Livre, chapitre
[3, 6]	καὶ σαλάκωνας. (Οἷον εἰ εἰς	γάμον	δαπανῶν τις τοῦ ἀγαπητοῦ, πλούσιος
[3, 6]	περὶ ὃ οἷον περὶ οἰκέτου	(γάμον	ἕτερον τὸ πρέπον καὶ περὶ
[3, 2]	ὥσπερ οἱ παῖδες· κατὰ ταύτην	γὰρ	ἀκόλαστοι λέγονται τὴν ἀκοκασίαν. Ἔτι
[3, 2]	οὐκ (ἔστιν ὁ σώφρων. Οὐδὲ	γὰρ	ἀκόλαστος οὐδεὶς λέγεται τῷ πάσχειν
[3, 1]	φαίνεται ποιητικὰ λύπης (φθαρτικῆς· τοῖς	γὰρ	ἄλλην τινὰ προσδεχομένοις λύπην ἑτέρα
[3, 7]	φθόνος εἰς ἀδικίαν συμβάλλεται πρὸς	γὰρ	ἄλλον αἱ πράξεις αἱ ἀπ᾽
[3, 5]	πρὸς ἑκάτερα αὐτῶν· ὃ μὲν	γὰρ	ἂν εἴη τοιοῦτος (οἷος ἄξιος
[3, 1]	θαρραλεώτερον ἀγωνίζονται, τοῦτο ἀνδρεία. Καὶ	γὰρ	ἂν ἡ ἰσχὺς καὶ ὁ
[3, 5]	εἰ μικρῶν ἄξιος ἦν; εἰ	γὰρ	(ἂν) μεγάλων ἀξιῶν χαῦνος ἦν,
[3, 1]	καὶ ταύτῃ μέσος ἐστίν. Ἃ	γὰρ	ἂν ὁ λόγος κελεύῃ, ταῦτα
[3, 1]	εἶναι σύμμετρα πρὸς ἄνθρωπον. Ἔνια	γὰρ	ἀνάγκη παντὶ φαίνεσθαι ἀνθρώπῳ φοβερὰ
[3, 1]	κωλύει τὸν εἰρημένον τρόπον; ἡ	γὰρ	ἀνδρεία ἀκολούθησις τῷ λόγῳ ἐστίν,
[3, 1]	κατὰ Θέογνιν ἀνδρεία εἶεν· Πᾶς	γὰρ	ἀνὴρ πενίῃ δεδμημένος. Φανερῶς δ᾽
[3, 3]	ταπεινοὺς πρὸς τὰς ὀλιγωρίας. Ἔστι	γὰρ	ἀντικείμενον τῷ μὲν ταχὺ τὸ
[3, 5]	τῇ φύσει τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν	γὰρ	ἄξιοι, τούτων ἀξιοῦσιν αὑτοὺς ἄμφω&#-247;
[3, 5]	δ᾽ ἀνάγκη διαφέρειν. Ἔστι μὲν	γὰρ	ἄξιον εἶναι μεγάλων καὶ ἀξιοῦν
[3, 5]	ἔχ< ον> ὢν μέγεθος· οὔτε	γὰρ	ἄξιος οὔτε ἀξιοῖ μεγάλων, διὸ
[3, 1]	τὸ ἀγαθόν, διχῶς. Τὰ μὲν	γὰρ	ἁπλῶς, τὰ δὲ τινὶ μὲν
[3, 7]	ταῖς τῶν καθημάτων διαιρέσεσιν· ἕκαστον	γὰρ	αὐτῶν πάθος τι ἐστίν. Διὰ
[3, 1]	καὶ δειλίας ἐστὶν ἀνδρεία· αὕτη	γὰρ	βελτίστη. Δοκεῖ δ᾽ ὁ ἀνδρεῖος
