Livre, chapitre |
[2, 5] |
μὴ
ὡς
οἱ
πολλοί:
ὁ
|
δ᾽ |
ἀγαθὸς
ὡς
δεῖ.
ἐπεὶ
δ᾽ |
[2, 9] |
τὸ
(ἑκούσιον
τοῦτ᾽
ἐστίν·
ὅσα
|
δ᾽ |
ἀγνοῶν
καὶ
διὰ
τὸ
ἀγνοεῖν, |
[2, 7] |
ὅταν
ἐνεργῇ
κατ᾽
αὐτήν,
τὸ
|
δ᾽ |
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
(ὥσθ᾽
ὁ
ἀκρατὴς |
[2, 7] |
(ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν·
τοῦτο
|
δ᾽ |
ἀδύνατον.
Ἔτι
δ᾽
ὁ
ἐγκρατὴς |
[2, 7] |
ἢ
πρὶν
γενέσθαι
ἀκρατής.
Τοῦτο
|
δ᾽ |
ἀδύνατον.
Τι
μὲν
τοίνυν
οὐκ |
[2, 7] |
μάχεσθαι·
ψυχῆς
γὰρ
ὠνεῖται.
Εἰ
|
δ᾽ |
ἀδύνατον
τὸ
(αὐτὸν
ἑκόντα
καὶ |
[2, 1] |
ἀλλ᾽
εἰσὶν
αὐτῶν
ἐνέργειαι.
Ἐπεὶ
|
δ᾽ |
αἱ
διανοητικαὶ
μετὰ
λόγου,
αἱ |
[2, 5] |
ἔνθα
μὲν
αἱ
πολυπονώτεραι,
ἔνθα
|
δ᾽ |
αἱ
ὑποστατικώτεραι,
καὶ
ἐναντίος
τῷ |
[2, 1] |
μᾶλλον
ἐνεργεῖ
τὸ
θρεπτικόν,
τὸ
|
δ᾽ |
αἰσθητικὸν
καὶ
ὀρεκτικὸν
ἀτελῆ
ἐν |
[2, 2] |
λόγον
τοῦ
ἀλόγου
μέν,
δυναμένου
|
δ᾽ |
ἀκολουθεῖν
τῷ
λόγῳ
ποιότης.
Λεκτέον |
[2, 10] |
προαίρεσιν
πάντα
ἑκούσια
εἶναι,
τὰ
|
δ᾽ |
ἀκούσια
μὴ
πάντα
κατὰ
προαίρεσιν. |
[2, 6] |
ἑκάστου,
ἐκεῖνον
αἴτιον
εἶναι,
ὅσα
|
δ᾽ |
ἀκούσια,
οὐκ
αὐτὸν
αἴτιον.
Πάντα |
[2, 10] |
παθημάτων
τὰ
μὲν
ἑκούσια
τὰ
|
δ᾽ |
ἀκούσια
τὰ
δ᾽
ἐκ
προνοίας |
[2, 7] |
ἑκούσιον
κατὰ
τούτων
τι,
τὸ
|
δ᾽ |
ἀκούσιον
παρὰ
τούτων
τι.
Ἀλλὰ |
[2, 3] |
γὰρ
ἐναντία
(φθείρει
ἄλληλα·
τὰ
|
δ᾽ |
ἄκρα
καὶ
ἀλλήλοις
καὶ
τῷ |
[2, 7] |
μοχθηρία
ἀδικώτερον
πᾶσα
ποιεῖ,
ἡ
|
δ᾽ |
ἀκρασία
μοχθηρία
δοκεῖ
εἶναι,
ὁ |
[2, 7] |
ἡ
μοχθηρία
ἀδικωτέρους
ποιεῖν,
ἡ
|
δ᾽ |
ἀκρασία
μοχθηρία
τις
φαίνεται·
συμβήσεται |
[2, 7] |
ἀκρασία
μοχθηρία
δοκεῖ
εἶναι,
ὁ
|
δ᾽ |
ἀκρατὴς
ὁ
κατὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[2, 10] |
παρά
τινων,
καὶ
ζητοῦντι
δόξειε
|
δ᾽ |
ἂν
δυοῖν
εἶναι
θάτερον
ἡ |
[2, 7] |
καὶ
πρῶτον
κατ᾽
ἐπιθυμίαν.
