Livre, chapitres |
[3, 6] |
ἕκαστον,
τοῦτο
ὁ
νοῦς.
Τὸ
|
δ' |
ἀδιαίρετον
ἐπεὶ
διχῶς,
ἢ
δυνάμει |
[3, 12] |
ἀλλ'
ὕδωρ
μέχρι
πόρρω·
ὁ
|
δ' |
ἀὴρ
ἐπὶ
πλεῖστον
κινεῖται
καὶ |
[3, 2] |
ἄλλο
τι
ἕκαστον
αὐτῶν.
~Ἐπεὶ
|
δ' |
αἰσθανόμεθα
ὅτι
ὁρῶμεν
καὶ
ἀκούομεν, |
[3, 2] |
τὸ
θερμαντὸν
ἢ
ψυκτόν·
ἡ
|
δ' |
αἴσθησις
ὁ
λόγος·
ὑπερβάλλοντα
δὲ |
[3, 8] |
μὲν
τὰ
ἐπιστητά
πως,
ἡ
|
δ' |
αἴσθησις
τὰ
αἰσθητά·
πῶς
δὲ |
[3, 1] |
μὲν
γὰρ
κόρη
ὕδατος,
ἡ
|
δ' |
ἀκοὴ
ἀέρος,
ἡ
δ'
ὄσφρησις |
[3, 13] |
ἀνάγκη
μόνην
ἔχειν
ταύτην.
τὰς
|
δ' |
ἄλλας
αἰσθήσεις
ἔχει
τὸ
ζῷον, |
[3, 1] |
Κλέωνος
υἱὸν
ἡμᾶς
ὁρᾶν}
τὰ
|
Δ' |
ἀλλήλων
ἴδια
κατὰ
συμβεβηκὸς
αἰσθάνονται |
[3, 4] |
αὑτοῦ
τότε
δύναται
νοεῖν.
Ἐπεὶ
|
δ' |
ἄλλο
ἐστὶ
τὸ
μέγεθος
καὶ |
[3, 4] |
τὰ
περὶ
τὸν
νοῦν.
Ἀπορήσειε
|
δ' |
ἄν
τις,
εἰ
ὁ
νοῦς |
[3, 1] |
ξανθόν,
χολὴν
οἴεται
εἶναι.
Σητήσειε
|
δ' |
ἄν
τις
τίνος
ἕνεκα
πλείους |
[3, 12] |
αἰσθάνεσθαι
ἀλλὰ
καὶ
ἄποθεν.
τοῦτο
|
δ' |
ἂν
εἴη,
εἰ
διὰ
τοῦ |
[3, 12] |
καὶ
ἀκμὴν
καὶ
φθίσιν,
ταῦτα
|
δ' |
ἄνευ
τροφῆς
ἀδύνατον·
ἀνάγκη
ἄρα |
[3, 6] |
ὁρᾶν
τοῦ
ἰδίου
ἀληθές,
εἰ
|
δ' |
ἄνθρωπος
τὸ
λευκὸν
ἢ
μή, |
[3, 2] |
καὶ
ἡ
ἄκουσις,
ἐπ'
ἐνίων
|
δ' |
ἀνώνυμον
θάτερον·
ὅρασις
γὰρ
λέγεται |
[3, 7] |
κίνησις
τοῦ
ἀτελοῦς
ἐνέργεια,
ἡ
|
δ' |
ἁπλῶς
ἐνέργεια
ἑτέρα,
ἡ
τοῦ |
[3, 2] |
τῆς
πρώτης
τοῦτο
ποιητέον.
Ἔχει
|
δ' |
ἀπορίαν·
εἰ
γὰρ
τὸ
τῇ |
[3, 1] |
ἠρεμοῦν
τῷ
μὴ
κινεῖσθαι,
ὁ
|
δ' |
ἀριθμὸς
τῇ
ἀποφάσει
τοῦ
συνεχοῦς, |
[3, 10] |
κοῖλον
τὸ
μὲν
τελευτὴ
τὸ
|
δ' |
ἀρχή
(διὸ
τὸ
μὲν
ἠρεμεῖ |
[3, 5] |
ἡ
ἀρχὴ
τῆς
ὕλης.
{Τὸ
|
δ' |
αὐτό
ἐστιν
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν |
[3, 7] |
ἔχει
ὅσα
ἄνευ
ὕλης.
~Τὸ
|
δ' |
αὐτό
ἐστιν
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν |
[3, 3] |
τὸ
φρονεῖν
ἀλλοῖα
παρίσταται"
τὸ
|
δ' |
αὐτὸ
τούτοις
βούλεται
καὶ
τὸ |
[3, 7] |
τὸ
αὐτό-
κἀκεῖνα
ὁμοίως.
Ὁ
|
δ' |
αὐτὸς
λόγος
καὶ
εἰ
τὸ |
[3, 2] |
καὶ
διττὸν
ὁ
ψόφος.
Ὁ
|
δ' |
αὐτὸς
λόγος
καὶ
ἐπὶ
τῶν |
[3, 13] |
διὰ
τῶν
μετα-
ξύ,
ἡ
|
δ' |
ἁφὴ
τῷ
αὐτῶν
ἅπτεσθαί
ἐστιν, |
[3, 10] |
λόγῳ
μὲν
ἕτερα
ὄντα,
μεγέθει
|
δ' |
ἀχώριστα.
Πάντα
γὰρ
ὤσει
καὶ |
[3, 2] |
ἔσονται
ἢ
αὐτὴ
αὑτῆς.
Ἔτι
|
δ' |
εἰ
καὶ
ἑτέρα
εἴη
ἡ |
[3, 4] |
δοκεῖ
τὸ
δὲ
πάσχειν)
ἔτι
|
δ' |
εἰ
νοητὸς
καὶ
αὐτός;
ἢ |
[3, 7] |
καὶ
μία
ἡ>
μεσότης,
τὸ
|
δ' |
εἶναι
αὐτῇ
πλείω
Τίνι
δ' |
[3, 2] |
αἰσθητοῦ
καὶ
τοῦ
αἰσθητικοῦ,
τὸ
|
δ' |
εἶναι
ἕτερον,
ἀνάγκη
ἅμα
φθείρεσθαι |
[3, 3] |
μὲν
ὁ
ἥλιος
ποδιαῖος,
πιστεύεται
|
δ' |
εἶναι
μείζων
τῆς
οἰκουμένης·
συμβαίνει |
[3, 2] |
μέν
ἐστι
καὶ
μία,
τὸ
|
δ' |
εἶναι
οὐ
τὸ
αὐτὸ
αὐταῖς· |
[3, 7] |
αὐτὸ
μὲν
καὶ
ἕν,
τὸ
|
δ' |
εἶναι
οὐ
τὸ
αὐτό-
κἀκεῖνα |
[3, 2] |
αὐτὸ
καὶ
ἀδιαίρετον
τἀναντία,
τῷ
|
δ' |
εἶναι
οὔ,
ἀλλὰ
τῷ
ἐνεργεῖσθαι |
[3, 3] |
καὶ
ἀληθεύομεν
ἢ
ψευδόμεθα;
τοιαῦται
|
δ' |
εἰσὶν
αἴσθησις,
δόξα,
ἐπιστήμη,
νοῦς. |
[3, 3] |
οὗ
καὶ
ἡ
αἴσθησις·
λέγω
|
δ' |
ἐκ
τῆς
τοῦ
λευκοῦ
δόξης |
[3, 6] |
διαιρεθῇ,
ἀλλ'
ἢ
δυνάμει.
Χωρὶς
|
δ' |
ἑκάτερον
νοῶν
τῶν
ἡμίσεων
διαιρεῖ |
[3, 11] |
ὁτὲ
μὲν
αὕτη
ἐκείνην,
ὁτὲ
|
δ' |
ἐκείνη
ταύτην,
ὥσπερ
σφαῖρα
σφαῖραν> |
[3, 10] |
αἱ
ἐπιθυμίαι
ἐναντίαι
ὦσι,
γίνεται
|
δ' |
ἐν
τοῖς
χρόνου
αἴσθησιν
ἔχουσιν |
[3, 3] |
πᾶσιν
ὑπάρχει
τοῖς
ζῴοις,
διανοεῖσθαι
|
δ' |
ἐνδέχεται
καὶ
ψευδῶς,
καὶ
οὐδενὶ |
[3, 7] |
κατ'
ἐνέργειαν,
τὰ
πράγματα.
Ἆρα
|
δ' |
ἐνδέχεται
τῶν
κεχωρισμένων
τι
νοεῖν |
[3, 10] |
τῷ
τέλει.
Καὶ
ἡ
ὄρεξις
|
δ' |
ἕνεκά
του
πᾶσα·
οὗ
γὰρ |
[3, 2] |
ψόφον
οὐκ
ἀεὶ
ψοφεῖ,
ὅταν
|
δ' |
ἐνεργῇ
τὸ
δυνάμενον
ἀκούειν
καὶ |
[3, 11] |
καὶ
ταῦτ'
ἔνεστι
μέν,
ἀορίστως
|
δ' |
ἔνεστιν.
Ἡ
μὲν
οὖν
αἰσθητικὴ |
[3, 11] |
οὐκ
ἔχει
ἡ
ὄρεξις·
νικᾷ
|
δ' |
ἐνίοτε
καὶ
κινεῖ
ὁτὲ
μὲν |
[3, 8] |
δυνάμει
εἰς
τὰ
δυνάμει,
ἡ
|
δ' |
ἐντελεχείᾳ
εἰς
τὰ
ἐντελεχείᾳ·
τῆς |
[3, 13] |
καὶ
ὕδατι,
ὅπως
ὁρᾷ,
ὅλως
|
δ' |
ἐπεὶ
ἐν
διαφανεῖ,
γεῦσιν
δὲ |
[3, 1] |
ἅμα
χρῶμα
καὶ
μέγεθος.
Νῦν
|
δ' |
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
ἑτέρῳ
αἰσθητῷ |
[3, 4] |
τὸ
σαρκὶ
εἶναι
κρίνει.
Πάλιν
|
δ' |
ἐπὶ
τῶν
ἐν
ἀφαιρέσει
ὄντων |
[3, 10] |
τὸ
μέλλον
ἀνθέλκειν
κελεύει,
ἡ
|
δ' |
ἐπιθυμία
διὰ
τὸ
ἤδη·
φαίνεται |
[3, 7] |
δ'
εἶναι
αὐτῇ
πλείω
Τίνι
|
δ' |
ἐπικρίνει
τί
διαφέρει
γλυκὺ
καὶ |
[3, 11] |
τρεῖς
φορὰς
ἤδη
κινεῖσθαι.
Τὸ
|
δ' |
ἐπιστημονικὸν
οὐ
κινεῖται,
ἀλλὰ
μένει. |
[3, 9] |
ἃ
αἴσθησιν
μὲν
ἔχει,
μόνιμα
|
δ' |
ἐστὶ
καὶ
ἀκίνητα
διὰ
τέλους. |
[3, 5] |
ὁτὲ
δ'
οὐ
νοεῖ.
Χωρισθεὶς
|
δ' |
ἐστὶ
μόνον
τοῦθ'
ὅπερ
ἐστί, |
[3, 10] |
ἀλλὰ
τὸ
πρακτὸν
ἀγαθόν.
Πρακτὸν
|
δ' |
ἐστὶ
τὸ
ἐνδεχόμενον
καὶ
ἄλλως |
[3, 3] |
τὰ
εἰρημένα
ἢ
φαντασία
(τοῦτο
|
δ' |
ἐστὶ
τὸ
λεχθέν)
ἡ
φαντασία |
[3, 10] |
δὲ
πλείω
τὰ
κινοῦντα.
Ἐπεὶ
|
δ' |
ἔστι
τρία,
ἓν
μὲν
τὸ |
[3, 4] |
φησὶν
Ἀναξαγόρας,
ἵνα
κρατῇ,
τοῦτο
|
δ' |
ἐστὶν
ἵνα
γνωρίζῃ
(παρεμφαινόμενον
γὰρ |
[3, 10] |
ἀρχὴ
τοῦ
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ
|
δ' |
ἔσχατον
ἀρχὴ
τῆς
πράξεως.
Ὥστε |
[3, 12] |
κινοῦν
ὠθεῖ
οὐκ
ὠθούμενον,
τὸ
|
δ' |
ἔσχατον
μόνον
ὠθεῖται
οὐκ
ὦσαν, |
[3, 3] |
παρούσης
τῆς
αἰσθήσεως
ἀληθής,
αἱ
|
δ' |
ἕτεραι
καὶ
παρούσης
καὶ
ἀπούσης |
[3, 7] |
τὴν
κόρην
τοιανδὶ
ἐποίησεν,
αὕτη
|
δ' |
ἕτερον,
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ὡςαύτως, |
[3, 2] |
δὲ
καὶ
πικρὸν
γεῦσις·
ὁμοίως
|
δ' |
ἔχει
τοῦτο
καὶ
ἐπὶ
τῶν |
[3, 8] |
τὸ
δὲ
τὸ>
αἰσθητόν.
Ἀνάγκη
|
δ' |
ἢ
αὐτὰ
ἢ
τὰ
εἴδη |
[3, 8] |
τὰ
ὄντα
ἢ
νοητά,
ἔστι
|
δ' |
ἡ
ἐπιστήμη
μὲν
τὰ
ἐπιστητά |
[3, 11] |
οὐ
κινεῖται,
ἀλλὰ
μένει.
Ἐπεὶ
|
δ' |
ἡ
μὲν
καθόλου
ὑπόληψις
καὶ |
[3, 6] |
ἐνέργειά
ἐστι
καὶ
χωριστόν.
Ἔστι
|
δ' |
ἡ
μὲν
φάσις
τι
κατά |
[3, 3] |
τῆς
κατ'
ἐνέργειαν
γιγνομένη.
Ἐπεὶ
|
δ' |
ἡ
ὄψις
μάλιστα
αἴσθησίς
ἐστι, |
[3, 2] |
οὐχ
ἓν
τὸ
αὐτό}
λόγος
|
δ' |
ἡ
συμφωνία,
ἀνάγκη
καὶ
τὴν |
[3, 8] |
ἐστι,
πλὴν
ἄνευ
ὕλης.
