HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ε  =  24 formes différentes pour 382 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Pages
[2, 12]   τὸ αἰσθανόμενον, οὐ μὴν τό  γε   αἰσθητικῷ εἶναι οὐδ' αἴσθησις
[2, 4]   πώς ἐστιν, οὐ μὴν ἁπλῶς  γε   αἴτιον, ἀλλὰ μᾶλλον ψυχή·
[2, 8]   ἀλλ' οὐ σαφής, ἐπεὶ συμβαίνει  γε   ἐπὶ τοῦ ψόφου καθάπερ καὶ
[2, 6]   {μὲν} ἔχει διαφοράς, ἀλλ' ἑκάστη  γε   κρίνει περὶ τούτων, καὶ οὐκ
[2, 1]   αὐτῶν. Οὐ μὴν ἀλλ' ἔνιά  γε   οὐθὲν κωλύει, διὰ τὸ μηθενὸς
[2, 11]   ἐγγύθεν, διὸ λανθάνει· ἐπεὶ αἰσθανόμεθά  γε   πάντων διὰ τοῦ μέσου, ἀλλ'
[2, 11]   Ἔχει δέ τινα λύσιν πρός  γε   ταύτην τὴν ἀπορίαν, ὅτι καὶ
[2, 3]   δὲ ζῷα πάντ' ἔχουσι μίαν  γε   τῶν αἰσθήσεων, τὴν ἁφήν·
[2, 1]   μηθενὸς εἶναι σώματος ἐντελεχείας. Ἔτι  δὲ   ἄδηλον εἰ οὕτως ἐντελέχεια τοῦ
[2, 11]   τοῖς περὶ τῶν στοιχείων. Τὸ  δὲ   αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ ἁπτικόν, καὶ
[2, 9]   ἄνθρωπος ἀναπνέων μέν, μὴ ἀναπνέων  δὲ   ἀλλ' ἐκπνέων κατέχων τὸ
[2, 4]   δὲ τρέφεται, τροφή. Ἐπεὶ  δὲ   ἀπὸ τοῦ τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν
[2, 2]   τούτων οὐ χαλεπὸν ἰδεῖν, ἔνια  δὲ   ἀπορίαν ἔχει. Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ
[2, 11]   εἶναι ἔχειν ὕδωρ, τὰ  δὲ   ἁπτόμενα ἀλλήλων ἐν τῷ ὕδατι,
[2, 11]   μεταξὺ ποιεῖν τι ἡμᾶς, τῶν  δὲ   ἁπτῶν οὐχ ὑπὸ τοῦ μεταξὺ
[2, 7]   ὄζον, οὐδεμίαν αἴσθησιν ποιήσει. Περὶ  δὲ   ἁφῆς καὶ γεύσεως ἔχει μὲν
[2, 8]   δὴ ταχὺ τὸ ὀξύ, τὸ  δὲ   βαρὺ βραδύ, ἀλλὰ γίνεται τοῦ
[2, 8]   ὀλίγῳ χρόνῳ ἐπὶ πολύ, τὸ  δὲ   βαρὺ ἐν πολλῷ ἐπ' ὀλίγον.
[2, 8]   συμβαίνει τὸ μὲν ταχὺ τὸ  δὲ   βραδὺ εἶναι. Περὶ μὲν οὖν
[2, 5]   γίνεται ὑπὸ τοῦ γεννῶντος, ὅταν  δὲ   γεννηθῇ, ἔχει ἤδη, ὥσπερ ἐπιστήμην,
[2, 7]   ἀναγκαῖόν τι εἶναι μεταξύ· κενοῦ  δὲ   γενομένου οὐχ ὅτι ἀκριβῶς, ἀλλ'
[2, 10]   ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει τοιοῦτον. ~(Τὸ  δὲ   γευστόν ἐστιν ἁπτόν τι· καὶ
[2, 2]   τυχόντος δέχεσθαι τὸ τυχόν. Οὕτω  δὲ   γίνεται καὶ κατὰ λόγον· ἑκάστου
[2, 8]   τύπτοι τις φερόμενον ταχύ. Ἠχὼ  δὲ   γίνεται ὅταν, ἀέρος ἑνὸς γενομένου
[2, 8]   καὶ πρὸς τὸν ἀέρα. Τοῦτο  δὲ   γίνεται ὅταν ὑπομένῃ πληγεὶς
[2, 2]   ἐκ τῶν ἀσαφῶν μὲν φανερωτέρων  δὲ   γίνεται τὸ σαφὲς καὶ κατὰ
[2, 12]   ἢ> αἰσθητικὸν ἕκαστον. Ἅμα  δὲ   δῆλον καὶ οὕτως· οὔτε γὰρ
[2, 7]   ἔχει μὲν ὁμοίως, οὐ φαίνεται  δέ·   δι' ἣν δ' αἰτίαν, ὕστερον
[2, 8]   τάχος κίνησις τοιαύτη, τοῦ  δὲ   διὰ βραδυτῆτα, καὶ ἔοικεν ἀνάλογον
[2, 11]   εἶναι ὄψις ἀκοὴ ὄσφρησις. Νῦν  δὲ   διὰ τὸ διωρίσθαι δι' οὗ
[2, 4]   οὕτω φέρεσθαι κατὰ φύσιν, ἄνω  δὲ   διὰ τὸ τὸ> πῦρ ὡσαύτως.
[2, 8]   ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι. Αἱ  δὲ   διαφοραὶ τῶν ψοφούντων ἐν τῷ
[2, 11]   τοῦ σώματος σῶμα· λέγω  δὲ   διαφορὰς αἳ τὰ στοιχεῖα διορίζουσι,
[2, 8]   ψόφου καὶ ἀκοῆς διορίσωμεν. Ἔστι  δὲ   διττὸς ψόφος· μὲν
[2, 3]   πεῖνα ξηροῦ καὶ θερμοῦ,  δὲ   δίψα ὑγροῦ καὶ ψυχροῦ·
[2, 5]   γένοιτ' ἂν καὶ εἰςαῦθις· νῦν  δὲ   διωρίσθω τοσοῦτον, ὅτι οὐχ ἁπλοῦ
[2, 9]   γλυκεῖα κρόκου καὶ μέλιτος,  δὲ   δριμεῖα θύμου καὶ τῶν τοιούτων·
[2, 3]   τοιούτου, φανερὸν ἐκ τούτων. ~(Τῶν  δὲ   δυνάμεων τῆς ψυχῆς αἱ λεχθεῖσαι
[2, 8]   μὲν γὰρ ἐνέργειά τις,  δὲ   δύναμις· τὰ μὲν γὰρ οὔ
[2, 11]   γεῦσις καὶ ἀφή· νῦν  δὲ   δύο διὰ τὸ μὴ ἀντιστρέφειν.
[2, 6]   δὲ ἓν κατὰ συμβεβηκός. Τῶν  δὲ   δυοῖν τὸ μὲν ἴδιόν ἐστιν
[2, 2]   μὲν ὕλη δύναμις, τὸ  δὲ   εἶδος ἐντελέχεια, ἐπεὶ τὸ ἐξ
[2, 5]   (ἢ τὴν γραμματικήν, μὴ ἐνεργεῖν  δέ,   εἰς τὸ ἐνεργεῖν, ἄλλον τρόπον.