Δόξειε
|
δ᾽ |
ἂν
πᾶν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν |
[2, 1] |
ψυχῆς,
οὐ
κατὰ
συμβεβηκός.
Ἐπεὶ
|
δ᾽ |
ἀνθρωπίνην
ἀρετὴν
ζητοῦμεν,
ὑποκείσθω
δύο |
[2, 6] |
καὶ
δι᾽
ἐκείνης
δεῖξαι.
Ὁ
|
δ᾽ |
ἄνθρωπος
ἀρχὴ
κινήσεως
τινός·
ἡ |
[2, 8] |
ἀλλὰ
τῇ
ὀρέξει
ζῇ-247;
ἐν
|
δ᾽ |
ἀνθρώπῳ
ἔνεστιν
ἄμφω,
καὶ
ἔν |
[2, 5] |
ἐπὶ
τὴν
μέσην
ἕξιν,
ὁτὲ
|
δ᾽ |
ἀπὸ
τῆς
ἐλλείψεως,
ἧς
ὃς> |
[2, 5] |
ἧττον
μὲν
φιλόπονοι
ἐσμέν,
μᾶλλον
|
δ᾽ |
ἀπολαυστικοί.
ὁμοίως
δὲ
ταῦτ᾽
ἔχει |
[2, 1] |
ἕξεως
ἡ
βελτίστη
ἐνέργεια,
ἡ
|
δ᾽ |
ἀρετὴ
(βελτίστη
ἕξις,
τῆς
ἀρετῆς |
[2, 7] |
Ἡ
γὰρ
ἐγκράτεια
ἀρετή,
ἡ
|
δ᾽ |
ἀρετὴ
δικαιοτέρους
ποιεῖ.
Ἐγκρατεύεται
δ᾽ |
[2, 11] |
οὐ
διαφθείρει
τὸν
λόγον.
Ἔστι
|
δ᾽ |
ἀρετὴ
καὶ
ἐγκράτεια
ἕτερον.
Λεκτέον |
[2, 6] |
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν
πράττειν.
Τῶν
|
δ᾽ |
ἀρχῶν
ὅσαι
τοιαῦται,
ὅθεν
πρῶτον |
[2, 3] |
μικρόψυχος
δ᾽
ὁ
ἐλαττόνων·
ἔτι
|
δ᾽ |
ἄσωτος
ὁ
πρὸς
ἅπασαν
δαπάνην |
[2, 6] |
ἂν
τὰ
δεικνύμενα
μεταβάλλοι,
αὐτὰ
|
δ᾽ |
αὑτὰ
οὐ
μεταβάλλει
ἀναιρουμένου
θατέρου |
[2, 7] |
πράξει
ἑκὼν
καὶ
ἄκων.
Ὁ
|
δ᾽ |
αὐτὸς
λόγος
καὶ
περὶ
θυμοῦ. |
[2, 8] |
βίᾳ
καὶ
ἀνάγκῃ
ἀντιτίθεται.
ὁ
|
δ᾽ |
ἐγκρατὴς
ἐφ᾽
ἃ
πέπεισται
ἄγει, |
[2, 1] |
ψυχῆς
ἀρετὴ
ᾗ
τέλος.
(Ἀρετῆς
|
δ᾽ |
εἴδη
δύο,
ἡ
μὲν
ἠθικὴ |
[2, 5] |
οὐ
κολακικὸν
ὁ
θυμός.
(ἐπεὶ
|
δ᾽ |
εἴληπται
ἡ
διαλογὴ
τῶν
ἕξεων |
[2, 10] |
ἑκούσια
τὰ
δ᾽
ἀκούσια
τὰ
|
δ᾽ |
ἐκ
προνοίας
νομοθετοῦσιν·
(εἰ
γὰρ |
[2, 1] |
τις
χρῆσις
ἢ
ἔργον.
