Livre, chapitre
[2, 11]	Εἰ οὖν πάσης ὀρθότητος ἢ	ὁ	λόγος ἢ ἡ ἀρετὴ αἰτία,
[2, 10]	ἀπὸ τοῦ τέλους ἔσκεπται, ἢ>	ὅ	τι ἐκεῖ συντείνει ὅπως εἰς
[2, 7]	τί τὸ ἑκούσιον καὶ τί	τὸ	ἀκούσιον, καὶ τί ἐστιν ἡ
[2, 7]	ἂν εἴησαν. ~Ληπτέον ἄρα τί	τὸ	ἑκούσιον καὶ τί τὸ ἀκούσιον,
[2, 3]	οὐ δεῖ· ὁμοίως δὲ καὶ	(ὁ)	(ἀκόλαστος καὶ ὁ ἐπιθυμητικὸς καὶ
[2, 7]	οἴεται εἶναι κακόν. Ἀλλὰ μὴν	ὁ	ἀκρατευόμενος οὐχ ἃ βούλεται ποιεῖ·
[2, 7]	τὸ δ᾽ ἀδικεῖν ἑκούσιον, (ὥσθ᾽	ὁ	ἀκρατὴς ἀδικήσει τῷ πράττειν κατ᾽
[2, 8]	ἡδέος, ᾗ ἀκολουθεῖ χαίρων, ὥστε	ὁ	ἀκρατὴς μᾶλλον ἑκὼν καὶ οὐ
[2, 8]	καὶ ἤδη ὠφελεῖται ὑγιαίνων· καὶ	ὁ	ἀκρατὴς χαίρει μὲν τυγχάνων (ἀκρατευόμενος
[2, 6]	εἰσὶν αὐτοί. Ὥστε ὅσων πράξεων	ὁ	ἄνθρωπός ἐστιν (ἀρχὴ καὶ κύριος,
[2, 11]	ὅτι οὐ σπουδαῖός ἐστιν οὗτος	ὁ	ἄνθρωπος. Ὥστ᾽ ἀνάγκη τήν τε
[2, 5]	οὐκ ἄμφω, ἔνθα δὲ (καὶ)	ὁ	ἀπολαυστικὸς (καὶ οὐχ ὁ πεινητικός.
[2, 5]	ὡς ὁ λόγος ἔνθα (μὲν	ὁ	ἄπονος καὶ οὐκ ἄμφω, ἔνθα
[2, 7]	τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον, ἅμα ἄρα	ὁ	αὐτὸς τὸ αὐτὸ πράξει ἑκὼν
[2, 10]	τυγχάνει οὗ ἕνεκα. Βουλεύεται γὰρ	ὁ	βουλευόμενος, εἰ ἀπὸ τοῦ τέλους
[2, 10]	συμπερανθῶσιν. Ἐπεὶ δὲ βουλεύεται ἀεὶ	ὁ	βουλευόμενος ἕνεκα τινός, καὶ ἐστὶ
[2, 5]	λύπαις, ὁτὲ δ᾽ ἐν ἀμφοτέραις.	ὁ	γὰρ (ὑπερβάλλων τῷ χαίρειν τῷ
[2, 1]	τοῦ δὲ χρῆσις καὶ (ἐγρήγορσις·	ὁ	γὰρ ὕπνος ἀργία τις καὶ
[2, 10]	ἦθος, ἢ χαίρων ἢ λυπούμενος·	ὁ	γὰρ φιλόγλυκυς ἢ φιλόπικρος οὐ
[2, 11]	εἰ περιπατεῖν ἢ μή, οὔτε	ὁ	γυμναστικὸς εἰ δεῖ εὖ ἔχειν
[2, 5]	ὅταν μὴ ὡς οἱ πολλοί:	ὁ	δ᾽ ἀγαθὸς ὡς δεῖ. ἐπεὶ
[2, 7]	δ᾽ ἀκρασία μοχθηρία δοκεῖ εἶναι,	ὁ	δ᾽ ἀκρατὴς ὁ κατὰ τὴν
[2, 6]	ἀνελεῖν καὶ δι᾽ ἐκείνης δεῖξαι.	Ὁ	δ᾽ ἄνθρωπος ἀρχὴ κινήσεως τινός·
[2, 7]	αὐτὸ πράξει ἑκὼν καὶ ἄκων.	Ὁ	δ᾽ αὐτὸς λόγος καὶ περὶ
[2, 8]	τῇ βίᾳ καὶ ἀνάγκῃ ἀντιτίθεται.	ὁ	δ᾽ ἐγκρατὴς ἐφ᾽ ἃ πέπεισται
[2, 3]	μὲν γὰρ ὑπερβάλλει τὸ πρέπον,	ὁ	δ᾽ ἐλλείπει τοῦ πρέποντος· (καὶ
[2, 3]	λυποῦσι τοὺς (φθονεροὺς εὖ πράττοντες&#-247;	ὁ	δ᾽ ἐναντίος ἀνωνυμώτερος, (ἔστι δ᾽
[2, 1]	λόγος τοῦ καθ᾽ ἕκαστον ἔργου·	ὁ	δ᾽ ἔπαινος τοιοῦτον εἶναι καθόλου·
[2, 1]	δ᾽ ἔπαινος τοιοῦτον εἶναι καθόλου·	ὁ	δ᾽ εὐδαιμονισμὸς τέλους. Καὶ τὸ
[2, 3]	πανοῦργος πάντως καὶ πάντοθεν πλεονεκτικός,	ὁ	δ᾽ εὐήθης οὐδ᾽ ὅθεν δεῖ·
[2, 3]	λύπην, μηδ᾽ εἰ βέλτιον, τρυφερός,	ὁ	δὲ πᾶσαν (ὁμοίως ὡς μὲν
[2, 8]	ἐν ἀμφοτέροις ἔνεστι. καὶ γὰρ	ὁ	ἐγκρατευόμενος λυπεῖται παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν
[2, 7]	τοῦτο δ᾽ ἀδύνατον. Ἔτι δ᾽	ὁ	ἐγκρατὴς δικαιοπραγήσει, καὶ μᾶλλον τῆς
[2, 3]	μειζόνων ἀξιῶν αὑτόν, μικρόψυχος δ᾽	ὁ	ἐλαττόνων· ἔτι δ᾽ ἄσωτος ὁ
[2, 3]	(τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος, εἴρων δὲ	ὁ	ἐλάττω· καὶ κόλαξ μὲν ὁ
[2, 3]	ἢ καλῶς ἔχει, ἀπεχθητικὸς δὲ	ὁ	ἐλάττω· καὶ τὸ μὲν λίαν
[2, 3]	πᾶσιν ὅσοις ἐνδέχεται, ἀναίσθητος δὲ	ὁ	ἐλλείπων καὶ μηδ᾽ ὅσον βέλτιον
[2, 3]	ἢ οἷς δεῖ, ἀνάλγητος δὲ	ὁ	ἐλλείπων καὶ οἷς καὶ ὅτε
[2, 3]	δὲ καὶ (ὁ) (ἀκόλαστος καὶ	ὁ	ἐπιθυμητικὸς καὶ ὁ ὑπερβάλλων πᾶσιν
[2, 5]	ἕξις ἀφ᾽ ἧς τοιοῦτος ἔσται	ὁ	ἔχων αὐτὴν ὥστε τοῦ αὐτοῦ
[2, 9]	δὲ τὸ χρῆσθαι τῇ ἐπιστήμη,	ὁ	ἔχων μὴ χρώμενος δὲ ἔστι
[2, 6]	μὴ ἐνδέχεται ἄλλως, ἣν ἴσως	ὁ	θεὸς ἄρχει. Ἐν δὲ ταῖς
[2, 5]	μᾶλλον. διὸ καὶ οὐ κολακικὸν	ὁ	θυμός. (ἐπεὶ δ᾽ εἴληπται ἡ
[2, 1]	χαλκεὺς ποιεῖ χαλινόν, χρῆται δ᾽	ὁ	ἱππικός&#-247; (καὶ τὸ μήτε μίαν
[2, 3]	ὅτε μήθ᾽ ὥς, δειλὸς δὲ	ὁ	καὶ ἃ μὴ δεῖ καὶ
[2, 7]	δοκεῖ εἶναι, ὁ δ᾽ ἀκρατὴς	ὁ	κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν παρὰ τὸν
[2, 10]	ἐν Ἰνδοῖς, οὐδὲ πῶς ἂν	ὁ	κύκλος (τετραγωνισθείη. Τὰ μὲν γὰρ
[2, 1]	ἀρχὴν καὶ πρᾶξιν, (ἄρχει δ᾽	ὁ	λογισμὸς οὐ λογισμοῦ ἀλλ᾽ ὀρέξεως
[2, 11]	ἡ ἀρετὴ αἰτία, εἰ μὴ	(ὁ	λόγος, διὰ τὴν ἀρετὴν ἂν
[2, 5]	τῷ μετρίῳ καὶ τῷ ὡς	ὁ	λόγος ἔνθα (μὲν ὁ ἄπονος
[2, 3]	ὡς ἡ ἐπιστήμη κελεύει καὶ	ὁ	λόγος. Πανταχοῦ δὲ τοῦτο καὶ
[2, 8]	γὰρ ἀεὶ ἡ ὄρεξις καὶ	ὁ	λόγος (συμφωνεῖ. ὥστ᾽ ἐπὶ μὲν
[2, 8]	φύσει ἀμφότερα ἔχομεν. καὶ γὰρ	ὁ	λόγος φύσει ὑπάρχει, ὅτι (ἐωμένης
[2, 3]	(ἐλλείπειν. Ὀργίλος μὲν γάρ ἐστιν	ὁ	μᾶλλον ἢ δεῖ ὀργιζόμενος καὶ
[2, 3]	ταλαίπωρος καὶ κακοπαθητικός· χαῦνος δ᾽	ὁ	μειζόνων ἀξιῶν αὑτόν, μικρόψυχος δ᾽
[2, 3]	ὁ μικροπρεπὴς καὶ ὁ σαλάκων,	ὁ	μὲν γὰρ ὑπερβάλλει τὸ πρέπον,
[2, 1]	γὰρ ἡ πρακτικὴ χρηστικὴ ἐστίν·	ὁ	μὲν γὰρ χαλκεὺς ποιεῖ χαλινόν,
[2, 3]	καὶ μόγις εὐθάδεια· (ἔτι δ᾽	ὁ	μὲν μηδεμίαν ὑπομένων λύπην, μηδ᾽
