Livre, chapitres |
[3, 3] |
τῆς
τοῦ
λευκοῦ.
Τὸ
οὖν
|
φαίνεσθαι |
ἔσται
τὸ
δοξάζειν
ὅπερ
αἰσθάνεται, |
[3, 1] |
τῶν
μὴ
ἀτελῶν
μηδὲ
πεπηρωμένων
|
(φαίνεται |
γὰρ
καὶ
ἡ
ἀσπάλαξ
ὑπὸ |
[3, 11] |
τούτοις,
ἢ
οὔ,
καὶ
ἐπιθυμίαν.
|
Φαίνεται |
γὰρ
λύπη
καὶ
ἡδονὴ
ἐνοῦσα, |
[3, 10] |
δ'
ἐπιθυμία
διὰ
τὸ
ἤδη·
|
φαίνεται |
γὰρ
τὸ
ἤδη
ἡδὺ
καὶ |
[3, 10] |
ὄρεξιν,
ἀλλ'
ἀκολουθοῦσι
τῷ
νῷ.
|
~Φαίνεται |
δέ
γε
δύο
ταῦτα
κινοῦντα, |
[3, 3] |
ὅπερ
αἰσθάνεται,
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός.
|
Φαίνεται |
δέ
γε
καὶ
ψευδῆ,
περὶ |
[3, 3] |
ἐνέργεια,
οἷον
ὄψις
καὶ
ὅρασις,
|
φαίνεται |
δέ
τι
καὶ
μηδετέρου
ὑπάρχοντος |
[3, 7] |
ἐντελεχείᾳ
ὄντος
πάντα
τὰ
γιγνόμενα.
|
Φαίνεται |
δὲ
τὸ
μὲν
αἰσθητὸν
ἐκ |
[3, 3] |
Καὶ
ὅπερ
δὴ
ἐλέγομεν
πρότερον,
|
φαίνεται |
καὶ
μύουσιν
ὁράματα.
Ἀλλὰ
μὴν |
[3, 9] |
πόσα.
Τρόπον
γάρ
τινα
ἄπειρα
|
φαίνεται, |
καὶ
οὐ
μόνον
ἅ
τινες |
[3, 10] |
δὲ
ὁ
μὲν
νοῦς
οὐ
|
φαίνεται |
κινῶν
ἄνευ
ὀρέξεως
(ἡ
γὰρ |
[3, 3] |
ἅμα
ὑπόληψιν
ἀληθῆ
ἔχει,
οἷον
|
φαίνεται |
μὲν
ὁ
ἥλιος
ποδιαῖος,
πιστεύεται |
[3, 9] |
ἃς
ταῦτα
χωρίζουσι,
καὶ
ἄλλα
|
φαίνεται |
μόρια
μείζω
διάστασιν
ἔχοντα
τούτων, |
[3, 10] |
πράξεως.
Ὥστε
εὐλόγως
δύο
ταῦτα
|
φαίνεται |
τὰ
κινοῦντα,
ὄρεξις
καὶ
διάνοια |
[3, 3] |
ἀκριβῶς
περὶ
τὸ
αἰσθητόν,
ὅτι
|
φαίνεται |
τοῦτο
ἡμῖν
ἄνθρωπος,
ἀλλὰ
μᾶλλον |
[3, 3] |
ὥσπερ
ἔνιοι
λέγουσι,
πάντα
τὰ
|
φαινόμενα |
εἶναι
ἀληθῆ,
ἢ
τὴν
τοῦ |
[3, 10] |
ἢ
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ
τὸ
|
φαινόμενον |
ἀγαθόν·
οὐ
πᾶν
δέ,
ἀλλὰ |
[3, 2] |
μὲν
οὖν
τῆς
ἀρχῆς
ᾗ
|
φαμὲν |
τὸ
ζῷον
αἰσθητικὸν
εἶναι,
διωρίσθω |
[3, 7] |
μὲν
οὖν
αἰσθάνεσθαι
ὅμοιον
τῷ
|
φάναι |
μόνον
καὶ
νοεῖν·
ὅταν
δὲ |
[3, 6] |
συνέθηκεν·
ἐνδέχεται
δὲ
καὶ
διαίρεσιν
|
φάναι |
πάντα.
Ἀλλ'
οὖν
ἔστι
γε |
[3, 4] |
τοῦ
αἰσθητικοῦ
καὶ
τοῦ
νοητικοῦ,
|
φανερὸν |
ἐπὶ
τῶν
αἰσθητηρίων
καὶ
τῆς |
[3, 13] |
εἶναι
τὸ
τοῦ
ζῴου
σῶμα,
|
φανερόν, |
λέγω
δ'
οἷον
πύρινον
ἢ |
[3, 12] |
οὖν
ἀναγκαῖαι
τῷ
ζῴῳ,
καὶ
|
φανερὸν |
ὅτι
οὐχ
οἷόν
τε
ἄνευ |
[3, 13] |
οὔτε
ἄλλου
τῶν
στοιχείων
οὐδενός.
|
φανερὸν |
τοίνυν
ὅτι
ἀνάγκη
μόνης
ταύτης |
[3, 3] |
μὲν
ὑπάρχει,
λόγος
δ'
οὔ.
|
Φανερὸν |
τοίνυν
ὅτι
οὐδὲ
δόξα
μετ' |
[3, 2] |
χρῶμα
ἕξει
τὸ
ὁρῶν
πρῶτον.
|
Φανερὸν |
τοίνυν
ὅτι
οὐχ
ἓν
τὸ |
[3, 10] |
τῆς
ψυχῆς,
ἡ
καλουμένη
ὄρεξις,
|
φανερόν. |
Τοῖς
δὲ
διαιροῦσι
τὰ
μέρη |
[3, 3] |
τὸ
αἰσθάνεσθαι
καὶ
τὸ
φρονεῖν,
|
φανερόν· |
τοῦ
μὲν
γὰρ
πᾶσι
μέτεστι, |
[3, 3] |
ἡ
αὐτὴ
{νόησις}
καὶ
ὑπόληψις,
|
φανερόν. |
Τοῦτο
μὲν
γὰρ
τὸ
πάθος |
[3, 10] |
οὐ
κινούμενον,
τῷ
νοηθῆναι
ἢ
|
φαντασθῆναι- |
ἀριθμῷ
δὲ
πλείω
τὰ
κινοῦντα. |
[3, 3] |
ἐστὶν
οὔτ'
ἐκ
τούτων
ἡ
|
φαντασία. |
Ἀλλ'
ἐπειδὴ
ἔστι
κινηθέντος
τουδὶ |
[3, 10] |
νόησις
οὐδὲ
λογισμὸς
ἔστιν,
ἀλλὰ
|
φαντασία. |
Ἄμφω
ἄρα
ταῦτα
κινητικὰ
κατὰ |
[3, 3] |
οὐδὲ
συμπλοκὴ
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως,
|
φαντασία |
ἂν
εἴη,
διά
τε
ταῦτα |
[3, 3] |
δ'
ἐστὶ
τὸ
λεχθέν)
ἡ
|
φαντασία |
ἂν
εἴη
κίνησις
ὑπὸ
τῆς |
[3, 3] |
ὑπάρχει
ᾧ
μὴ
καὶ
λόγος·
|
φαντασία |
γὰρ
ἕτερον
καὶ
αἰσθήσεως
καὶ |
[3, 3] |
Εἶτα
αἴσθησις
μὲν
ἀεὶ
πάρεστι,
|
φαντασία |
δ'
οὔ.
Εἰ
δὲ
τῇ |
[3, 10] |
ἐστι
τὸ
ὀρεκτόν.
Καὶ
ἡ
|
φαντασία |
δὲ
ὅταν
κινῇ,
οὐ
κινεῖ |
[3, 10] |
ὀρεκτικὸν
δὲ
οὐκ
ἄνευ
φαντασίας·
|
φαντασία |
δὲ
πᾶσα
ἢ
λογιστικὴ
ἢ |
[3, 3] |
δὲ
θηρίων
οὐθενὶ
ὑπάρχει
πίστις,
|
φαντασία |
δὲ
πολλοῖς.
{Ἔτι
πάσῃ
μὲν |
[3, 11] |
δὲ
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμίαν
ἀνάγκη.
|
Φαντασία |
δὲ
πῶς
ἂν
ἐνείη;
ἢ |
[3, 3] |
αἰσθάνεσθαι,
τούτου
δὲ
τὸ
μὲν
|
φαντασία |
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
δὲ
ὑπόληψις, |
[3, 3] |
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως
ἡ
συμπλοκὴ
|
φαντασία |
ἔσται·
οὐ
γὰρ
δὴ
ἐκ |
[3, 8] |
ἄνευ
ὕλης.
Ἔστι
δ'
ἡ
|
φαντασία |
ἕτερον
φάσεως
καὶ
ἀποφάσεως·
συμπλοκὴ |
[3, 3] |
λεκτέον.
Εἰ
δή
ἐστιν
ἡ
|
φαντασία |
καθ'
ἣν
λέγομεν
φάντασμά
τι |
[3, 10] |
ὀρθός
ἐστιν·
ὄρεξις
δὲ
καὶ
|
φαντασία |
καὶ
ὀρθὴ
καὶ
οὐκ
ὀρθή. |
[3, 3] |
ἐπιστήμη
ἢ
νοῦς·
ἔστι
γὰρ
|
φαντασία |
καὶ
ψευδής.
Λείπεται
ἄρα
ἰδεῖν |
[3, 3] |
ἕτερον
ὑπὸ
τούτου,
ἡ
δὲ
|
φαντασία |
κίνησίς
τις
δοκεῖ
εἶναι
καὶ |
[3, 3] |
λόγος·
τῶν
δὲ
θηρίων
ἐνίοις
|
φαντασία |
μὲν
ὑπάρχει,
λόγος
δ'
οὔ. |
[3, 3] |
ἄλλο
ἔχει
τὰ
εἰρημένα
ἢ
|
φαντασία |
(τοῦτο
δ'
ἐστὶ
τὸ
λεχθέν) |
[3, 11] |
ἔνεστιν.
Ἡ
μὲν
οὖν
αἰσθητικὴ
|
φαντασία, |
ὥσπερ
εἴρηται,
καὶ
ἐν
τοῖς |
[3, 3] |
μὲν
ἀληθεῖς
ἀεί,
αἱ
δὲ
|
φαντασίαι |
γίνονται
αἱ
πλείους
ψευδεῖς.
Ἔπειτα |
[3, 2] |
τῶν
αἰσθητῶν
ἔνεισιν
αἰσθήσεις
καὶ
|
φαντασίαι |
ἐν
τοῖς
αἰσθητηρίοις.
Ἡ
δὲ |
[3, 10] |
παρὰ
τὴν
ἐπιστήμην
ἀκολουθοῦσι
ταῖς
|
φαντασίαις, |
καὶ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις |
[3, 10] |
ἢ
νοῦς,
εἴ
τις
τὴν
|
φαντασίαν |
τιθείη
ὡς
νόησίν
τινα·
πολλοὶ |
[3, 3] |
πᾶσιν
ἂν
ἐνδέχοιτο
τοῖς
θηρίοις
|
φαντασίαν |
ὑπάρχειν·
δοκεῖ
δ'
οὔ,
οἷον |
[3, 11] |
μόνον
ὑπάρχει
αἴσθησις,
πότερον
ἐνδέχεται
|
φαντασίαν |
ὑπάρχειν
τούτοις,
ἢ
οὔ,
καὶ |
[3, 3] |
κἂν
θαρραλέον·
κατὰ
δὲ
τὴν
|
φαντασίαν |
ὡσαύτως
ἔχομεν
ὥσπερ
ἂν
εἰ |
[3, 3] |
εἶναι
τὸ
δὲ
ὑπόληψις,
περὶ
|
φαντασίας |
διορίσαντας
οὕτω
περὶ
θατέρου
λεκτέον. |
[3, 9] |
ἡ
κίνησις
αὕτη,
καὶ
μετὰ
|
φαντασίας |
καὶ
ὀρέξεώς
ἐστιν·
οὐθὲν
γὰρ |
[3, 3] |
οἱ
ἄνθρωποι.
Περὶ
μὲν
οὖν
|
φαντασίας, |
τί
ἐστι
καὶ
διὰ
τί |
[3, 10] |
κινητικόν·
ὀρεκτικὸν
δὲ
οὐκ
ἄνευ
|
φαντασίας· |
φαντασία
δὲ
πᾶσα
ἢ
λογιστικὴ |
[3, 3] |
ἡ
φαντασία
καθ'
ἣν
λέγομεν
|
φάντασμά |
τι
ἡμῖν
γίγνεσθαι
καὶ
μὴ |
[3, 8] |
ὅταν
τε
θεωρῇ,
ἀνάγκη
ἅμα
|
φάντασμά |
τι
θεωρεῖν·
τὰ
γὰρ
φαντάσματα |
[3, 7] |
εἴδη
τὸ
νοητικὸν
ἐν
τοῖς
|
φαντάσμασι |
νοεῖ,
καὶ
ὡς
ἐν
ἐκείνοις |
[3, 7] |
δὲ
τοῖς
ἐν
τῇ
ψυχῇ
|
φαντάσμασιν |
ἢ
νοήμασιν,
ὥσπερ
ὁρῶν,
λογίζεται |
[3, 8] |
φαντάσματα
εἶναι;
ἢ
οὐδὲ
ταῦτα
|
φαντάσματα, |
ἀλλ'
οὐκ
ἄνευ
φαντασμάτων.
~Ἐπεὶ |
[3, 8] |
νοήματα
τί
διοίσει
τοῦ
μὴ
|
φαντάσματα |
εἶναι;
ἢ
οὐδὲ
ταῦτα
φαντάσματα, |
[3, 7] |
Τῇ
δὲ
διανοητικῇ
ψυχῇ
τὰ
|
φαντάσματα |
οἷον
αἰσθήματα
ὑπάρχει,
ὅταν
δὲ |
[3, 8] |
φάντασμά
τι
θεωρεῖν·
τὰ
γὰρ
|
φαντάσματα |
ὥσπερ
αἰσθήματά
ἐστι,
πλὴν
ἄνευ |
[3, 7] |
διώκει·
διὸ
οὐδέποτε
νοεῖ
ἄνευ
|
φαντάσματος |
ἡ
ψυχή.
Ὥσπερ
δὲ
ὁ |
[3, 8] |
ταῦτα
φαντάσματα,
ἀλλ'
οὐκ
ἄνευ
|
φαντασμάτων. |
~Ἐπεὶ
δὲ
ἡ
ψυχὴ
κατὰ |
[3, 7] |
τῆς
αἰσθήσεως,
ὅταν
ἐπὶ
τῶν
|
φαντασμάτων |
ᾖ,
κινεῖται·
οἷον,
αἰσθανόμενος
τὸν |
[3, 11] |
ὥστε
δύναται
ἓν
ἐκ
πλειόνων
|
φαντασμάτων |
ποιεῖν)
Καὶ
αἴτιον
τοῦτο
τοῦ |
[3, 9] |
τις
ῥᾳδίως·
ἔτι
δὲ
τὸ
|
φανταστικόν, |
ὃ
τῷ
μὲν
εἶναι
πάντων |
[3, 3] |
καὶ
τὸ
ὄνομα
ἀπὸ
τοῦ
|
φάους |
εἴληφεν,
ὅτι
ἄνευ
φωτὸς
οὐκ |
[3, 8] |
Ἔστι
δ'
ἡ
φαντασία
ἕτερον
|
φάσεως |
καὶ
ἀποφάσεως·
συμπλοκὴ
γὰρ
νοημάτων |
[3, 3] |
καὶ
τὸ
αἰσθάνεσθαι
ταὐτὸν
εἶναί
|
φασιν- |
ὥσπερ
καὶ
Ἐμπεδοκλῆς
εἴρηκε
πρὸς |
[3, 6] |
χωριστόν.
Ἔστι
δ'
ἡ
μὲν
|
φάσις |
τι
κατά
τινος,
ὥσπερ
καὶ |
[3, 7] |
ἢ
κακὸν
φήσῃ
ἢ
ἀποφήσῃ,
|
φεύγει |
ἢ
διώκει·
διὸ
οὐδέποτε
νοεῖ |
[3, 7] |
τὸ
ἡδὺ
ἢ
λυπηρόν,
ἐνταῦθα
|
φεύγει |
ἢ
διώκει
καὶ
ὅλως
ἓν |
[3, 7] |
καταφᾶσα
ἢ
ἀποφᾶσα
διώκει
ἢ
|
φεύγει· |
καὶ
ἔστι
τὸ
ἥδεσθαι
καὶ |
[3, 9] |
θεωρῇ
τι
τοιοῦτον,
ἤδη
κελεύει
|
φεύγειν |
ἢ
διώκειν,
οἷον
πολλάκις
διανοεῖται |
[3, 12] |
αἴσθησιν,
οὐ
δυνήσεται
τὰ
μὲν
|
φεύγειν |
τὰ
δὲ
λαβεῖν.
εἰ
δὲ |
[3, 9] |
νοῦ
καὶ
λεγούσης
τῆς
διανοίας
|
φεύγειν |
τι
ἢ
διώκειν
οὐ
κινεῖται, |
[3, 9] |
οὐθὲν
γὰρ
μὴ
ὀρεγόμενον
ἢ
|
φεῦγον |
κινεῖται
ἀλλ'
ἢ
βίᾳ·
ἔτι |
[3, 9] |
ἀεὶ
δὲ
ἡ
κίνησις
ἢ
|
φεύγοντός |
τι
ἢ
διώκοντός
τί
ἐστιν. |
[3, 7] |
ἕτερον
τὸ
ὀρεκτικὸν
καὶ
τὸ
|
φευκτικόν, |
οὔτ'
ἀλλήλων
οὔτε
τοῦ
αἰσθητικοῦ· |
[3, 7] |
ὥρισται
αὐτῷ
τὸ
διωκτὸν
καὶ
|
φευκτόν, |
καὶ
ἐκτὸς
τῆς
αἰσθήσεως,
ὅταν |
[3, 9] |
θεωρεῖ
πρακτόν,
οὐδὲ
λέγει
περὶ
|
φευκτοῦ |
καὶ
διωκτοῦ
οὐθέν,
ἀεὶ
δὲ |
[3, 6] |
ἂν
τὸ
λευκὸν
μὴ
λευκὸν
|
φῇ, |
τὸ
λευκὸν
καὶ>
τὸ
μὴ |
[3, 7] |
ὅταν
δὲ
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
|
φήσῃ |
ἢ
ἀποφήσῃ,
φεύγει
ἢ
διώκει· |
[3, 4] |
πάντα
νοεῖ,
ἀμιγῆ
εἶναι,
ὥσπερ
|
φησὶν |
Ἀναξαγόρας,
ἵνα
κρατῇ,
τοῦτο
δ' |
[3, 4] |
μηθενὶ
μηθὲν
ἔχει
κοινόν,
ὥσπερ
|
φησὶν |
Ἀναξαγόρας,
πῶς
νοήσει,
εἰ
τὸ |
[3, 5] |
ἀπαθές,
ὁ
δὲ
παθητικὸς
νοῦς
|
φθαρτός) |
καὶ
ἄνευ
τούτου
οὐθὲν
νοεῖ. |
[3, 13] |
ὑπερβολὴ
οὐ
μόνον
τὸ
αἰσθητήριον
|
φθείρει, |
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
ζῷον,
ὅτι |
[3, 2] |
λόγος·
ὑπερβάλλοντα
δὲ
λύει
ἢ
|
φθείρει. |
Ἑκάστη
μὲν
οὖν
αἴσθησις
τοῦ |
[3, 2] |
εἶναι.
Καὶ
διὰ
τοῦτο
καὶ
|
φθείρει |
ἕκαστον
ὑπερβάλλον,
καὶ
τὸ
ὀξὺ |
[3, 13] |
ἅμα
συμβαίνει
ἁπτικὸν
εἶναι,
ταύτῃ
|
φθείρει) |
ἡ
δὲ
τῶν
ἁπτῶν
ὑπερβολή, |
[3, 13] |
ἕτερα
κινεῖται,
ἃ
τῇ
ἁφῇ
|
φθείρει |
(καὶ
ὁ
χυμὸς
δὲ
ᾗ |
[3, 2] |
δ'
εἶναι
ἕτερον,
ἀνάγκη
ἅμα
|
φθείρεσθαι |
καὶ
σώζεσθαι
τὴν
οὕτω
λεγομένην |
[3, 12] |
σῶμα
πορευτικόν,
μὴ
ἔχον
αἴσθησιν,
|
φθείροιτο |
ἂν
καὶ
εἰς
τέλος
οὐκ |
[3, 12] |
ἐν
πᾶσι
τοῖς
φυομένοις
καὶ
|
φθίνουσιν· |
αἴσθησιν
δ'
οὐκ
ἀναγκαῖον
ἐν |
[3, 9] |
μὲν
γὰρ
κατ'
αὔξησιν
καὶ
|
φθίσιν |
κίνησιν,
ἅπασιν
ὑπάρχουσαν,
τὸ
πᾶσιν |
[3, 12] |
αὔξησιν
ἔχειν
καὶ
ἀκμὴν
καὶ
|
φθίσιν, |
ταῦτα
δ'
ἄνευ
τροφῆς
ἀδύνατον· |
[3, 9] |
γεννητικὰ
καὶ
ἀκμὴν
ἔχει
καὶ
|
φθίσιν) |
ὥστ'
εἶχεν
ἂν
καὶ
τὰ |
[3, 12] |
οὐδὲ
ποιεῖ
οὔτ'
αὔξησιν
οὔτε
|
φθίσιν· |
ὥστε
καὶ
τὴν
γεῦσιν
ἀνάγκη |
[3, 12] |
ἔχῃ,
ἀπὸ
γενέσεως
καὶ
μέχρι
|
φθορᾶς· |
ἀνάγκη
γὰρ
τὸ
γενόμενον
αὔξησιν |
[3, 6] |
ἀναύχενες
ἐβλάστησαν"
ἔπειτα
συντίθεσθαι
τῇ
|
φιλίᾳ, |
οὕτω
καὶ
ταῦτα
κεχωρισμένα
συντίθεται, |
[3, 9] |
ἢ
ἡδύ,
οὐ
κελεύει
δὲ
|
φοβεῖσθαι, |
ἡ
δὲ
καρδία
κινεῖται,
ἂν |
[3, 3] |
μὲν
δοξάσωμεν
δεινόν
τι
ἢ
|
φοβερόν, |
εὐθὺς
συμπάσχομεν,
ὁμοίως
δὲ
κἂν |
[3, 9] |
ἢ
διώκειν,
οἷον
πολλάκις
διανοεῖται
|
φοβερόν |
τι
ἢ
ἡδύ,
οὐ
κελεύει |
[3, 11] |
ἀρχικωτέρα
καὶ
κινεῖ·
ὥστε
τρεῖς
|
φορὰς |
ἤδη
κινεῖσθαι.
Τὸ
δ'
ἐπιστημονικὸν |
[3, 4] |
γινώσκει
τε
ἡ
ψυχὴ
καὶ
|
φρονεῖ, |
εἴτε
χωριστοῦ
ὄντος
εἴτε
μὴ |
[3, 3] |
ὅθεν
σφίσιν
αἰεὶ
καὶ
τὸ
|
φρονεῖν |
ἀλλοῖα
παρίσταται"
τὸ
δ'
αὐτὸ |
[3, 3] |
τόπον
καὶ
τῷ
νοεῖν
καὶ
|
φρονεῖν |
καὶ
αἰσθάνεσθαι,
δοκεῖ
δὲ
καὶ |
[3, 3] |
καὶ
οἵ
γε
ἀρχαῖοι
τὸ
|
φρονεῖν |
καὶ
τὸ
αἰσθάνεσθαι
ταὐτὸν
εἶναί |
[3, 3] |
ὑπολαμβάνουσιν,
καὶ
αἰσθάνεσθαί
τε
καὶ
|
φρονεῖν |
τῷ
ὁμοίῳ
τὸ
ὅμοιον,
ὥσπερ |
[3, 3] |
ἐστι
τὸ
αἰσθάνεσθαι
καὶ
τὸ
|
φρονεῖν, |
φανερόν·
τοῦ
μὲν
γὰρ
πᾶσι |
[3, 3] |
καὶ
τὸ
νοεῖν
καὶ
τὸ
|
φρονεῖν |
ὥσπερ
αἰσθάνεσθαί
τι
εἶναι
(ἐν |
[3, 3] |
μὴ
ὀρθῶς,
τὸ
μὲν
ὀρθῶς
|
φρόνησις |
καὶ
ἐπιστήμη
καὶ
δόξα
ἀληθής, |
[3, 3] |
διαφοραί,
ἐπιστήμη
καὶ
δόξα
καὶ
|
φρόνησις |
καὶ
τἀναντία
τούτων,
περὶ
ὧν |
[3, 7] |
ᾖ,
κινεῖται·
οἷον,
αἰσθανόμενος
τὸν
|
φρυκτὸν |
ὅτι
πῦρ,
τῇ
κοινῇ
ὁρῶν |
[3, 7] |
κακόν,
ᾗ
τοιαῦτα.
