Livre, Chap. |
[3, 4] |
ἑτέρας
ἀρχὰς
εἶναι
προτέρας,
τοῦτο
|
δ᾽ |
ἀδύνατον,
καὶ
εἰ
ἵσταται
καὶ |
[3, 4] |
πᾶσιν)
ἕτεροι
δὲ
πῦρ,
οἱ
|
δ᾽ |
ἀέρα
φασὶν
εἶναι
τὸ
ἓν |
[3, 4] |
ὀπώπαμεν,
ὕδατι
δ᾽
ὕδωρ,
αἰθέρι
|
δ᾽ |
αἰθέρα
δῖον,
ἀτὰρ
πυρὶ
πῦρ |
[3, 2] |
τε
καὶ
τῶν
φθαρτῶν.
(Ἀπορήσειε
|
δ᾽ |
ἄν
τις
καὶ
περὶ
ποῖα |
[3, 4] |
τῆς
φθορᾶς
τὸ
νεῖκος,
δόξειε
|
δ᾽ |
ἂν
οὐθὲν
ἧττον
καὶ
τοῦτο |
[3, 2] |
καὶ
τὰ
μὲν
πάθη
τὰ
|
δ᾽ |
ἀξιώματ᾽
αὐτῶν
(περὶ
πάντων
γὰρ |
[3, 4] |
δὲ
καθ᾽
ἕκαστα
ἄπειρα,
τῶν
|
δ᾽ |
ἀπείρων
πῶς
ἐνδέχεται
λαβεῖν
ἐπιστήμην; |
[3, 6] |
πέρατα
ἢ
διαιρέσεις
εἰσίν.
~Ὅλως
|
δ᾽ |
ἀπορήσειεν
ἄν
τις
διὰ
τί |
[3, 1] |
ἀμφισβητούντων
λόγων
ἀκηκοότα
πάντων.
Ἔστι
|
δ᾽ |
ἀπορία
πρώτη
(μὲν
περὶ
ὧν |
[3, 4] |
μορφὴν
καὶ
τὸ
εἶδος.
Εἰ
|
δ᾽ |
αὖ
τις
τοῦτο
θήσει,
ἀπορία |
[3, 1] |
τι
λεκτέον
αὐτῶν.
Καὶ
τοῦτο
|
δ᾽ |
αὐτὸ
τῶν
ἀναγκαίων
ἐστὶ
ζητῆσαι, |
[3, 5] |
ἡ
ἀφορίζουσα
τὸ
ἥμισυ)
ὁ
|
δ᾽ |
(αὐτὸς
λόγος
καὶ
ἐπὶ
γραμμῆς |
[3, 4] |
εἶναί
τε
καὶ
γεγονέναι.
Ὣς
|
δ᾽ |
αὔτως
καὶ
οἱ
πλείω
τὰ |
[3, 2] |
δὲ
γῆ
καὶ
λίθοι,
τὸ
|
δ᾽ |
εἶδος
ὁ
λόγος.
Ἐκ
μὲν |
[3, 4] |
εἶναι
ὅτε
πρῶτον
γέγονεν)
ἔτι
|
δ᾽ |
εἴπερ
ἡ
ὕλη
ἔστι
διὰ |
[3, 5] |
τὸ
μὲν
εἰς
πλάτος
(τὸ
|
δ᾽ |
εἰς
βάθος
τὸ
δ᾽
εἰς |
[3, 5] |
(τὸ
δ᾽
εἰς
βάθος
τὸ
|
δ᾽ |
εἰς
μῆκος.
Πρὸς
δὲ
τούτοις |
[3, 3] |
τὰ
γένη
τῶν
ὄντων·
εἰ
|
δ᾽ |
ἕκαστον
μὲν
(γνωρίζομεν
διὰ
τῶν |
[3, 4] |
τῶν
αὐτῶν
μηδὲ
πλειόνων.
(Οὐθενὸς
|
δ᾽ |
ἐλάττων
ἀπορία
παραλέλειπται
καὶ
τοῖς |
[3, 2] |
θείη
εἶναι
μὲν
αὐτά,
εἶναι
|
δ᾽ |
ἐν
τοῖς
αἰσθητοῖς;
ταὐτὰ
γὰρ |
[3, 2] |
τέχνη
καὶ
ὁ
οἰκοδόμος,
οὗ
|
δ᾽ |
ἕνεκα
τὸ
ἔργον,
ὕλη
δὲ |
[3, 4] |
παρὰ
μὲν
ἔνια
εἶναι
παρὰ
|
δ᾽ |
ἔνια
μὴ
εἶναι,
ἢ
παρ᾽ |
[3, 6] |
(ἢ
τησδὶ
τῆς
φωνῆς·
τούτων
|
δ᾽ |
ἔσονται
καὶ
ἀριθμῷ
ὡρισμέναι-
ὁμοίως |
[3, 3] |
λόγος
τῆς
οὐσίας
εἷς·
ἕτερος
|
δ᾽ |
ἔσται
ὁ
διὰ
τῶν
γενῶν |
[3, 6] |
δ᾽
οὐσία
τόδε
τι·
εἰ
|
δ᾽ |
(ἔσται
τόδε
τι
καὶ
ἓν |
[3, 6] |
ἀναγκαῖον
ἐκείνως
πᾶν
ἔχειν)
εἰ
|
δ᾽ |
ἔστι
δυνάμει
τὰ
στοιχεῖα,
ἐνδέχεται |
[3, 4] |
ὅπερ
ἕν
τί
ἐστιν)
εἰ
|
δ᾽ |
ἔστι
τι
αὐτὸ
ἓν
καὶ |
[3, 1] |
ὧν
ἀπορῆσαι
δεῖ
πρῶτον·
ταῦτα
|
δ᾽ |
ἐστὶν
ὅσα
τε
περὶ
αὐτῶν |
[3, 4] |
φησίν·
ὅταν
γὰρ
συνέλθῃ,
τότε
|
δ᾽ |
ἔσχατον
ἵστατο
νεῖκος.
(Διὸ
καὶ |
[3, 2] |
τί
ἐστιν
ἀπόδειξις
εἶναι·
εἰ
|
δ᾽ |
ἑτέρας,
τίς
ἔσται
ἡ
θεωροῦσα |
[3, 2] |
τὴν
ἀρχὴν
τῆς
κινήσεως·
τοῦτο
|
δ᾽ |
ἕτερον
καὶ
ἀντικείμενον
τῷ
τέλει, |
[3, 5] |
(φθείρονται,
ἐκ
τίνος
γίγνονται;
παραπλησίως
|
δ᾽ |
ἔχει
καὶ
περὶ
τὸ
νῦν |
[3, 5] |
ἂν
τὰ
μεγέθη,
δῆλον.
~Τούτων
|
δ᾽ |
ἐχομένη
ἀπορία
πότερον
οἱ
ἀριθμοὶ |
[3, 4] |
πρῶτ᾽
ἂν
εἴησαν
γένη.
~Ἔστι
|
δ᾽ |
ἐχομένη
τε
τούτων
ἀπορία
καὶ |
[3, 2] |
περὶ
τὰ
συμβεβηκότα
ταύταις;
λέγω
|
δ᾽ |
οἷον,
εἰ
τὸ
στερεὸν
οὐσία |
[3, 4] |
ἔσχατα
ἢ
τὰ
πρῶτα·
τοῦτο
|
δ᾽ |
ὅτι
ἀδύνατον
ἄρτι
διηπορήσαμεν.
Ἔτι |
[3, 3] |
δὲ
τὰ
μὲν
δοκεῖ
τὰ
|
δ᾽ |
οὐ
δοκεῖ)
πρὸς
δὲ
τούτοις |
[3, 4] |
διὰ
τί
τὰ
μὲν
τὰ
|
δ᾽ |
οὔ,
εἴπερ
ἐκ
τῶν
αὐτῶν |
[3, 1] |
οὐθέν,
ἢ
τῶν
μὲν
τῶν
|
δ᾽ |
οὔ,
καὶ
ποῖα
τοιαῦτα
τῶν |
[3, 4] |
λέγει
τὴν
αἴσθησιν
ἐπιστήμην.