[2, 3]	δ᾽ ἐλλείπει τοῦ πρέποντος· (καὶ	ὁ	μὲν πανοῦργος πάντως καὶ πάντοθεν
[2, 3]	ὁ πανταχόθεν πλεονεκτικός, ζημιώδης δὲ	ὁ	μηδαμόθεν, ἀλλ᾽ ὀλιγαχόθεν· ἀλαζὼν δὲ
[2, 3]	καὶ ὥς· καὶ θρασὺς μὲν	ὁ	μήτε ἃ χρὴ φοβούμενος μήθ᾽
[2, 3]	ἅπασαν ἐλλείπων· ὁμοίως (δὲ καὶ	ὁ	μικροπρεπὴς καὶ ὁ σαλάκων, ὁ
[2, 5]	τὸν ὀρθὸν λόγον τίς δ᾽	ὁ	ὀρθὸς λόγος, καὶ πρὸς τίνα
[2, 3]	ἀπαθὴς ὥσπερ λίθος· κερδαλέος δὲ	ὁ	πανταχόθεν πλεονεκτικός, ζημιώδης δὲ ὁ
[2, 5]	(καὶ) ὁ ἀπολαυστικὸς (καὶ οὐχ	ὁ	πεινητικός. συμβαίνει δὲ τοῦτο, διότι
[2, 3]	ὁ ἐλάττω· καὶ κόλαξ μὲν	ὁ	πλείω συνεπαινῶν ἢ καλῶς ἔχει,
[2, 3]	μηδαμόθεν, ἀλλ᾽ ὀλιγαχόθεν· ἀλαζὼν δὲ	ὁ	πλείω (τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος, εἴρων
[2, 3]	ὁ ἐλαττόνων· ἔτι δ᾽ ἄσωτος	ὁ	πρὸς ἅπασαν δαπάνην ὑπερβάλλων, ἀνελεύθερος
[2, 3]	ἅπασαν δαπάνην ὑπερβάλλων, ἀνελεύθερος δὲ	ὁ	πρὸς ἅπασαν ἐλλείπων· ὁμοίως (δὲ
[2, 3]	(δὲ καὶ ὁ μικροπρεπὴς καὶ	ὁ	σαλάκων, ὁ μὲν γὰρ ὑπερβάλλει
[2, 5]	χαίρειν τῷ ἡδεῖ ὑπερβάλλει καὶ	ὁ	τῷ λυπεῖσθαι τῷ ἐναντίῳ, καὶ
[2, 1]	διάθεσις τοῦ σώματος, καὶ Κορίσκος	ὁ	(τῶν ἐν τῇ ἀγορᾷ μελάντατος·
[2, 3]	δ᾽ ἐναντίος ἀνωνυμώτερος, (ἔστι δ᾽	ὁ	ὑπερβάλλων (ἐπὶ) τῷ μὴ λυπεῖσθαι
[2, 3]	(ἀκόλαστος καὶ ὁ ἐπιθυμητικὸς καὶ	ὁ	ὑπερβάλλων πᾶσιν ὅσοις ἐνδέχεται, ἀναίσθητος
[2, 1]	Αἴτιον δ᾽ ὅτι ἀργία ψυχῆς	ὁ	ὕπνος, ἀλλ᾽ (οὐκ ἐνέργεια. Διὸ
[2, 6]	φυτὸν φυτά. Πρὸς δὲ τούτοις	ὅ	γ᾽ ἄνθρωπος καὶ πράξεών τινών
[2, 8]	ἀφέλκων πρὸς ἀντιτείνουσαν τὴν ὄρεξιν&#-247;	ὅ	τ᾽ ἀκρατὴς βίᾳ παρὰ τὸν
[2, 8]	αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ πράττει, ὥσθ᾽	ὅ	τ᾽ ἐγκρατὴς βίᾳ, φασίν, ἀφέλκει
[2, 10]	δὲ μᾶλλον ἔσται τὸ δι᾽	ὅ,	τοῦτ᾽ ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα,
[2, 8]	τὸ γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ, εἰς	ὃ	ἀνάγεται ὅλον, τοῦτ᾽ ἐστιν (ὃ
[2, 7]	δὲ βίαιον λυπηρόν, καὶ πᾶν	ὃ	ἀναγκαζόμενοι ποιοῦσιν ἢ πάσχουσιν, ὥσπερ
[2, 7]	τις πράττει, βουλόμενος πράττει, καὶ	ὃ	βούλεται, ἑκών. Βούλεται δ᾽ οὐθεὶς
[2, 7]	ἀκούσιον ἀπεδείχθη, (ἀλλὰ μᾶλλον πᾶν	ὃ	βούλεται καὶ ἑκούσιον ἀλλ᾽ ὅτι
[2, 3]	ὥσπερ οἱ γαστρίμαργοι πρὸς τροφήν,	ὃ	δὲ δυσχερὴς κατὰ τὸν φθόνον
[2, 8]	αὐτοῦ φύσις οἵα τε φέρειν·	ὃ	δὲ μὴ οἵα τε, μήδ᾽
[2, 5]	ὃ μὲν ἀποδέχεσθαι τὴν ὑπερβολὴν	ὃ	δὲ (τὴν ἔλλειψιν, ἀνάγκη, ὡς
[2, 9]	καὶ ὃν καὶ ᾧ καὶ	ὃ	δι᾽ ἄγνοιαν, μὴ κατὰ συμβεβηκός·
[2, 7]	δὲ (τῶνδε τοὐναντίον. Ἅπαν γὰρ	ὃ	ἑκών τις πράττει, βουλόμενος πράττει,
[2, 2]	πώς, οὕτως ἤδη τὸ ἐνεργητικόν,	ὃ	ἐν τοῖς ἀψύχοις οὐχ ὁρῶμεν
[2, 1]	μὲν τοιαῦται τοῦ λόγον ἔχοντος,	ὃ	ἐπιτακτικόν ἐστι τῆς (ψυχῆς ᾗ
[2, 6]	τοιοῦτον ἀναγκαῖον εἶναι. Δῆλον δ᾽	ὃ	ἐπιχειροῦμεν ὅτι ἀναγκαῖον, ἐκ τῶν
[2, 6]	ἐντεῦθεν ἐνδέχεται γενέσθαι τἀναντία, καὶ	ὃ	ἐφ᾽ αὑτοῖς ἐστι τοῖς ἀνθρώποις,
[2, 8]	ὃ ἀνάγεται ὅλον, τοῦτ᾽ ἐστιν	(ὃ	ἡ αὐτοῦ φύσις οἵα τε
[2, 8]	καὶ τῆς ὀρέξεως, ὅταν πράττωσιν	ὃ	καὶ λυπηρὸν καὶ φαῦλον ὑπολαμβάνουσιν,
[2, 9]	τὸ δὲ δι᾽ ἄγνοιαν, καὶ	ὃ	καὶ ᾧ καὶ ὅν, ἀκούσιον·
[2, 5]	αὐτὴν ὥστε τοῦ αὐτοῦ πράγματος	ὃ	μὲν ἀποδέχεσθαι τὴν ὑπερβολὴν ὃ
[2, 7]	βούλεται ποιεῖ· τὸ γὰρ παρ᾽	ὃ	οἴεται βέλτιστον εἶναι πράττειν δι᾽
[2, 7]	βούλεται, ἑκών. Βούλεται δ᾽ οὐθεὶς	ὃ	οἴεται εἶναι κακόν. Ἀλλὰ μὴν
[2, 8]	μεῖζον κακὸν καὶ λυπηρότερον εἶναι,	ὃ	πείσεται μὴ ποιήσας. οὕτω γὰρ
[2, 8]	ὅτι οὐκ αὐτὸ τοῦτο προαιρεῖται	ὃ	πράττει, ἀλλ᾽ οὗ ἕνεκα, ἐπεὶ
[2, 10]	προαιρεῖται ἄλλο, τὸ δὲ τί,	ὃ	προαιρεῖται ἕνεκα ἄλλου. Βούλεται δέ
[2, 9]	ἔχων τις (ψέγοιτο ἄν, εἰ	ὃ	ῥᾴδιον ἢ ἀναγκαῖον ἦν, μὴ
[2, 10]	ἡδονὴ ἤ τι ἄλλο τοιοῦτον	ὃ	τυγχάνει οὗ ἕνεκα. Βουλεύεται γὰρ
[2, 10]	τε ἄνευ σκέψεως καὶ βουλῆς.	Διὸ	ἐκ δόξης βουλευτικῆς ἐστιν ἡ
[2, 2]	οὐδέποτε ποιήσει τοῦτο μὴ (βίᾳ&#-247;	διὸ	ἔστω τὸ> ἦθος τοῦτο ψυχῆς
[2, 1]	ἢ τῷ μόρια εἶναι αὐτῆς.	Διὸ	ἕτερον εὐδαιμονισμὸς καὶ ἔπαινος καὶ
[2, 1]	ὁ ὕπνος, ἀλλ᾽ (οὐκ ἐνέργεια.	Διὸ	καὶ ἄλλο εἴ τι μόριόν
[2, 3]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἡ ὕβρις.	Διὸ	καὶ ἀμφισβητοῦσι, συγγενέσθαι μὲν φάσκοντες,
[2, 10]	τῶν ἐφ᾽ ἡμῖν ὄντων ἐστίν.	Διὸ	καὶ ἀπορήσειεν ἄν τις, τί
[2, 4]	δεῖ ἢ ἃς μὴ δεῖ.	Διὸ	καὶ διορίζονται πάντες προχείρως ἀπάθειαν
[2, 6]	οὐσίαι κατὰ φύσιν τινὲς ἀρχαί,	διὸ	καὶ ἑκάστη πολλὰ δύναται τοιαῦτα
[2, 5]	ἐκεῖνο δὲ πάντες ῥέπουσι μᾶλλον.	διὸ	καὶ οὐ κολακικὸν ὁ θυμός.
