Livre, chapitres
[3, 1]	ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον, καὶ ἔστιν	ὁ	ἀὴρ καὶ ψόφου καὶ χρόας)
[3, 7]	φαντάσματος ἡ ψυχή. Ὥσπερ δὲ	ὁ	ἀὴρ τὴν κόρην τοιανδὶ ἐποίησεν,
[3, 9]	κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν πράττει, οἷον	ὁ	ἀκρατής. Καὶ ὅλως δὲ ὁρῶμεν
[3, 4]	ἀλλ' ἢ ταύτην, ὅτι δυνατός.	Ὁ	ἄρα καλούμενος τῆς ψυχῆς νοῦς
[3, 10]	καὶ τελευτὴ τὸ αὐτό- οἷον	ὁ	γιγγλυμός· ἐνταῦθα γὰρ τὸ κυρτὸν
[3, 12]	οὐδέν, ἀλλ' ὕδωρ μέχρι πόρρω·	ὁ	δ' ἀὴρ ἐπὶ πλεῖστον κινεῖται
[3, 1]	δ' ἠρεμοῦν τῷ μὴ κινεῖσθαι,	ὁ	δ' ἀριθμὸς τῇ ἀποφάσει τοῦ
[3, 7]	οὐ τὸ αὐτό- κἀκεῖνα ὁμοίως.	Ὁ	δ' αὐτὸς λόγος καὶ εἰ
[3, 2]	ἀκοή, καὶ διττὸν ὁ ψόφος.	Ὁ	δ' αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ
[3, 6]	καὶ ἀληθὴς ἢ ψευδὴς πᾶσα·	ὁ	δὲ νοῦς οὐ πᾶς, ἀλλ'
[3, 5]	δέ, ὅτι τοῦτο μὲν ἀπαθές,	ὁ	δὲ παθητικὸς νοῦς φθαρτός) καὶ
[3, 5]	τοιοῦτος νοῦς τῷ πάντα γίνεσθαι,	ὁ	δὲ τῷ πάντα ποιεῖν, ὡς
[3, 4]	γὰρ αἰσθητικὸν οὐκ ἄνευ σώματος,	ὁ	δὲ χωριστός. Ὅταν δ' οὕτως
[3, 10]	νοῦς καὶ ὄρεξις, νοῦς δὲ	ὁ	ἕνεκά του λογιζόμενος καὶ ὁ
[3, 4]	δ' οὕτως ἕκαστα γένηται ὡς	ὁ	ἐπιστήμων λέγεται ὁ κατ' ἐνέργειαν
[3, 9]	Καὶ ὅλως δὲ ὁρῶμεν ὅτι	ὁ	ἔχων τὴν ἰατρικὴν οὐκ ἰᾶται,
[3, 3]	ἀληθῆ ἔχει, οἷον φαίνεται μὲν	ὁ	ἥλιος ποδιαῖος, πιστεύεται δ' εἶναι
[3, 9]	τῷ ἀλόγῳ ἡ ἐπιθυμία καὶ	ὁ	θυμός· εἰ δὲ τρία ἡ
[3, 9]	μὴν οὐδὲ τὸ λογιστικὸν καὶ	ὁ	καλούμενος νοῦς ἐστιν ὁ κινῶν·
[3, 2]	λέγω δ' οἷον ὁ ψόφος	ὁ	κατ' ἐνέργειαν καὶ ἡ ἀκοὴ
[3, 7]	Ὅλως δὲ ὁ νοῦς ἐστιν,	ὁ	κατ' ἐνέργειαν, τὰ πράγματα. Ἆρα
[3, 4]	γένηται ὡς ὁ ἐπιστήμων λέγεται	ὁ	κατ' ἐνέργειαν (τοῦτο δὲ συμβαίνει
[3, 2]	ἐνέργειαν ἀκοὴ ἅμα γίνεται καὶ	ὁ	κατ' ἐνέργειαν ψόφος, ὧν εἴπειεν
[3, 9]	καὶ ὁ καλούμενος νοῦς ἐστιν	ὁ	κινῶν· ὁ μὲν γὰρ θεωρητικὸς
[3, 8]	μὲν δὴ οὔ· οὐ γὰρ	ὁ	λίθος ἐν τῇ ψυχῇ, ἀλλὰ
[3, 9]	δὴ καὶ περὶ οὗ νῦν	ὁ	λόγος ἐνέστηκε, τί τὸ κινοῦν
[3, 6]	ὥσπερ ἡ στέρησις. Καὶ ὅμοιος	ὁ	λόγος ἐπὶ τῶν ἄλλων, οἷον
[3, 10]	ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ συμβαίνει ὅταν	ὁ	λόγος καὶ αἱ ἐπιθυμίαι ἐναντίαι
[3, 2]	ἢ ψυκτόν· ἡ δ' αἴσθησις	ὁ	λόγος· ὑπερβάλλοντα δὲ λύει ἢ
[3, 9]	καλούμενος νοῦς ἐστιν ὁ κινῶν·	ὁ	μὲν γὰρ θεωρητικὸς οὐθὲν θεωρεῖ
[3, 10]	ἐν τοῖς χρόνου αἴσθησιν ἔχουσιν	(ὁ	μὲν γὰρ νοῦς διὰ τὸ
[3, 10]	τι ἐκίνουν εἶδος· νῦν δὲ	ὁ	μὲν νοῦς οὐ φαίνεται κινῶν
[3, 5]	ταύτας τὰς διαφοράς· καὶ ἔστιν	ὁ	μὲν τοιοῦτος νοῦς τῷ πάντα
[3, 4]	δυνάμει πώς ἐστι τὰ νοητὰ	ὁ	νοῦς, ἀλλ' ἐντελεχείᾳ οὐδέν, πρὶν
[3, 4]	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις, εἰ	ὁ	νοῦς ἁπλοῦν ἐστὶ καὶ ἀπαθὲς
[3, 8]	χεὶρ ὄργανόν ἐστιν ὀργάνων, καὶ	ὁ	νοῦς εἶδος εἰδῶν καὶ ἡ
[3, 7]	νοῇ ᾗ> ἐκεῖνα. Ὅλως δὲ	ὁ	νοῦς ἐστιν, ὁ κατ' ἐνέργειαν,
[3, 4]	οὔτε ὁρᾶν οὔτε ὀσμᾶσθαι· ἀλλ'	ὁ	νοῦς ὅταν τι νοήσῃ σφόδρα
[3, 6]	δὲ ἓν ποιοῦν ἕκαστον, τοῦτο	ὁ	νοῦς. Τὸ δ' ἀδιαίρετον ἐπεὶ
[3, 4]	νοῦς (ἄνευ γὰρ ὕλης δύναμις	ὁ	νοῦς τῶν τοιούτων) ἐκείνῳ δὲ
[3, 5]	χρώματα ἐνεργείᾳ χρώματα. Καὶ οὗτος	ὁ	νοῦς χωριστὸς καὶ ἀπαθὴς καὶ
[3, 7]	ἕν τι, οὕτω δὲ ὡς	ὁ	ὅρος, καὶ ταῦτα, ἓν τῷ
[3, 10]	ὁ ἕνεκά του λογιζόμενος καὶ	ὁ	πρακτικός· διαφέρει δὲ τοῦ θεωρητικοῦ
[3, 1]	ὕδωρ (ἄμφω γὰρ διαφανῆ) καὶ	ὁ	τὸ ἕτερον αὐτῶν ἔχων μόνον
[3, 6]	δὲ νοῦς οὐ πᾶς, ἀλλ'	ὁ	τοῦ τί ἐστι κατὰ τὸ
[3, 6]	ἐν χρόνῳ ἀδιαιρέτῳ· ὁμοίως γὰρ	ὁ	χρόνος διαιρετὸς καὶ ἀδιαίρετος τῷ
[3, 13]	ἃ τῇ ἁφῇ φθείρει (καὶ	ὁ	χυμὸς δὲ ᾗ ἅμα συμβαίνει
[3, 2]	γὰρ ἡ ἀκοή, καὶ διττὸν	ὁ	ψόφος. Ὁ δ' αὐτὸς λόγος
[3, 2]	αὐτὸ αὐταῖς· λέγω δ' οἷον	ὁ	ψόφος ὁ κατ' ἐνέργειαν καὶ
[3, 12]	εἰς τέλος οὐκ ἂν ἔλθοι,	ὅ	ἐστι φύσεως ἔργον (πῶς γὰρ
[3, 9]	τῶν ζῴων, τῷ τε κριτικῷ,	ὃ	διανοίας ἔργον ἐστὶ καὶ αἰσθήσεως,
[3, 9]	πρὸς δὲ τούτοις τὸ ὀρεκτικόν,	ὃ	καὶ λόγῳ καὶ δυνάμει ἕτερον
[3, 9]	εἴ- ρηται, τό τε θρεπτικόν,	ὃ	καὶ τοῖς φυτοῖς ὑπάρχει καὶ
[3, 1]	ἕτερον ἔστι σῶμα, καὶ πάθος	ὃ	μηθενός ἐστι τῶν ἐνταῦθα σωμάτων,
[3, 6]	καὶ οὐχ ᾗ ἐκεῖνα, διαιρετὰ	ὃ	νοεῖ καὶ ἐν ᾧ χρόνῳ,
[3, 9]	τοῖς ζῴοις, καὶ τὸ αἰσθητικόν,	ὃ	οὔτε ὡς ἄλογον οὔτε ὡς
[3, 5]	ὕλη ἑκάστῳ γένει (τοῦτο δὲ	ὃ	πάντα δυνάμει ἐκεῖνα) ἕτερον δὲ
[3, 6]	ἀδιαίρετον, ἀλλ' ἴσως οὐ χωριστόν,	ὃ	ποιεῖ ἕνα τὸν χρόνον καὶ
[3, 4]	εἴδει, ἢ μεμιγμένον τι ἕξει,	ὃ	ποιεῖ νοητὸν αὐτὸν ὥσπερ τἆλλα.
[3, 9]	ῥᾳδίως· ἔτι δὲ τὸ φανταστικόν,	ὃ	τῷ μὲν εἶναι πάντων ἕτερον,
[3, 12]	μὲν γὰρ μονίμοις ὑπάρχει τοῦτο	ὅθεν	πεφύκασιν, οὐχ οἷόν τε δὲ
[3, 3]	ἀέξεται ἀνθρώποισιν" καὶ ἐν ἄλλοις	ὅθεν	σφίσιν αἰεὶ καὶ τὸ φρονεῖν
[3, 3]	ἢ νόσῳ ἢ ὕπνῳ, οἷον	οἱ	ἄνθρωποι. Περὶ μὲν οὖν φαντασίας,
[3, 9]	ὄρεξις ταύτης κυρία τῆς κινήσεως·	οἱ	γὰρ ἐγκρατεῖς ὀρεγόμενοι καὶ ἐπιθυμοῦντες
[3, 9]	λογιστικὸν καὶ θυμικὸν καὶ ἐπιθυμητικόν,	οἱ	δὲ τὸ λόγον ἔχον καὶ
[3, 3]	γὰρ ἔστι τι ποιήσασθαι, ὥσπερ	οἱ	ἐν τοῖς μνημονικοῖς τιθέμενοι καὶ
[3, 4]	οὐθὲν ἔστιν. Καὶ εὖ δὴ	οἱ	λέγοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τόπον
[3, 2]	δύναμιν λεγόμενα οὐκ ἀνάγκη· ἀλλ'	οἱ	πρότερον φυσιολόγοι τοῦτο οὐ καλῶς
[3, 3]	καὶ γνωρίζει τῶν ὄντων) καὶ	οἵ	γε ἀρχαῖοι τὸ φρονεῖν καὶ
[3, 1]	καὶ ἐὰν ᾖ ξανθόν, χολὴν	οἴεται	εἶναι. Σητήσειε δ' ἄν τις
[3, 3]	περὶ τοῦ ἠπατῆσθαι αὐτοὺς λέγειν,	οἰκειότερον	γὰρ τοῖς ζῴοις, καὶ πλείω
[3, 3]	πιστεύεται δ' εἶναι μείζων τῆς	οἰκουμένης·	συμβαίνει οὖν ἤτοι ἀποβεβληκέναι τὴν
[3, 2]	τοῦτο οὐ καλῶς ἔλεγον, οὐθὲν	οἰόμενοι	οὔτε λευκὸν οὔτε μέλαν εἶναι
[3, 1]	ἁπτόμενοι, τοῖς ἁπλοῖς, λέγω δ'	οἷον	ἀέρι καὶ ὕδατι, ἔχει δ'
[3, 7]	ἐπὶ τῶν φαντασμάτων ᾖ, κινεῖται·	οἷον,	αἰσθανόμενος τὸν φρυκτὸν ὅτι πῦρ,
[3, 7]	δὲ διανοητικῇ ψυχῇ τὰ φαντάσματα	οἷον	αἰσθήματα ὑπάρχει, ὅταν δὲ ἀγαθὸν
[3, 13]	αἰσθητήρια (ἂν μὴ κατὰ συμβεβηκός,	οἷον	ἂν ἅμα τῷ ψόφῳ ὦσις
[3, 12]	ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ ἀλλοιοῖ,	οἷον	εἰ εἰς κηρὸν βάψειέ τις,
[3, 1]	τοιοῦτον αἰσθητήριον ἀμφοῖν αἰσθητικὸν εἶναι	(οἷον	εἰ ἐξ ἀέρος ἐστὶ τὸ
[3, 3]	τῶν ἀεὶ ἀληθευουσῶν οὐδεμία ἔσται,	οἷον	ἐπιστήμη ἢ νοῦς· ἔστι γὰρ
[3, 5]	καὶ ποιητικόν, τῷ ποιεῖν πάντα,	οἷον	ἡ τέχνη πρὸς τὴν ὕλην
[3, 2]	Ἀλλ' ἐπ' ἐνίων μὲν ὠνόμασται,	οἷον	ἡ ψόφησις καὶ ἡ ἄκουσις,
[3, 13]	ἡ δὲ τῶν ἁπτῶν ὑπερβολή,	οἷον	θερμῶν καὶ ψυχρῶν καὶ σκληρῶν,
[3, 7]	ὅταν δὲ ἡδὺ ἢ λυπηρόν,	οἷον	καταφᾶσα ἢ ἀποφᾶσα διώκει ἢ
[3, 1]	ὁτουοῦν ἰδίαν αἴσθησιν εἶναι τούτων,	οἷον	κινήσεως· οὕτω γὰρ ἔσται ὥσπερ
[3, 1]	ἑκάστῃ αἰσθήσει αἰσθανόμεθα κατὰ συμβεβηκός,	οἷον	κινήσεως, στάσεως, σχήματος, μεγέθους, ἀριθμοῦ·
