὲν οὖν
[4, 4]	καὶ οὐκ ἔστιν οὐθέν (τὰ	δὲ	μὴ ὄντα πῶς ἂν φθέγξαιτο
[4, 4]	ὄνομα, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα. Εἰ	δὲ	μὴ σημαίνει ἕτερον τὸ ἄνθρωπος
[4, 4]	καθ' ἕκαστον τὸν λόγον· εἰ	δὲ	μή (τεθείη) ἀλλ' ἄπειρα σημαίνειν
[4, 4]	ἀνάγκη καὶ τὴν ἀπόφασιν· (εἰ	δὲ	μὴ ὑπάρχει ἡ κατάφασις, ἥ
[4, 8]	ψεῦδος ἢ τὸ ἀληθές. Εἰ	δὲ	μηθὲν ἄλλο τὸ ἀληθὲς φάναι
[4, 4]	τι λέγῃ ὁ ἀμφισβητῶν· ἂν	δὲ	μηθέν, γελοῖον τὸ ζητεῖν λόγον
[4, 4]	καὶ (οὐ ταῦτα λέγει. Εἰ	δὲ	μηθὲν ὑπολαμβάνει ἀλλ' ὁμοίως οἴεται
[4, 4]	γὰρ δυοῖν δύο ἀποφάσεις, εἰ	δὲ	μία ἐξ ἀμφοῖν ἐκείνη, καὶ
[4, 2]	ταῦτα πολλαχῶς μὲν λεχθήσεται, ὅμως	δὲ	μιᾶς ἅπαντά ἐστι γνωρίζειν· οὐ
[4, 2]	τὸ ἓν (καὶ πλῆθος. Ταῦτα	δὲ	μιᾶς ἐπιστήμης, εἴτε καθ' ἓν
[4, 2]	ἐφεξῆς ἐν τοῖς μαθήμασιν. ~Ἐπεὶ	δὲ	μιᾶς τἀντικείμενα (θεωρῆσαι, τῷ δὲ
[4, 4]	καὶ τῶν περὶ φύσεως. Ἡμεῖς	δὲ	νῦν εἰλήφαμεν ὡς ἀδυνάτου ὄντος
[4, 4]	γὰρ λόγον ὑπομένει λόγον. Ἔτι	δὲ	ὁ τοῦτο συγχωρήσας συγκεχώρηκέ τι
[4, 2]	φιλοσόφου ἐπισκέψασθαι τὸ ἀληθές. Σημεῖον	δέ·	οἱ γὰρ διαλεκτικοὶ καὶ σοφισταὶ
[4, 4]	ἅμα καὶ οὐκ ἀληθές. Εἰ	δὲ	ὁμοίως ἅπαντες καὶ ψεύδονται καὶ
[4, 4]	ἡ φάσις ἡ ἀντικειμένη· εἰ	δὲ	ὁμοίως καὶ ὅσα ἀποφῆσαι φάναι,
[4, 2]	αἰτίας ληπτέον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Τὸ	δὲ	ὂν λέγεται μὲν πολλαχῶς, ἀλλὰ
[4, 5]	ὁτὲ μὲν εἶναι γλυκὺς ὁτὲ	δὲ	οὐ γλυκύς· ἀλλ' οὐ τό
[4, 2]	ὡς ἑνὶ λόγῳ δηλούμενα (διαφέρει	δὲ	οὐθὲν οὐδ' ἂν ὁμοίως ὑπολάβωμεν,
[4, 8]	τὴν διάμετρον σύμμετρον εἶναι) οἱ	δὲ	πάντ' ἀληθῆ. Σχεδὸν γὰρ οὗτοι
[4, 2]	τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων. Σχεδὸν	δὲ	πάντα ἀνάγεται τἀναντία εἰς τὴν
[4, 4]	ἀλλ' οὐχ ὅπερ λευκόν. Εἰ	δὲ	πάντα κατὰ συμβεβηκὸς λέγεται, οὐθὲν
[4, 8]	καὶ πάλιν οὐκ ἔσταἰ· εἰ	δὲ	πάντα κινεῖται, οὐθὲν ἔσται ἀληθές·
[4, 2]	ἓν οἱ λόγοι ἀναφέρονται. Ἐπεὶ	δὲ	πάντα πρὸς τὸ πρῶτον ἀναφέρεται,
[4, 8]	οὔ φησιν αὐτὸν ἀληθῆ) ὁ	δὲ	πάντα ψευδῆ καὶ αὐτὸς αὑτόν.
[4, 5]	ὥσπερ Ἐπίχαρμος εἰς Ξενοφάνην) Ἔτι	δὲ	πᾶσαν ὁρῶντες ταύτην κινουμένην τὴν
[4, 2]	διαλεκτικοὶ (διαλέγονται περὶ ἁπάντων, κοινὸν	δὲ	πᾶσι τὸ ὄν ἐστιν, διαλέγονται
[4, 2]	δὲ θερμὸν καὶ ψυχρόν, οἱ	δὲ	πέρας καὶ ἄπειρον, οἱ δὲ
[4, 4]	αὗται ἂν εἶεν ὁμολογούμεναι· εἰ	δὲ	περὶ πάσας, πάλιν ἤτοι καθ'
[4, 5]	πορεύεται εἰς τὸ ᾠδεῖον. Ἔτι	δὲ	περὶ τοῦ μέλλοντος, ὥσπερ καὶ
[4, 2]	πᾶσι τὸ ὄν ἐστιν, διαλέγονται	δὲ	περὶ τούτων δῆλον ὅτι διὰ
[4, 5]	γλυκὺ γευομένοις δοκεῖν εἶναι τοῖς	δὲ	πικρόν, ὥστ' εἰ πάντες ἔκαμνον
[4, 3]	τῶν τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Λεκτέον	δὲ	πότερον μιᾶς ἢ ἑτέρας ἐπιστήμης
[4, 4]	εἴη καὶ οὐκ ἀπόδειξις. Ἀρχὴ	δὲ	πρὸς ἅπαντα τὰ τοιαῦτα οὐ
[4, 7]	τὸ πάντων ζητεῖν λόγον. Ἀρχὴ	δὲ	πρὸς ἅπαντας τούτους ἐξ ὁρισμοῦ.
