Livre, chapitre
[3, 7]	τις οὔτ᾽ ἐλευθέριος οὔτ᾽ ἀνελεύθερος.	~Ι	Σχεδὸν δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[3, 3]	ὕστερον περὶ ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας.	~Ι.	(Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ληπτέον
[3, 1]	δόξειε (δειλός, οὗτος δ᾽ ἀνδρεῖος.	Αὶ	γὰρ κίνδυνος ἐπὶ τοῖς τοιούτοις
[3, 7]	πρὸς γὰρ ἄλλον αἱ πράξεις	αἱ	ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247; καὶ ἡ νέμεσις
[3, 7]	γὰρ ἐστί πως τὰ ἄκρα.	Αἱ	δὲ ἐναντιώσεις οὐ δοκοῦσιν ὑπάρχειν
[3, 7]	οὐκ εἰσὶ δ᾽ (ἀρεταί, οὐδ᾽	αἱ	ἐναντίαι κακίαι· ἄνευ προαιρέσεως γάρ.
[3, 1]	ἀρεταῖς, καὶ αὗται προαιρετικαί, καὶ	αἱ	ἐναντίαι κακίαι, καὶ τίνες εἰσὶν
[3, 3]	ἀνισότητος. Ἐπεὶ οὖν ἡμαρτημέναι ἀμφότεραι	αἱ	ἕξεις ἐκεῖναι, φανερὸν ὅτι ἐπιεικὴς
[3, 7]	κρίνει εὖ. Πᾶσαι δ᾽ αὗται	αἱ	μεσότητες ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ εἰσὶ
[3, 7]	ἀδικίαν συμβάλλεται πρὸς γὰρ ἄλλον	αἱ	πράξεις αἱ ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247; καὶ
[3, 2]	πιεῖν&#-247; καθ᾽ αὑτὰς δὲ οἷον	αἱ	τῶν ἀνθῶν εἰσίν. Διὸ ἐμμελῶς
[3, 7]	ἐστίν, ἣ δ᾽ ἐν τῷ	δύνασθαι	τοιαῦτα πορίζεσθαι&#-247; ἕτεραι μέν εἰσιν
[3, 1]	τὴν ἀπὸ τοῦ ἕλκους ὀδύνην	εὔξασθαι	ἀποθανεῖν ἀθάνατον ὄντα. Παραπλησίως (δὲ
[3, 1]	μὲν ἁπλῶς εἰρήκαμεν, βέλτιον δὲ	διορίσασθαι	μᾶλλον. Ὅλως μὲν οὖν φοβερὰ
[3, 1]	ὑπὸ μηθενὸς ὃ μὲν πόνου	τρίβεσθαι,	ὃ δ᾽ ὑπὸ μηδεμιᾶς ὑπερβολῆς,
[3, 7]	δ᾽ ἐν τῷ δύνασθαι τοιαῦτα	πορίζεσθαι&#-247;	ἕτεραι μέν εἰσιν ἀλλήλων, ἀμφότεραι
[3, 7]	Καὶ γὰρ τὸν δυνάμενον τοιαῦτα	πορίζεσθαι	ἐφ᾽ ὅσοις ἡσθήσεται ὁ> εὖ
[3, 4]	φειδωλὸς μὲν ἐν τῷ μὴ	προΐεσθαι,	αἰσχροκερδὴς δ᾽ ἐν τῷ ὁτιοῦν
[3, 4]	αἰσχροκερδὴς δ᾽ ἐν τῷ ὁτιοῦν	προσίεσθαι,	κίμβιξ δὲ ὁ σφόδρα περὶ
[3, 7]	μηθὲν ἢ ὀλίγα καὶ χαλεπῶς	προσίεσθαι,	ὃ δὲ πάντα εὐχερῶς, οὕτω
[3, 2]	σωφροσύνης καὶ ἀκολασίας μετὰ ταῦτα	διελέσθαι	πειρατέον. Λέγεται δ᾽ ὁ ἀκόλαστος
[3, 1]	ἄνθρωπον. Ἔνια γὰρ ἀνάγκη παντὶ	φαίνεσθαι	ἀνθρώπῳ φοβερὰ καὶ διαταράττειν. Οὐθὲν
[3, 5]	κελεύσειε καὶ ἡ ἀρετή, ὥστε	ἕπεσθαι	αὐτῇ πάσας τὰς ἀρετάς, ἢ
[3, 5]	πάσας τὰς ἀρετάς, ἢ αὐτὴν	ἕπεσθαι	πάσαις. Ἔτι δοκεῖ μεγαλοψύχου εἶναι
[3, 1]	ἐπὶ μόναις ταῖς τοιαύταις φαινομέναις	(ἔσεσθαι	λύπαις φόβος γίνεται, ὅσων ἡ
[3, 2]	Καὶ γὰρ τὸ μὴ πεφυκὸς	δέχεσθαι	κόλασιν, (καὶ τὸ πεφυκὸς μὲν
[3, 1]	δὲ τὸ ἐναντίον ἢ οὐ	φοβεῖσθαι	ἢ ἠρέμα καὶ μόλις καὶ
[3, 1]	τῷ ἢ μηθὲν ἢ ὀλίγα	φοβεῖσθαι,	καὶ ἠρέμα καὶ μόλις. Ἀλλ᾽
[3, 1]	ὀλίγα καὶ μεγάλα καὶ μικρὰ	φοβεῖσθαι,	καὶ σφόδρα καὶ ταχύ, ὃ
[3, 1]	οὗτος γὰρ λέγεται κατὰ τὸ	φοβεῖσθαι	μᾶλλον ἢ δεῖ καὶ θαρρεῖν
[3, 1]	κατὰ τὸ τοιοῦτος εἶναι οἷος	φοβεῖσθαι	μὲν ἧττον ἢ δεῖ, θαρρεῖν
[3, 1]	γὰρ θαρρεῖν ἐλλείπουσι, τῷ δὲ	φοβεῖσθαι	ὑπερβάλλουσι&#-247; δῆλον ὡς ἡ μέση
[3, 5]	τῶν πολλῶν (καὶ) δόξης οὐχ	ὁμολογεῖσθαι.	Δεῖ δὴ τοῦτο διορίσαντας εἰπεῖν.
[3, 1]	(ἀνδρεῖον μεγάλους φόβους καὶ πολλοὺς	ποιεῖσθαι.	Ἐδόκει δὲ τοὐναντίον ἡ ἀνδρεία
[3, 2]	ὅτι ἐν τῷ περὶ ταύτας	διακεῖσθαί	πως καὶ ἀλλήλων διαφέρουσι καὶ
[3, 1]	οὔτε διὰ τὸ (μὴ νομίζειν	ἀποθανεῖσθαι,	ἢ διὰ τὸ δυνάμεις ἔχειν
[3, 2]	γὰρ ἐλλείπουσι τῷ χαίρειν ἢ	λυπεῖσθαι,	ἀλλὰ μᾶλλον ὑπερβάλλουσιν&#-247; (Ἐπεὶ δ᾽
[3, 7]	λέγονται, ὁ μὲν φθόνος τὸ	(λυπεῖσθαι	ἐπὶ τοῖς κατ᾽ ἀξίαν εὖ
[3, 2]	μᾶλλον ἢ δεῖ τυγχάνοντες καὶ	λυπεῖσθαι	μᾶλλον ἢ δεῖ μὴ τυγχάνοντες&#-247;
[3, 7]	οἱ ἀρχαῖοι τὴν νέμεσιν, τὸ	λυπεῖσθαι	μὲν ἐπὶ ταῖς παρὰ τὴν
[3, 3]	δὲ πολὺν χρόνον τὸ ὀλίγον	(λυπεῖσθαι	ταύτην τὴν λύπην ἣν καλοῦμεν
[3, 1]	ὁ δὲ λόγος τὸ καλὸν	αἱρεῖσθαι	κελεύει. Διὸ καὶ ὁ μὴ
[3, 1]	πρότερον, ὅτι ἕνεκά τινος πάντα	αἱρεῖσθαι	ποιεῖ, καὶ τοῦτό ἐστι τὸ
[3, 7]	δ᾽ (ἀρεταί, οὐδ᾽ αἱ ἐναντίαι	κακίαι·	ἄνευ προαιρέσεως γάρ. Ταῦτα δὲ
[3, 1]	αὗται προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι	κακίαι,	καὶ τίνες εἰσὶν (αὗται, καθόλου
[3, 7]	εἰσὶ δ᾽ (ἀρεταί, οὐδ᾽ αἱ	ἐναντίαι	κακίαι· ἄνευ προαιρέσεως γάρ. Ταῦτα
[3, 1]	καὶ αὗται προαιρετικαί, καὶ αἱ	ἐναντίαι	κακίαι, καὶ τίνες εἰσὶν (αὗται,
[3, 1]	δεῖ φοβεῖται, ὁ δὲ θρασὺς	καὶ	ἃ μὴ δεῖ θαρρεῖ· ὁ
[3, 1]	μόνος. Ὁ μὲν (οὖν δειλὸς	καὶ	ἃ μὴ δεῖ φοβεῖται, ὁ
[3, 1]	δὲ τινὶ μὲν καὶ ἡδέα	(καὶ	ἀγαθὰ ἐστίν, ἁπλῶς δ᾽ οὔ,
[3, 1]	τῶν τοιούτων οὐδεὶς ἀνδρεῖος, καθάπερ	καὶ	Ἀγάθων φησὶ (φαῦλοι βροτῶν γὰρ
[3, 1]	Τρίτη δ᾽ ἡ δι᾽ ἀπειρίαν	καὶ	ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν τὰ παιδία
[3, 3]	ἀντεθήκαμεν τῷ ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ	καὶ	ἀγρίῳ πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα
[3, 1]	ταῖς ἀρεταῖς, καὶ αὗται προαιρετικαί,	καὶ	αἱ ἐναντίαι κακίαι, καὶ τίνες
[3, 2]	τὴν τῶν τοιούτων ἡδέων ἧτταν	καὶ	αἴσθησιν. Μάλιστα δ᾽ εἰσὶ τοιοῦτοι,
[3, 4]	οἷον ἀνελεύθερος φειδωλὸς καὶ κίμβιξ	καὶ	αἰσχροκερδής, φειδωλὸς μὲν ἐν τῷ
[3, 2]	ἔφοδον ἱκανῶς· ~Περὶ δὲ σωφροσύνης	καὶ	ἀκολασίας μετὰ ταῦτα διελέσθαι πειρατέον.
[3, 2]	τοῖς λεγομένοις ὕστερον περὶ ἐγκρατείας	καὶ	ἀκρασίας. ~Ι. (Τὸν αὐτὸν δὲ
[3, 7]	καλοῦσιν αὐθέκαστον, μέσος τοῦ εἴρωνος	καὶ	ἀλαζόνος. Ὁ μὲν γὰρ ἐπὶ
[3, 2]	τῷ περὶ ταύτας διακεῖσθαί πως	καὶ	ἀλλήλων διαφέρουσι καὶ τῶν ἄλλων·
[3, 7]	ἑκάστη πως ἀρετὴ καὶ φύσει	καὶ	ἄλλως μετὰ (φρονήσεως. Ὁ μὲν
[3, 2]	καὶ βελτίστη αὕτη ἡ ἕξις,	καὶ	ἀμφοῖν ἐναντία. Ὥστ᾽ εἰ σωφροσύνη
[3, 2]	ἂν εἴη, μεσότης οὖσα ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας· ἡ δ᾽ ὑπερβολὴ ἀκολασία·
[3, 1]	δὲ διὰ τὸ καλὸν ἄφοβος	καὶ	ἀνδρεῖος μόνος. Ὁ μὲν (οὖν
[3, 4]	τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι ἀσωτίας	καὶ	ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων κτῆσιν καὶ
[3, 3]	ταύτην ἔχειν πώς. Διεγράψαμεν δὲ	καὶ	ἀντεθήκαμεν τῷ ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ
[3, 5]	ἀρχαὶ καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια	καὶ	ἄξια σπουδῆς ταῦτα ὅσα μεγάλα
[3, 2]	κάλλος. Οὐθὲν γάρ, ὅ τι	καὶ	ἄξιον λόγου, φαίνεται πάσχοντα αὐτῇ
[3, 5]	ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δὲ μικρὰ	καὶ	ἄξιόν τινα τηλικούτων καὶ ἀξιοῦν
[3, 5]	μικρὰ καὶ ἄξιόν τινα τηλικούτων	καὶ	ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δ᾽
[3, 5]	μὲν γὰρ ἄξιον εἶναι μεγάλων	καὶ	ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δὲ
[3, 5]	μικρά, καὶ (τούτων ἔνιοι ἄξιοι	καὶ	ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἐν τούτοις ζητητέος
[3, 7]	ἔχων σεμνός. Ὁ δὲ ἀληθὴς	καὶ	ἁπλοῦς, ὃν καλοῦσιν αὐθέκαστον, μέσος
[3, 4]	καὶ ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων κτῆσιν	καὶ	ἀποβολήν. Διχῶς δὲ τὰ χρήματα
[3, 4]	μὲν ἐλευθεριότης περὶ χρημάτων κτῆσιν	καὶ	ἀποβολήν. Ὁ μὲν γὰρ κτήσει
[3, 4]	περὶ μικρὰ διατεινόμενος, (παραλογιστὴς δὲ	καὶ	ἀποστερητὴς ὁ ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν.
[3, 2]	καὶ λυπούμενα, περὶ τὰ γευστὰ	καὶ	ἁπτά. Οερὶ δὲ τὰ τῶν
[3, 7]	φίλος. Σεμνότης δὲ μεσότης αὐθαδείας	καὶ	(ἀρεσκείας· ὁ μὲν γὰρ μηδὲν
[3, 5]	ὅσα μεγάλα ἀληθῶς ἐστίν, ὥστε	καὶ	ἀρετὴ οὐδεμία ἄνευ μεγέθους· διὸ
[3, 5]	τιμίαν εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ δὲ	καὶ	ἀρχαὶ καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια
[3, 5]	τιμῆς. Καὶ λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος	καὶ	ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου. Καὶ χαίρει
[3, 1]	(πλεῖστοι. Οἱ μὲν οὖν νοσώδεις	καὶ	ἀσθενεῖς καὶ δειλοὶ καὶ ὑπὸ
[3, 7]	τὸ θράσος πρὸς τὸ θάρσος	καὶ	ἀσωτία πρὸς ἐλευθεριότητα. Περὶ μὲν
[3, 4]	ὁ δ᾽ ἀνελεύθερος ἂν εἴη	καὶ	ἄσωτος περὶ τὸν κατὰ συμβεβηκὸς
[3, 1]	εἰσί τε ἐν ταῖς ἀρεταῖς,	καὶ	αὗται προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι
[3, 6]	τὸ πρέπον καὶ περὶ ἐρωμένου&#-247;	καὶ	αὐτῷ, εἴπερ ἐπὶ τοσοῦτον ἢ
[3, 2]	αὐτά, δῆλον ὅτι καὶ μεσότης,	καὶ	βελτίστη αὕτη ἡ ἕξις, καὶ
[3, 7]	ἄγροικος ἔχει πρὸς τὸν φορτικὸν	καὶ	βωμολόχον· ὃ μὲν γὰρ οὐθὲν
[3, 1]	ὃ θαρραλεώτερον ἀγωνίζονται, τοῦτο ἀνδρεία.	Καὶ	γὰρ ἂν ἡ ἰσχὺς καὶ
[3, 4]	κατὰ συμβεβηκὸς τρόπον τοῦ χρηματισμοῦ,	καὶ	γὰρ ἐπὶ τοῦ κατὰ φύσιν
[3, 1]	καὶ θράσος καὶ φόβον ἐναντία:	καὶ	γάρ ἐστί πως ἀντικείμενα (ἀλλήλοις.
[3, 1]	καὶ δι᾽ ἄλλας ἡδονὰς ὑπομένουσιν.	Καὶ	γὰρ ὁ θυμὸς ἡδονὴν ἔχει
[3, 1]	ὁ ἰσχυρὸς καὶ ὑγιεινὸς ἔχει.	Καὶ	γὰρ οὗτοι οὐ τῷ ὑπὸ
[3, 1]	μήθ᾽ οὕτως ὡς οἱ δειλοί	καὶ	γὰρ οὗτοι ταὐτὸ ποιοῦσι, πλὴν
[3, 1]	ἢ δεῖ&#-247; καὶ ὁ θρασύς·	καὶ	γὰρ οὗτος κατὰ τὸ τοιοῦτος
[3, 2]	δὲ τρόπον καὶ τὸ ἀκόλαστον.	Καὶ	γὰρ τὸ μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι
[3, 5]	πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται.	Καὶ	γὰρ τὸ ὀρθῶς κρῖναι τὰ
[3, 7]	εἰσιν ἀλλήλων, ἀμφότεραι μέντοι μεσότητες.	Καὶ	γὰρ τὸν δυνάμενον τοιαῦτα πορίζεσθαι
[3, 3]	καὶ περὶ πραότητος καὶ χαλεπότητος·	καὶ	γὰρ τὸν πρᾶον περὶ λύπην
[3, 6]	ἀξίαν. Δεῖ δὲ πρέπον εἶναι	καὶ	γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν
[3, 2]	τὰς τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ	καὶ	γαστριμαργία καὶ λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία
[3, 1]	ὡς ἡ μέση διάθεσις θρασύτητος	καὶ	δειλίας ἐστὶν ἀνδρεία· αὕτη γὰρ
[3, 1]	καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ	(καὶ)	δειλοί. Καὶ δὴ καὶ δοκεῖ
[3, 1]	μὲν οὖν νοσώδεις καὶ ἀσθενεῖς	καὶ	δειλοὶ καὶ ὑπὸ τῶν κοινῶν
[3, 1]	σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί.	Καὶ	δὴ καὶ δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον
[3, 1]	μετὰ θυμοῦ ἐστίν. Ἔνιοι δὲ	καὶ	δι᾽ ἄλλας ἡδονὰς ὑπομένουσιν. Καὶ
[3, 1]	καὶ ὁ ἐν Κρήτῃ μυθολογούμενος·	καὶ	δι᾽ ὀργὴν καὶ θυμὸν (ὡσαύτως.
[3, 1]	ἡ ἀνδρεία μεσότης καὶ τίνων	(καὶ	διὰ τί, καὶ τὰ φοβερὰ
[3, 1]	ἀνάγκη παντὶ φαίνεσθαι ἀνθρώπῳ φοβερὰ	καὶ	διαταράττειν. Οὐθὲν γὰρ κωλύει, ὥσπερ
[3, 1]	καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ	καὶ	δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον τῆς ἀνδρείας
[3, 5]	καὶ καταφρονητικὸν εἶναι τῶν πολλῶν	(καὶ)	δόξης οὐχ ὁμολογεῖσθαι. Δεῖ δὴ
[3, 5]	ὥσπερ ἐν μεγέθει τινὶ ψυχῆς	καὶ	(δυνάμεως. Ὥστε καὶ τῷ σεμνῷ
[3, 7]	ὁ εὐτράπελος μέσος (τοῦ ἀγροίκου	καὶ	δυστραπέλου καὶ τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ
[3, 1]	ᾖ. Ὁ μὲν οὖν θρασύς,	καὶ	εἰ μὴ (κελεύει, ταῦτα θαρρεῖ,
[3, 7]	τὰ δὲ πολλάκις μετ᾽ ἀλλήλων	καί	εἰσιν ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ θρασύδειλοι,
[3, 5]	σώφρων ἡδονῶν μεγάλων καὶ πολλῶν,	καὶ	ἐλευθέριος χρημάτων. Μεγαλοψύχου δὲ δοκεῖ
[3, 2]	ὀνομάζειν, ὁ οὕτως ἔχων ὥστε	καὶ	ἐλλείπειν ὅσων ἀνάγκη κοινωνεῖν ὡς
[3, 4]	ἐκεῖνοι μέν εἰσιν ἐν ὑπερβολῇ	καὶ	ἐλλείψει, ὅπου δὲ (ἔσχατα εἰσί,
[3, 3]	εἴπομεν, καὶ ἐνταῦθ᾽ ἐστὶν ὑπερβολὴ	καὶ	ἔλλειψις ὁ μὲν γὰρ χαλεπὸς
[3, 2]	ὑπερβάλλουσιν&#-247; (Ἐπεὶ δ᾽ ἔστιν ὑπερβολὴ	καὶ	ἔλλειψις περὶ αὐτά, δῆλον ὅτι
[3, 1]	μαλακοὶ περὶ ἔνια ἀνδρεῖοι εἰσί,	καὶ	ἔνιοι σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ (καὶ)
[3, 3]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων εἴπομεν,	καὶ	ἐνταῦθ᾽ ἐστὶν ὑπερβολὴ καὶ ἔλλειψις
[3, 2]	αἴσθησις, ἀλλ᾽ ὅσων τῷ φάρυγγι,	καὶ	ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον ἢ γεύσει
[3, 6]	τὴν ἀξίαν (ὃ) οὐθεὶς τούτων.	Καὶ	ἐπ᾽ ἐλευθεριότητος (ὡσαύτως· ἔστι γάρ
[3, 1]	τοῖς γὰρ πλείστοις φοβερά. Διὸ	καὶ	ἐπαινεῖται ἡ ἕξις· ὥσπερ γὰρ
[3, 3]	δεῖ καὶ ὁποίοις οὐ δεῖ	καὶ	ἐπὶ πολλοῖς, ὁ δ᾽ (ἀνδραποδώδης
[3, 6]	προαιρετικός, καὶ τῆς τοιαύτης μεσότητος	καὶ	ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ ἡδονῇ ὀρεκτικός,
[3, 4]	δὲ λέγω τὸ ὡς δεῖ,	καὶ	ἐπὶ τούτων καὶ ἐπὶ τῶν
[3, 3]	καλοῦμεν θυμόν. Ἐπεὶ δ᾽ ὥσπερ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων εἴπομεν, καὶ
[3, 4]	ὡς δεῖ, καὶ ἐπὶ τούτων	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων, τὸ ὡς
[3, 2]	γὰρ τούτοις φύσει τε χαίρουσι,	καὶ	ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι, καὶ οὐκ εἰσὶν
[3, 7]	εἰσι παθητικαί. Οἷον ὁ φθονερὸς	καὶ	ἐπιχαιρέκακος. Καθ᾽ ἃς γὰρ ἕξεις
[3, 1]	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει"	Καὶ	ἐστὶν ἡ πολιτικὴ ἀνδρεία αὕτη.
