Livre, chapitres |
[3, 12] |
δὲ
ζῷον
ἀναγκαῖον
αἴσθησιν
ἔχειν,
|
α |
οὐδὲ
ἄνευ
ταύτης
οἷόν
τε |
[3, 7] |
λόγος
καὶ
εἰ
τὸ
μὲν
|
Α |
τὸ
γλυκὺ
εἴη,
τὸ
δὲ |
[3, 6] |
συνεχεῖ,
καὶ
χρόνῳ
καὶ
μήκει.
|
α |
Τὸ
δὲ
μὴ
κατὰ
τὸ |
[3, 7] |
μέλαν;
ἔστω
δὴ
ὡς
τὸ
|
Α |
τὸ
λευκὸν
πρὸς
τὸ
Β |
[3, 9] |
ἄπειρα
φαίνεται,
καὶ
οὐ
μόνον
|
ἅ |
τινες
λέγουσι
διορίζοντες,
λογιστικὸν
καὶ |
[3, 9] |
πολλὰ
γὰρ
ἔστι
τῶν
ζῴων
|
ἃ |
αἴσθησιν
μὲν
ἔχει,
μόνιμα
δ' |
[3, 3] |
{ἃ
συμβέβηκε
τοῖς
αἰσθητοῖς}
περὶ
|
ἃ |
μάλιστα
ἤδη
ἔστιν
ἀπατηθῆναι
κατὰ |
[3, 6] |
ἀδιαιρέτων
νόησις
ἐν
τούτοις
περὶ
|
ἃ |
οὐκ
ἔστι
τὸ
ψεῦδος,
ἐν |
[3, 3] |
Δεύτερον
δὲ
τοῦ
συμβεβηκέναι
ταῦτα
|
ἃ |
συμβέβηκε
τοῖς
αἰσθητοῖς>
καὶ
ἐνταῦθα |
[3, 3] |
δ'
οἷον
κίνησις
καὶ
μέγεθος)
|
{ἃ |
συμβέβηκε
τοῖς
αἰσθητοῖς}
περὶ
ἃ |
[3, 13] |
ὁραμάτων
καὶ
ὀσμῆς
ἕτερα
κινεῖται,
|
ἃ |
τῇ
ἁφῇ
φθείρει
(καὶ
ὁ |
[3, 10] |
ἡδὺ
καὶ
ἁπλῶς
ἡδὺ
καὶ
|
ἀγαθὸν |
ἁπλῶς,
διὰ
τὸ
μὴ
ὁρᾶν |
[3, 7] |
τῇ
αἰσθητικῇ
μεσότητι
πρὸς
τὸ
|
ἀγαθὸν |
ἢ
κακόν,
ᾗ
τοιαῦτα.
Καὶ |
[3, 7] |
οἷον
αἰσθήματα
ὑπάρχει,
ὅταν
δὲ
|
ἀγαθὸν |
ἢ
κακὸν
φήσῃ
ἢ
ἀποφήσῃ, |
[3, 10] |
ἀλλὰ
τοῦτ'
ἐστὶν
ἢ
τὸ
|
ἀγαθὸν |
ἢ
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν·
οὐ |
[3, 2] |
αὐτὸ
λέγει
ὅτι
ἕτερον
τὸ
|
ἀγαθὸν |
καὶ
τὸ
κακόν,
οὕτω
καὶ |
[3, 10] |
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ
τὸ
φαινόμενον
|
ἀγαθόν· |
οὐ
πᾶν
δέ,
ἀλλὰ
τὸ |
[3, 10] |
πᾶν
δέ,
ἀλλὰ
τὸ
πρακτὸν
|
ἀγαθόν. |
Πρακτὸν
δ'
ἐστὶ
τὸ
ἐνδεχόμενον |
[3, 10] |
τὸ
μὲν
ἀκίνητον
τὸ
πρακτὸν
|
ἀγαθόν, |
τὸ
δὲ
κινοῦν
καὶ
κινούμενον |
[3, 3] |
τῆς
δόξης
μὲν
τῆς
τοῦ
|
ἀγαθοῦ, |
αἰσθήσεως
δὲ
τῆς
τοῦ
λευκοῦ. |
[3, 7] |
τῷ
αὐτῷ
γένει
ἐστὶ
τῷ
|
ἀγαθῷ |
καὶ
τῷ
κακῷ·
ἀλλὰ
τῷ |
[3, 12] |
γενητὸν
δέ-
ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
|
ἀγένητον· |
διὰ
τί
γὰρ
οὐχ
ἕξει; |
[3, 2] |
ὅταν
εἰλικρινῆ
καὶ
ἄμικτα
ὄντα
|
ἄγηται |
εἰς
τὸν
λόγον,
οἷον
τὸ |
[3, 6] |
ᾧ
χρόνῳ,
ἀλλ'
ᾗ
ἐκεῖνα>
|
ἀδιαίρετα· |
ἔνεστι
γὰρ
κἀν
τούτοις
τι |
[3, 6] |
ἔνεστι
γὰρ
κἀν
τούτοις
τι
|
ἀδιαίρετον, |
ἀλλ'
ἴσως
οὐ
χωριστόν,
ὃ |
[3, 6] |
δὲ
μὴ
κατὰ
τὸ
ποσὸν
|
ἀδιαίρετον |
ἀλλὰ
τῷ
εἴδει
νοεῖ
ἐν |
[3, 6] |
δὲ
μὴ
κατὰ
τὸ
ποσὸν
|
ἀδιαίρετον |
ἀλλὰ
τῷ
εἴδει
νοεῖ
ἐν |
[3, 6] |
οἷον>
ὅταν
νοῇ
τὸ
μῆκος
|
(ἀδιαίρετον |
γὰρ
ἐνεργείᾳ)
καὶ
ἐν
χρόνῳ |
[3, 6] |
πᾶσα
διαίρεσις,
καὶ
τὸ
οὕτως
|
ἀδιαίρετον, |
δηλοῦται
ὥσπερ
ἡ
στέρησις.
Καὶ |
[3, 2] |
ἀδιαίρετος>
καὶ
διαιρετή.
μὲν
οὖν
|
ἀδιαίρετον, |
ἓν
τὸ
κρῖνόν
ἐστι
καὶ |
[3, 6] |
τοῦτο
ὁ
νοῦς.
Τὸ
δ'
|
ἀδιαίρετον |
ἐπεὶ
διχῶς,
ἢ
δυνάμει
ἢ |
[3, 2] |
διαιρετόν,
τόπῳ
δὲ
καὶ
ἀριθμῷ
|
ἀδιαίρετον. |
Ἢ
οὐχ
οἷόν
τε;
δυνάμει |
[3, 2] |
Ἆρ'
οὖν
ἅμα
μὲν
ἀριθμῷ
|
ἀδιαίρετον |
καὶ
ἀχώριστον
τὸ
κρῖνον,
τῷ |
[3, 2] |
κινήσεις
κινεῖσθαι
τὸ
αὐτὸ
ᾗ
|
ἀδιαίρετον, |
καὶ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ
χρόνῳ.
Εἰ |
[3, 6] |
κωλύει
νοεῖν
τὸ
διαιρετὸν
ᾗ>
|
ἀδιαίρετον, |
οἷον>
ὅταν
νοῇ
τὸ
μῆκος |
[3, 2] |
μὲν
γὰρ
τὸ
αὐτὸ
καὶ
|
ἀδιαίρετον |
τἀναντία,
τῷ
δ'
εἶναι
οὔ, |
[3, 2] |
αἰσθάνεται,
ἔστι
δ'
ὡς
ᾗ
|
ἀδιαίρετον· |
τῷ
εἶναι
μὲν
γὰρ
διαιρετόν, |
[3, 2] |
μία
καὶ
δύο,
ταύτῃ
καὶ
|
ἀδιαίρετος> |
καὶ
διαιρετή.
μὲν
οὖν
ἀδιαίρετον, |
[3, 6] |
γὰρ
ὁ
χρόνος
διαιρετὸς
καὶ
|
ἀδιαίρετος |
τῷ
μήκει.
Οὔκουν
ἔστιν
εἰπεῖν |
[3, 6] |
γὰρ
ἐνεργείᾳ)
καὶ
ἐν
χρόνῳ
|
ἀδιαιρέτῳ· |
ὁμοίως
γὰρ
ὁ
χρόνος
διαιρετὸς |
[3, 6] |
νοεῖ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ
χρόνῳ
καὶ
|
ἀδιαιρέτῳ |
τῆς
ψυχῆς.
Κατὰ
συμβεβηκὸς
δέ, |
[3, 6] |
νοεῖ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ
χρόνῳ
καὶ
|
ἀδιαιρέτῳ |
τῳ>
τῆς
ψυχῆς.
Ἡ
δὲ |
[3, 2] |
αὐτὸ
ᾗ
ἀδιαίρετον,
καὶ
ἐν
|
ἀδιαιρέτῳ |
χρόνῳ.
Εἰ
γὰρ
γλυκύ,
ὡδὶ |
[3, 6] |
ἀλλὰ
τῷ
εἴδει
νοεῖ
ἐν
|
ἀδιαιρέτῳ |
χρόνῳ
καὶ
ἀδιαιρέτῳ
τῆς
ψυχῆς. |
[3, 6] |
ἀλλὰ
τῷ
εἴδει
νοεῖ
ἐν
|
ἀδιαιρέτῳ |
χρόνῳ
καὶ
ἀδιαιρέτῳ
τῳ>
τῆς |
[3, 6] |
νοεῖ.
~Ἡ
μὲν
οὖν
τῶν
|
ἀδιαιρέτων |
νόησις
ἐν
τούτοις
περὶ
ἃ |
[3, 2] |
ἐν
ἀχωρίστῳ
χρόνῳ.
Ἀλλὰ
μὴν
|
ἀδύνατον |
ἅμα
τὰς
ἐναντίας
κινήσεις
κινεῖσθαι |
[3, 12] |
φθίσιν,
ταῦτα
δ'
ἄνευ
τροφῆς
|
ἀδύνατον· |
ἀνάγκη
ἄρα
ἐνεῖναι
τὴν
θρεπτικὴν |
[3, 13] |
ἄνευ
γὰρ
ἁφῆς
δέδεικται
ὅτι
|
ἀδύνατον |
εἶναι
ζῷον.
διὸ
ἡ
τῶν |
[3, 12] |
δὲ
λαβεῖν.
εἰ
δὲ
τοῦτο,
|
ἀδύνατον |
ἔσται
σώζεσθαι
τὸ
ζῷον.
διὸ |
[3, 1] |
αἰσθάνεται
αἴσθησις)
ὥστε
δῆλον
ὅτι
|
ἀδύνατον |
ὁτουοῦν
ἰδίαν
αἴσθησιν
εἶναι
τούτων, |
[3, 3] |
οὔ.
Εἶτα
αἱ
μὲν
ἀληθεῖς
|
ἀεί, |
αἱ
δὲ
φαντασίαι
γίνονται
αἱ |
[3, 3] |
ὁράματα.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
τῶν
|
ἀεὶ |
ἀληθευουσῶν
οὐδεμία
ἔσται,
οἷον
ἐπιστήμη |
[3, 3] |
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
τῶν
ἰδίων
|
ἀεὶ |
ἀληθής,
καὶ
πᾶσιν
ὑπάρχει
τοῖς |
[3, 5] |
ἀμιγής,
τῇ
οὐσίᾳ
ὢν
ἐνέργεια·
|
ἀεὶ |
γὰρ
τιμιώτερον
τὸ
ποιοῦν
τοῦ |
[3, 9] |
περὶ
φευκτοῦ
καὶ
διωκτοῦ
οὐθέν,
|
ἀεὶ |
δὲ
ἡ
κίνησις
ἢ
φεύγοντός |
[3, 11] |
ὅταν
ἀκρασία
γένηται·
φύσει
δὲ
|
ἀεὶ |
ἡ
ἄνω
ἀρχικωτέρα
καὶ
κινεῖ· |
[3, 6] |
Τὸ
γὰρ
ψεῦδος
ἐν
συνθέσει
|
ἀεί· |
καὶ
γὰρ
ἂν
τὸ
λευκὸν |
[3, 10] |
ὀρθὴ
καὶ
οὐκ
ὀρθή.
Διὸ
|
ἀεὶ |
κινεῖ
μὲν
τὸ
ὀρεκτόν,
ἀλλὰ |
[3, 4] |
αὐτό
ἐστιν
(τοῦ
δὲ
μὴ
|
ἀεὶ |
νοεῖν
τὸ
αἴτιον
ἐπισκεπτέον)
ἐν |
[3, 6] |
λευκὸν
ἢ
μή,
οὐκ
ἀληθὲς
|
ἀεί, |
οὕτως
ἔχει
ὅσα
ἄνευ
ὕλης. |
[3, 3] |
τοῖς
ὕπνοις.
Εἶτα
αἴσθησις
μὲν
|
ἀεὶ |
πάρεστι,
φαντασία
δ'
οὔ.
Εἰ |
[3, 9] |
οὐχ
ἡ
θρεπτικὴ
δύναμις,
δῆλον·
|
ἀεί |
τε
γὰρ
ἕνεκά
του
ἡ |
[3, 2] |
καὶ
τὸ
ἔχον
ψόφον
οὐκ
|
ἀεὶ |
ψοφεῖ,
ὅταν
δ'
ἐνεργῇ
τὸ |
[3, 3] |
εἴρηκε
πρὸς
παρεὸν
γὰρ
μῆτις
|
ἀέξεται |
ἀνθρώποισιν"
καὶ
ἐν
ἄλλοις
ὅθεν |
[3, 12] |
τὴν
ὄψιν
ἐξιοῦσαν
ἀνακλᾶσθαι
τὸν
|
ἀέρα |
πάσχειν
ὑπὸ
τοῦ
σχήματος
καὶ |
[3, 1] |
τοῖς
ἁπλοῖς,
λέγω
δ'
οἷον
|
ἀέρι |
καὶ
ὕδατι,
ἔχει
δ'
οὕτως |
[3, 13] |
εὖ,
οἷον
ὄψιν,
ἐπεὶ
ἐν
|
ἀέρι |
καὶ
ὕδατι,
ὅπως
ὁρᾷ,
ὅλως |
[3, 13] |
λέγω
δ'
οἷον
πύρινον
ἢ
|
ἀέρινον. |
ἄνευ
μὲν
γὰρ
ἁφῆς
οὐδεμίαν |
[3, 1] |
αἰσθητικὸν
εἶναι
(οἷον
εἰ
ἐξ
|
ἀέρος |
ἐστὶ
τὸ
αἰσθητήριον,
καὶ
ἔστιν |
[3, 1] |
κόρη
ὕδατος,
ἡ
δ'
ἀκοὴ
|
ἀέρος, |
ἡ
δ'
ὄσφρησις
θατέρου
τούτων) |
[3, 1] |
τούτων
αἰσθητήρια
μόνον
ἐστίν,
ἐξ
|
ἀέρος |
καὶ
ὕδατος
(ἡ
μὲν
γὰρ |
[3, 1] |
εἶναι
αἰσθητήριον
ἔξω
ὕδατος
καὶ
|
ἀέρος, |
ταῦτα
δὲ
καὶ
νῦν
ἔχουσιν |
[3, 12] |
ὕδωρ
μέχρι
πόρρω·
ὁ
δ'
|
ἀὴρ |
ἐπὶ
πλεῖστον
κινεῖται
καὶ
ποιεῖ |
[3, 1] |
τοῦ
αὐτοῦ,
οἷον
χρόας
καὶ
|
ἀὴρ |
καὶ
ὕδωρ
(ἄμφω
γὰρ
διαφανῆ) |
[3, 1] |
τὸ
αἰσθητήριον,
καὶ
ἔστιν
ὁ
|
ἀὴρ |
καὶ
ψόφου
καὶ
χρόας)
εἰ |
[3, 7] |
ἡ
ψυχή.
Ὥσπερ
δὲ
ὁ
|
ἀὴρ |
τὴν
κόρην
τοιανδὶ
ἐποίησεν,
αὕτη |
[3, 5] |
ὅπερ
ἐστί,
καὶ
τοῦτο
μόνον
|
ἀθάνατον |
καὶ
ἀΐδιον
(οὐ
μνημονεύομεν
δέ, |
[3, 8] |
νοῦς
εἶδος
εἰδῶν
καὶ
ἡ
|
αἴ- |
σθησις
εἶδος
αἰσθητῶν.
Ἐπεὶ
δὲ |
[3, 1] |
ἔχουσιν
ἔνια
ζῷα-
πᾶσαι
ἄρα
|
αἱ |
αἰσθήσεις
ἔχονται
ὑπὸ
τῶν
μὴ |
[3, 1] |
ἀλλήλων
ἴδια
κατὰ
συμβεβηκὸς
αἰσθάνονται
|
αἱ |
αἰσθήσεις,
οὐχ
ᾗ
αὐταί,
ἀλλ' |
[3, 12] |
εἰ
μέλλει
σώζεσθαι
τὸ
ζῷον.
|
αἱ |
γὰρ
ἄλλαι
αἰσθήσεις
δι'
ἑτέρων |
[3, 3] |
πρώτη
παρούσης
τῆς
αἰσθήσεως
ἀληθής,
|
αἱ |
δ'
ἕτεραι
καὶ
παρούσης
καὶ |
[3, 12] |
τε
ἄνευ
ἁφῆς
εἶναι
ζῷον,
|
αἱ |
δὲ
ἄλλαι
τοῦ
τε
εὖ |
[3, 3] |
Εἶτα
αἱ
μὲν
ἀληθεῖς
ἀεί,
|
αἱ |
δὲ
φαντασίαι
γίνονται
αἱ
πλείους |
[3, 10] |
συμβαίνει
ὅταν
ὁ
λόγος
καὶ
|
αἱ |
ἐπιθυμίαι
ἐναντίαι
ὦσι,
γίνεται
δ' |
[3, 3] |
μελίττῃ,
σκώληκι
δ'
οὔ.
Εἶτα
|
αἱ |
μὲν
ἀληθεῖς
ἀεί,
αἱ
δὲ |
[3, 3] |
ἀεί,
αἱ
δὲ
φαντασίαι
γίνονται
|
αἱ |
πλείους
ψευδεῖς.
Ἔπειτα
οὐδὲ
λέγομεν, |
[3, 5] |
καὶ
τοῦτο
μόνον
ἀθάνατον
καὶ
|
ἀΐδιον |
(οὐ
μνημονεύομεν
δέ,
ὅτι
τοῦτο |
[3, 3] |
καὶ
ἐν
ἄλλοις
ὅθεν
σφίσιν
|
αἰεὶ |
καὶ
τὸ
φρονεῖν
ἀλλοῖα
παρίσταται" |
[3, 12] |
σώζεσθαι,
οὐ
μόνον
δεῖ
ἁπτόμενον
|
αἰσθάνεσθαι |
ἀλλὰ
καὶ
ἄποθεν.
τοῦτο
δ' |
[3, 3] |
τῷ
νοεῖν
καὶ
φρονεῖν
καὶ
|
αἰσθάνεσθαι, |
δοκεῖ
δὲ
καὶ
τὸ
νοεῖν |
[3, 4] |
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
οὐ
δύναται
|
αἰσθάνεσθαι |
ἐκ
τοῦ
σφόδρα
αἰσθητοῦ,
οἷον |
[3, 2] |
εἰ
γὰρ
τὸ
τῇ
ὄψει
|
αἰσθάνεσθαί |
ἐστιν
ὁρᾶν,
ὁρᾶται
δὲ
χρῶμα |
[3, 4] |
ἐστι
τὸ
νοεῖν
ὥσπερ
τὸ
|
αἰσθάνεσθαι, |
ἢ
πάσχειν
τι
ἂν
εἴη |
[3, 3] |
οὐδὲ
τοῦτό
ἐστι
ταὐτὸ
τῷ
|
αἰσθάνεσθαι· |
ἡ
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
τῶν |
[3, 2] |
οὐχ
ἓν
τὸ
τῇ
ὄψει
|
αἰσθάνεσθαι· |
καὶ
γὰρ
ὅταν
μὴ
ὁρῶμεν, |
[3, 3] |
οὖν
οὐ
ταὐτόν
ἐστι
τὸ
|
αἰσθάνεσθαι |
καὶ
τὸ
φρονεῖν,
φανερόν·
τοῦ |
[3, 7] |
τοῦ
τετελεσμένου.
Τὸ
μὲν
οὖν
|
αἰσθάνεσθαι |
ὅμοιον
τῷ
φάναι
μόνον
καὶ |
[3, 2] |
ἀκούομεν,
ἀνάγκη
ἢ
τῇ
ὄψει
|
αἰσθάνεσθαι |
ὅτι
ὁρᾷ,
ἢ
ἑτέρᾳ.
Ἀλλ' |
[3, 13] |
πάντα
δὲ
τῷ
δι'
ἑτέρου
|
αἰσθάνεσθαι |
ποιεῖ
τὴν
αἴσθησιν,
καὶ
διὰ |
[3, 3] |
ἀρχαῖοι
τὸ
φρονεῖν
καὶ
τὸ
|
αἰσθάνεσθαι |
ταὐτὸν
εἶναί
φασιν-
ὥσπερ
καὶ |
[3, 3] |
ὥσπερ
τὸ
αἰσθάνεσθαι
ὑπολαμβάνουσιν,
καὶ
|
αἰσθάνεσθαί |
τε
καὶ
φρονεῖν
τῷ
ὁμοίῳ |
[3, 3] |
νοεῖν
καὶ
τὸ
φρονεῖν
ὥσπερ
|
αἰσθάνεσθαί |
τι
εἶναι
(ἐν
ἀμφοτέροις
γὰρ |
[3, 3] |
τοῦ
νοεῖν,
ἐπεὶ
ἕτερον
τοῦ
|
αἰσθάνεσθαι, |
τούτου
δὲ
τὸ
μὲν
φαντασία |
[3, 3] |
τὸ
νοεῖν
σωματικὸν
ὥσπερ
τὸ
|
αἰσθάνεσθαι |
ὑπολαμβάνουσιν,
καὶ
αἰσθάνεσθαί
τε
καὶ |
[3, 1] |
τοῖς
ἰδίοις
(ἑκάστη
γὰρ
ἓν
|
αἰσθάνεται |
αἴσθησις)
ὥστε
δῆλον
ὅτι
ἀδύνατον |
[3, 13] |
καὶ
τὰ
ἄλλα
αἰσθητήρια
ἁφῇ
|
αἰσθάνεται, |
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
αὕτη
δὲ |
[3, 2] |
ὡς
τὸ
διαιρετὸν
τῶν
διῃρημένων
|
αἰσθάνεται, |
ἔστι
δ'
ὡς
ᾗ
ἀδιαίρετον· |
[3, 3] |
φαίνεσθαι
ἔσται
τὸ
δοξάζειν
ὅπερ
|
αἰσθάνεται, |
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός.