[3, 3]	ὑπάρχει τὰ ἴδια (λέγω δ'	οἷον	κίνησις καὶ μέγεθος) {ἃ συμβέβηκε
[3, 1]	λανθάνῃ τὰ ἀκολουθοῦντα καὶ κοινά,	οἷον	κίνησις καὶ μέγεθος καὶ ἀριθμός;
[3, 7]	ὁμογενῆ κρίνει ἢ τὰ ἐναντία,	οἷον	λευκὸν καὶ μέλαν; ἔστω δὴ
[3, 2]	τὰς τοῦ ὑποκειμένου αἰσθητοῦ διαφοράς,	οἷον	λευκὸν μὲν καὶ μέλαν ὄψις,
[3, 1]	ταῦτα γὰρ πάντα {κινήσει} αἰσθανόμεθα,	οἷον	μέγεθος κινήσει (ὥστε καὶ σχῆμα·
[3, 3]	φαντασίαν ὑπάρχειν· δοκεῖ δ' οὔ,	οἷον	μύρμηκι ἢ μελίττῃ, σκώληκι δ'
[3, 2]	συμβεβηκὸς τὸ ὅτε, λέγω δ'	οἷον	νῦν λέγω ὅτι ἕτερον, οὐ
[3, 9]	ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν πράττει,	οἷον	ὁ ἀκρατής. Καὶ ὅλως δὲ
[3, 10]	ἀρχὴ καὶ τελευτὴ τὸ αὐτό-	οἷον	ὁ γιγγλυμός· ἐνταῦθα γὰρ τὸ
[3, 2]	τὸ αὐτὸ αὐταῖς· λέγω δ'	οἷον	ὁ ψόφος ὁ κατ' ἐνέργειαν
[3, 3]	πάθει ἢ νόσῳ ἢ ὕπνῳ,	οἷον	οἱ ἄνθρωποι. Περὶ μὲν οὖν
[3, 12]	ἄλλαι αἰσθήσεις δι' ἑτέρων αἰσθάνονται,	οἷον	ὄσφρησις ὄψις ἀκοή· ἁπτόμενον δέ,
[3, 6]	νοεῖν τὸ διαιρετὸν ᾗ> ἀδιαίρετον,	οἷον>	ὅταν νοῇ τὸ μῆκος (ἀδιαίρετον
[3, 13]	εἶναι ἕνεκα ἀλλὰ τοῦ εὖ,	οἷον	ὄψιν, ἐπεὶ ἐν ἀέρι καὶ
[3, 3]	γὰρ ἤτοι δύναμις ἢ ἐνέργεια,	οἷον	ὄψις καὶ ὅρασις, φαίνεται δέ
[3, 9]	ἤδη κελεύει φεύγειν ἢ διώκειν,	οἷον	πολλάκις διανοεῖται φοβερόν τι ἢ
[3, 13]	ζῴου σῶμα, φανερόν, λέγω δ'	οἷον	πύρινον ἢ ἀέρινον. ἄνευ μὲν
[3, 6]	ὁ λόγος ἐπὶ τῶν ἄλλων,	οἷον	πῶς τὸ κακὸν γνωρίζει ἢ
[3, 1]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῶν κοινῶν	οἷόν	τ' εἶναι αἰσθητήριόν τι ἴδιον,
[3, 3]	τι καὶ μηδετέρου ὑπάρχοντος τούτων,	οἷον	τὰ ἐν τοῖς ὕπνοις. Εἶτα
[3, 3]	διὰ τὸ μὴ ἔχειν νοῦν,	οἷον	τὰ θηρία, τὰ δὲ διὰ
[3, 13]	ἐστιν· ἄνευ δὲ ἁφῆς οὐδεμίαν	οἷόν	τε ἄλλην ὑπάρχειν, τοῦτο δὲ
[3, 2]	τῷ ἐνεργεῖσθαι διαιρετόν, καὶ οὐχ	οἷόν	τε ἅμα λευκὸν καὶ μέλαν
[3, 12]	ζῴῳ, καὶ φανερὸν ὅτι οὐχ	οἷόν	τε ἄνευ ἁφῆς εἶναι ζῷον,
[3, 13]	τοῦ πέρατος. ~Ὅτι δ' οὐχ	οἷόν	τε ἁπλοῦν εἶναι τὸ τοῦ
[3, 12]	ἢ ἁπλοῦν ἢ μικτόν. οὐχ	οἷόν	τε δὲ ἁπλοῦν· ἁφὴν γὰρ
[3, 12]	ὑπάρχει τοῦτο ὅθεν πεφύκασιν, οὐχ	οἷόν	τε δὲ σῶμα ἔχειν μὲν
[3, 2]	καὶ ἀριθμῷ ἀδιαίρετον. Ἢ οὐχ	οἷόν	τε; δυνάμει μὲν γὰρ τὸ
[3, 2]	αἰσθάνεται- ὅτι μὲν οὖν οὐχ	οἷόν	τε κεχωρισμένοις κρίνειν τὰ κεχωρισμένα,
[3, 13]	ἀποθνήσκειν· οὔτε γὰρ ταύτην ἔχειν	οἷόν	τε μὴ ζῷον ὄν, οὔτε
[3, 12]	ἔχειν, α οὐδὲ ἄνευ ταύτης	οἷόν	τε οὐθὲν εἶναι ζῷον, εἰ
[3, 12]	αὐτὴν ἔχειν, {οὔτε ἄνευ ταύτης	οἷόν	τε οὐθὲν εἶναι ζῷον} οὔτε
[3, 6]	οὕτω καὶ ταῦτα κεχωρισμένα συντίθεται,	οἷον	τὸ ἀσύμμετρον καὶ ἡ διάμετρος-
[3, 2]	ὄντα ἄγηται εἰς τὸν λόγον,	οἷον	τὸ ὀξὺ ἢ γλυκὺ ἢ
[3, 5]	πάντα ποιεῖν, ὡς ἕξις τις,	οἷον	τὸ φῶς· τρόπον γάρ τινα
[3, 1]	ἀλλ' ἢ κατὰ συμβεβηκὸς ᾐσθανόμεθα	(οἷον	τὸν Κλέωνος υἱὸν οὐχ ὅτι
[3, 12]	οὐ τῷ τυχόντι· ἀλλὰ τισίν,	οἷον	τῷ πορευτικῷ, ἀνάγκη ὑπάρχειν· εἰ
[3, 3]	ὧν ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ ἔχει,	οἷον	φαίνεται μὲν ὁ ἥλιος ποδιαῖος,
[3, 1]	ἡ αἴσθησις ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ,	οἷον	χολῆς ὅτι πικρὰ καὶ ξανθή
[3, 1]	εἰ δὲ πλείω τοῦ αὐτοῦ,	οἷον	χρόας καὶ ἀὴρ καὶ ὕδωρ
[3, 13]	ὑπερβολαῖς οὐ διαφθείρει τὸ ζῷον,	οἷον	χρῶμα καὶ ψόφος καὶ ὀσμή,
[3, 4]	αἰσθάνεσθαι ἐκ τοῦ σφόδρα αἰσθητοῦ,	οἷον	ψόφου ἐκ τῶν μεγάλων ψόφων,
[3, 6]	τὸν χρόνον ἅμα, τότε δ'	οἱονεὶ	μήκη· εἰ δ' ὡς ἐξ
[3, 11]	ἀτελῶν τί τὸ κινοῦν ἐστιν,	οἷς	ἁφῇ μόνον ὑπάρχει αἴσθησις, πότερον
[3, 6]	οὐκ ἔστι τὸ ψεῦδος, ἐν	οἷς	δὲ καὶ τὸ ψεῦδος καὶ
[3, 3]	πίστις (οὐκ ἐνδέχεται γὰρ δοξάζοντα	οἷς	δοκεῖ μὴ πιστεύειν) τῶν δὲ
[3, 3]	κοινῶν καὶ ἑπομένων τοῖς συμβεβηκόσιν	οἷς	ὑπάρχει τὰ ἴδια (λέγω δ'
[3, 4]	τόπον εἰδῶν, πλὴν ὅτι οὔτε	ὅλη	ἀλλ' ἡ νοητική, οὔτε ἐντελεχείᾳ
[3, 3]	ἰδίων ἀληθής ἐστιν ἢ ὅτι	ὀλίγιστον	ἔχουσα τὸ ψεῦδος. Δεύτερον δὲ
[3, 3]	γὰρ πᾶσι μέτεστι, τοῦ δὲ	ὀλίγοις	τῶν ζῴων. Ἀλλ' οὐδὲ τὸ
[3, 4]	ἄρα ἢ ἑτέρως ἔχοντι κρίνει.	Ὅλως	ἄρα ὡς χωριστὰ τὰ πράγματα
[3, 13]	ἀέρι καὶ ὕδατι, ὅπως ὁρᾷ,	ὅλως	δ' ἐπεὶ ἐν διαφανεῖ, γεῦσιν
[3, 2]	ἢ ἁλμυρόν, ἡδέα γὰρ τότε·	ὅλως	δὲ μᾶλλον τὸ μικτόν, συμφωνία,
[3, 7]	νοεῖ, ὅταν νοῇ ᾗ> ἐκεῖνα.	Ὅλως	δὲ ὁ νοῦς ἐστιν, ὁ
[3, 9]	πράττει, οἷον ὁ ἀκρατής. Καὶ	ὅλως	δὲ ὁρῶμεν ὅτι ὁ ἔχων
[3, 5]	χρόνῳ προτέρα ἐν τῷ ἑνί,	ὅλως	δὲ οὐδὲ χρόνῳ, ἀλλ' οὐχ
[3, 7]	χρόνῳ προτέρα ἐν τῷ ἑνί,	ὅλως	δὲ οὐδὲ χρόνῳ· ἔστι γὰρ
[3, 7]	ἐνταῦθα φεύγει ἢ διώκει καὶ	ὅλως	ἓν πράξει. Καὶ τὸ ἄνευ
[3, 10]	καὶ ἐντεῦθεν ἄρχεσθαι τὴν κίνησιν.	Ὅλως	μὲν οὖν, ὥσπερ εἴρηται, ᾗ
[3, 3]	αὐτὸ τούτοις βούλεται καὶ τὸ	Ὁμήρου	τοῖος γὰρ νόος ἐστίν" πάντες
[3, 3]	ἡμῖν ἐστιν, ὅταν βουλώμεθα (πρὸ	ὀμμάτων	γὰρ ἔστι τι ποιήσασθαι, ὥσπερ
[3, 7]	τὸ ἀπορεῖν πῶς τὰ μὴ	ὁμογενῆ	κρίνει ἢ τὰ ἐναντία, οἷον
[3, 4]	τὰ εἴδη. Ὅτι δ' οὐχ	ὁμοία	ἡ ἀπάθεια τοῦ αἰσθητικοῦ καὶ
[3, 3]	ἐνεργείας τῆς αἰσθήσεως, καὶ ταύτην	ὁμοίαν	ἀνάγκη εἶναι τῇ αἰσθήσει, εἴη
[3, 3]	Καὶ διὰ τὸ ἐμμένειν καὶ	ὁμοίας	εἶναι ταῖς αἰσθήσεσι, πολλὰ κατ'
[3, 3]	τοῦτο γὰρ ἐναντίον τῷ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ γνωρίζειν· δοκεῖ δὲ
[3, 7]	τετελεσμένου. Τὸ μὲν οὖν αἰσθάνεσθαι	ὅμοιον	τῷ φάναι μόνον καὶ νοεῖν·
[3, 3]	καὶ φρονεῖν τῷ ὁμοίῳ τὸ	ὅμοιον,	ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς κατ'
[3, 6]	δηλοῦται ὥσπερ ἡ στέρησις. Καὶ	ὅμοιος	ὁ λόγος ἐπὶ τῶν ἄλλων,
[3, 3]	ἐναντίον τῷ τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	γνωρίζειν· δοκεῖ δὲ καὶ ἡ
[3, 3]	αἰσθάνεσθαί τε καὶ φρονεῖν τῷ	ὁμοίῳ	τὸ ὅμοιον, ὥσπερ καὶ ἐν
[3, 6]	ἐνεργείᾳ) καὶ ἐν χρόνῳ ἀδιαιρέτῳ·	ὁμοίως	γὰρ ὁ χρόνος διαιρετὸς καὶ
[3, 2]	γλυκὺ δὲ καὶ πικρὸν γεῦσις·	ὁμοίως	δ' ἔχει τοῦτο καὶ ἐπὶ
[3, 2]	καὶ τὸ βαρύ, τὴν ἀκοήν·	ὁμοίως	δὲ καὶ ἐν χυμοῖς τὴν
[3, 3]	τι ἢ φοβερόν, εὐθὺς συμπάσχομεν,	ὁμοίως	δὲ κἂν θαρραλέον· κατὰ δὲ
[3, 9]	ὀργανικὸν πρὸς τὴν κίνησιν ταύτην.	Ὁμοίως	δὲ οὐδὲ τὸ αἰσθητικόν· πολλὰ
[3, 6]	καὶ τὸ μῆκος. Καὶ τοῦθ'	ὁμοίως	ἐν ἅπαντί ἐστι τῷ συνεχεῖ,
[3, 4]	τοιοῦτον ἀλλὰ μὴ τοῦτο, καὶ	ὁμοίως	ἔχειν, ὥσπερ τὸ αἰσθητικὸν πρὸς
[3, 4]	τότε δυνάμει πως, οὐ μὴν	ὁμοίως	καὶ πρὶν μαθεῖν ἢ εὑρεῖν·
[3, 7]	εἶναι οὐ τὸ αὐτό- κἀκεῖνα	ὁμοίως.	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ
[3, 2]	καὶ γεῦσιν, καὶ τὰ ἄλλα	ὁμοίως·	τὰ δὲ κατὰ δύναμιν λεγόμενα
[3, 12]	δὲ μὴ ἔχειν, μὴ μόνιμον	ὄν,	γενητὸν δέ- ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[3, 13]	ἔχειν οἷόν τε μὴ ζῷον	ὄν,	οὔτε ζῷον ὂν ἄλλην ἔχειν
[3, 13]	μὴ ζῷον ὄν, οὔτε ζῷον	ὂν	ἄλλην ἔχειν ἀνάγκη πλὴν ταύτην.
[3, 12]	ἔχει ψυχὴν σῶμα μὴ μόνιμον	ὂν>	ἄνευ αἰσθήσεως. ἀλλὰ μὴν εἴγε
[3, 9]	ἕν τι μόριον αὐτῆς χωριστὸν	ὂν	ἢ μεγέθει ἢ λόγῳ, ἢ
[3, 3]	μάλιστα αἴσθησίς ἐστι, καὶ τὸ	ὄνομα	ἀπὸ τοῦ φάους εἴληφεν, ὅτι
[3, 2]	μέν, ὅταν εἰλικρινῆ καὶ ἄμικτα	ὄντα	ἄγηται εἰς τὸν λόγον, οἷον
[3, 1]	δι' ἑνὸς πλείω αἰσθητὰ ἕτερα	ὄντα	ἀλλήλων τῷ γένει, ἀνάγκη τὸν
[3, 7]	ἐνδέχεται τῶν κεχωρισμένων τι νοεῖν	ὄντα	αὐτὸν μὴ κεχωρισμένον μεγέθους, ἢ
[3, 7]	τῷ ἀνάλογον καὶ τῷ ἀριθμῷ	ὄντα,	ἔχει ἑκάτερον> πρὸς ἑκάτερον ὡς
[3, 8]	πάντα· ἢ γὰρ αἰσθητὰ τὰ	ὄντα	ἢ νοητά, ἔστι δ' ἡ
[3, 10]	δὲ κινεῖται) λόγῳ μὲν ἕτερα	ὄντα,	μεγέθει δ' ἀχώριστα. Πάντα γὰρ
[3, 8]	πάλιν ὅτι ἡ ψυχὴ τὰ	ὄντα	πώς ἐστι πάντα· ἢ γὰρ
[3, 5]	τὸ φῶς ποιεῖ τὰ δυνάμει	ὄντα	χρώματα ἐνεργείᾳ χρώματα. Καὶ οὗτος
[3, 7]	οὕτω τὰ μαθηματικά, οὐ κεχωρισμένα	ὄντα>	ὡς κεχωρισμένα νοεῖ, ὅταν νοῇ
[3, 4]	ψυχὴ καὶ φρονεῖ, εἴτε χωριστοῦ	ὄντος	εἴτε μὴ χωριστοῦ κατὰ μέγεθος
[3, 7]	χρόνῳ· ἔστι γὰρ ἐξ ἐντελεχείᾳ	ὄντος	πάντα τὰ γιγνόμενα. Φαίνεται δὲ
[3, 2]	καὶ πικρά, ὡς λόγου τινὸς	ὄντος	τῆς αἰσθήσεως. Διὸ καὶ ἡδέα
[3, 7]	τὸ μὲν αἰσθητὸν ἐκ δυνάμει	ὄντος	τοῦ αἰσθητικοῦ ἐνεργείᾳ ποιοῦν· οὐ
[3, 9]	ἰᾶται, ὡς ἑτέρου τινὸς κυρίου	ὄντος	τοῦ ποιεῖν κατὰ τὴν ἐπιστήμην,
[3, 6]	τις ἤδη νοημάτων ὥσπερ ἓν	ὄντων-	καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς ἔφη ᾗ πολλῶν
[3, 3]	ἡ ψυχὴ καὶ γνωρίζει τῶν	ὄντων)	καὶ οἵ γε ἀρχαῖοι τὸ
[3, 4]	ψυχή) οὐθέν ἐστιν ἐνεργείᾳ τῶν	ὄντων	πρὶν νοεῖν· διὸ οὐδὲ μεμῖχθαι
[3, 4]	δ' ἐπὶ τῶν ἐν ἀφαιρέσει	ὄντων	τὸ εὐθὺ ὡς τὸ σιμόν·
[3, 2]	τὸ μικτόν, συμφωνία, ἢ τὸ	ὀξὺ	ἢ βαρύ, ἁφῇ δὲ τὸ
[3, 2]	εἰς τὸν λόγον, οἷον τὸ	ὀξὺ	ἢ γλυκὺ ἢ ἁλμυρόν, ἡδέα
[3, 2]	φθείρει ἕκαστον ὑπερβάλλον, καὶ τὸ	ὀξὺ	καὶ τὸ βαρύ, τὴν ἀκοήν·
[3, 3]	οὖν φαίνεσθαι ἔσται τὸ δοξάζειν	ὅπερ	αἰσθάνεται, μὴ κατὰ συμβεβηκός. Φαίνεται
[3, 3]	πότερον ἀληθὴς ἢ ψευδής. Καὶ	ὅπερ	δὴ ἐλέγομεν πρότερον, φαίνεται καὶ
[3, 5]	Χωρισθεὶς δ' ἐστὶ μόνον τοῦθ'	ὅπερ	ἐστί, καὶ τοῦτο μόνον ἀθάνατον
[3, 4]	ᾧ μηθὲν ἐνυπάρχει ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον·	ὅπερ	συμβαίνει ἐπὶ τοῦ νοῦ. Καὶ
[3, 10]	κεφαλαίῳ εἰπεῖν, τὸ κινοῦν ὀργανικῶς	ὅπου	ἀρχὴ καὶ τελευτὴ τὸ αὐτό-
[3, 1]	ἀλλ' οὐ μίαν μόνην. Ἢ	ὅπως	ἧττον λανθάνῃ τὰ ἀκολουθοῦντα καὶ
[3, 13]	ἐπεὶ ἐν ἀέρι καὶ ὕδατι,	ὅπως	ὁρᾷ, ὅλως δ' ἐπεὶ ἐν
[3, 13]	σημαίνηταί τι αὐτῷ {γλῶτταν δὲ	ὅπως	σημαίνῃ τι ἑτέρῳ}
[3, 13]	ἐπιθυμῇ καὶ κινῆται, ἀκοὴν δὲ	ὅπως	σημαίνηταί τι αὐτῷ {γλῶτταν δὲ
[3, 2]	ἢ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι ὅτι	ὁρᾷ,	ἢ ἑτέρᾳ. Ἀλλ' ἡ αὐτὴ
[3, 13]	ἐν ἀέρι καὶ ὕδατι, ὅπως	ὁρᾷ,	ὅλως δ' ἐπεὶ ἐν διαφανεῖ,
[3, 3]	ἐλέγομεν πρότερον, φαίνεται καὶ μύουσιν	ὁράματα.	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῶν ἀεὶ
[3, 13]	γένηται καὶ πληγή) καὶ ὑπὸ	ὁραμάτων	καὶ ὀσμῆς ἕτερα κινεῖται, ἃ
[3, 2]	τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαί ἐστιν	ὁρᾶν,	ὁρᾶται δὲ χρῶμα ἢ τὸ
[3, 4]	ἰσχυρῶν χρωμάτων καὶ ὀσμῶν οὔτε	ὁρᾶν	οὔτε ὀσμᾶσθαι· ἀλλ' ὁ νοῦς
[3, 1]	εἴρηται {τὸν Κλέωνος υἱὸν ἡμᾶς	ὁρᾶν}	τὰ Δ' ἀλλήλων ἴδια κατὰ
[3, 10]	ἀγαθὸν ἁπλῶς, διὰ τὸ μὴ	ὁρᾶν	τὸ μέλλον) εἴδει μὲν ἓν
[3, 6]	κατά τινος· ἀλλ' ὥσπερ τὸ	ὁρᾶν	τοῦ ἰδίου ἀληθές, εἰ δ'
[3, 2]	ἐπ' ἐνίων δ' ἀνώνυμον θάτερον·	ὅρασις	γὰρ λέγεται ἡ τῆς ὄψεως
[3, 3]	ἢ ἐνέργεια, οἷον ὄψις καὶ	ὅρασις,	φαίνεται δέ τι καὶ μηδετέρου
[3, 2]	τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαί ἐστιν ὁρᾶν,	ὁρᾶται	δὲ χρῶμα ἢ τὸ ἔχον,
[3, 9]	ὥστ' εἶχεν ἂν καὶ τὰ	ὀργανικὰ	μέρη τῆς πορείας. Ἀλλὰ μὴν
[3, 9]	ἦν, κἂν εἶχέ τι μόριον	ὀργανικὸν	πρὸς τὴν κίνησιν ταύτην. Ὁμοίως
[3, 10]	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, τὸ κινοῦν	ὀργανικῶς	ὅπου ἀρχὴ καὶ τελευτὴ τὸ
[3, 8]	ἐστιν· καὶ γὰρ ἡ χεὶρ	ὄργανόν	ἐστιν ὀργάνων, καὶ ὁ νοῦς
[3, 4]	ἢ ψυχρὸς ἢ θερμός, κἂν	ὄργανόν	τι εἴη, ὥσπερ τῷ αἰσθητικῷ·
[3, 10]	τὸ ζῷον· ᾧ δὲ κινεῖ	ὀργάνῳ	ἡ ὄρεξις, ἤδη τοῦτο σωματικόν
[3, 8]	γὰρ ἡ χεὶρ ὄργανόν ἐστιν	ὀργάνων,	καὶ ὁ νοῦς εἶδος εἰδῶν
[3, 10]	(κινεῖται γὰρ τὸ κινούμενον ᾗ	ὀρέγεται,	καὶ ἡ ὄρεξις κίνησίς τίς
[3, 9]	τῆς κινήσεως· οἱ γὰρ ἐγκρατεῖς	ὀρεγόμενοι	καὶ ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν ὧν
[3, 9]	ὀρέξεώς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ μὴ	ὀρεγόμενον	ἢ φεῦγον κινεῖται ἀλλ' ἢ
[3, 10]	τὸ ζῷον, ταύτῃ αὑτοῦ κινητικόν·	ὀρεκτικὸν	δὲ οὐκ ἄνευ φαντασίας· φαντασία
[3, 10]	δή τι τὸ κινοῦν, τὸ	ὀρεκτικόν.	Εἰ γὰρ δύο, νοῦς καὶ
[3, 10]	ἂν εἴη τὸ κινοῦν, τὸ	ὀρεκτικόν,	ᾗ ὀρεκτικόν- πρῶτον δὲ πάντων
[3, 7]	ἐνέργειαν, καὶ οὐχ ἕτερον τὸ	ὀρεκτικὸν	καὶ τὸ φευκτικόν, οὔτ' ἀλλήλων
[3, 10]	δὲ κινοῦν καὶ κινούμενον τὸ	ὀρεκτικόν	(κινεῖται γὰρ τὸ κινούμενον ᾗ
[3, 9]	ψυχῆς· πρὸς δὲ τούτοις τὸ	ὀρεκτικόν,	ὃ καὶ λόγῳ καὶ δυνάμει
[3, 10]	τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν, ᾗ	ὀρεκτικόν-	πρῶτον δὲ πάντων τὸ ὀρεκτόν·
[3, 10]	θρεπτικόν, αἰσθητικόν, νοητικόν, βουλευτικόν, ἔτι	ὀρεκτικόν·	ταῦτα γὰρ πλέον διαφέρει ἀλλήλων
[3, 10]	μὲν οὖν, ὥσπερ εἴρηται, ᾗ	ὀρεκτικὸν	τὸ ζῷον, ταύτῃ αὑτοῦ κινητικόν·
[3, 10]	Διὸ ἀεὶ κινεῖ μὲν τὸ	ὀρεκτόν,	ἀλλὰ τοῦτ' ἐστὶν ἢ τὸ
[3, 10]	ὄρεξις καὶ διάνοια πρακτική· τὸ	ὀρεκτὸν	γὰρ κι- νεῖ, καὶ διὰ
[3, 10]	ὅτι ἀρχὴ αὐτῆς ἐστι τὸ	ὀρεκτόν.	Καὶ ἡ φαντασία δὲ ὅταν
[3, 10]	ὀρεκτικόν- πρῶτον δὲ πάντων τὸ	ὀρεκτόν·	τοῦτο γὰρ κινεῖ οὐ κινούμενον,
[3, 10]	ἐπιθυμητικὸν καὶ θυμικόν. Ἐπεὶ δ'	ὀρέξεις	γίνονται ἐναντίαι ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ
[3, 10]	ὅταν κινῇ, οὐ κινεῖ ἄνευ	ὀρέξεως.	Ἓν δή τι τὸ κινοῦν,
[3, 9]	αὕτη, καὶ μετὰ φαντασίας καὶ	ὀρέξεώς	ἐστιν· οὐθὲν γὰρ μὴ ὀρεγόμενον
[3, 10]	νοῦς οὐ φαίνεται κινῶν ἄνευ	ὀρέξεως	(ἡ γὰρ βούλησις ὄρεξις, ὅταν
[3, 9]	οὐ πράττουσιν ὧν ἔχουσι τὴν	ὄρεξιν,	ἀλλ' ἀκολουθοῦσι τῷ νῷ. ~Φαίνεται
[3, 11]	σφαῖρα σφαῖραν> ἡ ὄρεξις τὴν	ὄρεξιν,	ὅταν ἀκρασία γένηται· φύσει δὲ
[3, 10]	του πᾶσα· οὗ γὰρ ἡ	ὄρεξις,	αὕτη ἀρχὴ τοῦ πρακτικοῦ νοῦ,
[3, 10]	θεωρητικοῦ τῷ τέλει. Καὶ ἡ	ὄρεξις	δ' ἕνεκά του πᾶσα· οὗ
[3, 10]	μὲν οὖν πᾶς ὀρθός ἐστιν·	ὄρεξις	δὲ καὶ φαντασία καὶ ὀρθὴ
[3, 10]	Εἰ γὰρ δύο, νοῦς καὶ	ὄρεξις,	ἐκίνουν, κατὰ κοινὸν ἄν τι
[3, 10]	γε δύο ταῦτα κινοῦντα, ἢ	ὄρεξις	ἢ νοῦς, εἴ τις τὴν
[3, 10]	ᾧ δὲ κινεῖ ὀργάνῳ ἡ	ὄρεξις,	ἤδη τοῦτο σωματικόν ἐστιν- διὸ
[3, 9]	ἡ ψυχή, ἐν ἑκάστῳ ἔσται	ὄρεξις.	Καὶ δὴ καὶ περὶ οὗ
[3, 10]	δύο ταῦτα φαίνεται τὰ κινοῦντα,	ὄρεξις	καὶ διάνοια πρακτική· τὸ ὀρεκτὸν
[3, 10]	κατὰ βούλησιν κινεῖται) ἡ δ'	ὄρεξις	κινεῖ καὶ παρὰ τὸν λογισμόν·
[3, 10]	κινούμενον ᾗ ὀρέγεται, καὶ ἡ	ὄρεξις	κίνησίς τίς ἐστιν, ἡ ἐνεργείᾳ)
[3, 11]	τὸ βουλευτικὸν οὐκ ἔχει ἡ	ὄρεξις·	νικᾷ δ' ἐνίοτε καὶ κινεῖ
[3, 10]	κινητικὰ κατὰ τόπον, νοῦς καὶ	ὄρεξις,	νοῦς δὲ ὁ ἕνεκά του
[3, 10]	ἄνευ ὀρέξεως (ἡ γὰρ βούλησις	ὄρεξις,	ὅταν δὲ κατὰ τὸν λογισμὸν
[3, 9]	ἐπιστήμης. Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ἡ	ὄρεξις	ταύτης κυρία τῆς κινήσεως· οἱ
[3, 7]	ἡ φυγὴ δὲ καὶ ἡ	ὄρεξις	ταὐτό, ἡ κατ' ἐνέργειαν, καὶ
[3, 11]	ταύτην, ὥσπερ σφαῖρα σφαῖραν> ἡ	ὄρεξις	τὴν ὄρεξιν, ὅταν ἀκρασία γένηται·
[3, 10]	τὸν λογισμόν· ἡ γὰρ ἐπιθυμία	ὄρεξίς	τίς ἐστιν. Νοῦς μὲν οὖν
[3, 10]	κινεῖ τῆς ψυχῆς, ἡ καλουμένη	ὄρεξις,	φανερόν. Τοῖς δὲ διαιροῦσι τὰ
[3, 10]	φαντασία καὶ ὀρθὴ καὶ οὐκ	ὀρθή.	Διὸ ἀεὶ κινεῖ μὲν τὸ
[3, 10]	ὄρεξις δὲ καὶ φαντασία καὶ	ὀρθὴ	καὶ οὐκ ὀρθή. Διὸ ἀεὶ
[3, 10]	ἐστιν. Νοῦς μὲν οὖν πᾶς	ὀρθός	ἐστιν· ὄρεξις δὲ καὶ φαντασία
[3, 2]	ἔλεγον ὀρθῶς, τῇ δ' οὐκ	ὀρθῶς·	διχῶς γὰρ λεγομένης τῆς αἰσθήσεως
[3, 3]	νοεῖν, ἐν ᾧ ἐστι τὸ	ὀρθῶς	καὶ τὸ μὴ ὀρθῶς, τὸ
[3, 3]	δόξα ἀληθής, τὸ δὲ μὴ	ὀρθῶς	τἀναντία τούτων- οὐδὲ τοῦτό ἐστι
[3, 2]	γεύσεως. Τῇ μὲν γὰρ ἔλεγον	ὀρθῶς,	τῇ δ' οὐκ ὀρθῶς· διχῶς
[3, 3]	τὸ ὀρθῶς καὶ τὸ μὴ	ὀρθῶς,	τὸ μὲν ὀρθῶς φρόνησις καὶ
[3, 3]	τὸ μὴ ὀρθῶς, τὸ μὲν	ὀρθῶς	φρόνησις καὶ ἐπιστήμη καὶ δόξα
[3, 3]	τοῦτον. ~Ἐπεὶ δὲ δύο διαφοραῖς	ὁρίζονται	μάλιστα τὴν ψυχήν, κινήσει τε
[3, 7]	τι, οὕτω δὲ ὡς ὁ	ὅρος,	καὶ ταῦτα, ἓν τῷ ἀνάλογον
[3, 2]	αὐτῶν. ~Ἐπεὶ δ' αἰσθανόμεθα ὅτι	ὁρῶμεν	καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ τῇ
[3, 9]	ὁ ἀκρατής. Καὶ ὅλως δὲ	ὁρῶμεν	ὅτι ὁ ἔχων τὴν ἰατρικὴν
[3, 2]	αἰσθάνεσθαι· καὶ γὰρ ὅταν μὴ	ὁρῶμεν,	τῇ ὄψει κρίνομεν καὶ τὸ
[3, 2]	ὡσαύτως. Ἔτι δὲ καὶ τὸ	ὁρῶν	ἔστιν ὡς κεχρωμάτισται· τὸ γὰρ
[3, 2]	ἔχον, εἰ ὄψεταί τις τὸ	ὁρῶν,	καὶ χρῶμα ἕξει τὸ ὁρῶν
[3, 7]	φρυκτὸν ὅτι πῦρ, τῇ κοινῇ	ὁρῶν	κινούμενον γνωρίζει ὅτι πολέμιος· ὁτὲ
[3, 7]	ψυχῇ φαντάσμασιν ἢ νοήμασιν, ὥσπερ	ὁρῶν,	λογίζεται καὶ βουλεύεται τὰ μέλλοντα
[3, 2]	ὁρῶν, καὶ χρῶμα ἕξει τὸ	ὁρῶν	πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν ὅτι οὐχ
[3, 6]	οὐκ ἀληθὲς ἀεί, οὕτως ἔχει	ὅσα	ἄνευ ὕλης. ~Τὸ δ' αὐτό
[3, 1]	αἰσθητά ἐστιν, ἣν τυγχάνομεν ἔχοντες,	ὅσα	δὲ διὰ τῶν μεταξὺ καὶ
[3, 12]	τε οὐθὲν εἶναι ζῷον} οὔτε	ὅσα	μὴ δεκτικὰ τῶν εἰδῶν ἄνευ
[3, 8]	τε ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα καὶ	ὅσα	τῶν αἰσθητῶν ἕξεις καὶ πάθη.
[3, 13]	δεκτικὸν τὸ αἰσθητήριον οὐ μόνον	ὅσαι	διαφοραὶ γῆς εἰσίν, ἀλλὰ καὶ
[3, 4]	καὶ ὀσμῶν οὔτε ὁρᾶν οὔτε	ὀσμᾶσθαι·	ἀλλ' ὁ νοῦς ὅταν τι
[3, 13]	οἷον χρῶμα καὶ ψόφος καὶ	ὀσμή,	ἀλλὰ μόνον τὰ αἰσθητήρια (ἂν
[3, 2]	καὶ ἐν ὀσφρήσει ἡ ἰσχυρὰ	ὀσμή,	καὶ γλυκεῖα καὶ πικρά, ὡς
[3, 12]	ψόφος δὲ καὶ χρῶμα καὶ	ὀσμὴ	οὐ τρέφει, οὐδὲ ποιεῖ οὔτ'
[3, 13]	πληγή) καὶ ὑπὸ ὁραμάτων καὶ	ὀσμῆς	ἕτερα κινεῖται, ἃ τῇ ἁφῇ
[3, 4]	ἐκ τῶν ἰσχυρῶν χρωμάτων καὶ	ὀσμῶν	οὔτε ὁρᾶν οὔτε ὀσμᾶσθαι· ἀλλ'
[3, 13]	ἁπάντων. καὶ διὰ τοῦτο τοῖς	ὀστοῖς	καὶ ταῖς θριξὶ καὶ τοῖς
[3, 2]	λαμπρὸν ἢ ζοφερόν, καὶ ἐν	ὀσφρήσει	ἡ ἰσχυρὰ ὀσμή, καὶ γλυκεῖα
[3, 1]	(λέγω δὲ ταύτας ὄψιν, ἀκοήν,	ὄσφρησιν,	γεῦσιν, ἁφήν) ἐκ τῶνδε πιστεύσειεν
[3, 1]	δ' ἀκοὴ ἀέρος, ἡ δ'	ὄσφρησις	θατέρου τούτων) τὸ δὲ πῦρ
[3, 12]	αἰσθήσεις δι' ἑτέρων αἰσθάνονται, οἷον	ὄσφρησις	ὄψις ἀκοή· ἁπτόμενον δέ, εἰ
[3, 1]	αἰσθητήριόν τι ἡμῖν ἐκλείπειν, καὶ	ὅσων	μὲν αὐτῶν ἁπτόμενοι αἰσθανόμεθα, τῇ
[3, 12]	ἅπασι τοῖς ζῶσιν· οὔτε γὰρ	ὅσων	τὸ σῶμα ἁπλοῦν ἐνδέχεται αὐτὴν
[3, 11]	σφαῖραν> ἡ ὄρεξις τὴν ὄρεξιν,	ὅταν	ἀκρασία γένηται· φύσει δὲ ἀεὶ
[3, 1]	ᾗ αὐταί, ἀλλ' ᾗ μία,	ὅταν	ἅμα γένηται ἡ αἴσθησις ἐπὶ
[3, 3]	τὸ πάθος ἐφ' ἡμῖν ἐστιν,	ὅταν	βουλώμεθα (πρὸ ὀμμάτων γὰρ ἔστι
[3, 2]	ἔχον ψόφον οὐκ ἀεὶ ψοφεῖ,	ὅταν	δ' ἐνεργῇ τὸ δυνάμενον ἀκούειν
[3, 4]	ἄνευ σώματος, ὁ δὲ χωριστός.	Ὅταν	δ' οὕτως ἕκαστα γένηται ὡς
[3, 7]	τὰ φαντάσματα οἷον αἰσθήματα ὑπάρχει,	ὅταν	δὲ ἀγαθὸν ἢ κακὸν φήσῃ
[3, 7]	τῷ φάναι μόνον καὶ νοεῖν·	ὅταν	δὲ ἡδὺ ἢ λυπηρόν, οἷον
[3, 10]	ὀρέξεως (ἡ γὰρ βούλησις ὄρεξις,	ὅταν	δὲ κατὰ τὸν λογισμὸν κινῆται,
[3, 4]	κατ' ἐνέργειαν (τοῦτο δὲ συμβαίνει	ὅταν	δύνηται ἐνεργεῖν δι' αὑτοῦ) ἔστι
[3, 2]	αἰσθήσεως. Διὸ καὶ ἡδέα μέν,	ὅταν	εἰλικρινῆ καὶ ἄμικτα ὄντα ἄγηται
[3, 7]	μέλλοντα πρὸς τὰ παρόντα· καὶ	ὅταν	εἴπῃ ὡς ἐκεῖ τὸ ἡδὺ
[3, 4]	ἡ κεκλασμένη ἔχει πρὸς αὑτὴν	ὅταν	ἐκταθῇ, τὸ σαρκὶ εἶναι κρίνει.
[3, 3]	πλείους ψευδεῖς. Ἔπειτα οὐδὲ λέγομεν,	ὅταν	ἐνεργῶμεν ἀκριβῶς περὶ τὸ αἰσθητόν,
[3, 7]	φευκτόν, καὶ ἐκτὸς τῆς αἰσθήσεως,	ὅταν	ἐπὶ τῶν φαντασμάτων ᾖ, κινεῖται·
[3, 9]	διώκοντός τί ἐστιν. Ἀλλ' οὐδ'	ὅταν	θεωρῇ τι τοιοῦτον, ἤδη κελεύει
[3, 10]	ὀρεκτόν. Καὶ ἡ φαντασία δὲ	ὅταν	κινῇ, οὐ κινεῖ ἄνευ ὀρέξεως.
[3, 3]	ψεύδεσθαι ἢ ἀληθεύειν. Ἔτι δὲ	ὅταν	μὲν δοξάσωμεν δεινόν τι ἢ
[3, 3]	τοῦτο ἡμῖν ἄνθρωπος, ἀλλὰ μᾶλλον	ὅταν	μὴ ἐναργῶς αἰσθανώμεθα πότερον ἀληθὴς
[3, 2]	τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι· καὶ γὰρ	ὅταν	μὴ ὁρῶμεν, τῇ ὄψει κρίνομεν
[3, 7]	κεχωρισμένα ὄντα> ὡς κεχωρισμένα νοεῖ,	ὅταν	νοῇ ᾗ> ἐκεῖνα. Ὅλως δὲ
[3, 6]	τὸ διαιρετὸν ᾗ> ἀδιαίρετον, οἷον>	ὅταν	νοῇ τὸ μῆκος (ἀδιαίρετον γὰρ
[3, 10]	ἐναντίαι ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ συμβαίνει	ὅταν	ὁ λόγος καὶ αἱ ἐπιθυμίαι
[3, 3]	εἶεν ἂν ψευδεῖς, καὶ μάλιστα	ὅταν	πόρρω τὸ αἰσθητὸν ᾖ. Εἰ
[3, 1]	ἀμφοῖν ἔχοντες τυγχάνομεν αἴσθησιν, ᾗ	ὅταν	συμπέσωσιν ἅμα γνωρίζομεν. Εἰ δὲ
[3, 8]	οὐθὲν ἂν μάθοι οὐδὲ ξυνείη,	ὅταν	τε θεωρῇ, ἀνάγκη ἅμα φάντασμά
[3, 4]	οὔτε ὀσμᾶσθαι· ἀλλ' ὁ νοῦς	ὅταν	τι νοήσῃ σφόδρα νοητόν, οὐχ
[3, 11]	κινεῖ ὁτὲ μὲν αὕτη ἐκείνην,	ὁτὲ	δ' ἐκείνη ταύτην, ὥσπερ σφαῖρα
[3, 5]	ἀλλ' οὐχ ὁτὲ μὲν νοεῖ	ὁτὲ	δ' οὐ νοεῖ. Χωρισθεὶς δ'
[3, 7]	ὁρῶν κινούμενον γνωρίζει ὅτι πολέμιος·	ὁτὲ	δὲ τοῖς ἐν τῇ ψυχῇ
[3, 11]	νικᾷ δ' ἐνίοτε καὶ κινεῖ	ὁτὲ	μὲν αὕτη ἐκείνην, ὁτὲ δ'
[3, 5]	δὲ οὐδὲ χρόνῳ, ἀλλ' οὐχ	ὁτὲ	μὲν νοεῖ ὁτὲ δ' οὐ
[3, 2]	καὶ τὸ κακόν, οὕτω καὶ	ὅτε	θάτερον λέγει ὅτι ἕτερον καὶ
[3, 3]	καὶ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς ἐγένετο	ὅτε	λάθοι μεταπεσὸν τὸ πρᾶγμα. Οὔτ'
[3, 2]	θάτερον (οὐ κατὰ συμβεβηκὸς τὸ	ὅτε,	λέγω δ' οἷον νῦν λέγω
[3, 3]	εἰσὶν αἴσθησις, δόξα, ἐπιστήμη, νοῦς.	Ότι	μὲν οὖν οὐκ ἔστιν αἴσθησις,
[3, 13]	ζῷον· ἄνευ γὰρ ἁφῆς δέδεικται	ὅτι	ἀδύνατον εἶναι ζῷον. διὸ ἡ
[3, 1]	ἓν αἰσθάνεται αἴσθησις) ὥστε δῆλον	ὅτι	ἀδύνατον ὁτουοῦν ἰδίαν αἴσθησιν εἶναι
[3, 1]	τὰ κοινὰ ὑπάρχει, δῆλον ποιεῖ	ὅτι	ἄλλο τι ἕκαστον αὐτῶν. ~Ἐπεὶ
[3, 1]	τὸ γλυκὺ αἰσθανόμεθα· τοῦτο δ'	ὅτι	ἀμφοῖν ἔχοντες τυγχάνομεν αἴσθησιν, ᾗ
[3, 1]	δὴ ἑτέρας γε τὸ εἰπεῖν	ὅτι	ἄμφω ἕν) διὸ καὶ ἀπατᾶται,
[3, 13]	φθείρει, ἀλλὰ καὶ τὸ ζῷον,	ὅτι	ἀνάγκη μόνην ἔχειν ταύτην. τὰς
[3, 13]	τῶν στοιχείων οὐδενός. φανερὸν τοίνυν	ὅτι	ἀνάγκη μόνης ταύτης στερισκόμενα τῆς
[3, 3]	ὄνομα ἀπὸ τοῦ φάους εἴληφεν,	ὅτι	ἄνευ φωτὸς οὐκ ἔστιν ἰδεῖν.
[3, 10]	διὰ τοῦτο ἡ διάνοια κινεῖ,	ὅτι	ἀρχὴ αὐτῆς ἐστι τὸ ὀρεκτόν.
[3, 13]	διὰ τοῦτο οὐδεμίαν ἔχει αἴσθησιν,	ὅτι	γῆς ἐστιν· ἄνευ δὲ ἁφῆς
[3, 13]	τοῖς τοιούτοις μορίοις οὐκ αἰσθανόμεθα,	ὅτι	γῆς ἐστιν, καὶ τὰ φυτὰ
[3, 2]	κεχωρισμένοις κρίνειν τὰ κεχωρισμένα, δῆλον·	ὅτι	δ' οὐδ' ἐν κεχωρισμένῳ χρόνῳ,
[3, 1]		~(Ὅτι	δ' οὐκ ἔστιν αἴσθησις ἑτέρα
[3, 3]	ἄνευ ταύτης οὐκ ἔστιν ὑπόληψις.	Ὅτι	δ' οὐκ ἔστιν ἡ αὐτὴ
[3, 13]	σημεῖον διεδίδοτο μέχρι τοῦ πέρατος.	~Ὅτι	δ' οὐχ οἷόν τε ἁπλοῦν
[3, 4]	ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει τὰ εἴδη.	Ὅτι	δ' οὐχ ὁμοία ἡ ἀπάθεια
[3, 11]	ἕκαστον (ἡ μὲν γὰρ λέγει	ὅτι	δεῖ τὸν τοιοῦτον τὸ τοιόνδε
[3, 2]	ἕκαστον κρίνομεν, τινὶ καὶ αἰσθανόμεθα	ὅτι	διαφέρει. Ἀνάγκη δὴ αἰσθήσει· αἰσθητὰ
[3, 4]	κατὰ κοινόν τι διῄρηται πρότερον,	ὅτι	δυνάμει πώς ἐστι τὰ νοητὰ
[3, 4]	φύσιν μηδεμίαν ἀλλ' ἢ ταύτην,	ὅτι	δυνατός. Ὁ ἄρα καλούμενος τῆς
[3, 9]	οὐ πηρώματά ἐστιν (σημεῖον δ'	ὅτι	ἐστὶ γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν ἔχει
[3, 2]	σὺ αἴσθοιο, δῆλον ἂν εἴη	ὅτι	ἕτερα ἀλλήλων, δεῖ δὲ τὸ
[3, 2]	δεῖ δὲ τὸ ἓν λέγειν	ὅτι	ἕτερον· ἕτερον γὰρ τὸ γλυκὺ
[3, 2]	οὕτω καὶ ὅτε θάτερον λέγει	ὅτι	ἕτερον καὶ θάτερον (οὐ κατὰ
[3, 2]	λέγω δ' οἷον νῦν λέγω	ὅτι	ἕτερον, οὐ μέντοι ὅτι νῦν
[3, 2]	Ὥσπερ γὰρ τὸ αὐτὸ λέγει	ὅτι	ἕτερον τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ
[3, 2]	Οὔτε δὴ κεχωρισμένοις ἐνδέχεται κρίνειν	ὅτι	ἕτερον τὸ γλυκὺ τοῦ λευκοῦ,
[3, 2]	αἰσθητὰ γάρ ἐστιν. καὶ δῆλον	ὅτι	ἡ σὰρξ οὐκ ἔστι τὸ
[3, 8]	τὰ λεχθέντα συγκεφαλαιώσαντες, εἴπωμεν πάλιν	ὅτι	ἡ ψυχὴ τὰ ὄντα πώς
[3, 6]	λευκὸς Κλέων ἐστίν, ἀλλὰ καὶ	ὅτι	ἦν ἢ ἔσται. Τὸ δὲ
[3, 1]	(οἷον τὸν Κλέωνος υἱὸν οὐχ	ὅτι	Κλέωνος υἱός, ἀλλ' ὅτι λευκός,
[3, 6]	μόνον τὸ ψεῦδος ἢ ἀληθὲς	ὅτι	λευκὸς Κλέων ἐστίν, ἀλλὰ καὶ
[3, 1]	οὐχ ὅτι Κλέωνος υἱός, ἀλλ'	ὅτι	λευκός, τούτῳ δὲ συμβέβηκεν υἱῷ
[3, 3]	καὶ ἐνταῦθα ἤδη ἐνδέχετα διαψεύδεσθαι·	ὅτι	μὲν γὰρ λευκόν, οὐ ψεύδεται,
[3, 10]	τὸ ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως ἔχειν.	Ὅτι	μὲν οὖν ἡ τοιαύτη δύναμις
[3, 3]	τῶν ἐναντίων ἡ αὐτὴ εἶναι)	ὅτι	μὲν οὖν οὐ ταὐτόν ἐστι
[3, 9]	ζῷον τὴν πορευτικὴν κίνησιν, σκεπτέον.	Ὅτι	μὲν οὖν οὐχ ἡ θρεπτικὴ
[3, 2]	οὕτω καὶ νοεῖ καὶ αἰσθάνεται-	ὅτι	μὲν οὖν οὐχ οἷόν τε
[3, 12]	οὕτω καὶ ἐπ' ἀλλοιώσεως, πλὴν	ὅτι	μένοντος ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ
[3, 2]	οὕτω λέγει, καὶ νῦν καὶ	ὅτι	νῦν) ἅμα ἄρα. Ὥστε ἀχώριστον
[3, 2]	λέγω ὅτι ἕτερον, οὐ μέντοι	ὅτι	νῦν ἕτερον, ἀλλ' οὕτω λέγει,
[3, 9]	ἀκρατής. Καὶ ὅλως δὲ ὁρῶμεν	ὅτι	ὁ ἔχων τὴν ἰατρικὴν οὐκ
[3, 3]	μὲν ἰδίων ἀληθής ἐστιν ἢ	ὅτι	ὀλίγιστον ἔχουσα τὸ ψεῦδος. Δεύτερον
[3, 2]	ἀνάγκη ἢ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι	ὅτι	ὁρᾷ, ἢ ἑτέρᾳ. Ἀλλ' ἡ
[3, 2]	ἕκαστον αὐτῶν. ~Ἐπεὶ δ' αἰσθανόμεθα	ὅτι	ὁρῶμεν καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ
[3, 3]	λόγος δ' οὔ. Φανερὸν τοίνυν	ὅτι	οὐδὲ δόξα μετ' αἰσθήσεως, οὐδὲ
[3, 4]	ψυχὴν εἶναι τόπον εἰδῶν, πλὴν	ὅτι	οὔτε ὅλη ἀλλ' ἡ νοητική,
[3, 2]	τὸ ὁρῶν πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν	ὅτι	οὐχ ἓν τὸ τῇ ὄψει
[3, 12]	ἀναγκαῖαι τῷ ζῴῳ, καὶ φανερὸν	ὅτι	οὐχ οἷόν τε ἄνευ ἁφῆς
[3, 12]	θρεπτικὴν ψυχὴν ἀνάγκη πᾶν ἔχειν	ὅτι	περ ἂν ζῇ καὶ ψυχὴν
[3, 1]	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, οἷον χολῆς	ὅτι	πικρὰ καὶ ξανθή (οὐ γὰρ
[3, 7]	τῇ κοινῇ ὁρῶν κινούμενον γνωρίζει	ὅτι	πολέμιος· ὁτὲ δὲ τοῖς ἐν
[3, 7]	κινεῖται· οἷον, αἰσθανόμενος τὸν φρυκτὸν	ὅτι	πῦρ, τῇ κοινῇ ὁρῶν κινούμενον
[3, 11]	τοῦ δόξαν μὴ δοκεῖν ἔχειν,	ὅτι	τὴν ἐκ συλλογισμοῦ οὐκ ἔχει,
[3, 11]	τὸ τοιόνδε πράττειν, ἡ δὲ	ὅτι	τόδε τοιόνδε, κἀγὼ δὲ τοιόσδε)
[3, 5]	καὶ ἀΐδιον (οὐ μνημονεύομεν δέ,	ὅτι	τοῦτο μὲν ἀπαθές, ὁ δὲ
[3, 3]	ἐνεργῶμεν ἀκριβῶς περὶ τὸ αἰσθητόν,	ὅτι	φαίνεται τοῦτο ἡμῖν ἄνθρωπος, ἀλλὰ
[3, 1]	αἴσθησις) ὥστε δῆλον ὅτι ἀδύνατον	ὁτουοῦν	ἰδίαν αἴσθησιν εἶναι τούτων, οἷον
[3, 3]	αἰσθήσεως ἡ συμπλοκὴ φαντασία ἔσται·	οὐ	γὰρ δὴ ἐκ τῆς δόξης
[3, 1]	χολῆς ὅτι πικρὰ καὶ ξανθή	(οὐ	γὰρ δὴ ἑτέρας γε τὸ
[3, 6]	τῷ ἡμίσει τί ἐνόει ἑκατέρῳ·	οὐ	γὰρ ἔστιν, ἂν μὴ διαιρεθῇ,
[3, 8]	εἶναι. Αὐτὰ μὲν δὴ οὔ·	οὐ	γὰρ ὁ λίθος ἐν τῇ
[3, 7]	ὄντος τοῦ αἰσθητικοῦ ἐνεργείᾳ ποιοῦν·	οὐ	γὰρ πάσχει οὐδ' ἀλλοιοῦται. Διὸ
[3, 3]	αἰσθήσεως καὶ διανοίας, αὕτη τε	οὐ	γίγνεται ἄνευ αἰσθήσεως, καὶ ἄνευ
[3, 13]	μὲν ἄλλα αἰσθητὰ ταῖς ὑπερβολαῖς	οὐ	διαφθείρει τὸ ζῷον, οἷον χρῶμα
[3, 4]	αἰσθήσεως. Ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις	οὐ	δύναται αἰσθάνεσθαι ἐκ τοῦ σφόδρα
[3, 12]	δέ, εἰ μὴ ἕξει αἴσθησιν,	οὐ	δυνήσεται τὰ μὲν φεύγειν τὰ
[3, 2]	ἀλλ' οἱ πρότερον φυσιολόγοι τοῦτο	οὐ	καλῶς ἔλεγον, οὐθὲν οἰόμενοι οὔτε
[3, 1]	κοινῶν ἤδη ἔχομεν αἴσθησιν κοινήν,	οὐ	κατὰ συμβεβηκός· οὐκ ἄρ' ἐστὶν
[3, 2]	λέγει ὅτι ἕτερον καὶ θάτερον	(οὐ	κατὰ συμβεβηκὸς τὸ ὅτε, λέγω
[3, 9]	διανοεῖται φοβερόν τι ἢ ἡδύ,	οὐ	κελεύει δὲ φοβεῖσθαι, ἡ δὲ
[3, 7]	τὸ κοῖλον- οὕτω τὰ μαθηματικά,	οὐ	κεχωρισμένα ὄντα> ὡς κεχωρισμένα νοεῖ,
[3, 10]	ἡ φαντασία δὲ ὅταν κινῇ,	οὐ	κινεῖ ἄνευ ὀρέξεως. Ἓν δή
[3, 9]	διανοίας φεύγειν τι ἢ διώκειν	οὐ	κινεῖται, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν
[3, 11]	ἤδη κινεῖσθαι. Τὸ δ' ἐπιστημονικὸν	οὐ	κινεῖται, ἀλλὰ μένει. Ἐπεὶ δ'
[3, 10]	τὸ ὀρεκτόν· τοῦτο γὰρ κινεῖ	οὐ	κινούμενον, τῷ νοηθῆναι ἢ φαντασθῆναι-
[3, 12]	δ' οὐδέτερον· ἡ μὲν γὰρ	οὐ	μᾶλλον νοήσει, τῷ δ' οὐθὲν
[3, 2]	οἷον νῦν λέγω ὅτι ἕτερον,	οὐ	μέντοι ὅτι νῦν ἕτερον, ἀλλ'
[3, 4]	μὲν καὶ τότε δυνάμει πως,	οὐ	μὴν ὁμοίως καὶ πρὶν μαθεῖν
[3, 1]	ἕνεκα πλείους ἔχομεν αἰσθήσεις, ἀλλ'	οὐ	μίαν μόνην. Ἢ ὅπως ἧττον
[3, 5]	τοῦτο μόνον ἀθάνατον καὶ ἀΐδιον	(οὐ	μνημονεύομεν δέ, ὅτι τοῦτο μὲν
[3, 9]	γάρ τινα ἄπειρα φαίνεται, καὶ	οὐ	μόνον ἅ τινες λέγουσι διορίζοντες,
[3, 12]	ὑπάρχειν· εἰ γὰρ μέλλει σώζεσθαι,	οὐ	μόνον δεῖ ἁπτόμενον αἰσθάνεσθαι ἀλλὰ
[3, 13]	μεσότης, καὶ δεκτικὸν τὸ αἰσθητήριον	οὐ	μόνον ὅσαι διαφοραὶ γῆς εἰσίν,
[3, 13]	διὸ ἡ τῶν ἁπτῶν ὑπερβολὴ	οὐ	μόνον τὸ αἰσθητήριον φθείρει, ἀλλὰ
[3, 6]	πάντα. Ἀλλ' οὖν ἔστι γε	οὐ	μόνον τὸ ψεῦδος ἢ ἀληθὲς
[3, 5]	ὁτὲ μὲν νοεῖ ὁτὲ δ'	οὐ	νοεῖ. Χωρισθεὶς δ' ἐστὶ μόνον
[3, 10]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις	οὐ	νόησις οὐδὲ λογισμὸς ἔστιν, ἀλλὰ
[3, 10]	ἀγαθὸν ἢ τὸ φαινόμενον ἀγαθόν·	οὐ	πᾶν δέ, ἀλλὰ τὸ πρακτὸν
[3, 6]	ψευδὴς πᾶσα· ὁ δὲ νοῦς	οὐ	πᾶς, ἀλλ' ὁ τοῦ τί
[3, 9]	τοιαῦτα τῶν ζῴων τέλεια καὶ	οὐ	πηρώματά ἐστιν (σημεῖον δ' ὅτι
[3, 9]	γὰρ ἐγκρατεῖς ὀρεγόμενοι καὶ ἐπιθυμοῦντες	οὐ	πράττουσιν ὧν ἔχουσι τὴν ὄρεξιν,
[3, 2]	λεχθέν, ἐπὶ δὲ τῶν ἑτέρων	οὐ	συμβαίνει. Ἀλλ' ἐκεῖνοι ἁπλῶς ἔλεγον
[3, 3]	αὐτὴ εἶναι) ὅτι μὲν οὖν	οὐ	ταὐτόν ἐστι τὸ αἰσθάνεσθαι καὶ
[3, 9]	ποιεῖν κατὰ τὴν ἐπιστήμην, ἀλλ'	οὐ	τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'
[3, 6]	τί ἦν εἶναι ἀληθής, καὶ	οὐ	τὶ κατά τινος· ἀλλ' ὥσπερ
[3, 2]	καὶ μία, τὸ δ' εἶναι	οὐ	τὸ αὐτὸ αὐταῖς· λέγω δ'
[3, 7]	καὶ ἕν, τὸ δ' εἶναι	οὐ	τὸ αὐτό- κἀκεῖνα ὁμοίως. Ὁ
[3, 13]	ἔχει τὸ ζῷον, ὥσπερ εἴρηται,	οὐ	τοῦ εἶναι ἕνεκα ἀλλὰ τοῦ
[3, 12]	δὲ καὶ χρῶμα καὶ ὀσμὴ	οὐ	τρέφει, οὐδὲ ποιεῖ οὔτ' αὔξησιν
[3, 12]	ἕνεκα καὶ γένει ζῴων ἤδη	οὐ	τῷ τυχόντι· ἀλλὰ τισίν, οἷον
[3, 10]	νῦν δὲ ὁ μὲν νοῦς	οὐ	φαίνεται κινῶν ἄνευ ὀρέξεως (ἡ
[3, 6]	τούτοις τι ἀδιαίρετον, ἀλλ' ἴσως	οὐ	χωριστόν, ὃ ποιεῖ ἕνα τὸν
[3, 3]	διαψεύδεσθαι· ὅτι μὲν γὰρ λευκόν,	οὐ	ψεύδεται, εἰ δὲ τοῦτο τὸ
[3, 2]	ἀδιαίρετον τἀναντία, τῷ δ' εἶναι	οὔ,	ἀλλὰ τῷ ἐνεργεῖσθαι διαιρετόν, καὶ
[3, 3]	μὲν ἀεὶ πάρεστι, φαντασία δ'	οὔ.	Εἰ δὲ τῇ ἐνεργείᾳ τὸ
[3, 3]	μύρμηκι ἢ μελίττῃ, σκώληκι δ'	οὔ.	Εἶτα αἱ μὲν ἀληθεῖς ἀεί,
[3, 11]	ἐνδέχεται φαντασίαν ὑπάρχειν τούτοις, ἢ	οὔ,	καὶ ἐπιθυμίαν. Φαίνεται γὰρ λύπη
[3, 7]	τὸ σιμὸν ᾗ μὲν σιμὸν	οὔ,	κεχωρισμένως δὲ ᾗ κοῖλον {εἴ
[3, 3]	θηρίοις φαντασίαν ὑπάρχειν· δοκεῖ δ'	οὔ,	οἷον μύρμηκι ἢ μελίττῃ, σκώληκι
[3, 8]	εἴδη εἶναι. Αὐτὰ μὲν δὴ	οὔ·	οὐ γὰρ ὁ λίθος ἐν
[3, 7]	αὐτὸν μὴ κεχωρισμένον μεγέθους, ἢ	οὔ,	σκεπτέον ὕστερον. ~Νῦν δέ, περὶ
[3, 11]	μὲν ἠρεμοῦσα μᾶλλον, ἡ δ'	οὔ.	~Τὴν μὲν οὖν θρεπτικὴν ψυχὴν
[3, 3]	φαντασία μὲν ὑπάρχει, λόγος δ'	οὔ.	Φανερὸν τοίνυν ὅτι οὐδὲ δόξα
[3, 12]	σχήματος καὶ χρώματος, μέχρι περ	οὗ	ἂν ᾖ εἷς. ἐπὶ δὲ
[3, 10]	ὄρεξις δ' ἕνεκά του πᾶσα·	οὗ	γὰρ ἡ ὄρεξις, αὕτη ἀρχὴ
[3, 1]	ἄν τις. Εἰ γὰρ παντὸς	οὗ	ἐστὶν αἴσθησις ἁφὴ καὶ νῦν
[3, 3]	δόξα, ἀλλ' ἐκείνου, εἴπερ ἔστιν,	οὗ	καὶ ἡ αἴσθησις· λέγω δ'
[3, 9]	ὄρεξις. Καὶ δὴ καὶ περὶ	οὗ	νῦν ὁ λόγος ἐνέστηκε, τί
[3, 7]	ἐνεργείᾳ ποιοῦν· οὐ γὰρ πάσχει	οὐδ'	ἀλλοιοῦται. Διὸ ἄλλο εἶδος τοῦτο
[3, 4]	ψόφου ἐκ τῶν μεγάλων ψόφων,	οὐδ'	ἐκ τῶν ἰσχυρῶν χρωμάτων καὶ
[3, 2]	τὰ κεχωρισμένα, δῆλον· ὅτι δ'	οὐδ'	ἐν κεχωρισμένῳ χρόνῳ, ἐντεῦθεν. Ὥσπερ
[3, 9]	οὐ τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ μὴν	οὐδ'	ἡ ὄρεξις ταύτης κυρία τῆς
[3, 9]	ἢ διώκοντός τί ἐστιν. Ἀλλ'	οὐδ'	ὅταν θεωρῇ τι τοιοῦτον, ἤδη
[3, 1]	ἅμα γνωρίζομεν. Εἰ δὲ μή,	οὐδαμῶς	ἂν ἀλλ' ἢ κατὰ συμβεβηκὸς
[3, 1]	συμβεβηκός· οὐκ ἄρ' ἐστὶν ἰδία·	οὐδαμῶς	γὰρ ἂν ᾐσθανόμεθα ἀλλ' ἢ
[3, 12]	ὄν, γενητὸν δέ- ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	ἀγένητον· διὰ τί γὰρ οὐχ
[3, 12]	ζῷον ἀναγκαῖον αἴσθησιν ἔχειν, α	οὐδὲ	ἄνευ ταύτης οἷόν τε οὐθὲν
[3, 13]	ἂν εἴη σῶμα τοῦ ζῴου.	οὐδὲ	δὴ γήϊνον. πάντων γὰρ ἡ
[3, 3]	ὅτι οὐδὲ δόξα μετ' αἰσθήσεως,	οὐδὲ	δι' αἰσθήσεως, οὐδὲ συμπλοκὴ δόξης
[3, 3]	δ' οὔ. Φανερὸν τοίνυν ὅτι	οὐδὲ	δόξα μετ' αἰσθήσεως, οὐδὲ δι'
[3, 9]	γὰρ θεωρητικὸς οὐθὲν θεωρεῖ πρακτόν,	οὐδὲ	λέγει περὶ φευκτοῦ καὶ διωκτοῦ
[3, 3]	γίνονται αἱ πλείους ψευδεῖς. Ἔπειτα	οὐδὲ	λέγομεν, ὅταν ἐνεργῶμεν ἀκριβῶς περὶ
[3, 10]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις οὐ νόησις	οὐδὲ	λογισμὸς ἔστιν, ἀλλὰ φαντασία. Ἄμφω
[3, 4]	τῶν ὄντων πρὶν νοεῖν· διὸ	οὐδὲ	μεμῖχθαι εὔλογον αὐτὸν τῷ σώματι·
[3, 8]	αἰσθανόμενος μηθὲν οὐθὲν ἂν μάθοι	οὐδὲ	ξυνείη, ὅταν τε θεωρῇ, ἀνάγκη
[3, 12]	χρῶμα καὶ ὀσμὴ οὐ τρέφει,	οὐδὲ	ποιεῖ οὔτ' αὔξησιν οὔτε φθίσιν·
[3, 8]	σθησις εἶδος αἰσθητῶν. Ἐπεὶ δὲ	οὐδὲ	πρᾶγμα οὐθὲν ἔστι παρὰ τὰ
[3, 3]	μετ' αἰσθήσεως, οὐδὲ δι' αἰσθήσεως,	οὐδὲ	συμπλοκὴ δόξης καὶ αἰσθήσεως, φαντασία
[3, 2]	λευκὸν καὶ μέλαν εἶναι, ὥστ'	οὐδὲ	τὰ εἴδη πάσχειν αὐτῶν, εἰ
[3, 8]	τοῦ μὴ φαντάσματα εἶναι; ἢ	οὐδὲ	ταῦτα φαντάσματα, ἀλλ' οὐκ ἄνευ
[3, 9]	τὴν κίνησιν ταύτην. Ὁμοίως δὲ	οὐδὲ	τὸ αἰσθητικόν· πολλὰ γὰρ ἔστι
[3, 9]	μέρη τῆς πορείας. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	τὸ λογιστικὸν καὶ ὁ καλούμενος
[3, 3]	δὲ ὀλίγοις τῶν ζῴων. Ἀλλ'	οὐδὲ	τὸ νοεῖν, ἐν ᾧ ἐστι
[3, 3]	δὲ μὴ ὀρθῶς τἀναντία τούτων-	οὐδὲ	τοῦτό ἐστι ταὐτὸ τῷ αἰσθάνεσθαι·
[3, 3]	καὶ μύουσιν ὁράματα. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	τῶν ἀεὶ ἀληθευουσῶν οὐδεμία ἔσται,
[3, 1]	ἂν ἐκλείποι αἴσθησις. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	τῶν κοινῶν οἷόν τ' εἶναι
[3, 5]	ἐν τῷ ἑνί, ὅλως δὲ	οὐδὲ	χρόνῳ, ἀλλ' οὐχ ὁτὲ μὲν
[3, 7]	ἐν τῷ ἑνί, ὅλως δὲ	οὐδὲ	χρόνῳ· ἔστι γὰρ ἐξ ἐντελεχείᾳ
[3, 2]	οὔτε μέλαν εἶναι ἄνευ ὄψεως,	οὐδὲ	χυμὸν ἄνευ γεύσεως. Τῇ μὲν
[3, 1]	μηθενός ἐστι τῶν ἐνταῦθα σωμάτων,	οὐδεμία	ἂν ἐκλείποι αἴσθησις. Ἀλλὰ μὴν
[3, 3]	μὴν οὐδὲ τῶν ἀεὶ ἀληθευουσῶν	οὐδεμία	ἔσται, οἷον ἐπιστήμη ἢ νοῦς·
[3, 13]	ἀέρινον. ἄνευ μὲν γὰρ ἁφῆς	οὐδεμίαν	ἐνδέχεται ἄλλην αἴσθησιν ἔχειν (τὸ
[3, 13]	καὶ τὰ φυτὰ διὰ τοῦτο	οὐδεμίαν	ἔχει αἴσθησιν, ὅτι γῆς ἐστιν·
[3, 13]	γῆς ἐστιν· ἄνευ δὲ ἁφῆς	οὐδεμίαν	οἷόν τε ἄλλην ὑπάρχειν, τοῦτο
[3, 12]	ἐκινήθη, ἕως ἔβαψεν· λίθος δὲ	οὐδέν,	ἀλλ' ὕδωρ μέχρι πόρρω· ὁ
[3, 4]	νοητὰ ὁ νοῦς, ἀλλ' ἐντελεχείᾳ	οὐδέν,	πρὶν ἂν νοῇ· δυνάμει δ'
[3, 3]	δ' ἐνδέχεται καὶ ψευδῶς, καὶ	οὐδενὶ	ὑπάρχει ᾧ μὴ καὶ λόγος·
[3, 13]	γῆς οὔτε ἄλλου τῶν στοιχείων	οὐδενός.	φανερὸν τοίνυν ὅτι ἀνάγκη μόνης
[3, 7]	ἀποφήσῃ, φεύγει ἢ διώκει· διὸ	οὐδέποτε	νοεῖ ἄνευ φαντάσματος ἡ ψυχή.
[3, 12]	ἢ τῷ σώματι, νῦν δ'	οὐδέτερον·	ἡ μὲν γὰρ οὐ μᾶλλον
[3, 9]	λέγει περὶ φευκτοῦ καὶ διωκτοῦ	οὐθέν,	ἀεὶ δὲ ἡ κίνησις ἢ
[3, 13]	ὥστε τῶν μὲν τοιούτων στοιχείων	οὐθὲν	ἂν εἴη σῶμα τοῦ ζῴου.
[3, 8]	τοῦτο οὔτε μὴ αἰσθανόμενος μηθὲν	οὐθὲν	ἂν μάθοι οὐδὲ ξυνείη, ὅταν
[3, 12]	οὐθὲν ἔσται μᾶλλον δι' ἐκεῖνο)	οὐθὲν	ἄρα ἔχει ψυχὴν σῶμα μὴ
[3, 1]	ἢ οὐθενὸς ἢ κοινὸν πάντων	(οὐθὲν	γὰρ ἄνευ θερμότητος αἰσθητικόν) γῆ
[3, 9]	μετὰ φαντασίας καὶ ὀρέξεώς ἐστιν·	οὐθὲν	γὰρ μὴ ὀρεγόμενον ἢ φεῦγον
[3, 12]	οὐδὲ ἄνευ ταύτης οἷόν τε	οὐθὲν	εἶναι ζῷον, εἰ μηθὲν μάτην
[3, 12]	{οὔτε ἄνευ ταύτης οἷόν τε	οὐθὲν	εἶναι ζῷον} οὔτε ὅσα μὴ
[3, 12]	οὐ μᾶλλον νοήσει, τῷ δ'	οὐθὲν	ἔσται μᾶλλον δι' ἐκεῖνο) οὐθὲν
[3, 8]	αἰσθητῶν. Ἐπεὶ δὲ οὐδὲ πρᾶγμα	οὐθὲν	ἔστι παρὰ τὰ μεγέθη, ὡς
[3, 4]	διανοεῖται καὶ ὑπολαμβάνει ἡ ψυχή)	οὐθέν	ἐστιν ἐνεργείᾳ τῶν ὄντων πρὶν
[3, 4]	ὥσπερ τῷ αἰσθητικῷ· νῦν δ'	οὐθὲν	ἔστιν. Καὶ εὖ δὴ οἱ
[3, 9]	κινῶν· ὁ μὲν γὰρ θεωρητικὸς	οὐθὲν	θεωρεῖ πρακτόν, οὐδὲ λέγει περὶ
[3, 6]	διχῶς, ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ,	οὐθὲν	κωλύει νοεῖν τὸ διαιρετὸν ᾗ>
[3, 5]	νοῦς φθαρτός) καὶ ἄνευ τούτου	οὐθὲν	νοεῖ. ~Ἡ μὲν οὖν τῶν
[3, 2]	φυσιολόγοι τοῦτο οὐ καλῶς ἔλεγον,	οὐθὲν	οἰόμενοι οὔτε λευκὸν οὔτε μέλαν
[3, 3]	μὴ πιστεύειν) τῶν δὲ θηρίων	οὐθενὶ	ὑπάρχει πίστις, φαντασία δὲ πολλοῖς.
[3, 1]	θερμότητος αἰσθητικόν) γῆ δὲ ἢ	οὐθενός,	ἢ ἐν τῇ ἁφῇ μάλιστα
[3, 1]	τούτων) τὸ δὲ πῦρ ἢ	οὐθενὸς	ἢ κοινὸν πάντων (οὐθὲν γὰρ
[3, 2]	ἀκούειν, καὶ τὸ ἔχον ψόφον	οὐκ	ἀεὶ ψοφεῖ, ὅταν δ' ἐνεργῇ
[3, 13]	θριξὶ καὶ τοῖς τοιούτοις μορίοις	οὐκ	αἰσθανόμεθα, ὅτι γῆς ἐστιν, καὶ
[3, 6]	ἄνθρωπος τὸ λευκὸν ἢ μή,	οὐκ	ἀληθὲς ἀεί, οὕτως ἔχει ὅσα
[3, 3]	διά τε ταῦτα καὶ διότι	οὐκ	ἄλλου τινὸς ἔσται ἡ δόξα,
[3, 12]	φθείροιτο ἂν καὶ εἰς τέλος	οὐκ	ἂν ἔλθοι, ὅ ἐστι φύσεως
[3, 12]	φυομένοις καὶ φθίνουσιν· αἴσθησιν δ'	οὐκ	ἀναγκαῖον ἐν ἅπασι τοῖς ζῶσιν·
[3, 2]	τὰ δὲ κατὰ δύναμιν λεγόμενα	οὐκ	ἀνάγκη· ἀλλ' οἱ πρότερον φυσιολόγοι
[3, 2]	ἐν τῷ πάσχοντι ἐγγίνεται· διὸ	οὐκ	ἀνάγκη τὸ κινοῦν κινεῖσθαι. Ἡ
[3, 3]	κίνησίς τις δοκεῖ εἶναι καὶ	οὐκ	ἄνευ αἰσθήσεως γίνεσθαι ἀλλ' αἰσθανομένοις
[3, 4]	μᾶλλον· τὸ μὲν γὰρ αἰσθητικὸν	οὐκ	ἄνευ σώματος, ὁ δὲ χωριστός.
[3, 4]	ἔχοντι κρίνει· ἡ γὰρ σὰρξ	οὐκ	ἄνευ τῆς ὕλης, ἀλλ' ὥσπερ
[3, 10]	ταύτῃ αὑτοῦ κινητικόν· ὀρεκτικὸν δὲ	οὐκ	ἄνευ φαντασίας· φαντασία δὲ πᾶσα
[3, 8]	ἢ οὐδὲ ταῦτα φαντάσματα, ἀλλ'	οὐκ	ἄνευ φαντασμάτων. ~Ἐπεὶ δὲ ἡ
[3, 1]	αἴσθησιν κοινήν, οὐ κατὰ συμβεβηκός·	οὐκ	ἄρ' ἐστὶν ἰδία· οὐδαμῶς γὰρ
[3, 2]	πάθησις ἐν τῷ πάσχοντι ἀλλ'	οὐκ	ἐν τῷ ποιοῦντι, οὕτω καὶ
[3, 3]	ἀλλὰ δόξῃ μὲν ἕπεται πίστις	(οὐκ	ἐνδέχεται γὰρ δοξάζοντα οἷς δοκεῖ
[3, 4]	καὶ ἐφ' ἑτέρων πολλῶν, ἀλλ'	οὐκ	ἐπὶ πάντων· ἐπ' ἐνίων γὰρ
[3, 2]	καὶ δῆλον ὅτι ἡ σὰρξ	οὐκ	ἔστι τὸ ἔσχατον αἰσθητήριον· ἀνάγκη
[3, 6]	νόησις ἐν τούτοις περὶ ἃ	οὐκ	ἔστι τὸ ψεῦδος, ἐν οἷς
[3, 3]	ἐπιστήμη, νοῦς. Ότι μὲν οὖν	οὐκ	ἔστιν αἴσθησις, δῆλον ἐκ τῶνδε.
[3, 1]	~(Ὅτι δ'	οὐκ	ἔστιν αἴσθησις ἑτέρα παρὰ τὰς
[3, 3]	οὐκ ἔστιν ὑπόληψις. Ὅτι δ'	οὐκ	ἔστιν ἡ αὐτὴ {νόησις} καὶ
[3, 3]	φάους εἴληφεν, ὅτι ἄνευ φωτὸς	οὐκ	ἔστιν ἰδεῖν. Καὶ διὰ τὸ
[3, 13]	ὑπάρχειν, τοῦτο δὲ τὸ αἰσθητήριον	οὐκ	ἔστιν οὔτε γῆς οὔτε ἄλλου
[3, 3]	ἄνευ αἰσθήσεως, καὶ ἄνευ ταύτης	οὐκ	ἔστιν ὑπόληψις. Ὅτι δ' οὐκ
[3, 3]	τιθέμενοι καὶ εἰδωλοποιοῦντες) δοξάζειν δ'	οὐκ	ἐφ' ἡμῖν· ἀνάγκη γὰρ ἢ
[3, 11]	ἔχειν, ὅτι τὴν ἐκ συλλογισμοῦ	οὐκ	ἔχει, αὕτη δὲ κινεῖ· διὸ
[3, 11]	δὲ κινεῖ· διὸ τὸ βουλευτικὸν	οὐκ	ἔχει ἡ ὄρεξις· νικᾷ δ'
[3, 9]	ὅτι ὁ ἔχων τὴν ἰατρικὴν	οὐκ	ἰᾶται, ὡς ἑτέρου τινὸς κυρίου
[3, 10]	καὶ φαντασία καὶ ὀρθὴ καὶ	οὐκ	ὀρθή. Διὸ ἀεὶ κινεῖ μὲν
[3, 2]	γὰρ ἔλεγον ὀρθῶς, τῇ δ'	οὐκ	ὀρθῶς· διχῶς γὰρ λεγομένης τῆς
[3, 12]	τὸ μὲν πρῶτον κινοῦν ὠθεῖ	οὐκ	ὠθούμενον, τὸ δ' ἔσχατον μόνον
[3, 12]	τὸ δ' ἔσχατον μόνον ὠθεῖται	οὐκ	ὦσαν, τὸ δὲ μέσον ἄμφω,
[3, 6]	διαιρετὸς καὶ ἀδιαίρετος τῷ μήκει.	Οὔκουν	ἔστιν εἰπεῖν ἐν τῷ ἡμίσει
[3, 2]	καὶ ἀδιαίρετος> καὶ διαιρετή. μὲν	οὖν	ἀδιαίρετον, ἓν τὸ κρῖνόν ἐστι
[3, 7]	ἡ τοῦ τετελεσμένου. Τὸ μὲν	οὖν	αἰσθάνεσθαι ὅμοιον τῷ φάναι μόνον
[3, 2]	λύει ἢ φθείρει. Ἑκάστη μὲν	οὖν	αἴσθησις τοῦ ὑποκειμένου αἰσθητοῦ ἐστίν,
[3, 11]	ἀορίστως δ' ἔνεστιν. Ἡ μὲν	οὖν	αἰσθητικὴ φαντασία, ὥσπερ εἴρηται, καὶ
[3, 4]	τόδε ἐν τῷδε. Τῷ μὲν	οὖν	αἰσθητικῷ τὸ θερμὸν καὶ τὸ
[3, 2]	καὶ τὸ λευκὸν ἑτέρως. Ἆρ'	οὖν	ἅμα μὲν ἀριθμῷ ἀδιαίρετον καὶ
[3, 12]	θρεπτικοῦ αἴσθησιν εἶναι· αὗται μὲν	οὖν	ἀναγκαῖαι τῷ ζῴῳ, καὶ φανερὸν
[3, 2]	χρῆται σημείῳ ἅμα· ᾗ μὲν	οὖν	δὶς χρῆται τῷ πέρατι, δύο
[3, 7]	Β τὸ λευκόν. Τὰ μὲν	οὖν	εἴδη τὸ νοητικὸν ἐν τοῖς
[3, 6]	καὶ διαίρεσιν φάναι πάντα. Ἀλλ'	οὖν	ἔστι γε οὐ μόνον τὸ
[3, 8]	δὲ τοῦτο, δεῖ ζητεῖν. Τέμνεται	οὖν	ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ αἴσθησις
[3, 10]	καὶ ἄλλως ἔχειν. Ὅτι μὲν	οὖν	ἡ τοιαύτη δύναμις κινεῖ τῆς
[3, 9]	καὶ ἀκίνητα διὰ τέλους. Εἰ	οὖν	ἡ φύσις μήτε ποιεῖ μάτην
[3, 3]	εἶναι μείζων τῆς οἰκουμένης· συμβαίνει	οὖν	ἤτοι ἀποβεβληκέναι τὴν ἑαυτοῦ ἀληθῆ
[3, 12]	ἡ δ' οὔ. ~Τὴν μὲν	οὖν	θρεπτικὴν ψυχὴν ἀνάγκη πᾶν ἔχειν
[3, 10]	λογιστικὴ ἢ αἰσθητική. Ταύτης μὲν	οὖν	καὶ τὰ ἄλλα ζῷα μετέχει.
[3, 3]	πόρρω τὸ αἰσθητὸν ᾖ. Εἰ	οὖν	μηθὲν ἄλλο ἔχει τὰ εἰρημένα
[3, 3]	ἡ αὐτὴ εἶναι) ὅτι μὲν	οὖν	οὐ ταὐτόν ἐστι τὸ αἰσθάνεσθαι
[3, 3]	δόξα, ἐπιστήμη, νοῦς. Ότι μὲν	οὖν	οὐκ ἔστιν αἴσθησις, δῆλον ἐκ
[3, 9]	πορευτικὴν κίνησιν, σκεπτέον. Ὅτι μὲν	οὖν	οὐχ ἡ θρεπτικὴ δύναμις, δῆλον·
[3, 2]	νοεῖ καὶ αἰσθάνεται- ὅτι μὲν	οὖν	οὐχ οἷόν τε κεχωρισμένοις κρίνειν
[3, 12]	ἔσται τῶν ἕνεκά του. εἰ	οὖν	πᾶν σῶμα πορευτικόν, μὴ ἔχον
[3, 10]	ὄρεξίς τίς ἐστιν. Νοῦς μὲν	οὖν	πᾶς ὀρθός ἐστιν· ὄρεξις δὲ
[3, 2]	ἓν καὶ ἅμα. Περὶ μὲν	οὖν	τῆς ἀρχῆς ᾗ φαμὲν τὸ
[3, 2]	τὸ κινοῦν κινεῖσθαι. Ἡ μὲν	οὖν	τοῦ ψοφητικοῦ ἐνέργειά ἐστι ψόφος
[3, 6]	τούτου οὐθὲν νοεῖ. ~Ἡ μὲν	οὖν	τῶν ἀδιαιρέτων νόησις ἐν τούτοις
[3, 3]	δὲ τῆς τοῦ λευκοῦ. Τὸ	οὖν	φαίνεσθαι ἔσται τὸ δοξάζειν ὅπερ
[3, 3]	οἷον οἱ ἄνθρωποι. Περὶ μὲν	οὖν	φαντασίας, τί ἐστι καὶ διὰ
[3, 10]	ἄρχεσθαι τὴν κίνησιν. Ὅλως μὲν	οὖν,	ὥσπερ εἴρηται, ᾗ ὀρεκτικὸν τὸ
[3, 5]	καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμιγής, τῇ	οὐσίᾳ	ὢν ἐνέργεια· ἀεὶ γὰρ τιμιώτερον
[3, 7]	τὸ ὀρεκτικὸν καὶ τὸ φευκτικόν,	οὔτ'	ἀλλήλων οὔτε τοῦ αἰσθητικοῦ· ἀλλὰ
[3, 3]	ὅτε λάθοι μεταπεσὸν τὸ πρᾶγμα.	Οὔτ'	ἄρα ἕν τι τούτων ἐστὶν
[3, 12]	ὀσμὴ οὐ τρέφει, οὐδὲ ποιεῖ	οὔτ'	αὔξησιν οὔτε φθίσιν· ὥστε καὶ
[3, 3]	ἄρα ἕν τι τούτων ἐστὶν	οὔτ'	ἐκ τούτων ἡ φαντασία. Ἀλλ'
[3, 13]	αἰσθητήριον οὐκ ἔστιν οὔτε γῆς	οὔτε	ἄλλου τῶν στοιχείων οὐδενός. φανερὸν
[3, 3]	εἴη ἂν αὕτη ἡ κίνησις	οὔτε	ἄνευ αἰσθήσεως ἐνδεχομένη οὔτε μὴ
[3, 12]	σῶμα ἁπλοῦν ἐνδέχεται αὐτὴν ἔχειν,	{οὔτε	ἄνευ ταύτης οἷόν τε οὐθὲν
[3, 12]	ἀναγκαῖον ἐν ἅπασι τοῖς ζῶσιν·	οὔτε	γὰρ ὅσων τὸ σῶμα ἁπλοῦν
[3, 13]	τῆς αἰσθήσεως τὰ ζῷα ἀποθνήσκειν·	οὔτε	γὰρ ταύτην ἔχειν οἷόν τε
[3, 13]	δὲ τὸ αἰσθητήριον οὐκ ἔστιν	οὔτε	γῆς οὔτε ἄλλου τῶν στοιχείων
[3, 2]	ἁπτόμενον αὐτὸ κρίνειν τὸ κρῖνον.	Οὔτε	δὴ κεχωρισμένοις ἐνδέχεται κρίνειν ὅτι
[3, 4]	οὔτε ὅλη ἀλλ' ἡ νοητική,	οὔτε	ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει τὰ εἴδη.
[3, 13]	οἷόν τε μὴ ζῷον ὄν,	οὔτε	ζῷον ὂν ἄλλην ἔχειν ἀνάγκη
[3, 2]	οὐ καλῶς ἔλεγον, οὐθὲν οἰόμενοι	οὔτε	λευκὸν οὔτε μέλαν εἶναι ἄνευ
[3, 2]	ἔλεγον, οὐθὲν οἰόμενοι οὔτε λευκὸν	οὔτε	μέλαν εἶναι ἄνευ ὄψεως, οὐδὲ
[3, 3]	κίνησις οὔτε ἄνευ αἰσθήσεως ἐνδεχομένη	οὔτε	μὴ αἰσθανομένοις ὑπάρχειν, καὶ πολλὰ
[3, 8]	καὶ πάθη. Καὶ διὰ τοῦτο	οὔτε	μὴ αἰσθανόμενος μηθὲν οὐθὲν ἂν
[3, 4]	εἶναι τόπον εἰδῶν, πλὴν ὅτι	οὔτε	ὅλη ἀλλ' ἡ νοητική, οὔτε
[3, 4]	τῶν ἰσχυρῶν χρωμάτων καὶ ὀσμῶν	οὔτε	ὁρᾶν οὔτε ὀσμᾶσθαι· ἀλλ' ὁ
[3, 12]	οἷόν τε οὐθὲν εἶναι ζῷον}	οὔτε	ὅσα μὴ δεκτικὰ τῶν εἰδῶν
[3, 4]	χρωμάτων καὶ ὀσμῶν οὔτε ὁρᾶν	οὔτε	ὀσμᾶσθαι· ἀλλ' ὁ νοῦς ὅταν
[3, 7]	καὶ τὸ φευκτικόν, οὔτ' ἀλλήλων	οὔτε	τοῦ αἰσθητικοῦ· ἀλλὰ τὸ εἶναι
[3, 12]	τρέφει, οὐδὲ ποιεῖ οὔτ' αὔξησιν	οὔτε	φθίσιν· ὥστε καὶ τὴν γεῦσιν
[3, 9]	ζῴοις, καὶ τὸ αἰσθητικόν, ὃ	οὔτε	ὡς ἄλογον οὔτε ὡς λόγον
[3, 9]	αἰσθητικόν, ὃ οὔτε ὡς ἄλογον	οὔτε	ὡς λόγον ἔχον θείη ἄν
[3, 3]	γὰρ νόος ἐστίν" πάντες γὰρ	οὗτοι	τὸ νοεῖν σωματικὸν ὥσπερ τὸ
[3, 5]	ὄντα χρώματα ἐνεργείᾳ χρώματα. Καὶ	οὗτος	ὁ νοῦς χωριστὸς καὶ ἀπαθὴς
[3, 12]	λείου ἐστὶν εἷς· διὸ πάλιν	οὗτος	τὴν ὄψιν κινεῖ, ὥσπερ ἂν
[3, 1]	αἴσθησιν εἶναι τούτων, οἷον κινήσεως·	οὕτω	γὰρ ἔσται ὥσπερ νῦν τῇ
[3, 4]	καὶ ὕδωρ καὶ ὕδατι εἶναι	(οὕτω	δὲ καὶ ἐφ' ἑτέρων πολλῶν,
[3, 7]	ὧδε. Ἔστι γὰρ ἕν τι,	οὕτω	δὲ ὡς ὁ ὅρος, καὶ
[3, 12]	ἄμφω, πολλὰ δὲ τὰ μέσα,	οὕτω	καὶ ἐπ' ἀλλοιώσεως, πλὴν ὅτι
[3, 2]	ἀλλ' οὐκ ἐν τῷ ποιοῦντι,	οὕτω	καὶ ἡ τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια
[3, 2]	τὸ αὐτό· ὥστε ὡς λέγει,	οὕτω	καὶ νοεῖ καὶ αἰσθάνεται- ὅτι
[3, 2]	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν,	οὕτω	καὶ ὅτε θάτερον λέγει ὅτι
[3, 4]	χωριστὰ τὰ πράγματα τῆς ὕλης,	οὕτω	καὶ τὰ περὶ τὸν νοῦν.
[3, 6]	ἐβλάστησαν" ἔπειτα συντίθεσθαι τῇ φιλίᾳ,	οὕτω	καὶ ταῦτα κεχωρισμένα συντίθεται, οἷον
[3, 2]	μέντοι ὅτι νῦν ἕτερον, ἀλλ'	οὕτω	λέγει, καὶ νῦν καὶ ὅτι
[3, 2]	ἅμα φθείρεσθαι καὶ σώζεσθαι τὴν	οὕτω	λεγομένην ἀκοὴν καὶ ψόφον, καὶ
[3, 2]	ἑνί τινι ἄμφω δῆλα εἶναι-	οὕτω	μὲν γὰρ κἂν εἰ τοῦ
[3, 3]	δὲ ὑπόληψις, περὶ φαντασίας διορίσαντας	οὕτω	περὶ θατέρου λεκτέον. Εἰ δή
[3, 7]	ἐνόει ἐν ᾗ τὸ κοῖλον-	οὕτω	τὰ μαθηματικά, οὐ κεχωρισμένα ὄντα>
[3, 4]	τὸ αἰσθητικὸν πρὸς τὰ αἰσθητά,	οὕτω	τὸν νοῦν πρὸς τὰ νοητά.
[3, 6]	καὶ πᾶσα διαίρεσις, καὶ τὸ	οὕτως	ἀδιαίρετον, δηλοῦται ὥσπερ ἡ στέρησις.
[3, 4]	ὁ δὲ χωριστός. Ὅταν δ'	οὕτως	ἕκαστα γένηται ὡς ὁ ἐπιστήμων
[3, 7]	τὰ ΓΑ ἑνὶ εἴη ὑπάρχοντα,	οὕτως	ἕξει, ὥσπερ καὶ τὰ ΔΒ,
[3, 4]	ἐπιστήμη ἡ θεωρητικὴ καὶ τὸ	οὕτως	ἐπιστητὸν τὸ αὐτό ἐστιν (τοῦ
[3, 6]	ἢ μή, οὐκ ἀληθὲς ἀεί,	οὕτως	ἔχει ὅσα ἄνευ ὕλης. ~Τὸ
[3, 1]	γὰρ ἂν ᾐσθανόμεθα ἀλλ' ἢ	οὕτως	ὥσπερ εἴρηται {τὸν Κλέωνος υἱὸν
[3, 4]	πρὶν ἂν νοῇ· δυνάμει δ'	οὕτως	ὥσπερ ἐν γραμματείῳ ᾧ μηθὲν
[3, 1]	ἀέρι καὶ ὕδατι, ἔχει δ'	οὕτως	ὥστ' εἰ μὲν δι' ἑνὸς
[3, 2]	ἁπλῶς ἔλεγον περὶ τῶν λεγομένων	οὐχ	ἁπλῶς. Εἰ δ' ἡ φωνὴ
[3, 2]	ἕν ἐστι {καὶ ἔστιν ὡς	οὐχ	ἓν τὸ αὐτό} λόγος δ'
[3, 2]	ὁρῶν πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν ὅτι	οὐχ	ἓν τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι·
[3, 12]	τε δὲ ἁπλοῦν· ἁφὴν γὰρ	οὐχ	ἕξει, ἔστι δὲ ἀνάγκη ταύτην
[3, 12]	οὐδὲ ἀγένητον· διὰ τί γὰρ	οὐχ	ἕξει; ἢ γὰρ τῇ ψυχῇ
[3, 7]	ταὐτό, ἡ κατ' ἐνέργειαν, καὶ	οὐχ	ἕτερον τὸ ὀρεκτικὸν καὶ τὸ
[3, 9]	κίνησιν, σκεπτέον. Ὅτι μὲν οὖν	οὐχ	ἡ θρεπτικὴ δύναμις, δῆλον· ἀεί
[3, 11]	δὴ αὕτη κινεῖ ἡ δόξα,	οὐχ	ἡ καθόλου, ἢ ἄμφω, ἀλλ'
[3, 1]	κατὰ συμβεβηκὸς αἰσθάνονται αἱ αἰσθήσεις,	οὐχ	ᾗ αὐταί, ἀλλ' ᾗ μία,
[3, 6]	ψυχῆς. Κατὰ συμβεβηκὸς δέ, καὶ	οὐχ	ᾗ ἐκεῖνα, διαιρετὰ ὃ νοεῖ
[3, 4]	ὅταν τι νοήσῃ σφόδρα νοητόν,	οὐχ	ἧττον νοεῖ τὰ ὑποδεέστερα, ἀλλὰ
[3, 2]	ἀλλὰ τῷ ἐνεργεῖσθαι διαιρετόν, καὶ	οὐχ	οἷόν τε ἅμα λευκὸν καὶ
[3, 12]	τῷ ζῴῳ, καὶ φανερὸν ὅτι	οὐχ	οἷόν τε ἄνευ ἁφῆς εἶναι
[3, 13]	μέχρι τοῦ πέρατος. ~Ὅτι δ'	οὐχ	οἷόν τε ἁπλοῦν εἶναι τὸ
[3, 12]	εἶναι ἢ ἁπλοῦν ἢ μικτόν.	οὐχ	οἷόν τε δὲ ἁπλοῦν· ἁφὴν
[3, 12]	μονίμοις ὑπάρχει τοῦτο ὅθεν πεφύκασιν,	οὐχ	οἷόν τε δὲ σῶμα ἔχειν
[3, 2]	δὲ καὶ ἀριθμῷ ἀδιαίρετον. Ἢ	οὐχ	οἷόν τε; δυνάμει μὲν γὰρ
[3, 2]	καὶ αἰσθάνεται- ὅτι μὲν οὖν	οὐχ	οἷόν τε κεχωρισμένοις κρίνειν τὰ
[3, 4]	δυνάμει τὰ εἴδη. Ὅτι δ'	οὐχ	ὁμοία ἡ ἀπάθεια τοῦ αἰσθητικοῦ
[3, 5]	ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ, ἀλλ'	οὐχ	ὁτὲ μὲν νοεῖ ὁτὲ δ'
[3, 1]	ᾐσθανόμεθα (οἷον τὸν Κλέωνος υἱὸν	οὐχ	ὅτι Κλέωνος υἱός, ἀλλ' ὅτι
[3, 4]	τῶν νοητῶν. Ὥστ' ἐκείνοις μὲν	οὐχ	ὑπάρξει νοῦς (ἄνευ γὰρ ὕλης
[3, 2]	σκότος καὶ τὸ φῶς, ἀλλ'	οὐχ	ὡσαύτως. Ἔτι δὲ καὶ τὸ
[3, 1]	ἀσπάλαξ ὑπὸ τὸ δέρμα ἔχουσα	ὀφθαλμούς)	ὥστ' εἰ μή τι ἕτερον
[3, 2]	ἀπορίαν· εἰ γὰρ τὸ τῇ	ὄψει	αἰσθάνεσθαί ἐστιν ὁρᾶν, ὁρᾶται δὲ
[3, 2]	ὅτι οὐχ ἓν τὸ τῇ	ὄψει	αἰσθάνεσθαι· καὶ γὰρ ὅταν μὴ
[3, 2]	καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ τῇ	ὄψει	αἰσθάνεσθαι ὅτι ὁρᾷ, ἢ ἑτέρᾳ.
[3, 2]	γὰρ ὅταν μὴ ὁρῶμεν, τῇ	ὄψει	κρίνομεν καὶ τὸ σκότος καὶ
[3, 1]	γὰρ ἔσται ὥσπερ νῦν τῇ	ὄψει	τὸ γλυκὺ αἰσθανόμεθα· τοῦτο δ'
[3, 2]	χρῶμα ἢ τὸ ἔχον, εἰ	ὄψεταί	τις τὸ ὁρῶν, καὶ χρῶμα
[3, 2]	καὶ ἑτέρα εἴη ἡ τῆς	ὄψεως	αἴσθησις, ἢ εἰς ἄπειρον εἶσιν
[3, 2]	ὅρασις γὰρ λέγεται ἡ τῆς	ὄψεως	ἐνέργεια, ἡ δὲ τοῦ χρώματος
[3, 2]	Ἀλλ' ἡ αὐτὴ ἔσται τῆς	ὄψεως	καὶ τοῦ ὑποκειμένου χρώματος, ὥστε
[3, 2]	λευκὸν οὔτε μέλαν εἶναι ἄνευ	ὄψεως,	οὐδὲ χυμὸν ἄνευ γεύσεως. Τῇ
[3, 1]	τὰς πέντε (λέγω δὲ ταύτας	ὄψιν,	ἀκοήν, ὄσφρησιν, γεῦσιν, ἁφήν) ἐκ
[3, 12]	περὶ ἀνακλάσεως βέλτιον ἢ τὴν	ὄψιν	ἐξιοῦσαν ἀνακλᾶσθαι τὸν ἀέρα πάσχειν
[3, 13]	ἕνεκα ἀλλὰ τοῦ εὖ, οἷον	ὄψιν,	ἐπεὶ ἐν ἀέρι καὶ ὕδατι,
[3, 12]	εἷς· διὸ πάλιν οὗτος τὴν	ὄψιν	κινεῖ, ὥσπερ ἂν εἰ τὸ
[3, 2]	γεῦσιν, καὶ ἐν χρώμασι τὴν	ὄψιν	τὸ σφόδρα λαμπρὸν ἢ ζοφερόν,
[3, 12]	δι' ἑτέρων αἰσθάνονται, οἷον ὄσφρησις	ὄψις	ἀκοή· ἁπτόμενον δέ, εἰ μὴ
[3, 2]	οἷον λευκὸν μὲν καὶ μέλαν	ὄψις,	γλυκὺ δὲ καὶ πικρὸν γεῦσις·
[3, 3]	ἤτοι δύναμις ἢ ἐνέργεια, οἷον	ὄψις	καὶ ὅρασις, φαίνεται δέ τι
[3, 3]	ἐνέργειαν γιγνομένη. Ἐπεὶ δ' ἡ	ὄψις	μάλιστα αἴσθησίς ἐστι, καὶ τὸ
[3, 1]	ἀριθμός; εἰ γὰρ ἦν ἡ	ὄψις	μόνη, καὶ αὕτη λευκοῦ, ἐλάνθανεν