[2, 8]   λεῖον τὸ πληγέν. Τότε  δὲ   εἷς γίνεται ἅμα διὰ τὸ
[2, 7]   ἐν φωτὶ ὁρᾶσθαι, εἴρηται. Πῦρ  δὲ   ἐν ἀμφοῖν ὁρᾶται, καὶ ἐν
[2, 8]   τὸ μὲν ἐν ὀλίγῳ τὸ  δὲ   ἐν πολλῷ, ὥστε συμβαίνει τὸ
[2, 10]   τῇ ἁφῇ. Καὶ τὸ σῶμα  δὲ   ἐν χυμός, τὸ
[2, 7]   τοῦ διαφανοῦς διαφανές. Δυνάμει  δέ,   ἐν τοῦτ' ἐστί, καὶ
[2, 6]   καθ' αὑτά φαμεν αἰσθάνεσθαι, τὸ  δὲ   ἓν κατὰ συμβεβηκός. Τῶν δὲ
[2, 2]   τισὶ δὲ τινὰ τούτων, ἑτέροις  δὲ   ἓν μόνον (τοῦτο δὲ ποιεῖ
[2, 2]   εἶδος, τὸ δὲ ὕλη, τὸ  δὲ   ἐξ ἀμφοῖν, τούτων δ'
[2, 7]   ἀνώνυμον δὲ τυγχάνει ὄν· δῆλον  δὲ   ἔσται λέγομεν προελθοῦσι. Τὸ
[2, 7]   ἀλλὰ δι' ἀλλότριον χρῶμα. Τοιοῦτον  δέ   ἐστιν ἀὴρ καὶ ὕδωρ καὶ
[2, 7]   ἀϊδίῳ τῷ ἄνω σώματι. Φῶς  δέ   ἐστιν τούτου ἐνέργεια, τοῦ
[2, 4]   εἶναι πᾶσιν οὐσία, τὸ  δὲ   ζῆν τοῖς ζῶσι τὸ εἶναί
[2, 3]   καὶ θυμὸς καὶ βούλησις, τὰ  δὲ   ζῷα πάντ' ἔχουσι μίαν γε
[2, 2]   καὶ τὰ φυόμενα μετέχει) τὰ  δὲ   ζῷα πάντα φαίνεται τὴν ἁπτικὴν
[2, 2]   ταύτην ὑπάρχει τοῖς ζῶσι, τὸ  δὲ   ζῷον διὰ τὴν αἴσθησιν πρώτως·
[2, 4]   ἕν, εἴδει δ' ἕν. Ἔστι  δὲ   ψυχὴ τοῦ ζῶντος σώματος
[2, 6]   τοιοῦτον ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ. Τῶν  δὲ   καθ' αὑτὰ αἰσθητῶν τὰ ἴδια
[2, 6]   καὶ ἔστιν οἷον ἐκεῖνο. ~(Λεκτέον  δὲ   καθ' ἑκάστην αἴσθησιν περὶ τῶν
[2, 11]   ἦν πως ὄψις, ὁμοίως  δὲ   καὶ αἱ λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων,
[2, 4]   ζῶσιν δύναμις αὕτη. Ἔστι  δὲ   καὶ ἀλλοίωσις καὶ αὔξησις κατὰ
[2, 4]   ζῶσι τὸ εἶναί ἐστιν, αἰτία  δὲ   καὶ ἀρχὴ τούτου ψυχή.
[2, 8]   γὰρ τούτῳ κατέχων. Φανερὸν  δὲ   καὶ διότι οἱ ἰχθύες ἄφωνοι·
[2, 3]   τι τῶν ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα  δὲ   καὶ δίψα ἐπιθυμία, καὶ
[2, 9]   χυμόν, τὰ δὲ τοὐναντίον. Ὁμοίως  δὲ   καὶ δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ καὶ
[2, 3]   τὰ δ' οὐκ ἔχει· τελευταῖον  δὲ   καὶ ἐλάχιστα λογισμὸν καὶ διάνοιαν·
[2, 8]   διαφορὰς τῆς κινήσεως. Διὰ ταῦτα  δὲ   καὶ ἐν ὕδατι ἀκούομεν, ὅτι
[2, 3]   δ' οὐδενὸς ἔσται σχήματος. Ὁμοίως  δὲ   καὶ ἐπὶ ταῖς εἰρημέναις ψυχαῖς.
[2, 12]   τὸ μὴ δυνάμενον ἰδεῖν· ὁμοίως  δὲ   καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ
[2, 11]   ἐνεργείᾳ, δυνάμει δ' ἄμφω (οὕτω  δὲ   καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων) καὶ
[2, 1]   καὶ στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν  δὲ   καὶ ἐπὶ τῶν μερῶν δεῖ
[2, 12]   χρυσὸς χαλκός· ὁμοίως  δὲ   καὶ αἴσθησις ἑκάστου ὑπὸ
[2, 10]   δὲ τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως  δὲ   καὶ ἀκοὴ ψόφου τε
[2, 9]   καὶ τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι  δὲ   καὶ ὄσφρησις διὰ τοῦ
[2, 10]   αὐτὸ καὶ συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ  δὲ   καὶ ὄψις ἐστὶ τοῦ
[2, 4]   μὴ μετέχει ψυχῆς, ὁμοίως  δὲ   καὶ περὶ αὐξήσεώς τε καὶ
[2, 5]   πεπονθὸς δ' ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον  δὲ   καὶ περὶ δυνάμεως καὶ ἐντελεχείας·
[2, 2]   δ' αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον  δὲ   καὶ περὶ τὰς αἰσθήσεις συμβέβηκεν·
[2, 9]   τῷ φοβερῷ καὶ ἀφόβῳ· οὕτω  δὲ   καὶ περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ
[2, 11]   φωνῆς, καὶ τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ  δὲ   καὶ περὶ χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται
[2, 11]   ἐν τούτῳ τὸ αἰσθητήριον (εἰ  δὲ   καὶ συμφυὲς γένοιτο, θᾶττον ἔτι
[2, 5]   ὁρατὸν καὶ τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως  δὲ   καὶ τὰ λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν.