Ἔστι
|
δ' |
ἡ
φαντασία
ἕτερον
φάσεως
καὶ |
[3, 2] |
τῶν
λεγομένων
οὐχ
ἁπλῶς.
Εἰ
|
δ' |
ἡ
φωνὴ
συμφωνία
τίς
ἐστιν, |
[3, 9] |
ἡ
δὲ
καρδία
κινεῖται,
ἂν
|
δ' |
ἡδύ,
ἕτερόν
τι
μόριον.
Ἔτι |
[3, 1] |
γάρ
τι
τὸ
σχῆμα)
τὸ
|
δ' |
ἠρεμοῦν
τῷ
μὴ
κινεῖσθαι,
ὁ |
[3, 1] |
αὐτῶν
ἁπτόμενοι,
τοῖς
ἁπλοῖς,
λέγω
|
δ' |
οἷον
ἀέρι
καὶ
ὕδατι,
ἔχει |
[3, 3] |
οἷς
ὑπάρχει
τὰ
ἴδια
(λέγω
|
δ' |
οἷον
κίνησις
καὶ
μέγεθος)
{ἃ |
[3, 2] |
κατὰ
συμβεβηκὸς
τὸ
ὅτε,
λέγω
|
δ' |
οἷον
νῦν
λέγω
ὅτι
ἕτερον, |
[3, 2] |
οὐ
τὸ
αὐτὸ
αὐταῖς·
λέγω
|
δ' |
οἷον
ὁ
ψόφος
ὁ
κατ' |
[3, 13] |
τοῦ
ζῴου
σῶμα,
φανερόν,
λέγω
|
δ' |
οἷον
πύρινον
ἢ
ἀέρινον.
ἄνευ |
[3, 6] |
καὶ
τὸν
χρόνον
ἅμα,
τότε
|
δ' |
οἱονεὶ
μήκη·
εἰ
δ'
ὡς |
[3, 10] |
ἢ
ἐπιθυμητικὸν
καὶ
θυμικόν.
Ἐπεὶ
|
δ' |
ὀρέξεις
γίνονται
ἐναντίαι
ἀλλήλαις,
τοῦτο |
[3, 10] |
καὶ
κατὰ
βούλησιν
κινεῖται)
ἡ
|
δ' |
ὄρεξις
κινεῖ
καὶ
παρὰ
τὸν |
[3, 1] |
ἡ
δ'
ἀκοὴ
ἀέρος,
ἡ
|
δ' |
ὄσφρησις
θατέρου
τούτων)
τὸ
δὲ |
[3, 1] |
ὄψει
τὸ
γλυκὺ
αἰσθανόμεθα·
τοῦτο
|
δ' |
ὅτι
ἀμφοῖν
ἔχοντες
τυγχάνομεν
αἴσθησιν, |
[3, 9] |
καὶ
οὐ
πηρώματά
ἐστιν
(σημεῖον
|
δ' |
ὅτι
ἐστὶ
γεννητικὰ
καὶ
ἀκμὴν |
[3, 5] |
οὐχ
ὁτὲ
μὲν
νοεῖ
ὁτὲ
|
δ' |
οὐ
νοεῖ.
Χωρισθεὶς
δ'
ἐστὶ |
[3, 3] |
αἴσθησις
μὲν
ἀεὶ
πάρεστι,
φαντασία
|
δ' |
οὔ.
Εἰ
δὲ
τῇ
ἐνεργείᾳ |
[3, 3] |
οἷον
μύρμηκι
ἢ
μελίττῃ,
σκώληκι
|
δ' |
οὔ.
Εἶτα
αἱ
μὲν
ἀληθεῖς |
[3, 3] |
τοῖς
θηρίοις
φαντασίαν
ὑπάρχειν·
δοκεῖ
|
δ' |
οὔ,
οἷον
μύρμηκι
ἢ
μελίττῃ, |
[3, 11] |
ἡ
μὲν
ἠρεμοῦσα
μᾶλλον,
ἡ
|
δ' |
οὔ.
~Τὴν
μὲν
οὖν
θρεπτικὴν |
[3, 3] |
ἐνίοις
φαντασία
μὲν
ὑπάρχει,
λόγος
|
δ' |
οὔ.
Φανερὸν
τοίνυν
ὅτι
οὐδὲ |
[3, 2] |
κρίνειν
τὰ
κεχωρισμένα,
δῆλον·
ὅτι
|
δ' |
οὐδ'
ἐν
κεχωρισμένῳ
χρόνῳ,
ἐντεῦθεν. |
[3, 12] |
βέλτιον
ἢ
τῷ
σώματι,
νῦν
|
δ' |
οὐδέτερον·
ἡ
μὲν
γὰρ
οὐ |
[3, 12] |
γὰρ
οὐ
μᾶλλον
νοήσει,
τῷ
|
δ' |
οὐθὲν
ἔσται
μᾶλλον
δι'
ἐκεῖνο) |
[3, 4] |
εἴη,
ὥσπερ
τῷ
αἰσθητικῷ·
νῦν
|
δ' |
οὐθὲν
ἔστιν.
Καὶ
εὖ
δὴ |
[3, 12] |
τοῖς
φυομένοις
καὶ
φθίνουσιν·
αἴσθησιν
|
δ' |
οὐκ
ἀναγκαῖον
ἐν
ἅπασι
τοῖς |
[3, 1] |
~(Ὅτι
|
δ' |
οὐκ
ἔστιν
αἴσθησις
ἑτέρα
παρὰ |
[3, 3] |
ταύτης
οὐκ
ἔστιν
ὑπόληψις.
Ὅτι
|
δ' |
οὐκ
ἔστιν
ἡ
αὐτὴ
{νόησις} |
[3, 3] |
μνημονικοῖς
τιθέμενοι
καὶ
εἰδωλοποιοῦντες)
δοξάζειν
|
δ' |
οὐκ
ἐφ'
ἡμῖν·
ἀνάγκη
γὰρ |
[3, 2] |
μὲν
γὰρ
ἔλεγον
ὀρθῶς,
τῇ
|
δ' |
οὐκ
ὀρθῶς·
διχῶς
γὰρ
λεγομένης |
[3, 4] |
σώματος,
ὁ
δὲ
χωριστός.
Ὅταν
|
δ' |
οὕτως
ἕκαστα
γένηται
ὡς
ὁ |
[3, 4] |
οὐδέν,
πρὶν
ἂν
νοῇ·
δυνάμει
|
δ' |
οὕτως
ὥσπερ
ἐν
γραμματείῳ
ᾧ |
[3, 1] |
οἷον
ἀέρι
καὶ
ὕδατι,
ἔχει
|
δ' |
οὕτως
ὥστ'
εἰ
μὲν
δι' |
[3, 13] |
διεδίδοτο
μέχρι
τοῦ
πέρατος.
~Ὅτι
|
δ' |
οὐχ
οἷόν
τε
ἁπλοῦν
εἶναι |
[3, 4] |
ἀλλὰ
δυνάμει
τὰ
εἴδη.
Ὅτι
|
δ' |
οὐχ
ὁμοία
ἡ
ἀπάθεια
τοῦ |
[3, 12] |
αἰσθητοῦ
πάσχειν
καὶ
κινεῖσθαι,
αὐτὸ
|
δ' |
ὑπ'
ἐκείνου.
ὥσπερ
γὰρ
τὸ |
[3, 10] |
ἓν
μὲν
τὸ
κινοῦν,
δεύτερον
|
δ' |
ᾧ
κινεῖ,
ἔτι
τρίτον
τὸ |
[3, 7] |
μέλαν,
τὸ
Γ
πρὸς
τὸ
|
Δ |
{ὡς
ἐκεῖνα
πρὸς
ἄλληλα}
ὥστε |
[3, 6] |
τότε
δ'
οἱονεὶ
μήκη·
εἰ
|
δ' |
ὡς
ἐξ
ἀμφοῖν,
καὶ
ἐν |
[3, 2] |
διαιρετὸν
τῶν
διῃρημένων
αἰσθάνεται,
ἔστι
|
δ' |
ὡς
ᾗ
ἀδιαίρετον·
τῷ
εἶναι |
[3, 5] |
δὲ
τὸ
νοητὸν
ὑπάρξει.
~Ἐπεὶ
|
δ' |
{ὥσπερ}
ἐν
ἁπάσῃ
τῇ
φύσει |
[3, 7] |
οὕτως
ἕξει,
ὥσπερ
καὶ
τὰ
|
ΔΒ, |
τὸ
αὐτὸ
μὲν
καὶ
ἕν, |
[3, 7] |
φαντάσματα
οἷον
αἰσθήματα
ὑπάρχει,
ὅταν
|
δὲ |
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
φήσῃ
ἢ |
[3, 11] |
ὄρεξιν,
ὅταν
ἀκρασία
γένηται·
φύσει
|
δὲ |
ἀεὶ
ἡ
ἄνω
ἀρχικωτέρα
καὶ |
[3, 12] |
ἔχειν,
μὴ
μόνιμον
ὄν,
γενητὸν
|
δέ- |
ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
ἀγένητον·
διὰ |
[3, 10] |
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν·
οὐ
πᾶν
|
δέ, |
ἀλλὰ
τὸ
πρακτὸν
ἀγαθόν.
Πρακτὸν |
[3, 13] |
ἔμψυχον
πᾶν,
ὥσπερ
εἴρηται)
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
ἔξω
γῆς
αἰσθητήρια
μὲν |
[3, 12] |
ἄνευ
ἁφῆς
εἶναι
ζῷον,
αἱ
|
δὲ |
ἄλλαι
τοῦ
τε
εὖ
ἕνεκα |
[3, 12] |
ἁφὴν
γὰρ
οὐχ
ἕξει,
ἔστι
|
δὲ |
ἀνάγκη
ταύτην
ἔχειν.
τοῦτο
δὲ |
[3, 9] |
τὸ
γεννητικὸν
καὶ
θρεπτικόν·
περὶ
|
δὲ |
ἀναπνοῆς
καὶ
ἐκπνοῆς,
καὶ
ὕπνου |
[3, 12] |
ζῷον
σῶμα
ἔμψυχόν
ἐστι,
σῶμα
|
δὲ |
ἅπαν
ἁπτόν,
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ |
[3, 12] |
ἢ
μικτόν.
οὐχ
οἷόν
τε
|
δὲ |
ἁπλοῦν·
ἁφὴν
γὰρ
οὐχ
ἕξει, |
[3, 1] |
αἰσθήσεται
τοῦ
δι'
ἀμφοῖν,
τῶν
|
δὲ |
ἁπλῶν
ἐκ
δύο
τούτων
αἰσθητήρια |
[3, 9] |
ἢ
τούτων
ἕν
τι.
Ἔχει
|
δὲ |
ἀπορίαν
εὐθὺς
πῶς
τε
δεῖ |
[3, 13] |
αἴσθησιν,
ὅτι
γῆς
ἐστιν·
ἄνευ
|
δὲ |
ἁφῆς
οὐδεμίαν
οἷόν
τε
ἄλλην |
[3, 7] |
Α
τὸ
γλυκὺ
εἴη,
τὸ
|
δὲ |
Β
τὸ
λευκόν.
Τὰ
μὲν |
[3, 11] |
ἄλλοις
ζῴοις
ὑπάρ-
χει,
ἡ
|
δὲ |
βουλευτικὴ
ἐν
τοῖς
λογιστικοῖς
(πότερον |
[3, 10] |
ἀλλ'
ἀκολουθοῦσι
τῷ
νῷ.
~Φαίνεται
|
δέ |
γε
δύο
ταῦτα
κινοῦντα,
ἢ |
[3, 3] |
αἰσθάνεται,
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός.
Φαίνεται
|
δέ |
γε
καὶ
ψευδῆ,
περὶ
ὧν |
[3, 6] |
ἀσύμμετρον
καὶ
ἡ
διάμετρος-
ἂν
|
δὲ |
γενομένων
ἢ
ἐσομένων,
τὸν
χρόνον |
[3, 3] |
καὶ
ὧν
αἴσθησις
ἔστιν,
ἔστι
|
δὲ |
γίνεσθαι
κίνησιν
ὑπὸ
τῆς
ἐνεργείας |
[3, 3] |
νοῦν,
οἷον
τὰ
θηρία,
τὰ
|
δὲ |
διὰ
τὸ
ἐπικαλύπτεσθαι
τὸν
νοῦν |
[3, 13] |
δ'
ἐπεὶ
ἐν
διαφανεῖ,
γεῦσιν
|
δὲ |
διὰ
τὸ
ἡδὺ
καὶ
λυπηρόν, |
[3, 1] |
ἐστιν,
ἣν
τυγχάνομεν
ἔχοντες,
ὅσα
|
δὲ |
διὰ
τῶν
μεταξὺ
καὶ
μὴ |
[3, 2] |
κρῖνόν
ἐστι
καὶ
ἅμα,
ᾗ
|
δὲ |
διαιρετὸν
ὑπάρχει,
δὶς
τῷ
αὐτῷ |
[3, 10] |
ἡ
καλουμένη
ὄρεξις,
φανερόν.
Τοῖς
|
δὲ |
διαιροῦσι
τὰ
μέρη
τῆς
ψυχῆς, |
[3, 7] |
ἀλλὰ
τὸ
εἶναι
ἄλλο.
Τῇ
|
δὲ |
διανοητικῇ
ψυχῇ
τὰ
φαντάσματα
οἷον |
[3, 13] |
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
αὕτη
|
δὲ |
δοκεῖ
μόνη
δι'
αὑτῆς.
ὥστε |
[3, 6] |
ἐναντίῳ
γάρ
πως
γνωρίζει.
Δεῖ
|
δὲ |
δυνάμει
εἶναι
τὸ
γνωρίζον
καὶ |
[3, 3] |
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον.
~Ἐπεὶ
|
δὲ |
δύο
διαφοραῖς
ὁρίζονται
μάλιστα
τὴν |
[3, 12] |
οἷον
ὄσφρησις
ὄψις
ἀκοή·
ἁπτόμενον
|
δέ, |
εἰ
μὴ
ἕξει
αἴσθησιν,
οὐ |
[3, 12] |
δὲ
ἀνάγκη
ταύτην
ἔχειν.
τοῦτο
|
δὲ |
ἐκ
τῶνδε
δῆλον.
