Livre, chapitres
[3, 4]	τοῦ μορίου τοῦ τῆς ψυχῆς	ᾧ	γινώσκει τε ἡ ψυχὴ καὶ
[3, 10]	τὸ δὲ κινούμενον τὸ ζῷον·	ᾧ	δὲ κινεῖ ὀργάνῳ ἡ ὄρεξις,
[3, 4]	ψυχῆς νοῦς (λέγω δὲ νοῦν	ᾧ	διανοεῖται καὶ ὑπολαμβάνει ἡ ψυχή)
[3, 3]	Ἀλλ' οὐδὲ τὸ νοεῖν, ἐν	ᾧ	ἐστι τὸ ὀρθῶς καὶ τὸ
[3, 10]	μὲν τὸ κινοῦν, δεύτερον δ'	ᾧ	κινεῖ, ἔτι τρίτον τὸ κινούμενον,
[3, 3]	καὶ ψευδῶς, καὶ οὐδενὶ ὑπάρχει	ᾧ	μὴ καὶ λόγος· φαντασία γὰρ
[3, 4]	δ' οὕτως ὥσπερ ἐν γραμματείῳ	ᾧ	μηθὲν ἐνυπάρχει ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον· ὅπερ
[3, 6]	διαιρετὰ ὃ νοεῖ καὶ ἐν	ᾧ	χρόνῳ, ἀλλ' ᾗ ἐκεῖνα> ἀδιαίρετα·
[3, 7]	καὶ πρότερον, λεκτέον δὲ καὶ	ὧδε.	Ἔστι γὰρ ἕν τι, οὕτω
[3, 2]	ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ. Εἰ γὰρ γλυκύ,	ὡδὶ	κινεῖ τὴν αἴσθησιν ἢ τὴν
[3, 12]	καὶ τὸ μὲν πρῶτον κινοῦν	ὠθεῖ	οὐκ ὠθούμενον, τὸ δ' ἔσχατον
[3, 12]	τὸ ὦσαν ἕτερον ποιεῖ ὥστε	ὠθεῖν,	καὶ ἔστι διὰ μέσου ἡ
[3, 12]	ὠθούμενον, τὸ δ' ἔσχατον μόνον	ὠθεῖται	οὐκ ὦσαν, τὸ δὲ μέσον
[3, 12]	μὲν πρῶτον κινοῦν ὠθεῖ οὐκ	ὠθούμενον,	τὸ δ' ἔσχατον μόνον ὠθεῖται
[3, 5]	ἀπαθὴς καὶ ἀμιγής, τῇ οὐσίᾳ	ὢν	ἐνέργεια· ἀεὶ γὰρ τιμιώτερον τὸ
[3, 3]	αἰσθήσεως γίνεσθαι ἀλλ' αἰσθανομένοις καὶ	ὧν	αἴσθησις ἔστιν, ἔστι δὲ γίνεσθαι
[3, 3]	δέ γε καὶ ψευδῆ, περὶ	ὧν	ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ ἔχει, οἷον
[3, 2]	καὶ ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος,	ὧν	εἴπειεν ἄν τις τὸ μὲν
[3, 1]	τ' εἶναι αἰσθητήριόν τι ἴδιον,	ὧν	ἑκάστῃ αἰσθήσει αἰσθανόμεθα κατὰ συμβεβηκός,
[3, 9]	ὀρεγόμενοι καὶ ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν	ὧν	ἔχουσι τὴν ὄρεξιν, ἀλλ' ἀκολουθοῦσι
[3, 9]	μείζω διάστασιν ἔχοντα τούτων, περὶ	ὧν	καὶ νῦν εἴ- ρηται, τό
[3, 4]	καὶ τὸ ψυχρὸν κρίνει, καὶ	ὧν	λόγος τις ἡ σάρξ· ἄλλῳ
[3, 3]	φρόνησις καὶ τἀναντία τούτων, περὶ	ὧν	τῆς διαφορᾶς ἕτερος ἔστω λόγος.
