Livre, Pages
[1, 402]	~ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α'	(Τῶν καλῶν καὶ τιμίων τὴν
[1, 404]	τῷ ἀέρι τὰ καλούμενα ξύσματα,	ἃ	φαίνεται ἐν ταῖς διὰ τῶν
[1, 402]	καὶ ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται	μέγα	μέρος πρὸς τὸ εἰδέναι τὸ
[1, 402]	χρὴ ζητεῖν πρότερον ἢ τὰ	ἔργα	αὐτῶν, οἷον τὸ νοεῖν ἢ
[1, 403]	καὶ τῆς τοι- αύτης ὕλης	ἔργα	καὶ πάθη, ὅσα δὲ μὴ
[1, 402]	τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ	ἔργα	πρότερον, πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν
[1, 409]	τούτου τὰ πάθη καὶ τὰ	ἔργα	τῆς ψυχῆς ἀποδιδόναι, οἷον λογισμούς,
[1, 408]	πειραθείη τὰ πάθη καὶ τὰ	ἔργα	τῆς ψυχῆς ἁρμονίᾳ τινί· χαλεπὸν
[1, 403]	μικρῶν καὶ ἀμαυρῶν κινεῖσθαι, ὅταν	ὀργᾷ	τὸ σῶμα καὶ οὕτως ἔχῃ
[1, 409]	ἀριθμόν. Πῶς γὰρ χρὴ νοῆσαι	μονάδα	κινουμένην, καὶ ὑπὸ τίνος, καὶ
[1, 409]	ἐὰν ἀφέλῃ τις ἀριθμὸν ἢ	μονάδα,	λείπεται ἄλλος ἀριθμός· τὰ δὲ
[1, 409]	μόνον. Ἐνδέχεται δὲ δὴ πῶς	μονάδα	ταύτην εἶναι; Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν
[1, 410]	τέσσαρα δ' Ἡφαίστοιο· τὰ δ'	ὀστέα	λευκὰ γένοντο. Οὐδὲν οὖν ὄφελος
[1, 402]	μέθοδος κατὰ πάντων περὶ ὧν	βουλόμεθα	γνῶναι τὴν οὐσίαν, ὥσπερ καὶ
[1, 411]	καὶ πάσῃ νοοῦμέν τε καὶ	αἰσθανόμεθα	καὶ κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων
[1, 411]	νοοῦμέν τε καὶ αἰσθανόμεθα καὶ	κινούμεθα	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον ποιοῦμέν
[1, 406]	δὲ καὶ εἰς ὃ κινεῖται	βίᾳ,	καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ βίᾳ.
[1, 406]	κἂν βίᾳ κινηθείη· κἂν εἰ	βίᾳ,	καὶ φύσει. Τὸν αὐτὸν δὲ
[1, 406]	δ' εἰ φύσει κινεῖται, κἂν	βίᾳ	κινηθείη· κἂν εἰ βίᾳ, καὶ
[1, 406]	βίᾳ, καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ	βίᾳ.	Ποῖαι δὲ βίαιοι τῆς ψυχῆς
[1, 406]	ἑτέρου κινοῖτο· ὠσθείη γὰρ ἂν	βίᾳ	τὸ ζῷον. Οὐ δεῖ δὲ
[1, 407]	δόξειεν ἂν τοῦτ' ἀναγκαῖον εἶναι·	διὰ	γὰρ τὴν κοινωνίαν τὸ μὲν
[1, 405]	καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων, κινητικὸν δὲ	διὰ	μικρομέρειαν καὶ τὸ σχῆμα· τῶν
[1, 404]	σφαιροειδῆ ψυχήν, διὰ τὸ μάλιστα	διὰ	παντὸς δύνασθαι διαδύνειν τοὺς τοιούτους
[1, 406]	ἡ ψυχὴ τὸ ζῷον, ἀλλὰ	διὰ	προαιρέσεώς τινος καὶ νοήσεως. Τὸν
[1, 403]	ὑπὸ τοῦδε ἕνεκα τοῦδε" Καὶ	διὰ	ταῦτα ἤδη φυσικοῦ τὸ θεωρῆσαι
[1, 405]	δὲ τὸ ψυχρόν, διὰ τὸ>	διὰ	τὴν ἀναπνοὴν καὶ τὴν κατάψυξιν
[1, 405]	οἰκειότατον ὑπολαμβάνοντες, τοῦτο δ' ὑπάρχειν	διὰ	τὴν τοῦ αἵματος φύσιν. Πάντα
[1, 404]	τὰ μὲν ἄλλα πάντα κινεῖσθαι	διὰ	τὴν ψυχήν, ταύτην δ' ὑφ'
[1, 409]	σώματι στιγμῶν ἀριθμὸς ἡ ψυχή,	διὰ	τί οὐ πάντα ψυχὴν ἔχουσι
[1, 411]	πολυμερές. Εἰ μὲν γὰρ ἕν,	διὰ	τί οὐκ εὐθέως καὶ ἡ
[1, 405]	δὲ καὶ γλαφυρωτέρως εἴρηκεν ἀποφαινόμενος	διὰ	τί τούτων ἑκάτερον· ψυχὴν μὲν
[1, 411]	(Ἐπιζητήσειε δ' ἄν τις καὶ	διὰ	τίν' αἰτίαν ἡ ἐν τῷ
[1, 407]	σῶμα τὴν ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες	διὰ	τίν' αἰτίαν καὶ πῶς ἔχοντος
[1, 405]	δ' ὢν πῶς γνωριεῖ καὶ	διὰ	τίν' αἰτίαν, οὔτ' ἐκεῖνος εἴρηκεν
[1, 410]	πάντων γὰρ ἕκαστον. Ὅλως τε	διὰ	τίν' αἰτίαν οὐχ ἅπαντα ψυχὴν
[1, 411]	Τοῦτο δ' ἔχει τινὰς ἀπορίας·	διὰ	τίνα γὰρ αἰτίαν ἐν μὲν
[1, 410]	εἶναι. Πάντες δὲ καὶ οἱ	διὰ	τὸ γνωρίζειν καὶ αἰσθάνεσθαι τὰ
[1, 405]	ὠνόμασται, οἱ δὲ τὸ ψυχρόν,	διὰ	τὸ> διὰ τὴν ἀναπνοὴν καὶ
[1, 411]	τὸ γινώσκειν ὑπάρχει τῇ ψυχῇ	διὰ	τὸ ἐκ τῶν στοιχείων εἶναι,
[1, 405]	φησὶ γὰρ αὐτὴν ἀθάνατον εἶναι	διὰ	τὸ ἐοικέναι τοῖς ἀθανάτοις· τοῦτο
[1, 404]	τούτων δὲ τὰ σφαιροειδῆ ψυχήν,	διὰ	τὸ μάλιστα διὰ παντὸς δύνασθαι
[1, 409]	ἐν τῷ συνεχεῖ· οὐ γὰρ	διὰ	τὸ μεγέθει διαφέρειν ἢ μικρότητι
[1, 404]	παρέχοντα τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν	διὰ	τὸ μηδ' αὐτὰ ἠρεμεῖν μηδέποτε,
[1, 404]	ψυχήν, ταύτην δ' ὑφ' ἑαυτῆς,	διὰ	τὸ μηθὲν ὁρᾶν κινοῦν ὃ
[1, 406]	γάρ φησι τὰς ἀδιαιρέτους σφαίρας,	διὰ	τὸ πεφυκέναι μηδέποτε μένειν, συνεφέλκειν
[1, 406]	αὐτὴν καὶ τὸ σῶμα κινεῖν	διὰ	τὸ συμπεπλέχθαι πρὸς αὐτό. Συνεστηκυῖαν
[1, 405]	λεπτομερέστατον εἶναι καὶ ἀρχήν· καὶ	διὰ	τοῦτο γινώσκειν τε καὶ κινεῖν
[1, 405]	μὲν τὸ θερμὸν λέγοντες, ὅτι	διὰ	τοῦτο καὶ τὸ ζῆν ὠνόμασται,
[1, 407]	βέλτιον λέγεται· καίτοι γ' ἐχρῆν	διὰ	τοῦτο τὸν θεὸν κύκλῳ ποιεῖν
[1, 404]	ξύσματα, ἃ φαίνεται ἐν ταῖς	διὰ	τῶν θυρίδων ἀκτῖσιν) ὧν τὴν
[1, 409]	τὰ ἐκ τοῦ κινεῖσθαι συμβαίνοντα,	~ἴδια	δ' ἐκ τοῦ (λέγειν αὐτὴν
[1, 402]	περὶ αὐτήν· ὧν τὰ μὲν	ἴδια	πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι δοκεῖ,
[1, 405]	κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι γὰρ καὶ τὰ	θεῖα	πάντα συνεχῶς (ἀεί, σελήνην, ἥλιον,
[1, 406]	(δῆλον δ' ἐπὶ τῶν μορίων·	οἰκεία	μὲν γάρ ἐστι κίνησις ποδῶν
[1, 402]	ἐν δυνάμει ὄντων ἢ μᾶλλον	ἐντελέχειά	τις· ~διαφέρει γὰρ οὔ τι
[1, 410]	οὐ δοκεῖ κοινὰ πάντων εἶναι	στοιχεῖα.	Ἆρ' οὖν ὅσα τῶν οὐσιῶν,
[1, 410]	Οὐδὲν οὖν ὄφελος ἐνεῖναι τὰ	στοιχεῖα	ἐν τῇ ψυχῇ, εἰ μὴ
[1, 410]	Ἢ φήσουσιν ἑκάστου γένους εἶναι	στοιχεῖα	καὶ ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ ὧν
[1, 405]	αἵματος φύσιν. Πάντα γὰρ τὰ	στοιχεῖα	κριτὴν εἴληφε, πλὴν τῆς γῆς·
[1, 410]	ὕλῃ γὰρ ἔοικε τά γε	στοιχεῖα,	κυριώτατον δ' ἐκεῖνο τὸ συνέχον,
[1, 404]	ἀκτῖσιν) ὧν τὴν μὲν πανσπερμίαν	στοιχεῖα	λέγει τῆς ὅλης φύσεως (ὁμοίως
[1, 410]	οὐ γὰρ ὁπωσοῦν ἔχοντα τὰ	στοιχεῖα	τούτων ἕκαστον, ἀλλὰ λόγῳ τινὶ
[1, 410]	κύριον κατὰ φύσιν, τὰ δὲ	στοιχεῖά	φασι πρῶτα τῶν ὄντων εἶναι.