[2, 1]   ἂν ὀργανικόν. (Ὄργανα  δὲ   καὶ τὰ τῶν φυτῶν μέρη,
[2, 9]   μικρὰν ἔχον καὶ φαύλην. Ὁμοίως  δὲ   καὶ τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι
[2, 5]   δὲ ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως  δὲ   καὶ τὸ αἰσθητόν, τό τε
[2, 3]   τὸ κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις  δὲ   καὶ τὸ διανοητικόν τε καὶ
[2, 10]   (τὸ γὰρ σκότος ἀόρατον, κρίνει  δὲ   καὶ τοῦτο ὄψις) ἔτι
[2, 2]   τὸ αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως  δὲ   καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον τῶν
[2, 9]   καὶ εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι  δὲ   καὶ φθειρόμενα φαίνεται ὑπὸ τῶν
[2, 2]   γὰρ τούτων φαμὲν ἐπίστασθαι) ὁμοίως  δὲ   καὶ {ᾧ} ὑγιαίνομεν τὸ μὲν
[2, 10]   καὶ φθαρτική {τῆς γεύσεως} τοῦ  δὲ   κατὰ φύσιν) ἔστι δὲ κοινὸν
[2, 8]   τὸ φῶς ὁρίζομεν. Τὸ  δὲ   κενὸν ὀρθῶς λέγεται κύριον τοῦ
[2, 6]   τοιαῦτα λέγεται ἴδια ἑκάστης, κοινὰ  δὲ   κίνησις, ἠρεμία, ἀριθμός, σχῆμα, μέγεθος·
[2, 4]   μὲν κινοῦν καὶ κινούμενον, τὸ  δὲ   κινούμενον μόνον. Πᾶσαν δ' ἀναγκαῖον
[2, 8]   μὲν χαλκὸς ὅτι λεῖος, τὰ  δὲ   κοῖλα τῇ ἀνακλάσει πολλὰς ποιεῖ
[2, 10]   τοῦ δὲ κατὰ φύσιν) ἔστι  δὲ   κοινὸν ἁφῆς καὶ γεύσεως τὸ
[2, 6]   ἴδιόν ἐστιν ἑκάστης αἰσθήσεως, τὸ  δὲ   κοινὸν πασῶν. Λέγω δ' ἴδιον
[2, 8]   ἀὴρ διὰ τὸ εὔθρυπτον· ὅταν  δὲ   κωλυθῇ θρύπτεσθαι, τούτου κίνησις
[2, 7]   γῆς καὶ τοῦ περιέχοντος, ἡμᾶς  δὲ   λανθάνοντος· τοῦτο γάρ ἐστι καὶ
[2, 6]   αἰσθητὴ καὶ ὄψει. Κατὰ συμβεβηκὸς  δὲ   λέγεται αἰσθητόν, οἷον εἰ τὸ
[2, 1]   τοιούτου ἄρα σώματος ἐντελέχεια. Αὕτη  δὲ   λέγεται διχῶς, μὲν ὡς
[2, 8]   ὀξὺ καὶ τὸ βαρύ. Ταῦτα  δὲ   λέγεται κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν
[2, 1]   τὰ δ' οὐκ ἔχει· ζωὴν  δὲ   λέγομεν τὴν δι' αὑτοῦ τροφήν
[2, 2]   ἁφὴ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων (θρεπτικὸν  δὲ   λέγομεν τὸ τοιοῦτον μόριον τῆς
[2, 7]   Ἔστι δή τι διαφανές. Διαφανὲς  δὲ   λέγω ἔστι μὲν ὁρατόν,
[2, 2]   ὅρος λόγος τοῦ συμπεράσματος·  δὲ   λέγων ὅτι ἐστὶν τετραγωνισμὸς
[2, 2]   χωριστά, καθάπερ τινές φασιν· τῷ  δὲ   λόγῳ ὅτι ἕτερα, φανερόν· αἰσθητικῷ
[2, 2]   τὸ ἀΐδιον τοῦ φθαρτοῦ. Τὰ  δὲ   λοιπὰ μόρια τῆς ψυχῆς φανερὸν
[2, 9]   σκληρόσαρκοι ἀφυεῖς τὴν διάνοιαν, οἱ  δὲ   μαλακόσαρκοι εὐφυεῖς. (Ἔστι δ' ὥσπερ
[2, 1]   δ' ὡς τὸ θεωρεῖν. Οὐσίαι  δὲ   μάλιστ' εἶναι δοκοῦσι τὰ σώματα,
[2, 11]   τὰ ἐν τῷ ὕδατι, λανθάνει  δὲ   μᾶλλον ἡμᾶς, ὥσπερ καὶ τὰ
[2, 4]   δεῖν μεταβάλλειν καὶ πέττεσθαι·  δὲ   μεταβολὴ πᾶσιν εἰς τὸ ἀντικείμενον
[2, 7]   αἰτίαν, ὕστερον ἔσται δῆλον. Τὸ  δὲ   μεταξὺ ψόφων μὲν ἀήρ, ὀσμῆς
[2, 9]   εὐφυεῖς καὶ ἀφυεῖς, παρ' ἄλλο  δὲ   μηδέν· οἱ μὲν γὰρ σκληρόσαρκοι
[2, 3]   τοῖς δὲ τινὲς αὐτῶν, ἐνίοις  δὲ   μία μόνη. Δυνάμεις δ' εἴπομεν
[2, 2]   πάσας, τὰ δὲ τινάς, τὰ  δὲ   μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην, ἁφήν. Ἐπεὶ
[2, 9]   ἀδύνατον εἶναι> ἔχειν ὀσμήν, τὸ  δὲ   μικρὰν ἔχον καὶ φαύλην. Ὁμοίως
[2, 2]   ὑγιαίνομεν τὸ μὲν ὑγιείᾳ τὸ  δὲ   μορίῳ τινὶ τοῦ σώματος
[2, 1]   οὐκ ἔστι τόδε τι, ἕτερον  δὲ   μορφὴν καὶ εἶδος, καθ' ἣν
[2, 1]   φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. (Τοιοῦτον  δὲ   ἂν ὀργανικόν. (Ὄργανα
[2, 9]   ἀνάλογον ὀσμὴν καὶ χυμόν, λέγω  δὲ   οἷον γλυκεῖαν ὀσμὴν καὶ γλυκὺν
[2, 5]   τὸ αἰσθάνεσθαι. Τὸ κατ' ἐνέργειαν  δὲ   ὁμοίως λέγεται τῷ θεωρεῖν· διαφέρει
[2, 7]   δὲ φῶς ἐστιν. Οὐ πάντα  δὲ   ὁρατὰ ἐν φωτί ἐστιν, ἀλλὰ
[2, 7]   μὲν ὁρατόν, οὐ καθ' αὑτὸ  δὲ   ὁρατὸν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ
[2, 9]   αἰτίαν, ἕτερός ἐστι λόγος. ~(Περὶ  δὲ   ὀσμῆς καὶ ὀσφραντοῦ ἧττον εὐδιόριστόν
[2, 9]   χυμὸς τοῦ ὑγροῦ) τὸ  δὲ   ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει τοιοῦτον. ~(Τὸ
[2, 5]   ὁμοίως λέγεται τῷ θεωρεῖν· διαφέρει  δέ,   ὅτι τοῦ μὲν τὰ ποιητικὰ
[2, 1]   τὸ αἰσθητικόν, τοιοῦτον. Ἔστι  δὲ   οὐ τὸ ἀποβεβληκὸς τὴν ψυχὴν
[2, 7]   καθ' αὑτὸ ὁρατοῦ· καθ' αὑτὸ  δὲ   οὐ τῷ λόγῳ, ἀλλ' ὅτι
[2, 4]   ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, οὐ πᾶν  δὲ   παντί, ἀλλ' ὅσα τῶν ἐναντίων
[2, 5]   καθάπερ ἐν ἑτέροις εἴρηται. Πάντα  δὲ   πάσχει καὶ κινεῖται ὑπὸ τοῦ
[2, 9]   ἴδιον ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων· δῆλον  δὲ   πειρωμένοις· ὥστε τὰ ἄναιμα, ἐπειδὴ
[2, 4]   ἀλλ' μὲν ἄπεπτος  δὲ   πεπεμμένη, ἀμφοτέρως ἂν ἐνδέχοιτο τὴν
[2, 4]   ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ τρέφεται,  δὲ   πεπεμμένη, τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ.
[2, 5]   ἀνώνυμος αὐτῶν διαφορά, διώρισται  δὲ   περὶ αὐτῶν ὅτι ἕτερα καὶ
[2, 3]   ἥδυσμά τι τούτων ἐστίν. Διασαφητέον  δὲ   περὶ αὐτῶν ὕστερον, νῦν δ'
[2, 12]   τῶν αἰσθήσεων εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου  δὲ   περὶ πάσης αἰσθήσεως δεῖ λαβεῖν
[2, 1]   τὸ φύλλον περικαρπίου σκέπασμα, τὸ  δὲ   περικάρπιον καρποῦ· αἱ δὲ ῥίζαι
[2, 9]   χυμὸς μὲν γλυκὺς  δὲ   πικρός, οὕτω καὶ ὀσμαί, ἀλλὰ
[2, 2]   μιᾶς ἐν ἑκάστῳ φυτῷ, δυνάμει  δὲ   πλειόνων, οὕτως ὁρῶμεν καὶ περὶ
[2, 2]   ἑτέροις δὲ ἓν μόνον (τοῦτο  δὲ   ποιεῖ διαφορὰν τῶν ζῴων) διὰ
[2, 10]   τὸ γευστὸν χυμός. Οὐθὲν  δὲ   ποιεῖ χυμοῦ αἴσθησιν ἄνευ ὑγρότητος,
[2, 9]   ἀναγκαῖον γὰρ ὀσφρανθῆναι ἀναπνεύσαντα, τοῦτο  δὲ   ποιεῖν ἐν τῷ ὑγρῷ ἀδύνατον.
