Livre, Pages |
[2, 12] |
τὸ
αἰσθανόμενον,
οὐ
μὴν
τό
|
γε |
αἰσθητικῷ
εἶναι
οὐδ'
ἡ
αἴσθησις |
[2, 4] |
πώς
ἐστιν,
οὐ
μὴν
ἁπλῶς
|
γε |
αἴτιον,
ἀλλὰ
μᾶλλον
ἡ
ψυχή· |
[2, 8] |
ἀλλ'
οὐ
σαφής,
ἐπεὶ
συμβαίνει
|
γε |
ἐπὶ
τοῦ
ψόφου
καθάπερ
καὶ |
[2, 6] |
{μὲν}
ἔχει
διαφοράς,
ἀλλ'
ἑκάστη
|
γε |
κρίνει
περὶ
τούτων,
καὶ
οὐκ |
[2, 1] |
αὐτῶν.
Οὐ
μὴν
ἀλλ'
ἔνιά
|
γε |
οὐθὲν
κωλύει,
διὰ
τὸ
μηθενὸς |
[2, 11] |
ἐγγύθεν,
διὸ
λανθάνει·
ἐπεὶ
αἰσθανόμεθά
|
γε |
πάντων
διὰ
τοῦ
μέσου,
ἀλλ' |
[2, 11] |
Ἔχει
δέ
τινα
λύσιν
πρός
|
γε |
ταύτην
τὴν
ἀπορίαν,
ὅτι
καὶ |
[2, 3] |
δὲ
ζῷα
πάντ'
ἔχουσι
μίαν
|
γε |
τῶν
αἰσθήσεων,
τὴν
ἁφήν·
ᾧ |
[2, 1] |
μηθενὸς
εἶναι
σώματος
ἐντελεχείας.
Ἔτι
|
δὲ |
ἄδηλον
εἰ
οὕτως
ἐντελέχεια
τοῦ |
[2, 11] |
τοῖς
περὶ
τῶν
στοιχείων.
Τὸ
|
δὲ |
αἰσθητήριον
αὐτῶν
τὸ
ἁπτικόν,
καὶ |
[2, 9] |
ἄνθρωπος
ἀναπνέων
μέν,
μὴ
ἀναπνέων
|
δὲ |
ἀλλ'
ἐκπνέων
ἢ
κατέχων
τὸ |
[2, 4] |
δὲ
τρέφεται,
ἡ
τροφή.
Ἐπεὶ
|
δὲ |
ἀπὸ
τοῦ
τέλους
ἅπαντα
προσαγορεύειν |
[2, 2] |
τούτων
οὐ
χαλεπὸν
ἰδεῖν,
ἔνια
|
δὲ |
ἀπορίαν
ἔχει.
Ὥσπερ
γὰρ
ἐπὶ |
[2, 11] |
εἶναι
ἢ
ἔχειν
ὕδωρ,
τὰ
|
δὲ |
ἁπτόμενα
ἀλλήλων
ἐν
τῷ
ὕδατι, |
[2, 11] |
μεταξὺ
ποιεῖν
τι
ἡμᾶς,
τῶν
|
δὲ |
ἁπτῶν
οὐχ
ὑπὸ
τοῦ
μεταξὺ |
[2, 7] |
ὄζον,
οὐδεμίαν
αἴσθησιν
ποιήσει.
Περὶ
|
δὲ |
ἁφῆς
καὶ
γεύσεως
ἔχει
μὲν |
[2, 8] |
δὴ
ταχὺ
τὸ
ὀξύ,
τὸ
|
δὲ |
βαρὺ
βραδύ,
ἀλλὰ
γίνεται
τοῦ |
[2, 8] |
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ἐπὶ
πολύ,
τὸ
|
δὲ |
βαρὺ
ἐν
πολλῷ
ἐπ'
ὀλίγον. |
[2, 8] |
συμβαίνει
τὸ
μὲν
ταχὺ
τὸ
|
δὲ |
βραδὺ
εἶναι.
Περὶ
μὲν
οὖν |
[2, 5] |
γίνεται
ὑπὸ
τοῦ
γεννῶντος,
ὅταν
|
δὲ |
γεννηθῇ,
ἔχει
ἤδη,
ὥσπερ
ἐπιστήμην, |
[2, 7] |
ἀναγκαῖόν
τι
εἶναι
μεταξύ·
κενοῦ
|
δὲ |
γενομένου
οὐχ
ὅτι
ἀκριβῶς,
ἀλλ' |
[2, 10] |
ὀσφραντικὸν
αἰσθητήριον
δυνάμει
τοιοῦτον.
~(Τὸ
|
δὲ |
γευστόν
ἐστιν
ἁπτόν
τι·
καὶ |
[2, 2] |
τυχόντος
δέχεσθαι
τὸ
τυχόν.
Οὕτω
|
δὲ |
γίνεται
καὶ
κατὰ
λόγον·
ἑκάστου |
[2, 8] |
τύπτοι
τις
φερόμενον
ταχύ.
Ἠχὼ
|
δὲ |
γίνεται
ὅταν,
ἀέρος
ἑνὸς
γενομένου |
[2, 8] |
καὶ
πρὸς
τὸν
ἀέρα.
Τοῦτο
|
δὲ |
γίνεται
ὅταν
ὑπομένῃ
πληγεὶς
ὁ |
[2, 2] |
ἐκ
τῶν
ἀσαφῶν
μὲν
φανερωτέρων
|
δὲ |
γίνεται
τὸ
σαφὲς
καὶ
κατὰ |
[2, 12] |
ἢ>
ᾗ
αἰσθητικὸν
ἕκαστον.
Ἅμα
|
δὲ |
δῆλον
καὶ
οὕτως·
οὔτε
γὰρ |
[2, 7] |
ἔχει
μὲν
ὁμοίως,
οὐ
φαίνεται
|
δέ· |
δι'
ἣν
δ'
αἰτίαν,
ὕστερον |
[2, 8] |
τάχος
ἡ
κίνησις
τοιαύτη,
τοῦ
|
δὲ |
διὰ
βραδυτῆτα,
καὶ
ἔοικεν
ἀνάλογον |
[2, 11] |
εἶναι
ὄψις
ἀκοὴ
ὄσφρησις.
Νῦν
|
δὲ |
διὰ
τὸ
διωρίσθαι
δι'
οὗ |
[2, 4] |
οὕτω
φέρεσθαι
κατὰ
φύσιν,
ἄνω
|
δὲ |
διὰ
τὸ
τὸ>
πῦρ
ὡσαύτως. |
[2, 8] |
ἀθροῦν
ἀφάλλεσθαι
καὶ
σείεσθαι.
Αἱ
|
δὲ |
διαφοραὶ
τῶν
ψοφούντων
ἐν
τῷ |
[2, 11] |
τοῦ
σώματος
ᾗ
σῶμα·
λέγω
|
δὲ |
διαφορὰς
αἳ
τὰ
στοιχεῖα
διορίζουσι, |
[2, 8] |
ψόφου
καὶ
ἀκοῆς
διορίσωμεν.
Ἔστι
|
δὲ |
διττὸς
ὁ
ψόφος·
ὁ
μὲν |
[2, 3] |
πεῖνα
ξηροῦ
καὶ
θερμοῦ,
ἡ
|
δὲ |
δίψα
ὑγροῦ
καὶ
ψυχροῦ·
ὁ |
[2, 5] |
γένοιτ'
ἂν
καὶ
εἰςαῦθις·
νῦν
|
δὲ |
διωρίσθω
τοσοῦτον,
ὅτι
οὐχ
ἁπλοῦ |
[2, 9] |
γλυκεῖα
κρόκου
καὶ
μέλιτος,
ἡ
|
δὲ |
δριμεῖα
θύμου
καὶ
τῶν
τοιούτων· |
[2, 3] |
τοιούτου,
φανερὸν
ἐκ
τούτων.
~(Τῶν
|
δὲ |
δυνάμεων
τῆς
ψυχῆς
αἱ
λεχθεῖσαι |
[2, 8] |
μὲν
γὰρ
ἐνέργειά
τις,
ὁ
|
δὲ |
δύναμις·
τὰ
μὲν
γὰρ
οὔ |
[2, 11] |
γεῦσις
καὶ
ἡ
ἀφή·
νῦν
|
δὲ |
δύο
διὰ
τὸ
μὴ
ἀντιστρέφειν. |
[2, 6] |
δὲ
ἓν
κατὰ
συμβεβηκός.
Τῶν
|
δὲ |
δυοῖν
τὸ
μὲν
ἴδιόν
ἐστιν |
[2, 2] |
ἡ
μὲν
ὕλη
δύναμις,
τὸ
|
δὲ |
εἶδος
ἐντελέχεια,
ἐπεὶ
τὸ
ἐξ |
[2, 5] |
(ἢ
τὴν
γραμματικήν,
μὴ
ἐνεργεῖν
|
δέ, |
εἰς
τὸ
ἐνεργεῖν,
ἄλλον
τρόπον. |
[2, 8] |
λεῖον
ᾖ
τὸ
πληγέν.
Τότε
|
δὲ |
εἷς
γίνεται
ἅμα
διὰ
τὸ |
[2, 7] |
ἐν
φωτὶ
ὁρᾶσθαι,
εἴρηται.
Πῦρ
|
δὲ |
ἐν
ἀμφοῖν
ὁρᾶται,
καὶ
ἐν |
[2, 8] |
τὸ
μὲν
ἐν
ὀλίγῳ
τὸ
|
δὲ |
ἐν
πολλῷ,
ὥστε
συμβαίνει
τὸ |
[2, 10] |
τῇ
ἁφῇ.
Καὶ
τὸ
σῶμα
|
δὲ |
ἐν
ᾧ
ὁ
χυμός,
τὸ |
[2, 7] |
τοῦ
διαφανοῦς
ᾗ
διαφανές.
