HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ι  =  306 formes différentes pour 1250 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Pages
[1, 404]   ἀριθμοὶ τὰ εἴδη αὐτὰ καὶ  αἱ   ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ δ' ἐκ
[1, 409]   σωμάτων, εἴ γε μὴ διαιροῦνται  αἱ   γραμμαὶ εἰς στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
[1, 407]   πέρατα (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου χάριν)  αἱ   δὲ θεωρητικαὶ τοῖς λόγοις ὁμοίως
[1, 409]   Εἰ μὲν οὖν εἰσὶν ἕτεραι  αἱ   ἐν τῷ σώματι μονάδες καὶ
[1, 409]   ἀδιαίρετος, καὶ αὐτά. Εἰ δ'  αἱ   ἐν τῷ σώματι στιγμαὶ
[1, 406]   γῆ· τούτων γὰρ τῶν σωμάτων  αἱ   κινήσεις αὗται· δ' αὐτὸς
[1, 406]   τοῦτο, καὶ τόπος· πᾶσαι γὰρ  αἱ   λεχθεῖσαι κινήσεις ἐν τόπῳ. Εἰ
[1, 407]   δὲ πᾶς ὁρισμὸς ἀπόδειξις·  αἱ   μὲν οὖν ἀποδείξεις καὶ ἀπ'
[1, 409]   στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ ἔσονται  αἱ   μονάδες· καθέξει γὰρ ἑκάστη> χώραν
[1, 411]   ἐπιθυμεῖν καὶ βούλεσθαι καὶ ὅλως  αἱ   ὀρέξεις, γίνεται δὲ καὶ
[1, 409]   ἐν τῷ σώματι μονάδες καὶ  αἱ   στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ ἔσονται
[1, 408]   λίαν εὐεξέταστος. Πολλαί τε γὰρ  αἱ   συνθέσεις τῶν μερῶν καὶ πολλαχῶς·
[1, 402]   πρὸς τὸ κατιδεῖν πόσαις ὀρθαῖς  αἱ   τοῦ τριγώνου γωνίαι ἴσαι) ἀλλὰ
[1, 409]   ποιεῖν, στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ  αἱ   τῶν μονάδων κινήσεις γραμμαὶ ἔσονται·
[1, 404]   διὰ τὸ μάλιστα διὰ παντὸς  δύνασθαι   διαδύνειν τοὺς τοιούτους ῥυσμοὺς καὶ
[1, 409]   ὥσπερ γὰρ εἴπομεν πρότερον, οὐδὲ  μαντεύσασθαι   ῥᾴδιον ἐξ αὐτῶν. Τριῶν δὲ
[1, 406]   τούτῳ δ' ἕποιτ' ἂν τὸ  ἀνίστασθαι   τὰ τεθνεῶτα τῶν ζῴων. Τὴν
[1, 409]   ἔχει, διεληλύθαμεν σχεδόν· Λείπεται δ'  ἐπισκέψασθαι   πῶς λέγεται τὸ ἐκ τῶν
[1, 407]   σώματος εἶναι, καθάπερ εἴωθέ τε  λέγεσθαι   καὶ πολλοῖς συνδοκεῖ. Ἄδηλος δὲ
[1, 408]   ὑπὸ τῆς ψυχῆς, οἷον τὸ  ὀργίζεσθαι   φοβεῖσθαι τὸ τὴν καρδίαν
[1, 403]   σώματος πάσχειν οὐδὲ ποιεῖν, οἷον  ὀργίζεσθαι,   θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι, μάλιστα
[1, 403]   οἱ ὅροι τοιοῦτοι οἷον τὸ  ὀργίζεσθαι   κίνησίς τις τοῦ τοιουδὶ σώματος
[1, 408]   χαίρειν, θαρρεῖν φοβεῖσθαι, ἔτι δὲ  ὀργίζεσθαί   τε καὶ αἰσθάνεσθαι καὶ διανοεῖσθαι·
[1, 408]   ἐστι λόγος) Τὸ δὴ λέγειν  ὀργίζεσθαι   τὴν ψυχὴν ὅμοιον κἂν εἴ
[1, 403]   παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν  χωρίζεσθαι·   εἰ δὲ μηθέν ἐστιν ἴδιον
[1, 409]   Ἔτι δὲ πῶς οἷόν τε  χωρίζεσθαι   τὰς στιγμὰς καὶ ἀπολύεσθαι τῶν
[1, 403]   εὐλαβηθῶμεν. Ἀρχὴ δὲ τῆς ζητήσεως  προθέσθαι   τὰ μάλιστα δοκοῦνθ' ὑπάρχειν αὐτῇ
[1, 404]   ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖ·  γινώσκεσθαι   γὰρ τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον,
[1, 405]   ἀεί· τὸ δὲ κινούμενον κινουμένῳ  γινώσκεσθαι·   ἐν κινήσει δ' εἶναι τὰ
[1, 405]   ἀλλήλοις, πλὴν ἑνός· φασὶ γὰρ  γινώσκεσθαι   τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ· ἐπειδὴ
[1, 402]   ἅπασαν γνῶσις αὐτῆς μεγάλα  συμβάλλεσθαι,   μάλιστα δὲ πρὸς τὴν φύσιν·
[1, 411]   ἔτι δὲ τὸ ἐπιθυμεῖν καὶ  βούλεσθαι   καὶ ὅλως αἱ ὀρέξεις, γίνεται
[1, 411]   τοῖς μορίοις εἶναι, εἰ τῷ  ἀπολαμβάνεσθαί   τι τοῦ περιέχοντος ἐν τοῖς
[1, 409]   ἔστω γινώσκειν τὴν ψυχὴν καὶ  αἰσθάνεσθαι·   ἀλλὰ τὸ σύνολον τίνι γνωριεῖ
[1, 410]   τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου,  αἰσθάνεσθαι   δὲ τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου
[1, 410]   ~οἷον (ὀστᾶ νεῦρα τρίχες, οὐθενὸς  αἰσθάνεσθαι   δοκεῖ, ὥστ' οὐδὲ τῶν ὁμοίων·
[1, 402]   τὸν νοῦν, καὶ τὸ  αἰσθάνεσθαι   τὸ αἰσθητικόν· ὁμοίως δὲ
[1, 408]   ἔτι δὲ ὀργίζεσθαί τε καὶ  αἰσθάνεσθαι   καὶ διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ πάντα
[1, 403]   οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως  αἰσθάνεσθαι,   μάλιστα δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ
[1, 403]   δοκεῖ, κινήσει τε καὶ τῷ  αἰσθάνεσθαι.   Παρειλήφαμεν δὲ καὶ παρὰ τῶν
[1, 410]   ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον· τὸ δ'  αἰσθάνεσθαι   πάσχειν τι καὶ κινεῖσθαι τιθέασιν·
[1, 410]   οἱ διὰ τὸ γνωρίζειν καὶ  αἰσθάνεσθαι   τὰ ὄντα τὴν ψυχὴν ἐκ
[1, 411]   τῆς ψυχῆς ἐστὶ καὶ τὸ  αἰσθάνεσθαί   τε καὶ τὸ δοξάζειν, ἔτι
[1, 404]   ἐπὶ τὸ γινώσκειν καὶ τὸ  αἰσθάνεσθαι   τῶν ὄντων, οὗτοι δὲ λέγουσι
[1, 405]   δ' αἷμα, καθάπερ Κριτίας, τὸ  αἰσθάνεσθαι   ψυχῆς οἰκειότατον ὑπολαμβάνοντες, τοῦτο δ'
[1, 404]   μηδ' αὐτὰ ἠρεμεῖν μηδέποτε, βοήθειαν  γίνεσθαι   θύραθεν ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων ἐν
[1, 408]   μονάς. δὲ νοῦς ἔοικεν  ἐγγίνεσθαι   οὐσία τις οὖσα, καὶ οὐ
[1, 404]   τὰ ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς ζῴοις  ἐκκρίνεσθαι,   συνανείργοντα τὸ συνάγον καὶ πηγνύον·
[1, 403]   καὶ ἐναργῶν παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν  παροξύνεσθαι   φοβεῖσθαι, ἐνίοτε δ' ὑπὸ
[1, 407]   οὐσία αἰτία τοῦ κύκλῳ  φέρεσθαι,   ἀλλὰ κατὰ συμβεβηκὸς οὕτω κινεῖται,
[1, 407]   τοῦτο τὸν θεὸν κύκλῳ ποιεῖν  φέρεσθαι   τὴν ψυχήν, ὅτι βέλτιον αὐτῇ
[1, 407]   Ἄδηλος δὲ καὶ τοῦ κύκλῳ  φέρεσθαι   τὸν οὐρανὸν αἰτία· οὔτε
[1, 408]   εἶναι τὴν ψυχὴν οὔτε κύκλῳ  περιφέρεσθαι,   δῆλον ἐκ τῶν εἰρημένων. Κατὰ
[1, 408]   οὐσία τις οὖσα, καὶ οὐ  φθείρεσθαι.   Μάλιστα γὰρ ἐφθείρετ' ἂν ὑπὸ
[1, 403]   εὐθύ, πολλὰ συμβαίνει, οἷον  ἅπτεσθαι   τῆς {χαλκῆς} σφαίρας κατὰ στιγμήν,
[1, 407]   φαίη τὴν τεκτονικὴν εἰς αὐλοὺς  ἐνδύεσθαι·   δεῖ γὰρ τὴν μὲν τέχνην
[1, 407]   τυχοῦσαν ψυχὴν εἰς τὸ τυχὸν  ἐνδύεσθαι   σῶμα. Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον ἴδιον
[1, 409]   τε χωρίζεσθαι τὰς στιγμὰς καὶ  ἀπολύεσθαι   τῶν σωμάτων, εἴ γε μὴ
[1, 408]   οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν συγγενὲς  παραδέχεσθαι,   ἐντεῦθεν δὲ καὶ τὸν τῶν
[1, 403]   τὸ μὴ κινούμενον αὐτὸ μὴ  ἐνδέχεσθαι   κινεῖν ἕτερον, τῶν κινουμένων τι
[1, 407]   δεῖ γὰρ τὴν μὲν τέχνην  χρῆσθαι   τοῖς ὀργάνοις, τὴν δὲ ψυχὴν
[1, 403]   παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι  φοβεῖσθαι,   ἐνίοτε δ' ὑπὸ μικρῶν καὶ
[1, 408]   τὴν ψυχὴν λυπεῖσθαι χαίρειν, θαρρεῖν  φοβεῖσθαι,   ἔτι δὲ ὀργίζεσθαί τε καὶ
[1, 408]   ψυχῆς, οἷον τὸ ὀργίζεσθαι  φοβεῖσθαι   τὸ τὴν καρδίαν ὡδὶ κινεῖσθαι,
[1, 407]   ἐναντίων εἶναι, καὶ τὸ σῶμα  συγκεῖσθαι   ἐξ ἐναντίων. Καίτοι γε
[1, 405]   τὴν ἀναπνοὴν καὶ τὴν κατάψυξιν  καλεῖσθαι   ψυχήν. Τὰ μὲν οὖν παραδεδομένα
[1, 406]   κινεῖν τὸ σῶμα· τῷ γὰρ  κινεῖσθαι   αὐτὴν καὶ τὸ σῶμα κινεῖν
[1, 411]   τῶν στοιχείων εἶναι, οὔτε τὸ  κινεῖσθαι   αὐτὴν καλῶς οὐδ' ἀληθῶς λέγεται.
[1, 405]   ὑπάρχειν αὐτῇ ὡς ἀεὶ κινουμένῃ·  ~κινεῖσθαι   γὰρ καὶ τὰ θεῖα πάντα
[1, 407]   αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι τοῦ μένειν,  κινεῖσθαι   δ' οὕτως ἄλλως. Ἐπεὶ
[1, 404]   καὶ τὰ μὲν ἄλλα πάντα  κινεῖσθαι   διὰ τὴν ψυχήν, ταύτην δ'
[1, 406]   τις ἂν ὑπὸ τῶν αἰσθητῶν  κινεῖσθαι,   εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[1, 406]   δὲ τὸ ὑφ' ἑαυτοῦ  κινεῖσθαι   ἐν τῇ οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ'
[1, 408]   κινεῖσθαί τι τούτων, τὸ δὲ  κινεῖσθαί   ἐστιν ὑπὸ τῆς ψυχῆς, οἷον
[1, 407]   τῶν μορίων, τί δεῖ κύκλῳ  κινεῖσθαι,   καὶ ὅλως μέγεθος ἔχειν;
[1, 408]   τῶν εἰρημένων. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ  κινεῖσθαι,   καθάπερ εἴπομεν, ἔστι, καὶ κι-
[1, 408]   ἄλλως δ' οὐχ οἷόν τε  κινεῖσθαι   κατὰ τόπον αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ'
[1, 408]   καὶ κι- νεῖν ἑαυτήν, οἷον  κινεῖσθαι   μὲν ἐν ἐστι, τοῦτο
[1, 406]   τόδε) διχῶς δὴ λεγομένου τοῦ  κινεῖσθαι   νῦν ἐπισκοποῦμεν περὶ τῆς ψυχῆς
[1, 403]   δ' ὑπὸ μικρῶν καὶ ἀμαυρῶν  κινεῖσθαι,   ὅταν ὀργᾷ τὸ σῶμα καὶ
[1, 406]   τῇ οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ' ἄλλου  κινεῖσθαι,   πλὴν εἰ μὴ κατὰ συμβεβηκός,
[1, 406]   ἀναγκαῖον τὸ κινοῦν καὶ αὐτὸ  κινεῖσθαι,   πρότερον εἴρηται. Διχῶς δὲ κινουμένου
[1, 408]   πρῶτα μὲν τὰ ἐκ τοῦ  κινεῖσθαι   συμβαίνοντα, ~ἴδια δ' ἐκ τοῦ
[1, 409]   ἀναγκαῖον κινεῖν τὸ ζῷον τῷ  κινεῖσθαι   ταύτας. Τοῖς δὴ συμπλέξασιν εἰς
[1, 408]   μὲν οὖν οὐχ οἷόν τε  κινεῖσθαι   τὴν ψυχήν, φανερὸν ἐκ τούτων·
[1, 408]   διανοεῖσθαι κινήσεις εἰσί, καὶ ἕκαστον  κινεῖσθαί   τι τούτων, τὸ δὲ κινεῖσθαί
[1, 410]   δ' αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι καὶ  κινεῖσθαι   τιθέασιν· ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[1, 408]   Ὅθεν οἰηθείη τις ἂν αὐτὴν  κινεῖσθαι·   Τὸ δ' οὐκ ἔστιν ἀναγκαῖον.
[1, 408]   φοβεῖσθαι τὸ τὴν καρδίαν ὡδὶ  κινεῖσθαι,   τὸ δὲ διανοεῖσθαι τι
[1, 404]   Ὅσοι μὲν οὖν ἐπὶ τὸ  κινεῖσθαι   τὸ ἔμψυχον ἀπέβλεψαν, οὗτοι τὸ
[1, 409]   τῷ σώματι στιγμῶν· Συμβαίνει τε  κινεῖσθαι   τὸ ζῷον ὑπὸ τοῦ ἀριθμοῦ,
[1, 407]   ψυχήν, ὅτι βέλτιον αὐτῇ τὸ  κινεῖσθαι   τοῦ μένειν, κινεῖσθαι δ' οὕτως
[1, 406]   οὐ κατὰ συμβεβηκὸς αὐτῇ τὸ  κινεῖσθαι   ὑπάρξει, ὥσπερ τῷ λευκῷ
[1, 408]   ἐν ἐστι, τοῦτο δὲ  κινεῖσθαι   ὑπὸ τῆς ψυχῆς· ἄλλως δ'
[1, 409]   τιθεῖσι, τῇ δ' ~(ὥσπερ Δημόκριτος  κινεῖσθαί   φησιν ὑπὸ τῆς ψυχῆς, ἴδιον
[1, 408]   ψυχὴν ἐλεεῖν μανθάνειν  διανοεῖσθαι,   ἀλλὰ τὸν ἄνθρωπον τῇ ψυχῇ·
[1, 408]   καρδίαν ὡδὶ κινεῖσθαι, τὸ δὲ  διανοεῖσθαι   τι τοιοῦτον ἴσως
[1, 408]   δὲ ἀπαθές ἐστιν. Τὸ δὲ  διανοεῖσθαι   καὶ φιλεῖν μισεῖν οὐκ
[1, 408]   τὸ λυπεῖσθαι χαίρειν  διανοεῖσθαι   κινήσεις εἰσί, καὶ ἕκαστον κινεῖσθαί
[1, 408]   ὀργίζεσθαί τε καὶ αἰσθάνεσθαι καὶ  διανοεῖσθαι·   ταῦτα δὲ πάντα κινήσεις εἶναι
[1, 408]   γὰρ καὶ ὅτι μάλιστα τὸ  λυπεῖσθαι   χαίρειν διανοεῖσθαι κινήσεις
[1, 408]   ἀποβλέψας· φαμὲν γὰρ τὴν ψυχὴν  λυπεῖσθαι   χαίρειν, θαρρεῖν φοβεῖσθαι, ἔτι δὲ
[1, 406]   τὸ σῶμα κινεῖν διὰ τὸ  συμπεπλέχθαι   πρὸς αὐτό. Συνεστηκυῖαν γὰρ ἐκ
[1, 407]   κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ καὶ τὸ  μεμῖχθαι   τῷ σώματι μὴ δυνάμενον ἀπολυθῆναι,
[1, 411]   τῷ ὅλῳ δή τινες αὐτὴν  μεμῖχθαί   φασιν, ὅθεν ἴσως καὶ Θαλῆς
[1, 406]   τῆς ψυχῆς κινήσεις ἔσονται καὶ  ἠρεμίαι,   οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι.
[1, 402]   πόσαις ὀρθαῖς αἱ τοῦ τριγώνου  γωνίαι   ἴσαι) ἀλλὰ καὶ ἀνάπαλιν τὰ
[1, 406]   καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ βίᾳ.  Ποῖαι   δὲ βίαιοι τῆς ψυχῆς κινήσεις
[1, 405]   τοῦτο δ' εἶναι τῶν πρώτων  καὶ   ἀδιαιρέτων σωμάτων, κινητικὸν δὲ διὰ
[1, 409]   ὑπὸ τίνος, καὶ πῶς, ἀμερῆ  καὶ   ἀδιάφορον οὖσαν; γάρ ἐστι κινητικὴ
[1, 409]   γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν πολλὰ  καὶ   ἀδύνατα τῷ λόγῳ. Τίθενται γὰρ
[1, 406]   πῶς δὲ ποιήσει, χαλεπὸν  καὶ   ἀδύνατον εἰπεῖν. Ὅλως δ' οὐχ
[1, 411]   ἐν τοῖς ζῴοις βελτίων ἐστὶ  καὶ   ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον
[1, 404]   γὰρ ἀριθμοὶ τὰ εἴδη αὐτὰ  καὶ   αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ δ'
[1, 409]   αἱ ἐν τῷ σώματι μονάδες  καὶ   αἱ στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ
[1, 409]   ἐπίπεδον ποιεῖν, στιγμὴν δὲ γραμμήν,  καὶ   αἱ τῶν μονάδων κινήσεις γραμμαὶ
[1, 409]   τούτων, ἔστω γινώσκειν τὴν ψυχὴν  καὶ   αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ τὸ σύνολον τίνι
[1, 408]   φοβεῖσθαι, ἔτι δὲ ὀργίζεσθαί τε  καὶ   αἰσθάνεσθαι καὶ διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ
[1, 410]   καὶ οἱ διὰ τὸ γνωρίζειν  καὶ   αἰσθάνεσθαι τὰ ὄντα τὴν ψυχὴν
[1, 411]   ὑπάρχει, καὶ πάσῃ νοοῦμέν τε  καὶ   αἰσθανόμεθα καὶ κινούμεθα καὶ τῶν
[1, 411]   ψυχῆς, ἔτι δ' αὔξη τε  καὶ   ἀκμὴ καὶ φθίσις, ~πότερον ὅλῃ
[1, 407]   ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ μέσον  καὶ   ἄκρον εὐθυποροῦσιν· δὲ περιφορὰ
[1, 405]   οἱ πολλοί. Παραπλησίως δὲ τούτοις  καὶ   Ἀλκμαίων ἔοικεν ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς·
[1, 407]   ψυχὴν τῷ σώματι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'  Καὶ   ἄλλη δέ τις δόξα παραδέδοται
[1, 410]   σὰρξ ὀστοῦν; ~Ὁμοίως δὲ  καὶ   (ἄλλο ὁτιοῦν τῶν συνθέτων· οὐ
[1, 411]   ἐν πλείοσιν πᾶσιν,  καὶ   ἄλλο τι αἴτιον; Λέγουσι δή
[1, 409]   μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς ἐγγίνεται  καὶ   ἄλλος τις τῶν ὑπαρχουσῶν ἐν
[1, 411]   Λέγουσι δή τινες μεριστὴν αὐτήν,  καὶ   ἄλλῳ μὲν νοεῖν ἄλλῳ δὲ
[1, 404]   δ' ἄλλα ὁμοιοτρόπως· ἔτι δὲ  καὶ   ἄλλως, νοῦν μὲν τὸ ἕν,
[1, 403]   φοβεῖσθαι, ἐνίοτε δ' ὑπὸ μικρῶν  καὶ   ἀμαυρῶν κινεῖσθαι, ὅταν ὀργᾷ τὸ
[1, 405]   αὐτὸν τῶν ὄντων ἁπλοῦν εἶναι  καὶ   ἀμιγῆ τε καὶ καθαρόν. Ἀποδίδωσι
[1, 404]   καὶ αὐτὸ κινεῖται. Ὁμοίως δὲ  καὶ   Ἀναξαγόρας ψυχὴν εἶναι λέγει τὴν
[1, 402]   τοῦ τριγώνου γωνίαι ἴσαι) ἀλλὰ  καὶ   ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται μέγα
[1, 406]   κίνησις ποδῶν βάδισις, αὕτη δὲ  καὶ   ἀνθρώπων· οὐχ ὑπάρχει δὲ τοῖς
[1, 406]   αὐτὴ κινεῖται. Εἰ δὲ τοῦτο,  καὶ   ἀντιστρέψασιν εἰπεῖν ἀληθὲς ~ὅτι ἣν
[1, 405]   ἀσωμάτους, ~τούτοις δ' οἱ μίξαντες  καὶ   ἀπ' ἀμφοῖν τὰς ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι.
