Livre, chapitre |
[2, 9] |
καὶ
μὴ
ἔχων
τις
(ψέγοιτο
|
ἄν, |
εἰ
ὃ
ῥᾴδιον
ἢ
ἀναγκαῖον |
[2, 8] |
ἑκὼν
διά
γε
ταῦτα
πράττοι
|
ἄν, |
οὐδ᾽
ἀναγκαζόμενος.
τὴν
γὰρ
ἔξωθεν |
[2, 10] |
λόγῳ
περὶ
αὐτῆς.
Διστάσειε
γὰρ
|
ἄν |
τις
ἐν
(τῷ
γένει
πέφυκε |
[2, 10] |
ὄντων
ἐστίν.
Διὸ
καὶ
ἀπορήσειεν
|
ἄν |
τις,
τί
δή
ποθ᾽
οἱ |
[2, 9] |
δὲ
ἔστι
μὲν
ὡς
δικαίως
|
ἂν> |
ἀγνοῶν
λέγοιτο,
ἔστι
δὲ
ὡς |
[2, 8] |
βιάζεσθαι
τὴν
φύσιν.
καὶ
μᾶλλον
|
ἂν |
δόξειε
βίᾳ
καὶ
ἄκων
πράττειν, |
[2, 10] |
τινων,
καὶ
ζητοῦντι
δόξειε
δ᾽
|
ἂν |
δυοῖν
εἶναι
θάτερον
ἡ
προαίρεσις, |
[2, 10] |
αἰτίας
γίνεται,
περὶ
ὧν
οὐδεὶς
|
ἂν |
ἐγχειρήσειε
βουλεύεσθαι
μὴ
ἀγνοῶν·
περὶ |
[2, 10] |
μέρος
βουλεύονται,
οἷον
ἰατρὸς
βουλεύσαιτο
|
ἂν |
εἰ
δῴη
(φάρμακον,
καὶ
στρατηγὸς |
[2, 1] |
Νῦν
γὰρ
ὁμοίως
ἔχομεν
ὥσπερ
|
ἂν |
εἰ
καὶ
ὑγίειαν,
ὅτι
ἡ |
[2, 8] |
μὴ
λάβῃ
ψηλαφῶν
(ἀποκτείνοι,
γελοῖος
|
ἂν |
εἴη,
εἰ
λέγοι
ὅτι
βίᾳ |
[2, 10] |
ὄρεξις
(φανερόν.
Ἢ
γὰρ
βούλησις
|
ἂν |
εἴη
ἢ
ἐπιθυμία
ἢ
θυμός· |
[2, 7] |
τὸ
κατὰ
τὸν
θυμὸν
ἑκούσιον
|
ἂν |
εἴη
πᾶν.
Ἔοικε
δὲ
καὶ |
[2, 5] |
(ἐλλείψεως
τῆς
πρὸς
ἡμᾶς:
ἀναγκαῖον
|
ἂν |
εἴη
τὴν
ἠθικὴν
ἀρετὴν
καθ᾽ |
[2, 1] |
ψυχῆς
καὶ
τῆς
ἀρετῆς,
ἔργον
|
ἂν |
εἴη
τῆς
ἀρετῆς
ζωὴ
σπουδαία. |
[2, 6] |
τρίγωνον
οὕτως
ἔχειν,
ἀρχή
τις
|
ἂν |
εἴη
τοῦτο
καὶ
αἴτιον
τῶν |
[2, 6] |
καὶ
ἡ
(κακία
τῶν
ἑκουσίων
|
ἂν |
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα
τί
τὸ |
[2, 7] |
δὴ
τούτων
ἕν
τι
δόξειεν
|
ἂν> |
εἶναι,
ἤτοι
κατ᾽
ὄρεξιν
ἢ |
[2, 10] |
Βουλευόμεθα
δὲ
τοῦτο
πάντες,
ἕως
|
ἂν |
εἰς
ἡμᾶς
ἀναγάγωμεν
τῆς
γενέσεως |
[2, 1] |
τῶν
ἀτελῶν
ἐνέργεια
ἀτελής,
εἴη
|
ἂν |
ἡ
εὐδαιμονία
ζωῆς
τελείας
ἐνέργεια |
[2, 5] |
μέσον,
ἀλλ᾽
ὁτὲ
μὲν
θᾶττον
|
ἂν |
μεταβαίη
ἀπὸ
τῆς
ὑπερβολῆς
ἐπὶ |
[2, 8] |
λυπηρὸν
καὶ
φαῦλον
ὑπολαμβάνουσιν,
(ἀλλ᾽
|
ἂν |
μὴ
τοῦτο
πράττωσι,
πληγαὶ
ἢ |
[2, 6] |
μεταβάλλει
ἀναιρουμένου
θατέρου
ὑπὸ
θατέρου,
|
ἂν |
μὴ
τῷ
τὴν
ὑπόθεσιν
ἀνελεῖν |
[2, 2] |
ἀψύχοις
οὐχ
ὁρῶμεν
οὐδὲ
γὰρ
|
ἂν |
μυριάκις
ῥίψῃς
ἄνω
τὸν
λίθον, |
[2, 10] |
τῶν
ἐν
Ἰνδοῖς,
οὐδὲ
πῶς
|
ἂν |
ὁ
κύκλος
(τετραγωνισθείη.
Τὰ
μὲν |
[2, 11] |
(ὁ
λόγος,
διὰ
τὴν
ἀρετὴν
|
ἂν |
ὀρθὸν
εἴη
τὸ
τέλος,
ἀλλ᾽ |
[2, 7] |
πρῶτον
κατ᾽
ἐπιθυμίαν.
Δόξειε
δ᾽
|
ἂν |
πᾶν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον |
[2, 6] |
τῶν
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν
|
ἂν |
πράττειν.
Τῶν
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι |
[2, 3] |
ἔστιν
ἐν
τῷ
πῶς
λαμβάνειν,
|
ἂν |
πῶς
λαμβάνηται
τῷ
μᾶλλον
πάσχειν. |
[2, 10] |
αἴσθησιν
καὶ
πρᾶξιν,
(περὶ
ἧς
|
ἂν |
σκοπῶσιν,
εἰς
ἄπειρον
ἥξουσιν.
Ἐπειδὴ |
[2, 8] |
τούτων
τὰ
μὲν
φαίη
τις
|
ἂν |
τὰ
δ᾽
οὔ.
ὅσα
μὲν |
[2, 6] |
κινουμένης
τῆς
ἀρχῆς
πάντα
μάλιστ᾽
|
ἂν |
τὰ
δεικνύμενα
μεταβάλλοι,
αὐτὰ
δ᾽ |
[2, 7] |
Ἐκ
μὲν
τοίνυν
τούτων
δόξειεν
|
ἂν |
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι, |
[2, 1] |
(φαντασίαι
βελτίους
αἱ
τῶν
σπουδαίων,
|
ἐὰν |
μὴ
διὰ
νόσον
ἢ
πήρωσιν. |
[2, 10] |
ἢ
πράττειν
ἢ
μὴ
πράττειν,
|
ἐάν |
τις
πράττῃ
ἢ
ἀπρακτῇ
δι᾽ |
[2, 1] |
ἀρετὴ
(βελτίστη
ἕξις,
τῆς
ἀρετῆς
|
ἐνέργειαν |
τῆς
ψυχῆς
ἄριστον
εἶναι.
Ἦν |
[2, 4] |
Διὸ
καὶ
διορίζονται
πάντες
προχείρως
|
ἀπάθειαν |
καὶ
ἠρεμίαν
περὶ
ἡδονὰς
καὶ |
[2, 1] |
ἔχομεν
ὥσπερ
ἂν
εἰ
καὶ
|
ὑγίειαν, |
ὅτι
ἡ
ἀρίστη
διάθεσις
τοῦ |
[2, 9] |
ἀναγκαῖον
ἦν,
μὴ
ἔχει
δι᾽
|
ἀμέλειαν |
ἢ
ἡδονὴν
ἢ
λύπην.
ταῦτ᾽ |
[2, 9] |
οὐ
δικαίως,
οἷον
εἰ
δι᾽
|
ἀμέλειαν |
μὴ
ἐχρῆτο.
ὁμοίως
δὲ
καὶ |
[2, 1] |
ζωῆς
τελείας
ἐνέργεια
κατ᾽
ἀρετὴν
|
τελείαν. |
(Ὅτι
δὲ
τὸ
γένος
καὶ |
[2, 11] |
ἄνθρωπος.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
τήν
τε
|
κακίαν |
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ
τὴν
ἀρετήν· |
[2, 1] |
εἶναι
εὐδαίμονα
μήτε
παῖδα
μήθ᾽
|
ἡλικίαν |
πᾶσαν
διὸ
καὶ
τὸ
Σόλωνος |
[2, 3] |
ὁ
ἐλάττω·
καὶ
τὸ
μὲν
|
λίαν |
πρὸς
ἡδονὴν
ἀρέσκεια,
τὸ
δ᾽ |
[2, 1] |
ὁ
ἱππικός-247;
(καὶ
τὸ
μήτε
|
μίαν |
ἡμέραν
εἶναι
εὐδαίμονα
μήτε
παῖδα |
[2, 3] |
εὐθάδεια·
(ἔτι
δ᾽
ὁ
μὲν
|
μηδεμίαν |
ὑπομένων
λύπην,
μηδ᾽
εἰ
βέλτιον, |
[2, 4] |
διορίζονται
πάντες
προχείρως
ἀπάθειαν
καὶ
|
ἠρεμίαν |
περὶ
ἡδονὰς
καὶ
λύπας
εἶναι |
[2, 7] |
θάτερον-247;
τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
ἀκούσιον,
ἅμα
ἄρα
ὁ
αὐτὸς |
[2, 7] |
οἴεται
βέλτιστον
εἶναι
πράττειν
δι᾽
|
ἐπιθυμίαν |
ἀκρατεύεσθαι
ἐστίν.
Ὥστε
ἅμα
συμβήσεται |
[2, 7] |
ταῦτα
διαιρετέον,
καὶ
πρῶτον
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν. |
Δόξειε
δ᾽
ἂν
πᾶν
τὸ |
[2, 7] |
τούτων
δόξειεν
ἂν
τὸ
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν |
ἑκούσιον
εἶναι,
ἐκ
δὲ
(τῶνδε |
[2, 7] |
δ᾽
ἂν
πᾶν
τὸ
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν |
ἑκούσιον
εἶναι.
Τὸ
γὰρ
(ἀκούσιον |
[2, 7] |
καὶ
ἀκούσιον.
Τὸ
ἄρα
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν |
ἑκούσιον·
ἐναντία
γὰρ
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις. |
[2, 7] |
ἀκρατὴς
ἀδικήσει
τῷ
πράττειν
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν· |
ἑκὼν
ἄρα
πράξει,
καὶ
ἑκούσιον |
[2, 7] |
πράξει,
καὶ
ἑκούσιον
τὸ
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν· |
καὶ
γὰρ
ἄτοπον
εἰ
δικαιότεροι |
[2, 7] |
τὸ
κατὰ
βούλησιν
τοῦ
κατ᾽
|
ἐπιθυμίαν |
καὶ
θυμόν.
Τεκμήριον
δέ·
πολλὰ |
[2, 7] |
δ᾽
ὅταν
πράττῃ
παρὰ
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
κατὰ
τὸν
λογισμόν.
Ὥστ᾽
εἰ |
[2, 2] |
τὰ
τοιαῦτα,
θυμὸν
φόβον
αἰδῶ
|
ἐπιθυμίαν, |
ὅλως
οἷς
ἕπεται
ὡς
ἐπὶ |
[2, 7] |
λυπηρόν.
Τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
πᾶν
λυπηρόν
ἡ
γὰρ
ἐπιθυμία |
[2, 7] |
δ᾽
ἀκρατὴς
ὁ
κατὰ
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
παρὰ
τὸν
λογισμὸν
οἷος
πράττειν, |
[2, 8] |
ὁ
ἐγκρατευόμενος
λυπεῖται
παρὰ
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
πράττων
ἤδη,
καὶ
χαίρει
τὴν |
[2, 8] |
ἔπραξαν.
ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
δι᾽
|
ἐπιθυμίαν· |
ὥστε
καὶ
διάνοιαί
τινες
καὶ |
[2, 7] |
εἰς
βούλησιν
καὶ
θυμὸν
καὶ
|
ἐπιθυμίαν· |
ὥστε
ταῦτα
διαιρετέον,
καὶ
πρῶτον |
[2, 9] |
δὴ
ὁρίσασθαι
τὸ
κατὰ
τὴν
|
διάνοιαν. |
(δοκεῖ
δὴ
ἐναντίον
εἶναι
τὸ |
[2, 7] |
ἢ
κατὰ
(προαίρεσιν
ἢ
κατὰ
|
διάνοιαν, |
τὸ
μὲν
ἑκούσιον
κατὰ
τούτων |
[2, 8] |
ἢ
κατὰ
προαίρεσιν
ἢ
κατὰ
|
διάνοιαν, |
τούτων
δὲ
τὰ
δύο
μὴ |
[2, 10] |
δι᾽
αὑτὸν
καὶ
μὴ
δι᾽
|
ἄγνοιαν, |
ἑκὼν
πράττει
ἢ
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ |
[2, 9] |
κατὰ
συμβεβηκός·
τὸ
δὲ
δι᾽
|
ἄγνοιαν, |
καὶ
ὃ
καὶ
ᾧ
καὶ |
[2, 9] |
καὶ
ᾧ
καὶ
ὃ
δι᾽
|
ἄγνοιαν, |
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός·
τὸ
δὲ |
[2, 8] |
ἄκοντες
ποιεῖν,
καὶ
διὰ
τίν᾽
|
αἰτίαν, |
ὅτι
καθ᾽
ὁμοιότητά
τινα
τοῦ |
[2, 8] |
γὰρ
ἔχει
λόγον
καὶ
ὄρεξιν
|
ἐναντίαν, |
ἀλλὰ
τῇ
ὀρέξει
ζῇ-247;
ἐν |
[2, 5] |
ταῦτ᾽
ἔχει
καὶ
περὶ
ψυχῆς.
|
ἐναντίαν |
δὲ
τίθεμεν
τὴν
(ἕξιν
ἐφ᾽ |
[2, 6] |
ἕξ,
εἰ
δὲ
τέτταρες,
ὀκτώ.
|
Κἂν |
εἰ
μὴ
μεταβάλλοι,
τοιοῦτον
δ᾽ |
[2, 1] |
(νικῶντες,
ἀλλ᾽
οὐχ
οἱ
δυνάμενοι
|
νικᾶν, |
μὴ
νικῶντες
δέ·
καὶ
τὸ |
[2, 6] |
καὶ
ἑκάστη
πολλὰ
δύναται
τοιαῦτα
|
γεννᾶν, |
οἷον
ἄνθρωπος
ἀνθρώπους
καὶ
ζῷον |
[2, 8] |
ἃ
εἶπον,
(οὔτε
πρᾶξαι
ἃ
|
ἔπραξαν. |
ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
δι᾽
ἐπιθυμίαν· |
[2, 8] |
βίαιον
ἀκούσιον,
καὶ
τὸ
ἀκούσιον
|
πᾶν |
βίαιον
εἶναι
φαμέν.
ὥστε
περὶ |
[2, 7] |
πάσχουσιν,
ὥσπερ
καὶ
Εὔηνος
φησί
|
πᾶν |
γὰρ
ἀναγκαῖον
πρᾶγμ᾽
ἀνιαρὸν
ἔφυ" |
[2, 7] |
ἑκούσιον
εἶναι.
Τὸ
γὰρ
(ἀκούσιον
|
πᾶν |
δοκεῖ
εἶναι
βίαιον,
τὸ
δὲ |
[2, 7] |
τὸν
θυμὸν
ἑκούσιον
ἂν
εἴη
|
πᾶν. |
Ἔοικε
δὲ
καὶ
Ἡράκλειτος
λέγειν |
[2, 7] |
Τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
|
πᾶν |
λυπηρόν
ἡ
γὰρ
ἐπιθυμία
τοῦ |
[2, 7] |
τὸ
δὲ
βίαιον
λυπηρόν,
καὶ
|
πᾶν |
ὃ
ἀναγκαζόμενοι
ποιοῦσιν
ἢ
πάσχουσιν, |
[2, 7] |
οὐκ
ἀκούσιον
ἀπεδείχθη,
(ἀλλὰ
μᾶλλον
|
πᾶν |
ὃ
βούλεται
καὶ
ἑκούσιον
ἀλλ᾽ |
[2, 7] |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν.
Δόξειε
δ᾽
ἂν
|
πᾶν |
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι. |
[2, 7] |
εἶναι,
ἐκ
δὲ
(τῶνδε
τοὐναντίον.
|
Ἅπαν |
γὰρ
ὃ
ἑκών
τις
πράττει, |
[2, 10] |
προνοήσαντες,
ἀνάγκη
τὸ
μὲν
προαιρετὸν
|
ἅπαν |
ἑκούσιον
εἶναι,
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον |
[2, 8] |
πράττοντα.
δοκεῖ
δὴ
τὸ
βίαιον
|
ἅπαν |
λυπηρὸν
εἶναι,
καὶ
οὐθεὶς
βίᾳ |
[2, 1] |
ἱππικός-247;
(καὶ
τὸ
μήτε
μίαν
|
ἡμέραν |
εἶναι
εὐδαίμονα
μήτε
παῖδα
μήθ᾽ |
[2, 5] |
φιλογυμναστικαὶ
φιλοϋγιεῖς
μᾶλλον
ἔσονται
καθ᾽
|
ἑκατέραν |
τὴν
αἵρεσιν,
ἔνθα
μὲν
αἱ |
[2, 1] |
τῆς
εὐεξίας
πονοῦσιν
ἄριστα·
ἔτι
|
πᾶσαν |
διάθεσιν
ὑπὸ
τῶν
αὐτῶν
γίγνεσθαι |
[2, 1] |
εὐδαίμονα
μήτε
παῖδα
μήθ᾽
ἡλικίαν
|
πᾶσαν |
διὸ
καὶ
τὸ
Σόλωνος
ἔχει |
[2, 4] |
διὰ
τὰς
ἔμπροσθεν
θέσεις
συμβαίνει
|
πᾶσαν |
ἠθικὴν
ἀρετὴν
περὶ
ἡδονὰς
εἶναι |
[2, 3] |
εἰ
βέλτιον,
τρυφερός,
ὁ
δὲ
|
πᾶσαν |
(ὁμοίως
ὡς
μὲν
ἁπλῶς
εἰπεῖν |
[2, 3] |
ἔτι
δ᾽
ἄσωτος
ὁ
πρὸς
|
ἅπασαν |
δαπάνην
ὑπερβάλλων,
ἀνελεύθερος
δὲ
ὁ |
[2, 3] |
ὑπερβάλλων,
ἀνελεύθερος
δὲ
ὁ
πρὸς
|
ἅπασαν |
ἐλλείπων·
ὁμοίως
(δὲ
καὶ
ὁ |
[2, 6] |
ἡ
(κακία
τῶν
ἑκουσίων
ἂν
|
εἴησαν. |
~Ληπτέον
ἄρα
τί
τὸ
ἑκούσιον |
[2, 8] |
τὴν
παρὰ
τὴν
ὁρμὴν
ἢ
|
ἐμποδίζουσαν |
ἢ
κινοῦσαν,
ἀνάγκην
λέγομεν,
ὥσπερ |
[2, 8] |
(ἐπιθυμιῶν
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων
πρὸς
|
ἀντιτείνουσαν |
τὴν
ὄρεξιν-247;
ὅ
τ᾽
ἀκρατὴς |
[2, 8] |
τὴν
ὁρμὴν
ἢ
ἐμποδίζουσαν
ἢ
|
κινοῦσαν, |
ἀνάγκην
λέγομεν,
ὥσπερ
εἴ
τις |
[2, 7] |
δ᾽
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
βούλησιν,
|
ὅταν |
(ἀκρατὴς
γένηται,
οὐκέτι
ἀδικήσει,
ἀλλ᾽ |
[2, 7] |
οἴεται
εἶναι
κακά,
πράττει
δ᾽
|
ὅταν |
γίνηται
ἀκρατής·
εἰ
οὖν
τὸ |
[2, 8] |
τῷ
βούλεσθαι
καὶ
τῷ
ἐπιθυμεῖν·
|
ὅταν |
(δ᾽
ἔσωθεν
ἡ
ἀρχή,
οὐ |
[2, 8] |
κινῇ
ἢ
ἠρεμίζῃ,
βίᾳ
φαμέν,
|
ὅταν |
δὲ
μή,
οὐ
βίᾳ·
ἐν |
[2, 8] |
λέγεται,
ἀλλ᾽
ἀνώνυμος
(ἡ
ἀντίθεσις.
|
ὅταν |
δὲ
παρὰ
ταύτην,
βίᾳ
φαμέν. |
[2, 10] |
ἀλλὰ
δόξα
τε
καὶ
ὄρεξις,
|
ὅταν |
(ἐκ
τοῦ
βουλεύσασθαι
συμπερανθῶσιν.
Ἐπεὶ |
[2, 7] |
λογισμὸν
οἷος
πράττειν,
ἀκρατεύεται
δ᾽
|
ὅταν |
ἐνεργῇ
κατ᾽
αὐτήν,
τὸ
δ᾽ |
[2, 8] |
βίᾳ
πράξει,
ἢ
οὐ
φύσει,
|
ὅταν |
κακὸν
ἀγαθοῦ
ἕνεκα
ἢ
μείζονος |
[2, 8] |
ἀναγκαζόμενα
φέρεσθαι
φαμέν.
ταῦτα
δ᾽
|
ὅταν |
κατὰ
τὴν
φύσει
καὶ
τὴν |
[2, 1] |
τὸ
μὴ
ζῶντ᾽
εὐδαιμονίζειν,
ἀλλ᾽
|
ὅταν |
λάβῃ
τέλος·
οὐθὲν
γὰρ
ἀτελὲς |
[2, 8] |
προσκείμενον,
κἀκεῖ
λύεται
τὸ
λεχθέν.
|
ὅταν |
μὲν
γάρ
τι
τῶν
ἔξωθεν |
[2, 5] |
ἢ
πρός
τινα
ὅρον,
οἷον
|
ὅταν |
μὴ
ὡς
οἱ
πολλοί:
ὁ |
[2, 8] |
πολλὰ
καὶ
πάσχοντα
καὶ
ποιοῦντα,
|
ὅταν |
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν |
[2, 3] |
τὸν
τρόπον
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
|
ὅταν |
περὶ
τῶν
ἕξεων
λέγωμεν
τῶν |
[2, 7] |
ἀρετὴ
δικαιοτέρους
ποιεῖ.
Ἐγκρατεύεται
δ᾽
|
ὅταν |
πράττῃ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
κατὰ |
[2, 8] |
τοῦ
λόγου
καὶ
τῆς
ὀρέξεως,
|
ὅταν |
πράττωσιν
ὃ
καὶ
λυπηρὸν
καὶ |
[2, 5] |
δ᾽
ἐν
λύπαις,
ὁτὲ
δ᾽
|
ἐν |
ἀμφοτέραις.
ὁ
γὰρ
(ὑπερβάλλων
τῷ |
[2, 8] |
ἔτι
καὶ
ἡδονὴ
καὶ
λύπη
|
ἐν |
ἀμφοτέροις
ἔνεστι.
καὶ
γὰρ
ὁ |
[2, 3] |
~Διωρισμένων
δὲ
τούτων,
ληπτέον
ὅτι
|
ἐν |
ἅπαντι
συνεχεῖ
καὶ
διαιρετῷ
ἐστιν |
[2, 10] |
περὶ
αὐτῶν
ἐν
μὲν
τοῖς
|
ἐν |
ἀρχῇ
βραχέως,
ἐν
δὲ
τοῖς |
[2, 8] |
καὶ
ποιοῦντα,
ὅταν
παρὰ
τὴν
|
ἐν |
αὐτῷ
ὁρμὴν
ἔξωθέν
τι
κινῇ. |
[2, 8] |
τι
τῶν
ἔξωθεν
παρὰ
τὴν
|
ἐν |
αὐτῷ
ὁρμὴν
κινῇ
ἢ
ἠρεμίζῃ, |
[2, 3] |
ἄλληλα
ἢ
πρὸς
ἡμᾶς,
οἷον
|
ἐν |
γυμναστικῇ,
ἐν
ἰατρικῇ,
ἐν
οἰκοδομικῇ, |
[2, 8] |
ἐναντίαν,
ἀλλὰ
τῇ
ὀρέξει
ζῇ-247;
|
ἐν |
δ᾽
ἀνθρώπῳ
ἔνεστιν
ἄμφω,
καὶ |
[2, 6] |
ἣν
ἴσως
ὁ
θεὸς
ἄρχει.
|
Ἐν |
δὲ
ταῖς
ἀκινήτοις
ἀρχαῖς,
οἷον |
[2, 10] |
τῇ
ἰατρικῇ
ἀμφοτέρως
ἐνδέχεται
ἁμαρτεῖν,
|
ἐν |
δὲ
τῇ
γραμματικῇ
κατὰ
τὴν |
[2, 5] |
(ἐλλείψεως
καὶ
ἐγγύτερον
τοῦ
μέσου,
|
ἐν |
δὲ
τῇ
τροφῇ
ἡ
ἔλλειψις |
[2, 10] |
μὲν
τοῖς
ἐν
ἀρχῇ
βραχέως,
|
ἐν |
δὲ
τοῖς
ἀναλυτικοῖς
δι᾽
ἀκριβείας-247; |
[2, 8] |
τοῖς
ἀψύχοις
ἁπλῆ
ἡ
ἀρχή,
|
ἐν |
δὲ
τοῖς
ἐμψύχοις
πλεονάζει·
οὐ |
[2, 11] |
τὸν
μὲν
σκοπὸν
ὀρθὸν
εἶναι,
|
ἐν |
δὲ
τοῖς
πρὸς
τὸν
σκοπὸν |
[2, 8] |
ὅταν
δὲ
μή,
οὐ
βίᾳ·
|
ἐν |
δὲ
τῷ
ἀκρατεῖ
καὶ
ἐγκρατεῖ |
[2, 8] |
βίᾳ
δ᾽
οὐδέτερος,
ἀλλὰ
τῶν
|
ἐν |
ἐκείνοις
τι,
ἐπεὶ
καὶ
φύσει |
[2, 10] |
προαιρετικὴν
μεσότητος
τῆς
πρὸς
ἡμᾶς
|
ἐν |
ἡδέσι
καὶ
λυπηροῖς,
καθ᾽
ὅσα |
[2, 5] |
δ᾽
ἡ
μεσότης
ὁτὲ
μὲν
|
ἐν |
ἡδοναῖς
καὶ
γὰρ
ὑπερβολὴ
καὶ |
[2, 5] |
εἶναι
καὶ
περὶ
μές᾽
ἄττα
|
ἐν |
ἡδοναῖς
καὶ
λύπαις
καὶ
ἡδέσι |
[2, 3] |
πρὸς
ἡμᾶς,
οἷον
ἐν
γυμναστικῇ,
|
ἐν |
ἰατρικῇ,
ἐν
οἰκοδομικῇ,
ἐν
κυβερνητικῇ, |
[2, 10] |
Διὸ
οὐ
βουλευόμεθα
περὶ
τῶν
|
ἐν |
Ἰνδοῖς,
οὐδὲ
πῶς
ἂν
ὁ |
[2, 3] |
γυμναστικῇ,
ἐν
ἰατρικῇ,
ἐν
οἰκοδομικῇ,
|
ἐν |
κυβερνητικῇ,
καὶ
ἐν
(ὁποιᾳοῦν
πράξει, |
[2, 5] |
ὑπερβολὴ
καὶ
ἔλλειψις-247;
ὁτὲ
δ᾽
|
ἐν |
λύπαις,
ὁτὲ
δ᾽
ἐν
ἀμφοτέραις. |
[2, 10] |
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν
αὐτὸ
δρῶντες-247;
|
ἐν |
μὲν
τῇ
ἰατρικῇ
ἀμφοτέρως
ἐνδέχεται |
[2, 8] |
αὐτῷ
ὁρμὴν
ἔξωθέν
τι
κινῇ.
|
ἐν |
μὲν
τοῖς
ἀψύχοις
ἁπλῆ
ἡ |
[2, 10] |
ὑποθέσεις
(εἴρηται
δὲ
περὶ
αὐτῶν
|
ἐν |
μὲν
τοῖς
ἐν
ἀρχῇ
βραχέως, |
[2, 5] |
οἷον
καὶ
περὶ
τὸ
σῶμα
|
ἐν |
μὲν
τοῖς
πόνοις
ὑγιεινότερον
ἡ |
[2, 3] |
οἷον
ἐν
γυμναστικῇ,
ἐν
ἰατρικῇ,
|
ἐν |
οἰκοδομικῇ,
ἐν
κυβερνητικῇ,
καὶ
ἐν |
[2, 3] |
ἐν
οἰκοδομικῇ,
ἐν
κυβερνητικῇ,
καὶ
|
ἐν |
(ὁποιᾳοῦν
πράξει,
καὶ
ἐπιστημονικῇ
καὶ |
[2, 10] |
ζῴοις
ἐστὶν
ἡ
προαίρεσις,
οὔτε
|
ἐν |
πάσῃ
ἡλικίᾳ,
οὔτε
πάντως
ἔχοντος |
[2, 3] |
συνεχές,
ἡ
δὲ
πρᾶξις
κίνησις.
|
Ἐν |
πᾶσι
δὲ
τὸ
μέσον
τὸ |
[2, 10] |
ἐν
(τῷ
γένει
πέφυκε
καὶ
|
ἐν |
ποίῳ
θεῖναι
αὐτὴν
χρή,
καὶ |
[2, 10] |
ἐστιν
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις,
ὥσπερ
|
ἐν |
ταῖς
θεωρητικαῖς
ἐπιστήμαις
ὑποθέσεις
(εἴρηται |
[2, 6] |
δὲ
ταῖς
ἀκινήτοις
ἀρχαῖς,
οἷον
|
ἐν |
ταῖς
μαθηματικαῖς,
οὐκ
ἔστι
τὸ |
[2, 1] |
σώματος,
καὶ
Κορίσκος
ὁ
(τῶν
|
ἐν |
τῇ
ἀγορᾷ
μελάντατος·
τί
μὲν |
[2, 10] |
Ἀλλὰ
περὶ
μὲν
τούτων
ἐροῦμεν
|
ἐν |
τῇ
περὶ
τῶν
δικαίων
ἐπισκέψει· |
[2, 1] |
ψυχῇ,
καὶ
τούτων
αἱρετώτερα
τὰ
|
ἐν |
τῇ
ψυχῇ,
καθάπερ
διαιρούμεθα
καὶ |
[2, 1] |
τίνων.
Δεῖ
δὴ
ζητεῖν
ὥσπερ
|
ἐν |
τοῖς
ἄλλοις
ἔχοντές
τι
ζητοῦσι |
[2, 10] |
διὰ
τὸ
βουλεύσασθαι.
Διὸ
οὔτε
|
ἐν |
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις
ἐστὶν
ἡ |
[2, 6] |
πρᾶξις
κίνησις.
Ἐπεὶ
δ᾽
(ὥσπερ
|
ἐν |
τοῖς
ἄλλοις
ἡ
ἀρχὴ
αἰτία |
[2, 2] |
εἶναι.
Μετὰ
ταῦτα
ἡ
διαίρεσις
|
ἐν |
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις
τῶν
παθημάτων
καὶ |
[2, 2] |
οὕτως
ἤδη
τὸ
ἐνεργητικόν,
ὃ
|
ἐν |
τοῖς
ἀψύχοις
οὐχ
ὁρῶμεν
οὐδὲ |
[2, 1] |
τῇ
ψυχῇ,
καθάπερ
διαιρούμεθα
καὶ
|
ἐν |
τοῖς
ἐξωτερικοῖς
λόγοις:
φρόνησις
γὰρ |
[2, 10] |
θυμοῦ
καὶ
ἐπιθυμίας
προαιροῦνται·
καὶ
|
ἐν |
τοῖς
πάθεσιν
ὄντες
οὐ
(προαιροῦνται, |
[2, 8] |
ἀλλ᾽
οὗ
ἕνεκα,
ἐπεὶ
καὶ
|
ἐν |
τούτοις
ἐστί
τις
διαφορά.
εἰ |
[2, 10] |
αὐτῆς.
Διστάσειε
γὰρ
ἄν
τις
|
ἐν |
(τῷ
γένει
πέφυκε
καὶ
ἐν |
[2, 8] |
τὰ
δύο
μὴ
ἐστί,
λείπεται
|
ἐν |
τῷ
διανοούμενόν
πως
πράττειν
εἶναι |
[2, 8] |
ἀλλ᾽
εἴ
τις
προσθῇ
τὸ
|
ἐν |
τῷ
διορισμῷ
προσκείμενον,
κἀκεῖ
λύεται |
[2, 1] |
διαφόρους
καὶ
τὰς
εἰρημένας,
ὥσπερ
|
ἐν |
τῷ
καμπύλῳ
τὸ
κοῖλον
καὶ |
[2, 3] |
ἔνια
τῶν
λεγομένων
οὐκ
ἔστιν
|
ἐν |
τῷ
πῶς
λαμβάνειν,
ἂν
πῶς |
[2, 1] |
ὥσπερ
οὐδ᾽
ἡ
τοῦ
σώματος·
|
ἐν |
τῷ
ὕπνῳ
γὰρ
μᾶλλον
ἐνεργεῖ |
[2, 1] |
δ᾽
αἰσθητικὸν
καὶ
ὀρεκτικὸν
ἀτελῆ
|
ἐν |
τῷ
ὕπνῳ.
Ὅσον
δὲ
τοῦ |
[2, 10] |
λύπας
πᾶσα,
ἡ
δὲ
κακία
|
ἐν |
ὑπερβολῇ
καὶ
ἐλλείψει
καὶ
περὶ |
[2, 1] |
τὸ
ἄριστον,
τὰ
δὲ
(τέλη
|
ἐν |
ψυχῇ
καὶ
τὰ
ἄριστα
τῶν |
[2, 1] |
τὰ
ἀγαθὰ
ἢ
ἐκτὸς
ἢ
|
ἐν> |
ψυχῇ,
καὶ
τούτων
αἱρετώτερα
τὰ |
[2, 1] |
εἶναι
δοκεῖ
πᾶσιν.
Τῶν
δὲ
|
ἐν |
ψυχῇ
τὰ
μὲν
ἕξεις
ἢ |
[2, 8] |
(ὅλην
μεταφέρουσι
ψυχήν,
ὅτι
τῶν
|
ἐν |
ψυχῇ
τι
τοιοῦτον
ὁρῶσιν.
ἐπὶ |
[2, 1] |
γὰρ
καὶ
ἀρετὴ
καὶ
ἡδονὴ
|
ἐν |
(ψυχῇ,
ὧν
ἢ
ἔνια
ἢ |
[2, 8] |
δ᾽
ἀνθρώπῳ
ἔνεστιν
ἄμφω,
καὶ
|
ἔν |
τινι
ἡλικίᾳ,
ᾗ
καὶ
τὸ |
[2, 7] |
τὸ
ἀκούσιον.
Τριῶν
δὴ
τούτων
|
ἕν |
τι
δόξειεν
ἂν>
εἶναι,
ἤτοι |
[2, 8] |
ἀνάγκη
μὲν
ἦν
τριῶν
τούτων
|
ἕν |
τι
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον,
ἢ |
[2, 9] |
διττόν,
ἓν
μὲν
τὸ
ἔχειν,
|
ἓν |
δὲ
τὸ
χρῆσθαι
τῇ
ἐπιστήμη, |
[2, 1] |
Ὥστ᾽
ἐπεὶ
τὸ
ἔργον
ἀνάγκη
|
ἓν |
καὶ
ταὐτὸ
εἶναι
τῆς
ψυχῆς |
[2, 9] |
ἐπίστασθαι
καὶ
τὸ
εἰδέναι
διττόν,
|
ἓν |
μὲν
τὸ
ἔχειν,
ἓν
δὲ |
[2, 7] |
πράττομεν
ἐξαίφνης,
προαιρεῖται
δ᾽
οὐδεὶς
|
οὐδὲν |
ἐξαίφνης.
~εἰ
δὲ
ἀνάγκη
μὲν |
[2, 1] |
τοῦτο
τὸ
μόριον.
Διαφέρει
δ᾽
|
οὐδὲν |
οὔτ᾽
εἰ
μεριστὴ
ἡ
ψυχὴ |
[2, 10] |
καὶ
βουλήσεως·
οὐθεὶς
γὰρ
τέλος
|
οὐδὲν |
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
τὰ
πρὸς
τὸ |
[2, 6] |
τε,
πλὴν
τοσοῦτον.
Εἰ
γὰρ
|
μηθὲν |
ἄλλο
αἴτιον
(τοῦ
τὸ
τρίγωνον |
[2, 10] |
ἢ
θυμός·
οὐθεὶς
γὰρ
ὀρέγεται
|
μηθὲν |
πεπονθὼς
τούτων.
Θυμὸς
μὲν
οὖν |
[2, 3] |
πλεονεκτικός,
ὁ
δ᾽
εὐήθης
οὐδ᾽
|
ὅθεν |
δεῖ·
φθονερὸς
δὲ
τῷ
λυπεῖσθαι |
[2, 8] |
ὄντα
ἑκάτερα
ἐκκρούεται
ὑπ᾽
ἀλλήλων.
|
ὅθεν |
καὶ
ἐπὶ
τὴν
(ὅλην
μεταφέρουσι |
[2, 6] |
Τῶν
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι
τοιαῦται,
|
ὅθεν |
πρῶτον
αἱ
κινήσεις,
κύριαι
λέγονται, |
[2, 3] |
πανταχόθεν
πλεονεκτικός,
ζημιώδης
δὲ
ὁ
|
μηδαμόθεν, |
ἀλλ᾽
ὀλιγαχόθεν·
ἀλαζὼν
δὲ
ὁ |
[2, 3] |
ὁ
μὲν
πανοῦργος
πάντως
καὶ
|
πάντοθεν |
πλεονεκτικός,
ὁ
δ᾽
εὐήθης
οὐδ᾽ |
[2, 3] |
ζημιώδης
δὲ
ὁ
μηδαμόθεν,
ἀλλ᾽
|
ὀλιγαχόθεν· |
ἀλαζὼν
δὲ
ὁ
πλείω
(τῶν |
[2, 3] |
ὥσπερ
λίθος·
κερδαλέος
δὲ
ὁ
|
πανταχόθεν |
πλεονεκτικός,
ζημιώδης
δὲ
ὁ
μηδαμόθεν, |
[2, 4] |
τε
ταῦτα
καὶ
διὰ
τὰς
|
ἔμπροσθεν |
θέσεις
συμβαίνει
πᾶσαν
ἠθικὴν
ἀρετὴν |
[2, 6] |
συμβαῖνον
ἐστί,
τὰ
δέ
γε
|
ἐντεῦθεν |
ἐνδέχεται
γενέσθαι
τἀναντία,
καὶ
ὃ |
[2, 1] |
ἐκ
τούτων,
διὰ
τί
ποτ᾽
|
οὐθὲν |
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι
τῶν
φαύλων |
[2, 1] |
εὐδαιμονίζειν,
ἀλλ᾽
ὅταν
λάβῃ
τέλος·
|
οὐθὲν |
γὰρ
ἀτελὲς
εὔδαιμον·
οὐ
γὰρ |
[2, 6] |
(τῶν
ζῴων:
τῶν
γὰρ
ἄλλων
|
οὐθὲν |
εἴποιμεν
ἂν
πράττειν.
Τῶν
δ᾽ |
[2, 10] |
εἰ
ποιητέον
ἢ
μὴ
ποιητέον
|
οὐθὲν |
κωλύει
πολλοῖς
ὑπάρχειν,
τὸ
(δὲ |
[2, 8] |
διορισμῷ
προσκείμενον,
κἀκεῖ
λύεται
τὸ
|
λεχθέν. |
ὅταν
μὲν
γάρ
τι
τῶν |
[2, 8] |
ἄν,
οὐδ᾽
ἀναγκαζόμενος.
τὴν
γὰρ
|
ἔξωθεν |
ἀρχήν,
τὴν
παρὰ
τὴν
ὁρμὴν |
[2, 8] |
ὅταν
μὲν
γάρ
τι
τῶν
|
ἔξωθεν |
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν |
[2, 8] |
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν
|
ἔξωθέν |
τι
κινῇ.
ἐν
μὲν
τοῖς |
[2, 8] |
καὶ
τῷ
ἐπιθυμεῖν·
ὅταν
(δ᾽
|
ἔσωθεν |
ἡ
ἀρχή,
οὐ
βίᾳ.
ἔτι |
[2, 7] |
Τριῶν
δὴ
τούτων
ἕν
τι
|
δόξειεν |
ἂν>
εἶναι,
ἤτοι
κατ᾽
ὄρεξιν |
[2, 7] |
γινόμενοι.
Ἐκ
μὲν
τοίνυν
τούτων
|
δόξειεν |
ἂν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον |
[2, 10] |
ἡμῖν
ὄντων
ἐστίν.
Διὸ
καὶ
|
ἀπορήσειεν |
ἄν
τις,
τί
δή
ποθ᾽ |
[2, 10] |
περιπατεῖν
ἢ
καθῆσθαι
τοῦ
ὑγιαίνειν
|
ἕνεκεν, |
οὐδ᾽
(εὐδαιμονεῖν,
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι
ἢ |
[2, 10] |
ἄλλῳ
χρήσασθαι
ἢ
πρὸς
ἃ
|
πέφυκεν, |
οἷον
ὄψει·
οὐ
γὰρ
οἷόν |
[2, 7] |
γίνηται
ἀκρατής·
εἰ
οὖν
τὸ
|
μὲν |
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον |
[2, 10] |
Τὸ
δὲ
τέλος
ἐστὶ
φύσει
|
μὲν |
ἀεὶ
ἀγαθόν,
καὶ
περὶ
οὗ |
[2, 6] |
ἐπιούσης
σκέψεως.
