Livre, page |
[1, 1214] |
τοῖς
ἀνθρώποις,
οὐκ
ἄδηλον
ἅπασαι
|
γὰρ |
αἱ
γενέσεις
σχεδὸν
πίπτουσιν
εἰς |
[1, 1218] |
οὔτε
τὸ
κοινόν
(τὸ
μὲν
|
γὰρ |
ἀκίνητον
καὶ
οὐ
πρακτόν,
τὸ |
[1, 1217] |
εὐδαιμονία,
οἷον
θεοῦ.
τῶν
μὲν
|
γὰρ |
ἄλλων
ζῴων,
ὅσα
χείρω
τὴν |
[1, 1217] |
πολλὰ
λογικωτέρας
ἐξ
ἀνάγκης
(οἱ
|
γὰρ |
ἅμα
ἀναιρετικοί
τε
καὶ
κοινοὶ |
[1, 1218] |
ταῦτα,
καὶ
τοῦτο
χωριστόν.
εἴη
|
γὰρ |
ἄν
τι
τοῦ
πρώτου
πρότερον· |
[1, 1218] |
οὔτε
αὐτὸ
ἀγαθόν
ἐστι
(καὶ
|
γὰρ |
ἂν
μικρῷ
ὑπάρξαι
ἀγαθῷ)
οὔτε |
[1, 1217] |
φαίνεται
δόξαις
εἶναι
τοῦτο.
φασὶ
|
γὰρ |
ἄριστον
μὲν
εἶναι
πάντων
αὐτὸ |
[1, 1218] |
καὶ
οἰκονομικὴ
καὶ
φρόνησις.
διαφέρουσι
|
γὰρ |
αὗται
αἱ
ἕξεις
πρὸς
τὰς |
[1, 1217] |
ἥν
φησιν
ὁ
λόγος.
ἔστι
|
γὰρ |
διὰ
ψεύδους
ἀληθὲς
δεῖξαι·
δῆλον |
[1, 1216] |
τὴν
τοῦ
καθεύδειν
ἡδονήν·
τί
|
γὰρ |
διαφέρει
καθεύδειν
ἀνέγερτον
ὕπνον
ἀπὸ |
[1, 1216] |
γινώσκειν
ἐκ
τίνων
ἐστίν.
Οὐ
|
γὰρ |
εἰδέναι
βουλόμεθα
τί
ἐστιν
ἀνδρεία, |
[1, 1218] |
τὸ
ἀγαθὸν
αὐτό.
νῦν
μὲν
|
γὰρ |
ἐκ
τῶν
ἀνομολογουμένων
ἔχειν
τὸ |
[1, 1216] |
πάντας,
ὅπερ
μεταβιβαζόμενοι
ποιήσουσιν·
ἔχει
|
γὰρ |
ἕκαστος
οἰκεῖόν
τι
πρὸς
τὴν |
[1, 1215] |
ἂν
τῶν
ἐπιεικῶν.
Εἰ
μὲν
|
γὰρ |
ἐν
τοῖς
διὰ
τύχην
γινομένοις |
[1, 1215] |
ζῶσιν
ἔτι
παῖδες
ὄντες;
καὶ
|
γὰρ |
ἐπὶ
τοῦτον
ἀνακάμψαι
πάλιν
οὐδεὶς |
[1, 1216] |
ἐπιστημῶν
συμβαίνει
τῶν
θεωρητικῶν
(οὐθὲν
|
γὰρ |
ἕτερόν
ἐστι
τῆς
ἀστρολογίας
οὐδὲ |
[1, 1214] |
δ᾽
αὐτῷ
μὴ
συγχωρῶμεν.
Ἡ
|
γὰρ |
εὐδαιμονία
κάλλιστον
καὶ
ἄριστον
ἁπάντων |
[1, 1214] |
κολάσεως
ἰατρικῆς
ἢ
πολιτικῆς·
κόλασις
|
γὰρ |
ἡ
φαρμακεία
τῶν
πληγῶν
οὐκ |
[1, 1218] |
τινος
ἀγαθοῦ
οὐκ
ἀληθές·
ἕκαστον
|
γὰρ |
ἰδίου
ἀγαθοῦ
ὀρέγεται,
ὀφθαλμὸς
ὄψεως, |
[1, 1218] |
καὶ
ἡ
ὑγίεια
ἀγαθόν·
τάξεις
|
γὰρ |
καὶ
ἀριθμοί,
ὡς
τοῖς
ἀριθμοῖς |
[1, 1217] |
κατ᾽
ἐκείνης
ἀληθῶς
(κατὰ
μετοχὴν
|
(γὰρ |
καὶ
ὁμοιότητα
τἆλλα
ἀγαθὰ
ἐκείνης |
[1, 1217] |
οὐδὲ
πρὸς
τὰς
πράξεις.