[2, 4]   σώματος αἰτία καὶ ἀρχή. Ταῦτα  δὲ   πολλαχῶς λέγεται, ὁμοίως δ'
[2, 3]   ἄδηλον, ὕστερον δ' ἐπισκεπτέον. Ἐνίοις  δὲ   πρὸς τούτοις ὑπάρχει καὶ τὸ
[2, 11]   μέν ἐστι τὸ μεταξύ, τὸ  δὲ   πρῶτον αἰσθητήριον ἄλλο τί ἐστιν
[2, 12]   καὶ κατὰ τὸν λόγον. Αἰσθητήριον  δὲ   πρῶτον ἐν τοιαύτη
[2, 8]   περὶ τούτων ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν  δὲ   πρῶτον περὶ ψόφου καὶ ἀκοῆς
[2, 2]   καὶ οὐ ζῆν μόνον. Αἰσθήσεως  δὲ   πρῶτον ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή· ὥσπερ
[2, 4]   ὕδωρ τῷ πυρὶ τροφή, τὸ  δὲ   πῦρ οὐ τρέφει τὸ ὕδωρ.
[2, 5]   ὑπὸ τοῦ ὁμοίου πάσχειν. Τοῦτο  δὲ   πῶς δυνατὸν ἀδύνατον, εἰρήκαμεν
[2, 1]   τὸ δὲ περικάρπιον καρποῦ· αἱ  δὲ   ῥίζαι τῷ στόματι ἀνάλογον· ἄμφω
[2, 9]   μηδ' ἀνασπάσας οὐχ ὁρᾷ· τὰ  δὲ   σκληρόφθαλμα οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον, ἀλλ'
[2, 1]   ζῆν, ἀλλὰ τὸ ἔχον· τὸ  δὲ   σπέρμα καὶ καρπὸς τὸ
[2, 8]   ἀέρος συνεχείᾳ μέχρις ἀκοῆς. Ἀκοῇ  δὲ   συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ· διὰ δὲ
[2, 4]   τοῦτο εἶναι τὸ ἐργαζόμενον. Τὸ  δὲ   συναίτιον μέν πώς ἐστιν, οὐ
[2, 7]   οἷον τὸν ἀέρα, ὑπὸ τούτου  δὲ   συνεχοῦς ὄντος κινεῖται τὸ αἰσθητήριον.
[2, 1]   τοῦ ὀργάνου, ψυχή· τὸ  δὲ   σῶμα τὸ δυνάμει ὄν· ἀλλ'
[2, 5]   τις ὑπὸ τοῦ ἐναντίου, τὸ  δὲ   σωτηρία μᾶλλον ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ
[2, 3]   ὀσμῆς αἴσθησιν. Καὶ τῶν αἰσθητικῶν  δὲ   τὰ μὲν ἔχει τὸ κατὰ
[2, 2]   λύπη τε καὶ ἡδονή, ὅπου  δὲ   ταῦτα, ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία.
[2, 3]   ἡδύ τε καὶ λυπηρόν, οἷς  δὲ   ταῦτα, καὶ ἐπιθυμία· τοῦ γὰρ
[2, 3]   τοῖς μὲν οὐδὲ φαντασία, τὰ  δὲ   ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν. Περὶ δὲ
[2, 1]   καὶ ψυχὴ τοῦτο· χωρισθείσης  δὲ   ταύτης οὐκ ἂν ἔτι πέλεκυς
[2, 4]   ὑπ' ἐκεί- νου αὕτη·  δὲ   τέκτων μεταβάλλει μόνον εἰς ἐνέργειαν
[2, 8]   ὅπως ὑπάρχῃ τὸ εὖ. Ὄργανον  δὲ   τῇ ἀναπνοῇ φάρυγξ· οὗ
[2, 1]   ἔχειν καὶ μὴ ἐνεργεῖν· προτέρα  δὲ   τῇ γενέσει ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ
[2, 9]   λείπεται πολλῶν τῶν ζῴων, κατὰ  δὲ   τὴν ἁφὴν πολλῷ τῶν ἄλλων
[2, 4]   ἀναγκαῖον τροφὴν δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται  δὲ   τὴν πέψιν τὸ θερμόν· διὸ
[2, 11]   τὸ αἰσθητήριον οὐκ αἰσθάνεται, ἐπὶ  δὲ   τὴν σάρκα ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται· ὥστε
[2, 8]   τὰ πεζὰ τῶν ἄλλων. Δεῖται  δὲ   τῆς ἀναπνοῆς καὶ περὶ
[2, 11]   εἰρημένα αἰσθητήρια ἕτερα ὄντα. Ἐπὶ  δὲ   τῆς ἁφῆς τοῦτο νῦν ἄδηλον·
[2, 3]   γὰρ ἡδέος ὄρεξις αὕτη. Ἔτι  δὲ   τῆς τροφῆς αἴσθησιν ἔχουσιν·
[2, 2]   μὲν γὰρ οὐκ ἔστι, σώματος  δέ   τι, καὶ διὰ τοῦτο ἐν
[2, 11]   τῶν ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει  δέ   τινα λύσιν πρός γε ταύτην
[2, 2]   ζῴων ἅπανθ' ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ  δὲ   τινὰ τούτων, ἑτέροις δὲ ἓν
[2, 2]   μὲν γὰρ ἔχει πάσας, τὰ  δὲ   τινάς, τὰ δὲ μίαν τὴν
[2, 3]   ὑπάρχουσι πᾶσαι, καθάπερ εἴπομεν, τοῖς  δὲ   τινὲς αὐτῶν, ἐνίοις δὲ μία
[2, 5]   γὰρ ἀλλοίωσίς τις εἶναι. Φασὶ  δέ   τινες καὶ τὸ ὅμοιον ὑπὸ
[2, 4]   τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι. Δοκεῖ  δέ   τισιν τοῦ πυρὸς φύσις
[2, 5]   τοῦ ἐντελεχείᾳ πυρὸς ὄντος. Ἐπειδὴ  δὲ   τὸ αἰσθάνεσθαι λέγομεν διχῶς (τό
[2, 3]   τε καὶ τὸ αἰσθητικόν. Εἰ  δὲ   τὸ αἰσθητικόν, καὶ τὸ ὀρεκτικόν·
[2, 6]   περὶ τῶν αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται  δὲ   τὸ αἰσθητὸν τριχῶς, ὧν δύο
[2, 10]   τοῦ μὲν τὸ λιπαρόν, τοῦ  δὲ   τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ τούτων
[2, 7]   μὲν δεκτικὸν τὸ ἄχρουν, ψόφου  δὲ   τὸ ἄψοφον. Ἄχρουν δ' ἐστὶ
