Livre, chapitre
[3, 7]	Οἷον ὁ φθονερὸς καὶ ἐπιχαιρέκακος.	Καθ᾽	ἃς γὰρ ἕξεις λέγονται, ὁ
[3, 2]	καθ᾽ αὑτάς. Λέγω δὲ μὴ>	καθ᾽	αὑτάς, αἷς ἢ ἐλπίζοντες χαίρομεν
[3, 2]	(τὴν τοῦ φαγεῖν ἢ πιεῖν&#-247;	καθ᾽	αὑτὰς δὲ οἷον αἱ τῶν
[3, 2]	κατὰ συμβεβηκὸς εὐφραίνουσιν, ἀλλὰ μὴ	καθ᾽	αὑτάς. Λέγω δὲ μὴ> καθ᾽
[3, 4]	τὴν χρηματιστικήν. Ἢ μὲν γὰρ	καθ᾽	αὑτὸ χρῆσις τοῦ κτήματος ἐστίν,
[3, 7]	μὲν γὰρ ἐπὶ τὰ χείρω	καθ᾽	αὑτοῦ ψευδόμενος μὴ ἀγνοῶν εἴρων,
[3, 1]	τίνες εἰσὶν (αὗται, καθόλου εἴρηται·	καθ᾽	ἑκάστην δὲ λαμβάνοντες λέγωμεν ἐφεξῆς,
[3, 1]	Ἄλλη δ᾽ ἡ κατ᾽ ἐλπίδα,	καθ᾽	ἣν οἵ τε κατευτυχηκότες πολλάκις
[3, 7]	δ᾽ ὡς ἔχει, ἀληθὴς καὶ	καθ᾽	Ὅμηρον πεπνυμένος· καὶ ὅλως ὃ
[3, 1]	δ᾽ εἴδη ἀνδρείας πέντε λεγόμενα	καθ᾽	ὁμοιότητα· τὰ> αὐτὰ γὰρ ὑπομένουσιν,
[3, 7]	ὁμοίως ἀμφότεραι, ἀλλ᾽ ὁτὲ μὲν	καθ᾽	ὑπερβολὴν ὁτὲ δὲ κατ᾽ ἔλλειψιν.
[3, 1]	(οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδεὶς ἀνδρεῖος,	καθάπερ	καὶ Ἀγάθων φησὶ (φαῦλοι βροτῶν
[3, 1]	ὑπομένοντες μάλιστα φανεῖεν ἂν> ἀνδρεῖοι,	καθάπερ	καὶ Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά φησιν
[3, 7]	πάντ᾽ ἐστὶν ἐν ταῖς τῶν	καθημάτων	διαιρέσεσιν· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν πάθος
[3, 1]	κακίαι, καὶ τίνες εἰσὶν (αὗται,	καθόλου	εἴρηται· καθ᾽ ἑκάστην δὲ λαμβάνοντες
[3, 1]	δεῖ φοβεῖται, ὁ δὲ θρασὺς	καὶ	ἃ μὴ δεῖ θαρρεῖ· ὁ
[3, 1]	μόνος. Ὁ μὲν (οὖν δειλὸς	καὶ	ἃ μὴ δεῖ φοβεῖται, ὁ
[3, 1]	δὲ τινὶ μὲν καὶ ἡδέα	(καὶ	ἀγαθὰ ἐστίν, ἁπλῶς δ᾽ οὔ,
[3, 1]	τῶν τοιούτων οὐδεὶς ἀνδρεῖος, καθάπερ	καὶ	Ἀγάθων φησὶ (φαῦλοι βροτῶν γὰρ
[3, 1]	Τρίτη δ᾽ ἡ δι᾽ ἀπειρίαν	καὶ	ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν τὰ παιδία
[3, 3]	ἀντεθήκαμεν τῷ ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ	καὶ	ἀγρίῳ πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα
[3, 1]	ταῖς ἀρεταῖς, καὶ αὗται προαιρετικαί,	καὶ	αἱ ἐναντίαι κακίαι, καὶ τίνες
[3, 2]	τὴν τῶν τοιούτων ἡδέων ἧτταν	καὶ	αἴσθησιν. Μάλιστα δ᾽ εἰσὶ τοιοῦτοι,
[3, 4]	οἷον ἀνελεύθερος φειδωλὸς καὶ κίμβιξ	καὶ	αἰσχροκερδής, φειδωλὸς μὲν ἐν τῷ
[3, 2]	ἔφοδον ἱκανῶς· ~Περὶ δὲ σωφροσύνης	καὶ	ἀκολασίας μετὰ ταῦτα διελέσθαι πειρατέον.
[3, 2]	τοῖς λεγομένοις ὕστερον περὶ ἐγκρατείας	καὶ	ἀκρασίας. ~Ι. (Τὸν αὐτὸν δὲ
[3, 7]	καλοῦσιν αὐθέκαστον, μέσος τοῦ εἴρωνος	καὶ	ἀλαζόνος. Ὁ μὲν γὰρ ἐπὶ
[3, 2]	τῷ περὶ ταύτας διακεῖσθαί πως	καὶ	ἀλλήλων διαφέρουσι καὶ τῶν ἄλλων·
[3, 7]	ἑκάστη πως ἀρετὴ καὶ φύσει	καὶ	ἄλλως μετὰ (φρονήσεως. Ὁ μὲν
[3, 2]	καὶ βελτίστη αὕτη ἡ ἕξις,	καὶ	ἀμφοῖν ἐναντία. Ὥστ᾽ εἰ σωφροσύνη
[3, 2]	ἂν εἴη, μεσότης οὖσα ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας· ἡ δ᾽ ὑπερβολὴ ἀκολασία·
[3, 1]	δὲ διὰ τὸ καλὸν ἄφοβος	καὶ	ἀνδρεῖος μόνος. Ὁ μὲν (οὖν
[3, 4]	τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι ἀσωτίας	καὶ	ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων κτῆσιν καὶ
[3, 3]	ταύτην ἔχειν πώς. Διεγράψαμεν δὲ	καὶ	ἀντεθήκαμεν τῷ ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ
[3, 5]	ἀρχαὶ καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια	καὶ	ἄξια σπουδῆς ταῦτα ὅσα μεγάλα
[3, 2]	κάλλος. Οὐθὲν γάρ, ὅ τι	καὶ	ἄξιον λόγου, φαίνεται πάσχοντα αὐτῇ
[3, 5]	ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δὲ μικρὰ	καὶ	ἄξιόν τινα τηλικούτων καὶ ἀξιοῦν
[3, 5]	μικρὰ καὶ ἄξιόν τινα τηλικούτων	καὶ	ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δ᾽
[3, 5]	μὲν γὰρ ἄξιον εἶναι μεγάλων	καὶ	ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δὲ
[3, 5]	μικρά, καὶ (τούτων ἔνιοι ἄξιοι	καὶ	ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἐν τούτοις ζητητέος
[3, 7]	ἔχων σεμνός. Ὁ δὲ ἀληθὴς	καὶ	ἁπλοῦς, ὃν καλοῦσιν αὐθέκαστον, μέσος
[3, 4]	καὶ ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων κτῆσιν	καὶ	ἀποβολήν. Διχῶς δὲ τὰ χρήματα
[3, 4]	μὲν ἐλευθεριότης περὶ χρημάτων κτῆσιν	καὶ	ἀποβολήν. Ὁ μὲν γὰρ κτήσει
[3, 4]	περὶ μικρὰ διατεινόμενος, (παραλογιστὴς δὲ	καὶ	ἀποστερητὴς ὁ ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν.
[3, 2]	καὶ λυπούμενα, περὶ τὰ γευστὰ	καὶ	ἁπτά. Οερὶ δὲ τὰ τῶν
[3, 7]	φίλος. Σεμνότης δὲ μεσότης αὐθαδείας	καὶ	(ἀρεσκείας· ὁ μὲν γὰρ μηδὲν
[3, 5]	ὅσα μεγάλα ἀληθῶς ἐστίν, ὥστε	καὶ	ἀρετὴ οὐδεμία ἄνευ μεγέθους· διὸ
[3, 5]	τιμίαν εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ δὲ	καὶ	ἀρχαὶ καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια
[3, 5]	τιμῆς. Καὶ λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος	καὶ	ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου. Καὶ χαίρει
[3, 1]	(πλεῖστοι. Οἱ μὲν οὖν νοσώδεις	καὶ	ἀσθενεῖς καὶ δειλοὶ καὶ ὑπὸ
[3, 7]	τὸ θράσος πρὸς τὸ θάρσος	καὶ	ἀσωτία πρὸς ἐλευθεριότητα. Περὶ μὲν
[3, 4]	ὁ δ᾽ ἀνελεύθερος ἂν εἴη	καὶ	ἄσωτος περὶ τὸν κατὰ συμβεβηκὸς
[3, 1]	εἰσί τε ἐν ταῖς ἀρεταῖς,	καὶ	αὗται προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι
[3, 6]	τὸ πρέπον καὶ περὶ ἐρωμένου&#-247;	καὶ	αὐτῷ, εἴπερ ἐπὶ τοσοῦτον ἢ
[3, 2]	αὐτά, δῆλον ὅτι καὶ μεσότης,	καὶ	βελτίστη αὕτη ἡ ἕξις, καὶ
[3, 7]	ἄγροικος ἔχει πρὸς τὸν φορτικὸν	καὶ	βωμολόχον· ὃ μὲν γὰρ οὐθὲν
[3, 1]	ὃ θαρραλεώτερον ἀγωνίζονται, τοῦτο ἀνδρεία.	Καὶ	γὰρ ἂν ἡ ἰσχὺς καὶ
[3, 4]	κατὰ συμβεβηκὸς τρόπον τοῦ χρηματισμοῦ,	καὶ	γὰρ ἐπὶ τοῦ κατὰ φύσιν
[3, 1]	καὶ θράσος καὶ φόβον ἐναντία:	καὶ	γάρ ἐστί πως ἀντικείμενα (ἀλλήλοις.