(Δῆλον
|
δ᾽ |
ἐκ
τῆς
ἐπαγωγῆς.
Ἐπὶ
πάντων |
[2, 10] |
μὴ
πάντα
κατὰ
προαίρεσιν.
Ἅμα
|
δ᾽ |
ἐκ
τούτων
φανερὸν
καὶ
ὅτι |
[2, 10] |
προαιρετὸν
ἅπαν
ἑκούσιον
εἶναι,
τὸ
|
δ᾽ |
ἑκούσιον
(μὴ
προαιρετόν,
καὶ
τὰ |
[2, 7] |
τὸ
μὲν
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
τὸ
|
δ᾽ |
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
βούλησιν,
ὅταν |
[2, 3] |
γὰρ
ὑπερβάλλει
τὸ
πρέπον,
ὁ
|
δ᾽ |
ἐλλείπει
τοῦ
πρέποντος·
(καὶ
ὁ |
[2, 5] |
ὁτὲ
δ᾽
ἐν
λύπαις,
ὁτὲ
|
δ᾽ |
ἐν
ἀμφοτέραις.
ὁ
γὰρ
(ὑπερβάλλων |
[2, 5] |
γὰρ
ὑπερβολὴ
καὶ
ἔλλειψις-247;
ὁτὲ
|
δ᾽ |
ἐν
λύπαις,
ὁτὲ
δ᾽
ἐν |
[2, 3] |
τοὺς
(φθονεροὺς
εὖ
πράττοντες-247;
ὁ
|
δ᾽ |
ἐναντίος
ἀνωνυμώτερος,
(ἔστι
δ᾽
ὁ |
[2, 10] |
βουλεύεσθαι
μὴ
ἀγνοῶν·
περὶ
ὧν
|
δ᾽ |
ἐνδέχεται
μὴ
μόνον
τὸ
εἶναι |
[2, 10] |
γὰρ
διὰ
τί
αἰτία·
οὗ
|
δ᾽ |
ἕνεκά
ἐστιν
ἢ
γίγνεταί
τι, |
[2, 1] |
ἕξεις
ἢ
δυνάμεις
εἰσί,
τὰ
|
δ᾽ |
ἐνέργειαι
καὶ
κινήσεις.
Ταῦτα
δὴ |
[2, 1] |
εὐδαιμονισμὸς
τέλους.
Καὶ
τὸ
ἀπορούμενον
|
δ᾽ |
ἐνίοτε
δῆλον
ἐκ
τούτων,
διὰ |
[2, 1] |
τοῦ
καθ᾽
ἕκαστον
ἔργου·
ὁ
|
δ᾽ |
ἔπαινος
τοιοῦτον
εἶναι
καθόλου·
ὁ |
[2, 6] |
Κἂν
εἰ
μὴ
μεταβάλλοι,
τοιοῦτον
|
δ᾽ |
ἐστί,
κακεῖνο
τοιοῦτον
ἀναγκαῖον
εἶναι. |
[2, 5] |
δ᾽
ἀγαθὸς
ὡς
δεῖ.
ἐπεὶ
|
δ᾽ |
ἐστί
τις
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς |
[2, 2] |
καὶ
λυπηρά
ἐστι,
δῆλον·
ἐπεὶ
|
δ᾽ |
ἐστὶ
τὸ
ἦθος,
ὥσπερ
καὶ |
[2, 5] |
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον,
τοῦτο
|
δ᾽ |
ἐστὶ
τὸ
μέσον
ὑπερβολῆς
καὶ |
[2, 11] |
τὰ
πρὸς
τὸ
τέλος.
Τέλος
|
δ᾽ |
ἐστὶ
τὸ
οὗ
ἕνεκα.