Εἰσὶ
δὴ
πᾶσαι
|
μὲν |
αἱ
οὐσίαι
κατὰ
φύσιν
τινὲς |
[2, 5] |
καθ᾽
ἑκατέραν
τὴν
αἵρεσιν,
ἔνθα
|
μὲν |
αἱ
πολυπονώτεραι,
ἔνθα
δ᾽
αἱ |
[2, 1] |
αἱ
δ᾽
ἠθικαὶ
τοῦ
ἀλόγου
|
μέν, |
ἀκολουθητικοῦ
δὲ
κατὰ
φύσιν
τῷ |
[2, 3] |
γὰρ
(ἢ
ἀναγκαζόμενοι
καὶ
πατάξαι
|
μέν, |
ἀλλ᾽
οὐχ᾽
ὑβρίσαι:
ὁμοίως
δὲ |
[2, 3] |
ὁ
δὲ
πᾶσαν
(ὁμοίως
ὡς
|
μὲν |
ἁπλῶς
εἰπεῖν
ἀνώνυμος,
μεταφορᾷ
δὲ |
[2, 5] |
ὥστε
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος
ὃ
|
μὲν |
ἀποδέχεσθαι
τὴν
ὑπερβολὴν
ὃ
δὲ |
[2, 8] |
γὰρ
κακὸν
πράττειν.
ὥστε
τὸ
|
μὲν |
βίᾳ
ἑκάτερον
φάναι
ποιεῖν
ἔχει |
[2, 10] |
μία
τῶν
αἰτιῶν
ἐστίν·
τὸ
|
μὲν |
γὰρ
διὰ
τί
αἰτία·
οὗ |
[2, 4] |
δυνάμεις
καὶ
τὰς
ἕξεις.
Αἱ
|
μὲν |
γὰρ
δυνάμεις
καὶ
αἱ
ἕξεις |
[2, 10] |
ἐνίων
δ᾽
οὐκ
ἐνδέχεται.
Τὰ
|
μὲν |
γὰρ
δυνατὰ
μέν
ἐστι
καὶ |
[2, 11] |
ἡ
ἀρετή,
τοῦτο
αἴτιον.
Ἡ
|
μὲν |
γὰρ>
ἐγκράτεια
τοιοῦτον,
τῶν
ἐπαινετῶν |
[2, 1] |
καὶ
ἔπαινος
καὶ
ἐγκώμιον.
Τὸ
|
μὲν |
γὰρ
(ἐγκώμιον
λόγος
τοῦ
καθ᾽ |
[2, 1] |
ἐν
τῇ
ἀγορᾷ
μελάντατος·
τί
|
μὲν |
γὰρ
ἑκάτερον
τούτων
οὐκ
ἴσμεν, |
[2, 10] |
βούλησις
καὶ
προαίρεσις
ταὐτόν.
Βούλονται
|
μὲν |
γὰρ
ἔνια
(ταὐτὸν)
καὶ
τῶν |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον
λέγεται
διχῶς.
Τῶν
|
μὲν |
γάρ
ἐστιν
ἕτερόν
τι
τὸ |
[2, 3] |
τὰ
δὲ
τῷ
(ἐλλείπειν.
Ὀργίλος
|
μὲν |
γάρ
ἐστιν
ὁ
μᾶλλον
ἢ |
[2, 8] |
ἂν
τὰ
δ᾽
οὔ.
ὅσα
|
μὲν |
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τῶν
(τοιούτων |
[2, 1] |
δὲ
ἐκ
τῶν
ὑποκειμένων
ἦν
|
μὲν |
γὰρ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ
ἄριστον, |
[2, 10] |
καὶ
δόξης
καὶ
βουλήσεως.
Βούλεσθαι
|
μὲν |
γὰρ>
καὶ
δόξα
μάλιστα
τοῦ |
[2, 7] |
πάλιν
ἐκ
τῶνδε
δῆλον.
Τὸ
|
μὲν |
γὰρ
κατὰ
βούλησιν
ὡς
οὐκ |
[2, 3] |
καὶ
τεχνικῇ
καὶ
ἀτέχνῳ.
Ἡ
|
μὲν |
γὰρ
κίνησις
συνεχές,
ἡ
δὲ |
[2, 1] |
ἀτελής,
καὶ
ἀρετὴ
ὡσαύτως
ἣ
|
μὲν |
γὰρ
ὅλη,
ἣ
δὲ
μόριον-247; |
[2, 7] |
φαίνεται·
συμβήσεται
δὲ
τοὐναντίον.
Βούλεται
|
μὲν |
γὰρ
οὐθεὶς
ἃ
οἴεται
εἶναι |
[2, 10] |
ἂν
ὁ
κύκλος
(τετραγωνισθείη.
Τὰ
|
μὲν |
γὰρ
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν·
τὸ |
[2, 10] |
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
κακία.
Περὶ
|
μὲν |
γὰρ
τὰ
προαιρετὰ
τυγχάνουσιν
οὖσαι, |
[2, 8] |
κἀκεῖ
λύεται
τὸ
λεχθέν.
ὅταν
|
μὲν |
γάρ
τι
τῶν
ἔξωθεν
παρὰ |
[2, 3] |
μικροπρεπὴς
καὶ
ὁ
σαλάκων,
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
ὑπερβάλλει
τὸ
πρέπον,
ὁ |
[2, 1] |
ἡ
πρακτικὴ
χρηστικὴ
ἐστίν·
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
χαλκεὺς
ποιεῖ
χαλινόν,
χρῆται |
[2, 1] |
καὶ
ὑπὸ
τῶν
αὐτῶν
πὼς
|
μὲν |
γίνεται,
πὼς
δὲ
φθείρεται,
καὶ |
[2, 6] |
αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ
πράξεων.
Πάντες
|
μὲν |
δὴ
ὁμολογοῦμεν,
ὅσα
μὲν
ἑκούσια |
[2, 10] |
βουλευτικῆς
ἐστιν
ἡ
προαίρεσις.
(Περὶ
|
μὲν |
δὴ
τοῦ
τέλους
οὐδεὶς
βουλεύεται, |
[2, 10] |
ἡ
γένεσις
ἐστίν,
ἀλλὰ
τὰ
|
μὲν |
διὰ
φύσιν
τὰ
δὲ
δι᾽ |
[2, 7] |
τὸν
λογισμόν.
Ὥστ᾽
εἰ
τὸ
|
μὲν |
δικαιοπραγεῖν
ἑκούσιον,
ὥσπερ
καὶ
τὸ |
[2, 2] |
κατὰ
ἐπιτακτικὸν
λόγον
τοῦ
ἀλόγου
|
μέν, |
δυναμένου
δ᾽
ἀκολουθεῖν
τῷ
λόγῳ |
[2, 10] |
τοῦ
διὰ
τί·
ἀλλὰ
δοξάσαι
|
μὲν |
εἰ
ποιητέον
ἢ
μὴ
ποιητέον |
[2, 6] |
Πάντες
μὲν
δὴ
ὁμολογοῦμεν,
ὅσα
|
μὲν |
ἑκούσια
καὶ
κατὰ
προαίρεσιν
τὴν |
[2, 10] |
διορίζονται
οἳ
τῶν
παθημάτων
τὰ
|
μὲν |
ἑκούσια
τὰ
δ᾽
ἀκούσια
τὰ |
[2, 7] |
(προαίρεσιν
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
τὸ
|
μὲν |
ἑκούσιον
κατὰ
τούτων
τι,
τὸ |
[2, 3] |
ἐστίν,
οἷον
τὸ
ἴσον
τοῦ
|
μὲν |
ἐλάττονος
μεῖζον,
τοῦ
μείζονος
δὲ |
[2, 5] |
ἔσται
δ᾽
ἡ
μεσότης
ὁτὲ
|
μὲν |
ἐν
ἡδοναῖς
καὶ
γὰρ
ὑπερβολὴ |
[2, 1] |
Τῶν
δὲ
ἐν
ψυχῇ
τὰ
|
μὲν |
ἕξεις
ἢ
δυνάμεις
εἰσί,
τὰ |
[2, 6] |
τὰ
ἀπ᾽
(αὐτῶν
ἔργα
τὰ
|
μὲν |
ἐπαινετὰ
τὰ
δὲ
ψεκτά
ψέγεται |
[2, 10] |
ἐνδέχεται.
Τὰ
μὲν
γὰρ
δυνατὰ
|
μέν |
ἐστι
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ |
[2, 10] |
τέλος,
δῆλον
ὅτι
ἡ
προαίρεσις
|
μέν |
ἐστιν
ὄρεξις
τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ |
[2, 10] |
αὐτό.
Ἡ
γὰρ
προαίρεσις
αἵρεσις
|
μὲν |
ἐστίν,
οὐχ
ἁπλῶς
δέ,
ἀλλ᾽ |
[2, 10] |
οὐ
βουλευτικοί.
Ὥστ᾽
ἐπεὶ
τὸ
|
μὲν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
ἢ
πράττειν |
[2, 10] |
(Ἀνάγκη
τοίνυν,
ἐπειδὴ
ἡ
ἀρετὴ
|
μὲν |
ἡ
ἠθικὴ
αὐτή
τε
μεσότης |
[2, 10] |
ὥστε
τῇ
ψυχῇ
φαίνεσθαι
τὸ
|
μὲν |
ἡδὺ
ἀγαθὸν
(καὶ
τὸ
ἥδιον |
[2, 1] |
(Ἀρετῆς
δ᾽
εἴδη
δύο,
ἡ
|
μὲν |
ἠθικὴ
ἡ
δὲ
διανοητική.
Ἐπαινοῦμεν |
[2, 8] |
οὐδὲν
ἐξαίφνης.
~εἰ
δὲ
ἀνάγκη
|
μὲν |
ἦν
τριῶν
τούτων
ἕν
τι |
[2, 5] |
πρὸς
τὸ
μέσον,
ἀλλ᾽
ὁτὲ
|
μὲν |
θᾶττον
ἂν
μεταβαίη
ἀπὸ
τῆς |
[2, 10] |
τις,
τί
δή
ποθ᾽
οἱ
|
μὲν |
ἰατροὶ
βουλεύονται
περὶ
ὧν
(ἔχουσι |
[2, 10] |
(προαιροῦνται,
ἀλλὰ
καρτεροῦσιν.
Ἔτι
ἐπιθυμία
|
μὲν |
καὶ
θυμὸς
ἀεὶ
μετὰ
λύπης, |
[2, 10] |
ἑκούσιον
(μὴ
προαιρετόν,
καὶ
τὰ
|
μὲν |
κατὰ
προαίρεσιν
πάντα
ἑκούσια
εἶναι, |
[2, 10] |
ἐπιστήμη
καὶ
νόσου,
ἀλλὰ
τῆς
|
μὲν |
κατὰ
φύσιν
τῆς
δὲ
παρὰ |
[2, 1] |
ὥστε
ἀεὶ
διὰ
τῶν
ἀληθῶς
|
μὲν |
λεγομένων
οὐ
σαφῶς
δὲ
πειρᾶσθαι |
[2, 3] |
δὲ
ὁ
ἐλάττω·
καὶ
τὸ
|
μὲν |
λίαν
πρὸς
ἡδονὴν
ἀρέσκεια,
τὸ |
[2, 10] |
ἀδύνατον,
οὐδ᾽
ὅλως
ἃ
δυνατὸν
|
μέν, |
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
δ᾽
οἴεται |
[2, 3] |
μόγις
εὐθάδεια·
(ἔτι
δ᾽
ὁ
|
μὲν |
μηδεμίαν
ὑπομένων
λύπην,
μηδ᾽
εἰ |
[2, 10] |
τὴν
ἀρχήν.
Εἰ
δὴ
προαιρεῖται
|
μὲν |
μηθεὶς
μὴ
παρασκευασάμενος
μηδὲ
(βουλευσάμενος, |
[2, 5] |
τῷ
ὡς
ὁ
λόγος
ἔνθα
|
(μὲν |
ὁ
ἄπονος
καὶ
οὐκ
ἄμφω, |
[2, 3] |
ὅτε
καὶ
ὥς·
καὶ
θρασὺς
|
μὲν |
ὁ
μήτε
ἃ
χρὴ
φοβούμενος |
[2, 3] |
δὲ
ὁ
ἐλάττω·
καὶ
κόλαξ
|
μὲν |
ὁ
πλείω
συνεπαινῶν
ἢ
καλῶς |
[2, 9] |
οὗ
ἕνεκα
ἐνίοτε
γὰρ
οἶδε
|
μὲν |
ὅτι
πατήρ,
ἀλλ᾽
οὐχ
ἵνα |
[2, 10] |
οὐδ᾽
ἄμφω
ἐξαίφνης
γὰρ
προαιρεῖται
|
μὲν |
οὐθείς,
δοκεῖ
δὲ
πράττειν
καὶ |
[2, 10] |
δ᾽
ὅτι
τῶν
ὄντων
τὰ
|
μὲν |
οὐκ
ἔστιν
ἐπ᾽
ἄλλῳ
χρήσασθαι |
[2, 3] |
τῶν
τεχνῶν
τὰς
λογικάς.
Ἁπλῶς
|
μὲν |
οὖν
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον, |
[2, 8] |
οὐ
γὰρ
μετέχει
λόγου.
ὅτι
|
μὲν |
οὖν
δοκοῦσιν
οὗτοι
μόνοι
βίᾳ |
[2, 11] |
τινὸς
καὶ
ἕνεκα
τινός.
Οὗ
|
μὲν |
οὖν
ἕνεκα
τὸ
μέσον
ἐστίν, |
[2, 9] |
τὸ
ἐναντίον
ἄρ᾽
ἑκούσιον.
ὅσα
|
μὲν |
οὖν
ἐφ᾽
ἑαυτῷ
ὂν
μὴ |
[2, 11] |
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν
ποῖός
τις.
Αἱρετώτερον
|
μὲν |
οὖν
ἡ
ἐνέργεια,
ἐπαινετώτερον
δ᾽ |
[2, 10] |
ὀρέγεται
μηθὲν
πεπονθὼς
τούτων.
Θυμὸς
|
μὲν |
οὖν
καὶ
ἐπιθυμία
καὶ
τοῖς |
[2, 11] |
ὀρθαί,
ἀνάγκη
τοδὶ
εἶναι.
Τῆς
|
μὲν |
οὖν
νοήσεως
ἀρχὴ
τὸ
τέλος, |
[2, 10] |
ἀμφότερα
γὰρ
φαίνεται
παρακολουθοῦντα.
Ὅτι
|
μὲν |
οὖν
οὐκ
ἔστιν
ὄρεξις
(φανερόν. |
[2, 10] |
προαίρεσις
δ᾽
οὐκ
ἔστιν.
Ὅτι
|
μὲν |
οὖν
οὐκ
ἔστιν
οὔτε
βούλησις |
[2, 8] |
ἑκάτερος,
οὐ
τὴν
αὐτήν.
αἱ
|
μὲν |
οὖν
περὶ
τὸν
ἀκρατῆ
καὶ |
[2, 9] |
λύπην.
ταῦτ᾽
οὖν
προσδιοριστέον.
περὶ
|
μὲν |
οὖν
τοῦ
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου |
[2, 11] |
ἀλλὰ
τῶν
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ
|
μὲν |
οὖν
(τυγχάνειν
τούτων
ἄλλης
δυνάμεως, |
[2, 8] |
ψυχῇ
τι
τοιοῦτον
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
|
μὲν |
οὖν
τῶν
μορίων
ἐνδέχεται
τοῦτο |
[2, 8] |
τὸ
βίᾳ
ἔδει
(σκέψασθαι,
τοῦτο
|
μὲν |
οὕτω
διῃρήσθω
οἱ
γὰρ
μάλιστ᾽ |
[2, 3] |
μεγαλοπρέπεια.
(Πανουργία
εὐήθεια
φρόνησις)
Τὰ
|
μὲν |
πάθη
ταῦτα
καὶ
τοιαῦτα
συμβαίνει |
[2, 3] |
ἐλλείπει
τοῦ
πρέποντος·
(καὶ
ὁ
|
μὲν |
πανοῦργος
πάντως
καὶ
πάντοθεν
πλεονεκτικός, |
[2, 8] |
λυπηρὸν
εἶναι,
καὶ
οὐθεὶς
βίᾳ
|
μὲν |
ποιεῖ,
χαίρων
δέ.
διὸ
περὶ |
[2, 9] |
αἱ
Πελιάδες,
ἤτοι
ὡς
τοδὶ
|
μὲν |
πόμα,
ἀλλ᾽
(ὡς
φίλτρον
καὶ |
[2, 10] |
βουλευσάμενοι
οὐδὲ
προνοήσαντες,
ἀνάγκη
τὸ
|
μὲν |
προαιρετὸν
ἅπαν
ἑκούσιον
εἶναι,
τὸ |
[2, 11] |
σκοπὸν
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
τὸν
|
μὲν |
σκοπὸν
ἡμαρτῆσθαι,
τὰ
δὲ
πρὸς |
[2, 11] |
δὲ
προαπορήσαντες.
Ἔστι
(γὰρ
τὸν
|
μὲν |
σκοπὸν
ὀρθὸν
εἶναι,
ἐν
δὲ |
[2, 11] |
τις,
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
πράττειν
|
μὲν |
τὰ
καλὰ
ἀπρακτεῖν
δὲ
τὰ |
[2, 2] |
τῶν
ἕξεων.
Λέγω
δὲ
πάθη
|
μὲν |
τὰ
τοιαῦτα,
θυμὸν
φόβον
αἰδῶ |
[2, 2] |
λύπη
καθ᾽
αὑτά.
Καὶ
κατὰ
|
μὲν |
ταῦτα
οὐκ
(ἔστι
ποιότης,
ἀλλὰ |
[2, 10] |
τὴν
αἴσθησιν
αὐτὸ
δρῶντες-247;
ἐν
|
μὲν |
τῇ
ἰατρικῇ
ἀμφοτέρως
ἐνδέχεται
ἁμαρτεῖν, |
[2, 10] |
ἕνεκα
προαιρεῖται,
ἔστι
δὲ
τὸ
|
μὲν |
τίνος,
οὗ
ἕνεκα
προαιρεῖται
ἄλλο, |
[2, 10] |
τοῦ
κακοῦ,
καὶ
βούλεται
(φύσει
|
μὲν |
τὸ
ἀγαθόν,
παρὰ
φύσιν
δὲ |
[2, 9] |
καὶ
τὸ
εἰδέναι
διττόν,
ἓν
|
μὲν |
τὸ
ἔχειν,
ἓν
δὲ
τὸ |
[2, 10] |
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ
τὰ
|
μὲν |
τοιαῦτα
ὥστε
ἐνδέχεσθαι
βουλεύσασθαι
περὶ |
[2, 1] |
αἱ
διανοητικαὶ
μετὰ
λόγου,
αἱ
|
μὲν |
τοιαῦται
τοῦ
λόγον
ἔχοντος,
ὃ |
[2, 2] |
ἄλλων,
διὰ
τούτων
εἰσίν.
~Ὅτι
|
μὲν |
τοίνυν
ἡ
ἠθικὴ
ἀρετὴ
περὶ |
[2, 7] |
ἀκρατής.
Τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον.
Τι
|
μὲν |
τοίνυν
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἑκούσιον |
[2, 1] |
οὗ
ἕνεκα
τἆλλα
πάντα.
Ὅτι
|
μὲν |
τοίνυν
τὸ
ἔργον
βέλτιον
τῆς |
[2, 7] |
ἔσονται
οἱ
ἀκρατεῖς
γινόμενοι.
Ἐκ
|
μὲν |
τοίνυν
τούτων
δόξειεν
ἂν
τὸ |
[2, 8] |
ὁρμὴν
ἔξωθέν
τι
κινῇ.
ἐν
|
μὲν |
τοῖς
ἀψύχοις
ἁπλῆ
ἡ
ἀρχή, |
[2, 10] |
(εἴρηται
δὲ
περὶ
αὐτῶν
ἐν
|
μὲν |
τοῖς
ἐν
ἀρχῇ
βραχέως,
ἐν |
[2, 5] |
καὶ
περὶ
τὸ
σῶμα
ἐν
|
μὲν |
τοῖς
πόνοις
ὑγιεινότερον
ἡ
ὑπερβολὴ |
[2, 10] |
δὲ
καὶ
ἡ
βούλησις
φύσει
|
μὲν |
τοῦ
ἀγαθοῦ
ἐστί,
παρὰ
φύσιν |
[2, 4] |
κατὰ
ταῦτα
διῄρηνται,
καὶ
αἱ
|
μὲν |
τοῦ
λόγον
ἔχοντος
διανοητικαί,
ὧν |
[2, 10] |
ὃν
σκοπεῖ
τὸ
συμφέρον,
περὶ
|
μὲν |
τοῦ
τέλους
οὐθεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ |
[2, 10] |
πῃ
τῆς
ἀληθείας.
Ἀλλὰ
περὶ
|
μὲν |
τούτων
ἐροῦμεν
ἐν
τῇ
περὶ |
[2, 8] |
ὑγιαίνων·
καὶ
ὁ
ἀκρατὴς
χαίρει
|
μὲν |
τυγχάνων
(ἀκρατευόμενος
οὗ
ἐπιθυμεῖ,
λυπεῖται |
[2, 1] |
μετέχειν
λόγου
ἄμφω,
ἀλλὰ
τὸ
|
(μὲν |
τῷ
ἐπιτάττειν,
τὸ
δὲ
τῷ |
[2, 3] |
πάθη.
Λέγω
δ᾽
οἷον
ὀξύθυμος
|
μὲν |
τῷ
θᾶττον
πάσχειν
ἢ
δεῖ, |
[2, 3] |
ψυχαῖς,
πάντα
δὲ
λέγεται
τὰ
|
μὲν |
τῷ
ὑπερβάλλειν
τὰ
δὲ
τῷ |
[2, 8] |
ὁ
λόγος
(συμφωνεῖ.
ὥστ᾽
ἐπὶ
|
μὲν |
τῶν
ἄλλων
ζῴων
ἁπλοῦν
τὸ |
[2, 8] |
πάθος.
ἔτι
ἴσως
τούτων
τὰ
|
μὲν |
φαίη
τις
ἂν
τὰ
δ᾽ |
[2, 10] |
ἢ
μὴ
πρᾶξαι.
Ὥστε
τοῦτο
|
μὲν |
φανερόν,
ὅτι
ἀνάγκη
τὸ
προαιρετὸν |
[2, 5] |
συμβαίνει
μέντοι
τὰς
ἀντιθέσεις
ἔνθα
|
μὲν |
φανερωτέρας
εἶναι
πάσας,
ἔνθα
δὲ |
[2, 3] |
ὕβρις.
Διὸ
καὶ
ἀμφισβητοῦσι,
συγγενέσθαι
|
μὲν |
φάσκοντες,
ἀλλ᾽
οὐ
μοιχεῦσαι:
ἀγνοοῦντες |
[2, 11] |
ἐνέργεια
τῆς
ἀρετῆς,
ὅτι
πράττουσι
|
μὲν |
φαῦλα
καὶ
ἀναγκαζόμενοι,
(προαιρεῖται
δ᾽ |
[2, 5] |
ἀφέστηκε
τοῦ
μέσου,
ἀλλ᾽
ἧττον
|
μὲν |
φιλόπονοι
ἐσμέν,
μᾶλλον
δ᾽
ἀπολαυστικοί. |
[2, 9] |
ἔχων
μὴ
χρώμενος
δὲ
ἔστι
|
μὲν |
ὡς
δικαίως
ἂν>
ἀγνοῶν
λέγοιτο, |
[2, 10] |
ἢ
γίγνεταί
τι,
τοῦτ᾽
αἴτιόν
|
φαμεν |
εἶναι,
οἷον
τοῦ
βαδίζειν
ἡ |
[2, 8] |
διανοίας
ἔργον
ποιοῦντας,
ὅμως
οὔ
|
φαμεν |
ἐφ᾽
αὑτοῖς
εἶναι,
οὔτ᾽
εἰπεῖν |
[2, 8] |
ὅταν
δὲ
παρὰ
ταύτην,
βίᾳ
|
φαμέν. |
ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἐπὶ
ἐμψύχων |
[2, 8] |
ὁρμὴν
κινῇ
ἢ
ἠρεμίζῃ,
βίᾳ
|
φαμέν, |
ὅταν
δὲ
μή,
οὐ
βίᾳ· |
[2, 8] |
κάτω
βίᾳ
καὶ
ἀναγκαζόμενα
φέρεσθαι
|
φαμέν. |
ταῦτα
δ᾽
ὅταν
κατὰ
τὴν |
[2, 8] |
τὸ
πράττειν
ἀποδίδομεν.
οὐ
γάρ
|
φαμεν |
τὸ
παιδίον
πράττειν,
οὐδὲ
τὸ |
[2, 4] |
δὲ
καὶ
λύπας
φαύλους
εἶναι
|
φαμέν, |
τῷ
διώκειν
καὶ
φεύγειν
ἢ |
[2, 8] |
τὸ
ἀκούσιον
πᾶν
βίαιον
εἶναι
|
φαμέν. |
ὥστε
περὶ
τοῦ
βίᾳ
σκεπτέον |
[2, 1] |
ἐπαγωγῆς.
Ἐπὶ
πάντων
γὰρ
οὕτω
|
τίθεμεν. |
Οἷον
ἱματίου
ἀρετὴ
ἐστίν·
καὶ |
[2, 5] |
καὶ
περὶ
ψυχῆς.
ἐναντίαν
δὲ
|
τίθεμεν |
τὴν
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
τε |
[2, 6] |
ζῴων:
τῶν
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν
|
εἴποιμεν |
ἂν
πράττειν.
Τῶν
δ᾽
ἀρχῶν |
[2, 11] |
τῶν
ἐπαινετῶν
δ᾽
ἡ
ἐγκράτεια.
|
Λέγομεν |
δὲ
προαπορήσαντες.
Ἔστι
(γὰρ
τὸν |
[2, 8] |
ἣν
καὶ
(ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων
|
λέγομεν, |
εἴρηται·
οὐ
μὴν
ἀλλ᾽
εἴ |
[2, 8] |
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων
|
λέγομεν· |
καὶ
γὰρ
τὸν
λίθον
ἄνω |
[2, 1] |
γένος
καὶ
τὸν
ὅρον
αὐτῆς
|
λέγομεν |
καλῶς,
μαρτύρια
τὰ
δοκοῦντα
πᾶσιν |
[2, 1] |
δὲ
τοῦτον
τὸν
τρόπον
διωρισμένων,
|
λέγομεν |
ὅτι
ταὐτὸ>
τὸ
ἔργον
(τοῦ |
[2, 1] |
τῷ
λόγον
ἔχοντι·
οὐ
γὰρ
|
λέγομεν |
ποῖός
τις
τὸ
ἦθος,
ὅτι |
[2, 8] |
ἢ
ἐμποδίζουσαν
ἢ
κινοῦσαν,
ἀνάγκην
|
λέγομεν, |
ὥσπερ
εἴ
τις
λαβὼν
τὴν |
[2, 11] |
ἑκούσια.
Ἔτι
πάντας
ἐπαινοῦμεν
καὶ
|
ψέγομεν |
εἰς
τὴν
προαίρεσιν
βλέποντες
μᾶλλον |
[2, 8] |
ἡλικίᾳ,
ᾗ
καὶ
τὸ
πράττειν
|
ἀποδίδομεν. |
οὐ
γάρ
φαμεν
τὸ
παιδίον |
[2, 10] |
αὑτῷ
τι
ἦν
τὸ
προαιρετόν,
|
δοξάζομεν |
δὲ
πολλὰ
καὶ
τῶν
οὐκ |
[2, 8] |
δὲ
τούτοις
δυσὶ
τὸ
φύσει
|
διορίζομεν, |
τῷ
τε
ὅσα
εὐθὺς
γιγνομένοις |
[2, 10] |
τῆς
ἁμαρτίας
ἢ
γὰρ
λογιζόμενοι
|
ἁμαρτάνομεν |
ἢ
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν
αὐτὸ |
[2, 5] |
τὴν
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
τε
|
ἁμαρτάνομεν |
μᾶλλον
καὶ
ἐφ᾽
ἣν
οἱ |
[2, 10] |
αὑτῷ
ὄντων
πρακτῶν
δόξα,
ᾗ
|
τυγχάνομεν |
οἰόμενοι
δεῖν
τι
πράττειν
ἢ |
[2, 11] |
διὰ
τοῦτο
ἐκ
τῆς
προαιρέσεως
|
κρίνομεν |
ποῖός
τις·
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ |
[2, 7] |
θυμόν.
Τεκμήριον
δέ·
πολλὰ
γὰρ
|
πράττομεν |
ἑκόντες
ἄνευ
ὀργῆς
καὶ
ἐπιθυμίας. |
[2, 7] |
δέδεικται
μόνον-247;
πολλὰ
δὲ
βουλόμενοι
|
πράττομεν |
ἐξαίφνης,
προαιρεῖται
δ᾽
οὐδεὶς
οὐδὲν |
[2, 10] |
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ
δὲ
τῶν
τοιούτων
|
πράττομεν |
οὐ
βουλευσάμενοι
οὐδὲ
προνοήσαντες,
ἀνάγκη |
[2, 8] |
τι,
ἐπεὶ
καὶ
φύσει
ἀμφότερα
|
ἔχομεν. |
καὶ
γὰρ
ὁ
λόγος
φύσει |
[2, 8] |
ὑπὲρ
τὴν
φύσιν·
καὶ
συγγνώμην
|
ἔχομεν |
ὡς
πεφυκότα
βιάζεσθαι
τὴν
φύσιν. |
[2, 1] |
καὶ
σαφῶς.
Νῦν
γὰρ
ὁμοίως
|
ἔχομεν |
ὥσπερ
ἂν
εἰ
καὶ
ὑγίειαν, |
[2, 5] |
μέσου,
ἀλλ᾽
ἧττον
μὲν
φιλόπονοι
|
ἐσμέν, |
μᾶλλον
δ᾽
ἀπολαυστικοί.
ὁμοίως
δὲ |
[2, 6] |
ὑπάρχοντα,
ἀλλ᾽
ὅσων
αὐτοὶ
αἴτιοι
|
ἐσμέν· |
ὅσων
γὰρ
ἄλλος
αἴτιος,
ἐκεῖνος |
[2, 1] |
μὲν
γὰρ
ἑκάτερον
τούτων
οὐκ
|
ἴσμεν, |
πρὸς
μέντοι
τὸ
εἰδέναι
τί |
[2, 6] |
ἀρχὴ
πράξεων.
Πάντες
μὲν
δὴ
|
ὁμολογοῦμεν, |
ὅσα
μὲν
ἑκούσια
καὶ
κατὰ |
[2, 1] |
μὲν
ἠθικὴ
ἡ
δὲ
διανοητική.
|
Ἐπαινοῦμεν |
γὰρ
οὐ
μόνον
τοὺς
δικαίους |
[2, 11] |
ἀλλὰ
τὰ
ἑκούσια.
Ἔτι
πάντας
|
ἐπαινοῦμεν |
καὶ
ψέγομεν
εἰς
τὴν
προαίρεσιν |
[2, 10] |
ἀληθείας.
Ἀλλὰ
περὶ
μὲν
τούτων
|
ἐροῦμεν |
ἐν
τῇ
περὶ
τῶν
δικαίων |
[2, 6] |
ἀναγκαῖον
εἶναι.
Δῆλον
δ᾽
ὃ
|
ἐπιχειροῦμεν |
ὅτι
ἀναγκαῖον,
ἐκ
τῶν
ἀναλυτικῶν· |
[2, 1] |
συμβεβηκός.
Ἐπεὶ
δ᾽
ἀνθρωπίνην
ἀρετὴν
|
ζητοῦμεν, |
ὑποκείσθω
δύο
μέρη
ψυχῆς
τὰ |
[2, 6] |
τούτων
τινὲς
ἔσονται
τῶν
μεσοτήτων.
|
~(Λάβωμεν |
οὖν
ἄλλην
ἀρχὴν
τῆς
ἐπιούσης |
[2, 10] |
πάντες,
ἕως
ἂν
εἰς
ἡμᾶς
|
ἀναγάγωμεν |
τῆς
γενέσεως
τὴν
ἀρχήν.
Εἰ |
[2, 10] |
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως
μετὰ
τοῦτο
|
λέγωμεν, |
διαπορήσαντες
πρῶτον
τῷ
λόγῳ
περὶ |
[2, 11] |
τὸ
ἦθος.
~Τούτων
δὲ
διωρισμένων,
|
λέγωμεν |
πότερον
ἡ
ἀρετὴ
ἀναμάρτητον
ποιεῖ |
[2, 3] |
δ᾽
ὅταν
περὶ
τῶν
ἕξεων
|
λέγωμεν |
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων |
[2, 8] |
δὲ
μικρὸν
προαγαγόντες
τὸν
λόγον,
|
ἐπιθῶμεν |
τέλος
τῷ
περὶ
τοῦ
ἑκουσίου |
[2, 8] |
ἐμψύχων
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ζῴων
|
ὁρῶμεν |
βίᾳ
πολλὰ
καὶ
πάσχοντα
καὶ |
[2, 2] |
ὃ
ἐν
τοῖς
ἀψύχοις
οὐχ
|
ὁρῶμεν |
οὐδὲ
γὰρ
ἂν
μυριάκις
ῥίψῃς |
[2, 1] |
ἐνέργειαν
τῆς
ψυχῆς
ἄριστον
εἶναι.
|
Ἦν |
δὲ
καὶ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ |
[2, 1] |
ἐστὶ
τὸ
τέλεον
ἀγαθόν,
ὅπερ
|
ἦν |
ἡ
εὐδαιμονία.
Δῆλον
δὲ
ἐκ |
[2, 1] |
ψυχῆς
ἀγαθῆς
ἐνέργεια.
Ἐπεὶ
δὲ
|
ἦν |
ἡ
εὐδαιμονία
τέλεόν
τι,
καὶ |
[2, 9] |
φίλτρον
καὶ
οἶνον,
τὸ
δ᾽
|
ἦν |
κώνειον-247;
τῷ
ἀγνοοῦντα
καὶ
ὃν |
[2, 1] |
Δῆλον
δὲ
ἐκ
τῶν
ὑποκειμένων
|
ἦν |
μὲν
γὰρ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ |
[2, 9] |
εἰ
ὃ
ῥᾴδιον
ἢ
ἀναγκαῖον
|
ἦν, |
μὴ
ἔχει
δι᾽
ἀμέλειαν
ἢ |
[2, 10] |
Τῶν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
|
ἦν |
τὸ
προαιρετόν,
δοξάζομεν
δὲ
πολλὰ |
[2, 8] |
ἐξαίφνης.
~εἰ
δὲ
ἀνάγκη
μὲν
|
ἦν |
τριῶν
τούτων
ἕν
τι
εἶναι |
[2, 5] |
δὲ
τίθεμεν
τὴν
(ἕξιν
ἐφ᾽
|
ἥν |
τε
ἁμαρτάνομεν
μᾶλλον
καὶ
ἐφ᾽ |
[2, 5] |
πρακτικοὶ
τῶν
βελτίστων
καὶ
καθ᾽
|
ἣν |
ἄριστα
διάκεινται
περὶ
τὸ
βέλτιστον, |
[2, 6] |
ἀφ᾽
ὧν
μὴ
ἐνδέχεται
ἄλλως,
|
ἣν |
ἴσως
ὁ
θεὸς
ἄρχει.
Ἐν |
[2, 8] |
ὁμοιότητά
τινα
τοῦ
βίᾳ,
καθ᾽
|
ἣν |
καὶ
(ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων
λέγομεν, |
[2, 5] |
τε
ἁμαρτάνομεν
μᾶλλον
καὶ
ἐφ᾽
|
ἣν |
οἱ
πολλοί
ἡ
δ᾽
ἑτέρα |
[2, 5] |
τὸ
ὀλίγον
ἀναίσθητος
ἐστίν-247;
οἷον
|
ὀργὴν |
πραότητι
καὶ
τὸν
ὀργίλον
τῷ |
[2, 1] |
Ἔτι
ἔστω
ψυχῆς
ἔργον
τὸ
|
ζῆν |
ποιεῖν,
τοῦ
δὲ
χρῆσις
καὶ |
[2, 1] |
εὖ
πράττειν
καὶ
τὸ
εὖ
|
ζῆν |
τὸ
αὐτὸ
τῷ
εὐδαιμονεῖν,
ὧν |
[2, 8] |
δὲ
τὸ
βίαιον
καὶ
τὴν
|
ἀνάγκην |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων
λέγομεν· |
[2, 8] |
ὁρμὴν
ἢ
ἐμποδίζουσαν
ἢ
κινοῦσαν,
|
ἀνάγκην |
λέγομεν,
ὥσπερ
εἴ
τις
λαβὼν |
[2, 5] |
ἡμᾶς:
ἀναγκαῖον
ἂν
εἴη
τὴν
|
ἠθικὴν |
ἀρετὴν
καθ᾽
αὑτὸν
ἕκαστον
μεσότητα |
[2, 4] |
τὰς
ἔμπροσθεν
θέσεις
συμβαίνει
πᾶσαν
|
ἠθικὴν |
ἀρετὴν
περὶ
ἡδονὰς
εἶναι
καὶ |
[2, 3] |
δὲ
ἔλαττον.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
τὴν
|
ἠθικὴν |
ἀρετὴν
περὶ
μές᾽
ἄττα
εἶναι |
[2, 10] |
ἀρετῇ,
τὴν
ἀρετὴν
εἶναι
τὴν
|
ἠθικὴν |
ἕξιν
προαιρετικὴν
μεσότητος
τῆς
πρὸς |
[2, 10] |
ἀρετὴν
εἶναι
τὴν
ἠθικὴν
ἕξιν
|
προαιρετικὴν |
μεσότητος
τῆς
πρὸς
ἡμᾶς
ἐν |
[2, 3] |
τροφῆς
ἀπόλαυσιν
ἔχειν
τὴν
δύναμιν
|
παθητικὴν |
παρὰ
τὸν
λόγον.
Οὐ
δεῖ |
[2, 10] |
βουλευόμεθα,
πάντα
προαιρούμεθα.
Λέγω
δὲ
|
βουλευτικήν, |
ἧς
ἀρχὴ
(καὶ
αἰτία
βούλευσίς |
[2, 6] |
ἔσονται
τῶν
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
οὖν
|
ἄλλην |
ἀρχὴν
τῆς
ἐπιούσης
σκέψεως.
Εἰσὶ |
[2, 1] |
~(Μετὰ
δὲ
ταῦτ᾽
|
ἄλλην |
λαβοῦσιν
ἀρχὴν
περὶ
τῶν
ἑπομένων |
[2, 8] |
ἀλλήλων.
ὅθεν
καὶ
ἐπὶ
τὴν
|
(ὅλην |
μεταφέρουσι
ψυχήν,
ὅτι
τῶν
ἐν |
[2, 5] |
ἔνθα
δὲ
τὰς
ἐπὶ
τὴν
|
ὑπερβολήν, |
ἐνιαχοῦ
δὲ
τὰς
ἐπὶ
τὴν |
[2, 3] |
κατονομάζεται
τῷ
διαφέρειν
κατὰ
τὴν
|
ὑπερβολὴν |
ἢ
χρόνου
ἢ
τοῦ
μᾶλλον |
[2, 5] |
πράγματος
ὃ
μὲν
ἀποδέχεσθαι
τὴν
|
ὑπερβολὴν |
ὃ
δὲ
(τὴν
ἔλλειψιν,
ἀνάγκη, |
[2, 6] |
οὔτε
λέγειν
ἀκριβῶς
οἷόν
τε,
|
πλὴν |
τοσοῦτον.
Εἰ
γὰρ
μηθὲν
ἄλλο |
[2, 8] |
τῶν
ἀψύχων
λέγομεν,
εἴρηται·
οὐ
|
μὴν |
ἀλλ᾽
εἴ
τις
προσθῇ
τὸ |
[2, 10] |
διαστροφὴν
καὶ
τὸ
κακόν.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
ἑκάστου
γε
φθορὰ
καὶ
διαστροφὴ |
[2, 7] |
ἀκούσιον
παρὰ
τούτων
τι.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
ἡ
ὄρεξις
εἰς
τρία
διαιρεῖται, |
[2, 5] |
ἕξεων
καὶ
παθημάτων
γίνονται.
ἀλλὰ
|
μὴν |
ἥ
γε
βελτίστη
ἕξις
ἡ |
[2, 7] |
ὃ
οἴεται
εἶναι
κακόν.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
ὁ
ἀκρατευόμενος
οὐχ
ἃ
βούλεται |
[2, 8] |
ὁρμὴν
φέρηται,
οὐ
βίᾳ,
οὐ
|
μὴν |
οὐδ᾽
ἑκούσια
λέγεται,
ἀλλ᾽
ἀνώνυμος |
[2, 10] |
πολλὰ
καὶ
ἄνευ
λύπης.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
οὐδὲ
βούλησις
καὶ
προαίρεσις
ταὐτόν. |
[2, 8] |
(οὔτε
πρᾶξαι
ἃ
ἔπραξαν.
ἀλλὰ
|
μὴν |
οὐδὲ
δι᾽
ἐπιθυμίαν·
ὥστε
καὶ |
[2, 10] |
τῶν
ἐναντίων
ἃ
κατὰ
τὴν
|
ἐπιστήμην |
ἐναντία
ἐστίν.
Ἀνάγκη
ἄρα
καὶ |
[2, 10] |
βουλεύονται
περὶ
ὧν
(ἔχουσι
τὴν
|
ἐπιστήμην, |
οἱ
δὲ
γραμματικοὶ
οὔ;
αἴτιον |
[2, 8] |
ὅταν
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ
|
ὁρμὴν |
ἔξωθέν
τι
κινῇ.