[3, 7]	τῷ σκωπτομένῳ ὄντι ὁποιῳοῦν· μᾶλλον	γὰρ	δεῖ τῷ ἐν μεσότητι ὄντι
[3, 1]	διὰ τὰς ἕξεις· τῷ μὲν	γὰρ	δειλῷ τά τε μὴ φοβερὰ
[3, 1]	οἰόμενος εἶναι τὴν ἀνδρείαν. Οὔτε	γὰρ	διὰ τὸ εἰδέναι τὰ φοβερὰ
[3, 5]	ἀξιοῦν ἑαυτὸν μεγάλων μικροψυχία μικροψύχου	γὰρ	εἶναι δοκεῖ, ὅστις ὑπαρχόντων δι᾽
[3, 5]	δόξειεν ἂν ἐναντίως ἔχειν· τῷ	γὰρ	(εἶναί τε μάλιστα περὶ τιμὴν
[3, 1]	δοκοῦσιν εἶναι, οὐκ ὄντες· ὅταν	γὰρ	ἐκστῶσι, τοιοῦτοι εἰσίν, εἰ δὲ
[3, 1]	ὡς οἱ θρασεῖς τὰ μὲν	γὰρ	ἐλλείπουσι, τὰ δ᾽ ὑπερβάλλουσι&#-247; μήθ᾽
[3, 2]	μὴ τυγχάνοντες&#-247; οὐδ᾽ ἀνάλγητοι οὐ	γὰρ	ἐλλείπουσι τῷ χαίρειν ἢ λυπεῖσθαι,
[3, 7]	διττῆς τῆς (εὐτραπελίας ἣ μὲν	γὰρ	ἐν τῷ χαίρειν ἐστι τῷ
[3, 7]	φθονερὸς καὶ ἐπιχαιρέκακος. Καθ᾽ ἃς	γὰρ	ἕξεις λέγονται, ὁ μὲν φθόνος
[3, 7]	εἴρωνος καὶ ἀλαζόνος. Ὁ μὲν	γὰρ	ἐπὶ τὰ χείρω καθ᾽ αὑτοῦ
[3, 4]	συμβεβηκὸς τρόπον τοῦ χρηματισμοῦ, καὶ	γὰρ	ἐπὶ τοῦ κατὰ φύσιν χρηματισμοῦ
[3, 1]	ἔρωτα καὶ θυμόν. Ἄν τε	γὰρ	ἐρᾷ, θρασὺς μᾶλλον ἢ δειλός,
[3, 1]	θράσος καὶ φόβον ἐναντία: καὶ	γάρ	ἐστί πως ἀντικείμενα (ἀλλήλοις. Δῆλον
[3, 7]	μέσοι γίγνονται· ἐν τῷ μέσῳ	γὰρ	ἐστί πως τὰ ἄκρα. Αἱ
[3, 1]	ἡδονὴν ἔχει τινά· μετ᾽ ἐλπίδος	γάρ	ἐστι τιμωρίας. Ἀλλ᾽ ὅμως οὔτ᾽
[3, 7]	ἀπόδειξις ἡ αὐτή· ἥ τε	γὰρ	εὐτραπελία ἡ τοιαύτη, καὶ μὴ
[3, 7]	ἔχθρας καὶ κολακείας· ὁ μὲν	γὰρ	εὐχερῶς ἅπαντα πρὸς τὰς ἐπιθυμίας
[3, 2]	ὄψων καὶ ποτῶν δι᾽ ἑτέραν	γὰρ	ἡδονὴν ταύταις χαίρομεν, (τὴν τοῦ
[3, 1]	ἂν> ἀνδρεῖος λέγοιτο τούτων. Εἰ	γὰρ	(ἦν ἡδὺ τὸ ἀποθνήσκειν, πολλάκις
[3, 1]	ἀλλ᾽ ἐξ ἐναντίας· (τῷ μὲν	γὰρ	θαρρεῖν ἐλλείπουσι, τῷ δὲ φοβεῖσθαι
[3, 1]	δεῖ. Διὸ καὶ παρωνυμιάζεται· ὁ	γὰρ	θρασὺς παρὰ τὸ θράσος λέγεται
