Livre, page
[1, 1218]	ἀγαθόν, ἐξ ἐκείνων τὰ ὁμολογούμενα	εἶναι	ἀγαθὰ δεικνύουσιν, ἐξ ἀριθμῶν, ὅτι
[1, 1218]	ὡς κινῆσαν, καὶ τότε τοῦ	εἶναι	ἀλλ᾽ οὐ τοῦ ἀγαθὸν εἶναι
[1, 1216]	βουλόμεθα τί ἐστιν ἀνδρεία, ἀλλ᾽	εἶναι	ἀνδρεῖοι, οὐδέ τί ἐστι δικαιοσύνη,
[1, 1217]	τρόπον πρὸς τὸ ὕστερον. ὥστ᾽	εἶναι	αὐτὸ τὸ ἀγαθὸν τὴν ἰδέαν
[1, 1216]	οὐδέ τί ἐστι δικαιοσύνη, ἀλλ᾽	εἶναι	δίκαιοι, καθάπερ καὶ ὑγιαίνειν μᾶλλον
[1, 1216]	εἰδέναι τε τὴν δικαιοσύνην καὶ	εἶναι	δίκαιον. Ἅμα μὲν γὰρ μεμαθήκαμεν
[1, 1215]	δὲ περὶ οὗ πᾶσι ῥᾷστον	εἶναι	δοκεῖ, καὶ παντὸς ἀνδρὸς τὸ
[1, 1214]	ἂν ἐν τρισὶ μάλιστα, τοῖς	εἶναι	δοκοῦσιν αἰρετωτάτοις. Οἳ μὲν γὰρ
[1, 1217]	λέγομεν ὅτι πρῶτον μὲν τὸ	εἶναι	ἰδέαν μὴ μόνον ἀγαθοῦ ἀλλὰ
[1, 1217]	ἡ εὐδαιμονία. ὁμολογεῖται δὴ μέγιστον	εἶναι	καὶ ἄριστον τοῦτο τῶν ἀγαθῶν
[1, 1217]	καὶ ὁμοιότητα τἆλλα ἀγαθὰ ἐκείνης	εἶναι)	καὶ πρῶτον τῶν ἀγαθῶν· ἀναιρουμένου
[1, 1215]	ἐν τῷ αὐτὸν ποιόν τινα	εἶναι	καὶ τὰς κατ᾽ αὐτὸν πράξεις,
[1, 1215]	μὲν φιλόσοφος βούλεται περὶ φρόνησιν	εἶναι	καὶ τὴν θεωρίαν τὴν περὶ
[1, 1215]	τοῦτον ὡς ἄνθρωπον εἰπεῖν μακάριον	εἶναι.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' (Περὶ πολλῶν μὲν
[1, 1215]	τοιαῦτ᾽ ἐστιν ὥστε τὸ μὴ	εἶναι	κρεῖττον εἶναι τοῦ ζῆν. Ὅλως
[1, 1217]	ἀγαθοῖς τῇ παρουσίᾳ τοῦ ἀγαθοῖς	εἶναι.	μάλιστά τε γὰρ τἀγαθὸν λέγεσθαι
[1, 1214]	εὐδαιμονεῖν, ἔνιοι μέρη τῆς εὐδαιμονίας	εἶναι	νομίζουσι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Πάσας μὲν
[1, 1218]	ἀγαθὸν μᾶλλον ἀγαθὸν τῷ ἀίδιον	εἶναι·	οὐδὲ> δὴ τὸ κοινὸν (ἀγαθὸν
[1, 1217]	τοῦτο. φασὶ γὰρ ἄριστον μὲν	εἶναι	πάντων αὐτὸ τὸ ἀγαθόν, αὐτὸ
[1, 1216]	ταῦτ᾽ εὐλόγως. Ἐπιστήμας γὰρ ᾤετ᾽	εἶναι	πάσας τὰς ἀρετάς, ὥσθ᾽ ἅμα
[1, 1215]	μᾶλλον (δὲ δεῖ τὰς πράξεις	εἶναι	ποιὰς τινάς. Διῃρημένων δὲ τῶν
