Livre, chapitre
[3, 1]	Σχεδὸν δὴ δοκεῖ πᾶσιν ὅ	τ᾽	ἀνδρεῖος εἶναι περὶ φόβους καὶ
[3, 7]	τῷ μέσῳ γὰρ ἐστί πως	τὰ	ἄκρα. Αἱ δὲ ἐναντιώσεις οὐ
[3, 5]	τὸ ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ καὶ	τὰ	ἄλλα ἃ> κατὰ τὴν γειτνίασιν
[3, 2]	οἳ (οὐδὲ τὰ μέτρια καὶ	τὰ	ἀναγκαῖα πλησιάζουσι τοῖς ἡδέσιν. Ἐπεὶ
[3, 2]	Φιλόξενος ὁ Ἐρύξιδος. Ὥστε περὶ	τὰ	ἁπτόμενα, ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, (θετέον
[3, 1]	ἀνδρείας πέντε λεγόμενα καθ᾽ ὁμοιότητα·	τὰ>	αὐτὰ γὰρ ὑπομένουσιν, ἀλλ᾽ οὐ
[3, 1]	γὰρ ὑπομένουσιν, ἀλλ᾽ οὐ διὰ	τὰ	αὐτά. Μία μὲν πολιτική· αὕτη
[3, 1]	ἄν τις εἶναι· εἰ δὲ	τὰ	αὑτῷ, εἴη ἂν αὐτῷ μεγάλα
[3, 7]	ἀγνοῶν εἴρων, (ὁ δ᾽ ἐπὶ	τὰ	βελτίω ἀλαζών, ὁ δ᾽ ὡς
[3, 2]	καὶ χαίροντα καὶ λυπούμενα, περὶ	τὰ	γευστὰ καὶ ἁπτά. Οερὶ δὲ
[3, 7]	ἕξις, καὶ ἡ μεσότης ἐπαινετή,	τὰ	δ᾽ ἄκρα ψεκτά. Οὔσης δὲ
[3, 7]	καὶ ψεκτῶν τὰ μὲν ὑπερβολαὶ	τὰ	δ᾽ ἐλλείψεις τὰ δὲ μεσότητές
[3, 1]	τὰ μὲν οὐδενί ἐστι φοβερά,	τὰ	δ᾽ ἠρέμα· τὰ δὲ τοῖς
[3, 1]	θρασεῖς τὰ μὲν γὰρ ἐλλείπουσι,	τὰ	δ᾽ ὑπερβάλλουσι&#-247; μήθ᾽ οὕτως ὡς
[3, 5]	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν τίμια	τὰ	δ᾽ ὡς διωρίσθη πρότερον, τῶν
[3, 7]	θρασύδειλοι, καὶ τὰ μὲν ἄσωτοι	τὰ	δὲ ἀνελεύθεροι, καὶ ὅλως ἀνώμαλοι
[3, 7]	μὲν ὑπερβολαὶ τὰ δ᾽ ἐλλείψεις	τὰ	δὲ μεσότητές εἰσι παθητικαί. Οἷον
[3, 7]	δ᾽ οὐδέτερον, ἀλλὰ τὰ μὲν	τὰ	δὲ μή, καὶ κατὰ τὸν
[3, 7]	ἄρεσκος, ὁ δὲ τὰ μὲν	τὰ	δὲ μή, καὶ πρὸς τοὺς
[3, 5]	τὰ μὲν μεγάλα κατ᾽ ἀλήθειαν	τὰ	δὲ μικρά, καὶ (τούτων ἔνιοι
[3, 7]	μὲν μετ᾽ οὐδετέρου γίνεται αὐτῶν,	τὰ	δὲ πολλάκις μετ᾽ ἀλλήλων καί
[3, 1]	φοβερὰ τὰ μὲν ἁπλῶς ἐστί,	τὰ	δὲ τινί. Ἃ μὲν δὴ
[3, 1]	διχῶς. Τὰ μὲν γὰρ ἁπλῶς,	τὰ	δὲ τινὶ μὲν καὶ ἡδέα
[3, 1]	ἐστι φοβερά, τὰ δ᾽ ἠρέμα·	τὰ	δὲ τοῖς (πλείστοις φοβερά, καὶ
[3, 1]	εἰδέναι, οὐχ ὥσπερ Σωκράτης ἔφη	τὰ	δεινά, ἀλλ᾽ ὅτι τὰς βοηθείας
[3, 2]	παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἀλλὰ περὶ	τὰ	δύο τῶν αἰσθητῶν ταῦτα, περὶ
[3, 1]	ὑπομένει ὁ ἀνδρεῖος; (πρῶτον πότερον	τὰ	ἑαυτῷ φοβερὰ ἢ τὰ ἑτέρῳ;
[3, 2]	ἀκόλαστος, ἡ περὶ τὰ ἡδέα	τὰ	εἰρημένα τῶν αἰσθητῶν μεσότης σωφροσύνη
[3, 1]	πότερον τὰ ἑαυτῷ φοβερὰ ἢ	τὰ	ἑτέρῳ; εἰ μὲν δὴ τὰ
[3, 1]	τὰ ἑτέρῳ; εἰ μὲν δὴ	τὰ	ἑτέρῳ φοβερά, οὐθὲν σεμνὸν φαίη
[3, 2]	συμβέβηκε τερατῶδες· ἀλλ᾽ οὐδὲ πρὸς	τὰ	εὐώδη (ἢ δυσώδη· καίτοι τάς
[3, 7]	ὀλιγότης τε, οἷον τῶν πρὸς	τὰ	ἡδέα ἀναισθήτων, καὶ ὅτι ἐφ᾽
[3, 2]	περὶ πάσας οὐδὲ περὶ ἅπαντα	τὰ	ἡδέα ὁ σώφρων σώφρων ἐστίν,
[3, 2]	ἃ ὁ ἀκόλαστος, ἡ περὶ	τὰ	ἡδέα τὰ εἰρημένα τῶν αἰσθητῶν
[3, 1]	φοβερὰ σφόδρα, ὃ δὲ οὐδὲ	τὰ	ἠρέμα. Ποῖα οὖν ὑπομένει ὁ
[3, 1]	φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι καὶ	τὰ	ἠρέμα σφόδρα, τῷ δὲ θρασεῖ
[3, 2]	οὐ περὶ πᾶσαν ἡδονὴν ἐπτόηται	τὰ	θηρία, οὐδ᾽ ὅσων τῷ ἄκρῳ
[3, 1]	θυμόν, οἷον οἱ Κελτοὶ πρὸς	τὰ	κύματα ὅπλα ἀπαντῶσι λαβόντες, καὶ
[3, 5]	Καὶ γὰρ τὸ ὀρθῶς κρῖναι	τὰ	μεγάλα καὶ μικρὰ τῶν ἀγαθῶν
[3, 1]	καὶ φοβεῖται. Ὁ δὲ λόγος	τὰ	μεγάλα λυπηρὰ καὶ φθαρτικὰ οὐ
[3, 1]	Ὁμοίως δὲ καὶ τὰ φοβερὰ	τὰ	μὲν ἁπλῶς ἐστί, τὰ δὲ
[3, 7]	ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ θρασύδειλοι, καὶ	τὰ	μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ ἀνελεύθεροι,
[3, 1]	ἡδὺ καὶ τὸ ἀγαθόν, διχῶς.	Τὰ	μὲν γὰρ ἁπλῶς, τὰ δὲ
[3, 1]	μήθ᾽ οὕτως ὡς οἱ θρασεῖς	τὰ	μὲν γὰρ ἐλλείπουσι, τὰ δ᾽
[3, 2]	μήτε πίνειν μήτε ἀφροδισιάζειν, ἀλλὰ	τὰ	μὲν καλὰ θεωρεῖν τῶν δ᾽
[3, 5]	πρότερον, τῶν τοιούτων ἀγαθῶν δὲ	τὰ	μὲν μεγάλα κατ᾽ ἀλήθειαν τὰ
[3, 1]	δὴ δειλὸς φοβεῖται ᾗ δειλός,	τὰ	μὲν οὐδενί ἐστι φοβερά, τὰ
[3, 1]	δὲ κίνδυνος, ὅταν πλησίον φαίνηται.	Τὰ	μὲν οὖν φοβερά, περὶ ὅσα
[3, 7]	πάντων ἐλάττων ἄρεσκος, ὁ δὲ	τὰ	μὲν τὰ δὲ μή, καὶ
[3, 7]	ἡδέως. Δεῖ δ᾽ οὐδέτερον, ἀλλὰ	τὰ	μὲν τὰ δὲ μή, καὶ
[3, 5]	δ᾽ ἐστὶν ἔνια τῶν ἀγαθῶν	τὰ	μὲν τίμια τὰ δ᾽ ὡς
[3, 7]	τὸ ἦθος ἐπαινετῶν καὶ ψεκτῶν	τὰ	μὲν ὑπερβολαὶ τὰ δ᾽ ἐλλείψεις
[3, 2]	κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν ἀγροίκους, οἳ (οὐδὲ	τὰ	μέτρια καὶ τὰ ἀναγκαῖα πλησιάζουσι
[3, 3]	ἡ βελτίστη ἕξις περὶ ταῦτα	τὰ	(πάθη ἐστίν, εἴη καὶ ἡ
[3, 1]	ἀπειρίαν καὶ ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν	τὰ	παιδία καὶ οἱ μαινόμενοι οἳ
[3, 1]	Ὅλως μὲν οὖν φοβερὰ λέγεται	τὰ	ποιητικὰ φόβου. Τοιαῦτα δ᾽ ἐστὶν
[3, 1]	τά τε φοβερὰ (θαρραλέα καὶ	τὰ	σφόδρα ἠρέμα, τῷ δ᾽ ἀνδρείῳ
[3, 1]	ἕξεις· τῷ μὲν γὰρ δειλῷ	τά	τε μὴ φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ
[3, 7]	δὲ κατ᾽ ἔλλειψιν. Αἴτια δὲ	τά	τε πρῶτα ῥηθέντα δύο, ὀλιγότης
[3, 1]	τῷ δὲ θρασεῖ τὸ ἐναντίον	τά	τε φοβερὰ (θαρραλέα καὶ τὰ
[3, 5]	τὴν κρατίστην ἔχων ἕξιν περὶ	τὰ	τοιαῦτ᾽ εἶναι ἡδέα. Ἡ δὲ
[3, 2]	λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα περὶ τὰς εἰρημένας ἐστὶν
[3, 3]	χαλεπῷ καὶ ἀγρίῳ πάντα γὰρ	τὰ	τοιαῦτα τῆς αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247;
[3, 1]	ταῦτ᾽ ἔχει ἀφόβως, καὶ ὑπομένει	τὰ	τοιαῦτα φοβερά, ἃ ἔστι μὲν
[3, 2]	γευστὰ καὶ ἁπτά. Οερὶ δὲ	τὰ	τῶν ἄλλων αἰσθητῶν ἡδέα σχεδὸν
[3, 1]	τὸν ἀνδρεῖον, εἴρηται δὴ ὅτι	τὰ	φαινόμενα ποιητικὰ λύπης τῆς (φθαρτικῆς·
[3, 1]	οἱ μαινόμενοι οἳ μὲν ὑπομένουσι	τὰ	φερόμενα, οἳ δὲ λαμβάνουσι τοὺς
[3, 1]	Διόπερ οὔτ᾽ εἴ τις ὑπομένοι	τὰ	φοβερὰ δι᾽ ἄγνοιαν, ἀνδρεῖος, οἷον
[3, 1]	Οὔτε γὰρ διὰ τὸ εἰδέναι	τὰ	φοβερὰ θαρροῦσιν οἱ ἐπὶ τοὺς
[3, 1]	μεγάλα, καὶ ὃ μὲν ὑπομένει	τὰ	φοβερὰ σφόδρα, ὃ δὲ οὐδὲ
[3, 1]	ᾗ παιδία. Ὁμοίως δὲ καὶ	τὰ	φοβερὰ τὰ μὲν ἁπλῶς ἐστί,
[3, 1]	τίνων (καὶ διὰ τί, καὶ	τὰ	φοβερὰ τίνα δύναμιν ἔχει, σχεδὸν
[3, 1]	(τις οὖσα ἕνεκά τινος ποιήσει	τὰ	φοβερὰ ὑπομένειν, ὥστ᾽ οὔτε δι᾽
[3, 7]	ἀλαζόνος. Ὁ μὲν γὰρ ἐπὶ	τὰ	χείρω καθ᾽ αὑτοῦ ψευδόμενος μὴ
[3, 4]	κτῆσιν καὶ ἀποβολήν. Διχῶς δὲ	τὰ	χρήματα λέγομεν καὶ τὴν χρηματιστικήν.