Ἔτι
|
δ᾽ |
οὐδ᾽
ἀΐδιον
οὐθὲν
οὐδ᾽
ἀκίνητον |
[3, 4] |
ἢ
τοῦ
εἶναι
αἴτιον·
ὁμοίως
|
δ᾽ |
οὐδ᾽
ἡ
φιλότης
τοῦ
εἶναι, |
[3, 2] |
καὶ
ἵππον
καὶ
ὑγίειαν,
ἄλλο
|
δ᾽ |
οὐδέν,
παραπλήσιον
(ποιοῦντες
τοῖς
θεοὺς |
[3, 4] |
μὲν
προστιθέμενα
ποιήσει
μεῖζον,
πὼς
|
δ᾽ |
οὐθέν,
οἷον
ἐπίπεδον
καὶ
γραμμή, |
[3, 2] |
τούτων
ἐστὶν
ὧν
αἰσθανόμεθα
ἡ
|
δ᾽ |
οὐκ
αἰσθητῶν,
δῆλον
ὅτι
καὶ |
[3, 1] |
τῶν
πρότερον
ἀπορουμένων
ἐστί,
λύειν
|
δ᾽ |
οὐκ
(ἔστιν
ἀγνοοῦντας
τὸν
δεσμόν, |
[3, 6] |
τι
σημαίνει
ἀλλὰ
τοιόνδε,
ἡ
|
δ᾽ |
οὐσία
τόδε
τι·
εἰ
δ᾽ |
[3, 4] |
Οἱ
μὲν
γὰρ
ἐκείνως
οἱ
|
δ᾽ |
οὕτως
οἴονται
τὴν
φύσιν
ἔχειν. |
[3, 4] |
γάρ,
(φησί,
γαῖαν
ὀπώπαμεν,
ὕδατι
|
δ᾽ |
ὕδωρ,
αἰθέρι
δ᾽
αἰθέρα
δῖον, |
[3, 5] |
τῶν
ὄντων
εἶναι
ἀρχάς·
οἱ
|
δ᾽ |
ὕστεροι
καὶ
σοφώτεροι
τούτων
εἶναι |
[3, 3] |
ἔστι
τὸ
μὲν
πρότερον
τὸ
|
δ᾽ |
ὕστερον.
Ἔτι
ὅπου
τὸ
μὲν |
[3, 4] |
πιθανοῦ
τοῦ
πρὸς
αὑτούς,
ἡμῶν
|
δ᾽ |
ὠλιγώρησαν
(θεοὺς
γὰρ
ποιοῦντες
τὰς |
[3, 4] |
τοῦτο
γὰρ
πάντῃ
ὄν·
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
πὼς
μὲν
προστιθέμενα
ποιήσει |
[3, 5] |
ᾤοντο
τὸ
σῶμα
εἶναι
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
(τούτου
πάθη,
ὥστε
καὶ |
[3, 1] |
ἢ
τὰς
μὲν
σοφίας
τὰς
|
δὲ |
ἄλλο
τι
λεκτέον
αὐτῶν.
Καὶ |
[3, 3] |
ἓν
δὲ
τὸ
ἀδιαίρετον,
ἀδιαίρετον
|
δὲ |
ἅπαν
ἢ
κατὰ
τὸ
ποσὸν |
[3, 2] |
ἢ
πλειόνων,
ἀμφισβητήσιμόν
ἐστιν
(λέγω
|
(δὲ |
ἀποδεικτικὰς
τὰς
κοινὰς
δόξας
ἐξ |
[3, 2] |
(αὐτοῖς
καὶ
ἄλλαι
τέχναι)
εἰ
|
δὲ |
ἀποδεικτικὴ
περὶ
αὐτῶν
ἐστί,
δεήσει |
[3, 4] |
φθείρει
τὰ
ἄλλα.
Καὶ
ἅμα
|
δὲ |
αὐτῆς
τῆς
μεταβολῆς
αἴτιον
οὐθὲν |
[3, 4] |
πῶς
τὰ
μὲν
φθαρτὰ
τὰ
|
δὲ |
ἄφθαρτα,
καὶ
διὰ
τίν᾽
αἰτίαν; |
[3, 4] |
γὰρ
τὰ
μὲν
φθαρτὰ
τὰ
|
δὲ |
ἄφθαρτα
ποιεῖ
τῶν
ὄντων
ἀλλὰ |
[3, 4] |
εἰ
αἱ
ἀρχαὶ
ἀναιρεθήσονται;
εἰ
|
δὲ |
ἄφθαρτοι,
διὰ
(τί
ἐκ
μὲν |
[3, 1] |
τῷ
δὲ
προηπορηκότι
δῆλον.
Ἔτι
|
δὲ |
βέλτιον
ἀνάγκη
ἔχειν
πρὸς
τὸ |
[3, 4] |
τε
τὸ
ἀδύνατον
γενέσθαι·
τὸ
|
δὲ |
γεγονὸς
ἀνάγκη
εἶναι
ὅτε
πρῶτον |
[3, 4] |
μὴ
ὄντος
γενέσθαι
ἀδύνατον·
ἔτι
|
δὲ |
γενέσεως
οὔσης
καὶ
κινήσεως
ἀνάγκη |
[3, 3] |
δὲ
τὸ
κατ᾽
εἶδος,
τὰ
|
δὲ |
γένη
διαιρετὰ
εἰς
εἴδη,
μᾶλλον |
[3, 2] |
δ᾽
ἕνεκα
τὸ
ἔργον,
ὕλη
|
δὲ |
γῆ
καὶ
λίθοι,
τὸ
δ᾽ |
[3, 6] |
γὰρ
τὸ
(μὴ
ὄν,
οὐθὲν
|
δὲ |
γίγνεται
τῶν
εἶναι
ἀδυνάτων.
Ταύτας |
[3, 4] |
γὰρ
νεῖκος
οὐκ
ἔχει,
ἡ
|
δὲ |
γνῶσις
τοῦ
ὁμοίου
τῷ
ὁμοίῳ. |
[3, 5] |
οὐκ
οὐσία
τις
οὖσα.
Ὁμοίως
|
δὲ |
δῆλον
ὅτι
ἔχει
καὶ
περὶ |
[3, 6] |
δύναμις
ἐκείνης
τῆς
αἰτίας,
τὸ
|
δὲ |
δυνατὸν
οὐκ
ἀναγκαῖον
ἐκείνως
πᾶν |
[3, 5] |
ὁτὲ
μὲν
μία
ἁπτομένων
ὁτὲ
|
δὲ |
δύο
διαιρουμένων
γίγνονται·
ὥστ᾽
οὔτε |
[3, 2] |
λόγου
ἀμφότερα
ταῦτά
ἐστιν)
ἔτι
|
δὲ |
δύο
στερεὰ
ἐν
τῷ
αὐτῷ |
[3, 4] |
τοῦτο
εἶναι
τὸ
ὄν.
(Ἀμφοτέρως
|
δὲ |
δύσκολον·
ἄν
τε
γὰρ
μὴ |
[3, 6] |
εἰσὶν
αἱ
ἀρχαὶ
ὡρισμέναι,
εἴδει
|
δέ, |
ἐὰν
μὴ
λαμβάνῃ
τις
τησδὶ |
[3, 4] |
περ
ἀρχὰς
εἶναί
φασιν.
Συμβαίνει
|
(δέ, |
εἰ
μέν
τις
μὴ
θήσεται |
[3, 2] |
ἄλλ᾽
ἢ
αἰσθητὰ
ἀΐδια.
Ἔτι
|
δὲ |
εἴ
τις
παρὰ
τὰ
εἴδη |
[3, 4] |
αὐταὶ
ἀρχαί,
τοσαῦτα
εἰρήσθω·
εἰ
|
δὲ |
ἕτεραι
ἀρχαί,
μία
μὲν
ἀπορία |
[3, 2] |
πρώτοις
λόγοις
περὶ
(αὐτῶν·
πολλαχῇ
|
δὲ |
ἐχόντων
δυσκολίαν,
οὐθενὸς
ἧττον
ἄτοπον |
[3, 1] |
παρὰ
τὸ
καθ᾽
ἕκαστον.
Μάλιστα
|
δὲ |
ζητητέον
καὶ
πραγματευτέον
πότερον
ἔστι |
[3, 4] |
εἴρηται
πρότερον
δι᾽
ὅ·
ἐὰν
|
δὲ |
ᾖ,
ἡ
αὐτὴ
ἀπορία
καὶ |
[3, 4] |
παρὰ
τὰ
καθ᾽
ἕκαστα,
τὰ
|
δὲ |
καθ᾽
ἕκαστα
ἄπειρα,
τῶν
δ᾽ |
[3, 3] |
ἀρχαὶ
ἢ
τὰ
γένη·
εἰ
|
δὲ |
καὶ
αὗται
ἀρχαί,
ἄπειροι
ὡς |
[3, 2] |
ποιεῖν
ἢ
πάσχειν
πέφυκεν.