[1, 407]   ἀπόδειξις· αἱ μὲν οὖν ἀποδείξεις  καὶ   ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἔχουσαί πως
[1, 408]   δὲ νοῦς ἴσως θειότερόν τι  καὶ   ἀπαθές ἐστιν. Ὅτι μὲν οὖν
[1, 407]   νοήσει τὸ αὐτό. Φαίνεται δὲ  καὶ   ἅπαξ ἐνδεχόμενον. Εἰ δ' ἱκανὸν
[1, 409]   τῷ αὐτῷ εἶναι, εἰ δύο,  καὶ   ἄπειρα; Ὧν γὰρ τόπος
[1, 409]   γὰρ ἐν ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι  καὶ   ἄπειροι. Ἔτι δὲ πῶς οἷόν
[1, 409]   οἷόν τε χωρίζεσθαι τὰς στιγμὰς  καὶ   ἀπολύεσθαι τῶν σωμάτων, εἴ γε
[1, 409]   συμπλέξασιν εἰς τὸ αὐτὸ κίνησιν  καὶ   ἀριθμὸν ταῦτά τε συμβαίνει καὶ
[1, 410]   φήσουσιν ἑκάστου γένους εἶναι στοιχεῖα  καὶ   ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ ὧν τὴν
[1, 405]   τοῦτον οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον εἶναι  καὶ   ἀρχήν· καὶ διὰ τοῦτο γινώσκειν
[1, 410]   δὲ ψυχῆς εἶναί τι κρεῖττον  καὶ   ἄρχον ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον δ' ἔτι
[1, 405]   ἀναθυμίασιν, ἐξ ἧς τἆλλα συνίστησιν·  καὶ   ἀσωματώτατόν τε καὶ ῥέον ἀεί·
[1, 404]   μεγάλοις καὶ μικροῖς, καὶ τιμίοις  καὶ   ἀτιμοτέροις· οὐ φαίνεται δ'
[1, 404]   εἶναι· ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων  καὶ   ἀτόμων τὰ σφαιροειδῆ πῦρ καὶ
[1, 409]   Ὧν γὰρ τόπος ἀδιαίρετος,  καὶ   αὐτά. Εἰ δ' αἱ ἐν
[1, 404]   καὶ κινεῖν τὰ λοιπά, κινούμενα  καὶ   αὐτά, ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν εἶναι
[1, 406]   εὔλογον κινεῖν τὰς κινήσεις ἃς  καὶ   αὐτὴ κινεῖται. Εἰ δὲ τοῦτο,
[1, 406]   εἰ κινεῖ γε αὐτὴ αὑτήν,  καὶ   αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ' εἰ
[1, 406]   ἣν τὸ (σῶμα κινεῖται, ταύτην  καὶ   αὐτή. Τὸ δὲ σῶμα κινεῖται
[1, 411]   κοινωνεῖ καὶ ζῷα καὶ φυτά,  καὶ   αὕτη μὲν χωρίζεται τῆς αἰσθητικῆς
[1, 408]   τῆς κατὰ τὸν λόγον,  καὶ   αὕτη πότερον λόγος ἐστὶν
[1, 411]   ἀντικείμενον. Καὶ γὰρ τῷ εὐθεῖ  καὶ   αὐτὸ καὶ τὸ καμπύλον γινώσκομεν·
[1, 406]   οὖν οὐκ ἀναγκαῖον τὸ κινοῦν  καὶ   αὐτὸ κινεῖσθαι, πρότερον εἴρηται. Διχῶς
[1, 404]   μηθὲν ὁρᾶν κινοῦν μὴ  καὶ   αὐτὸ κινεῖται. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 410]   τἆλλα. Συμβαίνει δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε  καὶ   ἀφρονέστατον εἶναι τὸν θεόν· μόνος
[1, 404]   τοῦ πρώτου μήκους καὶ πλάτους  καὶ   βάθους, τὰ δ' ἄλλα ὁμοιοτρόπως·
[1, 411]   δοξάζειν, ἔτι δὲ τὸ ἐπιθυμεῖν  καὶ   βούλεσθαι καὶ ὅλως αἱ ὀρέξεις,
[1, 409]   μονάδας λέγειν σωμάτια μικρά·  καὶ   γὰρ ἐκ τῶν Δημοκρίτου σφαιρίων
[1, 405]   τῆς γονῆς, ὅτι πάντων ὑγρά.  Καὶ   γὰρ ἐλέγχει τοὺς αἷμα φάσκοντας
[1, 402]   λαβεῖν τινα πίστιν περὶ αὐτῆς.  Καὶ   γάρ, ὄντος κοινοῦ τοῦ ζητήματος
[1, 407]   Ἁρμονίαν γάρ τινα αὐτὴν λέγουσι·  καὶ   γὰρ τὴν ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ
[1, 411]   δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον καὶ παράλογον·  καὶ   γὰρ τὸ λέγειν ζῷον τὸ
[1, 405]   Ὅθεν ἔδοξέ τισι πῦρ εἶναι·  καὶ   γὰρ τοῦτο λεπτομερέστατόν τε καὶ
[1, 411]   τε κρίνειν καὶ τὸ ἀντικείμενον.  Καὶ   γὰρ τῷ εὐθεῖ καὶ αὐτὸ
[1, 410]   δὲ καὶ τὸ νοεῖν τε  καὶ   γινώσκειν. Πολλὰς δ' ἀπορίας καὶ
[1, 410]   δὲ τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου  καὶ   γινώσκειν τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον·
[1, 405]   τὰ ἄλλα πρώτως. Δημόκριτος δὲ  καὶ   γλαφυρωτέρως εἴρηκεν ἀποφαινόμενος διὰ τί
[1, 402]   τῶν ζῴων. Ἐπιζητοῦμεν δὲ θεωρῆσαι  καὶ   γνῶναι τήν τε φύσιν αὐτῆς
[1, 404]   κινητικὸν ἐδόκει ψυχὴ εἶναι  καὶ   γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ
[1, 409]   ζῷον ὑπὸ τοῦ ἀριθμοῦ, καθάπερ  καὶ   Δημόκριτον αὐτὸ ἔφαμεν κινεῖν· τί
[1, 406]   ἐγχέαντ' ἄργυρον χυτόν· ὁμοίως δὲ  καὶ   Δημόκριτος λέγει· κινουμένας γάρ φησι
[1, 405]   μὲν οὖν παραδεδομένα περὶ ψυχῆς,  καὶ   δι' ἃς αἰτίας λέγουσιν οὕτω,
[1, 403]   δυνάμεως ὑπὸ τοῦδε ἕνεκα τοῦδε"  Καὶ   διὰ ταῦτα ἤδη φυσικοῦ τὸ
[1, 411]   δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ' ἄν τις  καὶ   διὰ τίν' αἰτίαν ἐν
[1, 405]   Τοιοῦτος δ' ὢν πῶς γνωριεῖ  καὶ   διὰ τίν' αἰτίαν, οὔτ' ἐκεῖνος
[1, 405]   πάντων λεπτομερέστατον εἶναι καὶ ἀρχήν·  καὶ   διὰ τοῦτο γινώσκειν τε καὶ
[1, 408]   δὲ ὀργίζεσθαί τε καὶ αἰσθάνεσθαι  καὶ   διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ πάντα κινήσεις
[1, 407]   τὴν εὐθυωρίαν εἰς κύκλον κατέκαμψεν·  ~καὶ   διελὼν ἐκ τοῦ ἑνὸς δύο
[1, 409]   τῶν ζῴων πολλὰ διαιρούμενα ζῇ  καὶ   δοκεῖ τὴν αὐτὴν ψυχὴν ἔχειν
[1, 410]   καὶ γινώσκειν. Πολλὰς δ' ἀπορίας  καὶ   δυσχερείας ἔχοντος τοῦ λέγειν, καθάπερ
[1, 406]   κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν  καὶ   εἰ κινεῖ γε αὐτὴ αὑτήν,
[1, 402]   οὔ τι (μικρόν. Σκεπτέον δὲ  καὶ   εἰ μεριστὴ ἀμερής, καὶ
[1, 404]   ψυχὴν εἶναι λέγει τὴν κινοῦσαν,  καὶ   εἴ τις ἄλλος εἴρηκεν ὡς
[1, 406]   ἐν τούτῳ φύσει· ὁμοίως δὲ  καὶ   εἰς κινεῖται βίᾳ, καὶ
[1, 405]   ψυχήν, μὲν πρῶτόν ἐστι,  καὶ   ἐκ τούτου τὰ λοιπά, γινώσκειν,
[1, 409]   ἵν' αἰσθάνηταί τε τῶν ὄντων  καὶ   ἕκαστον γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν
[1, 408]   χαίρειν διανοεῖσθαι κινήσεις εἰσί,  καὶ   ἕκαστον κινεῖσθαί τι τούτων, τὸ
[1, 404]   τῶν στοιχείων πάντων, εἶναι δὲ  καὶ   ἕκαστον ψυχὴν τούτων, λέγων οὕτως,
[1, 404]   γὰρ τοῦ περιέχοντος τὰ σώματα  καὶ   ἐκθλίβοντος τῶν σχημάτων τὰ παρέχοντα
[1, 410]   τινὶ καὶ συνθέσει, καθάπερ φησὶ  καὶ   Ἐμπεδοκλῆς τὸ ὀστοῦν· δὲ
[1, 411]   τινι τούτων ἐστὶν ἑνὶ  καὶ   ἐν πλείοσιν πᾶσιν,
[1, 404]   τῶν ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως δὲ  καὶ   ἐν τοῖς περὶ φιλοσοφίας λεγομένοις
[1, 409]   ζῴῳ τὸ κινοῦν ψυχή,  καὶ   ἐν τῷ ἀριθμῷ, ὥστε οὐ
[1, 411]   οὔθ' ἑαυτοῦ οὔτε τοῦ εὐθέος.  Καὶ   ἐν τῷ ὅλῳ δή τινες
[1, 403]   δὲ τὸ ποτὲ μὲν ἰσχυρῶν  καὶ   ἐναργῶν παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι
[1, 403]   δὲ μὴ τοιούτου σώματος πάθη  καὶ   ἐξ ἀφαιρέσεως, μαθηματικός,
[1, 406]   μεθισταμένη. Εἰ δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται,  καὶ   ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ' ἄν·
[1, 402]   τὸ αἰσθητικόν· ὁμοίως δὲ  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ
[1, 403]   φόβος, καὶ οὐχ ὥσπερ γραμμὴ  καὶ   ἐπίπεδον. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ
[1, 402]   τὸ καμπύλον, τί γραμμὴ  καὶ   ἐπίπεδον, πρὸς τὸ κατιδεῖν πόσαις
[1, 402]   γὰρ ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν  καὶ   ἐπιπέδων. Πρῶτον δ' ἴσως ἀναγκαῖον
[1, 407]   νόησις ἔοικεν ἠρεμήσει τινὶ  καὶ   ἐπιστάσει μᾶλλον κινήσει· τὸν
[1, 409]   δὲ μόνα ταῦτα, πολλὰ δὲ  καὶ   ἕτερα, μᾶλλον δ' ἴσως ἄπειρα
[1, 405]   σίδηρον κινεῖ· Διογένης δ' ὥσπερ  καὶ   ἕτεροί τινες ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς
[1, 407]   οὖν ἀποδείξεις καὶ ἀπ' ἀρχῆς  καὶ   ἔχουσαί πως τέλος, τὸν συλλογισμὸν
[1, 404]   συνανείργοντα τὸ συνάγον καὶ πηγνύον·  καὶ   ζῆν δὲ ἕως ἂν δύνωνται
[1, 402]   Νῦν μὲν γὰρ οἱ λέγοντες  καὶ   ζητοῦντες περὶ ψυχῆς περὶ τῆς
[1, 411]   εἶναι· μόνης γὰρ ταύτης κοινωνεῖ  καὶ   ζῷα καὶ φυτά, καὶ αὕτη
[1, 411]   οὐ διαιρετῇ οὔσῃ. Ἔοικε δὲ  καὶ   ἐν τοῖς φυτοῖς ἀρχὴ
[1, 411]   ὅλως αἱ ὀρέξεις, γίνεται δὲ  καὶ   κατὰ τόπον κίνησις τοῖς
[1, 407]   νοῦς εἷς καὶ συνεχὴς ὥσπερ  καὶ   νόησις· δὲ νόησις
[1, 410]   μὴ καὶ οἱ λόγοι ἐνέσονται  καὶ   σύνθεσις· γνωριεῖ γὰρ ἕκαστον
[1, 411]   ἕν, διὰ τί οὐκ εὐθέως  καὶ   ψυχὴ ἕν; Εἰ δὲ
[1, 406]   ἐστι τοῦ κινουμένου κινεῖται,  καὶ   ψυχὴ ἐξίσταιτ' ἂν ἐκ
[1, 406]   δὲ σῶμα κινεῖται φορᾷ· ὥστε  καὶ   ψυχὴ μεταβάλλοι ἂν κατὰ
[1, 405]   δὲ λεπτότατον, κινητικὸν εἶναι.  Καὶ   Ἡράκλειτος δὲ τὴν ἀρχὴν εἶναί
[1, 406]   καὶ εἰς κινεῖται βίᾳ,  καὶ   ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ βίᾳ. Ποῖαι
[1, 406]   εἰς γὰρ κινεῖται φύσει,  καὶ   ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ φύσει· ὁμοίως
[1, 406]   πᾶν. Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν εἰ  καὶ   ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο αὐτό· πῶς
[1, 406]   βίαιοι τῆς ψυχῆς κινήσεις ἔσονται  καὶ   ἠρεμίαι, οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις ῥᾴδιον
[1, 405]   κινῆσαι τὸ πᾶν. Ἔοικε δὲ  καὶ   Θαλῆς ἐξ ὧν ἀπομνημονεύουσι κινητικόν
[1, 411]   αὐτὴν μεμῖχθαί φασιν, ὅθεν ἴσως  καὶ   Θαλῆς ᾠήθη πάντα πλήρη θεῶν
[1, 402]   ἀκρίβειαν τῷ βελτιόνων τε  καὶ   θαυμασιωτέρων εἶναι, δι' ἀμφότερα ταῦτα
[1, 410]   δέ τις καὶ ταῦτα παραχωρήσειε  καὶ   θείη τὸν νοῦν μέρος τι
[1, 404]   ~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν (πῦρ τι  καὶ   θερμόν φησιν αὐτὴν εἶναι· ἀπείρων
[1, 403]   ζέσιν τοῦ περὶ καρδίαν αἵματος  (καὶ   θερμοῦ. Τούτων δὲ μὲν
[1, 409]   τῆς ψυχῆς ἤδη πού ἐστι  καὶ   θέσιν ἔχει. Ἔτι δ' ἀριθμοῦ
[1, 408]   μεγεθῶν ἐν τοῖς ἔχουσι κίνησιν  καὶ   θέσιν, τὴν σύνθεσιν αὐτῶν, ἐπειδὰν
[1, 408]   τῶν στοιχείων καθ' ἣν σὰρξ  καὶ   καθ' ἣν ὀστοῦν. Συμβήσεται οὖν
[1, 405]   ἁπλοῦν εἶναι καὶ ἀμιγῆ τε  καὶ   καθαρόν. Ἀποδίδωσι δ' ἄμφω τῇ
[1, 408]   οὖν πολλάς τε ψυχὰς ἔχειν  καὶ   κατὰ πᾶν τὸ σῶμα, εἴπερ
[1, 403]   φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων καὶ ὄμβρων  καὶ   καυμάτων, δὲ φήσει λίθους
[1, 403]   εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται  καὶ   κενῶς ἅπαντες. Ἀπορίαν δ' ἔχει
[1, 408]   δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ εἴπομεν, ἔστι,  καὶ   κι- νεῖν ἑαυτήν, οἷον κινεῖσθαι
[1, 405]   ἀσώματον, ἔτι δὲ κινεῖταί τε  καὶ   κινεῖ τὰ ἄλλα πρώτως. Δημόκριτος
[1, 404]   δύνασθαι διαδύνειν τοὺς τοιούτους ῥυσμοὺς  καὶ   κινεῖν τὰ λοιπά, κινούμενα καὶ
[1, 405]   καὶ διὰ τοῦτο γινώσκειν τε  καὶ   κινεῖν τὴν ψυχήν, μὲν
[1, 406]   τὸ πεφυκέναι μηδέποτε μένειν, συνεφέλκειν  καὶ   κινεῖν τὸ σῶμα πᾶν. Ἡμεῖς
[1, 406]   αὐτῆς καθ' αὑτήν. Ἔνιοι δὲ  καὶ   κινεῖν φασι τὴν ψυχὴν τὸ
[1, 410]   τὸ δ' αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι  καὶ   κινεῖσθαι τιθέασιν· ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 411]   γὰρ τῶν μορίων αἴσθησιν ἔχει  καὶ   κινεῖται κατὰ τόπον ἐπί τινα
[1, 409]   ἀδιάφορον οὖσαν; γάρ ἐστι κινητικὴ  καὶ   κινητή, διαφέρειν δεῖ. Ἔτι δ'
[1, 404]   οὗτοι τῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ  καὶ   κινητικὸν ἐδόκει ψυχὴ εἶναι
[1, 411]   πάσῃ νοοῦμέν τε καὶ αἰσθανόμεθα  καὶ   κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον
[1, 409]   ἀριθμῷ, ὥστε οὐ τὸ κινοῦν  καὶ   κινούμενον ψυχή, ἀλλὰ τὸ
[1, 402]   δὲ μὴ ἔστι μία τις  καὶ   κοινὴ μέθοδος περὶ τὸ τί
[1, 405]   ἀπαθῆ φησιν εἶναι τὸν νοῦν,  καὶ   κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ τῶν ἄλλων
[1, 410]   εὔλογον γὰρ τοῦτον εἶναι προγενέστατον  καὶ   κύριον κατὰ φύσιν, τὰ δὲ
[1, 404]   τῆς ὅλης φύσεως (ὁμοίως δὲ  καὶ   Λεύκιππος) τούτων δὲ τὰ σφαιροειδῆ
[1, 403]   περὶ ψυχῆς· φασὶ γὰρ ἔνιοι  καὶ   μάλιστα καὶ πρώτως ψυχὴν εἶναι
[1, 405]   καὶ γὰρ τοῦτο λεπτομερέστατόν τε  καὶ   μάλιστα τῶν στοιχείων ἀσώματον, ἔτι
[1, 404]   γὰρ ὑπάρχειν αὐτὸν τοῖς ζῴοις,  καὶ   μεγάλοις καὶ μικροῖς, καὶ τιμίοις
[1, 406]   Συνεστηκυῖαν γὰρ ἐκ τῶν στοιχείων  καὶ   μεμερισμένην κατὰ τοὺς ἁρμονικοὺς ἀριθμούς,
[1, 406]   ψυχῆς εἰ καθ' αὑτὴν κινεῖται  καὶ   μετέχει κινήσεως. Τεσσάρων δὲ κινήσεων
[1, 411]   ἔχοντα ψυχὴν τῷ εἴδει, εἰ  καὶ   μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ τῶν
[1, 410]   τοῦ ποσοῦ στοιχείων οὐσίαν εἶναι  καὶ   μὴ ποσόν. Τοῖς δὴ λέγουσιν
[1, 404]   αὐτὸν τοῖς ζῴοις, καὶ μεγάλοις  καὶ   μικροῖς, καὶ τιμίοις καὶ ἀτιμοτέροις·
[1, 403]   χαρὰ καὶ τὸ φιλεῖν τε  καὶ   μισεῖν· ἅμα γὰρ τούτοις πάσχει
[1, 407]   γὰρ ἕκαστον ἴδιον ἔχειν εἶδος  καὶ   μορφήν, παραπλήσιον δὲ λέγουσιν ὥσπερ
[1, 407]   τι συνεχής. Πῶς γὰρ δὴ  καὶ   νοήσει, μέγεθος ὤν, πότερον ὁτῳοῦν
[1, 406]   ζῷον, ἀλλὰ διὰ προαιρέσεώς τινος  καὶ   νοήσεως. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[1, 408]   ἐν ᾧ, καθάπερ ἐν μέθαις  καὶ   νόσοις. Καὶ τὸ νοεῖν δὴ
[1, 404]   ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει ψυχὴν  καὶ   νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον διασαφεῖ
[1, 404]   μὲν γὰρ ἁπλῶς ταὐτὸν ψυχὴν  καὶ   νοῦν (τὸ γὰρ ἀληθὲς εἶναι
[1, 405]   ψυχὴν μὲν γὰρ εἶναι ταὐτὸ  καὶ   νοῦν, τοῦτο δ' εἶναι τῶν
[1, 405]   μὲν ἕτερον λέγειν ψυχήν τε  καὶ   νοῦν, ὥσπερ εἴπομεν καὶ πρότερον,
[1, 407]   Εἰ οὖν νόησις περιφορά,  καὶ   νοῦς ἂν εἴη κύκλος
[1, 403]   δὲ φήσει λίθους καὶ πλίνθους  καὶ   ξύλα, ἕτερος δ' ἐν τούτοις
[1, 403]   ἂν ὁρίσαιντο φυσικὸς {τε}  καὶ   διαλεκτικὸς ἕκαστον αὐτῶν, οἷον
[1, 410]   ὅλης οὐδεμιᾶς. Τοῦτο δὲ πέπονθε  καὶ   ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις
[1, 408]   ὄμμα τοιονδί, βλέποι ἂν ὥσπερ  καὶ   νέος. Ὥστε τὸ γῆρας
[1, 407]   κινήσει· τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  καὶ   συλλογισμός. ~Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[1, 406]   νοήσεως. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  καὶ   Τίμαιος φυσιολογεῖ τὴν ψυχὴν
[1, 410]   τῶν ὄντων εἶναι. Πάντες δὲ  καὶ   οἱ διὰ τὸ γνωρίζειν καὶ
[1, 410]   ἐν τῇ ψυχῇ, εἰ μὴ  καὶ   οἱ λόγοι ἐνέσονται καὶ
[1, 405]   εἶναι τὰ ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο  καὶ   οἱ πολλοί. Παραπλησίως δὲ τούτοις
[1, 410]   ἐκ τῶν στοιχείων λέγοντες αὐτήν,  καὶ   οἱ τὸ κινητικώτατον, οὐ περὶ
[1, 405]   ἀνάγεται πρὸς τὰς ἀρχάς. Διὸ  καὶ   οἱ τῷ γινώσκειν ὁριζόμενοι αὐτὴν
[1, 411]   δὲ τὸ ἐπιθυμεῖν καὶ βούλεσθαι  καὶ   ὅλως αἱ ὀρέξεις, γίνεται δὲ
[1, 407]   τί δεῖ κύκλῳ κινεῖσθαι,  καὶ   ὅλως μέγεθος ἔχειν; Εἰ δ'
[1, 408]   μᾶλλον καθ' ὑγιείας λέγειν ἁρμονίαν,  καὶ   ὅλως τῶν σωματικῶν ἀρετῶν,
[1, 403]   σκέπασμα κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων  καὶ   ὄμβρων καὶ καυμάτων, δὲ
[1, 411]   ἐνυπάρχει τὰ μόρια τῆς ψυχῆς,  καὶ   ὁμοειδῆ ἐστιν ἀλλήλοις καὶ τῇ
[1, 404]   γὰρ τὸ αἴτιον τοῦ καλῶς  καὶ   ὀρθῶς τὸν νοῦν λέγει, ἑτέρωθι
[1, 404]   παντελής. Ἐπὶ ταὐτὸ δὲ φέρονται  καὶ   ὅσοι λέγουσι τὴν ψυχὴν τὸ
[1, 410]   ψυχὴ τὸ ζῷον) ὁμοίως δὲ  καὶ   ὅσοι τὸν νοῦν καὶ τὸ
[1, 408]   οὐκ ἔστιν ἀναγκαῖον. Εἰ γὰρ  καὶ   ὅτι μάλιστα τὸ λυπεῖσθαι
[1, 408]   ἔοικεν ἐγγίνεσθαι οὐσία τις οὖσα,  καὶ   οὐ φθείρεσθαι. Μάλιστα γὰρ ἐφθείρετ'
[1, 406]   ἐκεῖνο κινεῖται, τὸ σῶμα. Διὸ  καὶ   οὐκ ἔστι τόπος αὐτῶν· τῆς
[1, 410]   Ἔσται ἄρα ποσὸν καὶ ποιὸν  καὶ   οὐσία. Ἀλλ' ἀδύνατον ἐκ τῶν
[1, 402]   λέγω δὲ πότερον τόδε τι  καὶ   οὐσία ποιὸν ποσόν,
[1, 411]   ζητήσει τί τὸ συνέχον ἐκεῖνο,  καὶ   οὕτω δὴ πρόεισιν ἐπὶ τὸ
[1, 403]   κινεῖσθαι, ὅταν ὀργᾷ τὸ σῶμα  καὶ   οὕτως ἔχῃ ὥσπερ ὅταν ὀργίζηται.
[1, 403]   ὑπάρχει οἷα> θυμὸς καὶ φόβος,  καὶ   οὐχ ὥσπερ γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον.