[3, 1]	καὶ δι᾽ ἄλλας ἡδονὰς ὑπομένουσιν.	Καὶ	γὰρ ὁ θυμὸς ἡδονὴν ἔχει
[3, 1]	ὁ ἰσχυρὸς καὶ ὑγιεινὸς ἔχει.	Καὶ	γὰρ οὗτοι οὐ τῷ ὑπὸ
[3, 1]	μήθ᾽ οὕτως ὡς οἱ δειλοί	καὶ	γὰρ οὗτοι ταὐτὸ ποιοῦσι, πλὴν
[3, 1]	ἢ δεῖ&#-247; καὶ ὁ θρασύς·	καὶ	γὰρ οὗτος κατὰ τὸ τοιοῦτος
[3, 2]	δὲ τρόπον καὶ τὸ ἀκόλαστον.	Καὶ	γὰρ τὸ μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι
[3, 5]	πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται.	Καὶ	γὰρ τὸ ὀρθῶς κρῖναι τὰ
[3, 7]	εἰσιν ἀλλήλων, ἀμφότεραι μέντοι μεσότητες.	Καὶ	γὰρ τὸν δυνάμενον τοιαῦτα πορίζεσθαι
[3, 3]	καὶ περὶ πραότητος καὶ χαλεπότητος·	καὶ	γὰρ τὸν πρᾶον περὶ λύπην
[3, 6]	ἀξίαν. Δεῖ δὲ πρέπον εἶναι	καὶ	γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν
[3, 2]	τὰς τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ	καὶ	γαστριμαργία καὶ λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία
[3, 1]	ὡς ἡ μέση διάθεσις θρασύτητος	καὶ	δειλίας ἐστὶν ἀνδρεία· αὕτη γὰρ
[3, 1]	καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ	(καὶ)	δειλοί. Καὶ δὴ καὶ δοκεῖ
[3, 1]	μὲν οὖν νοσώδεις καὶ ἀσθενεῖς	καὶ	δειλοὶ καὶ ὑπὸ τῶν κοινῶν
[3, 1]	σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί.	Καὶ	δὴ καὶ δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον
[3, 1]	μετὰ θυμοῦ ἐστίν. Ἔνιοι δὲ	καὶ	δι᾽ ἄλλας ἡδονὰς ὑπομένουσιν. Καὶ
[3, 1]	καὶ ὁ ἐν Κρήτῃ μυθολογούμενος·	καὶ	δι᾽ ὀργὴν καὶ θυμὸν (ὡσαύτως.
[3, 1]	ἡ ἀνδρεία μεσότης καὶ τίνων	(καὶ	διὰ τί, καὶ τὰ φοβερὰ
[3, 1]	ἀνάγκη παντὶ φαίνεσθαι ἀνθρώπῳ φοβερὰ	καὶ	διαταράττειν. Οὐθὲν γὰρ κωλύει, ὥσπερ
[3, 1]	καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ	καὶ	δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον τῆς ἀνδρείας
[3, 5]	καὶ καταφρονητικὸν εἶναι τῶν πολλῶν	(καὶ)	δόξης οὐχ ὁμολογεῖσθαι. Δεῖ δὴ
[3, 5]	ὥσπερ ἐν μεγέθει τινὶ ψυχῆς	καὶ	(δυνάμεως. Ὥστε καὶ τῷ σεμνῷ
[3, 7]	ὁ εὐτράπελος μέσος (τοῦ ἀγροίκου	καὶ	δυστραπέλου καὶ τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ
[3, 1]	ᾖ. Ὁ μὲν οὖν θρασύς,	καὶ	εἰ μὴ (κελεύει, ταῦτα θαρρεῖ,
[3, 7]	τὰ δὲ πολλάκις μετ᾽ ἀλλήλων	καί	εἰσιν ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ θρασύδειλοι,
[3, 5]	σώφρων ἡδονῶν μεγάλων καὶ πολλῶν,	καὶ	ἐλευθέριος χρημάτων. Μεγαλοψύχου δὲ δοκεῖ
[3, 2]	ὀνομάζειν, ὁ οὕτως ἔχων ὥστε	καὶ	ἐλλείπειν ὅσων ἀνάγκη κοινωνεῖν ὡς
[3, 4]	ἐκεῖνοι μέν εἰσιν ἐν ὑπερβολῇ	καὶ	ἐλλείψει, ὅπου δὲ (ἔσχατα εἰσί,
[3, 3]	εἴπομεν, καὶ ἐνταῦθ᾽ ἐστὶν ὑπερβολὴ	καὶ	ἔλλειψις ὁ μὲν γὰρ χαλεπὸς
[3, 2]	ὑπερβάλλουσιν&#-247; (Ἐπεὶ δ᾽ ἔστιν ὑπερβολὴ	καὶ	ἔλλειψις περὶ αὐτά, δῆλον ὅτι
[3, 1]	μαλακοὶ περὶ ἔνια ἀνδρεῖοι εἰσί,	καὶ	ἔνιοι σκληροὶ καὶ καρτερικοὶ (καὶ)
[3, 3]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων εἴπομεν,	καὶ	ἐνταῦθ᾽ ἐστὶν ὑπερβολὴ καὶ ἔλλειψις
[3, 2]	αἴσθησις, ἀλλ᾽ ὅσων τῷ φάρυγγι,	καὶ	ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον ἢ γεύσει
[3, 6]	τὴν ἀξίαν (ὃ) οὐθεὶς τούτων.	Καὶ	ἐπ᾽ ἐλευθεριότητος (ὡσαύτως· ἔστι γάρ
[3, 1]	τοῖς γὰρ πλείστοις φοβερά. Διὸ	καὶ	ἐπαινεῖται ἡ ἕξις· ὥσπερ γὰρ
[3, 3]	δεῖ καὶ ὁποίοις οὐ δεῖ	καὶ	ἐπὶ πολλοῖς, ὁ δ᾽ (ἀνδραποδώδης
[3, 6]	προαιρετικός, καὶ τῆς τοιαύτης μεσότητος	καὶ	ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ ἡδονῇ ὀρεκτικός,
[3, 4]	δὲ λέγω τὸ ὡς δεῖ,	καὶ	ἐπὶ τούτων καὶ ἐπὶ τῶν
[3, 3]	καλοῦμεν θυμόν. Ἐπεὶ δ᾽ ὥσπερ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων εἴπομεν, καὶ
[3, 4]	ὡς δεῖ, καὶ ἐπὶ τούτων	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων, τὸ ὡς
[3, 2]	γὰρ τούτοις φύσει τε χαίρουσι,	καὶ	ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι, καὶ οὐκ εἰσὶν
[3, 7]	εἰσι παθητικαί. Οἷον ὁ φθονερὸς	καὶ	ἐπιχαιρέκακος. Καθ᾽ ἃς γὰρ ἕξεις
[3, 1]	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει"	Καὶ	ἐστὶν ἡ πολιτικὴ ἀνδρεία αὕτη.
[3, 1]	καὶ μᾶλλον ἢ οἱ πολλοί,	καὶ	ἔτι ὑφ᾽ ὧν οἱ πολλοὶ
[3, 7]	ταῖς παρὰ τὴν ἀξίαν (κακοπραγίαις	καὶ	εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽ ἐπὶ ταῖς
[3, 1]	ἕνεκα, τὸ καλόν&#-247; δῆλον ὅτι	καὶ	ἡ ἀνδρεία ἀρετή (τις οὖσα
[3, 1]	τ᾽ ἀνδρεῖος εἶναι περὶ φόβους	καὶ	ἡ ἀνδρεία μία τῶν ἀρετῶν.
[3, 5]	ἅπερ ὁ φρόνιμος ἂν κελεύσειε	καὶ	ἡ ἀρετή, ὥστε ἕπεσθαι αὐτῇ
[3, 4]	ἡ μεγαλοψυχία καὶ ἡ μεγαλοπρέπεια	καὶ	ἡ ἐλευθεριότης μεσότητες. Ἡ μὲν
[3, 7]	ὃ δὲ φιλοψευδής. Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ εὐτραπελία μεσότης, καὶ ὁ
[3, 4]	~Ἔστι δὲ καὶ ἡ μεγαλοψυχία	καὶ	ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ ἐλευθεριότης
[3, 4]	καὶ τοῦ ἀνδραποδώδους. ~Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ μεγαλοψυχία καὶ ἡ μεγαλοπρέπεια
[3, 5]	μεσότης αὕτη ἐπαινετωτάτη· δῆλον ὅτι	καὶ	ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἂν εἴη,
[3, 5]	χρήσιμα, τῷ μεγαλοψύχῳ, ἅμα δὲ	καὶ	ἡ μεσότης αὕτη ἐπαινετωτάτη· δῆλον
[3, 7]	ἣν μεταφέροντες λέγομεν, ἐπιεικεστάτη ἕξις,	καὶ	ἡ μεσότης ἐπαινετή, τὰ δ᾽
[3, 4]	ὑποδήματι, ἀλλ᾽ οἷον ἡ πώλησις	καὶ	ἡ μίσθωσις· χρῆται γὰρ ὑποδήματι.