[4, 4]	ἂν ἀποκρίνηται τὸ ἐρωτώμενον. Ἐὰν	δὲ	προστιθῇ ἐρωτῶντος ἁπλῶς καὶ τὰς
[4, 7]	ἓν καθ' ἑνὸς ὁτιοῦν. (Δῆλον	δὲ	πρῶτον μὲν ὁρισαμένοις τί τὸ
[4, 3]	τούτων ἂν εἴη σκέψις· (ἔστι	δὲ	σοφία τις καὶ ἡ φυσική,
[4, 2]	ὧν ἡ φιλοσοφία γνωριστική, ἡ	δὲ	σοφιστικὴ φαινομένη, οὖσα δ' οὔ.
[4, 6]	ἧττον, οὐσίας δὲ στέρησις· ἡ	δὲ	στέρησις ἀπόφασίς ἐστιν ἀπό (τινος
[4, 6]	στέρησίς ἐστιν οὐχ ἧττον, οὐσίας	δὲ	στέρησις· ἡ δὲ στέρησις ἀπόφασίς
[4, 5]	αἰσθανομένου πάθος τοῦτό ἐστι) τὸ	δὲ	τὰ ὑποκείμενα μὴ εἶναι, ἃ
[4, 1]	αἱ μαθηματικαὶ τῶν ἐπιστημῶν. Ἐπεὶ	δὲ	τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἀκροτάτας
[4, 2]	(ἡ ἀπόφασις ἐκείνου ἐστίν, ἐν	δὲ	τῇ στερήσει καὶ ὑποκειμένη τις
[4, 4]	τὸ διαλέγεσθαι πρὸς ἀλλήλους, κατὰ	δὲ	τὴν ἀλήθειαν καὶ πρὸς αὑτόν·
[4, 5]	ἅπαντα γὰρ ὑπάρχει πᾶσιν. (Περὶ	δὲ	τῆς ἀληθείας, ὡς οὐ πᾶν
[4, 5]	ἂν εἴη τὴν ἀλήθειαν. (Αἴτιον	δὲ	τῆς δόξης τούτοις ὅτι περὶ
[4, 5]	μέν τινα ὀρθῶς λέγουσι τρόπον	δέ	τινα ἀγνοοῦσιν· τὸ γὰρ ὂν
[4, 4]	αὕτη πάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' (Εἰσὶ	δέ	τινες οἵ, καθάπερ εἴπομεν, αὐτοί
[4, 6]	ταῦτα, οὐθὲν ἧττον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Εἰσὶ	δέ	τινες οἳ ἀποροῦσι καὶ τῶν
[4, 4]	μηδ' οὕτως εἶναι ἀπόδειξιν) (εἰ	δέ	τινων μὴ δεῖ ζητεῖν ἀπόδειξιν,
[4, 4]	αὑτὸν οὔτε πρὸς ἄλλον. Ἂν	δέ	τις τοῦτο διδῷ, ἔσται ἀπόδειξις·
[4, 3]	ὄντος ἐστὶν ᾗ ὄν, ἕκαστον	δὲ	τὸ γένος (ὄν· ἐπὶ τοσοῦτον
[4, 4]	τοῦτο τὸ ζῷον δίπουν. Λέγω	δὲ	τὸ ἓν σημαίνειν τοῦτο· εἰ
[4, 7]	ἀποπέφηκεν ἢ τὸ εἶναι· ἀπόφασις	δὲ	τὸ μὴ εἶναι. Ἐλήλυθε δ'
[4, 7]	μὴ ὂν εἶναι ψεῦδος, τὸ	δὲ	τὸ ὂν εἶναι καὶ τὸ
[4, 6]	περὶ ἕκαστα κρινοῦντα ὀρθῶς. Τὰ	δὲ	τοιαῦτα ἀπορήματα ὅμοιά ἐστι τῷ
[4, 5]	τοῦ ἐν τοῖς ὀνόμασιν. Ἐλήλυθε	δὲ	τοῖς διαποροῦσιν αὕτη ἡ δόξα
[4, 4]	δὲ καὶ ἕτεροι πλείους, ὡρισμένοι	δὲ	τὸν ἀριθμόν· (τεθείη γὰρ ἂν
[4, 8]	οὐκ ἀληθὴς μόνος ἐστίν, ὁ	δὲ	τὸν αὑτοῦ ὡς οὐ ψευδής,
[4, 3]	ἀρχῶν ἐστὶν ἐπισκέψασθαι, δῆλον· προσήκει	δὲ	τὸν μάλιστα γνωρίζοντα περὶ ἕκαστον
[4, 2]	τῷ τρόπῳ τῆς δυνάμεως, τῆς	δὲ	τοῦ βίου (τῇ προαιρέσει· ἔστι
[4, 5]	ταύτην κινουμένην τὴν φύσιν, κατὰ	δὲ	τοῦ μεταβάλλοντος οὐθὲν ἀληθευόμενον, περί
[4, 2]	οἷον στάσις τοῦ ἑνὸς κίνησις	δὲ	τοῦ πλήθους· τὰ δ' ὄντα
[4, 4]	αἰτεῖσθαι τὸ ἐν ἀρχῇ, ἄλλου	δὲ	τοῦ τοιούτου αἰτίου ὄντος ἔλεγχος
[4, 4]	καὶ ὣς οὐσίαν σημαῖνον. Εἰ	δὲ	τοῦτο, δέδεικται ὅτι ἀδύνατον ἅμα
[4, 4]	τὸ δ' οὐ βέλτιον. Εἰ	δὲ	τοῦτο, καὶ τὸ μὲν ἄνθρωπον
[4, 8]	ἀληθῆ καὶ (ψευδῆ ἔσται, φαίνεται	δὲ	τοῦτο μεταβάλλον ὁ γὰρ λέγων
[4, 4]	ἐστὶν ἢ μὴ ἔστιν· ἐὰν	(δὲ	τοῦτο ποιῇ, οὐ διαλέγεται. Ὅλως
[4, 5]	εἶναι τὰ αἰσθητὰ μόνον· ἐν	δὲ	τούτοις πολλὴ ἡ τοῦ ἀορίστου
