HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, Éthique à Eudème, Livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)


τ  =  125 formes différentes pour 1096 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, chapitre
[2, 8]   πρὸς ἀντιτείνουσαν τὴν ὄρεξιν&#-247;  τ᾽   ἀκρατὴς βίᾳ παρὰ τὸν λογισμόν.
[2, 8]   ἕκαστος αὑτῷ πράττει, ὥσθ᾽  τ᾽   ἐγκρατὴς βίᾳ, φασίν, ἀφέλκει αὑτὸν
[2, 10]   οἷον ὄψει· οὐ γὰρ οἷόν  τ᾽   ἰδεῖν οὗ μή ἐστιν (ὄψις,
[2, 11]   καὶ κακὰ οὐ ψέγεται οὐδὲ  τὰ   ἀγαθὰ ἐπαινεῖται, ἀλλὰ τὰ ἑκούσια.
[2, 1]   τῶν ἑπομένων λεκτέον. Πάντα δὴ  τὰ   ἀγαθὰ ἐκτὸς ἐν>
[2, 11]   μὲν τὰ καλὰ ἀπρακτεῖν δὲ  τὰ   αἰσχρά, τοὐναντίον ποιεῖ, δῆλον ὅτι
[2, 3]   ὑβρίσαι: ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ  τὰ   ἄλλα τὰ τοιαῦτα. ~Εἰλημμένων δὲ
[2, 6]   ἀρετὴ καὶ κακία καὶ  τὰ   ἀπ᾽ (αὐτῶν ἔργα τὰ μὲν
[2, 1]   ἀλλήλας, οὕτω καὶ τὰ ἔργα  τὰ   ἀπὸ τούτων πρὸς ἄλληλα ἐχέτω.
[2, 1]   κινήσεων καὶ ἀφ᾽ ἧς πράττεται  τὰ   ἄριστα τῆς ψυχῆς ἔργα καὶ
[2, 1]   δὲ (τέλη ἐν ψυχῇ καὶ  τὰ   ἄριστα τῶν ἀγαθῶν, αὐτὴ δὲ
[2, 11]   κακία καὶ (ἀρετὴ ἐπαινετόν·  τὰ   γὰρ ἀκούσια αἰσχρὰ καὶ κακὰ
[2, 3]   τῆς ἐπαγωγῆς καὶ τοῦ λόγου.  Τὰ   γὰρ ἐναντία (φθείρει ἄλληλα· τὰ
[2, 10]   κατὰ προαίρεσιν πάντα ἑκούσια εἶναι,  τὰ   δ᾽ ἀκούσια μὴ πάντα κατὰ
[2, 10]   τῶν παθημάτων τὰ μὲν ἑκούσια  τὰ   δ᾽ ἀκούσια τὰ δ᾽ ἐκ
[2, 3]   Τὰ γὰρ ἐναντία (φθείρει ἄλληλα·  τὰ   δ᾽ ἄκρα καὶ ἀλλήλοις καὶ
[2, 10]   μὲν ἑκούσια τὰ δ᾽ ἀκούσια  τὰ   δ᾽ ἐκ προνοίας νομοθετοῦσιν· (εἰ
[2, 1]   μὲν ἕξεις δυνάμεις εἰσί,  τὰ   δ᾽ ἐνέργειαι καὶ κινήσεις. Ταῦτα
[2, 8]   τὰ μὲν φαίη τις ἂν  τὰ   δ᾽ οὔ. ὅσα μὲν γὰρ
[2, 6]   ἀνάγκης ἀναγκαῖον τὸ συμβαῖνον ἐστί,  τὰ   δέ γε ἐντεῦθεν ἐνδέχεται γενέσθαι
[2, 10]   ἀλλὰ τὰ μὲν διὰ φύσιν  τὰ   δὲ δι᾽ (ἄλλας αἰτίας γίνεται,
[2, 4]   καὶ αἱ ἕξεις τῶν παθημάτων,  τὰ   δὲ πάθη λύπῃ καὶ ἡδονῇ
[2, 10]   δόξα ἁπλῶς προαίρεσις ἐστίν&#-247;  τὰ   δὲ προαιρετὰ καὶ πρακτὰ τῶν
[2, 11]   δὲ τὸν μὲν σκοπὸν ἡμαρτῆσθαι,  τὰ   δὲ πρὸς ἐκεῖνον περαίνοντα ὀρθῶς
[2, 1]   γὰρ εὐδαιμονία τὸ ἄριστον,  τὰ   δὲ (τέλη ἐν ψυχῇ καὶ
[2, 3]   λέγεται τὰ μὲν τῷ ὑπερβάλλειν  τὰ   δὲ τῷ (ἐλλείπειν. Ὀργίλος μὲν
[2, 6]   (αὐτῶν ἔργα τὰ μὲν ἐπαινετὰ  τὰ   δὲ ψεκτά ψέγεται γὰρ καὶ
[2, 6]   τῆς ἀρχῆς πάντα μάλιστ᾽ ἂν  τὰ   δεικνύμενα μεταβάλλοι, αὐτὰ δ᾽ αὑτὰ
[2, 1]   ὅρον αὐτῆς λέγομεν καλῶς, μαρτύρια  τὰ   δοκοῦντα πᾶσιν ἡμῖν. (Τό τε
[2, 8]   κατὰ διάνοιαν, τούτων δὲ  τὰ   δύο μὴ ἐστί, λείπεται ἐν
[2, 1]   ἀρετῆς διὰ τὰ ἔργα, καὶ  τὰ   ἐγκώμια τῶν ἔργων· καὶ στεφανοῦνται
[2, 1]   τὸ φυτικόν. Ἀνθρωπίνης γὰρ ψυχῆς  τὰ   εἰρημένα μόρια ἴδια· διὸ οὐδ᾽
[2, 11]   οὐδὲ τὰ ἀγαθὰ ἐπαινεῖται, ἀλλὰ  τὰ   ἑκούσια. Ἔτι πάντας ἐπαινοῦμεν καὶ
[2, 1]   ἐν> ψυχῇ, καὶ τούτων αἱρετώτερα  τὰ   ἐν τῇ ψυχῇ, καθάπερ διαιρούμεθα
[2, 10]   προαίρεσιν ἀπὸ τοῦ μέσου ἐπὶ  τὰ   ἐναντία γίνεσθαι ἐναντία δὲ τῷ
[2, 10]   εἰς τὸ τυχόν, ἀλλ᾽ εἰς  τὰ   ἐναντία καὶ τὰ μεταξύ. Οὐ
[2, 10]   τὰ τυχόντα γίνεται, ἀλλ᾽ εἰς  τὰ   ἐναντία ὅσοις ἐστὶν ἐναντία, καὶ
[2, 6]   γὰρ καὶ ἐπαινεῖται οὐ διὰ  τὰ   ἐξ ἀνάγκης τύχης
[2, 1]   οἱ ἔπαινοι τῆς ἀρετῆς διὰ  τὰ   ἔργα, καὶ τὰ ἐγκώμια τῶν
[2, 11]   προαίρεσιν βλέποντες μᾶλλον εἰς  τὰ   ἔργα· καίτοι αἱρετώτερον ἐνέργεια
[2, 1]   ἕξεις πρὸς ἀλλήλας, οὕτω καὶ  τὰ   ἔργα τὰ ἀπὸ τούτων πρὸς
[2, 2]   κατὰ τί τῆς ψυχῆς ποιότης  τὰ   ἤθη. Ἔστι δὲ κατά τε
[2, 11]   ἐφ᾽ αὑτῷ ὂν πράττειν μὲν  τὰ   καλὰ ἀπρακτεῖν δὲ τὰ αἰσχρά,
[2, 1]   ζητοῦμεν, ὑποκείσθω δύο μέρη ψυχῆς  τὰ   λόγου μετέχοντα, οὐ τὸν αὐτὸν
[2, 10]   περὶ ἐνίων δ᾽ οὐκ ἐνδέχεται.  Τὰ   μὲν γὰρ δυνατὰ μέν ἐστι
[2, 10]   πῶς ἂν κύκλος (τετραγωνισθείη.  Τὰ   μὲν γὰρ οὐκ ἐφ᾽ ἡμῖν·
[2, 10]   αὐτῶν γένεσις ἐστίν, ἀλλὰ  τὰ   μὲν διὰ φύσιν τὰ δὲ
[2, 10]   καλῶς διορίζονται οἳ τῶν παθημάτων  τὰ   μὲν ἑκούσια τὰ δ᾽ ἀκούσια
[2, 1]   πᾶσιν. Τῶν δὲ ἐν ψυχῇ  τὰ   μὲν ἕξεις δυνάμεις εἰσί,
[2, 6]   καὶ τὰ ἀπ᾽ (αὐτῶν ἔργα  τὰ   μὲν ἐπαινετὰ τὰ δὲ ψεκτά
[2, 10]   δ᾽ ἑκούσιον (μὴ προαιρετόν, καὶ  τὰ   μὲν κατὰ προαίρεσιν πάντα ἑκούσια
[2, 10]   Αἴτιον δ᾽ ὅτι τῶν ὄντων  τὰ   μὲν οὐκ ἔστιν ἐπ᾽ ἄλλῳ
[2, 3]   μικροπρέπεια μεγαλοπρέπεια. (Πανουργία εὐήθεια φρόνησις)  Τὰ   μὲν πάθη ταῦτα καὶ τοιαῦτα
[2, 10]   δυνατῶν καὶ εἶναι καὶ μὴ  τὰ   μὲν τοιαῦτα ὥστε ἐνδέχεσθαι βουλεύσασθαι
[2, 3]   ταῖς ψυχαῖς, πάντα δὲ λέγεται  τὰ   μὲν τῷ ὑπερβάλλειν τὰ δὲ
[2, 8]   τὸ πάθος. ἔτι ἴσως τούτων  τὰ   μὲν φαίη τις ἂν τὰ
[2, 1]   παθημάτων, ἀνάγκη ἄρα ταῦτ᾽ ἔχειν  τὰ   μέρη. Καὶ ὥσπερ εὐεξία
[2, 10]   ἀλλ᾽ εἰς τὰ ἐναντία καὶ  τὰ   μεταξύ. Οὐ γὰρ ἔστιν ἐκβῆναι
[2, 11]   τὴν ἀρετήν· οὐδεμία γὰρ ἀνάγκη  τὰ   μοχθηρὰ πράττειν. Διὰ ταῦτα καὶ
[2, 5]   διαλογὴ τῶν ἕξεων καθ᾽ ἕκαστα  τὰ   πάθη, καὶ αἱ ὑπερβολαὶ καὶ
[2, 4]   ἐκ τῶν διαιρέσεων τῶν περὶ  τὰ   (πάθη καὶ τὰς δυνάμεις καὶ
[2, 3]   πρός τι τῶν ποιούντων  τὰ   πάθη. Λέγω δ᾽ οἷον ὀξύθυμος
[2, 2]   δυνάμεις καθ᾽ ἃς λέγονται κατὰ  τὰ   πάθη οἱ ἐνεργοῦντες, οἷον ὀργίλος
[2, 2]   τὰς ἕξεις, καθ᾽ ἃς πρὸς  τὰ   πάθη ταῦτα λέγονται τῷ (πάσχειν
[2, 10]   κακία. Περὶ μὲν γὰρ  τὰ   προαιρετὰ τυγχάνουσιν οὖσαι, δὲ
[2, 10]   γὰρ τέλος οὐδὲν προαιρεῖται, ἀλλὰ  τὰ   πρὸς τὸ τέλος· λέγω δ᾽
[2, 11]   εἴη τὸ τέλος, ἀλλ᾽ οὐ  τὰ   πρὸς τὸ τέλος. Τέλος δ᾽
[2, 11]   ἀρετὴ ποιεῖ τὸν σκοπὸν  τὰ   πρὸς τὸν σκοπόν; τιθέμεθα δὴ
[2, 3]   δὲ καὶ ἐπὶ τὰ ἄλλα  τὰ   τοιαῦτα. ~Εἰλημμένων δὲ τούτων, μετὰ
[2, 2]   ἕξεων. Λέγω δὲ πάθη μὲν  τὰ   τοιαῦτα, θυμὸν φόβον αἰδῶ ἐπιθυμίαν,
[2, 8]   πολιὰ καὶ γῆρας καὶ τἆλλα  τὰ   (τοιαῦτα. ὥστε μὴ κατὰ φύσιν
[2, 10]   καὶ ἀπάτη οὐκ εἰς  τὰ   τυχόντα γίνεται, ἀλλ᾽ εἰς τὰ
[2, 10]   τὸ ἀγαθὸν καὶ κακὸν καὶ  τὰ   φαινόμενα, τοιαῦτα δὲ φύσει ἡδονὴ
[2, 8]   τιθέασιν, καὶ θυμοὺς ἐνίους καὶ  τὰ   φυσικά, ὅτι ἰσχυρὰ καὶ ὑπὲρ
[2, 6]   θεὸς ἄρχει. Ἐν δὲ  ταῖς   ἀκινήτοις ἀρχαῖς, οἷον ἐν ταῖς
[2, 3]   δὲ καὶ (λοιδορητικὸς ταῖς κολάσεσι  ταῖς   ἀπὸ τῆς ὀργῆς. Ὀψοφάγοι δὲ
[2, 11]   περὶ τοῦ τέλους· ὥσπερ γὰρ  ταῖς   θεωρητικαῖς αἱ ὑποθέσεις ἀρχαί, οὕτω
[2, 10]   ἀρχὴ καὶ ὑπόθεσις, ὥσπερ ἐν  ταῖς   θεωρητικαῖς ἐπιστήμαις ὑποθέσεις (εἴρηται δὲ
[2, 3]   ὀργῆς, πλήκτης δὲ καὶ (λοιδορητικὸς  ταῖς   κολάσεσι ταῖς ἀπὸ τῆς ὀργῆς.
[2, 6]   ταῖς ἀκινήτοις ἀρχαῖς, οἷον ἐν  ταῖς   μαθηματικαῖς, οὐκ ἔστι τὸ κύριον,
[2, 11]   αἱ ὑποθέσεις ἀρχαί, οὕτω καὶ  ταῖς   (ποιητικαῖς τὸ τέλος ἀρχὴ καὶ
[2, 3]   πάθη ταῦτα καὶ τοιαῦτα συμβαίνει  ταῖς   ψυχαῖς, πάντα δὲ λέγεται τὰ
[2, 3]   μεταφορᾷ δὲ λέγεται σκληρὸς καὶ  ταλαίπωρος   καὶ κακοπαθητικός· χαῦνος δ᾽
[2, 1]   οὐκ ἐπαινεῖται; ὅτι διὰ ταύτην  τἆλλα,   τῷ εἰς ταύτην ἀναφέρεσθαι
[2, 1]   καὶ τὸ ἔσχατον, οὗ ἕνεκα  τἆλλα   πάντα. Ὅτι μὲν τοίνυν τὸ
[2, 8]   οἷον πολιὰ καὶ γῆρας καὶ  τἆλλα   τὰ (τοιαῦτα. ὥστε μὴ κατὰ
[2, 6]   δέ γε ἐντεῦθεν ἐνδέχεται γενέσθαι  τἀναντία,   καὶ ἐφ᾽ αὑτοῖς ἐστι
[2, 5]   καὶ τῇ ἀρετῇ. συμβαίνει μέντοι  τὰς   ἀντιθέσεις ἔνθα μὲν φανερωτέρας εἶναι
[2, 4]   περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας εἶναι  τὰς   ἀρετάς, τὰς δὲ κακίας ἐκ
[2, 6]   ἐνδεχόμενα ἐναντίως ἔχειν, ἀνάγκη καὶ  τὰς   ἀρχὰς αὐτῶν εἶναι τοιαύτας. (Ἐκ
[2, 3]   τῷ μᾶλλον δεῖ πρὸς  τὰς   γαμετὰς πλησιάζειν οὐ γὰρ ἐστίν&#-247;
[2, 4]   καὶ λύπας εἶναι τὰς ἀρετάς,  τὰς   δὲ κακίας ἐκ (τῶν ἐναντίων.
[2, 2]   τὰς δυνάμεις ποιότης. Λέγω δὲ  (τὰς)   δυνάμεις καθ᾽ ἃς λέγονται κατὰ
[2, 4]   τῶν περὶ τὰ (πάθη καὶ  τὰς   δυνάμεις καὶ τὰς ἕξεις. Αἱ
[2, 2]   ποιότης, ἀλλὰ πάσχει, κατὰ δὲ  τὰς   δυνάμεις ποιότης. Λέγω δὲ (τὰς)
[2, 2]   ἤθη. Ἔστι δὲ κατά τε  τὰς   δυνάμεις τῶν παθημάτων, καθ᾽ ἃς
[2, 1]   ἔχει μέντοι δυνάμεις διαφόρους καὶ  τὰς   εἰρημένας, ὥσπερ ἐν τῷ καμπύλῳ
[2, 4]   διά τε ταῦτα καὶ διὰ  τὰς   ἔμπροσθεν θέσεις συμβαίνει πᾶσαν ἠθικὴν
[2, 4]   (πάθη καὶ τὰς δυνάμεις καὶ  τὰς   ἕξεις. Αἱ μὲν γὰρ δυνάμεις
[2, 5]   καὶ τῷ μέσῳ, οὕτω καὶ  τὰς   ἕξεις ἀλλήλαις ἐναντίας εἶναι καὶ
[2, 2]   ὡς παθητικοὶ λέγονται, καὶ κατὰ  τὰς   ἕξεις, καθ᾽ ἃς πρὸς τὰ
[2, 5]   ἐπὶ τὴν ὑπερβολήν, ἐνιαχοῦ δὲ  τὰς   ἐπὶ τὴν ἔλλειψιν. αἴτιον δὲ
[2, 5]   φανερωτέρας εἶναι πάσας, ἔνθα δὲ  τὰς   ἐπὶ τὴν ὑπερβολήν, ἐνιαχοῦ δὲ
[2, 3]   πρὸς τὰς συκοφαντίας τῶν τεχνῶν  τὰς   λογικάς. Ἁπλῶς μὲν οὖν διωρίσθω
[2, 3]   προσδιορίζουσα, ἀλλὰ τοῦτ᾽ ἐστι πρὸς  τὰς   συκοφαντίας τῶν τεχνῶν τὰς λογικάς.
[2, 8]   εἰσίν, πράξεις αἱ κατὰ  τὰς   τοιαύτας διανοίας καὶ λογισμούς, ἀλλ᾽
[2, 5]   δὲ (τὴν ἔλλειψιν, ἀνάγκη, ὡς  ταῦτ᾽   ἀλλήλοις ἐναντία καὶ τῷ μέσῳ,
[2, 7]   κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον· ἐναντία γὰρ  ταῦτ᾽   ἀλλήλοις. Ἔτι μοχθηρία ἀδικώτερον
[2, 1]   ~(Μετὰ δὲ  ταῦτ᾽   ἄλλην λαβοῦσιν ἀρχὴν περὶ τῶν
[2, 9]   ἀγνοῶν καὶ δι᾽ αὑτόν, ἑκούσια  ταῦτ᾽   ἀνάγκη εἶναι, καὶ τὸ (ἑκούσιον
[2, 6]   μή, καὶ ὅτι ἐφ᾽ αὑτῷ  ταῦτ᾽   ἐστι γίνεσθαι καὶ μή, ὧν
[2, 6]   ἀρετὴ καὶ κακία περὶ  ταῦτ᾽   ἐστιν ὧν αὐτὸς (αἴτιος καὶ
[2, 5]   μᾶλλον δ᾽ ἀπολαυστικοί. ὁμοίως δὲ  ταῦτ᾽   ἔχει καὶ περὶ ψυχῆς. ἐναντίαν
[2, 1]   ὀρέξεως καὶ παθημάτων, ἀνάγκη ἄρα  ταῦτ᾽   ἔχειν τὰ μέρη. Καὶ ὥσπερ
[2, 9]   ἀμέλειαν ἡδονὴν λύπην.  ταῦτ᾽   οὖν προσδιοριστέον. περὶ μὲν οὖν
[2, 10]   (Ἄμφω γὰρ ὑπάρχει τῷ προαιρουμένῳ  ταῦτα.   Ἀλλὰ πῶς ἐκ τούτων σκεπτέον;
[2, 8]   δεσμοὶ θάνατοι ὦσιν.  ταῦτα   γάρ φασιν ἀναγκασθέντες πρᾶξαι.
[2, 10]   καὶ τὸ βουλεύσασθαι τοῖς ἀνθρώποις,  ταῦτα   δ᾽ ἐστὶν ὅσα ἐφ᾽ ἡμῖν
[2, 8]   βίᾳ καὶ ἀναγκαζόμενα φέρεσθαι φαμέν.  ταῦτα   δ᾽ ὅταν κατὰ τὴν φύσει
[2, 1]   ἀρετὴ τὸ ἔργον,  ταῦτα   δ᾽ οὐκ ἐνεργεῖ, ἀλλ᾽ εἰσὶν
[2, 1]   τροφῆς καὶ πόνων καὶ ὥρας.  Ταῦτα   δὲ δῆλα ἐκ τῆς ἐπαγωγῆς.
[2, 1]   τὰ δ᾽ ἐνέργειαι καὶ κινήσεις.  Ταῦτα   δὴ οὕτως ὑποκείσθω καὶ περὶ
[2, 7]   καὶ θυμὸν καὶ ἐπιθυμίαν· ὥστε  ταῦτα   διαιρετέον, καὶ πρῶτον κατ᾽ ἐπιθυμίαν.
[2, 4]   ψυχῆς, καὶ αἱ ἀρεταὶ κατὰ  ταῦτα   διῄρηνται, καὶ αἱ μὲν τοῦ
[2, 8]   γε· οὐ γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ  ταῦτα.   διὸ (καὶ τὸν ἔρωτα πολλοὶ
[2, 11]   τὴν προαίρεσιν ὁποία τις, διὰ  ταῦτα   ἐκ τῶν ἔργων ἀναγκαζόμεθα κρίνειν
[2, 7]   τὸ (ἀδικεῖν ἄμφω γὰρ δοκεῖ  ταῦτα   ἑκούσια εἶναι, καὶ ἀνάγκη, εἰ
[2, 4]   βελτίων, πρὸς ταῦτα καὶ περὶ  ταῦτά   ἐστιν ἡδονή. (Δι᾽ ἡδονὰς
[2, 5]   τῷ λυπεῖσθαι τῷ ἐναντίῳ, καὶ  ταῦτα   ἁπλῶς πρός τινα
[2, 2]   εἰσιν ὅσαι αἴτιαί εἰσι τοῦ  ταῦτα   κατὰ λόγον ὑπάρχειν
[2, 3]   καὶ ἔλλειψις καὶ μέσον, καὶ  ταῦτα   πρὸς ἄλληλα πρὸς
[2, 2]   πως ἀπαθεῖς εἶναι. Μετὰ  ταῦτα   διαίρεσις ἐν τοῖς ἀπηλλαγμένοις
[2, 4]   ἡδονῇ διώρισται· ὥστε διά τε  ταῦτα   καὶ διὰ τὰς ἔμπροσθεν θέσεις
[2, 11]   τε τῶν κειμένων οὖν συμβαίνει  ταῦτα,   καὶ ἔτι ὁμολογεῖται τοῖς φαινομένοις.
