Livre, chapitre
[3, 1]	δεῖ, καὶ ταύτῃ μέσος ἐστίν.	Ἃ	γὰρ ἂν ὁ λόγος κελεύῃ,
[3, 1]	θαρρεῖ· ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος ἄμφω	ἃ	δεῖ, καὶ ταύτῃ μέσος ἐστίν.
[3, 1]	ὥσπερ καὶ ἡ τῶν θηρίων,	ἃ	διὰ τὸν θυμὸν ὁμόσε τῇ
[3, 5]	εἶναι δοκεῖ, ὅστις ὑπαρχόντων δι᾽	ἃ	δικαίως ἂν ἠξιοῦτο, μὴ (ἀξιοῖ
[3, 5]	Δοκεῖ δὲ ταῦτ᾽ εἶναι μεγάλα,	ἃ	διώκει ὁ τὴν κρατίστην ἔχων
[3, 1]	καὶ ὑπομένει τὰ τοιαῦτα φοβερά,	ἃ	ἔστι μὲν ὡς φοβερὰ αὐτῷ,
[3, 5]	Ὥσπερ γὰρ καὶ τὰ ἄλλα	ἃ>	κατὰ τὴν γειτνίασιν καὶ ὁμοιότητα
[3, 1]	ἁπλῶς ἐστί, τὰ δὲ τινί.	Ἃ	μὲν δὴ δειλὸς φοβεῖται ᾗ
[3, 1]	φοβεῖται, ὁ δὲ θρασὺς καὶ	ἃ	μὴ δεῖ θαρρεῖ· ὁ δ᾽
[3, 1]	Ὁ μὲν (οὖν δειλὸς καὶ	ἃ	μὴ δεῖ φοβεῖται, ὁ δὲ
[3, 2]	σωφροσύνη ἡ βελτίστη ἕξις, περὶ	ἃ	ὁ ἀκόλαστος, ἡ περὶ τὰ
[3, 1]	τινὶ μὲν καὶ ἡδέα (καὶ	ἀγαθὰ	ἐστίν, ἁπλῶς δ᾽ οὔ, ἀλλὰ
[3, 5]	δὲ καὶ ἀρχαὶ καὶ τἆλλα	ἀγαθὰ	τίμια καὶ ἄξια σπουδῆς ταῦτα
[3, 6]	πρέπειν ἑαυτῷ τοιαύτην κατασκευὴν οἷον	ἀγαθοδαιμονιστὰς	ἑστιῶντι, οὗτος μὲν μικροπρεπής, ὁ
[3, 1]	καὶ τὸ ἡδὺ καὶ τὸ	ἀγαθόν,	διχῶς. Τὰ μὲν γὰρ ἁπλῶς,
[3, 5]	ὡς διωρίσθη πρότερον, τῶν τοιούτων	ἀγαθῶν	δὲ τὰ μὲν μεγάλα κατ᾽
[3, 5]	τὰ μεγάλα καὶ μικρὰ τῶν	ἀγαθῶν	ἐπαινετόν. Δοκεῖ δὲ ταῦτ᾽ εἶναι
[3, 5]	(μὲν ἐπὶ τὸ ἀξιοῦν ἑαυτὸν	ἀγαθῶν	μεγάλων ἀνάξιον ὄντα χαυνότης τοὺς
[3, 5]	μεγάλων ἀξιοῦν ἑαυτὸν τῶν ἐντίμων	ἀγαθῶν,	ὃ δὲ ἄξιος ὢν μεγάλων
[3, 5]	ὑπαρχόντων αὐτῷ μεγάλων κατὰ τιμὴν	ἀγαθῶν	οὐκ ἀξιοῖ, τί ἂν ἐποίει,
[3, 5]	Ἐπεὶ δ᾽ ἐστὶν ἔνια τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν τίμια τὰ δ᾽
[3, 5]	καὶ (χρῆσιν καὶ τῶν ἄλλων	ἀγαθῶν	τῶν ἐντίμων ἀρίστη ἐστὶ διάθεσις
[3, 1]	τοιούτων οὐδεὶς ἀνδρεῖος, καθάπερ καὶ	Ἀγάθων	φησὶ (φαῦλοι βροτῶν γὰρ τοῦ
[3, 5]	τυγχάνουσιν, ὥσπερ Ἀντιφῶν ἔφη πρὸς	Ἀγάθωνα	κατεψηφισμένος τὴν ἀπολογίαν ἐπαινέσαντα. Καὶ
[3, 6]	εἰς γάμον δαπανῶν τις τοῦ	ἀγαπητοῦ,	πλούσιος ὤν, δοκεῖ πρέπειν ἑαυτῷ
[3, 1]	τις ὑπομένοι τὰ φοβερὰ δι᾽	ἄγνοιαν,	ἀνδρεῖος, οἷον εἴ τις τοὺς
[3, 1]	δ᾽ ἡ δι᾽ ἀπειρίαν καὶ	ἄγνοιαν,	δι᾽ ἣν τὰ παιδία καὶ
[3, 1]	φοβερὰ ὑπομένειν, ὥστ᾽ οὔτε δι᾽	ἄγνοιαν	ὀρθῶς γὰρ μᾶλλον ποιεῖ κρίνειν&#-247;
[3, 7]	χείρω καθ᾽ αὑτοῦ ψευδόμενος μὴ	ἀγνοῶν	εἴρων, (ὁ δ᾽ ἐπὶ τὰ
[3, 1]	ὁ θυμός. Διὸ καὶ οἱ	ἄγριοι	σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν εἶναι, οὐκ
[3, 3]	τῷ ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ καὶ	ἀγρίῳ	πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα τῆς
[3, 7]	πάντα εὐχερῶς, οὕτω καὶ ὁ	ἄγροικος	ἔχει πρὸς τὸν φορτικὸν καὶ
[3, 7]	καὶ ὁ εὐτράπελος μέσος (τοῦ	ἀγροίκου	καὶ δυστραπέλου καὶ τοῦ βωμολόχου.
[3, 2]	τοιοῦτοι, οἵους οἱ κωμῳδοδιδάσκαλοι παράγουσιν	ἀγροίκους,	οἳ (οὐδὲ τὰ μέτρια καὶ
[3, 1]	δεινῶν· οὔτε δι᾽ ὃ θαρραλεώτερον	ἀγωνίζονται,	τοῦτο ἀνδρεία. Καὶ γὰρ ἂν
[3, 7]	Ὁ μὲν οὖν φθόνος εἰς	ἀδικίαν	συμβάλλεται πρὸς γὰρ ἄλλον αἱ
[3, 4]	(παραλογιστὴς δὲ καὶ ἀποστερητὴς ὁ	ἄδικος	κατ᾽ ἀνελευθερίαν. Καὶ τοῦ ἀσώτου
[3, 2]	ἵππον ἢ ἄνθρωπον, ἢ ἀκροώμενος	ᾁδοντος,	μὴ βούλοιτο μήτε ἐσθίειν μήτε
[3, 2]	μὲν καλὰ θεωρεῖν τῶν δ᾽	ᾀδόντων	ἀκούειν, οὐκ ἂν δόξειεν (ἀκόλαστος
[3, 1]	πληγῇ φέρεται. Οὔτε γὰρ ὅτι	ἀδοξήσει,	δεῖ μένειν φοβουμένους, οὔτε δι᾽
[3, 2]	ὃ μὲν δυνατός, ὃ δ᾽	ἀδύνατος·	(ἄτμητον γὰρ τό τε μὴ
[3, 1]	μάλιστα φυσικὴ ἡ τοῦ θυμοῦ·	ἀήττητον	γὰρ ὁ θυμός, διὸ καὶ
[3, 1]	τοῦ ἕλκους ὀδύνην εὔξασθαι ἀποθανεῖν	ἀθάνατον	ὄντα. Παραπλησίως (δὲ τούτοις καὶ
[3, 1]	δόξειε (δειλός, οὗτος δ᾽ ἀνδρεῖος.	Αὶ	γὰρ κίνδυνος ἐπὶ τοῖς τοιούτοις
[3, 7]	πρὸς γὰρ ἄλλον αἱ πράξεις	αἱ	ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247; καὶ ἡ νέμεσις
[3, 7]	γὰρ ἐστί πως τὰ ἄκρα.	Αἱ	δὲ ἐναντιώσεις οὐ δοκοῦσιν ὑπάρχειν
[3, 7]	οὐκ εἰσὶ δ᾽ (ἀρεταί, οὐδ᾽	αἱ	ἐναντίαι κακίαι· ἄνευ προαιρέσεως γάρ.
[3, 1]	ἀρεταῖς, καὶ αὗται προαιρετικαί, καὶ	αἱ	ἐναντίαι κακίαι, καὶ τίνες εἰσὶν
[3, 3]	ἀνισότητος. Ἐπεὶ οὖν ἡμαρτημέναι ἀμφότεραι	αἱ	ἕξεις ἐκεῖναι, φανερὸν ὅτι ἐπιεικὴς
[3, 7]	κρίνει εὖ. Πᾶσαι δ᾽ αὗται	αἱ	μεσότητες ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ εἰσὶ
[3, 7]	ἀδικίαν συμβάλλεται πρὸς γὰρ ἄλλον	αἱ	πράξεις αἱ ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247; καὶ
[3, 2]	πιεῖν&#-247; καθ᾽ αὑτὰς δὲ οἷον	αἱ	τῶν ἀνθῶν εἰσίν. Διὸ ἐμμελῶς
[3, 7]	δὲ τῆς τῶν φαινομένων ἐπιεικῶν	αἰδήμων.	Φιλία δὲ (μεσότης ἔχθρας καὶ
[3, 1]	αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ δι᾽	αἰδῶ	οὖσα. Δευτέρα ἡ στρατιωτική· αὕτη
[3, 1]	τοιούτων ἀνδρείων οἱ διὰ τὴν	αἰδῶ	ὑπομένοντες μάλιστα φανεῖεν ἂν> ἀνδρεῖοι,
[3, 7]	θεὸν οἴονται εἶναι τὴν νέμεσιν.	Αἰδὼς	δὲ μεσότης ἀναισχυντίας καὶ καταπλήξεως·
[3, 1]	πρὸς τὸν Ἀχιλλέα· Ἕκτορα δ᾽	αἰδὼς	εἷλε" καὶ> Πουλυδάμας μοι πρῶτος
[3, 7]	ἡ νέμεσις εἰς δικαιοσύνην, ἡ	αἰδὼς	εἰς σωφροσύνην, διὸ καὶ ὁρίζονται
[3, 1]	ὁ δὲ λόγος τὸ καλὸν	αἱρεῖσθαι	κελεύει. Διὸ καὶ ὁ μὴ
[3, 1]	πρότερον, ὅτι ἕνεκά τινος πάντα	αἱρεῖσθαι	ποιεῖ, καὶ τοῦτό ἐστι τὸ
[3, 5]	τούτων. Ἐπεὶ οὖν περὶ τιμῆς	αἵρεσιν	καὶ (χρῆσιν καὶ τῶν ἄλλων
[3, 2]	Λέγω δὲ μὴ> καθ᾽ αὑτάς,	αἷς	ἢ ἐλπίζοντες χαίρομεν ἢ μεμνημένοι,
[3, 2]	τοιαῦτα περὶ τὰς εἰρημένας ἐστὶν	αἰσθήσεις,	εἰς ἅπερ μόρια ἡ ἀκολασία
[3, 2]	(ἢ δυσώδη· καίτοι τάς γε	αἰσθήσεις	ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας. Ἁλλὰ καὶ
[3, 2]	τῶν τοιούτων ἡδέων ἧτταν καὶ	αἴσθησιν.	Μάλιστα δ᾽ εἰσὶ τοιοῦτοι, οἵους
[3, 2]	τῷ ἄκρῳ τῆς γλώττης ἡ	αἴσθησις,	ἀλλ᾽ ὅσων τῷ φάρυγγι, καὶ
[3, 2]	καὶ τἆλλα θηρία μόνον τυγχάνει	αἰσθητικῶς	ἔχοντα, καὶ χαίροντα καὶ λυπούμενα,
[3, 2]	Οερὶ δὲ τὰ τῶν ἄλλων	αἰσθητῶν	ἡδέα σχεδὸν ὁμοίως ἅπαντα φαίνεται
[3, 2]	τὰ ἡδέα τὰ εἰρημένα τῶν	αἰσθητῶν	μεσότης σωφροσύνη ἂν εἴη, μεσότης
[3, 2]	μὲν δόξῃ περὶ δύο τῶν	αἰσθητῶν,	περί τε τὸ (γευστὸν καὶ
[3, 2]	Ἀλλὰ περὶ τὰ δύο τῶν	αἰσθητῶν	ταῦτα, περὶ ἅπερ καὶ τἆλλα
[3, 4]	μὲν ἐν τῷ μὴ προΐεσθαι,	αἰσχροκερδὴς	δ᾽ ἐν τῷ ὁτιοῦν προσίεσθαι,
[3, 4]	ἀνελεύθερος φειδωλὸς καὶ κίμβιξ καὶ	αἰσχροκερδής,	φειδωλὸς μὲν ἐν τῷ μὴ
[3, 1]	ᾖ ἀλλὰ μανικόν, οὐχ ὑπομένει·	αἰσχρὸν	γάρ. Περὶ ποῖα μὲν οὖν
[3, 2]	ἐπιθυμίας ἀφροδισίων, ἢ λύπην τῶν	αἰσχρῶν,	καὶ περὶ τὴν διὰ τῆς
[3, 5]	μέγα γὰρ οἴεται εἶναι τῶν	αἰσχρῶν,	καὶ πλῆθος οὐ πᾶν φοβερόν&#-247;