πολλαχῶς
|
γὰρ |
λέγεται
καὶ
ἰσαχῶς
τῷ
ὄντι |
[1, 1215] |
τὰς
τῶν
πολλῶν
ἐπισκεπτέον>
~(εἰκῇ
|
γὰρ |
λέγουσι
σχεδὸν
περὶ
ἁπάντων,
(καὶ |
[1, 1216] |
καὶ
εἶναι
δίκαιον.
Ἅμα
μὲν
|
γὰρ |
μεμαθήκαμεν
τὴν
γεωμετρίαν
καὶ
οἰκοδομίαν |
[1, 1215] |
ἅπαντες,
πολιτικὸν
φιλόσοφον
ἀπολαυστικόν.
(Τούτων
|
γὰρ |
ὁ
μὲν
φιλόσοφος
βούλεται
περὶ |
[1, 1214] |
ἃ
δεῖ
μὴ
λανθάνειν·
οὐ
|
γὰρ |
ὁμοίως
οἰκεῖον
πρὸς
εὐεξίαν
τοῖς |
[1, 1217] |
ὄντι
τὸ
ἀγαθόν.
τό
τε
|
γὰρ |
ὄν,
ὥσπερ
ἐν
ἄλλοις
διῄρηται, |
[1, 1218] |
ὑπάρξαι
ἀγαθῷ)
οὔτε
πρακτόν.
οὐ
|
γὰρ |
ὅπως
ὑπάρξει
τὸ
ὁτῳοῦν
ὑπάρχον |
[1, 1215] |
μὴ
παντελῶς
ὢν
(ἀνδράποδον.
Δῆλον
|
γὰρ |
ὅτι
τῷ
ταύτην
ποιουμένῳ
τὴν |
[1, 1214] |
οὐθεὶς
νοῦν
ἔχων
διαπορήσειεν·
δέονται
|
γὰρ |
οὐ
λόγων,
ἀλλ᾽
οἳ
μὲν |
[1, 1218] |
ἐν
τῷ
λόγῳ
γεγραμμένον·
ἢ
|
γὰρ |
οὐδεμιᾷ
χρήσιμον
αὐτὸ
τὸ
τοῦ |
[1, 1214] |
ἢ
διά
τινος
ἀσκήσεως
(πολλὰ
|
γὰρ |
οὔτε
κατὰ
(φύσιν
οὔτε
μαθοῦσιν |
[1, 1214] |
γίνεται
διὰ
τίνων·
ὧν
ἄνευ
|
γὰρ |
οὐχ
οἷόν
τε
εὐδαιμονεῖν,
ἔνιοι |
[1, 1216] |
χρώμενον
τοῖς
φαινομένοις.
κράτιστον
μὲν
|
γὰρ |
πάντας
ἀνθρώπους
φαίνεσθαι
συνομολογοῦντας
τοῖς |
[1, 1216] |
κατὰ
τὴν
ἀλήθειαν·
ὁ
(μὲν
|
γὰρ |
πολιτικὸς
τῶν
καλῶν
ἐστι
πράξεων |
[1, 1215] |
περὶ
(ἐπισκεπτέον)
εὐδαι>
μονίας·
ἄτοπον
|
γὰρ |
προσφέρειν
λόγον
τοῖς
λόγου
μηθὲν |
[1, 1217] |
τοῦ
ἀγαθοῖς
εἶναι.
μάλιστά
τε
|
γὰρ |
τἀγαθὸν
λέγεσθαι
κατ᾽
ἐκείνης
ἀληθῶς |
[1, 1218] |
ἀκινήτοις
μᾶλλον
τὸ
καλόν.
πάντα
|
γὰρ |
τάδε
τάξις
καὶ
ἠρεμία·
εἰ |
[1, 1214] |
εἰς
ταύτας
τὰς
ἀρχάς·
καὶ
|
γὰρ |
τὰς>
ἀπὸ
τῆς
διανοίας
ἁπάσας |
[1, 1214] |
περιπάτων
οἱ
μετὰ
δεῖπνον-247;
Ἔστι
|
γὰρ |
ταῦτ᾽
αἴτια
τῆς
(ἀμφισβητήσεως
περὶ |
[1, 1216] |
ἕκαστον
τῶν
μορίων
αὐτῆς.
Ἐποίει
|
γὰρ |
ταῦτ᾽
εὐλόγως.
Ἐπιστήμας
γὰρ
ᾤετ᾽ |
[1, 1216] |
ὥσπερ
καὶ
τὰ
παιδία.
Καὶ
|
γὰρ |
ταῦτα
κατὰ
τὴν
πρώτην
ἐν |
[1, 1214] |
ἢ
διὰ
τὴν
τύχην
(πολλοὶ
|
γὰρ |
ταὐτόν
φασιν
εἶναι
τὴν
εὐδαιμονίαν |
[1, 1214] |
οὐκ
ἐνδέχεται
τοῦθ᾽
ὑπάρχειν.
Οὐ
|
γὰρ |
ταὐτόν,
ὧν
τ᾽
ἄνευ
(οὐχ |
[1, 1214] |
εἶναι
δοκοῦσιν
αἰρετωτάτοις.
Οἳ
μὲν
|
γὰρ |
τὴν
φρόνησιν
μέγιστον
εἶναί
φασιν |
[1, 1218] |
τι
τοῦ
πρώτου
πρότερον·
πρότερον
|
γὰρ |
τὸ
κοινὸν
καὶ
χωριστὸν
διὰ |
[1, 1218] |
ὅτι
ἕκαστον
αὐτῶν
ἀγαθόν·
αἴτιον
|
γὰρ |
τὸ
οὗ
ἕνεκα.
οἷον
ἐπειδὴ |
[1, 1218] |
αὑτό,
δηλοῖ
ἡ
διδασκαλία.
ὁρισάμενοι
|
γὰρ |
τὸ
τέλος
τἆλλα
δεικνύουσιν,
ὅτι |
[1, 1216] |
καὶ
τὸ
διὰ
τί.
φιλόσοφον
|
γὰρ |
τὸ
τοιοῦτον
περὶ
ἑκάστην
μέθοδον. |
[1, 1218] |
ᾖ
καὶ
μὴ
ἰατρός
(οὗτοι
|
γὰρ |
τοῖς
ἀλλοτρίοις
λόγοις
σοφίζονται)
ὥσπερ |
[1, 1218] |
κοινῇ
κατηγορούμενον
εἶναι
χωριστόν·
ἔσται
|
γὰρ |
τοῦ
διπλασίου
πρότερον.
εἰ
συμβαίνει |
[1, 1217] |
καὶ
πρῶτον
τῶν
ἀγαθῶν·
ἀναιρουμένου
|
γὰρ |
τοῦ
μετεχομένου
ἀναιρεῖσθαι
καὶ
τὰ |
[1, 1216] |
δεικνύναι
πως
περὶ
αὐτῶν·
ἐκ
|
γὰρ |
τῶν
ἀληθῶς
μὲν
λεγομένων
οὐ |
[1, 1215] |
ἔχει
τὰς
δόξας
ἐξετάζειν·
οἱ
|
γὰρ |
τῶν
ἀμφισβητούντων
ἔλεγχοι
τῶν
ἐναντιουμένων |
[1, 1218] |
εἰ
ἄρα,
ἐκεῖνα
μᾶλλον·
ἐκείνοις
|
γὰρ |
ὑπάρχει
ταῦτα
μᾶλλον.
παράβολος
δὲ |
[1, 1218] |
(ἀγαθὸν
ταὐτὸ
τῇ
ἰδέᾳ·
πᾶσι
|
γὰρ |
ὑπάρχει
τὸ>
κοινόν.
ἀνάπαλιν
δὲ |
[1, 1214] |
τινες
περὶ
αὐτῆς,
περίεργον
(πολλὰ
|
γὰρ |
φαίνεται
καὶ
τοῖς
(παιδαρίοις
καὶ |
[1, 1217] |
τὴν
ἰδέαν
τοῦ
ἀγαθοῦ·
καὶ
|
γὰρ |
(χωριστὴν
εἶναι
τῶν
μετεχόντων,
ὥσπερ |
[1, 1216] |
Ἐποίει
γὰρ
ταῦτ᾽
εὐλόγως.
Ἐπιστήμας
|
γὰρ |
ᾤετ᾽
εἶναι
πάσας
τὰς
ἀρετάς, |
[1, 1217] |
διχῶς
λέγεται
τὸ
πρακτόν
(καὶ
|
γὰρ |
ὧν
ἕνεκα
πράττομεν
καὶ
ἃ |
[1, 1218] |
ὅτι
οἱ
ἀριθμοὶ
ἐφίενται·
οὔτε
|
γὰρ |
ὡς
ἐφίενται
λέγονται
φανερῶς,
ἀλλὰ |