Livre, chapitre |
[2, 8] |
πρὸς
ἀντιτείνουσαν
τὴν
ὄρεξιν-247;
ὅ
|
τ᾽ |
ἀκρατὴς
βίᾳ
παρὰ
τὸν
λογισμόν. |
[2, 8] |
ἕκαστος
αὑτῷ
πράττει,
ὥσθ᾽
ὅ
|
τ᾽ |
ἐγκρατὴς
βίᾳ,
φασίν,
ἀφέλκει
αὑτὸν |
[2, 10] |
οἷον
ὄψει·
οὐ
γὰρ
οἷόν
|
τ᾽ |
ἰδεῖν
οὗ
μή
ἐστιν
(ὄψις, |
[2, 11] |
καὶ
κακὰ
οὐ
ψέγεται
οὐδὲ
|
τὰ |
ἀγαθὰ
ἐπαινεῖται,
ἀλλὰ
τὰ
ἑκούσια. |
[2, 1] |
τῶν
ἑπομένων
λεκτέον.
Πάντα
δὴ
|
τὰ |
ἀγαθὰ
ἢ
ἐκτὸς
ἢ
ἐν> |
[2, 11] |
μὲν
τὰ
καλὰ
ἀπρακτεῖν
δὲ
|
τὰ |
αἰσχρά,
τοὐναντίον
ποιεῖ,
δῆλον
ὅτι |
[2, 3] |
ὑβρίσαι:
ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἐπὶ
|
τὰ |
ἄλλα
τὰ
τοιαῦτα.
~Εἰλημμένων
δὲ |
[2, 6] |
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
κακία
καὶ
|
τὰ |
ἀπ᾽
(αὐτῶν
ἔργα
τὰ
μὲν |
[2, 1] |
ἀλλήλας,
οὕτω
καὶ
τὰ
ἔργα
|
τὰ |
ἀπὸ
τούτων
πρὸς
ἄλληλα
ἐχέτω. |
[2, 1] |
κινήσεων
καὶ
ἀφ᾽
ἧς
πράττεται
|
τὰ |
ἄριστα
τῆς
ψυχῆς
ἔργα
καὶ |
[2, 1] |
δὲ
(τέλη
ἐν
ψυχῇ
καὶ
|
τὰ |
ἄριστα
τῶν
ἀγαθῶν,
αὐτὴ
δὲ |
[2, 11] |
κακία
καὶ
ἡ
(ἀρετὴ
ἐπαινετόν·
|
τὰ |
γὰρ
ἀκούσια
αἰσχρὰ
καὶ
κακὰ |
[2, 3] |
τῆς
ἐπαγωγῆς
καὶ
τοῦ
λόγου.
|
Τὰ |
γὰρ
ἐναντία
(φθείρει
ἄλληλα·
τὰ |
[2, 10] |
κατὰ
προαίρεσιν
πάντα
ἑκούσια
εἶναι,
|
τὰ |
δ᾽
ἀκούσια
μὴ
πάντα
κατὰ |
[2, 10] |
τῶν
παθημάτων
τὰ
μὲν
ἑκούσια
|
τὰ |
δ᾽
ἀκούσια
τὰ
δ᾽
ἐκ |
[2, 3] |
Τὰ
γὰρ
ἐναντία
(φθείρει
ἄλληλα·
|
τὰ |
δ᾽
ἄκρα
καὶ
ἀλλήλοις
καὶ |
[2, 10] |
μὲν
ἑκούσια
τὰ
δ᾽
ἀκούσια
|
τὰ |
δ᾽
ἐκ
προνοίας
νομοθετοῦσιν·
(εἰ |
[2, 1] |
μὲν
ἕξεις
ἢ
δυνάμεις
εἰσί,
|
τὰ |
δ᾽
ἐνέργειαι
καὶ
κινήσεις.
Ταῦτα |
[2, 8] |
τὰ
μὲν
φαίη
τις
ἂν
|
τὰ |
δ᾽
οὔ.
ὅσα
μὲν
γὰρ |
[2, 6] |
ἀνάγκης
ἀναγκαῖον
τὸ
συμβαῖνον
ἐστί,
|
τὰ |
δέ
γε
ἐντεῦθεν
ἐνδέχεται
γενέσθαι |
[2, 10] |
ἀλλὰ
τὰ
μὲν
διὰ
φύσιν
|
τὰ |
δὲ
δι᾽
(ἄλλας
αἰτίας
γίνεται, |
[2, 4] |
καὶ
αἱ
ἕξεις
τῶν
παθημάτων,
|
τὰ |
δὲ
πάθη
λύπῃ
καὶ
ἡδονῇ |
[2, 10] |
δόξα
ἁπλῶς
ἡ
προαίρεσις
ἐστίν-247;
|
τὰ |
δὲ
προαιρετὰ
καὶ
πρακτὰ
τῶν |
[2, 11] |
δὲ
τὸν
μὲν
σκοπὸν
ἡμαρτῆσθαι,
|
τὰ |
δὲ
πρὸς
ἐκεῖνον
περαίνοντα
ὀρθῶς |
[2, 1] |
γὰρ
ἡ
εὐδαιμονία
τὸ
ἄριστον,
|
τὰ |
δὲ
(τέλη
ἐν
ψυχῇ
καὶ |
[2, 3] |
λέγεται
τὰ
μὲν
τῷ
ὑπερβάλλειν
|
τὰ |
δὲ
τῷ
(ἐλλείπειν.
Ὀργίλος
μὲν |
[2, 6] |
(αὐτῶν
ἔργα
τὰ
μὲν
ἐπαινετὰ
|
τὰ |
δὲ
ψεκτά
ψέγεται
γὰρ
καὶ |
[2, 6] |
τῆς
ἀρχῆς
πάντα
μάλιστ᾽
ἂν
|
τὰ |
δεικνύμενα
μεταβάλλοι,
αὐτὰ
δ᾽
αὑτὰ |
[2, 1] |
ὅρον
αὐτῆς
λέγομεν
καλῶς,
μαρτύρια
|
τὰ |
δοκοῦντα
πᾶσιν
ἡμῖν.
(Τό
τε |
[2, 8] |
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
τούτων
δὲ
|
τὰ |
δύο
μὴ
ἐστί,
λείπεται
ἐν |
[2, 1] |
ἀρετῆς
διὰ
τὰ
ἔργα,
καὶ
|
τὰ |
ἐγκώμια
τῶν
ἔργων·
καὶ
στεφανοῦνται |
[2, 1] |
τὸ
φυτικόν.
Ἀνθρωπίνης
γὰρ
ψυχῆς
|
τὰ |
εἰρημένα
μόρια
ἴδια·
διὸ
οὐδ᾽ |
[2, 11] |
οὐδὲ
τὰ
ἀγαθὰ
ἐπαινεῖται,
ἀλλὰ
|
τὰ |
ἑκούσια.
Ἔτι
πάντας
ἐπαινοῦμεν
καὶ |
[2, 1] |
ἐν>
ψυχῇ,
καὶ
τούτων
αἱρετώτερα
|
τὰ |
ἐν
τῇ
ψυχῇ,
καθάπερ
διαιρούμεθα |
[2, 10] |
προαίρεσιν
ἀπὸ
τοῦ
μέσου
ἐπὶ
|
τὰ |
ἐναντία
γίνεσθαι
ἐναντία
δὲ
τῷ |
[2, 10] |
εἰς
τὸ
τυχόν,
ἀλλ᾽
εἰς
|
τὰ |
ἐναντία
καὶ
τὰ
μεταξύ.
Οὐ |
[2, 10] |
τὰ
τυχόντα
γίνεται,
ἀλλ᾽
εἰς
|
τὰ |
ἐναντία
ὅσοις
ἐστὶν
ἐναντία,
καὶ |
[2, 6] |
γὰρ
καὶ
ἐπαινεῖται
οὐ
διὰ
|
τὰ |
ἐξ
ἀνάγκης
ἢ
τύχης
ἢ |
[2, 1] |
οἱ
ἔπαινοι
τῆς
ἀρετῆς
διὰ
|
τὰ |
ἔργα,
καὶ
τὰ
ἐγκώμια
τῶν |
[2, 11] |
προαίρεσιν
βλέποντες
μᾶλλον
ἢ
εἰς
|
τὰ |
ἔργα·
καίτοι
αἱρετώτερον
ἡ
ἐνέργεια |
[2, 1] |
ἕξεις
πρὸς
ἀλλήλας,
οὕτω
καὶ
|
τὰ |
ἔργα
τὰ
ἀπὸ
τούτων
πρὸς |
[2, 2] |
κατὰ
τί
τῆς
ψυχῆς
ποιότης
|
τὰ |
ἤθη.
Ἔστι
δὲ
κατά
τε |
[2, 11] |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
πράττειν
μὲν
|
τὰ |
καλὰ
ἀπρακτεῖν
δὲ
τὰ
αἰσχρά, |
[2, 1] |
ζητοῦμεν,
ὑποκείσθω
δύο
μέρη
ψυχῆς
|
τὰ |
λόγου
μετέχοντα,
οὐ
τὸν
αὐτὸν |
[2, 10] |
περὶ
ἐνίων
δ᾽
οὐκ
ἐνδέχεται.
|
Τὰ |
μὲν
γὰρ
δυνατὰ
μέν
ἐστι |
[2, 10] |
πῶς
ἂν
ὁ
κύκλος
(τετραγωνισθείη.
|
Τὰ |
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν· |
[2, 10] |
αὐτῶν
ἡ
γένεσις
ἐστίν,
ἀλλὰ
|
τὰ |
μὲν
διὰ
φύσιν
τὰ
δὲ |
[2, 10] |
καλῶς
διορίζονται
οἳ
τῶν
παθημάτων
|
τὰ |
μὲν
ἑκούσια
τὰ
δ᾽
ἀκούσια |
[2, 1] |
πᾶσιν.
Τῶν
δὲ
ἐν
ψυχῇ
|
τὰ |
μὲν
ἕξεις
ἢ
δυνάμεις
εἰσί, |
[2, 6] |
καὶ
τὰ
ἀπ᾽
(αὐτῶν
ἔργα
|
τὰ |
μὲν
ἐπαινετὰ
τὰ
δὲ
ψεκτά |
[2, 10] |
δ᾽
ἑκούσιον
(μὴ
προαιρετόν,
καὶ
|
τὰ |
μὲν
κατὰ
προαίρεσιν
πάντα
ἑκούσια |
[2, 10] |
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι
τῶν
ὄντων
|
τὰ |
μὲν
οὐκ
ἔστιν
ἐπ᾽
ἄλλῳ |
[2, 3] |
μικροπρέπεια
μεγαλοπρέπεια.
(Πανουργία
εὐήθεια
φρόνησις)
|
Τὰ |
μὲν
πάθη
ταῦτα
καὶ
τοιαῦτα |
[2, 10] |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ
|
τὰ |
μὲν
τοιαῦτα
ὥστε
ἐνδέχεσθαι
βουλεύσασθαι |
[2, 3] |
ταῖς
ψυχαῖς,
πάντα
δὲ
λέγεται
|
τὰ |
μὲν
τῷ
ὑπερβάλλειν
τὰ
δὲ |
[2, 8] |
τὸ
πάθος.
ἔτι
ἴσως
τούτων
|
τὰ |
μὲν
φαίη
τις
ἂν
τὰ |
[2, 1] |
παθημάτων,
ἀνάγκη
ἄρα
ταῦτ᾽
ἔχειν
|
τὰ |
μέρη.
Καὶ
ὥσπερ
ἡ
εὐεξία |
[2, 10] |
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ
ἐναντία
καὶ
|
τὰ |
μεταξύ.
Οὐ
γὰρ
ἔστιν
ἐκβῆναι |
[2, 11] |
τὴν
ἀρετήν·
οὐδεμία
γὰρ
ἀνάγκη
|
τὰ |
μοχθηρὰ
πράττειν.
Διὰ
ταῦτα
καὶ |
[2, 5] |
διαλογὴ
τῶν
ἕξεων
καθ᾽
ἕκαστα
|
τὰ |
πάθη,
καὶ
αἱ
ὑπερβολαὶ
καὶ |
[2, 4] |
ἐκ
τῶν
διαιρέσεων
τῶν
περὶ
|
τὰ |
(πάθη
καὶ
τὰς
δυνάμεις
καὶ |
[2, 3] |
ἢ
πρός
τι
τῶν
ποιούντων
|
τὰ |
πάθη.
Λέγω
δ᾽
οἷον
ὀξύθυμος |
[2, 2] |
δυνάμεις
καθ᾽
ἃς
λέγονται
κατὰ
|
τὰ |
πάθη
οἱ
ἐνεργοῦντες,
οἷον
ὀργίλος |
[2, 2] |
τὰς
ἕξεις,
καθ᾽
ἃς
πρὸς
|
τὰ |
πάθη
ταῦτα
λέγονται
τῷ
(πάσχειν |
[2, 10] |
ἡ
κακία.
Περὶ
μὲν
γὰρ
|
τὰ |
προαιρετὰ
τυγχάνουσιν
οὖσαι,
ἡ
δὲ |
[2, 10] |
γὰρ
τέλος
οὐδὲν
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
|
τὰ |
πρὸς
τὸ
τέλος·
λέγω
δ᾽ |
[2, 11] |
εἴη
τὸ
τέλος,
ἀλλ᾽
οὐ
|
τὰ |
πρὸς
τὸ
τέλος.
Τέλος
δ᾽ |
[2, 11] |
ἀρετὴ
ποιεῖ
τὸν
σκοπὸν
ἢ
|
τὰ |
πρὸς
τὸν
σκοπόν;
τιθέμεθα
δὴ |
[2, 3] |
δὲ
καὶ
ἐπὶ
τὰ
ἄλλα
|
τὰ |
τοιαῦτα.
~Εἰλημμένων
δὲ
τούτων,
μετὰ |
[2, 2] |
ἕξεων.
Λέγω
δὲ
πάθη
μὲν
|
τὰ |
τοιαῦτα,
θυμὸν
φόβον
αἰδῶ
ἐπιθυμίαν, |
[2, 8] |
πολιὰ
καὶ
γῆρας
καὶ
τἆλλα
|
τὰ |
(τοιαῦτα.
ὥστε
μὴ
κατὰ
φύσιν |
[2, 10] |
καὶ
ἡ
ἀπάτη
οὐκ
εἰς
|
τὰ |
τυχόντα
γίνεται,
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ |
[2, 10] |
τὸ
ἀγαθὸν
καὶ
κακὸν
καὶ
|
τὰ |
φαινόμενα,
τοιαῦτα
δὲ
φύσει
ἡδονὴ |
[2, 8] |
τιθέασιν,
καὶ
θυμοὺς
ἐνίους
καὶ
|
τὰ |
φυσικά,
ὅτι
ἰσχυρὰ
καὶ
ὑπὲρ |
[2, 6] |
ὁ
θεὸς
ἄρχει.
Ἐν
δὲ
|
ταῖς |
ἀκινήτοις
ἀρχαῖς,
οἷον
ἐν
ταῖς |
[2, 3] |
δὲ
καὶ
(λοιδορητικὸς
ταῖς
κολάσεσι
|
ταῖς |
ἀπὸ
τῆς
ὀργῆς.
Ὀψοφάγοι
δὲ |
[2, 11] |
περὶ
τοῦ
τέλους·
ὥσπερ
γὰρ
|
ταῖς |
θεωρητικαῖς
αἱ
ὑποθέσεις
ἀρχαί,
οὕτω |
[2, 10] |
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις,
ὥσπερ
ἐν
|
ταῖς |
θεωρητικαῖς
ἐπιστήμαις
ὑποθέσεις
(εἴρηται
δὲ |
[2, 3] |
ὀργῆς,
πλήκτης
δὲ
καὶ
(λοιδορητικὸς
|
ταῖς |
κολάσεσι
ταῖς
ἀπὸ
τῆς
ὀργῆς. |
[2, 6] |
ταῖς
ἀκινήτοις
ἀρχαῖς,
οἷον
ἐν
|
ταῖς |
μαθηματικαῖς,
οὐκ
ἔστι
τὸ
κύριον, |
[2, 11] |
αἱ
ὑποθέσεις
ἀρχαί,
οὕτω
καὶ
|
ταῖς |
(ποιητικαῖς
τὸ
τέλος
ἀρχὴ
καὶ |
[2, 3] |
πάθη
ταῦτα
καὶ
τοιαῦτα
συμβαίνει
|
ταῖς |
ψυχαῖς,
πάντα
δὲ
λέγεται
τὰ |
[2, 3] |
μεταφορᾷ
δὲ
λέγεται
σκληρὸς
καὶ
|
ταλαίπωρος |
καὶ
κακοπαθητικός·
χαῦνος
δ᾽
ὁ |
[2, 1] |
οὐκ
ἐπαινεῖται;
ὅτι
διὰ
ταύτην
|
τἆλλα, |
ἢ
τῷ
εἰς
ταύτην
ἀναφέρεσθαι |
[2, 1] |
καὶ
τὸ
ἔσχατον,
οὗ
ἕνεκα
|
τἆλλα |
πάντα.
Ὅτι
μὲν
τοίνυν
τὸ |
[2, 8] |
οἷον
πολιὰ
καὶ
γῆρας
καὶ
|
τἆλλα |
τὰ
(τοιαῦτα.
ὥστε
μὴ
κατὰ |
[2, 6] |
δέ
γε
ἐντεῦθεν
ἐνδέχεται
γενέσθαι
|
τἀναντία, |
καὶ
ὃ
ἐφ᾽
αὑτοῖς
ἐστι |
[2, 5] |
καὶ
τῇ
ἀρετῇ.
συμβαίνει
μέντοι
|
τὰς |
ἀντιθέσεις
ἔνθα
μὲν
φανερωτέρας
εἶναι |
[2, 4] |
περὶ
ἡδονὰς
καὶ
λύπας
εἶναι
|
τὰς |
ἀρετάς,
τὰς
δὲ
κακίας
ἐκ |
[2, 6] |
ἐνδεχόμενα
ἐναντίως
ἔχειν,
ἀνάγκη
καὶ
|
τὰς |
ἀρχὰς
αὐτῶν
εἶναι
τοιαύτας.
(Ἐκ |
[2, 3] |
τῷ
μᾶλλον
ἢ
δεῖ
πρὸς
|
τὰς |
γαμετὰς
πλησιάζειν
οὐ
γὰρ
ἐστίν-247; |
[2, 4] |
καὶ
λύπας
εἶναι
τὰς
ἀρετάς,
|
τὰς |
δὲ
κακίας
ἐκ
(τῶν
ἐναντίων. |
[2, 2] |
τὰς
δυνάμεις
ποιότης.
Λέγω
δὲ
|
(τὰς) |
δυνάμεις
καθ᾽
ἃς
λέγονται
κατὰ |
[2, 4] |
τῶν
περὶ
τὰ
(πάθη
καὶ
|
τὰς |
δυνάμεις
καὶ
τὰς
ἕξεις.
Αἱ |
[2, 2] |
ποιότης,
ἀλλὰ
πάσχει,
κατὰ
δὲ
|
τὰς |
δυνάμεις
ποιότης.
Λέγω
δὲ
(τὰς) |
[2, 2] |
ἤθη.
Ἔστι
δὲ
κατά
τε
|
τὰς |
δυνάμεις
τῶν
παθημάτων,
καθ᾽
ἃς |
[2, 1] |
ἔχει
μέντοι
δυνάμεις
διαφόρους
καὶ
|
τὰς |
εἰρημένας,
ὥσπερ
ἐν
τῷ
καμπύλῳ |
[2, 4] |
διά
τε
ταῦτα
καὶ
διὰ
|
τὰς |
ἔμπροσθεν
θέσεις
συμβαίνει
πᾶσαν
ἠθικὴν |
[2, 4] |
(πάθη
καὶ
τὰς
δυνάμεις
καὶ
|
τὰς |
ἕξεις.
Αἱ
μὲν
γὰρ
δυνάμεις |
[2, 5] |
καὶ
τῷ
μέσῳ,
οὕτω
καὶ
|
τὰς |
ἕξεις
ἀλλήλαις
ἐναντίας
εἶναι
καὶ |
[2, 2] |
ὡς
παθητικοὶ
λέγονται,
καὶ
κατὰ
|
τὰς |
ἕξεις,
καθ᾽
ἃς
πρὸς
τὰ |
[2, 5] |
ἐπὶ
τὴν
ὑπερβολήν,
ἐνιαχοῦ
δὲ
|
τὰς |
ἐπὶ
τὴν
ἔλλειψιν.
αἴτιον
δὲ |
[2, 5] |
φανερωτέρας
εἶναι
πάσας,
ἔνθα
δὲ
|
τὰς |
ἐπὶ
τὴν
ὑπερβολήν,
ἐνιαχοῦ
δὲ |
[2, 3] |
πρὸς
τὰς
συκοφαντίας
τῶν
τεχνῶν
|
τὰς |
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν
διωρίσθω |
[2, 3] |
προσδιορίζουσα,
ἀλλὰ
τοῦτ᾽
ἐστι
πρὸς
|
τὰς |
συκοφαντίας
τῶν
τεχνῶν
τὰς
λογικάς. |
[2, 8] |
εἰσίν,
ἢ
πράξεις
αἱ
κατὰ
|
τὰς |
τοιαύτας
διανοίας
καὶ
λογισμούς,
ἀλλ᾽ |
[2, 5] |
δὲ
(τὴν
ἔλλειψιν,
ἀνάγκη,
ὡς
|
ταῦτ᾽ |
ἀλλήλοις
ἐναντία
καὶ
τῷ
μέσῳ, |
[2, 7] |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον·
ἐναντία
γὰρ
|
ταῦτ᾽ |
ἀλλήλοις.
Ἔτι
ἡ
μοχθηρία
ἀδικώτερον |
[2, 1] |
~(Μετὰ
δὲ
|
ταῦτ᾽ |
ἄλλην
λαβοῦσιν
ἀρχὴν
περὶ
τῶν |
[2, 9] |
ἀγνοῶν
καὶ
δι᾽
αὑτόν,
ἑκούσια
|
ταῦτ᾽ |
ἀνάγκη
εἶναι,
καὶ
τὸ
(ἑκούσιον |
[2, 6] |
μή,
καὶ
ὅτι
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
ταῦτ᾽ |
ἐστι
γίνεσθαι
καὶ
μή,
ὧν |
[2, 6] |
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
κακία
περὶ
|
ταῦτ᾽ |
ἐστιν
ὧν
αὐτὸς
(αἴτιος
καὶ |
[2, 5] |
μᾶλλον
δ᾽
ἀπολαυστικοί.
ὁμοίως
δὲ
|
ταῦτ᾽ |
ἔχει
καὶ
περὶ
ψυχῆς.
ἐναντίαν |
[2, 1] |
ὀρέξεως
καὶ
παθημάτων,
ἀνάγκη
ἄρα
|
ταῦτ᾽ |
ἔχειν
τὰ
μέρη.
Καὶ
ὥσπερ |
[2, 9] |
ἀμέλειαν
ἢ
ἡδονὴν
ἢ
λύπην.
|
ταῦτ᾽ |
οὖν
προσδιοριστέον.
περὶ
μὲν
οὖν |
[2, 10] |
(Ἄμφω
γὰρ
ὑπάρχει
τῷ
προαιρουμένῳ
|
ταῦτα. |
Ἀλλὰ
πῶς
ἐκ
τούτων
σκεπτέον; |
[2, 8] |
ἢ
δεσμοὶ
ἢ
θάνατοι
ὦσιν.
|
ταῦτα |
γάρ
φασιν
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι.
ἢ |
[2, 10] |
καὶ
τὸ
βουλεύσασθαι
τοῖς
ἀνθρώποις,
|
ταῦτα |
δ᾽
ἐστὶν
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν |
[2, 8] |
βίᾳ
καὶ
ἀναγκαζόμενα
φέρεσθαι
φαμέν.
|
ταῦτα |
δ᾽
ὅταν
κατὰ
τὴν
φύσει |
[2, 1] |
ἡ
ἀρετὴ
ἢ
τὸ
ἔργον,
|
ταῦτα |
δ᾽
οὐκ
ἐνεργεῖ,
ἀλλ᾽
εἰσὶν |
[2, 1] |
τροφῆς
καὶ
πόνων
καὶ
ὥρας.
|
Ταῦτα |
δὲ
δῆλα
ἐκ
τῆς
ἐπαγωγῆς. |
[2, 1] |
τὰ
δ᾽
ἐνέργειαι
καὶ
κινήσεις.
|
Ταῦτα |
δὴ
οὕτως
ὑποκείσθω
καὶ
περὶ |
[2, 7] |
καὶ
θυμὸν
καὶ
ἐπιθυμίαν·
ὥστε
|
ταῦτα |
διαιρετέον,
καὶ
πρῶτον
κατ᾽
ἐπιθυμίαν. |
[2, 4] |
ψυχῆς,
καὶ
αἱ
ἀρεταὶ
κατὰ
|
ταῦτα |
διῄρηνται,
καὶ
αἱ
μὲν
τοῦ |
[2, 8] |
γε·
οὐ
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
ταῦτα. |
διὸ
(καὶ
τὸν
ἔρωτα
πολλοὶ |
[2, 11] |
τὴν
προαίρεσιν
ὁποία
τις,
διὰ
|
ταῦτα |
ἐκ
τῶν
ἔργων
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν |
[2, 7] |
τὸ
(ἀδικεῖν
ἄμφω
γὰρ
δοκεῖ
|
ταῦτα |
ἑκούσια
εἶναι,
καὶ
ἀνάγκη,
εἰ |
[2, 4] |
βελτίων,
πρὸς
ταῦτα
καὶ
περὶ
|
ταῦτά |
ἐστιν
ἡ
ἡδονή.
(Δι᾽
ἡδονὰς |
[2, 5] |
τῷ
λυπεῖσθαι
τῷ
ἐναντίῳ,
καὶ
|
ταῦτα |
ἢ
ἁπλῶς
ἢ
πρός
τινα |
[2, 2] |
εἰσιν
ὅσαι
αἴτιαί
εἰσι
τοῦ
|
ταῦτα |
ἢ
κατὰ
λόγον
ὑπάρχειν
ἢ |
[2, 3] |
καὶ
ἔλλειψις
καὶ
μέσον,
καὶ
|
ταῦτα |
ἢ
πρὸς
ἄλληλα
ἢ
πρὸς |
[2, 2] |
πως
ἢ
ἀπαθεῖς
εἶναι.
Μετὰ
|
ταῦτα |
ἡ
διαίρεσις
ἐν
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις |
[2, 4] |
ἡδονῇ
διώρισται·
ὥστε
διά
τε
|
ταῦτα |
καὶ
διὰ
τὰς
ἔμπροσθεν
θέσεις |
[2, 11] |
τε
τῶν
κειμένων
οὖν
συμβαίνει
|
ταῦτα, |
καὶ
ἔτι
ὁμολογεῖται
τοῖς
φαινομένοις. |
[2, 4] |
γίνεσθαι
(χείρων
καὶ
βελτίων,
πρὸς
|
ταῦτα |
καὶ
περὶ
ταῦτά
ἐστιν
ἡ |
[2, 3] |
εὐήθεια
φρόνησις)
Τὰ
μὲν
πάθη
|
ταῦτα |
καὶ
τοιαῦτα
συμβαίνει
ταῖς
ψυχαῖς, |
[2, 11] |
ἀνάγκη
τὰ
μοχθηρὰ
πράττειν.
Διὰ
|
ταῦτα |
καὶ
ψεκτὸν
ἡ
κακία
καὶ |
[2, 2] |
καθ᾽
ἃς
πρὸς
τὰ
πάθη
|
ταῦτα |
λέγονται
τῷ
(πάσχειν
πως
ἢ |
[2, 4] |
τοιαῦτα.
~Εἰλημμένων
δὲ
τούτων,
μετὰ
|
ταῦτα |
λεκτέον
ὅτι
ἐπειδὴ
δύο
μέρη |
[2, 2] |
καθ᾽
αὑτά.
Καὶ
κατὰ
μὲν
|
ταῦτα |
οὐκ
(ἔστι
ποιότης,
ἀλλὰ
πάσχει, |
[2, 1] |
διὰ
νόσον
ἢ
πήρωσιν.
Μετὰ
|
ταῦτα |
περὶ
ψυχῆς
θεωρητέον·
ἡ
γὰρ |
[2, 10] |
δὲ
καὶ
οἷς
ὑπάρχει
ἄμφω
|
ταῦτα, |
πολλὰ
καὶ
ἄνευ
θυμοῦ
καὶ |
[2, 8] |
οὐδέτερος,
ἀλλ᾽
ἑκὼν
διά
γε
|
ταῦτα |
πράττοι
ἄν,
οὐδ᾽
ἀναγκαζόμενος.
τὴν |
[2, 1] |
ὅτι
πρᾶος
ἢ
θρασύς.
Μετὰ
|
ταῦτα |
σκεπτέον
πρῶτον
περὶ
ἀρετῆς
ἠθικῆς, |
[2, 10] |
ὅσοις
ἐστὶν
ἐναντία,
καὶ
εἰς
|
(ταῦτα |
τῶν
ἐναντίων
ἃ
κατὰ
τὴν |
[2, 1] |
πὼς
δὲ
φθείρεται,
καὶ
πρὸς
|
ταὐτὰ |
ἡ
χρῆσις
αὐτῆς
ὑφ᾽
ὧν |
[2, 10] |
ὑπερβολῇ
καὶ
ἐλλείψει
καὶ
περὶ
|
ταὐτὰ |
τῇ
ἀρετῇ,
τὴν
ἀρετὴν
εἶναι |
[2, 5] |
ἐναντιώσεως,
ὅτι
(οὐκ
ἀεὶ
ἐπὶ
|
ταὐτὰ |
τῆς
ἀνισότητος
ἢ
ὁμοιότητος
πρὸς |
[2, 1] |
ταύτην
τἆλλα,
ἢ
τῷ
εἰς
|
ταύτην |
ἀναφέρεσθαι
ἢ
τῷ
μόρια
εἶναι |
[2, 8] |
(ἡ
ἀντίθεσις.
ὅταν
δὲ
παρὰ
|
ταύτην, |
βίᾳ
φαμέν.
ὁμοίως
δὲ
καὶ |
[2, 1] |
εὐδαιμονία
οὐκ
ἐπαινεῖται;
ὅτι
διὰ
|
ταύτην |
τἆλλα,
ἢ
τῷ
εἰς
ταύτην |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον
ἀνάγκη
ἓν
καὶ
|
ταὐτὸ |
εἶναι
τῆς
ψυχῆς
καὶ
τῆς |
[2, 7] |
εἰ
τὸ
βουλόμενον
καὶ
ἑκούσιον
|
ταὐτό, |
σκέψασθαι.
(Φαίνεται
δὲ
καὶ
τοῦτο |
[2, 1] |
τὸν
τρόπον
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
|
ταὐτὸ> |
τὸ
ἔργον
(τοῦ
πράγματος
καὶ |
[2, 10] |
μὴν
οὐδὲ
βούλησις
καὶ
προαίρεσις
|
ταὐτόν. |
Βούλονται
μὲν
γὰρ
ἔνια
(ταὐτὸν) |
[2, 10] |
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
προαιρετὸν
ἢ
|
ταὐτὸν |
ἐστίν.
Μάλιστα
δὲ
λέγεται
παρά |
[2, 10] |
ταὐτόν.
Βούλονται
μὲν
γὰρ
ἔνια
|
(ταὐτὸν) |
καὶ
τῶν
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον |
[2, 10] |
αὐτὴν
χρή,
καὶ
πότερον
οὐ
|
ταὐτὸν |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
προαιρετὸν |
[2, 5] |
τίθεμεν
τὴν
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
|
τε |
ἁμαρτάνομεν
μᾶλλον
καὶ
ἐφ᾽
ἣν |
[2, 10] |
ἑτέρου·
τοῦτο
δὲ
οὐχ
οἷόν
|
τε |
ἄνευ
σκέψεως
καὶ
βουλῆς.
Διὸ |
[2, 6] |
ἐφ᾽
αὑτῷ.
Ἐπεὶ
δ᾽
ἥ
|
τε |
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
κακία
καὶ |
[2, 1] |
τῆς
ἑκάστου
ἀρετῆς,
οἷον
πόνοι
|
τε |
ἄριστοι
(καὶ
τροφὴ
ἀφ᾽
ὧν |
[2, 8] |
οἰκεῖα
τοῖς
εἰρημένοις
εἶναι·
τό
|
τε |
γὰρ
βίαιον
ἀκούσιον,
καὶ
τὸ |
[2, 1] |
τὰ
δοκοῦντα
πᾶσιν
ἡμῖν.
(Τό
|
τε |
γὰρ
εὖ
πράττειν
καὶ
τὸ |
[2, 10] |
δόξα
ἐστί,
δῆλον,
ἀλλὰ
δόξα
|
τε |
καὶ
ὄρεξις,
ὅταν
(ἐκ
τοῦ |
[2, 10] |
ὅλως
δηλοῖ
ἀεὶ
προαιρούμενος
τί
|
τε |
καὶ
τίνος
ἕνεκα
προαιρεῖται,
ἔστι |
[2, 11] |
ὁ
ἄνθρωπος.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
τήν
|
τε |
κακίαν
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ
τὴν |
[2, 10] |
ἀρετὴ
μὲν
ἡ
ἠθικὴ
αὐτή
|
τε |
μεσότης
τίς
ἐστι
καὶ
περὶ |
[2, 8] |
φέρειν·
ὃ
δὲ
μὴ
οἵα
|
τε, |
μήδ᾽
ἐστὶ
τῆς
ἐκείνου
φύσει |
[2, 8] |
δυσὶ
τὸ
φύσει
διορίζομεν,
τῷ
|
τε |
ὅσα
εὐθὺς
γιγνομένοις
ἀκολουθεῖ
πᾶσι, |
[2, 3] |
δὴ
ἐστίν.
Συνειλημμένον
γὰρ
τό
|
τε |
πάθος
λέγεται
καὶ
τὸ
τοιόνδε |
[2, 10] |
τῶν
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον
βασιλεύειν
|
τε |
πάντων
ἀνθρώπων
καὶ
ἀθάνατοι
εἶναι, |
[2, 6] |
λέγειν
οὔτε
λέγειν
ἀκριβῶς
οἷόν
|
τε, |
πλὴν
τοσοῦτον.
Εἰ
γὰρ
μηθὲν |
[2, 2] |
τὰ
ἤθη.
Ἔστι
δὲ
κατά
|
τε |
τὰς
δυνάμεις
τῶν
παθημάτων,
καθ᾽ |
[2, 4] |
καὶ
ἡδονῇ
διώρισται·
ὥστε
διά
|
τε |
ταῦτα
καὶ
διὰ
τὰς
ἔμπροσθεν |
[2, 11] |
ἐπαινετώτερον
δ᾽
ἡ
προαίρεσις.
Ἔκ
|
τε |
τῶν
κειμένων
οὖν
συμβαίνει
ταῦτα, |
[2, 1] |
τοιαύτη
διάθεσις
ἐστίν,
ἣ
(γίνεταί
|
τε |
ὑπὸ
τῶν
ἀρίστων
περὶ
ψυχὴν |
[2, 8] |
(ὃ
ἡ
αὐτοῦ
φύσις
οἵα
|
τε |
φέρειν·
ὃ
δὲ
μὴ
οἵα |
[2, 10] |
περὶ
δὲ
τῶν
εἰς
τοῦτο
|
τεινόντων, |
πότερον
τόδε
ἢ
τόδε
συντείνει, |
[2, 7] |
τοῦ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
καὶ
θυμόν.
|
Τεκμήριον |
δέ·
πολλὰ
γὰρ
πράττομεν
ἑκόντες |
[2, 1] |
τι,
καὶ
ἔστι
ζωὴ
καὶ
|
τελέα |
καὶ
ἀτελής,
καὶ
ἀρετὴ
ὡσαύτως |
[2, 1] |
ζωῆς
τελείας
ἐνέργεια
κατ᾽
ἀρετὴν
|
τελείαν. |
(Ὅτι
δὲ
τὸ
γένος
καὶ |
[2, 1] |
εἴη
ἂν
ἡ
εὐδαιμονία
ζωῆς
|
τελείας |
ἐνέργεια
κατ᾽
ἀρετὴν
τελείαν.
(Ὅτι |
[2, 1] |
σπουδαία.
Τοῦτ᾽
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
|
τέλεον |
ἀγαθόν,
ὅπερ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία. |
[2, 1] |
Ἐπεὶ
δὲ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία
|
τέλεόν |
τι,
καὶ
ἔστι
ζωὴ
καὶ |
[2, 11] |
δὲ
πράξεως
ἡ
τῆς
νοήσεως
|
τελευτή. |
Εἰ
οὖν
πάσης
ὀρθότητος
ἢ |
[2, 1] |
εὐδαιμονία
τὸ
ἄριστον,
τὰ
δὲ
|
(τέλη |
ἐν
ψυχῇ
καὶ
τὰ
ἄριστα |
[2, 11] |
ἀρετὴν
ἂν
ὀρθὸν
εἴη
τὸ
|
τέλος, |
ἀλλ᾽
οὐ
τὰ
πρὸς
τὸ |
[2, 1] |
ἡ
τῆς
ψυχῆς
ἀρετὴ
ᾗ
|
τέλος. |
(Ἀρετῆς
δ᾽
εἴδη
δύο,
ἡ |
[2, 1] |
ἔργον
τῆς
ἕξεως·
(τὸ
γὰρ
|
τέλος |
ἄριστον
ὡς
τέλος·
ὑπόκειται
γὰρ |
[2, 11] |
οὕτω
καὶ
ταῖς
(ποιητικαῖς
τὸ
|
τέλος |
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις.
Ἐπειδὴ
δεῖ |
[2, 11] |
οὐ
τὰ
πρὸς
τὸ
τέλος.
|
Τέλος |
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
οὗ
ἕνεκα. |
[2, 10] |
καὶ
μὴ
τῶν
πρὸς
τὸ
|
τέλος, |
δῆλον
ὅτι
ἡ
προαίρεσις
μέν |
[2, 1] |
ὧν
ἢ
ἔνια
ἢ
πάντα
|
τέλος |
εἶναι
δοκεῖ
πᾶσιν.
Τῶν
δὲ |
[2, 1] |
τούτων
πρὸς
ἄλληλα
ἐχέτω.
Καὶ
|
τέλος |
ἑκάστου
τὸ
ἔργον.
Φανερὸν
τοίνυν |
[2, 10] |
πρὸς
τὸ
τέλος.
Τὸ
δὲ
|
τέλος |
ἐστὶ
φύσει
μὲν
ἀεὶ
ἀγαθόν, |
[2, 10] |
Βούλεται
δέ
γε
μάλιστα
τὸ
|
τέλος, |
καὶ
δοξάζει
δεῖν
καὶ
ὑγιαίνειν |
[2, 9] |
ἑκόντες-247;
~ἐπεὶ
δὲ
τοῦτ᾽
ἔχει
|
τέλος, |
καὶ
οὔτε
τῇ
ὀρέξει
οὔτε |
[2, 10] |
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
τὰ
πρὸς
τὸ
|
τέλος· |
λέγω
δ᾽
οἷον
οὐθεὶς
ὑγιαίνειν |
[2, 11] |
δεῖ
πράττειν·
(τοῦ
δὲ
τὸ
|
τέλος |
ὀρθὸν
εἶναι
τῆς
προαιρέσεως
(οὗ) |
[2, 11] |
ποιεῖ
τὴν
προαίρεσιν
καὶ
τὸ
|
τέλος |
ὀρθόν,
οὕτως
ὥστε
οὗ
ἕνεκα |
[2, 10] |
τοῦτο
καὶ
βουλήσεως·
οὐθεὶς
γὰρ
|
τέλος |
οὐδὲν
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
τὰ
πρὸς |
[2, 1] |
ζῶντ᾽
εὐδαιμονίζειν,
ἀλλ᾽
ὅταν
λάβῃ
|
τέλος· |
οὐθὲν
γὰρ
ἀτελὲς
εὔδαιμον·
οὐ |
[2, 11] |
ἀλλ᾽
οὐ
τὰ
πρὸς
τὸ
|
τέλος. |
Τέλος
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
οὗ |
[2, 11] |
μὲν
οὖν
νοήσεως
ἀρχὴ
τὸ
|
τέλος, |
τῆς
δὲ
πράξεως
ἡ
τῆς |
[2, 10] |
ποῦ
στρατοπεδεύσηται,
οἷς
ἀγαθὸν
τὸ
|
τέλος |
τὸ
ἁπλῶς
ἄριστον
ἐστίν·
παρὰ |
[2, 1] |
ἄριστον
ὡς
τέλος·
ὑπόκειται
γὰρ
|
τέλος |
τὸ
βέλτιστον
καὶ
τὸ
ἔσχατον, |
[2, 10] |
ἢ
αὐτὸς
δύναται
πρὸς
τὸ
|
τέλος. |
Τὸ
δὲ
τέλος
ἐστὶ
φύσει |
[2, 8] |
μικρὸν
προαγαγόντες
τὸν
λόγον,
ἐπιθῶμεν
|
τέλος |
τῷ
περὶ
τοῦ
ἑκουσίου
καὶ |
[2, 1] |
(τὸ
γὰρ
τέλος
ἄριστον
ὡς
|
τέλος· |
ὑπόκειται
γὰρ
τέλος
τὸ
βέλτιστον |
[2, 10] |
περὶ
δὲ
τῶν
πρὸς
τὸ
|
τέλος |
φερόντων
ἡ
σκέψις
καὶ
μετὰ |
[2, 11] |
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα
ἕνεκα
τοῦ
|
τέλους |
δεῖ
πράττειν·
(τοῦ
δὲ
τὸ |
[2, 10] |
ὁ
βουλευόμενος,
εἰ
ἀπὸ
τοῦ
|
τέλους |
ἔσκεπται,
ἢ>
ὅ
τι
ἐκεῖ |
[2, 1] |
εἶναι
καθόλου·
ὁ
δ᾽
εὐδαιμονισμὸς
|
τέλους. |
Καὶ
τὸ
ἀπορούμενον
δ᾽
ἐνίοτε |
[2, 10] |
προαίρεσις.
(Περὶ
μὲν
δὴ
τοῦ
|
τέλους |
οὐδεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
τοῦτο
κεῖται |
[2, 10] |
τὸ
συμφέρον,
περὶ
μὲν
τοῦ
|
τέλους |
οὐθεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
τοῦτ᾽
ἐστιν |
[2, 10] |
γὰρ>
καὶ
δόξα
μάλιστα
τοῦ
|
τέλους, |
προαίρεσις
δ᾽
οὐκ
ἔστιν.
Ὅτι |
[2, 11] |
οὐδ᾽
ἄλλη
οὐδεμία
περὶ
τοῦ
|
τέλους· |
ὥσπερ
γὰρ
ταῖς
θεωρητικαῖς
αἱ |
[2, 10] |
οὐδὲ
πῶς
ἂν
ὁ
κύκλος
|
(τετραγωνισθείη. |
Τὰ
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἐφ᾽ |
[2, 6] |
τριγώνου
δύο
ὀρθὰς
ἀνάγκη
τὸ
|
τετράγωνον |
ἔχειν
τέτταρας
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς |
[2, 6] |
τὸ
τρίγωνον,
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
|
τετράγωνον |
μεταβάλλειν,
οἷον
εἰ
τρεῖς,
ἕξ, |
[2, 6] |
ὀρθὰς
ἀνάγκη
τὸ
τετράγωνον
ἔχειν
|
τέτταρας |
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς
αἴτιον
τούτου |
[2, 6] |
εἰ
τρεῖς,
ἕξ,
εἰ
δὲ
|
τέτταρες, |
ὀκτώ.
Κἂν
εἰ
μὴ
μεταβάλλοι, |
[2, 10] |
φερόντων
ἡ
σκέψις
καὶ
μετὰ
|
τέχνης |
καὶ
ἄνευ
τέχνης
πᾶσιν
ἐστίν, |
[2, 10] |
καὶ
μετὰ
τέχνης
καὶ
ἄνευ
|
τέχνης |
πᾶσιν
ἐστίν,
οἷον
εἰ
πολεμῶσιν |
[2, 3] |
καὶ
ἐπιστημονικῇ
καὶ
ἀνεπιστημονικῇ,
καὶ
|
τεχνικῇ |
καὶ
ἀτέχνῳ.
Ἡ
μὲν
γὰρ |
[2, 3] |
ἐστι
πρὸς
τὰς
συκοφαντίας
τῶν
|
τεχνῶν |
τὰς
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν |
[2, 1] |
καὶ
Κορίσκος
ὁ
(τῶν
ἐν
|
τῇ |
ἀγορᾷ
μελάντατος·
τί
μὲν
γὰρ |
[2, 5] |
ἕξεις
ἀλλήλαις
ἐναντίας
εἶναι
καὶ
|
τῇ |
ἀρετῇ.
συμβαίνει
μέντοι
τὰς
ἀντιθέσεις |
[2, 10] |
καὶ
ἐλλείψει
καὶ
περὶ
ταὐτὰ
|
τῇ |
ἀρετῇ,
τὴν
ἀρετὴν
εἶναι
τὴν |
[2, 8] |
οὐ
λυπηρῶς.
ἡ
δὲ
πειθὼ
|
τῇ |
βίᾳ
καὶ
ἀνάγκῃ
ἀντιτίθεται.
ὁ |
[2, 10] |
ἀμφοτέρως
ἐνδέχεται
ἁμαρτεῖν,
ἐν
δὲ
|
τῇ |
γραμματικῇ
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν
καὶ |
[2, 9] |
ἔχειν,
ἓν
δὲ
τὸ
χρῆσθαι
|
τῇ |
ἐπιστήμη,
ὁ
ἔχων
μὴ
χρώμενος |
[2, 10] |
αἴσθησιν
αὐτὸ
δρῶντες-247;
ἐν
μὲν
|
τῇ |
ἰατρικῇ
ἀμφοτέρως
ἐνδέχεται
ἁμαρτεῖν,
ἐν |
[2, 8] |
λόγον
καὶ
ὄρεξιν
ἐναντίαν,
ἀλλὰ
|
τῇ |
ὀρέξει
ζῇ-247;
ἐν
δ᾽
ἀνθρώπῳ |
[2, 9] |
τοῦτ᾽
ἔχει
τέλος,
καὶ
οὔτε
|
τῇ |
ὀρέξει
οὔτε
τῇ
προαιρέσει
τὸ |
[2, 8] |
ἡ
ἀνάγκη,
τῷ
ἑκουσίῳ
καὶ
|
τῇ |
(πειθοῖ
ἐπὶ
τῶν
πραττομένων.
καθόλου |
[2, 10] |
περὶ
μὲν
τούτων
ἐροῦμεν
ἐν
|
τῇ |
περὶ
τῶν
δικαίων
ἐπισκέψει·
ἡ |
[2, 9] |
καὶ
οὔτε
τῇ
ὀρέξει
οὔτε
|
τῇ |
προαιρέσει
τὸ
ἑκούσιον
ὥρισται,
λοιπὸν |
[2, 5] |
ἐγγύτερον
τοῦ
μέσου,
ἐν
δὲ
|
τῇ |
τροφῇ
ἡ
ἔλλειψις
ὑπερβολῆς.
ὥστε |
[2, 1] |
καὶ
τούτων
αἱρετώτερα
τὰ
ἐν
|
τῇ |
ψυχῇ,
καθάπερ
διαιρούμεθα
καὶ
ἐν |
[2, 10] |
λυπηρόν·
οὕτω
γὰρ
ἔχει
ὥστε
|
τῇ |
ψυχῇ
φαίνεσθαι
τὸ
μὲν
ἡδὺ |
[2, 5] |
φιλοϋγιεῖς
μᾶλλον
ἔσονται
καθ᾽
ἑκατέραν
|
τὴν |
αἵρεσιν,
ἔνθα
μὲν
αἱ
πολυπονώτεραι, |
[2, 10] |
γὰρ
λογιζόμενοι
ἁμαρτάνομεν
ἢ
κατὰ
|
τὴν |
αἴσθησιν
αὐτὸ
δρῶντες-247;
ἐν
μὲν |
[2, 10] |
ἐν
δὲ
τῇ
γραμματικῇ
κατὰ
|
τὴν |
αἴσθησιν
καὶ
πρᾶξιν,
(περὶ
ἧς |
[2, 8] |
καθόλου
δὲ
τὸ
βίαιον
καὶ
|
τὴν |
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων |
[2, 8] |
ἐπιθυμίαν
πράττων
ἤδη,
καὶ
χαίρει
|
τὴν |
ἀπ᾽
ἐλπίδος
ἡδονήν,
ὅτι
ὕστερον |
[2, 8] |
(ἀκρατευόμενος
οὗ
ἐπιθυμεῖ,
λυπεῖται
δὲ
|
τὴν |
ἀπ᾽
ἐλπίδος
λύπην,
οἴεται
γὰρ |
[2, 10] |
ἐναντία
ἐστίν.
Ἀνάγκη
ἄρα
καὶ
|
τὴν |
ἀπάτην
καὶ
τὴν
προαίρεσιν
ἀπὸ |
[2, 11] |
εἰ
μὴ
(ὁ
λόγος,
διὰ
|
τὴν |
ἀρετὴν
ἂν
ὀρθὸν
εἴη
τὸ |
[2, 10] |
καὶ
περὶ
ταὐτὰ
τῇ
ἀρετῇ,
|
τὴν |
ἀρετὴν
εἶναι
τὴν
ἠθικὴν
ἕξιν |
[2, 11] |
τε
κακίαν
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ
|
τὴν |
ἀρετήν·
οὐδεμία
γὰρ
ἀνάγκη
τὰ |
[2, 10] |
εἰς
ἡμᾶς
ἀναγάγωμεν
τῆς
γενέσεως
|
τὴν |
ἀρχήν.
Εἰ
δὴ
προαιρεῖται
μὲν |
[2, 8] |
δὲ
κατὰ
φύσιν
ἑκάτερος,
οὐ
|
τὴν |
αὐτήν.
αἱ
μὲν
οὖν
περὶ |
[2, 3] |
Πανταχοῦ
δὲ
τοῦτο
καὶ
ποιεῖ
|
τὴν |
βελτίστην
ἕξιν.
Καὶ
τοῦτο
(δῆλον |
[2, 8] |
ταῦτα
πράττοι
ἄν,
οὐδ᾽
ἀναγκαζόμενος.
|
τὴν |
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν,
τὴν
παρὰ |
[2, 10] |
οὐκ
ὄντων
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον
|
τὴν |
διάμετρον
σύμμετρον.
Ἔτι
οὐκ
ἔστι |
[2, 9] |
λοιπὸν
δὴ
ὁρίσασθαι
τὸ
κατὰ
|
τὴν |
διάνοιαν.
(δοκεῖ
δὴ
ἐναντίον
εἶναι |
[2, 3] |
πρὸς
ὁποτέρας
τροφῆς
ἀπόλαυσιν
ἔχειν
|
τὴν |
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ
τὸν
λόγον. |
[2, 6] |
μὲν
ἑκούσια
καὶ
κατὰ
προαίρεσιν
|
τὴν |
ἑκάστου,
ἐκεῖνον
αἴτιον
εἶναι,
ὅσα |
[2, 5] |
ὑπερβολήν,
ἐνιαχοῦ
δὲ
τὰς
ἐπὶ
|
τὴν |
ἔλλειψιν.
αἴτιον
δὲ
τῆς
ἐναντιώσεως, |
[2, 5] |
ἀποδέχεσθαι
τὴν
ὑπερβολὴν
ὃ
δὲ
|
(τὴν |
ἔλλειψιν,
ἀνάγκη,
ὡς
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις |
[2, 8] |
πάσχοντα
καὶ
ποιοῦντα,
ὅταν
παρὰ
|
τὴν |
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν
ἔξωθέν
τι |
[2, 8] |
γάρ
τι
τῶν
ἔξωθεν
παρὰ
|
τὴν |
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν
κινῇ
ἢ |
[2, 5] |
περὶ
ψυχῆς.
ἐναντίαν
δὲ
τίθεμεν
|
τὴν |
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
τε
ἁμαρτάνομεν |
[2, 2] |
σημαίνει
ὅτι
ἀπὸ
ἔθους
ἔχει
|
τὴν |
ἐπίδοσιν,
(ἐθίζεται
δὲ
τὸ
ὑπ᾽ |
[2, 7] |
καὶ
θάτερον-247;
τὸ
δὲ
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
ἀκούσιον,
ἅμα
ἄρα
ὁ |
[2, 7] |
Ἐγκρατεύεται
δ᾽
ὅταν
πράττῃ
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
κατὰ
τὸν
λογισμόν.
Ὥστ᾽ |
[2, 7] |
βίαιον,
λυπηρόν.
Τὸ
δὲ
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
πᾶν
λυπηρόν
ἡ
γὰρ |
[2, 7] |
ὁ
δ᾽
ἀκρατὴς
ὁ
κατὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
παρὰ
τὸν
λογισμὸν
οἷος |
[2, 8] |
γὰρ
ὁ
ἐγκρατευόμενος
λυπεῖται
παρὰ
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
πράττων
ἤδη,
καὶ
χαίρει |
[2, 10] |
(ταῦτα
τῶν
ἐναντίων
ἃ
κατὰ
|
τὴν |
ἐπιστήμην
ἐναντία
ἐστίν.