Ἔτι
|
δὲ |
καὶ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
τὸ |
[3, 2] |
τετραγωνίζειν,
ὅτι
μέσης
εὕρεσις·
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων)
περὶ |
[3, 6] |
ἔσονται
καὶ
ἀριθμῷ
ὡρισμέναι-
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
μεταξύ·
ἄπειρα |
[3, 4] |
τοῦτο
μικρόν
τι
λαμβάνοντες.
Πάντων
|
δὲ |
καὶ
θεωρῆσαι
χαλεπώτατον
καὶ
πρὸς |
[3, 4] |
οἷον
ἐπίπεδον
καὶ
γραμμή,
στιγμὴ
|
δὲ |
καὶ
μονὰς
οὐδαμῶς)
ἀλλ᾽
ἐπειδὴ |
[3, 2] |
γὰρ
ἀκίνητον
εὔλογον
εἶναι,
κινούμενον
|
δὲ |
(καὶ
παντελῶς
ἀδύνατον·
ὁμοίως
δὲ |
[3, 2] |
δὲ
(καὶ
παντελῶς
ἀδύνατον·
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
περὶ
ὧν
ἡ
ὀπτικὴ |
[3, 4] |
ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο
ἄλογον.
Ἅμα
|
δὲ |
καὶ
πῶς
γίγνεται
ἡ
ὕλη |
[3, 2] |
(μὲν
πλείονος
λόγου
διελθεῖν,
ἱκανὸν
|
δὲ |
καὶ
τὰ
τοιαῦτα
θεωρῆσαι.
Οὔτε |
[3, 2] |
τὸ
γιγνώσκειν
περὶ
αὐτῶν.
Ἅμα
|
δὲ |
καὶ
τίνα
τρόπον
ἔσται
αὐτῶν |
[3, 3] |
καὶ
μίαν
εἶναι
ἑκάστην,
ἀδύνατον
|
δὲ |
κατηγορεῖσθαι
ἢ
τὰ
εἴδη
τοῦ |
[3, 2] |
ἢ
χεῖρον
λέγεσθαι
πάντα,
τὰς
|
δὲ |
μαθηματικὰς
οὐθένα
ποιεῖσθαι
λόγον
περὶ |
[3, 5] |
καὶ
οὐθὲν
τόδε
τι)
ἃ
|
δὲ |
μάλιστ᾽
ἂν
δόξειε
σημαίνειν
οὐσίαν, |
[3, 5] |
μὲν
οὐσία
τὸ
σῶμα,
τούτου
|
δὲ |
μᾶλλον
ταῦτα,
μὴ
ἔστι
δὲ |
[3, 4] |
πῶς
ὁτὲ
μὲν
ἀριθμὸς
ὁτὲ
|
δὲ |
μέγεθος
ἔσται
τὸ
γενόμενον,
εἴπερ |
[3, 2] |
ὁμοίως
μὲν
ὁποιασοῦν
ἐστίν,
ἁπασῶν
|
δὲ |
μὴ
ἐνδέχεται,
(ὥσπερ
οὐδὲ
τῶν |
[3, 4] |
ἐστι
καθόλου
μάλιστα
πάντων,
εἰ
|
δὲ |
μὴ
ἔστι
τι
ἓν
αὐτὸ |
[3, 6] |
αἱ
ἀρχαί,
ταῦτα
συμβαίνει·
εἰ
|
δὲ |
μὴ
καθόλου
ἀλλ᾽
ὡς
τὰ |
[3, 4] |
τὰ
λεγόμενα
καθ᾽
ἕκαστα)
ἔτι
|
δὲ |
μὴ
ὄντος
τοῦ
ἑνὸς
οὐσίας, |
[3, 5] |
σωμάτων
καὶ
αἱ
στιγμαί,
ταῦτα
|
δὲ |
μὴ
ὁρῶμεν
ποίων
ἂν
εἶεν |
[3, 4] |
αὗται
ὑπάρχουσιν
ἀριθμῷ
ἕτεραι)
εἰ
|
δὲ |
μὴ
οὕτως
ἀλλ᾽
αἱ
τῶν |
[3, 3] |
τὰ
εἴδη
(τῶν
σχημάτων·
εἰ
|
δὲ |
μὴ
τούτων,
σχολῇ
τῶν
γε |
[3, 2] |
θετέον
τὴν
ἐπιστήμην
ταύτην;
τὸ
|
δὲ |
μίαν
πασῶν
οὐκ
εὔλογον·
καὶ |
[3, 4] |
μὲν
γὰρ
ἀριθμὸς
μονάδες,
ἡ
|
δὲ |
μονὰς
ὅπερ
ἕν
τί
ἐστιν) |
[3, 4] |
(φθαρτὰ
πλὴν
τῶν
στοιχείων.
Ἡ
|
δὲ |
νῦν
λεγομένη
ἀπορία
ἐστὶ
διὰ |
[3, 4] |
ὂν
τὸ
μὲν
ἓν
τὸ
|
δὲ |
ὄν
ἐστιν,
ἢ
δεῖ
ζητεῖν |
[3, 4] |
ἢ
πολλοῦ
λόγου
δεῖται.
Ἔτι
|
δὲ |
οὐδ᾽
ἐγκεχείρηκεν
οὐδεὶς
ἑτέρας,
ἀλλὰ |
[3, 3] |
τὰ
εἴδη
τῶν
ἀριθμῶν·
ὁμοίως
|
δὲ |
οὐδὲ
σχῆμα
παρὰ
τὰ
εἴδη |
[3, 2] |
καὶ
αὐτὸ
τὸ
ὑγιεινόν.
Ἅμα
|
δὲ |
οὐδὲ
τοῦτο
ἀληθές,
ὡς
ἡ |
[3, 5] |
φθείρεσθαι,
ὁτὲ
μὲν
οὔσας
ὁτὲ
|
δὲ |
οὐκ
οὔσας.
Ὅταν
γὰρ
ἅπτηται |
[3, 4] |
δὲ
φθείρεται
τῶν
ὄντων.
Ἐπεὶ
|
δὲ |
οὔτε
αἰτίαν
λέγουσιν
οὔτε
εὔλογον |
[3, 2] |
θεοὺς
μὲν
εἶναι
φάσκουσιν
ἀνθρωποειδεῖς
|
δέ· |
οὔτε
γὰρ
ἐκεῖνοι
οὐδὲν
ἄλλο |
[3, 4] |
τὸ
σύνολον
ἄμφω
ταῦτα;
Ἔτι
|
δὲ |
περὶ
τῶν
ἀρχῶν
(καὶ
τόδε |
[3, 4] |
ἑνὶ
εἶναι
καὶ
ὄντι·
οἱ
|
δὲ |
περὶ
φύσεως,
οἷον
Ἐμπεδοκλῆς
ὡς |
[3, 6] |
ἄλλῳ
μέν
τινι
διαφέρει,
τῷ
|
δὲ |
πόλλ᾽
ἄττα
ὁμοειδῆ
εἶναι
οὐθὲν |
[3, 2] |
οὔσας
τὰς
ἀρχὰς
γνωρίζειν;
ἔτι
|
δὲ |
πολλοῖς
τῶν
ὄντων
οὐχ
ὑπάρχουσι |
[3, 2] |
εἴτ᾽
(ἐκ
τούτων
μία.
Ἔτι
|
δὲ |
πότερον
περὶ
τὰς
οὐσίας
μόνον |
[3, 2] |
τοῦτο
γὰρ
ἀποδοῦναι
παγχάλεπον.
Ἔτι
|
δὲ |
πότερον
τὰς
αἰσθητὰς
οὐσίας
μόνας |
[3, 2] |
πράξεώς
τινός
ἐστι
τέλος,
αἱ
|
δὲ |
πράξεις
πᾶσαι
μετὰ
κινήσεως;
ὥστ᾽ |
[3, 1] |
τούτῳ
μὲν
οὐ
δῆλον
τῷ
|
δὲ |
προηπορηκότι
δῆλον.
