Livre, chapitres
[3, 1]	ἕν) διὸ καὶ ἀπατᾶται, καὶ	ἐὰν	ᾖ ξανθόν, χολὴν οἴεται εἶναι.
[3, 10]	διαιροῦσι τὰ μέρη τῆς ψυχῆς,	ἐὰν	κατὰ τὰς δυνάμεις διαιρῶσι καὶ
[3, 12]	κινεῖται καὶ ποιεῖ καὶ πάσχει,	ἐὰν	μένῃ καὶ εἷς ᾖ. διὸ
[3, 6]	ἔστιν ἐναντίον {τῶν αἰτίων} αὐτὸ	ἑαυτὸ	γινώσκει καὶ ἐνέργειά ἐστι καὶ
[3, 3]	συμβαίνει οὖν ἤτοι ἀποβεβληκέναι τὴν	ἑαυτοῦ	ἀληθῆ δόξαν, ἣν εἶχε, σωζομένου
[3, 12]	τις, μέχρι τούτου ἐκινήθη, ἕως	ἔβαψεν·	λίθος δὲ οὐδέν, ἀλλ' ὕδωρ
[3, 6]	ᾗ πολλῶν μὲν κόρσαι ἀναύχενες	ἐβλάστησαν"	ἔπειτα συντίθεσθαι τῇ φιλίᾳ, οὕτω
[3, 2]	κινητικοῦ ἐνέργεια ἐν τῷ πάσχοντι	ἐγγίνεται·	διὸ οὐκ ἀνάγκη τὸ κινοῦν
[3, 3]	εἶναι καὶ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς	ἐγένετο	ὅτε λάθοι μεταπεσὸν τὸ πρᾶγμα.
[3, 9]	κυρία τῆς κινήσεως· οἱ γὰρ	ἐγκρατεῖς	ὀρεγόμενοι καὶ ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν
[3, 9]	καὶ ἐκπνοῆς, καὶ ὕπνου καὶ	ἐγρηγόρσεως,	ὕστερον ἐπισκεπτέον· ἔχει γὰρ καὶ
[3, 2]	γὰρ κἂν εἰ τοῦ μὲν	ἐγὼ	τοῦ δὲ σὺ αἴσθοιο, δῆλον
[3, 3]	κατ' ἀρχὰς λόγοις διωρίσαμεν (καίτοι	ἔδει	ἅμα καὶ περὶ τοῦ ἠπατῆσθαι
[3, 1]	λευκοῦ, ἐλάνθανεν ἂν μᾶλλον κἂν	ἐδόκει	ταὐτὸν εἶναι πάντα διὰ τὸ
[3, 2]	ἀδιαίρετον, καὶ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ.	Εἰ	γὰρ γλυκύ, ὡδὶ κινεῖ τὴν
[3, 10]	τι τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν.	Εἰ	γὰρ δύο, νοῦς καὶ ὄρεξις,
[3, 1]	κίνησις καὶ μέγεθος καὶ ἀριθμός;	εἰ	γὰρ ἦν ἡ ὄψις μόνη,
[3, 12]	οἷον τῷ πορευτικῷ, ἀνάγκη ὑπάρχειν·	εἰ	γὰρ μέλλει σώζεσθαι, οὐ μόνον
[3, 1]	ἐκ τῶνδε πιστεύσειεν ἄν τις.	Εἰ	γὰρ παντὸς οὗ ἐστὶν αἴσθησις
[3, 2]	τοῦτο ποιητέον. Ἔχει δ' ἀπορίαν·	εἰ	γὰρ τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαί
[3, 6]	τὸ ὁρᾶν τοῦ ἰδίου ἀληθές,	εἰ	δ' ἄνθρωπος τὸ λευκὸν ἢ
[3, 2]	περὶ τῶν λεγομένων οὐχ ἁπλῶς.	Εἰ	δ' ἡ φωνὴ συμφωνία τίς
[3, 6]	ἅμα, τότε δ' οἱονεὶ μήκη·	εἰ	δ' ὡς ἐξ ἀμφοῖν, καὶ
[3, 1]	ᾗ ὅταν συμπέσωσιν ἅμα γνωρίζομεν.	Εἰ	δὲ μή, οὐδαμῶς ἂν ἀλλ'
[3, 1]	ἀὴρ καὶ ψόφου καὶ χρόας)	εἰ	δὲ πλείω τοῦ αὐτοῦ, οἷον
[3, 11]	γὰρ λύπη καὶ ἡδονὴ ἐνοῦσα,	εἰ	δὲ ταῦτα, καὶ ἐπιθυμίαν ἀνάγκη.
[3, 3]	ἀεὶ πάρεστι, φαντασία δ' οὔ.	Εἰ	δὲ τῇ ἐνεργείᾳ τὸ αὐτό,
[3, 6]	γνωρίζον καὶ ἐνεῖναι ἐν αὐτῷ†	Εἰ	δέ τινι μηδὲν ἔστιν ἐναντίον
[3, 12]	μὲν φεύγειν τὰ δὲ λαβεῖν.	εἰ	δὲ τοῦτο, ἀδύνατον ἔσται σώζεσθαι
[3, 3]	μὲν γὰρ λευκόν, οὐ ψεύδεται,	εἰ	δὲ τοῦτο τὸ λευκὸν ἢ
[3, 9]	ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ θυμός·	εἰ	δὲ τρία ἡ ψυχή, ἐν
[3, 4]	πῶς ποτὲ γίνεται τὸ νοεῖν.	Εἰ	δή ἐστι τὸ νοεῖν ὥσπερ
[3, 2]	εἶναι ἄκουσιν τὸ δὲ ψόφησιν	εἰ	δή ἐστιν ἡ κίνησις (καὶ
[3, 3]	διορίσαντας οὕτω περὶ θατέρου λεκτέον.	Εἰ	δή ἐστιν ἡ φαντασία καθ'
[3, 7]	πρὸς ἄλληλα} ὥστε καὶ ἐναλλάξ.	Εἰ	δὴ τὰ ΓΑ ἑνὶ εἴη
[3, 12]	ἄποθεν. τοῦτο δ' ἂν εἴη,	εἰ	διὰ τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν εἴη
[3, 3]	καὶ ψευδής. Λείπεται ἄρα ἰδεῖν	εἰ	δόξα· γίνεται γὰρ δόξα καὶ
[3, 12]	τῷ αὐτῷ τόπῳ ἀλλοιοῖ, οἷον	εἰ	εἰς κηρὸν βάψειέ τις, μέχρι
[3, 1]	αἰσθητήριον ἀμφοῖν αἰσθητικὸν εἶναι (οἷον	εἰ	ἐξ ἀέρος ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον,
[3, 4]	τὸ δὲ τί ἦν εἶναι,	εἰ	ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ εἶναι
[3, 3]	μὴ ἐπιλαθόμενον μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ	εἰ	ἔτι ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν
[3, 3]	φαντασίαν ὡσαύτως ἔχομεν ὥσπερ ἂν	εἰ	θεώμενοι ἐν γραφῇ τὰ δεινὰ
[3, 2]	ἢ αὐτὴ αὑτῆς. Ἔτι δ'	εἰ	καὶ ἑτέρα εἴη ἡ τῆς
[3, 12]	τοῦ ζῴου σῶμα ἁπτικὸν εἶναι,	εἰ	μέλλει σώζεσθαι τὸ ζῷον. αἱ
[3, 1]	ὕδατι, ἔχει δ' οὕτως ὥστ'	εἰ	μὲν δι' ἑνὸς πλείω αἰσθητὰ
[3, 12]	ὄσφρησις ὄψις ἀκοή· ἁπτόμενον δέ,	εἰ	μὴ ἕξει αἴσθησιν, οὐ δυνήσεται
[3, 4]	γὰρ τοῖς ἄλλοις νοῦς ὑπάρξει,	εἰ	μὴ κατ' ἄλλο αὐτὸς νοητός,
[3, 1]	τὸ δέρμα ἔχουσα ὀφθαλμούς) ὥστ'	εἰ	μή τι ἕτερον ἔστι σῶμα,
[3, 12]	οἷόν τε οὐθὲν εἶναι ζῷον,	εἰ	μηθὲν μάτην ποιεῖ ἡ φύσις.
[3, 9]	ἢ πᾶσα ἡ ψυχή, καὶ	εἰ	μόριόν τι, πότερον ἴδιόν τι
[3, 4]	τὸ δὲ πάσχειν) ἔτι δ'	εἰ	νοητὸς καὶ αὐτός; ἢ γὰρ
[3, 4]	νοῦν. Ἀπορήσειε δ' ἄν τις,	εἰ	ὁ νοῦς ἁπλοῦν ἐστὶ καὶ
[3, 9]	ἐστὶ καὶ ἀκίνητα διὰ τέλους.	Εἰ	οὖν ἡ φύσις μήτε ποιεῖ
[3, 3]	ὅταν πόρρω τὸ αἰσθητὸν ᾖ.	Εἰ	οὖν μηθὲν ἄλλο ἔχει τὰ
[3, 12]	συμπτώματα ἔσται τῶν ἕνεκά του.	εἰ	οὖν πᾶν σῶμα πορευτικόν, μὴ
[3, 2]	δὲ χρῶμα ἢ τὸ ἔχον,	εἰ	ὄψεταί τις τὸ ὁρῶν, καὶ
[3, 12]	τὴν ὄψιν κινεῖ, ὥσπερ ἂν	εἰ	τὸ ἐν τῷ κηρῷ σημεῖον
[3, 7]	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ	εἰ	τὸ μὲν Α τὸ γλυκὺ
[3, 4]	ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, πῶς νοήσει,	εἰ	τὸ νοεῖν πάσχειν τί ἐστιν
[3, 2]	οὐδὲ τὰ εἴδη πάσχειν αὐτῶν,	εἰ	τοιοῦτον ἡ αἴσθησις καὶ ἡ
[3, 2]	εἶναι- οὕτω μὲν γὰρ κἂν	εἰ	τοῦ μὲν ἐγὼ τοῦ δὲ
[3, 9]	τούτων, περὶ ὧν καὶ νῦν	εἴ-	ρηται, τό τε θρεπτικόν, ὃ
[3, 3]	τι ἡμῖν γίγνεσθαι καὶ μὴ	εἴ	τι κατὰ μεταφορὰν λέγομεν, ἆρα>
[3, 7]	οὔ, κεχωρισμένως δὲ ᾗ κοῖλον	{εἴ	τις} ἐνόει {ἐνεργείᾳ} ἄνευ τῆς
[3, 9]	ἢ ἕτερον ἔχει πολλὴν ἀπορίαν,	εἴ	τις θήσει κεχωρισμένα μόρια τῆς
[3, 10]	κινοῦντα, ἢ ὄρεξις ἢ νοῦς,	εἴ	τις τὴν φαντασίαν τιθείη ὡς
[3, 7]	ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα νοεῖ> ὥσπερ,	εἴ	τις> τὸ σιμὸν ᾗ μὲν
[3, 12]	ὂν> ἄνευ αἰσθήσεως. ἀλλὰ μὴν	εἴγε	αἴσθησιν ἔχει, ἀνάγκη τὸ σῶμα
[3, 4]	ἓν δέ τι τὸ νοητὸν	εἴδει,	ἢ μεμιγμένον τι ἕξει, ὃ
[3, 10]	τὸ μὴ ὁρᾶν τὸ μέλλον)	εἴδει	μὲν ἓν ἂν εἴη τὸ
[3, 6]	τὸ ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ	εἴδει	νοεῖ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ
[3, 6]	τὸ ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ	εἴδει	νοεῖ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ
[3, 8]	τὰ αἰσθητὰ κεχωρισμένον, ἐν τοῖς	εἴδεσι	τοῖς αἰσθητοῖς τὰ νοητά ἐστι,
[3, 8]	δ' ἢ αὐτὰ ἢ τὰ	εἴδη	εἶναι. Αὐτὰ μὲν δὴ οὔ·
[3, 4]	οὔτε ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει τὰ	εἴδη.	Ὅτι δ' οὐχ ὁμοία ἡ
[3, 2]	μέλαν εἶναι, ὥστ' οὐδὲ τὰ	εἴδη	πάσχειν αὐτῶν, εἰ τοιοῦτον ἡ
[3, 7]	τὸ λευκόν. Τὰ μὲν οὖν	εἴδη	τὸ νοητικὸν ἐν τοῖς φαντάσμασι
[3, 8]	εἰδῶν καὶ ἡ αἴ- σθησις	εἶδος	αἰσθητῶν. Ἐπεὶ δὲ οὐδὲ πρᾶγμα
[3, 8]	ἐστιν ὀργάνων, καὶ ὁ νοῦς	εἶδος	εἰδῶν καὶ ἡ αἴ- σθησις
[3, 10]	κατὰ κοινὸν ἄν τι ἐκίνουν	εἶδος·	νῦν δὲ ὁ μὲν νοῦς
[3, 7]	πάσχει οὐδ' ἀλλοιοῦται. Διὸ ἄλλο	εἶδος	τοῦτο κινήσεως· ἡ γὰρ κίνησις
[3, 8]	ἐν τῇ ψυχῇ, ἀλλὰ τὸ	εἶδος·	ὥστε ἡ ψυχὴ ὥσπερ ἡ
[3, 4]	δεῖ εἶναι, δεκτικὸν δὲ τοῦ	εἴδους	καὶ δυνάμει τοιοῦτον ἀλλὰ μὴ
[3, 3]	ἐν τοῖς μνημονικοῖς τιθέμενοι καὶ	εἰδωλοποιοῦντες)	δοξάζειν δ' οὐκ ἐφ' ἡμῖν·
[3, 12]	οὔτε ὅσα μὴ δεκτικὰ τῶν	εἰδῶν	ἄνευ τῆς ὕλης. τὸ δὲ
[3, 8]	ὀργάνων, καὶ ὁ νοῦς εἶδος	εἰδῶν	καὶ ἡ αἴ- σθησις εἶδος
[3, 4]	λέγοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τόπον	εἰδῶν,	πλὴν ὅτι οὔτε ὅλη ἀλλ'
[3, 3]	ἕτεραι καὶ παρούσης καὶ ἀπούσης	εἶεν	ἂν ψευδεῖς, καὶ μάλιστα ὅταν
[3, 3]	ὁμοίαν ἀνάγκη εἶναι τῇ αἰσθήσει,	εἴη	ἂν αὕτη ἡ κίνησις οὔτε
[3, 3]	δόξης καὶ αἰσθήσεως, φαντασία ἂν	εἴη,	διά τε ταῦτα καὶ διότι
[3, 12]	καὶ ἄποθεν. τοῦτο δ' ἂν	εἴη,	εἰ διὰ τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν
[3, 2]	Ἔτι δ' εἰ καὶ ἑτέρα	εἴη	ἡ τῆς ὄψεως αἴσθησις, ἢ
[3, 3]	τὸ λεχθέν) ἡ φαντασία ἂν	εἴη	κίνησις ὑπὸ τῆς αἰσθήσεως τῆς
[3, 2]	δὲ σὺ αἴσθοιο, δῆλον ἂν	εἴη	ὅτι ἕτερα ἀλλήλων, δεῖ δὲ
[3, 13]	μὲν τοιούτων στοιχείων οὐθὲν ἂν	εἴη	σῶμα τοῦ ζῴου. οὐδὲ δὴ
[3, 7]	τὸ μὲν Α τὸ γλυκὺ	εἴη,	τὸ δὲ Β τὸ λευκόν.
[3, 10]	μέλλον) εἴδει μὲν ἓν ἂν	εἴη	τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν, ᾗ
[3, 12]	εἰ διὰ τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν	εἴη	τῷ ἐκεῖνο μὲν ὑπὸ τοῦ
[3, 7]	Εἰ δὴ τὰ ΓΑ ἑνὶ	εἴη	ὑπάρχοντα, οὕτως ἕξει, ὥσπερ καὶ
[3, 4]	αἰσθάνεσθαι, ἢ πάσχειν τι ἂν	εἴη	ὑπὸ τοῦ νοητοῦ ἤ τι
[3, 4]	ἢ θερμός, κἂν ὄργανόν τι	εἴη,	ὥσπερ τῷ αἰσθητικῷ· νῦν δ'
[3, 3]	τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦ φάους	εἴληφεν,	ὅτι ἄνευ φωτὸς οὐκ ἔστιν
[3, 2]	Διὸ καὶ ἡδέα μέν, ὅταν	εἰλικρινῆ	καὶ ἄμικτα ὄντα ἄγηται εἰς
[3, 1]	ἰδίως, διὸ λείποιτ' ἂν μηθὲν	εἶναι	αἰσθητήριον ἔξω ὕδατος καὶ ἀέρος,
[3, 1]	οὐδὲ τῶν κοινῶν οἷόν τ'	εἶναι	αἰσθητήριόν τι ἴδιον, ὧν ἑκάστῃ
[3, 2]	εἴπειεν ἄν τις τὸ μὲν	εἶναι	ἄκουσιν τὸ δὲ ψόφησιν εἰ
[3, 3]	ἔνιοι λέγουσι, πάντα τὰ φαινόμενα	εἶναι	ἀληθῆ, ἢ τὴν τοῦ ἀνομοίου
[3, 6]	ἐστι κατὰ τὸ τί ἦν	εἶναι	ἀληθής, καὶ οὐ τὶ κατά
[3, 7]	οὔτε τοῦ αἰσθητικοῦ· ἀλλὰ τὸ	εἶναι	ἄλλο. Τῇ δὲ διανοητικῇ ψυχῇ
[3, 2]	οἰόμενοι οὔτε λευκὸν οὔτε μέλαν	εἶναι	ἄνευ ὄψεως, οὐδὲ χυμὸν ἄνευ
[3, 8]	ἢ αὐτὰ ἢ τὰ εἴδη	εἶναι.	Αὐτὰ μὲν δὴ οὔ· οὐ
[3, 12]	τοῦ ἁπτοῦ καὶ θρεπτικοῦ αἴσθησιν	εἶναι·	αὗται μὲν οὖν ἀναγκαῖαι τῷ
[3, 7]	μία ἡ> μεσότης, τὸ δ'	εἶναι	αὐτῇ πλείω Τίνι δ' ἐπικρίνει
[3, 2]	καὶ ἀχώριστον τὸ κρῖνον, τῷ	εἶναι	δὲ κεχωρισμένον; ἔστι δὴ {πως}
[3, 4]	τοιοῦτον ἕτερον. Ἀπαθὲς ἄρα δεῖ	εἶναι,	δεκτικὸν δὲ τοῦ εἴδους καὶ
[3, 2]	ᾗ φαμὲν τὸ ζῷον αἰσθητικὸν	εἶναι,	διωρίσθω τὸν τρόπον τοῦτον. ~Ἐπεὶ
[3, 4]	γάρ· τὸ δὲ τί ἦν	εἶναι,	εἰ ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ
[3, 12]	τὸ τοῦ ζῴου σῶμα ἁπτικὸν	εἶναι,	εἰ μέλλει σώζεσθαι τὸ ζῷον.