[1, 1218]	πρὸς τὰς (ἄλλας τῷ τοιαῦται	εἶναι·	πρὸς δ᾽ ἀλλήλας εἴ τι
[1, 1218]	ἁπλῶς τοῦτο φασί, καὶ ὄρεξιν	εἶναι	πῶς ἄν τις ὑπολάβοι ἐν
[1, 1217]	παρουσίᾳ τοῖς ἄλλοις τοῦ ἀγαθὰ	εἶναι.	ταῦτα δ᾽ ὑπάρχειν ἀμφότερα τῇ
[1, 1216]	μὲν οὖν ὁ πρεσβύτης ᾤετ᾽	εἶναι	τέλος τὸ γινώσκειν τὴν ἀρετήν,
[1, 1214]	τύχην (πολλοὶ γὰρ ταὐτόν φασιν	εἶναι	τὴν εὐδαιμονίαν καὶ τὴν εὐτυχίαν)
[1, 1215]	καλῶς ὁρισθῇ τί χρὴ νομίζειν	εἶναι	τὴν εὐδαιμονίαν, πότερον ἐν τῷ
[1, 1218]	πρότερον. εἰ συμβαίνει τὸ κοινὸν	εἶναι	τὴν ἰδέαν, οἷον εἰ χωριστὸν
[1, 1216]	πολιτικῶν οὐ χρὴ νομίζειν περίεργον	εἶναι	τὴν τοιαύτην θεωρίαν, δι᾽ ἧς
[1, 1218]	εἶναι ἀλλ᾽ οὐ τοῦ ἀγαθὸν	εἶναι	τὴν ὑγίειαν. ἔτι οὐδὲ δείκνυσιν
[1, 1215]	ἐν τῷ ποιόν τινα μόνον	εἶναι	τὴν ψυχήν, καθάπερ τινὲς ᾠήθησαν
[1, 1217]	αὐτὸ τὸ ἀγαθόν, αὐτὸ δ᾽	εἶναι	τὸ ἀγαθὸν ᾧ ὑπάρχει τό
[1, 1218]	μονάσιν ἀγαθὸν ὑπάρχον διὰ τὸ	εἶναι	τὸ ἓν αὐτὸ ἀγαθόν. δεῖ
[1, 1214]	δ᾽ ἐν ἑνί τινι τούτων	εἶναι	τὸ ζῆν εὐδαιμόνως. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'
[1, 1217]	οἳ διὰ τὸ δοκεῖν φιλοσόφου	εἶναι	τὸ μηθὲν εἰκῇ λέγειν ἀλλὰ
[1, 1218]	τὸ ὑγιαίνειν τοδί, ἀνάγκη τόδε	εἶναι	(τὸ συμφέρον πρὸς αὐτήν· τὸ
[1, 1216]	ἕνεκεν τὴν αἵρεσιν ᾤετο τιμίαν	εἶναι	τοῦ ζῆν· οἱ δὲ Σαρδανάπαλλον
[1, 1215]	ὥστε τὸ μὴ εἶναι κρεῖττον	εἶναι	τοῦ ζῆν. Ὅλως δ᾽ εἴ
[1, 1217]	τρισὶ δὴ μάλιστα φαίνεται δόξαις	εἶναι	τοῦτο. φασὶ γὰρ ἄριστον μὲν
[1, 1217]	ᾧ ὑπάρχει τό τε πρώτῳ	εἶναι	τῶν ἀγαθῶν καὶ (τὸ αἰτίῳ
[1, 1217]	τοῦ ἀγαθοῦ· καὶ γὰρ (χωριστὴν	εἶναι	τῶν μετεχόντων, ὥσπερ καὶ τὰς
[1, 1216]	κωλύει πρὸς πολλὰ τῶν ἀναγκαίων	εἶναι	χρησίμους αὐτὰς ἡμῖν) τῶν δὲ
[1, 1218]	τὸ πολλαπλάσιον τὸ κοινῇ κατηγορούμενον	εἶναι	χωριστόν· ἔσται γὰρ τοῦ διπλασίου

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008