[2, 4]   γίνεσθαι (χείρων καὶ βελτίων, πρὸς  ταῦτα   καὶ περὶ ταῦτά ἐστιν
[2, 3]   εὐήθεια φρόνησις) Τὰ μὲν πάθη  ταῦτα   καὶ τοιαῦτα συμβαίνει ταῖς ψυχαῖς,
[2, 11]   ἀνάγκη τὰ μοχθηρὰ πράττειν. Διὰ  ταῦτα   καὶ ψεκτὸν κακία καὶ
[2, 2]   καθ᾽ ἃς πρὸς τὰ πάθη  ταῦτα   λέγονται τῷ (πάσχειν πως
[2, 4]   τοιαῦτα. ~Εἰλημμένων δὲ τούτων, μετὰ  ταῦτα   λεκτέον ὅτι ἐπειδὴ δύο μέρη
[2, 2]   καθ᾽ αὑτά. Καὶ κατὰ μὲν  ταῦτα   οὐκ (ἔστι ποιότης, ἀλλὰ πάσχει,
[2, 1]   διὰ νόσον πήρωσιν. Μετὰ  ταῦτα   περὶ ψυχῆς θεωρητέον· γὰρ
[2, 10]   δὲ καὶ οἷς ὑπάρχει ἄμφω  ταῦτα,   πολλὰ καὶ ἄνευ θυμοῦ καὶ
[2, 8]   οὐδέτερος, ἀλλ᾽ ἑκὼν διά γε  ταῦτα   πράττοι ἄν, οὐδ᾽ ἀναγκαζόμενος. τὴν
[2, 1]   ὅτι πρᾶος θρασύς. Μετὰ  ταῦτα   σκεπτέον πρῶτον περὶ ἀρετῆς ἠθικῆς,
[2, 10]   ὅσοις ἐστὶν ἐναντία, καὶ εἰς  (ταῦτα   τῶν ἐναντίων κατὰ τὴν
[2, 1]   πὼς δὲ φθείρεται, καὶ πρὸς  ταὐτὰ   χρῆσις αὐτῆς ὑφ᾽ ὧν
[2, 10]   ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει καὶ περὶ  ταὐτὰ   τῇ ἀρετῇ, τὴν ἀρετὴν εἶναι
[2, 5]   ἐναντιώσεως, ὅτι (οὐκ ἀεὶ ἐπὶ  ταὐτὰ   τῆς ἀνισότητος ὁμοιότητος πρὸς
[2, 1]   ταύτην τἆλλα, τῷ εἰς  ταύτην   ἀναφέρεσθαι τῷ μόρια εἶναι
[2, 8]   (ἡ ἀντίθεσις. ὅταν δὲ παρὰ  ταύτην,   βίᾳ φαμέν. ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 1]   εὐδαιμονία οὐκ ἐπαινεῖται; ὅτι διὰ  ταύτην   τἆλλα, τῷ εἰς ταύτην
[2, 1]   τὸ ἔργον ἀνάγκη ἓν καὶ  ταὐτὸ   εἶναι τῆς ψυχῆς καὶ τῆς
[2, 7]   εἰ τὸ βουλόμενον καὶ ἑκούσιον  ταὐτό,   σκέψασθαι. (Φαίνεται δὲ καὶ τοῦτο
[2, 1]   τὸν τρόπον διωρισμένων, λέγομεν ὅτι  ταὐτὸ>   τὸ ἔργον (τοῦ πράγματος καὶ
[2, 10]   μὴν οὐδὲ βούλησις καὶ προαίρεσις  ταὐτόν.   Βούλονται μὲν γὰρ ἔνια (ταὐτὸν)
[2, 10]   ἑκούσιον καὶ τὸ προαιρετὸν  ταὐτὸν   ἐστίν. Μάλιστα δὲ λέγεται παρά
[2, 10]   ταὐτόν. Βούλονται μὲν γὰρ ἔνια  (ταὐτὸν)   καὶ τῶν ἀδυνάτων εἰδότες, οἷον
[2, 10]   αὐτὴν χρή, καὶ πότερον οὐ  ταὐτὸν   τὸ ἑκούσιον καὶ τὸ προαιρετὸν
[2, 5]   τίθεμεν τὴν (ἕξιν ἐφ᾽ ἥν  τε   ἁμαρτάνομεν μᾶλλον καὶ ἐφ᾽ ἣν
[2, 10]   ἑτέρου· τοῦτο δὲ οὐχ οἷόν  τε   ἄνευ σκέψεως καὶ βουλῆς. Διὸ
[2, 6]   ἐφ᾽ αὑτῷ. Ἐπεὶ δ᾽  τε   ἀρετὴ καὶ κακία καὶ
[2, 1]   τῆς ἑκάστου ἀρετῆς, οἷον πόνοι  τε   ἄριστοι (καὶ τροφὴ ἀφ᾽ ὧν
[2, 8]   οἰκεῖα τοῖς εἰρημένοις εἶναι· τό  τε   γὰρ βίαιον ἀκούσιον, καὶ τὸ
[2, 1]   τὰ δοκοῦντα πᾶσιν ἡμῖν. (Τό  τε   γὰρ εὖ πράττειν καὶ τὸ
[2, 10]   δόξα ἐστί, δῆλον, ἀλλὰ δόξα  τε   καὶ ὄρεξις, ὅταν (ἐκ τοῦ
[2, 10]   ὅλως δηλοῖ ἀεὶ προαιρούμενος τί  τε   καὶ τίνος ἕνεκα προαιρεῖται, ἔστι
[2, 11]   ἄνθρωπος. Ὥστ᾽ ἀνάγκη τήν  τε   κακίαν ἑκούσιον εἶναι καὶ τὴν
[2, 10]   ἀρετὴ μὲν ἠθικὴ αὐτή  τε   μεσότης τίς ἐστι καὶ περὶ
[2, 8]   φέρειν· δὲ μὴ οἵα  τε,   μήδ᾽ ἐστὶ τῆς ἐκείνου φύσει
[2, 8]   δυσὶ τὸ φύσει διορίζομεν, τῷ  τε   ὅσα εὐθὺς γιγνομένοις ἀκολουθεῖ πᾶσι,
[2, 3]   δὴ ἐστίν. Συνειλημμένον γὰρ τό  τε   πάθος λέγεται καὶ τὸ τοιόνδε
[2, 10]   τῶν ἀδυνάτων εἰδότες, οἷον βασιλεύειν  τε   πάντων ἀνθρώπων καὶ ἀθάνατοι εἶναι,
[2, 6]   λέγειν οὔτε λέγειν ἀκριβῶς οἷόν  τε,   πλὴν τοσοῦτον. Εἰ γὰρ μηθὲν
[2, 2]   τὰ ἤθη. Ἔστι δὲ κατά  τε   τὰς δυνάμεις τῶν παθημάτων, καθ᾽
[2, 4]   καὶ ἡδονῇ διώρισται· ὥστε διά  τε   ταῦτα καὶ διὰ τὰς ἔμπροσθεν
[2, 11]   ἐπαινετώτερον δ᾽ προαίρεσις. Ἔκ  τε   τῶν κειμένων οὖν συμβαίνει ταῦτα,
[2, 1]   τοιαύτη διάθεσις ἐστίν, (γίνεταί  τε   ὑπὸ τῶν ἀρίστων περὶ ψυχὴν
[2, 8]   (ὃ αὐτοῦ φύσις οἵα  τε   φέρειν· δὲ μὴ οἵα
[2, 10]   περὶ δὲ τῶν εἰς τοῦτο  τεινόντων,   πότερον τόδε τόδε συντείνει,
[2, 7]   τοῦ κατ᾽ ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν.  Τεκμήριον   δέ· πολλὰ γὰρ πράττομεν ἑκόντες
[2, 1]   τι, καὶ ἔστι ζωὴ καὶ  τελέα   καὶ ἀτελής, καὶ ἀρετὴ ὡσαύτως
[2, 1]   ζωῆς τελείας ἐνέργεια κατ᾽ ἀρετὴν  τελείαν.   (Ὅτι δὲ τὸ γένος καὶ
[2, 1]   εἴη ἂν εὐδαιμονία ζωῆς  τελείας   ἐνέργεια κατ᾽ ἀρετὴν τελείαν. (Ὅτι
[2, 1]   σπουδαία. Τοῦτ᾽ ἄρα ἐστὶ τὸ  τέλεον   ἀγαθόν, ὅπερ ἦν εὐδαιμονία.
[2, 1]   Ἐπεὶ δὲ ἦν εὐδαιμονία  τέλεόν   τι, καὶ ἔστι ζωὴ καὶ
[2, 11]   δὲ πράξεως τῆς νοήσεως  τελευτή.   Εἰ οὖν πάσης ὀρθότητος
[2, 1]   εὐδαιμονία τὸ ἄριστον, τὰ δὲ  (τέλη   ἐν ψυχῇ καὶ τὰ ἄριστα
[2, 11]   ἀρετὴν ἂν ὀρθὸν εἴη τὸ  τέλος,   ἀλλ᾽ οὐ τὰ πρὸς τὸ
[2, 1]   τῆς ψυχῆς ἀρετὴ  τέλος.   (Ἀρετῆς δ᾽ εἴδη δύο,
[2, 1]   ἔργον τῆς ἕξεως· (τὸ γὰρ  τέλος   ἄριστον ὡς τέλος· ὑπόκειται γὰρ
[2, 11]   οὕτω καὶ ταῖς (ποιητικαῖς τὸ  τέλος   ἀρχὴ καὶ ὑπόθεσις. Ἐπειδὴ δεῖ
[2, 11]   οὐ τὰ πρὸς τὸ τέλος.  Τέλος   δ᾽ ἐστὶ τὸ οὗ ἕνεκα.
[2, 10]   καὶ μὴ τῶν πρὸς τὸ  τέλος,   δῆλον ὅτι προαίρεσις μέν
[2, 1]   ὧν ἔνια πάντα  τέλος   εἶναι δοκεῖ πᾶσιν. Τῶν δὲ
[2, 1]   τούτων πρὸς ἄλληλα ἐχέτω. Καὶ  τέλος   ἑκάστου τὸ ἔργον. Φανερὸν τοίνυν
[2, 10]   πρὸς τὸ τέλος. Τὸ δὲ  τέλος   ἐστὶ φύσει μὲν ἀεὶ ἀγαθόν,
[2, 10]   Βούλεται δέ γε μάλιστα τὸ  τέλος,   καὶ δοξάζει δεῖν καὶ ὑγιαίνειν
[2, 9]   ἑκόντες&#-247; ~ἐπεὶ δὲ τοῦτ᾽ ἔχει  τέλος,   καὶ οὔτε τῇ ὀρέξει οὔτε
[2, 10]   προαιρεῖται, ἀλλὰ τὰ πρὸς τὸ  τέλος·   λέγω δ᾽ οἷον οὐθεὶς ὑγιαίνειν
[2, 11]   δεῖ πράττειν· (τοῦ δὲ τὸ  τέλος   ὀρθὸν εἶναι τῆς προαιρέσεως (οὗ)
[2, 11]   ποιεῖ τὴν προαίρεσιν καὶ τὸ  τέλος   ὀρθόν, οὕτως ὥστε οὗ ἕνεκα
[2, 10]   τοῦτο καὶ βουλήσεως· οὐθεὶς γὰρ  τέλος   οὐδὲν προαιρεῖται, ἀλλὰ τὰ πρὸς
[2, 1]   ζῶντ᾽ εὐδαιμονίζειν, ἀλλ᾽ ὅταν λάβῃ  τέλος·   οὐθὲν γὰρ ἀτελὲς εὔδαιμον· οὐ
[2, 11]   ἀλλ᾽ οὐ τὰ πρὸς τὸ  τέλος.   Τέλος δ᾽ ἐστὶ τὸ οὗ
[2, 11]   μὲν οὖν νοήσεως ἀρχὴ τὸ  τέλος,   τῆς δὲ πράξεως τῆς
[2, 10]   ποῦ στρατοπεδεύσηται, οἷς ἀγαθὸν τὸ  τέλος   τὸ ἁπλῶς ἄριστον ἐστίν· παρὰ
[2, 1]   ἄριστον ὡς τέλος· ὑπόκειται γὰρ  τέλος   τὸ βέλτιστον καὶ τὸ ἔσχατον,
[2, 10]   αὐτὸς δύναται πρὸς τὸ  τέλος.   Τὸ δὲ τέλος ἐστὶ φύσει
[2, 8]   μικρὸν προαγαγόντες τὸν λόγον, ἐπιθῶμεν  τέλος   τῷ περὶ τοῦ ἑκουσίου καὶ
[2, 1]   (τὸ γὰρ τέλος ἄριστον ὡς  τέλος·   ὑπόκειται γὰρ τέλος τὸ βέλτιστον
[2, 10]   περὶ δὲ τῶν πρὸς τὸ  τέλος   φερόντων σκέψις καὶ μετὰ
[2, 11]   ἄλλης δυνάμεως, ὅσα ἕνεκα τοῦ  τέλους   δεῖ πράττειν· (τοῦ δὲ τὸ
[2, 10]   βουλευόμενος, εἰ ἀπὸ τοῦ  τέλους   ἔσκεπται, ἢ> τι ἐκεῖ
[2, 1]   εἶναι καθόλου· δ᾽ εὐδαιμονισμὸς  τέλους.   Καὶ τὸ ἀπορούμενον δ᾽ ἐνίοτε
[2, 10]   προαίρεσις. (Περὶ μὲν δὴ τοῦ  τέλους   οὐδεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ τοῦτο κεῖται
[2, 10]   τὸ συμφέρον, περὶ μὲν τοῦ  τέλους   οὐθεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ τοῦτ᾽ ἐστιν
[2, 10]   γὰρ> καὶ δόξα μάλιστα τοῦ  τέλους,   προαίρεσις δ᾽ οὐκ ἔστιν. Ὅτι
[2, 11]   οὐδ᾽ ἄλλη οὐδεμία περὶ τοῦ  τέλους·   ὥσπερ γὰρ ταῖς θεωρητικαῖς αἱ
[2, 10]   οὐδὲ πῶς ἂν κύκλος  (τετραγωνισθείη.   Τὰ μὲν γὰρ οὐκ ἐφ᾽
[2, 6]   τριγώνου δύο ὀρθὰς ἀνάγκη τὸ  τετράγωνον   ἔχειν τέτταρας ὀρθάς, φανερὸν ὡς
[2, 6]   τὸ τρίγωνον, ἀνάγκη (καὶ τὸ  τετράγωνον   μεταβάλλειν, οἷον εἰ τρεῖς, ἕξ,
[2, 6]   ὀρθὰς ἀνάγκη τὸ τετράγωνον ἔχειν  τέτταρας   ὀρθάς, φανερὸν ὡς αἴτιον τούτου
[2, 6]   εἰ τρεῖς, ἕξ, εἰ δὲ  τέτταρες,   ὀκτώ. Κἂν εἰ μὴ μεταβάλλοι,
[2, 10]   φερόντων σκέψις καὶ μετὰ  τέχνης   καὶ ἄνευ τέχνης πᾶσιν ἐστίν,
[2, 10]   καὶ μετὰ τέχνης καὶ ἄνευ  τέχνης   πᾶσιν ἐστίν, οἷον εἰ πολεμῶσιν
[2, 3]   καὶ ἐπιστημονικῇ καὶ ἀνεπιστημονικῇ, καὶ  τεχνικῇ   καὶ ἀτέχνῳ. μὲν γὰρ
[2, 3]   ἐστι πρὸς τὰς συκοφαντίας τῶν  τεχνῶν   τὰς λογικάς. Ἁπλῶς μὲν οὖν
[2, 1]   καὶ Κορίσκος (τῶν ἐν  τῇ   ἀγορᾷ μελάντατος· τί μὲν γὰρ
[2, 5]   ἕξεις ἀλλήλαις ἐναντίας εἶναι καὶ  τῇ   ἀρετῇ. συμβαίνει μέντοι τὰς ἀντιθέσεις
[2, 10]   καὶ ἐλλείψει καὶ περὶ ταὐτὰ  τῇ   ἀρετῇ, τὴν ἀρετὴν εἶναι τὴν
[2, 8]   οὐ λυπηρῶς. δὲ πειθὼ  τῇ   βίᾳ καὶ ἀνάγκῃ ἀντιτίθεται.
[2, 10]   ἀμφοτέρως ἐνδέχεται ἁμαρτεῖν, ἐν δὲ  τῇ   γραμματικῇ κατὰ τὴν αἴσθησιν καὶ
[2, 9]   ἔχειν, ἓν δὲ τὸ χρῆσθαι  τῇ   ἐπιστήμη, ἔχων μὴ χρώμενος
[2, 10]   αἴσθησιν αὐτὸ δρῶντες&#-247; ἐν μὲν  τῇ   ἰατρικῇ ἀμφοτέρως ἐνδέχεται ἁμαρτεῖν, ἐν
[2, 8]   λόγον καὶ ὄρεξιν ἐναντίαν, ἀλλὰ  τῇ   ὀρέξει ζῇ&#-247; ἐν δ᾽ ἀνθρώπῳ
[2, 9]   τοῦτ᾽ ἔχει τέλος, καὶ οὔτε  τῇ   ὀρέξει οὔτε τῇ προαιρέσει τὸ
[2, 8]   ἀνάγκη, τῷ ἑκουσίῳ καὶ  τῇ   (πειθοῖ ἐπὶ τῶν πραττομένων. καθόλου
[2, 10]   περὶ μὲν τούτων ἐροῦμεν ἐν  τῇ   περὶ τῶν δικαίων ἐπισκέψει·
[2, 9]   καὶ οὔτε τῇ ὀρέξει οὔτε  τῇ   προαιρέσει τὸ ἑκούσιον ὥρισται, λοιπὸν
[2, 5]   ἐγγύτερον τοῦ μέσου, ἐν δὲ  τῇ   τροφῇ ἔλλειψις ὑπερβολῆς. ὥστε
[2, 1]   καὶ τούτων αἱρετώτερα τὰ ἐν  τῇ   ψυχῇ, καθάπερ διαιρούμεθα καὶ ἐν
[2, 10]   λυπηρόν· οὕτω γὰρ ἔχει ὥστε  τῇ   ψυχῇ φαίνεσθαι τὸ μὲν ἡδὺ
[2, 5]   φιλοϋγιεῖς μᾶλλον ἔσονται καθ᾽ ἑκατέραν  τὴν   αἵρεσιν, ἔνθα μὲν αἱ πολυπονώτεραι,
[2, 10]   γὰρ λογιζόμενοι ἁμαρτάνομεν κατὰ  τὴν   αἴσθησιν αὐτὸ δρῶντες&#-247; ἐν μὲν
[2, 10]   ἐν δὲ τῇ γραμματικῇ κατὰ  τὴν   αἴσθησιν καὶ πρᾶξιν, (περὶ ἧς
[2, 8]   καθόλου δὲ τὸ βίαιον καὶ  τὴν   ἀνάγκην καὶ ἐπὶ τῶν ἀψύχων
[2, 8]   ἐπιθυμίαν πράττων ἤδη, καὶ χαίρει  τὴν   ἀπ᾽ ἐλπίδος ἡδονήν, ὅτι ὕστερον
[2, 8]   (ἀκρατευόμενος οὗ ἐπιθυμεῖ, λυπεῖται δὲ  τὴν   ἀπ᾽ ἐλπίδος λύπην, οἴεται γὰρ
[2, 10]   ἐναντία ἐστίν. Ἀνάγκη ἄρα καὶ  τὴν   ἀπάτην καὶ τὴν προαίρεσιν ἀπὸ
[2, 11]   εἰ μὴ (ὁ λόγος, διὰ  τὴν   ἀρετὴν ἂν ὀρθὸν εἴη τὸ
[2, 10]   καὶ περὶ ταὐτὰ τῇ ἀρετῇ,  τὴν   ἀρετὴν εἶναι τὴν ἠθικὴν ἕξιν
[2, 11]   τε κακίαν ἑκούσιον εἶναι καὶ  τὴν   ἀρετήν· οὐδεμία γὰρ ἀνάγκη τὰ
[2, 10]   εἰς ἡμᾶς ἀναγάγωμεν τῆς γενέσεως  τὴν   ἀρχήν. Εἰ δὴ προαιρεῖται μὲν
[2, 8]   δὲ κατὰ φύσιν ἑκάτερος, οὐ  τὴν   αὐτήν. αἱ μὲν οὖν περὶ
[2, 3]   Πανταχοῦ δὲ τοῦτο καὶ ποιεῖ  τὴν   βελτίστην ἕξιν. Καὶ τοῦτο (δῆλον
[2, 8]   ταῦτα πράττοι ἄν, οὐδ᾽ ἀναγκαζόμενος.  τὴν   γὰρ ἔξωθεν ἀρχήν, τὴν παρὰ
[2, 10]   οὐκ ὄντων ἐφ᾽ ἡμῖν, οἷον  τὴν   διάμετρον σύμμετρον. Ἔτι οὐκ ἔστι
[2, 9]   λοιπὸν δὴ ὁρίσασθαι τὸ κατὰ  τὴν   διάνοιαν. (δοκεῖ δὴ ἐναντίον εἶναι
[2, 3]   πρὸς ὁποτέρας τροφῆς ἀπόλαυσιν ἔχειν  τὴν   δύναμιν παθητικὴν παρὰ τὸν λόγον.