[3, 3]	τὸ φρονεῖν ὥσπερ αἰσθάνεσθαί τι	εἶναι	(ἐν ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις κρίνει
[3, 13]	ζῷον, ὥσπερ εἴρηται, οὐ τοῦ	εἶναι	ἕνεκα ἀλλὰ τοῦ εὖ, οἷον
[3, 2]	καὶ τοῦ αἰσθητικοῦ, τὸ δ'	εἶναι	ἕτερον, ἀνάγκη ἅμα φθείρεσθαι καὶ
[3, 12]	οὐχ οἷόν τε ἄνευ ἁφῆς	εἶναι	ζῷον, αἱ δὲ ἄλλαι τοῦ
[3, 13]	γὰρ ἁφῆς δέδεικται ὅτι ἀδύνατον	εἶναι	ζῷον. διὸ ἡ τῶν ἁπτῶν
[3, 12]	ἄνευ ταύτης οἷόν τε οὐθὲν	εἶναι	ζῷον, εἰ μηθὲν μάτην ποιεῖ
[3, 12]	ἄνευ ταύτης οἷόν τε οὐθὲν	εἶναι	ζῷον} οὔτε ὅσα μὴ δεκτικὰ
[3, 12]	αἴσθησιν ἔχει, ἀνάγκη τὸ σῶμα	εἶναι	ἢ ἁπλοῦν ἢ μικτόν. οὐχ
[3, 8]	τί διοίσει τοῦ μὴ φαντάσματα	εἶναι;	ἢ οὐδὲ ταῦτα φαντάσματα, ἀλλ'
[3, 2]	ἐνέργειαν ἐν τῷ κατὰ δύναμιν	εἶναι·	ἡ γὰρ τοῦ ποιητικοῦ καὶ
[3, 3]	καὶ πάσχειν τὸ ἔχον, καὶ	εἶναι	καὶ ἀληθῆ καὶ ψευδῆ. Τοῦτο
[3, 2]	καὶ τὴν ἀκοὴν λόγον τινὰ	εἶναι.	Καὶ διὰ τοῦτο καὶ φθείρει
[3, 3]	δὲ φαντασία κίνησίς τις δοκεῖ	εἶναι	καὶ οὐκ ἄνευ αἰσθήσεως γίνεσθαι
[3, 4]	γὰρ ταὐτόν ἐστι) τὸ σαρκὶ	εἶναι	καὶ σάρκα ἢ ἄλλῳ ἢ
[3, 4]	εἰ ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ	εἶναι	καὶ τὸ εὐθύ, ἄλλο· ἔστω
[3, 4]	τὸ μέγεθος καὶ τὸ μεγέθει	εἶναι,	καὶ ὕδωρ καὶ ὕδατι εἶναι
[3, 3]	ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ	εἶναι	καὶ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς ἐγένετο
[3, 4]	αὑτὴν ὅταν ἐκταθῇ, τὸ σαρκὶ	εἶναι	κρίνει. Πάλιν δ' ἐπὶ τῶν
[3, 3]	ὁ ἥλιος ποδιαῖος, πιστεύεται δ'	εἶναι	μείζων τῆς οἰκουμένης· συμβαίνει οὖν
[3, 2]	δ' ὡς ᾗ ἀδιαίρετον· τῷ	εἶναι	μὲν γὰρ διαιρετόν, τόπῳ δὲ
[3, 1]	τὸ τοιοῦτον αἰσθητήριον ἀμφοῖν αἰσθητικὸν	εἶναι	(οἷον εἰ ἐξ ἀέρος ἐστὶ
[3, 3]	ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων ἡ αὐτὴ	εἶναι)	ὅτι μὲν οὖν οὐ ταὐτόν
[3, 2]	ἐστι καὶ μία, τὸ δ'	εἶναι	οὐ τὸ αὐτὸ αὐταῖς· λέγω
[3, 7]	μὲν καὶ ἕν, τὸ δ'	εἶναι	οὐ τὸ αὐτό- κἀκεῖνα ὁμοίως.
[3, 2]	καὶ ἀδιαίρετον τἀναντία, τῷ δ'	εἶναι	οὔ, ἀλλὰ τῷ ἐνεργεῖσθαι διαιρετόν,
[3, 4]	εἶναι, καὶ ὕδωρ καὶ ὕδατι	εἶναι	(οὕτω δὲ καὶ ἐφ' ἑτέρων
[3, 2]	δεῖ ἑνί τινι ἄμφω δῆλα	εἶναι-	οὕτω μὲν γὰρ κἂν εἰ
[3, 1]	ἂν μᾶλλον κἂν ἐδόκει ταὐτὸν	εἶναι	πάντα διὰ τὸ ἀκολουθεῖν ἀλλήλοις
[3, 9]	τὸ φανταστικόν, ὃ τῷ μὲν	εἶναι	πάντων ἕτερον, τίνι δὲ τούτων
[3, 9]	καὶ δυνάμει ἕτερον ἂν δόξειεν	εἶναι	πάντων. Καὶ ἄτοπον δὴ τὸ
[3, 1]	ἐὰν ᾖ ξανθόν, χολὴν οἴεται	εἶναι.	Σητήσειε δ' ἄν τις τίνος
[3, 3]	διὰ τὸ ἐμμένειν καὶ ὁμοίας	εἶναι	ταῖς αἰσθήσεσι, πολλὰ κατ' αὐτὰς
[3, 13]	δὲ ᾗ ἅμα συμβαίνει ἁπτικὸν	εἶναι,	ταύτῃ φθείρει) ἡ δὲ τῶν
[3, 3]	αἰσθήσεως, καὶ ταύτην ὁμοίαν ἀνάγκη	εἶναι	τῇ αἰσθήσει, εἴη ἂν αὕτη
[3, 12]	καὶ τὴν γεῦσιν ἀνάγκη ἁφὴν	εἶναί	τινα, διὰ τὸ τοῦ ἁπτοῦ
[3, 6]	πως γνωρίζει. Δεῖ δὲ δυνάμει	εἶναι	τὸ γνωρίζον καὶ ἐνεῖναι ἐν
[3, 3]	δὲ τὸ μὲν φαντασία δοκεῖ	εἶναι	τὸ δὲ ὑπόληψις, περὶ φαντασίας
[3, 13]	δ' οὐχ οἷόν τε ἁπλοῦν	εἶναι	τὸ τοῦ ζῴου σῶμα, φανερόν,
[3, 4]	δὴ οἱ λέγοντες τὴν ψυχὴν	εἶναι	τόπον εἰδῶν, πλὴν ὅτι οὔτε
[3, 3]	τὴν τοῦ ἀνομοίου θίξιν ἀπάτην	εἶναι,	τοῦτο γὰρ ἐναντίον τῷ τὸ
[3, 1]	ὅτι ἀδύνατον ὁτουοῦν ἰδίαν αἴσθησιν	εἶναι	τούτων, οἷον κινήσεως· οὕτω γὰρ
[3, 1]	τούτῳ δὲ συμβέβηκεν υἱῷ Κλέωνος	εἶναι)	τῶν δὲ κοινῶν ἤδη ἔχομεν
[3, 3]	φρονεῖν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ταὐτὸν	εἶναί	φασιν- ὥσπερ καὶ Ἐμπεδοκλῆς εἴρηκε
[3, 4]	καὶ ἀντιφράττει) ὥστε μηδ' αὐτοῦ	εἶναι	φύσιν μηδεμίαν ἀλλ' ἢ ταύτην,
[3, 4]	ἄρα, ἐπεὶ πάντα νοεῖ, ἀμιγῆ	εἶναι,	ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, ἵνα κρατῇ,
[3, 2]	τε ἅμα λευκὸν καὶ μέλαν	εἶναι,	ὥστ' οὐδὲ τὰ εἴδη πάσχειν
[3, 2]	ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος, ὧν	εἴπειεν	ἄν τις τὸ μὲν εἶναι
[3, 6]	ἀδιαίρετος τῷ μήκει. Οὔκουν ἔστιν	εἰπεῖν	ἐν τῷ ἡμίσει τί ἐνόει
[3, 1]	γὰρ δὴ ἑτέρας γε τὸ	εἰπεῖν	ὅτι ἄμφω ἕν) διὸ καὶ
[3, 10]	Νῦν δὲ ὡς ἐν κεφαλαίῳ	εἰπεῖν,	τὸ κινοῦν ὀργανικῶς ὅπου ἀρχὴ
[3, 1]	ἡμῖν αἰσθητά ἐστιν) ἀνάγκη τ'	εἴπερ	ἐκλείπει τις αἴσθησις, καὶ αἰσθητήριόν
[3, 3]	ἔσται ἡ δόξα, ἀλλ' ἐκείνου,	εἴπερ	ἔστιν, οὗ καὶ ἡ αἴσθησις·
[3, 7]	πρὸς τὰ παρόντα· καὶ ὅταν	εἴπῃ	ὡς ἐκεῖ τὸ ἡδὺ ἢ
[3, 8]	περὶ ψυχῆς τὰ λεχθέντα συγκεφαλαιώσαντες,	εἴπωμεν	πάλιν ὅτι ἡ ψυχὴ τὰ
[3, 3]	εἶναί φασιν- ὥσπερ καὶ Ἐμπεδοκλῆς	εἴρηκε	πρὸς παρεὸν γὰρ μῆτις ἀέξεται
[3, 9]	τὰ εἰωθότα λέγεσθαι καὶ τὰ	εἰρημένα,	ἢ τούτων ἕν τι. Ἔχει
[3, 3]	οὖν μηθὲν ἄλλο ἔχει τὰ	εἰρημένα	ἢ φαντασία (τοῦτο δ' ἐστὶ
[3, 3]	ἐστι καὶ διὰ τί ἐστιν,	εἰρήσθω	ἐπὶ τοσοῦτον. ~Περὶ δὲ τοῦ
[3, 10]	κίνησιν. Ὅλως μὲν οὖν, ὥσπερ	εἴρηται,	ᾗ ὀρεκτικὸν τὸ ζῷον, ταύτῃ
[3, 11]	μὲν οὖν αἰσθητικὴ φαντασία, ὥσπερ	εἴρηται,	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[3, 7]	τί διαφέρει γλυκὺ καὶ θερμόν,	εἴρηται	μὲν καὶ πρότερον, λεκτέον δὲ
[3, 13]	αἰσθήσεις ἔχει τὸ ζῷον, ὥσπερ	εἴρηται,	οὐ τοῦ εἶναι ἕνεκα ἀλλὰ
[3, 13]	ἁπτικὸν τὸ ἔμψυχον πᾶν, ὥσπερ	εἴρηται)	τὰ δὲ ἄλλα ἔξω γῆς
[3, 1]	ᾐσθανόμεθα ἀλλ' ἢ οὕτως ὥσπερ	εἴρηται	{τὸν Κλέωνος υἱὸν ἡμᾶς ὁρᾶν}
[3, 2]	ἡ τῆς ὄψεως αἴσθησις, ἢ	εἰς	ἄπειρον εἶσιν ἢ αὐτή τις
[3, 12]	αὐτῷ τόπῳ ἀλλοιοῖ, οἷον εἰ	εἰς	κηρὸν βάψειέ τις, μέχρι τούτου
[3, 8]	τὰ πράγματα, ἡ μὲν δυνάμει	εἰς	τὰ δυνάμει, ἡ δ' ἐντελεχείᾳ
[3, 8]	τὰ δυνάμει, ἡ δ' ἐντελεχείᾳ	εἰς	τὰ ἐντελεχείᾳ· τῆς δὲ ψυχῆς
[3, 8]	ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ αἴσθησις	εἰς	τὰ πράγματα, ἡ μὲν δυνάμει
[3, 12]	ἔχον αἴσθησιν, φθείροιτο ἂν καὶ	εἰς	τέλος οὐκ ἂν ἔλθοι, ὅ
[3, 2]	εἰλικρινῆ καὶ ἄμικτα ὄντα ἄγηται	εἰς	τὸν λόγον, οἷον τὸ ὀξὺ
[3, 12]	ἐπὶ δὲ τοῦ λείου ἐστὶν	εἷς·	διὸ πάλιν οὗτος τὴν ὄψιν
[3, 12]	μέχρι περ οὗ ἂν ᾖ	εἷς.	ἐπὶ δὲ τοῦ λείου ἐστὶν
[3, 12]	καὶ πάσχει, ἐὰν μένῃ καὶ	εἷς	ᾖ. διὸ καὶ περὶ ἀνακλάσεως
[3, 3]	γραφῇ τὰ δεινὰ ἢ θαρραλέα.	Εἰσὶ	δὲ καὶ αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως
[3, 3]	ἀληθεύομεν ἢ ψευδόμεθα; τοιαῦται δ'	εἰσὶν	αἴσθησις, δόξα, ἐπιστήμη, νοῦς. Ότι
[3, 13]	οὐ μόνον ὅσαι διαφοραὶ γῆς	εἰσίν,	ἀλλὰ καὶ θερμοῦ καὶ ψυχροῦ
[3, 2]	ὄψεως αἴσθησις, ἢ εἰς ἄπειρον	εἶσιν	ἢ αὐτή τις ἔσται αὑτῆς·
[3, 3]	ἢ μελίττῃ, σκώληκι δ' οὔ.	Εἶτα	αἱ μὲν ἀληθεῖς ἀεί, αἱ
[3, 3]	οἷον τὰ ἐν τοῖς ὕπνοις.	Εἶτα	αἴσθησις μὲν ἀεὶ πάρεστι, φαντασία
[3, 4]	καὶ φρονεῖ, εἴτε χωριστοῦ ὄντος	εἴτε	μὴ χωριστοῦ κατὰ μέγεθος ἀλλὰ
[3, 4]	τε ἡ ψυχὴ καὶ φρονεῖ,	εἴτε	χωριστοῦ ὄντος εἴτε μὴ χωριστοῦ
[3, 3]	τὴν ἑαυτοῦ ἀληθῆ δόξαν, ἣν	εἶχε,	σωζομένου τοῦ πράγματος, μὴ ἐπιλαθόμενον
[3, 9]	τὰ φυτὰ κινητικὰ ἦν, κἂν	εἶχέ	τι μόριον ὀργανικὸν πρὸς τὴν
[3, 9]	ἀκμὴν ἔχει καὶ φθίσιν) ὥστ'	εἶχεν	ἂν καὶ τὰ ὀργανικὰ μέρη
[3, 9]	πότερον ἴδιόν τι παρὰ τὰ	εἰωθότα	λέγεσθαι καὶ τὰ εἰρημένα, ἢ
[3, 7]	Φαίνεται δὲ τὸ μὲν αἰσθητὸν	ἐκ	δυνάμει ὄντος τοῦ αἰσθητικοῦ ἐνεργείᾳ
[3, 1]	δι' ἀμφοῖν, τῶν δὲ ἁπλῶν	ἐκ	δύο τούτων αἰσθητήρια μόνον ἐστίν,
[3, 11]	γὰρ διώκει· ὥστε δύναται ἓν	ἐκ	πλειόνων φαντασμάτων ποιεῖν) Καὶ αἴτιον
[3, 11]	μὴ δοκεῖν ἔχειν, ὅτι τὴν	ἐκ	συλλογισμοῦ οὐκ ἔχει, αὕτη δὲ
[3, 3]	φαντασία ἔσται· οὐ γὰρ δὴ	ἐκ	τῆς δόξης μὲν τῆς τοῦ
[3, 3]	καὶ ἡ αἴσθησις· λέγω δ'	ἐκ	τῆς τοῦ λευκοῦ δόξης καὶ
[3, 4]	γὰρ αἴσθησις οὐ δύναται αἰσθάνεσθαι	ἐκ	τοῦ σφόδρα αἰσθητοῦ, οἷον ψόφου
[3, 3]	ἕν τι τούτων ἐστὶν οὔτ'	ἐκ	τούτων ἡ φαντασία. Ἀλλ' ἐπειδὴ
[3, 4]	ἐκ τῶν μεγάλων ψόφων, οὐδ'	ἐκ	τῶν ἰσχυρῶν χρωμάτων καὶ ὀσμῶν
[3, 4]	τοῦ σφόδρα αἰσθητοῦ, οἷον ψόφου	ἐκ	τῶν μεγάλων ψόφων, οὐδ' ἐκ
[3, 3]	οὖν οὐκ ἔστιν αἴσθησις, δῆλον	ἐκ	τῶνδε. Αἴσθησις μὲν γὰρ ἤτοι
[3, 12]	ἀνάγκη ταύτην ἔχειν. τοῦτο δὲ	ἐκ	τῶνδε δῆλον. ἐπεὶ γὰρ τὸ
[3, 1]	ὄψιν, ἀκοήν, ὄσφρησιν, γεῦσιν, ἁφήν)	ἐκ	τῶνδε πιστεύσειεν ἄν τις. Εἰ
[3, 4]	δὲ χωριστός. Ὅταν δ' οὕτως	ἕκαστα	γένηται ὡς ὁ ἐπιστήμων λέγεται
[3, 1]	εἶναι αἰσθητήριόν τι ἴδιον, ὧν	ἑκάστῃ	αἰσθήσει αἰσθανόμεθα κατὰ συμβεβηκός, οἷον
[3, 1]	τοῦ συνεχοῦς, καὶ τοῖς ἰδίοις	(ἑκάστη	γὰρ ἓν αἰσθάνεται αἴσθησις) ὥστε
[3, 2]	ὑπερβάλλοντα δὲ λύει ἢ φθείρει.	Ἑκάστη	μὲν οὖν αἴσθησις τοῦ ὑποκειμένου
[3, 1]	δῆλον ποιεῖ ὅτι ἄλλο τι	ἕκαστον	αὐτῶν. ~Ἐπεὶ δ' αἰσθανόμεθα ὅτι
[3, 2]	τοῦ αἰσθητοῦ ἄνευ τῆς ὕλης	ἕκαστον·	διὸ καὶ ἀπελθόντων τῶν αἰσθητῶν
[3, 4]	δὲ τοῖς ἔχουσιν ὕλην δυνάμει	ἕκαστον	ἔστι τῶν νοητῶν. Ὥστ' ἐκείνοις
[3, 11]	λόγος, ἡ δὲ τοῦ καθ'	ἕκαστον	(ἡ μὲν γὰρ λέγει ὅτι
[3, 2]	καὶ ἕκαστον τῶν αἰσθητῶν πρὸς	ἕκαστον	κρίνομεν, τινὶ καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι
[3, 6]	ἔσται. Τὸ δὲ ἓν ποιοῦν	ἕκαστον,	τοῦτο ὁ νοῦς. Τὸ δ'
[3, 2]	λευκὸν καὶ τὸ γλυκὺ καὶ	ἕκαστον	τῶν αἰσθητῶν πρὸς ἕκαστον κρίνομεν,
[3, 2]	Καὶ διὰ τοῦτο καὶ φθείρει	ἕκαστον	ὑπερβάλλον, καὶ τὸ ὀξὺ καὶ
[3, 5]	ἐστὶ {τι} τὸ μὲν ὕλη	ἑκάστῳ	γένει (τοῦτο δὲ ὃ πάντα
[3, 9]	δὲ τρία ἡ ψυχή, ἐν	ἑκάστῳ	ἔσται ὄρεξις. Καὶ δὴ καὶ
[3, 6]	ἀλλ' ἢ δυνάμει. Χωρὶς δ'	ἑκάτερον	νοῶν τῶν ἡμίσεων διαιρεῖ καὶ
[3, 7]	καὶ τῷ ἀριθμῷ ὄντα, ἔχει	ἑκάτερον>	πρὸς ἑκάτερον ὡς ἐκεῖνα πρὸς
[3, 7]	ἀριθμῷ ὄντα, ἔχει ἑκάτερον> πρὸς	ἑκάτερον	ὡς ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα· τί
[3, 6]	ἐν τῷ ἡμίσει τί ἐνόει	ἑκατέρῳ·	οὐ γὰρ ἔστιν, ἂν μὴ
[3, 7]	παρόντα· καὶ ὅταν εἴπῃ ὡς	ἐκεῖ	τὸ ἡδὺ ἢ λυπηρόν, ἐνταῦθα
[3, 6]	ἐν ᾧ χρόνῳ, ἀλλ' ᾗ	ἐκεῖνα>	ἀδιαίρετα· ἔνεστι γὰρ κἀν τούτοις
[3, 6]	συμβεβηκὸς δέ, καὶ οὐχ ᾗ	ἐκεῖνα,	διαιρετὰ ὃ νοεῖ καὶ ἐν
[3, 5]	(τοῦτο δὲ ὃ πάντα δυνάμει	ἐκεῖνα)	ἕτερον δὲ τὸ αἴτιον καὶ
[3, 7]	κεχωρισμένα νοεῖ, ὅταν νοῇ ᾗ>	ἐκεῖνα.	Ὅλως δὲ ὁ νοῦς ἐστιν,
[3, 7]	ἔχει ἑκάτερον> πρὸς ἑκάτερον ὡς	ἐκεῖνα	πρὸς ἄλληλα· τί γὰρ διαφέρει
[3, 7]	Γ πρὸς τὸ Δ {ὡς	ἐκεῖνα	πρὸς ἄλληλα} ὥστε καὶ ἐναλλάξ.
