Livre, chapitres |
[3, 3] |
αἰσθήσεως
ἡ
συμπλοκὴ
φαντασία
ἔσται·
|
οὐ |
γὰρ
δὴ
ἐκ
τῆς
δόξης |
[3, 1] |
χολῆς
ὅτι
πικρὰ
καὶ
ξανθή
|
(οὐ |
γὰρ
δὴ
ἑτέρας
γε
τὸ |
[3, 6] |
τῷ
ἡμίσει
τί
ἐνόει
ἑκατέρῳ·
|
οὐ |
γὰρ
ἔστιν,
ἂν
μὴ
διαιρεθῇ, |
[3, 8] |
εἶναι.
Αὐτὰ
μὲν
δὴ
οὔ·
|
οὐ |
γὰρ
ὁ
λίθος
ἐν
τῇ |
[3, 7] |
ὄντος
τοῦ
αἰσθητικοῦ
ἐνεργείᾳ
ποιοῦν·
|
οὐ |
γὰρ
πάσχει
οὐδ'
ἀλλοιοῦται.
Διὸ |
[3, 3] |
αἰσθήσεως
καὶ
διανοίας,
αὕτη
τε
|
οὐ |
γίγνεται
ἄνευ
αἰσθήσεως,
καὶ
ἄνευ |
[3, 13] |
μὲν
ἄλλα
αἰσθητὰ
ταῖς
ὑπερβολαῖς
|
οὐ |
διαφθείρει
τὸ
ζῷον,
οἷον
χρῶμα |
[3, 4] |
αἰσθήσεως.
Ἡ
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
|
οὐ |
δύναται
αἰσθάνεσθαι
ἐκ
τοῦ
σφόδρα |
[3, 12] |
δέ,
εἰ
μὴ
ἕξει
αἴσθησιν,
|
οὐ |
δυνήσεται
τὰ
μὲν
φεύγειν
τὰ |
[3, 2] |
ἀλλ'
οἱ
πρότερον
φυσιολόγοι
τοῦτο
|
οὐ |
καλῶς
ἔλεγον,
οὐθὲν
οἰόμενοι
οὔτε |
[3, 1] |
κοινῶν
ἤδη
ἔχομεν
αἴσθησιν
κοινήν,
|
οὐ |
κατὰ
συμβεβηκός·
οὐκ
ἄρ'
ἐστὶν |
[3, 2] |
λέγει
ὅτι
ἕτερον
καὶ
θάτερον
|
(οὐ |
κατὰ
συμβεβηκὸς
τὸ
ὅτε,
λέγω |
[3, 9] |
διανοεῖται
φοβερόν
τι
ἢ
ἡδύ,
|
οὐ |
κελεύει
δὲ
φοβεῖσθαι,
ἡ
δὲ |
[3, 7] |
τὸ
κοῖλον-
οὕτω
τὰ
μαθηματικά,
|
οὐ |
κεχωρισμένα
ὄντα>
ὡς
κεχωρισμένα
νοεῖ, |
[3, 10] |
ἡ
φαντασία
δὲ
ὅταν
κινῇ,
|
οὐ |
κινεῖ
ἄνευ
ὀρέξεως.
Ἓν
δή |
[3, 9] |
διανοίας
φεύγειν
τι
ἢ
διώκειν
|
οὐ |
κινεῖται,
ἀλλὰ
κατὰ
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[3, 11] |
ἤδη
κινεῖσθαι.
Τὸ
δ'
ἐπιστημονικὸν
|
οὐ |
κινεῖται,
ἀλλὰ
μένει.
Ἐπεὶ
δ' |
[3, 10] |
τὸ
ὀρεκτόν·
τοῦτο
γὰρ
κινεῖ
|
οὐ |
κινούμενον,
τῷ
νοηθῆναι
ἢ
φαντασθῆναι- |
[3, 12] |
δ'
οὐδέτερον·
ἡ
μὲν
γὰρ
|
οὐ |
μᾶλλον
νοήσει,
τῷ
δ'
οὐθὲν |
[3, 2] |
οἷον
νῦν
λέγω
ὅτι
ἕτερον,
|
οὐ |
μέντοι
ὅτι
νῦν
ἕτερον,
ἀλλ' |
[3, 4] |
μὲν
καὶ
τότε
δυνάμει
πως,
|
οὐ |
μὴν
ὁμοίως
καὶ
πρὶν
μαθεῖν |
[3, 1] |
ἕνεκα
πλείους
ἔχομεν
αἰσθήσεις,
ἀλλ'
|
οὐ |
μίαν
μόνην.