[3, 1]	οἵαν οἱ ζηλοῦντες ἢ οἱ	αἰσχυνόμενοι.	Ἀλλ᾽ ἐπὶ μόναις ταῖς τοιαύταις
[3, 7]	ὑπερβολὴν ὁτὲ δὲ κατ᾽ ἔλλειψιν.	Αἴτια	δὲ τά τε πρῶτα ῥηθέντα
[3, 1]	λύπας ὑπομενετικός, ὡς ὁ λόγος,	ἀκινδύνους	οὔσας, πρὸς δὲ τὸν θάνατον
[3, 2]	ἀκολασίαν ὀνομάζοντες μεταφέρομεν. Τοὺς δὲ	ἀκινήτως	ἔχοντας δι᾽ ἀναισθησίαν πρὸς τὰς
[3, 2]	δὲ τὰς δι᾽ ὄψεως ἢ	ἀκοῆς	ἢ ὀσφρήσεως ἡδονὰς οὐθεὶς λέγεται
[3, 2]	καὶ περὶ τὴν διὰ τῆς	ἀκοῆς	τῶν εὐαρμόστων ἢ ἀναρμόστων, ἔτι
[3, 2]	ταύτην γὰρ ἀκόλαστοι λέγονται τὴν	ἀκοκασίαν.	Ἔτι δ᾽ ἄλλον τρόπον οἱ
[3, 2]	αἰσθήσεις, εἰς ἅπερ μόρια ἡ	ἀκολασία	διαιρεῖται. Περὶ δὲ τὰς δι᾽
[3, 2]	καὶ ἀναισθησίας· ἡ δ᾽ ὑπερβολὴ	ἀκολασία·	(ἡ δ᾽ ἔλλειψις ἤτοι ἀνώνυμος
[3, 2]	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, (θετέον τὴν	ἀκολασίαν.	Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀκόλαστος
[3, 2]	διεγράψαμεν δὲ πρότερον πῶς τὴν	ἀκολασίαν	ὀνομάζοντες μεταφέρομεν. Τοὺς δὲ ἀκινήτως
[3, 2]	σωφροσύνη ἂν εἴη, μεσότης οὖσα	ἀκολασίας	καὶ ἀναισθησίας· ἡ δ᾽ ὑπερβολὴ
[3, 2]	ἱκανῶς· ~Περὶ δὲ σωφροσύνης καὶ	ἀκολασίας	μετὰ ταῦτα διελέσθαι πειρατέον. Λέγεται
[3, 2]	κολάσεως. Πλεοναχῶς δὲ λεγομένης τῆς	ἀκολασίας,	ὅτι μὲν περὶ (ἡδονάς τινας
[3, 2]	οἱ παῖδες· κατὰ ταύτην γὰρ	ἀκόλαστοι	λέγονται τὴν ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽
[3, 2]	καὶ οὐκ εἰσὶν οὐδὲ λέγονται	ἀκόλαστοι	οὐ γὰρ ὑπερβάλλουσι τῷ χαίρειν
[3, 2]	οἱ δ᾽ ἀκρατεῖς οὐκ εἰσὶν	ἀκόλαστοι	οὐδὲ σώφρονες. Ἀναίσθητος μὲν οὖν,
[3, 1]	ἂν δι᾽ ἀκρασίαν ἀπέθνησκον οἱ	ἀκόλαστοι,	ὥσπερ καὶ νῦν αὐτοῦ μὲν
[3, 2]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ τὸ	ἀκόλαστον.	Καὶ γὰρ τὸ μὴ πεφυκὸς
[3, 2]	ἢ ὀσφρήσεως ἡδονὰς οὐθεὶς λέγεται	ἀκόλαστος,	ἐὰν ὑπερβάλλῃ, ἀλλ᾽ ἄνευ ὀνείδους
[3, 2]	ᾀδόντων ἀκούειν, οὐκ ἂν δόξειεν	(ἀκόλαστος	εἶναι, ὥσπερ οὐδ᾽ οἱ κηλούμενοι
[3, 2]	βελτίστη ἕξις, περὶ ἃ ὁ	ἀκόλαστος,	ἡ περὶ τὰ ἡδέα τὰ
[3, 2]	(ἔστιν ὁ σώφρων. Οὐδὲ γὰρ	ἀκόλαστος	οὐδεὶς λέγεται τῷ πάσχειν ἢ
[3, 2]	καὶ χαίρειν· ὁ δ᾽ ὑπερβάλλων	ἀκόλαστος.	Πάντες γὰρ τούτοις φύσει τε
[3, 2]	ἀκολασίαν. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ	ἀκόλαστος	περὶ τὰς τοιαύτας ἐστίν. Οἰνοφλυγία
[3, 2]	διελέσθαι πειρατέον. Λέγεται δ᾽ ὁ	ἀκόλαστος	πολλαχῶς. Ὅ τε γὰρ μὴ
[3, 5]	ὅτε καὶ πάσαις ταῖς ἀρεταῖς	ἀκολουθεῖν	φαίνεται. Καὶ γὰρ τὸ ὀρθῶς
[3, 1]	εἰρημένον τρόπον; ἡ γὰρ ἀνδρεία	ἀκολούθησις	τῷ λόγῳ ἐστίν, ὁ δὲ
[3, 7]	(τε) πρὸς ἅπασαν ἡδονὴν μήτ᾽	ἀκολουθῶν	μήτ᾽ ἀντιτείνων, ἀλλὰ πρὸς τὸ
[3, 2]	καλὰ θεωρεῖν τῶν δ᾽ ᾀδόντων	ἀκούειν,	οὐκ ἂν δόξειεν (ἀκόλαστος εἶναι,
[3, 7]	μέσῳ γὰρ ἐστί πως τὰ	ἄκρα.	Αἱ δὲ ἐναντιώσεις οὐ δοκοῦσιν
[3, 7]	ἡ μεσότης ἐπαινετή, τὰ δ᾽	ἄκρα	ψεκτά. Οὔσης δὲ διττῆς τῆς
[3, 1]	τὸ ἀποθνήσκειν, πολλάκις ἂν δι᾽	ἀκρασίαν	ἀπέθνησκον οἱ ἀκόλαστοι, ὥσπερ καὶ
[3, 1]	ποιητικῶν δ᾽ αὐτοῦ, πολλοὶ δι᾽	ἀκρασίαν	περιπίπτουσιν εἰδότες, ὧν οὐθεὶς ἂν>
[3, 2]	λεγομένοις ὕστερον περὶ ἐγκρατείας καὶ	ἀκρασίας.	~Ι. (Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[3, 2]	μὴ λέγονται (ἐγκρατεῖς· οἱ δ᾽	ἀκρατεῖς	οὐκ εἰσὶν ἀκόλαστοι οὐδὲ σώφρονες.
[3, 2]	ἢ τοῖς εἰρημένοις ὀνόμασι προσαγορευομένη.	Ἀκριβέστερον	δὲ περὶ τοῦ γένους τῶν
[3, 2]	θεωρίᾳ τῶν καλῶν ἢ τῇ	ἀκροάσει	τῶν εὐαρμόστων, εἰ μή τί
[3, 7]	ἐναντιώσεις οὐ δοκοῦσιν ὑπάρχειν τοῖς	ἄκροις	πρὸς τὸ μέσον ὁμοίως ἀμφότεραι,
[3, 7]	ἄφρων. Ἔστι δ᾽ ἐναντιώτερον τοῖς	ἄκροις	τὸ μέσον ἢ ἐκεῖνα ἀλλήλοις,
[3, 2]	ἢ ἵππον ἢ ἄνθρωπον, ἢ	ἀκροώμενος	ᾁδοντος, μὴ βούλοιτο μήτε ἐσθίειν
[3, 2]	τὰ θηρία, οὐδ᾽ ὅσων τῷ	ἄκρῳ	τῆς γλώττης ἡ αἴσθησις, ἀλλ᾽
[3, 7]	αὐθέκαστον, μέσος τοῦ εἴρωνος καὶ	ἀλαζόνος.	Ὁ μὲν γὰρ ἐπὶ τὰ
[3, 7]	(ὁ δ᾽ ἐπὶ τὰ βελτίω	ἀλαζών,	ὁ δ᾽ ὡς ἔχει, ἀληθὴς
[3, 1]	τις εἴη τοιοῦτος (οἷος πρὸς	ἀλέας	καὶ ψύχη καὶ τὰς τοιαύτας
[3, 5]	(καὶ τῷ τιμίαν εἶναι· τῇ	ἀληθείᾳ	δὲ καὶ ἀρχαὶ καὶ τἆλλα
[3, 2]	καὶ τὸ ἁπτόν, τῇ δ᾽	ἀληθείᾳ	περὶ τὸ ἁπτόν· περὶ γὰρ
[3, 1]	δὲ ἡ πολιτικὴ (ἀνδρεία. Κατ᾽	ἀλήθειαν	δὲ οὐδεμία τούτων, ἀλλὰ πρὸς
[3, 5]	δὲ τὰ μὲν μεγάλα κατ᾽	ἀλήθειαν	τὰ δὲ μικρά, καὶ (τούτων
[3, 7]	οὕτως ἔχων σεμνός. Ὁ δὲ	ἀληθὴς	καὶ ἁπλοῦς, ὃν καλοῦσιν αὐθέκαστον,
[3, 7]	ἀλαζών, ὁ δ᾽ ὡς ἔχει,	ἀληθὴς	καὶ καθ᾽ Ὅμηρον πεπνυμένος· καὶ
[3, 7]	τούτῳ τὴν σωφροσύνην· ὁ δ᾽	ἀληθὴς	καὶ ψευδὴς ὃ μὲν ἔμφρων,
[3, 1]	πολιτικὴ ἀνδρεία αὕτη. Ἡ δ᾽	ἀληθὴς	οὔτε αὕτη οὔτ᾽ ἐκείνων οὐδεμία,
[3, 5]	ἄξια σπουδῆς ταῦτα ὅσα μεγάλα	ἀληθῶς	ἐστίν, ὥστε καὶ ἀρετὴ οὐδεμία
[3, 2]	οὐθεὶς λέγεται ἀκόλαστος, ἐὰν ὑπερβάλλῃ,	ἀλλ᾽	ἄνευ ὀνείδους τὰς ἁμαρτίας ψέγομεν
[3, 5]	μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ὑπείκει·	ἀλλ᾽	(εἴ τις εὐγενὴς ὢν καὶ
[3, 6]	οὐκ (ἐκ τῶν τυχόντων ἀναλωμάτων,	ἀλλ᾽	ἐν ὑπερβολῇ τῶν ἀναγκαίων ἐστίν.
[3, 1]	ποιοῦσι, πλὴν οὐ περὶ ταὐτὰ	ἀλλ᾽	ἐξ ἐναντίας· (τῷ μὲν γὰρ
[3, 1]	οὕτω γε φοβερὸν εἶναι οὐθέν.	Ἀλλ᾽	ἐπειδὴ πᾶσα ἀρετὴ προαιρετική τοῦτο
[3, 1]	οἱ ζηλοῦντες ἢ οἱ αἰσχυνόμενοι.	Ἀλλ᾽	ἐπὶ μόναις ταῖς τοιαύταις φαινομέναις
[3, 6]	παρὰ μέλος, ἀνώνυμος· οὐ μὴν	ἀλλ᾽	ἔχει τινὰ γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί
[3, 1]	ᾗ δ᾽ ἀνδρεῖος, οὐ φοβερὰ	ἀλλ᾽	ἢ ἠρέμα ἢ οὐδαμῶς. Ἔστι
[3, 1]	γὰρ μὴ ἔχειν οἴωνται βοήθειαν,	ἀλλ᾽	ἤδη πλησίον ᾖ τὸ δεινόν,
[3, 1]	φοβεῖσθαι, καὶ ἠρέμα καὶ μόλις.	Ἀλλ᾽	ἴσως τὸ φοβερὸν λέγεται, ὥσπερ
[3, 7]	πάθος ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀνώνυμον,	ἀλλ᾽	ὁ ἔχων δῆλος, ἐπὶ τὸ
[3, 5]	ὑπομενετικὸς κινδύνων καὶ ὁ θρασύς,	ἀλλ᾽	ὃ μὲν ὧδε ὃ δ᾽
[3, 4]	τις σταθμῷ χρήσαιτο τῷ ὑποδήματι,	ἀλλ᾽	οἷον ἡ πώλησις καὶ ἡ
[3, 5]	ἐστιν ἑκάστη αὐτῶν, (ὥσπερ εἴπομεν.	Ἀλλ᾽	ὅμως ἐστί τις παρὰ τὰς
[3, 1]	μετ᾽ ἐλπίδος γάρ ἐστι τιμωρίας.	Ἀλλ᾽	ὅμως οὔτ᾽ εἰ διὰ ταύτην
[3, 2]	ἄκρῳ τῆς γλώττης ἡ αἴσθησις,	ἀλλ᾽	ὅσων τῷ φάρυγγι, καὶ ἔοικεν
[3, 7]	πρὸς τὸ μέσον ὁμοίως ἀμφότεραι,	ἀλλ᾽	ὁτὲ μὲν καθ᾽ ὑπερβολὴν ὁτὲ
[3, 1]	ἐπὶ τοὺς ἱστοὺς ἀναβαίνειν ἐπιστάμενοι,	ἀλλ᾽	(ὅτι ἴσασι τὰς βοηθείας τῶν
[3, 1]	ποιεῖ κρίνειν&#-247; οὔτε δι᾽ ἡδονήν,	ἀλλ᾽	ὅτι καλόν, ἐπεί, ἄν γε
[3, 1]	ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὰ δεινά,	ἀλλ᾽	ὅτι τὰς βοηθείας τῶν δεινῶν.