ἐπεὶ
γὰρ |
[3, 7] |
ἁπλῶς
διαφέρει
καὶ
τινί.
Τὰ
|
δὲ |
ἐν
ἀφαιρέσει
λεγόμενα
νοεῖ>
ὥσπερ, |
[3, 6] |
ὅτι
ἦν
ἢ
ἔσται.
Τὸ
|
δὲ |
ἓν
ποιοῦν
ἕκαστον,
τοῦτο
ὁ |
[3, 2] |
κεχωρισμένα,
ἔστιν
ὡς
κεχωρισμένως·
ᾗ
|
δὲ |
ἑνί,
ἓν
καὶ
ἅμα.
Περὶ |
[3, 7] |
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ὡςαύτως,
τὸ
|
δὲ |
ἔσχατον
ἕν,
καὶ
μία
ἡ> |
[3, 12] |
εἰδῶν
ἄνευ
τῆς
ὕλης.
τὸ
|
δὲ |
ζῷον
ἀναγκαῖον
αἴσθησιν
ἔχειν,
α |
[3, 1] |
γὰρ
ἄνευ
θερμότητος
αἰσθητικόν)
γῆ
|
δὲ |
ἢ
οὐθενός,
ἢ
ἐν
τῇ |
[3, 9] |
φευκτοῦ
καὶ
διωκτοῦ
οὐθέν,
ἀεὶ
|
δὲ |
ἡ
κίνησις
ἢ
φεύγοντός
τι |
[3, 9] |
ἀλλ'
οὐκ
ἄνευ
φαντασμάτων.
~Ἐπεὶ
|
δὲ |
ἡ
ψυχὴ
κατὰ
δύο
ὥρισται |
[3, 13] |
ἁφῇ
φθείρει
(καὶ
ὁ
χυμὸς
|
δὲ |
ᾗ
ἅμα
συμβαίνει
ἁπτικὸν
εἶναι, |
[3, 7] |
ᾗ
μὲν
σιμὸν
οὔ,
κεχωρισμένως
|
δὲ |
ᾗ
κοῖλον
{εἴ
τις}
ἐνόει |
[3, 7] |
φάναι
μόνον
καὶ
νοεῖν·
ὅταν
|
δὲ |
ἡδὺ
ἢ
λυπηρόν,
οἷον
καταφᾶσα |
[3, 4] |
λόγος
τις
ἡ
σάρξ·
ἄλλῳ
|
δέ, |
ἤτοι
χωριστῷ
ἢ
ὡς
ἡ |
[3, 3] |
πεπεῖσθαι,
πειθοῖ
δὲ
λόγος·
τῶν
|
δὲ |
θηρίων
ἐνίοις
φαντασία
μὲν
ὑπάρχει, |
[3, 3] |
οἷς
δοκεῖ
μὴ
πιστεύειν)
τῶν
|
δὲ |
θηρίων
οὐθενὶ
ὑπάρχει
πίστις,
φαντασία |
[3, 2] |
εἶναι
μὲν
γὰρ
διαιρετόν,
τόπῳ
|
δὲ |
καὶ
ἀριθμῷ
ἀδιαίρετον.
Ἢ
οὐχ |
[3, 3] |
τὰ
δεινὰ
ἢ
θαρραλέα.
Εἰσὶ
|
δὲ |
καὶ
αὐτῆς
τῆς
ὑπολήψεως
διαφοραί, |
[3, 6] |
τὸ
μὴ
λευκὸν
συνέθηκεν·
ἐνδέχεται
|
δὲ |
καὶ
διαίρεσιν
φάναι
πάντα.
Ἀλλ' |
[3, 2] |
τὸ
βαρύ,
τὴν
ἀκοήν·
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἐν
χυμοῖς
τὴν
γεῦσιν, |
[3, 4] |
ὕδωρ
καὶ
ὕδατι
εἶναι
(οὕτω
|
δὲ |
καὶ
ἐφ'
ἑτέρων
πολλῶν,
ἀλλ' |
[3, 3] |
ὅμοιον
τῷ
ὁμοίῳ
γνωρίζειν·
δοκεῖ
|
δὲ |
καὶ
ἡ
ἀπάτη
καὶ
ἡ |
[3, 7] |
ᾗ
τοιαῦτα.
Καὶ
ἡ
φυγὴ
|
δὲ |
καὶ
ἡ
ὄρεξις
ταὐτό,
ἡ |
[3, 1] |
ἔξω
ὕδατος
καὶ
ἀέρος,
ταῦτα
|
δὲ |
καὶ
νῦν
ἔχουσιν
ἔνια
ζῷα- |
[3, 6] |
ἀδιαιρέτῳ
τῆς
ψυχῆς.
Κατὰ
συμβεβηκὸς
|
δέ, |
καὶ
οὐχ
ᾗ
ἐκεῖνα,
διαιρετὰ |
[3, 11] |
τὰ
ἄλλα
ζῷα
μετέχει.
~Σκεπτέον
|
δὲ |
καὶ
περὶ
τῶν
ἀτελῶν
τί |
[3, 2] |
μὲν
καὶ
μέλαν
ὄψις,
γλυκὺ
|
δὲ |
καὶ
πικρὸν
γεῦσις·
ὁμοίως
δ' |
[3, 2] |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων.
Ἐπεὶ
|
δὲ |
καὶ
τὸ
λευκὸν
καὶ
τὸ |
[3, 3] |
καὶ
φρονεῖν
καὶ
αἰσθάνεσθαι,
δοκεῖ
|
δὲ |
καὶ
τὸ
νοεῖν
καὶ
τὸ |
[3, 2] |
φῶς,
ἀλλ'
οὐχ
ὡσαύτως.
Ἔτι
|
δὲ |
καὶ
τὸ
ὁρῶν
ἔστιν
ὡς |
[3, 6] |
ἔστι
τὸ
ψεῦδος,
ἐν
οἷς
|
δὲ |
καὶ
τὸ
ψεῦδος
καὶ
τὸ |
[3, 10] |
οὖν
πᾶς
ὀρθός
ἐστιν·
ὄρεξις
|
δὲ |
καὶ
φαντασία
καὶ
ὀρθὴ
καὶ |
[3, 12] |
τροφὴ
τὸ
σῶμα
ἁπτόν.
ψόφος
|
δὲ |
καὶ
χρῶμα
καὶ
ὀσμὴ
οὐ |
[3, 7] |
εἴρηται
μὲν
καὶ
πρότερον,
λεκτέον
|
δὲ |
καὶ
ὧδε.
Ἔστι
γὰρ
ἕν |
[3, 3] |
ἢ
φοβερόν,
εὐθὺς
συμπάσχομεν,
ὁμοίως
|
δὲ |
κἂν
θαρραλέον·
κατὰ
δὲ
τὴν |
[3, 9] |
οὐ
κελεύει
δὲ
φοβεῖσθαι,
ἡ
|
δὲ |
καρδία
κινεῖται,
ἂν
δ'
ἡδύ, |
[3, 2] |
τῶν
μὲν
κατὰ
δύναμιν
τῶν
|
δὲ |
κατ'
ἐνέργειαν,
ἐπὶ
τούτων
μὲν |
[3, 2] |
καὶ
τὰ
ἄλλα
ὁμοίως·
τὰ
|
δὲ |
κατὰ
δύναμιν
λεγόμενα
οὐκ
ἀνάγκη· |
[3, 5] |
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη
τῷ
πράγματι·
ἡ
|
δὲ |
κατὰ
δύναμιν
χρόνῳ
προτέρα
ἐν |
[3, 7] |
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη
τῷ
πράγματι.
Ἡ
|
δὲ |
κατὰ
δύναμιν
χρόνῳ
προτέρα
ἐν |
[3, 10] |
(ἡ
γὰρ
βούλησις
ὄρεξις,
ὅταν
|
δὲ |
κατὰ
τὸν
λογισμὸν
κινῆται,
καὶ |
[3, 2] |
ἀχώριστον
τὸ
κρῖνον,
τῷ
εἶναι
|
δὲ |
κεχωρισμένον;
ἔστι
δὴ
{πως}
ὡς |
[3, 11] |
ἐκ
συλλογισμοῦ
οὐκ
ἔχει,
αὕτη
|
δὲ |
κινεῖ·
διὸ
τὸ
βουλευτικὸν
οὐκ |
[3, 10] |
δὲ
κινούμενον
τὸ
ζῷον·
ᾧ
|
δὲ |
κινεῖ
ὀργάνῳ
ἡ
ὄρεξις,
ἤδη |
[3, 10] |
(διὸ
τὸ
μὲν
ἠρεμεῖ
τὸ
|
δὲ |
κινεῖται)
λόγῳ
μὲν
ἕτερα
ὄντα, |
[3, 3] |
ἀπατηθῆναι
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν.
Ἡ
|
δὲ |
κίνησις
ἡ
ὑπὸ
τῆς
ἐνεργείας |
[3, 10] |
τίς
ἐστιν,
ἡ
ἐνεργείᾳ)
τὸ
|
δὲ |
κινούμενον
τὸ
ζῷον·
ᾧ
δὲ |
[3, 10] |
ἔτι
τρίτον
τὸ
κινούμενον,
τὸ
|
δὲ |
κινοῦν
διττόν,
τὸ
μὲν
ἀκίνητον, |
[3, 10] |
διττόν,
τὸ
μὲν
ἀκίνητον,
τὸ
|
δὲ |
κινοῦν
καὶ
κινούμενον,
ἔστι
δὴ |
[3, 10] |
ἀκίνητον
τὸ
πρακτὸν
ἀγαθόν,
τὸ
|
δὲ |
κινοῦν
καὶ
κινούμενον
τὸ
ὀρεκτικόν |
[3, 1] |
συμβέβηκεν
υἱῷ
Κλέωνος
εἶναι)
τῶν
|
δὲ |
κοινῶν
ἤδη
ἔχομεν
αἴσθησιν
κοινήν, |
[3, 12] |
δυνήσεται
τὰ
μὲν
φεύγειν
τὰ
|
δὲ |
λαβεῖν.
εἰ
δὲ
τοῦτο,
ἀδύνατον |
[3, 3] |
πίστει
δὲ
τὸ
πεπεῖσθαι,
πειθοῖ
|
δὲ |
λόγος·
τῶν
δὲ
θηρίων
ἐνίοις |
[3, 2] |
δ'
αἴσθησις
ὁ
λόγος·
ὑπερβάλλοντα
|
δὲ |
λύει
ἢ
φθείρει.
Ἑκάστη
μὲν |
[3, 2] |
ἁλμυρόν,
ἡδέα
γὰρ
τότε·
ὅλως
|
δὲ |
μᾶλλον
τὸ
μικτόν,
συμφωνία,
ἢ |
[3, 12] |
μόνον
ὠθεῖται
οὐκ
ὦσαν,
τὸ
|
δὲ |
μέσον
ἄμφω,
πολλὰ
δὲ
τὰ |
[3, 4] |
ἐπιστητὸν
τὸ
αὐτό
ἐστιν
(τοῦ
|
δὲ |
μὴ
ἀεὶ
νοεῖν
τὸ
αἴτιον |
[3, 12] |
ψυχὴν
καὶ
νοῦν
κριτικόν,
αἴσθησιν
|
δὲ |
μὴ
ἔχειν,
μὴ
μόνιμον
ὄν, |
[3, 6] |
χρόνῳ
τῷ
ἐπ'
ἀμφοῖν.
{Τὸ
|
δὲ |
μὴ
κατὰ
τὸ
ποσὸν
ἀδιαίρετον |
[3, 6] |
χρόνῳ
καὶ
μήκει.
α
Τὸ
|
δὲ |
μὴ
κατὰ
τὸ
ποσὸν
ἀδιαίρετον |
[3, 3] |
ἐπιστήμη
καὶ
δόξα
ἀληθής,
τὸ
|
δὲ |
μὴ
ὀρθῶς
τἀναντία
τούτων-
οὐδὲ |
[3, 1] |
ὅταν
συμπέσωσιν
ἅμα
γνωρίζομεν.
Εἰ
|
δὲ |
μή,
οὐδαμῶς
ἂν
ἀλλ'
ἢ |
[3, 2] |
δὲ
τοῦ
χυμοῦ
ἀνώνυμος.
Ἐπεὶ
|
δὲ |
μία
μέν
ἐστιν
ἐνέργεια
ἡ |
[3, 4] |
ἐπὶ
τοῦ
νοῦ.
Καὶ
αὐτὸς
|
δὲ |
νοητός
ἐστιν
ὥσπερ
τὰ
νοητά. |
[3, 4] |
καλούμενος
τῆς
ψυχῆς
νοῦς
(λέγω
|
δὲ |
νοῦν
ᾧ
διανοεῖται
καὶ
ὑπολαμβάνει |
[3, 6] |
ἀληθὴς
ἢ
ψευδὴς
πᾶσα·
ὁ
|
δὲ |
νοῦς
οὐ
πᾶς,
ἀλλ'
ὁ |
[3, 7] |
ἄνευ
φαντάσματος
ἡ
ψυχή.
Ὥσπερ
|
δὲ |
ὁ
ἀὴρ
τὴν
κόρην
τοιανδὶ |
[3, 10] |
τόπον,
νοῦς
καὶ
ὄρεξις,
νοῦς
|
δὲ |
ὁ
ἕνεκά
του
λογιζόμενος
καὶ |
[3, 10] |
ἄν
τι
ἐκίνουν
εἶδος·
νῦν
|
δὲ |
ὁ
μὲν
νοῦς
οὐ
φαίνεται |
[3, 7] |
ὅταν
νοῇ
ᾗ>
ἐκεῖνα.
Ὅλως
|
δὲ |
ὁ
νοῦς
ἐστιν,
ὁ
κατ' |
[3, 5] |
μὲν
ὕλη
ἑκάστῳ
γένει
(τοῦτο
|
δὲ |
ὃ
πάντα
δυνάμει
ἐκεῖνα)
ἕτερον |
[3, 3] |
μὲν
γὰρ
πᾶσι
μέτεστι,
τοῦ
|
δὲ |
ὀλίγοις
τῶν
ζῴων.