Ἔστι |
[2, 11] |
προαιρέσεως
κρίνομεν
ποῖός
τις·
τοῦτο
|
δ᾽ |
ἐστὶ
τὸ
τίνος
ἕνεκα
πράττει, |
[2, 10] |
τὸ
βουλεύσασθαι
τοῖς
ἀνθρώποις,
ταῦτα
|
δ᾽ |
ἐστὶν
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν
ἐστι |
[2, 8] |
βούλεσθαι
καὶ
τῷ
ἐπιθυμεῖν·
ὅταν
|
(δ᾽ |
ἔσωθεν
ἡ
ἀρχή,
οὐ
βίᾳ. |
[2, 5] |
ἐφ᾽
ἣν
οἱ
πολλοί
ἡ
|
δ᾽ |
ἑτέρα
ὥσπερ
οὐκ
οὖσα
λανθάνει: |
[2, 1] |
ἔπαινος
τοιοῦτον
εἶναι
καθόλου·
ὁ
|
δ᾽ |
εὐδαιμονισμὸς
τέλους.
Καὶ
τὸ
ἀπορούμενον |
[2, 3] |
πάντως
καὶ
πάντοθεν
πλεονεκτικός,
ὁ
|
δ᾽ |
εὐήθης
οὐδ᾽
ὅθεν
δεῖ·
φθονερὸς |
[2, 6] |
καὶ
τοῦ
μὴ
εἶναι.
Ὅσα
|
δ᾽ |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ἐστι
ποιεῖν
ἢ |
[2, 11] |
ὀρθῶς
ἔχειν,
καὶ
μηδέτερον.
Πότερον
|
δ᾽ |
ἡ
ἀρετὴ
ποιεῖ
τὸν
σκοπὸν |
[2, 11] |
γὰρ>
ἐγκράτεια
τοιοῦτον,
τῶν
ἐπαινετῶν
|
δ᾽ |
ἡ
ἐγκράτεια.
Λέγομεν
δὲ
προαπορήσαντες. |
[2, 5] |
καὶ
ἡδέσι
καὶ
λυπηροῖς.
ἔσται
|
δ᾽ |
ἡ
μεσότης
ὁτὲ
μὲν
ἐν |
[2, 11] |
μὲν
οὖν
ἡ
ἐνέργεια,
ἐπαινετώτερον
|
δ᾽ |
ἡ
προαίρεσις.
Ἔκ
τε
τῶν |
[2, 1] |
οὐχ
ὑγίανσις
οὐδ᾽
ἰάτρευσις,
τῶν
|
δ᾽ |
ἡ
χρῆσις
ἔργον,
οἷον
ὄψεως |
[2, 6] |
ὅσων
αἴτιος,
ἐφ᾽
αὑτῷ.
Ἐπεὶ
|
δ᾽ |
ἥ
τε
ἀρετὴ
καὶ
ἡ |
[2, 1] |
(ψυχῆς
ᾗ
λόγον
ἔχει,
αἱ
|
δ᾽ |
ἠθικαὶ
τοῦ
ἀλόγου
μέν,
ἀκολουθητικοῦ |
[2, 9] |
(ὡς
φίλτρον
καὶ
οἶνον,
τὸ
|
δ᾽ |
ἦν
κώνειον-247;
τῷ
ἀγνοοῦντα
καὶ |
[2, 7] |
πράττειν·
τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον.
Ἔτι
|
δ᾽ |
ὁ
ἐγκρατὴς
δικαιοπραγήσει,
καὶ
μᾶλλον |
[2, 3] |
ὁ
μειζόνων
ἀξιῶν
αὑτόν,
μικρόψυχος
|
δ᾽ |
ὁ
ἐλαττόνων·
ἔτι
δ᾽
ἄσωτος |
[2, 1] |
γὰρ
χαλκεὺς
ποιεῖ
χαλινόν,
χρῆται
|
δ᾽ |
ὁ
ἱππικός-247;
(καὶ
τὸ
μήτε |
[2, 1] |
(καὶ)
ἀρχὴν
καὶ
πρᾶξιν,
(ἄρχει
|
δ᾽ |
ὁ
λογισμὸς
οὐ
λογισμοῦ
ἀλλ᾽ |
[2, 3] |
καὶ
ταλαίπωρος
καὶ
κακοπαθητικός·
χαῦνος
|
δ᾽ |
ὁ
μειζόνων
ἀξιῶν
αὑτόν,
μικρόψυχος |
[2, 3] |
ὀλίγα
καὶ
μόγις
εὐθάδεια·
(ἔτι
|
δ᾽ |
ὁ
μὲν
μηδεμίαν
ὑπομένων
λύπην, |
[2, 5] |
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον
τίς
|
δ᾽ |
ὁ
ὀρθὸς
λόγος,
καὶ
πρὸς |
[2, 3] |
ὁ
δ᾽
ἐναντίος
ἀνωνυμώτερος,
(ἔστι
|
δ᾽ |
ὁ
ὑπερβάλλων
(ἐπὶ)
τῷ
μὴ |
[2, 6] |
κακεῖνο
τοιοῦτον
ἀναγκαῖον
εἶναι.