Φαίνεται
δέ |
[3, 2] |
λέγει,
οὕτω
καὶ
νοεῖ
καὶ
|
αἰσθάνεται- |
ὅτι
μὲν
οὖν
οὐχ
οἷόν |
[3, 13] |
τὸ
ἡδὺ
καὶ
λυπηρόν,
ἵνα
|
αἰσθάνηται |
τὸ
ἐν
τροφῇ
καὶ
ἐπιθυμῇ |
[3, 1] |
τι
ἴδιον,
ὧν
ἑκάστῃ
αἰσθήσει
|
αἰσθανόμεθα |
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον
κινήσεως,
στάσεως, |
[3, 1] |
ἀριθμοῦ·
ταῦτα
γὰρ
πάντα
{κινήσει}
|
αἰσθανόμεθα, |
οἷον
μέγεθος
κινήσει
(ὥστε
καὶ |
[3, 13] |
καὶ
τοῖς
τοιούτοις
μορίοις
οὐκ
|
αἰσθανόμεθα, |
ὅτι
γῆς
ἐστιν,
καὶ
τὰ |
[3, 2] |
πρὸς
ἕκαστον
κρίνομεν,
τινὶ
καὶ
|
αἰσθανόμεθα |
ὅτι
διαφέρει.
Ἀνάγκη
δὴ
αἰσθήσει· |
[3, 2] |
τι
ἕκαστον
αὐτῶν.
~Ἐπεὶ
δ'
|
αἰσθανόμεθα |
ὅτι
ὁρῶμεν
καὶ
ἀκούομεν,
ἀνάγκη |
[3, 1] |
καὶ
ὅσων
μὲν
αὐτῶν
ἁπτόμενοι
|
αἰσθανόμεθα, |
τῇ
ἁφῇ
αἰσθητά
ἐστιν,
ἣν |
[3, 1] |
νῦν
τῇ
ὄψει
τὸ
γλυκὺ
|
αἰσθανόμεθα· |
τοῦτο
δ'
ὅτι
ἀμφοῖν
ἔχοντες |
[3, 3] |
οὐκ
ἄνευ
αἰσθήσεως
γίνεσθαι
ἀλλ'
|
αἰσθανομένοις |
καὶ
ὧν
αἴσθησις
ἔστιν,
ἔστι |
[3, 3] |
ἄνευ
αἰσθήσεως
ἐνδεχομένη
οὔτε
μὴ
|
αἰσθανομένοις |
ὑπάρχειν,
καὶ
πολλὰ
κατ'
αὐτὴν |
[3, 8] |
Καὶ
διὰ
τοῦτο
οὔτε
μὴ
|
αἰσθανόμενος |
μηθὲν
οὐθὲν
ἂν
μάθοι
οὐδὲ |
[3, 7] |
τῶν
φαντασμάτων
ᾖ,
κινεῖται·
οἷον,
|
αἰσθανόμενος |
τὸν
φρυκτὸν
ὅτι
πῦρ,
τῇ |
[3, 1] |
Δ'
ἀλλήλων
ἴδια
κατὰ
συμβεβηκὸς
|
αἰσθάνονται |
αἱ
αἰσθήσεις,
οὐχ
ᾗ
αὐταί, |
[3, 12] |
γὰρ
ἄλλαι
αἰσθήσεις
δι'
ἑτέρων
|
αἰσθάνονται, |
οἷον
ὄσφρησις
ὄψις
ἀκοή·
ἁπτόμενον |
[3, 3] |
ἀλλὰ
μᾶλλον
ὅταν
μὴ
ἐναργῶς
|
αἰσθανώμεθα |
πότερον
ἀληθὴς
ἢ
ψευδής.
Καὶ |
[3, 8] |
θεωρεῖν·
τὰ
γὰρ
φαντάσματα
ὥσπερ
|
αἰσθήματά |
ἐστι,
πλὴν
ἄνευ
ὕλης.
Ἔστι |
[3, 7] |
διανοητικῇ
ψυχῇ
τὰ
φαντάσματα
οἷον
|
αἰσθήματα |
ὑπάρχει,
ὅταν
δὲ
ἀγαθὸν
ἢ |
[3, 1] |
αἰσθητήριόν
τι
ἴδιον,
ὧν
ἑκάστῃ
|
αἰσθήσει |
αἰσθανόμεθα
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον
κινήσεως, |
[3, 2] |
αἰσθανόμεθα
ὅτι
διαφέρει.
Ἀνάγκη
δὴ
|
αἰσθήσει· |
αἰσθητὰ
γάρ
ἐστιν.
καὶ
δῆλον |
[3, 3] |
ταύτην
ὁμοίαν
ἀνάγκη
εἶναι
τῇ
|
αἰσθήσει, |
εἴη
ἂν
αὕτη
ἡ
κίνησις |
[3, 1] |
τις
τίνος
ἕνεκα
πλείους
ἔχομεν
|
αἰσθήσεις, |
ἀλλ'
οὐ
μίαν
μόνην.
Ἢ |
[3, 12] |
τὸ
ζῷον.
αἱ
γὰρ
ἄλλαι
|
αἰσθήσεις |
δι'
ἑτέρων
αἰσθάνονται,
οἷον
ὄσφρησις |
[3, 13] |
ἔχειν
ταύτην.
τὰς
δ'
ἄλλας
|
αἰσθήσεις |
ἔχει
τὸ
ζῷον,
ὥσπερ
εἴρηται, |
[3, 1] |
ἔνια
ζῷα-
πᾶσαι
ἄρα
αἱ
|
αἰσθήσεις |
ἔχονται
ὑπὸ
τῶν
μὴ
ἀτελῶν |
[3, 2] |
καὶ
ἀπελθόντων
τῶν
αἰσθητῶν
ἔνεισιν
|
αἰσθήσεις |
καὶ
φαντασίαι
ἐν
τοῖς
αἰσθητηρίοις. |
[3, 1] |
ἴδια
κατὰ
συμβεβηκὸς
αἰσθάνονται
αἱ
|
αἰσθήσεις, |
οὐχ
ᾗ
αὐταί,
ἀλλ'
ᾗ |
[3, 3] |
ἐμμένειν
καὶ
ὁμοίας
εἶναι
ταῖς
|
αἰσθήσεσι, |
πολλὰ
κατ'
αὐτὰς
πράττει
τὰ |
[3, 1] |
τὸ
ἕτερον
αὐτῶν
ἔχων
μόνον
|
αἰσθήσεται |
τοῦ
δι'
ἀμφοῖν,
τῶν
δὲ |
[3, 2] |
λόγος
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων
|
αἰσθήσεων |
καὶ
αἰσθητῶν.
Ὥσπερ
γὰρ
καὶ |
[3, 3] |
ἡ
ἀπὸ
τούτων
τῶν
τριῶν
|
αἰσθήσεων, |
καὶ
ἡ
μὲν
πρώτη
παρούσης |
[3, 3] |
ἡ
μὲν
πρώτη
παρούσης
τῆς
|
αἰσθήσεως |
ἀληθής,
αἱ
δ'
ἕτεραι
καὶ |
[3, 12] |
σῶμα
μὴ
μόνιμον
ὂν>
ἄνευ
|
αἰσθήσεως. |
ἀλλὰ
μὴν
εἴγε
αἴσθησιν
ἔχει, |
[3, 3] |
δοκεῖ
εἶναι
καὶ
οὐκ
ἄνευ
|
αἰσθήσεως |
γίνεσθαι
ἀλλ'
αἰσθανομένοις
καὶ
ὧν |
[3, 3] |
ἡ
ὑπὸ
τῆς
ἐνεργείας
τῆς
|
αἰσθήσεως |
γινομένη
διοίσει,
ἡ
ἀπὸ
τούτων |
[3, 3] |
δόξης
μὲν
τῆς
τοῦ
ἀγαθοῦ,
|
αἰσθήσεως |
δὲ
τῆς
τοῦ
λευκοῦ.
Τὸ |
[3, 2] |
ὡς
λόγου
τινὸς
ὄντος
τῆς
|
αἰσθήσεως. |
Διὸ
καὶ
ἡδέα
μέν,
ὅταν |
[3, 3] |
αὕτη
ἡ
κίνησις
οὔτε
ἄνευ
|
αἰσθήσεως |
ἐνδεχομένη
οὔτε
μὴ
αἰσθανομένοις
ὑπάρχειν, |
[3, 2] |
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ
τῆς
|
αἰσθήσεως |
ἡ
αὐτὴ
μέν
ἐστι
καὶ |
[3, 4] |
ἐπὶ
τῶν
αἰσθητηρίων
καὶ
τῆς
|
αἰσθήσεως. |
Ἡ
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
οὐ |
[3, 3] |
τῆς
τοῦ
λευκοῦ
δόξης
καὶ
|
αἰσθήσεως |
ἡ
συμπλοκὴ
φαντασία
ἔσται·
οὐ |
[3, 3] |
αὕτη
τε
οὐ
γίγνεται
ἄνευ
|
αἰσθήσεως, |
καὶ
ἄνευ
ταύτης
οὐκ
ἔστιν |
[3, 3] |
λόγος·
φαντασία
γὰρ
ἕτερον
καὶ
|
αἰσθήσεως |
καὶ
διανοίας,
αὕτη
τε
οὐ |
[3, 9] |
ὃ
διανοίας
ἔργον
ἐστὶ
καὶ
|
αἰσθήσεως, |
καὶ
ἔτι
τῷ
κινεῖν
τὴν |
[3, 9] |
κατὰ
τόπον
κίνησιν,
περὶ
μὲν
|
αἰσθήσεως |
καὶ
νοῦ
διωρίσθω
τοσαῦτα,
περὶ |
[3, 3] |
κίνησιν
ὑπὸ
τῆς
ἐνεργείας
τῆς
|
αἰσθήσεως, |
καὶ
ταύτην
ὁμοίαν
ἀνάγκη
εἶναι |
[3, 2] |
ὀρθῶς·
διχῶς
γὰρ
λεγομένης
τῆς
|
αἰσθήσεως |
καὶ
τοῦ
αἰσθητοῦ,
τῶν
μὲν |
[3, 7] |
καὶ
φευκτόν,
καὶ
ἐκτὸς
τῆς
|
αἰσθήσεως, |
ὅταν
ἐπὶ
τῶν
φαντασμάτων
ᾖ, |
[3, 3] |
τοίνυν
ὅτι
οὐδὲ
δόξα
μετ'
|
αἰσθήσεως, |
οὐδὲ
δι'
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
συμπλοκὴ |
[3, 3] |
δόξα
μετ'
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
δι'
|
αἰσθήσεως, |
οὐδὲ
συμπλοκὴ
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως, |
[3, 13] |
ἀνάγκη
μόνης
ταύτης
στερισκόμενα
τῆς
|
αἰσθήσεως |
τὰ
ζῷα
ἀποθνήσκειν·
οὔτε
γὰρ |
[3, 3] |
ἂν
εἴη
κίνησις
ὑπὸ
τῆς
|
αἰσθήσεως |
τῆς
κατ'
ἐνέργειαν
γιγνομένη.
Ἐπεὶ |
[3, 3] |
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
συμπλοκὴ
δόξης
καὶ
|
αἰσθήσεως, |
φαντασία
ἂν
εἴη,
διά
τε |
[3, 12] |
πᾶσι
τοῖς
φυομένοις
καὶ
φθίνουσιν·
|
αἴσθησιν |
δ'
οὐκ
ἀναγκαῖον
ἐν
ἅπασι |
[3, 12] |
μὲν
ψυχὴν
καὶ
νοῦν
κριτικόν,
|
αἴσθησιν |
δὲ
μὴ
ἔχειν,
μὴ
μόνιμον |
[3, 12] |
τὸ
τοῦ
ἁπτοῦ
καὶ
θρεπτικοῦ
|
αἴσθησιν |
εἶναι·
αὗται
μὲν
οὖν
ἀναγκαῖαι |
[3, 1] |
δῆλον
ὅτι
ἀδύνατον
ὁτουοῦν
ἰδίαν
|
αἴσθησιν |
εἶναι
τούτων,
οἷον
κινήσεως·
οὕτω |
[3, 12] |
ἄνευ
αἰσθήσεως.
ἀλλὰ
μὴν
εἴγε
|
αἴσθησιν |
ἔχει,
ἀνάγκη
τὸ
σῶμα
εἶναι |
[3, 12] |
ὕλης.
τὸ
δὲ
ζῷον
ἀναγκαῖον
|
αἴσθησιν |
ἔχειν,
α
οὐδὲ
ἄνευ
ταύτης |
[3, 13] |
γὰρ
ἁφῆς
οὐδεμίαν
ἐνδέχεται
ἄλλην
|
αἴσθησιν |
ἔχειν
(τὸ
γὰρ
σῶμα
ἁπτικὸν |
[3, 1] |
ἐστὶν
αἴσθησις
ἁφὴ
καὶ
νῦν
|
αἴσθησιν |
ἔχομεν
(πάντα
γὰρ
τὰ
τοῦ |
[3, 10] |
γίνεται
δ'
ἐν
τοῖς
χρόνου
|
αἴσθησιν |
ἔχουσιν
(ὁ
μὲν
γὰρ
νοῦς |
[3, 2] |
γὰρ
γλυκύ,
ὡδὶ
κινεῖ
τὴν
|
αἴσθησιν |
ἢ
τὴν
νόησιν,
τὸ
δὲ |
[3, 3] |
ἤδη
ἔστιν
ἀπατηθῆναι
κατὰ
τὴν
|
αἴσθησιν. |
Ἡ
δὲ
κίνησις
ἡ
ὑπὸ |
[3, 1] |
δ'
ὅτι
ἀμφοῖν
ἔχοντες
τυγχάνομεν
|
αἴσθησιν, |
ᾗ
ὅταν
συμπέσωσιν
ἅμα
γνωρίζομεν. |
[3, 13] |
δι'
ἑτέρου
αἰσθάνεσθαι
ποιεῖ
τὴν
|
αἴσθησιν, |
καὶ
διὰ
τῶν
μετα-
ξύ, |
[3, 1] |
τῶν
δὲ
κοινῶν
ἤδη
ἔχομεν
|
αἴσθησιν |
κοινήν,
οὐ
κατὰ
συμβεβηκός·
οὐκ |
[3, 9] |
γὰρ
ἔστι
τῶν
ζῴων
ἃ
|
αἴσθησιν |
μὲν
ἔχει,
μόνιμα
δ'
ἐστὶ |
[3, 13] |
φυτὰ
διὰ
τοῦτο
οὐδεμίαν
ἔχει
|
αἴσθησιν, |
ὅτι
γῆς
ἐστιν·
ἄνευ
δὲ |
[3, 12] |
ἁπτόμενον
δέ,
εἰ
μὴ
ἕξει
|
αἴσθησιν, |
οὐ
δυνήσεται
τὰ
μὲν
φεύγειν |
[3, 12] |
πᾶν
σῶμα
πορευτικόν,
μὴ
ἔχον
|
αἴσθησιν, |
φθείροιτο
ἂν
καὶ
εἰς
τέλος |
[3, 1] |
ἐνταῦθα
σωμάτων,
οὐδεμία
ἂν
ἐκλείποι
|
αἴσθησις. |
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
τῶν
κοινῶν |
[3, 1] |
Εἰ
γὰρ
παντὸς
οὗ
ἐστὶν
|
αἴσθησις |
ἁφὴ
καὶ
νῦν
αἴσθησιν
ἔχομεν |
[3, 3] |
Ότι
μὲν
οὖν
οὐκ
ἔστιν
|
αἴσθησις, |
δῆλον
ἐκ
τῶνδε.
Αἴσθησις
μὲν |
[3, 3] |
ἢ
ψευδόμεθα;
τοιαῦται
δ'
εἰσὶν
|
αἴσθησις, |
δόξα,
ἐπιστήμη,
νοῦς.
Ότι
μὲν |
[3, 8] |
οὖν
ἡ
ἐπιστήμη
καὶ
ἡ
|
αἴσθησις |
εἰς
τὰ
πράγματα,
ἡ
μὲν |
[3, 1] |
μία,
ὅταν
ἅμα
γένηται
ἡ
|
αἴσθησις |
ἐπὶ
τοῦ
αὐτοῦ,
οἷον
χολῆς |
[3, 3] |
Ἐπεὶ
δ'
ἡ
ὄψις
μάλιστα
|
αἴσθησίς |
ἐστι,
καὶ
τὸ
ὄνομα
ἀπὸ |
[3, 3] |
γίνεσθαι
ἀλλ'
αἰσθανομένοις
καὶ
ὧν
|
αἴσθησις |
ἔστιν,
ἔστι
δὲ
γίνεσθαι
κίνησιν |
[3, 1] |
~(Ὅτι
δ'
οὐκ
ἔστιν
|
αἴσθησις |
ἑτέρα
παρὰ
τὰς
πέντε
(λέγω |
[3, 2] |
ἑτέρα
εἴη
ἡ
τῆς
ὄψεως
|
αἴσθησις, |
ἢ
εἰς
ἄπειρον
εἶσιν
ἢ |
[3, 1] |
ἀνάγκη
τ'
εἴπερ
ἐκλείπει
τις
|
αἴσθησις, |
καὶ
αἰσθητήριόν
τι
ἡμῖν
ἐκλείπειν, |
[3, 2] |
πάσχειν
αὐτῶν,
εἰ
τοιοῦτον
ἡ
|
αἴσθησις |
καὶ
ἡ
νόησις.
Ἀλλ'
ὥσπερ |
[3, 3] |
εἴπερ
ἔστιν,
οὗ
καὶ
ἡ
|
αἴσθησις· |
λέγω
δ'
ἐκ
τῆς
τοῦ |
[3, 3] |
τὰ
ἐν
τοῖς
ὕπνοις.
Εἶτα
|
αἴσθησις |
μὲν
ἀεὶ
πάρεστι,
φαντασία
δ' |
[3, 3] |
ἔστιν
αἴσθησις,
δῆλον
ἐκ
τῶνδε.
|
Αἴσθησις |
μὲν
γὰρ
ἤτοι
δύναμις
ἢ |
[3, 2] |
θερμαντὸν
ἢ
ψυκτόν·
ἡ
δ'
|
αἴσθησις |
ὁ
λόγος·
ὑπερβάλλοντα
δὲ
λύει |
[3, 4] |
τῆς
αἰσθήσεως.
Ἡ
μὲν
γὰρ
|
αἴσθησις |
οὐ
δύναται
αἰσθάνεσθαι
ἐκ
τοῦ |
[3, 11] |
ἐστιν,
οἷς
ἁφῇ
μόνον
ὑπάρχει
|
αἴσθησις, |
πότερον
ἐνδέχεται
φαντασίαν
ὑπάρχειν
τούτοις, |
[3, 8] |
τὰ
ἐπιστητά
πως,
ἡ
δ'
|
αἴσθησις |
τὰ
αἰσθητά·
πῶς
δὲ
τοῦτο, |
[3, 2] |
ἢ
φθείρει.
Ἑκάστη
μὲν
οὖν
|
αἴσθησις |
τοῦ
ὑποκειμένου
αἰσθητοῦ
ἐστίν,
ὑπάρχουσα |
[3, 3] |
τῷ
αἰσθάνεσθαι·
ἡ
μὲν
γὰρ
|
αἴσθησις |
τῶν
ἰδίων
ἀεὶ
ἀληθής,
καὶ |
[3, 3] |
δὲ
συμβαίνει
διὰ
τάδε·
ἡ
|
αἴσθησις |
τῶν
μὲν
ἰδίων
ἀληθής
ἐστιν |
[3, 1] |
ἰδίοις
(ἑκάστη
γὰρ
ἓν
αἰσθάνεται
|
αἴσθησις) |
ὥστε
δῆλον
ὅτι
ἀδύνατον
ὁτουοῦν |
[3, 2] |
ὅτι
διαφέρει.
Ἀνάγκη
δὴ
αἰσθήσει·
|
αἰσθητὰ |
γάρ
ἐστιν.
καὶ
δῆλον
ὅτι |
[3, 1] |
ἁπτὸν
πάθη
τῇ
ἁφῇ
ἡμῖν
|
αἰσθητά |
ἐστιν)
ἀνάγκη
τ'
εἴπερ
ἐκλείπει |
[3, 1] |
αὐτῶν
ἁπτόμενοι
αἰσθανόμεθα,
τῇ
ἁφῇ
|
αἰσθητά |
ἐστιν,
ἣν
τυγχάνομεν
ἔχοντες,
ὅσα |
[3, 1] |
εἰ
μὲν
δι'
ἑνὸς
πλείω
|
αἰσθητὰ |
ἕτερα
ὄντα
ἀλλήλων
τῷ
γένει, |
[3, 8] |
τὰ
μεγέθη,
ὡς
δοκεῖ,
τὰ
|
αἰσθητὰ |
κεχωρισμένον,
ἐν
τοῖς
εἴδεσι
τοῖς |
[3, 4] |
ὥσπερ
τὸ
αἰσθητικὸν
πρὸς
τὰ
|
αἰσθητά, |
οὕτω
τὸν
νοῦν
πρὸς
τὰ |
[3, 8] |
πως,
ἡ
δ'
αἴσθησις
τὰ
|
αἰσθητά· |
πῶς
δὲ
τοῦτο,
δεῖ
ζητεῖν. |
[3, 8] |
πώς
ἐστι
πάντα·
ἢ
γὰρ
|
αἰσθητὰ |
τὰ
ὄντα
ἢ
νοητά,
ἔστι |
[3, 13] |
διὰ
τοῦτο
τὰ
μὲν
ἄλλα
|
αἰσθητὰ |
ταῖς
ὑπερβολαῖς
οὐ
διαφθείρει
τὸ |
[3, 13] |
καὶ
ὀσμή,
ἀλλὰ
μόνον
τὰ
|
αἰσθητήρια |
(ἂν
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον |
[3, 13] |
ἔχει.