[2, 4]   τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον, τέλος  δὲ   τὸ γεννῆσαι οἷον αὐτό, εἴη
[2, 10]   μὲν ὑγραίνεσθαι σωζόμενον, μὴ ὑγρὸν  δέ,   τὸ γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον δὲ
[2, 7]   οἷον δοκεῖ τὸ σκοτεινόν. Τοιοῦτον  δὲ   τὸ διαφανὲς μέν, ἀλλ' οὐχ
[2, 8]   δὲ συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ· διὰ  δὲ   τὸ ἐν ἀέρι εἶναι, κινουμένου
[2, 3]   τετραγώνῳ μὲν τρίγωνον, ἐν αἰσθητικῷ  δὲ   τὸ θρεπτι- κόν. Ὥστε καθ'
[2, 2]   πρῶτον ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή· ὥσπερ  δὲ   τὸ θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι τῆς
[2, 9]   φρονιμώτατόν ἐστι τῶν ζῴων. Σημεῖον  δὲ   τὸ καὶ ἐν τῷ γένει
[2, 2]   λέγεται, καθάπερ ἐπιστάμεθα (λέγομεν  δὲ   τὸ μὲν ἐπιστήμην τὸ δὲ
[2, 10]   τε καὶ βίαιος) ἀόρατον  δὲ   τὸ μὲν ὅλως λέγεται, ὥσπερ
[2, 9]   τοῦ ὀσφραντοῦ καὶ ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον  δὲ   τὸ μὲν παρὰ τὸ ὅλως
[2, 1]   τῶν ὄντων τὴν οὐσίαν, ταύτης  δὲ   τὸ μέν, ὡς ὕλην,
[2, 8]   τῇ ἀρτηρίᾳ πρὸς αὐτήν. Σημεῖον  δὲ   τὸ μὴ δύνασθαι φωνεῖν ἀναπνέοντα
[2, 10]   δέ, τὸ γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον  δὲ   τὸ μήτε κατάξηρον οὖσαν τὴν
[2, 10]   γευστοῦ τε καὶ ἀγεύστου, τοῦτο  δὲ   τὸ μικρὸν φαῦλον ἔχον
[2, 8]   οὐ γὰρ ἔχουσι φάρυγγα. Τοῦτο  δὲ   τὸ μόριον οὐκ ἔχουσιν ὅτι
[2, 12]   καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ  δὲ   τὸ ὀσφραντὸν ὀσμή, εἴ τι
[2, 4]   ἕνεκα τῆς ψυχῆς ὄντα· διττῶς  δὲ   τὸ οὗ ἕνεκα, τό τε
[2, 10]   ἐστι τὸ δυνάμει τοιοῦτον, γευστὸν  δὲ   τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ
[2, 7]   ἐναντίον εἶναι τῷ σκότει· ἔστι  δὲ   τὸ σκότος στέρησις τῆς τοιαύτης
[2, 1]   κατὰ τὸν λόγον. Τοῦτο  δὲ   τὸ τί ἦν εἶναι τῷ
[2, 12]   χρυσοῦ δέχεται τὸ σημεῖον, λαμβάνει  δὲ   τὸ χρυσοῦν τὸ χαλκοῦν
[2, 4]   τι τὸ ἔμψυχον, αὐξητικόν,  δὲ   τόδε τι καὶ οὐσία, τροφή
[2, 2]   ἑτερομήκει ὀρθογώνιον εἶναι ἰσόπλευρον.  δὲ   τοιοῦτος ὅρος λόγος τοῦ συμπεράσματος·
[2, 9]   ἀναγκαῖον, ἀλλ' οὐκ ἀναπνέοντα. Ἔοικε  δὲ   τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον
[2, 3]   κινητικὸν κατὰ τόπον, διανοητικόν. Ὑπάρχει  δὲ   τοῖς μὲν φυτοῖς τὸ θρεπτικὸν
[2, 9]   εἶναι, ὥσπερ τὸ ὄμμα, τοῖς  δὲ   τὸν ἀέρα δεχομένοις ἔχειν ἐπικάλυμμα,
[2, 4]   καὶ περὶ ψυχῆς, δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον  δὲ   τὸν μέλλοντα περὶ τούτων σκέψιν
[2, 11]   αἰσθητήριον ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον. Αὐτοῦ  δὲ   τοῦ αἰσθητηρίου ἁπτομένου οὔτ' ἐκεῖ
[2, 11]   τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ  δὲ   τοῦ ἁπτοῦ καὶ περὶ ἁφῆς
[2, 2]   τοῦ ἀψύχου τῷ ζῆν. Πλεοναχῶς  δὲ   τοῦ ζῆν λεγομένου, κἂν ἕν
[2, 3]   δὲ ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν. Περὶ  δὲ   τοῦ θεωρητικοῦ νοῦ ἕτερος λόγος.
[2, 10]   γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν, ἐχόμενα  δὲ   τοῦ μὲν τὸ λιπαρόν, τοῦ
[2, 2]   ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία. Περὶ  δὲ   τοῦ νοῦ καὶ τῆς θεωρητικῆς
[2, 9]   τοῦ ἀκουστοῦ καὶ ἀνηκούστου,  δὲ   τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου, καὶ
[2, 2]   μὲν τοῦ ἐπιστημονικοῦ,  δὲ   τοῦ ὑγιαστοῦ (δοκεῖ γὰρ ἐν
[2, 9]   ὀσμὴν καὶ γλυκὺν χυμόν, τὰ  δὲ   τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ καὶ δριμεῖα
[2, 11]   οὗ ἀνάπλεα τὰ ἔσχατα, εἰ  δὲ   τοῦτ' ἀληθές, ἀδύνατον ἅψασθαι ἄλλο
[2, 5]   γὰρ ὑπάρχειν τὸ αἰσθητόν. Ὁμοίως  δὲ   τοῦτο ἔχει κἀν ταῖς ἐπιστήμαις
[2, 2]   ἂν δύνηται λαμβάνειν τροφήν. Χωρίζεσθαι  δὲ   τοῦτο μὲν τῶν ἄλλων δυνατόν,
[2, 8]   οὖς, διὰ τὰς ἕλικας. Ὅταν  δὲ   τοῦτο συμβῇ, οὐκ ἀκούει· οὐδ'
[2, 3]   φυτοῖς τὸ θρεπτικὸν μόνον, ἑτέροις  δὲ   τοῦτό τε καὶ τὸ αἰσθητικόν.