[3, 1]	καὶ μᾶλλον ἢ οἱ πολλοί,	καὶ	ἔτι ὑφ᾽ ὧν οἱ πολλοὶ
[3, 7]	ταῖς παρὰ τὴν ἀξίαν (κακοπραγίαις	καὶ	εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽ ἐπὶ ταῖς
[3, 1]	ἕνεκα, τὸ καλόν&#-247; δῆλον ὅτι	καὶ	ἡ ἀνδρεία ἀρετή (τις οὖσα
[3, 1]	τ᾽ ἀνδρεῖος εἶναι περὶ φόβους	καὶ	ἡ ἀνδρεία μία τῶν ἀρετῶν.
[3, 5]	ἅπερ ὁ φρόνιμος ἂν κελεύσειε	καὶ	ἡ ἀρετή, ὥστε ἕπεσθαι αὐτῇ
[3, 4]	ἡ μεγαλοψυχία καὶ ἡ μεγαλοπρέπεια	καὶ	ἡ ἐλευθεριότης μεσότητες. Ἡ μὲν
[3, 7]	ὃ δὲ φιλοψευδής. Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ εὐτραπελία μεσότης, καὶ ὁ
[3, 4]	~Ἔστι δὲ καὶ ἡ μεγαλοψυχία	καὶ	ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ ἐλευθεριότης
[3, 4]	καὶ τοῦ ἀνδραποδώδους. ~Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ μεγαλοψυχία καὶ ἡ μεγαλοπρέπεια
[3, 5]	μεσότης αὕτη ἐπαινετωτάτη· δῆλον ὅτι	καὶ	ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἂν εἴη,
[3, 5]	χρήσιμα, τῷ μεγαλοψύχῳ, ἅμα δὲ	καὶ	ἡ μεσότης αὕτη ἐπαινετωτάτη· δῆλον
[3, 7]	ἣν μεταφέροντες λέγομεν, ἐπιεικεστάτη ἕξις,	καὶ	ἡ μεσότης ἐπαινετή, τὰ δ᾽
[3, 4]	ὑποδήματι, ἀλλ᾽ οἷον ἡ πώλησις	καὶ	ἡ μίσθωσις· χρῆται γὰρ ὑποδήματι.
[3, 7]	αἱ πράξεις αἱ ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247;	καὶ	ἡ νέμεσις εἰς δικαιοσύνην, ἡ
[3, 3]	ταῦτα τὰ (πάθη ἐστίν, εἴη	καὶ	ἡ πραότης μεσότης τις, καὶ
[3, 1]	οὐδεμία, ἀλλὰ ὁμοία μέν, ὥσπερ	καὶ	ἡ τῶν θηρίων, ἃ διὰ
[3, 5]	ἀλλ᾽ (εἴ τις εὐγενὴς ὢν	καὶ	ἡγούμενος μέγα εἶναι τὸ ἄρχειν.
[3, 1]	ἁπλῶς, τὰ δὲ τινὶ μὲν	καὶ	ἡδέα (καὶ ἀγαθὰ ἐστίν, ἁπλῶς
[3, 7]	(προσίεται, ὃ δὲ πάντα εὐχερῶς	καὶ	ἡδέως. Δεῖ δ᾽ οὐδέτερον, ἀλλὰ
[3, 1]	ἢ μηθὲν ἢ ὀλίγα φοβεῖσθαι,	καὶ	ἠρέμα καὶ μόλις. Ἀλλ᾽ ἴσως
[3, 4]	εἴδη λέγονται διαφέροντα τῷ μᾶλλον	καὶ	ἧττον περὶ μόρια, οἷον ἀνελεύθερος
[3, 1]	ἂν ὁ λόγος κελεύῃ, ταῦτα	καὶ	θαρρεῖ καὶ φοβεῖται. Ὁ δὲ
[3, 1]	τὸ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ	καὶ	θαρρεῖν ἧττον ἢ δεῖ&#-247; καὶ
[3, 1]	ἡ βελτίστη ἕξις περὶ φόβους	καὶ	θάρρη, δεῖ δὲ μήθ᾽ οὕτως
[3, 3]	γὰρ χαλεπὸς τοιοῦτος ἐστίν, ὁ	καὶ	θᾶττον καὶ μᾶλλον πάσχων καὶ
[3, 7]	δ᾽ ἐπὶ ταῖς ἀξίαις· διὸ	καὶ	θεὸν οἴονται εἶναι τὴν νέμεσιν.
[3, 1]	παθημάτων. Οἱ μὲν οὖν> δειλοὶ	καὶ	θρασεῖς ἐπιψεύδονται διὰ τὰς ἕξεις·
[3, 1]	δ᾽ ἐν τῇ διαγραφῇ πρότερον	καὶ	θράσος καὶ φόβον ἐναντία: καὶ
[3, 1]	πάθος ἀλόγιστον, οἷον δι᾽ ἔρωτα	καὶ	θυμόν. Ἄν τε γὰρ ἐρᾷ,
[3, 1]	Κρήτῃ μυθολογούμενος· καὶ δι᾽ ὀργὴν	καὶ	θυμὸν (ὡσαύτως. Ἐκστατικὸν γὰρ ὁ
[3, 5]	ἄλλας ἀρετὰς μία μεγαλοψυχία, ὥσπερ	καὶ	ἰδίᾳ μεγαλόψυχον τοῦτον λεκτέον τὸν
[3, 7]	ὁ δ᾽ ὡς ἔχει, ἀληθὴς	καὶ	καθ᾽ Ὅμηρον πεπνυμένος· καὶ ὅλως
[3, 1]	ἀνδρεῖοι εἰσί, καὶ ἔνιοι σκληροὶ	καὶ	καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ
[3, 7]	τὰ μὲν τὰ δὲ μή,	καὶ	κατὰ τὸν λόγον· οὗτος δ᾽
[3, 7]	νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ μεσότης ἀναισχυντίας	καὶ	καταπλήξεως· ὁ μὲν γὰρ μηδεμιᾶς
[3, 5]	(εἶναί τε μάλιστα περὶ τιμὴν	καὶ	καταφρονητικὸν εἶναι τῶν πολλῶν (καὶ)
[3, 4]	περὶ μόρια, οἷον ἀνελεύθερος φειδωλὸς	καὶ	κίμβιξ καὶ αἰσχροκερδής, φειδωλὸς μὲν
[3, 7]	αἰδήμων. Φιλία δὲ (μεσότης ἔχθρας	καὶ	κολακείας· ὁ μὲν γὰρ εὐχερῶς
[3, 2]	ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ καὶ γαστριμαργία	καὶ	λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία καὶ πάντα
[3, 2]	ὅτι μὲν περὶ (ἡδονάς τινας	καὶ	λύπας εἰσί, φανερόν, καὶ ὅτι
[3, 2]	χαίρειν μᾶλλον ἢ δεῖ τυγχάνοντες	καὶ	λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ μὴ
[3, 5]	τῶν ἄλλων πλὴν περὶ τιμῆς.	Καὶ	λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος καὶ ἀρχόμενος
[3, 2]	τυγχάνει αἰσθητικῶς ἔχοντα, καὶ χαίροντα	καὶ	λυπούμενα, περὶ τὰ γευστὰ καὶ
[3, 1]	οὔσας, πρὸς δὲ τὸν θάνατον	καὶ	μαλακὸς καὶ περίφοβος, μὴ δι᾽
[3, 5]	οὐχ ὅτι δοκεῖ ἑτέρῳ τινί,	καὶ	μᾶλλον ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος,
[3, 1]	πάσχουσί τι, πλὴν θᾶττόν τε	καὶ	μᾶλλον ἢ οἱ πολλοί, καὶ
[3, 3]	τοιοῦτος ἐστίν, ὁ καὶ θᾶττον	καὶ	μᾶλλον πάσχων καὶ πλείω χρόνον
[3, 1]	μὲν καὶ πολλὰ καὶ ὀλίγα	καὶ	μεγάλα καὶ μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ
[3, 1]	ἠρέμα καὶ μόλις καὶ ὀλιγάκις	καὶ	μεγάλα, καὶ ὃ μὲν ὑπομένει
[3, 5]	Ἔστι γὰρ τιμὴ καὶ μικρὰ	καὶ	μεγάλη διχῶς. Ἢ γὰρ τῷ
[3, 4]	ἐλλείψει, ὅπου δὲ (ἔσχατα εἰσί,	καὶ	μέσον, καὶ τοῦτο βέλτιστον, ἓν
[3, 5]	οἷος ἀξιοῦν ἑαυτόν. Οὗτος ἐπαινετὸς	καὶ	μέσος τούτων. Ἐπεὶ οὖν περὶ
[3, 2]	ἔλλειψις περὶ αὐτά, δῆλον ὅτι	καὶ	μεσότης, καὶ βελτίστη αὕτη ἡ
[3, 7]	τε γὰρ εὐτραπελία ἡ τοιαύτη,	καὶ	μὴ ἣν μεταφέροντες λέγομεν, ἐπιεικεστάτη
[3, 1]	ταῦτα μέντοι πλησίον τε φαινόμενα	καὶ	μὴ πόρρω, καὶ τοσαῦτα τῷ
[3, 5]	διορίσαντας εἰπεῖν. Ἔστι γὰρ τιμὴ	καὶ	μικρὰ καὶ μεγάλη διχῶς. Ἢ
[3, 5]	τὸ ὀρθῶς κρῖναι τὰ μεγάλα	καὶ	μικρὰ τῶν ἀγαθῶν ἐπαινετόν. Δοκεῖ
[3, 1]	πολλὰ καὶ ὀλίγα καὶ μεγάλα	καὶ	μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ σφόδρα καὶ
[3, 5]	τὴν μεγαλοψυχίαν εἶναι μεσότητα χαυνότητος	καὶ	μικροψυχίας. Ὁ δὲ τέταρτος τῶν
[3, 1]	ἢ ὀλίγα φοβεῖσθαι, καὶ ἠρέμα	καὶ	μόλις. Ἀλλ᾽ ἴσως τὸ φοβερὸν
[3, 1]	ἢ οὐ φοβεῖσθαι ἢ ἠρέμα	καὶ	μόλις καὶ ὀλιγάκις καὶ μεγάλα,
[3, 1]	ἀκρασίαν ἀπέθνησκον οἱ ἀκόλαστοι, ὥσπερ	καὶ	νῦν αὐτοῦ μὲν τοῦ ἀποθνήσκειν
[3, 7]	ὃ δὲ πάντα εὐχερῶς, οὕτω	καὶ	ὁ ἄγροικος ἔχει πρὸς τὸν
[3, 2]	(θετέον τὴν ἀκολασίαν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ὁ ἀκόλαστος περὶ τὰς τοιαύτας
[3, 5]	οἷον ὁ ἄσωτος τῷ ἐλευθερίῳ	καὶ	ὁ αὐθάδης τῷ σεμνῷ καὶ
[3, 5]	γὰρ ὁ λόγος κελεύει, ἔχει&#-247;	καὶ	ὁ αὐτός ἐστι τῇ φύσει
[3, 1]	ἐν Μεταποντίῳ τὸν τύραννον ἀποκτείνας	καὶ	ὁ ἐν Κρήτῃ μυθολογούμενος· καὶ
[3, 7]	δὲ καὶ ἡ εὐτραπελία μεσότης,	καὶ	ὁ εὐτράπελος μέσος (τοῦ ἀγροίκου
[3, 5]	ὥσπερ ὁ ἀνδρεῖος ὑπομενετικὸς κινδύνων	καὶ	ὁ θρασύς, ἀλλ᾽ ὃ μὲν
[3, 1]	καὶ θαρρεῖν ἧττον ἢ δεῖ&#-247;	καὶ	ὁ θρασύς· καὶ γὰρ οὗτος
[3, 5]	καὶ ὁ αὐθάδης τῷ σεμνῷ	καὶ	(ὁ θρασὺς τῷ ἀνδρείῳ· εἰσὶ
[3, 6]	εἶναι τὸ ἄρχειν. ~Ἔστι δὲ	καὶ	ὁ μεγαλοπρεπὴς οὐ περὶ τὴν
[3, 3]	τοὐναντίον&#-247; δῆλον ὅτι ἔστι τις	καὶ	ὁ μέσος τῆς ἀνισότητος. Ἐπεὶ
[3, 1]	τὸ καλὸν αἱρεῖσθαι κελεύει. Διὸ	καὶ	ὁ μὴ διὰ τοῦτο ὑπομένων
[3, 1]	Καὶ γὰρ ἂν ἡ ἰσχὺς	καὶ	ὁ πλοῦτος κατὰ Θέογνιν ἀνδρεία
[3, 3]	καὶ ἡ πραότης μεσότης τις,	καὶ	ὁ πρᾶος μέσος τοῦ χαλεποῦ
[3, 7]	Μέσος δὲ τούτων ὁ νεμεσητικός,	καὶ	ὃ ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι τὴν
[3, 5]	ἄξιοι, τούτων ἀξιοῦσιν αὑτοὺς ἄμφω&#-247;	καὶ	ὃ μὲν γένοιτ᾽ ἂν μεγαλόψυχος
[3, 1]	πολύ, ὁ δὲ (δειλὸς φοβητικός,	καὶ	ὃ μὲν καὶ πολλὰ καὶ
[3, 1]	μόλις καὶ ὀλιγάκις καὶ μεγάλα,	καὶ	ὃ μὲν ὑπομένει τὰ φοβερὰ
[3, 1]	Ἐκστατικὸν γὰρ ὁ θυμός. Διὸ	καὶ	οἱ ἄγριοι σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν
[3, 2]	δ᾽ ἄλλον τρόπον οἱ δυσίατοι	καὶ	οἱ ἀνίατοι πάμπαν διὰ κολάσεως.
[3, 1]	ἀντικείμενα (ἀλλήλοις. Δῆλον οὖν ὅτι	καὶ	οἱ κατὰ τὰς ἕξεις ταύτας
[3, 1]	ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν τὰ παιδία	καὶ	οἱ μαινόμενοι οἳ μὲν ὑπομένουσι
[3, 1]	κατευτυχηκότες πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς (κινδύνους	καὶ	οἱ μεθύοντες· εὐέλπιδας γὰρ ποιεῖ
[3, 1]	ἀήττητον γὰρ ὁ θυμός, διὸ	καὶ	οἱ παῖδες ἄριστα μάχονται. Διὰ
[3, 1]	ἠρέμα, ὑφ᾽ ὧν οἱ πολλοὶ	καὶ	οἱ (πλεῖστοι. Οἱ μὲν οὖν
[3, 1]	καὶ ὃ μὲν καὶ πολλὰ	καὶ	ὀλίγα καὶ μεγάλα καὶ μικρὰ
[3, 1]	φοβεῖσθαι ἢ ἠρέμα καὶ μόλις	καὶ	ὀλιγάκις καὶ μεγάλα, καὶ ὃ
[3, 7]	μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ ἀνελεύθεροι,	καὶ	ὅλως ἀνώμαλοι κακῶς. Ὅταν μὲν
[3, 1]	τὰ κύματα ὅπλα ἀπαντῶσι λαβόντες,	καὶ	ὅλως ἡ (βαρβαρικὴ ἀνδρεία μετὰ
[3, 7]	ἀληθὴς καὶ καθ᾽ Ὅμηρον πεπνυμένος·	καὶ	ὅλως ὃ μὲν φιλαλήθης, ὃ
[3, 2]	ὀνείδους τὰς ἁμαρτίας ψέγομεν ταύτας,	καὶ	ὅλως περὶ ὅσα μὴ λέγονται
[3, 1]	μάλιστα φανεῖεν ἂν> ἀνδρεῖοι, καθάπερ	καὶ	Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά φησιν ὑπομεῖναι
[3, 5]	ἄλλα ἃ> κατὰ τὴν γειτνίασιν	καὶ	ὁμοιότητα μέχρι του λανθάνει πόρρω
[3, 5]	εἰσὶ γὰρ καὶ περὶ ταὐτὰ	καὶ	ὅμοροι μέχρι τινός, ὥσπερ ὁ
[3, 3]	χρόνον καὶ ὅτ᾽ οὐ δεῖ	καὶ	ὁποίοις οὐ δεῖ καὶ ἐπὶ
[3, 7]	ἡ αἰδὼς εἰς σωφροσύνην, διὸ	καὶ	ὁρίζονται ἐν τῷ γένει τούτῳ
[3, 1]	ἡδέα, ὅσα τοῖς πονηροῖς ὠφέλιμα	καὶ	ὅσα ἡδέα τοῖς παιδίοις ᾗ
[3, 1]	τὰ δὲ τοῖς (πλείστοις φοβερά,	καὶ	ὅσα τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ταῦθ᾽
[3, 1]	ἀθάνατον ὄντα. Παραπλησίως (δὲ τούτοις	καὶ	ὅσοι δι᾽ ἐμπειρίαν ὑπομένουσι τοὺς
[3, 5]	τὴν ἀξίαν τυγχάνειν&#-247; ψεκτὸς δὲ	καὶ	ὅστις ἄξιος ὢν ὑπαρχόντων αὐτῷ
[3, 3]	μᾶλλον πάσχων καὶ πλείω χρόνον	καὶ	ὅτ᾽ οὐ δεῖ καὶ ὁποίοις
[3, 2]	τινας καὶ λύπας εἰσί, φανερόν,	καὶ	ὅτι ἐν τῷ περὶ ταύτας
[3, 7]	τῶν πρὸς τὰ ἡδέα ἀναισθήτων,	καὶ	ὅτι ἐφ᾽ (ὃ ἁμαρτάνομεν μᾶλλον,
[3, 5]	ἀξιῶν ἑαυτὸν ψεκτός ἀνόητον γὰρ	καὶ	οὐ καλὸν τὸ παρὰ τὴν
[3, 5]	ἡ μεγαλοψυχία, καὶ τοῦτ᾽ ἀποδίδομεν,	καὶ	οὐ περὶ τὰ χρήσιμα, τῷ
[3, 5]	ἦν, ἢ ἐλαττόνων ἔτι. Διὸ	καὶ	οὐθεὶς ἂν εἴποι μικρόψυχον, εἴ
[3, 2]	τε χαίρουσι, καὶ ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι,	καὶ	οὐκ εἰσὶν οὐδὲ λέγονται ἀκόλαστοι
[3, 1]	δ᾽ οὔ, ἀλλὰ τοὐναντίον φαῦλα	καὶ	οὐχ ἡδέα, ὅσα τοῖς πονηροῖς
[3, 5]	ὀλίγα (σπουδάζειν, καὶ ταῦτα μεγάλα,	καὶ	οὐχ ὅτι δοκεῖ ἑτέρῳ τινί,
[3, 2]	γὰρ καὶ γαστριμαργία καὶ λαγνεία	(καὶ	ὀψοφαγία καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα
[3, 1]	ἄν τις ἴσως λύπη γένοιτο	καὶ	πάθος ἕτερον, φόβος δ᾽ οὐκ
[3, 5]	τῷ ὑπὸ τῶν ἀξίων λόγου,	καὶ	πάλιν τῷ ἐπὶ τίνι ἡ
[3, 2]	γαστριμαργία καὶ λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία	καὶ	πάντα τὰ τοιαῦτα περὶ τὰς
[3, 7]	δὲ πάντα πρὸς ἄλλον ἢ	καὶ	πάντων ἐλάττων ἄρεσκος, ὁ δὲ
[3, 1]	ἂν> ἀνδρεῖος εἶναι δόξειεν, εἰ	καὶ	πάνυ ἑτοίμως ἀποθνήσκειν. Οὔτ᾽ εἰ
[3, 6]	Ὁ δ᾽ ἐπὶ τὸ μεῖζον	καὶ	παρὰ μέλος, ἀνώνυμος· οὐ μὴν
[3, 1]	δὲ (μᾶλλον ἢ δεῖ. Διὸ	καὶ	παρωνυμιάζεται· ὁ γὰρ θρασὺς παρὰ
[3, 5]	μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος εἶναι δοκεῖ, ὅτε	καὶ	πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται.
[3, 2]	πάντας ἐπὶ θάτερον ἁμαρτάνειν μᾶλλον	καὶ	πᾶσιν εἶναι σύμφυτον τὴν τῶν
[3, 2]	σώφρων ἐστὶ περὶ ἡδονάς, ἀνάγκη	καὶ	περὶ ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν εἶναι.