καίτοι
καὶ
τὰ
ἄλλα
|
αἰσθητήρια |
ἁφῇ
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου· |
[3, 13] |
τὰ
δὲ
ἄλλα
ἔξω
γῆς
|
αἰσθητήρια |
μὲν
ἂν
γένοιτο,
πάντα
δὲ |
[3, 1] |
δὲ
ἁπλῶν
ἐκ
δύο
τούτων
|
αἰσθητήρια |
μόνον
ἐστίν,
ἐξ
ἀέρος
καὶ |
[3, 2] |
αἰσθήσεις
καὶ
φαντασίαι
ἐν
τοῖς
|
αἰσθητηρίοις. |
Ἡ
δὲ
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια |
[3, 1] |
ἀνάγκη
τὸν
ἔχοντα
τὸ
τοιοῦτον
|
αἰσθητήριον |
ἀμφοῖν
αἰσθητικὸν
εἶναι
(οἷον
εἰ |
[3, 2] |
σὰρξ
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἔσχατον
|
αἰσθητήριον· |
ἀνάγκη
γὰρ
ἂν
ἦν
ἁπτόμενον |
[3, 2] |
ἔστιν
ὡς
κεχρωμάτισται·
τὸ
γὰρ
|
αἰσθητήριον |
δεκτικὸν
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἄνευ
τῆς |
[3, 1] |
διὸ
λείποιτ'
ἂν
μηθὲν
εἶναι
|
αἰσθητήριον |
ἔξω
ὕδατος
καὶ
ἀέρος,
ταῦτα |
[3, 1] |
εἰ
ἐξ
ἀέρος
ἐστὶ
τὸ
|
αἰσθητήριον, |
καὶ
ἔστιν
ὁ
ἀὴρ
καὶ |
[3, 2] |
ὑπάρχουσα
ἐν
τῷ
αἰσθητηρίῳ
ᾗ
|
αἰσθητήριον, |
καὶ
κρίνει
τὰς
τοῦ
ὑποκειμένου |
[3, 13] |
ὥσπερ
μεσότης,
καὶ
δεκτικὸν
τὸ
|
αἰσθητήριον |
οὐ
μόνον
ὅσαι
διαφοραὶ
γῆς |
[3, 13] |
ἄλλην
ὑπάρχειν,
τοῦτο
δὲ
τὸ
|
αἰσθητήριον |
οὐκ
ἔστιν
οὔτε
γῆς
οὔτε |
[3, 1] |
εἴπερ
ἐκλείπει
τις
αἴσθησις,
καὶ
|
αἰσθητήριόν |
τι
ἡμῖν
ἐκλείπειν,
καὶ
ὅσων |
[3, 1] |
τῶν
κοινῶν
οἷόν
τ'
εἶναι
|
αἰσθητήριόν |
τι
ἴδιον,
ὧν
ἑκάστῃ
αἰσθήσει |
[3, 13] |
ἁπτῶν
ὑπερβολὴ
οὐ
μόνον
τὸ
|
αἰσθητήριον |
φθείρει,
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
ζῷον, |
[3, 13] |
γὰρ
ὑπερβολὴ
αἰσθητοῦ
ἀναιρεῖ
τὸ
|
αἰσθητήριον, |
ὥστε
καὶ
τὸ
ἁπτὸν
τὴν |
[3, 2] |
αἰσθητοῦ
ἐστίν,
ὑπάρχουσα
ἐν
τῷ
|
αἰσθητηρίῳ |
ᾗ
αἰσθητήριον,
καὶ
κρίνει
τὰς |
[3, 4] |
τοῦ
νοητικοῦ,
φανερὸν
ἐπὶ
τῶν
|
αἰσθητηρίων |
καὶ
τῆς
αἰσθήσεως.
Ἡ
μὲν |
[3, 7] |
καὶ
λυπεῖσθαι
τὸ
ἐνεργεῖν
τῇ
|
αἰσθητικῇ |
μεσότητι
πρὸς
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ |
[3, 10] |
δὲ
πᾶσα
ἢ
λογιστικὴ
ἢ
|
αἰσθητική. |
Ταύτης
μὲν
οὖν
καὶ
τὰ |
[3, 11] |
δ'
ἔνεστιν.
Ἡ
μὲν
οὖν
|
αἰσθητικὴ |
φαντασία,
ὥσπερ
εἴρηται,
καὶ
ἐν |
[3, 1] |
πάντων
(οὐθὲν
γὰρ
ἄνευ
θερμότητος
|
αἰσθητικόν) |
γῆ
δὲ
ἢ
οὐθενός,
ἢ |
[3, 12] |
εἴη,
εἰ
διὰ
τοῦ
μεταξὺ
|
αἰσθητικὸν |
εἴη
τῷ
ἐκεῖνο
μὲν
ὑπὸ |
[3, 2] |
ἀρχῆς
ᾗ
φαμὲν
τὸ
ζῷον
|
αἰσθητικὸν |
εἶναι,
διωρίσθω
τὸν
τρόπον
τοῦτον. |
[3, 1] |
ἔχοντα
τὸ
τοιοῦτον
αἰσθητήριον
ἀμφοῖν
|
αἰσθητικὸν |
εἶναι
(οἷον
εἰ
ἐξ
ἀέρος |
[3, 8] |
ἐντελεχείᾳ·
τῆς
δὲ
ψυχῆς
τὸ
|
αἰσθητικὸν |
καὶ
τὸ
ἐπιστημονικὸν
δυνάμει
ταὐτά |
[3, 10] |
καὶ
χωρίζωσι,
πάμπολλα
γίνεται,
θρεπτικόν,
|
αἰσθητικόν, |
νοητικόν,
βουλευτικόν,
ἔτι
ὀρεκτικόν·
ταῦτα |
[3, 9] |
πᾶσι
τοῖς
ζῴοις,
καὶ
τὸ
|
αἰσθητικόν, |
ὃ
οὔτε
ὡς
ἄλογον
οὔτε |
[3, 4] |
καὶ
μᾶλλον·
τὸ
μὲν
γὰρ
|
αἰσθητικὸν |
οὐκ
ἄνευ
σώματος,
ὁ
δὲ |
[3, 9] |
ταύτην.
Ὁμοίως
δὲ
οὐδὲ
τὸ
|
αἰσθητικόν· |
πολλὰ
γὰρ
ἔστι
τῶν
ζῴων |
[3, 4] |
καὶ
ὁμοίως
ἔχειν,
ὥσπερ
τὸ
|
αἰσθητικὸν |
πρὸς
τὰ
αἰσθητά,
οὕτω
τὸν |
[3, 7] |
φευκτικόν,
οὔτ'
ἀλλήλων
οὔτε
τοῦ
|
αἰσθητικοῦ· |
ἀλλὰ
τὸ
εἶναι
ἄλλο.
Τῇ |
[3, 2] |
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ
ἡ
τοῦ
|
αἰσθητικοῦ |
ἐν
τῷ
αἰσθητικῷ.
Ἀλλ'
ἐπ' |
[3, 7] |
αἰσθητὸν
ἐκ
δυνάμει
ὄντος
τοῦ
|
αἰσθητικοῦ |
ἐνεργείᾳ
ποιοῦν·
οὐ
γὰρ
πάσχει |
[3, 4] |
οὐχ
ὁμοία
ἡ
ἀπάθεια
τοῦ
|
αἰσθητικοῦ |
καὶ
τοῦ
νοητικοῦ,
φανερὸν
ἐπὶ |
[3, 2] |
ἡ
τοῦ
αἰσθητοῦ
καὶ
τοῦ
|
αἰσθητικοῦ, |
τὸ
δ'
εἶναι
ἕτερον,
ἀνάγκη |
[3, 2] |
ἡ
τοῦ
αἰσθητικοῦ
ἐν
τῷ
|
αἰσθητικῷ. |
Ἀλλ'
ἐπ'
ἐνίων
μὲν
ὠνόμασται, |
[3, 4] |
ὄργανόν
τι
εἴη,
ὥσπερ
τῷ
|
αἰσθητικῷ· |
νῦν
δ'
οὐθὲν
ἔστιν.
Καὶ |
[3, 4] |
ἐν
τῷδε.
Τῷ
μὲν
οὖν
|
αἰσθητικῷ |
τὸ
θερμὸν
καὶ
τὸ
ψυχρὸν |
[3, 3] |
συμβεβηκέναι
ταῦτα
ἃ
συμβέβηκε
τοῖς
|
αἰσθητοῖς> |
καὶ
ἐνταῦθα
ἤδη
ἐνδέχετα
διαψεύδεσθαι· |
[3, 3] |
καὶ
μέγεθος)
{ἃ
συμβέβηκε
τοῖς
|
αἰσθητοῖς} |
περὶ
ἃ
μάλιστα
ἤδη
ἔστιν |
[3, 8] |
κεχωρισμένον,
ἐν
τοῖς
εἴδεσι
τοῖς
|
αἰσθητοῖς |
τὰ
νοητά
ἐστι,
τά
τε |
[3, 8] |
τὸ>
ἐπιστητὸν
τὸ
δὲ
τὸ>
|
αἰσθητόν. |
Ἀνάγκη
δ'
ἢ
αὐτὰ
ἢ |
[3, 12] |
ἅπαν
ἁπτόν,
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
|
αἰσθητὸν |
ἁφῇ,
ἀνάγκη
{καὶ}
τὸ
τοῦ |
[3, 7] |
γιγνόμενα.
Φαίνεται
δὲ
τὸ
μὲν
|
αἰσθητὸν |
ἐκ
δυνάμει
ὄντος
τοῦ
αἰσθητικοῦ |
[3, 3] |
καὶ
μάλιστα
ὅταν
πόρρω
τὸ
|
αἰσθητὸν |
ᾖ.
Εἰ
οὖν
μηθὲν
ἄλλο |
[3, 3] |
ὅταν
ἐνεργῶμεν
ἀκριβῶς
περὶ
τὸ
|
αἰσθητόν, |
ὅτι
φαίνεται
τοῦτο
ἡμῖν
ἄνθρωπος, |
[3, 13] |
ζῷον·
παντὸς
μὲν
γὰρ
ὑπερβολὴ
|
αἰσθητοῦ |
ἀναιρεῖ
τὸ
αἰσθητήριον,
ὥστε
καὶ |
[3, 2] |
τὸ
γὰρ
αἰσθητήριον
δεκτικὸν
τοῦ
|
αἰσθητοῦ |
ἄνευ
τῆς
ὕλης
ἕκαστον·
διὸ |
[3, 2] |
καὶ
κρίνει
τὰς
τοῦ
ὑποκειμένου
|
αἰσθητοῦ |
διαφοράς,
οἷον
λευκὸν
μὲν
καὶ |
[3, 2] |
ποιοῦντι,
οὕτω
καὶ
ἡ
τοῦ
|
αἰσθητοῦ |
ἐνέργεια
καὶ
ἡ
τοῦ
αἰσθητικοῦ |
[3, 2] |
τοῖς
αἰσθητηρίοις.
Ἡ
δὲ
τοῦ
|
αἰσθητοῦ |
ἐνέργεια
καὶ
τῆς
αἰσθήσεως
ἡ |
[3, 2] |
μὲν
οὖν
αἴσθησις
τοῦ
ὑποκειμένου
|
αἰσθητοῦ |
ἐστίν,
ὑπάρχουσα
ἐν
τῷ
αἰσθητηρίῳ |
[3, 2] |
μέν
ἐστιν
ἐνέργεια
ἡ
τοῦ
|
αἰσθητοῦ |
καὶ
τοῦ
αἰσθητικοῦ,
τὸ
δ' |
[3, 4] |
δύναται
αἰσθάνεσθαι
ἐκ
τοῦ
σφόδρα
|
αἰσθητοῦ, |
οἷον
ψόφου
ἐκ
τῶν
μεγάλων |
[3, 12] |
τῷ
ἐκεῖνο
μὲν
ὑπὸ
τοῦ
|
αἰσθητοῦ |
πάσχειν
καὶ
κινεῖσθαι,
αὐτὸ
δ' |
[3, 2] |
λεγομένης
τῆς
αἰσθήσεως
καὶ
τοῦ
|
αἰσθητοῦ, |
τῶν
μὲν
κατὰ
δύναμιν
τῶν |
[3, 1] |
δ'
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
ἑτέρῳ
|
αἰσθητῷ |
τὰ
κοινὰ
ὑπάρχει,
δῆλον
ποιεῖ |
[3, 2] |
ἕκαστον·
διὸ
καὶ
ἀπελθόντων
τῶν
|
αἰσθητῶν |
ἔνεισιν
αἰσθήσεις
καὶ
φαντασίαι
ἐν |
[3, 8] |
ἀφαιρέσει
λεγόμενα
καὶ
ὅσα
τῶν
|
αἰσθητῶν |
ἕξεις
καὶ
πάθη.
Καὶ
διὰ |
[3, 8] |
καὶ
ἡ
αἴ-
σθησις
εἶδος
|
αἰσθητῶν. |
Ἐπεὶ
δὲ
οὐδὲ
πρᾶγμα
οὐθὲν |
[3, 2] |
τὸ
γλυκὺ
καὶ
ἕκαστον
τῶν
|
αἰσθητῶν |
πρὸς
ἕκαστον
κρίνομεν,
τινὶ
καὶ |
[3, 2] |
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων
αἰσθήσεων
καὶ
|
αἰσθητῶν. |
Ὥσπερ
γὰρ
καὶ
ἡ
ποίησις |
[3, 2] |
μὲν
ἐγὼ
τοῦ
δὲ
σὺ
|
αἴσθοιο, |
δῆλον
ἂν
εἴη
ὅτι
ἕτερα |
[3, 4] |
δὲ
μὴ
ἀεὶ
νοεῖν
τὸ
|
αἴτιον |
ἐπισκεπτέον)
ἐν
δὲ
τοῖς
ἔχουσιν |
[3, 5] |
δυνάμει
ἐκεῖνα)
ἕτερον
δὲ
τὸ
|
αἴτιον |
καὶ
ποιητικόν,
τῷ
ποιεῖν
πάντα, |
[3, 11] |
ἐκ
πλειόνων
φαντασμάτων
ποιεῖν)
Καὶ
|
αἴτιον |
τοῦτο
τοῦ
δόξαν
μὴ
δοκεῖν |
[3, 6] |
τινι
μηδὲν
ἔστιν
ἐναντίον
{τῶν
|
αἰτίων} |
αὐτὸ
ἑαυτὸ
γινώσκει
καὶ
ἐνέργειά |
[3, 9] |
ἔχει,
μόνιμα
δ'
ἐστὶ
καὶ
|
ἀκίνητα |
διὰ
τέλους.
Εἰ
οὖν
ἡ |
[3, 10] |
δὲ
κινοῦν
διττόν,
τὸ
μὲν
|
ἀκίνητον, |
τὸ
δὲ
κινοῦν
καὶ
κινούμενον, |
[3, 10] |
κινούμενον,
ἔστι
δὴ
τὸ
μὲν
|
ἀκίνητον |
τὸ
πρακτὸν
ἀγαθόν,
τὸ
δὲ |
[3, 9] |
δ'
ὅτι
ἐστὶ
γεννητικὰ
καὶ
|
ἀκμὴν |
ἔχει
καὶ
φθίσιν)
ὥστ'
εἶχεν |
[3, 12] |
τὸ
γενόμενον
αὔξησιν
ἔχειν
καὶ
|
ἀκμὴν |
καὶ
φθίσιν,
ταῦτα
δ'
ἄνευ |
[3, 1] |
γὰρ
κόρη
ὕδατος,
ἡ
δ'
|
ἀκοὴ |
ἀέρος,
ἡ
δ'
ὄσφρησις
θατέρου |
[3, 2] |
ψοφεῖν,
τότε
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
|
ἀκοὴ |
ἅμα
γίνεται
καὶ
ὁ
κατ' |
[3, 12] |
ἑτέρων
αἰσθάνονται,
οἷον
ὄσφρησις
ὄψις
|
ἀκοή· |
ἁπτόμενον
δέ,
εἰ
μὴ
ἕξει |
[3, 2] |
ἡ
δὲ
φωνὴ
καὶ
ἡ
|
ἀκοὴ |
ἔστιν
ὡς
ἕν
ἐστι
{καὶ |
[3, 2] |
ψόφησις,
ἡ
δὲ
τοῦ
ἀκουστικοῦ
|
ἀκοὴ |
ἢ
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ
ἡ |
[3, 2] |
ὁ
κατ'
ἐνέργειαν
καὶ
ἡ
|
ἀκοὴ |
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν·
ἔστι
γὰρ |
[3, 2] |
ἢ
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ
ἡ
|
ἀκοή, |
καὶ
διττὸν
ὁ
ψόφος.
Ὁ |
[3, 7] |
αὕτη
δ'
ἕτερον,
καὶ
ἡ
|
ἀκοὴ |
ὡςαύτως,
τὸ
δὲ
ἔσχατον
ἕν, |
[3, 13] |
τροφῇ
καὶ
ἐπιθυμῇ
καὶ
κινῆται,
|
ἀκοὴν |
δὲ
ὅπως
σημαίνηταί
τι
αὐτῷ |
[3, 2] |
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν·
ἔστι
γὰρ
|
ἀκοὴν |
ἔχοντα
μὴ
ἀκούειν,
καὶ
τὸ |
[3, 2] |
καὶ
σώζεσθαι
τὴν
οὕτω
λεγομένην
|
ἀκοὴν |
καὶ
ψόφον,
καὶ
χυμὸν
δὴ |
[3, 2] |
ἡ
συμφωνία,
ἀνάγκη
καὶ
τὴν
|
ἀκοὴν |
λόγον
τινὰ
εἶναι.
Καὶ
διὰ |
[3, 2] |
ὀξὺ
καὶ
τὸ
βαρύ,
τὴν
|
ἀκοήν· |
ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἐν
χυμοῖς |
[3, 1] |
πέντε
(λέγω
δὲ
ταύτας
ὄψιν,
|
ἀκοήν, |
ὄσφρησιν,
γεῦσιν,
ἁφήν)
ἐκ
τῶνδε |
[3, 2] |
καὶ
τὸν
ψόφον
καὶ
τὴν
|
ἀκοὴν |
τὴν
κατ'
ἐνέργειαν
ἐν
τῷ |
[3, 3] |
πολλοῖς.
{Ἔτι
πάσῃ
μὲν
δόξῃ
|
ἀκολουθεῖ |
πίστις,
πίστει
δὲ
τὸ
πεπεῖσθαι, |
[3, 1] |
ταὐτὸν
εἶναι
πάντα
διὰ
τὸ
|
ἀκολουθεῖν |
ἀλλήλοις
ἅμα
χρῶμα
καὶ
μέγεθος. |
[3, 1] |
Ἢ
ὅπως
ἧττον
λανθάνῃ
τὰ
|
ἀκολουθοῦντα |
καὶ
κοινά,
οἷον
κίνησις
καὶ |
[3, 10] |
πολλοὶ
γὰρ
παρὰ
τὴν
ἐπιστήμην
|
ἀκολουθοῦσι |
ταῖς
φαντασίαις,
καὶ
ἐν
τοῖς |
[3, 9] |
ὧν
ἔχουσι
τὴν
ὄρεξιν,
ἀλλ'
|
ἀκολουθοῦσι |
τῷ
νῷ.
~Φαίνεται
δέ
γε |
[3, 2] |
ἔστι
γὰρ
ἀκοὴν
ἔχοντα
μὴ
|
ἀκούειν, |
καὶ
τὸ
ἔχον
ψόφον
οὐκ |
[3, 2] |
ὅταν
δ'
ἐνεργῇ
τὸ
δυνάμενον
|
ἀκούειν |
καὶ
ψοφῇ
τὸ
δυνάμενον
ψοφεῖν, |
[3, 2] |
δ'
αἰσθανόμεθα
ὅτι
ὁρῶμεν
καὶ
|
ἀκούομεν, |
ἀνάγκη
ἢ
τῇ
ὄψει
αἰσθάνεσθαι |
[3, 2] |
ἄν
τις
τὸ
μὲν
εἶναι
|
ἄκουσιν |
τὸ
δὲ
ψόφησιν
εἰ
δή |
[3, 2] |
δὲ
τοῦ
ἀκουστικοῦ
ἀκοὴ
ἢ
|
ἄκουσις· |
διττὸν
γὰρ
ἡ
ἀκοή,
καὶ |
[3, 2] |
οἷον
ἡ
ψόφησις
καὶ
ἡ
|
ἄκουσις, |
ἐπ'
ἐνίων
δ'
ἀνώνυμον
θάτερον· |
[3, 2] |
ἢ
ψόφησις,
ἡ
δὲ
τοῦ
|
ἀκουστικοῦ |
ἀκοὴ
ἢ
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ |
[3, 11] |
ἡ
ὄρεξις
τὴν
ὄρεξιν,
ὅταν
|
ἀκρασία |
γένηται·
φύσει
δὲ
ἀεὶ
ἡ |
[3, 9] |
τὴν
ἐπιθυμίαν
πράττει,
οἷον
ὁ
|
ἀκρατής. |
Καὶ
ὅλως
δὲ
ὁρῶμεν
ὅτι |
[3, 3] |
Ἔπειτα
οὐδὲ
λέγομεν,
ὅταν
ἐνεργῶμεν
|
ἀκριβῶς |
περὶ
τὸ
αἰσθητόν,
ὅτι
φαίνεται |
[3, 3] |
δ'
οὔ.