[1, 408]	μέρεσιν; Ἔτι δὲ πότερον ἡ	φιλία	τῆς τυχούσης αἰτία μίξεως ἢ
[1, 409]	δ' ἀριθμὸν λέγουσιν, ἐν τῇ	μιᾷ	στιγμῇ πολλὰς στιγμάς, καὶ πᾶν
[1, 402]	ἐστι, τάχ' ἄν τῳ δόξειε	μία	τις εἶναι μέθοδος κατὰ πάντων
[1, 402]	ταύτην· εἰ δὲ μὴ ἔστι	μία	τις καὶ κοινὴ μέθοδος περὶ
[1, 405]	πρότερον, χρῆται δ' ἀμφοῖν ὡς	μιᾷ	φύσει, πλὴν ἀρχήν γε τὸν
[1, 404]	συνεχῶς φαίνεται κινούμενα, κἂν ᾖ	νηνεμία	παντελής. Ἐπὶ ταὐτὸ δὲ φέρονται
[1, 411]	διαιρούμενα ζῆν καὶ τῶν ζῴων	ἔνια	τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν αὐτὴν
[1, 408]	ὁ δὲ τῆς μίξεως λόγος	ἁρμονία	καὶ ψυχή. Ἀπαιτήσειε δ' ἄν
[1, 407]	ἐναντίων. Καίτοι γε ἡ μὲν	ἁρμονία	λόγος τίς ἐστι τῶν μιχθέντων
[1, 408]	καὶ τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς	ἁρμονίᾳ	τινί· χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι
[1, 403]	ζῴων, ᾗ γε τοιαῦθ' ὑπάρχει	οἷα>	θυμὸς καὶ φόβος, καὶ οὐχ
[1, 410]	Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν	ἄγνοια	πλείων ἢ σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται
[1, 408]	κινουμένων, τὰ δὲ κατ' ἀλλοίωσιν	(ποῖα	δὲ καὶ πῶς, ἕτερός ἐστι
[1, 402]	Χαλεπὸν δὲ καὶ τούτων διορίσαι	ποῖα	πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ πότερον
[1, 406]	σῶμα ἢ ὅλη ἢ κατὰ	μόρια	μεθισταμένη. Εἰ δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται,
[1, 402]	εἰ μὴ πολλαὶ ψυχαὶ ἀλλὰ	μόρια,	πότερον δεῖ ζητεῖν πρότερον τὴν
[1, 411]	τῶν μορίων ἅπαντ' ἐνυπάρχει τὰ	μόρια	τῆς ψυχῆς, καὶ ὁμοειδῆ ἐστιν
[1, 402]	τὴν ὅλην ψυχὴν ἢ τὰ	μόρια.	Χαλεπὸν δὲ καὶ τούτων διορίσαι
[1, 402]	ἕτερα ἀλλήλων, καὶ πότερον τὰ	μόρια	χρὴ ζητεῖν πρότερον ἢ τὰ
[1, 407]	τούτων γὰρ ἡ κίνησις οὐ	κυκλοφορία)	Ὁ δὲ νοῦς εἷς καὶ
[1, 403]	εἰ δ' ἐστὶ καὶ τοῦτο	φαντασία	τις ἢ μὴ ἄνευ φαντασίας,
[1, 407]	οὔτε γὰρ τῆς ψυχῆς ἡ	οὐσία	αἰτία τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι, ἀλλὰ
[1, 410]	ἄρα ποσὸν καὶ ποιὸν καὶ	οὐσία.	Ἀλλ' ἀδύνατον ἐκ τῶν τοῦ
[1, 402]	δὲ πότερον τόδε τι καὶ	οὐσία	ἢ ποιὸν ἢ ποσόν, ἢ
[1, 407]	ἐστὶν ἡ κίνησις αὐτῆς ᾗ	οὐσία,	παρὰ φύσιν ἂν κινοῖτο. Ἐπίπονον
[1, 406]	τόπῳ. Εἰ δ' ἐστὶν ἡ	οὐσία	τῆς ψυχῆς τὸ κινεῖν ἑαυτήν,
[1, 408]	Ὁ δὲ νοῦς ἔοικεν ἐγγίνεσθαι	οὐσία	τις οὖσα, καὶ οὐ φθείρεσθαι.
[1, 406]	ὑφ' ἑαυτοῦ κινεῖσθαι ἐν τῇ	οὐσίᾳ,	τοῦθ' ὑπ' ἄλλου κινεῖσθαι, πλὴν
[1, 409]	οὐθὲν διαφέρειν μονάδας λέγειν ἢ	σωμάτια	μικρά· καὶ γὰρ ἐκ τῶν
[1, 408]	πότερον ἡ φιλία τῆς τυχούσης	αἰτία	μίξεως ἢ τῆς κατὰ τὸν
[1, 407]	κύκλῳ φέρεσθαι τὸν οὐρανὸν ἡ	αἰτία·	οὔτε γὰρ τῆς ψυχῆς ἡ
[1, 407]	γὰρ τῆς ψυχῆς ἡ οὐσία	αἰτία	τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι, ἀλλὰ κατὰ
[1, 407]	λεγομένων, λόγον δ' ὥσπερ εὐθύνοις	δεδωκυῖα	κἀν τοῖς ἐν κοινῷ γεγενημένοις
[1, 403]	μέρους ἢ δυνάμεως ὑπὸ τοῦδε	ἕνεκα	τοῦδε" Καὶ διὰ ταῦτα ἤδη
[1, 403]	ἐν τούτοις τὸ εἶδος οὗ>	ἕνεκα	τωνδί. Τίς οὖν ὁ φυσικὸς
[1, 410]	Οὔτε γὰρ τὰ αἰσθανόμενα πάντα	κινητικά	(φαίνεται γὰρ εἶναί τινα μόνιμα
[1, 410]	δ' Ἡφαίστοιο· τὰ δ' ὀστέα	λευκὰ	γένοντο. Οὐδὲν οὖν ὄφελος ἐνεῖναι
[1, 402]	ἀλήθειαν ἅπασαν ἡ γνῶσις αὐτῆς	μεγάλα	συμβάλλεσθαι, μάλιστα δὲ πρὸς τὴν
[1, 407]	τούτων δ' οὐθὲν ὑπάρχει πρὸς	ἄλληλα	τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ δὲ μόνον
[1, 407]	μακάριόν γε τὸ μὴ (ῥᾴδιον	ἀλλὰ	βίαιον· εἰ δ' ἐστὶν ἡ
[1, 406]	κινεῖν ἡ ψυχὴ τὸ ζῷον,	ἀλλὰ	διὰ προαιρέσεώς τινος καὶ νοήσεως.