[3, 7]	αἱ πράξεις αἱ ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247;	καὶ	ἡ νέμεσις εἰς δικαιοσύνην, ἡ
[3, 3]	ταῦτα τὰ (πάθη ἐστίν, εἴη	καὶ	ἡ πραότης μεσότης τις, καὶ
[3, 1]	οὐδεμία, ἀλλὰ ὁμοία μέν, ὥσπερ	καὶ	ἡ τῶν θηρίων, ἃ διὰ
[3, 5]	ἀλλ᾽ (εἴ τις εὐγενὴς ὢν	καὶ	ἡγούμενος μέγα εἶναι τὸ ἄρχειν.
[3, 1]	ἁπλῶς, τὰ δὲ τινὶ μὲν	καὶ	ἡδέα (καὶ ἀγαθὰ ἐστίν, ἁπλῶς
[3, 7]	(προσίεται, ὃ δὲ πάντα εὐχερῶς	καὶ	ἡδέως. Δεῖ δ᾽ οὐδέτερον, ἀλλὰ
[3, 1]	ἢ μηθὲν ἢ ὀλίγα φοβεῖσθαι,	καὶ	ἠρέμα καὶ μόλις. Ἀλλ᾽ ἴσως
[3, 4]	εἴδη λέγονται διαφέροντα τῷ μᾶλλον	καὶ	ἧττον περὶ μόρια, οἷον ἀνελεύθερος
[3, 1]	ἂν ὁ λόγος κελεύῃ, ταῦτα	καὶ	θαρρεῖ καὶ φοβεῖται. Ὁ δὲ
[3, 1]	τὸ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ	καὶ	θαρρεῖν ἧττον ἢ δεῖ&#-247; καὶ
[3, 1]	ἡ βελτίστη ἕξις περὶ φόβους	καὶ	θάρρη, δεῖ δὲ μήθ᾽ οὕτως
[3, 3]	γὰρ χαλεπὸς τοιοῦτος ἐστίν, ὁ	καὶ	θᾶττον καὶ μᾶλλον πάσχων καὶ
[3, 7]	δ᾽ ἐπὶ ταῖς ἀξίαις· διὸ	καὶ	θεὸν οἴονται εἶναι τὴν νέμεσιν.
[3, 1]	παθημάτων. Οἱ μὲν οὖν> δειλοὶ	καὶ	θρασεῖς ἐπιψεύδονται διὰ τὰς ἕξεις·
[3, 1]	δ᾽ ἐν τῇ διαγραφῇ πρότερον	καὶ	θράσος καὶ φόβον ἐναντία: καὶ
[3, 1]	πάθος ἀλόγιστον, οἷον δι᾽ ἔρωτα	καὶ	θυμόν. Ἄν τε γὰρ ἐρᾷ,
[3, 1]	Κρήτῃ μυθολογούμενος· καὶ δι᾽ ὀργὴν	καὶ	θυμὸν (ὡσαύτως. Ἐκστατικὸν γὰρ ὁ
[3, 5]	ἄλλας ἀρετὰς μία μεγαλοψυχία, ὥσπερ	καὶ	ἰδίᾳ μεγαλόψυχον τοῦτον λεκτέον τὸν
[3, 7]	ὁ δ᾽ ὡς ἔχει, ἀληθὴς	καὶ	καθ᾽ Ὅμηρον πεπνυμένος· καὶ ὅλως
[3, 1]	ἀνδρεῖοι εἰσί, καὶ ἔνιοι σκληροὶ	καὶ	καρτερικοὶ (καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ
[3, 7]	τὰ μὲν τὰ δὲ μή,	καὶ	κατὰ τὸν λόγον· οὗτος δ᾽
[3, 7]	νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ μεσότης ἀναισχυντίας	καὶ	καταπλήξεως· ὁ μὲν γὰρ μηδεμιᾶς
[3, 5]	(εἶναί τε μάλιστα περὶ τιμὴν	καὶ	καταφρονητικὸν εἶναι τῶν πολλῶν (καὶ)
[3, 4]	περὶ μόρια, οἷον ἀνελεύθερος φειδωλὸς	καὶ	κίμβιξ καὶ αἰσχροκερδής, φειδωλὸς μὲν
[3, 7]	αἰδήμων. Φιλία δὲ (μεσότης ἔχθρας	καὶ	κολακείας· ὁ μὲν γὰρ εὐχερῶς
[3, 2]	ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ καὶ γαστριμαργία	καὶ	λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία καὶ πάντα
[3, 2]	ὅτι μὲν περὶ (ἡδονάς τινας	καὶ	λύπας εἰσί, φανερόν, καὶ ὅτι
[3, 2]	χαίρειν μᾶλλον ἢ δεῖ τυγχάνοντες	καὶ	λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ μὴ
[3, 5]	τῶν ἄλλων πλὴν περὶ τιμῆς.	Καὶ	λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος καὶ ἀρχόμενος
[3, 2]	τυγχάνει αἰσθητικῶς ἔχοντα, καὶ χαίροντα	καὶ	λυπούμενα, περὶ τὰ γευστὰ καὶ
[3, 1]	οὔσας, πρὸς δὲ τὸν θάνατον	καὶ	μαλακὸς καὶ περίφοβος, μὴ δι᾽
[3, 5]	οὐχ ὅτι δοκεῖ ἑτέρῳ τινί,	καὶ	μᾶλλον ἂν φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος,
[3, 1]	πάσχουσί τι, πλὴν θᾶττόν τε	καὶ	μᾶλλον ἢ οἱ πολλοί, καὶ
[3, 3]	τοιοῦτος ἐστίν, ὁ καὶ θᾶττον	καὶ	μᾶλλον πάσχων καὶ πλείω χρόνον
[3, 1]	μὲν καὶ πολλὰ καὶ ὀλίγα	καὶ	μεγάλα καὶ μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ
[3, 1]	ἠρέμα καὶ μόλις καὶ ὀλιγάκις	καὶ	μεγάλα, καὶ ὃ μὲν ὑπομένει
[3, 5]	Ἔστι γὰρ τιμὴ καὶ μικρὰ	καὶ	μεγάλη διχῶς. Ἢ γὰρ τῷ
[3, 4]	ἐλλείψει, ὅπου δὲ (ἔσχατα εἰσί,	καὶ	μέσον, καὶ τοῦτο βέλτιστον, ἓν
[3, 5]	οἷος ἀξιοῦν ἑαυτόν. Οὗτος ἐπαινετὸς	καὶ	μέσος τούτων. Ἐπεὶ οὖν περὶ
[3, 2]	ἔλλειψις περὶ αὐτά, δῆλον ὅτι	καὶ	μεσότης, καὶ βελτίστη αὕτη ἡ
[3, 7]	τε γὰρ εὐτραπελία ἡ τοιαύτη,	καὶ	μὴ ἣν μεταφέροντες λέγομεν, ἐπιεικεστάτη
[3, 1]	ταῦτα μέντοι πλησίον τε φαινόμενα	καὶ	μὴ πόρρω, καὶ τοσαῦτα τῷ
[3, 5]	διορίσαντας εἰπεῖν. Ἔστι γὰρ τιμὴ	καὶ	μικρὰ καὶ μεγάλη διχῶς. Ἢ
[3, 5]	τὸ ὀρθῶς κρῖναι τὰ μεγάλα	καὶ	μικρὰ τῶν ἀγαθῶν ἐπαινετόν. Δοκεῖ
[3, 1]	πολλὰ καὶ ὀλίγα καὶ μεγάλα	καὶ	μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ σφόδρα καὶ
[3, 5]	τὴν μεγαλοψυχίαν εἶναι μεσότητα χαυνότητος	καὶ	μικροψυχίας. Ὁ δὲ τέταρτος τῶν
[3, 1]	ἢ ὀλίγα φοβεῖσθαι, καὶ ἠρέμα	καὶ	μόλις. Ἀλλ᾽ ἴσως τὸ φοβερὸν
[3, 1]	ἢ οὐ φοβεῖσθαι ἢ ἠρέμα	καὶ	μόλις καὶ ὀλιγάκις καὶ μεγάλα,
[3, 1]	ἀκρασίαν ἀπέθνησκον οἱ ἀκόλαστοι, ὥσπερ	καὶ	νῦν αὐτοῦ μὲν τοῦ ἀποθνήσκειν
[3, 7]	ὃ δὲ πάντα εὐχερῶς, οὕτω	καὶ	ὁ ἄγροικος ἔχει πρὸς τὸν
[3, 2]	(θετέον τὴν ἀκολασίαν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ὁ ἀκόλαστος περὶ τὰς τοιαύτας
[3, 5]	οἷον ὁ ἄσωτος τῷ ἐλευθερίῳ	καὶ	ὁ αὐθάδης τῷ σεμνῷ καὶ
[3, 5]	γὰρ ὁ λόγος κελεύει, ἔχει&#-247;	καὶ	ὁ αὐτός ἐστι τῇ φύσει
[3, 1]	ἐν Μεταποντίῳ τὸν τύραννον ἀποκτείνας	καὶ	ὁ ἐν Κρήτῃ μυθολογούμενος· καὶ
[3, 7]	δὲ καὶ ἡ εὐτραπελία μεσότης,	καὶ	ὁ εὐτράπελος μέσος (τοῦ ἀγροίκου
[3, 5]	ὥσπερ ὁ ἀνδρεῖος ὑπομενετικὸς κινδύνων	καὶ	ὁ θρασύς, ἀλλ᾽ ὃ μὲν
[3, 1]	καὶ θαρρεῖν ἧττον ἢ δεῖ&#-247;	καὶ	ὁ θρασύς· καὶ γὰρ οὗτος
[3, 5]	καὶ ὁ αὐθάδης τῷ σεμνῷ	καὶ	(ὁ θρασὺς τῷ ἀνδρείῳ· εἰσὶ
[3, 6]	εἶναι τὸ ἄρχειν. ~Ἔστι δὲ	καὶ	ὁ μεγαλοπρεπὴς οὐ περὶ τὴν
[3, 3]	τοὐναντίον&#-247; δῆλον ὅτι ἔστι τις	καὶ	ὁ μέσος τῆς ἀνισότητος. Ἐπεὶ
[3, 1]	τὸ καλὸν αἱρεῖσθαι κελεύει. Διὸ	καὶ	ὁ μὴ διὰ τοῦτο ὑπομένων
[3, 1]	Καὶ γὰρ ἂν ἡ ἰσχὺς	καὶ	ὁ πλοῦτος κατὰ Θέογνιν ἀνδρεία
[3, 3]	καὶ ἡ πραότης μεσότης τις,	καὶ	ὁ πρᾶος μέσος τοῦ χαλεποῦ
[3, 7]	Μέσος δὲ τούτων ὁ νεμεσητικός,	καὶ	ὃ ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι τὴν
[3, 5]	ἄξιοι, τούτων ἀξιοῦσιν αὑτοὺς ἄμφω&#-247;	καὶ	ὃ μὲν γένοιτ᾽ ἂν μεγαλόψυχος
[3, 1]	πολύ, ὁ δὲ (δειλὸς φοβητικός,	καὶ	ὃ μὲν καὶ πολλὰ καὶ
[3, 1]	μόλις καὶ ὀλιγάκις καὶ μεγάλα,	καὶ	ὃ μὲν ὑπομένει τὰ φοβερὰ
[3, 1]	Ἐκστατικὸν γὰρ ὁ θυμός. Διὸ	καὶ	οἱ ἄγριοι σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν
[3, 2]	δ᾽ ἄλλον τρόπον οἱ δυσίατοι	καὶ	οἱ ἀνίατοι πάμπαν διὰ κολάσεως.