[2, 2]   ποιητικῶν ὑπάρχειν ἐνέργεια) ψυχὴ  δὲ   τοῦτο ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα
[2, 4]   καὶ ταὐτὰ τοῖς ἔργοις) πρὸς  δὲ   τούτοις τί τὸ συνέχον εἰς
[2, 7]   ψόφου τὸ μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ  δὲ   τούτου τῶν αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν
[2, 7]   τοῦ διαφανοῦς φῶς ἐστιν. Σημεῖον  δὲ   τούτου φανερόν· ἐὰν γάρ τις
[2, 2]   θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ, κινήσει. Πότερον  δὲ   τούτων ἕκαστόν ἐστι ψυχὴ
[2, 5]   ἐν τοῖς οἰκείοις λόγοις. ~(Διωρισμένων  δὲ   τούτων λέγωμεν κοινῇ περὶ πάσης
[2, 5]   τὸν ἔχοντα τὴν γραμματικήν· ἑκάτερος  δὲ   τούτων οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον
[2, 10]   τοῦ δὲ τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ  δὲ   τούτων τό τε δριμὺ καὶ
[2, 4]   τὸ ἔχον ταύτην σῶμα,  δὲ   τρέφεται, τροφή. Ἐπεὶ δὲ
[2, 4]   τὸ ἔχον ταύτην σῶμα,  δὲ   τρέφεται, τροφή. Ἔστι δὲ
[2, 4]   μάλιστα τὸ μὲν τροφὴ τὸ  δὲ   τρεφόμενον. Ἀπορίαν δ' ἔχει· φασὶ
[2, 4]   ἐστὶν πρώτη ψυχή, τὸ  δὲ   τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην σῶμα,
[2, 4]   ἐστὶν πρώτη ψυχή, τὸ  δὲ   τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην σῶμα,
[2, 11]   ἄλλου ἐν ὕδατι, τὸν αὐτὸν  δὲ   τρόπον καὶ ἐν τῷ ἀέρι
[2, 9]   καὶ τῶν τοιούτων· τὸν αὐτὸν  δὲ   τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
[2, 10]   (καὶ γὰρ τοῦτο ἀόρατον, ἄλλον  δὲ   τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως δὲ
[2, 4]   ἔχον αὐτὴν τοιοῦτον,  δὲ   τροφὴ παρασκευάζει ἐνεργεῖν· διὸ στερηθὲν
[2, 4]   ὁμοίου ὑπὸ τοῦ ὁμοίου, τὴν  δὲ   τροφὴν δεῖν μεταβάλλειν καὶ πέττεσθαι·
[2, 7]   λόγῳ μὲν ἔστιν εἰπεῖν, ἀνώνυμον  δὲ   τυγχάνει ὄν· δῆλον δὲ ἔσται
[2, 11]   γεῦσις πικροῦ καὶ γλυκέος· ἐν  δὲ   τῷ ἁπτῷ πολλαὶ ἔνεισιν ἐναντιώσεις,
[2, 7]   τῷ φωτὶ οὐχ ὁρᾶται, ἐν  δὲ   τῷ σκότει ποιεῖ αἴσθησιν, οἷον
[2, 8]   φωνὴ ταῦτ' ἔχει. Πολλὰ  δὲ   τῶν ζῴων οὐκ ἔχουσι φωνήν,
[2, 2]   ὧν τὸ μὲν εἶδος, τὸ  δὲ   ὕλη, τὸ δὲ ἐξ ἀμφοῖν,
[2, 3]   ἁφὴν καὶ ὄρεξις ὑπάρχει. Περὶ  δὲ   φαντασίας ἄδηλον, ὕστερον δ' ἐπισκεπτέον.
[2, 4]   ἂν τὸ καυστόν, τῶν  δὲ   φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι πέρας
[2, 1]   γὰρ τῶν ἄλλων ἀρχαί. Τῶν  δὲ   φυσικῶν τὰ μὲν ἔχει ζωήν,
[2, 4]   αὐτό, ζῷον μὲν ζῷον, φυτὸν  δὲ   φυτόν, ἵνα τοῦ ἀεὶ καὶ
[2, 8]   οὖν ψόφου ταύτῃ διωρίσθω.  δὲ   φωνὴ ψόφος τίς ἐστιν ἐμψύχου·
[2, 7]   φύσις ὁτὲ μὲν σκότος ὁτὲ  δὲ   φῶς ἐστιν. Οὐ πάντα δὲ
[2, 7]   ἐστί, καὶ τὸ σκότος. Τὸ  δὲ   φῶς οἷον χρῶμά ἐστι τοῦ
[2, 4]   περὶ τῶν ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ  δὲ   χρὴ λέγειν τί ἕκαστον αὐτῶν,
[2, 7]   αἴτιον τοῦ εἶναι ὁρατόν. Πᾶν  δὲ   χρῶμα κινητικόν ἐστι τοῦ κατ'
[2, 10]   καθάπερ ἐπὶ τοῦ ποτοῦ. Τὸ  δὲ   χρῶμα οὐχ οὕτως ὁρᾶται τῷ
[2, 10]   τὸ μεταξὺ οὐθὲν ἔστιν· ὡς  δὲ   χρῶμα τὸ ὁρατόν, οὕτω τὸ
[2, 7]   μέγα λίαν τὸ αἴτημα. (Ἔστι  δὲ   χρώματος μὲν δεκτικὸν τὸ ἄχρουν,
[2, 3]   οὐδὲ χρῶμα οὐδὲ ὀσμή,  δὲ   χυμὸς ἕν τι τῶν ἁπτῶν
[2, 3]   δίψα ὑγροῦ καὶ ψυχροῦ·  δὲ   χυμὸς οἷον ἥδυσμά τι τούτων
[2, 8]   ἔχοντι ὡρισμένον τὸν ἀέρα. Πότερον  δὲ   ψοφεῖ τὸ τυπτόμενον τὸ
[2, 8]   ὕδατι, ἀλλ' ἧττον, οὐκ ἔστι  δὲ   ψόφου κύριος ἀὴρ οὐδὲ
[2, 2]   δὲ τὸ μὲν ἐπιστήμην τὸ  δὲ   ψυχήν, ἑκατέρῳ γὰρ τούτων φαμὲν
[2, 4]   μεγέθους τε καὶ αὐξήσεως· ταῦτα  δὲ   ψυχῆς, ἀλλ' οὐ πυρός, καὶ
[2, 4]   διττόν, τὸ μὲν οὗ, τὸ  δὲ   ᾧ) Ἐπεὶ οὖν κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ
[2, 2]   μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην, ἁφήν. Ἐπεὶ  δὲ   ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα διχῶς
[2, 4]   δὲ τρέφεται, τροφή. Ἔστι  δὲ   τρέφει διττόν, ὥσπερ καὶ
[2, 5]   μὲν ὡς δυνάμει,  δὲ   ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 5]   τὸν παῖδα δύνασθαι στρατηγεῖν, τοῦ  δὲ   ὡς τὸν ἐν ἡλικίᾳ ὄντα,
[2, 5]   ὑπὸ τοῦ ὁμοίου πάσχει, ἔστι  δὲ   ὡς ὑπὸ τοῦ ἀνομοίου, καθάπερ
[2, 12]   γὰρ τὸ μὴ ἔχειν μεσότητα,  μηδὲ   τοιαύτην ἀρχὴν οἵαν τὰ εἴδη
[2, 1]   δ' ἐστὶ καὶ σῶμα καὶ  τοιόνδε,   ζωὴν γὰρ ἔχον, οὐκ ἂν
[2, 1]   καθ' αὑτὸ οὐκ ἔστι  τόδε   τι, ἕτερον δὲ μορφὴν καὶ
[2, 4]   τὸ ἔμψυχον, αὐξητικόν, δὲ  τόδε   τι καὶ οὐσία, τροφή (σώζει
[2, 1]   εἶδος, καθ' ἣν ἤδη λέγεται  τόδε   τι, καὶ τρίτον τὸ ἐκ