[3, 1]	ὁμοιότητα· τὰ> αὐτὰ γὰρ ὑπομένουσιν,	ἀλλ᾽	οὐ διὰ τὰ αὐτά. Μία
[3, 2]	μή τί που συμβέβηκε τερατῶδες·	ἀλλ᾽	οὐδὲ πρὸς τὰ εὐώδη (ἢ
[3, 5]	ὢν ἄρχειν μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν,	ἀλλ᾽	ὑπείκει· ἀλλ᾽ (εἴ τις εὐγενὴς
[3, 1]	μὴ δι᾽ ἄλλο τι πάθος	ἀλλὰ	δι᾽ αὐτὴν τὴν φθοράν, ἄλλος
[3, 5]	τιμώντων οὐδὲ τῷ ποιῷ μόνον,	ἀλλὰ	(καὶ τῷ τιμίαν εἶναι· τῇ
[3, 6]	Ὀλυμπίαζε, διὰ τὴν προϋπάρξασαν ταπεινότητα,	ἀλλὰ	Κίμωνι. Ὁ δ᾽ ὅπως ἔτυχεν
[3, 2]	ἐλλείπουσι τῷ χαίρειν ἢ λυπεῖσθαι,	ἀλλὰ	μᾶλλον ὑπερβάλλουσιν&#-247; (Ἐπεὶ δ᾽ ἔστιν
[3, 1]	ἄν γε μὴ καλὸν ᾖ	ἀλλὰ	μανικόν, οὐχ ὑπομένει· αἰσχρὸν γάρ.
[3, 2]	χαίρουσιν ὅσαι κατὰ συμβεβηκὸς εὐφραίνουσιν,	ἀλλὰ	μὴ καθ᾽ αὑτάς. Λέγω δὲ
[3, 1]	οὔτε αὕτη οὔτ᾽ ἐκείνων οὐδεμία,	ἀλλὰ	ὁμοία μέν, ὥσπερ καὶ ἡ
[3, 1]	ᾖ τὸ δεινόν, οὐχ ὑπομένουσιν.	Ἀλλὰ	πάντων τῶν τοιούτων ἀνδρείων οἱ
[3, 2]	οἱ κηλούμενοι παρὰ ταῖς Σειρῆσιν.	Ἀλλὰ	περὶ τὰ δύο τῶν αἰσθητῶν
[3, 3]	ὅσοις δεῖ κινουμένους τὸν θυμόν,	ἀλλὰ	προπηλακιζομένους εὐχερῶς καὶ ταπεινοὺς πρὸς
[3, 1]	Κατ᾽ ἀλήθειαν δὲ οὐδεμία τούτων,	ἀλλὰ	πρὸς τὰς παρακελεύσεις τὰς ἐν
[3, 7]	ἡδονὴν μήτ᾽ ἀκολουθῶν μήτ᾽ ἀντιτείνων,	ἀλλὰ	πρὸς τὸ φαινόμενον βέλτιστον, φίλος.
[3, 2]	ἐσθίειν μήτε πίνειν μήτε ἀφροδισιάζειν,	ἀλλὰ	τὰ μὲν καλὰ θεωρεῖν τῶν
[3, 7]	καὶ ἡδέως. Δεῖ δ᾽ οὐδέτερον,	ἀλλὰ	τὰ μὲν τὰ δὲ μή,
[3, 2]	ἡδέα ὁ σώφρων σώφρων ἐστίν,	ἀλλὰ	τῇ μὲν δόξῃ περὶ δύο
[3, 6]	τὴν τυχοῦσαν πρᾶξιν καὶ προαίρεσιν,	ἀλλὰ	τὴν δαπάνην, εἰ μή που
[3, 2]	εὔχονται τὴν γλῶτταν ἔχειν μακρὰν	ἀλλὰ	τὸν φάρυγγα γεράνου, ὥσπερ Φιλόξενος
[3, 1]	ἀγαθὰ ἐστίν, ἁπλῶς δ᾽ οὔ,	ἀλλὰ	τοὐναντίον φαῦλα καὶ οὐχ ἡδέα,
[3, 1]	ὑπὸ μηδεμιᾶς ὑπερβολῆς, τοιοῦτοι εἰσίν,	ἀλλὰ	τῷ ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς εἶναι,
[3, 7]	ὃ μὲν γὰρ οὐθὲν γελοῖον	ἀλλὰ	χαλεπῶς (προσίεται, ὃ δὲ πάντα
[3, 5]	ἴδιον. Ὥσπερ γὰρ καὶ τὰ	ἄλλα	ἃ> κατὰ τὴν γειτνίασιν καὶ
[3, 2]	γε αἰσθήσεις ὀξυτέρας ἔχουσι πάσας.	Ἁλλὰ	καὶ τῶν ὀσμῶν ταύταις χαίρουσιν
[3, 5]	ὅμως ἐστί τις παρὰ τὰς	ἄλλας	ἀρετὰς μία μεγαλοψυχία, ὥσπερ καὶ
[3, 1]	ἐστίν. Ἔνιοι δὲ καὶ δι᾽	ἄλλας	ἡδονὰς ὑπομένουσιν. Καὶ γὰρ ὁ
[3, 1]	οἳ δὲ λαμβάνουσι τοὺς ὄφεις.	Ἄλλη	δ᾽ ἡ κατ᾽ ἐλπίδα, καθ᾽
[3, 1]	εὐέλπιδας γὰρ ποιεῖ ὁ οἶνος.	Ἄλλη	δὲ διὰ πάθος ἀλόγιστον, οἷον
[3, 1]	καὶ γάρ ἐστί πως ἀντικείμενα	(ἀλλήλοις.	Δῆλον οὖν ὅτι καὶ οἱ
[3, 7]	ἄκροις τὸ μέσον ἢ ἐκεῖνα	ἀλλήλοις,	(διότι τὸ μὲν μετ᾽ οὐδετέρου
[3, 7]	τοιαῦτα πορίζεσθαι&#-247; ἕτεραι μέν εἰσιν	ἀλλήλων,	ἀμφότεραι μέντοι μεσότητες. Καὶ γὰρ
[3, 2]	περὶ ταύτας διακεῖσθαί πως καὶ	ἀλλήλων	διαφέρουσι καὶ τῶν ἄλλων· διεγράψαμεν
[3, 7]	αὐτῶν, τὰ δὲ πολλάκις μετ᾽	ἀλλήλων	καί εἰσιν ἐνίοτε οἱ αὐτοὶ
[3, 1]	διὰ ταύτην οὔτ᾽ εἰ δι᾽	ἄλλην	ἡδονὴν ὑπομένει τις τὸν θάνατον
[3, 1]	ποιητικὰ λύπης (φθαρτικῆς· τοῖς γὰρ	ἄλλην	τινὰ προσδεχομένοις λύπην ἑτέρα μὲν
[3, 1]	μαλακὸς καὶ περίφοβος, μὴ δι᾽	ἄλλο	τι πάθος ἀλλὰ δι᾽ αὐτὴν
[3, 2]	μὲν καλοῦσιν ἀναισθήτους, (οἳ δὲ	ἄλλοις	ὀνόμασι τοιούτους προσαγορεύουσιν. Ἔστι δ᾽
[3, 7]	εἰς ἀδικίαν συμβάλλεται πρὸς γὰρ	ἄλλον	αἱ πράξεις αἱ ἀπ᾽ αὐτοῦ&#-247;
[3, 7]	αὐθάδης, ὁ δὲ πάντα πρὸς	ἄλλον	ἢ καὶ πάντων ἐλάττων ἄρεσκος,
[3, 2]	λέγονται τὴν ἀκοκασίαν. Ἔτι δ᾽	ἄλλον	τρόπον οἱ δυσίατοι καὶ οἱ
[3, 1]	ἀλλὰ δι᾽ αὐτὴν τὴν φθοράν,	ἄλλος	δὲ πρὸς μὲν ἐκείνας μαλακός,
[3, 5]	αἵρεσιν καὶ (χρῆσιν καὶ τῶν	ἄλλων	ἀγαθῶν τῶν ἐντίμων ἀρίστη ἐστὶ
[3, 2]	ἁπτά. Οερὶ δὲ τὰ τῶν	ἄλλων	αἰσθητῶν ἡδέα σχεδὸν ὁμοίως ἅπαντα
[3, 7]	ἐλευθεριότητα. Περὶ μὲν οὖν τῶν	ἄλλων	ἀρετῶν τῶν ἐπαινετῶν εἴρηται σχεδόν·
[3, 2]	καὶ ἀλλήλων διαφέρουσι καὶ τῶν	ἄλλων·	διεγράψαμεν δὲ πρότερον πῶς τὴν
[3, 1]	θερμὰ καὶ ψυχρά, καὶ τῶν	ἄλλων	(δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς εἶναι
[3, 3]	δ᾽ ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	εἴπομεν, καὶ ἐνταῦθ᾽ ἐστὶν ὑπερβολὴ
[3, 7]	~Ι Σχεδὸν δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστα τῶν περὶ τὸ ἦθος
[3, 5]	ἄνθρωποι, οὐθὲν φροντίζειν περὶ τῶν	ἄλλων	πλὴν περὶ τιμῆς. Καὶ λυπηθήσοιτ᾽
[3, 4]	ἐπὶ τούτων καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων,	τὸ ὡς ὁ λόγος ὁ
[3, 7]	πως ἀρετὴ καὶ φύσει καὶ	ἄλλως	μετὰ (φρονήσεως. Ὁ μὲν οὖν
[3, 1]	οἶνος. Ἄλλη δὲ διὰ πάθος	ἀλόγιστον,	οἷον δι᾽ ἔρωτα καὶ θυμόν.