[3, 2]	αἰσθητικῷ. Ἀλλ' ἐπ' ἐνίων μὲν	ὠνόμασται,	οἷον ἡ ψόφησις καὶ ἡ
[3, 7]	νοεῖ, καὶ ὡς ἐν ἐκείνοις	ὥρισται	αὐτῷ τὸ διωκτὸν καὶ φευκτόν,
[3, 9]	δὲ ἡ ψυχὴ κατὰ δύο	ὥρισται	δυνάμεις ἡ τῶν ζῴων, τῷ
[3, 13]	ἁπτὸν τὴν ἁφήν, ταύτῃ δὲ	ὥρισται	τὸ ζῷον· ἄνευ γὰρ ἁφῆς
[3, 9]	καὶ τὸ αἰσθητικόν, ὃ οὔτε	ὡς	ἄλογον οὔτε ὡς λόγον ἔχον
[3, 8]	οὐθὲν ἔστι παρὰ τὰ μεγέθη,	ὡς	δοκεῖ, τὰ αἰσθητὰ κεχωρισμένον, ἐν
[3, 7]	τὰ παρόντα· καὶ ὅταν εἴπῃ	ὡς	ἐκεῖ τὸ ἡδὺ ἢ λυπηρόν,
[3, 7]	ὄντα, ἔχει ἑκάτερον> πρὸς ἑκάτερον	ὡς	ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα· τί γὰρ
[3, 7]	τὸ Γ πρὸς τὸ Δ	{ὡς	ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα} ὥστε καὶ
[3, 7]	ἐν τοῖς φαντάσμασι νοεῖ, καὶ	ὡς	ἐν ἐκείνοις ὥρισται αὐτῷ τὸ
[3, 10]	θεωρητέον περὶ αὐτοῦ. Νῦν δὲ	ὡς	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, τὸ κινοῦν
[3, 2]	φωνὴ καὶ ἡ ἀκοὴ ἔστιν	ὡς	ἕν ἐστι {καὶ ἔστιν ὡς
[3, 6]	δ' οἱονεὶ μήκη· εἰ δ'	ὡς	ἐξ ἀμφοῖν, καὶ ἐν τῷ
[3, 5]	ὁ δὲ τῷ πάντα ποιεῖν,	ὡς	ἕξις τις, οἷον τὸ φῶς·
[3, 9]	ἔχων τὴν ἰατρικὴν οὐκ ἰᾶται,	ὡς	ἑτέρου τινὸς κυρίου ὄντος τοῦ
[3, 4]	ἄλλῳ δέ, ἤτοι χωριστῷ ἢ	ὡς	ἡ κεκλασμένη ἔχει πρὸς αὑτὴν
[3, 2]	τῶν διῃρημένων αἰσθάνεται, ἔστι δ'	ὡς	ᾗ ἀδιαίρετον· τῷ εἶναι μὲν
[3, 2]	δὲ καὶ τὸ ὁρῶν ἔστιν	ὡς	κεχρωμάτισται· τὸ γὰρ αἰσθητήριον δεκτικὸν
[3, 7]	τὰ μαθηματικά, οὐ κεχωρισμένα ὄντα>	ὡς	κεχωρισμένα νοεῖ, ὅταν νοῇ ᾗ>
[3, 2]	δύο κρίνει καὶ κεχωρισμένα, ἔστιν	ὡς	κεχωρισμένως· ᾗ δὲ ἑνί, ἓν
[3, 2]	λέγει ἄρα τὸ αὐτό· ὥστε	ὡς	λέγει, οὕτω καὶ νοεῖ καὶ
[3, 9]	ὃ οὔτε ὡς ἄλογον οὔτε	ὡς	λόγον ἔχον θείη ἄν τις
[3, 2]	ὀσμή, καὶ γλυκεῖα καὶ πικρά,	ὡς	λόγου τινὸς ὄντος τῆς αἰσθήσεως.