Δυνάμει
|
δέ, |
ἐν
ᾧ
τοῦτ'
ἐστί,
καὶ |
[2, 6] |
καθ'
αὑτά
φαμεν
αἰσθάνεσθαι,
τὸ
|
δὲ |
ἓν
κατὰ
συμβεβηκός.
Τῶν
δὲ |
[2, 2] |
τισὶ
δὲ
τινὰ
τούτων,
ἑτέροις
|
δὲ |
ἓν
μόνον
(τοῦτο
δὲ
ποιεῖ |
[2, 2] |
εἶδος,
τὸ
δὲ
ὕλη,
τὸ
|
δὲ |
ἐξ
ἀμφοῖν,
τούτων
δ'
ἡ |
[2, 7] |
ἀνώνυμον
δὲ
τυγχάνει
ὄν·
δῆλον
|
δὲ |
ἔσται
ὃ
λέγομεν
προελθοῦσι.
Τὸ |
[2, 7] |
ἀλλὰ
δι'
ἀλλότριον
χρῶμα.
Τοιοῦτον
|
δέ |
ἐστιν
ἀὴρ
καὶ
ὕδωρ
καὶ |
[2, 7] |
ἀϊδίῳ
τῷ
ἄνω
σώματι.
Φῶς
|
δέ |
ἐστιν
ἡ
τούτου
ἐνέργεια,
τοῦ |
[2, 4] |
εἶναι
πᾶσιν
ἡ
οὐσία,
τὸ
|
δὲ |
ζῆν
τοῖς
ζῶσι
τὸ
εἶναί |
[2, 3] |
καὶ
θυμὸς
καὶ
βούλησις,
τὰ
|
δὲ |
ζῷα
πάντ'
ἔχουσι
μίαν
γε |
[2, 2] |
καὶ
τὰ
φυόμενα
μετέχει)
τὰ
|
δὲ |
ζῷα
πάντα
φαίνεται
τὴν
ἁπτικὴν |
[2, 2] |
ταύτην
ὑπάρχει
τοῖς
ζῶσι,
τὸ
|
δὲ |
ζῷον
διὰ
τὴν
αἴσθησιν
πρώτως· |
[2, 4] |
ἕν,
εἴδει
δ'
ἕν.
Ἔστι
|
δὲ |
ἡ
ψυχὴ
τοῦ
ζῶντος
σώματος |
[2, 6] |
τοιοῦτον
ὑπὸ
τοῦ
αἰσθητοῦ.
Τῶν
|
δὲ |
καθ'
αὑτὰ
αἰσθητῶν
τὰ
ἴδια |
[2, 6] |
καὶ
ἔστιν
οἷον
ἐκεῖνο.
~(Λεκτέον
|
δὲ |
καθ'
ἑκάστην
αἴσθησιν
περὶ
τῶν |
[2, 11] |
ἦν
πως
ἡ
ὄψις,
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
αἱ
λοιπαὶ
τῶν
ἀντικειμένων, |
[2, 4] |
ζῶσιν
ἡ
δύναμις
αὕτη.
Ἔστι
|
δὲ |
καὶ
ἀλλοίωσις
καὶ
αὔξησις
κατὰ |
[2, 4] |
ζῶσι
τὸ
εἶναί
ἐστιν,
αἰτία
|
δὲ |
καὶ
ἀρχὴ
τούτου
ἡ
ψυχή. |
[2, 8] |
γὰρ
τούτῳ
ὁ
κατέχων.
Φανερὸν
|
δὲ |
καὶ
διότι
οἱ
ἰχθύες
ἄφωνοι· |
[2, 3] |
τι
τῶν
ἁπτῶν
ἐστιν.
Πεῖνα
|
δὲ |
καὶ
δίψα
ἐπιθυμία,
καὶ
ἡ |
[2, 9] |
χυμόν,
τὰ
δὲ
τοὐναντίον.
Ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
δριμεῖα
καὶ
αὐστηρὰ
καὶ |
[2, 3] |
τὰ
δ'
οὐκ
ἔχει·
τελευταῖον
|
δὲ |
καὶ
ἐλάχιστα
λογισμὸν
καὶ
διάνοιαν· |
[2, 8] |
διαφορὰς
τῆς
κινήσεως.
Διὰ
ταῦτα
|
δὲ |
καὶ
ἐν
ὕδατι
ἀκούομεν,
ὅτι |
[2, 3] |
δ'
οὐδενὸς
ἔσται
σχήματος.
Ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἐπὶ
ταῖς
εἰρημέναις
ψυχαῖς. |
[2, 12] |
τὸ
μὴ
δυνάμενον
ἰδεῖν·
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων.
Εἰ |
[2, 11] |
ἐνεργείᾳ,
δυνάμει
δ'
ἄμφω
(οὕτω
|
δὲ |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων)
καὶ |
[2, 1] |
καὶ
στάσεως
ἐν
ἑαυτῷ.
Θεωρεῖν
|
δὲ |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
μερῶν
δεῖ |
[2, 12] |
ᾗ
χρυσὸς
ἢ
χαλκός·
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἡ
αἴσθησις
ἑκάστου
ὑπὸ |
[2, 10] |
δὲ
τρόπον
τοῦ
σκότους)
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ψόφου
τε |
[2, 9] |
καὶ
τὸ
ἄγευστον
λέγεται.
Ἔστι
|
δὲ |
καὶ
ἡ
ὄσφρησις
διὰ
τοῦ |
[2, 10] |
αὐτὸ
καὶ
συντηκτικὸν
γλώττης.
Ὥσπερ
|
δὲ |
καὶ
ἡ
ὄψις
ἐστὶ
τοῦ |
[2, 4] |
ὃ
μὴ
μετέχει
ψυχῆς,
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
περὶ
αὐξήσεώς
τε
καὶ |
[2, 5] |
πεπονθὸς
δ'
ὅμοιόν
ἐστιν.
Διαιρετέον
|
δὲ |
καὶ
περὶ
δυνάμεως
καὶ
ἐντελεχείας· |
[2, 2] |
δ'
αἰτίαν,
ὕστερον
ἐπισκεπτέον.
Παραπλήσιον
|
δὲ |
καὶ
περὶ
τὰς
αἰσθήσεις
συμβέβηκεν· |
[2, 9] |
τῷ
φοβερῷ
καὶ
ἀφόβῳ·
οὕτω
|
δὲ |
καὶ
περὶ
τὰς
ὀσμὰς
τὸ |
[2, 11] |
φωνῆς,
καὶ
τοιαῦθ'
ἕτερα.
Εἰσὶ
|
δὲ |
καὶ
περὶ
χρῶμα
διαφοραὶ
τοιαῦται |
[2, 11] |
ἐν
τούτῳ
τὸ
αἰσθητήριον
(εἰ
|
δὲ |
καὶ
συμφυὲς
γένοιτο,
θᾶττον
ἔτι |
[2, 5] |
ὁρατὸν
καὶ
τὸ
ἀκουστόν,
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
τὰ
λοιπὰ
τῶν
αἰσθητῶν. |
[2, 1] |
ὃ
ἂν
ᾖ
ὀργανικόν.
(Ὄργανα
|
δὲ |
καὶ
τὰ
τῶν
φυτῶν
μέρη, |
[2, 9] |
μικρὰν
ἔχον
καὶ
φαύλην.
Ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
τὸ
ἄγευστον
λέγεται.
Ἔστι |
[2, 5] |
ἡ
δὲ
ὡς
ἐνεργείᾳ.
Ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
τὸ
αἰσθητόν,
τό
τε |
[2, 3] |
τὸ
κατὰ
τόπον
κινητικόν,
ἑτέροις
|
δὲ |
καὶ
τὸ
διανοητικόν
τε
καὶ |
[2, 10] |
(τὸ
γὰρ
σκότος
ἀόρατον,
κρίνει
|
δὲ |
καὶ
τοῦτο
ἡ
ὄψις)
ἔτι |
[2, 2] |
τὸ
αἰσθάνεσθαι
τοῦ
δοξάζειν,
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
τῶν
ἄλλων
ἕκαστον
τῶν |
[2, 9] |
καὶ
εὐώδους
ὄσφρησίς
ἐστιν.
Ἔτι
|
δὲ |
καὶ
φθειρόμενα
φαίνεται
ὑπὸ
τῶν |
[2, 2] |
γὰρ
τούτων
φαμὲν
ἐπίστασθαι)
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
{ᾧ}
ὑγιαίνομεν
τὸ
μὲν |
[2, 10] |
καὶ
φθαρτική
{τῆς
γεύσεως}
τοῦ
|
δὲ |
κατὰ
φύσιν)
ἔστι
δὲ
κοινὸν |
[2, 8] |
ᾗ
τὸ
φῶς
ὁρίζομεν.
Τὸ
|
δὲ |
κενὸν
ὀρθῶς
λέγεται
κύριον
τοῦ |
[2, 6] |
τοιαῦτα
λέγεται
ἴδια
ἑκάστης,
κοινὰ
|
δὲ |
κίνησις,
ἠρεμία,
ἀριθμός,
σχῆμα,
μέγεθος· |
[2, 4] |
μὲν
κινοῦν
καὶ
κινούμενον,
τὸ
|
δὲ |
κινούμενον
μόνον.
Πᾶσαν
δ'
ἀναγκαῖον |
[2, 8] |
μὲν
χαλκὸς
ὅτι
λεῖος,
τὰ
|
δὲ |
κοῖλα
τῇ
ἀνακλάσει
πολλὰς
ποιεῖ |
[2, 10] |
τοῦ
δὲ
κατὰ
φύσιν)
ἔστι
|
δὲ |
κοινὸν
ἁφῆς
καὶ
γεύσεως
τὸ |
[2, 6] |
ἴδιόν
ἐστιν
ἑκάστης
αἰσθήσεως,
τὸ
|
δὲ |
κοινὸν
πασῶν.