[3, 11]	μὲν αὕτη ἐκείνην, ὁτὲ δ'	ἐκείνη	ταύτην, ὥσπερ σφαῖρα σφαῖραν> ἡ
[3, 11]	καὶ κινεῖ ὁτὲ μὲν αὕτη	ἐκείνην,	ὁτὲ δ' ἐκείνη ταύτην, ὥσπερ
[3, 12]	τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν εἴη τῷ	ἐκεῖνο	μὲν ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ πάσχειν
[3, 12]	δ' οὐθὲν ἔσται μᾶλλον δι'	ἐκεῖνο)	οὐθὲν ἄρα ἔχει ψυχὴν σῶμα
[3, 2]	τῶν ἑτέρων οὐ συμβαίνει. Ἀλλ'	ἐκεῖνοι	ἁπλῶς ἔλεγον περὶ τῶν λεγομένων
[3, 4]	ἕκαστον ἔστι τῶν νοητῶν. Ὥστ'	ἐκείνοις	μὲν οὐχ ὑπάρξει νοῦς (ἄνευ
[3, 7]	φαντάσμασι νοεῖ, καὶ ὡς ἐν	ἐκείνοις	ὥρισται αὐτῷ τὸ διωκτὸν καὶ
[3, 3]	τινὸς ἔσται ἡ δόξα, ἀλλ'	ἐκείνου,	εἴπερ ἔστιν, οὗ καὶ ἡ
[3, 12]	καὶ κινεῖσθαι, αὐτὸ δ' ὑπ'	ἐκείνου.	ὥσπερ γὰρ τὸ κινοῦν κατὰ
[3, 4]	δύναμις ὁ νοῦς τῶν τοιούτων)	ἐκείνῳ	δὲ τὸ νοητὸν ὑπάρξει. ~Ἐπεὶ
[3, 12]	κηρὸν βάψειέ τις, μέχρι τούτου	ἐκινήθη,	ἕως ἔβαψεν· λίθος δὲ οὐδέν,
[3, 10]	ἐκίνουν, κατὰ κοινὸν ἄν τι	ἐκίνουν	εἶδος· νῦν δὲ ὁ μὲν
[3, 10]	γὰρ δύο, νοῦς καὶ ὄρεξις,	ἐκίνουν,	κατὰ κοινὸν ἄν τι ἐκίνουν
[3, 1]	αἰσθητά ἐστιν) ἀνάγκη τ' εἴπερ	ἐκλείπει	τις αἴσθησις, καὶ αἰσθητήριόν τι
[3, 1]	αἴσθησις, καὶ αἰσθητήριόν τι ἡμῖν	ἐκλείπειν,	καὶ ὅσων μὲν αὐτῶν ἁπτόμενοι
[3, 1]	τῶν ἐνταῦθα σωμάτων, οὐδεμία ἂν	ἐκλείποι	αἴσθησις. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῶν
[3, 9]	θρεπτικόν· περὶ δὲ ἀναπνοῆς καὶ	ἐκπνοῆς,	καὶ ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως, ὕστερον
[3, 4]	κεκλασμένη ἔχει πρὸς αὑτὴν ὅταν	ἐκταθῇ,	τὸ σαρκὶ εἶναι κρίνει. Πάλιν
[3, 7]	τὸ διωκτὸν καὶ φευκτόν, καὶ	ἐκτὸς	τῆς αἰσθήσεως, ὅταν ἐπὶ τῶν
[3, 1]	ὄψις μόνη, καὶ αὕτη λευκοῦ,	ἐλάνθανεν	ἂν μᾶλλον κἂν ἐδόκει ταὐτὸν
[3, 3]	ἢ ψευδής. Καὶ ὅπερ δὴ	ἐλέγομεν	πρότερον, φαίνεται καὶ μύουσιν ὁράματα.
[3, 2]	ἄνευ γεύσεως. Τῇ μὲν γὰρ	ἔλεγον	ὀρθῶς, τῇ δ' οὐκ ὀρθῶς·
[3, 2]	πρότερον φυσιολόγοι τοῦτο οὐ καλῶς	ἔλεγον,	οὐθὲν οἰόμενοι οὔτε λευκὸν οὔτε
[3, 2]	οὐ συμβαίνει. Ἀλλ' ἐκεῖνοι ἁπλῶς	ἔλεγον	περὶ τῶν λεγομένων οὐχ ἁπλῶς.
[3, 12]	καὶ εἰς τέλος οὐκ ἂν	ἔλθοι,	ὅ ἐστι φύσεως ἔργον (πῶς
[3, 10]	ἀχώριστα. Πάντα γὰρ ὤσει καὶ	ἕλξει	κινεῖται· διὸ δεῖ, ὥσπερ ἐν
[3, 3]	ἔστιν ἰδεῖν. Καὶ διὰ τὸ	ἐμμένειν	καὶ ὁμοίας εἶναι ταῖς αἰσθήσεσι,
[3, 3]	ταὐτὸν εἶναί φασιν- ὥσπερ καὶ	Ἐμπεδοκλῆς	εἴρηκε πρὸς παρεὸν γὰρ μῆτις
[3, 6]	νοημάτων ὥσπερ ἓν ὄντων- καθάπερ	Ἐμπεδοκλῆς	ἔφη ᾗ πολλῶν μὲν κόρσαι
[3, 12]	ἐπεὶ γὰρ τὸ ζῷον σῶμα	ἔμψυχόν	ἐστι, σῶμα δὲ ἅπαν ἁπτόν,
[3, 13]	(τὸ γὰρ σῶμα ἁπτικὸν τὸ	ἔμψυχον	πᾶν, ὥσπερ εἴρηται) τὰ δὲ
[3, 2]	τὸ αὐτὸ ᾗ ἀδιαίρετον, καὶ	ἐν	ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ. Εἰ γὰρ γλυκύ,
[3, 6]	ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ εἴδει νοεῖ	ἐν	ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ ἀδιαιρέτῳ τῆς
[3, 6]	ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ εἴδει νοεῖ	ἐν	ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ ἀδιαιρέτῳ τῳ>
[3, 13]	τοῦ εὖ, οἷον ὄψιν, ἐπεὶ	ἐν	ἀέρι καὶ ὕδατι, ὅπως ὁρᾷ,
[3, 3]	γὰρ μῆτις ἀέξεται ἀνθρώποισιν" καὶ	ἐν	ἄλλοις ὅθεν σφίσιν αἰεὶ καὶ
[3, 3]	φρονεῖν ὥσπερ αἰσθάνεσθαί τι εἶναι	(ἐν	ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις κρίνει τι
[3, 6]	τὸ μῆκος. Καὶ τοῦθ' ὁμοίως	ἐν	ἅπαντί ἐστι τῷ συνεχεῖ, καὶ
[3, 5]	νοητὸν ὑπάρξει. ~Ἐπεὶ δ' {ὥσπερ}	ἐν	ἁπάσῃ τῇ φύσει ἐστὶ {τι}
[3, 12]	φθίνουσιν· αἴσθησιν δ' οὐκ ἀναγκαῖον	ἐν	ἅπασι τοῖς ζῶσιν· οὔτε γὰρ
[3, 6]	εἶναι τὸ γνωρίζον καὶ ἐνεῖναι	ἐν	αὐτῷ† Εἰ δέ τινι μηδὲν
[3, 8]	τὰ νοητά ἐστι, τά τε	ἐν	ἀφαιρέσει λεγόμενα καὶ ὅσα τῶν
[3, 7]	διαφέρει καὶ τινί. Τὰ δὲ	ἐν	ἀφαιρέσει λεγόμενα νοεῖ> ὥσπερ, εἴ
[3, 4]	κρίνει. Πάλιν δ' ἐπὶ τῶν	ἐν	ἀφαιρέσει ὄντων τὸ εὐθὺ ὡς
[3, 2]	ἅμα ἄρα. Ὥστε ἀχώριστον καὶ	ἐν	ἀχωρίστῳ χρόνῳ. Ἀλλὰ μὴν ἀδύνατον
[3, 4]	νοῇ· δυνάμει δ' οὕτως ὥσπερ	ἐν	γραμματείῳ ᾧ μηθὲν ἐνυπάρχει ἐντελεχείᾳ
[3, 3]	ἔχομεν ὥσπερ ἂν εἰ θεώμενοι	ἐν	γραφῇ τὰ δεινὰ ἢ θαρραλέα.
[3, 4]	ἀεὶ νοεῖν τὸ αἴτιον ἐπισκεπτέον)	ἐν	δὲ τοῖς ἔχουσιν ὕλην δυνάμει
[3, 13]	ὅπως ὁρᾷ, ὅλως δ' ἐπεὶ	ἐν	διαφανεῖ, γεῦσιν δὲ διὰ τὸ
[3, 9]	εἰ δὲ τρία ἡ ψυχή,	ἐν	ἑκάστῳ ἔσται ὄρεξις. Καὶ δὴ
[3, 7]	τοῖς φαντάσμασι νοεῖ, καὶ ὡς	ἐν	ἐκείνοις ὥρισται αὐτῷ τὸ διωκτὸν
[3, 1]	μέγεθος. Νῦν δ' ἐπεὶ καὶ	ἐν	ἑτέρῳ αἰσθητῷ τὰ κοινὰ ὑπάρχει,
[3, 7]	ἄνευ τῆς σαρκὸς ἂν ἐνόει	ἐν	ᾗ τὸ κοῖλον- οὕτω τὰ
[3, 10]	περὶ αὐτοῦ. Νῦν δὲ ὡς	ἐν	κεφαλαίῳ εἰπεῖν, τὸ κινοῦν ὀργανικῶς
[3, 2]	κεχωρισμένα, δῆλον· ὅτι δ' οὐδ'	ἐν	κεχωρισμένῳ χρόνῳ, ἐντεῦθεν. Ὥσπερ γὰρ
[3, 10]	ἕλξει κινεῖται· διὸ δεῖ, ὥσπερ	ἐν	κύκλῳ, μένειν τι, καὶ ἐντεῦθεν
[3, 6]	ἃ οὐκ ἔστι τὸ ψεῦδος,	ἐν	οἷς δὲ καὶ τὸ ψεῦδος
[3, 2]	σφόδρα λαμπρὸν ἢ ζοφερόν, καὶ	ἐν	ὀσφρήσει ἡ ἰσχυρὰ ὀσμή, καὶ
[3, 12]	ἄρα ἐνεῖναι τὴν θρεπτικὴν δύναμιν	ἐν	πᾶσι τοῖς φυομένοις καὶ φθίνουσιν·
[3, 6]	{καὶ} συντίθησι. Τὸ γὰρ ψεῦδος	ἐν	συνθέσει ἀεί· καὶ γὰρ ἂν
[3, 1]	γῆ δὲ ἢ οὐθενός, ἢ	ἐν	τῇ ἁφῇ μάλιστα μέμικται ἰδίως,
[3, 8]	οὔ· οὐ γὰρ ὁ λίθος	ἐν	τῇ ψυχῇ, ἀλλὰ τὸ εἶδος·
[3, 5]	τὴν ὕλην πέπονθεν, ἀνάγκη καὶ	ἐν	τῇ ψυχῇ ὑπάρχειν ταύτας τὰς
[3, 7]	ὅτι πολέμιος· ὁτὲ δὲ τοῖς	ἐν	τῇ ψυχῇ φαντάσμασιν ἢ νοήμασιν,
[3, 2]	αἰσθητῶν ἔνεισιν αἰσθήσεις καὶ φαντασίαι	ἐν	τοῖς αἰσθητηρίοις. Ἡ δὲ τοῦ
[3, 10]	ἐπιστήμην ἀκολουθοῦσι ταῖς φαντασίαις, καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις ζῴοις οὐ νόησις
[3, 11]	αἰσθητικὴ φαντασία, ὥσπερ εἴρηται, καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις ζῴοις ὑπάρ- χει,
[3, 9]	πλὴν ἐν τοῖς πηρώμασι καὶ	ἐν	τοῖς ἀτελέσιν, τὰ δὲ τοιαῦτα
[3, 8]	ὡς δοκεῖ, τὰ αἰσθητὰ κεχωρισμένον,	ἐν	τοῖς εἴδεσι τοῖς αἰσθητοῖς τὰ
[3, 3]	ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ καὶ	ἐν	τοῖς κατ' ἀρχὰς λόγοις διωρίσαμεν
[3, 10]	ἤδη τοῦτο σωματικόν ἐστιν- διὸ	ἐν	τοῖς κοινοῖς σώματος καὶ ψυχῆς
[3, 11]	ὑπάρ- χει, ἡ δὲ βουλευτικὴ	ἐν	τοῖς λογιστικοῖς (πότερον γὰρ πράξει
[3, 3]	ἔστι τι ποιήσασθαι, ὥσπερ οἱ	ἐν	τοῖς μνημονικοῖς τιθέμενοι καὶ εἰδωλοποιοῦντες)
[3, 9]	ἀπολείπει τι τῶν ἀναγκαίων, πλὴν	ἐν	τοῖς πηρώμασι καὶ ἐν τοῖς
[3, 3]	μηδετέρου ὑπάρχοντος τούτων, οἷον τὰ	ἐν	τοῖς ὕπνοις. Εἶτα αἴσθησις μὲν
[3, 7]	μὲν οὖν εἴδη τὸ νοητικὸν	ἐν	τοῖς φαντάσμασι νοεῖ, καὶ ὡς
[3, 10]	ἐπιθυμίαι ἐναντίαι ὦσι, γίνεται δ'	ἐν	τοῖς χρόνου αἴσθησιν ἔχουσιν (ὁ
[3, 6]	μὲν οὖν τῶν ἀδιαιρέτων νόησις	ἐν	τούτοις περὶ ἃ οὐκ ἔστι
[3, 3]	τοῖς ζῴοις, καὶ πλείω χρόνον	ἐν	τούτῳ διατελεῖ ἡ ψυχή· διὸ
[3, 13]	καὶ λυπηρόν, ἵνα αἰσθάνηται τὸ	ἐν	τροφῇ καὶ ἐπιθυμῇ καὶ κινῆται,
[3, 2]	τοῦ ὑποκειμένου αἰσθητοῦ ἐστίν, ὑπάρχουσα	ἐν	τῷ αἰσθητηρίῳ ᾗ αἰσθητήριον, καὶ
[3, 2]	ἐνέργεια καὶ ἡ τοῦ αἰσθητικοῦ	ἐν	τῷ αἰσθητικῷ. Ἀλλ' ἐπ' ἐνίων
[3, 9]	γὰρ ἡ βούλησις γίνεται, καὶ	ἐν	τῷ ἀλόγῳ ἡ ἐπιθυμία καὶ
[3, 7]	τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος,	ἐν	τῷ αὐτῷ γένει ἐστὶ τῷ
[3, 12]	ἐπ' ἀλλοιώσεως, πλὴν ὅτι μένοντος	ἐν	τῷ αὐτῷ τόπῳ ἀλλοιοῖ, οἷον
[3, 7]	δὲ κατὰ δύναμιν χρόνῳ προτέρα	ἐν	τῷ ἑνί, ὅλως δὲ οὐδὲ
[3, 5]	δὲ κατὰ δύναμιν χρόνῳ προτέρα	ἐν	τῷ ἑνί, ὅλως δὲ οὐδὲ
[3, 6]	τῷ μήκει. Οὔκουν ἔστιν εἰπεῖν	ἐν	τῷ ἡμίσει τί ἐνόει ἑκατέρῳ·
[3, 2]	τὴν ἀκοὴν τὴν κατ' ἐνέργειαν	ἐν	τῷ κατὰ δύναμιν εἶναι· ἡ
[3, 12]	κινεῖ, ὥσπερ ἂν εἰ τὸ	ἐν	τῷ κηρῷ σημεῖον διεδίδοτο μέχρι
[3, 2]	ἡ ποίησις καὶ τὸ πάθος)	ἐν	τῷ κινουμένῳ, ἀνάγκη καὶ τὸν
[3, 2]	ἡ ποίησις καὶ ἡ πάθησις	ἐν	τῷ πάσχοντι ἀλλ' οὐκ ἐν
[3, 2]	τοῦ ποιητικοῦ καὶ κινητικοῦ ἐνέργεια	ἐν	τῷ πάσχοντι ἐγγίνεται· διὸ οὐκ
[3, 2]	ἐν τῷ πάσχοντι ἀλλ' οὐκ	ἐν	τῷ ποιοῦντι, οὕτω καὶ ἡ
[3, 6]	δ' ὡς ἐξ ἀμφοῖν, καὶ	ἐν	τῷ χρόνῳ τῷ ἐπ' ἀμφοῖν.