ἐν
μὲν |
[2, 8] |
ἔξωθεν
ἀρχήν,
τὴν
παρὰ
τὴν
|
ὁρμὴν |
ἢ
ἐμποδίζουσαν
ἢ
κινοῦσαν,
ἀνάγκην |
[2, 8] |
ἔξωθεν
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ
|
ὁρμὴν |
κινῇ
ἢ
ἠρεμίζῃ,
βίᾳ
φαμέν, |
[2, 8] |
φύσει
καὶ
τὴν
καθ᾽
αὑτὰ
|
ὁρμὴν |
φέρηται,
οὐ
βίᾳ,
οὐ
μὴν |
[2, 8] |
καὶ
ὑπὲρ
τὴν
φύσιν·
καὶ
|
συγγνώμην |
ἔχομεν
ὡς
πεφυκότα
βιάζεσθαι
τὴν |
[2, 3] |
δ᾽
ἄσωτος
ὁ
πρὸς
ἅπασαν
|
δαπάνην |
ὑπερβάλλων,
ἀνελεύθερος
δὲ
ὁ
πρὸς |
[2, 1] |
οὐ
κατὰ
συμβεβηκός.
Ἐπεὶ
δ᾽
|
ἀνθρωπίνην |
ἀρετὴν
ζητοῦμεν,
ὑποκείσθω
δύο
μέρη |
[2, 3] |
καὶ
τὸ
μὲν
λίαν
πρὸς
|
ἡδονὴν |
ἀρέσκεια,
τὸ
δ᾽
ὀλίγα
καὶ |
[2, 9] |
μὴ
ἔχει
δι᾽
ἀμέλειαν
ἢ
|
ἡδονὴν |
ἢ
λύπην.
ταῦτ᾽
οὖν
προσδιοριστέον. |
[2, 8] |
καὶ
χαίρει
τὴν
ἀπ᾽
ἐλπίδος
|
ἡδονήν, |
ὅτι
ὕστερον
ὠφεληθήσεται,
ἢ
καὶ |
[2, 3] |
δ᾽
ὁ
μὲν
μηδεμίαν
ὑπομένων
|
λύπην, |
μηδ᾽
εἰ
βέλτιον,
τρυφερός,
ὁ |
[2, 8] |
λυπεῖται
δὲ
τὴν
ἀπ᾽
ἐλπίδος
|
λύπην, |
οἴεται
γὰρ
κακὸν
πράττειν.
ὥστε |
[2, 9] |
δι᾽
ἀμέλειαν
ἢ
ἡδονὴν
ἢ
|
λύπην. |
ταῦτ᾽
οὖν
προσδιοριστέον.
περὶ
μὲν |
[2, 5] |
ἀπὸ
τῆς
ὑπερβολῆς
ἐπὶ
τὴν
|
μέσην |
ἕξιν,
ὁτὲ
δ᾽
ἀπὸ
τῆς |
[2, 5] |
φιλοϋγιεῖς
μᾶλλον
ἔσονται
καθ᾽
ἑκατέραν
|
τὴν |
αἵρεσιν,
ἔνθα
μὲν
αἱ
πολυπονώτεραι, |
[2, 10] |
γὰρ
λογιζόμενοι
ἁμαρτάνομεν
ἢ
κατὰ
|
τὴν |
αἴσθησιν
αὐτὸ
δρῶντες-247;
ἐν
μὲν |
[2, 10] |
ἐν
δὲ
τῇ
γραμματικῇ
κατὰ
|
τὴν |
αἴσθησιν
καὶ
πρᾶξιν,
(περὶ
ἧς |
[2, 8] |
καθόλου
δὲ
τὸ
βίαιον
καὶ
|
τὴν |
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων |
[2, 8] |
ἐπιθυμίαν
πράττων
ἤδη,
καὶ
χαίρει
|
τὴν |
ἀπ᾽
ἐλπίδος
ἡδονήν,
ὅτι
ὕστερον |
[2, 8] |
(ἀκρατευόμενος
οὗ
ἐπιθυμεῖ,
λυπεῖται
δὲ
|
τὴν |
ἀπ᾽
ἐλπίδος
λύπην,
οἴεται
γὰρ |
[2, 10] |
ἐναντία
ἐστίν.
Ἀνάγκη
ἄρα
καὶ
|
τὴν |
ἀπάτην
καὶ
τὴν
προαίρεσιν
ἀπὸ |
[2, 11] |
εἰ
μὴ
(ὁ
λόγος,
διὰ
|
τὴν |
ἀρετὴν
ἂν
ὀρθὸν
εἴη
τὸ |
[2, 10] |
καὶ
περὶ
ταὐτὰ
τῇ
ἀρετῇ,
|
τὴν |
ἀρετὴν
εἶναι
τὴν
ἠθικὴν
ἕξιν |
[2, 11] |
τε
κακίαν
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ
|
τὴν |
ἀρετήν·
οὐδεμία
γὰρ
ἀνάγκη
τὰ |
[2, 10] |
εἰς
ἡμᾶς
ἀναγάγωμεν
τῆς
γενέσεως
|
τὴν |
ἀρχήν.
Εἰ
δὴ
προαιρεῖται
μὲν |
[2, 8] |
δὲ
κατὰ
φύσιν
ἑκάτερος,
οὐ
|
τὴν |
αὐτήν.
αἱ
μὲν
οὖν
περὶ |
[2, 3] |
Πανταχοῦ
δὲ
τοῦτο
καὶ
ποιεῖ
|
τὴν |
βελτίστην
ἕξιν.
Καὶ
τοῦτο
(δῆλον |
[2, 8] |
ταῦτα
πράττοι
ἄν,
οὐδ᾽
ἀναγκαζόμενος.
|
τὴν |
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν,
τὴν
παρὰ |
[2, 10] |
οὐκ
ὄντων
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον
|
τὴν |
διάμετρον
σύμμετρον.
Ἔτι
οὐκ
ἔστι |
[2, 9] |
λοιπὸν
δὴ
ὁρίσασθαι
τὸ
κατὰ
|
τὴν |
διάνοιαν.
(δοκεῖ
δὴ
ἐναντίον
εἶναι |
[2, 3] |
πρὸς
ὁποτέρας
τροφῆς
ἀπόλαυσιν
ἔχειν
|
τὴν |
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ
τὸν
λόγον. |
[2, 6] |
μὲν
ἑκούσια
καὶ
κατὰ
προαίρεσιν
|
τὴν |
ἑκάστου,
ἐκεῖνον
αἴτιον
εἶναι,
ὅσα |
[2, 5] |
ὑπερβολήν,
ἐνιαχοῦ
δὲ
τὰς
ἐπὶ
|
τὴν |
ἔλλειψιν.
αἴτιον
δὲ
τῆς
ἐναντιώσεως, |
[2, 5] |
ἀποδέχεσθαι
τὴν
ὑπερβολὴν
ὃ
δὲ
|
(τὴν |
ἔλλειψιν,
ἀνάγκη,
ὡς
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις |
[2, 8] |
πάσχοντα
καὶ
ποιοῦντα,
ὅταν
παρὰ
|
τὴν |
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν
ἔξωθέν
τι |
[2, 8] |
γάρ
τι
τῶν
ἔξωθεν
παρὰ
|
τὴν |
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν
κινῇ
ἢ |
[2, 5] |
περὶ
ψυχῆς.
ἐναντίαν
δὲ
τίθεμεν
|
τὴν |
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
τε
ἁμαρτάνομεν |
[2, 2] |
σημαίνει
ὅτι
ἀπὸ
ἔθους
ἔχει
|
τὴν |
ἐπίδοσιν,
(ἐθίζεται
δὲ
τὸ
ὑπ᾽ |
[2, 7] |
καὶ
θάτερον-247;
τὸ
δὲ
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
ἀκούσιον,
ἅμα
ἄρα
ὁ |
[2, 7] |
Ἐγκρατεύεται
δ᾽
ὅταν
πράττῃ
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
κατὰ
τὸν
λογισμόν.
Ὥστ᾽ |
[2, 7] |
βίαιον,
λυπηρόν.
Τὸ
δὲ
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
πᾶν
λυπηρόν
ἡ
γὰρ |
[2, 7] |
ὁ
δ᾽
ἀκρατὴς
ὁ
κατὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
παρὰ
τὸν
λογισμὸν
οἷος |
[2, 8] |
γὰρ
ὁ
ἐγκρατευόμενος
λυπεῖται
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
πράττων
ἤδη,
καὶ
χαίρει |
[2, 10] |
(ταῦτα
τῶν
ἐναντίων
ἃ
κατὰ
|
τὴν |
ἐπιστήμην
ἐναντία
ἐστίν.
Ἀνάγκη
ἄρα |
[2, 10] |
ἰατροὶ
βουλεύονται
περὶ
ὧν
(ἔχουσι
|
τὴν |
ἐπιστήμην,
οἱ
δὲ
γραμματικοὶ
οὔ; |
[2, 5] |
πρὸς
ἡμᾶς:
ἀναγκαῖον
ἂν
εἴη
|
τὴν |
ἠθικὴν
ἀρετὴν
καθ᾽
αὑτὸν
ἕκαστον |
[2, 3] |
μείζονος
δὲ
ἔλαττον.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
|
τὴν |
ἠθικὴν
ἀρετὴν
περὶ
μές᾽
ἄττα |
[2, 10] |
τῇ
ἀρετῇ,
τὴν
ἀρετὴν
εἶναι
|
τὴν |
ἠθικὴν
ἕξιν
προαιρετικὴν
μεσότητος
τῆς |
[2, 7] |
δὲ
καὶ
Ἡράκλειτος
λέγειν
εἰς
|
τὴν |
ἰσχὺν
τοῦ
θυμοῦ
βλέψας
ὅτι |
[2, 8] |
ὅταν
κατὰ
τὴν
φύσει
καὶ
|
τὴν |
καθ᾽
αὑτὰ
ὁρμὴν
φέρηται,
οὐ |
[2, 5] |
μεταβαίη
ἀπὸ
τῆς
ὑπερβολῆς
ἐπὶ
|
τὴν |
μέσην
ἕξιν,
ὁτὲ
δ᾽
ἀπὸ |
[2, 8] |
ὑπ᾽
ἀλλήλων.
ὅθεν
καὶ
ἐπὶ
|
τὴν |
(ὅλην
μεταφέρουσι
ψυχήν,
ὅτι
τῶν |
[2, 8] |
ποιεῖν
ἔχει
λόγον,
καὶ
διὰ
|
τὴν |
ὄρεξιν
καὶ
διὰ
τὸν
λογισμὸν |
[2, 8] |
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων
πρὸς
ἀντιτείνουσαν
|
τὴν |
ὄρεξιν-247;
ὅ
τ᾽
ἀκρατὴς
βίᾳ |
[2, 7] |
πράττειν,
οὐδ᾽
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ
|
τὴν |
ὄρεξιν,
φανερόν·
ὅτι
δ᾽
οὐδὲ |
[2, 8] |
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν,
τὴν
παρὰ
|
τὴν |
ὁρμὴν
ἢ
ἐμποδίζουσαν
ἢ
κινοῦσαν, |
[2, 8] |
ἀναγκαζόμενος.
τὴν
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν,
|
τὴν |
παρὰ
τὴν
ὁρμὴν
ἢ
ἐμποδίζουσαν |
[2, 10] |
ἄρα
καὶ
τὴν
ἀπάτην
καὶ
|
τὴν |
προαίρεσιν
ἀπὸ
τοῦ
μέσου
ἐπὶ |
[2, 11] |
πάντας
ἐπαινοῦμεν
καὶ
ψέγομεν
εἰς
|
τὴν |
προαίρεσιν
βλέποντες
μᾶλλον
ἢ
εἰς |
[2, 11] |
κακία
τῶν
ἐναντίων
ἕνεκα
ποιεῖ
|
(τὴν |
προαίρεσιν.
Εἰ
δή
τις,
ἐφ᾽ |
[2, 11] |
πότερον
ἡ
ἀρετὴ
ἀναμάρτητον
ποιεῖ
|
τὴν |
προαίρεσιν
καὶ
τὸ
τέλος
ὀρθόν, |
[2, 11] |
τὸ
μὴ
ῥᾴδιον
εἶναι
ἰδεῖν
|
τὴν |
προαίρεσιν
ὁποία
τις,
διὰ
ταῦτα |
[2, 11] |
οὗτος
ὁ
ἄνθρωπος.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
|
τήν |
τε
κακίαν
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ |
[2, 5] |
πάσας,
ἔνθα
δὲ
τὰς
ἐπὶ
|
τὴν |
ὑπερβολήν,
ἐνιαχοῦ
δὲ
τὰς
ἐπὶ |
[2, 3] |
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ
διαφέρειν
κατὰ
|
τὴν |
ὑπερβολὴν
ἢ
χρόνου
ἢ
τοῦ |
[2, 5] |
αὐτοῦ
πράγματος
ὃ
μὲν
ἀποδέχεσθαι
|
τὴν |
ὑπερβολὴν
ὃ
δὲ
(τὴν
ἔλλειψιν, |
[2, 6] |
ὑπὸ
θατέρου,
ἂν
μὴ
τῷ
|
τὴν |
ὑπόθεσιν
ἀνελεῖν
καὶ
δι᾽
ἐκείνης |
[2, 8] |
φαμέν.
ταῦτα
δ᾽
ὅταν
κατὰ
|
τὴν |
φύσει
καὶ
τὴν
καθ᾽
αὑτὰ |
[2, 3] |
μηδ᾽
ὅσον
βέλτιον
καὶ
κατὰ
|
τὴν |
φύσιν
ἐπιθυμῶν,
ἀλλ᾽
ἀπαθὴς
ὥσπερ |
[2, 8] |
συγγνώμην
ἔχομεν
ὡς
πεφυκότα
βιάζεσθαι
|
τὴν |
φύσιν.
καὶ
μᾶλλον
ἂν
δόξειε |
[2, 8] |
φυσικά,
ὅτι
ἰσχυρὰ
καὶ
ὑπὲρ
|
τὴν |
φύσιν·
καὶ
συγγνώμην
ἔχομεν
ὡς |
[2, 8] |
λέγομεν,
ὥσπερ
εἴ
τις
λαβὼν
|
τὴν |
χεῖρα
τύπτοι
τινὰ
ἀντιτείνοντος
καὶ |
[2, 1] |
ἀνάγκη,
ὧν
ἔργον
ἡ
χρῆσις,
|
τὴν |
χρῆσιν
βέλτιον
εἶναι
τῆς
ἕξεως. |
[2, 1] |
ἕτερόν
τι
τὸ
ἔργον
παρὰ
|
τὴν |
χρῆσιν,
οἷον
οἰκοδομικῆς
οἰκία
(ἀλλ᾽ |
[2, 10] |
ἐστίν.
Ἀνάγκη
ἄρα
καὶ
τὴν
|
ἀπάτην |
καὶ
τὴν
προαίρεσιν
ἀπὸ
τοῦ |
[2, 11] |
μὴ
(ὁ
λόγος,
διὰ
τὴν
|
ἀρετὴν |
ἂν
ὀρθὸν
εἴη
τὸ
τέλος, |
[2, 10] |
περὶ
ταὐτὰ
τῇ
ἀρετῇ,
τὴν
|
ἀρετὴν |
εἶναι
τὴν
ἠθικὴν
ἕξιν
προαιρετικὴν |
[2, 1] |
κατὰ
συμβεβηκός.
Ἐπεὶ
δ᾽
ἀνθρωπίνην
|
ἀρετὴν |
ζητοῦμεν,
ὑποκείσθω
δύο
μέρη
ψυχῆς |
[2, 5] |
ἀναγκαῖον
ἂν
εἴη
τὴν
ἠθικὴν
|
ἀρετὴν |
καθ᾽
αὑτὸν
ἕκαστον
μεσότητα
εἶναι |
[2, 11] |
κακίαν
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ
τὴν
|
ἀρετήν· |
οὐδεμία
γὰρ
ἀνάγκη
τὰ
μοχθηρὰ |
[2, 4] |
ἔμπροσθεν
θέσεις
συμβαίνει
πᾶσαν
ἠθικὴν
|
ἀρετὴν |
περὶ
ἡδονὰς
εἶναι
καὶ
λύπας. |
[2, 3] |
ἔλαττον.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
τὴν
ἠθικὴν
|
ἀρετὴν |
περὶ
μές᾽
ἄττα
εἶναι
καὶ |
[2, 1] |
εὐδαιμονία
ζωῆς
τελείας
ἐνέργεια
κατ᾽
|
ἀρετὴν |
τελείαν.
(Ὅτι
δὲ
τὸ
γένος |
[2, 3] |
δὲ
τοῦτο
καὶ
ποιεῖ
τὴν
|
βελτίστην |
ἕξιν.
Καὶ
τοῦτο
(δῆλον
διὰ |
[2, 8] |
κατὰ
φύσιν
ἑκάτερος,
οὐ
τὴν
|
αὐτήν. |
αἱ
μὲν
οὖν
περὶ
τὸν |
[2, 6] |
ἀρχὴ
αἰτία
ἐστὶ
τῶν
δι᾽
|
αὐτὴν |
ὄντων
ἢ
γινομένων,
δεῖ
νοῆσαι |
[2, 7] |
ἀκρατεύεται
δ᾽
ὅταν
ἐνεργῇ
κατ᾽
|
αὐτήν, |
τὸ
δ᾽
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
(ὥσθ᾽ |
[2, 10] |
πέφυκε
καὶ
ἐν
ποίῳ
θεῖναι
|
αὐτὴν |
χρή,
καὶ
πότερον
οὐ
ταὐτὸν |
[2, 5] |
ἧς
τοιοῦτος
ἔσται
ὁ
ἔχων
|
αὐτὴν |
ὥστε
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος
ὃ |
[2, 1] |
ταύτην
τἆλλα,
ἢ
τῷ
εἰς
|
ταύτην |
ἀναφέρεσθαι
ἢ
τῷ
μόρια
εἶναι |
[2, 8] |
(ἡ
ἀντίθεσις.
ὅταν
δὲ
παρὰ
|
ταύτην, |
βίᾳ
φαμέν.
ὁμοίως
δὲ
καὶ |
[2, 1] |
εὐδαιμονία
οὐκ
ἐπαινεῖται;
ὅτι
διὰ
|
ταύτην |
τἆλλα,
ἢ
τῷ
εἰς
ταύτην |
[2, 3] |
εὐχερὴς
ὥσπερ
οἱ
γαστρίμαργοι
πρὸς
|
τροφήν, |
ὃ
δὲ
δυσχερὴς
κατὰ
τὸν |
[2, 10] |
ἀγαθόν,
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ
|
διαστροφὴν |
καὶ
τὸ
κακόν.
Ἀλλὰ
μὴν |
[2, 10] |
ἐστίν·
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ
|
διαστροφὴν |
οὐ
τὸ
ἀγαθόν,
ἀλλὰ
τὸ |
[2, 10] |
ἡμᾶς
ἀναγάγωμεν
τῆς
γενέσεως
τὴν
|
ἀρχήν. |
Εἰ
δὴ
προαιρεῖται
μὲν
μηθεὶς |
[2, 1] |
(ᾗ
ἄνθρωπος,
λογισμὸν
ἐνεῖναι
(καὶ)
|
ἀρχὴν |
καὶ
πρᾶξιν,
(ἄρχει
δ᾽
ὁ |
[2, 1] |
~(Μετὰ
δὲ
ταῦτ᾽
ἄλλην
λαβοῦσιν
|
ἀρχὴν |
περὶ
τῶν
ἑπομένων
λεκτέον.
Πάντα |
[2, 8] |
οὐδ᾽
ἀναγκαζόμενος.
τὴν
γὰρ
ἔξωθεν
|
ἀρχήν, |
τὴν
παρὰ
τὴν
ὁρμὴν
ἢ |
[2, 6] |
τῶν
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
οὖν
ἄλλην
|
ἀρχὴν |
τῆς
ἐπιούσης
σκέψεως.
Εἰσὶ
δὴ |
[2, 1] |
τε
ὑπὸ
τῶν
ἀρίστων
περὶ
|
ψυχὴν |
κινήσεων
καὶ
ἀφ᾽
ἧς
πράττεται |
[2, 8] |
καὶ
ἐπὶ
τὴν
(ὅλην
μεταφέρουσι
|
ψυχήν, |
ὅτι
τῶν
ἐν
ψυχῇ
τι |
[2, 1] |
λεγομένων
οὐ
σαφῶς
δὲ
πειρᾶσθαι
|
λαβεῖν |
καὶ
τὸ
ἀληθῶς
καὶ
σαφῶς. |
[2, 7] |
λογισμόν.
Ὥστ᾽
εἰ
τὸ
μὲν
|
δικαιοπραγεῖν |
ἑκούσιον,
ὥσπερ
καὶ
τὸ
(ἀδικεῖν |
[2, 6] |
δ᾽
οὔτε
μὴ
λέγειν
οὔτε
|
λέγειν |
ἀκριβῶς
οἷόν
τε,
πλὴν
τοσοῦτον. |
[2, 7] |
πᾶν.
Ἔοικε
δὲ
καὶ
Ἡράκλειτος
|
λέγειν |
εἰς
τὴν
ἰσχὺν
τοῦ
θυμοῦ |
[2, 8] |
οὖν
τῶν
μορίων
ἐνδέχεται
τοῦτο
|
λέγειν· |
ἡ
δ᾽
ὅλη
ἑκοῦσα
ψυχὴ |
[2, 6] |
ἀναλυτικῶν·
νῦν
δ᾽
οὔτε
μὴ
|
λέγειν |
οὔτε
λέγειν
ἀκριβῶς
οἷόν
τε, |
[2, 5] |
πρὸς
τίνα
δεῖ
ὅρον
ἀποβλέποντας
|
λέγειν |
τὸ
μέσον,
ὕστερον
ἐπισκεπτέον-247;
φανερὸν |
[2, 4] |
εἶναι
φαμέν,
τῷ
διώκειν
καὶ
|
φεύγειν |
ἢ
ὡς
μὴ
δεῖ
ἢ |
[2, 4] |
σπουδαῖον
εἶναι
τῷ
διώκειν
καὶ
|
φεύγειν |
ἡδονάς
τινας
καὶ
λύπας.
Δῆλον |
[2, 10] |
μάλιστα
τὸ
τέλος,
καὶ
δοξάζει
|
δεῖν |
καὶ
ὑγιαίνειν
καὶ
εὖ
(πράττειν. |
[2, 10] |
πρακτῶν
δόξα,
ᾗ
τυγχάνομεν
οἰόμενοι
|
δεῖν |
τι
πράττειν
ἢ
οὐ
πράττειν. |
[2, 10] |
ὄψει·
οὐ
γὰρ
οἷόν
τ᾽
|
ἰδεῖν |
οὗ
μή
ἐστιν
(ὄψις,
οὐδ᾽ |
[2, 11] |
διὰ
τὸ
μὴ
ῥᾴδιον
εἶναι
|
ἰδεῖν |
τὴν
προαίρεσιν
ὁποία
τις,
διὰ |
[2, 3] |
ἢ
δεῖ
πρὸς
τὰς
γαμετὰς
|
πλησιάζειν |
οὐ
γὰρ
ἐστίν-247;
ἀλλὰ
μοχθηρία |
[2, 10] |
αἴτιόν
φαμεν
εἶναι,
οἷον
τοῦ
|
βαδίζειν |
ἡ
κομιδὴ
τῶν
χρημάτων,
εἰ |
[2, 1] |
ἔχει
καλῶς,
τὸ
μὴ
ζῶντ᾽
|
εὐδαιμονίζειν, |
ἀλλ᾽
ὅταν
λάβῃ
τέλος·
οὐθὲν |
[2, 3] |
κατὰ
συμβεβηκὸς
οὕτως
ἔχειν
(περίεργον
|
διορίζειν· |
οὐδεμία
γὰρ
ἐπιστήμη,
οὔτε
θεωρητικὴ |
[2, 2] |
τοῦ
ἀλόγου
μέν,
δυναμένου
δ᾽
|
ἀκολουθεῖν |
τῷ
λόγῳ
ποιότης.
Λεκτέον
δὴ |
[2, 6] |
αὑτῷ
ἐστι
ποιεῖν
ἢ
μὴ
|
ποιεῖν, |
αἴτιος
τούτων
αὐτὸς
ἐστίν·
καὶ |
[2, 8] |
αὐτὸ
τοῦτο;
ἔξεστι
γὰρ
μὴ
|
ποιεῖν, |
ἀλλ᾽
ἐκεῖνο
ὑπομεῖναι
τὸ
πάθος. |
[2, 8] |
τὸ
μὲν
βίᾳ
ἑκάτερον
φάναι
|
ποιεῖν |
ἔχει
λόγον,
καὶ
διὰ
τὴν |
[2, 6] |
Ὅσα
δ᾽
ἐφ᾽
αὑτῷ
ἐστι
|
ποιεῖν |
ἢ
μὴ
ποιεῖν,
αἴτιος
τούτων |
[2, 7] |
καὶ
δοκεῖ
ἡ
μοχθηρία
ἀδικωτέρους
|
ποιεῖν, |
ἡ
δ᾽
ἀκρασία
μοχθηρία
τις |
[2, 8] |
οὗτοι
μόνοι
βίᾳ
καὶ
ἄκοντες
|
ποιεῖν, |
καὶ
διὰ
τίν᾽
αἰτίαν,
ὅτι |
[2, 8] |
βίᾳ
καὶ
(μὴ
βίᾳ
τι
|
ποιεῖν |
οἰκεῖα
τοῖς
εἰρημένοις
εἶναι·
τό |
[2, 1] |
ἔστω
ψυχῆς
ἔργον
τὸ
ζῆν
|
ποιεῖν, |
τοῦ
δὲ
χρῆσις
καὶ
(ἐγρήγορσις· |
[2, 7] |
δικαιοπραγεῖν
ἑκούσιον,
ὥσπερ
καὶ
τὸ
|
(ἀδικεῖν |
ἄμφω
γὰρ
δοκεῖ
ταῦτα
ἑκούσια |
[2, 7] |
ἀκρατής·
εἰ
οὖν
τὸ
μὲν
|
ἀδικεῖν |
ἑκούσιον,
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον
τὸ |
[2, 7] |
ἐνεργῇ
κατ᾽
αὐτήν,
τὸ
δ᾽
|
ἀδικεῖν |
ἑκούσιον,
(ὥσθ᾽
ὁ
ἀκρατὴς
ἀδικήσει |
[2, 4] |
λύπας
φαύλους
εἶναι
φαμέν,
τῷ
|
διώκειν |
καὶ
φεύγειν
ἢ
ὡς
μὴ |
[2, 4] |
ἦθος
καὶ
σπουδαῖον
εἶναι
τῷ
|
διώκειν |
καὶ
φεύγειν
ἡδονάς
τινας
καὶ |
[2, 6] |
ἂν
μὴ
τῷ
τὴν
ὑπόθεσιν
|
ἀνελεῖν |
καὶ
δι᾽
ἐκείνης
δεῖξαι.
Ὁ |
[2, 6] |
τρίγωνον,
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
τετράγωνον
|
μεταβάλλειν, |
οἷον
εἰ
τρεῖς,
ἕξ,
εἰ |
[2, 3] |
δὲ
λέγεται
τὰ
μὲν
τῷ
|
ὑπερβάλλειν |
τὰ
δὲ
τῷ
(ἐλλείπειν.
Ὀργίλος |
[2, 8] |
καὶ
τῷ
βούλεσθαι
καὶ
τῷ
|
ἐπιθυμεῖν· |
ὅταν
(δ᾽
ἔσωθεν
ἡ
ἀρχή, |
[2, 3] |
οὐκ
ἔστιν
ἐν
τῷ
πῶς
|
λαμβάνειν, |
ἂν
πῶς
λαμβάνηται
τῷ
μᾶλλον |
[2, 11] |
δὲ
τοῖς
πρὸς
τὸν
σκοπὸν
|
διαμαρτάνειν· |
ἔστι
δὲ
τὸν
μὲν
σκοπὸν |
[2, 11] |
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν
|
(τυγχάνειν |
τούτων
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα
ἕνεκα |
[2, 11] |
καὶ
ὑπόθεσις.
Ἐπειδὴ
δεῖ
τόδε
|
ὑγιαίνειν, |
ἀνάγκη
τοδὶ
ὑπάρξαι,
εἰ
ἔσται |
[2, 10] |
ἀλλὰ
περιπατεῖν
ἢ
καθῆσθαι
τοῦ
|
ὑγιαίνειν |
ἕνεκεν,
οὐδ᾽
(εὐδαιμονεῖν,
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι |
[2, 11] |
γὰρ
ἰατρὸς
σκοπεῖ
εἰ
δεῖ
|
ὑγιαίνειν |
ἢ
μή,
ἀλλ᾽
εἰ
περιπατεῖν |
[2, 10] |
τέλος,
καὶ
δοξάζει
δεῖν
καὶ
|
ὑγιαίνειν |
καὶ
εὖ
(πράττειν.
Ὥστε
φανερὸν |
[2, 10] |
τέλος·
λέγω
δ᾽
οἷον
οὐθεὶς
|
ὑγιαίνειν |
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
περιπατεῖν
ἢ
καθῆσθαι |
[2, 1] |
μὴ
νικῶντες
δέ·
καὶ
τὸ
|
κρίνειν |
ἐκ
τῶν
ἔργων
ὁποῖός
τις |
[2, 11] |
ταῦτα
ἐκ
τῶν
ἔργων
ἀναγκαζόμεθα
|
κρίνειν |
ποῖός
τις.
Αἱρετώτερον
μὲν
οὖν |
[2, 10] |
καθῆσθαι
τοῦ
ὑγιαίνειν
ἕνεκεν,
οὐδ᾽
|
(εὐδαιμονεῖν, |
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι
ἢ
κινδυνεύειν
τοῦ |
[2, 10] |
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι
ἢ
κινδυνεύειν
τοῦ
|
εὐδαιμονεῖν |
ἕνεκα·
καὶ
ὅλως
δηλοῖ
ἀεὶ |
[2, 1] |
εὖ
ζῆν
τὸ
αὐτὸ
τῷ
|
εὐδαιμονεῖν, |
ὧν
ἕκαστον
χρῆσίς
ἐστι
καὶ |
[2, 9] |
δ᾽
ἀγνοῶν
καὶ
διὰ
τὸ
|
ἀγνοεῖν, |
ἄκων.
ἐπεὶ
δὲ
τὸ
ἐπίστασθαι |
[2, 3] |
τὸν
λόγον.
Οὐ
δεῖ
δὲ
|
ἀγνοεῖν |
ὅτι
ἔνια
τῶν
λεγομένων
οὐκ |
[2, 8] |
φαμεν
ἐφ᾽
αὑτοῖς
εἶναι,
οὔτ᾽
|
εἰπεῖν |
ἃ
εἶπον,
(οὔτε
πρᾶξαι
ἃ |
[2, 3] |
πᾶσαν
(ὁμοίως
ὡς
μὲν
ἁπλῶς
|
εἰπεῖν |
ἀνώνυμος,
μεταφορᾷ
δὲ
λέγεται
σκληρὸς |
[2, 3] |
τῷ
ὑπερβάλλειν
τὰ
δὲ
τῷ
|
(ἐλλείπειν. |
Ὀργίλος
μὲν
γάρ
ἐστιν
ὁ |
[2, 8] |
ἡ
αὐτοῦ
φύσις
οἵα
τε
|
φέρειν· |
ὃ
δὲ
μὴ
οἵα
τε, |
[2, 3] |
τῶν
παθημάτων
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ
|
διαφέρειν |
κατὰ
τὴν
ὑπερβολὴν
ἢ
χρόνου |
[2, 5] |
ἀμφοτέραις.
ὁ
γὰρ
(ὑπερβάλλων
τῷ
|
χαίρειν |
τῷ
ἡδεῖ
ὑπερβάλλει
καὶ
ὁ |
[2, 8] |
καὶ
ὅσα
ἐωμένης
τῆς
γενέσεως
|
εὐθυπορεῖν |
γίγνεται
ἡμῖν,
οἷον
πολιὰ
καὶ |
[2, 10] |
οἷον
οὐθεὶς
ὑγιαίνειν
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
|
περιπατεῖν |
ἢ
καθῆσθαι
τοῦ
ὑγιαίνειν
ἕνεκεν, |
[2, 11] |
ὑγιαίνειν
ἢ
μή,
ἀλλ᾽
εἰ
|
περιπατεῖν |
ἢ
μή,
οὔτε
ὁ
γυμναστικὸς |
[2, 1] |
(γίνεται
διὰ
τίνων.
Δεῖ
δὴ
|
ζητεῖν |
ὥσπερ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
ἔχοντές |
[2, 11] |
ὂν
πράττειν
μὲν
τὰ
καλὰ
|
ἀπρακτεῖν |
δὲ
τὰ
αἰσχρά,
τοὐναντίον
ποιεῖ, |
[2, 10] |
μὲν
τῇ
ἰατρικῇ
ἀμφοτέρως
ἐνδέχεται
|
ἁμαρτεῖν, |
ἐν
δὲ
τῇ
γραμματικῇ
κατὰ |
[2, 7] |
ἐπιθυμίαν
παρὰ
τὸν
λογισμὸν
οἷος
|
πράττειν, |
ἀκρατεύεται
δ᾽
ὅταν
ἐνεργῇ
κατ᾽ |
[2, 7] |
τὸ
(αὐτὸν
ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
|
πράττειν |
ἅμα
τὸ
κατὰ
τὸ
αὐτὸ |
[2, 8] |
τινι
ἡλικίᾳ,
ᾗ
καὶ
τὸ
|
πράττειν |
ἀποδίδομεν.
οὐ
γάρ
φαμεν
τὸ |
[2, 7] |
παρ᾽
ὃ
οἴεται
βέλτιστον
εἶναι
|
πράττειν |
δι᾽
ἐπιθυμίαν
ἀκρατεύεσθαι
ἐστίν.
Ὥστε |
[2, 11] |
οὐδεμία
γὰρ
ἀνάγκη
τὰ
μοχθηρὰ
|
πράττειν. |
Διὰ
ταῦτα
καὶ
ψεκτὸν
ἡ |
[2, 10] |
ὂν
ἢ
πράττειν
ἢ
μὴ
|
πράττειν, |
ἐάν
τις
πράττῃ
ἢ
ἀπρακτῇ |
[2, 8] |
λείπεται
ἐν
τῷ
διανοούμενόν
πως
|
πράττειν |
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον.
ἔτι
δὲ |
[2, 7] |
ὅτι
καὶ
μὴ
βουλόμενον
ἐνδέχεται
|
πράττειν |
ἑκόντα,
τοῦτο
δέδεικται
μόνον-247;
πολλὰ |
[2, 8] |
ἀπορίαι
αὗται>
περὶ
τοῦ
βίᾳ
|
πράττειν |
ἢ
ἀμφοτέρους
ἢ
τὸν
ἕτερον, |
[2, 10] |
μὲν
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
ἢ
|
πράττειν |
ἢ
μὴ
πράττειν,
ἐάν
τις |
[2, 10] |
ᾗ
τυγχάνομεν
οἰόμενοι
δεῖν
τι
|
πράττειν |
ἢ
οὐ
πράττειν.
Κοινὸν
δὲ |
[2, 8] |
ἂν
δόξειε
βίᾳ
καὶ
ἄκων
|
πράττειν, |
ἵνα
μὴ
ἀλγῇ
ἰσχυρῶς,
ἢ |
[2, 10] |
προαιρεῖται
μὲν
οὐθείς,
δοκεῖ
δὲ
|
πράττειν |
καὶ
βούλονται-247;
ὡς
ἐξ
ἀμφοῖν |
[2, 1] |
ἡμῖν.
(Τό
τε
γὰρ
εὖ
|
πράττειν |
καὶ
τὸ
εὖ
ζῆν
τὸ |
[2, 7] |
(ὥσθ᾽
ὁ
ἀκρατὴς
ἀδικήσει
τῷ
|
πράττειν |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν·
ἑκὼν
ἄρα
πράξει, |
[2, 8] |
τὸν
λογισμὸν
ἑκάτερον
ἄκοντα
ποτὲ
|
πράττειν· |
κεχωρισμένα
γὰρ
ὄντα
ἑκάτερα
ἐκκρούεται |
[2, 10] |
δεῖν
τι
πράττειν
ἢ
οὐ
|
πράττειν. |
Κοινὸν
δὲ
περὶ
δόξης
τοῦτο |
[2, 3] |
καὶ
γὰρ
οἱ
ἄξιοι
εὖ
|
πράττειν |
λυποῦσι
τοὺς
(φθονεροὺς
εὖ
πράττοντες-247; |
[2, 11] |
δή
τις,
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
|
πράττειν |
μὲν
τὰ
καλὰ
ἀπρακτεῖν
δὲ |
[2, 7] |
τὸ
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
ὄρεξιν
|
πράττειν, |
οὐδ᾽
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ
τὴν |
[2, 8] |
οὐ
γάρ
φαμεν
τὸ
παιδίον
|
πράττειν, |
οὐδὲ
τὸ
θηρίον,
ἀλλὰ
τὸν |
[2, 9] |
οὖν
ἐφ᾽
ἑαυτῷ
ὂν
μὴ
|
πράττειν |
πράττει
μὴ
ἀγνοῶν
καὶ
δι᾽ |
[2, 8] |
ἀκούσιον,
ἅμα
ἑκόντας
καὶ
ἄκοντας
|
πράττειν· |
σχεδὸν
δὲ
ἐκ
τῶν
εἰρημένων |
[2, 11] |
ὅσα
ἕνεκα
τοῦ
τέλους
δεῖ
|
πράττειν· |
(τοῦ
δὲ
τὸ
τέλος
ὀρθὸν |
[2, 7] |
τὸν
αὐτὸν
(ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
|
πράττειν· |
τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον.
Ἔτι
δ᾽ |
[2, 6] |
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν
|
πράττειν. |
Τῶν
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι
τοιαῦται, |
[2, 8] |
ἐλπίδος
λύπην,
οἴεται
γὰρ
κακὸν
|
πράττειν. |
ὥστε
τὸ
μὲν
βίᾳ
ἑκάτερον |
[2, 10] |
δεῖν
καὶ
ὑγιαίνειν
καὶ
εὖ
|
(πράττειν. |
Ὥστε
φανερὸν
διὰ
τούτων
ὅτι |
[2, 1] |
ἄμφω,
ἀλλὰ
τὸ
(μὲν
τῷ
|
ἐπιτάττειν, |
τὸ
δὲ
τῷ
πείθεσθαι
καὶ |
[2, 10] |
καὶ
τῶν
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον
|
βασιλεύειν |
τε
πάντων
ἀνθρώπων
καὶ
ἀθάνατοι |
[2, 10] |
οὐδ᾽
(εὐδαιμονεῖν,
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι
ἢ
|
κινδυνεύειν |
τοῦ
εὐδαιμονεῖν
ἕνεκα·
καὶ
ὅλως |
[2, 1] |
τὸ
δὲ
τῷ
πείθεσθαι
καὶ
|
ἀκούειν |
πεφυκέναι·
εἰ
δέ
τί
ἐστιν |
[2, 6] |
ἔνια
τῶν
ὄντων
ἐνδεχόμενα
ἐναντίως
|
ἔχειν, |
ἀνάγκη
καὶ
τὰς
ἀρχὰς
αὐτῶν |
[2, 6] |
αἴτιον
(τοῦ
τὸ
τρίγωνον
οὕτως
|
ἔχειν, |
ἀρχή
τις
ἂν
εἴη
τοῦτο |
[2, 9] |
εἰδέναι
διττόν,
ἓν
μὲν
τὸ
|
ἔχειν, |
ἓν
δὲ
τὸ
χρῆσθαι
τῇ |
[2, 11] |
ὁ
γυμναστικὸς
εἰ
δεῖ
εὖ
|
ἔχειν |
ἢ
μή,
ἀλλ᾽
εἰ
παλαῖσαι |
[2, 11] |
δὲ
πρὸς
ἐκεῖνον
περαίνοντα
ὀρθῶς
|
ἔχειν, |
καὶ
μηδέτερον.
Πότερον
δ᾽
ἡ |
[2, 3] |
ἕκαστον
μὴ
κατὰ
συμβεβηκὸς
οὕτως
|
ἔχειν |
(περίεργον
διορίζειν·
οὐδεμία
γὰρ
ἐπιστήμη, |
[2, 1] |
καὶ
παθημάτων,
ἀνάγκη
ἄρα
ταῦτ᾽
|
ἔχειν |
τὰ
μέρη.
Καὶ
ὥσπερ
ἡ |
[2, 6] |
δύο
ὀρθὰς
ἀνάγκη
τὸ
τετράγωνον
|
ἔχειν |
τέτταρας
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς
αἴτιον |
[2, 3] |
τῷ
πρὸς
ὁποτέρας
τροφῆς
ἀπόλαυσιν
|
ἔχειν |
τὴν
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ
τὸν |
[2, 6] |
αἴτιον
τούτου
τὸ
δύο
ὀρθὰς
|
ἔχειν |
τὸ
τρίγωνον.
Εἰ
δέ
γε |
[2, 1] |
αὐτῆς
πρὸ
ἔργου
τὸ
οὕτως
|
ἔχειν. |
Ὑποκείσθω
δὴ
πρῶτον
ἡ
βελτίστη |
[2, 11] |
γε
δοκεῖ
τὸν
λόγον
ὀρθὸν
|
παρέχειν |
ἡ
ἀρετή,
τοῦτο
αἴτιον.
Ἡ |
[2, 1] |
οὐ
τὸν
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
|
μετέχειν |
λόγου
ἄμφω,
ἀλλὰ
τὸ
(μὲν |
[2, 2] |
τοῦ
ταῦτα
ἢ
κατὰ
λόγον
|
ὑπάρχειν |
ἢ
ἐναντίως,
οἷον
ἀνδρεία
σωφροσύνη |
[2, 10] |
μὴ
ποιητέον
οὐθὲν
κωλύει
πολλοῖς
|
ὑπάρχειν, |
τὸ
(δὲ
διὰ
λογισμοῦ
οὐκέτι. |
[2, 3] |
οἷον
ὀξύθυμος
μὲν
τῷ
θᾶττον
|
πάσχειν |
ἢ
δεῖ,
χαλεπὸς
δὲ
καὶ |
[2, 3] |
ἂν
πῶς
λαμβάνηται
τῷ
μᾶλλον
|
πάσχειν. |
(Οἷον
μοιχὸς
οὐ
τῷ
μᾶλλον |
[2, 2] |
τὰ
πάθη
ταῦτα
λέγονται
τῷ
|
(πάσχειν |
πως
ἢ
ἀπαθεῖς
εἶναι.