Λέγω
δ'
ἴδιον |
[2, 8] |
ἀὴρ
διὰ
τὸ
εὔθρυπτον·
ὅταν
|
δὲ |
κωλυθῇ
θρύπτεσθαι,
ἡ
τούτου
κίνησις |
[2, 7] |
γῆς
καὶ
τοῦ
περιέχοντος,
ἡμᾶς
|
δὲ |
λανθάνοντος·
τοῦτο
γάρ
ἐστι
καὶ |
[2, 6] |
αἰσθητὴ
καὶ
ὄψει.
Κατὰ
συμβεβηκὸς
|
δὲ |
λέγεται
αἰσθητόν,
οἷον
εἰ
τὸ |
[2, 1] |
τοιούτου
ἄρα
σώματος
ἐντελέχεια.
Αὕτη
|
δὲ |
λέγεται
διχῶς,
ἡ
μὲν
ὡς |
[2, 8] |
ὀξὺ
καὶ
τὸ
βαρύ.
Ταῦτα
|
δὲ |
λέγεται
κατὰ
μεταφορὰν
ἀπὸ
τῶν |
[2, 1] |
τὰ
δ'
οὐκ
ἔχει·
ζωὴν
|
δὲ |
λέγομεν
τὴν
δι'
αὑτοῦ
τροφήν |
[2, 2] |
ἁφὴ
τῶν
ἄλλων
αἰσθήσεων
(θρεπτικὸν
|
δὲ |
λέγομεν
τὸ
τοιοῦτον
μόριον
τῆς |
[2, 7] |
Ἔστι
δή
τι
διαφανές.
Διαφανὲς
|
δὲ |
λέγω
ὃ
ἔστι
μὲν
ὁρατόν, |
[2, 2] |
ὅρος
λόγος
τοῦ
συμπεράσματος·
ὁ
|
δὲ |
λέγων
ὅτι
ἐστὶν
ὁ
τετραγωνισμὸς |
[2, 2] |
χωριστά,
καθάπερ
τινές
φασιν·
τῷ
|
δὲ |
λόγῳ
ὅτι
ἕτερα,
φανερόν·
αἰσθητικῷ |
[2, 2] |
τὸ
ἀΐδιον
τοῦ
φθαρτοῦ.
Τὰ
|
δὲ |
λοιπὰ
μόρια
τῆς
ψυχῆς
φανερὸν |
[2, 9] |
σκληρόσαρκοι
ἀφυεῖς
τὴν
διάνοιαν,
οἱ
|
δὲ |
μαλακόσαρκοι
εὐφυεῖς.
(Ἔστι
δ'
ὥσπερ |
[2, 1] |
δ'
ὡς
τὸ
θεωρεῖν.
Οὐσίαι
|
δὲ |
μάλιστ'
εἶναι
δοκοῦσι
τὰ
σώματα, |
[2, 11] |
τὰ
ἐν
τῷ
ὕδατι,
λανθάνει
|
δὲ |
μᾶλλον
ἡμᾶς,
ὥσπερ
καὶ
τὰ |
[2, 4] |
δεῖν
μεταβάλλειν
καὶ
πέττεσθαι·
ἡ
|
δὲ |
μεταβολὴ
πᾶσιν
εἰς
τὸ
ἀντικείμενον |
[2, 7] |
αἰτίαν,
ὕστερον
ἔσται
δῆλον.
Τὸ
|
δὲ |
μεταξὺ
ψόφων
μὲν
ἀήρ,
ὀσμῆς |
[2, 9] |
εὐφυεῖς
καὶ
ἀφυεῖς,
παρ'
ἄλλο
|
δὲ |
μηδέν·
οἱ
μὲν
γὰρ
σκληρόσαρκοι |
[2, 3] |
τοῖς
δὲ
τινὲς
αὐτῶν,
ἐνίοις
|
δὲ |
μία
μόνη.
Δυνάμεις
δ'
εἴπομεν |
[2, 2] |
πάσας,
τὰ
δὲ
τινάς,
τὰ
|
δὲ |
μίαν
τὴν
ἀναγκαιοτάτην,
ἁφήν.
Ἐπεὶ |
[2, 9] |
ἀδύνατον
εἶναι>
ἔχειν
ὀσμήν,
τὸ
|
δὲ |
μικρὰν
ἔχον
καὶ
φαύλην.
Ὁμοίως |
[2, 2] |
ὑγιαίνομεν
τὸ
μὲν
ὑγιείᾳ
τὸ
|
δὲ |
μορίῳ
τινὶ
τοῦ
σώματος
ἢ |
[2, 1] |
οὐκ
ἔστι
τόδε
τι,
ἕτερον
|
δὲ |
μορφὴν
καὶ
εἶδος,
καθ'
ἣν |
[2, 1] |
φυσικοῦ
δυνάμει
ζωὴν
ἔχοντος.
(Τοιοῦτον
|
δὲ |
ὃ
ἂν
ᾖ
ὀργανικόν.
(Ὄργανα |
[2, 9] |
ἀνάλογον
ὀσμὴν
καὶ
χυμόν,
λέγω
|
δὲ |
οἷον
γλυκεῖαν
ὀσμὴν
καὶ
γλυκὺν |
[2, 5] |
τὸ
αἰσθάνεσθαι.
Τὸ
κατ'
ἐνέργειαν
|
δὲ |
ὁμοίως
λέγεται
τῷ
θεωρεῖν·
διαφέρει |
[2, 7] |
δὲ
φῶς
ἐστιν.
Οὐ
πάντα
|
δὲ |
ὁρατὰ
ἐν
φωτί
ἐστιν,
ἀλλὰ |
[2, 7] |
μὲν
ὁρατόν,
οὐ
καθ'
αὑτὸ
|
δὲ |
ὁρατὸν
ὡς
ἁπλῶς
εἰπεῖν,
ἀλλὰ |
[2, 9] |
αἰτίαν,
ἕτερός
ἐστι
λόγος.
~(Περὶ
|
δὲ |
ὀσμῆς
καὶ
ὀσφραντοῦ
ἧττον
εὐδιόριστόν |
[2, 9] |
ὁ
χυμὸς
τοῦ
ὑγροῦ)
τὸ
|
δὲ |
ὀσφραντικὸν
αἰσθητήριον
δυνάμει
τοιοῦτον.
~(Τὸ |
[2, 5] |
ὁμοίως
λέγεται
τῷ
θεωρεῖν·
διαφέρει
|
δέ, |
ὅτι
τοῦ
μὲν
τὰ
ποιητικὰ |
[2, 1] |
τὸ
αἰσθητικόν,
ᾗ
τοιοῦτον.
Ἔστι
|
δὲ |
οὐ
τὸ
ἀποβεβληκὸς
τὴν
ψυχὴν |
[2, 7] |
καθ'
αὑτὸ
ὁρατοῦ·
καθ'
αὑτὸ
|
δὲ |
οὐ
τῷ
λόγῳ,
ἀλλ'
ὅτι |
[2, 4] |
ἐναντίον
τῷ
ἐναντίῳ,
οὐ
πᾶν
|
δὲ |
παντί,
ἀλλ'
ὅσα
τῶν
ἐναντίων |
[2, 5] |
καθάπερ
ἐν
ἑτέροις
εἴρηται.
Πάντα
|
δὲ |
πάσχει
καὶ
κινεῖται
ὑπὸ
τοῦ |
[2, 9] |
ἴδιον
ἐπὶ
τῶν
ἀνθρώπων·
δῆλον
|
δὲ |
πειρωμένοις·
ὥστε
τὰ
ἄναιμα,
ἐπειδὴ |
[2, 4] |
ἀλλ'
ἡ
μὲν
ἄπεπτος
ἡ
|
δὲ |
πεπεμμένη,
ἀμφοτέρως
ἂν
ἐνδέχοιτο
τὴν |
[2, 4] |
ἐναντίον
τῷ
ἐναντίῳ
τρέφεται,
ᾗ
|
δὲ |
πεπεμμένη,
τὸ
ὅμοιον
τῷ
ὁμοίῳ. |
[2, 5] |
ἀνώνυμος
αὐτῶν
ἡ
διαφορά,
διώρισται
|
δὲ |
περὶ
αὐτῶν
ὅτι
ἕτερα
καὶ |
[2, 3] |
ἥδυσμά
τι
τούτων
ἐστίν.
Διασαφητέον
|
δὲ |
περὶ
αὐτῶν
ὕστερον,
νῦν
δ' |
[2, 12] |
τῶν
αἰσθήσεων
εἴρηται
τύπῳ.
~(Καθόλου
|
δὲ |
περὶ
πάσης
αἰσθήσεως
δεῖ
λαβεῖν |
[2, 1] |
τὸ
φύλλον
περικαρπίου
σκέπασμα,
τὸ
|
δὲ |
περικάρπιον
καρποῦ·
αἱ
δὲ
ῥίζαι |
[2, 9] |
χυμὸς
ὁ
μὲν
γλυκὺς
ὁ
|
δὲ |
πικρός,
οὕτω
καὶ
ὀσμαί,
ἀλλὰ |
[2, 2] |
μιᾶς
ἐν
ἑκάστῳ
φυτῷ,
δυνάμει
|
δὲ |
πλειόνων,
οὕτως
ὁρῶμεν
καὶ
περὶ |
[2, 2] |
ἑτέροις
δὲ
ἓν
μόνον
(τοῦτο
|
δὲ |
ποιεῖ
διαφορὰν
τῶν
ζῴων)
διὰ |
[2, 10] |
τὸ
γευστὸν
ὁ
χυμός.