[3, 4]	ἀλλ' ὥσπερ τὸ σιμόν, τόδε	ἐν	τῷδε. Τῷ μὲν οὖν αἰσθητικῷ
[3, 6]	μῆκος (ἀδιαίρετον γὰρ ἐνεργείᾳ) καὶ	ἐν	χρόνῳ ἀδιαιρέτῳ· ὁμοίως γὰρ ὁ
[3, 2]	ἐν χυμοῖς τὴν γεῦσιν, καὶ	ἐν	χρώμασι τὴν ὄψιν τὸ σφόδρα
[3, 2]	τὴν ἀκοήν· ὁμοίως δὲ καὶ	ἐν	χυμοῖς τὴν γεῦσιν, καὶ ἐν
[3, 3]	ζῴων. Ἀλλ' οὐδὲ τὸ νοεῖν,	ἐν	ᾧ ἐστι τὸ ὀρθῶς καὶ
[3, 6]	ἐκεῖνα, διαιρετὰ ὃ νοεῖ καὶ	ἐν	ᾧ χρόνῳ, ἀλλ' ᾗ ἐκεῖνα>
[3, 9]	ἄτοπον δὴ τὸ τοῦτο διασπᾶν·	ἔν	τε τῷ λογιστικῷ γὰρ ἡ
[3, 1]	γε τὸ εἰπεῖν ὅτι ἄμφω	ἕν)	διὸ καὶ ἀπατᾶται, καὶ ἐὰν
[3, 2]	καὶ ἡ ἀκοὴ ἔστιν ὡς	ἕν	ἐστι {καὶ ἔστιν ὡς οὐχ
[3, 7]	ἀκοὴ ὡςαύτως, τὸ δὲ ἔσχατον	ἕν,	καὶ μία ἡ> μεσότης, τὸ
[3, 9]	καὶ τὰ εἰρημένα, ἢ τούτων	ἕν	τι. Ἔχει δὲ ἀπορίαν εὐθὺς
[3, 9]	ἐστι τῆς ψυχῆς, σκεπτέον, πότερον	ἕν	τι μόριον αὐτῆς χωριστὸν ὂν
[3, 7]	δὲ καὶ ὧδε. Ἔστι γὰρ	ἕν	τι, οὕτω δὲ ὡς ὁ
[3, 3]	μεταπεσὸν τὸ πρᾶγμα. Οὔτ' ἄρα	ἕν	τι τούτων ἐστὶν οὔτ' ἐκ
[3, 7]	ΔΒ, τὸ αὐτὸ μὲν καὶ	ἕν,	τὸ δ' εἶναι οὐ τὸ
[3, 1]	καὶ τοῖς ἰδίοις (ἑκάστη γὰρ	ἓν	αἰσθάνεται αἴσθησις) ὥστε δῆλον ὅτι
[3, 10]	ὁρᾶν τὸ μέλλον) εἴδει μὲν	ἓν	ἂν εἴη τὸ κινοῦν, τὸ
[3, 4]	μὴ κατ' ἄλλο αὐτὸς νοητός,	ἓν	δέ τι τὸ νοητὸν εἴδει,
[3, 10]	κινῇ, οὐ κινεῖ ἄνευ ὀρέξεως.	Ἓν	δή τι τὸ κινοῦν, τὸ
[3, 11]	μεῖζον γὰρ διώκει· ὥστε δύναται	ἓν	ἐκ πλειόνων φαντασμάτων ποιεῖν) Καὶ
[3, 2]	ὡς κεχωρισμένως· ᾗ δὲ ἑνί,	ἓν	καὶ ἅμα. Περὶ μὲν οὖν
[3, 2]	ἕτερα ἀλλήλων, δεῖ δὲ τὸ	ἓν	λέγειν ὅτι ἕτερον· ἕτερον γὰρ
[3, 10]	κινοῦντα. Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία,	ἓν	μὲν τὸ κινοῦν, δεύτερον δ'
[3, 6]	σύνθεσίς τις ἤδη νοημάτων ὥσπερ	ἓν	ὄντων- καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς ἔφη ᾗ
[3, 6]	ἦν ἢ ἔσται. Τὸ δὲ	ἓν	ποιοῦν ἕκαστον, τοῦτο ὁ νοῦς.
[3, 7]	φεύγει ἢ διώκει καὶ ὅλως	ἓν	πράξει. Καὶ τὸ ἄνευ δὲ
[3, 2]	ἐστι {καὶ ἔστιν ὡς οὐχ	ἓν	τὸ αὐτό} λόγος δ' ἡ
[3, 2]	καὶ διαιρετή. μὲν οὖν ἀδιαίρετον,	ἓν	τὸ κρῖνόν ἐστι καὶ ἅμα,
[3, 2]	πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν ὅτι οὐχ	ἓν	τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι· καὶ
[3, 7]	ὡς ὁ ὅρος, καὶ ταῦτα,	ἓν	τῷ ἀνάλογον καὶ τῷ ἀριθμῷ
[3, 6]	ἴσως οὐ χωριστόν, ὃ ποιεῖ	ἕνα	τὸν χρόνον καὶ τὸ μῆκος.
[3, 7]	ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα} ὥστε καὶ	ἐναλλάξ.	Εἰ δὴ τὰ ΓΑ ἑνὶ
[3, 7]	μὴ ὁμογενῆ κρίνει ἢ τὰ	ἐναντία,	οἷον λευκὸν καὶ μέλαν; ἔστω
[3, 10]	θυμικόν. Ἐπεὶ δ' ὀρέξεις γίνονται	ἐναντίαι	ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ συμβαίνει ὅταν
[3, 10]	ὁ λόγος καὶ αἱ ἐπιθυμίαι	ἐναντίαι	ὦσι, γίνεται δ' ἐν τοῖς
[3, 2]	Ἀλλὰ μὴν ἀδύνατον ἅμα τὰς	ἐναντίας	κινήσεις κινεῖσθαι τὸ αὐτὸ ᾗ
[3, 3]	θίξιν ἀπάτην εἶναι, τοῦτο γὰρ	ἐναντίον	τῷ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[3, 6]	Εἰ δέ τινι μηδὲν ἔστιν	ἐναντίον	{τῶν αἰτίων} αὐτὸ ἑαυτὸ γινώσκει
[3, 6]	γνωρίζει ἢ τὸ μέλαν· τῷ	ἐναντίῳ	γάρ πως γνωρίζει. Δεῖ δὲ
[3, 3]	ἀπάτη καὶ ἡ ἐπιστήμη τῶν	ἐναντίων	ἡ αὐτὴ εἶναι) ὅτι μὲν
[3, 2]	τὴν νόησιν, τὸ δὲ πικρὸν	ἐναντίως,	καὶ τὸ λευκὸν ἑτέρως. Ἆρ'
[3, 3]	ἄνθρωπος, ἀλλὰ μᾶλλον ὅταν μὴ	ἐναργῶς	αἰσθανώμεθα πότερον ἀληθὴς ἢ ψευδής.
[3, 3]	τοῖς αἰσθητοῖς> καὶ ἐνταῦθα ἤδη	ἐνδέχετα	διαψεύδεσθαι· ὅτι μὲν γὰρ λευκόν,
[3, 13]	ἄνευ μὲν γὰρ ἁφῆς οὐδεμίαν	ἐνδέχεται	ἄλλην αἴσθησιν ἔχειν (τὸ γὰρ
[3, 12]	γὰρ ὅσων τὸ σῶμα ἁπλοῦν	ἐνδέχεται	αὐτὴν ἔχειν, {οὔτε ἄνευ ταύτης
[3, 3]	δόξῃ μὲν ἕπεται πίστις (οὐκ	ἐνδέχεται	γὰρ δοξάζοντα οἷς δοκεῖ μὴ
[3, 6]	καὶ> τὸ μὴ λευκὸν συνέθηκεν·	ἐνδέχεται	δὲ καὶ διαίρεσιν φάναι πάντα.
[3, 3]	ὑπάρχει τοῖς ζῴοις, διανοεῖσθαι δ'	ἐνδέχεται	καὶ ψευδῶς, καὶ οὐδενὶ ὑπάρχει
[3, 2]	τὸ κρῖνον. Οὔτε δὴ κεχωρισμένοις	ἐνδέχεται	κρίνειν ὅτι ἕτερον τὸ γλυκὺ
[3, 7]	ἐνέργειαν, τὰ πράγματα. Ἆρα δ'	ἐνδέχεται	τῶν κεχωρισμένων τι νοεῖν ὄντα
[3, 11]	ἁφῇ μόνον ὑπάρχει αἴσθησις, πότερον	ἐνδέχεται	φαντασίαν ὑπάρχειν τούτοις, ἢ οὔ,
[3, 3]	ἐνεργείᾳ τὸ αὐτό, πᾶσιν ἂν	ἐνδέχοιτο	τοῖς θηρίοις φαντασίαν ὑπάρχειν· δοκεῖ
[3, 3]	ἡ κίνησις οὔτε ἄνευ αἰσθήσεως	ἐνδεχομένη	οὔτε μὴ αἰσθανομένοις ὑπάρχειν, καὶ
[3, 10]	ἀγαθόν. Πρακτὸν δ' ἐστὶ τὸ	ἐνδεχόμενον	καὶ ἄλλως ἔχειν. Ὅτι μὲν
[3, 11]	ἀνάγκη. Φαντασία δὲ πῶς ἂν	ἐνείη;	ἢ ὥσπερ καὶ κινεῖται ἀορίστως,
[3, 6]	δυνάμει εἶναι τὸ γνωρίζον καὶ	ἐνεῖναι	ἐν αὐτῷ† Εἰ δέ τινι
[3, 12]	ἄνευ τροφῆς ἀδύνατον· ἀνάγκη ἄρα	ἐνεῖναι	τὴν θρεπτικὴν δύναμιν ἐν πᾶσι
[3, 2]	διὸ καὶ ἀπελθόντων τῶν αἰσθητῶν	ἔνεισιν	αἰσθήσεις καὶ φαντασίαι ἐν τοῖς
[3, 13]	ὥσπερ εἴρηται, οὐ τοῦ εἶναι	ἕνεκα	ἀλλὰ τοῦ εὖ, οἷον ὄψιν,
[3, 12]	δὲ ἄλλαι τοῦ τε εὖ	ἕνεκα	καὶ γένει ζῴων ἤδη οὐ
[3, 1]	Σητήσειε δ' ἄν τις τίνος	ἕνεκα	πλείους ἔχομεν αἰσθήσεις, ἀλλ' οὐ
[3, 12]	μηθὲν μάτην ποιεῖ ἡ φύσις.	ἕνεκά	του γὰρ πάντα ὑπάρχει τὰ
[3, 12]	φύσει, ἢ συμπτώματα ἔσται τῶν	ἕνεκά	του. εἰ οὖν πᾶν σῶμα
[3, 9]	δύναμις, δῆλον· ἀεί τε γὰρ	ἕνεκά	του ἡ κίνησις αὕτη, καὶ
[3, 10]	καὶ ὄρεξις, νοῦς δὲ ὁ	ἕνεκά	του λογιζόμενος καὶ ὁ πρακτικός·
[3, 10]	τέλει. Καὶ ἡ ὄρεξις δ'	ἕνεκά	του πᾶσα· οὗ γὰρ ἡ
[3, 5]	καὶ ἀμιγής, τῇ οὐσίᾳ ὢν	ἐνέργεια·	ἀεὶ γὰρ τιμιώτερον τὸ ποιοῦν
[3, 7]	ᾗ κοῖλον {εἴ τις} ἐνόει	{ἐνεργείᾳ}	ἄνευ τῆς σαρκὸς ἂν ἐνόει
[3, 2]	γὰρ τοῦ ποιητικοῦ καὶ κινητικοῦ	ἐνέργεια	ἐν τῷ πάσχοντι ἐγγίνεται· διὸ
[3, 6]	αἰτίων} αὐτὸ ἑαυτὸ γινώσκει καὶ	ἐνέργειά	ἐστι καὶ χωριστόν. Ἔστι δ'
[3, 2]	Ἡ μὲν οὖν τοῦ ψοφητικοῦ	ἐνέργειά	ἐστι ψόφος ἢ ψόφησις, ἡ
[3, 7]	ἀτελοῦς ἐνέργεια, ἡ δ' ἁπλῶς	ἐνέργεια	ἑτέρα, ἡ τοῦ τετελεσμένου. Τὸ
[3, 7]	ἡ γὰρ κίνησις τοῦ ἀτελοῦς	ἐνέργεια,	ἡ δ' ἁπλῶς ἐνέργεια ἑτέρα,
[3, 2]	γὰρ λέγεται ἡ τῆς ὄψεως	ἐνέργεια,	ἡ δὲ τοῦ χρώματος ἀνώνυμος,
[3, 2]	Ἐπεὶ δὲ μία μέν ἐστιν	ἐνέργεια	ἡ τοῦ αἰσθητοῦ καὶ τοῦ
[3, 6]	νοῇ τὸ μῆκος (ἀδιαίρετον γὰρ	ἐνεργείᾳ)	καὶ ἐν χρόνῳ ἀδιαιρέτῳ· ὁμοίως
[3, 2]	οὕτω καὶ ἡ τοῦ αἰσθητοῦ	ἐνέργεια	καὶ ἡ τοῦ αἰσθητικοῦ ἐν
[3, 2]	αἰσθητηρίοις. Ἡ δὲ τοῦ αἰσθητοῦ	ἐνέργεια	καὶ τῆς αἰσθήσεως ἡ αὐτὴ
[3, 3]	μὲν γὰρ ἤτοι δύναμις ἢ	ἐνέργεια,	οἷον ὄψις καὶ ὅρασις, φαίνεται
[3, 6]	ἐπεὶ διχῶς, ἢ δυνάμει ἢ	ἐνεργείᾳ,	οὐθὲν κωλύει νοεῖν τὸ διαιρετὸν
[3, 7]	ἐκ δυνάμει ὄντος τοῦ αἰσθητικοῦ	ἐνεργείᾳ	ποιοῦν· οὐ γὰρ πάσχει οὐδ'
[3, 3]	δ' οὔ. Εἰ δὲ τῇ	ἐνεργείᾳ	τὸ αὐτό, πᾶσιν ἂν ἐνδέχοιτο
[3, 10]	ὄρεξις κίνησίς τίς ἐστιν, ἡ	ἐνεργείᾳ)	τὸ δὲ κινούμενον τὸ ζῷον·
[3, 4]	ὑπολαμβάνει ἡ ψυχή) οὐθέν ἐστιν	ἐνεργείᾳ	τῶν ὄντων πρὶν νοεῖν· διὸ
[3, 5]	ποιεῖ τὰ δυνάμει ὄντα χρώματα	ἐνεργείᾳ	χρώματα. Καὶ οὗτος ὁ νοῦς
[3, 2]	δυνάμενον ψοφεῖν, τότε ἡ κατ'	ἐνέργειαν	ἀκοὴ ἅμα γίνεται καὶ ὁ
[3, 3]	ὑπὸ τῆς αἰσθήσεως τῆς κατ'	ἐνέργειαν	γιγνομένη. Ἐπεὶ δ' ἡ ὄψις
[3, 2]	καὶ τὴν ἀκοὴν τὴν κατ'	ἐνέργειαν	ἐν τῷ κατὰ δύναμιν εἶναι·
[3, 2]	κατὰ δύναμιν τῶν δὲ κατ'	ἐνέργειαν,	ἐπὶ τούτων μὲν συμβαίνει τὸ
[3, 5]	δ' αὐτό ἐστιν ἡ κατ'	ἐνέργειαν	ἐπιστήμη τῷ πράγματι· ἡ δὲ
[3, 7]	δ' αὐτό ἐστιν ἡ κατ'	ἐνέργειαν	ἐπιστήμη τῷ πράγματι. Ἡ δὲ
[3, 2]	καὶ ἡ ἀκοὴ ἡ κατ'	ἐνέργειαν·	ἔστι γὰρ ἀκοὴν ἔχοντα μὴ
[3, 2]	οἷον ὁ ψόφος ὁ κατ'	ἐνέργειαν	καὶ ἡ ἀκοὴ ἡ κατ'
[3, 7]	ἡ ὄρεξις ταὐτό, ἡ κατ'	ἐνέργειαν,	καὶ οὐχ ἕτερον τὸ ὀρεκτικὸν
[3, 7]	ὁ νοῦς ἐστιν, ὁ κατ'	ἐνέργειαν,	τὰ πράγματα. Ἆρα δ' ἐνδέχεται
[3, 4]	ὁ ἐπιστήμων λέγεται ὁ κατ'	ἐνέργειαν	(τοῦτο δὲ συμβαίνει ὅταν δύνηται
[3, 2]	ἅμα γίνεται καὶ ὁ κατ'	ἐνέργειαν	ψόφος, ὧν εἴπειεν ἄν τις
[3, 3]	δὲ κίνησις ἡ ὑπὸ τῆς	ἐνεργείας	τῆς αἰσθήσεως γινομένη διοίσει, ἡ
[3, 3]	δὲ γίνεσθαι κίνησιν ὑπὸ τῆς	ἐνεργείας	τῆς αἰσθήσεως, καὶ ταύτην ὁμοίαν
[3, 4]	(τοῦτο δὲ συμβαίνει ὅταν δύνηται	ἐνεργεῖν	δι' αὑτοῦ) ἔστι μὲν καὶ
[3, 7]	τὸ ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι τὸ	ἐνεργεῖν	τῇ αἰσθητικῇ μεσότητι πρὸς τὸ
[3, 2]	δ' εἶναι οὔ, ἀλλὰ τῷ	ἐνεργεῖσθαι	διαιρετόν, καὶ οὐχ οἷόν τε
[3, 2]	οὐκ ἀεὶ ψοφεῖ, ὅταν δ'	ἐνεργῇ	τὸ δυνάμενον ἀκούειν καὶ ψοφῇ
[3, 3]	ψευδεῖς. Ἔπειτα οὐδὲ λέγομεν, ὅταν	ἐνεργῶμεν	ἀκριβῶς περὶ τὸ αἰσθητόν, ὅτι
[3, 9]	περὶ οὗ νῦν ὁ λόγος	ἐνέστηκε,	τί τὸ κινοῦν κατὰ τόπον
[3, 6]	χρόνῳ, ἀλλ' ᾗ ἐκεῖνα> ἀδιαίρετα·	ἔνεστι	γὰρ κἀν τούτοις τι ἀδιαίρετον,
[3, 11]	καὶ κινεῖται ἀορίστως, καὶ ταῦτ'	ἔνεστι	μέν, ἀορίστως δ' ἔνεστιν. Ἡ
[3, 11]	ταῦτ' ἔνεστι μέν, ἀορίστως δ'	ἔνεστιν.	Ἡ μὲν οὖν αἰσθητικὴ φαντασία,
[3, 7]	ἐναλλάξ. Εἰ δὴ τὰ ΓΑ	ἑνὶ	εἴη ὑπάρχοντα, οὕτως ἕξει, ὥσπερ
[3, 2]	ἔστιν ὡς κεχωρισμένως· ᾗ δὲ	ἑνί,	ἓν καὶ ἅμα. Περὶ μὲν
[3, 11]	ἤδη ἐστὶν ἔργον· καὶ ἀνάγκη	ἑνὶ	μετρεῖν· τὸ μεῖζον γὰρ διώκει·
[3, 5]	δύναμιν χρόνῳ προτέρα ἐν τῷ	ἑνί,	ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ, ἀλλ'
[3, 7]	δύναμιν χρόνῳ προτέρα ἐν τῷ	ἑνί,	ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ· ἔστι
[3, 2]	γλυκὺ τοῦ λευκοῦ, ἀλλὰ δεῖ	ἑνί	τινι ἄμφω δῆλα εἶναι- οὕτω
[3, 1]	ταῦτα δὲ καὶ νῦν ἔχουσιν	ἔνια	ζῷα- πᾶσαι ἄρα αἱ αἰσθήσεις
[3, 3]	ψυχή· διὸ ἀνάγκη ἤτοι, ὥσπερ	ἔνιοι	λέγουσι, πάντα τὰ φαινόμενα εἶναι
[3, 3]	δὲ λόγος· τῶν δὲ θηρίων	ἐνίοις	φαντασία μὲν ὑπάρχει, λόγος δ'
[3, 11]	ἔχει ἡ ὄρεξις· νικᾷ δ'	ἐνίοτε	καὶ κινεῖ ὁτὲ μὲν αὕτη
[3, 3]	διὰ τὸ ἐπικαλύπτεσθαι τὸν νοῦν	ἐνίοτε	πάθει ἢ νόσῳ ἢ ὕπνῳ,
[3, 4]	ἀλλ' οὐκ ἐπὶ πάντων· ἐπ'	ἐνίων	γὰρ ταὐτόν ἐστι) τὸ σαρκὶ
[3, 2]	ψόφησις καὶ ἡ ἄκουσις, ἐπ'	ἐνίων	δ' ἀνώνυμον θάτερον· ὅρασις γὰρ
[3, 2]	ἐν τῷ αἰσθητικῷ. Ἀλλ' ἐπ'	ἐνίων	μὲν ὠνόμασται, οἷον ἡ ψόφησις
[3, 6]	εἰπεῖν ἐν τῷ ἡμίσει τί	ἐνόει	ἑκατέρῳ· οὐ γὰρ ἔστιν, ἂν
[3, 7]	{ἐνεργείᾳ} ἄνευ τῆς σαρκὸς ἂν	ἐνόει	ἐν ᾗ τὸ κοῖλον- οὕτω
[3, 7]	δὲ ᾗ κοῖλον {εἴ τις}	ἐνόει	{ἐνεργείᾳ} ἄνευ τῆς σαρκὸς ἂν
[3, 1]	οὕτως ὥστ' εἰ μὲν δι'	ἑνὸς	πλείω αἰσθητὰ ἕτερα ὄντα ἀλλήλων
[3, 11]	Φαίνεται γὰρ λύπη καὶ ἡδονὴ	ἐνοῦσα,	εἰ δὲ ταῦτα, καὶ ἐπιθυμίαν
[3, 10]	τὸ αὐτό- οἷον ὁ γιγγλυμός·	ἐνταῦθα	γὰρ τὸ κυρτὸν καὶ τὸ
[3, 3]	ἃ συμβέβηκε τοῖς αἰσθητοῖς> καὶ	ἐνταῦθα	ἤδη ἐνδέχετα διαψεύδεσθαι· ὅτι μὲν
[3, 1]	πάθος ὃ μηθενός ἐστι τῶν	ἐνταῦθα	σωμάτων, οὐδεμία ἂν ἐκλείποι αἴσθησις.