[3, 5]	τοῦτ᾽ ἀποδίδομεν, καὶ οὐ περὶ	τὰ	χρήσιμα, τῷ μεγαλοψύχῳ, ἅμα δὲ
[3, 7]	καὶ εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽ ἐπὶ	ταῖς	ἀξίαις· διὸ καὶ θεὸν οἴονται
[3, 5]	εἶναι δοκεῖ, ὅτε καὶ πάσαις	ταῖς	ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται. Καὶ γὰρ
[3, 1]	οὖν μεσότητές εἰσί τε ἐν	ταῖς	ἀρεταῖς, καὶ αὗται προαιρετικαί, καὶ
[3, 7]	νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι μὲν ἐπὶ	ταῖς	παρὰ τὴν ἀξίαν (κακοπραγίαις καὶ
[3, 7]	ἔχων δῆλος, ἐπὶ τὸ χαίρειν	ταῖς	παρὰ τὴν ἀξίαν κακοπραγίαις. Μέσος
[3, 2]	ὥσπερ οὐδ᾽ οἱ κηλούμενοι παρὰ	ταῖς	Σειρῆσιν. Ἀλλὰ περὶ τὰ δύο
[3, 1]	οἱ αἰσχυνόμενοι. Ἀλλ᾽ ἐπὶ μόναις	ταῖς	τοιαύταις φαινομέναις (ἔσεσθαι λύπαις φόβος
[3, 7]	Ταῦτα δὲ πάντ᾽ ἐστὶν ἐν	ταῖς	τῶν καθημάτων διαιρέσεσιν· ἕκαστον γὰρ
[3, 1]	σφόδρα ἠρέμα, τῷ δ᾽ ἀνδρείῳ	τἀληθῆ	μάλιστα. Διόπερ οὔτ᾽ εἴ τις
[3, 5]	ἀληθείᾳ δὲ καὶ ἀρχαὶ καὶ	τἆλλα	ἀγαθὰ τίμια καὶ ἄξια σπουδῆς
[3, 2]	αἰσθητῶν ταῦτα, περὶ ἅπερ καὶ	τἆλλα	θηρία μόνον τυγχάνει αἰσθητικῶς ἔχοντα,
[3, 6]	ἐποιήσατο Ὀλυμπίαζε, διὰ τὴν προϋπάρξασαν	ταπεινότητα,	ἀλλὰ Κίμωνι. Ὁ δ᾽ ὅπως
[3, 3]	θυμόν, ἀλλὰ προπηλακιζομένους εὐχερῶς καὶ	ταπεινοὺς	πρὸς τὰς ὀλιγωρίας. Ἔστι γὰρ
[3, 5]	Ἀλλ᾽ ὅμως ἐστί τις παρὰ	τὰς	ἄλλας ἀρετὰς μία μεγαλοψυχία, ὥσπερ
[3, 2]	ἐὰν ὑπερβάλλῃ, ἀλλ᾽ ἄνευ ὀνείδους	τὰς	ἁμαρτίας ψέγομεν ταύτας, καὶ ὅλως
[3, 2]	τάς τε ἀπὸ εὐωδίας καὶ	τὰς	ἀπὸ δυσωδίας, οὐκ (ἔστιν ὁ
[3, 5]	ἀρετή, ὥστε ἕπεσθαι αὐτῇ πάσας	τὰς	ἀρετάς, ἢ αὐτὴν ἕπεσθαι πάσαις.
[3, 2]	ἀκινήτως ἔχοντας δι᾽ ἀναισθησίαν πρὸς	τὰς	αὐτὰς ἡδονὰς οἳ μὲν καλοῦσιν
[3, 1]	οἴονται κίνδυνον εἶναι· ἴσασι γὰρ	τὰς	βοηθείας. (Σημεῖον δέ· ὅταν γὰρ
[3, 1]	ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι, ἀλλ᾽ (ὅτι ἴσασι	τὰς	βοηθείας τῶν δεινῶν· οὔτε δι᾽
[3, 1]	ἔφη τὰ δεινά, ἀλλ᾽ ὅτι	τὰς	βοηθείας τῶν δεινῶν. Τρίτη δ᾽
[3, 2]	τὰ εὐώδη (ἢ δυσώδη· καίτοι	τάς	γε αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας.
[3, 2]	Στρατόνικος τὰς μὲν καλὸν ὄζειν	τὰς	δὲ ἡδύ. Ἐπεὶ καὶ τῶν
[3, 2]	ἢ ἀναρμόστων, ἔτι δὲ πρὸς	τὰς	δι᾽ ὀσφρήσεως, τάς τε ἀπὸ
[3, 2]	ἡ ἀκολασία διαιρεῖται. Περὶ δὲ	τὰς	δι᾽ ὄψεως ἢ ἀκοῆς ἢ
[3, 2]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα περὶ	τὰς	εἰρημένας ἐστὶν αἰσθήσεις, εἰς ἅπερ
[3, 1]	τούτων, ἀλλὰ πρὸς τὰς παρακελεύσεις	τὰς	ἐν τοῖς κινδύνοις χρήσιμα ταῦτα
[3, 1]	οὖν ὅτι καὶ οἱ κατὰ	τὰς	ἕξεις ταύτας λεγόμενοι ὁμοίως ἀντικείσονται
[3, 1]	δειλοὶ καὶ θρασεῖς ἐπιψεύδονται διὰ	τὰς	ἕξεις· τῷ μὲν γὰρ δειλῷ
[3, 7]	μὲν γὰρ εὐχερῶς ἅπαντα πρὸς	τὰς	ἐπιθυμίας ὁμιλῶν κόλαξ, ὁ δὲ
[3, 2]	εἰσίν. Διὸ ἐμμελῶς ἔφη Στρατόνικος	τὰς	μὲν καλὸν ὄζειν τὰς δὲ
[3, 3]	προπηλακιζομένους εὐχερῶς καὶ ταπεινοὺς πρὸς	τὰς	ὀλιγωρίας. Ἔστι γὰρ ἀντικείμενον τῷ
[3, 1]	δὲ οὐδεμία τούτων, ἀλλὰ πρὸς	τὰς	παρακελεύσεις τὰς ἐν τοῖς κινδύνοις
[3, 2]	δὲ πρὸς τὰς δι᾽ ὀσφρήσεως,	τάς	τε ἀπὸ εὐωδίας καὶ τὰς
[3, 2]	δὲ καὶ ὁ ἀκόλαστος περὶ	τὰς	τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ καὶ
[3, 1]	πρὸς ἀλέας καὶ ψύχη καὶ	τὰς	τοιαύτας λύπας ὑπομενετικός, ὡς ὁ
[3, 1]	ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς εἶναι καὶ	τὰς	τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις· οὕτω
[3, 7]	δὲ τὸ φυσικὰ εἶναι εἰς	τὰς	φυσικὰς συμβάλλεται ἀρετάς· ἔστι γάρ,
[3, 1]	καὶ ὅσα τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει,	ταῦθ᾽	ἁπλῶς φοβερὰ λέγομεν. Ὁ δ᾽
[3, 5]	τῶν ἀγαθῶν ἐπαινετόν. Δοκεῖ δὲ	ταῦτ᾽	εἶναι μεγάλα, ἃ διώκει ὁ
[3, 1]	λέγομεν. Ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος πρὸς	ταῦτ᾽	ἔχει ἀφόβως, καὶ ὑπομένει τὰ
[3, 5]	μὲν ὧδε ὃ δ᾽ ὧδε·	ταῦτα	δὲ διαφέρει πλεῖστον. Λέγομεν δὲ
[3, 7]	ἐναντίαι κακίαι· ἄνευ προαιρέσεως γάρ.	Ταῦτα	δὲ πάντ᾽ ἐστὶν ἐν ταῖς
[3, 2]	δὲ σωφροσύνης καὶ ἀκολασίας μετὰ	ταῦτα	διελέσθαι πειρατέον. Λέγεται δ᾽ ὁ
[3, 1]	θρασύς, καὶ εἰ μὴ (κελεύει,	ταῦτα	θαρρεῖ, ὁ δὲ δειλὸς οὐδ᾽
[3, 1]	γὰρ ἂν ὁ λόγος κελεύῃ,	ταῦτα	καὶ θαρρεῖ καὶ φοβεῖται. Ὁ
[3, 3]	καὶ τὸν ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ	ταῦτα	μάλιστα καλοῦσι τοὺς μηδ᾽ ἐφ᾽
[3, 5]	τὸ περὶ ὀλίγα (σπουδάζειν, καὶ	ταῦτα	μεγάλα, καὶ οὐχ ὅτι δοκεῖ
[3, 1]	φαινόμενα ποιητικὰ λύπης τῆς (φθαρτικῆς·	ταῦτα	μέντοι πλησίον τε φαινόμενα καὶ
[3, 5]	ἀγαθὰ τίμια καὶ ἄξια σπουδῆς	ταῦτα	ὅσα μεγάλα ἀληθῶς ἐστίν, ὥστε
[3, 1]	τὰς ἐν τοῖς κινδύνοις χρήσιμα	ταῦτα	πάντα. Περὶ δὲ τῶν φοβερῶν
[3, 2]	περὶ τὰ δύο τῶν αἰσθητῶν	ταῦτα,	περὶ ἅπερ καὶ τἆλλα θηρία
[3, 3]	πραότης ἡ βελτίστη ἕξις περὶ	ταῦτα	τὰ (πάθη ἐστίν, εἴη καὶ
[3, 1]	ἢ οὐδαμῶς. Ἔστι μέντοι φοβερὰ	(ταῦτα·	τοῖς γὰρ πλείστοις φοβερά. Διὸ
[3, 1]	ταὐτὸ ποιοῦσι, πλὴν οὐ περὶ	ταὐτὰ	ἀλλ᾽ ἐξ ἐναντίας· (τῷ μὲν
[3, 5]	ἀνδρείῳ· εἰσὶ γὰρ καὶ περὶ	ταὐτὰ	καὶ ὅμοροι μέχρι τινός, ὥσπερ
[3, 2]	ποτῶν δι᾽ ἑτέραν γὰρ ἡδονὴν	ταύταις	χαίρομεν, (τὴν τοῦ φαγεῖν ἢ
[3, 2]	πάσας. Ἁλλὰ καὶ τῶν ὀσμῶν	ταύταις	χαίρουσιν ὅσαι κατὰ συμβεβηκὸς εὐφραίνουσιν,
[3, 2]	καὶ ὅτι ἐν τῷ περὶ	ταύτας	διακεῖσθαί πως καὶ ἀλλήλων διαφέρουσι
[3, 2]	ἄνευ ὀνείδους τὰς ἁμαρτίας ψέγομεν	ταύτας,	καὶ ὅλως περὶ ὅσα μὴ
[3, 1]	καὶ οἱ κατὰ τὰς ἕξεις	ταύτας	λεγόμενοι ὁμοίως ἀντικείσονται σφίσιν αὐτοῖς,
[3, 1]	ἀνδρεῖος ἄμφω ἃ δεῖ, καὶ	ταύτῃ	μέσος ἐστίν. Ἃ γὰρ ἂν
[3, 2]	σώφρων, ὥσπερ οἱ παῖδες· κατὰ	ταύτην	γὰρ ἀκόλαστοι λέγονται τὴν ἀκοκασίαν.
[3, 5]	μεγαλόψυχον τοῦτον λεκτέον τὸν ἔχοντα	ταύτην.	Ἐπεὶ δ᾽ ἐστὶν ἔνια τῶν
[3, 3]	γιγνομένην ὁρῶμεν ὄντα, τῷ πρὸς	ταύτην	ἔχειν πώς. Διεγράψαμεν δὲ καὶ
[3, 1]	Ἀλλ᾽ ὅμως οὔτ᾽ εἰ διὰ	ταύτην	οὔτ᾽ εἰ δι᾽ ἄλλην ἡδονὴν
[3, 3]	πολὺν χρόνον τὸ ὀλίγον (λυπεῖσθαι	ταύτην	τὴν λύπην ἣν καλοῦμεν θυμόν.