[3, 1]	ἀντικείμενα (ἀλλήλοις. Δῆλον οὖν ὅτι	καὶ	οἱ κατὰ τὰς ἕξεις ταύτας
[3, 1]	ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν τὰ παιδία	καὶ	οἱ μαινόμενοι οἳ μὲν ὑπομένουσι
[3, 1]	κατευτυχηκότες πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς (κινδύνους	καὶ	οἱ μεθύοντες· εὐέλπιδας γὰρ ποιεῖ
[3, 1]	ἀήττητον γὰρ ὁ θυμός, διὸ	καὶ	οἱ παῖδες ἄριστα μάχονται. Διὰ
[3, 1]	ἠρέμα, ὑφ᾽ ὧν οἱ πολλοὶ	καὶ	οἱ (πλεῖστοι. Οἱ μὲν οὖν
[3, 1]	καὶ ὃ μὲν καὶ πολλὰ	καὶ	ὀλίγα καὶ μεγάλα καὶ μικρὰ
[3, 1]	φοβεῖσθαι ἢ ἠρέμα καὶ μόλις	καὶ	ὀλιγάκις καὶ μεγάλα, καὶ ὃ
[3, 7]	μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ ἀνελεύθεροι,	καὶ	ὅλως ἀνώμαλοι κακῶς. Ὅταν μὲν
[3, 1]	τὰ κύματα ὅπλα ἀπαντῶσι λαβόντες,	καὶ	ὅλως ἡ (βαρβαρικὴ ἀνδρεία μετὰ
[3, 7]	ἀληθὴς καὶ καθ᾽ Ὅμηρον πεπνυμένος·	καὶ	ὅλως ὃ μὲν φιλαλήθης, ὃ
[3, 2]	ὀνείδους τὰς ἁμαρτίας ψέγομεν ταύτας,	καὶ	ὅλως περὶ ὅσα μὴ λέγονται
[3, 1]	μάλιστα φανεῖεν ἂν> ἀνδρεῖοι, καθάπερ	καὶ	Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά φησιν ὑπομεῖναι
[3, 5]	ἄλλα ἃ> κατὰ τὴν γειτνίασιν	καὶ	ὁμοιότητα μέχρι του λανθάνει πόρρω
[3, 5]	εἰσὶ γὰρ καὶ περὶ ταὐτὰ	καὶ	ὅμοροι μέχρι τινός, ὥσπερ ὁ
[3, 3]	χρόνον καὶ ὅτ᾽ οὐ δεῖ	καὶ	ὁποίοις οὐ δεῖ καὶ ἐπὶ
[3, 7]	ἡ αἰδὼς εἰς σωφροσύνην, διὸ	καὶ	ὁρίζονται ἐν τῷ γένει τούτῳ
[3, 1]	ἡδέα, ὅσα τοῖς πονηροῖς ὠφέλιμα	καὶ	ὅσα ἡδέα τοῖς παιδίοις ᾗ
[3, 1]	τὰ δὲ τοῖς (πλείστοις φοβερά,	καὶ	ὅσα τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ταῦθ᾽
[3, 1]	ἀθάνατον ὄντα. Παραπλησίως (δὲ τούτοις	καὶ	ὅσοι δι᾽ ἐμπειρίαν ὑπομένουσι τοὺς
[3, 5]	τὴν ἀξίαν τυγχάνειν&#-247; ψεκτὸς δὲ	καὶ	ὅστις ἄξιος ὢν ὑπαρχόντων αὐτῷ
[3, 3]	μᾶλλον πάσχων καὶ πλείω χρόνον	καὶ	ὅτ᾽ οὐ δεῖ καὶ ὁποίοις
[3, 2]	τινας καὶ λύπας εἰσί, φανερόν,	καὶ	ὅτι ἐν τῷ περὶ ταύτας
[3, 7]	τῶν πρὸς τὰ ἡδέα ἀναισθήτων,	καὶ	ὅτι ἐφ᾽ (ὃ ἁμαρτάνομεν μᾶλλον,
[3, 5]	ἀξιῶν ἑαυτὸν ψεκτός ἀνόητον γὰρ	καὶ	οὐ καλὸν τὸ παρὰ τὴν
[3, 5]	ἡ μεγαλοψυχία, καὶ τοῦτ᾽ ἀποδίδομεν,	καὶ	οὐ περὶ τὰ χρήσιμα, τῷ
[3, 5]	ἦν, ἢ ἐλαττόνων ἔτι. Διὸ	καὶ	οὐθεὶς ἂν εἴποι μικρόψυχον, εἴ
[3, 2]	τε χαίρουσι, καὶ ἐπιθυμίας (λαμβάνουσι,	καὶ	οὐκ εἰσὶν οὐδὲ λέγονται ἀκόλαστοι
[3, 1]	δ᾽ οὔ, ἀλλὰ τοὐναντίον φαῦλα	καὶ	οὐχ ἡδέα, ὅσα τοῖς πονηροῖς
[3, 5]	ὀλίγα (σπουδάζειν, καὶ ταῦτα μεγάλα,	καὶ	οὐχ ὅτι δοκεῖ ἑτέρῳ τινί,
[3, 2]	γὰρ καὶ γαστριμαργία καὶ λαγνεία	(καὶ	ὀψοφαγία καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα
[3, 1]	ἄν τις ἴσως λύπη γένοιτο	καὶ	πάθος ἕτερον, φόβος δ᾽ οὐκ
[3, 5]	τῷ ὑπὸ τῶν ἀξίων λόγου,	καὶ	πάλιν τῷ ἐπὶ τίνι ἡ
[3, 2]	γαστριμαργία καὶ λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία	καὶ	πάντα τὰ τοιαῦτα περὶ τὰς
[3, 7]	δὲ πάντα πρὸς ἄλλον ἢ	καὶ	πάντων ἐλάττων ἄρεσκος, ὁ δὲ
[3, 1]	ἂν> ἀνδρεῖος εἶναι δόξειεν, εἰ	καὶ	πάνυ ἑτοίμως ἀποθνήσκειν. Οὔτ᾽ εἰ
[3, 6]	Ὁ δ᾽ ἐπὶ τὸ μεῖζον	καὶ	παρὰ μέλος, ἀνώνυμος· οὐ μὴν
[3, 1]	δὲ (μᾶλλον ἢ δεῖ. Διὸ	καὶ	παρωνυμιάζεται· ὁ γὰρ θρασὺς παρὰ
[3, 5]	μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος εἶναι δοκεῖ, ὅτε	καὶ	πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται.
[3, 2]	πάντας ἐπὶ θάτερον ἁμαρτάνειν μᾶλλον	καὶ	πᾶσιν εἶναι σύμφυτον τὴν τῶν
[3, 2]	σώφρων ἐστὶ περὶ ἡδονάς, ἀνάγκη	καὶ	περὶ ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν εἶναι.