[3, 4]	καὶ τὴν χρηματιστικήν. Ἢ μὲν	γὰρ	καθ᾽ αὑτὸ χρῆσις τοῦ κτήματος
[3, 2]	περὶ τὰς τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία	γὰρ	καὶ γαστριμαργία καὶ λαγνεία (καὶ
[3, 5]	δ᾽ ἀξιῶν ἑαυτὸν ψεκτός ἀνόητον	γὰρ	καὶ οὐ καλὸν τὸ παρὰ
[3, 5]	(ὁ θρασὺς τῷ ἀνδρείῳ· εἰσὶ	γὰρ	καὶ περὶ ταὐτὰ καὶ ὅμοροι
[3, 5]	δεῖ διορίσαι τὸ ἴδιον. Ὥσπερ	γὰρ	καὶ τὰ ἄλλα ἃ> κατὰ
[3, 7]	ὅλως ἀνώμαλοι κακῶς. Ὅταν μὲν	γὰρ	καλῶς ἀνώμαλοι ὦσιν, (οἱ μέσοι
[3, 1]	(δειλός, οὗτος δ᾽ ἀνδρεῖος. Αὶ	γὰρ	κίνδυνος ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λέγεται
[3, 7]	ἐν μεσότητι ὄντι ἀρέσκειν· οὗτος	γὰρ	κρίνει εὖ. Πᾶσαι δ᾽ αὗται
[3, 4]	κτῆσιν καὶ ἀποβολήν. Ὁ μὲν	γὰρ	κτήσει μὲν πάσῃ (μᾶλλον χαίρων
[3, 1]	ἀνθρώπῳ φοβερὰ καὶ διαταράττειν. Οὐθὲν	γὰρ	κωλύει, ὥσπερ θερμὰ καὶ ψυχρά,
[3, 1]	αὐτοῖς, οἷον ὁ δειλὸς οὗτος	γὰρ	λέγεται κατὰ τὸ φοβεῖσθαι μᾶλλον
[3, 1]	ὥστ᾽ οὔτε δι᾽ ἄγνοιαν ὀρθῶς	γὰρ	μᾶλλον ποιεῖ κρίνειν&#-247; οὔτε δι᾽
[3, 1]	τὰς βοηθείας. (Σημεῖον δέ· ὅταν	γὰρ	μὴ ἔχειν οἴωνται βοήθειαν, ἀλλ᾽
[3, 2]	ὁ ἀκόλαστος πολλαχῶς. Ὅ τε	γὰρ	μὴ κεκολασμένος πως μηδ᾽ ἰατρευμένος,
[3, 7]	ἀναισχυντίας καὶ καταπλήξεως· ὁ μὲν	γὰρ	μηδεμιᾶς φροντίζων δόξης ἀναίσχυντος, ὁ
[3, 7]	αὐθαδείας καὶ (ἀρεσκείας· ὁ μὲν	γὰρ	μηδὲν πρὸς ἕτερον ζῶν καταφρονητικὸς
[3, 1]	ὀργὴν καὶ θυμὸν (ὡσαύτως. Ἐκστατικὸν	γὰρ	ὁ θυμός. Διὸ καὶ οἱ
[3, 1]	φυσικὴ ἡ τοῦ θυμοῦ· ἀήττητον	γὰρ	ὁ θυμός, διὸ καὶ οἱ
[3, 1]	δι᾽ ἄλλας ἡδονὰς ὑπομένουσιν. Καὶ	γὰρ	ὁ θυμὸς ἡδονὴν ἔχει τινά·
[3, 1]	καὶ ἐπαινεῖται ἡ ἕξις· ὥσπερ	γὰρ	ὁ ἰσχυρὸς καὶ ὑγιεινὸς ἔχει.