[2, 1]	μήτε παῖδα μήθ᾽ ἡλικίαν πᾶσαν	διὸ	καὶ τὸ Σόλωνος ἔχει καλῶς,
[2, 8]	οὐ γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ ταῦτα.	διὸ	(καὶ τὸν ἔρωτα πολλοὶ ἀκούσιον
[2, 8]	ἢ λογισμοῦ, οὐκ ἐφ᾽ αὑτῷ.	διὸ	καὶ τοὺς ἐνθουσιῶντας καὶ προλέγοντας,
[2, 10]	χρημάτων, εἰ τούτου ἕνεκα βαδίζει.	Διὸ	οἷς μηθεὶς κεῖται (σκοπός, οὐ
[2, 10]	ἐστι πρᾶξαι ἢ μὴ πρᾶξαι.	Διὸ	οὐ βουλευόμεθα περὶ τῶν ἐν
[2, 1]	ψυχῆς τὰ εἰρημένα μόρια ἴδια·	διὸ	οὐδ᾽ αἱ ἀρεταὶ αἱ τοῦ
[2, 10]	καὶ ὀρέγεται διὰ τὸ βουλεύσασθαι.	Διὸ	οὔτε ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[2, 8]	βίᾳ μὲν ποιεῖ, χαίρων δέ.	διὸ	περὶ τὸν ἐγκρατῆ καὶ τὸν
[2, 6]	πλὴν τοσοῦτον. Εἰ γὰρ μηθὲν	ἄλλο	αἴτιον (τοῦ τὸ τρίγωνον οὕτως
[2, 1]	ἀλλ᾽ (οὐκ ἐνέργεια. Διὸ καὶ	ἄλλο	εἴ τι μόριόν ἐστι ψυχῆς,
[2, 1]	Ἀφῄρηται δὲ καὶ εἴ τι	ἄλλο	ἐστὶ μέρος ψυχῆς, οἷον τὸ
[2, 10]	Ὥστε φανερὸν διὰ τούτων ὅτι	ἄλλο	καὶ δόξης καὶ βουλήσεως. Βούλεσθαι
[2, 10]	μὲν τίνος, οὗ ἕνεκα προαιρεῖται	ἄλλο,	τὸ δὲ τί, ὃ προαιρεῖται
[2, 10]	πλοῦτος (ἢ ἡδονὴ ἤ τι	ἄλλο	τοιοῦτον ὃ τυγχάνει οὗ ἕνεκα.
[2, 6]	μὴ μεταβάλλοι, τοιοῦτον δ᾽ ἐστί,	κακεῖνο	τοιοῦτον ἀναγκαῖον εἶναι. Δῆλον δ᾽
[2, 5]	ἀλλ᾽ ὀλίγοι οἱ τοιοῦτοι, ἐπ᾽	ἐκεῖνο	δὲ πάντες ῥέπουσι μᾶλλον. διὸ
[2, 8]	ἔξεστι γὰρ μὴ ποιεῖν, ἀλλ᾽	ἐκεῖνο	ὑπομεῖναι τὸ πάθος. ἔτι ἴσως
[2, 11]	ἀνάγκη τοδὶ ὑπάρξαι, εἰ ἔσται	ἐκεῖνο,	ὥσπερ ἐκεῖ, εἰ ἔστι τὸ
[2, 2]	καὶ τὸ ὄνομα σημαίνει ὅτι	ἀπὸ	ἔθους ἔχει τὴν ἐπίδοσιν, (ἐθίζεται
[2, 10]	οὗ μή ἐστιν ἀκοή· ἀλλ᾽	ἀπὸ	ἐπιστήμης ποιῆσαι καὶ οὗ μή
[2, 1]	καὶ πράττεσθαι ἄριστα περὶ ἕκαστον	ἀπὸ	τῆς ἑκάστου ἀρετῆς, οἷον πόνοι
[2, 5]	τὴν μέσην ἕξιν, ὁτὲ δ᾽	ἀπὸ	τῆς ἐλλείψεως, ἧς ὃς> πλέον
[2, 1]	ἀφ᾽ ὧν γίνεται εὐεξία, καὶ	ἀπὸ	τῆς εὐεξίας πονοῦσιν ἄριστα· ἔτι
[2, 3]	καὶ (λοιδορητικὸς ταῖς κολάσεσι ταῖς	ἀπὸ	τῆς ὀργῆς. Ὀψοφάγοι δὲ καὶ
[2, 5]	ὁτὲ μὲν θᾶττον ἂν μεταβαίη	ἀπὸ	τῆς ὑπερβολῆς ἐπὶ τὴν μέσην
[2, 10]	τὴν ἀπάτην καὶ τὴν προαίρεσιν	ἀπὸ	τοῦ μέσου ἐπὶ τὰ ἐναντία
[2, 10]	Βουλεύεται γὰρ ὁ βουλευόμενος, εἰ	ἀπὸ	τοῦ τέλους ἔσκεπται, ἢ> ὅ
[2, 1]	οὕτω καὶ τὰ ἔργα τὰ	ἀπὸ	τούτων πρὸς ἄλληλα ἐχέτω. Καὶ
[2, 5]	εἰσί, καὶ ἡδοναὶ καὶ λῦπαι	ἀπὸ	τῶν εἰρημένων ἕξεων καὶ παθημάτων
[2, 8]	ἐγκρατὴς βίᾳ, φασίν, ἀφέλκει αὑτὸν	ἀπὸ	τῶν ἡδέων (ἐπιθυμιῶν ἀλγεῖ γὰρ
[2, 6]	αὑτὰ οὐ μεταβάλλει ἀναιρουμένου θατέρου	ὑπὸ	θατέρου, ἂν μὴ τῷ τὴν
[2, 1]	φθείρεσθαι πὼς προσφερομένων, ὥσπερ ὑγίεια	ὑπὸ	τροφῆς καὶ πόνων καὶ ὥρας.
[2, 1]	διάθεσις ἐστίν, ἣ (γίνεταί τε	ὑπὸ	τῶν ἀρίστων περὶ ψυχὴν κινήσεων
[2, 1]	πονοῦσιν ἄριστα· ἔτι πᾶσαν διάθεσιν	ὑπὸ	τῶν αὐτῶν γίγνεσθαι καὶ φθείρεσθαι
[2, 1]	ψυχῆς ἔργα καὶ πάθη, καὶ	ὑπὸ	τῶν αὐτῶν πὼς μὲν γίνεται,
[2, 1]	δὴ πρῶτον ἡ βελτίστη διάθεσις	ὑπὸ	τῶν βελτίστων γίγνεσθαι, καὶ πράττεσθαι
[2, 1]	τὸ εἰδέναι τί ἑκάτερον αὐτῆς	πρὸ	ἔργου τὸ οὕτως ἔχειν. Ὑποκείσθω
[2, 10]	οὐχ ἁπλῶς δέ, ἀλλ᾽ ἑτέρου	πρὸ	ἑτέρου· τοῦτο δὲ οὐχ οἷόν
[2, 10]	φύσιν δὲ καὶ διαστροφὴν οὐ	τὸ	ἀγαθόν, ἀλλὰ τὸ φαινόμενον ἀγαθόν.