[3, 6]	οἰκέτου (γάμον ἕτερον τὸ πρέπον	καὶ	περὶ ἐρωμένου&#-247; καὶ αὐτῷ, εἴπερ
[3, 6]	πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν καὶ πρέπον&#-247;	καὶ	περὶ ὃ οἷον περὶ οἰκέτου
[3, 3]	(Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ληπτέον	καὶ	περὶ πραότητος καὶ χαλεπότητος· καὶ
[3, 5]	θρασὺς τῷ ἀνδρείῳ· εἰσὶ γὰρ	καὶ	περὶ ταὐτὰ καὶ ὅμοροι μέχρι
[3, 2]	ἀφροδισίων, ἢ λύπην τῶν αἰσχρῶν,	καὶ	περὶ τὴν διὰ τῆς ἀκοῆς
[3, 5]	μέχρι του λανθάνει πόρρω προϊόντα,	καὶ	περὶ τὴν μεγαλοψυχίαν ταὐτὸ συμβέβηκεν.
[3, 1]	δὲ τὸν θάνατον καὶ μαλακὸς	καὶ	περίφοβος, μὴ δι᾽ ἄλλο τι
[3, 3]	καὶ θᾶττον καὶ μᾶλλον πάσχων	καὶ	πλείω χρόνον καὶ ὅτ᾽ οὐ
[3, 5]	γὰρ οἴεται εἶναι τῶν αἰσχρῶν,	καὶ	πλῆθος οὐ πᾶν φοβερόν&#-247; καὶ
[3, 5]	περὶ τιμῆς καὶ τοῦ ζῆν	καὶ	πλούτου, περὶ ὧν σπουδάζειν δοκοῦσιν
[3, 1]	(δειλὸς φοβητικός, καὶ ὃ μὲν	καὶ	πολλὰ καὶ ὀλίγα καὶ μεγάλα
[3, 1]	αὑτῷ, εἴη ἂν αὐτῷ μεγάλα	καὶ	πολλὰ φοβερά. Φόβου ποιητικὰ ἑκάστῳ
[3, 1]	συμβαίνει τὸν (ἀνδρεῖον μεγάλους φόβους	καὶ	πολλοὺς ποιεῖσθαι. Ἐδόκει δὲ τοὐναντίον
[3, 5]	φοβερόν&#-247; καὶ σώφρων ἡδονῶν μεγάλων	καὶ	πολλῶν, καὶ ἐλευθέριος χρημάτων. Μεγαλοψύχου
[3, 2]	χαίρομεν ἢ μεμνημένοι, οἷον ὄψων	καὶ	ποτῶν δι᾽ ἑτέραν γὰρ ἡδονὴν
[3, 1]	Ἀχιλλέα· Ἕκτορα δ᾽ αἰδὼς εἷλε"	καὶ>	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει"
[3, 3]	δεῖ οὐκ ὀργίζεται. Ὥστ᾽ ἐπεὶ	καὶ	πραότης ἡ βελτίστη ἕξις περὶ
[3, 6]	γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν	καὶ	πρέπον&#-247; καὶ περὶ ὃ οἷον
[3, 6]	οὐ περὶ τὴν τυχοῦσαν πρᾶξιν	καὶ	προαίρεσιν, ἀλλὰ τὴν δαπάνην, εἰ
[3, 7]	τὰ μὲν τὰ δὲ μή,	καὶ	πρὸς τοὺς ἀξίους οὕτως ἔχων
[3, 1]	ἑκάστην δὲ λαμβάνοντες λέγωμεν ἐφεξῆς,	καὶ	πρῶτον εἴπωμεν περὶ ἀνδρείας. Σχεδὸν
[3, 6]	γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί τινες ἀπειροκάλους	καὶ	σαλάκωνας. (Οἷον εἰ εἰς γάμον
[3, 1]	καὶ μεγάλα καὶ μικρὰ φοβεῖσθαι,	καὶ	σφόδρα καὶ ταχύ, ὃ δὲ
[3, 1]	φύσις ἀναιρετικὴ τοῦ ζῆν. (Διὸ	καὶ	σφόδρα τινὲς ὄντες μαλακοὶ περὶ
[3, 5]	καὶ πλῆθος οὐ πᾶν φοβερόν&#-247;	καὶ	σώφρων ἡδονῶν μεγάλων καὶ πολλῶν,
[3, 5]	διορίσαι τὸ ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ	καὶ	τὰ ἄλλα ἃ> κατὰ τὴν
[3, 2]	ἀγροίκους, οἳ (οὐδὲ τὰ μέτρια	καὶ	τὰ ἀναγκαῖα πλησιάζουσι τοῖς ἡδέσιν.
[3, 1]	μὴ φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι	καὶ	τὰ ἠρέμα σφόδρα, τῷ δὲ
[3, 7]	εἰσιν ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ θρασύδειλοι,	καὶ	τὰ μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ
[3, 1]	ἐναντίον τά τε φοβερὰ (θαρραλέα	καὶ	τὰ σφόδρα ἠρέμα, τῷ δ᾽
[3, 1]	παιδίοις ᾗ παιδία. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τὰ φοβερὰ τὰ μὲν ἁπλῶς
[3, 1]	καὶ τίνων (καὶ διὰ τί,	καὶ	τὰ φοβερὰ τίνα δύναμιν ἔχει,
[3, 5]	τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ ἀρχαὶ	καὶ	τἆλλα ἀγαθὰ τίμια καὶ ἄξια
[3, 2]	τῶν αἰσθητῶν ταῦτα, περὶ ἅπερ	καὶ	τἆλλα θηρία μόνον τυγχάνει αἰσθητικῶς
[3, 3]	τὸν θυμόν, ἀλλὰ προπηλακιζομένους εὐχερῶς	καὶ	ταπεινοὺς πρὸς τὰς ὀλιγωρίας. Ἔστι
[3, 2]	ὀσφρήσεως, τάς τε ἀπὸ εὐωδίας	καὶ	τὰς ἀπὸ δυσωδίας, οὐκ (ἔστιν
[3, 1]	(οἷος πρὸς ἀλέας καὶ ψύχη	καὶ	τὰς τοιαύτας λύπας ὑπομενετικός, ὡς
[3, 1]	(δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς εἶναι	καὶ	τὰς τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις·
[3, 5]	διὰ τὸ περὶ ὀλίγα (σπουδάζειν,	καὶ	ταῦτα μεγάλα, καὶ οὐχ ὅτι
[3, 1]	δ᾽ ἀνδρεῖος ἄμφω ἃ δεῖ,	καὶ	ταύτῃ μέσος ἐστίν. Ἃ γὰρ
[3, 1]	καὶ μικρὰ φοβεῖσθαι, καὶ σφόδρα	καὶ	ταχύ, ὃ δὲ τὸ ἐναντίον
[3, 4]	τῷ εἴδει τὸ βέλτιστον· ἀνάγκη	καὶ	τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι ἀσωτίας
[3, 5]	μηθενὸς μεγάλου ἑαυτόν&#-247; ὥστ᾽ ἀνάγκη	καὶ	τὴν μεγαλοψυχίαν εἶναι μεσότητα χαυνότητος
[3, 1]	εἶναι τὸ περὶ τὸν θάνατον	καὶ	τὴν περὶ τούτου λύπην ἔχειν
[3, 4]	Διχῶς δὲ τὰ χρήματα λέγομεν	καὶ	τὴν χρηματιστικήν. Ἢ μὲν γὰρ
[3, 6]	δαπάνῃ τοῦ πρέποντος μεγέθους προαιρετικός,	καὶ	τῆς τοιαύτης μεσότητος καὶ ἐπὶ
[3, 1]	προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι κακίαι,	καὶ	τίνες εἰσὶν (αὗται, καθόλου εἴρηται·
[3, 1]	οὖν ἐστιν ἡ ἀνδρεία μεσότης	καὶ	τίνων (καὶ διὰ τί, καὶ
[3, 1]	λέγεται, ὥσπερ καὶ τὸ ἡδὺ	καὶ	τὸ ἀγαθόν, διχῶς. Τὰ μὲν
[3, 2]	δέ. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον	καὶ	τὸ ἀκόλαστον. Καὶ γὰρ τὸ
[3, 2]	αἰσθητῶν, περί τε τὸ (γευστὸν	καὶ	τὸ ἁπτόν, τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ
[3, 2]	τό τε μὴ δυνάμενον τμηθῆναι	καὶ	τὸ δυνατὸν μὲν μὴ τετμημένον
[3, 1]	στρατιωτική· αὕτη δὲ δι᾽ (ἐμπειρίαν	καὶ	τὸ εἰδέναι, οὐχ ὥσπερ Σωκράτης
[3, 5]	περὶ ἕκαστον ἀρετὴ τὸ μεῖζον	καὶ	τὸ ἔλαττον ὀρθῶς, ἅπερ ὁ
[3, 1]	ἴσως τὸ φοβερὸν λέγεται, ὥσπερ	καὶ	τὸ ἡδὺ καὶ τὸ ἀγαθόν,
[3, 5]	Ἀγάθωνα κατεψηφισμένος τὴν ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα.	Καὶ	τὸ ὀλίγωρον τοῦ μεγαλοψύχου μάλιστ᾽
[3, 2]	τὸ μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι κόλασιν,	(καὶ	τὸ πεφυκὸς μὲν μὴ κεκολασμένον
[3, 7]	ἐὰν ᾖ τοιονδί, ὧν ἓν	καὶ	τὸ σκῶμμα ἐστίν, ἣ δ᾽
[3, 5]	μεγάλων ἀξιοῖ αὐτὸς ἑαυτὸν τούτων,	καὶ	τοιοῦτός ἐστιν οἷος ἀξιοῦν ἑαυτόν.