[3, 4]	ὁ ἐν τῷ ἀτάκτως ἀναλίσκειν,	ἀλόγιστος	δὲ ὁ ἐν τῷ μὴ
[3, 5]	περὶ τὰ χρήσιμα, τῷ μεγαλοψύχῳ,	ἅμα	δὲ καὶ ἡ μεσότης αὕτη
[3, 2]	διὰ τὸ πάντας ἐπὶ θάτερον	ἁμαρτάνειν	μᾶλλον καὶ πᾶσιν εἶναι σύμφυτον
[3, 7]	ἀναισθήτων, καὶ ὅτι ἐφ᾽ (ὃ	ἁμαρτάνομεν	μᾶλλον, τοῦτο ἐναντιώτερον εἶναι δοκεῖ·
[3, 2]	μὲν μὴ κεκολασμένον δὲ περὶ	ἁμαρτίας,	περὶ ἃς ὀρθοπραγεῖ ὁ σώφρων,
[3, 2]	ὑπερβάλλῃ, ἀλλ᾽ ἄνευ ὀνείδους τὰς	ἁμαρτίας	ψέγομεν ταύτας, καὶ ὅλως περὶ
[3, 2]	βελτίστη αὕτη ἡ ἕξις, καὶ	ἀμφοῖν	ἐναντία. Ὥστ᾽ εἰ σωφροσύνη ἡ
[3, 4]	ἢ δεῖ ἀνελεύθερος, ὁ δ᾽	ἀμφότερα	ἧττον ἢ δεῖ ἄσωτος, ὁ
[3, 3]	τῆς ἀνισότητος. Ἐπεὶ οὖν ἡμαρτημέναι	ἀμφότεραι	αἱ ἕξεις ἐκεῖναι, φανερὸν ὅτι
[3, 7]	ἄκροις πρὸς τὸ μέσον ὁμοίως	ἀμφότεραι,	ἀλλ᾽ ὁτὲ μὲν καθ᾽ ὑπερβολὴν
[3, 7]	πορίζεσθαι&#-247; ἕτεραι μέν εἰσιν ἀλλήλων,	ἀμφότεραι	μέντοι μεσότητες. Καὶ γὰρ τὸν
[3, 5]	(λείπεται δὲ ἐνταῦθα ἐναντίος τούτοις	ἀμφοτέροις,	ὅστις ὢν ἄξιος μεγάλων ἀξιοῖ
[3, 1]	δεῖ θαρρεῖ· ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος	ἄμφω	ἃ δεῖ, καὶ ταύτῃ μέσος
[3, 5]	γὰρ ἄξιοι, τούτων ἀξιοῦσιν αὑτοὺς	ἄμφω&#-247;	καὶ ὃ μὲν γένοιτ᾽ ἂν
[3, 4]	ἢ δεῖ ἄσωτος, ὁ δ᾽	ἄμφω	ὡς δεῖ ἐλευθέριος. Τοῦτο δὲ
[3, 1]	ἡδονήν, ἀλλ᾽ ὅτι καλόν, ἐπεί,	ἄν	γε μὴ καλὸν ᾖ ἀλλὰ
[3, 1]	οἷον δι᾽ ἔρωτα καὶ θυμόν.	Ἄν	τε γὰρ ἐρᾷ, θρασὺς μᾶλλον
[3, 1]	ἑτέρῳ φοβερά, οὐθὲν σεμνὸν φαίη	ἄν	τις εἶναι· εἰ δὲ τὰ
[3, 1]	τινὰ προσδεχομένοις λύπην ἑτέρα μὲν	ἄν	τις ἴσως λύπη γένοιτο καὶ
[3, 1]	τὴν αἰδῶ ὑπομένοντες μάλιστα φανεῖεν	ἂν>	ἀνδρεῖοι, καθάπερ καὶ Ὅμηρος τὸν
[3, 1]	ἀκρασίαν περιπίπτουσιν εἰδότες, ὧν οὐθεὶς	ἂν>	ἀνδρεῖος εἶναι δόξειεν, εἰ καὶ
[3, 1]	φυγὴν μειζόνων λυπῶν, οὐδεὶς δικαίως	ἂν>	ἀνδρεῖος λέγοιτο τούτων. Εἰ γὰρ
[3, 5]	πλὴν περὶ τιμῆς. Καὶ λυπηθήσοιτ᾽	ἂν	ἀτιμαζόμενος καὶ ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου.
[3, 1]	εἰ δὲ τὰ αὑτῷ, εἴη	ἂν	αὐτῷ μεγάλα καὶ πολλὰ φοβερά.
[3, 1]	(ἦν ἡδὺ τὸ ἀποθνήσκειν, πολλάκις	ἂν	δι᾽ ἀκρασίαν ἀπέθνησκον οἱ ἀκόλαστοι,
[3, 2]	τῶν δ᾽ ᾀδόντων ἀκούειν, οὐκ	ἂν	δόξειεν (ἀκόλαστος εἶναι, ὥσπερ οὐδ᾽
[3, 4]	μέν, οὐ μέντοι οὕτως ὡς	ἂν	εἴ τις σταθμῷ χρήσαιτο τῷ
[3, 4]	χρήσεως ἐστίν· ὁ δ᾽ ἀνελεύθερος	ἂν	εἴη καὶ ἄσωτος περὶ τὸν
[3, 2]	εἰρημένα τῶν αἰσθητῶν μεσότης σωφροσύνη	ἂν	εἴη, μεσότης οὖσα ἀκολασίας καὶ
[3, 5]	ἑκάτερα αὐτῶν· ὃ μὲν γὰρ	ἂν	εἴη τοιοῦτος (οἷος ἄξιος ὢν
[3, 5]	ὅτι καὶ ἡ μεγαλοψυχία μεσότης	ἂν	εἴη, τῶν δ᾽ ἐναντίων, ὥσπερ
[3, 1]	τὸν θάνατον ἀπαθής· ἐκεῖνος μὲν	ἂν	εἶναι δόξειε (δειλός, οὗτος δ᾽
[3, 5]	ἐλαττόνων ἔτι. Διὸ καὶ οὐθεὶς	ἂν	εἴποι μικρόψυχον, εἴ τις μέτοικος
[3, 5]	διὸ οὐκ ἐναντίος. Καίτοι δόξειεν	ἂν	ἐναντίον (εἶναι τῷ μεγάλων ἀξίῳ
[3, 5]	τυγχάνων. Οὕτω μὲν οὖν δόξειεν	ἂν	ἐναντίως ἔχειν· τῷ γὰρ (εἶναί
[3, 5]	τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ ἀξιοῖ, τί	ἂν	ἐποίει, εἰ μικρῶν ἄξιος ἦν;
[3, 1]	ἀγωνίζονται, τοῦτο ἀνδρεία. Καὶ γὰρ	ἂν	ἡ ἰσχὺς καὶ ὁ πλοῦτος
[3, 5]	ὅστις ὑπαρχόντων δι᾽ ἃ δικαίως	ἂν	ἠξιοῦτο, μὴ (ἀξιοῖ μηθενὸς μεγάλου
[3, 1]	εἰ μὲν σφόδρα φοβερά, εἴη	ἂν	ἰσχυρὸς ὁ φόβος, εἰ δ᾽
[3, 1]	θαρρεῖ, ὁ δὲ δειλὸς οὐδ᾽	ἂν	κελεύῃ· ὁ δὲ ἀνδρεῖος μόνος,
[3, 5]	ἔλαττον ὀρθῶς, ἅπερ ὁ φρόνιμος	ἂν	κελεύσειε καὶ ἡ ἀρετή, ὥστε
[3, 5]	ἄμφω&#-247; καὶ ὃ μὲν γένοιτ᾽	ἂν	μεγαλόψυχος ἀξιώσει (γὰρ ὧν ἐστιν
[3, 5]	μικρῶν ἄξιος ἦν; εἰ γὰρ	(ἂν)	μεγάλων ἀξιῶν χαῦνος ἦν, ἢ
[3, 1]	καὶ φθαρτικὰ οὐ κελεύει ὑπομένειν,	ἂν	μὴ καλὰ ᾖ. Ὁ μὲν
[3, 5]	δὲ ἄξιος ὢν μεγάλων ἀξιοίη	ἂν	μικρῶν ἑαυτόν. Ὁ μὲν οὖν
[3, 1]	ταύτῃ μέσος ἐστίν. Ἃ γὰρ	ἂν	ὁ λόγος κελεύῃ, ταῦτα καὶ
[3, 1]	ἀνδρείῳ οὐθέν ἐστι φοβερόν, οὐδ᾽	ἂν	φοβηθείη. (Ἢ οὐθὲν κωλύει τὸν
[3, 5]	δοκεῖ ἑτέρῳ τινί, καὶ μᾶλλον	ἂν	φροντίσειεν ἀνὴρ μεγαλόψυχος, τί δοκεῖ
[3, 1]	θαρροῦσιν οἱ ἐπὶ τοὺς ἱστοὺς	ἀναβαίνειν	ἐπιστάμενοι, ἀλλ᾽ (ὅτι ἴσασι τὰς
[3, 2]	(οὐδὲ τὰ μέτρια καὶ τὰ	ἀναγκαῖα	πλησιάζουσι τοῖς ἡδέσιν. Ἐπεὶ δ᾽
[3, 6]	ἀναλωμάτων, ἀλλ᾽ ἐν ὑπερβολῇ τῶν	ἀναγκαίων	ἐστίν. Ὁ δὴ ἐν μεγάλῃ
[3, 4]	ὁ δ᾽ ἄσωτος ἐλλείπει τῶν	ἀναγκαίων·	ὁ δ᾽ (ἐλευθέριος τὴν περιουσίαν
[3, 5]	ζητητέος ὁ μεγαλόψυχος. Τετραχῶς δ᾽	ἀνάγκη	διαφέρειν. Ἔστι μὲν γὰρ ἄξιον
[3, 2]	ὁ σώφρων ἐστὶ περὶ ἡδονάς,	ἀνάγκη	καὶ περὶ ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν
[3, 4]	ἕκαστον τῷ εἴδει τὸ βέλτιστον·	ἀνάγκη	καὶ τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι
[3, 5]	(ἀξιοῖ μηθενὸς μεγάλου ἑαυτόν&#-247; ὥστ᾽	ἀνάγκη	καὶ τὴν μεγαλοψυχίαν εἶναι μεσότητα
[3, 2]	ἔχων ὥστε καὶ ἐλλείπειν ὅσων	ἀνάγκη	κοινωνεῖν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ
[3, 1]	σύμμετρα πρὸς ἄνθρωπον. Ἔνια γὰρ	ἀνάγκη	παντὶ φαίνεσθαι ἀνθρώπῳ φοβερὰ καὶ
[3, 1]	καὶ> Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην	ἀναθήσει"	Καὶ ἐστὶν ἡ πολιτικὴ ἀνδρεία
[3, 1]	φόβος γίνεται, ὅσων ἡ φύσις	ἀναιρετικὴ	τοῦ ζῆν. (Διὸ καὶ σφόδρα
[3, 2]	Τοὺς δὲ ἀκινήτως ἔχοντας δι᾽	ἀναισθησίαν	πρὸς τὰς αὐτὰς ἡδονὰς οἳ
[3, 2]	εἴη, μεσότης οὖσα ἀκολασίας καὶ	ἀναισθησίας·	ἡ δ᾽ ὑπερβολὴ ἀκολασία· (ἡ
[3, 2]	οὐκ εἰσὶν ἀκόλαστοι οὐδὲ σώφρονες.	Ἀναίσθητος	μὲν οὖν, ἢ ὅπως δεῖ
[3, 2]	αὐτὰς ἡδονὰς οἳ μὲν καλοῦσιν	ἀναισθήτους,	(οἳ δὲ ἄλλοις ὀνόμασι τοιούτους
[3, 7]	οἷον τῶν πρὸς τὰ ἡδέα	ἀναισθήτων,	καὶ ὅτι ἐφ᾽ (ὃ ἁμαρτάνομεν
[3, 2]	ἡδέα σχεδὸν ὁμοίως ἅπαντα φαίνεται	ἀναισθήτως	διακείμενα, (οἷον περὶ εὐαρμοστίαν ἢ
[3, 7]	τὴν νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ μεσότης	ἀναισχυντίας	καὶ καταπλήξεως· ὁ μὲν γὰρ
[3, 7]	μὲν γὰρ μηδεμιᾶς φροντίζων δόξης	ἀναίσχυντος,	ὁ δὲ πάσης ὁμοίως καταπλήξ,
[3, 2]	ἢ δεῖ μὴ τυγχάνοντες&#-247; οὐδ᾽	ἀνάλγητοι	οὐ γὰρ ἐλλείπουσι τῷ χαίρειν
[3, 4]	μὲν ὁ ἐν τῷ ἀτάκτως	ἀναλίσκειν,	ἀλόγιστος δὲ ὁ ἐν τῷ
[3, 6]	κόσμος οὐκ (ἐκ τῶν τυχόντων	ἀναλωμάτων,	ἀλλ᾽ ἐν ὑπερβολῇ τῶν ἀναγκαίων
[3, 5]	τὸ ἀξιοῦν ἑαυτὸν ἀγαθῶν μεγάλων	ἀνάξιον	ὄντα χαυνότης τοὺς τοιούτους γὰρ
[3, 5]	ἂν ἀτιμαζόμενος καὶ ἀρχόμενος ὑπὸ	ἀναξίου.	Καὶ χαίρει μάλιστα τυγχάνων. Οὕτω
[3, 5]	ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δ᾽	ἀνάπαλιν	πρὸς ἑκάτερα αὐτῶν· ὃ μὲν
[3, 2]	τῆς ἀκοῆς τῶν εὐαρμόστων ἢ	ἀναρμόστων,	ἔτι δὲ πρὸς τὰς δι᾽
[3, 3]	τῆς αὐτῆς ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν	ἀνδραποδώδη	καὶ τὸν ἀνόητον. Σχεδὸν γὰρ
[3, 3]	καὶ ἐπὶ πολλοῖς, ὁ δ᾽	(ἀνδραποδώδης	τοὐναντίον&#-247; δῆλον ὅτι ἔστι τις
[3, 3]	μέσος τοῦ χαλεποῦ καὶ τοῦ	ἀνδραποδώδους.	~Ἔστι δὲ καὶ ἡ μεγαλοψυχία
[3, 1]	τὸν εἰρημένον τρόπον; ἡ γὰρ	ἀνδρεία	ἀκολούθησις τῷ λόγῳ ἐστίν, ὁ
[3, 1]	καλόν&#-247; δῆλον ὅτι καὶ ἡ	ἀνδρεία	ἀρετή (τις οὖσα ἕνεκά τινος
[3, 1]	διάθεσις θρασύτητος καὶ δειλίας ἐστὶν	ἀνδρεία·	αὕτη γὰρ βελτίστη. Δοκεῖ δ᾽
[3, 1]	ἀναθήσει" Καὶ ἐστὶν ἡ πολιτικὴ	ἀνδρεία	αὕτη. Ἡ δ᾽ ἀληθὴς οὔτε
[3, 1]	ποιεῖσθαι. Ἐδόκει δὲ τοὐναντίον ἡ	ἀνδρεία	ἄφοβον παρασκευάζειν, τοῦτο δ᾽ εἶναι
[3, 1]	καὶ ὁ πλοῦτος κατὰ Θέογνιν	ἀνδρεία	εἶεν· Πᾶς γὰρ ἀνὴρ πενίῃ
[3, 1]	λέγεται παρωνύμως. Ὥστ᾽ ἐπεὶ ἡ	ἀνδρεία	ἐστὶν ἡ βελτίστη ἕξις περὶ
[3, 1]	δι᾽ ὃ θαρραλεώτερον ἀγωνίζονται, τοῦτο	ἀνδρεία.	Καὶ γὰρ ἂν ἡ ἰσχὺς
[3, 1]	Διὰ νόμον δὲ ἡ πολιτικὴ	(ἀνδρεία.	Κατ᾽ ἀλήθειαν δὲ οὐδεμία τούτων,
[3, 5]	παρὰ τὸν λόγον μεγάλων, (οἷον	ἀνδρεία	κινδύνων μέγα γὰρ οἴεται εἶναι
[3, 1]	ποῖα μὲν οὖν ἐστιν ἡ	ἀνδρεία	μεσότης καὶ τίνων (καὶ διὰ
[3, 1]	λαβόντες, καὶ ὅλως ἡ (βαρβαρικὴ	ἀνδρεία	μετὰ θυμοῦ ἐστίν. Ἔνιοι δὲ
[3, 1]	εἶναι περὶ φόβους καὶ ἡ	ἀνδρεία	μία τῶν ἀρετῶν. Διείλομεν δ᾽
[3, 1]	Σωκράτης, ἐπιστήμην οἰόμενος εἶναι τὴν	ἀνδρείαν.	Οὔτε γὰρ διὰ τὸ εἰδέναι
[3, 1]	καὶ δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον τῆς	ἀνδρείας	εἶναι τὸ περὶ τὸν θάνατον
[3, 1]	ἐὰν κελεύῃ. Ἔστι δ᾽ εἴδη	ἀνδρείας	πέντε λεγόμενα καθ᾽ ὁμοιότητα· τὰ>
[3, 1]	ἐφεξῆς, καὶ πρῶτον εἴπωμεν περὶ	ἀνδρείας.	Σχεδὸν δὴ δοκεῖ πᾶσιν ὅ
[3, 1]	Διὸ καὶ οἱ ἄγριοι σύες	ἀνδρεῖοι	δοκοῦσιν εἶναι, οὐκ ὄντες· ὅταν
[3, 1]	τινὲς ὄντες μαλακοὶ περὶ ἔνια	ἀνδρεῖοι	εἰσί, καὶ ἔνιοι σκληροὶ καὶ
[3, 1]	αἰδῶ ὑπομένοντες μάλιστα φανεῖεν ἂν>	ἀνδρεῖοι,	καθάπερ καὶ Ὅμηρος τὸν Ἕκτορά
[3, 1]	περὶ ὅσα φαμὲν εἶναι τὸν	ἀνδρεῖον,	εἴρηται δὴ ὅτι τὰ φαινόμενα
[3, 1]	ἠρέμα, ἀσθενής. Ὥστε συμβαίνει τὸν	(ἀνδρεῖον	μεγάλους φόβους καὶ πολλοὺς ποιεῖσθαι.