[1, 403]	αὐτῆς, οὐκ ἂν εἴη χωριστή,	ἀλλὰ	καθάπερ τῷ εὐθεῖ, ᾗ εὐθύ,
[1, 402]	αἱ τοῦ τριγώνου γωνίαι ἴσαι)	ἀλλὰ	καὶ ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται
[1, 409]	ὁρισμὸν ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον εἶναι,	ἀλλὰ	καὶ συμβεβηκός. Δῆλον δ' εἴ
[1, 407]	οὐσία αἰτία τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι,	ἀλλὰ	κατὰ συμβεβηκὸς οὕτω κινεῖται, οὔτε
[1, 406]	τριπήχει· κινεῖται γὰρ καὶ ταῦτα,	ἀλλὰ	κατὰ συμβεβηκός· ᾧ γὰρ ὑπάρχουσιν,
[1, 410]	ἔχοντα τὰ στοιχεῖα τούτων ἕκαστον,	ἀλλὰ	λόγῳ τινὶ καὶ συνθέσει, καθάπερ
[1, 403]	μὴ συμβαίνει τὰ (συμβεβηκότα γνωρίζειν,	ἀλλὰ	μηδ' εἰκάσαι περὶ αὐτῶν εὐμαρές,
[1, 406]	τῶν αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ εἰ κινεῖ γε
[1, 407]	ἀλλ' ἡ ψυχὴ μᾶλλον ἐκείνῳ.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδ' ὅτι βέλτιον λέγεται·
[1, 407]	δὲ τρόπον καὶ ὁ συλλογισμός.	~Ἀλλὰ	μὴν οὐδὲ μακάριόν γε τὸ
[1, 402]	δέ, εἰ μὴ πολλαὶ ψυχαὶ	ἀλλὰ	μόρια, πότερον δεῖ ζητεῖν πρότερον
[1, 404]	δυνάμει τινὶ περὶ τὴν ἀλήθειαν,	ἀλλὰ	ταὐτὸ λέγει ψυχὴν καὶ νοῦν)
[1, 409]	κινοῦν καὶ κινούμενον ἡ ψυχή,	ἀλλὰ	τὸ κινοῦν μόνον. Ἐνδέχεται δὲ
[1, 409]	γινώσκειν τὴν ψυχὴν καὶ αἰσθάνεσθαι·	ἀλλὰ	τὸ σύνολον τίνι γνωριεῖ ἢ
[1, 408]	ἐλεεῖν ἢ μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι,	ἀλλὰ	τὸν ἄνθρωπον τῇ ψυχῇ· τοῦτο
[1, 408]	φιλεῖ· οὐ γὰρ ἐκείνου ἦν,	ἀλλὰ	τοῦ κοινοῦ, ὃ ἀπόλωλεν· ὁ
[1, 408]	μισεῖν οὐκ ἔστιν ἐκείνου πάθη,	ἀλλὰ	τουδὶ τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο, ᾗ
[1, 404]	πλάτους καὶ βάθους, τὰ δ'	ἄλλα	ὁμοιοτρόπως· ἔτι δὲ καὶ ἄλλως,
[1, 404]	τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ μὲν	ἄλλα	πάντα κινεῖσθαι διὰ τὴν ψυχήν,
[1, 405]	κινεῖταί τε καὶ κινεῖ τὰ	ἄλλα	πρώτως. Δημόκριτος δὲ καὶ γλαφυρωτέρως
[1, 409]	λογισμούς, αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας, ὅσα	ἄλλα	τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ εἴπομεν πρότερον,
[1, 410]	πολλὰ δ' ἀγνοήσει· πάντα γὰρ	τἆλλα.	Συμβαίνει δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ
[1, 405]	εἴπερ τὴν ἀναθυμίασιν, ἐξ ἧς	τἆλλα	συνίστησιν· καὶ ἀσωματώτατόν τε καὶ
[1, 410]	γνώσεται μὲν γὰρ ἓν ἑκάστη,	πολλὰ	δ' ἀγνοήσει· πάντα γὰρ τἆλλα.
[1, 409]	Οὐκ ἔστι δὲ μόνα ταῦτα,	πολλὰ	δὲ καὶ ἕτερα, μᾶλλον δ'
[1, 409]	δὲ φυτὰ καὶ τῶν ζῴων	πολλὰ	διαιρούμενα ζῇ καὶ δοκεῖ τὴν
[1, 410]	αἰσθήσεως, καὶ τῶν ζῴων τὰ>	πολλὰ	διάνοιαν οὐκ ἔχειν. Εἰ δέ
[1, 409]	ἀριθμὸν ταῦτά τε συμβαίνει καὶ	πολλὰ	ἕτερα τοιαῦτα· οὐ γὰρ μόνον
[1, 409]	ἕκαστον γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν	πολλὰ	καὶ ἀδύνατα τῷ λόγῳ. Τίθενται
[1, 403]	καθάπερ τῷ εὐθεῖ, ᾗ εὐθύ,	πολλὰ	συμβαίνει, οἷον ἅπτεσθαι τῆς {χαλκῆς}
[1, 403]	φήσει λίθους καὶ πλίνθους καὶ	ξύλα,	ἕτερος δ' ἐν τούτοις τὸ
[1, 403]	τὸ φιλεῖν τε καὶ μισεῖν·	ἅμα	γὰρ τούτοις πάσχει τι τὸ
[1, 403]	Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ ψυχῆς ἀναγκαῖον,	ἅμα	διαποροῦντας περὶ ὧν εὐπορεῖν δεῖ
[1, 408]	τῆς μίξεως, τί δή ποτε	ἅμα	τῷ σαρκὶ εἶναι ἀναιρεῖται καὶ
[1, 405]	δὲ διὰ μικρομέρειαν καὶ τὸ	σχῆμα·	τῶν δὲ σχημάτων εὐκινητότατον τὸ
[1, 405]	τὴν πρώτην ψυχήν. Τεροι δ'	αἷμα,	καθάπερ Κριτίας, τὸ αἰσθάνεσθαι ψυχῆς
[1, 405]	ψυχήν, ὅτι ἡ γονὴ οὐχ	αἷμα·	ταύτην δ' εἶναι τὴν πρώτην
[1, 405]	ὑγρά. Καὶ γὰρ ἐλέγχει τοὺς	αἷμα	φάσκοντας τὴν ψυχήν, ὅτι ἡ
[1, 410]	κινητικά (φαίνεται γὰρ εἶναί τινα	μόνιμα	τῶν ζῴων κατὰ τόπον· καίτοι
[1, 408]	εἰ γὰρ λάβοι ὁ πρεσβύτης	ὄμμα	τοιονδί, βλέποι ἂν ὥσπερ καὶ
[1, 403]	ὁ μὲν λόγος τοιοῦτος, ὅτι	σκέπασμα	κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων καὶ
[1, 407]	τέλος, τὸν συλλογισμὸν ἢ τὸ	συμπέρασμα	(εἰ δὲ μὴ περατοῦνται, ἀλλ'
[1, 407]	συμβεβηκὸς οὕτω κινεῖται, οὔτε τὸ	σῶμα	αἴτιον, ἀλλ' ἡ ψυχὴ μᾶλλον
[1, 406]	γὰρ ὑπάρχουσιν, ἐκεῖνο κινεῖται, τὸ	σῶμα.	Διὸ καὶ οὐκ ἔστι τόπος
[1, 407]	ψυχὴν εἰς τὸ τυχὸν ἐνδύεσθαι	σῶμα.	Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον ἴδιον ἔχειν
[1, 411]	Οὐ γὰρ δὴ τό γε	σῶμα·	δοκεῖ γὰρ τοὐναντίον μᾶλλον ἡ
[1, 408]	ἔχειν καὶ κατὰ πᾶν τὸ	σῶμα,	εἴπερ πάντα μὲν ἐκ τῶν
[1, 406]	κινεῖν φασι τὴν ψυχὴν τὸ	σῶμα	ἐν ᾧ ἐστιν, ὡς αὐτὴ
[1, 406]	ψυχὴ μεταβάλλοι ἂν κατὰ τὸ	σῶμα	ἢ ὅλη ἢ κατὰ μόρια
[1, 403]	ἀμαυρῶν κινεῖσθαι, ὅταν ὀργᾷ τὸ	σῶμα	καὶ οὕτως ἔχῃ ὥσπερ ὅταν
[1, 406]	γὰρ κινεῖσθαι αὐτὴν καὶ τὸ	σῶμα	κινεῖν διὰ τὸ συμπεπλέχθαι πρὸς
[1, 406]	εἰπεῖν ἀληθὲς ~ὅτι ἣν τὸ	(σῶμα	κινεῖται, ταύτην καὶ αὐτή. Τὸ
[1, 406]	ταύτην καὶ αὐτή. Τὸ δὲ	σῶμα	κινεῖται φορᾷ· ὥστε καὶ ἡ
[1, 403]	γὰρ τούτοις πάσχει τι τὸ	σῶμα.	Μηνύει δὲ τὸ ποτὲ μὲν
[1, 406]	μένειν, συνεφέλκειν καὶ κινεῖν τὸ	σῶμα	πᾶν. Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν εἰ
[1, 407]	σύνθεσιν ἐναντίων εἶναι, καὶ τὸ	σῶμα	συγκεῖσθαι ἐξ ἐναντίων. Καίτοι γε
[1, 411]	ἡ ὅλη ψυχὴ πᾶν τὸ	σῶμα	συνέχει, προσήκει καὶ τῶν μορίων