[3, 1]	οἱ δειλοί καὶ γὰρ οὗτοι	ταὐτὸ	ποιοῦσι, πλὴν οὐ περὶ ταὐτὰ
[3, 5]	προϊόντα, καὶ περὶ τὴν μεγαλοψυχίαν	ταὐτὸ	συμβέβηκεν. Διὸ ἐνίοτε οἱ ἐναντίοι
[3, 1]	μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ σφόδρα καὶ	ταχύ,	ὃ δὲ τὸ ἐναντίον ἢ
[3, 3]	Ἔστι γὰρ ἀντικείμενον τῷ μὲν	ταχὺ	τὸ μόλις, τῷ δ᾽ ἠρέμα
[3, 2]	πρὸς τὰς δι᾽ ὀσφρήσεως, τάς	τε	ἀπὸ εὐωδίας καὶ τὰς ἀπὸ
[3, 1]	δι᾽ ἔρωτα καὶ θυμόν. Ἄν	τε	γὰρ ἐρᾷ, θρασὺς μᾶλλον ἢ
[3, 7]	δ᾽ ἀπόδειξις ἡ αὐτή· ἥ	τε	γὰρ εὐτραπελία ἡ τοιαύτη, καὶ
[3, 2]	δ᾽ ὁ ἀκόλαστος πολλαχῶς. Ὅ	τε	γὰρ μὴ κεκολασμένος πως μηδ᾽
[3, 1]	~(Ὅτι μὲν οὖν μεσότητές εἰσί	τε	ἐν ταῖς ἀρεταῖς, καὶ αὗται
[3, 1]	παθημάτων πάσχουσί τι, πλὴν θᾶττόν	τε	καὶ μᾶλλον ἢ οἱ πολλοί,
[3, 1]	κατ᾽ ἐλπίδα, καθ᾽ ἣν οἵ	τε	κατευτυχηκότες πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς (κινδύνους
[3, 5]	ἐναντίως ἔχειν· τῷ γὰρ (εἶναί	τε	μάλιστα περὶ τιμὴν καὶ καταφρονητικὸν
[3, 2]	δ᾽ ἀδύνατος· (ἄτμητον γὰρ τό	τε	μὴ δυνάμενον τμηθῆναι καὶ τὸ
[3, 1]	τῷ μὲν γὰρ δειλῷ τά	τε	μὴ φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι
[3, 7]	τε πρῶτα ῥηθέντα δύο, ὀλιγότης	τε,	οἷον τῶν πρὸς τὰ ἡδέα
[3, 7]	ἀντικρούων ἀπεχθητικός, ὁ δὲ μὴ	(τε)	πρὸς ἅπασαν ἡδονὴν μήτ᾽ ἀκολουθῶν
[3, 7]	κατ᾽ ἔλλειψιν. Αἴτια δὲ τά	τε	πρῶτα ῥηθέντα δύο, ὀλιγότης τε,
[3, 2]	περὶ δύο τῶν αἰσθητῶν, περί	τε	τὸ (γευστὸν καὶ τὸ ἁπτόν,
[3, 1]	τῆς (φθαρτικῆς· ταῦτα μέντοι πλησίον	τε	φαινόμενα καὶ μὴ πόρρω, καὶ
[3, 1]	δὲ θρασεῖ τὸ ἐναντίον τά	τε	φοβερὰ (θαρραλέα καὶ τὰ σφόδρα
[3, 2]	ἀκόλαστος. Πάντες γὰρ τούτοις φύσει	τε	χαίρουσι, καὶ ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι, καὶ
[3, 2]	εἰ μή τί που συμβέβηκε	τερατῶδες·	ἀλλ᾽ οὐδὲ πρὸς τὰ εὐώδη
[3, 5]	χαυνότητος καὶ μικροψυχίας. Ὁ δὲ	τέταρτος	τῶν διορισθέντων οὔτε πάμπαν ψεκτὸς
[3, 2]	καὶ τὸ δυνατὸν μὲν μὴ	τετμημένον	δέ. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[3, 2]	ἰατρευμένος, ὥσπερ ἄτμητος ὁ μὴ	τετμημένος,	καὶ τούτων ὃ μὲν δυνατός,
[3, 5]	ἐν τούτοις ζητητέος ὁ μεγαλόψυχος.	Τετραχῶς	δ᾽ ἀνάγκη διαφέρειν. Ἔστι μὲν
[3, 2]	τῇ θεωρίᾳ τῶν καλῶν ἢ	τῇ	ἀκροάσει τῶν εὐαρμόστων, εἰ μή
[3, 5]	ἀλλὰ (καὶ τῷ τιμίαν εἶναι·	τῇ	ἀληθείᾳ δὲ καὶ ἀρχαὶ καὶ
[3, 1]	τοῖς (πλείστοις φοβερά, καὶ ὅσα	τῇ	ἀνθρωπίνῃ φύσει, ταῦθ᾽ ἁπλῶς φοβερὰ
[3, 2]	τὸ (γευστὸν καὶ τὸ ἁπτόν,	τῇ	δ᾽ ἀληθείᾳ περὶ τὸ ἁπτόν·
[3, 1]	τῶν ἀρετῶν. Διείλομεν δ᾽ ἐν	τῇ	διαγραφῇ πρότερον καὶ θράσος καὶ
[3, 2]	ἄξιον λόγου, φαίνεται πάσχοντα αὐτῇ	τῇ	θεωρίᾳ τῶν καλῶν ἢ τῇ
[3, 2]	ὁ σώφρων σώφρων ἐστίν, ἀλλὰ	τῇ	μὲν δόξῃ περὶ δύο τῶν
[3, 1]	ἃ διὰ τὸν θυμὸν ὁμόσε	τῇ	πληγῇ φέρεται. Οὔτε γὰρ ὅτι
[3, 6]	τῆς τοιαύτης μεσότητος καὶ ἐπὶ	τῇ	τοιαύτῃ ἡδονῇ ὀρεκτικός, μεγαλοπρεπής. Ὁ
[3, 5]	ἔχει&#-247; καὶ ὁ αὐτός ἐστι	τῇ	φύσει τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ
[3, 5]	δὲ μικρὰ καὶ ἄξιόν τινα	τηλικούτων	καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων, ἔστι
[3, 1]	τῶν τοιούτων ἀνδρείων οἱ διὰ	τὴν	αἰδῶ ὑπομένοντες μάλιστα φανεῖεν ἂν>
[3, 2]	κατὰ ταύτην γὰρ ἀκόλαστοι λέγονται	τὴν	ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽ ἄλλον τρόπον
[3, 2]	ἁπτόμενα, ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, (θετέον	τὴν	ἀκολασίαν. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ
[3, 2]	ἄλλων· διεγράψαμεν δὲ πρότερον πῶς	τὴν	ἀκολασίαν ὀνομάζοντες μεταφέρομεν. Τοὺς δὲ
[3, 1]	ᾤετο Σωκράτης, ἐπιστήμην οἰόμενος εἶναι	τὴν	ἀνδρείαν. Οὔτε γὰρ διὰ τὸ
[3, 6]	οὐθὲν γὰρ πρέπει τῶν παρὰ	τὴν	ἀξίαν. Δεῖ δὲ πρέπον εἶναι
[3, 7]	λυπεῖσθαι μὲν ἐπὶ ταῖς παρὰ	τὴν	ἀξίαν (κακοπραγίαις καὶ εὐπραγίαις, χαίρειν
[3, 7]	ἐπὶ τὸ χαίρειν ταῖς παρὰ	τὴν	ἀξίαν κακοπραγίαις. Μέσος δὲ τούτων
[3, 6]	δ᾽ ὅπως ἔτυχεν ἔχων πρὸς	τὴν	ἀξίαν (ὃ) οὐθεὶς τούτων. Καὶ
[3, 5]	καὶ οὐ καλὸν τὸ παρὰ	τὴν	ἀξίαν τυγχάνειν&#-247; ψεκτὸς δὲ καὶ
[3, 3]	γὰρ τὸν πρᾶον περὶ λύπην	τὴν	ἀπὸ θυμοῦ γιγνομένην ὁρῶμεν ὄντα,
[3, 4]	ὁ ἐν τῷ μὴ ὑπομένειν	τὴν	ἀπὸ λογισμοῦ λύπην. ~Περὶ δὲ
[3, 1]	Χείρωνα μυθολογοῦσιν οἱ ποιηταὶ διὰ	τὴν	ἀπὸ τοῦ ἕλκους ὀδύνην εὔξασθαι
[3, 5]	Ἀντιφῶν ἔφη πρὸς Ἀγάθωνα κατεψηφισμένος	τὴν	ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα. Καὶ τὸ ὀλίγωρον
[3, 4]	ἐπὶ τοῦ κατὰ φύσιν χρηματισμοῦ	τὴν	αὔξησιν διώκει· ὁ δ᾽ ἄσωτος
[3, 5]	καὶ τὰ ἄλλα ἃ> κατὰ	τὴν	γειτνίασιν καὶ ὁμοιότητα μέχρι του
[3, 2]	Διὸ οἱ ὀψοφάγοι οὐκ εὔχονται	τὴν	γλῶτταν ἔχειν μακρὰν ἀλλὰ τὸν
[3, 6]	τυχοῦσαν πρᾶξιν καὶ προαίρεσιν, ἀλλὰ	τὴν	δαπάνην, εἰ μή που κατὰ
[3, 2]	λύπην τῶν αἰσχρῶν, καὶ περὶ	τὴν	διὰ τῆς ἀκοῆς τῶν εὐαρμόστων
[3, 2]	περὶ τὸ ἁπτόν· περὶ γὰρ	τὴν	διὰ τῆς ὄψεως ἡδονὴν τῶν
[3, 4]	εἴδει τὸ βέλτιστον· ἀνάγκη καὶ	τὴν	ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι ἀσωτίας καὶ
[3, 6]	ἐπὶ τοσοῦτον ἢ τοιοῦτον, οἷον	τὴν	θεωρίαν οὐκ ᾤετο Θεμιστοκλεῖ πρέπειν,
[3, 5]	εἶναι μεγάλα, ἃ διώκει ὁ	τὴν	κρατίστην ἔχων ἕξιν περὶ τὰ
[3, 3]	χρόνον τὸ ὀλίγον (λυπεῖσθαι ταύτην	τὴν	λύπην ἣν καλοῦμεν θυμόν. Ἐπεὶ
[3, 5]	μεγάλου ἑαυτόν&#-247; ὥστ᾽ ἀνάγκη καὶ	τὴν	μεγαλοψυχίαν εἶναι μεσότητα χαυνότητος καὶ
[3, 5]	λανθάνει πόρρω προϊόντα, καὶ περὶ	τὴν	μεγαλοψυχίαν ταὐτὸ συμβέβηκεν. Διὸ ἐνίοτε
[3, 7]	διὸ καὶ θεὸν οἴονται εἶναι	τὴν	νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ μεσότης ἀναισχυντίας
[3, 7]	καὶ ὃ ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι	τὴν	νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι μὲν ἐπὶ
[3, 1]	δύναμιν ἔχει, σχεδὸν εἴρηται κατὰ	τὴν	παροῦσαν ἔφοδον ἱκανῶς· ~Περὶ δὲ
[3, 1]	τὸ περὶ τὸν θάνατον καὶ	τὴν	περὶ τούτου λύπην ἔχειν πώς.
[3, 4]	τῶν ἀναγκαίων· ὁ δ᾽ (ἐλευθέριος	τὴν	περιουσίαν δίδωσιν. Αὐτῶν δὲ τούτων
[3, 6]	πρέπειν, ἣν ἐποιήσατο Ὀλυμπίαζε, διὰ	τὴν	προϋπάρξασαν ταπεινότητα, ἀλλὰ Κίμωνι. Ὁ
[3, 7]	ὁρίζονται ἐν τῷ γένει τούτῳ	τὴν	σωφροσύνην· ὁ δ᾽ ἀληθὴς καὶ
[3, 5]	Λέγομεν δὲ τὸν μεγαλόψυχον κατὰ	τὴν	τοῦ ὀνόματος προσηγορίαν, ὥσπερ ἐν
[3, 2]	ἑτέραν γὰρ ἡδονὴν ταύταις χαίρομεν,	(τὴν	τοῦ φαγεῖν ἢ πιεῖν&#-247; καθ᾽
[3, 6]	καὶ ὁ μεγαλοπρεπὴς οὐ περὶ	τὴν	τυχοῦσαν πρᾶξιν καὶ προαίρεσιν, ἀλλὰ
[3, 2]	μᾶλλον καὶ πᾶσιν εἶναι σύμφυτον	τὴν	τῶν τοιούτων ἡδέων ἧτταν καὶ
[3, 1]	τι πάθος ἀλλὰ δι᾽ αὐτὴν	τὴν	φθοράν, ἄλλος δὲ πρὸς μὲν
[3, 4]	δὲ τὰ χρήματα λέγομεν καὶ	τὴν	χρηματιστικήν. Ἢ μὲν γὰρ καθ᾽
[3, 1]	ἕξεις· οὕτω καὶ τῶν περὶ	τὴν	ψυχὴν παθημάτων. Οἱ μὲν οὖν>
[3, 2]	αἰσχρῶν, καὶ περὶ τὴν διὰ	τῆς	ἀκοῆς τῶν εὐαρμόστων ἢ ἀναρμόστων,
[3, 2]	διὰ κολάσεως. Πλεοναχῶς δὲ λεγομένης	τῆς	ἀκολασίας, ὅτι μὲν περὶ (ἡδονάς
[3, 1]	δὴ καὶ δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον	τῆς	ἀνδρείας εἶναι τὸ περὶ τὸν
[3, 3]	ἔστι τις καὶ ὁ μέσος	τῆς	ἀνισότητος. Ἐπεὶ οὖν ἡμαρτημέναι ἀμφότεραι
[3, 3]	ἀγρίῳ πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα	τῆς	αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη
[3, 2]	θηρία, οὐδ᾽ ὅσων τῷ ἄκρῳ	τῆς	γλώττης ἡ αἴσθησις, ἀλλ᾽ ὅσων
[3, 7]	ἄκρα ψεκτά. Οὔσης δὲ διττῆς	τῆς	(εὐτραπελίας ἣ μὲν γὰρ ἐν
[3, 4]	δὲ νόμισμα τῆς κτήσεως ἀντὶ	τῆς	κατὰ συμβεβηκὸς χρήσεως ἐστίν· ὁ
[3, 4]	(ἐστιν ἐσπουδακώς, τὸ δὲ νόμισμα	τῆς	κτήσεως ἀντὶ τῆς κατὰ συμβεβηκὸς
[3, 2]	ἁπτόν· περὶ γὰρ τὴν διὰ	τῆς	ὄψεως ἡδονὴν τῶν καλῶν ἄνευ
[3, 6]	τοῦ πρέποντος μεγέθους προαιρετικός, καὶ	τῆς	τοιαύτης μεσότητος καὶ ἐπὶ τῇ
[3, 1]	φοβερῶν, ὅταν πλησίον ᾖ τὸ	τῆς	τοιαύτης φθορᾶς ποιητικόν. Φαίνεται δὲ
[3, 7]	πάσης ὁμοίως καταπλήξ, ὁ δὲ	τῆς	τῶν φαινομένων ἐπιεικῶν αἰδήμων. Φιλία
[3, 1]	ὅτι τὰ φαινόμενα ποιητικὰ λύπης	τῆς	(φθαρτικῆς· ταῦτα μέντοι πλησίον τε
[3, 5]	κατὰ τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ ἀξιοῖ,	τί	ἂν ἐποίει, εἰ μικρῶν ἄξιος
[3, 5]	μᾶλλον ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος,	τί	δοκεῖ ἑνὶ σπουδαίῳ ἢ πολλοῖς
[3, 7]	διαιρέσεσιν· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν πάθος	τι	ἐστίν. Διὰ δὲ τὸ φυσικὰ
[3, 2]	ἢ κάλλος. Οὐθὲν γάρ, ὅ	τι	καὶ ἄξιον λόγου, φαίνεται πάσχοντα
[3, 1]	μεσότης καὶ τίνων (καὶ διὰ	τί,	καὶ τὰ φοβερὰ τίνα δύναμιν
[3, 1]	καὶ περίφοβος, μὴ δι᾽ ἄλλο	τι	πάθος ἀλλὰ δι᾽ αὐτὴν τὴν
[3, 1]	ὑπὸ τῶν κοινῶν παθημάτων πάσχουσί	τι,	πλὴν θᾶττόν τε καὶ μᾶλλον
[3, 2]	ἀκροάσει τῶν εὐαρμόστων, εἰ μή	τί	που συμβέβηκε τερατῶδες· ἀλλ᾽ οὐδὲ
[3, 5]	πάλιν τῷ ἐπὶ τίνι ἡ	τιμὴ	διαφέρει. Μεγάλη (γὰρ οὐ τῷ
[3, 5]	τοῦτο διορίσαντας εἰπεῖν. Ἔστι γὰρ	τιμὴ	καὶ μικρὰ καὶ μεγάλη διχῶς.
[3, 5]	ὃς ὑπαρχόντων αὐτῷ μεγάλων κατὰ	τιμὴν	ἀγαθῶν οὐκ ἀξιοῖ, τί ἂν
[3, 5]	γὰρ (εἶναί τε μάλιστα περὶ	τιμὴν	καὶ καταφρονητικὸν εἶναι τῶν πολλῶν
[3, 5]	μέσος τούτων. Ἐπεὶ οὖν περὶ	τιμῆς	αἵρεσιν καὶ (χρῆσιν καὶ τῶν
[3, 5]	περὶ τῶν ἄλλων πλὴν περὶ	τιμῆς.	Καὶ λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος καὶ
[3, 5]	(εἶναι πάθος ἴδιον. Πάλιν περὶ	τιμῆς	καὶ τοῦ ζῆν καὶ πλούτου,
[3, 5]	καὶ ἀρχαὶ καὶ τἆλλα ἀγαθὰ	τίμια	καὶ ἄξια σπουδῆς ταῦτα ὅσα
[3, 5]	ἔνια τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν	τίμια	τὰ δ᾽ ὡς διωρίσθη πρότερον,
[3, 5]	ποιῷ μόνον, ἀλλὰ (καὶ τῷ	τιμίαν	εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ
[3, 5]	(γὰρ οὐ τῷ πλήθει τῶν	τιμώντων	οὐδὲ τῷ ποιῷ μόνον, ἀλλὰ
[3, 1]	τινά· μετ᾽ ἐλπίδος γάρ ἐστι	τιμωρίας.	Ἀλλ᾽ ὅμως οὔτ᾽ εἰ διὰ
[3, 6]	ἀνώνυμος· οὐ μὴν ἀλλ᾽ ἔχει	τινὰ	γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί τινες ἀπειροκάλους
[3, 1]	διὰ τί, καὶ τὰ φοβερὰ	τίνα	δύναμιν ἔχει, σχεδὸν εἴρηται κατὰ
[3, 1]	γὰρ ὁ θυμὸς ἡδονὴν ἔχει	τινά·	μετ᾽ ἐλπίδος γάρ ἐστι τιμωρίας.