Ἀνάγκη
ἄρα |
[2, 10] |
ἰατροὶ
βουλεύονται
περὶ
ὧν
(ἔχουσι
|
τὴν |
ἐπιστήμην,
οἱ
δὲ
γραμματικοὶ
οὔ; |
[2, 5] |
πρὸς
ἡμᾶς:
ἀναγκαῖον
ἂν
εἴη
|
τὴν |
ἠθικὴν
ἀρετὴν
καθ᾽
αὑτὸν
ἕκαστον |
[2, 3] |
μείζονος
δὲ
ἔλαττον.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
|
τὴν |
ἠθικὴν
ἀρετὴν
περὶ
μές᾽
ἄττα |
[2, 10] |
τῇ
ἀρετῇ,
τὴν
ἀρετὴν
εἶναι
|
τὴν |
ἠθικὴν
ἕξιν
προαιρετικὴν
μεσότητος
τῆς |
[2, 7] |
δὲ
καὶ
Ἡράκλειτος
λέγειν
εἰς
|
τὴν |
ἰσχὺν
τοῦ
θυμοῦ
βλέψας
ὅτι |
[2, 8] |
ὅταν
κατὰ
τὴν
φύσει
καὶ
|
τὴν |
καθ᾽
αὑτὰ
ὁρμὴν
φέρηται,
οὐ |
[2, 5] |
μεταβαίη
ἀπὸ
τῆς
ὑπερβολῆς
ἐπὶ
|
τὴν |
μέσην
ἕξιν,
ὁτὲ
δ᾽
ἀπὸ |
[2, 8] |
ὑπ᾽
ἀλλήλων.
ὅθεν
καὶ
ἐπὶ
|
τὴν |
(ὅλην
μεταφέρουσι
ψυχήν,
ὅτι
τῶν |
[2, 8] |
ποιεῖν
ἔχει
λόγον,
καὶ
διὰ
|
τὴν |
ὄρεξιν
καὶ
διὰ
τὸν
λογισμὸν |
[2, 8] |
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων
πρὸς
ἀντιτείνουσαν
|
τὴν |
ὄρεξιν-247;
ὅ
τ᾽
ἀκρατὴς
βίᾳ |
[2, 7] |
πράττειν,
οὐδ᾽
ἀκούσιον
τὸ
παρὰ
|
τὴν |
ὄρεξιν,
φανερόν·
ὅτι
δ᾽
οὐδὲ |
[2, 8] |
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν,
τὴν
παρὰ
|
τὴν |
ὁρμὴν
ἢ
ἐμποδίζουσαν
ἢ
κινοῦσαν, |
[2, 8] |
ἀναγκαζόμενος.
τὴν
γὰρ
ἔξωθεν
ἀρχήν,
|
τὴν |
παρὰ
τὴν
ὁρμὴν
ἢ
ἐμποδίζουσαν |
[2, 10] |
ἄρα
καὶ
τὴν
ἀπάτην
καὶ
|
τὴν |
προαίρεσιν
ἀπὸ
τοῦ
μέσου
ἐπὶ |
[2, 11] |
πάντας
ἐπαινοῦμεν
καὶ
ψέγομεν
εἰς
|
τὴν |
προαίρεσιν
βλέποντες
μᾶλλον
ἢ
εἰς |
[2, 11] |
κακία
τῶν
ἐναντίων
ἕνεκα
ποιεῖ
|
(τὴν |
προαίρεσιν.
Εἰ
δή
τις,
ἐφ᾽ |
[2, 11] |
πότερον
ἡ
ἀρετὴ
ἀναμάρτητον
ποιεῖ
|
τὴν |
προαίρεσιν
καὶ
τὸ
τέλος
ὀρθόν, |
[2, 11] |
τὸ
μὴ
ῥᾴδιον
εἶναι
ἰδεῖν
|
τὴν |
προαίρεσιν
ὁποία
τις,
διὰ
ταῦτα |
[2, 11] |
οὗτος
ὁ
ἄνθρωπος.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη
|
τήν |
τε
κακίαν
ἑκούσιον
εἶναι
καὶ |
[2, 5] |
πάσας,
ἔνθα
δὲ
τὰς
ἐπὶ
|
τὴν |
ὑπερβολήν,
ἐνιαχοῦ
δὲ
τὰς
ἐπὶ |
[2, 3] |
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ
διαφέρειν
κατὰ
|
τὴν |
ὑπερβολὴν
ἢ
χρόνου
ἢ
τοῦ |
[2, 5] |
αὐτοῦ
πράγματος
ὃ
μὲν
ἀποδέχεσθαι
|
τὴν |
ὑπερβολὴν
ὃ
δὲ
(τὴν
ἔλλειψιν, |
[2, 6] |
ὑπὸ
θατέρου,
ἂν
μὴ
τῷ
|
τὴν |
ὑπόθεσιν
ἀνελεῖν
καὶ
δι᾽
ἐκείνης |
[2, 8] |
φαμέν.
ταῦτα
δ᾽
ὅταν
κατὰ
|
τὴν |
φύσει
καὶ
τὴν
καθ᾽
αὑτὰ |
[2, 3] |
μηδ᾽
ὅσον
βέλτιον
καὶ
κατὰ
|
τὴν |
φύσιν
ἐπιθυμῶν,
ἀλλ᾽
ἀπαθὴς
ὥσπερ |
[2, 8] |
συγγνώμην
ἔχομεν
ὡς
πεφυκότα
βιάζεσθαι
|
τὴν |
φύσιν.
καὶ
μᾶλλον
ἂν
δόξειε |
[2, 8] |
φυσικά,
ὅτι
ἰσχυρὰ
καὶ
ὑπὲρ
|
τὴν |
φύσιν·
καὶ
συγγνώμην
ἔχομεν
ὡς |
[2, 8] |
λέγομεν,
ὥσπερ
εἴ
τις
λαβὼν
|
τὴν |
χεῖρα
τύπτοι
τινὰ
ἀντιτείνοντος
καὶ |
[2, 1] |
ἀνάγκη,
ὧν
ἔργον
ἡ
χρῆσις,
|
τὴν |
χρῆσιν
βέλτιον
εἶναι
τῆς
ἕξεως. |
[2, 1] |
ἕτερόν
τι
τὸ
ἔργον
παρὰ
|
τὴν |
χρῆσιν,
οἷον
οἰκοδομικῆς
οἰκία
(ἀλλ᾽ |
[2, 7] |
ὁ
ἐγκρατὴς
δικαιοπραγήσει,
καὶ
μᾶλλον
|
τῆς |
ἀκρασίας.
Ἡ
γὰρ
ἐγκράτεια
ἀρετή, |
[2, 10] |
διακριβοῦσιν,
ἀλλ᾽
ἅπτονταί
γέ
πῃ
|
τῆς |
ἀληθείας.
Ἀλλὰ
περὶ
μὲν
τούτων |
[2, 10] |
αἴτιον
δ᾽
ὅτι
διχῇ
γινομένης
|
τῆς |
ἁμαρτίας
ἢ
γὰρ
λογιζόμενοι
ἁμαρτάνομεν |
[2, 5] |
ὅτι
(οὐκ
ἀεὶ
ἐπὶ
ταὐτὰ
|
τῆς |
ἀνισότητος
ἢ
ὁμοιότητος
πρὸς
τὸ |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον
(τοῦ
πράγματος
καὶ
|
τῆς |
ἀρετῆς,
ἀλλ᾽
οὐχ
ὡσαύτως.
Οἷον |
[2, 1] |
ὅλον-247;
ἔτι
δ᾽
οἱ
ἔπαινοι
|
τῆς |
ἀρετῆς
διὰ
τὰ
ἔργα,
καὶ |
[2, 1] |
ἡ
δ᾽
ἀρετὴ
(βελτίστη
ἕξις,
|
τῆς |
ἀρετῆς
ἐνέργειαν
τῆς
ψυχῆς
ἄριστον |
[2, 1] |
ταὐτὸ
εἶναι
τῆς
ψυχῆς
καὶ
|
τῆς |
ἀρετῆς,
ἔργον
ἂν
εἴη
τῆς |
[2, 1] |
τῆς
ἀρετῆς,
ἔργον
ἂν
εἴη
|
τῆς |
ἀρετῆς
ζωὴ
σπουδαία.
Τοῦτ᾽
ἄρα |
[2, 11] |
ἔργα·
καίτοι
αἱρετώτερον
ἡ
ἐνέργεια
|
τῆς |
ἀρετῆς,
ὅτι
πράττουσι
μὲν
φαῦλα |
[2, 6] |
ὁμοιότητα·
καὶ
γὰρ
ἐνταῦθα
κινουμένης
|
τῆς |
ἀρχῆς
πάντα
μάλιστ᾽
ἂν
τὰ |
[2, 1] |
γάρ
τι
ἔργον
αὐτῆς.
Καὶ
|
τῆς |
βελτίονος
δὴ
ἕξεως
ἔστω
βέλτιον |
[2, 1] |
ἡ
ἐνέργεια
τῆς
διαθέσεως
καὶ
|
τῆς |
βελτίστης
ἕξεως
ἡ
βελτίστη
ἐνέργεια, |
[2, 8] |
ἀκολουθεῖ
πᾶσι,
καὶ
ὅσα
ἐωμένης
|
τῆς |
γενέσεως
εὐθυπορεῖν
γίγνεται
ἡμῖν,
οἷον |
[2, 8] |
λόγος
φύσει
ὑπάρχει,
ὅτι
(ἐωμένης
|
τῆς |
γενέσεως
καὶ
μὴ
πηρωθείσης
ἐνέσται, |
[2, 10] |
ἕως
ἂν
εἰς
ἡμᾶς
ἀναγάγωμεν
|
τῆς |
γενέσεως
τὴν
ἀρχήν.
Εἰ
δὴ |
[2, 10] |
ἀλλὰ
τῆς
μὲν
κατὰ
φύσιν
|
τῆς |
δὲ
παρὰ
φύσιν.
Ὁμοίως
δὲ |
[2, 11] |
οὖν
νοήσεως
ἀρχὴ
τὸ
τέλος,
|
τῆς |
δὲ
πράξεως
ἡ
τῆς
νοήσεως |
[2, 1] |
ἔργον
βέλτιον
τῆς
ἕξεως
καὶ
|
τῆς |
διαθέσεως,
δῆλον·
ἀλλὰ
τὸ
ἔργον |
[2, 1] |
ἐνέργεια-247;
ἐπεὶ
βέλτιον
ἡ
ἐνέργεια
|
τῆς |
διαθέσεως
καὶ
τῆς
βελτίστης
ἕξεως |
[2, 1] |
πράττεσθαι
ἄριστα
περὶ
ἕκαστον
ἀπὸ
|
τῆς |
ἑκάστου
ἀρετῆς,
οἷον
πόνοι
τε |
[2, 8] |
μὴ
οἵα
τε,
μήδ᾽
ἐστὶ
|
τῆς |
ἐκείνου
φύσει
ὀρέξεως
ἢ
λογισμοῦ, |
[2, 5] |
μέσην
ἕξιν,
ὁτὲ
δ᾽
ἀπὸ
|
τῆς |
ἐλλείψεως,
ἧς
ὃς>
πλέον
ἀπέχει, |
[2, 5] |
τοῖς
πόνοις
ὑγιεινότερον
ἡ
ὑπερβολὴ
|
τῆς |
(ἐλλείψεως
καὶ
ἐγγύτερον
τοῦ
μέσου, |
[2, 5] |
ἐπὶ
τὴν
ἔλλειψιν.
αἴτιον
δὲ
|
τῆς |
ἐναντιώσεως,
ὅτι
(οὐκ
ἀεὶ
ἐπὶ |
[2, 1] |
μὲν
τοίνυν
τὸ
ἔργον
βέλτιον
|
τῆς |
ἕξεως
καὶ
τῆς
διαθέσεως,
δῆλον· |
[2, 1] |
τούτων
ὅτι
βέλτιον
τὸ
ἔργον
|
τῆς |
ἕξεως·
(τὸ
γὰρ
τέλος
ἄριστον |
[2, 1] |
χρῆσις,
τὴν
χρῆσιν
βέλτιον
εἶναι
|
τῆς |
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
τοῦτον
τὸν |
[2, 1] |
ἢ
ἔργον.
(Δῆλον
δ᾽
ἐκ
|
τῆς |
ἐπαγωγῆς.
Ἐπὶ
πάντων
γὰρ
οὕτω |
[2, 1] |
ὥρας.
Ταῦτα
δὲ
δῆλα
ἐκ
|
τῆς |
ἐπαγωγῆς.
Καὶ
ἡ
ἀρετὴ
ἄρα |
[2, 3] |
ἕξιν.
Καὶ
τοῦτο
(δῆλον
διὰ
|
τῆς |
ἐπαγωγῆς
καὶ
τοῦ
λόγου.
Τὰ |
[2, 6] |
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
οὖν
ἄλλην
ἀρχὴν
|
τῆς |
ἐπιούσης
σκέψεως.
Εἰσὶ
δὴ
πᾶσαι |
[2, 1] |
ὧν
γίνεται
εὐεξία,
καὶ
ἀπὸ
|
τῆς |
εὐεξίας
πονοῦσιν
ἄριστα·
ἔτι
πᾶσαν |
[2, 10] |
αὐτὴ
ἐπιστήμη
καὶ
νόσου,
ἀλλὰ
|
τῆς |
μὲν
κατὰ
φύσιν
τῆς
δὲ |
[2, 11] |
δύο
ὀρθαί,
ἀνάγκη
τοδὶ
εἶναι.
|
Τῆς |
μὲν
οὖν
νοήσεως
ἀρχὴ
τὸ |
[2, 11] |
τέλος,
τῆς
δὲ
πράξεως
ἡ
|
τῆς |
νοήσεως
τελευτή.
Εἰ
οὖν
πάσης |
[2, 1] |
τούτου
ἀρετὴ
οὐκ
ἔστι
μόριον
|
τῆς |
ὅλης
ἀρετῆς,
ὥσπερ
οὐδ᾽
ἡ |
[2, 3] |
(λοιδορητικὸς
ταῖς
κολάσεσι
ταῖς
ἀπὸ
|
τῆς |
ὀργῆς.
Ὀψοφάγοι
δὲ
καὶ
γαστρίμαργοι |
[2, 3] |
πικρὸς
δὲ
τῷ
φυλακτικὸς
εἶναι
|
τῆς |
ὀργῆς,
πλήκτης
δὲ
καὶ
(λοιδορητικὸς |
[2, 8] |
οὐ
διαφωνοῦντος
τοῦ
λόγου
καὶ
|
τῆς |
ὀρέξεως,
ὅταν
πράττωσιν
ὃ
καὶ |
[2, 11] |
αἰτία.
Καὶ
διὰ
τοῦτο
ἐκ
|
τῆς |
προαιρέσεως
κρίνομεν
ποῖός
τις·
τοῦτο |
[2, 11] |
δὲ
τὸ
τέλος
ὀρθὸν
εἶναι
|
τῆς |
προαιρέσεως
(οὗ)
ἡ
ἀρετὴ
αἰτία. |
[2, 5] |
τὸ
μέσον
ὑπερβολῆς
καὶ
(ἐλλείψεως
|
τῆς |
πρὸς
ἡμᾶς:
ἀναγκαῖον
ἂν
εἴη |
[2, 10] |
τὴν
ἠθικὴν
ἕξιν
προαιρετικὴν
μεσότητος
|
τῆς |
πρὸς
ἡμᾶς
ἐν
ἡδέσι
καὶ |
[2, 10] |
ἡ
ἐπιστήμη.
Οὐ
γὰρ
ὁμοίως
|
τῆς |
ὑγιείας
ἡ
αὐτὴ
ἐπιστήμη
καὶ |
[2, 5] |
μὲν
θᾶττον
ἂν
μεταβαίη
ἀπὸ
|
τῆς |
ὑπερβολῆς
ἐπὶ
τὴν
μέσην
ἕξιν, |
[2, 3] |
χάριν,
καὶ
θεωρείσθω
ἕκαστον
ἐκ
|
τῆς |
ὑπογραφῆς.
Ὀργιλότης
ἀναλγησία
πραότης.
Θρασύτης |
[2, 1] |
μόριον
ἀρετῶν,
οὕτω
καὶ
ἡ
|
τῆς |
ψυχῆς
ἀρετὴ
ᾗ
τέλος.
(Ἀρετῆς |
[2, 1] |
(βελτίστη
ἕξις,
τῆς
ἀρετῆς
ἐνέργειαν
|
τῆς |
ψυχῆς
ἄριστον
εἶναι.
Ἦν
δὲ |
[2, 1] |
ἀφ᾽
ἧς
πράττεται
τὰ
ἄριστα
|
τῆς |
ψυχῆς
ἔργα
καὶ
πάθη,
καὶ |
[2, 1] |
λόγον
ἔχοντος,
ὃ
ἐπιτακτικόν
ἐστι
|
τῆς |
(ψυχῆς
ᾗ
λόγον
ἔχει,
αἱ |
[2, 4] |
λεκτέον
ὅτι
ἐπειδὴ
δύο
μέρη
|
τῆς |
ψυχῆς,
καὶ
αἱ
ἀρεταὶ
κατὰ |
[2, 1] |
ἀνάγκη
ἓν
καὶ
ταὐτὸ
εἶναι
|
τῆς |
ψυχῆς
καὶ
τῆς
ἀρετῆς,
ἔργον |
[2, 4] |
οὐ
γὰρ
ὁτιοῦν
μέρος
ἔχει
|
τῆς |
ψυχῆς
ὄρεξιν,
εἰ
μεριστὴ
ἐστίν-247; |
[2, 2] |
ποιότης.
Λεκτέον
δὴ
κατὰ
τί
|
τῆς |
ψυχῆς
ποιότης
τὰ
ἤθη.
Ἔστι |
[2, 10] |
λογισμοῦ
οὐκέτι.
Ἔστι
γὰρ
βουλευτικὸν
|
τῆς |
ψυχῆς
τὸ
θεωρητικὸν
αἰτίας
τινός. |
[2, 10] |
ἐστίν·
τὸ
μὲν
γὰρ
διὰ
|
τί |
αἰτία·
οὗ
δ᾽
ἕνεκά
ἐστιν |
[2, 10] |
βουλεύσασθαι,
οὐδ᾽
ὑπόληψις
τοῦ
διὰ
|
τί· |
ἀλλὰ
δοξάσαι
μὲν
εἰ
ποιητέον |
[2, 7] |
τὸ
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ
τούτων
|
τι. |
Ἀλλὰ
μὴν
ἡ
ὄρεξις
εἰς |
[2, 1] |
αὐτοῦ.
Ἀφῄρηται
δὲ
καὶ
εἴ
|
τι |
ἄλλο
ἐστὶ
μέρος
ψυχῆς,
οἷον |
[2, 10] |
οἷον
πλοῦτος
(ἢ
ἡδονὴ
ἤ
|
τι |
ἄλλο
τοιοῦτον
ὃ
τυγχάνει
οὗ |
[2, 10] |
ὑπόληψις
ἁπλῶς
ἡ
προαίρεσις,
δῆλον·
|
τί |
δὲ
διαφέρει
τούτων,
καὶ
πῶς |
[2, 10] |
Διὸ
καὶ
ἀπορήσειεν
ἄν
τις,
|
τί |
δή
ποθ᾽
οἱ
μὲν
ἰατροὶ |
[2, 7] |
ἀκούσιον.
Τριῶν
δὴ
τούτων
ἕν
|
τι |
δόξειεν
ἂν>
εἶναι,
ἤτοι
κατ᾽ |
[2, 10] |
τὸ
προαιρετὸν
τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
τι |
εἶναι.
(Ὁμοίως
δὲ
δῆλον
ὅτι |
[2, 8] |
μὲν
ἦν
τριῶν
τούτων
ἕν
|
τι |
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον,
ἢ
κατ᾽ |
[2, 1] |
ἴσμεν,
πρὸς
μέντοι
τὸ
εἰδέναι
|
τί |
ἑκάτερον
αὐτῆς
πρὸ
ἔργου
τὸ |
[2, 10] |
τοῦ
τέλους
ἔσκεπται,
ἢ>
ὅ
|
τι |
ἐκεῖ
συντείνει
ὅπως
εἰς
αὑτὸν |
[2, 8] |
οὐδέτερος,
ἀλλὰ
τῶν
ἐν
ἐκείνοις
|
τι, |
ἐπεὶ
καὶ
φύσει
ἀμφότερα
ἔχομεν. |
[2, 1] |
Ὥστε
καὶ
ψυχῆς·
ἔστι
γάρ
|
τι |
ἔργον
αὐτῆς.
Καὶ
τῆς
βελτίονος |
[2, 1] |
σκεπτέον
πρῶτον
περὶ
ἀρετῆς
ἠθικῆς,
|
τί |
ἐστι,
καὶ
ποῖα
μόρια
αὐτῆς |
[2, 8] |
περὶ
τοῦ
βίᾳ
σκεπτέον
πρῶτον,
|
τί |
ἐστι
καὶ
πῶς
ἔχει
πρὸς |
[2, 10] |
ἅμα
δὲ
δῆλον
ἔσται,
καὶ
|
τί |
ἐστι
προαίρεσις.
Ἔστι
δὴ
τῶν |
[2, 1] |
καὶ
ἀκούειν
πεφυκέναι·
εἰ
δέ
|
τί |
ἐστιν
ἑτέρως
ἄλογον,
ἀφείσθω
τοῦτο |
[2, 7] |
καὶ
τί
τὸ
ἀκούσιον,
καὶ
|
τί |
ἐστιν
ἡ
προαίρεσις,
ἐπειδὴ
ἡ |
[2, 1] |
ὥσπερ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
ἔχοντές
|
τι |
ζητοῦσι
πάντες,
ὥστε
ἀεὶ
διὰ |
[2, 1] |
ὁποῖός
τις
ἐστίν·
ἔτι
διὰ
|
τί |
ἡ
εὐδαιμονία
οὐκ
ἐπαινεῖται;
ὅτι |
[2, 10] |
τι.
Τῶν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
τι |
ἦν
τὸ
προαιρετόν,
δοξάζομεν
δὲ |
[2, 1] |
δὲ
ἦν
ἡ
εὐδαιμονία
τέλεόν
|
τι, |
καὶ
ἔστι
ζωὴ
καὶ
τελέα |
[2, 1] |
ἀρετὴ
ἐστίν·
καὶ
γὰρ
ἔργον
|
τι |
καὶ
χρῆσις
ἐστίν·
καὶ
ἡ |
[2, 8] |
τὴν
ἐν
αὐτῷ
ὁρμὴν
ἔξωθέν
|
τι |
κινῇ.
ἐν
μὲν
τοῖς
ἀψύχοις |
[2, 7] |
πρᾶγμ᾽
ἀνιαρὸν
ἔφυ"
Ὥστ᾽
εἴ
|
τι |
λυπηρόν,
βίαιον,
καὶ
εἰ
βίαιον, |
[2, 1] |
(τῶν
ἐν
τῇ
ἀγορᾷ
μελάντατος·
|
τί |
μὲν
γὰρ
ἑκάτερον
τούτων
οὐκ |
[2, 7] |
γενέσθαι
ἀκρατής.
Τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον.
|
Τι |
μὲν
τοίνυν
οὐκ
ἔστι
τὸ |
[2, 1] |
ἐνέργεια.
Διὸ
καὶ
ἄλλο
εἴ
|
τι |
μόριόν
ἐστι
ψυχῆς,
οἷον
τὸ |
[2, 10] |
ἕνεκα
προαιρεῖται
ἄλλο,
τὸ
δὲ
|
τί, |
ὃ
προαιρεῖται
ἕνεκα
ἄλλου.
Βούλεται |
[2, 8] |
τὸ
βίᾳ
καὶ
(μὴ
βίᾳ
|
τι |
ποιεῖν
οἰκεῖα
τοῖς
εἰρημένοις
εἶναι· |
[2, 1] |
ἐνίοτε
δῆλον
ἐκ
τούτων,
διὰ
|
τί |
ποτ᾽
οὐθὲν
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι |
[2, 11] |
τίνος
ἕνεκα
πράττει,
ἀλλ᾽
οὐ
|
τί |
πράττει.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἡ |
[2, 10] |
δόξα,
ᾗ
τυγχάνομεν
οἰόμενοι
δεῖν
|
τι |
πράττειν
ἢ
οὐ
πράττειν.
Κοινὸν |
[2, 10] |
καὶ
ὅλως
δηλοῖ
ἀεὶ
προαιρούμενος
|
τί |
τε
καὶ
τίνος
ἕνεκα
προαιρεῖται, |
[2, 2] |
λόγῳ
ποιότης.
Λεκτέον
δὴ
κατὰ
|
τί |
τῆς
ψυχῆς
ποιότης
τὰ
ἤθη. |
[2, 7] |
ἄρα
τί
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
|
τί |
τὸ
ἀκούσιον,
καὶ
τί
ἐστιν |
[2, 7] |
τὸ
μὲν
ἑκούσιον
κατὰ
τούτων
|
τι, |
τὸ
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ
τούτων |
[2, 7] |
ἑκουσίων
ἂν
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα
|
τί |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τί
τὸ |
[2, 1] |
Τῶν
μὲν
γάρ
ἐστιν
ἕτερόν
|
τι |
τὸ
ἔργον
παρὰ
τὴν
χρῆσιν, |
[2, 8] |
ψυχήν,
ὅτι
τῶν
ἐν
ψυχῇ
|
τι |
τοιοῦτον
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
οὖν |
[2, 10] |
δ᾽
ἕνεκά
ἐστιν
ἢ
γίγνεταί
|
τι, |
τοῦτ᾽
αἴτιόν
φαμεν
εἶναι,
οἷον |
[2, 10] |
οὐδ᾽
ἁπλῶς
εἴ
τις
οἴεταί
|
τι. |
Τῶν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι |
[2, 8] |
τὸ
λεχθέν.
ὅταν
μὲν
γάρ
|
τι |
τῶν
ἔξωθεν
παρὰ
τὴν
ἐν |
[2, 3] |
ἢ
τοῦ
μᾶλλον
ἢ
πρός
|
τι |
τῶν
ποιούντων
τὰ
πάθη.
Λέγω |
[2, 8] |
(καὶ
τὸν
ἔρωτα
πολλοὶ
ἀκούσιον
|
τιθέασιν, |
καὶ
θυμοὺς
ἐνίους
καὶ
τὰ |
[2, 11] |
ἢ
τὰ
πρὸς
τὸν
σκοπόν;
|
τιθέμεθα |
δὴ
ὅτι
τὸν
σκοπόν,
διότι |
[2, 1] |
ἐπαγωγῆς.
Ἐπὶ
πάντων
γὰρ
οὕτω
|
τίθεμεν. |
Οἷον
ἱματίου
ἀρετὴ
ἐστίν·
καὶ |
[2, 5] |
καὶ
περὶ
ψυχῆς.
ἐναντίαν
δὲ
|
τίθεμεν |
τὴν
(ἕξιν
ἐφ᾽
ἥν
τε |
[2, 8] |
καὶ
ἄκοντες
ποιεῖν,
καὶ
διὰ
|
τίν᾽ |
αἰτίαν,
ὅτι
καθ᾽
ὁμοιότητά
τινα |
[2, 8] |
τις
λαβὼν
τὴν
χεῖρα
τύπτοι
|
τινὰ |
ἀντιτείνοντος
καὶ
τῷ
βούλεσθαι
καὶ |
[2, 5] |
ὁ
ὀρθὸς
λόγος,
καὶ
πρὸς
|
τίνα |
δεῖ
ὅρον
ἀποβλέποντας
λέγειν
τὸ |
[2, 3] |
μές᾽
ἄττα
εἶναι
καὶ
(μεσότητα
|
τινά. |
Ληπτέον
ἄρα
ἡ
ποία
μεσότης |
[2, 5] |
ταῦτα
ἢ
ἁπλῶς
ἢ
πρός
|
τινα |
ὅρον,
οἷον
ὅταν
μὴ
ὡς |
[2, 8] |
τίν᾽
αἰτίαν,
ὅτι
καθ᾽
ὁμοιότητά
|
τινα |
τοῦ
βίᾳ,
καθ᾽
ἣν
καὶ |
[2, 4] |
τῷ
διώκειν
καὶ
φεύγειν
ἡδονάς
|
τινας |
καὶ
λύπας.
Δῆλον
δὲ
τοῦτο |
[2, 8] |
ἀλλ᾽
ὥσπερ
Φιλόλαος
ἔφη
εἶναί
|
τινας |
λόγους
κρείττους
ἡμῶν.
ὥστ᾽
εἰ |
[2, 6] |
μὲν
αἱ
οὐσίαι
κατὰ
φύσιν
|
τινὲς |
ἀρχαί,
διὸ
καὶ
ἑκάστη
πολλὰ |
[2, 5] |
ἀρεταὶ
ἢ
πᾶσαι
ἢ
τούτων
|
τινὲς |
ἔσονται
τῶν
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
οὖν |
[2, 8] |
δι᾽
ἐπιθυμίαν·
ὥστε
καὶ
διάνοιαί
|
τινες |
καὶ
πάθη
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν |
[2, 8] |
ἀνθρώπῳ
ἔνεστιν
ἄμφω,
καὶ
ἔν
|
τινι |
ἡλικίᾳ,
ᾗ
καὶ
τὸ
πράττειν |
[2, 11] |
τις·
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
|
τίνος |
ἕνεκα
πράττει,
ἀλλ᾽
οὐ
τί |
[2, 10] |
ἀεὶ
προαιρούμενος
τί
τε
καὶ
|
τίνος |
ἕνεκα
προαιρεῖται,
ἔστι
δὲ
τὸ |
[2, 10] |
τῆς
ψυχῆς
τὸ
θεωρητικὸν
αἰτίας
|
τινός. |
Ἡ
γὰρ
οὗ
ἕνεκα
μία |
[2, 6] |
Ὁ
δ᾽
ἄνθρωπος
ἀρχὴ
κινήσεως
|
τινός· |
ἡ
γὰρ
πρᾶξις
κίνησις.
Ἐπεὶ |
[2, 11] |
ἕνεκα.
Ἔστι
γὰρ
πᾶσα
προαίρεσις
|
τινὸς |
καὶ
ἕνεκα
τινός.
Οὗ
μὲν |
[2, 10] |
βουλεύεται
ἀεὶ
ὁ
βουλευόμενος
ἕνεκα
|
τινός, |
καὶ
ἐστὶ
σκοπός
τις
ἀεὶ |
[2, 10] |
προαιρεῖται,
ἔστι
δὲ
τὸ
μὲν
|
τίνος, |
οὗ
ἕνεκα
προαιρεῖται
ἄλλο,
τὸ |
[2, 11] |
πᾶσα
προαίρεσις
τινὸς
καὶ
ἕνεκα
|
τινός. |
Οὗ
μὲν
οὖν
ἕνεκα
τὸ |
[2, 1] |
γὰρ
ἀνῆκται-247;
καὶ
(γίνεται
διὰ
|
τίνων. |
Δεῖ
δὴ
ζητεῖν
ὥσπερ
ἐν |
[2, 6] |
ὅ
γ᾽
ἄνθρωπος
καὶ
πράξεών
|
τινών |
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν
ζῴων: |
[2, 10] |
ἐστίν.
Μάλιστα
δὲ
λέγεται
παρά
|
τινων, |
καὶ
ζητοῦντι
δόξειε
δ᾽
ἂν |
[2, 10] |
ἕνεκα
τινός,
καὶ
ἐστὶ
σκοπός
|
τις |
ἀεὶ
τῷ
βουλευομένῳ
πρὸς
ὃν |
[2, 11] |
τῶν
ἔργων
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν
ποῖός
|
τις. |
Αἱρετώτερον
μὲν
οὖν
ἡ
ἐνέργεια, |
[2, 6] |
τὸ
τρίγωνον
οὕτως
ἔχειν,
ἀρχή
|
τις |
ἂν
εἴη
τοῦτο
καὶ
αἴτιον |
[2, 8] |
ἴσως
τούτων
τὰ
μὲν
φαίη
|
τις |
ἂν
τὰ
δ᾽
οὔ.
ὅσα |
[2, 3] |
οὐ
γὰρ
ἐστίν-247;
ἀλλὰ
μοχθηρία
|
τις |
αὐτὴ
δὴ
ἐστίν.
Συνειλημμένον
γὰρ |
[2, 5] |
ἔχουσι
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον
|
τίς |
δ᾽
ὁ
ὀρθὸς
λόγος,
καὶ |
[2, 11] |
εἶναι
ἰδεῖν
τὴν
προαίρεσιν
ὁποία
|
τις, |
διὰ
ταῦτα
ἐκ
τῶν
ἔργων |
[2, 8] |
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
τούτοις
ἐστί
|
τις |
διαφορά.
εἰ
γὰρ
ἵνα
μὴ |
[2, 10] |
περὶ
αὐτῆς.
Διστάσειε
γὰρ
ἄν
|
τις |
ἐν
(τῷ
γένει
πέφυκε
καὶ |
[2, 5] |
ὡς
δεῖ.
ἐπεὶ
δ᾽
ἐστί
|
τις |
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς
τοιοῦτος
ἔσται |
[2, 10] |
ἡ
ἠθικὴ
αὐτή
τε
μεσότης
|
τίς |
ἐστι
καὶ
περὶ
ἡδονὰς
καὶ |
[2, 1] |
καὶ
σκυτεύσεως
ὑπόδημα·
εἰ
δή
|
τίς |
ἐστιν
ἀρετὴ
σκυτικῆς
καὶ
σπουδαίου |
[2, 1] |
κρίνειν
ἐκ
τῶν
ἔργων
ὁποῖός
|
τις |
ἐστίν·
ἔτι
διὰ
τί
ἡ |
[2, 11] |
ποιεῖ
(τὴν
προαίρεσιν.
Εἰ
δή
|
τις, |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
πράττειν
μὲν |
[2, 1] |
(ἐγρήγορσις·
ὁ
γὰρ
ὕπνος
ἀργία
|
τις |
καὶ
ἡσυχία.
Ὥστ᾽
ἐπεὶ
τὸ |
[2, 8] |
κινοῦσαν,
ἀνάγκην
λέγομεν,
ὥσπερ
εἴ
|
τις |
λαβὼν
τὴν
χεῖρα
τύπτοι
τινὰ |
[2, 10] |
καὶ
λυπηροῖς,
καθ᾽
ὅσα
ποῖός
|
τις |
(λέγεται
τὸ
ἦθος,
ἢ
χαίρων |
[2, 10] |
οὐδὲ
δόξα,
οὐδ᾽
ἁπλῶς
εἴ
|
τις |
οἴεταί
τι.
Τῶν
γὰρ
ἐφ᾽ |
[2, 7] |
τοὐναντίον.
Ἅπαν
γὰρ
ὃ
ἑκών
|
τις |
πράττει,
βουλόμενος
πράττει,
καὶ
ὃ |
[2, 10] |
πράττειν
ἢ
μὴ
πράττειν,
ἐάν
|
τις |
πράττῃ
ἢ
ἀπρακτῇ
δι᾽
αὑτὸν |
[2, 8] |
εἴρηται·
οὐ
μὴν
ἀλλ᾽
εἴ
|
τις |
προσθῇ
τὸ
ἐν
τῷ
διορισμῷ |
[2, 10] |
ἐστίν.
Διὸ
καὶ
ἀπορήσειεν
ἄν
|
τις, |
τί
δή
ποθ᾽
οἱ
μὲν |
[2, 1] |
ἔχοντι·
οὐ
γὰρ
λέγομεν
ποῖός
|
τις |
τὸ
ἦθος,
ὅτι
σοφὸς
ἢ |
[2, 10] |
ἢ
φιλόπικρος
οὐ
λέγεται
ποῖός
|
τις |
τὸ
ἦθος.
~Τούτων
δὲ
διωρισμένων, |
[2, 11] |
ἐκ
τῆς
προαιρέσεως
κρίνομεν
ποῖός
|
τις· |
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
τίνος |
[2, 7] |
ποιεῖν,
ἡ
δ᾽
ἀκρασία
μοχθηρία
|
τις |
φαίνεται·
συμβήσεται
δὲ
τοὐναντίον.
Βούλεται |
[2, 1] |
ἢ
δύναμις
ἑκάστων,
ὅσων
ἐστί
|
τις |
χρῆσις
ἢ
ἔργον.
(Δῆλον
δ᾽ |
[2, 9] |
ὁμοίως
δὲ
καὶ
μὴ
ἔχων
|
τις |
(ψέγοιτο
ἄν,
εἰ
ὃ
ῥᾴδιον |
[2, 11] |
δεῖ
προαιρεῖσθαι,
ἢ
ὥσπερ
δοκεῖ
|
τισί, |
τὸν
(λόγον.
Ἔστι
δὲ
τοῦτο |
[2, 10] |
φύσιν
δὲ
καὶ
διαστροφὴν
οὐ
|
τὸ |
ἀγαθόν,
ἀλλὰ
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν. |
[2, 10] |
οὖσαι,
ἡ
δὲ
προαίρεσις
περὶ
|
τὸ |
ἀγαθὸν
καὶ
κακὸν
καὶ
τὰ |
[2, 10] |
κακοῦ,
καὶ
βούλεται
(φύσει
μὲν
|
τὸ |
ἀγαθόν,
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ |
[2, 9] |
ὅσα
δ᾽
ἀγνοῶν
καὶ
διὰ
|
τὸ |
ἀγνοεῖν,
ἄκων.
ἐπεὶ
δὲ
τὸ |
[2, 7] |
μὲν
δικαιοπραγεῖν
ἑκούσιον,
ὥσπερ
καὶ
|
τὸ |
(ἀδικεῖν
ἄμφω
γὰρ
δοκεῖ
ταῦτα |
[2, 7] |
τί
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τί
|
τὸ |
ἀκούσιον,
καὶ
τί
ἐστιν
ἡ |
[2, 8] |
τε
γὰρ
βίαιον
ἀκούσιον,
καὶ
|
τὸ |
ἀκούσιον
πᾶν
βίαιον
εἶναι
φαμέν. |
[2, 7] |
Πρῶτον
σκεπτέον
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
|
τὸ |
ἀκούσιον.
Τριῶν
δὴ
τούτων
ἕν |
[2, 1] |
σαφῶς
δὲ
πειρᾶσθαι
λαβεῖν
καὶ
|
τὸ |
ἀληθῶς
καὶ
σαφῶς.
Νῦν
γὰρ |
[2, 8] |
δοκεῖ
δὴ
τὸ
βίαιον
καὶ
|
τὸ |
ἀναγκαῖον
ἀντικεῖσθαι,
καὶ
ἡ
βία |
[2, 10] |
στρατοπεδεύσηται,
οἷς
ἀγαθὸν
τὸ
τέλος
|
τὸ |
ἁπλῶς
ἄριστον
ἐστίν·
παρὰ
φύσιν |
[2, 1] |
ὁ
δ᾽
εὐδαιμονισμὸς
τέλους.
Καὶ
|
τὸ |
ἀπορούμενον
δ᾽
ἐνίοτε
δῆλον
ἐκ |
[2, 7] |
ἡδέος-247;
ὥστε
(βίαιον
καὶ
ἀκούσιον.
|
Τὸ |
ἄρα
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον·
ἐναντία |
[2, 1] |
Ἦν
δὲ
καὶ
ἡ
εὐδαιμονία
|
τὸ |
ἄριστον.
Ἔστιν
ἄρα
ἡ
(εὐδαιμονία |
[2, 1] |
ἦν
μὲν
γὰρ
ἡ
εὐδαιμονία
|
τὸ |
ἄριστον,
τὰ
δὲ
(τέλη
ἐν |
[2, 7] |
ἀκούσιον,
ἅμα
ἄρα
ὁ
αὐτὸς
|
τὸ |
αὐτὸ
πράξει
ἑκὼν
καὶ
ἄκων. |
[2, 7] |
ἄκοντα
πράττειν
ἅμα
τὸ
κατὰ
|
τὸ |
αὐτὸ
τοῦ
πράγματος,
μᾶλλον
ἑκούσιον |
[2, 1] |
πράττειν
καὶ
τὸ
εὖ
ζῆν
|
τὸ |
αὐτὸ
τῷ
εὐδαιμονεῖν,
ὧν
ἕκαστον |
[2, 7] |
γὰρ
ὠνεῖται.
Εἰ
δ᾽
ἀδύνατον
|
τὸ |
(αὐτὸν
ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν |
[2, 5] |
καθ᾽
ἣν
ἄριστα
διάκεινται
περὶ
|
τὸ |
βέλτιστον,
βέλτιστον
δὲ
καὶ
ἄριστον |
[2, 1] |
ὡς
τέλος·
ὑπόκειται
γὰρ
τέλος
|
τὸ |
βέλτιστον
καὶ
τὸ
ἔσχατον,
οὗ |
[2, 8] |
βίᾳ
καὶ
ἑκόντας,
εἰ
δὲ
|
τὸ |
βίᾳ
ἀκούσιον,
ἅμα
ἑκόντας
καὶ |
[2, 8] |
ἑκούσιον
καὶ
ἀκούσιον
καὶ
πρὸς
|
τὸ |
βίᾳ
ἔδει
(σκέψασθαι,
τοῦτο
μὲν |
[2, 8] |
καὶ
ἀκουσίου
διορισμῷ.
δοκεῖ
γὰρ
|
τὸ |
βίᾳ
καὶ
(μὴ
βίᾳ
τι |
[2, 7] |
βίαιον
ἡ
κάθεξις,
ὥστ᾽
εἰ
|
τὸ |
βίαιον
ἀκούσιον,
τὸ
κατὰ
τὸν |
[2, 8] |
(διὰ
λογισμὸν
πράττοντα.
δοκεῖ
δὴ
|
τὸ |
βίαιον
ἅπαν
λυπηρὸν
εἶναι,
καὶ |
[2, 8] |
ἐπὶ
τῶν
πραττομένων.
καθόλου
δὲ
|
τὸ |
βίαιον
καὶ
τὴν
ἀνάγκην
καὶ |
[2, 8] |
ἑκούσιον
καὶ
ἀκούσιον.
δοκεῖ
δὴ
|
τὸ |
βίαιον
καὶ
τὸ
ἀναγκαῖον
ἀντικεῖσθαι, |
[2, 8] |
μὲν
τῶν
ἄλλων
ζῴων
ἁπλοῦν
|
τὸ |
βίαιον,
ὥσπερ
ἐπὶ
τῶν
ἀψύχων |
[2, 10] |
βούλευσίς
ἐστι,
καὶ
ὀρέγεται
διὰ
|
τὸ |
βουλεύσασθαι.
Διὸ
οὔτε
ἐν
τοῖς |
[2, 10] |
πάντως
ἔχοντος
ἀνθρώπου.
Οὐδὲ
γὰρ
|
τὸ |
βουλεύσασθαι,
οὐδ᾽
ὑπόληψις
τοῦ
διὰ |
[2, 10] |
εἶναι
καὶ
μή,
ἀλλὰ
καὶ
|
τὸ |
βουλεύσασθαι
τοῖς
ἀνθρώποις,
ταῦτα
δ᾽ |
[2, 7] |
καὶ
ἐπιθυμίας.
(Λείπεται
ἄρα,
εἰ
|
τὸ |
βουλόμενον
καὶ
ἑκούσιον
ταὐτό,
σκέψασθαι. |
[2, 7] |
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι.
|
Τὸ |
γὰρ
(ἀκούσιον
πᾶν
δοκεῖ
εἶναι |
[2, 8] |
ἀλγῇ
ἢ
ἵνα
(μὴ)
χαίρῃ.
|
τὸ |
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ,
εἰς
ὃ |
[2, 3] |
ἀλλήλοις
καὶ
τῷ
μέσῳ
ἐναντία.
|
Τὸ |
γὰρ
μέσον
ἑκάτερον
πρὸς
ἑκάτερον |
[2, 7] |
ἀκρατευόμενος
οὐχ
ἃ
βούλεται
ποιεῖ·
|
τὸ |
γὰρ
παρ᾽
ὃ
οἴεται
βέλτιστον |
[2, 1] |
βέλτιον
τὸ
ἔργον
τῆς
ἕξεως·
|
(τὸ |
γὰρ
τέλος
ἄριστον
ὡς
τέλος· |
[2, 1] |
κατ᾽
ἀρετὴν
τελείαν.
(Ὅτι
δὲ
|
τὸ |
γένος
καὶ
τὸν
ὅρον
αὐτῆς |
[2, 7] |
δ᾽
ὅταν
ἐνεργῇ
κατ᾽
αὐτήν,
|
τὸ |
δ᾽
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
(ὥσθ᾽
ὁ |
[2, 1] |
γὰρ
μᾶλλον
ἐνεργεῖ
τὸ
θρεπτικόν,
|
τὸ |
δ᾽
αἰσθητικὸν
καὶ
ὀρεκτικὸν
ἀτελῆ |
[2, 7] |
μὲν
ἑκούσιον
κατὰ
τούτων
τι,
|
τὸ |
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ
τούτων
τι. |
[2, 10] |
μὲν
προαιρετὸν
ἅπαν
ἑκούσιον
εἶναι,
|
τὸ |
δ᾽
ἑκούσιον
(μὴ
προαιρετόν,
καὶ |
[2, 7] |
οὖν
τὸ
μὲν
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
|
τὸ |
δ᾽
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
βούλησιν, |
[2, 9] |
ἀλλ᾽
(ὡς
φίλτρον
καὶ
οἶνον,
|
τὸ |
δ᾽
ἦν
κώνειον-247;
τῷ
ἀγνοοῦντα |
[2, 3] |
μὲν
λίαν
πρὸς
ἡδονὴν
ἀρέσκεια,
|
τὸ |
δ᾽
ὀλίγα
καὶ
μόγις
εὐθάδεια· |
[2, 10] |
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἐφ᾽
ἡμῖν·
|
τὸ |
δ᾽
ὅλως
οὐ
πρακτόν
ἀλλ᾽ |
[2, 7] |
(ἀκούσιον
πᾶν
δοκεῖ
εἶναι
βίαιον,
|
τὸ |
δὲ
βίαιον
λυπηρόν,
καὶ
πᾶν |
[2, 9] |
δι᾽
ἄγνοιαν,
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός·
|
τὸ |
δὲ
δι᾽
ἄγνοιαν,
καὶ
ὃ |
[2, 10] |
ποιητέον
οὐθὲν
κωλύει
πολλοῖς
ὑπάρχειν,
|
τὸ |
(δὲ
διὰ
λογισμοῦ
οὐκέτι.
Ἔστι |
[2, 7] |
εἰ
θάτερον
ἑκούσιον,
καὶ
θάτερον-247;
|
τὸ |
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
ἀκούσιον, |
[2, 7] |
βίαιον,
καὶ
εἰ
βίαιον,
λυπηρόν.
|
Τὸ |
δὲ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
πᾶν |
[2, 3] |
δυσχερὴς
κατὰ
τὸν
φθόνον
ἐστίν.
|
Τὸ |
δὲ
πρὸς
ἕκαστον
μὴ
κατὰ |
[2, 10] |
αὐτὸς
δύναται
πρὸς
τὸ
τέλος.
|
Τὸ |
δὲ
τέλος
ἐστὶ
φύσει
μὲν |
[2, 10] |
τίνος,
οὗ
ἕνεκα
προαιρεῖται
ἄλλο,
|
τὸ |
δὲ
τί,
ὃ
προαιρεῖται
ἕνεκα |
[2, 1] |
ἀλλὰ
τὸ
(μὲν
τῷ
ἐπιτάττειν,
|
τὸ |
δὲ
τῷ
πείθεσθαι
καὶ
ἀκούειν |
[2, 10] |
Ἐκ
προτέρου
δὲ
μᾶλλον
ἔσται
|
τὸ |
δι᾽
ὅ,
τοῦτ᾽
ἐστι
τὸ |
[2, 6] |
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς
αἴτιον
τούτου
|
τὸ |
δύο
ὀρθὰς
ἔχειν
τὸ
τρίγωνον. |
[2, 9] |
ἐπεὶ
δὲ
τὸ
ἐπίστασθαι
καὶ
|
τὸ |
εἰδέναι
διττόν,
ἓν
μὲν
τὸ |
[2, 1] |
τούτων
οὐκ
ἴσμεν,
πρὸς
μέντοι
|
τὸ |
εἰδέναι
τί
ἑκάτερον
αὐτῆς
πρὸ |
[2, 9] |
τὸ
ἑκούσιον
τῷ
ἀκουσίῳ,
καὶ
|
τὸ |
εἰδότα
ἢ
ὃν
ἢ
ᾧ |
[2, 10] |
ὧν
δ᾽
ἐνδέχεται
μὴ
μόνον
|
τὸ |
εἶναι
καὶ
μή,
ἀλλὰ
καὶ |
[2, 10] |
τούτων,
καὶ
πῶς
(ἔχει
πρὸς
|
τὸ |
ἑκούσιον;
ἅμα
δὲ
δῆλον
ἔσται, |
[2, 8] |
τῷ
διανοούμενόν
πως
πράττειν
εἶναι
|
τὸ |
ἑκούσιον.
ἔτι
δὲ
μικρὸν
προαγαγόντες |
[2, 8] |
τριῶν
τούτων
ἕν
τι
εἶναι
|
τὸ |
ἑκούσιον,
ἢ
κατ᾽
ὄρεξιν
ἢ |
[2, 8] |
ἐστι
καὶ
πῶς
ἔχει
πρὸς
|
τὸ |
ἑκούσιον
καὶ
ἀκούσιον.
δοκεῖ
δὴ |
[2, 8] |
λόγους
κρείττους
ἡμῶν.
ὥστ᾽
εἰ
|
τὸ |
ἑκούσιον
καὶ
ἀκούσιον
καὶ
πρὸς |
[2, 7] |
ἂν
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα
τί
|
τὸ |
ἑκούσιον
καὶ
τί
τὸ
ἀκούσιον, |
[2, 7] |
κακία
ὁρίζεται
τούτοις.
Πρῶτον
σκεπτέον
|
τὸ |
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
ἀκούσιον.
Τριῶν |
[2, 10] |
χρή,
καὶ
πότερον
οὐ
ταὐτὸν
|
τὸ |
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
προαιρετὸν
ἢ |
[2, 7] |
Τι
μὲν
τοίνυν
οὐκ
ἔστι
|
τὸ |
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
ὄρεξιν
πράττειν, |
[2, 9] |
ἑκούσια
ταῦτ᾽
ἀνάγκη
εἶναι,
καὶ
|
τὸ |
(ἑκούσιον
τοῦτ᾽
ἐστίν·
ὅσα
δ᾽ |
[2, 9] |
διάνοιαν.
(δοκεῖ
δὴ
ἐναντίον
εἶναι
|
τὸ |
ἑκούσιον
τῷ
ἀκουσίῳ,
καὶ
τὸ |
[2, 9] |
τῇ
ὀρέξει
οὔτε
τῇ
προαιρέσει
|
τὸ |
ἑκούσιον
ὥρισται,
λοιπὸν
δὴ
ὁρίσασθαι |
[2, 8] |
διῃρήσθω
οἱ
γὰρ
μάλιστ᾽
ἐμποδίζοντες
|
τὸ |
ἑκούσιον
ὡς
βίᾳ
πράττοντες,
ἀλλ᾽ |
[2, 10] |
μέσῳ
(καὶ)
τὸ
πλέον
καὶ
|
τὸ |
ἔλαττον-247;
Αἴτιον
δὲ
τὸ
ἡδὺ |
[2, 8] |
μὴν
ἀλλ᾽
εἴ
τις
προσθῇ
|
τὸ |
ἐν
τῷ
διορισμῷ
προσκείμενον,
κἀκεῖ |
[2, 9] |
καὶ
ᾧ
καὶ
ὅν,
ἀκούσιον·
|
τὸ |
ἐναντίον
ἄρ᾽
ἑκούσιον.
ὅσα
μὲν |
[2, 2] |
πολλάκις
κινεῖσθαι
πώς,
οὕτως
ἤδη
|
τὸ |
ἐνεργητικόν,
ὃ
ἐν
τοῖς
ἀψύχοις |
[2, 9] |
τὸ
ἀγνοεῖν,
ἄκων.
ἐπεὶ
δὲ
|
τὸ |
ἐπίστασθαι
καὶ
τὸ
εἰδέναι
διττόν, |
[2, 1] |
τις
καὶ
ἡσυχία.
Ὥστ᾽
ἐπεὶ
|
τὸ |
ἔργον
ἀνάγκη
ἓν
καὶ
ταὐτὸ |
[2, 1] |
τἆλλα
πάντα.
Ὅτι
μὲν
τοίνυν
|
τὸ |
ἔργον
βέλτιον
τῆς
ἕξεως
καὶ |
[2, 1] |
ἀρετὴ
σκυτικῆς
καὶ
σπουδαίου
σκυτέως,
|
τὸ |
ἔργον
ἐστὶ
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
Τὸν |
[2, 1] |
βελτίονος
δὴ
ἕξεως
ἔστω
βέλτιον
|
τὸ |
ἔργον·
καὶ
ὡς
ἔχουσιν.
Αἱ |
[2, 1] |
καὶ
τῆς
διαθέσεως,
δῆλον·
ἀλλὰ
|
τὸ |
ἔργον
λέγεται
διχῶς.
Τῶν
μὲν |
[2, 1] |
μὲν
γάρ
ἐστιν
ἕτερόν
τι
|
τὸ |
ἔργον
παρὰ
τὴν
χρῆσιν,
οἷον |
[2, 1] |
γὰρ
ὑπέκειτο
ἡ
ἀρετὴ
ἢ
|
τὸ |
ἔργον,
ταῦτα
δ᾽
οὐκ
ἐνεργεῖ, |
[2, 1] |
τοίνυν
ἐκ
τούτων
ὅτι
βέλτιον
|
τὸ |
ἔργον
τῆς
ἕξεως·
(τὸ
γὰρ |
[2, 1] |
τρόπον
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ>
|
τὸ |
ἔργον
(τοῦ
πράγματος
καὶ
τῆς |
[2, 1] |
ἄλληλα
ἐχέτω.
Καὶ
τέλος
ἑκάστου
|
τὸ |
ἔργον.
Φανερὸν
τοίνυν
ἐκ
τούτων |
[2, 1] |
γὰρ
τέλος
τὸ
βέλτιστον
καὶ
|
τὸ |
ἔσχατον,
οὗ
ἕνεκα
τἆλλα
πάντα. |
[2, 1] |
τε
γὰρ
εὖ
πράττειν
καὶ
|
τὸ |
εὖ
ζῆν
τὸ
αὐτὸ
τῷ |
[2, 1] |
καὶ
τὸ
κυρτὸν
ἀδιαχώριστον,
(καὶ
|
τὸ |
εὐθὺ
καὶ
τὸ
λευκόν·
καίτοι |
[2, 1] |
εὐθὺ
καὶ
τὸ
λευκόν·
καίτοι
|
τὸ |
εὐθὺ
οὐ
λευκόν,
ἀλλὰ
κατὰ |
[2, 9] |
τὸ
εἰδέναι
διττόν,
ἓν
μὲν
|
τὸ |
ἔχειν,
ἓν
δὲ
τὸ
χρῆσθαι |
[2, 1] |
ἄλλων.
Ἔτι
ἔστω
ψυχῆς
ἔργον
|
τὸ |
ζῆν
ποιεῖν,
τοῦ
δὲ
χρῆσις |
[2, 10] |
τὸ
μὲν
ἡδὺ
ἀγαθὸν
(καὶ
|
τὸ |
ἥδιον
ἄμεινον,
καὶ
τὸ
λυπηρὸν |
[2, 10] |
καὶ
τὸ
ἔλαττον-247;
Αἴτιον
δὲ
|
τὸ |
ἡδὺ
καὶ
τὸ
λυπηρόν·
οὕτω |
[2, 10] |
καθ᾽
ὅσα
ποῖός
τις
(λέγεται
|
τὸ |
ἦθος,
ἢ
χαίρων
ἢ
λυπούμενος· |
[2, 4] |
μεριστὴ
ἐστίν-247;
ἀνάγκη
δὴ
φαῦλον
|
τὸ |
ἦθος
καὶ
σπουδαῖον
εἶναι
τῷ |
[2, 1] |
οὐ
γὰρ
λέγομεν
ποῖός
τις
|
τὸ |
ἦθος,
ὅτι
σοφὸς
ἢ
δεινός, |
[2, 2] |
τοῦτο
μὴ
(βίᾳ-247;
διὸ
ἔστω
|
τὸ> |
ἦθος
τοῦτο
ψυχῆς
κατὰ
ἐπιτακτικὸν |
[2, 10] |
φιλόπικρος
οὐ
λέγεται
ποῖός
τις
|
τὸ |
ἦθος.
~Τούτων
δὲ
διωρισμένων,
λέγωμεν |
[2, 2] |
ἐστι,
δῆλον·
ἐπεὶ
δ᾽
ἐστὶ
|
τὸ |
ἦθος,
ὥσπερ
καὶ
τὸ
ὄνομα |
[2, 10] |
Ἔστι
γὰρ
βουλευτικὸν
τῆς
ψυχῆς
|
τὸ |
θεωρητικὸν
αἰτίας
τινός.
Ἡ
γὰρ |
[2, 8] |
φαμεν
τὸ
παιδίον
πράττειν,
οὐδὲ
|
τὸ |
θηρίον,
ἀλλὰ
τὸν
ἤδη
(διὰ |
[2, 1] |
τι
μόριόν
ἐστι
ψυχῆς,
οἷον
|
τὸ |
θρεπτικόν,
ἡ
τούτου
ἀρετὴ
οὐκ |
[2, 1] |
τῷ
ὕπνῳ
γὰρ
μᾶλλον
ἐνεργεῖ
|
τὸ |
θρεπτικόν,
τὸ
δ᾽
αἰσθητικὸν
καὶ |
[2, 5] |
(καίτοι
ἐστὶν
ὑπερβολὴ
καὶ
ἐπὶ
|
τὸ |
ἵλεων
εἶναι
καὶ
τὸ
καταλλακτικὸν |
[2, 3] |
ἑκάτερον
πρὸς
ἑκάτερον
ἐστίν,
οἷον
|
τὸ |
ἴσον
τοῦ
μὲν
ἐλάττονος
μεῖζον, |
[2, 10] |
φύσιν
δὲ
καὶ
διαστροφὴν
καὶ
|
τὸ |
κακόν.
Ἀλλὰ
μὴν
ἑκάστου
γε |
[2, 7] |
μὲν
τοίνυν
τούτων
δόξειεν
ἂν
|
τὸ |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι,
ἐκ |
[2, 7] |
ἐπιθυμίαν.
Δόξειε
δ᾽
ἂν
πᾶν
|
τὸ |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι.
Τὸ |
[2, 7] |
ἑκὼν
ἄρα
πράξει,
καὶ
ἑκούσιον
|
τὸ |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν·
καὶ
γὰρ
ἄτοπον |
[2, 7] |
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
τὸ
δ᾽
ἑκούσιον
|
τὸ |
κατὰ
βούλησιν,
ὅταν
(ἀκρατὴς
γένηται, |
[2, 7] |
αὐτὸ
τοῦ
πράγματος,
μᾶλλον
ἑκούσιον
|
τὸ |
κατὰ
βούλησιν
τοῦ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν |
[2, 7] |
τοίνυν
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἑκούσιον
|
τὸ |
κατὰ
ὄρεξιν
πράττειν,
οὐδ᾽
ἀκούσιον |
[2, 9] |
ἑκούσιον
ὥρισται,
λοιπὸν
δὴ
ὁρίσασθαι
|
τὸ |
κατὰ
τὴν
διάνοιαν.
(δοκεῖ
δὴ |
[2, 7] |
ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν
ἅμα
|
τὸ |
κατὰ
τὸ
αὐτὸ
τοῦ
πράγματος, |
[2, 7] |
ὥστ᾽
εἰ
τὸ
βίαιον
ἀκούσιον,
|
τὸ |
κατὰ
τὸν
θυμὸν
ἑκούσιον
ἂν |
[2, 5] |
βέλτιστον,
βέλτιστον
δὲ
καὶ
ἄριστον
|
τὸ |
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον,
τοῦτο |
[2, 5] |
ἐπὶ
τὸ
ἵλεων
εἶναι
καὶ
|
τὸ |
καταλλακτικὸν
εἶναι
καὶ
μὴ
ὀργίζεσθαι |
[2, 1] |
εἰρημένας,
ὥσπερ
ἐν
τῷ
καμπύλῳ
|
τὸ |
κοῖλον
καὶ
τὸ
κυρτὸν
ἀδιαχώριστον, |
[2, 1] |
νικᾶν,
μὴ
νικῶντες
δέ·
καὶ
|
τὸ |
κρίνειν
ἐκ
τῶν
ἔργων
ὁποῖός |
[2, 6] |
ἐν
ταῖς
μαθηματικαῖς,
οὐκ
ἔστι
|
τὸ |
κύριον,
καίτοι
λέγεταί
γε
(καθ᾽ |
[2, 1] |
τῷ
καμπύλῳ
τὸ
κοῖλον
καὶ
|
τὸ |
κυρτὸν
ἀδιαχώριστον,
(καὶ
τὸ
εὐθὺ |
[2, 1] |
ἀδιαχώριστον,
(καὶ
τὸ
εὐθὺ
καὶ
|
τὸ |
λευκόν·
καίτοι
τὸ
εὐθὺ
οὐ |
[2, 8] |
τῷ
διορισμῷ
προσκείμενον,
κἀκεῖ
λύεται
|
τὸ |
λεχθέν.
ὅταν
μὲν
γάρ
τι |
[2, 10] |
(καὶ
τὸ
ἥδιον
ἄμεινον,
καὶ
|
τὸ |
λυπηρὸν
κακὸν
καὶ
τὸ
λυπηρότερον |
[2, 10] |
Αἴτιον
δὲ
τὸ
ἡδὺ
καὶ
|
τὸ |
λυπηρόν·
οὕτω
γὰρ
ἔχει
ὥστε |
[2, 10] |
καὶ
τὸ
λυπηρὸν
κακὸν
καὶ
|
τὸ |
λυπηρότερον
χεῖρον.
(Ὥστε
καὶ
ἐκ |
[2, 7] |
ὅταν
γίνηται
ἀκρατής·
εἰ
οὖν
|
τὸ |
μὲν
ἀδικεῖν
ἑκούσιον,
τὸ
δ᾽ |
[2, 8] |
οἴεται
γὰρ
κακὸν
πράττειν.
ὥστε
|
τὸ |
μὲν
βίᾳ
ἑκάτερον
φάναι
ποιεῖν |
[2, 10] |
ἕνεκα
μία
τῶν
αἰτιῶν
ἐστίν·
|
τὸ |
μὲν
γὰρ
διὰ
τί
αἰτία· |
[2, 1] |
εὐδαιμονισμὸς
καὶ
ἔπαινος
καὶ
ἐγκώμιον.
|
Τὸ |
μὲν
γὰρ
(ἐγκώμιον
λόγος
τοῦ |
[2, 7] |
προαίρεσιν,
πάλιν
ἐκ
τῶνδε
δῆλον.
|
Τὸ |
μὲν
γὰρ
κατὰ
βούλησιν
ὡς |
[2, 7] |
κατὰ
τὸν
λογισμόν.
Ὥστ᾽
εἰ
|
τὸ |
μὲν
δικαιοπραγεῖν
ἑκούσιον,
ὥσπερ
καὶ |
[2, 7] |
κατὰ
(προαίρεσιν
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
|
τὸ |
μὲν
ἑκούσιον
κατὰ
τούτων
τι, |
[2, 10] |
(σκοπός,
οὐ
βουλευτικοί.
Ὥστ᾽
ἐπεὶ
|
τὸ |
μὲν
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὂν
ἢ |
[2, 10] |
ἔχει
ὥστε
τῇ
ψυχῇ
φαίνεσθαι
|
τὸ |
μὲν
ἡδὺ
ἀγαθὸν
(καὶ
τὸ |
[2, 3] |
ἀπεχθητικὸς
δὲ
ὁ
ἐλάττω·
καὶ
|
τὸ |
μὲν
λίαν
πρὸς
ἡδονὴν
ἀρέσκεια, |
[2, 11] |
τούτου,
ἀλλὰ
τῶν
τούτου
ἕνεκα.
|
Τὸ |
μὲν
οὖν
(τυγχάνειν
τούτων
ἄλλης |
[2, 10] |
οὐ
βουλευσάμενοι
οὐδὲ
προνοήσαντες,
ἀνάγκη
|
τὸ |
μὲν
προαιρετὸν
ἅπαν
ἑκούσιον
εἶναι, |
[2, 10] |
τίνος
ἕνεκα
προαιρεῖται,
ἔστι
δὲ
|
τὸ |
μὲν
τίνος,
οὗ
ἕνεκα
προαιρεῖται |
[2, 1] |
τρόπον
μετέχειν
λόγου
ἄμφω,
ἀλλὰ
|
τὸ |
(μὲν
τῷ
ἐπιτάττειν,
τὸ
δὲ |
[2, 5] |
τῆς
ἀνισότητος
ἢ
ὁμοιότητος
πρὸς
|
τὸ |
μέσον,
ἀλλ᾽
ὁτὲ
μὲν
θᾶττον |
[2, 11] |
τινός.
Οὗ
μὲν
οὖν
ἕνεκα
|
τὸ |
μέσον
ἐστίν,
οὗ
αἰτία
ἡ |
[2, 3] |
πρᾶξις
κίνησις.
Ἐν
πᾶσι
δὲ
|
τὸ |
μέσον
τὸ
πρὸς
ἡμᾶς
βέλτιστον· |
[2, 5] |
ὀρθὸν
λόγον,
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
|
τὸ |
μέσον
ὑπερβολῆς
καὶ
(ἐλλείψεως
τῆς |
[2, 5] |
τίνα
δεῖ
ὅρον
ἀποβλέποντας
λέγειν
|
τὸ |
μέσον,
ὕστερον
ἐπισκεπτέον-247;
φανερὸν
ὅτι |
[2, 1] |
καὶ
τὸ
Σόλωνος
ἔχει
καλῶς,
|
τὸ |
μὴ
ζῶντ᾽
εὐδαιμονίζειν,
ἀλλ᾽
ὅταν |
[2, 11] |
(προαιρεῖται
δ᾽
οὐδείς.
Ἔτι
διὰ
|
τὸ |
μὴ
ῥᾴδιον
εἶναι
ἰδεῖν
τὴν |
[2, 1] |
χρῆται
δ᾽
ὁ
ἱππικός-247;
(καὶ
|
τὸ |
μήτε
μίαν
ἡμέραν
εἶναι
εὐδαίμονα |
[2, 1] |
ἐστιν
ἑτέρως
ἄλογον,
ἀφείσθω
τοῦτο
|
τὸ |
μόριον.
Διαφέρει
δ᾽
οὐδὲν
οὔτ᾽ |
[2, 5] |
οὐκ
οὖσα
λανθάνει:
διὰ
γὰρ
|
τὸ |
ὀλίγον
ἀναίσθητος
ἐστίν-247;
οἷον
ὀργὴν |
[2, 10] |
σκεπτέον;
δηλοῖ
δέ
πως
καὶ
|
τὸ |
ὄνομα
αὐτό.
Ἡ
γὰρ
προαίρεσις |
[2, 2] |
ἐστὶ
τὸ
ἦθος,
ὥσπερ
καὶ
|
τὸ |
ὄνομα
σημαίνει
ὅτι
ἀπὸ
ἔθους |
[2, 11] |
τὸ
τέλος.
Τέλος
δ᾽
ἐστὶ
|
τὸ |
οὗ
ἕνεκα.
Ἔστι
γὰρ
πᾶσα |
[2, 10] |
τὸ
δι᾽
ὅ,
τοῦτ᾽
ἐστι
|
τὸ |
οὗ
ἕνεκα,
οἷον
πλοῦτος
(ἢ |
[2, 1] |
τί
ἑκάτερον
αὐτῆς
πρὸ
ἔργου
|
τὸ |
οὕτως
ἔχειν.
Ὑποκείσθω
δὴ
πρῶτον |
[2, 8] |
μὴ
ποιεῖν,
ἀλλ᾽
ἐκεῖνο
ὑπομεῖναι
|
τὸ |
πάθος.
ἔτι
ἴσως
τούτων
τὰ |
[2, 8] |
πράττειν
ἀποδίδομεν.
οὐ
γάρ
φαμεν
|
τὸ |
παιδίον
πράττειν,
οὐδὲ
τὸ
θηρίον, |
[2, 7] |
κατὰ
ὄρεξιν
πράττειν,
οὐδ᾽
ἀκούσιον
|
τὸ |
παρὰ
τὴν
ὄρεξιν,
φανερόν·
ὅτι |
[2, 7] |
εἶναι,
ὥσπερ
καὶ
ἐπιθυμίας·
καὶ
|
(τὸ |
παρὰ
τὸν
θυμὸν
λυπηρόν,
καὶ |
[2, 10] |
ἐναντία
δὲ
τῷ
μέσῳ
(καὶ)
|
τὸ |
πλέον
καὶ
τὸ
ἔλαττον-247;
Αἴτιον |
[2, 2] |
ὅλως
οἷς
ἕπεται
ὡς
ἐπὶ
|
τὸ |
πολὺ
ἡ
αἰσθητικὴ
ἡδονὴ
ἢ |
[2, 8] |
ἔν
τινι
ἡλικίᾳ,
ᾗ
καὶ
|
τὸ |
πράττειν
ἀποδίδομεν.
οὐ
γάρ
φαμεν |
[2, 3] |
σαλάκων,
ὁ
μὲν
γὰρ
ὑπερβάλλει
|
τὸ |
πρέπον,
ὁ
δ᾽
ἐλλείπει
τοῦ |
[2, 10] |
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
ἦν
|
τὸ |
προαιρετόν,
δοξάζομεν
δὲ
πολλὰ
καὶ |
[2, 10] |
οὐ
ταὐτὸν
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
|
τὸ |
προαιρετὸν
ἢ
ταὐτὸν
ἐστίν.
Μάλιστα |
[2, 10] |
τοῦτο
μὲν
φανερόν,
ὅτι
ἀνάγκη
|
τὸ |
προαιρετὸν
τῶν
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι |
[2, 3] |
Ἐν
πᾶσι
δὲ
τὸ
μέσον
|
τὸ |
πρὸς
ἡμᾶς
βέλτιστον·
τοῦτο
γάρ |
[2, 8] |
γὰρ
τὸν
λίθον
ἄνω
καὶ
|
τὸ |
πῦρ
κάτω
βίᾳ
καὶ
ἀναγκαζόμενα |
[2, 1] |
μήθ᾽
ἡλικίαν
πᾶσαν
διὸ
καὶ
|
τὸ |
Σόλωνος
ἔχει
καλῶς,
τὸ
μὴ |
[2, 6] |
γὰρ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης
ἀναγκαῖον
|
τὸ |
συμβαῖνον
ἐστί,
τὰ
δέ
γε |
[2, 10] |
τῷ
βουλευομένῳ
πρὸς
ὃν
σκοπεῖ
|
τὸ |
συμφέρον,
περὶ
μὲν
τοῦ
τέλους |
[2, 5] |
ἐναντιώτερος
εἶναι,
οἷον
καὶ
περὶ
|
τὸ |
σῶμα
ἐν
μὲν
τοῖς
πόνοις |
[2, 8] |
ποιεῖν
οἰκεῖα
τοῖς
εἰρημένοις
εἶναι·
|
τό |
τε
γὰρ
βίαιον
ἀκούσιον,
καὶ |
[2, 1] |
μαρτύρια
τὰ
δοκοῦντα
πᾶσιν
ἡμῖν.
|
(Τό |
τε
γὰρ
εὖ
πράττειν
καὶ |
[2, 3] |
αὐτὴ
δὴ
ἐστίν.
Συνειλημμένον
γὰρ
|
τό |
τε
πάθος
λέγεται
καὶ
τὸ |
[2, 1] |
ζωὴ
σπουδαία.
Τοῦτ᾽
ἄρα
ἐστὶ
|
τὸ |
τέλεον
ἀγαθόν,
ὅπερ
ἦν
ἡ |
[2, 11] |
τὴν
ἀρετὴν
ἂν
ὀρθὸν
εἴη
|
τὸ |
τέλος,
ἀλλ᾽
οὐ
τὰ
πρὸς |
[2, 11] |
ἀρχαί,
οὕτω
καὶ
ταῖς
(ποιητικαῖς
|
τὸ |
τέλος
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις.
Ἐπειδὴ |
[2, 10] |
εἶναι
καὶ
μὴ
τῶν
πρὸς
|
τὸ |
τέλος,
δῆλον
ὅτι
ἡ
προαίρεσις |
[2, 10] |
ἄλλου.
Βούλεται
δέ
γε
μάλιστα
|
τὸ |
τέλος,
καὶ
δοξάζει
δεῖν
καὶ |
[2, 10] |
οὐδὲν
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
τὰ
πρὸς
|
τὸ |
τέλος·
λέγω
δ᾽
οἷον
οὐθεὶς |
[2, 11] |
τέλους
δεῖ
πράττειν·
(τοῦ
δὲ
|
τὸ |
τέλος
ὀρθὸν
εἶναι
τῆς
προαιρέσεως |
[2, 11] |
ἀναμάρτητον
ποιεῖ
τὴν
προαίρεσιν
καὶ
|
τὸ |
τέλος
ὀρθόν,
οὕτως
ὥστε
οὗ |
[2, 11] |
τέλος,
ἀλλ᾽
οὐ
τὰ
πρὸς
|
τὸ |
τέλος.
Τέλος
δ᾽
ἐστὶ
τὸ |
[2, 11] |
Τῆς
μὲν
οὖν
νοήσεως
ἀρχὴ
|
τὸ |
τέλος,
τῆς
δὲ
πράξεως
ἡ |
[2, 10] |
στρατηγὸς
ποῦ
στρατοπεδεύσηται,
οἷς
ἀγαθὸν
|
τὸ |
τέλος
τὸ
ἁπλῶς
ἄριστον
ἐστίν· |
[2, 10] |
ἀγάγῃ,
ἢ
αὐτὸς
δύναται
πρὸς
|
τὸ |
τέλος.
Τὸ
δὲ
τέλος
ἐστὶ |
[2, 10] |
ἀκριβείας-247;
περὶ
δὲ
τῶν
πρὸς
|
τὸ |
τέλος
φερόντων
ἡ
σκέψις
καὶ |
[2, 6] |
τοῦ
τριγώνου
δύο
ὀρθὰς
ἀνάγκη
|
τὸ |
τετράγωνον
ἔχειν
τέτταρας
ὀρθάς,
φανερὸν |
[2, 6] |
μεταβάλλει
τὸ
τρίγωνον,
ἀνάγκη
(καὶ
|
τὸ |
τετράγωνον
μεταβάλλειν,
οἷον
εἰ
τρεῖς, |
[2, 11] |
ποῖός
τις·
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
|
τὸ |
τίνος
ἕνεκα
πράττει,
ἀλλ᾽
οὐ |
[2, 3] |
τό
τε
πάθος
λέγεται
καὶ
|
τὸ |
τοιόνδε
εἶναι.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ |
[2, 6] |
τρίγωνον.
Εἰ
δέ
γε
μεταβάλλει
|
τὸ |
τρίγωνον,
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
τετράγωνον |
[2, 11] |
ἐκεῖνο,
ὥσπερ
ἐκεῖ,
εἰ
ἔστι
|
τὸ |
τρίγωνον
δύο
ὀρθαί,
ἀνάγκη
τοδὶ |
[2, 6] |
τούτου
τὸ
δύο
ὀρθὰς
ἔχειν
|
τὸ |
τρίγωνον.
Εἰ
δέ
γε
μεταβάλλει |
[2, 6] |
γὰρ
μηθὲν
ἄλλο
αἴτιον
(τοῦ
|
τὸ |
τρίγωνον
οὕτως
ἔχειν,
ἀρχή
τις |
[2, 10] |
φθορὰ
καὶ
διαστροφὴ
οὐκ
εἰς
|
τὸ |
τυχόν,
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ
ἐναντία |
[2, 2] |
ἔχει
τὴν
ἐπίδοσιν,
(ἐθίζεται
δὲ
|
τὸ |
ὑπ᾽
ἀγωγῆς
μὴ
ἐμφύτου
τῷ |
[2, 10] |
διαστροφὴν
οὐ
τὸ
ἀγαθόν,
ἀλλὰ
|
τὸ |
φαινόμενον
ἀγαθόν.
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι |
[2, 8] |
ἔνεστιν.
σχεδὸν
δὲ
τούτοις
δυσὶ
|
τὸ |
φύσει
διορίζομεν,
τῷ
τε
ὅσα |
[2, 1] |
ἄλλο
ἐστὶ
μέρος
ψυχῆς,
οἷον
|
τὸ |
φυτικόν.
Ἀνθρωπίνης
γὰρ
ψυχῆς
τὰ |
[2, 9] |
μὲν
τὸ
ἔχειν,
ἓν
δὲ
|
τὸ |
χρῆσθαι
τῇ
ἐπιστήμη,
ὁ
ἔχων |
[2, 10] |
τῶν
εἰς
τοῦτο
τεινόντων,
πότερον
|
τόδε |
ἢ
τόδε
συντείνει,
ἢ
δεδογμένου |
[2, 10] |
τοῦτο
τεινόντων,
πότερον
τόδε
ἢ
|
τόδε |
συντείνει,
ἢ
δεδογμένου
τοῦτο
πῶς |
[2, 11] |
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις.
Ἐπειδὴ
δεῖ
|
τόδε |
ὑγιαίνειν,
ἀνάγκη
τοδὶ
ὑπάρξαι,
εἰ |
[2, 11] |
τὸ
τρίγωνον
δύο
ὀρθαί,
ἀνάγκη
|
τοδὶ |
εἶναι.
Τῆς
μὲν
οὖν
νοήσεως |
[2, 9] |
ὥσπερ
αἱ
Πελιάδες,
ἤτοι
ὡς
|
τοδὶ |
μὲν
πόμα,
ἀλλ᾽
(ὡς
φίλτρον |
[2, 11] |
Ἐπειδὴ
δεῖ
τόδε
ὑγιαίνειν,
ἀνάγκη
|
τοδὶ |
ὑπάρξαι,
εἰ
ἔσται
ἐκεῖνο,
ὥσπερ |
[2, 6] |
διὸ
καὶ
ἑκάστη
πολλὰ
δύναται
|
τοιαῦτα |
γεννᾶν,
οἷον
ἄνθρωπος
ἀνθρώπους
καὶ |
[2, 10] |
καὶ
κακὸν
καὶ
τὰ
φαινόμενα,
|
τοιαῦτα |
δὲ
φύσει
ἡδονὴ
καὶ
λύπη. |
[2, 3] |
καὶ
ἐπὶ
τὰ
ἄλλα
τὰ
|
τοιαῦτα. |
~Εἰλημμένων
δὲ
τούτων,
μετὰ
ταῦτα |
[2, 2] |
Λέγω
δὲ
πάθη
μὲν
τὰ
|
τοιαῦτα, |
θυμὸν
φόβον
αἰδῶ
ἐπιθυμίαν,
ὅλως |
[2, 3] |
Τὰ
μὲν
πάθη
ταῦτα
καὶ
|
τοιαῦτα |
συμβαίνει
ταῖς
ψυχαῖς,
πάντα
δὲ |
[2, 10] |
εἶναι
καὶ
μὴ
τὰ
μὲν
|
τοιαῦτα |
ὥστε
ἐνδέχεσθαι
βουλεύσασθαι
περὶ
αὐτῶν· |
[2, 8] |
καὶ
γῆρας
καὶ
τἆλλα
τὰ
|
(τοιαῦτα. |
ὥστε
μὴ
κατὰ
φύσιν
ἑκάτερος |
[2, 6] |
πράττειν.
Τῶν
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι
|
τοιαῦται, |
ὅθεν
πρῶτον
αἱ
κινήσεις,
κύριαι |
[2, 1] |
διανοητικαὶ
μετὰ
λόγου,
αἱ
μὲν
|
τοιαῦται |
τοῦ
λόγον
ἔχοντος,
ὃ
ἐπιτακτικόν |
[2, 8] |
ἢ
πράξεις
αἱ
κατὰ
τὰς
|
τοιαύτας |
διανοίας
καὶ
λογισμούς,
ἀλλ᾽
ὥσπερ |
[2, 6] |
καὶ
τὰς
ἀρχὰς
αὐτῶν
εἶναι
|
τοιαύτας. |
(Ἐκ
γὰρ
τῶν
ἐξ
ἀνάγκης |
[2, 1] |
Καὶ
ἡ
ἀρετὴ
ἄρα
ἡ
|
τοιαύτη |
διάθεσις
ἐστίν,
ἣ
(γίνεταί
τε |
[2, 5] |
δ᾽
ὑπόκειται
ἀρετὴ
εἶναι
ἡ
|
τοιαύτη |
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς
πρακτικοὶ
τῶν |
[2, 1] |
τέλος
ἑκάστου
τὸ
ἔργον.
Φανερὸν
|
τοίνυν |
ἐκ
τούτων
ὅτι
βέλτιον
τὸ |
[2, 10] |
φύσει
ἡδονὴ
καὶ
λύπη.