Ἀλλ'
οὐδὲ |
[3, 13] |
ὅπως
σημαίνηταί
τι
αὐτῷ
{γλῶτταν
|
δὲ |
ὅπως
σημαίνῃ
τι
ἑτέρῳ}
|
[3, 13] |
καὶ
ἐπιθυμῇ
καὶ
κινῆται,
ἀκοὴν
|
δὲ |
ὅπως
σημαίνηταί
τι
αὐτῷ
{γλῶτταν |
[3, 9] |
οἷον
ὁ
ἀκρατής.
Καὶ
ὅλως
|
δὲ |
ὁρῶμεν
ὅτι
ὁ
ἔχων
τὴν |
[3, 10] |
τὸ
ὀρεκτόν.
Καὶ
ἡ
φαντασία
|
δὲ |
ὅταν
κινῇ,
οὐ
κινεῖ
ἄνευ |
[3, 3] |
ἢ
ψεύδεσθαι
ἢ
ἀληθεύειν.
Ἔτι
|
δὲ |
ὅταν
μὲν
δοξάσωμεν
δεινόν
τι |
[3, 11] |
τοιοῦτον
τὸ
τοιόνδε
πράττειν,
ἡ
|
δὲ |
ὅτι
τόδε
τοιόνδε,
κἀγὼ
δὲ |
[3, 5] |
ἀθάνατον
καὶ
ἀΐδιον
(οὐ
μνημονεύομεν
|
δέ, |
ὅτι
τοῦτο
μὲν
ἀπαθές,
ὁ |
[3, 8] |
αἴ-
σθησις
εἶδος
αἰσθητῶν.
Ἐπεὶ
|
δὲ |
οὐδὲ
πρᾶγμα
οὐθὲν
ἔστι
παρὰ |
[3, 9] |
πρὸς
τὴν
κίνησιν
ταύτην.
Ὁμοίως
|
δὲ |
οὐδὲ
τὸ
αἰσθητικόν·
πολλὰ
γὰρ |
[3, 5] |
προτέρα
ἐν
τῷ
ἑνί,
ὅλως
|
δὲ |
οὐδὲ
χρόνῳ,
ἀλλ'
οὐχ
ὁτὲ |
[3, 7] |
προτέρα
ἐν
τῷ
ἑνί,
ὅλως
|
δὲ |
οὐδὲ
χρόνῳ·
ἔστι
γὰρ
ἐξ |
[3, 12] |
τούτου
ἐκινήθη,
ἕως
ἔβαψεν·
λίθος
|
δὲ |
οὐδέν,
ἀλλ'
ὕδωρ
μέχρι
πόρρω· |
[3, 10] |
ζῷον,
ταύτῃ
αὑτοῦ
κινητικόν·
ὀρεκτικὸν
|
δὲ |
οὐκ
ἄνευ
φαντασίας·
φαντασία
δὲ |
[3, 5] |
ὅτι
τοῦτο
μὲν
ἀπαθές,
ὁ
|
δὲ |
παθητικὸς
νοῦς
φθαρτός)
καὶ
ἄνευ |
[3, 10] |
τὸ
ὀρεκτικόν,
ᾗ
ὀρεκτικόν-
πρῶτον
|
δὲ |
πάντων
τὸ
ὀρεκτόν·
τοῦτο
γὰρ |
[3, 10] |
δὲ
οὐκ
ἄνευ
φαντασίας·
φαντασία
|
δὲ |
πᾶσα
ἢ
λογιστικὴ
ἢ
αἰσθητική. |
[3, 4] |
τὸ
μὲν
ποιεῖν
δοκεῖ
τὸ
|
δὲ |
πάσχειν)
ἔτι
δ'
εἰ
νοητὸς |
[3, 8] |
ἢ
οὔ,
σκεπτέον
ὕστερον.
~Νῦν
|
δέ, |
περὶ
ψυχῆς
τὰ
λεχθέντα
συγκεφαλαιώσαντες, |
[3, 2] |
αἴσθησιν
ἢ
τὴν
νόησιν,
τὸ
|
δὲ |
πικρὸν
ἐναντίως,
καὶ
τὸ
λευκὸν |
[3, 10] |
τῷ
νοηθῆναι
ἢ
φαντασθῆναι-
ἀριθμῷ
|
δὲ |
πλείω
τὰ
κινοῦντα.
Ἐπεὶ
δ' |
[3, 1] |
καὶ
ψόφου
καὶ
χρόας)
εἰ
|
δὲ |
πλείω
τοῦ
αὐτοῦ,
οἷον
χρόας |
[3, 3] |
θηρίων
οὐθενὶ
ὑπάρχει
πίστις,
φαντασία
|
δὲ |
πολλοῖς.
{Ἔτι
πάσῃ
μὲν
δόξῃ |
[3, 7] |
ἓν
πράξει.
Καὶ
τὸ
ἄνευ
|
δὲ |
πράξεως,
τὸ
ἀληθὲς
καὶ
τὸ |
[3, 8] |
τὸ
ἀληθὲς
ἢ
ψεῦδος.
Τὰ
|
δὲ |
πρῶτα
νοήματα
τί
διοίσει
τοῦ |
[3, 1] |
δ'
ὄσφρησις
θατέρου
τούτων)
τὸ
|
δὲ |
πῦρ
ἢ
οὐθενὸς
ἢ
κοινὸν |
[3, 11] |
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμίαν
ἀνάγκη.
Φαντασία
|
δὲ |
πῶς
ἂν
ἐνείη;
ἢ
ὥσπερ |
[3, 6] |
ἀδιαιρέτῳ
τῳ>
τῆς
ψυχῆς.
Ἡ
|
δὲ |
στιγμὴ
καὶ
πᾶσα
διαίρεσις,
καὶ |
[3, 2] |
εἰ
τοῦ
μὲν
ἐγὼ
τοῦ
|
δὲ |
σὺ
αἴσθοιο,
δῆλον
ἂν
εἴη |
[3, 3] |
καὶ
ἀληθῆ
καὶ
ψευδῆ.
Τοῦτο
|
δὲ |
συμβαίνει
διὰ
τάδε·
ἡ
αἴσθησις |
[3, 4] |
λέγεται
ὁ
κατ'
ἐνέργειαν
(τοῦτο
|
δὲ |
συμβαίνει
ὅταν
δύνηται
ἐνεργεῖν
δι' |
[3, 10] |
ὀρέξεις
γίνονται
ἐναντίαι
ἀλλήλαις,
τοῦτο
|
δὲ |
συμβαίνει
ὅταν
ὁ
λόγος
καὶ |
[3, 1] |
υἱός,
ἀλλ'
ὅτι
λευκός,
τούτῳ
|
δὲ |
συμβέβηκεν
υἱῷ
Κλέωνος
εἶναι)
τῶν |
[3, 12] |
ὅθεν
πεφύκασιν,
οὐχ
οἷόν
τε
|
δὲ |
σῶμα
ἔχειν
μὲν
ψυχὴν
καὶ |
[3, 12] |
τὸ
δὲ
μέσον
ἄμφω,
πολλὰ
|
δὲ |
τὰ
μέσα,
οὕτω
καὶ
ἐπ' |
[3, 11] |
λύπη
καὶ
ἡδονὴ
ἐνοῦσα,
εἰ
|
δὲ |
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμίαν
ἀνάγκη.
Φαντασία |
[3, 1] |
ἑτέρα
παρὰ
τὰς
πέντε
(λέγω
|
δὲ |
ταύτας
ὄψιν,
ἀκοήν,
ὄσφρησιν,
γεῦσιν, |
[3, 3] |
πάρεστι,
φαντασία
δ'
οὔ.
Εἰ
|
δὲ |
τῇ
ἐνεργείᾳ
τὸ
αὐτό,
πᾶσιν |
[3, 3] |
ὁμοίως
δὲ
κἂν
θαρραλέον·
κατὰ
|
δὲ |
τὴν
φαντασίαν
ὡσαύτως
ἔχομεν
ὥσπερ |
[3, 3] |
μὲν
τῆς
τοῦ
ἀγαθοῦ,
αἰσθήσεως
|
δὲ |
τῆς
τοῦ
λευκοῦ.
Τὸ
οὖν |
[3, 4] |
σιμόν·
μετὰ
συνεχοῦς
γάρ·
τὸ
|
δὲ |
τί
ἦν
εἶναι,
εἰ
ἔστιν |
[3, 3] |
οἷον
ὄψις
καὶ
ὅρασις,
φαίνεται
|
δέ |
τι
καὶ
μηδετέρου
ὑπάρχοντος
τούτων, |
[3, 4] |
κατ'
ἄλλο
αὐτὸς
νοητός,
ἓν
|
δέ |
τι
τὸ
νοητὸν
εἴδει,
ἢ |
[3, 6] |
καὶ
ἐνεῖναι
ἐν
αὐτῷ†
Εἰ
|
δέ |
τινι
μηδὲν
ἔστιν
ἐναντίον
{τῶν |
[3, 13] |
οἷόν
τε
ἄλλην
ὑπάρχειν,
τοῦτο
|
δὲ |
τὸ
αἰσθητήριον
οὐκ
ἔστιν
οὔτε |
[3, 8] |
τὸ
μὲν
τὸ>
ἐπιστητὸν
τὸ
|
δὲ |
τὸ>
αἰσθητόν.
Ἀνάγκη
δ'
ἢ |
[3, 12] |
σῶμα
δὲ
ἅπαν
ἁπτόν,
{ἁπτὸν
|
δὲ |
τὸ
αἰσθητὸν
ἁφῇ,
ἀνάγκη
{καὶ} |
[3, 5] |
ὃ
πάντα
δυνάμει
ἐκεῖνα)
ἕτερον
|
δὲ |
τὸ
αἴτιον
καὶ
ποιητικόν,
τῷ |
[3, 2] |
εἴη
ὅτι
ἕτερα
ἀλλήλων,
δεῖ
|
δὲ |
τὸ
ἓν
λέγειν
ὅτι
ἕτερον· |
[3, 2] |
τὸ
ὀξὺ
ἢ
βαρύ,
ἁφῇ
|
δὲ |
τὸ
θερμαντὸν
ἢ
ψυκτόν·
ἡ |
[3, 9] |
καὶ
θυμικὸν
καὶ
ἐπιθυμητικόν,
οἱ
|
δὲ |
τὸ
λόγον
ἔχον
καὶ
τὸ |
[3, 7] |
ὄντος
πάντα
τὰ
γιγνόμενα.
Φαίνεται
|
δὲ |
τὸ
μὲν
αἰσθητὸν
ἐκ
δυνάμει |
[3, 3] |
ἐπεὶ
ἕτερον
τοῦ
αἰσθάνεσθαι,
τούτου
|
δὲ |
τὸ
μὲν
φαντασία
δοκεῖ
εἶναι |
[3, 4] |
ὁ
νοῦς
τῶν
τοιούτων)
ἐκείνῳ
|
δὲ |
τὸ
νοητὸν
ὑπάρξει.
~Ἐπεὶ
δ' |
[3, 3] |
μὲν
δόξῃ
ἀκολουθεῖ
πίστις,
πίστει
|
δὲ |
τὸ
πεπεῖσθαι,
πειθοῖ
δὲ
λόγος· |
[3, 9] |
θείη
ἄν
τις
ῥᾳδίως·
ἔτι
|
δὲ |
τὸ
φανταστικόν,
ὃ
τῷ
μὲν |
[3, 9] |
καὶ
ἐν
τοῖς
ἀτελέσιν,
τὰ
|
δὲ |
τοιαῦτα
τῶν
ζῴων
τέλεια
καὶ |
[3, 11] |
δὲ
ὅτι
τόδε
τοιόνδε,
κἀγὼ
|
δὲ |
τοιόσδε)
ἢ
δὴ
αὕτη
κινεῖ |
[3, 7] |
κινούμενον
γνωρίζει
ὅτι
πολέμιος·
ὁτὲ
|
δὲ |
τοῖς
ἐν
τῇ
ψυχῇ
φαντάσμασιν |
[3, 4] |
νοεῖν
τὸ
αἴτιον
ἐπισκεπτέον)
ἐν
|
δὲ |
τοῖς
ἔχουσιν
ὕλην
δυνάμει
ἕκαστον |
[3, 2] |
φαντασίαι
ἐν
τοῖς
αἰσθητηρίοις.
Ἡ
|
δὲ |
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ
τῆς |
[3, 2] |
ἐστι
ψόφος
ἢ
ψόφησις,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
ἀκουστικοῦ
ἀκοὴ
ἢ
ἄκουσις· |
[3, 4] |
Ἀπαθὲς
ἄρα
δεῖ
εἶναι,
δεκτικὸν
|
δὲ |
τοῦ
εἴδους
καὶ
δυνάμει
τοιοῦτον |
[3, 10] |
λογιζόμενος
καὶ
ὁ
πρακτικός·
διαφέρει
|
δὲ |
τοῦ
θεωρητικοῦ
τῷ
τέλει.
Καὶ |
[3, 11] |
καθόλου
ὑπόληψις
καὶ
λόγος,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
καθ'
ἕκαστον
(ἡ
μὲν |
[3, 9] |
καὶ
νοῦ
διωρίσθω
τοσαῦτα,
περὶ
|
δὲ |
τοῦ
κινοῦντος,
τί
ποτέ
ἐστι |
[3, 12] |
οὗ
ἂν
ᾖ
εἷς.
ἐπὶ
|
δὲ |
τοῦ
λείου
ἐστὶν
εἷς·
διὸ |
[3, 4] |
ἐστιν,
εἰρήσθω
ἐπὶ
τοσοῦτον.
~Περὶ
|
δὲ |
τοῦ
μορίου
τοῦ
τῆς
ψυχῆς |
[3, 3] |
διαφορᾶς
ἕτερος
ἔστω
λόγος.
Περὶ
|
δὲ |
τοῦ
νοεῖν,
ἐπεὶ
ἕτερον
τοῦ |
[3, 3] |
ὀλίγιστον
ἔχουσα
τὸ
ψεῦδος.
Δεύτερον
|
δὲ |
τοῦ
συμβεβηκέναι
ταῦτα
ἃ
συμβέβηκε |
[3, 2] |
ἡ
τῆς
ὄψεως
ἐνέργεια,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
χρώματος
ἀνώνυμος,
καὶ
γεῦσις |
[3, 2] |
γεῦσις
ἡ
τοῦ
γευστικοῦ,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
χυμοῦ
ἀνώνυμος.