Οὐθὲν
|
δὲ |
ποιεῖ
χυμοῦ
αἴσθησιν
ἄνευ
ὑγρότητος, |
[2, 9] |
ἀναγκαῖον
γὰρ
ὀσφρανθῆναι
ἀναπνεύσαντα,
τοῦτο
|
δὲ |
ποιεῖν
ἐν
τῷ
ὑγρῷ
ἀδύνατον. |
[2, 4] |
σώματος
αἰτία
καὶ
ἀρχή.
Ταῦτα
|
δὲ |
πολλαχῶς
λέγεται,
ὁμοίως
δ'
ἡ |
[2, 3] |
ἄδηλον,
ὕστερον
δ'
ἐπισκεπτέον.
Ἐνίοις
|
δὲ |
πρὸς
τούτοις
ὑπάρχει
καὶ
τὸ |
[2, 11] |
μέν
ἐστι
τὸ
μεταξύ,
τὸ
|
δὲ |
πρῶτον
αἰσθητήριον
ἄλλο
τί
ἐστιν |
[2, 12] |
καὶ
κατὰ
τὸν
λόγον.
Αἰσθητήριον
|
δὲ |
πρῶτον
ἐν
ᾧ
ἡ
τοιαύτη |
[2, 8] |
περὶ
τούτων
ὕστερον
λεχθήσεται.
~(Νῦν
|
δὲ |
πρῶτον
περὶ
ψόφου
καὶ
ἀκοῆς |
[2, 2] |
καὶ
οὐ
ζῆν
μόνον.
Αἰσθήσεως
|
δὲ |
πρῶτον
ὑπάρχει
πᾶσιν
ἁφή·
ὥσπερ |
[2, 4] |
ὕδωρ
τῷ
πυρὶ
τροφή,
τὸ
|
δὲ |
πῦρ
οὐ
τρέφει
τὸ
ὕδωρ. |
[2, 5] |
ὑπὸ
τοῦ
ὁμοίου
πάσχειν.
Τοῦτο
|
δὲ |
πῶς
δυνατὸν
ἢ
ἀδύνατον,
εἰρήκαμεν |
[2, 1] |
τὸ
δὲ
περικάρπιον
καρποῦ·
αἱ
|
δὲ |
ῥίζαι
τῷ
στόματι
ἀνάλογον·
ἄμφω |
[2, 9] |
μηδ'
ἀνασπάσας
οὐχ
ὁρᾷ·
τὰ
|
δὲ |
σκληρόφθαλμα
οὐδὲν
ἔχει
τοιοῦτον,
ἀλλ' |
[2, 1] |
ζῆν,
ἀλλὰ
τὸ
ἔχον·
τὸ
|
δὲ |
σπέρμα
καὶ
ὁ
καρπὸς
τὸ |
[2, 8] |
ἀέρος
συνεχείᾳ
μέχρις
ἀκοῆς.
Ἀκοῇ
|
δὲ |
συμφυὴς
ἔστιν>
ἀήρ·
διὰ
δὲ |
[2, 4] |
τοῦτο
εἶναι
τὸ
ἐργαζόμενον.
Τὸ
|
δὲ |
συναίτιον
μέν
πώς
ἐστιν,
οὐ |
[2, 7] |
οἷον
τὸν
ἀέρα,
ὑπὸ
τούτου
|
δὲ |
συνεχοῦς
ὄντος
κινεῖται
τὸ
αἰσθητήριον. |
[2, 1] |
τοῦ
ὀργάνου,
ἡ
ψυχή·
τὸ
|
δὲ |
σῶμα
τὸ
δυνάμει
ὄν·
ἀλλ' |
[2, 5] |
τις
ὑπὸ
τοῦ
ἐναντίου,
τὸ
|
δὲ |
σωτηρία
μᾶλλον
ὑπὸ
τοῦ
ἐντελεχείᾳ |
[2, 3] |
ὀσμῆς
αἴσθησιν.
Καὶ
τῶν
αἰσθητικῶν
|
δὲ |
τὰ
μὲν
ἔχει
τὸ
κατὰ |
[2, 2] |
λύπη
τε
καὶ
ἡδονή,
ὅπου
|
δὲ |
ταῦτα,
ἐξ
ἀνάγκης
καὶ
ἐπιθυμία. |
[2, 3] |
ἡδύ
τε
καὶ
λυπηρόν,
οἷς
|
δὲ |
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμία·
τοῦ
γὰρ |
[2, 3] |
τοῖς
μὲν
οὐδὲ
φαντασία,
τὰ
|
δὲ |
ταύτῃ
μόνῃ
ζῶσιν.
Περὶ
δὲ |
[2, 1] |
καὶ
ἡ
ψυχὴ
τοῦτο·
χωρισθείσης
|
δὲ |
ταύτης
οὐκ
ἂν
ἔτι
πέλεκυς |
[2, 4] |
ὑπ'
ἐκεί-
νου
αὕτη·
ὁ
|
δὲ |
τέκτων
μεταβάλλει
μόνον
εἰς
ἐνέργειαν |
[2, 8] |
ὅπως
ὑπάρχῃ
τὸ
εὖ.
Ὄργανον
|
δὲ |
τῇ
ἀναπνοῇ
ὁ
φάρυγξ·
οὗ |
[2, 1] |
ἔχειν
καὶ
μὴ
ἐνεργεῖν·
προτέρα
|
δὲ |
τῇ
γενέσει
ἐπὶ
τοῦ
αὐτοῦ |
[2, 9] |
λείπεται
πολλῶν
τῶν
ζῴων,
κατὰ
|
δὲ |
τὴν
ἁφὴν
πολλῷ
τῶν
ἄλλων |
[2, 4] |
ἀναγκαῖον
τροφὴν
δύνασθαι
πέττεσθαι,
ἐργάζεται
|
δὲ |
τὴν
πέψιν
τὸ
θερμόν·
διὸ |
[2, 11] |
τὸ
αἰσθητήριον
οὐκ
αἰσθάνεται,
ἐπὶ
|
δὲ |
τὴν
σάρκα
ἐπιτιθεμένων
αἰσθάνεται·
ὥστε |
[2, 8] |
τὰ
πεζὰ
τῶν
ἄλλων.
Δεῖται
|
δὲ |
τῆς
ἀναπνοῆς
καὶ
ὁ
περὶ |
[2, 11] |
εἰρημένα
αἰσθητήρια
ἕτερα
ὄντα.
Ἐπὶ
|
δὲ |
τῆς
ἁφῆς
τοῦτο
νῦν
ἄδηλον· |
[2, 3] |
γὰρ
ἡδέος
ὄρεξις
αὕτη.
Ἔτι
|
δὲ |
τῆς
τροφῆς
αἴσθησιν
ἔχουσιν·
ἡ |
[2, 2] |
μὲν
γὰρ
οὐκ
ἔστι,
σώματος
|
δέ |
τι,
καὶ
διὰ
τοῦτο
ἐν |
[2, 11] |
τῶν
ἄλλων
ὅσα
τοιαῦτα.
Ἔχει
|
δέ |
τινα
λύσιν
πρός
γε
ταύτην |
[2, 2] |
ζῴων
ἅπανθ'
ὑπάρχει
ταῦτα,
τισὶ
|
δὲ |
τινὰ
τούτων,
ἑτέροις
δὲ
ἓν |
[2, 2] |
μὲν
γὰρ
ἔχει
πάσας,
τὰ
|
δὲ |
τινάς,
τὰ
δὲ
μίαν
τὴν |
[2, 3] |
ὑπάρχουσι
πᾶσαι,
καθάπερ
εἴπομεν,
τοῖς
|
δὲ |
τινὲς
αὐτῶν,
ἐνίοις
δὲ
μία |
[2, 5] |
γὰρ
ἀλλοίωσίς
τις
εἶναι.
Φασὶ
|
δέ |
τινες
καὶ
τὸ
ὅμοιον
ὑπὸ |
[2, 4] |
τοῦ
αὐξάνεσθαι
καὶ
τρέφεσθαι.
Δοκεῖ
|
δέ |
τισιν
ἡ
τοῦ
πυρὸς
φύσις |
[2, 5] |
τοῦ
ἐντελεχείᾳ
πυρὸς
ὄντος.
Ἐπειδὴ
|
δὲ |
τὸ
αἰσθάνεσθαι
λέγομεν
διχῶς
(τό |
[2, 3] |
τε
καὶ
τὸ
αἰσθητικόν.
Εἰ
|
δὲ |
τὸ
αἰσθητικόν,
καὶ
τὸ
ὀρεκτικόν· |
[2, 6] |
περὶ
τῶν
αἰσθητῶν
πρῶτον.
Λέγεται
|
δὲ |
τὸ
αἰσθητὸν
τριχῶς,
ὧν
δύο |
[2, 10] |
τοῦ
μὲν
τὸ
λιπαρόν,
τοῦ
|
δὲ |
τὸ
ἁλμυρόν·
μεταξὺ
δὲ
τούτων |
[2, 7] |
μὲν
δεκτικὸν
τὸ
ἄχρουν,
ψόφου
|
δὲ |
τὸ
ἄψοφον.
Ἄχρουν
δ'
ἐστὶ |
[2, 4] |
τέλους
ἅπαντα
προσαγορεύειν
δίκαιον,
τέλος
|
δὲ |
τὸ
γεννῆσαι
οἷον
αὐτό,
εἴη |
[2, 10] |
μὲν
ὑγραίνεσθαι
σωζόμενον,
μὴ
ὑγρὸν
|
δέ, |
τὸ
γευστικὸν
αἰσθητήριον.
Σημεῖον
δὲ |
[2, 7] |
οἷον
δοκεῖ
τὸ
σκοτεινόν.
Τοιοῦτον
|
δὲ |
τὸ
διαφανὲς
μέν,
ἀλλ'
οὐχ |
[2, 8] |
δὲ
συμφυὴς
ἔστιν>
ἀήρ·
διὰ
|
δὲ |
τὸ
ἐν
ἀέρι
εἶναι,
κινουμένου |
[2, 3] |
τετραγώνῳ
μὲν
τρίγωνον,
ἐν
αἰσθητικῷ
|
δὲ |
τὸ
θρεπτι-
κόν.