[3, 6]	οἰκέτου (γάμον ἕτερον τὸ πρέπον	καὶ	περὶ ἐρωμένου&#-247; καὶ αὐτῷ, εἴπερ
[3, 6]	πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν καὶ πρέπον&#-247;	καὶ	περὶ ὃ οἷον περὶ οἰκέτου
[3, 3]	(Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ληπτέον	καὶ	περὶ πραότητος καὶ χαλεπότητος· καὶ
[3, 5]	θρασὺς τῷ ἀνδρείῳ· εἰσὶ γὰρ	καὶ	περὶ ταὐτὰ καὶ ὅμοροι μέχρι
[3, 2]	ἀφροδισίων, ἢ λύπην τῶν αἰσχρῶν,	καὶ	περὶ τὴν διὰ τῆς ἀκοῆς
[3, 5]	μέχρι του λανθάνει πόρρω προϊόντα,	καὶ	περὶ τὴν μεγαλοψυχίαν ταὐτὸ συμβέβηκεν.
[3, 1]	δὲ τὸν θάνατον καὶ μαλακὸς	καὶ	περίφοβος, μὴ δι᾽ ἄλλο τι
[3, 3]	καὶ θᾶττον καὶ μᾶλλον πάσχων	καὶ	πλείω χρόνον καὶ ὅτ᾽ οὐ
[3, 5]	γὰρ οἴεται εἶναι τῶν αἰσχρῶν,	καὶ	πλῆθος οὐ πᾶν φοβερόν&#-247; καὶ
[3, 5]	περὶ τιμῆς καὶ τοῦ ζῆν	καὶ	πλούτου, περὶ ὧν σπουδάζειν δοκοῦσιν
[3, 1]	(δειλὸς φοβητικός, καὶ ὃ μὲν	καὶ	πολλὰ καὶ ὀλίγα καὶ μεγάλα
[3, 1]	αὑτῷ, εἴη ἂν αὐτῷ μεγάλα	καὶ	πολλὰ φοβερά. Φόβου ποιητικὰ ἑκάστῳ
[3, 1]	συμβαίνει τὸν (ἀνδρεῖον μεγάλους φόβους	καὶ	πολλοὺς ποιεῖσθαι. Ἐδόκει δὲ τοὐναντίον
[3, 5]	φοβερόν&#-247; καὶ σώφρων ἡδονῶν μεγάλων	καὶ	πολλῶν, καὶ ἐλευθέριος χρημάτων. Μεγαλοψύχου
[3, 2]	χαίρομεν ἢ μεμνημένοι, οἷον ὄψων	καὶ	ποτῶν δι᾽ ἑτέραν γὰρ ἡδονὴν
[3, 1]	Ἀχιλλέα· Ἕκτορα δ᾽ αἰδὼς εἷλε"	καὶ>	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει"
[3, 3]	δεῖ οὐκ ὀργίζεται. Ὥστ᾽ ἐπεὶ	καὶ	πραότης ἡ βελτίστη ἕξις περὶ
[3, 6]	γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν	καὶ	πρέπον&#-247; καὶ περὶ ὃ οἷον
[3, 6]	οὐ περὶ τὴν τυχοῦσαν πρᾶξιν	καὶ	προαίρεσιν, ἀλλὰ τὴν δαπάνην, εἰ
[3, 7]	τὰ μὲν τὰ δὲ μή,	καὶ	πρὸς τοὺς ἀξίους οὕτως ἔχων
[3, 1]	ἑκάστην δὲ λαμβάνοντες λέγωμεν ἐφεξῆς,	καὶ	πρῶτον εἴπωμεν περὶ ἀνδρείας. Σχεδὸν
[3, 6]	γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί τινες ἀπειροκάλους	καὶ	σαλάκωνας. (Οἷον εἰ εἰς γάμον
[3, 1]	καὶ μεγάλα καὶ μικρὰ φοβεῖσθαι,	καὶ	σφόδρα καὶ ταχύ, ὃ δὲ
[3, 1]	φύσις ἀναιρετικὴ τοῦ ζῆν. (Διὸ	καὶ	σφόδρα τινὲς ὄντες μαλακοὶ περὶ
[3, 5]	καὶ πλῆθος οὐ πᾶν φοβερόν&#-247;	καὶ	σώφρων ἡδονῶν μεγάλων καὶ πολλῶν,
[3, 5]	διορίσαι τὸ ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ	καὶ	τὰ ἄλλα ἃ> κατὰ τὴν
[3, 2]	ἀγροίκους, οἳ (οὐδὲ τὰ μέτρια	καὶ	τὰ ἀναγκαῖα πλησιάζουσι τοῖς ἡδέσιν.
[3, 1]	μὴ φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι	καὶ	τὰ ἠρέμα σφόδρα, τῷ δὲ
[3, 7]	εἰσιν ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ θρασύδειλοι,	καὶ	τὰ μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ
[3, 1]	ἐναντίον τά τε φοβερὰ (θαρραλέα	καὶ	τὰ σφόδρα ἠρέμα, τῷ δ᾽
[3, 1]	παιδίοις ᾗ παιδία. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τὰ φοβερὰ τὰ μὲν ἁπλῶς
[3, 1]	καὶ τίνων (καὶ διὰ τί,	καὶ	τὰ φοβερὰ τίνα δύναμιν ἔχει,
[3, 5]	τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ ἀρχαὶ	καὶ	τἆλλα ἀγαθὰ τίμια καὶ ἄξια
[3, 2]	τῶν αἰσθητῶν ταῦτα, περὶ ἅπερ	καὶ	τἆλλα θηρία μόνον τυγχάνει αἰσθητικῶς
[3, 3]	τὸν θυμόν, ἀλλὰ προπηλακιζομένους εὐχερῶς	καὶ	ταπεινοὺς πρὸς τὰς ὀλιγωρίας. Ἔστι
[3, 2]	ὀσφρήσεως, τάς τε ἀπὸ εὐωδίας	καὶ	τὰς ἀπὸ δυσωδίας, οὐκ (ἔστιν
[3, 1]	(οἷος πρὸς ἀλέας καὶ ψύχη	καὶ	τὰς τοιαύτας λύπας ὑπομενετικός, ὡς
[3, 1]	(δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς εἶναι	καὶ	τὰς τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις·
[3, 5]	διὰ τὸ περὶ ὀλίγα (σπουδάζειν,	καὶ	ταῦτα μεγάλα, καὶ οὐχ ὅτι
[3, 1]	δ᾽ ἀνδρεῖος ἄμφω ἃ δεῖ,	καὶ	ταύτῃ μέσος ἐστίν. Ἃ γὰρ
[3, 1]	καὶ μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ σφόδρα	καὶ	ταχύ, ὃ δὲ τὸ ἐναντίον
[3, 4]	τῷ εἴδει τὸ βέλτιστον· ἀνάγκη	καὶ	τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι ἀσωτίας
[3, 5]	μηθενὸς μεγάλου ἑαυτόν&#-247; ὥστ᾽ ἀνάγκη	καὶ	τὴν μεγαλοψυχίαν εἶναι μεσότητα χαυνότητος
[3, 1]	εἶναι τὸ περὶ τὸν θάνατον	καὶ	τὴν περὶ τούτου λύπην ἔχειν
[3, 4]	Διχῶς δὲ τὰ χρήματα λέγομεν	καὶ	τὴν χρηματιστικήν. Ἢ μὲν γὰρ
[3, 6]	δαπάνῃ τοῦ πρέποντος μεγέθους προαιρετικός,	καὶ	τῆς τοιαύτης μεσότητος καὶ ἐπὶ
[3, 1]	προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι κακίαι,	καὶ	τίνες εἰσὶν (αὗται, καθόλου εἴρηται·
[3, 1]	οὖν ἐστιν ἡ ἀνδρεία μεσότης	καὶ	τίνων (καὶ διὰ τί, καὶ
[3, 1]	λέγεται, ὥσπερ καὶ τὸ ἡδὺ	καὶ	τὸ ἀγαθόν, διχῶς. Τὰ μὲν
[3, 2]	δέ. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον	καὶ	τὸ ἀκόλαστον. Καὶ γὰρ τὸ
[3, 2]	αἰσθητῶν, περί τε τὸ (γευστὸν	καὶ	τὸ ἁπτόν, τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ
[3, 2]	τό τε μὴ δυνάμενον τμηθῆναι	καὶ	τὸ δυνατὸν μὲν μὴ τετμημένον
[3, 1]	στρατιωτική· αὕτη δὲ δι᾽ (ἐμπειρίαν	καὶ	τὸ εἰδέναι, οὐχ ὥσπερ Σωκράτης
[3, 5]	περὶ ἕκαστον ἀρετὴ τὸ μεῖζον	καὶ	τὸ ἔλαττον ὀρθῶς, ἅπερ ὁ
[3, 1]	ἴσως τὸ φοβερὸν λέγεται, ὥσπερ	καὶ	τὸ ἡδὺ καὶ τὸ ἀγαθόν,
[3, 5]	Ἀγάθωνα κατεψηφισμένος τὴν ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα.	Καὶ	τὸ ὀλίγωρον τοῦ μεγαλοψύχου μάλιστ᾽
[3, 2]	τὸ μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι κόλασιν,	(καὶ	τὸ πεφυκὸς μὲν μὴ κεκολασμένον
[3, 7]	ἐὰν ᾖ τοιονδί, ὧν ἓν	καὶ	τὸ σκῶμμα ἐστίν, ἣ δ᾽
[3, 5]	μεγάλων ἀξιοῖ αὐτὸς ἑαυτὸν τούτων,	καὶ	τοιοῦτός ἐστιν οἷος ἀξιοῦν ἑαυτόν.
[3, 3]	αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη	καὶ	τὸν ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ ταῦτα
[3, 1]	πονεῖν ἡσσώμενοι, θανεῖν ἐρῶσιν. Ὥσπερ	καὶ	τὸν Χείρωνα μυθολογοῦσιν οἱ ποιηταὶ
[3, 1]	τε φαινόμενα καὶ μὴ πόρρω,	καὶ	τοσαῦτα τῷ μεγέθει ὄντα ἢ
[3, 3]	ὁ πρᾶος μέσος τοῦ χαλεποῦ	καὶ	τοῦ ἀνδραποδώδους. ~Ἔστι δὲ καὶ
[3, 4]	ἀποστερητὴς ὁ ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν.	Καὶ	τοῦ ἀσώτου ὡσαύτως λαφύκτης μὲν
[3, 7]	μέσος (τοῦ ἀγροίκου καὶ δυστραπέλου	καὶ	τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ γὰρ περὶ
[3, 5]	πάθος ἴδιον. Πάλιν περὶ τιμῆς	καὶ	τοῦ ζῆν καὶ πλούτου, περὶ
[3, 7]	γελοῖον, μέσος ἔσται τοῦ φορτικοῦ	καὶ	τοῦ ψυχροῦ. Ὁ δ᾽ ὅρος
[3, 5]	ἀρίστη ἐστὶ διάθεσις ἡ μεγαλοψυχία,	καὶ	τοῦτ᾽ ἀποδίδομεν, καὶ οὐ περὶ
[3, 4]	δὲ (ἔσχατα εἰσί, καὶ μέσον,	καὶ	τοῦτο βέλτιστον, ἓν δὲ περὶ
[3, 1]	ἕνεκά τινος πάντα αἱρεῖσθαι ποιεῖ,	καὶ	τοῦτό ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα,
[3, 5]	κατ᾽ ἀλήθειαν τὰ δὲ μικρά,	καὶ	(τούτων ἔνιοι ἄξιοι καὶ ἀξιοῦσιν
[3, 2]	ὥσπερ ἄτμητος ὁ μὴ τετμημένος,	καὶ	τούτων ὃ μὲν δυνατός, ὃ
[3, 7]	τῷ χαίρειν ἐστι τῷ γελοίῳ	καὶ	τῷ εἰς αὐτόν, ἐὰν ᾖ
[3, 5]	(δυνάμεως. Ὥστε καὶ τῷ σεμνῷ	καὶ	τῷ μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος εἶναι δοκεῖ,
[3, 5]	τινὶ ψυχῆς καὶ (δυνάμεως. Ὥστε	καὶ	τῷ σεμνῷ καὶ τῷ μεγαλοπρεπεῖ
[3, 5]	οὐδὲ τῷ ποιῷ μόνον, ἀλλὰ	(καὶ	τῷ τιμίαν εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ
[3, 5]	περὶ τιμῆς αἵρεσιν καὶ (χρῆσιν	καὶ	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν τῶν ἐντίμων
[3, 2]	διακεῖσθαί πως καὶ ἀλλήλων διαφέρουσι	καὶ	τῶν ἄλλων· διεγράψαμεν δὲ πρότερον
[3, 1]	κωλύει, ὥσπερ θερμὰ καὶ ψυχρά,	καὶ	τῶν ἄλλων (δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ
[3, 7]	οὔτ᾽ ἀνελεύθερος. ~Ι Σχεδὸν δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων ἕκαστα τῶν περὶ
[3, 2]	αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας. Ἁλλὰ	καὶ	τῶν ὀσμῶν ταύταις χαίρουσιν ὅσαι
[3, 1]	τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις· οὕτω	καὶ	τῶν περὶ τὴν ψυχὴν παθημάτων.
[3, 2]	ὄζειν τὰς δὲ ἡδύ. Ἐπεὶ	καὶ	τῶν περὶ τὸ γευστὸν οὐ
[3, 1]	ἕξις· ὥσπερ γὰρ ὁ ἰσχυρὸς	καὶ	ὑγιεινὸς ἔχει. Καὶ γὰρ οὗτοι
[3, 1]	νοσώδεις καὶ ἀσθενεῖς καὶ δειλοὶ	καὶ	ὑπὸ τῶν κοινῶν παθημάτων πάσχουσί
[3, 1]	ἐρᾷ, θρασὺς μᾶλλον ἢ δειλός,	καὶ	ὑπομένει πολλοὺς κινδύνους, ὥσπερ ὁ
[3, 1]	ἀνδρεῖος πρὸς ταῦτ᾽ ἔχει ἀφόβως,	καὶ	ὑπομένει τὰ τοιαῦτα φοβερά, ἃ
[3, 1]	δὲ λόγος τὰ μεγάλα λυπηρὰ	καὶ	φθαρτικὰ οὐ κελεύει ὑπομένειν, ἂν
[3, 1]	λόγος κελεύῃ, ταῦτα καὶ θαρρεῖ	καὶ	φοβεῖται. Ὁ δὲ λόγος τὰ
[3, 1]	τῇ διαγραφῇ πρότερον καὶ θράσος	καὶ	φόβον ἐναντία: καὶ γάρ ἐστί
[3, 7]	τοῖς ὕστερον, ἑκάστη πως ἀρετὴ	καὶ	φύσει καὶ ἄλλως μετὰ (φρονήσεως.
[3, 5]	ἀτιμαζόμενος καὶ ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου.	Καὶ	χαίρει μάλιστα τυγχάνων. Οὕτω μὲν
[3, 2]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ πάντας	καὶ	χαίρειν· ὁ δ᾽ ὑπερβάλλων ἀκόλαστος.
[3, 2]	θηρία μόνον τυγχάνει αἰσθητικῶς ἔχοντα,	καὶ	χαίροντα καὶ λυπούμενα, περὶ τὰ
[3, 3]	τρόπον ληπτέον καὶ περὶ πραότητος	καὶ	χαλεπότητος· καὶ γὰρ τὸν πρᾶον
[3, 3]	δὲ καὶ ἀντεθήκαμεν τῷ ὀργίλῳ	καὶ	χαλεπῷ καὶ ἀγρίῳ πάντα γὰρ
[3, 7]	ὃ μὲν μηθὲν ἢ ὀλίγα	καὶ	χαλεπῶς προσίεσθαι, ὃ δὲ πάντα
[3, 5]	Ἐπεὶ οὖν περὶ τιμῆς αἵρεσιν	καὶ	(χρῆσιν καὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν
[3, 7]	τῶν περὶ τὸ ἦθος ἐπαινετῶν	καὶ	ψεκτῶν τὰ μὲν ὑπερβολαὶ τὰ
[3, 7]	τὴν σωφροσύνην· ὁ δ᾽ ἀληθὴς	καὶ	ψευδὴς ὃ μὲν ἔμφρων, ὃ
[3, 1]	εἴη τοιοῦτος (οἷος πρὸς ἀλέας	καὶ	ψύχη καὶ τὰς τοιαύτας λύπας
[3, 1]	Οὐθὲν γὰρ κωλύει, ὥσπερ θερμὰ	καὶ	ψυχρά, καὶ τῶν ἄλλων (δυνάμεων
[3, 6]	σαλάκωνι, ὁ δὲ κατ᾽ ἀξίαν	καὶ	ὡς ὁ λόγος, μεγαλοπρεπής· τὸ
[3, 1]	ἐν ταῖς ἀρεταῖς, καὶ αὗται	προαιρετικαί,	καὶ αἱ ἐναντίαι κακίαι, καὶ
[3, 7]	ἐλλείψεις τὰ δὲ μεσότητές εἰσι	παθητικαί.	Οἷον ὁ φθονερὸς καὶ ἐπιχαιρέκακος.
[3, 7]	ἐπαινετῶν καὶ ψεκτῶν τὰ μὲν	ὑπερβολαὶ	τὰ δ᾽ ἐλλείψεις τὰ δὲ
[3, 1]	δὲ δι᾽ (ἐμπειρίαν καὶ τὸ	εἰδέναι,	οὐχ ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὰ
[3, 1]	ἀνδρείαν. Οὔτε γὰρ διὰ τὸ	εἰδέναι	τὰ φοβερὰ θαρροῦσιν οἱ ἐπὶ
[3, 3]	μέσος τῆς ἀνισότητος. Ἐπεὶ οὖν	ἡμαρτημέναι	ἀμφότεραι αἱ ἕξεις ἐκεῖναι, φανερὸν
[3, 2]	γὰρ τό τε μὴ δυνάμενον	τμηθῆναι	καὶ τὸ δυνατὸν μὲν μὴ
[3, 4]	ἀνάγκη καὶ τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα	εἶναι	ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων
[3, 2]	καὶ περὶ ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν	εἶναι.	Δεῖ δὴ λαβεῖν περὶ τίνας.
[3, 5]	ἑαυτὸν μεγάλων μικροψυχία μικροψύχου γὰρ	εἶναι	δοκεῖ, ὅστις ὑπαρχόντων δι᾽ ἃ
[3, 5]	σεμνῷ καὶ τῷ μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος	εἶναι	δοκεῖ, ὅτε καὶ πάσαις ταῖς
[3, 7]	(ὃ ἁμαρτάνομεν μᾶλλον, τοῦτο ἐναντιώτερον	εἶναι	δοκεῖ· τὸ δὲ τρίτον, ὅτι
[3, 1]	θάνατον ἀπαθής· ἐκεῖνος μὲν ἂν	εἶναι	δόξειε (δειλός, οὗτος δ᾽ ἀνδρεῖος.