[2, 6]   μὲν ἑκούσια καὶ κατὰ προαίρεσιν  τὴν   ἑκάστου, ἐκεῖνον αἴτιον εἶναι, ὅσα
[2, 5]   ὑπερβολήν, ἐνιαχοῦ δὲ τὰς ἐπὶ  τὴν   ἔλλειψιν. αἴτιον δὲ τῆς ἐναντιώσεως,
[2, 5]   ἀποδέχεσθαι τὴν ὑπερβολὴν δὲ  (τὴν   ἔλλειψιν, ἀνάγκη, ὡς ταῦτ᾽ ἀλλήλοις
[2, 8]   πάσχοντα καὶ ποιοῦντα, ὅταν παρὰ  τὴν   ἐν αὐτῷ ὁρμὴν ἔξωθέν τι
[2, 8]   γάρ τι τῶν ἔξωθεν παρὰ  τὴν   ἐν αὐτῷ ὁρμὴν κινῇ
[2, 5]   περὶ ψυχῆς. ἐναντίαν δὲ τίθεμεν  τὴν   (ἕξιν ἐφ᾽ ἥν τε ἁμαρτάνομεν
[2, 2]   σημαίνει ὅτι ἀπὸ ἔθους ἔχει  τὴν   ἐπίδοσιν, (ἐθίζεται δὲ τὸ ὑπ᾽
[2, 7]   καὶ θάτερον&#-247; τὸ δὲ παρὰ  τὴν   ἐπιθυμίαν ἀκούσιον, ἅμα ἄρα
[2, 7]   Ἐγκρατεύεται δ᾽ ὅταν πράττῃ παρὰ  τὴν   ἐπιθυμίαν κατὰ τὸν λογισμόν. Ὥστ᾽
[2, 7]   βίαιον, λυπηρόν. Τὸ δὲ παρὰ  τὴν   ἐπιθυμίαν πᾶν λυπηρόν γὰρ
[2, 7]   δ᾽ ἀκρατὴς κατὰ  τὴν   ἐπιθυμίαν παρὰ τὸν λογισμὸν οἷος
[2, 8]   γὰρ ἐγκρατευόμενος λυπεῖται παρὰ  τὴν   ἐπιθυμίαν πράττων ἤδη, καὶ χαίρει
[2, 10]   (ταῦτα τῶν ἐναντίων κατὰ  τὴν   ἐπιστήμην ἐναντία ἐστίν. Ἀνάγκη ἄρα
[2, 10]   ἰατροὶ βουλεύονται περὶ ὧν (ἔχουσι  τὴν   ἐπιστήμην, οἱ δὲ γραμματικοὶ οὔ;
[2, 5]   πρὸς ἡμᾶς: ἀναγκαῖον ἂν εἴη  τὴν   ἠθικὴν ἀρετὴν καθ᾽ αὑτὸν ἕκαστον
[2, 3]   μείζονος δὲ ἔλαττον. Ὥστ᾽ ἀνάγκη  τὴν   ἠθικὴν ἀρετὴν περὶ μές᾽ ἄττα
[2, 10]   τῇ ἀρετῇ, τὴν ἀρετὴν εἶναι  τὴν   ἠθικὴν ἕξιν προαιρετικὴν μεσότητος τῆς
[2, 7]   δὲ καὶ Ἡράκλειτος λέγειν εἰς  τὴν   ἰσχὺν τοῦ θυμοῦ βλέψας ὅτι
[2, 8]   ὅταν κατὰ τὴν φύσει καὶ  τὴν   καθ᾽ αὑτὰ ὁρμὴν φέρηται, οὐ
[2, 5]   μεταβαίη ἀπὸ τῆς ὑπερβολῆς ἐπὶ  τὴν   μέσην ἕξιν, ὁτὲ δ᾽ ἀπὸ
[2, 8]   ὑπ᾽ ἀλλήλων. ὅθεν καὶ ἐπὶ  τὴν   (ὅλην μεταφέρουσι ψυχήν, ὅτι τῶν
[2, 8]   ποιεῖν ἔχει λόγον, καὶ διὰ  τὴν   ὄρεξιν καὶ διὰ τὸν λογισμὸν
[2, 8]   ἀλγεῖ γὰρ ἀφέλκων πρὸς ἀντιτείνουσαν  τὴν   ὄρεξιν&#-247; τ᾽ ἀκρατὴς βίᾳ
[2, 7]   πράττειν, οὐδ᾽ ἀκούσιον τὸ παρὰ  τὴν   ὄρεξιν, φανερόν· ὅτι δ᾽ οὐδὲ
[2, 8]   γὰρ ἔξωθεν ἀρχήν, τὴν παρὰ  τὴν   ὁρμὴν ἐμποδίζουσαν κινοῦσαν,
[2, 8]   ἀναγκαζόμενος. τὴν γὰρ ἔξωθεν ἀρχήν,  τὴν   παρὰ τὴν ὁρμὴν ἐμποδίζουσαν
[2, 10]   ἄρα καὶ τὴν ἀπάτην καὶ  τὴν   προαίρεσιν ἀπὸ τοῦ μέσου ἐπὶ
[2, 11]   πάντας ἐπαινοῦμεν καὶ ψέγομεν εἰς  τὴν   προαίρεσιν βλέποντες μᾶλλον εἰς
[2, 11]   κακία τῶν ἐναντίων ἕνεκα ποιεῖ  (τὴν   προαίρεσιν. Εἰ δή τις, ἐφ᾽
[2, 11]   πότερον ἀρετὴ ἀναμάρτητον ποιεῖ  τὴν   προαίρεσιν καὶ τὸ τέλος ὀρθόν,
[2, 11]   τὸ μὴ ῥᾴδιον εἶναι ἰδεῖν  τὴν   προαίρεσιν ὁποία τις, διὰ ταῦτα
[2, 11]   οὗτος ἄνθρωπος. Ὥστ᾽ ἀνάγκη  τήν   τε κακίαν ἑκούσιον εἶναι καὶ
[2, 5]   πάσας, ἔνθα δὲ τὰς ἐπὶ  τὴν   ὑπερβολήν, ἐνιαχοῦ δὲ τὰς ἐπὶ
[2, 3]   εἴδη κατονομάζεται τῷ διαφέρειν κατὰ  τὴν   ὑπερβολὴν χρόνου τοῦ
[2, 5]   αὐτοῦ πράγματος μὲν ἀποδέχεσθαι  τὴν   ὑπερβολὴν δὲ (τὴν ἔλλειψιν,
[2, 6]   ὑπὸ θατέρου, ἂν μὴ τῷ  τὴν   ὑπόθεσιν ἀνελεῖν καὶ δι᾽ ἐκείνης
[2, 8]   φαμέν. ταῦτα δ᾽ ὅταν κατὰ  τὴν   φύσει καὶ τὴν καθ᾽ αὑτὰ
[2, 3]   μηδ᾽ ὅσον βέλτιον καὶ κατὰ  τὴν   φύσιν ἐπιθυμῶν, ἀλλ᾽ ἀπαθὴς ὥσπερ
[2, 8]   συγγνώμην ἔχομεν ὡς πεφυκότα βιάζεσθαι  τὴν   φύσιν. καὶ μᾶλλον ἂν δόξειε
[2, 8]   φυσικά, ὅτι ἰσχυρὰ καὶ ὑπὲρ  τὴν   φύσιν· καὶ συγγνώμην ἔχομεν ὡς
[2, 8]   λέγομεν, ὥσπερ εἴ τις λαβὼν  τὴν   χεῖρα τύπτοι τινὰ ἀντιτείνοντος καὶ
[2, 1]   ἀνάγκη, ὧν ἔργον χρῆσις,  τὴν   χρῆσιν βέλτιον εἶναι τῆς ἕξεως.
[2, 1]   ἕτερόν τι τὸ ἔργον παρὰ  τὴν   χρῆσιν, οἷον οἰκοδομικῆς οἰκία (ἀλλ᾽
[2, 7]   ἐγκρατὴς δικαιοπραγήσει, καὶ μᾶλλον  τῆς   ἀκρασίας. γὰρ ἐγκράτεια ἀρετή,
[2, 10]   διακριβοῦσιν, ἀλλ᾽ ἅπτονταί γέ πῃ  τῆς   ἀληθείας. Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων
[2, 10]   αἴτιον δ᾽ ὅτι διχῇ γινομένης  τῆς   ἁμαρτίας γὰρ λογιζόμενοι ἁμαρτάνομεν
[2, 5]   ὅτι (οὐκ ἀεὶ ἐπὶ ταὐτὰ  τῆς   ἀνισότητος ὁμοιότητος πρὸς τὸ
[2, 1]   τὸ ἔργον (τοῦ πράγματος καὶ  τῆς   ἀρετῆς, ἀλλ᾽ οὐχ ὡσαύτως. Οἷον
[2, 1]   ὅλον&#-247; ἔτι δ᾽ οἱ ἔπαινοι  τῆς   ἀρετῆς διὰ τὰ ἔργα, καὶ
[2, 1]   δ᾽ ἀρετὴ (βελτίστη ἕξις,  τῆς   ἀρετῆς ἐνέργειαν τῆς ψυχῆς ἄριστον
[2, 1]   ταὐτὸ εἶναι τῆς ψυχῆς καὶ  τῆς   ἀρετῆς, ἔργον ἂν εἴη τῆς
[2, 1]   τῆς ἀρετῆς, ἔργον ἂν εἴη  τῆς   ἀρετῆς ζωὴ σπουδαία. Τοῦτ᾽ ἄρα
[2, 11]   ἔργα· καίτοι αἱρετώτερον ἐνέργεια  τῆς   ἀρετῆς, ὅτι πράττουσι μὲν φαῦλα
[2, 6]   ὁμοιότητα· καὶ γὰρ ἐνταῦθα κινουμένης  τῆς   ἀρχῆς πάντα μάλιστ᾽ ἂν τὰ
[2, 1]   γάρ τι ἔργον αὐτῆς. Καὶ  τῆς   βελτίονος δὴ ἕξεως ἔστω βέλτιον
[2, 1]   ἐνέργεια τῆς διαθέσεως καὶ  τῆς   βελτίστης ἕξεως βελτίστη ἐνέργεια,
[2, 8]   ἀκολουθεῖ πᾶσι, καὶ ὅσα ἐωμένης  τῆς   γενέσεως εὐθυπορεῖν γίγνεται ἡμῖν, οἷον
[2, 8]   λόγος φύσει ὑπάρχει, ὅτι (ἐωμένης  τῆς   γενέσεως καὶ μὴ πηρωθείσης ἐνέσται,
[2, 10]   ἕως ἂν εἰς ἡμᾶς ἀναγάγωμεν  τῆς   γενέσεως τὴν ἀρχήν. Εἰ δὴ
[2, 10]   ἀλλὰ τῆς μὲν κατὰ φύσιν  τῆς   δὲ παρὰ φύσιν. Ὁμοίως δὲ
[2, 11]   οὖν νοήσεως ἀρχὴ τὸ τέλος,  τῆς   δὲ πράξεως τῆς νοήσεως
[2, 1]   ἔργον βέλτιον τῆς ἕξεως καὶ  τῆς   διαθέσεως, δῆλον· ἀλλὰ τὸ ἔργον
[2, 1]   ἐνέργεια&#-247; ἐπεὶ βέλτιον ἐνέργεια  τῆς   διαθέσεως καὶ τῆς βελτίστης ἕξεως
[2, 1]   πράττεσθαι ἄριστα περὶ ἕκαστον ἀπὸ  τῆς   ἑκάστου ἀρετῆς, οἷον πόνοι τε
[2, 8]   μὴ οἵα τε, μήδ᾽ ἐστὶ  τῆς   ἐκείνου φύσει ὀρέξεως λογισμοῦ,
[2, 5]   μέσην ἕξιν, ὁτὲ δ᾽ ἀπὸ  τῆς   ἐλλείψεως, ἧς ὃς> πλέον ἀπέχει,
[2, 5]   τοῖς πόνοις ὑγιεινότερον ὑπερβολὴ  τῆς   (ἐλλείψεως καὶ ἐγγύτερον τοῦ μέσου,
[2, 5]   ἐπὶ τὴν ἔλλειψιν. αἴτιον δὲ  τῆς   ἐναντιώσεως, ὅτι (οὐκ ἀεὶ ἐπὶ
[2, 1]   μὲν τοίνυν τὸ ἔργον βέλτιον  τῆς   ἕξεως καὶ τῆς διαθέσεως, δῆλον·
[2, 1]   τούτων ὅτι βέλτιον τὸ ἔργον  τῆς   ἕξεως· (τὸ γὰρ τέλος ἄριστον
[2, 1]   χρῆσις, τὴν χρῆσιν βέλτιον εἶναι  τῆς   ἕξεως. Τούτων δὲ τοῦτον τὸν
[2, 1]   ἔργον. (Δῆλον δ᾽ ἐκ  τῆς   ἐπαγωγῆς. Ἐπὶ πάντων γὰρ οὕτω
[2, 1]   ὥρας. Ταῦτα δὲ δῆλα ἐκ  τῆς   ἐπαγωγῆς. Καὶ ἀρετὴ ἄρα
[2, 3]   ἕξιν. Καὶ τοῦτο (δῆλον διὰ  τῆς   ἐπαγωγῆς καὶ τοῦ λόγου. Τὰ
[2, 6]   μεσοτήτων. ~(Λάβωμεν οὖν ἄλλην ἀρχὴν  τῆς   ἐπιούσης σκέψεως. Εἰσὶ δὴ πᾶσαι
[2, 1]   ὧν γίνεται εὐεξία, καὶ ἀπὸ  τῆς   εὐεξίας πονοῦσιν ἄριστα· ἔτι πᾶσαν
[2, 10]   αὐτὴ ἐπιστήμη καὶ νόσου, ἀλλὰ  τῆς   μὲν κατὰ φύσιν τῆς δὲ
[2, 11]   δύο ὀρθαί, ἀνάγκη τοδὶ εἶναι.  Τῆς   μὲν οὖν νοήσεως ἀρχὴ τὸ
[2, 11]   τέλος, τῆς δὲ πράξεως  τῆς   νοήσεως τελευτή. Εἰ οὖν πάσης
[2, 1]   τούτου ἀρετὴ οὐκ ἔστι μόριον  τῆς   ὅλης ἀρετῆς, ὥσπερ οὐδ᾽
[2, 3]   (λοιδορητικὸς ταῖς κολάσεσι ταῖς ἀπὸ  τῆς   ὀργῆς. Ὀψοφάγοι δὲ καὶ γαστρίμαργοι
[2, 3]   πικρὸς δὲ τῷ φυλακτικὸς εἶναι  τῆς   ὀργῆς, πλήκτης δὲ καὶ (λοιδορητικὸς
[2, 8]   οὐ διαφωνοῦντος τοῦ λόγου καὶ  τῆς   ὀρέξεως, ὅταν πράττωσιν καὶ
[2, 11]   αἰτία. Καὶ διὰ τοῦτο ἐκ  τῆς   προαιρέσεως κρίνομεν ποῖός τις· τοῦτο
[2, 11]   δὲ τὸ τέλος ὀρθὸν εἶναι  τῆς   προαιρέσεως (οὗ) ἀρετὴ αἰτία.
[2, 5]   τὸ μέσον ὑπερβολῆς καὶ (ἐλλείψεως  τῆς   πρὸς ἡμᾶς: ἀναγκαῖον ἂν εἴη
[2, 10]   τὴν ἠθικὴν ἕξιν προαιρετικὴν μεσότητος  τῆς   πρὸς ἡμᾶς ἐν ἡδέσι καὶ
[2, 10]   ἐπιστήμη. Οὐ γὰρ ὁμοίως  τῆς   ὑγιείας αὐτὴ ἐπιστήμη καὶ
[2, 5]   μὲν θᾶττον ἂν μεταβαίη ἀπὸ  τῆς   ὑπερβολῆς ἐπὶ τὴν μέσην ἕξιν,
[2, 3]   χάριν, καὶ θεωρείσθω ἕκαστον ἐκ  τῆς   ὑπογραφῆς. Ὀργιλότης ἀναλγησία πραότης. Θρασύτης
[2, 1]   μόριον ἀρετῶν, οὕτω καὶ  τῆς   ψυχῆς ἀρετὴ τέλος. (Ἀρετῆς
[2, 1]   (βελτίστη ἕξις, τῆς ἀρετῆς ἐνέργειαν  τῆς   ψυχῆς ἄριστον εἶναι. Ἦν δὲ
[2, 1]   ἀφ᾽ ἧς πράττεται τὰ ἄριστα  τῆς   ψυχῆς ἔργα καὶ πάθη, καὶ
[2, 1]   λόγον ἔχοντος, ἐπιτακτικόν ἐστι  τῆς   (ψυχῆς λόγον ἔχει, αἱ
[2, 4]   λεκτέον ὅτι ἐπειδὴ δύο μέρη  τῆς   ψυχῆς, καὶ αἱ ἀρεταὶ κατὰ
[2, 1]   ἀνάγκη ἓν καὶ ταὐτὸ εἶναι  τῆς   ψυχῆς καὶ τῆς ἀρετῆς, ἔργον
[2, 4]   οὐ γὰρ ὁτιοῦν μέρος ἔχει  τῆς   ψυχῆς ὄρεξιν, εἰ μεριστὴ ἐστίν&#-247;
[2, 2]   ποιότης. Λεκτέον δὴ κατὰ τί  τῆς   ψυχῆς ποιότης τὰ ἤθη. Ἔστι
[2, 10]   λογισμοῦ οὐκέτι. Ἔστι γὰρ βουλευτικὸν  τῆς   ψυχῆς τὸ θεωρητικὸν αἰτίας τινός.
[2, 10]   ἐστίν· τὸ μὲν γὰρ διὰ  τί   αἰτία· οὗ δ᾽ ἕνεκά ἐστιν
[2, 10]   βουλεύσασθαι, οὐδ᾽ ὑπόληψις τοῦ διὰ  τί·   ἀλλὰ δοξάσαι μὲν εἰ ποιητέον
[2, 7]   τὸ δ᾽ ἀκούσιον παρὰ τούτων  τι.   Ἀλλὰ μὴν ὄρεξις εἰς
[2, 1]   αὐτοῦ. Ἀφῄρηται δὲ καὶ εἴ  τι   ἄλλο ἐστὶ μέρος ψυχῆς, οἷον
[2, 10]   οἷον πλοῦτος (ἢ ἡδονὴ  τι   ἄλλο τοιοῦτον τυγχάνει οὗ
[2, 10]   ὑπόληψις ἁπλῶς προαίρεσις, δῆλον·  τί   δὲ διαφέρει τούτων, καὶ πῶς
[2, 10]   Διὸ καὶ ἀπορήσειεν ἄν τις,  τί   δή ποθ᾽ οἱ μὲν ἰατροὶ
[2, 7]   ἀκούσιον. Τριῶν δὴ τούτων ἕν  τι   δόξειεν ἂν> εἶναι, ἤτοι κατ᾽
[2, 10]   τὸ προαιρετὸν τῶν ἐφ᾽ αὑτῷ  τι   εἶναι. (Ὁμοίως δὲ δῆλον ὅτι
[2, 8]   μὲν ἦν τριῶν τούτων ἕν  τι   εἶναι τὸ ἑκούσιον, κατ᾽
[2, 1]   ἴσμεν, πρὸς μέντοι τὸ εἰδέναι  τί   ἑκάτερον αὐτῆς πρὸ ἔργου τὸ
[2, 10]   τοῦ τέλους ἔσκεπται, ἢ>  τι   ἐκεῖ συντείνει ὅπως εἰς αὑτὸν
[2, 8]   οὐδέτερος, ἀλλὰ τῶν ἐν ἐκείνοις  τι,   ἐπεὶ καὶ φύσει ἀμφότερα ἔχομεν.
[2, 1]   Ὥστε καὶ ψυχῆς· ἔστι γάρ  τι   ἔργον αὐτῆς. Καὶ τῆς βελτίονος
[2, 1]   σκεπτέον πρῶτον περὶ ἀρετῆς ἠθικῆς,  τί   ἐστι, καὶ ποῖα μόρια αὐτῆς
[2, 8]   περὶ τοῦ βίᾳ σκεπτέον πρῶτον,  τί   ἐστι καὶ πῶς ἔχει πρὸς
[2, 10]   ἅμα δὲ δῆλον ἔσται, καὶ  τί   ἐστι προαίρεσις. Ἔστι δὴ τῶν
[2, 1]   καὶ ἀκούειν πεφυκέναι· εἰ δέ  τί   ἐστιν ἑτέρως ἄλογον, ἀφείσθω τοῦτο
[2, 7]   καὶ τί τὸ ἀκούσιον, καὶ  τί   ἐστιν προαίρεσις, ἐπειδὴ
[2, 1]   ὥσπερ ἐν τοῖς ἄλλοις ἔχοντές  τι   ζητοῦσι πάντες, ὥστε ἀεὶ διὰ
[2, 1]   ὁποῖός τις ἐστίν· ἔτι διὰ  τί   εὐδαιμονία οὐκ ἐπαινεῖται; ὅτι
[2, 10]   τι. Τῶν γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ  τι   ἦν τὸ προαιρετόν, δοξάζομεν δὲ
[2, 1]   δὲ ἦν εὐδαιμονία τέλεόν  τι,   καὶ ἔστι ζωὴ καὶ τελέα
[2, 1]   ἀρετὴ ἐστίν· καὶ γὰρ ἔργον  τι   καὶ χρῆσις ἐστίν· καὶ
[2, 8]   τὴν ἐν αὐτῷ ὁρμὴν ἔξωθέν  τι   κινῇ. ἐν μὲν τοῖς ἀψύχοις
[2, 7]   πρᾶγμ᾽ ἀνιαρὸν ἔφυ" Ὥστ᾽ εἴ  τι   λυπηρόν, βίαιον, καὶ εἰ βίαιον,
[2, 1]   (τῶν ἐν τῇ ἀγορᾷ μελάντατος·  τί   μὲν γὰρ ἑκάτερον τούτων οὐκ
[2, 7]   γενέσθαι ἀκρατής. Τοῦτο δ᾽ ἀδύνατον.  Τι   μὲν τοίνυν οὐκ ἔστι τὸ
[2, 1]   ἐνέργεια. Διὸ καὶ ἄλλο εἴ  τι   μόριόν ἐστι ψυχῆς, οἷον τὸ
[2, 10]   ἕνεκα προαιρεῖται ἄλλο, τὸ δὲ  τί,   προαιρεῖται ἕνεκα ἄλλου. Βούλεται
[2, 8]   τὸ βίᾳ καὶ (μὴ βίᾳ  τι   ποιεῖν οἰκεῖα τοῖς εἰρημένοις εἶναι·
[2, 1]   ἐνίοτε δῆλον ἐκ τούτων, διὰ  τί   ποτ᾽ οὐθὲν βελτίους οἱ σπουδαῖοι
[2, 11]   τίνος ἕνεκα πράττει, ἀλλ᾽ οὐ  τί   πράττει. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 10]   δόξα, τυγχάνομεν οἰόμενοι δεῖν  τι   πράττειν οὐ πράττειν. Κοινὸν
[2, 10]   καὶ ὅλως δηλοῖ ἀεὶ προαιρούμενος  τί   τε καὶ τίνος ἕνεκα προαιρεῖται,
[2, 2]   λόγῳ ποιότης. Λεκτέον δὴ κατὰ  τί   τῆς ψυχῆς ποιότης τὰ ἤθη.