Δῆλον
|
δ᾽ |
ὃ
ἐπιχειροῦμεν
ὅτι
ἀναγκαῖον,
ἐκ |
[2, 1] |
εὔδαιμον·
οὐ
γὰρ
ὅλον-247;
ἔτι
|
δ᾽ |
οἱ
ἔπαινοι
τῆς
ἀρετῆς
διὰ |
[2, 10] |
δυνατὸν
μέν,
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
δ᾽ |
οἴεται
πρᾶξαι
ἢ
μὴ
πρᾶξαι. |
[2, 3] |
τῶν
ποιούντων
τὰ
πάθη.
Λέγω
|
δ᾽ |
οἷον
ὀξύθυμος
μὲν
τῷ
θᾶττον |
[2, 10] |
τὰ
πρὸς
τὸ
τέλος·
λέγω
|
δ᾽ |
οἷον
οὐθεὶς
ὑγιαίνειν
προαιρεῖται,
ἀλλὰ |
[2, 8] |
μορίων
ἐνδέχεται
τοῦτο
λέγειν·
ἡ
|
δ᾽ |
ὅλη
ἑκοῦσα
ψυχὴ
καὶ
τοῦ |
[2, 3] |
λίαν
πρὸς
ἡδονὴν
ἀρέσκεια,
τὸ
|
δ᾽ |
ὀλίγα
καὶ
μόγις
εὐθάδεια·
(ἔτι |
[2, 10] |
γὰρ
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν·
τὸ
|
δ᾽ |
ὅλως
οὐ
πρακτόν
ἀλλ᾽
οὐδὲ |
[2, 4] |
αἱ
δὲ
τοῦ
ἀλόγου,
ἔχοντος
|
δ᾽ |
ὄρεξιν
οὐ
γὰρ
ὁτιοῦν
μέρος |
[2, 6] |
ἀκούσια,
οὐκ
αὐτὸν
αἴτιον.
Πάντα
|
δ᾽ |
ὅσα
προελόμενος,
καὶ
ἑκὼν
δῆλον |
[2, 7] |
ἃ
οἴεται
εἶναι
κακά,
πράττει
|
δ᾽ |
ὅταν
γίνηται
ἀκρατής·
εἰ
οὖν |
[2, 7] |
τὸν
λογισμὸν
οἷος
πράττειν,
ἀκρατεύεται
|
δ᾽ |
ὅταν
ἐνεργῇ
κατ᾽
αὐτήν,
τὸ |
[2, 8] |
καὶ
ἀναγκαζόμενα
φέρεσθαι
φαμέν.
ταῦτα
|
δ᾽ |
ὅταν
κατὰ
τὴν
φύσει
καὶ |
[2, 3] |
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
|
δ᾽ |
ὅταν
περὶ
τῶν
ἕξεων
λέγωμεν |
[2, 7] |
δ᾽
ἀρετὴ
δικαιοτέρους
ποιεῖ.
Ἐγκρατεύεται
|
δ᾽ |
ὅταν
πράττῃ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[2, 1] |
ὅμοιοι
γὰρ
καθεύδοντες
πάντες.
Αἴτιον
|
δ᾽ |
ὅτι
ἀργία
ψυχῆς
ὁ
ὕπνος, |
[2, 10] |
οἱ
δὲ
γραμματικοὶ
οὔ;
αἴτιον
|
δ᾽ |
ὅτι
διχῇ
γινομένης
τῆς
ἁμαρτίας |
[2, 1] |
πρὸς
ἃ
βέλτιστα
διατίθησιν.