Εἶτα
αἱ
μὲν
|
ἀληθεῖς |
ἀεί,
αἱ
δὲ
φαντασίαι
γίνονται |
[3, 6] |
τὸ
λευκὸν
ἢ
μή,
οὐκ
|
ἀληθὲς |
ἀεί,
οὕτως
ἔχει
ὅσα
ἄνευ |
[3, 6] |
ὥσπερ
τὸ
ὁρᾶν
τοῦ
ἰδίου
|
ἀληθές, |
εἰ
δ'
ἄνθρωπος
τὸ
λευκὸν |
[3, 8] |
συμπλοκὴ
γὰρ
νοημάτων
ἐστὶ
τὸ
|
ἀληθὲς |
ἢ
ψεῦδος.
Τὰ
δὲ
πρῶτα |
[3, 7] |
τὸ
ἄνευ
δὲ
πράξεως,
τὸ
|
ἀληθὲς |
καὶ
τὸ
ψεῦδος,
ἐν
τῷ |
[3, 6] |
οὐ
μόνον
τὸ
ψεῦδος
ἢ
|
ἀληθὲς |
ὅτι
λευκὸς
Κλέων
ἐστίν,
ἀλλὰ |
[3, 6] |
καὶ
τὸ
ψεῦδος
καὶ
τὸ
|
ἀληθές |
σύνθεσίς
τις
ἤδη
νοημάτων
ὥσπερ |
[3, 3] |
ἀνάγκη
γὰρ
ἢ
ψεύδεσθαι
ἢ
|
ἀληθεύειν. |
Ἔτι
δὲ
ὅταν
μὲν
δοξάσωμεν |
[3, 3] |
ἕξις
καθ'
ἃς
κρίνομεν
καὶ
|
ἀληθεύομεν |
ἢ
ψευδόμεθα;
τοιαῦται
δ'
εἰσὶν |
[3, 3] |
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
τῶν
ἀεὶ
|
ἀληθευουσῶν |
οὐδεμία
ἔσται,
οἷον
ἐπιστήμη
ἢ |
[3, 3] |
οὖν
ἤτοι
ἀποβεβληκέναι
τὴν
ἑαυτοῦ
|
ἀληθῆ |
δόξαν,
ἣν
εἶχε,
σωζομένου
τοῦ |
[3, 3] |
ἔτι
ἔχει,
ἀνάγκη
τὴν
αὐτὴν
|
ἀληθῆ |
εἶναι
καὶ
ψευδῆ.
Ἀλλὰ
ψευδὴς |
[3, 3] |
ψευδῆ,
περὶ
ὧν
ἅμα
ὑπόληψιν
|
ἀληθῆ |
ἔχει,
οἷον
φαίνεται
μὲν
ὁ |
[3, 3] |
λέγουσι,
πάντα
τὰ
φαινόμενα
εἶναι
|
ἀληθῆ, |
ἢ
τὴν
τοῦ
ἀνομοίου
θίξιν |
[3, 3] |
τὸ
ἔχον,
καὶ
εἶναι
καὶ
|
ἀληθῆ |
καὶ
ψευδῆ.
Τοῦτο
δὲ
συμβαίνει |
[3, 3] |
μὲν
πρώτη
παρούσης
τῆς
αἰσθήσεως
|
ἀληθής, |
αἱ
δ'
ἕτεραι
καὶ
παρούσης |
[3, 3] |
ἡ
αἴσθησις
τῶν
μὲν
ἰδίων
|
ἀληθής |
ἐστιν
ἢ
ὅτι
ὀλίγιστον
ἔχουσα |
[3, 3] |
ὅταν
μὴ
ἐναργῶς
αἰσθανώμεθα
πότερον
|
ἀληθὴς |
ἢ
ψευδής.
Καὶ
ὅπερ
δὴ |
[3, 6] |
ὥσπερ
καὶ
ἡ
ἀπόφασις,
καὶ
|
ἀληθὴς |
ἢ
ψευδὴς
πᾶσα·
ὁ
δὲ |
[3, 6] |
κατὰ
τὸ
τί
ἦν
εἶναι
|
ἀληθής, |
καὶ
οὐ
τὶ
κατά
τινος· |
[3, 3] |
γὰρ
αἴσθησις
τῶν
ἰδίων
ἀεὶ
|
ἀληθής, |
καὶ
πᾶσιν
ὑπάρχει
τοῖς
ζῴοις, |
[3, 3] |
δόξα·
γίνεται
γὰρ
δόξα
καὶ
|
ἀληθὴς |
καὶ
ψευδής,
ἀλλὰ
δόξῃ
μὲν |
[3, 3] |
φρόνησις
καὶ
ἐπιστήμη
καὶ
δόξα
|
ἀληθής, |
τὸ
δὲ
μὴ
ὀρθῶς
τἀναντία |
[3, 3] |
καὶ
οὐκ
ἄνευ
αἰσθήσεως
γίνεσθαι
|
ἀλλ' |
αἰσθανομένοις
καὶ
ὧν
αἴσθησις
ἔστιν, |
[3, 9] |
πράττουσιν
ὧν
ἔχουσι
τὴν
ὄρεξιν,
|
ἀλλ' |
ἀκολουθοῦσι
τῷ
νῷ.
~Φαίνεται
δέ |
[3, 2] |
δὲ
τῶν
ἑτέρων
οὐ
συμβαίνει.
|
Ἀλλ' |
ἐκεῖνοι
ἁπλῶς
ἔλεγον
περὶ
τῶν |
[3, 3] |
ἄλλου
τινὸς
ἔσται
ἡ
δόξα,
|
ἀλλ' |
ἐκείνου,
εἴπερ
ἔστιν,
οὗ
καὶ |
[3, 4] |
ἐστι
τὰ
νοητὰ
ὁ
νοῦς,
|
ἀλλ' |
ἐντελεχείᾳ
οὐδέν,
πρὶν
ἂν
νοῇ· |
[3, 2] |
τοῦ
αἰσθητικοῦ
ἐν
τῷ
αἰσθητικῷ.
|
Ἀλλ' |
ἐπ'
ἐνίων
μὲν
ὠνόμασται,
οἷον |
[3, 3] |
οὔτ'
ἐκ
τούτων
ἡ
φαντασία.
|
Ἀλλ' |
ἐπειδὴ
ἔστι
κινηθέντος
τουδὶ
κινεῖσθαι |
[3, 9] |
μὴ
ὀρεγόμενον
ἢ
φεῦγον
κινεῖται
|
ἀλλ' |
ἢ
βίᾳ·
ἔτι
κἂν
τὰ |
[3, 6] |
γὰρ
ἔστιν,
ἂν
μὴ
διαιρεθῇ,
|
ἀλλ' |
ἢ
δυνάμει.
Χωρὶς
δ'
ἑκάτερον |
[3, 1] |
Εἰ
δὲ
μή,
οὐδαμῶς
ἂν
|
ἀλλ' |
ἢ
κατὰ
συμβεβηκὸς
ᾐσθανόμεθα
(οἷον |
[3, 1] |
ἰδία·
οὐδαμῶς
γὰρ
ἂν
ᾐσθανόμεθα
|
ἀλλ' |
ἢ
οὕτως
ὥσπερ
εἴρηται
{τὸν |
[3, 4] |
μηδ'
αὐτοῦ
εἶναι
φύσιν
μηδεμίαν
|
ἀλλ' |
ἢ
ταύτην,
ὅτι
δυνατός.
Ὁ |
[3, 2] |
αἰσθάνεσθαι
ὅτι
ὁρᾷ,
ἢ
ἑτέρᾳ.
|
Ἀλλ' |
ἡ
αὐτὴ
ἔσται
τῆς
ὄψεως |
[3, 11] |
οὐχ
ἡ
καθόλου,
ἢ
ἄμφω,
|
ἀλλ' |
ἡ
μὲν
ἠρεμοῦσα
μᾶλλον,
ἡ |
[3, 4] |
εἰδῶν,
πλὴν
ὅτι
οὔτε
ὅλη
|
ἀλλ' |
ἡ
νοητική,
οὔτε
ἐντελεχείᾳ
ἀλλὰ |
[3, 6] |
νοεῖ
καὶ
ἐν
ᾧ
χρόνῳ,
|
ἀλλ' |
ᾗ
ἐκεῖνα>
ἀδιαίρετα·
ἔνεστι
γὰρ |
[3, 1] |
αἱ
αἰσθήσεις,
οὐχ
ᾗ
αὐταί,
|
ἀλλ' |
ᾗ
μία,
ὅταν
ἅμα
γένηται |
[3, 6] |
γὰρ
κἀν
τούτοις
τι
ἀδιαίρετον,
|
ἀλλ' |
ἴσως
οὐ
χωριστόν,
ὃ
ποιεῖ |
[3, 4] |
ὀσμῶν
οὔτε
ὁρᾶν
οὔτε
ὀσμᾶσθαι·
|
ἀλλ' |
ὁ
νοῦς
ὅταν
τι
νοήσῃ |
[3, 6] |
ὁ
δὲ
νοῦς
οὐ
πᾶς,
|
ἀλλ' |
ὁ
τοῦ
τί
ἐστι
κατὰ |
[3, 2] |
κατὰ
δύναμιν
λεγόμενα
οὐκ
ἀνάγκη·
|
ἀλλ' |
οἱ
πρότερον
φυσιολόγοι
τοῦτο
οὐ |
[3, 1] |
υἱὸν
οὐχ
ὅτι
Κλέωνος
υἱός,
|
ἀλλ' |
ὅτι
λευκός,
τούτῳ
δὲ
συμβέβηκεν |
[3, 1] |
τίνος
ἕνεκα
πλείους
ἔχομεν
αἰσθήσεις,
|
ἀλλ' |
οὐ
μίαν
μόνην.
Ἢ
ὅπως |
[3, 9] |
τοῦ
ποιεῖν
κατὰ
τὴν
ἐπιστήμην,
|
ἀλλ' |
οὐ
τῆς
ἐπιστήμης.
Ἀλλὰ
μὴν |
[3, 9] |
τι
ἢ
διώκοντός
τί
ἐστιν.
|
Ἀλλ' |
οὐδ'
ὅταν
θεωρῇ
τι
τοιοῦτον, |
[3, 3] |
τοῦ
δὲ
ὀλίγοις
τῶν
ζῴων.
|
Ἀλλ' |
οὐδὲ
τὸ
νοεῖν,
ἐν
ᾧ |
[3, 8] |
εἶναι;
ἢ
οὐδὲ
ταῦτα
φαντάσματα,
|
ἀλλ' |
οὐκ
ἄνευ
φαντασμάτων.
~Ἐπεὶ
δὲ |
[3, 2] |
ἡ
πάθησις
ἐν
τῷ
πάσχοντι
|
ἀλλ' |
οὐκ
ἐν
τῷ
ποιοῦντι,
οὕτω |
[3, 4] |
δὲ
καὶ
ἐφ'
ἑτέρων
πολλῶν,
|
ἀλλ' |
οὐκ
ἐπὶ
πάντων·
ἐπ'
ἐνίων |
[3, 6] |
δὲ
καὶ
διαίρεσιν
φάναι
πάντα.
|
Ἀλλ' |
οὖν
ἔστι
γε
οὐ
μόνον |
[3, 2] |
οὐ
μέντοι
ὅτι
νῦν
ἕτερον,
|
ἀλλ' |
οὕτω
λέγει,
καὶ
νῦν
καὶ |
[3, 5] |
ἑνί,
ὅλως
δὲ
οὐδὲ
χρόνῳ,
|
ἀλλ' |
οὐχ
ὁτὲ
μὲν
νοεῖ
ὁτὲ |
[3, 2] |
τὸ
σκότος
καὶ
τὸ
φῶς,
|
ἀλλ' |
οὐχ
ὡσαύτως.
Ἔτι
δὲ
καὶ |
[3, 12] |
ἕως
ἔβαψεν·
λίθος
δὲ
οὐδέν,
|
ἀλλ' |
ὕδωρ
μέχρι
πόρρω·
ὁ
δ' |
[3, 2] |
ἡ
αἴσθησις
καὶ
ἡ
νόησις.
|
Ἀλλ' |
ὥσπερ
ἣν
καλοῦσί
τινες
στιγμήν, |
[3, 6] |
καὶ
οὐ
τὶ
κατά
τινος·
|
ἀλλ' |
ὥσπερ
τὸ
ὁρᾶν
τοῦ
ἰδίου |
[3, 4] |
σὰρξ
οὐκ
ἄνευ
τῆς
ὕλης,
|
ἀλλ' |
ὥσπερ
τὸ
σιμόν,
τόδε
ἐν |
[3, 2] |
ἕτερον
τὸ
γλυκὺ
τοῦ
λευκοῦ,
|
ἀλλὰ |
δεῖ
ἑνί
τινι
ἄμφω
δῆλα |
[3, 13] |
τὰ
ἄλλα
αἰσθητήρια
ἁφῇ
αἰσθάνεται,
|
ἀλλὰ |
δι'
ἑτέρου·
αὕτη
δὲ
δοκεῖ |
[3, 3] |
δόξα
καὶ
ἀληθὴς
καὶ
ψευδής,
|
ἀλλὰ |
δόξῃ
μὲν
ἕπεται
πίστις
(οὐκ |
[3, 4] |
ἀλλ'
ἡ
νοητική,
οὔτε
ἐντελεχείᾳ
|
ἀλλὰ |
δυνάμει
τὰ
εἴδη.
Ὅτι
δ' |
[3, 12] |
οὐ
μόνον
δεῖ
ἁπτόμενον
αἰσθάνεσθαι
|
ἀλλὰ |
καὶ
ἄποθεν.
τοῦτο
δ'
ἂν |
[3, 13] |
μόνον
ὅσαι
διαφοραὶ
γῆς
εἰσίν,
|
ἀλλὰ |
καὶ
θερμοῦ
καὶ
ψυχροῦ
καὶ |
[3, 4] |
οὐχ
ἧττον
νοεῖ
τὰ
ὑποδεέστερα,
|
ἀλλὰ |
καὶ
μᾶλλον·
τὸ
μὲν
γὰρ |
[3, 6] |
ἀληθὲς
ὅτι
λευκὸς
Κλέων
ἐστίν,
|
ἀλλὰ |
καὶ
ὅτι
ἦν
ἢ
ἔσται. |
[3, 13] |
οὐ
μόνον
τὸ
αἰσθητήριον
φθείρει,
|
ἀλλὰ |
καὶ
τὸ
ζῷον,
ὅτι
ἀνάγκη |
[3, 4] |
εἴτε
μὴ
χωριστοῦ
κατὰ
μέγεθος
|
ἀλλὰ |
κατὰ
λόγον,
σκεπτέον
τίν'
ἔχει |
[3, 9] |
τι
ἢ
διώκειν
οὐ
κινεῖται,
|
ἀλλὰ |
κατὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν
πράττει,
οἷον |
[3, 3] |
ὅτι
φαίνεται
τοῦτο
ἡμῖν
ἄνθρωπος,
|
ἀλλὰ |
μᾶλλον
ὅταν
μὴ
ἐναργῶς
αἰσθανώμεθα |
[3, 11] |
Τὸ
δ'
ἐπιστημονικὸν
οὐ
κινεῖται,
|
ἀλλὰ |
μένει.
Ἐπεὶ
δ'
ἡ
μὲν |
[3, 4] |
τοῦ
εἴδους
καὶ
δυνάμει
τοιοῦτον
|
ἀλλὰ |
μὴ
τοῦτο,
καὶ
ὁμοίως
ἔχειν, |
[3, 2] |
ἀχώριστον
καὶ
ἐν
ἀχωρίστῳ
χρόνῳ.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
ἀδύνατον
ἅμα
τὰς
ἐναντίας |
[3, 12] |
μὴ
μόνιμον
ὂν>
ἄνευ
αἰσθήσεως.
|
ἀλλὰ |
μὴν
εἴγε
αἴσθησιν
ἔχει,
ἀνάγκη |
[3, 9] |
ἐπιστήμην,
ἀλλ'
οὐ
τῆς
ἐπιστήμης.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδ'
ἡ
ὄρεξις
ταύτης |
[3, 12] |
μὴ
μόνιμον
ὄν,
γενητὸν
δέ-
|
ἀλλὰ |
μὴν
οὐδὲ
ἀγένητον·
διὰ
τί |
[3, 9] |
τὰ
ὀργανικὰ
μέρη
τῆς
πορείας.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδὲ
τὸ
λογιστικὸν
καὶ |
[3, 3] |
πρότερον,
φαίνεται
καὶ
μύουσιν
ὁράματα.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδὲ
τῶν
ἀεὶ
ἀληθευουσῶν |
[3, 1] |
σωμάτων,
οὐδεμία
ἂν
ἐκλείποι
αἴσθησις.
|
Ἀλλὰ |
μὴν
οὐδὲ
τῶν
κοινῶν
οἷόν |
[3, 13] |
χρῶμα
καὶ
ψόφος
καὶ
ὀσμή,
|
ἀλλὰ |
μόνον
τὰ
αἰσθητήρια
(ἂν
μὴ |
[3, 9] |
γὰρ
καὶ
ταῦτα
πολλὴν
ἀπορίαν.
|
Ἀλλὰ |
περὶ
τῆς
κατὰ
τόπον
κινήσεως, |
[3, 12] |
ζῴων
ἤδη
οὐ
τῷ
τυχόντι·
|
ἀλλὰ |
τισίν,
οἷον
τῷ
πορευτικῷ,
ἀνάγκη |
[3, 8] |
ὁ
λίθος
ἐν
τῇ
ψυχῇ,
|
ἀλλὰ |
τὸ
εἶδος·
ὥστε
ἡ
ψυχὴ |
[3, 7] |
οὔτ'
ἀλλήλων
οὔτε
τοῦ
αἰσθητικοῦ·
|
ἀλλὰ |
τὸ
εἶναι
ἄλλο.
Τῇ
δὲ |
[3, 10] |
φαινόμενον
ἀγαθόν·
οὐ
πᾶν
δέ,
|
ἀλλὰ |
τὸ
πρακτὸν
ἀγαθόν.
Πρακτὸν
δ' |
[3, 13] |
εἴρηται,
οὐ
τοῦ
εἶναι
ἕνεκα
|
ἀλλὰ |
τοῦ
εὖ,
οἷον
ὄψιν,
ἐπεὶ |
[3, 10] |
ἀεὶ
κινεῖ
μὲν
τὸ
ὀρεκτόν,
|
ἀλλὰ |
τοῦτ'
ἐστὶν
ἢ
τὸ
ἀγαθὸν |
[3, 7] |
τῷ
ἀγαθῷ
καὶ
τῷ
κακῷ·
|
ἀλλὰ |
τῷ
γε
ἁπλῶς
διαφέρει
καὶ |
[3, 6] |
μὴ
κατὰ
τὸ
ποσὸν
ἀδιαίρετον
|
ἀλλὰ |
τῷ
εἴδει
νοεῖ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ |
[3, 6] |
μὴ
κατὰ
τὸ
ποσὸν
ἀδιαίρετον
|
ἀλλὰ |
τῷ
εἴδει
νοεῖ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ |
[3, 2] |
τἀναντία,
τῷ
δ'
εἶναι
οὔ,
|
ἀλλὰ |
τῷ
ἐνεργεῖσθαι
διαιρετόν,
καὶ
οὐχ |
[3, 10] |
οὐ
νόησις
οὐδὲ
λογισμὸς
ἔστιν,
|
ἀλλὰ |
φαντασία.
Ἄμφω
ἄρα
ταῦτα
κινητικὰ |
[3, 3] |
αὐτὴν
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ
ψευδῆ.
|
Ἀλλὰ |
ψευδὴς
ἐγένετο
ὅτε
λάθοι
μεταπεσὸν |
[3, 13] |
καὶ
διὰ
τοῦτο
τὰ
μὲν
|
ἄλλα |
αἰσθητὰ
ταῖς
ὑπερβολαῖς
οὐ
διαφθείρει |
[3, 13] |
τοῦτο
ἔχει.
καίτοι
καὶ
τὰ
|
ἄλλα |
αἰσθητήρια
ἁφῇ
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι' |
[3, 13] |
πᾶν,
ὥσπερ
εἴρηται)
τὰ
δὲ
|
ἄλλα |
ἔξω
γῆς
αἰσθητήρια
μὲν
ἂν |
[3, 10] |
Ταύτης
μὲν
οὖν
καὶ
τὰ
|
ἄλλα |
ζῷα
μετέχει.
~Σκεπτέον
δὲ
καὶ |
[3, 2] |
δὴ
καὶ
γεῦσιν,
καὶ
τὰ
|
ἄλλα |
ὁμοίως·
τὰ
δὲ
κατὰ
δύναμιν |
[3, 9] |
δι'
ἃς
ταῦτα
χωρίζουσι,
καὶ
|
ἄλλα |
φαίνεται
μόρια
μείζω
διάστασιν
ἔχοντα |
[3, 12] |
σώζεσθαι
τὸ
ζῷον.
αἱ
γὰρ
|
ἄλλαι |
αἰσθήσεις
δι'
ἑτέρων
αἰσθάνονται,
οἷον |
[3, 12] |
ἁφῆς
εἶναι
ζῷον,
αἱ
δὲ
|
ἄλλαι |
τοῦ
τε
εὖ
ἕνεκα
καὶ |
[3, 13] |
μόνην
ἔχειν
ταύτην.
τὰς
δ'
|
ἄλλας |
αἰσθήσεις
ἔχει
τὸ
ζῷον,
ὥσπερ |
[3, 7] |
πρὸς
ἑκάτερον
ὡς
ἐκεῖνα
πρὸς
|
ἄλληλα· |
τί
γὰρ
διαφέρει
τὸ
ἀπορεῖν |
[3, 7] |
τὸ
Δ
{ὡς
ἐκεῖνα
πρὸς
|
ἄλληλα} |
ὥστε
καὶ
ἐναλλάξ.
Εἰ
δὴ |
[3, 10] |
Ἐπεὶ
δ'
ὀρέξεις
γίνονται
ἐναντίαι
|
ἀλλήλαις, |
τοῦτο
δὲ
συμβαίνει
ὅταν
ὁ |
[3, 1] |
εἶναι
πάντα
διὰ
τὸ
ἀκολουθεῖν
|
ἀλλήλοις |
ἅμα
χρῶμα
καὶ
μέγεθος.