[3, 10]	εἴ τις τὴν φαντασίαν τιθείη	ὡς	νόησίν τινα· πολλοὶ γὰρ παρὰ
[3, 4]	Ὅταν δ' οὕτως ἕκαστα γένηται	ὡς	ὁ ἐπιστήμων λέγεται ὁ κατ'
[3, 7]	γὰρ ἕν τι, οὕτω δὲ	ὡς	ὁ ὅρος, καὶ ταῦτα, ἓν
[3, 2]	ὡς ἕν ἐστι {καὶ ἔστιν	ὡς	οὐχ ἓν τὸ αὐτό} λόγος
[3, 7]	λευκὸν καὶ μέλαν; ἔστω δὴ	ὡς	τὸ Α τὸ λευκὸν πρὸς
[3, 2]	δὲ κεχωρισμένον; ἔστι δὴ {πως}	ὡς	τὸ διαιρετὸν τῶν διῃρημένων αἰσθάνεται,
[3, 4]	ἐν ἀφαιρέσει ὄντων τὸ εὐθὺ	ὡς	τὸ σιμόν· μετὰ συνεχοῦς γάρ·
[3, 4]	ἑτέρως ἔχοντι κρίνει. Ὅλως ἄρα	ὡς	χωριστὰ τὰ πράγματα τῆς ὕλης,
[3, 12]	του μεταβάλλειν ποιεῖ, καὶ τὸ	ὦσαν	ἕτερον ποιεῖ ὥστε ὠθεῖν, καὶ
[3, 12]	δ' ἔσχατον μόνον ὠθεῖται οὐκ	ὦσαν,	τὸ δὲ μέσον ἄμφω, πολλὰ
[3, 2]	καὶ τὸ φῶς, ἀλλ' οὐχ	ὡσαύτως.	Ἔτι δὲ καὶ τὸ ὁρῶν
[3, 3]	θαρραλέον· κατὰ δὲ τὴν φαντασίαν	ὡσαύτως	ἔχομεν ὥσπερ ἂν εἰ θεώμενοι
[3, 7]	δ' ἕτερον, καὶ ἡ ἀκοὴ	ὡςαύτως,	τὸ δὲ ἔσχατον ἕν, καὶ
[3, 10]	μεγέθει δ' ἀχώριστα. Πάντα γὰρ	ὤσει	καὶ ἕλξει κινεῖται· διὸ δεῖ,
[3, 10]	λόγος καὶ αἱ ἐπιθυμίαι ἐναντίαι	ὦσι,	γίνεται δ' ἐν τοῖς χρόνου
[3, 13]	οἷον ἂν ἅμα τῷ ψόφῳ	ὦσις	γένηται καὶ πληγή) καὶ ὑπὸ
[3, 3]	τὸ νοεῖν καὶ τὸ φρονεῖν	ὥσπερ	αἰσθάνεσθαί τι εἶναι (ἐν ἀμφοτέροις
[3, 8]	τι θεωρεῖν· τὰ γὰρ φαντάσματα	ὥσπερ	αἰσθήματά ἐστι, πλὴν ἄνευ ὕλης.
[3, 3]	δὲ τὴν φαντασίαν ὡσαύτως ἔχομεν	ὥσπερ	ἂν εἰ θεώμενοι ἐν γραφῇ
[3, 12]	πάλιν οὗτος τὴν ὄψιν κινεῖ,	ὥσπερ	ἂν εἰ τὸ ἐν τῷ
[3, 12]	διὸ καὶ ἡ γεῦσίς ἐστιν	ὥσπερ	ἁφή τις· τροφῆς γάρ ἐστιν,
[3, 2]	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων καὶ αἰσθητῶν.	Ὥσπερ	γὰρ καὶ ἡ ποίησις καὶ
[3, 2]	οὐδ' ἐν κεχωρισμένῳ χρόνῳ, ἐντεῦθεν.	Ὥσπερ	γὰρ τὸ αὐτὸ λέγει ὅτι
[3, 12]	κινεῖσθαι, αὐτὸ δ' ὑπ' ἐκείνου.	ὥσπερ	γὰρ τὸ κινοῦν κατὰ τόπον
[3, 7]	νοεῖ ἄνευ φαντάσματος ἡ ψυχή.	Ὥσπερ	δὲ ὁ ἀὴρ τὴν κόρην
[3, 7]	δὲ ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα νοεῖ>	ὥσπερ,	εἴ τις> τὸ σιμὸν ᾗ
[3, 10]	τὴν κίνησιν. Ὅλως μὲν οὖν,	ὥσπερ	εἴρηται, ᾗ ὀρεκτικὸν τὸ ζῷον,
[3, 11]	Ἡ μὲν οὖν αἰσθητικὴ φαντασία,	ὥσπερ	εἴρηται, καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις
[3, 13]	ἄλλας αἰσθήσεις ἔχει τὸ ζῷον,	ὥσπερ	εἴρηται, οὐ τοῦ εἶναι ἕνεκα
[3, 13]	σῶμα ἁπτικὸν τὸ ἔμψυχον πᾶν,	ὥσπερ	εἴρηται) τὰ δὲ ἄλλα ἔξω
[3, 1]	ἂν ᾐσθανόμεθα ἀλλ' ἢ οὕτως	ὥσπερ	εἴρηται {τὸν Κλέωνος υἱὸν ἡμᾶς
[3, 5]	τὸ νοητὸν ὑπάρξει. ~Ἐπεὶ δ'	{ὥσπερ}	ἐν ἁπάσῃ τῇ φύσει ἐστὶ
[3, 4]	ἂν νοῇ· δυνάμει δ' οὕτως	ὥσπερ	ἐν γραμματείῳ ᾧ μηθὲν ἐνυπάρχει
[3, 10]	καὶ ἕλξει κινεῖται· διὸ δεῖ,	ὥσπερ	ἐν κύκλῳ, μένειν τι, καὶ
[3, 6]	ἀληθές σύνθεσίς τις ἤδη νοημάτων	ὥσπερ	ἓν ὄντων- καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς ἔφη
[3, 3]	ἡ ψυχή· διὸ ἀνάγκη ἤτοι,	ὥσπερ	ἔνιοι λέγουσι, πάντα τὰ φαινόμενα
[3, 6]	καὶ τὸ οὕτως ἀδιαίρετον, δηλοῦται	ὥσπερ	ἡ στέρησις. Καὶ ὅμοιος ὁ
[3, 8]	τὸ εἶδος· ὥστε ἡ ψυχὴ	ὥσπερ	ἡ χείρ ἐστιν· καὶ γὰρ
[3, 2]	αἴσθησις καὶ ἡ νόησις. Ἀλλ'	ὥσπερ	ἣν καλοῦσί τινες στιγμήν, ᾗ
[3, 3]	τὸ αἰσθάνεσθαι ταὐτὸν εἶναί φασιν-	ὥσπερ	καὶ Ἐμπεδοκλῆς εἴρηκε πρὸς παρεὸν
[3, 3]	φρονεῖν τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον,	ὥσπερ	καὶ ἐν τοῖς κατ' ἀρχὰς
[3, 6]	μὲν φάσις τι κατά τινος,	ὥσπερ	καὶ ἡ ἀπόφασις, καὶ ἀληθὴς
[3, 11]	δὲ πῶς ἂν ἐνείη; ἢ	ὥσπερ	καὶ κινεῖται ἀορίστως, καὶ ταῦτ'
[3, 7]	ἑνὶ εἴη ὑπάρχοντα, οὕτως ἕξει,	ὥσπερ	καὶ τὰ ΔΒ, τὸ αὐτὸ
[3, 13]	ἡ ἁφὴ τῶν ἁπτῶν ἐστὶν	ὥσπερ	μεσότης, καὶ δεκτικὸν τὸ αἰσθητήριον
[3, 1]	οἷον κινήσεως· οὕτω γὰρ ἔσται	ὥσπερ	νῦν τῇ ὄψει τὸ γλυκὺ
[3, 3]	ὀμμάτων γὰρ ἔστι τι ποιήσασθαι,	ὥσπερ	οἱ ἐν τοῖς μνημονικοῖς τιθέμενοι
[3, 7]	τῇ ψυχῇ φαντάσμασιν ἢ νοήμασιν,	ὥσπερ	ὁρῶν, λογίζεται καὶ βουλεύεται τὰ
[3, 11]	ἐκείνην, ὁτὲ δ' ἐκείνη ταύτην,	ὥσπερ	σφαῖρα σφαῖραν> ἡ ὄρεξις τὴν
[3, 4]	Καὶ αὐτὸς δὲ νοητός ἐστιν	ὥσπερ	τὰ νοητά. Ἐπὶ μὲν γὰρ
[3, 4]	ἕξει, ὃ ποιεῖ νοητὸν αὐτὸν	ὥσπερ	τἆλλα. Ἢ τὸ μὲν πάσχειν
[3, 4]	Εἰ δή ἐστι τὸ νοεῖν	ὥσπερ	τὸ αἰσθάνεσθαι, ἢ πάσχειν τι
[3, 3]	γὰρ οὗτοι τὸ νοεῖν σωματικὸν	ὥσπερ	τὸ αἰσθάνεσθαι ὑπολαμβάνουσιν, καὶ αἰσθάνεσθαί
[3, 4]	μὴ τοῦτο, καὶ ὁμοίως ἔχειν,	ὥσπερ	τὸ αἰσθητικὸν πρὸς τὰ αἰσθητά,
[3, 6]	οὐ τὶ κατά τινος· ἀλλ'	ὥσπερ	τὸ ὁρᾶν τοῦ ἰδίου ἀληθές,
[3, 4]	οὐκ ἄνευ τῆς ὕλης, ἀλλ'	ὥσπερ	τὸ σιμόν, τόδε ἐν τῷδε.