[3, 5]	τῷ μὴ μεμπτὸς εἶναι ὡς	γὰρ	ὁ λόγος κελεύει, ἔχει&#-247; καὶ
[3, 2]	περὶ εὐαρμοστίαν ἢ κάλλος. Οὐθὲν	γάρ,	ὅ τι καὶ ἄξιον λόγου,
[3, 5]	μεγάλων, (οἷον ἀνδρεία κινδύνων μέγα	γὰρ	οἴεται εἶναι τῶν αἰσχρῶν, καὶ
[3, 1]	τὸ δυνάμεις ἔχειν φυλακτικάς· οὐδὲ	γὰρ	οἰήσεται οὕτω γε φοβερὸν εἶναι
[3, 1]	ὁμόσε τῇ πληγῇ φέρεται. Οὔτε	γὰρ	ὅτι ἀδοξήσει, δεῖ μένειν φοβουμένους,
[3, 5]	τίνι ἡ τιμὴ διαφέρει. Μεγάλη	(γὰρ	οὐ τῷ πλήθει τῶν τιμώντων
[3, 7]	φορτικὸν καὶ βωμολόχον· ὃ μὲν	γὰρ	οὐθὲν γελοῖον ἀλλὰ χαλεπῶς (προσίεται,
[3, 1]	ἰσχυρὸς καὶ ὑγιεινὸς ἔχει. Καὶ	γὰρ	οὗτοι οὐ τῷ ὑπὸ μηθενὸς
[3, 1]	οὕτως ὡς οἱ δειλοί καὶ	γὰρ	οὗτοι ταὐτὸ ποιοῦσι, πλὴν οὐ
[3, 1]	δεῖ&#-247; καὶ ὁ θρασύς· καὶ	γὰρ	οὗτος κατὰ τὸ τοιοῦτος εἶναι
[3, 2]	δὴ λαβεῖν περὶ τίνας. Οὐ	γὰρ	περὶ πάσας οὐδὲ περὶ ἅπαντα
[3, 1]	ἀλλὰ μανικόν, οὐχ ὑπομένει· αἰσχρὸν	γάρ.	Περὶ ποῖα μὲν οὖν ἐστιν
[3, 7]	δυστραπέλου καὶ τοῦ βωμολόχου. Ὥσπερ	γὰρ	περὶ τροφὴν ὁ σικχὸς τοῦ
[3, 1]	Ἔστι μέντοι φοβερὰ (ταῦτα· τοῖς	γὰρ	πλείστοις φοβερά. Διὸ καὶ ἐπαινεῖται
[3, 1]	(κινδύνους καὶ οἱ μεθύοντες· εὐέλπιδας	γὰρ	ποιεῖ ὁ οἶνος. Ἄλλη δὲ
[3, 6]	πρέπον κατ᾽ ἀξίαν ἐστίν· οὐθὲν	γὰρ	πρέπει τῶν παρὰ τὴν ἀξίαν.
[3, 6]	μεγαλοπρέπεια οὐκ ἔστιν. Τὸ μὲν	γὰρ	πρέπον ἐν κόσμῳ ἐστίν, ὁ
[3, 6]	ὡς ὁ λόγος, μεγαλοπρεπής· τὸ	γὰρ	πρέπον κατ᾽ ἀξίαν ἐστίν· οὐθὲν
[3, 3]	ἡ μέση τούτων ἕξις· οὔτε	γὰρ	προτερεῖ οὔθ᾽ ὑστερίζει οὔτε οἷς
[3, 3]	καὶ χαλεπῷ καὶ ἀγρίῳ πάντα	γὰρ	τὰ τοιαῦτα τῆς αὐτῆς ἐστι
[3, 1]	οὐκ οἴονται κίνδυνον εἶναι· ἴσασι	γὰρ	τὰς βοηθείας. (Σημεῖον δέ· ὅταν
[3, 7]	αἱ ἐναντίαι κακίαι· ἄνευ προαιρέσεως	γάρ.	Ταῦτα δὲ πάντ᾽ ἐστὶν ἐν
[3, 3]	ἀνδραποδώδη καὶ τὸν ἀνόητον. Σχεδὸν	γὰρ	ταῦτα μάλιστα καλοῦσι τοὺς μηδ᾽
[3, 2]	ἀληθείᾳ περὶ τὸ ἁπτόν· περὶ	γὰρ	τὴν διὰ τῆς ὄψεως ἡδονὴν
[3, 5]	δὴ τοῦτο διορίσαντας εἰπεῖν. Ἔστι	γὰρ	τιμὴ καὶ μικρὰ καὶ μεγάλη
[3, 1]	τούτου λύπην ἔχειν πώς. Εἰ	γάρ	τις εἴη τοιοῦτος (οἷος πρὸς
[3, 6]	Καὶ ἐπ᾽ ἐλευθεριότητος (ὡσαύτως· ἔστι	γάρ	τις οὔτ᾽ ἐλευθέριος οὔτ᾽ ἀνελεύθερος.