Νῦν |
[3, 2] |
δῆλον
ἂν
εἴη
ὅτι
ἕτερα
|
ἀλλήλων, |
δεῖ
δὲ
τὸ
ἓν
λέγειν |
[3, 10] |
ὀρεκτικόν·
ταῦτα
γὰρ
πλέον
διαφέρει
|
ἀλλήλων |
ἢ
ἐπιθυμητικὸν
καὶ
θυμικόν.
Ἐπεὶ |
[3, 1] |
υἱὸν
ἡμᾶς
ὁρᾶν}
τὰ
Δ'
|
ἀλλήλων |
ἴδια
κατὰ
συμβεβηκὸς
αἰσθάνονται
αἱ |
[3, 7] |
ὀρεκτικὸν
καὶ
τὸ
φευκτικόν,
οὔτ'
|
ἀλλήλων |
οὔτε
τοῦ
αἰσθητικοῦ·
ἀλλὰ
τὸ |
[3, 1] |
ἑνὸς
πλείω
αἰσθητὰ
ἕτερα
ὄντα
|
ἀλλήλων |
τῷ
γένει,
ἀνάγκη
τὸν
ἔχοντα |
[3, 13] |
μὲν
γὰρ
ἁφῆς
οὐδεμίαν
ἐνδέχεται
|
ἄλλην |
αἴσθησιν
ἔχειν
(τὸ
γὰρ
σῶμα |
[3, 13] |
ζῷον
ὄν,
οὔτε
ζῷον
ὂν
|
ἄλλην |
ἔχειν
ἀνάγκη
πλὴν
ταύτην.
καὶ |
[3, 13] |
δὲ
ἁφῆς
οὐδεμίαν
οἷόν
τε
|
ἄλλην |
ὑπάρχειν,
τοῦτο
δὲ
τὸ
αἰσθητήριον |
[3, 4] |
νοῦς
ὑπάρξει,
εἰ
μὴ
κατ'
|
ἄλλο |
αὐτὸς
νοητός,
ἓν
δέ
τι |
[3, 7] |
γὰρ
πάσχει
οὐδ'
ἀλλοιοῦται.
Διὸ
|
ἄλλο |
εἶδος
τοῦτο
κινήσεως·
ἡ
γὰρ |
[3, 4] |
τότε
δύναται
νοεῖν.
Ἐπεὶ
δ'
|
ἄλλο |
ἐστὶ
τὸ
μέγεθος
καὶ
τὸ |
[3, 4] |
εὐθεῖ
εἶναι
καὶ
τὸ
εὐθύ,
|
ἄλλο· |
ἔστω
γὰρ
δυάς.
Ἑτέρῳ
ἄρα |
[3, 3] |
αἰσθητὸν
ᾖ.
Εἰ
οὖν
μηθὲν
|
ἄλλο |
ἔχει
τὰ
εἰρημένα
ἢ
φαντασία |
[3, 7] |
τοῦ
αἰσθητικοῦ·
ἀλλὰ
τὸ
εἶναι
|
ἄλλο. |
Τῇ
δὲ
διανοητικῇ
ψυχῇ
τὰ |
[3, 1] |
κοινὰ
ὑπάρχει,
δῆλον
ποιεῖ
ὅτι
|
ἄλλο |
τι
ἕκαστον
αὐτῶν.
~Ἐπεὶ
δ' |
[3, 3] |
δὲ
τοῦτο
τὸ
λευκὸν
ἢ
|
ἄλλο |
τι,
ψεύδεται.
Τρίτον
δὲ
τῶν |
[3, 3] |
σφίσιν
αἰεὶ
καὶ
τὸ
φρονεῖν
|
ἀλλοῖα |
παρίσταται"
τὸ
δ'
αὐτὸ
τούτοις |
[3, 12] |
μένοντος
ἐν
τῷ
αὐτῷ
τόπῳ
|
ἀλλοιοῖ, |
οἷον
εἰ
εἰς
κηρὸν
βάψειέ |
[3, 7] |
ποιοῦν·
οὐ
γὰρ
πάσχει
οὐδ'
|
ἀλλοιοῦται. |
Διὸ
ἄλλο
εἶδος
τοῦτο
κινήσεως· |
[3, 10] |
ταῖς
φαντασίαις,
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἄλλοις |
ζῴοις
οὐ
νόησις
οὐδὲ
λογισμὸς |
[3, 11] |
ὥσπερ
εἴρηται,
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἄλλοις |
ζῴοις
ὑπάρ-
χει,
ἡ
δὲ |
[3, 4] |
καὶ
αὐτός;
ἢ
γὰρ
τοῖς
|
ἄλλοις |
νοῦς
ὑπάρξει,
εἰ
μὴ
κατ' |
[3, 3] |
μῆτις
ἀέξεται
ἀνθρώποισιν"
καὶ
ἐν
|
ἄλλοις |
ὅθεν
σφίσιν
αἰεὶ
καὶ
τὸ |
[3, 12] |
τὰ
μέσα,
οὕτω
καὶ
ἐπ'
|
ἀλλοιώσεως, |
πλὴν
ὅτι
μένοντος
ἐν
τῷ |
[3, 4] |
γνωρίζῃ
(παρεμφαινόμενον
γὰρ
κωλύει
τὸ
|
ἀλλότριον |
καὶ
ἀντιφράττει)
ὥστε
μηδ'
αὐτοῦ |
[3, 3] |
τε
ταῦτα
καὶ
διότι
οὐκ
|
ἄλλου |
τινὸς
ἔσται
ἡ
δόξα,
ἀλλ' |
[3, 13] |
οὐκ
ἔστιν
οὔτε
γῆς
οὔτε
|
ἄλλου |
τῶν
στοιχείων
οὐδενός.
φανερὸν
τοίνυν |
[3, 4] |
ὧν
λόγος
τις
ἡ
σάρξ·
|
ἄλλῳ |
δέ,
ἤτοι
χωριστῷ
ἢ
ὡς |
[3, 4] |
σαρκὶ
εἶναι
καὶ
σάρκα
ἢ
|
ἄλλῳ |
ἢ
ἄλλως
ἔχοντι
κρίνει·
ἡ |
[3, 2] |
αὐτὸς
λόγος
καὶ
ἐπὶ
τῶν
|
ἄλλων |
αἰσθήσεων
καὶ
αἰσθητῶν.
Ὥσπερ
γὰρ |
[3, 13] |
θερμοῦ
καὶ
ψυχροῦ
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
ἁπτῶν
ἁπάντων.
καὶ
διὰ
τοῦτο |
[3, 2] |
ἔχει
τοῦτο
καὶ
ἐπὶ
τῶν
|
ἄλλων. |
Ἐπεὶ
δὲ
καὶ
τὸ
λευκὸν |
[3, 6] |
ὅμοιος
ὁ
λόγος
ἐπὶ
τῶν
|
ἄλλων, |
οἷον
πῶς
τὸ
κακὸν
γνωρίζει |
[3, 10] |
δ'
ἐστὶ
τὸ
ἐνδεχόμενον
καὶ
|
ἄλλως |
ἔχειν.
Ὅτι
μὲν
οὖν
ἡ |
[3, 4] |
καὶ
σάρκα
ἢ
ἄλλῳ
ἢ
|
ἄλλως |
ἔχοντι
κρίνει·
ἡ
γὰρ
σὰρξ |
[3, 2] |
τὸ
ὀξὺ
ἢ
γλυκὺ
ἢ
|
ἁλμυρόν, |
ἡδέα
γὰρ
τότε·
ὅλως
δὲ |
[3, 9] |
τὸ
λόγον
ἔχον
καὶ
τὸ
|
ἄλογον· |
κατὰ
γὰρ
τὰς
διαφορὰς
δι' |
[3, 9] |
τὸ
αἰσθητικόν,
ὃ
οὔτε
ὡς
|
ἄλογον |
οὔτε
ὡς
λόγον
ἔχον
θείη |
[3, 9] |
βούλησις
γίνεται,
καὶ
ἐν
τῷ
|
ἀλόγῳ |
ἡ
ἐπιθυμία
καὶ
ὁ
θυμός· |
[3, 2] |
καὶ
νῦν
καὶ
ὅτι
νῦν)
|
ἅμα |
ἄρα.
Ὥστε
ἀχώριστον
καὶ
ἐν |
[3, 1] |
αὐταί,
ἀλλ'
ᾗ
μία,
ὅταν
|
ἅμα |
γένηται
ἡ
αἴσθησις
ἐπὶ
τοῦ |
[3, 2] |
τότε
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
ἀκοὴ
|
ἅμα |
γίνεται
καὶ
ὁ
κατ'
ἐνέργειαν |
[3, 1] |
τυγχάνομεν
αἴσθησιν,
ᾗ
ὅταν
συμπέσωσιν
|
ἅμα |
γνωρίζομεν.
Εἰ
δὲ
μή,
οὐδαμῶς |
[3, 2] |
ἓν
τὸ
κρῖνόν
ἐστι
καὶ
|
ἅμα, |
ᾗ
δὲ
διαιρετὸν
ὑπάρχει,
δὶς |
[3, 2] |
δὶς
τῷ
αὐτῷ
χρῆται
σημείῳ
|
ἅμα· |
ᾗ
μὲν
οὖν
δὶς
χρῆται |
[3, 3] |
ἀρχὰς
λόγοις
διωρίσαμεν
(καίτοι
ἔδει
|
ἅμα |
καὶ
περὶ
τοῦ
ἠπατῆσθαι
αὐτοὺς |
[3, 2] |
διαιρετόν,
καὶ
οὐχ
οἷόν
τε
|
ἅμα |
λευκὸν
καὶ
μέλαν
εἶναι,
ὥστ' |
[3, 2] |
τὸ
λευκὸν
ἑτέρως.
Ἆρ'
οὖν
|
ἅμα |
μὲν
ἀριθμῷ
ἀδιαίρετον
καὶ
ἀχώριστον |
[3, 2] |
ᾗ
δὲ
ἑνί,
ἓν
καὶ
|
ἅμα. |
Περὶ
μὲν
οὖν
τῆς
ἀρχῆς |
[3, 13] |
(καὶ
ὁ
χυμὸς
δὲ
ᾗ
|
ἅμα |
συμβαίνει
ἁπτικὸν
εἶναι,
ταύτῃ
φθείρει) |
[3, 2] |
ἀχωρίστῳ
χρόνῳ.
Ἀλλὰ
μὴν
ἀδύνατον
|
ἅμα |
τὰς
ἐναντίας
κινήσεις
κινεῖσθαι
τὸ |
[3, 6] |
ἡμίσεων
διαιρεῖ
καὶ
τὸν
χρόνον
|
ἅμα, |
τότε
δ'
οἱονεὶ
μήκη·
εἰ |
[3, 13] |
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον
ἂν
|
ἅμα |
τῷ
ψόφῳ
ὦσις
γένηται
καὶ |
[3, 3] |
γε
καὶ
ψευδῆ,
περὶ
ὧν
|
ἅμα |
ὑπόληψιν
ἀληθῆ
ἔχει,
οἷον
φαίνεται |
[3, 8] |
ξυνείη,
ὅταν
τε
θεωρῇ,
ἀνάγκη
|
ἅμα |
φάντασμά
τι
θεωρεῖν·
τὰ
γὰρ |
[3, 2] |
τὸ
δ'
εἶναι
ἕτερον,
ἀνάγκη
|
ἅμα |
φθείρεσθαι
καὶ
σώζεσθαι
τὴν
οὕτω |
[3, 1] |
πάντα
διὰ
τὸ
ἀκολουθεῖν
ἀλλήλοις
|
ἅμα |
χρῶμα
καὶ
μέγεθος.
Νῦν
δ' |
[3, 4] |
Ἀνάγκη
ἄρα,
ἐπεὶ
πάντα
νοεῖ,
|
ἀμιγῆ |
εἶναι,
ὥσπερ
φησὶν
Ἀναξαγόρας,
ἵνα |
[3, 5] |
νοῦς
χωριστὸς
καὶ
ἀπαθὴς
καὶ
|
ἀμιγής, |
τῇ
οὐσίᾳ
ὢν
ἐνέργεια·
ἀεὶ |
[3, 2] |
ἡδέα
μέν,
ὅταν
εἰλικρινῆ
καὶ
|
ἄμικτα |
ὄντα
ἄγηται
εἰς
τὸν
λόγον, |
[3, 1] |
τὸν
ἔχοντα
τὸ
τοιοῦτον
αἰσθητήριον
|
ἀμφοῖν |
αἰσθητικὸν
εἶναι
(οἷον
εἰ
ἐξ |
[3, 1] |
γλυκὺ
αἰσθανόμεθα·
τοῦτο
δ'
ὅτι
|
ἀμφοῖν |
ἔχοντες
τυγχάνομεν
αἴσθησιν,
ᾗ
ὅταν |
[3, 6] |
μήκη·
εἰ
δ'
ὡς
ἐξ
|
ἀμφοῖν, |
καὶ
ἐν
τῷ
χρόνῳ
τῷ |
[3, 6] |
ἐν
τῷ
χρόνῳ
τῷ
ἐπ'
|
ἀμφοῖν. |
{Τὸ
δὲ
μὴ
κατὰ
τὸ |
[3, 1] |
ἔχων
μόνον
αἰσθήσεται
τοῦ
δι'
|
ἀμφοῖν, |
τῶν
δὲ
ἁπλῶν
ἐκ
δύο |
[3, 4] |
ἐστιν
(ᾗ
γάρ
τι
κοινὸν
|
ἀμφοῖν |
ὑπάρχει,
τὸ
μὲν
ποιεῖν
δοκεῖ |
[3, 3] |
ὥσπερ
αἰσθάνεσθαί
τι
εἶναι
(ἐν
|
ἀμφοτέροις |
γὰρ
τούτοις
κρίνει
τι
ἡ |
[3, 11] |
δόξα,
οὐχ
ἡ
καθόλου,
ἢ
|
ἄμφω, |
ἀλλ'
ἡ
μὲν
ἠρεμοῦσα
μᾶλλον, |
[3, 10] |
οὐδὲ
λογισμὸς
ἔστιν,
ἀλλὰ
φαντασία.
|
Ἄμφω |
ἄρα
ταῦτα
κινητικὰ
κατὰ
τόπον, |
[3, 1] |
χρόας
καὶ
ἀὴρ
καὶ
ὕδωρ
|
(ἄμφω |
γὰρ
διαφανῆ)
καὶ
ὁ
τὸ |
[3, 2] |
λευκοῦ,
ἀλλὰ
δεῖ
ἑνί
τινι
|
ἄμφω |
δῆλα
εἶναι-
οὕτω
μὲν
γὰρ |
[3, 1] |
ἑτέρας
γε
τὸ
εἰπεῖν
ὅτι
|
ἄμφω |
ἕν)
διὸ
καὶ
ἀπατᾶται,
καὶ |
[3, 12] |
οὐκ
ὦσαν,
τὸ
δὲ
μέσον
|
ἄμφω, |
πολλὰ
δὲ
τὰ
μέσα,
οὕτω |
[3, 10] |
καὶ
ὄρεξις,
ἐκίνουν,
κατὰ
κοινὸν
|
ἄν |
τι
ἐκίνουν
εἶδος·
νῦν
δὲ |
[3, 1] |
γεῦσιν,
ἁφήν)
ἐκ
τῶνδε
πιστεύσειεν
|
ἄν |
τις.
Εἰ
γὰρ
παντὸς
οὗ |
[3, 4] |
περὶ
τὸν
νοῦν.
Ἀπορήσειε
δ'
|
ἄν |
τις,
εἰ
ὁ
νοῦς
ἁπλοῦν |
[3, 9] |
οὔτε
ὡς
λόγον
ἔχον
θείη
|
ἄν |
τις
ῥᾳδίως·
ἔτι
δὲ
τὸ |
[3, 1] |
χολὴν
οἴεται
εἶναι.
Σητήσειε
δ'
|
ἄν |
τις
τίνος
ἕνεκα
πλείους
ἔχομεν |
[3, 2] |
κατ'
ἐνέργειαν
ψόφος,
ὧν
εἴπειεν
|
ἄν |
τις
τὸ
μὲν
εἶναι
ἄκουσιν |
[3, 1] |
γνωρίζομεν.
Εἰ
δὲ
μή,
οὐδαμῶς
|
ἂν |
ἀλλ'
ἢ
κατὰ
συμβεβηκὸς
ᾐσθανόμεθα |
[3, 13] |
(ἂν
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον
|
ἂν |
ἅμα
τῷ
ψόφῳ
ὦσις
γένηται |
[3, 3] |
ἀνάγκη
εἶναι
τῇ
αἰσθήσει,
εἴη
|
ἂν |
αὕτη
ἡ
κίνησις
οὔτε
ἄνευ |
[3, 13] |
ἄλλα
ἔξω
γῆς
αἰσθητήρια
μὲν
|
ἂν |
γένοιτο,
πάντα
δὲ
τῷ
δι' |
[3, 4] |
τῷ
σώματι·
ποιός
τις
γὰρ
|
ἂν |
γίγνοιτο,
ἢ
ψυχρὸς
ἢ
θερμός, |
[3, 9] |
φοβεῖσθαι,
ἡ
δὲ
καρδία
κινεῖται,
|
ἂν |
δ'
ἡδύ,
ἕτερόν
τι
μόριον. |
[3, 6] |
τὸ
ἀσύμμετρον
καὶ
ἡ
διάμετρος-
|
ἂν |
δὲ
γενομένων
ἢ
ἐσομένων,
τὸν |
[3, 9] |
καὶ
λόγῳ
καὶ
δυνάμει
ἕτερον
|
ἂν |
δόξειεν
εἶναι
πάντων.
Καὶ
ἄτοπον |
[3, 3] |
τὴν
φαντασίαν
ὡσαύτως
ἔχομεν
ὥσπερ
|
ἂν |
εἰ
θεώμενοι
ἐν
γραφῇ
τὰ |
[3, 12] |
οὗτος
τὴν
ὄψιν
κινεῖ,
ὥσπερ
|
ἂν |
εἰ
τὸ
ἐν
τῷ
κηρῷ |
[3, 3] |
συμπλοκὴ
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως,
φαντασία
|
ἂν |
εἴη,
διά
τε
ταῦτα
καὶ |
[3, 12] |
ἀλλὰ
καὶ
ἄποθεν.
τοῦτο
δ'
|
ἂν |
εἴη,
εἰ
διὰ
τοῦ
μεταξὺ |
[3, 3] |
ἐστὶ
τὸ
λεχθέν)
ἡ
φαντασία
|
ἂν |
εἴη
κίνησις
ὑπὸ
τῆς
αἰσθήσεως |
[3, 2] |
τοῦ
δὲ
σὺ
αἴσθοιο,
δῆλον
|
ἂν |
εἴη
ὅτι
ἕτερα
ἀλλήλων,
δεῖ |
[3, 13] |
τῶν
μὲν
τοιούτων
στοιχείων
οὐθὲν
|
ἂν |
εἴη
σῶμα
τοῦ
ζῴου.
οὐδὲ |
[3, 10] |
τὸ
μέλλον)
εἴδει
μὲν
ἓν
|
ἂν |
εἴη
τὸ
κινοῦν,
τὸ
ὀρεκτικόν, |
[3, 4] |
τὸ
αἰσθάνεσθαι,
ἢ
πάσχειν
τι
|
ἂν |
εἴη
ὑπὸ
τοῦ
νοητοῦ
ἤ |
[3, 1] |
ἐστι
τῶν
ἐνταῦθα
σωμάτων,
οὐδεμία
|
ἂν |
ἐκλείποι
αἴσθησις.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ |
[3, 12] |
ἂν
καὶ
εἰς
τέλος
οὐκ
|
ἂν |
ἔλθοι,
ὅ
ἐστι
φύσεως
ἔργον |
[3, 3] |
τῇ
ἐνεργείᾳ
τὸ
αὐτό,
πᾶσιν
|
ἂν |
ἐνδέχοιτο
τοῖς
θηρίοις
φαντασίαν
ὑπάρχειν· |
[3, 11] |
ἐπιθυμίαν
ἀνάγκη.
Φαντασία
δὲ
πῶς
|
ἂν |
ἐνείη;
ἢ
ὥσπερ
καὶ
κινεῖται |
[3, 7] |
ἐνόει
{ἐνεργείᾳ}
ἄνευ
τῆς
σαρκὸς
|
ἂν |
ἐνόει
ἐν
ᾗ
τὸ
κοῖλον- |
[3, 12] |
ἀνάγκη
πᾶν
ἔχειν
ὅτι
περ
|
ἂν |
ζῇ
καὶ
ψυχὴν
ἔχῃ,
ἀπὸ |
[3, 12] |
καὶ
χρώματος,
μέχρι
περ
οὗ
|
ἂν |
ᾖ
εἷς.