(Ἀνάγκη
|
τοίνυν, |
ἐπειδὴ
ἡ
ἀρετὴ
μὲν
ἡ |
[2, 2] |
διὰ
τούτων
εἰσίν.
~Ὅτι
μὲν
|
τοίνυν |
ἡ
ἠθικὴ
ἀρετὴ
περὶ
ἡδέα |
[2, 5] |
περὶ
ἕκαστα
μέση
ἐστίν.
δῆλον
|
τοίνυν |
ὅτι
αἱ
ἀρεταὶ
ἢ
πᾶσαι |
[2, 6] |
καὶ
ἑκὼν
δῆλον
ὅτι.
Δῆλον
|
τοίνυν |
ὅτι
καὶ
ἡ
ἀρετὴ
καὶ |
[2, 7] |
Τοῦτο
δ᾽
ἀδύνατον.
Τι
μὲν
|
τοίνυν |
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἑκούσιον
τὸ |
[2, 1] |
ἕνεκα
τἆλλα
πάντα.
Ὅτι
μὲν
|
τοίνυν |
τὸ
ἔργον
βέλτιον
τῆς
ἕξεως |
[2, 7] |
οἱ
ἀκρατεῖς
γινόμενοι.
Ἐκ
μὲν
|
τοίνυν |
τούτων
δόξειεν
ἂν
τὸ
κατ᾽ |
[2, 3] |
τε
πάθος
λέγεται
καὶ
τὸ
|
τοιόνδε |
εἶναι.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἡ |
[2, 5] |
ὀργίζεσθαι
ῥαπιζόμενον.
ἀλλ᾽
ὀλίγοι
οἱ
|
τοιοῦτοι, |
ἐπ᾽
ἐκεῖνο
δὲ
πάντες
ῥέπουσι |
[2, 6] |
μεταβάλλοι,
τοιοῦτον
δ᾽
ἐστί,
κακεῖνο
|
τοιοῦτον |
ἀναγκαῖον
εἶναι.
Δῆλον
δ᾽
ὃ |
[2, 6] |
ὀκτώ.
Κἂν
εἰ
μὴ
μεταβάλλοι,
|
τοιοῦτον |
δ᾽
ἐστί,
κακεῖνο
τοιοῦτον
ἀναγκαῖον |
[2, 1] |
ἕκαστον
ἔργου·
ὁ
δ᾽
ἔπαινος
|
τοιοῦτον |
εἶναι
καθόλου·
ὁ
δ᾽
εὐδαιμονισμὸς |
[2, 10] |
(ἢ
ἡδονὴ
ἤ
τι
ἄλλο
|
τοιοῦτον |
ὃ
τυγχάνει
οὗ
ἕνεκα.
Βουλεύεται |
[2, 8] |
ὅτι
τῶν
ἐν
ψυχῇ
τι
|
τοιοῦτον |
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
οὖν
τῶν |
[2, 11] |
αἴτιον.
Ἡ
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια
|
τοιοῦτον, |
τῶν
ἐπαινετῶν
δ᾽
ἡ
ἐγκράτεια. |
[2, 5] |
ἐστί
τις
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς
|
τοιοῦτος |
ἔσται
ὁ
ἔχων
αὐτὴν
ὥστε |
[2, 8] |
δὲ
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τῶν
|
τοιούτων, |
βίᾳ
πώς,
οὐ
μέντοι
γ᾽ |
[2, 6] |
τῶν
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
|
τοιούτων |
εἰσὶν
αὐτοί.
Ὥστε
ὅσων
πράξεων |
[2, 6] |
ἐστι
τοῖς
ἀνθρώποις,
πολλὰ
τῶν
|
τοιούτων, |
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
τοιούτων
εἰσὶν |
[2, 8] |
μὲν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τῶν
|
(τοιούτων |
μὴ
ὑπάρξαι
ἢ
ὑπάρξαι,
ἀεὶ |
[2, 10] |
ἢ
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ
δὲ
τῶν
|
τοιούτων |
πράττομεν
οὐ
βουλευσάμενοι
οὐδὲ
προνοήσαντες, |
[2, 1] |
Δεῖ
δὴ
ζητεῖν
ὥσπερ
ἐν
|
τοῖς |
ἄλλοις
ἔχοντές
τι
ζητοῦσι
πάντες, |
[2, 10] |
τὸ
βουλεύσασθαι.
Διὸ
οὔτε
ἐν
|
τοῖς |
ἄλλοις
ζῴοις
ἐστὶν
ἡ
προαίρεσις, |
[2, 6] |
κίνησις.
Ἐπεὶ
δ᾽
(ὥσπερ
ἐν
|
τοῖς |
ἄλλοις
ἡ
ἀρχὴ
αἰτία
ἐστὶ |
[2, 10] |
ἐν
ἀρχῇ
βραχέως,
ἐν
δὲ
|
τοῖς |
ἀναλυτικοῖς
δι᾽
ἀκριβείας-247;
περὶ
δὲ |
[2, 3] |
τῷ
μὴ
λυπεῖσθαι
μηδ᾽
ἐπὶ
|
τοῖς |
ἀναξίοις
εὖ
πράττουσιν,
ἀλλ᾽
εὐχερὴς |
[2, 6] |
καὶ
ὃ
ἐφ᾽
αὑτοῖς
ἐστι
|
τοῖς |
ἀνθρώποις,
πολλὰ
τῶν
τοιούτων,
καὶ |
[2, 10] |
μή,
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
βουλεύσασθαι
|
τοῖς |
ἀνθρώποις,
ταῦτα
δ᾽
ἐστὶν
ὅσα |
[2, 2] |
Μετὰ
ταῦτα
ἡ
διαίρεσις
ἐν
|
τοῖς |
ἀπηλλαγμένοις
τῶν
παθημάτων
καὶ
τῶν |
[2, 8] |
ἔξωθέν
τι
κινῇ.
ἐν
μὲν
|
τοῖς |
ἀψύχοις
ἁπλῆ
ἡ
ἀρχή,
ἐν |
[2, 2] |
ἤδη
τὸ
ἐνεργητικόν,
ὃ
ἐν
|
τοῖς |
ἀψύχοις
οὐχ
ὁρῶμεν
οὐδὲ
γὰρ |
[2, 8] |
(μὴ
βίᾳ
τι
ποιεῖν
οἰκεῖα
|
τοῖς |
εἰρημένοις
εἶναι·
τό
τε
γὰρ |
[2, 8] |
ἁπλῆ
ἡ
ἀρχή,
ἐν
δὲ
|
τοῖς |
ἐμψύχοις
πλεονάζει·
οὐ
γὰρ
ἀεὶ |
[2, 10] |
δὲ
περὶ
αὐτῶν
ἐν
μὲν
|
τοῖς |
ἐν
ἀρχῇ
βραχέως,
ἐν
δὲ |
[2, 1] |
ψυχῇ,
καθάπερ
διαιρούμεθα
καὶ
ἐν
|
τοῖς |
ἐξωτερικοῖς
λόγοις:
φρόνησις
γὰρ
καὶ |
[2, 10] |
μὲν
οὖν
καὶ
ἐπιθυμία
καὶ
|
τοῖς |
θηρίοις
ὑπάρχει,
προαίρεσις
δ᾽
οὔ. |
[2, 10] |
καὶ
ἐπιθυμίας
προαιροῦνται·
καὶ
ἐν
|
τοῖς |
πάθεσιν
ὄντες
οὐ
(προαιροῦνται,
ἀλλὰ |
[2, 5] |
περὶ
τὸ
σῶμα
ἐν
μὲν
|
τοῖς |
πόνοις
ὑγιεινότερον
ἡ
ὑπερβολὴ
τῆς |
[2, 11] |
σκοπὸν
ὀρθὸν
εἶναι,
ἐν
δὲ
|
τοῖς |
πρὸς
τὸν
σκοπὸν
διαμαρτάνειν·
ἔστι |
[2, 11] |
συμβαίνει
ταῦτα,
καὶ
ἔτι
ὁμολογεῖται
|
τοῖς |
φαινομένοις.
|
[2, 8] |
αὐτήν.
αἱ
μὲν
οὖν
περὶ
|
τὸν |
ἀκρατῆ
καὶ
ἐγκρατῆ
ἀπορίαι
αὗται> |
[2, 8] |
διὸ
περὶ
τὸν
ἐγκρατῆ
καὶ
|
τὸν |
ἀκρατῆ
πλείστη
ἀμφισβήτησις
ἐστίν.
ἐναντίας |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον
ἐστὶ
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
|
Τὸν |
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
καὶ
ἐπὶ |
[2, 1] |
ψυχῆς
τὰ
λόγου
μετέχοντα,
οὐ
|
τὸν |
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
μετέχειν
λόγου |
[2, 7] |
ἀκρατεύεσθαι
ἐστίν.
Ὥστε
ἅμα
συμβήσεται
|
τὸν |
αὐτὸν
(ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν· |
[2, 8] |
ποιεῖ,
χαίρων
δέ.
διὸ
περὶ
|
τὸν |
ἐγκρατῆ
καὶ
τὸν
ἀκρατῆ
πλείστη |
[2, 6] |
ἐκεῖνος
καὶ
τὸν
ψόγον
καὶ
|
τὸν |
ἔπαινον
ἔχει-247;
δῆλον
ὅτι
καὶ |
[2, 8] |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ταῦτα.
διὸ
(καὶ
|
τὸν |
ἔρωτα
πολλοὶ
ἀκούσιον
τιθέασιν,
καὶ |
[2, 8] |
βίᾳ
πράττειν
ἢ
ἀμφοτέρους
ἢ
|
τὸν |
ἕτερον,
ὥστε
ἢ
μὴ
ἑκόντας |
[2, 8] |
πράττειν,
οὐδὲ
τὸ
θηρίον,
ἀλλὰ
|
τὸν |
ἤδη
(διὰ
λογισμὸν
πράττοντα.
δοκεῖ |
[2, 1] |
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι
τῶν
φαύλων
|
τὸν |
ἥμισυν
τοῦ
βίου·
ὅμοιοι
γὰρ |
[2, 7] |
τὸ
βίαιον
ἀκούσιον,
τὸ
κατὰ
|
τὸν |
θυμὸν
ἑκούσιον
ἂν
εἴη
πᾶν. |
[2, 7] |
καὶ
ἐπιθυμίας·
καὶ
(τὸ
παρὰ
|
τὸν |
θυμὸν
λυπηρόν,
καὶ
βίαιον
ἡ |
[2, 8] |
τῶν
ἀψύχων
λέγομεν·
καὶ
γὰρ
|
τὸν |
λίθον
ἄνω
καὶ
τὸ
πῦρ |
[2, 2] |
γὰρ
ἂν
μυριάκις
ῥίψῃς
ἄνω
|
τὸν |
λίθον,
οὐδέποτε
ποιήσει
τοῦτο
μὴ |
[2, 8] |
διὰ
τὴν
ὄρεξιν
καὶ
διὰ
|
τὸν |
λογισμὸν
ἑκάτερον
ἄκοντα
ποτὲ
πράττειν· |
[2, 8] |
ὅ
τ᾽
ἀκρατὴς
βίᾳ
παρὰ
|
τὸν |
λογισμόν.
ἧττον
δὲ
δοκεῖ
λυπεῖσθαι· |
[2, 7] |
ὁ
κατὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
παρὰ
|
τὸν |
λογισμὸν
οἷος
πράττειν,
ἀκρατεύεται
δ᾽ |
[2, 7] |
πράττῃ
παρὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
κατὰ
|
τὸν |
λογισμόν.
Ὥστ᾽
εἰ
τὸ
μὲν |
[2, 8] |
ἑκούσιον.
ἔτι
δὲ
μικρὸν
προαγαγόντες
|
τὸν |
λόγον,
ἐπιθῶμεν
τέλος
τῷ
περὶ |
[2, 11] |
ἐγκράτεια·
αὕτη
γὰρ
οὐ
διαφθείρει
|
τὸν |
λόγον.
Ἔστι
δ᾽
ἀρετὴ
καὶ |
[2, 11] |
προαιρεῖσθαι,
ἢ
ὥσπερ
δοκεῖ
τισί,
|
τὸν |
(λόγον.
Ἔστι
δὲ
τοῦτο
ἐγκράτεια· |
[2, 11] |
αὐτῶν,
ἐπεὶ
ὅσοις
γε
δοκεῖ
|
τὸν |
λόγον
ὀρθὸν
παρέχειν
ἡ
ἀρετή, |
[2, 3] |
ἔχειν
τὴν
δύναμιν
παθητικὴν
παρὰ
|
τὸν |
λόγον.
Οὐ
δεῖ
δὲ
ἀγνοεῖν |
[2, 11] |
τὸν
σκοπὸν
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
|
τὸν |
μὲν
σκοπὸν
ἡμαρτῆσθαι,
τὰ
δὲ |
[2, 11] |
Λέγομεν
δὲ
προαπορήσαντες.
Ἔστι
(γὰρ
|
τὸν |
μὲν
σκοπὸν
ὀρθὸν
εἶναι,
ἐν |
[2, 5] |
ἐστίν-247;
οἷον
ὀργὴν
πραότητι
καὶ
|
τὸν |
ὀργίλον
τῷ
πράῳ.
(καίτοι
ἐστὶν |
[2, 5] |
ἕξεων,
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι
κατὰ
|
τὸν |
ὀρθὸν
λόγον
τίς
δ᾽
ὁ |
[2, 5] |
δὲ
καὶ
ἄριστον
τὸ
κατὰ
|
τὸν |
ὀρθὸν
λόγον,
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ |
[2, 1] |
(Ὅτι
δὲ
τὸ
γένος
καὶ
|
τὸν |
ὅρον
αὐτῆς
λέγομεν
καλῶς,
μαρτύρια |
[2, 11] |
εἶναι,
ἐν
δὲ
τοῖς
πρὸς
|
τὸν |
σκοπὸν
διαμαρτάνειν·
ἔστι
δὲ
τὸν |
[2, 11] |
τὸν
σκοπόν;
τιθέμεθα
δὴ
ὅτι
|
τὸν |
σκοπόν,
διότι
τούτου
οὐκ
ἔστι |
[2, 11] |
Πότερον
δ᾽
ἡ
ἀρετὴ
ποιεῖ
|
τὸν |
σκοπὸν
ἢ
τὰ
πρὸς
τὸν |
[2, 11] |
τὸν
σκοπὸν
ἢ
τὰ
πρὸς
|
τὸν |
σκοπόν;
τιθέμεθα
δὴ
ὅτι
τὸν |
[2, 1] |
τῆς
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
τοῦτον
|
τὸν |
τρόπον
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ> |
[2, 9] |
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
τοῦτον
|
τὸν |
τρόπον·
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως
μετὰ |
[2, 3] |
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν
διωρίσθω
|
τὸν |
τρόπον
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν |
[2, 3] |
τροφήν,
ὃ
δὲ
δυσχερὴς
κατὰ
|
τὸν |
φθόνον
ἐστίν.
Τὸ
δὲ
πρὸς |
[2, 6] |
γὰρ
ἄλλος
αἴτιος,
ἐκεῖνος
καὶ
|
τὸν |
ψόγον
καὶ
τὸν
ἔπαινον
ἔχει-247; |
[2, 6] |
λέγειν
ἀκριβῶς
οἷόν
τε,
πλὴν
|
τοσοῦτον. |
Εἰ
γὰρ
μηθὲν
ἄλλο
αἴτιον |
[2, 10] |
καὶ
ἡ
βούλησις
φύσει
μὲν
|
τοῦ |
ἀγαθοῦ
ἐστί,
παρὰ
φύσιν
δὲ |
[2, 8] |
δ᾽
ὅλη
ἑκοῦσα
ψυχὴ
καὶ
|
τοῦ |
ἀκρατοῦς
καὶ
τοῦ
ἐγκρατοῦς
πράττει, |
[2, 4] |
ἢ
περὶ
γενέσεως,
αἱ
δὲ
|
τοῦ |
ἀλόγου,
ἔχοντος
δ᾽
ὄρεξιν
οὐ |
[2, 1] |
λόγον
ἔχει,
αἱ
δ᾽
ἠθικαὶ
|
τοῦ |
ἀλόγου
μέν,
ἀκολουθητικοῦ
δὲ
κατὰ |
[2, 2] |
τοῦτο
ψυχῆς
κατὰ
ἐπιτακτικὸν
λόγον
|
τοῦ |
ἀλόγου
μέν,
δυναμένου
δ᾽
ἀκολουθεῖν |
[2, 1] |
κατὰ
συμβεβηκὸς
καὶ
οὐκ
οὐσία
|
τοῦ |
αὐτοῦ.
Ἀφῄρηται
δὲ
καὶ
εἴ |
[2, 5] |
ἔσται
ὁ
ἔχων
αὐτὴν
ὥστε
|
τοῦ |
αὐτοῦ
πράγματος
ὃ
μὲν
ἀποδέχεσθαι |
[2, 10] |
τοῦτ᾽
αἴτιόν
φαμεν
εἶναι,
οἷον
|
τοῦ |
βαδίζειν
ἡ
κομιδὴ
τῶν
χρημάτων, |
[2, 8] |
αἰτίαν,
ὅτι
καθ᾽
ὁμοιότητά
τινα
|
τοῦ |
βίᾳ,
καθ᾽
ἣν
καὶ
(ἐπὶ |
[2, 8] |
καὶ
ἐγκρατῆ
ἀπορίαι
αὗται>
περὶ
|
τοῦ |
βίᾳ
πράττειν
ἢ
ἀμφοτέρους
ἢ |
[2, 8] |
βίαιον
εἶναι
φαμέν.
ὥστε
περὶ
|
τοῦ |
βίᾳ
σκεπτέον
πρῶτον,
τί
ἐστι |
[2, 1] |
σπουδαῖοι
τῶν
φαύλων
τὸν
ἥμισυν
|
τοῦ |
βίου·
ὅμοιοι
γὰρ
καθεύδοντες
πάντες. |
[2, 10] |
τε
καὶ
ὄρεξις,
ὅταν
(ἐκ
|
τοῦ |
βουλεύσασθαι
συμπερανθῶσιν.
Ἐπεὶ
δὲ
βουλεύεται |
[2, 11] |
ἕνεκα
τοῦ
τέλους
δεῖ
πράττειν·
|
(τοῦ |
δὲ
τὸ
τέλος
ὀρθὸν
εἶναι |
[2, 1] |
ψυχῆς
ἔργον
τὸ
ζῆν
ποιεῖν,
|
τοῦ |
δὲ
χρῆσις
καὶ
(ἐγρήγορσις·
ὁ |
[2, 10] |
γὰρ
τὸ
βουλεύσασθαι,
οὐδ᾽
ὑπόληψις
|
τοῦ |
διὰ
τί·
ἀλλὰ
δοξάσαι
μὲν |
[2, 8] |
ψυχὴ
καὶ
τοῦ
ἀκρατοῦς
καὶ
|
τοῦ |
ἐγκρατοῦς
πράττει,
βίᾳ
δ᾽
οὐδέτερος, |
[2, 6] |
μή,
ὧν
γε
κύριός
ἐστι
|
τοῦ |
εἶναι
καὶ
τοῦ
μὴ
εἶναι. |
[2, 8] |
λόγον,
ἐπιθῶμεν
τέλος
τῷ
περὶ
|
τοῦ |
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διορισμῷ.
δοκεῖ |
[2, 9] |
οὖν
προσδιοριστέον.
περὶ
μὲν
οὖν
|
τοῦ |
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
τοῦτον |
[2, 10] |
(εὐδαιμονεῖν,
ἀλλὰ
χρηματίζεσθαι
ἢ
κινδυνεύειν
|
τοῦ |
εὐδαιμονεῖν
ἕνεκα·
καὶ
ὅλως
δηλοῖ |
[2, 8] |
δοκεῖ
λυπεῖσθαι·
ἡ
γὰρ
ἐπιθυμία
|
τοῦ |
ἡδέος,
ᾗ
ἀκολουθεῖ
χαίρων,
ὥστε |
[2, 7] |
πᾶν
λυπηρόν
ἡ
γὰρ
ἐπιθυμία
|
τοῦ |
ἡδέος-247;
ὥστε
(βίαιον
καὶ
ἀκούσιον. |
[2, 1] |
διὸ
οὐδ᾽
αἱ
ἀρεταὶ
αἱ
|
τοῦ |
θρεπτικοῦ
καὶ
αὐξητικοῦ
ἀνθρώπου·
δεῖ |
[2, 7] |
Ἡράκλειτος
λέγειν
εἰς
τὴν
ἰσχὺν
|
τοῦ |
θυμοῦ
βλέψας
ὅτι
λυπηρὰ
ἡ |
[2, 1] |
ἐστίν·
καὶ
ἡ
βελτίστη
ἕξις
|
τοῦ |
ἱματίου
ἀρετὴ
ἐστίν.
Ὁμοίως
δὲ |
[2, 1] |
Τὸ
μὲν
γὰρ
(ἐγκώμιον
λόγος
|
τοῦ |
καθ᾽
ἕκαστον
ἔργου·
ὁ
δ᾽ |
[2, 10] |
ἐστί,
παρὰ
φύσιν
δὲ
καὶ
|
τοῦ |
κακοῦ,
καὶ
βούλεται
(φύσει
μὲν |
[2, 7] |
μᾶλλον
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ
βούλησιν
|
τοῦ |
κατ᾽
ἐπιθυμίαν
καὶ
θυμόν.
Τεκμήριον |
[2, 4] |
ταῦτα
διῄρηνται,
καὶ
αἱ
μὲν
|
τοῦ |
λόγον
ἔχοντος
διανοητικαί,
ὧν
ἔργον |
[2, 1] |
μετὰ
λόγου,
αἱ
μὲν
τοιαῦται
|
τοῦ |
λόγον
ἔχοντος,
ὃ
ἐπιτακτικόν
ἐστι |
[2, 8] |
καὶ
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι,
οὐ
διαφωνοῦντος
|
τοῦ |
λόγου
καὶ
τῆς
ὀρέξεως,
ὅταν |
[2, 3] |
(δῆλον
διὰ
τῆς
ἐπαγωγῆς
καὶ
|
τοῦ |
λόγου.
Τὰ
γὰρ
ἐναντία
(φθείρει |
[2, 3] |
τὴν
ὑπερβολὴν
ἢ
χρόνου
ἢ
|
τοῦ |
μᾶλλον
ἢ
πρός
τι
τῶν |
[2, 3] |
ἴσον
τοῦ
μὲν
ἐλάττονος
μεῖζον,
|
τοῦ |
μείζονος
δὲ
ἔλαττον.
Ὥστ᾽
ἀνάγκη |
[2, 3] |
ἑκάτερον
ἐστίν,
οἷον
τὸ
ἴσον
|
τοῦ |
μὲν
ἐλάττονος
μεῖζον,
τοῦ
μείζονος |
[2, 5] |
οὐ
πρὸς
ἅπαντα
ὁμοίως
ἀφέστηκε
|
τοῦ |
μέσου,
ἀλλ᾽
ἧττον
μὲν
φιλόπονοι |
[2, 5] |
ὑπερβολὴ
τῆς
(ἐλλείψεως
καὶ
ἐγγύτερον
|
τοῦ |
μέσου,
ἐν
δὲ
τῇ
τροφῇ |
[2, 10] |
ἀπάτην
καὶ
τὴν
προαίρεσιν
ἀπὸ
|
τοῦ |
μέσου
ἐπὶ
τὰ
ἐναντία
γίνεσθαι |
[2, 6] |
κύριός
ἐστι
τοῦ
εἶναι
καὶ
|
τοῦ |
μὴ
εἶναι.
Ὅσα
δ᾽
ἐφ᾽ |
[2, 1] |
ἐν
τῷ
ὕπνῳ.
Ὅσον
δὲ
|
τοῦ |
πῃ
κινεῖσθαι
μετέχουσι,
καὶ
αἱ |
[2, 1] |
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ>
τὸ
ἔργον
|
(τοῦ |
πράγματος
καὶ
τῆς
ἀρετῆς,
ἀλλ᾽ |
[2, 7] |
ἅμα
τὸ
κατὰ
τὸ
αὐτὸ
|
τοῦ |
πράγματος,
μᾶλλον
ἑκούσιον
τὸ
κατὰ |
[2, 3] |
τὸ
πρέπον,
ὁ
δ᾽
ἐλλείπει
|
τοῦ |
πρέποντος·
(καὶ
ὁ
μὲν
πανοῦργος |
[2, 4] |
ὧν
ἔργον
(ἀλήθεια,
ἢ
περὶ
|
τοῦ |
πῶς
ἔχει
ἢ
περὶ
γενέσεως, |
[2, 1] |
ὅλης
ἀρετῆς,
ὥσπερ
οὐδ᾽
ἡ
|
τοῦ |
σώματος·
ἐν
τῷ
ὕπνῳ
γὰρ |
[2, 1] |
ὑγίειαν,
ὅτι
ἡ
ἀρίστη
διάθεσις
|
τοῦ |
σώματος,
καὶ
Κορίσκος
ὁ
(τῶν |
[2, 2] |
δέ
εἰσιν
ὅσαι
αἴτιαί
εἰσι
|
τοῦ |
ταῦτα
ἢ
κατὰ
λόγον
ὑπάρχειν |
[2, 11] |
τούτων
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα
ἕνεκα
|
τοῦ |
τέλους
δεῖ
πράττειν·
(τοῦ
δὲ |
[2, 10] |
γὰρ
ὁ
βουλευόμενος,
εἰ
ἀπὸ
|
τοῦ |
τέλους
ἔσκεπται,
ἢ>
ὅ
τι |
[2, 10] |
ἡ
προαίρεσις.
(Περὶ
μὲν
δὴ
|
τοῦ |
τέλους
οὐδεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
τοῦτο |
[2, 10] |
σκοπεῖ
τὸ
συμφέρον,
περὶ
μὲν
|
τοῦ |
τέλους
οὐθεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
τοῦτ᾽ |
[2, 10] |
μὲν
γὰρ>
καὶ
δόξα
μάλιστα
|
τοῦ |
τέλους,
προαίρεσις
δ᾽
οὐκ
ἔστιν. |
[2, 11] |
δ᾽
οὐδ᾽
ἄλλη
οὐδεμία
περὶ
|
τοῦ |
τέλους·
ὥσπερ
γὰρ
ταῖς
θεωρητικαῖς |
[2, 6] |
Εἰ
γὰρ
μηθὲν
ἄλλο
αἴτιον
|
(τοῦ |
τὸ
τρίγωνον
οὕτως
ἔχειν,
ἀρχή |
[2, 6] |
τῶν
ἀποδείξεων.