[2, 10]	οὖσαι, ἡ δὲ προαίρεσις περὶ	τὸ	ἀγαθὸν καὶ κακὸν καὶ τὰ
[2, 10]	κακοῦ, καὶ βούλεται (φύσει μὲν	τὸ	ἀγαθόν, παρὰ φύσιν δὲ καὶ
[2, 9]	ὅσα δ᾽ ἀγνοῶν καὶ διὰ	τὸ	ἀγνοεῖν, ἄκων. ἐπεὶ δὲ τὸ
[2, 7]	μὲν δικαιοπραγεῖν ἑκούσιον, ὥσπερ καὶ	τὸ	(ἀδικεῖν ἄμφω γὰρ δοκεῖ ταῦτα
[2, 8]	τε γὰρ βίαιον ἀκούσιον, καὶ	τὸ	ἀκούσιον πᾶν βίαιον εἶναι φαμέν.
[2, 7]	Πρῶτον σκεπτέον τὸ ἑκούσιον καὶ	τὸ	ἀκούσιον. Τριῶν δὴ τούτων ἕν
[2, 1]	σαφῶς δὲ πειρᾶσθαι λαβεῖν καὶ	τὸ	ἀληθῶς καὶ σαφῶς. Νῦν γὰρ
[2, 8]	δοκεῖ δὴ τὸ βίαιον καὶ	τὸ	ἀναγκαῖον ἀντικεῖσθαι, καὶ ἡ βία
[2, 10]	στρατοπεδεύσηται, οἷς ἀγαθὸν τὸ τέλος	τὸ	ἁπλῶς ἄριστον ἐστίν· παρὰ φύσιν
[2, 1]	ὁ δ᾽ εὐδαιμονισμὸς τέλους. Καὶ	τὸ	ἀπορούμενον δ᾽ ἐνίοτε δῆλον ἐκ
[2, 7]	ἡδέος&#-247; ὥστε (βίαιον καὶ ἀκούσιον.	Τὸ	ἄρα κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον· ἐναντία
[2, 1]	Ἦν δὲ καὶ ἡ εὐδαιμονία	τὸ	ἄριστον. Ἔστιν ἄρα ἡ (εὐδαιμονία
[2, 1]	ἦν μὲν γὰρ ἡ εὐδαιμονία	τὸ	ἄριστον, τὰ δὲ (τέλη ἐν
[2, 7]	ἀκούσιον, ἅμα ἄρα ὁ αὐτὸς	τὸ	αὐτὸ πράξει ἑκὼν καὶ ἄκων.
[2, 7]	ἄκοντα πράττειν ἅμα τὸ κατὰ	τὸ	αὐτὸ τοῦ πράγματος, μᾶλλον ἑκούσιον
[2, 1]	πράττειν καὶ τὸ εὖ ζῆν	τὸ	αὐτὸ τῷ εὐδαιμονεῖν, ὧν ἕκαστον
[2, 7]	γὰρ ὠνεῖται. Εἰ δ᾽ ἀδύνατον	τὸ	(αὐτὸν ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν
[2, 5]	καθ᾽ ἣν ἄριστα διάκεινται περὶ	τὸ	βέλτιστον, βέλτιστον δὲ καὶ ἄριστον
[2, 1]	ὡς τέλος· ὑπόκειται γὰρ τέλος	τὸ	βέλτιστον καὶ τὸ ἔσχατον, οὗ
[2, 8]	βίᾳ καὶ ἑκόντας, εἰ δὲ	τὸ	βίᾳ ἀκούσιον, ἅμα ἑκόντας καὶ
[2, 8]	ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον καὶ πρὸς	τὸ	βίᾳ ἔδει (σκέψασθαι, τοῦτο μὲν
[2, 8]	καὶ ἀκουσίου διορισμῷ. δοκεῖ γὰρ	τὸ	βίᾳ καὶ (μὴ βίᾳ τι
[2, 7]	βίαιον ἡ κάθεξις, ὥστ᾽ εἰ	τὸ	βίαιον ἀκούσιον, τὸ κατὰ τὸν
[2, 8]	(διὰ λογισμὸν πράττοντα. δοκεῖ δὴ	τὸ	βίαιον ἅπαν λυπηρὸν εἶναι, καὶ
[2, 8]	ἐπὶ τῶν πραττομένων. καθόλου δὲ	τὸ	βίαιον καὶ τὴν ἀνάγκην καὶ
[2, 8]	ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον. δοκεῖ δὴ	τὸ	βίαιον καὶ τὸ ἀναγκαῖον ἀντικεῖσθαι,
[2, 8]	μὲν τῶν ἄλλων ζῴων ἁπλοῦν	τὸ	βίαιον, ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἀψύχων
[2, 10]	βούλευσίς ἐστι, καὶ ὀρέγεται διὰ	τὸ	βουλεύσασθαι. Διὸ οὔτε ἐν τοῖς
[2, 10]	πάντως ἔχοντος ἀνθρώπου. Οὐδὲ γὰρ	τὸ	βουλεύσασθαι, οὐδ᾽ ὑπόληψις τοῦ διὰ
[2, 10]	εἶναι καὶ μή, ἀλλὰ καὶ	τὸ	βουλεύσασθαι τοῖς ἀνθρώποις, ταῦτα δ᾽
[2, 7]	καὶ ἐπιθυμίας. (Λείπεται ἄρα, εἰ	τὸ	βουλόμενον καὶ ἑκούσιον ταὐτό, σκέψασθαι.
[2, 7]	τὸ κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι.	Τὸ	γὰρ (ἀκούσιον πᾶν δοκεῖ εἶναι
[2, 8]	ἀλγῇ ἢ ἵνα (μὴ) χαίρῃ.	τὸ	γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ, εἰς ὃ
[2, 3]	ἀλλήλοις καὶ τῷ μέσῳ ἐναντία.	Τὸ	γὰρ μέσον ἑκάτερον πρὸς ἑκάτερον
[2, 7]	ἀκρατευόμενος οὐχ ἃ βούλεται ποιεῖ·	τὸ	γὰρ παρ᾽ ὃ οἴεται βέλτιστον
[2, 1]	βέλτιον τὸ ἔργον τῆς ἕξεως·	(τὸ	γὰρ τέλος ἄριστον ὡς τέλος·
[2, 1]	κατ᾽ ἀρετὴν τελείαν. (Ὅτι δὲ	τὸ	γένος καὶ τὸν ὅρον αὐτῆς
[2, 7]	δ᾽ ὅταν ἐνεργῇ κατ᾽ αὐτήν,	τὸ	δ᾽ ἀδικεῖν ἑκούσιον, (ὥσθ᾽ ὁ
[2, 1]	γὰρ μᾶλλον ἐνεργεῖ τὸ θρεπτικόν,	τὸ	δ᾽ αἰσθητικὸν καὶ ὀρεκτικὸν ἀτελῆ
[2, 7]	μὲν ἑκούσιον κατὰ τούτων τι,	τὸ	δ᾽ ἀκούσιον παρὰ τούτων τι.
[2, 10]	μὲν προαιρετὸν ἅπαν ἑκούσιον εἶναι,	τὸ	δ᾽ ἑκούσιον (μὴ προαιρετόν, καὶ
[2, 7]	οὖν τὸ μὲν ἀδικεῖν ἑκούσιον,	τὸ	δ᾽ ἑκούσιον τὸ κατὰ βούλησιν,
[2, 9]	ἀλλ᾽ (ὡς φίλτρον καὶ οἶνον,	τὸ	δ᾽ ἦν κώνειον&#-247; τῷ ἀγνοοῦντα
[2, 3]	μὲν λίαν πρὸς ἡδονὴν ἀρέσκεια,	τὸ	δ᾽ ὀλίγα καὶ μόγις εὐθάδεια·
[2, 10]	μὲν γὰρ οὐκ ἐφ᾽ ἡμῖν·	τὸ	δ᾽ ὅλως οὐ πρακτόν ἀλλ᾽
[2, 7]	(ἀκούσιον πᾶν δοκεῖ εἶναι βίαιον,	τὸ	δὲ βίαιον λυπηρόν, καὶ πᾶν
[2, 9]	δι᾽ ἄγνοιαν, μὴ κατὰ συμβεβηκός·	τὸ	δὲ δι᾽ ἄγνοιαν, καὶ ὃ
[2, 10]	ποιητέον οὐθὲν κωλύει πολλοῖς ὑπάρχειν,	τὸ	(δὲ διὰ λογισμοῦ οὐκέτι. Ἔστι
[2, 7]	εἰ θάτερον ἑκούσιον, καὶ θάτερον&#-247;	τὸ	δὲ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον,
[2, 7]	βίαιον, καὶ εἰ βίαιον, λυπηρόν.	Τὸ	δὲ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν πᾶν
[2, 3]	δυσχερὴς κατὰ τὸν φθόνον ἐστίν.	Τὸ	δὲ πρὸς ἕκαστον μὴ κατὰ
[2, 10]	αὐτὸς δύναται πρὸς τὸ τέλος.	Τὸ	δὲ τέλος ἐστὶ φύσει μὲν
[2, 10]	τίνος, οὗ ἕνεκα προαιρεῖται ἄλλο,	τὸ	δὲ τί, ὃ προαιρεῖται ἕνεκα
[2, 1]	ἀλλὰ τὸ (μὲν τῷ ἐπιτάττειν,	τὸ	δὲ τῷ πείθεσθαι καὶ ἀκούειν
[2, 10]	Ἐκ προτέρου δὲ μᾶλλον ἔσται	τὸ	δι᾽ ὅ, τοῦτ᾽ ἐστι τὸ
[2, 6]	ὀρθάς, φανερὸν ὡς αἴτιον τούτου	τὸ	δύο ὀρθὰς ἔχειν τὸ τρίγωνον.