[3, 1]	εἰδότες, ὧν οὐθεὶς ἂν> ἀνδρεῖος	εἶναι	δόξειεν, εἰ καὶ πάνυ ἑτοίμως
[3, 1]	οὐθὲν σεμνὸν φαίη ἄν τις	εἶναι·	εἰ δὲ τὰ αὑτῷ, εἴη
[3, 7]	ἐστίν. Διὰ δὲ τὸ φυσικὰ	εἶναι	εἰς τὰς φυσικὰς συμβάλλεται ἀρετάς·
[3, 5]	δοκεῖ μεγαλοψύχου εἶναι τὸ καταφρονητικὸν	εἶναι.	Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ καταφρονητικοὺς ποιεῖ
[3, 1]	ἀνδρεία ἄφοβον παρασκευάζειν, τοῦτο δ᾽	εἶναι	ἐν τῷ ἢ μηθὲν ἢ
[3, 1]	ἀλλὰ τῷ ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς	εἶναι,	ἢ ἁπλῶς ἢ ἠρέμα, ὑφ᾽
[3, 5]	ἔχων ἕξιν περὶ τὰ τοιαῦτ᾽	εἶναι	ἡδέα. Ἡ δὲ (μεγαλοψυχία κρατίστη·
[3, 1]	δέ, ὅτι οὐκ οἴονται κίνδυνον	εἶναι·	ἴσασι γὰρ τὰς βοηθείας. (Σημεῖον
[3, 6]	τὴν ἀξίαν. Δεῖ δὲ πρέπον	εἶναι	καὶ γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽
[3, 1]	τε μὴ φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ	εἶναι	καὶ τὰ ἠρέμα σφόδρα, τῷ
[3, 1]	ἄλλων (δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς	εἶναι	καὶ τὰς τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος
[3, 5]	ἀγαθῶν ἐπαινετόν. Δοκεῖ δὲ ταῦτ᾽	εἶναι	μεγάλα, ἃ διώκει ὁ τὴν
[3, 5]	διαφέρειν. Ἔστι μὲν γὰρ ἄξιον	εἶναι	μεγάλων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων,
[3, 5]	ὥστ᾽ ἀνάγκη καὶ τὴν μεγαλοψυχίαν	εἶναι	μεσότητα χαυνότητος καὶ μικροψυχίας. Ὁ
[3, 1]	γὰρ οὗτος κατὰ τὸ τοιοῦτος	εἶναι	οἷος φοβεῖσθαι μὲν ἧττον ἢ
[3, 1]	γὰρ οἰήσεται οὕτω γε φοβερὸν	εἶναι	οὐθέν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ πᾶσα ἀρετὴ
[3, 5]	λέγομεν, ὅσοι μεγάλων οἴονται ἄξιοι	εἶναι	οὐκ ὄντες&#-247; ἡ δὲ περὶ
[3, 1]	οἱ ἄγριοι σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν	εἶναι,	οὐκ ὄντες· ὅταν γὰρ ἐκστῶσι,
[3, 5]	τὸ ὀλίγωρον τοῦ μεγαλοψύχου μάλιστ᾽	(εἶναι	πάθος ἴδιον. Πάλιν περὶ τιμῆς
[3, 1]	δοκεῖ πᾶσιν ὅ τ᾽ ἀνδρεῖος	εἶναι	περὶ φόβους καὶ ἡ ἀνδρεία
[3, 1]	μεγέθει ὄντα ἢ φαινόμενα ὥστ᾽	εἶναι	σύμμετρα πρὸς ἄνθρωπον. Ἔνια γὰρ
[3, 2]	θάτερον ἁμαρτάνειν μᾶλλον καὶ πᾶσιν	εἶναι	σύμφυτον τὴν τῶν τοιούτων ἡδέων
[3, 5]	ἂν ἐναντίως ἔχειν· τῷ γὰρ	(εἶναί	τε μάλιστα περὶ τιμὴν καὶ
[3, 5]	μόνον, ἀλλὰ (καὶ τῷ τιμίαν	εἶναι·	τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ ἀρχαὶ
[3, 1]	ὡς ᾤετο Σωκράτης, ἐπιστήμην οἰόμενος	εἶναι	τὴν ἀνδρείαν. Οὔτε γὰρ διὰ
[3, 7]	ἀξίαις· διὸ καὶ θεὸν οἴονται	εἶναι	τὴν νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ μεσότης
[3, 5]	εὐγενὴς ὢν καὶ ἡγούμενος μέγα	εἶναι	τὸ ἄρχειν. ~Ἔστι δὲ καὶ
[3, 5]	ἕπεσθαι πάσαις. Ἔτι δοκεῖ μεγαλοψύχου	εἶναι	τὸ καταφρονητικὸν εἶναι. Ἑκάστη δ᾽
[3, 7]	βελτίων ἢ τὸ μὴ> λυπηρὸν	εἶναι	τὸ λεχθὲν τῷ σκωπτομένῳ ὄντι
[3, 1]	δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον τῆς ἀνδρείας	εἶναι	τὸ περὶ τὸν θάνατον καὶ
[3, 1]	οὖν φοβερά, περὶ ὅσα φαμὲν	εἶναι	τὸν ἀνδρεῖον, εἴρηται δὴ ὅτι
[3, 5]	ἐναντίος. Καίτοι δόξειεν ἂν ἐναντίον	(εἶναι	τῷ μεγάλων ἀξίῳ ὄντι μεγάλων
[3, 5]	ἀνδρεία κινδύνων μέγα γὰρ οἴεται	εἶναι	τῶν αἰσχρῶν, καὶ πλῆθος οὐ
[3, 5]	μάλιστα περὶ τιμὴν καὶ καταφρονητικὸν	εἶναι	τῶν πολλῶν (καὶ) δόξης οὐχ
[3, 5]	ἐναντίος οὔτε τῷ μὴ μεμπτὸς	εἶναι	ὡς γὰρ ὁ λόγος κελεύει,
[3, 1]	Δοκεῖ δ᾽ ὁ ἀνδρεῖος ἄφοβος	εἶναι	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, ὁ
[3, 2]	ἀκούειν, οὐκ ἂν δόξειεν (ἀκόλαστος	εἶναι,	ὥσπερ οὐδ᾽ οἱ κηλούμενοι παρὰ
[3, 3]	οὖν ἡμαρτημέναι ἀμφότεραι αἱ ἕξεις	ἐκεῖναι,	φανερὸν ὅτι ἐπιεικὴς ἡ μέση
[3, 1]	καὶ Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά φησιν	ὑπομεῖναι	τὸν κίνδυνον τὸν πρὸς τὸν
[3, 5]	φαίνεται. Καὶ γὰρ τὸ ὀρθῶς	κρῖναι	τὰ μεγάλα καὶ μικρὰ τῶν
[3, 7]	ἐν τῷ δύνασθαι τοιαῦτα πορίζεσθαι&#-247;	ἕτεραι	μέν εἰσιν ἀλλήλων, ἀμφότεραι μέντοι
[3, 3]	τῆς ἀνισότητος. Ἐπεὶ οὖν ἡμαρτημέναι	ἀμφότεραι	αἱ ἕξεις ἐκεῖναι, φανερὸν ὅτι
[3, 7]	ἄκροις πρὸς τὸ μέσον ὁμοίως	ἀμφότεραι,	ἀλλ᾽ ὁτὲ μὲν καθ᾽ ὑπερβολὴν
[3, 7]	πορίζεσθαι&#-247; ἕτεραι μέν εἰσιν ἀλλήλων,	ἀμφότεραι	μέντοι μεσότητες. Καὶ γὰρ τὸν
[3, 7]	ἀρέσκειν· οὗτος γὰρ κρίνει εὖ.	Πᾶσαι	δ᾽ αὗται αἱ μεσότητες ἐπαινεταὶ
[3, 5]	τῶν τοῖς μεγαλοψύχοις (ἀποδιδομένων δεῖ	διορίσαι	τὸ ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ καὶ
[3, 2]	καὶ τῶν ὀσμῶν ταύταις χαίρουσιν	ὅσαι	κατὰ συμβεβηκὸς εὐφραίνουσιν, ἀλλὰ μὴ
[3, 2]	ἀκοῆς ἢ ὀσφρήσεως ἡδονὰς οὐθεὶς	λέγεται	ἀκόλαστος, ἐὰν ὑπερβάλλῃ, ἀλλ᾽ ἄνευ
[3, 2]	ἀκολασίας μετὰ ταῦτα διελέσθαι πειρατέον.	Λέγεται	δ᾽ ὁ ἀκόλαστος πολλαχῶς. Ὅ
[3, 1]	οἷον ὁ δειλὸς οὗτος γὰρ	λέγεται	κατὰ τὸ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ
[3, 1]	γὰρ κίνδυνος ἐπὶ τοῖς τοιούτοις	λέγεται	μόνοις τῶν φοβερῶν, ὅταν πλησίον
[3, 1]	γὰρ θρασὺς παρὰ τὸ θράσος	λέγεται	παρωνύμως. Ὥστ᾽ ἐπεὶ ἡ ἀνδρεία
[3, 1]	μᾶλλον. Ὅλως μὲν οὖν φοβερὰ	λέγεται	τὰ ποιητικὰ φόβου. Τοιαῦτα δ᾽
[3, 2]	σώφρων. Οὐδὲ γὰρ ἀκόλαστος οὐδεὶς	λέγεται	τῷ πάσχειν ἢ μὴ πάσχειν.
[3, 1]	μόλις. Ἀλλ᾽ ἴσως τὸ φοβερὸν	λέγεται,	ὥσπερ καὶ τὸ ἡδὺ καὶ
[3, 1]	(μᾶλλον ἢ δεῖ. Διὸ καὶ	παρωνυμιάζεται·	ὁ γὰρ θρασὺς παρὰ τὸ
[3, 3]	ὑστερίζει οὔτε οἷς οὐ δεῖ	ὀργίζεται	οὔτε οἷς δεῖ οὐκ ὀργίζεται.
[3, 3]	ὀργίζεται οὔτε οἷς δεῖ οὐκ	ὀργίζεται.	Ὥστ᾽ ἐπεὶ καὶ πραότης ἡ
[3, 5]	(οἷον ἀνδρεία κινδύνων μέγα γὰρ	οἴεται	εἶναι τῶν αἰσχρῶν, καὶ πλῆθος
[3, 7]	γὰρ οὐθὲν γελοῖον ἀλλὰ χαλεπῶς	(προσίεται,	ὃ δὲ πάντα εὐχερῶς καὶ
[3, 7]	φυσικὰ εἶναι εἰς τὰς φυσικὰς	συμβάλλεται	ἀρετάς· ἔστι γάρ, ὥσπερ λεχθήσεται
[3, 7]	μὲν οὖν φθόνος εἰς ἀδικίαν	συμβάλλεται	πρὸς γὰρ ἄλλον αἱ πράξεις
[3, 7]	Πᾶσαι δ᾽ αὗται αἱ μεσότητες	ἐπαινεταὶ	μέν, οὐκ εἰσὶ δ᾽ (ἀρεταί,
[3, 2]	αἰσθητῶν ἡδέα σχεδὸν ὁμοίως ἅπαντα	φαίνεται	ἀναισθήτως διακείμενα, (οἷον περὶ εὐαρμοστίαν
[3, 1]	τὸ τῆς τοιαύτης φθορᾶς ποιητικόν.	Φαίνεται	δὲ κίνδυνος, ὅταν πλησίον φαίνηται.
[3, 5]	καὶ πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν	φαίνεται.	Καὶ γὰρ τὸ ὀρθῶς κρῖναι
[3, 7]	ὅτι τὸ ὁμοιότερον ἧττον ἐναντίον	φαίνεται,	οἷον πέπονθε τὸ θράσος πρὸς
[3, 2]	ὅ τι καὶ ἄξιον λόγου,	φαίνεται	πάσχοντα αὐτῇ τῇ θεωρίᾳ τῶν
[3, 1]	φόβου. Τοιαῦτα δ᾽ ἐστὶν ὅσα	φαίνεται	ποιητικὰ λύπης (φθαρτικῆς· τοῖς γὰρ
[3, 7]	(διότι τὸ μὲν μετ᾽ οὐδετέρου	γίνεται	αὐτῶν, τὰ δὲ πολλάκις μετ᾽
[3, 1]	τοιαύταις φαινομέναις (ἔσεσθαι λύπαις φόβος	γίνεται,	ὅσων ἡ φύσις ἀναιρετικὴ τοῦ
[3, 5]	τοιούτων μετέχειν μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν·	(λείπεται	δὲ ἐνταῦθα ἐναντίος τούτοις ἀμφοτέροις,
[3, 7]	ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ εἰσὶ δ᾽	(ἀρεταί,	οὐδ᾽ αἱ ἐναντίαι κακίαι· ἄνευ
[3, 1]	τὸν θυμὸν ὁμόσε τῇ πληγῇ	φέρεται.	Οὔτε γὰρ ὅτι ἀδοξήσει, δεῖ
[3, 7]	δυνάμενον τοιαῦτα πορίζεσθαι ἐφ᾽ ὅσοις	ἡσθήσεται	ὁ> εὖ κρίνων, (κἂν εἰς
[3, 7]	συμβάλλεται ἀρετάς· ἔστι γάρ, ὥσπερ	λεχθήσεται	ἐν τοῖς ὕστερον, ἑκάστη πως
[3, 1]	δυνάμεις ἔχειν φυλακτικάς· οὐδὲ γὰρ	οἰήσεται	οὕτω γε φοβερὸν εἶναι οὐθέν.
[3, 1]	οἷον εἴ τις προορῷτο ὅτι	λυπήσεται	λύπην ἣν οἱ φθονοῦντες λυποῦνται,
[3, 1]	καὶ τὸν Χείρωνα μυθολογοῦσιν οἱ	ποιηταὶ	διὰ τὴν ἀπὸ τοῦ ἕλκους
[3, 1]	Φαίνεται δὲ κίνδυνος, ὅταν πλησίον	φαίνηται.	Τὰ μὲν οὖν φοβερά, περὶ
[3, 2]	γευστὸν οὐ περὶ πᾶσαν ἡδονὴν	ἐπτόηται	τὰ θηρία, οὐδ᾽ ὅσων τῷ
[3, 1]	ὅσα φαμὲν εἶναι τὸν ἀνδρεῖον,	εἴρηται	δὴ ὅτι τὰ φαινόμενα ποιητικὰ
[3, 1]	καὶ τίνες εἰσὶν (αὗται, καθόλου	εἴρηται·	καθ᾽ ἑκάστην δὲ λαμβάνοντες λέγωμεν
[3, 1]	φοβερὰ τίνα δύναμιν ἔχει, σχεδὸν	εἴρηται	κατὰ τὴν παροῦσαν ἔφοδον ἱκανῶς·
[3, 1]	προαιρετική τοῦτο δὲ πῶς λέγομεν,	εἴρηται	πρότερον, ὅτι ἕνεκά τινος πάντα
[3, 7]	τῶν ἄλλων ἀρετῶν τῶν ἐπαινετῶν	εἴρηται	σχεδόν· περὶ δὲ δικαιοσύνης ἤδη
[3, 4]	ἡ πώλησις καὶ ἡ μίσθωσις·	χρῆται	γὰρ ὑποδήματι. Ὁ δὲ φιλάργυρος
[3, 1]	τινί. Ἃ μὲν δὴ δειλὸς	φοβεῖται	ᾗ δειλός, τὰ μὲν οὐδενί
[3, 1]	δειλὸς καὶ ἃ μὴ δεῖ	φοβεῖται,	ὁ δὲ θρασὺς καὶ ἃ
[3, 1]	κελεύῃ, ταῦτα καὶ θαρρεῖ καὶ	φοβεῖται.	Ὁ δὲ λόγος τὰ μεγάλα
[3, 1]	γὰρ πλείστοις φοβερά. Διὸ καὶ	ἐπαινεῖται	ἡ ἕξις· ὥσπερ γὰρ ὁ
[3, 2]	εἰς ἅπερ μόρια ἡ ἀκολασία	διαιρεῖται.	Περὶ δὲ τὰς δι᾽ ὄψεως
[3, 1]	ἀπαθεῖς ἢ ὅλως ἢ ἠρέμα.	Ἀπορεῖται	δ᾽ εἰ τῷ ἀνδρείῳ οὐθέν
[3, 2]	(λαμβάνουσι, καὶ οὐκ εἰσὶν οὐδὲ	λέγονται	ἀκόλαστοι οὐ γὰρ ὑπερβάλλουσι τῷ
[3, 4]	δίδωσιν. Αὐτῶν δὲ τούτων εἴδη	λέγονται	διαφέροντα τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον
[3, 2]	καὶ ὅλως περὶ ὅσα μὴ	λέγονται	(ἐγκρατεῖς· οἱ δ᾽ ἀκρατεῖς οὐκ
[3, 7]	ἐπιχαιρέκακος. Καθ᾽ ἃς γὰρ ἕξεις	λέγονται,	ὁ μὲν φθόνος τὸ (λυπεῖσθαι
[3, 2]	παῖδες· κατὰ ταύτην γὰρ ἀκόλαστοι	λέγονται	τὴν ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽ ἄλλον
[3, 1]	μὲν οὖν> δειλοὶ καὶ θρασεῖς	ἐπιψεύδονται	διὰ τὰς ἕξεις· τῷ μὲν
[3, 1]	δεινῶν· οὔτε δι᾽ ὃ θαρραλεώτερον	ἀγωνίζονται,	τοῦτο ἀνδρεία. Καὶ γὰρ ἂν
[3, 7]	αἰδὼς εἰς σωφροσύνην, διὸ καὶ	ὁρίζονται	ἐν τῷ γένει τούτῳ τὴν
[3, 5]	γὰρ χαύνους λέγομεν, ὅσοι μεγάλων	οἴονται	ἄξιοι εἶναι οὐκ ὄντες&#-247; ἡ
[3, 7]	ταῖς ἀξίαις· διὸ καὶ θεὸν	οἴονται	εἶναι τὴν νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ
[3, 1]	ἐμπειρίαν· τοῦτο δέ, ὅτι οὐκ	οἴονται	κίνδυνον εἶναι· ἴσασι γὰρ τὰς
[3, 7]	καλῶς ἀνώμαλοι ὦσιν, (οἱ μέσοι	γίγνονται·	ἐν τῷ μέσῳ γὰρ ἐστί
[3, 1]	τὰς ἕξεις ταύτας λεγόμενοι ὁμοίως	ἀντικείσονται	σφίσιν αὐτοῖς, οἷον ὁ δειλὸς
[3, 1]	διὸ καὶ οἱ παῖδες ἄριστα	μάχονται.	Διὰ νόμον δὲ ἡ πολιτικὴ
[3, 2]	πάθος. Διὸ οἱ ὀψοφάγοι οὐκ	εὔχονται	τὴν γλῶτταν ἔχειν μακρὰν ἀλλὰ
[3, 5]	ἐνίοτε οἱ ἐναντίοι τοῦ αὐτοῦ	ἀντιποιοῦνται,	οἷον ὁ ἄσωτος τῷ ἐλευθερίῳ
[3, 1]	λυπήσεται λύπην ἣν οἱ φθονοῦντες	λυποῦνται,	ἢ τοιαύτην οἵαν οἱ ζηλοῦντες
[3, 1]	δέ· ὅταν γὰρ μὴ ἔχειν	οἴωνται	βοήθειαν, ἀλλ᾽ ἤδη πλησίον ᾖ
[3, 2]	περὶ τοῦ γένους τῶν ἡδονῶν	ἔσται	διαιρετέον ἐν τοῖς λεγομένοις ὕστερον
[3, 1]	πάθος ἕτερον, φόβος δ᾽ οὐκ	ἔσται,	οἷον εἴ τις προορῷτο ὅτι
[3, 7]	αὐτὸν ᾖ τὸ γελοῖον, μέσος	ἔσται	τοῦ φορτικοῦ καὶ τοῦ ψυχροῦ.
[3, 7]	γὰρ κρίνει εὖ. Πᾶσαι δ᾽	αὗται	αἱ μεσότητες ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ
[3, 1]	ἐναντίαι κακίαι, καὶ τίνες εἰσὶν	(αὗται,	καθόλου εἴρηται· καθ᾽ ἑκάστην δὲ
[3, 1]	τε ἐν ταῖς ἀρεταῖς, καὶ	αὗται	προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι κακίαι,
[3, 5]	εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ	ἀρχαὶ	καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια καὶ
[3, 2]	ἡ αἴσθησις, ἀλλ᾽ ὅσων τῷ	φάρυγγι,	καὶ ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον ἢ
[3, 5]	γὰρ εἶναι δοκεῖ, ὅστις ὑπαρχόντων	δι᾽	ἃ δικαίως ἂν ἠξιοῦτο, μὴ
[3, 1]	εἴ τις ὑπομένοι τὰ φοβερὰ	δι᾽	ἄγνοιαν, ἀνδρεῖος, οἷον εἴ τις
[3, 1]	τὰ φοβερὰ ὑπομένειν, ὥστ᾽ οὔτε	δι᾽	ἄγνοιαν ὀρθῶς γὰρ μᾶλλον ποιεῖ
[3, 1]	πολιτική· αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ	δι᾽	αἰδῶ οὖσα. Δευτέρα ἡ στρατιωτική·
[3, 1]	ἡδὺ τὸ ἀποθνήσκειν, πολλάκις ἂν	δι᾽	ἀκρασίαν ἀπέθνησκον οἱ ἀκόλαστοι, ὥσπερ
[3, 1]	τῶν ποιητικῶν δ᾽ αὐτοῦ, πολλοὶ	δι᾽	ἀκρασίαν περιπίπτουσιν εἰδότες, ὧν οὐθεὶς
[3, 1]	θυμοῦ ἐστίν. Ἔνιοι δὲ καὶ	δι᾽	ἄλλας ἡδονὰς ὑπομένουσιν. Καὶ γὰρ
[3, 1]	εἰ διὰ ταύτην οὔτ᾽ εἰ	δι᾽	ἄλλην ἡδονὴν ὑπομένει τις τὸν
[3, 1]	καὶ μαλακὸς καὶ περίφοβος, μὴ	δι᾽	ἄλλο τι πάθος ἀλλὰ δι᾽
[3, 2]	μεταφέρομεν. Τοὺς δὲ ἀκινήτως ἔχοντας	δι᾽	ἀναισθησίαν πρὸς τὰς αὐτὰς ἡδονὰς
[3, 1]	τῶν δεινῶν. Τρίτη δ᾽ ἡ	δι᾽	ἀπειρίαν καὶ ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν
[3, 1]	δι᾽ ἄλλο τι πάθος ἀλλὰ	δι᾽	αὐτὴν τὴν φθοράν, ἄλλος δὲ
[3, 1]	Δευτέρα ἡ στρατιωτική· αὕτη δὲ	δι᾽	(ἐμπειρίαν καὶ τὸ εἰδέναι, οὐχ
[3, 1]	ἔνιοι δειλοὶ ὄντες ὅμως ὑπομένουσι	δι᾽	ἐμπειρίαν· τοῦτο δέ, ὅτι οὐκ
[3, 1]	Παραπλησίως (δὲ τούτοις καὶ ὅσοι	δι᾽	ἐμπειρίαν ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους, ὅνπερ
[3, 6]	ἐκείνως μὴ δόξης χάριν μηδὲ	δι᾽	ἐξουσίαν ὅμοιος τῷ σαλάκωνι, ὁ
[3, 1]	δὲ διὰ πάθος ἀλόγιστον, οἷον	δι᾽	ἔρωτα καὶ θυμόν. Ἄν τε
[3, 2]	μεμνημένοι, οἷον ὄψων καὶ ποτῶν	δι᾽	ἑτέραν γὰρ ἡδονὴν ταύταις χαίρομεν,
[3, 1]	γὰρ μᾶλλον ποιεῖ κρίνειν&#-247; οὔτε	δι᾽	ἡδονήν, ἀλλ᾽ ὅτι καλόν, ἐπεί,
[3, 1]	ἡ δι᾽ ἀπειρίαν καὶ ἄγνοιαν,	δι᾽	ἣν τὰ παιδία καὶ οἱ
[3, 1]	τὰς βοηθείας τῶν δεινῶν· οὔτε	δι᾽	ὃ θαρραλεώτερον ἀγωνίζονται, τοῦτο ἀνδρεία.
[3, 1]	ὁ ἐν Κρήτῃ μυθολογούμενος· καὶ	δι᾽	ὀργὴν καὶ θυμὸν (ὡσαύτως. Ἐκστατικὸν
[3, 1]	ἀδοξήσει, δεῖ μένειν φοβουμένους, οὔτε	δι᾽	ὀργήν, οὔτε διὰ τὸ (μὴ
[3, 2]	ἀναρμόστων, ἔτι δὲ πρὸς τὰς	δι᾽	ὀσφρήσεως, τάς τε ἀπὸ εὐωδίας
[3, 2]	ἀκολασία διαιρεῖται. Περὶ δὲ τὰς	δι᾽	ὄψεως ἢ ἀκοῆς ἢ ὀσφρήσεως
[3, 7]	τῷ εἰς αὐτόν, ἐὰν ᾖ	τοιονδί,	ὧν ἓν καὶ τὸ σκῶμμα
[3, 5]	ἐποίει, εἰ μικρῶν ἄξιος ἦν;	εἰ	γὰρ (ἂν) μεγάλων ἀξιῶν χαῦνος
[3, 1]	δικαίως ἂν> ἀνδρεῖος λέγοιτο τούτων.	Εἰ	γὰρ (ἦν ἡδὺ τὸ ἀποθνήσκειν,
[3, 1]	περὶ τούτου λύπην ἔχειν πώς.	Εἰ	γάρ τις εἴη τοιοῦτος (οἷος
[3, 1]	ὑπομένοι φερομένους διὰ μανίαν, οὔτ᾽	εἰ	γιγνώσκων ὅσος ὁ κίνδυνος, διὰ
[3, 2]	τῷ πάσχειν ἢ μὴ πάσχειν.	Εἰ	γοῦν τις ἢ καλὸν ἀνδριάντα
[3, 1]	εἴη ἂν ἰσχυρὸς ὁ φόβος,	εἰ	δ᾽ ἠρέμα, ἀσθενής. Ὥστε συμβαίνει
[3, 1]	ὅταν γὰρ ἐκστῶσι, τοιοῦτοι εἰσίν,	εἰ	δὲ μή, ἀνώμαλοι, ὥσπερ οἱ
[3, 1]	σεμνὸν φαίη ἄν τις εἶναι·	εἰ	δὲ τὰ αὑτῷ, εἴη ἂν
[3, 1]	οὔτ᾽ εἰ διὰ ταύτην οὔτ᾽	εἰ	δι᾽ ἄλλην ἡδονὴν ὑπομένει τις
[3, 1]	ἐστι τιμωρίας. Ἀλλ᾽ ὅμως οὔτ᾽	εἰ	διὰ ταύτην οὔτ᾽ εἰ δι᾽
[3, 6]	τινες ἀπειροκάλους καὶ σαλάκωνας. (Οἷον	εἰ	εἰς γάμον δαπανῶν τις τοῦ
[3, 1]	οὐθεὶς ἂν> ἀνδρεῖος εἶναι δόξειεν,	εἰ	καὶ πάνυ ἑτοίμως ἀποθνήσκειν. Οὔτ᾽
[3, 1]	ἑαυτῷ φοβερὰ ἢ τὰ ἑτέρῳ;	εἰ	μὲν δὴ τὰ ἑτέρῳ φοβερά,
[3, 1]	ποιητικὰ ἑκάστῳ ᾧ φοβερά, οἷον	εἰ	μὲν σφόδρα φοβερά, εἴη ἂν
[3, 1]	Ὁ μὲν οὖν θρασύς, καὶ	εἰ	μὴ (κελεύει, ταῦτα θαρρεῖ, ὁ
[3, 6]	καὶ προαίρεσιν, ἀλλὰ τὴν δαπάνην,	εἰ	μή που κατὰ μεταφορὰν λέγομεν·
[3, 2]	ἢ τῇ ἀκροάσει τῶν εὐαρμόστων,	εἰ	μή τί που συμβέβηκε τερατῶδες·
[3, 5]	οὐκ ἀξιοῖ, τί ἂν ἐποίει,	εἰ	μικρῶν ἄξιος ἦν; εἰ γὰρ
[3, 2]	ἕξις, καὶ ἀμφοῖν ἐναντία. Ὥστ᾽	εἰ	σωφροσύνη ἡ βελτίστη ἕξις, περὶ
[3, 1]	ὅλως ἢ ἠρέμα. Ἀπορεῖται δ᾽	εἰ	τῷ ἀνδρείῳ οὐθέν ἐστι φοβερόν,
[3, 1]	καὶ πάνυ ἑτοίμως ἀποθνήσκειν. Οὔτ᾽	εἰ	φεύγοντες τὸ πονεῖν, ὅπερ πολλοὶ
[3, 5]	ἀξιοῖ ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ὑπείκει· ἀλλ᾽	(εἴ	τις εὐγενὴς ὢν καὶ ἡγούμενος
[3, 5]	καὶ οὐθεὶς ἂν εἴποι μικρόψυχον,	εἴ	τις μέτοικος ὢν ἄρχειν μὴ
[3, 1]	φόβος δ᾽ οὐκ ἔσται, οἷον	εἴ	τις προορῷτο ὅτι λυπήσεται λύπην
[3, 4]	οὐ μέντοι οὕτως ὡς ἂν	εἴ	τις σταθμῷ χρήσαιτο τῷ ὑποδήματι,
[3, 1]	φοβερὰ δι᾽ ἄγνοιαν, ἀνδρεῖος, οἷον	εἴ	τις τοὺς κεραυνοὺς ὑπομένοι φερομένους
[3, 1]	ἀνδρείῳ τἀληθῆ μάλιστα. Διόπερ οὔτ᾽	εἴ	τις ὑπομένοι τὰ φοβερὰ δι᾽
[3, 2]	δὲ περὶ ἁμαρτίας, περὶ ἃς	ὀρθοπραγεῖ	ὁ σώφρων, ὥσπερ οἱ παῖδες·
[3, 4]	δὲ πάσῃ λυπούμενος μᾶλλον ἢ	δεῖ	ἀνελεύθερος, ὁ δ᾽ ἀμφότερα ἧττον
[3, 4]	μὲν πάσῃ (μᾶλλον χαίρων ἢ	δεῖ,	ἀποβολῇ δὲ πάσῃ λυπούμενος μᾶλλον
[3, 4]	ὁ δ᾽ ἀμφότερα ἧττον ἢ	δεῖ	ἄσωτος, ὁ δ᾽ ἄμφω ὡς
[3, 7]	δὲ πάντα εὐχερῶς καὶ ἡδέως.	Δεῖ	δ᾽ οὐδέτερον, ἀλλὰ τὰ μὲν
[3, 1]	ἕξις περὶ φόβους καὶ θάρρη,	δεῖ	δὲ μήθ᾽ οὕτως ὡς οἱ
[3, 6]	πρέπει τῶν παρὰ τὴν ἀξίαν.	Δεῖ	δὲ πρέπον εἶναι καὶ γὰρ
[3, 2]	περὶ ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν εἶναι.	Δεῖ	δὴ λαβεῖν περὶ τίνας. Οὐ
[3, 5]	πολλῶν (καὶ) δόξης οὐχ ὁμολογεῖσθαι.	Δεῖ	δὴ τοῦτο διορίσαντας εἰπεῖν. Ἔστι
[3, 1]	δεῖ, θαρρεῖν δὲ (μᾶλλον ἢ	δεῖ.	Διὸ καὶ παρωνυμιάζεται· ὁ γὰρ
[3, 5]	ἐκ τῶν τοῖς μεγαλοψύχοις (ἀποδιδομένων	δεῖ	διορίσαι τὸ ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ
[3, 4]	ἄσωτος, ὁ δ᾽ ἄμφω ὡς	δεῖ	ἐλευθέριος. Τοῦτο δὲ λέγω τὸ
[3, 1]	δὲ θρασὺς καὶ ἃ μὴ	δεῖ	θαρρεῖ· ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος ἄμφω
[3, 1]	οἷος φοβεῖσθαι μὲν ἧττον ἢ	δεῖ,	θαρρεῖν δὲ (μᾶλλον ἢ δεῖ.
[3, 3]	οὐ δεῖ καὶ ὁποίοις οὐ	δεῖ	καὶ ἐπὶ πολλοῖς, ὁ δ᾽
[3, 4]	Τοῦτο δὲ λέγω τὸ ὡς	δεῖ,	καὶ ἐπὶ τούτων καὶ ἐπὶ
[3, 1]	κατὰ τὸ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ	δεῖ	καὶ θαρρεῖν ἧττον ἢ δεῖ&#-247;
[3, 1]	δεῖ καὶ θαρρεῖν ἧττον ἢ	δεῖ&#-247;	καὶ ὁ θρασύς· καὶ γὰρ
[3, 3]	πλείω χρόνον καὶ ὅτ᾽ οὐ	δεῖ	καὶ ὁποίοις οὐ δεῖ καὶ
[3, 1]	ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος ἄμφω ἃ	δεῖ,	καὶ ταύτῃ μέσος ἐστίν. Ἃ
[3, 3]	καλοῦσι τοὺς μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσοις	δεῖ	κινουμένους τὸν θυμόν, ἀλλὰ προπηλακιζομένους
[3, 1]	φέρεται. Οὔτε γὰρ ὅτι ἀδοξήσει,	δεῖ	μένειν φοβουμένους, οὔτε δι᾽ ὀργήν,
[3, 2]	τυγχάνοντες καὶ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ	δεῖ	μὴ τυγχάνοντες&#-247; οὐδ᾽ ἀνάλγητοι οὐ
[3, 2]	Ἀναίσθητος μὲν οὖν, ἢ ὅπως	δεῖ	ὀνομάζειν, ὁ οὕτως ἔχων ὥστε
[3, 3]	οὔθ᾽ ὑστερίζει οὔτε οἷς οὐ	δεῖ	ὀργίζεται οὔτε οἷς δεῖ οὐκ
[3, 3]	οὐ δεῖ ὀργίζεται οὔτε οἷς	δεῖ	οὐκ ὀργίζεται. Ὥστ᾽ ἐπεὶ καὶ
[3, 2]	ὑπερβάλλουσι τῷ χαίρειν μᾶλλον ἢ	δεῖ	τυγχάνοντες καὶ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ
[3, 7]	σκωπτομένῳ ὄντι ὁποιῳοῦν· μᾶλλον γὰρ	δεῖ	τῷ ἐν μεσότητι ὄντι ἀρέσκειν·
[3, 1]	(οὖν δειλὸς καὶ ἃ μὴ	δεῖ	φοβεῖται, ὁ δὲ θρασὺς καὶ
[3, 4]	ἓν δὲ περὶ ἕκαστον τῷ	εἴδει	τὸ βέλτιστον· ἀνάγκη καὶ τὴν
[3, 3]	ἕξις· οὔτε γὰρ προτερεῖ οὔθ᾽	ὑστερίζει	οὔτε οἷς οὐ δεῖ ὀργίζεται
[3, 1]	μὴ πόρρω, καὶ τοσαῦτα τῷ	μεγέθει	ὄντα ἢ φαινόμενα ὥστ᾽ εἶναι
[3, 5]	τοῦ ὀνόματος προσηγορίαν, ὥσπερ ἐν	μεγέθει	τινὶ ψυχῆς καὶ (δυνάμεως. Ὥστε
[3, 5]	διαφέρει. Μεγάλη (γὰρ οὐ τῷ	πλήθει	τῶν τιμώντων οὐδὲ τῷ ποιῷ
[3, 1]	ὅτι ἕνεκά τινος πάντα αἱρεῖσθαι	ποιεῖ,	καὶ τοῦτό ἐστι τὸ οὗ
[3, 1]	δι᾽ ἄγνοιαν ὀρθῶς γὰρ μᾶλλον	ποιεῖ	κρίνειν&#-247; οὔτε δι᾽ ἡδονήν, ἀλλ᾽
[3, 1]	καὶ οἱ μεθύοντες· εὐέλπιδας γὰρ	ποιεῖ	ὁ οἶνος. Ἄλλη δὲ διὰ
[3, 5]	εἶναι. Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ καταφρονητικοὺς	ποιεῖ	τῶν παρὰ τὸν λόγον μεγάλων,
[3, 5]	ἀγαθῶν οὐκ ἀξιοῖ, τί ἂν	ἐποίει,	εἰ μικρῶν ἄξιος ἦν; εἰ
[3, 5]	ἄρχειν μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν, ἀλλ᾽	ὑπείκει·	ἀλλ᾽ (εἴ τις εὐγενὴς ὢν
[3, 1]	ἐστὶν ἀνδρεία· αὕτη γὰρ βελτίστη.	Δοκεῖ	δ᾽ ὁ ἀνδρεῖος ἄφοβος εἶναι
[3, 5]	καὶ μικρὰ τῶν ἀγαθῶν ἐπαινετόν.	Δοκεῖ	δὲ ταῦτ᾽ εἶναι μεγάλα, ἃ
[3, 5]	ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος, τί	δοκεῖ	ἑνὶ σπουδαίῳ ἢ πολλοῖς τοῖς
[3, 5]	ταῦτα μεγάλα, καὶ οὐχ ὅτι	δοκεῖ	ἑτέρῳ τινί, καὶ μᾶλλον ἂν
[3, 5]	ἢ αὐτὴν ἕπεσθαι πάσαις. Ἔτι	δοκεῖ	μεγαλοψύχου εἶναι τὸ καταφρονητικὸν εἶναι.
[3, 5]	μεγάλων μικροψυχία μικροψύχου γὰρ εἶναι	δοκεῖ,	ὅστις ὑπαρχόντων δι᾽ ἃ δικαίως
[3, 5]	καὶ τῷ μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος εἶναι	δοκεῖ,	ὅτε καὶ πάσαις ταῖς ἀρεταῖς
[3, 1]	εἴπωμεν περὶ ἀνδρείας. Σχεδὸν δὴ	δοκεῖ	πᾶσιν ὅ τ᾽ ἀνδρεῖος εἶναι
[3, 6]	τις τοῦ ἀγαπητοῦ, πλούσιος ὤν,	δοκεῖ	πρέπειν ἑαυτῷ τοιαύτην κατασκευὴν οἷον
[3, 1]	(καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ καὶ	δοκεῖ	σχεδὸν ἴδιον τῆς ἀνδρείας εἶναι
[3, 7]	ἁμαρτάνομεν μᾶλλον, τοῦτο ἐναντιώτερον εἶναι	δοκεῖ·	τὸ δὲ τρίτον, ὅτι τὸ
[3, 5]	καὶ ἐλευθέριος χρημάτων. Μεγαλοψύχου δὲ	δοκεῖ	τοῦτο διὰ τὸ περὶ ὀλίγα
[3, 1]	δειλῷ τά τε μὴ φοβερὰ	δοκεῖ	φοβερὰ εἶναι καὶ τὰ ἠρέμα
[3, 1]	μεγάλους φόβους καὶ πολλοὺς ποιεῖσθαι.	Ἐδόκει	δὲ τοὐναντίον ἡ ἀνδρεία ἄφοβον
[3, 4]	κατὰ φύσιν χρηματισμοῦ τὴν αὔξησιν	διώκει·	ὁ δ᾽ ἄσωτος ἐλλείπει τῶν
[3, 5]	δὲ ταῦτ᾽ εἶναι μεγάλα, ἃ	διώκει	ὁ τὴν κρατίστην ἔχων ἕξιν
[3, 6]	οἷον τὴν θεωρίαν οὐκ ᾤετο	Θεμιστοκλεῖ	πρέπειν, ἣν ἐποιήσατο Ὀλυμπίαζε, διὰ
[3, 5]	γειτνίασιν καὶ ὁμοιότητα μέχρι του	λανθάνει	πόρρω προϊόντα, καὶ περὶ τὴν
[3, 2]	ἅπερ καὶ τἆλλα θηρία μόνον	τυγχάνει	αἰσθητικῶς ἔχοντα, καὶ χαίροντα καὶ
[3, 7]	διὸ καὶ ὁρίζονται ἐν τῷ	γένει	τούτῳ τὴν σωφροσύνην· ὁ δ᾽
[3, 1]	καλὸν ᾖ ἀλλὰ μανικόν, οὐχ	ὑπομένει·	αἰσχρὸν γάρ. Περὶ ποῖα μὲν
[3, 1]	οὐδὲ τὰ ἠρέμα. Ποῖα οὖν	ὑπομένει	ὁ ἀνδρεῖος; (πρῶτον πότερον τὰ
[3, 1]	θρασὺς μᾶλλον ἢ δειλός, καὶ	ὑπομένει	πολλοὺς κινδύνους, ὥσπερ ὁ ἐν
[3, 1]	πρὸς ταῦτ᾽ ἔχει ἀφόβως, καὶ	ὑπομένει	τὰ τοιαῦτα φοβερά, ἃ ἔστι
[3, 1]	καὶ μεγάλα, καὶ ὃ μὲν	ὑπομένει	τὰ φοβερὰ σφόδρα, ὃ δὲ
[3, 1]	οὔτ᾽ εἰ δι᾽ ἄλλην ἡδονὴν	ὑπομένει	τις τὸν θάνατον ἢ φυγὴν
[3, 1]	εἰ δ᾽ ἠρέμα, ἀσθενής. Ὥστε	συμβαίνει	τὸν (ἀνδρεῖον μεγάλους φόβους καὶ
[3, 5]	ἡδέα. Ἡ δὲ (μεγαλοψυχία κρατίστη·	κρίνει	δ᾽ ἡ περὶ ἕκαστον ἀρετὴ
[3, 7]	μεσότητι ὄντι ἀρέσκειν· οὗτος γὰρ	κρίνει	εὖ. Πᾶσαι δ᾽ αὗται αἱ
[3, 1]	δι᾽ ἡδονήν, ἀλλ᾽ ὅτι καλόν,	ἐπεί,	ἄν γε μὴ καλὸν ᾖ
[3, 4]	ὡς ὁ λόγος ὁ ὀρθός.	Ἐπεὶ	δ᾽ ἐκεῖνοι μέν εἰσιν ἐν
[3, 5]	τοῦτον λεκτέον τὸν ἔχοντα ταύτην.	Ἐπεὶ	δ᾽ ἐστὶν ἔνια τῶν ἀγαθῶν
[3, 2]	ἢ λυπεῖσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον ὑπερβάλλουσιν&#-247;	(Ἐπεὶ	δ᾽ ἔστιν ὑπερβολὴ καὶ ἔλλειψις
[3, 2]	τὰ ἀναγκαῖα πλησιάζουσι τοῖς ἡδέσιν.	Ἐπεὶ	δ᾽ ὁ σώφρων ἐστὶ περὶ
[3, 3]	τὴν λύπην ἣν καλοῦμεν θυμόν.	Ἐπεὶ	δ᾽ ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[3, 1]	τὸ θράσος λέγεται παρωνύμως. Ὥστ᾽	ἐπεὶ	ἡ ἀνδρεία ἐστὶν ἡ βελτίστη
[3, 3]	οἷς δεῖ οὐκ ὀργίζεται. Ὥστ᾽	ἐπεὶ	καὶ πραότης ἡ βελτίστη ἕξις
[3, 2]	καλὸν ὄζειν τὰς δὲ ἡδύ.	Ἐπεὶ	καὶ τῶν περὶ τὸ γευστὸν
[3, 3]	καὶ ὁ μέσος τῆς ἀνισότητος.	Ἐπεὶ	οὖν ἡμαρτημέναι ἀμφότεραι αἱ ἕξεις
[3, 5]	Οὗτος ἐπαινετὸς καὶ μέσος τούτων.	Ἐπεὶ	οὖν περὶ τιμῆς αἵρεσιν καὶ
[3, 6]	κατ᾽ ἀξίαν ἐστίν· οὐθὲν γὰρ	πρέπει	τῶν παρὰ τὴν ἀξίαν. Δεῖ
[3, 5]	καὶ τῷ σεμνῷ καὶ τῷ	μεγαλοπρεπεῖ	ὅμοιος εἶναι δοκεῖ, ὅτε καὶ
[3, 4]	αὔξησιν διώκει· ὁ δ᾽ ἄσωτος	ἐλλείπει	τῶν ἀναγκαίων· ὁ δ᾽ (ἐλευθέριος
[3, 3]	μέση τούτων ἕξις· οὔτε γὰρ	προτερεῖ	οὔθ᾽ ὑστερίζει οὔτε οἷς οὐ
[3, 5]	τῷ ἐπὶ τίνι ἡ τιμὴ	διαφέρει.	Μεγάλη (γὰρ οὐ τῷ πλήθει
[3, 5]	ὃ δ᾽ ὧδε· ταῦτα δὲ	διαφέρει	πλεῖστον. Λέγομεν δὲ τὸν μεγαλόψυχον
[3, 7]	τροφὴν ὁ σικχὸς τοῦ παμφάγου	διαφέρει	τῷ ὃ μὲν μηθὲν ἢ
[3, 5]	καὶ ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου. Καὶ	χαίρει	μάλιστα τυγχάνων. Οὕτω μὲν οὖν
[3, 1]	ὁ λόγος κελεύῃ, ταῦτα καὶ	θαρρεῖ	καὶ φοβεῖται. Ὁ δὲ λόγος
[3, 1]	θρασὺς καὶ ἃ μὴ δεῖ	θαρρεῖ·	ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος ἄμφω ἃ
[3, 1]	καὶ εἰ μὴ (κελεύει, ταῦτα	θαρρεῖ,	ὁ δὲ δειλὸς οὐδ᾽ ἂν
[3, 2]	θεωρίᾳ τῶν καλῶν ἢ τῇ	ἀκροάσει	τῶν εὐαρμόστων, εἰ μή τί
[3, 1]	τὰ ἠρέμα σφόδρα, τῷ δὲ	θρασεῖ	τὸ ἐναντίον τά τε φοβερὰ
[3, 1]	καὶ> Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην	ἀναθήσει"	Καὶ ἐστὶν ἡ πολιτικὴ ἀνδρεία
[3, 1]	ἀρετή (τις οὖσα ἕνεκά τινος	ποιήσει	τὰ φοβερὰ ὑπομένειν, ὥστ᾽ οὔτε
[3, 1]	πληγῇ φέρεται. Οὔτε γὰρ ὅτι	ἀδοξήσει,	δεῖ μένειν φοβουμένους, οὔτε δι᾽
[3, 4]	καὶ ἀποβολήν. Ὁ μὲν γὰρ	κτήσει	μὲν πάσῃ (μᾶλλον χαίρων ἢ
[3, 2]	καὶ ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον ἢ	γεύσει	τὸ πάθος. Διὸ οἱ ὀψοφάγοι
[3, 7]	ὕστερον, ἑκάστη πως ἀρετὴ καὶ	φύσει	καὶ ἄλλως μετὰ (φρονήσεως. Ὁ
[3, 1]	φοβερά, καὶ ὅσα τῇ ἀνθρωπίνῃ	φύσει,	ταῦθ᾽ ἁπλῶς φοβερὰ λέγομεν. Ὁ
[3, 2]	ὑπερβάλλων ἀκόλαστος. Πάντες γὰρ τούτοις	φύσει	τε χαίρουσι, καὶ ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι,
[3, 5]	καὶ ὁ αὐτός ἐστι τῇ	φύσει	τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ ἄξιοι,
[3, 5]	ὃ μὲν γένοιτ᾽ ἂν μεγαλόψυχος	ἀξιώσει	(γὰρ ὧν ἐστιν ἄξιος&#-247; ὁ
[3, 1]	δὲ λόγος τὸ καλὸν αἱρεῖσθαι	κελεύει.	Διὸ καὶ ὁ μὴ διὰ
[3, 5]	εἶναι ὡς γὰρ ὁ λόγος	κελεύει,	ἔχει&#-247; καὶ ὁ αὐτός ἐστι
[3, 1]	οὖν θρασύς, καὶ εἰ μὴ	(κελεύει,	ταῦτα θαρρεῖ, ὁ δὲ δειλὸς
[3, 1]	μεγάλα λυπηρὰ καὶ φθαρτικὰ οὐ	κελεύει	ὑπομένειν, ἂν μὴ καλὰ ᾖ.
[3, 1]	οὐδ᾽ ἂν φοβηθείη. (Ἢ οὐθὲν	κωλύει	τὸν εἰρημένον τρόπον; ἡ γὰρ
[3, 1]	φοβερὰ καὶ διαταράττειν. Οὐθὲν γὰρ	κωλύει,	ὥσπερ θερμὰ καὶ ψυχρά, καὶ
[3, 7]	βελτίω ἀλαζών, ὁ δ᾽ ὡς	ἔχει,	ἀληθὴς καὶ καθ᾽ Ὅμηρον πεπνυμένος·
[3, 1]	Ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος πρὸς ταῦτ᾽	ἔχει	ἀφόβως, καὶ ὑπομένει τὰ τοιαῦτα
[3, 1]	ἀνθρώπων ὑπομένουσιν. Αὐτὸ γὰρ τοὐναντίον	ἔχει	ἢ ὡς ᾤετο Σωκράτης, ἐπιστήμην
[3, 1]	γὰρ ὁ ἰσχυρὸς καὶ ὑγιεινὸς	ἔχει.	Καὶ γὰρ οὗτοι οὐ τῷ
[3, 5]	ὡς γὰρ ὁ λόγος κελεύει,	ἔχει&#-247;	καὶ ὁ αὐτός ἐστι τῇ
[3, 7]	εὐχερῶς, οὕτω καὶ ὁ ἄγροικος	ἔχει	πρὸς τὸν φορτικὸν καὶ βωμολόχον·
[3, 1]	καὶ τὰ φοβερὰ τίνα δύναμιν	ἔχει,	σχεδὸν εἴρηται κατὰ τὴν παροῦσαν
[3, 6]	μέλος, ἀνώνυμος· οὐ μὴν ἀλλ᾽	ἔχει	τινὰ γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί τινες
[3, 1]	Καὶ γὰρ ὁ θυμὸς ἡδονὴν	ἔχει	τινά· μετ᾽ ἐλπίδος γάρ ἐστι
[3, 4]	μέν εἰσιν ἐν ὑπερβολῇ καὶ	ἐλλείψει,	ὅπου δὲ (ἔσχατα εἰσί, καὶ
[3, 5]	φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος, τί δοκεῖ	ἑνὶ	σπουδαίῳ ἢ πολλοῖς τοῖς τυγχάνουσιν,
[3, 1]	φοβεῖται ᾗ δειλός, τὰ μὲν	οὐδενί	ἐστι φοβερά, τὰ δ᾽ ἠρέμα·
[3, 1]	μὲν ἁπλῶς ἐστί, τὰ δὲ	τινί.	Ἃ μὲν δὴ δειλὸς φοβεῖται
[3, 5]	λόγου, καὶ πάλιν τῷ ἐπὶ	τίνι	ἡ τιμὴ διαφέρει. Μεγάλη (γὰρ
[3, 5]	καὶ οὐχ ὅτι δοκεῖ ἑτέρῳ	τινί,	καὶ μᾶλλον ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ
[3, 1]	μὲν γὰρ ἁπλῶς, τὰ δὲ	τινὶ	μὲν καὶ ἡδέα (καὶ ἀγαθὰ
[3, 5]	ὀνόματος προσηγορίαν, ὥσπερ ἐν μεγέθει	τινὶ	ψυχῆς καὶ (δυνάμεως. Ὥστε καὶ
[3, 6]	μηδὲ δι᾽ ἐξουσίαν ὅμοιος τῷ	σαλάκωνι,	ὁ δὲ κατ᾽ ἀξίαν καὶ
[3, 6]	διὰ τὴν προϋπάρξασαν ταπεινότητα, ἀλλὰ	Κίμωνι.	Ὁ δ᾽ ὅπως ἔτυχεν ἔχων
[3, 1]	γὰρ ὁ θυμός. Διὸ καὶ	οἱ	ἄγριοι σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν εἶναι,
[3, 1]	τοιαύτην οἵαν οἱ ζηλοῦντες ἢ	οἱ	αἰσχυνόμενοι. Ἀλλ᾽ ἐπὶ μόναις ταῖς
[3, 1]	πολλάκις ἂν δι᾽ ἀκρασίαν ἀπέθνησκον	οἱ	ἀκόλαστοι, ὥσπερ καὶ νῦν αὐτοῦ
[3, 5]	πλούτου, περὶ ὧν σπουδάζειν δοκοῦσιν	οἱ	ἄνθρωποι, οὐθὲν φροντίζειν περὶ τῶν
[3, 2]	ἄλλον τρόπον οἱ δυσίατοι καὶ	οἱ	ἀνίατοι πάμπαν διὰ κολάσεως. Πλεοναχῶς
[3, 7]	ὁ νεμεσητικός, καὶ ὃ ἐκάλουν	οἱ	ἀρχαῖοι τὴν νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι
[3, 7]	μετ᾽ ἀλλήλων καί εἰσιν ἐνίοτε	οἱ	αὐτοὶ θρασύδειλοι, καὶ τὰ μὲν
[3, 2]	περὶ ὅσα μὴ λέγονται (ἐγκρατεῖς·	οἱ	δ᾽ ἀκρατεῖς οὐκ εἰσὶν ἀκόλαστοι
[3, 1]	δ᾽ ὑπερβάλλουσι&#-247; μήθ᾽ οὕτως ὡς	οἱ	δειλοί καὶ γὰρ οὗτοι ταὐτὸ
[3, 1]	Ἀλλὰ πάντων τῶν τοιούτων ἀνδρείων	οἱ	διὰ τὴν αἰδῶ ὑπομένοντες μάλιστα
[3, 2]	ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽ ἄλλον τρόπον	οἱ	δυσίατοι καὶ οἱ ἀνίατοι πάμπαν
[3, 5]	μεγαλοψυχίαν ταὐτὸ συμβέβηκεν. Διὸ ἐνίοτε	οἱ	ἐναντίοι τοῦ αὐτοῦ ἀντιποιοῦνται, οἷον
[3, 1]	τὸ εἰδέναι τὰ φοβερὰ θαρροῦσιν	οἱ	ἐπὶ τοὺς ἱστοὺς ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι,
[3, 1]	φθονοῦντες λυποῦνται, ἢ τοιαύτην οἵαν	οἱ	ζηλοῦντες ἢ οἱ αἰσχυνόμενοι. Ἀλλ᾽
[3, 1]	εἰ δὲ μή, ἀνώμαλοι, ὥσπερ	οἱ	θρασεῖς. Ὅμως δὲ μάλιστα φυσικὴ
[3, 1]	δεῖ δὲ μήθ᾽ οὕτως ὡς	οἱ	θρασεῖς τὰ μὲν γὰρ ἐλλείπουσι,
[3, 1]	(ἀλλήλοις. Δῆλον οὖν ὅτι καὶ	οἱ	κατὰ τὰς ἕξεις ταύτας λεγόμενοι
[3, 1]	ὁ κίνδυνος, διὰ θυμόν, οἷον	οἱ	Κελτοὶ πρὸς τὰ κύματα ὅπλα
[3, 2]	δόξειεν (ἀκόλαστος εἶναι, ὥσπερ οὐδ᾽	οἱ	κηλούμενοι παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἀλλὰ
[3, 2]	Μάλιστα δ᾽ εἰσὶ τοιοῦτοι, οἵους	οἱ	κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν ἀγροίκους, οἳ (οὐδὲ
[3, 1]	δι᾽ ἣν τὰ παιδία καὶ	οἱ	μαινόμενοι οἳ μὲν ὑπομένουσι τὰ
[3, 1]	πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς (κινδύνους καὶ	οἱ	μεθύοντες· εὐέλπιδας γὰρ ποιεῖ ὁ
[3, 1]	τῶν περὶ τὴν ψυχὴν παθημάτων.	Οἱ	μὲν οὖν> δειλοὶ καὶ θρασεῖς
[3, 1]	οἱ πολλοὶ καὶ οἱ (πλεῖστοι.	Οἱ	μὲν οὖν νοσώδεις καὶ ἀσθενεῖς
[3, 7]	μὲν γὰρ καλῶς ἀνώμαλοι ὦσιν,	(οἱ	μέσοι γίγνονται· ἐν τῷ μέσῳ
[3, 2]	ἢ γεύσει τὸ πάθος. Διὸ	οἱ	ὀψοφάγοι οὐκ εὔχονται τὴν γλῶτταν
[3, 1]	γὰρ ὁ θυμός, διὸ καὶ	οἱ	παῖδες ἄριστα μάχονται. Διὰ νόμον
[3, 2]	ἃς ὀρθοπραγεῖ ὁ σώφρων, ὥσπερ	οἱ	παῖδες· κατὰ ταύτην γὰρ ἀκόλαστοι
[3, 1]	ὑφ᾽ ὧν οἱ πολλοὶ καὶ	οἱ	(πλεῖστοι. Οἱ μὲν οὖν νοσώδεις
[3, 1]	τοὺς κινδύνους, ὅνπερ τρόπον σχεδὸν	οἱ	πλεῖστοι τῶν στρατιωτικῶν ἀνθρώπων ὑπομένουσιν.
[3, 1]	Ὥσπερ καὶ τὸν Χείρωνα μυθολογοῦσιν	οἱ	ποιηταὶ διὰ τὴν ἀπὸ τοῦ
[3, 1]	θᾶττόν τε καὶ μᾶλλον ἢ	οἱ	πολλοί, καὶ ἔτι ὑφ᾽ ὧν
[3, 1]	ἁπλῶς ἢ ἠρέμα, ὑφ᾽ ὧν	οἱ	πολλοὶ καὶ οἱ (πλεῖστοι. Οἱ
[3, 1]	πολλοί, καὶ ἔτι ὑφ᾽ ὧν	οἱ	πολλοὶ πάσχουσιν, ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς
[3, 1]	προορῷτο ὅτι λυπήσεται λύπην ἣν	οἱ	φθονοῦντες λυποῦνται, ἢ τοιαύτην οἵαν
[3, 1]	ἡ κατ᾽ ἐλπίδα, καθ᾽ ἣν	οἵ	τε κατευτυχηκότες πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς
[3, 2]	ἡδονὰς οἳ μὲν καλοῦσιν ἀναισθήτους,	(οἳ	δὲ ἄλλοις ὀνόμασι τοιούτους προσαγορεύουσιν.
[3, 1]	οἳ μὲν ὑπομένουσι τὰ φερόμενα,	οἳ	δὲ λαμβάνουσι τοὺς ὄφεις. Ἄλλη
[3, 2]	ἀναισθησίαν πρὸς τὰς αὐτὰς ἡδονὰς	οἳ	μὲν καλοῦσιν ἀναισθήτους, (οἳ δὲ
[3, 1]	τὰ παιδία καὶ οἱ μαινόμενοι	οἳ	μὲν ὑπομένουσι τὰ φερόμενα, οἳ
[3, 2]	οἵους οἱ κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν ἀγροίκους,	οἳ	(οὐδὲ τὰ μέτρια καὶ τὰ
[3, 2]	γεύσει τὸ πάθος. Διὸ οἱ	ὀψοφάγοι	οὐκ εὔχονται τὴν γλῶτταν ἔχειν
[3, 7]	νεμεσητικός, καὶ ὃ ἐκάλουν οἱ	ἀρχαῖοι	τὴν νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι μὲν
[3, 1]	Διὸ καὶ οἱ ἄγριοι σύες	ἀνδρεῖοι	δοκοῦσιν εἶναι, οὐκ ὄντες· ὅταν
[3, 1]	τινὲς ὄντες μαλακοὶ περὶ ἔνια	ἀνδρεῖοι	εἰσί, καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ
[3, 1]	αἰδῶ ὑπομένοντες μάλιστα φανεῖεν ἂν>	ἀνδρεῖοι,	καθάπερ καὶ Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά
[3, 5]	τὰ δὲ μικρά, καὶ (τούτων	ἔνιοι	ἄξιοι καὶ ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἐν
[3, 1]	(βαρβαρικὴ ἀνδρεία μετὰ θυμοῦ ἐστίν.	Ἔνιοι	δὲ καὶ δι᾽ ἄλλας ἡδονὰς
[3, 1]	ἀνὴρ πενίῃ δεδμημένος. Φανερῶς δ᾽	ἔνιοι	δειλοὶ ὄντες ὅμως ὑπομένουσι δι᾽
[3, 1]	περὶ ἔνια ἀνδρεῖοι εἰσί, καὶ	ἔνιοι	σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί.
[3, 5]	ἀμφοτέροις, ὅστις ὢν ἄξιος μεγάλων	ἀξιοῖ	αὐτὸς ἑαυτὸν τούτων, καὶ τοιοῦτός
[3, 5]	τις μέτοικος ὢν ἄρχειν μὴ	ἀξιοῖ	ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ὑπείκει· ἀλλ᾽ (εἴ
[3, 5]	αὐτῷ τῶν τοιούτων μετέχειν μὴ	ἀξιοῖ	ἑαυτόν· (λείπεται δὲ ἐνταῦθα ἐναντίος
[3, 5]	μέγεθος· οὔτε γὰρ ἄξιος οὔτε	ἀξιοῖ	μεγάλων, διὸ οὐκ ἐναντίος. Καίτοι
[3, 5]	ἃ δικαίως ἂν ἠξιοῦτο, μὴ	(ἀξιοῖ	μηθενὸς μεγάλου ἑαυτόν&#-247; ὥστ᾽ ἀνάγκη
[3, 5]	μεγάλων κατὰ τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ	ἀξιοῖ,	τί ἂν ἐποίει, εἰ μικρῶν
[3, 5]	χαύνους λέγομεν, ὅσοι μεγάλων οἴονται	ἄξιοι	εἶναι οὐκ ὄντες&#-247; ἡ δὲ
[3, 5]	δὲ μικρά, καὶ (τούτων ἔνιοι	ἄξιοι	καὶ ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἐν τούτοις
[3, 5]	φύσει τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ	ἄξιοι,	τούτων ἀξιοῦσιν αὑτοὺς ἄμφω&#-247; καὶ
[3, 1]	ὁ θυμός. Διὸ καὶ οἱ	ἄγριοι	σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν εἶναι, οὐκ
[3, 5]	ταὐτὸ συμβέβηκεν. Διὸ ἐνίοτε οἱ	ἐναντίοι	τοῦ αὐτοῦ ἀντιποιοῦνται, οἷον ὁ
[3, 1]	(Διὸ καὶ σφόδρα τινὲς ὄντες	μαλακοὶ	περὶ ἔνια ἀνδρεῖοι εἰσί, καὶ
[3, 1]	εἰσί, καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ	καρτερικοὶ	(καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ καὶ
[3, 2]	δ᾽ εἰσὶ τοιοῦτοι, οἵους οἱ	κωμῳδοδιδάσκαλοι	παράγουσιν ἀγροίκους, οἳ (οὐδὲ τὰ
[3, 7]	τὰ δὲ ἀνελεύθεροι, καὶ ὅλως	ἀνώμαλοι	κακῶς. Ὅταν μὲν γὰρ καλῶς
[3, 7]	κακῶς. Ὅταν μὲν γὰρ καλῶς	ἀνώμαλοι	ὦσιν, (οἱ μέσοι γίγνονται· ἐν
[3, 1]	τοιοῦτοι εἰσίν, εἰ δὲ μή,	ἀνώμαλοι,	ὥσπερ οἱ θρασεῖς. Ὅμως δὲ
[3, 1]	ὑπερβάλλουσι&#-247; μήθ᾽ οὕτως ὡς οἱ	δειλοί	καὶ γὰρ οὗτοι ταὐτὸ ποιοῦσι,
[3, 1]	ἔνιοι σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ (καὶ)	δειλοί.	Καὶ δὴ καὶ δοκεῖ σχεδὸν
[3, 1]	ψυχὴν παθημάτων. Οἱ μὲν οὖν>	δειλοὶ	καὶ θρασεῖς ἐπιψεύδονται διὰ τὰς
[3, 1]	οὖν νοσώδεις καὶ ἀσθενεῖς καὶ	δειλοὶ	καὶ ὑπὸ τῶν κοινῶν παθημάτων
[3, 1]	πενίῃ δεδμημένος. Φανερῶς δ᾽ ἔνιοι	δειλοὶ	ὄντες ὅμως ὑπομένουσι δι᾽ ἐμπειρίαν·
[3, 7]	καί εἰσιν ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ	θρασύδειλοι,	καὶ τὰ μὲν ἄσωτοι τὰ
[3, 1]	ἡδέος, τῶν ποιητικῶν δ᾽ αὐτοῦ,	πολλοὶ	δι᾽ ἀκρασίαν περιπίπτουσιν εἰδότες, ὧν
[3, 1]	τε καὶ μᾶλλον ἢ οἱ	πολλοί,	καὶ ἔτι ὑφ᾽ ὧν οἱ
[3, 1]	ἢ ἠρέμα, ὑφ᾽ ὧν οἱ	πολλοὶ	καὶ οἱ (πλεῖστοι. Οἱ μὲν
[3, 1]	καὶ ἔτι ὑφ᾽ ὧν οἱ	πολλοὶ	πάσχουσιν, ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς ἢ
[3, 1]	εἰ φεύγοντες τὸ πονεῖν, ὅπερ	πολλοὶ	ποιοῦσιν, (οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδεὶς
[3, 1]	ἀνδρεῖος, καθάπερ καὶ Ἀγάθων φησὶ	(φαῦλοι	βροτῶν γὰρ τοῦ πονεῖν ἡσσώμενοι,
[3, 1]	δ᾽ αἰδὼς εἷλε" καὶ> Πουλυδάμας	μοι	πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει" Καὶ ἐστὶν
[3, 1]	οἱ ἐπὶ τοὺς ἱστοὺς ἀναβαίνειν	ἐπιστάμενοι,	ἀλλ᾽ (ὅτι ἴσασι τὰς βοηθείας
[3, 2]	αἷς ἢ ἐλπίζοντες χαίρομεν ἢ	μεμνημένοι,	οἷον ὄψων καὶ ποτῶν δι᾽
[3, 1]	οἱ κατὰ τὰς ἕξεις ταύτας	λεγόμενοι	ὁμοίως ἀντικείσονται σφίσιν αὐτοῖς, οἷον
[3, 1]	ἣν τὰ παιδία καὶ οἱ	μαινόμενοι	οἳ μὲν ὑπομένουσι τὰ φερόμενα,
[3, 1]	οἵαν οἱ ζηλοῦντες ἢ οἱ	αἰσχυνόμενοι.	Ἀλλ᾽ ἐπὶ μόναις ταῖς τοιαύταις
[3, 1]	μάλιστα. Διόπερ οὔτ᾽ εἴ τις	ὑπομένοι	τὰ φοβερὰ δι᾽ ἄγνοιαν, ἀνδρεῖος,
[3, 1]	οἷον εἴ τις τοὺς κεραυνοὺς	ὑπομένοι	φερομένους διὰ μανίαν, οὔτ᾽ εἰ
[3, 2]	(ἀκόλαστος εἶναι, ὥσπερ οὐδ᾽ οἱ	κηλούμενοι	παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἀλλὰ περὶ
[3, 1]	(φαῦλοι βροτῶν γὰρ τοῦ πονεῖν	ἡσσώμενοι,	θανεῖν ἐρῶσιν. Ὥσπερ καὶ τὸν
[3, 4]	λόγος ὁ ὀρθός. Ἐπεὶ δ᾽	ἐκεῖνοι	μέν εἰσιν ἐν ὑπερβολῇ καὶ
[3, 5]	ἔτι. Διὸ καὶ οὐθεὶς ἂν	εἴποι	μικρόψυχον, εἴ τις μέτοικος ὢν
[3, 5]	περὶ ὧν σπουδάζειν δοκοῦσιν οἱ	ἄνθρωποι,	οὐθὲν φροντίζειν περὶ τῶν ἄλλων
[3, 7]	τὰ μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ	ἀνελεύθεροι,	καὶ ὅλως ἀνώμαλοι κακῶς. Ὅταν
[3, 1]	ἔνια ἀνδρεῖοι εἰσί, καὶ ἔνιοι	σκληροὶ	καὶ καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί. Καὶ
[3, 5]	γὰρ καὶ περὶ ταὐτὰ καὶ	ὅμοροι	μέχρι τινός, ὥσπερ ὁ ἀνδρεῖος
[3, 7]	γὰρ καλῶς ἀνώμαλοι ὦσιν, (οἱ	μέσοι	γίγνονται· ἐν τῷ μέσῳ γὰρ
[3, 1]	ὄντα. Παραπλησίως (δὲ τούτοις καὶ	ὅσοι	δι᾽ ἐμπειρίαν ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους,
[3, 5]	τοὺς τοιούτους γὰρ χαύνους λέγομεν,	ὅσοι	μεγάλων οἴονται ἄξιοι εἶναι οὐκ
[3, 2]	τρόπον οἱ δυσίατοι καὶ οἱ	ἀνίατοι	πάμπαν διὰ κολάσεως. Πλεοναχῶς δὲ
[3, 2]	Ἔτι δ᾽ ἄλλον τρόπον οἱ	δυσίατοι	καὶ οἱ ἀνίατοι πάμπαν διὰ
[3, 2]	ὑπερβολὴ ἀκολασία· (ἡ δ᾽ ἔλλειψις	ἤτοι	ἀνώνυμος ἢ τοῖς εἰρημένοις ὀνόμασι
[3, 1]	διὰ τοῦτο ὑπομένων αὐτά, οὗτος	ἤτοι	ἐξέστηκεν ἢ θρασύς· ὁ δὲ
[3, 2]	ἢ δεῖ μὴ τυγχάνοντες&#-247; οὐδ᾽	ἀνάλγητοι	οὐ γὰρ ἐλλείπουσι τῷ χαίρειν
[3, 5]	ἀξιοῖ μεγάλων, διὸ οὐκ ἐναντίος.	Καίτοι	δόξειεν ἂν ἐναντίον (εἶναι τῷ
[3, 2]	πρὸς τὰ εὐώδη (ἢ δυσώδη·	καίτοι	τάς γε αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι
[3, 1]	κίνδυνος, διὰ θυμόν, οἷον οἱ	Κελτοὶ	πρὸς τὰ κύματα ὅπλα ἀπαντῶσι
[3, 7]	ἕτεραι μέν εἰσιν ἀλλήλων, ἀμφότεραι	μέντοι	μεσότητες. Καὶ γὰρ τὸν δυνάμενον
[3, 4]	δὲ κατὰ συμβεβηκὸς μέν, οὐ	μέντοι	οὕτως ὡς ἂν εἴ τις
[3, 1]	ποιητικὰ λύπης τῆς (φθαρτικῆς· ταῦτα	μέντοι	πλησίον τε φαινόμενα καὶ μὴ
[3, 1]	ἢ ἠρέμα ἢ οὐδαμῶς. Ἔστι	μέντοι	φοβερὰ (ταῦτα· τοῖς γὰρ πλείστοις
[3, 2]	οἱ παῖδες· κατὰ ταύτην γὰρ	ἀκόλαστοι	λέγονται τὴν ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽
[3, 2]	καὶ οὐκ εἰσὶν οὐδὲ λέγονται	ἀκόλαστοι	οὐ γὰρ ὑπερβάλλουσι τῷ χαίρειν
[3, 2]	οἱ δ᾽ ἀκρατεῖς οὐκ εἰσὶν	ἀκόλαστοι	οὐδὲ σώφρονες. Ἀναίσθητος μὲν οὖν,
[3, 1]	ἂν δι᾽ ἀκρασίαν ἀπέθνησκον οἱ	ἀκόλαστοι,	ὥσπερ καὶ νῦν αὐτοῦ μὲν
[3, 1]	ὧν οἱ πολλοὶ καὶ οἱ	(πλεῖστοι.	Οἱ μὲν οὖν νοσώδεις καὶ
[3, 1]	κινδύνους, ὅνπερ τρόπον σχεδὸν οἱ	πλεῖστοι	τῶν στρατιωτικῶν ἀνθρώπων ὑπομένουσιν. Αὐτὸ
[3, 7]	ἀλλήλων καί εἰσιν ἐνίοτε οἱ	αὐτοὶ	θρασύδειλοι, καὶ τὰ μὲν ἄσωτοι
[3, 1]	καὶ ὑγιεινὸς ἔχει. Καὶ γὰρ	οὗτοι	οὐ τῷ ὑπὸ μηθενὸς ὃ
[3, 1]	ὡς οἱ δειλοί καὶ γὰρ	οὗτοι	ταὐτὸ ποιοῦσι, πλὴν οὐ περὶ
[3, 1]	ὃ δ᾽ ὑπὸ μηδεμιᾶς ὑπερβολῆς,	τοιοῦτοι	εἰσίν, ἀλλὰ τῷ ὑπὸ τούτων
[3, 1]	οὐκ ὄντες· ὅταν γὰρ ἐκστῶσι,	τοιοῦτοι	εἰσίν, εἰ δὲ μή, ἀνώμαλοι,
[3, 2]	καὶ αἴσθησιν. Μάλιστα δ᾽ εἰσὶ	τοιοῦτοι,	οἵους οἱ κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν ἀγροίκους,
[3, 7]	αὐτοὶ θρασύδειλοι, καὶ τὰ μὲν	ἄσωτοι	τὰ δὲ ἀνελεύθεροι, καὶ ὅλως
[3, 2]	οὐδ᾽ ἐπιπόλαιον διὰ τὸ πάντας	ἐπὶ	θάτερον ἁμαρτάνειν μᾶλλον καὶ πᾶσιν
[3, 1]	ζηλοῦντες ἢ οἱ αἰσχυνόμενοι. Ἀλλ᾽	ἐπὶ	μόναις ταῖς τοιαύταις φαινομέναις (ἔσεσθαι
[3, 3]	καὶ ὁποίοις οὐ δεῖ καὶ	ἐπὶ	πολλοῖς, ὁ δ᾽ (ἀνδραποδώδης τοὐναντίον&#-247;
[3, 7]	μὴ ἀγνοῶν εἴρων, (ὁ δ᾽	ἐπὶ	τὰ βελτίω ἀλαζών, ὁ δ᾽
[3, 7]	καὶ ἀλαζόνος. Ὁ μὲν γὰρ	ἐπὶ	τὰ χείρω καθ᾽ αὑτοῦ ψευδόμενος
[3, 7]	(κακοπραγίαις καὶ εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽	ἐπὶ	ταῖς ἀξίαις· διὸ καὶ θεὸν
[3, 7]	τὴν νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι μὲν	ἐπὶ	ταῖς παρὰ τὴν ἀξίαν (κακοπραγίαις
[3, 6]	καὶ τῆς τοιαύτης μεσότητος καὶ	ἐπὶ	τῇ τοιαύτῃ ἡδονῇ ὀρεκτικός, μεγαλοπρεπής.
[3, 5]	ἀξίων λόγου, καὶ πάλιν τῷ	ἐπὶ	τίνι ἡ τιμὴ διαφέρει. Μεγάλη
[3, 5]	ἐναντίων, ὥσπερ διεγράψαμεν, ἡ (μὲν	ἐπὶ	τὸ ἀξιοῦν ἑαυτὸν ἀγαθῶν μεγάλων
[3, 7]	τὸ δὲ τοῦ ἐπιχαιρεκάκου πάθος	ἐπὶ	τὸ αὐτὸ ἀνώνυμον, ἀλλ᾽ ὁ
[3, 6]	ἡδονῇ ὀρεκτικός, μεγαλοπρεπής. Ὁ δ᾽	ἐπὶ	τὸ μεῖζον καὶ παρὰ μέλος,
[3, 1]	ὁ ἀνδρεῖος ἄφοβος εἶναι ὡς	ἐπὶ	τὸ πολύ, ὁ δὲ (δειλὸς
[3, 2]	ἐλλείπειν ὅσων ἀνάγκη κοινωνεῖν ὡς	ἐπὶ	τὸ πολὺ πάντας καὶ χαίρειν·
[3, 7]	ἀνώνυμον, ἀλλ᾽ ὁ ἔχων δῆλος,	ἐπὶ	τὸ χαίρειν ταῖς παρὰ τὴν
[3, 7]	ὁ μὲν φθόνος τὸ (λυπεῖσθαι	ἐπὶ	τοῖς κατ᾽ ἀξίαν εὖ πράττουσιν
[3, 1]	δ᾽ ἀνδρεῖος. Αὶ γὰρ κίνδυνος	ἐπὶ	τοῖς τοιούτοις λέγεται μόνοις τῶν
[3, 6]	περὶ ἐρωμένου&#-247; καὶ αὐτῷ, εἴπερ	ἐπὶ	τοσοῦτον ἢ τοιοῦτον, οἷον τὴν
[3, 4]	τρόπον τοῦ χρηματισμοῦ, καὶ γὰρ	ἐπὶ	τοῦ κατὰ φύσιν χρηματισμοῦ τὴν
[3, 1]	εἰδέναι τὰ φοβερὰ θαρροῦσιν οἱ	ἐπὶ	τοὺς ἱστοὺς ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι, ἀλλ᾽
[3, 4]	λέγω τὸ ὡς δεῖ, καὶ	ἐπὶ	τούτων καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων,
[3, 3]	θυμόν. Ἐπεὶ δ᾽ ὥσπερ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων εἴπομεν, καὶ ἐνταῦθ᾽
[3, 4]	δεῖ, καὶ ἐπὶ τούτων καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων, τὸ ὡς ὁ
[3, 2]	περὶ τὰ γευστὰ καὶ ἁπτά.	Οερὶ	δὲ τὰ τῶν ἄλλων αἰσθητῶν
[3, 2]	εἰ σωφροσύνη ἡ βελτίστη ἕξις,	περὶ	ἃ ὁ ἀκόλαστος, ἡ περὶ
[3, 2]	πεφυκὸς μὲν μὴ κεκολασμένον δὲ	περὶ	ἁμαρτίας, περὶ ἃς ὀρθοπραγεῖ ὁ
[3, 1]	λέγωμεν ἐφεξῆς, καὶ πρῶτον εἴπωμεν	περὶ	ἀνδρείας. Σχεδὸν δὴ δοκεῖ πᾶσιν
[3, 2]	Οὐ γὰρ περὶ πάσας οὐδὲ	περὶ	ἅπαντα τὰ ἡδέα ὁ σώφρων
[3, 2]	τὰ δύο τῶν αἰσθητῶν ταῦτα,	περὶ	ἅπερ καὶ τἆλλα θηρία μόνον
[3, 2]	μὴ κεκολασμένον δὲ περὶ ἁμαρτίας,	περὶ	ἃς ὀρθοπραγεῖ ὁ σώφρων, ὥσπερ
[3, 2]	δ᾽ ἔστιν ὑπερβολὴ καὶ ἔλλειψις	περὶ	αὐτά, δῆλον ὅτι καὶ μεσότης,
[3, 2]	δ᾽ ἀληθείᾳ περὶ τὸ ἁπτόν·	περὶ	γὰρ τὴν διὰ τῆς ὄψεως
[3, 7]	ἀρετῶν τῶν ἐπαινετῶν εἴρηται σχεδόν·	περὶ	δὲ δικαιοσύνης ἤδη λεκτέον.
[3, 5]	ὑπομένειν τὴν ἀπὸ λογισμοῦ λύπην.	~Περὶ	δὲ μεγαλοψυχίας ἐκ τῶν τοῖς
[3, 2]	κατὰ τὴν παροῦσαν ἔφοδον ἱκανῶς·	~Περὶ	δὲ σωφροσύνης καὶ ἀκολασίας μετὰ
[3, 2]	ἅπερ μόρια ἡ ἀκολασία διαιρεῖται.	Περὶ	δὲ τὰς δι᾽ ὄψεως ἢ
[3, 1]	τοῖς κινδύνοις χρήσιμα ταῦτα πάντα.	Περὶ	δὲ τῶν φοβερῶν νῦν μὲν
[3, 2]	ἐστίν, ἀλλὰ τῇ μὲν δόξῃ	περὶ	δύο τῶν αἰσθητῶν, περί τε
[3, 2]	διαιρετέον ἐν τοῖς λεγομένοις ὕστερον	περὶ	ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας. ~Ι. (Τὸν
[3, 5]	(μεγαλοψυχία κρατίστη· κρίνει δ᾽ ἡ	περὶ	ἕκαστον ἀρετὴ τὸ μεῖζον καὶ
[3, 4]	καὶ τοῦτο βέλτιστον, ἓν δὲ	περὶ	ἕκαστον τῷ εἴδει τὸ βέλτιστον·
[3, 1]	καὶ σφόδρα τινὲς ὄντες μαλακοὶ	περὶ	ἔνια ἀνδρεῖοι εἰσί, καὶ ἔνιοι
[3, 2]	ἐστὶ περὶ ἡδονάς, ἀνάγκη καὶ	περὶ	ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν εἶναι. Δεῖ
[3, 6]	(γάμον ἕτερον τὸ πρέπον καὶ	περὶ	ἐρωμένου&#-247; καὶ αὐτῷ, εἴπερ ἐπὶ
[3, 2]	ἅπαντα φαίνεται ἀναισθήτως διακείμενα, (οἷον	περὶ	εὐαρμοστίαν ἢ κάλλος. Οὐθὲν γάρ,
[3, 2]	Ἐπεὶ δ᾽ ὁ σώφρων ἐστὶ	περὶ	ἡδονάς, ἀνάγκη καὶ περὶ ἐπιθυμίας
[3, 2]	λεγομένης τῆς ἀκολασίας, ὅτι μὲν	περὶ	(ἡδονάς τινας καὶ λύπας εἰσί,
[3, 3]	χαλεπότητος· καὶ γὰρ τὸν πρᾶον	περὶ	λύπην τὴν ἀπὸ θυμοῦ γιγνομένην
[3, 7]	θάρσος καὶ ἀσωτία πρὸς ἐλευθεριότητα.	Περὶ	μὲν οὖν τῶν ἄλλων ἀρετῶν
[3, 4]	προσίεσθαι, κίμβιξ δὲ ὁ σφόδρα	περὶ	μικρὰ διατεινόμενος, (παραλογιστὴς δὲ καὶ
[3, 4]	διαφέροντα τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον	περὶ	μόρια, οἷον ἀνελεύθερος φειδωλὸς καὶ
[3, 5]	διὸ δοκοῦσι μεγαλοψύχους ποιεῖν ἑκάστη,	περὶ	ὅ ἐστιν ἑκάστη αὐτῶν, (ὥσπερ
[3, 6]	κατ᾽ ἀξίαν καὶ πρέπον&#-247; καὶ	περὶ	ὃ οἷον περὶ οἰκέτου (γάμον
[3, 6]	πρέπον&#-247; καὶ περὶ ὃ οἷον	περὶ	οἰκέτου (γάμον ἕτερον τὸ πρέπον
[3, 5]	δὲ δοκεῖ τοῦτο διὰ τὸ	περὶ	ὀλίγα (σπουδάζειν, καὶ ταῦτα μεγάλα,
[3, 2]	ἁμαρτίας ψέγομεν ταύτας, καὶ ὅλως	περὶ	ὅσα μὴ λέγονται (ἐγκρατεῖς· οἱ
[3, 1]	φαίνηται. Τὰ μὲν οὖν φοβερά,	περὶ	ὅσα φαμὲν εἶναι τὸν ἀνδρεῖον,
[3, 5]	οὔτε πάμπαν ψεκτὸς οὔτε μεγαλόψυχος,	περὶ	οὐδὲν ἔχ< ον> ὢν μέγεθος·
[3, 2]	τῶν περὶ τὸ γευστὸν οὐ	περὶ	πᾶσαν ἡδονὴν ἐπτόηται τὰ θηρία,
[3, 2]	λαβεῖν περὶ τίνας. Οὐ γὰρ	περὶ	πάσας οὐδὲ περὶ ἅπαντα τὰ
[3, 1]	μανικόν, οὐχ ὑπομένει· αἰσχρὸν γάρ.	Περὶ	ποῖα μὲν οὖν ἐστιν ἡ
[3, 3]	αὐτὸν δὲ τρόπον ληπτέον καὶ	περὶ	πραότητος καὶ χαλεπότητος· καὶ γὰρ
[3, 2]	ὥσπερ Φιλόξενος ὁ Ἐρύξιδος. Ὥστε	περὶ	τὰ ἁπτόμενα, ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν,
[3, 2]	ἔχοντα, καὶ χαίροντα καὶ λυπούμενα,	περὶ	τὰ γευστὰ καὶ ἁπτά. Οερὶ
[3, 2]	κηλούμενοι παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἀλλὰ	περὶ	τὰ δύο τῶν αἰσθητῶν ταῦτα,
[3, 2]	περὶ ἃ ὁ ἀκόλαστος, ἡ	περὶ	τὰ ἡδέα τὰ εἰρημένα τῶν
[3, 5]	ὁ τὴν κρατίστην ἔχων ἕξιν	περὶ	τὰ τοιαῦτ᾽ εἶναι ἡδέα. Ἡ
[3, 5]	καὶ τοῦτ᾽ ἀποδίδομεν, καὶ οὐ	περὶ	τὰ χρήσιμα, τῷ μεγαλοψύχῳ, ἅμα
[3, 2]	ὀψοφαγία καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα	περὶ	τὰς εἰρημένας ἐστὶν αἰσθήσεις, εἰς
[3, 2]	Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀκόλαστος	περὶ	τὰς τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ
[3, 3]	καὶ πραότης ἡ βελτίστη ἕξις	περὶ	ταῦτα τὰ (πάθη ἐστίν, εἴη
[3, 1]	οὗτοι ταὐτὸ ποιοῦσι, πλὴν οὐ	περὶ	ταὐτὰ ἀλλ᾽ ἐξ ἐναντίας· (τῷ
[3, 5]	τῷ ἀνδρείῳ· εἰσὶ γὰρ καὶ	περὶ	ταὐτὰ καὶ ὅμοροι μέχρι τινός,
[3, 2]	φανερόν, καὶ ὅτι ἐν τῷ	περὶ	ταύτας διακεῖσθαί πως καὶ ἀλλήλων
[3, 2]	δόξῃ περὶ δύο τῶν αἰσθητῶν,	περί	τε τὸ (γευστὸν καὶ τὸ
[3, 2]	ἢ λύπην τῶν αἰσχρῶν, καὶ	περὶ	τὴν διὰ τῆς ἀκοῆς τῶν
[3, 5]	του λανθάνει πόρρω προϊόντα, καὶ	περὶ	τὴν μεγαλοψυχίαν ταὐτὸ συμβέβηκεν. Διὸ
[3, 6]	δὲ καὶ ὁ μεγαλοπρεπὴς οὐ	περὶ	τὴν τυχοῦσαν πρᾶξιν καὶ προαίρεσιν,
[3, 1]	(σώματος ἕξεις· οὕτω καὶ τῶν	περὶ	τὴν ψυχὴν παθημάτων. Οἱ μὲν
[3, 5]	τῷ γὰρ (εἶναί τε μάλιστα	περὶ	τιμὴν καὶ καταφρονητικὸν εἶναι τῶν
[3, 5]	καὶ μέσος τούτων. Ἐπεὶ οὖν	περὶ	τιμῆς αἵρεσιν καὶ (χρῆσιν καὶ
[3, 5]	φροντίζειν περὶ τῶν ἄλλων πλὴν	περὶ	τιμῆς. Καὶ λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος
[3, 5]	μάλιστ᾽ (εἶναι πάθος ἴδιον. Πάλιν	περὶ	τιμῆς καὶ τοῦ ζῆν καὶ
[3, 2]	αὐτὸν εἶναι. Δεῖ δὴ λαβεῖν	περὶ	τίνας. Οὐ γὰρ περὶ πάσας
[3, 5]	εἶναι οὐκ ὄντες&#-247; ἡ δὲ	περὶ	τὸ ἄξιον ὄντα μὴ ἀξιοῦν
[3, 2]	τὸ ἁπτόν, τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ	περὶ	τὸ ἁπτόν· περὶ γὰρ τὴν
[3, 2]	δὲ ἡδύ. Ἐπεὶ καὶ τῶν	περὶ	τὸ γευστὸν οὐ περὶ πᾶσαν
[3, 7]	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστα τῶν	περὶ	τὸ ἦθος ἐπαινετῶν καὶ ψεκτῶν
[3, 4]	ὑποδήματι. Ὁ δὲ φιλάργυρος ὁ	περὶ	τὸ νόμισμά (ἐστιν ἐσπουδακώς, τὸ
[3, 1]	ἴδιον τῆς ἀνδρείας εἶναι τὸ	περὶ	τὸν θάνατον καὶ τὴν περὶ
[3, 4]	ἀνελεύθερος ἂν εἴη καὶ ἄσωτος	περὶ	τὸν κατὰ συμβεβηκὸς τρόπον τοῦ
[3, 2]	εἰρημένοις ὀνόμασι προσαγορευομένη. Ἀκριβέστερον δὲ	περὶ	τοῦ γένους τῶν ἡδονῶν ἔσται
[3, 1]	περὶ τὸν θάνατον καὶ τὴν	περὶ	τούτου λύπην ἔχειν πώς. Εἰ
[3, 7]	καὶ τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ γὰρ	περὶ	τροφὴν ὁ σικχὸς τοῦ παμφάγου
[3, 5]	δοκοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, οὐθὲν φροντίζειν	περὶ	τῶν ἄλλων πλὴν περὶ τιμῆς.