Ἢ
ὅπως
ἧττον |
[3, 5] |
τοῦτο
μόνον
ἀθάνατον
καὶ
ἀΐδιον
|
(οὐ |
μνημονεύομεν
δέ,
ὅτι
τοῦτο
μὲν |
[3, 9] |
γάρ
τινα
ἄπειρα
φαίνεται,
καὶ
|
οὐ |
μόνον
ἅ
τινες
λέγουσι
διορίζοντες, |
[3, 12] |
ὑπάρχειν·
εἰ
γὰρ
μέλλει
σώζεσθαι,
|
οὐ |
μόνον
δεῖ
ἁπτόμενον
αἰσθάνεσθαι
ἀλλὰ |
[3, 13] |
μεσότης,
καὶ
δεκτικὸν
τὸ
αἰσθητήριον
|
οὐ |
μόνον
ὅσαι
διαφοραὶ
γῆς
εἰσίν, |
[3, 13] |
διὸ
ἡ
τῶν
ἁπτῶν
ὑπερβολὴ
|
οὐ |
μόνον
τὸ
αἰσθητήριον
φθείρει,
ἀλλὰ |
[3, 6] |
πάντα.
Ἀλλ'
οὖν
ἔστι
γε
|
οὐ |
μόνον
τὸ
ψεῦδος
ἢ
ἀληθὲς |
[3, 5] |
ὁτὲ
μὲν
νοεῖ
ὁτὲ
δ'
|
οὐ |
νοεῖ.
Χωρισθεὶς
δ'
ἐστὶ
μόνον |
[3, 10] |
καὶ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις
|
οὐ |
νόησις
οὐδὲ
λογισμὸς
ἔστιν,
ἀλλὰ |
[3, 10] |
ἀγαθὸν
ἢ
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν·
|
οὐ |
πᾶν
δέ,
ἀλλὰ
τὸ
πρακτὸν |
[3, 6] |
ψευδὴς
πᾶσα·
ὁ
δὲ
νοῦς
|
οὐ |
πᾶς,
ἀλλ'
ὁ
τοῦ
τί |
[3, 9] |
τοιαῦτα
τῶν
ζῴων
τέλεια
καὶ
|
οὐ |
πηρώματά
ἐστιν
(σημεῖον
δ'
ὅτι |
[3, 9] |
γὰρ
ἐγκρατεῖς
ὀρεγόμενοι
καὶ
ἐπιθυμοῦντες
|
οὐ |
πράττουσιν
ὧν
ἔχουσι
τὴν
ὄρεξιν, |
[3, 2] |
λεχθέν,
ἐπὶ
δὲ
τῶν
ἑτέρων
|
οὐ |
συμβαίνει.
Ἀλλ'
ἐκεῖνοι
ἁπλῶς
ἔλεγον |
[3, 3] |
αὐτὴ
εἶναι)
ὅτι
μὲν
οὖν
|
οὐ |
ταὐτόν
ἐστι
τὸ
αἰσθάνεσθαι
καὶ |
[3, 9] |
ποιεῖν
κατὰ
τὴν
ἐπιστήμην,
ἀλλ'
|
οὐ |
τῆς
ἐπιστήμης.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδ' |
[3, 6] |
τί
ἦν
εἶναι
ἀληθής,
καὶ
|
οὐ |
τὶ
κατά
τινος·
ἀλλ'
ὥσπερ |
[3, 2] |
καὶ
μία,
τὸ
δ'
εἶναι
|
οὐ |
τὸ
αὐτὸ
αὐταῖς·
λέγω
δ' |
[3, 7] |
καὶ
ἕν,
τὸ
δ'
εἶναι
|
οὐ |
τὸ
αὐτό-
κἀκεῖνα
ὁμοίως.
Ὁ |
[3, 13] |
ἔχει
τὸ
ζῷον,
ὥσπερ
εἴρηται,
|
οὐ |
τοῦ
εἶναι
ἕνεκα
ἀλλὰ
τοῦ |
[3, 12] |
δὲ
καὶ
χρῶμα
καὶ
ὀσμὴ
|
οὐ |
τρέφει,
οὐδὲ
ποιεῖ
οὔτ'
αὔξησιν |
[3, 12] |
ἕνεκα
καὶ
γένει
ζῴων
ἤδη
|
οὐ |
τῷ
τυχόντι·
ἀλλὰ
τισίν,
οἷον |
[3, 10] |
νῦν
δὲ
ὁ
μὲν
νοῦς
|
οὐ |
φαίνεται
κινῶν
ἄνευ
ὀρέξεως
(ἡ |
[3, 6] |
τούτοις
τι
ἀδιαίρετον,
ἀλλ'
ἴσως
|
οὐ |
χωριστόν,
ὃ
ποιεῖ
ἕνα
τὸν |
[3, 3] |
διαψεύδεσθαι·
ὅτι
μὲν
γὰρ
λευκόν,
|
οὐ |
ψεύδεται,
εἰ
δὲ
τοῦτο
τὸ |