Ὥστε
καθ' |
[2, 2] |
πρῶτον
ὑπάρχει
πᾶσιν
ἁφή·
ὥσπερ
|
δὲ |
τὸ
θρεπτικὸν
δύναται
χωρίζεσθαι
τῆς |
[2, 9] |
φρονιμώτατόν
ἐστι
τῶν
ζῴων.
Σημεῖον
|
δὲ |
τὸ
καὶ
ἐν
τῷ
γένει |
[2, 2] |
λέγεται,
καθάπερ
ᾧ
ἐπιστάμεθα
(λέγομεν
|
δὲ |
τὸ
μὲν
ἐπιστήμην
τὸ
δὲ |
[2, 10] |
τε
καὶ
ὁ
βίαιος)
ἀόρατον
|
δὲ |
τὸ
μὲν
ὅλως
λέγεται,
ὥσπερ |
[2, 9] |
τοῦ
ὀσφραντοῦ
καὶ
ἀνοσφράντου.
Ἀνόσφραντον
|
δὲ |
τὸ
μὲν
παρὰ
τὸ
ὅλως |
[2, 1] |
τῶν
ὄντων
τὴν
οὐσίαν,
ταύτης
|
δὲ |
τὸ
μέν,
ὡς
ὕλην,
ὃ |
[2, 8] |
τῇ
ἀρτηρίᾳ
πρὸς
αὐτήν.
Σημεῖον
|
δὲ |
τὸ
μὴ
δύνασθαι
φωνεῖν
ἀναπνέοντα |
[2, 10] |
δέ,
τὸ
γευστικὸν
αἰσθητήριον.
Σημεῖον
|
δὲ |
τὸ
μήτε
κατάξηρον
οὖσαν
τὴν |
[2, 10] |
γευστοῦ
τε
καὶ
ἀγεύστου,
τοῦτο
|
δὲ |
τὸ
μικρὸν
ἢ
φαῦλον
ἔχον |
[2, 8] |
οὐ
γὰρ
ἔχουσι
φάρυγγα.
Τοῦτο
|
δὲ |
τὸ
μόριον
οὐκ
ἔχουσιν
ὅτι |
[2, 12] |
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων.
Εἰ
|
δὲ |
τὸ
ὀσφραντὸν
ὀσμή,
εἴ
τι |
[2, 4] |
ἕνεκα
τῆς
ψυχῆς
ὄντα·
διττῶς
|
δὲ |
τὸ
οὗ
ἕνεκα,
τό
τε |
[2, 10] |
ἐστι
τὸ
δυνάμει
τοιοῦτον,
γευστὸν
|
δὲ |
τὸ
ποιητικὸν
ἐντελεχείᾳ
αὐτοῦ.
~(Περὶ |
[2, 7] |
ἐναντίον
εἶναι
τῷ
σκότει·
ἔστι
|
δὲ |
τὸ
σκότος
στέρησις
τῆς
τοιαύτης |
[2, 1] |
ἡ
κατὰ
τὸν
λόγον.
Τοῦτο
|
δὲ |
τὸ
τί
ἦν
εἶναι
τῷ |
[2, 12] |
χρυσοῦ
δέχεται
τὸ
σημεῖον,
λαμβάνει
|
δὲ |
τὸ
χρυσοῦν
ἢ
τὸ
χαλκοῦν |
[2, 4] |
τι
τὸ
ἔμψυχον,
αὐξητικόν,
ᾗ
|
δὲ |
τόδε
τι
καὶ
οὐσία,
τροφή |
[2, 2] |
ἑτερομήκει
ὀρθογώνιον
εἶναι
ἰσόπλευρον.
Ὁ
|
δὲ |
τοιοῦτος
ὅρος
λόγος
τοῦ
συμπεράσματος· |
[2, 9] |
ἀναγκαῖον,
ἀλλ'
οὐκ
ἀναπνέοντα.
Ἔοικε
|
δὲ |
τοῖς
ἀνθρώποις
διαφέρειν
τὸ
αἰσθητήριον |
[2, 3] |
κινητικὸν
κατὰ
τόπον,
διανοητικόν.
Ὑπάρχει
|
δὲ |
τοῖς
μὲν
φυτοῖς
τὸ
θρεπτικὸν |
[2, 9] |
εἶναι,
ὥσπερ
τὸ
ὄμμα,
τοῖς
|
δὲ |
τὸν
ἀέρα
δεχομένοις
ἔχειν
ἐπικάλυμμα, |
[2, 4] |
καὶ
περὶ
ψυχῆς,
δῆλον.
~(Ἀναγκαῖον
|
δὲ |
τὸν
μέλλοντα
περὶ
τούτων
σκέψιν |
[2, 11] |
αἰσθητήριον
ὥσπερ
ἐκείνων
ἕκαστον.
Αὐτοῦ
|
δὲ |
τοῦ
αἰσθητηρίου
ἁπτομένου
οὔτ'
ἐκεῖ |
[2, 11] |
τὸ
ποιητικὸν
ἐντελεχείᾳ
αὐτοῦ.
~(Περὶ
|
δὲ |
τοῦ
ἁπτοῦ
καὶ
περὶ
ἁφῆς |
[2, 2] |
τοῦ
ἀψύχου
τῷ
ζῆν.
Πλεοναχῶς
|
δὲ |
τοῦ
ζῆν
λεγομένου,
κἂν
ἕν |
[2, 3] |
δὲ
ταύτῃ
μόνῃ
ζῶσιν.
Περὶ
|
δὲ |
τοῦ
θεωρητικοῦ
νοῦ
ἕτερος
λόγος. |
[2, 10] |
γλυκὺ
καὶ
τὸ
πικρόν,
ἐχόμενα
|
δὲ |
τοῦ
μὲν
τὸ
λιπαρόν,
τοῦ |
[2, 2] |
ἐξ
ἀνάγκης
καὶ
ἐπιθυμία.
Περὶ
|
δὲ |
τοῦ
νοῦ
καὶ
τῆς
θεωρητικῆς |
[2, 9] |
τοῦ
ἀκουστοῦ
καὶ
ἀνηκούστου,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
ὁρατοῦ
καὶ
ἀοράτου,
καὶ |
[2, 2] |
ἡ
μὲν
τοῦ
ἐπιστημονικοῦ,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
ὑγιαστοῦ
(δοκεῖ
γὰρ
ἐν |
[2, 9] |
ὀσμὴν
καὶ
γλυκὺν
χυμόν,
τὰ
|
δὲ |
τοὐναντίον.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
δριμεῖα |
[2, 11] |
οὗ
ἀνάπλεα
τὰ
ἔσχατα,
εἰ
|
δὲ |
τοῦτ'
ἀληθές,
ἀδύνατον
ἅψασθαι
ἄλλο |
[2, 5] |
γὰρ
ὑπάρχειν
τὸ
αἰσθητόν.
Ὁμοίως
|
δὲ |
τοῦτο
ἔχει
κἀν
ταῖς
ἐπιστήμαις |
[2, 2] |
ἂν
δύνηται
λαμβάνειν
τροφήν.
Χωρίζεσθαι
|
δὲ |
τοῦτο
μὲν
τῶν
ἄλλων
δυνατόν, |
[2, 8] |
οὖς,
διὰ
τὰς
ἕλικας.
Ὅταν
|
δὲ |
τοῦτο
συμβῇ,
οὐκ
ἀκούει·
οὐδ' |
[2, 3] |
φυτοῖς
τὸ
θρεπτικὸν
μόνον,
ἑτέροις
|
δὲ |
τοῦτό
τε
καὶ
τὸ
αἰσθητικόν. |
[2, 2] |
ποιητικῶν
ὑπάρχειν
ἐνέργεια)
ἡ
ψυχὴ
|
δὲ |
τοῦτο
ᾧ
ζῶμεν
καὶ
αἰσθανόμεθα |
[2, 4] |
καὶ
ταὐτὰ
τοῖς
ἔργοις)
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
τί
τὸ
συνέχον
εἰς |
[2, 7] |
ψόφου
τὸ
μεταξὺ
κινεῖται,
ὑπὸ
|
δὲ |
τούτου
τῶν
αἰσθητηρίων
ἑκάτερον·
ὅταν |
[2, 7] |
τοῦ
διαφανοῦς
φῶς
ἐστιν.
Σημεῖον
|
δὲ |
τούτου
φανερόν·
ἐὰν
γάρ
τις |
[2, 2] |
θρεπτικῷ,
αἰσθητικῷ,
διανοητικῷ,
κινήσει.
Πότερον
|
δὲ |
τούτων
ἕκαστόν
ἐστι
ψυχὴ
ἢ |
[2, 5] |
ἐν
τοῖς
οἰκείοις
λόγοις.
~(Διωρισμένων
|
δὲ |
τούτων
λέγωμεν
κοινῇ
περὶ
πάσης |
[2, 5] |
τὸν
ἔχοντα
τὴν
γραμματικήν·
ἑκάτερος
|
δὲ |
τούτων
οὐ
τὸν
αὐτὸν
τρόπον |
[2, 10] |
τοῦ
δὲ
τὸ
ἁλμυρόν·
μεταξὺ
|
δὲ |
τούτων
τό
τε
δριμὺ
καὶ |
[2, 4] |
τὸ
ἔχον
ταύτην
σῶμα,
ᾧ
|
δὲ |
τρέφεται,
ἡ
τροφή.
Ἐπεὶ
δὲ |
[2, 4] |
τὸ
ἔχον
ταύτην
σῶμα,
ᾧ
|
δὲ |
τρέφεται,
ἡ
τροφή.
Ἔστι
δὲ |
[2, 4] |
μάλιστα
τὸ
μὲν
τροφὴ
τὸ
|
δὲ |
τρεφόμενον.