[1, 411]	τοὐναντίον μᾶλλον ἡ ψυχὴ τὸ	σῶμα	συνέχειν· ἐξελθούσης γοῦν διαπνεῖται καὶ
[1, 406]	δ' ἐπεὶ φαίνεται κινοῦσα τὸ	σῶμα,	ταύτας εὔλογον κινεῖν τὰς κινήσεις
[1, 407]	συνάπτουσι γὰρ καὶ τιθέασιν εἰς	σῶμα	τὴν ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ
[1, 409]	αὐτῷ δύο εἶναι σώματα, εἰ	σῶμά	τι ἡ ψυχή· τοῖς δ'
[1, 409]	τῇ μὲν ταὐτὸ λέγειν τοῖς	σῶμά	τι λεπτομερὲς αὐτὴν τιθεῖσι, τῇ
[1, 409]	τῷ κινεῖν ἑαυτό, οἱ δὲ	σῶμα	τὸ λεπτομερέστατον ἢ τὸ ἀσωματώτατον
[1, 406]	φυσιολογεῖ τὴν ψυχὴν κινεῖν τὸ	σῶμα·	τῷ γὰρ κινεῖσθαι αὐτὴν καὶ
[1, 409]	στιγμῇ πολλὰς στιγμάς, καὶ πᾶν	σῶμα	ψυχὴν ἔχειν, εἰ μὴ διαφέρων
[1, 411]	δὲ μὴ διατελοῦσιν, οὐθὲν ἄτοπον·	ὄργανα	γὰρ οὐκ ἔχουσιν ὥστε σώζειν
[1, 407]	κύκλους δισσαχῇ συνημμένους πάλιν τὸν	ἕνα	διεῖλεν εἰς ἑπτὰ κύκλους, ὡς
[1, 403]	ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ μὲν καλῶς	εἰρημένα	λάβωμεν, εἰ δέ τι μὴ
[1, 402]	ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ	ἀντικείμενα	πρότερον τούτων ζητητέον, οἷον τὸ
[1, 405]	καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ μὲν οὖν	παραδεδομένα	περὶ ψυχῆς, καὶ δι' ἃς
[1, 410]	λέγουσι ψυχῆς. Οὔτε γὰρ τὰ	αἰσθανόμενα	πάντα κινητικά (φαίνεται γὰρ εἶναί
[1, 403]	ἀφαιρέσεως, ὁ μαθηματικός, ᾗ δὲ	κεχωρισμένα,	ὁ πρῶτος φιλόσοφος; Ἀλλ' ἐπανιτέον
[1, 404]	(οἷον ἐν τῷ ἀέρι τὰ	καλούμενα	ξύσματα, ἃ φαίνεται ἐν ταῖς
[1, 404]	ῥυσμοὺς καὶ κινεῖν τὰ λοιπά,	κινούμενα	καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν
[1, 404]	τούτων εἴρηται ὅτι συνεχῶς φαίνεται	κινούμενα,	κἂν ᾖ νηνεμία παντελής. Ἐπὶ
[1, 409]	φυτὰ καὶ τῶν ζῴων πολλὰ	διαιρούμενα	ζῇ καὶ δοκεῖ τὴν αὐτὴν
[1, 411]	Φαίνεται δὲ καὶ τὰ φυτὰ	διαιρούμενα	ζῆν καὶ τῶν ζῴων ἔνια
[1, 403]	τῆς ψυχῆς, πότερόν ἐστι πάντα	κοινὰ	καὶ τοῦ ἔχοντος ἢ ἔστι
[1, 410]	ἢ οὔ; Ἀλλ' οὐ δοκεῖ	κοινὰ	πάντων εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν
[1, 410]	ποσὸν ἢ ποιὸν ἢ καί	τινα	ἄλλην τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον
[1, 409]	ταύτην εἶναι; Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν	τινὰ	αὐτῇ διαφορὰν πρὸς τὰς ἄλλας,
[1, 407]	κοινῷ γεγενημένοις λόγοις. Ἁρμονίαν γάρ	τινα	αὐτὴν λέγουσι· καὶ γὰρ τὴν
[1, 411]	δ' ἔχει τινὰς ἀπορίας· διὰ	τίνα	γὰρ αἰτίαν ἐν μὲν τῷ
[1, 410]	ἐστιν ἕν τι γινώσκειν ἢ	τινὰ	ἢ πάντα. Ἀπορήσειε δ' ἄν
[1, 405]	ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν οὖν μίαν	τινὰ	λέγουσιν αἰτίαν καὶ στοιχεῖον ἕν,
[1, 410]	πάντα κινητικά (φαίνεται γὰρ εἶναί	τινα	μόνιμα τῶν ζῴων κατὰ τόπον·
[1, 402]	πάντως ἐστὶ τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν	τινα	πίστιν περὶ αὐτῆς. Καὶ γάρ,
[1, 411]	καὶ κινεῖται κατὰ τόπον ἐπί	τινα	χρόνον. Εἰ δὲ μὴ διατελοῦσιν,
[1, 409]	πράγματα τιθέντες. Οὐκ ἔστι δὲ	μόνα	ταῦτα, πολλὰ δὲ καὶ ἕτερα,
[1, 407]	Δ' Καὶ ἄλλη δέ τις	δόξα	παραδέδοται περὶ ψυχῆς, πιθανὴ μὲν
[1, 405]	ἐστι, καὶ ἐκ τούτου τὰ	λοιπά,	γινώσκειν, ᾗ δὲ λεπτότατον, κινητικὸν
[1, 404]	τοιούτους ῥυσμοὺς καὶ κινεῖν τὰ	λοιπά,	κινούμενα καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες τὴν
[1, 410]	ὧν τὴν ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται	ἄρα	ποσὸν καὶ ποιὸν καὶ οὐσία.
[1, 408]	πότερον ὁ λόγος ἐστὶν ἢ	παρὰ	τὸν λόγον ἕτερόν τι; Ταῦτα
[1, 403]	τῷ αἰσθάνεσθαι. Παρειλήφαμεν δὲ καὶ	παρὰ	τῶν προγενεστέρων σχεδὸν δύο ταῦτα
[1, 404]	ποιεῖν. Ἔοικε δὲ καὶ τὸ	παρὰ	τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν αὐτὴν
[1, 407]	ἡ κίνησις αὐτῆς ᾗ οὐσία,	παρὰ	φύσιν ἂν κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ
[1, 410]	ὀκτὼ μερέων λάχε νήστιδος αἴγλης,	τέσσαρα	δ' Ἡφαίστοιο· τὰ δ' ὀστέα
[1, 403]	πραότης, φόβος, ἔλεος, θάρσος, ἔτι	χαρὰ	καὶ τὸ φιλεῖν τε καὶ
[1, 405]	ἐκ τῆς γονῆς, ὅτι πάντων	ὑγρά.	Καὶ γὰρ ἐλέγχει τοὺς αἷμα
[1, 405]	ἓν τιθέασιν, οἷον πῦρ ἢ	ἀέρα·	οἱ δὲ πλείους λέγοντες τὰς
[1, 405]	δ' ὥσπερ καὶ ἕτεροί τινες	ἀέρα,	τοῦτον οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον εἶναι
[1, 411]	ζῷον τὸ πῦρ ἢ τὸν	ἀέρα	τῶν παραλογωτέρων ἐστί, καὶ τὸ
[1, 404]	ὕδατι δ' ὕδωρ, αἰθέρι δ'	αἰθέρα	δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ πῦρ ἀΐδηλον,
[1, 402]	καὶ τούτων διορίσαι ποῖα πέφυκεν	ἕτερα	ἀλλήλων, καὶ πότερον τὰ μόρια
[1, 411]	καὶ πάσχομεν, ἢ μορίοις ἑτέροις	ἕτερα;	Καὶ τὸ ζῆν δὴ πότερον
[1, 409]	μόνα ταῦτα, πολλὰ δὲ καὶ	ἕτερα,	μᾶλλον δ' ἴσως ἄπειρα τὸν
[1, 410]	πάντων ταῦτά τε καὶ τοιαῦθ'	ἕτερα	συμβαίνει. Ἄτοπον δὲ καὶ τὸ
[1, 409]	ταῦτά τε συμβαίνει καὶ πολλὰ	ἕτερα	τοιαῦτα· οὐ γὰρ μόνον ὁρισμὸν
[1, 407]	ἡ τοιαύτη σκέψις ἑτέρων λόγων	οἰκειοτέρα,	ταύτην μὲν ἀφῶμεν τὸ νῦν.
[1, 402]	τε καὶ θαυμασιωτέρων εἶναι, δι'	ἀμφότερα	ταῦτα τὴν περὶ τῆς ψυχῆς
[1, 411]	τοῖς ζῴοις βελτίων ἐστὶ καὶ	ἀθανατωτέρα.	Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον καὶ
[1, 408]	ἂν ὑπὸ τῆς ἐν τῷ	γήρᾳ	ἀμαυρώσεως, νῦν δ' ὥσπερ ἐπὶ
[1, 409]	καὶ ἕτερα, μᾶλλον δ' ἴσως	ἄπειρα	τὸν ἀριθμὸν τὰ ἐκ τούτων.