[3, 1]	εἶναι δόξειε (δειλός, οὗτος δ᾽	ἀνδρεῖος.	Αὶ γὰρ κίνδυνος ἐπὶ τοῖς
[3, 1]	μὴ δεῖ θαρρεῖ· ὁ δ᾽	ἀνδρεῖος	ἄμφω ἃ δεῖ, καὶ ταύτῃ
[3, 1]	γὰρ βελτίστη. Δοκεῖ δ᾽ ὁ	ἀνδρεῖος	ἄφοβος εἶναι ὡς ἐπὶ τὸ
[3, 1]	περιπίπτουσιν εἰδότες, ὧν οὐθεὶς ἂν>	ἀνδρεῖος	εἶναι δόξειεν, εἰ καὶ πάνυ
[3, 1]	δὴ δοκεῖ πᾶσιν ὅ τ᾽	ἀνδρεῖος	εἶναι περὶ φόβους καὶ ἡ
[3, 1]	ποιοῦσιν, (οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδεὶς	ἀνδρεῖος,	καθάπερ καὶ Ἀγάθων φησὶ (φαῦλοι
[3, 1]	μειζόνων λυπῶν, οὐδεὶς δικαίως ἂν>	ἀνδρεῖος	λέγοιτο τούτων. Εἰ γὰρ (ἦν
[3, 1]	οὐδ᾽ ἂν κελεύῃ· ὁ δὲ	ἀνδρεῖος	μόνος, ἐὰν κελεύῃ. Ἔστι δ᾽
[3, 1]	διὰ τὸ καλὸν ἄφοβος καὶ	ἀνδρεῖος	μόνος. Ὁ μὲν (οὖν δειλὸς
[3, 1]	ὑπομένοι τὰ φοβερὰ δι᾽ ἄγνοιαν,	ἀνδρεῖος,	οἷον εἴ τις τοὺς κεραυνοὺς
[3, 1]	μὲν ἄνθρωπος, φοβερά, ᾗ δ᾽	ἀνδρεῖος,	οὐ φοβερὰ ἀλλ᾽ ἢ ἠρέμα
[3, 1]	ἁπλῶς φοβερὰ λέγομεν. Ὁ δ᾽	ἀνδρεῖος	πρὸς ταῦτ᾽ ἔχει ἀφόβως, καὶ
[3, 1]	ἠρέμα. Ποῖα οὖν ὑπομένει ὁ	ἀνδρεῖος;	(πρῶτον πότερον τὰ ἑαυτῷ φοβερὰ
[3, 5]	ὅμοροι μέχρι τινός, ὥσπερ ὁ	ἀνδρεῖος	ὑπομενετικὸς κινδύνων καὶ ὁ θρασύς,
[3, 5]	σεμνῷ καὶ (ὁ θρασὺς τῷ	ἀνδρείῳ·	εἰσὶ γὰρ καὶ περὶ ταὐτὰ
[3, 1]	ἠρέμα. Ἀπορεῖται δ᾽ εἰ τῷ	ἀνδρείῳ	οὐθέν ἐστι φοβερόν, οὐδ᾽ ἂν
[3, 1]	τὰ σφόδρα ἠρέμα, τῷ δ᾽	ἀνδρείῳ	τἀληθῆ μάλιστα. Διόπερ οὔτ᾽ εἴ
[3, 1]	ὑπομένουσιν. Ἀλλὰ πάντων τῶν τοιούτων	ἀνδρείων	οἱ διὰ τὴν αἰδῶ ὑπομένοντες
[3, 2]	Εἰ γοῦν τις ἢ καλὸν	ἀνδριάντα	θεώμενος ἢ ἵππον ἢ ἄνθρωπον,
[3, 4]	καὶ ἀποστερητὴς ὁ ἄδικος κατ᾽	ἀνελευθερίαν.	Καὶ τοῦ ἀσώτου ὡσαύτως λαφύκτης
[3, 4]	ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι ἀσωτίας καὶ	ἀνελευθερίας	περὶ χρημάτων κτῆσιν καὶ ἀποβολήν.
[3, 7]	τὰ μὲν ἄσωτοι τὰ δὲ	ἀνελεύθεροι,	καὶ ὅλως ἀνώμαλοι κακῶς. Ὅταν
[3, 4]	συμβεβηκὸς χρήσεως ἐστίν· ὁ δ᾽	ἀνελεύθερος	ἂν εἴη καὶ ἄσωτος περὶ
[3, 6]	γάρ τις οὔτ᾽ ἐλευθέριος οὔτ᾽	ἀνελεύθερος.	~Ι Σχεδὸν δὲ καὶ τῶν
[3, 4]	πάσῃ λυπούμενος μᾶλλον ἢ δεῖ	ἀνελεύθερος,	ὁ δ᾽ ἀμφότερα ἧττον ἢ
[3, 4]	καὶ ἧττον περὶ μόρια, οἷον	ἀνελεύθερος	φειδωλὸς καὶ κίμβιξ καὶ αἰσχροκερδής,
[3, 6]	μή που κατὰ μεταφορὰν λέγομεν·	ἄνευ	δὲ δαπάνης μεγαλοπρέπεια οὐκ ἔστιν.
[3, 2]	τῆς ὄψεως ἡδονὴν τῶν καλῶν	ἄνευ	ἐπιθυμίας ἀφροδισίων, ἢ λύπην τῶν
[3, 5]	ἐστίν, ὥστε καὶ ἀρετὴ οὐδεμία	ἄνευ	μεγέθους· διὸ δοκοῦσι μεγαλοψύχους ποιεῖν
[3, 2]	λέγεται ἀκόλαστος, ἐὰν ὑπερβάλλῃ, ἀλλ᾽	ἄνευ	ὀνείδους τὰς ἁμαρτίας ψέγομεν ταύτας,
[3, 7]	(ἀρεταί, οὐδ᾽ αἱ ἐναντίαι κακίαι·	ἄνευ	προαιρέσεως γάρ. Ταῦτα δὲ πάντ᾽
[3, 5]	τινί, καὶ μᾶλλον ἂν φροντίσειεν	ἀνὴρ	μεγαλόψυχος, τί δοκεῖ ἑνὶ σπουδαίῳ
[3, 1]	Θέογνιν ἀνδρεία εἶεν· Πᾶς γὰρ	ἀνὴρ	πενίῃ δεδμημένος. Φανερῶς δ᾽ ἔνιοι
[3, 1]	(πλείστοις φοβερά, καὶ ὅσα τῇ	ἀνθρωπίνῃ	φύσει, ταῦθ᾽ ἁπλῶς φοβερὰ λέγομεν.
[3, 1]	ἡμᾶς εἶναι καὶ τὰς τοῦ	ἀνθρωπίνου	(σώματος ἕξεις· οὕτω καὶ τῶν
[3, 5]	περὶ ὧν σπουδάζειν δοκοῦσιν οἱ	ἄνθρωποι,	οὐθὲν φροντίζειν περὶ τῶν ἄλλων
[3, 1]	φαινόμενα ὥστ᾽ εἶναι σύμμετρα πρὸς	ἄνθρωπον.	Ἔνια γὰρ ἀνάγκη παντὶ φαίνεσθαι
[3, 2]	ἀνδριάντα θεώμενος ἢ ἵππον ἢ	ἄνθρωπον,	ἢ ἀκροώμενος ᾁδοντος, μὴ βούλοιτο
[3, 1]	δ᾽ ὡς οὔ, ᾗ μὲν	ἄνθρωπος,	φοβερά, ᾗ δ᾽ ἀνδρεῖος, οὐ
[3, 1]	Ἔνια γὰρ ἀνάγκη παντὶ φαίνεσθαι	ἀνθρώπῳ	φοβερὰ καὶ διαταράττειν. Οὐθὲν γὰρ
[3, 1]	σχεδὸν οἱ πλεῖστοι τῶν στρατιωτικῶν	ἀνθρώπων	ὑπομένουσιν. Αὐτὸ γὰρ τοὐναντίον ἔχει
[3, 2]	αὑτὰς δὲ οἷον αἱ τῶν	ἀνθῶν	εἰσίν. Διὸ ἐμμελῶς ἔφη Στρατόνικος
[3, 2]	τρόπον οἱ δυσίατοι καὶ οἱ	ἀνίατοι	πάμπαν διὰ κολάσεως. Πλεοναχῶς δὲ
[3, 3]	τις καὶ ὁ μέσος τῆς	ἀνισότητος.	Ἐπεὶ οὖν ἡμαρτημέναι ἀμφότεραι αἱ
[3, 5]	μεγάλων δ᾽ ἀξιῶν ἑαυτὸν ψεκτός	ἀνόητον	γὰρ καὶ οὐ καλὸν τὸ
[3, 3]	(διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη καὶ τὸν	ἀνόητον.	Σχεδὸν γὰρ ταῦτα μάλιστα καλοῦσι
[3, 3]	ἔχειν πώς. Διεγράψαμεν δὲ καὶ	ἀντεθήκαμεν	τῷ ὀργίλῳ καὶ χαλεπῷ καὶ
[3, 4]	τὸ δὲ νόμισμα τῆς κτήσεως	ἀντὶ	τῆς κατὰ συμβεβηκὸς χρήσεως ἐστίν·
[3, 1]	ἐναντία: καὶ γάρ ἐστί πως	ἀντικείμενα	(ἀλλήλοις. Δῆλον οὖν ὅτι καὶ
[3, 3]	πρὸς τὰς ὀλιγωρίας. Ἔστι γὰρ	ἀντικείμενον	τῷ μὲν ταχὺ τὸ μόλις,
[3, 1]	τὰς ἕξεις ταύτας λεγόμενοι ὁμοίως	ἀντικείσονται	σφίσιν αὐτοῖς, οἷον ὁ δειλὸς
[3, 7]	κόλαξ, ὁ δὲ πρὸς ἁπάσας	ἀντικρούων	ἀπεχθητικός, ὁ δὲ μὴ (τε)
[3, 5]	ἐνίοτε οἱ ἐναντίοι τοῦ αὐτοῦ	ἀντιποιοῦνται,	οἷον ὁ ἄσωτος τῷ ἐλευθερίῳ
[3, 7]	ἅπασαν ἡδονὴν μήτ᾽ ἀκολουθῶν μήτ᾽	ἀντιτείνων,	ἀλλὰ πρὸς τὸ φαινόμενον βέλτιστον,
[3, 5]	ἢ πολλοῖς τοῖς τυγχάνουσιν, ὥσπερ	Ἀντιφῶν	ἔφη πρὸς Ἀγάθωνα κατεψηφισμένος τὴν
[3, 7]	τὰ δὲ ἀνελεύθεροι, καὶ ὅλως	ἀνώμαλοι	κακῶς. Ὅταν μὲν γὰρ καλῶς
[3, 7]	κακῶς. Ὅταν μὲν γὰρ καλῶς	ἀνώμαλοι	ὦσιν, (οἱ μέσοι γίγνονται· ἐν
[3, 1]	τοιοῦτοι εἰσίν, εἰ δὲ μή,	ἀνώμαλοι,	ὥσπερ οἱ θρασεῖς. Ὅμως δὲ
[3, 7]	ἐπιχαιρεκάκου πάθος ἐπὶ τὸ αὐτὸ	ἀνώνυμον,	ἀλλ᾽ ὁ ἔχων δῆλος, ἐπὶ
[3, 2]	ἀκολασία· (ἡ δ᾽ ἔλλειψις ἤτοι	ἀνώνυμος	ἢ τοῖς εἰρημένοις ὀνόμασι προσαγορευομένη.
[3, 6]	τὸ μεῖζον καὶ παρὰ μέλος,	ἀνώνυμος·	οὐ μὴν ἀλλ᾽ ἔχει τινὰ
[3, 5]	καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια καὶ	ἄξια	σπουδῆς ταῦτα ὅσα μεγάλα ἀληθῶς
[3, 7]	εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽ ἐπὶ ταῖς	ἀξίαις·	διὸ καὶ θεὸν οἴονται εἶναι
[3, 6]	γὰρ πρέπει τῶν παρὰ τὴν	ἀξίαν.	Δεῖ δὲ πρέπον εἶναι καὶ
[3, 6]	μεγαλοπρεπής· τὸ γὰρ πρέπον κατ᾽	ἀξίαν	ἐστίν· οὐθὲν γὰρ πρέπει τῶν
[3, 7]	τὸ (λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖς κατ᾽	ἀξίαν	εὖ πράττουσιν ἐστίν, τὸ δὲ
[3, 6]	καὶ γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽	ἀξίαν	καὶ πρέπον&#-247; καὶ περὶ ὃ
[3, 6]	τῷ σαλάκωνι, ὁ δὲ κατ᾽	ἀξίαν	καὶ ὡς ὁ λόγος, μεγαλοπρεπής·
[3, 7]	μὲν ἐπὶ ταῖς παρὰ τὴν	ἀξίαν	(κακοπραγίαις καὶ εὐπραγίαις, χαίρειν δ᾽
[3, 7]	τὸ χαίρειν ταῖς παρὰ τὴν	ἀξίαν	κακοπραγίαις. Μέσος δὲ τούτων ὁ
[3, 6]	ὅπως ἔτυχεν ἔχων πρὸς τὴν	ἀξίαν	(ὃ) οὐθεὶς τούτων. Καὶ ἐπ᾽
[3, 5]	οὐ καλὸν τὸ παρὰ τὴν	ἀξίαν	τυγχάνειν&#-247; ψεκτὸς δὲ καὶ ὅστις
[3, 5]	ἀμφοτέροις, ὅστις ὢν ἄξιος μεγάλων	ἀξιοῖ	αὐτὸς ἑαυτὸν τούτων, καὶ τοιοῦτός
[3, 5]	τις μέτοικος ὢν ἄρχειν μὴ	ἀξιοῖ	ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ὑπείκει· ἀλλ᾽ (εἴ
[3, 5]	αὐτῷ τῶν τοιούτων μετέχειν μὴ	ἀξιοῖ	ἑαυτόν· (λείπεται δὲ ἐνταῦθα ἐναντίος
[3, 5]	μέγεθος· οὔτε γὰρ ἄξιος οὔτε	ἀξιοῖ	μεγάλων, διὸ οὐκ ἐναντίος. Καίτοι
[3, 5]	ἃ δικαίως ἂν ἠξιοῦτο, μὴ	(ἀξιοῖ	μηθενὸς μεγάλου ἑαυτόν&#-247; ὥστ᾽ ἀνάγκη
[3, 5]	μεγάλων κατὰ τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ	ἀξιοῖ,	τί ἂν ἐποίει, εἰ μικρῶν
[3, 5]	χαύνους λέγομεν, ὅσοι μεγάλων οἴονται	ἄξιοι	εἶναι οὐκ ὄντες&#-247; ἡ δὲ
[3, 5]	δὲ μικρά, καὶ (τούτων ἔνιοι	ἄξιοι	καὶ ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἐν τούτοις
[3, 5]	φύσει τῷ μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ	ἄξιοι,	τούτων ἀξιοῦσιν αὑτοὺς ἄμφω&#-247; καὶ
[3, 5]	ὃ δὲ ἄξιος ὢν μεγάλων	ἀξιοίη	ἂν μικρῶν ἑαυτόν. Ὁ μὲν
[3, 5]	ἀνάγκη διαφέρειν. Ἔστι μὲν γὰρ	ἄξιον	εἶναι μεγάλων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν
[3, 2]	Οὐθὲν γάρ, ὅ τι καὶ	ἄξιον	λόγου, φαίνεται πάσχοντα αὐτῇ τῇ
[3, 5]	ὄντι μεγάλων τὸ μικρῶν ὄντα	ἄξιον	μικρῶν> ἀξιοῦν ἑαυτόν. Οὐκ ἔστι
[3, 5]	ὄντες&#-247; ἡ δὲ περὶ τὸ	ἄξιον	ὄντα μὴ ἀξιοῦν ἑαυτὸν μεγάλων
[3, 5]	τούτων, ἔστι δὲ μικρὰ καὶ	ἄξιόν	τινα τηλικούτων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν
[3, 5]	τί ἂν ἐποίει, εἰ μικρῶν	ἄξιος	ἦν; εἰ γὰρ (ἂν) μεγάλων
[3, 5]	ἐναντίος τούτοις ἀμφοτέροις, ὅστις ὢν	ἄξιος	μεγάλων ἀξιοῖ αὐτὸς ἑαυτὸν τούτων,
[3, 5]	μικρῶν ἑαυτόν. Ὁ μὲν οὖν	ἄξιος	μικρῶν, μεγάλων δ᾽ ἀξιῶν ἑαυτὸν
[3, 5]	μεγαλόψυχος ἀξιώσει (γὰρ ὧν ἐστιν	ἄξιος&#-247;	ὁ δὲ μικρόψυχος, ὃς ὑπαρχόντων
[3, 5]	ον> ὢν μέγεθος· οὔτε γὰρ	ἄξιος	οὔτε ἀξιοῖ μεγάλων, διὸ οὐκ
[3, 5]	τῶν ἐντίμων ἀγαθῶν, ὃ δὲ	ἄξιος	ὢν μεγάλων ἀξιοίη ἂν μικρῶν
[3, 5]	γὰρ ἂν εἴη τοιοῦτος (οἷος	ἄξιος	ὢν μικρῶν μεγάλων ἀξιοῦν ἑαυτὸν
[3, 5]	τυγχάνειν&#-247; ψεκτὸς δὲ καὶ ὅστις	ἄξιος	ὢν ὑπαρχόντων αὐτῷ τῶν τοιούτων
[3, 5]	διεγράψαμεν, ἡ (μὲν ἐπὶ τὸ	ἀξιοῦν	ἑαυτὸν ἀγαθῶν μεγάλων ἀνάξιον ὄντα
[3, 5]	περὶ τὸ ἄξιον ὄντα μὴ	ἀξιοῦν	ἑαυτὸν μεγάλων μικροψυχία μικροψύχου γὰρ
[3, 5]	τὸ μικρῶν ὄντα ἄξιον μικρῶν>	ἀξιοῦν	ἑαυτόν. Οὐκ ἔστι δ᾽ ἐναντίος
[3, 5]	τούτων, καὶ τοιοῦτός ἐστιν οἷος	ἀξιοῦν	ἑαυτόν. Οὗτος ἐπαινετὸς καὶ μέσος
[3, 5]	καὶ ἄξιόν τινα τηλικούτων καὶ	ἀξιοῦν	ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δ᾽ ἀνάπαλιν
[3, 5]	γὰρ ἄξιον εἶναι μεγάλων καὶ	ἀξιοῦν	ἑαυτὸν τούτων, ἔστι δὲ μικρὰ
[3, 5]	(οἷος ἄξιος ὢν μικρῶν μεγάλων	ἀξιοῦν	ἑαυτὸν τῶν ἐντίμων ἀγαθῶν, ὃ
[3, 7]	δὲ μή, καὶ πρὸς τοὺς	ἀξίους	οὕτως ἔχων σεμνός. Ὁ δὲ
[3, 5]	μεγαλοψύχῳ ὧν γὰρ ἄξιοι, τούτων	ἀξιοῦσιν	αὑτοὺς ἄμφω&#-247; καὶ ὃ μὲν
[3, 5]	καὶ (τούτων ἔνιοι ἄξιοι καὶ	ἀξιοῦσιν	αὑτούς, ἐν τούτοις ζητητέος ὁ
[3, 5]	ἂν ἐναντίον (εἶναι τῷ μεγάλων	ἀξίῳ	ὄντι μεγάλων τὸ μικρῶν ὄντα
[3, 5]	οὖν ἄξιος μικρῶν, μεγάλων δ᾽	ἀξιῶν	ἑαυτὸν ψεκτός ἀνόητον γὰρ καὶ
[3, 5]	τυχόντων ἢ τῷ ὑπὸ τῶν	ἀξίων	λόγου, καὶ πάλιν τῷ ἐπὶ
[3, 5]	ἦν; εἰ γὰρ (ἂν) μεγάλων	ἀξιῶν	χαῦνος ἦν, ἢ ἐλαττόνων ἔτι.
[3, 5]	ὃ μὲν γένοιτ᾽ ἂν μεγαλόψυχος	ἀξιώσει	(γὰρ ὧν ἐστιν ἄξιος&#-247; ὁ
[3, 7]	γὰρ ἄλλον αἱ πράξεις αἱ	ἀπ᾽	αὐτοῦ&#-247; καὶ ἡ νέμεσις εἰς
[3, 1]	εἰσίν, ἀλλὰ τῷ ὑπὸ τούτων	ἀπαθεῖς	εἶναι, ἢ ἁπλῶς ἢ ἠρέμα,
[3, 1]	οἱ πολλοὶ πάσχουσιν, ὑπὸ τούτων	ἀπαθεῖς	ἢ ὅλως ἢ ἠρέμα. Ἀπορεῖται
[3, 1]	μαλακός, πρὸς δὲ τὸν θάνατον	ἀπαθής·	ἐκεῖνος μὲν ἂν εἶναι δόξειε
[3, 7]	κολακείας· ὁ μὲν γὰρ εὐχερῶς	ἅπαντα	πρὸς τὰς ἐπιθυμίας ὁμιλῶν κόλαξ,
[3, 2]	γὰρ περὶ πάσας οὐδὲ περὶ	ἅπαντα	τὰ ἡδέα ὁ σώφρων σώφρων
[3, 2]	ἄλλων αἰσθητῶν ἡδέα σχεδὸν ὁμοίως	ἅπαντα	φαίνεται ἀναισθήτως διακείμενα, (οἷον περὶ
[3, 1]	Κελτοὶ πρὸς τὰ κύματα ὅπλα	ἀπαντῶσι	λαβόντες, καὶ ὅλως ἡ (βαρβαρικὴ
[3, 7]	ὁ δὲ μὴ (τε) πρὸς	ἅπασαν	ἡδονὴν μήτ᾽ ἀκολουθῶν μήτ᾽ ἀντιτείνων,
[3, 7]	ὁμιλῶν κόλαξ, ὁ δὲ πρὸς	ἁπάσας	ἀντικρούων ἀπεχθητικός, ὁ δὲ μὴ
[3, 1]	ἀποθνήσκειν, πολλάκις ἂν δι᾽ ἀκρασίαν	ἀπέθνησκον	οἱ ἀκόλαστοι, ὥσπερ καὶ νῦν
[3, 1]	δεινῶν. Τρίτη δ᾽ ἡ δι᾽	ἀπειρίαν	καὶ ἄγνοιαν, δι᾽ ἣν τὰ
[3, 6]	τινὰ γειτνίασιν, οὓς καλοῦσί τινες	ἀπειροκάλους	καὶ σαλάκωνας. (Οἷον εἰ εἰς
[3, 2]	δύο τῶν αἰσθητῶν ταῦτα, περὶ	ἅπερ	καὶ τἆλλα θηρία μόνον τυγχάνει
[3, 2]	τὰς εἰρημένας ἐστὶν αἰσθήσεις, εἰς	ἅπερ	μόρια ἡ ἀκολασία διαιρεῖται. Περὶ
[3, 5]	μεῖζον καὶ τὸ ἔλαττον ὀρθῶς,	ἅπερ	ὁ φρόνιμος ἂν κελεύσειε καὶ
[3, 7]	ὁ δὲ πρὸς ἁπάσας ἀντικρούων	ἀπεχθητικός,	ὁ δὲ μὴ (τε) πρὸς
[3, 7]	σεμνός. Ὁ δὲ ἀληθὴς καὶ	ἁπλοῦς,	ὃν καλοῦσιν αὐθέκαστον, μέσος τοῦ
[3, 1]	καὶ ἡδέα (καὶ ἀγαθὰ ἐστίν,	ἁπλῶς	δ᾽ οὔ, ἀλλὰ τοὐναντίον φαῦλα
[3, 2]	Ὥστε περὶ τὰ ἁπτόμενα, ὡς	ἁπλῶς	εἰπεῖν, (θετέον τὴν ἀκολασίαν. Ὁμοίως
[3, 1]	δὲ τῶν φοβερῶν νῦν μὲν	ἁπλῶς	εἰρήκαμεν, βέλτιον δὲ διορίσασθαι μᾶλλον.