[3, 3]	αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη	καὶ	τὸν ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ ταῦτα
[3, 1]	πονεῖν ἡσσώμενοι, θανεῖν ἐρῶσιν. Ὥσπερ	καὶ	τὸν Χείρωνα μυθολογοῦσιν οἱ ποιηταὶ
[3, 1]	τε φαινόμενα καὶ μὴ πόρρω,	καὶ	τοσαῦτα τῷ μεγέθει ὄντα ἢ
[3, 3]	ὁ πρᾶος μέσος τοῦ χαλεποῦ	καὶ	τοῦ ἀνδραποδώδους. ~Ἔστι δὲ καὶ
[3, 4]	ἀποστερητὴς ὁ ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν.	Καὶ	τοῦ ἀσώτου ὡσαύτως λαφύκτης μὲν
[3, 7]	μέσος (τοῦ ἀγροίκου καὶ δυστραπέλου	καὶ	τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ γὰρ περὶ
[3, 5]	πάθος ἴδιον. Πάλιν περὶ τιμῆς	καὶ	τοῦ ζῆν καὶ πλούτου, περὶ
[3, 7]	γελοῖον, μέσος ἔσται τοῦ φορτικοῦ	καὶ	τοῦ ψυχροῦ. Ὁ δ᾽ ὅρος
[3, 5]	ἀρίστη ἐστὶ διάθεσις ἡ μεγαλοψυχία,	καὶ	τοῦτ᾽ ἀποδίδομεν, καὶ οὐ περὶ
[3, 4]	δὲ (ἔσχατα εἰσί, καὶ μέσον,	καὶ	τοῦτο βέλτιστον, ἓν δὲ περὶ
[3, 1]	ἕνεκά τινος πάντα αἱρεῖσθαι ποιεῖ,	καὶ	τοῦτό ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα,
[3, 5]	κατ᾽ ἀλήθειαν τὰ δὲ μικρά,	καὶ	(τούτων ἔνιοι ἄξιοι καὶ ἀξιοῦσιν
[3, 2]	ὥσπερ ἄτμητος ὁ μὴ τετμημένος,	καὶ	τούτων ὃ μὲν δυνατός, ὃ
[3, 7]	τῷ χαίρειν ἐστι τῷ γελοίῳ	καὶ	τῷ εἰς αὐτόν, ἐὰν ᾖ
[3, 5]	(δυνάμεως. Ὥστε καὶ τῷ σεμνῷ	καὶ	τῷ μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος εἶναι δοκεῖ,
[3, 5]	τινὶ ψυχῆς καὶ (δυνάμεως. Ὥστε	καὶ	τῷ σεμνῷ καὶ τῷ μεγαλοπρεπεῖ
[3, 5]	οὐδὲ τῷ ποιῷ μόνον, ἀλλὰ	(καὶ	τῷ τιμίαν εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ
[3, 5]	περὶ τιμῆς αἵρεσιν καὶ (χρῆσιν	καὶ	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν τῶν ἐντίμων
[3, 2]	διακεῖσθαί πως καὶ ἀλλήλων διαφέρουσι	καὶ	τῶν ἄλλων· διεγράψαμεν δὲ πρότερον
[3, 1]	κωλύει, ὥσπερ θερμὰ καὶ ψυχρά,	καὶ	τῶν ἄλλων (δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ
[3, 7]	οὔτ᾽ ἀνελεύθερος. ~Ι Σχεδὸν δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων ἕκαστα τῶν περὶ
[3, 2]	αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας. Ἁλλὰ	καὶ	τῶν ὀσμῶν ταύταις χαίρουσιν ὅσαι
[3, 1]	τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος ἕξεις· οὕτω	καὶ	τῶν περὶ τὴν ψυχὴν παθημάτων.
[3, 2]	ὄζειν τὰς δὲ ἡδύ. Ἐπεὶ	καὶ	τῶν περὶ τὸ γευστὸν οὐ
[3, 1]	ἕξις· ὥσπερ γὰρ ὁ ἰσχυρὸς	καὶ	ὑγιεινὸς ἔχει. Καὶ γὰρ οὗτοι
[3, 1]	νοσώδεις καὶ ἀσθενεῖς καὶ δειλοὶ	καὶ	ὑπὸ τῶν κοινῶν παθημάτων πάσχουσί
[3, 1]	ἐρᾷ, θρασὺς μᾶλλον ἢ δειλός,	καὶ	ὑπομένει πολλοὺς κινδύνους, ὥσπερ ὁ
[3, 1]	ἀνδρεῖος πρὸς ταῦτ᾽ ἔχει ἀφόβως,	καὶ	ὑπομένει τὰ τοιαῦτα φοβερά, ἃ
[3, 1]	δὲ λόγος τὰ μεγάλα λυπηρὰ	καὶ	φθαρτικὰ οὐ κελεύει ὑπομένειν, ἂν
[3, 1]	λόγος κελεύῃ, ταῦτα καὶ θαρρεῖ	καὶ	φοβεῖται. Ὁ δὲ λόγος τὰ
[3, 1]	τῇ διαγραφῇ πρότερον καὶ θράσος	καὶ	φόβον ἐναντία: καὶ γάρ ἐστί
[3, 7]	τοῖς ὕστερον, ἑκάστη πως ἀρετὴ	καὶ	φύσει καὶ ἄλλως μετὰ (φρονήσεως.
[3, 5]	ἀτιμαζόμενος καὶ ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου.	Καὶ	χαίρει μάλιστα τυγχάνων. Οὕτω μὲν
[3, 2]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ πάντας	καὶ	χαίρειν· ὁ δ᾽ ὑπερβάλλων ἀκόλαστος.
[3, 2]	θηρία μόνον τυγχάνει αἰσθητικῶς ἔχοντα,	καὶ	χαίροντα καὶ λυπούμενα, περὶ τὰ
[3, 3]	τρόπον ληπτέον καὶ περὶ πραότητος	καὶ	χαλεπότητος· καὶ γὰρ τὸν πρᾶον
[3, 3]	δὲ καὶ ἀντεθήκαμεν τῷ ὀργίλῳ	καὶ	χαλεπῷ καὶ ἀγρίῳ πάντα γὰρ
[3, 7]	ὃ μὲν μηθὲν ἢ ὀλίγα	καὶ	χαλεπῶς προσίεσθαι, ὃ δὲ πάντα
[3, 5]	Ἐπεὶ οὖν περὶ τιμῆς αἵρεσιν	καὶ	(χρῆσιν καὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν
[3, 7]	τῶν περὶ τὸ ἦθος ἐπαινετῶν	καὶ	ψεκτῶν τὰ μὲν ὑπερβολαὶ τὰ
[3, 7]	τὴν σωφροσύνην· ὁ δ᾽ ἀληθὴς	καὶ	ψευδὴς ὃ μὲν ἔμφρων, ὃ
[3, 1]	εἴη τοιοῦτος (οἷος πρὸς ἀλέας	καὶ	ψύχη καὶ τὰς τοιαύτας λύπας
[3, 1]	Οὐθὲν γὰρ κωλύει, ὥσπερ θερμὰ	καὶ	ψυχρά, καὶ τῶν ἄλλων (δυνάμεων
[3, 6]	σαλάκωνι, ὁ δὲ κατ᾽ ἀξίαν	καὶ	ὡς ὁ λόγος, μεγαλοπρεπής· τὸ
[3, 5]	ἀξιοῖ μεγάλων, διὸ οὐκ ἐναντίος.	Καίτοι	δόξειεν ἂν ἐναντίον (εἶναι τῷ
[3, 2]	πρὸς τὰ εὐώδη (ἢ δυσώδη·	καίτοι	τάς γε αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι
[3, 7]	δ᾽ (ἀρεταί, οὐδ᾽ αἱ ἐναντίαι	κακίαι·	ἄνευ προαιρέσεως γάρ. Ταῦτα δὲ
[3, 1]	αὗται προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι	κακίαι,	καὶ τίνες εἰσὶν (αὗται, καθόλου
[3, 7]	ἐπὶ ταῖς παρὰ τὴν ἀξίαν	(κακοπραγίαις	καὶ εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽ ἐπὶ
[3, 7]	χαίρειν ταῖς παρὰ τὴν ἀξίαν	κακοπραγίαις.	Μέσος δὲ τούτων ὁ νεμεσητικός,
[3, 7]	δὲ ἀνελεύθεροι, καὶ ὅλως ἀνώμαλοι	κακῶς.	Ὅταν μὲν γὰρ καλῶς ἀνώμαλοι
[3, 1]	οὐ κελεύει ὑπομένειν, ἂν μὴ	καλὰ	ᾖ. Ὁ μὲν οὖν θρασύς,
[3, 2]	μήτε ἀφροδισιάζειν, ἀλλὰ τὰ μὲν	καλὰ	θεωρεῖν τῶν δ᾽ ᾀδόντων ἀκούειν,
[3, 2]	διακείμενα, (οἷον περὶ εὐαρμοστίαν ἢ	κάλλος.	Οὐθὲν γάρ, ὅ τι καὶ
[3, 1]	ἐστίν, ὁ δὲ λόγος τὸ	καλὸν	αἱρεῖσθαι κελεύει. Διὸ καὶ ὁ