[4, 4]	ἀληθεύειν, συμβαίνει τὸ λεχθέν, πρὸς	δὲ	τούτῳ ὅτι πάντες ἂν ἀληθεύοιεν
[4, 8]	εἰπεῖν ἀληθές. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Διωρισμένων	δὲ	τούτων φανερὸν ὅτι καὶ τὰ
[4, 2]	εὐφυὲς εἶναι πρὸς αὐτὴν τὸ	δὲ	τῷ ἔργον εἶναι τῆς ἰατρικῆς)
[4, 2]	ἔχειν ἰατρικὴν λέγεται ἰατρικὸν τὸ	δὲ	τῷ εὐφυὲς εἶναι πρὸς αὐτὴν
[4, 2]	τὰ μὲν πρὸς ἓν τὰ	δὲ	τῷ ἐφεξῆς. Καὶ διὰ τοῦτο
[4, 4]	εἶναι, (καὶ ὑπολαμβάνειν οὕτως. Χρῶνται	δὲ	τῷ λόγῳ τούτῳ πολλοὶ καὶ
[4, 2]	γὰρ τῷ ἔχειν ἐκεῖνο τὰ	δὲ	τῷ ποιεῖν τὰ δὲ κατ'
[4, 2]	τὸ μὲν τῷ φυλάττειν τὸ	δὲ	τῷ ποιεῖν τὸ δὲ τῷ
[4, 2]	τὸ δὲ τῷ ποιεῖν τὸ	δὲ	τῷ σημεῖον εἶναι τῆς ὑγιείας
[4, 2]	ἐναντία ἢ ἐξ ἐναντίων, ἀρχαὶ	δὲ	τῶν ἐναντίων τὸ ἓν (καὶ
[4, 4]	οὐθὲν σημαίνειν ἐστίν, μὴ σημαινόντων	δὲ	τῶν ὀνομάτων ἀνῄρηται τὸ διαλέγεσθαι
[4, 4]	αὐτὸς αὑτὸν ὁμολογεῖ (ψεύδεσθαι. Ἅμα	δὲ	φανερὸν ὅτι περὶ οὐθενός ἐστι
[4, 8]	καὶ ταῦτα ἀδύνατον εἶναι. Ἔτι	δὲ	φανερῶς ἀντιφάσεις εἰσὶν ἃς οὐχ
[4, 2]	δὲ πέρας καὶ ἄπειρον, οἱ	δὲ	φιλίαν καὶ νεῖκος. Πάντα δὲ
[4, 3]	τὸ γένος (ὄν· ἐπὶ τοσοῦτον	δὲ	χρῶνται ἐφ' ὅσον αὐτοῖς ἱκανόν,
[4, 5]	χρώματος ὄψις, οὐ γεῦσις, περὶ	δὲ	χυμοῦ γεῦσις, οὐκ ὄψις· ὧν
[4, 7]	φᾶσα ἢ ἀποφᾶσα, ἀληθεύει, (ὅταν	δὲ	ὡδί, ψεύδεται. Ἔτι παρὰ πάσας
[4, 4]	τὸ ἄνθρωπος ἓν σημαίνειν, πολλὰ	δέ,	ὧν ἑνὸς μὲν εἷς λόγος
[4, 4]	πλείω τις φαίη σημαίνειν μόνον	δὲ	ὡρισμένα, (τεθείη γὰρ ἂν ἐφ'
[4, 4]	οὐσίαν σημαῖνον. Εἰ δὲ τοῦτο,	δέδεικται	ὅτι ἀδύνατον ἅμα κατηγορεῖσθαι τὰς
[4, 8]	ἀληθές· πάντα ἄρα ψευδῆ· ἀλλὰ	δέδεικται	ὅτι ἀδύνατον. Ἔτι ἀνάγκη τὸ
[4, 3]	περὶ τῆς ἀληθείας ὃν τρόπον	δεῖ	ἀποδέχεσθαι, δι' ἀπαιδευσίαν (τῶν ἀναλυτικῶν
[4, 3]	ἀπαιδευσίαν (τῶν ἀναλυτικῶν τοῦτο δρῶσιν·	δεῖ	γὰρ περὶ τούτων (ἥκειν προεπισταμένους
[4, 7]	ὡδί, ψεύδεται. Ἔτι παρὰ πάσας	δεῖ	εἶναι τὰς ἀντιφάσεις, εἰ μὴ
[4, 4]	ἀπαιδευσία τὸ μὴ γιγνώσκειν τίνων	δεῖ	ζητεῖν ἀπόδειξιν καὶ τίνων οὐ
[4, 4]	ἀπόδειξιν) (εἰ δέ τινων μὴ	δεῖ	ζητεῖν ἀπόδειξιν, τίνα ἀξιοῦσιν εἶναι
[4, 8]	πάντας τοὺς τοιούτους λόγους αἰτεῖσθαι	δεῖ,	καθάπερ ἐλέχθη καὶ ἐν τοῖς
[4, 4]	ζητεῖν ἀπόδειξιν καὶ τίνων οὐ	δεῖ·	ὅλως μὲν γὰρ ἁπάντων ἀδύνατον
[4, 5]	(γὰρ ἔστιν ἀκίνητός τις φύσις	δεικτέον	αὐτοῖς καὶ πειστέον (αὐτούς. Καίτοι
[4, 5]	ὃς τὸ τελευταῖον οὐθὲν ᾤετο	δεῖν	λέγειν ἀλλὰ τὸν δάκτυλον ἐκίνει
[4, 4]	ἀλλ' οὐχ ἡσυχάζει, οἰόμενος (βαδίζειν	δεῖν;	οὐδ' εὐθέως ἕωθεν πορεύεται εἰς
[4, 2]	τῆς ὑγιείας τὸ δ' ὅτι	δεκτικὸν	αὐτῆς, (καὶ τὸ ἰατρικὸν πρὸς
[4, 2]	ἡ οὐσία, τῶν οὐσιῶν ἂν	δέοι	τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς αἰτίας
[4, 5]	ἐντεύξεως· οἱ μὲν γὰρ πειθοῦς	δέονται	οἱ δὲ βίας. Ὅσοι μὲν
[4, 2]	μέρη, καὶ πρώτη τις καὶ	δευτέρα	ἔστιν ἐπιστήμη καὶ ἄλλαι ἐφεξῆς
[4, 4]	ὄνομα καὶ σημαῖνον ἕν· οὐ	δὴ	ἐνδέχεται τὸ ἀνθρώπῳ εἶναι σημαίνειν