[1, 403]   τῆς τοι- αύτης ὕλης ἔργα  καὶ   πάθη, ὅσα δὲ μὴ τοιαῦτα,
[1, 409]   τῇ μιᾷ στιγμῇ πολλὰς στιγμάς,  καὶ   πᾶν σῶμα ψυχὴν ἔχειν, εἰ
[1, 408]   δ' ἄν τις τοῦτό γε  καὶ   παρ' Ἐμπεδοκλέους· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν
[1, 403]   καὶ τῷ αἰσθάνεσθαι. Παρειλήφαμεν δὲ  καὶ   παρὰ τῶν προγενεστέρων σχεδὸν δύο
[1, 411]   ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον  καὶ   παράλογον· καὶ γὰρ τὸ λέγειν
[1, 411]   τῇ ψυχῇ τούτων ἕκαστον ὑπάρχει,  καὶ   πάσῃ νοοῦμέν τε καὶ αἰσθανόμεθα
[1, 411]   τῶν ἄλλων ἕκαστον ποιοῦμέν τε  καὶ   πάσχομεν, μορίοις ἑτέροις ἕτερα;
[1, 406]   Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ἔχει  καὶ   περὶ ἠρεμίας· εἰς γὰρ
[1, 402]   πάντων τῶν πλείστων, τότε  καὶ   περὶ τῆς οὐσίας ἕξομεν λέγειν
[1, 403]   ὅσα δὲ μὴ τοιαῦτα, ἄλλος,  καὶ   περὶ τινῶν μὲν τεχνίτης, ἐὰν
[1, 405]   τὰς ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται δὲ  καὶ   περὶ τοῦ πλήθους· οἱ μὲν
[1, 410]   ἀγαθόν· τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  καὶ   περὶ τῶν ἄλλων. Ἔτι δὲ
[1, 406]   αὗται· δ' αὐτὸς λόγος  καὶ   περὶ τῶν μεταξύ. Ἔτι δ'
[1, 411]   ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ' ἄν τις  καὶ   περὶ τῶν μορίων αὐτῆς, τίν'
[1, 404]   ζῴοις ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα τὸ συνάγον  καὶ   πηγνύον· καὶ ζῆν δὲ ἕως
[1, 402]   μέθοδος, ἔτι πολλὰς ἀπορίας ἔχει  καὶ   πλάνας, ἐκ τίνων δεῖ ζητεῖν·
[1, 411]   πῶς νοῦς συνέξει, χαλεπὸν  καὶ   πλάσαι. Φαίνεται δὲ καὶ τὰ
[1, 404]   ἰδέας καὶ τοῦ πρώτου μήκους  καὶ   πλάτους καὶ βάθους, τὰ δ'
[1, 404]   λυγρῷ· Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  καὶ   Πλάτων ἐν τῷ Τιμαίῳ τὴν
[1, 403]   καυμάτων, δὲ φήσει λίθους  καὶ   πλίνθους καὶ ξύλα, ἕτερος δ'
[1, 410]   ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται ἄρα ποσὸν  καὶ   ποιὸν καὶ οὐσία. Ἀλλ' ἀδύνατον
[1, 409]   καὶ ἀριθμὸν ταῦτά τε συμβαίνει  καὶ   πολλὰ ἕτερα τοιαῦτα· οὐ γὰρ
[1, 408]   γὰρ αἱ συνθέσεις τῶν μερῶν  καὶ   πολλαχῶς· τίνος οὖν πῶς
[1, 402]   γάρ, ὄντος κοινοῦ τοῦ ζητήματος  καὶ   πολλοῖς ἑτέροις, λέγω δὲ τοῦ
[1, 407]   εἶναι, καθάπερ εἴωθέ τε λέγεσθαι  καὶ   πολλοῖς συνδοκεῖ. Ἄδηλος δὲ καὶ
[1, 404]   δὲ περὶ τῶν ἀρχῶν, τίνες  καὶ   πόσαι, μάλιστα μὲν οἱ σωματικὰς
[1, 402]   καὶ εἰ μεριστὴ ἀμερής,  καὶ   πότερον ὁμοειδὴς ἅπασα ψυχὴ
[1, 402]   διορίσαι ποῖα πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων,  καὶ   πότερον τὰ μόρια χρὴ ζητεῖν
[1, 402]   ἐν πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ  καὶ   πρὸς ἀλήθειαν ἅπασαν γνῶσις
[1, 410]   τοῖς σωματικοῖς στοιχείοις ἕκαστα γνωρίζεται,  καί,   πρός, τῷ ὁμοίῳ, μαρτυρεῖ τὸ
[1, 407]   τῷ σώματι μὴ δυνάμενον ἀπολυθῆναι,  καὶ   προσέτι φευκτόν, εἴπερ βέλτιον τῷ
[1, 405]   τε καὶ νοῦν, ὥσπερ εἴπομεν  καὶ   πρότερον, χρῆται δ' ἀμφοῖν ὡς
[1, 403]   φασὶ γὰρ ἔνιοι καὶ μάλιστα  καὶ   πρώτως ψυχὴν εἶναι τὸ κινοῦν,
[1, 409]   μονάδα κινουμένην, καὶ ὑπὸ τίνος,  καὶ   πῶς, ἀμερῆ καὶ ἀδιάφορον οὖσαν;
[1, 408]   δὲ κατ' ἀλλοίωσιν (ποῖα δὲ  καὶ   πῶς, ἕτερός ἐστι λόγος) Τὸ
[1, 407]   οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ τίν' αἰτίαν  καὶ   πῶς ἔχοντος τοῦ σώματος. Καίτοι
[1, 405]   τἆλλα συνίστησιν· καὶ ἀσωματώτατόν τε  καὶ   ῥέον ἀεί· τὸ δὲ κινούμενον
[1, 411]   σῶμα συνέχειν· ἐξελθούσης γοῦν διαπνεῖται  καὶ   σήπεται. Εἰ οὖν ἕτερόν τι
[1, 405]   οὖν μίαν τινὰ λέγουσιν αἰτίαν  καὶ   στοιχεῖον ἕν, καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 409]   ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον εἶναι, ἀλλὰ  καὶ   συμβεβηκός. Δῆλον δ' εἴ τις
[1, 407]   κυκλοφορία) δὲ νοῦς εἷς  καὶ   συνεχὴς ὥσπερ καὶ νόησις·
[1, 410]   τούτων ἕκαστον, ἀλλὰ λόγῳ τινὶ  καὶ   συνθέσει, καθάπερ φησὶ καὶ Ἐμπεδοκλῆς
[1, 407]   καὶ γὰρ τὴν ἁρμονίαν κρᾶσιν  καὶ   σύνθεσιν ἐναντίων εἶναι, καὶ τὸ
[1, 404]   τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ αὐτὰ  καὶ   τὰ ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς ζῴοις
[1, 409]   τοῦ λόγου τούτου τὰ πάθη  καὶ   τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς ἀποδιδόναι,
[1, 408]   τις ἀποδιδόναι πειραθείη τὰ πάθη  καὶ   τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς ἁρμονίᾳ
[1, 405]   ὡς ἀεὶ κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι γὰρ  καὶ   τὰ θεῖα πάντα συνεχῶς (ἀεί,
[1, 404]   κίνησιν οἰκειότατον εἶναι τῇ ψυχῇ,  καὶ   τὰ μὲν ἄλλα πάντα κινεῖσθαι
[1, 403]   κενῶς ἅπαντες. Ἀπορίαν δ' ἔχει  καὶ   τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, πότερόν
[1, 403]   σώματός τινος ἐστιν. Ἔοικε δὲ  καὶ   τὰ τῆς ψυχῆς πάθη πάντα
[1, 411]   χαλεπὸν καὶ πλάσαι. Φαίνεται δὲ  καὶ   τὰ φυτὰ διαιρούμενα ζῆν καὶ
[1, 410]   τὸν ἄνθρωπον οὐθέν, εἰ μὴ  καὶ   ταῦτ' ἐνέσται. Τοῦτο δ' ὅτι
[1, 406]   τῷ τριπήχει· κινεῖται γὰρ  καὶ   ταῦτα, ἀλλὰ κατὰ συμβεβηκός·
[1, 411]   ζῷον, ἐν δὲ τοῖς μικτοῖς,  καὶ   ταῦτα βελτίων ἐν τούτοις εἶναι
[1, 410]   οὐκ ἔχειν. Εἰ δέ τις  καὶ   ταῦτα παραχωρήσειε καὶ θείη τὸν
[1, 411]   ψυχῆς, καὶ ὁμοειδῆ ἐστιν ἀλλήλοις  καὶ   τῇ ὅλῃ, ἀλλήλοις μὲν ὡς
[1, 405]   διὰ τὸ> διὰ τὴν ἀναπνοὴν  καὶ   τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ
[1, 402]   γνῶναι τήν τε φύσιν αὐτῆς  καὶ   τὴν οὐσίαν, εἶθ' ὅσα συμβέβηκε
[1, 405]   πλείους λέγουσιν. Ἑπομένως δὲ τούτοις  καὶ   τὴν ψυχὴν ἀποδιδόασιν· τὸ γὰρ
[1, 405]   ἐναντιώσεις ποιοῦσιν ἐν ταῖς ἀρχαῖς,  καὶ   τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν ἐναντίων
[1, 405]   λέγουσιν αἰτίαν καὶ στοιχεῖον ἕν,  καὶ   τὴν ψυχὴν ἓν τιθέασιν, οἷον
[1, 411]   ὁμοειδές· ὥστ' ἀναγκαῖον αὐτοῖς λέγειν  καὶ   τὴν ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις
[1, 405]   ψυχρὸν τι τοιοῦτον ἄλλο,  καὶ   τὴν ψυχὴν ὁμοίως ἕν τι
[1, 405]   δὲ πλείους λέγοντες τὰς ἀρχὰς  καὶ   τὴν ψυχὴν πλείω ποιοῦσιν. Ἀναξαγόρας
[1, 403]   ἅπανθ' ὅσα τοῦ τοιουδὶ σώματος  καὶ   τῆς τοι- αύτης ὕλης ἔργα
[1, 403]   τοῦ ἔχοντος ἔστι τι  καὶ   τῆς ψυχῆς ἴδιον αὐτῆς· τοῦτο
[1, 402]   διελεῖν ἐν τίνι τῶν γενῶν  καὶ   τί ἐστι, λέγω δὲ πότερον
[1, 410]   πάντα. Ἀπορήσειε δ' ἄν τις  καὶ   τί ποτ' ἐστὶ τὸ ἑνοποιοῦν
[1, 407]   τῶν περὶ ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ  καὶ   τιθέασιν εἰς σῶμα τὴν ψυχήν,
[1, 404]   ζῴοις, καὶ μεγάλοις καὶ μικροῖς,  καὶ   τιμίοις καὶ ἀτιμοτέροις· οὐ φαίνεται
[1, 402]   ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' (Τῶν καλῶν  καὶ   τιμίων τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον
[1, 410]   δὲ ποσὸν ποιὸν  καί   τινα ἄλλην τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν)
[1, 402]   ἀπόδειξίς ἐστιν διαίρεσις  καί   τις ἄλλη μέθοδος, ἔτι πολλὰς
[1, 402]   ποιὸν ποσόν,  καί   τις ἄλλη τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν,
[1, 410]   λίθος ἄνθρωπος; Ὁμοίως δὲ  καὶ   τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ μὴ
[1, 402]   τὸ νοεῖν τὸν νοῦν,  καὶ   τὸ αἰσθάνεσθαι τὸ αἰσθητικόν·
[1, 411]   τὸ γινώσκειν τῆς ψυχῆς ἐστὶ  καὶ   τὸ αἰσθάνεσθαί τε καὶ τὸ
[1, 404]   ὅσοι δ' ἐπὶ τὸ γινώσκειν  καὶ   τὸ αἰσθάνεσθαι τῶν ὄντων, οὗτοι
[1, 410]   δὲ καὶ ὅσοι τὸν νοῦν  καὶ   τὸ αἰσθητικὸν ἐκ τῶν στοιχείων
[1, 408]   νοῦν χρὴ σύνθεσιν εἶναι,  καὶ   τὸ αἰσθητικὸν ὀρεκτικόν; Ὁμοίως
[1, 410]   τι τῆς ψυχῆς, ὁμοίως δὲ  καὶ   τὸ αἰσθητικόν, οὐδ' ἂν οὕτω
[1, 411]   τῆς ἐναντιώσεως ἑαυτό τε κρίνειν  καὶ   τὸ ἀντικείμενον. Καὶ γὰρ τῷ
[1, 411]   ἐστὶ καὶ τὸ αἰσθάνεσθαί τε  καὶ   τὸ δοξάζειν, ἔτι δὲ τὸ
[1, 411]   πάσχομεν, μορίοις ἑτέροις ἕτερα;  Καὶ   τὸ ζῆν δὴ πότερον ἔν
[1, 405]   θερμὸν λέγοντες, ὅτι διὰ τοῦτο  καὶ   τὸ ζῆν ὠνόμασται, οἱ δὲ
[1, 408]   νόσοις. Καὶ τὸ νοεῖν δὴ  καὶ   τὸ θεωρεῖν μαραίνεται ἄλλου τινὸς
[1, 411]   γὰρ τῷ εὐθεῖ καὶ αὐτὸ  καὶ   τὸ καμπύλον γινώσκομεν· κριτὴς γὰρ
[1, 402]   τοῖς μαθήμασι τί τὸ εὐθὺ  καὶ   τὸ καμπύλον, τί γραμμὴ
[1, 405]   αὐτῇ ἀρχῇ, τό τε γινώσκειν  καὶ   τὸ κινεῖν, λέγων νοῦν κινῆσαι
[1, 407]   φύσιν ἂν κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ  καὶ   τὸ μεμῖχθαι τῷ σώματι μὴ
[1, 407]   μὲν ποιεῖ τὸ δὲ πάσχει  καὶ   τὸ μὲν κινεῖται τὸ δὲ
[1, 410]   Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ ἀγαθὸν  καὶ   τὸ μὴ ἀγαθόν· τὸν αὐτὸν
[1, 411]   τὸν ἀέρα τῶν παραλογωτέρων ἐστί,  καὶ   τὸ μὴ λέγειν ζῷα ψυχῆς
[1, 408]   καθάπερ ἐν μέθαις καὶ νόσοις.  Καὶ   τὸ νοεῖν δὴ καὶ τὸ
[1, 410]   καὶ κινεῖσθαι τιθέασιν· ὁμοίως δὲ  καὶ   τὸ νοεῖν τε καὶ γινώσκειν.
[1, 402]   οἷον τὸ αἰσθητὸν τοῦ αἰσθητικοῦ,  καὶ   τὸ νοητὸν τοῦ νοῦ. Ἔοικε
[1, 406]   αἴσθησίν τε σύμφυτον ἁρμονίας ἔχῃ  καὶ   τὸ πᾶν φέρηται συμφώνους φοράς,
[1, 404]   δύνωνται τοῦτο ποιεῖν. Ἔοικε δὲ  καὶ   τὸ παρὰ τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον
[1, 405]   δ' εἶναι τόν τε νοῦν  καὶ   τὸ πῦρ. Ἀναξαγόρας δ' ἔοικε
[1, 405]   σωμάτων, κινητικὸν δὲ διὰ μικρομέρειαν  καὶ   τὸ σχῆμα· τῶν δὲ σχημάτων
[1, 406]   σῶμα· τῷ γὰρ κινεῖσθαι αὐτὴν  καὶ   τὸ σῶμα κινεῖν διὰ τὸ
[1, 407]   κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν ἐναντίων εἶναι,  καὶ   τὸ σῶμα συγκεῖσθαι ἐξ ἐναντίων.
[1, 402]   δὲ τοῦ περὶ τὴν οὐσίαν  καὶ   τὸ τί ἐστι, τάχ' ἄν
[1, 408]   ἅμα τῷ σαρκὶ εἶναι ἀναιρεῖται  καὶ   τὸ τοῖς ἄλλοις μορίοις τοῦ
[1, 408]   ὀρεκτικόν; Ὁμοίως δὲ ἄτοπον  καὶ   τὸ τὸν λόγον τῆς μίξεως
[1, 410]   τοιαῦθ' ἕτερα συμβαίνει. Ἄτοπον δὲ  καὶ   τὸ φάναι μὲν ἀπαθὲς εἶναι
[1, 403]   φόβος, ἔλεος, θάρσος, ἔτι χαρὰ  καὶ   τὸ φιλεῖν τε καὶ μισεῖν·
[1, 410]   λέγουσιν ἐκ πάντων ταῦτά τε  καὶ   τοιαῦθ' ἕτερα συμβαίνει. Ἄτοπον δὲ
[1, 402]   δοκεῖ, τὰ δὲ δι' ἐκείνην  καὶ   τοῖς ζῴοις ὑπάρχειν. Πάντῃ δὲ
[1, 405]   ἕν τι τούτων τιθέασιν. Διὸ  καὶ   τοῖς ὀνόμασιν ἀκολουθοῦσιν, οἱ μὲν
[1, 407]   συμβαίνει καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ  καὶ   τοῖς πλείστοις τῶν περὶ ψυχῆς·
[1, 403]   ἀποδίδωσιν, δὲ τὸ εἶδος  καὶ   τὸν λόγον. μὲν γὰρ
[1, 405]   (ἀεί, σελήνην, ἥλιον, τοὺς ἀστέρας  καὶ   τὸν οὐρανὸν ὅλον. Τῶν δὲ
[1, 408]   μηδὲν συγγενὲς παραδέχεσθαι, ἐντεῦθεν δὲ  καὶ   τὸν τῶν μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως
[1, 406]   κίνησις αὐτῇ· εἰ δὲ τοῦτο,  καὶ   τόπος· πᾶσαι γὰρ αἱ λεχθεῖσαι
[1, 403]   ψυχῆς, πότερόν ἐστι πάντα κοινὰ  καὶ   τοῦ ἔχοντος ἔστι τι
[1, 404]   τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν· διὸ  καὶ   τοῦ ζῆν ὅρον εἶναι τὴν
[1, 407]   καὶ πολλοῖς συνδοκεῖ. Ἄδηλος δὲ  καὶ   τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι τὸν οὐρανὸν
[1, 404]   αὐτῆς τῆς τοῦ ἑνὸς ἰδέας  καὶ   τοῦ πρώτου μήκους καὶ πλάτους
[1, 407]   κατὰ στιγμήν, εἰ δεῖ  καὶ   τοῦτο μόριον εἰπεῖν; Εἰ μὲν
[1, 403]   τὸ νοεῖν· εἰ δ' ἐστὶ  καὶ   τοῦτο φαντασία τις μὴ
[1, 408]   ἐκεῖνο, ἐκεῖνο ἔχει. Διὸ  καὶ   τούτου φθειρομένου οὔτε μνημονεύει οὔτε
[1, 407]   νῦν. Ἐκεῖνο δὲ ἄτοπον συμβαίνει  καὶ   τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ τοῖς
[1, 402]   τὰ μόρια. Χαλεπὸν δὲ  καὶ   τούτων διορίσαι ποῖα πέφυκεν ἕτερα
[1, 403]   μάλιστα διαφέρειν δοκεῖ, κινήσει τε  καὶ   τῷ αἰσθάνεσθαι. Παρειλήφαμεν δὲ καὶ
[1, 410]   τούτων μόνον; Πῶς οὖν γινώσκει  καὶ   τῶν ἄλλων ἕκαστον; φήσουσιν
[1, 411]   τε καὶ αἰσθανόμεθα καὶ κινούμεθα  καὶ   τῶν ἄλλων ἕκαστον ποιοῦμέν τε
[1, 411]   καὶ τὰ φυτὰ διαιρούμενα ζῆν  καὶ   τῶν ζῴων ἔνια τῶν ἐντόμων,
[1, 409]   ἄλλος ἀριθμός· τὰ δὲ φυτὰ  καὶ   τῶν ζῴων πολλὰ διαιρούμενα ζῇ
[1, 410]   οὐ μετέχοντα {φορᾶς οὐδ' αἰσθήσεως,  καὶ   τῶν ζῴων τὰ> πολλὰ διάνοιαν
[1, 402]   βουλόμεθα γνῶναι τὴν οὐσίαν, ὥσπερ  καὶ   τῶν κατὰ συμβεβηκὸς ἰδίων ἀπόδειξις,
[1, 411]   πᾶν τὸ σῶμα συνέχει, προσήκει  καὶ   τῶν μορίων ἕκαστον συνέχειν τι
[1, 405]   οὐρανὸν ὅλον. Τῶν δὲ φορτικωτέρων  καὶ   ὕδωρ τινὲς ἀπεφήναντο, καθάπερ Ἵππων·
[1, 409]   Ταῦτα δὲ τίνας ἀπορίας τε  καὶ   ὑπεναντιώσεις ἔχει, διεληλύθαμεν σχεδόν· Λείπεται
[1, 409]   γὰρ χρὴ νοῆσαι μονάδα κινουμένην,  καὶ   ὑπὸ τίνος, καὶ πῶς, ἀμερῆ
[1, 411]   δ' αὔξη τε καὶ ἀκμὴ  καὶ   φθίσις, ~πότερον ὅλῃ τῇ ψυχῇ
[1, 408]   ἀπαθές ἐστιν. Τὸ δὲ διανοεῖσθαι  καὶ   φιλεῖν μισεῖν οὐκ ἔστιν
[1, 403]   γε τοιαῦθ' ὑπάρχει οἷα> θυμὸς  καὶ   φόβος, καὶ οὐχ ὥσπερ γραμμὴ
[1, 406]   βίᾳ κινηθείη· κἂν εἰ βίᾳ,  καὶ   φύσει. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[1, 411]   γὰρ ταύτης κοινωνεῖ καὶ ζῷα  καὶ   φυτά, καὶ αὕτη μὲν χωρίζεται
[1, 408]   δὲ τῆς μίξεως λόγος ἁρμονία  καὶ   ψυχή. Ἀπαιτήσειε δ' ἄν τις
[1, 404]   καὶ ἀτόμων τὰ σφαιροειδῆ πῦρ  καὶ   ψυχὴν λέγει (οἷον ἐν τῷ
[1, 407]   γὰρ ἑτέρου χάριν) αἱ δὲ  θεωρητικαὶ   τοῖς λόγοις ὁμοίως ὁρίζονται· λόγος
[1, 402]   πλάνας, ἐκ τίνων δεῖ ζητεῖν·  ἄλλαι   γὰρ ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν
[1, 408]   τοῦ σώματος μερῶν λίαν εὐεξέταστος.  Πολλαί   τε γὰρ αἱ συνθέσεις τῶν
[1, 402]   κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ, εἰ μὴ  πολλαὶ   ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια, πότερον δεῖ
[1, 409]   πάντα ψυχὴν ἔχουσι τὰ σώματα;  Στιγμαὶ   γὰρ ἐν ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι
[1, 409]   τῷ σώματι μονάδες καὶ αἱ  στιγμαί,   ἐν τῷ αὐτῷ ἔσονται αἱ
[1, 409]   τῶν Δημοκρίτου σφαιρίων ἐὰν γένωνται  στιγμαί,   μόνον δὲ μένῃ τὸ ποσόν,
[1, 409]   δ' αἱ ἐν τῷ σώματι  στιγμαὶ   ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς,
[1, 409]   εἴ γε μὴ διαιροῦνται αἱ  γραμμαὶ   εἰς στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Συμβαίνει
[1, 409]   καὶ αἱ τῶν μονάδων κινήσεις  γραμμαὶ   ἔσονται· γὰρ στιγμὴ μονάς
[1, 410]   ἰδίας, ἐξ ὧν τὴν ψυχὴν  συνεστάναι;   Ἔσται ἄρα ποσὸν καὶ ποιὸν
[1, 410]   συμβαίνει. Ἄτοπον δὲ καὶ τὸ  φάναι   μὲν ἀπαθὲς εἶναι τὸ ὅμοιον
[1, 402]   συμβάλλεται μέγα μέρος πρὸς τὸ  εἰδέναι   τὸ τί ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ
[1, 408]   οὐ τῷ τὴν ψυχήν τι  πεπονθέναι,   ἀλλ' ἐν ᾧ, καθάπερ ἐν
[1, 410]   τὴν ψυχὴν ἐκ τοῦ ὅλου  εἰσιέναι   ἀναπνεόντων, φερομένην ὑπὸ τῶν ἀνέμων,
[1, 406]   δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν  εἰσιέναι   πάλιν ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ'
[1, 405]   αὐτὴν ἀθάνατον εἶναι διὰ τὸ  ἐοικέναι   τοῖς ἀθανάτοις· τοῦτο δ' ὑπάρχειν
[1, 406]   τὰς ἀδιαιρέτους σφαίρας, διὰ τὸ  πεφυκέναι   μηδέποτε μένειν, συνεφέλκειν καὶ κινεῖν
[1, 404]   κινοῦν· ἐοίκασι γὰρ οὗτοι πάντες  ὑπειληφέναι   τὴν κίνησιν οἰκειότατον εἶναι τῇ
[1, 405]   ὕδωρ τινὲς ἀπεφήναντο, καθάπερ Ἵππων·  πεισθῆναι   δ' ἐοίκασιν ἐκ τῆς γονῆς,
[1, 402]   ἐστιν, ἔτι χαλεπώτερον γίνεται τὸ  πραγματευθῆναι·   δεήσει γὰρ λαβεῖν περὶ ἕκαστον
[1, 407]   μεμῖχθαι τῷ σώματι μὴ δυνάμενον  ἀπολυθῆναι,   καὶ προσέτι φευκτόν, εἴπερ βέλτιον
[1, 409]   μόνον ὁρισμὸν ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον  εἶναι,   ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός. Δῆλον δ'
[1, 408]   δή ποτε ἅμα τῷ σαρκὶ  εἶναι   ἀναιρεῖται καὶ τὸ τοῖς ἄλλοις
[1, 404]   τι καὶ θερμόν φησιν αὐτὴν  εἶναι·   ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ
[1, 407]   τοῦ παντὸς δῆλον ὅτι τοιαύτην  εἶναι   βούλεται οἷόν ποτ' ἐστὶν
[1, 404]   μὲν ἐκ τῶν στοιχείων πάντων,  εἶναι   δὲ καὶ ἕκαστον ψυχὴν τούτων,
[1, 409]   δὲ δὴ πῶς μονάδα ταύτην  εἶναι;   Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν τινὰ αὐτῇ
[1, 406]   οἱ δὲ τῷ ἐν κινουμένῳ  εἶναι   (δῆλον δ' ἐπὶ τῶν μορίων·
[1, 402]   τῷ βελτιόνων τε καὶ θαυμασιωτέρων  εἶναι,   δι' ἀμφότερα ταῦτα τὴν περὶ
[1, 407]   Καίτοι δόξειεν ἂν τοῦτ' ἀναγκαῖον  εἶναι·   διὰ γὰρ τὴν κοινωνίαν τὸ
[1, 405]   ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν ἀθάνατον  εἶναι   διὰ τὸ ἐοικέναι τοῖς ἀθανάτοις·
[1, 402]   μὲν ἴδια πάθη τῆς ψυχῆς  εἶναι   δοκεῖ, τὰ δὲ δι' ἐκείνην
[1, 411]   καὶ ταῦτα βελτίων ἐν τούτοις  εἶναι   δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ' ἄν τις
[1, 408]   διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ πάντα κινήσεις  εἶναι   δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη τις ἂν
[1, 409]   τί κωλύει ἐν τῷ αὐτῷ  εἶναι,   εἰ δύο, καὶ ἄπειρα; Ὧν
[1, 403]   ἂν οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος  εἶναι.   Εἰ μὲν οὖν ἔστι τι
[1, 411]   τὴν ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις  εἶναι,   εἰ τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ
[1, 408]   ὑπολαβεῖν τὸν νοῦν χρὴ σύνθεσιν  εἶναι,   καὶ τὸ αἰσθητικὸν
[1, 411]   Ἀναγκαῖον οὖν αὐτὴν ὁμοιομερῆ  εἶναι   μὴ ἐνυπάρχειν ἐν ὁτῳοῦν
[1, 407]   τῷ νῷ μὴ μετὰ σώματος  εἶναι,   καθάπερ εἴωθέ τε λέγεσθαι καὶ
[1, 405]   φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων ἁπλοῦν  εἶναι   καὶ ἀμιγῆ τε καὶ καθαρόν.