[2, 7]   ἄρα τί τὸ ἑκούσιον καὶ  τί   τὸ ἀκούσιον, καὶ τί ἐστιν
[2, 7]   τὸ μὲν ἑκούσιον κατὰ τούτων  τι,   τὸ δ᾽ ἀκούσιον παρὰ τούτων
[2, 7]   ἑκουσίων ἂν εἴησαν. ~Ληπτέον ἄρα  τί   τὸ ἑκούσιον καὶ τί τὸ
[2, 1]   Τῶν μὲν γάρ ἐστιν ἕτερόν  τι   τὸ ἔργον παρὰ τὴν χρῆσιν,
[2, 8]   ψυχήν, ὅτι τῶν ἐν ψυχῇ  τι   τοιοῦτον ὁρῶσιν. ἐπὶ μὲν οὖν
[2, 10]   δ᾽ ἕνεκά ἐστιν γίγνεταί  τι,   τοῦτ᾽ αἴτιόν φαμεν εἶναι, οἷον
[2, 10]   οὐδ᾽ ἁπλῶς εἴ τις οἴεταί  τι.   Τῶν γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ τι
[2, 8]   τὸ λεχθέν. ὅταν μὲν γάρ  τι   τῶν ἔξωθεν παρὰ τὴν ἐν
[2, 3]   τοῦ μᾶλλον πρός  τι   τῶν ποιούντων τὰ πάθη. Λέγω
[2, 8]   (καὶ τὸν ἔρωτα πολλοὶ ἀκούσιον  τιθέασιν,   καὶ θυμοὺς ἐνίους καὶ τὰ
[2, 11]   τὰ πρὸς τὸν σκοπόν;  τιθέμεθα   δὴ ὅτι τὸν σκοπόν, διότι
[2, 1]   ἐπαγωγῆς. Ἐπὶ πάντων γὰρ οὕτω  τίθεμεν.   Οἷον ἱματίου ἀρετὴ ἐστίν· καὶ
[2, 5]   καὶ περὶ ψυχῆς. ἐναντίαν δὲ  τίθεμεν   τὴν (ἕξιν ἐφ᾽ ἥν τε
[2, 8]   καὶ ἄκοντες ποιεῖν, καὶ διὰ  τίν᾽   αἰτίαν, ὅτι καθ᾽ ὁμοιότητά τινα
[2, 8]   τις λαβὼν τὴν χεῖρα τύπτοι  τινὰ   ἀντιτείνοντος καὶ τῷ βούλεσθαι καὶ
[2, 5]   ὀρθὸς λόγος, καὶ πρὸς  τίνα   δεῖ ὅρον ἀποβλέποντας λέγειν τὸ
[2, 3]   μές᾽ ἄττα εἶναι καὶ (μεσότητα  τινά.   Ληπτέον ἄρα ποία μεσότης
[2, 5]   ταῦτα ἁπλῶς πρός  τινα   ὅρον, οἷον ὅταν μὴ ὡς
[2, 8]   τίν᾽ αἰτίαν, ὅτι καθ᾽ ὁμοιότητά  τινα   τοῦ βίᾳ, καθ᾽ ἣν καὶ
[2, 4]   τῷ διώκειν καὶ φεύγειν ἡδονάς  τινας   καὶ λύπας. Δῆλον δὲ τοῦτο
[2, 8]   ἀλλ᾽ ὥσπερ Φιλόλαος ἔφη εἶναί  τινας   λόγους κρείττους ἡμῶν. ὥστ᾽ εἰ
[2, 6]   μὲν αἱ οὐσίαι κατὰ φύσιν  τινὲς   ἀρχαί, διὸ καὶ ἑκάστη πολλὰ
[2, 5]   ἀρεταὶ πᾶσαι τούτων  τινὲς   ἔσονται τῶν μεσοτήτων. ~(Λάβωμεν οὖν
[2, 8]   δι᾽ ἐπιθυμίαν· ὥστε καὶ διάνοιαί  τινες   καὶ πάθη οὐκ ἐφ᾽ ἡμῖν
[2, 8]   ἀνθρώπῳ ἔνεστιν ἄμφω, καὶ ἔν  τινι   ἡλικίᾳ, καὶ τὸ πράττειν
[2, 11]   τις· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ τὸ  τίνος   ἕνεκα πράττει, ἀλλ᾽ οὐ τί
[2, 10]   ἀεὶ προαιρούμενος τί τε καὶ  τίνος   ἕνεκα προαιρεῖται, ἔστι δὲ τὸ
[2, 10]   τῆς ψυχῆς τὸ θεωρητικὸν αἰτίας  τινός.   γὰρ οὗ ἕνεκα μία
[2, 6]   δ᾽ ἄνθρωπος ἀρχὴ κινήσεως  τινός·   γὰρ πρᾶξις κίνησις. Ἐπεὶ
[2, 11]   ἕνεκα. Ἔστι γὰρ πᾶσα προαίρεσις  τινὸς   καὶ ἕνεκα τινός. Οὗ μὲν
[2, 10]   βουλεύεται ἀεὶ βουλευόμενος ἕνεκα  τινός,   καὶ ἐστὶ σκοπός τις ἀεὶ
[2, 10]   προαιρεῖται, ἔστι δὲ τὸ μὲν  τίνος,   οὗ ἕνεκα προαιρεῖται ἄλλο, τὸ
[2, 11]   πᾶσα προαίρεσις τινὸς καὶ ἕνεκα  τινός.   Οὗ μὲν οὖν ἕνεκα τὸ
[2, 1]   γὰρ ἀνῆκται&#-247; καὶ (γίνεται διὰ  τίνων.   Δεῖ δὴ ζητεῖν ὥσπερ ἐν
[2, 6]   γ᾽ ἄνθρωπος καὶ πράξεών  τινών   ἐστιν ἀρχὴ μόνον (τῶν ζῴων:
[2, 10]   ἐστίν. Μάλιστα δὲ λέγεται παρά  τινων,   καὶ ζητοῦντι δόξειε δ᾽ ἂν
[2, 10]   ἕνεκα τινός, καὶ ἐστὶ σκοπός  τις   ἀεὶ τῷ βουλευομένῳ πρὸς ὃν
[2, 11]   τῶν ἔργων ἀναγκαζόμεθα κρίνειν ποῖός  τις.   Αἱρετώτερον μὲν οὖν ἐνέργεια,
[2, 6]   τὸ τρίγωνον οὕτως ἔχειν, ἀρχή  τις   ἂν εἴη τοῦτο καὶ αἴτιον
[2, 8]   ἴσως τούτων τὰ μὲν φαίη  τις   ἂν τὰ δ᾽ οὔ. ὅσα
[2, 3]   οὐ γὰρ ἐστίν&#-247; ἀλλὰ μοχθηρία  τις   αὐτὴ δὴ ἐστίν. Συνειλημμένον γὰρ
[2, 5]   ἔχουσι κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον  τίς   δ᾽ ὀρθὸς λόγος, καὶ
[2, 11]   εἶναι ἰδεῖν τὴν προαίρεσιν ὁποία  τις,   διὰ ταῦτα ἐκ τῶν ἔργων
[2, 8]   ἐπεὶ καὶ ἐν τούτοις ἐστί  τις   διαφορά. εἰ γὰρ ἵνα μὴ
[2, 10]   περὶ αὐτῆς. Διστάσειε γὰρ ἄν  τις   ἐν (τῷ γένει πέφυκε καὶ
[2, 5]   ὡς δεῖ. ἐπεὶ δ᾽ ἐστί  τις   ἕξις ἀφ᾽ ἧς τοιοῦτος ἔσται
[2, 10]   ἠθικὴ αὐτή τε μεσότης  τίς   ἐστι καὶ περὶ ἡδονὰς καὶ
[2, 1]   καὶ σκυτεύσεως ὑπόδημα· εἰ δή  τίς   ἐστιν ἀρετὴ σκυτικῆς καὶ σπουδαίου
[2, 1]   κρίνειν ἐκ τῶν ἔργων ὁποῖός  τις   ἐστίν· ἔτι διὰ τί
[2, 11]   ποιεῖ (τὴν προαίρεσιν. Εἰ δή  τις,   ἐφ᾽ αὑτῷ ὂν πράττειν μὲν
[2, 1]   (ἐγρήγορσις· γὰρ ὕπνος ἀργία  τις   καὶ ἡσυχία. Ὥστ᾽ ἐπεὶ τὸ
[2, 8]   κινοῦσαν, ἀνάγκην λέγομεν, ὥσπερ εἴ  τις   λαβὼν τὴν χεῖρα τύπτοι τινὰ
[2, 10]   καὶ λυπηροῖς, καθ᾽ ὅσα ποῖός  τις   (λέγεται τὸ ἦθος, χαίρων
[2, 10]   οὐδὲ δόξα, οὐδ᾽ ἁπλῶς εἴ  τις   οἴεταί τι. Τῶν γὰρ ἐφ᾽
[2, 7]   τοὐναντίον. Ἅπαν γὰρ ἑκών  τις   πράττει, βουλόμενος πράττει, καὶ
[2, 10]   πράττειν μὴ πράττειν, ἐάν  τις   πράττῃ ἀπρακτῇ δι᾽ αὑτὸν
[2, 8]   εἴρηται· οὐ μὴν ἀλλ᾽ εἴ  τις   προσθῇ τὸ ἐν τῷ διορισμῷ
[2, 10]   ἐστίν. Διὸ καὶ ἀπορήσειεν ἄν  τις,   τί δή ποθ᾽ οἱ μὲν
[2, 1]   ἔχοντι· οὐ γὰρ λέγομεν ποῖός  τις   τὸ ἦθος, ὅτι σοφὸς
[2, 10]   φιλόπικρος οὐ λέγεται ποῖός  τις   τὸ ἦθος. ~Τούτων δὲ διωρισμένων,
[2, 11]   ἐκ τῆς προαιρέσεως κρίνομεν ποῖός  τις·   τοῦτο δ᾽ ἐστὶ τὸ τίνος
[2, 7]   ποιεῖν, δ᾽ ἀκρασία μοχθηρία  τις   φαίνεται· συμβήσεται δὲ τοὐναντίον. Βούλεται
[2, 1]   δύναμις ἑκάστων, ὅσων ἐστί  τις   χρῆσις ἔργον. (Δῆλον δ᾽
[2, 9]   ὁμοίως δὲ καὶ μὴ ἔχων  τις   (ψέγοιτο ἄν, εἰ ῥᾴδιον
[2, 11]   δεῖ προαιρεῖσθαι, ὥσπερ δοκεῖ  τισί,   τὸν (λόγον. Ἔστι δὲ τοῦτο
[2, 10]   φύσιν δὲ καὶ διαστροφὴν οὐ  τὸ   ἀγαθόν, ἀλλὰ τὸ φαινόμενον ἀγαθόν.
[2, 10]   οὖσαι, δὲ προαίρεσις περὶ  τὸ   ἀγαθὸν καὶ κακὸν καὶ τὰ
[2, 10]   κακοῦ, καὶ βούλεται (φύσει μὲν  τὸ   ἀγαθόν, παρὰ φύσιν δὲ καὶ
[2, 9]   ὅσα δ᾽ ἀγνοῶν καὶ διὰ  τὸ   ἀγνοεῖν, ἄκων. ἐπεὶ δὲ τὸ
[2, 7]   μὲν δικαιοπραγεῖν ἑκούσιον, ὥσπερ καὶ  τὸ   (ἀδικεῖν ἄμφω γὰρ δοκεῖ ταῦτα
[2, 7]   τί τὸ ἑκούσιον καὶ τί  τὸ   ἀκούσιον, καὶ τί ἐστιν
[2, 8]   τε γὰρ βίαιον ἀκούσιον, καὶ  τὸ   ἀκούσιον πᾶν βίαιον εἶναι φαμέν.
[2, 7]   Πρῶτον σκεπτέον τὸ ἑκούσιον καὶ  τὸ   ἀκούσιον. Τριῶν δὴ τούτων ἕν
[2, 1]   σαφῶς δὲ πειρᾶσθαι λαβεῖν καὶ  τὸ   ἀληθῶς καὶ σαφῶς. Νῦν γὰρ
[2, 8]   δοκεῖ δὴ τὸ βίαιον καὶ  τὸ   ἀναγκαῖον ἀντικεῖσθαι, καὶ βία
[2, 10]   στρατοπεδεύσηται, οἷς ἀγαθὸν τὸ τέλος  τὸ   ἁπλῶς ἄριστον ἐστίν· παρὰ φύσιν
[2, 1]   δ᾽ εὐδαιμονισμὸς τέλους. Καὶ  τὸ   ἀπορούμενον δ᾽ ἐνίοτε δῆλον ἐκ
[2, 7]   ἡδέος&#-247; ὥστε (βίαιον καὶ ἀκούσιον.  Τὸ   ἄρα κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον· ἐναντία
[2, 1]   Ἦν δὲ καὶ εὐδαιμονία  τὸ   ἄριστον. Ἔστιν ἄρα (εὐδαιμονία
[2, 1]   ἦν μὲν γὰρ εὐδαιμονία  τὸ   ἄριστον, τὰ δὲ (τέλη ἐν
[2, 7]   ἀκούσιον, ἅμα ἄρα αὐτὸς  τὸ   αὐτὸ πράξει ἑκὼν καὶ ἄκων.
[2, 7]   ἄκοντα πράττειν ἅμα τὸ κατὰ  τὸ   αὐτὸ τοῦ πράγματος, μᾶλλον ἑκούσιον
[2, 1]   πράττειν καὶ τὸ εὖ ζῆν  τὸ   αὐτὸ τῷ εὐδαιμονεῖν, ὧν ἕκαστον
[2, 7]   γὰρ ὠνεῖται. Εἰ δ᾽ ἀδύνατον  τὸ   (αὐτὸν ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν
[2, 5]   καθ᾽ ἣν ἄριστα διάκεινται περὶ  τὸ   βέλτιστον, βέλτιστον δὲ καὶ ἄριστον
[2, 1]   ὡς τέλος· ὑπόκειται γὰρ τέλος  τὸ   βέλτιστον καὶ τὸ ἔσχατον, οὗ
[2, 8]   βίᾳ καὶ ἑκόντας, εἰ δὲ  τὸ   βίᾳ ἀκούσιον, ἅμα ἑκόντας καὶ
[2, 8]   ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον καὶ πρὸς  τὸ   βίᾳ ἔδει (σκέψασθαι, τοῦτο μὲν
[2, 8]   καὶ ἀκουσίου διορισμῷ. δοκεῖ γὰρ  τὸ   βίᾳ καὶ (μὴ βίᾳ τι
[2, 7]   βίαιον κάθεξις, ὥστ᾽ εἰ  τὸ   βίαιον ἀκούσιον, τὸ κατὰ τὸν
[2, 8]   (διὰ λογισμὸν πράττοντα. δοκεῖ δὴ  τὸ   βίαιον ἅπαν λυπηρὸν εἶναι, καὶ
[2, 8]   ἐπὶ τῶν πραττομένων. καθόλου δὲ  τὸ   βίαιον καὶ τὴν ἀνάγκην καὶ
[2, 8]   ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον. δοκεῖ δὴ  τὸ   βίαιον καὶ τὸ ἀναγκαῖον ἀντικεῖσθαι,
[2, 8]   μὲν τῶν ἄλλων ζῴων ἁπλοῦν  τὸ   βίαιον, ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἀψύχων
[2, 10]   βούλευσίς ἐστι, καὶ ὀρέγεται διὰ  τὸ   βουλεύσασθαι. Διὸ οὔτε ἐν τοῖς
[2, 10]   πάντως ἔχοντος ἀνθρώπου. Οὐδὲ γὰρ  τὸ   βουλεύσασθαι, οὐδ᾽ ὑπόληψις τοῦ διὰ
[2, 10]   εἶναι καὶ μή, ἀλλὰ καὶ  τὸ   βουλεύσασθαι τοῖς ἀνθρώποις, ταῦτα δ᾽
[2, 7]   καὶ ἐπιθυμίας. (Λείπεται ἄρα, εἰ  τὸ   βουλόμενον καὶ ἑκούσιον ταὐτό, σκέψασθαι.
[2, 7]   τὸ κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι.  Τὸ   γὰρ (ἀκούσιον πᾶν δοκεῖ εἶναι
[2, 8]   ἀλγῇ ἵνα (μὴ) χαίρῃ.  τὸ   γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ, εἰς
[2, 3]   ἀλλήλοις καὶ τῷ μέσῳ ἐναντία.  Τὸ   γὰρ μέσον ἑκάτερον πρὸς ἑκάτερον
[2, 7]   ἀκρατευόμενος οὐχ βούλεται ποιεῖ·  τὸ   γὰρ παρ᾽ οἴεται βέλτιστον
[2, 1]   βέλτιον τὸ ἔργον τῆς ἕξεως·  (τὸ   γὰρ τέλος ἄριστον ὡς τέλος·
[2, 1]   κατ᾽ ἀρετὴν τελείαν. (Ὅτι δὲ  τὸ   γένος καὶ τὸν ὅρον αὐτῆς
[2, 7]   δ᾽ ὅταν ἐνεργῇ κατ᾽ αὐτήν,  τὸ   δ᾽ ἀδικεῖν ἑκούσιον, (ὥσθ᾽
[2, 1]   γὰρ μᾶλλον ἐνεργεῖ τὸ θρεπτικόν,  τὸ   δ᾽ αἰσθητικὸν καὶ ὀρεκτικὸν ἀτελῆ
[2, 7]   μὲν ἑκούσιον κατὰ τούτων τι,  τὸ   δ᾽ ἀκούσιον παρὰ τούτων τι.
[2, 10]   μὲν προαιρετὸν ἅπαν ἑκούσιον εἶναι,  τὸ   δ᾽ ἑκούσιον (μὴ προαιρετόν, καὶ
[2, 7]   οὖν τὸ μὲν ἀδικεῖν ἑκούσιον,  τὸ   δ᾽ ἑκούσιον τὸ κατὰ βούλησιν,
[2, 9]   ἀλλ᾽ (ὡς φίλτρον καὶ οἶνον,  τὸ   δ᾽ ἦν κώνειον&#-247; τῷ ἀγνοοῦντα
[2, 3]   μὲν λίαν πρὸς ἡδονὴν ἀρέσκεια,  τὸ   δ᾽ ὀλίγα καὶ μόγις εὐθάδεια·
[2, 10]   μὲν γὰρ οὐκ ἐφ᾽ ἡμῖν·  τὸ   δ᾽ ὅλως οὐ πρακτόν ἀλλ᾽
[2, 7]   (ἀκούσιον πᾶν δοκεῖ εἶναι βίαιον,  τὸ   δὲ βίαιον λυπηρόν, καὶ πᾶν
[2, 9]   δι᾽ ἄγνοιαν, μὴ κατὰ συμβεβηκός·  τὸ   δὲ δι᾽ ἄγνοιαν, καὶ
[2, 10]   ποιητέον οὐθὲν κωλύει πολλοῖς ὑπάρχειν,  τὸ   (δὲ διὰ λογισμοῦ οὐκέτι. Ἔστι
[2, 7]   εἰ θάτερον ἑκούσιον, καὶ θάτερον&#-247;  τὸ   δὲ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον,
[2, 7]   βίαιον, καὶ εἰ βίαιον, λυπηρόν.  Τὸ   δὲ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν πᾶν
[2, 3]   δυσχερὴς κατὰ τὸν φθόνον ἐστίν.  Τὸ   δὲ πρὸς ἕκαστον μὴ κατὰ
[2, 10]   αὐτὸς δύναται πρὸς τὸ τέλος.  Τὸ   δὲ τέλος ἐστὶ φύσει μὲν
[2, 10]   τίνος, οὗ ἕνεκα προαιρεῖται ἄλλο,  τὸ   δὲ τί, προαιρεῖται ἕνεκα
[2, 1]   ἀλλὰ τὸ (μὲν τῷ ἐπιτάττειν,  τὸ   δὲ τῷ πείθεσθαι καὶ ἀκούειν
[2, 10]   Ἐκ προτέρου δὲ μᾶλλον ἔσται  τὸ   δι᾽ ὅ, τοῦτ᾽ ἐστι τὸ
[2, 6]   ὀρθάς, φανερὸν ὡς αἴτιον τούτου  τὸ   δύο ὀρθὰς ἔχειν τὸ τρίγωνον.
[2, 9]   ἐπεὶ δὲ τὸ ἐπίστασθαι καὶ  τὸ   εἰδέναι διττόν, ἓν μὲν τὸ
[2, 1]   τούτων οὐκ ἴσμεν, πρὸς μέντοι  τὸ   εἰδέναι τί ἑκάτερον αὐτῆς πρὸ
[2, 9]   τὸ ἑκούσιον τῷ ἀκουσίῳ, καὶ  τὸ   εἰδότα ὃν
[2, 10]   ὧν δ᾽ ἐνδέχεται μὴ μόνον  τὸ   εἶναι καὶ μή, ἀλλὰ καὶ
[2, 10]   τούτων, καὶ πῶς (ἔχει πρὸς  τὸ   ἑκούσιον; ἅμα δὲ δῆλον ἔσται,
[2, 8]   τῷ διανοούμενόν πως πράττειν εἶναι  τὸ   ἑκούσιον. ἔτι δὲ μικρὸν προαγαγόντες
[2, 8]   τριῶν τούτων ἕν τι εἶναι  τὸ   ἑκούσιον, κατ᾽ ὄρεξιν
[2, 8]   ἐστι καὶ πῶς ἔχει πρὸς  τὸ   ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον. δοκεῖ δὴ
[2, 8]   λόγους κρείττους ἡμῶν. ὥστ᾽ εἰ  τὸ   ἑκούσιον καὶ ἀκούσιον καὶ πρὸς
[2, 7]   ἂν εἴησαν. ~Ληπτέον ἄρα τί  τὸ   ἑκούσιον καὶ τί τὸ ἀκούσιον,
[2, 7]   κακία ὁρίζεται τούτοις. Πρῶτον σκεπτέον  τὸ   ἑκούσιον καὶ τὸ ἀκούσιον. Τριῶν
[2, 10]   χρή, καὶ πότερον οὐ ταὐτὸν  τὸ   ἑκούσιον καὶ τὸ προαιρετὸν
[2, 7]   Τι μὲν τοίνυν οὐκ ἔστι  τὸ   ἑκούσιον τὸ κατὰ ὄρεξιν πράττειν,
[2, 9]   ἑκούσια ταῦτ᾽ ἀνάγκη εἶναι, καὶ  τὸ   (ἑκούσιον τοῦτ᾽ ἐστίν· ὅσα δ᾽
[2, 9]   διάνοιαν. (δοκεῖ δὴ ἐναντίον εἶναι  τὸ   ἑκούσιον τῷ ἀκουσίῳ, καὶ τὸ
[2, 9]   τῇ ὀρέξει οὔτε τῇ προαιρέσει  τὸ   ἑκούσιον ὥρισται, λοιπὸν δὴ ὁρίσασθαι
[2, 8]   διῃρήσθω οἱ γὰρ μάλιστ᾽ ἐμποδίζοντες  τὸ   ἑκούσιον ὡς βίᾳ πράττοντες, ἀλλ᾽
[2, 10]   μέσῳ (καὶ) τὸ πλέον καὶ  τὸ   ἔλαττον&#-247; Αἴτιον δὲ τὸ ἡδὺ
[2, 8]   μὴν ἀλλ᾽ εἴ τις προσθῇ  τὸ   ἐν τῷ διορισμῷ προσκείμενον, κἀκεῖ
[2, 9]   καὶ καὶ ὅν, ἀκούσιον·  τὸ   ἐναντίον ἄρ᾽ ἑκούσιον. ὅσα μὲν
[2, 2]   πολλάκις κινεῖσθαι πώς, οὕτως ἤδη  τὸ   ἐνεργητικόν, ἐν τοῖς ἀψύχοις
[2, 9]   τὸ ἀγνοεῖν, ἄκων. ἐπεὶ δὲ  τὸ   ἐπίστασθαι καὶ τὸ εἰδέναι διττόν,
[2, 1]   τις καὶ ἡσυχία. Ὥστ᾽ ἐπεὶ  τὸ   ἔργον ἀνάγκη ἓν καὶ ταὐτὸ
[2, 1]   τἆλλα πάντα. Ὅτι μὲν τοίνυν  τὸ   ἔργον βέλτιον τῆς ἕξεως καὶ
[2, 1]   ἀρετὴ σκυτικῆς καὶ σπουδαίου σκυτέως,  τὸ   ἔργον ἐστὶ σπουδαῖον ὑπόδημα. Τὸν
[2, 1]   βελτίονος δὴ ἕξεως ἔστω βέλτιον  τὸ   ἔργον· καὶ ὡς ἔχουσιν. Αἱ
[2, 1]   καὶ τῆς διαθέσεως, δῆλον· ἀλλὰ  τὸ   ἔργον λέγεται διχῶς. Τῶν μὲν
[2, 1]   μὲν γάρ ἐστιν ἕτερόν τι  τὸ   ἔργον παρὰ τὴν χρῆσιν, οἷον
[2, 1]   γὰρ ὑπέκειτο ἀρετὴ  τὸ   ἔργον, ταῦτα δ᾽ οὐκ ἐνεργεῖ,
[2, 1]   τοίνυν ἐκ τούτων ὅτι βέλτιον  τὸ   ἔργον τῆς ἕξεως· (τὸ γὰρ
[2, 1]   τρόπον διωρισμένων, λέγομεν ὅτι ταὐτὸ>  τὸ   ἔργον (τοῦ πράγματος καὶ τῆς
[2, 1]   ἄλληλα ἐχέτω. Καὶ τέλος ἑκάστου  τὸ   ἔργον. Φανερὸν τοίνυν ἐκ τούτων
[2, 1]   γὰρ τέλος τὸ βέλτιστον καὶ  τὸ   ἔσχατον, οὗ ἕνεκα τἆλλα πάντα.