[4, 5]	ἄνευ αἰσθήσεως, (ἀδύνατον. Οὐ γὰρ	δὴ	ἥ γ' αἴσθησις αὐτὴ ἑαυτῆς
[4, 8]	τῆς ἀντιφάσεως ψεῦδός ἐστιν. Συμβαίνει	δὴ	καὶ τὸ θρυλούμενον πᾶσι τοῖς
[4, 4]	(αὕτη τῶν ἀρχῶν πασῶν. Ἀξιοῦσι	δὴ	καὶ τοῦτο ἀποδεικνύναι τινὲς δι'
[4, 3]	καὶ περὶ τῆς οὐσίας. Φανερὸν	δὴ	ὅτι μιᾶς τε καὶ τῆς
[4, 3]	πρὸς τὰς λογικὰς δυσχερείας) αὕτη	δὴ	πασῶν ἐστὶ βεβαιοτάτη τῶν ἀρχῶν·
[4, 6]	ἀλλὰ τούτῳ ἀληθές. Καὶ ὥσπερ	δὴ	πρότερον εἴρηται, ἀνάγκη πρός τι
[4, 6]	διπλάσιόν γε τὸ ἴσον. Πρὸς	δὴ	τὸ δοξάζον (εἰ ταὐτὸ ἄνθρωπος
[4, 2]	τε εἴδη τῶν εἰδῶν. Εἰ	δὴ	τὸ ὂν καὶ τὸ ἓν
[4, 4]	(ἡ ἀντίφασις ἀληθής. Καὶ γίγνεται	δὴ	τὸ τοῦ Ἀναξαγόρου, ὁμοῦ πάντα
[4, 4]	τι ἓν ἐξ ἁπάντων. Οὐδὲ	δὴ	τῷ λευκῷ ἕτερόν τι ἔσται
[4, 8]	τε ἅμα ἀληθεῖς εἶναι οὐδὲ	δὴ	ψευδεῖς πάσας· καίτοι δόξειέ γ'
[4, 4]	τούτῳ τῷ πράγματι ἕν) Ἔστω	δή,	ὥσπερ ἐλέχθη κατ' ἀρχάς, σημαῖνόν
[4, 2]	ἡ πρόσθεσις ἐν τούτοις ταὐτὸ	δηλοῖ,	καὶ οὐδὲν ἕτερον τὸ ἓν
[4, 2]	ἄνθρωπος, καὶ οὐχ ἕτερόν τι	δηλοῖ	κατὰ τὴν λέξιν ἐπαναδιπλούμενον τὸ
[4, 4]	εἶναι τὸ ἐμπεσεῖν καὶ ἀγαθόν;	Δῆλον	ἄρα ὅτι τὸ μὲν βέλτιον
[4, 2]	ἄνθρωπος καὶ εἷς ὢν ἄνθρωπος	(δῆλον	δ' ὅτι οὐ χωρίζεται οὔτ'
[4, 7]	ἀποφάναι ἓν καθ' ἑνὸς ὁτιοῦν.	(Δῆλον	δὲ πρῶτον μὲν ὁρισαμένοις τί
[4, 5]	εἰσὶ διανοίας ἀμφότεροι οἱ λόγοι,	δῆλον·	ἔστι δ' οὐχ ὁ αὐτὸς
[4, 7]	ἀδύνατον· ἐκ τοῦ ὁρισμοῦ δὲ	δῆλον.	Ἔτι εἰς ἄπειρον βαδιεῖται, καὶ
[4, 2]	τὰ ὑπάρχοντα αὐτῷ ᾗ ὄν,	δῆλον,	καὶ ὅτι (οὐ μόνον τῶν
[4, 7]	ἀπόφησιν τοῦτο δ' ἐξ ὁρισμοῦ	δῆλον	ὅταν ἀληθεύῃ ἢ ψεύδηται· ὅταν
[4, 4]	χίλια. Εἰ οὖν μὴ ὁμοίως,	δῆλον	ὅτι ἅτερος ἧττον, ὥστε μᾶλλον
[4, 2]	ἐστιν, διαλέγονται δὲ περὶ τούτων	δῆλον	ὅτι διὰ τὸ τῆς φιλοσοφίας
[4, 3]	φέρουσι τὰς ἀποδείξεις· ὥστ' ἐπεὶ	δῆλον	ὅτι ᾗ ὄντα ὑπάρχει πᾶσι
[4, 4]	τὸν ἄνθρωπον ὅτι οὐκ ἄνθρωπος,	δῆλον	ὅτι καὶ ἢ τριήρης ἢ
[4, 4]	ὅτι ἄνθρωπος καὶ (οὐκ ἄνθρωπος,	δῆλον	ὅτι καὶ οὔτ' ἄνθρωπος οὔτ'
[4, 5]	ταῦτα ἐκείνων κατεψηφίσαντο. Ἔτι δὲ	δῆλον	ὅτι καὶ πρὸς τούτους ταὐτὰ
[4, 4]	ἄνθρωπος καὶ τὸ μὴ ἄνθρωπος,	δῆλον	ὅτι καὶ τὸ μὴ εἶναι
[4, 6]	Εἰ δὲ γέγονεν ἢ ἔσται,	δῆλον	ὅτι οὐκ ἂν εἴη ἅπαντα
[4, 5]	τοὺς παραφρονοῦντας ἀλλ' οὐ ταὐτά.	Δῆλον	οὖν ὅτι, εἰ ἀμφότεραι φρονήσεις,
[4, 2]	τρόπον τινὰ (λέγονται καθ' ἕν.	Δῆλον	οὖν ὅτι καὶ τὰ ὄντα
[4, 3]	τῶν συλλογιστικῶν ἀρχῶν ἐστὶν ἐπισκέψασθαι,	δῆλον·	προσήκει δὲ τὸν μάλιστα γνωρίζοντα
[4, 3]	βεβαιοτάτη ἡ τοιαύτη πασῶν ἀρχή,	δῆλον·	τίς δ' ἔστιν αὕτη, μετὰ
[4, 4]	ἅμα κατὰ τοῦ αὐτοῦ πᾶσαι,	δῆλον	ὡς (ἅπαντα ἔσται ἕν. Ἔσται
[4, 2]	ἀριθμοὶ ἢ γραμμαὶ ἢ πῦρ,	δῆλον	ὡς ἐκείνης τῆς ἐπιστήμης καὶ
[4, 4]	μὴ εἶναι τριήρης ὁ ἄνθρωπος,	δῆλον	ὡς οὐκ ἔστι τριήρης· ὥστε
[4, 4]	οὕτως ἔχοι) Πρῶτον μὲν οὖν	δῆλον	ὡς τοῦτό γ' αὐτὸ ἀληθές,