[3, 4]	θερμός, κἂν ὄργανόν τι εἴη,	ὥσπερ	τῷ αἰσθητικῷ· νῦν δ' οὐθὲν
[3, 4]	ἐπεὶ πάντα νοεῖ, ἀμιγῆ εἶναι,	ὥσπερ	φησὶν Ἀναξαγόρας, ἵνα κρατῇ, τοῦτο
[3, 4]	καὶ μηθενὶ μηθὲν ἔχει κοινόν,	ὥσπερ	φησὶν Ἀναξαγόρας, πῶς νοήσει, εἰ
[3, 1]	καὶ ὕδατι, ἔχει δ' οὕτως	ὥστ'	εἰ μὲν δι' ἑνὸς πλείω
[3, 1]	ὑπὸ τὸ δέρμα ἔχουσα ὀφθαλμούς)	ὥστ'	εἰ μή τι ἕτερον ἔστι
[3, 9]	καὶ ἀκμὴν ἔχει καὶ φθίσιν)	ὥστ'	εἶχεν ἂν καὶ τὰ ὀργανικὰ
[3, 4]	δυνάμει ἕκαστον ἔστι τῶν νοητῶν.	Ὥστ'	ἐκείνοις μὲν οὐχ ὑπάρξει νοῦς
[3, 2]	ἢ αὐτή τις ἔσται αὑτῆς·	ὥστ'	ἐπὶ τῆς πρώτης τοῦτο ποιητέον.
[3, 2]	ἅμα λευκὸν καὶ μέλαν εἶναι,	ὥστ'	οὐδὲ τὰ εἴδη πάσχειν αὐτῶν,
[3, 2]	καὶ ὅτι νῦν) ἅμα ἄρα.	Ὥστε	ἀχώριστον καὶ ἐν ἀχωρίστῳ χρόνῳ.
[3, 1]	(ἑκάστη γὰρ ἓν αἰσθάνεται αἴσθησις)	ὥστε	δῆλον ὅτι ἀδύνατον ὁτουοῦν ἰδίαν
[3, 11]	μετρεῖν· τὸ μεῖζον γὰρ διώκει·	ὥστε	δύναται ἓν ἐκ πλειόνων φαντασμάτων
[3, 10]	δ' ἔσχατον ἀρχὴ τῆς πράξεως.	Ὥστε	εὐλόγως δύο ταῦτα φαίνεται τὰ
[3, 2]	ὄψεως καὶ τοῦ ὑποκειμένου χρώματος,	ὥστε	ἢ δύο τοῦ αὐτοῦ ἔσονται
[3, 8]	τῇ ψυχῇ, ἀλλὰ τὸ εἶδος·	ὥστε	ἡ ψυχὴ ὥσπερ ἡ χείρ
[3, 7]	Δ {ὡς ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα}	ὥστε	καὶ ἐναλλάξ. Εἰ δὴ τὰ
[3, 1]	{κινήσει} αἰσθανόμεθα, οἷον μέγεθος κινήσει	(ὥστε	καὶ σχῆμα· μέγεθος γάρ τι
[3, 12]	ποιεῖ οὔτ' αὔξησιν οὔτε φθίσιν·	ὥστε	καὶ τὴν γεῦσιν ἀνάγκη ἁφὴν
[3, 13]	ὑπερβολὴ αἰσθητοῦ ἀναιρεῖ τὸ αἰσθητήριον,	ὥστε	καὶ τὸ ἁπτὸν τὴν ἁφήν,
[3, 4]	κωλύει τὸ ἀλλότριον καὶ ἀντιφράττει)	ὥστε	μηδ' αὐτοῦ εἶναι φύσιν μηδεμίαν
[3, 11]	ἡ ἄνω ἀρχικωτέρα καὶ κινεῖ·	ὥστε	τρεῖς φορὰς ἤδη κινεῖσθαι. Τὸ
[3, 13]	δὲ δοκεῖ μόνη δι' αὑτῆς.	ὥστε	τῶν μὲν τοιούτων στοιχείων οὐθὲν
[3, 12]	καὶ τὸ ὦσαν ἕτερον ποιεῖ	ὥστε	ὠθεῖν, καὶ ἔστι διὰ μέσου
[3, 2]	λευκοῦ· λέγει ἄρα τὸ αὐτό·	ὥστε	ὡς λέγει, οὕτω καὶ νοεῖ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/07/2010