[2, 1]   τε γὰρ εὖ πράττειν καὶ  τὸ   εὖ ζῆν τὸ αὐτὸ τῷ
[2, 1]   καὶ τὸ κυρτὸν ἀδιαχώριστον, (καὶ  τὸ   εὐθὺ καὶ τὸ λευκόν· καίτοι
[2, 1]   εὐθὺ καὶ τὸ λευκόν· καίτοι  τὸ   εὐθὺ οὐ λευκόν, ἀλλὰ κατὰ
[2, 9]   τὸ εἰδέναι διττόν, ἓν μὲν  τὸ   ἔχειν, ἓν δὲ τὸ χρῆσθαι
[2, 1]   ἄλλων. Ἔτι ἔστω ψυχῆς ἔργον  τὸ   ζῆν ποιεῖν, τοῦ δὲ χρῆσις
[2, 10]   τὸ μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν (καὶ  τὸ   ἥδιον ἄμεινον, καὶ τὸ λυπηρὸν
[2, 10]   καὶ τὸ ἔλαττον&#-247; Αἴτιον δὲ  τὸ   ἡδὺ καὶ τὸ λυπηρόν· οὕτω
[2, 10]   καθ᾽ ὅσα ποῖός τις (λέγεται  τὸ   ἦθος, χαίρων λυπούμενος·
[2, 4]   μεριστὴ ἐστίν&#-247; ἀνάγκη δὴ φαῦλον  τὸ   ἦθος καὶ σπουδαῖον εἶναι τῷ
[2, 1]   οὐ γὰρ λέγομεν ποῖός τις  τὸ   ἦθος, ὅτι σοφὸς δεινός,
[2, 2]   τοῦτο μὴ (βίᾳ&#-247; διὸ ἔστω  τὸ>   ἦθος τοῦτο ψυχῆς κατὰ ἐπιτακτικὸν
[2, 10]   φιλόπικρος οὐ λέγεται ποῖός τις  τὸ   ἦθος. ~Τούτων δὲ διωρισμένων, λέγωμεν
[2, 2]   ἐστι, δῆλον· ἐπεὶ δ᾽ ἐστὶ  τὸ   ἦθος, ὥσπερ καὶ τὸ ὄνομα
[2, 10]   Ἔστι γὰρ βουλευτικὸν τῆς ψυχῆς  τὸ   θεωρητικὸν αἰτίας τινός. γὰρ
[2, 8]   φαμεν τὸ παιδίον πράττειν, οὐδὲ  τὸ   θηρίον, ἀλλὰ τὸν ἤδη (διὰ
[2, 1]   τι μόριόν ἐστι ψυχῆς, οἷον  τὸ   θρεπτικόν, τούτου ἀρετὴ οὐκ
[2, 1]   τῷ ὕπνῳ γὰρ μᾶλλον ἐνεργεῖ  τὸ   θρεπτικόν, τὸ δ᾽ αἰσθητικὸν καὶ
[2, 5]   (καίτοι ἐστὶν ὑπερβολὴ καὶ ἐπὶ  τὸ   ἵλεων εἶναι καὶ τὸ καταλλακτικὸν
[2, 3]   ἑκάτερον πρὸς ἑκάτερον ἐστίν, οἷον  τὸ   ἴσον τοῦ μὲν ἐλάττονος μεῖζον,
[2, 10]   φύσιν δὲ καὶ διαστροφὴν καὶ  τὸ   κακόν. Ἀλλὰ μὴν ἑκάστου γε
[2, 7]   μὲν τοίνυν τούτων δόξειεν ἂν  τὸ   κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι, ἐκ
[2, 7]   ἐπιθυμίαν. Δόξειε δ᾽ ἂν πᾶν  τὸ   κατ᾽ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι. Τὸ
[2, 7]   ἑκὼν ἄρα πράξει, καὶ ἑκούσιον  τὸ   κατ᾽ ἐπιθυμίαν· καὶ γὰρ ἄτοπον
[2, 7]   ἀδικεῖν ἑκούσιον, τὸ δ᾽ ἑκούσιον  τὸ   κατὰ βούλησιν, ὅταν (ἀκρατὴς γένηται,
[2, 7]   αὐτὸ τοῦ πράγματος, μᾶλλον ἑκούσιον  τὸ   κατὰ βούλησιν τοῦ κατ᾽ ἐπιθυμίαν
[2, 7]   τοίνυν οὐκ ἔστι τὸ ἑκούσιον  τὸ   κατὰ ὄρεξιν πράττειν, οὐδ᾽ ἀκούσιον
[2, 9]   ἑκούσιον ὥρισται, λοιπὸν δὴ ὁρίσασθαι  τὸ   κατὰ τὴν διάνοιαν. (δοκεῖ δὴ
[2, 7]   ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν ἅμα  τὸ   κατὰ τὸ αὐτὸ τοῦ πράγματος,
[2, 7]   ὥστ᾽ εἰ τὸ βίαιον ἀκούσιον,  τὸ   κατὰ τὸν θυμὸν ἑκούσιον ἂν
[2, 5]   βέλτιστον, βέλτιστον δὲ καὶ ἄριστον  τὸ   κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον, τοῦτο
[2, 5]   ἐπὶ τὸ ἵλεων εἶναι καὶ  τὸ   καταλλακτικὸν εἶναι καὶ μὴ ὀργίζεσθαι
[2, 1]   εἰρημένας, ὥσπερ ἐν τῷ καμπύλῳ  τὸ   κοῖλον καὶ τὸ κυρτὸν ἀδιαχώριστον,
[2, 1]   νικᾶν, μὴ νικῶντες δέ· καὶ  τὸ   κρίνειν ἐκ τῶν ἔργων ὁποῖός
[2, 6]   ἐν ταῖς μαθηματικαῖς, οὐκ ἔστι  τὸ   κύριον, καίτοι λέγεταί γε (καθ᾽
[2, 1]   τῷ καμπύλῳ τὸ κοῖλον καὶ  τὸ   κυρτὸν ἀδιαχώριστον, (καὶ τὸ εὐθὺ
[2, 1]   ἀδιαχώριστον, (καὶ τὸ εὐθὺ καὶ  τὸ   λευκόν· καίτοι τὸ εὐθὺ οὐ
[2, 8]   τῷ διορισμῷ προσκείμενον, κἀκεῖ λύεται  τὸ   λεχθέν. ὅταν μὲν γάρ τι
[2, 10]   (καὶ τὸ ἥδιον ἄμεινον, καὶ  τὸ   λυπηρὸν κακὸν καὶ τὸ λυπηρότερον
[2, 10]   Αἴτιον δὲ τὸ ἡδὺ καὶ  τὸ   λυπηρόν· οὕτω γὰρ ἔχει ὥστε
[2, 10]   καὶ τὸ λυπηρὸν κακὸν καὶ  τὸ   λυπηρότερον χεῖρον. (Ὥστε καὶ ἐκ
[2, 7]   ὅταν γίνηται ἀκρατής· εἰ οὖν  τὸ   μὲν ἀδικεῖν ἑκούσιον, τὸ δ᾽
[2, 8]   οἴεται γὰρ κακὸν πράττειν. ὥστε  τὸ   μὲν βίᾳ ἑκάτερον φάναι ποιεῖν
[2, 10]   ἕνεκα μία τῶν αἰτιῶν ἐστίν·  τὸ   μὲν γὰρ διὰ τί αἰτία·
[2, 1]   εὐδαιμονισμὸς καὶ ἔπαινος καὶ ἐγκώμιον.  Τὸ   μὲν γὰρ (ἐγκώμιον λόγος τοῦ
[2, 7]   προαίρεσιν, πάλιν ἐκ τῶνδε δῆλον.  Τὸ   μὲν γὰρ κατὰ βούλησιν ὡς
[2, 7]   κατὰ τὸν λογισμόν. Ὥστ᾽ εἰ  τὸ   μὲν δικαιοπραγεῖν ἑκούσιον, ὥσπερ καὶ
[2, 7]   κατὰ (προαίρεσιν κατὰ διάνοιαν,  τὸ   μὲν ἑκούσιον κατὰ τούτων τι,
[2, 10]   (σκοπός, οὐ βουλευτικοί. Ὥστ᾽ ἐπεὶ  τὸ   μὲν ἐφ᾽ αὑτῷ ὂν
[2, 10]   ἔχει ὥστε τῇ ψυχῇ φαίνεσθαι  τὸ   μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν (καὶ τὸ
[2, 3]   ἀπεχθητικὸς δὲ ἐλάττω· καὶ  τὸ   μὲν λίαν πρὸς ἡδονὴν ἀρέσκεια,
[2, 11]   τούτου, ἀλλὰ τῶν τούτου ἕνεκα.  Τὸ   μὲν οὖν (τυγχάνειν τούτων ἄλλης
[2, 10]   οὐ βουλευσάμενοι οὐδὲ προνοήσαντες, ἀνάγκη  τὸ   μὲν προαιρετὸν ἅπαν ἑκούσιον εἶναι,
[2, 10]   τίνος ἕνεκα προαιρεῖται, ἔστι δὲ  τὸ   μὲν τίνος, οὗ ἕνεκα προαιρεῖται
[2, 1]   τρόπον μετέχειν λόγου ἄμφω, ἀλλὰ  τὸ   (μὲν τῷ ἐπιτάττειν, τὸ δὲ
[2, 5]   τῆς ἀνισότητος ὁμοιότητος πρὸς  τὸ   μέσον, ἀλλ᾽ ὁτὲ μὲν θᾶττον
[2, 11]   τινός. Οὗ μὲν οὖν ἕνεκα  τὸ   μέσον ἐστίν, οὗ αἰτία
[2, 3]   πρᾶξις κίνησις. Ἐν πᾶσι δὲ  τὸ   μέσον τὸ πρὸς ἡμᾶς βέλτιστον·
[2, 5]   ὀρθὸν λόγον, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ  τὸ   μέσον ὑπερβολῆς καὶ (ἐλλείψεως τῆς
[2, 5]   τίνα δεῖ ὅρον ἀποβλέποντας λέγειν  τὸ   μέσον, ὕστερον ἐπισκεπτέον&#-247; φανερὸν ὅτι
[2, 1]   καὶ τὸ Σόλωνος ἔχει καλῶς,  τὸ   μὴ ζῶντ᾽ εὐδαιμονίζειν, ἀλλ᾽ ὅταν
[2, 11]   (προαιρεῖται δ᾽ οὐδείς. Ἔτι διὰ  τὸ   μὴ ῥᾴδιον εἶναι ἰδεῖν τὴν
[2, 1]   χρῆται δ᾽ ἱππικός&#-247; (καὶ  τὸ   μήτε μίαν ἡμέραν εἶναι εὐδαίμονα
[2, 1]   ἐστιν ἑτέρως ἄλογον, ἀφείσθω τοῦτο  τὸ   μόριον. Διαφέρει δ᾽ οὐδὲν οὔτ᾽
[2, 5]   οὐκ οὖσα λανθάνει: διὰ γὰρ  τὸ   ὀλίγον ἀναίσθητος ἐστίν&#-247; οἷον ὀργὴν
[2, 10]   σκεπτέον; δηλοῖ δέ πως καὶ  τὸ   ὄνομα αὐτό. γὰρ προαίρεσις
[2, 2]   ἐστὶ τὸ ἦθος, ὥσπερ καὶ  τὸ   ὄνομα σημαίνει ὅτι ἀπὸ ἔθους
[2, 11]   τὸ τέλος. Τέλος δ᾽ ἐστὶ  τὸ   οὗ ἕνεκα. Ἔστι γὰρ πᾶσα
[2, 10]   τὸ δι᾽ ὅ, τοῦτ᾽ ἐστι  τὸ   οὗ ἕνεκα, οἷον πλοῦτος (ἢ
[2, 1]   τί ἑκάτερον αὐτῆς πρὸ ἔργου  τὸ   οὕτως ἔχειν. Ὑποκείσθω δὴ πρῶτον
[2, 8]   μὴ ποιεῖν, ἀλλ᾽ ἐκεῖνο ὑπομεῖναι  τὸ   πάθος. ἔτι ἴσως τούτων τὰ
[2, 8]   πράττειν ἀποδίδομεν. οὐ γάρ φαμεν  τὸ   παιδίον πράττειν, οὐδὲ τὸ θηρίον,
[2, 7]   κατὰ ὄρεξιν πράττειν, οὐδ᾽ ἀκούσιον  τὸ   παρὰ τὴν ὄρεξιν, φανερόν· ὅτι
[2, 7]   εἶναι, ὥσπερ καὶ ἐπιθυμίας· καὶ  (τὸ   παρὰ τὸν θυμὸν λυπηρόν, καὶ
[2, 10]   ἐναντία δὲ τῷ μέσῳ (καὶ)  τὸ   πλέον καὶ τὸ ἔλαττον&#-247; Αἴτιον
[2, 2]   ὅλως οἷς ἕπεται ὡς ἐπὶ  τὸ   πολὺ αἰσθητικὴ ἡδονὴ
[2, 8]   ἔν τινι ἡλικίᾳ, καὶ  τὸ   πράττειν ἀποδίδομεν. οὐ γάρ φαμεν
[2, 3]   σαλάκων, μὲν γὰρ ὑπερβάλλει  τὸ   πρέπον, δ᾽ ἐλλείπει τοῦ
[2, 10]   γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ τι ἦν  τὸ   προαιρετόν, δοξάζομεν δὲ πολλὰ καὶ
[2, 10]   οὐ ταὐτὸν τὸ ἑκούσιον καὶ  τὸ   προαιρετὸν ταὐτὸν ἐστίν. Μάλιστα
[2, 10]   τοῦτο μὲν φανερόν, ὅτι ἀνάγκη  τὸ   προαιρετὸν τῶν ἐφ᾽ αὑτῷ τι
[2, 3]   Ἐν πᾶσι δὲ τὸ μέσον  τὸ   πρὸς ἡμᾶς βέλτιστον· τοῦτο γάρ
[2, 8]   γὰρ τὸν λίθον ἄνω καὶ  τὸ   πῦρ κάτω βίᾳ καὶ ἀναγκαζόμενα
[2, 1]   μήθ᾽ ἡλικίαν πᾶσαν διὸ καὶ  τὸ   Σόλωνος ἔχει καλῶς, τὸ μὴ
[2, 6]   γὰρ τῶν ἐξ ἀνάγκης ἀναγκαῖον  τὸ   συμβαῖνον ἐστί, τὰ δέ γε
[2, 10]   τῷ βουλευομένῳ πρὸς ὃν σκοπεῖ  τὸ   συμφέρον, περὶ μὲν τοῦ τέλους
[2, 5]   ἐναντιώτερος εἶναι, οἷον καὶ περὶ  τὸ   σῶμα ἐν μὲν τοῖς πόνοις
[2, 8]   ποιεῖν οἰκεῖα τοῖς εἰρημένοις εἶναι·  τό   τε γὰρ βίαιον ἀκούσιον, καὶ
[2, 1]   μαρτύρια τὰ δοκοῦντα πᾶσιν ἡμῖν.  (Τό   τε γὰρ εὖ πράττειν καὶ
[2, 3]   αὐτὴ δὴ ἐστίν. Συνειλημμένον γὰρ  τό   τε πάθος λέγεται καὶ τὸ
[2, 1]   ζωὴ σπουδαία. Τοῦτ᾽ ἄρα ἐστὶ  τὸ   τέλεον ἀγαθόν, ὅπερ ἦν
[2, 11]   τὴν ἀρετὴν ἂν ὀρθὸν εἴη  τὸ   τέλος, ἀλλ᾽ οὐ τὰ πρὸς
[2, 11]   ἀρχαί, οὕτω καὶ ταῖς (ποιητικαῖς  τὸ   τέλος ἀρχὴ καὶ ὑπόθεσις. Ἐπειδὴ
[2, 10]   εἶναι καὶ μὴ τῶν πρὸς  τὸ   τέλος, δῆλον ὅτι προαίρεσις
[2, 10]   ἄλλου. Βούλεται δέ γε μάλιστα  τὸ   τέλος, καὶ δοξάζει δεῖν καὶ
[2, 10]   οὐδὲν προαιρεῖται, ἀλλὰ τὰ πρὸς  τὸ   τέλος· λέγω δ᾽ οἷον οὐθεὶς
[2, 11]   τέλους δεῖ πράττειν· (τοῦ δὲ  τὸ   τέλος ὀρθὸν εἶναι τῆς προαιρέσεως
[2, 11]   ἀναμάρτητον ποιεῖ τὴν προαίρεσιν καὶ  τὸ   τέλος ὀρθόν, οὕτως ὥστε οὗ
[2, 11]   τέλος, ἀλλ᾽ οὐ τὰ πρὸς  τὸ   τέλος. Τέλος δ᾽ ἐστὶ τὸ
[2, 11]   Τῆς μὲν οὖν νοήσεως ἀρχὴ  τὸ   τέλος, τῆς δὲ πράξεως
[2, 10]   στρατηγὸς ποῦ στρατοπεδεύσηται, οἷς ἀγαθὸν  τὸ   τέλος τὸ ἁπλῶς ἄριστον ἐστίν·
[2, 10]   ἀγάγῃ, αὐτὸς δύναται πρὸς  τὸ   τέλος. Τὸ δὲ τέλος ἐστὶ
[2, 10]   ἀκριβείας&#-247; περὶ δὲ τῶν πρὸς  τὸ   τέλος φερόντων σκέψις καὶ
[2, 6]   τοῦ τριγώνου δύο ὀρθὰς ἀνάγκη  τὸ   τετράγωνον ἔχειν τέτταρας ὀρθάς, φανερὸν
[2, 6]   μεταβάλλει τὸ τρίγωνον, ἀνάγκη (καὶ  τὸ   τετράγωνον μεταβάλλειν, οἷον εἰ τρεῖς,
[2, 11]   ποῖός τις· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ  τὸ   τίνος ἕνεκα πράττει, ἀλλ᾽ οὐ
[2, 3]   τό τε πάθος λέγεται καὶ  τὸ   τοιόνδε εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 6]   τρίγωνον. Εἰ δέ γε μεταβάλλει  τὸ   τρίγωνον, ἀνάγκη (καὶ τὸ τετράγωνον
[2, 11]   ἐκεῖνο, ὥσπερ ἐκεῖ, εἰ ἔστι  τὸ   τρίγωνον δύο ὀρθαί, ἀνάγκη τοδὶ
[2, 6]   τούτου τὸ δύο ὀρθὰς ἔχειν  τὸ   τρίγωνον. Εἰ δέ γε μεταβάλλει
[2, 6]   γὰρ μηθὲν ἄλλο αἴτιον (τοῦ  τὸ   τρίγωνον οὕτως ἔχειν, ἀρχή τις
[2, 10]   φθορὰ καὶ διαστροφὴ οὐκ εἰς  τὸ   τυχόν, ἀλλ᾽ εἰς τὰ ἐναντία
[2, 2]   ἔχει τὴν ἐπίδοσιν, (ἐθίζεται δὲ  τὸ   ὑπ᾽ ἀγωγῆς μὴ ἐμφύτου τῷ
[2, 10]   διαστροφὴν οὐ τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ  τὸ   φαινόμενον ἀγαθόν. Αἴτιον δ᾽ ὅτι
[2, 8]   ἔνεστιν. σχεδὸν δὲ τούτοις δυσὶ  τὸ   φύσει διορίζομεν, τῷ τε ὅσα
[2, 1]   ἄλλο ἐστὶ μέρος ψυχῆς, οἷον  τὸ   φυτικόν. Ἀνθρωπίνης γὰρ ψυχῆς τὰ
[2, 9]   μὲν τὸ ἔχειν, ἓν δὲ  τὸ   χρῆσθαι τῇ ἐπιστήμη, ἔχων
[2, 10]   τῶν εἰς τοῦτο τεινόντων, πότερον  τόδε   τόδε συντείνει, δεδογμένου
[2, 10]   τοῦτο τεινόντων, πότερον τόδε  τόδε   συντείνει, δεδογμένου τοῦτο πῶς
[2, 11]   ἀρχὴ καὶ ὑπόθεσις. Ἐπειδὴ δεῖ  τόδε   ὑγιαίνειν, ἀνάγκη τοδὶ ὑπάρξαι, εἰ
[2, 11]   τὸ τρίγωνον δύο ὀρθαί, ἀνάγκη  τοδὶ   εἶναι. Τῆς μὲν οὖν νοήσεως
[2, 9]   ὥσπερ αἱ Πελιάδες, ἤτοι ὡς  τοδὶ   μὲν πόμα, ἀλλ᾽ (ὡς φίλτρον
[2, 11]   Ἐπειδὴ δεῖ τόδε ὑγιαίνειν, ἀνάγκη  τοδὶ   ὑπάρξαι, εἰ ἔσται ἐκεῖνο, ὥσπερ
[2, 6]   διὸ καὶ ἑκάστη πολλὰ δύναται  τοιαῦτα   γεννᾶν, οἷον ἄνθρωπος ἀνθρώπους καὶ
[2, 10]   καὶ κακὸν καὶ τὰ φαινόμενα,  τοιαῦτα   δὲ φύσει ἡδονὴ καὶ λύπη.