[2, 5]   ἐντελεχείᾳ ὢν καὶ κυρίως ἐπιστάμενος  τόδε   τὸ Α. Ἀμφότεροι μὲν οὖν
[2, 8]   γὰρ τὸ φῶς ἀεὶ ἀνακλᾶται  (οὐδὲ   γὰρ ἂν ἐγίνετο πάντῃ φῶς,
[2, 10]   τοῦ μεταξὺ ἀλλοτρίου ὄντος σώματος·  οὐδὲ   γὰρ τῇ ἁφῇ. Καὶ τὸ
[2, 3]   ἔσται τῶν ὄντων ἴδιος λόγος,  οὐδὲ   κατὰ τὸ οἰκεῖον καὶ ἄτομον
[2, 3]   τροφὴν συμβάλλεται ψόφος οὐδὲ χρῶμα  οὐδὲ   ὀσμή, δὲ χυμὸς ἕν
[2, 8]   οὐ πάντῃ τὸ ζῷον ἀκούει,  οὐδὲ   πάντῃ διέρχεται ἀήρ· οὐ
[2, 5]   ἐντελεχείᾳ ὄντος καὶ διδασκαλικοῦ ἤτοι  οὐδὲ   πάσχειν φατέον, {ὥσπερ εἴρηται,
[2, 10]   οὐχ οὕτως ὁρᾶται τῷ μίγνυσθαι,  οὐδὲ   ταῖς ἀπορροίαις. Ὡς μὲν οὖν
[2, 11]   ὑγρὸν οὐκ ἔστιν ἄνευ σώματος,  οὐδὲ   τὸ διερόν, ἀλλ' ἀναγκαῖον ὕδωρ
[2, 5]   τρόπον. Οὐκ ἔστι δ' ἁπλοῦν  οὐδὲ   τὸ πάσχειν, ἀλλὰ τὸ μὲν
[2, 8]   δὲ ψόφου κύριος ἀὴρ  οὐδὲ   τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ δεῖ στερεῶν
[2, 1]   ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ὥσπερ  οὐδὲ   τὸν κηρὸν καὶ τὸ σχῆμα,
[2, 5]   φρονοῦν, ὅταν φρονῇ, ἀλλοιοῦσθαι, ὥσπερ  οὐδὲ   τὸν οἰκοδόμον ὅταν οἰκοδομῇ. Τὸ
[2, 12]   λόγος καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων)  οὐδὲ   τῶν δυνατῶν, ἀλλ' ἢ>
[2, 2]   ἐν τίνι καὶ ποίῳ, καίπερ  οὐδὲ   φαινομένου τοῦ τυχόντος δέχεσθαι τὸ
[2, 3]   πᾶσι λογισμός, ἀλλὰ τοῖς μὲν  οὐδὲ   φαντασία, τὰ δὲ ταύτῃ μόνῃ
[2, 3]   γὰρ εἰς τροφὴν συμβάλλεται ψόφος  οὐδὲ   χρῶμα οὐδὲ ὀσμή, δὲ
[2, 5]   καθ' αὑτὸ ἄνευ τοῦ καυστικοῦ·  ἔκαιε   γὰρ ἂν ἑαυτό, καὶ οὐθὲν
[2, 12]   ἀλλὰ πάσχειν μετὰ τῆς ὕλης.  Ἀπορήσειε   δ' ἄν τις εἰ πάθοι
[2, 11]   δύο διὰ τὸ μὴ ἀντιστρέφειν.  Ἀπορήσειε   δ' ἄν τις, εἰ πᾶν
[2, 6]   τούτου αἰσθάνεται, ὅτι τῷ λευκῷ  συμβέβηκε   τοῦτο, οὗ αἰσθάνεται· διὸ καὶ
[2, 4]   ζωῆς. (Ἐμπεδοκλῆς δ' οὐ καλῶς  εἴρηκε   τοῦτο προστιθείς, τὴν αὔξησιν συμβαίνειν
[2, 8]   ἔχει καὶ μέλος καὶ διάλεκτον.  Ἔοικε   γάρ, ὅτι καὶ φωνὴ
[2, 8]   ἀὴρ ἀπωσθῇ, ὥσπερ σφαῖρα.  Ἔοικε   δ' ἀεὶ γίνεσθαι ἠχώ, ἀλλ'
[2, 9]   οὖν ἀναγκαῖον, ἀλλ' οὐκ ἀναπνέοντα.  Ἔοικε   δὲ τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ
[2, 9]   ὀσμὰς τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος.  Ἔοικε   μὲν γὰρ ἀνάλογον ἔχειν πρὸς
[2, 2]   δυνάμεως οὐδέν πω φανερόν, ἀλλ'  ἔοικε   ψυχῆς γένος ἕτερον εἶναι, καὶ
[2, 8]   οὐκ ἔχουσι φωνήν, οἷον τά  τε   ἄναιμα καὶ τῶν ἐναίμων ἰχθύες
[2, 10]   ὑγρότητα, οἷον τὸ ἁλμυρόν· εὔτηκτόν  τε   γὰρ αὐτὸ καὶ συντηκτικὸν γλώττης.
[2, 5]   τὸ αἰσθάνεσθαι λέγομεν διχῶς (τό  τε   γὰρ δυνάμει ἀκοῦον καὶ ὁρῶν
[2, 10]   ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ τούτων τό  τε   δριμὺ καὶ τὸ αὐστηρὸν καὶ
[2, 5]   δὲ καὶ τὸ αἰσθητόν, τό  τε   δυνάμει ὂν καὶ τὸ ἐνεργείᾳ.
[2, 8]   οἱ βήττοντες- ἀλλὰ δεῖ ἔμψυχόν  τε   εἶναι τὸ τύπτον καὶ μετὰ
[2, 5]   δύο τρόπους εἶναι ἀλλοιώσεως, τήν  τε   ἐπὶ τὰς στερητικὰς διαθέσεις μεταβολὴν
[2, 10]   καὶ γεῦσις τοῦ γευστοῦ  τε   καὶ ἀγεύστου, τοῦτο δὲ τὸ
[2, 4]   ἔστι πέρας καὶ λόγος μεγέθους  τε   καὶ αὐξήσεως· ταῦτα δὲ ψυχῆς,
[2, 1]   λέγομεν τὴν δι' αὑτοῦ τροφήν  τε   καὶ αὔξησιν καὶ φθίσιν. Ὥστε
[2, 2]   κατὰ τροφὴν καὶ φθίσις  τε   καὶ αὔξησις. Διὸ καὶ τὰ
[2, 2]   καὶ πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί  τε   καὶ ζῇ διὰ τέλους, ἕως
[2, 2]   μὲν γὰρ αἴσθησις, καὶ λύπη  τε   καὶ ἡδονή, ὅπου δὲ ταῦτα,
[2, 3]   δ' αἴσθησις ὑπάρχει, τούτῳ ἡδονή  τε   καὶ λύπη καὶ τὸ ἡδύ
[2, 3]   καὶ λύπη καὶ τὸ ἡδύ  τε   καὶ λυπηρόν, οἷς δὲ ταῦτα,
[2, 3]   ἑτέροις δὲ καὶ τὸ διανοητικόν  τε   καὶ νοῦς, οἷον ἀνθρώποις καὶ
[2, 10]   τρόπον τινὰ καὶ μέγας  τε   καὶ βίαιος) ἀόρατον δὲ
[2, 7]   ὁρατόν, ὁρατὸν δ' ἐστὶ χρῶμά  τε   καὶ λόγῳ μὲν ἔστιν
[2, 5]   δ' αἴσθησις ἐν τῷ κινεῖσθαί  τε   καὶ πάσχειν συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται·
[2, 10]   δὲ καὶ ἀκοὴ ψόφου  τε   καὶ σιγῆς, ὧν τὸ μὲν
[2, 3]   εἷς ἂν εἴη λόγος ψυχῆς  τε   καὶ σχήματος· οὔτε γὰρ ἐκεῖ
[2, 3]   θρεπτικὸν μόνον, ἑτέροις δὲ τοῦτό  τε   καὶ τὸ αἰσθητικόν. Εἰ δὲ
[2, 2]   τούτων δ' μὲν ἐπιστήμη  τε   καὶ ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός
[2, 4]   ὁμοίως δὲ καὶ περὶ αὐξήσεώς  τε   καὶ φθίσεως ἔχει· οὐδὲν γὰρ
[2, 2]   ἀρχὴν τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν  τε   καὶ φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ τοὺς