[3, 1]	λύπης (φθαρτικῆς· τοῖς γὰρ ἄλλην	τινὰ	προσδεχομένοις λύπην ἑτέρα μὲν ἄν
[3, 5]	ἔστι δὲ μικρὰ καὶ ἄξιόν	τινα	τηλικούτων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων,
[3, 2]	ἡδονάς, ἀνάγκη καὶ περὶ ἐπιθυμίας	τινὰς	αὐτὸν εἶναι. Δεῖ δὴ λαβεῖν
[3, 2]	ἀκολασίας, ὅτι μὲν περὶ (ἡδονάς	τινας	καὶ λύπας εἰσί, φανερόν, καὶ
[3, 2]	εἶναι. Δεῖ δὴ λαβεῖν περὶ	τίνας.	Οὐ γὰρ περὶ πάσας οὐδὲ
[3, 6]	ἔχει τινὰ γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί	τινες	ἀπειροκάλους καὶ σαλάκωνας. (Οἷον εἰ
[3, 1]	καὶ αἱ ἐναντίαι κακίαι, καὶ	τίνες	εἰσὶν (αὗται, καθόλου εἴρηται· καθ᾽
[3, 1]	τοῦ ζῆν. (Διὸ καὶ σφόδρα	τινὲς	ὄντες μαλακοὶ περὶ ἔνια ἀνδρεῖοι
[3, 1]	μὲν ἁπλῶς ἐστί, τὰ δὲ	τινί.	Ἃ μὲν δὴ δειλὸς φοβεῖται
[3, 5]	λόγου, καὶ πάλιν τῷ ἐπὶ	τίνι	ἡ τιμὴ διαφέρει. Μεγάλη (γὰρ
[3, 5]	καὶ οὐχ ὅτι δοκεῖ ἑτέρῳ	τινί,	καὶ μᾶλλον ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ
[3, 1]	μὲν γὰρ ἁπλῶς, τὰ δὲ	τινὶ	μὲν καὶ ἡδέα (καὶ ἀγαθὰ
[3, 5]	ὀνόματος προσηγορίαν, ὥσπερ ἐν μεγέθει	τινὶ	ψυχῆς καὶ (δυνάμεως. Ὥστε καὶ
[3, 1]	λέγομεν, εἴρηται πρότερον, ὅτι ἕνεκά	τινος	πάντα αἱρεῖσθαι ποιεῖ, καὶ τοῦτό
[3, 1]	ἀνδρεία ἀρετή (τις οὖσα ἕνεκά	τινος	ποιήσει τὰ φοβερὰ ὑπομένειν, ὥστ᾽
[3, 5]	περὶ ταὐτὰ καὶ ὅμοροι μέχρι	τινός,	ὥσπερ ὁ ἀνδρεῖος ὑπομενετικὸς κινδύνων
[3, 1]	ἐστιν ἡ ἀνδρεία μεσότης καὶ	τίνων	(καὶ διὰ τί, καὶ τὰ
[3, 1]	λύπην ἔχειν πώς. Εἰ γάρ	τις	εἴη τοιοῦτος (οἷος πρὸς ἀλέας
[3, 1]	φοβερά, οὐθὲν σεμνὸν φαίη ἄν	τις	εἶναι· εἰ δὲ τὰ αὑτῷ,
[3, 5]	ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ὑπείκει· ἀλλ᾽ (εἴ	τις	εὐγενὴς ὢν καὶ ἡγούμενος μέγα
[3, 2]	ἢ μὴ πάσχειν. Εἰ γοῦν	τις	ἢ καλὸν ἀνδριάντα θεώμενος ἢ
[3, 1]	προσδεχομένοις λύπην ἑτέρα μὲν ἄν	τις	ἴσως λύπη γένοιτο καὶ πάθος
[3, 3]	(ἀνδραποδώδης τοὐναντίον&#-247; δῆλον ὅτι ἔστι	τις	καὶ ὁ μέσος τῆς ἀνισότητος.
[3, 3]	εἴη καὶ ἡ πραότης μεσότης	τις,	καὶ ὁ πρᾶος μέσος τοῦ
[3, 5]	οὐθεὶς ἂν εἴποι μικρόψυχον, εἴ	τις	μέτοικος ὢν ἄρχειν μὴ ἀξιοῖ
[3, 1]	ὅτι καὶ ἡ ἀνδρεία ἀρετή	(τις	οὖσα ἕνεκά τινος ποιήσει τὰ
[3, 6]	ἐπ᾽ ἐλευθεριότητος (ὡσαύτως· ἔστι γάρ	τις	οὔτ᾽ ἐλευθέριος οὔτ᾽ ἀνελεύθερος. ~Ι
[3, 5]	(ὥσπερ εἴπομεν. Ἀλλ᾽ ὅμως ἐστί	τις	παρὰ τὰς ἄλλας ἀρετὰς μία
[3, 1]	δ᾽ οὐκ ἔσται, οἷον εἴ	τις	προορῷτο ὅτι λυπήσεται λύπην ἣν
[3, 4]	μέντοι οὕτως ὡς ἂν εἴ	τις	σταθμῷ χρήσαιτο τῷ ὑποδήματι, ἀλλ᾽
[3, 1]	εἰ δι᾽ ἄλλην ἡδονὴν ὑπομένει	τις	τὸν θάνατον ἢ φυγὴν μειζόνων
[3, 6]	(Οἷον εἰ εἰς γάμον δαπανῶν	τις	τοῦ ἀγαπητοῦ, πλούσιος ὤν, δοκεῖ
[3, 1]	δι᾽ ἄγνοιαν, ἀνδρεῖος, οἷον εἴ	τις	τοὺς κεραυνοὺς ὑπομένοι φερομένους διὰ
[3, 1]	τἀληθῆ μάλιστα. Διόπερ οὔτ᾽ εἴ	τις	ὑπομένοι τὰ φοβερὰ δι᾽ ἄγνοιαν,
[3, 2]	γὰρ τό τε μὴ δυνάμενον	τμηθῆναι	καὶ τὸ δυνατὸν μὲν μὴ
[3, 1]	ὥσπερ καὶ τὸ ἡδὺ καὶ	τὸ	ἀγαθόν, διχῶς. Τὰ μὲν γὰρ
[3, 2]	Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ	τὸ	ἀκόλαστον. Καὶ γὰρ τὸ μὴ
[3, 5]	οὐκ ὄντες&#-247; ἡ δὲ περὶ	τὸ	ἄξιον ὄντα μὴ ἀξιοῦν ἑαυτὸν
[3, 5]	ὥσπερ διεγράψαμεν, ἡ (μὲν ἐπὶ	τὸ	ἀξιοῦν ἑαυτὸν ἀγαθῶν μεγάλων ἀνάξιον
[3, 1]	τούτων. Εἰ γὰρ (ἦν ἡδὺ	τὸ	ἀποθνήσκειν, πολλάκις ἂν δι᾽ ἀκρασίαν
[3, 2]	ἁπτόν, τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ περὶ	τὸ	ἁπτόν· περὶ γὰρ τὴν διὰ
[3, 2]	περί τε τὸ (γευστὸν καὶ	τὸ	ἁπτόν, τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ περὶ
[3, 5]	ὢν καὶ ἡγούμενος μέγα εἶναι	τὸ	ἄρχειν. ~Ἔστι δὲ καὶ ὁ
[3, 7]	δὲ τοῦ ἐπιχαιρεκάκου πάθος ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ ἀνώνυμον, ἀλλ᾽ ὁ ἔχων
[3, 4]	δὲ περὶ ἕκαστον τῷ εἴδει	τὸ	βέλτιστον· ἀνάγκη καὶ τὴν ἐλευθεριότητα
[3, 6]	καὶ ὡς ὁ λόγος, μεγαλοπρεπής·	τὸ	γὰρ πρέπον κατ᾽ ἀξίαν ἐστίν·
[3, 7]	κρίνων, (κἂν εἰς αὐτὸν ᾖ	τὸ	γελοῖον, μέσος ἔσται τοῦ φορτικοῦ
[3, 2]	δύο τῶν αἰσθητῶν, περί τε	τὸ	(γευστὸν καὶ τὸ ἁπτόν, τῇ
[3, 2]	ἡδύ. Ἐπεὶ καὶ τῶν περὶ	τὸ	γευστὸν οὐ περὶ πᾶσαν ἡδονὴν
[3, 4]	περὶ τὸ νόμισμά (ἐστιν ἐσπουδακώς,	τὸ	δὲ νόμισμα τῆς κτήσεως ἀντὶ
[3, 7]	κατ᾽ ἀξίαν εὖ πράττουσιν ἐστίν,	τὸ	δὲ τοῦ ἐπιχαιρεκάκου πάθος ἐπὶ
[3, 7]	μᾶλλον, τοῦτο ἐναντιώτερον εἶναι δοκεῖ·	τὸ	δὲ τρίτον, ὅτι τὸ ὁμοιότερον
[3, 1]	βοήθειαν, ἀλλ᾽ ἤδη πλησίον ᾖ	τὸ	δεινόν, οὐχ ὑπομένουσιν. Ἀλλὰ πάντων
[3, 1]	(μὴ νομίζειν ἀποθανεῖσθαι, ἢ διὰ	τὸ	δυνάμεις ἔχειν φυλακτικάς· οὐδὲ γὰρ
[3, 2]	τε μὴ δυνάμενον τμηθῆναι καὶ	τὸ	δυνατὸν μὲν μὴ τετμημένον δέ.
[3, 1]	αὕτη δὲ δι᾽ (ἐμπειρίαν καὶ	τὸ	εἰδέναι, οὐχ ὥσπερ Σωκράτης ἔφη
[3, 1]	τὴν ἀνδρείαν. Οὔτε γὰρ διὰ	τὸ	εἰδέναι τὰ φοβερὰ θαρροῦσιν οἱ
[3, 5]	ἕκαστον ἀρετὴ τὸ μεῖζον καὶ	τὸ	ἔλαττον ὀρθῶς, ἅπερ ὁ φρόνιμος
[3, 1]	σφόδρα καὶ ταχύ, ὃ δὲ	τὸ	ἐναντίον ἢ οὐ φοβεῖσθαι ἢ
[3, 1]	ἠρέμα σφόδρα, τῷ δὲ θρασεῖ	τὸ	ἐναντίον τά τε φοβερὰ (θαρραλέα
[3, 1]	τὸ φοβερὸν λέγεται, ὥσπερ καὶ	τὸ	ἡδὺ καὶ τὸ ἀγαθόν, διχῶς.
[3, 7]	τῶν ἄλλων ἕκαστα τῶν περὶ	τὸ	ἦθος ἐπαινετῶν καὶ ψεκτῶν τὰ
[3, 7]	οἷον πέπονθε τὸ θράσος πρὸς	τὸ	θάρσος καὶ ἀσωτία πρὸς ἐλευθεριότητα.
[3, 1]	παρωνυμιάζεται· ὁ γὰρ θρασὺς παρὰ	τὸ	θράσος λέγεται παρωνύμως. Ὥστ᾽ ἐπεὶ
[3, 7]	ἧττον ἐναντίον φαίνεται, οἷον πέπονθε	τὸ	θράσος πρὸς τὸ θάρσος καὶ
[3, 5]	τοῖς μεγαλοψύχοις (ἀποδιδομένων δεῖ διορίσαι	τὸ	ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ καὶ τὰ
[3, 1]	λόγῳ ἐστίν, ὁ δὲ λόγος	τὸ	καλὸν αἱρεῖσθαι κελεύει. Διὸ καὶ
[3, 1]	ἢ θρασύς· ὁ δὲ διὰ	τὸ	καλὸν ἄφοβος καὶ ἀνδρεῖος μόνος.
[3, 1]	τοῦτό ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα,	τὸ	καλόν&#-247; δῆλον ὅτι καὶ ἡ
[3, 5]	πάσαις. Ἔτι δοκεῖ μεγαλοψύχου εἶναι	τὸ	καταφρονητικὸν εἶναι. Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ
[3, 7]	ἢ τὸ μὴ> λυπηρὸν εἶναι	τὸ	λεχθὲν τῷ σκωπτομένῳ ὄντι ὁποιῳοῦν·
[3, 7]	ἕξεις λέγονται, ὁ μὲν φθόνος	τὸ	(λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖς κατ᾽ ἀξίαν
[3, 7]	ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι τὴν νέμεσιν,	τὸ	λυπεῖσθαι μὲν ἐπὶ ταῖς παρὰ
[3, 6]	ὀρεκτικός, μεγαλοπρεπής. Ὁ δ᾽ ἐπὶ	τὸ	μεῖζον καὶ παρὰ μέλος, ἀνώνυμος·
[3, 5]	δ᾽ ἡ περὶ ἕκαστον ἀρετὴ	τὸ	μεῖζον καὶ τὸ ἔλαττον ὀρθῶς,
[3, 6]	δὲ δαπάνης μεγαλοπρέπεια οὐκ ἔστιν.	Τὸ	μὲν γὰρ πρέπον ἐν κόσμῳ
[3, 7]	μέσον ἢ ἐκεῖνα ἀλλήλοις, (διότι	τὸ	μὲν μετ᾽ οὐδετέρου γίνεται αὐτῶν,
[3, 7]	Ἔστι δ᾽ ἐναντιώτερον τοῖς ἄκροις	τὸ	μέσον ἢ ἐκεῖνα ἀλλήλοις, (διότι
[3, 7]	δοκοῦσιν ὑπάρχειν τοῖς ἄκροις πρὸς	τὸ	μέσον ὁμοίως ἀμφότεραι, ἀλλ᾽ ὁτὲ
[3, 7]	δ᾽ ὅρος οὗτος βελτίων ἢ	τὸ	μὴ> λυπηρὸν εἶναι τὸ λεχθὲν
[3, 1]	οὔτε δι᾽ ὀργήν, οὔτε διὰ	τὸ	(μὴ νομίζειν ἀποθανεῖσθαι, ἢ διὰ
[3, 2]	καὶ τὸ ἀκόλαστον. Καὶ γὰρ	τὸ	μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι κόλασιν, (καὶ
[3, 5]	τῷ μεγάλων ἀξίῳ ὄντι μεγάλων	τὸ	μικρῶν ὄντα ἄξιον μικρῶν> ἀξιοῦν
[3, 3]	γὰρ ἀντικείμενον τῷ μὲν ταχὺ	τὸ	μόλις, τῷ δ᾽ ἠρέμα τὸ
[3, 4]	Ὁ δὲ φιλάργυρος ὁ περὶ	τὸ	νόμισμά (ἐστιν ἐσπουδακώς, τὸ δὲ
[3, 3]	σφόδρα, τῷ δὲ πολὺν χρόνον	τὸ	ὀλίγον (λυπεῖσθαι ταύτην τὴν λύπην
[3, 5]	κατεψηφισμένος τὴν ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα. Καὶ	τὸ	ὀλίγωρον τοῦ μεγαλοψύχου μάλιστ᾽ (εἶναι
[3, 7]	δοκεῖ· τὸ δὲ τρίτον, ὅτι	τὸ	ὁμοιότερον ἧττον ἐναντίον φαίνεται, οἷον
[3, 5]	ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται. Καὶ γὰρ	τὸ	ὀρθῶς κρῖναι τὰ μεγάλα καὶ
[3, 1]	αἱρεῖσθαι ποιεῖ, καὶ τοῦτό ἐστι	τὸ	οὗ ἕνεκα, τὸ καλόν&#-247; δῆλον
[3, 2]	ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον ἢ γεύσει	τὸ	πάθος. Διὸ οἱ ὀψοφάγοι οὐκ
[3, 2]	Ἔστι δ᾽ οὐ πάνυ γνώριμον	τὸ	πάθος οὐδ᾽ ἐπιπόλαιον διὰ τὸ
[3, 2]	τὸ πάθος οὐδ᾽ ἐπιπόλαιον διὰ	τὸ	πάντας ἐπὶ θάτερον ἁμαρτάνειν μᾶλλον
[3, 5]	ἀνόητον γὰρ καὶ οὐ καλὸν	τὸ	παρὰ τὴν ἀξίαν τυγχάνειν&#-247; ψεκτὸς
[3, 5]	Μεγαλοψύχου δὲ δοκεῖ τοῦτο διὰ	τὸ	περὶ ὀλίγα (σπουδάζειν, καὶ ταῦτα
[3, 1]	σχεδὸν ἴδιον τῆς ἀνδρείας εἶναι	τὸ	περὶ τὸν θάνατον καὶ τὴν
[3, 2]	μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι κόλασιν, (καὶ	τὸ	πεφυκὸς μὲν μὴ κεκολασμένον δὲ
[3, 1]	ἀνδρεῖος ἄφοβος εἶναι ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ, ὁ δὲ (δειλὸς φοβητικός,
[3, 2]	ὅσων ἀνάγκη κοινωνεῖν ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ πάντας καὶ χαίρειν· ὁ
[3, 1]	ἑτοίμως ἀποθνήσκειν. Οὔτ᾽ εἰ φεύγοντες	τὸ	πονεῖν, ὅπερ πολλοὶ ποιοῦσιν, (οὐδὲ
[3, 6]	οἷον περὶ οἰκέτου (γάμον ἕτερον	τὸ	πρέπον καὶ περὶ ἐρωμένου&#-247; καὶ
[3, 7]	ᾖ τοιονδί, ὧν ἓν καὶ	τὸ	σκῶμμα ἐστίν, ἣ δ᾽ ἐν
[3, 3]	τὸ μόλις, τῷ δ᾽ ἠρέμα	τὸ	σφόδρα, τῷ δὲ πολὺν χρόνον
[3, 2]	ὃ δ᾽ ἀδύνατος· (ἄτμητον γὰρ	τό	τε μὴ δυνάμενον τμηθῆναι καὶ
[3, 1]	τῶν φοβερῶν, ὅταν πλησίον ᾖ	τὸ	τῆς τοιαύτης φθορᾶς ποιητικόν. Φαίνεται
[3, 1]	θρασύς· καὶ γὰρ οὗτος κατὰ	τὸ	τοιοῦτος εἶναι οἷος φοβεῖσθαι μὲν
[3, 7]	ἀκολουθῶν μήτ᾽ ἀντιτείνων, ἀλλὰ πρὸς	τὸ	φαινόμενον βέλτιστον, φίλος. Σεμνότης δὲ
[3, 1]	δειλὸς οὗτος γὰρ λέγεται κατὰ	τὸ	φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ καὶ
[3, 1]	ἠρέμα καὶ μόλις. Ἀλλ᾽ ἴσως	τὸ	φοβερὸν λέγεται, ὥσπερ καὶ τὸ
[3, 7]	πάθος τι ἐστίν. Διὰ δὲ	τὸ	φυσικὰ εἶναι εἰς τὰς φυσικὰς
[3, 7]	ἀλλ᾽ ὁ ἔχων δῆλος, ἐπὶ	τὸ	χαίρειν ταῖς παρὰ τὴν ἀξίαν
[3, 4]	δεῖ ἐλευθέριος. Τοῦτο δὲ λέγω	τὸ	ὡς δεῖ, καὶ ἐπὶ τούτων
[3, 4]	τούτων καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων,	τὸ	ὡς ὁ λόγος ὁ ὀρθός.
[3, 5]	κρατίστην ἔχων ἕξιν περὶ τὰ	τοιαῦτ᾽	εἶναι ἡδέα. Ἡ δὲ (μεγαλοψυχία
[3, 1]	φοβερὰ λέγεται τὰ ποιητικὰ φόβου.	Τοιαῦτα	δ᾽ ἐστὶν ὅσα φαίνεται ποιητικὰ
[3, 2]	(καὶ ὀψοφαγία καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα	περὶ τὰς εἰρημένας ἐστὶν αἰσθήσεις,
[3, 7]	ἣ δ᾽ ἐν τῷ δύνασθαι	τοιαῦτα	πορίζεσθαι&#-247; ἕτεραι μέν εἰσιν ἀλλήλων,
[3, 7]	μεσότητες. Καὶ γὰρ τὸν δυνάμενον	τοιαῦτα	πορίζεσθαι ἐφ᾽ ὅσοις ἡσθήσεται ὁ>
[3, 3]	καὶ ἀγρίῳ πάντα γὰρ τὰ	τοιαῦτα	τῆς αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν
[3, 1]	ἔχει ἀφόβως, καὶ ὑπομένει τὰ	τοιαῦτα	φοβερά, ἃ ἔστι μὲν ὡς
[3, 1]	αἰσχυνόμενοι. Ἀλλ᾽ ἐπὶ μόναις ταῖς	τοιαύταις	φαινομέναις (ἔσεσθαι λύπαις φόβος γίνεται,
[3, 2]	καὶ ὁ ἀκόλαστος περὶ τὰς	τοιαύτας	ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ καὶ γαστριμαργία
[3, 1]	ἀλέας καὶ ψύχη καὶ τὰς	τοιαύτας	λύπας ὑπομενετικός, ὡς ὁ λόγος,
[3, 6]	τοιαύτης μεσότητος καὶ ἐπὶ τῇ	τοιαύτῃ	ἡδονῇ ὀρεκτικός, μεγαλοπρεπής. Ὁ δ᾽
[3, 7]	ἥ τε γὰρ εὐτραπελία ἡ	τοιαύτη,	καὶ μὴ ἣν μεταφέροντες λέγομεν,
[3, 6]	πλούσιος ὤν, δοκεῖ πρέπειν ἑαυτῷ	τοιαύτην	κατασκευὴν οἷον ἀγαθοδαιμονιστὰς ἑστιῶντι, οὗτος
[3, 1]	ἣν οἱ φθονοῦντες λυποῦνται, ἢ	τοιαύτην	οἵαν οἱ ζηλοῦντες ἢ οἱ
[3, 6]	πρέποντος μεγέθους προαιρετικός, καὶ τῆς	τοιαύτης	μεσότητος καὶ ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ
[3, 1]	ὅταν πλησίον ᾖ τὸ τῆς	τοιαύτης	φθορᾶς ποιητικόν. Φαίνεται δὲ κίνδυνος,
[3, 7]	τῷ εἰς αὐτόν, ἐὰν ᾖ	τοιονδί,	ὧν ἓν καὶ τὸ σκῶμμα
[3, 1]	ὃ δ᾽ ὑπὸ μηδεμιᾶς ὑπερβολῆς,	τοιοῦτοι	εἰσίν, ἀλλὰ τῷ ὑπὸ τούτων
[3, 1]	οὐκ ὄντες· ὅταν γὰρ ἐκστῶσι,	τοιοῦτοι	εἰσίν, εἰ δὲ μή, ἀνώμαλοι,
[3, 2]	καὶ αἴσθησιν. Μάλιστα δ᾽ εἰσὶ	τοιοῦτοι,	οἵους οἱ κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν ἀγροίκους,
[3, 1]	Αὶ γὰρ κίνδυνος ἐπὶ τοῖς	τοιούτοις	λέγεται μόνοις τῶν φοβερῶν, ὅταν
[3, 6]	αὐτῷ, εἴπερ ἐπὶ τοσοῦτον ἢ	τοιοῦτον,	οἷον τὴν θεωρίαν οὐκ ᾤετο
[3, 1]	καὶ γὰρ οὗτος κατὰ τὸ	τοιοῦτος	εἶναι οἷος φοβεῖσθαι μὲν ἧττον
[3, 3]	ἔλλειψις ὁ μὲν γὰρ χαλεπὸς	τοιοῦτος	ἐστίν, ὁ καὶ θᾶττον καὶ
[3, 5]	ἀξιοῖ αὐτὸς ἑαυτὸν τούτων, καὶ	τοιοῦτός	ἐστιν οἷος ἀξιοῦν ἑαυτόν. Οὗτος
[3, 5]	ὃ μὲν γὰρ ἂν εἴη	τοιοῦτος	(οἷος ἄξιος ὢν μικρῶν μεγάλων
[3, 1]	πώς. Εἰ γάρ τις εἴη	τοιοῦτος	(οἷος πρὸς ἀλέας καὶ ψύχη
[3, 5]	μεγάλων ἀνάξιον ὄντα χαυνότης τοὺς	τοιούτους	γὰρ χαύνους λέγομεν, ὅσοι μεγάλων
[3, 6]	οὗτος μὲν μικροπρεπής, ὁ δὲ	τοιούτους	(δεχόμενος ἐκείνως μὴ δόξης χάριν
[3, 2]	ἀναισθήτους, (οἳ δὲ ἄλλοις ὀνόμασι	τοιούτους	προσαγορεύουσιν. Ἔστι δ᾽ οὐ πάνυ
[3, 5]	δ᾽ ὡς διωρίσθη πρότερον, τῶν	τοιούτων	ἀγαθῶν δὲ τὰ μὲν μεγάλα
[3, 1]	οὐχ ὑπομένουσιν. Ἀλλὰ πάντων τῶν	τοιούτων	ἀνδρείων οἱ διὰ τὴν αἰδῶ
[3, 2]	πᾶσιν εἶναι σύμφυτον τὴν τῶν	τοιούτων	ἡδέων ἧτταν καὶ αἴσθησιν. Μάλιστα
[3, 5]	ἄξιος ὢν ὑπαρχόντων αὐτῷ τῶν	τοιούτων	μετέχειν μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν· (λείπεται
[3, 1]	ὅπερ πολλοὶ ποιοῦσιν, (οὐδὲ τῶν	τοιούτων	οὐδεὶς ἀνδρεῖος, καθάπερ καὶ Ἀγάθων
[3, 7]	δὲ ἐναντιώσεις οὐ δοκοῦσιν ὑπάρχειν	τοῖς	ἄκροις πρὸς τὸ μέσον ὁμοίως
[3, 7]	δ᾽ ἄφρων. Ἔστι δ᾽ ἐναντιώτερον	τοῖς	ἄκροις τὸ μέσον ἢ ἐκεῖνα
[3, 1]	ὅσα φαίνεται ποιητικὰ λύπης (φθαρτικῆς·	τοῖς	γὰρ ἄλλην τινὰ προσδεχομένοις λύπην
[3, 1]	οὐδαμῶς. Ἔστι μέντοι φοβερὰ (ταῦτα·	τοῖς	γὰρ πλείστοις φοβερά. Διὸ καὶ
[3, 2]	δ᾽ ἔλλειψις ἤτοι ἀνώνυμος ἢ	τοῖς	εἰρημένοις ὀνόμασι προσαγορευομένη. Ἀκριβέστερον δὲ
[3, 2]	μέτρια καὶ τὰ ἀναγκαῖα πλησιάζουσι	τοῖς	ἡδέσιν. Ἐπεὶ δ᾽ ὁ σώφρων
[3, 7]	μὲν φθόνος τὸ (λυπεῖσθαι ἐπὶ	τοῖς	κατ᾽ ἀξίαν εὖ πράττουσιν ἐστίν,
[3, 1]	πρὸς τὰς παρακελεύσεις τὰς ἐν	τοῖς	κινδύνοις χρήσιμα ταῦτα πάντα. Περὶ
[3, 2]	τῶν ἡδονῶν ἔσται διαιρετέον ἐν	τοῖς	λεγομένοις ὕστερον περὶ ἐγκρατείας καὶ
[3, 5]	~Περὶ δὲ μεγαλοψυχίας ἐκ τῶν	τοῖς	μεγαλοψύχοις (ἀποδιδομένων δεῖ διορίσαι τὸ
[3, 1]	πονηροῖς ὠφέλιμα καὶ ὅσα ἡδέα	τοῖς	παιδίοις ᾗ παιδία. Ὁμοίως δὲ
[3, 1]	τὰ δ᾽ ἠρέμα· τὰ δὲ	τοῖς	(πλείστοις φοβερά, καὶ ὅσα τῇ
[3, 1]	φαῦλα καὶ οὐχ ἡδέα, ὅσα	τοῖς	πονηροῖς ὠφέλιμα καὶ ὅσα ἡδέα
[3, 1]	ἀνδρεῖος. Αὶ γὰρ κίνδυνος ἐπὶ	τοῖς	τοιούτοις λέγεται μόνοις τῶν φοβερῶν,
[3, 5]	δοκεῖ ἑνὶ σπουδαίῳ ἢ πολλοῖς	τοῖς	τυγχάνουσιν, ὥσπερ Ἀντιφῶν ἔφη πρὸς
[3, 7]	ἔστι γάρ, ὥσπερ λεχθήσεται ἐν	τοῖς	ὕστερον, ἑκάστη πως ἀρετὴ καὶ
[3, 3]	τοιαῦτα τῆς αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247;	τὸν	ἀνδραποδώδη καὶ τὸν ἀνόητον. Σχεδὸν
[3, 1]	φοβερά, περὶ ὅσα φαμὲν εἶναι	τὸν	ἀνδρεῖον, εἴρηται δὴ ὅτι τὰ
[3, 1]	δ᾽ ἠρέμα, ἀσθενής. Ὥστε συμβαίνει	τὸν	(ἀνδρεῖον μεγάλους φόβους καὶ πολλοὺς
[3, 3]	ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη καὶ	τὸν	ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ ταῦτα μάλιστα
[3, 2]	δυνατὸν μὲν μὴ τετμημένον δέ.	Τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ τὸ
[3, 3]	περὶ ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας. ~Ι.	(Τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον ληπτέον καὶ
[3, 1]	ὑπομεῖναι τὸν κίνδυνον τὸν πρὸς	τὸν	Ἀχιλλέα· Ἕκτορα δ᾽ αἰδὼς εἷλε"
[3, 7]	ἀμφότεραι μέντοι μεσότητες. Καὶ γὰρ	τὸν	δυνάμενον τοιαῦτα πορίζεσθαι ἐφ᾽ ὅσοις
[3, 1]	ἂν φοβηθείη. (Ἢ οὐθὲν κωλύει	τὸν	εἰρημένον τρόπον; ἡ γὰρ ἀνδρεία
[3, 1]	ἂν> ἀνδρεῖοι, καθάπερ καὶ Ὅμηρος	τὸν	Ἕκτορά φησιν ὑπομεῖναι τὸν κίνδυνον
[3, 5]	καὶ ἰδίᾳ μεγαλόψυχον τοῦτον λεκτέον	τὸν	ἔχοντα ταύτην. Ἐπεὶ δ᾽ ἐστὶν
[3, 1]	μὲν ἐκείνας μαλακός, πρὸς δὲ	τὸν	θάνατον ἀπαθής· ἐκεῖνος μὲν ἂν
[3, 1]	δι᾽ ἄλλην ἡδονὴν ὑπομένει τις	τὸν	θάνατον ἢ φυγὴν μειζόνων λυπῶν,
[3, 1]	λόγος, ἀκινδύνους οὔσας, πρὸς δὲ	τὸν	θάνατον καὶ μαλακὸς καὶ περίφοβος,
[3, 1]	τῆς ἀνδρείας εἶναι τὸ περὶ	τὸν	θάνατον καὶ τὴν περὶ τούτου
[3, 3]	μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσοις δεῖ κινουμένους	τὸν	θυμόν, ἀλλὰ προπηλακιζομένους εὐχερῶς καὶ
[3, 1]	ἡ τῶν θηρίων, ἃ διὰ	τὸν	θυμὸν ὁμόσε τῇ πληγῇ φέρεται.