[1, 409]	αὐτῷ εἶναι, εἰ δύο, καὶ	ἄπειρα;	Ὧν γὰρ ὁ τόπος ἀδιαίρετος,
[1, 409]	διαφέρειν μονάδας λέγειν ἢ σωμάτια	μικρά·	καὶ γὰρ ἐκ τῶν Δημοκρίτου
[1, 406]	αὐτή. Τὸ δὲ σῶμα κινεῖται	φορᾷ·	ὥστε καὶ ἡ ψυχὴ μεταβάλλοι
[1, 409]	δὲ μοναδικῆς τίς ἂν εἴη	διαφορὰ	πλὴν θέσις; Εἰ μὲν οὖν
[1, 407]	κίνησις νόησις κύ- κλου δὲ	περιφορά·	Εἰ οὖν ἡ νόησις περιφορά,
[1, 407]	περιφορά· Εἰ οὖν ἡ νόησις	περιφορά,	καὶ νοῦς ἂν εἴη ὁ
[1, 407]	ὁ κύκλος οὗ ἡ τοιαύτη	περιφορὰ	νόησις. Ἀεὶ δὲ δὴ τί
[1, 407]	καὶ ἄκρον εὐθυποροῦσιν· ἡ δὲ	περιφορὰ	πάλιν ἐπ' ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ
[1, 407]	πεπερασμένοι. Ἔτι εἰ ἡ αὐτὴ	περιφορὰ	πολλάκις, δεήσει πολλάκις νοεῖν τὸ
[1, 407]	(δεῖ γάρ, εἴπερ ἀΐδιος ἡ	περιφορά)	Τῶν μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων
[1, 410]	σώμασιν ἁπλῶς γῆς, ~οἷον (ὀστᾶ	νεῦρα	τρίχες, οὐθενὸς αἰσθάνεσθαι δοκεῖ, ὥστ'
[1, 406]	αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ' εἰ	πᾶσα	κίνησις ἔκστασίς ἐστι τοῦ κινουμένου
[1, 402]	ἢ ἀμερής, καὶ πότερον ὁμοειδὴς	ἅπασα	ψυχὴ ἢ οὔ· εἰ δὲ
[1, 409]	οἷον λογισμούς, αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας,	ὅσα	ἄλλα τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ εἴπομεν
[1, 410]	ὁμοίῳ, μαρτυρεῖ τὸ νῦν λεχθέν·	ὅσα	γάρ ἐστιν ἐν τοῖς τῶν
[1, 403]	αύτης ὕλης ἔργα καὶ πάθη,	ὅσα	δὲ μὴ τοιαῦτα, ἄλλος, καὶ
[1, 406]	αὑτό· καθ' ἕτερον δὲ λέγομεν	ὅσα	κινεῖται τῷ ἐν κινουμένῳ εἶναι,
[1, 402]	αὐτῆς καὶ τὴν οὐσίαν, εἶθ'	ὅσα	συμβέβηκε περὶ αὐτήν· ὧν τὰ
[1, 403]	ἀλλ' ὁ φυσικὸς περὶ ἅπανθ'	ὅσα	τοῦ τοιουδὶ σώματος καὶ τῆς
[1, 410]	πάντων εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν	ὅσα	τῶν οὐσιῶν, ἐκ τούτων μόνον;
[1, 408]	ψυχή, ἢ μᾶλλον ἕτερόν τι	οὖσα	ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν; Ἔτι δὲ
[1, 411]	τῷ ἀέρι ἢ τῷ πυρὶ	οὖσα	ἡ ψυχὴ οὐ ποιεῖ ζῷον,
[1, 408]	νοῦς ἔοικεν ἐγγίνεσθαι οὐσία τις	οὖσα,	καὶ οὐ φθείρεσθαι. Μάλιστα γὰρ
[1, 411]	ταῦτα βελτίων ἐν τούτοις εἶναι	δοκοῦσα;	(Ἐπιζητήσειε δ' ἄν τις καὶ
[1, 406]	μεταξύ. Ἔτι δ' ἐπεὶ φαίνεται	κινοῦσα	τὸ σῶμα, ταύτας εὔλογον κινεῖν
[1, 402]	δὲ μὴ ὁμοειδής, πότερον εἴδει	διαφέρουσα	ἢ γένει. Νῦν μὲν γὰρ
[1, 409]	γὰρ στιγμὴ μονάς ἐστι θέσιν	ἔχουσα,	ὁ δ' ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς
[1, 410]	πάσης λέγουσι ψυχῆς. Οὔτε γὰρ	τὰ	αἰσθανόμενα πάντα κινητικά (φαίνεται γὰρ
[1, 405]	δὲ κινεῖταί τε καὶ κινεῖ	τὰ	ἄλλα πρώτως. Δημόκριτος δὲ καὶ
[1, 402]	πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ	τὰ	ἀντικείμενα πρότερον τούτων ζητητέον, οἷον
[1, 410]	ἑνοποιοῦν αὐτά· ὕλῃ γὰρ ἔοικε	τά	γε στοιχεῖα, κυριώτατον δ' ἐκεῖνο
[1, 404]	δ' ἐπιστήμῃ, τὰ δὲ δόξῃ,	τὰ	δ' αἰσθήσει· εἴδη δ' οἱ
[1, 404]	μήκους καὶ πλάτους καὶ βάθους,	τὰ	δ' ἄλλα ὁμοιοτρόπως· ἔτι δὲ
[1, 404]	τὰ πράγματα τὰ μὲν νῷ,	τὰ	δ' ἐπιστήμῃ, τὰ δὲ δόξῃ,
[1, 410]	νήστιδος αἴγλης, τέσσαρα δ' Ἡφαίστοιο·	τὰ	δ' ὀστέα λευκὰ γένοντο. Οὐδὲν
[1, 402]	πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι δοκεῖ,	τὰ	δὲ δι' ἐκείνην καὶ τοῖς
[1, 404]	μὲν νῷ, τὰ δ' ἐπιστήμῃ,	τὰ	δὲ δόξῃ, τὰ δ' αἰσθήσει·
[1, 410]	ἓν οὐ γνωριεῖ, τὸ νεῖκος,	τὰ	δὲ θνητὰ πάντα· ἐκ πάντων
[1, 408]	μὲν κατὰ φοράν τινων κινουμένων,	τὰ	δὲ κατ' ἀλλοίωσιν (ποῖα δὲ
[1, 404]	γὰρ τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον,	τὰ	δὲ πράγματα ἐκ τῶν ἀρχῶν
[1, 410]	προγενέστατον καὶ κύριον κατὰ φύσιν,	τὰ	δὲ στοιχεῖά φασι πρῶτα τῶν
[1, 409]	ἢ μονάδα, λείπεται ἄλλος ἀριθμός·	τὰ	δὲ φυτὰ καὶ τῶν ζῴων
[1, 404]	μὲν τὸ ἕν, ἐπιστήμην δὲ	τὰ	δύο (μοναχῶς γὰρ ἐφ' ἕν)
[1, 404]	στερεοῦ. Οἱ μὲν γὰρ ἀριθμοὶ	τὰ	εἴδη αὐτὰ καὶ αἱ ἀρχαὶ
[1, 408]	γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα πρῶτα μὲν	τὰ	ἐκ τοῦ κινεῖσθαι συμβαίνοντα, ~ἴδια
[1, 409]	δ' ἴσως ἄπειρα τὸν ἀριθμὸν	τὰ	ἐκ τούτων. Ἐξ ὧν μὲν
[1, 404]	γάρ τινες αὐτῶν ψυχὴν εἶναι	τὰ	ἐν τῷ ἀέρι ξύσματα, οἱ
[1, 404]	ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ αὐτὰ καὶ	τὰ	ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι,
[1, 402]	μόρια χρὴ ζητεῖν πρότερον ἢ	τὰ	ἔργα αὐτῶν, οἷον τὸ νοεῖν
[1, 402]	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ	τὰ	ἔργα πρότερον, πάλιν ἄν τις
[1, 409]	λόγου τούτου τὰ πάθη καὶ	τὰ	ἔργα τῆς ψυχῆς ἀποδιδόναι, οἷον
[1, 408]	ἀποδιδόναι πειραθείη τὰ πάθη καὶ	τὰ	ἔργα τῆς ψυχῆς ἁρμονίᾳ τινί·
[1, 411]	περιέχοντος ἐν τοῖς ζῴοις ἔμψυχα	τὰ	ζῷα γίνεται. Εἰ δ' ὁ
[1, 405]	ἀεὶ κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι γὰρ καὶ	τὰ	θεῖα πάντα συνεχῶς (ἀεί, σελήνην,
[1, 404]	λέγει (οἷον ἐν τῷ ἀέρι	τὰ	καλούμενα ξύσματα, ἃ φαίνεται ἐν
[1, 405]	πρῶτόν ἐστι, καὶ ἐκ τούτου	τὰ	λοιπά, γινώσκειν, ᾗ δὲ λεπτότατον,
[1, 404]	τοὺς τοιούτους ῥυσμοὺς καὶ κινεῖν	τὰ	λοιπά, κινούμενα καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες
[1, 403]	Ἀρχὴ δὲ τῆς ζητήσεως προθέσθαι	τὰ	μάλιστα δοκοῦνθ' ὑπάρχειν αὐτῇ κατὰ
[1, 404]	οἰκειότατον εἶναι τῇ ψυχῇ, καὶ	τὰ	μὲν ἄλλα πάντα κινεῖσθαι διὰ
[1, 402]	ὅσα συμβέβηκε περὶ αὐτήν· ὧν	τὰ	μὲν ἴδια πάθη τῆς ψυχῆς
[1, 403]	τι περὶ αὐτῆς ἀπεφήναντο, ὅπως	τὰ	μὲν καλῶς εἰρημένα λάβωμεν, εἰ