[2, 9]	ἐπεὶ δὲ τὸ ἐπίστασθαι καὶ	τὸ	εἰδέναι διττόν, ἓν μὲν τὸ
[2, 1]	τούτων οὐκ ἴσμεν, πρὸς μέντοι	τὸ	εἰδέναι τί ἑκάτερον αὐτῆς πρὸ
[2, 9]	τὸ ἑκούσιον τῷ ἀκουσίῳ, καὶ	τὸ	εἰδότα ἢ ὃν ἢ ᾧ
[2, 10]	ὧν δ᾽ ἐνδέχεται μὴ μόνον	τὸ	εἶναι καὶ μή, ἀλλὰ καὶ
[2, 10]	τούτων, καὶ πῶς (ἔχει πρὸς	τὸ	ἑκούσιον; ἅμα δὲ δῆλον ἔσται,
[2, 8]	τῷ διανοούμενόν πως πράττειν εἶναι	τὸ	ἑκούσιον. ἔτι δὲ μικρὸν προαγαγόντες
[2, 8]	τριῶν τούτων ἕν τι εἶναι	τὸ	ἑκούσιον, ἢ κατ᾽ ὄρεξιν ἢ
[2, 8]	ἐστι καὶ πῶς ἔχει πρὸς	τὸ	ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον. δοκεῖ δὴ
[2, 8]	λόγους κρείττους ἡμῶν. ὥστ᾽ εἰ	τὸ	ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον καὶ πρὸς
[2, 7]	κακία ὁρίζεται τούτοις. Πρῶτον σκεπτέον	τὸ	ἑκούσιον καὶ τὸ ἀκούσιον. Τριῶν
[2, 10]	χρή, καὶ πότερον οὐ ταὐτὸν	τὸ	ἑκούσιον καὶ τὸ προαιρετὸν ἢ
[2, 7]	Τι μὲν τοίνυν οὐκ ἔστι	τὸ	ἑκούσιον τὸ κατὰ ὄρεξιν πράττειν,
[2, 9]	ἑκούσια ταῦτ᾽ ἀνάγκη εἶναι, καὶ	τὸ	(ἑκούσιον τοῦτ᾽ ἐστίν· ὅσα δ᾽
[2, 9]	διάνοιαν. (δοκεῖ δὴ ἐναντίον εἶναι	τὸ	ἑκούσιον τῷ ἀκουσίῳ, καὶ τὸ
[2, 9]	τῇ ὀρέξει οὔτε τῇ προαιρέσει	τὸ	ἑκούσιον ὥρισται, λοιπὸν δὴ ὁρίσασθαι
[2, 8]	διῃρήσθω οἱ γὰρ μάλιστ᾽ ἐμποδίζοντες	τὸ	ἑκούσιον ὡς βίᾳ πράττοντες, ἀλλ᾽
[2, 10]	μέσῳ (καὶ) τὸ πλέον καὶ	τὸ	ἔλαττον&#-247; Αἴτιον δὲ τὸ ἡδὺ
[2, 8]	μὴν ἀλλ᾽ εἴ τις προσθῇ	τὸ	ἐν τῷ διορισμῷ προσκείμενον, κἀκεῖ
[2, 9]	καὶ ᾧ καὶ ὅν, ἀκούσιον·	τὸ	ἐναντίον ἄρ᾽ ἑκούσιον. ὅσα μὲν
[2, 2]	πολλάκις κινεῖσθαι πώς, οὕτως ἤδη	τὸ	ἐνεργητικόν, ὃ ἐν τοῖς ἀψύχοις
[2, 9]	τὸ ἀγνοεῖν, ἄκων. ἐπεὶ δὲ	τὸ	ἐπίστασθαι καὶ τὸ εἰδέναι διττόν,
[2, 1]	τις καὶ ἡσυχία. Ὥστ᾽ ἐπεὶ	τὸ	ἔργον ἀνάγκη ἓν καὶ ταὐτὸ
[2, 1]	τἆλλα πάντα. Ὅτι μὲν τοίνυν	τὸ	ἔργον βέλτιον τῆς ἕξεως καὶ
[2, 1]	ἀρετὴ σκυτικῆς καὶ σπουδαίου σκυτέως,	τὸ	ἔργον ἐστὶ σπουδαῖον ὑπόδημα. Τὸν
[2, 1]	βελτίονος δὴ ἕξεως ἔστω βέλτιον	τὸ	ἔργον· καὶ ὡς ἔχουσιν. Αἱ
[2, 1]	καὶ τῆς διαθέσεως, δῆλον· ἀλλὰ	τὸ	ἔργον λέγεται διχῶς. Τῶν μὲν
[2, 1]	μὲν γάρ ἐστιν ἕτερόν τι	τὸ	ἔργον παρὰ τὴν χρῆσιν, οἷον
[2, 1]	γὰρ ὑπέκειτο ἡ ἀρετὴ ἢ	τὸ	ἔργον, ταῦτα δ᾽ οὐκ ἐνεργεῖ,
[2, 1]	τοίνυν ἐκ τούτων ὅτι βέλτιον	τὸ	ἔργον τῆς ἕξεως· (τὸ γὰρ
[2, 1]	τρόπον διωρισμένων, λέγομεν ὅτι ταὐτὸ>	τὸ	ἔργον (τοῦ πράγματος καὶ τῆς
[2, 1]	ἄλληλα ἐχέτω. Καὶ τέλος ἑκάστου	τὸ	ἔργον. Φανερὸν τοίνυν ἐκ τούτων
[2, 1]	γὰρ τέλος τὸ βέλτιστον καὶ	τὸ	ἔσχατον, οὗ ἕνεκα τἆλλα πάντα.
[2, 1]	τε γὰρ εὖ πράττειν καὶ	τὸ	εὖ ζῆν τὸ αὐτὸ τῷ
[2, 1]	καὶ τὸ κυρτὸν ἀδιαχώριστον, (καὶ	τὸ	εὐθὺ καὶ τὸ λευκόν· καίτοι
[2, 1]	εὐθὺ καὶ τὸ λευκόν· καίτοι	τὸ	εὐθὺ οὐ λευκόν, ἀλλὰ κατὰ
[2, 9]	τὸ εἰδέναι διττόν, ἓν μὲν	τὸ	ἔχειν, ἓν δὲ τὸ χρῆσθαι
[2, 1]	ἄλλων. Ἔτι ἔστω ψυχῆς ἔργον	τὸ	ζῆν ποιεῖν, τοῦ δὲ χρῆσις
[2, 10]	τὸ μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν (καὶ	τὸ	ἥδιον ἄμεινον, καὶ τὸ λυπηρὸν
[2, 10]	καὶ τὸ ἔλαττον&#-247; Αἴτιον δὲ	τὸ	ἡδὺ καὶ τὸ λυπηρόν· οὕτω
[2, 10]	καθ᾽ ὅσα ποῖός τις (λέγεται	τὸ	ἦθος, ἢ χαίρων ἢ λυπούμενος·
[2, 4]	μεριστὴ ἐστίν&#-247; ἀνάγκη δὴ φαῦλον	τὸ	ἦθος καὶ σπουδαῖον εἶναι τῷ
[2, 1]	οὐ γὰρ λέγομεν ποῖός τις	τὸ	ἦθος, ὅτι σοφὸς ἢ δεινός,
[2, 2]	τοῦτο μὴ (βίᾳ&#-247; διὸ ἔστω	τὸ>	ἦθος τοῦτο ψυχῆς κατὰ ἐπιτακτικὸν
[2, 10]	φιλόπικρος οὐ λέγεται ποῖός τις	τὸ	ἦθος. ~Τούτων δὲ διωρισμένων, λέγωμεν
[2, 2]	ἐστι, δῆλον· ἐπεὶ δ᾽ ἐστὶ	τὸ	ἦθος, ὥσπερ καὶ τὸ ὄνομα
[2, 10]	Ἔστι γὰρ βουλευτικὸν τῆς ψυχῆς	τὸ	θεωρητικὸν αἰτίας τινός. Ἡ γὰρ
[2, 8]	φαμεν τὸ παιδίον πράττειν, οὐδὲ	τὸ	θηρίον, ἀλλὰ τὸν ἤδη (διὰ
[2, 1]	τι μόριόν ἐστι ψυχῆς, οἷον	τὸ	θρεπτικόν, ἡ τούτου ἀρετὴ οὐκ
[2, 1]	τῷ ὕπνῳ γὰρ μᾶλλον ἐνεργεῖ	τὸ	θρεπτικόν, τὸ δ᾽ αἰσθητικὸν καὶ
[2, 5]	(καίτοι ἐστὶν ὑπερβολὴ καὶ ἐπὶ	τὸ	ἵλεων εἶναι καὶ τὸ καταλλακτικὸν
[2, 3]	ἑκάτερον πρὸς ἑκάτερον ἐστίν, οἷον	τὸ	ἴσον τοῦ μὲν ἐλάττονος μεῖζον,
[2, 10]	φύσιν δὲ καὶ διαστροφὴν καὶ	τὸ	κακόν. Ἀλλὰ μὴν ἑκάστου γε
[2, 7]	μὲν τοίνυν τούτων δόξειεν ἂν	τὸ	κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι, ἐκ