[4, 1]	καὶ τὰς ἀκροτάτας αἰτίας ζητοῦμεν,	δῆλον	ὡς φύσεώς τινος αὐτὰς ἀναγκαῖον
[4, 2]	ἀλλ' οὐχ ὡς ἑνὶ λόγῳ	δηλούμενα	(διαφέρει δὲ οὐθὲν οὐδ' ἂν
[4, 5]	τάδε ἀληθῆ, ἀλλ' ὁμοίως. Διὸ	Δημόκριτός	γέ φησιν ἤτοι οὐθὲν εἶναι
[4, 5]	πᾶν ἐν παντί φησι καὶ	Δημόκριτος·	καὶ γὰρ οὗτος τὸ κενὸν
[4, 5]	τούτων γὰρ καὶ Ἐμπεδοκλῆς καὶ	Δημόκριτος	καὶ τῶν ἄλλων ὡς ἔπος
[4, 5]	ὥσπερ καὶ Πλάτων λέγει, οὐ	δήπου	ὁμοίως κυρία ἡ τοῦ ἰατροῦ
[4, 4]	δὴ καὶ τοῦτο ἀποδεικνύναι τινὲς	δι'	ἀπαιδευσίαν· ἔστι γὰρ ἀπαιδευσία τὸ
[4, 3]	ἀληθείας ὃν τρόπον δεῖ ἀποδέχεσθαι,	δι'	ἀπαιδευσίαν (τῶν ἀναλυτικῶν τοῦτο δρῶσιν·
[4, 6]	ἀρχὴν γὰρ ζητοῦσι, καὶ ταύτην	(δι'	ἀποδείξεως λαμβάνειν, ἐπεὶ ὅτι γε
[4, 6]	τοῦτ' ἀνάγκη λέγειν τοῖς μὴ	δι'	ἀπορίαν ἀλλὰ λόγου χάριν λέγουσιν,
[4, 5]	παντός ἐστιν, ὥστε δικαιότερον ἂν	δι'	ἐκεῖνα τούτων ἀπεψηφίσαντο ἢ διὰ
[4, 2]	οὗ τὰ ἄλλα ἤρτηται, καὶ	δι'	ὃ λέγονται. Εἰ οὖν τοῦτ'
[4, 6]	ἀνόμοιαι· ἐπεὶ πρός γε τοὺς	διὰ	τὰς πάλαι εἰρημένας αἰτίας τὸ
[4, 5]	δι' ἐκεῖνα τούτων ἀπεψηφίσαντο ἢ	διὰ	ταῦτα ἐκείνων κατεψηφίσαντο. Ἔτι δὲ
[4, 4]	τῶν λεγόντων τὸν λόγον τοῦτον.	Διὰ	τί γὰρ βαδίζει Μέγαράδε ἀλλ'
[4, 6]	συμβαίνει τοῖς οὕτω (λέγουσι, καὶ	διὰ	τί οὕτω λέγουσι, τοσαῦτα εἰρήσθω·
[4, 2]	καὶ στέρησιν μιᾶς ἐστὶ θεωρῆσαι	διὰ	τὸ ἀμφοτέρως θεωρεῖσθαι τὸ ἓν
[4, 7]	τοιαύτην αἰτίαν λέγουσιν, οἱ δὲ	διὰ	τὸ πάντων ζητεῖν λόγον. Ἀρχὴ
[4, 2]	δὲ περὶ τούτων δῆλον ὅτι	διὰ	τὸ τῆς φιλοσοφίας ταῦτα εἶναι
[4, 5]	ἡμῖν γ' ἄδηλον. Ὅλως δὲ	διὰ	τὸ ὑπολαμβάνειν φρόνησιν μὲν τὴν
[4, 7]	τὸ συλλογισθέν. Οἱ μὲν οὖν	διὰ	τοιαύτην αἰτίαν λέγουσιν, οἱ δὲ
[4, 6]	ἂν εἴη ἀληθές. (Ἀλλ' ἴσως	διὰ	τοῦτ' ἀνάγκη λέγειν τοῖς μὴ
[4, 2]	καὶ τὰ ἐναντία ὁμοίως, (καὶ	διὰ	τοῦτο) καὶ εἰ μὴ ἔστι
[4, 2]	τὰ δὲ τῷ ἐφεξῆς. Καὶ	διὰ	τοῦτο οὐ τοῦ γεωμέτρου θεωρῆσαι
[4, 6]	φαινόμενον φάσκοντας (ἀληθὲς εἶναι, καὶ	διὰ	τοῦτο πάνθ' ὁμοίως εἶναι ψευδῆ
[4, 4]	εἶναι καὶ μὴ εἶναι, καὶ	διὰ	τούτου ἐδείξαμεν ὅτι βεβαιοτάτη (αὕτη
[4, 4]	ἴδιον) ὁμοίως δὲ καὶ εἰ	διαιροῦντα	ἐνδέχεται ἀληθεύειν, συμβαίνει τὸ λεχθέν,
[4, 4]	ἀποφῆσαι φάναι, ἀνάγκη ἤτοι ἀληθὲς	διαιροῦντα	λέγειν, οἷον ὅτι (λευκὸν καὶ
[4, 4]	Καὶ εἰ μὲν μὴ ἀληθὲς	διαιροῦντα	λέγειν, οὐ λέγει τε ταῦτα
[4, 4]	φανερόν ἐστιν ὅτι οὐδεὶς οὕτω	διάκειται	οὔτε τῶν ἄλλων οὔτε τῶν
[4, 4]	πρὸς τὸν ἐπιστάμενον οὐχ ὑγιεινῶς	διάκειται	πρὸς τὴν ἀλήθειαν. Ἔτι εἰ
[4, 4]	δὲ τῶν ὀνομάτων ἀνῄρηται τὸ	διαλέγεσθαι	πρὸς ἀλλήλους, κατὰ δὲ τὴν
[4, 4]	ἐὰν (δὲ τοῦτο ποιῇ, οὐ	διαλέγεται.	Ὅλως δ' ἀναιροῦσιν οἱ τοῦτο
[4, 2]	δὲ πᾶσι τὸ ὄν ἐστιν,	διαλέγονται	δὲ περὶ τούτων δῆλον ὅτι
[4, 2]	σοφία ἐστί, καὶ οἱ διαλεκτικοὶ	(διαλέγονται	περὶ ἁπάντων, κοινὸν δὲ πᾶσι
[4, 8]	σημαίνειν τι, ὥστε ἐξ ὁρισμοῦ	διαλεκτέον	λαβόντας τί σημαίνει τὸ ψεῦδος