[1, 408]	ἕτερόν τι, τούτων δὲ συμβαίνει	τὰ	μὲν κατὰ φοράν τινων κινουμένων,
[1, 404]	στοιχείων, κρίνεται δὲ τὰ πράγματα	τὰ	μὲν νῷ, τὰ δ' ἐπιστήμῃ,
[1, 405]	καὶ τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν.	Τὰ	μὲν οὖν παραδεδομένα περὶ ψυχῆς,
[1, 403]	περὶ τὰ πάθη τῆς ὕλης	τὰ	μὴ χωριστὰ μηδ' ᾗ χωριστά,
[1, 411]	ἑκατέρῳ τῶν μορίων ἅπαντ' ἐνυπάρχει	τὰ	μόρια τῆς ψυχῆς, καὶ ὁμοειδῆ
[1, 402]	πρότερον τὴν ὅλην ψυχὴν ἢ	τὰ	μόρια. Χαλεπὸν δὲ καὶ τούτων
[1, 402]	πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ πότερον	τὰ	μόρια χρὴ ζητεῖν πρότερον ἢ
[1, 407]	ἡ νόησις· ἡ δὲ νόησις	τὰ	νοήματα· ταῦτα δὲ τῷ ἐφεξῆς
[1, 410]	αἰτίαν οὐχ ἅπαντα ψυχὴν ἔχει	τὰ	ὄντα, ἐπειδὴ πᾶν ἤτοι στοιχεῖον
[1, 405]	γινώσκεσθαι· ἐν κινήσει δ' εἶναι	τὰ	ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο καὶ οἱ
[1, 410]	διὰ τὸ γνωρίζειν καὶ αἰσθάνεσθαι	τὰ	ὄντα τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν
[1, 409]	ἐπιχειρήσειεν ἐκ τοῦ λόγου τούτου	τὰ	πάθη καὶ τὰ ἔργα τῆς
[1, 408]	δ' εἴ τις ἀποδιδόναι πειραθείη	τὰ	πάθη καὶ τὰ ἔργα τῆς
[1, 403]	δ' οὕτως ἔχει, δῆλον ὅτι	τὰ	πάθη λόγοι ἔνυλοί εἰσιν· ὥστε
[1, 403]	οὐκ ἔστιν εἷς ὁ περὶ	τὰ	πάθη τῆς ὕλης τὰ μὴ
[1, 403]	ὁ λόγος. Ἐλέγομεν δὴ ὅτι	τὰ	πάθη τῆς ψυχῆς οὕτως ἀχώριστα
[1, 403]	ἅπαντες. Ἀπορίαν δ' ἔχει καὶ	τὰ	πάθη τῆς ψυχῆς, πότερόν ἐστι
[1, 404]	σώματα καὶ ἐκθλίβοντος τῶν σχημάτων	τὰ	παρέχοντα τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν
[1, 410]	οὐδ' αἰσθήσεως, καὶ τῶν ζῴων	τὰ>	πολλὰ διάνοιαν οὐκ ἔχειν. Εἰ
[1, 404]	ἐκ τῶν στοιχείων, κρίνεται δὲ	τὰ	πράγματα τὰ μὲν νῷ, τὰ
[1, 409]	ὥσπερ ἂν εἰ τὴν ψυχὴν	τὰ	πράγματα τιθέντες. Οὐκ ἔστι δὲ
[1, 410]	γένοντο. Οὐδὲν οὖν ὄφελος ἐνεῖναι	τὰ	στοιχεῖα ἐν τῇ ψυχῇ, εἰ
[1, 405]	τοῦ αἵματος φύσιν. Πάντα γὰρ	τὰ	στοιχεῖα κριτὴν εἴληφε, πλὴν τῆς
[1, 410]	συνθέτων· οὐ γὰρ ὁπωσοῦν ἔχοντα	τὰ	στοιχεῖα τούτων ἕκαστον, ἀλλὰ λόγῳ
[1, 403]	ὅσους τῶν ὁρισμῶν μὴ συμβαίνει	τὰ	(συμβεβηκότα γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι
[1, 402]	γωνίαι ἴσαι) ἀλλὰ καὶ ἀνάπαλιν	τὰ	συμβεβηκότα συμβάλλεται μέγα μέρος πρὸς
[1, 404]	γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ ἀτόμων	τὰ	σφαιροειδῆ πῦρ καὶ ψυχὴν λέγει
[1, 404]	δὲ καὶ Λεύκιππος) τούτων δὲ	τὰ	σφαιροειδῆ ψυχήν, διὰ τὸ μάλιστα
[1, 404]	ἀναπνοήν· συνάγοντος γὰρ τοῦ περιέχοντος	τὰ	σώματα καὶ ἐκθλίβοντος τῶν σχημάτων
[1, 409]	τί οὐ πάντα ψυχὴν ἔχουσι	τὰ	σώματα; Στιγμαὶ γὰρ ἐν ἅπασι
[1, 410]	τῶν στοιχείων ποιοῦσιν. Φαίνεται γὰρ	τά	τε φυτὰ ζῆν οὐ μετέχοντα
[1, 406]	δ' ἕποιτ' ἂν τὸ ἀνίστασθαι	τὰ	τεθνεῶτα τῶν ζῴων. Τὴν δὲ
[1, 403]	τινος ἐστιν. Ἔοικε δὲ καὶ	τὰ	τῆς ψυχῆς πάθη πάντα εἶναι
[1, 408]	περὶ αὐτῆς ὡς (κινουμένης, εἰς	τὰ	τοιαῦτα ἀποβλέψας· φαμὲν γὰρ τὴν
[1, 411]	καὶ πλάσαι. Φαίνεται δὲ καὶ	τὰ	φυτὰ διαιρούμενα ζῆν καὶ τῶν
[1, 407]	τῶν αὑτοῦ, μορίων δ' ἤτοι	κατὰ	μέγεθος ἢ κατὰ στιγμήν, εἰ
[1, 407]	ὡς οὐδέποτε διέξεισιν· εἰ δὲ	κατὰ	μέγεθος, πολλάκις ἢ ἀπειράκις νοήσει
[1, 406]	τὸ σῶμα ἢ ὅλη ἢ	κατὰ	μόρια μεθισταμένη. Εἰ δὲ τοῦτ'
[1, 408]	πολλάς τε ψυχὰς ἔχειν καὶ	κατὰ	πᾶν τὸ σῶμα, εἴπερ πάντα
[1, 402]	δόξειε μία τις εἶναι μέθοδος	κατὰ	πάντων περὶ ὧν βουλόμεθα γνῶναι
[1, 407]	μόριον εἰπεῖν; Εἰ μὲν οὖν	κατὰ	στιγμήν, αὗται δ' ἄπειροι, δῆλον
[1, 407]	δ' ἤτοι κατὰ μέγεθος ἢ	κατὰ	στιγμήν, εἰ δεῖ καὶ τοῦτο
[1, 403]	οἷον ἅπτεσθαι τῆς {χαλκῆς} σφαίρας	κατὰ	στιγμήν, οὐ μέντοι γ' ἅψεται
[1, 406]	ψυχῆς τὸ κινεῖν ἑαυτήν, οὐ	κατὰ	συμβεβηκὸς αὐτῇ τὸ κινεῖσθαι ὑπάρξει,
[1, 408]	περιφέρεσθαι, δῆλον ἐκ τῶν εἰρημένων.	Κατὰ	συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ εἴπομεν,
[1, 406]	ἐκ τῆς οὐσίας, εἰ μὴ	κατὰ	συμβεβηκὸς ἑαυτὴν κινεῖ, ἀλλ' ἐστὶν
[1, 402]	τὴν οὐσίαν, ὥσπερ καὶ τῶν	κατὰ	συμβεβηκὸς ἰδίων ἀπόδειξις, ὥστε ζητητέον
[1, 406]	τεθνεῶτα τῶν ζῴων. Τὴν δὲ	κατὰ	συμβεβηκὸς κίνησιν κἂν ὑφ' ἑτέρου
[1, 407]	αἰτία τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι, ἀλλὰ	κατὰ	συμβεβηκὸς οὕτω κινεῖται, οὔτε τὸ
[1, 406]	πάσας. Εἰ δὲ κινεῖται μὴ	κατὰ	συμβεβηκός, φύσει ἂν ὑπάρχοι κίνησις
[1, 406]	κινεῖται γὰρ καὶ ταῦτα, ἀλλὰ	κατὰ	συμβεβηκός· ᾧ γὰρ ὑπάρχουσιν, ἐκεῖνο
[1, 406]	ἄλλου κινεῖσθαι, πλὴν εἰ μὴ	κατὰ	συμβεβηκός, ὥσπερ οὐδὲ τὸ καθ'
[1, 402]	ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι	κατὰ	τὴν φαντασίαν περὶ τῶν συμβεβηκότων,
[1, 406]	καὶ ἡ ψυχὴ μεταβάλλοι ἂν	κατὰ	τὸ σῶμα ἢ ὅλη ἢ
[1, 408]	τυχούσης αἰτία μίξεως ἢ τῆς	κατὰ	τὸν λόγον, καὶ αὕτη πότερον
[1, 408]	δ' οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι	κατὰ	τόπον αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν
[1, 411]	μορίων αἴσθησιν ἔχει καὶ κινεῖται	κατὰ	τόπον ἐπί τινα χρόνον. Εἰ
[1, 410]	εἶναί τινα μόνιμα τῶν ζῴων	κατὰ	τόπον· καίτοι δοκεῖ γε ταύτην
[1, 411]	ὀρέξεις, γίνεται δὲ καὶ ἡ	κατὰ	τόπον κίνησις τοῖς ζῴοις ὑπὸ
[1, 406]	ἐκ τῶν στοιχείων καὶ μεμερισμένην	κατὰ	τοὺς ἁρμονικοὺς ἀριθμούς, ὅπως αἴσθησίν
[1, 407]	οὐθὲν ἔτι προσδιορίζουσιν, ὥσπερ ἐνδεχόμενον	κατὰ	τοὺς Πυθαγορικοὺς μύθους τὴν τυχοῦσαν
[1, 408]	τούτων δὲ συμβαίνει τὰ μὲν	κατὰ	φοράν τινων κινουμένων, τὰ δὲ
[1, 404]	οὐ φαίνεται δ' ὅ γε	κατὰ	φρόνησιν λεγόμενος νοῦς πᾶσιν ὁμοίως