ἐπὶ
δὲ
τοῦ |
[3, 2] |
τὸ
ἔσχατον
αἰσθητήριον·
ἀνάγκη
γὰρ
|
ἂν |
ἦν
ἁπτόμενον
αὐτὸ
κρίνειν
τὸ |
[3, 1] |
ἄρ'
ἐστὶν
ἰδία·
οὐδαμῶς
γὰρ
|
ἂν |
ᾐσθανόμεθα
ἀλλ'
ἢ
οὕτως
ὥσπερ |
[3, 12] |
πορευτικόν,
μὴ
ἔχον
αἴσθησιν,
φθείροιτο
|
ἂν |
καὶ
εἰς
τέλος
οὐκ
ἂν |
[3, 9] |
ἔχει
καὶ
φθίσιν)
ὥστ'
εἶχεν
|
ἂν |
καὶ
τὰ
ὀργανικὰ
μέρη
τῆς |
[3, 9] |
ὑπάρχουσαν,
τὸ
πᾶσιν
ὑπάρχον
δόξειεν
|
ἂν |
κινεῖν,
τὸ
γεννητικὸν
καὶ
θρεπτικόν· |
[3, 8] |
οὔτε
μὴ
αἰσθανόμενος
μηθὲν
οὐθὲν
|
ἂν |
μάθοι
οὐδὲ
ξυνείη,
ὅταν
τε |
[3, 1] |
μόνη,
καὶ
αὕτη
λευκοῦ,
ἐλάνθανεν
|
ἂν |
μᾶλλον
κἂν
ἐδόκει
ταὐτὸν
εἶναι |
[3, 6] |
ἐνόει
ἑκατέρῳ·
οὐ
γὰρ
ἔστιν,
|
ἂν |
μὴ
διαιρεθῇ,
ἀλλ'
ἢ
δυνάμει. |
[3, 13] |
ὀσμή,
ἀλλὰ
μόνον
τὰ
αἰσθητήρια
|
(ἂν |
μὴ
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον
ἂν |
[3, 1] |
μάλιστα
μέμικται
ἰδίως,
διὸ
λείποιτ'
|
ἂν |
μηθὲν
εἶναι
αἰσθητήριον
ἔξω
ὕδατος |
[3, 4] |
νοῦς,
ἀλλ'
ἐντελεχείᾳ
οὐδέν,
πρὶν
|
ἂν |
νοῇ·
δυνάμει
δ'
οὕτως
ὥσπερ |
[3, 6] |
ἐν
συνθέσει
ἀεί·
καὶ
γὰρ
|
ἂν |
τὸ
λευκὸν
μὴ
λευκὸν
φῇ, |
[3, 3] |
καὶ
παρούσης
καὶ
ἀπούσης
εἶεν
|
ἂν |
ψευδεῖς,
καὶ
μάλιστα
ὅταν
πόρρω |
[3, 12] |
αἴσθησιν
εἶναι·
αὗται
μὲν
οὖν
|
ἀναγκαῖαι |
τῷ
ζῴῳ,
καὶ
φανερὸν
ὅτι |
[3, 12] |
τῆς
ὕλης.
τὸ
δὲ
ζῷον
|
ἀναγκαῖον |
αἴσθησιν
ἔχειν,
α
οὐδὲ
ἄνευ |
[3, 12] |
καὶ
φθίνουσιν·
αἴσθησιν
δ'
οὐκ
|
ἀναγκαῖον |
ἐν
ἅπασι
τοῖς
ζῶσιν·
οὔτε |
[3, 9] |
μηθὲν
μήτε
ἀπολείπει
τι
τῶν
|
ἀναγκαίων, |
πλὴν
ἐν
τοῖς
πηρώμασι
καὶ |
[3, 2] |
δὲ
κατὰ
δύναμιν
λεγόμενα
οὐκ
|
ἀνάγκη· |
ἀλλ'
οἱ
πρότερον
φυσιολόγοι
τοῦτο |
[3, 8] |
οὐδὲ
ξυνείη,
ὅταν
τε
θεωρῇ,
|
ἀνάγκη |
ἅμα
φάντασμά
τι
θεωρεῖν·
τὰ |
[3, 2] |
αἰσθητικοῦ,
τὸ
δ'
εἶναι
ἕτερον,
|
ἀνάγκη |
ἅμα
φθείρεσθαι
καὶ
σώζεσθαι
τὴν |
[3, 12] |
ταῦτα
δ'
ἄνευ
τροφῆς
ἀδύνατον·
|
ἀνάγκη |
ἄρα
ἐνεῖναι
τὴν
θρεπτικὴν
δύναμιν |
[3, 4] |
τὸν
νοῦν
πρὸς
τὰ
νοητά.
|
Ἀνάγκη |
ἄρα,
ἐπεὶ
πάντα
νοεῖ,
ἀμιγῆ |
[3, 12] |
φθίσιν·
ὥστε
καὶ
τὴν
γεῦσιν
|
ἀνάγκη |
ἁφὴν
εἶναί
τινα,
διὰ
τὸ |
[3, 2] |
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἔσχατον
αἰσθητήριον·
|
ἀνάγκη |
γὰρ
ἂν
ἦν
ἁπτόμενον
αὐτὸ |
[3, 3] |
δοξάζειν
δ'
οὐκ
ἐφ'
ἡμῖν·
|
ἀνάγκη |
γὰρ
ἢ
ψεύδεσθαι
ἢ
ἀληθεύειν. |
[3, 12] |
ἀπὸ
γενέσεως
καὶ
μέχρι
φθορᾶς·
|
ἀνάγκη |
γὰρ
τὸ
γενόμενον
αὔξησιν
ἔχειν |
[3, 8] |
ἐπιστητὸν
τὸ
δὲ
τὸ>
αἰσθητόν.
|
Ἀνάγκη |
δ'
ἢ
αὐτὰ
ἢ
τὰ |
[3, 2] |
τινὶ
καὶ
αἰσθανόμεθα
ὅτι
διαφέρει.
|
Ἀνάγκη |
δὴ
αἰσθήσει·
αἰσθητὰ
γάρ
ἐστιν. |
[3, 3] |
τῆς
αἰσθήσεως,
καὶ
ταύτην
ὁμοίαν
|
ἀνάγκη |
εἶναι
τῇ
αἰσθήσει,
εἴη
ἂν |
[3, 11] |
λογισμοῦ
ἤδη
ἐστὶν
ἔργον·
καὶ
|
ἀνάγκη |
ἑνὶ
μετρεῖν·
τὸ
μεῖζον
γὰρ |
[3, 2] |
αἰσθανόμεθα
ὅτι
ὁρῶμεν
καὶ
ἀκούομεν,
|
ἀνάγκη |
ἢ
τῇ
ὄψει
αἰσθάνεσθαι
ὅτι |
[3, 3] |
τούτῳ
διατελεῖ
ἡ
ψυχή·
διὸ
|
ἀνάγκη |
ἤτοι,
ὥσπερ
ἔνιοι
λέγουσι,
πάντα |
[3, 5] |
τέχνη
πρὸς
τὴν
ὕλην
πέπονθεν,
|
ἀνάγκη |
καὶ
ἐν
τῇ
ψυχῇ
ὑπάρχειν |
[3, 2] |
αὐτό}
λόγος
δ'
ἡ
συμφωνία,
|
ἀνάγκη |
καὶ
τὴν
ἀκοὴν
λόγον
τινὰ |
[3, 12] |
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν
ἁφῇ,
|
ἀνάγκη |
{καὶ}
τὸ
τοῦ
ζῴου
σῶμα |
[3, 2] |
τὸ
πάθος)
ἐν
τῷ
κινουμένῳ,
|
ἀνάγκη |
καὶ
τὸν
ψόφον
καὶ
τὴν |
[3, 13] |
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
ζῷον,
ὅτι
|
ἀνάγκη |
μόνην
ἔχειν
ταύτην.
τὰς
δ' |
[3, 13] |
στοιχείων
οὐδενός.
φανερὸν
τοίνυν
ὅτι
|
ἀνάγκη |
μόνης
ταύτης
στερισκόμενα
τῆς
αἰσθήσεως |
[3, 12] |
~Τὴν
μὲν
οὖν
θρεπτικὴν
ψυχὴν
|
ἀνάγκη |
πᾶν
ἔχειν
ὅτι
περ
ἂν |
[3, 13] |
οὔτε
ζῷον
ὂν
ἄλλην
ἔχειν
|
ἀνάγκη |
πλὴν
ταύτην.
καὶ
διὰ
τοῦτο |
[3, 1] |
τῇ
ἁφῇ
ἡμῖν
αἰσθητά
ἐστιν)
|
ἀνάγκη |
τ'
εἴπερ
ἐκλείπει
τις
αἴσθησις, |
[3, 12] |
γὰρ
οὐχ
ἕξει,
ἔστι
δὲ
|
ἀνάγκη |
ταύτην
ἔχειν.
τοῦτο
δὲ
ἐκ |
[3, 3] |
μεταπεισθέντα,
ἢ
εἰ
ἔτι
ἔχει,
|
ἀνάγκη |
τὴν
αὐτὴν
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ |
[3, 2] |
τῷ
πάσχοντι
ἐγγίνεται·
διὸ
οὐκ
|
ἀνάγκη |
τὸ
κινοῦν
κινεῖσθαι.
Ἡ
μὲν |
[3, 12] |
ἀλλὰ
μὴν
εἴγε
αἴσθησιν
ἔχει,
|
ἀνάγκη |
τὸ
σῶμα
εἶναι
ἢ
ἁπλοῦν |
[3, 1] |
ἕτερα
ὄντα
ἀλλήλων
τῷ
γένει,
|
ἀνάγκη |
τὸν
ἔχοντα
τὸ
τοιοῦτον
αἰσθητήριον |
[3, 12] |
ἀλλὰ
τισίν,
οἷον
τῷ
πορευτικῷ,
|
ἀνάγκη |
ὑπάρχειν·
εἰ
γὰρ
μέλλει
σώζεσθαι, |
[3, 11] |
εἰ
δὲ
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμίαν
|
ἀνάγκη. |
Φαντασία
δὲ
πῶς
ἂν
ἐνείη; |
[3, 13] |
παντὸς
μὲν
γὰρ
ὑπερβολὴ
αἰσθητοῦ
|
ἀναιρεῖ |
τὸ
αἰσθητήριον,
ὥστε
καὶ
τὸ |
[3, 13] |
θερμῶν
καὶ
ψυχρῶν
καὶ
σκληρῶν,
|
ἀναιρεῖ |
τὸ
ζῷον·
παντὸς
μὲν
γὰρ |
[3, 12] |
εἷς
ᾖ.
διὸ
καὶ
περὶ
|
ἀνακλάσεως |
βέλτιον
ἢ
τὴν
ὄψιν
ἐξιοῦσαν |
[3, 12] |
βέλτιον
ἢ
τὴν
ὄψιν
ἐξιοῦσαν
|
ἀνακλᾶσθαι |
τὸν
ἀέρα
πάσχειν
ὑπὸ
τοῦ |
[3, 7] |
ὅρος,
καὶ
ταῦτα,
ἓν
τῷ
|
ἀνάλογον |
καὶ
τῷ
ἀριθμῷ
ὄντα,
ἔχει |
[3, 4] |
νοεῖ,
ἀμιγῆ
εἶναι,
ὥσπερ
φησὶν
|
Ἀναξαγόρας, |
ἵνα
κρατῇ,
τοῦτο
δ'
ἐστὶν |
[3, 4] |
μηθὲν
ἔχει
κοινόν,
ὥσπερ
φησὶν
|
Ἀναξαγόρας, |
πῶς
νοήσει,
εἰ
τὸ
νοεῖν |
[3, 9] |
γεννητικὸν
καὶ
θρεπτικόν·
περὶ
δὲ
|
ἀναπνοῆς |
καὶ
ἐκπνοῆς,
καὶ
ὕπνου
καὶ |
[3, 6] |
ἔφη
ᾗ
πολλῶν
μὲν
κόρσαι
|
ἀναύχενες |
ἐβλάστησαν"
ἔπειτα
συντίθεσθαι
τῇ
φιλίᾳ, |
[3, 12] |
ψυχὴν
σῶμα
μὴ
μόνιμον
ὂν>
|
ἄνευ |
αἰσθήσεως.
ἀλλὰ
μὴν
εἴγε
αἴσθησιν |
[3, 3] |
τις
δοκεῖ
εἶναι
καὶ
οὐκ
|
ἄνευ |
αἰσθήσεως
γίνεσθαι
ἀλλ'
αἰσθανομένοις
καὶ |
[3, 3] |
ἂν
αὕτη
ἡ
κίνησις
οὔτε
|
ἄνευ |
αἰσθήσεως
ἐνδεχομένη
οὔτε
μὴ
αἰσθανομένοις |
[3, 3] |
διανοίας,
αὕτη
τε
οὐ
γίγνεται
|
ἄνευ |
αἰσθήσεως,
καὶ
ἄνευ
ταύτης
οὐκ |
[3, 12] |
φανερὸν
ὅτι
οὐχ
οἷόν
τε
|
ἄνευ |
ἁφῆς
εἶναι
ζῷον,
αἱ
δὲ |
[3, 13] |
ταύτῃ
δὲ
ὥρισται
τὸ
ζῷον·
|
ἄνευ |
γὰρ
ἁφῆς
δέδεικται
ὅτι
ἀδύνατον |
[3, 4] |
ἐκείνοις
μὲν
οὐχ
ὑπάρξει
νοῦς
|
(ἄνευ |
γὰρ
ὕλης
δύναμις
ὁ
νοῦς |
[3, 2] |
εἶναι
ἄνευ
ὄψεως,
οὐδὲ
χυμὸν
|
ἄνευ |
γεύσεως.
Τῇ
μὲν
γὰρ
ἔλεγον |
[3, 13] |
ἔχει
αἴσθησιν,
ὅτι
γῆς
ἐστιν·
|
ἄνευ |
δὲ
ἁφῆς
οὐδεμίαν
οἷόν
τε |
[3, 7] |
ὅλως
ἓν
πράξει.
Καὶ
τὸ
|
ἄνευ |
δὲ
πράξεως,
τὸ
ἀληθὲς
καὶ |
[3, 1] |
ἢ
κοινὸν
πάντων
(οὐθὲν
γὰρ
|
ἄνευ |
θερμότητος
αἰσθητικόν)
γῆ
δὲ
ἢ |
[3, 13] |
δ'
οἷον
πύρινον
ἢ
ἀέρινον.
|
ἄνευ |
μὲν
γὰρ
ἁφῆς
οὐδεμίαν
ἐνδέχεται |
[3, 10] |
δὲ
ὅταν
κινῇ,
οὐ
κινεῖ
|
ἄνευ |
ὀρέξεως.
Ἓν
δή
τι
τὸ |
[3, 10] |
μὲν
νοῦς
οὐ
φαίνεται
κινῶν
|
ἄνευ |
ὀρέξεως
(ἡ
γὰρ
βούλησις
ὄρεξις, |
[3, 2] |
οὔτε
λευκὸν
οὔτε
μέλαν
εἶναι
|
ἄνευ |
ὄψεως,
οὐδὲ
χυμὸν
ἄνευ
γεύσεως. |
[3, 4] |
τὸ
μὲν
γὰρ
αἰσθητικὸν
οὐκ
|
ἄνευ |
σώματος,
ὁ
δὲ
χωριστός.
Ὅταν |
[3, 12] |
ἀναγκαῖον
αἴσθησιν
ἔχειν,
α
οὐδὲ
|
ἄνευ |
ταύτης
οἷόν
τε
οὐθὲν
εἶναι |
[3, 12] |
ἁπλοῦν
ἐνδέχεται
αὐτὴν
ἔχειν,
{οὔτε
|
ἄνευ |
ταύτης
οἷόν
τε
οὐθὲν
εἶναι |
[3, 3] |
οὐ
γίγνεται
ἄνευ
αἰσθήσεως,
καὶ
|
ἄνευ |
ταύτης
οὐκ
ἔστιν
ὑπόληψις.
Ὅτι |
[3, 7] |
κοῖλον
{εἴ
τις}
ἐνόει
{ἐνεργείᾳ}
|
ἄνευ |
τῆς
σαρκὸς
ἂν
ἐνόει
ἐν |
[3, 4] |
κρίνει·
ἡ
γὰρ
σὰρξ
οὐκ
|
ἄνευ |
τῆς
ὕλης,
ἀλλ'
ὥσπερ
τὸ |
[3, 2] |
γὰρ
αἰσθητήριον
δεκτικὸν
τοῦ
αἰσθητοῦ
|
ἄνευ |
τῆς
ὕλης
ἕκαστον·
διὸ
καὶ |
[3, 12] |
ὅσα
μὴ
δεκτικὰ
τῶν
εἰδῶν
|
ἄνευ |
τῆς
ὕλης.
τὸ
δὲ
ζῷον |
[3, 5] |
δὲ
παθητικὸς
νοῦς
φθαρτός)
καὶ
|
ἄνευ |
τούτου
οὐθὲν
νοεῖ.
~Ἡ
μὲν |
[3, 12] |
ἀκμὴν
καὶ
φθίσιν,
ταῦτα
δ'
|
ἄνευ |
τροφῆς
ἀδύνατον·
ἀνάγκη
ἄρα
ἐνεῖναι |
[3, 8] |
φαντάσματα
ὥσπερ
αἰσθήματά
ἐστι,
πλὴν
|
ἄνευ |
ὕλης.
Ἔστι
δ'
ἡ
φαντασία |
[3, 4] |
νοητά.
Ἐπὶ
μὲν
γὰρ
τῶν
|
ἄνευ |
ὕλης
τὸ
αὐτό
ἐστι
τὸ |
[3, 6] |
ἀληθὲς
ἀεί,
οὕτως
ἔχει
ὅσα
|
ἄνευ |
ὕλης.
~Τὸ
δ'
αὐτό
ἐστιν |
[3, 10] |
αὑτοῦ
κινητικόν·
ὀρεκτικὸν
δὲ
οὐκ
|
ἄνευ |
φαντασίας·
φαντασία
δὲ
πᾶσα
ἢ |
[3, 7] |
ἢ
διώκει·
διὸ
οὐδέποτε
νοεῖ
|
ἄνευ |
φαντάσματος
ἡ
ψυχή.
Ὥσπερ
δὲ |
[3, 8] |
οὐδὲ
ταῦτα
φαντάσματα,
ἀλλ'
οὐκ
|
ἄνευ |
φαντασμάτων.
~Ἐπεὶ
δὲ
ἡ
ψυχὴ |
[3, 3] |
ἀπὸ
τοῦ
φάους
εἴληφεν,
ὅτι
|
ἄνευ |
φωτὸς
οὐκ
ἔστιν
ἰδεῖν.
Καὶ |
[3, 10] |
γὰρ
νοῦς
διὰ
τὸ
μέλλον
|
ἀνθέλκειν |
κελεύει,
ἡ
δ'
ἐπιθυμία
διὰ |
[3, 3] |
νόσῳ
ἢ
ὕπνῳ,
οἷον
οἱ
|
ἄνθρωποι. |
Περὶ
μὲν
οὖν
φαντασίας,
τί |
[3, 3] |
πρὸς
παρεὸν
γὰρ
μῆτις
ἀέξεται
|
ἀνθρώποισιν" |
καὶ
ἐν
ἄλλοις
ὅθεν
σφίσιν |
[3, 3] |
αἰσθητόν,
ὅτι
φαίνεται
τοῦτο
ἡμῖν
|
ἄνθρωπος, |
ἀλλὰ
μᾶλλον
ὅταν
μὴ
ἐναργῶς |
[3, 6] |
τοῦ
ἰδίου
ἀληθές,
εἰ
δ'
|
ἄνθρωπος |
τὸ
λευκὸν
ἢ
μή,
οὐκ |
[3, 3] |
εἶναι
ἀληθῆ,
ἢ
τὴν
τοῦ
|
ἀνομοίου |
θίξιν
ἀπάτην
εἶναι,
τοῦτο
γὰρ |
[3, 4] |
γὰρ
κωλύει
τὸ
ἀλλότριον
καὶ
|
ἀντιφράττει) |
ὥστε
μηδ'
αὐτοῦ
εἶναι
φύσιν |
[3, 11] |
γένηται·
φύσει
δὲ
ἀεὶ
ἡ
|
ἄνω |
ἀρχικωτέρα
καὶ
κινεῖ·
ὥστε
τρεῖς |
[3, 2] |
ἡ
ἄκουσις,
ἐπ'
ἐνίων
δ'
|
ἀνώνυμον |
θάτερον·
ὅρασις
γὰρ
λέγεται
ἡ |
[3, 2] |
γευστικοῦ,
ἡ
δὲ
τοῦ
χυμοῦ
|
ἀνώνυμος. |
Ἐπεὶ
δὲ
μία
μέν
ἐστιν |
[3, 2] |
ἐνέργεια,
ἡ
δὲ
τοῦ
χρώματος
|
ἀνώνυμος, |
καὶ
γεῦσις
ἡ
τοῦ
γευστικοῦ, |
[3, 11] |
ἀορίστως,
καὶ
ταῦτ'
ἔνεστι
μέν,
|
ἀορίστως |
δ'
ἔνεστιν.
Ἡ
μὲν
οὖν |
[3, 11] |
ἐνείη;
ἢ
ὥσπερ
καὶ
κινεῖται
|
ἀορίστως, |
καὶ
ταῦτ'
ἔνεστι
μέν,
ἀορίστως |
[3, 4] |
Ὅτι
δ'
οὐχ
ὁμοία
ἡ
|
ἀπάθεια |
τοῦ
αἰσθητικοῦ
καὶ
τοῦ
νοητικοῦ, |
[3, 4] |
νοητοῦ
ἤ
τι
τοιοῦτον
ἕτερον.
|
Ἀπαθὲς |
ἄρα
δεῖ
εἶναι,
δεκτικὸν
δὲ |
[3, 4] |
ὁ
νοῦς
ἁπλοῦν
ἐστὶ
καὶ
|
ἀπαθὲς |
καὶ
μηθενὶ
μηθὲν
ἔχει
κοινόν, |
[3, 5] |
μνημονεύομεν
δέ,
ὅτι
τοῦτο
μὲν
|
ἀπαθές, |
ὁ
δὲ
παθητικὸς
νοῦς
φθαρτός) |
[3, 5] |
οὗτος
ὁ
νοῦς
χωριστὸς
καὶ
|
ἀπαθὴς |
καὶ
ἀμιγής,
τῇ
οὐσίᾳ
ὢν |
[3, 12] |
σῶμα
ἔμψυχόν
ἐστι,
σῶμα
δὲ
|
ἅπαν |
ἁπτόν,
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν |
[3, 6] |
μῆκος.
Καὶ
τοῦθ'
ὁμοίως
ἐν
|
ἅπαντί |
ἐστι
τῷ
συνεχεῖ,
καὶ
χρόνῳ |
[3, 13] |
ψυχροῦ
καὶ
τῶν
ἄλλων
ἁπτῶν
|
ἁπάντων. |
καὶ
διὰ
τοῦτο
τοῖς
ὀστοῖς |
[3, 5] |
ὑπάρξει.