[4, 2]	(τῇ προαιρέσει· ἔστι δὲ ἡ	διαλεκτικὴ	πειραστικὴ περὶ ὧν ἡ φιλοσοφία
[4, 2]	στρέφεται ἡ σοφιστικὴ καὶ ἡ	διαλεκτικὴ	τῇ φιλοσοφίᾳ, ἀλλὰ διαφέρει τῆς
[4, 2]	μόνον σοφία ἐστί, καὶ οἱ	διαλεκτικοὶ	(διαλέγονται περὶ ἁπάντων, κοινὸν δὲ
[4, 2]	ἀληθές. Σημεῖον δέ· οἱ γὰρ	διαλεκτικοὶ	καὶ σοφισταὶ τὸ αὐτὸ μὲν
[4, 8]	ἅπαντα εἶναι ὥσπερ τὸ τὴν	διάμετρον	σύμμετρον εἶναι) οἱ δὲ πάντ'
[4, 7]	οὐχ ὁρᾶται. (Ἔτι πᾶν τὸ	διανοητὸν	καὶ νοητὸν ἡ διάνοια ἢ
[4, 7]	τὸ διανοητὸν καὶ νοητὸν ἡ	διάνοια	ἢ κατάφησιν ἢ ἀπόφησιν τοῦτο
[4, 4]	ἀκράτου καὶ κωλύοντός τι τῇ	διανοίᾳ	(ὁρίσαι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἔστι δ'
[4, 5]	τὸν (λόγον ἀλλὰ πρὸς τὴν	διάνοιαν	ἡ ἀπάντησις αὐτῶν) ὅσοι δὲ
[4, 5]	οὖν ἀπὸ τῆς αὐτῆς εἰσὶ	διανοίας	ἀμφότεροι οἱ λόγοι, δῆλον· ἔστι
[4, 5]	τοῖς ὀνόμασιν. Ἐλήλυθε δὲ τοῖς	διαποροῦσιν	αὕτη ἡ δόξα ἐκ τῶν
[4, 5]	τόπος ἐν φθορᾷ καὶ γενέσει	διατελεῖ	(μόνος ὤν, ἀλλ' οὗτος οὐθὲν
[4, 4]	τοῦτ' ἔσται τὸ ἀνθρώπῳ εἶναι	(διαφέρει	δ' οὐθὲν οὐδ' εἰ πλείω
[4, 2]	οὐχ ὡς ἑνὶ λόγῳ δηλούμενα	(διαφέρει	δὲ οὐθὲν οὐδ' ἂν ὁμοίως
[4, 2]	ἡ διαλεκτικὴ τῇ φιλοσοφίᾳ, ἀλλὰ	διαφέρει	τῆς μὲν τῷ τρόπῳ τῆς
[4, 4]	Τὸ δ' ἐλεγκτικῶς ἀποδεῖξαι λέγω	διαφέρειν	καὶ τὸ ἀποδεῖξαι, ὅτι ἀποδεικνύων
[4, 4]	καὶ οὐκ οἴεται, τί ἂν	διαφερόντως	ἔχοι τῶν γε φυτῶν; Ὅθεν
[4, 2]	ὧν ἐστὶ καὶ ἡ ἐναντιότης·	διαφορὰ	γάρ τις ἡ ἐναντιότης, ἡ
[4, 2]	τις ἡ ἐναντιότης, ἡ δὲ	διαφορὰ	ἑτερότης. Ὥστ' ἐπειδὴ πολλαχῶς τὸ
[4, 2]	μὲν οὖν τῷ ἑνὶ ἡ	διαφορὰ	πρόσεστι παρὰ τὸ ἐν τῇ
[4, 3]	δ' ἀρχὴ πασῶν περὶ ἣν	διαψευσθῆναι	ἀδύνατον· γνωριμωτάτην τε γὰρ ἀναγκαῖον
[4, 4]	ἄλλον. Ἂν δέ τις τοῦτο	διδῷ,	ἔσται ἀπόδειξις· ἤδη γάρ τι
[4, 4]	ἄπειρά γ' ὄντα τὰ (συμβεβηκότα	διελθεῖν·	ἢ οὖν ἅπαντα διελθέτω ἢ
[4, 4]	(συμβεβηκότα διελθεῖν· ἢ οὖν ἅπαντα	διελθέτω	ἢ μηθέν. Ὁμοίως τοίνυν εἰ
[4, 2]	καὶ τῶν ἐναντίων ἔχειν· ὥστε	διελόμενον	ποσαχῶς λέγεται ἕκαστον, οὕτως ἀποδοτέον
[4, 5]	τοὺς μὴ ταὐτὰ δοξάζοντας ἑαυτοῖς	διεψεῦσθαι	νομίζουσιν· ὥστ' ἀνάγκη τὸ αὐτὸ
[4, 5]	ἀντικείμενα γὰρ δοξάζουσιν ἀλλήλοις οἱ	διεψευσμένοι	καὶ ἀληθεύοντες· εἰ οὖν ἔχει
[4, 3]	ἔχοι τὰς ἐναντίας δόξας ὁ	διεψευσμένος	περὶ τούτου. Διὸ πάντες οἱ
[4, 4]	πως ὑπολαμβάνων ἢ μὴ ἔχειν	διέψευσται,	ὁ δὲ ἄμφω ἀληθεύει; εἰ
[4, 4]	καὶ τὰ τρία, οὐδ' ὁμοίως	διέψευσται	ὁ τὰ (τέτταρα πέντε οἰόμενος
[4, 5]	μόριον τοῦ παντός ἐστιν, ὥστε	δικαιότερον	ἂν δι' ἐκεῖνα τούτων ἀπεψηφίσαντο
[4, 5]	ἢ τάδε ἀληθῆ, ἀλλ' ὁμοίως.	Διὸ	Δημόκριτός γέ φησιν ἤτοι οὐθὲν
[4, 5]	τοῦ ὄντος οὕτως ὥσπερ εἴπομεν·	(διὸ	εἰκότως μὲν λέγουσιν, οὐκ ἀληθῆ
[4, 2]	τὸ ὂν (καὶ τὸ ἕν)	διὸ	καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ἀκολουθήσουσι τούτοις.