Σημεῖον
|
δ᾽ |
ὅτι
περὶ
ἡδέα
καὶ
(λυπηρὰ |
[2, 10] |
ἀλλὰ
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν.
Αἴτιον
|
δ᾽ |
ὅτι
τῶν
ὄντων
τὰ
μὲν |
[2, 10] |
καὶ
τοῖς
θηρίοις
ὑπάρχει,
προαίρεσις
|
δ᾽ |
οὔ.
Ἔτι
δὲ
καὶ
οἷς |
[2, 8] |
μὲν
φαίη
τις
ἂν
τὰ
|
δ᾽ |
οὔ.
ὅσα
μὲν
γὰρ
ἐφ᾽ |
[2, 11] |
εἰ
παλαῖσαι
ἢ
μή.
Ὁμοίως
|
δ᾽ |
οὐδ᾽
ἄλλη
οὐδεμία
περὶ
τοῦ |
[2, 7] |
παρὰ
τὴν
ὄρεξιν,
φανερόν·
ὅτι
|
δ᾽ |
οὐδὲ
κατὰ
προαίρεσιν,
πάλιν
ἐκ |
[2, 11] |
μὲν
φαῦλα
καὶ
ἀναγκαζόμενοι,
(προαιρεῖται
|
δ᾽ |
οὐδείς.
Ἔτι
διὰ
τὸ
μὴ |
[2, 7] |
δὲ
βουλόμενοι
πράττομεν
ἐξαίφνης,
προαιρεῖται
|
δ᾽ |
οὐδεὶς
οὐδὲν
ἐξαίφνης.
~εἰ
δὲ |
[2, 1] |
ἀφείσθω
τοῦτο
τὸ
μόριον.
Διαφέρει
|
δ᾽ |
οὐδὲν
οὔτ᾽
εἰ
μεριστὴ
ἡ |
[2, 8] |
καὶ
τοῦ
ἐγκρατοῦς
πράττει,
βίᾳ
|
δ᾽ |
οὐδέτερος,
ἀλλὰ
τῶν
ἐν
ἐκείνοις |
[2, 10] |
ἀνθρώπων
καὶ
ἀθάνατοι
εἶναι,
προαιρεῖται
|
δ᾽ |
οὐθεὶς
(μὴ
ἀγνοῶν
ὅτι
ἀδύνατον, |
[2, 7] |
καὶ
ὃ
βούλεται,
ἑκών.
Βούλεται
|
δ᾽ |
οὐθεὶς
ὃ
οἴεται
εἶναι
κακόν. |
[2, 10] |
βουλεύσασθαι
περὶ
αὐτῶν·
περὶ
ἐνίων
|
δ᾽ |
οὐκ
ἐνδέχεται.
Τὰ
μὲν
γὰρ |
[2, 1] |
ἀρετὴ
ἢ
τὸ
ἔργον,
ταῦτα
|
δ᾽ |
οὐκ
ἐνεργεῖ,
ἀλλ᾽
εἰσὶν
αὐτῶν |
[2, 10] |
δόξα
μάλιστα
τοῦ
τέλους,
προαίρεσις
|
δ᾽ |
οὐκ
ἔστιν.
Ὅτι
μὲν
οὖν |
[2, 6] |
ἀναγκαῖον,
ἐκ
τῶν
ἀναλυτικῶν·
νῦν
|
δ᾽ |
οὔτε
μὴ
λέγειν
οὔτε
λέγειν |
[2, 5] |
κακίας
ἐκ
(τῶν
ἐναντίων.
~ἐπεὶ
|
δ᾽ |
ὑπόκειται
ἀρετὴ
εἶναι
ἡ
τοιαύτη |
[2, 11] |
ἀρετὴ
καὶ
ἐγκράτεια
ἕτερον.
Λεκτέον
|
δ᾽ |
ὕστερον
περὶ
αὐτῶν,
ἐπεὶ
ὅσοις |
[2, 6] |
ἡ
γὰρ
πρᾶξις
κίνησις.