~Ἐπεὶ
δ'
{ὥσπερ}
ἐν
|
ἁπάσῃ |
τῇ
φύσει
ἐστὶ
{τι}
τὸ |
[3, 12] |
αἴσθησιν
δ'
οὐκ
ἀναγκαῖον
ἐν
|
ἅπασι |
τοῖς
ζῶσιν·
οὔτε
γὰρ
ὅσων |
[3, 9] |
κατ'
αὔξησιν
καὶ
φθίσιν
κίνησιν,
|
ἅπασιν |
ὑπάρχουσαν,
τὸ
πᾶσιν
ὑπάρχον
δόξειεν |
[3, 1] |
ὅτι
ἄμφω
ἕν)
διὸ
καὶ
|
ἀπατᾶται, |
καὶ
ἐὰν
ᾖ
ξανθόν,
χολὴν |
[3, 3] |
γνωρίζειν·
δοκεῖ
δὲ
καὶ
ἡ
|
ἀπάτη |
καὶ
ἡ
ἐπιστήμη
τῶν
ἐναντίων |
[3, 3] |
περὶ
ἃ
μάλιστα
ἤδη
ἔστιν
|
ἀπατηθῆναι |
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν.
Ἡ
δὲ |
[3, 3] |
ἢ
τὴν
τοῦ
ἀνομοίου
θίξιν
|
ἀπάτην |
εἶναι,
τοῦτο
γὰρ
ἐναντίον
τῷ |
[3, 9] |
καὶ
πόσα.
Τρόπον
γάρ
τινα
|
ἄπειρα |
φαίνεται,
καὶ
οὐ
μόνον
ἅ |
[3, 2] |
τῆς
ὄψεως
αἴσθησις,
ἢ
εἰς
|
ἄπειρον |
εἶσιν
ἢ
αὐτή
τις
ἔσται |
[3, 2] |
τῆς
ὕλης
ἕκαστον·
διὸ
καὶ
|
ἀπελθόντων |
τῶν
αἰσθητῶν
ἔνεισιν
αἰσθήσεις
καὶ |
[3, 1] |
καὶ
μὴ
αὐτῶν
ἁπτόμενοι,
τοῖς
|
ἁπλοῖς, |
λέγω
δ'
οἷον
ἀέρι
καὶ |
[3, 12] |
μικτόν.
οὐχ
οἷόν
τε
δὲ
|
ἁπλοῦν· |
ἁφὴν
γὰρ
οὐχ
ἕξει,
ἔστι |
[3, 13] |
~Ὅτι
δ'
οὐχ
οἷόν
τε
|
ἁπλοῦν |
εἶναι
τὸ
τοῦ
ζῴου
σῶμα, |
[3, 12] |
οὔτε
γὰρ
ὅσων
τὸ
σῶμα
|
ἁπλοῦν |
ἐνδέχεται
αὐτὴν
ἔχειν,
{οὔτε
ἄνευ |
[3, 4] |
ἄν
τις,
εἰ
ὁ
νοῦς
|
ἁπλοῦν |
ἐστὶ
καὶ
ἀπαθὲς
καὶ
μηθενὶ |
[3, 12] |
ἀνάγκη
τὸ
σῶμα
εἶναι
ἢ
|
ἁπλοῦν |
ἢ
μικτόν.
οὐχ
οἷόν
τε |
[3, 1] |
τοῦ
δι'
ἀμφοῖν,
τῶν
δὲ
|
ἁπλῶν |
ἐκ
δύο
τούτων
αἰσθητήρια
μόνον |
[3, 10] |
καὶ
ἁπλῶς
ἡδὺ
καὶ
ἀγαθὸν
|
ἁπλῶς, |
διὰ
τὸ
μὴ
ὁρᾶν
τὸ |
[3, 7] |
τῷ
κακῷ·
ἀλλὰ
τῷ
γε
|
ἁπλῶς |
διαφέρει
καὶ
τινί.
Τὰ
δὲ |
[3, 2] |
ἔλεγον
περὶ
τῶν
λεγομένων
οὐχ
|
ἁπλῶς. |
Εἰ
δ'
ἡ
φωνὴ
συμφωνία |
[3, 2] |
ἑτέρων
οὐ
συμβαίνει.
Ἀλλ'
ἐκεῖνοι
|
ἁπλῶς |
ἔλεγον
περὶ
τῶν
λεγομένων
οὐχ |
[3, 7] |
τοῦ
ἀτελοῦς
ἐνέργεια,
ἡ
δ'
|
ἁπλῶς |
ἐνέργεια
ἑτέρα,
ἡ
τοῦ
τετελεσμένου. |
[3, 10] |
γὰρ
τὸ
ἤδη
ἡδὺ
καὶ
|
ἁπλῶς |
ἡδὺ
καὶ
ἀγαθὸν
ἁπλῶς,
διὰ |
[3, 12] |
ἂν
ζῇ
καὶ
ψυχὴν
ἔχῃ,
|
ἀπὸ |
γενέσεως
καὶ
μέχρι
φθορᾶς·
ἀνάγκη |
[3, 3] |
αἴσθησίς
ἐστι,
καὶ
τὸ
ὄνομα
|
ἀπὸ |
τοῦ
φάους
εἴληφεν,
ὅτι
ἄνευ |
[3, 3] |
τῆς
αἰσθήσεως
γινομένη
διοίσει,
ἡ
|
ἀπὸ |
τούτων
τῶν
τριῶν
αἰσθήσεων,
καὶ |
[3, 3] |
τῆς
οἰκουμένης·
συμβαίνει
οὖν
ἤτοι
|
ἀποβεβληκέναι |
τὴν
ἑαυτοῦ
ἀληθῆ
δόξαν,
ἣν |
[3, 12] |
δεῖ
ἁπτόμενον
αἰσθάνεσθαι
ἀλλὰ
καὶ
|
ἄποθεν. |
τοῦτο
δ'
ἂν
εἴη,
εἰ |
[3, 13] |
στερισκόμενα
τῆς
αἰσθήσεως
τὰ
ζῷα
|
ἀποθνήσκειν· |
οὔτε
γὰρ
ταύτην
ἔχειν
οἷόν |
[3, 9] |
μήτε
ποιεῖ
μάτην
μηθὲν
μήτε
|
ἀπολείπει |
τι
τῶν
ἀναγκαίων,
πλὴν
ἐν |
[3, 7] |
ἄλληλα·
τί
γὰρ
διαφέρει
τὸ
|
ἀπορεῖν |
πῶς
τὰ
μὴ
ὁμογενῆ
κρίνει |
[3, 4] |
καὶ
τὰ
περὶ
τὸν
νοῦν.
|
Ἀπορήσειε |
δ'
ἄν
τις,
εἰ
ὁ |
[3, 9] |
ἔχει
γὰρ
καὶ
ταῦτα
πολλὴν
|
ἀπορίαν. |
Ἀλλὰ
περὶ
τῆς
κατὰ
τόπον |
[3, 2] |
πρώτης
τοῦτο
ποιητέον.
Ἔχει
δ'
|
ἀπορίαν· |
εἰ
γὰρ
τὸ
τῇ
ὄψει |
[3, 9] |
ταὐτὸν
ἢ
ἕτερον
ἔχει
πολλὴν
|
ἀπορίαν, |
εἴ
τις
θήσει
κεχωρισμένα
μόρια |
[3, 9] |
τούτων
ἕν
τι.
Ἔχει
δὲ
|
ἀπορίαν |
εὐθὺς
πῶς
τε
δεῖ
μόρια |
[3, 3] |
δ'
ἕτεραι
καὶ
παρούσης
καὶ
|
ἀπούσης |
εἶεν
ἂν
ψευδεῖς,
καὶ
μάλιστα |
[3, 7] |
ἢ
λυπηρόν,
οἷον
καταφᾶσα
ἢ
|
ἀποφᾶσα |
διώκει
ἢ
φεύγει·
καὶ
ἔστι |
[3, 1] |
κινεῖσθαι,
ὁ
δ'
ἀριθμὸς
τῇ
|
ἀποφάσει |
τοῦ
συνεχοῦς,
καὶ
τοῖς
ἰδίοις |
[3, 8] |
ἡ
φαντασία
ἕτερον
φάσεως
καὶ
|
ἀποφάσεως· |
συμπλοκὴ
γὰρ
νοημάτων
ἐστὶ
τὸ |
[3, 6] |
κατά
τινος,
ὥσπερ
καὶ
ἡ
|
ἀπόφασις, |
καὶ
ἀληθὴς
ἢ
ψευδὴς
πᾶσα· |
[3, 7] |
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
φήσῃ
ἢ
|
ἀποφήσῃ, |
φεύγει
ἢ
διώκει·
διὸ
οὐδέποτε |
[3, 13] |
ἡ
δ'
ἁφὴ
τῷ
αὐτῶν
|
ἅπτεσθαί |
ἐστιν,
διὸ
καὶ
τοὔνομα
τοῦτο |
[3, 12] |
{καὶ}
τὸ
τοῦ
ζῴου
σῶμα
|
ἁπτικὸν |
εἶναι,
εἰ
μέλλει
σώζεσθαι
τὸ |
[3, 13] |
χυμὸς
δὲ
ᾗ
ἅμα
συμβαίνει
|
ἁπτικὸν |
εἶναι,
ταύτῃ
φθείρει)
ἡ
δὲ |
[3, 13] |
αἴσθησιν
ἔχειν
(τὸ
γὰρ
σῶμα
|
ἁπτικὸν |
τὸ
ἔμψυχον
πᾶν,
ὥσπερ
εἴρηται) |
[3, 1] |
ἐκλείπειν,
καὶ
ὅσων
μὲν
αὐτῶν
|
ἁπτόμενοι |
αἰσθανόμεθα,
τῇ
ἁφῇ
αἰσθητά
ἐστιν, |
[3, 1] |
τῶν
μεταξὺ
καὶ
μὴ
αὐτῶν
|
ἁπτόμενοι, |
τοῖς
ἁπλοῖς,
λέγω
δ'
οἷον |
[3, 12] |
μέλλει
σώζεσθαι,
οὐ
μόνον
δεῖ
|
ἁπτόμενον |
αἰσθάνεσθαι
ἀλλὰ
καὶ
ἄποθεν.
τοῦτο |
[3, 2] |
αἰσθητήριον·
ἀνάγκη
γὰρ
ἂν
ἦν
|
ἁπτόμενον |
αὐτὸ
κρίνειν
τὸ
κρῖνον.
Οὔτε |
[3, 12] |
αἰσθάνονται,
οἷον
ὄσφρησις
ὄψις
ἀκοή·
|
ἁπτόμενον |
δέ,
εἰ
μὴ
ἕξει
αἴσθησιν, |
[3, 12] |
ἔμψυχόν
ἐστι,
σῶμα
δὲ
ἅπαν
|
ἁπτόν, |
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν
ἁφῇ, |
[3, 12] |
ἐστι,
σῶμα
δὲ
ἅπαν
ἁπτόν,
|
{ἁπτὸν |
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν
ἁφῇ,
ἀνάγκη |
[3, 1] |
γὰρ
τὰ
τοῦ
ἁπτοῦ
ᾗ
|
ἁπτὸν |
πάθη
τῇ
ἁφῇ
ἡμῖν
αἰσθητά |
[3, 13] |
τὸ
αἰσθητήριον,
ὥστε
καὶ
τὸ
|
ἁπτὸν |
τὴν
ἁφήν,
ταύτῃ
δὲ
ὥρισται |
[3, 12] |
ἡ
δὲ
τροφὴ
τὸ
σῶμα
|
ἁπτόν. |
ψόφος
δὲ
καὶ
χρῶμα
καὶ |
[3, 1] |
ἔχομεν
(πάντα
γὰρ
τὰ
τοῦ
|
ἁπτοῦ |
ᾗ
ἁπτὸν
πάθη
τῇ
ἁφῇ |
[3, 12] |
εἶναί
τινα,
διὰ
τὸ
τοῦ
|
ἁπτοῦ |
καὶ
θρεπτικοῦ
αἴσθησιν
εἶναι·
αὗται |
[3, 13] |
καὶ
ψυχροῦ
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
ἁπτῶν |
ἁπάντων.
καὶ
διὰ
τοῦτο
τοῖς |
[3, 13] |
πάντων
γὰρ
ἡ
ἁφὴ
τῶν
|
ἁπτῶν |
ἐστὶν
ὥσπερ
μεσότης,
καὶ
δεκτικὸν |
[3, 13] |
ταύτῃ
φθείρει)
ἡ
δὲ
τῶν
|
ἁπτῶν |
ὑπερβολή,
οἷον
θερμῶν
καὶ
ψυχρῶν |
[3, 13] |
εἶναι
ζῷον.
διὸ
ἡ
τῶν
|
ἁπτῶν |
ὑπερβολὴ
οὐ
μόνον
τὸ
αἰσθητήριον |
[3, 1] |
κοινήν,
οὐ
κατὰ
συμβεβηκός·
οὐκ
|
ἄρ' |
ἐστὶν
ἰδία·
οὐδαμῶς
γὰρ
ἂν |
[3, 2] |
ἐναντίως,
καὶ
τὸ
λευκὸν
ἑτέρως.
|
Ἆρ' |
οὖν
ἅμα
μὲν
ἀριθμῷ
ἀδιαίρετον |
[3, 1] |
νῦν
ἔχουσιν
ἔνια
ζῷα-
πᾶσαι
|
ἄρα |
αἱ
αἰσθήσεις
ἔχονται
ὑπὸ
τῶν |
[3, 4] |
ἤ
τι
τοιοῦτον
ἕτερον.
Ἀπαθὲς
|
ἄρα |
δεῖ
εἶναι,
δεκτικὸν
δὲ
τοῦ |
[3, 3] |
λάθοι
μεταπεσὸν
τὸ
πρᾶγμα.
Οὔτ'
|
ἄρα |
ἕν
τι
τούτων
ἐστὶν
οὔτ' |
[3, 12] |
δ'
ἄνευ
τροφῆς
ἀδύνατον·
ἀνάγκη
|
ἄρα |
ἐνεῖναι
τὴν
θρεπτικὴν
δύναμιν
ἐν |
[3, 4] |
νοῦν
πρὸς
τὰ
νοητά.
Ἀνάγκη
|
ἄρα, |
ἐπεὶ
πάντα
νοεῖ,
ἀμιγῆ
εἶναι, |
[3, 12] |
ἔσται
μᾶλλον
δι'
ἐκεῖνο)
οὐθὲν
|
ἄρα |
ἔχει
ψυχὴν
σῶμα
μὴ
μόνιμον |
[3, 4] |
ἄλλο·
ἔστω
γὰρ
δυάς.
Ἑτέρῳ
|
ἄρα |
ἢ
ἑτέρως
ἔχοντι
κρίνει.
Ὅλως |
[3, 3] |
γὰρ
φαντασία
καὶ
ψευδής.
Λείπεται
|
ἄρα |
ἰδεῖν
εἰ
δόξα·
γίνεται
γὰρ |
[3, 4] |
ἢ
ταύτην,
ὅτι
δυνατός.
Ὁ
|
ἄρα |
καλούμενος
τῆς
ψυχῆς
νοῦς
(λέγω |
[3, 10] |
λογισμὸς
ἔστιν,
ἀλλὰ
φαντασία.
Ἄμφω
|
ἄρα |
ταῦτα
κινητικὰ
κατὰ
τόπον,
νοῦς |
[3, 2] |
τὸ
γλυκὺ
τοῦ
λευκοῦ·
λέγει
|
ἄρα |
τὸ
αὐτό·
ὥστε
ὡς
λέγει, |
[3, 4] |
ἢ
ἑτέρως
ἔχοντι
κρίνει.
Ὅλως
|
ἄρα |
ὡς
χωριστὰ
τὰ
πράγματα
τῆς |
[3, 2] |
νῦν
καὶ
ὅτι
νῦν)
ἅμα
|
ἄρα. |
Ὥστε
ἀχώριστον
καὶ
ἐν
ἀχωρίστῳ |
[3, 7] |
ὁ
κατ'
ἐνέργειαν,
τὰ
πράγματα.
|
Ἆρα |
δ'
ἐνδέχεται
τῶν
κεχωρισμένων
τι |
[3, 3] |
εἴ
τι
κατὰ
μεταφορὰν
λέγομεν,
|
ἆρα> |
μία
τις
ἔστι
τούτων
δύναμις |
[3, 1] |
οἷον
κίνησις
καὶ
μέγεθος
καὶ
|
ἀριθμός; |
εἰ
γὰρ
ἦν
ἡ
ὄψις |
[3, 1] |
τῷ
μὴ
κινεῖσθαι,
ὁ
δ'
|
ἀριθμὸς |
τῇ
ἀποφάσει
τοῦ
συνεχοῦς,
καὶ |
[3, 1] |
οἷον
κινήσεως,
στάσεως,
σχήματος,
μεγέθους,
|
ἀριθμοῦ· |
ταῦτα
γὰρ
πάντα
{κινήσει}
αἰσθανόμεθα, |
[3, 2] |
γὰρ
διαιρετόν,
τόπῳ
δὲ
καὶ
|
ἀριθμῷ |
ἀδιαίρετον.
Ἢ
οὐχ
οἷόν
τε; |
[3, 2] |
ἑτέρως.
Ἆρ'
οὖν
ἅμα
μὲν
|
ἀριθμῷ |
ἀδιαίρετον
καὶ
ἀχώριστον
τὸ
κρῖνον, |
[3, 10] |
κινούμενον,
τῷ
νοηθῆναι
ἢ
φαντασθῆναι-
|
ἀριθμῷ |
δὲ
πλείω
τὰ
κινοῦντα.
Ἐπεὶ |
[3, 7] |
ἓν
τῷ
ἀνάλογον
καὶ
τῷ
|
ἀριθμῷ |
ὄντα,
ἔχει
ἑκάτερον>
πρὸς
ἑκάτερον |
[3, 3] |
τῶν
ὄντων)
καὶ
οἵ
γε
|
ἀρχαῖοι |
τὸ
φρονεῖν
καὶ
τὸ
αἰσθάνεσθαι |
[3, 3] |
ὥσπερ
καὶ
ἐν
τοῖς
κατ'
|
ἀρχὰς |
λόγοις
διωρίσαμεν
(καίτοι
ἔδει
ἅμα |
[3, 10] |
κύκλῳ,
μένειν
τι,
καὶ
ἐντεῦθεν
|
ἄρχεσθαι |
τὴν
κίνησιν.
Ὅλως
μὲν
οὖν, |
[3, 10] |
τοῦτο
ἡ
διάνοια
κινεῖ,
ὅτι
|
ἀρχὴ |
αὐτῆς
ἐστι
τὸ
ὀρεκτόν.
Καὶ |
[3, 10] |
τὸ
μὲν
τελευτὴ
τὸ
δ'
|
ἀρχή |
(διὸ
τὸ
μὲν
ἠρεμεῖ
τὸ |
[3, 10] |
εἰπεῖν,
τὸ
κινοῦν
ὀργανικῶς
ὅπου
|
ἀρχὴ |
καὶ
τελευτὴ
τὸ
αὐτό-
οἷον |
[3, 10] |
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ
δ'
ἔσχατον
|
ἀρχὴ |
τῆς
πράξεως.
Ὥστε
εὐλόγως
δύο |
[3, 5] |
ποιοῦν
τοῦ
πάσχοντος
καὶ
ἡ
|
ἀρχὴ |
τῆς
ὕλης.
{Τὸ
δ'
αὐτό |
[3, 10] |
οὗ
γὰρ
ἡ
ὄρεξις,
αὕτη
|
ἀρχὴ |
τοῦ
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ
δ' |
[3, 2] |
ἅμα.
Περὶ
μὲν
οὖν
τῆς
|
ἀρχῆς |
ᾗ
φαμὲν
τὸ
ζῷον
αἰσθητικὸν |
[3, 11] |
φύσει
δὲ
ἀεὶ
ἡ
ἄνω
|
ἀρχικωτέρα |
καὶ
κινεῖ·
ὥστε
τρεῖς
φορὰς |
[3, 3] |
τούτων
δύναμις
ἢ
ἕξις
καθ'
|
ἃς |
κρίνομεν
καὶ
ἀληθεύομεν
ἢ
ψευδόμεθα; |
[3, 9] |
κατὰ
γὰρ
τὰς
διαφορὰς
δι'
|
ἃς |
ταῦτα
χωρίζουσι,
καὶ
ἄλλα
φαίνεται |
[3, 1] |
πεπηρωμένων
(φαίνεται
γὰρ
καὶ
ἡ
|
ἀσπάλαξ |
ὑπὸ
τὸ
δέρμα
ἔχουσα
ὀφθαλμούς) |
[3, 6] |
ταῦτα
κεχωρισμένα
συντίθεται,
οἷον
τὸ
|
ἀσύμμετρον |
καὶ
ἡ
διάμετρος-
ἂν
δὲ |
[3, 9] |
τοῖς
πηρώμασι
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἀτελέσιν, |
τὰ
δὲ
τοιαῦτα
τῶν
ζῴων |
[3, 7] |
κινήσεως·
ἡ
γὰρ
κίνησις
τοῦ
|
ἀτελοῦς |
ἐνέργεια,
ἡ
δ'
ἁπλῶς
ἐνέργεια |
[3, 1] |
αἰσθήσεις
ἔχονται
ὑπὸ
τῶν
μὴ
|
ἀτελῶν |
μηδὲ
πεπηρωμένων
(φαίνεται
γὰρ
καὶ |
[3, 11] |
~Σκεπτέον
δὲ
καὶ
περὶ
τῶν
|
ἀτελῶν |
τί
τὸ
κινοῦν
ἐστιν,
οἷς |
[3, 9] |
ἂν
δόξειεν
εἶναι
πάντων.
Καὶ
|
ἄτοπον |
δὴ
τὸ
τοῦτο
διασπᾶν·
ἔν |
[3, 12] |
φθορᾶς·
ἀνάγκη
γὰρ
τὸ
γενόμενον
|
αὔξησιν |
ἔχειν
καὶ
ἀκμὴν
καὶ
φθίσιν, |
[3, 9] |
ἐστιν;
τὴν
μὲν
γὰρ
κατ'
|
αὔξησιν |
καὶ
φθίσιν
κίνησιν,
ἅπασιν
ὑπάρχουσαν, |
[3, 12] |
οὐ
τρέφει,
οὐδὲ
ποιεῖ
οὔτ'
|
αὔξησιν |
οὔτε
φθίσιν·
ὥστε
καὶ
τὴν |
[3, 8] |
τὸ>
αἰσθητόν.