Ἔτι
δὲ
βέλτιον |
[3, 4] |
μὲν
γὰρ
οὐ
ποιήσει
πλεῖον
|
δὲ |
προστιθέμενον
τὸ
τοιοῦτον)
ἀλλὰ
πῶς |
[3, 4] |
τοῦ
ἓν
εἶναι
πᾶσιν)
ἕτεροι
|
δὲ |
πῦρ,
οἱ
δ᾽
ἀέρα
φασὶν |
[3, 3] |
ἀρχαὶ
εἶναι
τῶν
γενῶν·
πάλιν
|
δὲ |
πῶς
αὖ
δεῖ
ταύτας
ἀρχὰς |
[3, 4] |
τι
παρὰ
ταῦτα
ἕτερον,
λέγω
|
δὲ |
πῶς
ἔσται
πλείω
ἑνὸς
τὰ |
[3, 4] |
εἰ
βαδίζει
εἰς
ἄπειρον·
ἔτι
|
δὲ |
πῶς
ἔσται
τὰ
φθαρτά,
εἰ |
[3, 5] |
καὶ
φθείρεσθαι
ταῦτα
πάσχειν·
τὰς
|
δὲ |
στιγμὰς
καὶ
τὰς
γραμμὰς
καὶ |
[3, 4] |
ἀτὰρ
πυρὶ
πῦρ
ἀΐδηλον,
στοργὴν
|
δὲ |
στοργῇ,
νεῖκος
δέ
τε
νείκεϊ |
[3, 5] |
σώματος
ἐνδέχεσθαι
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
|
δὲ |
σῶμα
ἄνευ
τούτων
ἀδύνατον.
Διόπερ |
[3, 5] |
τοιαῦτα
πάθη,
οὐκ
οὐσίαι,
τὸ
|
δὲ |
σῶμα
τὸ
ταῦτα
πεπονθὸς
μόνον |
[3, 3] |
(γνωρίζομεν
διὰ
τῶν
ὁρισμῶν,
ἀρχαὶ
|
δὲ |
τὰ
γένη
τῶν
ὁρισμῶν
εἰσίν, |
[3, 3] |
γένη
μέχρι
τῶν
ἀτόμων
(νῦν
|
δὲ |
τὰ
μὲν
δοκεῖ
τὰ
δ᾽ |
[3, 4] |
γὰρ
μὴ
ἓν
εἶναι·
ἅπαντα
|
δὲ |
τὰ
ὄντα
ἢ
ἓν
ἢ |
[3, 2] |
τὰς
ἐν
τῷ
οὐρανῷ,
ταύτας
|
δὲ |
τὰς
αὐτὰς
φάναι
τοῖς
αἰσθητοῖς |
[3, 2] |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων)
περὶ
|
δὲ |
τὰς
γενέσεις
καὶ
τὰς
πράξεις |
[3, 5] |
δὲ
μᾶλλον
ταῦτα,
μὴ
ἔστι
|
δὲ |
ταῦτα
μηδὲ
οὐσίαι
τινές,
διαφεύγει |
[3, 4] |
ἀΐδηλον,
στοργὴν
δὲ
στοργῇ,
νεῖκος
|
δέ |
τε
νείκεϊ
λυγρῷ.
(Ἀλλ᾽
ὅθεν |
[3, 2] |
γίγνεται
καὶ
ἔστι
τἆλλα,
τὸ
|
δὲ |
τέλος
καὶ
τὸ
οὗ
ἕνεκα |
[3, 4] |
ἀναγκαῖον
μὲν
ὂν
μεταβάλλειν·
αἰτίαν
|
δὲ |
τῆς
ἀνάγκης
οὐδεμίαν
δηλοῖ.
Ἀλλ᾽ |
[3, 3] |
δύνασθαι
εἶναι
χωριζομένην
αὐτῶν·
τοιοῦτον
|
δέ |
τι
παρὰ
τὸ
καθ᾽
ἕκαστον |
[3, 3] |
ἀρχαὶ
τὰ
γένη
εἰσίν.
Φαίνονται
|
δέ |
τινες
καὶ
τῶν
λεγόντων
στοιχεῖα |
[3, 2] |
τὴν
αὐτὴν
ἔχει
φύσιν.
Εἰσὶ
|
δέ |
τινες
οἵ
φασιν
εἶναι
μὲν |
[3, 2] |
γε
ὄντα
τοῖς
αἰσθητοῖς.
Ὅλως
|
δὲ |
τίνος
ἕνεκ᾽
ἄν
τις
θείη |
[3, 1] |
ὥσπερ
Ἐμπεδοκλῆς
φησὶ
φιλίαν
ἄλλος
|
δέ |
τις
πῦρ
ὁ
δὲ
ὕδωρ |
[3, 3] |
ἀρχοειδὲς
τὸ
ἕν
ἐστιν,
ἓν
|
δὲ |
τὸ
ἀδιαίρετον,
ἀδιαίρετον
δὲ
ἅπαν |
[3, 4] |
ἕκαστον,
τὸ
ἀριθμῷ
ἕν,
καθόλου
|
δὲ |
τὸ
ἐπὶ
τούτων.
(Ὥσπερ
οὖν |
[3, 3] |
ποσὸν
ἢ
κατ᾽
εἶδος,
πρότερον
|
δὲ |
τὸ
κατ᾽
εἶδος,
τὰ
δὲ |
[3, 1] |
ἢ
τῶν
φθαρτῶν
φθαρταί;
ἔτι
|
δὲ |
τὸ
πάντων
(χαλεπώτατον
καὶ
πλείστην |
[3, 1] |
τι
παρὰ
τὸ
(σύνολον
(λέγω
|
δὲ |
τὸ
σύνολον,
ὅταν
κατηγορηθῇ
τι |
[3, 3] |
δοκεῖ
μάλιστα
εἶναι
γένη)
ἐν
|
δὲ |
τοῖς
ἀτόμοις
οὐκ
ἔστι
τὸ |
[3, 1] |
χωρὶς
τούτων
τυγχάνει
παρεωραμένον.
Ἔστι
|
δὲ |
τοῖς
εὐπορῆσαι
βουλομένοις
προὔργου
τὸ |
[3, 4] |
νέκταρ
καὶ
ἡ
ἀμβροσία,
εἰ
|
δὲ |
τοῦ
εἶναι,
πῶς
ἂν
εἶεν |
[3, 2] |
ἡ
τῆς
οὐσίας,
οὐ
δοκεῖ
|
δὲ |
τοῦ
τί
ἐστιν
ἀπόδειξις
εἶναι· |
[3, 4] |
οὐθὲν
ἔσται
τὸ
παράπαν,
εἰ
|
δὲ |
τοῦτο
ἀδύνατον,
ἀνάγκη
τι
εἶναι |
[3, 1] |
(ἐστὶ
θεωρῆσαι
περὶ
πάντων·
ἔτι
|
δὲ |
τούτοις
αὐτοῖς
ὅσα
καθ᾽
αὑτὰ |
[3, 3] |
ἐξ
ὧν
ἔστιν
ἐνυπαρχόντων.
Πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
εἰ
καὶ
ὅτι
μάλιστα |
[3, 3] |
τὰ
δ᾽
οὐ
δοκεῖ)
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
ἔτι
μᾶλλον
αἱ
διαφοραὶ |
[3, 3] |
λέγει
ταῦτα
τῶν
ὄντων.
Πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
καὶ
τῶν
ἄλλων
εἴ |
[3, 5] |
τὸ
δ᾽
εἰς
μῆκος.
Πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
ὁμοίως
ἔνεστιν
ἐν
τῷ |
[3, 1] |
καθ᾽
αὑτὰ
ταῖς
οὐσίαις,
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
περὶ
ταὐτοῦ
καὶ
ἑτέρου |
[3, 4] |
παρὰ
τὰς
τινὰς
(οἰκίας.
Πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
πότερον
ἡ
οὐσία
μία |
[3, 1] |
ἀπορίαν
ἂν
παράσχοι
πολλήν.
Πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
πότερον
οἱ
ἀριθμοὶ
καὶ |
[3, 4] |
τε
θεοὶ
δολιχαίωνες.
(Καὶ
χωρὶς
|
δὲ |
τούτων
δῆλον·
(εἰ
γὰρ
μὴ |
[3, 6] |
ἃ
συμβαίνειν
ἀναγκαῖον
ἀδύνατα.