Μετὰ |
[2, 7] |
ὅτι
δ᾽
οὐδὲ
κατὰ
προαίρεσιν,
|
πάλιν |
ἐκ
τῶνδε
δῆλον.
Τὸ
μὲν |
[2, 3] |
ὁποτέρας
τροφῆς
ἀπόλαυσιν
ἔχειν
τὴν
|
δύναμιν |
παθητικὴν
παρὰ
τὸν
λόγον.
Οὐ |
[2, 10] |
μὴ
εἶναι,
ἀλλ᾽
οὐκ
ἐφ᾽
|
ἡμῖν |
αὐτῶν
ἡ
γένεσις
ἐστίν,
ἀλλὰ |
[2, 8] |
τινες
καὶ
πάθη
οὐκ
ἐφ᾽
|
ἡμῖν |
εἰσίν,
ἢ
πράξεις
αἱ
κατὰ |
[2, 10] |
ταῦτα
δ᾽
ἐστὶν
ὅσα
ἐφ᾽
|
ἡμῖν |
ἐστι
πρᾶξαι
ἢ
μὴ
πρᾶξαι. |
[2, 10] |
βέλτιον,
βουλεύεται
δὲ
ὅσα
ἐφ᾽
|
ἡμῖν |
ἐστι
τῶν
δυνατῶν
καὶ
εἶναι |
[2, 7] |
καὶ
τοῦτο
ἀδύνατον.
Ὑπόκειται
γὰρ
|
ἡμῖν |
καὶ
δοκεῖ
ἡ
μοχθηρία
ἀδικωτέρους |
[2, 8] |
ἐωμένης
τῆς
γενέσεως
εὐθυπορεῖν
γίγνεται
|
ἡμῖν, |
οἷον
πολιὰ
καὶ
γῆρας
καὶ |
[2, 10] |
καὶ
τῶν
οὐκ
ὄντων
ἐφ᾽
|
ἡμῖν, |
οἷον
τὴν
διάμετρον
σύμμετρον.
Ἔτι |
[2, 10] |
προαιρετὰ
καὶ
πρακτὰ
τῶν
ἐφ᾽
|
ἡμῖν |
ὄντων
ἐστίν.
Διὸ
καὶ
ἀπορήσειεν |
[2, 10] |
ἀλλ᾽
οὐδὲ
περὶ
τῶν
ἐφ᾽
|
ἡμῖν |
πρακτῶν
περὶ
ἁπάντων.
καὶ
δῆλον |
[2, 10] |
Τὰ
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἐφ᾽
|
ἡμῖν· |
τὸ
δ᾽
ὅλως
οὐ
πρακτόν |
[2, 1] |
καλῶς,
μαρτύρια
τὰ
δοκοῦντα
πᾶσιν
|
ἡμῖν. |
(Τό
τε
γὰρ
εὖ
πράττειν |
[2, 8] |
δὲ
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
δῆλον
|
ἡμῖν |
ὡς
ἀπαντητέον.
(α)
λέγονται
δὲ |
[2, 1] |
λογισμὸν
ἐνεῖναι
(καὶ)
ἀρχὴν
καὶ
|
πρᾶξιν, |
(ἄρχει
δ᾽
ὁ
λογισμὸς
οὐ |
[2, 10] |
γραμματικῇ
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν
καὶ
|
πρᾶξιν, |
(περὶ
ἧς
ἂν
σκοπῶσιν,
εἰς |
[2, 5] |
ψυχῆς.
ἐναντίαν
δὲ
τίθεμεν
τὴν
|
(ἕξιν |
ἐφ᾽
ἥν
τε
ἁμαρτάνομεν
μᾶλλον |
[2, 3] |
τοῦτο
καὶ
ποιεῖ
τὴν
βελτίστην
|
ἕξιν. |
Καὶ
τοῦτο
(δῆλον
διὰ
τῆς |
[2, 5] |
τῆς
ὑπερβολῆς
ἐπὶ
τὴν
μέσην
|
ἕξιν, |
ὁτὲ
δ᾽
ἀπὸ
τῆς
ἐλλείψεως, |
[2, 10] |
τὴν
ἀρετὴν
εἶναι
τὴν
ἠθικὴν
|
ἕξιν |
προαιρετικὴν
μεσότητος
τῆς
πρὸς
ἡμᾶς |
[2, 4] |
ὁτιοῦν
μέρος
ἔχει
τῆς
ψυχῆς
|
ὄρεξιν, |
εἰ
μεριστὴ
ἐστίν-247;
ἀνάγκη
δὴ |
[2, 8] |
οὐ
γὰρ
ἔχει
λόγον
καὶ
|
ὄρεξιν |
ἐναντίαν,
ἀλλὰ
τῇ
ὀρέξει
ζῇ-247; |
[2, 8] |
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον,
ἢ
κατ᾽
|
ὄρεξιν |
ἢ
κατὰ
προαίρεσιν
ἢ
κατὰ |
[2, 7] |
δόξειεν
ἂν>
εἶναι,
ἤτοι
κατ᾽
|
ὄρεξιν |
ἢ
κατὰ
(προαίρεσιν
ἢ
κατὰ |
[2, 8] |
ἔχει
λόγον,
καὶ
διὰ
τὴν
|
ὄρεξιν |
καὶ
διὰ
τὸν
λογισμὸν
ἑκάτερον |
[2, 8] |
γὰρ
ἀφέλκων
πρὸς
ἀντιτείνουσαν
τὴν
|
ὄρεξιν-247; |
ὅ
τ᾽
ἀκρατὴς
βίᾳ
παρὰ |
[2, 4] |
δὲ
τοῦ
ἀλόγου,
ἔχοντος
δ᾽
|
ὄρεξιν |
οὐ
γὰρ
ὁτιοῦν
μέρος
ἔχει |
[2, 7] |
ἔστι
τὸ
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
|
ὄρεξιν |
πράττειν,
οὐδ᾽
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ |
[2, 7] |
οὐδ᾽
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ
τὴν
|
ὄρεξιν, |
φανερόν·
ὅτι
δ᾽
οὐδὲ
κατὰ |
[2, 10] |
καὶ
ζητοῦντι
δόξειε
δ᾽
ἂν
|
δυοῖν |
εἶναι
θάτερον
ἡ
προαίρεσις,
ἤτοι |
[2, 10] |
πράττειν
καὶ
βούλονται-247;
ὡς
ἐξ
|
ἀμφοῖν |
ἄρα.
(Ἄμφω
γὰρ
ὑπάρχει
τῷ |
[2, 3] |
ποῖα
μέσα.
Εἰλήφθω
δὴ
παραδείγματος
|
χάριν, |
καὶ
θεωρείσθω
ἕκαστον
ἐκ
τῆς |
[2, 7] |
ἀδικήσει,
ἀλλ᾽
ἔσται
δικαιότερος
ἢ
|
πρὶν |
γενέσθαι
ἀκρατής.
Τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον. |
[2, 8] |
(καὶ
τὸν
ἔρωτα
πολλοὶ
ἀκούσιον
|
τιθέασιν, |
καὶ
θυμοὺς
ἐνίους
καὶ
τὰ |
[2, 10] |
μετὰ
τέχνης
καὶ
ἄνευ
τέχνης
|
πᾶσιν |
ἐστίν,
οἷον
εἰ
πολεμῶσιν
ἢ |
[2, 1] |
λέγομεν
καλῶς,
μαρτύρια
τὰ
δοκοῦντα
|
πᾶσιν |
ἡμῖν.
(Τό
τε
γὰρ
εὖ |
[2, 3] |
ὁ
ἐπιθυμητικὸς
καὶ
ὁ
ὑπερβάλλων
|
πᾶσιν |
ὅσοις
ἐνδέχεται,
ἀναίσθητος
δὲ
ὁ |
[2, 1] |
ἢ
πάντα
τέλος
εἶναι
δοκεῖ
|
πᾶσιν. |
Τῶν
δὲ
ἐν
ψυχῇ
τὰ |
[2, 8] |
ἢ
θάνατοι
ὦσιν.
ταῦτα
γάρ
|
φασιν |
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι.
ἢ
οὔ,
ἀλλὰ |
[2, 8] |
ὥσθ᾽
ὅ
τ᾽
ἐγκρατὴς
βίᾳ,
|
φασίν, |
ἀφέλκει
αὑτὸν
ἀπὸ
τῶν
ἡδέων |
[2, 1] |
εὐεξίας
πονοῦσιν
ἄριστα·
ἔτι
πᾶσαν
|
διάθεσιν |
ὑπὸ
τῶν
αὐτῶν
γίγνεσθαι
καὶ |
[2, 10] |
ἐπιθυμίας
προαιροῦνται·
καὶ
ἐν
τοῖς
|
πάθεσιν |
ὄντες
οὐ
(προαιροῦνται,
ἀλλὰ
καρτεροῦσιν. |
[2, 6] |
θατέρου,
ἂν
μὴ
τῷ
τὴν
|
ὑπόθεσιν |
ἀνελεῖν
καὶ
δι᾽
ἐκείνης
δεῖξαι. |
[2, 5] |
μᾶλλον
ἔσονται
καθ᾽
ἑκατέραν
τὴν
|
αἵρεσιν, |
ἔνθα
μὲν
αἱ
πολυπονώτεραι,
ἔνθα |
[2, 10] |
δ᾽
ἀκούσια
μὴ
πάντα
κατὰ
|
προαίρεσιν. |
Ἅμα
δ᾽
ἐκ
τούτων
φανερὸν |
[2, 10] |
καὶ
τὴν
ἀπάτην
καὶ
τὴν
|
προαίρεσιν |
ἀπὸ
τοῦ
μέσου
ἐπὶ
τὰ |
[2, 11] |
ἐπαινοῦμεν
καὶ
ψέγομεν
εἰς
τὴν
|
προαίρεσιν |
βλέποντες
μᾶλλον
ἢ
εἰς
τὰ |
[2, 11] |
τῶν
ἐναντίων
ἕνεκα
ποιεῖ
(τὴν
|
προαίρεσιν. |
Εἰ
δή
τις,
ἐφ᾽
αὑτῷ |
[2, 7] |
ἤτοι
κατ᾽
ὄρεξιν
ἢ
κατὰ
|
(προαίρεσιν |
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
τὸ
μὲν |
[2, 8] |
ἢ
κατ᾽
ὄρεξιν
ἢ
κατὰ
|
προαίρεσιν |
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
τούτων
δὲ |
[2, 11] |
ἡ
ἀρετὴ
ἀναμάρτητον
ποιεῖ
τὴν
|
προαίρεσιν |
καὶ
τὸ
τέλος
ὀρθόν,
οὕτως |
[2, 11] |
μὴ
ῥᾴδιον
εἶναι
ἰδεῖν
τὴν
|
προαίρεσιν |
ὁποία
τις,
διὰ
ταῦτα
ἐκ |
[2, 7] |
φανερόν·
ὅτι
δ᾽
οὐδὲ
κατὰ
|
προαίρεσιν, |
πάλιν
ἐκ
τῶνδε
δῆλον.
Τὸ |
[2, 10] |
προαιρετόν,
καὶ
τὰ
μὲν
κατὰ
|
προαίρεσιν |
πάντα
ἑκούσια
εἶναι,
τὰ
δ᾽ |
[2, 6] |
ὅσα
μὲν
ἑκούσια
καὶ
κατὰ
|
προαίρεσιν |
τὴν
ἑκάστου,
ἐκεῖνον
αἴτιον
εἶναι, |
[2, 1] |
καὶ
φθείρεται,
πρὸς
ἃ
βέλτιστα
|
διατίθησιν. |
Σημεῖον
δ᾽
ὅτι
περὶ
ἡδέα |
[2, 10] |
λογιζόμενοι
ἁμαρτάνομεν
ἢ
κατὰ
τὴν
|
αἴσθησιν |
αὐτὸ
δρῶντες-247;
ἐν
μὲν
τῇ |
[2, 10] |
δὲ
τῇ
γραμματικῇ
κατὰ
τὴν
|
αἴσθησιν |
καὶ
πρᾶξιν,
(περὶ
ἧς
ἂν |
[2, 7] |
ὄρεξις
εἰς
τρία
διαιρεῖται,
εἰς
|
βούλησιν |
καὶ
θυμὸν
καὶ
ἐπιθυμίαν·
ὥστε |
[2, 7] |
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
|
βούλησιν, |
ὅταν
(ἀκρατὴς
γένηται,
οὐκέτι
ἀδικήσει, |
[2, 7] |
πράγματος,
μᾶλλον
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
|
βούλησιν |
τοῦ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
καὶ
θυμόν. |
[2, 7] |
δῆλον.
Τὸ
μὲν
γὰρ
κατὰ
|
βούλησιν |
ὡς
οὐκ
ἀκούσιον
ἀπεδείχθη,
(ἀλλὰ |
[2, 1] |
ὧν
ἔργον
ἡ
χρῆσις,
τὴν
|
χρῆσιν |
βέλτιον
εἶναι
τῆς
ἕξεως.
Τούτων |
[2, 1] |
τι
τὸ
ἔργον
παρὰ
τὴν
|
χρῆσιν, |
οἷον
οἰκοδομικῆς
οἰκία
(ἀλλ᾽
οὐκ |
[2, 6] |
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
τοιούτων
|
εἰσὶν |
αὐτοί.
Ὥστε
ὅσων
πράξεων
ὁ |
[2, 1] |
ταῦτα
δ᾽
οὐκ
ἐνεργεῖ,
ἀλλ᾽
|
εἰσὶν |
αὐτῶν
ἐνέργειαι.
Ἐπεὶ
δ᾽
αἱ |
[2, 8] |
καὶ
πάθη
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν
|
εἰσίν, |
ἢ
πράξεις
αἱ
κατὰ
τὰς |
[2, 2] |
ἐρωτικὸς
αἰσχυντηλὸς
ἀναίσχυντος.
Ἕξεις
δέ
|
εἰσιν |
ὅσαι
αἴτιαί
εἰσι
τοῦ
ταῦτα |
[2, 1] |
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων,
διὰ
τούτων
|
εἰσίν. |
~Ὅτι
μὲν
τοίνυν
ἡ
ἠθικὴ |
[2, 2] |
ὅτι
ἀπὸ
ἔθους
ἔχει
τὴν
|
ἐπίδοσιν, |
(ἐθίζεται
δὲ
τὸ
ὑπ᾽
ἀγωγῆς |
[2, 3] |
φθονερὸς
δὲ
τῷ
λυπεῖσθαι
ἐπὶ
|
πλείοσιν |
εὐπραγίαις
ἢ
δεῖ
καὶ
γὰρ |
[2, 3] |
δεῖ
ὀργιζόμενος
καὶ
θᾶττον
καὶ
|
πλείοσιν |
ἢ
οἷς
δεῖ,
ἀνάλγητος
δὲ |
[2, 3] |
οἰνόφλυγες
τῷ
πρὸς
ὁποτέρας
τροφῆς
|
ἀπόλαυσιν |
ἔχειν
τὴν
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ |
[2, 1] |
~(Μετὰ
δὲ
ταῦτ᾽
ἄλλην
|
λαβοῦσιν |
ἀρχὴν
περὶ
τῶν
ἑπομένων
λεκτέον. |
[2, 10] |
νομοθετοῦσιν·
(εἰ
γὰρ
καὶ
μὴ
|
διακριβοῦσιν, |
ἀλλ᾽
ἅπτονταί
γέ
πῃ
τῆς |
[2, 8] |
ἢ
οὔ,
ἀλλὰ
πάντες
ἑκόντες
|
ποιοῦσιν |
αὐτὸ
τοῦτο;
ἔξεστι
γὰρ
μὴ |
[2, 7] |
λυπηρόν,
καὶ
πᾶν
ὃ
ἀναγκαζόμενοι
|
ποιοῦσιν |
ἢ
πάσχουσιν,
ὥσπερ
καὶ
Εὔηνος |
[2, 8] |
μετέχει
λόγου.
ὅτι
μὲν
οὖν
|
δοκοῦσιν |
οὗτοι
μόνοι
βίᾳ
καὶ
ἄκοντες |
[2, 8] |
ὃ
καὶ
λυπηρὸν
καὶ
φαῦλον
|
ὑπολαμβάνουσιν, |
(ἀλλ᾽
ἂν
μὴ
τοῦτο
πράττωσι, |
[2, 10] |
Περὶ
μὲν
γὰρ
τὰ
προαιρετὰ
|
τυγχάνουσιν |
οὖσαι,
ἡ
δὲ
προαίρεσις
περὶ |
[2, 1] |
εὐεξία,
καὶ
ἀπὸ
τῆς
εὐεξίας
|
πονοῦσιν |
ἄριστα·
ἔτι
πᾶσαν
διάθεσιν
ὑπὸ |
[2, 10] |
ἧς
ἂν
σκοπῶσιν,
εἰς
ἄπειρον
|
ἥξουσιν. |
Ἐπειδὴ
οὖν
οὔτε
δόξα
οὔτε |
[2, 10] |
πάθεσιν
ὄντες
οὐ
(προαιροῦνται,
ἀλλὰ
|
καρτεροῦσιν. |
Ἔτι
ἐπιθυμία
μὲν
καὶ
θυμὸς |
[2, 10] |
ἀκούσια
τὰ
δ᾽
ἐκ
προνοίας
|
νομοθετοῦσιν· |
(εἰ
γὰρ
καὶ
μὴ
διακριβοῦσιν, |
[2, 3] |
μηδ᾽
ἐπὶ
τοῖς
ἀναξίοις
εὖ
|
πράττουσιν, |
ἀλλ᾽
εὐχερὴς
ὥσπερ
οἱ
γαστρίμαργοι |
[2, 1] |
βέλτιον
τὸ
ἔργον·
καὶ
ὡς
|
ἔχουσιν. |
Αἱ
ἕξεις
πρὸς
ἀλλήλας,
οὕτω |
[2, 7] |
πᾶν
ὃ
ἀναγκαζόμενοι
ποιοῦσιν
ἢ
|
πάσχουσιν, |
ὥσπερ
καὶ
Εὔηνος
φησί
πᾶν |
[2, 10] |
(φύσει
μὲν
τὸ
ἀγαθόν,
παρὰ
|
φύσιν |
δὲ
καὶ
διαστροφὴν
καὶ
τὸ |
[2, 10] |
τὸ
ἁπλῶς
ἄριστον
ἐστίν·
παρὰ
|
φύσιν |
δὲ
καὶ
διαστροφὴν
οὐ
τὸ |
[2, 10] |
μὲν
τοῦ
ἀγαθοῦ
ἐστί,
παρὰ
|
φύσιν |
δὲ
καὶ
τοῦ
κακοῦ,
καὶ |
[2, 8] |
ἑκάτερος
πράττει,
ἁπλῶς
δὲ
κατὰ
|
φύσιν |
ἑκάτερος,
οὐ
τὴν
αὐτήν.
αἱ |
[2, 8] |
τὰ
(τοιαῦτα.
ὥστε
μὴ
κατὰ
|
φύσιν |
ἑκάτερος
πράττει,
ἁπλῶς
δὲ
κατὰ |
[2, 3] |
ὅσον
βέλτιον
καὶ
κατὰ
τὴν
|
φύσιν |
ἐπιθυμῶν,
ἀλλ᾽
ἀπαθὴς
ὥσπερ
λίθος· |
[2, 8] |
ἔχομεν
ὡς
πεφυκότα
βιάζεσθαι
τὴν
|
φύσιν. |
καὶ
μᾶλλον
ἂν
δόξειε
βίᾳ |
[2, 8] |
ὅτι
ἰσχυρὰ
καὶ
ὑπὲρ
τὴν
|
φύσιν· |
καὶ
συγγνώμην
ἔχομεν
ὡς
πεφυκότα |
[2, 10] |
κατὰ
φύσιν
τῆς
δὲ
παρὰ
|
φύσιν. |
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἡ
βούλησις |
[2, 10] |
ἐστίν,
ἀλλὰ
τὰ
μὲν
διὰ
|
φύσιν |
τὰ
δὲ
δι᾽
(ἄλλας
αἰτίας |
[2, 10] |
νόσου,
ἀλλὰ
τῆς
μὲν
κατὰ
|
φύσιν |
τῆς
δὲ
παρὰ
φύσιν.
Ὁμοίως |
[2, 6] |
πᾶσαι
μὲν
αἱ
οὐσίαι
κατὰ
|
φύσιν |
τινὲς
ἀρχαί,
διὸ
καὶ
ἑκάστη |
[2, 1] |
ἀλόγου
μέν,
ἀκολουθητικοῦ
δὲ
κατὰ
|
φύσιν |
τῷ
λόγον
ἔχοντι·
οὐ
γὰρ |
[2, 8] |
πληγαὶ
ἢ
δεσμοὶ
ἢ
θάνατοι
|
ὦσιν. |
ταῦτα
γάρ
φασιν
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι. |
[2, 10] |
ὄρεξις,
ὅταν
(ἐκ
τοῦ
βουλεύσασθαι
|
συμπερανθῶσιν. |
Ἐπεὶ
δὲ
βουλεύεται
ἀεὶ
ὁ |
[2, 10] |
τέχνης
πᾶσιν
ἐστίν,
οἷον
εἰ
|
πολεμῶσιν |
ἢ
μὴ
πολεμῶσιν
τοῦτο
βουλευομένοις. |
[2, 10] |
οἷον
εἰ
πολεμῶσιν
ἢ
μὴ
|
πολεμῶσιν |
τοῦτο
βουλευομένοις.
Ἐκ
προτέρου
δὲ |
[2, 10] |
καὶ
πρᾶξιν,
(περὶ
ἧς
ἂν
|
σκοπῶσιν, |
εἰς
ἄπειρον
ἥξουσιν.
Ἐπειδὴ
οὖν |
[2, 1] |
ἐὰν
μὴ
διὰ
νόσον
ἢ
|
πήρωσιν. |
Μετὰ
ταῦτα
περὶ
ψυχῆς
θεωρητέον· |
[2, 8] |
τῶν
ἐν
ψυχῇ
τι
τοιοῦτον
|
ὁρῶσιν. |
ἐπὶ
μὲν
οὖν
τῶν
μορίων |
[2, 8] |
λόγου
καὶ
τῆς
ὀρέξεως,
ὅταν
|
πράττωσιν |
ὃ
καὶ
λυπηρὸν
καὶ
φαῦλον |
[2, 8] |
καὶ
ἄκοντες
ποιεῖν,
καὶ
διὰ
|
τίν᾽ |
αἰτίαν,
ὅτι
καθ᾽
ὁμοιότητά
τινα |
[2, 10] |
(ὄψις,
οὐδ᾽
ἀκοῦσαι
οὗ
μή
|
ἐστιν |
ἀκοή·
ἀλλ᾽
ἀπὸ
ἐπιστήμης
ποιῆσαι |
[2, 3] |
τὰς
γαμετὰς
πλησιάζειν
οὐ
γὰρ
|
ἐστίν-247; |
ἀλλὰ
μοχθηρία
τις
αὐτὴ
δὴ |
[2, 10] |
ἐφ᾽
ἡμῖν
αὐτῶν
ἡ
γένεσις
|
ἐστίν, |
ἀλλὰ
τὰ
μὲν
διὰ
φύσιν |
[2, 10] |
ἃ
κατὰ
τὴν
ἐπιστήμην
ἐναντία
|
ἐστίν. |
Ἀνάγκη
ἄρα
καὶ
τὴν
ἀπάτην |
[2, 4] |
τῆς
ψυχῆς
ὄρεξιν,
εἰ
μεριστὴ
|
ἐστίν-247; |
ἀνάγκη
δὴ
φαῦλον
τὸ
ἦθος |
[2, 1] |
σκυτεύσεως
ὑπόδημα·
εἰ
δή
τίς
|
ἐστιν |
ἀρετὴ
σκυτικῆς
καὶ
σπουδαίου
σκυτέως, |
[2, 6] |
Ὥστε
ὅσων
πράξεων
ὁ
ἄνθρωπός
|
ἐστιν |
(ἀρχὴ
καὶ
κύριος,
φανερὸν
ὅτι |
[2, 10] |
τέλους
οὐθεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
τοῦτ᾽
|
ἐστιν |
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις,
ὥσπερ
ἐν |
[2, 6] |
γ᾽
ἄνθρωπος
καὶ
πράξεών
τινών
|
ἐστιν |
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν
ζῴων:
τῶν |
[2, 5] |
ἕξις
ἡ
περὶ
ἕκαστα
μέση
|
ἐστίν. |
δῆλον
τοίνυν
ὅτι
αἱ
ἀρεταὶ |
[2, 10] |
πρακτὰ
τῶν
ἐφ᾽
ἡμῖν
ὄντων
|
ἐστίν. |
Διὸ
καὶ
ἀπορήσειεν
ἄν
τις, |
[2, 10] |
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ
ἐναντία
ὅσοις
|
ἐστὶν |
ἐναντία,
καὶ
εἰς
(ταῦτα
τῶν |
[2, 8] |
καὶ
τὸν
ἀκρατῆ
πλείστη
ἀμφισβήτησις
|
ἐστίν. |
ἐναντίας
γὰρ
ὁρμὰς
ἔχων
αὐτὸς |
[2, 6] |
αἴτιον
τῶν
ὕστερον.
Ὥστ᾽
εἴπερ
|
ἐστὶν |
ἔνια
τῶν
ὄντων
ἐνδεχόμενα
ἐναντίως |
[2, 1] |
λέγεται
διχῶς.
Τῶν
μὲν
γάρ
|
ἐστιν |
ἕτερόν
τι
τὸ
ἔργον
παρὰ |
[2, 1] |
ἀκούειν
πεφυκέναι·
εἰ
δέ
τί
|
ἐστιν |
ἑτέρως
ἄλογον,
ἀφείσθω
τοῦτο
τὸ |
[2, 1] |
ἐκ
τῶν
ἔργων
ὁποῖός
τις
|
ἐστίν· |
ἔτι
διὰ
τί
ἡ
εὐδαιμονία |
[2, 10] |
τί
αἰτία·
οὗ
δ᾽
ἕνεκά
|
ἐστιν |
ἢ
γίγνεταί
τι,
τοῦτ᾽
αἴτιόν |
[2, 1] |
ὑποκείσθω
καὶ
περὶ
ἀρετῆς,
ὅτι
|
ἐστὶν |
ἡ
βελτίστη
διάθεσις
ἢ
ἕξις |
[2, 10] |
ἐπιστήμης
ποιῆσαι
καὶ
οὗ
μή
|
ἐστιν |
ἡ
ἐπιστήμη.
Οὐ
γὰρ
ὁμοίως |
[2, 4] |
πρὸς
ταῦτα
καὶ
περὶ
ταῦτά
|
ἐστιν |
ἡ
ἡδονή.
(Δι᾽
ἡδονὰς
δὲ |
[2, 7] |
τί
τὸ
ἀκούσιον,
καὶ
τί
|
ἐστιν |
ἡ
προαίρεσις,
ἐπειδὴ
ἡ
ἀρετὴ |
[2, 10] |
οὔτε
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις
|
ἐστὶν |
ἡ
προαίρεσις,
οὔτε
ἐν
πάσῃ |
[2, 10] |
βουλῆς.
Διὸ
ἐκ
δόξης
βουλευτικῆς
|
ἐστιν |
ἡ
προαίρεσις.
(Περὶ
μὲν
δὴ |
[2, 1] |
ἀρετὴ
ἄρα
ἡ
τοιαύτη
διάθεσις
|
ἐστίν, |
ἣ
(γίνεταί
τε
ὑπὸ
τῶν |
[2, 1] |
οὕτω
τίθεμεν.
Οἷον
ἱματίου
ἀρετὴ
|
ἐστίν· |
καὶ
γὰρ
ἔργον
τι
καὶ |
[2, 1] |
γὰρ
ἔργον
τι
καὶ
χρῆσις
|
ἐστίν· |
καὶ
ἡ
βελτίστη
ἕξις
τοῦ |
[2, 6] |
μὴ
ποιεῖν,
αἴτιος
τούτων
αὐτὸς
|
ἐστίν· |
καὶ
ὅσων
αἴτιος,
ἐφ᾽
αὑτῷ. |
[2, 10] |
καὶ
τὸ
προαιρετὸν
ἢ
ταὐτὸν
|
ἐστίν. |
Μάλιστα
δὲ
λέγεται
παρά
τινων, |
[2, 3] |
τῷ
(ἐλλείπειν.
Ὀργίλος
μὲν
γάρ
|
ἐστιν |
ὁ
μᾶλλον
ἢ
δεῖ
ὀργιζόμενος |
[2, 1] |
καὶ
γὰρ
ἡ
πρακτικὴ
χρηστικὴ
|
ἐστίν· |
ὁ
μὲν
γὰρ
χαλκεὺς
ποιεῖ |
[2, 8] |
εἰς
ὃ
ἀνάγεται
ὅλον,
τοῦτ᾽
|
ἐστιν |
(ὃ
ἡ
αὐτοῦ
φύσις
οἵα |
[2, 10] |
τέχνης
καὶ
ἄνευ
τέχνης
πᾶσιν
|
ἐστίν, |
οἷον
εἰ
πολεμῶσιν
ἢ
μὴ |
[2, 5] |
διὰ
γὰρ
τὸ
ὀλίγον
ἀναίσθητος
|
ἐστίν-247; |
οἷον
ὀργὴν
πραότητι
καὶ
τὸν |
[2, 3] |
γὰρ
μέσον
ἑκάτερον
πρὸς
ἑκάτερον
|
ἐστίν, |
οἷον
τὸ
ἴσον
τοῦ
μὲν |
[2, 1] |
βελτίστη
ἕξις
τοῦ
ἱματίου
ἀρετὴ
|
ἐστίν. |
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
πλοίου
καὶ |
[2, 10] |
δῆλον
ὅτι
ἡ
προαίρεσις
μέν
|
ἐστιν |
ὄρεξις
τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ
βουλευτική. |
[2, 9] |
εἶναι,
καὶ
τὸ
(ἑκούσιον
τοῦτ᾽
|
ἐστίν· |
ὅσα
δ᾽
ἀγνοῶν
καὶ
διὰ |
[2, 10] |
βουλεύσασθαι
τοῖς
ἀνθρώποις,
ταῦτα
δ᾽
|
ἐστὶν |
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν
ἐστι
πρᾶξαι |
[2, 11] |
μὲν
οὖν
ἕνεκα
τὸ
μέσον
|
ἐστίν, |
οὗ
αἰτία
ἡ
ἀρετὴ
τῷ |
[2, 11] |
ποιεῖ,
δῆλον
ὅτι
οὐ
σπουδαῖός
|
ἐστιν |
οὗτος
ὁ
ἄνθρωπος.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη |
[2, 10] |
Ἡ
γὰρ
προαίρεσις
αἵρεσις
μὲν
|
ἐστίν, |
οὐχ
ἁπλῶς
δέ,
ἀλλ᾽
ἑτέρου |
[2, 10] |
οἷόν
τ᾽
ἰδεῖν
οὗ
μή
|
ἐστιν |
(ὄψις,
οὐδ᾽
ἀκοῦσαι
οὗ
μή |
[2, 10] |
τὸ
τέλος
τὸ
ἁπλῶς
ἄριστον
|
ἐστίν· |
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ
διαστροφὴν |
[2, 3] |
ἀλλὰ
μοχθηρία
τις
αὐτὴ
δὴ
|
ἐστίν. |
Συνειλημμένον
γὰρ
τό
τε
πάθος |
[2, 10] |
οὐδὲ
δόξα
ἁπλῶς
ἡ
προαίρεσις
|
ἐστίν-247; |
τὰ
δὲ
προαιρετὰ
καὶ
πρακτὰ |
[2, 3] |
δὲ
δυσχερὴς
κατὰ
τὸν
φθόνον
|
ἐστίν. |
Τὸ
δὲ
πρὸς
ἕκαστον
μὴ |
[2, 10] |
οὗ
ἕνεκα
μία
τῶν
αἰτιῶν
|
ἐστίν· |
τὸ
μὲν
γὰρ
διὰ
τί |
[2, 5] |
τὸν
ὀργίλον
τῷ
πράῳ.
(καίτοι
|
ἐστὶν |
ὑπερβολὴ
καὶ
ἐπὶ
τὸ
ἵλεων |
[2, 3] |
ἐν
ἅπαντι
συνεχεῖ
καὶ
διαιρετῷ
|
ἐστιν |
ὑπεροχὴ
καὶ
ἔλλειψις
καὶ
μέσον, |
[2, 6] |
καὶ
ἡ
κακία
περὶ
ταῦτ᾽
|
ἐστιν |
ὧν
αὐτὸς
(αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ |
[2, 10] |
δόξα
οὔτε
βούλησίς
ἐστι
προαίρεσίς
|
ἐστιν |
ὡς
ἑκάτερον,
οὐδ᾽
ἄμφω
ἐξαίφνης |
[2, 3] |
πρὸς
ἡμᾶς
βέλτιστον·
τοῦτο
γάρ
|
ἐστιν |
ὡς
ἡ
ἐπιστήμη
κελεύει
καὶ |
[2, 7] |
εἶναι
πράττειν
δι᾽
ἐπιθυμίαν
ἀκρατεύεσθαι
|
ἐστίν. |
Ὥστε
ἅμα
συμβήσεται
τὸν
αὐτὸν |
[2, 1] |
καὶ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ
ἄριστον.
|
Ἔστιν |
ἄρα
ἡ
(εὐδαιμονία
ψυχῆς
ἀγαθῆς |
[2, 10] |
καὶ
τὰ
μεταξύ.
Οὐ
γὰρ
|
ἔστιν |
ἐκβῆναι
ἐκ
τούτων,
ἐπεὶ
καὶ |
[2, 3] |
ὅτι
ἔνια
τῶν
λεγομένων
οὐκ
|
ἔστιν |
ἐν
τῷ
πῶς
λαμβάνειν,
ἂν |
[2, 10] |
τῶν
ὄντων
τὰ
μὲν
οὐκ
|
ἔστιν |
ἐπ᾽
ἄλλῳ
χρήσασθαι
ἢ
πρὸς |
[2, 10] |
παρακολουθοῦντα.
Ὅτι
μὲν
οὖν
οὐκ
|
ἔστιν |
ὄρεξις
(φανερόν.
Ἢ
γὰρ
βούλησις |
[2, 10] |
τοῦ
τέλους,
προαίρεσις
δ᾽
οὐκ
|
ἔστιν. |
Ὅτι
μὲν
οὖν
οὐκ
ἔστιν |
[2, 10] |
ἔστιν.
Ὅτι
μὲν
οὖν
οὐκ
|
ἔστιν |
οὔτε
βούλησις
οὔτε
δόξα
οὔθ᾽ |
[2, 8] |
ὀρέξει
ζῇ-247;
ἐν
δ᾽
ἀνθρώπῳ
|
ἔνεστιν |
ἄμφω,
καὶ
ἔν
τινι
ἡλικίᾳ, |
[2, 8] |
εὐθὺς
ἐκ
γενετῆς
ἀκολουθεῖ
καὶ
|
ἔνεστιν. |
σχεδὸν
δὲ
τούτοις
δυσὶ
τὸ |
[2, 5] |
ἐνιαχοῦ
δὲ
τὰς
ἐπὶ
τὴν
|
ἔλλειψιν. |
αἴτιον
δὲ
τῆς
ἐναντιώσεως,
ὅτι |
[2, 5] |
τὴν
ὑπερβολὴν
ὃ
δὲ
(τὴν
|
ἔλλειψιν, |
ἀνάγκη,
ὡς
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις
ἐναντία |
[2, 10] |
ἐπεὶ
τὸ
μὲν
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
ὂν |
ἢ
πράττειν
ἢ
μὴ
πράττειν, |
[2, 9] |
ὅσα
μὲν
οὖν
ἐφ᾽
ἑαυτῷ
|
ὂν |
μὴ
πράττειν
πράττει
μὴ
ἀγνοῶν |
[2, 6] |
οἷον
ἄνθρωπος
ἀνθρώπους
καὶ
ζῷον
|
ὂν |
ὅλως
ζῷα
καὶ
φυτὸν
φυτά. |
[2, 11] |
Εἰ
δή
τις,
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
ὂν |
πράττειν
μὲν
τὰ
καλὰ
ἀπρακτεῖν |
[2, 9] |
καὶ
ὃ
καὶ
ᾧ
καὶ
|
ὅν, |
ἀκούσιον·
τὸ
ἐναντίον
ἄρ᾽
ἑκούσιον. |
[2, 9] |
ἀκουσίῳ,
καὶ
τὸ
εἰδότα
ἢ
|
ὃν |
ἢ
ᾧ
ἢ
οὗ
ἕνεκα |
[2, 9] |
ἦν
κώνειον-247;
τῷ
ἀγνοοῦντα
καὶ
|
ὃν |
καὶ
ᾧ
καὶ
ὃ
δι᾽ |
[2, 10] |
τις
ἀεὶ
τῷ
βουλευομένῳ
πρὸς
|
ὃν |
σκοπεῖ
τὸ
συμφέρον,
περὶ
μὲν |
[2, 2] |
πάθη
μὲν
τὰ
τοιαῦτα,
θυμὸν
|
φόβον |
αἰδῶ
ἐπιθυμίαν,
ὅλως
οἷς
ἕπεται |
[2, 5] |
οὖσα
λανθάνει:
διὰ
γὰρ
τὸ
|
ὀλίγον |
ἀναίσθητος
ἐστίν-247;
οἷον
ὀργὴν
πραότητι |
[2, 8] |
ἔτι
δὲ
μικρὸν
προαγαγόντες
τὸν
|
λόγον, |
ἐπιθῶμεν
τέλος
τῷ
περὶ
τοῦ |
[2, 11] |
αὕτη
γὰρ
οὐ
διαφθείρει
τὸν
|
λόγον. |
Ἔστι
δ᾽
ἀρετὴ
καὶ
ἐγκράτεια |
[2, 11] |
ἢ
ὥσπερ
δοκεῖ
τισί,
τὸν
|
(λόγον. |
Ἔστι
δὲ
τοῦτο
ἐγκράτεια·
αὕτη |
[2, 1] |
ἐπιτακτικόν
ἐστι
τῆς
(ψυχῆς
ᾗ
|
λόγον |
ἔχει,
αἱ
δ᾽
ἠθικαὶ
τοῦ |
[2, 1] |
ἀκολουθητικοῦ
δὲ
κατὰ
φύσιν
τῷ
|
λόγον |
ἔχοντι·
οὐ
γὰρ
λέγομεν
ποῖός |
[2, 4] |
διῄρηνται,
καὶ
αἱ
μὲν
τοῦ
|
λόγον |
ἔχοντος
διανοητικαί,
ὧν
ἔργον
(ἀλήθεια, |
[2, 1] |
λόγου,
αἱ
μὲν
τοιαῦται
τοῦ
|
λόγον |
ἔχοντος,
ὃ
ἐπιτακτικόν
ἐστι
τῆς |
[2, 8] |
βίᾳ
ἑκάτερον
φάναι
ποιεῖν
ἔχει
|
λόγον, |
καὶ
διὰ
τὴν
ὄρεξιν
καὶ |
[2, 8] |
τῶν
ἀψύχων
οὐ
γὰρ
ἔχει
|
λόγον |
καὶ
ὄρεξιν
ἐναντίαν,
ἀλλὰ
τῇ |
[2, 11] |
ἐπεὶ
ὅσοις
γε
δοκεῖ
τὸν
|
λόγον |
ὀρθὸν
παρέχειν
ἡ
ἀρετή,
τοῦτο |
[2, 3] |
τὴν
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ
τὸν
|
λόγον. |
Οὐ
δεῖ
δὲ
ἀγνοεῖν
ὅτι |
[2, 5] |
ἃς
ἔχουσι
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
|
λόγον |
τίς
δ᾽
ὁ
ὀρθὸς
λόγος, |
[2, 2] |
ἦθος
τοῦτο
ψυχῆς
κατὰ
ἐπιτακτικὸν
|
λόγον |
τοῦ
ἀλόγου
μέν,
δυναμένου
δ᾽ |
[2, 5] |
ἄριστον
τὸ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
|
λόγον, |
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
μέσον |
[2, 2] |
εἰσι
τοῦ
ταῦτα
ἢ
κατὰ
|
λόγον |
ὑπάρχειν
ἢ
ἐναντίως,
οἷον
ἀνδρεία |
[2, 1] |
εἰ
δέ
τί
ἐστιν
ἑτέρως
|
ἄλογον, |
ἀφείσθω
τοῦτο
τὸ
μόριον.
Διαφέρει |
[2, 6] |
ἄλλος
αἴτιος,
ἐκεῖνος
καὶ
τὸν
|
ψόγον |
καὶ
τὸν
ἔπαινον
ἔχει-247;
δῆλον |
[2, 4] |
τοῦ
λόγον
ἔχοντος
διανοητικαί,
ὧν
|
ἔργον |
(ἀλήθεια,
ἢ
περὶ
τοῦ
πῶς |
[2, 1] |
τῆς
ψυχῆς
καὶ
τῆς
ἀρετῆς,
|
ἔργον |
ἂν
εἴη
τῆς
ἀρετῆς
ζωὴ |
[2, 1] |
καὶ
ἡσυχία.
Ὥστ᾽
ἐπεὶ
τὸ
|
ἔργον |
ἀνάγκη
ἓν
καὶ
ταὐτὸ
εἶναι |
[2, 1] |
καὶ
ψυχῆς·
ἔστι
γάρ
τι
|
ἔργον |
αὐτῆς.
Καὶ
τῆς
βελτίονος
δὴ |
[2, 1] |
πάντα.
Ὅτι
μὲν
τοίνυν
τὸ
|
ἔργον |
βέλτιον
τῆς
ἕξεως
καὶ
τῆς |
[2, 1] |
ὅσων
ἐστί
τις
χρῆσις
ἢ
|
ἔργον. |
(Δῆλον
δ᾽
ἐκ
τῆς
ἐπαγωγῆς. |
[2, 1] |
σκυτικῆς
καὶ
σπουδαίου
σκυτέως,
τὸ
|
ἔργον |
ἐστὶ
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
Τὸν
αὐτὸν |
[2, 1] |
ἐπιστήμης
θεωρία.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη,
ὧν
|
ἔργον |
ἡ
χρῆσις,
τὴν
χρῆσιν
βέλτιον |
[2, 1] |
δὴ
ἕξεως
ἔστω
βέλτιον
τὸ
|
ἔργον· |
καὶ
ὡς
ἔχουσιν.