Εἰ
γὰρ
ἔχοντος
|
τοῦ |
τριγώνου
δύο
ὀρθὰς
ἀνάγκη
τὸ |
[2, 10] |
προαιρεῖται,
ἀλλὰ
περιπατεῖν
ἢ
καθῆσθαι
|
τοῦ |
ὑγιαίνειν
ἕνεκεν,
οὐδ᾽
(εὐδαιμονεῖν,
ἀλλὰ |
[2, 7] |
ἑκούσιον
εἶναι,
ἐκ
δὲ
(τῶνδε
|
τοὐναντίον. |
Ἅπαν
γὰρ
ὃ
ἑκών
τις |
[2, 7] |
μοχθηρία
τις
φαίνεται·
συμβήσεται
δὲ
|
τοὐναντίον. |
Βούλεται
μὲν
γὰρ
οὐθεὶς
ἃ |
[2, 11] |
καλὰ
ἀπρακτεῖν
δὲ
τὰ
αἰσχρά,
|
τοὐναντίον |
ποιεῖ,
δῆλον
ὅτι
οὐ
σπουδαῖός |
[2, 1] |
διανοητική.
Ἐπαινοῦμεν
γὰρ
οὐ
μόνον
|
τοὺς |
δικαίους
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς
συνετοὺς |
[2, 8] |
οὐκ
ἐφ᾽
αὑτῷ.
διὸ
καὶ
|
τοὺς |
ἐνθουσιῶντας
καὶ
προλέγοντας,
καίπερ
διανοίας |
[2, 1] |
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς
συνετοὺς
καὶ
|
τοὺς |
σοφούς·
ἐπαινετὸν
γὰρ
ὑπέκειτο
ἡ |
[2, 1] |
μόνον
τοὺς
δικαίους
ἀλλὰ
καὶ
|
τοὺς |
συνετοὺς
καὶ
τοὺς
σοφούς·
ἐπαινετὸν |
[2, 3] |
οἱ
ἄξιοι
εὖ
πράττειν
λυποῦσι
|
τοὺς |
(φθονεροὺς
εὖ
πράττοντες-247;
ὁ
δ᾽ |
[2, 10] |
ἕνεκά
ἐστιν
ἢ
γίγνεταί
τι,
|
τοῦτ᾽ |
αἴτιόν
φαμεν
εἶναι,
οἷον
τοῦ |
[2, 1] |
εἴη
τῆς
ἀρετῆς
ζωὴ
σπουδαία.
|
Τοῦτ᾽ |
ἄρα
ἐστὶ
τὸ
τέλεον
ἀγαθόν, |
[2, 3] |
οὔτε
πράττει
τοῦτο
προσδιορίζουσα,
ἀλλὰ
|
τοῦτ᾽ |
ἐστι
πρὸς
τὰς
συκοφαντίας
τῶν |
[2, 10] |
μᾶλλον
ἔσται
τὸ
δι᾽
ὅ,
|
τοῦτ᾽ |
ἐστι
τὸ
οὗ
ἕνεκα,
οἷον |
[2, 10] |
τοῦ
τέλους
οὐθεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
|
τοῦτ᾽ |
ἐστιν
ἀρχὴ
καὶ
ὑπόθεσις,
ὥσπερ |
[2, 8] |
αὑτῷ,
εἰς
ὃ
ἀνάγεται
ὅλον,
|
τοῦτ᾽ |
ἐστιν
(ὃ
ἡ
αὐτοῦ
φύσις |
[2, 9] |
ἀνάγκη
εἶναι,
καὶ
τὸ
(ἑκούσιον
|
τοῦτ᾽ |
ἐστίν·
ὅσα
δ᾽
ἀγνοῶν
καὶ |
[2, 9] |
πράττοντες,
ἀλλ᾽
ἑκόντες-247;
~ἐπεὶ
δὲ
|
τοῦτ᾽ |
ἔχει
τέλος,
καὶ
οὔτε
τῇ |
[2, 7] |
ταὐτό,
σκέψασθαι.
(Φαίνεται
δὲ
καὶ
|
τοῦτο |
ἀδύνατον.
Ὑπόκειται
γὰρ
ἡμῖν
καὶ |
[2, 11] |
λόγον
ὀρθὸν
παρέχειν
ἡ
ἀρετή,
|
τοῦτο |
αἴτιον.
Ἡ
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια |
[2, 10] |
εἰ
πολεμῶσιν
ἢ
μὴ
πολεμῶσιν
|
τοῦτο |
βουλευομένοις.
Ἐκ
προτέρου
δὲ
μᾶλλον |
[2, 1] |
καὶ
ποῖα
μόρια
αὐτῆς
εἰς
|
τοῦτο |
γὰρ
ἀνῆκται-247;
καὶ
(γίνεται
διὰ |
[2, 3] |
μέσον
τὸ
πρὸς
ἡμᾶς
βέλτιστον·
|
τοῦτο |
γάρ
ἐστιν
ὡς
ἡ
ἐπιστήμη |
[2, 7] |
αὐτὸν
(ἑκόντα
καὶ
ἄκοντα
πράττειν·
|
τοῦτο |
δ᾽
ἀδύνατον.
Ἔτι
δ᾽
ὁ |
[2, 7] |
δικαιότερος
ἢ
πρὶν
γενέσθαι
ἀκρατής.
|
Τοῦτο |
δ᾽
ἀδύνατον.
Τι
μὲν
τοίνυν |
[2, 5] |
τὸ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον,
|
τοῦτο |
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
μέσον
ὑπερβολῆς |
[2, 11] |
τῆς
προαιρέσεως
κρίνομεν
ποῖός
τις·
|
τοῦτο |
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
τίνος
ἕνεκα |
[2, 10] |
δέ,
ἀλλ᾽
ἑτέρου
πρὸ
ἑτέρου·
|
τοῦτο |
δὲ
οὐχ
οἷόν
τε
ἄνευ |
[2, 7] |
μὴ
βουλόμενον
ἐνδέχεται
πράττειν
ἑκόντα,
|
τοῦτο |
δέδεικται
μόνον-247;
πολλὰ
δὲ
βουλόμενοι |
[2, 3] |
ποιεῖ
τὴν
βελτίστην
ἕξιν.
Καὶ
|
τοῦτο |
(δῆλον
διὰ
τῆς
ἐπαγωγῆς
καὶ |
[2, 5] |
οὐχ
ὁ
πεινητικός.
συμβαίνει
δὲ
|
τοῦτο, |
διότι
ἡ
φύσις
εὐθὺς
οὐ |
[2, 11] |
τισί,
τὸν
(λόγον.
Ἔστι
δὲ
|
τοῦτο |
ἐγκράτεια·
αὕτη
γὰρ
οὐ
διαφθείρει |
[2, 11] |
ἡ
ἀρετὴ
αἰτία.
Καὶ
διὰ
|
τοῦτο |
ἐκ
τῆς
προαιρέσεως
κρίνομεν
ποῖός |
[2, 4] |
τινας
καὶ
λύπας.
Δῆλον
δὲ
|
τοῦτο |
ἐκ
τῶν
διαιρέσεων
τῶν
περὶ |
[2, 8] |
ἀλλὰ
πάντες
ἑκόντες
ποιοῦσιν
αὐτὸ
|
τοῦτο; |
ἔξεστι
γὰρ
μὴ
ποιεῖν,
ἀλλ᾽ |
[2, 6] |
ἔχειν,
ἀρχή
τις
ἂν
εἴη
|
τοῦτο |
καὶ
αἴτιον
τῶν
ὕστερον.
Ὥστ᾽ |
[2, 10] |
πράττειν.
Κοινὸν
δὲ
περὶ
δόξης
|
τοῦτο |
καὶ
βουλήσεως·
οὐθεὶς
γὰρ
τέλος |
[2, 3] |
καὶ
ὁ
λόγος.
Πανταχοῦ
δὲ
|
τοῦτο |
καὶ
ποιεῖ
τὴν
βελτίστην
ἕξιν. |
[2, 10] |
τοῦ
τέλους
οὐδεὶς
βουλεύεται,
ἀλλὰ
|
τοῦτο |
κεῖται
πᾶσι,
περὶ
δὲ
τῶν |
[2, 8] |
μὲν
οὖν
τῶν
μορίων
ἐνδέχεται
|
τοῦτο |
λέγειν·
ἡ
δ᾽
ὅλη
ἑκοῦσα |
[2, 10] |
τρόπον·
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως
μετὰ
|
τοῦτο |
λέγωμεν,
διαπορήσαντες
πρῶτον
τῷ
λόγῳ |
[2, 8] |
πρὸς
τὸ
βίᾳ
ἔδει
(σκέψασθαι,
|
τοῦτο |
μὲν
οὕτω
διῃρήσθω
οἱ
γὰρ |
[2, 10] |
πρᾶξαι
ἢ
μὴ
πρᾶξαι.
Ὥστε
|
τοῦτο |
μὲν
φανερόν,
ὅτι
ἀνάγκη
τὸ |
[2, 2] |
ἄνω
τὸν
λίθον,
οὐδέποτε
ποιήσει
|
τοῦτο |
μὴ
(βίᾳ-247;
διὸ
ἔστω
τὸ> |
[2, 10] |
τοῦτο
πῶς
ἔσται.
Βουλευόμεθα
δὲ
|
τοῦτο |
πάντες,
ἕως
ἂν
εἰς
ἡμᾶς |
[2, 8] |
φαῦλον
ὑπολαμβάνουσιν,
(ἀλλ᾽
ἂν
μὴ
|
τοῦτο |
πράττωσι,
πληγαὶ
ἢ
δεσμοὶ
ἢ |
[2, 8] |
γ᾽
ἁπλῶς,
ὅτι
οὐκ
αὐτὸ
|
τοῦτο |
προαιρεῖται
ὃ
πράττει,
ἀλλ᾽
οὗ |
[2, 3] |
ποιητική,
οὔτε
λέγει
οὔτε
πράττει
|
τοῦτο |
προσδιορίζουσα,
ἀλλὰ
τοῦτ᾽
ἐστι
πρὸς |
[2, 10] |
ἢ
τόδε
συντείνει,
ἢ
δεδογμένου
|
τοῦτο |
πῶς
ἔσται.
Βουλευόμεθα
δὲ
τοῦτο |
[2, 10] |
πᾶσι,
περὶ
δὲ
τῶν
εἰς
|
τοῦτο |
τεινόντων,
πότερον
τόδε
ἢ
τόδε |
[2, 1] |
τί
ἐστιν
ἑτέρως
ἄλογον,
ἀφείσθω
|
τοῦτο |
τὸ
μόριον.
Διαφέρει
δ᾽
οὐδὲν |
[2, 11] |
(λόγος.
Ἀλλὰ
δὴ
ὥσπερ
ἀρχὴ
|
τοῦτο |
ὑποκείσθω.
Οὔτε
γὰρ
ἰατρὸς
σκοπεῖ |
[2, 2] |
(βίᾳ-247;
διὸ
ἔστω
τὸ>
ἦθος
|
τοῦτο |
ψυχῆς
κατὰ
ἐπιτακτικὸν
λόγον
τοῦ |
[2, 8] |
ἀκολουθεῖ
καὶ
ἔνεστιν.
σχεδὸν
δὲ
|
τούτοις |
δυσὶ
τὸ
φύσει
διορίζομεν,
τῷ |
[2, 8] |
οὗ
ἕνεκα,
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
|
τούτοις |
ἐστί
τις
διαφορά.
εἰ
γὰρ |
[2, 6] |
καὶ
φυτὸν
φυτά.
Πρὸς
δὲ
|
τούτοις |
ὅ
γ᾽
ἄνθρωπος
καὶ
πράξεών |
[2, 7] |
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
κακία
ὁρίζεται
|
τούτοις. |
Πρῶτον
σκεπτέον
τὸ
ἑκούσιον
καὶ |
[2, 3] |
μὲν
οὖν
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
|
τοῦτον, |
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ
τῶν |
[2, 1] |
εἶναι
τῆς
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
|
τοῦτον |
τὸν
τρόπον
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι |
[2, 9] |
τοῦ
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
|
τοῦτον |
τὸν
τρόπον·
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως |
[2, 11] |
Ἔστι
μέντοι
ἡ
προαίρεσις
οὐ
|
τούτου, |
ἀλλὰ
τῶν
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ |
[2, 1] |
ψυχῆς,
οἷον
τὸ
θρεπτικόν,
ἡ
|
τούτου |
ἀρετὴ
οὐκ
ἔστι
μόριον
τῆς |
[2, 10] |
ἡ
κομιδὴ
τῶν
χρημάτων,
εἰ
|
τούτου |
ἕνεκα
βαδίζει.
Διὸ
οἷς
μηθεὶς |
[2, 11] |
προαίρεσις
οὐ
τούτου,
ἀλλὰ
τῶν
|
τούτου |
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν
(τυγχάνειν |
[2, 11] |
δὴ
ὅτι
τὸν
σκοπόν,
διότι
|
τούτου |
οὐκ
ἔστι
συλλογισμὸς
οὐδὲ
(λόγος. |
[2, 6] |
τέτταρας
ὀρθάς,
φανερὸν
ὡς
αἴτιον
|
τούτου |
τὸ
δύο
ὀρθὰς
ἔχειν
τὸ |
[2, 1] |
ἐκτὸς
ἢ
ἐν>
ψυχῇ,
καὶ
|
τούτων |
αἱρετώτερα
τὰ
ἐν
τῇ
ψυχῇ, |
[2, 11] |
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν
(τυγχάνειν
|
τούτων |
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα
ἕνεκα
τοῦ |
[2, 6] |
ποιεῖν
ἢ
μὴ
ποιεῖν,
αἴτιος
|
τούτων |
αὐτὸς
ἐστίν·
καὶ
ὅσων
αἴτιος, |
[2, 11] |
λέγεται
ποῖός
τις
τὸ
ἦθος.
|
~Τούτων |
δὲ
διωρισμένων,
λέγωμεν
πότερον
ἡ |
[2, 8] |
κατὰ
προαίρεσιν
ἢ
κατὰ
διάνοιαν,
|
τούτων |
δὲ
τὰ
δύο
μὴ
ἐστί, |
[2, 1] |
χρῆσιν
βέλτιον
εἶναι
τῆς
ἕξεως.
|
Τούτων |
δὲ
τοῦτον
τὸν
τρόπον
διωρισμένων, |
[2, 10] |
λυπηρότερον
χεῖρον.
(Ὥστε
καὶ
ἐκ
|
τούτων |
δῆλον
ὅτι
περὶ
ἡδονὰς
καὶ |
[2, 1] |
ἀπορούμενον
δ᾽
ἐνίοτε
δῆλον
ἐκ
|
τούτων, |
διὰ
τί
ποτ᾽
οὐθὲν
βελτίους |
[2, 7] |
ἀκρατεῖς
γινόμενοι.
Ἐκ
μὲν
τοίνυν
|
τούτων |
δόξειεν
ἂν
τὸ
κατ᾽
ἐπιθυμίαν |
[2, 1] |
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων,
διὰ
|
τούτων |
εἰσίν.
~Ὅτι
μὲν
τοίνυν
ἡ |
[2, 7] |
καὶ
τὸ
ἀκούσιον.
Τριῶν
δὴ
|
τούτων |
ἕν
τι
δόξειεν
ἂν>
εἶναι, |
[2, 8] |
δὲ
ἀνάγκη
μὲν
ἦν
τριῶν
|
τούτων |
ἕν
τι
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον, |
[2, 10] |
Οὐ
γὰρ
ἔστιν
ἐκβῆναι
ἐκ
|
τούτων, |
ἐπεὶ
καὶ
ἡ
ἀπάτη
οὐκ |
[2, 10] |
τῆς
ἀληθείας.
Ἀλλὰ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἐροῦμεν
ἐν
τῇ
περὶ
τῶν |
[2, 10] |
οὐθεὶς
γὰρ
ὀρέγεται
μηθὲν
πεπονθὼς
|
τούτων. |
Θυμὸς
μὲν
οὖν
καὶ
ἐπιθυμία |
[2, 10] |
προαίρεσις,
δῆλον·
τί
δὲ
διαφέρει
|
τούτων, |
καὶ
πῶς
(ἔχει
πρὸς
τὸ |
[2, 3] |
σωφροσύνη
(δειλία
ἀκολασία.
~Διωρισμένων
δὲ
|
τούτων, |
ληπτέον
ὅτι
ἐν
ἅπαντι
συνεχεῖ |
[2, 4] |
ἄλλα
τὰ
τοιαῦτα.
~Εἰλημμένων
δὲ
|
τούτων, |
μετὰ
ταῦτα
λεκτέον
ὅτι
ἐπειδὴ |
[2, 10] |
εὖ
(πράττειν.
Ὥστε
φανερὸν
διὰ
|
τούτων |
ὅτι
ἄλλο
καὶ
δόξης
καὶ |
[2, 1] |
τὸ
ἔργον.
Φανερὸν
τοίνυν
ἐκ
|
τούτων |
ὅτι
βέλτιον
τὸ
ἔργον
τῆς |
[2, 1] |
μελάντατος·
τί
μὲν
γὰρ
ἑκάτερον
|
τούτων |
οὐκ
ἴσμεν,
πρὸς
μέντοι
τὸ |
[2, 1] |
καὶ
τὰ
ἔργα
τὰ
ἀπὸ
|
τούτων |
πρὸς
ἄλληλα
ἐχέτω.
Καὶ
τέλος |
[2, 10] |
προαιρουμένῳ
ταῦτα.
Ἀλλὰ
πῶς
ἐκ
|
τούτων |
σκεπτέον;
δηλοῖ
δέ
πως
καὶ |
[2, 8] |
ὑπομεῖναι
τὸ
πάθος.
ἔτι
ἴσως
|
τούτων |
τὰ
μὲν
φαίη
τις
ἂν |
[2, 7] |
τι,
τὸ
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ
|
τούτων |
τι.
Ἀλλὰ
μὴν
ἡ
ὄρεξις |
[2, 7] |
διάνοιαν,
τὸ
μὲν
ἑκούσιον
κατὰ
|
τούτων |
τι,
τὸ
δ᾽
ἀκούσιον
παρὰ |
[2, 5] |
αἱ
ἀρεταὶ
ἢ
πᾶσαι
ἢ
|
τούτων |
τινὲς
ἔσονται
τῶν
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν |
[2, 3] |
λέγωμεν
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
|
τούτων |
τῶν
παθημάτων
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ |
[2, 10] |
κατὰ
προαίρεσιν.
Ἅμα
δ᾽
ἐκ
|
τούτων |
φανερὸν
καὶ
ὅτι
καλῶς
διορίζονται |
[2, 6] |
τὸ
τετράγωνον
μεταβάλλειν,
οἷον
εἰ
|
τρεῖς, |
ἕξ,
εἰ
δὲ
τέτταρες,
ὀκτώ. |
[2, 7] |
Ἀλλὰ
μὴν
ἡ
ὄρεξις
εἰς
|
τρία |
διαιρεῖται,
εἰς
βούλησιν
καὶ
θυμὸν |
[2, 6] |
Εἰ
δέ
γε
μεταβάλλει
τὸ
|
τρίγωνον, |
ἀνάγκη
(καὶ
τὸ
τετράγωνον
μεταβάλλειν, |
[2, 11] |
ὥσπερ
ἐκεῖ,
εἰ
ἔστι
τὸ
|
τρίγωνον |
δύο
ὀρθαί,
ἀνάγκη
τοδὶ
εἶναι. |
[2, 6] |
τὸ
δύο
ὀρθὰς
ἔχειν
τὸ
|
τρίγωνον. |
Εἰ
δέ
γε
μεταβάλλει
τὸ |
[2, 6] |
μηθὲν
ἄλλο
αἴτιον
(τοῦ
τὸ
|
τρίγωνον |
οὕτως
ἔχειν,
ἀρχή
τις
ἂν |
[2, 6] |
ἀποδείξεων.
Εἰ
γὰρ
ἔχοντος
τοῦ
|
τριγώνου |
δύο
ὀρθὰς
ἀνάγκη
τὸ
τετράγωνον |
[2, 7] |
τὸ
ἑκούσιον
καὶ
τὸ
ἀκούσιον.
|
Τριῶν |
δὴ
τούτων
ἕν
τι
δόξειεν |
[2, 8] |
~εἰ
δὲ
ἀνάγκη
μὲν
ἦν
|
τριῶν |
τούτων
ἕν
τι
εἶναι
τὸ |
[2, 8] |
(α)
λέγονται
δὲ
κατ᾽
ἄλλον
|
τρόπον |
βίᾳ
καὶ
ἀναγκασθέντες
πρᾶξαι,
οὐ |
[2, 1] |
ἕξεως.
Τούτων
δὲ
τοῦτον
τὸν
|
τρόπον |
διωρισμένων,
λέγομεν
ὅτι
ταὐτὸ>
τὸ |
[2, 1] |
σπουδαῖον
ὑπόδημα.
Τὸν
αὐτὸν
δὲ
|
τρόπον |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων.
Ἔτι |
[2, 1] |
μετέχοντα,
οὐ
τὸν
αὐτὸν
δὲ
|
τρόπον |
μετέχειν
λόγου
ἄμφω,
ἀλλὰ
τὸ |
[2, 9] |
καὶ
ἀκουσίου
διωρίσθω
τοῦτον
τὸν
|
τρόπον· |
~Περὶ
δὲ
προαιρέσεως
μετὰ
τοῦτο |
[2, 3] |
Ἁπλῶς
μὲν
οὖν
διωρίσθω
τὸν
|
τρόπον |
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ |
[2, 1] |
οἷον
πόνοι
τε
ἄριστοι
(καὶ
|
τροφὴ |
ἀφ᾽
ὧν
γίνεται
εὐεξία,
καὶ |
[2, 5] |
τοῦ
μέσου,
ἐν
δὲ
τῇ
|
τροφῇ |
ἡ
ἔλλειψις
ὑπερβολῆς.
ὥστε
καὶ |
[2, 3] |
εὐχερὴς
ὥσπερ
οἱ
γαστρίμαργοι
πρὸς
|
τροφήν, |
ὃ
δὲ
δυσχερὴς
κατὰ
τὸν |
[2, 3] |
καὶ
οἰνόφλυγες
τῷ
πρὸς
ὁποτέρας
|
τροφῆς |
ἀπόλαυσιν
ἔχειν
τὴν
δύναμιν
παθητικὴν |
[2, 1] |
πὼς
προσφερομένων,
ὥσπερ
ὑγίεια
ὑπὸ
|
τροφῆς |
καὶ
πόνων
καὶ
ὥρας.
Ταῦτα |
[2, 3] |
ὑπομένων
λύπην,
μηδ᾽
εἰ
βέλτιον,
|
τρυφερός, |
ὁ
δὲ
πᾶσαν
(ὁμοίως
ὡς |
[2, 3] |
ἀπέχθεια
φιλία.
Ἀρέσκεια
αὐθάδεια
σεμνότης.
|
(Τρυφερότης |
κακοπάθεια
καρτερία.
(Χαυνότης
μικροψυχία
μεγαλοψυχία. |
[2, 10] |
ἤ
τι
ἄλλο
τοιοῦτον
ὃ
|
τυγχάνει |
οὗ
ἕνεκα.
Βουλεύεται
γὰρ
ὁ |
[2, 11] |
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν
|
(τυγχάνειν |
τούτων
ἄλλης
δυνάμεως,
ὅσα
ἕνεκα |
[2, 10] |
αὑτῷ
ὄντων
πρακτῶν
δόξα,
ᾗ
|
τυγχάνομεν |
οἰόμενοι
δεῖν
τι
πράττειν
ἢ |
[2, 10] |
Περὶ
μὲν
γὰρ
τὰ
προαιρετὰ
|
τυγχάνουσιν |
οὖσαι,
ἡ
δὲ
προαίρεσις
περὶ |
[2, 8] |
καὶ
ὁ
ἀκρατὴς
χαίρει
μὲν
|
τυγχάνων |
(ἀκρατευόμενος
οὗ
ἐπιθυμεῖ,
λυπεῖται
δὲ |
[2, 8] |
εἴ
τις
λαβὼν
τὴν
χεῖρα
|
τύπτοι |
τινὰ
ἀντιτείνοντος
καὶ
τῷ
βούλεσθαι |
[2, 6] |
διὰ
τὰ
ἐξ
ἀνάγκης
ἢ
|
τύχης |
ἢ
φύσεως
ὑπάρχοντα,
ἀλλ᾽
ὅσων |
[2, 10] |
καὶ
διαστροφὴ
οὐκ
εἰς
τὸ
|
τυχόν, |
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ
ἐναντία
καὶ |
[2, 10] |
ἡ
ἀπάτη
οὐκ
εἰς
τὰ
|
τυχόντα |
γίνεται,
ἀλλ᾽
εἰς
τὰ
ἐναντία |
[2, 9] |
οἶνον,
τὸ
δ᾽
ἦν
κώνειον-247;
|
τῷ |
ἀγνοοῦντα
καὶ
ὃν
καὶ
ᾧ |
[2, 9] |
δὴ
ἐναντίον
εἶναι
τὸ
ἑκούσιον
|
τῷ |
ἀκουσίῳ,
καὶ
τὸ
εἰδότα
ἢ |
[2, 8] |
μή,
οὐ
βίᾳ·
ἐν
δὲ
|
τῷ |
ἀκρατεῖ
καὶ
ἐγκρατεῖ
ἡ
καθ᾽ |
[2, 8] |
χεῖρα
τύπτοι
τινὰ
ἀντιτείνοντος
καὶ
|
τῷ |
βούλεσθαι
καὶ
τῷ
ἐπιθυμεῖν·
ὅταν |
[2, 10] |
καὶ
ἐστὶ
σκοπός
τις
ἀεὶ
|
τῷ |
βουλευομένῳ
πρὸς
ὃν
σκοπεῖ
τὸ |
[2, 10] |
Διστάσειε
γὰρ
ἄν
τις
ἐν
|
(τῷ |
γένει
πέφυκε
καὶ
ἐν
ποίῳ |
[2, 8] |
δύο
μὴ
ἐστί,
λείπεται
ἐν
|
τῷ |
διανοούμενόν
πως
πράττειν
εἶναι
τὸ |
[2, 3] |
τούτων
τῶν
παθημάτων
εἴδη
κατονομάζεται
|
τῷ |
διαφέρειν
κατὰ
τὴν
ὑπερβολὴν
ἢ |
[2, 8] |
εἴ
τις
προσθῇ
τὸ
ἐν
|
τῷ |
διορισμῷ
προσκείμενον,
κἀκεῖ
λύεται
τὸ |
[2, 4] |
καὶ
λύπας
φαύλους
εἶναι
φαμέν,
|
τῷ |
διώκειν
καὶ
φεύγειν
ἢ
ὡς |
[2, 4] |
τὸ
ἦθος
καὶ
σπουδαῖον
εἶναι
|
τῷ |
διώκειν
καὶ
φεύγειν
ἡδονάς
τινας |
[2, 1] |
ὅτι
διὰ
ταύτην
τἆλλα,
ἢ
|
τῷ |
εἰς
ταύτην
ἀναφέρεσθαι
ἢ
τῷ |
[2, 8] |
ἡ
βία
καὶ
ἡ
ἀνάγκη,
|
τῷ |
ἑκουσίῳ
καὶ
τῇ
(πειθοῖ
ἐπὶ |
[2, 3] |
μὲν
τῷ
ὑπερβάλλειν
τὰ
δὲ
|
τῷ |
(ἐλλείπειν.