Σύνεγγυς
|
δὲ |
τούτων
ἐστὶ
τὸ
διαπορῆσαι
πότερον |
[3, 2] |
ἢ
τῷ
μὴ
εἶναι,
αὐτῶν
|
δὲ |
τούτων
ἕτερον
ἑτέρου
μᾶλλον,
καὶ |
[3, 4] |
ἄξιον
μετὰ
σπουδῆς
σκοπεῖν·
παρὰ
|
δὲ |
τῶν
δι᾽
(ἀποδείξεως
λεγόντων
δεῖ |
[3, 4] |
ἀφθάρτων
οὐσῶν
φθαρτὰ
ἔσται,
ἐκ
|
δὲ |
τῶν
ἑτέρων
ἄφθαρτα;
τοῦτο
γὰρ |
[3, 3] |
τῶν
ὄντων.
Οὐχ
οἷόν
τε
|
δὲ |
τῶν
ὄντων
ἓν
εἶναι
γένος |
[3, 2] |
(τούτου
γὰρ
ἕνεκα
τἆλλα)
ᾗ
|
δὲ |
τῶν
πρώτων
αἰτίων
καὶ
τοῦ |
[3, 3] |
πάντων
ἢ
τῶν
πλείστων,
ἔτι
|
δὲ |
τῶν
σωμάτων
καὶ
οἱ
πλείω |
[3, 1] |
ἄλλος
δέ
τις
πῦρ
ὁ
|
δὲ |
ὕδωρ
ἢ
ἀέρα·
καὶ
πότερον |
[3, 5] |
ἂν
εἴη
οὐσία
οὐδεμία.
Ἔτι
|
δὲ |
φαίνεται
ταῦτα
πάντα
διαιρέσεις
ὄντα |
[3, 2] |
ὅτι
τὰ
μὲν
ἀΐδια
τὰ
|
δὲ |
φθαρτά.
Αὐτὸ
γὰρ
ἄνθρωπόν
φασιν |
[3, 4] |
ἀΐδια
τὴν
φύσιν
ἐστὶ
τὰ
|
δὲ |
φθείρεται
τῶν
ὄντων.
Ἐπεὶ
δὲ |
[3, 3] |
ὅπου
τὸ
μὲν
βέλτιον
τὸ
|
δὲ |
χεῖρον,
ἀεὶ
τὸ
βέλτιον
πρότερον· |
[3, 1] |
ἀπορεῖ,
ταύτῃ
παραπλήσιον
πέπονθε
τοῖς
|
δεδεμένοις· |
ἀδύνατον
γὰρ
ἀμφοτέρως
προελθεῖν
εἰς |
[3, 2] |
δὲ
ἀποδεικτικὴ
περὶ
αὐτῶν
ἐστί,
|
δεήσει |
τι
γένος
εἶναι
ὑποκείμενον
καὶ |
[3, 1] |
πρῶτον
ὁμοίους
εἶναι
τοῖς
ποῖ
|
δεῖ |
βαδίζειν
ἀγνοοῦσι,
καὶ
πρὸς
τούτοις |
[3, 4] |
πότερον,
εἰ
ἔστι,
παρὰ
πάντα
|
δεῖ |
εἶναί
τι,
ἢ
παρὰ
μὲν |
[3, 6] |
ἄν
τις
διὰ
τί
καὶ
|
δεῖ |
ζητεῖν
ἄλλ᾽
ἄττα
παρά
τε |
[3, 2] |
καὶ
περὶ
ποῖα
τῶν
ὄντων
|
δεῖ |
ζητεῖν
ταύτας
τὰς
ἐπιστήμας.
Εἰ |
[3, 4] |
τὸ
δὲ
ὄν
ἐστιν,
ἢ
|
δεῖ |
ζητεῖν
τί
ποτ᾽
ἐστὶ
τὸ |
[3, 3] |
τούτων
οὖν
ἀπορία
πολλὴ
πῶς
|
δεῖ |
θέμενον
τυχεῖν
τῆς
ἀληθείας,
καὶ |
[3, 3] |
εἰπεῖν.
Τὴν
μὲν
γὰρ
ἀρχὴν
|
δεῖ |
καὶ
τὴν
αἰτίαν
εἶναι
παρὰ |
[3, 3] |
ἀρχαὶ
τὰ
γένη
εἰσί,
(πότερον
|
δεῖ |
νομίζειν
τὰ
πρῶτα
τῶν
γενῶν |
[3, 2] |
κατὰ
τὸν
οὐρανόν.
Καίτοι
πῶς
|
δεῖ |
πιστεῦσαι
τούτοις;
οὐδὲ
γὰρ
ἀκίνητον |
[3, 1] |
ἡμᾶς
(πρῶτον
περὶ
ὧν
ἀπορῆσαι
|
δεῖ |
πρῶτον·
ταῦτα
δ᾽
ἐστὶν
ὅσα |
[3, 4] |
δὲ
τῶν
δι᾽
(ἀποδείξεως
λεγόντων
|
δεῖ |
πυνθάνεσθαι
διερωτῶντας
τί
δή
(ποτ᾽ |
[3, 3] |
καὶ
περὶ
τῶν
ἀρχῶν
πότερον
|
δεῖ |
τὰ
γένη
στοιχεῖα
καὶ
ἀρχὰς |
[3, 1] |
προελθεῖν
εἰς
τὸ
πρόσθεν.
Διὸ
|
δεῖ |
τὰς
δυσχερείας
τεθεωρηκέναι
πάσας
πρότερον, |
[3, 3] |
γενῶν·
πάλιν
δὲ
πῶς
αὖ
|
δεῖ |
ταύτας
ἀρχὰς
ὑπολαβεῖν
οὐ
ῥᾴδιον |
[3, 4] |
εἰ
τοῦτο
(ἀναγκαῖόν
ἐστι
καὶ
|
δεῖ |
τι
εἶναι
παρὰ
τὰ
καθ᾽ |
[3, 2] |
εἶναι
γένος
ἕν
(τι
τῶν
|
δεικνυμένων, |
πᾶσαι
γὰρ
αἱ
ἀποδεικτικαὶ
χρῶνται |
[3, 1] |
περὶ
τῶν
ἀρχῶν
ἐξ
ὧν
|
δεικνύουσι |
πάντες,
οἷον
πότερον
ἐνδέχεται
ταὐτὸ |
[3, 2] |
γένος
περὶ
ὧν
αἱ
μαθηματικαὶ
|
(δεικνύουσιν, |
ἢ
ἄλλης.
Εἰ
μὲν
γὰρ |
[3, 2] |
κοινὰς
δόξας
ἐξ
ὧν
ἅπαντες
|
δεικνύουσιν) |
οἷον
ὅτι
πᾶν
ἀναγκαῖον
ἢ |
[3, 2] |
καὶ
ἐν
τοῖς
μαθήμασιν
οὐθὲν
|
δείκνυται |
διὰ
(ταύτης
τῆς
αἰτίας,
οὐδ᾽ |
[3, 4] |
ἢ
ἀδύνατον
ἢ
πολλοῦ
λόγου
|
δεῖται. |
Ἔτι
δὲ
οὐδ᾽
ἐγκεχείρηκεν
οὐδεὶς |
[3, 4] |
(ἔσθ᾽
ὅσα
τ᾽
ἔσται
ὀπίσσω,
|
δένδρεά |
τ᾽
ἐβλάστησε
καὶ
ἀνέρες
ἠδὲ |
[3, 4] |
εἶναι,
πῶς
ἂν
εἶεν
ἀΐδιοι
|
δεόμενοι |
τροφῆς)
ἀλλὰ
περὶ
μὲν
τῶν |
[3, 1] |
δ᾽
οὐκ
(ἔστιν
ἀγνοοῦντας
τὸν
|
δεσμόν, |
ἀλλ᾽
ἡ
τῆς
διανοίας
ἀπορία |
[3, 6] |
ὅτι
τὰ
μὲν
μαθηματικὰ
(τῶν
|
δεῦρο |
ἄλλῳ
μέν
τινι
διαφέρει,
τῷ |
[3, 4] |
προστιθέμενον
τὸ
τοιοῦτον)
ἀλλὰ
πῶς
|
δὴ |
ἐξ
ἑνὸς
τοιούτου
ἢ
πλειόνων |
[3, 5] |
πρότερον
οὐκ
οὖσαι
(οὐ
γὰρ
|
δὴ |
ἥ
γ᾽
ἀδιαίρετος
στιγμὴ
διῃρέθη |
[3, 4] |
ὅτι
οὕτως
πέφυκεν·
Ἀλλ᾽
ὅτε
|
δὴ |
μέγα
νεῖκος
ἐνὶ
μελέεσσιν
ἐθρέφθη, |
[3, 4] |
τε
νείκεϊ
λυγρῷ.