Αἱ
ἕξεις |
[2, 1] |
τῆς
διαθέσεως,
δῆλον·
ἀλλὰ
τὸ
|
ἔργον |
λέγεται
διχῶς.
Τῶν
μὲν
γάρ |
[2, 1] |
ἰάτρευσις,
τῶν
δ᾽
ἡ
χρῆσις
|
ἔργον, |
οἷον
ὄψεως
ὅρασις
καὶ
μαθηματικῆς |
[2, 1] |
γάρ
ἐστιν
ἕτερόν
τι
τὸ
|
ἔργον |
παρὰ
τὴν
χρῆσιν,
οἷον
οἰκοδομικῆς |
[2, 8] |
ἐνθουσιῶντας
καὶ
προλέγοντας,
καίπερ
διανοίας
|
ἔργον |
ποιοῦντας,
ὅμως
οὔ
φαμεν
ἐφ᾽ |
[2, 1] |
ὑπέκειτο
ἡ
ἀρετὴ
ἢ
τὸ
|
ἔργον, |
ταῦτα
δ᾽
οὐκ
ἐνεργεῖ,
ἀλλ᾽ |
[2, 1] |
ἐκ
τούτων
ὅτι
βέλτιον
τὸ
|
ἔργον |
τῆς
ἕξεως·
(τὸ
γὰρ
τέλος |
[2, 1] |
ἱματίου
ἀρετὴ
ἐστίν·
καὶ
γὰρ
|
ἔργον |
τι
καὶ
χρῆσις
ἐστίν·
καὶ |
[2, 1] |
τῶν
ἄλλων.
Ἔτι
ἔστω
ψυχῆς
|
ἔργον |
τὸ
ζῆν
ποιεῖν,
τοῦ
δὲ |
[2, 1] |
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ>
τὸ
|
ἔργον |
(τοῦ
πράγματος
καὶ
τῆς
ἀρετῆς, |
[2, 1] |
ἐχέτω.
Καὶ
τέλος
ἑκάστου
τὸ
|
ἔργον. |
Φανερὸν
τοίνυν
ἐκ
τούτων
ὅτι |
[2, 3] |
μὴ
κατὰ
συμβεβηκὸς
οὕτως
ἔχειν
|
(περίεργον |
διορίζειν·
οὐδεμία
γὰρ
ἐπιστήμη,
οὔτε |
[2, 8] |
ἅμα
ἑκόντας
καὶ
ἄκοντας
πράττειν·
|
σχεδὸν |
δὲ
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
δῆλον |
[2, 8] |
ἐκ
γενετῆς
ἀκολουθεῖ
καὶ
ἔνεστιν.
|
σχεδὸν |
δὲ
τούτοις
δυσὶ
τὸ
φύσει |
[2, 1] |
σπουδαία.
Τοῦτ᾽
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
|
τέλεον |
ἀγαθόν,
ὅπερ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία. |
[2, 1] |
Ἐπεὶ
δὲ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία
|
τέλεόν |
τι,
καὶ
ἔστι
ζωὴ
καὶ |
[2, 5] |
ἀπὸ
τῆς
ἐλλείψεως,
ἧς
ὃς>
|
πλέον |
ἀπέχει,
οὗτος
δοκεῖ
ἐναντιώτερος
εἶναι, |
[2, 10] |
δὲ
τῷ
μέσῳ
(καὶ)
τὸ
|
πλέον |
καὶ
τὸ
ἔλαττον-247;
Αἴτιον
δὲ |
[2, 7] |
θυμὸν
καὶ
ἐπιθυμίαν·
ὥστε
ταῦτα
|
διαιρετέον, |
καὶ
πρῶτον
κατ᾽
ἐπιθυμίαν.
Δόξειε |
[2, 10] |
τί·
ἀλλὰ
δοξάσαι
μὲν
εἰ
|
ποιητέον |
ἢ
μὴ
ποιητέον
οὐθὲν
κωλύει |
[2, 10] |
μὲν
εἰ
ποιητέον
ἢ
μὴ
|
ποιητέον |
οὐθὲν
κωλύει
πολλοῖς
ὑπάρχειν,
τὸ |
[2, 1] |
πήρωσιν.
Μετὰ
ταῦτα
περὶ
ψυχῆς
|
θεωρητέον· |
ἡ
γὰρ
ἀρετὴ
ψυχῆς,
οὐ |
[2, 8] |
τῶν
εἰρημένων
δῆλον
ἡμῖν
ὡς
|
ἀπαντητέον. |
(α)
λέγονται
δὲ
κατ᾽
ἄλλον |
[2, 11] |
δ᾽
ἀρετὴ
καὶ
ἐγκράτεια
ἕτερον.
|
Λεκτέον |
δ᾽
ὕστερον
περὶ
αὐτῶν,
ἐπεὶ |
[2, 2] |
δ᾽
ἀκολουθεῖν
τῷ
λόγῳ
ποιότης.
|
Λεκτέον |
δὴ
κατὰ
τί
τῆς
ψυχῆς |
[2, 4] |
~Εἰλημμένων
δὲ
τούτων,
μετὰ
ταῦτα
|
λεκτέον |
ὅτι
ἐπειδὴ
δύο
μέρη
τῆς |
[2, 1] |
λαβοῦσιν
ἀρχὴν
περὶ
τῶν
ἑπομένων
|
λεκτέον. |
Πάντα
δὴ
τὰ
ἀγαθὰ
ἢ |
[2, 10] |
ταῦτα.
Ἀλλὰ
πῶς
ἐκ
τούτων
|
σκεπτέον; |
δηλοῖ
δέ
πως
καὶ
τὸ |
[2, 1] |
πρᾶος
ἢ
θρασύς.
Μετὰ
ταῦτα
|
σκεπτέον |
πρῶτον
περὶ
ἀρετῆς
ἠθικῆς,
τί |
[2, 8] |
φαμέν.
ὥστε
περὶ
τοῦ
βίᾳ
|
σκεπτέον |
πρῶτον,
τί
ἐστι
καὶ
πῶς |
[2, 7] |
ἡ
κακία
ὁρίζεται
τούτοις.
Πρῶτον
|
σκεπτέον |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
ἀκούσιον. |
[2, 5] |
ἀποβλέποντας
λέγειν
τὸ
μέσον,
ὕστερον
|
ἐπισκεπτέον-247; |
φανερὸν
ὅτι
πᾶσαι
αἱ
ἠθικαὶ |
[2, 3] |
ἄττα
εἶναι
καὶ
(μεσότητα
τινά.
|
Ληπτέον |
ἄρα
ἡ
ποία
μεσότης
ἀρετή, |
[2, 6] |
αὐτὸς
(αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ
πράξεων.
|
Ληπτέον |
ἄρα
ποίων
αὐτὸς
αἴτιος
καὶ |
[2, 7] |
(κακία
τῶν
ἑκουσίων
ἂν
εἴησαν.
|
~Ληπτέον |
ἄρα
τί
τὸ
ἑκούσιον
καὶ |
[2, 3] |
(δειλία
ἀκολασία.
~Διωρισμένων
δὲ
τούτων,
|
ληπτέον |
ὅτι
ἐν
ἅπαντι
συνεχεῖ
καὶ |
[2, 9] |
ἡδονὴν
ἢ
λύπην.
ταῦτ᾽
οὖν
|
προσδιοριστέον. |
περὶ
μὲν
οὖν
τοῦ
ἑκουσίου |
[2, 8] |
βίᾳ
καὶ
ἀναγκαζόμενος,
ἀλλὰ
δεῖ
|
μεῖζον |
κακὸν
καὶ
λυπηρότερον
εἶναι,
ὃ |
[2, 3] |
τὸ
ἴσον
τοῦ
μὲν
ἐλάττονος
|
μεῖζον, |
τοῦ
μείζονος
δὲ
ἔλαττον.
Ὥστ᾽ |
[2, 10] |
τὸ
ἀγαθόν,
ἀλλὰ
τὸ
φαινόμενον
|
ἀγαθόν. |
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι
τῶν
ὄντων |
[2, 10] |
δὲ
καὶ
διαστροφὴν
οὐ
τὸ
|
ἀγαθόν, |
ἀλλὰ
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν.
Αἴτιον |
[2, 10] |
ἡ
δὲ
προαίρεσις
περὶ
τὸ
|
ἀγαθὸν |
καὶ
κακὸν
καὶ
τὰ
φαινόμενα, |
[2, 10] |
τέλος
ἐστὶ
φύσει
μὲν
ἀεὶ
|
ἀγαθόν, |
καὶ
περὶ
οὗ
κατὰ
μέρος |
[2, 10] |
ψυχῇ
φαίνεσθαι
τὸ
μὲν
ἡδὺ
|
ἀγαθὸν |
(καὶ
τὸ
ἥδιον
ἄμεινον,
καὶ |
[2, 1] |
Τοῦτ᾽
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
τέλεον
|
ἀγαθόν, |
ὅπερ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία.
Δῆλον |
[2, 10] |
καὶ
βούλεται
(φύσει
μὲν
τὸ
|
ἀγαθόν, |
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ
διαστροφὴν |
[2, 10] |
καὶ
στρατηγὸς
ποῦ
στρατοπεδεύσηται,
οἷς
|
ἀγαθὸν |
τὸ
τέλος
τὸ
ἁπλῶς
ἄριστον |
[2, 8] |
ἀψύχων
λέγομεν·
καὶ
γὰρ
τὸν
|
λίθον |
ἄνω
καὶ
τὸ
πῦρ
κάτω |
[2, 2] |
ἂν
μυριάκις
ῥίψῃς
ἄνω
τὸν
|
λίθον, |
οὐδέποτε
ποιήσει
τοῦτο
μὴ
(βίᾳ-247; |
[2, 11] |
λόγος,
διὰ
τὴν
ἀρετὴν
ἂν
|
ὀρθὸν |
εἴη
τὸ
τέλος,
ἀλλ᾽
οὐ |
[2, 11] |
Ἔστι
(γὰρ
τὸν
μὲν
σκοπὸν
|
ὀρθὸν |
εἶναι,
ἐν
δὲ
τοῖς
πρὸς |
[2, 11] |
πράττειν·
(τοῦ
δὲ
τὸ
τέλος
|
ὀρθὸν |
εἶναι
τῆς
προαιρέσεως
(οὗ)
ἡ |
[2, 5] |
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι
κατὰ
τὸν
|
ὀρθὸν |
λόγον
τίς
δ᾽
ὁ
ὀρθὸς |
[2, 5] |
καὶ
ἄριστον
τὸ
κατὰ
τὸν
|
ὀρθὸν |
λόγον,
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
τὸ |
[2, 11] |
τὴν
προαίρεσιν
καὶ
τὸ
τέλος
|
ὀρθόν, |
οὕτως
ὥστε
οὗ
ἕνεκα
δεῖ |
[2, 11] |
ὅσοις
γε
δοκεῖ
τὸν
λόγον
|
ὀρθὸν |
παρέχειν
ἡ
ἀρετή,
τοῦτο
αἴτιον. |
[2, 4] |
δὴ
φαῦλον
τὸ
ἦθος
καὶ
|
σπουδαῖον |
εἶναι
τῷ
διώκειν
καὶ
φεύγειν |
[2, 1] |
σπουδαίου
σκυτέως,
τὸ
ἔργον
ἐστὶ
|
σπουδαῖον |
ὑπόδημα.
Τὸν
αὐτὸν
δὲ
τρόπον |
[2, 8] |
εἰρημένοις
εἶναι·
τό
τε
γὰρ
|
βίαιον |
ἀκούσιον,
καὶ
τὸ
ἀκούσιον
πᾶν |
[2, 7] |
ἡ
κάθεξις,
ὥστ᾽
εἰ
τὸ
|
βίαιον |
ἀκούσιον,
τὸ
κατὰ
τὸν
θυμὸν |
[2, 8] |
λογισμὸν
πράττοντα.
δοκεῖ
δὴ
τὸ
|
βίαιον |
ἅπαν
λυπηρὸν
εἶναι,
καὶ
οὐθεὶς |
[2, 8] |
ἀκούσιον,
καὶ
τὸ
ἀκούσιον
πᾶν
|
βίαιον |
εἶναι
φαμέν.
ὥστε
περὶ
τοῦ |
[2, 7] |
παρὰ
τὸν
θυμὸν
λυπηρόν,
καὶ
|
βίαιον |
ἡ
κάθεξις,
ὥστ᾽
εἰ
τὸ |
[2, 7] |
γὰρ
ἐπιθυμία
τοῦ
ἡδέος-247;
ὥστε
|
(βίαιον |
καὶ
ἀκούσιον.
Τὸ
ἄρα
κατ᾽ |
[2, 7] |
ἔφυ"
Ὥστ᾽
εἴ
τι
λυπηρόν,
|
βίαιον, |
καὶ
εἰ
βίαιον,
λυπηρόν.
Τὸ |
[2, 8] |
τῶν
πραττομένων.
καθόλου
δὲ
τὸ
|
βίαιον |
καὶ
τὴν
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ |
[2, 8] |
καὶ
ἀκούσιον.
δοκεῖ
δὴ
τὸ
|
βίαιον |
καὶ
τὸ
ἀναγκαῖον
ἀντικεῖσθαι,
καὶ |
[2, 7] |
δοκεῖ
εἶναι
βίαιον,
τὸ
δὲ
|
βίαιον |
λυπηρόν,
καὶ
πᾶν
ὃ
ἀναγκαζόμενοι |
[2, 7] |
τι
λυπηρόν,
βίαιον,
καὶ
εἰ
|
βίαιον, |
λυπηρόν.
Τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν |
[2, 7] |
γὰρ
(ἀκούσιον
πᾶν
δοκεῖ
εἶναι
|
βίαιον, |
τὸ
δὲ
βίαιον
λυπηρόν,
καὶ |
[2, 8] |
τῶν
ἄλλων
ζῴων
ἁπλοῦν
τὸ
|
βίαιον, |
ὥσπερ
ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων
οὐ |
[2, 5] |
καὶ
(ἐλλείψεως
τῆς
πρὸς
ἡμᾶς:
|
ἀναγκαῖον |
ἂν
εἴη
τὴν
ἠθικὴν
ἀρετὴν |
[2, 8] |
δὴ
τὸ
βίαιον
καὶ
τὸ
|
ἀναγκαῖον |
ἀντικεῖσθαι,
καὶ
ἡ
βία
καὶ |
[2, 6] |
τοιοῦτον
δ᾽
ἐστί,
κακεῖνο
τοιοῦτον
|
ἀναγκαῖον |
εἶναι.
Δῆλον
δ᾽
ὃ
ἐπιχειροῦμεν |
[2, 6] |
Δῆλον
δ᾽
ὃ
ἐπιχειροῦμεν
ὅτι
|
ἀναγκαῖον, |
ἐκ
τῶν
ἀναλυτικῶν·
νῦν
δ᾽ |
[2, 9] |
ἄν,
εἰ
ὃ
ῥᾴδιον
ἢ
|
ἀναγκαῖον |
ἦν,
μὴ
ἔχει
δι᾽
ἀμέλειαν |
[2, 7] |
καὶ
Εὔηνος
φησί
πᾶν
γὰρ
|
ἀναγκαῖον |
πρᾶγμ᾽
ἀνιαρὸν
ἔφυ"
Ὥστ᾽
εἴ |
[2, 6] |
(Ἐκ
γὰρ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
|
ἀναγκαῖον |
τὸ
συμβαῖνον
ἐστί,
τὰ
δέ |
[2, 3] |
Φθόνος
ἀνώνυμον
νέμεσις.
Κέρδος
ζημία
|
δίκαιον. |
(Ἀσωτία
ἀνελευθερία
ἐλευθεριότης.
Ἀλαζονεία
εἰρωνεία |
[2, 11] |
οὐδείς.
Ἔτι
διὰ
τὸ
μὴ
|
ῥᾴδιον |
εἶναι
ἰδεῖν
τὴν
προαίρεσιν
ὁποία |
[2, 9] |
τις
(ψέγοιτο
ἄν,
εἰ
ὃ
|
ῥᾴδιον |
ἢ
ἀναγκαῖον
ἦν,
μὴ
ἔχει |
[2, 10] |
μὲν
ἡδὺ
ἀγαθὸν
(καὶ
τὸ
|
ἥδιον |
ἄμεινον,
καὶ
τὸ
λυπηρὸν
κακὸν |
[2, 8] |
ἀποδίδομεν.
οὐ
γάρ
φαμεν
τὸ
|
παιδίον |
πράττειν,
οὐδὲ
τὸ
θηρίον,
ἀλλὰ |
[2, 1] |
φθείρεται,
πρὸς
ἃ
βέλτιστα
διατίθησιν.
|
Σημεῖον |
δ᾽
ὅτι
περὶ
ἡδέα
καὶ |
[2, 9] |
καὶ
οἶνον,
τὸ
δ᾽
ἦν
|
κώνειον-247; |
τῷ
ἀγνοοῦντα
καὶ
ὃν
καὶ |
[2, 1] |
καὶ
ἐγκώμιον.
Τὸ
μὲν
γὰρ
|
(ἐγκώμιον |
λόγος
τοῦ
καθ᾽
ἕκαστον
ἔργου· |
[2, 1] |
ἕτερον
εὐδαιμονισμὸς
καὶ
ἔπαινος
καὶ
|
ἐγκώμιον. |
Τὸ
μὲν
γὰρ
(ἐγκώμιον
λόγος |
[2, 2] |
κατὰ
λόγον
ὑπάρχειν
ἢ
ἐναντίως,
|
οἷον |
ἀνδρεία
σωφροσύνη
(δειλία
ἀκολασία.
~Διωρισμένων |
[2, 6] |
ἑκάστη
πολλὰ
δύναται
τοιαῦτα
γεννᾶν,
|
οἷον |
ἄνθρωπος
ἀνθρώπους
καὶ
ζῷον
ὂν |
[2, 10] |
(ταὐτὸν)
καὶ
τῶν
ἀδυνάτων
εἰδότες,
|
οἷον |
βασιλεύειν
τε
πάντων
ἀνθρώπων
καὶ |
[2, 9] |
ἔστι
δὲ
ὡς
οὐ
δικαίως,
|
οἷον |
εἰ
δι᾽
ἀμέλειαν
μὴ
ἐχρῆτο. |
[2, 10] |
καὶ
ἄνευ
τέχνης
πᾶσιν
ἐστίν,
|
οἷον |
εἰ
πολεμῶσιν
ἢ
μὴ
πολεμῶσιν |
[2, 6] |
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
τετράγωνον
μεταβάλλειν,
|
οἷον |
εἰ
τρεῖς,
ἕξ,
εἰ
δὲ |
[2, 3] |
πρὸς
ἄλληλα
ἢ
πρὸς
ἡμᾶς,
|
οἷον |
ἐν
γυμναστικῇ,
ἐν
ἰατρικῇ,
ἐν |
[2, 6] |
Ἐν
δὲ
ταῖς
ἀκινήτοις
ἀρχαῖς,
|
οἷον |
ἐν
ταῖς
μαθηματικαῖς,
οὐκ
ἔστι |
[2, 10] |
περὶ
οὗ
κατὰ
μέρος
βουλεύονται,
|
οἷον |
ἰατρὸς
βουλεύσαιτο
ἂν
εἰ
δῴη |
[2, 1] |
Ἐπὶ
πάντων
γὰρ
οὕτω
τίθεμεν.
|
Οἷον |
ἱματίου
ἀρετὴ
ἐστίν·
καὶ
γὰρ |
[2, 5] |
ἀπέχει,
οὗτος
δοκεῖ
ἐναντιώτερος
εἶναι,
|
οἷον |
καὶ
περὶ
τὸ
σῶμα
ἐν |
[2, 3] |
πῶς
λαμβάνηται
τῷ
μᾶλλον
πάσχειν.
|
(Οἷον |
μοιχὸς
οὐ
τῷ
μᾶλλον
ἢ |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον
παρὰ
τὴν
χρῆσιν,
|
οἷον |
οἰκοδομικῆς
οἰκία
(ἀλλ᾽
οὐκ
οἰκοδόμησις |
[2, 3] |
ποιούντων
τὰ
πάθη.
Λέγω
δ᾽
|
οἷον |
ὀξύθυμος
μὲν
τῷ
θᾶττον
πάσχειν |
[2, 5] |
γὰρ
τὸ
ὀλίγον
ἀναίσθητος
ἐστίν-247;
|
οἷον |
ὀργὴν
πραότητι
καὶ
τὸν
ὀργίλον |
[2, 2] |
κατὰ
τὰ
πάθη
οἱ
ἐνεργοῦντες,
|
οἷον |
ὀργίλος
ἀνάλγητος
ἐρωτικὸς
αἰσχυντηλὸς
ἀναίσχυντος. |
[2, 5] |
ἁπλῶς
ἢ
πρός
τινα
ὅρον,
|
οἷον |
ὅταν
μὴ
ὡς
οἱ
πολλοί: |
[2, 10] |
πρὸς
τὸ
τέλος·
λέγω
δ᾽
|
οἷον |
οὐθεὶς
ὑγιαίνειν
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
περιπατεῖν |
[2, 10] |
χρήσασθαι
ἢ
πρὸς
ἃ
πέφυκεν,
|
οἷον |
ὄψει·
οὐ
γὰρ
οἷόν
τ᾽ |
[2, 1] |
τῶν
δ᾽
ἡ
χρῆσις
ἔργον,
|
οἷον |
ὄψεως
ὅρασις
καὶ
μαθηματικῆς
ἐπιστήμης |
[2, 10] |
τοῦτ᾽
ἐστι
τὸ
οὗ
ἕνεκα,
|
οἷον |
πλοῦτος
(ἢ
ἡδονὴ
ἤ
τι |
[2, 8] |
τῆς
γενέσεως
εὐθυπορεῖν
γίγνεται
ἡμῖν,
|
οἷον |
πολιὰ
καὶ
γῆρας
καὶ
τἆλλα |
[2, 1] |
ἕκαστον
ἀπὸ
τῆς
ἑκάστου
ἀρετῆς,
|
οἷον |
πόνοι
τε
ἄριστοι
(καὶ
τροφὴ |
[2, 1] |
τῆς
ἀρετῆς,
ἀλλ᾽
οὐχ
ὡσαύτως.
|
Οἷον |
σκυτοτομικῆς
καὶ
σκυτεύσεως
ὑπόδημα·
εἰ |
[2, 10] |
πέφυκεν,
οἷον
ὄψει·
οὐ
γὰρ
|
οἷόν |
τ᾽
ἰδεῖν
οὗ
μή
ἐστιν |
[2, 10] |
πρὸ
ἑτέρου·
τοῦτο
δὲ
οὐχ
|
οἷόν |
τε
ἄνευ
σκέψεως
καὶ
βουλῆς. |
[2, 6] |
μὴ
λέγειν
οὔτε
λέγειν
ἀκριβῶς
|
οἷόν |
τε,
πλὴν
τοσοῦτον.
Εἰ
γὰρ |
[2, 10] |
τῶν
οὐκ
ὄντων
ἐφ᾽
ἡμῖν,
|
οἷον |
τὴν
διάμετρον
σύμμετρον.
Ἔτι
οὐκ |
[2, 1] |
εἴ
τι
μόριόν
ἐστι
ψυχῆς,
|
οἷον |
τὸ
θρεπτικόν,
ἡ
τούτου
ἀρετὴ |
[2, 3] |
μέσον
ἑκάτερον
πρὸς
ἑκάτερον
ἐστίν,
|
οἷον |
τὸ
ἴσον
τοῦ
μὲν
ἐλάττονος |
[2, 1] |
τι
ἄλλο
ἐστὶ
μέρος
ψυχῆς,
|
οἷον |
τὸ
φυτικόν.
Ἀνθρωπίνης
γὰρ
ψυχῆς |
[2, 10] |
τι,
τοῦτ᾽
αἴτιόν
φαμεν
εἶναι,
|
οἷον |
τοῦ
βαδίζειν
ἡ
κομιδὴ
τῶν |
[2, 8] |
τὸ
παιδίον
πράττειν,
οὐδὲ
τὸ
|
θηρίον, |
ἀλλὰ
τὸν
ἤδη
(διὰ
λογισμὸν |
[2, 7] |
τοῦ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
καὶ
θυμόν.
|
Τεκμήριον |
δέ·
πολλὰ
γὰρ
πράττομεν
ἑκόντες |
[2, 1] |
εὐεξία
σύγκειται
ἐκ
τῶν
κατὰ
|
μόριον |
ἀρετῶν,
οὕτω
καὶ
ἡ
τῆς |
[2, 1] |
ἑτέρως
ἄλογον,
ἀφείσθω
τοῦτο
τὸ
|
μόριον. |
Διαφέρει
δ᾽
οὐδὲν
οὔτ᾽
εἰ |
[2, 1] |
Διὸ
καὶ
ἄλλο
εἴ
τι
|
μόριόν |
ἐστι
ψυχῆς,
οἷον
τὸ
θρεπτικόν, |
[2, 1] |
μὲν
γὰρ
ὅλη,
ἣ
δὲ
|
μόριον-247; |
ἡ
δὲ
τῶν
ἀτελῶν
ἐνέργεια |
[2, 1] |
ἡ
τούτου
ἀρετὴ
οὐκ
ἔστι
|
μόριον |
τῆς
ὅλης
ἀρετῆς,
ὥσπερ
οὐδ᾽ |
[2, 6] |
ταῖς
μαθηματικαῖς,
οὐκ
ἔστι
τὸ
|
κύριον, |
καίτοι
λέγεταί
γε
(καθ᾽
ὁμοιότητα· |
[2, 7] |
τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
|
ἀκούσιον, |
ἅμα
ἄρα
ὁ
αὐτὸς
τὸ |
[2, 8] |
ἑκόντας,
εἰ
δὲ
τὸ
βίᾳ
|
ἀκούσιον, |
ἅμα
ἑκόντας
καὶ
ἄκοντας
πράττειν· |
[2, 7] |
γὰρ
κατὰ
βούλησιν
ὡς
οὐκ
|
ἀκούσιον |
ἀπεδείχθη,
(ἀλλὰ
μᾶλλον
πᾶν
ὃ |
[2, 8] |
ἔχει
πρὸς
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
|
ἀκούσιον. |
δοκεῖ
δὴ
τὸ
βίαιον
καὶ |
[2, 8] |
ὥστ᾽
εἰ
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
|
ἀκούσιον |
καὶ
πρὸς
τὸ
βίᾳ
ἔδει |
[2, 7] |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τί
τὸ
|
ἀκούσιον, |
καὶ
τί
ἐστιν
ἡ
προαίρεσις, |
[2, 8] |
εἶναι·
τό
τε
γὰρ
βίαιον
|
ἀκούσιον, |
καὶ
τὸ
ἀκούσιον
πᾶν
βίαιον |
[2, 8] |
γὰρ
βίαιον
ἀκούσιον,
καὶ
τὸ
|
ἀκούσιον |
πᾶν
βίαιον
εἶναι
φαμέν.
ὥστε |
[2, 7] |
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι.
Τὸ
γὰρ
|
(ἀκούσιον |
πᾶν
δοκεῖ
εἶναι
βίαιον,
τὸ |
[2, 7] |
κατὰ
τούτων
τι,
τὸ
δ᾽
|
ἀκούσιον |
παρὰ
τούτων
τι.
Ἀλλὰ
μὴν |
[2, 8] |
διὸ
(καὶ
τὸν
ἔρωτα
πολλοὶ
|
ἀκούσιον |
τιθέασιν,
καὶ
θυμοὺς
ἐνίους
καὶ |
[2, 7] |
τοῦ
ἡδέος-247;
ὥστε
(βίαιον
καὶ
|
ἀκούσιον. |
Τὸ
ἄρα
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον· |
[2, 9] |
ὃ
καὶ
ᾧ
καὶ
ὅν,
|
ἀκούσιον· |
τὸ
ἐναντίον
ἄρ᾽
ἑκούσιον.
ὅσα |
[2, 7] |
κάθεξις,
ὥστ᾽
εἰ
τὸ
βίαιον
|
ἀκούσιον, |
τὸ
κατὰ
τὸν
θυμὸν
ἑκούσιον |
[2, 7] |
τὸ
κατὰ
ὄρεξιν
πράττειν,
οὐδ᾽
|
ἀκούσιον |
τὸ
παρὰ
τὴν
ὄρεξιν,
φανερόν· |
[2, 7] |
σκεπτέον
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
|
ἀκούσιον. |
Τριῶν
δὴ
τούτων
ἕν
τι |
[2, 7] |
μᾶλλον
πᾶν
ὃ
βούλεται
καὶ
|
ἑκούσιον |
ἀλλ᾽
ὅτι
καὶ
μὴ
βουλόμενον |
[2, 10] |
καὶ
πῶς
(ἔχει
πρὸς
τὸ
|
ἑκούσιον; |
ἅμα
δὲ
δῆλον
ἔσται,
καὶ |
[2, 7] |
ἀκούσιον,
τὸ
κατὰ
τὸν
θυμὸν
|
ἑκούσιον |
ἂν
εἴη
πᾶν.
Ἔοικε
δὲ |
[2, 7] |
δόξειεν
ἂν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
|
ἑκούσιον |
εἶναι,
ἐκ
δὲ
(τῶνδε
τοὐναντίον. |
[2, 11] |
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
τήν
τε
κακίαν
|
ἑκούσιον |
εἶναι
καὶ
τὴν
ἀρετήν·
οὐδεμία |
[2, 7] |
ἂν
πᾶν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
|
ἑκούσιον |
εἶναι.
Τὸ
γὰρ
(ἀκούσιον
πᾶν |
[2, 10] |
ἀνάγκη
τὸ
μὲν
προαιρετὸν
ἅπαν
|
ἑκούσιον |
εἶναι,
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον
(μὴ |
[2, 7] |
ἀκούσιον.
Τὸ
ἄρα
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
|
ἑκούσιον· |
ἐναντία
γὰρ
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις.
Ἔτι |
[2, 8] |
διανοούμενόν
πως
πράττειν
εἶναι
τὸ
|
ἑκούσιον. |
ἔτι
δὲ
μικρὸν
προαγαγόντες
τὸν |
[2, 8] |
τούτων
ἕν
τι
εἶναι
τὸ
|
ἑκούσιον, |
ἢ
κατ᾽
ὄρεξιν
ἢ
κατὰ |
[2, 8] |
καὶ
πῶς
ἔχει
πρὸς
τὸ
|
ἑκούσιον |
καὶ
ἀκούσιον.
δοκεῖ
δὴ
τὸ |
[2, 8] |
κρείττους
ἡμῶν.
ὥστ᾽
εἰ
τὸ
|
ἑκούσιον |
καὶ
ἀκούσιον
καὶ
πρὸς
τὸ |
[2, 7] |
εἶναι,
καὶ
ἀνάγκη,
εἰ
θάτερον
|
ἑκούσιον, |
καὶ
θάτερον-247;
τὸ
δὲ
παρὰ |
[2, 7] |
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα
τί
τὸ
|
ἑκούσιον |
καὶ
τί
τὸ
ἀκούσιον,
καὶ |
[2, 7] |
ὁρίζεται
τούτοις.
Πρῶτον
σκεπτέον
τὸ
|
ἑκούσιον |
καὶ
τὸ
ἀκούσιον.
Τριῶν
δὴ |
[2, 10] |
καὶ
πότερον
οὐ
ταὐτὸν
τὸ
|
ἑκούσιον |
καὶ
τὸ
προαιρετὸν
ἢ
ταὐτὸν |
[2, 7] |
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
τὸ
μὲν
|
ἑκούσιον |
κατὰ
τούτων
τι,
τὸ
δ᾽ |
[2, 10] |
ἅπαν
ἑκούσιον
εἶναι,
τὸ
δ᾽
|
ἑκούσιον |
(μὴ
προαιρετόν,
καὶ
τὰ
μὲν |
[2, 9] |
ὅν,
ἀκούσιον·
τὸ
ἐναντίον
ἄρ᾽
|
ἑκούσιον. |
ὅσα
μὲν
οὖν
ἐφ᾽
ἑαυτῷ |
[2, 7] |
ἄρα,
εἰ
τὸ
βουλόμενον
καὶ
|
ἑκούσιον |
ταὐτό,
σκέψασθαι.
(Φαίνεται
δὲ
καὶ |
[2, 7] |
εἰ
οὖν
τὸ
μὲν
ἀδικεῖν
|
ἑκούσιον, |
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ |
[2, 7] |
ἐπιθυμίαν·
ἑκὼν
ἄρα
πράξει,
καὶ
|
ἑκούσιον |
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν·
καὶ
γὰρ |
[2, 7] |
μὲν
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
τὸ
δ᾽
|
ἑκούσιον |
τὸ
κατὰ
βούλησιν,
ὅταν
(ἀκρατὴς |
[2, 7] |
τὸ
αὐτὸ
τοῦ
πράγματος,
μᾶλλον
|
ἑκούσιον |
τὸ
κατὰ
βούλησιν
τοῦ
κατ᾽ |
[2, 7] |
μὲν
τοίνυν
οὐκ
ἔστι
τὸ
|
ἑκούσιον |
τὸ
κατὰ
ὄρεξιν
πράττειν,
οὐδ᾽ |
[2, 9] |
ταῦτ᾽
ἀνάγκη
εἶναι,
καὶ
τὸ
|
(ἑκούσιον |
τοῦτ᾽
ἐστίν·
ὅσα
δ᾽
ἀγνοῶν |
[2, 9] |
(δοκεῖ
δὴ
ἐναντίον
εἶναι
τὸ
|
ἑκούσιον |
τῷ
ἀκουσίῳ,
καὶ
τὸ
εἰδότα |
[2, 9] |
ὀρέξει
οὔτε
τῇ
προαιρέσει
τὸ
|
ἑκούσιον |
ὥρισται,
λοιπὸν
δὴ
ὁρίσασθαι
τὸ |
[2, 8] |
οἱ
γὰρ
μάλιστ᾽
ἐμποδίζοντες
τὸ
|
ἑκούσιον |
ὡς
βίᾳ
πράττοντες,
ἀλλ᾽
ἑκόντες-247; |
[2, 7] |
κατ᾽
αὐτήν,
τὸ
δ᾽
ἀδικεῖν
|
ἑκούσιον, |
(ὥσθ᾽
ὁ
ἀκρατὴς
ἀδικήσει
τῷ |
[2, 7] |
Ὥστ᾽
εἰ
τὸ
μὲν
δικαιοπραγεῖν
|
ἑκούσιον, |
ὥσπερ
καὶ
τὸ
(ἀδικεῖν
ἄμφω |
[2, 1] |
βίου·
ὅμοιοι
γὰρ
καθεύδοντες
πάντες.
|
Αἴτιον |
δ᾽
ὅτι
ἀργία
ψυχῆς
ὁ |
[2, 10] |
ἐπιστήμην,
οἱ
δὲ
γραμματικοὶ
οὔ;
|
αἴτιον |
δ᾽
ὅτι
διχῇ
γινομένης
τῆς |
[2, 10] |
ἀγαθόν,
ἀλλὰ
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν.
|
Αἴτιον |
δ᾽
ὅτι
τῶν
ὄντων
τὰ |
[2, 5] |
δὲ
τὰς
ἐπὶ
τὴν
ἔλλειψιν.
|
αἴτιον |
δὲ
τῆς
ἐναντιώσεως,
ὅτι
(οὐκ |
[2, 10] |
τὸ
πλέον
καὶ
τὸ
ἔλαττον-247;
|
Αἴτιον |
δὲ
τὸ
ἡδὺ
καὶ
τὸ |
[2, 6] |
κατὰ
προαίρεσιν
τὴν
ἑκάστου,
ἐκεῖνον
|
αἴτιον |
εἶναι,
ὅσα
δ᾽
ἀκούσια,
οὐκ |
[2, 11] |
ὀρθὸν
παρέχειν
ἡ
ἀρετή,
τοῦτο
|
αἴτιον. |
Ἡ
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια
τοιοῦτον, |
[2, 6] |
ὅσα
δ᾽
ἀκούσια,
οὐκ
αὐτὸν
|
αἴτιον. |
Πάντα
δ᾽
ὅσα
προελόμενος,
καὶ |
[2, 6] |
τοσοῦτον.
Εἰ
γὰρ
μηθὲν
ἄλλο
|
αἴτιον |
(τοῦ
τὸ
τρίγωνον
οὕτως
ἔχειν, |
[2, 6] |
ἔχειν
τέτταρας
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς
|
αἴτιον |
τούτου
τὸ
δύο
ὀρθὰς
ἔχειν |
[2, 6] |
τις
ἂν
εἴη
τοῦτο
καὶ
|
αἴτιον |
τῶν
ὕστερον.
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν |
[2, 10] |
ἐστιν
ἢ
γίγνεταί
τι,
τοῦτ᾽
|
αἴτιόν |
φαμεν
εἶναι,
οἷον
τοῦ
βαδίζειν |
[2, 10] |
μηδὲ
(βουλευσάμενος,
εἰ
χεῖρον
ἢ
|
βέλτιον, |
βουλεύεται
δὲ
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν |
[2, 1] |
ἔργον
ἡ
χρῆσις,
τὴν
χρῆσιν
|
βέλτιον |
εἶναι
τῆς
ἕξεως.
Τούτων
δὲ |
[2, 1] |
ἢ
ἕξις
ἢ
ἐνέργεια-247;
ἐπεὶ
|
βέλτιον |
ἡ
ἐνέργεια
τῆς
διαθέσεως
καὶ |
[2, 3] |
ὁ
ἐλλείπων
καὶ
μηδ᾽
ὅσον
|
βέλτιον |
καὶ
κατὰ
τὴν
φύσιν
ἐπιθυμῶν, |
[2, 1] |
Ὅτι
μὲν
τοίνυν
τὸ
ἔργον
|
βέλτιον |
τῆς
ἕξεως
καὶ
τῆς
διαθέσεως, |
[2, 1] |
τῆς
βελτίονος
δὴ
ἕξεως
ἔστω
|
βέλτιον |
τὸ
ἔργον·
καὶ
ὡς
ἔχουσιν. |
[2, 1] |
Φανερὸν
τοίνυν
ἐκ
τούτων
ὅτι
|
βέλτιον |
τὸ
ἔργον
τῆς
ἕξεως·
(τὸ |
[2, 3] |
μηδεμίαν
ὑπομένων
λύπην,
μηδ᾽
εἰ
|
βέλτιον, |
τρυφερός,
ὁ
δὲ
πᾶσαν
(ὁμοίως |
[2, 9] |
ᾧ
καὶ
ὅν,
ἀκούσιον·
τὸ
|
ἐναντίον |
ἄρ᾽
ἑκούσιον.
ὅσα
μὲν
οὖν |
[2, 9] |
κατὰ
τὴν
διάνοιαν.
(δοκεῖ
δὴ
|
ἐναντίον |
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον
τῷ
ἀκουσίῳ, |
[2, 7] |
ἑκούσιον
εἶναι,
ἐκ
δὲ
(τῶνδε
|
τοὐναντίον. |
Ἅπαν
γὰρ
ὃ
ἑκών
τις |
[2, 7] |
μοχθηρία
τις
φαίνεται·
συμβήσεται
δὲ
|
τοὐναντίον. |
Βούλεται
μὲν
γὰρ
οὐθεὶς
ἃ |
[2, 11] |
καλὰ
ἀπρακτεῖν
δὲ
τὰ
αἰσχρά,
|
τοὐναντίον |
ποιεῖ,
δῆλον
ὅτι
οὐ
σπουδαῖός |
[2, 8] |
πράξει,
ἢ
οὐ
φύσει,
ὅταν
|
κακὸν |
ἀγαθοῦ
ἕνεκα
ἢ
μείζονος
κακοῦ |
[2, 10] |
δὲ
καὶ
διαστροφὴν
καὶ
τὸ
|
κακόν. |
Ἀλλὰ
μὴν
ἑκάστου
γε
φθορὰ |
[2, 7] |
δ᾽
οὐθεὶς
ὃ
οἴεται
εἶναι
|
κακόν. |
Ἀλλὰ
μὴν
ὁ
ἀκρατευόμενος
οὐχ |
[2, 8] |
καὶ
ἀναγκαζόμενος,
ἀλλὰ
δεῖ
μεῖζον
|
κακὸν |
καὶ
λυπηρότερον
εἶναι,
ὃ
πείσεται |
[2, 10] |
προαίρεσις
περὶ
τὸ
ἀγαθὸν
καὶ
|
κακὸν |
καὶ
τὰ
φαινόμενα,
τοιαῦτα
δὲ |
[2, 10] |
ἥδιον
ἄμεινον,
καὶ
τὸ
λυπηρὸν
|
κακὸν |
καὶ
τὸ
λυπηρότερον
χεῖρον.
(Ὥστε |
[2, 8] |
ἀπ᾽
ἐλπίδος
λύπην,
οἴεται
γὰρ
|
κακὸν |
πράττειν.
ὥστε
τὸ
μὲν
βίᾳ |
[2, 10] |
ἰατρὸς
βουλεύσαιτο
ἂν
εἰ
δῴη
|
(φάρμακον, |
καὶ
στρατηγὸς
ποῦ
στρατοπεδεύσηται,
οἷς |
[2, 5] |
ῥέπουσι
μᾶλλον.
διὸ
καὶ
οὐ
|
κολακικὸν |
ὁ
θυμός.
(ἐπεὶ
δ᾽
εἴληπται |
[2, 2] |
κινεῖσθαι
πώς,
οὕτως
ἤδη
τὸ
|
ἐνεργητικόν, |
ὃ
ἐν
τοῖς
ἀψύχοις
οὐχ |
[2, 1] |
ἐνεργεῖ
τὸ
θρεπτικόν,
τὸ
δ᾽
|
αἰσθητικὸν |
καὶ
ὀρεκτικὸν
ἀτελῆ
ἐν
τῷ |
[2, 10] |
γὰρ
βουλευτικὸν
τῆς
ψυχῆς
τὸ
|
θεωρητικὸν |
αἰτίας
τινός.