[3, 7]	ἐκεῖ τὸ ἡδὺ ἢ λυπηρόν,	ἐνταῦθα	φεύγει ἢ διώκει καὶ ὅλως
[3, 4]	ὅλη ἀλλ' ἡ νοητική, οὔτε	ἐντελεχείᾳ	ἀλλὰ δυνάμει τὰ εἴδη. Ὅτι
[3, 4]	ἐν γραμματείῳ ᾧ μηθὲν ἐνυπάρχει	ἐντελεχείᾳ	γεγραμμένον· ὅπερ συμβαίνει ἐπὶ τοῦ
[3, 8]	εἰς τὰ δυνάμει, ἡ δ'	ἐντελεχείᾳ	εἰς τὰ ἐντελεχείᾳ· τῆς δὲ
[3, 7]	οὐδὲ χρόνῳ· ἔστι γὰρ ἐξ	ἐντελεχείᾳ	ὄντος πάντα τὰ γιγνόμενα. Φαίνεται
[3, 4]	τὰ νοητὰ ὁ νοῦς, ἀλλ'	ἐντελεχείᾳ	οὐδέν, πρὶν ἂν νοῇ· δυνάμει
[3, 8]	ἡ δ' ἐντελεχείᾳ εἰς τὰ	ἐντελεχείᾳ·	τῆς δὲ ψυχῆς τὸ αἰσθητικὸν
[3, 10]	ἐν κύκλῳ, μένειν τι, καὶ	ἐντεῦθεν	ἄρχεσθαι τὴν κίνησιν. Ὅλως μὲν
[3, 2]	δ' οὐδ' ἐν κεχωρισμένῳ χρόνῳ,	ἐντεῦθεν.	Ὥσπερ γὰρ τὸ αὐτὸ λέγει
[3, 4]	ὥσπερ ἐν γραμματείῳ ᾧ μηθὲν	ἐνυπάρχει	ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον· ὅπερ συμβαίνει ἐπὶ
[3, 1]	ἀμφοῖν αἰσθητικὸν εἶναι (οἷον εἰ	ἐξ	ἀέρος ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον, καὶ
[3, 1]	δύο τούτων αἰσθητήρια μόνον ἐστίν,	ἐξ	ἀέρος καὶ ὕδατος (ἡ μὲν
[3, 6]	οἱονεὶ μήκη· εἰ δ' ὡς	ἐξ	ἀμφοῖν, καὶ ἐν τῷ χρόνῳ
[3, 7]	δὲ οὐδὲ χρόνῳ· ἔστι γὰρ	ἐξ	ἐντελεχείᾳ ὄντος πάντα τὰ γιγνόμενα.
[3, 12]	ἀκοή· ἁπτόμενον δέ, εἰ μὴ	ἕξει	αἴσθησιν, οὐ δυνήσεται τὰ μὲν
[3, 12]	δὲ ἁπλοῦν· ἁφὴν γὰρ οὐχ	ἕξει,	ἔστι δὲ ἀνάγκη ταύτην ἔχειν.
[3, 12]	ἀγένητον· διὰ τί γὰρ οὐχ	ἕξει;	ἢ γὰρ τῇ ψυχῇ βέλτιον
[3, 4]	νοητὸν εἴδει, ἢ μεμιγμένον τι	ἕξει,	ὃ ποιεῖ νοητὸν αὐτὸν ὥσπερ
[3, 2]	τις τὸ ὁρῶν, καὶ χρῶμα	ἕξει	τὸ ὁρῶν πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν
[3, 7]	ΓΑ ἑνὶ εἴη ὑπάρχοντα, οὕτως	ἕξει,	ὥσπερ καὶ τὰ ΔΒ, τὸ
[3, 8]	λεγόμενα καὶ ὅσα τῶν αἰσθητῶν	ἕξεις	καὶ πάθη. Καὶ διὰ τοῦτο
[3, 12]	ἀνακλάσεως βέλτιον ἢ τὴν ὄψιν	ἐξιοῦσαν	ἀνακλᾶσθαι τὸν ἀέρα πάσχειν ὑπὸ
[3, 3]	τις ἔστι τούτων δύναμις ἢ	ἕξις	καθ' ἃς κρίνομεν καὶ ἀληθεύομεν
[3, 5]	δὲ τῷ πάντα ποιεῖν, ὡς	ἕξις	τις, οἷον τὸ φῶς· τρόπον
[3, 13]	ὥσπερ εἴρηται) τὰ δὲ ἄλλα	ἔξω	γῆς αἰσθητήρια μὲν ἂν γένοιτο,
[3, 1]	λείποιτ' ἂν μηθὲν εἶναι αἰσθητήριον	ἔξω	ὕδατος καὶ ἀέρος, ταῦτα δὲ
[3, 12]	δὲ τὰ μέσα, οὕτω καὶ	ἐπ'	ἀλλοιώσεως, πλὴν ὅτι μένοντος ἐν
[3, 6]	καὶ ἐν τῷ χρόνῳ τῷ	ἐπ'	ἀμφοῖν. {Τὸ δὲ μὴ κατὰ
[3, 4]	πολλῶν, ἀλλ' οὐκ ἐπὶ πάντων·	ἐπ'	ἐνίων γὰρ ταὐτόν ἐστι) τὸ
[3, 2]	ἡ ψόφησις καὶ ἡ ἄκουσις,	ἐπ'	ἐνίων δ' ἀνώνυμον θάτερον· ὅρασις
[3, 2]	αἰσθητικοῦ ἐν τῷ αἰσθητικῷ. Ἀλλ'	ἐπ'	ἐνίων μὲν ὠνόμασται, οἷον ἡ
[3, 12]	τοῦτο δὲ ἐκ τῶνδε δῆλον.	ἐπεὶ	γὰρ τὸ ζῷον σῶμα ἔμψυχόν
[3, 2]	ὅτι ἄλλο τι ἕκαστον αὐτῶν.	~Ἐπεὶ	δ' αἰσθανόμεθα ὅτι ὁρῶμεν καὶ
[3, 4]	δι' αὑτοῦ τότε δύναται νοεῖν.	Ἐπεὶ	δ' ἄλλο ἐστὶ τὸ μέγεθος
[3, 10]	ἀριθμῷ δὲ πλείω τὰ κινοῦντα.	Ἐπεὶ	δ' ἔστι τρία, ἓν μὲν
[3, 11]	ἐπιστημονικὸν οὐ κινεῖται, ἀλλὰ μένει.	Ἐπεὶ	δ' ἡ μὲν καθόλου ὑπόληψις
[3, 3]	αἰσθήσεως τῆς κατ' ἐνέργειαν γιγνομένη.	Ἐπεὶ	δ' ἡ ὄψις μάλιστα αἴσθησίς
[3, 10]	ἀλλήλων ἢ ἐπιθυμητικὸν καὶ θυμικόν.	Ἐπεὶ	δ' ὀρέξεις γίνονται ἐναντίαι ἀλλήλαις,
[3, 5]	ἐκείνῳ δὲ τὸ νοητὸν ὑπάρξει.	~Ἐπεὶ	δ' {ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ τῇ
[3, 3]	εἶναι, διωρίσθω τὸν τρόπον τοῦτον.	~Ἐπεὶ	δὲ δύο διαφοραῖς ὁρίζονται μάλιστα
[3, 9]	φαντάσματα, ἀλλ' οὐκ ἄνευ φαντασμάτων.	~Ἐπεὶ	δὲ ἡ ψυχὴ κατὰ δύο
[3, 2]	τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.	Ἐπεὶ	δὲ καὶ τὸ λευκὸν καὶ
[3, 2]	ἡ δὲ τοῦ χυμοῦ ἀνώνυμος.	Ἐπεὶ	δὲ μία μέν ἐστιν ἐνέργεια
[3, 8]	ἡ αἴ- σθησις εἶδος αἰσθητῶν.	Ἐπεὶ	δὲ οὐδὲ πρᾶγμα οὐθὲν ἔστι
[3, 6]	ὁ νοῦς. Τὸ δ' ἀδιαίρετον	ἐπεὶ	διχῶς, ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ,
[3, 13]	ἀλλὰ τοῦ εὖ, οἷον ὄψιν,	ἐπεὶ	ἐν ἀέρι καὶ ὕδατι, ὅπως
[3, 13]	ὕδατι, ὅπως ὁρᾷ, ὅλως δ'	ἐπεὶ	ἐν διαφανεῖ, γεῦσιν δὲ διὰ
[3, 3]	λόγος. Περὶ δὲ τοῦ νοεῖν,	ἐπεὶ	ἕτερον τοῦ αἰσθάνεσθαι, τούτου δὲ
[3, 1]	χρῶμα καὶ μέγεθος. Νῦν δ'	ἐπεὶ	καὶ ἐν ἑτέρῳ αἰσθητῷ τὰ
[3, 4]	πρὸς τὰ νοητά. Ἀνάγκη ἄρα,	ἐπεὶ	πάντα νοεῖ, ἀμιγῆ εἶναι, ὥσπερ
[3, 3]	ἐκ τούτων ἡ φαντασία. Ἀλλ'	ἐπειδὴ	ἔστι κινηθέντος τουδὶ κινεῖσθαι ἕτερον
[3, 3]	φαντασίαι γίνονται αἱ πλείους ψευδεῖς.	Ἔπειτα	οὐδὲ λέγομεν, ὅταν ἐνεργῶμεν ἀκριβῶς
[3, 6]	πολλῶν μὲν κόρσαι ἀναύχενες ἐβλάστησαν"	ἔπειτα	συντίθεσθαι τῇ φιλίᾳ, οὕτω καὶ
[3, 3]	καὶ ψευδής, ἀλλὰ δόξῃ μὲν	ἕπεται	πίστις (οὐκ ἐνδέχεται γὰρ δοξάζοντα
[3, 12]	περ οὗ ἂν ᾖ εἷς.	ἐπὶ	δὲ τοῦ λείου ἐστὶν εἷς·
[3, 2]	τούτων μὲν συμβαίνει τὸ λεχθέν,	ἐπὶ	δὲ τῶν ἑτέρων οὐ συμβαίνει.
[3, 4]	νοητός ἐστιν ὥσπερ τὰ νοητά.	Ἐπὶ	μὲν γὰρ τῶν ἄνευ ὕλης
[3, 4]	ἐφ' ἑτέρων πολλῶν, ἀλλ' οὐκ	ἐπὶ	πάντων· ἐπ' ἐνίων γὰρ ταὐτόν
[3, 12]	μέχρι πόρρω· ὁ δ' ἀὴρ	ἐπὶ	πλεῖστον κινεῖται καὶ ποιεῖ καὶ
[3, 2]	αὐτή τις ἔσται αὑτῆς· ὥστ'	ἐπὶ	τῆς πρώτης τοῦτο ποιητέον. Ἔχει
[3, 3]	καὶ διὰ τί ἐστιν, εἰρήσθω	ἐπὶ	τοσοῦτον. ~Περὶ δὲ τοῦ μορίου
[3, 1]	ὅταν ἅμα γένηται ἡ αἴσθησις	ἐπὶ	τοῦ αὐτοῦ, οἷον χολῆς ὅτι
[3, 4]	ἐνυπάρχει ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον· ὅπερ συμβαίνει	ἐπὶ	τοῦ νοῦ. Καὶ αὐτὸς δὲ
[3, 2]	δύναμιν τῶν δὲ κατ' ἐνέργειαν,	ἐπὶ	τούτων μὲν συμβαίνει τὸ λεχθέν,
[3, 4]	αἰσθητικοῦ καὶ τοῦ νοητικοῦ, φανερὸν	ἐπὶ	τῶν αἰσθητηρίων καὶ τῆς αἰσθήσεως.
[3, 2]	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων καὶ αἰσθητῶν.
[3, 2]	ὁμοίως δ' ἔχει τοῦτο καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων. Ἐπεὶ δὲ καὶ
[3, 6]	στέρησις. Καὶ ὅμοιος ὁ λόγος	ἐπὶ	τῶν ἄλλων, οἷον πῶς τὸ
[3, 4]	σαρκὶ εἶναι κρίνει. Πάλιν δ'	ἐπὶ	τῶν ἐν ἀφαιρέσει ὄντων τὸ
[3, 7]	καὶ ἐκτὸς τῆς αἰσθήσεως, ὅταν	ἐπὶ	τῶν φαντασμάτων ᾖ, κινεῖται· οἷον,
[3, 13]	αἰσθάνηται τὸ ἐν τροφῇ καὶ	ἐπιθυμῇ	καὶ κινῆται, ἀκοὴν δὲ ὅπως
[3, 10]	γὰρ πλέον διαφέρει ἀλλήλων ἢ	ἐπιθυμητικὸν	καὶ θυμικόν. Ἐπεὶ δ' ὀρέξεις
[3, 9]	διορίζοντες, λογιστικὸν καὶ θυμικὸν καὶ	ἐπιθυμητικόν,	οἱ δὲ τὸ λόγον ἔχον
[3, 10]	μέλλον ἀνθέλκειν κελεύει, ἡ δ'	ἐπιθυμία	διὰ τὸ ἤδη· φαίνεται γὰρ
[3, 9]	καὶ ἐν τῷ ἀλόγῳ ἡ	ἐπιθυμία	καὶ ὁ θυμός· εἰ δὲ
[3, 10]	παρὰ τὸν λογισμόν· ἡ γὰρ	ἐπιθυμία	ὄρεξίς τίς ἐστιν. Νοῦς μὲν
[3, 10]	ὅταν ὁ λόγος καὶ αἱ	ἐπιθυμίαι	ἐναντίαι ὦσι, γίνεται δ' ἐν
[3, 11]	ἐνοῦσα, εἰ δὲ ταῦτα, καὶ	ἐπιθυμίαν	ἀνάγκη. Φαντασία δὲ πῶς ἂν
[3, 9]	οὐ κινεῖται, ἀλλὰ κατὰ τὴν	ἐπιθυμίαν	πράττει, οἷον ὁ ἀκρατής. Καὶ
[3, 11]	ὑπάρχειν τούτοις, ἢ οὔ, καὶ	ἐπιθυμίαν.	Φαίνεται γὰρ λύπη καὶ ἡδονὴ
[3, 9]	οἱ γὰρ ἐγκρατεῖς ὀρεγόμενοι καὶ	ἐπιθυμοῦντες	οὐ πράττουσιν ὧν ἔχουσι τὴν
[3, 3]	θηρία, τὰ δὲ διὰ τὸ	ἐπικαλύπτεσθαι	τὸν νοῦν ἐνίοτε πάθει ἢ
[3, 7]	εἶναι αὐτῇ πλείω Τίνι δ'	ἐπικρίνει	τί διαφέρει γλυκὺ καὶ θερμόν,
[3, 3]	εἶχε, σωζομένου τοῦ πράγματος, μὴ	ἐπιλαθόμενον	μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ εἰ ἔτι
[3, 4]	μὴ ἀεὶ νοεῖν τὸ αἴτιον	ἐπισκεπτέον)	ἐν δὲ τοῖς ἔχουσιν ὕλην
[3, 9]	καὶ ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως, ὕστερον	ἐπισκεπτέον·	ἔχει γὰρ καὶ ταῦτα πολλὴν
[3, 3]	ἀεὶ ἀληθευουσῶν οὐδεμία ἔσται, οἷον	ἐπιστήμη	ἢ νοῦς· ἔστι γὰρ φαντασία
[3, 4]	καὶ τὸ νοούμενον· ἡ γὰρ	ἐπιστήμη	ἡ θεωρητικὴ καὶ τὸ οὕτως
[3, 3]	τὸ μὲν ὀρθῶς φρόνησις καὶ	ἐπιστήμη	καὶ δόξα ἀληθής, τὸ δὲ
[3, 3]	καὶ αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως διαφοραί,	ἐπιστήμη	καὶ δόξα καὶ φρόνησις καὶ
[3, 8]	δεῖ ζητεῖν. Τέμνεται οὖν ἡ	ἐπιστήμη	καὶ ἡ αἴσθησις εἰς τὰ
[3, 8]	ἢ νοητά, ἔστι δ' ἡ	ἐπιστήμη	μὲν τὰ ἐπιστητά πως, ἡ
[3, 3]	τοιαῦται δ' εἰσὶν αἴσθησις, δόξα,	ἐπιστήμη,	νοῦς. Ότι μὲν οὖν οὐκ
[3, 5]	αὐτό ἐστιν ἡ κατ' ἐνέργειαν	ἐπιστήμη	τῷ πράγματι· ἡ δὲ κατὰ
[3, 7]	αὐτό ἐστιν ἡ κατ' ἐνέργειαν	ἐπιστήμη	τῷ πράγματι. Ἡ δὲ κατὰ
[3, 3]	καὶ ἡ ἀπάτη καὶ ἡ	ἐπιστήμη	τῶν ἐναντίων ἡ αὐτὴ εἶναι)
[3, 10]	τινα· πολλοὶ γὰρ παρὰ τὴν	ἐπιστήμην	ἀκολουθοῦσι ταῖς φαντασίαις, καὶ ἐν
[3, 9]	ὄντος τοῦ ποιεῖν κατὰ τὴν	ἐπιστήμην,	ἀλλ' οὐ τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ
[3, 9]	τὴν ἐπιστήμην, ἀλλ' οὐ τῆς	ἐπιστήμης.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ἡ ὄρεξις
[3, 8]	ψυχῆς τὸ αἰσθητικὸν καὶ τὸ	ἐπιστημονικὸν	δυνάμει ταὐτά ἐστι, τὸ μὲν
[3, 11]	φορὰς ἤδη κινεῖσθαι. Τὸ δ'	ἐπιστημονικὸν	οὐ κινεῖται, ἀλλὰ μένει. Ἐπεὶ
[3, 4]	οὕτως ἕκαστα γένηται ὡς ὁ	ἐπιστήμων	λέγεται ὁ κατ' ἐνέργειαν (τοῦτο
[3, 8]	δ' ἡ ἐπιστήμη μὲν τὰ	ἐπιστητά	πως, ἡ δ' αἴσθησις τὰ
[3, 4]	ἡ θεωρητικὴ καὶ τὸ οὕτως	ἐπιστητὸν	τὸ αὐτό ἐστιν (τοῦ δὲ
[3, 8]	ταὐτά ἐστι, τὸ μὲν τὸ>	ἐπιστητὸν	τὸ δὲ τὸ> αἰσθητόν. Ἀνάγκη
[3, 9]	ἕτερόν τι μόριον. Ἔτι καὶ	ἐπιτάττοντος	τοῦ νοῦ καὶ λεγούσης τῆς
[3, 7]	ὁ ἀὴρ τὴν κόρην τοιανδὶ	ἐποίησεν,	αὕτη δ' ἕτερον, καὶ ἡ
[3, 3]	Τρίτον δὲ τῶν κοινῶν καὶ	ἑπομένων	τοῖς συμβεβηκόσιν οἷς ὑπάρχει τὰ
[3, 10]	τοῖς κοινοῖς σώματος καὶ ψυχῆς	ἔργοις	θεωρητέον περὶ αὐτοῦ. Νῦν δὲ
[3, 9]	τῷ τε κριτικῷ, ὃ διανοίας	ἔργον	ἐστὶ καὶ αἰσθήσεως, καὶ ἔτι
[3, 11]	ἢ τόδε, λογισμοῦ ἤδη ἐστὶν	ἔργον·	καὶ ἀνάγκη ἑνὶ μετρεῖν· τὸ
[3, 12]	ἂν ἔλθοι, ὅ ἐστι φύσεως	ἔργον	(πῶς γὰρ θρέψεται; τοῖς μὲν
[3, 6]	διάμετρος- ἂν δὲ γενομένων ἢ	ἐσομένων,	τὸν χρόνον προσεννοῶν {καὶ} συντίθησι.
[3, 2]	ὥστε ἢ δύο τοῦ αὐτοῦ	ἔσονται	ἢ αὐτὴ αὑτῆς. Ἔτι δ'
[3, 2]	ἄπειρον εἶσιν ἢ αὐτή τις	ἔσται	αὑτῆς· ὥστ' ἐπὶ τῆς πρώτης
[3, 3]	καὶ διότι οὐκ ἄλλου τινὸς	ἔσται	ἡ δόξα, ἀλλ' ἐκείνου, εἴπερ
[3, 12]	μᾶλλον νοήσει, τῷ δ' οὐθὲν	ἔσται	μᾶλλον δι' ἐκεῖνο) οὐθὲν ἄρα
[3, 3]	οὐδὲ τῶν ἀεὶ ἀληθευουσῶν οὐδεμία	ἔσται,	οἷον ἐπιστήμη ἢ νοῦς· ἔστι
[3, 9]	τρία ἡ ψυχή, ἐν ἑκάστῳ	ἔσται	ὄρεξις. Καὶ δὴ καὶ περὶ
[3, 3]	καὶ αἰσθήσεως ἡ συμπλοκὴ φαντασία	ἔσται·	οὐ γὰρ δὴ ἐκ τῆς
[3, 12]	λαβεῖν. εἰ δὲ τοῦτο, ἀδύνατον	ἔσται	σώζεσθαι τὸ ζῷον. διὸ καὶ
[3, 2]	ἢ ἑτέρᾳ. Ἀλλ' ἡ αὐτὴ	ἔσται	τῆς ὄψεως καὶ τοῦ ὑποκειμένου
[3, 6]	ἀλλὰ καὶ ὅτι ἦν ἢ	ἔσται.	Τὸ δὲ ἓν ποιοῦν ἕκαστον,
[3, 3]	τοῦ λευκοῦ. Τὸ οὖν φαίνεσθαι	ἔσται	τὸ δοξάζειν ὅπερ αἰσθάνεται, μὴ
[3, 12]	ὑπάρχει τὰ φύσει, ἢ συμπτώματα	ἔσται	τῶν ἕνεκά του. εἰ οὖν
[3, 1]	τούτων, οἷον κινήσεως· οὕτω γὰρ	ἔσται	ὥσπερ νῦν τῇ ὄψει τὸ
[3, 9]	πηρώματά ἐστιν (σημεῖον δ' ὅτι	ἐστὶ	γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν ἔχει καὶ
[3, 9]	τε κριτικῷ, ὃ διανοίας ἔργον	ἐστὶ	καὶ αἰσθήσεως, καὶ ἔτι τῷ
[3, 9]	αἴσθησιν μὲν ἔχει, μόνιμα δ'	ἐστὶ	καὶ ἀκίνητα διὰ τέλους. Εἰ
[3, 2]	οὖν ἀδιαίρετον, ἓν τὸ κρῖνόν	ἐστι	καὶ ἅμα, ᾗ δὲ διαιρετὸν
[3, 4]	τις, εἰ ὁ νοῦς ἁπλοῦν	ἐστὶ	καὶ ἀπαθὲς καὶ μηθενὶ μηθὲν
[3, 3]	Περὶ μὲν οὖν φαντασίας, τί	ἐστι	καὶ διὰ τί ἐστιν, εἰρήσθω
[3, 2]	ἡ ἀκοὴ ἔστιν ὡς ἕν	ἐστι	{καὶ ἔστιν ὡς οὐχ ἓν
[3, 2]	τῆς αἰσθήσεως ἡ αὐτὴ μέν	ἐστι	καὶ μία, τὸ δ' εἶναι
[3, 3]	δ' ἡ ὄψις μάλιστα αἴσθησίς	ἐστι,	καὶ τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦ
[3, 5]	δ' ἐστὶ μόνον τοῦθ' ὅπερ	ἐστί,	καὶ τοῦτο μόνον ἀθάνατον καὶ
[3, 6]	αὐτὸ ἑαυτὸ γινώσκει καὶ ἐνέργειά	ἐστι	καὶ χωριστόν. Ἔστι δ' ἡ
[3, 6]	πᾶς, ἀλλ' ὁ τοῦ τί	ἐστι	κατὰ τὸ τί ἦν εἶναι
[3, 5]	δ' οὐ νοεῖ. Χωρισθεὶς δ'	ἐστὶ	μόνον τοῦθ' ὅπερ ἐστί, καὶ
[3, 8]	ἡ ψυχὴ τὰ ὄντα πώς	ἐστι	πάντα· ἢ γὰρ αἰσθητὰ τὰ
[3, 8]	τὰ γὰρ φαντάσματα ὥσπερ αἰσθήματά	ἐστι,	πλὴν ἄνευ ὕλης. Ἔστι δ'
[3, 12]	γὰρ τὸ ζῷον σῶμα ἔμψυχόν	ἐστι,	σῶμα δὲ ἅπαν ἁπτόν, {ἁπτὸν
[3, 4]	διῄρηται πρότερον, ὅτι δυνάμει πώς	ἐστι	τὰ νοητὰ ὁ νοῦς, ἀλλ'
[3, 8]	εἴδεσι τοῖς αἰσθητοῖς τὰ νοητά	ἐστι,	τά τε ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα
[3, 3]	ὀρθῶς τἀναντία τούτων- οὐδὲ τοῦτό	ἐστι	ταὐτὸ τῷ αἰσθάνεσθαι· ἡ μὲν
[3, 9]	δὲ τοῦ κινοῦντος, τί ποτέ	ἐστι	τῆς ψυχῆς, σκεπτέον, πότερον ἕν
[3, 5]	{ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ τῇ φύσει	ἐστὶ	{τι} τὸ μὲν ὕλη ἑκάστῳ
[3, 3]	ὅτι μὲν οὖν οὐ ταὐτόν	ἐστι	τὸ αἰσθάνεσθαι καὶ τὸ φρονεῖν,
[3, 1]	εἶναι (οἷον εἰ ἐξ ἀέρος	ἐστὶ	τὸ αἰσθητήριον, καὶ ἔστιν ὁ
[3, 8]	καὶ ἀποφάσεως· συμπλοκὴ γὰρ νοημάτων	ἐστὶ	τὸ ἀληθὲς ἢ ψεῦδος. Τὰ
[3, 10]	τὸ πρακτὸν ἀγαθόν. Πρακτὸν δ'	ἐστὶ	τὸ ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως ἔχειν.
[3, 3]	εἰρημένα ἢ φαντασία (τοῦτο δ'	ἐστὶ	τὸ λεχθέν) ἡ φαντασία ἂν
[3, 4]	δύναται νοεῖν. Ἐπεὶ δ' ἄλλο	ἐστὶ	τὸ μέγεθος καὶ τὸ μεγέθει
[3, 8]	καὶ τὸ ἐπιστημονικὸν δυνάμει ταὐτά	ἐστι,	τὸ μὲν τὸ> ἐπιστητὸν τὸ
[3, 4]	γίνεται τὸ νοεῖν. Εἰ δή	ἐστι	τὸ νοεῖν ὥσπερ τὸ αἰσθάνεσθαι,
[3, 4]	τῶν ἄνευ ὕλης τὸ αὐτό	ἐστι	τὸ νοοῦν καὶ τὸ νοούμενον·
[3, 10]	διάνοια κινεῖ, ὅτι ἀρχὴ αὐτῆς	ἐστι	τὸ ὀρεκτόν. Καὶ ἡ φαντασία
[3, 3]	οὐδὲ τὸ νοεῖν, ἐν ᾧ	ἐστι	τὸ ὀρθῶς καὶ τὸ μὴ
[3, 4]	πάντων· ἐπ' ἐνίων γὰρ ταὐτόν	ἐστι)	τὸ σαρκὶ εἶναι καὶ σάρκα
[3, 7]	ψεῦδος, ἐν τῷ αὐτῷ γένει	ἐστὶ	τῷ ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ·
[3, 6]	Καὶ τοῦθ' ὁμοίως ἐν ἅπαντί	ἐστι	τῷ συνεχεῖ, καὶ χρόνῳ καὶ
[3, 1]	σῶμα, καὶ πάθος ὃ μηθενός	ἐστι	τῶν ἐνταῦθα σωμάτων, οὐδεμία ἂν
[3, 12]	τέλος οὐκ ἂν ἔλθοι, ὅ	ἐστι	φύσεως ἔργον (πῶς γὰρ θρέψεται;
[3, 2]	μὲν οὖν τοῦ ψοφητικοῦ ἐνέργειά	ἐστι	ψόφος ἢ ψόφησις, ἡ δὲ
[3, 2]	ἡ ἀκοὴ ἡ κατ' ἐνέργειαν·	ἔστι	γὰρ ἀκοὴν ἔχοντα μὴ ἀκούειν,
[3, 7]	πρότερον, λεκτέον δὲ καὶ ὧδε.	Ἔστι	γὰρ ἕν τι, οὕτω δὲ
[3, 7]	ἑνί, ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ·	ἔστι	γὰρ ἐξ ἐντελεχείᾳ ὄντος πάντα
[3, 3]	ἔσται, οἷον ἐπιστήμη ἢ νοῦς·	ἔστι	γὰρ φαντασία καὶ ψευδής. Λείπεται
[3, 6]	διαίρεσιν φάναι πάντα. Ἀλλ' οὖν	ἔστι	γε οὐ μόνον τὸ ψεῦδος
[3, 8]	αἰσθητὰ τὰ ὄντα ἢ νοητά,	ἔστι	δ' ἡ ἐπιστήμη μὲν τὰ
[3, 6]	καὶ ἐνέργειά ἐστι καὶ χωριστόν.	Ἔστι	δ' ἡ μὲν φάσις τι
[3, 8]	αἰσθήματά ἐστι, πλὴν ἄνευ ὕλης.	Ἔστι	δ' ἡ φαντασία ἕτερον φάσεως
[3, 2]	τὸ διαιρετὸν τῶν διῃρημένων αἰσθάνεται,	ἔστι	δ' ὡς ᾗ ἀδιαίρετον· τῷ
[3, 12]	ἁπλοῦν· ἁφὴν γὰρ οὐχ ἕξει,	ἔστι	δὲ ἀνάγκη ταύτην ἔχειν. τοῦτο
[3, 3]	αἰσθανομένοις καὶ ὧν αἴσθησις ἔστιν,	ἔστι	δὲ γίνεσθαι κίνησιν ὑπὸ τῆς
[3, 2]	κρῖνον, τῷ εἶναι δὲ κεχωρισμένον;	ἔστι	δὴ {πως} ὡς τὸ διαιρετὸν
[3, 10]	τὸ δὲ κινοῦν καὶ κινούμενον,	ἔστι	δὴ τὸ μὲν ἀκίνητον τὸ
[3, 12]	ἕτερον ποιεῖ ὥστε ὠθεῖν, καὶ	ἔστι	διὰ μέσου ἡ κίνησις, καὶ
[3, 3]	τούτων ἡ φαντασία. Ἀλλ' ἐπειδὴ	ἔστι	κινηθέντος τουδὶ κινεῖσθαι ἕτερον ὑπὸ
[3, 4]	ὅταν δύνηται ἐνεργεῖν δι' αὑτοῦ)	ἔστι	μὲν καὶ τότε δυνάμει πως,
[3, 8]	Ἐπεὶ δὲ οὐδὲ πρᾶγμα οὐθὲν	ἔστι	παρὰ τὰ μεγέθη, ὡς δοκεῖ,
[3, 1]	ὥστ' εἰ μή τι ἕτερον	ἔστι	σῶμα, καὶ πάθος ὃ μηθενός
[3, 3]	ὅταν βουλώμεθα (πρὸ ὀμμάτων γὰρ	ἔστι	τι ποιήσασθαι, ὥσπερ οἱ ἐν
[3, 2]	δῆλον ὅτι ἡ σὰρξ οὐκ	ἔστι	τὸ ἔσχατον αἰσθητήριον· ἀνάγκη γὰρ
[3, 7]	ἀποφᾶσα διώκει ἢ φεύγει· καὶ	ἔστι	τὸ ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι τὸ
[3, 6]	ἐν τούτοις περὶ ἃ οὐκ	ἔστι	τὸ ψεῦδος, ἐν οἷς δὲ
[3, 3]	μεταφορὰν λέγομεν, ἆρα> μία τις	ἔστι	τούτων δύναμις ἢ ἕξις καθ'
[3, 10]	πλείω τὰ κινοῦντα. Ἐπεὶ δ'	ἔστι	τρία, ἓν μὲν τὸ κινοῦν,
[3, 9]	οὐδὲ τὸ αἰσθητικόν· πολλὰ γὰρ	ἔστι	τῶν ζῴων ἃ αἴσθησιν μὲν
[3, 4]	τοῖς ἔχουσιν ὕλην δυνάμει ἕκαστον	ἔστι	τῶν νοητῶν. Ὥστ' ἐκείνοις μὲν
[3, 1]	τις. Εἰ γὰρ παντὸς οὗ	ἐστὶν	αἴσθησις ἁφὴ καὶ νῦν αἴσθησιν
[3, 9]	φεύγοντός τι ἢ διώκοντός τί	ἐστιν.	Ἀλλ' οὐδ' ὅταν θεωρῇ τι
[3, 6]	ἢ ἀληθὲς ὅτι λευκὸς Κλέων	ἐστίν,	ἀλλὰ καὶ ὅτι ἦν ἢ
[3, 1]	πάθη τῇ ἁφῇ ἡμῖν αἰσθητά	ἐστιν)	ἀνάγκη τ' εἴπερ ἐκλείπει τις
[3, 13]	οὐδεμίαν ἔχει αἴσθησιν, ὅτι γῆς	ἐστιν·	ἄνευ δὲ ἁφῆς οὐδεμίαν οἷόν
[3, 10]	ἡ ὄρεξις, ἤδη τοῦτο σωματικόν	ἐστιν-	διὸ ἐν τοῖς κοινοῖς σώματος
[3, 13]	δ' ἁφὴ τῷ αὐτῶν ἅπτεσθαί	ἐστιν,	διὸ καὶ τοὔνομα τοῦτο ἔχει.