Ἀνάγκη
δ'
ἢ
|
αὐτὰ |
ἢ
τὰ
εἴδη
εἶναι.
Αὐτὰ |
[3, 8] |
αὐτὰ
ἢ
τὰ
εἴδη
εἶναι.
|
Αὐτὰ |
μὲν
δὴ
οὔ·
οὐ
γὰρ |
[3, 1] |
αἰσθάνονται
αἱ
αἰσθήσεις,
οὐχ
ᾗ
|
αὐταί, |
ἀλλ'
ᾗ
μία,
ὅταν
ἅμα |
[3, 12] |
ἁπτοῦ
καὶ
θρεπτικοῦ
αἴσθησιν
εἶναι·
|
αὗται |
μὲν
οὖν
ἀναγκαῖαι
τῷ
ζῴῳ, |
[3, 2] |
δ'
εἶναι
οὐ
τὸ
αὐτὸ
|
αὐταῖς· |
λέγω
δ'
οἷον
ὁ
ψόφος |
[3, 3] |
εἶναι
ταῖς
αἰσθήσεσι,
πολλὰ
κατ'
|
αὐτὰς |
πράττει
τὰ
ζῷα,
τὰ
μὲν |
[3, 2] |
δύο
τοῦ
αὐτοῦ
ἔσονται
ἢ
|
αὐτὴ |
αὑτῆς.
Ἔτι
δ'
εἰ
καὶ |
[3, 3] |
ἡ
ἐπιστήμη
τῶν
ἐναντίων
ἡ
|
αὐτὴ |
εἶναι)
ὅτι
μὲν
οὖν
οὐ |
[3, 2] |
ὁρᾷ,
ἢ
ἑτέρᾳ.
Ἀλλ'
ἡ
|
αὐτὴ |
ἔσται
τῆς
ὄψεως
καὶ
τοῦ |
[3, 2] |
ἐνέργεια
καὶ
τῆς
αἰσθήσεως
ἡ
|
αὐτὴ |
μέν
ἐστι
καὶ
μία,
τὸ |
[3, 3] |
Ὅτι
δ'
οὐκ
ἔστιν
ἡ
|
αὐτὴ |
{νόησις}
καὶ
ὑπόληψις,
φανερόν.
Τοῦτο |
[3, 7] |
ἡ>
μεσότης,
τὸ
δ'
εἶναι
|
αὐτῇ |
πλείω
Τίνι
δ'
ἐπικρίνει
τί |
[3, 2] |
ἢ
εἰς
ἄπειρον
εἶσιν
ἢ
|
αὐτή |
τις
ἔσται
αὑτῆς·
ὥστ'
ἐπὶ |
[3, 10] |
πᾶσα·
οὗ
γὰρ
ἡ
ὄρεξις,
|
αὕτη |
ἀρχὴ
τοῦ
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ |
[3, 7] |
ἀὴρ
τὴν
κόρην
τοιανδὶ
ἐποίησεν,
|
αὕτη |
δ'
ἕτερον,
καὶ
ἡ
ἀκοὴ |
[3, 13] |
ἁφῇ
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
|
αὕτη |
δὲ
δοκεῖ
μόνη
δι'
αὑτῆς. |
[3, 11] |
τὴν
ἐκ
συλλογισμοῦ
οὐκ
ἔχει,
|
αὕτη |
δὲ
κινεῖ·
διὸ
τὸ
βουλευτικὸν |
[3, 11] |
ἐνίοτε
καὶ
κινεῖ
ὁτὲ
μὲν
|
αὕτη |
ἐκείνην,
ὁτὲ
δ'
ἐκείνη
ταύτην, |
[3, 3] |
εἶναι
τῇ
αἰσθήσει,
εἴη
ἂν
|
αὕτη |
ἡ
κίνησις
οὔτε
ἄνευ
αἰσθήσεως |
[3, 9] |
γὰρ
ἕνεκά
του
ἡ
κίνησις
|
αὕτη, |
καὶ
μετὰ
φαντασίας
καὶ
ὀρέξεώς |
[3, 11] |
κἀγὼ
δὲ
τοιόσδε)
ἢ
δὴ
|
αὕτη |
κινεῖ
ἡ
δόξα,
οὐχ
ἡ |
[3, 1] |
ἦν
ἡ
ὄψις
μόνη,
καὶ
|
αὕτη |
λευκοῦ,
ἐλάνθανεν
ἂν
μᾶλλον
κἂν |
[3, 3] |
ἕτερον
καὶ
αἰσθήσεως
καὶ
διανοίας,
|
αὕτη |
τε
οὐ
γίγνεται
ἄνευ
αἰσθήσεως, |
[3, 3] |
εἰ
ἔτι
ἔχει,
ἀνάγκη
τὴν
|
αὐτὴν |
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ
ψευδῆ.
Ἀλλὰ |
[3, 12] |
ὅσων
τὸ
σῶμα
ἁπλοῦν
ἐνδέχεται
|
αὐτὴν |
ἔχειν,
{οὔτε
ἄνευ
ταύτης
οἷόν |
[3, 3] |
αἰσθανομένοις
ὑπάρχειν,
καὶ
πολλὰ
κατ'
|
αὐτὴν |
καὶ
ποιεῖν
καὶ
πάσχειν
τὸ |
[3, 4] |
ὡς
ἡ
κεκλασμένη
ἔχει
πρὸς
|
αὑτὴν |
ὅταν
ἐκταθῇ,
τὸ
σαρκὶ
εἶναι |
[3, 10] |
ἡ
διάνοια
κινεῖ,
ὅτι
ἀρχὴ
|
αὐτῆς |
ἐστι
τὸ
ὀρεκτόν.
Καὶ
ἡ |
[3, 3] |
ἢ
θαρραλέα.
Εἰσὶ
δὲ
καὶ
|
αὐτῆς |
τῆς
ὑπολήψεως
διαφοραί,
ἐπιστήμη
καὶ |
[3, 9] |
σκεπτέον,
πότερον
ἕν
τι
μόριον
|
αὐτῆς |
χωριστὸν
ὂν
ἢ
μεγέθει
ἢ |
[3, 2] |
τοῦ
αὐτοῦ
ἔσονται
ἢ
αὐτὴ
|
αὑτῆς. |
Ἔτι
δ'
εἰ
καὶ
ἑτέρα |
[3, 2] |
εἶσιν
ἢ
αὐτή
τις
ἔσται
|
αὑτῆς· |
ὥστ'
ἐπὶ
τῆς
πρώτης
τοῦτο |
[3, 13] |
αὕτη
δὲ
δοκεῖ
μόνη
δι'
|
αὑτῆς. |
ὥστε
τῶν
μὲν
τοιούτων
στοιχείων |
[3, 2] |
τὸ
δ'
εἶναι
οὐ
τὸ
|
αὐτὸ |
αὐταῖς·
λέγω
δ'
οἷον
ὁ |
[3, 12] |
τοῦ
αἰσθητοῦ
πάσχειν
καὶ
κινεῖσθαι,
|
αὐτὸ |
δ'
ὑπ'
ἐκείνου.
ὥσπερ
γὰρ |
[3, 6] |
μηδὲν
ἔστιν
ἐναντίον
{τῶν
αἰτίων}
|
αὐτὸ |
ἑαυτὸ
γινώσκει
καὶ
ἐνέργειά
ἐστι |
[3, 4] |
γὰρ
τῶν
ἄνευ
ὕλης
τὸ
|
αὐτό |
ἐστι
τὸ
νοοῦν
καὶ
τὸ |
[3, 5] |
ἀρχὴ
τῆς
ὕλης.
{Τὸ
δ'
|
αὐτό |
ἐστιν
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη |
[3, 7] |
ὅσα
ἄνευ
ὕλης.
~Τὸ
δ'
|
αὐτό |
ἐστιν
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη |
[3, 4] |
καὶ
τὸ
οὕτως
ἐπιστητὸν
τὸ
|
αὐτό |
ἐστιν
(τοῦ
δὲ
μὴ
ἀεὶ |
[3, 2] |
τὰς
ἐναντίας
κινήσεις
κινεῖσθαι
τὸ
|
αὐτὸ |
ᾗ
ἀδιαίρετον,
καὶ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ |
[3, 2] |
τε;
δυνάμει
μὲν
γὰρ
τὸ
|
αὐτὸ |
καὶ
ἀδιαίρετον
τἀναντία,
τῷ
δ' |
[3, 7] |
τὸ
δ'
εἶναι
οὐ
τὸ
|
αὐτό- |
κἀκεῖνα
ὁμοίως.
Ὁ
δ'
αὐτὸς |
[3, 2] |
ἀνάγκη
γὰρ
ἂν
ἦν
ἁπτόμενον
|
αὐτὸ |
κρίνειν
τὸ
κρῖνον.
Οὔτε
δὴ |
[3, 2] |
χρόνῳ,
ἐντεῦθεν.
Ὥσπερ
γὰρ
τὸ
|
αὐτὸ |
λέγει
ὅτι
ἕτερον
τὸ
ἀγαθὸν |
[3, 2] |
ἔστιν
ὡς
οὐχ
ἓν
τὸ
|
αὐτό} |
λόγος
δ'
ἡ
συμφωνία,
ἀνάγκη |
[3, 7] |
ὥσπερ
καὶ
τὰ
ΔΒ,
τὸ
|
αὐτὸ |
μὲν
καὶ
ἕν,
τὸ
δ' |
[3, 10] |
ὅπου
ἀρχὴ
καὶ
τελευτὴ
τὸ
|
αὐτό- |
οἷον
ὁ
γιγγλυμός·
ἐνταῦθα
γὰρ |
[3, 3] |
Εἰ
δὲ
τῇ
ἐνεργείᾳ
τὸ
|
αὐτό, |
πᾶσιν
ἂν
ἐνδέχοιτο
τοῖς
θηρίοις |
[3, 3] |
φρονεῖν
ἀλλοῖα
παρίσταται"
τὸ
δ'
|
αὐτὸ |
τούτοις
βούλεται
καὶ
τὸ
Ὁμήρου |
[3, 2] |
τοῦ
λευκοῦ·
λέγει
ἄρα
τὸ
|
αὐτό· |
ὥστε
ὡς
λέγει,
οὕτω
καὶ |
[3, 7] |
τῶν
κεχωρισμένων
τι
νοεῖν
ὄντα
|
αὐτὸν |
μὴ
κεχωρισμένον
μεγέθους,
ἢ
οὔ, |
[3, 4] |
νοεῖν·
διὸ
οὐδὲ
μεμῖχθαι
εὔλογον
|
αὐτὸν |
τῷ
σώματι·
ποιός
τις
γὰρ |
[3, 4] |
τι
ἕξει,
ὃ
ποιεῖ
νοητὸν
|
αὐτὸν |
ὥσπερ
τἆλλα.
Ἢ
τὸ
μὲν |
[3, 4] |
συμβαίνει
ἐπὶ
τοῦ
νοῦ.
Καὶ
|
αὐτὸς |
δὲ
νοητός
ἐστιν
ὥσπερ
τὰ |
[3, 4] |
πρὶν
μαθεῖν
ἢ
εὑρεῖν·
καὶ
|
αὐτὸς |
δι'
αὑτοῦ
τότε
δύναται
νοεῖν. |
[3, 4] |
ἔτι
δ'
εἰ
νοητὸς
καὶ
|
αὐτός; |
ἢ
γὰρ
τοῖς
ἄλλοις
νοῦς |
[3, 7] |
αὐτό-
κἀκεῖνα
ὁμοίως.
Ὁ
δ'
|
αὐτὸς |
λόγος
καὶ
εἰ
τὸ
μὲν |
[3, 2] |
διττὸν
ὁ
ψόφος.
Ὁ
δ'
|
αὐτὸς |
λόγος
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων |
[3, 4] |
ὑπάρξει,
εἰ
μὴ
κατ'
ἄλλο
|
αὐτὸς |
νοητός,
ἓν
δέ
τι
τὸ |
[3, 4] |
ἀλλότριον
καὶ
ἀντιφράττει)
ὥστε
μηδ'
|
αὐτοῦ |
εἶναι
φύσιν
μηδεμίαν
ἀλλ'
ἢ |
[3, 2] |
χρώματος,
ὥστε
ἢ
δύο
τοῦ
|
αὐτοῦ |
ἔσονται
ἢ
αὐτὴ
αὑτῆς.
Ἔτι |
[3, 10] |
καὶ
ψυχῆς
ἔργοις
θεωρητέον
περὶ
|
αὐτοῦ. |
Νῦν
δὲ
ὡς
ἐν
κεφαλαίῳ |
[3, 1] |
γένηται
ἡ
αἴσθησις
ἐπὶ
τοῦ
|
αὐτοῦ, |
οἷον
χολῆς
ὅτι
πικρὰ
καὶ |
[3, 1] |
χρόας)
εἰ
δὲ
πλείω
τοῦ
|
αὐτοῦ, |
οἷον
χρόας
καὶ
ἀὴρ
καὶ |
[3, 4] |
συμβαίνει
ὅταν
δύνηται
ἐνεργεῖν
δι'
|
αὑτοῦ) |
ἔστι
μὲν
καὶ
τότε
δυνάμει |
[3, 10] |
ᾗ
ὀρεκτικὸν
τὸ
ζῷον,
ταύτῃ
|
αὑτοῦ |
κινητικόν·
ὀρεκτικὸν
δὲ
οὐκ
ἄνευ |
[3, 4] |
ἢ
εὑρεῖν·
καὶ
αὐτὸς
δι'
|
αὑτοῦ |
τότε
δύναται
νοεῖν.
Ἐπεὶ
δ' |
[3, 3] |
ἅμα
καὶ
περὶ
τοῦ
ἠπατῆσθαι
|
αὐτοὺς |
λέγειν,
οἰκειότερον
γὰρ
τοῖς
ζῴοις, |
[3, 7] |
καὶ
τὸ
ψεῦδος,
ἐν
τῷ
|
αὐτῷ |
γένει
ἐστὶ
τῷ
ἀγαθῷ
καὶ |
[3, 13] |
ἀκοὴν
δὲ
ὅπως
σημαίνηταί
τι
|
αὐτῷ |
{γλῶτταν
δὲ
ὅπως
σημαίνῃ
τι |
[3, 6] |
τὸ
γνωρίζον
καὶ
ἐνεῖναι
ἐν
|
αὐτῷ† |
Εἰ
δέ
τινι
μηδὲν
ἔστιν |
[3, 7] |
καὶ
ὡς
ἐν
ἐκείνοις
ὥρισται
|
αὐτῷ |
τὸ
διωκτὸν
καὶ
φευκτόν,
καὶ |
[3, 12] |
πλὴν
ὅτι
μένοντος
ἐν
τῷ
|
αὐτῷ |
τόπῳ
ἀλλοιοῖ,
οἷον
εἰ
εἰς |
[3, 2] |
δὲ
διαιρετὸν
ὑπάρχει,
δὶς
τῷ
|
αὐτῷ |
χρῆται
σημείῳ
ἅμα·
ᾗ
μὲν |
[3, 13] |
ξύ,
ἡ
δ'
ἁφὴ
τῷ
|
αὐτῶν |
ἅπτεσθαί
ἐστιν,
διὸ
καὶ
τοὔνομα |
[3, 1] |
ἡμῖν
ἐκλείπειν,
καὶ
ὅσων
μὲν
|
αὐτῶν |
ἁπτόμενοι
αἰσθανόμεθα,
τῇ
ἁφῇ
αἰσθητά |
[3, 1] |
διὰ
τῶν
μεταξὺ
καὶ
μὴ
|
αὐτῶν |
ἁπτόμενοι,
τοῖς
ἁπλοῖς,
λέγω
δ' |
[3, 2] |
ὥστ'
οὐδὲ
τὰ
εἴδη
πάσχειν
|
αὐτῶν, |
εἰ
τοιοῦτον
ἡ
αἴσθησις
καὶ |
[3, 1] |
ποιεῖ
ὅτι
ἄλλο
τι
ἕκαστον
|
αὐτῶν. |
~Ἐπεὶ
δ'
αἰσθανόμεθα
ὅτι
ὁρῶμεν |
[3, 1] |
διαφανῆ)
καὶ
ὁ
τὸ
ἕτερον
|
αὐτῶν |
ἔχων
μόνον
αἰσθήσεται
τοῦ
δι' |
[3, 8] |
νοητά
ἐστι,
τά
τε
ἐν
|
ἀφαιρέσει |
λεγόμενα
καὶ
ὅσα
τῶν
αἰσθητῶν |
[3, 7] |
καὶ
τινί.
Τὰ
δὲ
ἐν
|
ἀφαιρέσει |
λεγόμενα
νοεῖ>
ὥσπερ,
εἴ
τις> |
[3, 4] |
Πάλιν
δ'
ἐπὶ
τῶν
ἐν
|
ἀφαιρέσει |
ὄντων
τὸ
εὐθὺ
ὡς
τὸ |
[3, 13] |
καίτοι
καὶ
τὰ
ἄλλα
αἰσθητήρια
|
ἁφῇ |
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
αὕτη |
[3, 1] |
μὲν
αὐτῶν
ἁπτόμενοι
αἰσθανόμεθα,
τῇ
|
ἁφῇ |
αἰσθητά
ἐστιν,
ἣν
τυγχάνομεν
ἔχοντες, |
[3, 12] |
ἁπτόν,
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν
|
ἁφῇ, |
ἀνάγκη
{καὶ}
τὸ
τοῦ
ζῴου |
[3, 2] |
ἢ
τὸ
ὀξὺ
ἢ
βαρύ,
|
ἁφῇ |
δὲ
τὸ
θερμαντὸν
ἢ
ψυκτόν· |
[3, 1] |
ἁπτοῦ
ᾗ
ἁπτὸν
πάθη
τῇ
|
ἁφῇ |
ἡμῖν
αἰσθητά
ἐστιν)
ἀνάγκη
τ' |
[3, 1] |
γὰρ
παντὸς
οὗ
ἐστὶν
αἴσθησις
|
ἁφὴ |
καὶ
νῦν
αἴσθησιν
ἔχομεν
(πάντα |
[3, 1] |
ἢ
οὐθενός,
ἢ
ἐν
τῇ
|
ἁφῇ |
μάλιστα
μέμικται
ἰδίως,
διὸ
λείποιτ' |
[3, 11] |
τί
τὸ
κινοῦν
ἐστιν,
οἷς
|
ἁφῇ |
μόνον
ὑπάρχει
αἴσθησις,
πότερον
ἐνδέχεται |
[3, 12] |
καὶ
ἡ
γεῦσίς
ἐστιν
ὥσπερ
|
ἁφή |
τις·
τροφῆς
γάρ
ἐστιν,
ἡ |
[3, 13] |
τῶν
μετα-
ξύ,
ἡ
δ'
|
ἁφὴ |
τῷ
αὐτῶν
ἅπτεσθαί
ἐστιν,
διὸ |
[3, 13] |
δὴ
γήϊνον.
πάντων
γὰρ
ἡ
|
ἁφὴ |
τῶν
ἁπτῶν
ἐστὶν
ὥσπερ
μεσότης, |
[3, 13] |
ὀσμῆς
ἕτερα
κινεῖται,
ἃ
τῇ
|
ἁφῇ |
φθείρει
(καὶ
ὁ
χυμὸς
δὲ |
[3, 12] |
οὐχ
οἷόν
τε
δὲ
ἁπλοῦν·
|
ἁφὴν |
γὰρ
οὐχ
ἕξει,
ἔστι
δὲ |
[3, 12] |
ὥστε
καὶ
τὴν
γεῦσιν
ἀνάγκη
|
ἁφὴν |
εἶναί
τινα,
διὰ
τὸ
τοῦ |
[3, 1] |
ταύτας
ὄψιν,
ἀκοήν,
ὄσφρησιν,
γεῦσιν,
|
ἁφήν) |
ἐκ
τῶνδε
πιστεύσειεν
ἄν
τις. |
[3, 13] |
ὥστε
καὶ
τὸ
ἁπτὸν
τὴν
|
ἁφήν, |
ταύτῃ
δὲ
ὥρισται
τὸ
ζῷον· |
[3, 13] |
ὥρισται
τὸ
ζῷον·
ἄνευ
γὰρ
|
ἁφῆς |
δέδεικται
ὅτι
ἀδύνατον
εἶναι
ζῷον. |
[3, 12] |
ὅτι
οὐχ
οἷόν
τε
ἄνευ
|
ἁφῆς |
εἶναι
ζῷον,
αἱ
δὲ
ἄλλαι |
[3, 13] |
ἢ
ἀέρινον.
ἄνευ
μὲν
γὰρ
|
ἁφῆς |
οὐδεμίαν
ἐνδέχεται
ἄλλην
αἴσθησιν
ἔχειν |
[3, 13] |
ὅτι
γῆς
ἐστιν·
ἄνευ
δὲ
|
ἁφῆς |
οὐδεμίαν
οἷόν
τε
ἄλλην
ὑπάρχειν, |
[3, 10] |
μὲν
ἕτερα
ὄντα,
μεγέθει
δ'
|
ἀχώριστα. |
Πάντα
γὰρ
ὤσει
καὶ
ἕλξει |
[3, 2] |
ὅτι
νῦν)
ἅμα
ἄρα.
Ὥστε
|
ἀχώριστον |
καὶ
ἐν
ἀχωρίστῳ
χρόνῳ.
Ἀλλὰ |
[3, 2] |
ἅμα
μὲν
ἀριθμῷ
ἀδιαίρετον
καὶ
|
ἀχώριστον |
τὸ
κρῖνον,
τῷ
εἶναι
δὲ |
[3, 2] |
ἄρα.
Ὥστε
ἀχώριστον
καὶ
ἐν
|
ἀχωρίστῳ |
χρόνῳ.
Ἀλλὰ
μὴν
ἀδύνατον
ἅμα |