Ἀπορίαν
δ'
ἔχει·
φασὶ |
[2, 4] |
ἐστὶν
ἡ
πρώτη
ψυχή,
τὸ
|
δὲ |
τρεφόμενον
τὸ
ἔχον
ταύτην
σῶμα, |
[2, 4] |
ἐστὶν
ἡ
πρώτη
ψυχή,
τὸ
|
δὲ |
τρεφόμενον
τὸ
ἔχον
ταύτην
σῶμα, |
[2, 11] |
ἄλλου
ἐν
ὕδατι,
τὸν
αὐτὸν
|
δὲ |
τρόπον
καὶ
ἐν
τῷ
ἀέρι |
[2, 9] |
καὶ
τῶν
τοιούτων·
τὸν
αὐτὸν
|
δὲ |
τρόπον
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων. |
[2, 10] |
(καὶ
γὰρ
τοῦτο
ἀόρατον,
ἄλλον
|
δὲ |
τρόπον
τοῦ
σκότους)
ὁμοίως
δὲ |
[2, 4] |
ἔχον
αὐτὴν
ᾗ
τοιοῦτον,
ἡ
|
δὲ |
τροφὴ
παρασκευάζει
ἐνεργεῖν·
διὸ
στερηθὲν |
[2, 4] |
ὁμοίου
ὑπὸ
τοῦ
ὁμοίου,
τὴν
|
δὲ |
τροφὴν
δεῖν
μεταβάλλειν
καὶ
πέττεσθαι· |
[2, 7] |
λόγῳ
μὲν
ἔστιν
εἰπεῖν,
ἀνώνυμον
|
δὲ |
τυγχάνει
ὄν·
δῆλον
δὲ
ἔσται |
[2, 11] |
γεῦσις
πικροῦ
καὶ
γλυκέος·
ἐν
|
δὲ |
τῷ
ἁπτῷ
πολλαὶ
ἔνεισιν
ἐναντιώσεις, |
[2, 7] |
τῷ
φωτὶ
οὐχ
ὁρᾶται,
ἐν
|
δὲ |
τῷ
σκότει
ποιεῖ
αἴσθησιν,
οἷον |
[2, 8] |
ἡ
φωνὴ
ταῦτ'
ἔχει.
Πολλὰ
|
δὲ |
τῶν
ζῴων
οὐκ
ἔχουσι
φωνήν, |
[2, 2] |
ὧν
τὸ
μὲν
εἶδος,
τὸ
|
δὲ |
ὕλη,
τὸ
δὲ
ἐξ
ἀμφοῖν, |
[2, 3] |
ἁφὴν
καὶ
ὄρεξις
ὑπάρχει.
Περὶ
|
δὲ |
φαντασίας
ἄδηλον,
ὕστερον
δ'
ἐπισκεπτέον. |
[2, 4] |
ἂν
ᾖ
τὸ
καυστόν,
τῶν
|
δὲ |
φύσει
συνισταμένων
πάντων
ἔστι
πέρας |
[2, 1] |
γὰρ
τῶν
ἄλλων
ἀρχαί.
Τῶν
|
δὲ |
φυσικῶν
τὰ
μὲν
ἔχει
ζωήν, |
[2, 4] |
αὐτό,
ζῷον
μὲν
ζῷον,
φυτὸν
|
δὲ |
φυτόν,
ἵνα
τοῦ
ἀεὶ
καὶ |
[2, 8] |
οὖν
ψόφου
ταύτῃ
διωρίσθω.
Ἡ
|
δὲ |
φωνὴ
ψόφος
τίς
ἐστιν
ἐμψύχου· |
[2, 7] |
φύσις
ὁτὲ
μὲν
σκότος
ὁτὲ
|
δὲ |
φῶς
ἐστιν.
Οὐ
πάντα
δὲ |
[2, 7] |
ἐστί,
καὶ
τὸ
σκότος.
Τὸ
|
δὲ |
φῶς
οἷον
χρῶμά
ἐστι
τοῦ |
[2, 4] |
περὶ
τῶν
ἄλλων
ἐπιζητεῖν.
Εἰ
|
δὲ |
χρὴ
λέγειν
τί
ἕκαστον
αὐτῶν, |
[2, 7] |
αἴτιον
τοῦ
εἶναι
ὁρατόν.
Πᾶν
|
δὲ |
χρῶμα
κινητικόν
ἐστι
τοῦ
κατ' |
[2, 10] |
καθάπερ
ἐπὶ
τοῦ
ποτοῦ.
Τὸ
|
δὲ |
χρῶμα
οὐχ
οὕτως
ὁρᾶται
τῷ |
[2, 10] |
τὸ
μεταξὺ
οὐθὲν
ἔστιν·
ὡς
|
δὲ |
χρῶμα
τὸ
ὁρατόν,
οὕτω
τὸ |
[2, 7] |
μέγα
λίαν
τὸ
αἴτημα.
(Ἔστι
|
δὲ |
χρώματος
μὲν
δεκτικὸν
τὸ
ἄχρουν, |
[2, 3] |
οὐδὲ
χρῶμα
οὐδὲ
ὀσμή,
ὁ
|
δὲ |
χυμὸς
ἕν
τι
τῶν
ἁπτῶν |
[2, 3] |
δίψα
ὑγροῦ
καὶ
ψυχροῦ·
ὁ
|
δὲ |
χυμὸς
οἷον
ἥδυσμά
τι
τούτων |
[2, 8] |
ἔχοντι
ὡρισμένον
τὸν
ἀέρα.
Πότερον
|
δὲ |
ψοφεῖ
τὸ
τυπτόμενον
ἢ
τὸ |
[2, 8] |
ὕδατι,
ἀλλ'
ἧττον,
οὐκ
ἔστι
|
δὲ |
ψόφου
κύριος
ὁ
ἀὴρ
οὐδὲ |
[2, 2] |
δὲ
τὸ
μὲν
ἐπιστήμην
τὸ
|
δὲ |
ψυχήν,
ἑκατέρῳ
γὰρ
τούτων
φαμὲν |
[2, 4] |
μεγέθους
τε
καὶ
αὐξήσεως·
ταῦτα
|
δὲ |
ψυχῆς,
ἀλλ'
οὐ
πυρός,
καὶ |
[2, 4] |
διττόν,
τὸ
μὲν
οὗ,
τὸ
|
δὲ |
ᾧ)
Ἐπεὶ
οὖν
κοινωνεῖν
ἀδυνατεῖ |
[2, 2] |
μίαν
τὴν
ἀναγκαιοτάτην,
ἁφήν.
Ἐπεὶ
|
δὲ |
ᾧ
ζῶμεν
καὶ
αἰσθανόμεθα
διχῶς |
[2, 4] |
δὲ
τρέφεται,
ἡ
τροφή.
Ἔστι
|
δὲ |
ᾧ
τρέφει
διττόν,
ὥσπερ
καὶ |
[2, 5] |
ἡ
μὲν
ὡς
δυνάμει,
ἡ
|
δὲ |
ὡς
ἐνεργείᾳ.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ |
[2, 5] |
τὸν
παῖδα
δύνασθαι
στρατηγεῖν,
τοῦ
|
δὲ |
ὡς
τὸν
ἐν
ἡλικίᾳ
ὄντα, |
[2, 5] |
ὑπὸ
τοῦ
ὁμοίου
πάσχει,
ἔστι
|
δὲ |
ὡς
ὑπὸ
τοῦ
ἀνομοίου,
καθάπερ |
[2, 12] |
γὰρ
τὸ
μὴ
ἔχειν
μεσότητα,
|
μηδὲ |
τοιαύτην
ἀρχὴν
οἵαν
τὰ
εἴδη |
[2, 1] |
δ'
ἐστὶ
καὶ
σῶμα
καὶ
|
τοιόνδε, |
ζωὴν
γὰρ
ἔχον,
οὐκ
ἂν |
[2, 1] |
ὃ
καθ'
αὑτὸ
οὐκ
ἔστι
|
τόδε |
τι,
ἕτερον
δὲ
μορφὴν
καὶ |
[2, 4] |
τὸ
ἔμψυχον,
αὐξητικόν,
ᾗ
δὲ
|
τόδε |
τι
καὶ
οὐσία,
τροφή
(σώζει |
[2, 1] |
εἶδος,
καθ'
ἣν
ἤδη
λέγεται
|
τόδε |
τι,
καὶ
τρίτον
τὸ
ἐκ |
[2, 5] |
ἐντελεχείᾳ
ὢν
καὶ
κυρίως
ἐπιστάμενος
|
τόδε |
τὸ
Α.
Ἀμφότεροι
μὲν
οὖν |
[2, 8] |
γὰρ
τὸ
φῶς
ἀεὶ
ἀνακλᾶται
|
(οὐδὲ |
γὰρ
ἂν
ἐγίνετο
πάντῃ
φῶς, |
[2, 10] |
τοῦ
μεταξὺ
ἀλλοτρίου
ὄντος
σώματος·
|
οὐδὲ |
γὰρ
τῇ
ἁφῇ.
Καὶ
τὸ |
[2, 3] |
ἔσται
τῶν
ὄντων
ἴδιος
λόγος,
|
οὐδὲ |
κατὰ
τὸ
οἰκεῖον
καὶ
ἄτομον |
[2, 3] |
τροφὴν
συμβάλλεται
ψόφος
οὐδὲ
χρῶμα
|
οὐδὲ |
ὀσμή,
ὁ
δὲ
χυμὸς
ἕν |
[2, 8] |
οὐ
πάντῃ
τὸ
ζῷον
ἀκούει,
|
οὐδὲ |
πάντῃ
διέρχεται
ὁ
ἀήρ·
οὐ |
[2, 5] |
ἐντελεχείᾳ
ὄντος
καὶ
διδασκαλικοῦ
ἤτοι
|
οὐδὲ |
πάσχειν
φατέον,
{ὥσπερ
εἴρηται,
ἢ |
[2, 10] |
οὐχ
οὕτως
ὁρᾶται
τῷ
μίγνυσθαι,
|
οὐδὲ |
ταῖς
ἀπορροίαις.