[4, 1]	κατὰ συμβεβηκὸς ἀλλ' ᾗ ὄν·	διὸ	καὶ ἡμῖν τοῦ ὄντος ᾗ
[4, 2]	τούτων τινὸς (ἀποφάσεις ἢ οὐσίας·	διὸ	καὶ τὸ μὴ ὂν εἶναι
[4, 2]	οὖσα πάσας θεωρεῖ τὰς φωνάς·	διὸ	καὶ τοῦ ὄντος ᾗ ὂν
[4, 6]	ποιεῖ τὰ ὄντα πρός τι.	Διὸ	καὶ φυλακτέον τοῖς τὴν βίαν
[4, 3]	δόξας ὁ διεψευσμένος περὶ τούτου.	Διὸ	πάντες οἱ ἀποδεικνύντες εἰς ταύτην
[4, 4]	γὰρ ὁμοίως καθ' ἑκάστου, οὐδὲν	διοίσει	ἕτερον ἑτέρου· εἰ γὰρ διοίσει,
[4, 4]	διοίσει ἕτερον ἑτέρου· εἰ γὰρ	διοίσει,	τοῦτ' ἔσται ἀληθὲς καὶ ἴδιον)
[4, 3]	περὶ τούτων ἐστὶν ἡ θεωρία.	Διόπερ	οὐθεὶς τῶν κατὰ μέρος ἐπισκοπούντων
[4, 3]	ἀρχῶν· ἔχει γὰρ τὸν εἰρημένον	διορισμόν.	Ἀδύνατον γὰρ ὁντινοῦν ταὐτὸν ὑπολαμβάνειν
[4, 6]	ἴσον, ἀλλ' οὐ πρὸς τὸ	διπλάσιόν	γε τὸ ἴσον. Πρὸς δὴ
[4, 4]	μὲν εἷς λόγος τὸ ζῷον	δίπουν,	εἶεν δὲ καὶ ἕτεροι πλείους,
[4, 4]	ἕν, ἔστω τοῦτο τὸ ζῷον	δίπουν.	Λέγω δὲ τὸ ἓν σημαίνειν
[4, 4]	εἰπεῖν ὅτι ἄνθρωπος, ζῷον εἶναι	δίπουν	(τοῦτο γὰρ ἦν ὃ ἐσήμαινε
[4, 4]	μὴ εἶναι τὸ αὐτὸ ζῷον	δίπουν	τοῦτο γὰρ σημαίνει τὸ ἀνάγκη
[4, 5]	καὶ Ἡρακλείτῳ ἐπετίμα εἰπόντι ὅτι	δὶς	τῷ αὐτῷ ποταμῷ οὐκ ἔστιν
[4, 5]	ἀγνοοῦσιν· τὸ γὰρ ὂν λέγεται	διχῶς,	ὥστ' ἔστιν ὃν τρόπον ἐνδέχεται
[4, 5]	ἐγχειροῦντας; τὸ γὰρ τὰ πετόμενα	διώκειν	τὸ ζητεῖν ἂν εἴη τὴν
[4, 8]	οὐδὲν εἰπεῖν ἀληθές. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'	Διωρισμένων	δὲ τούτων φανερὸν ὅτι καὶ
[4, 4]	ἐκεῖνο τούτῳ συμβέβηκεν, καὶ ἅμα	διώρισται	ὅτι τὰ μὲν οὕτω συμβέβηκε
[4, 4]	πάντα κατὰ συμβεβηκός· τούτῳ γὰρ	διώρισται	οὐσία καὶ τὸ συμβεβηκός· τὸ
[4, 4]	λέγουσι λόγον. Εἰ γάρ τῳ	δοκεῖ	μὴ εἶναι τριήρης ὁ ἄνθρωπος,
[4, 5]	τρεῖς ὑγίαινον ἢ νοῦν εἶχον,	δοκεῖν	ἂν τούτους κάμνειν καὶ παραφρονεῖν
[4, 5]	αὐτὸ τοῖς μὲν γλυκὺ γευομένοις	δοκεῖν	εἶναι τοῖς δὲ πικρόν, ὥστ'
[4, 5]	ταὐτὰ κατὰ τὴν αἴσθησιν ἀεὶ	δοκεῖν.	Ποῖα οὖν τούτων ἀληθῆ (ἢ
[4, 5]	εἰ τοῦτ' ἔστιν, ἀνάγκη τὰ	δοκοῦντα	εἶναι πάντ' ἀληθῆ (τὰ ἀντικείμενα
[4, 5]	μὴ εἶναι· εἴτε γὰρ τὰ	δοκοῦντα	πάντα ἐστὶν ἀληθῆ καὶ τὰ
[4, 3]	τὰ εἰωθότἀ, ἐναντία δ' ἐστὶ	δόξα	δόξῃ ἡ τῆς ἀντιφάσεως, φανερὸν
[4, 5]	δὲ τοῖς διαποροῦσιν αὕτη ἡ	δόξα	ἐκ τῶν αἰσθητῶν, ἡ μὲν
[4, 4]	οὐκ ὄν, καὶ αὕτη βεβαία	δόξα,	καὶ εἰ τὸ μὴ εἶναι
[4, 5]	ὁμοίως κυρία ἡ τοῦ ἰατροῦ	δόξα	καὶ ἡ τοῦ ἀγνοοῦντος, οἷον
[4, 6]	δοξάζον. Ὅτι μὲν οὖν βεβαιοτάτη	δόξα	πασῶν τὸ μὴ εἶναι ἀληθεῖς
[4, 5]	τῆς ὑπολήψεως ἐξήνθησεν ἡ ἀκροτάτη	δόξα	τῶν εἰρημένων, ἡ τῶν φασκόντων
[4, 7]	Ἐλήλυθε δ' ἐνίοις αὕτη ἡ	δόξα	ὥσπερ καὶ ἄλλαι τῶν παραδόξων·
[4, 6]	ἄνθρωπος τὸ δοξάζον ἀλλὰ τὸ	δοξαζόμενον.	Εἰ δ' ἕκαστον ἔσται πρὸς
[4, 6]	(εἰ ταὐτὸ ἄνθρωπος καὶ τὸ	δοξαζόμενον,	οὐκ ἔσται ἄνθρωπος τὸ δοξάζον
[4, 6]	δοξαζόμενον, οὐκ ἔσται ἄνθρωπος τὸ	δοξάζον	ἀλλὰ τὸ δοξαζόμενον. Εἰ δ'
[4, 6]	τὸ ἴσον. Πρὸς δὴ τὸ	δοξάζον	(εἰ ταὐτὸ ἄνθρωπος καὶ τὸ