Ἡ
γὰρ
οὗ |
[2, 5] |
τὸ
ἵλεων
εἶναι
καὶ
τὸ
|
καταλλακτικὸν |
εἶναι
καὶ
μὴ
ὀργίζεσθαι
ῥαπιζόμενον. |
[2, 1] |
τοιαῦται
τοῦ
λόγον
ἔχοντος,
ὃ
|
ἐπιτακτικόν |
ἐστι
τῆς
(ψυχῆς
ᾗ
λόγον |
[2, 2] |
τὸ>
ἦθος
τοῦτο
ψυχῆς
κατὰ
|
ἐπιτακτικὸν |
λόγον
τοῦ
ἀλόγου
μέν,
δυναμένου |
[2, 1] |
θρεπτικόν,
τὸ
δ᾽
αἰσθητικὸν
καὶ
|
ὀρεκτικὸν |
ἀτελῆ
ἐν
τῷ
ὕπνῳ.
Ὅσον |
[2, 1] |
μόριόν
ἐστι
ψυχῆς,
οἷον
τὸ
|
θρεπτικόν, |
ἡ
τούτου
ἀρετὴ
οὐκ
ἔστι |
[2, 1] |
ὕπνῳ
γὰρ
μᾶλλον
ἐνεργεῖ
τὸ
|
θρεπτικόν, |
τὸ
δ᾽
αἰσθητικὸν
καὶ
ὀρεκτικὸν |
[2, 10] |
διὰ
λογισμοῦ
οὐκέτι.
Ἔστι
γὰρ
|
βουλευτικὸν |
τῆς
ψυχῆς
τὸ
θεωρητικὸν
αἰτίας |
[2, 1] |
ἐστὶ
μέρος
ψυχῆς,
οἷον
τὸ
|
φυτικόν. |
Ἀνθρωπίνης
γὰρ
ψυχῆς
τὰ
εἰρημένα |
[2, 1] |
λευκόν·
καίτοι
τὸ
εὐθὺ
οὐ
|
λευκόν, |
ἀλλὰ
κατὰ
συμβεβηκὸς
καὶ
οὐκ |
[2, 1] |
(καὶ
τὸ
εὐθὺ
καὶ
τὸ
|
λευκόν· |
καίτοι
τὸ
εὐθὺ
οὐ
λευκόν, |
[2, 10] |
ἁπλῶς
βούλησις
οὔτε
δόξα
ἐστί,
|
δῆλον, |
ἀλλὰ
δόξα
τε
καὶ
ὄρεξις, |
[2, 1] |
τῆς
ἕξεως
καὶ
τῆς
διαθέσεως,
|
δῆλον· |
ἀλλὰ
τὸ
ἔργον
λέγεται
διχῶς. |
[2, 1] |
ἐστί
τις
χρῆσις
ἢ
ἔργον.
|
(Δῆλον |
δ᾽
ἐκ
τῆς
ἐπαγωγῆς.
Ἐπὶ |
[2, 6] |
ἐστί,
κακεῖνο
τοιοῦτον
ἀναγκαῖον
εἶναι.
|
Δῆλον |
δ᾽
ὃ
ἐπιχειροῦμεν
ὅτι
ἀναγκαῖον, |
[2, 1] |
ἀγαθόν,
ὅπερ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία.
|
Δῆλον |
δὲ
ἐκ
τῶν
ὑποκειμένων
ἦν |
[2, 4] |
φεύγειν
ἡδονάς
τινας
καὶ
λύπας.
|
Δῆλον |
δὲ
τοῦτο
ἐκ
τῶν
διαιρέσεων |
[2, 3] |
τὴν
βελτίστην
ἕξιν.
Καὶ
τοῦτο
|
(δῆλον |
διὰ
τῆς
ἐπαγωγῆς
καὶ
τοῦ |
[2, 1] |
Καὶ
τὸ
ἀπορούμενον
δ᾽
ἐνίοτε
|
δῆλον |
ἐκ
τούτων,
διὰ
τί
ποτ᾽ |
[2, 2] |
περὶ
ἡδέα
καὶ
λυπηρά
ἐστι,
|
δῆλον· |
ἐπεὶ
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
ἦθος, |
[2, 10] |
πρὸς
τὸ
ἑκούσιον;
ἅμα
δὲ
|
δῆλον |
ἔσται,
καὶ
τί
ἐστι
προαίρεσις. |
[2, 8] |
σχεδὸν
δὲ
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
|
δῆλον |
ἡμῖν
ὡς
ἀπαντητέον.
(α)
λέγονται |
[2, 6] |
δ᾽
ὅσα
προελόμενος,
καὶ
ἑκὼν
|
δῆλον |
ὅτι.
Δῆλον
τοίνυν
ὅτι
καὶ |
[2, 10] |
μὴ
τῶν
πρὸς
τὸ
τέλος,
|
δῆλον |
ὅτι
ἡ
προαίρεσις
μέν
ἐστιν |
[2, 6] |
ψόγον
καὶ
τὸν
ἔπαινον
ἔχει-247;
|
δῆλον |
ὅτι
καὶ
ἡ
ἀρετὴ
καὶ |
[2, 11] |
δὲ
τὰ
αἰσχρά,
τοὐναντίον
ποιεῖ,
|
δῆλον |
ὅτι
οὐ
σπουδαῖός
ἐστιν
οὗτος |
[2, 10] |
ἡμῖν
πρακτῶν
περὶ
ἁπάντων.
καὶ
|
δῆλον |
ὅτι
οὐδὲ
δόξα
ἁπλῶς
ἡ |
[2, 10] |
αὑτῷ
τι
εἶναι.
(Ὁμοίως
δὲ
|
δῆλον |
ὅτι
οὐδὲ
δόξα,
οὐδ᾽
ἁπλῶς |
[2, 10] |
χεῖρον.
(Ὥστε
καὶ
ἐκ
τούτων
|
δῆλον |
ὅτι
περὶ
ἡδονὰς
καὶ
λύπας |
[2, 10] |
οὔθ᾽
ὑπόληψις
ἁπλῶς
ἡ
προαίρεσις,
|
δῆλον· |
τί
δὲ
διαφέρει
τούτων,
καὶ |
[2, 7] |
κατὰ
προαίρεσιν,
πάλιν
ἐκ
τῶνδε
|
δῆλον. |
Τὸ
μὲν
γὰρ
κατὰ
βούλησιν |
[2, 5] |
ἡ
περὶ
ἕκαστα
μέση
ἐστίν.
|
δῆλον |
τοίνυν
ὅτι
αἱ
ἀρεταὶ
ἢ |
[2, 6] |
προελόμενος,
καὶ
ἑκὼν
δῆλον
ὅτι.
|
Δῆλον |
τοίνυν
ὅτι
καὶ
ἡ
ἀρετὴ |
[2, 5] |
οἷον
ὀργὴν
πραότητι
καὶ
τὸν
|
ὀργίλον |
τῷ
πράῳ.
(καίτοι
ἐστὶν
ὑπερβολὴ |
[2, 1] |
ὥσπερ
ἐν
τῷ
καμπύλῳ
τὸ
|
κοῖλον |
καὶ
τὸ
κυρτὸν
ἀδιαχώριστον,
(καὶ |
[2, 8] |
ἀπαντητέον.
(α)
λέγονται
δὲ
κατ᾽
|
ἄλλον |
τρόπον
βίᾳ
καὶ
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι, |
[2, 8] |
πεφυκότα
βιάζεσθαι
τὴν
φύσιν.
καὶ
|
μᾶλλον |
ἂν
δόξειε
βίᾳ
καὶ
ἄκων |
[2, 5] |
ἀλλ᾽
ἧττον
μὲν
φιλόπονοι
ἐσμέν,
|
μᾶλλον |
δ᾽
ἀπολαυστικοί.
ὁμοίως
δὲ
ταῦτ᾽ |
[2, 5] |
ἐπ᾽
ἐκεῖνο
δὲ
πάντες
ῥέπουσι
|
μᾶλλον. |
διὸ
καὶ
οὐ
κολακικὸν
ὁ |
[2, 7] |
κατὰ
τὸ
αὐτὸ
τοῦ
πράγματος,
|
μᾶλλον |
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
βούλησιν
τοῦ |
[2, 8] |
ἀκολουθεῖ
χαίρων,
ὥστε
ὁ
ἀκρατὴς
|
μᾶλλον |
ἑκὼν
καὶ
οὐ
βίᾳ,
ὅτι |
[2, 1] |
σώματος·
ἐν
τῷ
ὕπνῳ
γὰρ
|
μᾶλλον |
ἐνεργεῖ
τὸ
θρεπτικόν,
τὸ
δ᾽ |
[2, 5] |
προαιρετικαὶ
ἕξεις
αἱ
φιλογυμναστικαὶ
φιλοϋγιεῖς
|
μᾶλλον |
ἔσονται
καθ᾽
ἑκατέραν
τὴν
αἵρεσιν, |
[2, 10] |
τοῦτο
βουλευομένοις.
Ἐκ
προτέρου
δὲ
|
μᾶλλον |
ἔσται
τὸ
δι᾽
ὅ,
τοῦτ᾽ |
[2, 3] |
Ὀργίλος
μὲν
γάρ
ἐστιν
ὁ
|
μᾶλλον |
ἢ
δεῖ
ὀργιζόμενος
καὶ
θᾶττον |
[2, 3] |
πάσχειν.
(Οἷον
μοιχὸς
οὐ
τῷ
|
μᾶλλον |
ἢ
δεῖ
πρὸς
τὰς
γαμετὰς |
[2, 11] |
ψέγομεν
εἰς
τὴν
προαίρεσιν
βλέποντες
|
μᾶλλον |
ἢ
εἰς
τὰ
ἔργα·
καίτοι |
[2, 3] |
ὑπερβολὴν
ἢ
χρόνου
ἢ
τοῦ
|
μᾶλλον |
ἢ
πρός
τι
τῶν
ποιούντων |
[2, 5] |
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
τε
ἁμαρτάνομεν
|
μᾶλλον |
καὶ
ἐφ᾽
ἣν
οἱ
πολλοί |
[2, 7] |
ὡς
οὐκ
ἀκούσιον
ἀπεδείχθη,
(ἀλλὰ
|
μᾶλλον |
πᾶν
ὃ
βούλεται
καὶ
ἑκούσιον |
[2, 3] |
λαμβάνειν,
ἂν
πῶς
λαμβάνηται
τῷ
|
μᾶλλον |
πάσχειν.
(Οἷον
μοιχὸς
οὐ
τῷ |
[2, 3] |
χαλεπὸς
δὲ
καὶ
θυμώδης
τῷ
|
μᾶλλον, |
πικρὸς
δὲ
τῷ
φυλακτικὸς
εἶναι |
[2, 7] |
δ᾽
ὁ
ἐγκρατὴς
δικαιοπραγήσει,
καὶ
|
μᾶλλον |
τῆς
ἀκρασίας.
Ἡ
γὰρ
ἐγκράτεια |
[2, 1] |
γὰρ
ἀτελὲς
εὔδαιμον·
οὐ
γὰρ
|
ὅλον-247; |
ἔτι
δ᾽
οἱ
ἔπαινοι
τῆς |
[2, 8] |
ἐφ᾽
αὑτῷ,
εἰς
ὃ
ἀνάγεται
|
ὅλον, |
τοῦτ᾽
ἐστιν
(ὃ
ἡ
αὐτοῦ |
[2, 4] |
εἰ
μεριστὴ
ἐστίν-247;
ἀνάγκη
δὴ
|
φαῦλον |
τὸ
ἦθος
καὶ
σπουδαῖον
εἶναι |
[2, 8] |
πράττωσιν
ὃ
καὶ
λυπηρὸν
καὶ
|
φαῦλον |
ὑπολαμβάνουσιν,
(ἀλλ᾽
ἂν
μὴ
τοῦτο |
[2, 1] |
λάβῃ
τέλος·
οὐθὲν
γὰρ
ἀτελὲς
|
εὔδαιμον· |
οὐ
γὰρ
ὅλον-247;
ἔτι
δ᾽ |
[2, 8] |
τὴν
ὄρεξιν
καὶ
διὰ
τὸν
|
λογισμὸν |
ἑκάτερον
ἄκοντα
ποτὲ
πράττειν·
κεχωρισμένα |
[2, 1] |
δεῖ
γὰρ,
εἰ
(ᾗ
ἄνθρωπος,
|
λογισμὸν |
ἐνεῖναι
(καὶ)
ἀρχὴν
καὶ
πρᾶξιν, |
[2, 8] |
τ᾽
ἀκρατὴς
βίᾳ
παρὰ
τὸν
|
λογισμόν. |
ἧττον
δὲ
δοκεῖ
λυπεῖσθαι·
ἡ |
[2, 7] |
κατὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
παρὰ
τὸν
|
λογισμὸν |
οἷος
πράττειν,
ἀκρατεύεται
δ᾽
ὅταν |
[2, 8] |
θηρίον,
ἀλλὰ
τὸν
ἤδη
(διὰ
|
λογισμὸν |
πράττοντα.
δοκεῖ
δὴ
τὸ
βίαιον |
[2, 7] |
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
κατὰ
τὸν
|
λογισμόν. |
Ὥστ᾽
εἰ
τὸ
μὲν
δικαιοπραγεῖν |
[2, 7] |
βίαιον
ἀκούσιον,
τὸ
κατὰ
τὸν
|
θυμὸν |
ἑκούσιον
ἂν
εἴη
πᾶν.
Ἔοικε |
[2, 7] |
τρία
διαιρεῖται,
εἰς
βούλησιν
καὶ
|
θυμὸν |
καὶ
ἐπιθυμίαν·
ὥστε
ταῦτα
διαιρετέον, |
[2, 7] |
ἐπιθυμίας·
καὶ
(τὸ
παρὰ
τὸν
|
θυμὸν |
λυπηρόν,
καὶ
βίαιον
ἡ
κάθεξις, |
[2, 7] |
βούλησιν
τοῦ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
καὶ
|
θυμόν. |
Τεκμήριον
δέ·
πολλὰ
γὰρ
πράττομεν |
[2, 2] |
δὲ
πάθη
μὲν
τὰ
τοιαῦτα,
|
θυμὸν |
φόβον
αἰδῶ
ἐπιθυμίαν,
ὅλως
οἷς |
[2, 3] |
αἰδώς.
Ἀκολασία
ἀναισθησία
σωφροσύνη.
Φθόνος
|
ἀνώνυμον |
νέμεσις.
Κέρδος
ζημία
δίκαιον.
(Ἀσωτία |
[2, 8] |
προσθῇ
τὸ
ἐν
τῷ
διορισμῷ
|
προσκείμενον, |
κἀκεῖ
λύεται
τὸ
λεχθέν.
ὅταν |
[2, 3] |
μοχθηρία
τις
αὐτὴ
δὴ
ἐστίν.
|
Συνειλημμένον |
γὰρ
τό
τε
πάθος
λέγεται |
[2, 5] |
καταλλακτικὸν
εἶναι
καὶ
μὴ
ὀργίζεσθαι
|
ῥαπιζόμενον. |
ἀλλ᾽
ὀλίγοι
οἱ
τοιοῦτοι,
ἐπ᾽ |
[2, 7] |
ἑκούσιον
ἀλλ᾽
ὅτι
καὶ
μὴ
|
βουλόμενον |
ἐνδέχεται
πράττειν
ἑκόντα,
τοῦτο
δέδεικται |
[2, 7] |
ἐπιθυμίας.
(Λείπεται
ἄρα,
εἰ
τὸ
|
βουλόμενον |
καὶ
ἑκούσιον
ταὐτό,
σκέψασθαι.
(Φαίνεται |
[2, 10] |
οὐ
τὸ
ἀγαθόν,
ἀλλὰ
τὸ
|
φαινόμενον |
ἀγαθόν.
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι
τῶν |
[2, 8] |
μὴ
ἐστί,
λείπεται
ἐν
τῷ
|
διανοούμενόν |
πως
πράττειν
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον. |
[2, 1] |
δ᾽
εὐδαιμονισμὸς
τέλους.
Καὶ
τὸ
|
ἀπορούμενον |
δ᾽
ἐνίοτε
δῆλον
ἐκ
τούτων, |
[2, 6] |
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
ἀναγκαῖον
τὸ
|
συμβαῖνον |
ἐστί,
τὰ
δέ
γε
ἐντεῦθεν |
[2, 6] |
καὶ
τὸν
ψόγον
καὶ
τὸν
|
ἔπαινον |
ἔχει-247;
δῆλον
ὅτι
καὶ
ἡ |
[2, 6] |
καὶ
κατὰ
προαίρεσιν
τὴν
ἑκάστου,
|
ἐκεῖνον |
αἴτιον
εἶναι,
ὅσα
δ᾽
ἀκούσια, |
[2, 11] |
σκοπὸν
ἡμαρτῆσθαι,
τὰ
δὲ
πρὸς
|
ἐκεῖνον |
περαίνοντα
ὀρθῶς
ἔχειν,
καὶ
μηδέτερον. |
[2, 10] |
ἡδὺ
ἀγαθὸν
(καὶ
τὸ
ἥδιον
|
ἄμεινον, |
καὶ
τὸ
λυπηρὸν
κακὸν
καὶ |
[2, 1] |
ὁ
μὲν
γὰρ
χαλκεὺς
ποιεῖ
|
χαλινόν, |
χρῆται
δ᾽
ὁ
ἱππικός-247;
(καὶ |
[2, 9] |
πόμα,
ἀλλ᾽
(ὡς
φίλτρον
καὶ
|
οἶνον, |
τὸ
δ᾽
ἦν
κώνειον-247;
τῷ |
[2, 10] |
τι
πράττειν
ἢ
οὐ
πράττειν.
|
Κοινὸν |
δὲ
περὶ
δόξης
τοῦτο
καὶ |
[2, 3] |
ὃ
δὲ
δυσχερὴς
κατὰ
τὸν
|
φθόνον |
ἐστίν.
Τὸ
δὲ
πρὸς
ἕκαστον |
[2, 7] |
ἐνδέχεται
πράττειν
ἑκόντα,
τοῦτο
δέδεικται
|
μόνον-247; |
πολλὰ
δὲ
βουλόμενοι
πράττομεν
ἐξαίφνης, |
[2, 10] |
περὶ
ὧν
δ᾽
ἐνδέχεται
μὴ
|
μόνον |
τὸ
εἶναι
καὶ
μή,
ἀλλὰ |
[2, 1] |
δὲ
διανοητική.
Ἐπαινοῦμεν
γὰρ
οὐ
|
μόνον |
τοὺς
δικαίους
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς |
[2, 6] |
καὶ
πράξεών
τινών
ἐστιν
ἀρχὴ
|
μόνον |
(τῶν
ζῴων:
τῶν
γὰρ
ἄλλων |
[2, 6] |
τριγώνου
δύο
ὀρθὰς
ἀνάγκη
τὸ
|
τετράγωνον |
ἔχειν
τέτταρας
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς |
[2, 6] |
τὸ
τρίγωνον,
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
|
τετράγωνον |
μεταβάλλειν,
οἷον
εἰ
τρεῖς,
ἕξ, |
[2, 6] |
Εἰ
δέ
γε
μεταβάλλει
τὸ
|
τρίγωνον, |
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
τετράγωνον
μεταβάλλειν, |
[2, 11] |
ὥσπερ
ἐκεῖ,
εἰ
ἔστι
τὸ
|
τρίγωνον |
δύο
ὀρθαί,
ἀνάγκη
τοδὶ
εἶναι. |
[2, 6] |
τὸ
δύο
ὀρθὰς
ἔχειν
τὸ
|
τρίγωνον. |
Εἰ
δέ
γε
μεταβάλλει
τὸ |
[2, 6] |
μηθὲν
ἄλλο
αἴτιον
(τοῦ
τὸ
|
τρίγωνον |
οὕτως
ἔχειν,
ἀρχή
τις
ἂν |
[2, 7] |
ὅτι
λυπηρὰ
ἡ
κώλυσις
αὐτοῦ·
|
χαλεπὸν |
γάρ"
φησι
θυμῷ
μάχεσθαι·
ψυχῆς |
[2, 3] |
ὁ
μὲν
γὰρ
ὑπερβάλλει
τὸ
|
πρέπον, |
ὁ
δ᾽
ἐλλείπει
τοῦ
πρέποντος· |
[2, 8] |
αὑτοῖς
εἶναι,
οὔτ᾽
εἰπεῖν
ἃ
|
εἶπον, |
(οὔτε
πρᾶξαι
ἃ
ἔπραξαν.
ἀλλὰ |
[2, 9] |
τῇ
προαιρέσει
τὸ
ἑκούσιον
ὥρισται,
|
λοιπὸν |
δὴ
ὁρίσασθαι
τὸ
κατὰ
τὴν |
[2, 11] |
ἐν
δὲ
τοῖς
πρὸς
τὸν
|
σκοπὸν |
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
τὸν
μὲν |
[2, 11] |
σκοπόν;
τιθέμεθα
δὴ
ὅτι
τὸν
|
σκοπόν, |
διότι
τούτου
οὐκ
ἔστι
συλλογισμὸς |
[2, 11] |
δ᾽
ἡ
ἀρετὴ
ποιεῖ
τὸν
|
σκοπὸν |
ἢ
τὰ
πρὸς
τὸν
σκοπόν; |
[2, 11] |
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
τὸν
μὲν
|
σκοπὸν |
ἡμαρτῆσθαι,
τὰ
δὲ
πρὸς
ἐκεῖνον |
[2, 11] |
προαπορήσαντες.
Ἔστι
(γὰρ
τὸν
μὲν
|
σκοπὸν |
ὀρθὸν
εἶναι,
ἐν
δὲ
τοῖς |
[2, 11] |
σκοπὸν
ἢ
τὰ
πρὸς
τὸν
|
σκοπόν; |
τιθέμεθα
δὴ
ὅτι
τὸν
σκοπόν, |
[2, 8] |
(α)
λέγονται
δὲ
κατ᾽
ἄλλον
|
τρόπον |
βίᾳ
καὶ
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι,
οὐ |
[2, 1] |
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
τοῦτον
τὸν
|
τρόπον |
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ>
τὸ |
[2, 1] |
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
Τὸν
αὐτὸν
δὲ
|
τρόπον |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων.
Ἔτι |
[2, 1] |
μετέχοντα,
οὐ
τὸν
αὐτὸν
δὲ
|
τρόπον |
μετέχειν
λόγου
ἄμφω,
ἀλλὰ
τὸ |
[2, 9] |
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
τοῦτον
τὸν
|
τρόπον· |
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως
μετὰ
τοῦτο |
[2, 3] |
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν
διωρίσθω
τὸν
|
τρόπον |
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ |
[2, 7] |
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν·
καὶ
γὰρ
|
ἄτοπον |
εἰ
δικαιότεροι
ἔσονται
οἱ
ἀκρατεῖς |
[2, 7] |
φησί
πᾶν
γὰρ
ἀναγκαῖον
πρᾶγμ᾽
|
ἀνιαρὸν |
ἔφυ"
Ὥστ᾽
εἴ
τι
λυπηρόν, |
[2, 10] |
ὑγιαίνειν
καὶ
εὖ
(πράττειν.
Ὥστε
|
φανερὸν |
διὰ
τούτων
ὅτι
ἄλλο
καὶ |
[2, 10] |
μὲν
οὖν
οὐκ
ἔστιν
ὄρεξις
|
(φανερόν. |
Ἢ
γὰρ
βούλησις
ἂν
εἴη |
[2, 10] |
προαίρεσιν.
Ἅμα
δ᾽
ἐκ
τούτων
|
φανερὸν |
καὶ
ὅτι
καλῶς
διορίζονται
οἳ |
[2, 10] |
μὴ
πρᾶξαι.
Ὥστε
τοῦτο
μὲν
|
φανερόν, |
ὅτι
ἀνάγκη
τὸ
προαιρετὸν
τῶν |
[2, 7] |
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ
τὴν
ὄρεξιν,
|
φανερόν· |
ὅτι
δ᾽
οὐδὲ
κατὰ
προαίρεσιν, |
[2, 6] |
ἄνθρωπός
ἐστιν
(ἀρχὴ
καὶ
κύριος,
|
φανερὸν |
ὅτι
ἐνδέχεται
καὶ
γίνεσθαι
καὶ |
[2, 5] |
λέγειν
τὸ
μέσον,
ὕστερον
ἐπισκεπτέον-247;
|
φανερὸν |
ὅτι
πᾶσαι
αἱ
ἠθικαὶ
ἀρεταὶ |
[2, 1] |
Καὶ
τέλος
ἑκάστου
τὸ
ἔργον.
|
Φανερὸν |
τοίνυν
ἐκ
τούτων
ὅτι
βέλτιον |
[2, 6] |
τὸ
τετράγωνον
ἔχειν
τέτταρας
ὀρθάς,
|
φανερὸν |
ὡς
αἴτιον
τούτου
τὸ
δύο |
[2, 7] |
ἑκούσια
εἶναι,
καὶ
ἀνάγκη,
εἰ
|
θάτερον |
ἑκούσιον,
καὶ
θάτερον-247;
τὸ
δὲ |
[2, 10] |
δόξειε
δ᾽
ἂν
δυοῖν
εἶναι
|
θάτερον |
ἡ
προαίρεσις,
ἤτοι
δόξα
ἢ |
[2, 7] |
ἀνάγκη,
εἰ
θάτερον
ἑκούσιον,
καὶ
|
θάτερον-247; |
τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[2, 8] |
ὄρεξιν
καὶ
διὰ
τὸν
λογισμὸν
|
ἑκάτερον |
ἄκοντα
ποτὲ
πράττειν·
κεχωρισμένα
γὰρ |
[2, 1] |
πρὸς
μέντοι
τὸ
εἰδέναι
τί
|
ἑκάτερον |
αὐτῆς
πρὸ
ἔργου
τὸ
οὕτως |
[2, 3] |
Τὸ
γὰρ
μέσον
ἑκάτερον
πρὸς
|
ἑκάτερον |
ἐστίν,
οἷον
τὸ
ἴσον
τοῦ |
[2, 10] |
βούλησίς
ἐστι
προαίρεσίς
ἐστιν
ὡς
|
ἑκάτερον, |
οὐδ᾽
ἄμφω
ἐξαίφνης
γὰρ
προαιρεῖται |
[2, 3] |
μέσῳ
ἐναντία.
Τὸ
γὰρ
μέσον
|
ἑκάτερον |
πρὸς
ἑκάτερον
ἐστίν,
οἷον
τὸ |
[2, 1] |
ἀγορᾷ
μελάντατος·
τί
μὲν
γὰρ
|
ἑκάτερον |
τούτων
οὐκ
ἴσμεν,
πρὸς
μέντοι |
[2, 8] |
πράττειν.
ὥστε
τὸ
μὲν
βίᾳ
|
ἑκάτερον |
φάναι
ποιεῖν
ἔχει
λόγον,
καὶ |
[2, 1] |
τῷ
μόρια
εἶναι
αὐτῆς.
Διὸ
|
ἕτερον |
εὐδαιμονισμὸς
καὶ
ἔπαινος
καὶ
ἐγκώμιον. |
[2, 11] |
Ἔστι
δ᾽
ἀρετὴ
καὶ
ἐγκράτεια
|
ἕτερον. |
Λεκτέον
δ᾽
ὕστερον
περὶ
αὐτῶν, |
[2, 1] |
διχῶς.
Τῶν
μὲν
γάρ
ἐστιν
|
ἕτερόν |
τι
τὸ
ἔργον
παρὰ
τὴν |
[2, 8] |
πράττειν
ἢ
ἀμφοτέρους
ἢ
τὸν
|
ἕτερον, |
ὥστε
ἢ
μὴ
ἑκόντας
ἢ |
[2, 11] |
ἐκεῖνον
περαίνοντα
ὀρθῶς
ἔχειν,
καὶ
|
μηδέτερον. |
Πότερον
δ᾽
ἡ
ἀρετὴ
ποιεῖ |
[2, 5] |
σῶμα
ἐν
μὲν
τοῖς
πόνοις
|
ὑγιεινότερον |
ἡ
ὑπερβολὴ
τῆς
(ἐλλείψεως
καὶ |
[2, 11] |
περαίνοντα
ὀρθῶς
ἔχειν,
καὶ
μηδέτερον.
|
Πότερον |
δ᾽
ἡ
ἀρετὴ
ποιεῖ
τὸν |
[2, 11] |
ἦθος.
~Τούτων
δὲ
διωρισμένων,
λέγωμεν
|
πότερον |
ἡ
ἀρετὴ
ἀναμάρτητον
ποιεῖ
τὴν |
[2, 10] |
ποίῳ
θεῖναι
αὐτὴν
χρή,
καὶ
|
πότερον |
οὐ
ταὐτὸν
τὸ
ἑκούσιον
καὶ |
[2, 10] |
δὲ
τῶν
εἰς
τοῦτο
τεινόντων,
|
πότερον |
τόδε
ἢ
τόδε
συντείνει,
ἢ |
[2, 8] |
ἀλλὰ
δεῖ
μεῖζον
κακὸν
καὶ
|
λυπηρότερον |
εἶναι,
ὃ
πείσεται
μὴ
ποιήσας. |
[2, 10] |
τὸ
λυπηρὸν
κακὸν
καὶ
τὸ
|
λυπηρότερον |
χεῖρον.
(Ὥστε
καὶ
ἐκ
τούτων |
[2, 3] |
οὖν
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον,
|
ἀκριβέστερον |
δ᾽
ὅταν
περὶ
τῶν
ἕξεων |
[2, 5] |
ὅρον
ἀποβλέποντας
λέγειν
τὸ
μέσον,
|
ὕστερον |
ἐπισκεπτέον-247;
φανερὸν
ὅτι
πᾶσαι
αἱ |
[2, 11] |
καὶ
ἐγκράτεια
ἕτερον.
Λεκτέον
δ᾽
|
ὕστερον |
περὶ
αὐτῶν,
ἐπεὶ
ὅσοις
γε |
[2, 6] |
εἴη
τοῦτο
καὶ
αἴτιον
τῶν
|
ὕστερον. |
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν
ἔνια
τῶν |
[2, 8] |
τὴν
ἀπ᾽
ἐλπίδος
ἡδονήν,
ὅτι
|
ὕστερον |
ὠφεληθήσεται,
ἢ
καὶ
ἤδη
ὠφελεῖται |
[2, 5] |
ἡ
ὑπερβολὴ
τῆς
(ἐλλείψεως
καὶ
|
ἐγγύτερον |
τοῦ
μέσου,
ἐν
δὲ
τῇ |
[2, 7] |
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις.
Ἔτι
ἡ
μοχθηρία
|
ἀδικώτερον |
πᾶσα
ποιεῖ,
ἡ
δ᾽
ἀκρασία |
[2, 11] |
Αἱρετώτερον
μὲν
οὖν
ἡ
ἐνέργεια,
|
ἐπαινετώτερον |
δ᾽
ἡ
προαίρεσις.
Ἔκ
τε |
[2, 11] |
ἢ
εἰς
τὰ
ἔργα·
καίτοι
|
αἱρετώτερον |
ἡ
ἐνέργεια
τῆς
ἀρετῆς,
ὅτι |
[2, 11] |
ἔργων
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν
ποῖός
τις.
|
Αἱρετώτερον |
μὲν
οὖν
ἡ
ἐνέργεια,
ἐπαινετώτερον |
[2, 10] |
βουλευομένῳ
πρὸς
ὃν
σκοπεῖ
τὸ
|
συμφέρον, |
περὶ
μὲν
τοῦ
τέλους
οὐθεὶς |
[2, 7] |
ἀνιαρὸν
ἔφυ"
Ὥστ᾽
εἴ
τι
|
λυπηρόν, |
βίαιον,
καὶ
εἰ
βίαιον,
λυπηρόν. |
[2, 8] |
δοκεῖ
δὴ
τὸ
βίαιον
ἅπαν
|
λυπηρὸν |
εἶναι,
καὶ
οὐθεὶς
βίᾳ
μὲν |
[2, 7] |
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
πᾶν
|
λυπηρόν |
ἡ
γὰρ
ἐπιθυμία
τοῦ
ἡδέος-247; |
[2, 7] |
καὶ
(τὸ
παρὰ
τὸν
θυμὸν
|
λυπηρόν, |
καὶ
βίαιον
ἡ
κάθεξις,
ὥστ᾽ |
[2, 7] |
εἶναι
βίαιον,
τὸ
δὲ
βίαιον
|
λυπηρόν, |
καὶ
πᾶν
ὃ
ἀναγκαζόμενοι
ποιοῦσιν |
[2, 8] |
ὀρέξεως,
ὅταν
πράττωσιν
ὃ
καὶ
|
λυπηρὸν |
καὶ
φαῦλον
ὑπολαμβάνουσιν,
(ἀλλ᾽
ἂν |
[2, 10] |
τὸ
ἥδιον
ἄμεινον,
καὶ
τὸ
|
λυπηρὸν |
κακὸν
καὶ
τὸ
λυπηρότερον
χεῖρον. |
[2, 10] |
δὲ
τὸ
ἡδὺ
καὶ
τὸ
|
λυπηρόν· |
οὕτω
γὰρ
ἔχει
ὥστε
τῇ |
[2, 7] |
λυπηρόν,
βίαιον,
καὶ
εἰ
βίαιον,
|
λυπηρόν. |
Τὸ
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[2, 10] |
(περὶ
ἧς
ἂν
σκοπῶσιν,
εἰς
|
ἄπειρον |
ἥξουσιν.
Ἐπειδὴ
οὖν
οὔτε
δόξα |
[2, 10] |
μὴ
παρασκευασάμενος
μηδὲ
(βουλευσάμενος,
εἰ
|
χεῖρον |
ἢ
βέλτιον,
βουλεύεται
δὲ
ὅσα |
[2, 10] |
λυπηρὸν
κακὸν
καὶ
τὸ
λυπηρότερον
|
χεῖρον. |
(Ὥστε
καὶ
ἐκ
τούτων
δῆλον |
[2, 8] |
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον.
ἔτι
δὲ
|
μικρὸν |
προαγαγόντες
τὸν
λόγον,
ἐπιθῶμεν
τέλος |
[2, 5] |
λόγος,
καὶ
πρὸς
τίνα
δεῖ
|
ὅρον |
ἀποβλέποντας
λέγειν
τὸ
μέσον,
ὕστερον |
[2, 1] |
δὲ
τὸ
γένος
καὶ
τὸν
|
ὅρον |
αὐτῆς
λέγομεν
καλῶς,
μαρτύρια
τὰ |
[2, 5] |
ἢ
ἁπλῶς
ἢ
πρός
τινα
|
ὅρον, |
οἷον
ὅταν
μὴ
ὡς
οἱ |
[2, 10] |
ὄντων
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον
τὴν
|
διάμετρον |
σύμμετρον.
Ἔτι
οὐκ
ἔστι
προαίρεσις |
[2, 10] |
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον
τὴν
διάμετρον
|
σύμμετρον. |
Ἔτι
οὐκ
ἔστι
προαίρεσις
ἀληθὴς |
[2, 9] |
τοδὶ
μὲν
πόμα,
ἀλλ᾽
(ὡς
|
φίλτρον |
καὶ
οἶνον,
τὸ
δ᾽
ἦν |
[2, 5] |
ἀνισότητος
ἢ
ὁμοιότητος
πρὸς
τὸ
|
μέσον, |
ἀλλ᾽
ὁτὲ
μὲν
θᾶττον
ἂν |
[2, 3] |
τῷ
μέσῳ
ἐναντία.
Τὸ
γὰρ
|
μέσον |
ἑκάτερον
πρὸς
ἑκάτερον
ἐστίν,
οἷον |
[2, 11] |
Οὗ
μὲν
οὖν
ἕνεκα
τὸ
|
μέσον |
ἐστίν,
οὗ
αἰτία
ἡ
ἀρετὴ |
[2, 3] |
ἐστιν
ὑπεροχὴ
καὶ
ἔλλειψις
καὶ
|
μέσον, |
καὶ
ταῦτα
ἢ
πρὸς
ἄλληλα |
[2, 3] |
κίνησις.
Ἐν
πᾶσι
δὲ
τὸ
|
μέσον |
τὸ
πρὸς
ἡμᾶς
βέλτιστον·
τοῦτο |
[2, 5] |
λόγον,
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
|
μέσον |
ὑπερβολῆς
καὶ
(ἐλλείψεως
τῆς
πρὸς |
[2, 5] |
δεῖ
ὅρον
ἀποβλέποντας
λέγειν
τὸ
|
μέσον, |
ὕστερον
ἐπισκεπτέον-247;
φανερὸν
ὅτι
πᾶσαι |
[2, 3] |
πρὸς
ἑκάτερον
ἐστίν,
οἷον
τὸ
|
ἴσον |
τοῦ
μὲν
ἐλάττονος
μεῖζον,
τοῦ |
[2, 3] |
δὲ
ὁ
ἐλλείπων
καὶ
μηδ᾽
|
ὅσον |
βέλτιον
καὶ
κατὰ
τὴν
φύσιν |
[2, 1] |
ὀρεκτικὸν
ἀτελῆ
ἐν
τῷ
ὕπνῳ.
|
Ὅσον |
δὲ
τοῦ
πῃ
κινεῖσθαι
μετέχουσι, |
[2, 1] |
τῶν
σπουδαίων,
ἐὰν
μὴ
διὰ
|
νόσον |
ἢ
πήρωσιν.
Μετὰ
ταῦτα
περὶ |
[2, 8] |
αὐτήν.
αἱ
μὲν
οὖν
περὶ
|
τὸν |
ἀκρατῆ
καὶ
ἐγκρατῆ
ἀπορίαι
αὗται> |
[2, 8] |
διὸ
περὶ
τὸν
ἐγκρατῆ
καὶ
|
τὸν |
ἀκρατῆ
πλείστη
ἀμφισβήτησις
ἐστίν.
ἐναντίας |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον
ἐστὶ
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
|
Τὸν |
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
καὶ
ἐπὶ |
[2, 1] |
ψυχῆς
τὰ
λόγου
μετέχοντα,
οὐ
|
τὸν |
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
μετέχειν
λόγου |
[2, 7] |
ἀκρατεύεσθαι
ἐστίν.
Ὥστε
ἅμα
συμβήσεται
|
τὸν |
αὐτὸν
(ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν· |
[2, 8] |
ποιεῖ,
χαίρων
δέ.
διὸ
περὶ
|
τὸν |
ἐγκρατῆ
καὶ
τὸν
ἀκρατῆ
πλείστη |
[2, 6] |
ἐκεῖνος
καὶ
τὸν
ψόγον
καὶ
|
τὸν |
ἔπαινον
ἔχει-247;
δῆλον
ὅτι
καὶ |
[2, 8] |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ταῦτα.
διὸ
(καὶ
|
τὸν |
ἔρωτα
πολλοὶ
ἀκούσιον
τιθέασιν,
καὶ |
[2, 8] |
βίᾳ
πράττειν
ἢ
ἀμφοτέρους
ἢ
|
τὸν |
ἕτερον,
ὥστε
ἢ
μὴ
ἑκόντας |
[2, 8] |
πράττειν,
οὐδὲ
τὸ
θηρίον,
ἀλλὰ
|
τὸν |
ἤδη
(διὰ
λογισμὸν
πράττοντα.
δοκεῖ |
[2, 1] |
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι
τῶν
φαύλων
|
τὸν |
ἥμισυν
τοῦ
βίου·
ὅμοιοι
γὰρ |
[2, 7] |
τὸ
βίαιον
ἀκούσιον,
τὸ
κατὰ
|
τὸν |
θυμὸν
ἑκούσιον
ἂν
εἴη
πᾶν. |
[2, 7] |
καὶ
ἐπιθυμίας·
καὶ
(τὸ
παρὰ
|
τὸν |
θυμὸν
λυπηρόν,
καὶ
βίαιον
ἡ |
[2, 8] |
τῶν
ἀψύχων
λέγομεν·
καὶ
γὰρ
|
τὸν |
λίθον
ἄνω
καὶ
τὸ
πῦρ |
[2, 2] |
γὰρ
ἂν
μυριάκις
ῥίψῃς
ἄνω
|
τὸν |
λίθον,
οὐδέποτε
ποιήσει
τοῦτο
μὴ |
[2, 8] |
διὰ
τὴν
ὄρεξιν
καὶ
διὰ
|
τὸν |
λογισμὸν
ἑκάτερον
ἄκοντα
ποτὲ
πράττειν· |
[2, 8] |
ὅ
τ᾽
ἀκρατὴς
βίᾳ
παρὰ
|
τὸν |
λογισμόν.
ἧττον
δὲ
δοκεῖ
λυπεῖσθαι· |
[2, 7] |
ὁ
κατὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
παρὰ
|
τὸν |
λογισμὸν
οἷος
πράττειν,
ἀκρατεύεται
δ᾽ |
[2, 7] |
πράττῃ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
κατὰ
|
τὸν |
λογισμόν.
Ὥστ᾽
εἰ
τὸ
μὲν |
[2, 8] |
ἑκούσιον.
ἔτι
δὲ
μικρὸν
προαγαγόντες
|
τὸν |
λόγον,
ἐπιθῶμεν
τέλος
τῷ
περὶ |
[2, 11] |
ἐγκράτεια·
αὕτη
γὰρ
οὐ
διαφθείρει
|
τὸν |
λόγον.
Ἔστι
δ᾽
ἀρετὴ
καὶ |
[2, 11] |
προαιρεῖσθαι,
ἢ
ὥσπερ
δοκεῖ
τισί,
|
τὸν |
(λόγον.
Ἔστι
δὲ
τοῦτο
ἐγκράτεια· |
[2, 11] |
αὐτῶν,
ἐπεὶ
ὅσοις
γε
δοκεῖ
|
τὸν |
λόγον
ὀρθὸν
παρέχειν
ἡ
ἀρετή, |
[2, 3] |
ἔχειν
τὴν
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ
|
τὸν |
λόγον.