[2, 7]	ἐπιθυμίαν. Δόξειε δ᾽ ἂν πᾶν	τὸ	κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι. Τὸ
[2, 7]	ἑκὼν ἄρα πράξει, καὶ ἑκούσιον	τὸ	κατ᾽ ἐπιθυμίαν· καὶ γὰρ ἄτοπον
[2, 7]	ἀδικεῖν ἑκούσιον, τὸ δ᾽ ἑκούσιον	τὸ	κατὰ βούλησιν, ὅταν (ἀκρατὴς γένηται,
[2, 7]	αὐτὸ τοῦ πράγματος, μᾶλλον ἑκούσιον	τὸ	κατὰ βούλησιν τοῦ κατ᾽ ἐπιθυμίαν
[2, 7]	τοίνυν οὐκ ἔστι τὸ ἑκούσιον	τὸ	κατὰ ὄρεξιν πράττειν, οὐδ᾽ ἀκούσιον
[2, 9]	ἑκούσιον ὥρισται, λοιπὸν δὴ ὁρίσασθαι	τὸ	κατὰ τὴν διάνοιαν. (δοκεῖ δὴ
[2, 7]	ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν ἅμα	τὸ	κατὰ τὸ αὐτὸ τοῦ πράγματος,
[2, 7]	ὥστ᾽ εἰ τὸ βίαιον ἀκούσιον,	τὸ	κατὰ τὸν θυμὸν ἑκούσιον ἂν
[2, 5]	βέλτιστον, βέλτιστον δὲ καὶ ἄριστον	τὸ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον, τοῦτο
[2, 5]	ἐπὶ τὸ ἵλεων εἶναι καὶ	τὸ	καταλλακτικὸν εἶναι καὶ μὴ ὀργίζεσθαι
[2, 1]	εἰρημένας, ὥσπερ ἐν τῷ καμπύλῳ	τὸ	κοῖλον καὶ τὸ κυρτὸν ἀδιαχώριστον,
[2, 1]	νικᾶν, μὴ νικῶντες δέ· καὶ	τὸ	κρίνειν ἐκ τῶν ἔργων ὁποῖός
[2, 6]	ἐν ταῖς μαθηματικαῖς, οὐκ ἔστι	τὸ	κύριον, καίτοι λέγεταί γε (καθ᾽
[2, 1]	τῷ καμπύλῳ τὸ κοῖλον καὶ	τὸ	κυρτὸν ἀδιαχώριστον, (καὶ τὸ εὐθὺ
[2, 1]	ἀδιαχώριστον, (καὶ τὸ εὐθὺ καὶ	τὸ	λευκόν· καίτοι τὸ εὐθὺ οὐ
[2, 8]	τῷ διορισμῷ προσκείμενον, κἀκεῖ λύεται	τὸ	λεχθέν. ὅταν μὲν γάρ τι
[2, 10]	(καὶ τὸ ἥδιον ἄμεινον, καὶ	τὸ	λυπηρὸν κακὸν καὶ τὸ λυπηρότερον
[2, 10]	Αἴτιον δὲ τὸ ἡδὺ καὶ	τὸ	λυπηρόν· οὕτω γὰρ ἔχει ὥστε
[2, 10]	καὶ τὸ λυπηρὸν κακὸν καὶ	τὸ	λυπηρότερον χεῖρον. (Ὥστε καὶ ἐκ
[2, 7]	ὅταν γίνηται ἀκρατής· εἰ οὖν	τὸ	μὲν ἀδικεῖν ἑκούσιον, τὸ δ᾽
[2, 8]	οἴεται γὰρ κακὸν πράττειν. ὥστε	τὸ	μὲν βίᾳ ἑκάτερον φάναι ποιεῖν
[2, 10]	ἕνεκα μία τῶν αἰτιῶν ἐστίν·	τὸ	μὲν γὰρ διὰ τί αἰτία·
[2, 1]	εὐδαιμονισμὸς καὶ ἔπαινος καὶ ἐγκώμιον.	Τὸ	μὲν γὰρ (ἐγκώμιον λόγος τοῦ
[2, 7]	προαίρεσιν, πάλιν ἐκ τῶνδε δῆλον.	Τὸ	μὲν γὰρ κατὰ βούλησιν ὡς
[2, 7]	κατὰ τὸν λογισμόν. Ὥστ᾽ εἰ	τὸ	μὲν δικαιοπραγεῖν ἑκούσιον, ὥσπερ καὶ
[2, 7]	κατὰ (προαίρεσιν ἢ κατὰ διάνοιαν,	τὸ	μὲν ἑκούσιον κατὰ τούτων τι,
[2, 10]	(σκοπός, οὐ βουλευτικοί. Ὥστ᾽ ἐπεὶ	τὸ	μὲν ἐφ᾽ αὑτῷ ὂν ἢ
[2, 10]	ἔχει ὥστε τῇ ψυχῇ φαίνεσθαι	τὸ	μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν (καὶ τὸ
[2, 3]	ἀπεχθητικὸς δὲ ὁ ἐλάττω· καὶ	τὸ	μὲν λίαν πρὸς ἡδονὴν ἀρέσκεια,
[2, 11]	τούτου, ἀλλὰ τῶν τούτου ἕνεκα.	Τὸ	μὲν οὖν (τυγχάνειν τούτων ἄλλης
[2, 10]	οὐ βουλευσάμενοι οὐδὲ προνοήσαντες, ἀνάγκη	τὸ	μὲν προαιρετὸν ἅπαν ἑκούσιον εἶναι,
[2, 10]	τίνος ἕνεκα προαιρεῖται, ἔστι δὲ	τὸ	μὲν τίνος, οὗ ἕνεκα προαιρεῖται
[2, 1]	τρόπον μετέχειν λόγου ἄμφω, ἀλλὰ	τὸ	(μὲν τῷ ἐπιτάττειν, τὸ δὲ
[2, 5]	τῆς ἀνισότητος ἢ ὁμοιότητος πρὸς	τὸ	μέσον, ἀλλ᾽ ὁτὲ μὲν θᾶττον
[2, 11]	τινός. Οὗ μὲν οὖν ἕνεκα	τὸ	μέσον ἐστίν, οὗ αἰτία ἡ
[2, 3]	πρᾶξις κίνησις. Ἐν πᾶσι δὲ	τὸ	μέσον τὸ πρὸς ἡμᾶς βέλτιστον·
[2, 5]	ὀρθὸν λόγον, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ	τὸ	μέσον ὑπερβολῆς καὶ (ἐλλείψεως τῆς
[2, 5]	τίνα δεῖ ὅρον ἀποβλέποντας λέγειν	τὸ	μέσον, ὕστερον ἐπισκεπτέον&#-247; φανερὸν ὅτι
[2, 1]	καὶ τὸ Σόλωνος ἔχει καλῶς,	τὸ	μὴ ζῶντ᾽ εὐδαιμονίζειν, ἀλλ᾽ ὅταν
[2, 11]	(προαιρεῖται δ᾽ οὐδείς. Ἔτι διὰ	τὸ	μὴ ῥᾴδιον εἶναι ἰδεῖν τὴν
[2, 1]	χρῆται δ᾽ ὁ ἱππικός&#-247; (καὶ	τὸ	μήτε μίαν ἡμέραν εἶναι εὐδαίμονα
[2, 1]	ἐστιν ἑτέρως ἄλογον, ἀφείσθω τοῦτο	τὸ	μόριον. Διαφέρει δ᾽ οὐδὲν οὔτ᾽
[2, 5]	οὐκ οὖσα λανθάνει: διὰ γὰρ	τὸ	ὀλίγον ἀναίσθητος ἐστίν&#-247; οἷον ὀργὴν
[2, 10]	σκεπτέον; δηλοῖ δέ πως καὶ	τὸ	ὄνομα αὐτό. Ἡ γὰρ προαίρεσις
[2, 2]	ἐστὶ τὸ ἦθος, ὥσπερ καὶ	τὸ	ὄνομα σημαίνει ὅτι ἀπὸ ἔθους
[2, 11]	τὸ τέλος. Τέλος δ᾽ ἐστὶ	τὸ	οὗ ἕνεκα. Ἔστι γὰρ πᾶσα
[2, 10]	τὸ δι᾽ ὅ, τοῦτ᾽ ἐστι	τὸ	οὗ ἕνεκα, οἷον πλοῦτος (ἢ
[2, 1]	τί ἑκάτερον αὐτῆς πρὸ ἔργου	τὸ	οὕτως ἔχειν. Ὑποκείσθω δὴ πρῶτον
[2, 8]	μὴ ποιεῖν, ἀλλ᾽ ἐκεῖνο ὑπομεῖναι	τὸ	πάθος. ἔτι ἴσως τούτων τὰ
[2, 8]	πράττειν ἀποδίδομεν. οὐ γάρ φαμεν	τὸ	παιδίον πράττειν, οὐδὲ τὸ θηρίον,