(Ἀλλ᾽
ὅθεν
|
δὴ |
ὁ
λόγος,
τοῦτό
γε
φανερόν, |
[3, 4] |
λεγόντων
δεῖ
πυνθάνεσθαι
διερωτῶντας
τί
|
δή |
(ποτ᾽
ἐκ
τῶν
αὐτῶν
ὄντα |
[3, 5] |
οὐδὲ
ὂν
οὐθέν·
οὐ
γὰρ
|
δὴ |
τά
γε
συμβεβηκότα
τούτοις
ἄξιον |
[3, 4] |
αἰτίαν
δὲ
τῆς
ἀνάγκης
οὐδεμίαν
|
δηλοῖ. |
Ἀλλ᾽
ὅμως
τοσοῦτόν
γε
μόνος |
[3, 1] |
ἀλλ᾽
ἡ
τῆς
διανοίας
ἀπορία
|
δηλοῖ |
τοῦτο
περὶ
τοῦ
πράγματος·
ᾗ |
[3, 2] |
μεταξὺ
θήσεται,
πολλὰς
ἀπορίας
ἕξει·
|
δῆλον |
γὰρ
ὡς
ὁμοίως
γραμμαί
τε |
[3, 4] |
δολιχαίωνες.
(Καὶ
χωρὶς
δὲ
τούτων
|
δῆλον· |
(εἰ
γὰρ
μὴ
ἦν
ἐν |
[3, 1] |
οὐ
δῆλον
τῷ
δὲ
προηπορηκότι
|
δῆλον. |
Ἔτι
δὲ
βέλτιον
ἀνάγκη
ἔχειν |
[3, 5] |
οὐσία
τις
οὖσα.
Ὁμοίως
δὲ
|
δῆλον |
ὅτι
ἔχει
καὶ
περὶ
τὰς |
[3, 2] |
ἔστιν
αἰσθητὰ
μεταξὺ
καὶ
αἰσθήσεις,
|
δῆλον |
ὅτι
καὶ
ζῷα
ἔσονται
μεταξὺ |
[3, 2] |
αἰσθανόμεθα
ἡ
δ᾽
οὐκ
αἰσθητῶν,
|
δῆλον |
ὅτι
καὶ
παρ᾽
ἰατρικὴν
ἔσται |
[3, 2] |
εὔλογον
ἔχειν
οὕτω
μόνον,
ἀλλὰ
|
δῆλον |
ὅτι
καὶ
τὰ
εἴδη
ἐνδέχοιτ᾽ |
[3, 4] |
μὴ
ὄντος
τοῦ
ἑνὸς
οὐσίας,
|
(δῆλον |
ὅτι
οὐδ᾽
ἂν
ἀριθμὸς
εἴη |
[3, 4] |
ταύτης
γένοιτ᾽
ἂν
τὰ
μεγέθη,
|
δῆλον. |
~Τούτων
δ᾽
ἐχομένη
ἀπορία
πότερον |
[3, 1] |
γὰρ
τέλος
τούτῳ
μὲν
οὐ
|
δῆλον |
τῷ
δὲ
προηπορηκότι
δῆλον.
Ἔτι |
[3, 4] |
φθαρταί·
εἰ
μὲν
γὰρ
φθαρταί,
|
δῆλον |
ὡς
(ἀναγκαῖον
καὶ
ταύτας
ἔκ |
[3, 4] |
λέγουσιν
οὔτε
εὔλογον
οὕτως
ἔχειν,
|
δῆλον |
ὡς
οὐχ
αἱ
αὐταὶ
ἀρχαὶ |
[3, 4] |
τῆς
ἀμβροσίας
θνητὰ
γενέσθαι
φασίν,
|
δῆλον |
ὡς
ταῦτα
τὰ
ὀνόματα
γνώριμα |
[3, 4] |
εἶναι
τοῦτο
τῶν
ὄντων,
(ὡς
|
δηλονότι |
ὄντος
μεγέθους
τοῦ
ὄντος·
καὶ |
[3, 4] |
σπουδῆς
σκοπεῖν·
παρὰ
δὲ
τῶν
|
δι᾽ |
(ἀποδείξεως
λεγόντων
δεῖ
πυνθάνεσθαι
διερωτῶντας |
[3, 4] |
οὖν
μὴ
ᾖ,
εἴρηται
πρότερον
|
δι᾽ |
ὅ·
ἐὰν
δὲ
ᾖ,
ἡ |
[3, 2] |
ἀδύνατον
εἶναι
παρὰ
τὰ
αἰσθητὰ
|
διὰ |
τὰς
αὐτὰς
αἰτίας·
εἰ
γὰρ |
[3, 2] |
οὐθεὶς
οὐθενὸς
τῶν
τοιούτων,
ὥστε
|
διὰ |
ταῦτα
τῶν
σοφιστῶν
τινὲς
οἷον |
[3, 2] |
ἐν
τοῖς
μαθήμασιν
οὐθὲν
δείκνυται
|
διὰ |
(ταύτης
τῆς
αἰτίας,
οὐδ᾽
ἔστιν |
[3, 2] |
ᾖ
ἀγαθὸν
καθ᾽
αὑτὸ
καὶ
|
διὰ |
τὴν
αὑτοῦ
φύσιν
τέλος
ἐστὶν |
[3, 3] |
παρὰ
τὸ
καθ᾽
ἕκαστον
(εἶναι
|
διὰ |
τί
ἄν
τις
ὑπολάβοι,
πλὴν |
[3, 4] |
ἀρχαὶ
ἀναιρεθήσονται;
εἰ
δὲ
ἄφθαρτοι,
|
διὰ |
(τί
ἐκ
μὲν
τούτων
ἀφθάρτων |
[3, 6] |
~Ὅλως
δ᾽
ἀπορήσειεν
ἄν
τις
|
διὰ |
τί
καὶ
δεῖ
ζητεῖν
ἄλλ᾽ |
[3, 4] |
τὸν
ἀριθμόν,
οὐθὲν
ἧττον
ζητητέον
|
διὰ |
τί
καὶ
πῶς
ὁτὲ
μὲν |
[3, 4] |
δὲ
νῦν
λεγομένη
ἀπορία
ἐστὶ
|
διὰ |
τί
τὰ
μὲν
τὰ
δ᾽ |
[3, 4] |
φθαρτὰ
τὰ
δὲ
ἄφθαρτα,
καὶ
|
διὰ |
τίν᾽
αἰτίαν;
οἱ
μὲν
οὖν |
[3, 4] |
δ᾽
εἴπερ
ἡ
ὕλη
ἔστι
|
διὰ |
τὸ
ἀγένητος
εἶναι,
πολὺ
ἔτι |
[3, 1] |
πρότερον,
τούτων
τε
χάριν
καὶ
|
διὰ |
τὸ
τοὺς
(ζητοῦντας
ἄνευ
τοῦ |
[3, 6] |
ἀναγκαῖον,
καὶ
τὰ
εἴδη
ἀναγκαῖον
|
διὰ |
τοῦτο
εἶναι
τιθέναι.
Καὶ
γὰρ |
[3, 6] |
ἃ
τίθεμεν
εἴδη.
Εἰ
γὰρ
|
διὰ |
τοῦτο,
ὅτι
τὰ
μὲν
μαθηματικὰ |
[3, 3] |
κατὰ
πάντων;
ἀλλὰ
μὴν
εἰ
|
διὰ |
τοῦτο,
τὰ
μᾶλλον
καθόλου
μᾶλλον |
[3, 3] |
εἷς·
ἕτερος
δ᾽
ἔσται
ὁ
|
διὰ |
τῶν
γενῶν
ὁρισμὸς
καὶ
ὁ |
[3, 3] |
εἰ
δ᾽
ἕκαστον
μὲν
(γνωρίζομεν
|
διὰ |
τῶν
ὁρισμῶν,
ἀρχαὶ
δὲ
τὰ |
[3, 3] |
κοινὸν
ἡ
φωνή·
καὶ
τῶν
|
διαγραμμάτων |
ταῦτα
στοιχεῖα
λέγομεν
ὧν
αἱ |
[3, 5] |
τὰ
πρός
τι
καὶ
αἱ
|
διαθέσεις |
καὶ
οἱ
λόγοι
οὐθενὸς
δοκοῦσιν |
[3, 1] |
γένη
ἐστὶν
ἢ
εἰς
ἃ
|
διαιρεῖται |
ἐνυπάρχοντα
ἕκαστον·
καὶ
εἰ
τὰ |
[3, 5] |
γὰρ
ὁμοίως
ἢ
πέρατα
ἢ
|
διαιρέσεις |
εἰσίν.