[2, 3]   καὶ ἐπὶ τὰ ἄλλα τὰ  τοιαῦτα.   ~Εἰλημμένων δὲ τούτων, μετὰ ταῦτα
[2, 2]   Λέγω δὲ πάθη μὲν τὰ  τοιαῦτα,   θυμὸν φόβον αἰδῶ ἐπιθυμίαν, ὅλως
[2, 3]   Τὰ μὲν πάθη ταῦτα καὶ  τοιαῦτα   συμβαίνει ταῖς ψυχαῖς, πάντα δὲ
[2, 10]   εἶναι καὶ μὴ τὰ μὲν  τοιαῦτα   ὥστε ἐνδέχεσθαι βουλεύσασθαι περὶ αὐτῶν·
[2, 8]   καὶ γῆρας καὶ τἆλλα τὰ  (τοιαῦτα.   ὥστε μὴ κατὰ φύσιν ἑκάτερος
[2, 6]   πράττειν. Τῶν δ᾽ ἀρχῶν ὅσαι  τοιαῦται,   ὅθεν πρῶτον αἱ κινήσεις, κύριαι
[2, 1]   διανοητικαὶ μετὰ λόγου, αἱ μὲν  τοιαῦται   τοῦ λόγον ἔχοντος, ἐπιτακτικόν
[2, 8]   πράξεις αἱ κατὰ τὰς  τοιαύτας   διανοίας καὶ λογισμούς, ἀλλ᾽ ὥσπερ
[2, 6]   καὶ τὰς ἀρχὰς αὐτῶν εἶναι  τοιαύτας.   (Ἐκ γὰρ τῶν ἐξ ἀνάγκης
[2, 1]   Καὶ ἀρετὴ ἄρα  τοιαύτη   διάθεσις ἐστίν, (γίνεταί τε
[2, 5]   δ᾽ ὑπόκειται ἀρετὴ εἶναι  τοιαύτη   ἕξις ἀφ᾽ ἧς πρακτικοὶ τῶν
[2, 1]   τέλος ἑκάστου τὸ ἔργον. Φανερὸν  τοίνυν   ἐκ τούτων ὅτι βέλτιον τὸ
[2, 10]   φύσει ἡδονὴ καὶ λύπη. (Ἀνάγκη  τοίνυν,   ἐπειδὴ ἀρετὴ μὲν
[2, 2]   διὰ τούτων εἰσίν. ~Ὅτι μὲν  τοίνυν   ἠθικὴ ἀρετὴ περὶ ἡδέα
[2, 5]   περὶ ἕκαστα μέση ἐστίν. δῆλον  τοίνυν   ὅτι αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι
[2, 6]   καὶ ἑκὼν δῆλον ὅτι. Δῆλον  τοίνυν   ὅτι καὶ ἀρετὴ καὶ
[2, 7]   Τοῦτο δ᾽ ἀδύνατον. Τι μὲν  τοίνυν   οὐκ ἔστι τὸ ἑκούσιον τὸ
[2, 1]   ἕνεκα τἆλλα πάντα. Ὅτι μὲν  τοίνυν   τὸ ἔργον βέλτιον τῆς ἕξεως
[2, 7]   οἱ ἀκρατεῖς γινόμενοι. Ἐκ μὲν  τοίνυν   τούτων δόξειεν ἂν τὸ κατ᾽
[2, 3]   τε πάθος λέγεται καὶ τὸ  τοιόνδε   εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 5]   ὀργίζεσθαι ῥαπιζόμενον. ἀλλ᾽ ὀλίγοι οἱ  τοιοῦτοι,   ἐπ᾽ ἐκεῖνο δὲ πάντες ῥέπουσι
[2, 6]   μεταβάλλοι, τοιοῦτον δ᾽ ἐστί, κακεῖνο  τοιοῦτον   ἀναγκαῖον εἶναι. Δῆλον δ᾽
[2, 6]   ὀκτώ. Κἂν εἰ μὴ μεταβάλλοι,  τοιοῦτον   δ᾽ ἐστί, κακεῖνο τοιοῦτον ἀναγκαῖον
[2, 1]   ἕκαστον ἔργου· δ᾽ ἔπαινος  τοιοῦτον   εἶναι καθόλου· δ᾽ εὐδαιμονισμὸς
[2, 10]   (ἢ ἡδονὴ τι ἄλλο  τοιοῦτον   τυγχάνει οὗ ἕνεκα. Βουλεύεται
[2, 8]   ὅτι τῶν ἐν ψυχῇ τι  τοιοῦτον   ὁρῶσιν. ἐπὶ μὲν οὖν τῶν
[2, 11]   αἴτιον. μὲν γὰρ> ἐγκράτεια  τοιοῦτον,   τῶν ἐπαινετῶν δ᾽ ἐγκράτεια.
[2, 5]   ἐστί τις ἕξις ἀφ᾽ ἧς  τοιοῦτος   ἔσται ἔχων αὐτὴν ὥστε
[2, 8]   δὲ μὴ ἐφ᾽ αὑτῷ τῶν  τοιούτων,   βίᾳ πώς, οὐ μέντοι γ᾽
[2, 6]   τῶν τοιούτων, καὶ ἀρχαὶ τῶν  τοιούτων   εἰσὶν αὐτοί. Ὥστε ὅσων πράξεων
[2, 6]   ἐστι τοῖς ἀνθρώποις, πολλὰ τῶν  τοιούτων,   καὶ ἀρχαὶ τῶν τοιούτων εἰσὶν
[2, 8]   μὲν γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ τῶν  (τοιούτων   μὴ ὑπάρξαι ὑπάρξαι, ἀεὶ
[2, 10]   ἀπρακτεῖ, πολλὰ δὲ τῶν  τοιούτων   πράττομεν οὐ βουλευσάμενοι οὐδὲ προνοήσαντες,
[2, 1]   Δεῖ δὴ ζητεῖν ὥσπερ ἐν  τοῖς   ἄλλοις ἔχοντές τι ζητοῦσι πάντες,
[2, 10]   τὸ βουλεύσασθαι. Διὸ οὔτε ἐν  τοῖς   ἄλλοις ζῴοις ἐστὶν προαίρεσις,
[2, 6]   κίνησις. Ἐπεὶ δ᾽ (ὥσπερ ἐν  τοῖς   ἄλλοις ἀρχὴ αἰτία ἐστὶ
[2, 10]   ἐν ἀρχῇ βραχέως, ἐν δὲ  τοῖς   ἀναλυτικοῖς δι᾽ ἀκριβείας&#-247; περὶ δὲ
[2, 3]   τῷ μὴ λυπεῖσθαι μηδ᾽ ἐπὶ  τοῖς   ἀναξίοις εὖ πράττουσιν, ἀλλ᾽ εὐχερὴς
[2, 6]   καὶ ἐφ᾽ αὑτοῖς ἐστι  τοῖς   ἀνθρώποις, πολλὰ τῶν τοιούτων, καὶ
[2, 10]   μή, ἀλλὰ καὶ τὸ βουλεύσασθαι  τοῖς   ἀνθρώποις, ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ὅσα
[2, 2]   Μετὰ ταῦτα διαίρεσις ἐν  τοῖς   ἀπηλλαγμένοις τῶν παθημάτων καὶ τῶν
[2, 8]   ἔξωθέν τι κινῇ. ἐν μὲν  τοῖς   ἀψύχοις ἁπλῆ ἀρχή, ἐν
[2, 2]   ἤδη τὸ ἐνεργητικόν, ἐν  τοῖς   ἀψύχοις οὐχ ὁρῶμεν οὐδὲ γὰρ
[2, 8]   (μὴ βίᾳ τι ποιεῖν οἰκεῖα  τοῖς   εἰρημένοις εἶναι· τό τε γὰρ
[2, 8]   ἁπλῆ ἀρχή, ἐν δὲ  τοῖς   ἐμψύχοις πλεονάζει· οὐ γὰρ ἀεὶ
[2, 10]   δὲ περὶ αὐτῶν ἐν μὲν  τοῖς   ἐν ἀρχῇ βραχέως, ἐν δὲ
[2, 1]   ψυχῇ, καθάπερ διαιρούμεθα καὶ ἐν  τοῖς   ἐξωτερικοῖς λόγοις: φρόνησις γὰρ καὶ
[2, 10]   μὲν οὖν καὶ ἐπιθυμία καὶ  τοῖς   θηρίοις ὑπάρχει, προαίρεσις δ᾽ οὔ.
[2, 10]   καὶ ἐπιθυμίας προαιροῦνται· καὶ ἐν  τοῖς   πάθεσιν ὄντες οὐ (προαιροῦνται, ἀλλὰ
[2, 5]   περὶ τὸ σῶμα ἐν μὲν  τοῖς   πόνοις ὑγιεινότερον ὑπερβολὴ τῆς
[2, 11]   σκοπὸν ὀρθὸν εἶναι, ἐν δὲ  τοῖς   πρὸς τὸν σκοπὸν διαμαρτάνειν· ἔστι
[2, 11]   συμβαίνει ταῦτα, καὶ ἔτι ὁμολογεῖται  τοῖς   φαινομένοις.
[2, 8]   αὐτήν. αἱ μὲν οὖν περὶ  τὸν   ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ ἀπορίαι αὗται>
[2, 8]   διὸ περὶ τὸν ἐγκρατῆ καὶ  τὸν   ἀκρατῆ πλείστη ἀμφισβήτησις ἐστίν. ἐναντίας
[2, 1]   τὸ ἔργον ἐστὶ σπουδαῖον ὑπόδημα.  Τὸν   αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ
[2, 1]   ψυχῆς τὰ λόγου μετέχοντα, οὐ  τὸν   αὐτὸν δὲ τρόπον μετέχειν λόγου
[2, 7]   ἀκρατεύεσθαι ἐστίν. Ὥστε ἅμα συμβήσεται  τὸν   αὐτὸν (ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν·
[2, 8]   ποιεῖ, χαίρων δέ. διὸ περὶ  τὸν   ἐγκρατῆ καὶ τὸν ἀκρατῆ πλείστη
[2, 6]   ἐκεῖνος καὶ τὸν ψόγον καὶ  τὸν   ἔπαινον ἔχει&#-247; δῆλον ὅτι καὶ
[2, 8]   ἐφ᾽ αὑτῷ ταῦτα. διὸ (καὶ  τὸν   ἔρωτα πολλοὶ ἀκούσιον τιθέασιν, καὶ
[2, 8]   βίᾳ πράττειν ἀμφοτέρους  τὸν   ἕτερον, ὥστε μὴ ἑκόντας
[2, 8]   πράττειν, οὐδὲ τὸ θηρίον, ἀλλὰ  τὸν   ἤδη (διὰ λογισμὸν πράττοντα. δοκεῖ
[2, 1]   βελτίους οἱ σπουδαῖοι τῶν φαύλων  τὸν   ἥμισυν τοῦ βίου· ὅμοιοι γὰρ
[2, 7]   τὸ βίαιον ἀκούσιον, τὸ κατὰ  τὸν   θυμὸν ἑκούσιον ἂν εἴη πᾶν.
[2, 7]   καὶ ἐπιθυμίας· καὶ (τὸ παρὰ  τὸν   θυμὸν λυπηρόν, καὶ βίαιον
[2, 8]   τῶν ἀψύχων λέγομεν· καὶ γὰρ  τὸν   λίθον ἄνω καὶ τὸ πῦρ
[2, 2]   γὰρ ἂν μυριάκις ῥίψῃς ἄνω  τὸν   λίθον, οὐδέποτε ποιήσει τοῦτο μὴ
[2, 8]   διὰ τὴν ὄρεξιν καὶ διὰ  τὸν   λογισμὸν ἑκάτερον ἄκοντα ποτὲ πράττειν·
[2, 8]   τ᾽ ἀκρατὴς βίᾳ παρὰ  τὸν   λογισμόν. ἧττον δὲ δοκεῖ λυπεῖσθαι·
[2, 7]   κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν παρὰ  τὸν   λογισμὸν οἷος πράττειν, ἀκρατεύεται δ᾽
[2, 7]   πράττῃ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν κατὰ  τὸν   λογισμόν. Ὥστ᾽ εἰ τὸ μὲν
[2, 8]   ἑκούσιον. ἔτι δὲ μικρὸν προαγαγόντες  τὸν   λόγον, ἐπιθῶμεν τέλος τῷ περὶ
[2, 11]   ἐγκράτεια· αὕτη γὰρ οὐ διαφθείρει  τὸν   λόγον. Ἔστι δ᾽ ἀρετὴ καὶ
[2, 11]   προαιρεῖσθαι, ὥσπερ δοκεῖ τισί,  τὸν   (λόγον. Ἔστι δὲ τοῦτο ἐγκράτεια·
[2, 11]   αὐτῶν, ἐπεὶ ὅσοις γε δοκεῖ  τὸν   λόγον ὀρθὸν παρέχειν ἀρετή,
[2, 3]   ἔχειν τὴν δύναμιν παθητικὴν παρὰ  τὸν   λόγον. Οὐ δεῖ δὲ ἀγνοεῖν
[2, 11]   τὸν σκοπὸν διαμαρτάνειν· ἔστι δὲ  τὸν   μὲν σκοπὸν ἡμαρτῆσθαι, τὰ δὲ
[2, 11]   Λέγομεν δὲ προαπορήσαντες. Ἔστι (γὰρ  τὸν   μὲν σκοπὸν ὀρθὸν εἶναι, ἐν
[2, 5]   ἐστίν&#-247; οἷον ὀργὴν πραότητι καὶ  τὸν   ὀργίλον τῷ πράῳ. (καίτοι ἐστὶν
[2, 5]   ἕξεων, καθ᾽ ἃς ἔχουσι κατὰ  τὸν   ὀρθὸν λόγον τίς δ᾽
[2, 5]   δὲ καὶ ἄριστον τὸ κατὰ  τὸν   ὀρθὸν λόγον, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ
[2, 1]   (Ὅτι δὲ τὸ γένος καὶ  τὸν   ὅρον αὐτῆς λέγομεν καλῶς, μαρτύρια
[2, 11]   εἶναι, ἐν δὲ τοῖς πρὸς  τὸν   σκοπὸν διαμαρτάνειν· ἔστι δὲ τὸν
[2, 11]   τὸν σκοπόν; τιθέμεθα δὴ ὅτι  τὸν   σκοπόν, διότι τούτου οὐκ ἔστι
[2, 11]   Πότερον δ᾽ ἀρετὴ ποιεῖ  τὸν   σκοπὸν τὰ πρὸς τὸν
[2, 11]   τὸν σκοπὸν τὰ πρὸς  τὸν   σκοπόν; τιθέμεθα δὴ ὅτι τὸν
[2, 1]   τῆς ἕξεως. Τούτων δὲ τοῦτον  τὸν   τρόπον διωρισμένων, λέγομεν ὅτι ταὐτὸ>
[2, 9]   ἑκουσίου καὶ ἀκουσίου διωρίσθω τοῦτον  τὸν   τρόπον· ~Περὶ δὲ προαιρέσεως μετὰ
[2, 3]   λογικάς. Ἁπλῶς μὲν οὖν διωρίσθω  τὸν   τρόπον τοῦτον, ἀκριβέστερον δ᾽ ὅταν
[2, 3]   τροφήν, δὲ δυσχερὴς κατὰ  τὸν   φθόνον ἐστίν. Τὸ δὲ πρὸς
[2, 6]   γὰρ ἄλλος αἴτιος, ἐκεῖνος καὶ  τὸν   ψόγον καὶ τὸν ἔπαινον ἔχει&#-247;
[2, 6]   λέγειν ἀκριβῶς οἷόν τε, πλὴν  τοσοῦτον.   Εἰ γὰρ μηθὲν ἄλλο αἴτιον
[2, 10]   καὶ βούλησις φύσει μὲν  τοῦ   ἀγαθοῦ ἐστί, παρὰ φύσιν δὲ
[2, 8]   δ᾽ ὅλη ἑκοῦσα ψυχὴ καὶ  τοῦ   ἀκρατοῦς καὶ τοῦ ἐγκρατοῦς πράττει,
[2, 4]   περὶ γενέσεως, αἱ δὲ  τοῦ   ἀλόγου, ἔχοντος δ᾽ ὄρεξιν οὐ
[2, 1]   λόγον ἔχει, αἱ δ᾽ ἠθικαὶ  τοῦ   ἀλόγου μέν, ἀκολουθητικοῦ δὲ κατὰ
[2, 2]   τοῦτο ψυχῆς κατὰ ἐπιτακτικὸν λόγον  τοῦ   ἀλόγου μέν, δυναμένου δ᾽ ἀκολουθεῖν
[2, 1]   κατὰ συμβεβηκὸς καὶ οὐκ οὐσία  τοῦ   αὐτοῦ. Ἀφῄρηται δὲ καὶ εἴ
[2, 5]   ἔσται ἔχων αὐτὴν ὥστε  τοῦ   αὐτοῦ πράγματος μὲν ἀποδέχεσθαι
[2, 10]   τοῦτ᾽ αἴτιόν φαμεν εἶναι, οἷον  τοῦ   βαδίζειν κομιδὴ τῶν χρημάτων,
[2, 8]   αἰτίαν, ὅτι καθ᾽ ὁμοιότητά τινα  τοῦ   βίᾳ, καθ᾽ ἣν καὶ (ἐπὶ
[2, 8]   καὶ ἐγκρατῆ ἀπορίαι αὗται> περὶ  τοῦ   βίᾳ πράττειν ἀμφοτέρους
[2, 8]   βίαιον εἶναι φαμέν. ὥστε περὶ  τοῦ   βίᾳ σκεπτέον πρῶτον, τί ἐστι
[2, 1]   σπουδαῖοι τῶν φαύλων τὸν ἥμισυν  τοῦ   βίου· ὅμοιοι γὰρ καθεύδοντες πάντες.
[2, 10]   τε καὶ ὄρεξις, ὅταν (ἐκ  τοῦ   βουλεύσασθαι συμπερανθῶσιν. Ἐπεὶ δὲ βουλεύεται
[2, 11]   ἕνεκα τοῦ τέλους δεῖ πράττειν·  (τοῦ   δὲ τὸ τέλος ὀρθὸν εἶναι
[2, 1]   ψυχῆς ἔργον τὸ ζῆν ποιεῖν,  τοῦ   δὲ χρῆσις καὶ (ἐγρήγορσις·
[2, 10]   γὰρ τὸ βουλεύσασθαι, οὐδ᾽ ὑπόληψις  τοῦ   διὰ τί· ἀλλὰ δοξάσαι μὲν
[2, 8]   ψυχὴ καὶ τοῦ ἀκρατοῦς καὶ  τοῦ   ἐγκρατοῦς πράττει, βίᾳ δ᾽ οὐδέτερος,
[2, 6]   μή, ὧν γε κύριός ἐστι  τοῦ   εἶναι καὶ τοῦ μὴ εἶναι.
[2, 8]   λόγον, ἐπιθῶμεν τέλος τῷ περὶ  τοῦ   ἑκουσίου καὶ ἀκουσίου διορισμῷ. δοκεῖ
[2, 9]   οὖν προσδιοριστέον. περὶ μὲν οὖν  τοῦ   ἑκουσίου καὶ ἀκουσίου διωρίσθω τοῦτον
[2, 10]   (εὐδαιμονεῖν, ἀλλὰ χρηματίζεσθαι κινδυνεύειν  τοῦ   εὐδαιμονεῖν ἕνεκα· καὶ ὅλως δηλοῖ
[2, 8]   δοκεῖ λυπεῖσθαι· γὰρ ἐπιθυμία  τοῦ   ἡδέος, ἀκολουθεῖ χαίρων, ὥστε
[2, 7]   πᾶν λυπηρόν γὰρ ἐπιθυμία  τοῦ   ἡδέος&#-247; ὥστε (βίαιον καὶ ἀκούσιον.
[2, 1]   διὸ οὐδ᾽ αἱ ἀρεταὶ αἱ  τοῦ   θρεπτικοῦ καὶ αὐξητικοῦ ἀνθρώπου· δεῖ
[2, 7]   Ἡράκλειτος λέγειν εἰς τὴν ἰσχὺν  τοῦ   θυμοῦ βλέψας ὅτι λυπηρὰ
[2, 1]   ἐστίν· καὶ βελτίστη ἕξις  τοῦ   ἱματίου ἀρετὴ ἐστίν. Ὁμοίως δὲ
[2, 1]   Τὸ μὲν γὰρ (ἐγκώμιον λόγος  τοῦ   καθ᾽ ἕκαστον ἔργου· δ᾽
[2, 10]   ἐστί, παρὰ φύσιν δὲ καὶ  τοῦ   κακοῦ, καὶ βούλεται (φύσει μὲν
[2, 7]   μᾶλλον ἑκούσιον τὸ κατὰ βούλησιν  τοῦ   κατ᾽ ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν. Τεκμήριον
[2, 4]   ταῦτα διῄρηνται, καὶ αἱ μὲν  τοῦ   λόγον ἔχοντος διανοητικαί, ὧν ἔργον
[2, 1]   μετὰ λόγου, αἱ μὲν τοιαῦται  τοῦ   λόγον ἔχοντος, ἐπιτακτικόν ἐστι
[2, 8]   καὶ ἀναγκασθέντες πρᾶξαι, οὐ διαφωνοῦντος  τοῦ   λόγου καὶ τῆς ὀρέξεως, ὅταν
[2, 3]   (δῆλον διὰ τῆς ἐπαγωγῆς καὶ  τοῦ   λόγου. Τὰ γὰρ ἐναντία (φθείρει
[2, 3]   τὴν ὑπερβολὴν χρόνου  τοῦ   μᾶλλον πρός τι τῶν
[2, 3]   ἴσον τοῦ μὲν ἐλάττονος μεῖζον,  τοῦ   μείζονος δὲ ἔλαττον. Ὥστ᾽ ἀνάγκη
[2, 3]   ἑκάτερον ἐστίν, οἷον τὸ ἴσον  τοῦ   μὲν ἐλάττονος μεῖζον, τοῦ μείζονος
[2, 5]   οὐ πρὸς ἅπαντα ὁμοίως ἀφέστηκε  τοῦ   μέσου, ἀλλ᾽ ἧττον μὲν φιλόπονοι
[2, 5]   ὑπερβολὴ τῆς (ἐλλείψεως καὶ ἐγγύτερον  τοῦ   μέσου, ἐν δὲ τῇ τροφῇ
[2, 10]   ἀπάτην καὶ τὴν προαίρεσιν ἀπὸ  τοῦ   μέσου ἐπὶ τὰ ἐναντία γίνεσθαι
[2, 6]   κύριός ἐστι τοῦ εἶναι καὶ  τοῦ   μὴ εἶναι. Ὅσα δ᾽ ἐφ᾽
[2, 1]   ἐν τῷ ὕπνῳ. Ὅσον δὲ  τοῦ   πῃ κινεῖσθαι μετέχουσι, καὶ αἱ
[2, 1]   λέγομεν ὅτι ταὐτὸ> τὸ ἔργον  (τοῦ   πράγματος καὶ τῆς ἀρετῆς, ἀλλ᾽
[2, 7]   ἅμα τὸ κατὰ τὸ αὐτὸ  τοῦ   πράγματος, μᾶλλον ἑκούσιον τὸ κατὰ
[2, 3]   τὸ πρέπον, δ᾽ ἐλλείπει  τοῦ   πρέποντος· (καὶ μὲν πανοῦργος
[2, 4]   ὧν ἔργον (ἀλήθεια, περὶ  τοῦ   πῶς ἔχει περὶ γενέσεως,
[2, 1]   ὅλης ἀρετῆς, ὥσπερ οὐδ᾽  τοῦ   σώματος· ἐν τῷ ὕπνῳ γὰρ
[2, 1]   ὑγίειαν, ὅτι ἀρίστη διάθεσις  τοῦ   σώματος, καὶ Κορίσκος (τῶν
[2, 2]   δέ εἰσιν ὅσαι αἴτιαί εἰσι  τοῦ   ταῦτα κατὰ λόγον ὑπάρχειν
[2, 11]   τούτων ἄλλης δυνάμεως, ὅσα ἕνεκα  τοῦ   τέλους δεῖ πράττειν· (τοῦ δὲ
[2, 10]   γὰρ βουλευόμενος, εἰ ἀπὸ  τοῦ   τέλους ἔσκεπται, ἢ> τι
[2, 10]   προαίρεσις. (Περὶ μὲν δὴ  τοῦ   τέλους οὐδεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ τοῦτο
[2, 10]   σκοπεῖ τὸ συμφέρον, περὶ μὲν  τοῦ   τέλους οὐθεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ τοῦτ᾽
[2, 10]   μὲν γὰρ> καὶ δόξα μάλιστα  τοῦ   τέλους, προαίρεσις δ᾽ οὐκ ἔστιν.