Οὐ
δεῖ
δὲ
ἀγνοεῖν |
[2, 11] |
τὸν
σκοπὸν
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
|
τὸν |
μὲν
σκοπὸν
ἡμαρτῆσθαι,
τὰ
δὲ |
[2, 11] |
Λέγομεν
δὲ
προαπορήσαντες.
Ἔστι
(γὰρ
|
τὸν |
μὲν
σκοπὸν
ὀρθὸν
εἶναι,
ἐν |
[2, 5] |
ἐστίν-247;
οἷον
ὀργὴν
πραότητι
καὶ
|
τὸν |
ὀργίλον
τῷ
πράῳ.
(καίτοι
ἐστὶν |
[2, 5] |
ἕξεων,
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι
κατὰ
|
τὸν |
ὀρθὸν
λόγον
τίς
δ᾽
ὁ |
[2, 5] |
δὲ
καὶ
ἄριστον
τὸ
κατὰ
|
τὸν |
ὀρθὸν
λόγον,
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ |
[2, 1] |
(Ὅτι
δὲ
τὸ
γένος
καὶ
|
τὸν |
ὅρον
αὐτῆς
λέγομεν
καλῶς,
μαρτύρια |
[2, 11] |
εἶναι,
ἐν
δὲ
τοῖς
πρὸς
|
τὸν |
σκοπὸν
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
τὸν |
[2, 11] |
τὸν
σκοπόν;
τιθέμεθα
δὴ
ὅτι
|
τὸν |
σκοπόν,
διότι
τούτου
οὐκ
ἔστι |
[2, 11] |
Πότερον
δ᾽
ἡ
ἀρετὴ
ποιεῖ
|
τὸν |
σκοπὸν
ἢ
τὰ
πρὸς
τὸν |
[2, 11] |
τὸν
σκοπὸν
ἢ
τὰ
πρὸς
|
τὸν |
σκοπόν;
τιθέμεθα
δὴ
ὅτι
τὸν |
[2, 1] |
τῆς
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
τοῦτον
|
τὸν |
τρόπον
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ> |
[2, 9] |
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
τοῦτον
|
τὸν |
τρόπον·
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως
μετὰ |
[2, 3] |
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν
διωρίσθω
|
τὸν |
τρόπον
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν |
[2, 3] |
τροφήν,
ὃ
δὲ
δυσχερὴς
κατὰ
|
τὸν |
φθόνον
ἐστίν.
Τὸ
δὲ
πρὸς |
[2, 6] |
γὰρ
ἄλλος
αἴτιος,
ἐκεῖνος
καὶ
|
τὸν |
ψόγον
καὶ
τὸν
ἔπαινον
ἔχει-247; |
[2, 10] |
ὅτι
ἀδύνατον,
οὐδ᾽
ὅλως
ἃ
|
δυνατὸν |
μέν,
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
δ᾽ |
[2, 7] |
καὶ
ἄκοντα
πράττειν·
τοῦτο
δ᾽
|
ἀδύνατον. |
Ἔτι
δ᾽
ὁ
ἐγκρατὴς
δικαιοπραγήσει, |
[2, 10] |
δ᾽
οὐθεὶς
(μὴ
ἀγνοῶν
ὅτι
|
ἀδύνατον, |
οὐδ᾽
ὅλως
ἃ
δυνατὸν
μέν, |
[2, 7] |
πρὶν
γενέσθαι
ἀκρατής.
Τοῦτο
δ᾽
|
ἀδύνατον. |
Τι
μὲν
τοίνυν
οὐκ
ἔστι |
[2, 7] |
ψυχῆς
γὰρ
ὠνεῖται.
Εἰ
δ᾽
|
ἀδύνατον |
τὸ
(αὐτὸν
ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα |
[2, 7] |
σκέψασθαι.
(Φαίνεται
δὲ
καὶ
τοῦτο
|
ἀδύνατον. |
Ὑπόκειται
γὰρ
ἡμῖν
καὶ
δοκεῖ |
[2, 1] |
τέλος
τὸ
βέλτιστον
καὶ
τὸ
|
ἔσχατον, |
οὗ
ἕνεκα
τἆλλα
πάντα.
Ὅτι |
[2, 1] |
τοὺς
συνετοὺς
καὶ
τοὺς
σοφούς·
|
ἐπαινετὸν |
γὰρ
ὑπέκειτο
ἡ
ἀρετὴ
ἢ |
[2, 11] |
ἡ
κακία
καὶ
ἡ
(ἀρετὴ
|
ἐπαινετόν· |
τὰ
γὰρ
ἀκούσια
αἰσχρὰ
καὶ |
[2, 10] |
οὐδὲ
προνοήσαντες,
ἀνάγκη
τὸ
μὲν
|
προαιρετὸν |
ἅπαν
ἑκούσιον
εἶναι,
τὸ
δ᾽ |
[2, 10] |
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
ἦν
τὸ
|
προαιρετόν, |
δοξάζομεν
δὲ
πολλὰ
καὶ
τῶν |
[2, 10] |
ταὐτὸν
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
|
προαιρετὸν |
ἢ
ταὐτὸν
ἐστίν.
Μάλιστα
δὲ |
[2, 10] |
εἶναι,
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον
(μὴ
|
προαιρετόν, |
καὶ
τὰ
μὲν
κατὰ
προαίρεσιν |
[2, 10] |
μὲν
φανερόν,
ὅτι
ἀνάγκη
τὸ
|
προαιρετὸν |
τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
εἶναι. |
[2, 11] |
διωρισμένων,
λέγωμεν
πότερον
ἡ
ἀρετὴ
|
ἀναμάρτητον |
ποιεῖ
τὴν
προαίρεσιν
καὶ
τὸ |
[2, 10] |
ἡμῖν·
τὸ
δ᾽
ὅλως
οὐ
|
πρακτόν |
ἀλλ᾽
οὐδὲ
περὶ
τῶν
ἐφ᾽ |
[2, 11] |
μοχθηρὰ
πράττειν.
Διὰ
ταῦτα
καὶ
|
ψεκτὸν |
ἡ
κακία
καὶ
ἡ
(ἀρετὴ |
[2, 1] |
καμπύλῳ
τὸ
κοῖλον
καὶ
τὸ
|
κυρτὸν |
ἀδιαχώριστον,
(καὶ
τὸ
εὐθὺ
καὶ |
[2, 1] |
γίγνεσθαι,
καὶ
πράττεσθαι
ἄριστα
περὶ
|
ἕκαστον |
ἀπὸ
τῆς
ἑκάστου
ἀρετῆς,
οἷον |
[2, 3] |
δὴ
παραδείγματος
χάριν,
καὶ
θεωρείσθω
|
ἕκαστον |
ἐκ
τῆς
ὑπογραφῆς.
Ὀργιλότης
ἀναλγησία |
[2, 1] |
γὰρ
(ἐγκώμιον
λόγος
τοῦ
καθ᾽
|
ἕκαστον |
ἔργου·
ὁ
δ᾽
ἔπαινος
τοιοῦτον |
[2, 5] |
τὴν
ἠθικὴν
ἀρετὴν
καθ᾽
αὑτὸν
|
ἕκαστον |
μεσότητα
εἶναι
καὶ
περὶ
μές᾽ |
[2, 3] |
φθόνον
ἐστίν.
Τὸ
δὲ
πρὸς
|
ἕκαστον |
μὴ
κατὰ
συμβεβηκὸς
οὕτως
ἔχειν |
[2, 1] |
τὸ
αὐτὸ
τῷ
εὐδαιμονεῖν,
ὧν
|
ἕκαστον |
χρῆσίς
ἐστι
καὶ
ἐνέργεια,
καὶ |
[2, 1] |
τῆς
ἀρετῆς
ἐνέργειαν
τῆς
ψυχῆς
|
ἄριστον |
εἶναι.
Ἦν
δὲ
καὶ
ἡ |
[2, 10] |
ἀγαθὸν
τὸ
τέλος
τὸ
ἁπλῶς
|
ἄριστον |
ἐστίν·
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ |
[2, 1] |
δὲ
καὶ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ
|
ἄριστον. |
Ἔστιν
ἄρα
ἡ
(εὐδαιμονία
ψυχῆς |
[2, 1] |
μὲν
γὰρ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ
|
ἄριστον, |
τὰ
δὲ
(τέλη
ἐν
ψυχῇ |
[2, 5] |
τὸ
βέλτιστον,
βέλτιστον
δὲ
καὶ
|
ἄριστον |
τὸ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον, |
[2, 1] |
τῆς
ἕξεως·
(τὸ
γὰρ
τέλος
|
ἄριστον |
ὡς
τέλος·
ὑπόκειται
γὰρ
τέλος |
[2, 1] |
τὸ
κοῖλον
καὶ
τὸ
κυρτὸν
|
ἀδιαχώριστον, |
(καὶ
τὸ
εὐθὺ
καὶ
τὸ |
[2, 5] |
ἣν
ἄριστα
διάκεινται
περὶ
τὸ
|
βέλτιστον, |
βέλτιστον
δὲ
καὶ
ἄριστον
τὸ |
[2, 5] |
ἄριστα
διάκεινται
περὶ
τὸ
βέλτιστον,
|
βέλτιστον |
δὲ
καὶ
ἄριστον
τὸ
κατὰ |
[2, 7] |
τὸ
γὰρ
παρ᾽
ὃ
οἴεται
|
βέλτιστον |
εἶναι
πράττειν
δι᾽
ἐπιθυμίαν
ἀκρατεύεσθαι |
[2, 1] |
τέλος·
ὑπόκειται
γὰρ
τέλος
τὸ
|
βέλτιστον |
καὶ
τὸ
ἔσχατον,
οὗ
ἕνεκα |
[2, 3] |
τὸ
μέσον
τὸ
πρὸς
ἡμᾶς
|
βέλτιστον· |
τοῦτο
γάρ
ἐστιν
ὡς
ἡ |
[2, 5] |
τὸ
μέσον,
ἀλλ᾽
ὁτὲ
μὲν
|
θᾶττον |
ἂν
μεταβαίη
ἀπὸ
τῆς
ὑπερβολῆς |
[2, 3] |
μᾶλλον
ἢ
δεῖ
ὀργιζόμενος
καὶ
|
θᾶττον |
καὶ
πλείοσιν
ἢ
οἷς
δεῖ, |
[2, 3] |
δ᾽
οἷον
ὀξύθυμος
μὲν
τῷ
|
θᾶττον |
πάσχειν
ἢ
δεῖ,
χαλεπὸς
δὲ |
[2, 10] |
(καὶ)
τὸ
πλέον
καὶ
τὸ
|
ἔλαττον-247; |
Αἴτιον
δὲ
τὸ
ἡδὺ
καὶ |
[2, 3] |
ἐλάττονος
μεῖζον,
τοῦ
μείζονος
δὲ
|
ἔλαττον. |
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
τὴν
ἠθικὴν
ἀρετὴν |
[2, 8] |
ἀκρατὴς
βίᾳ
παρὰ
τὸν
λογισμόν.
|
ἧττον |
δὲ
δοκεῖ
λυπεῖσθαι·
ἡ
γὰρ |
[2, 5] |
ὁμοίως
ἀφέστηκε
τοῦ
μέσου,
ἀλλ᾽
|
ἧττον |
μὲν
φιλόπονοι
ἐσμέν,
μᾶλλον
δ᾽ |
[2, 9] |
τὸ
ἐπίστασθαι
καὶ
τὸ
εἰδέναι
|
διττόν, |
ἓν
μὲν
τὸ
ἔχειν,
ἓν |
[2, 6] |
εἶναι,
ὅσα
δ᾽
ἀκούσια,
οὐκ
|
αὐτὸν |
αἴτιον.
Πάντα
δ᾽
ὅσα
προελόμενος, |
[2, 1] |
ἔργον
ἐστὶ
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
Τὸν
|
αὐτὸν |
δὲ
τρόπον
καὶ
ἐπὶ
τῶν |
[2, 1] |
τὰ
λόγου
μετέχοντα,
οὐ
τὸν
|
αὐτὸν |
δὲ
τρόπον
μετέχειν
λόγου
ἄμφω, |
[2, 7] |
ὠνεῖται.
Εἰ
δ᾽
ἀδύνατον
τὸ
|
(αὐτὸν |
ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν
ἅμα |
[2, 7] |
ἐστίν.
Ὥστε
ἅμα
συμβήσεται
τὸν
|
αὐτὸν |
(ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν·
τοῦτο |
[2, 10] |
τι
ἐκεῖ
συντείνει
ὅπως
εἰς
|
αὑτὸν |
ἀγάγῃ,
ἢ
αὐτὸς
δύναται
πρὸς |
[2, 8] |
τ᾽
ἐγκρατὴς
βίᾳ,
φασίν,
ἀφέλκει
|
αὑτὸν |
ἀπὸ
τῶν
ἡδέων
(ἐπιθυμιῶν
ἀλγεῖ |
[2, 5] |
εἴη
τὴν
ἠθικὴν
ἀρετὴν
καθ᾽
|
αὑτὸν |
ἕκαστον
μεσότητα
εἶναι
καὶ
περὶ |
[2, 9] |
πράττει
μὴ
ἀγνοῶν
καὶ
δι᾽
|
αὑτόν, |
ἑκούσια
ταῦτ᾽
ἀνάγκη
εἶναι,
καὶ |
[2, 10] |
τις
πράττῃ
ἢ
ἀπρακτῇ
δι᾽
|
αὑτὸν |
καὶ
μὴ
δι᾽
ἄγνοιαν,
ἑκὼν |
[2, 3] |
χαῦνος
δ᾽
ὁ
μειζόνων
ἀξιῶν
|
αὑτόν, |
μικρόψυχος
δ᾽
ὁ
ἐλαττόνων·
ἔτι |
[2, 8] |
ἀκρατεῖ
καὶ
ἐγκρατεῖ
ἡ
καθ᾽
|
αὑτὸν |
ὁρμὴ
ἐνοῦσα
ἄγει
(ἄμφω
γὰρ |
[2, 10] |
μὴν
οὐδὲ
βούλησις
καὶ
προαίρεσις
|
ταὐτόν. |
Βούλονται
μὲν
γὰρ
ἔνια
(ταὐτὸν) |
[2, 10] |
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
προαιρετὸν
ἢ
|
ταὐτὸν |
ἐστίν.
Μάλιστα
δὲ
λέγεται
παρά |
[2, 10] |
ταὐτόν.
Βούλονται
μὲν
γὰρ
ἔνια
|
(ταὐτὸν) |
καὶ
τῶν
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον |
[2, 10] |
αὐτὴν
χρή,
καὶ
πότερον
οὐ
|
ταὐτὸν |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
προαιρετὸν |
[2, 6] |
μεταβάλλοι,
τοιοῦτον
δ᾽
ἐστί,
κακεῖνο
|
τοιοῦτον |
ἀναγκαῖον
εἶναι.
Δῆλον
δ᾽
ὃ |
[2, 6] |
ὀκτώ.
Κἂν
εἰ
μὴ
μεταβάλλοι,
|
τοιοῦτον |
δ᾽
ἐστί,
κακεῖνο
τοιοῦτον
ἀναγκαῖον |
[2, 1] |
ἕκαστον
ἔργου·
ὁ
δ᾽
ἔπαινος
|
τοιοῦτον |
εἶναι
καθόλου·
ὁ
δ᾽
εὐδαιμονισμὸς |
[2, 10] |
(ἢ
ἡδονὴ
ἤ
τι
ἄλλο
|
τοιοῦτον |
ὃ
τυγχάνει
οὗ
ἕνεκα.
Βουλεύεται |
[2, 8] |
ὅτι
τῶν
ἐν
ψυχῇ
τι
|
τοιοῦτον |
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
οὖν
τῶν |
[2, 11] |
αἴτιον.
Ἡ
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια
|
τοιοῦτον, |
τῶν
ἐπαινετῶν
δ᾽
ἡ
ἐγκράτεια. |
[2, 6] |
λέγειν
ἀκριβῶς
οἷόν
τε,
πλὴν
|
τοσοῦτον. |
Εἰ
γὰρ
μηθὲν
ἄλλο
αἴτιον |
[2, 3] |
μὲν
οὖν
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
|
τοῦτον, |
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ
τῶν |
[2, 1] |
εἶναι
τῆς
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
|
τοῦτον |
τὸν
τρόπον
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι |
[2, 9] |
τοῦ
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
|
τοῦτον |
τὸν
τρόπον·
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως |
[2, 6] |
ζῷον
ὂν
ὅλως
ζῷα
καὶ
|
φυτὸν |
φυτά.
Πρὸς
δὲ
τούτοις
ὅ |
[2, 6] |
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι
τοιαῦται,
ὅθεν
|
πρῶτον |
αἱ
κινήσεις,
κύριαι
λέγονται,
μάλιστα |
[2, 1] |
τὸ
οὕτως
ἔχειν.
Ὑποκείσθω
δὴ
|
πρῶτον |
ἡ
βελτίστη
διάθεσις
ὑπὸ
τῶν |
[2, 7] |
ἐπιθυμίαν·
ὥστε
ταῦτα
διαιρετέον,
καὶ
|
πρῶτον |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν.
Δόξειε
δ᾽
ἂν |
[2, 1] |
ἢ
θρασύς.
Μετὰ
ταῦτα
σκεπτέον
|
πρῶτον |
περὶ
ἀρετῆς
ἠθικῆς,
τί
ἐστι, |
[2, 7] |
καὶ
ἡ
κακία
ὁρίζεται
τούτοις.
|
Πρῶτον |
σκεπτέον
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ |
[2, 8] |
ὥστε
περὶ
τοῦ
βίᾳ
σκεπτέον
|
πρῶτον, |
τί
ἐστι
καὶ
πῶς
ἔχει |
[2, 10] |
προαιρέσεως
μετὰ
τοῦτο
λέγωμεν,
διαπορήσαντες
|
πρῶτον |
τῷ
λόγῳ
περὶ
αὐτῆς.
Διστάσειε |
[2, 10] |
καὶ
διαστροφὴ
οὐκ
εἰς
τὸ
|
τυχόν, |
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ
ἐναντία
καὶ |
[2, 6] |
γεννᾶν,
οἷον
ἄνθρωπος
ἀνθρώπους
καὶ
|
ζῷον |
ὂν
ὅλως
ζῷα
καὶ
φυτὸν |
[2, 1] |
καὶ
τὸ
ἀληθῶς
καὶ
σαφῶς.
|
Νῦν |
γὰρ
ὁμοίως
ἔχομεν
ὥσπερ
ἂν |
[2, 6] |
ὅτι
ἀναγκαῖον,
ἐκ
τῶν
ἀναλυτικῶν·
|
νῦν |
δ᾽
οὔτε
μὴ
λέγειν
οὔτε |
[2, 1] |
τέλος
ἑκάστου
τὸ
ἔργον.
Φανερὸν
|
τοίνυν |
ἐκ
τούτων
ὅτι
βέλτιον
τὸ |
[2, 10] |
φύσει
ἡδονὴ
καὶ
λύπη.
(Ἀνάγκη
|
τοίνυν, |
ἐπειδὴ
ἡ
ἀρετὴ
μὲν
ἡ |
[2, 2] |
διὰ
τούτων
εἰσίν.
~Ὅτι
μὲν
|
τοίνυν |
ἡ
ἠθικὴ
ἀρετὴ
περὶ
ἡδέα |
[2, 5] |
περὶ
ἕκαστα
μέση
ἐστίν.
δῆλον
|
τοίνυν |
ὅτι
αἱ
ἀρεταὶ
ἢ
πᾶσαι |
[2, 6] |
καὶ
ἑκὼν
δῆλον
ὅτι.
Δῆλον
|
τοίνυν |
ὅτι
καὶ
ἡ
ἀρετὴ
καὶ |
[2, 7] |
Τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον.
Τι
μὲν
|
τοίνυν |
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἑκούσιον
τὸ |
[2, 1] |
ἕνεκα
τἆλλα
πάντα.
Ὅτι
μὲν
|
τοίνυν |
τὸ
ἔργον
βέλτιον
τῆς
ἕξεως |
[2, 7] |
οἱ
ἀκρατεῖς
γινόμενοι.
Ἐκ
μὲν
|
τοίνυν |
τούτων
δόξειεν
ἂν
τὸ
κατ᾽ |
[2, 6] |
τινὲς
ἔσονται
τῶν
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
|
οὖν |
ἄλλην
ἀρχὴν
τῆς
ἐπιούσης
σκέψεως. |
[2, 3] |
τεχνῶν
τὰς
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν
|
οὖν |
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον,
ἀκριβέστερον |
[2, 8] |
γὰρ
μετέχει
λόγου.
ὅτι
μὲν
|
οὖν |
δοκοῦσιν
οὗτοι
μόνοι
βίᾳ
καὶ |
[2, 11] |
καὶ
ἕνεκα
τινός.
Οὗ
μὲν
|
οὖν |
ἕνεκα
τὸ
μέσον
ἐστίν,
οὗ |
[2, 9] |
ἐναντίον
ἄρ᾽
ἑκούσιον.
ὅσα
μὲν
|
οὖν |
ἐφ᾽
ἑαυτῷ
ὂν
μὴ
πράττειν |
[2, 11] |
κρίνειν
ποῖός
τις.
Αἱρετώτερον
μὲν
|
οὖν |
ἡ
ἐνέργεια,
ἐπαινετώτερον
δ᾽
ἡ |
[2, 10] |
μηθὲν
πεπονθὼς
τούτων.
Θυμὸς
μὲν
|
οὖν |
καὶ
ἐπιθυμία
καὶ
τοῖς
θηρίοις |
[2, 11] |
ἀνάγκη
τοδὶ
εἶναι.
Τῆς
μὲν
|
οὖν |
νοήσεως
ἀρχὴ
τὸ
τέλος,
τῆς |
[2, 10] |
γὰρ
φαίνεται
παρακολουθοῦντα.
Ὅτι
μὲν
|
οὖν |
οὐκ
ἔστιν
ὄρεξις
(φανερόν.
Ἢ |
[2, 10] |
δ᾽
οὐκ
ἔστιν.
Ὅτι
μὲν
|
οὖν |
οὐκ
ἔστιν
οὔτε
βούλησις
οὔτε |
[2, 10] |
σκοπῶσιν,
εἰς
ἄπειρον
ἥξουσιν.
Ἐπειδὴ
|
οὖν |
οὔτε
δόξα
οὔτε
βούλησίς
ἐστι |
[2, 11] |
ἡ
τῆς
νοήσεως
τελευτή.
Εἰ
|
οὖν |
πάσης
ὀρθότητος
ἢ
ὁ
λόγος |
[2, 8] |
οὐ
τὴν
αὐτήν.
αἱ
μὲν
|
οὖν |
περὶ
τὸν
ἀκρατῆ
καὶ
ἐγκρατῆ |
[2, 9] |
ἢ
ἡδονὴν
ἢ
λύπην.
ταῦτ᾽
|
οὖν |
προσδιοριστέον.
περὶ
μὲν
οὖν
τοῦ |
[2, 11] |
προαίρεσις.
Ἔκ
τε
τῶν
κειμένων
|
οὖν |
συμβαίνει
ταῦτα,
καὶ
ἔτι
ὁμολογεῖται |
[2, 7] |
δ᾽
ὅταν
γίνηται
ἀκρατής·
εἰ
|
οὖν |
τὸ
μὲν
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
τὸ |
[2, 9] |
ταῦτ᾽
οὖν
προσδιοριστέον.
περὶ
μὲν
|
οὖν |
τοῦ
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω |
[2, 11] |
τῶν
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
|
οὖν |
(τυγχάνειν
τούτων
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα |
[2, 8] |
τι
τοιοῦτον
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
|
οὖν |
τῶν
μορίων
ἐνδέχεται
τοῦτο
λέγειν· |
[2, 3] |
οἰκοδομικῇ,
ἐν
κυβερνητικῇ,
καὶ
ἐν
|
(ὁποιᾳοῦν |
πράξει,
καὶ
ἐπιστημονικῇ
καὶ
ἀνεπιστημονικῇ, |
[2, 4] |
ἔχοντος
δ᾽
ὄρεξιν
οὐ
γὰρ
|
ὁτιοῦν |
μέρος
ἔχει
τῆς
ψυχῆς
ὄρεξιν, |
[2, 8] |
ἐπὶ
μὲν
τῶν
ἄλλων
ζῴων
|
ἁπλοῦν |
τὸ
βίαιον,
ὥσπερ
ἐπὶ
τῶν |
[2, 1] |
οἱ
σπουδαῖοι
τῶν
φαύλων
τὸν
|
ἥμισυν |
τοῦ
βίου·
ὅμοιοι
γὰρ
καθεύδοντες |
[2, 7] |
καὶ
Ἡράκλειτος
λέγειν
εἰς
τὴν
|
ἰσχὺν |
τοῦ
θυμοῦ
βλέψας
ὅτι
λυπηρὰ |
[2, 6] |
ἡ
κακία
περὶ
ταῦτ᾽
ἐστιν
|
ὧν |
αὐτὸς
(αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ
πράξεων. |
[2, 6] |
ταῦτ᾽
ἐστι
γίνεσθαι
καὶ
μή,
|
ὧν |
γε
κύριός
ἐστι
τοῦ
εἶναι |
[2, 1] |
τε
ἄριστοι
(καὶ
τροφὴ
ἀφ᾽
|
ὧν |
γίνεται
εὐεξία,
καὶ
ἀπὸ
τῆς |
[2, 10] |
ἐγχειρήσειε
βουλεύεσθαι
μὴ
ἀγνοῶν·
περὶ
|
ὧν |
δ᾽
ἐνδέχεται
μὴ
μόνον
τὸ |
[2, 1] |
ζῆν
τὸ
αὐτὸ
τῷ
εὐδαιμονεῖν,
|
ὧν |
ἕκαστον
χρῆσίς
ἐστι
καὶ
ἐνέργεια, |
[2, 4] |
μὲν
τοῦ
λόγον
ἔχοντος
διανοητικαί,
|
ὧν |
ἔργον
(ἀλήθεια,
ἢ
περὶ
τοῦ |
[2, 1] |
μαθηματικῆς
ἐπιστήμης
θεωρία.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη,
|
ὧν |
ἔργον
ἡ
χρῆσις,
τὴν
χρῆσιν |
[2, 10] |
οἱ
μὲν
ἰατροὶ
βουλεύονται
περὶ
|
ὧν |
(ἔχουσι
τὴν
ἐπιστήμην,
οἱ
δὲ |
[2, 1] |
ἀρετὴ
καὶ
ἡδονὴ
ἐν
(ψυχῇ,
|
ὧν |
ἢ
ἔνια
ἢ
πάντα
τέλος |
[2, 1] |
ταὐτὰ
ἡ
χρῆσις
αὐτῆς
ὑφ᾽
|
ὧν |
καὶ
αὔξεται
καὶ
φθείρεται,
πρὸς |
[2, 6] |
λέγονται,
μάλιστα
δὲ
δικαίως
ἀφ᾽
|
ὧν |
μὴ
ἐνδέχεται
ἄλλως,
ἣν
ἴσως |
[2, 10] |
δι᾽
(ἄλλας
αἰτίας
γίνεται,
περὶ
|
ὧν |
οὐδεὶς
ἂν
ἐγχειρήσειε
βουλεύεσθαι
μὴ |
[2, 8] |
ἀνάγκην
λέγομεν,
ὥσπερ
εἴ
τις
|
λαβὼν |
τὴν
χεῖρα
τύπτοι
τινὰ
ἀντιτείνοντος |
[2, 11] |
τις,
διὰ
ταῦτα
ἐκ
τῶν
|
ἔργων |
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν
ποῖός
τις.
Αἱρετώτερον |
[2, 1] |
ἔργα,
καὶ
τὰ
ἐγκώμια
τῶν
|
ἔργων· |
καὶ
στεφανοῦνται
οἱ
(νικῶντες,
ἀλλ᾽ |
[2, 1] |
καὶ
τὸ
κρίνειν
ἐκ
τῶν
|
ἔργων |
ὁποῖός
τις
ἐστίν·
ἔτι
διὰ |
[2, 8] |
φασίν,
ἀφέλκει
αὑτὸν
ἀπὸ
τῶν
|
ἡδέων |
(ἐπιθυμιῶν
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων
πρὸς |
[2, 5] |
ἐστὶν
ὑπερβολὴ
καὶ
ἐπὶ
τὸ
|
ἵλεων |
εἶναι
καὶ
τὸ
καταλλακτικὸν
εἶναι |
[2, 2] |
ἀπηλλαγμένοις
τῶν
παθημάτων
καὶ
τῶν
|
δυνάμεων |
καὶ
τῶν
ἕξεων.
Λέγω
δὲ |
[2, 6] |
ὧν
αὐτὸς
(αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ
|
πράξεων. |
Ληπτέον
ἄρα
ποίων
αὐτὸς
αἴτιος |
[2, 6] |
τοιούτων
εἰσὶν
αὐτοί.
Ὥστε
ὅσων
|
πράξεων |
ὁ
ἄνθρωπός
ἐστιν
(ἀρχὴ
καὶ |
[2, 6] |
ποίων
αὐτὸς
αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ
|
πράξεων. |
Πάντες
μὲν
δὴ
ὁμολογοῦμεν,
ὅσα |
[2, 6] |
τούτοις
ὅ
γ᾽
ἄνθρωπος
καὶ
|
πράξεών |
τινών
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν |
[2, 5] |
καὶ
ἐλλείψεις,
καὶ
τῶν
ἐναντίων
|
ἕξεων, |
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι
κατὰ
τὸν |
[2, 5] |
δ᾽
εἴληπται
ἡ
διαλογὴ
τῶν
|
ἕξεων |
καθ᾽
ἕκαστα
τὰ
πάθη,
καὶ |
[2, 5] |
καὶ
λῦπαι
ἀπὸ
τῶν
εἰρημένων
|
ἕξεων |
καὶ
παθημάτων
γίνονται.
ἀλλὰ
μὴν |
[2, 2] |
καὶ
τῶν
δυνάμεων
καὶ
τῶν
|
ἕξεων. |
Λέγω
δὲ
πάθη
μὲν
τὰ |
[2, 3] |
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ
τῶν
|
ἕξεων |
λέγωμεν
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ |
[2, 6] |
δεῖ
νοῆσαι
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
|
ἀποδείξεων. |
Εἰ
γὰρ
ἔχοντος
τοῦ
τριγώνου |
[2, 4] |
Δῆλον
δὲ
τοῦτο
ἐκ
τῶν
|
διαιρέσεων |
τῶν
περὶ
τὰ
(πάθη
καὶ |
[2, 1] |
ὑπὸ
τῶν
ἀρίστων
περὶ
ψυχὴν
|
κινήσεων |
καὶ
ἀφ᾽
ἧς
πράττεται
τὰ |
[2, 3] |
δὲ
ὁ
μηδαμόθεν,
ἀλλ᾽
ὀλιγαχόθεν·
|
ἀλαζὼν |
δὲ
ὁ
πλείω
(τῶν
ὑπαρχόντων |
[2, 1] |
ψυχῇ
καὶ
τὰ
ἄριστα
τῶν
|
ἀγαθῶν, |
αὐτὴ
δὲ
ἢ
ἕξις
ἢ |
[2, 1] |
αἱ
(φαντασίαι
βελτίους
αἱ
τῶν
|
σπουδαίων, |
ἐὰν
μὴ
διὰ
νόσον
ἢ |
[2, 10] |
ἐροῦμεν
ἐν
τῇ
περὶ
τῶν
|
δικαίων |
ἐπισκέψει·
ἡ
δὲ
προαίρεσις
ὅτι |
[2, 8] |
ἀφέλκει
αὑτὸν
ἀπὸ
τῶν
ἡδέων
|
(ἐπιθυμιῶν |
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων
πρὸς
ἀντιτείνουσαν |
[2, 10] |
ἐνδέχεσθαι
βουλεύσασθαι
περὶ
αὐτῶν·
περὶ
|
ἐνίων |
δ᾽
οὐκ
ἐνδέχεται.
Τὰ
μὲν |
[2, 3] |
κακοπαθητικός·
χαῦνος
δ᾽
ὁ
μειζόνων
|
ἀξιῶν |
αὑτόν,
μικρόψυχος
δ᾽
ὁ
ἐλαττόνων· |
[2, 4] |
λύπας.
Πᾶσα
γὰρ
ψυχὴ
ὑφ᾽
|
οἵων |
πέφυκε
γίνεσθαι
(χείρων
καὶ
βελτίων, |
[2, 6] |
καὶ
ἀρχὴ
πράξεων.
Ληπτέον
ἄρα
|
ποίων |
αὐτὸς
αἴτιος
καὶ
ἀρχὴ
πράξεων. |
[2, 8] |
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
οὖν
τῶν
|
μορίων |
ἐνδέχεται
τοῦτο
λέγειν·
ἡ
δ᾽ |
[2, 7] |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
ἀκούσιον.
|
Τριῶν |
δὴ
τούτων
ἕν
τι
δόξειεν |
[2, 8] |
~εἰ
δὲ
ἀνάγκη
μὲν
ἦν
|
τριῶν |
τούτων
ἕν
τι
εἶναι
τὸ |
[2, 6] |
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
(κακία
τῶν
|
ἑκουσίων |
ἂν
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα
τί |
[2, 10] |
γὰρ
οὗ
ἕνεκα
μία
τῶν
|
αἰτιῶν |
ἐστίν·
τὸ
μὲν
γὰρ
διὰ |
[2, 4] |
οἵων
πέφυκε
γίνεσθαι
(χείρων
καὶ
|
βελτίων, |
πρὸς
ταῦτα
καὶ
περὶ
ταῦτά |
[2, 10] |
ἐναντία,
καὶ
εἰς
(ταῦτα
τῶν
|
ἐναντίων |
ἃ
κατὰ
τὴν
ἐπιστήμην
ἐναντία |
[2, 11] |
δὲ
καὶ
ἡ
κακία
τῶν
|
ἐναντίων |
ἕνεκα
ποιεῖ
(τὴν
προαίρεσιν.
Εἰ |
[2, 5] |
ὑπερβολαὶ
καὶ
ἐλλείψεις,
καὶ
τῶν
|
ἐναντίων |
ἕξεων,
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι
κατὰ |
[2, 4] |
τὰς
δὲ
κακίας
ἐκ
(τῶν
|
ἐναντίων. |
~ἐπεὶ
δ᾽
ὑπόκειται
ἀρετὴ
εἶναι |
[2, 1] |
οὖσαι
καὶ
γινόμεναι
διὰ
τῶν
|
ἐναντίων, |
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων,
διὰ |
[2, 8] |
μείζονος
κακοῦ
ἀπολύσεως
πράττῃ,
καὶ
|
ἄκων |
γε·
οὐ
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ |
[2, 9] |
ἀγνοῶν
καὶ
διὰ
τὸ
ἀγνοεῖν,
|
ἄκων. |
ἐπεὶ
δὲ
τὸ
ἐπίστασθαι
καὶ |
[2, 7] |
τὸ
αὐτὸ
πράξει
ἑκὼν
καὶ
|
ἄκων. |
Ὁ
δ᾽
αὐτὸς
λόγος
καὶ |
[2, 8] |
μᾶλλον
ἂν
δόξειε
βίᾳ
καὶ
|
ἄκων |
πράττειν,
ἵνα
μὴ
ἀλγῇ
ἰσχυρῶς, |
[2, 3] |
καὶ
ὁ
μικροπρεπὴς
καὶ
ὁ
|
σαλάκων, |
ὁ
μὲν
γὰρ
ὑπερβάλλει
τὸ |
[2, 7] |
ἀδικήσει
τῷ
πράττειν
κατ᾽
ἐπιθυμίαν·
|
ἑκὼν |
ἄρα
πράξει,
καὶ
ἑκούσιον
τὸ |
[2, 8] |
καὶ
πορεύεται
οὐ
βίᾳ,
ἀλλ᾽
|
ἑκών. |
(β)
ἡ
δὲ
ἐπιθυμία
οὐ |
[2, 7] |
βουλόμενος
πράττει,
καὶ
ὃ
βούλεται,
|
ἑκών. |
Βούλεται
δ᾽
οὐθεὶς
ὃ
οἴεται |
[2, 6] |
Πάντα
δ᾽
ὅσα
προελόμενος,
καὶ
|
ἑκὼν |
δῆλον
ὅτι.
Δῆλον
τοίνυν
ὅτι |
[2, 8] |
ὥστ᾽
οὐ
βίᾳ
οὐδέτερος,
ἀλλ᾽
|
ἑκὼν |
διά
γε
ταῦτα
πράττοι
ἄν, |
[2, 7] |
ὁ
αὐτὸς
τὸ
αὐτὸ
πράξει
|
ἑκὼν |
καὶ
ἄκων.
Ὁ
δ᾽
αὐτὸς |
[2, 8] |
χαίρων,
ὥστε
ὁ
ἀκρατὴς
μᾶλλον
|
ἑκὼν |
καὶ
οὐ
βίᾳ,
ὅτι
οὐ |
[2, 10] |
αὑτὸν
καὶ
μὴ
δι᾽
ἄγνοιαν,
|
ἑκὼν |
πράττει
ἢ
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ
δὲ |
[2, 8] |
ὅσα
πράττει
ἃ
μὴ
βούλεται,
|
ἑκὼν |
πράττει,
καὶ
οὐ
βίᾳ·
ὅσα |
[2, 7] |
(τῶνδε
τοὐναντίον.
Ἅπαν
γὰρ
ὃ
|
ἑκών |
τις
πράττει,
βουλόμενος
πράττει,
καὶ |
[2, 6] |
ἐπιχειροῦμεν
ὅτι
ἀναγκαῖον,
ἐκ
τῶν
|
ἀναλυτικῶν· |
νῦν
δ᾽
οὔτε
μὴ
λέγειν |
[2, 8] |
τῶν
ἡδέων
(ἐπιθυμιῶν
ἀλγεῖ
γὰρ
|
ἀφέλκων |
πρὸς
ἀντιτείνουσαν
τὴν
ὄρεξιν-247;
ὅ |
[2, 1] |
δὲ
μόριον-247;
ἡ
δὲ
τῶν
|
ἀτελῶν |
ἐνέργεια
ἀτελής,
εἴη
ἂν
ἡ |
[2, 8] |
γὰρ
ὄντα
ἑκάτερα
ἐκκρούεται
ὑπ᾽
|
ἀλλήλων. |
ὅθεν
καὶ
ἐπὶ
τὴν
(ὅλην |
[2, 1] |
τῶν
ἐναντίων,
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
|
ἄλλων, |
διὰ
τούτων
εἰσίν.
~Ὅτι
μὲν |
[2, 1] |
δὲ
τρόπον
καὶ
ἐπὶ
τῶν
|
ἄλλων. |
Ἔτι
ἔστω
ψυχῆς
ἔργον
τὸ |
[2, 8] |
(συμφωνεῖ.
ὥστ᾽
ἐπὶ
μὲν
τῶν
|
ἄλλων |
ζῴων
ἁπλοῦν
τὸ
βίαιον,
ὥσπερ |
[2, 6] |
μόνον
(τῶν
ζῴων:
τῶν
γὰρ
|
ἄλλων |
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν
πράττειν.
Τῶν |
[2, 1] |
πλοίου
καὶ
οἰκίας
καὶ
τῶν
|
(ἄλλων. |
Ὥστε
καὶ
ψυχῆς·
ἔστι
γάρ |
[2, 3] |
ἄσωτος
ὁ
πρὸς
ἅπασαν
δαπάνην
|
ὑπερβάλλων, |
ἀνελεύθερος
δὲ
ὁ
πρὸς
ἅπασαν |
[2, 3] |
ἐναντίος
ἀνωνυμώτερος,
(ἔστι
δ᾽
ὁ
|
ὑπερβάλλων |
(ἐπὶ)
τῷ
μὴ
λυπεῖσθαι
μηδ᾽ |
[2, 3] |
καὶ
ὁ
ἐπιθυμητικὸς
καὶ
ὁ
|
ὑπερβάλλων |
πᾶσιν
ὅσοις
ἐνδέχεται,
ἀναίσθητος
δὲ |
[2, 5] |
δ᾽
ἐν
ἀμφοτέραις.
ὁ
γὰρ
|
(ὑπερβάλλων |
τῷ
χαίρειν
τῷ
ἡδεῖ
ὑπερβάλλει |
[2, 1] |
οὐθὲν
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι
τῶν
|
φαύλων |
τὸν
ἥμισυν
τοῦ
βίου·
ὅμοιοι |
[2, 8] |
ἔφη
εἶναί
τινας
λόγους
κρείττους
|
ἡμῶν. |
ὥστ᾽
εἰ
τὸ
ἑκούσιον
καὶ |
[2, 3] |
βέλτιον
καὶ
κατὰ
τὴν
φύσιν
|
ἐπιθυμῶν, |
ἀλλ᾽
ἀπαθὴς
ὥσπερ
λίθος·
κερδαλέος |
[2, 8] |
καὶ
ὁ
ἀκρατὴς
χαίρει
μὲν
|
τυγχάνων |
(ἀκρατευόμενος
οὗ
ἐπιθυμεῖ,
λυπεῖται
δὲ |
[2, 8] |
πράττειν·
σχεδὸν
δὲ
ἐκ
τῶν
|
εἰρημένων |
δῆλον
ἡμῖν
ὡς
ἀπαντητέον.
(α) |
[2, 5] |
ἡδοναὶ
καὶ
λῦπαι
ἀπὸ
τῶν
|
εἰρημένων |
ἕξεων
καὶ
παθημάτων
γίνονται.
ἀλλὰ |
[2, 11] |
ἡ
προαίρεσις.
Ἔκ
τε
τῶν
|
κειμένων |
οὖν
συμβαίνει
ταῦτα,
καὶ
ἔτι |
[2, 3] |
περὶ
τῶν
ἕξεων
λέγωμεν
τῶν
|
ἀντικειμένων. |
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων
τῶν
παθημάτων |
[2, 1] |
εὐδαιμονία.