[3, 4]	ἂν εἴη καὶ ἄσωτος περὶ	τὸν	κατὰ συμβεβηκὸς τρόπον τοῦ χρηματισμοῦ,
[3, 1]	Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά φησιν ὑπομεῖναι	τὸν	κίνδυνον τὸν πρὸς τὸν Ἀχιλλέα·
[3, 5]	ἀρετὴ καταφρονητικοὺς ποιεῖ τῶν παρὰ	τὸν	λόγον μεγάλων, (οἷον ἀνδρεία κινδύνων
[3, 7]	τὰ δὲ μή, καὶ κατὰ	τὸν	λόγον· οὗτος δ᾽ εὐτράπελος. Ἡ
[3, 5]	δὲ διαφέρει πλεῖστον. Λέγομεν δὲ	τὸν	μεγαλόψυχον κατὰ τὴν τοῦ ὀνόματος
[3, 3]	πραότητος καὶ χαλεπότητος· καὶ γὰρ	τὸν	πρᾶον περὶ λύπην τὴν ἀπὸ
[3, 1]	Ἕκτορά φησιν ὑπομεῖναι τὸν κίνδυνον	τὸν	πρὸς τὸν Ἀχιλλέα· Ἕκτορα δ᾽
[3, 1]	κινδύνους, ὥσπερ ὁ ἐν Μεταποντίῳ	τὸν	τύραννον ἀποκτείνας καὶ ὁ ἐν
[3, 2]	τὴν γλῶτταν ἔχειν μακρὰν ἀλλὰ	τὸν	φάρυγγα γεράνου, ὥσπερ Φιλόξενος ὁ
[3, 7]	καὶ ὁ ἄγροικος ἔχει πρὸς	τὸν	φορτικὸν καὶ βωμολόχον· ὃ μὲν
[3, 1]	ἡσσώμενοι, θανεῖν ἐρῶσιν. Ὥσπερ καὶ	τὸν	Χείρωνα μυθολογοῦσιν οἱ ποιηταὶ διὰ
[3, 1]	φαινόμενα καὶ μὴ πόρρω, καὶ	τοσαῦτα	τῷ μεγέθει ὄντα ἢ φαινόμενα
[3, 6]	ἐρωμένου&#-247; καὶ αὐτῷ, εἴπερ ἐπὶ	τοσοῦτον	ἢ τοιοῦτον, οἷον τὴν θεωρίαν
[3, 6]	εἰ εἰς γάμον δαπανῶν τις	τοῦ	ἀγαπητοῦ, πλούσιος ὤν, δοκεῖ πρέπειν
[3, 7]	μεσότης, καὶ ὁ εὐτράπελος μέσος	(τοῦ	ἀγροίκου καὶ δυστραπέλου καὶ τοῦ
[3, 3]	πρᾶος μέσος τοῦ χαλεποῦ καὶ	τοῦ	ἀνδραποδώδους. ~Ἔστι δὲ καὶ ἡ
[3, 1]	ὑπὲρ ἡμᾶς εἶναι καὶ τὰς	τοῦ	ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις· οὕτω καὶ
[3, 1]	ὥσπερ καὶ νῦν αὐτοῦ μὲν	τοῦ	ἀποθνήσκειν οὐκ ὄντος ἡδέος, τῶν
[3, 4]	ὁ ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν. Καὶ	τοῦ	ἀσώτου ὡσαύτως λαφύκτης μὲν ὁ
[3, 5]	συμβέβηκεν. Διὸ ἐνίοτε οἱ ἐναντίοι	τοῦ	αὐτοῦ ἀντιποιοῦνται, οἷον ὁ ἄσωτος
[3, 7]	(τοῦ ἀγροίκου καὶ δυστραπέλου καὶ	τοῦ	βωμολόχου. Ὥσπερ γὰρ περὶ τροφὴν
[3, 2]	ὀνόμασι προσαγορευομένη. Ἀκριβέστερον δὲ περὶ	τοῦ	γένους τῶν ἡδονῶν ἔσται διαιρετέον
[3, 7]	ἁπλοῦς, ὃν καλοῦσιν αὐθέκαστον, μέσος	τοῦ	εἴρωνος καὶ ἀλαζόνος. Ὁ μὲν
[3, 1]	οἱ ποιηταὶ διὰ τὴν ἀπὸ	τοῦ	ἕλκους ὀδύνην εὔξασθαι ἀποθανεῖν ἀθάνατον
[3, 7]	εὖ πράττουσιν ἐστίν, τὸ δὲ	τοῦ	ἐπιχαιρεκάκου πάθος ἐπὶ τὸ αὐτὸ
[3, 1]	γίνεται, ὅσων ἡ φύσις ἀναιρετικὴ	τοῦ	ζῆν. (Διὸ καὶ σφόδρα τινὲς
[3, 5]	ἴδιον. Πάλιν περὶ τιμῆς καὶ	τοῦ	ζῆν καὶ πλούτου, περὶ ὧν
[3, 1]	Ὅμως δὲ μάλιστα φυσικὴ ἡ	τοῦ	θυμοῦ· ἀήττητον γὰρ ὁ θυμός,
[3, 4]	τοῦ χρηματισμοῦ, καὶ γὰρ ἐπὶ	τοῦ	κατὰ φύσιν χρηματισμοῦ τὴν αὔξησιν
[3, 4]	μὲν γὰρ καθ᾽ αὑτὸ χρῆσις	τοῦ	κτήματος ἐστίν, (οἷον ὑποδήματος ἢ
[3, 5]	τὴν γειτνίασιν καὶ ὁμοιότητα μέχρι	του	λανθάνει πόρρω προϊόντα, καὶ περὶ
[3, 5]	ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα. Καὶ τὸ ὀλίγωρον	τοῦ	μεγαλοψύχου μάλιστ᾽ (εἶναι πάθος ἴδιον.
[3, 5]	δὲ τὸν μεγαλόψυχον κατὰ τὴν	τοῦ	ὀνόματος προσηγορίαν, ὥσπερ ἐν μεγέθει
[3, 7]	γὰρ περὶ τροφὴν ὁ σικχὸς	τοῦ	παμφάγου διαφέρει τῷ ὃ μὲν
[3, 1]	Ἀγάθων φησὶ (φαῦλοι βροτῶν γὰρ	τοῦ	πονεῖν ἡσσώμενοι, θανεῖν ἐρῶσιν. Ὥσπερ
[3, 6]	δὲ πρέπον εἶναι καὶ γὰρ	τοῦ	πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν καὶ πρέπον&#-247;
[3, 6]	Ὁ δὴ ἐν μεγάλῃ δαπάνῃ	τοῦ	πρέποντος μεγέθους προαιρετικός, καὶ τῆς
[3, 2]	γὰρ ἡδονὴν ταύταις χαίρομεν, (τὴν	τοῦ	φαγεῖν ἢ πιεῖν&#-247; καθ᾽ αὑτὰς
[3, 7]	ᾖ τὸ γελοῖον, μέσος ἔσται	τοῦ	φορτικοῦ καὶ τοῦ ψυχροῦ. Ὁ
[3, 3]	τις, καὶ ὁ πρᾶος μέσος	τοῦ	χαλεποῦ καὶ τοῦ ἀνδραποδώδους. ~Ἔστι
[3, 4]	περὶ τὸν κατὰ συμβεβηκὸς τρόπον	τοῦ	χρηματισμοῦ, καὶ γὰρ ἐπὶ τοῦ
[3, 7]	μέσος ἔσται τοῦ φορτικοῦ καὶ	τοῦ	ψυχροῦ. Ὁ δ᾽ ὅρος οὗτος
[3, 3]	ἐπὶ πολλοῖς, ὁ δ᾽ (ἀνδραποδώδης	τοὐναντίον&#-247;	δῆλον ὅτι ἔστι τις καὶ
[3, 1]	στρατιωτικῶν ἀνθρώπων ὑπομένουσιν. Αὐτὸ γὰρ	τοὐναντίον	ἔχει ἢ ὡς ᾤετο Σωκράτης,
[3, 1]	καὶ πολλοὺς ποιεῖσθαι. Ἐδόκει δὲ	τοὐναντίον	ἡ ἀνδρεία ἄφοβον παρασκευάζειν, τοῦτο
[3, 1]	ἐστίν, ἁπλῶς δ᾽ οὔ, ἀλλὰ	τοὐναντίον	φαῦλα καὶ οὐχ ἡδέα, ὅσα
[3, 7]	τὰ δὲ μή, καὶ πρὸς	τοὺς	ἀξίους οὕτως ἔχων σεμνός. Ὁ
[3, 2]	πῶς τὴν ἀκολασίαν ὀνομάζοντες μεταφέρομεν.	Τοὺς	δὲ ἀκινήτως ἔχοντας δι᾽ ἀναισθησίαν
[3, 1]	τὰ φοβερὰ θαρροῦσιν οἱ ἐπὶ	τοὺς	ἱστοὺς ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι, ἀλλ᾽ (ὅτι
[3, 1]	ἄγνοιαν, ἀνδρεῖος, οἷον εἴ τις	τοὺς	κεραυνοὺς ὑπομένοι φερομένους διὰ μανίαν,
[3, 1]	οἵ τε κατευτυχηκότες πολλάκις ὑπομένουσι	τοὺς	(κινδύνους καὶ οἱ μεθύοντες· εὐέλπιδας
[3, 1]	καὶ ὅσοι δι᾽ ἐμπειρίαν ὑπομένουσι	τοὺς	κινδύνους, ὅνπερ τρόπον σχεδὸν οἱ
[3, 3]	Σχεδὸν γὰρ ταῦτα μάλιστα καλοῦσι	τοὺς	μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσοις δεῖ κινουμένους
[3, 1]	τὰ φερόμενα, οἳ δὲ λαμβάνουσι	τοὺς	ὄφεις. Ἄλλη δ᾽ ἡ κατ᾽
[3, 5]	ἀγαθῶν μεγάλων ἀνάξιον ὄντα χαυνότης	τοὺς	τοιούτους γὰρ χαύνους λέγομεν, ὅσοι
[3, 5]	ἐστὶ διάθεσις ἡ μεγαλοψυχία, καὶ	τοῦτ᾽	ἀποδίδομεν, καὶ οὐ περὶ τὰ
[3, 1]	οὔτε δι᾽ ὃ θαρραλεώτερον ἀγωνίζονται,	τοῦτο	ἀνδρεία. Καὶ γὰρ ἂν ἡ
[3, 4]	(ἔσχατα εἰσί, καὶ μέσον, καὶ	τοῦτο	βέλτιστον, ἓν δὲ περὶ ἕκαστον
[3, 1]	τοὐναντίον ἡ ἀνδρεία ἄφοβον παρασκευάζειν,	τοῦτο	δ᾽ εἶναι ἐν τῷ ἢ
[3, 4]	δ᾽ ἄμφω ὡς δεῖ ἐλευθέριος.	Τοῦτο	δὲ λέγω τὸ ὡς δεῖ,
[3, 1]	ὄντες ὅμως ὑπομένουσι δι᾽ ἐμπειρίαν·	τοῦτο	δέ, ὅτι οὐκ οἴονται κίνδυνον
[3, 1]	Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ πᾶσα ἀρετὴ προαιρετική	τοῦτο	δὲ πῶς λέγομεν, εἴρηται πρότερον,
[3, 5]	ἐλευθέριος χρημάτων. Μεγαλοψύχου δὲ δοκεῖ	τοῦτο	διὰ τὸ περὶ ὀλίγα (σπουδάζειν,
[3, 5]	δόξης οὐχ ὁμολογεῖσθαι. Δεῖ δὴ	τοῦτο	διορίσαντας εἰπεῖν. Ἔστι γὰρ τιμὴ
[3, 7]	ὅτι ἐφ᾽ (ὃ ἁμαρτάνομεν μᾶλλον,	τοῦτο	ἐναντιώτερον εἶναι δοκεῖ· τὸ δὲ
[3, 1]	τινος πάντα αἱρεῖσθαι ποιεῖ, καὶ	τοῦτό	ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα, τὸ
[3, 1]	Διὸ καὶ ὁ μὴ διὰ	τοῦτο	ὑπομένων αὐτά, οὗτος ἤτοι ἐξέστηκεν
[3, 5]	ἑαυτόν· (λείπεται δὲ ἐνταῦθα ἐναντίος	τούτοις	ἀμφοτέροις, ὅστις ὢν ἄξιος μεγάλων
[3, 5]	ἄξιοι καὶ ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἐν	τούτοις	ζητητέος ὁ μεγαλόψυχος. Τετραχῶς δ᾽
[3, 1]	ἀποθανεῖν ἀθάνατον ὄντα. Παραπλησίως (δὲ	τούτοις	καὶ ὅσοι δι᾽ ἐμπειρίαν ὑπομένουσι
[3, 2]	δ᾽ ὑπερβάλλων ἀκόλαστος. Πάντες γὰρ	τούτοις	φύσει τε χαίρουσι, καὶ ἐπιθυμίας
[3, 5]	μεγαλοψυχία, ὥσπερ καὶ ἰδίᾳ μεγαλόψυχον	τοῦτον	λεκτέον τὸν ἔχοντα ταύτην. Ἐπεὶ
[3, 1]	τὸν θάνατον καὶ τὴν περὶ	τούτου	λύπην ἔχειν πώς. Εἰ γάρ
[3, 7]	καὶ ὁρίζονται ἐν τῷ γένει	τούτῳ	τὴν σωφροσύνην· ὁ δ᾽ ἀληθὴς
[3, 1]	(ἀνδρεία. Κατ᾽ ἀλήθειαν δὲ οὐδεμία	τούτων,	ἀλλὰ πρὸς τὰς παρακελεύσεις τὰς
[3, 5]	τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ ἄξιοι,	τούτων	ἀξιοῦσιν αὑτοὺς ἄμφω&#-247; καὶ ὃ
[3, 1]	τοιοῦτοι εἰσίν, ἀλλὰ τῷ ὑπὸ	τούτων	ἀπαθεῖς εἶναι, ἢ ἁπλῶς ἢ
[3, 1]	ὧν οἱ πολλοὶ πάσχουσιν, ὑπὸ	τούτων	ἀπαθεῖς ἢ ὅλως ἢ ἠρέμα.