Ὀργίλος
μὲν
γάρ
ἐστιν |
[2, 5] |
ὑπερβάλλει
καὶ
ὁ
τῷ
λυπεῖσθαι
|
τῷ |
ἐναντίῳ,
καὶ
ταῦτα
ἢ
ἁπλῶς |
[2, 8] |
ἀντιτείνοντος
καὶ
τῷ
βούλεσθαι
καὶ
|
τῷ |
ἐπιθυμεῖν·
ὅταν
(δ᾽
ἔσωθεν
ἡ |
[2, 1] |
λόγου
ἄμφω,
ἀλλὰ
τὸ
(μὲν
|
τῷ |
ἐπιτάττειν,
τὸ
δὲ
τῷ
πείθεσθαι |
[2, 1] |
τὸ
εὖ
ζῆν
τὸ
αὐτὸ
|
τῷ |
εὐδαιμονεῖν,
ὧν
ἕκαστον
χρῆσίς
ἐστι |
[2, 5] |
ὁ
γὰρ
(ὑπερβάλλων
τῷ
χαίρειν
|
τῷ |
ἡδεῖ
ὑπερβάλλει
καὶ
ὁ
τῷ |
[2, 3] |
Λέγω
δ᾽
οἷον
ὀξύθυμος
μὲν
|
τῷ |
θᾶττον
πάσχειν
ἢ
δεῖ,
χαλεπὸς |
[2, 1] |
καὶ
τὰς
εἰρημένας,
ὥσπερ
ἐν
|
τῷ |
καμπύλῳ
τὸ
κοῖλον
καὶ
τὸ |
[2, 1] |
μέν,
ἀκολουθητικοῦ
δὲ
κατὰ
φύσιν
|
τῷ |
λόγον
ἔχοντι·
οὐ
γὰρ
λέγομεν |
[2, 10] |
μετὰ
τοῦτο
λέγωμεν,
διαπορήσαντες
πρῶτον
|
τῷ |
λόγῳ
περὶ
αὐτῆς.
Διστάσειε
γὰρ |
[2, 2] |
ἀλόγου
μέν,
δυναμένου
δ᾽
ἀκολουθεῖν
|
τῷ |
λόγῳ
ποιότης.
Λεκτέον
δὴ
κατὰ |
[2, 3] |
οὐδ᾽
ὅθεν
δεῖ·
φθονερὸς
δὲ
|
τῷ |
λυπεῖσθαι
ἐπὶ
πλείοσιν
εὐπραγίαις
ἢ |
[2, 5] |
τῷ
ἡδεῖ
ὑπερβάλλει
καὶ
ὁ
|
τῷ |
λυπεῖσθαι
τῷ
ἐναντίῳ,
καὶ
ταῦτα |
[2, 3] |
μᾶλλον
πάσχειν.
(Οἷον
μοιχὸς
οὐ
|
τῷ |
μᾶλλον
ἢ
δεῖ
πρὸς
τὰς |
[2, 3] |
πῶς
λαμβάνειν,
ἂν
πῶς
λαμβάνηται
|
τῷ |
μᾶλλον
πάσχειν.
(Οἷον
μοιχὸς
οὐ |
[2, 3] |
δεῖ,
χαλεπὸς
δὲ
καὶ
θυμώδης
|
τῷ |
μᾶλλον,
πικρὸς
δὲ
τῷ
φυλακτικὸς |
[2, 3] |
δ᾽
ἄκρα
καὶ
ἀλλήλοις
καὶ
|
τῷ |
μέσῳ
ἐναντία.
Τὸ
γὰρ
μέσον |
[2, 10] |
τὰ
ἐναντία
γίνεσθαι
ἐναντία
δὲ
|
τῷ |
μέσῳ
(καὶ)
τὸ
πλέον
καὶ |
[2, 5] |
ὡς
ταῦτ᾽
ἀλλήλοις
ἐναντία
καὶ
|
τῷ |
μέσῳ,
οὕτω
καὶ
τὰς
ἕξεις |
[2, 5] |
δ᾽
αἱ
ὑποστατικώτεραι,
καὶ
ἐναντίος
|
τῷ |
μετρίῳ
καὶ
τῷ
ὡς
ὁ |
[2, 3] |
(ἔστι
δ᾽
ὁ
ὑπερβάλλων
(ἐπὶ)
|
τῷ |
μὴ
λυπεῖσθαι
μηδ᾽
ἐπὶ
τοῖς |
[2, 1] |
τῷ
εἰς
ταύτην
ἀναφέρεσθαι
ἢ
|
τῷ |
μόρια
εἶναι
αὐτῆς.
Διὸ
ἕτερον |
[2, 2] |
πρὸς
τὰ
πάθη
ταῦτα
λέγονται
|
τῷ |
(πάσχειν
πως
ἢ
ἀπαθεῖς
εἶναι. |
[2, 1] |
(μὲν
τῷ
ἐπιτάττειν,
τὸ
δὲ
|
τῷ |
πείθεσθαι
καὶ
ἀκούειν
πεφυκέναι·
εἰ |
[2, 8] |
προαγαγόντες
τὸν
λόγον,
ἐπιθῶμεν
τέλος
|
τῷ |
περὶ
τοῦ
ἑκουσίου
καὶ
ἀκουσίου |
[2, 2] |
τὸ
ὑπ᾽
ἀγωγῆς
μὴ
ἐμφύτου
|
τῷ |
πολλάκις
κινεῖσθαι
πώς,
οὕτως
ἤδη |
[2, 7] |
ἑκούσιον,
(ὥσθ᾽
ὁ
ἀκρατὴς
ἀδικήσει
|
τῷ |
πράττειν
κατ᾽
ἐπιθυμίαν·
ἑκὼν
ἄρα |
[2, 5] |
ὀργὴν
πραότητι
καὶ
τὸν
ὀργίλον
|
τῷ |
πράῳ.
(καίτοι
ἐστὶν
ὑπερβολὴ
καὶ |
[2, 11] |
ἐστίν,
οὗ
αἰτία
ἡ
ἀρετὴ
|
τῷ |
προαιρεῖσθαι
οὗ
ἕνεκα.
Ἔστι
μέντοι |
[2, 10] |
ἀμφοῖν
ἄρα.
(Ἄμφω
γὰρ
ὑπάρχει
|
τῷ |
προαιρουμένῳ
ταῦτα.
Ἀλλὰ
πῶς
ἐκ |
[2, 3] |
δὲ
καὶ
γαστρίμαργοι
καὶ
οἰνόφλυγες
|
τῷ |
πρὸς
ὁποτέρας
τροφῆς
ἀπόλαυσιν
ἔχειν |
[2, 3] |
τῶν
λεγομένων
οὐκ
ἔστιν
ἐν
|
τῷ |
πῶς
λαμβάνειν,
ἂν
πῶς
λαμβάνηται |
[2, 8] |
τούτοις
δυσὶ
τὸ
φύσει
διορίζομεν,
|
τῷ |
τε
ὅσα
εὐθὺς
γιγνομένοις
ἀκολουθεῖ |
[2, 6] |
θατέρου
ὑπὸ
θατέρου,
ἂν
μὴ
|
τῷ |
τὴν
ὑπόθεσιν
ἀνελεῖν
καὶ
δι᾽ |
[2, 3] |
πάντα
δὲ
λέγεται
τὰ
μὲν
|
τῷ |
ὑπερβάλλειν
τὰ
δὲ
τῷ
(ἐλλείπειν. |
[2, 1] |
οὐδ᾽
ἡ
τοῦ
σώματος·
ἐν
|
τῷ |
ὕπνῳ
γὰρ
μᾶλλον
ἐνεργεῖ
τὸ |
[2, 1] |
αἰσθητικὸν
καὶ
ὀρεκτικὸν
ἀτελῆ
ἐν
|
τῷ |
ὕπνῳ.
Ὅσον
δὲ
τοῦ
πῃ |
[2, 3] |
θυμώδης
τῷ
μᾶλλον,
πικρὸς
δὲ
|
τῷ |
φυλακτικὸς
εἶναι
τῆς
ὀργῆς,
πλήκτης |
[2, 5] |
ἐν
ἀμφοτέραις.
ὁ
γὰρ
(ὑπερβάλλων
|
τῷ |
χαίρειν
τῷ
ἡδεῖ
ὑπερβάλλει
καὶ |
[2, 5] |
καὶ
ἐναντίος
τῷ
μετρίῳ
καὶ
|
τῷ |
ὡς
ὁ
λόγος
ἔνθα
(μὲν |
[2, 1] |
ἐν
ψυχῇ
καὶ
τὰ
ἄριστα
|
τῶν |
ἀγαθῶν,
αὐτὴ
δὲ
ἢ
ἕξις |
[2, 10] |
μὲν
γὰρ
ἔνια
(ταὐτὸν)
καὶ
|
τῶν |
ἀδυνάτων
εἰδότες,
οἷον
βασιλεύειν
τε |
[2, 10] |
Ἡ
γὰρ
οὗ
ἕνεκα
μία
|
τῶν |
αἰτιῶν
ἐστίν·
τὸ
μὲν
γὰρ |
[2, 1] |
ζητοῦσι
πάντες,
ὥστε
ἀεὶ
διὰ
|
τῶν |
ἀληθῶς
μὲν
λεγομένων
οὐ
σαφῶς |
[2, 1] |
διὰ
τῶν
ἐναντίων,
καθάπερ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἄλλων,
διὰ
τούτων
εἰσίν.
~Ὅτι |
[2, 1] |
αὐτὸν
δὲ
τρόπον
καὶ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἄλλων.
Ἔτι
ἔστω
ψυχῆς
ἔργον |
[2, 8] |
λόγος
(συμφωνεῖ.
ὥστ᾽
ἐπὶ
μὲν
|
τῶν |
ἄλλων
ζῴων
ἁπλοῦν
τὸ
βίαιον, |
[2, 1] |
καὶ
πλοίου
καὶ
οἰκίας
καὶ
|
τῶν |
(ἄλλων.
Ὥστε
καὶ
ψυχῆς·
ἔστι |
[2, 6] |
ὃ
ἐπιχειροῦμεν
ὅτι
ἀναγκαῖον,
ἐκ
|
τῶν |
ἀναλυτικῶν·
νῦν
δ᾽
οὔτε
μὴ |
[2, 3] |
ὅταν
περὶ
τῶν
ἕξεων
λέγωμεν
|
τῶν |
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων
τῶν |
[2, 6] |
γινομένων,
δεῖ
νοῆσαι
καθάπερ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἀποδείξεων.
Εἰ
γὰρ
ἔχοντος
τοῦ |
[2, 1] |
ἐστίν,
ἣ
(γίνεταί
τε
ὑπὸ
|
τῶν |
ἀρίστων
περὶ
ψυχὴν
κινήσεων
καὶ |
[2, 1] |
ἣ
δὲ
μόριον-247;
ἡ
δὲ
|
τῶν |
ἀτελῶν
ἐνέργεια
ἀτελής,
εἴη
ἂν |
[2, 1] |
ἄριστα·
ἔτι
πᾶσαν
διάθεσιν
ὑπὸ
|
τῶν |
αὐτῶν
γίγνεσθαι
καὶ
φθείρεσθαι
πὼς |
[2, 1] |
ἔργα
καὶ
πάθη,
καὶ
ὑπὸ
|
τῶν |
αὐτῶν
πὼς
μὲν
γίνεται,
πὼς |
[2, 8] |
βίᾳ,
καθ᾽
ἣν
καὶ
(ἐπὶ
|
τῶν |
ἀψύχων
λέγομεν,
εἴρηται·
οὐ
μὴν |
[2, 8] |
καὶ
τὴν
ἀνάγκην
καὶ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἀψύχων
λέγομεν·
καὶ
γὰρ
τὸν |
[2, 8] |
ἁπλοῦν
τὸ
βίαιον,
ὥσπερ
ἐπὶ
|
τῶν |
ἀψύχων
οὐ
γὰρ
ἔχει
λόγον |
[2, 1] |
πρῶτον
ἡ
βελτίστη
διάθεσις
ὑπὸ
|
τῶν |
βελτίστων
γίγνεσθαι,
καὶ
πράττεσθαι
ἄριστα |
[2, 5] |
τοιαύτη
ἕξις
ἀφ᾽
ἧς
πρακτικοὶ
|
τῶν |
βελτίστων
καὶ
καθ᾽
ἣν
ἄριστα |
[2, 6] |
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
(τῶν
ζῴων:
|
τῶν |
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν |
[2, 10] |
ἁπλῶς
εἴ
τις
οἴεταί
τι.
|
Τῶν |
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
ἦν |
[2, 6] |
ἄλλων
οὐθὲν
εἴποιμεν
ἂν
πράττειν.
|
Τῶν |
δ᾽
ἀρχῶν
ὅσαι
τοιαῦται,
ὅθεν |
[2, 1] |
ἀλλ᾽
οὐχ
ὑγίανσις
οὐδ᾽
ἰάτρευσις,
|
τῶν |
δ᾽
ἡ
χρῆσις
ἔργον,
οἷον |
[2, 1] |
πάντα
τέλος
εἶναι
δοκεῖ
πᾶσιν.
|
Τῶν |
δὲ
ἐν
ψυχῇ
τὰ
μὲν |
[2, 6] |
ἄλλοις
ἡ
ἀρχὴ
αἰτία
ἐστὶ
|
τῶν |
δι᾽
αὐτὴν
ὄντων
ἢ
γινομένων, |
[2, 4] |
λύπας.
Δῆλον
δὲ
τοῦτο
ἐκ
|
τῶν |
διαιρέσεων
τῶν
περὶ
τὰ
(πάθη |
[2, 10] |
τούτων
ἐροῦμεν
ἐν
τῇ
περὶ
|
τῶν |
δικαίων
ἐπισκέψει·
ἡ
δὲ
προαίρεσις |
[2, 2] |
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις
τῶν
παθημάτων
καὶ
|
τῶν |
δυνάμεων
καὶ
τῶν
ἕξεων.
Λέγω |
[2, 10] |
τί
ἐστι
προαίρεσις.
Ἔστι
δὴ
|
τῶν |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ |
[2, 10] |
δὲ
ὅσα
ἐφ᾽
ἡμῖν
ἐστι
|
τῶν |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ |
[2, 8] |
ἄκοντας
πράττειν·
σχεδὸν
δὲ
ἐκ
|
τῶν |
εἰρημένων
δῆλον
ἡμῖν
ὡς
ἀπαντητέον. |
[2, 5] |
καὶ
ἡδοναὶ
καὶ
λῦπαι
ἀπὸ
|
τῶν |
εἰρημένων
ἕξεων
καὶ
παθημάτων
γίνονται. |
[2, 10] |
τοῦτο
κεῖται
πᾶσι,
περὶ
δὲ
|
τῶν |
εἰς
τοῦτο
τεινόντων,
πότερον
τόδε |
[2, 6] |
ἡ
ἀρετὴ
καὶ
ἡ
(κακία
|
τῶν |
ἑκουσίων
ἂν
εἴησαν.
~Ληπτέον
ἄρα |
[2, 8] |
πράττει,
βίᾳ
δ᾽
οὐδέτερος,
ἀλλὰ
|
τῶν |
ἐν
ἐκείνοις
τι,
ἐπεὶ
καὶ |
[2, 10] |
πρᾶξαι.
Διὸ
οὐ
βουλευόμεθα
περὶ
|
τῶν |
ἐν
Ἰνδοῖς,
οὐδὲ
πῶς
ἂν |
[2, 1] |
τοῦ
σώματος,
καὶ
Κορίσκος
ὁ
|
(τῶν |
ἐν
τῇ
ἀγορᾷ
μελάντατος·
τί |
[2, 8] |
τὴν
(ὅλην
μεταφέρουσι
ψυχήν,
ὅτι
|
τῶν |
ἐν
ψυχῇ
τι
τοιοῦτον
ὁρῶσιν. |
[2, 10] |
ἐστὶν
ἐναντία,
καὶ
εἰς
(ταῦτα
|
τῶν |
ἐναντίων
ἃ
κατὰ
τὴν
ἐπιστήμην |
[2, 11] |
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἡ
κακία
|
τῶν |
ἐναντίων
ἕνεκα
ποιεῖ
(τὴν
προαίρεσιν. |
[2, 5] |
αἱ
ὑπερβολαὶ
καὶ
ἐλλείψεις,
καὶ
|
τῶν |
ἐναντίων
ἕξεων,
καθ᾽
ἃς
ἔχουσι |
[2, 4] |
ἀρετάς,
τὰς
δὲ
κακίας
ἐκ
|
(τῶν |
ἐναντίων.
~ἐπεὶ
δ᾽
ὑπόκειται
ἀρετὴ |
[2, 1] |
ἰατρεῖαι
οὖσαι
καὶ
γινόμεναι
διὰ
|
τῶν |
ἐναντίων,
καθάπερ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων, |
[2, 6] |
αὐτῶν
εἶναι
τοιαύτας.
(Ἐκ
γὰρ
|
τῶν |
ἐξ
ἀνάγκης
ἀναγκαῖον
τὸ
συμβαῖνον |
[2, 5] |
(ἐπεὶ
δ᾽
εἴληπται
ἡ
διαλογὴ
|
τῶν |
ἕξεων
καθ᾽
ἕκαστα
τὰ
πάθη, |
[2, 2] |
παθημάτων
καὶ
τῶν
δυνάμεων
καὶ
|
τῶν |
ἕξεων.
Λέγω
δὲ
πάθη
μὲν |
[2, 3] |
τοῦτον,
ἀκριβέστερον
δ᾽
ὅταν
περὶ
|
τῶν |
ἕξεων
λέγωμεν
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν |
[2, 8] |
λεχθέν.
ὅταν
μὲν
γάρ
τι
|
τῶν |
ἔξωθεν
παρὰ
τὴν
ἐν
αὐτῷ |
[2, 11] |
Ἡ
μὲν
γὰρ>
ἐγκράτεια
τοιοῦτον,
|
τῶν |
ἐπαινετῶν
δ᾽
ἡ
ἐγκράτεια.
Λέγομεν |
[2, 1] |
ταῦτ᾽
ἄλλην
λαβοῦσιν
ἀρχὴν
περὶ
|
τῶν |
ἑπομένων
λεκτέον.
Πάντα
δὴ
τὰ |
[2, 11] |
ὁποία
τις,
διὰ
ταῦτα
ἐκ
|
τῶν |
ἔργων
ἀναγκαζόμεθα
κρίνειν
ποῖός
τις. |
[2, 1] |
τὰ
ἔργα,
καὶ
τὰ
ἐγκώμια
|
τῶν |
ἔργων·
καὶ
στεφανοῦνται
οἱ
(νικῶντες, |
[2, 1] |
δέ·
καὶ
τὸ
κρίνειν
ἐκ
|
τῶν |
ἔργων
ὁποῖός
τις
ἐστίν·
ἔτι |
[2, 10] |
ἡ
προαίρεσις
μέν
ἐστιν
ὄρεξις
|
τῶν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
βουλευτική.
Ἅπαντες
γὰρ |
[2, 10] |
ἢ
ψευδής.
Οὐδὲ
δὴ
ἡ
|
(τῶν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
ὄντων
πρακτῶν
δόξα, |
[2, 10] |
φανερόν,
ὅτι
ἀνάγκη
τὸ
προαιρετὸν
|
τῶν |
ἐφ᾽
αὑτῷ
τι
εἶναι.
(Ὁμοίως |
[2, 10] |
τὰ
δὲ
προαιρετὰ
καὶ
πρακτὰ
|
τῶν |
ἐφ᾽
ἡμῖν
ὄντων
ἐστίν.
Διὸ |
[2, 10] |
οὐ
πρακτόν
ἀλλ᾽
οὐδὲ
περὶ
|
τῶν |
ἐφ᾽
ἡμῖν
πρακτῶν
περὶ
ἁπάντων. |
[2, 8] |
καὶ
ἐπὶ
ἐμψύχων
καὶ
ἐπὶ
|
τῶν |
ζῴων
ὁρῶμεν
βίᾳ
πολλὰ
καὶ |
[2, 6] |
πράξεών
τινών
ἐστιν
ἀρχὴ
μόνον
|
(τῶν |
ζῴων:
τῶν
γὰρ
ἄλλων
οὐθὲν |
[2, 8] |
βίᾳ,
φασίν,
ἀφέλκει
αὑτὸν
ἀπὸ
|
τῶν |
ἡδέων
(ἐπιθυμιῶν
ἀλγεῖ
γὰρ
ἀφέλκων |
[2, 1] |
ὥσπερ
ἡ
εὐεξία
σύγκειται
ἐκ
|
τῶν |
κατὰ
μόριον
ἀρετῶν,
οὕτω
καὶ |
[2, 11] |
δ᾽
ἡ
προαίρεσις.
Ἔκ
τε
|
τῶν |
κειμένων
οὖν
συμβαίνει
ταῦτα,
καὶ |
[2, 3] |
δεῖ
δὲ
ἀγνοεῖν
ὅτι
ἔνια
|
τῶν |
λεγομένων
οὐκ
ἔστιν
ἐν
τῷ |
[2, 1] |
ἀλλὰ
τὸ
ἔργον
λέγεται
διχῶς.
|
Τῶν |
μὲν
γάρ
ἐστιν
ἕτερόν
τι |
[2, 5] |
πᾶσαι
ἢ
τούτων
τινὲς
ἔσονται
|
τῶν |
μεσοτήτων.
~(Λάβωμεν
οὖν
ἄλλην
ἀρχὴν |
[2, 8] |
τοιοῦτον
ὁρῶσιν.
ἐπὶ
μὲν
οὖν
|
τῶν |
μορίων
ἐνδέχεται
τοῦτο
λέγειν·
ἡ |
[2, 6] |
ὕστερον.
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν
ἔνια
|
τῶν |
ὄντων
ἐνδεχόμενα
ἐναντίως
ἔχειν,
ἀνάγκη |
[2, 10] |
φαινόμενον
ἀγαθόν.
Αἴτιον
δ᾽
ὅτι
|
τῶν |
ὄντων
τὰ
μὲν
οὐκ
ἔστιν |
[2, 10] |
προαιρετόν,
δοξάζομεν
δὲ
πολλὰ
καὶ
|
τῶν |
οὐκ
ὄντων
ἐφ᾽
ἡμῖν,
οἷον |
[2, 3] |
τῶν
ἀντικειμένων.
(Αὐτῶν
δὲ
τούτων
|
τῶν |
παθημάτων
εἴδη
κατονομάζεται
τῷ
διαφέρειν |
[2, 2] |
δὲ
κατά
τε
τὰς
δυνάμεις
|
τῶν |
παθημάτων,
καθ᾽
ἃς
ὡς
παθητικοὶ |
[2, 2] |
ἡ
διαίρεσις
ἐν
τοῖς
ἀπηλλαγμένοις
|
τῶν |
παθημάτων
καὶ
τῶν
δυνάμεων
καὶ |
[2, 4] |
γὰρ
δυνάμεις
καὶ
αἱ
ἕξεις
|
τῶν |
παθημάτων,
τὰ
δὲ
πάθη
λύπῃ |
[2, 10] |
καὶ
ὅτι
καλῶς
διορίζονται
οἳ
|
τῶν |
παθημάτων
τὰ
μὲν
ἑκούσια
τὰ |
[2, 4] |
δὲ
τοῦτο
ἐκ
τῶν
διαιρέσεων
|
τῶν |
περὶ
τὰ
(πάθη
καὶ
τὰς |
[2, 3] |
τοῦ
μᾶλλον
ἢ
πρός
τι
|
τῶν |
ποιούντων
τὰ
πάθη.
Λέγω
δ᾽ |
[2, 8] |
ἑκουσίῳ
καὶ
τῇ
(πειθοῖ
ἐπὶ
|
τῶν |
πραττομένων.
καθόλου
δὲ
τὸ
βίαιον |
[2, 10] |
δυνατῶν
καὶ
εἶναι
καὶ
μὴ
|
τῶν |
πρὸς
τὸ
τέλος,
δῆλον
ὅτι |
[2, 10] |
ἀναλυτικοῖς
δι᾽
ἀκριβείας-247;
περὶ
δὲ
|
τῶν |
πρὸς
τὸ
τέλος
φερόντων
ἡ |
[2, 1] |
καὶ
αἱ
(φαντασίαι
βελτίους
αἱ
|
τῶν |
σπουδαίων,
ἐὰν
μὴ
διὰ
νόσον |
[2, 3] |
τοῦτ᾽
ἐστι
πρὸς
τὰς
συκοφαντίας
|
τῶν |
τεχνῶν
τὰς
λογικάς.
Ἁπλῶς
μὲν |
[2, 8] |
ὅσα
δὲ
μὴ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
τῶν |
τοιούτων,
βίᾳ
πώς,
οὐ
μέντοι |
[2, 6] |
πολλὰ
τῶν
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
|
τῶν |
τοιούτων
εἰσὶν
αὐτοί.
Ὥστε
ὅσων |
[2, 6] |
αὑτοῖς
ἐστι
τοῖς
ἀνθρώποις,
πολλὰ
|
τῶν |
τοιούτων,
καὶ
ἀρχαὶ
τῶν
τοιούτων |
[2, 8] |
ὅσα
μὲν
γὰρ
ἐφ᾽
αὑτῷ
|
τῶν |
(τοιούτων
μὴ
ὑπάρξαι
ἢ
ὑπάρξαι, |
[2, 10] |
πράττει
ἢ
ἀπρακτεῖ,
πολλὰ
δὲ
|
τῶν |
τοιούτων
πράττομεν
οὐ
βουλευσάμενοι
οὐδὲ |
[2, 11] |
ἡ
προαίρεσις
οὐ
τούτου,
ἀλλὰ
|
τῶν |
τούτου
ἕνεκα.
Τὸ
μὲν
οὖν |
[2, 3] |
ὀλιγαχόθεν·
ἀλαζὼν
δὲ
ὁ
πλείω
|
(τῶν |
ὑπαρχόντων
προσποιούμενος,
εἴρων
δὲ
ὁ |
[2, 1] |
ἡ
εὐδαιμονία.
Δῆλον
δὲ
ἐκ
|
τῶν |
ὑποκειμένων
ἦν
μὲν
γὰρ
ἡ |
[2, 6] |
ἂν
εἴη
τοῦτο
καὶ
αἴτιον
|
τῶν |
ὕστερον.
Ὥστ᾽
εἴπερ
ἐστὶν
ἔνια |
[2, 1] |
ποτ᾽
οὐθὲν
βελτίους
οἱ
σπουδαῖοι
|
τῶν |
φαύλων
τὸν
ἥμισυν
τοῦ
βίου· |
[2, 10] |
οἷον
τοῦ
βαδίζειν
ἡ
κομιδὴ
|
τῶν |
χρημάτων,
εἰ
τούτου
ἕνεκα
βαδίζει. |
[2, 7] |
οὐδὲ
κατὰ
προαίρεσιν,
πάλιν
ἐκ
|
τῶνδε |
δῆλον.
Τὸ
μὲν
γὰρ
κατὰ |
[2, 7] |
ἐπιθυμίαν
ἑκούσιον
εἶναι,
ἐκ
δὲ
|
(τῶνδε |
τοὐναντίον.
Ἅπαν
γὰρ
ὃ
ἑκών |