Chapitre
[2]	τὸν λόγον· πολλὰ γὰρ τῶν	ζῴων	ἀφαιρουμένου ἑκατέρου τῶν μορίων͵ τῆς
[2]	συνεστηκότα τοῦτ΄ οὐ πάσχει τῶν	ζῴων	διὰ τὸ εἶναι τὴν φύσιν
[1]	αἰτίας εἰπεῖν· ἐνίοις γὰρ τῶν	ζῴων	διὰ τοῦτο συμβαίνει τὸ ζῆν
[3]	τοῖς περὶ τὰ Πέρη τῶν	ζῴων	εἴρηται (πρότερον· καὶ ὅτι τὸ
[2]	διαιρεῖται πάντα τὰ τέλεια τῶν	ζῴων͵	ἑνὸς μὲν ᾗ δέχεται τὴν
[6]	ψύχωνται τῶν φυτῶν. Τῶν δὲ	ζῴων	ἐπεὶ τὰ μέν ἐστιν ἔνυδρα
[4]	καὶ πᾶν τὸ σῶμα τῶν	ζῴων	ἔχει τινὰ σύμφυτον θερμότητα φυσικήν·
[2]	ἐν μὲν τοῖς μεγίστοις τῶν	ζῴων	καλεῖται στῆθος͵ ἐν δὲ τοῖς
[2]	Ἐοίκασι γὰρ τὰ τοιαῦτα τῶν	ζῴων	πολλοῖς ζῴοις συμπεφυκόσιν (τὰ δ΄
[1]	ὀρθότητα μάλιστα ὑπάρχει τοῦτο τῶν	ζῴων͵	τὸ ἔχειν τὸ ἄνω μόριον
[3]	κλάδου καὶ ῥίζης. Καὶ τῶν	ζῴων	τῶν ἐναίμων ἡ καρδία γίνεται
[3]	φυτῶν δῆλον καὶ ἐπὶ τῶν	ζῴων͵	τῶν μὲν φυτῶν τήν τ΄

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 13/11/2009