[3, 1]	καὶ τὰ φοβερὰ τὰ μὲν	ἁπλῶς	ἐστί, τὰ δὲ τινί. Ἃ
[3, 1]	ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς εἶναι, ἢ	ἁπλῶς	ἢ ἠρέμα, ὑφ᾽ ὧν οἱ
[3, 1]	ἀγαθόν, διχῶς. Τὰ μὲν γὰρ	ἁπλῶς,	τὰ δὲ τινὶ μὲν καὶ
[3, 1]	ὅσα τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ταῦθ᾽	ἁπλῶς	φοβερὰ λέγομεν. Ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος
[3, 2]	τε ἀπὸ εὐωδίας καὶ τὰς	ἀπὸ	δυσωδίας, οὐκ (ἔστιν ὁ σώφρων.
[3, 2]	τὰς δι᾽ ὀσφρήσεως, τάς τε	ἀπὸ	εὐωδίας καὶ τὰς ἀπὸ δυσωδίας,
[3, 3]	τὸν πρᾶον περὶ λύπην τὴν	ἀπὸ	θυμοῦ γιγνομένην ὁρῶμεν ὄντα, τῷ
[3, 4]	ἐν τῷ μὴ ὑπομένειν τὴν	ἀπὸ	λογισμοῦ λύπην. ~Περὶ δὲ μεγαλοψυχίας
[3, 1]	μυθολογοῦσιν οἱ ποιηταὶ διὰ τὴν	ἀπὸ	τοῦ ἕλκους ὀδύνην εὔξασθαι ἀποθανεῖν
[3, 4]	πάσῃ (μᾶλλον χαίρων ἢ δεῖ,	ἀποβολῇ	δὲ πάσῃ λυπούμενος μᾶλλον ἢ
[3, 4]	ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων κτῆσιν καὶ	ἀποβολήν.	Διχῶς δὲ τὰ χρήματα λέγομεν
[3, 4]	ἐλευθεριότης περὶ χρημάτων κτῆσιν καὶ	ἀποβολήν.	Ὁ μὲν γὰρ κτήσει μὲν
[3, 7]	οὗτος δ᾽ εὐτράπελος. Ἡ δ᾽	ἀπόδειξις	ἡ αὐτή· ἥ τε γὰρ
[3, 5]	διάθεσις ἡ μεγαλοψυχία, καὶ τοῦτ᾽	ἀποδίδομεν,	καὶ οὐ περὶ τὰ χρήσιμα,
[3, 5]	μεγαλοψυχίας ἐκ τῶν τοῖς μεγαλοψύχοις	(ἀποδιδομένων	δεῖ διορίσαι τὸ ἴδιον. Ὥσπερ
[3, 1]	ἀπὸ τοῦ ἕλκους ὀδύνην εὔξασθαι	ἀποθανεῖν	ἀθάνατον ὄντα. Παραπλησίως (δὲ τούτοις
[3, 1]	οὔτε διὰ τὸ (μὴ νομίζειν	ἀποθανεῖσθαι,	ἢ διὰ τὸ δυνάμεις ἔχειν
[3, 1]	καὶ νῦν αὐτοῦ μὲν τοῦ	ἀποθνήσκειν	οὐκ ὄντος ἡδέος, τῶν ποιητικῶν
[3, 1]	δόξειεν, εἰ καὶ πάνυ ἑτοίμως	ἀποθνήσκειν.	Οὔτ᾽ εἰ φεύγοντες τὸ πονεῖν,
[3, 1]	Εἰ γὰρ (ἦν ἡδὺ τὸ	ἀποθνήσκειν,	πολλάκις ἂν δι᾽ ἀκρασίαν ἀπέθνησκον
[3, 1]	ὁ ἐν Μεταποντίῳ τὸν τύραννον	ἀποκτείνας	καὶ ὁ ἐν Κρήτῃ μυθολογούμενος·
[3, 5]	ἔφη πρὸς Ἀγάθωνα κατεψηφισμένος τὴν	ἀπολογίαν	ἐπαινέσαντα. Καὶ τὸ ὀλίγωρον τοῦ
[3, 1]	ἀπαθεῖς ἢ ὅλως ἢ ἠρέμα.	Ἀπορεῖται	δ᾽ εἰ τῷ ἀνδρείῳ οὐθέν
[3, 4]	μικρὰ διατεινόμενος, (παραλογιστὴς δὲ καὶ	ἀποστερητὴς	ὁ ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν. Καὶ
[3, 2]	λυπούμενα, περὶ τὰ γευστὰ καὶ	ἁπτά.	Οερὶ δὲ τὰ τῶν ἄλλων
[3, 2]	ὁ Ἐρύξιδος. Ὥστε περὶ τὰ	ἁπτόμενα,	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, (θετέον τὴν
[3, 2]	τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ περὶ τὸ	ἁπτόν·	περὶ γὰρ τὴν διὰ τῆς
[3, 2]	τε τὸ (γευστὸν καὶ τὸ	ἁπτόν,	τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ περὶ τὸ
[3, 7]	Σεμνότης δὲ μεσότης αὐθαδείας καὶ	(ἀρεσκείας·	ὁ μὲν γὰρ μηδὲν πρὸς
[3, 7]	δεῖ τῷ ἐν μεσότητι ὄντι	ἀρέσκειν·	οὗτος γὰρ κρίνει εὖ. Πᾶσαι
[3, 7]	ἄλλον ἢ καὶ πάντων ἐλάττων	ἄρεσκος,	ὁ δὲ τὰ μὲν τὰ
[3, 7]	ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ εἰσὶ δ᾽	(ἀρεταί,	οὐδ᾽ αἱ ἐναντίαι κακίαι· ἄνευ
[3, 5]	δοκεῖ, ὅτε καὶ πάσαις ταῖς	ἀρεταῖς	ἀκολουθεῖν φαίνεται. Καὶ γὰρ τὸ
[3, 1]	μεσότητές εἰσί τε ἐν ταῖς	ἀρεταῖς,	καὶ αὗται προαιρετικαί, καὶ αἱ
[3, 7]	εἶναι εἰς τὰς φυσικὰς συμβάλλεται	ἀρετάς·	ἔστι γάρ, ὥσπερ λεχθήσεται ἐν
[3, 5]	ὥστε ἕπεσθαι αὐτῇ πάσας τὰς	ἀρετάς,	ἢ αὐτὴν ἕπεσθαι πάσαις. Ἔτι
[3, 5]	ἐστί τις παρὰ τὰς ἄλλας	ἀρετὰς	μία μεγαλοψυχία, ὥσπερ καὶ ἰδίᾳ
[3, 7]	ἐν τοῖς ὕστερον, ἑκάστη πως	ἀρετὴ	καὶ φύσει καὶ ἄλλως μετὰ
[3, 5]	τὸ καταφρονητικὸν εἶναι. Ἑκάστη δ᾽	ἀρετὴ	καταφρονητικοὺς ποιεῖ τῶν παρὰ τὸν
[3, 5]	μεγάλα ἀληθῶς ἐστίν, ὥστε καὶ	ἀρετὴ	οὐδεμία ἄνευ μεγέθους· διὸ δοκοῦσι
[3, 1]	εἶναι οὐθέν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ πᾶσα	ἀρετὴ	προαιρετική τοῦτο δὲ πῶς λέγομεν,
[3, 1]	δῆλον ὅτι καὶ ἡ ἀνδρεία	ἀρετή	(τις οὖσα ἕνεκά τινος ποιήσει
[3, 5]	κρίνει δ᾽ ἡ περὶ ἕκαστον	ἀρετὴ	τὸ μεῖζον καὶ τὸ ἔλαττον
[3, 5]	φρόνιμος ἂν κελεύσειε καὶ ἡ	ἀρετή,	ὥστε ἕπεσθαι αὐτῇ πάσας τὰς
[3, 1]	καὶ ἡ ἀνδρεία μία τῶν	ἀρετῶν.	Διείλομεν δ᾽ ἐν τῇ διαγραφῇ
[3, 7]	Περὶ μὲν οὖν τῶν ἄλλων	ἀρετῶν	τῶν ἐπαινετῶν εἴρηται σχεδόν· περὶ
[3, 1]	θυμός, διὸ καὶ οἱ παῖδες	ἄριστα	μάχονται. Διὰ νόμον δὲ ἡ
[3, 5]	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν τῶν ἐντίμων	ἀρίστη	ἐστὶ διάθεσις ἡ μεγαλοψυχία, καὶ
[3, 5]	εἶναι· τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ	ἀρχαὶ	καὶ τἆλλα ἀγαθὰ τίμια καὶ
[3, 7]	νεμεσητικός, καὶ ὃ ἐκάλουν οἱ	ἀρχαῖοι	τὴν νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι μὲν
[3, 5]	καὶ ἡγούμενος μέγα εἶναι τὸ	ἄρχειν.	~Ἔστι δὲ καὶ ὁ μεγαλοπρεπὴς
[3, 5]	μικρόψυχον, εἴ τις μέτοικος ὢν	ἄρχειν	μὴ ἀξιοῖ ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ὑπείκει·
[3, 5]	Καὶ λυπηθήσοιτ᾽ ἂν ἀτιμαζόμενος καὶ	ἀρχόμενος	ὑπὸ ἀναξίου. Καὶ χαίρει μάλιστα
[3, 7]	ὁ φθονερὸς καὶ ἐπιχαιρέκακος. Καθ᾽	ἃς	γὰρ ἕξεις λέγονται, ὁ μὲν
[3, 2]	κεκολασμένον δὲ περὶ ἁμαρτίας, περὶ	ἃς	ὀρθοπραγεῖ ὁ σώφρων, ὥσπερ οἱ
[3, 1]	Οἱ μὲν οὖν νοσώδεις καὶ	ἀσθενεῖς	καὶ δειλοὶ καὶ ὑπὸ τῶν
[3, 1]	ὁ φόβος, εἰ δ᾽ ἠρέμα,	ἀσθενής.	Ὥστε συμβαίνει τὸν (ἀνδρεῖον μεγάλους
[3, 7]	θράσος πρὸς τὸ θάρσος καὶ	ἀσωτία	πρὸς ἐλευθεριότητα. Περὶ μὲν οὖν
[3, 4]	καὶ τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα εἶναι	ἀσωτίας	καὶ ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων κτῆσιν
[3, 7]	αὐτοὶ θρασύδειλοι, καὶ τὰ μὲν	ἄσωτοι	τὰ δὲ ἀνελεύθεροι, καὶ ὅλως
[3, 4]	τὴν αὔξησιν διώκει· ὁ δ᾽	ἄσωτος	ἐλλείπει τῶν ἀναγκαίων· ὁ δ᾽
[3, 4]	δ᾽ ἀμφότερα ἧττον ἢ δεῖ	ἄσωτος,	ὁ δ᾽ ἄμφω ὡς δεῖ
[3, 4]	δ᾽ ἀνελεύθερος ἂν εἴη καὶ	ἄσωτος	περὶ τὸν κατὰ συμβεβηκὸς τρόπον
[3, 5]	τοῦ αὐτοῦ ἀντιποιοῦνται, οἷον ὁ	ἄσωτος	τῷ ἐλευθερίῳ καὶ ὁ αὐθάδης
[3, 4]	ἄδικος κατ᾽ ἀνελευθερίαν. Καὶ τοῦ	ἀσώτου	ὡσαύτως λαφύκτης μὲν ὁ ἐν
[3, 4]	λαφύκτης μὲν ὁ ἐν τῷ	ἀτάκτως	ἀναλίσκειν, ἀλόγιστος δὲ ὁ ἐν
[3, 5]	περὶ τιμῆς. Καὶ λυπηθήσοιτ᾽ ἂν	ἀτιμαζόμενος	καὶ ἀρχόμενος ὑπὸ ἀναξίου. Καὶ
[3, 2]	μὲν δυνατός, ὃ δ᾽ ἀδύνατος·	(ἄτμητον	γὰρ τό τε μὴ δυνάμενον
[3, 2]	κεκολασμένος πως μηδ᾽ ἰατρευμένος, ὥσπερ	ἄτμητος	ὁ μὴ τετμημένος, καὶ τούτων
[3, 7]	βέλτιστον, φίλος. Σεμνότης δὲ μεσότης	αὐθαδείας	καὶ (ἀρεσκείας· ὁ μὲν γὰρ
[3, 7]	μηδὲν πρὸς ἕτερον ζῶν καταφρονητικὸς	αὐθάδης,	ὁ δὲ πάντα πρὸς ἄλλον
[3, 5]	ἄσωτος τῷ ἐλευθερίῳ καὶ ὁ	αὐθάδης	τῷ σεμνῷ καὶ (ὁ θρασὺς
[3, 7]	ἀληθὴς καὶ ἁπλοῦς, ὃν καλοῦσιν	αὐθέκαστον,	μέσος τοῦ εἴρωνος καὶ ἀλαζόνος.