[2, 11]   δ᾽ οὐδ᾽ ἄλλη οὐδεμία περὶ  τοῦ   τέλους· ὥσπερ γὰρ ταῖς θεωρητικαῖς
[2, 6]   Εἰ γὰρ μηθὲν ἄλλο αἴτιον  (τοῦ   τὸ τρίγωνον οὕτως ἔχειν, ἀρχή
[2, 6]   τῶν ἀποδείξεων. Εἰ γὰρ ἔχοντος  τοῦ   τριγώνου δύο ὀρθὰς ἀνάγκη τὸ
[2, 10]   προαιρεῖται, ἀλλὰ περιπατεῖν καθῆσθαι  τοῦ   ὑγιαίνειν ἕνεκεν, οὐδ᾽ (εὐδαιμονεῖν, ἀλλὰ
[2, 7]   ἑκούσιον εἶναι, ἐκ δὲ (τῶνδε  τοὐναντίον.   Ἅπαν γὰρ ἑκών τις
[2, 7]   μοχθηρία τις φαίνεται· συμβήσεται δὲ  τοὐναντίον.   Βούλεται μὲν γὰρ οὐθεὶς
[2, 11]   καλὰ ἀπρακτεῖν δὲ τὰ αἰσχρά,  τοὐναντίον   ποιεῖ, δῆλον ὅτι οὐ σπουδαῖός
[2, 1]   διανοητική. Ἐπαινοῦμεν γὰρ οὐ μόνον  τοὺς   δικαίους ἀλλὰ καὶ τοὺς συνετοὺς
[2, 8]   οὐκ ἐφ᾽ αὑτῷ. διὸ καὶ  τοὺς   ἐνθουσιῶντας καὶ προλέγοντας, καίπερ διανοίας
[2, 1]   ἀλλὰ καὶ τοὺς συνετοὺς καὶ  τοὺς   σοφούς· ἐπαινετὸν γὰρ ὑπέκειτο
[2, 1]   μόνον τοὺς δικαίους ἀλλὰ καὶ  τοὺς   συνετοὺς καὶ τοὺς σοφούς· ἐπαινετὸν
[2, 3]   οἱ ἄξιοι εὖ πράττειν λυποῦσι  τοὺς   (φθονεροὺς εὖ πράττοντες&#-247; δ᾽
[2, 10]   ἕνεκά ἐστιν γίγνεταί τι,  τοῦτ᾽   αἴτιόν φαμεν εἶναι, οἷον τοῦ
[2, 1]   εἴη τῆς ἀρετῆς ζωὴ σπουδαία.  Τοῦτ᾽   ἄρα ἐστὶ τὸ τέλεον ἀγαθόν,
[2, 3]   οὔτε πράττει τοῦτο προσδιορίζουσα, ἀλλὰ  τοῦτ᾽   ἐστι πρὸς τὰς συκοφαντίας τῶν
[2, 10]   μᾶλλον ἔσται τὸ δι᾽ ὅ,  τοῦτ᾽   ἐστι τὸ οὗ ἕνεκα, οἷον
[2, 10]   τοῦ τέλους οὐθεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ  τοῦτ᾽   ἐστιν ἀρχὴ καὶ ὑπόθεσις, ὥσπερ
[2, 8]   αὑτῷ, εἰς ἀνάγεται ὅλον,  τοῦτ᾽   ἐστιν (ὃ αὐτοῦ φύσις
[2, 9]   ἀνάγκη εἶναι, καὶ τὸ (ἑκούσιον  τοῦτ᾽   ἐστίν· ὅσα δ᾽ ἀγνοῶν καὶ
[2, 9]   πράττοντες, ἀλλ᾽ ἑκόντες&#-247; ~ἐπεὶ δὲ  τοῦτ᾽   ἔχει τέλος, καὶ οὔτε τῇ
[2, 7]   ταὐτό, σκέψασθαι. (Φαίνεται δὲ καὶ  τοῦτο   ἀδύνατον. Ὑπόκειται γὰρ ἡμῖν καὶ
[2, 11]   λόγον ὀρθὸν παρέχειν ἀρετή,  τοῦτο   αἴτιον. μὲν γὰρ> ἐγκράτεια
[2, 10]   εἰ πολεμῶσιν μὴ πολεμῶσιν  τοῦτο   βουλευομένοις. Ἐκ προτέρου δὲ μᾶλλον
[2, 1]   καὶ ποῖα μόρια αὐτῆς εἰς  τοῦτο   γὰρ ἀνῆκται&#-247; καὶ (γίνεται διὰ
[2, 3]   μέσον τὸ πρὸς ἡμᾶς βέλτιστον·  τοῦτο   γάρ ἐστιν ὡς ἐπιστήμη
[2, 7]   αὐτὸν (ἑκόντα καὶ ἄκοντα πράττειν·  τοῦτο   δ᾽ ἀδύνατον. Ἔτι δ᾽
[2, 7]   δικαιότερος πρὶν γενέσθαι ἀκρατής.  Τοῦτο   δ᾽ ἀδύνατον. Τι μὲν τοίνυν
[2, 5]   τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον,  τοῦτο   δ᾽ ἐστὶ τὸ μέσον ὑπερβολῆς
[2, 11]   τῆς προαιρέσεως κρίνομεν ποῖός τις·  τοῦτο   δ᾽ ἐστὶ τὸ τίνος ἕνεκα
[2, 10]   δέ, ἀλλ᾽ ἑτέρου πρὸ ἑτέρου·  τοῦτο   δὲ οὐχ οἷόν τε ἄνευ
[2, 7]   μὴ βουλόμενον ἐνδέχεται πράττειν ἑκόντα,  τοῦτο   δέδεικται μόνον&#-247; πολλὰ δὲ βουλόμενοι
[2, 3]   ποιεῖ τὴν βελτίστην ἕξιν. Καὶ  τοῦτο   (δῆλον διὰ τῆς ἐπαγωγῆς καὶ
[2, 5]   οὐχ πεινητικός. συμβαίνει δὲ  τοῦτο,   διότι φύσις εὐθὺς οὐ
[2, 11]   τισί, τὸν (λόγον. Ἔστι δὲ  τοῦτο   ἐγκράτεια· αὕτη γὰρ οὐ διαφθείρει
[2, 11]   ἀρετὴ αἰτία. Καὶ διὰ  τοῦτο   ἐκ τῆς προαιρέσεως κρίνομεν ποῖός
[2, 4]   τινας καὶ λύπας. Δῆλον δὲ  τοῦτο   ἐκ τῶν διαιρέσεων τῶν περὶ
[2, 8]   ἀλλὰ πάντες ἑκόντες ποιοῦσιν αὐτὸ  τοῦτο;   ἔξεστι γὰρ μὴ ποιεῖν, ἀλλ᾽
[2, 6]   ἔχειν, ἀρχή τις ἂν εἴη  τοῦτο   καὶ αἴτιον τῶν ὕστερον. Ὥστ᾽
[2, 10]   πράττειν. Κοινὸν δὲ περὶ δόξης  τοῦτο   καὶ βουλήσεως· οὐθεὶς γὰρ τέλος
[2, 3]   καὶ λόγος. Πανταχοῦ δὲ  τοῦτο   καὶ ποιεῖ τὴν βελτίστην ἕξιν.
[2, 10]   τοῦ τέλους οὐδεὶς βουλεύεται, ἀλλὰ  τοῦτο   κεῖται πᾶσι, περὶ δὲ τῶν
[2, 8]   μὲν οὖν τῶν μορίων ἐνδέχεται  τοῦτο   λέγειν· δ᾽ ὅλη ἑκοῦσα
[2, 10]   τρόπον· ~Περὶ δὲ προαιρέσεως μετὰ  τοῦτο   λέγωμεν, διαπορήσαντες πρῶτον τῷ λόγῳ
[2, 8]   πρὸς τὸ βίᾳ ἔδει (σκέψασθαι,  τοῦτο   μὲν οὕτω διῃρήσθω οἱ γὰρ
[2, 10]   πρᾶξαι μὴ πρᾶξαι. Ὥστε  τοῦτο   μὲν φανερόν, ὅτι ἀνάγκη τὸ
[2, 2]   ἄνω τὸν λίθον, οὐδέποτε ποιήσει  τοῦτο   μὴ (βίᾳ&#-247; διὸ ἔστω τὸ>
[2, 10]   τοῦτο πῶς ἔσται. Βουλευόμεθα δὲ  τοῦτο   πάντες, ἕως ἂν εἰς ἡμᾶς
[2, 8]   φαῦλον ὑπολαμβάνουσιν, (ἀλλ᾽ ἂν μὴ  τοῦτο   πράττωσι, πληγαὶ δεσμοὶ
[2, 8]   γ᾽ ἁπλῶς, ὅτι οὐκ αὐτὸ  τοῦτο   προαιρεῖται πράττει, ἀλλ᾽ οὗ
[2, 3]   ποιητική, οὔτε λέγει οὔτε πράττει  τοῦτο   προσδιορίζουσα, ἀλλὰ τοῦτ᾽ ἐστι πρὸς
[2, 10]   τόδε συντείνει, δεδογμένου  τοῦτο   πῶς ἔσται. Βουλευόμεθα δὲ τοῦτο
[2, 10]   πᾶσι, περὶ δὲ τῶν εἰς  τοῦτο   τεινόντων, πότερον τόδε τόδε
[2, 1]   τί ἐστιν ἑτέρως ἄλογον, ἀφείσθω  τοῦτο   τὸ μόριον. Διαφέρει δ᾽ οὐδὲν
[2, 11]   (λόγος. Ἀλλὰ δὴ ὥσπερ ἀρχὴ  τοῦτο   ὑποκείσθω. Οὔτε γὰρ ἰατρὸς σκοπεῖ
[2, 2]   (βίᾳ&#-247; διὸ ἔστω τὸ> ἦθος  τοῦτο   ψυχῆς κατὰ ἐπιτακτικὸν λόγον τοῦ
[2, 8]   ἀκολουθεῖ καὶ ἔνεστιν. σχεδὸν δὲ  τούτοις   δυσὶ τὸ φύσει διορίζομεν, τῷ
[2, 8]   οὗ ἕνεκα, ἐπεὶ καὶ ἐν  τούτοις   ἐστί τις διαφορά. εἰ γὰρ
[2, 6]   καὶ φυτὸν φυτά. Πρὸς δὲ  τούτοις   γ᾽ ἄνθρωπος καὶ πράξεών
[2, 7]   ἀρετὴ καὶ κακία ὁρίζεται  τούτοις.   Πρῶτον σκεπτέον τὸ ἑκούσιον καὶ
[2, 3]   μὲν οὖν διωρίσθω τὸν τρόπον  τοῦτον,   ἀκριβέστερον δ᾽ ὅταν περὶ τῶν
[2, 1]   εἶναι τῆς ἕξεως. Τούτων δὲ  τοῦτον   τὸν τρόπον διωρισμένων, λέγομεν ὅτι
[2, 9]   τοῦ ἑκουσίου καὶ ἀκουσίου διωρίσθω  τοῦτον   τὸν τρόπον· ~Περὶ δὲ προαιρέσεως
[2, 11]   Ἔστι μέντοι προαίρεσις οὐ  τούτου,   ἀλλὰ τῶν τούτου ἕνεκα. Τὸ
[2, 1]   ψυχῆς, οἷον τὸ θρεπτικόν,  τούτου   ἀρετὴ οὐκ ἔστι μόριον τῆς
[2, 10]   κομιδὴ τῶν χρημάτων, εἰ  τούτου   ἕνεκα βαδίζει. Διὸ οἷς μηθεὶς
[2, 11]   προαίρεσις οὐ τούτου, ἀλλὰ τῶν  τούτου   ἕνεκα. Τὸ μὲν οὖν (τυγχάνειν
[2, 11]   δὴ ὅτι τὸν σκοπόν, διότι  τούτου   οὐκ ἔστι συλλογισμὸς οὐδὲ (λόγος.
[2, 6]   τέτταρας ὀρθάς, φανερὸν ὡς αἴτιον  τούτου   τὸ δύο ὀρθὰς ἔχειν τὸ
[2, 1]   ἐκτὸς ἐν> ψυχῇ, καὶ  τούτων   αἱρετώτερα τὰ ἐν τῇ ψυχῇ,
[2, 11]   ἕνεκα. Τὸ μὲν οὖν (τυγχάνειν  τούτων   ἄλλης δυνάμεως, ὅσα ἕνεκα τοῦ
[2, 6]   ποιεῖν μὴ ποιεῖν, αἴτιος  τούτων   αὐτὸς ἐστίν· καὶ ὅσων αἴτιος,
[2, 11]   λέγεται ποῖός τις τὸ ἦθος.  ~Τούτων   δὲ διωρισμένων, λέγωμεν πότερον
[2, 8]   κατὰ προαίρεσιν κατὰ διάνοιαν,  τούτων   δὲ τὰ δύο μὴ ἐστί,
[2, 1]   χρῆσιν βέλτιον εἶναι τῆς ἕξεως.  Τούτων   δὲ τοῦτον τὸν τρόπον διωρισμένων,
[2, 10]   λυπηρότερον χεῖρον. (Ὥστε καὶ ἐκ  τούτων   δῆλον ὅτι περὶ ἡδονὰς καὶ
[2, 1]   ἀπορούμενον δ᾽ ἐνίοτε δῆλον ἐκ  τούτων,   διὰ τί ποτ᾽ οὐθὲν βελτίους
[2, 7]   ἀκρατεῖς γινόμενοι. Ἐκ μὲν τοίνυν  τούτων   δόξειεν ἂν τὸ κατ᾽ ἐπιθυμίαν
[2, 1]   καθάπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων, διὰ  τούτων   εἰσίν. ~Ὅτι μὲν τοίνυν
[2, 7]   καὶ τὸ ἀκούσιον. Τριῶν δὴ  τούτων   ἕν τι δόξειεν ἂν> εἶναι,
[2, 8]   δὲ ἀνάγκη μὲν ἦν τριῶν  τούτων   ἕν τι εἶναι τὸ ἑκούσιον,
[2, 10]   Οὐ γὰρ ἔστιν ἐκβῆναι ἐκ  τούτων,   ἐπεὶ καὶ ἀπάτη οὐκ
[2, 10]   τῆς ἀληθείας. Ἀλλὰ περὶ μὲν  τούτων   ἐροῦμεν ἐν τῇ περὶ τῶν
[2, 10]   οὐθεὶς γὰρ ὀρέγεται μηθὲν πεπονθὼς  τούτων.   Θυμὸς μὲν οὖν καὶ ἐπιθυμία
[2, 10]   προαίρεσις, δῆλον· τί δὲ διαφέρει  τούτων,   καὶ πῶς (ἔχει πρὸς τὸ
[2, 3]   σωφροσύνη (δειλία ἀκολασία. ~Διωρισμένων δὲ  τούτων,   ληπτέον ὅτι ἐν ἅπαντι συνεχεῖ
[2, 4]   ἄλλα τὰ τοιαῦτα. ~Εἰλημμένων δὲ  τούτων,   μετὰ ταῦτα λεκτέον ὅτι ἐπειδὴ
[2, 10]   εὖ (πράττειν. Ὥστε φανερὸν διὰ  τούτων   ὅτι ἄλλο καὶ δόξης καὶ
[2, 1]   τὸ ἔργον. Φανερὸν τοίνυν ἐκ  τούτων   ὅτι βέλτιον τὸ ἔργον τῆς
[2, 1]   μελάντατος· τί μὲν γὰρ ἑκάτερον  τούτων   οὐκ ἴσμεν, πρὸς μέντοι τὸ
[2, 1]   καὶ τὰ ἔργα τὰ ἀπὸ  τούτων   πρὸς ἄλληλα ἐχέτω. Καὶ τέλος
[2, 10]   προαιρουμένῳ ταῦτα. Ἀλλὰ πῶς ἐκ  τούτων   σκεπτέον; δηλοῖ δέ πως καὶ
[2, 8]   ὑπομεῖναι τὸ πάθος. ἔτι ἴσως  τούτων   τὰ μὲν φαίη τις ἂν
[2, 7]   τι, τὸ δ᾽ ἀκούσιον παρὰ  τούτων   τι. Ἀλλὰ μὴν ὄρεξις
[2, 7]   διάνοιαν, τὸ μὲν ἑκούσιον κατὰ  τούτων   τι, τὸ δ᾽ ἀκούσιον παρὰ
[2, 5]   αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι  τούτων   τινὲς ἔσονται τῶν μεσοτήτων. ~(Λάβωμεν
[2, 3]   λέγωμεν τῶν ἀντικειμένων. (Αὐτῶν δὲ  τούτων   τῶν παθημάτων εἴδη κατονομάζεται τῷ
[2, 10]   κατὰ προαίρεσιν. Ἅμα δ᾽ ἐκ  τούτων   φανερὸν καὶ ὅτι καλῶς διορίζονται
[2, 6]   τὸ τετράγωνον μεταβάλλειν, οἷον εἰ  τρεῖς,   ἕξ, εἰ δὲ τέτταρες, ὀκτώ.
[2, 7]   Ἀλλὰ μὴν ὄρεξις εἰς  τρία   διαιρεῖται, εἰς βούλησιν καὶ θυμὸν
[2, 6]   Εἰ δέ γε μεταβάλλει τὸ  τρίγωνον,   ἀνάγκη (καὶ τὸ τετράγωνον μεταβάλλειν,
[2, 11]   ὥσπερ ἐκεῖ, εἰ ἔστι τὸ  τρίγωνον   δύο ὀρθαί, ἀνάγκη τοδὶ εἶναι.
[2, 6]   τὸ δύο ὀρθὰς ἔχειν τὸ  τρίγωνον.   Εἰ δέ γε μεταβάλλει τὸ
[2, 6]   μηθὲν ἄλλο αἴτιον (τοῦ τὸ  τρίγωνον   οὕτως ἔχειν, ἀρχή τις ἂν
[2, 6]   ἀποδείξεων. Εἰ γὰρ ἔχοντος τοῦ  τριγώνου   δύο ὀρθὰς ἀνάγκη τὸ τετράγωνον
[2, 7]   τὸ ἑκούσιον καὶ τὸ ἀκούσιον.  Τριῶν   δὴ τούτων ἕν τι δόξειεν
[2, 8]   ~εἰ δὲ ἀνάγκη μὲν ἦν  τριῶν   τούτων ἕν τι εἶναι τὸ
[2, 8]   (α) λέγονται δὲ κατ᾽ ἄλλον  τρόπον   βίᾳ καὶ ἀναγκασθέντες πρᾶξαι, οὐ
[2, 1]   ἕξεως. Τούτων δὲ τοῦτον τὸν  τρόπον   διωρισμένων, λέγομεν ὅτι ταὐτὸ> τὸ
[2, 1]   σπουδαῖον ὑπόδημα. Τὸν αὐτὸν δὲ  τρόπον   καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἔτι
[2, 1]   μετέχοντα, οὐ τὸν αὐτὸν δὲ  τρόπον   μετέχειν λόγου ἄμφω, ἀλλὰ τὸ
[2, 9]   καὶ ἀκουσίου διωρίσθω τοῦτον τὸν  τρόπον·   ~Περὶ δὲ προαιρέσεως μετὰ τοῦτο
[2, 3]   Ἁπλῶς μὲν οὖν διωρίσθω τὸν  τρόπον   τοῦτον, ἀκριβέστερον δ᾽ ὅταν περὶ
[2, 1]   οἷον πόνοι τε ἄριστοι (καὶ  τροφὴ   ἀφ᾽ ὧν γίνεται εὐεξία, καὶ
[2, 5]   τοῦ μέσου, ἐν δὲ τῇ  τροφῇ   ἔλλειψις ὑπερβολῆς. ὥστε καὶ
[2, 3]   εὐχερὴς ὥσπερ οἱ γαστρίμαργοι πρὸς  τροφήν,   δὲ δυσχερὴς κατὰ τὸν
[2, 3]   καὶ οἰνόφλυγες τῷ πρὸς ὁποτέρας  τροφῆς   ἀπόλαυσιν ἔχειν τὴν δύναμιν παθητικὴν
[2, 1]   πὼς προσφερομένων, ὥσπερ ὑγίεια ὑπὸ  τροφῆς   καὶ πόνων καὶ ὥρας. Ταῦτα
[2, 3]   ὑπομένων λύπην, μηδ᾽ εἰ βέλτιον,  τρυφερός,   δὲ πᾶσαν (ὁμοίως ὡς
[2, 3]   ἀπέχθεια φιλία. Ἀρέσκεια αὐθάδεια σεμνότης.  (Τρυφερότης   κακοπάθεια καρτερία. (Χαυνότης μικροψυχία μεγαλοψυχία.