Δῆλον
δὲ
ἐκ
τῶν
|
ὑποκειμένων |
ἦν
μὲν
γὰρ
ἡ
εὐδαιμονία |
[2, 4] |
ἐπὶ
τὰ
ἄλλα
τὰ
τοιαῦτα.
|
~Εἰλημμένων |
δὲ
τούτων,
μετὰ
ταῦτα
λεκτέον |
[2, 1] |
ἀεὶ
διὰ
τῶν
ἀληθῶς
μὲν
|
λεγομένων |
οὐ
σαφῶς
δὲ
πειρᾶσθαι
λαβεῖν |
[2, 3] |
δὲ
ἀγνοεῖν
ὅτι
ἔνια
τῶν
|
λεγομένων |
οὐκ
ἔστιν
ἐν
τῷ
πῶς |
[2, 6] |
τῶν
δι᾽
αὐτὴν
ὄντων
ἢ
|
γινομένων, |
δεῖ
νοῆσαι
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν |
[2, 1] |
ἄλλην
λαβοῦσιν
ἀρχὴν
περὶ
τῶν
|
ἑπομένων |
λεκτέον.
Πάντα
δὴ
τὰ
ἀγαθὰ |
[2, 3] |
(ἔτι
δ᾽
ὁ
μὲν
μηδεμίαν
|
ὑπομένων |
λύπην,
μηδ᾽
εἰ
βέλτιον,
τρυφερός, |
[2, 1] |
αὐτῶν
γίγνεσθαι
καὶ
φθείρεσθαι
πὼς
|
προσφερομένων, |
ὥσπερ
ὑγίεια
ὑπὸ
τροφῆς
καὶ |
[2, 8] |
καὶ
τῇ
(πειθοῖ
ἐπὶ
τῶν
|
πραττομένων. |
καθόλου
δὲ
τὸ
βίαιον
καὶ |
[2, 3] |
οἷον
ἀνδρεία
σωφροσύνη
(δειλία
ἀκολασία.
|
~Διωρισμένων |
δὲ
τούτων,
ληπτέον
ὅτι
ἐν |
[2, 1] |
Τούτων
δὲ
τοῦτον
τὸν
τρόπον
|
διωρισμένων, |
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ>
τὸ
ἔργον |
[2, 11] |
τις
τὸ
ἦθος.
~Τούτων
δὲ
|
διωρισμένων, |
λέγωμεν
πότερον
ἡ
ἀρετὴ
ἀναμάρτητον |
[2, 8] |
ὠφεληθήσεται,
ἢ
καὶ
ἤδη
ὠφελεῖται
|
ὑγιαίνων· |
καὶ
ὁ
ἀκρατὴς
χαίρει
μὲν |
[2, 3] |
καὶ
κόλαξ
μὲν
ὁ
πλείω
|
συνεπαινῶν |
ἢ
καλῶς
ἔχει,
ἀπεχθητικὸς
δὲ |
[2, 1] |
γὰρ
ἀνῆκται-247;
καὶ
(γίνεται
διὰ
|
τίνων. |
Δεῖ
δὴ
ζητεῖν
ὥσπερ
ἐν |
[2, 6] |
ὅ
γ᾽
ἄνθρωπος
καὶ
πράξεών
|
τινών |
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν
ζῴων: |
[2, 10] |
ἐστίν.
Μάλιστα
δὲ
λέγεται
παρά
|
τινων, |
καὶ
ζητοῦντι
δόξειε
δ᾽
ἂν |
[2, 5] |
ἠθικαὶ
ἀρεταὶ
καὶ
κακίαι
(περὶ
|
ἡδονῶν |
καὶ
λυπῶν
ὑπερβολὰς
καὶ
ἐλλείψεις |
[2, 3] |
καὶ
κακοπαθητικός·
χαῦνος
δ᾽
ὁ
|
μειζόνων |
ἀξιῶν
αὑτόν,
μικρόψυχος
δ᾽
ὁ |
[2, 1] |
ὥσπερ
ὑγίεια
ὑπὸ
τροφῆς
καὶ
|
πόνων |
καὶ
ὥρας.
Ταῦτα
δὲ
δῆλα |
[2, 3] |
ἀξιῶν
αὑτόν,
μικρόψυχος
δ᾽
ὁ
|
ἐλαττόνων· |
ἔτι
δ᾽
ἄσωτος
ὁ
πρὸς |
[2, 3] |
ἐστι
πρὸς
τὰς
συκοφαντίας
τῶν
|
τεχνῶν |
τὰς
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν |
[2, 9] |
ὂν
μὴ
πράττειν
πράττει
μὴ
|
ἀγνοῶν |
καὶ
δι᾽
αὑτόν,
ἑκούσια
ταῦτ᾽ |
[2, 9] |
(ἑκούσιον
τοῦτ᾽
ἐστίν·
ὅσα
δ᾽
|
ἀγνοῶν |
καὶ
διὰ
τὸ
ἀγνοεῖν,
ἄκων. |
[2, 9] |
ἔστι
μὲν
ὡς
δικαίως
ἂν>
|
ἀγνοῶν |
λέγοιτο,
ἔστι
δὲ
ὡς
οὐ |
[2, 10] |
εἶναι,
προαιρεῖται
δ᾽
οὐθεὶς
(μὴ
|
ἀγνοῶν |
ὅτι
ἀδύνατον,
οὐδ᾽
ὅλως
ἃ |
[2, 10] |
οὐδεὶς
ἂν
ἐγχειρήσειε
βουλεύεσθαι
μὴ
|
ἀγνοῶν· |
περὶ
ὧν
δ᾽
ἐνδέχεται
μὴ |
[2, 3] |
ὅσοις
ἐνδέχεται,
ἀναίσθητος
δὲ
ὁ
|
ἐλλείπων |
καὶ
μηδ᾽
ὅσον
βέλτιον
καὶ |
[2, 3] |
οἷς
δεῖ,
ἀνάλγητος
δὲ
ὁ
|
ἐλλείπων |
καὶ
οἷς
καὶ
ὅτε
καὶ |
[2, 3] |
ἀνελεύθερος
δὲ
ὁ
πρὸς
ἅπασαν
|
ἐλλείπων· |
ὁμοίως
(δὲ
καὶ
ὁ
μικροπρεπὴς |
[2, 5] |
καὶ
κακίαι
(περὶ
ἡδονῶν
καὶ
|
λυπῶν |
ὑπερβολὰς
καὶ
ἐλλείψεις
εἰσί,
καὶ |
[2, 10] |
εἰδότες,
οἷον
βασιλεύειν
τε
πάντων
|
ἀνθρώπων |
καὶ
ἀθάνατοι
εἶναι,
προαιρεῖται
δ᾽ |
[2, 8] |
καὶ
οὐθεὶς
βίᾳ
μὲν
ποιεῖ,
|
χαίρων |
δέ.
διὸ
περὶ
τὸν
ἐγκρατῆ |
[2, 10] |
τις
(λέγεται
τὸ
ἦθος,
ἢ
|
χαίρων |
ἢ
λυπούμενος·
ὁ
γὰρ
φιλόγλυκυς |
[2, 8] |
ἐπιθυμία
τοῦ
ἡδέος,
ᾗ
ἀκολουθεῖ
|
χαίρων, |
ὥστε
ὁ
ἀκρατὴς
μᾶλλον
ἑκὼν |
[2, 3] |
ὁ
πλείω
(τῶν
ὑπαρχόντων
προσποιούμενος,
|
εἴρων |
δὲ
ὁ
ἐλάττω·
καὶ
κόλαξ |
[2, 4] |
ψυχὴ
ὑφ᾽
οἵων
πέφυκε
γίνεσθαι
|
(χείρων |
καὶ
βελτίων,
πρὸς
ταῦτα
καὶ |
[2, 6] |
αἴτιος
τούτων
αὐτὸς
ἐστίν·
καὶ
|
ὅσων |
αἴτιος,
ἐφ᾽
αὑτῷ.
Ἐπεὶ
δ᾽ |
[2, 6] |
τύχης
ἢ
φύσεως
ὑπάρχοντα,
ἀλλ᾽
|
ὅσων |
αὐτοὶ
αἴτιοι
ἐσμέν·
ὅσων
γὰρ |
[2, 6] |
ἀλλ᾽
ὅσων
αὐτοὶ
αἴτιοι
ἐσμέν·
|
ὅσων |
γὰρ
ἄλλος
αἴτιος,
ἐκεῖνος
καὶ |
[2, 1] |
ἢ
ἕξις
ἢ
δύναμις
ἑκάστων,
|
ὅσων |
ἐστί
τις
χρῆσις
ἢ
ἔργον. |
[2, 6] |
τῶν
τοιούτων
εἰσὶν
αὐτοί.
Ὥστε
|
ὅσων |
πράξεων
ὁ
ἄνθρωπός
ἐστιν
(ἀρχὴ |
[2, 1] |
ἐν
ψυχῇ
καὶ
τὰ
ἄριστα
|
τῶν |
ἀγαθῶν,
αὐτὴ
δὲ
ἢ
ἕξις |
[2, 10] |
μὲν
γὰρ
ἔνια
(ταὐτὸν)
καὶ
|
τῶν |
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον
βασιλεύειν
τε |
[2, 10] |
Ἡ
γὰρ
οὗ
ἕνεκα
μία
|
τῶν |
αἰτιῶν
ἐστίν·
τὸ
μὲν
γὰρ |
[2, 1] |
ζητοῦσι
πάντες,
ὥστε
ἀεὶ
διὰ
|
τῶν |
ἀληθῶς
μὲν
λεγομένων
οὐ
σαφῶς |
[2, 1] |
διὰ
τῶν
ἐναντίων,
καθάπερ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἄλλων,
διὰ
τούτων
εἰσίν.
~Ὅτι |
[2, 1] |
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
καὶ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἄλλων.
Ἔτι
ἔστω
ψυχῆς
ἔργον |
[2, 8] |
λόγος
(συμφωνεῖ.
ὥστ᾽
ἐπὶ
μὲν
|
τῶν |
ἄλλων
ζῴων
ἁπλοῦν
τὸ
βίαιον, |
[2, 1] |
καὶ
πλοίου
καὶ
οἰκίας
καὶ
|
τῶν |
(ἄλλων.
Ὥστε
καὶ
ψυχῆς·
ἔστι |
[2, 6] |
ὃ
ἐπιχειροῦμεν
ὅτι
ἀναγκαῖον,
ἐκ
|
τῶν |
ἀναλυτικῶν·
νῦν
δ᾽
οὔτε
μὴ |
[2, 3] |
ὅταν
περὶ
τῶν
ἕξεων
λέγωμεν
|
τῶν |
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων
τῶν |
[2, 6] |
γινομένων,
δεῖ
νοῆσαι
καθάπερ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἀποδείξεων.
Εἰ
γὰρ
ἔχοντος
τοῦ |
[2, 1] |
ἐστίν,
ἣ
(γίνεταί
τε
ὑπὸ
|
τῶν |
ἀρίστων
περὶ
ψυχὴν
κινήσεων
καὶ |
[2, 1] |
ἣ
δὲ
μόριον-247;
ἡ
δὲ
|
τῶν |
ἀτελῶν
ἐνέργεια
ἀτελής,
εἴη
ἂν |
[2, 1] |
ἄριστα·
ἔτι
πᾶσαν
διάθεσιν
ὑπὸ
|
τῶν |
αὐτῶν
γίγνεσθαι
καὶ
φθείρεσθαι
πὼς |
[2, 1] |
ἔργα
καὶ
πάθη,
καὶ
ὑπὸ
|
τῶν |
αὐτῶν
πὼς
μὲν
γίνεται,
πὼς |
[2, 8] |
βίᾳ,
καθ᾽
ἣν
καὶ
(ἐπὶ
|
τῶν |
ἀψύχων
λέγομεν,
εἴρηται·
οὐ
μὴν |
[2, 8] |
καὶ
τὴν
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἀψύχων
λέγομεν·
καὶ
γὰρ
τὸν |
[2, 8] |
ἁπλοῦν
τὸ
βίαιον,
ὥσπερ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἀψύχων
οὐ
γὰρ
ἔχει
λόγον |
[2, 1] |
πρῶτον
ἡ
βελτίστη
διάθεσις
ὑπὸ
|
τῶν |
βελτίστων
γίγνεσθαι,
καὶ
πράττεσθαι
ἄριστα |
[2, 5] |
τοιαύτη
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς
πρακτικοὶ
|
τῶν |
βελτίστων
καὶ
καθ᾽
ἣν
ἄριστα |
[2, 6] |
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν
ζῴων:
|
τῶν |
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν |
[2, 10] |
ἁπλῶς
εἴ
τις
οἴεταί
τι.
|
Τῶν |
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
ἦν |
[2, 6] |
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν
πράττειν.
|
Τῶν |
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι
τοιαῦται,
ὅθεν |
[2, 1] |
ἀλλ᾽
οὐχ
ὑγίανσις
οὐδ᾽
ἰάτρευσις,
|
τῶν |
δ᾽
ἡ
χρῆσις
ἔργον,
οἷον |
[2, 1] |
πάντα
τέλος
εἶναι
δοκεῖ
πᾶσιν.
|
Τῶν |
δὲ
ἐν
ψυχῇ
τὰ
μὲν |
[2, 6] |
ἄλλοις
ἡ
ἀρχὴ
αἰτία
ἐστὶ
|
τῶν |
δι᾽
αὐτὴν
ὄντων
ἢ
γινομένων, |
[2, 4] |
λύπας.
Δῆλον
δὲ
τοῦτο
ἐκ
|
τῶν |
διαιρέσεων
τῶν
περὶ
τὰ
(πάθη |
[2, 10] |
τούτων
ἐροῦμεν
ἐν
τῇ
περὶ
|
τῶν |
δικαίων
ἐπισκέψει·
ἡ
δὲ
προαίρεσις |
[2, 2] |
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις
τῶν
παθημάτων
καὶ
|
τῶν |
δυνάμεων
καὶ
τῶν
ἕξεων.
Λέγω |
[2, 10] |
τί
ἐστι
προαίρεσις.
Ἔστι
δὴ
|
τῶν |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ |
[2, 10] |
δὲ
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν
ἐστι
|
τῶν |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ |
[2, 8] |
ἄκοντας
πράττειν·
σχεδὸν
δὲ
ἐκ
|
τῶν |
εἰρημένων
δῆλον
ἡμῖν
ὡς
ἀπαντητέον. |
[2, 5] |
καὶ
ἡδοναὶ
καὶ
λῦπαι
ἀπὸ
|
τῶν |
εἰρημένων
ἕξεων
καὶ
παθημάτων
γίνονται. |
[2, 10] |
τοῦτο
κεῖται
πᾶσι,
περὶ
δὲ
|
τῶν |
εἰς
τοῦτο
τεινόντων,
πότερον
τόδε |
[2, 6] |
ἡ
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
(κακία
|
τῶν |
ἑκουσίων
ἂν
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα |
[2, 8] |
πράττει,
βίᾳ
δ᾽
οὐδέτερος,
ἀλλὰ
|
τῶν |
ἐν
ἐκείνοις
τι,
ἐπεὶ
καὶ |
[2, 10] |
πρᾶξαι.
Διὸ
οὐ
βουλευόμεθα
περὶ
|
τῶν |
ἐν
Ἰνδοῖς,
οὐδὲ
πῶς
ἂν |
[2, 1] |
τοῦ
σώματος,
καὶ
Κορίσκος
ὁ
|
(τῶν |
ἐν
τῇ
ἀγορᾷ
μελάντατος·
τί |
[2, 8] |
τὴν
(ὅλην
μεταφέρουσι
ψυχήν,
ὅτι
|
τῶν |
ἐν
ψυχῇ
τι
τοιοῦτον
ὁρῶσιν. |
[2, 10] |
ἐστὶν
ἐναντία,
καὶ
εἰς
(ταῦτα
|
τῶν |
ἐναντίων
ἃ
κατὰ
τὴν
ἐπιστήμην |
[2, 11] |
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἡ
κακία
|
τῶν |
ἐναντίων
ἕνεκα
ποιεῖ
(τὴν
προαίρεσιν. |
[2, 5] |
αἱ
ὑπερβολαὶ
καὶ
ἐλλείψεις,
καὶ
|
τῶν |
ἐναντίων
ἕξεων,
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι |
[2, 4] |
ἀρετάς,
τὰς
δὲ
κακίας
ἐκ
|
(τῶν |
ἐναντίων.
~ἐπεὶ
δ᾽
ὑπόκειται
ἀρετὴ |
[2, 1] |
ἰατρεῖαι
οὖσαι
καὶ
γινόμεναι
διὰ
|
τῶν |
ἐναντίων,
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων, |
[2, 6] |
αὐτῶν
εἶναι
τοιαύτας.
(Ἐκ
γὰρ
|
τῶν |
ἐξ
ἀνάγκης
ἀναγκαῖον
τὸ
συμβαῖνον |
[2, 5] |
(ἐπεὶ
δ᾽
εἴληπται
ἡ
διαλογὴ
|
τῶν |
ἕξεων
καθ᾽
ἕκαστα
τὰ
πάθη, |
[2, 2] |
παθημάτων
καὶ
τῶν
δυνάμεων
καὶ
|
τῶν |
ἕξεων.
Λέγω
δὲ
πάθη
μὲν |
[2, 3] |
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ
|
τῶν |
ἕξεων
λέγωμεν
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν |
[2, 8] |
λεχθέν.
ὅταν
μὲν
γάρ
τι
|
τῶν |
ἔξωθεν
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ |
[2, 11] |
Ἡ
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια
τοιοῦτον,
|
τῶν |
ἐπαινετῶν
δ᾽
ἡ
ἐγκράτεια.
Λέγομεν |
[2, 1] |
ταῦτ᾽
ἄλλην
λαβοῦσιν
ἀρχὴν
περὶ
|
τῶν |
ἑπομένων
λεκτέον.
Πάντα
δὴ
τὰ |
[2, 11] |
ὁποία
τις,
διὰ
ταῦτα
ἐκ
|
τῶν |
ἔργων
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν
ποῖός
τις. |
[2, 1] |
τὰ
ἔργα,
καὶ
τὰ
ἐγκώμια
|
τῶν |
ἔργων·
καὶ
στεφανοῦνται
οἱ
(νικῶντες, |
[2, 1] |
δέ·
καὶ
τὸ
κρίνειν
ἐκ
|
τῶν |
ἔργων
ὁποῖός
τις
ἐστίν·
ἔτι |
[2, 10] |
ἡ
προαίρεσις
μέν
ἐστιν
ὄρεξις
|
τῶν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
βουλευτική.
Ἅπαντες
γὰρ |
[2, 10] |
ἢ
ψευδής.
Οὐδὲ
δὴ
ἡ
|
(τῶν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὄντων
πρακτῶν
δόξα, |
[2, 10] |
φανερόν,
ὅτι
ἀνάγκη
τὸ
προαιρετὸν
|
τῶν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
εἶναι.
(Ὁμοίως |
[2, 10] |
τὰ
δὲ
προαιρετὰ
καὶ
πρακτὰ
|
τῶν |
ἐφ᾽
ἡμῖν
ὄντων
ἐστίν.
Διὸ |
[2, 10] |
οὐ
πρακτόν
ἀλλ᾽
οὐδὲ
περὶ
|
τῶν |
ἐφ᾽
ἡμῖν
πρακτῶν
περὶ
ἁπάντων. |
[2, 8] |
καὶ
ἐπὶ
ἐμψύχων
καὶ
ἐπὶ
|
τῶν |
ζῴων
ὁρῶμεν
βίᾳ
πολλὰ
καὶ |
[2, 6] |
πράξεών
τινών
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
|
(τῶν |
ζῴων:
τῶν
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν |
[2, 8] |
βίᾳ,
φασίν,
ἀφέλκει
αὑτὸν
ἀπὸ
|
τῶν |
ἡδέων
(ἐπιθυμιῶν
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων |
[2, 1] |
ὥσπερ
ἡ
εὐεξία
σύγκειται
ἐκ
|
τῶν |
κατὰ
μόριον
ἀρετῶν,
οὕτω
καὶ |
[2, 11] |
δ᾽
ἡ
προαίρεσις.
Ἔκ
τε
|
τῶν |
κειμένων
οὖν
συμβαίνει
ταῦτα,
καὶ |
[2, 3] |
δεῖ
δὲ
ἀγνοεῖν
ὅτι
ἔνια
|
τῶν |
λεγομένων
οὐκ
ἔστιν
ἐν
τῷ |
[2, 1] |
ἀλλὰ
τὸ
ἔργον
λέγεται
διχῶς.
|
Τῶν |
μὲν
γάρ
ἐστιν
ἕτερόν
τι |
[2, 5] |
πᾶσαι
ἢ
τούτων
τινὲς
ἔσονται
|
τῶν |
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
οὖν
ἄλλην
ἀρχὴν |
[2, 8] |
τοιοῦτον
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
οὖν
|
τῶν |
μορίων
ἐνδέχεται
τοῦτο
λέγειν·
ἡ |
[2, 6] |
ὕστερον.
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν
ἔνια
|
τῶν |
ὄντων
ἐνδεχόμενα
ἐναντίως
ἔχειν,
ἀνάγκη |
[2, 10] |
φαινόμενον
ἀγαθόν.
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι
|
τῶν |
ὄντων
τὰ
μὲν
οὐκ
ἔστιν |
[2, 10] |
προαιρετόν,
δοξάζομεν
δὲ
πολλὰ
καὶ
|
τῶν |
οὐκ
ὄντων
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον |
[2, 3] |
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων
|
τῶν |
παθημάτων
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ
διαφέρειν |
[2, 2] |
δὲ
κατά
τε
τὰς
δυνάμεις
|
τῶν |
παθημάτων,
καθ᾽
ἃς
ὡς
παθητικοὶ |
[2, 2] |
ἡ
διαίρεσις
ἐν
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις
|
τῶν |
παθημάτων
καὶ
τῶν
δυνάμεων
καὶ |
[2, 4] |
γὰρ
δυνάμεις
καὶ
αἱ
ἕξεις
|
τῶν |
παθημάτων,
τὰ
δὲ
πάθη
λύπῃ |
[2, 10] |
καὶ
ὅτι
καλῶς
διορίζονται
οἳ
|
τῶν |
παθημάτων
τὰ
μὲν
ἑκούσια
τὰ |
[2, 4] |
δὲ
τοῦτο
ἐκ
τῶν
διαιρέσεων
|
τῶν |
περὶ
τὰ
(πάθη
καὶ
τὰς |
[2, 3] |
τοῦ
μᾶλλον
ἢ
πρός
τι
|
τῶν |
ποιούντων
τὰ
πάθη.
Λέγω
δ᾽ |
[2, 8] |
ἑκουσίῳ
καὶ
τῇ
(πειθοῖ
ἐπὶ
|
τῶν |
πραττομένων.
καθόλου
δὲ
τὸ
βίαιον |
[2, 10] |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ
|
τῶν |
πρὸς
τὸ
τέλος,
δῆλον
ὅτι |
[2, 10] |
ἀναλυτικοῖς
δι᾽
ἀκριβείας-247;
περὶ
δὲ
|
τῶν |
πρὸς
τὸ
τέλος
φερόντων
ἡ |
[2, 1] |
καὶ
αἱ
(φαντασίαι
βελτίους
αἱ
|
τῶν |
σπουδαίων,
ἐὰν
μὴ
διὰ
νόσον |
[2, 3] |
τοῦτ᾽
ἐστι
πρὸς
τὰς
συκοφαντίας
|
τῶν |
τεχνῶν
τὰς
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν |
[2, 8] |
ὅσα
δὲ
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
τῶν |
τοιούτων,
βίᾳ
πώς,
οὐ
μέντοι |
[2, 6] |
πολλὰ
τῶν
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
|
τῶν |
τοιούτων
εἰσὶν
αὐτοί.
Ὥστε
ὅσων |
[2, 6] |
αὑτοῖς
ἐστι
τοῖς
ἀνθρώποις,
πολλὰ
|
τῶν |
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
τοιούτων |
[2, 8] |
ὅσα
μὲν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
τῶν |
(τοιούτων
μὴ
ὑπάρξαι
ἢ
ὑπάρξαι, |
[2, 10] |
πράττει
ἢ
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ
δὲ
|
τῶν |
τοιούτων
πράττομεν
οὐ
βουλευσάμενοι
οὐδὲ |
[2, 11] |
ἡ
προαίρεσις
οὐ
τούτου,
ἀλλὰ
|
τῶν |
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν |
[2, 3] |
ὀλιγαχόθεν·
ἀλαζὼν
δὲ
ὁ
πλείω
|
(τῶν |
ὑπαρχόντων
προσποιούμενος,
εἴρων
δὲ
ὁ |
[2, 1] |
ἡ
εὐδαιμονία.
Δῆλον
δὲ
ἐκ
|
τῶν |
ὑποκειμένων
ἦν
μὲν
γὰρ
ἡ |
[2, 6] |
ἂν
εἴη
τοῦτο
καὶ
αἴτιον
|
τῶν |
ὕστερον.
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν
ἔνια |
[2, 1] |
ποτ᾽
οὐθὲν
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι
|
τῶν |
φαύλων
τὸν
ἥμισυν
τοῦ
βίου· |
[2, 10] |
οἷον
τοῦ
βαδίζειν
ἡ
κομιδὴ
|
τῶν |
χρημάτων,
εἰ
τούτου
ἕνεκα
βαδίζει. |
[2, 1] |
οὐ
λογισμοῦ
ἀλλ᾽
ὀρέξεως
καὶ
|
παθημάτων, |
ἀνάγκη
ἄρα
ταῦτ᾽
ἔχειν
τὰ |
[2, 5] |
ἀπὸ
τῶν
εἰρημένων
ἕξεων
καὶ
|
παθημάτων |
γίνονται.
ἀλλὰ
μὴν
ἥ
γε |
[2, 3] |
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων
τῶν
|
παθημάτων |
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ
διαφέρειν
κατὰ |
[2, 2] |
κατά
τε
τὰς
δυνάμεις
τῶν
|
παθημάτων, |
καθ᾽
ἃς
ὡς
παθητικοὶ
λέγονται, |
[2, 2] |
διαίρεσις
ἐν
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις
τῶν
|
παθημάτων |
καὶ
τῶν
δυνάμεων
καὶ
τῶν |
[2, 4] |
δυνάμεις
καὶ
αἱ
ἕξεις
τῶν
|
παθημάτων, |
τὰ
δὲ
πάθη
λύπῃ
καὶ |
[2, 10] |
ὅτι
καλῶς
διορίζονται
οἳ
τῶν
|
παθημάτων |
τὰ
μὲν
ἑκούσια
τὰ
δ᾽ |
[2, 10] |
τοῦ
βαδίζειν
ἡ
κομιδὴ
τῶν
|
χρημάτων, |
εἰ
τούτου
ἕνεκα
βαδίζει.
Διὸ |
[2, 10] |
ἐστι
προαίρεσις.
Ἔστι
δὴ
τῶν
|
δυνατῶν |
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ
τὰ |
[2, 10] |
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν
ἐστι
τῶν
|
δυνατῶν |
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ
τῶν |
[2, 10] |
γὰρ
ἔνια
(ταὐτὸν)
καὶ
τῶν
|
ἀδυνάτων |
εἰδότες,
οἷον
βασιλεύειν
τε
πάντων |
[2, 11] |
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια
τοιοῦτον,
τῶν
|
ἐπαινετῶν |
δ᾽
ἡ
ἐγκράτεια.
Λέγομεν
δὲ |
[2, 1] |
σύγκειται
ἐκ
τῶν
κατὰ
μόριον
|
ἀρετῶν, |
οὕτω
καὶ
ἡ
τῆς
ψυχῆς |
[2, 5] |
ἢ
τούτων
τινὲς
ἔσονται
τῶν
|
μεσοτήτων. |
~(Λάβωμεν
οὖν
ἄλλην
ἀρχὴν
τῆς |
[2, 10] |
ἡ
(τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὄντων
|
πρακτῶν |
δόξα,
ᾗ
τυγχάνομεν
οἰόμενοι
δεῖν |
[2, 10] |
οὐδὲ
περὶ
τῶν
ἐφ᾽
ἡμῖν
|
πρακτῶν |
περὶ
ἁπάντων.
καὶ
δῆλον
ὅτι |
[2, 10] |
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον
βασιλεύειν
τε
|
πάντων |
ἀνθρώπων
καὶ
ἀθάνατοι
εἶναι,
προαιρεῖται |
[2, 1] |
δ᾽
ἐκ
τῆς
ἐπαγωγῆς.
Ἐπὶ
|
πάντων |
γὰρ
οὕτω
τίθεμεν.
Οἷον
ἱματίου |
[2, 10] |
τῶν
ἐφ᾽
ἡμῖν
πρακτῶν
περὶ
|
ἁπάντων. |
καὶ
δῆλον
ὅτι
οὐδὲ
δόξα |
[2, 6] |
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν
ἔνια
τῶν
|
ὄντων |
ἐνδεχόμενα
ἐναντίως
ἔχειν,
ἀνάγκη
καὶ |
[2, 10] |
καὶ
πρακτὰ
τῶν
ἐφ᾽
ἡμῖν
|
ὄντων |
ἐστίν.
Διὸ
καὶ
ἀπορήσειεν
ἄν |
[2, 10] |
δὲ
πολλὰ
καὶ
τῶν
οὐκ
|
ὄντων |
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον
τὴν
διάμετρον |
[2, 6] |
αἰτία
ἐστὶ
τῶν
δι᾽
αὐτὴν
|
ὄντων |
ἢ
γινομένων,
δεῖ
νοῆσαι
καθάπερ |
[2, 10] |
δὴ
ἡ
(τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
ὄντων |
πρακτῶν
δόξα,
ᾗ
τυγχάνομεν
οἰόμενοι |
[2, 10] |
ἀγαθόν.
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι
τῶν
|
ὄντων |
τὰ
μὲν
οὐκ
ἔστιν
ἐπ᾽ |
[2, 10] |
περὶ
δὲ
τῶν
εἰς
τοῦτο
|
τεινόντων, |
πότερον
τόδε
ἢ
τόδε
συντείνει, |
[2, 10] |
δὲ
τῶν
πρὸς
τὸ
τέλος
|
φερόντων |
ἡ
σκέψις
καὶ
μετὰ
τέχνης |
[2, 3] |
ἀλαζὼν
δὲ
ὁ
πλείω
(τῶν
|
ὑπαρχόντων |
προσποιούμενος,
εἴρων
δὲ
ὁ
ἐλάττω· |
[2, 3] |
μᾶλλον
ἢ
πρός
τι
τῶν
|
ποιούντων |
τὰ
πάθη.
Λέγω
δ᾽
οἷον |
[2, 1] |
διάθεσις
ἢ
ἕξις
ἢ
δύναμις
|
ἑκάστων, |
ὅσων
ἐστί
τις
χρῆσις
ἢ |
[2, 1] |
ἣ
(γίνεταί
τε
ὑπὸ
τῶν
|
ἀρίστων |
περὶ
ψυχὴν
κινήσεων
καὶ
ἀφ᾽ |
[2, 1] |
ἡ
βελτίστη
διάθεσις
ὑπὸ
τῶν
|
βελτίστων |
γίγνεσθαι,
καὶ
πράττεσθαι
ἄριστα
περὶ |
[2, 5] |
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς
πρακτικοὶ
τῶν
|
βελτίστων |
καὶ
καθ᾽
ἣν
ἄριστα
διάκεινται |
[2, 8] |
ἐγκρατευόμενος
λυπεῖται
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
|
πράττων |
ἤδη,
καὶ
χαίρει
τὴν
ἀπ᾽ |
[2, 1] |
ἔτι
πᾶσαν
διάθεσιν
ὑπὸ
τῶν
|
αὐτῶν |
γίγνεσθαι
καὶ
φθείρεσθαι
πὼς
προσφερομένων, |
[2, 3] |
τῶν
ἕξεων
λέγωμεν
τῶν
ἀντικειμένων.
|
(Αὐτῶν |
δὲ
τούτων
τῶν
παθημάτων
εἴδη |
[2, 6] |
ἔχειν,
ἀνάγκη
καὶ
τὰς
ἀρχὰς
|
αὐτῶν |
εἶναι
τοιαύτας.
(Ἐκ
γὰρ
τῶν |
[2, 10] |
ἐπιστήμαις
ὑποθέσεις
(εἴρηται
δὲ
περὶ
|
αὐτῶν |
ἐν
μὲν
τοῖς
ἐν
ἀρχῇ |
[2, 1] |
δ᾽
οὐκ
ἐνεργεῖ,
ἀλλ᾽
εἰσὶν
|
αὐτῶν |
ἐνέργειαι.
Ἐπεὶ
δ᾽
αἱ
διανοητικαὶ |
[2, 11] |
ἕτερον.
Λεκτέον
δ᾽
ὕστερον
περὶ
|
αὐτῶν, |
ἐπεὶ
ὅσοις
γε
δοκεῖ
τὸν |
[2, 6] |
ἡ
κακία
καὶ
τὰ
ἀπ᾽
|
(αὐτῶν |
ἔργα
τὰ
μὲν
ἐπαινετὰ
τὰ |
[2, 10] |
εἶναι,
ἀλλ᾽
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν
|
αὐτῶν |
ἡ
γένεσις
ἐστίν,
ἀλλὰ
τὰ |
[2, 10] |
τοιαῦτα
ὥστε
ἐνδέχεσθαι
βουλεύσασθαι
περὶ
|
αὐτῶν· |
περὶ
ἐνίων
δ᾽
οὐκ
ἐνδέχεται. |
[2, 1] |
καὶ
πάθη,
καὶ
ὑπὸ
τῶν
|
αὐτῶν |
πὼς
μὲν
γίνεται,
πὼς
δὲ |
[2, 8] |
δὲ
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τῶν
|
τοιούτων, |
βίᾳ
πώς,
οὐ
μέντοι
γ᾽ |
[2, 6] |
τῶν
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
|
τοιούτων |
εἰσὶν
αὐτοί.
Ὥστε
ὅσων
πράξεων |
[2, 6] |
ἐστι
τοῖς
ἀνθρώποις,
πολλὰ
τῶν
|
τοιούτων, |
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
τοιούτων
εἰσὶν |
[2, 8] |
μὲν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τῶν
|
(τοιούτων |
μὴ
ὑπάρξαι
ἢ
ὑπάρξαι,
ἀεὶ |
[2, 10] |
ἢ
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ
δὲ
τῶν
|
τοιούτων |
πράττομεν
οὐ
βουλευσάμενοι
οὐδὲ
προνοήσαντες, |
[2, 1] |
ἐκτὸς
ἢ
ἐν>
ψυχῇ,
καὶ
|
τούτων |
αἱρετώτερα
τὰ
ἐν
τῇ
ψυχῇ, |
[2, 11] |
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν
(τυγχάνειν
|
τούτων |
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα
ἕνεκα
τοῦ |
[2, 6] |
ποιεῖν
ἢ
μὴ
ποιεῖν,
αἴτιος
|
τούτων |
αὐτὸς
ἐστίν·
καὶ
ὅσων
αἴτιος, |
[2, 11] |
λέγεται
ποῖός
τις
τὸ
ἦθος.
|
~Τούτων |
δὲ
διωρισμένων,
λέγωμεν
πότερον
ἡ |
[2, 8] |
κατὰ
προαίρεσιν
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
|
τούτων |
δὲ
τὰ
δύο
μὴ
ἐστί, |
[2, 1] |
χρῆσιν
βέλτιον
εἶναι
τῆς
ἕξεως.
|
Τούτων |
δὲ
τοῦτον
τὸν
τρόπον
διωρισμένων, |
[2, 10] |
λυπηρότερον
χεῖρον.
(Ὥστε
καὶ
ἐκ
|
τούτων |
δῆλον
ὅτι
περὶ
ἡδονὰς
καὶ |
[2, 1] |
ἀπορούμενον
δ᾽
ἐνίοτε
δῆλον
ἐκ
|
τούτων, |
διὰ
τί
ποτ᾽
οὐθὲν
βελτίους |
[2, 7] |
ἀκρατεῖς
γινόμενοι.
Ἐκ
μὲν
τοίνυν
|
τούτων |
δόξειεν
ἂν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν |
[2, 1] |
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων,
διὰ
|
τούτων |
εἰσίν.
~Ὅτι
μὲν
τοίνυν
ἡ |
[2, 7] |
καὶ
τὸ
ἀκούσιον.
Τριῶν
δὴ
|
τούτων |
ἕν
τι
δόξειεν
ἂν>
εἶναι, |
[2, 8] |
δὲ
ἀνάγκη
μὲν
ἦν
τριῶν
|
τούτων |
ἕν
τι
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον, |
[2, 10] |
Οὐ
γὰρ
ἔστιν
ἐκβῆναι
ἐκ
|
τούτων, |
ἐπεὶ
καὶ
ἡ
ἀπάτη
οὐκ |
[2, 10] |
τῆς
ἀληθείας.
Ἀλλὰ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἐροῦμεν
ἐν
τῇ
περὶ
τῶν |
[2, 10] |
οὐθεὶς
γὰρ
ὀρέγεται
μηθὲν
πεπονθὼς
|
τούτων. |
Θυμὸς
μὲν
οὖν
καὶ
ἐπιθυμία |
[2, 10] |
προαίρεσις,
δῆλον·
τί
δὲ
διαφέρει
|
τούτων, |
καὶ
πῶς
(ἔχει
πρὸς
τὸ |
[2, 3] |
σωφροσύνη
(δειλία
ἀκολασία.
~Διωρισμένων
δὲ
|
τούτων, |
ληπτέον
ὅτι
ἐν
ἅπαντι
συνεχεῖ |
[2, 4] |
ἄλλα
τὰ
τοιαῦτα.
~Εἰλημμένων
δὲ
|
τούτων, |
μετὰ
ταῦτα
λεκτέον
ὅτι
ἐπειδὴ |
[2, 10] |
εὖ
(πράττειν.
Ὥστε
φανερὸν
διὰ
|
τούτων |
ὅτι
ἄλλο
καὶ
δόξης
καὶ |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον.
Φανερὸν
τοίνυν
ἐκ
|
τούτων |
ὅτι
βέλτιον
τὸ
ἔργον
τῆς |
[2, 1] |
μελάντατος·
τί
μὲν
γὰρ
ἑκάτερον
|
τούτων |
οὐκ
ἴσμεν,
πρὸς
μέντοι
τὸ |
[2, 1] |
καὶ
τὰ
ἔργα
τὰ
ἀπὸ
|
τούτων |
πρὸς
ἄλληλα
ἐχέτω.
Καὶ
τέλος |
[2, 10] |
προαιρουμένῳ
ταῦτα.
Ἀλλὰ
πῶς
ἐκ
|
τούτων |
σκεπτέον;
δηλοῖ
δέ
πως
καὶ |
[2, 8] |
ὑπομεῖναι
τὸ
πάθος.
ἔτι
ἴσως
|
τούτων |
τὰ
μὲν
φαίη
τις
ἂν |
[2, 7] |
τι,
τὸ
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ
|
τούτων |
τι.
Ἀλλὰ
μὴν
ἡ
ὄρεξις |
[2, 7] |
διάνοιαν,
τὸ
μὲν
ἑκούσιον
κατὰ
|
τούτων |
τι,
τὸ
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ |
[2, 5] |
αἱ
ἀρεταὶ
ἢ
πᾶσαι
ἢ
|
τούτων |
τινὲς
ἔσονται
τῶν
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν |
[2, 3] |
λέγωμεν
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
|
τούτων |
τῶν
παθημάτων
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ |
[2, 10] |
κατὰ
προαίρεσιν.
Ἅμα
δ᾽
ἐκ
|
τούτων |
φανερὸν
καὶ
ὅτι
καλῶς
διορίζονται |
[2, 8] |
εἰ
γὰρ
ἵνα
μὴ
λάβῃ
|
ψηλαφῶν |
(ἀποκτείνοι,
γελοῖος
ἂν
εἴη,
εἰ |
[2, 5] |
ἀφ᾽
ἧς
τοιοῦτος
ἔσται
ὁ
|
ἔχων |
αὐτὴν
ὥστε
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος |
[2, 8] |
ἀμφισβήτησις
ἐστίν.
ἐναντίας
γὰρ
ὁρμὰς
|
ἔχων |
αὐτὸς
ἕκαστος
αὑτῷ
πράττει,
ὥσθ᾽ |
[2, 9] |
τὸ
χρῆσθαι
τῇ
ἐπιστήμη,
ὁ
|
ἔχων |
μὴ
χρώμενος
δὲ
ἔστι
μὲν |
[2, 9] |
ἐχρῆτο.
ὁμοίως
δὲ
καὶ
μὴ
|
ἔχων |
τις
(ψέγοιτο
ἄν,
εἰ
ὃ |
[2, 6] |
εἴποιμεν
ἂν
πράττειν.
Τῶν
δ᾽
|
ἀρχῶν |
ὅσαι
τοιαῦται,
ὅθεν
πρῶτον
αἱ |
[2, 8] |
καθ᾽
ἣν
καὶ
(ἐπὶ
τῶν
|
ἀψύχων |
λέγομεν,
εἴρηται·
οὐ
μὴν
ἀλλ᾽ |
[2, 8] |
τὴν
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ
τῶν
|
ἀψύχων |
λέγομεν·
καὶ
γὰρ
τὸν
λίθον |
[2, 8] |
τὸ
βίαιον,
ὥσπερ
ἐπὶ
τῶν
|
ἀψύχων |
οὐ
γὰρ
ἔχει
λόγον
καὶ |
[2, 8] |
φαμέν.
ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἐπὶ
|
ἐμψύχων |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ζῴων
ὁρῶμεν |
[2, 8] |
ὥστ᾽
ἐπὶ
μὲν
τῶν
ἄλλων
|
ζῴων |
ἁπλοῦν
τὸ
βίαιον,
ὥσπερ
ἐπὶ |
[2, 8] |
ἐπὶ
ἐμψύχων
καὶ
ἐπὶ
τῶν
|
ζῴων |
ὁρῶμεν
βίᾳ
πολλὰ
καὶ
πάσχοντα |
[2, 6] |
τινών
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν
|
ζῴων: |
τῶν
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν |