Livre, page
[1, 1216]	οὗτοι δὲ πάντες ἐν τῷ	χαίρειν	φαίνονται τάττειν τὴν εὐδαιμονίαν· ἕτεροι
[1, 1216]	γοῦν οὐ μόνον ἔνιοι δόξης	χάριν	αὐτάς, ἀλλὰ καὶ μὴ μέλλοντες
[1, 1215]	αὐτῶν διὰ τὸ μηδ᾽ αὐτοῦ	χάριν,	καὶ προσθείη χρόνου πλῆθος ἀπέραντόν
[1, 1216]	καλῶν ἐστι πράξεων προαιρετικὸς αὐτῶν	χάριν,	οἱ δὲ πολλοὶ χρημάτων καὶ
[1, 1215]	εὐημερίας, ἀλλ᾽ ὡς τῶν ἀναγκαίων	χάριν	σπουδαζομένων, οἷον τῶν περὶ τὰς
[1, 1217]	πρακτῶν, καὶ τὰ τούτων πραττόμενα	χάριν,	τά θ᾽ ὑγιεινὰ καὶ τὰ
[1, 1215]	τὸ ζῆν, οἷον (νόσους περιωδυνίας	χειμῶνας·	ὥστε δῆλον ὅτι κἂν ἐξ
[1, 1217]	μὲν βέλτιον ζῇ τὸ δὲ	χεῖρον	αὐτῶν. (ἀλλ᾽ ὅτι τοῦτον ἔχει
[1, 1217]	μὲν γὰρ ἄλλων ζῴων, ὅσα	χείρω	τὴν (φύσιν τῶν ἀνθρώπων ἐστίν,
[1, 1216]	μέχρι τῆς τελευταίας ἐτῶν (ἀριθμὸν	χιλίων	ἢ ὁποσωνοῦν, ἢ ζῆν ὄντα
[1, 1215]	διαπορουμένων, ἂν καλῶς ὁρισθῇ τί	χρὴ	νομίζειν εἶναι τὴν εὐδαιμονίαν, πότερον
[1, 1216]	διόπερ καὶ τῶν πολιτικῶν οὐ	χρὴ	νομίζειν περίεργον εἶναι τὴν τοιαύτην
[1, 1215]	τὰς φορτικὰς καὶ τῶν περὶ	χρηματισμὸν	καὶ τὰς βαναύσους (λέγω δὲ
[1, 1217]	τά θ᾽ ὑγιεινὰ καὶ τὰ	χρηματιστικά)	δῆλον ὅτι καὶ τὴν (εὐδαιμονίαν
[1, 1215]	δὲ τὰς ἑδραίας καὶ μισθαρνικάς,	χρηματιστικὰς	δὲ τὰς πρὸς ἀγορὰς μὲν
[1, 1216]	αὐτῶν χάριν, οἱ δὲ πολλοὶ	χρημάτων	καὶ πλεονεξίας ἕνεκεν ἅπτονται τοῦ
[1, 1218]	λόγῳ γεγραμμένον· ἢ γὰρ οὐδεμιᾷ	χρήσιμον	αὐτὸ τὸ τοῦ ἀγαθοῦ εἶδος
[1, 1218]	ἀπορίας τοιαύτας, καὶ ὅτι οὐ	χρήσιμον	τῇ πολιτικῇ, ἀλλ᾽ ἴδιόν τι
[1, 1217]	ἀγαθοῦ ἰδέα, μή ποτ᾽ οὐδὲ	(χρήσιμος	πρὸς ζωὴν ἀγαθὴν οὐδὲ πρὸς
[1, 1216]	πρὸς πολλὰ τῶν ἀναγκαίων εἶναι	χρησίμους	αὐτὰς ἡμῖν) τῶν δὲ ποιητικῶν
[1, 1214]	φαῦλα μὲν τοῖς φαύλως ἐθισθεῖσι,	χρηστὰ	δὲ τοῖς χρηστῶς) ἢ τούτων
[1, 1214]	φαύλως ἐθισθεῖσι, χρηστὰ δὲ τοῖς	χρηστῶς)	ἢ τούτων μὲν κατ᾽ οὐδένα
[1, 1214]	μεγάλοι καὶ μικροὶ καὶ τὴν	χροιὰν	διαφέροντες, ἢ διὰ μαθήσεως, ὡς
[1, 1216]	διατελεῖ, καθεύδοντα δὲ τὸν πάντα	χρόνον.	Ὥστε φανερὸν ἐκ τῶν τοιούτων
[1, 1215]	μηδ᾽ αὐτοῦ χάριν, καὶ προσθείη	χρόνου	πλῆθος ἀπέραντόν τι, οὐ (μᾶλλον
[1, 1216]	τῶν λόγων, μαρτυρίοις καὶ παραδείγμασι	χρώμενον	τοῖς φαινομένοις. κράτιστον μὲν γὰρ
[1, 1217]	καλῶς δ᾽ ἔχει καὶ τὸ	χωρὶς	κρίνειν τὸν τῆς αἰτίας λόγον
[1, 1217]	ἰδέαν τοῦ ἀγαθοῦ· καὶ γὰρ	(χωριστὴν	εἶναι τῶν μετεχόντων, ὥσπερ καὶ
[1, 1218]	εἴη πλὴν ὅτι ἀίδιον καὶ	χωριστόν;	ἀλλ᾽ οὐθὲν μᾶλλον λευκὸν τὸ
[1, 1218]	πρότερον γὰρ τὸ κοινὸν καὶ	χωριστὸν	διὰ τὸ (ἀναιρουμένου τοῦ κοινοῦ
[1, 1218]	τι παρὰ ταῦτα, καὶ τοῦτο	χωριστόν.	εἴη γὰρ ἄν τι τοῦ
[1, 1218]	πολλαπλάσιον τὸ κοινῇ κατηγορούμενον εἶναι	χωριστόν·	ἔσται γὰρ τοῦ διπλασίου πρότερον.
[1, 1218]	εἶναι τὴν ἰδέαν, οἷον εἰ	χωριστὸν	ποιήσειέ τις τὸ κοινόν. εἰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008