[4, 6]	ἄπειρα ἔσται τῷ εἴδει τὸ	δοξάζον.	Ὅτι μὲν οὖν βεβαιοτάτη δόξα
[4, 6]	δ' ἕκαστον ἔσται πρὸς τὸ	δοξάζον,	πρὸς ἄπειρα ἔσται τῷ εἴδει
[4, 5]	ἀλλήλοις, καὶ τοὺς μὴ ταὐτὰ	δοξάζοντας	ἑαυτοῖς διεψεῦσθαι νομίζουσιν· ὥστ' ἀνάγκη
[4, 4]	Εἰ δὲ μὴ ἐπιστάμενοι (ἀλλὰ	δοξάζοντες,	πολὺ μᾶλλον ἐπιμελητέον ἂν εἴη
[4, 5]	πάντ' ἀληθῆ (τὰ ἀντικείμενα γὰρ	δοξάζουσιν	ἀλλήλοις οἱ διεψευσμένοι καὶ ἀληθεύοντες·
[4, 4]	τῆς ὑγιείας· (καὶ γὰρ ὁ	δοξάζων	πρὸς τὸν ἐπιστάμενον οὐχ ὑγιεινῶς
[4, 5]	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἕκαστος τοιαύταις	δόξαις	γεγένηνται ἔνοχοι. Καὶ γὰρ Ἐμπεδοκλῆς
[4, 6]	οὐκ ἂν εἴη ἅπαντα πρὸς	δόξαν.	Ἔτι εἰ ἕν, πρὸς ἓν
[4, 6]	τι ποιεῖν (ἅπαντα καὶ πρὸς	δόξαν	καὶ αἴσθησιν, ὥστ' οὔτε γέγονεν
[4, 5]	Ὅμηρον ταύτην ἔχοντα φαίνεσθαι τὴν	δόξαν,	ὅτι ἐποίησε τὸν Ἕκτορα, ὡς
[4, 3]	ἀποδεικνύντες εἰς ταύτην ἀνάγουσιν ἐσχάτην	δόξαν·	φύσει γὰρ ἀρχὴ καὶ τῶν
[4, 5]	φιλοῦντες οὗτοι τοιαύτας ἔχουσι τὰς	δόξας	καὶ ταῦτα ἀποφαίνονται περὶ τῆς
[4, 3]	γὰρ ἂν ἔχοι τὰς ἐναντίας	δόξας	ὁ διεψευσμένος περὶ τούτου. Διὸ
[4, 8]	οὐδὲ δὴ ψευδεῖς πάσας· καίτοι	δόξειέ	γ' ἂν μᾶλλον ἐνδέχεσθαι ἐκ
[4, 4]	ἀποδεῖξαι, ὅτι ἀποδεικνύων μὲν ἂν	δόξειεν	αἰτεῖσθαι τὸ ἐν ἀρχῇ, ἄλλου
[4, 5]	οἷον ὁ μὲν αὐτὸς οἶνος	δόξειεν	ἂν ἢ μεταβαλὼν ἢ τοῦ
[4, 3]	εἰωθότἀ, ἐναντία δ' ἐστὶ δόξα	δόξῃ	ἡ τῆς ἀντιφάσεως, φανερὸν ὅτι
[4, 5]	Ἔστι δ' ἀπὸ τῆς αὐτῆς	δόξης	καὶ ὁ Πρωταγόρου λόγος, καὶ
[4, 5]	τὴν ἀλήθειαν. (Αἴτιον δὲ τῆς	δόξης	τούτοις ὅτι περὶ τῶν ὄντων
[4, 3]	τῶν φυσικῶν ἔνιοι, εἰκότως τοῦτο	δρῶντες·	μόνοι γὰρ ᾤοντο περί τε
[4, 3]	δι' ἀπαιδευσίαν (τῶν ἀναλυτικῶν τοῦτο	δρῶσιν·	δεῖ γὰρ περὶ τούτων (ἥκειν
[4, 5]	ἀλλ' οὐ κατὰ ταὐτὸ (ὄν)	δυνάμει	(μὲν γὰρ ἐνδέχεται ἅμα ταὐτὸ
[4, 4]	μὴ ὄντος λέγουσιν· τὸ γὰρ	δυνάμει	ὂν καὶ μὴ ἐντελεχείᾳ τὸ
[4, 2]	τῆς μὲν τῷ τρόπῳ τῆς	δυνάμεως,	τῆς δὲ τοῦ βίου (τῇ
[4, 6]	πότερον καθεύδομεν νῦν ἢ ἐγρηγόραμεν,	δύνανται	δ' αἱ ἀπορίαι αἱ τοιαῦται
[4, 2]	ἔστι τοῦ φιλοσόφου περὶ πάντων	δύνασθαι	θεωρεῖν. (Εἰ γὰρ μὴ τοῦ
[4, 7]	παραδόξων· ὅταν γὰρ λύειν μὴ	δύνωνται	λόγους ἐριστικούς, ἐνδόντες τῷ λόγῳ
[4, 4]	ἄνθρωπος ἔσται· τοῖν γὰρ δυοῖν	δύο	ἀποφάσεις, εἰ δὲ μία ἐξ
[4, 4]	ἂν ὁμοίως φήσαιμεν εἶναι τὰ	δύο	ἄρτια καὶ τὰ τρία, οὐδ'
[4, 5]	πάντες ἔκαμνον (ἢ πάντες παρεφρόνουν,	δύο	δ' ἢ τρεῖς ὑγίαινον ἢ
[4, 6]	χρόνον (ἡ μὲν γὰρ ἁφὴ	δύο	λέγει ἐν τῇ ἐπαλλάξει τῶν
[4, 4]	οὐκ ἄνθρωπος ἔσται· τοῖν γὰρ	δυοῖν	δύο ἀποφάσεις, εἰ δὲ μία
[4, 6]	γεύσει μή, καὶ τῶν ὀφθαλμῶν	δυοῖν	ὄντοιν μὴ ταὐτὰ ἑκατέρᾳ τῇ
[4, 4]	ἀδύνατον· οὐδὲ γὰρ πλείω συμπλέκεται	δυοῖν·	τὸ γὰρ συμβεβηκὸς οὐ συμβεβηκότι
[4, 3]	ἔστω προσδιωρισμένα πρὸς τὰς λογικὰς	δυσχερείας)	αὕτη δὴ πασῶν ἐστὶ βεβαιοτάτη

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 6/12/2007