[3, 3]	τί ἐστι καὶ διὰ τί	ἐστιν,	εἰρήσθω ἐπὶ τοσοῦτον. ~Περὶ δὲ
[3, 12]	εἷς. ἐπὶ δὲ τοῦ λείου	ἐστὶν	εἷς· διὸ πάλιν οὗτος τὴν
[3, 2]	ἀνώνυμος. Ἐπεὶ δὲ μία μέν	ἐστιν	ἐνέργεια ἡ τοῦ αἰσθητοῦ καὶ
[3, 4]	καὶ ὑπολαμβάνει ἡ ψυχή) οὐθέν	ἐστιν	ἐνεργείᾳ τῶν ὄντων πρὶν νοεῖν·
[3, 1]	ἐκ δύο τούτων αἰσθητήρια μόνον	ἐστίν,	ἐξ ἀέρος καὶ ὕδατος (ἡ
[3, 11]	τόδε ἢ τόδε, λογισμοῦ ἤδη	ἐστὶν	ἔργον· καὶ ἀνάγκη ἑνὶ μετρεῖν·
[3, 3]	αἴσθησις τῶν μὲν ἰδίων ἀληθής	ἐστιν	ἢ ὅτι ὀλίγιστον ἔχουσα τὸ
[3, 10]	μὲν τὸ ὀρεκτόν, ἀλλὰ τοῦτ'	ἐστὶν	ἢ τὸ ἀγαθὸν ἢ τὸ
[3, 12]	ὥσπερ ἁφή τις· τροφῆς γάρ	ἐστιν,	ἡ δὲ τροφὴ τὸ σῶμα
[3, 2]	δ' ἡ φωνὴ συμφωνία τίς	ἐστιν,	ἡ δὲ φωνὴ καὶ ἡ
[3, 10]	καὶ ἡ ὄρεξις κίνησίς τίς	ἐστιν,	ἡ ἐνεργείᾳ) τὸ δὲ κινούμενον
[3, 5]	τῆς ὕλης. {Τὸ δ' αὐτό	ἐστιν	ἡ κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ
[3, 7]	ἄνευ ὕλης. ~Τὸ δ' αὐτό	ἐστιν	ἡ κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ
[3, 2]	τὸ δὲ ψόφησιν εἰ δή	ἐστιν	ἡ κίνησις (καὶ ἡ ποίησις
[3, 3]	περὶ θατέρου λεκτέον. Εἰ δή	ἐστιν	ἡ φαντασία καθ' ἣν λέγομεν
[3, 4]	εἰ τὸ νοεῖν πάσχειν τί	ἐστιν	(ᾗ γάρ τι κοινὸν ἀμφοῖν
[3, 1]	ἁπτόμενοι αἰσθανόμεθα, τῇ ἁφῇ αἰσθητά	ἐστιν,	ἣν τυγχάνομεν ἔχοντες, ὅσα δὲ
[3, 1]	οὐ κατὰ συμβεβηκός· οὐκ ἄρ'	ἐστὶν	ἰδία· οὐδαμῶς γὰρ ἂν ᾐσθανόμεθα
[3, 4]	Ἀναξαγόρας, ἵνα κρατῇ, τοῦτο δ'	ἐστὶν	ἵνα γνωρίζῃ (παρεμφαινόμενον γὰρ κωλύει
[3, 8]	ἡ ψυχὴ ὥσπερ ἡ χείρ	ἐστιν·	καὶ γὰρ ἡ χεὶρ ὄργανόν
[3, 2]	Ἀνάγκη δὴ αἰσθήσει· αἰσθητὰ γάρ	ἐστιν.	καὶ δῆλον ὅτι ἡ σὰρξ
[3, 13]	μορίοις οὐκ αἰσθανόμεθα, ὅτι γῆς	ἐστιν,	καὶ τὰ φυτὰ διὰ τοῦτο
[3, 10]	ἡ γὰρ ἐπιθυμία ὄρεξίς τίς	ἐστιν.	Νοῦς μὲν οὖν πᾶς ὀρθός
[3, 7]	ἐκεῖνα. Ὅλως δὲ ὁ νοῦς	ἐστιν,	ὁ κατ' ἐνέργειαν, τὰ πράγματα.
[3, 9]	λογιστικὸν καὶ ὁ καλούμενος νοῦς	ἐστιν	ὁ κινῶν· ὁ μὲν γὰρ
[3, 11]	τῶν ἀτελῶν τί τὸ κινοῦν	ἐστιν,	οἷς ἁφῇ μόνον ὑπάρχει αἴσθησις,
[3, 2]	γὰρ τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαί	ἐστιν	ὁρᾶν, ὁρᾶται δὲ χρῶμα ἢ
[3, 8]	καὶ γὰρ ἡ χεὶρ ὄργανόν	ἐστιν	ὀργάνων, καὶ ὁ νοῦς εἶδος
[3, 10]	Νοῦς μὲν οὖν πᾶς ὀρθός	ἐστιν·	ὄρεξις δὲ καὶ φαντασία καὶ
[3, 3]	γὰρ τὸ πάθος ἐφ' ἡμῖν	ἐστιν,	ὅταν βουλώμεθα (πρὸ ὀμμάτων γὰρ
[3, 9]	καὶ μετὰ φαντασίας καὶ ὀρέξεώς	ἐστιν·	οὐθὲν γὰρ μὴ ὀρεγόμενον ἢ
[3, 3]	Οὔτ' ἄρα ἕν τι τούτων	ἐστὶν	οὔτ' ἐκ τούτων ἡ φαντασία.
[3, 3]	τὸ Ὁμήρου τοῖος γὰρ νόος	ἐστίν"	πάντες γὰρ οὗτοι τὸ νοεῖν
[3, 9]	ζῴων τέλεια καὶ οὐ πηρώματά	ἐστιν	(σημεῖον δ' ὅτι ἐστὶ γεννητικὰ
[3, 9]	κινοῦν κατὰ τόπον τὸ ζῷόν	ἐστιν;	τὴν μὲν γὰρ κατ' αὔξησιν
[3, 4]	τὸ οὕτως ἐπιστητὸν τὸ αὐτό	ἐστιν	(τοῦ δὲ μὴ ἀεὶ νοεῖν
[3, 2]	οὖν αἴσθησις τοῦ ὑποκειμένου αἰσθητοῦ	ἐστίν,	ὑπάρχουσα ἐν τῷ αἰσθητηρίῳ ᾗ
[3, 12]	ζῷον. διὸ καὶ ἡ γεῦσίς	ἐστιν	ὥσπερ ἁφή τις· τροφῆς γάρ
[3, 13]	γὰρ ἡ ἁφὴ τῶν ἁπτῶν	ἐστὶν	ὥσπερ μεσότης, καὶ δεκτικὸν τὸ
[3, 4]	νοῦ. Καὶ αὐτὸς δὲ νοητός	ἐστιν	ὥσπερ τὰ νοητά. Ἐπὶ μὲν
[3, 3]	νοῦς. Ότι μὲν οὖν οὐκ	ἔστιν	αἴσθησις, δῆλον ἐκ τῶνδε. Αἴσθησις
[3, 1]	~(Ὅτι δ' οὐκ	ἔστιν	αἴσθησις ἑτέρα παρὰ τὰς πέντε
[3, 10]	ζῴοις οὐ νόησις οὐδὲ λογισμὸς	ἔστιν,	ἀλλὰ φαντασία. Ἄμφω ἄρα ταῦτα
[3, 6]	τί ἐνόει ἑκατέρῳ· οὐ γὰρ	ἔστιν,	ἂν μὴ διαιρεθῇ, ἀλλ' ἢ
[3, 3]	αἰσθητοῖς} περὶ ἃ μάλιστα ἤδη	ἔστιν	ἀπατηθῆναι κατὰ τὴν αἴσθησιν. Ἡ
[3, 6]	καὶ ἀδιαίρετος τῷ μήκει. Οὔκουν	ἔστιν	εἰπεῖν ἐν τῷ ἡμίσει τί
[3, 6]	αὐτῷ† Εἰ δέ τινι μηδὲν	ἔστιν	ἐναντίον {τῶν αἰτίων} αὐτὸ ἑαυτὸ
[3, 3]	ἀλλ' αἰσθανομένοις καὶ ὧν αἴσθησις	ἔστιν,	ἔστι δὲ γίνεσθαι κίνησιν ὑπὸ
[3, 4]	δὲ τί ἦν εἶναι, εἰ	ἔστιν	ἕτερον τὸ εὐθεῖ εἶναι καὶ
[3, 3]	ἔστιν ὑπόληψις. Ὅτι δ' οὐκ	ἔστιν	ἡ αὐτὴ {νόησις} καὶ ὑπόληψις,
[3, 3]	εἴληφεν, ὅτι ἄνευ φωτὸς οὐκ	ἔστιν	ἰδεῖν. Καὶ διὰ τὸ ἐμμένειν
[3, 4]	τῷ αἰσθητικῷ· νῦν δ' οὐθὲν	ἔστιν.	Καὶ εὖ δὴ οἱ λέγοντες
[3, 1]	ἀέρος ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον, καὶ	ἔστιν	ὁ ἀὴρ καὶ ψόφου καὶ
[3, 5]	ὑπάρχειν ταύτας τὰς διαφοράς· καὶ	ἔστιν	ὁ μὲν τοιοῦτος νοῦς τῷ
[3, 3]	ἡ δόξα, ἀλλ' ἐκείνου, εἴπερ	ἔστιν,	οὗ καὶ ἡ αἴσθησις· λέγω
[3, 13]	τοῦτο δὲ τὸ αἰσθητήριον οὐκ	ἔστιν	οὔτε γῆς οὔτε ἄλλου τῶν
[3, 3]	αἰσθήσεως, καὶ ἄνευ ταύτης οὐκ	ἔστιν	ὑπόληψις. Ὅτι δ' οὐκ ἔστιν
[3, 2]	δὲ φωνὴ καὶ ἡ ἀκοὴ	ἔστιν	ὡς ἕν ἐστι {καὶ ἔστιν
[3, 2]	Ἔτι δὲ καὶ τὸ ὁρῶν	ἔστιν	ὡς κεχρωμάτισται· τὸ γὰρ αἰσθητήριον
[3, 2]	πέρατι, δύο κρίνει καὶ κεχωρισμένα,	ἔστιν	ὡς κεχωρισμένως· ᾗ δὲ ἑνί,
[3, 2]	ἔστιν ὡς ἕν ἐστι {καὶ	ἔστιν	ὡς οὐχ ἓν τὸ αὐτό}
[3, 4]	εἶναι καὶ τὸ εὐθύ, ἄλλο·	ἔστω	γὰρ δυάς. Ἑτέρῳ ἄρα ἢ
[3, 7]	ἐναντία, οἷον λευκὸν καὶ μέλαν;	ἔστω	δὴ ὡς τὸ Α τὸ
[3, 3]	περὶ ὧν τῆς διαφορᾶς ἕτερος	ἔστω	λόγος. Περὶ δὲ τοῦ νοεῖν,
[3, 2]	ἡ σὰρξ οὐκ ἔστι τὸ	ἔσχατον	αἰσθητήριον· ἀνάγκη γὰρ ἂν ἦν
[3, 10]	τοῦ πρακτικοῦ νοῦ, τὸ δ'	ἔσχατον	ἀρχὴ τῆς πράξεως. Ὥστε εὐλόγως
[3, 7]	ἡ ἀκοὴ ὡςαύτως, τὸ δὲ	ἔσχατον	ἕν, καὶ μία ἡ> μεσότης,
[3, 12]	ὠθεῖ οὐκ ὠθούμενον, τὸ δ'	ἔσχατον	μόνον ὠθεῖται οὐκ ὦσαν, τὸ
[3, 2]	ὄψει αἰσθάνεσθαι ὅτι ὁρᾷ, ἢ	ἑτέρᾳ.	Ἀλλ' ἡ αὐτὴ ἔσται τῆς
[3, 2]	αὑτῆς. Ἔτι δ' εἰ καὶ	ἑτέρα	εἴη ἡ τῆς ὄψεως αἴσθησις,
[3, 7]	ἐνέργεια, ἡ δ' ἁπλῶς ἐνέργεια	ἑτέρα,	ἡ τοῦ τετελεσμένου. Τὸ μὲν
[3, 1]	~(Ὅτι δ' οὐκ ἔστιν αἴσθησις	ἑτέρα	παρὰ τὰς πέντε (λέγω δὲ
[3, 2]	αἴσθοιο, δῆλον ἂν εἴη ὅτι	ἕτερα	ἀλλήλων, δεῖ δὲ τὸ ἓν
[3, 13]	καὶ ὑπὸ ὁραμάτων καὶ ὀσμῆς	ἕτερα	κινεῖται, ἃ τῇ ἁφῇ φθείρει
[3, 1]	μὲν δι' ἑνὸς πλείω αἰσθητὰ	ἕτερα	ὄντα ἀλλήλων τῷ γένει, ἀνάγκη
[3, 10]	τὸ δὲ κινεῖται) λόγῳ μὲν	ἕτερα	ὄντα, μεγέθει δ' ἀχώριστα. Πάντα
[3, 3]	τῆς αἰσθήσεως ἀληθής, αἱ δ'	ἕτεραι	καὶ παρούσης καὶ ἀπούσης εἶεν
[3, 1]	καὶ ξανθή (οὐ γὰρ δὴ	ἑτέρας	γε τὸ εἰπεῖν ὅτι ἄμφω
[3, 2]	ἕτερον, οὐ μέντοι ὅτι νῦν	ἕτερον,	ἀλλ' οὕτω λέγει, καὶ νῦν
[3, 9]	ὃ καὶ λόγῳ καὶ δυνάμει	ἕτερον	ἂν δόξειεν εἶναι πάντων. Καὶ
[3, 2]	τοῦ αἰσθητικοῦ, τὸ δ' εἶναι	ἕτερον,	ἀνάγκη ἅμα φθείρεσθαι καὶ σώζεσθαι
[3, 4]	τοῦ νοητοῦ ἤ τι τοιοῦτον	ἕτερον.	Ἀπαθὲς ἄρα δεῖ εἶναι, δεκτικὸν
[3, 1]	γὰρ διαφανῆ) καὶ ὁ τὸ	ἕτερον	αὐτῶν ἔχων μόνον αἰσθήσεται τοῦ
[3, 2]	τὸ ἓν λέγειν ὅτι ἕτερον·	ἕτερον	γὰρ τὸ γλυκὺ τοῦ λευκοῦ·
[3, 5]	δὲ ὃ πάντα δυνάμει ἐκεῖνα)	ἕτερον	δὲ τὸ αἴτιον καὶ ποιητικόν,
[3, 1]	ὀφθαλμούς) ὥστ' εἰ μή τι	ἕτερον	ἔστι σῶμα, καὶ πάθος ὃ
[3, 2]	δὲ τὸ ἓν λέγειν ὅτι	ἕτερον·	ἕτερον γὰρ τὸ γλυκὺ τοῦ
[3, 9]	τίνι δὲ τούτων ταὐτὸν ἢ	ἕτερον	ἔχει πολλὴν ἀπορίαν, εἴ τις
[3, 3]	μὴ καὶ λόγος· φαντασία γὰρ	ἕτερον	καὶ αἰσθήσεως καὶ διανοίας, αὕτη
[3, 7]	κόρην τοιανδὶ ἐποίησεν, αὕτη δ'	ἕτερον,	καὶ ἡ ἀκοὴ ὡςαύτως, τὸ
[3, 2]	καὶ ὅτε θάτερον λέγει ὅτι	ἕτερον	καὶ θάτερον (οὐ κατὰ συμβεβηκὸς
[3, 2]	δ' οἷον νῦν λέγω ὅτι	ἕτερον,	οὐ μέντοι ὅτι νῦν ἕτερον,
[3, 12]	μεταβάλλειν ποιεῖ, καὶ τὸ ὦσαν	ἕτερον	ποιεῖ ὥστε ὠθεῖν, καὶ ἔστι
[3, 9]	καρδία κινεῖται, ἂν δ' ἡδύ,	ἕτερόν	τι μόριον. Ἔτι καὶ ἐπιτάττοντος
[3, 9]	ὃ τῷ μὲν εἶναι πάντων	ἕτερον,	τίνι δὲ τούτων ταὐτὸν ἢ
[3, 2]	γὰρ τὸ αὐτὸ λέγει ὅτι	ἕτερον	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν,
[3, 2]	δὴ κεχωρισμένοις ἐνδέχεται κρίνειν ὅτι	ἕτερον	τὸ γλυκὺ τοῦ λευκοῦ, ἀλλὰ
[3, 4]	τί ἦν εἶναι, εἰ ἔστιν	ἕτερον	τὸ εὐθεῖ εἶναι καὶ τὸ
[3, 7]	ἡ κατ' ἐνέργειαν, καὶ οὐχ	ἕτερον	τὸ ὀρεκτικὸν καὶ τὸ φευκτικόν,
[3, 3]	Περὶ δὲ τοῦ νοεῖν, ἐπεὶ	ἕτερον	τοῦ αἰσθάνεσθαι, τούτου δὲ τὸ
[3, 3]	ἐπειδὴ ἔστι κινηθέντος τουδὶ κινεῖσθαι	ἕτερον	ὑπὸ τούτου, ἡ δὲ φαντασία
[3, 8]	ὕλης. Ἔστι δ' ἡ φαντασία	ἕτερον	φάσεως καὶ ἀποφάσεως· συμπλοκὴ γὰρ
[3, 3]	τούτων, περὶ ὧν τῆς διαφορᾶς	ἕτερος	ἔστω λόγος. Περὶ δὲ τοῦ
[3, 13]	γένοιτο, πάντα δὲ τῷ δι'	ἑτέρου	αἰσθάνεσθαι ποιεῖ τὴν αἴσθησιν, καὶ
[3, 13]	αἰσθητήρια ἁφῇ αἰσθάνεται, ἀλλὰ δι'	ἑτέρου·	αὕτη δὲ δοκεῖ μόνη δι'
[3, 9]	τὴν ἰατρικὴν οὐκ ἰᾶται, ὡς	ἑτέρου	τινὸς κυρίου ὄντος τοῦ ποιεῖν
[3, 13]	{γλῶτταν δὲ ὅπως σημαίνῃ τι	ἑτέρῳ}
[3, 1]	Νῦν δ' ἐπεὶ καὶ ἐν	ἑτέρῳ	αἰσθητῷ τὰ κοινὰ ὑπάρχει, δῆλον
[3, 4]	εὐθύ, ἄλλο· ἔστω γὰρ δυάς.	Ἑτέρῳ	ἄρα ἢ ἑτέρως ἔχοντι κρίνει.