[1, 409]   Στιγμαὶ γὰρ ἐν ἅπασι δοκοῦσιν  εἶναι   καὶ ἄπειροι. Ἔτι δὲ πῶς
[1, 405]   ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον  εἶναι   καὶ ἀρχήν· καὶ διὰ τοῦτο
[1, 405]   ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ τισι πῦρ  εἶναι·   καὶ γὰρ τοῦτο λεπτομερέστατόν τε
[1, 404]   καὶ κινητικὸν ἐδόκει ψυχὴ  εἶναι   καὶ γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν
[1, 405]   γινώσκειν, δὲ λεπτότατον, κινητικὸν  εἶναι.   Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν ἀρχὴν
[1, 410]   τῶν τοῦ ποσοῦ στοιχείων οὐσίαν  εἶναι   καὶ μὴ ποσόν. Τοῖς δὴ
[1, 407]   ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν ἐναντίων  εἶναι,   καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι ἐξ
[1, 404]   Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξαγόρας ψυχὴν  εἶναι   λέγει τὴν κινοῦσαν, καὶ εἴ
[1, 409]   τὸ ἐκ τῶν στοιχείων αὐτὴν  εἶναι.   Λέγουσι μὲν γάρ, ἵν' αἰσθάνηταί
[1, 402]   ἄν τῳ δόξειε μία τις  εἶναι   μέθοδος κατὰ πάντων περὶ ὧν
[1, 403]   τὰ τῆς ψυχῆς πάθη πάντα  εἶναι   μετὰ σώματος, θυμός, πραότης, φόβος,
[1, 411]   τοῖς φυτοῖς ἀρχὴ ψυχή τις  εἶναι·   μόνης γὰρ ταύτης κοινωνεῖ καὶ
[1, 403]   κινουμένων τι τὴν ψυχὴν ὑπέλαβον  εἶναι.   ~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν (πῦρ τι
[1, 405]   τὸ τὴν οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην  εἶναι   ~οἵαν φασὶν οἱ λέγοντες ψυχὴν
[1, 406]   ὅσα κινεῖται τῷ ἐν κινουμένῳ  εἶναι,   οἷον πλωτῆρες· οὐ γὰρ ὁμοίως
[1, 404]   δὲ πράγματα ἐκ τῶν ἀρχῶν  εἶναι.   Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς
[1, 411]   διὰ τὸ ἐκ τῶν στοιχείων  εἶναι,   οὔτε τὸ κινεῖσθαι αὐτὴν καλῶς
[1, 410]   στοιχεῖά φασι πρῶτα τῶν ὄντων  εἶναι.   Πάντες δὲ καὶ οἱ διὰ
[1, 408]   γὰρ αὐτῶν λόγῳ τινί φησιν  εἶναι·   πότερον οὖν λόγος ἐστὶν
[1, 410]   τοῦ νοῦ· εὔλογον γὰρ τοῦτον  εἶναι   προγενέστατον καὶ κύριον κατὰ φύσιν,
[1, 402]   τὸ τί ἐστι γνῶναι χρήσιμον  εἶναι   πρὸς τὸ θεωρῆσαι τὰς αἰτίας
[1, 410]   Ἀλλ' οὐ δοκεῖ κοινὰ πάντων  εἶναι   στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν ὅσα τῶν
[1, 410]   ἕκαστον; φήσουσιν ἑκάστου γένους  εἶναι   στοιχεῖα καὶ ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ
[1, 409]   ἀναγκαῖον ἐν τῷ αὐτῷ δύο  εἶναι   σώματα, εἰ σῶμά τι
[1, 404]   ἔφασαν γάρ τινες αὐτῶν ψυχὴν  εἶναι   τὰ ἐν τῷ ἀέρι ξύσματα,
[1, 405]   κινουμένῳ γινώσκεσθαι· ἐν κινήσει δ'  εἶναι   τὰ ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο καὶ
[1, 405]   τούτων ἑκάτερον· ψυχὴν μὲν γὰρ  εἶναι   ταὐτὸ καὶ νοῦν, τοῦτο δ'
[1, 404]   λέγει, ἑτέρωθι δὲ τὸν νοῦν  εἶναι   ταὐτὸν τῇ ψυχῇ· ἐν ἅπασι
[1, 404]   πάντες ὑπειληφέναι τὴν κίνησιν οἰκειότατον  εἶναι   τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ μὲν
[1, 404]   διὸ καὶ τοῦ ζῆν ὅρον  εἶναι   τὴν ἀναπνοήν· συνάγοντος γὰρ τοῦ
[1, 407]   τὸ λέγειν τὴν ψυχὴν μέγεθος  εἶναι·   τὴν γὰρ τοῦ παντὸς δῆλον
[1, 405]   γονὴ οὐχ αἷμα· ταύτην δ'  εἶναι   τὴν πρώτην ψυχήν. Τεροι δ'
[1, 411]   ἐνούσης ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν  εἶναι   τὴν ψυχὴν ἐν τούτοις ὅτι
[1, 408]   εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ λέγειν ἀριθμὸν  εἶναι   τὴν ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει
[1, 408]   τὸ τὸν λόγον τῆς μίξεως  εἶναι   τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν
[1, 408]   οὖν οὔθ' ἁρμονίαν οἷόν τ'  εἶναι   τὴν ψυχὴν οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι,
[1, 410]   ποτ' ἐστίν· τῆς δὲ ψυχῆς  εἶναί   τι κρεῖττον καὶ ἄρχον ἀδύνατον·
[1, 409]   ἀλλ' ὅτι ποσόν· διὸ ἀναγκαῖον  εἶναί   τι τὸ κινῆσον τὰς μονάδας.
[1, 410]   αἰσθανόμενα πάντα κινητικά (φαίνεται γὰρ  εἶναί   τινα μόνιμα τῶν ζῴων κατὰ
[1, 406]   αὑτό, τὸ μὲν δι' ἄλλο  εἶναι,   τὸ δ' ἑτέρου ἕνεκεν. Τὴν
[1, 406]   ~οἵαν φασὶν οἱ λέγοντες ψυχὴν  εἶναι   τὸ κινοῦν ἑαυτὸ δυνάμενον
[1, 403]   καὶ μάλιστα καὶ πρώτως ψυχὴν  εἶναι   τὸ κινοῦν, οἰηθέντες δὲ τὸ
[1, 410]   καὶ τὸ φάναι μὲν ἀπαθὲς  εἶναι   τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου,
[1, 404]   καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν  εἶναι   τὸ παρέχον τοῖς ζῴοις τὴν
[1, 404]   καὶ νοῦν (τὸ γὰρ ἀληθὲς  εἶναι   τὸ φαινόμενον, διὸ καλῶς ποιῆσαι
[1, 410]   δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ ἀφρονέστατον  εἶναι   τὸν θεόν· μόνος γὰρ τῶν
[1, 407]   μεριστῷ; Ἀναγκαῖον δὲ τὸν νοῦν  εἶναι   τὸν κύκλον τοῦτον· νοῦ μὲν
[1, 405]   Ἀναξαγόρας δὲ μόνος ἀπαθῆ φησιν  εἶναι   τὸν νοῦν, καὶ κοινὸν οὐθὲν
[1, 405]   τὸ σφαιροειδὲς λέγει· τοιοῦτον δ'  εἶναι   τόν τε νοῦν καὶ τὸ
[1, 411]   Θαλῆς ᾠήθη πάντα πλήρη θεῶν  εἶναι.   Τοῦτο δ' ἔχει τινὰς ἀπορίας·
[1, 403]   ὅδε τοῦ πράγματος, ἀνάγκη δ'  εἶναι   τοῦτον ἐν ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ
[1, 407]   δὲ ψυχὴν οὐδέτερον οἷόν τ'  εἶναι   τούτων. ~Ἔτι δὲ τὸ κινεῖν
[1, 405]   ταὐτὸ καὶ νοῦν, τοῦτο δ'  εἶναι   τῶν πρώτων καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων,
[1, 405]   τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ πάντων  εἶναι   τῶν στοιχείων πάντα. Ὁρίζονται
[1, 405]   Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν ἀρχὴν  εἶναί   φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν ἀναθυμίασιν,
[1, 410]   λευκὰ γένοντο. Οὐδὲν οὖν ὄφελος  ἐνεῖναι   τὰ στοιχεῖα ἐν τῇ ψυχῇ,
[1, 402]   τί ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν  ἀποδιδόναι   κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ τῶν
[1, 409]   καὶ τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς  ἀποδιδόναι,   οἷον λογισμούς, αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας,
[1, 408]   ψυχῆς. Φανερώτατον δ' εἴ τις  ἀποδιδόναι   πειραθείη τὰ πάθη καὶ τὰ
[1, 406]   ἠρεμίαι, οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις ῥᾴδιον  ἀποδοῦναι.   Ἔτι δ' εἰ μὲν ἄνω
[1, 402]   κατὰ πάντων περὶ ὧν βουλόμεθα  γνῶναι   τὴν οὐσίαν, ὥσπερ καὶ τῶν
[1, 402]   ζῴων. Ἐπιζητοῦμεν δὲ θεωρῆσαι καὶ  γνῶναι   τήν τε φύσιν αὐτῆς καὶ
[1, 402]   οὐ μόνον τὸ τί ἐστι  γνῶναι   χρήσιμον εἶναι πρὸς τὸ θεωρῆσαι
[1, 409]   θέσις; Εἰ μὲν οὖν εἰσὶν  ἕτεραι   αἱ ἐν τῷ σώματι μονάδες
[1, 403]   τὰ (συμβεβηκότα γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ'  εἰκάσαι   περὶ αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον ὅτι
[1, 411]   νοῦς συνέξει, χαλεπὸν καὶ  πλάσαι.   Φαίνεται δὲ καὶ τὰ φυτὰ
[1, 406]   εἰ δὲ τοῦτο, καὶ τόπος·  πᾶσαι   γὰρ αἱ λεχθεῖσαι κινήσεις ἐν
[1, 407]   γὰρ πρακτικῶν νοήσεων ἔστι πέρατα  (πᾶσαι   γὰρ ἑτέρου χάριν) αἱ δὲ
[1, 406]   φησὶ γὰρ τὸν Δαίδαλον κινουμένην  ποιῆσαι   τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ' ἄργυρον
[1, 404]   εἶναι τὸ φαινόμενον, διὸ καλῶς  ποιῆσαι   {τὸν} Ὅμηρον ὡς Ἕκτωρ
[1, 405]   καὶ τὸ κινεῖν, λέγων νοῦν  κινῆσαι   τὸ πᾶν. Ἔοικε δὲ καὶ
[1, 409]   αὐτὴν ἀριθμόν. Πῶς γὰρ χρὴ  νοῆσαι   μονάδα κινουμένην, καὶ ὑπὸ τίνος,
[1, 407]   μέγεθος ἔχειν; Εἰ δ' ἀναγκαῖον  νοῆσαι   τῷ ὅλῳ κύκλῳ θιγόντα, τίς
[1, 402]   ἀρχὴ τῶν ζῴων. Ἐπιζητοῦμεν δὲ  θεωρῆσαι   καὶ γνῶναι τήν τε φύσιν
[1, 403]   διὰ ταῦτα ἤδη φυσικοῦ τὸ  θεωρῆσαι   περὶ ψυχῆς, πάσης
[1, 402]   γνῶναι χρήσιμον εἶναι πρὸς τὸ  θεωρῆσαι   τὰς αἰτίας τῶν συμβεβηκότων ταῖς
[1, 402]   ὀρθαῖς αἱ τοῦ τριγώνου γωνίαι  ἴσαι)   ἀλλὰ καὶ ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα
[1, 406]   καὶ τόπος· πᾶσαι γὰρ αἱ  λεχθεῖσαι   κινήσεις ἐν τόπῳ. Εἰ δ'
[1, 402]   μόρια. Χαλεπὸν δὲ καὶ τούτων  διορίσαι   ποῖα πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ
[1, 404]   περὶ τῶν ἀρχῶν, τίνες καὶ  πόσαι,   μάλιστα μὲν οἱ σωματικὰς ποιοῦντες
[1, 407]   ἀνακάμπτουσί γε πάλιν ἐπ' ἀρχήν,  προσλαμβάνουσαι   δ' ἀεὶ μέσον καὶ ἄκρον
[1, 407]   ἀποδείξεις καὶ ἀπ' ἀρχῆς καὶ  ἔχουσαί   πως τέλος, τὸν συλλογισμὸν
[1, 405]   τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ' ἕκαστον  ἀνάγεται   πρὸς τὰς ἀρχάς. Διὸ καὶ
[1, 411]   κινεῖσθαι αὐτὴν καλῶς οὐδ' ἀληθῶς  λέγεται.   Ἐπεὶ δὲ τὸ γινώσκειν τῆς
[1, 407]   Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ὅτι βέλτιον  λέγεται·   καίτοι γ' ἐχρῆν διὰ τοῦτο
[1, 409]   σχεδόν· Λείπεται δ' ἐπισκέψασθαι πῶς  λέγεται   τὸ ἐκ τῶν στοιχείων αὐτὴν
[1, 410]   ὡς τοῖς σωματικοῖς στοιχείοις ἕκαστα  γνωρίζεται,   καί, πρός, τῷ ὁμοίῳ, μαρτυρεῖ
[1, 411]   καὶ φυτά, καὶ αὕτη μὲν  χωρίζεται   τῆς αἰσθητικῆς ἀρχῆς, αἴσθησιν δ'
[1, 405]   πλὴν ἀρχήν γε τὸν νοῦν  τίθεται   μάλιστα πάντων· μόνον γοῦν φησὶν
[1, 402]   ἀλλὰ καὶ ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα  συμβάλλεται   μέγα μέρος πρὸς τὸ εἰδέναι
[1, 407]   παντὸς δῆλον ὅτι τοιαύτην εἶναι  βούλεται   οἷόν ποτ' ἐστὶν καλούμενος
[1, 408]   νοεῖν δὴ καὶ τὸ θεωρεῖν  μαραίνεται   ἄλλου τινὸς ἔσω φθειρομένου, αὐτὸ
[1, 410]   γὰρ τὰ αἰσθανόμενα πάντα κινητικά  (φαίνεται   γὰρ εἶναί τινα μόνιμα τῶν
[1, 410]   αἰσθητικὸν ἐκ τῶν στοιχείων ποιοῦσιν.  Φαίνεται   γὰρ τά τε φυτὰ ζῆν
[1, 404]   καὶ τιμίοις καὶ ἀτιμοτέροις· οὐ  φαίνεται   δ' γε κατὰ φρόνησιν
[1, 407]   ἀπειράκις νοήσει τὸ αὐτό.  Φαίνεται   δὲ καὶ ἅπαξ ἐνδεχόμενον. Εἰ
[1, 411]   νοῦς συνέξει, χαλεπὸν καὶ πλάσαι.  Φαίνεται   δὲ καὶ τὰ φυτὰ διαιρούμενα
[1, 403]   μὲν ἀναγκαῖον, οὐ ῥᾴδιον δέ.  Φαίνεται   δὲ τῶν μὲν πλείστων οὐθὲν
[1, 404]   ἀέρι τὰ καλούμενα ξύσματα,  φαίνεται   ἐν ταῖς διὰ τῶν θυρίδων
[1, 406]   εἰπεῖν. Ὅλως δ' οὐχ οὕτω  φαίνεται   κινεῖν ψυχὴ τὸ ζῷον,
[1, 404]   δὲ τούτων εἴρηται ὅτι συνεχῶς  φαίνεται   κινούμενα, κἂν νηνεμία παντελής.
[1, 406]   τῶν μεταξύ. Ἔτι δ' ἐπεὶ  φαίνεται   κινοῦσα τὸ σῶμα, ταύτας εὔλογον
[1, 411]   βούλεσθαι καὶ ὅλως αἱ ὀρέξεις,  γίνεται   δὲ καὶ κατὰ τόπον
[1, 411]   τοῖς ζῴοις ἔμψυχα τὰ ζῷα  γίνεται.   Εἰ δ' μὲν ἀὴρ
[1, 402]   τὸ τί ἐστιν, ἔτι χαλεπώτερον  γίνεται   τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ λαβεῖν
[1, 409]   εἰ μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς  ἐγγίνεται   καὶ ἄλλος τις τῶν ὑπαρχουσῶν
[1, 408]   μᾶλλον ἕτερόν τι οὖσα  ἐγγίνεται   τοῖς μέρεσιν; Ἔτι δὲ πότερον
[1, 404]   εἰσὶ δ' ἐκ τῶν στοιχείων,  κρίνεται   δὲ τὰ πράγματα τὰ μὲν
[1, 411]   συνέχειν· ἐξελθούσης γοῦν διαπνεῖται καὶ  σήπεται.   Εἰ οὖν ἕτερόν τι μίαν
[1, 409]   ἀφέλῃ τις ἀριθμὸν μονάδα,  λείπεται   ἄλλος ἀριθμός· τὰ δὲ φυτὰ
[1, 409]   καὶ ὑπεναντιώσεις ἔχει, διεληλύθαμεν σχεδόν·  Λείπεται   δ' ἐπισκέψασθαι πῶς λέγεται τὸ
[1, 408]   τῆς μίξεως, τί ἐστιν  φθείρεται   τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης; Ὅτι μὲν
[1, 408]   σὰρξ καὶ καθ' ἣν ὀστοῦν.  Συμβήσεται   οὖν πολλάς τε ψυχὰς ἔχειν
[1, 409]   τὸ σύνολον τίνι γνωριεῖ  αἰσθήσεται,   οἷον τί θεὸς ἄνθρωπος
[1, 406]   Ἔτι δ' εἰ μὲν ἄνω  κινήσεται,   πῦρ ἔσται, εἰ δὲ κάτω,
[1, 410]   ἄγνοια πλείων σύνεσις ὑπάρξει·  γνώσεται   μὲν γὰρ ἓν ἑκάστη, πολλὰ
[1, 409]   ψυχή, ἀλλὰ τὸ κινοῦν μόνον.  Ἐνδέχεται   δὲ δὴ πῶς μονάδα ταύτην
[1, 406]   μόρια μεθισταμένη. Εἰ δὲ τοῦτ'  ἐνδέχεται,   καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ'
[1, 403]   κατὰ στιγμήν, οὐ μέντοι γ'  ἅψεται   οὕτως χωρισθέν τι εὐθύ· ἀχώριστον
[1, 403]   καὶ οὕτως ἔχῃ ὥσπερ ὅταν  ὀργίζηται.   Ἔτι δὲ μᾶλλον τοῦτο φανερόν·
[1, 409]   εἶναι. Λέγουσι μὲν γάρ, ἵν'  αἰσθάνηταί   τε τῶν ὄντων καὶ ἕκαστον
[1, 406]   ἁρμονίας ἔχῃ καὶ τὸ πᾶν  φέρηται   συμφώνους φοράς, τὴν εὐθυωρίαν εἰς
[1, 406]   κινοῦν καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι, πρότερον  εἴρηται.   Διχῶς δὲ κινουμένου παντός-
[1, 404]   ταῦτα κινοῦν, περὶ δὲ τούτων  εἴρηται   ὅτι συνεχῶς φαίνεται κινούμενα, κἂν
[1, 405]   νοῦν, ὥσπερ εἴπομεν καὶ πρότερον,  χρῆται   δ' ἀμφοῖν ὡς μιᾷ φύσει,
[1, 404]   Ἕκτωρ κεῖτ' ἀλλοφρονέων" οὐ δὴ  χρῆται   τῷ νῷ ὡς δυνάμει τινὶ
[1, 406]   ὑπὸ τῶν αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ  κινεῖται.   Ἀλλὰ μὴν καὶ εἰ κινεῖ
[1, 406]   ὁμοίως δὲ καὶ εἰς  κινεῖται   βίᾳ, καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ
[1, 406]   τῷ λευκῷ τῷ τριπήχει·  κινεῖται   γὰρ καὶ ταῦτα, ἀλλὰ κατὰ
[1, 408]   τούτων· εἰ δ' ὅλως μὴ  κινεῖται,   δῆλον ὡς οὐδ' ὑφ' ἑαυτῆς.
[1, 406]   τὰς κινήσεις ἃς καὶ αὐτὴ  κινεῖται.   Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν
[1, 406]   ἔκστασίς ἐστι τοῦ κινουμένου  κινεῖται,   καὶ ψυχὴ ἐξίσταιτ' ἂν
[1, 406]   τῆς ψυχῆς εἰ καθ' αὑτὴν  κινεῖται   καὶ μετέχει κινήσεως. Τεσσάρων δὲ
[1, 406]   μετέχει. Ἔτι δ' εἰ φύσει  κινεῖται,   κἂν βίᾳ κινηθείη· κἂν εἰ
[1, 411]   τῶν μορίων αἴσθησιν ἔχει καὶ  κινεῖται   κατὰ τόπον ἐπί τινα χρόνον.
[1, 406]   πλείους πάσας. Εἰ δὲ  κινεῖται   μὴ κατὰ συμβεβηκός, φύσει ἂν
[1, 406]   τὸ μὲν γὰρ καθ' αὑτὸ  κινεῖται,   οἱ δὲ τῷ ἐν κινουμένῳ
[1, 406]   ἐν ἐστιν, ὡς αὐτὴ  κινεῖται,   οἷον Δημόκριτος, παραπλησίως λέγων Φιλίππῳ
[1, 404]   κινοῦν μὴ καὶ αὐτὸ  κινεῖται.   Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξαγόρας ψυχὴν
[1, 407]   φέρεσθαι, ἀλλὰ κατὰ συμβεβηκὸς οὕτω  κινεῖται,   οὔτε τὸ σῶμα αἴτιον, ἀλλ'
[1, 406]   ἀληθὲς ~ὅτι ἣν τὸ (σῶμα  κινεῖται,   ταύτην καὶ αὐτή. Τὸ δὲ
[1, 405]   τῶν στοιχείων ἀσώματον, ἔτι δὲ  κινεῖταί   τε καὶ κινεῖ τὰ ἄλλα
[1, 407]   δὲ πάσχει καὶ τὸ μὲν  κινεῖται   τὸ δὲ κινεῖ, τούτων δ'
[1, 406]   συμβεβηκός· γὰρ ὑπάρχουσιν, ἐκεῖνο  κινεῖται,   τὸ σῶμα. Διὸ καὶ οὐκ
[1, 406]   καθ' ἕτερον δὲ λέγομεν ὅσα  κινεῖται   τῷ ἐν κινουμένῳ εἶναι, οἷον
[1, 406]   καὶ αὐτή. Τὸ δὲ σῶμα  κινεῖται   φορᾷ· ὥστε καὶ ψυχὴ
[1, 406]   περὶ ἠρεμίας· εἰς γὰρ  κινεῖται   φύσει, καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ
[1, 411]   τὸ σῶμα συνέχειν· ἐξελθούσης γοῦν  διαπνεῖται   καὶ σήπεται. Εἰ οὖν ἕτερόν
[1, 408]   ποτε ἅμα τῷ σαρκὶ εἶναι  ἀναιρεῖται   καὶ τὸ τοῖς ἄλλοις μορίοις
[1, 405]   τῆς γῆς· ταύτην δ' οὐθεὶς  ἀποπέφανται,   πλὴν εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν
[1, 409]   πολλὰ καὶ ἀδύνατα τῷ λόγῳ.  Τίθενται   γὰρ γνωρίζειν τῷ ὁμοίῳ τὸ
[1, 403]   αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς  εἴρηνται   καὶ κενῶς ἅπαντες. Ἀπορίαν δ'
[1, 405]   εἶναι τῶν στοιχείων πάντα.  Ὁρίζονται   δὴ πάντες τὴν ψυχὴν τρισὶν
[1, 407]   δὲ θεωρητικαὶ τοῖς λόγοις ὁμοίως  ὁρίζονται·   λόγος δὲ πᾶς ὁρισμὸς
[1, 409]   δὲ τρόπων παραδεδομένων καθ' οὓς  ὁρίζονται   τὴν ψυχήν, οἱ μὲν τὸ
[1, 403]   φοβεροῦ συμβαίνοντος ἐν τοῖς πάθεσι  γίνονται   τοῖς τοῦ φοβουμένου. Εἰ δ'
[1, 404]   νηνεμία παντελής. Ἐπὶ ταὐτὸ δὲ  φέρονται   καὶ ὅσοι λέγουσι τὴν ψυχὴν
[1, 405]   ἀπ' ἀμφοῖν τὰς ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι.  Διαφέρονται   δὲ καὶ περὶ τοῦ πλήθους·
[1, 404]   τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν.  Διαφέρονται   δὲ περὶ τῶν ἀρχῶν, τίνες
[1, 409]   αἱ στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ  ἔσονται   αἱ μονάδες· καθέξει γὰρ ἑκάστη>
[1, 409]   αἱ τῶν μονάδων κινήσεις γραμμαὶ  ἔσονται·   γὰρ στιγμὴ μονάς ἐστι
[1, 406]   δὲ βίαιοι τῆς ψυχῆς κινήσεις  ἔσονται   καὶ ἠρεμίαι, οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις
[1, 410]   εἰ μὴ καὶ οἱ λόγοι  ἐνέσονται   καὶ σύνθεσις· γνωριεῖ γὰρ
[1, 406]   οἷον πλωτῆρες· οὐ γὰρ ὁμοίως  κινοῦνται   τῷ πλοίῳ· τὸ μὲν γὰρ
[1, 409]   τῶν σωμάτων, εἴ γε μὴ  διαιροῦνται   αἱ γραμμαὶ εἰς στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 407]   τὸ συμπέρασμα (εἰ δὲ μὴ  περατοῦνται,   ἀλλ' οὐκ ἀνακάμπτουσί γε πάλιν
[1, 409]   ἐκ τῶν Δημοκρίτου σφαιρίων ἐὰν  γένωνται   στιγμαί, μόνον δὲ μένῃ τὸ
[1, 404]   καὶ ζῆν δὲ ἕως ἂν  δύνωνται   τοῦτο ποιεῖν. Ἔοικε δὲ καὶ
[1, 407]   Καὶ ἄλλη δέ τις δόξα  παραδέδοται   περὶ ψυχῆς, πιθανὴ μὲν πολλοῖς
[1, 405]   διὰ τοῦτο καὶ τὸ ζῆν  ὠνόμασται,   οἱ δὲ τὸ ψυχρόν, διὰ
[1, 410]   ἐξ ὧν τὴν ψυχὴν συνεστάναι;  Ἔσται   ἄρα ποσὸν καὶ ποιὸν καὶ
[1, 406]   εἰ μὲν ἄνω κινήσεται, πῦρ  ἔσται,   εἰ δὲ κάτω, γῆ· τούτων
[1, 406]   τόπος αὐτῶν· τῆς δὲ ψυχῆς  ἔσται,   εἴπερ φύσει κινήσεως μετέχει. Ἔτι
[1, 410]   διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ ἁπάντων  ἔσται   ψυχὴ οὔ; Ἀλλ'
[1, 409]   μόνον δὲ μένῃ τὸ ποσόν,  ἔσται   {τι} ἐν αὐτῷ τὸ μὲν
[1, 403]   τοῦτον ἐν ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ  ἔσται·   ὥσπερ οἰκίας μὲν λόγος
[1, 410]   οὐθέν, εἰ μὴ καὶ ταῦτ'  ἐνέσται.   Τοῦτο δ' ὅτι ἀδύνατον, οὐθὲν
[1, 407]   Εἰ μὲν οὖν κατὰ στιγμήν,  αὗται   δ' ἄπειροι, δῆλον ὡς οὐδέποτε
[1, 406]   γὰρ τῶν σωμάτων αἱ κινήσεις  αὗται·   δ' αὐτὸς λόγος καὶ
[1, 404]   τὰ εἴδη αὐτὰ καὶ αἱ  ἀρχαὶ   ἐλέγοντο, εἰσὶ δ' ἐκ τῶν
[1, 402]   δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ ἄλλων  ἀρχαί,   καθάπερ ἀριθμῶν καὶ ἐπιπέδων. Πρῶτον
[1, 402]   Ἔτι δέ, εἰ μὴ πολλαὶ  ψυχαὶ   ἀλλὰ μόρια, πότερον δεῖ ζητεῖν
[1, 406]   δι' αὑτό, τὸ μὲν  δι'   ἄλλο εἶναι, τὸ δ' ἑτέρου
[1, 402]   βελτιόνων τε καὶ θαυμασιωτέρων εἶναι,  δι'   ἀμφότερα ταῦτα τὴν περὶ τῆς
[1, 405]   οὖν παραδεδομένα περὶ ψυχῆς, καὶ  δι'   ἃς αἰτίας λέγουσιν οὕτω, ταῦτ'
[1, 406]   τὸ καθ' αὑτὸ ἀγαθὸν  δι'   αὑτό, τὸ μὲν δι' ἄλλο
[1, 402]   ψυχῆς εἶναι δοκεῖ, τὰ δὲ  δι'   ἐκείνην καὶ τοῖς ζῴοις ὑπάρχειν.
[1, 403]   δ' εἶναι τοῦτον ἐν ὕλῃ  τοιᾳδί,   εἰ ἔσται· ὥσπερ οἰκίας
[1, 408]   γὰρ λάβοι πρεσβύτης ὄμμα  τοιονδί,   βλέποι ἂν ὥσπερ καὶ
[1, 408]   οἷον μὲν αἴσθησις ἀπὸ  τωνδί,   δ' ἀνάμνησις ἀπ' ἐκείνης
[1, 403]   τούτοις τὸ εἶδος οὗ> ἕνεκα  τωνδί.   Τίς οὖν φυσικὸς τούτων;
[1, 403]   τὸ ὀργίζεσθαι κίνησίς τις τοῦ  τοιουδὶ   σώματος μέρους δυνάμεως
[1, 403]   φυσικὸς περὶ ἅπανθ' ὅσα τοῦ  τοιουδὶ   σώματος καὶ τῆς τοι- αύτης
[1, 408]   οὐκ ἔστιν ἐκείνου πάθη, ἀλλὰ  τουδὶ   τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο, ἐκεῖνο
[1, 408]   φοβεῖσθαι τὸ τὴν καρδίαν  ὡδὶ   κινεῖσθαι, τὸ δὲ διανοεῖσθαι
[1, 406]   κινεῖται, κἂν βίᾳ κινηθείη· κἂν  εἰ   βίᾳ, καὶ φύσει. Τὸν αὐτὸν
[1, 411]   δύναμιν ἕκαστον ἐν τῷ σώματι.  Εἰ   γὰρ ὅλη ψυχὴ πᾶν
[1, 408]   Τὸ δ' οὐκ ἔστιν ἀναγκαῖον.  Εἰ   γὰρ καὶ ὅτι μάλιστα τὸ
[1, 408]   ὥσπερ ἐπὶ τῶν αἰσθητηρίων συμβαίνει·  εἰ   γὰρ λάβοι πρεσβύτης ὄμμα
[1, 409]   τόπος ἀδιαίρετος, καὶ αὐτά.  Εἰ   δ' αἱ ἐν τῷ σώματι
[1, 407]   καὶ ὅλως μέγεθος ἔχειν;  Εἰ   δ' ἀναγκαῖον νοῆσαι τῷ ὅλῳ
[1, 409]   τι τὸ κινῆσον τὰς μονάδας.  Εἰ   δ' ἐν τῷ ζῴῳ τὸ
[1, 403]   δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ νοεῖν·  εἰ   δ' ἐστὶ καὶ τοῦτο φαντασία
[1, 408]   μὲν οὖν ἔχει τοιαύτας ἀπορίας.  Εἰ   δ' ἐστὶν ἕτερον ψυχὴ
[1, 407]   τὸ μὴ (ῥᾴδιον ἀλλὰ βίαιον·  εἰ   δ' ἐστὶν κίνησις αὐτῆς
[1, 406]   αἱ λεχθεῖσαι κινήσεις ἐν τόπῳ.  Εἰ   δ' ἐστὶν οὐσία τῆς
[1, 407]   Φαίνεται δὲ καὶ ἅπαξ ἐνδεχόμενον.  Εἰ   δ' ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν τῶν
[1, 411]   ζῴοις ἔμψυχα τὰ ζῷα γίνεται.  Εἰ   δ' μὲν ἀὴρ διασπώ-
[1, 408]   τὴν ψυχήν, φανερὸν ἐκ τούτων·  εἰ   δ' ὅλως μὴ κινεῖται, δῆλον
[1, 403]   πάθεσι γίνονται τοῖς τοῦ φοβουμένου.  Εἰ   δ' οὕτως ἔχει, δῆλον ὅτι
[1, 411]   δὲ λέληθε τοὺς οὕτως ὑπειληφότας.  (Εἰ   δὲ δεῖ τὴν ψυχὴν ἐκ
[1, 407]   ἄπειροι, δῆλον ὡς οὐδέποτε διέξεισιν·  εἰ   δὲ κατὰ μέγεθος, πολλάκις
[1, 406]   μὲν ἄνω κινήσεται, πῦρ ἔσται,  εἰ   δὲ κάτω, γῆ· τούτων γὰρ
[1, 406]   ἂν πλείους πάσας.  Εἰ   δὲ κινεῖται μὴ κατὰ συμβεβηκός,
[1, 411]   εὐθέως καὶ ψυχὴ ἕν;  Εἰ   δὲ μεριστόν, πάλιν λόγος
[1, 411]   κατὰ τόπον ἐπί τινα χρόνον.  Εἰ   δὲ μὴ διατελοῦσιν, οὐθὲν ἄτοπον·
[1, 402]   ἂν εἴη τὴν μέθοδον ταύτην·  εἰ   δὲ μὴ ἔστι μία τις
[1, 402]   ὁμοειδὴς ἅπασα ψυχὴ οὔ·  εἰ   δὲ μὴ ὁμοειδής, πότερον εἴδει
[1, 407]   τὸν συλλογισμὸν τὸ συμπέρασμα  (εἰ   δὲ μὴ περατοῦνται, ἀλλ' οὐκ
[1, 403]   ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι·  εἰ   δὲ μηθέν ἐστιν ἴδιον αὐτῆς,
[1, 402]   δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.  Εἰ   δὲ τὰ ἔργα πρότερον, πάλιν
[1, 403]   τὰ μὲν καλῶς εἰρημένα λάβωμεν,  εἰ   δέ τι μὴ καλῶς, τοῦτ'
[1, 410]   τὰ> πολλὰ διάνοιαν οὐκ ἔχειν.  Εἰ   δέ τις καὶ ταῦτα παραχωρήσειε
[1, 406]   ὅλη κατὰ μόρια μεθισταμένη.  Εἰ   δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν
[1, 406]   κινήσεις ἃς καὶ αὐτὴ κινεῖται.  Εἰ   δὲ τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν εἰπεῖν
[1, 406]   φύσει ἂν ὑπάρχοι κίνησις αὐτῇ·  εἰ   δὲ τοῦτο, καὶ τόπος· πᾶσαι
[1, 407]   κατὰ μέγεθος κατὰ στιγμήν,  εἰ   δεῖ καὶ τοῦτο μόριον εἰπεῖν;
[1, 409]   κωλύει ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι,  εἰ   δύο, καὶ ἄπειρα; Ὧν γὰρ
[1, 410]   λέγειν· τίς γὰρ ἂν ἀπορήσειεν  εἰ   ἔνεστιν ἐν τῇ ψυχῇ λίθος
[1, 403]   εἶναι τοῦτον ἐν ὕλῃ τοιᾳδί,  εἰ   ἔσται· ὥσπερ οἰκίας μὲν
[1, 407]   δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι. Ἔτι  εἰ   αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις, δεήσει
[1, 406]   νῦν ἐπισκοποῦμεν περὶ τῆς ψυχῆς  εἰ   καθ' αὑτὴν κινεῖται καὶ μετέχει
[1, 406]   σῶμα πᾶν. Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν  εἰ   καὶ ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο αὐτό·
[1, 411]   αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν τῷ εἴδει,  εἰ   καὶ μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ
[1, 406]   εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν καὶ  εἰ   κινεῖ γε αὐτὴ αὑτήν, καὶ
[1, 408]   χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι δ'  εἰ   λέγομεν τὴν ἁρμονίαν εἰς δύο
[1, 406]   βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι. Ἔτι δ'  εἰ   μὲν ἄνω κινήσεται, πῦρ ἔσται,
[1, 411]   ζητεῖν πότερον ἓν πολυμερές.  Εἰ   μὲν γὰρ ἕν, διὰ τί
[1, 409]   ἂν εἴη διαφορὰ πλὴν θέσις;  Εἰ   μὲν οὖν εἰσὶν ἕτεραι αἱ
[1, 403]   οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος εἶναι.  Εἰ   μὲν οὖν ἔστι τι τῶν
[1, 407]   δεῖ καὶ τοῦτο μόριον εἰπεῖν;  Εἰ   μὲν οὖν κατὰ στιγμήν, αὗται
[1, 402]   τι (μικρόν. Σκεπτέον δὲ καὶ  εἰ   μεριστὴ ἀμερής, καὶ πότερον
[1, 411]   δή ποτε συνέχει τὴν ψυχήν,  εἰ   μεριστὴ πέφυκεν; Οὐ γὰρ δὴ
[1, 409]   καὶ πᾶν σῶμα ψυχὴν ἔχειν,  εἰ   μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς ἐγγίνεται
[1, 408]   ἕκαστον τῶν μορίων ψυχὴν ἔχει,  εἰ   μὴ ἔστιν ψυχὴ
[1, 410]   τὰ στοιχεῖα ἐν τῇ ψυχῇ,  εἰ   μὴ καὶ οἱ λόγοι ἐνέσονται
[1, 410]   ὀστοῦν τὸν ἄνθρωπον οὐθέν,  εἰ   μὴ καὶ ταῦτ' ἐνέσται. Τοῦτο
[1, 406]   ἐξίσταιτ' ἂν ἐκ τῆς οὐσίας,  εἰ   μὴ κατὰ συμβεβηκὸς ἑαυτὴν κινεῖ,
[1, 406]   τοῦθ' ὑπ' ἄλλου κινεῖσθαι, πλὴν  εἰ   μὴ κατὰ συμβεβηκός, ὥσπερ οὐδὲ
[1, 402]   κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ,  εἰ   μὴ πολλαὶ ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια,
[1, 409]   ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς,  εἰ   τῶν ἐν τῷ σώματι
[1, 411]   ἐξελθούσης γοῦν διαπνεῖται καὶ σήπεται.  Εἰ   οὖν ἕτερόν τι μίαν αὐτὴν
[1, 407]   νόησις κύ- κλου δὲ περιφορά·  Εἰ   οὖν νόησις περιφορά, καὶ
[1, 406]   καὶ αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ'  εἰ   πᾶσα κίνησις ἔκστασίς ἐστι τοῦ
[1, 409]   τῷ αὐτῷ δύο εἶναι σώματα,  εἰ   σῶμά τι ψυχή· τοῖς
[1, 402]   πρότερον, πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν  εἰ   τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων ζητητέον,
[1, 409]   ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ ἂν  εἰ   τὴν ψυχὴν τὰ πράγματα τιθέντες.
[1, 411]   ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις εἶναι,  εἰ   τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ περιέχοντος
[1, 406]   φύσει κινήσεως μετέχει. Ἔτι δ'  εἰ   φύσει κινεῖται, κἂν βίᾳ κινηθείη·
[1, 409]   στιγμὰς καὶ ἀπολύεσθαι τῶν σωμάτων,  εἴ   γε μὴ διαιροῦνται αἱ γραμμαὶ
[1, 402]   ὕστερον, ὁμοίως δὲ κἂν  εἴ   τι κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο· Ἔτι
[1, 404]   εἶναι λέγει τὴν κινοῦσαν, καὶ  εἴ   τις ἄλλος εἴρηκεν ὡς τὸ
[1, 408]   κατὰ ψυχῆς. Φανερώτατον δ'  εἴ   τις ἀποδιδόναι πειραθείη τὰ πάθη
[1, 405]   ταύτην δ' οὐθεὶς ἀποπέφανται, πλὴν  εἴ   τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ πάντων
[1, 409]   ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός. Δῆλον δ'  εἴ   τις ἐπιχειρήσειεν ἐκ τοῦ λόγου
[1, 408]   ὀργίζεσθαι τὴν ψυχὴν ὅμοιον κἂν  εἴ   τις λέγοι τὴν ψυχὴν ὑφαίνειν
[1, 407]   μορφήν, παραπλήσιον δὲ λέγουσιν ὥσπερ  εἴ   τις φαίη τὴν τεκτονικὴν εἰς
[1, 407]   οὗ τοιαύτη περιφορὰ νόησις.  Ἀεὶ   δὲ δὴ τί νοήσει (δεῖ
[1, 405]   τοῦτο δ' ὑπάρχειν αὐτῇ ὡς  ἀεὶ   κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι γὰρ καὶ τὰ
[1, 407]   πάλιν ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ'  ἀεὶ   μέσον καὶ ἄκρον εὐθυποροῦσιν·
[1, 403]   τι εὐθύ· ἀχώριστον γάρ, εἴπερ  ἀεὶ   μετὰ σώματός τινος ἐστιν. Ἔοικε
[1, 405]   καὶ τὰ θεῖα πάντα συνεχῶς  (ἀεί,   σελήνην, ἥλιον, τοὺς ἀστέρας καὶ
[1, 405]   καὶ ἀσωματώτατόν τε καὶ ῥέον  ἀεί·   τὸ δὲ κινούμενον κινουμένῳ γινώσκεσθαι·
[1, 404]   καλῶς καὶ ὀρθῶς τὸν νοῦν  λέγει,   ἑτέρωθι δὲ τὸν νοῦν εἶναι
[1, 406]   χυτόν· ὁμοίως δὲ καὶ Δημόκριτος  λέγει·   κινουμένας γάρ φησι τὰς ἀδιαιρέτους
[1, 404]   τὰ σφαιροειδῆ πῦρ καὶ ψυχὴν  λέγει   (οἷον ἐν τῷ ἀέρι τὰ
[1, 404]   δὲ καὶ Ἀναξαγόρας ψυχὴν εἶναι  λέγει   τὴν κινοῦσαν, καὶ εἴ τις
[1, 404]   ὧν τὴν μὲν πανσπερμίαν στοιχεῖα  λέγει   τῆς ὅλης φύσεως (ὁμοίως δὲ
[1, 405]   δὲ σχημάτων εὐκινητότατον τὸ σφαιροειδὲς  λέγει·   τοιοῦτον δ' εἶναι τόν τε
[1, 404]   περὶ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ  λέγει   ψυχὴν καὶ νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ'
[1, 406]   δὲ τρόπον καὶ Τίμαιος  φυσιολογεῖ   τὴν ψυχὴν κινεῖν τὸ σῶμα·
[1, 407]   Ἀεὶ δὲ δὴ τί νοήσει  (δεῖ   γάρ, εἴπερ ἀΐδιος περιφορά)
[1, 407]   τὴν τεκτονικὴν εἰς αὐλοὺς ἐνδύεσθαι·  δεῖ   γὰρ τὴν μὲν τέχνην χρῆσθαι
[1, 409]   δὴ πῶς μονάδα ταύτην εἶναι;  Δεῖ   γὰρ ὑπάρχειν τινὰ αὐτῇ διαφορὰν
[1, 406]   ἂν βίᾳ τὸ ζῷον. Οὐ  δεῖ   δὲ τὸ ὑφ' ἑαυτοῦ
[1, 411]   ἐκ τῶν στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν  δεῖ   ἐξ ἁπάντων· ἱκανὸν γὰρ θάτερον
[1, 409]   ἐστι κινητικὴ καὶ κινητή, διαφέρειν  δεῖ.   Ἔτι δ' ἐπεί φασι κινηθεῖσαν
[1, 402]   ἔχει καὶ πλάνας, ἐκ τίνων  δεῖ   ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ ἄλλων ἀρχαί,
[1, 402]   πολλαὶ ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια, πότερον  δεῖ   ζητεῖν πρότερον τὴν ὅλην ψυχὴν
[1, 407]   μέγεθος κατὰ στιγμήν, εἰ  δεῖ   καὶ τοῦτο μόριον εἰπεῖν; Εἰ
[1, 407]   θιγεῖν ὁτῳοῦν τῶν μορίων, τί  δεῖ   κύκλῳ κινεῖσθαι, καὶ ὅλως
[1, 410]   Τοῦτο δ' ὅτι ἀδύνατον, οὐθὲν  δεῖ   λέγειν· τίς γὰρ ἂν ἀπορήσειεν
[1, 403]   ἅμα διαποροῦντας περὶ ὧν εὐπορεῖν  δεῖ   προελθόντας, τὰς τῶν προτέρων δόξας
[1, 411]   τοὺς οὕτως ὑπειληφότας. (Εἰ δὲ  δεῖ   τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων
[1, 402]   εἰ δὲ μὴ ὁμοειδής, πότερον  εἴδει   διαφέρουσα γένει. Νῦν μὲν
[1, 409]   τὴν αὐτὴν ψυχὴν ἔχειν τῷ  εἴδει.   Δόξειε δ' ἂν οὐθὲν διαφέρειν
[1, 411]   τὴν αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν τῷ  εἴδει,   εἰ καὶ μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον
[1, 408]   ἀπονέμουσι τοῦτο μάλισθ' ὡς εἰπεῖν.  Ἁρμόζει   δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας λέγειν
[1, 409]   συνεχεῖ· οὐ γὰρ διὰ τὸ  μεγέθει   διαφέρειν μικρότητι συμβαίνει τὸ
[1, 403]   εἴη χωριστή, ἀλλὰ καθάπερ τῷ  εὐθεῖ,   εὐθύ, πολλὰ συμβαίνει, οἷον
[1, 411]   τὸ ἀντικείμενον. Καὶ γὰρ τῷ  εὐθεῖ   καὶ αὐτὸ καὶ τὸ καμπύλον
[1, 404]   τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων  ποιεῖ·   γινώσκεσθαι γὰρ τῷ ὁμοίῳ τὸ
[1, 411]   οὖν ἕτερόν τι μίαν αὐτὴν  ποιεῖ,   ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν εἴη ψυχή.
[1, 411]   πυρὶ οὖσα ψυχὴ οὐ  ποιεῖ   ζῷον, ἐν δὲ τοῖς μικτοῖς,
[1, 407]   γὰρ τὴν κοινωνίαν τὸ μὲν  ποιεῖ   τὸ δὲ πάσχει καὶ τὸ
[1, 406]   δ' ἐρωτήσομεν εἰ καὶ ἠρέμησιν  ποιεῖ   τοῦτο αὐτό· πῶς δὲ ποιήσει,
[1, 410]   λόγοι ἐνέσονται καὶ σύνθεσις·  γνωριεῖ   γὰρ ἕκαστον τὸ ὅμοιον, τὸ
[1, 409]   αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ τὸ σύνολον τίνι  γνωριεῖ   αἰσθήσεται, οἷον τί θεὸς
[1, 405]   ἔχειν. Τοιοῦτος δ' ὢν πῶς  γνωριεῖ   καὶ διὰ τίν' αἰτίαν, οὔτ'
[1, 410]   γὰρ τῶν στοιχείων ἓν οὐ  γνωριεῖ,   τὸ νεῖκος, τὰ δὲ θνητὰ
[1, 411]   ψυχὴ πᾶν τὸ σῶμα συνέχει,  προσήκει   καὶ τῶν μορίων ἕκαστον συνέχειν
[1, 404]   δὲ στοργήν, νεῖκος δέ τε  νείκεϊ   λυγρῷ· Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[1, 407]   εἰς τὸ τυχὸν ἐνδύεσθαι σῶμα.  Δοκεῖ   γὰρ ἕκαστον ἴδιον ἔχειν εἶδος
[1, 411]   γὰρ δὴ τό γε σῶμα·  δοκεῖ   γὰρ τοὐναντίον μᾶλλον ψυχὴ
[1, 410]   τῶν ζῴων κατὰ τόπον· καίτοι  δοκεῖ   γε ταύτην μόνην τῶν κινήσεων
[1, 402]   εὐλόγως ἂν ἐν πρώτοις τιθείημεν.  Δοκεῖ   δὲ καὶ πρὸς ἀλήθειαν ἅπασαν
[1, 403]   τοῦ ἀψύχου δυσὶ μάλιστα διαφέρειν  δοκεῖ,   κινήσει τε καὶ τῷ αἰσθάνεσθαι.
[1, 410]   ψυχὴ οὔ; Ἀλλ' οὐ  δοκεῖ   κοινὰ πάντων εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ'
[1, 402]   ἴδια πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι  δοκεῖ,   τὰ δὲ δι' ἐκείνην καὶ
[1, 409]   ζῴων πολλὰ διαιρούμενα ζῇ καὶ  δοκεῖ   τὴν αὐτὴν ψυχὴν ἔχειν τῷ
[1, 410]   (ὀστᾶ νεῦρα τρίχες, οὐθενὸς αἰσθάνεσθαι  δοκεῖ,   ὥστ' οὐδὲ τῶν ὁμοίων· καίτοι
[1, 404]   πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ καὶ κινητικὸν  ἐδόκει   ψυχὴ εἶναι καὶ γνωριστικὸν
[1, 407]   εἴωθέ τε λέγεσθαι καὶ πολλοῖς  συνδοκεῖ.   Ἄδηλος δὲ καὶ τοῦ κύκλῳ
[1, 410]   ἐκ τούτων μόνον; Πῶς οὖν  γινώσκει   καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον;
[1, 405]   ἐπειδὴ γὰρ ψυχὴ πάντα  γινώσκει,   συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ πασῶν τῶν
[1, 408]   τούτου φθειρομένου οὔτε μνημονεύει οὔτε  φιλεῖ·   οὐ γὰρ ἐκείνου ἦν, ἀλλὰ
[1, 410]   πάντα γὰρ τἆλλα. Συμβαίνει δ'  Ἐμπεδοκλεῖ   γε καὶ ἀφρονέστατον εἶναι τὸν
[1, 402]   ἔτι δὲ πότερον τῶν ἐν  δυνάμει   ὄντων μᾶλλον ἐντελέχειά τις·
[1, 404]   δὴ χρῆται τῷ νῷ ὡς  δυνάμει   τινὶ περὶ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ
[1, 406]   εἰς κινεῖται βίᾳ, καὶ  ἠρεμεῖ   ἐν τούτῳ βίᾳ. Ποῖαι δὲ
[1, 406]   γὰρ κινεῖται φύσει, καὶ  ἠρεμεῖ   ἐν τούτῳ φύσει· ὁμοίως δὲ
[1, 402]   ὁμοειδής, πότερον εἴδει διαφέρουσα  γένει.   Νῦν μὲν γὰρ οἱ λέγοντες
[1, 410]   ταῦτά τε καὶ τοιαῦθ' ἕτερα  συμβαίνει.   Ἄτοπον δὲ καὶ τὸ φάναι
[1, 411]   ζῴοις βελτίων ἐστὶ καὶ ἀθανατωτέρα.  Συμβαίνει   δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον καὶ παράλογον·
[1, 410]   δ' ἀγνοήσει· πάντα γὰρ τἆλλα.  Συμβαίνει   δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ ἀφρονέστατον
[1, 409]   γραμμαὶ εἰς στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'  Συμβαίνει   δέ, καθάπερ εἴπομεν, τῇ μὲν
[1, 408]   δ' ὥσπερ ἐπὶ τῶν αἰσθητηρίων  συμβαίνει·   εἰ γὰρ λάβοι πρεσβύτης
[1, 409]   κίνησιν καὶ ἀριθμὸν ταῦτά τε  συμβαίνει   καὶ πολλὰ ἕτερα τοιαῦτα· οὐ
[1, 407]   τὸ νῦν. Ἐκεῖνο δὲ ἄτοπον  συμβαίνει   καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ
[1, 403]   τῷ εὐθεῖ, εὐθύ, πολλὰ  συμβαίνει,   οἷον ἅπτεσθαι τῆς {χαλκῆς} σφαίρας
[1, 408]   ἕτερόν τι, τούτων δὲ  συμβαίνει   τὰ μὲν κατὰ φοράν τινων
[1, 403]   καθ' ὅσους τῶν ὁρισμῶν μὴ  συμβαίνει   τὰ (συμβεβηκότα γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ'
[1, 409]   ὑπαρχουσῶν ἐν τῷ σώματι στιγμῶν·  Συμβαίνει   τε κινεῖσθαι τὸ ζῷον ὑπὸ
[1, 409]   τὸ μεγέθει διαφέρειν μικρότητι  συμβαίνει   τὸ λεχθέν, ἀλλ' ὅτι ποσόν·
[1, 410]   δὲ πολλαχῶς λεγομένου τοῦ ὄντος  (σημαίνει   γὰρ τὸ μὲν τόδε τι,
[1, 406]   εἰ μὴ κατὰ συμβεβηκὸς ἑαυτὴν  κινεῖ,   ἀλλ' ἐστὶν κίνησις τῆς
[1, 406]   κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν καὶ εἰ  κινεῖ   γε αὐτὴ αὑτήν, καὶ αὐτὴ
[1, 405]   ψυχὴν ἔχειν, ὅτι τὸν σίδηρον  κινεῖ·   Διογένης δ' ὥσπερ καὶ ἕτεροί
[1, 405]   ἔτι δὲ κινεῖταί τε καὶ  κινεῖ   τὰ ἄλλα πρώτως. Δημόκριτος δὲ
[1, 407]   τὸ μὲν κινεῖται τὸ δὲ  κινεῖ,   τούτων δ' οὐθὲν ὑπάρχει πρὸς
[1, 411]   τις εἶναι· μόνης γὰρ ταύτης  κοινωνεῖ   καὶ ζῷα καὶ φυτά, καὶ
[1, 409]   τῷ αὐτῷ ἔσονται αἱ μονάδες·  καθέξει   γὰρ ἑκάστη> χώραν στιγμῆς. Καίτοι
[1, 411]   μόριον πῶς νοῦς  συνέξει,   χαλεπὸν καὶ πλάσαι. Φαίνεται δὲ
[1, 411]   δῆλον ὅτι, τὸ δ' οὐχ  ὑπάρξει.   Ἀναγκαῖον οὖν αὐτὴν ὁμοιομερῆ
[1, 410]   ἀρχῶν ἄγνοια πλείων σύνεσις  ὑπάρξει·   γνώσεται μὲν γὰρ ἓν ἑκάστη,
[1, 411]   ἀνομοιομερής, τὸ μέν τι αὐτῆς  ὑπάρξει   δῆλον ὅτι, τὸ δ' οὐχ
[1, 406]   κατὰ συμβεβηκὸς αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι  ὑπάρξει,   ὥσπερ τῷ λευκῷ τῷ
[1, 407]   κινεῖσθαι δ' οὕτως ἄλλως.  Ἐπεὶ   δ' ἐστὶν τοιαύτη σκέψις
[1, 404]   οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι τῶν πραγμάτων.  Ἐπεὶ   δὲ καὶ κινητικὸν ἐδόκει
[1, 411]   αὐτὴν καλῶς οὐδ' ἀληθῶς λέγεται.  Ἐπεὶ   δὲ τὸ γινώσκειν τῆς ψυχῆς
[1, 406]   περὶ τῶν μεταξύ. Ἔτι δ'  ἐπεὶ   φαίνεται κινοῦσα τὸ σῶμα, ταύτας
[1, 409]   κινητή, διαφέρειν δεῖ. Ἔτι δ'  ἐπεί   φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν ἐπίπεδον ποιεῖν,
[1, 407]   δὲ πῶς νοήσει τὸ μεριστὸν  ἀμερεῖ   τὸ ἀμερὲς μεριστῷ; Ἀναγκαῖον
[1, 402]   ὄντων μᾶλλον ἐντελέχειά τις·  ~διαφέρει   γὰρ οὔ τι (μικρόν. Σκεπτέον
[1, 409]   αὐτὸ ἔφαμεν κινεῖν· τί γὰρ  διαφέρει   σφαίρας λέγειν μικρὰς μονάδας
[1, 410]   γνωρίζεται, καί, πρός, τῷ ὁμοίῳ,  μαρτυρεῖ   τὸ νῦν λεχθέν· ὅσα γάρ
[1, 407]   νόησις ἔοικεν ἠρεμήσει τινὶ καὶ  ἐπιστάσει   μᾶλλον κινήσει· τὸν αὐτὸν
[1, 410]   ἕκαστον, ἀλλὰ λόγῳ τινὶ καὶ  συνθέσει,   καθάπερ φησὶ καὶ Ἐμπεδοκλῆς τὸ
[1, 402]   ἔτι χαλεπώτερον γίνεται τὸ πραγματευθῆναι·  δεήσει   γὰρ λαβεῖν περὶ ἕκαστον τίς
[1, 411]   ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν εἴη ψυχή.  Δεήσει   δὲ πάλιν κἀκεῖνο ζητεῖν πότερον
[1, 407]   εἰ αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις,  δεήσει   πολλάκις νοεῖν τὸ αὐτό. Ἔτι
[1, 404]   τὰ δὲ δόξῃ, τὰ δ'  αἰσθήσει·   εἴδη δ' οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι
[1, 405]   ψυχὴν τρισὶν ὡς εἰπεῖν, κινήσει,  αἰσθήσει,   τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ' ἕκαστον
[1, 406]   ποιεῖ τοῦτο αὐτό· πῶς δὲ  ποιήσει,   χαλεπὸν καὶ ἀδύνατον εἰπεῖν.
[1, 407]   Ἔτι δ' νόησις ἔοικεν  ἠρεμήσει   τινὶ καὶ ἐπιστάσει μᾶλλον
[1, 405]   τὴν ψυχὴν τρισὶν ὡς εἰπεῖν,  κινήσει,   αἰσθήσει, τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ'
[1, 405]   δὲ κινούμενον κινουμένῳ γινώσκεσθαι· ἐν  κινήσει   δ' εἶναι τὰ ὄντα κἀκεῖνος
[1, 403]   ἀψύχου δυσὶ μάλιστα διαφέρειν δοκεῖ,  κινήσει   τε καὶ τῷ αἰσθάνεσθαι. Παρειλήφαμεν
[1, 407]   τινὶ καὶ ἐπιστάσει μᾶλλον  κινήσει·   τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ
[1, 407]   νόησις. Ἀεὶ δὲ δὴ τί  νοήσει   (δεῖ γάρ, εἴπερ ἀΐδιος
[1, 407]   συνεχής. Πῶς γὰρ δὴ καὶ  νοήσει,   μέγεθος ὤν, πότερον ὁτῳοῦν τῶν
[1, 407]   κατὰ μέγεθος, πολλάκις ἀπειράκις  νοήσει   τὸ αὐτό. Φαίνεται δὲ καὶ
[1, 407]   μορίοις θίξις; Ἔτι δὲ πῶς  νοήσει   τὸ μεριστὸν ἀμερεῖ τὸ
[1, 410]   γὰρ ἓν ἑκάστη, πολλὰ δ'  ἀγνοήσει·   πάντα γὰρ τἆλλα. Συμβαίνει δ'
[1, 411]   δὲ μεριστόν, πάλιν λόγος  ζητήσει   τί τὸ συνέχον ἐκεῖνο, καὶ
[1, 403]   ὄμβρων καὶ καυμάτων, δὲ  φήσει   λίθους καὶ πλίνθους καὶ ξύλα,
[1, 406]   δὲ κινεῖται μὴ κατὰ συμβεβηκός,  φύσει   ἂν ὑπάρχοι κίνησις αὐτῇ· εἰ
[1, 406]   ἠρεμίας· εἰς γὰρ κινεῖται  φύσει,   καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ φύσει·
[1, 406]   κινήσεως μετέχει. Ἔτι δ' εἰ  φύσει   κινεῖται, κἂν βίᾳ κινηθείη· κἂν
[1, 406]   τῆς δὲ ψυχῆς ἔσται, εἴπερ  φύσει   κινήσεως μετέχει. Ἔτι δ' εἰ
[1, 406]   φύσει, καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ  φύσει·   ὁμοίως δὲ καὶ εἰς
[1, 405]   χρῆται δ' ἀμφοῖν ὡς μιᾷ  φύσει,   πλὴν ἀρχήν γε τὸν νοῦν
[1, 406]   κινηθείη· κἂν εἰ βίᾳ, καὶ  φύσει.   Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ἔχει
[1, 407]   δὲ περιφορὰ πάλιν ἐπ' ἀρχὴν  ἀνακάμπτει)   οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι.
[1, 408]   Διὸ καὶ τούτου φθειρομένου οὔτε  μνημονεύει   οὔτε φιλεῖ· οὐ γὰρ ἐκείνου
[1, 409]   ἑκάστη> χώραν στιγμῆς. Καίτοι τί  κωλύει   ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι, εἰ
[1, 403]   τούτοις πάσχει τι τὸ σῶμα.  Μηνύει   δὲ τὸ ποτὲ μὲν ἰσχυρῶν
[1, 404]   καὶ νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον  διασαφεῖ   περὶ αὐτῶν· πολλαχοῦ μὲν γὰρ
[1, 405]   ὅτι πάντων ὑγρά. Καὶ γὰρ  ἐλέγχει   τοὺς αἷμα φάσκοντας τὴν ψυχήν,
[1, 411]   αἴσθησιν δ' οὐθὲν ἄνευ ταύτης  ἔχει.  
[1, 403]   τοῦ φοβουμένου. Εἰ δ' οὕτως  ἔχει,   δῆλον ὅτι τὰ πάθη λόγοι
[1, 409]   τίνας ἀπορίας τε καὶ ὑπεναντιώσεις  ἔχει,   διεληλύθαμεν σχεδόν· Λείπεται δ' ἐπισκέψασθαι
[1, 408]   τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο, ἐκεῖνο  ἔχει.   Διὸ καὶ τούτου φθειρομένου οὔτε
[1, 411]   περὶ τῶν μορίων αὐτῆς, τίν'  ἔχει   δύναμιν ἕκαστον ἐν τῷ σώματι.
[1, 408]   μὴ ἕκαστον τῶν μορίων ψυχὴν  ἔχει,   εἰ μὴ ἔστιν ψυχὴ
[1, 409]   ἤδη πού ἐστι καὶ θέσιν  ἔχει.   Ἔτι δ' ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν
[1, 411]   ἑκάτερον γὰρ τῶν μορίων αἴσθησιν  ἔχει   καὶ κινεῖται κατὰ τόπον ἐπί
[1, 406]   φύσει. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  ἔχει   καὶ περὶ ἠρεμίας· εἰς
[1, 402]   ἄλλη μέθοδος, ἔτι πολλὰς ἀπορίας  ἔχει   καὶ πλάνας, ἐκ τίνων δεῖ
[1, 403]   καὶ κενῶς ἅπαντες. Ἀπορίαν δ'  ἔχει   καὶ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς,
[1, 408]   ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν αὐτὸν  ἔχει   λόγον μίξις τῶν στοιχείων
[1, 410]   τίν' αἰτίαν οὐχ ἅπαντα ψυχὴν  ἔχει   τὰ ὄντα, ἐπειδὴ πᾶν ἤτοι
[1, 411]   πλήρη θεῶν εἶναι. Τοῦτο δ'  ἔχει   τινὰς ἀπορίας· διὰ τίνα γὰρ
[1, 408]   ἕτερόν τι; Ταῦτα μὲν οὖν  ἔχει   τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ' ἐστὶν
[1, 409]   δὲ κινούμενον, ὥσπερ ἐν τῷ  συνεχεῖ·   οὐ γὰρ διὰ τὸ μεγέθει
[1, 411]   ὅλη ψυχὴ πᾶν τὸ σῶμα  συνέχει,   προσήκει καὶ τῶν μορίων ἕκαστον
[1, 411]   ἐπιθυμεῖν. Τί οὖν δή ποτε  συνέχει   τὴν ψυχήν, εἰ μεριστὴ πέφυκεν;
[1, 406]   ψυχῆς ἔσται, εἴπερ φύσει κινήσεως  μετέχει.   Ἔτι δ' εἰ φύσει κινεῖται,
[1, 406]   εἰ καθ' αὑτὴν κινεῖται καὶ  μετέχει   κινήσεως. Τεσσάρων δὲ κινήσεων οὐσῶν,
[1, 406]   ὥσπερ τῷ λευκῷ τῷ  τριπήχει·   κινεῖται γὰρ καὶ ταῦτα, ἀλλὰ
[1, 408]   εἶναι τὴν ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν·  ὑπάρχει   γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα πρῶτα μὲν
[1, 406]   αὕτη δὲ καὶ ἀνθρώπων· οὐχ  ὑπάρχει   δὲ τοῖς πλωτῆρσι τόδε) διχῶς
[1, 411]   ὅλῃ τῇ ψυχῇ τούτων ἕκαστον  ὑπάρχει,   καὶ πάσῃ νοοῦμέν τε καὶ
[1, 403]   τῶν ζῴων, γε τοιαῦθ'  ὑπάρχει   οἷα> θυμὸς καὶ φόβος, καὶ
[1, 407]   δὲ κινεῖ, τούτων δ' οὐθὲν  ὑπάρχει   πρὸς ἄλληλα τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ
[1, 411]   εἰρημένων ὡς οὔτε τὸ γινώσκειν  ὑπάρχει   τῇ ψυχῇ διὰ τὸ ἐκ
[1, 411]   ἐν ἑκατέρῳ τῶν μορίων ἅπαντ'  ἐνυπάρχει   τὰ μόρια τῆς ψυχῆς, καὶ
[1, 407]   τὸ μὲν ποιεῖ τὸ δὲ  πάσχει   καὶ τὸ μὲν κινεῖται τὸ
[1, 403]   καὶ μισεῖν· ἅμα γὰρ τούτοις  πάσχει   τι τὸ σῶμα. Μηνύει δὲ
[1, 404]   καὶ ὀρθῶς τὸν νοῦν λέγει,  ἑτέρωθι   δὲ τὸν νοῦν εἶναι ταὐτὸν
[1, 408]   κινεῖσθαι, καθάπερ εἴπομεν, ἔστι, καὶ  κι-   νεῖν ἑαυτήν, οἷον κινεῖσθαι μὲν
[1, 408]   τί δή ποτε ἅμα τῷ  σαρκὶ   εἶναι ἀναιρεῖται καὶ τὸ τοῖς
[1, 411]   πότερον ἔν τινι τούτων ἐστὶν  ἑνὶ   καὶ ἐν πλείοσιν
[1, 405]   τὸν νοῦν, καὶ κοινὸν οὐθὲν  οὐθενὶ   τῶν ἄλλων ἔχειν. Τοιοῦτος δ'
[1, 409]   καὶ αἰσθάνεσθαι· ἀλλὰ τὸ σύνολον  τίνι   γνωριεῖ αἰσθήσεται, οἷον τί
[1, 407]   δ' νόησις ἔοικεν ἠρεμήσει  τινὶ   καὶ ἐπιστάσει μᾶλλον κινήσει·
[1, 410]   στοιχεῖα τούτων ἕκαστον, ἀλλὰ λόγῳ  τινὶ   καὶ συνθέσει, καθάπερ φησὶ καὶ
[1, 404]   χρῆται τῷ νῷ ὡς δυνάμει  τινὶ   περὶ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ
[1, 411]   τὸ ζῆν δὴ πότερον ἔν  τινι   τούτων ἐστὶν ἑνὶ καὶ
[1, 402]   δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν ἐν  τίνι   τῶν γενῶν καὶ τί ἐστι,
[1, 408]   Ἐμπεδοκλέους· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν λόγῳ  τινί   φησιν εἶναι· πότερον οὖν
[1, 408]   τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς ἁρμονίᾳ  τινί·   χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι δ'
[1, 404]   τὰ δ' αἰσθήσει· εἴδη δ'  οἱ   ἀριθμοὶ οὗτοι τῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ
[1, 407]   περιφορὰ πάλιν ἐπ' ἀρχὴν ἀνακάμπτει)  οἱ   δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι. Ἔτι
[1, 405]   ψυχὴν ἐκ τῶν ἐναντίων συνιστᾶσιν·  οἱ   δὲ θάτερον τῶν ἐναντίων, οἷον
[1, 404]   οἱ μὲν πλείους ποιοῦντες, ταύτας,  οἱ   δὲ μίαν, ταύτην, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς
[1, 407]   ὑπάρχει πρὸς ἄλληλα τοῖς τυχοῦσιν.  Οἱ   δὲ μόνον ἐπιχειροῦσι λέγειν ποῖόν
[1, 405]   τιθέασιν, οἷον πῦρ ἀέρα·  οἱ   δὲ πλείους λέγοντες τὰς ἀρχὰς
[1, 405]   πλήθους· οἱ μὲν γὰρ μίαν  οἱ   δὲ πλείους λέγουσιν. Ἑπομένως δὲ
[1, 409]   κινητικώτατον ἀπεφήναντο τῷ κινεῖν ἑαυτό,  οἱ   δὲ σῶμα τὸ λεπτομερέστατον
[1, 404]   τὰ ἐν τῷ ἀέρι ξύσματα,  οἱ   δὲ τὸ ταῦτα κινοῦν, περὶ
[1, 405]   τοῦτο καὶ τὸ ζῆν ὠνόμασται,  οἱ   δὲ τὸ ψυχρόν, διὰ τὸ>
[1, 406]   μὲν γὰρ καθ' αὑτὸ κινεῖται,  οἱ   δὲ τῷ ἐν κινουμένῳ εἶναι
[1, 410]   ὄντων εἶναι. Πάντες δὲ καὶ  οἱ   διὰ τὸ γνωρίζειν καὶ αἰσθάνεσθαι
[1, 402]   γένει. Νῦν μὲν γὰρ  οἱ   λέγοντες καὶ ζητοῦντες περὶ ψυχῆς
[1, 406]   αὐτῆς τοιαύτην εἶναι ~οἵαν φασὶν  οἱ   λέγοντες ψυχὴν εἶναι τὸ κινοῦν
[1, 410]   τῇ ψυχῇ, εἰ μὴ καὶ  οἱ   λόγοι ἐνέσονται καὶ σύνθεσις·
[1, 404]   αἴσθησιν δὲ τὸν τοῦ στερεοῦ.  Οἱ   μὲν γὰρ ἀριθμοὶ τὰ εἴδη
[1, 405]   δὲ καὶ περὶ τοῦ πλήθους·  οἱ   μὲν γὰρ μίαν οἱ δὲ
[1, 404]   λέγουσι τὴν ψυχὴν τὰς ἀρχάς,  οἱ   μὲν πλείους ποιοῦντες, ταύτας, οἱ
[1, 405]   Διὸ καὶ τοῖς ὀνόμασιν ἀκολουθοῦσιν,  οἱ   μὲν τὸ θερμὸν λέγοντες, ὅτι
[1, 409]   καθ' οὓς ὁρίζονται τὴν ψυχήν,  οἱ   μὲν τὸ κινητικώτατον ἀπεφήναντο τῷ
[1, 405]   ποιοῦντες τοῖς ἀσωμάτους, ~τούτοις δ'  οἱ   μίξαντες καὶ ἀπ' ἀμφοῖν τὰς
[1, 403]   πάθη λόγοι ἔνυλοί εἰσιν· ὥστε  οἱ   ὅροι τοιοῦτοι οἷον τὸ ὀργίζεσθαι
[1, 405]   τὰ ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο καὶ  οἱ   πολλοί. Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ
[1, 404]   τίνες καὶ πόσαι, μάλιστα μὲν  οἱ   σωματικὰς ποιοῦντες τοῖς ἀσωμάτους, ~τούτοις
[1, 410]   τῶν στοιχείων λέγοντες αὐτήν, καὶ  οἱ   τὸ κινητικώτατον, οὐ περὶ πάσης
[1, 405]   πρὸς τὰς ἀρχάς. Διὸ καὶ  οἱ   τῷ γινώσκειν ὁριζόμενοι αὐτὴν
[1, 408]   τῶν αἰσθητηρίων συμβαίνει· εἰ γὰρ  λάβοι   πρεσβύτης ὄμμα τοιονδί, βλέποι
[1, 408]   ψυχὴν ὅμοιον κἂν εἴ τις  λέγοι   τὴν ψυχὴν ὑφαίνειν οἰκοδομεῖν·
[1, 410]   ψυχῇ, εἰ μὴ καὶ οἱ  λόγοι   ἐνέσονται καὶ σύνθεσις· γνωριεῖ
[1, 403]   ἔχει, δῆλον ὅτι τὰ πάθη  λόγοι   ἔνυλοί εἰσιν· ὥστε οἱ ὅροι
[1, 406]   ἐν τούτῳ βίᾳ. Ποῖαι δὲ  βίαιοι   τῆς ψυχῆς κινήσεις ἔσονται καὶ
[1, 406]   τῆς οὐσίας αὐτῆς καθ' αὑτήν.  Ἔνιοι   δὲ καὶ κινεῖν φασι τὴν
[1, 403]   ταῦτα περὶ ψυχῆς· φασὶ γὰρ  ἔνιοι   καὶ μάλιστα καὶ πρώτως ψυχὴν
[1, 404]   ψυχὴ εἶναι καὶ γνωριστικὸν οὕτως,  ἔνιοι   συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν
[1, 406]   φορᾷ· ὥστε καὶ ψυχὴ  μεταβάλλοι   ἂν κατὰ τὸ σῶμα
[1, 405]   ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο καὶ οἱ  πολλοί.   Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ Ἀλκμαίων
[1, 403]   δῆλον ὅτι τὰ πάθη λόγοι  ἔνυλοί   εἰσιν· ὥστε οἱ ὅροι τοιοῦτοι
[1, 404]   δ' αἰσθήσει· εἴδη δ' οἱ  ἀριθμοὶ   οὗτοι τῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ
[1, 404]   τοῦ στερεοῦ. Οἱ μὲν γὰρ  ἀριθμοὶ   τὰ εἴδη αὐτὰ καὶ αἱ
[1, 407]   ἐπ' ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ δ'  ὁρισμοὶ   πάντες πεπερασμένοι. Ἔτι εἰ
[1, 405]   καὶ ἀπ' ἀμφοῖν τὰς ἀρχὰς  ἀποφηνάμενοι.   Διαφέρονται δὲ καὶ περὶ τοῦ
[1, 404]   οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν,  ἀποφηνάμενοι   τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν.
[1, 405]   Διὸ καὶ οἱ τῷ γινώσκειν  ὁριζόμενοι   αὐτὴν στοιχεῖον ἐκ
[1, 407]   ἀνακάμπτει) οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες  πεπερασμένοι.   Ἔτι εἰ αὐτὴ περιφορὰ
[1, 408]   λάβοι πρεσβύτης ὄμμα τοιονδί,  βλέποι   ἂν ὥσπερ καὶ νέος.
[1, 405]   δ' εἶναι τὴν πρώτην ψυχήν.  Τεροι   δ' αἷμα, καθάπερ Κριτίας, τὸ
[1, 405]   κινεῖ· Διογένης δ' ὥσπερ καὶ  ἕτεροί   τινες ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς πάντων
[1, 407]   οὖν κατὰ στιγμήν, αὗται δ'  ἄπειροι,   δῆλον ὡς οὐδέποτε διέξεισιν· εἰ
[1, 409]   ἐν ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι καὶ  ἄπειροι.   Ἔτι δὲ πῶς οἷόν τε
[1, 403]   λόγοι ἔνυλοί εἰσιν· ὥστε οἱ  ὅροι   τοιοῦτοι οἷον τὸ ὀργίζεσθαι κίνησίς
[1, 405]   ἐκ τῶν εἰρημένων συμφανές ἐστιν.  Ὅσοι   δ' ἐναντιώσεις ποιοῦσιν ἐν ταῖς
[1, 404]   τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον τὴν ψυχήν·  ὅσοι   δ' ἐπὶ τὸ γινώσκειν καὶ
[1, 404]   Ἐπὶ ταὐτὸ δὲ φέρονται καὶ  ὅσοι   λέγουσι τὴν ψυχὴν τὸ αὑτὸ
[1, 404]   ἀλλ' οὐδὲ τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν.  Ὅσοι   μὲν οὖν ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι
[1, 405]   αὐτὴν ἐκ πασῶν τῶν ἀρχῶν.  Ὅσοι   μὲν οὖν μίαν τινὰ λέγουσιν
[1, 403]   τὰς τῶν προτέρων δόξας συμπαραλαμβάνειν  ὅσοι   τι περὶ αὐτῆς ἀπεφήναντο, ὅπως
[1, 410]   τὸ ζῷον) ὁμοίως δὲ καὶ  ὅσοι   τὸν νοῦν καὶ τὸ αἰσθητικὸν
[1, 403]   τοῦ τοιουδὶ σώματος καὶ τῆς  τοι-   αύτης ὕλης ἔργα καὶ πάθη,
[1, 407]   νοῦς οὕτω συνεχής, ἀλλ'  ἤτοι   ἀμερὴς οὐχ ὡς μέγεθός
[1, 407]   μορίων τῶν αὑτοῦ, μορίων δ'  ἤτοι   κατὰ μέγεθος κατὰ στιγμήν,
[1, 402]   τὸ δὲ ζῷον τὸ καθόλου  ἤτοι   οὐθέν ἐστιν ὕστερον, ὁμοίως
[1, 410]   ἔχει τὰ ὄντα, ἐπειδὴ πᾶν  ἤτοι   στοιχεῖον ἐκ στοιχείου ἑνὸς
[1, 407]   μὴν οὐδ' ὅτι βέλτιον λέγεται·  καίτοι   γ' ἐχρῆν διὰ τοῦτο τὸν
[1, 407]   τὸ σῶμα συγκεῖσθαι ἐξ ἐναντίων.  Καίτοι   γε μὲν ἁρμονία λόγος
[1, 410]   μόνιμα τῶν ζῴων κατὰ τόπον·  καίτοι   δοκεῖ γε ταύτην μόνην τῶν
[1, 407]   καὶ πῶς ἔχοντος τοῦ σώματος.  Καίτοι   δόξειεν ἂν τοῦτ' ἀναγκαῖον εἶναι·
[1, 410]   δοκεῖ, ὥστ' οὐδὲ τῶν ὁμοίων·  καίτοι   προσῆκεν. Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν
[1, 409]   καθέξει γὰρ ἑκάστη> χώραν στιγμῆς.  Καίτοι   τί κωλύει ἐν τῷ αὐτῷ
[1, 403]   {χαλκῆς} σφαίρας κατὰ στιγμήν, οὐ  μέντοι   γ' ἅψεται οὕτως χωρισθέν τι
[1, 404]   καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι τῶν ὄντων,  οὗτοι   δὲ λέγουσι τὴν ψυχὴν τὰς
[1, 404]   τὸ αὑτὸ κινοῦν· ἐοίκασι γὰρ  οὗτοι   πάντες ὑπειληφέναι τὴν κίνησιν οἰκειότατον
[1, 404]   τὸ κινεῖσθαι τὸ ἔμψυχον ἀπέβλεψαν,  οὗτοι   τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον τὴν ψυχήν·
[1, 404]   αἰσθήσει· εἴδη δ' οἱ ἀριθμοὶ  οὗτοι   τῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ καὶ
[1, 403]   ἔνυλοί εἰσιν· ὥστε οἱ ὅροι  τοιοῦτοι   οἷον τὸ ὀργίζεσθαι κίνησίς τις
[1, 406]   μὴ κατὰ συμβεβηκός, φύσει ἂν  ὑπάρχοι   κίνησις αὐτῇ· εἰ δὲ τοῦτο,
[1, 408]   δ' ἀνάμνησις ἀπ' ἐκείνης  ἐπὶ   τὰς ἐν τοῖς αἰσθητηρίοις κινήσεις
[1, 404]   κινούμενα, κἂν νηνεμία παντελής.  Ἐπὶ   ταὐτὸ δὲ φέρονται καὶ ὅσοι
[1, 411]   ἔχει καὶ κινεῖται κατὰ τόπον  ἐπί   τινα χρόνον. Εἰ δὲ μὴ
[1, 411]   ἐκεῖνο, καὶ οὕτω δὴ πρόεισιν  ἐπὶ   τὸ ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ' ἄν
[1, 404]   ὑπέλαβον τὴν ψυχήν· ὅσοι δ'  ἐπὶ   τὸ γινώσκειν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι
[1, 404]   ἀνθρώποις πᾶσιν. Ὅσοι μὲν οὖν  ἐπὶ   τὸ κινεῖσθαι τὸ ἔμψυχον ἀπέβλεψαν,
[1, 408]   γήρᾳ ἀμαυρώσεως, νῦν δ' ὥσπερ  ἐπὶ   τῶν αἰσθητηρίων συμβαίνει· εἰ γὰρ
[1, 402]   τὸ αἰσθητικόν· ὁμοίως δὲ καὶ  ἐπὶ   τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ
[1, 406]   ἐν κινουμένῳ εἶναι (δῆλον δ'  ἐπὶ   τῶν μορίων· οἰκεία μὲν γάρ
[1, 411]   γὰρ αἰτίαν ἐν μὲν τῷ  ἀέρι   τῷ πυρὶ οὖσα
[1, 404]   ψυχὴν εἶναι τὰ ἐν τῷ  ἀέρι   ξύσματα, οἱ δὲ τὸ ταῦτα
[1, 404]   ψυχὴν λέγει (οἷον ἐν τῷ  ἀέρι   τὰ καλούμενα ξύσματα, φαίνεται
[1, 411]   τίν' αἰτίαν ἐν τῷ  ἀέρι   ψυχὴ τῆς ἐν τοῖς ζῴοις
[1, 404]   γαῖαν ὀπώπαμεν, ὕδατι δ' ὕδωρ,  αἰθέρι   δ' αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ
[1, 403]   χωριστά, ἀλλ' φυσικὸς  περὶ   ἅπανθ' ὅσα τοῦ τοιουδὶ σώματος
[1, 402]   τὴν οὐσίαν, εἶθ' ὅσα συμβέβηκε  περὶ   αὐτήν· ὧν τὰ μὲν ἴδια
[1, 403]   προτέρων δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι  περὶ   αὐτῆς ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ μὲν
[1, 402]   τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα πίστιν  περὶ   αὐτῆς. Καὶ γάρ, ὄντος κοινοῦ
[1, 408]   ~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν ἄν τις  περὶ   αὐτῆς ὡς (κινουμένης, εἰς τὰ
[1, 403]   (συμβεβηκότα γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι  περὶ   αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς
[1, 404]   νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον διασαφεῖ  περὶ   αὐτῶν· πολλαχοῦ μὲν γὰρ τὸ
[1, 407]   λέγειν ποῖόν τι ψυχή,  περὶ   δὲ τοῦ δεξομένου σώματος οὐθὲν
[1, 404]   οἱ δὲ τὸ ταῦτα κινοῦν,  περὶ   δὲ τούτων εἴρηται ὅτι συνεχῶς
[1, 402]   τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ λαβεῖν  περὶ   ἕκαστον τίς τρόπος, ἐὰν
[1, 406]   αὐτὸν δὲ τρόπον ἔχει καὶ  περὶ   ἠρεμίας· εἰς γὰρ κινεῖται
[1, 403]   τοιοῦτον, ~ὁ δὲ ζέσιν τοῦ  περὶ   καρδίαν αἵματος (καὶ θερμοῦ. Τούτων
[1, 405]   Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ πρῶτον μὲν  περὶ   κινήσεως· ἴσως γὰρ οὐ μόνον
[1, 410]   καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς οὐδὲ  περὶ   ὅλης οὐδεμιᾶς. Τοῦτο δὲ πέπονθε
[1, 410]   καὶ οἱ τὸ κινητικώτατον, οὐ  περὶ   πάσης λέγουσι ψυχῆς. Οὔτε γὰρ
[1, 410]   οὐδ' ἂν οὕτω λέγοιεν καθόλου  περὶ   πάσης ψυχῆς οὐδὲ περὶ ὅλης
[1, 403]   οὐκ ἔστιν εἷς  περὶ   τὰ πάθη τῆς ὕλης τὰ
[1, 404]   τῷ νῷ ὡς δυνάμει τινὶ  περὶ   τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει
[1, 402]   πολλοῖς ἑτέροις, λέγω δὲ τοῦ  περὶ   τὴν οὐσίαν καὶ τὸ τί
[1, 403]   φυσικὸς τούτων; Πότερον  περὶ   τὴν ὕλην, τὸν δὲ λόγον
[1, 402]   λέγοντες καὶ ζητοῦντες περὶ ψυχῆς  περὶ   τῆς ἀνθρωπίνης μόνης ἐοίκασιν ἐπισκοπεῖν·
[1, 402]   τῶν πλείστων, τότε καὶ  περὶ   τῆς οὐσίας ἕξομεν λέγειν κάλλιστα·
[1, 406]   λεγομένου τοῦ κινεῖσθαι νῦν ἐπισκοποῦμεν  περὶ   τῆς ψυχῆς εἰ καθ' αὑτὴν
[1, 402]   εἶναι, δι' ἀμφότερα ταῦτα τὴν  περὶ   τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως ἂν
[1, 403]   δὲ μὴ τοιαῦτα, ἄλλος, καὶ  περὶ   τινῶν μὲν τεχνίτης, ἐὰν τύχῃ,
[1, 402]   μία τις καὶ κοινὴ μέθοδος  περὶ   τὸ τί ἐστιν, ἔτι χαλεπώτερον
[1, 403]   δὲ λόγον ἀγνοῶν,  περὶ   τὸν λόγον μόνον; μᾶλλον
[1, 405]   ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται δὲ καὶ  περὶ   τοῦ πλήθους· οἱ μὲν γὰρ
[1, 410]   τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ  περὶ   τῶν ἄλλων. Ἔτι δὲ πολλαχῶς
[1, 404]   ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ  περὶ   τῶν ἀρχῶν, τίνες καὶ πόσαι,
[1, 406]   δ' αὐτὸς λόγος καὶ  περὶ   τῶν μεταξύ. Ἔτι δ' ἐπεὶ
[1, 411]   Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ  περὶ   τῶν μορίων αὐτῆς, τίν' ἔχει
[1, 402]   ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ τὴν φαντασίαν  περὶ   τῶν συμβεβηκότων, πάντων
[1, 404]   Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς  περὶ   φιλοσοφίας λεγομένοις διωρίσθη, αὐτὸ μὲν
[1, 403]   ἐπίπεδον. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ  περὶ   ψυχῆς ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας περὶ
[1, 403]   ταῦτα ἤδη φυσικοῦ τὸ θεωρῆσαι  περὶ   ψυχῆς, πάσης τῆς
[1, 405]   ψυχήν. Τὰ μὲν οὖν παραδεδομένα  περὶ   ψυχῆς, καὶ δι' ἃς αἰτίας
[1, 402]   γὰρ οἱ λέγοντες καὶ ζητοῦντες  περὶ   ψυχῆς περὶ τῆς ἀνθρωπίνης μόνης
[1, 407]   ἄλλη δέ τις δόξα παραδέδοται  περὶ   ψυχῆς, πιθανὴ μὲν πολλοῖς οὐδεμιᾶς
[1, 407]   λόγῳ καὶ τοῖς πλείστοις τῶν  περὶ   ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ καὶ τιθέασιν
[1, 403]   τῶν προγενεστέρων σχεδὸν δύο ταῦτα  περὶ   ψυχῆς· φασὶ γὰρ ἔνιοι καὶ
[1, 405]   τούτοις καὶ Ἀλκμαίων ἔοικεν ὑπολαβεῖν  περὶ   ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν ἀθάνατον
[1, 402]   τις εἶναι μέθοδος κατὰ πάντων  περὶ   ὧν βουλόμεθα γνῶναι τὴν οὐσίαν,
[1, 403]   περὶ ψυχῆς ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας  περὶ   ὧν εὐπορεῖν δεῖ προελθόντας, τὰς
[1, 411]   μὲν τῷ ἀέρι τῷ  πυρὶ   οὖσα ψυχὴ οὐ ποιεῖ
[1, 404]   αἰθέρι δ' αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ  πυρὶ   πῦρ ἀΐδηλον, στοργῇ δὲ στοργήν,
[1, 408]   κινήσεως οὔσης, ἀλλ' ὁτὲ μὲν  μέχρι   ἐκείνης, ὁτὲ δ' ἀπ' ἐκείνης,
[1, 404]   τὴν ψυχὴν τὸ αὑτὸ κινοῦν·  ἐοίκασι   γὰρ οὗτοι πάντες ὑπειληφέναι τὴν
[1, 402]   ταῖς οὐσίαις (ὥσπερ ἐν τοῖς  μαθήμασι   τί τὸ εὐθὺ καὶ τὸ
[1, 404]   εἶναι ταὐτὸν τῇ ψυχῇ· ἐν  ἅπασι   γὰρ ὑπάρχειν αὐτὸν τοῖς ζῴοις,
[1, 409]   τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ ἐν  ἅπασι   δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἄπειροι. Ἔτι
[1, 405]   λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις, πλὴν ἑνός·  φασὶ   γὰρ γινώσκεσθαι τὸ ὅμοιον τῷ
[1, 403]   σχεδὸν δύο ταῦτα περὶ ψυχῆς·  φασὶ   γὰρ ἔνιοι καὶ μάλιστα καὶ
[1, 409]   διαφέρειν δεῖ. Ἔτι δ' ἐπεί  φασι   κινηθεῖσαν γραμμὴν ἐπίπεδον ποιεῖν, στιγμὴν
[1, 410]   κατὰ φύσιν, τὰ δὲ στοιχεῖά  φασι   πρῶτα τῶν ὄντων εἶναι. Πάντες
[1, 406]   αὑτήν. Ἔνιοι δὲ καὶ κινεῖν  φασι   τὴν ψυχὴν τὸ σῶμα ἐν
[1, 403]   γὰρ φοβεροῦ συμβαίνοντος ἐν τοῖς  πάθεσι   γίνονται τοῖς τοῦ φοβουμένου. Εἰ
[1, 410]   ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις  ἔπεσι   λόγος· φησὶ γὰρ τὴν ψυχὴν
[1, 405]   Ἀλκμαίων ἔοικεν ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς·  φησὶ   γὰρ αὐτὴν ἀθάνατον εἶναι διὰ
[1, 410]   τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις ἔπεσι λόγος·  φησὶ   γὰρ τὴν ψυχὴν ἐκ τοῦ
[1, 406]   παραπλησίως λέγων Φιλίππῳ τῷ κωμῳδοδιδασκάλῳ·  φησὶ   γὰρ τὸν Δαίδαλον κινουμένην ποιῆσαι
[1, 410]   λόγῳ τινὶ καὶ συνθέσει, καθάπερ  φησὶ   καὶ Ἐμπεδοκλῆς τὸ ὀστοῦν·
[1, 406]   καὶ Δημόκριτος λέγει· κινουμένας γάρ  φησι   τὰς ἀδιαιρέτους σφαίρας, διὰ τὸ
[1, 405]   Ἡράκλειτος δὲ τὴν ἀρχὴν εἶναί  φησι   ψυχήν, εἴπερ τὴν ἀναθυμίασιν, ἐξ
[1, 404]   αὐτὰ καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο,  εἰσὶ   δ' ἐκ τῶν στοιχείων, κρίνεται
[1, 408]   χαίρειν διανοεῖσθαι κινήσεις  εἰσί,   καὶ ἕκαστον κινεῖσθαί τι τούτων,
[1, 409]   τοῖς σῶμά τι λεπτομερὲς αὐτὴν  τιθεῖσι,   τῇ δ' ~(ὥσπερ Δημόκριτος κινεῖσθαί
[1, 405]   ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ  τισι   πῦρ εἶναι· καὶ γὰρ τοῦτο
[1, 406]   ἀνθρώπων· οὐχ ὑπάρχει δὲ τοῖς  πλωτῆρσι   τόδε) διχῶς δὴ λεγομένου τοῦ
[1, 403]   Τὸ ἔμψυχον δὴ τοῦ ἀψύχου  δυσὶ   μάλιστα διαφέρειν δοκεῖ, κινήσει τε
[1, 411]   καὶ ἄλλο τι αἴτιον;  Λέγουσι   δή τινες μεριστὴν αὐτήν, καὶ
[1, 407]   λόγοις. Ἁρμονίαν γάρ τινα αὐτὴν  λέγουσι·   καὶ γὰρ τὴν ἁρμονίαν κρᾶσιν
[1, 409]   ἐκ τῶν στοιχείων αὐτὴν εἶναι.  Λέγουσι   μὲν γάρ, ἵν' αἰσθάνηταί τε
[1, 404]   αἰσθάνεσθαι τῶν ὄντων, οὗτοι δὲ  λέγουσι   τὴν ψυχὴν τὰς ἀρχάς, οἱ
[1, 404]   ταὐτὸ δὲ φέρονται καὶ ὅσοι  λέγουσι   τὴν ψυχὴν τὸ αὑτὸ κινοῦν·
[1, 410]   τὸ κινητικώτατον, οὐ περὶ πάσης  λέγουσι   ψυχῆς. Οὔτε γὰρ τὰ αἰσθανόμενα
[1, 405]   στοιχεῖον ἐκ τῶν στοιχείων  ποιοῦσι,   λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις, πλὴν ἑνός·
[1, 408]   ἔστιν ἁρμονίας, ψυχῇ δὲ (πάντες  ἀπονέμουσι   τοῦτο μάλισθ' ὡς εἰπεῖν. Ἁρμόζει
[1, 407]   τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ δὲ μόνον  ἐπιχειροῦσι   λέγειν ποῖόν τι ψυχή,
[1, 407]   τοῖς πλείστοις τῶν περὶ ψυχῆς·  συνάπτουσι   γὰρ καὶ τιθέασιν εἰς σῶμα
[1, 407]   δὲ μὴ περατοῦνται, ἀλλ' οὐκ  ἀνακάμπτουσί   γε πάλιν ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι
[1, 405]   δὲ καὶ Θαλῆς ἐξ ὧν  ἀπομνημονεύουσι   κινητικόν τι τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν,
[1, 408]   μέν, τῶν μεγεθῶν ἐν τοῖς  ἔχουσι   κίνησιν καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν
[1, 409]   διὰ τί οὐ πάντα ψυχὴν  ἔχουσι   τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ ἐν
[1, 405]   καὶ ἀμιγῆ τε καὶ καθαρόν.  Ἀποδίδωσι   δ' ἄμφω τῇ αὐτῇ ἀρχῇ,
[1, 411]   πᾶσιν, καὶ ἄλλο  τι   αἴτιον; Λέγουσι δή τινες μεριστὴν
[1, 411]   δὲ ψυχὴ ἀνομοιομερής, τὸ μέν  τι   αὐτῆς ὑπάρξει δῆλον ὅτι, τὸ
[1, 409]   καὶ Δημόκριτον αὐτὸ ἔφαμεν κινεῖν·  τί   γὰρ διαφέρει σφαίρας λέγειν μικρὰς
[1, 410]   πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν ἕν  τι   γινώσκειν τινὰ πάντα.
[1, 402]   εὐθὺ καὶ τὸ καμπύλον,  τί   γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον, πρὸς τὸ
[1, 407]   ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν τῶν μορίων,  τί   δεῖ κύκλῳ κινεῖσθαι, καὶ
[1, 408]   ἕτερον ψυχὴ τῆς μίξεως,  τί   δή ποτε ἅμα τῷ σαρκὶ
[1, 409]   δὲ μένῃ τὸ ποσόν, ἔσται  {τι}   ἐν αὐτῷ τὸ μὲν κινοῦν
[1, 402]   ἐν τίνι τῶν γενῶν καὶ  τί   ἐστι, λέγω δὲ πότερον τόδε
[1, 403]   διαλεκτικὸς ἕκαστον αὐτῶν, οἷον ὀργὴ  τί   ἐστιν· μὲν γὰρ ὄρεξιν
[1, 408]   ψυχὴ λόγος τῆς μίξεως,  τί   ἐστιν φθείρεται τῆς ψυχῆς
[1, 403]   μέντοι γ' ἅψεται οὕτως χωρισθέν  τι   εὐθύ· ἀχώριστον γάρ, εἴπερ ἀεὶ
[1, 407]   δὲ μόνον ἐπιχειροῦσι λέγειν ποῖόν  τι   ψυχή, περὶ δὲ τοῦ
[1, 409]   δύο εἶναι σώματα, εἰ σῶμά  τι   ψυχή· τοῖς δ' ἀριθμὸν
[1, 409]   τίνι γνωριεῖ αἰσθήσεται, οἷον  τί   θεὸς ἄνθρωπος σὰρξ
[1, 408]   δὲ νοῦς ἴσως θειότερόν  τι   καὶ ἀπαθές ἐστιν. Ὅτι μὲν
[1, 404]   εἶναι. ~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν (πῦρ  τι   καὶ θερμόν φησιν αὐτὴν εἶναι·
[1, 410]   ὅμοιον· τὸ δ' αἰσθάνεσθαι πάσχειν  τι   καὶ κινεῖσθαι τιθέασιν· ὁμοίως δὲ
[1, 402]   ἐστι, λέγω δὲ πότερον τόδε  τι   καὶ οὐσία ποιὸν
[1, 403]   καὶ τοῦ ἔχοντος ἔστι  τι   καὶ τῆς ψυχῆς ἴδιον αὐτῆς·
[1, 402]   ὕστερον, ὁμοίως δὲ κἂν εἴ  τι   κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ,
[1, 410]   ἐστίν· τῆς δὲ ψυχῆς εἶναί  τι   κρεῖττον καὶ ἄρχον ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον
[1, 409]   γὰρ ἑκάστη> χώραν στιγμῆς. Καίτοι  τί   κωλύει ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι,
[1, 409]   μὲν ταὐτὸ λέγειν τοῖς σῶμά  τι   λεπτομερὲς αὐτὴν τιθεῖσι, τῇ δ'
[1, 403]   καλῶς εἰρημένα λάβωμεν, εἰ δέ  τι   μὴ καλῶς, τοῦτ' εὐλαβηθῶμεν. Ἀρχὴ
[1, 411]   καὶ σήπεται. Εἰ οὖν ἕτερόν  τι   μίαν αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ'
[1, 402]   ἐντελέχειά τις· ~διαφέρει γὰρ οὔ  τι   (μικρόν. Σκεπτέον δὲ καὶ εἰ
[1, 407]   περιφορὰ νόησις. Ἀεὶ δὲ δὴ  τί   νοήσει (δεῖ γάρ, εἴπερ ἀΐδιος
[1, 409]   στιγμῶν ἀριθμὸς ψυχή, διὰ  τί   οὐ πάντα ψυχὴν ἔχουσι τὰ
[1, 411]   Εἰ μὲν γὰρ ἕν, διὰ  τί   οὐκ εὐθέως καὶ ψυχὴ
[1, 411]   μὲν νοεῖν ἄλλῳ δὲ ἐπιθυμεῖν.  Τί   οὖν δή ποτε συνέχει τὴν
[1, 408]   ψυχή, μᾶλλον ἕτερόν  τι   οὖσα ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν; Ἔτι
[1, 408]   γῆρας οὐ τῷ τὴν ψυχήν  τι   πεπονθέναι, ἀλλ' ἐν ᾧ, καθάπερ
[1, 403]   τῶν προτέρων δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι  τι   περὶ αὐτῆς ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ
[1, 410]   Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ  τί   ποτ' ἐστὶ τὸ ἑνοποιοῦν αὐτά·
[1, 410]   δ' ἐκεῖνο τὸ συνέχον,  τί   ποτ' ἐστίν· τῆς δὲ ψυχῆς
[1, 407]   ἀμερὴς οὐχ ὡς μέγεθός  τι   συνεχής. Πῶς γὰρ δὴ καὶ
[1, 408]   παρὰ τὸν λόγον ἕτερόν  τι;   Ταῦτα μὲν οὖν ἔχει τοιαύτας
[1, 403]   ἐνδέχεσθαι κινεῖν ἕτερον, τῶν κινουμένων  τι   τὴν ψυχὴν ὑπέλαβον εἶναι. ~Ὅθεν
[1, 405]   Θαλῆς ἐξ ὧν ἀπομνημονεύουσι κινητικόν  τι   τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν, εἴπερ τὴν
[1, 410]   καὶ θείη τὸν νοῦν μέρος  τι   τῆς ψυχῆς, ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 410]   (σημαίνει γὰρ τὸ μὲν τόδε  τι,   τὸ δὲ ποσὸν ποιὸν
[1, 402]   οὐσίαις (ὥσπερ ἐν τοῖς μαθήμασι  τί   τὸ εὐθὺ καὶ τὸ καμπύλον,
[1, 409]   ὅτι ποσόν· διὸ ἀναγκαῖον εἶναί  τι   τὸ κινῆσον τὰς μονάδας. Εἰ
[1, 411]   μεριστόν, πάλιν λόγος ζητήσει  τί   τὸ συνέχον ἐκεῖνο, καὶ οὕτω
[1, 403]   μισεῖν· ἅμα γὰρ τούτοις πάσχει  τι   τὸ σῶμα. Μηνύει δὲ τὸ
[1, 405]   οἷον θερμὸν ψυχρὸν  τι   τοιοῦτον ἄλλο, καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 408]   κινεῖσθαι, τὸ δὲ διανοεῖσθαι  τι   τοιοῦτον ἴσως ἕτερόν τι,
[1, 403]   μὲν γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως  τι   τοιοῦτον, ~ὁ δὲ ζέσιν τοῦ
[1, 411]   μορίοις εἶναι, εἰ τῷ ἀπολαμβάνεσθαί  τι   τοῦ περιέχοντος ἐν τοῖς ζῴοις
[1, 411]   καὶ τῶν μορίων ἕκαστον συνέχειν  τι   τοῦ σώματος. Τοῦτο δ' ἔοικεν
[1, 408]   τι τοιοῦτον ἴσως ἕτερόν  τι,   τούτων δὲ συμβαίνει τὰ μὲν
[1, 405]   καὶ γλαφυρωτέρως εἴρηκεν ἀποφαινόμενος διὰ  τί   τούτων ἑκάτερον· ψυχὴν μὲν γὰρ
[1, 405]   καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοίως ἕν  τι   τούτων τιθέασιν. Διὸ καὶ τοῖς
[1, 408]   κινήσεις εἰσί, καὶ ἕκαστον κινεῖσθαί  τι   τούτων, τὸ δὲ κινεῖσθαί ἐστιν
[1, 406]   δυνάμενον κινεῖν, ἀλλ' ἕν  τι   τῶν ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ
[1, 403]   εἶναι. Εἰ μὲν οὖν ἔστι  τι   τῶν τῆς ψυχῆς ἔργων
[1, 404]   γαίῃ μὲν γὰρ γαῖαν ὀπώπαμεν,  ὕδατι   δ' ὕδωρ, αἰθέρι δ' αἰθέρα
[1, 409]   ψυχὴ ἐν παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ  σώματι,   ἀναγκαῖον ἐν τῷ αὐτῷ δύο
[1, 411]   ἔχει δύναμιν ἕκαστον ἐν τῷ  σώματι.   Εἰ γὰρ ὅλη ψυχὴ
[1, 407]   ὀργάνοις, τὴν δὲ ψυχὴν τῷ  σώματι.   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Καὶ ἄλλη δέ
[1, 407]   δὲ καὶ τὸ μεμῖχθαι τῷ  σώματι   μὴ δυνάμενον ἀπολυθῆναι, καὶ προσέτι
[1, 409]   εἰσὶν ἕτεραι αἱ ἐν τῷ  σώματι   μονάδες καὶ αἱ στιγμαί, ἐν
[1, 409]   Εἰ δ' αἱ ἐν τῷ  σώματι   στιγμαὶ ἀριθμὸς τῆς
[1, 409]   εἰ τῶν ἐν τῷ  σώματι   στιγμῶν ἀριθμὸς ψυχή, διὰ
[1, 409]   τις τῶν ὑπαρχουσῶν ἐν τῷ  σώματι   στιγμῶν· Συμβαίνει τε κινεῖσθαι τὸ
[1, 409]   πού ἐστι καὶ θέσιν ἔχει.  Ἔτι   δ' ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν ἀφέλῃ
[1, 411]   τοῖς ζῴοις ὑπὸ τῆς ψυχῆς,  ἔτι   δ' αὔξη τε καὶ ἀκμὴ
[1, 408]   ἁρμονίᾳ τινί· χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν.  Ἔτι   δ' εἰ λέγομεν τὴν ἁρμονίαν
[1, 406]   οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι.  Ἔτι   δ' εἰ μὲν ἄνω κινήσεται,
[1, 406]   ἔσται, εἴπερ φύσει κινήσεως μετέχει.  Ἔτι   δ' εἰ φύσει κινεῖται, κἂν
[1, 410]   οὐδὲ τῶν ὁμοίων· καίτοι προσῆκεν.  Ἔτι   δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν ἄγνοια
[1, 406]   λόγος καὶ περὶ τῶν μεταξύ.  Ἔτι   δ' ἐπεὶ φαίνεται κινοῦσα τὸ
[1, 409]   κινητικὴ καὶ κινητή, διαφέρειν δεῖ.  Ἔτι   δ' ἐπεί φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν
[1, 407]   δεήσει πολλάκις νοεῖν τὸ αὐτό.  Ἔτι   δ' νόησις ἔοικεν ἠρεμήσει
[1, 402]   εἴ τι κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο·  Ἔτι   δέ, εἰ μὴ πολλαὶ ψυχαὶ
[1, 404]   βάθους, τὰ δ' ἄλλα ὁμοιοτρόπως·  ἔτι   δὲ καὶ ἄλλως, νοῦν μὲν
[1, 405]   καὶ μάλιστα τῶν στοιχείων ἀσώματον,  ἔτι   δὲ κινεῖταί τε καὶ κινεῖ
[1, 403]   οὕτως ἔχῃ ὥσπερ ὅταν ὀργίζηται.  Ἔτι   δὲ μᾶλλον τοῦτο φανερόν· μηθενὸς
[1, 408]   ψυχὴν λυπεῖσθαι χαίρειν, θαρρεῖν φοβεῖσθαι,  ἔτι   δὲ ὀργίζεσθαί τε καὶ αἰσθάνεσθαι
[1, 410]   τρόπον καὶ περὶ τῶν ἄλλων.  Ἔτι   δὲ πολλαχῶς λεγομένου τοῦ ὄντος
[1, 408]   τι οὖσα ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν;  Ἔτι   δὲ πότερον φιλία τῆς
[1, 402]   τις ἄλλη τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν,  ἔτι   δὲ πότερον τῶν ἐν δυνάμει
[1, 407]   ἐστιν τοῖς μορίοις θίξις;  Ἔτι   δὲ πῶς νοήσει τὸ μεριστὸν
[1, 409]   ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἄπειροι.  Ἔτι   δὲ πῶς οἷόν τε χωρίζεσθαι
[1, 411]   αἰσθάνεσθαί τε καὶ τὸ δοξάζειν,  ἔτι   δὲ τὸ ἐπιθυμεῖν καὶ βούλεσθαι
[1, 408]   οὐδέτερον οἷόν τ' εἶναι τούτων.  ~Ἔτι   δὲ τὸ κινεῖν οὐκ ἔστιν
[1, 407]   οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι.  Ἔτι   εἰ αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις,
[1, 402]   καί τις ἄλλη μέθοδος,  ἔτι   πολλὰς ἀπορίας ἔχει καὶ πλάνας,
[1, 407]   δὲ τοῦ δεξομένου σώματος οὐθὲν  ἔτι   προσδιορίζουσιν, ὥσπερ ἐνδεχόμενον κατὰ τοὺς
[1, 410]   καὶ ἄρχον ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον δ'  ἔτι   τοῦ νοῦ· εὔλογον γὰρ τοῦτον
[1, 402]   μέθοδος περὶ τὸ τί ἐστιν,  ἔτι   χαλεπώτερον γίνεται τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει
[1, 403]   θυμός, πραότης, φόβος, ἔλεος, θάρσος,  ἔτι   χαρὰ καὶ τὸ φιλεῖν τε
[1, 407]   σώματι μὴ δυνάμενον ἀπολυθῆναι, καὶ  προσέτι   φευκτόν, εἴπερ βέλτιον τῷ νῷ
[1, 409]   διὰ τὸ μεγέθει διαφέρειν  μικρότητι   συμβαίνει τὸ λεχθέν, ἀλλ' ὅτι
[1, 409]   γάρ ἐστιν ψυχὴ ἐν  παντὶ   τῷ αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον ἐν
[1, 410]   καὶ ταῦτ' ἐνέσται. Τοῦτο δ'  ὅτι   ἀδύνατον, οὐθὲν δεῖ λέγειν· τίς
[1, 407]   κύκλῳ ποιεῖν φέρεσθαι τὴν ψυχήν,  ὅτι   βέλτιον αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι τοῦ
[1, 407]   μᾶλλον ἐκείνῳ. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'  ὅτι   βέλτιον λέγεται· καίτοι γ' ἐχρῆν
[1, 405]   οἱ μὲν τὸ θερμὸν λέγοντες,  ὅτι   διὰ τοῦτο καὶ τὸ ζῆν
[1, 403]   εἰκάσαι περὶ αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον  ὅτι   διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ κενῶς ἅπαντες.
[1, 405]   τοὺς αἷμα φάσκοντας τὴν ψυχήν,  ὅτι   γονὴ οὐχ αἷμα· ταύτην
[1, 406]   τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν εἰπεῖν ἀληθὲς  ~ὅτι   ἣν τὸ (σῶμα κινεῖται, ταύτην
[1, 408]   ἔστιν ἀναγκαῖον. Εἰ γὰρ καὶ  ὅτι   μάλιστα τὸ λυπεῖσθαι χαίρειν
[1, 408]   φθείρεται τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης;  Ὅτι   μὲν οὖν οὔθ' ἁρμονίαν οἷόν
[1, 406]   ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ κίνησιν.  Ὅτι   μὲν οὖν οὐκ ἀναγκαῖον τὸ
[1, 408]   θειότερόν τι καὶ ἀπαθές ἐστιν.  Ὅτι   μὲν οὖν οὐχ οἷόν τε
[1, 405]   δ' ἐοίκασιν ἐκ τῆς γονῆς,  ὅτι   πάντων ὑγρά. Καὶ γὰρ ἐλέγχει
[1, 409]   μικρότητι συμβαίνει τὸ λεχθέν, ἀλλ'  ὅτι   ποσόν· διὸ ἀναγκαῖον εἶναί τι
[1, 403]   οἰκίας μὲν λόγος τοιοῦτος,  ὅτι   σκέπασμα κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων
[1, 404]   κινοῦν, περὶ δὲ τούτων εἴρηται  ὅτι   συνεχῶς φαίνεται κινούμενα, κἂν
[1, 403]   Εἰ δ' οὕτως ἔχει, δῆλον  ὅτι   τὰ πάθη λόγοι ἔνυλοί εἰσιν·
[1, 403]   ὅθεν λόγος. Ἐλέγομεν δὴ  ὅτι   τὰ πάθη τῆς ψυχῆς οὕτως
[1, 411]   μέν τι αὐτῆς ὑπάρξει δῆλον  ὅτι,   τὸ δ' οὐχ ὑπάρξει. Ἀναγκαῖον
[1, 411]   εἶναι τὴν ψυχὴν ἐν τούτοις  ὅτι   τὸ ὅλον τοῖς μορίοις ὁμοειδές·
[1, 407]   τὴν γὰρ τοῦ παντὸς δῆλον  ὅτι   τοιαύτην εἶναι βούλεται οἷόν ποτ'
[1, 405]   τὴν λίθον ἔφη ψυχὴν ἔχειν,  ὅτι   τὸν σίδηρον κινεῖ· Διογένης δ'
[1, 402]   δ' οὐ μόνον τὸ τί  ἐστι   γνῶναι χρήσιμον εἶναι πρὸς τὸ
[1, 409]   ἔσονται· γὰρ στιγμὴ μονάς  ἐστι   θέσιν ἔχουσα, δ' ἀριθμὸς
[1, 402]   πότερον εἷς λόγος αὐτῆς  ἐστι,   καθάπερ ζῴου, καθ' ἕκαστον
[1, 411]   τῆς ἐν τοῖς ζῴοις βελτίων  ἐστὶ   καὶ ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως
[1, 405]   τὴν ψυχήν, μὲν πρῶτόν  ἐστι,   καὶ ἐκ τούτου τὰ λοιπά,
[1, 409]   ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς ἤδη πού  ἐστι   καὶ θέσιν ἔχει. Ἔτι δ'
[1, 411]   δὲ τὸ γινώσκειν τῆς ψυχῆς  ἐστὶ   καὶ τὸ αἰσθάνεσθαί τε καὶ
[1, 411]   τὸν ἀέρα τῶν παραλογωτέρων  ἐστί,   καὶ τὸ μὴ λέγειν ζῷα
[1, 403]   ἰδίῳ τὸ νοεῖν· εἰ δ'  ἐστὶ   καὶ τοῦτο φαντασία τις
[1, 406]   τῶν μορίων· οἰκεία μὲν γάρ  ἐστι   κίνησις ποδῶν βάδισις, αὕτη δὲ
[1, 409]   ἀμερῆ καὶ ἀδιάφορον οὖσαν; γάρ  ἐστι   κινητικὴ καὶ κινητή, διαφέρειν δεῖ.
[1, 402]   τίνι τῶν γενῶν καὶ τί  ἐστι,   λέγω δὲ πότερον τόδε τι
[1, 408]   (ποῖα δὲ καὶ πῶς, ἕτερός  ἐστι   λόγος) Τὸ δὴ λέγειν ὀργίζεσθαι
[1, 403]   τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, πότερόν  ἐστι   πάντα κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος
[1, 402]   τὴν οὐσίαν καὶ τὸ τί  ἐστι,   τάχ' ἄν τῳ δόξειε μία
[1, 410]   ἄν τις καὶ τί ποτ'  ἐστὶ   τὸ ἑνοποιοῦν αὐτά· ὕλῃ γὰρ
[1, 405]   ἴσως γὰρ οὐ μόνον ψεῦδός  ἐστι   τὸ τὴν οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην
[1, 406]   ὥστ' εἰ πᾶσα κίνησις ἔκστασίς  ἐστι   τοῦ κινουμένου κινεῖται, καὶ
[1, 408]   οἷον κινεῖσθαι μὲν ἐν  ἐστι,   τοῦτο δὲ κινεῖσθαι ὑπὸ τῆς
[1, 407]   μὲν ἁρμονία λόγος τίς  ἐστι   τῶν μιχθέντων σύνθεσις, τὴν
[1, 402]   ζῴοις ὑπάρχειν. Πάντῃ δὲ πάντως  ἐστὶ   τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα πίστιν
[1, 402]   μάλιστα δὲ πρὸς τὴν φύσιν·  ἔστι   γὰρ οἷον ἀρχὴ τῶν ζῴων.
[1, 409]   ψυχὴν τὰ πράγματα τιθέντες. Οὐκ  ἔστι   δὲ μόνα ταῦτα, πολλὰ δὲ
[1, 408]   συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ εἴπομεν,  ἔστι,   καὶ κι- νεῖν ἑαυτήν, οἷον
[1, 402]   μέθοδον ταύτην· εἰ δὲ μὴ  ἔστι   μία τις καὶ κοινὴ μέθοδος
[1, 407]   Τῶν μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων  ἔστι   πέρατα (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου χάριν)
[1, 403]   κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος  ἔστι   τι καὶ τῆς ψυχῆς ἴδιον
[1, 403]   σώματος εἶναι. Εἰ μὲν οὖν  ἔστι   τι τῶν τῆς ψυχῆς ἔργων
[1, 406]   τὸ σῶμα. Διὸ καὶ οὐκ  ἔστι   τόπος αὐτῶν· τῆς δὲ ψυχῆς
[1, 402]   Ἔοικε δ' οὐ μόνον τὸ  τί   ἐστι γνῶναι χρήσιμον εἶναι πρὸς
[1, 402]   περὶ τὴν οὐσίαν καὶ τὸ  τί   ἐστι, τάχ' ἄν τῳ δόξειε
[1, 402]   μέρος πρὸς τὸ εἰδέναι τὸ  τί   ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι
[1, 402]   καὶ κοινὴ μέθοδος περὶ τὸ  τί   ἐστιν, ἔτι χαλεπώτερον γίνεται τὸ
[1, 402]   πάσης γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ τὸ  τί   ἐστιν, ~ὥστε καθ' ὅσους τῶν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 12/10/2006