[2, 7]	κατὰ ὄρεξιν πράττειν, οὐδ᾽ ἀκούσιον	τὸ	παρὰ τὴν ὄρεξιν, φανερόν· ὅτι
[2, 7]	εἶναι, ὥσπερ καὶ ἐπιθυμίας· καὶ	(τὸ	παρὰ τὸν θυμὸν λυπηρόν, καὶ
[2, 10]	ἐναντία δὲ τῷ μέσῳ (καὶ)	τὸ	πλέον καὶ τὸ ἔλαττον&#-247; Αἴτιον
[2, 2]	ὅλως οἷς ἕπεται ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ ἡ αἰσθητικὴ ἡδονὴ ἢ
[2, 8]	ἔν τινι ἡλικίᾳ, ᾗ καὶ	τὸ	πράττειν ἀποδίδομεν. οὐ γάρ φαμεν
[2, 3]	σαλάκων, ὁ μὲν γὰρ ὑπερβάλλει	τὸ	πρέπον, ὁ δ᾽ ἐλλείπει τοῦ
[2, 10]	γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ τι ἦν	τὸ	προαιρετόν, δοξάζομεν δὲ πολλὰ καὶ
[2, 10]	οὐ ταὐτὸν τὸ ἑκούσιον καὶ	τὸ	προαιρετὸν ἢ ταὐτὸν ἐστίν. Μάλιστα
[2, 10]	τοῦτο μὲν φανερόν, ὅτι ἀνάγκη	τὸ	προαιρετὸν τῶν ἐφ᾽ αὑτῷ τι
[2, 3]	Ἐν πᾶσι δὲ τὸ μέσον	τὸ	πρὸς ἡμᾶς βέλτιστον· τοῦτο γάρ
[2, 8]	γὰρ τὸν λίθον ἄνω καὶ	τὸ	πῦρ κάτω βίᾳ καὶ ἀναγκαζόμενα
[2, 1]	μήθ᾽ ἡλικίαν πᾶσαν διὸ καὶ	τὸ	Σόλωνος ἔχει καλῶς, τὸ μὴ
[2, 6]	γὰρ τῶν ἐξ ἀνάγκης ἀναγκαῖον	τὸ	συμβαῖνον ἐστί, τὰ δέ γε
[2, 10]	τῷ βουλευομένῳ πρὸς ὃν σκοπεῖ	τὸ	συμφέρον, περὶ μὲν τοῦ τέλους
[2, 5]	ἐναντιώτερος εἶναι, οἷον καὶ περὶ	τὸ	σῶμα ἐν μὲν τοῖς πόνοις
[2, 8]	ποιεῖν οἰκεῖα τοῖς εἰρημένοις εἶναι·	τό	τε γὰρ βίαιον ἀκούσιον, καὶ
[2, 1]	μαρτύρια τὰ δοκοῦντα πᾶσιν ἡμῖν.	(Τό	τε γὰρ εὖ πράττειν καὶ
[2, 3]	αὐτὴ δὴ ἐστίν. Συνειλημμένον γὰρ	τό	τε πάθος λέγεται καὶ τὸ
[2, 1]	ζωὴ σπουδαία. Τοῦτ᾽ ἄρα ἐστὶ	τὸ	τέλεον ἀγαθόν, ὅπερ ἦν ἡ
[2, 11]	τὴν ἀρετὴν ἂν ὀρθὸν εἴη	τὸ	τέλος, ἀλλ᾽ οὐ τὰ πρὸς
[2, 11]	ἀρχαί, οὕτω καὶ ταῖς (ποιητικαῖς	τὸ	τέλος ἀρχὴ καὶ ὑπόθεσις. Ἐπειδὴ
[2, 10]	εἶναι καὶ μὴ τῶν πρὸς	τὸ	τέλος, δῆλον ὅτι ἡ προαίρεσις
[2, 10]	ἄλλου. Βούλεται δέ γε μάλιστα	τὸ	τέλος, καὶ δοξάζει δεῖν καὶ
[2, 10]	οὐδὲν προαιρεῖται, ἀλλὰ τὰ πρὸς	τὸ	τέλος· λέγω δ᾽ οἷον οὐθεὶς
[2, 11]	τέλους δεῖ πράττειν· (τοῦ δὲ	τὸ	τέλος ὀρθὸν εἶναι τῆς προαιρέσεως
[2, 11]	ἀναμάρτητον ποιεῖ τὴν προαίρεσιν καὶ	τὸ	τέλος ὀρθόν, οὕτως ὥστε οὗ
[2, 11]	τέλος, ἀλλ᾽ οὐ τὰ πρὸς	τὸ	τέλος. Τέλος δ᾽ ἐστὶ τὸ
[2, 11]	Τῆς μὲν οὖν νοήσεως ἀρχὴ	τὸ	τέλος, τῆς δὲ πράξεως ἡ
[2, 10]	στρατηγὸς ποῦ στρατοπεδεύσηται, οἷς ἀγαθὸν	τὸ	τέλος τὸ ἁπλῶς ἄριστον ἐστίν·
[2, 10]	ἀγάγῃ, ἢ αὐτὸς δύναται πρὸς	τὸ	τέλος. Τὸ δὲ τέλος ἐστὶ
[2, 10]	ἀκριβείας&#-247; περὶ δὲ τῶν πρὸς	τὸ	τέλος φερόντων ἡ σκέψις καὶ
[2, 6]	τοῦ τριγώνου δύο ὀρθὰς ἀνάγκη	τὸ	τετράγωνον ἔχειν τέτταρας ὀρθάς, φανερὸν
[2, 6]	μεταβάλλει τὸ τρίγωνον, ἀνάγκη (καὶ	τὸ	τετράγωνον μεταβάλλειν, οἷον εἰ τρεῖς,
[2, 11]	ποῖός τις· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ	τὸ	τίνος ἕνεκα πράττει, ἀλλ᾽ οὐ
[2, 3]	τό τε πάθος λέγεται καὶ	τὸ	τοιόνδε εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 6]	τρίγωνον. Εἰ δέ γε μεταβάλλει	τὸ	τρίγωνον, ἀνάγκη (καὶ τὸ τετράγωνον
[2, 11]	ἐκεῖνο, ὥσπερ ἐκεῖ, εἰ ἔστι	τὸ	τρίγωνον δύο ὀρθαί, ἀνάγκη τοδὶ
[2, 6]	τούτου τὸ δύο ὀρθὰς ἔχειν	τὸ	τρίγωνον. Εἰ δέ γε μεταβάλλει
[2, 6]	γὰρ μηθὲν ἄλλο αἴτιον (τοῦ	τὸ	τρίγωνον οὕτως ἔχειν, ἀρχή τις
[2, 10]	φθορὰ καὶ διαστροφὴ οὐκ εἰς	τὸ	τυχόν, ἀλλ᾽ εἰς τὰ ἐναντία
[2, 2]	ἔχει τὴν ἐπίδοσιν, (ἐθίζεται δὲ	τὸ	ὑπ᾽ ἀγωγῆς μὴ ἐμφύτου τῷ
[2, 10]	διαστροφὴν οὐ τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ	τὸ	φαινόμενον ἀγαθόν. Αἴτιον δ᾽ ὅτι
[2, 8]	ἔνεστιν. σχεδὸν δὲ τούτοις δυσὶ	τὸ	φύσει διορίζομεν, τῷ τε ὅσα
[2, 1]	ἄλλο ἐστὶ μέρος ψυχῆς, οἷον	τὸ	φυτικόν. Ἀνθρωπίνης γὰρ ψυχῆς τὰ
[2, 9]	μὲν τὸ ἔχειν, ἓν δὲ	τὸ	χρῆσθαι τῇ ἐπιστήμη, ὁ ἔχων
[2, 9]	οἷον εἰ δι᾽ ἀμέλειαν μὴ	ἐχρῆτο.	ὁμοίως δὲ καὶ μὴ ἔχων
[2, 10]	κατὰ μέρος βουλεύονται, οἷον ἰατρὸς	βουλεύσαιτο	ἂν εἰ δῴη (φάρμακον, καὶ
[2, 1]	καὶ τοὺς σοφούς· ἐπαινετὸν γὰρ	ὑπέκειτο	ἡ ἀρετὴ ἢ τὸ ἔργον,
[2, 9]	μὲν ὡς δικαίως ἂν> ἀγνοῶν	λέγοιτο,	ἔστι δὲ ὡς οὐ δικαίως,
[2, 9]	δὲ καὶ μὴ ἔχων τις	(ψέγοιτο	ἄν, εἰ ὃ ῥᾴδιον ἢ
[2, 10]	ἁμαρτάνομεν ἢ κατὰ τὴν αἴσθησιν	αὐτὸ	δρῶντες&#-247; ἐν μὲν τῇ ἰατρικῇ
[2, 10]	δέ πως καὶ τὸ ὄνομα	αὐτό.	Ἡ γὰρ προαίρεσις αἵρεσις μὲν