Καὶ
ἡ
|
φυγὴ |
δὲ
καὶ
ἡ
ὄρεξις
ταὐτό, |
[3, 12] |
θρεπτικὴν
δύναμιν
ἐν
πᾶσι
τοῖς
|
φυομένοις |
καὶ
φθίνουσιν·
αἴσθησιν
δ'
οὐκ |
[3, 11] |
τὴν
ὄρεξιν,
ὅταν
ἀκρασία
γένηται·
|
φύσει |
δὲ
ἀεὶ
ἡ
ἄνω
ἀρχικωτέρα |
[3, 5] |
δ'
{ὥσπερ}
ἐν
ἁπάσῃ
τῇ
|
φύσει |
ἐστὶ
{τι}
τὸ
μὲν
ὕλη |
[3, 12] |
του
γὰρ
πάντα
ὑπάρχει
τὰ
|
φύσει, |
ἢ
συμπτώματα
ἔσται
τῶν
ἕνεκά |
[3, 12] |
οὐκ
ἂν
ἔλθοι,
ὅ
ἐστι
|
φύσεως |
ἔργον
(πῶς
γὰρ
θρέψεται;
τοῖς |
[3, 4] |
ἀντιφράττει)
ὥστε
μηδ'
αὐτοῦ
εἶναι
|
φύσιν |
μηδεμίαν
ἀλλ'
ἢ
ταύτην,
ὅτι |
[3, 2] |
οὐκ
ἀνάγκη·
ἀλλ'
οἱ
πρότερον
|
φυσιολόγοι |
τοῦτο
οὐ
καλῶς
ἔλεγον,
οὐθὲν |
[3, 12] |
εἰ
μηθὲν
μάτην
ποιεῖ
ἡ
|
φύσις. |
ἕνεκά
του
γὰρ
πάντα
ὑπάρχει |
[3, 9] |
διὰ
τέλους.
Εἰ
οὖν
ἡ
|
φύσις |
μήτε
ποιεῖ
μάτην
μηθὲν
μήτε |
[3, 13] |
ὅτι
γῆς
ἐστιν,
καὶ
τὰ
|
φυτὰ |
διὰ
τοῦτο
οὐδεμίαν
ἔχει
αἴσθησιν, |
[3, 9] |
ἢ
βίᾳ·
ἔτι
κἂν
τὰ
|
φυτὰ |
κινητικὰ
ἦν,
κἂν
εἶχέ
τι |
[3, 9] |
τε
θρεπτικόν,
ὃ
καὶ
τοῖς
|
φυτοῖς |
ὑπάρχει
καὶ
πᾶσι
τοῖς
ζῴοις, |
[3, 2] |
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ
|
φωνὴ |
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ἔστιν
ὡς |
[3, 2] |
οὐχ
ἁπλῶς.
Εἰ
δ'
ἡ
|
φωνὴ |
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ |
[3, 2] |
καὶ
τὸ
σκότος
καὶ
τὸ
|
φῶς, |
ἀλλ'
οὐχ
ὡσαύτως.
Ἔτι
δὲ |
[3, 5] |
τρόπον
γάρ
τινα
καὶ
τὸ
|
φῶς |
ποιεῖ
τὰ
δυνάμει
ὄντα
χρώματα |
[3, 5] |
ὡς
ἕξις
τις,
οἷον
τὸ
|
φῶς· |
τρόπον
γάρ
τινα
καὶ
τὸ |
[3, 3] |
τοῦ
φάους
εἴληφεν,
ὅτι
ἄνευ
|
φωτὸς |
οὐκ
ἔστιν
ἰδεῖν.
Καὶ
διὰ |