[1, 410]	τοῦτον εἶναι προγενέστατον καὶ κύριον	κατὰ	φύσιν, τὰ δὲ στοιχεῖά φασι
[1, 403]	τὰ μάλιστα δοκοῦνθ' ὑπάρχειν αὐτῇ	κατὰ	φύσιν. Τὸ ἔμψυχον δὴ τοῦ
[1, 408]	ὅλως τῶν σωματικῶν ἀρετῶν, ἢ	κατὰ	ψυχῆς. Φανερώτατον δ' εἴ τις
[1, 404]	ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, τὰ δὲ	πράγματα	ἐκ τῶν ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως
[1, 404]	τῶν στοιχείων, κρίνεται δὲ τὰ	πράγματα	τὰ μὲν νῷ, τὰ δ'
[1, 409]	ἂν εἰ τὴν ψυχὴν τὰ	πράγματα	τιθέντες. Οὐκ ἔστι δὲ μόνα
[1, 407]	νόησις· ἡ δὲ νόησις τὰ	νοήματα·	ταῦτα δὲ τῷ ἐφεξῆς ἕν,
[1, 404]	ἐν τῷ ἀέρι τὰ καλούμενα	ξύσματα,	ἃ φαίνεται ἐν ταῖς διὰ
[1, 404]	εἶναι τὰ ἐν τῷ ἀέρι	ξύσματα,	οἱ δὲ τὸ ταῦτα κινοῦν,
[1, 409]	ἐν τῷ αὐτῷ δύο εἶναι	σώματα,	εἰ σῶμά τι ἡ ψυχή·
[1, 404]	συνάγοντος γὰρ τοῦ περιέχοντος τὰ	σώματα	καὶ ἐκθλίβοντος τῶν σχημάτων τὰ
[1, 409]	οὐ πάντα ψυχὴν ἔχουσι τὰ	σώματα;	Στιγμαὶ γὰρ ἐν ἅπασι δοκοῦσιν
[1, 408]	κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς	ἀδύνατα	πρῶτα μὲν τὰ ἐκ τοῦ
[1, 409]	ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν πολλὰ καὶ	ἀδύνατα	τῷ λόγῳ. Τίθενται γὰρ γνωρίζειν
[1, 407]	μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων ἔστι	πέρατα	(πᾶσαι γὰρ ἑτέρου χάριν) αἱ
[1, 408]	τὴν ἁρμονίαν εἰς δύο ἀποβλέποντες,	κυριώτατα	μέν, τῶν μεγεθῶν ἐν τοῖς
[1, 407]	εἴπερ βέλτιον τῷ νῷ μὴ	μετὰ	σώματος εἶναι, καθάπερ εἴωθέ τε
[1, 403]	τῆς ψυχῆς πάθη πάντα εἶναι	μετὰ	σώματος, θυμός, πραότης, φόβος, ἔλεος,
[1, 403]	εὐθύ· ἀχώριστον γάρ, εἴπερ ἀεὶ	μετὰ	σώματός τινος ἐστιν. Ἔοικε δὲ
[1, 410]	γνωριεῖ, τὸ νεῖκος, τὰ δὲ	θνητὰ	πάντα· ἐκ πάντων γὰρ ἕκαστον.
[1, 411]	(τῶν ζῴων ἐνίοις, εἴπερ μὴ	πάντα	ἀναπνέουσιν· τοῦτο δὲ λέληθε τοὺς
[1, 410]	τι γινώσκειν ἢ τινὰ ἢ	πάντα.	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ
[1, 405]	διὰ τὴν τοῦ αἵματος φύσιν.	Πάντα	γὰρ τὰ στοιχεῖα κριτὴν εἴληφε,
[1, 410]	ἓν ἑκάστη, πολλὰ δ' ἀγνοήσει·	πάντα	γὰρ τἆλλα. Συμβαίνει δ' Ἐμπεδοκλεῖ
[1, 405]	ὁμοίῳ· ἐπειδὴ γὰρ ἡ ψυχὴ	πάντα	γινώσκει, συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ πασῶν
[1, 403]	καὶ τὰ τῆς ψυχῆς πάθη	πάντα	εἶναι μετὰ σώματος, θυμός, πραότης,
[1, 410]	τὸ νεῖκος, τὰ δὲ θνητὰ	πάντα·	ἐκ πάντων γὰρ ἕκαστον. Ὅλως
[1, 404]	ψυχῇ, καὶ τὰ μὲν ἄλλα	πάντα	κινεῖσθαι διὰ τὴν ψυχήν, ταύτην
[1, 408]	αἰσθάνεσθαι καὶ διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ	πάντα	κινήσεις εἶναι δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη
[1, 410]	ψυχῆς. Οὔτε γὰρ τὰ αἰσθανόμενα	πάντα	κινητικά (φαίνεται γὰρ εἶναί τινα
[1, 403]	πάθη τῆς ψυχῆς, πότερόν ἐστι	πάντα	κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος ἢ
[1, 408]	κατὰ πᾶν τὸ σῶμα, εἴπερ	πάντα	μὲν ἐκ τῶν στοιχείων μεμιγμένων,
[1, 405]	πάντων εἶναι τῶν στοιχείων ἢ	πάντα.	Ὁρίζονται δὴ πάντες τὴν ψυχὴν
[1, 411]	ὅθεν ἴσως καὶ Θαλῆς ᾠήθη	πάντα	πλήρη θεῶν εἶναι. Τοῦτο δ'
[1, 405]	~κινεῖσθαι γὰρ καὶ τὰ θεῖα	πάντα	συνεχῶς (ἀεί, σελήνην, ἥλιον, τοὺς
[1, 409]	ἡ ψυχή, διὰ τί οὐ	πάντα	ψυχὴν ἔχουσι τὰ σώματα; Στιγμαὶ
[1, 410]	τε διὰ τίν' αἰτίαν οὐχ	ἅπαντα	ψυχὴν ἔχει τὰ ὄντα, ἐπειδὴ
[1, 410]	οὐχ ἅπαντα ψυχὴν ἔχει τὰ	ὄντα,	ἐπειδὴ πᾶν ἤτοι στοιχεῖον ἢ
[1, 405]	ἐν κινήσει δ' εἶναι τὰ	ὄντα	κἀκεῖνος ᾤετο καὶ οἱ πολλοί.
[1, 411]	ἀλλήλοις μὲν ὡς οὐ χωριστὰ	ὄντα,	τῇ δ' ὅλῃ ψυχῇ ὡς
[1, 410]	τὸ γνωρίζειν καὶ αἰσθάνεσθαι τὰ	ὄντα	τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων
[1, 407]	ἀναγκαῖον νοῆσαι τῷ ὅλῳ κύκλῳ	θιγόντα,	τίς ἐστιν ἡ τοῖς μορίοις
[1, 404]	ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι,	συνανείργοντα	τὸ συνάγον καὶ πηγνύον· καὶ
[1, 408]	μὲν τὰ ἐκ τοῦ κινεῖσθαι	συμβαίνοντα,	~ἴδια δ' ἐκ τοῦ (λέγειν
[1, 410]	τῶν συνθέτων· οὐ γὰρ ὁπωσοῦν	ἔχοντα	τὰ στοιχεῖα τούτων ἕκαστον, ἀλλὰ
[1, 411]	τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν αὐτὴν	ἔχοντα	ψυχὴν τῷ εἴδει, εἰ καὶ
[1, 404]	καὶ ἐκθλίβοντος τῶν σχημάτων τὰ	παρέχοντα	τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν διὰ
[1, 410]	τά τε φυτὰ ζῆν οὐ	μετέχοντα	{φορᾶς οὐδ' αἰσθήσεως, καὶ τῶν
[1, 404]	κωλύειν γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ	ἐνυπάρχοντα	ἐν τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα
[1, 403]	τῶν ὁρισμῶν μὴ συμβαίνει τὰ	(συμβεβηκότα	γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι περὶ
[1, 402]	ἴσαι) ἀλλὰ καὶ ἀνάπαλιν τὰ	συμβεβηκότα	συμβάλλεται μέγα μέρος πρὸς τὸ
[1, 407]	πάλιν τὸν ἕνα διεῖλεν εἰς	ἑπτὰ	κύκλους, ὡς οὔσας τὰς τοῦ
[1, 410]	Ἐμπεδοκλῆς, ὡς τοῖς σωματικοῖς στοιχείοις	ἕκαστα	γνωρίζεται, καί, πρός, τῷ ὁμοίῳ,
[1, 408]	τις οὖσα, καὶ οὐ φθείρεσθαι.	Μάλιστα	γὰρ ἐφθείρετ' ἂν ὑπὸ τῆς
[1, 403]	ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι,	μάλιστα	δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ νοεῖν·
[1, 402]	ἡ γνῶσις αὐτῆς μεγάλα συμβάλλεσθαι,	μάλιστα	δὲ πρὸς τὴν φύσιν· ἔστι
[1, 404]	τὰ σφαιροειδῆ ψυχήν, διὰ τὸ	μάλιστα	διὰ παντὸς δύνασθαι διαδύνειν τοὺς
[1, 403]	ἔμψυχον δὴ τοῦ ἀψύχου δυσὶ	μάλιστα	διαφέρειν δοκεῖ, κινήσει τε καὶ
[1, 403]	δὲ τῆς ζητήσεως προθέσθαι τὰ	μάλιστα	δοκοῦνθ' ὑπάρχειν αὐτῇ κατὰ φύσιν.