Ὡς
μὲν
οὖν |
[2, 11] |
ὑγρὸν
οὐκ
ἔστιν
ἄνευ
σώματος,
|
οὐδὲ |
τὸ
διερόν,
ἀλλ'
ἀναγκαῖον
ὕδωρ |
[2, 5] |
τρόπον.
Οὐκ
ἔστι
δ'
ἁπλοῦν
|
οὐδὲ |
τὸ
πάσχειν,
ἀλλὰ
τὸ
μὲν |
[2, 8] |
δὲ
ψόφου
κύριος
ὁ
ἀὴρ
|
οὐδὲ |
τὸ
ὕδωρ,
ἀλλὰ
δεῖ
στερεῶν |
[2, 1] |
ψυχὴ
καὶ
τὸ
σῶμα,
ὥσπερ
|
οὐδὲ |
τὸν
κηρὸν
καὶ
τὸ
σχῆμα, |
[2, 5] |
φρονοῦν,
ὅταν
φρονῇ,
ἀλλοιοῦσθαι,
ὥσπερ
|
οὐδὲ |
τὸν
οἰκοδόμον
ὅταν
οἰκοδομῇ.
Τὸ |
[2, 12] |
λόγος
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων)
|
οὐδὲ |
τῶν
δυνατῶν,
ἀλλ'
ἢ>
ᾗ |
[2, 2] |
ἐν
τίνι
καὶ
ποίῳ,
καίπερ
|
οὐδὲ |
φαινομένου
τοῦ
τυχόντος
δέχεσθαι
τὸ |
[2, 3] |
πᾶσι
λογισμός,
ἀλλὰ
τοῖς
μὲν
|
οὐδὲ |
φαντασία,
τὰ
δὲ
ταύτῃ
μόνῃ |
[2, 3] |
γὰρ
εἰς
τροφὴν
συμβάλλεται
ψόφος
|
οὐδὲ |
χρῶμα
οὐδὲ
ὀσμή,
ὁ
δὲ |
[2, 5] |
καθ'
αὑτὸ
ἄνευ
τοῦ
καυστικοῦ·
|
ἔκαιε |
γὰρ
ἂν
ἑαυτό,
καὶ
οὐθὲν |
[2, 12] |
ἀλλὰ
πάσχειν
μετὰ
τῆς
ὕλης.
|
Ἀπορήσειε |
δ'
ἄν
τις
εἰ
πάθοι |
[2, 11] |
δύο
διὰ
τὸ
μὴ
ἀντιστρέφειν.
|
Ἀπορήσειε |
δ'
ἄν
τις,
εἰ
πᾶν |
[2, 6] |
τούτου
αἰσθάνεται,
ὅτι
τῷ
λευκῷ
|
συμβέβηκε |
τοῦτο,
οὗ
αἰσθάνεται·
διὸ
καὶ |
[2, 4] |
ζωῆς.
(Ἐμπεδοκλῆς
δ'
οὐ
καλῶς
|
εἴρηκε |
τοῦτο
προστιθείς,
τὴν
αὔξησιν
συμβαίνειν |
[2, 8] |
ἔχει
καὶ
μέλος
καὶ
διάλεκτον.
|
Ἔοικε |
γάρ,
ὅτι
καὶ
ἡ
φωνὴ |
[2, 8] |
ὁ
ἀὴρ
ἀπωσθῇ,
ὥσπερ
σφαῖρα.
|
Ἔοικε |
δ'
ἀεὶ
γίνεσθαι
ἠχώ,
ἀλλ' |
[2, 9] |
οὖν
ἀναγκαῖον,
ἀλλ'
οὐκ
ἀναπνέοντα.
|
Ἔοικε |
δὲ
τοῖς
ἀνθρώποις
διαφέρειν
τὸ |
[2, 9] |
ὀσμὰς
τὸ
τῶν
ἀνθρώπων
γένος.
|
Ἔοικε |
μὲν
γὰρ
ἀνάλογον
ἔχειν
πρὸς |
[2, 2] |
δυνάμεως
οὐδέν
πω
φανερόν,
ἀλλ'
|
ἔοικε |
ψυχῆς
γένος
ἕτερον
εἶναι,
καὶ |
[2, 8] |
οὐκ
ἔχουσι
φωνήν,
οἷον
τά
|
τε |
ἄναιμα
καὶ
τῶν
ἐναίμων
ἰχθύες |
[2, 10] |
ὑγρότητα,
οἷον
τὸ
ἁλμυρόν·
εὔτηκτόν
|
τε |
γὰρ
αὐτὸ
καὶ
συντηκτικὸν
γλώττης. |
[2, 5] |
τὸ
αἰσθάνεσθαι
λέγομεν
διχῶς
(τό
|
τε |
γὰρ
δυνάμει
ἀκοῦον
καὶ
ὁρῶν |
[2, 10] |
ἁλμυρόν·
μεταξὺ
δὲ
τούτων
τό
|
τε |
δριμὺ
καὶ
τὸ
αὐστηρὸν
καὶ |
[2, 5] |
δὲ
καὶ
τὸ
αἰσθητόν,
τό
|
τε |
δυνάμει
ὂν
καὶ
τὸ
ἐνεργείᾳ. |
[2, 8] |
οἱ
βήττοντες-
ἀλλὰ
δεῖ
ἔμψυχόν
|
τε |
εἶναι
τὸ
τύπτον
καὶ
μετὰ |
[2, 5] |
δύο
τρόπους
εἶναι
ἀλλοιώσεως,
τήν
|
τε |
ἐπὶ
τὰς
στερητικὰς
διαθέσεις
μεταβολὴν |
[2, 10] |
καὶ
ἡ
γεῦσις
τοῦ
γευστοῦ
|
τε |
καὶ
ἀγεύστου,
τοῦτο
δὲ
τὸ |
[2, 4] |
ἔστι
πέρας
καὶ
λόγος
μεγέθους
|
τε |
καὶ
αὐξήσεως·
ταῦτα
δὲ
ψυχῆς, |
[2, 1] |
λέγομεν
τὴν
δι'
αὑτοῦ
τροφήν
|
τε |
καὶ
αὔξησιν
καὶ
φθίσιν.
Ὥστε |
[2, 2] |
ἡ
κατὰ
τροφὴν
καὶ
φθίσις
|
τε |
καὶ
αὔξησις.
Διὸ
καὶ
τὰ |
[2, 2] |
καὶ
πάντῃ,
ὅσα
ἀεὶ
τρέφεταί
|
τε |
καὶ
ζῇ
διὰ
τέλους,
ἕως |
[2, 2] |
μὲν
γὰρ
αἴσθησις,
καὶ
λύπη
|
τε |
καὶ
ἡδονή,
ὅπου
δὲ
ταῦτα, |
[2, 3] |
δ'
αἴσθησις
ὑπάρχει,
τούτῳ
ἡδονή
|
τε |
καὶ
λύπη
καὶ
τὸ
ἡδύ |
[2, 3] |
καὶ
λύπη
καὶ
τὸ
ἡδύ
|
τε |
καὶ
λυπηρόν,
οἷς
δὲ
ταῦτα, |
[2, 3] |
ἑτέροις
δὲ
καὶ
τὸ
διανοητικόν
|
τε |
καὶ
νοῦς,
οἷον
ἀνθρώποις
καὶ |
[2, 10] |
τρόπον
τινὰ
καὶ
ὁ
μέγας
|
τε |
καὶ
ὁ
βίαιος)
ἀόρατον
δὲ |
[2, 7] |
ὁρατόν,
ὁρατὸν
δ'
ἐστὶ
χρῶμά
|
τε |
καὶ
ὃ
λόγῳ
μὲν
ἔστιν |
[2, 5] |
δ'
αἴσθησις
ἐν
τῷ
κινεῖσθαί
|
τε |
καὶ
πάσχειν
συμβαίνει,
καθάπερ
εἴρηται· |
[2, 10] |
δὲ
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ψόφου
|
τε |
καὶ
σιγῆς,
ὧν
τὸ
μὲν |
[2, 3] |
εἷς
ἂν
εἴη
λόγος
ψυχῆς
|
τε |
καὶ
σχήματος·
οὔτε
γὰρ
ἐκεῖ |
[2, 3] |
θρεπτικὸν
μόνον,
ἑτέροις
δὲ
τοῦτό
|
τε |
καὶ
τὸ
αἰσθητικόν.
Εἰ
δὲ |
[2, 2] |
τούτων
δ'
ἡ
μὲν
ἐπιστήμη
|
τε |
καὶ
ὑγίεια
μορφὴ
καὶ
εἶδός |
[2, 4] |
ὁμοίως
δὲ
καὶ
περὶ
αὐξήσεώς
|
τε |
καὶ
φθίσεως
ἔχει·
οὐδὲν
γὰρ |
[2, 2] |
ἀρχὴν
τοιαύτην,
δι'
ἧς
αὔξησίν
|
τε |
καὶ
φθίσιν
λαμβάνουσι
κατὰ
τοὺς |
[2, 11] |
ἀνάπτου·
ἄναπτον
δ'
ἐστὶ
τό
|
τε |
μικρὰν
ἔχον
πάμπαν
διαφορὰν
τῶν |
[2, 10] |
καὶ
ἡ
ὄψις
ἐστὶ
τοῦ
|
τε |
ὁρατοῦ
καὶ
τοῦ
ἀοράτου
(τὸ |
[2, 4] |
δὲ
τὸ
οὗ
ἕνεκα,
τό
|
τε |
οὗ
καὶ
τὸ
ᾧ.