[3, 2]	πάσχειν. Εἰ γοῦν τις ἢ	καλὸν	ἀνδριάντα θεώμενος ἢ ἵππον ἢ
[3, 1]	θρασύς· ὁ δὲ διὰ τὸ	καλὸν	ἄφοβος καὶ ἀνδρεῖος μόνος. Ὁ
[3, 1]	ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα, τὸ	καλόν&#-247;	δῆλον ὅτι καὶ ἡ ἀνδρεία
[3, 1]	οὔτε δι᾽ ἡδονήν, ἀλλ᾽ ὅτι	καλόν,	ἐπεί, ἄν γε μὴ καλὸν
[3, 1]	καλόν, ἐπεί, ἄν γε μὴ	καλὸν	ᾖ ἀλλὰ μανικόν, οὐχ ὑπομένει·
[3, 2]	ἐμμελῶς ἔφη Στρατόνικος τὰς μὲν	καλὸν	ὄζειν τὰς δὲ ἡδύ. Ἐπεὶ
[3, 5]	ψεκτός ἀνόητον γὰρ καὶ οὐ	καλὸν	τὸ παρὰ τὴν ἀξίαν τυγχάνειν&#-247;
[3, 3]	(λυπεῖσθαι ταύτην τὴν λύπην ἣν	καλοῦμεν	θυμόν. Ἐπεὶ δ᾽ ὥσπερ καὶ
[3, 6]	ἀλλ᾽ ἔχει τινὰ γειτνίασιν, οὓς	καλοῦσί	τινες ἀπειροκάλους καὶ σαλάκωνας. (Οἷον
[3, 3]	ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ ταῦτα μάλιστα	καλοῦσι	τοὺς μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσοις δεῖ
[3, 2]	τὰς αὐτὰς ἡδονὰς οἳ μὲν	καλοῦσιν	ἀναισθήτους, (οἳ δὲ ἄλλοις ὀνόμασι
[3, 7]	δὲ ἀληθὴς καὶ ἁπλοῦς, ὃν	καλοῦσιν	αὐθέκαστον, μέσος τοῦ εἴρωνος καὶ
[3, 2]	διὰ τῆς ὄψεως ἡδονὴν τῶν	καλῶν	ἄνευ ἐπιθυμίας ἀφροδισίων, ἢ λύπην
[3, 2]	πάσχοντα αὐτῇ τῇ θεωρίᾳ τῶν	καλῶν	ἢ τῇ ἀκροάσει τῶν εὐαρμόστων,
[3, 7]	ἀνώμαλοι κακῶς. Ὅταν μὲν γὰρ	καλῶς	ἀνώμαλοι ὦσιν, (οἱ μέσοι γίγνονται·
[3, 7]	ὅσοις ἡσθήσεται ὁ> εὖ κρίνων,	(κἂν	εἰς αὐτὸν ᾖ τὸ γελοῖον,
[3, 1]	εἰσί, καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ	καρτερικοὶ	(καὶ) δειλοί. Καὶ δὴ καὶ
[3, 1]	νόμον δὲ ἡ πολιτικὴ (ἀνδρεία.	Κατ᾽	ἀλήθειαν δὲ οὐδεμία τούτων, ἀλλὰ
[3, 5]	ἀγαθῶν δὲ τὰ μὲν μεγάλα	κατ᾽	ἀλήθειαν τὰ δὲ μικρά, καὶ
[3, 4]	δὲ καὶ ἀποστερητὴς ὁ ἄδικος	κατ᾽	ἀνελευθερίαν. Καὶ τοῦ ἀσώτου ὡσαύτως
[3, 6]	λόγος, μεγαλοπρεπής· τὸ γὰρ πρέπον	κατ᾽	ἀξίαν ἐστίν· οὐθὲν γὰρ πρέπει
[3, 7]	φθόνος τὸ (λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖς	κατ᾽	ἀξίαν εὖ πράττουσιν ἐστίν, τὸ
[3, 6]	εἶναι καὶ γὰρ τοῦ πρέποντος	κατ᾽	ἀξίαν καὶ πρέπον&#-247; καὶ περὶ
[3, 6]	ὅμοιος τῷ σαλάκωνι, ὁ δὲ	κατ᾽	ἀξίαν καὶ ὡς ὁ λόγος,
[3, 7]	μὲν καθ᾽ ὑπερβολὴν ὁτὲ δὲ	κατ᾽	ἔλλειψιν. Αἴτια δὲ τά τε
[3, 1]	τοὺς ὄφεις. Ἄλλη δ᾽ ἡ	κατ᾽	ἐλπίδα, καθ᾽ ἣν οἵ τε
[3, 1]	ἡ ἰσχὺς καὶ ὁ πλοῦτος	κατὰ	Θέογνιν ἀνδρεία εἶεν· Πᾶς γὰρ
[3, 6]	τὴν δαπάνην, εἰ μή που	κατὰ	μεταφορὰν λέγομεν· ἄνευ δὲ δαπάνης
[3, 2]	τῶν ὀσμῶν ταύταις χαίρουσιν ὅσαι	κατὰ	συμβεβηκὸς εὐφραίνουσιν, ἀλλὰ μὴ καθ᾽
[3, 4]	ὑποδήματος ἢ ἱματίου, ἣ δὲ	κατὰ	συμβεβηκὸς μέν, οὐ μέντοι οὕτως
[3, 4]	εἴη καὶ ἄσωτος περὶ τὸν	κατὰ	συμβεβηκὸς τρόπον τοῦ χρηματισμοῦ, καὶ
[3, 4]	νόμισμα τῆς κτήσεως ἀντὶ τῆς	κατὰ	συμβεβηκὸς χρήσεως ἐστίν· ὁ δ᾽
[3, 1]	Δῆλον οὖν ὅτι καὶ οἱ	κατὰ	τὰς ἕξεις ταύτας λεγόμενοι ὁμοίως
[3, 2]	ὁ σώφρων, ὥσπερ οἱ παῖδες·	κατὰ	ταύτην γὰρ ἀκόλαστοι λέγονται τὴν
[3, 5]	γὰρ καὶ τὰ ἄλλα ἃ>	κατὰ	τὴν γειτνίασιν καὶ ὁμοιότητα μέχρι
[3, 1]	τίνα δύναμιν ἔχει, σχεδὸν εἴρηται	κατὰ	τὴν παροῦσαν ἔφοδον ἱκανῶς· ~Περὶ
[3, 5]	πλεῖστον. Λέγομεν δὲ τὸν μεγαλόψυχον	κατὰ	τὴν τοῦ ὀνόματος προσηγορίαν, ὥσπερ
[3, 5]	μικρόψυχος, ὃς ὑπαρχόντων αὐτῷ μεγάλων	κατὰ	τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ ἀξιοῖ, τί
[3, 1]	ὁ θρασύς· καὶ γὰρ οὗτος	κατὰ	τὸ τοιοῦτος εἶναι οἷος φοβεῖσθαι
[3, 1]	ὁ δειλὸς οὗτος γὰρ λέγεται	κατὰ	τὸ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ
[3, 7]	μὲν τὰ δὲ μή, καὶ	κατὰ	τὸν λόγον· οὗτος δ᾽ εὐτράπελος.
[3, 4]	χρηματισμοῦ, καὶ γὰρ ἐπὶ τοῦ	κατὰ	φύσιν χρηματισμοῦ τὴν αὔξησιν διώκει·
[3, 7]	ἀναίσχυντος, ὁ δὲ πάσης ὁμοίως	καταπλήξ,	ὁ δὲ τῆς τῶν φαινομένων
[3, 7]	Αἰδὼς δὲ μεσότης ἀναισχυντίας καὶ	καταπλήξεως·	ὁ μὲν γὰρ μηδεμιᾶς φροντίζων
[3, 6]	ὤν, δοκεῖ πρέπειν ἑαυτῷ τοιαύτην	κατασκευὴν	οἷον ἀγαθοδαιμονιστὰς ἑστιῶντι, οὗτος μὲν
[3, 5]	Ἔτι δοκεῖ μεγαλοψύχου εἶναι τὸ	καταφρονητικὸν	εἶναι. Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ καταφρονητικοὺς
[3, 5]	τε μάλιστα περὶ τιμὴν καὶ	καταφρονητικὸν	εἶναι τῶν πολλῶν (καὶ) δόξης
[3, 7]	γὰρ μηδὲν πρὸς ἕτερον ζῶν	καταφρονητικὸς	αὐθάδης, ὁ δὲ πάντα πρὸς
[3, 5]	καταφρονητικὸν εἶναι. Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ	καταφρονητικοὺς	ποιεῖ τῶν παρὰ τὸν λόγον
[3, 1]	ἐλπίδα, καθ᾽ ἣν οἵ τε	κατευτυχηκότες	πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς (κινδύνους καὶ
[3, 5]	ὥσπερ Ἀντιφῶν ἔφη πρὸς Ἀγάθωνα	κατεψηφισμένος	τὴν ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα. Καὶ τὸ
[3, 2]	(καὶ τὸ πεφυκὸς μὲν μὴ	κεκολασμένον	δὲ περὶ ἁμαρτίας, περὶ ἃς
[3, 2]	πολλαχῶς. Ὅ τε γὰρ μὴ	κεκολασμένος	πως μηδ᾽ ἰατρευμένος, ὥσπερ ἄτμητος
[3, 1]	δὲ λόγος τὸ καλὸν αἱρεῖσθαι	κελεύει.	Διὸ καὶ ὁ μὴ διὰ
[3, 5]	εἶναι ὡς γὰρ ὁ λόγος	κελεύει,	ἔχει&#-247; καὶ ὁ αὐτός ἐστι
[3, 1]	οὖν θρασύς, καὶ εἰ μὴ	(κελεύει,	ταῦτα θαρρεῖ, ὁ δὲ δειλὸς
[3, 1]	μεγάλα λυπηρὰ καὶ φθαρτικὰ οὐ	κελεύει	ὑπομένειν, ἂν μὴ καλὰ ᾖ.