[3, 1]	οὐδεὶς δικαίως ἂν> ἀνδρεῖος λέγοιτο	τούτων.	Εἰ γὰρ (ἦν ἡδὺ τὸ
[3, 4]	τὴν περιουσίαν δίδωσιν. Αὐτῶν δὲ	τούτων	εἴδη λέγονται διαφέροντα τῷ μᾶλλον
[3, 5]	ἀλήθειαν τὰ δὲ μικρά, καὶ	(τούτων	ἔνιοι ἄξιοι καὶ ἀξιοῦσιν αὑτούς,
[3, 3]	φανερὸν ὅτι ἐπιεικὴς ἡ μέση	τούτων	ἕξις· οὔτε γὰρ προτερεῖ οὔθ᾽
[3, 5]	ἑαυτόν. Οὗτος ἐπαινετὸς καὶ μέσος	τούτων.	Ἐπεὶ οὖν περὶ τιμῆς αἵρεσιν
[3, 5]	τινα τηλικούτων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν	τούτων,	ἔστι δ᾽ ἀνάπαλιν πρὸς ἑκάτερα
[3, 5]	εἶναι μεγάλων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν	τούτων,	ἔστι δὲ μικρὰ καὶ ἄξιόν
[3, 6]	πρὸς τὴν ἀξίαν (ὃ) οὐθεὶς	τούτων.	Καὶ ἐπ᾽ ἐλευθεριότητος (ὡσαύτως· ἔστι
[3, 4]	τὸ ὡς δεῖ, καὶ ἐπὶ	τούτων	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων, τὸ
[3, 5]	ἄξιος μεγάλων ἀξιοῖ αὐτὸς ἑαυτὸν	τούτων,	καὶ τοιοῦτός ἐστιν οἷος ἀξιοῦν
[3, 7]	τὴν ἀξίαν κακοπραγίαις. Μέσος δὲ	τούτων	ὁ νεμεσητικός, καὶ ὃ ἐκάλουν
[3, 2]	ἄτμητος ὁ μὴ τετμημένος, καὶ	τούτων	ὃ μὲν δυνατός, ὃ δ᾽
[3, 1]	ὑπὸ μηθενὸς ὃ μὲν πόνου	τρίβεσθαι,	ὃ δ᾽ ὑπὸ μηδεμιᾶς ὑπερβολῆς,
[3, 1]	ὅτι τὰς βοηθείας τῶν δεινῶν.	Τρίτη	δ᾽ ἡ δι᾽ ἀπειρίαν καὶ
[3, 7]	ἐναντιώτερον εἶναι δοκεῖ· τὸ δὲ	τρίτον,	ὅτι τὸ ὁμοιότερον ἧττον ἐναντίον
[3, 1]	(Ἢ οὐθὲν κωλύει τὸν εἰρημένον	τρόπον;	ἡ γὰρ ἀνδρεία ἀκολούθησις τῷ
[3, 2]	τετμημένον δέ. Τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ τὸ ἀκόλαστον. Καὶ γὰρ
[3, 3]	ἀκρασίας. ~Ι. (Τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	ληπτέον καὶ περὶ πραότητος καὶ
[3, 2]	τὴν ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽ ἄλλον	τρόπον	οἱ δυσίατοι καὶ οἱ ἀνίατοι
[3, 1]	ἐμπειρίαν ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους, ὅνπερ	τρόπον	σχεδὸν οἱ πλεῖστοι τῶν στρατιωτικῶν
[3, 4]	ἄσωτος περὶ τὸν κατὰ συμβεβηκὸς	τρόπον	τοῦ χρηματισμοῦ, καὶ γὰρ ἐπὶ
[3, 7]	τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ γὰρ περὶ	τροφὴν	ὁ σικχὸς τοῦ παμφάγου διαφέρει
[3, 2]	ἅπερ καὶ τἆλλα θηρία μόνον	τυγχάνει	αἰσθητικῶς ἔχοντα, καὶ χαίροντα καὶ
[3, 5]	καλὸν τὸ παρὰ τὴν ἀξίαν	τυγχάνειν&#-247;	ψεκτὸς δὲ καὶ ὅστις ἄξιος
[3, 2]	τῷ χαίρειν μᾶλλον ἢ δεῖ	τυγχάνοντες	καὶ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ
[3, 2]	λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ μὴ	τυγχάνοντες&#-247;	οὐδ᾽ ἀνάλγητοι οὐ γὰρ ἐλλείπουσι
[3, 5]	ἑνὶ σπουδαίῳ ἢ πολλοῖς τοῖς	τυγχάνουσιν,	ὥσπερ Ἀντιφῶν ἔφη πρὸς Ἀγάθωνα
[3, 5]	ὑπὸ ἀναξίου. Καὶ χαίρει μάλιστα	τυγχάνων.	Οὕτω μὲν οὖν δόξειεν ἂν
[3, 1]	ὥσπερ ὁ ἐν Μεταποντίῳ τὸν	τύραννον	ἀποκτείνας καὶ ὁ ἐν Κρήτῃ
[3, 6]	δὲ κόσμος οὐκ (ἐκ τῶν	τυχόντων	ἀναλωμάτων, ἀλλ᾽ ἐν ὑπερβολῇ τῶν
[3, 5]	γὰρ τῷ ὑπὸ πολλῶν τῶν	τυχόντων	ἢ τῷ ὑπὸ τῶν ἀξίων
[3, 6]	ὁ μεγαλοπρεπὴς οὐ περὶ τὴν	τυχοῦσαν	πρᾶξιν καὶ προαίρεσιν, ἀλλὰ τὴν
[3, 2]	ἐπτόηται τὰ θηρία, οὐδ᾽ ὅσων	τῷ	ἄκρῳ τῆς γλώττης ἡ αἴσθησις,
[3, 5]	τῷ σεμνῷ καὶ (ὁ θρασὺς	τῷ	ἀνδρείῳ· εἰσὶ γὰρ καὶ περὶ
[3, 1]	ἢ ἠρέμα. Ἀπορεῖται δ᾽ εἰ	τῷ	ἀνδρείῳ οὐθέν ἐστι φοβερόν, οὐδ᾽
[3, 4]	ὡσαύτως λαφύκτης μὲν ὁ ἐν	τῷ	ἀτάκτως ἀναλίσκειν, ἀλόγιστος δὲ ὁ
[3, 5]	οὖν δόξειεν ἂν ἐναντίως ἔχειν·	τῷ	γὰρ (εἶναί τε μάλιστα περὶ
[3, 7]	γὰρ ἐν τῷ χαίρειν ἐστι	τῷ	γελοίῳ καὶ τῷ εἰς αὐτόν,
[3, 7]	σωφροσύνην, διὸ καὶ ὁρίζονται ἐν	τῷ	γένει τούτῳ τὴν σωφροσύνην· ὁ
[3, 1]	(θαρραλέα καὶ τὰ σφόδρα ἠρέμα,	τῷ	δ᾽ ἀνδρείῳ τἀληθῆ μάλιστα. Διόπερ
[3, 3]	τῷ μὲν ταχὺ τὸ μόλις,	τῷ	δ᾽ ἠρέμα τὸ σφόδρα, τῷ
[3, 1]	εἶναι καὶ τὰ ἠρέμα σφόδρα,	τῷ	δὲ θρασεῖ τὸ ἐναντίον τά
[3, 3]	τῷ δ᾽ ἠρέμα τὸ σφόδρα,	τῷ	δὲ πολὺν χρόνον τὸ ὀλίγον
[3, 1]	(τῷ μὲν γὰρ θαρρεῖν ἐλλείπουσι,	τῷ	δὲ φοβεῖσθαι ὑπερβάλλουσι&#-247; δῆλον ὡς
[3, 7]	σκῶμμα ἐστίν, ἣ δ᾽ ἐν	τῷ	δύνασθαι τοιαῦτα πορίζεσθαι&#-247; ἕτεραι μέν
[3, 4]	βέλτιστον, ἓν δὲ περὶ ἕκαστον	τῷ	εἴδει τὸ βέλτιστον· ἀνάγκη καὶ
[3, 7]	χαίρειν ἐστι τῷ γελοίῳ καὶ	τῷ	εἰς αὐτόν, ἐὰν ᾖ τοιονδί,
[3, 5]	αὐτοῦ ἀντιποιοῦνται, οἷον ὁ ἄσωτος	τῷ	ἐλευθερίῳ καὶ ὁ αὐθάδης τῷ
[3, 7]	ὄντι ὁποιῳοῦν· μᾶλλον γὰρ δεῖ	τῷ	ἐν μεσότητι ὄντι ἀρέσκειν· οὗτος
[3, 5]	τῶν ἀξίων λόγου, καὶ πάλιν	τῷ	ἐπὶ τίνι ἡ τιμὴ διαφέρει.
[3, 1]	παρασκευάζειν, τοῦτο δ᾽ εἶναι ἐν	τῷ	ἢ μηθὲν ἢ ὀλίγα φοβεῖσθαι,
[3, 1]	τρόπον; ἡ γὰρ ἀνδρεία ἀκολούθησις	τῷ	λόγῳ ἐστίν, ὁ δὲ λόγος
[3, 4]	δὲ τούτων εἴδη λέγονται διαφέροντα	τῷ	μᾶλλον καὶ ἧττον περὶ μόρια,
[3, 5]	Ὥστε καὶ τῷ σεμνῷ καὶ	τῷ	μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος εἶναι δοκεῖ, ὅτε
[3, 5]	καὶ οὐ περὶ τὰ χρήσιμα,	τῷ	μεγαλοψύχῳ, ἅμα δὲ καὶ ἡ
[3, 5]	ὁ αὐτός ἐστι τῇ φύσει	τῷ	μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ ἄξιοι, τούτων
[3, 5]	Καίτοι δόξειεν ἂν ἐναντίον (εἶναι	τῷ	μεγάλων ἀξίῳ ὄντι μεγάλων τὸ
[3, 1]	καὶ μὴ πόρρω, καὶ τοσαῦτα	τῷ	μεγέθει ὄντα ἢ φαινόμενα ὥστ᾽
[3, 1]	θρασεῖς ἐπιψεύδονται διὰ τὰς ἕξεις·	τῷ	μὲν γὰρ δειλῷ τά τε
[3, 1]	περὶ ταὐτὰ ἀλλ᾽ ἐξ ἐναντίας·	(τῷ	μὲν γὰρ θαρρεῖν ἐλλείπουσι, τῷ
[3, 3]	τὰς ὀλιγωρίας. Ἔστι γὰρ ἀντικείμενον	τῷ	μὲν ταχὺ τὸ μόλις, τῷ
[3, 7]	ὦσιν, (οἱ μέσοι γίγνονται· ἐν	τῷ	μέσῳ γὰρ ἐστί πως τὰ
[3, 5]	Οὐκ ἔστι δ᾽ ἐναντίος οὔτε	τῷ	μὴ μεμπτὸς εἶναι ὡς γὰρ
[3, 4]	καὶ αἰσχροκερδής, φειδωλὸς μὲν ἐν	τῷ	μὴ προΐεσθαι, αἰσχροκερδὴς δ᾽ ἐν
[3, 4]	ἀναλίσκειν, ἀλόγιστος δὲ ὁ ἐν	τῷ	μὴ ὑπομένειν τὴν ἀπὸ λογισμοῦ
[3, 7]	ὁ σικχὸς τοῦ παμφάγου διαφέρει	τῷ	ὃ μὲν μηθὲν ἢ ὀλίγα
[3, 3]	πώς. Διεγράψαμεν δὲ καὶ ἀντεθήκαμεν	τῷ	ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ καὶ ἀγρίῳ
[3, 4]	μὴ προΐεσθαι, αἰσχροκερδὴς δ᾽ ἐν	τῷ	ὁτιοῦν προσίεσθαι, κίμβιξ δὲ ὁ
[3, 2]	Οὐδὲ γὰρ ἀκόλαστος οὐδεὶς λέγεται	τῷ	πάσχειν ἢ μὴ πάσχειν. Εἰ
[3, 2]	εἰσί, φανερόν, καὶ ὅτι ἐν	τῷ	περὶ ταύτας διακεῖσθαί πως καὶ
[3, 5]	τιμὴ διαφέρει. Μεγάλη (γὰρ οὐ	τῷ	πλήθει τῶν τιμώντων οὐδὲ τῷ
[3, 5]	τῷ πλήθει τῶν τιμώντων οὐδὲ	τῷ	ποιῷ μόνον, ἀλλὰ (καὶ τῷ
[3, 3]	ἀπὸ θυμοῦ γιγνομένην ὁρῶμεν ὄντα,	τῷ	πρὸς ταύτην ἔχειν πώς. Διεγράψαμεν
[3, 6]	χάριν μηδὲ δι᾽ ἐξουσίαν ὅμοιος	τῷ	σαλάκωνι, ὁ δὲ κατ᾽ ἀξίαν
[3, 5]	τῷ ἐλευθερίῳ καὶ ὁ αὐθάδης	τῷ	σεμνῷ καὶ (ὁ θρασὺς τῷ
[3, 5]	ψυχῆς καὶ (δυνάμεως. Ὥστε καὶ	τῷ	σεμνῷ καὶ τῷ μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος
[3, 7]	μὴ> λυπηρὸν εἶναι τὸ λεχθὲν	τῷ	σκωπτομένῳ ὄντι ὁποιῳοῦν· μᾶλλον γὰρ
[3, 5]	τῷ ποιῷ μόνον, ἀλλὰ (καὶ	τῷ	τιμίαν εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ δὲ
[3, 1]	ἔχει. Καὶ γὰρ οὗτοι οὐ	τῷ	ὑπὸ μηθενὸς ὃ μὲν πόνου
[3, 5]	καὶ μεγάλη διχῶς. Ἢ γὰρ	τῷ	ὑπὸ πολλῶν τῶν τυχόντων ἢ
[3, 1]	μηδεμιᾶς ὑπερβολῆς, τοιοῦτοι εἰσίν, ἀλλὰ	τῷ	ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς εἶναι, ἢ
[3, 5]	ὑπὸ πολλῶν τῶν τυχόντων ἢ	τῷ	ὑπὸ τῶν ἀξίων λόγου, καὶ
[3, 4]	ἂν εἴ τις σταθμῷ χρήσαιτο	τῷ	ὑποδήματι, ἀλλ᾽ οἷον ἡ πώλησις
[3, 2]	γλώττης ἡ αἴσθησις, ἀλλ᾽ ὅσων	τῷ	φάρυγγι, καὶ ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον
[3, 7]	(εὐτραπελίας ἣ μὲν γὰρ ἐν	τῷ	χαίρειν ἐστι τῷ γελοίῳ καὶ
[3, 2]	οὐδ᾽ ἀνάλγητοι οὐ γὰρ ἐλλείπουσι	τῷ	χαίρειν ἢ λυπεῖσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον
[3, 2]	λέγονται ἀκόλαστοι οὐ γὰρ ὑπερβάλλουσι	τῷ	χαίρειν μᾶλλον ἢ δεῖ τυγχάνοντες
[3, 5]	κρῖναι τὰ μεγάλα καὶ μικρὰ	τῶν	ἀγαθῶν ἐπαινετόν. Δοκεῖ δὲ ταῦτ᾽
[3, 5]	ταύτην. Ἐπεὶ δ᾽ ἐστὶν ἔνια	τῶν	ἀγαθῶν τὰ μὲν τίμια τὰ
[3, 2]	περὶ τὰ ἡδέα τὰ εἰρημένα	τῶν	αἰσθητῶν μεσότης σωφροσύνη ἂν εἴη,
[3, 2]	τῇ μὲν δόξῃ περὶ δύο	τῶν	αἰσθητῶν, περί τε τὸ (γευστὸν
[3, 2]	Σειρῆσιν. Ἀλλὰ περὶ τὰ δύο	τῶν	αἰσθητῶν ταῦτα, περὶ ἅπερ καὶ
[3, 2]	ἄνευ ἐπιθυμίας ἀφροδισίων, ἢ λύπην	τῶν	αἰσχρῶν, καὶ περὶ τὴν διὰ
[3, 5]	κινδύνων μέγα γὰρ οἴεται εἶναι	τῶν	αἰσχρῶν, καὶ πλῆθος οὐ πᾶν
[3, 5]	τιμῆς αἵρεσιν καὶ (χρῆσιν καὶ	τῶν	ἄλλων ἀγαθῶν τῶν ἐντίμων ἀρίστη
[3, 2]	καὶ ἁπτά. Οερὶ δὲ τὰ	τῶν	ἄλλων αἰσθητῶν ἡδέα σχεδὸν ὁμοίως
[3, 7]	πρὸς ἐλευθεριότητα. Περὶ μὲν οὖν	τῶν	ἄλλων ἀρετῶν τῶν ἐπαινετῶν εἴρηται
[3, 2]	πως καὶ ἀλλήλων διαφέρουσι καὶ	τῶν	ἄλλων· διεγράψαμεν δὲ πρότερον πῶς
[3, 1]	ὥσπερ θερμὰ καὶ ψυχρά, καὶ	τῶν	ἄλλων (δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς
[3, 3]	Ἐπεὶ δ᾽ ὥσπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων εἴπομεν, καὶ ἐνταῦθ᾽ ἐστὶν
[3, 7]	ἀνελεύθερος. ~Ι Σχεδὸν δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστα τῶν περὶ τὸ
[3, 5]	οἱ ἄνθρωποι, οὐθὲν φροντίζειν περὶ	τῶν	ἄλλων πλὴν περὶ τιμῆς. Καὶ
[3, 4]	καὶ ἐπὶ τούτων καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων, τὸ ὡς ὁ λόγος
[3, 6]	τυχόντων ἀναλωμάτων, ἀλλ᾽ ἐν ὑπερβολῇ	τῶν	ἀναγκαίων ἐστίν. Ὁ δὴ ἐν
[3, 4]	διώκει· ὁ δ᾽ ἄσωτος ἐλλείπει	τῶν	ἀναγκαίων· ὁ δ᾽ (ἐλευθέριος τὴν
[3, 2]	καθ᾽ αὑτὰς δὲ οἷον αἱ	τῶν	ἀνθῶν εἰσίν. Διὸ ἐμμελῶς ἔφη
[3, 5]	τῶν τυχόντων ἢ τῷ ὑπὸ	τῶν	ἀξίων λόγου, καὶ πάλιν τῷ
[3, 1]	φόβους καὶ ἡ ἀνδρεία μία	τῶν	ἀρετῶν. Διείλομεν δ᾽ ἐν τῇ
[3, 2]	ἀλλὰ τὰ μὲν καλὰ θεωρεῖν	τῶν	δ᾽ ᾀδόντων ἀκούειν, οὐκ ἂν
[3, 5]	ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἂν εἴη,	τῶν	δ᾽ ἐναντίων, ὥσπερ διεγράψαμεν, ἡ
[3, 1]	ἀλλ᾽ (ὅτι ἴσασι τὰς βοηθείας	τῶν	δεινῶν· οὔτε δι᾽ ὃ θαρραλεώτερον
[3, 1]	δεινά, ἀλλ᾽ ὅτι τὰς βοηθείας	τῶν	δεινῶν. Τρίτη δ᾽ ἡ δι᾽
[3, 5]	καὶ μικροψυχίας. Ὁ δὲ τέταρτος	τῶν	διορισθέντων οὔτε πάμπαν ψεκτὸς οὔτε
[3, 5]	ὢν μικρῶν μεγάλων ἀξιοῦν ἑαυτὸν	τῶν	ἐντίμων ἀγαθῶν, ὃ δὲ ἄξιος
[3, 5]	(χρῆσιν καὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν	τῶν	ἐντίμων ἀρίστη ἐστὶ διάθεσις ἡ
[3, 7]	μὲν οὖν τῶν ἄλλων ἀρετῶν	τῶν	ἐπαινετῶν εἴρηται σχεδόν· περὶ δὲ
[3, 2]	τῶν καλῶν ἢ τῇ ἀκροάσει	τῶν	εὐαρμόστων, εἰ μή τί που
[3, 2]	περὶ τὴν διὰ τῆς ἀκοῆς	τῶν	εὐαρμόστων ἢ ἀναρμόστων, ἔτι δὲ
[3, 2]	Ἀκριβέστερον δὲ περὶ τοῦ γένους	τῶν	ἡδονῶν ἔσται διαιρετέον ἐν τοῖς
[3, 1]	ὁμοία μέν, ὥσπερ καὶ ἡ	τῶν	θηρίων, ἃ διὰ τὸν θυμὸν
[3, 7]	δὲ πάντ᾽ ἐστὶν ἐν ταῖς	τῶν	καθημάτων διαιρέσεσιν· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν
[3, 2]	τὴν διὰ τῆς ὄψεως ἡδονὴν	τῶν	καλῶν ἄνευ ἐπιθυμίας ἀφροδισίων, ἢ
[3, 2]	φαίνεται πάσχοντα αὐτῇ τῇ θεωρίᾳ	τῶν	καλῶν ἢ τῇ ἀκροάσει τῶν
[3, 1]	ἀσθενεῖς καὶ δειλοὶ καὶ ὑπὸ	τῶν	κοινῶν παθημάτων πάσχουσί τι, πλὴν
[3, 2]	ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας. Ἁλλὰ καὶ	τῶν	ὀσμῶν ταύταις χαίρουσιν ὅσαι κατὰ
[3, 6]	ἀξίαν ἐστίν· οὐθὲν γὰρ πρέπει	τῶν	παρὰ τὴν ἀξίαν. Δεῖ δὲ
[3, 5]	Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ καταφρονητικοὺς ποιεῖ	τῶν	παρὰ τὸν λόγον μεγάλων, (οἷον
[3, 1]	ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις· οὕτω καὶ	τῶν	περὶ τὴν ψυχὴν παθημάτων. Οἱ
[3, 2]	τὰς δὲ ἡδύ. Ἐπεὶ καὶ	τῶν	περὶ τὸ γευστὸν οὐ περὶ
[3, 7]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστα	τῶν	περὶ τὸ ἦθος ἐπαινετῶν καὶ
[3, 1]	τοῦ ἀποθνήσκειν οὐκ ὄντος ἡδέος,	τῶν	ποιητικῶν δ᾽ αὐτοῦ, πολλοὶ δι᾽
[3, 5]	περὶ τιμὴν καὶ καταφρονητικὸν εἶναι	τῶν	πολλῶν (καὶ) δόξης οὐχ ὁμολογεῖσθαι.
[3, 7]	ῥηθέντα δύο, ὀλιγότης τε, οἷον	τῶν	πρὸς τὰ ἡδέα ἀναισθήτων, καὶ
[3, 1]	ὅνπερ τρόπον σχεδὸν οἱ πλεῖστοι	τῶν	στρατιωτικῶν ἀνθρώπων ὑπομένουσιν. Αὐτὸ γὰρ
[3, 5]	Μεγάλη (γὰρ οὐ τῷ πλήθει	τῶν	τιμώντων οὐδὲ τῷ ποιῷ μόνον,
[3, 5]	τὰ δ᾽ ὡς διωρίσθη πρότερον,	τῶν	τοιούτων ἀγαθῶν δὲ τὰ μὲν
[3, 1]	δεινόν, οὐχ ὑπομένουσιν. Ἀλλὰ πάντων	τῶν	τοιούτων ἀνδρείων οἱ διὰ τὴν
[3, 2]	καὶ πᾶσιν εἶναι σύμφυτον τὴν	τῶν	τοιούτων ἡδέων ἧτταν καὶ αἴσθησιν.
[3, 5]	ὅστις ἄξιος ὢν ὑπαρχόντων αὐτῷ	τῶν	τοιούτων μετέχειν μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν·
[3, 1]	πονεῖν, ὅπερ πολλοὶ ποιοῦσιν, (οὐδὲ	τῶν	τοιούτων οὐδεὶς ἀνδρεῖος, καθάπερ καὶ
[3, 5]	λύπην. ~Περὶ δὲ μεγαλοψυχίας ἐκ	τῶν	τοῖς μεγαλοψύχοις (ἀποδιδομένων δεῖ διορίσαι
[3, 6]	ὁ δὲ κόσμος οὐκ (ἐκ	τῶν	τυχόντων ἀναλωμάτων, ἀλλ᾽ ἐν ὑπερβολῇ
[3, 5]	Ἢ γὰρ τῷ ὑπὸ πολλῶν	τῶν	τυχόντων ἢ τῷ ὑπὸ τῶν
[3, 7]	ὁμοίως καταπλήξ, ὁ δὲ τῆς	τῶν	φαινομένων ἐπιεικῶν αἰδήμων. Φιλία δὲ
[3, 1]	χρήσιμα ταῦτα πάντα. Περὶ δὲ	τῶν	φοβερῶν νῦν μὲν ἁπλῶς εἰρήκαμεν,
[3, 1]	ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λέγεται μόνοις	τῶν	φοβερῶν, ὅταν πλησίον ᾖ τὸ