Ἐπεὶ
δὲ |
[3, 12] |
φεύγειν
τὰ
δὲ
λαβεῖν.
εἰ
|
δὲ |
τοῦτο,
ἀδύνατον
ἔσται
σώζεσθαι
τὸ |
[3, 8] |
δ'
αἴσθησις
τὰ
αἰσθητά·
πῶς
|
δὲ |
τοῦτο,
δεῖ
ζητεῖν.
Τέμνεται
οὖν |
[3, 3] |
γὰρ
λευκόν,
οὐ
ψεύδεται,
εἰ
|
δὲ |
τοῦτο
τὸ
λευκὸν
ἢ
ἄλλο |
[3, 9] |
κεχωρισμένα
μόρια
τῆς
ψυχῆς·
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
τὸ
ὀρεκτικόν,
ὃ
καὶ |
[3, 9] |
μὲν
εἶναι
πάντων
ἕτερον,
τίνι
|
δὲ |
τούτων
ταὐτὸν
ἢ
ἕτερον
ἔχει |
[3, 9] |
ἐπιθυμία
καὶ
ὁ
θυμός·
εἰ
|
δὲ |
τρία
ἡ
ψυχή,
ἐν
ἑκάστῳ |
[3, 12] |
τις·
τροφῆς
γάρ
ἐστιν,
ἡ
|
δὲ |
τροφὴ
τὸ
σῶμα
ἁπτόν.
ψόφος |
[3, 13] |
αἰσθητήρια
μὲν
ἂν
γένοιτο,
πάντα
|
δὲ |
τῷ
δι'
ἑτέρου
αἰσθάνεσθαι
ποιεῖ |
[3, 5] |
νοῦς
τῷ
πάντα
γίνεσθαι,
ὁ
|
δὲ |
τῷ
πάντα
ποιεῖν,
ὡς
ἕξις |
[3, 13] |
ἁπτικὸν
εἶναι,
ταύτῃ
φθείρει)
ἡ
|
δὲ |
τῶν
ἁπτῶν
ὑπερβολή,
οἷον
θερμῶν |
[3, 2] |
μὲν
συμβαίνει
τὸ
λεχθέν,
ἐπὶ
|
δὲ |
τῶν
ἑτέρων
οὐ
συμβαίνει.
Ἀλλ' |
[3, 3] |
ἢ
ἄλλο
τι,
ψεύδεται.
Τρίτον
|
δὲ |
τῶν
κοινῶν
καὶ
ἑπομένων
τοῖς |
[3, 3] |
μὲν
φαντασία
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
|
δὲ |
ὑπόληψις,
περὶ
φαντασίας
διορίσαντας
οὕτω |
[3, 3] |
κινεῖσθαι
ἕτερον
ὑπὸ
τούτου,
ἡ
|
δὲ |
φαντασία
κίνησίς
τις
δοκεῖ
εἶναι |
[3, 3] |
αἱ
μὲν
ἀληθεῖς
ἀεί,
αἱ
|
δὲ |
φαντασίαι
γίνονται
αἱ
πλείους
ψευδεῖς. |
[3, 9] |
τι
ἢ
ἡδύ,
οὐ
κελεύει
|
δὲ |
φοβεῖσθαι,
ἡ
δὲ
καρδία
κινεῖται, |
[3, 2] |
φωνὴ
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
ἡ
|
δὲ |
φωνὴ
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ἔστιν |
[3, 2] |
ὄψει
αἰσθάνεσθαί
ἐστιν
ὁρᾶν,
ὁρᾶται
|
δὲ |
χρῶμα
ἢ
τὸ
ἔχον,
εἰ |
[3, 4] |
αἰσθητικὸν
οὐκ
ἄνευ
σώματος,
ὁ
|
δὲ |
χωριστός.
Ὅταν
δ'
οὕτως
ἕκαστα |
[3, 2] |
τὸ
μὲν
εἶναι
ἄκουσιν
τὸ
|
δὲ |
ψόφησιν
εἰ
δή
ἐστιν
ἡ |
[3, 8] |
ἐντελεχείᾳ
εἰς
τὰ
ἐντελεχείᾳ·
τῆς
|
δὲ |
ψυχῆς
τὸ
αἰσθητικὸν
καὶ
τὸ |
[3, 13] |
τὸ
ἁπτὸν
τὴν
ἁφήν,
ταύτῃ
|
δὲ |
ὥρισται
τὸ
ζῷον·
ἄνευ
γὰρ |
[3, 10] |
ἔργοις
θεωρητέον
περὶ
αὐτοῦ.
Νῦν
|
δὲ |
ὡς
ἐν
κεφαλαίῳ
εἰπεῖν,
τὸ |
[3, 7] |
Ἔστι
γὰρ
ἕν
τι,
οὕτω
|
δὲ |
ὡς
ὁ
ὅρος,
καὶ
ταῦτα, |
[3, 13] |
τὸ
ζῷον·
ἄνευ
γὰρ
ἁφῆς
|
δέδεικται |
ὅτι
ἀδύνατον
εἶναι
ζῷον.
διὸ |
[3, 12] |
γὰρ
μέλλει
σώζεσθαι,
οὐ
μόνον
|
δεῖ |
ἁπτόμενον
αἰσθάνεσθαι
ἀλλὰ
καὶ
ἄποθεν. |
[3, 6] |
τῷ
ἐναντίῳ
γάρ
πως
γνωρίζει.
|
Δεῖ |
δὲ
δυνάμει
εἶναι
τὸ
γνωρίζον |
[3, 2] |
ἂν
εἴη
ὅτι
ἕτερα
ἀλλήλων,
|
δεῖ |
δὲ
τὸ
ἓν
λέγειν
ὅτι |
[3, 4] |
τι
τοιοῦτον
ἕτερον.
Ἀπαθὲς
ἄρα
|
δεῖ |
εἶναι,
δεκτικὸν
δὲ
τοῦ
εἴδους |
[3, 2] |
τὸ
γλυκὺ
τοῦ
λευκοῦ,
ἀλλὰ
|
δεῖ |
ἑνί
τινι
ἄμφω
δῆλα
εἶναι- |
[3, 8] |
τὰ
αἰσθητά·
πῶς
δὲ
τοῦτο,
|
δεῖ |
ζητεῖν.
Τέμνεται
οὖν
ἡ
ἐπιστήμη |
[3, 9] |
δὲ
ἀπορίαν
εὐθὺς
πῶς
τε
|
δεῖ |
μόρια
λέγειν
τῆς
ψυχῆς
καὶ |
[3, 11] |
(ἡ
μὲν
γὰρ
λέγει
ὅτι
|
δεῖ |
τὸν
τοιοῦτον
τὸ
τοιόνδε
πράττειν, |
[3, 10] |
ὤσει
καὶ
ἕλξει
κινεῖται·
διὸ
|
δεῖ, |
ὥσπερ
ἐν
κύκλῳ,
μένειν
τι, |
[3, 3] |
εἰ
θεώμενοι
ἐν
γραφῇ
τὰ
|
δεινὰ |
ἢ
θαρραλέα.
Εἰσὶ
δὲ
καὶ |
[3, 3] |
Ἔτι
δὲ
ὅταν
μὲν
δοξάσωμεν
|
δεινόν |
τι
ἢ
φοβερόν,
εὐθὺς
συμπάσχομεν, |
[3, 12] |
εἶναι
ζῷον}
οὔτε
ὅσα
μὴ
|
δεκτικὰ |
τῶν
εἰδῶν
ἄνευ
τῆς
ὕλης. |
[3, 4] |
ἕτερον.
Ἀπαθὲς
ἄρα
δεῖ
εἶναι,
|
δεκτικὸν |
δὲ
τοῦ
εἴδους
καὶ
δυνάμει |
[3, 13] |
ἁπτῶν
ἐστὶν
ὥσπερ
μεσότης,
καὶ
|
δεκτικὸν |
τὸ
αἰσθητήριον
οὐ
μόνον
ὅσαι |
[3, 2] |
ὡς
κεχρωμάτισται·
τὸ
γὰρ
αἰσθητήριον
|
δεκτικὸν |
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἄνευ
τῆς
ὕλης |
[3, 1] |
καὶ
ἡ
ἀσπάλαξ
ὑπὸ
τὸ
|
δέρμα |
ἔχουσα
ὀφθαλμούς)
ὥστ'
εἰ
μή |
[3, 10] |
τρία,
ἓν
μὲν
τὸ
κινοῦν,
|
δεύτερον |
δ'
ᾧ
κινεῖ,
ἔτι
τρίτον |
[3, 3] |
ὅτι
ὀλίγιστον
ἔχουσα
τὸ
ψεῦδος.
|
Δεύτερον |
δὲ
τοῦ
συμβεβηκέναι
ταῦτα
ἃ |
[3, 2] |
καὶ
αἰσθανόμεθα
ὅτι
διαφέρει.
Ἀνάγκη
|
δὴ |
αἰσθήσει·
αἰσθητὰ
γάρ
ἐστιν.
καὶ |
[3, 11] |
τοιόνδε,
κἀγὼ
δὲ
τοιόσδε)
ἢ
|
δὴ |
αὕτη
κινεῖ
ἡ
δόξα,
οὐχ |
[3, 13] |
εἴη
σῶμα
τοῦ
ζῴου.
οὐδὲ
|
δὴ |
γήϊνον.
πάντων
γὰρ
ἡ
ἁφὴ |
[3, 3] |
συμπλοκὴ
φαντασία
ἔσται·
οὐ
γὰρ
|
δὴ |
ἐκ
τῆς
δόξης
μὲν
τῆς |
[3, 3] |
ἀληθὴς
ἢ
ψευδής.
Καὶ
ὅπερ
|
δὴ |
ἐλέγομεν
πρότερον,
φαίνεται
καὶ
μύουσιν |
[3, 4] |
ποτὲ
γίνεται
τὸ
νοεῖν.
Εἰ
|
δή |
ἐστι
τὸ
νοεῖν
ὥσπερ
τὸ |
[3, 2] |
ἄκουσιν
τὸ
δὲ
ψόφησιν
εἰ
|
δή |
ἐστιν
ἡ
κίνησις
(καὶ
ἡ |
[3, 3] |
οὕτω
περὶ
θατέρου
λεκτέον.
Εἰ
|
δή |
ἐστιν
ἡ
φαντασία
καθ'
ἣν |
[3, 1] |
πικρὰ
καὶ
ξανθή
(οὐ
γὰρ
|
δὴ |
ἑτέρας
γε
τὸ
εἰπεῖν
ὅτι |
[3, 2] |
ἀκοὴν
καὶ
ψόφον,
καὶ
χυμὸν
|
δὴ |
καὶ
γεῦσιν,
καὶ
τὰ
ἄλλα |
[3, 9] |
ἐν
ἑκάστῳ
ἔσται
ὄρεξις.
Καὶ
|
δὴ |
καὶ
περὶ
οὗ
νῦν
ὁ |
[3, 2] |
αὐτὸ
κρίνειν
τὸ
κρῖνον.
Οὔτε
|
δὴ |
κεχωρισμένοις
ἐνδέχεται
κρίνειν
ὅτι
ἕτερον |
[3, 4] |
δ'
οὐθὲν
ἔστιν.
Καὶ
εὖ
|
δὴ |
οἱ
λέγοντες
τὴν
ψυχὴν
εἶναι |
[3, 8] |
τὰ
εἴδη
εἶναι.
Αὐτὰ
μὲν
|
δὴ |
οὔ·
οὐ
γὰρ
ὁ
λίθος |
[3, 2] |
τῷ
εἶναι
δὲ
κεχωρισμένον;
ἔστι
|
δὴ |
{πως}
ὡς
τὸ
διαιρετὸν
τῶν |
[3, 7] |
ἄλληλα}
ὥστε
καὶ
ἐναλλάξ.
Εἰ
|
δὴ |
τὰ
ΓΑ
ἑνὶ
εἴη
ὑπάρχοντα, |
[3, 10] |
οὐ
κινεῖ
ἄνευ
ὀρέξεως.
Ἓν
|
δή |
τι
τὸ
κινοῦν,
τὸ
ὀρεκτικόν. |
[3, 10] |
δὲ
κινοῦν
καὶ
κινούμενον,
ἔστι
|
δὴ |
τὸ
μὲν
ἀκίνητον
τὸ
πρακτὸν |
[3, 9] |
δόξειεν
εἶναι
πάντων.
Καὶ
ἄτοπον
|
δὴ |
τὸ
τοῦτο
διασπᾶν·
ἔν
τε |
[3, 7] |
οἷον
λευκὸν
καὶ
μέλαν;
ἔστω
|
δὴ |
ὡς
τὸ
Α
τὸ
λευκὸν |
[3, 2] |
ἀλλὰ
δεῖ
ἑνί
τινι
ἄμφω
|
δῆλα |
εἶναι-
οὕτω
μὲν
γὰρ
κἂν |
[3, 9] |
οὖν
οὐχ
ἡ
θρεπτικὴ
δύναμις,
|
δῆλον· |
ἀεί
τε
γὰρ
ἕνεκά
του |
[3, 2] |
ἐγὼ
τοῦ
δὲ
σὺ
αἴσθοιο,
|
δῆλον |
ἂν
εἴη
ὅτι
ἕτερα
ἀλλήλων, |
[3, 3] |
μὲν
οὖν
οὐκ
ἔστιν
αἴσθησις,
|
δῆλον |
ἐκ
τῶνδε.
Αἴσθησις
μὲν
γὰρ |
[3, 12] |
ἔχειν.
τοῦτο
δὲ
ἐκ
τῶνδε
|
δῆλον. |
ἐπεὶ
γὰρ
τὸ
ζῷον
σῶμα |
[3, 1] |
γὰρ
ἓν
αἰσθάνεται
αἴσθησις)
ὥστε
|
δῆλον |
ὅτι
ἀδύνατον
ὁτουοῦν
ἰδίαν
αἴσθησιν |
[3, 2] |
τε
κεχωρισμένοις
κρίνειν
τὰ
κεχωρισμένα,
|
δῆλον· |
ὅτι
δ'
οὐδ'
ἐν
κεχωρισμένῳ |
[3, 2] |
αἰσθήσει·
αἰσθητὰ
γάρ
ἐστιν.