[3, 12]	αἱ γὰρ ἄλλαι αἰσθήσεις δι'	ἑτέρων	αἰσθάνονται, οἷον ὄσφρησις ὄψις ἀκοή·
[3, 2]	τὸ λεχθέν, ἐπὶ δὲ τῶν	ἑτέρων	οὐ συμβαίνει. Ἀλλ' ἐκεῖνοι ἁπλῶς
[3, 4]	εἶναι (οὕτω δὲ καὶ ἐφ'	ἑτέρων	πολλῶν, ἀλλ' οὐκ ἐπὶ πάντων·
[3, 2]	πικρὸν ἐναντίως, καὶ τὸ λευκὸν	ἑτέρως.	Ἆρ' οὖν ἅμα μὲν ἀριθμῷ
[3, 4]	γὰρ δυάς. Ἑτέρῳ ἄρα ἢ	ἑτέρως	ἔχοντι κρίνει. Ὅλως ἄρα ὡς
[3, 2]	αὐτοῦ ἔσονται ἢ αὐτὴ αὑτῆς.	Ἔτι	δ' εἰ καὶ ἑτέρα εἴη
[3, 4]	ποιεῖν δοκεῖ τὸ δὲ πάσχειν)	ἔτι	δ' εἰ νοητὸς καὶ αὐτός;
[3, 2]	τὸ φῶς, ἀλλ' οὐχ ὡσαύτως.	Ἔτι	δὲ καὶ τὸ ὁρῶν ἔστιν
[3, 3]	γὰρ ἢ ψεύδεσθαι ἢ ἀληθεύειν.	Ἔτι	δὲ ὅταν μὲν δοξάσωμεν δεινόν
[3, 9]	ἔχον θείη ἄν τις ῥᾳδίως·	ἔτι	δὲ τὸ φανταστικόν, ὃ τῷ
[3, 3]	ἐπιλαθόμενον μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ εἰ	ἔτι	ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ
[3, 9]	δ' ἡδύ, ἕτερόν τι μόριον.	Ἔτι	καὶ ἐπιτάττοντος τοῦ νοῦ καὶ
[3, 9]	φεῦγον κινεῖται ἀλλ' ἢ βίᾳ·	ἔτι	κἂν τὰ φυτὰ κινητικὰ ἦν,
[3, 10]	γίνεται, θρεπτικόν, αἰσθητικόν, νοητικόν, βουλευτικόν,	ἔτι	ὀρεκτικόν· ταῦτα γὰρ πλέον διαφέρει
[3, 3]	ὑπάρχει πίστις, φαντασία δὲ πολλοῖς.	{Ἔτι	πάσῃ μὲν δόξῃ ἀκολουθεῖ πίστις,
[3, 10]	κινοῦν, δεύτερον δ' ᾧ κινεῖ,	ἔτι	τρίτον τὸ κινούμενον, τὸ δὲ
[3, 9]	ἔργον ἐστὶ καὶ αἰσθήσεως, καὶ	ἔτι	τῷ κινεῖν τὴν κατὰ τόπον
[3, 4]	νῦν δ' οὐθὲν ἔστιν. Καὶ	εὖ	δὴ οἱ λέγοντες τὴν ψυχὴν
[3, 12]	αἱ δὲ ἄλλαι τοῦ τε	εὖ	ἕνεκα καὶ γένει ζῴων ἤδη
[3, 13]	τοῦ εἶναι ἕνεκα ἀλλὰ τοῦ	εὖ,	οἷον ὄψιν, ἐπεὶ ἐν ἀέρι
[3, 4]	εἶναι, εἰ ἔστιν ἕτερον τὸ	εὐθεῖ	εἶναι καὶ τὸ εὐθύ, ἄλλο·
[3, 4]	τὸ εὐθεῖ εἶναι καὶ τὸ	εὐθύ,	ἄλλο· ἔστω γὰρ δυάς. Ἑτέρῳ
[3, 4]	τῶν ἐν ἀφαιρέσει ὄντων τὸ	εὐθὺ	ὡς τὸ σιμόν· μετὰ συνεχοῦς
[3, 9]	ἕν τι. Ἔχει δὲ ἀπορίαν	εὐθὺς	πῶς τε δεῖ μόρια λέγειν
[3, 3]	δοξάσωμεν δεινόν τι ἢ φοβερόν,	εὐθὺς	συμπάσχομεν, ὁμοίως δὲ κἂν θαρραλέον·
[3, 4]	πρὶν νοεῖν· διὸ οὐδὲ μεμῖχθαι	εὔλογον	αὐτὸν τῷ σώματι· ποιός τις
[3, 10]	ἔσχατον ἀρχὴ τῆς πράξεως. Ὥστε	εὐλόγως	δύο ταῦτα φαίνεται τὰ κινοῦντα,
[3, 4]	ὁμοίως καὶ πρὶν μαθεῖν ἢ	εὑρεῖν·	καὶ αὐτὸς δι' αὑτοῦ τότε
[3, 4]	ὕδατι εἶναι (οὕτω δὲ καὶ	ἐφ'	ἑτέρων πολλῶν, ἀλλ' οὐκ ἐπὶ
[3, 3]	καὶ εἰδωλοποιοῦντες) δοξάζειν δ' οὐκ	ἐφ'	ἡμῖν· ἀνάγκη γὰρ ἢ ψεύδεσθαι
[3, 3]	Τοῦτο μὲν γὰρ τὸ πάθος	ἐφ'	ἡμῖν ἐστιν, ὅταν βουλώμεθα (πρὸ
[3, 6]	ὥσπερ ἓν ὄντων- καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς	ἔφη	ᾗ πολλῶν μὲν κόρσαι ἀναύχενες
[3, 13]	τὰ φυτὰ διὰ τοῦτο οὐδεμίαν	ἔχει	αἴσθησιν, ὅτι γῆς ἐστιν· ἄνευ
[3, 3]	μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ εἰ ἔτι	ἔχει,	ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ εἶναι
[3, 12]	αἰσθήσεως. ἀλλὰ μὴν εἴγε αἴσθησιν	ἔχει,	ἀνάγκη τὸ σῶμα εἶναι ἢ
[3, 11]	ὅτι τὴν ἐκ συλλογισμοῦ οὐκ	ἔχει,	αὕτη δὲ κινεῖ· διὸ τὸ
[3, 9]	ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως, ὕστερον ἐπισκεπτέον·	ἔχει	γὰρ καὶ ταῦτα πολλὴν ἀπορίαν.
[3, 2]	ἐπὶ τῆς πρώτης τοῦτο ποιητέον.	Ἔχει	δ' ἀπορίαν· εἰ γὰρ τὸ
[3, 1]	δ' οἷον ἀέρι καὶ ὕδατι,	ἔχει	δ' οὕτως ὥστ' εἰ μὲν
[3, 9]	εἰρημένα, ἢ τούτων ἕν τι.	Ἔχει	δὲ ἀπορίαν εὐθὺς πῶς τε
[3, 4]	ἀλλὰ κατὰ λόγον, σκεπτέον τίν'	ἔχει	διαφοράν, καὶ πῶς ποτὲ γίνεται
[3, 7]	ἀνάλογον καὶ τῷ ἀριθμῷ ὄντα,	ἔχει	ἑκάτερον> πρὸς ἑκάτερον ὡς ἐκεῖνα
[3, 11]	κινεῖ· διὸ τὸ βουλευτικὸν οὐκ	ἔχει	ἡ ὄρεξις· νικᾷ δ' ἐνίοτε
[3, 9]	ὅτι ἐστὶ γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν	ἔχει	καὶ φθίσιν) ὥστ' εἶχεν ἂν
[3, 13]	ἐστιν, διὸ καὶ τοὔνομα τοῦτο	ἔχει.	καίτοι καὶ τὰ ἄλλα αἰσθητήρια
[3, 4]	καὶ ἀπαθὲς καὶ μηθενὶ μηθὲν	ἔχει	κοινόν, ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, πῶς
[3, 9]	τῶν ζῴων ἃ αἴσθησιν μὲν	ἔχει,	μόνιμα δ' ἐστὶ καὶ ἀκίνητα
[3, 3]	περὶ ὧν ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ	ἔχει,	οἷον φαίνεται μὲν ὁ ἥλιος
[3, 6]	μή, οὐκ ἀληθὲς ἀεί, οὕτως	ἔχει	ὅσα ἄνευ ὕλης. ~Τὸ δ'
[3, 9]	δὲ τούτων ταὐτὸν ἢ ἕτερον	ἔχει	πολλὴν ἀπορίαν, εἴ τις θήσει
[3, 4]	χωριστῷ ἢ ὡς ἡ κεκλασμένη	ἔχει	πρὸς αὑτὴν ὅταν ἐκταθῇ, τὸ
[3, 3]	ᾖ. Εἰ οὖν μηθὲν ἄλλο	ἔχει	τὰ εἰρημένα ἢ φαντασία (τοῦτο
[3, 13]	ταύτην. τὰς δ' ἄλλας αἰσθήσεις	ἔχει	τὸ ζῷον, ὥσπερ εἴρηται, οὐ
[3, 2]	καὶ πικρὸν γεῦσις· ὁμοίως δ'	ἔχει	τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
[3, 12]	μᾶλλον δι' ἐκεῖνο) οὐθὲν ἄρα	ἔχει	ψυχὴν σῶμα μὴ μόνιμον ὂν>
[3, 12]	τὸ δὲ ζῷον ἀναγκαῖον αἴσθησιν	ἔχειν,	α οὐδὲ ἄνευ ταύτης οἷόν
[3, 13]	ὄν, οὔτε ζῷον ὂν ἄλλην	ἔχειν	ἀνάγκη πλὴν ταύτην. καὶ διὰ
[3, 12]	ἀνάγκη γὰρ τὸ γενόμενον αὔξησιν	ἔχειν	καὶ ἀκμὴν καὶ φθίσιν, ταῦτα
[3, 12]	οὐχ οἷόν τε δὲ σῶμα	ἔχειν	μὲν ψυχὴν καὶ νοῦν κριτικόν,
[3, 12]	νοῦν κριτικόν, αἴσθησιν δὲ μὴ	ἔχειν,	μὴ μόνιμον ὄν, γενητὸν δέ-
[3, 3]	τὰ μὲν διὰ τὸ μὴ	ἔχειν	νοῦν, οἷον τὰ θηρία, τὰ
[3, 13]	ζῷα ἀποθνήσκειν· οὔτε γὰρ ταύτην	ἔχειν	οἷόν τε μὴ ζῷον ὄν,
[3, 10]	ἐστὶ τὸ ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως	ἔχειν.	Ὅτι μὲν οὖν ἡ τοιαύτη
[3, 12]	οὖν θρεπτικὴν ψυχὴν ἀνάγκη πᾶν	ἔχειν	ὅτι περ ἂν ζῇ καὶ
[3, 11]	τοῦτο τοῦ δόξαν μὴ δοκεῖν	ἔχειν,	ὅτι τὴν ἐκ συλλογισμοῦ οὐκ
[3, 12]	τὸ σῶμα ἁπλοῦν ἐνδέχεται αὐτὴν	ἔχειν,	{οὔτε ἄνευ ταύτης οἷόν τε
[3, 13]	τὸ ζῷον, ὅτι ἀνάγκη μόνην	ἔχειν	ταύτην. τὰς δ' ἄλλας αἰσθήσεις
[3, 13]	ἁφῆς οὐδεμίαν ἐνδέχεται ἄλλην αἴσθησιν	ἔχειν	(τὸ γὰρ σῶμα ἁπτικὸν τὸ
[3, 12]	ἕξει, ἔστι δὲ ἀνάγκη ταύτην	ἔχειν.	τοῦτο δὲ ἐκ τῶνδε δῆλον.
[3, 4]	ἀλλὰ μὴ τοῦτο, καὶ ὁμοίως	ἔχειν,	ὥσπερ τὸ αἰσθητικὸν πρὸς τὰ
[3, 12]	περ ἂν ζῇ καὶ ψυχὴν	ἔχῃ,	ἀπὸ γενέσεως καὶ μέχρι φθορᾶς·
[3, 1]	ἄν τις τίνος ἕνεκα πλείους	ἔχομεν	αἰσθήσεις, ἀλλ' οὐ μίαν μόνην.
[3, 1]	εἶναι) τῶν δὲ κοινῶν ἤδη	ἔχομεν	αἴσθησιν κοινήν, οὐ κατὰ συμβεβηκός·
[3, 1]	αἴσθησις ἁφὴ καὶ νῦν αἴσθησιν	ἔχομεν	(πάντα γὰρ τὰ τοῦ ἁπτοῦ
[3, 3]	κατὰ δὲ τὴν φαντασίαν ὡσαύτως	ἔχομεν	ὥσπερ ἂν εἰ θεώμενοι ἐν
[3, 12]	οὖν πᾶν σῶμα πορευτικόν, μὴ	ἔχον	αἴσθησιν, φθείροιτο ἂν καὶ εἰς
[3, 2]	ὁρᾶται δὲ χρῶμα ἢ τὸ	ἔχον,	εἰ ὄψεταί τις τὸ ὁρῶν,
[3, 9]	ὡς ἄλογον οὔτε ὡς λόγον	ἔχον	θείη ἄν τις ῥᾳδίως· ἔτι
[3, 3]	καὶ ποιεῖν καὶ πάσχειν τὸ	ἔχον,	καὶ εἶναι καὶ ἀληθῆ καὶ
[3, 9]	ἐπιθυμητικόν, οἱ δὲ τὸ λόγον	ἔχον	καὶ τὸ ἄλογον· κατὰ γὰρ
[3, 2]	ἔχοντα μὴ ἀκούειν, καὶ τὸ	ἔχον	ψόφον οὐκ ἀεὶ ψοφεῖ, ὅταν
[3, 2]	κατ' ἐνέργειαν· ἔστι γὰρ ἀκοὴν	ἔχοντα	μὴ ἀκούειν, καὶ τὸ ἔχον
[3, 1]	ἀλλήλων τῷ γένει, ἀνάγκη τὸν	ἔχοντα	τὸ τοιοῦτον αἰσθητήριον ἀμφοῖν αἰσθητικὸν
[3, 9]	ἄλλα φαίνεται μόρια μείζω διάστασιν	ἔχοντα	τούτων, περὶ ὧν καὶ νῦν
[3, 1]	ζῷα- πᾶσαι ἄρα αἱ αἰσθήσεις	ἔχονται	ὑπὸ τῶν μὴ ἀτελῶν μηδὲ
[3, 1]	ἁφῇ αἰσθητά ἐστιν, ἣν τυγχάνομεν	ἔχοντες,	ὅσα δὲ διὰ τῶν μεταξὺ
[3, 1]	αἰσθανόμεθα· τοῦτο δ' ὅτι ἀμφοῖν	ἔχοντες	τυγχάνομεν αἴσθησιν, ᾗ ὅταν συμπέσωσιν
[3, 4]	σάρκα ἢ ἄλλῳ ἢ ἄλλως	ἔχοντι	κρίνει· ἡ γὰρ σὰρξ οὐκ
[3, 4]	δυάς. Ἑτέρῳ ἄρα ἢ ἑτέρως	ἔχοντι	κρίνει. Ὅλως ἄρα ὡς χωριστὰ
[3, 1]	ἡ ἀσπάλαξ ὑπὸ τὸ δέρμα	ἔχουσα	ὀφθαλμούς) ὥστ' εἰ μή τι
[3, 3]	ἀληθής ἐστιν ἢ ὅτι ὀλίγιστον	ἔχουσα	τὸ ψεῦδος. Δεύτερον δὲ τοῦ
[3, 9]	καὶ ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν ὧν	ἔχουσι	τὴν ὄρεξιν, ἀλλ' ἀκολουθοῦσι τῷ
[3, 1]	ἀέρος, ταῦτα δὲ καὶ νῦν	ἔχουσιν	ἔνια ζῷα- πᾶσαι ἄρα αἱ
[3, 10]	δ' ἐν τοῖς χρόνου αἴσθησιν	ἔχουσιν	(ὁ μὲν γὰρ νοῦς διὰ
[3, 4]	αἴτιον ἐπισκεπτέον) ἐν δὲ τοῖς	ἔχουσιν	ὕλην δυνάμει ἕκαστον ἔστι τῶν
[3, 1]	καὶ ὁ τὸ ἕτερον αὐτῶν	ἔχων	μόνον αἰσθήσεται τοῦ δι' ἀμφοῖν,
[3, 9]	ὅλως δὲ ὁρῶμεν ὅτι ὁ	ἔχων	τὴν ἰατρικὴν οὐκ ἰᾶται, ὡς
[3, 12]	βάψειέ τις, μέχρι τούτου ἐκινήθη,	ἕως	ἔβαψεν· λίθος δὲ οὐδέν, ἀλλ'