[1, 403]	ψυχῆς· φασὶ γὰρ ἔνιοι καὶ	μάλιστα	καὶ πρώτως ψυχὴν εἶναι τὸ
[1, 404]	τῶν ἀρχῶν, τίνες καὶ πόσαι,	μάλιστα	μὲν οἱ σωματικὰς ποιοῦντες τοῖς
[1, 405]	ἀρχήν γε τὸν νοῦν τίθεται	μάλιστα	πάντων· μόνον γοῦν φησὶν αὐτὸν
[1, 408]	ἀναγκαῖον. Εἰ γὰρ καὶ ὅτι	μάλιστα	τὸ λυπεῖσθαι ἢ χαίρειν ἢ
[1, 405]	γὰρ τοῦτο λεπτομερέστατόν τε καὶ	μάλιστα	τῶν στοιχείων ἀσώματον, ἔτι δὲ
[1, 406]	ἑτέρου ἕνεκεν. Τὴν δὲ ψυχὴν	μάλιστα	φαίη τις ἂν ὑπὸ τῶν
[1, 402]	περὶ τῆς οὐσίας ἕξομεν λέγειν	κάλλιστα·	πάσης γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ τὸ
[1, 403]	τὰ μὴ χωριστὰ μηδ' ᾗ	χωριστά,	ἀλλ' ὁ φυσικὸς περὶ ἅπανθ'
[1, 403]	πάθη τῆς ὕλης τὰ μὴ	χωριστὰ	μηδ' ᾗ χωριστά, ἀλλ' ὁ
[1, 411]	ὅλῃ, ἀλλήλοις μὲν ὡς οὐ	χωριστὰ	ὄντα, τῇ δ' ὅλῃ ψυχῇ
[1, 403]	τὰ πάθη τῆς ψυχῆς οὕτως	ἀχώριστα	τῆς φυσικῆς ὕλης τῶν ζῴων,
[1, 410]	ζῴων σώμασιν ἁπλῶς γῆς, ~οἷον	(ὀστᾶ	νεῦρα τρίχες, οὐθενὸς αἰσθάνεσθαι δοκεῖ,
[1, 409]	γὰρ ὁ τόπος ἀδιαίρετος, καὶ	αὐτά.	Εἰ δ' αἱ ἐν τῷ
[1, 404]	τὴν κίνησιν διὰ τὸ μηδ'	αὐτὰ	ἠρεμεῖν μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν
[1, 404]	μὲν γὰρ ἀριθμοὶ τὰ εἴδη	αὐτὰ	καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ
[1, 404]	ἐν τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ	αὐτὰ	καὶ τὰ ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς
[1, 410]	τί ποτ' ἐστὶ τὸ ἑνοποιοῦν	αὐτά·	ὕλῃ γὰρ ἔοικε τά γε
[1, 404]	κινεῖν τὰ λοιπά, κινούμενα καὶ	αὐτά,	ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τὸ
[1, 403]	καὶ πάθη, ὅσα δὲ μὴ	τοιαῦτα,	ἄλλος, καὶ περὶ τινῶν μὲν
[1, 408]	αὐτῆς ὡς (κινουμένης, εἰς τὰ	τοιαῦτα	ἀποβλέψας· φαμὲν γὰρ τὴν ψυχὴν
[1, 409]	τε συμβαίνει καὶ πολλὰ ἕτερα	τοιαῦτα·	οὐ γὰρ μόνον ὁρισμὸν ψυχῆς
[1, 409]	αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας, ὅσα ἄλλα	τοιαῦτα·	ὥσπερ γὰρ εἴπομεν πρότερον, οὐδὲ
[1, 406]	τῷ τριπήχει· κινεῖται γὰρ καὶ	ταῦτα,	ἀλλὰ κατὰ συμβεβηκός· ᾧ γὰρ
[1, 411]	ἐν δὲ τοῖς μικτοῖς, καὶ	ταῦτα	βελτίων ἐν τούτοις εἶναι δοκοῦσα;
[1, 408]	τε καὶ αἰσθάνεσθαι καὶ διανοεῖσθαι·	ταῦτα	δὲ πάντα κινήσεις εἶναι δοκοῦσιν.
[1, 409]	ἢ τὸ ἀσωματώτατον τῶν ἄλλων.	Ταῦτα	δὲ τίνας ἀπορίας τε καὶ
[1, 407]	ἡ δὲ νόησις τὰ νοήματα·	ταῦτα	δὲ τῷ ἐφεξῆς ἕν, ὡς
[1, 403]	τοῦδε ἕνεκα τοῦδε" Καὶ διὰ	ταῦτα	ἤδη φυσικοῦ τὸ θεωρῆσαι περὶ
[1, 404]	ἀέρι ξύσματα, οἱ δὲ τὸ	ταῦτα	κινοῦν, περὶ δὲ τούτων εἴρηται
[1, 408]	παρὰ τὸν λόγον ἕτερόν τι;	Ταῦτα	μὲν οὖν ἔχει τοιαύτας ἀπορίας.
[1, 410]	ἔχειν. Εἰ δέ τις καὶ	ταῦτα	παραχωρήσειε καὶ θείη τὸν νοῦν
[1, 403]	παρὰ τῶν προγενεστέρων σχεδὸν δύο	ταῦτα	περὶ ψυχῆς· φασὶ γὰρ ἔνιοι
[1, 409]	τιθέντες. Οὐκ ἔστι δὲ μόνα	ταῦτα,	πολλὰ δὲ καὶ ἕτερα, μᾶλλον
[1, 410]	Τοῖς δὴ λέγουσιν ἐκ πάντων	ταῦτά	τε καὶ τοιαῦθ' ἕτερα συμβαίνει.
[1, 409]	τὸ αὐτὸ κίνησιν καὶ ἀριθμὸν	ταῦτά	τε συμβαίνει καὶ πολλὰ ἕτερα
[1, 402]	καὶ θαυμασιωτέρων εἶναι, δι' ἀμφότερα	ταῦτα	τὴν περὶ τῆς ψυχῆς ἱστορίαν
[1, 411]	πλάσαι. Φαίνεται δὲ καὶ τὰ	φυτὰ	διαιρούμενα ζῆν καὶ τῶν ζῴων
[1, 410]	ποιοῦσιν. Φαίνεται γὰρ τά τε	φυτὰ	ζῆν οὐ μετέχοντα {φορᾶς οὐδ'
[1, 411]	ταύτης κοινωνεῖ καὶ ζῷα καὶ	φυτά,	καὶ αὕτη μὲν χωρίζεται τῆς
[1, 409]	λείπεται ἄλλος ἀριθμός· τὰ δὲ	φυτὰ	καὶ τῶν ζῴων πολλὰ διαιρούμενα
[1, 406]	ἕποιτ' ἂν τὸ ἀνίστασθαι τὰ	τεθνεῶτα	τῶν ζῴων. Τὴν δὲ κατὰ
[1, 408]	ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα	πρῶτα	μὲν τὰ ἐκ τοῦ κινεῖσθαι
[1, 410]	φύσιν, τὰ δὲ στοιχεῖά φασι	πρῶτα	τῶν ὄντων εἶναι. Πάντες δὲ
[1, 411]	τοῦ περιέχοντος ἐν τοῖς ζῴοις	ἔμψυχα	τὰ ζῷα γίνεται. Εἰ δ'
[1, 411]	ἐν τοῖς ζῴοις ἔμψυχα τὰ	ζῷα	γίνεται. Εἰ δ' ὁ μὲν
[1, 411]	μόνης γὰρ ταύτης κοινωνεῖ καὶ	ζῷα	καὶ φυτά, καὶ αὕτη μὲν
[1, 411]	ἐστί, καὶ τὸ μὴ λέγειν	ζῷα	ψυχῆς ἐνούσης ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ'