Livre, Pages
[1, 402]	δὲ τὰ ἔργα πρότερον, πάλιν	ἄν	τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ ἀντικείμενα
[1, 411]	τούτοις εἶναι δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ'	ἄν	τις καὶ διὰ τίν' αἰτίαν
[1, 411]	ἐπὶ τὸ ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ'	ἄν	τις καὶ περὶ τῶν μορίων
[1, 410]	τινὰ ἢ πάντα. Ἀπορήσειε δ'	ἄν	τις καὶ τί ποτ' ἐστὶ
[1, 408]	τόπον αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν	ἄν	τις περὶ αὐτῆς ὡς (κινουμένης,
[1, 408]	ἁρμονία καὶ ψυχή. Ἀπαιτήσειε δ'	ἄν	τις τοῦτό γε καὶ παρ'
[1, 406]	καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ'	ἄν·	τούτῳ δ' ἕποιτ' ἂν τὸ
[1, 402]	καὶ τὸ τί ἐστι, τάχ'	ἄν	τῳ δόξειε μία τις εἶναι
[1, 406]	αὐτὴ αὑτήν, καὶ αὐτὴ κινοῖτ'	ἄν,	ὥστ' εἰ πᾶσα κίνησις ἔκστασίς
[1, 410]	οὐθὲν δεῖ λέγειν· τίς γὰρ	ἂν	ἀπορήσειεν εἰ ἔνεστιν ἐν τῇ
[1, 408]	εἶναι δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη τις	ἂν	αὐτὴν κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ
[1, 403]	ἔργων ἢ παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ'	ἂν	αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν
[1, 406]	ὑφ' ἑτέρου κινοῖτο· ὠσθείη γὰρ	ἂν	βίᾳ τὸ ζῷον. Οὐ δεῖ
[1, 404]	πηγνύον· καὶ ζῆν δὲ ἕως	ἂν	δύνωνται τοῦτο ποιεῖν. Ἔοικε δὲ
[1, 409]	τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ	ἂν	εἰ τὴν ψυχὴν τὰ πράγματα
[1, 409]	ἄλλας, στιγμῆς δὲ μοναδικῆς τίς	ἂν	εἴη διαφορὰ πλὴν θέσις; Εἰ
[1, 407]	ἡ νόησις περιφορά, καὶ νοῦς	ἂν	εἴη ὁ κύκλος οὗ ἡ
[1, 402]	συμβεβηκὸς ἰδίων ἀπόδειξις, ὥστε ζητητέον	ἂν	εἴη τὴν μέθοδον ταύτην· εἰ
[1, 403]	μηθέν ἐστιν ἴδιον αὐτῆς, οὐκ	ἂν	εἴη χωριστή, ἀλλὰ καθάπερ τῷ
[1, 411]	μίαν αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ'	ἂν	εἴη ψυχή. Δεήσει δὲ πάλιν
[1, 406]	κινεῖται, καὶ ἡ ψυχὴ ἐξίσταιτ'	ἂν	ἐκ τῆς οὐσίας, εἰ μὴ
[1, 402]	περὶ τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως	ἂν	ἐν πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ
[1, 406]	αὐξήσεως, ἢ μίαν τούτων κινοῖτ'	ἂν	ἢ πλείους ἢ πάσας. Εἰ
[1, 406]	ὥστε καὶ ἡ ψυχὴ μεταβάλλοι	ἂν	κατὰ τὸ σῶμα ἢ ὅλη
[1, 407]	αὐτῆς ᾗ οὐσία, παρὰ φύσιν	ἂν	κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ καὶ τὸ
[1, 403]	ἢ τῆς τοιαύτης. Διαφερόντως δ'	ἂν	ὁρίσαιντο ὁ φυσικὸς {τε} καὶ
[1, 403]	μὴ ἄνευ φαντασίας, οὐκ ἐνδέχοιτ'	ἂν	οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος εἶναι.
[1, 409]	ἔχειν τῷ εἴδει. Δόξειε δ'	ἂν	οὐθὲν διαφέρειν μονάδας λέγειν ἢ
[1, 410]	δὲ καὶ τὸ αἰσθητικόν, οὐδ'	ἂν	οὕτω λέγοιεν καθόλου περὶ πάσης
[1, 402]	τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως ἂν	ἐν	πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ καὶ
[1, 406]	ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ' ἕποιτ'	ἂν	τὸ ἀνίστασθαι τὰ τεθνεῶτα τῶν
[1, 407]	ἔχοντος τοῦ σώματος. Καίτοι δόξειεν	ἂν	τοῦτ' ἀναγκαῖον εἶναι· διὰ γὰρ
[1, 406]	κινεῖται μὴ κατὰ συμβεβηκός, φύσει	ἂν	ὑπάρχοι κίνησις αὐτῇ· εἰ δὲ
[1, 408]	οὐ φθείρεσθαι. Μάλιστα γὰρ ἐφθείρετ'	ἂν	ὑπὸ τῆς ἐν τῷ γήρᾳ
[1, 406]	δὲ ψυχὴν μάλιστα φαίη τις	ἂν	ὑπὸ τῶν αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ
[1, 408]	ὁ πρεσβύτης ὄμμα τοιονδί, βλέποι	ἂν	ὥσπερ καὶ ὁ νέος. Ὥστε
[1, 402]	τὸ εἰδέναι τὸ τί ἐστιν·	ἐπειδὰν	γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ τὴν
[1, 408]	καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν αὐτῶν,	ἐπειδὰν	οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν συγγενὲς
[1, 409]	ἔχει. Ἔτι δ' ἀριθμοῦ μὲν	ἐὰν	ἀφέλῃ τις ἀριθμὸν ἢ μονάδα,
[1, 409]	γὰρ ἐκ τῶν Δημοκρίτου σφαιρίων	ἐὰν	γένωνται στιγμαί, μόνον δὲ μένῃ
[1, 402]	περὶ ἕκαστον τίς ὁ τρόπος,	ἐὰν	δὲ φανερὸν ᾖ πότερον ἀπόδειξίς
[1, 403]	καὶ περὶ τινῶν μὲν τεχνίτης,	ἐὰν	τύχῃ, οἷον τέκτων ἢ ἰατρός,
[1, 404]	λέγων οὕτως, γαίῃ μὲν γὰρ	γαῖαν	ὀπώπαμεν, ὕδατι δ' ὕδωρ, αἰθέρι
[1, 404]	δ' ὕδωρ, αἰθέρι δ' αἰθέρα	δῖαν,	ἀτὰρ πυρὶ πῦρ ἀΐδηλον, στοργῇ
[1, 403]	~ὁ δὲ ζέσιν τοῦ περὶ	καρδίαν	αἵματος (καὶ θερμοῦ. Τούτων δὲ
[1, 408]	ὀργίζεσθαι ἢ φοβεῖσθαι τὸ τὴν	καρδίαν	ὡδὶ κινεῖσθαι, τὸ δὲ διανοεῖσθαι
[1, 402]	δ' ἑτέραν ἑτέρας ἢ κατ'	ἀκρίβειαν	ἢ τῷ βελτιόνων τε καὶ
[1, 404]	ὡς δυνάμει τινὶ περὶ τὴν	ἀλήθειαν,	ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει ψυχὴν καὶ
[1, 402]	τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ καὶ πρὸς	ἀλήθειαν	ἅπασαν ἡ γνῶσις αὐτῆς μεγάλα
[1, 404]	τὸ μηδ' αὐτὰ ἠρεμεῖν μηδέποτε,	βοήθειαν	γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων
[1, 405]	ἀδιαιρέτων σωμάτων, κινητικὸν δὲ διὰ	μικρομέρειαν	καὶ τὸ σχῆμα· τῶν δὲ
[1, 408]	σύνθεσις τῶν τοῦ σώματος μερῶν	λίαν	εὐεξέταστος. Πολλαί τε γὰρ αἱ
[1, 411]	σήπεται. Εἰ οὖν ἕτερόν τι	μίαν	αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν
[1, 405]	τοῦ πλήθους· οἱ μὲν γὰρ	μίαν	οἱ δὲ πλείους λέγουσιν. Ἑπομένως
[1, 404]	πλείους ποιοῦντες, ταύτας, οἱ δὲ	μίαν,	ταύτην, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς μὲν ἐκ
[1, 405]	τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν οὖν	μίαν	τινὰ λέγουσιν αἰτίαν καὶ στοιχεῖον
[1, 406]	φορᾶς ἀλλοιώσεως φθίσεως αὐξήσεως, ἢ	μίαν	τούτων κινοῖτ' ἂν ἢ πλείους
[1, 404]	θυρίδων ἀκτῖσιν) ὧν τὴν μὲν	πανσπερμίαν	στοιχεῖα λέγει τῆς ὅλης φύσεως
[1, 407]	τοῖς ἐν κοινῷ γεγενημένοις λόγοις.	Ἁρμονίαν	γάρ τινα αὐτὴν λέγουσι· καὶ
[1, 408]	Ἔτι δ' εἰ λέγομεν τὴν	ἁρμονίαν	εἰς δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν,
[1, 408]	δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας λέγειν	ἁρμονίαν,	καὶ ὅλως τῶν σωματικῶν ἀρετῶν,
[1, 407]	αὐτὴν λέγουσι· καὶ γὰρ τὴν	ἁρμονίαν	κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν ἐναντίων εἶναι,
[1, 408]	ἀπολιπούσης; Ὅτι μὲν οὖν οὔθ'	ἁρμονίαν	οἷόν τ' εἶναι τὴν ψυχὴν
[1, 407]	ἀναγκαῖον εἶναι· διὰ γὰρ τὴν	κοινωνίαν	τὸ μὲν ποιεῖ τὸ δὲ
[1, 406]	τὴν οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην εἶναι	~οἵαν	φασὶν οἱ λέγοντες ψυχὴν εἶναι
[1, 404]	Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν αὐτὴν ἔχειν	διάνοιαν·	ἔφασαν γάρ τινες αὐτῶν ψυχὴν
[1, 410]	καὶ τῶν ζῴων τὰ> πολλὰ	διάνοιαν	οὐκ ἔχειν. Εἰ δέ τις
[1, 403]	διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ κενῶς ἅπαντες.	Ἀπορίαν	δ' ἔχει καὶ τὰ πάθη
[1, 402]	ταῦτα τὴν περὶ τῆς ψυχῆς	ἱστορίαν	εὐλόγως ἂν ἐν πρώτοις τιθείημεν.
[1, 406]	πᾶν φέρηται συμφώνους φοράς, τὴν	εὐθυωρίαν	εἰς κύκλον κατέκαμψεν· ~καὶ διελὼν
[1, 402]	γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ τὴν	φαντασίαν	περὶ τῶν συμβεβηκότων, ἢ πάντων
[1, 405]	μόνον ψεῦδός ἐστι τὸ τὴν	οὐσίαν	αὐτῆς τοιαύτην εἶναι ~οἵαν φασὶν
[1, 402]	τε φύσιν αὐτῆς καὶ τὴν	οὐσίαν,	εἶθ' ὅσα συμβέβηκε περὶ αὐτήν·
[1, 410]	ἐκ τῶν τοῦ ποσοῦ στοιχείων	οὐσίαν	εἶναι καὶ μὴ ποσόν. Τοῖς
[1, 402]	λέγω δὲ τοῦ περὶ τὴν	οὐσίαν	καὶ τὸ τί ἐστι, τάχ'
[1, 402]	περὶ ὧν βουλόμεθα γνῶναι τὴν	οὐσίαν,	ὥσπερ καὶ τῶν κατὰ συμβεβηκὸς
[1, 411]	τινὰς ἀπορίας· διὰ τίνα γὰρ	αἰτίαν	ἐν μὲν τῷ ἀέρι ἢ
[1, 411]	ἄν τις καὶ διὰ τίν'	αἰτίαν	ἡ ἐν τῷ ἀέρι ψυχὴ
[1, 407]	ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ τίν'	αἰτίαν	καὶ πῶς ἔχοντος τοῦ σώματος.
[1, 405]	μὲν οὖν μίαν τινὰ λέγουσιν	αἰτίαν	καὶ στοιχεῖον ἕν, καὶ τὴν
[1, 405]	πῶς γνωριεῖ καὶ διὰ τίν'	αἰτίαν,	οὔτ' ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ' ἐκ
[1, 410]	ἕκαστον. Ὅλως τε διὰ τίν'	αἰτίαν	οὐχ ἅπαντα ψυχὴν ἔχει τὰ
[1, 406]	διὰ τὸ συμπεπλέχθαι πρὸς αὐτό.	Συνεστηκυῖαν	γὰρ ἐκ τῶν στοιχείων καὶ
[1, 407]	λόγον δ' ὥσπερ εὐθύνοις δεδωκυῖα	κἀν	τοῖς ἐν κοινῷ γεγενημένοις λόγοις.
[1, 406]	Ἔτι δ' εἰ φύσει κινεῖται,	κἂν	βίᾳ κινηθείη· κἂν εἰ βίᾳ,
[1, 406]	φύσει κινεῖται, κἂν βίᾳ κινηθείη·	κἂν	εἰ βίᾳ, καὶ φύσει. Τὸν
[1, 402]	ἐστιν ἢ ὕστερον, ὁμοίως δὲ	κἂν	εἴ τι κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο·
[1, 408]	λέγειν ὀργίζεσθαι τὴν ψυχὴν ὅμοιον	κἂν	εἴ τις λέγοι τὴν ψυχὴν
[1, 404]	εἴρηται ὅτι συνεχῶς φαίνεται κινούμενα,	κἂν	ᾖ νηνεμία παντελής. Ἐπὶ ταὐτὸ
[1, 406]	Τὴν δὲ κατὰ συμβεβηκὸς κίνησιν	κἂν	ὑφ' ἑτέρου κινοῖτο· ὠσθείη γὰρ
[1, 404]	εἶναι καὶ γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι	συνέπλεξαν	ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν
[1, 404]	τὸν δὲ τοῦ ἐπιπέδου ἀριθμὸν	δόξαν,	αἴσθησιν δὲ τὸν τοῦ στερεοῦ.
[1, 404]	τις ἄλλος εἴρηκεν ὡς τὸ	πᾶν	ἐκίνησε νοῦς· οὐ μὴν παντελῶς
[1, 405]	κινεῖν, λέγων νοῦν κινῆσαι τὸ	πᾶν.	Ἔοικε δὲ καὶ Θαλῆς ἐξ
[1, 406]	συνεφέλκειν καὶ κινεῖν τὸ σῶμα	πᾶν.	Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν εἰ καὶ
[1, 410]	ψυχὴν ἔχει τὰ ὄντα, ἐπειδὴ	πᾶν	ἤτοι στοιχεῖον ἢ ἐκ στοιχείου
[1, 409]	μιᾷ στιγμῇ πολλὰς στιγμάς, καὶ	πᾶν	σῶμα ψυχὴν ἔχειν, εἰ μὴ
[1, 408]	τε ψυχὰς ἔχειν καὶ κατὰ	πᾶν	τὸ σῶμα, εἴπερ πάντα μὲν
[1, 411]	Εἰ γὰρ ἡ ὅλη ψυχὴ	πᾶν	τὸ σῶμα συνέχει, προσήκει καὶ
[1, 406]	σύμφυτον ἁρμονίας ἔχῃ καὶ τὸ	πᾶν	φέρηται συμφώνους φοράς, τὴν εὐθυωρίαν
[1, 402]	τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ'	ἑτέραν	ἑτέρας ἢ κατ' ἀκρίβειαν ἢ
[1, 404]	ὑφ' ἑαυτῆς, διὰ τὸ μηθὲν	ὁρᾶν	κινοῦν ὃ μὴ καὶ αὐτὸ
[1, 408]	δὲ συμβαίνει τὰ μὲν κατὰ	φοράν	τινων κινουμένων, τὰ δὲ κατ'
[1, 409]	Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν τινὰ αὐτῇ	διαφορὰν	πρὸς τὰς ἄλλας, στιγμῆς δὲ
[1, 409]	αἱ μονάδες· καθέξει γὰρ ἑκάστη>	χώραν	στιγμῆς. Καίτοι τί κωλύει ἐν
[1, 402]	Δοκεῖ δὲ καὶ πρὸς ἀλήθειαν	ἅπασαν	ἡ γνῶσις αὐτῆς μεγάλα συμβάλλεσθαι,
[1, 404]	λεγόμενον τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν·	ἔφασαν	γάρ τινες αὐτῶν ψυχὴν εἶναι
[1, 409]	δεῖ. Ἔτι δ' ἐπεί φασι	κινηθεῖσαν	γραμμὴν ἐπίπεδον ποιεῖν, στιγμὴν δὲ
[1, 409]	καὶ πῶς, ἀμερῆ καὶ ἀδιάφορον	οὖσαν;	γάρ ἐστι κινητικὴ καὶ κινητή,
[1, 406]	Εἰ δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ	ἐξελθοῦσαν	εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ
[1, 404]	Ἀναξαγόρας ψυχὴν εἶναι λέγει τὴν	κινοῦσαν,	καὶ εἴ τις ἄλλος εἴρηκεν
[1, 407]	κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς μύθους τὴν	τυχοῦσαν	ψυχὴν εἰς τὸ τυχὸν ἐνδύεσθαι
[1, 403]	ὑπὸ μικρῶν καὶ ἀμαυρῶν κινεῖσθαι,	ὅταν	ὀργᾷ τὸ σῶμα καὶ οὕτως
[1, 403]	σῶμα καὶ οὕτως ἔχῃ ὥσπερ	ὅταν	ὀργίζηται. Ἔτι δὲ μᾶλλον τοῦτο
[1, 404]	ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι τὸ ἔμψυχον	ἀπέβλεψαν,	οὗτοι τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον τὴν
[1, 404]	νοῦν εἶναι ταὐτὸν τῇ ψυχῇ·	ἐν	ἅπασι γὰρ ὑπάρχειν αὐτὸν τοῖς
[1, 409]	ἔχουσι τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ	ἐν	ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἄπειροι.
[1, 409]	μένῃ τὸ ποσόν, ἔσται {τι}	ἐν	αὐτῷ τὸ μὲν κινοῦν τὸ
[1, 411]	ἡ ψυχὴ οὐ ποιεῖ ζῷον,	ἐν	δὲ τοῖς μικτοῖς, καὶ ταῦτα
[1, 402]	κατηγοριῶν, ἔτι δὲ πότερον τῶν	ἐν	δυνάμει ὄντων ἢ μᾶλλον ἐντελέχειά
[1, 411]	τὴν φύσιν. Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον	ἐν	ἑκατέρῳ τῶν μορίων ἅπαντ' ἐνυπάρχει
[1, 408]	ψυχῇ· τοῦτο δὲ μὴ ὡς	ἐν	ἐκείνῃ τῆς κινήσεως οὔσης, ἀλλ'
[1, 410]	ὀστοῦν· ἡ δὲ χθὼν ἐπίηρος	ἐν	εὐστέρνοις χοάνοισιν τὼ δύο τῶν
[1, 405]	τὸ δὲ κινούμενον κινουμένῳ γινώσκεσθαι·	ἐν	κινήσει δ' εἶναι τὰ ὄντα
[1, 406]	αὑτὸ κινεῖται, οἱ δὲ τῷ	ἐν	κινουμένῳ εἶναι (δῆλον δ' ἐπὶ
[1, 406]	δὲ λέγομεν ὅσα κινεῖται τῷ	ἐν	κινουμένῳ εἶναι, οἷον πλωτῆρες· οὐ
[1, 407]	ὥσπερ εὐθύνοις δεδωκυῖα κἀν τοῖς	ἐν	κοινῷ γεγενημένοις λόγοις. Ἁρμονίαν γάρ
[1, 408]	πεπονθέναι, ἀλλ' ἐν ᾧ, καθάπερ	ἐν	μέθαις καὶ νόσοις. Καὶ τὸ
[1, 411]	ἀπορίας· διὰ τίνα γὰρ αἰτίαν	ἐν	μὲν τῷ ἀέρι ἢ τῷ
[1, 411]	ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ μὴ ἐνυπάρχειν	ἐν	ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ παντός. Φανερὸν
[1, 409]	Εἴπερ γάρ ἐστιν ἡ ψυχὴ	ἐν	παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον
[1, 411]	τούτων ἐστὶν ἑνὶ ἢ καὶ	ἐν	πλείοσιν ἢ πᾶσιν, ἢ καὶ
[1, 405]	ἐστιν. Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις ποιοῦσιν	ἐν	ταῖς ἀρχαῖς, καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 404]	τὰ καλούμενα ξύσματα, ἃ φαίνεται	ἐν	ταῖς διὰ τῶν θυρίδων ἀκτῖσιν)
[1, 409]	ψυχή· τοῖς δ' ἀριθμὸν λέγουσιν,	ἐν	τῇ μιᾷ στιγμῇ πολλὰς στιγμάς,
[1, 406]	ᾧ τὸ ὑφ' ἑαυτοῦ κινεῖσθαι	ἐν	τῇ οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ' ἄλλου
[1, 410]	οὖν ὄφελος ἐνεῖναι τὰ στοιχεῖα	ἐν	τῇ ψυχῇ, εἰ μὴ καὶ
[1, 410]	γὰρ ἂν ἀπορήσειεν εἰ ἔνεστιν	ἐν	τῇ ψυχῇ λίθος ἢ ἄνθρωπος;
[1, 402]	Πρῶτον δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν	ἐν	τίνι τῶν γενῶν καὶ τί
[1, 408]	ἀνάμνησις ἀπ' ἐκείνης ἐπὶ τὰς	ἐν	τοῖς αἰσθητηρίοις κινήσεις ἢ μονάς.
[1, 408]	ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν, τῶν μεγεθῶν	ἐν	τοῖς ἔχουσι κίνησιν καὶ θέσιν,
[1, 411]	ἐν τῷ ἀέρι ψυχὴ τῆς	ἐν	τοῖς ζῴοις βελτίων ἐστὶ καὶ
[1, 404]	γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ ἐνυπάρχοντα	ἐν	τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα τὸ
[1, 411]	τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ περιέχοντος	ἐν	τοῖς ζῴοις ἔμψυχα τὰ ζῷα
[1, 402]	τῶν συμβεβηκότων ταῖς οὐσίαις (ὥσπερ	ἐν	τοῖς μαθήμασι τί τὸ εὐθὺ
[1, 410]	Τοῦτο δὲ πέπονθε καὶ ὁ	ἐν	τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις ἔπεσι λόγος·
[1, 403]	φανερόν· μηθενὸς γὰρ φοβεροῦ συμβαίνοντος	ἐν	τοῖς πάθεσι γίνονται τοῖς τοῦ
[1, 404]	ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ	ἐν	τοῖς περὶ φιλοσοφίας λεγομένοις διωρίσθη,
[1, 410]	νῦν λεχθέν· ὅσα γάρ ἐστιν	ἐν	τοῖς τῶν ζῴων σώμασιν ἁπλῶς
[1, 411]	οὔσῃ. Ἔοικε δὲ καὶ ἡ	ἐν	τοῖς φυτοῖς ἀρχὴ ψυχή τις
[1, 406]	πᾶσαι γὰρ αἱ λεχθεῖσαι κινήσεις	ἐν	τόπῳ. Εἰ δ' ἐστὶν ἡ
[1, 411]	τοῖς μικτοῖς, καὶ ταῦτα βελτίων	ἐν	τούτοις εἶναι δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ'
[1, 411]	δ' ἐοίκασιν εἶναι τὴν ψυχὴν	ἐν	τούτοις ὅτι τὸ ὅλον τοῖς
[1, 403]	πλίνθους καὶ ξύλα, ἕτερος δ'	ἐν	τούτοις τὸ εἶδος οὗ> ἕνεκα
[1, 406]	ὃ κινεῖται βίᾳ, καὶ ἠρεμεῖ	ἐν	τούτῳ βίᾳ. Ποῖαι δὲ βίαιοι
[1, 406]	γὰρ κινεῖται φύσει, καὶ ἠρεμεῖ	ἐν	τούτῳ φύσει· ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 404]	τινες αὐτῶν ψυχὴν εἶναι τὰ	ἐν	τῷ ἀέρι ξύσματα, οἱ δὲ
[1, 404]	πῦρ καὶ ψυχὴν λέγει (οἷον	ἐν	τῷ ἀέρι τὰ καλούμενα ξύσματα,
[1, 411]	καὶ διὰ τίν' αἰτίαν ἡ	ἐν	τῷ ἀέρι ψυχὴ τῆς ἐν
[1, 404]	γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων	ἐν	τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ αὐτὰ
[1, 409]	τὸ κινοῦν ἡ ψυχή, καὶ	ἐν	τῷ ἀριθμῷ, ὥστε οὐ τὸ
[1, 409]	παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον	ἐν	τῷ αὐτῷ δύο εἶναι σώματα,
[1, 409]	χώραν στιγμῆς. Καίτοι τί κωλύει	ἐν	τῷ αὐτῷ εἶναι, εἰ δύο,
[1, 409]	σώματι μονάδες καὶ αἱ στιγμαί,	ἐν	τῷ αὐτῷ ἔσονται αἱ μονάδες·
[1, 408]	γὰρ ἐφθείρετ' ἂν ὑπὸ τῆς	ἐν	τῷ γήρᾳ ἀμαυρώσεως, νῦν δ'
[1, 409]	κινῆσον τὰς μονάδας. Εἰ δ'	ἐν	τῷ ζῴῳ τὸ κινοῦν ἡ
[1, 411]	ἑαυτοῦ οὔτε τοῦ εὐθέος. Καὶ	ἐν	τῷ ὅλῳ δή τινες αὐτὴν
[1, 409]	κινοῦν τὸ δὲ κινούμενον, ὥσπερ	ἐν	τῷ συνεχεῖ· οὐ γὰρ διὰ
[1, 411]	αὐτῆς, τίν' ἔχει δύναμιν ἕκαστον	ἐν	τῷ σώματι. Εἰ γὰρ ἡ
[1, 409]	μὲν οὖν εἰσὶν ἕτεραι αἱ	ἐν	τῷ σώματι μονάδες καὶ αἱ
[1, 409]	καὶ αὐτά. Εἰ δ' αἱ	ἐν	τῷ σώματι στιγμαὶ ὁ ἀριθμὸς
[1, 409]	ψυχῆς, ἢ εἰ ὁ τῶν	ἐν	τῷ σώματι στιγμῶν ἀριθμὸς ἡ
[1, 409]	καὶ ἄλλος τις τῶν ὑπαρχουσῶν	ἐν	τῷ σώματι στιγμῶν· Συμβαίνει τε
[1, 404]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ Πλάτων	ἐν	τῷ Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν ἐκ
[1, 403]	πράγματος, ἀνάγκη δ' εἶναι τοῦτον	ἐν	ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ ἔσται· ὥσπερ
[1, 408]	νεῖν ἑαυτήν, οἷον κινεῖσθαι μὲν	ἐν	ᾧ ἐστι, τοῦτο δὲ κινεῖσθαι
[1, 406]	φασι τὴν ψυχὴν τὸ σῶμα	ἐν	ᾧ ἐστιν, ὡς αὐτὴ κινεῖται,
[1, 408]	τὴν ψυχήν τι πεπονθέναι, ἀλλ'	ἐν	ᾧ, καθάπερ ἐν μέθαις καὶ
[1, 411]	Καὶ τὸ ζῆν δὴ πότερον	ἔν	τινι τούτων ἐστὶν ἑνὶ ἢ
[1, 411]	ἢ πολυμερές. Εἰ μὲν γὰρ	ἕν,	διὰ τί οὐκ εὐθέως καὶ
[1, 411]	οὐκ εὐθέως καὶ ἡ ψυχὴ	ἕν;	Εἰ δὲ μεριστόν, πάλιν ὁ
[1, 404]	καὶ ἄλλως, νοῦν μὲν τὸ	ἕν,	ἐπιστήμην δὲ τὰ δύο (μοναχῶς
[1, 405]	τινὰ λέγουσιν αἰτίαν καὶ στοιχεῖον	ἕν,	καὶ τὴν ψυχὴν ἓν τιθέασιν,
[1, 410]	ἢ πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν	ἕν	τι γινώσκειν ἢ τινὰ ἢ
[1, 405]	ἄλλο, καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοίως	ἕν	τι τούτων τιθέασιν. Διὸ καὶ
[1, 406]	ἑαυτὸ ἢ δυνάμενον κινεῖν, ἀλλ'	ἕν	τι τῶν ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν
[1, 404]	τὰ δύο (μοναχῶς γὰρ ἐφ'	ἕν)	τὸν δὲ τοῦ ἐπιπέδου ἀριθμὸν
[1, 407]	νοήματα· ταῦτα δὲ τῷ ἐφεξῆς	ἕν,	ὡς ὁ ἀριθμός, ἀλλ' οὐχ
[1, 410]	σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται μὲν γὰρ	ἓν	ἑκάστη, πολλὰ δ' ἀγνοήσει· πάντα
[1, 411]	δὲ πάλιν κἀκεῖνο ζητεῖν πότερον	ἓν	ἢ πολυμερές. Εἰ μὲν γὰρ
[1, 410]	θεόν· μόνος γὰρ τῶν στοιχείων	ἓν	οὐ γνωριεῖ, τὸ νεῖκος, τὰ
[1, 405]	στοιχεῖον ἕν, καὶ τὴν ψυχὴν	ἓν	τιθέασιν, οἷον πῦρ ἢ ἀέρα·
[1, 403]	ἰσχυρῶν καὶ ἐναργῶν παθημάτων συμβαινόντων	μηδὲν	παροξύνεσθαι ἢ φοβεῖσθαι, ἐνίοτε δ'
[1, 408]	αὐτῶν, ἐπειδὰν οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε	μηδὲν	συγγενὲς παραδέχεσθαι, ἐντεῦθεν δὲ καὶ
[1, 411]	ὥστε σώζειν τὴν φύσιν. Ἀλλ'	οὐδὲν	ἧττον ἐν ἑκατέρῳ τῶν μορίων
[1, 410]	τὰ δ' ὀστέα λευκὰ γένοντο.	Οὐδὲν	οὖν ὄφελος ἐνεῖναι τὰ στοιχεῖα
[1, 404]	αὐτὰ ἠρεμεῖν μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι	θύραθεν	ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων ἐν τῷ
[1, 403]	ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ δὲ	μηθέν	ἐστιν ἴδιον αὐτῆς, οὐκ ἂν
[1, 404]	δ' ὑφ' ἑαυτῆς, διὰ τὸ	μηθὲν	ὁρᾶν κινοῦν ὃ μὴ καὶ
[1, 404]	τι τὴν ψυχὴν ὑπέλαβον εἶναι.	~Ὅθεν	Δημόκριτος μὲν (πῦρ τι καὶ
[1, 405]	τῶν πρώτων ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως.	Ὅθεν	ἔδοξέ τισι πῦρ εἶναι· καὶ
[1, 411]	δή τινες αὐτὴν μεμῖχθαί φασιν,	ὅθεν	ἴσως καὶ Θαλῆς ᾠήθη πάντα
[1, 403]	ὁ πρῶτος φιλόσοφος; Ἀλλ' ἐπανιτέον	ὅθεν	ὁ λόγος. Ἐλέγομεν δὴ ὅτι
[1, 408]	δὲ πάντα κινήσεις εἶναι δοκοῦσιν.	Ὅθεν	οἰηθείη τις ἂν αὐτὴν κινεῖσθαι·
[1, 403]	οὐ μέντοι γ' ἅψεται οὕτως	χωρισθέν	τι εὐθύ· ἀχώριστον γάρ, εἴπερ
[1, 408]	συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν συγγενὲς παραδέχεσθαι,	ἐντεῦθεν	δὲ καὶ τὸν τῶν μεμιγμένων
[1, 411]	τῆς αἰσθητικῆς ἀρχῆς, αἴσθησιν δ'	οὐθὲν	ἄνευ ταύτης ἔχει.
[1, 403]	Φαίνεται δὲ τῶν μὲν πλείστων	οὐθὲν	ἄνευ τοῦ σώματος πάσχειν οὐδὲ
[1, 411]	χρόνον. Εἰ δὲ μὴ διατελοῦσιν,	οὐθὲν	ἄτοπον· ὄργανα γὰρ οὐκ ἔχουσιν
[1, 411]	ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖν,	οὐθὲν	δεῖ ἐξ ἁπάντων· ἱκανὸν γὰρ
[1, 410]	ἐνέσται. Τοῦτο δ' ὅτι ἀδύνατον,	οὐθὲν	δεῖ λέγειν· τίς γὰρ ἂν
[1, 409]	τῷ εἴδει. Δόξειε δ' ἂν	οὐθὲν	διαφέρειν μονάδας λέγειν ἢ σωμάτια
[1, 410]	δ' ὀστοῦν ἢ τὸν ἄνθρωπον	οὐθέν,	εἰ μὴ καὶ ταῦτ' ἐνέσται.
[1, 402]	δὲ ζῷον τὸ καθόλου ἤτοι	οὐθέν	ἐστιν ἢ ὕστερον, ὁμοίως δὲ
[1, 407]	περὶ δὲ τοῦ δεξομένου σώματος	οὐθὲν	ἔτι προσδιορίζουσιν, ὥσπερ ἐνδεχόμενον κατὰ
[1, 405]	εἶναι τὸν νοῦν, καὶ κοινὸν	οὐθὲν	οὐθενὶ τῶν ἄλλων ἔχειν. Τοιοῦτος
[1, 407]	τιθέασιν εἰς σῶμα τὴν ψυχήν,	οὐθὲν	προσδιορίσαντες διὰ τίν' αἰτίαν καὶ
[1, 407]	τὸ δὲ κινεῖ, τούτων δ'	οὐθὲν	ὑπάρχει πρὸς ἄλληλα τοῖς τυχοῦσιν.
[1, 409]	διαφέρειν ἢ μικρότητι συμβαίνει τὸ	λεχθέν,	ἀλλ' ὅτι ποσόν· διὸ ἀναγκαῖον
[1, 410]	τῷ ὁμοίῳ, μαρτυρεῖ τὸ νῦν	λεχθέν·	ὅσα γάρ ἐστιν ἐν τοῖς
[1, 407]	πῶς ἔχοντος τοῦ σώματος. Καίτοι	δόξειεν	ἂν τοῦτ' ἀναγκαῖον εἶναι· διὰ
[1, 409]	συμβεβηκός. Δῆλον δ' εἴ τις	ἐπιχειρήσειεν	ἐκ τοῦ λόγου τούτου τὰ
[1, 408]	κατὰ τόπον αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ'	ἀπορήσειεν	ἄν τις περὶ αὐτῆς ὡς
[1, 410]	δεῖ λέγειν· τίς γὰρ ἂν	ἀπορήσειεν	εἰ ἔνεστιν ἐν τῇ ψυχῇ
[1, 402]	ἔργα πρότερον, πάλιν ἄν τις	ἀπορήσειεν	εἰ τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων
[1, 410]	τὸ αἰσθητικόν, οὐδ' ἂν οὕτω	λέγοιεν	καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς οὐδὲ
[1, 406]	ἄλλο εἶναι, τὸ δ' ἑτέρου	ἕνεκεν.	Τὴν δὲ ψυχὴν μάλιστα φαίη
[1, 405]	πρώτως. Δημόκριτος δὲ καὶ γλαφυρωτέρως	εἴρηκεν	ἀποφαινόμενος διὰ τί τούτων ἑκάτερον·
[1, 405]	ἀποπέφανται, πλὴν εἴ τις αὐτὴν	εἴρηκεν	ἐκ πάντων εἶναι τῶν στοιχείων
[1, 405]	διὰ τίν' αἰτίαν, οὔτ' ἐκεῖνος	εἴρηκεν	οὔτ' ἐκ τῶν εἰρημένων συμφανές
[1, 404]	κινοῦσαν, καὶ εἴ τις ἄλλος	εἴρηκεν	ὡς τὸ πᾶν ἐκίνησε νοῦς·
[1, 410]	ὥστ' οὐδὲ τῶν ὁμοίων· καίτοι	προσῆκεν.	Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν
[1, 411]	τι τοῦ σώματος. Τοῦτο δ'	ἔοικεν	ἀδυνάτῳ· ποῖον γὰρ μόριον ἢ
[1, 408]	ἢ μονάς. Ὁ δὲ νοῦς	ἔοικεν	ἐγγίνεσθαι οὐσία τις οὖσα, καὶ
[1, 407]	αὐτό. Ἔτι δ' ἡ νόησις	ἔοικεν	ἠρεμήσει τινὶ καὶ ἐπιστάσει μᾶλλον
[1, 403]	ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι, μάλιστα δ'	ἔοικεν	ἰδίῳ τὸ νοεῖν· εἰ δ'
[1, 405]	Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ Ἀλκμαίων	ἔοικεν	ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ
[1, 402]	δὲ καὶ τούτων διορίσαι ποῖα	πέφυκεν	ἕτερα ἀλλήλων, καὶ πότερον τὰ
[1, 411]	συνέχει τὴν ψυχήν, εἰ μεριστὴ	πέφυκεν;	Οὐ γὰρ δὴ τό γε
[1, 407]	δισσαχῇ συνημμένους πάλιν τὸν ἕνα	διεῖλεν	εἰς ἑπτὰ κύκλους, ὡς οὔσας
[1, 408]	ἦν, ἀλλὰ τοῦ κοινοῦ, ὃ	ἀπόλωλεν·	ὁ δὲ νοῦς ἴσως θειότερόν
[1, 411]	ζῷα γίνεται. Εἰ δ' ὁ	μὲν	ἀὴρ διασπώ- μενος ὁμοειδής, ἡ
[1, 408]	δ' ἀπ' ἐκείνης, οἷον ἡ	μὲν	αἴσθησις ἀπὸ τωνδί, ἡ δ'
[1, 404]	εἶναι τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα πάντα κινεῖσθαι διὰ τὴν
[1, 403]	ἴδιον αὐτῆς· τοῦτο γὰρ λαβεῖν	μὲν	ἀναγκαῖον, οὐ ῥᾴδιον δέ. Φαίνεται
[1, 406]	ῥᾴδιον ἀποδοῦναι. Ἔτι δ' εἰ	μὲν	ἄνω κινήσεται, πῦρ ἔσται, εἰ
[1, 410]	Ἄτοπον δὲ καὶ τὸ φάναι	μὲν	ἀπαθὲς εἶναι τὸ ὅμοιον ὑπὸ
[1, 407]	ἐξ ἐναντίων. Καίτοι γε ἡ	μὲν	ἁρμονία λόγος τίς ἐστι τῶν
[1, 407]	σκέψις ἑτέρων λόγων οἰκειοτέρα, ταύτην	μὲν	ἀφῶμεν τὸ νῦν. Ἐκεῖνο δὲ
[1, 404]	παντελῶς γ' ὥσπερ Δημόκριτος. Ἐκεῖνος	μὲν	γὰρ ἁπλῶς ταὐτὸν ψυχὴν καὶ
[1, 404]	δὲ τὸν τοῦ στερεοῦ. Οἱ	μὲν	γὰρ ἀριθμοὶ τὰ εἴδη αὐτὰ
[1, 404]	ψυχὴν τούτων, λέγων οὕτως, γαίῃ	μὲν	γὰρ γαῖαν ὀπώπαμεν, ὕδατι δ'
[1, 405]	διὰ τί τούτων ἑκάτερον· ψυχὴν	μὲν	γὰρ εἶναι ταὐτὸ καὶ νοῦν,
[1, 411]	πότερον ἓν ἢ πολυμερές. Εἰ	μὲν	γὰρ ἕν, διὰ τί οὐκ
[1, 410]	πλείων ἢ σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται	μὲν	γὰρ ἓν ἑκάστη, πολλὰ δ'
[1, 406]	δ' ἐπὶ τῶν μορίων· οἰκεία	μὲν	γάρ ἐστι κίνησις ποδῶν βάδισις,
[1, 409]	τῶν στοιχείων αὐτὴν εἶναι. Λέγουσι	μὲν	γάρ, ἵν' αἰσθάνηταί τε τῶν
[1, 406]	ὁμοίως κινοῦνται τῷ πλοίῳ· τὸ	μὲν	γὰρ καθ' αὑτὸ κινεῖται, οἱ
[1, 407]	εἶναι τὸν κύκλον τοῦτον· νοῦ	μὲν	γὰρ κίνησις νόησις κύ- κλου
[1, 403]	εἶδος καὶ τὸν λόγον. Ὁ	μὲν	γὰρ λόγος ὅδε τοῦ πράγματος,
[1, 405]	καὶ περὶ τοῦ πλήθους· οἱ	μὲν	γὰρ μίαν οἱ δὲ πλείους
[1, 402]	εἴδει διαφέρουσα ἢ γένει. Νῦν	μὲν	γὰρ οἱ λέγοντες καὶ ζητοῦντες
[1, 403]	οἷον ὀργὴ τί ἐστιν· ὁ	μὲν	γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως ἤ τι
[1, 407]	εἴπερ ἀΐδιος ἡ περιφορά) Τῶν	μὲν	γὰρ πρακτικῶν νοήσεων ἔστι πέρατα
[1, 404]	ἧττον διασαφεῖ περὶ αὐτῶν· πολλαχοῦ	μὲν	γὰρ τὸ αἴτιον τοῦ καλῶς
[1, 406]	ἀγαθὸν ἢ δι' αὑτό, τὸ	μὲν	δι' ἄλλο εἶναι, τὸ δ'
[1, 409]	θέσιν ἔχει. Ἔτι δ' ἀριθμοῦ	μὲν	ἐὰν ἀφέλῃ τις ἀριθμὸν ἢ
[1, 408]	πᾶν τὸ σῶμα, εἴπερ πάντα	μὲν	ἐκ τῶν στοιχείων μεμιγμένων, ὁ
[1, 404]	δὲ μίαν, ταύτην, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς	μὲν	ἐκ τῶν στοιχείων πάντων, εἶναι
[1, 408]	κι- νεῖν ἑαυτήν, οἷον κινεῖσθαι	μὲν	ἐν ᾧ ἐστι, τοῦτο δὲ
[1, 405]	τὸ πῦρ. Ἀναξαγόρας δ' ἔοικε	μὲν	ἕτερον λέγειν ψυχήν τε καὶ
[1, 403]	ἰατρός, τῶν δὲ μὴ χωριστῶν	μέν,	ᾗ δὲ μὴ τοιούτου σώματος
[1, 402]	συμβέβηκε περὶ αὐτήν· ὧν τὰ	μὲν	ἴδια πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι
[1, 403]	σῶμα. Μηνύει δὲ τὸ ποτὲ	μὲν	ἰσχυρῶν καὶ ἐναργῶν παθημάτων συμβαινόντων
[1, 403]	περὶ αὐτῆς ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ	μὲν	καλῶς εἰρημένα λάβωμεν, εἰ δέ
[1, 408]	τι, τούτων δὲ συμβαίνει τὰ	μὲν	κατὰ φοράν τινων κινουμένων, τὰ
[1, 407]	τὸ δὲ πάσχει καὶ τὸ	μὲν	κινεῖται τὸ δὲ κινεῖ, τούτων
[1, 409]	ἔσται {τι} ἐν αὐτῷ τὸ	μὲν	κινοῦν τὸ δὲ κινούμενον, ὥσπερ
[1, 403]	εἰ ἔσται· ὥσπερ οἰκίας ὁ	μὲν	λόγος τοιοῦτος, ὅτι σκέπασμα κωλυτικὸν
[1, 408]	τῆς κινήσεως οὔσης, ἀλλ' ὁτὲ	μὲν	μέχρι ἐκείνης, ὁτὲ δ' ἀπ'
[1, 411]	τινες μεριστὴν αὐτήν, καὶ ἄλλῳ	μὲν	νοεῖν ἄλλῳ δὲ ἐπιθυμεῖν. Τί
[1, 404]	κρίνεται δὲ τὰ πράγματα τὰ	μὲν	νῷ, τὰ δ' ἐπιστήμῃ, τὰ
[1, 404]	ἀρχῶν, τίνες καὶ πόσαι, μάλιστα	μὲν	οἱ σωματικὰς ποιοῦντες τοῖς ἀσωμάτους,
[1, 407]	πᾶς ὁρισμὸς ἢ ἀπόδειξις· αἱ	μὲν	οὖν ἀποδείξεις καὶ ἀπ' ἀρχῆς
[1, 409]	εἴη διαφορὰ πλὴν θέσις; Εἰ	μὲν	οὖν εἰσὶν ἕτεραι αἱ ἐν
[1, 404]	οὐδὲ τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν. Ὅσοι	μὲν	οὖν ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι τὸ
[1, 403]	τοῦτ' ἄνευ σώματος εἶναι. Εἰ	μὲν	οὖν ἔστι τι τῶν τῆς
[1, 409]	τὰ ἐκ τούτων. Ἐξ ὧν	μὲν	οὖν ἐστιν ἕκαστον τούτων, ἔστω
[1, 408]	τὸν τῶν μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως	μὲν	οὖν εὔλογον, ἡ δὲ σύνθεσις
[1, 408]	τὸν λόγον ἕτερόν τι; Ταῦτα	μὲν	οὖν ἔχει τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ
[1, 407]	καὶ τοῦτο μόριον εἰπεῖν; Εἰ	μὲν	οὖν κατὰ στιγμήν, αὗται δ'
[1, 405]	ἐκ πασῶν τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι	μὲν	οὖν μίαν τινὰ λέγουσιν αἰτίαν
[1, 407]	τὰς τῆς ψυχῆς κινήσεις. Πρῶτον	μὲν	οὖν οὐ καλῶς τὸ λέγειν
[1, 408]	φθείρεται τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης; Ὅτι	μὲν	οὖν οὔθ' ἁρμονίαν οἷόν τ'
[1, 406]	τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ κίνησιν. Ὅτι	μὲν	οὖν οὐκ ἀναγκαῖον τὸ κινοῦν
[1, 408]	τι καὶ ἀπαθές ἐστιν. Ὅτι	μὲν	οὖν οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι
[1, 405]	τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ	μὲν	οὖν παραδεδομένα περὶ ψυχῆς, καὶ
[1, 404]	τῶν θυρίδων ἀκτῖσιν) ὧν τὴν	μὲν	πανσπερμίαν στοιχεῖα λέγει τῆς ὅλης
[1, 405]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ πρῶτον	μὲν	περὶ κινήσεως· ἴσως γὰρ οὐ
[1, 404]	τὴν ψυχὴν τὰς ἀρχάς, οἱ	μὲν	πλείους ποιοῦντες, ταύτας, οἱ δὲ
[1, 403]	ῥᾴδιον δέ. Φαίνεται δὲ τῶν	μὲν	πλείστων οὐθὲν ἄνευ τοῦ σώματος
[1, 407]	διὰ γὰρ τὴν κοινωνίαν τὸ	μὲν	ποιεῖ τὸ δὲ πάσχει καὶ
[1, 407]	δόξα παραδέδοται περὶ ψυχῆς, πιθανὴ	μὲν	πολλοῖς οὐδεμιᾶς ἧττον τῶν λεγομένων,
[1, 405]	καὶ κινεῖν τὴν ψυχήν, ᾗ	μὲν	πρῶτόν ἐστι, καὶ ἐκ τούτου
[1, 404]	ψυχὴν ὑπέλαβον εἶναι. ~Ὅθεν Δημόκριτος	μὲν	(πῦρ τι καὶ θερμόν φησιν
[1, 408]	ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα πρῶτα	μὲν	τὰ ἐκ τοῦ κινεῖσθαι συμβαίνοντα,
[1, 409]	Συμβαίνει δέ, καθάπερ εἴπομεν, τῇ	μὲν	ταὐτὸ λέγειν τοῖς σῶμά τι
[1, 407]	αὐλοὺς ἐνδύεσθαι· δεῖ γὰρ τὴν	μὲν	τέχνην χρῆσθαι τοῖς ὀργάνοις, τὴν
[1, 403]	τοιαῦτα, ἄλλος, καὶ περὶ τινῶν	μὲν	τεχνίτης, ἐὰν τύχῃ, οἷον τέκτων
[1, 403]	(καὶ θερμοῦ. Τούτων δὲ ὁ	μὲν	τὴν ὕλην ἀποδίδωσιν, ὁ δὲ
[1, 411]	ἡ δὲ ψυχὴ ἀνομοιομερής, τὸ	μέν	τι αὐτῆς ὑπάρξει δῆλον ὅτι,
[1, 404]	ἔτι δὲ καὶ ἄλλως, νοῦν	μὲν	τὸ ἕν, ἐπιστήμην δὲ τὰ
[1, 404]	περὶ φιλοσοφίας λεγομένοις διωρίσθη, αὐτὸ	μὲν	τὸ ζῷον ἐξ αὐτῆς τῆς
[1, 405]	καὶ τοῖς ὀνόμασιν ἀκολουθοῦσιν, οἱ	μὲν	τὸ θερμὸν λέγοντες, ὅτι διὰ
[1, 409]	οὓς ὁρίζονται τὴν ψυχήν, οἱ	μὲν	τὸ κινητικώτατον ἀπεφήναντο τῷ κινεῖν
[1, 410]	τοῦ ὄντος (σημαίνει γὰρ τὸ	μὲν	τόδε τι, τὸ δὲ ποσὸν
[1, 411]	διὰ τίνα γὰρ αἰτίαν ἐν	μὲν	τῷ ἀέρι ἢ τῷ πυρὶ
[1, 408]	ἁρμονίαν εἰς δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα	μέν,	τῶν μεγεθῶν ἐν τοῖς ἔχουσι
[1, 411]	ζῷα καὶ φυτά, καὶ αὕτη	μὲν	χωρίζεται τῆς αἰσθητικῆς ἀρχῆς, αἴσθησιν
[1, 411]	ἀλλήλοις καὶ τῇ ὅλῃ, ἀλλήλοις	μὲν	ὡς οὐ χωριστὰ ὄντα, τῇ
[1, 409]	ἀπορίας τε καὶ ὑπεναντιώσεις ἔχει,	διεληλύθαμεν	σχεδόν· Λείπεται δ' ἐπισκέψασθαι πῶς
[1, 404]	οὕτως, γαίῃ μὲν γὰρ γαῖαν	ὀπώπαμεν,	ὕδατι δ' ὕδωρ, αἰθέρι δ'
[1, 408]	(κινουμένης, εἰς τὰ τοιαῦτα ἀποβλέψας·	φαμὲν	γὰρ τὴν ψυχὴν λυπεῖσθαι χαίρειν,
[1, 409]	ἀριθμοῦ, καθάπερ καὶ Δημόκριτον αὐτὸ	ἔφαμεν	κινεῖν· τί γὰρ διαφέρει σφαίρας
[1, 403]	κινήσει τε καὶ τῷ αἰσθάνεσθαι.	Παρειλήφαμεν	δὲ καὶ παρὰ τῶν προγενεστέρων
[1, 402]	ἱστορίαν εὐλόγως ἂν ἐν πρώτοις	τιθείημεν.	Δοκεῖ δὲ καὶ πρὸς ἀλήθειαν
[1, 406]	καθ' αὑτό· καθ' ἕτερον δὲ	λέγομεν	ὅσα κινεῖται τῷ ἐν κινουμένῳ
[1, 408]	γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι δ' εἰ	λέγομεν	τὴν ἁρμονίαν εἰς δύο ἀποβλέποντες,
[1, 403]	Ἀλλ' ἐπανιτέον ὅθεν ὁ λόγος.	Ἐλέγομεν	δὴ ὅτι τὰ πάθη τῆς
[1, 411]	καὶ αὐτὸ καὶ τὸ καμπύλον	γινώσκομεν·	κριτὴς γὰρ ἀμφοῖν ὁ κανών,
[1, 402]	τότε καὶ περὶ τῆς οὐσίας	ἕξομεν	λέγειν κάλλιστα· πάσης γὰρ ἀποδείξεως
[1, 408]	Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ	εἴπομεν,	ἔστι, καὶ κι- νεῖν ἑαυτήν,
[1, 405]	ψυχήν τε καὶ νοῦν, ὥσπερ	εἴπομεν	καὶ πρότερον, χρῆται δ' ἀμφοῖν
[1, 409]	ὅσα ἄλλα τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ	εἴπομεν	πρότερον, οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ
[1, 409]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Συμβαίνει δέ, καθάπερ	εἴπομεν,	τῇ μὲν ταὐτὸ λέγειν τοῖς
[1, 406]	τὸ σῶμα πᾶν. Ἡμεῖς δ'	ἐρωτήσομεν	εἰ καὶ ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο
[1, 411]	ἄλλων ἕκαστον ποιοῦμέν τε καὶ	πάσχομεν,	ἢ μορίοις ἑτέροις ἕτερα; Καὶ
[1, 411]	κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον	ποιοῦμέν	τε καὶ πάσχομεν, ἢ μορίοις
[1, 411]	τούτων ἕκαστον ὑπάρχει, καὶ πάσῃ	νοοῦμέν	τε καὶ αἰσθανόμεθα καὶ κινούμεθα
[1, 406]	δὴ λεγομένου τοῦ κινεῖσθαι νῦν	ἐπισκοποῦμεν	περὶ τῆς ψυχῆς εἰ καθ'
[1, 402]	γὰρ οἷον ἀρχὴ τῶν ζῴων.	Ἐπιζητοῦμεν	δὲ θεωρῆσαι καὶ γνῶναι τήν
[1, 403]	ὅπως τὰ μὲν καλῶς εἰρημένα	λάβωμεν,	εἰ δέ τι μὴ καλῶς,
[1, 403]	δέ τι μὴ καλῶς, τοῦτ'	εὐλαβηθῶμεν.	Ἀρχὴ δὲ τῆς ζητήσεως προθέσθαι
[1, 407]	ἑτέρων λόγων οἰκειοτέρα, ταύτην μὲν	ἀφῶμεν	τὸ νῦν. Ἐκεῖνο δὲ ἄτοπον
[1, 402]	τὸ τί ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ	ἔχωμεν	ἀποδιδόναι κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ
[1, 406]	φοράς, τὴν εὐθυωρίαν εἰς κύκλον	κατέκαμψεν·	~καὶ διελὼν ἐκ τοῦ ἑνὸς
[1, 408]	οὔτε φιλεῖ· οὐ γὰρ ἐκείνου	ἦν,	ἀλλὰ τοῦ κοινοῦ, ὃ ἀπόλωλεν·
[1, 408]	καθ' ἣν σὰρξ καὶ καθ'	ἣν	ὀστοῦν. Συμβήσεται οὖν πολλάς τε
[1, 408]	ἡ μίξις τῶν στοιχείων καθ'	ἣν	σὰρξ καὶ καθ' ἣν ὀστοῦν.
[1, 406]	καὶ ἀντιστρέψασιν εἰπεῖν ἀληθὲς ~ὅτι	ἣν	τὸ (σῶμα κινεῖται, ταύτην καὶ
[1, 404]	πυρὶ πῦρ ἀΐδηλον, στοργῇ δὲ	στοργήν,	νεῖκος δέ τε νείκεϊ λυγρῷ·
[1, 404]	τὸ συνάγον καὶ πηγνύον· καὶ	ζῆν	δὲ ἕως ἂν δύνωνται τοῦτο
[1, 411]	μορίοις ἑτέροις ἕτερα; Καὶ τὸ	ζῆν	δὴ πότερον ἔν τινι τούτων
[1, 411]	δὲ καὶ τὰ φυτὰ διαιρούμενα	ζῆν	καὶ τῶν ζῴων ἔνια τῶν
[1, 404]	τὴν κίνησιν· διὸ καὶ τοῦ	ζῆν	ὅρον εἶναι τὴν ἀναπνοήν· συνάγοντος
[1, 410]	Φαίνεται γὰρ τά τε φυτὰ	ζῆν	οὐ μετέχοντα {φορᾶς οὐδ' αἰσθήσεως,
[1, 405]	ὅτι διὰ τοῦτο καὶ τὸ	ζῆν	ὠνόμασται, οἱ δὲ τὸ ψυχρόν,
[1, 407]	ὥσπερ εἴ τις φαίη τὴν	τεκτονικὴν	εἰς αὐλοὺς ἐνδύεσθαι· δεῖ γὰρ
[1, 410]	ἢ ποιὸν ἢ καί τινα	ἄλλην	τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ
[1, 402]	πότερον δεῖ ζητεῖν πρότερον τὴν	ὅλην	ψυχὴν ἢ τὰ μόρια. Χαλεπὸν
[1, 405]	δ' ἀμφοῖν ὡς μιᾷ φύσει,	πλὴν	ἀρχήν γε τὸν νοῦν τίθεται
[1, 406]	οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ' ἄλλου κινεῖσθαι,	πλὴν	εἰ μὴ κατὰ συμβεβηκός, ὥσπερ
[1, 405]	γῆς· ταύτην δ' οὐθεὶς ἀποπέφανται,	πλὴν	εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ
[1, 405]	στοιχείων ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις,	πλὴν	ἑνός· φασὶ γὰρ γινώσκεσθαι τὸ
[1, 409]	μοναδικῆς τίς ἂν εἴη διαφορὰ	πλὴν	θέσις; Εἰ μὲν οὖν εἰσὶν
[1, 405]	γὰρ τὰ στοιχεῖα κριτὴν εἴληφε,	πλὴν	τῆς γῆς· ταύτην δ' οὐθεὶς
[1, 403]	Τούτων δὲ ὁ μὲν τὴν	ὕλην	ἀποδίδωσιν, ὁ δὲ τὸ εἶδος
[1, 403]	τούτων; Πότερον ὁ περὶ τὴν	ὕλην,	τὸν δὲ λόγον ἀγνοῶν, ἢ
[1, 406]	αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ εἰ κινεῖ γε αὐτὴ
[1, 407]	ἡ ψυχὴ μᾶλλον ἐκείνῳ. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδ' ὅτι βέλτιον λέγεται· καίτοι
[1, 407]	τρόπον καὶ ὁ συλλογισμός. ~Ἀλλὰ	μὴν	οὐδὲ μακάριόν γε τὸ μὴ
[1, 404]	τὸ πᾶν ἐκίνησε νοῦς· οὐ	μὴν	παντελῶς γ' ὥσπερ Δημόκριτος. Ἐκεῖνος
[1, 407]	εἰπεῖν; Εἰ μὲν οὖν κατὰ	στιγμήν,	αὗται δ' ἄπειροι, δῆλον ὡς
[1, 409]	φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν ἐπίπεδον ποιεῖν,	στιγμὴν	δὲ γραμμήν, καὶ αἱ τῶν
[1, 407]	ἤτοι κατὰ μέγεθος ἢ κατὰ	στιγμήν,	εἰ δεῖ καὶ τοῦτο μόριον
[1, 403]	ἅπτεσθαι τῆς {χαλκῆς} σφαίρας κατὰ	στιγμήν,	οὐ μέντοι γ' ἅψεται οὕτως
[1, 404]	ἄλλως, νοῦν μὲν τὸ ἕν,	ἐπιστήμην	δὲ τὰ δύο (μοναχῶς γὰρ
[1, 409]	Ἔτι δ' ἐπεί φασι κινηθεῖσαν	γραμμὴν	ἐπίπεδον ποιεῖν, στιγμὴν δὲ γραμμήν,
[1, 409]	γραμμὴν ἐπίπεδον ποιεῖν, στιγμὴν δὲ	γραμμήν,	καὶ αἱ τῶν μονάδων κινήσεις
[1, 410]	ἐκ τοῦ ὅλου εἰσιέναι ἀναπνεόντων,	φερομένην	ὑπὸ τῶν ἀνέμων, οὐχ οἷόν
[1, 406]	γὰρ ἐκ τῶν στοιχείων καὶ	μεμερισμένην	κατὰ τοὺς ἁρμονικοὺς ἀριθμούς, ὅπως
[1, 409]	Πῶς γὰρ χρὴ νοῆσαι μονάδα	κινουμένην,	καὶ ὑπὸ τίνος, καὶ πῶς,
[1, 406]	κωμῳδοδιδασκάλῳ· φησὶ γὰρ τὸν Δαίδαλον	κινουμένην	ποιῆσαι τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ'
[1, 405]	τὰ θεῖα πάντα συνεχῶς (ἀεί,	σελήνην,	ἥλιον, τοὺς ἀστέρας καὶ τὸν
[1, 402]	εἶναι δοκεῖ, τὰ δὲ δι'	ἐκείνην	καὶ τοῖς ζῴοις ὑπάρχειν. Πάντῃ
[1, 406]	τὸν Δαίδαλον κινουμένην ποιῆσαι τὴν	ξυλίνην	Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ' ἄργυρον χυτόν· ὁμοίως
[1, 410]	τόπον· καίτοι δοκεῖ γε ταύτην	μόνην	τῶν κινήσεων κινεῖν ἡ ψυχὴ
[1, 407]	ἐνδύεσθαι· δεῖ γὰρ τὴν μὲν	τέχνην	χρῆσθαι τοῖς ὀργάνοις, τὴν δὲ
[1, 405]	ψυχρόν, διὰ τὸ> διὰ τὴν	ἀναπνοὴν	καὶ τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν.
[1, 404]	τοῦ ζῆν ὅρον εἶναι τὴν	ἀναπνοήν·	συνάγοντος γὰρ τοῦ περιέχοντος τὰ
[1, 407]	ὅτι βέλτιον λέγεται· καίτοι γ'	ἐχρῆν	διὰ τοῦτο τὸν θεὸν κύκλῳ
[1, 404]	νῷ ὡς δυνάμει τινὶ περὶ	τὴν	ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει ψυχὴν
[1, 405]	ἀρχὴν εἶναί φησι ψυχήν, εἴπερ	τὴν	ἀναθυμίασιν, ἐξ ἧς τἆλλα συνίστησιν·
[1, 405]	τὸ ψυχρόν, διὰ τὸ> διὰ	τὴν	ἀναπνοὴν καὶ τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι
[1, 404]	καὶ τοῦ ζῆν ὅρον εἶναι	τὴν	ἀναπνοήν· συνάγοντος γὰρ τοῦ περιέχοντος
[1, 408]	ἐφαρμόζειν. Ἔτι δ' εἰ λέγομεν	τὴν	ἁρμονίαν εἰς δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα
[1, 407]	τινα αὐτὴν λέγουσι· καὶ γὰρ	τὴν	ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν ἐναντίων
[1, 405]	κινητικὸν εἶναι. Καὶ Ἡράκλειτος δὲ	τὴν	ἀρχὴν εἶναί φησι ψυχήν, εἴπερ
[1, 404]	τὸ παρὰ τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον	τὴν	αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν· ἔφασαν γάρ
[1, 411]	ζῴων ἔνια τῶν ἐντόμων, ὡς	τὴν	αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν τῷ εἴδει,
[1, 409]	πολλὰ διαιρούμενα ζῇ καὶ δοκεῖ	τὴν	αὐτὴν ψυχὴν ἔχειν τῷ εἴδει.
[1, 407]	λέγειν τὴν ψυχὴν μέγεθος εἶναι·	τὴν	γὰρ τοῦ παντὸς δῆλον ὅτι
[1, 406]	ἀνίστασθαι τὰ τεθνεῶτα τῶν ζῴων.	Τὴν	δὲ κατὰ συμβεβηκὸς κίνησιν κἂν
[1, 406]	εἶναι, τὸ δ' ἑτέρου ἕνεκεν.	Τὴν	δὲ ψυχὴν μάλιστα φαίη τις
[1, 407]	ἐστι τῶν μιχθέντων ἢ σύνθεσις,	τὴν	δὲ ψυχὴν οὐδέτερον οἷόν τ'
[1, 407]	μὲν τέχνην χρῆσθαι τοῖς ὀργάνοις,	τὴν	δὲ ψυχὴν τῷ σώματι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 402]	Α' (Τῶν καλῶν καὶ τιμίων	τὴν	εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ' ἑτέραν
[1, 406]	τὸ πᾶν φέρηται συμφώνους φοράς,	τὴν	εὐθυωρίαν εἰς κύκλον κατέκαμψεν· ~καὶ
[1, 408]	τὸ ὀργίζεσθαι ἢ φοβεῖσθαι τὸ	τὴν	καρδίαν ὡδὶ κινεῖσθαι, τὸ δὲ
[1, 405]	τὸ> διὰ τὴν ἀναπνοὴν καὶ	τὴν	κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ μὲν
[1, 404]	σχημάτων τὰ παρέχοντα τοῖς ζῴοις	τὴν	κίνησιν διὰ τὸ μηδ' αὐτὰ
[1, 404]	εἶναι τὸ παρέχον τοῖς ζῴοις	τὴν	κίνησιν· διὸ καὶ τοῦ ζῆν
[1, 404]	ἐοίκασι γὰρ οὗτοι πάντες ὑπειληφέναι	τὴν	κίνησιν οἰκειότατον εἶναι τῇ ψυχῇ,
[1, 404]	καὶ Ἀναξαγόρας ψυχὴν εἶναι λέγει	τὴν	κινοῦσαν, καὶ εἴ τις ἄλλος
[1, 407]	τοῦτ' ἀναγκαῖον εἶναι· διὰ γὰρ	τὴν	κοινωνίαν τὸ μὲν ποιεῖ τὸ
[1, 405]	τι τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν, εἴπερ	τὴν	λίθον ἔφη ψυχὴν ἔχειν, ὅτι
[1, 402]	ἀπόδειξις, ὥστε ζητητέον ἂν εἴη	τὴν	μέθοδον ταύτην· εἰ δὲ μὴ
[1, 404]	διὰ τῶν θυρίδων ἀκτῖσιν) ὧν	τὴν	μὲν πανσπερμίαν στοιχεῖα λέγει τῆς
[1, 407]	εἰς αὐλοὺς ἐνδύεσθαι· δεῖ γὰρ	τὴν	μὲν τέχνην χρῆσθαι τοῖς ὀργάνοις,
[1, 406]	γὰρ τὸν Δαίδαλον κινουμένην ποιῆσαι	τὴν	ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ' ἄργυρον χυτόν·
[1, 402]	μόρια, πότερον δεῖ ζητεῖν πρότερον	τὴν	ὅλην ψυχὴν ἢ τὰ μόρια.
[1, 405]	οὐ μόνον ψεῦδός ἐστι τὸ	τὴν	οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην εἶναι ~οἵαν
[1, 402]	τήν τε φύσιν αὐτῆς καὶ	τὴν	οὐσίαν, εἶθ' ὅσα συμβέβηκε περὶ
[1, 402]	ἑτέροις, λέγω δὲ τοῦ περὶ	τὴν	οὐσίαν καὶ τὸ τί ἐστι,
[1, 402]	πάντων περὶ ὧν βουλόμεθα γνῶναι	τὴν	οὐσίαν, ὥσπερ καὶ τῶν κατὰ
[1, 402]	θαυμασιωτέρων εἶναι, δι' ἀμφότερα ταῦτα	τὴν	περὶ τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως
[1, 405]	οὐχ αἷμα· ταύτην δ' εἶναι	τὴν	πρώτην ψυχήν. Τεροι δ' αἷμα,
[1, 408]	τοῖς ἔχουσι κίνησιν καὶ θέσιν,	τὴν	σύνθεσιν αὐτῶν, ἐπειδὰν οὕτω συναρμόζωσιν
[1, 402]	Ἐπιζητοῦμεν δὲ θεωρῆσαι καὶ γνῶναι	τήν	τε φύσιν αὐτῆς καὶ τὴν
[1, 407]	λέγουσιν ὥσπερ εἴ τις φαίη	τὴν	τεκτονικὴν εἰς αὐλοὺς ἐνδύεσθαι· δεῖ
[1, 405]	ὑπολαμβάνοντες, τοῦτο δ' ὑπάρχειν διὰ	τὴν	τοῦ αἵματος φύσιν. Πάντα γὰρ
[1, 407]	ἐνδεχόμενον κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς μύθους	τὴν	τυχοῦσαν ψυχὴν εἰς τὸ τυχὸν
[1, 403]	θερμοῦ. Τούτων δὲ ὁ μὲν	τὴν	ὕλην ἀποδίδωσιν, ὁ δὲ τὸ
[1, 403]	φυσικὸς τούτων; Πότερον ὁ περὶ	τὴν	ὕλην, τὸν δὲ λόγον ἀγνοῶν,
[1, 402]	ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ	τὴν	φαντασίαν περὶ τῶν συμβεβηκότων, ἢ
[1, 411]	γὰρ οὐκ ἔχουσιν ὥστε σώζειν	τὴν	φύσιν. Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον ἐν
[1, 402]	μεγάλα συμβάλλεσθαι, μάλιστα δὲ πρὸς	τὴν	φύσιν· ἔστι γὰρ οἷον ἀρχὴ
[1, 405]	ψυχὴν ἀποδιδόασιν· τὸ γὰρ κινητικὸν	τὴν	φύσιν τῶν πρώτων ὑπειλήφασιν, οὐκ
[1, 405]	λέγουσιν. Ἑπομένως δὲ τούτοις καὶ	τὴν	ψυχὴν ἀποδιδόασιν· τὸ γὰρ κινητικὸν
[1, 404]	ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι	τὴν	ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται
[1, 411]	Τί οὖν δή ποτε συνέχει	τὴν	ψυχήν, εἰ μεριστὴ πέφυκεν; Οὐ
[1, 404]	λοιπά, κινούμενα καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες	τὴν	ψυχὴν εἶναι τὸ παρέχον τοῖς
[1, 410]	καλουμένοις ἔπεσι λόγος· φησὶ γὰρ	τὴν	ψυχὴν ἐκ τοῦ ὅλου εἰσιέναι
[1, 405]	ποιοῦσιν ἐν ταῖς ἀρχαῖς, καὶ	τὴν	ψυχὴν ἐκ τῶν ἐναντίων συνιστᾶσιν·
[1, 410]	γνωρίζειν καὶ αἰσθάνεσθαι τὰ ὄντα	τὴν	ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων λέγοντες
[1, 404]	καὶ Πλάτων ἐν τῷ Τιμαίῳ	τὴν	ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖ·
[1, 411]	οὕτως ὑπειληφότας. (Εἰ δὲ δεῖ	τὴν	ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖν,
[1, 408]	βέλτιον γὰρ ἴσως μὴ λέγειν	τὴν	ψυχὴν ἐλεεῖν ἢ μανθάνειν ἢ
[1, 411]	ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν εἶναι	τὴν	ψυχὴν ἐν τούτοις ὅτι τὸ
[1, 405]	αἰτίαν καὶ στοιχεῖον ἕν, καὶ	τὴν	ψυχὴν ἓν τιθέασιν, οἷον πῦρ
[1, 405]	τοῦτο γινώσκειν τε καὶ κινεῖν	τὴν	ψυχήν, ᾗ μὲν πρῶτόν ἐστι,
[1, 409]	ἐστιν ἕκαστον τούτων, ἔστω γινώσκειν	τὴν	ψυχὴν καὶ αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ τὸ
[1, 406]	τρόπον καὶ ὁ Τίμαιος φυσιολογεῖ	τὴν	ψυχὴν κινεῖν τὸ σῶμα· τῷ
[1, 408]	ἀλογώτατον τὸ λέγειν ἀριθμὸν εἶναι	τὴν	ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ
[1, 408]	τὰ τοιαῦτα ἀποβλέψας· φαμὲν γὰρ	τὴν	ψυχὴν λυπεῖσθαι χαίρειν, θαρρεῖν φοβεῖσθαι,
[1, 407]	οὖν οὐ καλῶς τὸ λέγειν	τὴν	ψυχὴν μέγεθος εἶναι· τὴν γὰρ
[1, 409]	τρόπων παραδεδομένων καθ' οὓς ὁρίζονται	τὴν	ψυχήν, οἱ μὲν τὸ κινητικώτατον
[1, 411]	ὥστ' ἀναγκαῖον αὐτοῖς λέγειν καὶ	τὴν	ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις εἶναι,
[1, 408]	λόγος) Τὸ δὴ λέγειν ὀργίζεσθαι	τὴν	ψυχὴν ὅμοιον κἂν εἴ τις
[1, 405]	ἤ τι τοιοῦτον ἄλλο, καὶ	τὴν	ψυχὴν ὁμοίως ἕν τι τούτων
[1, 404]	ἀπέβλεψαν, οὗτοι τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον	τὴν	ψυχήν· ὅσοι δ' ἐπὶ τὸ
[1, 407]	τὸν θεὸν κύκλῳ ποιεῖν φέρεσθαι	τὴν	ψυχήν, ὅτι βέλτιον αὐτῇ τὸ
[1, 405]	γὰρ ἐλέγχει τοὺς αἷμα φάσκοντας	τὴν	ψυχήν, ὅτι ἡ γονὴ οὐχ
[1, 408]	τὸν λόγον τῆς μίξεως εἶναι	τὴν	ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν αὐτὸν
[1, 407]	γὰρ καὶ τιθέασιν εἰς σῶμα	τὴν	ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ τίν'
[1, 408]	οὔθ' ἁρμονίαν οἷόν τ' εἶναι	τὴν	ψυχὴν οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι, δῆλον
[1, 405]	πλείους λέγοντες τὰς ἀρχὰς καὶ	τὴν	ψυχὴν πλείω ποιοῦσιν. Ἀναξαγόρας δὲ
[1, 410]	καὶ ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ ὧν	τὴν	ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται ἄρα ποσὸν
[1, 409]	τὸ ὅμοιον, ὥσπερ ἂν εἰ	τὴν	ψυχὴν τὰ πράγματα τιθέντες. Οὐκ
[1, 404]	τῶν ὄντων, οὗτοι δὲ λέγουσι	τὴν	ψυχὴν τὰς ἀρχάς, οἱ μὲν
[1, 404]	μὲν ἄλλα πάντα κινεῖσθαι διὰ	τὴν	ψυχήν, ταύτην δ' ὑφ' ἑαυτῆς,
[1, 408]	Ὥστε τὸ γῆρας οὐ τῷ	τὴν	ψυχήν τι πεπονθέναι, ἀλλ' ἐν
[1, 404]	δὲ φέρονται καὶ ὅσοι λέγουσι	τὴν	ψυχὴν τὸ αὑτὸ κινοῦν· ἐοίκασι
[1, 406]	Ἔνιοι δὲ καὶ κινεῖν φασι	τὴν	ψυχὴν τὸ σῶμα ἐν ᾧ
[1, 405]	ἢ πάντα. Ὁρίζονται δὴ πάντες	τὴν	ψυχὴν τρισὶν ὡς εἰπεῖν, κινήσει,
[1, 403]	κινεῖν ἕτερον, τῶν κινουμένων τι	τὴν	ψυχὴν ὑπέλαβον εἶναι. ~Ὅθεν Δημόκριτος
[1, 405]	ἐξ ὧν ἀπομνημονεύουσι κινητικόν τι	τὴν	ψυχὴν ὑπολαβεῖν, εἴπερ τὴν λίθον
[1, 408]	ὅμοιον κἂν εἴ τις λέγοι	τὴν	ψυχὴν ὑφαίνειν ἢ οἰκοδομεῖν· βέλτιον
[1, 408]	οὖν οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι	τὴν	ψυχήν, φανερὸν ἐκ τούτων· εἰ
[1, 406]	Δαίδαλον κινουμένην ποιῆσαι τὴν ξυλίνην	Ἀφροδίτην,	ἐγχέαντ' ἄργυρον χυτόν· ὁμοίως δὲ
[1, 405]	φύσιν. Πάντα γὰρ τὰ στοιχεῖα	κριτὴν	εἴληφε, πλὴν τῆς γῆς· ταύτην
[1, 411]	τι αἴτιον; Λέγουσι δή τινες	μεριστὴν	αὐτήν, καὶ ἄλλῳ μὲν νοεῖν
[1, 405]	ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ	αὐτὴν	ἀθάνατον εἶναι διὰ τὸ ἐοικέναι
[1, 409]	~ἴδια δ' ἐκ τοῦ (λέγειν	αὐτὴν	ἀριθμόν. Πῶς γὰρ χρὴ νοῆσαι
[1, 404]	(πῦρ τι καὶ θερμόν φησιν	αὐτὴν	εἶναι· ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων
[1, 409]	λέγεται τὸ ἐκ τῶν στοιχείων	αὐτὴν	εἶναι. Λέγουσι μὲν γάρ, ἵν'
[1, 405]	οὐθεὶς ἀποπέφανται, πλὴν εἴ τις	αὐτὴν	εἴρηκεν ἐκ πάντων εἶναι τῶν
[1, 405]	ἡ ψυχὴ πάντα γινώσκει, συνιστᾶσιν	αὐτὴν	ἐκ πασῶν τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι
[1, 408]	οἷόν τε κινεῖσθαι κατὰ τόπον	αὐτήν.	~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν ἄν τις
[1, 404]	παρὰ τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν	αὐτὴν	ἔχειν διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες
[1, 411]	ἔνια τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν	αὐτὴν	ἔχοντα ψυχὴν τῷ εἴδει, εἰ
[1, 411]	δ' οὐχ ὑπάρξει. Ἀναγκαῖον οὖν	αὐτὴν	ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ μὴ
[1, 405]	καὶ οἱ τῷ γινώσκειν ὁριζόμενοι	αὐτὴν	ἢ στοιχεῖον ἢ ἐκ τῶν
[1, 411]	αἴτιον; Λέγουσι δή τινες μεριστὴν	αὐτήν,	καὶ ἄλλῳ μὲν νοεῖν ἄλλῳ
[1, 410]	ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων λέγοντες	αὐτήν,	καὶ οἱ τὸ κινητικώτατον, οὐ
[1, 406]	τὸ σῶμα· τῷ γὰρ κινεῖσθαι	αὐτὴν	καὶ τὸ σῶμα κινεῖν διὰ
[1, 411]	στοιχείων εἶναι, οὔτε τὸ κινεῖσθαι	αὐτὴν	καλῶς οὐδ' ἀληθῶς λέγεται. Ἐπεὶ
[1, 408]	δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη τις ἂν	αὐτὴν	κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ ἔστιν
[1, 407]	γεγενημένοις λόγοις. Ἁρμονίαν γάρ τινα	αὐτὴν	λέγουσι· καὶ γὰρ τὴν ἁρμονίαν
[1, 411]	ἐν τῷ ὅλῳ δή τινες	αὐτὴν	μεμῖχθαί φασιν, ὅθεν ἴσως καὶ
[1, 411]	Εἰ οὖν ἕτερόν τι μίαν	αὐτὴν	ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν εἴη
[1, 409]	λέγειν τοῖς σῶμά τι λεπτομερὲς	αὐτὴν	τιθεῖσι, τῇ δ' ~(ὥσπερ Δημόκριτος
[1, 403]	ἢ παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν	αὐτὴν	χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν ἐστιν
[1, 409]	διαιρούμενα ζῇ καὶ δοκεῖ τὴν	αὐτὴν	ψυχὴν ἔχειν τῷ εἴδει. Δόξειε
[1, 402]	οὐσίαν, εἶθ' ὅσα συμβέβηκε περὶ	αὐτήν·	ὧν τὰ μὲν ἴδια πάθη
[1, 406]	κίνησις τῆς οὐσίας αὐτῆς καθ'	αὑτήν.	Ἔνιοι δὲ καὶ κινεῖν φασι
[1, 406]	καὶ εἰ κινεῖ γε αὐτὴ	αὑτήν,	καὶ αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ'
[1, 406]	περὶ τῆς ψυχῆς εἰ καθ'	αὑτὴν	κινεῖται καὶ μετέχει κινήσεως. Τεσσάρων
[1, 406]	οὐσίας, εἰ μὴ κατὰ συμβεβηκὸς	ἑαυτὴν	κινεῖ, ἀλλ' ἐστὶν ἡ κίνησις
[1, 408]	εἴπομεν, ἔστι, καὶ κι- νεῖν	ἑαυτήν,	οἷον κινεῖσθαι μὲν ἐν ᾧ
[1, 406]	οὐσία τῆς ψυχῆς τὸ κινεῖν	ἑαυτήν,	οὐ κατὰ συμβεβηκὸς αὐτῇ τὸ
[1, 407]	γὰρ τοῦ παντὸς δῆλον ὅτι	τοιαύτην	εἶναι βούλεται οἷόν ποτ' ἐστὶν
[1, 405]	ἐστι τὸ τὴν οὐσίαν αὐτῆς	τοιαύτην	εἶναι ~οἵαν φασὶν οἱ λέγοντες
[1, 405]	ὅτι ἡ γονὴ οὐχ αἷμα·	ταύτην	δ' εἶναι τὴν πρώτην ψυχήν.
[1, 405]	κριτὴν εἴληφε, πλὴν τῆς γῆς·	ταύτην	δ' οὐθεὶς ἀποπέφανται, πλὴν εἴ
[1, 404]	πάντα κινεῖσθαι διὰ τὴν ψυχήν,	ταύτην	δ' ὑφ' ἑαυτῆς, διὰ τὸ
[1, 402]	ζητητέον ἂν εἴη τὴν μέθοδον	ταύτην·	εἰ δὲ μὴ ἔστι μία
[1, 409]	Ἐνδέχεται δὲ δὴ πῶς μονάδα	ταύτην	εἶναι; Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν τινὰ
[1, 406]	~ὅτι ἣν τὸ (σῶμα κινεῖται,	ταύτην	καὶ αὐτή. Τὸ δὲ σῶμα
[1, 407]	τοιαύτη σκέψις ἑτέρων λόγων οἰκειοτέρα,	ταύτην	μὲν ἀφῶμεν τὸ νῦν. Ἐκεῖνο
[1, 410]	κατὰ τόπον· καίτοι δοκεῖ γε	ταύτην	μόνην τῶν κινήσεων κινεῖν ἡ
[1, 404]	ποιοῦντες, ταύτας, οἱ δὲ μίαν,	ταύτην,	ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς μὲν ἐκ τῶν
[1, 405]	αἷμα· ταύτην δ' εἶναι τὴν	πρώτην	ψυχήν. Τεροι δ' αἷμα, καθάπερ
[1, 407]	ἕκαστον ἴδιον ἔχειν εἶδος καὶ	μορφήν,	παραπλήσιον δὲ λέγουσιν ὥσπερ εἴ
[1, 407]	ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν ἐπ'	ἀρχὴν	ἀνακάμπτει) οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες
[1, 405]	ἀμφοῖν ὡς μιᾷ φύσει, πλὴν	ἀρχήν	γε τὸν νοῦν τίθεται μάλιστα
[1, 405]	εἶναι. Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν	ἀρχὴν	εἶναί φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν
[1, 405]	οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον εἶναι καὶ	ἀρχήν·	καὶ διὰ τοῦτο γινώσκειν τε
[1, 407]	οὐκ ἀνακάμπτουσί γε πάλιν ἐπ'	ἀρχήν,	προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ μέσον καὶ
[1, 405]	Ἑπομένως δὲ τούτοις καὶ τὴν	ψυχὴν	ἀποδιδόασιν· τὸ γὰρ κινητικὸν τὴν
[1, 404]	συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν	ψυχὴν	ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ
[1, 404]	Λεύκιππος) τούτων δὲ τὰ σφαιροειδῆ	ψυχήν,	διὰ τὸ μάλιστα διὰ παντὸς
[1, 411]	οὖν δή ποτε συνέχει τὴν	ψυχήν,	εἰ μεριστὴ πέφυκεν; Οὐ γὰρ
[1, 404]	κινεῖται. Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξαγόρας	ψυχὴν	εἶναι λέγει τὴν κινοῦσαν, καὶ
[1, 404]	διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες αὐτῶν	ψυχὴν	εἶναι τὰ ἐν τῷ ἀέρι
[1, 406]	εἶναι ~οἵαν φασὶν οἱ λέγοντες	ψυχὴν	εἶναι τὸ κινοῦν ἑαυτὸ ἢ
[1, 403]	ἔνιοι καὶ μάλιστα καὶ πρώτως	ψυχὴν	εἶναι τὸ κινοῦν, οἰηθέντες δὲ
[1, 404]	κινούμενα καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες τὴν	ψυχὴν	εἶναι τὸ παρέχον τοῖς ζῴοις
[1, 405]	δὲ τὴν ἀρχὴν εἶναί φησι	ψυχήν,	εἴπερ τὴν ἀναθυμίασιν, ἐξ ἧς
[1, 407]	τοὺς Πυθαγορικοὺς μύθους τὴν τυχοῦσαν	ψυχὴν	εἰς τὸ τυχὸν ἐνδύεσθαι σῶμα.
[1, 410]	ἔπεσι λόγος· φησὶ γὰρ τὴν	ψυχὴν	ἐκ τοῦ ὅλου εἰσιέναι ἀναπνεόντων,
[1, 405]	ἐν ταῖς ἀρχαῖς, καὶ τὴν	ψυχὴν	ἐκ τῶν ἐναντίων συνιστᾶσιν· οἱ
[1, 410]	καὶ αἰσθάνεσθαι τὰ ὄντα τὴν	ψυχὴν	ἐκ τῶν στοιχείων λέγοντες αὐτήν,
[1, 404]	Πλάτων ἐν τῷ Τιμαίῳ τὴν	ψυχὴν	ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖ· γινώσκεσθαι
[1, 411]	ὑπειληφότας. (Εἰ δὲ δεῖ τὴν	ψυχὴν	ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν
[1, 408]	γὰρ ἴσως μὴ λέγειν τὴν	ψυχὴν	ἐλεεῖν ἢ μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι,
[1, 411]	Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν εἶναι τὴν	ψυχὴν	ἐν τούτοις ὅτι τὸ ὅλον
[1, 405]	καὶ στοιχεῖον ἕν, καὶ τὴν	ψυχὴν	ἓν τιθέασιν, οἷον πῦρ ἢ
[1, 408]	εἴπερ μὴ ἕκαστον τῶν μορίων	ψυχὴν	ἔχει, εἰ μὴ ἔστιν ἡ
[1, 410]	διὰ τίν' αἰτίαν οὐχ ἅπαντα	ψυχὴν	ἔχει τὰ ὄντα, ἐπειδὴ πᾶν
[1, 409]	πολλὰς στιγμάς, καὶ πᾶν σῶμα	ψυχὴν	ἔχειν, εἰ μὴ διαφέρων τις
[1, 405]	ὑπολαβεῖν, εἴπερ τὴν λίθον ἔφη	ψυχὴν	ἔχειν, ὅτι τὸν σίδηρον κινεῖ·
[1, 409]	ζῇ καὶ δοκεῖ τὴν αὐτὴν	ψυχὴν	ἔχειν τῷ εἴδει. Δόξειε δ'
[1, 409]	ψυχή, διὰ τί οὐ πάντα	ψυχὴν	ἔχουσι τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ
[1, 402]	δεῖ ζητεῖν πρότερον τὴν ὅλην	ψυχὴν	ἢ τὰ μόρια. Χαλεπὸν δὲ
[1, 405]	γινώσκειν τε καὶ κινεῖν τὴν	ψυχήν,	ᾗ μὲν πρῶτόν ἐστι, καὶ
[1, 409]	ἕκαστον τούτων, ἔστω γινώσκειν τὴν	ψυχὴν	καὶ αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ τὸ σύνολον
[1, 404]	τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει	ψυχὴν	καὶ νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον
[1, 404]	Ἐκεῖνος μὲν γὰρ ἁπλῶς ταὐτὸν	ψυχὴν	καὶ νοῦν (τὸ γὰρ ἀληθὲς
[1, 406]	καὶ ὁ Τίμαιος φυσιολογεῖ τὴν	ψυχὴν	κινεῖν τὸ σῶμα· τῷ γὰρ
[1, 408]	τὸ λέγειν ἀριθμὸν εἶναι τὴν	ψυχὴν	κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς
[1, 404]	ἀτόμων τὰ σφαιροειδῆ πῦρ καὶ	ψυχὴν	λέγει (οἷον ἐν τῷ ἀέρι
[1, 408]	τοιαῦτα ἀποβλέψας· φαμὲν γὰρ τὴν	ψυχὴν	λυπεῖσθαι χαίρειν, θαρρεῖν φοβεῖσθαι, ἔτι
[1, 406]	δ' ἑτέρου ἕνεκεν. Τὴν δὲ	ψυχὴν	μάλιστα φαίη τις ἂν ὑπὸ
[1, 407]	οὐ καλῶς τὸ λέγειν τὴν	ψυχὴν	μέγεθος εἶναι· τὴν γὰρ τοῦ
[1, 405]	ἀποφαινόμενος διὰ τί τούτων ἑκάτερον·	ψυχὴν	μὲν γὰρ εἶναι ταὐτὸ καὶ
[1, 409]	παραδεδομένων καθ' οὓς ὁρίζονται τὴν	ψυχήν,	οἱ μὲν τὸ κινητικώτατον ἀπεφήναντο
[1, 411]	ἀναγκαῖον αὐτοῖς λέγειν καὶ τὴν	ψυχὴν	ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις εἶναι, εἰ
[1, 408]	Τὸ δὴ λέγειν ὀργίζεσθαι τὴν	ψυχὴν	ὅμοιον κἂν εἴ τις λέγοι
[1, 405]	τι τοιοῦτον ἄλλο, καὶ τὴν	ψυχὴν	ὁμοίως ἕν τι τούτων τιθέασιν.
[1, 404]	οὗτοι τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον τὴν	ψυχήν·	ὅσοι δ' ἐπὶ τὸ γινώσκειν
[1, 407]	θεὸν κύκλῳ ποιεῖν φέρεσθαι τὴν	ψυχήν,	ὅτι βέλτιον αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι
[1, 405]	ἐλέγχει τοὺς αἷμα φάσκοντας τὴν	ψυχήν,	ὅτι ἡ γονὴ οὐχ αἷμα·
[1, 408]	λόγον τῆς μίξεως εἶναι τὴν	ψυχήν·	οὐ γὰρ τὸν αὐτὸν ἔχει
[1, 407]	μιχθέντων ἢ σύνθεσις, τὴν δὲ	ψυχὴν	οὐδέτερον οἷόν τ' εἶναι τούτων.
[1, 407]	καὶ τιθέασιν εἰς σῶμα τὴν	ψυχήν,	οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ τίν' αἰτίαν
[1, 408]	ἁρμονίαν οἷόν τ' εἶναι τὴν	ψυχὴν	οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι, δῆλον ἐκ
[1, 405]	λέγοντες τὰς ἀρχὰς καὶ τὴν	ψυχὴν	πλείω ποιοῦσιν. Ἀναξαγόρας δὲ μόνος
[1, 410]	ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ ὧν τὴν	ψυχὴν	συνεστάναι; Ἔσται ἄρα ποσὸν καὶ
[1, 405]	ἀναπνοὴν καὶ τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι	ψυχήν.	Τὰ μὲν οὖν παραδεδομένα περὶ
[1, 409]	ὅμοιον, ὥσπερ ἂν εἰ τὴν	ψυχὴν	τὰ πράγματα τιθέντες. Οὐκ ἔστι
[1, 404]	ὄντων, οὗτοι δὲ λέγουσι τὴν	ψυχὴν	τὰς ἀρχάς, οἱ μὲν πλείους
[1, 404]	ἄλλα πάντα κινεῖσθαι διὰ τὴν	ψυχήν,	ταύτην δ' ὑφ' ἑαυτῆς, διὰ
[1, 405]	δ' ἔοικε μὲν ἕτερον λέγειν	ψυχήν	τε καὶ νοῦν, ὥσπερ εἴπομεν
[1, 405]	ταύτην δ' εἶναι τὴν πρώτην	ψυχήν.	Τεροι δ' αἷμα, καθάπερ Κριτίας,
[1, 408]	τὸ γῆρας οὐ τῷ τὴν	ψυχήν	τι πεπονθέναι, ἀλλ' ἐν ᾧ,
[1, 404]	φέρονται καὶ ὅσοι λέγουσι τὴν	ψυχὴν	τὸ αὑτὸ κινοῦν· ἐοίκασι γὰρ
[1, 406]	δὲ καὶ κινεῖν φασι τὴν	ψυχὴν	τὸ σῶμα ἐν ᾧ ἐστιν,
[1, 404]	πάντων, εἶναι δὲ καὶ ἕκαστον	ψυχὴν	τούτων, λέγων οὕτως, γαίῃ μὲν
[1, 405]	πάντα. Ὁρίζονται δὴ πάντες τὴν	ψυχὴν	τρισὶν ὡς εἰπεῖν, κινήσει, αἰσθήσει,
[1, 411]	ἐντόμων, ὡς τὴν αὐτὴν ἔχοντα	ψυχὴν	τῷ εἴδει, εἰ καὶ μὴ
[1, 407]	χρῆσθαι τοῖς ὀργάνοις, τὴν δὲ	ψυχὴν	τῷ σώματι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Καὶ
[1, 403]	ἕτερον, τῶν κινουμένων τι τὴν	ψυχὴν	ὑπέλαβον εἶναι. ~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν
[1, 405]	ὧν ἀπομνημονεύουσι κινητικόν τι τὴν	ψυχὴν	ὑπολαβεῖν, εἴπερ τὴν λίθον ἔφη
[1, 408]	κἂν εἴ τις λέγοι τὴν	ψυχὴν	ὑφαίνειν ἢ οἰκοδομεῖν· βέλτιον γὰρ
[1, 408]	οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι τὴν	ψυχήν,	φανερὸν ἐκ τούτων· εἰ δ'
[1, 409]	αὐτὴν εἶναι. Λέγουσι μὲν γάρ,	ἵν'	αἰσθάνηταί τε τῶν ὄντων καὶ
[1, 403]	ψυχῆς ἴδιον αὐτῆς· τοῦτο γὰρ	λαβεῖν	μὲν ἀναγκαῖον, οὐ ῥᾴδιον δέ.
[1, 402]	γίνεται τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ	λαβεῖν	περὶ ἕκαστον τίς ὁ τρόπος,
[1, 402]	δὲ πάντως ἐστὶ τῶν χαλεπωτάτων	λαβεῖν	τινα πίστιν περὶ αὐτῆς. Καὶ
[1, 411]	λέγειν ζῷα ψυχῆς ἐνούσης ἄτοπον.	Ὑπολαβεῖν	δ' ἐοίκασιν εἶναι τὴν ψυχὴν
[1, 405]	ἀπομνημονεύουσι κινητικόν τι τὴν ψυχὴν	ὑπολαβεῖν,	εἴπερ τὴν λίθον ἔφη ψυχὴν
[1, 405]	δὲ τούτοις καὶ Ἀλκμαίων ἔοικεν	ὑπολαβεῖν	περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν
[1, 408]	πολλαχῶς· τίνος οὖν ἢ πῶς	ὑπολαβεῖν	τὸν νοῦν χρὴ σύνθεσιν εἶναι,
[1, 408]	δὲ τῶν εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ	λέγειν	ἀριθμὸν εἶναι τὴν ψυχὴν κινοῦνθ'
[1, 408]	Ἁρμόζει δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας	λέγειν	ἁρμονίαν, καὶ ὅλως τῶν σωματικῶν
[1, 409]	συμβαίνοντα, ~ἴδια δ' ἐκ τοῦ	(λέγειν	αὐτὴν ἀριθμόν. Πῶς γὰρ χρὴ
[1, 411]	παραλογωτέρων ἐστί, καὶ τὸ μὴ	λέγειν	ζῷα ψυχῆς ἐνούσης ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν
[1, 411]	καὶ παράλογον· καὶ γὰρ τὸ	λέγειν	ζῷον τὸ πῦρ ἢ τὸν
[1, 409]	δ' ἂν οὐθὲν διαφέρειν μονάδας	λέγειν	ἢ σωμάτια μικρά· καὶ γὰρ
[1, 410]	ἀπορίας καὶ δυσχερείας ἔχοντος τοῦ	λέγειν,	καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς, ὡς τοῖς σωματικοῖς
[1, 411]	μορίοις ὁμοειδές· ὥστ' ἀναγκαῖον αὐτοῖς	λέγειν	καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς
[1, 402]	καὶ περὶ τῆς οὐσίας ἕξομεν	λέγειν	κάλλιστα· πάσης γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ
[1, 409]	κινεῖν· τί γὰρ διαφέρει σφαίρας	λέγειν	μικρὰς ἢ μονάδας μεγάλας, ἢ
[1, 408]	ἕτερός ἐστι λόγος) Τὸ δὴ	λέγειν	ὀργίζεσθαι τὴν ψυχὴν ὅμοιον κἂν
[1, 407]	τυχοῦσιν. Οἱ δὲ μόνον ἐπιχειροῦσι	λέγειν	ποῖόν τι ἡ ψυχή, περὶ
[1, 408]	οἰκοδομεῖν· βέλτιον γὰρ ἴσως μὴ	λέγειν	τὴν ψυχὴν ἐλεεῖν ἢ μανθάνειν
[1, 407]	μὲν οὖν οὐ καλῶς τὸ	λέγειν	τὴν ψυχὴν μέγεθος εἶναι· τὴν
[1, 410]	δ' ὅτι ἀδύνατον, οὐθὲν δεῖ	λέγειν·	τίς γὰρ ἂν ἀπορήσειεν εἰ
[1, 409]	καθάπερ εἴπομεν, τῇ μὲν ταὐτὸ	λέγειν	τοῖς σῶμά τι λεπτομερὲς αὐτὴν
[1, 405]	Ἀναξαγόρας δ' ἔοικε μὲν ἕτερον	λέγειν	ψυχήν τε καὶ νοῦν, ὥσπερ
[1, 407]	ἅπαξ ἐνδεχόμενον. Εἰ δ' ἱκανὸν	θιγεῖν	ὁτῳοῦν τῶν μορίων, τί δεῖ
[1, 402]	γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον, πρὸς τὸ	κατιδεῖν	πόσαις ὀρθαῖς αἱ τοῦ τριγώνου
[1, 408]	ἴσως μὴ λέγειν τὴν ψυχὴν	ἐλεεῖν	ἢ μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι, ἀλλὰ
[1, 411]	τὸ αἰσθάνεσθαί τε καὶ τὸ	δοξάζειν,	ἔτι δὲ τὸ ἐπιθυμεῖν καὶ
[1, 403]	ὁρισμῶν μὴ συμβαίνει τὰ (συμβεβηκότα	γνωρίζειν,	ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι περὶ αὐτῶν
[1, 410]	δὲ καὶ οἱ διὰ τὸ	γνωρίζειν	καὶ αἰσθάνεσθαι τὰ ὄντα τὴν
[1, 409]	ἀδύνατα τῷ λόγῳ. Τίθενται γὰρ	γνωρίζειν	τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ
[1, 408]	ψυχῆς ἁρμονίᾳ τινί· χαλεπὸν γὰρ	ἐφαρμόζειν.	Ἔτι δ' εἰ λέγομεν τὴν
[1, 411]	ὄργανα γὰρ οὐκ ἔχουσιν ὥστε	σώζειν	τὴν φύσιν. Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον
[1, 404]	δὲ ἕως ἂν δύνωνται τοῦτο	ποιεῖν.	Ἔοικε δὲ καὶ τὸ παρὰ
[1, 403]	ἄνευ τοῦ σώματος πάσχειν οὐδὲ	ποιεῖν,	οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως
[1, 411]	τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων	ποιεῖν,	οὐθὲν δεῖ ἐξ ἁπάντων· ἱκανὸν
[1, 409]	ἐπεί φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν ἐπίπεδον	ποιεῖν,	στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ αἱ
[1, 407]	διὰ τοῦτο τὸν θεὸν κύκλῳ	ποιεῖν	φέρεσθαι τὴν ψυχήν, ὅτι βέλτιον
[1, 406]	διὰ τὸ πεφυκέναι μηδέποτε μένειν,	συνεφέλκειν	καὶ κινεῖν τὸ σῶμα πᾶν.
[1, 410]	Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν ἕν τι	γινώσκειν	ἢ τινὰ ἢ πάντα. Ἀπορήσειε
[1, 405]	καὶ ἐκ τούτου τὰ λοιπά,	γινώσκειν,	ᾗ δὲ λεπτότατον, κινητικὸν εἶναι.
[1, 404]	ψυχήν· ὅσοι δ' ἐπὶ τὸ	γινώσκειν	καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι τῶν ὄντων,
[1, 405]	τῇ αὐτῇ ἀρχῇ, τό τε	γινώσκειν	καὶ τὸ κινεῖν, λέγων νοῦν
[1, 405]	ἀρχάς. Διὸ καὶ οἱ τῷ	γινώσκειν	ὁριζόμενοι αὐτὴν ἢ στοιχεῖον ἢ
[1, 410]	καὶ τὸ νοεῖν τε καὶ	γινώσκειν.	Πολλὰς δ' ἀπορίας καὶ δυσχερείας
[1, 405]	καὶ ἀρχήν· καὶ διὰ τοῦτο	γινώσκειν	τε καὶ κινεῖν τὴν ψυχήν,
[1, 409]	οὖν ἐστιν ἕκαστον τούτων, ἔστω	γινώσκειν	τὴν ψυχὴν καὶ αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ
[1, 411]	ἀληθῶς λέγεται. Ἐπεὶ δὲ τὸ	γινώσκειν	τῆς ψυχῆς ἐστὶ καὶ τὸ
[1, 410]	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου καὶ	γινώσκειν	τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον· τὸ
[1, 411]	τῶν εἰρημένων ὡς οὔτε τὸ	γινώσκειν	ὑπάρχει τῇ ψυχῇ διὰ τὸ
[1, 402]	ἐπιπέδων. Πρῶτον δ' ἴσως ἀναγκαῖον	διελεῖν	ἐν τίνι τῶν γενῶν καὶ
[1, 408]	ἐστιν. Τὸ δὲ διανοεῖσθαι καὶ	φιλεῖν	ἢ μισεῖν οὐκ ἔστιν ἐκείνου
[1, 403]	θάρσος, ἔτι χαρὰ καὶ τὸ	φιλεῖν	τε καὶ μισεῖν· ἅμα γὰρ
[1, 404]	κίνησιν διὰ τὸ μηδ' αὐτὰ	ἠρεμεῖν	μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων
[1, 408]	λέγοι τὴν ψυχὴν ὑφαίνειν ἢ	οἰκοδομεῖν·	βέλτιον γὰρ ἴσως μὴ λέγειν
[1, 411]	τὸ δοξάζειν, ἔτι δὲ τὸ	ἐπιθυμεῖν	καὶ βούλεσθαι καὶ ὅλως αἱ
[1, 403]	οὐδὲ ποιεῖν, οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν,	ἐπιθυμεῖν,	ὅλως αἰσθάνεσθαι, μάλιστα δ' ἔοικεν
[1, 411]	ἄλλῳ μὲν νοεῖν ἄλλῳ δὲ	ἐπιθυμεῖν.	Τί οὖν δή ποτε συνέχει
[1, 408]	καθάπερ εἴπομεν, ἔστι, καὶ κι-	νεῖν	ἑαυτήν, οἷον κινεῖσθαι μὲν ἐν
[1, 403]	προελθόντας, τὰς τῶν προτέρων δόξας	συμπαραλαμβάνειν	ὅσοι τι περὶ αὐτῆς ἀπεφήναντο,
[1, 408]	λέγειν τὴν ψυχὴν ἐλεεῖν ἢ	μανθάνειν	ἢ διανοεῖσθαι, ἀλλὰ τὸν ἄνθρωπον
[1, 407]	βέλτιον αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι τοῦ	μένειν,	κινεῖσθαι δ' οὕτως ἢ ἄλλως.
[1, 406]	σφαίρας, διὰ τὸ πεφυκέναι μηδέποτε	μένειν,	συνεφέλκειν καὶ κινεῖν τὸ σῶμα
[1, 410]	τε δὲ τοῖς φυτοῖς τοῦτο	συμβαίνειν	~οὐδὲ (τῶν ζῴων ἐνίοις, εἴπερ
[1, 409]	καὶ ἕκαστον γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ	συμβαίνειν	πολλὰ καὶ ἀδύνατα τῷ λόγῳ.
[1, 408]	εἴ τις λέγοι τὴν ψυχὴν	ὑφαίνειν	ἢ οἰκοδομεῖν· βέλτιον γὰρ ἴσως
[1, 406]	τὸ κινοῦν ἑαυτὸ ἢ δυνάμενον	κινεῖν,	ἀλλ' ἕν τι τῶν ἀδυνάτων
[1, 406]	κινεῖσθαι αὐτὴν καὶ τὸ σῶμα	κινεῖν	διὰ τὸ συμπεπλέχθαι πρὸς αὐτό.
[1, 406]	ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς τὸ	κινεῖν	ἑαυτήν, οὐ κατὰ συμβεβηκὸς αὐτῇ
[1, 409]	μὲν τὸ κινητικώτατον ἀπεφήναντο τῷ	κινεῖν	ἑαυτό, οἱ δὲ σῶμα τὸ
[1, 403]	μὴ κινούμενον αὐτὸ μὴ ἐνδέχεσθαι	κινεῖν	ἕτερον, τῶν κινουμένων τι τὴν
[1, 406]	Ὅλως δ' οὐχ οὕτω φαίνεται	κινεῖν	ἡ ψυχὴ τὸ ζῷον, ἀλλὰ
[1, 410]	γε ταύτην μόνην τῶν κινήσεων	κινεῖν	ἡ ψυχὴ τὸ ζῷον) ὁμοίως
[1, 405]	τό τε γινώσκειν καὶ τὸ	κινεῖν,	λέγων νοῦν κινῆσαι τὸ πᾶν.
[1, 408]	εἶναι τούτων. ~Ἔτι δὲ τὸ	κινεῖν	οὐκ ἔστιν ἁρμονίας, ψυχῇ δὲ
[1, 404]	διαδύνειν τοὺς τοιούτους ῥυσμοὺς καὶ	κινεῖν	τὰ λοιπά, κινούμενα καὶ αὐτά,
[1, 406]	κινοῦσα τὸ σῶμα, ταύτας εὔλογον	κινεῖν	τὰς κινήσεις ἃς καὶ αὐτὴ
[1, 405]	διὰ τοῦτο γινώσκειν τε καὶ	κινεῖν	τὴν ψυχήν, ᾗ μὲν πρῶτόν
[1, 409]	καθάπερ καὶ Δημόκριτον αὐτὸ ἔφαμεν	κινεῖν·	τί γὰρ διαφέρει σφαίρας λέγειν
[1, 409]	μονάδας φερομένας; Ἀμφοτέρως γὰρ ἀναγκαῖον	κινεῖν	τὸ ζῷον τῷ κινεῖσθαι ταύτας.
[1, 406]	πεφυκέναι μηδέποτε μένειν, συνεφέλκειν καὶ	κινεῖν	τὸ σῶμα πᾶν. Ἡμεῖς δ'
[1, 406]	ὁ Τίμαιος φυσιολογεῖ τὴν ψυχὴν	κινεῖν	τὸ σῶμα· τῷ γὰρ κινεῖσθαι
[1, 406]	καθ' αὑτήν. Ἔνιοι δὲ καὶ	κινεῖν	φασι τὴν ψυχὴν τὸ σῶμα
[1, 411]	μέρος τῆς ἐναντιώσεως ἑαυτό τε	κρίνειν	καὶ τὸ ἀντικείμενον. Καὶ γὰρ
[1, 404]	ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων ἐν τῷ	ἀναπνεῖν·	κωλύειν γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ
[1, 404]	τὸ μάλιστα διὰ παντὸς δύνασθαι	διαδύνειν	τοὺς τοιούτους ῥυσμοὺς καὶ κινεῖν
[1, 411]	μεριστὴν αὐτήν, καὶ ἄλλῳ μὲν	νοεῖν	ἄλλῳ δὲ ἐπιθυμεῖν. Τί οὖν
[1, 408]	μέθαις καὶ νόσοις. Καὶ τὸ	νοεῖν	δὴ καὶ τὸ θεωρεῖν μαραίνεται
[1, 403]	μάλιστα δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ	νοεῖν·	εἰ δ' ἐστὶ καὶ τοῦτο
[1, 402]	τὰ ἔργα αὐτῶν, οἷον τὸ	νοεῖν	ἢ τὸν νοῦν, καὶ τὸ
[1, 410]	τιθέασιν· ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	νοεῖν	τε καὶ γινώσκειν. Πολλὰς δ'
[1, 407]	αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις, δεήσει πολλάκις	νοεῖν	τὸ αὐτό. Ἔτι δ' ἡ
[1, 406]	Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν	εἰπεῖν	ἀληθὲς ~ὅτι ἣν τὸ (σῶμα
[1, 408]	(πάντες ἀπονέμουσι τοῦτο μάλισθ' ὡς	εἰπεῖν.	Ἁρμόζει δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας
[1, 407]	εἰ δεῖ καὶ τοῦτο μόριον	εἰπεῖν;	Εἰ μὲν οὖν κατὰ στιγμήν,
[1, 405]	πάντες τὴν ψυχὴν τρισὶν ὡς	εἰπεῖν,	κινήσει, αἰσθήσει, τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων
[1, 406]	ποιήσει, χαλεπὸν ἢ καὶ ἀδύνατον	εἰπεῖν.	Ὅλως δ' οὐχ οὕτω φαίνεται
[1, 402]	περὶ τῆς ἀνθρωπίνης μόνης ἐοίκασιν	ἐπισκοπεῖν·	Ὑλαβητέον δ' ὅπως μὴ λανθάνῃ
[1, 409]	γάρ ἐστι κινητικὴ καὶ κινητή,	διαφέρειν	δεῖ. Ἔτι δ' ἐπεί φασι
[1, 403]	δὴ τοῦ ἀψύχου δυσὶ μάλιστα	διαφέρειν	δοκεῖ, κινήσει τε καὶ τῷ
[1, 409]	οὐ γὰρ διὰ τὸ μεγέθει	διαφέρειν	ἢ μικρότητι συμβαίνει τὸ λεχθέν,
[1, 409]	εἴδει. Δόξειε δ' ἂν οὐθὲν	διαφέρειν	μονάδας λέγειν ἢ σωμάτια μικρά·
[1, 408]	ὅτι μάλιστα τὸ λυπεῖσθαι ἢ	χαίρειν	ἢ διανοεῖσθαι κινήσεις εἰσί, καὶ
[1, 408]	φαμὲν γὰρ τὴν ψυχὴν λυπεῖσθαι	χαίρειν,	θαρρεῖν φοβεῖσθαι, ἔτι δὲ ὀργίζεσθαί
[1, 403]	ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας περὶ ὧν	εὐπορεῖν	δεῖ προελθόντας, τὰς τῶν προτέρων
[1, 403]	πάσχειν οὐδὲ ποιεῖν, οἷον ὀργίζεσθαι,	θαρρεῖν,	ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι, μάλιστα δ'
[1, 408]	γὰρ τὴν ψυχὴν λυπεῖσθαι χαίρειν,	θαρρεῖν	φοβεῖσθαι, ἔτι δὲ ὀργίζεσθαί τε
[1, 408]	τὸ νοεῖν δὴ καὶ τὸ	θεωρεῖν	μαραίνεται ἄλλου τινὸς ἔσω φθειρομένου,
[1, 403]	καὶ τὸ φιλεῖν τε καὶ	μισεῖν·	ἅμα γὰρ τούτοις πάσχει τι
[1, 408]	δὲ διανοεῖσθαι καὶ φιλεῖν ἢ	μισεῖν	οὐκ ἔστιν ἐκείνου πάθη, ἀλλὰ
[1, 402]	καὶ πλάνας, ἐκ τίνων δεῖ	ζητεῖν·	ἄλλαι γὰρ ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ
[1, 411]	ψυχή. Δεήσει δὲ πάλιν κἀκεῖνο	ζητεῖν	πότερον ἓν ἢ πολυμερές. Εἰ
[1, 402]	καὶ πότερον τὰ μόρια χρὴ	ζητεῖν	πρότερον ἢ τὰ ἔργα αὐτῶν,
[1, 402]	ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια, πότερον δεῖ	ζητεῖν	πρότερον τὴν ὅλην ψυχὴν ἢ
[1, 406]	κινήσεις ἔσονται καὶ ἠρεμίαι, οὐδὲ	πλάττειν	βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι. Ἔτι δ'
[1, 404]	ἄλλων τοιούτων ἐν τῷ ἀναπνεῖν·	κωλύειν	γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ ἐνυπάρχοντα
[1, 404]	τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν αὐτὴν	ἔχειν	διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες αὐτῶν
[1, 407]	κινεῖσθαι, ἢ καὶ ὅλως μέγεθος	ἔχειν;	Εἰ δ' ἀναγκαῖον νοῆσαι τῷ
[1, 410]	ζῴων τὰ> πολλὰ διάνοιαν οὐκ	ἔχειν.	Εἰ δέ τις καὶ ταῦτα
[1, 409]	στιγμάς, καὶ πᾶν σῶμα ψυχὴν	ἔχειν,	εἰ μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς
[1, 407]	σῶμα. Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον ἴδιον	ἔχειν	εἶδος καὶ μορφήν, παραπλήσιον δὲ
[1, 408]	Συμβήσεται οὖν πολλάς τε ψυχὰς	ἔχειν	καὶ κατὰ πᾶν τὸ σῶμα,
[1, 405]	εἴπερ τὴν λίθον ἔφη ψυχὴν	ἔχειν,	ὅτι τὸν σίδηρον κινεῖ· Διογένης
[1, 405]	κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ τῶν ἄλλων	ἔχειν.	Τοιοῦτος δ' ὢν πῶς γνωριεῖ
[1, 409]	καὶ δοκεῖ τὴν αὐτὴν ψυχὴν	ἔχειν	τῷ εἴδει. Δόξειε δ' ἂν
[1, 411]	μᾶλλον ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα	συνέχειν·	ἐξελθούσης γοῦν διαπνεῖται καὶ σήπεται.
[1, 411]	προσήκει καὶ τῶν μορίων ἕκαστον	συνέχειν	τι τοῦ σώματος. Τοῦτο δ'
[1, 403]	ζητήσεως προθέσθαι τὰ μάλιστα δοκοῦνθ'	ὑπάρχειν	αὐτῇ κατὰ φύσιν. Τὸ ἔμψυχον
[1, 406]	ἕν τι τῶν ἀδυνάτων τὸ	ὑπάρχειν	αὐτῇ κίνησιν. Ὅτι μὲν οὖν
[1, 405]	ἐοικέναι τοῖς ἀθανάτοις· τοῦτο δ'	ὑπάρχειν	αὐτῇ ὡς ἀεὶ κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι
[1, 404]	τῇ ψυχῇ· ἐν ἅπασι γὰρ	ὑπάρχειν	αὐτὸν τοῖς ζῴοις, καὶ μεγάλοις
[1, 405]	ψυχῆς οἰκειότατον ὑπολαμβάνοντες, τοῦτο δ'	ὑπάρχειν	διὰ τὴν τοῦ αἵματος φύσιν.
[1, 402]	δι' ἐκείνην καὶ τοῖς ζῴοις	ὑπάρχειν.	Πάντῃ δὲ πάντως ἐστὶ τῶν
[1, 409]	μονάδα ταύτην εἶναι; Δεῖ γὰρ	ὑπάρχειν	τινὰ αὐτῇ διαφορὰν πρὸς τὰς
[1, 404]	φρόνησιν λεγόμενος νοῦς πᾶσιν ὁμοίως	ὑπάρχειν	τοῖς ζῴοις, ἀλλ' οὐδὲ τοῖς
[1, 411]	ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ μὴ	ἐνυπάρχειν	ἐν ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ παντός.
[1, 403]	πλείστων οὐθὲν ἄνευ τοῦ σώματος	πάσχειν	οὐδὲ ποιεῖν, οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν,
[1, 410]	τὸ ὅμοιον· τὸ δ' αἰσθάνεσθαι	πάσχειν	τι καὶ κινεῖσθαι τιθέασιν· ὁμοίως
[1, 402]	Εἰ δὲ τὰ ἔργα πρότερον,	πάλιν	ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ
[1, 406]	τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι	πάλιν	ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ' ἕποιτ'
[1, 407]	ἄκρον εὐθυποροῦσιν· ἡ δὲ περιφορὰ	πάλιν	ἐπ' ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ δ'
[1, 407]	περατοῦνται, ἀλλ' οὐκ ἀνακάμπτουσί γε	πάλιν	ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ
[1, 411]	ἂν εἴη ψυχή. Δεήσει δὲ	πάλιν	κἀκεῖνο ζητεῖν πότερον ἓν ἢ
[1, 411]	ψυχὴ ἕν; Εἰ δὲ μεριστόν,	πάλιν	ὁ λόγος ζητήσει τί τὸ
[1, 407]	ἑνὸς δύο κύκλους δισσαχῇ συνημμένους	πάλιν	τὸν ἕνα διεῖλεν εἰς ἑπτὰ
[1, 402]	τριγώνου γωνίαι ἴσαι) ἀλλὰ καὶ	ἀνάπαλιν	τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται μέγα μέρος
[1, 411]	τῶν μορίων αὐτῆς, τίν' ἔχει	δύναμιν	ἕκαστον ἐν τῷ σώματι. Εἰ
[1, 403]	τί ἐστιν· ὁ μὲν γὰρ	ὄρεξιν	ἀντιλυπήσεως ἤ τι τοιοῦτον, ~ὁ
[1, 405]	διὰ τὴν ἀναπνοὴν καὶ τὴν	κατάψυξιν	καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ μὲν οὖν
[1, 404]	γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ	ἀμφοῖν,	ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ'
[1, 403]	μόνον; Ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ	ἀμφοῖν;	Ἐκείνων δὲ δὴ τίς ἑκάτερος;
[1, 411]	τὸ καμπύλον γινώσκομεν· κριτὴς γὰρ	ἀμφοῖν	ὁ κανών, τὸ δὲ καμπύλον
[1, 405]	δ' οἱ μίξαντες καὶ ἀπ'	ἀμφοῖν	τὰς ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται δὲ
[1, 405]	εἴπομεν καὶ πρότερον, χρῆται δ'	ἀμφοῖν	ὡς μιᾷ φύσει, πλὴν ἀρχήν
[1, 407]	ἔστι πέρατα (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου	χάριν)	αἱ δὲ θεωρητικαὶ τοῖς λόγοις
[1, 405]	ψυχὴν ὁμοίως ἕν τι τούτων	τιθέασιν.	Διὸ καὶ τοῖς ὀνόμασιν ἀκολουθοῦσιν,
[1, 407]	περὶ ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ καὶ	τιθέασιν	εἰς σῶμα τὴν ψυχήν, οὐθὲν
[1, 405]	ἕν, καὶ τὴν ψυχὴν ἓν	τιθέασιν,	οἷον πῦρ ἢ ἀέρα· οἱ
[1, 410]	αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι καὶ κινεῖσθαι	τιθέασιν·	ὁμοίως δὲ καὶ τὸ νοεῖν
[1, 405]	εἶναί φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν	ἀναθυμίασιν,	ἐξ ἧς τἆλλα συνίστησιν· καὶ
[1, 411]	ψυχῆς ἐνούσης ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ'	ἐοίκασιν	εἶναι τὴν ψυχὴν ἐν τούτοις
[1, 405]	ἀπεφήναντο, καθάπερ Ἵππων· πεισθῆναι δ'	ἐοίκασιν	ἐκ τῆς γονῆς, ὅτι πάντων
[1, 402]	ψυχῆς περὶ τῆς ἀνθρωπίνης μόνης	ἐοίκασιν	ἐπισκοπεῖν· Ὑλαβητέον δ' ὅπως μὴ
[1, 405]	τούτων τιθέασιν. Διὸ καὶ τοῖς	ὀνόμασιν	ἀκολουθοῦσιν, οἱ μὲν τὸ θερμὸν
[1, 410]	ἐστιν ἐν τοῖς τῶν ζῴων	σώμασιν	ἁπλῶς γῆς, ~οἷον (ὀστᾶ νεῦρα
[1, 409]	τῷ κινεῖσθαι ταύτας. Τοῖς δὴ	συμπλέξασιν	εἰς τὸ αὐτὸ κίνησιν καὶ
[1, 405]	δὲ τούτοις καὶ τὴν ψυχὴν	ἀποδιδόασιν·	τὸ γὰρ κινητικὸν τὴν φύσιν
[1, 411]	ἢ καὶ ἐν πλείοσιν ἢ	πᾶσιν,	ἢ καὶ ἄλλο τι αἴτιον;
[1, 404]	γε κατὰ φρόνησιν λεγόμενος νοῦς	πᾶσιν	ὁμοίως ὑπάρχειν τοῖς ζῴοις, ἀλλ'
[1, 404]	ζῴοις, ἀλλ' οὐδὲ τοῖς ἀνθρώποις	πᾶσιν.	Ὅσοι μὲν οὖν ἐπὶ τὸ
[1, 407]	λέγουσι· καὶ γὰρ τὴν ἁρμονίαν	κρᾶσιν	καὶ σύνθεσιν ἐναντίων εἶναι, καὶ
[1, 405]	γὰρ ἡ ψυχὴ πάντα γινώσκει,	συνιστᾶσιν	αὐτὴν ἐκ πασῶν τῶν ἀρχῶν.
[1, 405]	τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν ἐναντίων	συνιστᾶσιν·	οἱ δὲ θάτερον τῶν ἐναντίων,
[1, 411]	ὅλῳ δή τινες αὐτὴν μεμῖχθαί	φασιν,	ὅθεν ἴσως καὶ Θαλῆς ᾠήθη
[1, 406]	οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην εἶναι ~οἵαν	φασὶν	οἱ λέγοντες ψυχὴν εἶναι τὸ
[1, 405]	κινητικὸν τὴν φύσιν τῶν πρώτων	ὑπειλήφασιν,	οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ τισι
[1, 406]	κινεῖται. Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ	ἀντιστρέψασιν	εἰπεῖν ἀληθὲς ~ὅτι ἣν τὸ
[1, 403]	ἤ τι τοιοῦτον, ~ὁ δὲ	ζέσιν	τοῦ περὶ καρδίαν αἵματος (καὶ
[1, 409]	ψυχῆς ἤδη πού ἐστι καὶ	θέσιν	ἔχει. Ἔτι δ' ἀριθμοῦ μὲν
[1, 409]	ἡ γὰρ στιγμὴ μονάς ἐστι	θέσιν	ἔχουσα, ὁ δ' ἀριθμὸς τῆς
[1, 408]	ἐν τοῖς ἔχουσι κίνησιν καὶ	θέσιν,	τὴν σύνθεσιν αὐτῶν, ἐπειδὰν οὕτω
[1, 408]	ἔχουσι κίνησιν καὶ θέσιν, τὴν	σύνθεσιν	αὐτῶν, ἐπειδὰν οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε
[1, 408]	πῶς ὑπολαβεῖν τὸν νοῦν χρὴ	σύνθεσιν	εἶναι, ἢ καὶ τὸ αἰσθητικὸν
[1, 407]	γὰρ τὴν ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ	σύνθεσιν	ἐναντίων εἶναι, καὶ τὸ σῶμα
[1, 408]	ἕτερόν τι οὖσα ἐγγίνεται τοῖς	μέρεσιν;	Ἔτι δὲ πότερον ἡ φιλία
[1, 402]	(Τῶν καλῶν καὶ τιμίων τὴν	εἴδησιν	ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ' ἑτέραν ἑτέρας
[1, 411]	μὲν χωρίζεται τῆς αἰσθητικῆς ἀρχῆς,	αἴσθησιν	δ' οὐθὲν ἄνευ ταύτης ἔχει.
[1, 404]	δὲ τοῦ ἐπιπέδου ἀριθμὸν δόξαν,	αἴσθησιν	δὲ τὸν τοῦ στερεοῦ. Οἱ
[1, 411]	ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ τῶν μορίων	αἴσθησιν	ἔχει καὶ κινεῖται κατὰ τόπον
[1, 406]	κατὰ τοὺς ἁρμονικοὺς ἀριθμούς, ὅπως	αἴσθησίν	τε σύμφυτον ἁρμονίας ἔχῃ καὶ
[1, 406]	Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν εἰ καὶ	ἠρέμησιν	ποιεῖ τοῦτο αὐτό· πῶς δὲ
[1, 404]	τὰ παρέχοντα τοῖς ζῴοις τὴν	κίνησιν	διὰ τὸ μηδ' αὐτὰ ἠρεμεῖν
[1, 404]	τὸ παρέχον τοῖς ζῴοις τὴν	κίνησιν·	διὸ καὶ τοῦ ζῆν ὅρον
[1, 409]	δὴ συμπλέξασιν εἰς τὸ αὐτὸ	κίνησιν	καὶ ἀριθμὸν ταῦτά τε συμβαίνει
[1, 408]	τῶν μεγεθῶν ἐν τοῖς ἔχουσι	κίνησιν	καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν αὐτῶν,
[1, 406]	ζῴων. Τὴν δὲ κατὰ συμβεβηκὸς	κίνησιν	κἂν ὑφ' ἑτέρου κινοῖτο· ὠσθείη
[1, 404]	γὰρ οὗτοι πάντες ὑπειληφέναι τὴν	κίνησιν	οἰκειότατον εἶναι τῇ ψυχῇ, καὶ
[1, 406]	τῶν ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ	κίνησιν.	Ὅτι μὲν οὖν οὐκ ἀναγκαῖον
[1, 404]	φαίνεται δ' ὅ γε κατὰ	φρόνησιν	λεγόμενος νοῦς πᾶσιν ὁμοίως ὑπάρχειν
[1, 405]	τὴν ἀναθυμίασιν, ἐξ ἧς τἆλλα	συνίστησιν·	καὶ ἀσωματώτατόν τε καὶ ῥέον
[1, 404]	μὲν (πῦρ τι καὶ θερμόν	φησιν	αὐτὴν εἶναι· ἀπείρων γὰρ ὄντων
[1, 405]	τίθεται μάλιστα πάντων· μόνον γοῦν	φησὶν	αὐτὸν τῶν ὄντων ἁπλοῦν εἶναι
[1, 408]	ἕκαστον γὰρ αὐτῶν λόγῳ τινί	φησιν	εἶναι· πότερον οὖν ὁ λόγος
[1, 405]	ποιοῦσιν. Ἀναξαγόρας δὲ μόνος ἀπαθῆ	φησιν	εἶναι τὸν νοῦν, καὶ κοινὸν
[1, 409]	τῇ δ' ~(ὥσπερ Δημόκριτος κινεῖσθαί	φησιν	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, ἴδιον τὸ
[1, 409]	πλὴν θέσις; Εἰ μὲν οὖν	εἰσὶν	ἕτεραι αἱ ἐν τῷ σώματι
[1, 403]	ὅτι τὰ πάθη λόγοι ἔνυλοί	εἰσιν·	ὥστε οἱ ὅροι τοιοῦτοι οἷον
[1, 407]	δ' ἄπειροι, δῆλον ὡς οὐδέποτε	διέξεισιν·	εἰ δὲ κατὰ μέγεθος, πολλάκις
[1, 411]	συνέχον ἐκεῖνο, καὶ οὕτω δὴ	πρόεισιν	ἐπὶ τὸ ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ'
[1, 410]	δὲ χθὼν ἐπίηρος ἐν εὐστέρνοις	χοάνοισιν	τὼ δύο τῶν ὀκτὼ μερέων
[1, 405]	Ὁρίζονται δὴ πάντες τὴν ψυχὴν	τρισὶν	ὡς εἰπεῖν, κινήσει, αἰσθήσει, τῷ
[1, 404]	ἐν ταῖς διὰ τῶν θυρίδων	ἀκτῖσιν)	ὧν τὴν μὲν πανσπερμίαν στοιχεῖα
[1, 411]	ἐστὶν ἑνὶ ἢ καὶ ἐν	πλείοσιν	ἢ πᾶσιν, ἢ καὶ ἄλλο
[1, 405]	Ὅσοι μὲν οὖν μίαν τινὰ	λέγουσιν	αἰτίαν καὶ στοιχεῖον ἕν, καὶ
[1, 410]	καὶ μὴ ποσόν. Τοῖς δὴ	λέγουσιν	ἐκ πάντων ταῦτά τε καὶ
[1, 409]	ἡ ψυχή· τοῖς δ' ἀριθμὸν	λέγουσιν,	ἐν τῇ μιᾷ στιγμῇ πολλὰς
[1, 405]	γὰρ μίαν οἱ δὲ πλείους	λέγουσιν.	Ἑπομένως δὲ τούτοις καὶ τὴν
[1, 405]	ψυχῆς, καὶ δι' ἃς αἰτίας	λέγουσιν	οὕτω, ταῦτ' ἐστίν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'
[1, 407]	εἶδος καὶ μορφήν, παραπλήσιον δὲ	λέγουσιν	ὥσπερ εἴ τις φαίη τὴν
[1, 411]	ζῴων ἐνίοις, εἴπερ μὴ πάντα	ἀναπνέουσιν·	τοῦτο δὲ λέληθε τοὺς οὕτως
[1, 407]	τοῦ δεξομένου σώματος οὐθὲν ἔτι	προσδιορίζουσιν,	ὥσπερ ἐνδεχόμενον κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς
[1, 405]	τιθέασιν. Διὸ καὶ τοῖς ὀνόμασιν	ἀκολουθοῦσιν,	οἱ μὲν τὸ θερμὸν λέγοντες,
[1, 405]	ἀρχὰς καὶ τὴν ψυχὴν πλείω	ποιοῦσιν.	Ἀναξαγόρας δὲ μόνος ἀπαθῆ φησιν
[1, 405]	συμφανές ἐστιν. Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις	ποιοῦσιν	ἐν ταῖς ἀρχαῖς, καὶ τὴν
[1, 410]	τὸ αἰσθητικὸν ἐκ τῶν στοιχείων	ποιοῦσιν.	Φαίνεται γὰρ τά τε φυτὰ
[1, 409]	σώματα; Στιγμαὶ γὰρ ἐν ἅπασι	δοκοῦσιν	εἶναι καὶ ἄπειροι. Ἔτι δὲ
[1, 408]	ταῦτα δὲ πάντα κινήσεις εἶναι	δοκοῦσιν.	Ὅθεν οἰηθείη τις ἂν αὐτὴν
[1, 411]	τινα χρόνον. Εἰ δὲ μὴ	διατελοῦσιν,	οὐθὲν ἄτοπον· ὄργανα γὰρ οὐκ
[1, 407]	δ' ἀεὶ μέσον καὶ ἄκρον	εὐθυποροῦσιν·	ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν ἐπ'
[1, 410]	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον; Ἢ	φήσουσιν	ἑκάστου γένους εἶναι στοιχεῖα καὶ
[1, 411]	οὐθὲν ἄτοπον· ὄργανα γὰρ οὐκ	ἔχουσιν	ὥστε σώζειν τὴν φύσιν. Ἀλλ'
[1, 406]	ἀλλὰ κατὰ συμβεβηκός· ᾧ γὰρ	ὑπάρχουσιν,	ἐκεῖνο κινεῖται, τὸ σῶμα. Διὸ
[1, 407]	οὐθὲν ὑπάρχει πρὸς ἄλληλα τοῖς	τυχοῦσιν.	Οἱ δὲ μόνον ἐπιχειροῦσι λέγειν
[1, 411]	οὐκ ἔχουσιν ὥστε σώζειν τὴν	φύσιν.	Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον ἐν ἑκατέρῳ
[1, 407]	κίνησις αὐτῆς ᾗ οὐσία, παρὰ	φύσιν	ἂν κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ καὶ
[1, 402]	θεωρῆσαι καὶ γνῶναι τήν τε	φύσιν	αὐτῆς καὶ τὴν οὐσίαν, εἶθ'
[1, 402]	συμβάλλεσθαι, μάλιστα δὲ πρὸς τὴν	φύσιν·	ἔστι γὰρ οἷον ἀρχὴ τῶν
[1, 405]	ὑπάρχειν διὰ τὴν τοῦ αἵματος	φύσιν.	Πάντα γὰρ τὰ στοιχεῖα κριτὴν
[1, 410]	εἶναι προγενέστατον καὶ κύριον κατὰ	φύσιν,	τὰ δὲ στοιχεῖά φασι πρῶτα
[1, 403]	μάλιστα δοκοῦνθ' ὑπάρχειν αὐτῇ κατὰ	φύσιν.	Τὸ ἔμψυχον δὴ τοῦ ἀψύχου
[1, 405]	ἀποδιδόασιν· τὸ γὰρ κινητικὸν τὴν	φύσιν	τῶν πρώτων ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως.
[1, 403]	δὲ ὁ μὲν τὴν ὕλην	ἀποδίδωσιν,	ὁ δὲ τὸ εἶδος καὶ
[1, 408]	τὴν σύνθεσιν αὐτῶν, ἐπειδὰν οὕτω	συναρμόζωσιν	ὥστε μηδὲν συγγενὲς παραδέχεσθαι, ἐντεῦθεν
[1, 408]	τινων κινουμένων, τὰ δὲ κατ'	ἀλλοίωσιν	(ποῖα δὲ καὶ πῶς, ἕτερός
[1, 411]	δ' ἄν τις καὶ διὰ	τίν'	αἰτίαν ἡ ἐν τῷ ἀέρι
[1, 407]	τὴν ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ	τίν'	αἰτίαν καὶ πῶς ἔχοντος τοῦ
[1, 405]	ὢν πῶς γνωριεῖ καὶ διὰ	τίν'	αἰτίαν, οὔτ' ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ'
[1, 410]	γὰρ ἕκαστον. Ὅλως τε διὰ	τίν'	αἰτίαν οὐχ ἅπαντα ψυχὴν ἔχει
[1, 411]	καὶ περὶ τῶν μορίων αὐτῆς,	τίν'	ἔχει δύναμιν ἕκαστον ἐν τῷ
[1, 411]	μόρια τῆς ψυχῆς, καὶ ὁμοειδῆ	ἐστιν	ἀλλήλοις καὶ τῇ ὅλῃ, ἀλλήλοις
[1, 409]	τούτων. Ἐξ ὧν μὲν οὖν	ἐστιν	ἕκαστον τούτων, ἔστω γινώσκειν τὴν
[1, 410]	τὸ νῦν λεχθέν· ὅσα γάρ	ἐστιν	ἐν τοῖς τῶν ζῴων σώμασιν
[1, 410]	πλειόνων ἢ πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ	ἐστιν	ἕν τι γινώσκειν ἢ τινὰ
[1, 411]	δὴ πότερον ἔν τινι τούτων	ἐστὶν	ἑνὶ ἢ καὶ ἐν πλείοσιν
[1, 403]	εἴπερ ἀεὶ μετὰ σώματός τινος	ἐστιν.	Ἔοικε δὲ καὶ τὰ τῆς
[1, 402]	πρὸς τὸ εἰδέναι τὸ τί	ἐστιν·	ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ
[1, 408]	ἔχει τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ'	ἐστὶν	ἕτερον ἡ ψυχὴ τῆς μίξεως,
[1, 402]	κοινὴ μέθοδος περὶ τὸ τί	ἐστιν,	ἔτι χαλεπώτερον γίνεται τὸ πραγματευθῆναι·
[1, 402]	δὲ φανερὸν ᾖ πότερον ἀπόδειξίς	ἐστιν	ἢ διαίρεσις ἢ καί τις
[1, 408]	καὶ αὕτη πότερον ὁ λόγος	ἐστὶν	ἢ παρὰ τὸν λόγον ἕτερόν
[1, 402]	ζῷον τὸ καθόλου ἤτοι οὐθέν	ἐστιν	ἢ ὕστερον, ὁμοίως δὲ κἂν
[1, 407]	(ῥᾴδιον ἀλλὰ βίαιον· εἰ δ'	ἐστὶν	ἡ κίνησις αὐτῆς ᾗ οὐσία,
[1, 406]	κατὰ συμβεβηκὸς ἑαυτὴν κινεῖ, ἀλλ'	ἐστὶν	ἡ κίνησις τῆς οὐσίας αὐτῆς
[1, 406]	κινήσεις ἐν τόπῳ. Εἰ δ'	ἐστὶν	ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς τὸ
[1, 407]	οὕτως ἢ ἄλλως. Ἐπεὶ δ'	ἐστὶν	ἡ τοιαύτη σκέψις ἑτέρων λόγων
[1, 407]	τῷ ὅλῳ κύκλῳ θιγόντα, τίς	ἐστιν	ἡ τοῖς μορίοις θίξις; Ἔτι
[1, 409]	ἴδιον τὸ ἄτοπον. Εἴπερ γάρ	ἐστιν	ἡ ψυχὴ ἐν παντὶ τῷ
[1, 408]	εἶναι· πότερον οὖν ὁ λόγος	ἐστὶν	ἡ ψυχή, ἢ μᾶλλον ἕτερόν
[1, 403]	αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν	ἐστιν	ἴδιον αὐτῆς, οὐκ ἂν εἴη
[1, 405]	ἃς αἰτίας λέγουσιν οὕτω, ταῦτ'	ἐστίν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ πρῶτον
[1, 407]	τοιαύτην εἶναι βούλεται οἷόν ποτ'	ἐστὶν	ὁ καλούμενος νοῦς (οὐ γὰρ
[1, 403]	ἕκαστον αὐτῶν, οἷον ὀργὴ τί	ἐστιν·	ὁ μὲν γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως
[1, 408]	ὁ λόγος τῆς μίξεως, τί	ἐστιν	ὃ φθείρεται τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης;
[1, 405]	οὔτ' ἐκ τῶν εἰρημένων συμφανές	ἐστιν.	Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις ποιοῦσιν ἐν
[1, 408]	ἴσως θειότερόν τι καὶ ἀπαθές	ἐστιν.	Ὅτι μὲν οὖν οὐχ οἷόν
[1, 410]	τὸ συνέχον, ὅ τί ποτ'	ἐστίν·	τῆς δὲ ψυχῆς εἶναί τι
[1, 408]	ἔσω φθειρομένου, αὐτὸ δὲ ἀπαθές	ἐστιν.	Τὸ δὲ διανοεῖσθαι καὶ φιλεῖν
[1, 408]	τι τούτων, τὸ δὲ κινεῖσθαί	ἐστιν	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, οἷον τὸ
[1, 406]	ψυχὴν τὸ σῶμα ἐν ᾧ	ἐστιν,	ὡς αὐτὴ κινεῖται, οἷον Δημόκριτος,
[1, 402]	γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ τὸ τί	ἐστιν,	~ὥστε καθ' ὅσους τῶν ὁρισμῶν
[1, 408]	αὐτὴν κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ	ἔστιν	ἀναγκαῖον. Εἰ γὰρ καὶ ὅτι
[1, 408]	~Ἔτι δὲ τὸ κινεῖν οὐκ	ἔστιν	ἁρμονίας, ψυχῇ δὲ (πάντες ἀπονέμουσι
[1, 403]	δὴ τίς ἑκάτερος; Ἢ οὐκ	ἔστιν	εἷς ὁ περὶ τὰ πάθη
[1, 408]	καὶ φιλεῖν ἢ μισεῖν οὐκ	ἔστιν	ἐκείνου πάθη, ἀλλὰ τουδὶ τοῦ
[1, 408]	μορίων ψυχὴν ἔχει, εἰ μὴ	ἔστιν	ἡ ψυχὴ ὁ λόγος τῆς
[1, 410]	τίς γὰρ ἂν ἀπορήσειεν εἰ	ἔνεστιν	ἐν τῇ ψυχῇ λίθος ἢ
[1, 402]	ἐστὶ τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα	πίστιν	περὶ αὐτῆς. Καὶ γάρ, ὄντος
[1, 403]	τῶν κινουμένων τι τὴν ψυχὴν	ὑπέλαβον	εἶναι. ~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν (πῦρ
[1, 404]	ἔμψυχον ἀπέβλεψαν, οὗτοι τὸ κινητικώτατον	ὑπέλαβον	τὴν ψυχήν· ὅσοι δ' ἐπὶ
[1, 404]	τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα τὸ	συνάγον	καὶ πηγνύον· καὶ ζῆν δὲ
[1, 403]	περὶ τὴν ὕλην, τὸν δὲ	λόγον	ἀγνοῶν, ἢ ὁ περὶ τὸν
[1, 407]	πολλοῖς οὐδεμιᾶς ἧττον τῶν λεγομένων,	λόγον	δ' ὥσπερ εὐθύνοις δεδωκυῖα κἀν
[1, 408]	λόγος ἐστὶν ἢ παρὰ τὸν	λόγον	ἕτερόν τι; Ταῦτα μὲν οὖν
[1, 408]	οὐ γὰρ τὸν αὐτὸν ἔχει	λόγον	ἡ μίξις τῶν στοιχείων καθ'
[1, 408]	μίξεως ἢ τῆς κατὰ τὸν	λόγον,	καὶ αὕτη πότερον ὁ λόγος
[1, 403]	ἀγνοῶν, ἢ ὁ περὶ τὸν	λόγον	μόνον; Ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ
[1, 403]	δὲ τὸ εἶδος καὶ τὸν	λόγον.	Ὁ μὲν γὰρ λόγος ὅδε
[1, 408]	δὲ καὶ τὸν τῶν μεμιγμένων	λόγον-	οὐδετέρως μὲν οὖν εὔλογον, ἡ
[1, 408]	δὲ ἄτοπον καὶ τὸ τὸν	λόγον	τῆς μίξεως εἶναι τὴν ψυχήν·
[1, 411]	Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον καὶ	παράλογον·	καὶ γὰρ τὸ λέγειν ζῷον
[1, 410]	ἀδυνατώτερον δ' ἔτι τοῦ νοῦ·	εὔλογον	γὰρ τοῦτον εἶναι προγενέστατον καὶ
[1, 408]	μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως μὲν οὖν	εὔλογον,	ἡ δὲ σύνθεσις τῶν τοῦ
[1, 406]	φαίνεται κινοῦσα τὸ σῶμα, ταύτας	εὔλογον	κινεῖν τὰς κινήσεις ἃς καὶ
[1, 403]	καὶ οὐχ ὥσπερ γραμμὴ καὶ	ἐπίπεδον.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ
[1, 409]	δ' ἐπεί φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν	ἐπίπεδον	ποιεῖν, στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ
[1, 402]	καμπύλον, ἢ τί γραμμὴ καὶ	ἐπίπεδον,	πρὸς τὸ κατιδεῖν πόσαις ὀρθαῖς
[1, 403]	δὲ καὶ παρὰ τῶν προγενεστέρων	σχεδὸν	δύο ταῦτα περὶ ψυχῆς· φασὶ
[1, 409]	τε καὶ ὑπεναντιώσεις ἔχει, διεληλύθαμεν	σχεδόν·	Λείπεται δ' ἐπισκέψασθαι πῶς λέγεται
[1, 402]	ὥστε ζητητέον ἂν εἴη τὴν	μέθοδον	ταύτην· εἰ δὲ μὴ ἔστι
[1, 407]	γ' ἐχρῆν διὰ τοῦτο τὸν	θεὸν	κύκλῳ ποιεῖν φέρεσθαι τὴν ψυχήν,
[1, 410]	γε καὶ ἀφρονέστατον εἶναι τὸν	θεόν·	μόνος γὰρ τῶν στοιχείων ἓν
[1, 405]	συνίστησιν· καὶ ἀσωματώτατόν τε καὶ	ῥέον	ἀεί· τὸ δὲ κινούμενον κινουμένῳ
[1, 402]	τῆς ἀνθρωπίνης μόνης ἐοίκασιν ἐπισκοπεῖν·	Ὑλαβητέον	δ' ὅπως μὴ λανθάνῃ πότερον
[1, 402]	κατὰ συμβεβηκὸς ἰδίων ἀπόδειξις, ὥστε	ζητητέον	ἂν εἴη τὴν μέθοδον ταύτην·
[1, 402]	εἰ τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων	ζητητέον,	οἷον τὸ αἰσθητὸν τοῦ αἰσθητικοῦ,
[1, 403]	κεχωρισμένα, ὁ πρῶτος φιλόσοφος; Ἀλλ'	ἐπανιτέον	ὅθεν ὁ λόγος. Ἐλέγομεν δὴ
[1, 402]	~διαφέρει γὰρ οὔ τι (μικρόν.	Σκεπτέον	δὲ καὶ εἰ μεριστὴ ἢ
[1, 405]	οὕτω, ταῦτ' ἐστίν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'	Ἐπισκεπτέον	δὲ πρῶτον μὲν περὶ κινήσεως·
[1, 406]	ὥσπερ οὐδὲ τὸ καθ' αὑτὸ	ἀγαθὸν	ἢ δι' αὑτό, τὸ μὲν
[1, 410]	ἄνθρωπος; Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	ἀγαθὸν	καὶ τὸ μὴ ἀγαθόν· τὸν
[1, 410]	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ μὴ	ἀγαθόν·	τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ
[1, 405]	τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν, εἴπερ τὴν	λίθον	ἔφη ψυχὴν ἔχειν, ὅτι τὸν
[1, 407]	γε τὸ μὴ (ῥᾴδιον ἀλλὰ	βίαιον·	εἰ δ' ἐστὶν ἡ κίνησις
[1, 403]	Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ ψυχῆς	ἀναγκαῖον,	ἅμα διαποροῦντας περὶ ὧν εὐπορεῖν
[1, 411]	ὅλον τοῖς μορίοις ὁμοειδές· ὥστ'	ἀναγκαῖον	αὐτοῖς λέγειν καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 410]	ἑνὸς ἢ πλειόνων ἢ πάντων;	Ἀναγκαῖον	γάρ ἐστιν ἕν τι γινώσκειν
[1, 409]	τῶν ὄντων καὶ ἕκαστον γνωρίζῃ·	ἀναγκαῖον	δὲ συμβαίνειν πολλὰ καὶ ἀδύνατα
[1, 407]	ἀμερεῖ ἢ τὸ ἀμερὲς μεριστῷ;	Ἀναγκαῖον	δὲ τὸν νοῦν εἶναι τὸν
[1, 402]	καὶ ἐπιπέδων. Πρῶτον δ' ἴσως	ἀναγκαῖον	διελεῖν ἐν τίνι τῶν γενῶν
[1, 408]	κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ ἔστιν	ἀναγκαῖον.	Εἰ γὰρ καὶ ὅτι μάλιστα
[1, 407]	σώματος. Καίτοι δόξειεν ἂν τοῦτ'	ἀναγκαῖον	εἶναι· διὰ γὰρ τὴν κοινωνίαν
[1, 409]	λεχθέν, ἀλλ' ὅτι ποσόν· διὸ	ἀναγκαῖον	εἶναί τι τὸ κινῆσον τὰς
[1, 409]	ἐν παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ σώματι,	ἀναγκαῖον	ἐν τῷ αὐτῷ δύο εἶναι
[1, 409]	ὅλως μονάδας φερομένας; Ἀμφοτέρως γὰρ	ἀναγκαῖον	κινεῖν τὸ ζῷον τῷ κινεῖσθαι
[1, 407]	ὅλως μέγεθος ἔχειν; Εἰ δ'	ἀναγκαῖον	νοῆσαι τῷ ὅλῳ κύκλῳ θιγόντα,
[1, 403]	αὐτῆς· τοῦτο γὰρ λαβεῖν μὲν	ἀναγκαῖον,	οὐ ῥᾴδιον δέ. Φαίνεται δὲ
[1, 411]	ὅτι, τὸ δ' οὐχ ὑπάρξει.	Ἀναγκαῖον	οὖν αὐτὴν ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι
[1, 406]	κίνησιν. Ὅτι μὲν οὖν οὐκ	ἀναγκαῖον	τὸ κινοῦν καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι,
[1, 402]	~ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α' (Τῶν καλῶν καὶ τιμίων
[1, 403]	οὐχ ὥσπερ γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ ψυχῆς
[1, 405]	αἰτίας λέγουσιν οὕτω, ταῦτ' ἐστίν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ πρῶτον μὲν
[1, 407]	τὴν δὲ ψυχὴν τῷ σώματι.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ' Καὶ ἄλλη δέ τις
[1, 409]	διαιροῦνται αἱ γραμμαὶ εἰς στιγμάς;	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε' Συμβαίνει δέ, καθάπερ εἴπομεν,
[1, 407]	οὐδὲ μακάριόν γε τὸ μὴ	(ῥᾴδιον	ἀλλὰ βίαιον· εἰ δ' ἐστὶν
[1, 406]	καὶ ἠρεμίαι, οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις	ῥᾴδιον	ἀποδοῦναι. Ἔτι δ' εἰ μὲν
[1, 403]	γὰρ λαβεῖν μὲν ἀναγκαῖον, οὐ	ῥᾴδιον	δέ. Φαίνεται δὲ τῶν μὲν
[1, 409]	γὰρ εἴπομεν πρότερον, οὐδὲ μαντεύσασθαι	ῥᾴδιον	ἐξ αὐτῶν. Τριῶν δὲ τρόπων
[1, 403]	χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν ἐστιν	ἴδιον	αὐτῆς, οὐκ ἂν εἴη χωριστή,
[1, 403]	ἔστι τι καὶ τῆς ψυχῆς	ἴδιον	αὐτῆς· τοῦτο γὰρ λαβεῖν μὲν
[1, 403]	τῆς ψυχῆς ἔργων ἢ παθημάτων	ἴδιον,	ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ
[1, 407]	ἐνδύεσθαι σῶμα. Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον	ἴδιον	ἔχειν εἶδος καὶ μορφήν, παραπλήσιον
[1, 409]	κινεῖσθαί φησιν ὑπὸ τῆς ψυχῆς,	ἴδιον	τὸ ἄτοπον. Εἴπερ γάρ ἐστιν
[1, 405]	μίαν τινὰ λέγουσιν αἰτίαν καὶ	στοιχεῖον	ἕν, καὶ τὴν ψυχὴν ἓν
[1, 410]	τὰ ὄντα, ἐπειδὴ πᾶν ἤτοι	στοιχεῖον	ἢ ἐκ στοιχείου ἑνὸς ἢ
[1, 405]	τῷ γινώσκειν ὁριζόμενοι αὐτὴν ἢ	στοιχεῖον	ἢ ἐκ τῶν στοιχείων ποιοῦσι,
[1, 402]		~ΒΙΒΛΙΟΝ	ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' (Τῶν καλῶν
[1, 405]	θεῖα πάντα συνεχῶς (ἀεί, σελήνην,	ἥλιον,	τοὺς ἀστέρας καὶ τὸν οὐρανὸν
[1, 403]	εὐθεῖ, ᾗ εὐθύ, πολλὰ συμβαίνει,	οἷον	ἅπτεσθαι τῆς {χαλκῆς} σφαίρας κατὰ
[1, 402]	πρὸς τὴν φύσιν· ἔστι γὰρ	οἷον	ἀρχὴ τῶν ζῴων. Ἐπιζητοῦμεν δὲ
[1, 407]	καλούμενος νοῦς (οὐ γὰρ δὴ	οἷόν	γ' ἡ αἰσθητική, οὐδ' οἷον
[1, 406]	ᾧ ἐστιν, ὡς αὐτὴ κινεῖται,	οἷον	Δημόκριτος, παραπλησίως λέγων Φιλίππῳ τῷ
[1, 404]	σφαιροειδῆ πῦρ καὶ ψυχὴν λέγει	(οἷον	ἐν τῷ ἀέρι τὰ καλούμενα
[1, 407]	οἷόν γ' ἡ αἰσθητική, οὐδ'	οἷον	ἡ ἐπιθυμητική· τούτων γὰρ ἡ
[1, 408]	ἐκείνης, ὁτὲ δ' ἀπ' ἐκείνης,	οἷον	ἡ μὲν αἴσθησις ἀπὸ τωνδί,
[1, 405]	οἱ δὲ θάτερον τῶν ἐναντίων,	οἷον	θερμὸν ἢ ψυχρὸν ἤ τι
[1, 402]	ζῴου, ἢ καθ' ἕκαστον ἕτερος,	οἷον	ἵππου, κυνός, ἀνθρώπου, θεοῦ, τὸ
[1, 408]	ἔστι, καὶ κι- νεῖν ἑαυτήν,	οἷον	κινεῖσθαι μὲν ἐν ᾧ ἐστι,
[1, 409]	τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς ἀποδιδόναι,	οἷον	λογισμούς, αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας, ὅσα
[1, 403]	καὶ ὁ διαλεκτικὸς ἕκαστον αὐτῶν,	οἷον	ὀργὴ τί ἐστιν· ὁ μὲν
[1, 403]	τοῦ σώματος πάσχειν οὐδὲ ποιεῖν,	οἷον	ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι,
[1, 410]	τῶν ζῴων σώμασιν ἁπλῶς γῆς,	~οἷον	(ὀστᾶ νεῦρα τρίχες, οὐθενὸς αἰσθάνεσθαι
[1, 406]	κινεῖται τῷ ἐν κινουμένῳ εἶναι,	οἷον	πλωτῆρες· οὐ γὰρ ὁμοίως κινοῦνται
[1, 407]	δῆλον ὅτι τοιαύτην εἶναι βούλεται	οἷόν	ποτ' ἐστὶν ὁ καλούμενος νοῦς
[1, 405]	καὶ τὴν ψυχὴν ἓν τιθέασιν,	οἷον	πῦρ ἢ ἀέρα· οἱ δὲ
[1, 408]	Ὅτι μὲν οὖν οὔθ' ἁρμονίαν	οἷόν	τ' εἶναι τὴν ψυχὴν οὔτε
[1, 407]	σύνθεσις, τὴν δὲ ψυχὴν οὐδέτερον	οἷόν	τ' εἶναι τούτων. ~Ἔτι δὲ
[1, 410]	φερομένην ὑπὸ τῶν ἀνέμων, οὐχ	οἷόν	τε δὲ τοῖς φυτοῖς τοῦτο
[1, 408]	τῆς ψυχῆς· ἄλλως δ' οὐχ	οἷόν	τε κινεῖσθαι κατὰ τόπον αὐτήν.
[1, 408]	ἐστιν. Ὅτι μὲν οὖν οὐχ	οἷόν	τε κινεῖσθαι τὴν ψυχήν, φανερὸν
[1, 409]	καὶ ἄπειροι. Ἔτι δὲ πῶς	οἷόν	τε χωρίζεσθαι τὰς στιγμὰς καὶ
[1, 403]	τινῶν μὲν τεχνίτης, ἐὰν τύχῃ,	οἷον	τέκτων ἢ ἰατρός, τῶν δὲ
[1, 409]	σύνολον τίνι γνωριεῖ ἢ αἰσθήσεται,	οἷον	τί θεὸς ἢ ἄνθρωπος ἢ
[1, 402]	τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων ζητητέον,	οἷον	τὸ αἰσθητὸν τοῦ αἰσθητικοῦ, καὶ
[1, 402]	πρότερον ἢ τὰ ἔργα αὐτῶν,	οἷον	τὸ νοεῖν ἢ τὸν νοῦν,
[1, 408]	κινεῖσθαί ἐστιν ὑπὸ τῆς ψυχῆς,	οἷον	τὸ ὀργίζεσθαι ἢ φοβεῖσθαι τὸ
[1, 403]	εἰσιν· ὥστε οἱ ὅροι τοιοῦτοι	οἷον	τὸ ὀργίζεσθαι κίνησίς τις τοῦ
[1, 408]	δὴ λέγειν ὀργίζεσθαι τὴν ψυχὴν	ὅμοιον	κἂν εἴ τις λέγοι τὴν
[1, 404]	γινώσκεσθαι γὰρ τῷ ὁμοίῳ τὸ	ὅμοιον,	τὰ δὲ πράγματα ἐκ τῶν
[1, 410]	καὶ γινώσκειν τῷ ὁμοίῳ τὸ	ὅμοιον·	τὸ δ' αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι
[1, 410]	σύνθεσις· γνωριεῖ γὰρ ἕκαστον τὸ	ὅμοιον,	τὸ δ' ὀστοῦν ἢ τὸν
[1, 410]	τοῦ ὁμοίου, αἰσθάνεσθαι δὲ τὸ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου καὶ γινώσκειν τῷ
[1, 405]	ἑνός· φασὶ γὰρ γινώσκεσθαι τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ· ἐπειδὴ γὰρ ἡ
[1, 410]	φάναι μὲν ἀπαθὲς εἶναι τὸ	ὅμοιον	ὑπὸ τοῦ ὁμοίου, αἰσθάνεσθαι δὲ
[1, 409]	γὰρ γνωρίζειν τῷ ὁμοίῳ τὸ	ὅμοιον,	ὥσπερ ἂν εἰ τὴν ψυχὴν
[1, 411]	σώματος. Τοῦτο δ' ἔοικεν ἀδυνάτῳ·	ποῖον	γὰρ μόριον ἢ πῶς ὁ
[1, 410]	τι, τὸ δὲ ποσὸν ἢ	ποιὸν	ἢ καί τινα ἄλλην τῶν
[1, 402]	τόδε τι καὶ οὐσία ἢ	ποιὸν	ἢ ποσόν, ἢ καί τις
[1, 410]	συνεστάναι; Ἔσται ἄρα ποσὸν καὶ	ποιὸν	καὶ οὐσία. Ἀλλ' ἀδύνατον ἐκ
[1, 407]	Οἱ δὲ μόνον ἐπιχειροῦσι λέγειν	ποῖόν	τι ἡ ψυχή, περὶ δὲ
[1, 407]	ὁ συλλογισμός. ~Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ	μακάριόν	γε τὸ μὴ (ῥᾴδιον ἀλλὰ
[1, 407]	στιγμήν, εἰ δεῖ καὶ τοῦτο	μόριον	εἰπεῖν; Εἰ μὲν οὖν κατὰ
[1, 411]	δ' ἔοικεν ἀδυνάτῳ· ποῖον γὰρ	μόριον	ἢ πῶς ὁ νοῦς συνέξει,
[1, 410]	γὰρ τοῦτον εἶναι προγενέστατον καὶ	κύριον	κατὰ φύσιν, τὰ δὲ στοιχεῖά
[1, 407]	ἴδιον ἔχειν εἶδος καὶ μορφήν,	παραπλήσιον	δὲ λέγουσιν ὥσπερ εἴ τις
[1, 407]	οὕτω κινεῖται, οὔτε τὸ σῶμα	αἴτιον,	ἀλλ' ἡ ψυχὴ μᾶλλον ἐκείνῳ.
[1, 411]	πᾶσιν, ἢ καὶ ἄλλο τι	αἴτιον;	Λέγουσι δή τινες μεριστὴν αὐτήν,
[1, 404]	αὐτῶν· πολλαχοῦ μὲν γὰρ τὸ	αἴτιον	τοῦ καλῶς καὶ ὀρθῶς τὸν
[1, 407]	ποιεῖν φέρεσθαι τὴν ψυχήν, ὅτι	βέλτιον	αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι τοῦ μένειν,
[1, 408]	τὴν ψυχὴν ὑφαίνειν ἢ οἰκοδομεῖν·	βέλτιον	γὰρ ἴσως μὴ λέγειν τὴν
[1, 407]	ἐκείνῳ. Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ὅτι	βέλτιον	λέγεται· καίτοι γ' ἐχρῆν διὰ
[1, 407]	ἀπολυθῆναι, καὶ προσέτι φευκτόν, εἴπερ	βέλτιον	τῷ νῷ μὴ μετὰ σώματος
[1, 411]	τό γε σῶμα· δοκεῖ γὰρ	τοὐναντίον	μᾶλλον ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα
[1, 410]	ὅσοι τὸν νοῦν καὶ τὸ	αἰσθητικὸν	ἐκ τῶν στοιχείων ποιοῦσιν. Φαίνεται
[1, 408]	σύνθεσιν εἶναι, ἢ καὶ τὸ	αἰσθητικὸν	ἢ ὀρεκτικόν; Ὁμοίως δὲ ἄτοπον
[1, 402]	καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ τὸ	αἰσθητικόν·	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 410]	ψυχῆς, ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	αἰσθητικόν,	οὐδ' ἂν οὕτω λέγοιεν καθόλου
[1, 405]	τῶν πρώτων καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων,	κινητικὸν	δὲ διὰ μικρομέρειαν καὶ τὸ
[1, 404]	τῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ καὶ	κινητικὸν	ἐδόκει ἡ ψυχὴ εἶναι καὶ
[1, 405]	λοιπά, γινώσκειν, ᾗ δὲ λεπτότατον,	κινητικὸν	εἶναι. Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν
[1, 405]	τὴν ψυχὴν ἀποδιδόασιν· τὸ γὰρ	κινητικὸν	τὴν φύσιν τῶν πρώτων ὑπειλήφασιν,
[1, 405]	καὶ Θαλῆς ἐξ ὧν ἀπομνημονεύουσι	κινητικόν	τι τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν, εἴπερ
[1, 408]	ἢ καὶ τὸ αἰσθητικὸν ἢ	ὀρεκτικόν;	Ὁμοίως δὲ ἄτοπον καὶ τὸ
[1, 404]	ἐδόκει ἡ ψυχὴ εἶναι καὶ	γνωριστικὸν	οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν,
[1, 403]	μὲν λόγος τοιοῦτος, ὅτι σκέπασμα	κωλυτικὸν	φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων καὶ ὄμβρων
[1, 406]	τῷ κωμῳδοδιδασκάλῳ· φησὶ γὰρ τὸν	Δαίδαλον	κινουμένην ποιῆσαι τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην,
[1, 409]	τοιοῦτον εἶναι, ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός.	Δῆλον	δ' εἴ τις ἐπιχειρήσειεν ἐκ
[1, 406]	δὲ τῷ ἐν κινουμένῳ εἶναι	(δῆλον	δ' ἐπὶ τῶν μορίων· οἰκεία
[1, 408]	τὴν ψυχὴν οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι,	δῆλον	ἐκ τῶν εἰρημένων. Κατὰ συμβεβηκὸς
[1, 403]	μηδ' εἰκάσαι περὶ αὐτῶν εὐμαρές,	δῆλον	ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ κενῶς
[1, 403]	φοβουμένου. Εἰ δ' οὕτως ἔχει,	δῆλον	ὅτι τὰ πάθη λόγοι ἔνυλοί
[1, 411]	τὸ μέν τι αὐτῆς ὑπάρξει	δῆλον	ὅτι, τὸ δ' οὐχ ὑπάρξει.
[1, 407]	εἶναι· τὴν γὰρ τοῦ παντὸς	δῆλον	ὅτι τοιαύτην εἶναι βούλεται οἷόν
[1, 408]	εἰ δ' ὅλως μὴ κινεῖται,	δῆλον	ὡς οὐδ' ὑφ' ἑαυτῆς. Πολὺ
[1, 407]	κατὰ στιγμήν, αὗται δ' ἄπειροι,	δῆλον	ὡς οὐδέποτε διέξεισιν· εἰ δὲ
[1, 404]	αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ πῦρ	ἀΐδηλον,	στοργῇ δὲ στοργήν, νεῖκος δέ
[1, 406]	συμφώνους φοράς, τὴν εὐθυωρίαν εἰς	κύκλον	κατέκαμψεν· ~καὶ διελὼν ἐκ τοῦ
[1, 407]	δὲ τὸν νοῦν εἶναι τὸν	κύκλον	τοῦτον· νοῦ μὲν γὰρ κίνησις
[1, 402]	καὶ τιμίων τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες,	μᾶλλον	δ' ἑτέραν ἑτέρας ἢ κατ'
[1, 409]	ταῦτα, πολλὰ δὲ καὶ ἕτερα,	μᾶλλον	δ' ἴσως ἄπειρα τὸν ἀριθμὸν
[1, 407]	σῶμα αἴτιον, ἀλλ' ἡ ψυχὴ	μᾶλλον	ἐκείνῳ. Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ὅτι
[1, 402]	τῶν ἐν δυνάμει ὄντων ἢ	μᾶλλον	ἐντελέχειά τις· ~διαφέρει γὰρ οὔ
[1, 408]	λόγος ἐστὶν ἡ ψυχή, ἢ	μᾶλλον	ἕτερόν τι οὖσα ἐγγίνεται τοῖς
[1, 407]	ἔοικεν ἠρεμήσει τινὶ καὶ ἐπιστάσει	μᾶλλον	ἢ κινήσει· τὸν αὐτὸν δὲ
[1, 411]	γε σῶμα· δοκεῖ γὰρ τοὐναντίον	μᾶλλον	ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα συνέχειν·
[1, 408]	μάλισθ' ὡς εἰπεῖν. Ἁρμόζει δὲ	μᾶλλον	καθ' ὑγιείας λέγειν ἁρμονίαν, καὶ
[1, 403]	περὶ τὸν λόγον μόνον; Ἢ	μᾶλλον	ὁ ἐξ ἀμφοῖν; Ἐκείνων δὲ
[1, 403]	ὥσπερ ὅταν ὀργίζηται. Ἔτι δὲ	μᾶλλον	τοῦτο φανερόν· μηθενὸς γὰρ φοβεροῦ
[1, 411]	ψυχὴν ἐν τούτοις ὅτι τὸ	ὅλον	τοῖς μορίοις ὁμοειδές· ὥστ' ἀναγκαῖον
[1, 405]	τοὺς ἀστέρας καὶ τὸν οὐρανὸν	ὅλον.	Τῶν δὲ φορτικωτέρων καὶ ὕδωρ
[1, 409]	ψυχὴν καὶ αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ τὸ	σύνολον	τίνι γνωριεῖ ἢ αἰσθήσεται, οἷον
[1, 411]	εὐθεῖ καὶ αὐτὸ καὶ τὸ	καμπύλον	γινώσκομεν· κριτὴς γὰρ ἀμφοῖν ὁ
[1, 402]	τί τὸ εὐθὺ καὶ τὸ	καμπύλον,	ἢ τί γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον,
[1, 411]	ἀμφοῖν ὁ κανών, τὸ δὲ	καμπύλον	οὔθ' ἑαυτοῦ οὔτε τοῦ εὐθέος.
[1, 404]	ἕν) τὸν δὲ τοῦ ἐπιπέδου	ἀριθμὸν	δόξαν, αἴσθησιν δὲ τὸν τοῦ
[1, 408]	τῶν εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ λέγειν	ἀριθμὸν	εἶναι τὴν ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν·
[1, 409]	ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν ἀφέλῃ τις	ἀριθμὸν	ἢ μονάδα, λείπεται ἄλλος ἀριθμός·
[1, 404]	ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν	ἀριθμὸν	κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ περὶ
[1, 409]	τι ἡ ψυχή· τοῖς δ'	ἀριθμὸν	λέγουσιν, ἐν τῇ μιᾷ στιγμῇ
[1, 409]	δ' ἐκ τοῦ (λέγειν αὐτὴν	ἀριθμόν.	Πῶς γὰρ χρὴ νοῆσαι μονάδα
[1, 409]	μᾶλλον δ' ἴσως ἄπειρα τὸν	ἀριθμὸν	τὰ ἐκ τούτων. Ἐξ ὧν
[1, 409]	εἰς τὸ αὐτὸ κίνησιν καὶ	ἀριθμὸν	ταῦτά τε συμβαίνει καὶ πολλὰ
[1, 402]	μόνον τὸ τί ἐστι γνῶναι	χρήσιμον	εἶναι πρὸς τὸ θεωρῆσαι τὰς
[1, 405]	δὲ θάτερον τῶν ἐναντίων, οἷον	θερμὸν	ἢ ψυχρὸν ἤ τι τοιοῦτον
[1, 405]	ὀνόμασιν ἀκολουθοῦσιν, οἱ μὲν τὸ	θερμὸν	λέγοντες, ὅτι διὰ τοῦτο καὶ
[1, 404]	Δημόκριτος μὲν (πῦρ τι καὶ	θερμόν	φησιν αὐτὴν εἶναι· ἀπείρων γὰρ
[1, 407]	καὶ ἔχουσαί πως τέλος, τὸν	συλλογισμὸν	ἢ τὸ συμπέρασμα (εἰ δὲ
[1, 409]	ἕτερα τοιαῦτα· οὐ γὰρ μόνον	ὁρισμὸν	ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον εἶναι, ἀλλὰ
[1, 411]	ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ ἐξ ἁπάντων·	ἱκανὸν	γὰρ θάτερον μέρος τῆς ἐναντιώσεως
[1, 407]	καὶ ἅπαξ ἐνδεχόμενον. Εἰ δ'	ἱκανὸν	θιγεῖν ὁτῳοῦν τῶν μορίων, τί
[1, 407]	καὶ τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι τὸν	οὐρανὸν	ἡ αἰτία· οὔτε γὰρ τῆς
[1, 405]	ἥλιον, τοὺς ἀστέρας καὶ τὸν	οὐρανὸν	ὅλον. Τῶν δὲ φορτικωτέρων καὶ
[1, 407]	τὸ μεμῖχθαι τῷ σώματι μὴ	δυνάμενον	ἀπολυθῆναι, καὶ προσέτι φευκτόν, εἴπερ
[1, 406]	εἶναι τὸ κινοῦν ἑαυτὸ ἢ	δυνάμενον	κινεῖν, ἀλλ' ἕν τι τῶν
[1, 411]	ἑαυτό τε κρίνειν καὶ τὸ	ἀντικείμενον.	Καὶ γὰρ τῷ εὐθεῖ καὶ
[1, 404]	καὶ τὸ παρὰ τῶν Πυθαγορείων	λεγόμενον	τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν· ἔφασαν
[1, 404]	(τὸ γὰρ ἀληθὲς εἶναι τὸ	φαινόμενον,	διὸ καλῶς ποιῆσαι {τὸν} Ὅμηρον
[1, 407]	αὐτό. Φαίνεται δὲ καὶ ἅπαξ	ἐνδεχόμενον.	Εἰ δ' ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν
[1, 407]	σώματος οὐθὲν ἔτι προσδιορίζουσιν, ὥσπερ	ἐνδεχόμενον	κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς μύθους τὴν
[1, 403]	κινοῦν, οἰηθέντες δὲ τὸ μὴ	κινούμενον	αὐτὸ μὴ ἐνδέχεσθαι κινεῖν ἕτερον,
[1, 409]	ὥστε οὐ τὸ κινοῦν καὶ	κινούμενον	ἡ ψυχή, ἀλλὰ τὸ κινοῦν
[1, 405]	καὶ ῥέον ἀεί· τὸ δὲ	κινούμενον	κινουμένῳ γινώσκεσθαι· ἐν κινήσει δ'
[1, 409]	τὸ μὲν κινοῦν τὸ δὲ	κινούμενον,	ὥσπερ ἐν τῷ συνεχεῖ· οὐ
[1, 402]	ὁμοίως δὲ κἂν εἴ τι	κοινὸν	ἄλλο κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ, εἰ
[1, 405]	φησιν εἶναι τὸν νοῦν, καὶ	κοινὸν	οὐθὲν οὐθενὶ τῶν ἄλλων ἔχειν.
[1, 405]	τὸν νοῦν τίθεται μάλιστα πάντων·	μόνον	γοῦν φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων
[1, 409]	Δημοκρίτου σφαιρίων ἐὰν γένωνται στιγμαί,	μόνον	δὲ μένῃ τὸ ποσόν, ἔσται
[1, 409]	ἡ ψυχή, ἀλλὰ τὸ κινοῦν	μόνον.	Ἐνδέχεται δὲ δὴ πῶς μονάδα
[1, 407]	ἄλληλα τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ δὲ	μόνον	ἐπιχειροῦσι λέγειν ποῖόν τι ἡ
[1, 403]	ἢ ὁ περὶ τὸν λόγον	μόνον;	Ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ ἀμφοῖν;
[1, 409]	πολλὰ ἕτερα τοιαῦτα· οὐ γὰρ	μόνον	ὁρισμὸν ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον εἶναι,
[1, 410]	ὅσα τῶν οὐσιῶν, ἐκ τούτων	μόνον;	Πῶς οὖν γινώσκει καὶ τῶν
[1, 402]	τοῦ νοῦ. Ἔοικε δ' οὐ	μόνον	τὸ τί ἐστι γνῶναι χρήσιμον
[1, 405]	περὶ κινήσεως· ἴσως γὰρ οὐ	μόνον	ψεῦδός ἐστι τὸ τὴν οὐσίαν
[1, 407]	οὐσία, παρὰ φύσιν ἂν κινοῖτο.	Ἐπίπονον	δὲ καὶ τὸ μεμῖχθαι τῷ
[1, 411]	κινεῖται κατὰ τόπον ἐπί τινα	χρόνον.	Εἰ δὲ μὴ διατελοῦσιν, οὐθὲν
[1, 408]	ἔργα τῆς ψυχῆς ἁρμονίᾳ τινί·	χαλεπὸν	γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι δ' εἰ
[1, 402]	ὅλην ψυχὴν ἢ τὰ μόρια.	Χαλεπὸν	δὲ καὶ τούτων διορίσαι ποῖα
[1, 406]	τοῦτο αὐτό· πῶς δὲ ποιήσει,	χαλεπὸν	ἢ καὶ ἀδύνατον εἰπεῖν. Ὅλως
[1, 411]	ἢ πῶς ὁ νοῦς συνέξει,	χαλεπὸν	καὶ πλάσαι. Φαίνεται δὲ καὶ
[1, 406]	καὶ φύσει. Τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	ἔχει καὶ περὶ ἠρεμίας· εἰς
[1, 407]	ἢ κινήσει· τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ ὁ συλλογισμός. ~Ἀλλὰ μὴν
[1, 406]	καὶ νοήσεως. Τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ ὁ Τίμαιος φυσιολογεῖ τὴν
[1, 410]	μὴ ἀγαθόν· τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ περὶ τῶν ἄλλων. Ἔτι
[1, 404]	νείκεϊ λυγρῷ· Τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ Πλάτων ἐν τῷ Τιμαίῳ
[1, 408]	οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι κατὰ	τόπον	αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν ἄν
[1, 411]	αἴσθησιν ἔχει καὶ κινεῖται κατὰ	τόπον	ἐπί τινα χρόνον. Εἰ δὲ
[1, 410]	τινα μόνιμα τῶν ζῴων κατὰ	τόπον·	καίτοι δοκεῖ γε ταύτην μόνην
[1, 411]	γίνεται δὲ καὶ ἡ κατὰ	τόπον	κίνησις τοῖς ζῴοις ὑπὸ τῆς
[1, 410]	τε καὶ τοιαῦθ' ἕτερα συμβαίνει.	Ἄτοπον	δὲ καὶ τὸ φάναι μὲν
[1, 409]	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, ἴδιον τὸ	ἄτοπον.	Εἴπερ γάρ ἐστιν ἡ ψυχὴ
[1, 411]	καὶ ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως	ἄτοπον	καὶ παράλογον· καὶ γὰρ τὸ
[1, 408]	αἰσθητικὸν ἢ ὀρεκτικόν; Ὁμοίως δὲ	ἄτοπον	καὶ τὸ τὸν λόγον τῆς
[1, 411]	Εἰ δὲ μὴ διατελοῦσιν, οὐθὲν	ἄτοπον·	ὄργανα γὰρ οὐκ ἔχουσιν ὥστε
[1, 407]	ἀφῶμεν τὸ νῦν. Ἐκεῖνο δὲ	ἄτοπον	συμβαίνει καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ
[1, 411]	μὴ λέγειν ζῷα ψυχῆς ἐνούσης	ἄτοπον.	Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν εἶναι τὴν
[1, 410]	τὸ δ' ὀστοῦν ἢ τὸν	ἄνθρωπον	οὐθέν, εἰ μὴ καὶ ταῦτ'
[1, 408]	μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι, ἀλλὰ τὸν	ἄνθρωπον	τῇ ψυχῇ· τοῦτο δὲ μὴ
[1, 405]	εἶναι καὶ ἀμιγῆ τε καὶ	καθαρόν.	Ἀποδίδωσι δ' ἄμφω τῇ αὐτῇ
[1, 408]	οἷόν τε κινεῖσθαι τὴν ψυχήν,	φανερὸν	ἐκ τούτων· εἰ δ' ὅλως
[1, 402]	τίς ὁ τρόπος, ἐὰν δὲ	φανερὸν	ᾖ πότερον ἀπόδειξίς ἐστιν ἢ
[1, 403]	ὀργίζηται. Ἔτι δὲ μᾶλλον τοῦτο	φανερόν·	μηθενὸς γὰρ φοβεροῦ συμβαίνοντος ἐν
[1, 411]	ἐν ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ παντός.	Φανερὸν	οὖν ἐκ τῶν εἰρημένων ὡς
[1, 411]	δεῖ ἐξ ἁπάντων· ἱκανὸν γὰρ	θάτερον	μέρος τῆς ἐναντιώσεως ἑαυτό τε
[1, 405]	τῶν ἐναντίων συνιστᾶσιν· οἱ δὲ	θάτερον	τῶν ἐναντίων, οἷον θερμὸν ἢ
[1, 411]	εἴδει, εἰ καὶ μὴ ἀριθμῷ·	ἑκάτερον	γὰρ τῶν μορίων αἴσθησιν ἔχει
[1, 405]	εἴρηκεν ἀποφαινόμενος διὰ τί τούτων	ἑκάτερον·	ψυχὴν μὲν γὰρ εἶναι ταὐτὸ
[1, 406]	ἕτερον ἢ καθ' αὑτό· καθ'	ἕτερον	δὲ λέγομεν ὅσα κινεῖται τῷ
[1, 406]	κινουμένου παντός- ἢ γὰρ καθ'	ἕτερον	ἢ καθ' αὑτό· καθ' ἕτερον
[1, 408]	τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ' ἐστὶν	ἕτερον	ἡ ψυχὴ τῆς μίξεως, τί
[1, 405]	πῦρ. Ἀναξαγόρας δ' ἔοικε μὲν	ἕτερον	λέγειν ψυχήν τε καὶ νοῦν,
[1, 411]	διαπνεῖται καὶ σήπεται. Εἰ οὖν	ἕτερόν	τι μίαν αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο
[1, 408]	ἐστὶν ἡ ψυχή, ἢ μᾶλλον	ἕτερόν	τι οὖσα ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν;
[1, 408]	ἐστὶν ἢ παρὰ τὸν λόγον	ἕτερόν	τι; Ταῦτα μὲν οὖν ἔχει
[1, 408]	ἤ τι τοιοῦτον ἴσως ἢ	ἕτερόν	τι, τούτων δὲ συμβαίνει τὰ
[1, 403]	κινούμενον αὐτὸ μὴ ἐνδέχεσθαι κινεῖν	ἕτερον,	τῶν κινουμένων τι τὴν ψυχὴν
[1, 407]	ἢ σύνθεσις, τὴν δὲ ψυχὴν	οὐδέτερον	οἷόν τ' εἶναι τούτων. ~Ἔτι
[1, 408]	ἀπόλωλεν· ὁ δὲ νοῦς ἴσως	θειότερόν	τι καὶ ἀπαθές ἐστιν. Ὅτι
[1, 402]	τρόπος, ἐὰν δὲ φανερὸν ᾖ	πότερον	ἀπόδειξίς ἐστιν ἢ διαίρεσις ἢ
[1, 402]	μὴ πολλαὶ ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια,	πότερον	δεῖ ζητεῖν πρότερον τὴν ὅλην
[1, 402]	οὔ· εἰ δὲ μὴ ὁμοειδής,	πότερον	εἴδει διαφέρουσα ἢ γένει. Νῦν
[1, 402]	Ὑλαβητέον δ' ὅπως μὴ λανθάνῃ	πότερον	εἷς ὁ λόγος αὐτῆς ἐστι,
[1, 411]	ἕτερα; Καὶ τὸ ζῆν δὴ	πότερον	ἔν τινι τούτων ἐστὶν ἑνὶ
[1, 411]	Δεήσει δὲ πάλιν κἀκεῖνο ζητεῖν	πότερον	ἓν ἢ πολυμερές. Εἰ μὲν
[1, 410]	τινα ἄλλην τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν)	πότερον	ἐξ ἁπάντων ἔσται ἡ ψυχὴ
[1, 403]	καὶ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς,	πότερόν	ἐστι πάντα κοινὰ καὶ τοῦ
[1, 408]	ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν; Ἔτι δὲ	πότερον	ἡ φιλία τῆς τυχούσης αἰτία
[1, 408]	κατὰ τὸν λόγον, καὶ αὕτη	πότερον	ὁ λόγος ἐστὶν ἢ παρὰ
[1, 403]	Τίς οὖν ὁ φυσικὸς τούτων;	Πότερον	ὁ περὶ τὴν ὕλην, τὸν
[1, 411]	τε καὶ ἀκμὴ καὶ φθίσις,	~πότερον	ὅλῃ τῇ ψυχῇ τούτων ἕκαστον
[1, 402]	εἰ μεριστὴ ἢ ἀμερής, καὶ	πότερον	ὁμοειδὴς ἅπασα ψυχὴ ἢ οὔ·
[1, 407]	δὴ καὶ νοήσει, μέγεθος ὤν,	πότερον	ὁτῳοῦν τῶν μορίων τῶν αὑτοῦ,
[1, 408]	αὐτῶν λόγῳ τινί φησιν εἶναι·	πότερον	οὖν ὁ λόγος ἐστὶν ἡ
[1, 402]	ποῖα πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ	πότερον	τὰ μόρια χρὴ ζητεῖν πρότερον
[1, 402]	καὶ τί ἐστι, λέγω δὲ	πότερον	τόδε τι καὶ οὐσία ἢ
[1, 402]	τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν, ἔτι δὲ	πότερον	τῶν ἐν δυνάμει ὄντων ἢ
[1, 406]	τὸ κινοῦν καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι,	πρότερον	εἴρηται. Διχῶς δὲ κινουμένου παντός-
[1, 402]	πότερον τὰ μόρια χρὴ ζητεῖν	πρότερον	ἢ τὰ ἔργα αὐτῶν, οἷον
[1, 409]	ἄλλα τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ εἴπομεν	πρότερον,	οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ αὐτῶν.
[1, 402]	ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ ἔργα	πρότερον,	πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ
[1, 402]	ἀλλὰ μόρια, πότερον δεῖ ζητεῖν	πρότερον	τὴν ὅλην ψυχὴν ἢ τὰ
[1, 402]	τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ ἀντικείμενα	πρότερον	τούτων ζητητέον, οἷον τὸ αἰσθητὸν
[1, 405]	καὶ νοῦν, ὥσπερ εἴπομεν καὶ	πρότερον,	χρῆται δ' ἀμφοῖν ὡς μιᾷ
[1, 402]	καθόλου ἤτοι οὐθέν ἐστιν ἢ	ὕστερον,	ὁμοίως δὲ κἂν εἴ τι
[1, 408]	τε κινεῖσθαι κατὰ τόπον αὐτήν.	~Εὐλογώτερον	δ' ἀπορήσειεν ἄν τις περὶ
[1, 402]	περὶ τὸ τί ἐστιν, ἔτι	χαλεπώτερον	γίνεται τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ
[1, 410]	τι κρεῖττον καὶ ἄρχον ἀδύνατον·	ἀδυνατώτερον	δ' ἔτι τοῦ νοῦ· εὔλογον
[1, 405]	ἔφη ψυχὴν ἔχειν, ὅτι τὸν	σίδηρον	κινεῖ· Διογένης δ' ὥσπερ καὶ
[1, 404]	φαινόμενον, διὸ καλῶς ποιῆσαι {τὸν}	Ὅμηρον	ὡς ὁ Ἕκτωρ κεῖτ' ἀλλοφρονέων"
[1, 411]	οὕτω δὴ πρόεισιν ἐπὶ τὸ	ἄπειρον.	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ
[1, 407]	προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ μέσον καὶ	ἄκρον	εὐθυποροῦσιν· ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν
[1, 402]	τις· ~διαφέρει γὰρ οὔ τι	(μικρόν.	Σκεπτέον δὲ καὶ εἰ μεριστὴ
[1, 404]	κίνησιν· διὸ καὶ τοῦ ζῆν	ὅρον	εἶναι τὴν ἀναπνοήν· συνάγοντος γὰρ
[1, 409]	τίνος, καὶ πῶς, ἀμερῆ καὶ	ἀδιάφορον	οὖσαν; γάρ ἐστι κινητικὴ καὶ
[1, 406]	ποιῆσαι τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ'	ἄργυρον	χυτόν· ὁμοίως δὲ καὶ Δημόκριτος
[1, 405]	ζῆν ὠνόμασται, οἱ δὲ τὸ	ψυχρόν,	διὰ τὸ> διὰ τὴν ἀναπνοὴν
[1, 405]	τῶν ἐναντίων, οἷον θερμὸν ἢ	ψυχρὸν	ἤ τι τοιοῦτον ἄλλο, καὶ
[1, 407]	ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ	μέσον	καὶ ἄκρον εὐθυποροῦσιν· ἡ δὲ
[1, 409]	διὸ ἀναγκαῖον εἶναί τι τὸ	κινῆσον	τὰς μονάδας. Εἰ δ' ἐν
[1, 409]	συμβαίνει τὸ λεχθέν, ἀλλ' ὅτι	ποσόν·	διὸ ἀναγκαῖον εἶναί τι τὸ
[1, 409]	στιγμαί, μόνον δὲ μένῃ τὸ	ποσόν,	ἔσται {τι} ἐν αὐτῷ τὸ
[1, 402]	καὶ οὐσία ἢ ποιὸν ἢ	ποσόν,	ἢ καί τις ἄλλη τῶν
[1, 410]	μὲν τόδε τι, τὸ δὲ	ποσὸν	ἢ ποιὸν ἢ καί τινα
[1, 410]	τὴν ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται ἄρα	ποσὸν	καὶ ποιὸν καὶ οὐσία. Ἀλλ'
[1, 410]	στοιχείων οὐσίαν εἶναι καὶ μὴ	ποσόν.	Τοῖς δὴ λέγουσιν ἐκ πάντων
[1, 411]	λέγειν ζῷον τὸ πῦρ ἢ	τὸν	ἀέρα τῶν παραλογωτέρων ἐστί, καὶ
[1, 410]	ὅμοιον, τὸ δ' ὀστοῦν ἢ	τὸν	ἄνθρωπον οὐθέν, εἰ μὴ καὶ
[1, 408]	ἢ μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι, ἀλλὰ	τὸν	ἄνθρωπον τῇ ψυχῇ· τοῦτο δὲ
[1, 409]	ἕτερα, μᾶλλον δ' ἴσως ἄπειρα	τὸν	ἀριθμὸν τὰ ἐκ τούτων. Ἐξ
[1, 406]	κἂν εἰ βίᾳ, καὶ φύσει.	Τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον ἔχει καὶ
[1, 406]	διὰ προαιρέσεώς τινος καὶ νοήσεως.	Τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ὁ
[1, 407]	καὶ ἐπιστάσει μᾶλλον ἢ κινήσει·	τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ὁ
[1, 410]	ἀγαθὸν καὶ τὸ μὴ ἀγαθόν·	τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ περὶ
[1, 404]	νεῖκος δέ τε νείκεϊ λυγρῷ·	Τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ Πλάτων
[1, 408]	εἶναι τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ	τὸν	αὐτὸν ἔχει λόγον ἡ μίξις
[1, 406]	Φιλίππῳ τῷ κωμῳδοδιδασκάλῳ· φησὶ γὰρ	τὸν	Δαίδαλον κινουμένην ποιῆσαι τὴν ξυλίνην
[1, 403]	Πότερον ὁ περὶ τὴν ὕλην,	τὸν	δὲ λόγον ἀγνοῶν, ἢ ὁ
[1, 404]	δύο (μοναχῶς γὰρ ἐφ' ἕν)	τὸν	δὲ τοῦ ἐπιπέδου ἀριθμὸν δόξαν,
[1, 407]	δύο κύκλους δισσαχῇ συνημμένους πάλιν	τὸν	ἕνα διεῖλεν εἰς ἑπτὰ κύκλους,
[1, 407]	καίτοι γ' ἐχρῆν διὰ τοῦτο	τὸν	θεὸν κύκλῳ ποιεῖν φέρεσθαι τὴν
[1, 410]	Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ ἀφρονέστατον εἶναι	τὸν	θεόν· μόνος γὰρ τῶν στοιχείων
[1, 407]	Ἀναγκαῖον δὲ τὸν νοῦν εἶναι	τὸν	κύκλον τοῦτον· νοῦ μὲν γὰρ
[1, 408]	ὁ λόγος ἐστὶν ἢ παρὰ	τὸν	λόγον ἕτερόν τι; Ταῦτα μὲν
[1, 408]	αἰτία μίξεως ἢ τῆς κατὰ	τὸν	λόγον, καὶ αὕτη πότερον ὁ
[1, 403]	λόγον ἀγνοῶν, ἢ ὁ περὶ	τὸν	λόγον μόνον; Ἢ μᾶλλον ὁ
[1, 403]	ὁ δὲ τὸ εἶδος καὶ	τὸν	λόγον. Ὁ μὲν γὰρ λόγος
[1, 408]	Ὁμοίως δὲ ἄτοπον καὶ τὸ	τὸν	λόγον τῆς μίξεως εἶναι τὴν
[1, 408]	παραδέχεσθαι, ἐντεῦθεν δὲ καὶ τὸν	τῶν	μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως μὲν οὖν
[1, 404]	τὸν νοῦν λέγει, ἑτέρωθι δὲ	τὸν	νοῦν εἶναι ταὐτὸν τῇ ψυχῇ·
[1, 407]	τὸ ἀμερὲς μεριστῷ; Ἀναγκαῖον δὲ	τὸν	νοῦν εἶναι τὸν κύκλον τοῦτον·
[1, 405]	δὲ μόνος ἀπαθῆ φησιν εἶναι	τὸν	νοῦν, καὶ κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ
[1, 402]	αὐτῶν, οἷον τὸ νοεῖν ἢ	τὸν	νοῦν, καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ
[1, 410]	ζῷον) ὁμοίως δὲ καὶ ὅσοι	τὸν	νοῦν καὶ τὸ αἰσθητικὸν ἐκ
[1, 404]	αἴτιον τοῦ καλῶς καὶ ὀρθῶς	τὸν	νοῦν λέγει, ἑτέρωθι δὲ τὸν
[1, 410]	καὶ ταῦτα παραχωρήσειε καὶ θείη	τὸν	νοῦν μέρος τι τῆς ψυχῆς,
[1, 405]	μιᾷ φύσει, πλὴν ἀρχήν γε	τὸν	νοῦν τίθεται μάλιστα πάντων· μόνον
[1, 408]	τίνος οὖν ἢ πῶς ὑπολαβεῖν	τὸν	νοῦν χρὴ σύνθεσιν εἶναι, ἢ
[1, 404]	τὸ φαινόμενον, διὸ καλῶς ποιῆσαι	{τὸν}	Ὅμηρον ὡς ὁ Ἕκτωρ κεῖτ'
[1, 407]	δὲ καὶ τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι	τὸν	οὐρανὸν ἡ αἰτία· οὔτε γὰρ
[1, 405]	σελήνην, ἥλιον, τοὺς ἀστέρας καὶ	τὸν	οὐρανὸν ὅλον. Τῶν δὲ φορτικωτέρων
[1, 405]	λίθον ἔφη ψυχὴν ἔχειν, ὅτι	τὸν	σίδηρον κινεῖ· Διογένης δ' ὥσπερ
[1, 407]	ἀρχῆς καὶ ἔχουσαί πως τέλος,	τὸν	συλλογισμὸν ἢ τὸ συμπέρασμα (εἰ
[1, 405]	σφαιροειδὲς λέγει· τοιοῦτον δ' εἶναι	τόν	τε νοῦν καὶ τὸ πῦρ.
[1, 404]	ἐπιπέδου ἀριθμὸν δόξαν, αἴσθησιν δὲ	τὸν	τοῦ στερεοῦ. Οἱ μὲν γὰρ
[1, 408]	συγγενὲς παραδέχεσθαι, ἐντεῦθεν δὲ καὶ	τὸν	τῶν μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως μὲν
[1, 405]	τε καὶ μάλιστα τῶν στοιχείων	ἀσώματον,	ἔτι δὲ κινεῖταί τε καὶ
[1, 405]	περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν	ἀθάνατον	εἶναι διὰ τὸ ἐοικέναι τοῖς
[1, 410]	εἶναί τι κρεῖττον καὶ ἄρχον	ἀδύνατον·	ἀδυνατώτερον δ' ἔτι τοῦ νοῦ·
[1, 406]	δὲ ποιήσει, χαλεπὸν ἢ καὶ	ἀδύνατον	εἰπεῖν. Ὅλως δ' οὐχ οὕτω
[1, 410]	καὶ ποιὸν καὶ οὐσία. Ἀλλ'	ἀδύνατον	ἐκ τῶν τοῦ ποσοῦ στοιχείων
[1, 410]	ταῦτ' ἐνέσται. Τοῦτο δ' ὅτι	ἀδύνατον,	οὐθὲν δεῖ λέγειν· τίς γὰρ
[1, 409]	οὐ γὰρ μόνον ὁρισμὸν ψυχῆς	ἀδύνατον	τοιοῦτον εἶναι, ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός.
[1, 404]	οὗτοι πάντες ὑπειληφέναι τὴν κίνησιν	οἰκειότατον	εἶναι τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ
[1, 405]	καθάπερ Κριτίας, τὸ αἰσθάνεσθαι ψυχῆς	οἰκειότατον	ὑπολαμβάνοντες, τοῦτο δ' ὑπάρχειν διὰ
[1, 405]	τὸ σχῆμα· τῶν δὲ σχημάτων	εὐκινητότατον	τὸ σφαιροειδὲς λέγει· τοιοῦτον δ'
[1, 405]	τὰ λοιπά, γινώσκειν, ᾗ δὲ	λεπτότατον,	κινητικὸν εἶναι. Καὶ Ἡράκλειτος δὲ
[1, 410]	νοῦ· εὔλογον γὰρ τοῦτον εἶναι	προγενέστατον	καὶ κύριον κατὰ φύσιν, τὰ
[1, 410]	Συμβαίνει δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ	ἀφρονέστατον	εἶναι τὸν θεόν· μόνος γὰρ
[1, 405]	τινες ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς πάντων	λεπτομερέστατον	εἶναι καὶ ἀρχήν· καὶ διὰ
[1, 409]	ἑαυτό, οἱ δὲ σῶμα τὸ	λεπτομερέστατον	ἢ τὸ ἀσωματώτατον τῶν ἄλλων.
[1, 405]	πῦρ εἶναι· καὶ γὰρ τοῦτο	λεπτομερέστατόν	τε καὶ μάλιστα τῶν στοιχείων
[1, 408]	ἑαυτῆς. Πολὺ δὲ τῶν εἰρημένων	ἀλογώτατον	τὸ λέγειν ἀριθμὸν εἶναι τὴν
[1, 410]	γὰρ ἔοικε τά γε στοιχεῖα,	κυριώτατον	δ' ἐκεῖνο τὸ συνέχον, ὅ
[1, 409]	τὴν ψυχήν, οἱ μὲν τὸ	κινητικώτατον	ἀπεφήναντο τῷ κινεῖν ἑαυτό, οἱ
[1, 410]	λέγοντες αὐτήν, καὶ οἱ τὸ	κινητικώτατον,	οὐ περὶ πάσης λέγουσι ψυχῆς.
[1, 404]	τὸ ἔμψυχον ἀπέβλεψαν, οὗτοι τὸ	κινητικώτατον	ὑπέλαβον τὴν ψυχήν· ὅσοι δ'
[1, 408]	σωματικῶν ἀρετῶν, ἢ κατὰ ψυχῆς.	Φανερώτατον	δ' εἴ τις ἀποδιδόναι πειραθείη
[1, 405]	ἐξ ἧς τἆλλα συνίστησιν· καὶ	ἀσωματώτατόν	τε καὶ ῥέον ἀεί· τὸ
[1, 409]	σῶμα τὸ λεπτομερέστατον ἢ τὸ	ἀσωματώτατον	τῶν ἄλλων. Ταῦτα δὲ τίνας
[1, 402]	πρότερον τούτων ζητητέον, οἷον τὸ	αἰσθητὸν	τοῦ αἰσθητικοῦ, καὶ τὸ νοητὸν
[1, 402]	αἰσθητὸν τοῦ αἰσθητικοῦ, καὶ τὸ	νοητὸν	τοῦ νοῦ. Ἔοικε δ' οὐ
[1, 409]	ὑπὸ τοῦ ἀριθμοῦ, καθάπερ καὶ	Δημόκριτον	αὐτὸ ἔφαμεν κινεῖν· τί γὰρ
[1, 407]	μὴ δυνάμενον ἀπολυθῆναι, καὶ προσέτι	φευκτόν,	εἴπερ βέλτιον τῷ νῷ μὴ
[1, 410]	ὁπωσοῦν ἔχοντα τὰ στοιχεῖα τούτων	ἕκαστον,	ἀλλὰ λόγῳ τινὶ καὶ συνθέσει,
[1, 405]	αἰσθήσει, τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ'	ἕκαστον	ἀνάγεται πρὸς τὰς ἀρχάς. Διὸ
[1, 403]	φυσικὸς {τε} καὶ ὁ διαλεκτικὸς	ἕκαστον	αὐτῶν, οἷον ὀργὴ τί ἐστιν·
[1, 408]	τοῦτό γε καὶ παρ' Ἐμπεδοκλέους·	ἕκαστον	γὰρ αὐτῶν λόγῳ τινί φησιν
[1, 409]	αἰσθάνηταί τε τῶν ὄντων καὶ	ἕκαστον	γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν πολλὰ
[1, 411]	μορίων αὐτῆς, τίν' ἔχει δύναμιν	ἕκαστον	ἐν τῷ σώματι. Εἰ γὰρ
[1, 402]	ἐστι, καθάπερ ζῴου, ἢ καθ'	ἕκαστον	ἕτερος, οἷον ἵππου, κυνός, ἀνθρώπου,
[1, 410]	οὖν γινώσκει καὶ τῶν ἄλλων	ἕκαστον;	Ἢ φήσουσιν ἑκάστου γένους εἶναι
[1, 407]	τυχὸν ἐνδύεσθαι σῶμα. Δοκεῖ γὰρ	ἕκαστον	ἴδιον ἔχειν εἶδος καὶ μορφήν,
[1, 408]	ἢ διανοεῖσθαι κινήσεις εἰσί, καὶ	ἕκαστον	κινεῖσθαί τι τούτων, τὸ δὲ
[1, 410]	θνητὰ πάντα· ἐκ πάντων γὰρ	ἕκαστον.	Ὅλως τε διὰ τίν' αἰτίαν
[1, 411]	καὶ κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων	ἕκαστον	ποιοῦμέν τε καὶ πάσχομεν, ἢ
[1, 411]	συνέχει, προσήκει καὶ τῶν μορίων	ἕκαστον	συνέχειν τι τοῦ σώματος. Τοῦτο
[1, 402]	πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ λαβεῖν περὶ	ἕκαστον	τίς ὁ τρόπος, ἐὰν δὲ
[1, 410]	καὶ ἡ σύνθεσις· γνωριεῖ γὰρ	ἕκαστον	τὸ ὅμοιον, τὸ δ' ὀστοῦν
[1, 409]	Ἐξ ὧν μὲν οὖν ἐστιν	ἕκαστον	τούτων, ἔστω γινώσκειν τὴν ψυχὴν
[1, 408]	Πρὸς δὲ τούτοις εἴπερ μὴ	ἕκαστον	τῶν μορίων ψυχὴν ἔχει, εἰ
[1, 411]	~πότερον ὅλῃ τῇ ψυχῇ τούτων	ἕκαστον	ὑπάρχει, καὶ πάσῃ νοοῦμέν τε
[1, 404]	στοιχείων πάντων, εἶναι δὲ καὶ	ἕκαστον	ψυχὴν τούτων, λέγων οὕτως, γαίῃ
[1, 407]	Ἔτι δὲ πῶς νοήσει τὸ	μεριστὸν	ἀμερεῖ ἢ τὸ ἀμερὲς μεριστῷ;
[1, 411]	ἡ ψυχὴ ἕν; Εἰ δὲ	μεριστόν,	πάλιν ὁ λόγος ζητήσει τί
[1, 403]	ἅψεται οὕτως χωρισθέν τι εὐθύ·	ἀχώριστον	γάρ, εἴπερ ἀεὶ μετὰ σώματός
[1, 404]	ψυχὴν καὶ νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ'	ἧττον	διασαφεῖ περὶ αὐτῶν· πολλαχοῦ μὲν
[1, 411]	σώζειν τὴν φύσιν. Ἀλλ' οὐδὲν	ἧττον	ἐν ἑκατέρῳ τῶν μορίων ἅπαντ'
[1, 407]	ψυχῆς, πιθανὴ μὲν πολλοῖς οὐδεμιᾶς	ἧττον	τῶν λεγομένων, λόγον δ' ὥσπερ
[1, 410]	τῆς δὲ ψυχῆς εἶναί τι	κρεῖττον	καὶ ἄρχον ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον δ'
[1, 406]	εἰ βίᾳ, καὶ φύσει. Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον ἔχει καὶ περὶ
[1, 407]	ἐπιστάσει μᾶλλον ἢ κινήσει· τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ ὁ συλλογισμός.
[1, 406]	προαιρέσεώς τινος καὶ νοήσεως. Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ ὁ Τίμαιος
[1, 410]	καὶ τὸ μὴ ἀγαθόν· τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ περὶ τῶν
[1, 404]	δέ τε νείκεϊ λυγρῷ· Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ Πλάτων ἐν
[1, 408]	τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν	αὐτὸν	ἔχει λόγον ἡ μίξις τῶν
[1, 404]	ψυχῇ· ἐν ἅπασι γὰρ ὑπάρχειν	αὐτὸν	τοῖς ζῴοις, καὶ μεγάλοις καὶ
[1, 405]	μάλιστα πάντων· μόνον γοῦν φησὶν	αὐτὸν	τῶν ὄντων ἁπλοῦν εἶναι καὶ
[1, 404]	ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ'	ἑαυτόν.	Διαφέρονται δὲ περὶ τῶν ἀρχῶν,
[1, 408]	ἀριθμὸν εἶναι τὴν ψυχὴν κινοῦνθ'	ἑαυτόν·	ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα πρῶτα
[1, 404]	ἑτέρωθι δὲ τὸν νοῦν εἶναι	ταὐτὸν	τῇ ψυχῇ· ἐν ἅπασι γὰρ
[1, 404]	Δημόκριτος. Ἐκεῖνος μὲν γὰρ ἁπλῶς	ταὐτὸν	ψυχὴν καὶ νοῦν (τὸ γὰρ
[1, 405]	θερμὸν ἢ ψυχρὸν ἤ τι	τοιοῦτον	ἄλλο, καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοίως
[1, 405]	σχημάτων εὐκινητότατον τὸ σφαιροειδὲς λέγει·	τοιοῦτον	δ' εἶναι τόν τε νοῦν
[1, 409]	γὰρ μόνον ὁρισμὸν ψυχῆς ἀδύνατον	τοιοῦτον	εἶναι, ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός. Δῆλον
[1, 408]	τὸ δὲ διανοεῖσθαι ἤ τι	τοιοῦτον	ἴσως ἢ ἕτερόν τι, τούτων
[1, 403]	γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως ἤ τι	τοιοῦτον,	~ὁ δὲ ζέσιν τοῦ περὶ
[1, 410]	ἔτι τοῦ νοῦ· εὔλογον γὰρ	τοῦτον	εἶναι προγενέστατον καὶ κύριον κατὰ
[1, 403]	τοῦ πράγματος, ἀνάγκη δ' εἶναι	τοῦτον	ἐν ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ ἔσται·
[1, 407]	τὸν νοῦν εἶναι τὸν κύκλον	τοῦτον·	νοῦ μὲν γὰρ κίνησις νόησις
[1, 405]	ὥσπερ καὶ ἕτεροί τινες ἀέρα,	τοῦτον	οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον εἶναι καὶ
[1, 406]	ἁρμονικοὺς ἀριθμούς, ὅπως αἴσθησίν τε	σύμφυτον	ἁρμονίας ἔχῃ καὶ τὸ πᾶν
[1, 406]	τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ' ἄργυρον	χυτόν·	ὁμοίως δὲ καὶ Δημόκριτος λέγει·
[1, 402]	ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν καὶ ἐπιπέδων.	Πρῶτον	δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν ἐν
[1, 405]	κινεῖν τὴν ψυχήν, ᾗ μὲν	πρῶτόν	ἐστι, καὶ ἐκ τούτου τὰ
[1, 402]	~ΒΙΒΛΙΟΝ	ΠΡΩΤΟΝ	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' (Τῶν καλῶν καὶ
[1, 407]	φορὰς τὰς τῆς ψυχῆς κινήσεις.	Πρῶτον	μὲν οὖν οὐ καλῶς τὸ
[1, 405]	ἐστίν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ	πρῶτον	μὲν περὶ κινήσεως· ἴσως γὰρ
[1, 404]	ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα τὸ συνάγον καὶ	πηγνύον·	καὶ ζῆν δὲ ἕως ἂν
[1, 411]	ὁ λόγος ζητήσει τί τὸ	συνέχον	ἐκεῖνο, καὶ οὕτω δὴ πρόεισιν
[1, 410]	στοιχεῖα, κυριώτατον δ' ἐκεῖνο τὸ	συνέχον,	ὅ τί ποτ' ἐστίν· τῆς
[1, 404]	ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τὸ	παρέχον	τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν· διὸ
[1, 410]	ψυχῆς εἶναί τι κρεῖττον καὶ	ἄρχον	ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον δ' ἔτι τοῦ
[1, 407]	τὴν τυχοῦσαν ψυχὴν εἰς τὸ	τυχὸν	ἐνδύεσθαι σῶμα. Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον
[1, 404]	οὖν ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι τὸ	ἔμψυχον	ἀπέβλεψαν, οὗτοι τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον
[1, 403]	ὑπάρχειν αὐτῇ κατὰ φύσιν. Τὸ	ἔμψυχον	δὴ τοῦ ἀψύχου δυσὶ μάλιστα
[1, 406]	φαίνεται κινεῖν ἡ ψυχὴ τὸ	ζῷον,	ἀλλὰ διὰ προαιρέσεώς τινος καὶ
[1, 411]	οὖσα ἡ ψυχὴ οὐ ποιεῖ	ζῷον,	ἐν δὲ τοῖς μικτοῖς, καὶ
[1, 404]	λεγομένοις διωρίσθη, αὐτὸ μὲν τὸ	ζῷον	ἐξ αὐτῆς τῆς τοῦ ἑνὸς
[1, 410]	κινήσεων κινεῖν ἡ ψυχὴ τὸ	ζῷον)	ὁμοίως δὲ καὶ ὅσοι τὸν
[1, 406]	ὠσθείη γὰρ ἂν βίᾳ τὸ	ζῷον.	Οὐ δεῖ δὲ ᾧ τὸ
[1, 402]	κυνός, ἀνθρώπου, θεοῦ, τὸ δὲ	ζῷον	τὸ καθόλου ἤτοι οὐθέν ἐστιν
[1, 411]	παράλογον· καὶ γὰρ τὸ λέγειν	ζῷον	τὸ πῦρ ἢ τὸν ἀέρα
[1, 409]	Ἀμφοτέρως γὰρ ἀναγκαῖον κινεῖν τὸ	ζῷον	τῷ κινεῖσθαι ταύτας. Τοῖς δὴ
[1, 409]	στιγμῶν· Συμβαίνει τε κινεῖσθαι τὸ	ζῷον	ὑπὸ τοῦ ἀριθμοῦ, καθάπερ καὶ
[1, 408]	τῆς ἐν τῷ γήρᾳ ἀμαυρώσεως,	νῦν	δ' ὥσπερ ἐπὶ τῶν αἰσθητηρίων
[1, 407]	οἰκειοτέρα, ταύτην μὲν ἀφῶμεν τὸ	νῦν.	Ἐκεῖνο δὲ ἄτοπον συμβαίνει καὶ
[1, 406]	διχῶς δὴ λεγομένου τοῦ κινεῖσθαι	νῦν	ἐπισκοποῦμεν περὶ τῆς ψυχῆς εἰ
[1, 410]	πρός, τῷ ὁμοίῳ, μαρτυρεῖ τὸ	νῦν	λεχθέν· ὅσα γάρ ἐστιν ἐν
[1, 402]	πότερον εἴδει διαφέρουσα ἢ γένει.	Νῦν	μὲν γὰρ οἱ λέγοντες καὶ
[1, 407]	ὁρισμὸς ἢ ἀπόδειξις· αἱ μὲν	οὖν	ἀποδείξεις καὶ ἀπ' ἀρχῆς καὶ
[1, 411]	τὸ δ' οὐχ ὑπάρξει. Ἀναγκαῖον	οὖν	αὐτὴν ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ
[1, 410]	οὐσιῶν, ἐκ τούτων μόνον; Πῶς	οὖν	γινώσκει καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον;
[1, 411]	νοεῖν ἄλλῳ δὲ ἐπιθυμεῖν. Τί	οὖν	δή ποτε συνέχει τὴν ψυχήν,
[1, 409]	διαφορὰ πλὴν θέσις; Εἰ μὲν	οὖν	εἰσὶν ἕτεραι αἱ ἐν τῷ
[1, 411]	ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ παντός. Φανερὸν	οὖν	ἐκ τῶν εἰρημένων ὡς οὔτε
[1, 404]	τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν. Ὅσοι μὲν	οὖν	ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι τὸ ἔμψυχον
[1, 403]	ἄνευ σώματος εἶναι. Εἰ μὲν	οὖν	ἔστι τι τῶν τῆς ψυχῆς
[1, 409]	ἐκ τούτων. Ἐξ ὧν μὲν	οὖν	ἐστιν ἕκαστον τούτων, ἔστω γινώσκειν
[1, 411]	γοῦν διαπνεῖται καὶ σήπεται. Εἰ	οὖν	ἕτερόν τι μίαν αὐτὴν ποιεῖ,
[1, 408]	τῶν μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως μὲν	οὖν	εὔλογον, ἡ δὲ σύνθεσις τῶν
[1, 408]	λόγον ἕτερόν τι; Ταῦτα μὲν	οὖν	ἔχει τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ'
[1, 408]	τῶν μερῶν καὶ πολλαχῶς· τίνος	οὖν	ἢ πῶς ὑπολαβεῖν τὸν νοῦν
[1, 407]	κύ- κλου δὲ περιφορά· Εἰ	οὖν	ἡ νόησις περιφορά, καὶ νοῦς
[1, 407]	τοῦτο μόριον εἰπεῖν; Εἰ μὲν	οὖν	κατὰ στιγμήν, αὗται δ' ἄπειροι,
[1, 405]	πασῶν τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν	οὖν	μίαν τινὰ λέγουσιν αἰτίαν καὶ
[1, 408]	λόγῳ τινί φησιν εἶναι· πότερον	οὖν	ὁ λόγος ἐστὶν ἡ ψυχή,
[1, 403]	εἶδος οὗ> ἕνεκα τωνδί. Τίς	οὖν	ὁ φυσικὸς τούτων; Πότερον ὁ
[1, 410]	κοινὰ πάντων εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ'	οὖν	ὅσα τῶν οὐσιῶν, ἐκ τούτων
[1, 407]	τῆς ψυχῆς κινήσεις. Πρῶτον μὲν	οὖν	οὐ καλῶς τὸ λέγειν τὴν
[1, 408]	τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης; Ὅτι μὲν	οὖν	οὔθ' ἁρμονίαν οἷόν τ' εἶναι
[1, 406]	ὑπάρχειν αὐτῇ κίνησιν. Ὅτι μὲν	οὖν	οὐκ ἀναγκαῖον τὸ κινοῦν καὶ
[1, 408]	καὶ ἀπαθές ἐστιν. Ὅτι μὲν	οὖν	οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι τὴν
[1, 410]	δ' ὀστέα λευκὰ γένοντο. Οὐδὲν	οὖν	ὄφελος ἐνεῖναι τὰ στοιχεῖα ἐν
[1, 405]	κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ μὲν	οὖν	παραδεδομένα περὶ ψυχῆς, καὶ δι'
[1, 408]	καὶ καθ' ἣν ὀστοῦν. Συμβήσεται	οὖν	πολλάς τε ψυχὰς ἔχειν καὶ
[1, 411]	ψυχὴ τὸ σῶμα συνέχειν· ἐξελθούσης	γοῦν	διαπνεῖται καὶ σήπεται. Εἰ οὖν
[1, 405]	νοῦν τίθεται μάλιστα πάντων· μόνον	γοῦν	φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων ἁπλοῦν
[1, 410]	καὶ τί ποτ' ἐστὶ τὸ	ἑνοποιοῦν	αὐτά· ὕλῃ γὰρ ἔοικε τά
[1, 410]	ὀστοῦν; ~Ὁμοίως δὲ καὶ (ἄλλο	ὁτιοῦν	τῶν συνθέτων· οὐ γὰρ ὁπωσοῦν
[1, 405]	γοῦν φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων	ἁπλοῦν	εἶναι καὶ ἀμιγῆ τε καὶ
[1, 404]	ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει ψυχὴν καὶ	νοῦν)	~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον διασαφεῖ περὶ
[1, 404]	νοῦν λέγει, ἑτέρωθι δὲ τὸν	νοῦν	εἶναι ταὐτὸν τῇ ψυχῇ· ἐν
[1, 407]	ἀμερὲς μεριστῷ; Ἀναγκαῖον δὲ τὸν	νοῦν	εἶναι τὸν κύκλον τοῦτον· νοῦ
[1, 405]	μόνος ἀπαθῆ φησιν εἶναι τὸν	νοῦν,	καὶ κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ τῶν
[1, 402]	οἷον τὸ νοεῖν ἢ τὸν	νοῦν,	καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ τὸ
[1, 410]	ὁμοίως δὲ καὶ ὅσοι τὸν	νοῦν	καὶ τὸ αἰσθητικὸν ἐκ τῶν
[1, 405]	τοιοῦτον δ' εἶναι τόν τε	νοῦν	καὶ τὸ πῦρ. Ἀναξαγόρας δ'
[1, 405]	γινώσκειν καὶ τὸ κινεῖν, λέγων	νοῦν	κινῆσαι τὸ πᾶν. Ἔοικε δὲ
[1, 404]	τοῦ καλῶς καὶ ὀρθῶς τὸν	νοῦν	λέγει, ἑτέρωθι δὲ τὸν νοῦν
[1, 404]	ὁμοιοτρόπως· ἔτι δὲ καὶ ἄλλως,	νοῦν	μὲν τὸ ἕν, ἐπιστήμην δὲ
[1, 410]	ταῦτα παραχωρήσειε καὶ θείη τὸν	νοῦν	μέρος τι τῆς ψυχῆς, ὁμοίως
[1, 405]	φύσει, πλὴν ἀρχήν γε τὸν	νοῦν	τίθεται μάλιστα πάντων· μόνον γοῦν
[1, 404]	γὰρ ἁπλῶς ταὐτὸν ψυχὴν καὶ	νοῦν	(τὸ γὰρ ἀληθὲς εἶναι τὸ
[1, 405]	μὲν γὰρ εἶναι ταὐτὸ καὶ	νοῦν,	τοῦτο δ' εἶναι τῶν πρώτων
[1, 408]	οὖν ἢ πῶς ὑπολαβεῖν τὸν	νοῦν	χρὴ σύνθεσιν εἶναι, ἢ καὶ
[1, 405]	ἕτερον λέγειν ψυχήν τε καὶ	νοῦν,	ὥσπερ εἴπομεν καὶ πρότερον, χρῆται
[1, 406]	οἱ λέγοντες ψυχὴν εἶναι τὸ	κινοῦν	ἑαυτὸ ἢ δυνάμενον κινεῖν, ἀλλ'
[1, 404]	λέγουσι τὴν ψυχὴν τὸ αὑτὸ	κινοῦν·	ἐοίκασι γὰρ οὗτοι πάντες ὑπειληφέναι
[1, 409]	δ' ἐν τῷ ζῴῳ τὸ	κινοῦν	ἡ ψυχή, καὶ ἐν τῷ
[1, 406]	μὲν οὖν οὐκ ἀναγκαῖον τὸ	κινοῦν	καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι, πρότερον εἴρηται.
[1, 409]	τῷ ἀριθμῷ, ὥστε οὐ τὸ	κινοῦν	καὶ κινούμενον ἡ ψυχή, ἀλλὰ
[1, 409]	κινούμενον ἡ ψυχή, ἀλλὰ τὸ	κινοῦν	μόνον. Ἐνδέχεται δὲ δὴ πῶς
[1, 404]	ἑαυτῆς, διὰ τὸ μηθὲν ὁρᾶν	κινοῦν	ὃ μὴ καὶ αὐτὸ κινεῖται.
[1, 403]	καὶ πρώτως ψυχὴν εἶναι τὸ	κινοῦν,	οἰηθέντες δὲ τὸ μὴ κινούμενον
[1, 404]	ξύσματα, οἱ δὲ τὸ ταῦτα	κινοῦν,	περὶ δὲ τούτων εἴρηται ὅτι
[1, 409]	{τι} ἐν αὐτῷ τὸ μὲν	κινοῦν	τὸ δὲ κινούμενον, ὥσπερ ἐν
[1, 410]	ὁτιοῦν τῶν συνθέτων· οὐ γὰρ	ὁπωσοῦν	ἔχοντα τὰ στοιχεῖα τούτων ἕκαστον,
[1, 410]	ἕκαστον τὸ ὅμοιον, τὸ δ'	ὀστοῦν	ἢ τὸν ἄνθρωπον οὐθέν, εἰ
[1, 410]	καθάπερ φησὶ καὶ Ἐμπεδοκλῆς τὸ	ὀστοῦν·	ἡ δὲ χθὼν ἐπίηρος ἐν
[1, 409]	ἢ ἄνθρωπος ἢ σὰρξ ἢ	ὀστοῦν;	~Ὁμοίως δὲ καὶ (ἄλλο ὁτιοῦν
[1, 408]	ἣν σὰρξ καὶ καθ' ἣν	ὀστοῦν.	Συμβήσεται οὖν πολλάς τε ψυχὰς
[1, 411]	εἶναι ἢ μὴ ἐνυπάρχειν ἐν	ὁτῳοῦν	μορίῳ τοῦ παντός. Φανερὸν οὖν
[1, 407]	ἐνδεχόμενον. Εἰ δ' ἱκανὸν θιγεῖν	ὁτῳοῦν	τῶν μορίων, τί δεῖ κύκλῳ
[1, 407]	καὶ νοήσει, μέγεθος ὤν, πότερον	ὁτῳοῦν	τῶν μορίων τῶν αὑτοῦ, μορίων
[1, 407]	γὰρ δὴ καὶ νοήσει, μέγεθος	ὤν,	πότερον ὁτῳοῦν τῶν μορίων τῶν
[1, 405]	τῶν ἄλλων ἔχειν. Τοιοῦτος δ'	ὢν	πῶς γνωριεῖ καὶ διὰ τίν'
[1, 405]	Ἔοικε δὲ καὶ Θαλῆς ἐξ	ὧν	ἀπομνημονεύουσι κινητικόν τι τὴν ψυχὴν
[1, 402]	εἶναι μέθοδος κατὰ πάντων περὶ	ὧν	βουλόμεθα γνῶναι τὴν οὐσίαν, ὥσπερ
[1, 409]	εἶναι, εἰ δύο, καὶ ἄπειρα;	Ὧν	γὰρ ὁ τόπος ἀδιαίρετος, καὶ
[1, 403]	ψυχῆς ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας περὶ	ὧν	εὐπορεῖν δεῖ προελθόντας, τὰς τῶν
[1, 409]	ἀριθμὸν τὰ ἐκ τούτων. Ἐξ	ὧν	μὲν οὖν ἐστιν ἕκαστον τούτων,
[1, 402]	εἶθ' ὅσα συμβέβηκε περὶ αὐτήν·	ὧν	τὰ μὲν ἴδια πάθη τῆς
[1, 404]	ταῖς διὰ τῶν θυρίδων ἀκτῖσιν)	ὧν	τὴν μὲν πανσπερμίαν στοιχεῖα λέγει
[1, 410]	στοιχεῖα καὶ ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ	ὧν	τὴν ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται ἄρα
[1, 405]	τε γινώσκειν καὶ τὸ κινεῖν,	λέγων	νοῦν κινῆσαι τὸ πᾶν. Ἔοικε
[1, 404]	δὲ καὶ ἕκαστον ψυχὴν τούτων,	λέγων	οὕτως, γαίῃ μὲν γὰρ γαῖαν
[1, 406]	αὐτὴ κινεῖται, οἷον Δημόκριτος, παραπλησίως	λέγων	Φιλίππῳ τῷ κωμῳδοδιδασκάλῳ· φησὶ γὰρ
[1, 407]	ἐστὶν ἡ τοιαύτη σκέψις ἑτέρων	λόγων	οἰκειοτέρα, ταύτην μὲν ἀφῶμεν τὸ
[1, 403]	τὸ ποτὲ μὲν ἰσχυρῶν καὶ	ἐναργῶν	παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι ἢ
[1, 403]	ἔστι τι τῶν τῆς ψυχῆς	ἔργων	ἢ παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν
[1, 409]	δὲ γραμμήν, καὶ αἱ τῶν	μονάδων	κινήσεις γραμμαὶ ἔσονται· ἡ γὰρ
[1, 402]	ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν καὶ	ἐπιπέδων.	Πρῶτον δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν
[1, 404]	φαίνεται ἐν ταῖς διὰ τῶν	θυρίδων	ἀκτῖσιν) ὧν τὴν μὲν πανσπερμίαν
[1, 406]	οἰκεία μὲν γάρ ἐστι κίνησις	ποδῶν	βάδισις, αὕτη δὲ καὶ ἀνθρώπων·
[1, 411]	καὶ Θαλῆς ᾠήθη πάντα πλήρη	θεῶν	εἶναι. Τοῦτο δ' ἔχει τινὰς
[1, 404]	Ὅμηρον ὡς ὁ Ἕκτωρ κεῖτ'	ἀλλοφρονέων"	οὐ δὴ χρῆται τῷ νῷ
[1, 410]	χοάνοισιν τὼ δύο τῶν ὀκτὼ	μερέων	λάχε νήστιδος αἴγλης, τέσσαρα δ'
[1, 410]	δοκεῖ γε ταύτην μόνην τῶν	κινήσεων	κινεῖν ἡ ψυχὴ τὸ ζῷον)
[1, 406]	καὶ μετέχει κινήσεως. Τεσσάρων δὲ	κινήσεων	οὐσῶν, φορᾶς ἀλλοιώσεως φθίσεως αὐξήσεως,
[1, 407]	περιφορά) Τῶν μὲν γὰρ πρακτικῶν	νοήσεων	ἔστι πέρατα (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου
[1, 408]	δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν, τῶν	μεγεθῶν	ἐν τοῖς ἔχουσι κίνησιν καὶ
[1, 410]	Ἐμπεδοκλῆς τὸ ὀστοῦν· ἡ δὲ	χθὼν	ἐπίηρος ἐν εὐστέρνοις χοάνοισιν τὼ
[1, 405]	πολλοί. Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ	Ἀλκμαίων	ἔοικεν ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς· φησὶ
[1, 402]	ὥσπερ καὶ τῶν κατὰ συμβεβηκὸς	ἰδίων	ἀπόδειξις, ὥστε ζητητέον ἂν εἴη
[1, 410]	δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν ἄγνοια	πλείων	ἢ σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται μὲν
[1, 404]	δὲ καὶ τὸ παρὰ τῶν	Πυθαγορείων	λεγόμενον τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν·
[1, 405]	λεπτομερέστατόν τε καὶ μάλιστα τῶν	στοιχείων	ἀσώματον, ἔτι δὲ κινεῖταί τε
[1, 409]	πῶς λέγεται τὸ ἐκ τῶν	στοιχείων	αὐτὴν εἶναι. Λέγουσι μὲν γάρ,
[1, 411]	ψυχῇ διὰ τὸ ἐκ τῶν	στοιχείων	εἶναι, οὔτε τὸ κινεῖσθαι αὐτὴν
[1, 410]	τὸν θεόν· μόνος γὰρ τῶν	στοιχείων	ἓν οὐ γνωριεῖ, τὸ νεῖκος,
[1, 405]	εἴρηκεν ἐκ πάντων εἶναι τῶν	στοιχείων	ἢ πάντα. Ὁρίζονται δὴ πάντες
[1, 408]	ἔχει λόγον ἡ μίξις τῶν	στοιχείων	καθ' ἣν σὰρξ καὶ καθ'
[1, 406]	αὐτό. Συνεστηκυῖαν γὰρ ἐκ τῶν	στοιχείων	καὶ μεμερισμένην κατὰ τοὺς ἁρμονικοὺς
[1, 404]	ἐλέγοντο, εἰσὶ δ' ἐκ τῶν	στοιχείων,	κρίνεται δὲ τὰ πράγματα τὰ
[1, 410]	ὄντα τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν	στοιχείων	λέγοντες αὐτήν, καὶ οἱ τὸ
[1, 408]	εἴπερ πάντα μὲν ἐκ τῶν	στοιχείων	μεμιγμένων, ὁ δὲ τῆς μίξεως
[1, 410]	ἀδύνατον ἐκ τῶν τοῦ ποσοῦ	στοιχείων	οὐσίαν εἶναι καὶ μὴ ποσόν.
[1, 404]	ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς μὲν ἐκ τῶν	στοιχείων	πάντων, εἶναι δὲ καὶ ἕκαστον
[1, 404]	Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν	στοιχείων	ποιεῖ· γινώσκεσθαι γὰρ τῷ ὁμοίῳ
[1, 411]	δεῖ τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν	στοιχείων	ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ ἐξ ἁπάντων·
[1, 405]	ἢ στοιχεῖον ἢ ἐκ τῶν	στοιχείων	ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις, πλὴν
[1, 410]	καὶ τὸ αἰσθητικὸν ἐκ τῶν	στοιχείων	ποιοῦσιν. Φαίνεται γὰρ τά τε
[1, 402]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' (Τῶν καλῶν καὶ	τιμίων	τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ'
[1, 410]	αἰσθάνεσθαι δοκεῖ, ὥστ' οὐδὲ τῶν	ὁμοίων·	καίτοι προσῆκεν. Ἔτι δ' ἑκάστῃ
[1, 408]	νῦν δ' ὥσπερ ἐπὶ τῶν	αἰσθητηρίων	συμβαίνει· εἰ γὰρ λάβοι ὁ
[1, 409]	καὶ γὰρ ἐκ τῶν Δημοκρίτου	σφαιρίων	ἐὰν γένωνται στιγμαί, μόνον δὲ
[1, 402]	καί τις ἄλλη τῶν διαιρεθεισῶν	κατηγοριῶν,	ἔτι δὲ πότερον τῶν ἐν
[1, 410]	καί τινα ἄλλην τῶν διαιρεθεισῶν	κατηγοριῶν)	πότερον ἐξ ἁπάντων ἔσται ἡ
[1, 411]	μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ τῶν	μορίων	αἴσθησιν ἔχει καὶ κινεῖται κατὰ
[1, 411]	οὐδὲν ἧττον ἐν ἑκατέρῳ τῶν	μορίων	ἅπαντ' ἐνυπάρχει τὰ μόρια τῆς
[1, 411]	ἄν τις καὶ περὶ τῶν	μορίων	αὐτῆς, τίν' ἔχει δύναμιν ἕκαστον
[1, 407]	ὁτῳοῦν τῶν μορίων τῶν αὑτοῦ,	μορίων	δ' ἤτοι κατὰ μέγεθος ἢ
[1, 411]	σῶμα συνέχει, προσήκει καὶ τῶν	μορίων	ἕκαστον συνέχειν τι τοῦ σώματος.
[1, 406]	εἶναι (δῆλον δ' ἐπὶ τῶν	μορίων·	οἰκεία μὲν γάρ ἐστι κίνησις
[1, 407]	δ' ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν τῶν	μορίων,	τί δεῖ κύκλῳ κινεῖσθαι, ἢ
[1, 407]	μέγεθος ὤν, πότερον ὁτῳοῦν τῶν	μορίων	τῶν αὑτοῦ, μορίων δ' ἤτοι
[1, 408]	τούτοις εἴπερ μὴ ἕκαστον τῶν	μορίων	ψυχὴν ἔχει, εἰ μὴ ἔστιν
[1, 409]	οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ αὐτῶν.	Τριῶν	δὲ τρόπων παραδεδομένων καθ' οὓς
[1, 410]	στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν ὅσα τῶν	οὐσιῶν,	ἐκ τούτων μόνον; Πῶς οὖν
[1, 411]	δὲ τοῖς μικτοῖς, καὶ ταῦτα	βελτίων	ἐν τούτοις εἶναι δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε
[1, 411]	ψυχὴ τῆς ἐν τοῖς ζῴοις	βελτίων	ἐστὶ καὶ ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ'
[1, 407]	τὴν ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν	ἐναντίων	εἶναι, καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι
[1, 407]	καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι ἐξ	ἐναντίων.	Καίτοι γε ἡ μὲν ἁρμονία
[1, 405]	συνιστᾶσιν· οἱ δὲ θάτερον τῶν	ἐναντίων,	οἷον θερμὸν ἢ ψυχρὸν ἤ
[1, 405]	καὶ τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν	ἐναντίων	συνιστᾶσιν· οἱ δὲ θάτερον τῶν
[1, 408]	λέγειν ἁρμονίαν, καὶ ὅλως τῶν	σωματικῶν	ἀρετῶν, ἢ κατὰ ψυχῆς. Φανερώτατον
[1, 407]	ἡ περιφορά) Τῶν μὲν γὰρ	πρακτικῶν	νοήσεων ἔστι πέρατα (πᾶσαι γὰρ
[1, 402]	~ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' (Τῶν	καλῶν	καὶ τιμίων τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες,
[1, 407]	εὐθυωρίαν εἰς κύκλον κατέκαμψεν· ~καὶ	διελὼν	ἐκ τοῦ ἑνὸς δύο κύκλους
[1, 402]	τούτων διορίσαι ποῖα πέφυκεν ἕτερα	ἀλλήλων,	καὶ πότερον τὰ μόρια χρὴ
[1, 402]	τίνων δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ	ἄλλων	ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν καὶ ἐπιπέδων.
[1, 402]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων.	Εἰ δὲ τὰ ἔργα πρότερον,
[1, 410]	Πῶς οὖν γινώσκει καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον; Ἢ φήσουσιν ἑκάστου γένους
[1, 411]	αἰσθανόμεθα καὶ κινούμεθα καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον ποιοῦμέν τε καὶ πάσχομεν,
[1, 410]	δὲ τρόπον καὶ περὶ τῶν	ἄλλων.	Ἔτι δὲ πολλαχῶς λεγομένου τοῦ
[1, 405]	καὶ κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ τῶν	ἄλλων	ἔχειν. Τοιοῦτος δ' ὢν πῶς
[1, 409]	λεπτομερέστατον ἢ τὸ ἀσωματώτατον τῶν	ἄλλων.	Ταῦτα δὲ τίνας ἀπορίας τε
[1, 404]	μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων	ἄλλων	τοιούτων ἐν τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν
[1, 409]	ὁ τῶν ἐν τῷ σώματι	στιγμῶν	ἀριθμὸς ἡ ψυχή, διὰ τί
[1, 409]	τῶν ὑπαρχουσῶν ἐν τῷ σώματι	στιγμῶν·	Συμβαίνει τε κινεῖσθαι τὸ ζῷον
[1, 403]	ὅτι σκέπασμα κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ'	ἀνέμων	καὶ ὄμβρων καὶ καυμάτων, ὁ
[1, 410]	εἰσιέναι ἀναπνεόντων, φερομένην ὑπὸ τῶν	ἀνέμων,	οὐχ οἷόν τε δὲ τοῖς
[1, 402]	ἄλλαι γὰρ ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ	ἀριθμῶν	καὶ ἐπιπέδων. Πρῶτον δ' ἴσως
[1, 404]	ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ	ἀτόμων	τὰ σφαιροειδῆ πῦρ καὶ ψυχὴν
[1, 411]	καὶ τῶν ζῴων ἔνια τῶν	ἐντόμων,	ὡς τὴν αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν
[1, 403]	ἐστιν, ~ὥστε καθ' ὅσους τῶν	ὁρισμῶν	μὴ συμβαίνει τὰ (συμβεβηκότα γνωρίζειν,
[1, 411]	γινώσκομεν· κριτὴς γὰρ ἀμφοῖν ὁ	κανών,	τὸ δὲ καμπύλον οὔθ' ἑαυτοῦ
[1, 402]	ἀναγκαῖον διελεῖν ἐν τίνι τῶν	γενῶν	καὶ τί ἐστι, λέγω δὲ
[1, 408]	ἐντεῦθεν δὲ καὶ τὸν τῶν	μεμιγμένων	λόγον- οὐδετέρως μὲν οὖν εὔλογον,
[1, 408]	πάντα μὲν ἐκ τῶν στοιχείων	μεμιγμένων,	ὁ δὲ τῆς μίξεως λόγος
[1, 408]	ὑφ' ἑαυτῆς. Πολὺ δὲ τῶν	εἰρημένων	ἀλογώτατον τὸ λέγειν ἀριθμὸν εἶναι
[1, 408]	κύκλῳ περιφέρεσθαι, δῆλον ἐκ τῶν	εἰρημένων.	Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ
[1, 405]	ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ' ἐκ τῶν	εἰρημένων	συμφανές ἐστιν. Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις
[1, 411]	παντός. Φανερὸν οὖν ἐκ τῶν	εἰρημένων	ὡς οὔτε τὸ γινώσκειν ὑπάρχει
[1, 407]	μὲν πολλοῖς οὐδεμιᾶς ἧττον τῶν	λεγομένων,	λόγον δ' ὥσπερ εὐθύνοις δεδωκυῖα
[1, 409]	ἐξ αὐτῶν. Τριῶν δὲ τρόπων	παραδεδομένων	καθ' οὓς ὁρίζονται τὴν ψυχήν,
[1, 408]	τὰ μὲν κατὰ φοράν τινων	κινουμένων,	τὰ δὲ κατ' ἀλλοίωσιν (ποῖα
[1, 403]	μὴ ἐνδέχεσθαι κινεῖν ἕτερον, τῶν	κινουμένων	τι τὴν ψυχὴν ὑπέλαβον εἶναι.
[1, 403]	Ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ ἀμφοῖν;	Ἐκείνων	δὲ δὴ τίς ἑκάτερος; Ἢ
[1, 402]	ἀπορίας ἔχει καὶ πλάνας, ἐκ	τίνων	δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ ἄλλων
[1, 408]	συμβαίνει τὰ μὲν κατὰ φοράν	τινων	κινουμένων, τὰ δὲ κατ' ἀλλοίωσιν
[1, 403]	μὴ τοιαῦτα, ἄλλος, καὶ περὶ	τινῶν	μὲν τεχνίτης, ἐὰν τύχῃ, οἷον
[1, 410]	ἢ ἐκ στοιχείου ἑνὸς ἢ	πλειόνων	ἢ πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν
[1, 402]	ἢ κατ' ἀκρίβειαν ἢ τῷ	βελτιόνων	τε καὶ θαυμασιωτέρων εἶναι, δι'
[1, 403]	τὴν ὕλην, τὸν δὲ λόγον	ἀγνοῶν,	ἢ ὁ περὶ τὸν λόγον
[1, 409]	ῥᾴδιον ἐξ αὐτῶν. Τριῶν δὲ	τρόπων	παραδεδομένων καθ' οὓς ὁρίζονται τὴν
[1, 405]	καὶ ὕδωρ τινὲς ἀπεφήναντο, καθάπερ	Ἵππων·	πεισθῆναι δ' ἐοίκασιν ἐκ τῆς
[1, 406]	ποδῶν βάδισις, αὕτη δὲ καὶ	ἀνθρώπων·	οὐχ ὑπάρχει δὲ τοῖς πλωτῆρσι
[1, 406]	αὑτὴν κινεῖται καὶ μετέχει κινήσεως.	Τεσσάρων	δὲ κινήσεων οὐσῶν, φορᾶς ἀλλοιώσεως
[1, 403]	κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων καὶ	ὄμβρων	καὶ καυμάτων, ὁ δὲ φήσει
[1, 408]	τε γὰρ αἱ συνθέσεις τῶν	μερῶν	καὶ πολλαχῶς· τίνος οὖν ἢ
[1, 408]	δὲ σύνθεσις τῶν τοῦ σώματος	μερῶν	λίαν εὐεξέταστος. Πολλαί τε γὰρ
[1, 407]	δ' ἐστὶν ἡ τοιαύτη σκέψις	ἑτέρων	λόγων οἰκειοτέρα, ταύτην μὲν ἀφῶμεν
[1, 403]	εὐπορεῖν δεῖ προελθόντας, τὰς τῶν	προτέρων	δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι περὶ
[1, 403]	Παρειλήφαμεν δὲ καὶ παρὰ τῶν	προγενεστέρων	σχεδὸν δύο ταῦτα περὶ ψυχῆς·
[1, 411]	πῦρ ἢ τὸν ἀέρα τῶν	παραλογωτέρων	ἐστί, καὶ τὸ μὴ λέγειν
[1, 402]	ἢ τῷ βελτιόνων τε καὶ	θαυμασιωτέρων	εἶναι, δι' ἀμφότερα ταῦτα τὴν
[1, 405]	τὸν οὐρανὸν ὅλον. Τῶν δὲ	φορτικωτέρων	καὶ ὕδωρ τινὲς ἀπεφήναντο, καθάπερ
[1, 409]	σῶμα ψυχὴν ἔχειν, εἰ μὴ	διαφέρων	τις ἀριθμὸς ἐγγίνεται καὶ ἄλλος
[1, 404]	καὶ θερμόν φησιν αὐτὴν εἶναι·	ἀπείρων	γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ ἀτόμων
[1, 403]	ἢ φοβεῖσθαι, ἐνίοτε δ' ὑπὸ	μικρῶν	καὶ ἀμαυρῶν κινεῖσθαι, ὅταν ὀργᾷ
[1, 403]	ἐνίοτε δ' ὑπὸ μικρῶν καὶ	ἀμαυρῶν	κινεῖσθαι, ὅταν ὀργᾷ τὸ σῶμα
[1, 403]	Μηνύει δὲ τὸ ποτὲ μὲν	ἰσχυρῶν	καὶ ἐναργῶν παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν
[1, 405]	πάντα γινώσκει, συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ	πασῶν	τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν οὖν
[1, 402]	ἢ καί τις ἄλλη τῶν	διαιρεθεισῶν	κατηγοριῶν, ἔτι δὲ πότερον τῶν
[1, 410]	ἢ καί τινα ἄλλην τῶν	διαιρεθεισῶν	κατηγοριῶν) πότερον ἐξ ἁπάντων ἔσται
[1, 406]	μετέχει κινήσεως. Τεσσάρων δὲ κινήσεων	οὐσῶν,	φορᾶς ἀλλοιώσεως φθίσεως αὐξήσεως, ἢ
[1, 409]	ἐγγίνεται καὶ ἄλλος τις τῶν	ὑπαρχουσῶν	ἐν τῷ σώματι στιγμῶν· Συμβαίνει
[1, 406]	δυνάμενον κινεῖν, ἀλλ' ἕν τι	τῶν	ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ κίνησιν.
[1, 408]	ἀμαυρώσεως, νῦν δ' ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	αἰσθητηρίων συμβαίνει· εἰ γὰρ λάβοι
[1, 406]	μάλιστα φαίη τις ἂν ὑπὸ	τῶν	αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ
[1, 402]	αἰσθητικόν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ ἔργα
[1, 410]	μόνον; Πῶς οὖν γινώσκει καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον; Ἢ φήσουσιν ἑκάστου
[1, 411]	καὶ αἰσθανόμεθα καὶ κινούμεθα καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον ποιοῦμέν τε καὶ
[1, 410]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων. Ἔτι δὲ πολλαχῶς λεγομένου
[1, 405]	νοῦν, καὶ κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ	τῶν	ἄλλων ἔχειν. Τοιοῦτος δ' ὢν
[1, 409]	τὸ λεπτομερέστατον ἢ τὸ ἀσωματώτατον	τῶν	ἄλλων. Ταῦτα δὲ τίνας ἀπορίας
[1, 410]	ὅλου εἰσιέναι ἀναπνεόντων, φερομένην ὑπὸ	τῶν	ἀνέμων, οὐχ οἷόν τε δὲ
[1, 410]	καίτοι προσῆκεν. Ἔτι δ' ἑκάστῃ	τῶν	ἀρχῶν ἄγνοια πλείων ἢ σύνεσις
[1, 404]	ὅμοιον, τὰ δὲ πράγματα ἐκ	τῶν	ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 405]	γινώσκει, συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ πασῶν	τῶν	ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν οὖν μίαν
[1, 404]	κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ περὶ	τῶν	ἀρχῶν, τίνες καὶ πόσαι, μάλιστα
[1, 407]	ὤν, πότερον ὁτῳοῦν τῶν μορίων	τῶν	αὑτοῦ, μορίων δ' ἤτοι κατὰ
[1, 402]	ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν ἐν τίνι	τῶν	γενῶν καὶ τί ἐστι, λέγω
[1, 403]	τύχῃ, οἷον τέκτων ἢ ἰατρός,	τῶν	δὲ μὴ χωριστῶν μέν, ᾗ
[1, 405]	διὰ μικρομέρειαν καὶ τὸ σχῆμα·	τῶν	δὲ σχημάτων εὐκινητότατον τὸ σφαιροειδὲς
[1, 405]	ἀστέρας καὶ τὸν οὐρανὸν ὅλον.	Τῶν	δὲ φορτικωτέρων καὶ ὕδωρ τινὲς
[1, 409]	σωμάτια μικρά· καὶ γὰρ ἐκ	τῶν	Δημοκρίτου σφαιρίων ἐὰν γένωνται στιγμαί,
[1, 402]	ποσόν, ἢ καί τις ἄλλη	τῶν	διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν, ἔτι δὲ πότερον
[1, 410]	ποιὸν ἢ καί τινα ἄλλην	τῶν	διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ ἁπάντων
[1, 408]	οὐδ' ὑφ' ἑαυτῆς. Πολὺ δὲ	τῶν	εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ λέγειν ἀριθμὸν
[1, 408]	οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι, δῆλον ἐκ	τῶν	εἰρημένων. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι,
[1, 405]	οὔτ' ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ' ἐκ	τῶν	εἰρημένων συμφανές ἐστιν. Ὅσοι δ'
[1, 411]	τοῦ παντός. Φανερὸν οὖν ἐκ	τῶν	εἰρημένων ὡς οὔτε τὸ γινώσκειν
[1, 402]	διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν, ἔτι δὲ πότερον	τῶν	ἐν δυνάμει ὄντων ἢ μᾶλλον
[1, 409]	τῆς ψυχῆς, ἢ εἰ ὁ	τῶν	ἐν τῷ σώματι στιγμῶν ἀριθμὸς
[1, 405]	ἐναντίων συνιστᾶσιν· οἱ δὲ θάτερον	τῶν	ἐναντίων, οἷον θερμὸν ἢ ψυχρὸν
[1, 405]	ἀρχαῖς, καὶ τὴν ψυχὴν ἐκ	τῶν	ἐναντίων συνιστᾶσιν· οἱ δὲ θάτερον
[1, 411]	ζῆν καὶ τῶν ζῴων ἔνια	τῶν	ἐντόμων, ὡς τὴν αὐτὴν ἔχοντα
[1, 411]	τὰ φυτὰ διαιρούμενα ζῆν καὶ	τῶν	ζῴων ἔνια τῶν ἐντόμων, ὡς
[1, 411]	τοῖς φυτοῖς τοῦτο συμβαίνειν ~οὐδὲ	(τῶν	ζῴων ἐνίοις, εἴπερ μὴ πάντα
[1, 402]	φύσιν· ἔστι γὰρ οἷον ἀρχὴ	τῶν	ζῴων. Ἐπιζητοῦμεν δὲ θεωρῆσαι καὶ
[1, 403]	οὕτως ἀχώριστα τῆς φυσικῆς ὕλης	τῶν	ζῴων, ᾗ γε τοιαῦθ' ὑπάρχει
[1, 410]	(φαίνεται γὰρ εἶναί τινα μόνιμα	τῶν	ζῴων κατὰ τόπον· καίτοι δοκεῖ
[1, 409]	ἀριθμός· τὰ δὲ φυτὰ καὶ	τῶν	ζῴων πολλὰ διαιρούμενα ζῇ καὶ
[1, 410]	ὅσα γάρ ἐστιν ἐν τοῖς	τῶν	ζῴων σώμασιν ἁπλῶς γῆς, ~οἷον
[1, 410]	μετέχοντα {φορᾶς οὐδ' αἰσθήσεως, καὶ	τῶν	ζῴων τὰ> πολλὰ διάνοιαν οὐκ
[1, 406]	ἂν τὸ ἀνίστασθαι τὰ τεθνεῶτα	τῶν	ζῴων. Τὴν δὲ κατὰ συμβεβηκὸς
[1, 404]	ἃ φαίνεται ἐν ταῖς διὰ	τῶν	θυρίδων ἀκτῖσιν) ὧν τὴν μὲν
[1, 402]	~ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'	(Τῶν	καλῶν καὶ τιμίων τὴν εἴδησιν
[1, 402]	γνῶναι τὴν οὐσίαν, ὥσπερ καὶ	τῶν	κατὰ συμβεβηκὸς ἰδίων ἀπόδειξις, ὥστε
[1, 410]	καίτοι δοκεῖ γε ταύτην μόνην	τῶν	κινήσεων κινεῖν ἡ ψυχὴ τὸ
[1, 403]	αὐτὸ μὴ ἐνδέχεσθαι κινεῖν ἕτερον,	τῶν	κινουμένων τι τὴν ψυχὴν ὑπέλαβον
[1, 407]	πιθανὴ μὲν πολλοῖς οὐδεμιᾶς ἧττον	τῶν	λεγομένων, λόγον δ' ὥσπερ εὐθύνοις
[1, 408]	εἰς δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν,	τῶν	μεγεθῶν ἐν τοῖς ἔχουσι κίνησιν
[1, 407]	γάρ, εἴπερ ἀΐδιος ἡ περιφορά)	Τῶν	μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων ἔστι
[1, 403]	οὐ ῥᾴδιον δέ. Φαίνεται δὲ	τῶν	μὲν πλείστων οὐθὲν ἄνευ τοῦ
[1, 408]	Πολλαί τε γὰρ αἱ συνθέσεις	τῶν	μερῶν καὶ πολλαχῶς· τίνος οὖν
[1, 406]	δ' αὐτὸς λόγος καὶ περὶ	τῶν	μεταξύ. Ἔτι δ' ἐπεὶ φαίνεται
[1, 407]	μὲν ἁρμονία λόγος τίς ἐστι	τῶν	μιχθέντων ἢ σύνθεσις, τὴν δὲ
[1, 409]	στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ αἱ	τῶν	μονάδων κινήσεις γραμμαὶ ἔσονται· ἡ
[1, 411]	καὶ μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ	τῶν	μορίων αἴσθησιν ἔχει καὶ κινεῖται
[1, 411]	Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον ἐν ἑκατέρῳ	τῶν	μορίων ἅπαντ' ἐνυπάρχει τὰ μόρια
[1, 411]	δ' ἄν τις καὶ περὶ	τῶν	μορίων αὐτῆς, τίν' ἔχει δύναμιν
[1, 411]	τὸ σῶμα συνέχει, προσήκει καὶ	τῶν	μορίων ἕκαστον συνέχειν τι τοῦ
[1, 406]	κινουμένῳ εἶναι (δῆλον δ' ἐπὶ	τῶν	μορίων· οἰκεία μὲν γάρ ἐστι
[1, 407]	Εἰ δ' ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν	τῶν	μορίων, τί δεῖ κύκλῳ κινεῖσθαι,
[1, 407]	νοήσει, μέγεθος ὤν, πότερον ὁτῳοῦν	τῶν	μορίων τῶν αὑτοῦ, μορίων δ'
[1, 408]	δὲ τούτοις εἴπερ μὴ ἕκαστον	τῶν	μορίων ψυχὴν ἔχει, εἰ μὴ
[1, 410]	ἐν εὐστέρνοις χοάνοισιν τὼ δύο	τῶν	ὀκτὼ μερέων λάχε νήστιδος αἴγλης,
[1, 410]	οὐθενὸς αἰσθάνεσθαι δοκεῖ, ὥστ' οὐδὲ	τῶν	ὁμοίων· καίτοι προσῆκεν. Ἔτι δ'
[1, 405]	πάντων· μόνον γοῦν φησὶν αὐτὸν	τῶν	ὄντων ἁπλοῦν εἶναι καὶ ἀμιγῆ
[1, 410]	τὰ δὲ στοιχεῖά φασι πρῶτα	τῶν	ὄντων εἶναι. Πάντες δὲ καὶ
[1, 409]	μὲν γάρ, ἵν' αἰσθάνηταί τε	τῶν	ὄντων καὶ ἕκαστον γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον
[1, 404]	τὸ γινώσκειν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι	τῶν	ὄντων, οὗτοι δὲ λέγουσι τὴν
[1, 403]	τί ἐστιν, ~ὥστε καθ' ὅσους	τῶν	ὁρισμῶν μὴ συμβαίνει τὰ (συμβεβηκότα
[1, 410]	εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν ὅσα	τῶν	οὐσιῶν, ἐκ τούτων μόνον; Πῶς
[1, 411]	τὸ πῦρ ἢ τὸν ἀέρα	τῶν	παραλογωτέρων ἐστί, καὶ τὸ μὴ
[1, 407]	τῷ λόγῳ καὶ τοῖς πλείστοις	τῶν	περὶ ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ καὶ
[1, 402]	τῶν συμβεβηκότων, ἢ πάντων ἢ	τῶν	πλείστων, τότε καὶ περὶ τῆς
[1, 404]	εἴδη δ' οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι	τῶν	πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ καὶ κινητικὸν
[1, 403]	αἰσθάνεσθαι. Παρειλήφαμεν δὲ καὶ παρὰ	τῶν	προγενεστέρων σχεδὸν δύο ταῦτα περὶ
[1, 403]	ὧν εὐπορεῖν δεῖ προελθόντας, τὰς	τῶν	προτέρων δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι
[1, 405]	καὶ νοῦν, τοῦτο δ' εἶναι	τῶν	πρώτων καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων, κινητικὸν
[1, 405]	τὸ γὰρ κινητικὸν τὴν φύσιν	τῶν	πρώτων ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν
[1, 404]	Ἔοικε δὲ καὶ τὸ παρὰ	τῶν	Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν αὐτὴν ἔχειν
[1, 405]	τοῦτο λεπτομερέστατόν τε καὶ μάλιστα	τῶν	στοιχείων ἀσώματον, ἔτι δὲ κινεῖταί
[1, 409]	ἐπισκέψασθαι πῶς λέγεται τὸ ἐκ	τῶν	στοιχείων αὐτὴν εἶναι. Λέγουσι μὲν
[1, 411]	τῇ ψυχῇ διὰ τὸ ἐκ	τῶν	στοιχείων εἶναι, οὔτε τὸ κινεῖσθαι
[1, 410]	εἶναι τὸν θεόν· μόνος γὰρ	τῶν	στοιχείων ἓν οὐ γνωριεῖ, τὸ
[1, 405]	αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ πάντων εἶναι	τῶν	στοιχείων ἢ πάντα. Ὁρίζονται δὴ
[1, 408]	αὐτὸν ἔχει λόγον ἡ μίξις	τῶν	στοιχείων καθ' ἣν σὰρξ καὶ
[1, 406]	πρὸς αὐτό. Συνεστηκυῖαν γὰρ ἐκ	τῶν	στοιχείων καὶ μεμερισμένην κατὰ τοὺς
[1, 404]	ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ δ' ἐκ	τῶν	στοιχείων, κρίνεται δὲ τὰ πράγματα
[1, 410]	τὰ ὄντα τὴν ψυχὴν ἐκ	τῶν	στοιχείων λέγοντες αὐτήν, καὶ οἱ
[1, 408]	σῶμα, εἴπερ πάντα μὲν ἐκ	τῶν	στοιχείων μεμιγμένων, ὁ δὲ τῆς
[1, 404]	ταύτην, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς μὲν ἐκ	τῶν	στοιχείων πάντων, εἶναι δὲ καὶ
[1, 404]	τῷ Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν ἐκ	τῶν	στοιχείων ποιεῖ· γινώσκεσθαι γὰρ τῷ
[1, 411]	δὲ δεῖ τὴν ψυχὴν ἐκ	τῶν	στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ ἐξ
[1, 405]	αὐτὴν ἢ στοιχεῖον ἢ ἐκ	τῶν	στοιχείων ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις,
[1, 410]	νοῦν καὶ τὸ αἰσθητικὸν ἐκ	τῶν	στοιχείων ποιοῦσιν. Φαίνεται γὰρ τά
[1, 402]	ἀποδιδόναι κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ	τῶν	συμβεβηκότων, ἢ πάντων ἢ τῶν
[1, 402]	πρὸς τὸ θεωρῆσαι τὰς αἰτίας	τῶν	συμβεβηκότων ταῖς οὐσίαις (ὥσπερ ἐν
[1, 410]	~Ὁμοίως δὲ καὶ (ἄλλο ὁτιοῦν	τῶν	συνθέτων· οὐ γὰρ ὁπωσοῦν ἔχοντα
[1, 404]	περιέχοντος τὰ σώματα καὶ ἐκθλίβοντος	τῶν	σχημάτων τὰ παρέχοντα τοῖς ζῴοις
[1, 408]	ὑγιείας λέγειν ἁρμονίαν, καὶ ὅλως	τῶν	σωματικῶν ἀρετῶν, ἢ κατὰ ψυχῆς.
[1, 406]	δὲ κάτω, γῆ· τούτων γὰρ	τῶν	σωμάτων αἱ κινήσεις αὗται· Ὁ
[1, 409]	χωρίζεσθαι τὰς στιγμὰς καὶ ἀπολύεσθαι	τῶν	σωμάτων, εἴ γε μὴ διαιροῦνται
[1, 403]	Εἰ μὲν οὖν ἔστι τι	τῶν	τῆς ψυχῆς ἔργων ἢ παθημάτων
[1, 410]	καὶ οὐσία. Ἀλλ' ἀδύνατον ἐκ	τῶν	τοῦ ποσοῦ στοιχείων οὐσίαν εἶναι
[1, 408]	οὖν εὔλογον, ἡ δὲ σύνθεσις	τῶν	τοῦ σώματος μερῶν λίαν εὐεξέταστος.
[1, 409]	ἀριθμὸς ἐγγίνεται καὶ ἄλλος τις	τῶν	ὑπαρχουσῶν ἐν τῷ σώματι στιγμῶν·
[1, 402]	ὑπάρχειν. Πάντῃ δὲ πάντως ἐστὶ	τῶν	χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα πίστιν περὶ
[1, 404]	Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ	Πλάτων	ἐν τῷ Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν
[1, 404]	δ' οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι τῶν	πραγμάτων.	Ἐπεὶ δὲ καὶ κινητικὸν ἐδόκει
[1, 403]	τῶν τῆς ψυχῆς ἔργων ἢ	παθημάτων	ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι·
[1, 403]	ποτὲ μὲν ἰσχυρῶν καὶ ἐναργῶν	παθημάτων	συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι ἢ φοβεῖσθαι,
[1, 405]	καὶ τὸ σχῆμα· τῶν δὲ	σχημάτων	εὐκινητότατον τὸ σφαιροειδὲς λέγει· τοιοῦτον
[1, 404]	αὐτὴν εἶναι· ἀπείρων γὰρ ὄντων	σχημάτων	καὶ ἀτόμων τὰ σφαιροειδῆ πῦρ
[1, 404]	τὰ σώματα καὶ ἐκθλίβοντος τῶν	σχημάτων	τὰ παρέχοντα τοῖς ζῴοις τὴν
[1, 403]	ὑπ' ἀνέμων καὶ ὄμβρων καὶ	καυμάτων,	ὁ δὲ φήσει λίθους καὶ
[1, 406]	κάτω, γῆ· τούτων γὰρ τῶν	σωμάτων	αἱ κινήσεις αὗται· Ὁ δ'
[1, 409]	τὰς στιγμὰς καὶ ἀπολύεσθαι τῶν	σωμάτων,	εἴ γε μὴ διαιροῦνται αἱ
[1, 405]	εἶναι τῶν πρώτων καὶ ἀδιαιρέτων	σωμάτων,	κινητικὸν δὲ διὰ μικρομέρειαν καὶ
[1, 406]	κινεῖν, ἀλλ' ἕν τι τῶν	ἀδυνάτων	τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ κίνησιν. Ὅτι
[1, 402]	Πάντῃ δὲ πάντως ἐστὶ τῶν	χαλεπωτάτων	λαβεῖν τινα πίστιν περὶ αὐτῆς.
[1, 410]	δὲ καὶ (ἄλλο ὁτιοῦν τῶν	συνθέτων·	οὐ γὰρ ὁπωσοῦν ἔχοντα τὰ
[1, 408]	ἁρμονίαν, καὶ ὅλως τῶν σωματικῶν	ἀρετῶν,	ἢ κατὰ ψυχῆς. Φανερώτατον δ'
[1, 405]	δ' εἶναι τῶν πρώτων καὶ	ἀδιαιρέτων	σωμάτων, κινητικὸν δὲ διὰ μικρομέρειαν
[1, 406]	φαίη τις ἂν ὑπὸ τῶν	αἰσθητῶν	κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν
[1, 403]	μὲν τεχνίτης, ἐὰν τύχῃ, οἷον	τέκτων	ἢ ἰατρός, τῶν δὲ μὴ
[1, 410]	στοιχείου ἑνὸς ἢ πλειόνων ἢ	πάντων;	Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν ἕν τι
[1, 410]	τὰ δὲ θνητὰ πάντα· ἐκ	πάντων	γὰρ ἕκαστον. Ὅλως τε διὰ
[1, 404]	Ἐμπεδοκλῆς μὲν ἐκ τῶν στοιχείων	πάντων,	εἶναι δὲ καὶ ἕκαστον ψυχὴν
[1, 410]	οὔ; Ἀλλ' οὐ δοκεῖ κοινὰ	πάντων	εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν ὅσα
[1, 405]	εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ	πάντων	εἶναι τῶν στοιχείων ἢ πάντα.
[1, 402]	φαντασίαν περὶ τῶν συμβεβηκότων, ἢ	πάντων	ἢ τῶν πλείστων, τότε καὶ
[1, 405]	ἕτεροί τινες ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς	πάντων	λεπτομερέστατον εἶναι καὶ ἀρχήν· καὶ
[1, 405]	γε τὸν νοῦν τίθεται μάλιστα	πάντων·	μόνον γοῦν φησὶν αὐτὸν τῶν
[1, 402]	μία τις εἶναι μέθοδος κατὰ	πάντων	περὶ ὧν βουλόμεθα γνῶναι τὴν
[1, 410]	ποσόν. Τοῖς δὴ λέγουσιν ἐκ	πάντων	ταῦτά τε καὶ τοιαῦθ' ἕτερα
[1, 405]	ἐοίκασιν ἐκ τῆς γονῆς, ὅτι	πάντων	ὑγρά. Καὶ γὰρ ἐλέγχει τοὺς
[1, 410]	τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ	ἁπάντων	ἔσται ἡ ψυχὴ ἢ οὔ;
[1, 411]	στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ ἐξ	ἁπάντων·	ἱκανὸν γὰρ θάτερον μέρος τῆς
[1, 407]	ἁρμονία λόγος τίς ἐστι τῶν	μιχθέντων	ἢ σύνθεσις, τὴν δὲ ψυχὴν
[1, 405]	μόνον γοῦν φησὶν αὐτὸν τῶν	ὄντων	ἁπλοῦν εἶναι καὶ ἀμιγῆ τε
[1, 410]	δὲ στοιχεῖά φασι πρῶτα τῶν	ὄντων	εἶναι. Πάντες δὲ καὶ οἱ
[1, 402]	δὲ πότερον τῶν ἐν δυνάμει	ὄντων	ἢ μᾶλλον ἐντελέχειά τις· ~διαφέρει
[1, 409]	γάρ, ἵν' αἰσθάνηταί τε τῶν	ὄντων	καὶ ἕκαστον γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ
[1, 404]	γινώσκειν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι τῶν	ὄντων,	οὗτοι δὲ λέγουσι τὴν ψυχὴν
[1, 404]	φησιν αὐτὴν εἶναι· ἀπείρων γὰρ	ὄντων	σχημάτων καὶ ἀτόμων τὰ σφαιροειδῆ
[1, 410]	ψυχὴν ἐκ τοῦ ὅλου εἰσιέναι	ἀναπνεόντων,	φερομένην ὑπὸ τῶν ἀνέμων, οὐχ
[1, 404]	ἠρεμεῖν μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν	ἐπεισιόντων	ἄλλων τοιούτων ἐν τῷ ἀναπνεῖν·
[1, 403]	μὲν ἰσχυρῶν καὶ ἐναργῶν παθημάτων	συμβαινόντων	μηδὲν παροξύνεσθαι ἢ φοβεῖσθαι, ἐνίοτε
[1, 402]	κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ τῶν	συμβεβηκότων,	ἢ πάντων ἢ τῶν πλείστων,
[1, 402]	τὸ θεωρῆσαι τὰς αἰτίας τῶν	συμβεβηκότων	ταῖς οὐσίαις (ὥσπερ ἐν τοῖς
[1, 403]	δέ. Φαίνεται δὲ τῶν μὲν	πλείστων	οὐθὲν ἄνευ τοῦ σώματος πάσχειν
[1, 402]	συμβεβηκότων, ἢ πάντων ἢ τῶν	πλείστων,	τότε καὶ περὶ τῆς οὐσίας
[1, 403]	ἢ ἰατρός, τῶν δὲ μὴ	χωριστῶν	μέν, ᾗ δὲ μὴ τοιούτου
[1, 408]	κίνησιν καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν	αὐτῶν,	ἐπειδὰν οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν
[1, 403]	γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι περὶ	αὐτῶν	εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται
[1, 408]	καὶ παρ' Ἐμπεδοκλέους· ἕκαστον γὰρ	αὐτῶν	λόγῳ τινί φησιν εἶναι· πότερον
[1, 403]	{τε} καὶ ὁ διαλεκτικὸς ἕκαστον	αὐτῶν,	οἷον ὀργὴ τί ἐστιν· ὁ
[1, 402]	ζητεῖν πρότερον ἢ τὰ ἔργα	αὐτῶν,	οἷον τὸ νοεῖν ἢ τὸν
[1, 404]	~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον διασαφεῖ περὶ	αὐτῶν·	πολλαχοῦ μὲν γὰρ τὸ αἴτιον
[1, 406]	Διὸ καὶ οὐκ ἔστι τόπος	αὐτῶν·	τῆς δὲ ψυχῆς ἔσται, εἴπερ
[1, 409]	πρότερον, οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ	αὐτῶν.	Τριῶν δὲ τρόπων παραδεδομένων καθ'
[1, 404]	ἔχειν διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες	αὐτῶν	ψυχὴν εἶναι τὰ ἐν τῷ
[1, 404]	βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων ἄλλων	τοιούτων	ἐν τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ
[1, 407]	αἰσθητική, οὐδ' οἷον ἡ ἐπιθυμητική·	τούτων	γὰρ ἡ κίνησις οὐ κυκλοφορία)
[1, 406]	ἔσται, εἰ δὲ κάτω, γῆ·	τούτων	γὰρ τῶν σωμάτων αἱ κινήσεις
[1, 405]	εἰπεῖν, κινήσει, αἰσθήσει, τῷ ἀσωμάτῳ·	τούτων	δ' ἕκαστον ἀνάγεται πρὸς τὰς
[1, 407]	μὲν κινεῖται τὸ δὲ κινεῖ,	τούτων	δ' οὐθὲν ὑπάρχει πρὸς ἄλληλα
[1, 403]	περὶ καρδίαν αἵματος (καὶ θερμοῦ.	Τούτων	δὲ ὁ μὲν τὴν ὕλην
[1, 408]	τοιοῦτον ἴσως ἢ ἕτερόν τι,	τούτων	δὲ συμβαίνει τὰ μὲν κατὰ
[1, 404]	φύσεως (ὁμοίως δὲ καὶ Λεύκιππος)	τούτων	δὲ τὰ σφαιροειδῆ ψυχήν, διὰ
[1, 402]	τὰ μόρια. Χαλεπὸν δὲ καὶ	τούτων	διορίσαι ποῖα πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων,
[1, 408]	κινεῖσθαι τὴν ψυχήν, φανερὸν ἐκ	τούτων·	εἰ δ' ὅλως μὴ κινεῖται,
[1, 404]	τὸ ταῦτα κινοῦν, περὶ δὲ	τούτων	εἴρηται ὅτι συνεχῶς φαίνεται κινούμενα,
[1, 410]	γὰρ ὁπωσοῦν ἔχοντα τὰ στοιχεῖα	τούτων	ἕκαστον, ἀλλὰ λόγῳ τινὶ καὶ
[1, 411]	φθίσις, ~πότερον ὅλῃ τῇ ψυχῇ	τούτων	ἕκαστον ὑπάρχει, καὶ πάσῃ νοοῦμέν
[1, 405]	γλαφυρωτέρως εἴρηκεν ἀποφαινόμενος διὰ τί	τούτων	ἑκάτερον· ψυχὴν μὲν γὰρ εἶναι
[1, 409]	ἄπειρα τὸν ἀριθμὸν τὰ ἐκ	τούτων.	Ἐξ ὧν μὲν οὖν ἐστιν
[1, 411]	ζῆν δὴ πότερον ἔν τινι	τούτων	ἐστὶν ἑνὶ ἢ καὶ ἐν
[1, 409]	ὧν μὲν οὖν ἐστιν ἕκαστον	τούτων,	ἔστω γινώσκειν τὴν ψυχὴν καὶ
[1, 407]	ψυχὴν οὐδέτερον οἷόν τ' εἶναι	τούτων.	~Ἔτι δὲ τὸ κινεῖν οὐκ
[1, 402]	ἀπορήσειεν εἰ τὰ ἀντικείμενα πρότερον	τούτων	ζητητέον, οἷον τὸ αἰσθητὸν τοῦ
[1, 406]	ἀλλοιώσεως φθίσεως αὐξήσεως, ἢ μίαν	τούτων	κινοῖτ' ἂν ἢ πλείους ἢ
[1, 404]	εἶναι δὲ καὶ ἕκαστον ψυχὴν	τούτων,	λέγων οὕτως, γαίῃ μὲν γὰρ
[1, 410]	οὖν ὅσα τῶν οὐσιῶν, ἐκ	τούτων	μόνον; Πῶς οὖν γινώσκει καὶ
[1, 403]	τωνδί. Τίς οὖν ὁ φυσικὸς	τούτων;	Πότερον ὁ περὶ τὴν ὕλην,
[1, 405]	τὴν ψυχὴν ὁμοίως ἕν τι	τούτων	τιθέασιν. Διὸ καὶ τοῖς ὀνόμασιν
[1, 408]	εἰσί, καὶ ἕκαστον κινεῖσθαί τι	τούτων,	τὸ δὲ κινεῖσθαί ἐστιν ὑπὸ
[1, 405]	νοῦν, τοῦτο δ' εἶναι τῶν	πρώτων	καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων, κινητικὸν δὲ
[1, 405]	γὰρ κινητικὸν τὴν φύσιν τῶν	πρώτων	ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ
[1, 410]	προσῆκεν. Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν	ἀρχῶν	ἄγνοια πλείων ἢ σύνεσις ὑπάρξει·
[1, 404]	τὰ δὲ πράγματα ἐκ τῶν	ἀρχῶν	εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν
[1, 405]	συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ πασῶν τῶν	ἀρχῶν.	Ὅσοι μὲν οὖν μίαν τινὰ
[1, 404]	ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ περὶ τῶν	ἀρχῶν,	τίνες καὶ πόσαι, μάλιστα μὲν
[1, 411]	φυτὰ διαιρούμενα ζῆν καὶ τῶν	ζῴων	ἔνια τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν
[1, 411]	φυτοῖς τοῦτο συμβαίνειν ~οὐδὲ (τῶν	ζῴων	ἐνίοις, εἴπερ μὴ πάντα ἀναπνέουσιν·
[1, 402]	ἔστι γὰρ οἷον ἀρχὴ τῶν	ζῴων.	Ἐπιζητοῦμεν δὲ θεωρῆσαι καὶ γνῶναι
[1, 403]	ἀχώριστα τῆς φυσικῆς ὕλης τῶν	ζῴων,	ᾗ γε τοιαῦθ' ὑπάρχει οἷα>
[1, 410]	γὰρ εἶναί τινα μόνιμα τῶν	ζῴων	κατὰ τόπον· καίτοι δοκεῖ γε
[1, 409]	τὰ δὲ φυτὰ καὶ τῶν	ζῴων	πολλὰ διαιρούμενα ζῇ καὶ δοκεῖ
[1, 410]	γάρ ἐστιν ἐν τοῖς τῶν	ζῴων	σώμασιν ἁπλῶς γῆς, ~οἷον (ὀστᾶ
[1, 410]	{φορᾶς οὐδ' αἰσθήσεως, καὶ τῶν	ζῴων	τὰ> πολλὰ διάνοιαν οὐκ ἔχειν.
[1, 406]	τὸ ἀνίστασθαι τὰ τεθνεῶτα τῶν	ζῴων.	Τὴν δὲ κατὰ συμβεβηκὸς κίνησιν