[2, 11]   ἀνάπτου· ἄναπτον δ' ἐστὶ τό  τε   μικρὰν ἔχον πάμπαν διαφορὰν τῶν
[2, 10]   καὶ ὄψις ἐστὶ τοῦ  τε   ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου (τὸ
[2, 4]   δὲ τὸ οὗ ἕνεκα, τό  τε   οὗ καὶ τὸ ᾧ. Ἀλλὰ
[2, 12]   τῶν ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν  τε   πάσχειν ὑπ' ὀσμῆς (ὁ δ'
[2, 8]   ἔργα- καθάπερ τῇ γλώττῃ ἐπί  τε   τὴν γεῦσιν καὶ τὴν διάλεκτον,
[2, 8]   οὕτω καὶ τῷ πνεύματι πρός  τε   τὴν θερ- μότητα τὴν ἐντὸς
[2, 7]   ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι, δοκεῖ  τε   τὸ φῶς ἐναντίον εἶναι τῷ
[2, 10]   καὶ τοῦτο ὄψις) ἔτι  τε   τοῦ λίαν λαμπροῦ (καὶ γὰρ
[2, 3]   ὑπάρχει δυνάμει τὸ πρότερον ἐπί  τε   τῶν σχημάτων καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 10]   αὐτοῦ μήτε ὑγρὸν εἶναι ἐντελεχείᾳ  μήτε   ἀδύνατον ὑγραίνεσθαι· πάσχει γάρ τι
[2, 11]   ἄλλων) καὶ ἐπὶ τῆς ἁφῆς  μήτε   θερμὸν μήτε ψυχρόν. Ἔτι δ'
[2, 10]   γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον δὲ τὸ  μήτε   κατάξηρον οὖσαν τὴν γλῶτταν αἰσθάνεσθαι
[2, 10]   κατάξηρον οὖσαν τὴν γλῶτταν αἰσθάνεσθαι  μήτε   λίαν ὑγράν· αὕτη γὰρ ἁφῇ
[2, 2]   δοκεῖ μήτ' ἄνευ σώματος εἶναι  μήτε   σῶμά τι ψυχή· σῶμα
[2, 10]   ἀνάγκη καὶ τὸ αἰσθητήριον αὐτοῦ  μήτε   ὑγρὸν εἶναι ἐντελεχείᾳ μήτε ἀδύνατον
[2, 11]   ἐπὶ τῆς ἁφῆς μήτε θερμὸν  μήτε   ψυχρόν. Ἔτι δ' ὥσπερ ὁρατοῦ
[2, 7]   αὐτὴ φύσις ὁτὲ μὲν σκότος  ὁτὲ   δὲ φῶς ἐστιν. Οὐ πάντα
[2, 7]   δυνάμει· γὰρ αὐτὴ φύσις  ὁτὲ   μὲν σκότος ὁτὲ δὲ φῶς
[2, 7]   φερομένου τοῦ φωτὸς καὶ γιγνομένου  ποτὲ   μεταξὺ τῆς γῆς καὶ τοῦ
[2, 12]   τῶν χορδῶν) καὶ διὰ τί  ποτε   τὰ φυτὰ οὐκ αἰσθάνεται, ἔχοντά
[2, 12]   ἐκ τούτων καὶ διὰ τί  ποτε   τῶν αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι
[2, 8]   μὴ λεῖον τὸ πληγέν.  Τότε   δὲ εἷς γίνεται ἅμα διὰ
[2, 11]   σὰρξ καὶ τὸ ἀνάλογον·  ὥστε   ἀναγκαῖον τὸ σῶμα εἶναι τὸ
[2, 7]   τῆς τοιαύτης ἕξεως ἐκ διαφανοῦς,  ὥστε   δῆλον ὅτι καὶ τούτου
[2, 1]   τὴν ψυχὴν τὸ δυνάμει ὂν  ὥστε   ζῆν, ἀλλὰ τὸ ἔχον· τὸ
[2, 8]   εἴσω ἀναπνεόμενον εἰσιέναι τὸν ἀέρα.  Ὥστε   πληγὴ τοῦ ἀναπνεομένου ἀέρος
[2, 3]   αἰσθητικῷ δὲ τὸ θρεπτι- κόν.  Ὥστε   καθ' ἕκαστον ζητητέον, τίς ἑκάστου
[2, 4]   σῶμα τὸ τρεφόμενον, ἔμψυχον,  ὥστε   καὶ τροφὴ πρὸς ἔμψυχόν
[2, 2]   καὶ αἰσθανόμεθα καὶ διανοούμεθα πρώτως-  ὥστε   λόγος τις ἂν εἴη καὶ
[2, 1]   τε καὶ αὔξησιν καὶ φθίσιν.  Ὥστε   πᾶν σῶμα φυσικὸν μετέχον ζωῆς
[2, 4]   τροφῆς καὶ αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ.  Ὥστε   πρῶτον περὶ τροφῆς καὶ γεννήσεως
[2, 8]   καί τινος ἄλλου τῶν λείων,  ὥστε   σκιὰν ποιεῖν, τὸ φῶς
[2, 8]   ὀλίγῳ τὸ δὲ ἐν πολλῷ,  ὥστε   συμβαίνει τὸ μὲν ταχὺ τὸ
[2, 9]   τῶν ἀνθρώπων· δῆλον δὲ πειρωμένοις·  ὥστε   τὰ ἄναιμα, ἐπειδὴ οὐκ ἀναπνέουσιν,
[2, 10]   αὗται δοκοῦσιν εἶναι διαφοραὶ χυμῶν.  Ὥστε   τὸ γευστικόν ἐστι τὸ δυνάμει
[2, 11]   δὲ τὴν σάρκα ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται·  ὥστε   τὸ μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ
[2, 11]   γὰρ αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι ἐστίν·  ὥστε   τὸ ποιοῦν, οἷον αὐτὸ ἐνεργείᾳ,
[2, 8]   τὸ τύπτον καὶ τὸ τυπτόμενον·  ὥστε   τὸ ψοφοῦν πρός τι ψοφεῖ·
[2, 8]   δεῖ τὸ τυπτόμενον ὁμαλὸν εἶναι,  ὥστε   τὸν ἀέρα ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ
[2, 12]   τὴν ὄσφρησιν ὀσμὴ ποιεῖ·  ὥστε   τῶν ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν
[2, 4]   πεπεμμένη, τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ.  Ὥστε   φανερὸν ὅτι λέγουσί τινα τρόπον
[2, 7]   τινὸς παρουσία ἐν τῷ διαφανεῖ·  οὔτε   γὰρ δύο σώματα ἅμα δυνατὸν
[2, 3]   λόγος ψυχῆς τε καὶ σχήματος·  οὔτε   γὰρ ἐκεῖ σχῆμα παρὰ τὸ
[2, 4]   διὰ τὸ τὸ> πῦρ ὡσαύτως.  Οὔτε   γὰρ τὸ ἄνω καὶ κάτω
[2, 12]   Ἅμα δὲ δῆλον καὶ οὕτως·  οὔτε   γὰρ φῶς καὶ σκότος οὔτε
[2, 12]   φῶς καὶ σκότος οὔτε ψόφος  οὔτε   ὀσμὴ οὐδὲν ποιεῖ τὰ σώματα,
[2, 9]   κατέχων τὸ πνεῦμα οὐκ ὀσμᾶται,  οὔτε   πόρρωθεν οὔτ' ἐγγύθεν, οὐδ' ἂν
[2, 7]   τί τὸ φῶς, εἴρηται, ὅτι  οὔτε   πῦρ οὔθ' ὅλως σῶμα οὐδ'
[2, 12]   οὔτε γὰρ φῶς καὶ σκότος  οὔτε   ψόφος οὔτε ὀσμὴ οὐδὲν ποιεῖ
[2, 9]   ὥσπερ τοὺς χυμούς, {ἀπὸ τούτων}  εἴληφε   τὰ ὀνόματα καθ' ὁμοιότητα τῶν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 2/12/2009