Ἀλλὰ |
[2, 12] |
τῶν
ἀδυνάτων
ὀσφρανθῆναι
οὐθὲν
οἷόν
|
τε |
πάσχειν
ὑπ'
ὀσμῆς
(ὁ
δ' |
[2, 8] |
ἔργα-
καθάπερ
τῇ
γλώττῃ
ἐπί
|
τε |
τὴν
γεῦσιν
καὶ
τὴν
διάλεκτον, |
[2, 8] |
οὕτω
καὶ
τῷ
πνεύματι
πρός
|
τε |
τὴν
θερ-
μότητα
τὴν
ἐντὸς |
[2, 7] |
ἐν
τῷ
αὐτῷ
εἶναι,
δοκεῖ
|
τε |
τὸ
φῶς
ἐναντίον
εἶναι
τῷ |
[2, 10] |
καὶ
τοῦτο
ἡ
ὄψις)
ἔτι
|
τε |
τοῦ
λίαν
λαμπροῦ
(καὶ
γὰρ |
[2, 3] |
ὑπάρχει
δυνάμει
τὸ
πρότερον
ἐπί
|
τε |
τῶν
σχημάτων
καὶ
ἐπὶ
τῶν |
[2, 10] |
αὐτοῦ
μήτε
ὑγρὸν
εἶναι
ἐντελεχείᾳ
|
μήτε |
ἀδύνατον
ὑγραίνεσθαι·
πάσχει
γάρ
τι |
[2, 11] |
ἄλλων)
καὶ
ἐπὶ
τῆς
ἁφῆς
|
μήτε |
θερμὸν
μήτε
ψυχρόν.
Ἔτι
δ' |
[2, 10] |
γευστικὸν
αἰσθητήριον.
Σημεῖον
δὲ
τὸ
|
μήτε |
κατάξηρον
οὖσαν
τὴν
γλῶτταν
αἰσθάνεσθαι |
[2, 10] |
κατάξηρον
οὖσαν
τὴν
γλῶτταν
αἰσθάνεσθαι
|
μήτε |
λίαν
ὑγράν·
αὕτη
γὰρ
ἁφῇ |
[2, 2] |
δοκεῖ
μήτ'
ἄνευ
σώματος
εἶναι
|
μήτε |
σῶμά
τι
ἡ
ψυχή·
σῶμα |
[2, 10] |
ἀνάγκη
καὶ
τὸ
αἰσθητήριον
αὐτοῦ
|
μήτε |
ὑγρὸν
εἶναι
ἐντελεχείᾳ
μήτε
ἀδύνατον |
[2, 11] |
ἐπὶ
τῆς
ἁφῆς
μήτε
θερμὸν
|
μήτε |
ψυχρόν.
Ἔτι
δ'
ὥσπερ
ὁρατοῦ |
[2, 7] |
αὐτὴ
φύσις
ὁτὲ
μὲν
σκότος
|
ὁτὲ |
δὲ
φῶς
ἐστιν.
Οὐ
πάντα |
[2, 7] |
δυνάμει·
ἡ
γὰρ
αὐτὴ
φύσις
|
ὁτὲ |
μὲν
σκότος
ὁτὲ
δὲ
φῶς |
[2, 7] |
φερομένου
τοῦ
φωτὸς
καὶ
γιγνομένου
|
ποτὲ |
μεταξὺ
τῆς
γῆς
καὶ
τοῦ |
[2, 12] |
τῶν
χορδῶν)
καὶ
διὰ
τί
|
ποτε |
τὰ
φυτὰ
οὐκ
αἰσθάνεται,
ἔχοντά |
[2, 12] |
ἐκ
τούτων
καὶ
διὰ
τί
|
ποτε |
τῶν
αἰσθητῶν
αἱ
ὑπερβολαὶ
φθείρουσι |
[2, 8] |
μὴ
λεῖον
ᾖ
τὸ
πληγέν.
|
Τότε |
δὲ
εἷς
γίνεται
ἅμα
διὰ |
[2, 11] |
ἡ
σὰρξ
καὶ
τὸ
ἀνάλογον·
|
ὥστε |
ἀναγκαῖον
τὸ
σῶμα
εἶναι
τὸ |
[2, 7] |
τῆς
τοιαύτης
ἕξεως
ἐκ
διαφανοῦς,
|
ὥστε |
δῆλον
ὅτι
καὶ
ἡ
τούτου |
[2, 1] |
τὴν
ψυχὴν
τὸ
δυνάμει
ὂν
|
ὥστε |
ζῆν,
ἀλλὰ
τὸ
ἔχον·
τὸ |
[2, 8] |
εἴσω
ἀναπνεόμενον
εἰσιέναι
τὸν
ἀέρα.
|
Ὥστε |
ἡ
πληγὴ
τοῦ
ἀναπνεομένου
ἀέρος |
[2, 3] |
αἰσθητικῷ
δὲ
τὸ
θρεπτι-
κόν.
|
Ὥστε |
καθ'
ἕκαστον
ζητητέον,
τίς
ἑκάστου |
[2, 4] |
σῶμα
τὸ
τρεφόμενον,
ᾗ
ἔμψυχον,
|
ὥστε |
καὶ
ἡ
τροφὴ
πρὸς
ἔμψυχόν |
[2, 2] |
καὶ
αἰσθανόμεθα
καὶ
διανοούμεθα
πρώτως-
|
ὥστε |
λόγος
τις
ἂν
εἴη
καὶ |
[2, 1] |
τε
καὶ
αὔξησιν
καὶ
φθίσιν.
|
Ὥστε |
πᾶν
σῶμα
φυσικὸν
μετέχον
ζωῆς |
[2, 4] |
τροφῆς
καὶ
αἰσθητοῦ
καὶ
νοητοῦ.
|
Ὥστε |
πρῶτον
περὶ
τροφῆς
καὶ
γεννήσεως |
[2, 8] |
καί
τινος
ἄλλου
τῶν
λείων,
|
ὥστε |
σκιὰν
ποιεῖν,
ᾗ
τὸ
φῶς |
[2, 8] |
ὀλίγῳ
τὸ
δὲ
ἐν
πολλῷ,
|
ὥστε |
συμβαίνει
τὸ
μὲν
ταχὺ
τὸ |
[2, 9] |
τῶν
ἀνθρώπων·
δῆλον
δὲ
πειρωμένοις·
|
ὥστε |
τὰ
ἄναιμα,
ἐπειδὴ
οὐκ
ἀναπνέουσιν, |
[2, 10] |
αὗται
δοκοῦσιν
εἶναι
διαφοραὶ
χυμῶν.
|
Ὥστε |
τὸ
γευστικόν
ἐστι
τὸ
δυνάμει |
[2, 11] |
δὲ
τὴν
σάρκα
ἐπιτιθεμένων
αἰσθάνεται·
|
ὥστε |
τὸ
μεταξὺ
τοῦ
ἁπτικοῦ
ἡ |
[2, 11] |
γὰρ
αἰσθάνεσθαι
πάσχειν
τι
ἐστίν·
|
ὥστε |
τὸ
ποιοῦν,
οἷον
αὐτὸ
ἐνεργείᾳ, |
[2, 8] |
τὸ
τύπτον
καὶ
τὸ
τυπτόμενον·
|
ὥστε |
τὸ
ψοφοῦν
πρός
τι
ψοφεῖ· |
[2, 8] |
δεῖ
τὸ
τυπτόμενον
ὁμαλὸν
εἶναι,
|
ὥστε |
τὸν
ἀέρα
ἀθροῦν
ἀφάλλεσθαι
καὶ |
[2, 12] |
τὴν
ὄσφρησιν
ἡ
ὀσμὴ
ποιεῖ·
|
ὥστε |
τῶν
ἀδυνάτων
ὀσφρανθῆναι
οὐθὲν
οἷόν |
[2, 4] |
πεπεμμένη,
τὸ
ὅμοιον
τῷ
ὁμοίῳ.
|
Ὥστε |
φανερὸν
ὅτι
λέγουσί
τινα
τρόπον |
[2, 7] |
τινὸς
παρουσία
ἐν
τῷ
διαφανεῖ·
|
οὔτε |
γὰρ
δύο
σώματα
ἅμα
δυνατὸν |
[2, 3] |
λόγος
ψυχῆς
τε
καὶ
σχήματος·
|
οὔτε |
γὰρ
ἐκεῖ
σχῆμα
παρὰ
τὸ |
[2, 4] |
διὰ
τὸ
τὸ>
πῦρ
ὡσαύτως.
|
Οὔτε |
γὰρ
τὸ
ἄνω
καὶ
κάτω |
[2, 12] |
Ἅμα
δὲ
δῆλον
καὶ
οὕτως·
|
οὔτε |
γὰρ
φῶς
καὶ
σκότος
οὔτε |
[2, 12] |
φῶς
καὶ
σκότος
οὔτε
ψόφος
|
οὔτε |
ὀσμὴ
οὐδὲν
ποιεῖ
τὰ
σώματα, |
[2, 9] |
κατέχων
τὸ
πνεῦμα
οὐκ
ὀσμᾶται,
|
οὔτε |
πόρρωθεν
οὔτ'
ἐγγύθεν,
οὐδ'
ἂν |
[2, 7] |
τί
τὸ
φῶς,
εἴρηται,
ὅτι
|
οὔτε |
πῦρ
οὔθ'
ὅλως
σῶμα
οὐδ' |
[2, 12] |
οὔτε
γὰρ
φῶς
καὶ
σκότος
|
οὔτε |
ψόφος
οὔτε
ὀσμὴ
οὐδὲν
ποιεῖ |
[2, 9] |
ὥσπερ
τοὺς
χυμούς,
{ἀπὸ
τούτων}
|
εἴληφε |
τὰ
ὀνόματα
καθ'
ὁμοιότητα
τῶν |