καὶ
|
δῆλον |
ὅτι
ἡ
σὰρξ
οὐκ
ἔστι |
[3, 1] |
ἑτέρῳ
αἰσθητῷ
τὰ
κοινὰ
ὑπάρχει,
|
δῆλον |
ποιεῖ
ὅτι
ἄλλο
τι
ἕκαστον |
[3, 6] |
διαίρεσις,
καὶ
τὸ
οὕτως
ἀδιαίρετον,
|
δηλοῦται |
ὥσπερ
ἡ
στέρησις.
Καὶ
ὅμοιος |
[3, 3] |
οὐδὲ
δόξα
μετ'
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
|
δι' |
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
συμπλοκὴ
δόξης
καὶ |
[3, 1] |
αὐτῶν
ἔχων
μόνον
αἰσθήσεται
τοῦ
|
δι' |
ἀμφοῖν,
τῶν
δὲ
ἁπλῶν
ἐκ |
[3, 9] |
ἄλογον·
κατὰ
γὰρ
τὰς
διαφορὰς
|
δι' |
ἃς
ταῦτα
χωρίζουσι,
καὶ
ἄλλα |
[3, 13] |
ἑτέρου·
αὕτη
δὲ
δοκεῖ
μόνη
|
δι' |
αὑτῆς.
ὥστε
τῶν
μὲν
τοιούτων |
[3, 4] |
δὲ
συμβαίνει
ὅταν
δύνηται
ἐνεργεῖν
|
δι' |
αὑτοῦ)
ἔστι
μὲν
καὶ
τότε |
[3, 4] |
μαθεῖν
ἢ
εὑρεῖν·
καὶ
αὐτὸς
|
δι' |
αὑτοῦ
τότε
δύναται
νοεῖν.
Ἐπεὶ |
[3, 12] |
τῷ
δ'
οὐθὲν
ἔσται
μᾶλλον
|
δι' |
ἐκεῖνο)
οὐθὲν
ἄρα
ἔχει
ψυχὴν |
[3, 1] |
δ'
οὕτως
ὥστ'
εἰ
μὲν
|
δι' |
ἑνὸς
πλείω
αἰσθητὰ
ἕτερα
ὄντα |
[3, 13] |
ἂν
γένοιτο,
πάντα
δὲ
τῷ
|
δι' |
ἑτέρου
αἰσθάνεσθαι
ποιεῖ
τὴν
αἴσθησιν, |
[3, 13] |
ἄλλα
αἰσθητήρια
ἁφῇ
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
|
δι' |
ἑτέρου·
αὕτη
δὲ
δοκεῖ
μόνη |
[3, 12] |
ζῷον.
αἱ
γὰρ
ἄλλαι
αἰσθήσεις
|
δι' |
ἑτέρων
αἰσθάνονται,
οἷον
ὄσφρησις
ὄψις |
[3, 12] |
ποιεῖ
ὥστε
ὠθεῖν,
καὶ
ἔστι
|
διὰ |
μέσου
ἡ
κίνησις,
καὶ
τὸ |
[3, 3] |
καὶ
ψευδῆ.
Τοῦτο
δὲ
συμβαίνει
|
διὰ |
τάδε·
ἡ
αἴσθησις
τῶν
μὲν |
[3, 3] |
καὶ
αἰσθήσεως,
φαντασία
ἂν
εἴη,
|
διά |
τε
ταῦτα
καὶ
διότι
οὐκ |
[3, 9] |
μόνιμα
δ'
ἐστὶ
καὶ
ἀκίνητα
|
διὰ |
τέλους.
Εἰ
οὖν
ἡ
φύσις |
[3, 12] |
δέ-
ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
ἀγένητον·
|
διὰ |
τί
γὰρ
οὐχ
ἕξει;
ἢ |
[3, 3] |
οὖν
φαντασίας,
τί
ἐστι
καὶ
|
διὰ |
τί
ἐστιν,
εἰρήσθω
ἐπὶ
τοσοῦτον. |
[3, 1] |
κἂν
ἐδόκει
ταὐτὸν
εἶναι
πάντα
|
διὰ |
τὸ
ἀκολουθεῖν
ἀλλήλοις
ἅμα
χρῶμα |
[3, 3] |
φωτὸς
οὐκ
ἔστιν
ἰδεῖν.
Καὶ
|
διὰ |
τὸ
ἐμμένειν
καὶ
ὁμοίας
εἶναι |
[3, 3] |
οἷον
τὰ
θηρία,
τὰ
δὲ
|
διὰ |
τὸ
ἐπικαλύπτεσθαι
τὸν
νοῦν
ἐνίοτε |
[3, 10] |
ἀνθέλκειν
κελεύει,
ἡ
δ'
ἐπιθυμία
|
διὰ |
τὸ
ἤδη·
φαίνεται
γὰρ
τὸ |
[3, 13] |
ἐπεὶ
ἐν
διαφανεῖ,
γεῦσιν
δὲ
|
διὰ |
τὸ
ἡδὺ
καὶ
λυπηρόν,
ἵνα |
[3, 10] |
ἔχουσιν
(ὁ
μὲν
γὰρ
νοῦς
|
διὰ |
τὸ
μέλλον
ἀνθέλκειν
κελεύει,
ἡ |
[3, 3] |
πράττει
τὰ
ζῷα,
τὰ
μὲν
|
διὰ |
τὸ
μὴ
ἔχειν
νοῦν,
οἷον |
[3, 10] |
ἁπλῶς
ἡδὺ
καὶ
ἀγαθὸν
ἁπλῶς,
|
διὰ |
τὸ
μὴ
ὁρᾶν
τὸ
μέλλον) |
[3, 12] |
γεῦσιν
ἀνάγκη
ἁφὴν
εἶναί
τινα,
|
διὰ |
τὸ
τοῦ
ἁπτοῦ
καὶ
θρεπτικοῦ |
[3, 12] |
τοῦτο
δ'
ἂν
εἴη,
εἰ
|
διὰ |
τοῦ
μεταξὺ
αἰσθητικὸν
εἴη
τῷ |
[3, 10] |
ὀρεκτὸν
γὰρ
κι-
νεῖ,
καὶ
|
διὰ |
τοῦτο
ἡ
διάνοια
κινεῖ,
ὅτι |
[3, 2] |
ἀκοὴν
λόγον
τινὰ
εἶναι.
Καὶ
|
διὰ |
τοῦτο
καὶ
φθείρει
ἕκαστον
ὑπερβάλλον, |
[3, 13] |
γῆς
ἐστιν,
καὶ
τὰ
φυτὰ
|
διὰ |
τοῦτο
οὐδεμίαν
ἔχει
αἴσθησιν,
ὅτι |
[3, 8] |
αἰσθητῶν
ἕξεις
καὶ
πάθη.
Καὶ
|
διὰ |
τοῦτο
οὔτε
μὴ
αἰσθανόμενος
μηθὲν |
[3, 13] |
ἔχειν
ἀνάγκη
πλὴν
ταύτην.
καὶ
|
διὰ |
τοῦτο
τὰ
μὲν
ἄλλα
αἰσθητὰ |
[3, 13] |
τῶν
ἄλλων
ἁπτῶν
ἁπάντων.
καὶ
|
διὰ |
τοῦτο
τοῖς
ὀστοῖς
καὶ
ταῖς |
[3, 13] |
αἰσθάνεσθαι
ποιεῖ
τὴν
αἴσθησιν,
καὶ
|
διὰ |
τῶν
μετα-
ξύ,
ἡ
δ' |
[3, 1] |
ἣν
τυγχάνομεν
ἔχοντες,
ὅσα
δὲ
|
διὰ |
τῶν
μεταξὺ
καὶ
μὴ
αὐτῶν |
[3, 6] |
οὐ
γὰρ
ἔστιν,
ἂν
μὴ
|
διαιρεθῇ, |
ἀλλ'
ἢ
δυνάμει.
Χωρὶς
δ' |
[3, 6] |
δ'
ἑκάτερον
νοῶν
τῶν
ἡμίσεων
|
διαιρεῖ |
καὶ
τὸν
χρόνον
ἅμα,
τότε |
[3, 6] |
λευκὸν
συνέθηκεν·
ἐνδέχεται
δὲ
καὶ
|
διαίρεσιν |
φάναι
πάντα.
Ἀλλ'
οὖν
ἔστι |
[3, 6] |
Ἡ
δὲ
στιγμὴ
καὶ
πᾶσα
|
διαίρεσις, |
καὶ
τὸ
οὕτως
ἀδιαίρετον,
δηλοῦται |
[3, 6] |
δέ,
καὶ
οὐχ
ᾗ
ἐκεῖνα,
|
διαιρετὰ |
ὃ
νοεῖ
καὶ
ἐν
ᾧ |
[3, 2] |
δύο,
ταύτῃ
καὶ
ἀδιαίρετος>
καὶ
|
διαιρετή. |
μὲν
οὖν
ἀδιαίρετον,
ἓν
τὸ |
[3, 6] |
ἐνεργείᾳ,
οὐθὲν
κωλύει
νοεῖν
τὸ
|
διαιρετὸν |
ᾗ>
ἀδιαίρετον,
οἷον>
ὅταν
νοῇ |
[3, 2] |
εἶναι
οὔ,
ἀλλὰ
τῷ
ἐνεργεῖσθαι
|
διαιρετόν, |
καὶ
οὐχ
οἷόν
τε
ἅμα |
[3, 2] |
ἀδιαίρετον·
τῷ
εἶναι
μὲν
γὰρ
|
διαιρετόν, |
τόπῳ
δὲ
καὶ
ἀριθμῷ
ἀδιαίρετον. |
[3, 2] |
ἔστι
δὴ
{πως}
ὡς
τὸ
|
διαιρετὸν |
τῶν
διῃρημένων
αἰσθάνεται,
ἔστι
δ' |
[3, 2] |
ἐστι
καὶ
ἅμα,
ᾗ
δὲ
|
διαιρετὸν |
ὑπάρχει,
δὶς
τῷ
αὐτῷ
χρῆται |
[3, 6] |
ἀδιαιρέτῳ·
ὁμοίως
γὰρ
ὁ
χρόνος
|
διαιρετὸς |
καὶ
ἀδιαίρετος
τῷ
μήκει.
Οὔκουν |
[3, 10] |
καλουμένη
ὄρεξις,
φανερόν.
Τοῖς
δὲ
|
διαιροῦσι |
τὰ
μέρη
τῆς
ψυχῆς,
ἐὰν |
[3, 10] |
ψυχῆς,
ἐὰν
κατὰ
τὰς
δυνάμεις
|
διαιρῶσι |
καὶ
χωρίζωσι,
πάμπολλα
γίνεται,
θρεπτικόν, |
[3, 6] |
οἷον
τὸ
ἀσύμμετρον
καὶ
ἡ
|
διάμετρος- |
ἂν
δὲ
γενομένων
ἢ
ἐσομένων, |
[3, 3] |
καὶ
πᾶσιν
ὑπάρχει
τοῖς
ζῴοις,
|
διανοεῖσθαι |
δ'
ἐνδέχεται
καὶ
ψευδῶς,
καὶ |
[3, 4] |
νοῦς
(λέγω
δὲ
νοῦν
ᾧ
|
διανοεῖται |
καὶ
ὑπολαμβάνει
ἡ
ψυχή)
οὐθέν |
[3, 9] |
φεύγειν
ἢ
διώκειν,
οἷον
πολλάκις
|
διανοεῖται |
φοβερόν
τι
ἢ
ἡδύ,
οὐ |
[3, 7] |
τὸ
εἶναι
ἄλλο.
Τῇ
δὲ
|
διανοητικῇ |
ψυχῇ
τὰ
φαντάσματα
οἷον
αἰσθήματα |
[3, 10] |
νεῖ,
καὶ
διὰ
τοῦτο
ἡ
|
διάνοια |
κινεῖ,
ὅτι
ἀρχὴ
αὐτῆς
ἐστι |
[3, 10] |
φαίνεται
τὰ
κινοῦντα,
ὄρεξις
καὶ
|
διάνοια |
πρακτική·
τὸ
ὀρεκτὸν
γὰρ
κι- |
[3, 3] |
γὰρ
ἕτερον
καὶ
αἰσθήσεως
καὶ
|
διανοίας, |
αὕτη
τε
οὐ
γίγνεται
ἄνευ |
[3, 9] |
ζῴων,
τῷ
τε
κριτικῷ,
ὃ
|
διανοίας |
ἔργον
ἐστὶ
καὶ
αἰσθήσεως,
καὶ |
[3, 9] |
τοῦ
νοῦ
καὶ
λεγούσης
τῆς
|
διανοίας |
φεύγειν
τι
ἢ
διώκειν
οὐ |
[3, 9] |
Καὶ
ἄτοπον
δὴ
τὸ
τοῦτο
|
διασπᾶν· |
ἔν
τε
τῷ
λογιστικῷ
γὰρ |
[3, 9] |
καὶ
ἄλλα
φαίνεται
μόρια
μείζω
|
διάστασιν |
ἔχοντα
τούτων,
περὶ
ὧν
καὶ |
[3, 3] |
καὶ
πλείω
χρόνον
ἐν
τούτῳ
|
διατελεῖ |
ἡ
ψυχή·
διὸ
ἀνάγκη
ἤτοι, |
[3, 13] |
ὁρᾷ,
ὅλως
δ'
ἐπεὶ
ἐν
|
διαφανεῖ, |
γεῦσιν
δὲ
διὰ
τὸ
ἡδὺ |
[3, 1] |
ἀὴρ
καὶ
ὕδωρ
(ἄμφω
γὰρ
|
διαφανῆ) |
καὶ
ὁ
τὸ
ἕτερον
αὐτῶν |
[3, 10] |
ἔτι
ὀρεκτικόν·
ταῦτα
γὰρ
πλέον
|
διαφέρει |
ἀλλήλων
ἢ
ἐπιθυμητικὸν
καὶ
θυμικόν. |
[3, 2] |
κρίνομεν,
τινὶ
καὶ
αἰσθανόμεθα
ὅτι
|
διαφέρει. |
Ἀνάγκη
δὴ
αἰσθήσει·
αἰσθητὰ
γάρ |
[3, 7] |
πλείω
Τίνι
δ'
ἐπικρίνει
τί
|
διαφέρει |
γλυκὺ
καὶ
θερμόν,
εἴρηται
μὲν |
[3, 10] |
του
λογιζόμενος
καὶ
ὁ
πρακτικός·
|
διαφέρει |
δὲ
τοῦ
θεωρητικοῦ
τῷ
τέλει. |
[3, 7] |
κακῷ·
ἀλλὰ
τῷ
γε
ἁπλῶς
|
διαφέρει |
καὶ
τινί.