[3, 4]	τοῦ κατὰ φύσιν χρηματισμοῦ τὴν	αὔξησιν	διώκει· ὁ δ᾽ ἄσωτος ἐλλείπει
[3, 1]	πέντε λεγόμενα καθ᾽ ὁμοιότητα· τὰ>	αὐτὰ	γὰρ ὑπομένουσιν, ἀλλ᾽ οὐ διὰ
[3, 2]	ἔστιν ὑπερβολὴ καὶ ἔλλειψις περὶ	αὐτά,	δῆλον ὅτι καὶ μεσότης, καὶ
[3, 1]	ὑπομένουσιν, ἀλλ᾽ οὐ διὰ τὰ	αὐτά.	Μία μὲν πολιτική· αὕτη δ᾽
[3, 1]	ὁ μὴ διὰ τοῦτο ὑπομένων	αὐτά,	οὗτος ἤτοι ἐξέστηκεν ἢ θρασύς·
[3, 7]	γὰρ κρίνει εὖ. Πᾶσαι δ᾽	αὗται	αἱ μεσότητες ἐπαινεταὶ μέν, οὐκ
[3, 1]	ἐναντίαι κακίαι, καὶ τίνες εἰσὶν	(αὗται,	καθόλου εἴρηται· καθ᾽ ἑκάστην δὲ
[3, 1]	τε ἐν ταῖς ἀρεταῖς, καὶ	αὗται	προαιρετικαί, καὶ αἱ ἐναντίαι κακίαι,
[3, 2]	ἔχοντας δι᾽ ἀναισθησίαν πρὸς τὰς	αὐτὰς	ἡδονὰς οἳ μὲν καλοῦσιν ἀναισθήτους,
[3, 2]	αὑτάς. Λέγω δὲ μὴ> καθ᾽	αὑτάς,	αἷς ἢ ἐλπίζοντες χαίρομεν ἢ
[3, 2]	τοῦ φαγεῖν ἢ πιεῖν&#-247; καθ᾽	αὑτὰς	δὲ οἷον αἱ τῶν ἀνθῶν
[3, 2]	συμβεβηκὸς εὐφραίνουσιν, ἀλλὰ μὴ καθ᾽	αὑτάς.	Λέγω δὲ μὴ> καθ᾽ αὑτάς,
[3, 7]	εὐτράπελος. Ἡ δ᾽ ἀπόδειξις ἡ	αὐτή·	ἥ τε γὰρ εὐτραπελία ἡ
[3, 5]	καὶ ἡ ἀρετή, ὥστε ἕπεσθαι	αὐτῇ	πάσας τὰς ἀρετάς, ἢ αὐτὴν
[3, 2]	καὶ ἄξιον λόγου, φαίνεται πάσχοντα	αὐτῇ	τῇ θεωρίᾳ τῶν καλῶν ἢ
[3, 1]	θρασύτητος καὶ δειλίας ἐστὶν ἀνδρεία·	αὕτη	γὰρ βελτίστη. Δοκεῖ δ᾽ ὁ
[3, 1]	τὰ αὐτά. Μία μὲν πολιτική·	αὕτη	δ᾽ ἐστὶν ἡ δι᾽ αἰδῶ
[3, 1]	αἰδῶ οὖσα. Δευτέρα ἡ στρατιωτική·	αὕτη	δὲ δι᾽ (ἐμπειρίαν καὶ τὸ
[3, 5]	ἅμα δὲ καὶ ἡ μεσότης	αὕτη	ἐπαινετωτάτη· δῆλον ὅτι καὶ ἡ
[3, 1]	Καὶ ἐστὶν ἡ πολιτικὴ ἀνδρεία	αὕτη.	Ἡ δ᾽ ἀληθὴς οὔτε αὕτη
[3, 2]	ὅτι καὶ μεσότης, καὶ βελτίστη	αὕτη	ἡ ἕξις, καὶ ἀμφοῖν ἐναντία.
[3, 1]	αὕτη. Ἡ δ᾽ ἀληθὴς οὔτε	αὕτη	οὔτ᾽ ἐκείνων οὐδεμία, ἀλλὰ ὁμοία
[3, 5]	αὐτῇ πάσας τὰς ἀρετάς, ἢ	αὐτὴν	ἕπεσθαι πάσαις. Ἔτι δοκεῖ μεγαλοψύχου
[3, 1]	ἄλλο τι πάθος ἀλλὰ δι᾽	αὐτὴν	τὴν φθοράν, ἄλλος δὲ πρὸς
[3, 3]	πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα τῆς	αὐτῆς	ἐστι (διαθέσεως&#-247; τὸν ἀνδραποδώδη καὶ
[3, 7]	τοῦ ἐπιχαιρεκάκου πάθος ἐπὶ τὸ	αὐτὸ	ἀνώνυμον, ἀλλ᾽ ὁ ἔχων δῆλος,
[3, 1]	πλεῖστοι τῶν στρατιωτικῶν ἀνθρώπων ὑπομένουσιν.	Αὐτὸ	γὰρ τοὐναντίον ἔχει ἢ ὡς
[3, 4]	χρηματιστικήν. Ἢ μὲν γὰρ καθ᾽	αὑτὸ	χρῆσις τοῦ κτήματος ἐστίν, (οἷον
[3, 7]	ἀλλήλων καί εἰσιν ἐνίοτε οἱ	αὐτοὶ	θρασύδειλοι, καὶ τὰ μὲν ἄσωτοι
[3, 1]	ταύτας λεγόμενοι ὁμοίως ἀντικείσονται σφίσιν	αὐτοῖς,	οἷον ὁ δειλὸς οὗτος γὰρ
[3, 2]	μὲν μὴ τετμημένον δέ. Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ τὸ ἀκόλαστον.
[3, 3]	ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας. ~Ι. (Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον ληπτέον καὶ περὶ
[3, 7]	τῷ γελοίῳ καὶ τῷ εἰς	αὐτόν,	ἐὰν ᾖ τοιονδί, ὧν ἓν
[3, 2]	ἀνάγκη καὶ περὶ ἐπιθυμίας τινὰς	αὐτὸν	εἶναι. Δεῖ δὴ λαβεῖν περὶ
[3, 7]	ὁ> εὖ κρίνων, (κἂν εἰς	αὐτὸν	ᾖ τὸ γελοῖον, μέσος ἔσται
[3, 5]	ὅστις ὢν ἄξιος μεγάλων ἀξιοῖ	αὐτὸς	ἑαυτὸν τούτων, καὶ τοιοῦτός ἐστιν
[3, 5]	λόγος κελεύει, ἔχει&#-247; καὶ ὁ	αὐτός	ἐστι τῇ φύσει τῷ μεγαλοψύχῳ
[3, 5]	Διὸ ἐνίοτε οἱ ἐναντίοι τοῦ	αὐτοῦ	ἀντιποιοῦνται, οἷον ὁ ἄσωτος τῷ
[3, 7]	ἄλλον αἱ πράξεις αἱ ἀπ᾽	αὐτοῦ&#-247;	καὶ ἡ νέμεσις εἰς δικαιοσύνην,
[3, 1]	οἱ ἀκόλαστοι, ὥσπερ καὶ νῦν	αὐτοῦ	μὲν τοῦ ἀποθνήσκειν οὐκ ὄντος
[3, 1]	ὄντος ἡδέος, τῶν ποιητικῶν δ᾽	αὐτοῦ,	πολλοὶ δι᾽ ἀκρασίαν περιπίπτουσιν εἰδότες,
[3, 7]	γὰρ ἐπὶ τὰ χείρω καθ᾽	αὑτοῦ	ψευδόμενος μὴ ἀγνοῶν εἴρων, (ὁ
[3, 5]	ὧν γὰρ ἄξιοι, τούτων ἀξιοῦσιν	αὑτοὺς	ἄμφω&#-247; καὶ ὃ μὲν γένοιτ᾽
[3, 5]	(τούτων ἔνιοι ἄξιοι καὶ ἀξιοῦσιν	αὑτούς,	ἐν τούτοις ζητητέος ὁ μεγαλόψυχος.
[3, 6]	πρέπον καὶ περὶ ἐρωμένου&#-247; καὶ	αὐτῷ,	εἴπερ ἐπὶ τοσοῦτον ἢ τοιοῦτον,
[3, 1]	ἃ ἔστι μὲν ὡς φοβερὰ	αὐτῷ,	ἔστι δ᾽ ὡς οὔ, ᾗ
[3, 1]	δὲ τὰ αὑτῷ, εἴη ἂν	αὐτῷ	μεγάλα καὶ πολλὰ φοβερά. Φόβου
[3, 5]	ὁ δὲ μικρόψυχος, ὃς ὑπαρχόντων	αὐτῷ	μεγάλων κατὰ τιμὴν ἀγαθῶν οὐκ
[3, 5]	καὶ ὅστις ἄξιος ὢν ὑπαρχόντων	αὐτῷ	τῶν τοιούτων μετέχειν μὴ ἀξιοῖ
[3, 1]	τις εἶναι· εἰ δὲ τὰ	αὑτῷ,	εἴη ἂν αὐτῷ μεγάλα καὶ
[3, 4]	δ᾽ (ἐλευθέριος τὴν περιουσίαν δίδωσιν.	Αὐτῶν	δὲ τούτων εἴδη λέγονται διαφέροντα
[3, 5]	ἔστι δ᾽ ἀνάπαλιν πρὸς ἑκάτερα	αὐτῶν·	ὃ μὲν γὰρ ἂν εἴη
[3, 7]	τῶν καθημάτων διαιρέσεσιν· ἕκαστον γὰρ	αὐτῶν	πάθος τι ἐστίν. Διὰ δὲ
[3, 7]	τὸ μὲν μετ᾽ οὐδετέρου γίνεται	αὐτῶν,	τὰ δὲ πολλάκις μετ᾽ ἀλλήλων
[3, 5]	ἑκάστη, περὶ ὅ ἐστιν ἑκάστη	αὐτῶν,	(ὥσπερ εἴπομεν. Ἀλλ᾽ ὅμως ἐστί
[3, 2]	ὅσων τῷ φάρυγγι, καὶ ἔοικεν	ἁφῇ	(μᾶλλον ἢ γεύσει τὸ πάθος.
[3, 1]	Ἐδόκει δὲ τοὐναντίον ἡ ἀνδρεία	ἄφοβον	παρασκευάζειν, τοῦτο δ᾽ εἶναι ἐν
[3, 1]	βελτίστη. Δοκεῖ δ᾽ ὁ ἀνδρεῖος	ἄφοβος	εἶναι ὡς ἐπὶ τὸ πολύ,
[3, 1]	ὁ δὲ διὰ τὸ καλὸν	ἄφοβος	καὶ ἀνδρεῖος μόνος. Ὁ μὲν
[3, 1]	δ᾽ ἀνδρεῖος πρὸς ταῦτ᾽ ἔχει	ἀφόβως,	καὶ ὑπομένει τὰ τοιαῦτα φοβερά,
[3, 2]	μήτε ἐσθίειν μήτε πίνειν μήτε	ἀφροδισιάζειν,	ἀλλὰ τὰ μὲν καλὰ θεωρεῖν
[3, 2]	ἡδονὴν τῶν καλῶν ἄνευ ἐπιθυμίας	ἀφροδισίων,	ἢ λύπην τῶν αἰσχρῶν, καὶ
[3, 7]	ὃ μὲν ἔμφρων, ὃ δ᾽	ἄφρων.	Ἔστι δ᾽ ἐναντιώτερον τοῖς ἄκροις
[3, 1]	τὸν κίνδυνον τὸν πρὸς τὸν	Ἀχιλλέα·	Ἕκτορα δ᾽ αἰδὼς εἷλε" καὶ>