~Ὅλως
δ᾽
ἀπορήσειεν
ἄν |
[3, 5] |
Ἔτι
δὲ
φαίνεται
ταῦτα
πάντα
|
διαιρέσεις |
ὄντα
τοῦ
σώματος,
τὸ
μὲν |
[3, 3] |
κατ᾽
εἶδος,
τὰ
δὲ
γένη
|
διαιρετὰ |
εἰς
εἴδη,
μᾶλλον
ἂν
ἓν |
[3, 5] |
οὔσας.
Ὅταν
γὰρ
ἅπτηται
ἢ
|
διαιρῆται |
τὰ
σώματα,
(ἅμα
ὁτὲ
μὲν |
[3, 5] |
μία
ἁπτομένων
ὁτὲ
δὲ
δύο
|
διαιρουμένων |
γίγνονται·
ὥστ᾽
οὔτε
συγκειμένων
ἔστιν |
[3, 1] |
τῶν
τοιούτων
περὶ
ὅσων
οἱ
|
διαλεκτικοὶ |
πειρῶνται
σκοπεῖν
ἐκ
τῶν
ἐνδόξων |
[3, 1] |
τὸν
δεσμόν,
ἀλλ᾽
ἡ
τῆς
|
διανοίας |
ἀπορία
δηλοῖ
τοῦτο
περὶ
τοῦ |
[3, 1] |
τοῖς
εὐπορῆσαι
βουλομένοις
προὔργου
τὸ
|
διαπορῆσαι |
καλῶς·
ἡ
γὰρ
ὕστερον
εὐπορία |
[3, 6] |
Σύνεγγυς
δὲ
τούτων
ἐστὶ
τὸ
|
διαπορῆσαι |
πότερον
δυνάμει
ἔστι
τὰ
στοιχεῖα |
[3, 1] |
τὸ
τοὺς
(ζητοῦντας
ἄνευ
τοῦ
|
διαπορῆσαι |
πρῶτον
ὁμοίους
εἶναι
τοῖς
ποῖ |
[3, 1] |
τῆς
ἀληθείας
ἀλλ᾽
οὐδὲ
τὸ
|
διαπορῆσαι |
τῷ
λόγῳ
ῥᾴδιον
καλῶς.
~Πρῶτον |
[3, 6] |
Καὶ
γὰρ
εἰ
μὴ
καλῶς
|
διαρθροῦσιν |
οἱ
λέγοντες,
ἀλλ᾽
ἔστι
γε |
[3, 4] |
ἢ
τὸ
καθ᾽
ἕκαστον
λέγειν
|
διαφέρει |
οὐθέν·
οὕτω
γὰρ
λέγομεν
τὸ |
[3, 6] |
(τῶν
δεῦρο
ἄλλῳ
μέν
τινι
|
διαφέρει, |
τῷ
δὲ
πόλλ᾽
ἄττα
ὁμοειδῆ |
[3, 6] |
πόλλ᾽
ἄττα
ὁμοειδῆ
εἶναι
οὐθὲν
|
διαφέρει, |
ὥστ᾽
οὐκ
ἔσονται
αὐτῶν
αἱ |
[3, 5] |
Εἰ
μὲν
γὰρ
μή
εἰσιν,
|
διαφεύγει |
τί
τὸ
ὂν
καὶ
τίνες |
[3, 5] |
δὲ
ταῦτα
μηδὲ
οὐσίαι
τινές,
|
διαφεύγει |
τί
τὸ
ὂν
καὶ
τίς |
[3, 4] |
οὐσία
μία.
Ἀλλὰ
πολλὰ
καὶ
|
διάφορα; |
ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο
ἄλογον.
Ἅμα |
[3, 3] |
γένος
ἢ
τὸ
ὄν,
οὐδεμία
|
διαφορὰ |
οὔτε
ὂν
οὔτε
ἓν
ἔσται. |
[3, 3] |
δὲ
τούτοις
ἔτι
μᾶλλον
αἱ
|
διαφοραὶ |
ἀρχαὶ
ἢ
τὰ
γένη·
εἰ |
[3, 3] |
ὄν·
ἀνάγκη
μὲν
γὰρ
τὰς
|
διαφορὰς |
ἑκάστου
γένους
καὶ
εἶναι
καὶ |
[3, 3] |
τὰ
μεταξὺ
συλλαμβανόμενα
μετὰ
τῶν
|
διαφορῶν |
ἔσται
γένη
μέχρι
τῶν
ἀτόμων |
[3, 3] |
τοῦ
(γένους
ἐπὶ
τῶν
οἰκείων
|
διαφορῶν |
ἢ
τὸ
γένος
ἄνευ
τῶν |
[3, 2] |
ἀδύνατα
πάντα
(μὲν
πλείονος
λόγου
|
διελθεῖν, |
ἱκανὸν
δὲ
καὶ
τὰ
τοιαῦτα |
[3, 4] |
δι᾽
(ἀποδείξεως
λεγόντων
δεῖ
πυνθάνεσθαι
|
διερωτῶντας |
τί
δή
(ποτ᾽
ἐκ
τῶν |
[3, 4] |
τοῦτο
δ᾽
ὅτι
ἀδύνατον
ἄρτι
|
διηπορήσαμεν. |
Ἔτι
εἰ
ὅτι
μάλιστα
ἔστι |
[3, 1] |
περὶ
ὧν
ἐν
τοῖς
πεφροιμιασμένοις
|
διηπορήσαμεν, |
πότερον
μιᾶς
ἢ
πολλῶν
ἐπιστημῶν |
[3, 5] |
δὴ
ἥ
γ᾽
ἀδιαίρετος
στιγμὴ
|
διῃρέθη |
εἰς
δύο)
εἴ
τε
γίγνονται |
[3, 5] |
οὔτε
συγκειμένων
ἔστιν
ἀλλ᾽
ἔφθαρται,
|
διῃρημένων |
τε
εἰσὶν
αἱ
πρότερον
οὐκ |
[3, 2] |
οὐδ᾽
ἀντειπεῖν
τὰς
ἄλλας
ἐπιστήμας
|
δίκαιον, |
ἡ
τοῦ
τέλους
καὶ
τἀγαθοῦ |
[3, 1] |
ἀμφοτέρως
προελθεῖν
εἰς
τὸ
πρόσθεν.
|
Διὸ |
δεῖ
τὰς
δυσχερείας
τεθεωρηκέναι
πάσας |
[3, 2] |
ἀρχὴν
οὐδ᾽
εἶναί
τι
αὐτοαγαθόν.
|
Διὸ |
καὶ
ἐν
τοῖς
μαθήμασιν
οὐθὲν |
[3, 4] |
τότε
δ᾽
ἔσχατον
ἵστατο
νεῖκος.
|
(Διὸ |
καὶ
συμβαίνει
αὐτῷ
τὸν
εὐδαιμονέστατον |
[3, 2] |
τὰς
ἐπιστήμας.