Τὰ
δὲ
ἐν |
[3, 7] |
ἐκεῖνα
πρὸς
ἄλληλα·
τί
γὰρ
|
διαφέρει |
τὸ
ἀπορεῖν
πῶς
τὰ
μὴ |
[3, 13] |
ἄλλα
αἰσθητὰ
ταῖς
ὑπερβολαῖς
οὐ
|
διαφθείρει |
τὸ
ζῷον,
οἷον
χρῶμα
καὶ |
[3, 13] |
τὸ
αἰσθητήριον
οὐ
μόνον
ὅσαι
|
διαφοραὶ |
γῆς
εἰσίν,
ἀλλὰ
καὶ
θερμοῦ |
[3, 3] |
δὲ
καὶ
αὐτῆς
τῆς
ὑπολήψεως
|
διαφοραί, |
ἐπιστήμη
καὶ
δόξα
καὶ
φρόνησις |
[3, 3] |
τρόπον
τοῦτον.
~Ἐπεὶ
δὲ
δύο
|
διαφοραῖς |
ὁρίζονται
μάλιστα
τὴν
ψυχήν,
κινήσει |
[3, 4] |
κατὰ
λόγον,
σκεπτέον
τίν'
ἔχει
|
διαφοράν, |
καὶ
πῶς
ποτὲ
γίνεται
τὸ |
[3, 9] |
τὸ
ἄλογον·
κατὰ
γὰρ
τὰς
|
διαφορὰς |
δι'
ἃς
ταῦτα
χωρίζουσι,
καὶ |
[3, 3] |
τἀναντία
τούτων,
περὶ
ὧν
τῆς
|
διαφορᾶς |
ἕτερος
ἔστω
λόγος.
Περὶ
δὲ |
[3, 5] |
τῇ
ψυχῇ
ὑπάρχειν
ταύτας
τὰς
|
διαφοράς· |
καὶ
ἔστιν
ὁ
μὲν
τοιοῦτος |
[3, 2] |
κρίνει
τὰς
τοῦ
ὑποκειμένου
αἰσθητοῦ
|
διαφοράς, |
οἷον
λευκὸν
μὲν
καὶ
μέλαν |
[3, 3] |
αἰσθητοῖς>
καὶ
ἐνταῦθα
ἤδη
ἐνδέχετα
|
διαψεύδεσθαι· |
ὅτι
μὲν
γὰρ
λευκόν,
οὐ |
[3, 12] |
τὸ
ἐν
τῷ
κηρῷ
σημεῖον
|
διεδίδοτο |
μέχρι
τοῦ
πέρατος.
~Ὅτι
δ' |
[3, 2] |
{πως}
ὡς
τὸ
διαιρετὸν
τῶν
|
διῃρημένων |
αἰσθάνεται,
ἔστι
δ'
ὡς
ᾗ |
[3, 4] |
μὲν
πάσχειν
κατὰ
κοινόν
τι
|
διῄρηται |
πρότερον,
ὅτι
δυνάμει
πώς
ἐστι |
[3, 10] |
καὶ
ὀρθὴ
καὶ
οὐκ
ὀρθή.
|
Διὸ |
ἀεὶ
κινεῖ
μὲν
τὸ
ὀρεκτόν, |
[3, 7] |
οὐ
γὰρ
πάσχει
οὐδ'
ἀλλοιοῦται.
|
Διὸ |
ἄλλο
εἶδος
τοῦτο
κινήσεως·
ἡ |
[3, 3] |
ἐν
τούτῳ
διατελεῖ
ἡ
ψυχή·
|
διὸ |
ἀνάγκη
ἤτοι,
ὥσπερ
ἔνιοι
λέγουσι, |
[3, 10] |
γὰρ
ὤσει
καὶ
ἕλξει
κινεῖται·
|
διὸ |
δεῖ,
ὥσπερ
ἐν
κύκλῳ,
μένειν |
[3, 10] |
ὄρεξις,
ἤδη
τοῦτο
σωματικόν
ἐστιν-
|
διὸ |
ἐν
τοῖς
κοινοῖς
σώματος
καὶ |
[3, 13] |
δέδεικται
ὅτι
ἀδύνατον
εἶναι
ζῷον.
|
διὸ |
ἡ
τῶν
ἁπτῶν
ὑπερβολὴ
οὐ |
[3, 1] |
τὸ
εἰπεῖν
ὅτι
ἄμφω
ἕν)
|
διὸ |
καὶ
ἀπατᾶται,
καὶ
ἐὰν
ᾖ |
[3, 2] |
αἰσθητοῦ
ἄνευ
τῆς
ὕλης
ἕκαστον·
|
διὸ |
καὶ
ἀπελθόντων
τῶν
αἰσθητῶν
ἔνεισιν |
[3, 12] |
ἀδύνατον
ἔσται
σώζεσθαι
τὸ
ζῷον.
|
διὸ |
καὶ
ἡ
γεῦσίς
ἐστιν
ὥσπερ |
[3, 2] |
λόγου
τινὸς
ὄντος
τῆς
αἰσθήσεως.
|
Διὸ |
καὶ
ἡδέα
μέν,
ὅταν
εἰλικρινῆ |
[3, 12] |
ἐὰν
μένῃ
καὶ
εἷς
ᾖ.
|
διὸ |
καὶ
περὶ
ἀνακλάσεως
βέλτιον
ἢ |
[3, 13] |
ἁφὴ
τῷ
αὐτῶν
ἅπτεσθαί
ἐστιν,
|
διὸ |
καὶ
τοὔνομα
τοῦτο
ἔχει.
καίτοι |
[3, 1] |
τῇ
ἁφῇ
μάλιστα
μέμικται
ἰδίως,
|
διὸ |
λείποιτ'
ἂν
μηθὲν
εἶναι
αἰσθητήριον |
[3, 4] |
ἐνεργείᾳ
τῶν
ὄντων
πρὶν
νοεῖν·
|
διὸ |
οὐδὲ
μεμῖχθαι
εὔλογον
αὐτὸν
τῷ |
[3, 7] |
ἢ
ἀποφήσῃ,
φεύγει
ἢ
διώκει·
|
διὸ |
οὐδέποτε
νοεῖ
ἄνευ
φαντάσματος
ἡ |
[3, 2] |
ἐνέργεια
ἐν
τῷ
πάσχοντι
ἐγγίνεται·
|
διὸ |
οὐκ
ἀνάγκη
τὸ
κινοῦν
κινεῖσθαι. |
[3, 12] |
δὲ
τοῦ
λείου
ἐστὶν
εἷς·
|
διὸ |
πάλιν
οὗτος
τὴν
ὄψιν
κινεῖ, |
[3, 11] |
οὐκ
ἔχει,
αὕτη
δὲ
κινεῖ·
|
διὸ |
τὸ
βουλευτικὸν
οὐκ
ἔχει
ἡ |
[3, 10] |
μὲν
τελευτὴ
τὸ
δ'
ἀρχή
|
(διὸ |
τὸ
μὲν
ἠρεμεῖ
τὸ
δὲ |
[3, 3] |
τῆς
ἐνεργείας
τῆς
αἰσθήσεως
γινομένη
|
διοίσει, |
ἡ
ἀπὸ
τούτων
τῶν
τριῶν |
[3, 8] |
Τὰ
δὲ
πρῶτα
νοήματα
τί
|
διοίσει |
τοῦ
μὴ
φαντάσματα
εἶναι;
ἢ |
[3, 9] |
οὐ
μόνον
ἅ
τινες
λέγουσι
|
διορίζοντες, |
λογιστικὸν
καὶ
θυμικὸν
καὶ
ἐπιθυμητικόν, |
[3, 3] |
τὸ
δὲ
ὑπόληψις,
περὶ
φαντασίας
|
διορίσαντας |
οὕτω
περὶ
θατέρου
λεκτέον.
Εἰ |
[3, 3] |
εἴη,
διά
τε
ταῦτα
καὶ
|
διότι |
οὐκ
ἄλλου
τινὸς
ἔσται
ἡ |
[3, 2] |
ἅμα,
ᾗ
δὲ
διαιρετὸν
ὑπάρχει,
|
δὶς |
τῷ
αὐτῷ
χρῆται
σημείῳ
ἅμα· |
[3, 2] |
σημείῳ
ἅμα·
ᾗ
μὲν
οὖν
|
δὶς |
χρῆται
τῷ
πέρατι,
δύο
κρίνει |
[3, 2] |
τοῦ
ἀκουστικοῦ
ἀκοὴ
ἢ
ἄκουσις·
|
διττὸν |
γὰρ
ἡ
ἀκοή,
καὶ
διττὸν |
[3, 2] |
διττὸν
γὰρ
ἡ
ἀκοή,
καὶ
|
διττὸν |
ὁ
ψόφος.
Ὁ
δ'
αὐτὸς |
[3, 10] |
τὸ
κινούμενον,
τὸ
δὲ
κινοῦν
|
διττόν, |
τὸ
μὲν
ἀκίνητον,
τὸ
δὲ |
[3, 2] |
ὀρθῶς,
τῇ
δ'
οὐκ
ὀρθῶς·
|
διχῶς |
γὰρ
λεγομένης
τῆς
αἰσθήσεως
καὶ |
[3, 6] |
νοῦς.
Τὸ
δ'
ἀδιαίρετον
ἐπεὶ
|
διχῶς, |
ἢ
δυνάμει
ἢ
ἐνεργείᾳ,
οὐθὲν |
[3, 7] |
φήσῃ
ἢ
ἀποφήσῃ,
φεύγει
ἢ
|
διώκει· |
διὸ
οὐδέποτε
νοεῖ
ἄνευ
φαντάσματος |
[3, 7] |
λυπηρόν,
οἷον
καταφᾶσα
ἢ
ἀποφᾶσα
|
διώκει |
ἢ
φεύγει·
καὶ
ἔστι
τὸ |
[3, 7] |
ἢ
λυπηρόν,
ἐνταῦθα
φεύγει
ἢ
|
διώκει |
καὶ
ὅλως
ἓν
πράξει.
Καὶ |
[3, 11] |
ἑνὶ
μετρεῖν·
τὸ
μεῖζον
γὰρ
|
διώκει· |
ὥστε
δύναται
ἓν
ἐκ
πλειόνων |
[3, 9] |
τοιοῦτον,
ἤδη
κελεύει
φεύγειν
ἢ
|
διώκειν, |
οἷον
πολλάκις
διανοεῖται
φοβερόν
τι |
[3, 9] |
τῆς
διανοίας
φεύγειν
τι
ἢ
|
διώκειν |
οὐ
κινεῖται,
ἀλλὰ
κατὰ
τὴν |
[3, 9] |
κίνησις
ἢ
φεύγοντός
τι
ἢ
|
διώκοντός |
τί
ἐστιν.
Ἀλλ'
οὐδ'
ὅταν |
[3, 7] |
ἐν
ἐκείνοις
ὥρισται
αὐτῷ
τὸ
|
διωκτὸν |
καὶ
φευκτόν,
καὶ
ἐκτὸς
τῆς |
[3, 9] |
οὐδὲ
λέγει
περὶ
φευκτοῦ
καὶ
|
διωκτοῦ |
οὐθέν,
ἀεὶ
δὲ
ἡ
κίνησις |
[3, 3] |
ἐν
τοῖς
κατ'
ἀρχὰς
λόγοις
|
διωρίσαμεν |
(καίτοι
ἔδει
ἅμα
καὶ
περὶ |
[3, 2] |
φαμὲν
τὸ
ζῷον
αἰσθητικὸν
εἶναι,
|
διωρίσθω |
τὸν
τρόπον
τοῦτον.
~Ἐπεὶ
δὲ |
[3, 9] |
περὶ
μὲν
αἰσθήσεως
καὶ
νοῦ
|
διωρίσθω |
τοσαῦτα,
περὶ
δὲ
τοῦ
κινοῦντος, |
[3, 3] |
ἐνδέχοιτο
τοῖς
θηρίοις
φαντασίαν
ὑπάρχειν·
|
δοκεῖ |
δ'
οὔ,
οἷον
μύρμηκι
ἢ |
[3, 3] |
τὸ
ὅμοιον
τῷ
ὁμοίῳ
γνωρίζειν·
|
δοκεῖ |
δὲ
καὶ
ἡ
ἀπάτη
καὶ |
[3, 3] |
νοεῖν
καὶ
φρονεῖν
καὶ
αἰσθάνεσθαι,
|
δοκεῖ |
δὲ
καὶ
τὸ
νοεῖν
καὶ |
[3, 3] |
ἡ
δὲ
φαντασία
κίνησίς
τις
|
δοκεῖ |
εἶναι
καὶ
οὐκ
ἄνευ
αἰσθήσεως |
[3, 3] |
τούτου
δὲ
τὸ
μὲν
φαντασία
|
δοκεῖ |
εἶναι
τὸ
δὲ
ὑπόληψις,
περὶ |
[3, 3] |
(οὐκ
ἐνδέχεται
γὰρ
δοξάζοντα
οἷς
|
δοκεῖ |
μὴ
πιστεύειν)
τῶν
δὲ
θηρίων |
[3, 13] |
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
αὕτη
δὲ
|
δοκεῖ |
μόνη
δι'
αὑτῆς.
ὥστε
τῶν |
[3, 8] |
ἔστι
παρὰ
τὰ
μεγέθη,
ὡς
|
δοκεῖ, |
τὰ
αἰσθητὰ
κεχωρισμένον,
ἐν
τοῖς |
[3, 4] |
ἀμφοῖν
ὑπάρχει,
τὸ
μὲν
ποιεῖν
|
δοκεῖ |
τὸ
δὲ
πάσχειν)
ἔτι
δ' |
[3, 11] |
αἴτιον
τοῦτο
τοῦ
δόξαν
μὴ
|
δοκεῖν |
ἔχειν,
ὅτι
τὴν
ἐκ
συλλογισμοῦ |
[3, 3] |
ὀρθῶς
φρόνησις
καὶ
ἐπιστήμη
καὶ
|
δόξα |
ἀληθής,
τὸ
δὲ
μὴ
ὀρθῶς |
[3, 3] |
οὐκ
ἄλλου
τινὸς
ἔσται
ἡ
|
δόξα, |
ἀλλ'
ἐκείνου,
εἴπερ
ἔστιν,
οὗ |
[3, 3] |
ψευδής.
Λείπεται
ἄρα
ἰδεῖν
εἰ
|
δόξα· |
γίνεται
γὰρ
δόξα
καὶ
ἀληθὴς |
[3, 3] |
ψευδόμεθα;
τοιαῦται
δ'
εἰσὶν
αἴσθησις,
|
δόξα, |
ἐπιστήμη,
νοῦς.
Ότι
μὲν
οὖν |
[3, 3] |
ἰδεῖν
εἰ
δόξα·
γίνεται
γὰρ
|
δόξα |
καὶ
ἀληθὴς
καὶ
ψευδής,
ἀλλὰ |
[3, 3] |
τῆς
ὑπολήψεως
διαφοραί,
ἐπιστήμη
καὶ
|
δόξα |
καὶ
φρόνησις
καὶ
τἀναντία
τούτων, |
[3, 3] |
οὔ.
Φανερὸν
τοίνυν
ὅτι
οὐδὲ
|
δόξα |
μετ'
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
δι'
αἰσθήσεως, |
[3, 11] |
ἢ
δὴ
αὕτη
κινεῖ
ἡ
|
δόξα, |
οὐχ
ἡ
καθόλου,
ἢ
ἄμφω, |
[3, 3] |
τοῖς
μνημονικοῖς
τιθέμενοι
καὶ
εἰδωλοποιοῦντες)
|
δοξάζειν |
δ'
οὐκ
ἐφ'
ἡμῖν·
ἀνάγκη |
[3, 3] |
Τὸ
οὖν
φαίνεσθαι
ἔσται
τὸ
|
δοξάζειν |
ὅπερ
αἰσθάνεται,
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός. |
[3, 3] |
ἕπεται
πίστις
(οὐκ
ἐνδέχεται
γὰρ
|
δοξάζοντα |
οἷς
δοκεῖ
μὴ
πιστεύειν)
τῶν |
[3, 3] |
ἤτοι
ἀποβεβληκέναι
τὴν
ἑαυτοῦ
ἀληθῆ
|
δόξαν, |
ἣν
εἶχε,
σωζομένου
τοῦ
πράγματος, |
[3, 11] |
ποιεῖν)
Καὶ
αἴτιον
τοῦτο
τοῦ
|
δόξαν |
μὴ
δοκεῖν
ἔχειν,
ὅτι
τὴν |
[3, 3] |
ἀληθεύειν.
Ἔτι
δὲ
ὅταν
μὲν
|
δοξάσωμεν |
δεινόν
τι
ἢ
φοβερόν,
εὐθὺς |
[3, 9] |
ἅπασιν
ὑπάρχουσαν,
τὸ
πᾶσιν
ὑπάρχον
|
δόξειεν |
ἂν
κινεῖν,
τὸ
γεννητικὸν
καὶ |
[3, 9] |
λόγῳ
καὶ
δυνάμει
ἕτερον
ἂν
|
δόξειεν |
εἶναι
πάντων.
Καὶ
ἄτοπον
δὴ |
[3, 3] |
δὲ
πολλοῖς.
{Ἔτι
πάσῃ
μὲν
|
δόξῃ |
ἀκολουθεῖ
πίστις,
πίστει
δὲ
τὸ |
[3, 3] |
καὶ
ἀληθὴς
καὶ
ψευδής,
ἀλλὰ
|
δόξῃ |
μὲν
ἕπεται
πίστις
(οὐκ
ἐνδέχεται |
[3, 3] |
δ'
ἐκ
τῆς
τοῦ
λευκοῦ
|
δόξης |
καὶ
αἰσθήσεως
ἡ
συμπλοκὴ
φαντασία |
[3, 3] |
οὐδὲ
δι'
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
συμπλοκὴ
|
δόξης |
καὶ
αἰσθήσεως,
φαντασία
ἂν
εἴη, |
[3, 3] |
οὐ
γὰρ
δὴ
ἐκ
τῆς
|
δόξης |
μὲν
τῆς
τοῦ
ἀγαθοῦ,
αἰσθήσεως |
[3, 4] |
τὸ
εὐθύ,
ἄλλο·
ἔστω
γὰρ
|
δυάς. |
Ἑτέρῳ
ἄρα
ἢ
ἑτέρως
ἔχοντι |
[3, 4] |
ἐντελεχείᾳ
οὐδέν,
πρὶν
ἂν
νοῇ·
|
δυνάμει |
δ'
οὕτως
ὥσπερ
ἐν
γραμματείῳ |
[3, 6] |
γάρ
πως
γνωρίζει.
Δεῖ
δὲ
|
δυνάμει |
εἶναι
τὸ
γνωρίζον
καὶ
ἐνεῖναι |
[3, 8] |
εἰς
τὰ
πράγματα,
ἡ
μὲν
|
δυνάμει |
εἰς
τὰ
δυνάμει,
ἡ
δ' |
[3, 4] |
ἐν
δὲ
τοῖς
ἔχουσιν
ὕλην
|
δυνάμει |
ἕκαστον
ἔστι
τῶν
νοητῶν.
Ὥστ' |
[3, 5] |
γένει
(τοῦτο
δὲ
ὃ
πάντα
|
δυνάμει |
ἐκεῖνα)
ἕτερον
δὲ
τὸ
αἴτιον |
[3, 9] |
ὀρεκτικόν,
ὃ
καὶ
λόγῳ
καὶ
|
δυνάμει |
ἕτερον
ἂν
δόξειεν
εἶναι
πάντων. |
[3, 6] |
δ'
ἀδιαίρετον
ἐπεὶ
διχῶς,
ἢ
|
δυνάμει |
ἢ
ἐνεργείᾳ,
οὐθὲν
κωλύει
νοεῖν |
[3, 8] |
ἡ
μὲν
δυνάμει
εἰς
τὰ
|
δυνάμει, |
ἡ
δ'
ἐντελεχείᾳ
εἰς
τὰ |
[3, 2] |
ἀδιαίρετον.
Ἢ
οὐχ
οἷόν
τε;
|
δυνάμει |
μὲν
γὰρ
τὸ
αὐτὸ
καὶ |
[3, 5] |
καὶ
τὸ
φῶς
ποιεῖ
τὰ
|
δυνάμει |
ὄντα
χρώματα
ἐνεργείᾳ
χρώματα.
Καὶ |
[3, 7] |
δὲ
τὸ
μὲν
αἰσθητὸν
ἐκ
|
δυνάμει |
ὄντος
τοῦ
αἰσθητικοῦ
ἐνεργείᾳ
ποιοῦν· |
[3, 4] |
κοινόν
τι
διῄρηται
πρότερον,
ὅτι
|
δυνάμει |
πώς
ἐστι
τὰ
νοητὰ
ὁ |
[3, 4] |
αὑτοῦ)
ἔστι
μὲν
καὶ
τότε
|
δυνάμει |
πως,
οὐ
μὴν
ὁμοίως
καὶ |
[3, 4] |
ἡ
νοητική,
οὔτε
ἐντελεχείᾳ
ἀλλὰ
|
δυνάμει |
τὰ
εἴδη.
Ὅτι
δ'
οὐχ |
[3, 8] |
τὸ
αἰσθητικὸν
καὶ
τὸ
ἐπιστημονικὸν
|
δυνάμει |
ταὐτά
ἐστι,
τὸ
μὲν
τὸ> |
[3, 4] |
δεκτικὸν
δὲ
τοῦ
εἴδους
καὶ
|
δυνάμει |
τοιοῦτον
ἀλλὰ
μὴ
τοῦτο,
καὶ |
[3, 6] |
ἂν
μὴ
διαιρεθῇ,
ἀλλ'
ἢ
|
δυνάμει. |
Χωρὶς
δ'
ἑκάτερον
νοῶν
τῶν |
[3, 10] |
τῆς
ψυχῆς,
ἐὰν
κατὰ
τὰς
|
δυνάμεις |
διαιρῶσι
καὶ
χωρίζωσι,
πάμπολλα
γίνεται, |
[3, 9] |
ἡ
ψυχὴ
κατὰ
δύο
ὥρισται
|
δυνάμεις |
ἡ
τῶν
ζῴων,
τῷ
τε |
[3, 2] |
ψοφεῖ,
ὅταν
δ'
ἐνεργῇ
τὸ
|
δυνάμενον |
ἀκούειν
καὶ
ψοφῇ
τὸ
δυνάμενον |
[3, 2] |
δυνάμενον
ἀκούειν
καὶ
ψοφῇ
τὸ
|
δυνάμενον |
ψοφεῖν,
τότε
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν |
[3, 2] |
κατ'
ἐνέργειαν
ἐν
τῷ
κατὰ
|
δύναμιν |
εἶναι·
ἡ
γὰρ
τοῦ
ποιητικοῦ |
[3, 12] |
ἀνάγκη
ἄρα
ἐνεῖναι
τὴν
θρεπτικὴν
|
δύναμιν |
ἐν
πᾶσι
τοῖς
φυομένοις
καὶ |
[3, 2] |
ἄλλα
ὁμοίως·
τὰ
δὲ
κατὰ
|
δύναμιν |
λεγόμενα
οὐκ
ἀνάγκη·
ἀλλ'
οἱ |
[3, 2] |
τοῦ
αἰσθητοῦ,
τῶν
μὲν
κατὰ
|
δύναμιν |
τῶν
δὲ
κατ'
ἐνέργειαν,
ἐπὶ |
[3, 7] |
τῷ
πράγματι.
Ἡ
δὲ
κατὰ
|
δύναμιν |
χρόνῳ
προτέρα
ἐν
τῷ
ἑνί, |
[3, 5] |
τῷ
πράγματι·
ἡ
δὲ
κατὰ
|
δύναμιν |
χρόνῳ
προτέρα
ἐν
τῷ
ἑνί, |
[3, 9] |
μὲν
οὖν
οὐχ
ἡ
θρεπτικὴ
|
δύναμις, |
δῆλον·
ἀεί
τε
γὰρ
ἕνεκά |
[3, 3] |
τῶνδε.
Αἴσθησις
μὲν
γὰρ
ἤτοι
|
δύναμις |
ἢ
ἐνέργεια,
οἷον
ὄψις
καὶ |
[3, 3] |
ἆρα>
μία
τις
ἔστι
τούτων
|
δύναμις |
ἢ
ἕξις
καθ'
ἃς
κρίνομεν |
[3, 10] |
Ὅτι
μὲν
οὖν
ἡ
τοιαύτη
|
δύναμις |
κινεῖ
τῆς
ψυχῆς,
ἡ
καλουμένη |
[3, 4] |
ὑπάρξει
νοῦς
(ἄνευ
γὰρ
ὕλης
|
δύναμις |
ὁ
νοῦς
τῶν
τοιούτων)
ἐκείνῳ |
[3, 4] |
Ἡ
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
οὐ
|
δύναται |
αἰσθάνεσθαι
ἐκ
τοῦ
σφόδρα
αἰσθητοῦ, |
[3, 11] |
τὸ
μεῖζον
γὰρ
διώκει·
ὥστε
|
δύναται |
ἓν
ἐκ
πλειόνων
φαντασμάτων
ποιεῖν) |
[3, 4] |
καὶ
αὐτὸς
δι'
αὑτοῦ
τότε
|
δύναται |
νοεῖν.
Ἐπεὶ
δ'
ἄλλο
ἐστὶ |
[3, 4] |
μηδεμίαν
ἀλλ'
ἢ
ταύτην,
ὅτι
|
δυνατός. |
Ὁ
ἄρα
καλούμενος
τῆς
ψυχῆς |
[3, 12] |
εἰ
μὴ
ἕξει
αἴσθησιν,
οὐ
|
δυνήσεται |
τὰ
μὲν
φεύγειν
τὰ
δὲ |
[3, 4] |
ἐνέργειαν
(τοῦτο
δὲ
συμβαίνει
ὅταν
|
δύνηται |
ἐνεργεῖν
δι'
αὑτοῦ)
ἔστι
μὲν |
[3, 3] |
τὸν
τρόπον
τοῦτον.
~Ἐπεὶ
δὲ
|
δύο |
διαφοραῖς
ὁρίζονται
μάλιστα
τὴν
ψυχήν, |
[3, 2] |
οὖν
δὶς
χρῆται
τῷ
πέρατι,
|
δύο |
κρίνει
καὶ
κεχωρισμένα,
ἔστιν
ὡς |
[3, 10] |
κινοῦν,
τὸ
ὀρεκτικόν.
Εἰ
γὰρ
|
δύο, |
νοῦς
καὶ
ὄρεξις,
ἐκίνουν,
κατὰ |
[3, 10] |
τῷ
νῷ.
~Φαίνεται
δέ
γε
|
δύο |
ταῦτα
κινοῦντα,
ἢ
ὄρεξις
ἢ |
[3, 10] |
ἀρχὴ
τῆς
πράξεως.
Ὥστε
εὐλόγως
|
δύο |
ταῦτα
φαίνεται
τὰ
κινοῦντα,
ὄρεξις |
[3, 2] |
τινες
στιγμήν,
ᾗ
μία
καὶ
|
δύο, |
ταύτῃ
καὶ
ἀδιαίρετος>
καὶ
διαιρετή. |
[3, 2] |
τοῦ
ὑποκειμένου
χρώματος,
ὥστε
ἢ
|
δύο |
τοῦ
αὐτοῦ
ἔσονται
ἢ
αὐτὴ |
[3, 1] |
ἀμφοῖν,
τῶν
δὲ
ἁπλῶν
ἐκ
|
δύο |
τούτων
αἰσθητήρια
μόνον
ἐστίν,
ἐξ |
[3, 9] |
~Ἐπεὶ
δὲ
ἡ
ψυχὴ
κατὰ
|
δύο |
ὥρισται
δυνάμεις
ἡ
τῶν
ζῴων, |