Ἐπεὶ
|
δ᾽ |
(ὥσπερ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
ἡ |
[2, 3] |
ὁ
μὲν
μηδεμίαν
ὑπομένων
λύπην,
|
μηδ᾽ |
εἰ
βέλτιον,
τρυφερός,
ὁ
δὲ |
[2, 3] |
ὑπερβάλλων
(ἐπὶ)
τῷ
μὴ
λυπεῖσθαι
|
μηδ᾽ |
ἐπὶ
τοῖς
ἀναξίοις
εὖ
πράττουσιν, |
[2, 8] |
ὃ
δὲ
μὴ
οἵα
τε,
|
μήδ᾽ |
ἐστὶ
τῆς
ἐκείνου
φύσει
ὀρέξεως |
[2, 3] |
ἀναίσθητος
δὲ
ὁ
ἐλλείπων
καὶ
|
μηδ᾽ |
ὅσον
βέλτιον
καὶ
κατὰ
τὴν |
[2, 1] |
τὰ
εἰρημένα
μόρια
ἴδια·
διὸ
|
οὐδ᾽ |
αἱ
ἀρεταὶ
αἱ
τοῦ
θρεπτικοῦ |
[2, 10] |
ἰδεῖν
οὗ
μή
ἐστιν
(ὄψις,
|
οὐδ᾽ |
ἀκοῦσαι
οὗ
μή
ἐστιν
ἀκοή· |
[2, 7] |
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
ὄρεξιν
πράττειν,
|
οὐδ᾽ |
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ
τὴν
ὄρεξιν, |
[2, 11] |
παλαῖσαι
ἢ
μή.
Ὁμοίως
δ᾽
|
οὐδ᾽ |
ἄλλη
οὐδεμία
περὶ
τοῦ
τέλους· |
[2, 10] |
ἐστι
προαίρεσίς
ἐστιν
ὡς
ἑκάτερον,
|
οὐδ᾽ |
ἄμφω
ἐξαίφνης
γὰρ
προαιρεῖται
μὲν |
[2, 8] |
διά
γε
ταῦτα
πράττοι
ἄν,
|
οὐδ᾽ |
ἀναγκαζόμενος.
τὴν
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν, |
[2, 10] |
δὲ
δῆλον
ὅτι
οὐδὲ
δόξα,
|
οὐδ᾽ |
ἁπλῶς
εἴ
τις
οἴεταί
τι. |
[2, 8] |
φέρηται,
οὐ
βίᾳ,
οὐ
μὴν
|
οὐδ᾽ |
ἑκούσια
λέγεται,
ἀλλ᾽
ἀνώνυμος
(ἡ |
[2, 10] |
ἢ
καθῆσθαι
τοῦ
ὑγιαίνειν
ἕνεκεν,
|
οὐδ᾽ |
(εὐδαιμονεῖν,
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι
ἢ
κινδυνεύειν |
[2, 1] |
μόριον
τῆς
ὅλης
ἀρετῆς,
ὥσπερ
|
οὐδ᾽ |
ἡ
τοῦ
σώματος·
ἐν
τῷ |
[2, 1] |
ἰατρικῆς
ὑγίεια
ἀλλ᾽
οὐχ
ὑγίανσις
|
οὐδ᾽ |
ἰάτρευσις,
τῶν
δ᾽
ἡ
χρῆσις |
[2, 3] |
πάντοθεν
πλεονεκτικός,
ὁ
δ᾽
εὐήθης
|
οὐδ᾽ |
ὅθεν
δεῖ·
φθονερὸς
δὲ
τῷ |
[2, 10] |
οὐθεὶς
(μὴ
ἀγνοῶν
ὅτι
ἀδύνατον,
|
οὐδ᾽ |
ὅλως
ἃ
δυνατὸν
μέν,
μὴ |
[2, 10] |
ἀνθρώπου.
Οὐδὲ
γὰρ
τὸ
βουλεύσασθαι,
|
οὐδ᾽ |
ὑπόληψις
τοῦ
διὰ
τί·
ἀλλὰ |