[3, 1]	ὁ δὲ ἀνδρεῖος μόνος, ἐὰν	κελεύῃ.	Ἔστι δ᾽ εἴδη ἀνδρείας πέντε
[3, 1]	ὁ δὲ δειλὸς οὐδ᾽ ἂν	κελεύῃ·	ὁ δὲ ἀνδρεῖος μόνος, ἐὰν
[3, 1]	Ἃ γὰρ ἂν ὁ λόγος	κελεύῃ,	ταῦτα καὶ θαρρεῖ καὶ φοβεῖται.
[3, 5]	ὀρθῶς, ἅπερ ὁ φρόνιμος ἂν	κελεύσειε	καὶ ἡ ἀρετή, ὥστε ἕπεσθαι
[3, 1]	κίνδυνος, διὰ θυμόν, οἷον οἱ	Κελτοὶ	πρὸς τὰ κύματα ὅπλα ἀπαντῶσι
[3, 1]	ἀνδρεῖος, οἷον εἴ τις τοὺς	κεραυνοὺς	ὑπομένοι φερομένους διὰ μανίαν, οὔτ᾽
[3, 2]	(ἀκόλαστος εἶναι, ὥσπερ οὐδ᾽ οἱ	κηλούμενοι	παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἀλλὰ περὶ
[3, 4]	δ᾽ ἐν τῷ ὁτιοῦν προσίεσθαι,	κίμβιξ	δὲ ὁ σφόδρα περὶ μικρὰ
[3, 4]	μόρια, οἷον ἀνελεύθερος φειδωλὸς καὶ	κίμβιξ	καὶ αἰσχροκερδής, φειδωλὸς μὲν ἐν
[3, 6]	διὰ τὴν προϋπάρξασαν ταπεινότητα, ἀλλὰ	Κίμωνι.	Ὁ δ᾽ ὅπως ἔτυχεν ἔχων
[3, 1]	τὰς παρακελεύσεις τὰς ἐν τοῖς	κινδύνοις	χρήσιμα ταῦτα πάντα. Περὶ δὲ
[3, 1]	τοῦτο δέ, ὅτι οὐκ οἴονται	κίνδυνον	εἶναι· ἴσασι γὰρ τὰς βοηθείας.
[3, 1]	τὸν Ἕκτορά φησιν ὑπομεῖναι τὸν	κίνδυνον	τὸν πρὸς τὸν Ἀχιλλέα· Ἕκτορα
[3, 1]	οὔτ᾽ εἰ γιγνώσκων ὅσος ὁ	κίνδυνος,	διὰ θυμόν, οἷον οἱ Κελτοὶ
[3, 1]	οὗτος δ᾽ ἀνδρεῖος. Αὶ γὰρ	κίνδυνος	ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λέγεται μόνοις
[3, 1]	τοιαύτης φθορᾶς ποιητικόν. Φαίνεται δὲ	κίνδυνος,	ὅταν πλησίον φαίνηται. Τὰ μὲν
[3, 1]	τε κατευτυχηκότες πολλάκις ὑπομένουσι τοὺς	(κινδύνους	καὶ οἱ μεθύοντες· εὐέλπιδας γὰρ
[3, 1]	ὅσοι δι᾽ ἐμπειρίαν ὑπομένουσι τοὺς	κινδύνους,	ὅνπερ τρόπον σχεδὸν οἱ πλεῖστοι
[3, 1]	ἢ δειλός, καὶ ὑπομένει πολλοὺς	κινδύνους,	ὥσπερ ὁ ἐν Μεταποντίῳ τὸν
[3, 5]	τινός, ὥσπερ ὁ ἀνδρεῖος ὑπομενετικὸς	κινδύνων	καὶ ὁ θρασύς, ἀλλ᾽ ὃ
[3, 5]	τὸν λόγον μεγάλων, (οἷον ἀνδρεία	κινδύνων	μέγα γὰρ οἴεται εἶναι τῶν
[3, 3]	τοὺς μηδ᾽ ἐφ᾽ ὅσοις δεῖ	κινουμένους	τὸν θυμόν, ἀλλὰ προπηλακιζομένους εὐχερῶς
[3, 1]	καὶ δειλοὶ καὶ ὑπὸ τῶν	κοινῶν	παθημάτων πάσχουσί τι, πλὴν θᾶττόν
[3, 2]	ὥστε καὶ ἐλλείπειν ὅσων ἀνάγκη	κοινωνεῖν	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ πάντας
[3, 7]	Φιλία δὲ (μεσότης ἔχθρας καὶ	κολακείας·	ὁ μὲν γὰρ εὐχερῶς ἅπαντα
[3, 7]	ἅπαντα πρὸς τὰς ἐπιθυμίας ὁμιλῶν	κόλαξ,	ὁ δὲ πρὸς ἁπάσας ἀντικρούων
[3, 2]	καὶ οἱ ἀνίατοι πάμπαν διὰ	κολάσεως.	Πλεοναχῶς δὲ λεγομένης τῆς ἀκολασίας,
[3, 2]	γὰρ τὸ μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι	κόλασιν,	(καὶ τὸ πεφυκὸς μὲν μὴ
[3, 6]	ἐν κόσμῳ ἐστίν, ὁ δὲ	κόσμος	οὐκ (ἐκ τῶν τυχόντων ἀναλωμάτων,
[3, 6]	Τὸ μὲν γὰρ πρέπον ἐν	κόσμῳ	ἐστίν, ὁ δὲ κόσμος οὐκ
[3, 5]	εἶναι ἡδέα. Ἡ δὲ (μεγαλοψυχία	κρατίστη·	κρίνει δ᾽ ἡ περὶ ἕκαστον
[3, 5]	μεγάλα, ἃ διώκει ὁ τὴν	κρατίστην	ἔχων ἕξιν περὶ τὰ τοιαῦτ᾽
[3, 1]	τύραννον ἀποκτείνας καὶ ὁ ἐν	Κρήτῃ	μυθολογούμενος· καὶ δι᾽ ὀργὴν καὶ
[3, 5]	φαίνεται. Καὶ γὰρ τὸ ὀρθῶς	κρῖναι	τὰ μεγάλα καὶ μικρὰ τῶν
[3, 5]	ἡδέα. Ἡ δὲ (μεγαλοψυχία κρατίστη·	κρίνει	δ᾽ ἡ περὶ ἕκαστον ἀρετὴ
[3, 7]	μεσότητι ὄντι ἀρέσκειν· οὗτος γὰρ	κρίνει	εὖ. Πᾶσαι δ᾽ αὗται αἱ
[3, 1]	ἄγνοιαν ὀρθῶς γὰρ μᾶλλον ποιεῖ	κρίνειν&#-247;	οὔτε δι᾽ ἡδονήν, ἀλλ᾽ ὅτι
[3, 7]	ἐφ᾽ ὅσοις ἡσθήσεται ὁ> εὖ	κρίνων,	(κἂν εἰς αὐτὸν ᾖ τὸ
[3, 4]	γὰρ καθ᾽ αὑτὸ χρῆσις τοῦ	κτήματος	ἐστίν, (οἷον ὑποδήματος ἢ ἱματίου,
[3, 4]	καὶ ἀποβολήν. Ὁ μὲν γὰρ	κτήσει	μὲν πάσῃ (μᾶλλον χαίρων ἢ
[3, 4]	ἐσπουδακώς, τὸ δὲ νόμισμα τῆς	κτήσεως	ἀντὶ τῆς κατὰ συμβεβηκὸς χρήσεως
[3, 4]	ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων	κτῆσιν	καὶ ἀποβολήν. Διχῶς δὲ τὰ
[3, 4]	Ἡ μὲν ἐλευθεριότης περὶ χρημάτων	κτῆσιν	καὶ ἀποβολήν. Ὁ μὲν γὰρ
[3, 1]	οἷον οἱ Κελτοὶ πρὸς τὰ	κύματα	ὅπλα ἀπαντῶσι λαβόντες, καὶ ὅλως
[3, 1]	οὐδ᾽ ἂν φοβηθείη. (Ἢ οὐθὲν	κωλύει	τὸν εἰρημένον τρόπον; ἡ γὰρ
[3, 1]	φοβερὰ καὶ διαταράττειν. Οὐθὲν γὰρ	κωλύει,	ὥσπερ θερμὰ καὶ ψυχρά, καὶ
[3, 2]	δ᾽ εἰσὶ τοιοῦτοι, οἵους οἱ	κωμῳδοδιδάσκαλοι	παράγουσιν ἀγροίκους, οἳ (οὐδὲ τὰ