[3, 2]	τρόπον καὶ τὸ ἀκόλαστον. Καὶ	γὰρ	τὸ μὴ πεφυκὸς δέχεσθαι κόλασιν,
[3, 5]	ταῖς ἀρεταῖς ἀκολουθεῖν φαίνεται. Καὶ	γὰρ	τὸ ὀρθῶς κρῖναι τὰ μεγάλα
[3, 2]	δυνατός, ὃ δ᾽ ἀδύνατος· (ἄτμητον	γὰρ	τό τε μὴ δυνάμενον τμηθῆναι
[3, 7]	ἀλλήλων, ἀμφότεραι μέντοι μεσότητες. Καὶ	γὰρ	τὸν δυνάμενον τοιαῦτα πορίζεσθαι ἐφ᾽
[3, 3]	περὶ πραότητος καὶ χαλεπότητος· καὶ	γὰρ	τὸν πρᾶον περὶ λύπην τὴν
[3, 1]	καὶ Ἀγάθων φησὶ (φαῦλοι βροτῶν	γὰρ	τοῦ πονεῖν ἡσσώμενοι, θανεῖν ἐρῶσιν.
[3, 6]	Δεῖ δὲ πρέπον εἶναι καὶ	γὰρ	τοῦ πρέποντος κατ᾽ ἀξίαν καὶ
[3, 1]	τῶν στρατιωτικῶν ἀνθρώπων ὑπομένουσιν. Αὐτὸ	γὰρ	τοὐναντίον ἔχει ἢ ὡς ᾤετο
[3, 2]	ὁ δ᾽ ὑπερβάλλων ἀκόλαστος. Πάντες	γὰρ	τούτοις φύσει τε χαίρουσι, καὶ
[3, 5]	μικρὰ καὶ μεγάλη διχῶς. Ἢ	γὰρ	τῷ ὑπὸ πολλῶν τῶν τυχόντων
[3, 2]	εἰσὶν οὐδὲ λέγονται ἀκόλαστοι οὐ	γὰρ	ὑπερβάλλουσι τῷ χαίρειν μᾶλλον ἢ
[3, 4]	πώλησις καὶ ἡ μίσθωσις· χρῆται	γὰρ	ὑποδήματι. Ὁ δὲ φιλάργυρος ὁ
[3, 1]	λεγόμενα καθ᾽ ὁμοιότητα· τὰ> αὐτὰ	γὰρ	ὑπομένουσιν, ἀλλ᾽ οὐ διὰ τὰ
[3, 3]	ὑπερβολὴ καὶ ἔλλειψις ὁ μὲν	γὰρ	χαλεπὸς τοιοῦτος ἐστίν, ὁ καὶ
[3, 5]	ἀνάξιον ὄντα χαυνότης τοὺς τοιούτους	γὰρ	χαύνους λέγομεν, ὅσοι μεγάλων οἴονται
[3, 5]	μὲν γένοιτ᾽ ἂν μεγαλόψυχος ἀξιώσει	(γὰρ	ὧν ἐστιν ἄξιος&#-247; ὁ δὲ
[3, 7]	τὰς φυσικὰς συμβάλλεται ἀρετάς· ἔστι	γάρ,	ὥσπερ λεχθήσεται ἐν τοῖς ὕστερον,
[3, 2]	τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία γὰρ καὶ	γαστριμαργία	καὶ λαγνεία (καὶ ὀψοφαγία καὶ
[3, 2]	εὐώδη (ἢ δυσώδη· καίτοι τάς	γε	αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας. Ἁλλὰ
[3, 1]	ἀλλ᾽ ὅτι καλόν, ἐπεί, ἄν	γε	μὴ καλὸν ᾖ ἀλλὰ μανικόν,
[3, 1]	φυλακτικάς· οὐδὲ γὰρ οἰήσεται οὕτω	γε	φοβερὸν εἶναι οὐθέν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ
[3, 5]	τὰ ἄλλα ἃ> κατὰ τὴν	γειτνίασιν	καὶ ὁμοιότητα μέχρι του λανθάνει
[3, 6]	οὐ μὴν ἀλλ᾽ ἔχει τινὰ	γειτνίασιν,	οὓς καλοῦσί τινες ἀπειροκάλους καὶ
[3, 7]	βωμολόχον· ὃ μὲν γὰρ οὐθὲν	γελοῖον	ἀλλὰ χαλεπῶς (προσίεται, ὃ δὲ
[3, 7]	(κἂν εἰς αὐτὸν ᾖ τὸ	γελοῖον,	μέσος ἔσται τοῦ φορτικοῦ καὶ
[3, 7]	ἐν τῷ χαίρειν ἐστι τῷ	γελοίῳ	καὶ τῷ εἰς αὐτόν, ἐὰν
[3, 7]	διὸ καὶ ὁρίζονται ἐν τῷ	γένει	τούτῳ τὴν σωφροσύνην· ὁ δ᾽
[3, 5]	αὑτοὺς ἄμφω&#-247; καὶ ὃ μὲν	γένοιτ᾽	ἂν μεγαλόψυχος ἀξιώσει (γὰρ ὧν
[3, 1]	μὲν ἄν τις ἴσως λύπη	γένοιτο	καὶ πάθος ἕτερον, φόβος δ᾽
[3, 2]	προσαγορευομένη. Ἀκριβέστερον δὲ περὶ τοῦ	γένους	τῶν ἡδονῶν ἔσται διαιρετέον ἐν
[3, 2]	ἔχειν μακρὰν ἀλλὰ τὸν φάρυγγα	γεράνου,	ὥσπερ Φιλόξενος ὁ Ἐρύξιδος. Ὥστε
[3, 2]	καὶ ἔοικεν ἁφῇ (μᾶλλον ἢ	γεύσει	τὸ πάθος. Διὸ οἱ ὀψοφάγοι
[3, 2]	χαίροντα καὶ λυπούμενα, περὶ τὰ	γευστὰ	καὶ ἁπτά. Οερὶ δὲ τὰ
[3, 2]	τῶν αἰσθητῶν, περί τε τὸ	(γευστὸν	καὶ τὸ ἁπτόν, τῇ δ᾽
[3, 2]	Ἐπεὶ καὶ τῶν περὶ τὸ	γευστὸν	οὐ περὶ πᾶσαν ἡδονὴν ἐπτόηται
[3, 3]	περὶ λύπην τὴν ἀπὸ θυμοῦ	γιγνομένην	ὁρῶμεν ὄντα, τῷ πρὸς ταύτην
[3, 7]	καλῶς ἀνώμαλοι ὦσιν, (οἱ μέσοι	γίγνονται·	ἐν τῷ μέσῳ γὰρ ἐστί
[3, 1]	φερομένους διὰ μανίαν, οὔτ᾽ εἰ	γιγνώσκων	ὅσος ὁ κίνδυνος, διὰ θυμόν,
[3, 7]	(διότι τὸ μὲν μετ᾽ οὐδετέρου	γίνεται	αὐτῶν, τὰ δὲ πολλάκις μετ᾽
[3, 1]	τοιαύταις φαινομέναις (ἔσεσθαι λύπαις φόβος	γίνεται,	ὅσων ἡ φύσις ἀναιρετικὴ τοῦ
[3, 2]	οἱ ὀψοφάγοι οὐκ εὔχονται τὴν	γλῶτταν	ἔχειν μακρὰν ἀλλὰ τὸν φάρυγγα
[3, 2]	οὐδ᾽ ὅσων τῷ ἄκρῳ τῆς	γλώττης	ἡ αἴσθησις, ἀλλ᾽ ὅσων τῷ
[3, 2]	προσαγορεύουσιν. Ἔστι δ᾽ οὐ πάνυ	γνώριμον	τὸ πάθος οὐδ᾽ ἐπιπόλαιον διὰ
[3, 2]	πάσχειν ἢ μὴ πάσχειν. Εἰ	γοῦν	τις ἢ καλὸν ἀνδριάντα θεώμενος

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 19/11/2009