[3, 1]	πᾶσιν ὅ τ᾽ ἀνδρεῖος εἶναι	περὶ	φόβους καὶ ἡ ἀνδρεία μία
[3, 1]	ἀνδρεία ἐστὶν ἡ βελτίστη ἕξις	περὶ	φόβους καὶ θάρρη, δεῖ δὲ
[3, 4]	μεσότητα εἶναι ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας	περὶ	χρημάτων κτῆσιν καὶ ἀποβολήν. Διχῶς
[3, 4]	ἐλευθεριότης μεσότητες. Ἡ μὲν ἐλευθεριότης	περὶ	χρημάτων κτῆσιν καὶ ἀποβολήν. Ὁ
[3, 5]	καὶ τοῦ ζῆν καὶ πλούτου,	περὶ	ὧν σπουδάζειν δοκοῦσιν οἱ ἄνθρωποι,
[3, 5]	καὶ περὶ ταὐτὰ καὶ ὅμοροι	μέχρι	τινός, ὥσπερ ὁ ἀνδρεῖος ὑπομενετικὸς
[3, 5]	κατὰ τὴν γειτνίασιν καὶ ὁμοιότητα	μέχρι	του λανθάνει πόρρω προϊόντα, καὶ
[3, 2]	ἤτοι ἀνώνυμος ἢ τοῖς εἰρημένοις	ὀνόμασι	προσαγορευομένη. Ἀκριβέστερον δὲ περὶ τοῦ
[3, 2]	καλοῦσιν ἀναισθήτους, (οἳ δὲ ἄλλοις	ὀνόμασι	τοιούτους προσαγορεύουσιν. Ἔστι δ᾽ οὐ
[3, 1]	ὅτι οὐκ οἴονται κίνδυνον εἶναι·	ἴσασι	γὰρ τὰς βοηθείας. (Σημεῖον δέ·
[3, 1]	ἱστοὺς ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι, ἀλλ᾽ (ὅτι	ἴσασι	τὰς βοηθείας τῶν δεινῶν· οὔτε
[3, 1]	οὐδεὶς ἀνδρεῖος, καθάπερ καὶ Ἀγάθων	φησὶ	(φαῦλοι βροτῶν γὰρ τοῦ πονεῖν
[3, 5]	καὶ (ὁ θρασὺς τῷ ἀνδρείῳ·	εἰσὶ	γὰρ καὶ περὶ ταὐτὰ καὶ
[3, 7]	αἱ μεσότητες ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ	εἰσὶ	δ᾽ (ἀρεταί, οὐδ᾽ αἱ ἐναντίαι
[3, 1]	ὄντες μαλακοὶ περὶ ἔνια ἀνδρεῖοι	εἰσί,	καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ
[3, 4]	καὶ ἐλλείψει, ὅπου δὲ (ἔσχατα	εἰσί,	καὶ μέσον, καὶ τοῦτο βέλτιστον,
[3, 7]	δ᾽ ἐλλείψεις τὰ δὲ μεσότητές	εἰσι	παθητικαί. Οἷον ὁ φθονερὸς καὶ
[3, 1]	~(Ὅτι μὲν οὖν μεσότητές	εἰσί	τε ἐν ταῖς ἀρεταῖς, καὶ
[3, 2]	ἧτταν καὶ αἴσθησιν. Μάλιστα δ᾽	εἰσὶ	τοιοῦτοι, οἵους οἱ κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν
[3, 2]	περὶ (ἡδονάς τινας καὶ λύπας	εἰσί,	φανερόν, καὶ ὅτι ἐν τῷ
[3, 2]	τὰ μέτρια καὶ τὰ ἀναγκαῖα	πλησιάζουσι	τοῖς ἡδέσιν. Ἐπεὶ δ᾽ ὁ
[3, 1]	δειλοί καὶ γὰρ οὗτοι ταὐτὸ	ποιοῦσι,	πλὴν οὐ περὶ ταὐτὰ ἀλλ᾽
[3, 5]	ἀρετὴ οὐδεμία ἄνευ μεγέθους· διὸ	δοκοῦσι	μεγαλοψύχους ποιεῖν ἑκάστη, περὶ ὅ
[3, 6]	ἀλλ᾽ ἔχει τινὰ γειτνίασιν, οὓς	καλοῦσί	τινες ἀπειροκάλους καὶ σαλάκωνας. (Οἷον
[3, 3]	ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ ταῦτα μάλιστα	καλοῦσι	τοὺς μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσοις δεῖ
[3, 1]	θαρρεῖν ἐλλείπουσι, τῷ δὲ φοβεῖσθαι	ὑπερβάλλουσι&#-247;	δῆλον ὡς ἡ μέση διάθεσις
[3, 1]	μὲν γὰρ ἐλλείπουσι, τὰ δ᾽	ὑπερβάλλουσι&#-247;	μήθ᾽ οὕτως ὡς οἱ δειλοί
[3, 2]	οὐδὲ λέγονται ἀκόλαστοι οὐ γὰρ	ὑπερβάλλουσι	τῷ χαίρειν μᾶλλον ἢ δεῖ
[3, 2]	φύσει τε χαίρουσι, καὶ ἐπιθυμίας	(λαμβάνουσι,	καὶ οὐκ εἰσὶν οὐδὲ λέγονται
[3, 1]	ὑπομένουσι τὰ φερόμενα, οἳ δὲ	λαμβάνουσι	τοὺς ὄφεις. Ἄλλη δ᾽ ἡ
[3, 1]	δ᾽ ἔνιοι δειλοὶ ὄντες ὅμως	ὑπομένουσι	δι᾽ ἐμπειρίαν· τοῦτο δέ, ὅτι
[3, 1]	καὶ οἱ μαινόμενοι οἳ μὲν	ὑπομένουσι	τὰ φερόμενα, οἳ δὲ λαμβάνουσι
[3, 1]	ἣν οἵ τε κατευτυχηκότες πολλάκις	ὑπομένουσι	τοὺς (κινδύνους καὶ οἱ μεθύοντες·
[3, 1]	τούτοις καὶ ὅσοι δι᾽ ἐμπειρίαν	ὑπομένουσι	τοὺς κινδύνους, ὅνπερ τρόπον σχεδὸν
[3, 1]	οἱ θρασεῖς τὰ μὲν γὰρ	ἐλλείπουσι,	τὰ δ᾽ ὑπερβάλλουσι&#-247; μήθ᾽ οὕτως
[3, 1]	ἐναντίας· (τῷ μὲν γὰρ θαρρεῖν	ἐλλείπουσι,	τῷ δὲ φοβεῖσθαι ὑπερβάλλουσι&#-247; δῆλον
[3, 2]	τυγχάνοντες&#-247; οὐδ᾽ ἀνάλγητοι οὐ γὰρ	ἐλλείπουσι	τῷ χαίρειν ἢ λυπεῖσθαι, ἀλλὰ
[3, 2]	ταύτας διακεῖσθαί πως καὶ ἀλλήλων	διαφέρουσι	καὶ τῶν ἄλλων· διεγράψαμεν δὲ
[3, 2]	Πάντες γὰρ τούτοις φύσει τε	χαίρουσι,	καὶ ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι, καὶ οὐκ
[3, 2]	καίτοι τάς γε αἰσθήσεις ὀξυτέρας	ἔχουσι	πάσας. Ἁλλὰ καὶ τῶν ὀσμῶν
[3, 1]	καὶ ὑπὸ τῶν κοινῶν παθημάτων	πάσχουσί	τι, πλὴν θᾶττόν τε καὶ
[3, 1]	Κελτοὶ πρὸς τὰ κύματα ὅπλα	ἀπαντῶσι	λαβόντες, καὶ ὅλως ἡ (βαρβαρικὴ
[3, 1]	εἶναι, οὐκ ὄντες· ὅταν γὰρ	ἐκστῶσι,	τοιοῦτοι εἰσίν, εἰ δὲ μή,
[3, 5]	κατὰ τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ ἀξιοῖ,	τί	ἂν ἐποίει, εἰ μικρῶν ἄξιος
[3, 5]	μᾶλλον ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος,	τί	δοκεῖ ἑνὶ σπουδαίῳ ἢ πολλοῖς
[3, 7]	διαιρέσεσιν· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν πάθος	τι	ἐστίν. Διὰ δὲ τὸ φυσικὰ
[3, 2]	ἢ κάλλος. Οὐθὲν γάρ, ὅ	τι	καὶ ἄξιον λόγου, φαίνεται πάσχοντα
[3, 1]	μεσότης καὶ τίνων (καὶ διὰ	τί,	καὶ τὰ φοβερὰ τίνα δύναμιν
[3, 1]	καὶ περίφοβος, μὴ δι᾽ ἄλλο	τι	πάθος ἀλλὰ δι᾽ αὐτὴν τὴν
[3, 1]	ὑπὸ τῶν κοινῶν παθημάτων πάσχουσί	τι,	πλὴν θᾶττόν τε καὶ μᾶλλον
[3, 2]	ἀκροάσει τῶν εὐαρμόστων, εἰ μή	τί	που συμβέβηκε τερατῶδες· ἀλλ᾽ οὐδὲ
[3, 4]	εἴ τις σταθμῷ χρήσαιτο τῷ	ὑποδήματι,	ἀλλ᾽ οἷον ἡ πώλησις καὶ
[3, 4]	καὶ ἡ μίσθωσις· χρῆται γὰρ	ὑποδήματι.	Ὁ δὲ φιλάργυρος ὁ περὶ
[3, 2]	γὰρ ἀκόλαστοι λέγονται τὴν ἀκοκασίαν.	Ἔτι	δ᾽ ἄλλον τρόπον οἱ δυσίατοι
[3, 2]	ἀκοῆς τῶν εὐαρμόστων ἢ ἀναρμόστων,	ἔτι	δὲ πρὸς τὰς δι᾽ ὀσφρήσεως,
[3, 5]	ἀξιῶν χαῦνος ἦν, ἢ ἐλαττόνων	ἔτι.	Διὸ καὶ οὐθεὶς ἂν εἴποι
[3, 5]	ἀρετάς, ἢ αὐτὴν ἕπεσθαι πάσαις.	Ἔτι	δοκεῖ μεγαλοψύχου εἶναι τὸ καταφρονητικὸν
[3, 1]	μᾶλλον ἢ οἱ πολλοί, καὶ	ἔτι	ὑφ᾽ ὧν οἱ πολλοὶ πάσχουσιν,
[3, 7]	μᾶλλον γὰρ δεῖ τῷ ἐν	μεσότητι	ὄντι ἀρέσκειν· οὗτος γὰρ κρίνει
[3, 4]	τὸ δὲ νόμισμα τῆς κτήσεως	ἀντὶ	τῆς κατὰ συμβεβηκὸς χρήσεως ἐστίν·
[3, 1]	πρὸς ἄνθρωπον. Ἔνια γὰρ ἀνάγκη	παντὶ	φαίνεσθαι ἀνθρώπῳ φοβερὰ καὶ διαταράττειν.
[3, 7]	γὰρ δεῖ τῷ ἐν μεσότητι	ὄντι	ἀρέσκειν· οὗτος γὰρ κρίνει εὖ.
[3, 5]	ἐναντίον (εἶναι τῷ μεγάλων ἀξίῳ	ὄντι	μεγάλων τὸ μικρῶν ὄντα ἄξιον
[3, 7]	εἶναι τὸ λεχθὲν τῷ σκωπτομένῳ	ὄντι	ὁποιῳοῦν· μᾶλλον γὰρ δεῖ τῷ
[3, 6]	ἑαυτῷ τοιαύτην κατασκευὴν οἷον ἀγαθοδαιμονιστὰς	ἑστιῶντι,	οὗτος μὲν μικροπρεπής, ὁ δὲ
[3, 1]	τῇ πληγῇ φέρεται. Οὔτε γὰρ	ὅτι	ἀδοξήσει, δεῖ μένειν φοβουμένους, οὔτε
[3, 5]	καὶ ταῦτα μεγάλα, καὶ οὐχ	ὅτι	δοκεῖ ἑτέρῳ τινί, καὶ μᾶλλον
[3, 2]	καὶ λύπας εἰσί, φανερόν, καὶ	ὅτι	ἐν τῷ περὶ ταύτας διακεῖσθαί
[3, 1]	δὲ πῶς λέγομεν, εἴρηται πρότερον,	ὅτι	ἕνεκά τινος πάντα αἱρεῖσθαι ποιεῖ,
[3, 3]	ἀμφότεραι αἱ ἕξεις ἐκεῖναι, φανερὸν	ὅτι	ἐπιεικὴς ἡ μέση τούτων ἕξις·
[3, 3]	ὁ δ᾽ (ἀνδραποδώδης τοὐναντίον&#-247; δῆλον	ὅτι	ἔστι τις καὶ ὁ μέσος
[3, 7]	πρὸς τὰ ἡδέα ἀναισθήτων, καὶ	ὅτι	ἐφ᾽ (ὃ ἁμαρτάνομεν μᾶλλον, τοῦτο
[3, 1]	τοὺς ἱστοὺς ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι, ἀλλ᾽	(ὅτι	ἴσασι τὰς βοηθείας τῶν δεινῶν·
[3, 1]	οὗ ἕνεκα, τὸ καλόν&#-247; δῆλον	ὅτι	καὶ ἡ ἀνδρεία ἀρετή (τις
[3, 5]	ἡ μεσότης αὕτη ἐπαινετωτάτη· δῆλον	ὅτι	καὶ ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἂν
[3, 2]	καὶ ἔλλειψις περὶ αὐτά, δῆλον	ὅτι	καὶ μεσότης, καὶ βελτίστη αὕτη
[3, 1]	πως ἀντικείμενα (ἀλλήλοις. Δῆλον οὖν	ὅτι	καὶ οἱ κατὰ τὰς ἕξεις
[3, 1]	κρίνειν&#-247; οὔτε δι᾽ ἡδονήν, ἀλλ᾽	ὅτι	καλόν, ἐπεί, ἄν γε μὴ
[3, 1]	ἔσται, οἷον εἴ τις προορῷτο	ὅτι	λυπήσεται λύπην ἣν οἱ φθονοῦντες
[3, 1]		~(Ὅτι	μὲν οὖν μεσότητές εἰσί τε
[3, 2]	Πλεοναχῶς δὲ λεγομένης τῆς ἀκολασίας,	ὅτι	μὲν περὶ (ἡδονάς τινας καὶ
[3, 1]	ὑπομένουσι δι᾽ ἐμπειρίαν· τοῦτο δέ,	ὅτι	οὐκ οἴονται κίνδυνον εἶναι· ἴσασι
[3, 1]	εἶναι τὸν ἀνδρεῖον, εἴρηται δὴ	ὅτι	τὰ φαινόμενα ποιητικὰ λύπης τῆς
[3, 1]	Σωκράτης ἔφη τὰ δεινά, ἀλλ᾽	ὅτι	τὰς βοηθείας τῶν δεινῶν. Τρίτη
[3, 7]	εἶναι δοκεῖ· τὸ δὲ τρίτον,	ὅτι	τὸ ὁμοιότερον ἧττον ἐναντίον φαίνεται,
[3, 7]	τὸ μέσον ἢ ἐκεῖνα ἀλλήλοις,	(διότι	τὸ μὲν μετ᾽ οὐδετέρου γίνεται
[3, 3]	γὰρ τὰ τοιαῦτα τῆς αὐτῆς	ἐστι	(διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη καὶ τὸν
[3, 5]	ἄλλων ἀγαθῶν τῶν ἐντίμων ἀρίστη	ἐστὶ	διάθεσις ἡ μεγαλοψυχία, καὶ τοῦτ᾽
[3, 2]	ἡδέσιν. Ἐπεὶ δ᾽ ὁ σώφρων	ἐστὶ	περὶ ἡδονάς, ἀνάγκη καὶ περὶ
[3, 1]	καὶ φόβον ἐναντία: καὶ γάρ	ἐστί	πως ἀντικείμενα (ἀλλήλοις. Δῆλον οὖν
[3, 7]	γίγνονται· ἐν τῷ μέσῳ γὰρ	ἐστί	πως τὰ ἄκρα. Αἱ δὲ
[3, 1]	τὰ φοβερὰ τὰ μὲν ἁπλῶς	ἐστί,	τὰ δὲ τινί. Ἃ μὲν
[3, 5]	κελεύει, ἔχει&#-247; καὶ ὁ αὐτός	ἐστι	τῇ φύσει τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν
[3, 1]	ἔχει τινά· μετ᾽ ἐλπίδος γάρ	ἐστι	τιμωρίας. Ἀλλ᾽ ὅμως οὔτ᾽ εἰ
[3, 5]	αὐτῶν, (ὥσπερ εἴπομεν. Ἀλλ᾽ ὅμως	ἐστί	τις παρὰ τὰς ἄλλας ἀρετὰς
[3, 1]	πάντα αἱρεῖσθαι ποιεῖ, καὶ τοῦτό	ἐστι	τὸ οὗ ἕνεκα, τὸ καλόν&#-247;
[3, 7]	μὲν γὰρ ἐν τῷ χαίρειν	ἐστι	τῷ γελοίῳ καὶ τῷ εἰς
[3, 1]	ᾗ δειλός, τὰ μὲν οὐδενί	ἐστι	φοβερά, τὰ δ᾽ ἠρέμα· τὰ
[3, 1]	δ᾽ εἰ τῷ ἀνδρείῳ οὐθέν	ἐστι	φοβερόν, οὐδ᾽ ἂν φοβηθείη. (Ἢ
[3, 3]	καὶ ταπεινοὺς πρὸς τὰς ὀλιγωρίας.	Ἔστι	γὰρ ἀντικείμενον τῷ μὲν ταχὺ
[3, 5]	Δεῖ δὴ τοῦτο διορίσαντας εἰπεῖν.	Ἔστι	γὰρ τιμὴ καὶ μικρὰ καὶ
[3, 6]	τούτων. Καὶ ἐπ᾽ ἐλευθεριότητος (ὡσαύτως·	ἔστι	γάρ τις οὔτ᾽ ἐλευθέριος οὔτ᾽
[3, 7]	εἰς τὰς φυσικὰς συμβάλλεται ἀρετάς·	ἔστι	γάρ, ὥσπερ λεχθήσεται ἐν τοῖς
[3, 5]	τηλικούτων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων,	ἔστι	δ᾽ ἀνάπαλιν πρὸς ἑκάτερα αὐτῶν·
[3, 1]	δὲ ἀνδρεῖος μόνος, ἐὰν κελεύῃ.	Ἔστι	δ᾽ εἴδη ἀνδρείας πέντε λεγόμενα
[3, 5]	ἄξιον μικρῶν> ἀξιοῦν ἑαυτόν. Οὐκ	ἔστι	δ᾽ ἐναντίος οὔτε τῷ μὴ
[3, 7]	μὲν ἔμφρων, ὃ δ᾽ ἄφρων.	Ἔστι	δ᾽ ἐναντιώτερον τοῖς ἄκροις τὸ
[3, 2]	δὲ ἄλλοις ὀνόμασι τοιούτους προσαγορεύουσιν.	Ἔστι	δ᾽ οὐ πάνυ γνώριμον τὸ
[3, 1]	ἔστι μὲν ὡς φοβερὰ αὐτῷ,	ἔστι	δ᾽ ὡς οὔ, ᾗ μὲν
[3, 7]	μὲν φιλαλήθης, ὃ δὲ φιλοψευδής.	Ἔστι	δὲ καὶ ἡ εὐτραπελία μεσότης,
[3, 4]	τοῦ χαλεποῦ καὶ τοῦ ἀνδραποδώδους.	~Ἔστι	δὲ καὶ ἡ μεγαλοψυχία καὶ
[3, 6]	ἡγούμενος μέγα εἶναι τὸ ἄρχειν.	~Ἔστι	δὲ καὶ ὁ μεγαλοπρεπὴς οὐ
[3, 5]	μεγάλων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων,	ἔστι	δὲ μικρὰ καὶ ἄξιόν τινα
[3, 5]	μεγαλόψυχος. Τετραχῶς δ᾽ ἀνάγκη διαφέρειν.	Ἔστι	μὲν γὰρ ἄξιον εἶναι μεγάλων
[3, 1]	ὑπομένει τὰ τοιαῦτα φοβερά, ἃ	ἔστι	μὲν ὡς φοβερὰ αὐτῷ, ἔστι
[3, 1]	ἀλλ᾽ ἢ ἠρέμα ἢ οὐδαμῶς.	Ἔστι	μέντοι φοβερὰ (ταῦτα· τοῖς γὰρ
[3, 3]	δ᾽ (ἀνδραποδώδης τοὐναντίον&#-247; δῆλον ὅτι	ἔστι	τις καὶ ὁ μέσος τῆς