Εἰ
γὰρ
τούτῳ
|
διοίσει |
τῆς
γεωδαισίας
ἡ
γεωμετρία
μόνον, |
[3, 4] |
δ᾽
ὕδωρ,
αἰθέρι
δ᾽
αἰθέρα
|
δῖον, |
ἀτὰρ
πυρὶ
πῦρ
ἀΐδηλον,
στοργὴν |
[3, 5] |
δὲ
σῶμα
ἄνευ
τούτων
ἀδύνατον.
|
Διόπερ |
οἱ
μὲν
πολλοὶ
καὶ
οἱ |
[3, 2] |
αἰτίας,
οὐδ᾽
ἔστιν
ἀπόδειξις
οὐδεμία
|
διότι |
βέλτιον
ἢ
χεῖρον,
ἀλλ᾽
οὐδὲ |
[3, 2] |
οἷον
ἐν
τεκτονικῇ
καὶ
σκυτικῇ,
|
διότι |
(βέλτιον
ἢ
χεῖρον
λέγεσθαι
πάντα, |
[3, 2] |
αἰτίων
καὶ
τοῦ
μάλιστα
ἐπιστητοῦ
|
διωρίσθη |
εἶναι,
ἡ
τῆς
οὐσίας
ἂν |
[3, 2] |
Ἐκ
μὲν
οὖν
τῶν
πάλαι
|
διωρισμένων |
τίνα
χρὴ
καλεῖν
τῶν
ἐπιστημῶν |
[3, 2] |
καὶ
ἡ
τῆς
οὐσίας,
οὐ
|
δοκεῖ |
δὲ
τοῦ
τί
ἐστιν
ἀπόδειξις |
[3, 5] |
φθείρεσθαι,
ἀλλ᾽
ὅμως
ἕτερον
ἀεὶ
|
δοκεῖ |
εἶναι,
οὐκ
οὐσία
τις
οὖσα. |
[3, 5] |
τὰ
μὲν
ἄνευ
σώματος
ἐνδέχεσθαι
|
δοκεῖ |
εἶναι
τὸ
δὲ
σῶμα
ἄνευ |
[3, 3] |
παρὰ
τὰ
εἴδη·
τούτων
γὰρ
|
δοκεῖ |
μάλιστα
εἶναι
γένη)
ἐν
δὲ |
[3, 5] |
καὶ
τὴν
φθορὰν
συμβαίνει
ἄλογα.
|
(Δοκεῖ |
μὲν
γὰρ
ἡ
οὐσία,
ἐὰν |
[3, 3] |
μὲν
δοκεῖ
τὰ
δ᾽
οὐ
|
δοκεῖ) |
πρὸς
δὲ
τούτοις
ἔτι
μᾶλλον |
[3, 3] |
ἀτόμων
(νῦν
δὲ
τὰ
μὲν
|
δοκεῖ |
τὰ
δ᾽
οὐ
δοκεῖ)
πρὸς |
[3, 3] |
οἷον
φωνῆς
στοιχεῖα
καὶ
ἀρχαὶ
|
δοκοῦσιν |
εἶναι
ταῦτ᾽
ἐξ
ὧν
σύγκεινται |
[3, 5] |
διαθέσεις
καὶ
οἱ
λόγοι
οὐθενὸς
|
δοκοῦσιν |
οὐσίαν
σημαίνειν
(λέγονται
γὰρ
πάντα |
[3, 4] |
ὑδατοθρέμμονες
ἰχθῦς,
καί
τε
θεοὶ
|
δολιχαίωνες. |
(Καὶ
χωρὶς
δὲ
τούτων
δῆλον· |
[3, 5] |
ὕστεροι
καὶ
σοφώτεροι
τούτων
εἶναι
|
δόξαντες |
ἀριθμούς.
Καθάπερ
οὖν
εἴπομεν,
εἰ |
[3, 2] |
(λέγω
(δὲ
ἀποδεικτικὰς
τὰς
κοινὰς
|
δόξας |
ἐξ
ὧν
ἅπαντες
δεικνύουσιν)
οἷον |
[3, 4] |
ὅ
τι
τὸ
ἕν
ἐστιν·
|
δόξειε |
γὰρ
ἂν
λέγειν
τοῦτο
τὴν |
[3, 4] |
αἰτίαν
τῆς
φθορᾶς
τὸ
νεῖκος,
|
δόξειε |
δ᾽
ἂν
οὐθὲν
ἧττον
καὶ |
[3, 5] |
τι)
ἃ
δὲ
μάλιστ᾽
ἂν
|
δόξειε |
σημαίνειν
οὐσίαν,
ὕδωρ
καὶ
γῆ |
[3, 2] |
τῷ
τέλει,
ὥστ᾽
ἄλλης
ἂν
|
(δόξειεν |
ἐπιστήμης
εἶναι
τὸ
θεωρῆσαι
τῶν |
[3, 2] |
αὑτὰ
συμβεβηκότα
ἐκ
τῶν
κοινῶν
|
δοξῶν. |
Περὶ
οὖν
τὸ
αὐτὸ
γένος |
[3, 2] |
ἐστὶ
θεωρῆσαι
ἐκ
τῶν
αὐτῶν
|
δοξῶν. |
Περί
τε
γὰρ
ὃ
μιᾶς |
[3, 2] |
καὶ
ἡγεμονικωτάτη
καὶ
ᾗ
ὥσπερ
|
δούλας |
οὐδ᾽
ἀντειπεῖν
τὰς
ἄλλας
ἐπιστήμας |
[3, 3] |
εἰ
πρώτη
τῶν
ἀριθμῶν
ἡ
|
δυάς, |
οὐκ
ἔσται
τις
ἀριθμὸς
παρὰ |
[3, 6] |
τούτων
ἐστὶ
τὸ
διαπορῆσαι
πότερον
|
δυνάμει |
ἔστι
τὰ
στοιχεῖα
ἤ
τιν᾽ |
[3, 1] |
καθ᾽
ἕκαστα
τῶν
πραγμάτων,
καὶ
|
δυνάμει |
ἢ
ἐνεργείᾳ·
ἔτι
πότερον
ἄλλως |
[3, 6] |
πᾶν
ἔχειν)
εἰ
δ᾽
ἔστι
|
δυνάμει |
τὰ
στοιχεῖα,
ἐνδέχεται
μηθὲν
εἶναι |
[3, 6] |
ἀρχῶν
ἄλλο
(πρότερον
(γὰρ
ἡ
|
δύναμις |
ἐκείνης
τῆς
αἰτίας,
τὸ
δὲ |
[3, 3] |
τὰ
πράγματα
ὧν
ἀρχή,
καὶ
|
δύνασθαι |
εἶναι
χωριζομένην
αὐτῶν·
τοιοῦτον
δέ |
[3, 4] |
μηθέν
ἐστιν,
οὐδὲ
γένεσιν
εἶναι
|
δυνατόν. |
Ἀνάγκη
γὰρ
εἶναί
τι
τὸ |
[3, 6] |
ἐνδέχεται
μηθὲν
εἶναι
τῶν
ὄντων·
|
δυνατὸν |
γὰρ
εἶναι
καὶ
τὸ
μήπω |
[3, 2] |
τῆς
ἰατρικῆς·
καίτοι
πῶς
τοῦτο
|
δυνατόν; |
καὶ
γὰρ
ἂν
ὑγιείν᾽
ἄττα |
[3, 6] |
ἐκείνης
τῆς
αἰτίας,
τὸ
δὲ
|
δυνατὸν |
οὐκ
ἀναγκαῖον
ἐκείνως
πᾶν
ἔχειν) |
[3, 5] |
μὲν
μία
ἁπτομένων
ὁτὲ
δὲ
|
δύο |
διαιρουμένων
γίγνονται·
ὥστ᾽
οὔτε
συγκειμένων |
[3, 5] |
γ᾽
ἀδιαίρετος
στιγμὴ
διῃρέθη
εἰς
|
δύο) |
εἴ
τε
γίγνονται
καὶ
(φθείρονται, |
[3, 2] |
ἀμφότερα
ταῦτά
ἐστιν)
ἔτι
δὲ
|
δύο |
στερεὰ
ἐν
τῷ
αὐτῷ
ἀναγκαῖον |
[3, 4] |
τὰ
στοιχεῖα,
μὴ
ὄντων
γε
|
δύο |
τῶν
αὐτῶν
μηδὲ
πλειόνων.
(Οὐθενὸς |
[3, 2] |
περὶ
(αὐτῶν·
πολλαχῇ
δὲ
ἐχόντων
|
δυσκολίαν, |
οὐθενὸς
ἧττον
ἄτοπον
τὸ
φάναι |
[3, 4] |
εἶναι
τὸ
ὄν.
(Ἀμφοτέρως
δὲ
|
δύσκολον· |
ἄν
τε
γὰρ
μὴ
ᾖ |
[3, 1] |
τὸ
πρόσθεν.
Διὸ
δεῖ
τὰς
|
δυσχερείας |
τεθεωρηκέναι
πάσας
πρότερον,
τούτων
τε |