[2, 10]   τι ἄλλο τοιοῦτον  τυγχάνει   οὗ ἕνεκα. Βουλεύεται γὰρ
[2, 11]   τούτου ἕνεκα. Τὸ μὲν οὖν  (τυγχάνειν   τούτων ἄλλης δυνάμεως, ὅσα ἕνεκα
[2, 10]   αὑτῷ ὄντων πρακτῶν δόξα,  τυγχάνομεν   οἰόμενοι δεῖν τι πράττειν
[2, 10]   Περὶ μὲν γὰρ τὰ προαιρετὰ  τυγχάνουσιν   οὖσαι, δὲ προαίρεσις περὶ
[2, 8]   καὶ ἀκρατὴς χαίρει μὲν  τυγχάνων   (ἀκρατευόμενος οὗ ἐπιθυμεῖ, λυπεῖται δὲ
[2, 8]   εἴ τις λαβὼν τὴν χεῖρα  τύπτοι   τινὰ ἀντιτείνοντος καὶ τῷ βούλεσθαι
[2, 6]   διὰ τὰ ἐξ ἀνάγκης  τύχης   φύσεως ὑπάρχοντα, ἀλλ᾽ ὅσων
[2, 10]   καὶ διαστροφὴ οὐκ εἰς τὸ  τυχόν,   ἀλλ᾽ εἰς τὰ ἐναντία καὶ
[2, 10]   ἀπάτη οὐκ εἰς τὰ  τυχόντα   γίνεται, ἀλλ᾽ εἰς τὰ ἐναντία
[2, 9]   οἶνον, τὸ δ᾽ ἦν κώνειον&#-247;  τῷ   ἀγνοοῦντα καὶ ὃν καὶ
[2, 9]   δὴ ἐναντίον εἶναι τὸ ἑκούσιον  τῷ   ἀκουσίῳ, καὶ τὸ εἰδότα
[2, 8]   μή, οὐ βίᾳ· ἐν δὲ  τῷ   ἀκρατεῖ καὶ ἐγκρατεῖ καθ᾽
[2, 8]   χεῖρα τύπτοι τινὰ ἀντιτείνοντος καὶ  τῷ   βούλεσθαι καὶ τῷ ἐπιθυμεῖν· ὅταν
[2, 10]   καὶ ἐστὶ σκοπός τις ἀεὶ  τῷ   βουλευομένῳ πρὸς ὃν σκοπεῖ τὸ
[2, 10]   Διστάσειε γὰρ ἄν τις ἐν  (τῷ   γένει πέφυκε καὶ ἐν ποίῳ
[2, 8]   δύο μὴ ἐστί, λείπεται ἐν  τῷ   διανοούμενόν πως πράττειν εἶναι τὸ
[2, 3]   τούτων τῶν παθημάτων εἴδη κατονομάζεται  τῷ   διαφέρειν κατὰ τὴν ὑπερβολὴν
[2, 8]   εἴ τις προσθῇ τὸ ἐν  τῷ   διορισμῷ προσκείμενον, κἀκεῖ λύεται τὸ
[2, 4]   καὶ λύπας φαύλους εἶναι φαμέν,  τῷ   διώκειν καὶ φεύγειν ὡς
[2, 4]   τὸ ἦθος καὶ σπουδαῖον εἶναι  τῷ   διώκειν καὶ φεύγειν ἡδονάς τινας
[2, 1]   ὅτι διὰ ταύτην τἆλλα,  τῷ   εἰς ταύτην ἀναφέρεσθαι τῷ
[2, 8]   βία καὶ ἀνάγκη,  τῷ   ἑκουσίῳ καὶ τῇ (πειθοῖ ἐπὶ
[2, 3]   μὲν τῷ ὑπερβάλλειν τὰ δὲ  τῷ   (ἐλλείπειν. Ὀργίλος μὲν γάρ ἐστιν
[2, 5]   ὑπερβάλλει καὶ τῷ λυπεῖσθαι  τῷ   ἐναντίῳ, καὶ ταῦτα ἁπλῶς
[2, 8]   ἀντιτείνοντος καὶ τῷ βούλεσθαι καὶ  τῷ   ἐπιθυμεῖν· ὅταν (δ᾽ ἔσωθεν
[2, 1]   λόγου ἄμφω, ἀλλὰ τὸ (μὲν  τῷ   ἐπιτάττειν, τὸ δὲ τῷ πείθεσθαι
[2, 1]   τὸ εὖ ζῆν τὸ αὐτὸ  τῷ   εὐδαιμονεῖν, ὧν ἕκαστον χρῆσίς ἐστι
[2, 5]   γὰρ (ὑπερβάλλων τῷ χαίρειν  τῷ   ἡδεῖ ὑπερβάλλει καὶ τῷ
[2, 3]   Λέγω δ᾽ οἷον ὀξύθυμος μὲν  τῷ   θᾶττον πάσχειν δεῖ, χαλεπὸς
[2, 1]   καὶ τὰς εἰρημένας, ὥσπερ ἐν  τῷ   καμπύλῳ τὸ κοῖλον καὶ τὸ
[2, 1]   μέν, ἀκολουθητικοῦ δὲ κατὰ φύσιν  τῷ   λόγον ἔχοντι· οὐ γὰρ λέγομεν
[2, 10]   μετὰ τοῦτο λέγωμεν, διαπορήσαντες πρῶτον  τῷ   λόγῳ περὶ αὐτῆς. Διστάσειε γὰρ
[2, 2]   ἀλόγου μέν, δυναμένου δ᾽ ἀκολουθεῖν  τῷ   λόγῳ ποιότης. Λεκτέον δὴ κατὰ
[2, 3]   οὐδ᾽ ὅθεν δεῖ· φθονερὸς δὲ  τῷ   λυπεῖσθαι ἐπὶ πλείοσιν εὐπραγίαις
[2, 5]   τῷ ἡδεῖ ὑπερβάλλει καὶ  τῷ   λυπεῖσθαι τῷ ἐναντίῳ, καὶ ταῦτα
[2, 3]   μᾶλλον πάσχειν. (Οἷον μοιχὸς οὐ  τῷ   μᾶλλον δεῖ πρὸς τὰς
[2, 3]   πῶς λαμβάνειν, ἂν πῶς λαμβάνηται  τῷ   μᾶλλον πάσχειν. (Οἷον μοιχὸς οὐ
[2, 3]   δεῖ, χαλεπὸς δὲ καὶ θυμώδης  τῷ   μᾶλλον, πικρὸς δὲ τῷ φυλακτικὸς
[2, 3]   δ᾽ ἄκρα καὶ ἀλλήλοις καὶ  τῷ   μέσῳ ἐναντία. Τὸ γὰρ μέσον
[2, 10]   τὰ ἐναντία γίνεσθαι ἐναντία δὲ  τῷ   μέσῳ (καὶ) τὸ πλέον καὶ
[2, 5]   ὡς ταῦτ᾽ ἀλλήλοις ἐναντία καὶ  τῷ   μέσῳ, οὕτω καὶ τὰς ἕξεις
[2, 5]   δ᾽ αἱ ὑποστατικώτεραι, καὶ ἐναντίος  τῷ   μετρίῳ καὶ τῷ ὡς
[2, 3]   (ἔστι δ᾽ ὑπερβάλλων (ἐπὶ)  τῷ   μὴ λυπεῖσθαι μηδ᾽ ἐπὶ τοῖς
[2, 1]   τῷ εἰς ταύτην ἀναφέρεσθαι  τῷ   μόρια εἶναι αὐτῆς. Διὸ ἕτερον
[2, 2]   πρὸς τὰ πάθη ταῦτα λέγονται  τῷ   (πάσχειν πως ἀπαθεῖς εἶναι.
[2, 1]   (μὲν τῷ ἐπιτάττειν, τὸ δὲ  τῷ   πείθεσθαι καὶ ἀκούειν πεφυκέναι· εἰ
[2, 8]   προαγαγόντες τὸν λόγον, ἐπιθῶμεν τέλος  τῷ   περὶ τοῦ ἑκουσίου καὶ ἀκουσίου
[2, 2]   τὸ ὑπ᾽ ἀγωγῆς μὴ ἐμφύτου  τῷ   πολλάκις κινεῖσθαι πώς, οὕτως ἤδη
[2, 7]   ἑκούσιον, (ὥσθ᾽ ἀκρατὴς ἀδικήσει  τῷ   πράττειν κατ᾽ ἐπιθυμίαν· ἑκὼν ἄρα
[2, 5]   ὀργὴν πραότητι καὶ τὸν ὀργίλον  τῷ   πράῳ. (καίτοι ἐστὶν ὑπερβολὴ καὶ
[2, 11]   ἐστίν, οὗ αἰτία ἀρετὴ  τῷ   προαιρεῖσθαι οὗ ἕνεκα. Ἔστι μέντοι
[2, 10]   ἀμφοῖν ἄρα. (Ἄμφω γὰρ ὑπάρχει  τῷ   προαιρουμένῳ ταῦτα. Ἀλλὰ πῶς ἐκ
[2, 3]   δὲ καὶ γαστρίμαργοι καὶ οἰνόφλυγες  τῷ   πρὸς ὁποτέρας τροφῆς ἀπόλαυσιν ἔχειν
[2, 3]   τῶν λεγομένων οὐκ ἔστιν ἐν  τῷ   πῶς λαμβάνειν, ἂν πῶς λαμβάνηται
[2, 8]   τούτοις δυσὶ τὸ φύσει διορίζομεν,  τῷ   τε ὅσα εὐθὺς γιγνομένοις ἀκολουθεῖ
[2, 6]   θατέρου ὑπὸ θατέρου, ἂν μὴ  τῷ   τὴν ὑπόθεσιν ἀνελεῖν καὶ δι᾽
[2, 3]   πάντα δὲ λέγεται τὰ μὲν  τῷ   ὑπερβάλλειν τὰ δὲ τῷ (ἐλλείπειν.
[2, 1]   οὐδ᾽ τοῦ σώματος· ἐν  τῷ   ὕπνῳ γὰρ μᾶλλον ἐνεργεῖ τὸ
[2, 1]   αἰσθητικὸν καὶ ὀρεκτικὸν ἀτελῆ ἐν  τῷ   ὕπνῳ. Ὅσον δὲ τοῦ πῃ
[2, 3]   θυμώδης τῷ μᾶλλον, πικρὸς δὲ  τῷ   φυλακτικὸς εἶναι τῆς ὀργῆς, πλήκτης
[2, 5]   ἐν ἀμφοτέραις. γὰρ (ὑπερβάλλων  τῷ   χαίρειν τῷ ἡδεῖ ὑπερβάλλει καὶ
[2, 5]   καὶ ἐναντίος τῷ μετρίῳ καὶ  τῷ   ὡς λόγος ἔνθα (μὲν
[2, 1]   ἐν ψυχῇ καὶ τὰ ἄριστα  τῶν   ἀγαθῶν, αὐτὴ δὲ ἕξις
[2, 10]   μὲν γὰρ ἔνια (ταὐτὸν) καὶ  τῶν   ἀδυνάτων εἰδότες, οἷον βασιλεύειν τε
[2, 10]   γὰρ οὗ ἕνεκα μία  τῶν   αἰτιῶν ἐστίν· τὸ μὲν γὰρ
[2, 1]   ζητοῦσι πάντες, ὥστε ἀεὶ διὰ  τῶν   ἀληθῶς μὲν λεγομένων οὐ σαφῶς
[2, 1]   διὰ τῶν ἐναντίων, καθάπερ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων, διὰ τούτων εἰσίν. ~Ὅτι
[2, 1]   αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων. Ἔτι ἔστω ψυχῆς ἔργον
[2, 8]   λόγος (συμφωνεῖ. ὥστ᾽ ἐπὶ μὲν  τῶν   ἄλλων ζῴων ἁπλοῦν τὸ βίαιον,
[2, 1]   καὶ πλοίου καὶ οἰκίας καὶ  τῶν   (ἄλλων. Ὥστε καὶ ψυχῆς· ἔστι
[2, 6]   ἐπιχειροῦμεν ὅτι ἀναγκαῖον, ἐκ  τῶν   ἀναλυτικῶν· νῦν δ᾽ οὔτε μὴ
[2, 3]   ὅταν περὶ τῶν ἕξεων λέγωμεν  τῶν   ἀντικειμένων. (Αὐτῶν δὲ τούτων τῶν
[2, 6]   γινομένων, δεῖ νοῆσαι καθάπερ ἐπὶ  τῶν   ἀποδείξεων. Εἰ γὰρ ἔχοντος τοῦ
[2, 1]   ἐστίν, (γίνεταί τε ὑπὸ  τῶν   ἀρίστων περὶ ψυχὴν κινήσεων καὶ
[2, 1]   δὲ μόριον&#-247; δὲ  τῶν   ἀτελῶν ἐνέργεια ἀτελής, εἴη ἂν
[2, 1]   ἄριστα· ἔτι πᾶσαν διάθεσιν ὑπὸ  τῶν   αὐτῶν γίγνεσθαι καὶ φθείρεσθαι πὼς
[2, 1]   ἔργα καὶ πάθη, καὶ ὑπὸ  τῶν   αὐτῶν πὼς μὲν γίνεται, πὼς
[2, 8]   βίᾳ, καθ᾽ ἣν καὶ (ἐπὶ  τῶν   ἀψύχων λέγομεν, εἴρηται· οὐ μὴν
[2, 8]   καὶ τὴν ἀνάγκην καὶ ἐπὶ  τῶν   ἀψύχων λέγομεν· καὶ γὰρ τὸν
[2, 8]   ἁπλοῦν τὸ βίαιον, ὥσπερ ἐπὶ  τῶν   ἀψύχων οὐ γὰρ ἔχει λόγον
[2, 1]   πρῶτον βελτίστη διάθεσις ὑπὸ  τῶν   βελτίστων γίγνεσθαι, καὶ πράττεσθαι ἄριστα
[2, 5]   τοιαύτη ἕξις ἀφ᾽ ἧς πρακτικοὶ  τῶν   βελτίστων καὶ καθ᾽ ἣν ἄριστα
[2, 6]   ἐστιν ἀρχὴ μόνον (τῶν ζῴων:  τῶν   γὰρ ἄλλων οὐθὲν εἴποιμεν ἂν
[2, 10]   ἁπλῶς εἴ τις οἴεταί τι.  Τῶν   γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ τι ἦν
[2, 6]   ἄλλων οὐθὲν εἴποιμεν ἂν πράττειν.  Τῶν   δ᾽ ἀρχῶν ὅσαι τοιαῦται, ὅθεν
[2, 1]   ἀλλ᾽ οὐχ ὑγίανσις οὐδ᾽ ἰάτρευσις,  τῶν   δ᾽ χρῆσις ἔργον, οἷον
[2, 1]   πάντα τέλος εἶναι δοκεῖ πᾶσιν.  Τῶν   δὲ ἐν ψυχῇ τὰ μὲν
[2, 6]   ἄλλοις ἀρχὴ αἰτία ἐστὶ  τῶν   δι᾽ αὐτὴν ὄντων γινομένων,
[2, 4]   λύπας. Δῆλον δὲ τοῦτο ἐκ  τῶν   διαιρέσεων τῶν περὶ τὰ (πάθη
[2, 10]   τούτων ἐροῦμεν ἐν τῇ περὶ  τῶν   δικαίων ἐπισκέψει· δὲ προαίρεσις
[2, 2]   τοῖς ἀπηλλαγμένοις τῶν παθημάτων καὶ  τῶν   δυνάμεων καὶ τῶν ἕξεων. Λέγω
[2, 10]   τί ἐστι προαίρεσις. Ἔστι δὴ  τῶν   δυνατῶν καὶ εἶναι καὶ μὴ
[2, 10]   δὲ ὅσα ἐφ᾽ ἡμῖν ἐστι  τῶν   δυνατῶν καὶ εἶναι καὶ μὴ
[2, 8]   ἄκοντας πράττειν· σχεδὸν δὲ ἐκ  τῶν   εἰρημένων δῆλον ἡμῖν ὡς ἀπαντητέον.
[2, 5]   καὶ ἡδοναὶ καὶ λῦπαι ἀπὸ  τῶν   εἰρημένων ἕξεων καὶ παθημάτων γίνονται.
[2, 10]   τοῦτο κεῖται πᾶσι, περὶ δὲ  τῶν   εἰς τοῦτο τεινόντων, πότερον τόδε
[2, 6]   ἀρετὴ καὶ (κακία  τῶν   ἑκουσίων ἂν εἴησαν. ~Ληπτέον ἄρα
[2, 8]   πράττει, βίᾳ δ᾽ οὐδέτερος, ἀλλὰ  τῶν   ἐν ἐκείνοις τι, ἐπεὶ καὶ
[2, 10]   πρᾶξαι. Διὸ οὐ βουλευόμεθα περὶ  τῶν   ἐν Ἰνδοῖς, οὐδὲ πῶς ἂν
[2, 1]   τοῦ σώματος, καὶ Κορίσκος  (τῶν   ἐν τῇ ἀγορᾷ μελάντατος· τί
[2, 8]   τὴν (ὅλην μεταφέρουσι ψυχήν, ὅτι  τῶν   ἐν ψυχῇ τι τοιοῦτον ὁρῶσιν.
[2, 10]   ἐστὶν ἐναντία, καὶ εἰς (ταῦτα  τῶν   ἐναντίων κατὰ τὴν ἐπιστήμην
[2, 11]   Ὁμοίως δὲ καὶ κακία  τῶν   ἐναντίων ἕνεκα ποιεῖ (τὴν προαίρεσιν.
[2, 5]   αἱ ὑπερβολαὶ καὶ ἐλλείψεις, καὶ  τῶν   ἐναντίων ἕξεων, καθ᾽ ἃς ἔχουσι
[2, 4]   ἀρετάς, τὰς δὲ κακίας ἐκ  (τῶν   ἐναντίων. ~ἐπεὶ δ᾽ ὑπόκειται ἀρετὴ
[2, 1]   ἰατρεῖαι οὖσαι καὶ γινόμεναι διὰ  τῶν   ἐναντίων, καθάπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων,
[2, 6]   αὐτῶν εἶναι τοιαύτας. (Ἐκ γὰρ  τῶν   ἐξ ἀνάγκης ἀναγκαῖον τὸ συμβαῖνον
[2, 5]   (ἐπεὶ δ᾽ εἴληπται διαλογὴ  τῶν   ἕξεων καθ᾽ ἕκαστα τὰ πάθη,
[2, 2]   παθημάτων καὶ τῶν δυνάμεων καὶ  τῶν   ἕξεων. Λέγω δὲ πάθη μὲν
[2, 3]   τοῦτον, ἀκριβέστερον δ᾽ ὅταν περὶ  τῶν   ἕξεων λέγωμεν τῶν ἀντικειμένων. (Αὐτῶν
[2, 8]   λεχθέν. ὅταν μὲν γάρ τι  τῶν   ἔξωθεν παρὰ τὴν ἐν αὐτῷ
[2, 11]   μὲν γὰρ> ἐγκράτεια τοιοῦτον,  τῶν   ἐπαινετῶν δ᾽ ἐγκράτεια. Λέγομεν
[2, 1]   ταῦτ᾽ ἄλλην λαβοῦσιν ἀρχὴν περὶ  τῶν   ἑπομένων λεκτέον. Πάντα δὴ τὰ
[2, 11]   ὁποία τις, διὰ ταῦτα ἐκ  τῶν   ἔργων ἀναγκαζόμεθα κρίνειν ποῖός τις.
[2, 1]   τὰ ἔργα, καὶ τὰ ἐγκώμια  τῶν   ἔργων· καὶ στεφανοῦνται οἱ (νικῶντες,
[2, 1]   δέ· καὶ τὸ κρίνειν ἐκ  τῶν   ἔργων ὁποῖός τις ἐστίν· ἔτι
[2, 10]   προαίρεσις μέν ἐστιν ὄρεξις  τῶν   ἐφ᾽ αὑτῷ βουλευτική. Ἅπαντες γὰρ
[2, 10]   ψευδής. Οὐδὲ δὴ  (τῶν   ἐφ᾽ αὑτῷ ὄντων πρακτῶν δόξα,
[2, 10]   φανερόν, ὅτι ἀνάγκη τὸ προαιρετὸν  τῶν   ἐφ᾽ αὑτῷ τι εἶναι. (Ὁμοίως
[2, 10]   τὰ δὲ προαιρετὰ καὶ πρακτὰ  τῶν   ἐφ᾽ ἡμῖν ὄντων ἐστίν. Διὸ
[2, 10]   οὐ πρακτόν ἀλλ᾽ οὐδὲ περὶ  τῶν   ἐφ᾽ ἡμῖν πρακτῶν περὶ ἁπάντων.
[2, 8]   καὶ ἐπὶ ἐμψύχων καὶ ἐπὶ  τῶν   ζῴων ὁρῶμεν βίᾳ πολλὰ καὶ
[2, 6]   πράξεών τινών ἐστιν ἀρχὴ μόνον  (τῶν   ζῴων: τῶν γὰρ ἄλλων οὐθὲν
[2, 8]   βίᾳ, φασίν, ἀφέλκει αὑτὸν ἀπὸ  τῶν   ἡδέων (ἐπιθυμιῶν ἀλγεῖ γὰρ ἀφέλκων
[2, 1]   ὥσπερ εὐεξία σύγκειται ἐκ  τῶν   κατὰ μόριον ἀρετῶν, οὕτω καὶ
[2, 11]   δ᾽ προαίρεσις. Ἔκ τε  τῶν   κειμένων οὖν συμβαίνει ταῦτα, καὶ
[2, 3]   δεῖ δὲ ἀγνοεῖν ὅτι ἔνια  τῶν   λεγομένων οὐκ ἔστιν ἐν τῷ
[2, 1]   ἀλλὰ τὸ ἔργον λέγεται διχῶς.  Τῶν   μὲν γάρ ἐστιν ἕτερόν τι
[2, 5]   πᾶσαι τούτων τινὲς ἔσονται  τῶν   μεσοτήτων. ~(Λάβωμεν οὖν ἄλλην ἀρχὴν
[2, 8]   τοιοῦτον ὁρῶσιν. ἐπὶ μὲν οὖν  τῶν   μορίων ἐνδέχεται τοῦτο λέγειν·
[2, 6]   ὕστερον. Ὥστ᾽ εἴπερ ἐστὶν ἔνια  τῶν   ὄντων ἐνδεχόμενα ἐναντίως ἔχειν, ἀνάγκη
[2, 10]   φαινόμενον ἀγαθόν. Αἴτιον δ᾽ ὅτι  τῶν   ὄντων τὰ μὲν οὐκ ἔστιν
[2, 10]   προαιρετόν, δοξάζομεν δὲ πολλὰ καὶ  τῶν   οὐκ ὄντων ἐφ᾽ ἡμῖν, οἷον
[2, 3]   τῶν ἀντικειμένων. (Αὐτῶν δὲ τούτων  τῶν   παθημάτων εἴδη κατονομάζεται τῷ διαφέρειν
[2, 2]   δὲ κατά τε τὰς δυνάμεις  τῶν   παθημάτων, καθ᾽ ἃς ὡς παθητικοὶ
[2, 2]   διαίρεσις ἐν τοῖς ἀπηλλαγμένοις  τῶν   παθημάτων καὶ τῶν δυνάμεων καὶ
[2, 4]   γὰρ δυνάμεις καὶ αἱ ἕξεις  τῶν   παθημάτων, τὰ δὲ πάθη λύπῃ
[2, 10]   καὶ ὅτι καλῶς διορίζονται οἳ  τῶν   παθημάτων τὰ μὲν ἑκούσια τὰ
[2, 4]   δὲ τοῦτο ἐκ τῶν διαιρέσεων  τῶν   περὶ τὰ (πάθη καὶ τὰς
[2, 3]   τοῦ μᾶλλον πρός τι  τῶν   ποιούντων τὰ πάθη. Λέγω δ᾽
[2, 8]   ἑκουσίῳ καὶ τῇ (πειθοῖ ἐπὶ  τῶν   πραττομένων. καθόλου δὲ τὸ βίαιον
[2, 10]   δυνατῶν καὶ εἶναι καὶ μὴ  τῶν   πρὸς τὸ τέλος, δῆλον ὅτι
[2, 10]   ἀναλυτικοῖς δι᾽ ἀκριβείας&#-247; περὶ δὲ  τῶν   πρὸς τὸ τέλος φερόντων
[2, 1]   καὶ αἱ (φαντασίαι βελτίους αἱ  τῶν   σπουδαίων, ἐὰν μὴ διὰ νόσον
[2, 3]   τοῦτ᾽ ἐστι πρὸς τὰς συκοφαντίας  τῶν   τεχνῶν τὰς λογικάς. Ἁπλῶς μὲν
[2, 8]   ὅσα δὲ μὴ ἐφ᾽ αὑτῷ  τῶν   τοιούτων, βίᾳ πώς, οὐ μέντοι
[2, 6]   πολλὰ τῶν τοιούτων, καὶ ἀρχαὶ  τῶν   τοιούτων εἰσὶν αὐτοί. Ὥστε ὅσων
[2, 6]   αὑτοῖς ἐστι τοῖς ἀνθρώποις, πολλὰ  τῶν   τοιούτων, καὶ ἀρχαὶ τῶν τοιούτων
[2, 8]   ὅσα μὲν γὰρ ἐφ᾽ αὑτῷ  τῶν   (τοιούτων μὴ ὑπάρξαι ὑπάρξαι,
[2, 10]   πράττει ἀπρακτεῖ, πολλὰ δὲ  τῶν   τοιούτων πράττομεν οὐ βουλευσάμενοι οὐδὲ
[2, 11]   προαίρεσις οὐ τούτου, ἀλλὰ  τῶν   τούτου ἕνεκα. Τὸ μὲν οὖν
[2, 3]   ὀλιγαχόθεν· ἀλαζὼν δὲ πλείω  (τῶν   ὑπαρχόντων προσποιούμενος, εἴρων δὲ
[2, 1]   εὐδαιμονία. Δῆλον δὲ ἐκ  τῶν   ὑποκειμένων ἦν μὲν γὰρ
[2, 6]   ἂν εἴη τοῦτο καὶ αἴτιον  τῶν   ὕστερον. Ὥστ᾽ εἴπερ ἐστὶν ἔνια
[2, 1]   ποτ᾽ οὐθὲν βελτίους οἱ σπουδαῖοι  τῶν   φαύλων τὸν ἥμισυν τοῦ βίου·
[2, 10]   οἷον τοῦ βαδίζειν κομιδὴ  τῶν   χρημάτων, εἰ τούτου ἕνεκα βαδίζει.
[2, 7]   οὐδὲ κατὰ προαίρεσιν, πάλιν ἐκ  τῶνδε   δῆλον. Τὸ μὲν γὰρ κατὰ
[2, 7]   ἐπιθυμίαν ἑκούσιον εἶναι, ἐκ δὲ  (τῶνδε   τοὐναντίον. Ἅπαν γὰρ ἑκών




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 19/11/2009