[2, 7]	ἅμα ἄρα ὁ αὐτὸς τὸ	αὐτὸ	πράξει ἑκὼν καὶ ἄκων. Ὁ
[2, 7]	πράττειν ἅμα τὸ κατὰ τὸ	αὐτὸ	τοῦ πράγματος, μᾶλλον ἑκούσιον τὸ
[2, 8]	οὔ, ἀλλὰ πάντες ἑκόντες ποιοῦσιν	αὐτὸ	τοῦτο; ἔξεστι γὰρ μὴ ποιεῖν,
[2, 8]	μέντοι γ᾽ ἁπλῶς, ὅτι οὐκ	αὐτὸ	τοῦτο προαιρεῖται ὃ πράττει, ἀλλ᾽
[2, 1]	καὶ τὸ εὖ ζῆν τὸ	αὐτὸ	τῷ εὐδαιμονεῖν, ὧν ἕκαστον χρῆσίς
[2, 1]	τὸ ἔργον ἀνάγκη ἓν καὶ	ταὐτὸ	εἶναι τῆς ψυχῆς καὶ τῆς
[2, 7]	εἰ τὸ βουλόμενον καὶ ἑκούσιον	ταὐτό,	σκέψασθαι. (Φαίνεται δὲ καὶ τοῦτο
[2, 1]	τὸν τρόπον διωρισμένων, λέγομεν ὅτι	ταὐτὸ>	τὸ ἔργον (τοῦ πράγματος καὶ
[2, 7]	ταὐτό, σκέψασθαι. (Φαίνεται δὲ καὶ	τοῦτο	ἀδύνατον. Ὑπόκειται γὰρ ἡμῖν καὶ
[2, 11]	λόγον ὀρθὸν παρέχειν ἡ ἀρετή,	τοῦτο	αἴτιον. Ἡ μὲν γὰρ> ἐγκράτεια
[2, 10]	εἰ πολεμῶσιν ἢ μὴ πολεμῶσιν	τοῦτο	βουλευομένοις. Ἐκ προτέρου δὲ μᾶλλον
[2, 1]	καὶ ποῖα μόρια αὐτῆς εἰς	τοῦτο	γὰρ ἀνῆκται&#-247; καὶ (γίνεται διὰ
[2, 3]	μέσον τὸ πρὸς ἡμᾶς βέλτιστον·	τοῦτο	γάρ ἐστιν ὡς ἡ ἐπιστήμη
[2, 7]	αὐτὸν (ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν·	τοῦτο	δ᾽ ἀδύνατον. Ἔτι δ᾽ ὁ
[2, 7]	δικαιότερος ἢ πρὶν γενέσθαι ἀκρατής.	Τοῦτο	δ᾽ ἀδύνατον. Τι μὲν τοίνυν
[2, 5]	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον,	τοῦτο	δ᾽ ἐστὶ τὸ μέσον ὑπερβολῆς
[2, 11]	τῆς προαιρέσεως κρίνομεν ποῖός τις·	τοῦτο	δ᾽ ἐστὶ τὸ τίνος ἕνεκα
[2, 10]	δέ, ἀλλ᾽ ἑτέρου πρὸ ἑτέρου·	τοῦτο	δὲ οὐχ οἷόν τε ἄνευ
[2, 7]	μὴ βουλόμενον ἐνδέχεται πράττειν ἑκόντα,	τοῦτο	δέδεικται μόνον&#-247; πολλὰ δὲ βουλόμενοι
[2, 3]	ποιεῖ τὴν βελτίστην ἕξιν. Καὶ	τοῦτο	(δῆλον διὰ τῆς ἐπαγωγῆς καὶ
[2, 5]	οὐχ ὁ πεινητικός. συμβαίνει δὲ	τοῦτο,	διότι ἡ φύσις εὐθὺς οὐ
[2, 11]	τισί, τὸν (λόγον. Ἔστι δὲ	τοῦτο	ἐγκράτεια· αὕτη γὰρ οὐ διαφθείρει
[2, 11]	ἡ ἀρετὴ αἰτία. Καὶ διὰ	τοῦτο	ἐκ τῆς προαιρέσεως κρίνομεν ποῖός
[2, 4]	τινας καὶ λύπας. Δῆλον δὲ	τοῦτο	ἐκ τῶν διαιρέσεων τῶν περὶ
[2, 8]	ἀλλὰ πάντες ἑκόντες ποιοῦσιν αὐτὸ	τοῦτο;	ἔξεστι γὰρ μὴ ποιεῖν, ἀλλ᾽
[2, 6]	ἔχειν, ἀρχή τις ἂν εἴη	τοῦτο	καὶ αἴτιον τῶν ὕστερον. Ὥστ᾽
[2, 10]	πράττειν. Κοινὸν δὲ περὶ δόξης	τοῦτο	καὶ βουλήσεως· οὐθεὶς γὰρ τέλος
[2, 3]	καὶ ὁ λόγος. Πανταχοῦ δὲ	τοῦτο	καὶ ποιεῖ τὴν βελτίστην ἕξιν.
[2, 10]	τοῦ τέλους οὐδεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ	τοῦτο	κεῖται πᾶσι, περὶ δὲ τῶν
[2, 8]	μὲν οὖν τῶν μορίων ἐνδέχεται	τοῦτο	λέγειν· ἡ δ᾽ ὅλη ἑκοῦσα
[2, 10]	τρόπον· ~Περὶ δὲ προαιρέσεως μετὰ	τοῦτο	λέγωμεν, διαπορήσαντες πρῶτον τῷ λόγῳ
[2, 8]	πρὸς τὸ βίᾳ ἔδει (σκέψασθαι,	τοῦτο	μὲν οὕτω διῃρήσθω οἱ γὰρ
[2, 10]	πρᾶξαι ἢ μὴ πρᾶξαι. Ὥστε	τοῦτο	μὲν φανερόν, ὅτι ἀνάγκη τὸ
[2, 2]	ἄνω τὸν λίθον, οὐδέποτε ποιήσει	τοῦτο	μὴ (βίᾳ&#-247; διὸ ἔστω τὸ>
[2, 10]	τοῦτο πῶς ἔσται. Βουλευόμεθα δὲ	τοῦτο	πάντες, ἕως ἂν εἰς ἡμᾶς
[2, 8]	φαῦλον ὑπολαμβάνουσιν, (ἀλλ᾽ ἂν μὴ	τοῦτο	πράττωσι, πληγαὶ ἢ δεσμοὶ ἢ
[2, 8]	γ᾽ ἁπλῶς, ὅτι οὐκ αὐτὸ	τοῦτο	προαιρεῖται ὃ πράττει, ἀλλ᾽ οὗ
[2, 3]	ποιητική, οὔτε λέγει οὔτε πράττει	τοῦτο	προσδιορίζουσα, ἀλλὰ τοῦτ᾽ ἐστι πρὸς
[2, 10]	ἢ τόδε συντείνει, ἢ δεδογμένου	τοῦτο	πῶς ἔσται. Βουλευόμεθα δὲ τοῦτο
[2, 10]	πᾶσι, περὶ δὲ τῶν εἰς	τοῦτο	τεινόντων, πότερον τόδε ἢ τόδε
[2, 1]	τί ἐστιν ἑτέρως ἄλογον, ἀφείσθω	τοῦτο	τὸ μόριον. Διαφέρει δ᾽ οὐδὲν
[2, 11]	(λόγος. Ἀλλὰ δὴ ὥσπερ ἀρχὴ	τοῦτο	ὑποκείσθω. Οὔτε γὰρ ἰατρὸς σκοπεῖ
[2, 2]	(βίᾳ&#-247; διὸ ἔστω τὸ> ἦθος	τοῦτο	ψυχῆς κατὰ ἐπιτακτικὸν λόγον τοῦ
[2, 1]	ᾗ τέλος. (Ἀρετῆς δ᾽ εἴδη	δύο,	ἡ μὲν ἠθικὴ ἡ δὲ
[2, 4]	μετὰ ταῦτα λεκτέον ὅτι ἐπειδὴ	δύο	μέρη τῆς ψυχῆς, καὶ αἱ
[2, 1]	δ᾽ ἀνθρωπίνην ἀρετὴν ζητοῦμεν, ὑποκείσθω	δύο	μέρη ψυχῆς τὰ λόγου μετέχοντα,
[2, 8]	κατὰ διάνοιαν, τούτων δὲ τὰ	δύο	μὴ ἐστί, λείπεται ἐν τῷ
[2, 11]	ἐκεῖ, εἰ ἔστι τὸ τρίγωνον	δύο	ὀρθαί, ἀνάγκη τοδὶ εἶναι. Τῆς
[2, 6]	Εἰ γὰρ ἔχοντος τοῦ τριγώνου	δύο	ὀρθὰς ἀνάγκη τὸ τετράγωνον ἔχειν
[2, 6]	φανερὸν ὡς αἴτιον τούτου τὸ	δύο	ὀρθὰς ἔχειν τὸ τρίγωνον. Εἰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 19/11/2009